Το μισό του παγκόσμιου πλούτου ανήκει στο 0,7% του πληθυσμού

Κοινωνία

 Οι ετήσιες Εκθέσεις Διεθνούς Πλούτου (Global Wealth Reports) του Ινστιτούτου Έρευνας της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse περιέχουν πολλά διαφωτιστικά στοιχεία για τον παγκόσμιο πλούτο.

Τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα ότι η κατανομή του διεθνούς πλούτου γίνεται ολοένα και πιο ανισομερής και, παρά την οικονομική κρίση, οι εκατομμυριούχοι αυξάνουν τον πλούτο τους.

Σύμφωνα με την έκθεση της τράπεζας για το 2015, περίπου ο μισός πλούτος της υφηλίου (το 45,2%) ανήκει στους εκατομμυριούχους, οι οποίοι αποτελούν το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Στη δεύτερη θέση βρίσκονται τα εύπορα κοινωνικά στρώματα που αποτελούν το 7,3% του πληθυσμού και κατέχουν περίπου 40% του πλούτου.

Οι υπόλοιποι κάτοικοι της υφηλίου, το 92%, κατέχουν μόνο το 15,4% του πλούτου, και η πλειοψηφία από αυτούς, το 71%, κατέχει μόλις 3% του παγκόσμιου πλούτου.



Μια σύγκριση της φετινής έκθεσης με τις παρόμοιες εκθέσεις της τράπεζας για προηγούμενα χρόνια προσφέρει αποκαλυπτικά συμπεράσματα. Κατά την περίοδο 2010-2015, η περιουσία των εκατομμυριούχων σε δολάρια αυξήθηκε κατά 60%, και το ποσοστό του παγκόσμιου πλούτου που κατέχουν ανέβηκε κατά περίπου 10%. Σε αντίθεση, η περιουσία των πτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων (του 71% του πληθυσμού) σε δολάρια μειώθηκε κατά την ίδια περίοδο κατά 10%.

Κερδισμένοι από την ανακατανομή του πλούτου βγαίνουν κυρίως οι Αμερικανοί και οι Κινέζοι, των οποίων η περιουσία αυξήθηκε φέτος κατά 6-7% σε σύγκριση με το 2014, ενώ αντίθετα η περιουσία των Ελλήνων μειώθηκε κατά 17%, των Τούρκων κατά 21%, των Ρώσων κατά 38%, και των Ουκρανών κατά 41%.

Παρόλο που οι εκθέσεις της Credit Suisse συμπεριλαμβάνουν στους υπολογισμούς τους στοιχεία πλασματικού πλούτου, η μεθοδολογία που χρησιμοποιείται για όλα τα χρόνια είναι παρόμοια και οι συγκρίσεις είναι ενδεικτικές. Το αναμφισβήτητο συμπέρασμα των εκθέσεων είναι ότι η οικονομική κρίση έχει ευνοήσει τους εκατομμυριούχους, ενώ αντίθετα τα κοινωνικά στρώματα με χαμηλά εισοδήματα έχουν επωμιστεί τις αρνητικές επιπτώσεις της.

Οι εικασίες των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων περί διάχυσης του πλούτου προς τα κάτω μέσω των μηχανισμών της διεθνούς αγοράς (το λεγόμενο trickle down effect) διαψεύδονται παντελώς από τα στοιχεία που οι ομοϊδεάτες τους παρουσιάζουν, καθότι αυτά δείχνουν ότι στην πράξη οι μηχανισμοί δουλεύουν αντίθετα, και η διάχυση του πλούτου γίνεται προς τα πάνω, προς τα πλουσιότερα κοινωνικά στρώματα.

Tvxs

Ο χρηματοπιστωτικός ναζισμός

Οι κυριαρχούσες ελίτ επιβάλλουν απολυταρχικά την εξουσία τους, στηριζόμενες στην τρομοκρατία των μαζών και στις γυμνές απειλές – εγκαθιστώντας ένα καθεστώς του φόβου, με τη βοήθεια των κεντρικών τραπεζών και των νομισμάτων τους

«Όλοι μπορούμε να χρησιμοποιούμε το ευρώ – ο ιδιοκτήτης του είναι όμως η ΕΚΤ η οποία, στο πρόσφατο παράδειγμα της Ελλάδας, μας έδειξε καθαρά ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας το στερήσει, εάν κάνουμε τις λάθος πολιτικές επιλογές».

Άρθρο

Μετά την απόφαση της ΕΚΤ να σταματήσει την τροφοδοσία των ελληνικών τραπεζών με μετρητά χρήματα, υποχρεώνοντας τες να κλείσουν για 21 ολόκληρες ημέρες, κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ μέχρι σήμερα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι παγκοσμίως άρχισαν να αναρωτούνται σε ποιόν ανήκει το ευρώ.

Συνειδητοποίησαν λοιπόν πως δεν ανήκει ούτε στους Πολίτες της Ευρωζώνης, ούτε στα κράτη μέλη της – αλλά σε έναν υπερεθνικό, ανεξέλεγκτο, μη δημοκρατικό Θεσμό, στην ΕΚΤ, η οποία το μεταχειρίζεται ως μία προνομιακή ιδιοκτησία της. Σε κάποιους διορισμένους τραπεζίτες ουσιαστικά, οι οποίοι έστειλαν το εξής μήνυμα στα κράτη και στους Πολίτες τους:

«Το ευρώ δεν σας ανήκει. Μπορείτε βέβαια να το χρησιμοποιείτε ως μέσον συναλλαγών ή/και αποταμιεύσεων,αλλά μόνο για εκείνο το χρονικό διάστημα που εμείς σας το επιτρέπουμε – ενώ έχουμε τη δυνατότητα να παίρνουμε τις καταθέσεις σας για να στηρίζουμε το κράτος ή τις τράπεζες σας, κατά το δοκούν, χωρίς η κλοπή αυτή να θεωρείται παράνομη, όπως όλες οι υπόλοιπες«.

Αν και η Ελλάδα είναι τώρα η πρώτη χώρα, η οποία ήλθε αντιμέτωπη με τη συγκεκριμένη νέα τάξη πραγμάτων (η Κύπρος είχε άλλου είδους προβλήματα), δεν πιστεύει κανείς πως θα είναι η τελευταία – ειδικά επειδή οι ελληνικές τράπεζες δεν ήταν αφερέγγυες, σύμφωνα με τα τεστ αντοχής της ΕΚΤ, ενώ αντιμετώπιζαν μόνο προβλήματα ρευστότητας.

Για να κατανοήσει κανείς την παραπάνω «διάγνωση», θα πρέπει να γνωρίζει πως όταν οι καταθέτες αποσύρουν τα χρήματα τους, τότε η τράπεζα δεν χάνει αξίες – περιουσιακά στοιχεία δηλαδή του χαρτοφυλακίου της. Η αιτία είναι το ότι, οι καταθέσεις αποτελούν υποχρεώσεις της τράπεζας απέναντι στους πελάτες της και όχι απαιτήσεις – τις οποίες οφείλει να επιστρέφει, όποτε ζητηθούν.

Οι αξίες που έχει η κάθε τράπεζα στα βιβλία της είναι, για παράδειγμα, οι υποχρεώσεις που έχουν απέναντι της οι υπόλοιποι πελάτες της, όπως οι δανειολήπτες – ενώ η τράπεζα μπορεί να χρεοκοπήσει, να καταστεί δηλαδή αφερέγγυα, μόνο όταν χαθούν τα δάνεια που έχει δώσει ή/και αφού καταρρεύσει η αξία των υπολοίπων περιουσιακών στοιχείων της (μετοχές, ακίνητα, συμμετοχές σε άλλες εταιρείες, δάνεια σε άλλες τράπεζες κλπ.).

Μέχρι πρόσφατα όμως οι ελληνικές τράπεζες δεν ήταν αντιμέτωπες με έναν τέτοιο κίνδυνο. Εν τούτοις, μετά το παράνομο σταμάτημα της παροχής ρευστότητας εκ μέρους της ΕΚΤ, η οποία είναι η μοναδική κεντρική τράπεζα της Ελλάδας, ο αποκλειστικός δανειστής ύστατης ανάγκης του χρηματοπιστωτικού της συστήματος (ανάλυση), η κατάσταση άλλαξε ραγδαία – επειδή επιδεινώθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό η ελληνική οικονομία, με αποτέλεσμα τόσο τα νοικοκυριά, όσο και οι επιχειρήσεις να αδυνατούν να επιστρέψουν τα δάνεια τους στις τράπεζες.

Περαιτέρω, με δεδομένη τη δύσκολη θέση των ελληνικών τραπεζών, όπως συμπεραίνεται από τον κατωτέρω πίνακα με τις «αναλογίες του Τέξας» που αφορά τις τέσσερις μεγαλύτερες (κατέχουν το 87% των τραπεζικών περιουσιακών στοιχείων στην Ελλάδα), είναι φανερό πως το σταμάτημα της ρευστότητας εκ μέρους της ΕΚΤ ήταν καταστροφικό – όπως η χαριστική βολή σε έναν τραυματισμένο στρατιώτη, για να αποκλεισθεί η συμμετοχή του στον πόλεμο που διεξάγεται.

.

.

Ειδικότερα, όταν ο δείκτης υπερβαίνει το 100% σημαίνει ότι, εάν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια θα πρέπει τελικά να διαγραφούν, τότε η τράπεζα θα καταστεί αφερέγγυα – οπότε, όσο πιο μεγάλος ο δείκτης, τόσο υψηλότερο το ρίσκο χρεοκοπίας.

.

Η επόμενη αυθαιρεσία

Ο χρηματοπιστωτικός ναζισμός, η επόμενη αυθαιρεσία εν προκειμένω, μετά από αυτήν της ΕΚΤ, είναι η οδηγία της Ευρωζώνης, την οποία ψήφισε πρόσφατα, ενέκρινε δηλαδή και η ελληνική Βουλή: σύμφωνα με την οποία θα πρέπει υποχρεωτικά να χρησιμοποιούνται οι καταθέσεις των απλών ανθρώπων, για τη διάσωση των τραπεζών που τυχόν χρεοκοπούν.

Απαιτείται λοιπόν από τους Πολίτες να γνωρίζουν τη βιωσιμότητα, την οικονομική υγεία κατά κάποιον τρόπο των τραπεζών, στις οποίες καταθέτουν τα χρήματα τους – αφού οι αποταμιεύσεις τους θεωρούνται ουσιαστικά ως δάνεια προς τις τράπεζες, με την ανάληψη ενός ρίσκου έναντι μηδαμινού ανταλλάγματος, όπως είναι σήμερα τα επιτόκια καταθέσεων!

Συνεχίζοντας, το μήνυμα που εκπέμπει η ΕΚΤ προς όλους τους Ευρωπαίους Πολίτες, μέσω της πρακτικής που ακολουθήθηκε στην Ελλάδα, είναι το εξής:

«Εάν δεν συμμορφώνεστε με αυτά που σας επιβάλλουμε, μπορούμε να σας καταστρέφουμε όποτε το θελήσουμε – αφού το μέσον που εξασφαλίζει τη λειτουργία του κυκλοφοριακού συστήματος της οικονομίας σας, το ευρώ, ανήκει σε εμάς, όχι σε εσάς. Δεν πρόκειται να διστάσουμε δε να σας το αφαιρέσουμε, ακόμη και όταν οι κανόνες του Δικαίου μας υποχρεώνουν να εξασφαλίζουμε τη ρευστότητα των τραπεζών σας – αφού ο Νόμος είμαστε εμείς«.

Τα παραπάνω αποδεικνύονται από το ότι σήμερα, μία τράπεζα της Βουλγαρίας μπορεί να αποκτήσει ευκολότερα ευρώ, από μία ελληνική – παρά το ότι η Βουλγαρία δεν είναι μέλος της Ευρωζώνης, ενώ η Ελλάδα είναι.

Το καθεστώς του φόβου

Η λογική της απειλής με την καταστροφή, η οποία βέβαια για την Ελλάδα δεν αποτελεί πλέον μόνο απειλή, αλλά γεγονός, δημιουργεί μία «κοινωνία του φόβου» – ένα καινούργιο πολιτικό καθεστώς, το οποίο βασίζεται στην τρομοκρατία των μαζών.

Όποιος ζει σε αυτού του είδους τις κοινωνίες, δεν ενεργεί υποκινούμενος από θετικές υποσχέσεις (ευημερία, κοινωνική άνοδος κλπ.), αλλά επειδή πειθαρχεί στην καθημερινή απειλή της κατάρρευσης – εάν δεν συμμορφωθεί με τους κανόνες των κυρίαρχων ελίτ.

Ο φόβος αυτού του είδους υπάρχει πλέον σε κάθε πτυχή της ζωής μας – είναι η υπογραφή της εποχής μας. Με απλά λόγια, αποτελεί την κινητήρια δύναμη, μέσω της οποίας οι ελίτ κυριαρχούν στις κοινωνίες – οι οποίες είτε υποτάσσονται, είτε καταδικάζονται στην καταστροφή.

Το καλύτερο παράδειγμα αυτής της εξέλιξης είναι ο τρόπος, με τον οποίο η ΕΚΤ αντέδρασε στην αναγγελία του ελληνικού δημοψηφίσματος – κλείνοντας παράνομα τη ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος, με αποτέλεσμα να αναγκασθεί η κυβέρνηση να μεταφράσει το «ΟΧΙ» των Ελλήνων σε «ΝΑΙ σε όλα».

