«Δεν είναι υπερβολή ο παραλληλισμός με το Ναζισμό»

Μεταφράζω το άρθρο της Laurie Penny για την εφημερίδα Independent, ενώ προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που για να διαβάσεις μια νηφάλια ανάλυση για την κατάσταση στη χώρα, έπρεπε να ψάξεις σε εφημερίδες του εξωτερικού. Παρεπιπτόντως, το σταθερά φιλικό προς τις απόψεις -αλλά και προς την ίδια τη φασιστική συμμορία- της Χρυσής Αυγής «Πρώτο Θέμα», χαρακτήρισε το άρθρο «πρόκληση», χωρίς να προβεί σε κάποια εξήγηση του χαρακτηρισμού. Ίσως γιατί θεωρούν προκλητικό να ενοχλείται κανείς από ρατσιστικές επιθέσεις και δολοφονίες;
Πραγματικοί φασίστες με μαύρες μπλούζες φέρουν σβάστιγκες και δολοφονούν εθνικές μειονότητες στην Αθήνα
«Μετά τους μετανάστες, έρχεται η σειρά σας». Αυτό έγραφαν φυλλάδια που βρέθηκαν αυτή τη βδομάδα στην περιοχή των γκέι κλαμπς στην Αθήνα. Καθώς η βία ενάντια σε μετανάστες και εθνικές μειονότητες κλιμακώνεται σ’όλη την Ελλάδα, οι υποστηρικτές του υπερ-δεξιού κόμματος της Χρυσής Αυγής έχουν επίσης αρχίσει να προωθούν επιθέσεις μίσους ενάντια σε ομοφυλόφιλους και ανθρώπους με αναπηρίες. Αυτοί οι φασίστες παρελαύνουν με μαύρες μπλούζες και πυρσούς στην Αθήνα, τρομοκρατώντας εθνικές και σεξουαλικές μειονότητες, επιδεικνύοντας σύμβολα που δε θυμίζουν παρά μια ξέμπλεκη σβάστιγκα και δηλώνοντας την περιφρόνησή τους για τους πολιτικούς θεσμούς. Και παρόλ’αυτά, σε ολόκληρη την Ευρώπη, συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται σαν ένα απλό σύμπτωμα της Ελληνικής οικονομικής κρίσης.
Κάποτε, οι δεξιοί τραμπούκοι έκαναν επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες μόνο τη νύχτα. Τώρα τις κάνουν και τη μέρα, χωρίς να φοβούνται τις συνέπειες, μια και σπάνια υπάρχουν τέτοιες. Τις τελευταίες βδομάδες, ο αριθμός και η σοβαρότητα των επιθέσεων αυξήθηκαν – στις 12 Αυγούστου, ένας 19χρονος αιτούμενος άσυλο από το Ιράκ μαχαιρώθηκε θανάσιμα από μία συμμορία μοτοσυκλετιστών, μόλις λίγους δρόμους δίπλα από το κτήριο της βουλής – και σε περίπτωση που οι μετανάστες καταγγείλουν επιθέσεις στην αστυνομία, κινδυνεύουν να συλληφθούν.
Δεν είναι μόνο ότι τα εγκλήματα ενάντια σε μετανάστες στην Ελλάδα θεωρούνται χαμηλής σημασίας, αλλά και ότι μεγάλο μέρος των υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής προέρχεται από τους κόλπους της αστυνομίας. Τα exit polls των εκλογών του Μαΐου του 2012 υπέδειξαν ότι σε κάποια αστικά κέντρα, μέχρι και 50% των Ελλήνων αστυνομικών ψήφισαν τη ρατσιστική οργάνωση, που τώρα κατέχει το 7% των εδρών στο κοινοβούλιο.
Τα μαχαιρώματα, οι ξυλοδαρμοί και οι επιθέσεις από μοτοσυκλέτες έχουν γίνει τόσο κοινά που σε πολλές περιοχές της πρωτεύουσας οι μετανάστες φοβούνται να βγουν έξω μόνοι. Παρόλο που η Ελλάδα είχε για καιρό αρκετό αλλοδαπό πληθυσμό – το 80% των προσφύγων που καταλήγουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση φτάνει από ελληνικά λιμάνια – οικογένειες που ήρθαν στη χώρα αναζητώντας ασφάλεια, τώρα φοβούνται για τα παιδιά τους. Σύμφωνα με μια πρόσφατη έκθεση της οργάνωσης Human Rights Watch με τίτλο «Hate on the Streets» (Μίσος στους Δρόμους), οι αρχές – καθώς και η Ε.Ε. και το μεγαλύτερο μέρος της διεθνούς κοινότητας – εθελοτυφλούν απέναντι στη ρατσιστική βία στην Ελλάδα.
Σα να μην έφτανε η εθελοτυφλία, τώρα ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης, Νίκος Δένδιας, δεσμεύτηκε να πατάξει τη μετανάστευση, την οποία περιέγραψε σαν «εισβολή» και «βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας». Όχι τυχαία, ο Δένδιας περιέγραψε επίσης την παρουσία αλλοδαπών στην Ελλάδα σαν πολύ σημαντικότερη απειλή από αυτή της οικονομικής κρίσης – ένα μήνυμα που σίγουρα θα αφισοκολλούσε σ’όλους τους τοίχους της Αθήνας αν μπορούσε.
Η υποκίνηση του ρατσισμού έχει μετατραπεί σε στρατηγική για την εκτροπή της προσοχής ενός απογοητευμένου έθνους μακριά από την κυβέρνηση και τη δημοσιονομική κρίση. Όπως πολλές κεντροδεξιές κυβερνήσεις που αντιμετωπίζουν φθορά, ο κυβερνητικός συνασπισμός της Νέας Δημοκρατίας μιμείται τη γλώσσα των ακροδεξιών εξτρεμιστών, εκμεταλλευόμενη περισσότερο παρά κατευνάζοντας την ξενοφοβία των πολιτών. Με την υποστήριξη του Δένδια, η αστυνομία μαζεύει μετανάστες, συλλαμβάνει και απελαύνει χιλιάδες σε επιχειρήσεις σ’όλη την Αθήνα και σε κοντινές πόλεις, ένα πρόγραμμα που ονομάστηκε -χωρίς ειρωνική διάθεση, απ’ό,τι φαίνεται- «Ξένιος Δίας», από τον ελληνικό θεό της φιλοξενίας.
H άνοδος της δημοτικότητας και της αυτοπεποίθησης της Χρυσής Αυγής δεν ήρθε από το πουθενά. Το κόμμα είναι ενεργό εδώ και δεκαετίες, αλλά τέσσερα χρόνια πριν, πριν από το πρώτο κύμα περικοπών στην Ελλάδα, θεωρούνταν κάτι σαν ανέκδοτο. Αυτό το καλοκαίρι, με το κόμμα να έχει κάτσει στα έδρανα της βουλής, μέλη της Χρυσής Αυγής ιδρύουν παντοπωλεία μόνο για Έλληνες και διανέμουν τρόφιμα σε άνεργους στην Πλατεία Συντάγματος – αλλά μόνο για «αληθινούς Έλληνες».
Δε χρειάζεται να υποδείξει η αριστερά την ιστορική σχέση ανάμεσα στην επιβολή οικονομικής λιτότητας και την άνοδο του φασισμού. Η Χρυσή Αυγή φανερώνει αυτή τη σύνδεση και την καθιστά κατηγορηματική. Αλλά η προθυμία τους να εκμεταλλευτούν τη λαϊκή δυσφορία δε θα καταφέρει ποτέ, σε κανένα έθνος, να κάνει τους ρατσιστές τραμπούκους «φωνή του λαού».
Όπως και άλλες ρατσιστικές ομάδες, η Χρυσή Αυγή ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί την περιθωριοποιημένη εργατική τάξη. Όπως και άλλες ακροδεξιές ομάδες στην Ευρώπη – συμπεριλαμβανόμενης της English Defence League και του νέου British Freedom Party – η Χρυσή Αυγή αυτοαποκαλείται εχθρός ενός χρεοκοπημένου δημοκρατικού συστήματος, που εκμεταλλεύεται για τους δικόυς της σκοπούς το θυμό ενάντια στη νεοφιλελεύθερη κακοδιαχείρηση της οικονομίας. Όμως, παρόλο που ισχυρίζεται ότι τάσσεται ενάντια στη λιτότητα, δεν έχει οικονομικό σχέδιο: οι τακτικές της είναι απλά βίαιες, διχαστικές και αρρωστημένα φασιστικές. Και οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Ευρώπης δείχνουν πρόθυμες να τις ανεχτούν σαν το κοινωνικό κόστος της συναίνεσης για συνέχιση της λιτότητας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ιδρύθηκε μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για να διασφαλιστεί η κοινωνικο-οικονομική ενότητα μιας ηπείρου ρημαγμένης από το φασισμό. Στην Ελλάδα του σήμερα, η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται σα σοβαρό πολιτικό κόμμα, παρόλο που τα μέλη της απέχουν από τις δημοκρατικές διεργασίες και έχουν την τάση να επιτίθενται σε πολιτικούς αντιπάλους τους στην τηλεόραση. Αρκετό καιρό αφού το Ναζιστικό κόμμα πήρε την εξουσία στη Γερμανία το 1933, αφού το Ράιχσταχ είχε καεί και η αντισημιτική βία έγινε επίσημη κυβερνητική πολιτική, οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συνέχισαν να ανησυχούν περισσότερο για το ενδεχόμενο μιας σοσιαλιστικής Γερμανίας παρά γι’αυτό μιας φασιστικής. Σχεδόν μέχρι την ώρα που ξεκίνησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, για πολλούς ηγέτες του κόσμου παρέμενε σημαντικότερο να πληρώσει η Γερμανία τα χρέη της. Οι ιστορικοί παραλληλισμοί με το Ναζισμό είναι μια κουρασμένη ρητορική που έχει γίνει φτηνή εξαιτίας σχολιαστών της δεξιάς και της αριστεράς που εκτοξεύουν τέτοιες μεταφορές κατά τη διάρκεια συζητήσεων για την αναγραφή συστατικών σε τρόφιμα και για υπερβολές κατά τον έλεγχο της κυκλοφορίας. Σ’αυτή την περίπτωση όμως, δεν είναι υπερβολή.
Πραγματικοί φασίστες με μαύρες μπλούζες παρελαύνουν στους δρόμους της Αθήνας φέροντας σβάστικες και πυρσούς, σακατεύοντας και σκοτώνοντας εθνικές μειονότητες, ενώ οι κυβερνήσεις του κόσμου παραμένουν τρομακτικά άνετες με αυτό, εφόσον οι Έλληνες πολίτες συνεχίζουν να πληρώνουν τα χρέη της ευρωπαϊκής ελίτ. Όταν τα διδάγματα της ιστορίας μαθαίνονται παπαγαλία, μπορεί να ξεχαστούν εύκολα τη στιγμή που θα τα χρειαστεί κανείς περισσότερο. Αυτή τη φορά, η Ευρώπη πρέπει να θυμηθεί ότι το τίμημα της εκκόλαψης του φασισμού είναι πολύ πιο βίαιο και κοστίζει πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε εθνικό χρέος.
http://wp.me/p1pa1c-hFS

Ο Καβάφης στην Αθήνα, το 2012

Ήταν το φθινόπωρο του 2012 που ο Κωνσταντίνος Καβάφης βρέθηκε στην Αθήνα. Μπήκε στο μετρό και κατέβηκε στο σταθμό της Ομόνοιας, πιστεύοντας ότι θα συναντούσε τον Παλαμά στο γνωστό τους στέκι.

