ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Την Ελλάδα τη διοικεί ένα μονοπώλιο εκατομμυριούχων!



Εκτενέστατο και αναλυτικό άρθρο για τα «πανίσχυρα οικονομικά τζάκια» της Ελλάδας δημοσιεύει το γερμανικό περιοδικό "Stern", στο τεύχος που κυκλοφορεί με τίτλο «Μονοπώλιο των εκατομμυριούχων» και ισχυρίζεται ότι «εδώ και πολλές γενιές, 2.000 οικογένειες διαμόρφωσαν το υπάρχον σύστημα και αποκόμισαν τεράστια κέρδη».
Η "επίθεση" αυτή στο ελληνικό επιχειρηματικό κατεστημένο, μετά από μια σειρά άλλων ανάλογων δημοσιευμάτων σε διεθνή ΜΜΕ, ενισχύει τα σενάρια που φέρουν τους δανειστές και την Τρόικα να βρίσκονται σε μετωπική σύγκρουση με τα ελληνικά οικονομικά συμφέροντα που οικοδομήθηκαν- όπως οικοδομήθηκαν στη Μεταπολίτευση, και στις σχέσεις διαπλοκής τους με το πολιτικό σύστημα της Χώρας μας.
Το δημοσίευμα ξεκινάει από τον Φώτη Μπόμπολα, τον οποίο οι συντάκτες του άρθρου επισκέπτονται στο γραφείο του: «Ο Φώτης Μπόμπολας έχει μπροστά από το γραφείο του τέσσερις οθόνες υπολογιστών εγκατεστημένες στον απέναντι τοίχο, ο οποίος φέρει μια ξύλινη επένδυση. Έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεται στα κεντρικά ενός αρχηγείου. Η γραμματέας του Λυδία του φέρνει φραπέ. Ο Μπόμπολας, ετών 52, με κοντοξυρισμένα μαλλιά, στρίβει ένα τσιγάρο. Καπνίζει "Ολντ Χόλμπορν". Το πουκάμισό του είναι ανοιχτό στο στήθος, στο καρπό του χεριού του δεν φέρει κανένα ρολόι. «Προτιμώ να κρατώ χαμηλό προφίλ», διατείνεται ο ίδιος. Ο Μπόμπολας είναι ένας από τους πιο πλούσιους άνδρες στην Ελλάδα. Στην οικογενειακή αυτοκρατορία ανήκουν ο εκδοτικός κολοσσός "Πήγασος", η μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρία της χώρας "Άκτωρ", εταιρίες ανακύκλωσης, ορυχεία χρυσού, ακίνητα. Συνολική αξία: μερικά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Ο Μπόμπολας δεν δίνει ποτέ συνεντεύξεις. Ακόμη και τώρα αισθάνεται άβολα: «Δεν βλέπετε; Η χώρα εκρήγνυται».
Η οικογένεια του αισθάνεται έντονα τη λαϊκή οργή. Και αυτό γιατί η πολυεθνική εταιρία "Ελλάκτωρ" απαιτεί για τη διέλευση των αυτοκινητοδρόμων της υψηλά διόδια, παρότι το ελληνικό κράτος έχει επιχορηγήσει το έργο ως επί το πλείστον με χρήματα των φορολογημένων. Η Αττική Οδός κοστίζει 2.80 ευρώ, ενώ γύρω στα 250.000 αυτοκίνητα τη διασχίζουν καθημερινά. Όποιος θέλει να ταξιδέψει με αυτοκίνητο για Θεσσαλονίκη χρειάζεται ολόκληρα 25 ευρώ. Μια πρωτοβουλία πολιτών με το όνομα «Δεν πληρώνω διόδια» πριονίζει κάθε τόσο τις μπάρες των διοδίων. «Είναι αναρχικοί», βρίζει ο Μπόμπολας».
Πανίσχυρα τζάκια!
«Η οικογένειά του ανήκει σε μια χούφτα από σχεδόν πανίσχυρα ελληνικά τζάκια, τα οποία εδώ και πολλές γενιές διαμόρφωσαν το υπάρχον σύστημα, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Τώρα όμως που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αντ' αυτού, επιχειρηματίες όπως ο Μπόμπολας, σπεκουλάρουν με νέες κρατικές αναθέσεις έργων, ενώ άλλοι παραμονεύουν για ευκαιρίες που θα προκύψουν από τις ιδιωτικοποιήσεις της κρατικής περιουσίας. Ήδη ο μεγαλοεπιχειρηματίας Σπύρος Λάτσης νοίκιασε για το ευτελές ποσό των 50 σεντ ανά τ.μ. και για 90 χρόνια το πιο πολυτελές Shopping-Mall στην Αθήνα».
«Άλλοι πάλι επιχειρηματίες εξαφανίζονται στο εξωτερικό, όπως, λόγου χάριν, η διαβόητη Άννα Αγγελοπούλου, η πρώην πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών αγώνων, η οποία ακούει στο όνομα "Lady G", όνoμα που της έδωσε ο ελληνικός κίτρινος τύπος» γράφει το περιοδικό για την πρώην ισχυρή κυρία των Ολυμπιακών Αγώνων. Αναφέρει μάλιστα ότι η Γιάννα Αγγελοπούλου «ίδρυσε το Ίδρυμα Αγγελόπουλος, με τη βοήθεια του οποίου θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να διασφαλίσει τη περιουσία της. Έτσι, εξ αποστάσεως μπορούσε πλέον να παρακολουθεί γαλήνια, πως η ελληνική Βουλή ψήφισε ένα από τα σκληρότερα πακέτα λιτότητας ύψους 13,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Μετά από την επιβολή των νέων μέτρων ο μέσος μισθός στην Ελλάδα ανέρχεται σε λιγότερο από 1000 ευρώ το μήνα, ενώ σε οικογένειες με εισόδημα άνω των 18.000 ευρώ ετησίως κόπηκαν τα επιδόματα παιδιών.»
Πως η Ελλάδα κατέληξε σε ...Μπομπολιστάν"!
Και το άρθρο συνεχίζει για τον Φώτη Μπόμπολα:
«Στο ερώτημα αν έχει έλθει η ώρα για τους ζάμπλουτους Έλληνες να δείξουν αλληλεγγύη, ο Μπόμπολας αντιδρά εκνευρισμένος: «Μα τι θέλετε; Οι μετοχές μας είναι στο πάτο. Οι επιχειρήσεις μας πάσχουν ακριβώς το ίδιο όπως και η υπόλοιπη χώρα». Τι θα λέγατε με την φορολόγηση των πλουσίων; «Τι αφελής σκέψη. Το μεγάλο κεφάλαιο βρίσκει πάντα τρόπους να αποφύγει τους φόρους. Αυτό είναι το τίμημα της παγκοσμιοποίησης».
Ο Μπόμπολας διευθύνει επισήμως την οικογενειακή του πολυεθνική εταιρεία μαζί με τον αδελφό του. Όμως ο πραγματικός πατριάρχης είναι ο πατέρας Γεώργιος, η φωτογραφία του οποίου φιγουράρει σε ασημένιο πλαίσιο πάνω στο κομοδίνο. Λέγεται ότι ο Γεώργιος Μπόμπολας κατάφερε να πάρει τη πρώτη κρατική ανάθεση έργου όταν η κατασκευαστική του εταιρεία δεν κατείχε ακόμη ούτε καν μπουλντόζα. Η μεγάλη επιχειρηματική ευκαιρία γι' αυτόν ήταν η Ολυμπιάδα του 2004. Τότε η"Ελλάκτωρ" κατασκεύασε το μεγαλύτερο μέρος του αθηναϊκού μετρό, χωρίς να υπάρξει καμία δημόσια προκήρυξη επί του έργου. Όταν η κυβέρνηση αποφάσισε την κατασκευή τεσσάρων αυτοκινητοδρόμων, ο Μπόμπολας ήταν και πάλι μέσα στο παιχνίδι. Ένα από τα μεγαλύτερα «χτυπήματα» της οικογένειας είναι η αγορά των κρατικών ορυχείων χρυσού στη Χαλκιδική για 11 εκατομμύρια ευρώ. Η αξία των κοιτασμάτων χρυσού ανέρχεται στα 12 δισεκατομμύρια ευρώ».
Γιατί αποκρύβεται η περιβόητη "λίστα Λαγκάρντ"; 
«Η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα, απλώς η κατανομή του πλούτου είναι άνιση. Τα 80 τις εκατό του ιδιωτικού κεφαλαίου βρίσκεται στα χέρια μόνον 2.000 οικογενειών. Γύρω στα 200 δισεκατομμύρια ευρώ αυτού του κεφαλαίου βρίσκεται σε ξένες τράπεζες. Επισήμως μόνον εννέα πρόσωπα δηλώνουν στην Ελλάδα εισόδημα άνω των 700.000 ευρώ το έτος.
Η επονομαζόμενη "Λίστα-Λαγκάρντ", με τα ονόματα 2059 Ελλήνων που κατέχουν λογαριασμούς στην Ελβετία, κρατήθηκε για πάνω από δύο χρόνια μυστική. Στη λίστα αυτή υπάρχουν ονόματα που θεωρούνται έμπιστα πρόσωπα του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Μεταξύ αυτών βρίσκεται ο δικηγόρος Σταύρος Παπασταύρου, ένα από τα δέκα κορυφαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Η εν λόγω λίστα δεν είχε καμία συνέπεια για τους πλουσίους, εκτός ενός δημοσιογράφου που αντιμετώπισε δυσκολίες. Επειδή δημοσίευσε όλα τα ονόματα της λίστας στο περιοδικό "Hot Doc", συνελήφθη από μια ομάδα άμεσης δράσης 50 αστυνομικών και απειλείται με διετή φυλάκιση λόγω παραβίασης δικαιωμάτων της ιδιωτικής σφαίρας».
Η Ελληνική Ολιγαρχία λειτουργεί όπως η Ιταλική Μαφία!
«Είναι αναμενόμενο ότι με τη πίεση που ασκείται από τη πλευρά της Ευρώπης βαθμιαία κάτι αρχίζει να αλλάζει: τη τελευταία βδομάδα ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου έδωσε εντολή για τη σύλληψη του επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, ο οποίος διατηρούσε 31 τις εκατό της Pronton-Bank και η οποία διασώθηκε από το ελληνικό κράτος με τη βοήθεια 900 εκατομμυρίων ευρώ. Λέγεται ότι ο ίδιος μεταβίβασε εν τω μεταξύ στο εξωτερικό 700 εκατομμύρια ευρώ.
Ο καθηγητής των πολιτικών επιστημών Σεραφείμ Σεφεριάδης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο συγκρίνει την αθηναϊκή ολιγαρχία με την ιταλική μαφία«έχει παντού τους ανθρώπους της: έναν αδελφό στην Αριστερά, έναν στη Δεξιά, έναν στο δημαρχείο και έναν εντός της εκκλησίας. Οι ζάμπλουτοι Έλληνες εξαγοράζουν τους πολιτικούς μέσω της χρηματοδότησης των εκλογικών τους αγώνων. Η εξουσία που ασκούν μέσω των μίντια τούς καθιστά απρόσβλητους». Στο τηλεοπτικό κανάλι Mega, που έχει τεράστια επιρροή, συμμετέχουν δύο τζάκια: Ο Μπόμπολας και η εκδοτική δυναστεία του Λαμπράκη. Ο γιος του μεγαλύτερου μετόχου της τελευταίας έγινε ο προσωπικός σύμβουλος του Σαμαρά.
Οι αποκαλύψεις του Wikileaks που δεν φτάνουν ποτέ στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης!
Tο άρθρο του γερμανικού περιοδικού, κάνει αναφορά και στις αποκαλύψεις μέσω του Wikileaks που έκανε επίσης αναφορά σε ομάδα Ελλήνων μεγιστάνων: «Μια τηλεγραφική είδηση που έφτασε σε μας από την Αμερική μέσω του Wikileaks, αναφέρει ότι «μια μικρή ομάδα επιχειρηματικών μεγιστάνων έχει συνδεθεί με την πολιτική μέσω βαθμών συγγενείας, γάμων ή και διαζυγίων. Οι σχέσεις αυτές είναι πολυπλοκότερες από τις αντίστοιχες σχέσεις μεταξύ των θεών στην ελληνική μυθολογία». Ακόμη πιο δραστικά το εξέφρασε ο Κώστας Καραμανλής, ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας, όταν εξαπέλυσε ύβρεις κατά της διαφθοράς ενώπιον φίλων του κόμματος του: «Το πρόβλημα αυτής της χώρας είναι αυτοί οι νταβατζήδες και οι πολυεθνικές τους που ελέγχουν το σύνολο του πολιτικού βίου».