Μία δήθεν ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα λοιπόν, χρησιμοποίησε τη δύναμη που της δίνει ο έλεγχος των ροών κεφαλαίων για να εκβιάσει μία εκλεγμένη κυβέρνηση – υποχρεώνοντας την να εφαρμόσει τη δική της πολιτική ατζέντα, η οποία ήταν εντελώς αντίθετη από τη δημοκρατική βούληση της πλειοψηφίας των Ελλήνων.

Αυτού του είδους οι ενέργειες όμως καταστρέφουν τελικά τη δημοκρατία – όπως συμπεραίνεται από το παράδειγμα της Γερμανίας το 1929, όπου ο τότε πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας εκβίασε την κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει, οπότε να ανέλθει στην εξουσία ο Χίτλερ.

.

Η στρατηγική του εκβιασμού της ΕΚΤ

Η πρώτη ενέργεια της ΕΚΤ τον Ιανουάριο του 2015, στα πλαίσια της εκβιαστικής στρατηγικής της εναντίον της Ελλάδας, δεν συνειδητοποιήθηκε ως τέτοια από τους περισσότερους – ήταν δε η ανακοίνωση του πακέτου ποσοτικής διευκόλυνσης ύψους 1,1 τρις €, το οποίο θα ξεκινούσε από το Μάρτιο, με 60 δις € μηνιαία.

Επόμενο βήμα ήταν η απειλή στις 5 Φεβρουαρίου του 2015, όπου ανακοίνωσε πως δεν θα δέχεται από τις 11 Φεβρουαρίου τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ως εγγύηση, για την παροχή δανείων στις τράπεζες – μία απειλή που κατάφερε όμως να αποκρύψει, αυξάνοντας το πρόγραμμα παροχής έκτακτης ρευστότητας (ELA) στα 60 δις €.

Ουσιαστικά λοιπόν, η ΕΚΤ απαγόρευσε την πρόσβαση των ελληνικών τραπεζών στα κεντρικά χρήματα, με επιτόκιο 0,05%, υποχρεώνοντας τες να χρηματοδοτούνται από τον ELA – με πολλαπλάσιο επιτόκιο (1,65%), με ευθύνη της Τράπεζας της Ελλάδας, καθώς επίσης έναντι εμπράγματων εγγυήσεων, κουρεμένων κατά περίπου 40%!

Ως εκ τούτου, από εκείνη τη στιγμή και μετά οι ελληνικές τράπεζες οδηγούνταν στο ικρίωμα, ενώ η οικονομία της Ελλάδας στην παγίδα ρευστότητας και στην καταστροφή – η οποία είχε ανάλογα επακόλουθα για το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η αύξηση των κόκκινων δανείων των τραπεζών (γράφημα) επιβεβαιώνει το μέγεθος των προβλημάτων τους – μεγάλο μέρος των οποίων δεν οφείλεται φυσικά στις ίδιες, αλλά στην εγκληματική πολιτική της Τρόικας, με τις ευχές της ΕΚΤ.

.

.

Βέβαια, η ΕΚΤ αιτιολόγησε την απόφαση της με το ότι, δεν υπολόγιζε πως θα ακολουθούσε μία επιτυχημένη αξιολόγηση του τρέχοντος προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας – κάτι που ήταν αυτονόητο, αφού η νέα τότε κυβέρνηση είχε ανακοινώσει την αλλαγή της υφιστάμενης πολιτικής.

Το να αντιμετωπίζει όμως μία κεντρική τράπεζα, δήθεν ανεξάρτητη, τόσο τη χρηματοδότηση, όσο και τη ρευστότητα των τραπεζών, πολιτικά, δεν ανήκει σε καμία περίπτωση στις δικαιοδοσίες της – πόσο μάλλον όταν η ενέργεια της αυτή χαρακτηρίσθηκε ως «απειλητική βολή εναντίον της Ελλάδας», από όλα τα ΜΜΕ.

Συνεχίζοντας, από εκείνη την εποχή και μετά η ΕΚΤ διατηρούσε όμηρο το τραπεζικό σύστημα, προκαλώντας ουσιαστικά τις μαζικές εκροές καταθέσεων εκ μέρους των ελληνικών επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, στην προσπάθεια τους να διασφαλίσουν τα χρήματα τους – επιτρέποντας τη ρευστότητα ανάγκης στις τράπεζες, αλλά απαγορεύοντας την παροχή δανείων στην εγχώρια πραγματική οικονομία.

Επομένως, σταμάτησε εντελώς την κυκλοφορία των χρημάτων, στραγγαλίζοντας την Ελλάδα – με στόχο να συνειδητοποιήσουν τόσο η κυβέρνηση, όσο και οι Πολίτες τη δύναμη της, παύοντας να αντιδρούν στις εντολές της Τρόικας.

Αφού έκανε τώρα πράξη τις απειλές της, κλείνοντας το τραπεζικό σύστημα της χώρας, υποχρέωσε την κυβέρνηση σε έναν επώδυνο συμβιβασμό – με τις διαπραγματεύσεις που έχουν ξεκινήσει να διεξάγονται υπό το καθεστώς του φόβου, αφού η ΕΚΤ θα μπορούσε οποιαδήποτε στιγμή να επαναλάβει την εγκληματική της ενέργεια, κλείνοντας ξανά τις τράπεζες, οι οποίες φυσικά υπολειτουργούν.

Το γεγονός ότι διακινούνται καθημερινά χρήματα της τάξης των 10-20 εκ. €, αντί του φυσιολογικού 140-150 εκ. €, τεκμηριώνει την απελπιστική κατάσταση, στην οποία έχει καταδικαστεί η ελληνική οικονομία – ενώ το πρόσφατο πάγωμα του ELA, υποδηλώνει μία ακόμη κακόβουλη ενέργεια της, με στόχο την πλήρη υποταγή της Ελλάδας στην Τρόικα.

.

Επίλογος   

Εύλογα αναρωτιούνται πολλοί εάν η Ελλάδα είναι σε θέση να αντιδράσει, απέναντι στην προβλεπόμενη καταστροφή, με δεδομένη την αποτυχία του τρίτου μνημονίου – αφού διατηρείται η ίδια συνταγή, παρά το ότι το ΔΝΤ έχει παραδεχθεί τα τεράστια λάθη των δύο προηγουμένων (ανάλυση).

Κατά την άποψη μας, αυτό εξαρτάται από τη συνειδητοποίηση του προβλήματος εκ μέρους όλων των Ευρωπαίων – οι οποίοι πρέπει να καταλάβουν πως κάποια στιγμή θα έλθει και η σειρά τους, εάν δεν σταματήσουν να αποδέχονται το καθεστώς του φόβου που έχει επιβάλλει το νέο πολιτικό σύστημα της Ευρώπης: ο χρηματοπιστωτικός ναζισμός.

Analyst Team

 Ώρα Κοινής Ανησυχίας

Αν είμαι αισιόδοξος για το 2016; Δεν έχω περιθώριο να είμαι απαισιόδοξος...

Το 2015 δεν ήταν μια χρονιά την οποία οι ιστορικοί τού μέλλοντος θα προσπεράσουν δίχως να τη μελετήσουν εξονυχιστικώς. Μέσα σε ένα χρόνο ο ελληνικός λαός έζησε όλη τη γκάμα των συναισθημάτων, ακόμα κι αν δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ στις δύο βουλευτικές εκλογές ή «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα. Ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών τής κυβέρνησης της Αριστεράς, η αγωνία για την έκβαση της διαπραγμάτευσης, η απογοήτευση από το τρίτο μνημόνιο επηρέασαν τους περισσότερους. Η ελπίδα, άλλωστε, είναι ένα από τα ισχυρότερα ναρκωτικά. Ήταν, με λίγα λόγια, σαν να ζήσαμε τη χρονιά που μας εγκαταλείπει το ζενίθ ενός μεγάλου έρωτα και το ναδίρ τής φθοράς του μέσα σε 12 μήνες. Όπως κι αν έχει, όμως, στο τέλος τής ζωής του ο καθένας μας δεν θυμάται τα ξερά ηλιοβασιλέματα όπου όλα πήγαιναν με βάση την κανονικότητα αλλά εκείνα τα έντονα, τα παθιασμένα, που αφήνουν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους μέσα στο χρόνο…

Το παρελθόν, ωστόσο, είναι χρήσιμο για να σε βοηθά να εξάγεις συμπεράσματα για το μέλλον, όχι και για να ζεις βουτηγμένος σε αυτό. Οφείλεις να μαθαίνεις από τα λάθη σου, να τα διορθώνεις στο εδώ και τώρα και να βελτιώνεις τις αδυναμίες σου. Αλίμονο, όμως, αν σπαταλάς το λιγοστό σου καιρό σε αυτόν τον πλανήτη αναρωτώμενος «τί θα γινόταν αν». Ο γράφων δεν σας μιλά αφ’ υψηλού, αφού κι ο ίδιος έχει πέσει πολλάκις σε αυτήν την παγίδα, η οποία δεν οδηγεί πουθενά. Αν κάτι μπορούμε, εξάλλου, να αλλάξουμε είναι το μέλλον και σε αυτό πρέπει να επικεντρώνουμε τις θνητές μας δυνάμεις. Και το άμεσο μέλλον λέγεται 2016. Οι μαντικές μου ικανότητες είναι αδύναμες για να προβλέψω τί θα γίνει, μολονότι τα σύννεφα φαίνεται πως κρύβουν τον ήλιο. Η Ελλάδα δεν γλίτωσε από τα μνημόνια το 2015, οπότε είναι λογικό η απαισιοδοξία να κυριαρχεί…

Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν μας επιτρέπεται να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια να αλλάξουμε τους δυσμενείς σε βάρος μας συσχετισμούς. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την πολιτική ηγεσία τού τόπου αλλά τον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Οσο υφίσταται κοινωνική αδικία είναι χρέος μας να την αντιπαλεύουμε από όποιο μετερίζι έχουμε επιλέξει να περάσουμε τα λίγα χρόνια που μας δίνονται στη Γη. Η συλλογικότητα περνά μέσα από την ατομική ευθύνη, στο ύψος τής οποίας καλούμαστε να φανούμε αντάξιοι. Το 2016 μπαίνει με μια χώρα ηττημένη από πολιτικές που διασφαλίζουν την ηγεμονία των ελίτ σε βάρος των πολλών. Εχουμε διαβεί, ωστόσο, τον κάβο τού «βαρύ χειμώνα τού ‘41», το σκοτάδι είναι λιγότερο πηχτό από όσο μοιάζει διά γυμνού οφθαλμού κι αχνοφαίνεται ένας ήλιος με δόντια, που είναι στο χέρι των λαών τής Ευρώπης να μην τον παραδώσουν βορά στο νεοφιλελευθερισμό, στο νεοφασισμό, στην ταξική υποδούλωση και στην κοινωνική μισαλλοδοξία. Με ρωτάτε αν είμαι αισιόδοξος; Σας απαντώ πως δεν έχω περιθώριο, δεν έχουμε περιθώριο να είμαστε απαισιόδοξοι. Οσο το μέλλον, άλλωστε, παραμένει άγραφο χαρτί είναι στο χέρι μας να το γεμίσουμε με τις ομορφότερες λέξεις και εικόνες…

Υ.Γ.: Καλή Πρωτοχρονιά και Καλή Χρονιά σε όλους, ο vromostomos επανέρχεται τη Δευτέρα 4 Ιανουαρίου!

 vromostomos στο τρύπιο ευρώ

Πώς οι «αγορές» τζογάρουν και με το θάνατο

Του Χρήστου Πραμαντιώτη



Ομόλογα με αντικείμενο στοιχηματισμού το… προσδόκιμο ζωής των ηλικιωμένων – Επενδυτές-όρνεα σε μια αγορά με προοπτικές πολλών δισεκατομμυρίων

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε τα συμβόλαια θανάτου, πρακτική που σχετίζεται με τον υπόκοσμο και με χρηματικές συναλλαγές με σκοπό την επ’ αμοιβή δολοφονία ανθρώπων από πληρωμένους εκτελεστές. Παλιά πρακτική, μαφιόζικη, γνωστή και στην Ελλάδα βεβαίως.

Ήρθε όμως, τις προηγούμενες μέρες, η Eλληνική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς για να εισαγάγει στις έννοιες που μέχρι τώρα ξέραμε, άλλη μία: τα… ομόλογα θανάτου που έκαναν την εμφάνισή τους στην ελληνική αγορά. Μιλάμε για κανονικά ομόλογα, που αγοράζονται, πωλούνται, αποτελούν ένα μακάβριο αντικείμενο επένδυσης και υπόσχονται… υψηλό ρίσκο αλλά και υψηλές αποδόσεις. Τζογάρουν με τη διάρκεια ζωής ενός ανθρώπου, ποντάρουν στον θάνατό του και κερδοσκοπούν από το… μοιραίο. Τι πιο ταιριαστό θα μπορούσε κανείς να φανταστεί για έναν κόσμο όπου τα πάντα μπορούν να γίνουν αντικείμενο στοιχηματισμού.

