Η Ευρωπαϊκή Ένωση κήρυξε τον πόλεμο στους φτωχούς...

Μια τρομακτική αποκάλυψη έκανε ο δημοσιογράφος Paul Mason στο channel 4.  Αποκάλυψε πως η...
Κομισιόν δια στόματος του Ντέκλαν Κοστέλο, διευθυντή στη Διεύθυνση Οικονομικών Υποθέσεων και μέλος της «πάλαι ποτέ» τρόικα, έστειλε επιστολή στο Ελληνικό Υπ. Οικονομικών και απαιτεί να μην ψηφιστούν  από την Ελληνική Βουλή τα νομοσχέδια  για την ανθρωπιστική κρίση και για τις εκατό δόσεις σε εφορία και ταμεία. Αναφέρει ουσιαστικά ότι εάν δεν ελεγχθούν και υποδειχθούν από τους χαρτογιακάδες της Ε.Ε. τα νομοσχέδια, θα θεωρηθεί ότι, η νόμιμα εκλεγμένη Ελληνική κυβέρνηση, προχωρά σε μονομερείς ενέργειες, απειλώντας ουσιαστικά ότι αποτελεί παραβίαση της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου και θα έχει συνέπειες.

Με αυτό το βέτο - εντολή – εκβιασμό η Ε.Ε. παραδομένη πλήρως στο σκληρό Γερμανικό επεκτατισμό κηρύσσει επίσημα τον πόλεμο στους φτωχούς και σε όσες Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τολμήσουν να δώσουν οποιασδήποτε μορφής ανακούφιση στους  «άθλιους» και κατατρεγμένους.

Παρόλο που σχεδόν το 20% των Ευρωπαίων πολιτών και σχεδόν το 35% των Ελλήνων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσπαθεί να απαγορεύσει να δοθεί οποιασδήποτε μορφής ανακούφιση στους κατατρεγμένους. Και βέβαια απαγορεύει το δικαίωμα μιας νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης να στηρίξει τα φτωχά στρώματα του Λαού.

Νωρίτερα ο πτυχιούχος αγροτικής οικονομίας Ολλανδός Πρόεδρος του Eurogroup, κος Ντάισελμπλούμ είχε απείλησε την Ελλάδα με σενάριο Κύπρου. Είχε πάρει τη σκυτάλη από τον κο Σόιμπλε ο οποίος δε δίστασε να μιλήσει απαξιωτικά και προσβλητικά για την Ελληνική κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό.  Δεν μπορεί να χωνέψει ότι ο Ελληνικός Λαός έκανε στην άκρη τους ανθρώπους του,  Σαμαρά, Βενιζέλο και Χαρδούβελη και ψήφισε αντίθετα από ότι ο ίδιος απαιτούσε.
Πρώτος το χορό σέρνει ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου κος Σουλτς που με κάθε ευκαιρία απαιτεί από τον Έλληνα Πρωθυπουργό να διώξει τον κο Καμμένο από την κυβέρνηση και να συγκυβερνήσει με τον εκλεκτό του, κο Θεοδωράκη, παρεμβαίνοντας απροκάλυπτα στα εσωτερικά της χώρας.

Η σημερινή εξέλιξη δείχνει με τον πιο τραγικό τρόπο πώς το όραμα της Ευρώπης των Λαών έχει γίνει εφιάλτης αλλά και ο πολιορκητικός κριός του Γερμανικού επεκτατισμού και της επιβολής μια «δημοκρατικής μοναρχίας» με μονάρχη την Γερμανική ελίτ.

Η προσπάθεια διάλυσης του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη είναι στρατηγική επιλογή της Γερμανικής ελίτ και θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο για να το πετύχει.  Για αυτό οι Ευρωπαϊκοί Λαοί με πρώτο τον Ελληνικό που δέχεται αήθη επίθεση αυτή τη στιγμή,  πρέπει να αντισταθούν και να παλέψουν για Δημοκρατία και αξιοπρέπεια καθώς ο ολοκληρωτισμός πλέον είναι προ των πυλών…
Στάθης Διομήδης
tsak-giorgis.blogspot.gr

Η Φρανκφούρτη φλέγεται...

Αξία δεν έχει τόσο η εξέγερση, όσο ο τόπος όπου πραγματοποιείται. Χιλιάδες κόσμος συγκεντρώθηκε στην καρδιά του σάπιου νεοφιλελεύθερου συστήματος για να διαδηλώσει ενάντια στη λιτότητα και την απάνθρωπη πολιτική που έχει επιλέξει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αφορμή στάθηκε το νέο κτίριο των κεντρικών γραφείων της Ε.Κ.Τ. το οποίο κόστισε 1,3 δις την ώρα που ο ευρωπαϊκός νότος στενάζει από δικά τους αυστηρά μέτρα.
 

Η διαδήλωση είναι έντονη κι αυτό δε φαίνεται μόνο στα περιπολικά που κάηκαν και στα χημικά που πέταξαν οι δυνάμεις καταστολής προς τον κόσμο. Η οργή είναι διάχυτη και φαίνεται από τους καθιστούς διαδηλωτές που αρνούνται να δώσουν τα στοιχεία τους στην αστυνομία που φρουρεί την πόλη μέχρι αυτούς που αναρριχηθούν πάνω στο κτίριο της Ε.Κ.Τ. για να κρεμάσουν πανό κατά τις λιτότητας. Σημάδι θετικό απέναντι στις προσδοκίες μου για την αφύπνιση των ευρωπαϊκών λαών.
 

Ο τίτλος της ανάρτησης δεν είναι υπερβολικός διότι η διαδήλωση δεν πραγματοποιείται σε ένα μόνο σημείο αλλά σε πολλές περιοχές της πόλης με τον αριθμό των τραυματιών να αυξάνεται συνεχώς. Φυσικά εκεί οι μάχες γίνονται σώμα με σώμα. Δεν υπάρχει κανένα παρακράτος να φορέσει κουκούλα για να σπάσει τρόλεϊ και να βεβηλώσει μικρές εκκλησίες, όπως γίνεται εδώ.
 

Η μεγαλύτερη όμως νίκη της σημερινής διαδήλωσης φάνηκε με την έλευση του προέδρου της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, ο οποίος τελικά έφτασε στα νέα γραφεία με... ελικόπτερο.
 

Μόνο που το ελικόπτερο έχει συσχετιστεί με πολλές πανωλεθρίες της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας.
 

Καιρό τώρα η Ευρώπη έχει αρχίσει και σείεται...

Laternative

ΑΥΤΟΙ ΠΛΗΡΩΣΑΝ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΣΗΜΙΤΗ!

Από τον Νοέμβρη του 2009, το Ολυμπία αποκάλυψε και φωνάζει για την απάτη της Goldman Sachs – Σημίτη. Ένα σκανδαλο που οδήγησε και στην επίσπευση της πτώσης Καραμανλή, ώστε αυτό το επονείδιστο χρέος, προϊόν εγκληματικής δραστηριότητας, να πληρωθεί από πρόσωπα που μετείχαν στην συμμορία Σημίτη. Πόσο τυχαίο είναι λοιπόν ότι από τον Νοέμβρη του 2009 που πληρώθηκε η πρώτη δόση της σκανδαλώδους σύμβασης, υπουργοί οικονομικών ηταν οι ακόλουθοι:

Γιωργος Παπακωνσταντινου – στενός συμβουλος του Σημιτη

Βαγγέλης Βενιζέλος – υπουργός του Σημίτη

Γιάννης Στουρνάρας – στενός σύμβουλος Σημίτη

Γκίκας Χαρδούβελης – στενός σύμβουλος Σημίτη.