 Οι Έλληνες ...βενζινάδες!
«Ο Σπύρος Λάτσης είναι ο αυτός που κατέχει αδιαφιλονίκητα τη πρώτη θέση μεταξύ των εν λόγω μεγιστάνων. Ο ελληνικός τύπος τον αποκαλεί «σιωπηλό Κροίσο». Στην αυτοκρατορία του Λάτση ανήκουν τράπεζες, συμπλοιοκτησίες και διυλιστήρια. Ιδρύθηκε από τον πατέρα του Γιάννη, έναν σύντροφο του περιώνυμου Αριστοτέλη Ωνάση. Ο Γιάννης Λάτσης, γνωστός με το παρατσούκλι «Καπετάν Γιάννης», εμφανίστηκε κατά την υποδοχή της Βασίλισσας της Αγγλίας με λευκό ναυτικό καπέλο. Όταν ο γιος του Σπύρος μετέβη στο Λονδίνο για να σπουδάσει φιλοσοφία, ο "Καπετάνιος" τον περιγελούσε. Όμως το βλαστάρι του πολλαπλασίασε πριν από τη οικονομική κρίση την αξία της οικογενειακής επιχείρησης κατά 8 δισεκατομμύρια ευρώ. Ζει ως επί το πλείστον στην Ελβετία. Η θαλαμηγός του «Αλέξανδρος» είναι μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Πάνω σε αυτή χαλάρωσαν ήδη ο Τζωρτζ Μπους, ο πρίγκιπας Κάρολος και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής Μπαρόζο. Επειδή ο τελευταίος έκανε διακοπές με την οικογένεια του στην εν λόγω θαλαμηγό, η Ευρωβουλή τον τιμώρησε τότε με ψήφο δυσπιστίας.
Η τράπεζα "Eurobank" του Λάτση κατείχε μέχρι πρότινος τα μεγαλύτερα μερίδια των ελληνικών κρατικών ομολόγων: δώδεκα δισεκατομμύρια ευρώ. Ταυτόχρονα ο Λάτσης προσπάθησε να κομίσει κέρδη από την ήδη λεηλατημένη χώρα του με το να τοποθετήσει τους ανθρώπους του στις σωστές θέσεις. Η εταιρία καταπιστεύσεων, η οποία αποφασίζει για τις ιδιωτικοποιήσεις της ελληνικής κρατικής περιουσίας, επανδρώθηκε με πρώην μάνατζερ της αυτοκρατορίας του. Εκτός από το «χτύπημα» που αφορά το πολυτελές ακίνητο "Shopping-Mall" στο Μαρούσι, είναι πολύ πιθανό ότι ο Λάτσης να αγοράσει και την κρατική επιχείρηση "Hellenic Petrolium" σε ποσοστό εκατό τις εκατό. Για το «Helliniko Project», μια περιοχή περίπου 600 στρεμμάτων στο παλαιό αεροδρόμιο της Αθήνας, ο Λάτσης είναι επίσης φαβορί. Το ακίνητο, το οποίο βρίσκεται κοντά στη παραλία του Αγίου Κοσμά, θεωρείται ένα από τα πολυτιμότερα της Ευρώπης. Εκεί μέλλεται να κτιστούν κυρίως γραφεία, κατοικίες και να διαμορφωθεί ένα γιγάντιο πάρκο αναψυχής. Μια «Ντίσνευλαντ της Μεσογείου», υπόσχεται το διαφημιστικό».
Τα νέα τζάκια! 
«Η ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας είναι μια από τις βασικές αξιώσεις των χρηματοδοτών της Ελλάδας. «Έτσι όμως όπως αυτή λαμβάνει χώρα, είναι παράλογη», διατείνεται ο Αλέξανδρος Μωραιτάκης, πρόεδρος Συνδέσμου Μελών Χρηματιστηρίου Αθηνών (ΣΜΕΧΑ). «Μερικοί επιλεγμένοι επενδυτές αγοράζουν κρατική περιουσία και εμφανίζονται ως εθνοσωτήρες». Για την πλέον επικερδή κρατική επιχείρηση του ΟΠΑΠ, μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες τυχερών παιχνιδιών στην Ευρώπη, ενδιαφέρεται ο Σωκράτης Κόκκαλης.Η "Intralot" είναι μια από τις ηγετικές εταιρίες στην ανάπτυξη των συστημάτων λόττο.
Ο Κόκκαλης, μια από τις πλέον αμφισβητούμενες ολιγαρχικές προσωπικότητες στην Ελλάδα, υπήρξε συνεργάτης της ανατολικογερμανικής "Στάζι" με τα ψευδώνυμα "κρόκους" και "κασκάντε". Μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία όπου η οικογένειά του προσέφυγε το 1949 μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου στη Ελλάδα. Η περιουσία του έχει υπολογιστεί στα 2 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι φήμες γύρω από το πρόσωπό του θα μπορούσαν να προέρχονται από κάποιο μυθιστόρημα με σπιούνους. Όταν έγινε δημοσίως γνωστό ότι η "Siemens" λάδωσε, σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς, με 100 εκατομμύρια ευρώ Έλληνες πολιτικούς και αξιωματούχους, η γερμανική εισαγγελική αρχή, ερευνώντας τα αρχεία της εταιρίας, προσέκρουσε σε ένα αμφίβολο όνομα με το κωδικό «Κύριο Κ.». Υποθέτει ότι πρόκειται για τον Σωκράτη Κόκκαλη».
 Οι ...καλοί καραβοκύρηδες!
«Όπως όμως ισχυρίζεται ο Σάββας Ρομπόλης, καθηγητής οικονομικών κοινωνικής πολιτικής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο «είναι σχεδόν αδύνατον να αποδειχτούν οι παράνομες ραδιουργίες των ολιγαρχικών δυνάμεων [...] Δεν είναι μόνον που έχουν παντού τους ανθρώπους τους. Οι νόμοι έχουν γραφτεί εδώ και πολλές γενιές γι' αυτούς. Δεν χρειάζεται καν να εξαπατήσουν την εφορία αφού απαλλάσσονται ούτως ή άλλως από τους φόρους».Κάθε χρόνο η Βουλή ανακοινώνει -όπως άλλωστε και το 2012- φοροαπαλλαγές για τους μεγαλοεφοπλιστές. Διότι αυτοί απειλούν με απόσυρση του στόλου τους και τη διακίνησή του κάτω από άλλη σημαία. Βέβαια, επισήμως δεν υπάρχουν κανενός είδους συνδέσεις μεταξύ των ολιγαρχικών και των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, ούτε συναντήσεις και αποδεικτικές φωτογραφίες. Στη μαρίνα του Φλοίσβου όμως, τη μεγαλύτερη της Αθήνας, όπου αγκυροβολούν ακόμη και θαλαμηγοί 100 μέτρων«μπορεί κανείς να δει όλους τους πολιτικού μας», όπως αφηγείται ο πρώην φύλακας του λιμανιού Μάκης Νάστατος, ιδίως «όταν κατά τα Σαββατοκύριακα τα μεγάλα πάρτυ ανάβουν για τα καλά».
Για το πόσο μακριά φτάνει εν τέλει η επιρροή αυτής της ελληνικής ολιγαρχίας, γνωρίζει καλά ο Γιάννης Δερμιτζάκης ο οποίος κατέχει διυλιστηρίο ανακύκλωσης παλαιού ορυκτελαίου στη Θεσσαλονίκη. Ο Δερμιτζάκης είναι ένας ηλικιωμένος κύριος χαμηλών τόνων που φέρει το κινητό σε μια δερμάτινη θήκη πάνω στη ζώνη του παντελονιού του. Έως το 2004 οι δουλειές του πήγαιναν καλά. Μετά ψηφίστηκε ένας νέος νόμος που απαιτούσε άδεια για τη συλλογή χρησιμοποιημένων ορυκτέλαιων. Ο Δερμιτζάκης έκανε αμέσως αίτηση, όμως ματαίως περίμενε: «Πρώτα μου είπαν ότι τα χαρτιά μου ξεχάστηκαν στη γραμματεία του υπουργού προστασίας του περιβάλλοντος. Μετά μου είπαν ότι το διυλιστήριο θα έπρεπε να επανεξεταστεί. Βέβαια αυτό ήταν τελείως καινούργιο. Τελικά απευθύνθηκα σε έναν φίλο του υπουργού, ο οποίος μου διαμήνυσε: πρόκειται για σκοτεινή υπόθεση και θα κάνω καλά να την ξεχάσω». Εν τω μεταξύ η αγορά απόβλητων ορυκτέλαιων –μιλάμε για 35.000 τόνους ετησίως- καλύπτεται σχεδόν αποκλειστικά από το ολιγαρχικό τζάκι τουΒαρδινογιάννη. Ο Δερμιτζάκης στέκεται στο κατώφλι της πτώχευσης.
Ακόμη και η παγκόσμια πολυεθνική εταιρία "Shell" γονάτισε μπροστά στον Βαρδινογιάννη. Από το 2015, στην Ελλάδα δεν θα υπάρχουν πρατήρια βενζίνης της "Shell". Η οικογενειακή πολυεθνική την αγόρασε για 219 εκατομμύρια ευρώ. Συνεχώς νέοι, εν μέρει συζητήσιμοι νόμοι, κατέστησαν τη δουλειά μη αποδοτική για τη "Shell".
Στην αρχή απαγόρευσαν στην "Shell" να εισάγει δική της βενζίνη. Όταν αυτή η ρύθμιση άλλαξε κατόπιν πίεσης από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήλθε ένας νέος νόμος που εξανάγκαζε την "Shel"l να διατηρεί σε ντεπό μεγάλες ποσότητες βενζίνης ως «εθνικό απόθεμα ασφαλείας». Η Shell παραιτήθηκε.
Τα ...παλιά τζάκια!
«Ο αρχηγός της οικογένειας Βαρδινογιάννη, Βαρδής, κατοικεί σε μια μεσογειακή βίλα στο αθηναϊκό αριστοκρατικό προάστιο της Εκάλης. Μπροστά στη πύλη στέκεται ένας φύλακας. Στην ερώτηση αν ο Κύριος είναι διαθέσιμος για μια συνέντευξη, τραβάει το πιστόλι του και το απασφαλίζει. Ο Βαρδινογιάννης διατηρούσε στενές σχέσεις με τον Αιγύπτιο πρώην δικτάτορα Μουμπάρακ. Η οικογενειακή επιχείρηση «Avin Oil» πλήρωσε στον δικτάτορα Σαντάμ Χουσείν υψηλά ποσά για να έχει πρόσβαση σε καλές τιμές ακατέργαστου πετρελαίου που το Ιράκ μπορούσε να πουλήσει κατά τη διάρκεια του εμπάργκο μόνον στα πλαίσια του προγράμματος «Oil for food». Το θέμα αποκαλύφτηκε όταν ελεγκτές των Ηνωμένων Εθνών βρήκαν να μεταφέρονται δέσμες δολαρίων με τις ταξιδιωτικές βαλίτσες διπλωματών. Το γεγονός δεν είχε καμία επίπτωση στον Βαρδινογιάννη, ούτε στις δουλειές του ούτε στη φήμη του. Τον Ιανουάριο επαινέθηκε δημόσια για τη χρηματική του δωρεά στην αστυνομία.
«Όλες οι προσπάθειες που έγιναν για να φέρουν την ελληνική ολιγαρχίαστο τραπέζι της συζήτησης για τη σωτηρία της χώρας, απέτυχαν. «Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν χρήμα, εξουσία ή τα μίντια με το μέρος τους, αμύνονται κατά των μεταρρυθμίσεων», παραπονιόταν ο πρώην πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου.
Κάποτε επισκέφθηκε μια αποστολή μεγάλων εφοπλιστών το γραφείο της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αθήνα. «Σκεφτήκαμε ότι θέλουν να βοηθήσουν», αφηγούνταν ένας δημόσιος υπάλληλος. «Όμως αυτοί έκαναν μόνον παράπονα για την υψηλή φορολόγηση και την υπερβολική νομική ρύθμιση. Αισθάνονταν ότι καταδιώκονται από το κράτος. Συμπεριφερόντουσαν σαν δωρητές που ζητούσαν πίσω ότι είχαν χαρίσει λόγω πτωχισμού».