«Αλλοδαπά κεφάλαια» με… νύχια γαμψά

Προ ημερών η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς προειδοποιούσε το επενδυτικό κοινό ότι «τα αλλοδαπά κεφάλαια «Aurora Defined Benefits Funds», φερόμενα ως Αμοιβαία Κεφάλαια, τα οποία έχουν εκδοθεί από την εταιρία Private Client Portfolio με έδρα στα Cayman Islands και Transfer Agent την CACEIS Fastnet Ireland Limited με έδρα στην Ιρλανδία, δεν έχουν λάβει άδεια από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς να διατίθενται στην Ελλάδα».

Τι είναι όμως αυτά τα «αλλοδαπά κεφάλαια» που δεν έχουν λάβει άδεια από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, την Επιτροπή δηλαδή που φροντίζει «για την προστασία των επενδυτών και την εύρυθμη λειτουργία της ελληνικής κεφαλαιαγοράς, η οποία αποτελεί σημαντικό μοχλό ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας»; Και γιατί δηλαδή δεν δίνει την άδειά της η Επιτροπή, εφόσον στον ζουγκλώδη 21ο αιώνα τα Χρηματιστήρια κάθε είδους, οι επενδυτές και οι «αγορές» είναι πάνω απ’ όλα;

Πολύπλοκα «προϊόντα» με απλή θανατερή λογική

Τα ομόλογα θανάτου αναφέρονται ως πολύπλοκα επενδυτικά προϊόντα, των οποίων όμως η λογική είναι πολύ απλή. Πρόκειται για ασφαλιστήρια συμβόλαια ζωής που αγοράζονται και πωλούνται και οι διάφοροι «επενδυτές» στοχεύουν σε κέρδος το οποίο προέρχεται από την αγορά του δικαιώματος στις ασφαλιστικές καταβολές που θα ενεργοποιηθούν με το θάνατο του αρχικού ασφαλισμένου.

Πιο απλά: πρόκειται για την εξαγορά συμβολαίων ζωής ατόμων που χρειάζονται ρευστό. Με τη συναλλαγή αυτή ο πωλητής εισπράττει μετρητοίς λιγότερο από το μισό της αποζημίωσης που θα εισέπρατταν οι κληρονόμοι του, ενώ ο αγοραστής πληρώνει τα ασφάλιστρα περιμένοντας πότε θα πεθάνει ο αρχικός δικαιούχος ώστε να πάρει αυτός (ο αγοραστής) την προβλεπόμενη αποζημίωση. Ένας μακάβριος στοιχηματισμός πάνω στον οποίο ένα σωρό αεριτζίδικες επενδυτικές εταιρίες στήνουν παράγωγα προϊόντα που υπόσχονται ένα καλό… μεροκάματο στον κάθε τίμιο επενδυτή.

Πάνω απ’ όλα η προστασία του επενδυτή

Μπορεί η ιδέα των «ομολόγων θανάτου» να ξεπερνά κάθε ηθικό όριο και κανόνα, όμως δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο η ελληνική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς δεν δίνει (ακόμη;) επίσημη άδεια για τη διάθεσή τους στην Ελλάδα. Ο λόγος είναι απλώς ότι θεωρεί τα «προϊόντα» αυτά δύσκολα στην παρακολούθησή τους και υψηλού ρίσκου. Ας παρακολουθήσουμε τη λογική της Επιτροπής που θεωρεί τα ομόλογα θανάτου επενδύσεις υψηλού κινδύνου επειδή:

«1. Χρησιμοποιούν περίπλοκες επενδυτικές στρατηγικές που εμπεριέχουν υπολογισμούς σχετικά με τη διάρκεια ζωής των ανθρώπων. Οι υπολογισμοί και οι προβλέψεις μπορεί να αποδειχθούν εσφαλμένοι με αποτέλεσμα οι αποδόσεις να είναι μικρότερες των προβλεπομένων.

2. Τα συγκεκριμένα επενδυτικά σχήματα πρέπει να διατηρούν μεγάλα αποθέματα διαθεσίμων για να συντηρούνται οι επενδύσεις σε Traded Life Policies. Εάν ο διαχειριστής του επενδυτικού σχήματος χρειαστεί χρηματοδότηση και επιχειρήσει να πουλήσει μέρος των επενδύσεων σε Traded Life Policies, ενδέχεται να μη βρει αγοραστή ή να αναγκαστεί να πουλήσει με ζημιά. Εάν αυτό γίνει σε μεγάλη έκταση δημιουργείται πρόβλημα ρευστότητας το οποίο μπορεί να δυσχεράνει την εξαγορά μεριδίων εκ μέρους των επενδυτών ή και να μειώσει σημαντικά την αξία των επενδύσεών τους.

3. Συχνά οι εν λόγω επενδύσεις αφορούν πολλές εταιρίες σε διαφορετικές χώρες. Αυτό δημιουργεί δυσκολία στη διαχείριση των επενδύσεων κατά τρόπο που να διασφαλίζει τη δίκαιη μεταχείριση των επενδυτών. Είναι εν γένει δύσκολο για τους επενδυτές αλλά και τους διανομείς των προϊόντων να αντιληφθούν πλήρως τον τρόπο λειτουργίας τους και τους κινδύνους που εμπεριέχουν».

Τόσο απλά. Το γεγονός ότι κάποιος κερδοσκοπεί με τον θάνατο ανθρώπων δεν ενοχλεί κανέναν, αρκεί να διασφαλίζεται η προστασία του επενδυτή.

«Διακανονισμός ζωής»

Ο μεγάλος κίνδυνος είναι οι ασφαλισμένοι να ζουν πολύ περισσότερο από το μέσο όρο, και επομένως το επενδυτικό σχήμα που διαχειρίζεται ομόλογα θανάτου «στην περίπτωση αυτή θα συνεχίσει να πληρώνει τα ασφάλιστρα και όσοι επένδυσαν σε αυτά θα χάσουν μια περιουσία. Αλλά νομίζω ότι οι πιθανότητες αρχίζουν να γυρίζουν αισθητά υπέρ των ομολόγων αυτών» έγραφε πριν από ένα χρόνο αρθρογράφος των Financial Times σε άρθρο που ισχυριζόταν ότι «Τα ομόλογα θανάτου δεν πέθαναν ακόμη».

Περισσότερο κυνικός είναι ο Τζέρεμι Λιτς, άνθρωπος που δραστηριοποιείται στον τομέα των πάσης φύσεως χρηματοοικονομικών υπηρεσιών και αυτοσυστήνεται ως «ειδικός στα ομόλογα θανάτου», τα οποία αποκαλεί μάλιστα «διακανονισμό ζωής». Συμβουλεύει λοιπόν ο Λιτς: «Οι επενδυτές και οι διαχειριστές κεφαλαίων μπορούν να αγοράσουν χαρτοφυλάκια ομολόγων θανάτου αφού εκτιμήσουν το προσδόκιμο ζωής των ασφαλισμένων, χρησιμοποιώντας στατιστικές θνησιμότητας του πληθυσμού και τα στοιχεία για την υγεία των ασφαλισμένων προκειμένου να υπολογίσουν πόσο θα πρέπει να πληρώσουν για τα ασφαλιστήρια συμβόλαια ζωής και να επιτύχουν μια σταθερή απόδοση». Τόσο απλά…

Ως «ειδικός» ο Λιτς έχει και ευρύτερη γνώση για τα ζητήματα αυτά. Στην ιστοσελίδα του διαβάζει κανείς και την ιστορία της υπόθεσης, αποκαλυπτική. Η ιστορία ξεκίνησε (πού αλλού;) από τις ΗΠΑ στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν ένας χειρουργός αγόρασε ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο ζωής που ανήκε σε κάποιον από τους ασθενείς του. Ο ασθενής είχε ανάγκη από χρήματα για να πληρώσει για τη χειρουργική επέμβαση κι έτσι προσφέρθηκε να πουλήσει για 100 δολάρια το ασφαλιστήριο συμβόλαιό του στον γιατρό, με τη συμφωνία αυτός ο τελευταίος να πληρώσει τα υπόλοιπα ασφάλιστρα.

Μετά το θάνατο του ασθενούς ο γιατρός διεκδίκησε δικαστικά να εισπράξει την αποζημίωση που προέβλεπε το ασφαλιστήριο συμβόλαιο του νεκρού. Και βεβαίως το πέτυχε… Η αποφασιστική συνέχεια όμως δόθηκε στο «θεσμό» αυτό 80 χρόνια αργότερα, λέει ο Λιτς, ως αποτέλεσμα της… εξάπλωσης του AIDS. Στη δεκαετία του ’80 τα ομόλογα θανατου πήραν την πρώτη σύγχρονη μορφή τους όταν ένας μεγάλος αριθμός ασθενών βρέθηκε στην ανάγκη να αναζητήσει ρευστό για την υγειονομική του φροντίδα. Αυτό ήταν. Ευρισκόμενοι μπροστά σε μια θανατηφόρα ασθένεια με προσδόκιμο ζωής λιγότερο από τρία χρόνια, τα όρνεα μύρισαν αίμα και όρμηξαν.

Τα φάρμακα που ανακαλύφθηκαν έκτοτε αύξησαν το προσδόκιμο ζωής και τους χάλασαν τη δουλειά, όμως το «προϊόν» είχε κάνει τα πρώτα αποφασιστικά βήματα συγκροτώντας μια νέα αγορά. Τα ομόλογα θανάτου «θεωρούνται ακόμα ριψοκίνδυνες επενδύσεις και η αγορά κλίνει πλέον προς τα συμβόλαια ζωής των ηλικιωμένων (άνω των 65 ετών), όπου οι εκτιμήσεις για το προσδόκιμο ζωής είναι πολύ πιο ακριβείς» λέει ο Λιτς, που μιλώντας στη γλώσσα των επενδυτών αναφέρει και υπολογισμούς ότι η αγορά ομολόγων θανάτου αναμένεται να αναπτυχθεί από μια αγορά 13 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2005, σε μια αγορά 161 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2030.

Μακάβριος στοιχηματισμός

Φτάνει όμως με τους γύπες και τις προσδοκίες τους. Τα ομόλογα θανάτου είναι ένα ακόμη παράδειγμα για το πώς οι περίφημες αγορές που έχουν απογειωθεί πάνω από την πραγματική οικονομία τρώνε τις σάρκες της κοινωνίας βγάζοντας χρήμα το οποίο (ελλείψει κερδοφόρων παραγωγικών επενδύσεων) ξανα-επενδύουν για να ξανα-φάνε τις σάρκες της κοινωνίας. Το ότι μετατρέπουν οτιδήποτε σε εμπόρευμα δεν είναι καινούργιο, ούτε και πρωτάκουστο (είναι η φύση του καπιταλισμού, εξάλλου).

Το ότι μετατρέπουν ακόμη και την προσδοκία του θανάτου σε εμπόρευμα που αγοράζεται και πουλιέται, επίσης δεν είναι κάτι αδιανόητο στην εποχή που οι κεφαλαιαγορές μπορούν να δημιουργήσουν φτώχεια και δυστυχία με ένα απλό φτάρνισμά τους. Το απίστευτο είναι το πόσο φυσιολογικό και «νόμιμο» μοιάζει σήμερα να στοιχηματίζεις για το θάνατο ενός ή μάλλον πολλών ανθρώπων. Το ότι αναφερθήκαμε στην αρχή σε «συμβόλαια θανάτου», δεν είναι τυχαίο.

Πόσο διαφέρουν οι δύο πρακτικές; Βεβαίως τα συμβόλαια θανάτου εμπεριέχουν δόλο και φόνο. Πόσο άδολες είναι όμως οι περίφημες αγορές; Πόσο άδολα είναι τα επενδυτικά κεφάλαια που φτιάχνουν προϊόντα για να βγάλουν κέρδος από το προσδόκιμο ζωής των ηλικιωμένων, οι οποίοι πωλούν τα ασφαλιστήριο συμβόλαιό τους για να εξασφαλίσουν μια ελάχιστη ρευστότητα σε εποχές κρίσης; Και πόσο διαφέρουν, τελικά, αυτά τα επενδυτικά κεφάλαια από το όρνεο της διάσημης φωτογραφίας που περιμένει υπομονετικά να πεθάνει από ασιτία το παιδάκι; Και τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε από τους τζογαδόρους επενδυτές του 21ου αιώνα;

Δρόμος

Τι θέλουν να πουν αυτοί που φεύγουν;

Στέλιος Ελληνιάδης
Ως πότε πια υπομονή, ως πότε με την προσμονή,
ως πότε με την προσμονή κάτι καινούργιο να φανεί;
Χάνονται τα νιάτα,
τα μαραίνει η προσμονή,
ψεύτικη η ελπίδα για ζωή αληθινή…
Ως πότε πια υπομονή;
(Άκης Πάνου, 1967)

Δεν είναι χωρίς λόγο που κάποια αγαπημένα πρόσωπα έφυγαν πρόωρα από τη ζωή. Ο Άκης Πάνου, ο Τάσος Φαληρέας, ο Μανώλης Ρασούλης, ο Νίκος Παπάζογλου, η Κατερίνα Γώγου, ο Ηλίας Λάγιος, η Φλέρυ Νταντωνάκη, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Νικόλας Άσημος, αλλά κι ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Στέλιος Καζαντζίδης. Δεν είναι οι μόνοι, αλλά είναι μερικοί απ’ αυτούς που γνώριζα προσωπικά και τους παρακολουθούσα από κοντά. Κανένας δεν έφυγε φυσιολογικά και κανένας δεν προσέγγισε το προσδόκιμο της εποχής μας. Σαν να ήταν η αποχώρησή τους ένα μήνυμα γι’ αυτούς που μένουν πίσω. Και νομίζω πως ήταν.