Πόσο τυχαίο είναι λοιπόν οτι και οι τέσσερις υπουργοί τριων κυβερνήσεων, ηταν αχυράνθρωποι του Σημίτη που συνέταξε το ολέθριο για την πατρίδα σκανδαλο;

Πόσο τυχαίο είναι οτι και οι τέσσερις πλήρωναν νύχτα τις δόσεις χωρις κανείς να μιλά από τα διεφθαρμένα ΜΜ»Ε»;

Και βέβαια η Γερμανία γνώριζε πάρα πολύ καλά την μεθόδευση Σημίτη. Είχε κάνει ακριβως το ίδιο το 1997 με την Deutsche Bank για να πληρωθεί η Siemens! Διαβάστε σχετικά: Τι σημαίνει απεχθές και επονείδιστο χρέος. Με ντοκουμέντα.

(ΠΗΓΗ: http://olympia.gr/)

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Μέγαρο Μαξίμου: Σχέδιο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για δημοσιονομική και πιστωτική ασφυξία της νέας κυβέρνησης

Στην αντεπίθεση περνάει το Μαξίμου, αντικρούοντας την κριτική που δέχεται από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για την κατάσταση των δημόσιων οικονομικών. Κυβερνητικοί κύκλοι κατηγορούν τα δύο κόμματα πως επιδεικνύουν «περίσσευμα θράσους» και πως είχαν εξυφάνει σχέδιο «για τη δημοσιονομική και πιστωτική ασφυξία της νέας κυβέρνησης».

Σε άτυπη ενημέρωση υπό τον τίτλο «η αλήθεια για τα δημοσιονομικά» το Μαξίμου αναφέρει ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και υποστηρίζει πως ο μοναδικός λόγος για τον οποίο άφησε κάποια χρήματα στο δημόσιο ταμείο η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν η υπερβολική εκμετάλλευση των διαθέσιμων των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης.

Απαντώντας στο επιχείρημα της Ν.Δ. ότι μέχρι τον Νοέμβριο τα πράγματα ήταν καλά, οι κυβερνητικοί κύκλοι του Μαξίμου αναφέρουν ότι στους πρώτους 11 μήνες του 2014 τα καθαρά έσοδα του Κρατικού Προϋπολογισμού ήταν χαμηλότερα κατά  920 εκατ. ευρώ έναντι του στόχου.  Ένα μήνα μετά, στο τέλος του 2014, συμπληρώνουν, η υστέρηση των καθαρών εσόδων του Κρατικού Προϋπολογισμού, έφτασε τα 3,5 δισ. ευρώ. Σε ένα μήνα, δηλαδή, η «μαύρη τρύπα» των εσόδων αυξήθηκε κατά 2,6 δισ. ευρώ.

Σύμφωνα με τους κυβερνητικούς παράγοντες, είναι αστείο να υποστηρίζει κανείς ότι «αυτή η τρομακτική αύξηση οφείλεται στην πολιτική αβεβαιότητα. «Τι έχει να κάνει για παράδειγμα η αβεβαιότητα με την απώλεια 400 εκατ. από τα έσοδα του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων;», διερωτούνται και καλούν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να αναζητήσουν ευθύνες «στον ίδιο τους τον εαυτό για την κατάρρευση των εσόδων πριν ακόμα και από την προκήρυξη εκλογών».

Αναφορικά με το επιχείρημα της Ν.Δ. ότι τα ταμειακά διαθέσιμα στο τέλος του 2014 ήταν 2,6 δισ. ευρώ, το Μαξίμου τονίζει ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν λέει με ποιον τρόπο κατάφερε κάτι τέτοιο και συμπληρώνει ότι «αυτός ο τρόπος δεν είναι άλλος από το δανεισμό».

«Συγκεκριμένα», συνεχίζει, «η συγκυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ από το Μάρτιο του 2014 ξεκίνησε να δανείζεται από τα διαθέσιμα των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης, μέσω repos. Ο αρχικός στόχος που είχε συμφωνήσει με τους δανειστές ήταν το ποσό από αυτά τα δάνεια να μην ξεπεράσει τα 3 δισ. ευρώ. Το Νοέμβρη, όταν κατέθεσε και τον Κρατικό Προϋπολογισμό του 2015, υποστήριζε ότι το ποσό θα κλείσει στα 5 δισ. ευρώ – όταν, μάλιστα, στα τέλη του Σεπτέμβρη, το ποσό των δανείων είχε ήδη ξεπεράσει τα 5,5 δισ. ευρώ. Στο τέλος του 2014, το ποσό των δανείων από τα διαθέσιμα των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης, έφτασε τα 8,6 δισ. ευρώ». 

Τέλος, οι κύκλοι του Μαξίμου επισημαίνουν ότι «η ελληνική κυβέρνηση με σταθερότητα και αποφασιστικότητα ξεπερνά όλα τα εμπόδια που της έχει κληροδοτήσει η αξιωματική αντιπολίτευση»

Όπως αναφέρουν, οι πρωτοβουλίες, το επόμενο διάστημα, για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, την ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών και τη ρύθμιση για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές θα ενισχύσουν τα δημόσια έσοδα, ακυρώνοντας τους σχεδιασμούς ορισμένων που θέλουν να επιστρέψει η χώρα σε μνημόνια και εποπτεία.  

left.gr

Σταύρος Τζήμερος

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Τζήμερος, που έμοιαζε με τον Σταύρο Θεοδωράκη. Μήπως ήταν ένας Σταύρος, που έμοιαζε με τον Θάνο Τζήμερο; Μπερδευτήκατε; Εμείς καθόλου… Η «νέα»...
ορολογία στην πολιτική διευκολύνει τα πράγματα. Ο «προοδευτικός (νεο)φιλελευθερισμός» απλοποιεί τις καταστάσεις. 

Κάποιοι λένε πως ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι «παιδί της διαπλοκής». Εμείς λέμε ότι ο ελιτισμός του «προοδευτικού (νεο)φιλελευθερισμού» ταιριάζει, τόσο πολύ, στον εξυπνακισμό του «πετυχημένου». Ένας «πετυχημένος» που κοιτάζει υποτιμητικά τον εργαζόμενο, ο οποίος ψάχνει για μεροκάματο. Παράλληλα, κοροϊδεύει κι εκείνον που έκλεισε την μικροεπιχείρηση του, επειδή δεν ήταν «άξιος»…

Κάποιοι λένε πως ο Θάνος Τζήμερος είναι «φασίστας με πολιτικά». Εμείς λέμε ότι ο εξυπνακισμός του «προοδευτικού (νεο)φιλελευθερισμού» ταιριάζει, τόσο πολύ, στον ελιτισμό του «ανθρώπου της αγοράς». Ένας «άνθρωπος της αγοράς» που κοιτάζει υποτιμητικά τον εργαζόμενο, ο οποίος ψάχνει για μεροκάματο. Παράλληλα, κοροϊδεύει κι  εκείνον που έκλεισε την μικροεπιχείρηση του, επειδή δεν ήταν «άξιος»…

Κάποιοι λένε πως ο Σταύρος Τζήμερος είναι …υπαρκτό πολιτικό πρόσωπο. Εμείς λέμε πως ο Σταύρος Τζήμερος είναι ένα κράμα μεταμοντέρνου ΠΑΣΟΚισμού και εκσυγχρονισμένου συντηρητισμού της ΕΡΕ.

Γεράσιμος Χολεβας

imerodromos.gr

Κληρονομιά εξαπάτησης

Πηγή: "Εφημερίδα των Συντακτών"

Τα όρια της πολιτικής απάτης αγγίζουν οι πρακτικές της προηγούμενης κυβέρνησης στην προσπάθειά της να αποκρύψει την πραγματική κατάσταση σε μείζονα οικονομικά ζητήματα, καθοριστικά για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές. Στην πιο κρίσιμη και οριακή φάση των συζητήσεων με τους «θεσμούς» αποκαλύπτονται μία προς μία οι «μαύρες τρύπες» και οι παγίδες που έστησε φεύγοντας η συγκυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ.