Ο Παλαμάς τον είχε πικράνει, αφού σχολίασε για τον αιγυπτιώτη ποιητή: «Αυτός δεν κάνει ποίηση. Αυτός κάνει ρεπορτάζ από τους αιώνες.»

Και ήθελε να του μιλήσει, να ξεκαθαρίσει την παρεξήγηση.

Μόλις κατέβηκε από το τρένο είδε τρεις μαυροντυμένους νεαρούς να τον κοιτάνε παράξενα. Δεν τους έδωσε σημασία, φασισμός δεν είχε υπάρξει ακόμα στον κόσμο του, και αυτός ήταν συνηθισμένος στα πειράγματα των «αντρών».

Σαν τους πλησίασε όμως εκείνοι του έφραξαν το δρόμο.

«Που πας, μωρή αδελφάρα; Στο Χυτήριο;» του είπε ο ένας.

«Ορίστε;» έκανε ο Καβάφης.

Οι τρεις κοιταχτήκαν μεταξύ τους σαν άκουσαν την παράξενη προφορά του.

«Δεν είσαι Έλληνας, ρε πουστάρα;» του είπαν με μια φωνή.

«Σας παρακαλώ, κύριοι… Βεβαίως και είμαι Έλληνας. Είμαι Έλληνας της Αλεξανδρείας.»

Οι τρεις μαυροντυμένοι έμειναν για λίγο να σκέφτονται. Η μόνη Αλεξάνδρεια που τους ερχόταν στο μυαλό ήταν εκείνη στην Ημαθία.

Για να μη φανεί ανίδεος ο αρχηγός τους είπε:

«Βούλγαρος είσαι, ρε πουστάρα; Θεσσαλονικιός;»

«Κατάγομαι από την Πόλη, κύριοι, αλλά μεγάλωσα στην Αίγυπτο», απάντησε ο Καβάφης.

Ο αρχηγός των μαυροντυμένων άρχισε να ουρλιάζει:

«Αιγύπτιος είσαι, ρε; Και ήρθες στη χώρα μας να κάνεις πούστηδες τα παιδιά μας; Θα σε γαμήσω.»

Έπεσαν πάνω του και οι τρεις και άρχισαν να τον χτυπάνε με μανία. Πιο πολύ από το κεφάλι τον κλωτσούσαν στον κώλο, σαν να προσπαθούσαν να τον βιάσουν με τα πόδια τους.

Οι περαστικοί άνοιγαν το βήμα τους σαν τους έβλεπαν.

Μόνο μια κοπέλα στάθηκε και φώναξε:

«Τι κάνετε στον άνθρωπο; Παίρνω την αστυνομία».

«Πάρτηνε να τον βαράμε όλοι μαζί», της απάντησε ο μαυροντυμένος και συνέχισε το έργο του.

Όταν χορτάσανε αφήσανε τον ποιητή αιμόφυρτο στο έδαφος και έφυγαν προς αναζήτηση καινούριου θύματος.

Η κοπέλα πλησίασε τον Καβάφη και του έδωσε χαρτομάντιλα για να σκουπίσει το αίμα του.

«Τι έπαθαν αυτοί;» ρώτησε ο ποιητής.

«Χρυσαυγίτες ήταν», απάντησε η κοπέλα. «Τι να πάθουν;»

«Τι εννοείς;» ρώτησε ο ποιητής. «Χρυσαυγίτες…»

Μια λάμψη φάνηκε στα μάτια του. Του είχε αρέσει η λέξη…

Το περιπολικό ήρθε μετά από μισή ώρα. Οι αστυνομικοί πλησίασαν βαριεστημένοι τον Καβάφη και την κοπέλα.

«Τι έπαθε αυτός;» ρώτησε ο ένας.

«Του τη ‘πεσαν οι νεοναζί», είπε η κοπέλα.

«Έλληνας είναι;» αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα ο αστυνομικός.

«Γιατί; Έχει σημασία;» είπε θυμωμένα η κοπέλα.

«Εσύ τι μιλάς;» της είπε ο δεύτερος αστυνομικός. «Η γκόμενα του είσαι;»

«Και τι σε νοιάζει ποιανού γκόμενα είμαι;»

Ο αστυνομικός την πλησίασε και στάθηκε μπροστά της.

«Συνέχισε λίγο ακόμα και θα σου δείξω ποιανού γκόμενα είσαι» της είπε απειλητικά.

Εκείνης της ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Ήθελε να τους βρίσει, αλλά άκουσε τον Καβάφη να βογκά και συγκρατήθηκε.

«Έχεις ταυτότητα;» τον ρώτησε ο άλλος αστυνομικός χωρίς να μπει στον κόπο να σκύψει. «Πως ονομάζεσαι;»

«Κωνσταντίνος Καβάφης», ψιθύρισε εκείνος.

Κάμποσοι περαστικοί είχαν σταθεί και χάζευαν.

«Τι έγινε;» ρώτησε μια γυναίκα το διπλανό της.

«Τον έδειραν», είπε αδιάφορα εκείνος.

«Ξένος είναι;» ξαναρώτησε η γυναίκα.

«Μάλλον… Για να τον δείρουνε.»

«Καλά του κάνανε. Έχουμε γεμίσει ξένους.»

Και έφυγε γρήγορα για να προλάβει το τούρκικο σίριαλ.

Οι αστυνομικοί είχαν σηκώσει τον Καβάφη και τον πήγαιναν προς το περιπολικό.

«Που με πάτε;» είπε αυτός.

«Εξακρίβωση στοιχείων», του απάντησε ρομποτικά ο αστυνομικός.

Η κοπέλα που στεκόταν λίγο πίσω τους άρχισε να φωνάζει:

«Ο άνθρωπος είναι χτυπημένος! Στο νοσοκομείο πρέπει να πάει.»

«Σου μοιάζουμε για νοσοκόμοι;» είπε ειρωνικά ο ένας αστυνομικός.

Μερικοί νεαροί που είχαν δει τα φώτα του περιπολικού και έμαθαν τι είχε γίνει ξεκίνησαν να βρίζουν –από απόσταση:

«Γαμημένοι μπάτσοι, έχουμε τα στοιχεία σας. Αν πάθει τίποτα ο άνθρωπος…»

Οι αστυνομικοί πετάξανε τον Καβάφη στην πίσω θέση και ο οδηγός έπιασε τον ασύρματο:

«Ταραχές στην Ομόνοια με αναρχικούς», είπε και μπήκε μέσα.

Ο Καβάφης από το περιπολικό παρατηρούσε την Αθήνα. Πόσο είχε αλλάξει και πόσο ίδια ήταν! Του ήρθαν μερικοί στίχοι, αλλά δεν είχε χαρτί να τους γράψει και έφυγαν το ίδιο απότομα από το χτυπημένο κεφάλι του. Οι αστυνομικοί μιλούσαν για αγώνες ποδοσφαίρου.

Η κοπέλα γύρισε στο σπίτι της και έκατσε στον υπολογιστή για να γράψει κάτι στο μπλοκ της. Αλλά δεν έβλεπε την οθόνη από τα δάκρυα.

Ο μαυροντυμένος νεαρός, που πρώτος είχε ορμήσει στον Καβάφη, μπήκε στο σπίτι του τσαντισμένος.

«Που ήσουν;» του είπε η μάνα του χωρίς να σηκωθεί από την τηλεόραση.

«Γάμησε μας, ρε μάνα», είπε εκείνος και πήγε στο δωμάτιο του.

Στην τηλεόραση μιλούσε ο πρωθυπουργός:

«Οι θυσίες που κάνουμε φέρνουν επιτέλους αποτέλεσμα. Η ανάπτυξη…»

      Ο ποιητής πέθανε λίγο πριν φτάσουν στο τμήμα. Ένα       σπασμένο αγγείο,

      τίποτα παραπάνω….

      Το φθινόπωρο του 2012, εν Αθήναις.

http://sanejoker.blogspot.gr

 

Ο χρυσός της Θράκης είναι η Θράκη

Ο χρυσός της Θράκης δεν είναι ο χρυσός αλλά η Θράκη. Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε, θα πέσουμε στην παγίδα της αγοράς που προσπαθεί να εξαγοράσει τα πάντα δίχως να δίνει σημασία στο περιβάλλον και στο λαό μας. Ως επιτροπή κληθήκαμε από τα υψηλότερα στελέχη της πολιτικής στην Ελλάδα να πάρουμε θέση για το θέμα της εκμετάλλευσης των σπάνιων γαιών. Αφού επισημάναμε ότι τώρα βρίσκονται σπάνιες γαίες και στο θαλάσσιο χώρο μετά από την ανακάλυψη της Ιαπωνίας ορυκτών στον Ειρηνικό το 2011, αναλύσαμε τη μεθοδολογία εξόρυξης των πρόσφατων τεχνολογιών και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι σε αυτή τη φάση της τεχνολογίας δεν υπάρχει μέθοδος που να μην καταστρέφει οριστικά το περιβάλλον και αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο. Μάλιστα για να γίνει και πιο πρακτική η ανάλυσή μας, τη συγκρίναμε με τα δεδομένα που γνωρίζουμε και σε άλλες χώρες για την εξόρυξη του χρυσού με κυάνωση. Η μετατροπή ενός πλούσιου χώρου σε σεληνιακό τοπίο δεν είναι μόνο απαράδεκτη για την τωρινή κοινωνία λόγω της ρύπανσης που παράγει αλλά και για τις μελλοντικές λόγω του οριστικού χαρακτήρα της. Δεν μπορούμε λοιπόν, σε αυτό το στάδιο, να προχωρήσουμε σε αυτή τη διαδικασία διότι αποτελεί ένα έγκλημα κατά του ελληνικού περιβάλλοντος. Και αυτό το συμπέρασμα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, εφόσον δεν αλλάξει η μέθοδος εξόρυξης και δεν εξελιχθεί η τεχνολογία του τομέα. Όλοι μας θέλουμε να έχει μια οικονομία ανάπτυξης η Ελλάδα μας και γι’ αυτό το λόγο παλεύουμε τόσο δυναμικά για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της. Απλώς πάντα έχουμε στο μυαλό μας, την πατρίδας μας και όχι μια καταχρηστική προσέγγιση της οικονομίας. Δεν πρόκειται να θυσιάσουμε την Ελλάδα μας και την Ελλάδα του μέλλοντος για να λύσουμε τοπικά οικονομικά προβλήματα με μερικές θέσεις εργασίας. Όλοι μας νοικιάζουμε τη γη μας στα παιδιά μας και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να καταστρέψουμε την περιουσία τους. Η τεχνολογία και η οικονομία πρέπει να βοηθούν το λαό μας και όχι να καταπατούν τα δικαιώματά του στο μέλλον. Με άλλα λόγια δεν μπορούμε να λεηλατήσουμε τη Θράκη μας λόγω του χρυσού. Εδώ και αιώνες βρίσκουμε χρυσό με πάρα πολλούς τρόπους, δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να αποδεχθούμε μια χημική μέθοδο που καταστρέφει τα πάντα, ούτε για το χρυσό ούτε για τις σπάνιες γαίες. Κι αν επιμένουν οι υπέρμαχοι του χρυσού με τη βαρβαρότητά τους, θα βρουν απέναντί τους την αντεπίθεση όλου του Ελληνισμού. Δεν δώσαμε ποτέ σε κανένα βάρβαρο να παραμείνει στην πατρίδα μας, δεν θα αρχίσουμε τώρα από μόνοι μας να το κάνουμε, επειδή μας βρήκαν μικρούς.