Το πώς πέρασαν οι ίδιοι τη ζωή τους δεν ήταν το κριτήριο για το μήνυμα, γιατί μερικοί πέρασαν από πολύ άσχημες καταστάσεις και μερικοί άλλοι έζησαν καλύτερα, ενώ όλοι άφησαν ένα ανεκτίμητο έργο για κληρονομιά σε μας τους υπόλοιπους που τους αγαπήσαμε ειλικρινά. Πιστεύω ότι αυτό που χαρακτηρίζει τον πρώιμο θάνατό τους ήταν ότι κάηκαν από την ακραία ευαισθησία τους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι καίγεται κάθε ευαίσθητος. Σίγουρα, όμως, κάποιων οι ευαισθησίες δεν έχουν υψηλό βαθμό προστασίας και η ύπαρξή τους συνθλίβεται από τις διαρκείς πιέσεις ή τις σκληρές επιθέσεις που υφίστανται από ένα μη συμβατό περιβάλλον. Και πολύ συχνά, είναι ο πόνος και η δυστυχία των άλλων, αλλά και η αδιαφορία και η απάθεια των άλλων, που φθείρουν τους ευαίσθητους συμπολίτες μας.

Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους καταξιωμένους φίλους μας, μουσικούς, συνθέτες, ποιητές ή ζωγράφους. Αφορά κάθε άνθρωπο, άγνωστο, ή φίλο κάποιου φίλου, που φεύγει πρόωρα από ξαφνική σωματική εμπλοκή ή βάζει τέλος στη ζωή του είτε επειδή ζορίστηκε γιατί θέλησε να ζήσει διαφορετικά, κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο δικαίωμα, είτε γιατί λύγισε κάτω από το βάρος των επώδυνων συνθηκών που επιβάλλει ένα σύστημα φτιαγμένο στα μέτρα του κέρδους μιας ολιγαρχίας, με οποιοδήποτε προσωπείο και οποιαδήποτε μέθοδο αυτή καθορίζει τους όρους ζωής και θανάτου των άλλων και ιδίως των πιο εύθραυστων.

Ο Άκης, ο Τάσος, ο Μανώλης, ο Νίκος, η Κατερίνα, ο Ηλίας, η Φλέρυ, ο Παύλος, ο Νικόλας, ο Γιώργος, ο Μάνος και ο Στέλιος είχαν μάλλον την αίσθηση ότι μάταια υπερασπίζονταν έναν άλλο τρόπο ζωής, με τις ιδέες, τη στάση και το έργο τους, με την παρουσία και την απουσία τους. Επηρέασαν πολύ κόσμο, αλλά ήξεραν ότι «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν»! Το παλεύανε δημιουργικά, ευεργετικά για πολλούς από μας, αλλά οι ίδιοι υπέκυψαν στις αναθυμιάσεις ενός συστήματος που όλα τα υφαρπάζει και τα μετατρέπει σε εμπόρευμα με όλο και πιο πολλά απόβλητα δηλητηριώδη.

Και, δυστυχώς, η αυτοπυρπόλησή τους δεν έκανε την κοινωνία ούτε καλύτερη ούτε πιο εξεγερτική. Δεν κατάλαβε ο κόσμος ότι κάτι σοβαρό μέσα στην υλική ευημερία δεν πήγαινε καλά, ότι το σύστημα σάπιζε κατατρώγοντας ψυχές και σάρκες, ότι ορισμένοι ξεχωριστοί άνθρωποι έστελναν απεγνωσμένα μηνύματα, άλλοι ρητά κι άλλοι συμβολικά, με νοήματα, ψιθύρους ή κραυγές, να μην επαναπαυτούμε και να μην ξεγελαστούμε ούτε από τις ωραίες μελωδίες τους ούτε από τους ωραίους στίχους τους, αλλά να συγκρίνουμε τις ποιότητες, τι μας δίνουν και τι μας αντιπροτείνουν μέσα στη χαβούζα υπερπαραγωγής υποπροϊόντων.

Αλλά αυτό το μήνυμα, στην εποχή της ελεγχόμενης ενημέρωσης, της λαμπερής βιτρίνας, της εξαρτησιογόνας τεχνολογίας και του γενικού καθησυχασμού, δεν άγγιξε βαθιά πέρα από κάποιους πολίτες που ανήκουν σε ανήσυχες και ευέξαπτες μειονότητες. Κι έτσι φτάσαμε στη σημερινή καταστροφή που καίει κόσμο και κοσμάκι, που λιώνει τις όποιες αξίες είχαμε και ξεπουλάει το βιος μας για κάτι ψωροδανεικά.

Προχτές μια τριαντάχρονη κοπέλα, κόρη παλιού γνωστού, πήδηξε από την ταράτσα. Κι ένας φίλος μού έστειλε ένα νυχτερινό sms που με τάραξε. Και άγνωστοι σε μας άνθρωποι, πολλοί, μα πάρα πολλοί, φεύγουν ματαιωμένοι και σκασμένοι. Οι πολύ νέοι προτιμούν την ξενιτιά. Είναι κι αυτό ένα φευγιό, «ξένος, για πάντα ξένος». Ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα, δεν είχαμε τόσους πολλούς ξαφνικούς θανάτους και τόσες πολλές αυτοκτονίες. Άνθρωποι απελπισμένοι, περιφρονημένοι, καταπατημένοι, αγνοημένοι, άλλοι με καρκίνους, εμφράγματα και εγκεφαλικά κι άλλοι αυτόχειρες δίνουν ένα τέλος στην αφόρητη πίεση, στην εξαπάτηση, την απογοήτευση, τη διάψευση, το μαρτύριο, το αδιέξοδο, το ψεύτικο, το δήθεν που μας πούλησαν οι έμποροι για μεταξωτές κορδέλες.

Μόνο ο πολίτης που αυτοπυροβολήθηκε στο Σύνταγμα έκανε κάποια πρόσκαιρη αίσθηση. Όλοι οι υπόλοιποι αναφέρονται σαν στατιστικά στοιχεία. Δεν ακούγεται η πράξη τους δυνατά και η αποχώρησή τους δεν ερμηνεύεται σωστά ούτε ενεργοποιεί τις καθηλωμένες συνειδήσεις. Η κοινωνία δεν πιάνει το μήνυμα ή το καταπίνει, με λίγες εξάρσεις αντίδρασης, με την καθοριστική συνδρομή της εξουσίας που με τα φίλτρα και τους μηχανισμούς της αποχαυνώνει το νου, απαξιώνει τις απώλειες και υποβαθμίζει τις θυσίες.

Κι ο κόσμος εύκολα παρασύρεται από το ένα παραμύθι στο άλλο, εύκολα αναζητεί παρηγοριά ή άλλο σωτήρα, εύκολα αναδιπλώνεται και υποχωρεί κι ακόμα πιο τραγικά δεν εκτινάσσεται από την παθητικότητά του με τα σήματα κινδύνου που στέλνουν αυτοί που παθαίνουν ασφυξία πρώτοι, από τις αναθυμιάσεις στις υπόγειες στοές του απάνθρωπου καθεστώτος που με εκατό τρόπους φυλακίζει σε κλουβιά τις ευαισθησίες μας.

Γιατί κάθε αισθαντικός άνθρωπος που λυγίζει είναι ένα τόσοδά καναρίνι που μας κρούει ξεψυχώντας τον κώδωνα του κινδύνου. Αλλά για να σώσουμε τα καναρίνια πρέπει ν’ αλλάξουμε την κατάσταση που τα σκοτώνει…

Δρόμος

Τα Χριστούγεννα των προσφύγων σε σκίτσα...

Πρόσφυγες, οι Χριστοί του κόσμου. Κυνηγημένοι αναζητούν το Άστρο της επιβίωσης, ψάχνοντας μια φάτνη στην Ευρώπη μέσα απ' τον Γολγοθά τους, έχοντας να αντιμετωπίσουν τον Ηρώδη της θάλασσας και τους Πιλάτους της στεριάς…

Τάσος Αναστασίου

Γιάννης Αντωνόπουλος

Δημήτρης Γεωργοπάλης

Δημήτρης Δημαρέλος

Δημήτρης Δημαρέλος

Δημήτρης Δημαρέλος

Πάνος Ζάχαρης

Γιάννης Καλαϊτζής

Γιάννης Καλαϊτζής

Μιχάλης Κουντούρης

Μιχάλης Κουντούρης

Μιχάλης Κουντούρης

Μιχάλης Κουντούρης

Μιχάλης Κουντούρης

Κυρ

Σοφία Μαμαλίγκα

 Βαγγέλης Παπαβασιλείου

Βαγγέλης Παπαβασιλείου

Βαγγέλης Παπαβασιλείου

Soloup

 

aksioprepeiakantoxh

Χριστούγεννα στην Ευρώπη έτος 2015 μ.Χ

Χριστούγεννα στην Ευρώπη έτος 2015 μ.Χ

Θείον Βρέφος

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Οι σπουδαίοι δάσκαλοι δεν έγιναν δάσκαλοι ποτέ. Δεν δίδαξαν ούτε μιαν αράδα και δεν κράτησαν λογιστικά βιβλία σε φροντιστήρια. Δεν ύψωσαν το δάχτυλο για να τρυπώσουν τη φωνή τους στο μη κυρίαρχο εγκεφαλικό ημισφαίριο των υποψήφιων αφοσιωμένων οπαδών τους.

Οι σπουδαίοι δάσκαλοι έγιναν ψαράδες και βοσκοί. Μελισσοκόμοι και αγρότες.

Οι σπουδαίοι δάσκαλοι δεν είναι χωμένοι ως το μουνί μέσα στα σκατά. Δεν γλείφουν το αμερικάνικο όνειρο και τον ευρωπαϊκό κλιματιζόμενο εφιάλτη. Δεν είναι παιδιά του φασίστα και του κεφαλαιοκράτη. Δεν είναι τέκνα του Αδόλφου και του Ροκφέλερ. Δεν είναι όλα αυτά τα ψυχρά και ύπουλα φανταράκια που ψηφίζουν νόμους.

Δεν κλείστηκαν σε υπόγεια για να μαραζώσουν και να γράψουν καταθλιπτικά σονέτα. Δεν έγιναν αντικομουνιστές απ’ το υπερώο ρετιρέ τους και περιστασιακοί αριστεροί για να βγάλουν φράγκα. Οι σπουδαίοι δάσκαλοι δεν έγιναν τσιράκια της πολιτικής ορθότητας. Δεν χάρισαν την κωλοτρυπίδα τους στο Κράτος.

Οι σπουδαίοι δάσκαλοι δεν άφησαν την μπουρζουαζία να τους γαργαλάει τ’ αρχίδια αλλά τα χαμομηλάκια του αγρού. Οι σπουδαίοι δάσκαλοι δεν είχαν ποτέ μαθητές και στρατιώτες. Δεν έβαλαν ποτέ στο βρακί τους παπάδες και παρδαλούς διαφωτιστές της μιας και μοναδικής άποψης.

Οι σπουδαίοι δάσκαλοι πολεμούν το Θείον Βρέφος που ξεγέννησε ο Χίτλερ, αυτό που έγινε μάνατζερ και ανθρωποδιορθωτής και μελιστάλαχτος υπερασπιστής δικαιωμάτων. Αυτό που έγινε ηγέτης και αρχηγός. Αυτό το υπερκόσμιο βρέφος που μπουσουλάει ανάμεσά μας, κυριευμένο από ένα τόσο τερατώδες και βαθύ μίσος για το ανθρώπινο είδος που ποθεί να το εκφυλίσει και να το διαφθείρει σε τέτοιο βαθμό ώστε να το καταστήσει αγνώριστο.

Οι σπουδαίοι δάσκαλοι πολεμούν την εξουσία μαζεύοντας χόρτα και ζυμώνοντας ψωμί. Δεν χρειάζονται στέφανα και σύμφωνα συμβίωσης για να αγκαλιάσουν και ν’ αγκαλιαστούν.

Οι σπουδαίοι δάσκαλοι πολεμούν το Θείον Βρέφος που γέννησε ο πόλεμος και τρύπωσε μέσα στα θλιβερά κοινοβούλια της Ευρώπης. Οι σπουδαίοι δάσκαλοι πολεμούν τη λαιμαργία και τις σημαίες των Κρατών. Τα διαβατήρια και τα ανήλιαγα διαμερίσματα. Τα κελιά των μικροαστών και τα ενδιαιτήματα της ματαιοδοξίας.

Οι σπουδαίοι δάσκαλοι που ξέρω δεν πάνε εκδρομές και δε χαρίζουν δώρα. Αγκαλιάζουν τον εραστή τους σ’ ένα ντιβάνι. Αγαπούν μόνο.