Το πρωτογενές πλεόνασμα, στο οποίο είχαν επενδυθεί πολλές από τις προεκλογικές δεσμεύσεις της σημερινής κυβέρνησης, αποδείχτηκε άνθρακας, αφού ο πρώτος έλεγχος των τεχνικών κλιμακίων δείχνει έλλειμμα στον λογαριασμό του πρωτογενούς 2,15 δισ. ευρώ. Συνεπώς όχι μόνο δεν επιτεύχθηκε ο στόχος του 1,5% του ΑΕΠ και πόσο μάλλον του 3% που ισχυριζόταν το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, αλλά δημιουργείται τεράστιο πρόβλημα στην ανάταξη της ελληνικής οικονομίας. Οι προεκλογικές παροχές της κυβέρνησης βρίσκονται στον αέρα, ενώ ορατός είναι ο κίνδυνος να χρειαστεί να ληφθούν πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα για να καλυφθούν οι απαιτήσεις. Δεν είναι καθόλου άσχετη η δήλωση του υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη από το Κόμο της Ιταλίας, ότι δεν αποκλείεται αναστολή ορισμένων από τις προεκλογικές δεσμεύσεις.

Δεν είναι όμως μόνο η κοροϊδία με το πρωτογενές πλεόνασμα. Η συμπαιγνία για την απόκρυψη των νέων αυξήσεων στα τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος μέσω του Ειδικού Τέλους Εκπομπών Αερίων Ρύπων (ΕΤΜΕΑΡ) δεν έχει προηγούμενο. Οι αυξήσεις, που αποφασίστηκαν από τον περασμένο Δεκέμβριο, αποκαλύφθηκαν μόλις την Παρασκευή, προκαλώντας την εύλογη «έκρηξη» της κυβέρνησης και την υπόσχεση ότι θα επιστρατευτεί κάθε πρόσφορο μέσο για να ακυρωθούν. Και μόνο το στοιχείο ότι από την καθιέρωση του τέλους ΑΠΕ το 2011 μέχρι σήμερα τα νοικοκυριά επιβαρύνθηκαν με αυξήσεις ύψους 9.053% (!) δείχνει την επιδρομή στις τσέπες των φορολογουμένων.

Την ίδια στιγμή οι παραλείψεις στην προετοιμασία του νέου ΕΣΠΑ 2014-2020, ο νόμος για το οποίο ψηφίστηκε την τελευταία στιγμή -μέσα Δεκεμβρίου 2014- με αποτέλεσμα να εκκρεμούν εφαρμοστικές διατάξεις, μας φέρνουν μπροστά στον κίνδυνο να καθυστερήσει η ροή κονδυλίων στη χειμαζόμενη πραγματική οικονομία.

H Eυρωλιγούρα Tυφλώνει

anemosantistasis

Dr.Fake (κατά κόσμον Κλαρκ Γκέϊμπελ) at kato-kefali.blogspot.gr

κάπου πήρε το μάτι μου ότι ο Σόϊμπλε επανέφερε στη δημόσια τρολοκουβέντα το ότι εμείς οι έλληνες ζούσαμε πάνω απ’τις δυνατότητές μας..

υπονοώντας προφανώς ότι αυτά που τραβάμε οφείλονται στο έλλειμμα που έχουμε, το οποίο με τη σειρά του οφείλεται στις κακές μας συνήθειες

σ’αυτό το πολύ απλοϊκό, αιτιοκρατικό μοντέλο συνοψίζεται όλη η λογική της δράσης των ευρωπαίων απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα

και όταν φτάνεις στην εικόνα των ανθρώπων να τρώνε από τα σκουπίδια, σου πετάνε την παγκαλοειδή απάντηση σαν άσσο από το προτεσταντικό τους μανίκι.

είναι ενδιαφέρον ότι αν πάμε στη μεγάλη εικόνα, η κρίση της χρηματοπιστωτικής φούσκας αντιμετωπίζεται φαιδρώς σαν περίπου φυσικό φαινόμενο, που θα πρέπει να διαχειριστούμε τις συνέπειές του..

αν ζουμάρουμε όμως στην περίπτωση της μπανανίας μας, το αίτιο πηγάζει απ’την κεφάλα μας (και κάθεται στον περήφανο σβέρκο μας)

και οκ όλοι αυτοί οι "έξω" (βρήκαν και) κάνουν τη δουλειά τους

με τους "μέσα" απορώ..

πόσο τζήμερος πρέπει να είσαι ώστε να δέχεσαι αυτό το αφήγημα?..

δηλαδή και να είσαι νοητικά σε επίπεδο άδωνι, κάπου μέσα σου βαθειά, κάτω από τους τόνους τηλεοπτικής γλίτσας που έχει μαζευτεί, υπάρχει ο θεμελιώδης υπολογισμός, που κάνει τα μεγέθη της απάτης του τυροπιττά και αυτής του μεσάζοντα απλά ασύγκριτα..

όταν έχεις ένα αποτέλεσμα Χ που επηρεάζεται από 2 παράγοντες έστω Α και Β και ο Β είναι πολλές τάξεις μεγέθους (πολύ-πολύ-πολύ-πολύ) μεγαλύτερος του Α, τότε θεωρούμε ότι πρακτικά ο Χ επηρεάζεται από τις μεταβολές του Β και μόνο.

ο Α λοιπόν είναι ο τυροπιττάς που δεν έκοβε αποδείξεις, αυτά που έβγαζε τα έτρωγε με τις ρωσίδες και μετά για να μην φάει παντόφλα, έπαιρνε διακοποδάνειο για να πάει την κυρά σε κάνα Ζούμπερι, να ‘χει να λέει το χειμώνα...άντε κι ότι την άδεια την πήρε χάρις στο κουνιάδο του που είναι κουμπάρος του δημάρχου..

ο Β από την άλλη είναι ο γερμανικών (για παράδειγμα) συμφερόντων μεσάζοντας ο οποίος ανεβάζει την μίζα στον έλληνα πολιτικό για να αποδεχθεί την αγορά των ελαττωματικών ελικοπτέρων, ώστε 2 φορές το εξάμηνο (αντί για 1 φορά στην πενταετία, για παράδειγμα) να θέλει serviceκαι upgrade κάποια γαμωκυκλώματά του (με το ανάλογο αντίτιμο για τους γερμανούς) και να βγαίνει μια σούμα με την οποία θα αγοράζαμε διαστημόπλοιο στην τελική, ή οι έλληνες πολιτικοί που συμμετέχουν σε όλα αυτά ή απλώς τα γνωρίζουν, τα αποδέχονται και σε καμιά πενταετία βγαίνουν στη γύρα για αγορά νέων, αξιόμαχων αυτή τη φορά ελικοπτέρων.

κι έχεις τους διάφορους νεοφιλελέδες να στα κάνουν τσουρέκια με τον θατσερικό μονόδρομο του σόϊμπλε (και του άδωνι και του Ποταμιού και του σκάϊ και του μέγκα), λες και έχουν να κάνουν με την κωλοεπιχείρηση του μπαμπά τους και όχι με μια χώρα.

και δεν αναφέρομαι στα πάσης φύσεως (και αμοιβής) "στελέχη" της διαπλοκής με τα μικρά ή μεγάλα συμφέροντα που εξυπηρετούνται απ’το μνημόνιο και συνεχίζουν να ελπίζουν σε μια "αριστερή παρένθεση"

αναφέρομαι στους φουκαράδες γουαναμπί-"σπουδαίοι" νεοφιλελέδες της διπλανής πόρτας, που από την πολύ ευρωλιγούρα τους, μιλάνε για την Ευρώπη λες και πρόκειται για τον κήπο της Εδέμ, όπου τρέχουν ανέμελοι και ευτυχισμένοι καντ και βολταίροι

γιατί μπορεί να ήσουν άτυχος και να μεγάλωσες με νίκο δήμου και σώτη τριανταφύλλου, αλλά μετά από 5 χρόνια ανθρωπιστικής κρίσης και σχεδόν 8 χρόνια παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής ρε μεγάλε, δεν δικαιολογείσαι να μην μπορείς να ξεχωρίσεις το κίνητρο (ή και τη ζημία που προκαλεί η απάτη) του μικρομεροκαματιάρη, από αυτό του μεγαλολαμόγιου

ή ένα κομμάτι φέτα, από ένα κότερο

για τόσο φελλούς μιλάμε!