Από: http://anwnymoi-lygeros.blogspot.gr/2012/10/blog-post_6.html?showComment=1349639077886#c7169464274454260299

Αντιφασίστες στην χώρα των τεράτων

«Το ζήτημα είναι» είπε η Αλίκη, «αν μπορείτε να κάνετε τις λέξεις να σημαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα».

«Το ζήτημα είναι», απάντησε ο Χάμπτυ Ντάμπτυ, «ποιός θα είναι το αφεντικό, αυτό είναι όλο». [1]

Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και οι φασιστικές ιδεοληψίες άρχισαν να εμφανίζονται ως τάσεις της ελληνικής κοινωνίας με την είσοδο του πρώτου κύματος μεταναστών στην χώρα, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Δεδομένης όμως της εκμετάλλευσης των μεταναστών από το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας και του κάθε είδους κέρδους που αποκόμισαν οι εκμεταλλευτές σε καιρούς μιας εικονικής οικονομικής ευμάρειας, οι τάσεις αυτές ήταν, κατά κάποιο τρόπο και σε μεγάλο βαθμό, εν υπνώσει. Λογικό: όταν σού μαζεύουν τις ελιές και τα φρούτα, όταν σού δουλεύουν στις οικοδομές και στα ολυμπιακά έργα, όταν σού καθαρίζουν τις τουαλέτες και ξεσκατίζουν την ενοχλητική ανοϊκή πεθερά, όταν στήνουν κώλο στα μπουρδέλα κλπ. και μάλιστα όλα αυτά αδιαμαρτύρητα, χωρίς ασφάλιση, με ελάχιστα χρήματα και σού λένε και ευχαριστώ, έχεις κι εσύ, ο επιβιώσιμος επιτυχημένος έλληνας μικρο-μεσο-μεγαλο-αστός, την άνεση να αισθάνεσαι «υπεράνω» και να μπορείς να αισθανθείς σαν τ’ αφεντικά στην καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά (χαμογελαστοί αφέντες με κατανόηση και συμπάθεια για τα δουλικά…).

Η επέλαση της φτώχειας και το οικονομικό ναυάγιο της Ελλάδας – η αποτυχία δηλαδή του ελληνικού καπιταλισμού που ανέκαθεν ήταν ανορθολογικός ακόμα και με καπιταλιστικά κριτήρια, που σημαίνει ότι, εκτός από βάρβαρος και αντικοινωνικός, ήταν και παραμένει ταυτόχρονα και αντιπαραγωγικός (με μια έμφυτη μανία αποθησαύρισης και όχι «επενδυτικός»), στρεβλός, μαφιόζικος και υπό σιδηρά κρατική προστασία σε βαθμό που να αποτελεί τον ορισμό της διαπλοκής – έγιναν ο εκλυτικός παράγοντας της εμφάνισης της φασιστικής νόσου που δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο στο στάδιο της επώασης (φιδιών εννοείται).

Ήδη από την εποχή του «κινήματος των πλατειών» εμφανίστηκε σιγά – σιγά, εκτός αλλά παράλληλα με τις λαϊκές συνελεύσεις, ένας κατ’ αρχήν απροσδιόριστος και ετερόκλητος όχλος, αποτελούμενος από «πατριώτες» με έντονα εθνικιστικές τάσεις, έντρομους ή και παραληρητικούς Λιακοπουλοποιημένους φαντασιόπληκτους Νεο-Ταξικό-φοβικούς και φασιστοειδή. Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου ο εφιάλτης έγινε τόσο πραγματικός που όσο κι αν τσιμπιόμαστε δεν μπορούμε να σταματήσουμε να τον βλέπουμε: 441.000 και 426.000 ψήφοι για τη νεο-ναζιστική οργάνωση, αντίστοιχα. Από την πρώτη στιγμή που οι ίδιοι οι νεο-ναζί συνειδητοποίησαν ότι έχουν εν δυνάμει ένα τόσο μεγάλο κοινό, άρχισαν οι αγριότητες: ξυλοδαρμοί και σφαγές μεταναστών, τραμπουκισμοί στους χώρους εργασίας τους, διαρκής τρόμος· πολλοί μιλούν για εξαφανίσεις, βιασμούς και για πρακτικές που ενσωματώνουν περισσότερα από τα μισά εγκλήματα του Ποινικού Κώδικα.

Κάθε πράξη βίας εκ μέρους των νεο-ναζί, η οποία μένει αναπάντητη από την κοινωνία ή γίνεται άμεσα ή έμμεσα ανεκτή ή ακόμα και επιθυμητή, γεννά σ’ αυτούς και στους φίλους τους, μία αίσθηση μεγαλείου και μια αίσθηση ακόμη μεγαλύτερης δύναμης, η οποία, με την σειρά της, γίνεται η αιτία για το ξεδίπλωμα ενός ακόμα σφοδρότερου κύματος μίσους και (φασιστικής) μισαλλοδοξίας που τελικά δημιουργεί μια διαρκή απειλή στοχοποιώντας, εκτός των μεταναστών και πολιτικούς χώρους (αναρχικούς, κομμουνιστές), κοινωνικές ομάδες ή «μειονότητες»: ομοφυλόφιλοι, άτομα με ειδικές ανάγκες, ψυχιατρικοί ασθενείς κ.ά. μπαίνουν μέρα με τη μέρα στη λίστα αναμονής των υποψήφιων θυμάτων τους. Το μίσος κλιμακώνεται αυτοτροφοδοτούμενο και η ηθική, πνευματική, πολιτική και κοινωνική κατρακύλα δεν έχει πια πάτο.

Μέσα σ’ αυτή την πραγματική κατάσταση, με τους φασίστες να κάνουν από «περιπολίες» και «ελέγχους νομιμότητας» σχετικά με την ύπαρξη αδειών παραμονής και εργασίας των μεταναστών μέχρι και εξώσεις μεταναστών (και όχι μόνο) μισθωτών που δεν μπορούν να πληρώσουν τα ενοίκια των τρωγλών που τους νοικιάζουν οι ντόπιοι, άλλοτε νοικοκυραίοι, εκ των πραγμάτων δημιουργήθηκε, ως κοινωνικό αντανακλαστικό, η ανάγκη για τη δημιουργία μιας αντιφασιστικής άμυνας. Πολλοί δηλώνουν ή είναι αντιφασίστες, αλλά το βάρος έπεσε (θα δούμε αμέσως παρακάτω γιατί) στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο. Τα κόμματα της Αριστεράς με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Κ.Κ.Ε.) αρέσκονται στα λόγια αλλά δεν θέλουν ή/και δεν μπορούν να οργανώσουν τον κόσμο τους ή την κοινωνία ακόμα και σε πιο απλά ζητήματα (π.χ. : άρνηση πληρωμής επαχθών και παράνομων φόρων). Πόσο μάλλον, είναι ανίκανα όχι μόνο να οργανώσουν κάτι σαν αντιφασιστική πολιτοφυλακή, αλλά δεν τολμούν ούτε καν να κάνουν μια σχετική νύξη. Η νομιμοφροσύνη τους τα έχει διαβρώσει τόσο που προσπαθούν με αστείες τσιρίδες και πολιτικάντηκες τρίπλες να «κηρύξουν» την Χρυσή Αυγή, «εκτός νόμου». Πώς είναι δυνατό να πιστεύουν ότι το πλαίσιο που δημιούργησε το φαινόμενο, ή που έστω ανέχτηκε την εμφάνισή του, θα λειτουργήσει για την καταπολέμησή του; Πώς τους ξεφεύγει το ότι, ακόμα και σε περίπτωση που κατάφερναν κάτι τέτοιο δια της νόμιμης οδού, θα είχαν ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για την «θέση εκτός νόμου» και των πραγματικά αντισυστημικών/αντικαπιταλιστικών ελευθεριακών οργανώσεων; Είναι δυνατόν να αγνοούν ότι στήνουν πλάτη στη ρητορική του ακραίου κέντρου που εντελώς ανέντιμα και δόλια τσουβαλιάζει «και τα δύο άκρα»; Αλήθεια, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι 4 στους 5 υπηρετούντες στα σώματα ασφαλείας και ειδικά στις ομάδες ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ της ΕΛ.ΑΣ. είναι δοσμένοι ψυχή τε και σώματι στην νεοναζιστική οργάνωση;  Ότι δικαστές και εισαγγελείς δε θέλουν ή φοβούνται (ή και τα δύο) να εφαρμόσουν ακόμα και τους νόμους της «Τυφλής Αστικής Δικαιοσύνης» όταν έχουν να κάνουν με το φύραμα των φασιστοειδών;

Για το λόγο αυτό, οι αναρχικές συλλογικότητες, απομονωμένες από το υπόλοιπο αντιφασιστικό (εντός ή εκτός εισαγωγικών) φάσμα της κοινωνίας, επιδόθηκαν σε ένα συνεχή αντιφασιστικό αγώνα. Αγώνα τον οποίο πληρώνουν με άδικες και παράλογες ποινικές διώξεις, με αμείλικτη καταστολή και βασανιστήρια, αλλά και με σκληρή κριτική από κάθε πλευρά. Ας δούμε τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και στη συνέχεια θα επιχειρηθεί να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη:

Το βράδυ της Κυριακής 30 Σεπτεμβρίου ξεκινά από τα Εξάρχεια η τρίτη κατά σειρά μηχανοκίνητη αντιφασιστική πορεία(περίπου 80 μοτοσικλέτες με 150 αναβάτες), στο κέντρο της Αθήνας: «επιδιώκουμε η παρέμβαση αυτή να λειτουργήσει ως κάλεσμα για την ενεργοποίηση των αντιφασιστικών   αντανακλαστικών και της ταξικής αυτοάμυνας στα πλαίσια του ευρύτερου αγώνα ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό».

Μηχανές της ομάδας Δ ακολουθούσαν είτε από πίσω, είτε από παράλληλα στενά. Στην οδό Φυλής, μεταξύ Αγίου Μελετίου και Ιθάκης, συναντάνε μέλη μιας «επιτροπής κατοίκων ή  καταστηματαρχών», γνωστές για την προστασία που πουλάνε στις γειτονιές, έχοντας ως αρμοδιότητά τους τις επιθέσεις σε μετανάστες (όπως ξυλοδαρμοί, μαχαιρώματα), σε αναρχικούς ή αριστερούς, στα μαγαζιά και στα στέκια τους. Πρόκειται για μέλη της Χ.Α., οι οποίοι έσπαγαν μαγαζιά μεταναστών. Ακολουθεί σύγκρουση των φασιστών με τη μηχανοκίνητη πορεία και στη συνέχεια επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων στην μηχανοκίνητη πορεία. Χτυπήματα σε χέρια, πόδια, κεφάλι, ενώ οι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν και όπλα taser (ακινητοποιεί το θύμα διαχέοντας, με αγκίστρια που καρφώνονται στο σώμα, ηλεκτρισμό). «Μόλις πέσανε πάνω μας, μας λιάνισαν. Μας χτυπούσαν με  τα κλομπ όπου έβρισκαν. Εμένα μόλις  μου ρίξανε το taser παρέλυσα  ολόκληρος. Στην αρχή νόμιζα ότι ήτανε από  την αδρεναλίνη. Είχανε  παραλύσει τα χέρια και τα πόδια μου και μου χρεώσανε αντίσταση κατά της  Αρχής». Ακούστηκε από τους αστυνομικούς «Χτυπήστε τους, αλλά μην τους αφήσετε σημάδια»… Στη συνέχεια, ακολούθησε η σύλληψη κάποιων αντιφασιστών και η κατάσχεση των μοτοσικλετών τους.