Το δέντρο του σκαντζόχοιρου Αντόνιο Γκράμσι

Με το ρίσκο να φανώ γελοίος , επιτρέψτε μου να πω, πως ο πραγματικός επαναστάτης καθοδηγείται από τρομερά συναισθήματα αγάπης . Μου είναι αδύνατον να σκεφτώ έναν αληθινό επαναστάτη να υστερεί αυτής της ποιότητας.

Ερνέστο Γκεβάρα

 
Αυτά τα λόγια του Τσε θα περιέγραφαν χωρίς καμιά άλλη λέξη «το δένδρο του σκαντζόχοιρου» του Αντόνιο Γκράμσι. Τα γράμματα που έγραψε μέσα από τη φυλακή απευθυνόμενος στους δυο γιους του Ντέλιο και Τζουλιάνο.

Το δένδρο του σκαντζόχοιρου κομματιάζει την «ανάγκη» μας να ταυτίζουμε τους μεγάλους επαναστάτες με ήρωες μυθικούς, ατσάλινους, χαλύβδινους και απομακρυσμένους από την ανθρώπινη φύση. Με μια κουβέντα επαναφέρει τους επαναστάτες στην πραγματική τους υπόσταση που εσκεμμένα αφήνουμε στην άκρη θεωρώντας σημαντικότερο να αναδείξουμε τη δράση και το θεωρητικό τους έργο. Αυτή η ανάρτηση δεν έχει στόχο να αναδείξει τον Αντόνιο Γκράμσι ως έναν από τους σημαντικότερους επαναστάτες του παγκόσμιου κινήματος αλλά ως έναν από τους πιο ιδιαιτέρους ,στοργικούς, σπανίους και τρυφερούς πατεράδες που έχω «συναντήσει» μέσα από τα γραπτά του.

 

Ο Αντόνιο Γκράμσι μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αποκαλύπτεται ως ένας πατέρας που ενώ ήταν κλεισμένος στους τέσσερεις τοίχους ενός κελιού κατάφερε όχι μόνο να αναπληρώσει την απουσία ,όχι μόνο να ξεπεράσει και να μικρύνει την φυσική απόσταση ,όχι μόνο να δώσει δεκάδες σημαντικά ερεθίσματα στα παιδιά του ,όχι μόνο να τους περάσει τη μεθοδολογία της σκέψης του, αλλά κυριολεκτικά να εξαφανίσει τα κάγκελα της φυλακής και να προσπαθήσει να τους περάσει τις αξίες του μέχρι κεραίας. Ήταν ένας τόσο τρυφερός και στοργικός πατέρας ακριβώς όπως φανταζόμαστε την ποιότητα ενός σπουδαίου επαναστάτη. Εάν σκεφτεί κανείς τη μικρή ηλικία των γιων του θα εντυπωσιαστεί από τις ιστορίες που τους διηγείται από την δική του παιδική ηλικία, από την αγάπη που προσπαθεί να τους εμφυσήσει για τη φύση και την παρατήρηση της, από τα παραμύθια των Τολστόι ,Πούσκιν, Κίπλινγκ, Ντίκενς που τους στέλνει, από τα βιβλία που τους προτείνει να διαβάσουν και να κουβεντιάσουν μέσω αλληλογραφίας όπως του Όμηρου ,από τις εξαιρετικές παραινέσεις του που αποτελούν και τους τίτλους του κάθε γράμματος του.

 

Να μελετάς καλά , Να σχεδιάζεις όπως σου αρέσει , Να κρατάς τις υποσχέσεις , Μελέτησε την ιστορία αλλά και τα …Τα φτερά ξαναμεγαλώνουν, Συνάντηση με τη θάλασσα, Ο μηχανοκίνητος ελέφαντας, Ο άφοβος σκαπανέας ,Τα πέντε λεπτά του μπαμπά.

Αν σκεφτεί κανείς ότι δεν  ξαναείδε ποτέ τους γιούς του γιατί πέθανε μέσα στη φυλακή ,τότε αντιλαμβάνεται ότι τα γράμματα αυτά αποκτούν μια πρόσθετη αξία, είναι οι παρακαταθήκες που άφησε στα παιδιά του απλουστευμένες και ειπωμένες με απέραντη Αγάπη. Σε αυτά τα γράμματα δεν αναφέρει ποτέ το λόγο που ήταν στη φυλακη, δηλαδη για τις ιδέες και τη δράση του σαν κομμουνιστης, αλλα αφήνει την καρδιά του να εξηγήσει σε εκείνα το τι τον έκανε να φτάσει ως εκεί.Μου φαίνεται ότι μίλησα πολύ και πάλι δε χωράνε οι λέξεις, με στενευουν. Τα γράμματα που επέλεξα μιλούν από μόνα τους .

Γράμμα I

Μια χριστουγεννιάτικη περιπέτεια

Αγαπητή Τάνια,
Σήμερα θα ήθελα να διηγηθώ για σένα, τον Ντέλιο και τον Τζουλιάνο, μια χριστουγεννιάτικη ιστορία της παιδικής μου ηλικίας, πιστεύοντας ότι θα σας διασκεδάσει και θα σας δώσει μια χαρακτηριστική εικόνα της ζωής στα μέρη μου.Ημουν δεκατεσσάρων χρονών και πήγαινα στην Τρίτη Γυμνασίου στο Σάντου Λουσούρτζου, ένα χωριό που απέχει από το δικό μου δεκαοκτώ χιλιόμετρα.Με ένα άλλο αγόρι, για να κερδίσουμε ένα εικοσιτετράωρο περισσότερο κοντά στις οικογένειες μας, ξεκινήσαμε με τα πόδια για το χωριό, στις 23 του Δεκέμβρη μετά το δείπνο, αντί να περιμένουμε το λεωφορείο που θα έφευγε την επομένη το πρωί.
Περπατώντας αδιάκοπα, είχαμε κάνει περίπου το μισό της απόστασης, βρεθήκαμε σ’ ένα τελείως ερημικό και μοναχικό μέρος. Στ’ αριστερά, εκατό μέτρα μακριά από το δρόμο, υπήρχε μια σειρά από λεύκες και συστάδες από σκίνα. Σε μια στιγμή ακούστηκε ένας πυροβολισμός και η σφαίρα πέρασε σφυρίζοντας καμιά δεκαριά μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας. Υποθέσαμε ότι ήταν κάτι τυχαίο και συνεχίσαμε ήσυχοι το δρόμο μας. Ενας δεύτερος και στη συνέχεια ένας τρίτος πυροβολισμός, αυτή τη φορά πιο χαμηλά, μας έκαναν να καταλάβουμε ότι ο στόχος ήμασταν εμείς, και τότε πέσαμε στο μικρό χαντάκι του δρόμου περιμένοντας ακίνητοι για λίγο.
Κάθε φορά που επιχειρούσαμε να σηκωθούμε και να επιστρέψουμε στο δρόμο, ένας άλλος πυροβολισμός μας ανάγκαζε να ξανασυρθούμε. Συνολικά δώδεκα πυροβολισμοί, για δύο ώρες περίπου. Σίγουρα ήταν κάποια παρέα χασομέρηδων που ήθελε να διασκεδάσει, φοβίζοντας μας. Τι ωραίο χριστουγεννιάτικο αστείο, ε;
Φτάσαμε στο σπίτι αργά, μέσ’ στην κατασκότεινη νύχτα, κουρασμένοι και λασπωμένοι, αλλά δεν είπαμε σε κανέναν τίποτα, για να μην τους τρομάξουμε αλλά κι εμείς δεν τρομάξαμε και πολύ, γιατί στις επόμενες διακοπές, του καρναβαλιού, κάναμε το ίδιο ταξίδι, χωρίς, αυτή τη φορά, κανένα επεισόδιο.
Σε αγκαλιάζω σφιχτά
Αντόνιο

Υ.Γ. Η ιστορία είναι αληθινή και δεν είναι καθόλου ιστορία με ληστές.

Γράμμα II

Τι θα κάνω όταν μεγαλώσω;

Αγαπητή Τάνια,
Αρχίζει και πάλι ένας καινούργιος χρόνος. Όπως συνηθίζεται, θα έπρεπε να κάνω σχέδια για μια καινούργια ζωή. Αλλά, όσο και αν προσπάθησα, δεν κατόρθωσα ποτέ να κάνω τέτοια σχέδια. Αυτή υπήρξε μια μεγάλη δυσκολία στη ζωή μου, ακόμα και από τα πρώτα χρόνια της λογικής δραστηριότητας μου. Στα δημοτικά σχολεία, κάθε χρόνο, έδιναν τότε σαν θέμα έκθεσης το εξής:
«Τι θα κάνετε στη ζωή;»
Δύσκολο ερώτημα, στο οποίο εγώ έδωσα απάντηση για πρώτη φορά στα οκτώ χρόνια μου, επιλέγοντας για επάγγελμα αυτό του καροτσιέρη. Έβρισκα ότι το επάγγελμα του καροτσιέρη συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του χρήσιμου και του ευχάριστου: Κροταλίζει το καμτσίκι και οδηγεί τ’ άλογα, αλλά ταυτόχρονα εκτελεί ένα έργο που εξευγενίζει τον άνθρωπο και του παρέχει τον επιούσιο.
Έμεινα πιστός σ’ αυτή την κατεύθυνση και τον επόμενο χρόνο, αλλά, θα έλεγα, μόνο για λόγους εξωτερικούς. Αν ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου θα είχα εκδηλώσει την πιο ζωντανή επιθυμία μου, που ήταν να γίνω δικαστικός κλητήρας. Γιατί; Διότι τον ίδιο χρόνο είχε έρθει στο χωριό μου, σαν δικαστικός κλητήρας, ένας ηλικιωμένος κύριος που είχε ένα πολύ συμπαθητικό μαύρο σκυλάκι, όλο στολίδια: κόκκινο φιογκάκι στην ουρά, ζακετούλα στην πλάτη, γυαλισμένο κολάρο και στολίδια στο κεφάλι.

Εγώ στ’ αλήθεια δεν μπορούσα να ξεχωρίσω από τη συνολική εικόνα το σκύλο, το αφεντικό του ή το επάγγελμα του αφεντικού του. Κι όμως, αρνήθηκα με μεγάλη δυσαρέσκεια να λικνίζομαι σ’ αυτή την προοπτική, που τόσο με γοήτευε. Σαν αποτέλεσμα μιας εξαιρετικής λογικής και μιας ηθικής ακεραιότητας που θα έκανε και τους πιο μεγάλους ήρωες του καθήκοντος να κοκκινίσουν, θεωρούσα τον εαυτό μου ανάξιο να γίνει δικαστικός κλητήρας, και κατά συνέπεια να έχει σκυλάκια τόσο όμορφα. Ο λόγος; Δεν ήξερα απ’ έξω τα ογδόντα τέσσερα άρθρα του Συντάγματος του βασιλείου. Αυτό ήταν όλο.
Είχα τελειώσει τη δευτέρα δημοτικού (πρώτη αποκάλυψη των αρετών ενός μελλοντικού καροτσιέρη) και σκέφτηκα να δώσω τις εξετάσεις προβιβασμού το Νοέμβρη για να περάσω στην τετάρτη τάξη, πηδώντας την τρίτη: ήμουν πεισμένος ότι μπορούσα να το καταφέρω, αλλά, όταν παροσιάστηκα στο διευθυντή για να του καταθέσω τη σχετική αίτηση, άκουσα να με ρωτούν: «Μα γνωρίζεις τα ογδοντατέσσερα άρθρα του Συντάγματος;»
Ούτε καν είχα σκεφτεί τα άρθρα αυτά: είχα αρκεσθεί να μελετήσω γενικά τα «καθήκοντα και υποχρεώσεις του πολίτη . που υπήρχαν στο βιβλίο.
Αυτό ήταν για μένα μια τρομερή παραίνεση, που με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο γιατί στις 20 του Σεπτέμβρη του προηγούμενου έτους είχα λάβει μέρος για πρώτη φορά στη συνοδεία απόδοσης τιμών με μια βενετική λάμπα στα χέρια, είχα φωνάξει μαζί με τους άλλους «Ζήτω το λιοντάρι της Καπρέρα! Ζήτω ο νεκρός του Σταλιένο» (δεν θυμάμαι να φώναζα ο «νεκρός» ή ο «προφήτης», ίσως και τα δύο, για ποικιλία) με μια βεβαιότητα ότι θα πέρναγα τις εξετάζεις και ότι θα αποκτούσα τους δικαστικούς τίτλους, και θα γινόμουν ένας δραστήριος και τέλειος πολίτης.
Αντίθετα, δεν ήξερα τα ογδόντα τέσσερα άρθρα του Συντάγματος. Τι είδους πολίτης ήμουν λοιπόν; Πώς θα μπορούσα να εκδηλώσω τη φιλοδοξία μου, να γίνω δικαστικός κλητήρας και να έχω σκυλάκι με φιογκάκι και ζακετούλα; Ο χαοτικός κλητήρας είναι ένα κρατικό γρανάζι (εγώ θα έλεγα ένας μεγάλος οδοντωτός τροχός), είναι ένας φύλακας του νόμου, που μπαίνει εμπόδιο στους πιθανούς τυράννους που θέλουν να τον καταπατήσουν. Και εγώ δεν γνώριζα τα ογδόντα τέσσερα άρθρα!
Έτσι λοιπόν κατέληξα να περιορίσω τους ορίζοντες μου, εκθειάζοντας για μια ακόμα φορά τις κοινωνικές αρετές του καροτσιέρη, που παρ’ όλα αυτά μπορεί να έχει και αυτός σκυλάκι, έστω και χωρίς φιόγκο. Βλέπεις πώς τα σχέδια, όταν είναι πολύ αυστηρά και σχηματικά, συγκρούονται κατά τρόπο σκληρό με την ωμή πραγματικότητα, όταν υπάρχει αυστηρή συναίσθηση του καθήκοντος.