Η Αριστερά στην κοιλιά του κήτους του Καπιταλισμού

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό άρθρο του Γιώργου Σταματόπουλου, από το  ARTInews.gr, που δεν αποσκοπεί στο να δικαιολογήσει τους κυβερνητικούς ελιγμούς στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με το ιερατείο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού αλλά στο να καταστήσει σαφή τα πράγματα. Να τα καταστήσει σαφή, τόσο για τους συνειδητούς ψηφοφόρους όσο και για τους κατ' ανάγκη -οποιαδήποτε ηθικά αποδεκτή- ανάγκη, υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Και εντοπίζει με ακρίβεια το πεδίο της μάχης και την τρομερή εμπροσθοφυλακή του αντιπάλου. Την ξεχωρίζει στο σημείο που αναφέρει για τη δυνατότητα αναβίωσης αριστερού λόγου που μπορεί να ξεσηκώσει τη ναρκωμένη πολιτική συνείδηση, του καθενός και όλων.

Που μπορεί να μετασχηματίσει το πλήθος ατομικοτήτων, σε λαό και πάλι.

Αρκετά με την εισαγωγή. 

Γ. Σταματόπουλος ARTInews

Υπάρχουν οι φανατικοί του ΣΥΡΙΖΑ, οι απλοί υποστηρικτές του και οι εχθροί του. Οι πρώτοι είχαν πειστεί ότι η κυβέρνηση θα κάνει επανάσταση, ότι θα πάει στην ευρωζώνη και θα τα κάνει όλα λίμπα (γιατί έτσι ψήφισε ο ελληνικός λαός και δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας.  Αυτοί απογοητεύτηκαν από τη συμφωνία στο «γιουρογκρουπ», ε, τι να κάνουμε. Οι τρίτοι χύνουν δηλητήριο διότι νομίζουν ότι είχαν δίκιο όταν έλεγαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραπλάνησε προεκλογικά τους ψηφοφόρους. Οι δεύτεροι δίνουν οι άνθρωποι μια πίστωση στη νέα κυβέρνηση, απτόητοι από τις ακραίες δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου. Πλανώνται και οι τρείς. 

Το πρόβλημα είναι έξω από όλους αυτούς και εντοπίζεται, εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, στο αν μπορεί μια κυβέρνηση να δηλώνει αριστερή, μέσα στο κήτος του καπιταλισμού. Εδώ είναι τα ζόρια και όχι στις κατηγορίες των ψηφοφόρων (ο Θεός να μας κάνει τέτοιους...). Ας μην αυταπατώμεθα, δεν μπορεί. 

Μπορεί εντούτοις να διασώσει έναν ξεχασμένο από όλη την Ευρώπη αριστερό λόγο, που δύναται να προκαλέσει τον θυμό και τον ορθό λόγο ταυτόχρονα, να ξεσηκώσει με άλλα λόγια τη ναρκωμένη πολιτική συνείδηση, χρόνια τώρα ναρκωμένη, αποβλακωμένη από τον καταναλωτισμό και το θέαμα. 

Υπάρχει όντως λιτός βίος, απαιτεί όμως σθένος και συνείδηση, απέναντι στον λειψό εαυτό μας και στην ημιτελή συνείδηση. Υπάρχουν τα αποαναπτυξιακά και τα αντιωφελιμιστικά  κινήματα, τα συνεργατικά και τα συνεταιριστικά, που 

μπορούν να βοηθήσουν την χωρίς λαϊκή βάση «αριστερή» μας κυβέρνηση. 

Ας το επιδιώξουμε άπαντες: απολιτικοί, αναρχικοί, αδέσποτοι και λοιποί...

junglereport

Ο Μαρξ και η Ιστορία (132 χρόνια από τον θάνατό του)

Ο Μαρξ και η Ιστορία (132 χρόνια από τον θάνατό του)

Στις 14 Μαρτίου 1883, η πολυτάραχη και τόσο δημιουργική ζωή του γερμανού στοχαστή φτάνει στο τέλος της. Ο επιστήθιος φίλος του Φρίντριχ Ένγκελς τον αποχαιρετά χαρακτηρίζοντάς τον στον επικήδειο λόγο του ως «τον πιο συκοφαντημένο άνθρωπο της εποχής του».