Οι αναφορές στα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης και στα λοιπά μέσα μαζικής αποβλάκωσης (π.χ. ΝΕΤ, STAR) αναφέρουν τη σύγκρουση κατοίκων με τους «αντιεξουσιαστές από τα Εξάρχεια». Στο μεταξύ, φασιστικό site ανεβάζει ντοκουμέντο του τραυματισμού μέλους της ενώ πληθώρα άρθρων στο διαδίκτυο επιμένουν στην «συγκινητική»  εικόνα των κατοίκων που δέχθηκαν επίθεση από τους αντιεξουσιαστές και μέσω των κοινωνικών δικτύων, παραδέχεται τη συμμετοχή του σε πογκρόμ εναντίον μεταναστών και τις προθέσεις του.

Οι συλληφθέντες της μηχανοκίνητης πορείας μεταφέρονται στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, όπου υποβάλλονται σε βασανισμούς: «ξεκίνησαν  με το λεκτικό: ‘Θα σας θάψουμε όπως στο Γράμμο, το Βίτσι’. Μας λέγανε καθαρά ότι είναι  χρυσαυγίτες. ‘Ναι ρε, χρυσαυγίτες  είμαστε, τέρμα αυτά που ξέρετε’.  Μετά, άρχισαν τα χαστούκια. Τραβάγανε  τα μαλλιά στις κοπέλες και τους  κάνανε χυδαία σεξιστικά σχόλια. Ένας από  εμάς αιμορραγούσε όλο το βράδυ  από το κεφάλι κι όταν έγειρε λίγο να  κοιμηθεί, του ρίχνανε λέηζερ και  φακούς στα μάτια. Σε λίγο ήρθε κι ένας  επικεφαλής Δελτάς. Αυτός τους  έδινε το ok για να συνεχίσουνε και τους  έδινε οδηγίες για τον  βασανισμό». (Κυριακάτικη Αυγή).

«Το σκηνικό δημοκρατικού βασανισμού έλαβε ένα τέλος όταν πιά μία από τους συλληφθέντες έβαλε τις φωνές για πολλή ώρα, με αποτέλεσμα να επέμβει ο αξιωματικός του ορόφου και να απομακρύνει τους βασανιστές».

Σπασμένα κόκκαλα, τους χρησιμοποιούσαν σαν σταχτοδοχείο επειδή «βρωμούσαν».«Διψούσαμε τόσο που ήπιαμε νερό από τις τουαλέτες», δήλωσε μια εκ των συλληφθέντων. Κάποιοι από αυτούς είπαν ότι τους έκαψαν στα χέρια με αναπτήρα, ότι οι αστυνομικοί τους βιντεοσκοπούσαν με τα κινητά τους και απειλούσαν να ανεβάσουν τις φωτογραφίες τους στο ίντερνετ και να δώσουν τις διευθύνσεις τους στη Χρυσή Αυγή (πηγή Guardian).

Για 19 συνεχόμενες ώρες δεν επιτράπηκε στους συλληφθέντες η επαφή με τους δικηγόρους τους ή η μεταγωγή σε νοσοκομείο και στο μεταξύ, οι «κάτοικοι» κατέθεταν για τη δικογραφία.

Αλληλέγγυοι κινητοποιήθηκαν άμεσα και συγκεντρώθηκαν στα δικαστήρια της Ευελπίδων που μεταφέρθηκαν οι συλληφθέντες, όπου οι δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν ξυλοκοπώντας άγρια τους αλληλέγγυους, ενώ συνέλαβαν 4. Οι βασανισμοί συνέχισαν: «ο  μπάτσος μας  απαγόρευσε  να καθόμαστε σταυροπόδι, να πίνουμε νερό  και  να καπνίζουμε.  Συνέχεια μάς έλεγε «όποτε έρχεστε εδώ μέσα, θα  φτύνετε  αίμα. Δεν με  νοιάζει τι  πάει να πει σύλληψη και τι προσαγωγή.  Κοιτάξτε  με καλά να με  θυμάστε,  άμα θέλετε να με βρείτε εμείς  είμαστε μεγάλη  φάρα, ξέρουμε τα  σπίτια  σας».

«Μάς  ζήτησαν να κατεβάσουμε  τα παντελόνια και να δείξουμε τα γεννητικά  όργανα. Όποιος αρνήθηκε, έφαγε πολύ ξύλο. Κάποια στιγμή έφτασε ο   αξιωματικός και λέει σ’ έναν  από μας ‘σήκωσέ μου και τα χέρια’. Όταν  το  παιδί το έκανε, ο  αξιωματικός νόμιζε ότι του έκανε άσεμνη  χειρονομία. Τον βούτηξε από τον  λαιμό, χτύπησε το κεφάλι του στον  τοίχο και του  έλεγε ‘αυτά να τα  κάνεις στη μάνα σου, όχι σε μένα’. Συνέχιζε να τον  χαστουκίζει μέχρι να  πει ‘θα τα κάνω στη μάνα μου’». (Κυριακάτικη Αυγή).

«Προσπαθούν να τρομοκρατήσουν αγωνιστές, να τους  σπρώξουν σε μια κατάσταση παρανομίας ή φόβου (αφού απειλούσαν με  επισκέψεις κατ’ οίκον), με παράλληλες άμεσες απειλές για δολοφονίες και  άλλα καραγκιοζιλίκια… Στο ίδιο εμφυλιοπολεμικό κλίμα, οι εισαγγελικές αρχές από την  πλευρά τους εντείνουν την προσπάθεια τρομοκράτησης με απειλές προφυλακίσεων, καταργώντας στην ουσία τον δικό τους κώδικα ποινικής δικονομίας που υποτίθεται ότι υπηρετούν και υπερασπίζονται» δηλώνουν οι συλληφθέντες.

Τα μέσα ενημέρωσης για μία εβδομάδα συνέχισαν τον αποπροσανατολισμό όσον αφορά στα γεγονότα. Βουλευτές κινητοποιήθηκαν αναζητώντας απαντήσεις στις κατηγορίες των συλληφθέντων και η απάντηση που έλαβαν από τον Υπουργό Δημόσια Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, Ν. Δένδια, μέσω μιας απλής Ανακοίνωσης, ήταν πως θα λάβει τα μέτρα του προκειμένου τα δύο άκρα, που το ένα εκ των οποίων, σημειώνει, υποστηρίζει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., να μην απειλήσουν το δημοκρατικό μας πολίτευμα.

Με τη δημοσίευση του άρθρου της Guardian, κινητοποιείται πιο έντονα ο δημοσιογραφικός χώρος γύρω από το θέμα και ο Ν.Δένδιας με τη σειρά του χαρακτηρίζει ψευδείς τις κατηγορίες της εφημερίδας. Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις πως οι συλληφθέντες υπέστησαν τους βασανισμούς (σ.σ τα καψίματα, το ηλεκτροσόκ) και αν βρεθούν αποδείξεις, τότε θα κινηθούν όλες οι νόμιμες διαδικασίες.

«Ως αναρχικοί και αντιφασίστες δεν είχαμε αυταπάτες πως ο αγώνας  ενάντια στο κράτος τον καπιταλισμό και τους ταγματασφαλίτες λακέδες τους  θα είναι εύκολος. Δηλώνουμε πως η αποφασιστικότητα για την συνέχισή  του  δεν κάμπτεται από την κρατική καταστολή. Απέναντι στις κρατικές και παρακρατικές συμμορίες να δημιουργήσουμε αντιφασιστικές πολιτοφυλακές σε κάθε γειτονιά και να οργανώσουμε την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση».

Αφέθηκαν ελεύθεροι την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου, με κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα όπως αντίσταση κατά της αρχής, διατάραξη κοινής ειρήνης, το γελοίο επιβαρυντικό της κάλυψης χαρακτηριστικών (σ.σ φορούσαν κράνη σε μηχανοκίνητη πορεία), επικίνδυνη σωματική βλάβη, βαρειά σκοπούμενη σωματική βλάβη, επιβαρυντική περίπτωση διακεκριμένων φθορών και παράβαση νόμου περί όπλων (σ.σ κοντάρια σημαιών). Οι περιοριστικοί όροι είναι πως απαγορεύεται να εξέλθουν της χώρας ενώ είναι υποχρεωμένοι να παρίστανται κάθε 15 ημέρες στο αστυνομικό τμήμα. Το ποσό των εγγυήσεων για τους 14 από αυτούς είναι 3.000 € και για τον ένα 10.000 €. [2]

Μάς λένε λοιπόν πως είναι λάθος να αναλωνόμαστε στον αντιφασιστικό αγώνα· πως είναι λάθος να «δίνουμε σημασία σε μια συμμορία φασιστών»· πως έτσι αναπαράγουμε την προπαγάνδα τους· πως τους διαφημίζουμε… Επιχειρήματα που αν και φαινομενικά έχουν μια βασιμότητα, ωστόσο στην πράξη και δεδομένης της κατάστασης, είναι εσφαλμένα. Μήπως τα ΜΜΕ δεν κάνουν διαρκή διαφήμιση στις θέσεις της Χ.Α. μετατρέποντας σε θέαμα για όλη την οικογένεια κάθε καινούριο φρικαλέο κατόρθωμά της; Μήπως, τα διαρκή ψέματα των νεο-ναζί δεν έχουν υφάνει έναν παρανοειδή ιστό εντός του οποίου έχει εγκλωβιστεί ολόκληρη η κοινωνία – θύμα της γκεμπελικής προπαγάνδας τους που στηρίζεται από ΜΜΕ και διαφυλάσσεται από το κρατικό παράρτημά της, την ΕΛ.ΑΣ. (Ελλήνων Αστυνομικών Ρουφιάνων Δολοφόνων και Βασανιστών); Και για τον φασιστικό εφιάλτη οι αναρχικοί φταίνε..; Εύκολο να φορτώνει κανείς την απάθειά του, την δειλία του ή την συνενοχή του στις άθεες μάγισσες της εποχής της Απόλυτης Αποβλάκωσης. Όμως τέτοια επιχειρήματα («αν αντιμετωπίσεις τον φασίστα με (αντι)βία γίνεσαι κι εσύ φασίστας») δεν μάς αγγίζουν. Και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να απαντούμε σε οποιαδήποτε ανοησία εκστομίζεται από οποιονδήποτε είναι, πλήρως και συνειδητά, μακριά από κάθε κοινωνικό αγώνα. Ανασηκώνουμε τους ώμους προειδοποιώντας ότι η φασιστική απειλή είναι θέμα χρόνου να στραφεί κατά της ελληνικής εργατικής τάξης, των ντόπιων μη προνομιούχων, της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας, αφήνοντας τους μετανάστες στο ημίφως του σκοταδισμού της.