Οικονομία και Φυσική: Κοινοί τόποι


Αν καθίσετε και το καλοσκεφτείτε η Οικονομία και η Φυσική έχουν κάποια βασικά σημεία κοινά. Τόσο η πρώτη στο σύνολό της, όσο και η δεύτερη σε κάποιους σημαντικούς της κλάδους, βρίσκονται αντιμέτωπες με το πρόβλημα του πώς θα περιγράψουν στο παρόν και πώς θα προβλέψουν στο μέλλον τη συμπεριφορά και τις ιδιότητες ενός συνόλου ανθρώπων που συναλλάσσονται στη μια περίπτωση, και ενός συνόλου ατόμων ή μορίων που κινούνται, στην άλλη. 

Η Φυσική, με τα μαθηματικά από δίπλα, καταπιάστηκε με το πρόβλημα ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν ο James Clerk Maxwell το 1859 θεμελίωνε τον πρώτο που είχε ποτέ διατυπωθεί νόμο της στατιστικής μηχανικής, ο οποίος και αφορούσε την παραγωγή μακροσκοπικών μεγεθών, όπως η πίεση και η θερμοκρασία από την κατανομή μικροσκοπικών ποσοτήτων, όπως οι ταχύτητες ενός μεγάλου αριθμού ατόμων ή μορίων. Πέρα του ότι μας άφησε κληρονομιά τις βασικές εξισώσεις του ηλεκτρομαγνητισμού, που φέρουν τ’ όνομά του, ο Maxwell συνέβαλε μαζί με τον Boltzmann και στη γνωστή στατιστική Maxwell-Boltzmann, η οποία εφαρμόζεται έκτοτε σε ιδανικά αέρια κοντά στη θερμοδυναμική ισορροπία. Ως ιδανικά δε, θεωρούνται τα σωματίδια εκείνα τα οποία κινούνται ελεύθερα και χωρίς ν’ αλληλεπιδρούν, παρά μονάχα τη στιγμή της κρούσης, κατά την οποία ανταλλάσσουν μόνο ορμή και κινητική ενέργεια. 

Ας πάμε τώρα και στην άλλη μεριά, στην Οικονομία. Όταν θέλησε ν’ αναβαθμιστεί και να πετάξει από πάνω της τη «ρετσινιά» της κοινωνικής επιστήμης, στράφηκε πού αλλού, στη Φυσική, η οποία από παλιά είχε μέθοδο, έπαιζε τα μαθηματικά στα δάχτυλα, και έχαιρε γι αυτό μεγάλης εκτίμησης. 

Δεν γνωρίζω αν ο William Stanley Jevons, οικονομολόγος και λογικός φιλόσοφος, είχε έρθει ποτέ σε επαφή με τον Maxwell, (αν και κανονικά θα έπρεπε, μιας και αμφότεροι έζησαν την ίδια ακριβώς περίοδο, ήταν μάλιστα και κοντοχωριανοί, από το Λίβερπουλ ο πρώτος, από το Εδιμβούργο ο δεύτερος), αλλά όταν ο Jevons δημοσίευσε το 1862 το άρθρο «A General Mathematical Theory of Political Economy», ήταν φανερό ότι είχε περιλάβει στη θεωρία του πολλές από τις βασικές ιδέες της στατιστικής του Maxwell, δημοσιευμένης, τρία μόλις χρόνια πριν.  

Οι προϋποθέσεις που έβαζε ο Jevons στο μοντέλο του ήταν η «ισορροπία», η «ανεξαρτησία» των υποκειμένων, ο «ατομικισμός», η «μεγιστοποίηση της ωφέλειας», η «ελεύθερη αγορά», κ.ά. έννοιες, οι οποίες πέρα από τη συνάφειά τους με τους ιδεολογικούς πυλώνες του θάλλοντος κατά την περίοδο αυτή καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, απλοποιούσαν ταυτόχρονα κατά πολύ τη μαθηματική αναπαράσταση του μικρο-οικονομικού γίγνεσθαι. Ωστόσο, ο Marx, συγκαιρινός και εν μέρει συντοπίτης των προηγουμένων, είχε υιοθετήσει άλλη γραμμή, χωρίς να χρειαστεί να ξεπατικώσει κάποια στοιχειώδη φυσική θεωρία. 

Ο Jevons, μαζί με τους Walras και Pareto θεωρείται ο εισηγητής των νεοκλασικών οικονομικών, μιας θεωρίας, η σημασία της οποίας φαίνεται από το γεγονός ότι έχοντας φτάσει μέχρι τις μέρες μας, καθορίζει σ’ ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο τη χάραξη της οικονομικής πολιτικής των κρατών, και του δικού μας βεβαίως.

Τόσο ο Maxwell όσο και ο Jevons et al., προϋποθέτουν ένα κλειστό,  σε ισορροπία και χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις, σύστημα πολλών σωμάτων, (άνθρωποι στο ένα, εξιδανικευμένα άτομα/μόρια στο άλλο), απ’ όπου απουσιάζει κάθε εσωτερική αλληλεπίδραση, (ανεξαρτησία των οικονομικών δρώντων στο ένα, ελαστικές κρούσεις στο άλλο). Επιπλέον, εκεί όπου η θεωρία Maxwell καταλήγει στον προσδιορισμό μιας μακροσκοπικής και αντιπροσωπευτικής του συστήματος ποσότητα, της Θερμοκρασίας, η θεωρία Jevons, καταλήγει στην Τιμή, που αποτελεί και τον θεμέλιο λίθο των νεοκλασικών οικονομικών.

Είναι ενδιαφέρον να δει κανείς πώς κατέστη δυνατόν θεωρίες, έστω και πρωτόλειες, που απευθύνονται η μια σε έμψυχες και η άλλη σε άψυχες οντότητες,  να έχουν θεμελιωθεί στις ίδιες πάνω-κάτω βασικές αρχές, με την οικονομική να παραβλέπει τον κοινωνικό παράγοντα και την ανθρώπινη ψυχολογία και συμπεριφορά. Έκτοτε, βέβαια, κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι, αλλά όσον αφορά τη νεοκλασσική θεωρία, παρά τις περίτεχνες μαθηματικές αποφύσεις που απέκτησε στο χρόνο, λίγο απομακρύνθηκε από τις βασικές αρχές που περιγράψαμε προηγουμένως.

Αν λοιπόν, διαπιστώνετε κάτι τις το αφύσικο και απάνθρωπο στις τωρινές οικονομικές πολιτικές, τώρα γνωρίζετε την πηγή τους. Ένα σύνολο από ξέμπαρκα,  ιδανικά άτομα, είχαν στο νου τους, και όχι ανθρώπους.  
cynical