Σε φιλώ Αντόνιο

*Εδώ, ο υπαινιγμός είναι εύκολος: για τους Ιταλούς το «λιοντάρι της Καπρέρα» είναι ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι και ο «νεκρός  Σταλιένο» είναι ο Τζουζέπε Ματσίνι. Σταλιένο, είναι το νεκροταφείο της 33ας, όπου υπάρχει ο τάφος και το μνημείο του Ματσίνι.

Γράμμα III

Τα δυο σπουργίτια

Αγαπητή Τάνια,
Θα σου διηγηθώ την ιστορία των σπουργιτιών μου.
Πρέπει λοιπόν να ξέρεις ότι έχω ένα σπουργίτι. Είχα και ένα άλλο, που τώρα έχει πεθάνει, πιστεύω ότι δηλητηριάστηκε από κάποιο έντομο, (κατσαρίδα ή σαρανταποδαρούσα). Το πρώτο σπουργιτάκι ήταν πολύ πιο συμπαθητικό από το τωρινό. Ήταν υπερήφανο και εξαιρετικά ζωηρό. Το τω¬ρινό είναι συνηθισμένο, το διακρίνει μια δουλοπρέπεια και δεν παίρνει καθόλου πρωτοβουλίες.
Το πρώτο έγινε αμέσως αφεντικό του κελιού. Έπιανε όλες τις κορυφές και σταματούσε εκεί για κανένα λεπτό, ώστε να γευθεί την υπέροχη ηρεμία. Το να ανεβαίνει στο καπάκι ενός μικρού μπουκαλιού από σιρόπι ήταν το αιώνιο του άσυλο: γι’ αυτό κιόλας μια φορά έπεσε σ’ ένα δοχείο γεμάτο από κατακάθια του καφέ και παρά λίγο να πνιγεί.

Αυτό που μου άρεσε περισσότερο σ’ αυτό το σπουργίτι είναι ότι δεν ήθελε να το ακουμπούν. Γύριζε άγρια με τις φτερούγες ανοιχτές και ράμφιζε το χέρι με μεγάλη δύναμη. Αν και είχε εξημερωθεί, δεν επέτρεπε πολλές οικειότητες. Το περίεργο ήταν ότι η σχετική οικειότητα δεν ήρθε βαθμιαία, αλλά απότομα. Κινιόταν μέσ’ στο κελί, αλλά πάντοτε στην αντίθετη πλευρά από μένα. Για να το παρασύρω, του προσέφερα μια μύγα μέσα σ’ ένα κουτί σπίρτων δεν την πήρε παρά μόνο όταν εγώ ήμουν μακριά. Μια φορά, αντί για μία, στο κουτάκι ήταν πέντε ή έξι μύγες. Πριν να τις φάει, χόρεψε τρελά γύρω για μερικά δευτερόλεπτα1 ο ίδιος χορός ξαναγινόταν πάντα όταν οι μύγες ήταν πολλές.
Ένα πρωινό, επιστρέφοντας από τον περίπατο, βρήκα το σπουργίτι πολύ φιλικό’ δεν ξεκόλλησε από τότε, θέλω να πω ότι από τότε βρισκόταν πάντα κοντά μου, κοιτάζοντας με προσεκτικά και δίνοντας τσιμπήματα στα παπούτσια μου, για να με κάνει να του δώσω κάτι. Ποτέ όμως δεν άφησε κανέναν να το κρατήσει στο χέρι, χωρίς να παλέψει και να προσπαθήσει να ξεφύγει απότομα.
Πέθανε σιγά-σιγά, δηλαδή κάτι ξαφνικό έγινε ένα βράδυ, ενώ είχε τρυπώσει κάτω από το τραπεζάκι. Στρίγγλισε όπως ένα μωρό, αλλά πέθανε μόνο μια μέρα μετά: έμεινε παράλυτο από τη δεξιά πλευρά και σερνόταν κοπιαστικά για να φάει και να πιει, ύστερα πέθανε απότομα.
Το τωρινό σπουργίτι, αντίθετα, είναι τόσο ήρεμο που γίνεται κουραστικό. Θέλει να το ταΐζεις, και καλά, όταν εσύ τρως. Έρχεται και κάθεται στο πόδι σου, στη μύτη του παπουτσιού σου, καταλαβαίνεις ότι θέλει να ανέβει πιο ψηλά. στο γόνατο, αλλά δεν έχει δυνατά φτερά για να το κάνει και κατρακυλά πάλι πάνω στο παπούτσι σου.
Έχω την εντύπωση ότι και αυτό θα πεθάνει σύντομα, γιατί έχει τη συνήθεια να τρώει τις καμένες κεφαλές από τα σπίρτα. Κι ακόμα τρώει συνέχεια ψίχουλα από μαλακό ψωμί. που προκαλούν ενοχλήσεις και τελικά οδηγούν στο θάνατο αυτά τα μικρά πουλάκια. Μέχρι στιγμής είναι υγιέστατο, αλλά δεν είναι καθόλου ζωηρό, δεν τρέχει, μπερδεύεται πάντα στα πόδια, και έτσι κατά λάθος έχει φάει αρκετές κλοτσιές.
Αυτή είναι η ιστορία των μικρών σπουργιτιών μου.

Σε αγκαλιάζω τρυφερά
Αντόνιο

Γράμμα VII

Το δέντρο του σκαντζόχοιρου

Αγαπητέ Ντέλιο,
Μου άρεσε πολύ η ζωντανή γωνιά με τους σπίνους και τα ψαράκια. Αν οι σπίνοι ξεφύγουν από το κλουβί, δεν πρέπει να τους κρατήσεις από τα φτερά ή τα πόδια, γιατί είναι πολύ ευαίσθητοι και μπορούν να σπάσουν ή να εξαρθρωθούν πρέπει να τους πιάσεις με ολόκληρο το χέρι σου, χωρίς να σφίγγεις. Από παιδί έχω ασχοληθεί και μεγαλώσει πολλά πουλιά, καθώς και άλλα ζώα: γεράκια, κουκουβάγιες, κούκους, καρακάξες, κουρούνες, καρδερίνες, καναρίνια, σπίνους και άλλα- μεγάλωσα μια νυφίτσα, σκαντζόχοιρους και χελώνες.
Να, λοιπόν, πώς είδα τους σκαντζόχοιρους να συλλέγουν τα μήλα. Ένα φθινοπωρινό απόγευμα, όταν ήδη είχε πέσει το σκοτάδι αλλά έλαμπε το φωτεινό φεγγάρι, πήγα μαζί με ένα άλλο αγόρι, φίλο μου, σε ένα χωράφι γεμάτο από οπωροφόρα, ειδικά μηλιές. Κρυφτήκαμε σε ένα θάμνο ενάντια στον άνεμο. Σε μια στιγμή, ξεπρόβαλαν οι σκαντζόχοιροι, ήταν πέντε: δύο μεγάλοι και τρεις μικρότεροι. Ο ένας πίσω από τον άλλο κατευθύνθηκαν προς τα μήλα, σεργιάνισαν μέσ’ στο χορτάρι και έπειτα βάλθηκαν στη δουλειά: με τις μουσούδες και τα μικρά πόδια τους έκαναν τα μήλα που ο άνεμος είχε ρίξει κάτω να κυλήσουν, μαζεύοντας τα σε έναν μικρό χώρο το ένα κοντά στο άλλο. Μα φαίνεται τα μήλα που υπήρχαν κατά γης δεν τους έφταναν ο πιο μεγάλος σκαντζόχοιρος, με το μουσούδι του στον αέρα, κοίταξε γύρω του, διάλεξε ένα δένδρο αρκετά γερμένο και ανέβηκε ακολουθούμενος από τη σύζυγο. Σκαρφάλωσαν σε ένα κλαδί φορτωμένο και άρχισαν να λικνίζονται ρυθμικά: οι κινήσεις τους πέρασαν στο κλαδί που κυματίζοντας όλο και πιο πολύ από τα βίαια χτυπήματα έκανε τα μήλα να πέσουν κατά γης. Μαζεύοντας και αυτά τα μήλα κοντά στα υπόλοιπα, όλοι οι σκαντζόχοιροι, μικροί-μεγάλοι, κυλίστηκαν με τα αγκάθια τους όρθια ξαπλώνοντας πάνω στα φρούτα τα οποία καρφώνονταν και παρέμεναν πάνω σ’ αυτά: μερικοί από τους σκαντζόχοιρους (τα σκαντζοχοιράκια) είχαν λίγα μήλα καρφωμένα, αλλά ο πατέρας και η μητέρα είχαν κατορθώσει τελικά να κρατήσουν επτά ή οκτώ ο καθένας.
Ενώ γύριζαν για τη φωλιά τους, εμείς βγήκαμε από την κρυψώνα μας, βάλαμε τους σκαντζόχοιρους σ’ ένα σακί και τους πήραμε στο σπίτι.
Εγώ πήρα τον πατέρα και δύο μικρά και τα κράτησα για αρκετούς μήνες, ελεύθερα, στην αυλή αυτά κυνηγούσαν άλλα ζωάκια και έτρωγαν φρούτα και φύλλα μαρουλιού. Τα φρέσκα φύλλα τους άρεσαν πολύ και έτσι μπόρεσα να τα εξημερώσω λιγάκι δεν γινόντουσαν πια μπάλες όταν έβλεπαν κόσμο, αλλά φοβόντουσαν πολύ τα σκυλιά. Διασκέδαζα με το να φέρνω στην αυλή μικρά φίδια και να βλέπω τους σκαντζόχοιρους να τα κυνηγούν. Μόλις ο σκαντζόχοιρος έπαιρνε είδηση το φιδάκι, ανασηκωνόταν αργά-αργά στα τέσσερα πόδια του και ορμούσε με πολύ κουράγιο. Το φιδάκι ανασήκωνε το κεφάλι, έβγαζε τη γλώσσα έξω και άρχιζε να σφυρίζει• ο σκαντζόχοιρος έβγαζε ένα μικρό σκούξιμο, έπιανε το φιδάκι με τα μπροστινά του πόδια, του δάγκωνε το σβέρκο και έπειτα το έτρωγε κομμάτι-κομμάτι. Αυτοί οι σκαντζόχοιροι μια μέρα εξαφανίστηκαν: κάποιος θα τους πήρε για να τους φάει.
Θα σου γράψω μιαν άλλη φορά για τον χορό των λαγών, του πουλιού υφαντή και της αρκούδας, όπως και για άλλα ζώα και πράγματα που έζησα όταν ήμουν παιδί: την ιστορία της αλεπούς και του αλόγου που είχε την ουρά του μόνο κατά τις γιορτινές ημέρες κλπ. κλπ. Μου φαίνεται ότι γνωρίζεις την ιστορία του Κιμ, τα παραμύθια της ζούγκλας και ειδικά το παραμύθι της άσπρης φώκιας και της Ρίκι-Τίκι-Τά-ουι.

Σε φιλώ Αντόνιο

Γράμμα XVI

Με τη μελέτη θα ξεπεράσεις τις δυσκολίες

Αγαπημένε μου Τζουλιάνο,
Σου στέλνω τις καλύτερες ευχές μου για την καινούργια σχολική χρονιά σου.
Θα με ευχαριστούσε πάρα πολύ αν μου εξηγούσες σε τι συνίστανται οι δυσκολίες που βρίσκεις στη μελέτη. Νομίζω ότι αν εσύ ο ίδιος αναγνωρίζεις ότι συναντάς δυσκολίες, αυτές δεν θα πρέπει να είναι πολύ μεγάλες και θα μπορέσεις να τις ξεπεράσεις με τη μελέτη. Αυτό δεν σου αρκεί; Ίσως να είσαι λίγο ακατάστατος, ίσως αφαιρείσαι, η μνήμη δεν λειτουργεί κι εσύ δεν ξέρεις να την κάνεις να λειτουργεί; Κοιμάσαι καλά; Όταν παίζεις σκέφτεσαι αυτό που έχεις μελετήσει ή όταν μελετάς σκέπτεσαι το παιχνίδι; Είσαι τώρα πια ένα ανεπτυγμένο παιδί και μπορείς να απαντήσεις στα ερωτήματα μου με ακρίβεια.
Στην ηλικία σου εγώ ήμουν πολύ ακατάστατος, πήγαινα για πολλές ώρες περίπατο στην εξοχή, όμως ταυτόχρονα μελετούσα και καλά, γιατί είχα πολύ καλό μνημονικό και δεν μου ξέφευγε τίποτα από αυτά που μου χρειάζονταν για το σχολείο: για να σου πω όλη την αλήθεια πρέπει να προσθέσω ότι ήμουν πονηρός και ήξερα να βγαίνω λάδι από τις δυσκολίες, έστω κι αν δεν είχα διαβάσει αρκετά. Αλλά το σχολικό σύστημα που ακολούθησα εγώ ήταν πολύ καθυστερημένο.
Εξάλλου, σχεδόν το σύνολο των συμμαθητών μου δεν ήξεραν καλά τα ιταλικά και αυτό με έβαζε σε πλεονεκτική θέση, γιατί ο δάσκαλος έπρεπε να παίρνει υπόψη του το μέσο επίπεδο των μαθητών, και το να ξέρεις να μιλάς τα ιταλικά ήταν κάτι που διευκόλυνε πολλά πράγματα (το σχολείο ήταν σε αγροτική περιοχή και η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών ήταν παιδιά αγροτών).
Αγαπημένε μου, είμαι βέβαιος ότι θα μου γράφεις χωρίς διακοπές και θα με κρατάς ενήμερο για τη ζωή σου.