Αντιδρούμε στην επέλαση του φασισμού. Ίσως να μην σώσουμε κανέναν. Ίσως να μην «σώσουμε την επανάσταση, αλλά θα σώσουμε την σκέψη μας και τη συνοχή μας». Και την αξιοπρέπειά μας. Είναι αλήθεια ότι οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για την ανάπτυξη θετικών δραστηριοτήτων. Πως πρέπει να βρούμε και νέες πρακτικές, αποφεύγοντας όποτε είναι δυνατόν την αντι-βία (που όσο κι αν προσπαθήσουμε δεν μπορεί να έχει τα αποτελέσματα που επιθυμούμε στο βαθμό που δεν είναι μαζικότατη αλλά «δική μας υπόθεση» και δική μας «ευθύνη», την οποία εν μέρει μάς φόρτωσαν οι λοιποί αντιφασίστες – π.χ. συχνά στις τοπικές αριστεροκρατούμενες λαϊκές συνελεύσεις που δεν μας θέλουν, μάς θυμούνται όταν ανακύπτει το θέμα του αντιφασισμού – και εν μέρει φορτωθήκαμε μόνοι μας (λες και είμαστε επιφορτισμένοι να αναλάβουμε μόνοι εμείς το βρώμικο κομμάτι).

Πράγματι είναι επιβεβλημένη η υιοθέτηση και νέων και διαφορετικών μεθόδων όπως αυτές που λ.χ. οι  Ισπανοί προσπαθούν εδώ και χρόνια να φτιάξουν, δουλεύοντας ασταμάτητα προς αυτή την κατεύθυνση: είναι απαραίτητη η δημιουργία ενός μαζικού κινήματος μέσω του οποίου θα μπορέσουμε να περάσουμε σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους όσο το δυνατόν περισσότερες ελευθεριακές αρχές μπορούμε. Οι Ισπανοί οργανώνονται εδώ και  μήνες, ανεξάρτητα από μεγάλα συνδικάτα. Φτιάχνουν δεκάδες δομές, ομάδες, κινήσεις. Μικρές και μεγάλες. Πειραματίζονται με μορφές (αυτο)-οργάνωσης και επικοινωνίας. δημιουργώντας παντού δίκτυα.  Αποφεύγουν  να  προτάξουν ιδεολογικού τύπου χαρακτηριστικά και διαφορές, δίνουν  έμφαση  στα επιμέρους αιτήματα και ανάγκες (π.χ. Διαφθορά, Στεγαστικό πρόβλημα  και εξώσεις, Ανεργία κ.α.). Δίνεται μεγάλη σημασία στο να  αποφευχθεί η  ανάθεση της λύσης σε κάποιον «άλλο», γι’ αυτό και προσπαθούν  να  συμμετέχουν όλοι σε όλα τα στάδια μιας συνέλευσης, δράσης κλπ. Είναι  πολύ  σημαντικό κανένας να μην εκπροσωπεί κανέναν, η όποια συνεργασία  να  επιτυγχάνεται στη βάση του ότι ο καθένας μπορεί να έχει τις  διαφωνίες του και τις αποχρώσεις του και παρ’ όλα αυτά να μπορεί να συμμετέχει.  Επίσης πρέπει να μπορεί να βρει τρόπους να συμμετέχει, ακόμη και αν  είναι ηλικιωμένος, με ειδικές ανάγκες κλπ. Κανένας δεν χρειάζεται να πάρει άδεια και έγκριση από οποιονδήποτε αλλά πρέπει να  έχουν όλοι  ξεκάθαρο ότι το σημαντικό είναι η συλλογική στρατηγική.

Οι βασικοί άξονες είναι: Η Οριζόντια Οργάνωση/Δομή, η Συλλογική Νοημοσύνη, η Mη-βία και η Συμμετοχικότητα. Η διείσδυση της προπαγάνδας μας μέσα στην κοινωνία μπορεί και πρέπει να γίνει με κάθε τρόπο που πιθανολογούμε ότι θα φέρει αποτελέσματα που δεν κατάφεραν οι έως τώρα δοκιμασμένες πρακτικές μας. Η στήριξη δραστηριοτήτων και δράσεων που αποσκοπούν στην βελτίωση μικρών ή λιγότερο μικρών τομέων της καθημερινής ζωής, μπορεί να αποβεί εντελώς κομβική για εμάς, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι μέσω της συμμετοχής μας (και της δυναμικής επιρροής μας) σ’ αυτές, ενδεχομένως να επιτύχουμε εκεί όπου μέχρι σήμερα αποτυγχάνουμε συστηματικά.

Η ενεργός συμμετοχή μας σε αντιδομές και σε δραστηριότητες που κατ’ αρχήν δεν φαίνονται συγκρουσιακές πιθανολογούμε ότι μπορεί να έχει κάποια από τα παρακάτω αποτελέσματα (τα οποία πρέπει εκ των προτέρων να έχουμε θέσει ως στόχους): να αφήνει τα περιθώρια συμμετοχής στις  κινητοποιήσεις σε αυτόν τον κόσμο που ακόμα δεν  θέλει/δεν μπορεί να συγκρουστεί. Να αναιρέσει την ρητορική των ΜΜΕ και της κυρίαρχης ιδεολογίας που κάνει λόγο για  «επικίνδυνα/ακραία στοιχεία». Να δημιουργήσει τις παραστάσεις και αφηγήσεις που θα μάς βοηθήσουν να κερδίσουμε περισσότερα στον επικοινωνιακό πόλεμο, αναλογιζόμενοι ότι στην εποχή του θεάματος μπορούμε να βρούμε τρόπο να απευθυνθούμε καλύτερα στον κόσμο απ’ ότι οι αντίπαλοί μας. Εν τέλει να γεννήσει εκείνο το αίσθημα συμμετοχής που θα ενεργοποιήσει τον κόσμο που δεν είναι έτοιμος να λειτουργήσει τόσο βάσει πολιτικών επιλογών όσο δια μέσω του θυμικού.

Η παράλληλη υιοθέτηση εκ μέρους μας τέτοιων πρακτικών δεν πρέπει να θεωρηθεί ως ένα βήμα πίσω. «Ενώ πρέπει να καταγγέλλουμε πάντα όλων των ειδών τις κυβερνήσεις, ενώ θα απαιτούμε πάντα την απόλυτη ελευθερία, ταυτόχρονα θα πρέπει να υποστηρίζουμε όλους τους αγώνες για επί μέρους ελευθερίες, μια και είμαστε πεπεισμένοι ότι με τον αγώνα μαθαίνει κανείς να αγωνίζεται. Αρχίζοντας να απολαμβάνει κανείς λίγη ελευθερία, καταλήγει να τη θέλει ολόκληρη, την απόλυτη ελευθερία. Πρέπει να τασσόμαστε πάντα μαζί με το λαό κι όταν δεν καταφέρνουμε να κάνουμε το λαό να θέλει πολλά, πρέπει να επιμένουμε για να τον πείσουμε να θέλει, τουλάχιστον κάτι. Και πρέπει να καταβάλλουμε όλες μας τις προσπάθειες για να τον κάνουμε να καταλάβει πως μπορεί ν’ αποκτήσει ότι θέλει από μόνος του –πολλά ή λίγα- και ότι θα πρέπει να μισεί και να περιφρονεί όποιον συμμετέχει, ή αποβλέπει να συμμετάσχει, σ’ οποιαδήποτε κυβέρνηση.» , έλεγε ο Μαλατέστα [3] και φαίνεται πως η συγκεκριμένη στρατηγική είναι σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ. Μπορούμε λοιπόν, παράλληλα με τις συνήθεις πρακτικές μας, να εφεύρουμε και νέες και η επιλογή της μιας ή της άλλης ή ο συνδυασμός αυτών θα έχει να κάνει κάθε φορά με την διαμορφωθείσα κατάσταση, τις συγκυρίες και τους συγκεκριμένους στόχους που θα έχουμε θέσει.

Το ζήτημα τελικά είναι ποιός θα είναι το αφεντικό. Ως τώρα τα αφεντικά κατάφερναν να είναι αφεντικά κάνοντας τις λέξεις (δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη κ.ά.) να σημαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα ώστε να προκαλούν σύγχυση και να μπορούν να κυβερνούν εξυπηρετώντας τα συμφέροντά τους. Σήμερα, που όλο και περισσότεροι δεν μπορούν να τραφούν από αυτόν τον ρητορικό-προσχηματικό λόγο και ενώ οι ελίτ, το πολιτικό τους προσωπικό και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί στήριξής τους, όντας σε πανικό, έχουν εγκαταλείψει κάθε πρόσχημα, οι λέξεις έχουν χάσει πια τη σημασία τους. Το μόνο που απομένει να σκεφτούμε είναι αν θα συνεχίσουμε να έχουμε αφεντικά ή αν μπορούμε να χειραφετηθούμε. Το δίλημμα είναι απλό: ή το (παρα)Κράτος ή εμείς. Το πώς θα φτάσουμε στο πολυπόθητο «εμείς» είναι θέμα οργάνωσης, θέλησης και στρατηγικής. Ή πιο απλά: θέμα αξιοπρέπειας.

1. Λιούις Κάρολ «Μες στον καθρέφτη και τί βρήκε η Αλίκη εκεί» ( Lewis Carroll, “Through the Looking-Glass and What Alice Found There“, 1871). Το κείμενο στα αγγλικά: “The question is,” said Alice, “whether you can make words mean so many different things.” -“The question is,” said Humpty Dumpty, “which is to be master — that’s all.” . Με την ίδια περικοπή από την «Αλίκη» αρχίζει και το κεφάλαιο «Η ενεργός πραγματικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας», από το «Η “Ορθολογικότητα” του καπιταλισμού», του Κορνήλιου Καστοριάδη, εκδόσεις ύψιλον/βιβλία.

2. Υπάρχει ανάγκη να μαζευτεί το ποσό των 45.000 € για δικαστικά έξοδα και εγγυήσεις. Για όσους επιθυμούν να ενισχύσουν τον αντιφασιστικό αγώνα, υπάρχει κουτί στην κατάληψη Κ*ΒΟΞ. Όσοι επιθυμούν να ενισχύσουν και δεν έχουν δυνατότητα να επισκεφθούν την κατάληψη, έχει ανοιχτεί λογαριασμός PayPal με το email SupportAntifa@OmniaTV.com. Το ποσό που θα μαζευτεί στον λογαριασμό, θα παραδοθεί στο άνω αναφερόμενο κουτί.

3. Errico Malatesta «Ένα αναρχικό πρόγραμμα»

Ian Delta, Sen, Tinaletina

Shortlink: http://wp.me/pyR3u-brF

Ελλάς, η Πεντάμορφη και το Τέρας

Καλώς ορίσατε στο μπάσταρδο τέκνο της συνουσίας Δύσης κι Ανατολής. Στη μίξη γαλάζιου και λευκού, πράσινου και γκρίζου, στον τόπο αυτό που αποχώρησε απ’ την ηγεμονία της οθωμανικής αυτοκρατορίας λιγότερο από δυο αιώνες πριν, και δέθηκε σα βαρκούλα στο τάνκερ της Δύσης απ΄την πρώτη στιγμή που ονομάστηκε Ελλάδα. Κι από τότε προχωρά με δυο προφίλ, τόσο συνδεδεμένα μα τόσο διαφορετικά. Στη μια της όψη η Πεντάμορφη, στην άλλη της το Τέρας.