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ


 Η  πολιτική εξουσία,  με όλα τα μέσα, θέλει να μας πείσει ότι οι κανόνες δικαίου  οροθετούν και ρυθμίζουν τις ενέργειες της, ενώ   η αποτελεσματικότητά της κάνει δυνατή την ικανοποίηση βασικών αιτημάτων των πολιτών. Τα όποια φαινόμενα διαφθοράς που μπορεί να εμφανίζονται είναι εξαιρέσεις, που χρέος της είναι να πατάξει, όπως και πράττει. Τα τελευταία λοιπόν επεισόδια διαφθοράς που περιλαμβάνουν τον Παπακωνσταντίνο, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει γίνει δεκτός σαν μια εναλλακτική  δύναμη   διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης,  επιδιώκει να προσθέσει και τον Βενιζέλο, εντάσσονται  στα πλαίσια μιας πολιτικής που σκέπτεται και ενεργεί  με τους όρους του πολιτικού επιφαινόμενου επικαλύπτοντας τη  βασική  πηγή  σύγκρουσης, που είναι η ταξική,  στην κοινωνία. Όλη η οικονομική κρίση αποδόθηκε από τον κυρίαρχο λόγο στην ανικανότητα,  τεμπελιά, διαφθορά  συμπάντων των ελλήνων εργαζομένων και επιλεκτικά κάποιων πολιτικών και όχι βέβαια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
               Σ΄ αυτή την  εκδοχή, τρία χρόνια σχεδόν μετά το μνημόνιο, είμαστε ακόμα υποταγμένοι, μας φαίνεται τόσο αληθινή που δεν θεωρούμε αναγκαίο να την αμφισβητήσουμε. Κι έτσι ενώ τα μέτρα του τρίτου μνημονίου αρχίζουν να εφαρμόζονται, το πολιτικό σύστημα θέλοντας να παρασύρει  κι εμάς επιδίδεται στο κυνήγι των κλεφτών για άλλη μια φορά. Οι κυβερνώντες  δεν θέλουν να δουν τίποτε  πέρα από τις πολιτικές συνταγές τους, τις οδηγίες  των διεθνών κι ευρωπαϊκών κέντρων, το κόμμα τους, τη στενοκεφαλιά τους. Οι περισσότεροι επιδιώκουν να γίνουν μικροτυραννίσκοι που αυτοκαταστρέφονται μεταξύ τους. Η φιλοδοξία τους είναι τόσο κοντόφθαλμη που δεν πήγαινε, και συνεχίζει να μην πηγαίνει, παραπάνω από το άμεσο πλιάτσικο και την επανεκλογή τους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν το ύφος πως πιστεύουν σε μια καινούργια  κοινωνία. Ίσως κάποιοι άλλοτε να το είχαν πιστέψει, στην πραγματικότητα όμως πια δεν σκέφτονται παρά πώς να ζήσουν από τα ξεφτίδια μιας  κοινωνίας που πεθαίνει. Ένας μυωπικός οπορτουνισμός  υπηρετεί μια επιβαλλόμενη πολιτική, λεηλατώντας ζωές και θυσιάζοντας το μέλλον μιας ολόκληρης κοινωνίας.
             Ακόμα και τώρα, στα χρόνια του μνημονίου, παρά την προσπάθεια να καταλαγιάσουν την οργή  του κόσμου, δίνοντας βορά κάποιους πολιτικούς,  αρνούνται οι κυβερνώντες να παραδεχτούν ότι λειτουργούν μηχανισμοί που αναπαράγονται χρόνια τώρα παραβιάζοντας στοιχειώδεις  αρχές και νόμους επιρρίπτοντας την ευθύνη μόνο σε μεμονωμένα πρόσωπα. Ενδιαφέρει  το πολιτικό σύστημα οι αποκαλύψεις να περιοριστούν   σε  αναλώσιμα πολιτικά πρόσωπα και να μην εστιαστούν στην ύπαρξη και  διαπλοκή οικονομικών και άλλων συμφερόντων, που είναι αιμοδότες τέτοιων μηχανισμών, και δένουν μεταξύ τους και τους  συμμετέχοντες. Αυτές καθ’  αυτές οι μέθοδοι αυτοί  και οι συμπεριφορές  είναι πλέον διαδεδομένες, απότοκοι του συστήματος και σε μεγάλο βαθμό νομιμοποιημένοι τρόποι πλουτισμού σημαντικών στρωμάτων ελληνικής κοινωνίας.  Φυσικά όλα όσα αποκαλύπτονται είναι η κορυφή του παγόβουνου που φυσικά και επεκτείνεται  και σε άλλους  κοινωνικούς χώρους με άλλες μορφές ίσως αλλά με την ίδια αντίληψη, την ίδια πρακτική και παρόμοια διαφθορά. Όσους όμως κι αν το πολιτικό σύστημα οδηγήσει σε ανακριτικές επιτροπές, ειδικά δικαστήρια κλπ. θα εξακολουθούν να κυκλοφορούν άλλοι τόσοι  ανάμεσά μας, ανενόχλητοι, να συνωστίζονται στην πολιτική, καλλιτεχνική και πνευματικοί ζωή αυτού του τόπου, αρκεί να μην απειλούν τις διαμορφωμένες καταστάσεις. Κάπου κάπου τότε θα αποσύρονται μερικοί ή θα παραπέμπονται στη δικαιοσύνη όταν πρόσκαιρες σκοπιμότητες και αλληλοϋποβλέψεις θα αποκαλύπτουν ορισμένα ονόματα, αλλά θα μένει πάντα  ένας ικανός αριθμός  να συνεχίζει.  Σ’  αυτήν την απίστευτη κατάρρευση θεσμών και προσώπων που ζούμε θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το ίδιο το πολιτικοκοινωνικό σύστημα γεννά και υπερτρέφει τέτοια φαινόμενα, ενώ η  νομιμότητα και απονομή δικαιοσύνης είναι περισσότερο θέμα  προσωπικών προνομίων, συγκυρίας και συσχετισμού δύναμης παρά αποτέλεσμα καθολικοποιημένης ισότητας δικαίου.
            Όλα καταλήγουν μια ακατανόητη σαλάτα συμβιβασμών. Κολακεύουν όλοι το σημερινό  και αυριανό κύριο.  Στα χρόνια της διακυβέρνησης Παπανδρέου ο Παπακωνσταντίνου ήταν κυρίαρχος τώρα όλοι μιλούν για τον τεχνοκράτη Στουρνάρα, τις ικανότητες του Σαμαρά.  Και τελικά οι υποτιθέμενοι αντίπαλοι είναι συνεταίροι  μεταξύ τους, σφίγγουν το χέρι και παίζουν κρυφτούλι ο ένας πίσω από την πλάτη του άλλου.  Κι όταν κάποια ακριτομυθία αποκαλύπτει πως οι μεγάλοι πολιτικοί έχουν μπλεχτεί σε κάποια βρώμικη υπόθεση που οι αντίπαλοι έχουν καταγγείλει, γίνεται  πολύς θόρυβος για το τίποτε. Δεν έχουν παρά να απαντήσουν με την απειλή ενός άλλου σκανδάλου εναντίον της άλλης παράταξης.  Και όλοι  βραχνιάζουν φωνάζοντας, δικαιοσύνη. Δεν περνά λίγος καιρός που όλα σωπαίνουν. Οι υποτιθέμενοι αντίπαλοι υπόγραψαν συνθήκη μεταξύ τους. Ποιος θυμάται το σκάνδαλο της Siemens ή του Βατοπεδίου;
           Η  γενικευμένη συνενοχή του πολιτικού κόσμου που κυβέρνησε και κυβερνά εδράζεται στην επιμονή όλων τους να διατηρήσουν τις θέσεις τους πάνω στην άθλια βάση  της καπιταλιστικής ιεραρχίας που τη φτιασιδώνουν   με υποσχέσεις για  απονομή της δικαιοσύνης και την αναμορφώνουν  με δεκάρικους λόγους περί κάθαρσης.
           Μόνο που πολλοί από μας  ακόμη συνεχίζουμε να εισπνέουμε τις ζαχαρωμένες αναθυμιάσεις μιας αγνής, ακαθόριστης προσδοκίας για μια ιδανική κοινωνία, αν βασιλέψει η αγάπη  και η τιμιότητα στον κόσμο, ενστερνιζόμενοι έναν βερμπαλιστικό ουμανισμό, γιομάτο ακαθόριστο οίκτο, ειδυλλιακή πίστη για τους κατατρεγμένους… μέχρι να γίνουμε οι ίδιοι κατατρεγμένοι. Κι ίσως τότε ανακαλύψουμε τον κομμουνιστικό λόγο…

Προλύτης

Οι εφιαλτικές διαστάσεις του καπιταλιστικού ονείρου


του Αντώνη Αγγελή

Υπάρχουν πάρα πολλές λέξεις που αποδίδουν την απανθρωπιά, την εκμετάλλευση, την αδικία, την εξαπάτηση, την αναξιοπρέπεια, απ’ όλες όμως ο καπιταλισμός είναι η αντιπροσωπευτικότερη, γιατί περιλαμβάνει όλες αυτές τις έννοιες μαζί. Το κακό είναι ότι ο καπιταλισμός πέρα από απλός όρος, είναι το οικονομικό αυτό σύστημα που αιώνες τώρα καθορίζει την κοινωνικό-πολιτική πραγματικότητα των λαών. Μια επικείμενη κατάρρευση του καπιταλισμού θα σήμαινε την ταυτόχρονη κατάρρευση ολόκληρου του γνωστού μέχρι τώρα κόσμου για τον άνθρωπο, ολόκληρης της πραγματικότητάς του. Κάτι τέτοιο φαίνεται να προμηνύουν ορισμένες από τις φράσεις που ακούγονται όλο και πιο συχνά τελευταία, όπως: «το οικονομικό μοντέλο καταρρέει», «το οικονομικό σύστημα και οι πολιτικές που το στηρίζουν αποτυγχάνουν». Τέτοιες διατυπώσεις γεννούν σίγουρα ένα πλήθος προβληματισμών, όπως εξίσου σίγουρα εγείρουν οράματα, φόβους και ψευδοδιλήμματα.

Ο καπιταλισμός όμως είναι ένα σύστημα, που έχει αποδείξει επανειλημμένα την ανθεκτικότητά του στην κρίση των χρόνων και στα χρόνια της κρίσης. Για την ακρίβεια, είναι ένα σύστημα που γεννά κρίσεις προκειμένου μεταλλαγμένο πια να αναβιώσει και να συνεχίσει να λειτουργεί. Ο καπιταλισμός έχει μια εγγενή ιδιότητα, μετασχηματίζεται, απ’ αυτό ανατροφοδοτείται. Τα ποικίλα επίθετα που έχει λάβει μέσα στους αιώνες, μέχρι το σύγχρονό του -νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός- αποδεικνύουν αυτήν την εγγενή υβριδικότητά του.

Αυτοί που προσδίδουν θετικό πρόσημο στον καπιταλισμό, ερμηνεύουν αυτήν την ιδιαιτερότητά του -την ευμεταβλητότητά του- σαν απόδειξη λειτουργικής τελειότητας, παρουσιάζοντάς τον ταυτόχρονα ως γέννημα, δημιούργημα και αποτέλεσμα της φυσικής, καθορισμένης και αναμενόμενης εξέλιξης του ανθρώπου και των κοινωνιών του. Από την άλλη, όσοι αποδίδουν στο καπιταλιστικό σύστημα αρνητικό πρόσημο, υποστηρίζουν ότι η λερναιακή του μορφή αντλείται από την εξουσιαστική ισχύ του κεφαλαίου, που μπορεί να αλλάζει διαρκώς προσωπεία τόσο μέσα από τη ρυθμιστική λειτουργία που επιτελούν σε κάθε επίπεδο πολιτικό-κοινωνικής οργάνωσης οι νόμοι της αγοράς, όσο και μέσα από την εκάστοτε ηγεμονική νοοτροπία της αστικής τάξης. Αυτή η δεύτερη άποψη (που με βρίσκει σε μεγάλο βαθμό σύμφωνο) επικαθορίζεται από μια κρατικίστικη προοπτική (που με βρίσκει αντίθετο). Αυτές οι δύο κυρίαρχες τοποθετήσεις, χωρίς να περιλαμβάνω έναν μεγάλο αριθμό άλλων προσεγγίσεων και θεωρήσεων του εν λόγω συστήματος αλλά και χωρίς να τον αποκλείω, εκτός του ότι αποδίδουν στον καπιταλισμό το χαρακτήρα του αναπόφευκτου είτε ως φυσική αναγκαιότητα είτε ως αναγκαίο κακό, αγνοούν τη δομική του ισχύ.

Ο καπιταλισμός εκμεταλλεύτηκε έννοιες που αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν τον μπούσουλα στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική οργάνωση, όπως, ιδιοκτησία, ανταγωνισμός, κεφάλαιο, κέρδος, εξουσία. Η μετατροπή των εννοιών αυτών σε βασικές προοπτικές και επιδιώξεις για τα άτομα, τις κοινωνίες και τα κράτη, καθώς και η θεσμική τους πλαισίωση κατόρθωσε να παγιώσει τον καπιταλισμό ως το πλέον αντιπροσωπευτικό και λειτουργικό σύστημα, και μάλιστα, με την ανοχή ή και τη συγκατάθεση ακόμη και των μη προνομιούχων τάξεων. Αυτός είναι ένας πραγματικά θαυμαστός τσαρλατανισμός που πρέπει να του αναγνωρίσουμε. Ο καπιταλισμός, ενώ ανοίγει το χάσμα μεταξύ των τάξεων, πλούσιων και φτωχών, προνομιούχων και μη, ευαγγελίζεται το αντίθετο, ότι δηλαδή αφήνει πάντα ανοιχτά τα περιθώρια στο άτομο για μεταπήδηση μεταξύ των τάξεων, πάντοτε όμως υπό προϋποθέσεις και με τους δικούς του όρους. Αυτή η καπηλεία της ελπίδας για οικονομική και κοινωνική αναρρίχηση και το ντοπάρισμα της ιδιοτέλειας και της φιλοδοξίας με έναν άμετρο ανταγωνισμό είναι που καθιστούν τον καπιταλισμό δομικό στοιχείο όχι μόνο της οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης, αλλά και δομικό στοιχείο της ίδιας της ανθρώπινης «συνείδησης».

Όταν ο Προυντόν, για παράδειγμα, υποστήριζε πως η ιδιοκτησία είναι κλοπή, ουσιαστικά διαπίστωνε μια χειμαρρώδη τάση καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της ελευθερίας και της ισότητας, που συνδιαπερνούσε και συνδιαμόρφωνε τα δομικά χαρακτηριστικά κρατών, κοινωνιών και ανθρώπων ταυτόχρονα. Πράγματι, η κλοπή προϋποθέτει την ιδιοκτησία και η ιδιοκτησία προϋποθέτει την κλοπή. Με μια πρώτη ανάγνωση, η αρχική σχέση γίνεται άμεσα αντιληπτή, αφού για να κλέψει κανείς κάτι, θα πρέπει αυτό το κάτι να ανήκει σε κάποιον. Από την άλλη, η δεύτερη σχέση μοιάζει δυσνόητη, και για έναν υπέρμαχο του καπιταλισμού αδιανόητη. Ωστόσο, ο ιδιοκτήτης μιας έκτασης γης έχει ιδιοποιηθεί ένα κομμάτι της φύσης, που ως τέτοιο ανήκει στον καθένα. Ο ιδιοκτήτης καρπώνεται τα οφέλη που του παρέχει αυτή η γη, τα οποία θα έπρεπε να ανήκουν στον καθένα. Τι άλλο, λοιπόν, είναι αυτό αν όχι βίαιη απόσπαση ενός κοινού αγαθού και εκμετάλλευσή του προς ίδιον όφελος; Βέβαια, κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι όλα αυτά έγιναν νόμιμα και συνεπώς δεν πρόκειται για κλοπή, αλλά για νόμιμη αξιοποίηση όσων σε διαφορετική περίπτωση θα έμεναν αναξιοποίητα. Αυτή ακριβώς είναι και η προκάλυψη της ληστρικής διάθεσης που νομιμοποιούν οι τίτλοι ιδιοκτησίας.