Της Κατρίν Αλαμάνου

Ο Καρλ Μαρξ (1818-1883) είδε την Ιστορία ως μια διαλεκτική διαδικασία, στην οποία εσωτερικές δυνάμεις προκαλούν μεταβολή και τροποποίηση της συνολικής οικονομίας.
Η μεταβολή αυτή, που κινεί την Ιστορία, είναι το αποτέλεσμα της αντίφασης ανάμεσα σε μία θέση και την αντίθεση της. Η σύνθεση της θέσης και της αντίθεσης δημιουργούν μια νέα θέση, μια νέα μορφή. Έτσι ξεκινά εκ νέου η ίδια διαδικασία, η διαλεκτική διαδικασία.
Αυτή η διαλεκτική διαδικασία αντανακλάται σε αυτό που ο Μαρξ ονόμασε «τρόπο της παραγωγής», το σύνολο δηλαδή των σχέσεων ανάμεσα σε αυτούς που έχουν την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και σε εκείνους που τα χρησιμοποιούν.
Ως γνωστόν, η ανάλυση του Μαρξ επικεντρώθηκε στο καπιταλιστικό σύστημα. Εκεί κυριαρχεί η δύναμη του κεφαλαίου, υπάρχει πλήρης διαχωρισμός της εργασίας από την εργατική δύναμη, δηλαδή ο εργάτης αποξενώνεται από τα μέσα παραγωγής και ως επακόλουθο έρχεται η ταξική πάλη.
Ο Μαρξ σημείωσε έναν αριθμό σταδίων στην εξέλιξη της οικονομικής ιστορίας (και γι’ αυτό η θεωρία του εντάσσεται στις εξελικτικές σταδιακές θεωρίες), καθένα από τα οποία οδηγεί στο επόμενο, μέσα από την κατάρρευσή του, λόγω εγγενών εσωτερικών αντιθέσεων.
Στις κοινωνίες που δεν έχει επικρατήσει ο καπιταλισμός, δεν υπάρχει η ελεύθερη εργασία και η ανταλλαγή της ελεύθερης εργασίας με χρήμα. Επίσης, δεν υφίσταται διαχωρισμός της ελεύθερης εργασίας από τις αντικειμενικές συνθήκες της πραγματοποίησής της, δηλαδή από τα μέσα και το αντικείμενο της εργασίας.
Ως εκ τούτου, στο πρώτο προκαπιταλιστικό στάδιο ο Μαρξ παρατηρεί την ύπαρξη της «ελεύθερης μικρής γαιοκτησίας και της κοινής ιδιοκτησίας γης». Ο εργάτης ήταν ιδιοκτήτης και «κύριος των συνθηκών της πραγματικότητάς του», ενώ σκοπός της εργασίας ήταν η επιβίωση ή η διατήρηση του ατόμου και της οικογένειας.
Οι τύποι κατοχής γης στο πρώτο προκαπιταλιστικό στάδιο ήταν, η ανατολική κοινότητα στην οποία συνυπήρχαν ιδιωτική και κοινή ιδιοκτησία (ασιατική φυλετική ιδιοκτησία), το αρχαίο κοινωνικό σύστημα κρατικής ιδιοκτησίας και ο γερμανικός ή ο τύπος της φεουδαρχικής κτηματικής ιδιοκτησίας.
Αν και διαφορετικός ο ένας από τον άλλο, οι τρεις αυτοί τύπου είχαν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά:
Έγγειος ιδιοκτησία και αγροτική παραγωγή αποτελούσαν τις βάσεις της οικονομίας και το αντικείμενο της παραγωγής αποτελούσε αξία χρήσεως, σε αντίθεση με την παραγωγή ανταλλακτικών αξιών.
Η γη ιδιοποιήθηκε «όχι μέσω εργασίας, αλλά ως η προκαταρκτική συνθήκη εργασίας», την οποία το άτομο θεωρούσε απλώς ως δική του.
Η πραγματική ύπαρξη της κοινότητας προσδιοριζόταν από τον τύπο της ιδιοκτησίας των αντικειμενικών συνθηκών εργασίας.
Η εξέλιξη εξαρτήθηκε από την επιτυχημένη αναπαραγωγή και διατήρηση της σχέσεως ανάμεσα στο άτομο και την κοινότητα.
Τα όρια όμως σύντομα ξεπεράστηκαν. «Ο στόχος όλων αυτών των κοινωνιών είναι η διατήρηση τους, δηλαδή η παραγωγή ατόμων, που ως ιδιοκτήτες συνιστούν τις κοινωνίες, κατά τον ίδιο αντικειμενικό τρόπο υπάρξεως[…] Η αναπαραγωγή όμως αυτή ταυτόχρονα αποτελεί αναγκαστικά νέα παραγωγή και την καταστροφή του παλιού τύπου», έγραφε ο Μαρξ. Όπου εγκαθιδρύθηκε η ιδιωτική ιδιοκτησία «δημιουργήθηκαν ήδη συνθήκες που επιτρέπουν στο άτομο να χάσει την περιουσία του». Μια τέτοια διάλυση συνεπαγόταν και τη διάλυση της σχέσεως προς το χώμα –τη γη ή το έδαφος- ως φυσική συνθήκη παραγωγής» και κοινής ιδιοκτησίας. Οι μεταβολές αυτές θεωρήθηκαν από τον Μαρξ ως μέρος της ιστορικής διαδικασίας, που ήταν αποτέλεσμα των εσωτερικών αντιθέσεων των οικονομικών αυτών σχηματισμών. Η διάλυση της σχέσης προς τη γη, πρόκειται για αυτό που ο Μαρξ ονόμασε «ιστορική κατάσταση Νο 1».
Η ιστορική διαδικασία Νο 2 αρνήθηκε τη σχέση προς τα εργαλεία της εργασίας. Μια τρίτη μορφή, όμως, μπορούσε να υπάρξει, στην οποία ο άνθρωπος δεν είχε την ιδιοκτησία ούτε της γης ούτε των εργαλείων εργασίας, αλλά μόνο των μέσων συντήρησης. Στη χειρότερή της έκφραση η συνθήκη αυτή οδήγησε στη δουλεία και τη δουλοπαροικία, που και οι δύο τους βασίζονταν στην κυριαρχία. 
Ακολούθως, η διάλυση των παλιών μορφών οδήγησε βαθμιαία στην καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, στην οποία το κεφάλαιο ενοποίησε την εργασία και τα εργαλεία της εργασίας που είχαν αποξενωθεί. 
Η ανάλυση του Μαρξ για το καπιταλιστικό σύστημα και τη διαδικασία της μεταβολής του ήταν περισσότερο λεπτομερειακή και συστηματική από ό, τι των προκαπιταλιστικών περιόδων και βασιζόταν σε ένα σύστημα σχέσεων, που προϋπέθεσε για κείνη τη μορφή της οικονομίας.
Το υπόδειγμα αυτό βασίστηκε στην εργασιακή θεωρία της αξίας, στην ανταγωνιστική λογική της οικονομίας της αγοράς, στη συμπεριφορά μεγιστοποιήσεων των εργοδοτών και στην απουσία ισχυρών θεσμών που να αντιστέκονται στη δύναμη της αγοράς. Η ανάλυσή του μπορεί να ιδωθεί μόνο ως μια θεμελίωση της προκριθείσας θεωρίας του, σύμφωνα με την οποία η οικονομική μεταβολή εξαρτάται από τις εσωτερικές αντιθέσεις του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, όπως τελικά αντιπροσωπεύονται στον ταξικό αγώνα.

Μαρξ και νομοτέλεια

Για τον Μαρξ, στη σφαίρα της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και του αντίστοιχου κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας εντοπίζονται οι απαρχές μια ιστορικής δυναμικής που εκτυλίσσεται κατ’ αναγκαιότητα και οδηγεί έτσι στην ανατροπή του καπιταλισμού και στη διαμόρφωση του κομμουνιστικού κοινωνικού σχηματισμού.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα δόλο της παραγωγής, που όπως ο καντιανός δόλος της Φύσης και ο χεγκελιανός δόλος του Λόγου, συνίσταται στην εκμετάλλευση των ειδικών σκοπών και συμφερόντων, προκειμένου να οδηγηθεί η Ιστορία προς την πραγμάτωση του καθολικού, και, ειδικότερα στην περίπτωση του Μαρξ, προκειμένου να οδηγηθεί η προ-Ιστορία της ανθρωπότητας προς την έκβασή της, δηλαδή προς τον κομμουνισμό ως αφετηρία της αληθινής Ιστορίας της ανθρωπότητας.
Δηλαδή, η ίδια η αστική τάξη, στην προσπάθειά της να προωθήσει και να πραγματώσει το ειδικό/ταξικό συμφέρον της, προετοιμάζει, ασφαλώς ακούσια, την υπέρβασή της. Διαμορφώνει τους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς όρους της μετάβασης από το καπιταλιστικό παρόν στο κομμουνιστικό μέλλον της παγκόσμιας κοινωνίας.
Ο κομμουνισμός, λοιπόν, προτείνεται από τον Μαρξ ως «η λύση του αινίγματος της Ιστορίας» ή αλλιώς ως «το θετικό ξεπέρασμα της ατομικής ιδιοκτησίας […], και γι’ αυτό τον λόγο (ως) η πλήρης αποκατάσταση του ανθρώπου στον εαυτό του ως κοινωνικής, δηλαδή, ανθρώπινης ύπαρξης».
Αν όμως, σύμφωνα με τον Καρλ Μαρξ, η ίδια η Λογική της παραγωγικής διαδικασίας οδηγεί νομοτελειακά την Ιστορία προς την κομμουνιστική στιγμή της, τότε μπορεί να προβληθεί το επιχείρημα ότι το επαναστατικό υποκείμενο δεν είναι ελεύθερο να επιλέξει ανάμεσα σε ιστορικές εναλλακτικές, αλλά εξωθείται αναπόφευκτα, σαν από θεϊκό πλάνο, στην κομμουνιστική επανάσταση. Η μετάβαση από την καπιταλιστική κοινωνία σε μια κομμουνιστική κοινωνία χωρίς κράτος και τάξεις, διαμεσολαβημένη αναπόφευκτα από την δικτατορία του προλεταριάτου -ανεξάρτητα από το όποιο περιεχόμενο και τις επιμέρους μορφές που μπορεί να προσλάβει αυτό το ιδιόμορφο μεταβατικό καθεστώς- προβάλλεται από τον Μαρξ με όρους νομοτέλειας.
Πάντως, ακόμη κι αν ο Μαρξ έβλεπε όντως την Ιστορία μέσα από ένα αυστηρά ντετερμινιστικό πρίσμα, δηλαδή ως προέκταση της Φύσης, πρέπει επίσης να εκτιμηθεί ότι στο πλαίσιο της μαρξιστικής θεωρίας η ίδια η Φύση αντιμετωπίζεται ταυτόχρονα και ως κοινωνικό και ιστορικό προϊόν.

Πηγές:
-Elias, Tuma H, Ευρωπαϊκή Οικονομική Ιστορία-από το 10ο αιώνα ως σήμερα, τόμος 1, Gutemberg, Αθήνα, 1998, σ. 54-66.
-Χρύσης, Αλέξανδρος Α, Φιλοσοφία της Ιστορίας-Εισαγωγικές προσεγγίσεις από τους αρχαίους στον Marx, Εκδόσεις Κριτική, Αθήνα, 2004, σ. 207-233.

Πηγή: left.gr

Η Ε.Ε τσακίζει τους «σπασίκλες» των μνημονίων ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!!!!!