Περπατώντας την Πεντάμορφη, χίλια καλά θα συναντήσεις. Νότες του Χατζιδάκι να συντροφεύουν το τιτίβισμα αηδονιών στα καταπράσινα δάση του Ολύμπου. Στίχους του Ελύτη ν’ απαγγέλλονται από γλάρους που ξαποσταίνουν πάνω σε στύλους ιωνικού ρυθμού, πλάι στο καταγάλανο λιμανάκι. Τον Σιδηρόπουλο να γράφει ροκ εντ ρολ για το Ζορμπά, αραχτός σε μπαλοντίβανο βεράντας στο Ζαγόρι. Λίγο πιο μακριά έντονους διαλόγους απ΄ τη λαϊκή συνέλευση που στήσανε πρόχειρα στις στάχτες βασιλικών ανακτόρων ο Αριστοτέλης κι ο Ροΐδης, ο Περικλής και ο Καστοριάδης, ο Πλάτωνας κι ο Διογένης. Και κάτω από μια γέρικη ελιά στην Άμφισσα, να κάνουν έρωτα ο Άσιμος με τον Τζίμη τον Πανούση, ενώ τους παίρνουν μάτι γυμνές οι μούσες. Θα δεις παππούδες να σου προσφέρουν βαρύ γλυκό και λουκουμάκι, μουστακαλήδες να σου δίνουν στο χέρι τη ρακή και μυταράδες να σε πιάνουν για πυρρίχιο γύρω από αναμμένη φλόγα. Κορίτσια δροσερά να σε προσκαλούν ν’ αλατίσεις αγκαλιά τους το κορμί σου, στο ναυάγιο του Ιονίου ή στον υγρό τάφο του Κολοσσού. Γιαγιάδες να σου βάζουν με το ζόρι γλυκό του κουταλιού στο πιατάκι, μετανάστες οικοδόμους απ’ τα Βαλκάνια να σε κερνάνε μια μπύρα κάτω απ’ τον πλάτανο και δίπλα στην βρυσούλα. Σ’ Ικαριώτικους χορούς θα μπλέξεις και κάτω απ’ τον Παρθενώνα θα ξαπλώσεις να διαβάσεις Καζαντζάκη, ν’ απαγγείλεις Καββαδία, να τραγουδήσεις Λοϊζο, να οργιάσεις παρέα με τον Διόνυσο, να φιλοσοφήσεις με τον Επίκουρο.

Είναι ωραία η Πεντάμορφη, κι οι ανθρώποι της ωραίοι. Μην κρίνεις μόνο απ’ αυτό που βλέπεις στα σήμερα. Να ξερες πόσοι απ’ αυτούς που βλέπεις να περπατάνε αδιάφοροι έχουνε προπάππου που σκοτώθηκε πολεμώντας τους Ναζί, που έμπλεξε στην κατάρα του εμφυλίου και φόνευσε το γείτονα του, που φυλακίστηκε από δικτάτορες και στάλθηκε εξορίες, που πέθανε στο πεζοδρόμιο σε κάποια απεργία, που έφυγε μονάχος στην ευρωπαϊκή φάμπρικα για να ταΐσει τα παιδιά του, που δούλεψε μέχρι τα βαθιά γεράματα κι όμως πέθανε χωρίς να χαμογελάσει. Να ξέρες πόσες απ’ αυτές που σήμερα στέκονται σαν σεξουαλικά αντικείμενα στα κλαμπ έχουν προγιαγιάδες που σήκωσαν όπλο απέναντι στο φασισμό, έραψαν πληγές από σκάγια, μπάλωσαν κάλτσες γδαρμένες από βράχια, εργάστηκαν σαν σκλάβες χαρίζοντας την υπεραξία του ιδρώτα τους σε καλοφαγωμένα αφεντικά και πέθαναν με τον χωρίς ανταπόδοση μόχθο να χει χαράξει τα πρόσωπα τους. Γι’ αυτό μην τον κρίνεις κακοπροαίρετα όποιον σου πει πως του έτυχε να μεγαλώσει εδώ. Ίσως και να ναι αδιάφορος, ίσως φτηνή χολιγουντιανή εικόνα…Ίσως όμως και να χει κομμάτια της Πεντάμορφης ακόμα στην ψυχή του.

Κι άμα γυρίσει το κεφάλι αυτός ο τόπος, μην τρομάξεις…είναι το Τέρας. Είναι η Τζούλια που σήμερα κάνει στριπτίζ στης Τατιάνας, προς χάριν των υψηλά ιστάμενων καλεσμένων της. Είναι η Σώτη που γράφει στο φορητό pc της απ’ τη σουίτα στη Μύκονο, αγναντεύοντας το φαντασμένο τίποτα με το σαμπανιζέ κρασί στο χέρι. Είναι ο Πρετεντέρης που τρώει αστακομακαρονάδα, φορώντας τη σαλιάρα και κουνά το δάχτυλο αυστηρά στο σερβιτόρο. Είναι ο Κασιδιάρης, που τρώει λαίμαργα τη σάρκα των δούλων που πέταξαν στην αρένα, προς χάριν του αιμοδιψούς κοινού του. Είναι ο παπάς που κλείνει ένα θέατρο κι ανοίγει μια Offshore στη θέση του, επικαλούμενος χρυσόβουλα. Είναι ο μπάτσος που γυρίζει ανάποδα το γκλοπ, για να χτυπήσει στα μούτρα ένα κοριτσάκι που τολμάει να φτύσει την στολή της εξουσίας. Είναι κι ο γαλανόλευκος παπάρας, που αφού αυνανιστεί μπροστά στην Παναγιά του, αφού φορέσει το χακί του σωβρακάκι, θα ξεσπάσει την μοναξιά του, την νοητική του τεμπελιά, την καταπίεση του αφεντικού του, πάνω στον αδύναμο,στον διαφορετικό, στον κατά προτίμηση Πακιστανό. Είναι ο εργοδότης που αφού συσσώρευσε ό,τι εσύ παρήγαγες σε φορολογικούς παραδείσους, τώρα φορά τη λυπημένη μάσκα παίζοντας την τραγωδία της κρίσης, και στέλνοντας σε στον ταξιθέτη του ΟΑΕΔ. Είναι αυτός που πνίγει μια μάνα σφίγγοντας το λαιμό της με τριχιά, για να της αποσπάσει το πορτοφόλι, ή πυροβολά κατά ρυπάς για ν΄αρπάξει βραχιολάκια και ρολόγια. Είναι ο σκυλοπόπ έμπορος φτηνού θεάματος Κουρκούλης που κάνει πως τραγουδάει, είναι ο σαχλαμάρας Σεφερλής που κάνει πως υποδύεται, είναι ο λαϊκιστής πολιτικός Ψωμιάδης που κάνει πώς ασχολείται με την πολιτική, είναι η ξεπουλημένη δημοσιογραφίσκος Τρέμη που κάνει πώς δημοσιογραφεί, είμαι εγώ που αντί να σηκωθώ όρθιος συνεχίζω να κάθομαι περιμένοντας όσο γίνεται περισσότερους να σηκωθούν μαζί μου.

Ξέρω, η αρρώστια μας μοιάζει αθεράπευτη. Η κατάσταση μας μοιάζει απελπιστική. Τι είναι όμως πιο άρρωστο, τι είναι πιο απελπιστικό απ’ το να σταματήσουμε να ελπίζουμε; Τι είναι πιο νοσηρό απ’ το ν’ αφήσουμε ελεύθερο τον πολιτικό χώρο στο τερατόμορφο συνονθύλευμα λαϊκιστών, σκληρών νεοφιλελεύθερων και νεοναζί; Τι είναι πιο εγωιστικό απ’ το ν’ ασχολείσαι αποκλειστικά με το πώς θα βγάλεις τη μέρα; Τώρα που βλέπεις μόνο το Τέρας, σκέψου πως η Πεντάμορφη είναι κάπου εκεί έξω κρυμμένη. Δεν είναι εθνική, δεν είναι τοπική, δεν είναι θρησκευόμενη. Φτύνει τις σημαίες, φτύνει το Χριστό και τον Μωάμεθ. Είναι η Πεντάμορφη που παίρνει τη μορφή που η κάθε κοινωνία επιλέγει, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για το σχήμα του προσώπου της, τις καμπύλες του κορμιού της. Ας σχηματίσουμε την Πεντάμορφη, πάνω στο καμένο δέρμα του Τέρατος λοιπόν. Ιστορία μην λοξοκοιτάς, ερχόμαστε να σπάσουμε τον κύκλο σου.

http://eagainst.com

Οικολογία και καπιταλισμός...έννοιες ασυμβίβαστες

«Αν πετάξεις τη φύση έξω από την πόρτα με τη σκούπα, αυτή θα μπει στο σπίτι από το παράθυρο με τσουγκράνα» (Ινδική παροιμία)

Το περιβάλλον είναι ένα δυναμικό σύστημα, το οποίο εξελίσσεται και προσαρμόζεται συνεχώς στις μεταβαλλόμενες επιδράσεις και αντιδράσεις μεταξύ των βιοτικών και αβιοτικών παραγόντων από τους οποίους αποτελείται.

Οι σχέσεις αλληλεξάρτησης, επεκτείνονται και ανάμεσα στους ίδιους του ζώντες οργανισμούς, μιας και κανένα από τα ζωντανά είδη δεν μπορεί να επιβιώσει από μόνο του, αφού μέσα στην αλυσίδα της ζωής κάθε οργανισμός παίζει ένα καθορισμένο ρόλο. Συνεπώς, η αυτόνομη ικανότητα ανάπτυξης των οργανισμών είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το περιβάλλον.

Ο άνθρωπος στην εξελικτική του πορεία για να καλύψει τις καθημερινές του ανάγκες μετέβαλε την δομή του περιβάλλοντος με δραστηριότητες αντιπροσωπευτικές για τους εκάστοτε πολιτισμούς.
Οι ανθρώπινες παρεμβάσεις στο περιβάλλον, για να καλύψουν τις διαχρονικά μεταβαλλόμενες ανάγκες μας, διαφοροποιήθηκαν. Ειδικά στην περίοδο του καπιταλιστικού τρόπου κοινωνικής οργάνωσης και παραγωγής, οι ανθρώπινες επεμβάσεις στο περιβάλλον εντατικοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό υπερβαίνοντας τους φυσικούς νόμους, διαταράσσοντας την αρχική ισορροπία, αλλοιώνοντας τις φυσικές διεργασίες και εν τέλει απειλώντας την ίδια την ποιότητα της ανθρώπινης ζωής.


ΤΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΗΜΕΡΑ.

“Όσο υπάρχει ένα σύστημα παραγωγής που θα στηρίζεται στην ιδιωτική εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου για την ιδιοποίηση μεγαλύτερου ποσοστού κέρδους, θα αυξάνονται η ανισότητα, η φτώχεια και η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος.”