Το ότι χρησιμοποιώ το παράδειγμα της ιδιοκτησίας για να αναδείξω τη δομική ισχύ του καπιταλιστικού συστήματος, δεν είναι τυχαίο. Το χρησιμοποιώ, γιατί το θεωρώ ένα από τα χαρακτηριστικότερα, συστατικά στοιχεία της καπιταλιστικής νοοτροπίας. Οι τίτλοι ιδιοκτησίας, άλλωστε, δεν περιορίζονται στις γαίες και το μοίρασμά τους, αντίθετα, λειτουργούν κανονιστικά σε πολλά και πολλαπλά επίπεδα της κρατικής και κοινωνικής οργάνωσης, ακόμη και στην καθημερινότητά μας. Έτσι, ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης επιχείρησης, μιας πολυεθνικής εταιρίας, δηλαδή το κεφάλαιο, που είναι και ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής, καρπώνεται τα κέρδη, που του δίνουν τη δυνατότητα να πολλαπλασιάσει τους τίτλους ιδιοκτησίας του και κατά συνέπεια και τα κέρδη του. Αυτό βέβαια θα μπορούσε να μην ήταν a priori αρνητικό, αν το αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού δεν αφορούσε αποκλειστικά το ίδιον όφελος, αλλά το κοινωνικό σύνολο.

Κάπου εδώ και κάπως έτσι, όμως, γεννιέται ο προβληματισμός των κινήτρων και της ανταμοιβής. Γιατί, για ποιο λόγο κάποιος να σκεφτεί δημιουργικά και να υλοποιήσει τη δημιουργική του σκέψη, αν είναι να μην ανταμειφθεί δεόντως, για κάτι μάλιστα που αφορά το κοινωνικό σύνολο, από τη στιγμή που δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας και ενισχύει την οικονομία του κράτους; Η απάντηση «κανείς δεν του το ζήτησε», συνήθως, δεν ικανοποιεί τους νεοφιλελεύθερους στοχαστές. Ας τη θέσουμε, λοιπόν, διαφορετικά, πιο αναλυτικά. Αν το έκανε για να ικανοποιήσει μια προσωπική του ανάγκη, ποια ήταν η ανάγκη αυτή; Αν το έκανε για να πλουτίσει, τότε δε μπορεί να διαφωνήσει στο ότι είναι ιδιοτελής, αν, από την άλλη, το έκανε για να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, πέρα από πρόφαση, αυτή η δικαιολογία είναι άτοπη, από τη στιγμή που δεν καρπώνονται όλοι, ή τουλάχιστον όσοι συμμετέχουν, εξίσου τα οφέλη της δημιουργικότητας. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης συνέλαβε την ιδέα και έβαλε το κεφάλαιο για να υλοποιηθεί, θα έπρεπε να καταλήξουμε ότι δικαιωματικά παίρνει τη μερίδα του λέοντος. Ωστόσο, η ιδέα του δε θα υλοποιούταν ποτέ, αν δεν συνέβαλλαν αυτοί που την υλοποιούν καθημερινά, αντίθετα, θα έμενε στο αφηρημένο επίπεδο των εννοιών. Μια επιχείρηση, μια εταιρία, ένα εργοστάσιο λειτουργούν τόσο μέσα από τη διοίκηση όσο και μέσα από την παραγωγική δύναμη των εργατών, διαφορετικά, δε λειτουργεί. Αξιολογικά και μόνο, λοιπόν, κάτι δεν πάει καλά στη συλλογιστική του κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, αυτό που ευνοεί μια τέτοια ανάπτυξη με αυτούς τους όρους, είναι μια ακόμη πιο ριζωμένη και παγιωμένη καπιταλιστική κουλτούρα της εκμετάλλευσης σε κάθε επίπεδο.

Στη βάση αυτής της ιδιοκτητικής-κεφαλαιοκρατικής λειτουργίας διαρθρώνονται και οι σχέσεις μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου. Για την ακρίβεια, ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα δε θα λειτουργούσε αν δεν είχε εξασφαλισθεί η σχέση εργοδότη-εργαζόμενου. Ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο καθένας μας, δέχεται τη μικρότερη ή μεγαλύτερη από οκτάωρη, την εβδομαδιαία, τη δεκαπενθήμερη, τη μηνιαία μίσθωση των γνώσεων, των ικανοτήτων και των δεξιοτήτων του, προκειμένου να εξασφαλίσει τη δυνατότητα ανάπτυξης της ιδιοκτητικής του ικανότητας. Ο καθένας μας συνεχίζει να λειτουργεί στην καθημερινότητά του με τους όρους της αγοράς, του κεφαλαίου και του καπιταλισμού γενικότερα, στο βαθμό που είναι ικανός να καταναλώνει. Η καταναλωτική δυνατότητα για το άτομο αποτελεί ένδειξη πως οι καθημερινοί, εφήμεροι, μικροί τίτλοι ιδιοκτησίας, που κατακτά μέσω της αγοράς απλών αντικειμένων και υπηρεσιών, κρατούν πάντα ζωντανή μια πιθανή γιγάντωση της κεφαλαιακής του δύναμης, μια θέση στο καπιταλιστικό όνειρο. Το ότι αυτή η επιδίωξη, αυτό το καθημερινό όραμα του καθενός καθίσταται η τροφοδοτική δύναμη του καπιταλιστικού μηχανισμού, γίνεται ακόμη πιο έντονα αντιληπτό, όταν ο μισθός πέφτει στα επίπεδα της απλής επιβίωσης. Τότε, οι διεκδικήσεις για αύξηση των μισθών οδηγούν, δυστυχώς, την πλειοψηφία των διεκδικούντων σε ένα κυνήγι ανάκτησης του ονείρου. Μόνο που, σε κάθε περίπτωση, το αδιέξοδο, στο οποίο οδηγεί κάθε καπιταλιστική εκδοχή, μετατρέπει το όνειρο σε εφιάλτη. Ο λόγος βέβαια είναι πως το υλικό του ονείρου είναι ένα, το κέρδος, το περισσότερο κέρδος, το ακόμη περισσότερο κέρδος, για όσους, γι’ αυτούς, για λίγους.

Από αυτό το μικροεπίπεδο των εργασιακών σχέσεων και της καθημερινότητας, αν περάσουμε στο μακροεπίπεδο των κρατών, μπορούμε να διαπιστώσουμε αυτήν την ίδια τάση κτητικότητας, ακόμη και ιδιοκτητικότητας. Οι επεκτατικές πολιτικές, στο βαθμό που δημιουργούν σφαίρες επιρροής εξυπηρετώντας τα οικονομικά συμφέροντα εταιριών -οικονομικών κολοσσών-, λειτουργούν στα πλαίσια μιας απάνθρωπης καπιταλιστικής τακτικής που καταπατά τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα της ζωής, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Η παγκόσμια καπιταλιστική νοοτροπία, όταν τα κέρδη που διακυβεύονται είναι τεράστια, εκτός από τη ληστρική της διάσταση λαμβάνει και εγκληματικές, δολοφονικές διαστάσεις. Στα πλαίσια τέτοιων διαστάσεων, εταιρίες αμερικανικών συμφερόντων μπορούν να υποστηρίζουν, ακόμη και να σπονσοράρουν απροκάλυπτα και αδιάντροπα, το βομβαρδισμό αμάχων σε κατοικημένες περιοχές του Κοσσόβου και της Βαγδάτης. Μπορούν επίσης, να αγοράζουν από τις δουλικές κυβερνήσεις ή τις υπό οικονομική και πολιτική ομηρία κυβερνήσεις στην Ασία, την Αφρική, τη Νότιο Αμερική ολόκληρες περιοχές, να εκμεταλλεύονται για ένα κομμάτι ψωμί και λίγο νερό, μολυσμένο κατά πάσα πιθανότητα, το φθηνό, ντόπιο, ανθρώπινο δυναμικό, όποιας ηλικίας, ανεξαρτήτου ηλικίας, προκειμένου να επιτύχουν το κέρδος, την ανάπτυξη. Ποια ανάπτυξη; Κέρδος για ποιούς;

Μόνο έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός. Όποια εκδοχή κι αν επιχειρήσει ένα κράτος, μια κοινωνία, στα πλαίσια του καπιταλισμού, ο απώτερος σκοπός είναι ένας, η αύξηση του κεφαλαίου με οποιοδήποτε κόστος. Επανερχόμενος έτσι στην αφορμή, στις ρητορικές δηλαδή, που διαβλέπουν το τέλος του τωρινού οικονομικού μοντέλου, η ερμηνεία τους μέσα από το πρίσμα μιας τέτοιας λειτουργίας των δομών του καπιταλιστικού συστήματος φαίνεται διαφορετική. Αυτές οι ρητορικές μοιάζει να προέρχονται από πολιτικές σκοπιές που βλέπουν ως λύση στη σημερινή κρίση την κρατικοποίηση από τη μία και την ιδιωτικοποίηση από την άλλη. Ο καπιταλισμός, όμως, έχει αποδείξει ότι ξέρει να λειτουργεί τόσο με προκάλυμμα το κράτος όσο και απροκάλυπτα μέσα από τον ιδιωτικό, επιχειρησιακό, εταιρικό τομέα. Σε κάθε περίπτωση, η καπιταλιστική εξουσία πραγματώνεται όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο τόσο μέσα από το μεγαλοαστό, τον κεφαλαιοκράτη, τον τραπεζίτη, όσο και μέσα από κυβερνήσεις περισσότερο ή λιγότερο δημοκρατικές και τους εκλεγμένους ή μη εκπροσώπους τους, ακόμη και μέσα από το προλεταριάτο. Η εφαρμογή των διάφορων οικονομικών μοντέλων της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού έχει εξυπηρετηθεί εξίσου από δικτατορικά καθεστώτα οποιασδήποτε ιδεολογικής απόχρωσης και από δημοκρατικές κυβερνήσεις. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, οι τεταμένες τοποθετήσεις περί κατάρρευσης του συστήματος μοιάζουν περισσότερο με μεθοδεύσεις ανασύστασής του, από έναν άλλο δρόμο και μια άλλη σκοπιά. Μάλιστα, σε κρίσιμες περιόδους, αυτή η αίσθηση του κατεπείγοντος που μεταφέρουν οι κυρίαρχοι λόγοι, τα ψευδοδιλήμματα που γεννούν και ο φόβος που πυροδοτούν, οδηγούν σε μια άνευ όρων παράδοση στην «ασφάλεια» της συστημικής ροής των πραγμάτων.