Πέντε χρόνια μετά την επιβολή των πιο σκληρών μέτρων λιτότητας, που βύθισαν την ελληνική οικονομία στην άβυσσο της ύφεσης, αρκετοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι (και οι Έλληνες θιασώτες τους) επιστρέφουν στη θεωρία του «καλού» και του «κακού» μαθητή της Τρόικας. Μετά την κατάρρευση των θεωριών του ελληνικού «success story» η μόνιμη επωδός των μνημονικών δυνάμεων είναι ότι «οι άλλοι τα κατάφεραν να βγουν από τα μνημόνια». Πως πραγματικά ορίζεται όμως η «επιτυχία»;

Τον τίτλο του «καλύτερου μαθητή του μήνα» έλαβε πρόσφατα η Πορτογαλία η οποία σύμφωνα με τον Γερούν Ντάισελμπλουμ «αποδεικνύει πόσο γρήγορα μπορεί μια χώρα να ξανασταθεί στα πόδια της εάν δεσμευτεί στις μεταρρυθμίσεις»

Αυτό που πραγματικά ξεχνούν να σημειώσουν βέβαια οι επιτελείς της (πρώην;) Τρόικας είναι ότι ο καταλύτης που επιτάχυνε τον τερματισμό του μνημονίου δεν ήταν η καλή διαγωγή των κυβερνήσεων αλλά η απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου που έκρινε για άλλη μια φορά τα μέτρα λιτότητα αντισυνταγματικά. Σε συνδυασμό με την καταβαράθρωση του κυβερνώντος δεξιού κόμματος, το οποίο έχασε 12,4%, στις ευρωεκλογές, οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο αναγκάστηκαν να χαλαρώσουν προσωρινά την ολομέτωπη επίθεση στους Πορτογάλους προκειμένου να αποφύγουν τα χειρότερα. «Εξοργίζομαι όταν μας παρουσιάζουν σαν παράδειγμα προς τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, τη στιγμή που 300.000 νέοι άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα» μου εξηγούσε πρόσφατα ο Πορτογάλος συγγραφέας και δημοσιογράφος Jorge Costa.

Ο συνομιλητής μου, μού περιγράφει την ολοκληρωτική απαξίωση του συστήματος υγείας και εκπαίδευσης που άφησε πίσω της η Τρόικα. Ο τόνος της φωνής του όμως σκληραίνει περισσότερο όταν μιλά για το σταδιακό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της Πορτογαλίας σε μια πρώην αποικία της – την Αγκόλα – η οποία με τις ευλογίες της τρόικας ελέγχει πλέον σημαντικό τμήμα του τραπεζικού και ενεργειακού τομέα της χώρας και εξαγοράζει σταδιακά τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης της Πορτογαλίας.

Ανάλογα συναισθήματα κλαυσίγελου φαίνεται πως προκαλεί και στους Ιρλανδούς η άποψη ότι πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση και για την Ελλάδα. Εκτός από τα κύματα μετανάστευσης, που δεν έχουν προηγούμενο τις τελευταίες δεκαετίες, η Ιρλανδική κοινωνία δεν μπορεί να συνέλθει από τις περικοπές κοινωνικών δαπανών κατά 28 δις ευρώ (20% του ΑΕΠ) που επέβαλε η τρόικα. Το δημόσιο χρέος της Ιρλανδίας παραμένει μη βιώσιμο και το κράτος πληρώνει δυο φορές περισσότερα για την αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων από τα κεφάλαια που δαπανά για τις υποδομές. Η μεγαλύτερη απειλή όμως μετά την επέλαση της τρόικας είναι η εκτίναξη των προσωπικών χρεών των νοικοκυριών που φτάνουν μέχρι και το 204% του εισοδήματος (φαινόμενο με δραματικές διαστάσεις κυρίως στις παραγωγικές ηλικίες 35-44 ετών).

Με προσοχή και από απόσταση θα πρέπει να λέει κανείς και στους Ισπανούς πολίτες ότι αποτελούν παράδειγμα για την Ελλάδα. Με το αντιπολιτευόμενο Podemos να κυριαρχεί στις δημοσκοπήσεις και τους Καταλανούς να φλερτάρουν με την απόσχιση, σαν απάντηση και στα απάνθρωπα μέτρα λιτότητας της Μαδρίτης, δύσκολα μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι ο πληθυσμός ένοιωσε κάτι από… success story. Διατηρώντας σταθερά τα δεύτερα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, μετά την Ελλάδα (26% στο σύνολο του πληθυσμού και 53% μεταξύ των νέων) οι Ισπανοί βλέπουν τις τράπεζες, που χρηματοδοτήθηκαν με δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ από την κυβέρνηση και την τρόικα, να τους παίρνει τα σπίτια δημιουργώντας μια στρατιά 40.000 αστέγων.

Είναι γεγονός ότι σε όλες τις χώρες από όπου πέρασε η Τρόικα η κατάσταση είναι σχετικά καλύτερη από αυτή της Ελλάδας. Μια σημαντική όμως παράμετρος των «πακέτων διάσωσης» η οποία σπάνια αναφέρεται είναι ότι σε καμία χώρα της Ευρώπης (αλλά ενδεχομένως ούτε και του Τρίτου Κόσμου) δεν δοκιμάστηκαν τόσο ακραία μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής όσο στην Ελλάδα. Η πτώση του ελληνικού ΑΕΠ κατά 25% δεν έχει προηγούμενο σε καιρό ειρήνης ενώ η μείωση έως και κατά 33-35% της αγοραστικής δύναμης του μέσου νοικοκυριού δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με τις μειώσεις κατά 6% με 11% που παρατηρήθηκε τα προηγούμενα χρόνια σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία ή ακόμη και η Κύπρος. Η Τρόικα δηλαδή, έχοντας επίγνωση της βιβλικής καταστροφής που έφερε η λιτότητα στην ελληνική οικονομία δεν τόλμησε να επιβάλλει τόσο σκληρά μέτρα σε οποιαδήποτε χώρα. «Το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας ήταν πολύ πιο καταστροφικό από αυτό που επιβλήθηκε στην Πορτογαλία», μου εξηγούσε προ ημερών ο Jorge Costa.

Η ταχύτερη ανάκαμψη λοιπόν των υπολοίπων οικονομιών της ευρωζώνης είναι φυσιολογικό να είναι ταχύτερη – τουλάχιστον στα χαρτιά καθώς σε όλες τις περιπτώσεις οι επιπτώσεις της μνημονιακής λαίλαπας είναι εμφανείς σε κοινωνικό επιπεδο. «Πουθενά αλλού δεν συνέβη αυτό που έγινε στην Ελλάδα. Κανένας δεν είχε ύφεση για έξι χρόνια. Κανένας δεν έχασε το ένα τέταρτο της παραγωγής του» μου εξηγούσε πριν από μερικές βδομάδες ο Μάρκ Βάισμπροτ, για να καταλήξει πως «η χώρα θυσιάστηκε για να μείνει στο ευρώ».

Μια ακόμη χώρα η οποία παρουσιάζεται σαν πρότυπο «καλού μαθητή» του ΔΝΤ είναι και η Τουρκία η οποία φαίνεται να απέφυγε την ολοκληρωτική κατάρρευση της οικονομίας της συνεργαζόμενη στενά με τον διεθνή οικονομικό οργανισμό. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης παραλείπουν να αναφερθούν στην περίοδο μετά τη δεκαετία του ’80 όταν τα γιατροσόφια του ΔΝΤ για την αντιμετώπιση του στασιμοπληθωρισμού μέσω της απελευθέρωσης της αγοράς συναλλάγματος έστρεψαν την οικονομία από την αληθινή παραγωγή στην χρηματιστηριακή κερδοσκοπία και τελικά οδήγησαν στην μεγάλη κρίση του 2001.