Σε φιλώ Αντόνιο

Γράμμα XXI

Ο «Μπαρμπαμπούκο»

Αγαπητέ Τζουλιάνο,
Με πολύ ενθουσιασμό έλαβα τα καινούργια σου σχέδια: φαίνεται ότι είσαι εύθυμος και έτσι πιστεύω ότι είσαι και υγιέστατος.
Αλήθεια, πες μου: ξέρεις να φτιάχνεις άλλα σχέδια εκτός από αυτά που φτιάχνεις γι’ αστείο; Δεν μου έγραψες αν στο σχολείο διδάσκουν το σχέδιο και αν σου αρέσει να σχεδιάζεις «στα σοβαρά».
Εγώ, από παιδί, ζωγράφιζα πολύ, αλλά οι ζωγραφιές μου ήταν φτιαγμένες με υπομονή: κανείς δεν μου είχε μάθει. Ξαναέφτιαχνα σε μεγέθυνση τις φιγούρες και τις εικόνες ενός περιοδικού. Έψαχνα να βρω τα βασικά χρώματα με έναν δικό μου τρόπο, που δεν ήταν δύσκολος, αλλά που απαιτούσε πολλή υπομονή.
Θυμάμαι μια εικόνα που μου είχε κοστίσει τουλάχιστον τρεις μήνες εργασίας: ένας μικρός χωρικός είχε πέσει ντυμένος μέσα σ’ έναν κάδο γεμάτο σταφύλι, έτοιμο για το πατητήρι, και μια χωριατοπούλα στρουμπουλή και παχουλή τον κοίταζε μισοτρομαγμένη αλλά και διασκεδάζοντας το. Η εικόνα ήταν μέρος μιας σειράς σκίτσων, των οποίων πρωταγωνιστής ήταν ένας φοβερός τράγος, ο Μπαρμπαμπούκο, που, χτυπώντας με τα κέρατα ξαφνικά και ύπουλα, έκανε τους εχθρούς του και τα παιδιά που τον κορόιδευαν να πετάγονται μακριά.
Οι καταλήξεις ήταν πάντα χαριτωμένες, όπως στον μικρό πίνακα μου. Πώς ευχαριστιόμουνα όταν μεγάλωνα το σχεδιάκι! Μετρήσεις με το χάρακα και το διαβήτη, δοκιμές, ξανά δοκιμές με το μολύβι κλπ. Οι αδελφοί και οι αδελφές μου κρυφοκοίταζαν, γέλαγαν, αλλά προτιμούσαν να τρέχουν και να φωνάζουν αφήνοντας με στις ασκήσεις μου.

Αγαπητέ Τζουλιάνο, σε φιλώ
Αντόνιο

Γράμμα XXVII

Το κάθε τι είναι σοβαρό

Αγαπημένε μου Τζουλιάνο,
Θέλεις να σου γράφω για σοβαρά πράγματα. Πολύ καλά. Αλλά ποια είναι τα «σοβαρά πράγματα» που θέλεις να διαβάζεις στα γράμματα μου; Εσύ είσαι ένα παιδί, και για τα παιδιά ακόμα και τα παιδικά πράγματα είναι πολύ σοβαρά, γιατί έχουν σχέση με την ηλικία τους, με τις εμπειρίες τους, με τις ικανότητες που απόκτησαν από την πείρα και τις σκέψεις τους. Κατά τα άλλα θέλω να μου δώσεις την υπόσχεση πως θα μου γράφεις κάτι κάθε πέντε μέρες. Θα είμαι πολύ ευχαριστημένος αν το κάνεις. Θα μου δείξεις έτσι ότι έχεις μεγάλη δύναμη θέλησης. Εγώ θα σου απαντώ πάντα (αν μπορώ) και πολύ σοβαρά.
Αγαπημένε μου, εγώ σε ξέρω μόνο από τα γράμματα σου και από όσα μου γράφουν για σένα οι μεγάλοι. Ξέρω ότι είσαι ένα καλό παιδί, αλλά γιατί δεν μου έγραψες κάτι για το ταξίδι σου στη θάλασσα; Πιστεύεις πως αυτό δεν ήταν κάτι σοβαρό; Το κάθε τι που σε αφορά είναι για μένα πολύ σοβαρό και με ενδιαφέρει πολύ. Ακόμα και τα παιχνίδια σου.

Σε φιλώ Αντόνιο

Γράμμα XXXVI

Μελέτησε την ιστορία

Αγαπητέ Ντέλιο,
Αισθάνομαι λίγο κουρασμένος και δεν μπορώ να σου γράψω πολύ.
Εσύ γράφε μου πάντα για όλα και επιπλέον για ότι σ’ ενδιαφέρει στο σχολείο. Νομίζω ότι η ιστορία σ’ αρέσει, όπως άρεσε και σε μένα όταν ήμουν στην ηλικία σου, γιατί αφορά τους ζωντανούς ανθρώπους, και όλα όσα αφορούν τους ανθρώπους, όσους περισσότερους γίνεται, όλους τους ανθρώπους του κόσμου και, εφόσον όλοι ενώνονται σε μια κοινωνία και εργάζονται και αγωνίζονται και καλυτερεύουν τους εαυτούς τους, δεν μπορεί παρά να σου αρέσουν περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα. Δεν είναι έτσι;

Σε αγκαλιάζω Αντόνιο

Γράμμα XLIII

Ο άφοβος σκαπανέας

Αγαπητή Τζούλια,
Μπορείς να πεις στον Ντέλιο ότι η είδηση που μου διαβίβασε με ενδιέφερε πολύ, γιατί ήταν σπουδαία και εξαιρετικά σοβαρή. Και όμως ελπίζω ότι κάποιος με λίγη κόλλα θα μπορέσει να επισκευάσει την απροσεξία του Τζουλιάνο, και ότι το καπέλο δεν θα γίνει για πέταμα.
Θυμάσαι στη Ρώμη πώς ο Ντέλιο πίστευε ότι μπορούσα να επισκευάσω όλα τα χαλασμένα πράγματα; Φυσικά, τώρα θα το έχει ξεχάσει. Έχει και αυτός την τάση να επιδιορθώνει; Αυτό κατά τη γνώμη μου θα ήταν θετική ένδειξη ότι έχει κλίση στις κατασκευές, μεγαλύτερη από το παιχνίδι παιδικών κατασκευών.

Κάνεις λάθος αν νομίζεις ότι εγώ από μικρός είχα λογοτεχνικές και φιλοσοφικές τάσεις, όπως μου έγραψες. Αντίθετα, ήμουν ένας άφοβος σκαπανέας και δεν έβγαινα από το σπίτι χωρίς να έχω μαζί μου λίγο στάρι και σπίρτα τυλιγμένα σε αδιάβροχο περίβλημα, για την περίπτωση που θα ‘βγαινα σε ένα ερημικό νησί όπου θα έπρεπε να αφεθώ στα δικά μου μέσα.
Έπειτα, ήμουν ένας ακούραστος κατασκευαστής πλεούμενων και καροτσιών και γνώριζα απ’ έξω όλη τη ναυτική ορολογία: η μεγαλύτερη επιτυχία μου ήταν όταν ένας ντόπιος κατασκευαστής μου ζήτησε το σχέδιο μιας έξοχης γολέτας με δύο καταστρώματα, γιατί ήθελε να την ξαναφτιάξει από λευκοσίδηρο. Ήμουν παθιασμένος μ’ αυτά τα αντικείμενα, γιατί στα επτά μου χρόνια είχα διαβάσει τον Ροβινσώνα και το Μυστηριώδες νησί .
Επίσης, πιστεύω ότι μια ζωή παιδική όπως πριν τριάντα χρόνια είναι κάτι το αδύνατο: σήμερα τα παιδιά όταν γεννιούνται είναι ήδη ογδόντα χρονών, όπως ο κινέζος Λάο-Τσε . Το ράδιο και το αεροπλάνο έχουν καταστρέψει για πάντα τον ροβινσωνισμό που γέμιζε τη φαντασία πολλών γενεών. Η ίδια η ανακάλυψη των παιδικών κατασκευών είναι ένδειξη του ότι το παιδί μεγαλώνει πνευματικά πολύ γρήγορα. Ο ήρωας του δεν μπορεί πλέον να είναι ο Ροβινσώνας, αλλά ο αστυνόμος ή ο επιστήμων κλέφτης, όπως τουλάχιστον συμβαίνει στη Δύση.

Αγαπημένη μου σε αγκαλιάζω με τα παιδιά
Αντόνιο

*Ο Λάο-Τσε έζησε τον 6ο αιώνα π.Χ., ήταν φιλόσοφος και δημιούργησε ένα είδος θρησκείας που ονομάστηκε ταοϊσμός. Γι’ αυτόν, η σοφία και η τέλεια ευεξία συνίστανται στην πλήρη απραξία. Με λίγα λόγια είναι η φιλοσοφία της γλυκιάς τεμπελιάς.

Γράμμα XLIV

Οι τρεις γίγαντες

Αγαπητή μου Τζούλια,
Στην αλληλογραφία μας μερικές φορές λείπει μια «ανταπόκριση» πραγματική και συγκεκριμένη. Αν σ’ αυτό προστεθεί το στοιχείο του χρόνου που κάνει να ξεχνάς αυτό που γράφτηκε προηγούμενα, η εντύπωση του καθαρού «μονόλογου» ενισχύεται.
Δεν νομίζεις; Θυμάμαι μια λαϊκή ιστοριούλα της Σκανδιναβίας: τρεις γίγαντες ζουν στη Σκανδιναβία, μακριά ο ένας από τον άλλο όπως τα ψηλά βουνά. Ύστερα από χιλιάδες χρόνια σιωπής, ο πρώτος απ’ αυτούς φωνάζει στους άλλους δύο: «Ακούω να μουγκρίζει μια αγέλη αγελάδων!» Ύστερα από τριακόσια χρόνια, ο δεύτερος γίγαντας επεμβαίνει: «Και εγώ άκουσα το μουγκρητό», και ύστερα από άλλα τριακόσια χρόνια ο τρίτος απ’ αυτούς τους εκμυστηρεύεται: «Αν συνεχίσετε να κάνετε τόση φασαρία εγώ θα φύγω.»
Έτσι που λες: Φυσάει ένας σορόκος που σε κάνει να νομίζεις πως είσαι μεθυσμένος.
Αγαπημένη μου, σε αγκαλιάζω τρυφερά μαζί με τα παιδιά μας.

Αντόνιο

ΥΓ.Η ανάρτηση αφιερώνεται στους  Α. και Κ.με τη συντροφική μου αγάπη
Τα αποσπάσματα είναι παρμένα από το ομώνυμο βιβλίο των εκδόσεων Σύγχρονη Εποχή 1991 ©
 redflecteur

Η χώρα της Lidl

Αλέξης Ζακυνθινός

Το ξεπούλημα της Πορτογαλίας άφησε πίσω του Πολίτες ερείπια, καθώς επίσης μία χώρα υπό την κατοχή των βιομηχανικών και λοιπών γερμανικών επιχειρήσεων – η κατάργηση των λαών και η αντικατάσταση τους, από τη δικτατορία των εκλεκτών    

.

«Ο νεοφιλελευθερισμός καθορίζει σταδιακά όλες τις δυτικές κοινωνίες – ενώ είναι κάτι περισσότερο από μία απλή οικονομική πολιτική. Πρόκειται ουσιαστικά για μία ιδεολογία, η οποία ρυθμίζει εκ νέου τις σχέσεις του κράτους και της οικονομίας – με στόχο τον επανακαθορισμό της συνολικής σκέψης, η οποία αλλάζει ριζικά όλους τους τομείς της ζωής, καθώς επίσης τους ανθρώπους, με μοιραίες συνέπειες για τη Δημοκρατία.

Όλες οι σφαίρες και οι πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, εξετάζονται από την πλευρά της νεοφιλελεύθερης οικονομικής άποψης, μετρούμενες από αυτήν: η πολιτική, το Δίκαιο, η κουλτούρα, η παιδεία, η οικογένεια και οι ρόλοι των δύο φύλων.

Στα πλαίσια αυτά, το παλαιό ευρωπαϊκό ιδεώδες του πολιτικού ανθρώπου (homo politicus), αντικαθίσταται από τον οικονομικό άνθρωπο (homo economicus) – ο οποίος γίνεται κατανοητός ως ανθρώπινος πόρος, σαν «ανθρώπινο κεφάλαιο» καλύτερα, το οποίο πρέπει συνεχώς να καλυτερεύει την ανταγωνιστικότητα του.