Η αλλαγή, λοιπόν, στο μοντέλο του συστήματος δε σημαίνει και αλλαγή του ίδιου του συστήματος. Η συστημική ροή περνά μέσα από περίεργες διασυνδέσεις και δίκτυα συνηθειών τόσο οικονομικά και πολιτικά όσο και ατομικά και κοινωνικά. Το όραμα που μπορεί να έχει κανείς για εκτροπή της ροής του συστήματος είναι φτιαγμένο από υλικά του συστήματος. Εδώ έγκειται η δυσκολία. Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να αλλάξουμε πραγματικά τη ροή των εννοιών, των προσδοκιών, των επιδιώξεων, των συνηθειών, της καθημερινότητάς μας, του συστήματος; Στους περισσότερους, αν όχι σε όλους, προκαλεί φόβο η προσπάθεια απάντησης και μόνο, επειδή περνά μέσα από μονοπάτια άγνωστα μέχρι τώρα, όπως αυτά της αυτό-οργάνωσης, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της ελευθερίας, της ισότητας. Ωστόσο, για όσο θα συνεχίζεται αυτός ο φόβος της απάντησης, θα οδηγούμαστε πάντα στην ασφάλεια του καπιταλιστικού ονείρου με τα χίλια πρόσωπα, και είναι αυτά τα χίλια πρόσωπα που κάνουν το όνειρο εφιάλτη.
Εφημερίδα Δράση

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Οι κομιστές του αυταρχισμού

Ο Νεοφιλελευθερισμός, οικονομική θεωρία που, αρχικά, προτάχθηκε από την σχολή του Σικάγο και τον Μίλτον Φρίντμαν, είναι μια από τις αντικοινωνικές ιδεολογίες που δεν έχει τη δυνατότητα να πείσει τις μάζες μέσω της ειλικρινούς κατάθεσης επιχειρημάτων και του καθαρού λόγου. Παρότι έχει καθιερωθεί ως η ηγεμονική ιδεολογία στο Δυτικό κόσμο, δύσκολα θα εντοπίσει κανείς ακόμα και εντός της αστικής τάξης (ή των ψηφοφόρων των κυρίαρχων αστικών κομμάτων που συνήθως προέρχονταν από τα μεσαία στρώματα), πολλούς πολίτες που να αυτοπροσδιορίζονται ως νεοφιλελεύθεροι. Ούτε βέβαια υπάρχει (ή θα μπορούσε να υπάρξει) κάποιο κίνημα (με την έννοια της πηγαίας έκφρασης ενός κομματιού της κοινωνίας) που να προτάσσει την αυτορυθμιζόμενη αγορά, την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, την σταδιακή μετάλλαξη του ανθρώπου σε homo economicus. Πώς, λοιπόν, μπορεί να κυριαρχεί μία ιδεολογία που, φαινομενικά, δεν έχει μία σοβαρή βάση στην κοινωνία; Πολύ απλά, είναι μια σύνθεση ιδεών που προέρχεται από τα πάνω, εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα μίας μειοψηφίας που ωφελείται από τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, και χρησιμοποιεί τα κυρίαρχα ΜΜΕ και μέρος της πολιτικής τάξης, ώστε να καλλιεργήσει τον ορθολογισμό της αγοράς, αποκλείοντας παράλληλα οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση.
Φαινομενικά μόνο, οι εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού προτάσσουν την αποδυνάμωση του Κράτους. Στην πραγματικότητα, ναι μεν στρέφονται κατά του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία, που όπως λένε διαταράσσει τη λειτουργία της αγοράς, από την άλλη υπερασπίζονται ένα ισχυρό Κράτος που δεν θα στρέψει τη δύναμη του στην προστασία των αδύναμων (λες και το έκανε ποτέ…), δεν θα θέσει περιορισμούς στην κερδοσκοπία, θα χρησιμοποιηθεί όμως ώστε να καταστείλει οποιεσδήποτε κοινωνικές αντιδράσεις, να ανοίξει νέες αγορές ιδιωτικοποιώντας πχ την εκπαίδευση και την υγεία ή στέλνοντας στρατεύματα στο Ιράκ, και να βοηθήσει με τα χρήματα των φορολογουμένων την οικονομική ολιγαρχία, κρατικοποιώντας τα χρέη της. Δεν είναι, άλλωστε, καθόλου τυχαία η παγκόσμια σιωπή των Νεοφιλελεύθερων όταν οι Αμερικανοί πολίτες έσωζαν τη Lehman Brothers, ή όταν οι Έλληνες χάριζαν το υγιές κομμάτι της Αγροτικής Τράπεζας στην τράπεζα Πειραιώς.
Η μετάβαση,βέβαια, από έναν κρατικά επιδοτούμενο καπιταλισμό (ευρωπαϊκά επιδοτούμενο στην περίπτωση μας) σ’ ένα Νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, δεν είναι απλή υπόθεση. Η ανθρωπιστική κρίση που βιώνουμε σήμερα συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα αυτής της μετάβασης. Οι αντιδράσεις από ανθρώπους που χάνουν τη δουλειά τους ή αδυνατούν να επιβιώσουν ήταν κι αυτό φυσικά αναμενόμενο και όχι πρωτοφανές. Αυτό που δεν συμπεριλαμβάνεται στο συνταγολόγιο των οικονομολόγων, και ήταν μη αναμενόμενο, είναι η ανάδειξη ενός αντίπαλου δέους, η σταδιακή και βήμα-βήμα διαμόρφωση ενός διεθνούς, αν και ανομοιογενούς, κινήματος που προτάσσει ιδέες ακατανόητες για κάποιον που εντοπίζει την πρόοδο μέσα από τους δείκτες της ανάπτυξης. Η ισπανική κυβέρνηση δεν περίμενε τους Αστουριανούς ανθρακωρύχους, ούτε την καθημερινή μεγένθυση της δράσης της CNT και της αναρχοσυνδικαλιστικής UGT. Η ελληνική κυβέρνηση δεν περίμενε τη βίαιη έκρηξη της 12ης Φλεβάρη, ούτε την ολοένα και μεγαλύτερη δυναμική του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Πώς λοιπόν προσπαθεί η κυρίαρχη τάξη να αντιμετωπίσει κινδύνους που δεν μπορεί ούτε να κατανοήσει, ούτε να ενσωματώσει; Πώς θα περιόριζε την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης στα μικρά και ασήμαντα, στην άρνηση χωρίς προτάσεις; Τα βασικά της όπλα φαίνεται πως είναι τρία, και χαρακτηρίζουν περισσότερο ένα αυταρχικό καθεστώς, παρά ένα (έστω θεωρητικά) φιλελεύθερο πολιτικό σύστημα: α) ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης, β) η ρητορική του διχασμού, γ) η κρατική τρομοκρατία. Τίποτε από τα παραπάνω, φυσικά, δεν είναι κάτι καινοφανές, καθώς εχουν χρησιμοποιηθεί πολλές φορές στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς. Η χρόνια αποπολιτικοποίηση, όμως, η απάθεια και η έλλειψη ιστορικής μνήμης μεγάλου μέρους της κοινωνίας, καθιστούν τις τεχνικές αυτές πάντα επίκαιρες, και πολύ συχνα αποτελεσματικές. Το παρών άρθρο δεν στοχεύει στο να αναλύσει και να ερμηνεύσει όλες τις περιπτώσεις εφαρμογής της παραπάνω στρατηγικής, αλλά θα εστιάσει, χάριν παραδείγματος, στην κυρίαρχη επικοινωνιακή πολιτική, που εκφράζεται μέσα από μία μόνο εφημερίδα και από έναν μόνο αρθρογράφο. Η εφημερίδα που επιλέξαμε, λοιπόν, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πρώτο σε κυκλοφορία έντυπο και προβεβλημένο μέσα από τηλεοπτικά κανάλια, Πρώτο Θέμα, του Θέμου Αναστασιάδη, και ο αρθρογράφος, ο βραβευμένος ως κορυφαίος οικονομικός δημοσιογράφος για το 2010, Δημήτρης Μαρκόπουλος (1).
Ας μιλήσουμε για αποπροσανατολισμό…Το τελευταίο άρθρο του κυρίου Μαρκόπουλου έχει τον απόλυτα ξεκάθαρο τίτλο «Πρόσωπο της χρονιάς ο Μιχαλολιάκος». Το άρθρο αυτό, λοιπόν, μας υποδεικνύει πως όσο καθυστερεί η «επαναφορά στην ηρεμία και τη νομιμότητα», τόσο θα γιγαντώνεται η Χ.Α, η οποία όπως λέει είναι «κόντρα στο ρεύμα» και «εκτός γραμμής». Μας παρουσιάζει τον αρχηγό της νεοναζιστικής συμμορίας ως «καλό γνώστη της ιστορίας αλλά και πρώην λοκατζή, που ξέρει πώς να κινείται όχι σε ομαλό πολιτικό πεδίο, αλλά σε ανώμαλο». Όλα αυτά, για την οπλοφόρα κοινοβουλευτική αυτή παρεΐτσα που μπλόκαρε τη σύσταση εξεταστικής για την Αγροτική, ζήτησε αποζημιώσεις για τα τραπεζικά καταστήματα και τις πολυεθνικές που υπέστησαν ζημιές κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων, στράφηκε ενάντια στις διαδηλώσεις των ναυτεργατών, υπερασπίστηκε σθεναρά τις φοροαπαλλλαγές των εφοπλιστών, ανέδειξε σε κόκκινες γραμμές του νέου μνημονίου τις περικοπές σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς και αστυνομία, καταψήφισε την πρόταση για εξεταστική επιτροπή στην υπόθεση της λίστας Λανγκάρντ(έστω κι αν μετά από το ντόρο που προκλήθηκε αναγκάστηκε να ανακαλεσει). Πέρα από το θαυμαστό κοινοβουλευτικό της έργο,βέβαια, και πολύ σημαντικότερη, είναι η δράση της συμμορίας έξω απ’ τη Βουλή. Εκατοντάδες ξυλοδαρμένοι μετανάστες, επιθέσεις σε ομοφυλόφιλους, εμπρησμοί αυτοοργανωμενων χώρων, συνεργασία με την αστυνομία και σε πολλές περιπτώσεις αντικατάσταση της, μάλλον προκάλεσαν τον ενθουσιασμό του δημοσιογράφου, που αποτέλεσε από μόνος του την κριτική επιτροπή βραβείων. Κριτική επιτροπή που επιβράβευσε τον «Αγών του» για το ρατσισμό, το διχασμό, την ξενοφοβία, το φασισμό.
Το Πρώτο Θέμα, λοιπόν, όπως και η κυβέρνηση, δεν διαφημίζει τόσο τη νεοναζιστική συμμορία ώστε να ανεβάσει τα εκλογικά της ποσοστά. Αυτό είναι πιθανόν μία παράπλευρη βοήθεια προς τη Χ.Α. Την διαφημίζει ώστε να εξυπηρετήσει τη «θεωρία των δύο άκρων», τη λογική δηλαδή αυτή που λέει πως «η βία είναι μία, και πρέπει να την καταδικάζουμε απ’ όπου κι αν προέρχεται» και περιγράφει με τόση ευαισθησία ο ίδιος αρθρογράφος στο άρθρο «Αριστερή και Δεξιά Βία», που δημοσιεύτηκε ώστε να δικαιολογηθεί στην ουσία ο ταλιμπανισμός έξω απ’ το Χυτήριο ή στο «Στην εποχή των άκρων» όπου ταυτίζει την αριστερά με τους νεοναζί… Έτσι, τα κοντάρια που χρησιμοποιούνται σαν αλυσίδες προστασίας στις πορείες, ταυτίζονται με τα μαχαίρια των χρυσαυγιτών. Οι αντιασφυξιογόνες μάσκες που χρησιμοποιούνται σαν προσωπική άμυνα στον χημικό πολεμο που εξαπολύει το Κράτος έναντι των πολιτών, ταυτίζονται με τις κουκούλες των νεοναζί που ψάχνουν κάποιον κακομοίρη κάθε βράδυ στα σκοτάδια, ώστε να του δώσουν ένα μάθημα για το χρώμα που έτυχε να κληρονομήσει. Οι καταλήψεις των αντιεξουσιαστών, οι οποίες αποτελούν ζωντανούς αυτοοργανωμένους χώρους πολιτικής έκφρασης, ταυτίζονται με τα ορμητήρια των «ταγμάτων εφόδου» (τα οποία ορμητήρια φυσικά βαφτίζονται ως «γραφεία κόμματος»). Εξάλλου όσο κι αν οι αντιεξουσιαστές προτάσσουν την κοινωνική απελευθέρωση στην πράξη, όσες δράσεις αλληλεγγύης κι αν οργανώσουν, όσους αγώνες κι αν κάνουν στο δρόμο, αυτοί δεν θα έχουν ποτέ θέση στα κίτρινα φύλλα του Πρώτου Θέματος (ευτυχώς…). Θα είναι το «άλλο άκρο», το οποίο κακώς αντιμάχεται το διαφημιζόμενο άκρο, αυτό των νεοναζί.
Ας μιλήσουμε για διχασμό…Στο 13ο τεύχος του επίσημου περιοδικού του ΟΟΣΑ, «Cahiers de politique economique» (2), σ’ ένα κείμενο όπου ο Christian Morisson αναλύει τα μέσα πολιτικής χειραγώγησης των πολιτών κατά τη διάρκεια διαρθρωτικών μεταρρυθμίσων, τονίζεται πως «οι περικοπές στα λειτουργικά έξοδα του κράτους πλήττουν τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά οι κυβερνήσεις μπορούν να πάρουν την κοινή γνώμη με το μέρος τους αν κινηθούν ευέλικτα παρουσιάζοντας, με τη βοήθεια του Τύπου, αυτά τα μέτρα σαν μέτρα ισονομίας με το επιχείρημα, ότι εφόσον ζητούνται θυσίες από όλο το λαό, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν γίνεται ν’ αποτελούν εξαίρεση (…) και να αναδείξει τη διαφθορά των δημοσίων υπαλλήλων αναδεικνύοντας τη σαν γενικευμένη».Κατά τον ίδιο, πρέπει επίσης «η κυβέρνηση να σταματήσει την αισιόδοξη ρητορική και να επιμείνει, ακόμα και υπερβάλλοντας, για τη σοβαρότητα των οικονομικών ανισορροπιών, να υπογραμμίζει τις ευθύνες των προκατόχων της και το ρόλο εξωγενών δυσμενών παραγόντων». Ο δημοσιογράφος Μαρκόπουλος,λοιπόν, επικαλούμενος μάλιστα σε αρκετά άρθρα τον ΟΟΣΑ (όπως στο «Από το “ποτέ” στο “πάντα” την Κυριακή » όπου καταγγέλει την τεμπελιά των Ελλήνων, την οικονομική καταστροφή που επιφέρει ο ελεύθερος χρόνος και την αχρηστία της αργίας) αναπαράγει τον διχαστική λογική του δημοσίου και ιδιωτικού υπαλλήλου, σαν να είναι δύο αντίπαλες κοινωνικές τάξεις και όχι εργαζόμενοι με διαφορετικά αφεντικά (οι μεν το Κράτος, οι δε τους ιδιώτες επιχειρηματίες). Ο αρθρογράφος που βραβεύτηκε ως «καλύτερος οικονομικός δημοσιογράφος»(!!!), λοιπόν, έχει προφανώς ενσωματώσει στην πένα του οδηγίες για τον καλύτερο παπαγαλισμό των οδηγιών που δίνει η Νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα. Γράφει πως «Βρε δεν πάει η χώρα να χάνεται. Βρε δεν πάει οι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα να έχουν ξεπεράσει τα 1,2 εκατομμύρια ανθρώπους. Εκεί εμείς. Να υπερασπιζόμαστε τον δημόσιο τομέα. Τέτοιο ταμπού, τέτοια ορθοδοξία ούτε στην θρησκεία δεν θα βρει κανείς», στο άρθρο του «Μη των δημοσίων τους κύκλους τάραττε», όπως και σε πλείστα άλλα όπου υποστηρίζει το ανορθολογικό κι αντιεπιστημονικό επιχείρημα πως οι «οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων θα μειώσουν την ανεργία». Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος αυτός εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων δεν γίνεται ώστε να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη στις προσλήψεις στο δημόσιο, ούτε φυσικά για την εξυγίναση των δημοσίων οικονομικών, αλλά αποκλειστικά και μόνο ώστε να επιτευχθεί η συνολική μείωση του κόστους εργασίας, η κατάργηση κάθε έννοιας εργατικού δικαίου, και η ιδιωτικοποίηση όλων των μέσων παραγωγής ή προσφοράς υπηρεσιών.
Φυσικά, δεν μπορούμε να παραλείψουμε τον διχασμό που επιχειρείται σε μια σειρά άρθρων (όπως το «Η Αριστερά της αρπαχτής » και άλλα), ανάμεσα σε δεξιούς και αριστερούς, όπου αναπαράγεται το εκ της άκρας δεξιάς κλισέ πως «η αριστερά φταίει για όλα» και «η αριστερά κυβερνάει ιδεολογικά τον τόπο». Σε αυτό το επιχείρημα που εκφράζεται από χείλη ηλιθίων, μισθωμένων παπαγάλων και νεοναζί έχουμε ήδη απαντήσει με το εκτενές άρθρο «που ήσουν εσύ περήφανε Ελληναρά», το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ .
Ας μιλήσουμε για κρατική τρομοκρατία… Μετά, λοιπόν, την απερίγραπτη χαρά του δημοσιογράφου στο άρθρο «Που χάθηκαν οι διαδηλωτές;», που διαψεύστηκε βέβαια στην πράξη, ήρθε η ώρα να εκφράσει τις θέσεις του για τους μετανάστες και την κρατική καταστολή. Τις περιγράφει, λοιπόν, σαφέστατα με έναν και μόνο τίτλο: «Στρατός στο δρόμο τώρα», όπου αναπαράγει την θέση όλων των ξενοφοβικών συντηρητικών στον πλανήτη πως «δεν είμαι ρατσιστής αλλά οι μετανάστες πρέπει να απελαθούν» και μάλιστα σ’ αυτό το παιχνίδι πρέπει «να μπει και ο Στρατός». Το Πρώτο Θέμα, ως επικοινωνιακό τανκ της κυβέρνησης, όπως και άλλες εφημερίδες και τηλεοπτικοί σταθμοί που εδώ και χρόνια επιδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό με διαφημίσεις, φρόντισε από την πρώτη στιγμή να συμμετέχει σ’αυτό το πάρτυ παραπληροφόρησης σχετικά με τη Βίλλα Αμαλίας, την ΑΣΟΕΕ και κάθε κρατική επίθεση σε αυτοοργανωμένους χώρους. Ίσως τα κλομπ και τα δακρυγόνα, οι χακί στολές και οι κλούβες να είναι η φανερή κρατική καταστολή, η οφθαλμοφανής βία του Κράτους έναντι των πολιτών. Η υποσυνείδητη βία, όμως, αυτή που ασκείται από διάφορους κονδυλοφόρους που στοχεύουν στην καταστολή της συνείδησης, τον κομφορμισμό και την απάθεια, αφήνει ίσως μεγαλυτερα τραύματα στην κοινωνία απ’ το ραβδί του μπάτσου.
Σημειώσεις
(1) Για να αποφύγουμε την παράθεση συνεχών link από το Πρώτο Θέμα, όλα τα αναφερθέντα άρθρα μπορείτε να τα βρείτε εδώ [Πρώτο Θέμα, Δημ.Μαρκόπουλος]
 eagainst.com/?p=45809