Η κατάσταση αυτή δεν αποτελεί δυστυχώς τουρκικό προνόμιο. Σύμφωνα με τον νομπελίστα οικονομολόγο Τζόζεφ Στίγκλιτζ, «υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι οι οικονομικές κρίσεις του 1997 στην ανατολική Ασία, του 1998-2002 στη Λατινική Αμερική (κυρίως στην Αργεντινή και τη Βραζιλία), του 1998 στη Ρωσία και του 2001-2002 στην Τουρκία είναι αποτέλεσμα της απελευθέρωσης της αγοράς κεφαλαίων που επιβλήθηκε στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες». Η επιβολή τέτοιων κανόνων είχε ως αποτέλεσμα να παραμείνουν οι οικονομίες αυτές στην κατηγορία των «περιφερειακών» δυνάμεων, εγκαταλείποντας κάθε προσπάθεια εκβιομηχάνισης και ανάπτυξης.

Η διαφορά με την Τουρκία, όπως έχουν ομολογήσει στον γράφοντα, στελέχη του ΔΝΤ, είναι ότι μετά την κρίση του 2001 «η τουρκική οικονομία έτυχε προνομιακής μεταχείρισης από το διεθνή οργανισμό με αμιγώς πολιτικά κριτήρια» – δηλαδή με εντολές του Λευκού οίκου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Παρόλα αυτά η τουρκική οικονομία δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από την εξάρτηση της σε κερδοσκοπικές ροές κεφαλαίων που καθιστούν την οικονομία ένα γίγαντα με πήλινα πόδια.

Οι θεωρίες των «καλών μαθητών» των μνημονίων και της τρόικας καταρρέουν αν κοιτάξει κανείς την πραγματική εικόνα των κοινωνιών που αφήνουν πίσω τους οι πολιτικές λιτότητας. Ακόμη όμως και αν ορισμένοι μαθητές παίρνουν ελαφρώς καλύτερο βαθμό από την Ελλάδα θα πρέπει κανείς να αναλογιστεί εάν διαγωνίστηκαν στα ίδια θέματα ή τα θέματα των εξετάσεών τους ήταν ελαφρώς πιο… βατά.

Άρης Χατζηστεφάνου για το περιοδικό “Επίκαιρα”

Κ.Βαξεβάνης:Το δάχτυλο του Σόιμπλε

Του Κώστα Βαξεβάνη στο Κουτί της Πανδώρας

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είτε το παίζει ο κακός μπάτσος του Μερκελισμού, είτε λέει αυτό που πιστεύει, αρέσκεται συχνά σε νουθεσίες κατά της Ελλάδας. Υπάρχουν αρκετοί στην Ελλάδα, από τον Τζήμερο ως τον Θεοδωράκη που αντιλαμβάνονται το κούνημα του δαχτύλου του Σόιμπλε ως σήμα προς το κοπάδι με τα πρόβατα και τρέχουν να ακολουθήσουν τη ρότα του τσομπάνη.

«Η Ελλάδα ζούσε πάνω από τις δυνατότητές της» επανέλαβε για ακόμη μία φορά ο κύριος Σόιμπλε. Τι εννοούσε όμως ο κύριος και Θεός του τσούρμου των αυτομαστιγωμένων Ελλήνων νεοφιλελεύθερων; Εννοούσε πως η φτωχή Ελλάδα αγόραζε γερμανικά όπλα, υποβρύχια,Λέοπαρντ ενώ δεν είχε αυτή την οικονομική δυνατότητα; Αυτο εννοεί; Μήπως εννοεί πως αυτή η μικρή χώρα αγόρασε τεχνολογία SIEMENS σε πολλαπλάσιες τιμές με τη μεθόδευση διεφθαρμένων Γερμανών που δίδαξαν τη διαφθορά στην Ελλάδα; Αυτές τις υπέρογκες δαπάνες εννοεί; Μήπως εννοεί τις κατασκευές των εθνικών εργολάβων οι οποίοι ακόμη και την ώρα που η Ελλάδα κατέρρεε, έριχναν δρόμους από άκρη σε άκρη;

Όχι, ο κύριος Σόιμπλε προφανώς εννοεί εκείνη την παραπάνω  σαλάτα που κάποια στιγμή φαγώθηκε καταχρηστικά το καλοκαίρι στη Σαντορίνη ή στα Κουφονήσια. Γιατί ο κύριος Σόιμπλε, είναι από αυτούς που έστησε τον μύθο «καταναλώναμε πάνω από τις δυνάμεις μας» πριν τον πάρει το Ποτάμι και οι όμοιοί του και μας πνίξουν στις ενοχές.

Η Ευρώπη και η Ελλάδα δεν κατέρρευσαν επειδή οι πολίτες ήταν επιπόλαιοι και αχόρταγοι, ασυνείδητοι και βουλιμικοί. Αυτά τα στοιχεία παθογένειας ήταν σύγχρονα  φαινομένα της τραπεζικής λειτουργίας και μέρος του κόλπου. Η Ευρώπη κατέρρευσε γιατί οι Τράπεζες τζόγαραν με επικίνδυνα προιόντα, μετέτρεψαν κάθε παραγωγική τους λειτουργία σε ιπποδρομιακή αντίληψη για την Οικονομία. Όταν έσκασε η φούσκα, οι κυβερνήσεις με το επιχείρημα πως αν καταρρεύσουν οι Τράπεζες θα καταρρεύσει η Οικονομία, έσωσαν τις τράπεζες. Μετέτρεψαν δηλαδή το ιδιωτικό τους χρέος σε Δημόσιο, σε δικό μας μέσα από την ανακεφαλαιοποίηση. Στην Ελλάδα η Τραπεζοκλεπτοκρατία «ανακεφαλαιοποίησε» όσα είχαν κλέψει οι Τραπεζίτες.

Τα φαινόμενα που υπονοεί ο Σόιμπλε, ήταν αποτέλεσμα της λειτουργίας της Οικονομίας των Τραπεζών. Οι Τράπεζες άνοιξαν, έδωσαν φτηνό χρήμα, μοίρασαν ακόμη και δάνεια για την πιτυρίδα, για δύο λόγους. Για να κλέψουν οι τραπεζίτες δανείζοντας κρυφές εταιρείες με δικούς τους αχυρανθρώπους και για να αγοράσουν τα θύματατα γερμανικά και γαλλικά προιόντα. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται οι BMW και οι πολυτελείς εξάρσεις που υπονοεί ο Σόιμπλε.

Ο Λουκάς Παπαδήμος ήταν αυτός που ως Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος είχε ζητήσει να δώσουν οι Τράπεζες φτηνά δάνεια σε όλους. Λίγο αργότερα κούναγε τα πρώτα ευρώ που έβγαλε με το Σημίτη από το ATM και που συμβόλιζαν την εύρωστη ελληνική Οικονομία. Στην πραγματικότητα συμβόλιζαν την παγίδευση της Ελλάδας σε ένα άνισο σύστημα το οποίο έπρεπε να υπηρετεί. Και βέβαια τη διαφθορά που εξέφρασε σε όλο το μεγαλείο της η Πασοκική εντερική Σημητική χλωρίδα. Όταν ανέλαβε βέβαια πρωθυπουργός ο Παπαδήμος μίλησε και αυτός για την ευθύνη των Ελλήνων οι οποίοι κατανάλωναν πάνω από όσα παρήγαγαν.

Είναι περιττό να πούμε πως ο καταναλωτισμός και οι τεχνητές ανάγκες δημιουργήθηκαν συστηματικά μέσα από ένα mediaκο σύστημα που ήταν συνδεδεμένο με την πολιτική και οικονομική ελιτ που μεθόδευσε όλα αυτά.

Προφανώς απέναντι στα συγκεκριμένα φαινόμενα ο καθένας στάθηκε και με την προσωπική του ευθύνη ή την άγνοια. Όμως τα τηλεοπτικά κωλάδικα δεν μιλούσαν τότε για οικονομία αλλά για τα πάρτυ του Κωστόπουλου. Και όποιος είχε την ατυχία να ακούει Πρετεντέρη ανυποψίαστος, ήταν σίγουρος πως το χρήμα που κυκλοφορεί δεν είναι ένα μεγάλο κόλπο, αλλά το αποτέλεσμα λειτουργίας μιας μεγάλης Σημιτικής Ελληνικής Οικονομίας .