Τα περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, όπως η πληθυσμιακή αύξηση, η εξάντληση των φυσικών πόρων, η εξαφάνιση των φυτών και των ζώων, η καταστροφή της άγριας ζωής, η διεύρυνση του εισοδηματικού χάσματος μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, η ρύπανση εδάφους και νερού και αέρα, αλληλοσυνδέονται και αυξάνονται με ανησυχητικούς ρυθμούς.
Καθώς ο αριθμός των ανθρώπων και η χρήση φυσικών πόρων αυξάνονται δραστικά, υπάρχουν όλο και πιο συγκεκριμένα στοιχειά που αποδεικνύουν ότι υπάρχει πρόβλημα με την ικανότητα της γης να διατηρήσει στη ζωή τα διάφορα είδη . Συνεχώς εξαφανίζονται δάση και υγρότοποι, ενώ οι ερημικές περιοχές αυξάνονται. Το έδαφος, λόγω της έντονης καλλιέργειας και της καταστροφής των δασών, υποβαθμίζεται. Τα ποτάμια και οι λίμνες γεμίζουν ιζήματα με επικίνδυνες ουσίες. Πολλοί βοσκότοποι έχουν υπερβοσκηθεί, οι θάλασσες, οι λίμνες και τα ποτάμια υπόκεινται σε υπεραλίευση και οι υπόγειοι υδροφορείς σε υπεράντληση.
Το νερό, το έδαφος και ο αέρας χρησιμοποιούνται ως αποδέκτες, συχνά τοξικών, ρυπογόνων ουσιών.


Η ραγδαία αύξηση των αρνητικών επιπτώσεων στο περιβάλλον συνδέεται άρρηκτα με την σύγχρονη εποχή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ο οποίος έχει ως γνώμονα την αύξηση του κέρδους των λίγων και όχι την περιβαλλοντική βιωσιμότητα και την κοινωνική ευημερία.


Επίλογος

Η φύση δεν είναι απλά ο χώρος άσκησης παραγωγικών δραστηριοτήτων, αλλά ένας τόπος όπου ο άνθρωπος γεννιέται, μεγαλώνει και πεθαίνει, γίνεται στοιχείο της ταυτότητας του και σύμβολο της κοινότητας, μέσα στην οποία δραστηριοποιείται.

Η κυρίαρχη αντίληψη, που συνέβαλλε στην αλλοίωση και διατάραξη των φυσικών οικοσυστημάτων, είναι ότι ο άνθρωπος βρίσκεται ιεραρχικά σε ανώτερη θέση από τα υπόλοιπα είδη ζωής, τοποθετώντας τα κάτω από την απόλυτη κυριαρχία του και δικαιολογώντας την αλόγιστη εκμετάλλευση τους από τον άνθρωπο .
Η ανθρωποκεντρική και αποσπασματική αυτή αντίληψη του κόσμου, που τοποθετεί τον άνθρωπο κυρίαρχο των φυσικών συστημάτων και αγνοεί την αλληλεξάρτηση και τις αλληλεπιδράσεις που υπάρχουν μεταξύ τους, οδήγησε στην υπερεκμετάλλευση της φύσης και των φυσικών πόρων, που θεωρήθηκαν ως ‘ανεξάντλητα’ καταναλωτικά αγαθά, στην αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος και γενικότερα στη γένεση σοβαρών περιβαλλοντικών προβλημάτων.

Επομένως, είναι απαραίτητη για τη βιωσιμότητα του πλανήτη, η διάδοση θεμελιωδών γνώσεων, η ριζική αλλαγή εκείνων των κοινωνικών αντιλήψεων, νοοτροπιών, στάσεων και το σημαντικότερο, των συμπεριφορών που συνέβαλλαν στη δημιουργία της περιβαλλοντικής κρίσης. Η διαμόρφωση τους πρέπει να γίνει με τέτοιο τρόπο έτσι, ώστε να λαμβάνουν πάντοτε υπόψη τον παράγοντα περιβάλλον, όχι σαν κάτι ξέχωρο και απομονωμένο από τον άνθρωπο, αλλά σαν το καθοριστικό στοιχείο για την ανθρώπινη επιβίωση.

Όσο υπάρχει ένα σύστημα παραγωγής που θα στηρίζεται στην ιδιωτική εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου για την ιδιοποίηση μεγαλύτερου ποσοστού κέρδους, θα αυξάνονται η ανισότητα, η φτώχεια και η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Ο καπιταλισμός, όσο δεν ανατρέπεται, θα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την ανθρωπότητα στην καταστροφή.

ΟΙΚΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Στη μνήμη του Έρικ Χομπσμπάουμ...

* Η είδηση του θανάτου του καπιταλισμού είναι τουλάχιστον πρόωρη, το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που εδώ και μερικές εκατοντάδες χρόνια κυριαρχεί στον κόσμο, δεν είναι καν άρρωστο. Αρκεί να δούμε την Kίνα για να πεισθούμε και να αναγνώσουμε το μέλλον. Στην Ανατολή μάζες αγροτών μπαίνουν στο σύμπαν της μισθωτής εργασίας, αφήνουν τον κόσμο της υπαίθρου και γίνονται προλετάριοι. Γεννήθηκε ένα νέο φαινόμενο, που δεν υπήρξε πριν στην ιστορία: ο κρατικός καπιταλισμός, όπου σε μια γέρικη φωτισμένη, δημιουργική, αν και αρπακτική αστική τάξη -όπως την περιέγραφε ο Μαρξ στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»- υπεισήλθαν δημόσιοι θεσμοί. Με λίγα λόγια, δεν πρόκειται για αποκάλυψη και καμία επανάσταση δεν βρίσκεται προ των θυρών. Απλά ο καπιταλισμός αλλάζει δέρμα. Αυτά λέει ο Έρικ Χομπσμπάουμ, ο οποίος, στα 95 του χρόνια δεν παύει να είναι δραστήριος και δεν παύει να είναι μαρξιστής.

Είναι δυνατόν να υπάρξει καπιταλισμός χωρίς κρίσεις;

Όχι. Από τον καιρό του Μαρξ γνωρίζουμε ότι ο καπιταλισμός λειτουργεί μέσα από κρίσεις και αναδιαρθρώσεις. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πόσο σοβαρή είναι η σημερινή κρίση, γιατί είμαστε ακόμη μέσα σ’ αυτήν.

Η τρέχουσα κρίση είναι διαφορετική από τις προηγούμενες;

Ναι, γιατί συνδέεται με μια μετατόπιση του κέντρου βάρους του πλανήτη: από τις παλιές καπιταλιστικές χώρες προς τα αναδυόμενα έθνη. Από τον Ατλαντικό προς τον Ινδικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Αν τη δεκαετία του τριάντα ήταν σε κρίση όλος ο κόσμος, πλην της ΕΣΣΔ, σήμερα η κατάσταση είναι διαφορετική. Οι επιπτώσεις είναι διαφορετικές στην Ευρώπη σε σύγκριση με τις χώρες BRIC: Βραζιλία, Ρωσία, Κίνα, Ινδία. Άλλη διαφορά, σε σχέση με το παρελθόν: παρά τη σοβαρότητα της κρίσης, η παγκόσμια οικονομία εξακολουθεί να αναπτύσσεται. Όμως, μόνο στις περιοχές εκτός Δύσης.

Κινεζικός καπιταλισμός: ένα άλλο υπόδειγμα

Θα αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης, ακόμη και οι στρατιωτικοί και οι πολιτικοί;

Για την ώρα αλλάζουν οι οικονομικοί. Οι μεγάλες συσσωρεύσεις κεφαλαίων προς επένδυση είναι σήμερα αυτές που λαμβάνουν χώρα από το Κράτος και από τις δημόσιες επιχειρήσεις στην Κίνα. Έτσι, ενώ στις χώρες του παλιού καπιταλισμού η πρόκληση είναι η διατήρηση των υπαρχόντων προτύπων ευημερίας – εγώ όμως πιστεύω ότι αυτά τα έθνη βρίσκονται σε ταχεία παρακμή- για τις νέες χώρες, τις αναδυόμενες, το πρόβλημα είναι πώς να διατηρήσουν το ρυθμό ανάπτυξης, χωρίς να δημιουργήσουν γιγάντια κοινωνικά προβλήματα. Είναι ξεκάθαρο, για παράδειγμα, ότι η Κίνα προσηλώθηκε σε ένα είδος καπιταλισμού, στο οποίο η επιμονή δυτικού τύπου για κοινωνικό κράτος απουσιάζει εντελώς. Αντίθετα, έχει αντικατασταθεί από την ταχύτατη είσοδο αγροτικών μαζών στον κόσμο της μισθωτής εργασίας. Είναι ένα φαινόμενο που είχε θετικά αποτελέσματα. Παραμένει το ερώτημα εάν αυτός είναι ένας μηχανισμός που μπορεί να λειτουργήσει για πολύ.

Αυτό που λέτε μας οδηγεί στο ζήτημα του κρατικού καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός όπως τον γνωρίσαμε σήμαινε προσωπικό στοίχημα, δημιουργία, ατομικισμό, ικανότητα εφεύρεσης εκ μέρους των αστών. Μπορεί το κράτος να είναι εξίσου δημιουργικό;
Ο Economist πριν από λίγες εβδομάδες ασχολήθηκε με τον κρατικό καπιταλισμό. Η άποψή του είναι ότι θα μπορούσε να είναι άριστος για τη δημιουργία υποδομών και σε ό,τι αφορά ογκώδεις επενδύσεις, αλλά λιγότερο καλός στη σφαίρα της δημιουργικότητας. Υπάρχει όμως ένα άλλο ζήτημα: δεν είναι δεδομένο ότι ο καπιταλισμός μπορεί να λειτουργήσει χωρίς θεσμούς όπως το κοινωνικό κράτος. Και το κοινωνικό κράτος κατά κανόνα το διαχειρίζεται το κράτος. Νομίζω λοιπόν ότι ο κρατικός καπιταλισμός έχει σπουδαίο μέλλον.

Και η καινοτομία;

Η καινοτομία είναι προσανατολισμένη προς τον καταναλωτή. Μα ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα δεν πρέπει να έχει αναγκαστικά στο νου του τον καταναλωτή. Κι έπειτα το κράτος λειτουργεί καλά όταν πρόκειται για καινοτομίες στο στρατιωτικό πλαίσιο. Τέλος, ο κρατικός καπιταλισμός δεν είναι συνδεδεμένος με το καθήκον μιας ανάπτυξης χωρίς όρια, κι αυτό είναι ένα πλεονέκτημα. Εκτός αυτού, ο κρατικός καπιταλισμός σημαίνει το τέλος της φιλελεύθερης οικονομίας, όπως τη γνωρίσαμε τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Είναι όμως το αποτέλεσμα της ιστορικής ήττας του φαινομένου που εγώ ονομάζω «θεολογία της ελεύθερης αγοράς», της πραγματικά θρησκευτικής πίστης που λέει ότι η αγορά ρυθμίζεται μόνη της και δεν χρειάζεται καμία εξωτερική παρέμβαση».

Καπιταλισμός χωρίς ελευθερίες

Επί γενεές η λέξη καπιταλισμός συνδυαζόταν με την ελευθερία, τη δημοκρατία, με την ιδέα ότι οι άνθρωποι χαράζουν το πεπρωμένο τους.

Είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό; Κατά τη γνώμη μου δεν είναι καθόλου προφανής ο συσχετισμός των αξιών που εσείς αναφέρατε με συγκεκριμένες πολιτικές. Ο καπιταλισμός της αμιγούς αγοράς δεν είναι αναγκαστικά συνδεδεμένος με τη δημοκρατία. Η αγορά δεν λειτουργεί με τον τρόπο που έχουν ανάγει σε θεωρία οι φιλελεύθεροι από τον Χάγιεκ μέχρι τον Φρίντμαν. Κάναμε πάρα πολλές απλοποιήσεις.