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

Θα έρθεις, επιτέλους, πλεούμενο φως;


Δύο Φιλιππινέζες ανεβαίνουν τα σκαλιά του Αγίου Διονυσίου. Είναι προπαραμονή Πρωτοχρονιάς και ψιλοβρέχει. Στην εσοχή της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας ένας άνθρωπος ισχνός έχει κρύψει το πρόσωπό του ανάμεσα στα γόνατα. Στα πόδια του στέκεται ένα άδειο κύπελλο. Λίγο πιο πάνω, ένας παρόμοιος δεν έχει κρύψει το πρόσωπό του, το βλέμμα του είναι καρφωμένο σε μια ζελατίνα χάμω, με φωτογραφίες δύο παιδιών, ο τίτλος λέει «είμαι νηστικός, έχω παιδιά». Παραδίπλα, στην περίτεχνη αυλόθυρα της οικίας Σλίμαν, κόσμος μπαινοβγαίνει βιαστικά από το μπαζάρ του Νομισματικού Μουσείου. Στον γαλλικό φούρνο-καφέ οι προθήκες είναι στολισμένες με γκαλέτ ντυ ρουά, μπριός, κις, τάρτες. Είναι ζεστά και ήρεμα, οι πωλήτριες μιλούν ευγενικά, ζευγάρια με ψώνια πίνουν ζεστή σοκολάτα. Η λεωφόρος κοντοστέκεται ολιγόχρωμη λίγο πριν ανάψουν τα φώτα.
Την παραμονή ξυπνάω από ηλεκτρικά κάλαντα με beat box, μία-δύο-τρεις-τέσσερις φορές απανωτά, ύστερα το καλαντο-αυτοκίνητο μαρσάρει και κυλάει στην κατηφόρα. Στα αθηναϊκά στέκια τηρούνται οι παραδόσεις αλκοόλ και συναντήσεων· με κασκόλ και τραγιάσκες στα πεζοδρόμια. Ευχές, φίλοι από παλιά, τσουγκρίσματα, περιλήψεις βίων και προσδοκίες για το μέλλον, ευχές για υγεία και τύχη. Τύχη: φέτος την επικαλούνται όλοι παντού.
Το βαρύ παρόν τρυπώνει διαρκώς απ’ τις χαραμάδες: Αποκρύψεις, παραποιήσεις, τα γκόλντεν μπόις που ξιππάζονται, η αδικία και η ανισότητα. Ο περσινός θυμός κατασταλάζει φέτος σε ψυχρή, πικρή επίγνωση· σε ψυχρό μίσος, έλλογο σχεδόν, για το ψέμα, την κοροϊδία, την εξαπάτηση. Και σε περιφρόνηση, ανάμικτη με απελπισία, για την εθελοδουλία. Το παρατεταμένο σοκ, αφού περέλυσε τις πρώτες αντιστάσεις, τώρα παρέρχεται, αλλά εν τω μεταξύ πολλοί έχουν πληγεί καίρια, δεν ελπίζουν καν ότι θα βρεθούν στην προτέρα κατάσταση.
Οι πιο ψυχωμένοι, παρά τα πλήγματα, προσαρμόζονται και συνεχίζουν την ζωή τους εν ετέρα ισορροπία· μέρα τη μέρα, δημιουργοί και εφευρέτες του βίου, ακουμπώντας σε οικογένεια, αγαπημένα πρόσωπα, φίλους. Σκέφτονται πιο βαθιά, ποιητικά, χωρίς ποτέ να χάνουν την επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα. Ακούω έναν τέτοιο ψυχωμένο συνομήλικο, φίλο απ΄τα παλιά, κάτω απ’ το ουράνιο τόξο που στέφει τη σκυθρωπή Αθήνα και τη μεταμορφώνει. Η σκέψη του μεταμορφώνει και το δικό μου βλέμμα, φωτίζει το τούνελ του 2013, του πιο δύσκολου από τα δύσκολα χρόνια που σφράγισαν το δέρμα μας.
Στη βιαστική Σόλωνος ψιχαλίζει, στην Αλεξάνδρας όχι. Η φουρνάρισσα μαθαίνει ότι πάω για ένα τελευταίο τσούγκρισμα και κερνάει μια δεκάδα λαχταριστά κουλούρια και τέσσερις ελιόπιτες: «να τις ζεστάνετε λίγο, για το κρασί». Η παρέα ενθουσιάζεται, αναμίξ ηλικίες και γενεές, κρασιά τσουγκρίζουν με ξέχειλες μπίρες και βότκες, τελευταία νέα για μωρά και εφήβους. Ακόμη μια φορά παρατηρώ την εκλεπτυσμένη αισθητική της νεότερης γενιάς· δεν βλέπεις διαφορετικά πράγματα στα νεανικά μαγαζιά του Βίλατζ, του Μπρούκλιν, της Βαρκελώνης, το αθηναϊκό hippy chic έχει χαρακτήρα, ένταση, εύρος.
Αναρωτιέμαι: Πώς θα σταθούν όρθια αυτά τα παιδιά στα σκοτεινά χρόνια που έρχονται; Είναι στυλάτα, είναι και ανθεκτικά; Θα επινοήσουν νέους εαυτούς, θ’ αντέξουν, θα ανοίξουν παράπλευρους δρόμους. Ελπίζω μόνο να μη χάσουν τη γλώσσα, να μη φτωχύνουν μες στα κρεολικά αγγλικά, να ενσωματώσουν ποιήματα και τραγούδια στη φωνή τους. Οπως και να ‘χει, με εγκαρδιώνουν, αισθάνομαι ότι η ζωή κυλάει από γενιά σε γενιά, σαν το ουράνιο τόξο που ένωσε Λυκαβηττό και Ακρόπολη, τον Μιχαήλ Μητσάκη και τον Ταχτσή με τον Περικλή και τον Απόστολο Παύλο: συνέχειες, τομές, διάρκειες.
Αυτό που ζούμε τώρα είναι ρήξη, είναι γκρεμός, λυκόφως. Πώς θα είναι η απένταντι όχθη;
«Κερί,
να σφραγιστεί το άγραφο
που μάντεψε
το όνομά σου
που αποκρυπτογραφεί
το όνομά σου.
Θα έρθεις, επιτέλους, πλεούμενο φως;
Δάχτυλα, κερωμένα κι αυτά,
τραβηγμένα μέσα από ξένα
πονεμένα δαχτυλίδια.
Σαν το κερί λιώνουν τα άκρα τους.
Θα έρθεις, επιτέλους, πλεούμενο φως;
Κενές από χρόνο οι κερήθρες του ρολογιού,
γαμήλιο το σμάρι των μελισσών,
έτοιμο για ταξίδι.
Ελα, πλεούμενο φως.»
(Πάουλ Τσέλαν, Με γράμμα και ρολόι)
Δεν είναι οχτώ ακόμη, αλλά έχει νυχτώσει. Ανάμεσα σε αστράκια μπαρ και βιαστικούς τελευταίους, φρουροί με πλήρη εξάρτυση φυλάνε τα σβηστά γραφεία ενός άδειου κόμματος.
nikoxy