Ως σήμερα όσοι έστησαν το παιχνίδι συνεχίζουν,προτάσσοντας τις ευθύνες των Ελλήνων, των Ισπανών, των Πορτογάλων των Κυπρίων. Γιατί η δημιουργία της ενοχής είναι απαραίτητη στο να λειτουργήσει το σύστημα και ο φόβος.

Όταν λοιπόν ο Σόιμπλε κουνάει το δάχτυλο, δεν το κάνει γιατί το πιστεύει. Άλλωστε ο ίδιος το 2000, ήταν πρωταγωνιστής ενός μεγάλου σκανδάλου χρηματισμού και διαφθοράς για το οποίο ζήτησε συγνώμη. Οπότε δεν  πρόκειται για πίστη στην ηθική αλλά για απλή λειτουργία των κανόνων του συστήματος. Τώρα γιατί ο Θεοδωράκης είναι έτοιμος να μας βγάλει την καλοκαιρινή σαλάτα από τη μύτη ως ευθύνη της κρίσης, είναι μάλλον γιατί ο ίδιος θεωρεί πως έχει δικαίωμα να φάει παντεσπάνι. Όταν άγνωστος ως δημοσιογράφος κάποιων περιοδικών  το 2000, παίρνεις ξαφνικά 24.000 ευρώ μισθό στην ΕΡΤ, χάνεις και το μέτρο και το  μέτρημα.

anemosantistasis

Βαρουφάκης: Οι Διεφθαρμένοι Τραπεζικοί Εκαναν Εγκλημα Κατά Της Ανθρωπότητας Στην Ελλάδα

Συνέντευξη στη γερμανική ραδιοτηλεόραση ARD έδωσε ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών. Η συνέντευξη του συμπεριλαμβάνεται σε ντοκιμαντέρ του γερμανικού δικτύου για την κρίση και έγινε λίγο πριν τη συνάντηση του με τον Β. Σόιμπλε.

Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε στο γερμανικό δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό κανάλι ARD, χθες την μέρα του Eurogroup και λίγο πριν τις συνομιλίες της Πέμπτης που θα αφορούν την εξεύρεση λύσης για τη χρηματοδότηση της χώρας

Ο Γιάνης Βαρουφάκης εμφανίστηκε βέβαιος πως η Γερμανία θα επιδείξει αλληλεγγύη στην χώρα μας. “Είμαι σίγουρος ότι ο Σόιμπλε, η κυρία Μέρκελ και όλοι στη Γερμανία θα δείξουν αλληλεγγύη. Δεν είναι προς το συμφέρον της Γερμανίας ή της Ελλάδας να επιδεινωθεί η κατάσταση”, τόνισε.

Μεταξύ άλλων, δήλωσε πως το φάντασμα του εθνικισμού εξαπλώνεται πάνω από ολόκληρη την Ευρώπη. Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, υπογραμμίζει πως χιλιάδες Έλληνες έχουν χάσει τον ύπνο τους και ζουν σε συνθήκες πείνας κάτι που οφείλεται στους λανθασμένους χειρισμούς της Ευρώπης.

Αναλυτικά και σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters, ο Γ. Βαρουφάκης υποστήριξε πως οι Ευρωπαίοι ηγέτες γνώριζαν καλά από την αρχή ότι η Αθήνα δεν πρόκειται να αποπληρώσει τα χρέη της, ενώ περιέγραψε την Ελλάδα ως την πιο χρεοκοπημένη χώρα στον κόσμο.

Οι παραπάνω δηλώσεις έχουν μάλιστα προκαλέσει αντιδράσεις στη Γερμανία.

“Έξυπνοι άνθρωποι σε Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη και Βερολίνο γνώριζαν ήδη από το Μάιο του 2010 ότι η Ελλάδα δεν θα εξοφλούσε ποτέ τα χρέη της. Ωστόσο, ενήργησαν σαν να μην ήταν η Ελλάδα μια χρεοκοπημένη χώρα, αλλά σαν να είχε απλά ένα πρόβλημα ρευστότητας”, ανέφερε ο Γ. Βαρουφάκης.

“Σε αυτή την κατάσταση, το να δώσεις στο πιο χρεοκοπημένο κράτος την μεγαλύτερη πίστωση στην ιστορία, όπως οι τριτοκλασσάτοι διεφθαρμένοι τραπεζικοί, ήταν ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας”, είπε ακόμη ο Έλληνας υπουργός.

Από τη μεριά της η Bild, απάντησε:

“Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε, ωστόσο, δεν έχει επαρκές ρευστό. Αυτό το ήξερε ο Γ. Βαρουφάκης, αυτή ήταν και η λογική της εφημερίδας μας. Ο Βαρουφάκης είναι ανυπόφορος. Συμπεριφέρεται σαν όλοι να πρέπει να χορέψουν στο ρυθμό της Ελλάδας”.

Η “νέα Τρόικα” στην Αθήνα

“Τώρα όμως και οι δύο πλευρές φαίνεται να βρήκαν έναν συμβιβασμό με τον οποίο ο υπουργός Οικονομικών Βαρουφάκης μπορεί να ζήσει”, παρατηρεί από την δική της μεριά η die Welt. “Οι πολιτικές διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς θα γίνουν στις Βρυξέλλες και παράλληλα τεχνικά κλιμάκια θα σταλούν στην Αθήνα για να έχουν άμεση πρόσβαση σε φορολογικά και δημοσιονομικά στοιχεία”.

Σύμφωνα με την εφημερίδα die Welt, όλα αυτά τα χρόνια γραφειοκράτες της Τρόικας κηδεμόνευσαν τον ελληνικό λαό, τον κατέστρεψαν συστηματικά, του έκοψαν από τον ομφάλιο λώρο από την υγειονομική περίθαλψη, με μια λέξη, τον ατίμωσαν. Ήταν, όπως είπε ο Βαρουφάκης στο ίδιο ντοκιμαντέρ, ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Ο σχολιαστής της die Welt αποδίδει μονομέρεια στους δημιουργούς του. “Την ιστορία γράφουν πάντα οι νικητές, είχε πει ο Βάλτερ Μπένιαμιν, αλλά έχει περάσει πολύ καιρός από τότε. Εκτός αυτού, τότε δεν γνώριζε τη γερμανική δημόσια τηλεόραση. Χθες το βράδυ όμως έτριβε τα μάτια του από την έκπληξη. Διότι, επρόκειτο ακριβώς για το αντίθετο σε ό,τι αφορά τη διάσωση της Ελλάδας. Επρόκειτο για την καταγραφή της ιστορίας αποκλειστικά και μόνο από μέσα από τη αφήγηση των ηττημένων”.

Ο αρθρογράφος επισημαίνει ότι στη χθεσινή συνέντευξη τύπου ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών απέφυγε να δώσει λεπτομερή στοιχεία για τη ρευστότητα της χώρας του. Σε αυτήν ακριβώς επικεντρώνεται το σχόλιο της αυστριακής die Presse. O αρθρογράφος της επισημαίνει:

“Μπορεί να ακούγεται παράδοξο για μια χώρα με οξύ χρηματοδοτικό πρόβλημα, αλλά οι Έλληνες που επί χρόνια καταγγέλλουν τη κηδεμονία από την Τρόικα, επανέκτησαν την ελευθερία λήψης αποφάσεων στην πραγματικότητα εξαιτίας του Αλέξη Τσίπρα (…). Στον κύκλο των επαϊόντων έχει ξεσπάσει διαμάχη στο ερώτημα για αμοιβαιοποίηση του ευρωπαϊκού χρέους. Στην πράξη ένα τέτοιο βήμα θα έβαζε σε δυσκολίες εκατομμύρια Ευρωπαίους, αλλά κι αυτό είναι ένα τμήμα της πολυδιακυρηγμένης από την Αθήνα δημοκρατικής αυτοδιάθεσης”.

Πηγή : kartesios.com