Τι θέλετε να πείτε;

Έγραψα πριν από καιρό ότι ζήσαμε με την ιδέα δύο διαφορετικών δρόμων: ο καπιταλισμός από εδώ και ο σοσιαλισμός από έκει. Πρόκειται όμως για μια αλλόκοτη ιδέα. Ο Μαρξ δεν την είχε ποτέ. Εξηγούσε αντίθετα ότι αυτό το σύστημα, ο καπιταλισμός, μια μέρα θα ήταν ξεπερασμένος. Αν δούμε την πραγματικότητα, τις ΗΠΑ, την Ολλανδία, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Ελβετία, την Ιαπωνία, μπορούμε να φθάσουμε στο συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται για ένα ενιαίο και συνεπές σύστημα. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές του καπιταλισμού.

Στο μεταξύ ο χρηματοοικονομικός τομέας υπερισχύει. Κάποιοι λένε ότι ο καπιταλισμός θα μπορούσε να κάνει χωρίς την αστική τάξη. Μαντεύουν σωστά;

Πρόβαλε δυναμικά μια παγκόσμια ελίτ που αποτελείται από άτομα τα οποία αποφασίζουν τα πάντα στο πεδίο της οικονομίας, γνωρίζονται μεταξύ τους και δουλεύουν μαζί. Μα η αστική τάξη δεν εξαφανίστηκε: υπάρχει στη Γερμανία, ίσως στην Ιταλία, λιγότερο στις ΗΠΑ και στη Μεγάλη Βρετανία. Άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο έχει κανείς πρόσβαση σ’ αυτήν.

Δηλαδή;

Η πληροφόρηση είναι σήμερα ένας συντελεστής παραγωγής.

Δεν είναι νέο αυτό. Οι Ρότσιλντ έγιναν πλούσιοι επειδή έμαθαν πρώτοι για την ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλό, πράγμα που τους επέτρεψε να ξετινάξουν το Χρηματιστήριο…
Εννοώ κάτι διαφορετικό. Σήμερα βγάζεις λεφτά επειδή ελέγχεις την πληροφόρηση. Κι αυτό είναι ένα ισχυρό επιχείρημα στα χέρια των αντιδραστικών που λένε ότι πολεμάνε τις μορφωμένες ελίτ. Τα άτομα που διαβάζουν βιβλία και έχουν διάφορα επίπεδα πανεπιστημιακής μόρφωσης, είναι αυτά που βρίσκουν προσοδοφόρες θέσεις εργασίας. Οι μορφωμένοι είναι πλέον ταυτισμένοι με τους πλούσιους, με τους εκμεταλλευτές, κι αυτό είναι ένα πραγματικό πολιτικό πρόβλημα.

Ο καπιταλισμός του καζίνου

Σήμερα βγαίνουν λεφτά χωρίς να παράγονται υλικά αγαθά, με παράγωγα, με κερδοσκοπία στο Χρηματιστήριο.

Όμως, κάποιοι εξακολουθούν να βγάζουν λεφτά επίσης και κυρίως με την παραγωγή υλικών αγαθών. Άλλαξε μόνο ο τρόπος με τον οποίο παράγεται αυτό που ο Μαρξ ονομάζει υπεραξία. Σήμερα δεν το παράγουν πια οι εργάτες, μα οι καταναλωτές. Όταν αγοράζετε ένα αεροπορικό εισιτήριο on line, με τη δωρεάν εργασία σας πληρώνετε για την αυτοματοποίηση της υπηρεσίας. Επομένως είστε εσείς που δημιουργείτε την υπεραξία που φέρνει το κέρδος των αφεντικών. Είναι μια χαρακτηριστική εξέλιξη της ψηφιοποιημένης κοινωνίας.

Ποιο είναι σήμερα το αφεντικό; Κάποτε υπήρχε η ταξική πάλη.

Το παλιό προλεταριάτο υπέστη μια διαδικασία outsourcing από τις παλαιές χώρες προς τις νέες. Εκεί θα έπρεπε να υπάρχει η ταξική πάλη. Όμως οι Κινέζοι δεν ξέρουν τι είναι αυτό. Ας μιλήσουμε σοβαρά: ίσως να την έχουν την ταξική πάλη, αλλά δεν τη βλέπουμε ακόμη. Προσθέτω ότι ο χρηματοοικονομικός τομέας είναι ένας αναγκαίος όρος προκειμένου να προχωρήσει ο καπιταλισμός, δεν είναι όμως απαραίτητος. Δεν μπορούμε να πούμε ότι η κινητήρια δύναμη της Κίνας είναι μόνο η διάθεση για κέρδος.

Πρόκειται για μια εκπληκτική θεωρία, μπορείτε να την εξηγήσετε;

Ο μηχανισμός που βρίσκεται πίσω από την κινέζικη οικονομία είναι η επιθυμία αποκατάστασης της σημασίας μιας κουλτούρας και ενός πολιτισμού. Είναι το αντίθετο απ’ αυτό που συμβαίνει στη Γαλλία. Η μεγαλύτερη γαλλική επιτυχία των τελευταίων δεκαετιών ήταν ο Αστερίξ. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο Αστερίξ είναι η επιστροφή στο απομονωμένο κελτικό χωριό που αντιστέκεται στη σύγκρουση με τον υπόλοιπο κόσμο, ένα χωριό που χάνει αλλά επιβιώνει. Οι Γάλλοι χάνουν, και το ξέρουν.

Η οικονομία των ανθρώπινων αναγκών

Στο μεταξύ, στη Δύση έχουμε τους κεντρικούς τραπεζίτες που μας λένε τι να κάνουμε. Μιλάνε για λογαριασμούς, για αριθμούς, όχι όμως για τις επιθυμίες και για το μέλλον των ανθρώπων. Μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι;

Μακροπρόθεσμα, όχι. Είμαι όμως πεπεισμένος ότι άλλο είναι το αληθινό πρόβλημα: η ασυμμετρία της παγκοσμιοποίησης. Κάποια πράγματα είναι παγκοσμιοποιημένα, κάποια άλλα δεν είναι παγκοσμιοποιημένα. Και ένα από τα πράγματα που δεν είναι παγκοσμιοποιημένα είναι η πολιτική. Οι θεσμοί που αποφασίζουν την πολιτική είναι τα κράτη με τη χωρική τους υπόσταση. Παραμένει επομένως ανοιχτό το ζήτημα της διαχείρισης των παγκόσμιων προβλημάτων, χωρίς ένα παγκόσμιο κράτος, χωρίς μια παγκόσμια ενότητα. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την οικονομία, αλλά και τη μεγαλύτερη υπαρκτή πρόκληση, την περιβαλλοντική. Μια από τις πλευρές της ζωής μας που ο Μαρξ δεν είδε είναι η εξάντληση των φυσικών πόρων. Και δεν εννοώ το χρυσάφι ή το πετρέλαιο. Ας πάρουμε το νερό. Αν οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν κατά κεφαλήν το μισό νερό από το νερό που χρησιμοποιούν κατά κεφαλήν οι αμερικάνοι, δεν θα υπήρχε αρκετό στον κόσμο. Πρόκειται για προκλήσεις όπου οι τοπικές λύσεις είναι ανώφελες, πέραν του συμβολικού επιπέδου».

Υπάρχει λύση;

Ναι, υπό τον όρο ότι θα κατανοήσουμε πως η οικονομία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά αφορά τα ανθρώπινα όντα. Το βλέπουμε παρατηρώντας την παρούσα κρίση. Σύμφωνα με τις πεπαλαιωμένες ιδέες της αριστεράς η κρίση θα μπορούσε να παράγει επαναστάσεις. Που όμως δε φαίνονται (εκτός από κάποιες διαμαρτυρίες των αγανακτισμένων). Και όσο δεν γνωρίζουμε ποια είναι τα προβλήματα που αναδύονται, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιες θα είναι οι λύσεις.

Μπορείτε παρόλα αυτά να κάνετε κάποια πρόβλεψη;

Είναι ελάχιστα πιθανό η Κίνα να γίνει μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Είναι ελάχιστα πιθανό να χάσουν οι στρατιωτικοί την εξουσία τους στα περισσότερα ισλαμικά κράτη.

Ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο

Εσείς υποστηρίξατε την αναγκαιότητα να φθάσουμε σε ένα είδος μικτής οικονομίας, μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού.

Δείτε την ιστορία. Η ΕΣΣΔ προσπάθησε να εξαλείψει τον ιδιωτικό τομέα και υπέστη μια συντριπτική ήττα. Από την άλλη πλευρά, η ακραία φιλελεύθερη απόπειρα απέτυχε επίσης οικτρά. Άρα το ζήτημα δεν είναι ποιο θα είναι το μείγμα του δημόσιου με το ιδιωτικό, αλλά ποιο θα είναι το αντικείμενο αυτού του μείγματος. Ή καλύτερα ποιος είναι ο σκοπός όλων αυτών των πραγμάτων. Και ο σκοπός δεν μπορεί να είναι η ανάπτυξη της οικονομίας και μόνο. Δεν είναι αλήθεια ότι η ευημερία συνδέεται με την αύξηση του συνολικού παγκόσμιου προϊόντος.

Ο σκοπός της οικονομίας είναι η ευτυχία;

Ασφαλώς.

Στο μεταξύ αυξάνονται οι ανισότητες.

Και πρόκειται να αυξηθούν κι άλλο στο εσωτερικό των μεμονωμένων Κρατών, σε κάποια λιγότερο και σε κάποια περισσότερο. Έχουμε ηθικό καθήκον να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε μια κοινωνία με μεγαλύτερη ισότητα. Μια χώρα στην οποία υπάρχει περισσότερη ισότητα, είναι πιθανά καλύτερη, όμως δεν είναι καθόλου σαφές ποιος είναι ο βαθμός ισότητας που μπορεί να αντέξει ένα κράτος.

Τι απομένει από τον Μαρξ; Σε όλη αυτή τη συζήτηση δεν μιλήσατε ποτέ ούτε για σοσιαλισμό, ούτε για κομμουνισμό…

Γεγονός είναι πως ούτε ο Μαρξ μίλησε πολύ για σοσιαλισμό ή για κομμουνισμό, μα ούτε και για καπιταλισμό. Έγραφε για την αστική κοινωνία. Παραμένει το όραμα, η ανάλυσή του για την κοινωνία. Παραμένει η κατανόηση του γεγονότος ότι ο καπιταλισμός δουλεύει δημιουργώντας κρίσεις. Και στο κάτω-κάτω, ο Μαρξ έκανε κάποιες σωστές μεσοπρόθεσμες προβλέψεις. Η κυριότερη: ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανωθούν ως ταξικό κόμμα.

Στη Δύση μιλάμε όλο και λιγότερο για πολιτική και όλο και περισσότερο για τεχνολογία. Γιατί;

Γιατί η αριστερά δεν έχει πια τίποτα να πει, δεν έχει ένα πρόγραμμα να προτείνει. Αυτό που απομένει, εκπροσωπεί τα συμφέροντα της μεσαίας μορφωμένης τάξης, που σίγουρα δεν είναι κεντρικά για την κοινωνία.

*()

(Μετάφραση από το περιοδικό Micromega: Τόνια Τσίτσοβιτς)

 http://rembazw.blogspot.gr