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

2013. Ε ΚΑΙ;


Ο χρόνος ως έννοια είναι συνεχής και αδιάκοπος. Μπορεί να είναι και ανύπαρκτος βέβαια, αλλά μην το προχωρήσουμε τόσο. Δημιουργήσαμε τις χρονιές και τους μήνες για να συνεννοούμαστε με κάποιον τρόπο. Ένα πράγμα σαν χιλιομετρικοί οδοδείκτες. Όταν, λοιπόν, βλέπουμε 345 χιλ. από Αθήνα, ε δεν κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο να πανηγυρίσουμε επειδή περάσαμε το 346 χιλ. Απλώς συνεχίζουμε.
Κανονικά έτσι θα έπρεπε να συνεχίζουμε και με τον χρόνο. Επειδή, όμως υπάρχει η ανάγκη για γιορτές, πανηγύρια και ενίσχυση της αγοράς, είπαμε να το κάνουμε αργία, να κάψουμε βεγγαλικά και να υποκριθούμε ότι αποδεχόμαστε πως η κάθε χρονιά είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι χρόνου που κρύβει κάτι μέσα του. Επειδή πρέπει και η ελπίδα με κάτι να θραφεί.
Αυτό όμως το κάνουμε για πλάκα. Όποιος το κάνει σοβαρά είναι κατηγορία γκάου και κάτω. Γι’ αυτό και ανησυχώ με τα πρωτοχρονιάτικα μηνύματα των πολιτικών αρχηγών. Αν εύχονταν υγεία και δημιουργικότητα θα ήταν καλά. Το να υπόσχονται όμως ότι το 2013 θα είναι χρονιά ελπίδας, ανάκαμψης, σημείο εξόδου από την κρίση και άλλα χαζά, τους καθιστά πνευματικά ανισσόροπους και επικίνδυνους.
Λέει ας πούμε η Όλγα Κεφαλογιάννη ότι το 2013 ΑΝ πάνε όλα καλά -προφανώς έτσι, από μόνα τους- θα μειωθεί στο 13% ο ΦΠΑ στην εστίαση κι αυτό θα φέρει ανάπτυξη. Μαντάμ, οι εστιάτορες έχουν δηλώσει επανειλημμένα ότι οι αυξήσεις στον ΦΠΑ έχουν απορροφηθεί από τις επιχειρήσεις τους και δεν μετακυλίστηκαν στις τιμές, άρα ακόμη κι αν μειωθεί ο ΦΠΑ δε θα μειωθούν οι τιμές στα εστιατόρια. Πού τη βλέπεις την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της πελατείας;
Βγαίνει ο υφυπουργός Οικονομικών Γιώργος Μαυραγάνης και δηλώνει ότι εξετάζει προσεκτικά την πρόταση για απαλλαγή από τον ΦΠΑ των επιχειρήσεων που έχουν τζίρο μέχρι 10.000 ευρώ. Τζίρο, όχι κέρδη! Μα, μία επιχείρηση με τζίρο 10.000 ευρώ, το μόνο που μπορεί να κάνει σήμερα είναι να συσσωρεύει χρέη. Αν βάλεις και τα χαράτσια, τις ασφαλιστικές εισφορές, το φόρο επιτηδεύματος, τη φορολόγηση από το πρώτο ευρώ, ο επιχειρηματίας με 10.000 ετήσιο τζίρο μπορεί να επιβιώσει μόνο αν τον υιοθετήσει το Κράτος σε κάποια φυλακή.
Κι από την άλλη, πώς θα ελέγξεις αν πραγματικά ο τζίρος του είναι μόνο 10.000 ευρώ; Λέει ο Μαυραγάνης ότι θα εντατικοποιηθούν οι έλεγχοι. Μα την ίδια ώρα ομολογεί ότι 1.000 φορο-ελεγκτές καλούνται να κλείσουν με διαδικασίες εξπρές 200.000 ανέλεγκτες φορολογικές υποθέσεις, ενώ το ίδιο το ΣΔΟΕ καταγγέλλει ότι λόγω έλλειψης προσωπικού δεν μπορεί να ελέγξει περισσότερες από 500 off shore εταιρείες, επί συνόλου 18.300 που υπάρχουν στην χώρα και πίσω από τις οποίες κρύβεται πακτωλός αφορολόγητου χρήματος. Και λες ρε Μαυραγάνη ότι θα εντατικοποιήσεις τους ελέγχους για όσους δηλώνουν 10.000 ευρώ τζίρο;
Βασιζόμενος σε τέτοιους παραλογισμούς και ασυναρτησίες, ο κ. Σαμαράς εγγυάται ότι το 2013 θα είναι έτος πάταξης φοροδιαφυγής, ανάκαμψης, επανεκκίνησης της οικονομίας με επενδύσεις και θέσεις εργασίας. «Το 2013 θα είναι χρονιά άλματος προς το μέλλον» δήλωσε περήφανος ο κ. Σαμαράς, ξεχνώντας να πει «αν όλα πάνε καλά» που ως γνωστόν θα πρέπει να πάνε μόνα τους, διότι κάποιο ουσιαστικό μέτρο δεν έχει ληφθεί.
Τα πράγματα είναι απλά. Το 2012 είναι Δευτέρα και το 2013 είναι Τρίτη. Τα πάντα συνεχίζονται πάνω στις ράγες της μνημονιακής πολιτικής. Το νέο φορολογικό που έρχεται δεν το φέρνει ο Άη Βασίλης, αλλά η πολιτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις εδώ και 3 χρόνια. Κανένα νέο κεφάλαιο δεν ανοίγει το 2013, ούτε καν συμβολικά. Συνεχίζεται το πρόγραμμα εξαθλίωσης από μία Δευτέρα σε μία Τρίτη, όπως γίνεται επί εβδομάδες και μήνες ολόκληρους.
Τον κ. Σαμαρά τον βολεύει να χωρίζει την πολιτική πραγματικότητα σε κουτάκια, ορόσημα και χρονιές. Τον βολεύουν φράσεις όπως «Ξεχνάμε το παρελθόν, προχωράμε στο μέλλον». Του αρέσει να τελειώνει με τις ευθύνες του. Παντός είδους ευθύνες. Το 2012 για τον κ. Σαμαρά θα γίνει ο νέος αποδιοπομπαίος τράγος. Όπως οι Εβραίοι εναπόθεταν συμβολικά όλες τις αμαρτίες στο κεφάλι ενός τράγου κι ύστερα τον έδιωχναν στην έρημο για να ψοφήσει και μαζί του να ψοφήσουν και οι αμαρτίες, έτσι και ο κ. Σαμαράς αντιλαμβάνεται το 2012. «Σφουγγάρι όλα» όπως θα έλεγε κι ο ίδιος.
Δεν γιορτάζουν τον ερχομό του 2013 οι πολιτικοί αρχηγοί. Την εξιλαστική αποπομπή του 2012 γιορτάζουν. Νιώθουν ότι έφυγαν οι ευθύνες από πάνω τους. Ότι άδειασε η πλάτη τους κι είναι έτοιμη να γεμίσει με νέες ευθύνες για την εξαθλίωσή μας, οι οποίες κι αυτές με τη σειρά τους θα φορτωθούν σε κάποιον «τράγο» που θα σταλεί στην έρημο της λήθης. Κι επειδή οι ευθύνες πλέον φορτώνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ο επόμενος αποδιοπομπαίος τράγος μπορεί να δημιουργηθεί μέσω ενός κυβερνητικού ανασχηματισμού.
Αυτές οι γιορταστικές και αισιόδοξες δηλώσεις για το 2013 θυμίζουν ξεκάθαρα μια παγανιστική αντίληψη της πολιτικής. Οι ευθύνες και οι αμαρτίες είναι αποτέλεσμα ενός απρόσωπου πνεύματος του Κακού. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος – ποιος τον χέζει τον Κουβέλη – θεωρούν εαυτούς ως τους μάγους της φυλής που με ξόρκια φερμένα από τις Βρυξέλλες θα σκοτώσουν αυτό το Κακό. Το οποίο Κακό έχει μπει μέσα σε όλους μας πλην των πολιτικών και κυρίως του Παναγνότατου Πάγκαλου, ο οποίος θεωρεί ότι για να εξαγνιστούμε πρέπει να μας μαστιγώνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Δεν κάνω πλάκα. Σοβαρά πιστεύω ότι έχουμε ξεφύγει ακόμη πιο πίσω από το Μεσαίωνα. Εντάξει, μπορεί να έχουμε ίντερνετ και πλυντήρια πιάτων, αλλά σε πολιτικό επίπεδο είμαστε σε εποχή τοτέμ. Σε κόμματα και πρόσωπα που έχουν ιερές ιδιότητες και τα αντιλαμβανόμαστε ως προστάτες της φυλής, ενώ απαγορεύεται να τα αγγίξουμε εμείς ή έστω οι ποινικές ευθύνες.
Δεν εξηγείται διαφορετικά το πώς γίνεται να μας έχουν καταστρέψει τα κόμματα του Σαμαρά και του Βενιζέλου και να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τα υπερασπίζονται με πάθος και τα ψηφίζουν. Δε μπορώ με τη λογική να εξηγήσω πώς γίνεται ο Σαμαράς, ο Στουρνάρας κι ο Βενιζέλος ακόμη να κυβερνούν. Δε βρίσκω λύση στο X-Files ερώτημα, πώς γίνεται να είναι ελεύθερος ο Γιώργος Παπανδρέου και μάλιστα να κάνει παρεμβάσεις περί πλήρους κάθαρσης. Δε γίνεται να κατανοήσω, με ποια λογική είναι ελεγχόμενος ο Παπακωνσταντίνου επειδή έσβησε 3 ονόματα από τη λίστα Λαγκάρντ και ταυτόχρονα να είναι ελεγκτής ο Βενιζέλος που έκρυβε ολόκληρη τη λίστα Λαγκάρντ.
Όλα αυτά με οδηγούν να ευχηθώ κι εγώ με τη σειρά μου ευτυχισμένο το 2013 αλλά πρό Χριστού. Διότι κάπου εκεί βρισκόμαστε.