Με τον τρόπο αυτό ο λαός, ως η συνένωση των Πολιτών και το θεμέλιο της Δημοκρατίας καταργείται,αντικαθιστάμενος από την κυριαρχία των εκλεκτών – κυρίως από τη δικτατορία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Παρά τις συνεχείς οικονομικές και χρηματοπιστωτικές κρίσεις δε, εάν όχι με τη βοήθεια τους, η σταδιακή νεοφιλελεύθερη βαθιά διάβρωση των κοινωνιών μας συνεχίζεται ασταμάτητα – μεταξύ άλλων μέσω της αναπροσαρμογής του εργατικού Δικαίου, καθώς επίσης του εκπαιδευτικού συστήματος».

.

Άρθρο

Η ευρωπαϊκή περιφέρεια, εντός ή εκτός της Ευρωζώνης, μετατρέπεται σταδιακά σε μία περιοχή χαμηλού εργατικού κόστους, με τους Πολίτες της σκλάβους χρέους – προς όφελος κυρίως των βιομηχανικών και λοιπών επιχειρήσεων της Γερμανίας.

Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται εν πρώτοις από τη «διάσωση» της Πορτογαλίας, εκ μέρους της Τρόικας – από μία χώρα που η συντηρητική της κυβέρνηση εφάρμοσε με ακρίβεια, καθώς επίσης με απόλυτη συνέπεια το πρόγραμμα που της δόθηκε, ξεπουλώντας μεταξύ άλλων το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας της (άρθρο: Το ευρωπαϊκό monopoly).

Ειδικότερα η Πορτογαλία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, τήρησε πιστά τη διαδικασία των αποκρατικοποιήσεων, περιόρισε ριζικά τις δημόσιες δαπάνες, μεταρρύθμισε την αγορά εργασίας έτσι ώστε να καταστεί ευέλικτη, μείωσε τους μισθούς και τις συντάξεις, αύξησε κατακόρυφα τη φορολογία και ενίσχυσε σημαντικά τους εισπρακτικούς μηχανισμούς της – χωρίς καμία αντίρρηση ή καθυστέρηση. Εύλογα λοιπόν ο σκιώδης γερμανός καγκελάριος εγκωμίαζε ανέκαθεν την κυβέρνηση της – ισχυριζόμενος πως η χώρα βρίσκεται σε καλό δρόμο, ενώ οι προσπάθειες των Πολιτών της αποδίδουν καρπούς.

Πράγματι, η Πορτογαλία εγκατέλειψε επίσημα το μηχανισμό στήριξης το 2014, ενώ το Φεβρουάριο του 2015 εξόφλησε πρόωρα τα δάνεια του ΔΝΤ. Εν τούτοις, οι μεγαλύτεροι εργοδότες της χώρας είναι πλέον οι γερμανικές επιχειρήσεις – γεγονός που αναγκάζει πολλούς να αναρωτηθούν, εάν οι Γερμανοί βρίσκουν καλύτερες συνθήκες στην Πορτογαλία ή εάν έχει κάποια σχέση με την πολιτική της Τρόικας.

Πόσο μάλλον όταν οι επικριτές της Τρόικας θεωρούν πως ο ισολογισμός των οικονομικών εξελίξεων στην Πορτογαλία είναι αρνητικός, θέτοντας την παρακάτω δυσάρεστη ερώτηση:

«Εάν το φάρμακο, το οποίο υποχρεώθηκαν να πιούν οι χώρες που βυθίστηκαν στην κρίση εκ μέρους της γερμανικής κυβέρνησης, καθώς επίσης της Τρόικας, έχει καταστροφικές παρενέργειες ακόμη και στον πιο υποδειγματικό μαθητή, στην Πορτογαλία, μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσει κανείς τη συνταγή;«.

Στα πλαίσια αυτά οι ίδιοι οι Γερμανοί, οι οποίοι συνδυάζουν με έναν απίστευτο τρόπο τόσο το καλό, όσο και το κακό στη συμπεριφορά τους, διενέργησαν μία τηλεοπτική έρευνα στην Πορτογαλία, αναζητώντας την αλήθεια. Τα αποτελέσματα της έρευνας φαίνονται σε ένα ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε πρόσφατα, με τον τίτλο «Ξεπούλημα στην Πορτογαλία» (πηγή) – τεκμηριώνοντας πως η χώρα είναι πλέον υπό γερμανική κατοχή, κάτω από την πρωσική μπότα, χωρίς καμία δυνατότητα να ανακτήσει την εθνική της ανεξαρτησία.

.

Το ντοκιμαντέρ

Μεγάλες βιομηχανικές μονάδες έχουν εγκατασταθεί στην Πορτογαλία, όπως η Bosch και η Volkswagen,πληρώνοντας μισθούς πείνας, στο 1/4 των γερμανικών (περί τα 500-600 € μικτά) – παράγοντας μηχανήματα και αυτοκίνητα, τα οποία στη συνέχεια εξάγουν στη Γερμανία!

Φυσικά με τον τρόπο αυτό πιέζονται αντίστοιχα οι υψηλοί μισθοί των γερμανών εργαζομένων, οι οποίοι είναι πάντα μεγαλύτεροι από τους βασικούς, αποδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο τη δυναμική του νεοφιλελευθερισμού – καθώς επίσης τις μεθόδους που χρησιμοποιεί για την επιβολή του. Οι κατώτατοι μισθοί σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης φαίνονται στο επόμενο γράφημα – με την Πορτογαλία να ακολουθεί την Ελλάδα, τη συγκεκριμένη ημερομηνία (1.1.2015).

.

Επεξήγηση γραφήματος: Ελάχιστες αμοιβές (κατώτατοι μισθοί) στις χώρες της Ευρωζώνης την 1 Ιανουαρίου του 2015, σε € μηνιαία.

.

Το πλέον εντυπωσιακό όμως είναι το ότι, η Πορτογαλία αποκαλείται ως «η χώρα της Lidl», αφού η αλυσίδα Σούπερ Μάρκετ είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης, διαθέτοντας περί τα 220 καταστήματα. Φυσικά δεν μπορεί να την ανταγωνισθεί κανείς, αφού διαθέτει συνολικά πάνω από 10.000 καταστήματα σε 28 χώρες – έχοντας τη δυνατότητα να υιοθετεί μία «τιμολογιακή πολιτική dumping» στα κράτη που πρωτοεισέρχεται, με αποτέλεσμα να χρεοκοπούν οι τοπικές αλυσίδες.

Η πολιτική τώρα που εφαρμόζει η επιχείρηση στην Πορτογαλία, σύμφωνα πάντοτε με το ντοκιμαντέρ, είναι κάτι περισσότερο από ληστρική, όσον αφορά τους εργαζομένους – οι οποίοι αρνούνταν ακόμη και να εμφανισθούν στην τηλεόραση, φοβούμενοι την απόλυση τους. Σε γενικές γραμμές δε απαγορεύεται να μιλούν για το χώρο ή μέσα στο χώρο εργασίας τους, εάν δεν θέλουν να βρεθούν ξαφνικά στο δρόμο – χωρίς αποζημίωση, καθώς επίσης με μία πολύ εύκολη διαδικασία.

Η εικόνα που ακολουθεί διακωμωδεί ακριβώς αυτές τις συνθήκες – τόσο τη σιωπή που επιβάλλεται στους εργαζομένους, όσο και τη θέση τους απέναντι στους Γερμανούς πλέον εργοδότες τους, στην κατεχόμενη Πορτογαλία. Σε μία χώρα λοιπόν που δεν αντιστάθηκε καθόλου στην Τρόικα, που οι κυβερνήσεις της λειτούργησαν συναινετικά, καθώς επίσης που λεηλατήθηκε όσο καμία άλλη στον πλανήτη, χωρίς την παραμικρή αντίρρηση.

.

.

Περαιτέρω η Lidl, από την οποία ψωνίζουν πλέον πάρα πολλοί Έλληνες, λόγω των φθηνών τιμών, καθώς επίσης των μεγάλων προβλημάτων των άλλων αλυσίδων (ιδίως της Βερόπουλος και της Μαρινόπουλος), αδιαφορώντας ουσιαστικά για τη γερμανική της προέλευση, έχει χωρίσει τους εργαζομένους της στην Πορτογαλία σε τρεις βασικές κατηγορίες: στην κόκκινη, στην πορτοκαλί και στην πράσινη (όπως τα φανάρια στους δρόμους).

Στην κόκκινη καταχωρούνται αυτοί που είναι προς άμεση απόλυση, στην πορτοκαλί οι επόμενοι υποψήφιοι, ενώ στην πράσινη όλοι οι υπόλοιποι – με κριτήριο το εάν μιλούν ή όχι, εάν διαμαρτύρονται, εάν δουλεύουν παραπάνω ώρες χωρίς υπερωρίες ή/και χωρίς διαλείμματα κοκ. Λέγεται δε πως παρακολουθούνται ακόμη και στα αποδυτήρια ή στις καντίνες φαγητού από κρυφές κάμερες, όπως είχε τεκμηριωθεί κάποτε στα γερμανικά καταστήματα αλυσίδων – έτσι ώστε να κρίνεται σωστά η συμπεριφορά τους.

.

Η Ελλάδα

Στον επόμενο πίνακα τώρα φαίνονται οι ελάχιστοι μισθοί σε διάφορες χώρες, σε € μηνιαία – το 2008, το 2014, καθώς επίσης το 2015 (τρείς πρώτες στήλες). Στην τέταρτη στήλη αναγράφεται η διαφορά τους το 2015, σε σχέση με το 2008 – όπου η μοναδική χώρα που έχουν μειωθεί (-14%) είναι η Ελλάδα! Στην τελευταία στήλη αναφέρεται το μερίδιο των εργαζομένων με τη βασική αμοιβή, στο σύνολο τους, το 2010 – στην Ελλάδα το 51% των συνολικών εργαζομένων αμειβόταν με τον ελάχιστο μισθό (σήμερα είναι πολύ περισσότερο).

.

.

Περαιτέρω, οφείλει κανείς να εξάγει συμπεράσματα, σε σχέση με το τι θα είχε πράγματι συμβεί, εάν η Ελλάδα είχε εφαρμόσει επακριβώς όλα τα μνημόνια, όπως η Πορτογαλία – έτσι ώστε να μην κρίνει θεωρητικά, αλλά με βάση την υφιστάμενη εμπειρία.

Πρέπει βέβαια να λάβει υπ’ όψιν πως το δημόσιο χρέος της Πορτογαλίας διπλασιάστηκε σε σχέση με το 2008 (από 71,7% του ΑΕΠ στο 130,2% το 2014) –  παρά το ότι ξεπούλησε τα πάντα, έκλεισαν οι δικές της επιχειρήσεις που δεν εξαγοράσθηκαν από Γερμανούς, ενώ εγκαταστάθηκαν παντού οι γερμανικές.

Εκτός αυτού, με κριτήριο την Πορτογαλία δεν είναι δύσκολο να προβλεφθεί το μέλλον της Ελλάδας που θα ξεκινήσει μετά την ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου – με το οποίο δρομολογούνται επίσης όλες οι αλλαγές που δεν έγιναν με τα δύο προηγούμενα.

Σημαντικότερος σταθμός δε θεωρείται η ψήφιση του ασφαλιστικού η οποία, εάν πράγματι συμβεί, θα επικυρώσει τη συμφωνία των Ελλήνων στη σκλαβιά και στην κατοχή της χώρας τους – οπότε προβλέπεται πως θα εκτιναχθούν οι τιμές των μετοχών των τραπεζών, αφού ακριβώς αυτό υποθέτω πως περιμένουν οι ξένοι κερδοσκόποι, για να εισβάλλουν μαζικά στην Ελλάδα.

.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, αυτή είναι η μοίρα όλων εκείνων των χωρών που δεν χρεοκοπούν, επιλέγοντας τη διάσωση τους από τους διεθνείς οργανισμούς – όπως στο παράδειγμα της Τουρκίας ή της Βραζιλίας, οι οικονομίες των οποίων άνθισαν για ένα χρονικό διάστημα μετά την εισβολή των ξένων, ενώ σήμερα καταρρέουν.

Βασικό οικονομικό κριτήριο εν προκειμένω είναι το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών το οποίο, αφού γίνει πλεονασματικό μετά τις αποκρατικοποιήσεις, ακολουθεί στη συνέχεια αρνητική πορεία – αφού τα κέρδη των ξένων επιχειρήσεων που κυριαρχούν φορολογούνται με διάφορα τεχνάσματα στις χώρες από τις οποίες προέρχονται, τα ξένα κεφάλαια φεύγουν κοκ.

Αυτό που παραμένει σε όλα αυτά τα κράτη είναι οι χαμηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι σε συνθήκες πραγματικής σκλαβιάς, καθώς επίσης οι τυπικές «κυβερνήσεις πιόνια» – ενώ η μεσαία τάξη εξαφανίζεται εντελώς, με αποτέλεσμα οι κοινωνίες να χαρακτηρίζονται από μία πολύ μικρή εγχώρια ελίτ, καθώς επίσης από στρατιές δούλων, οι οποίοι αμείβονται με μισθούς που τους εξασφαλίζουν την οριακή επιβίωση τους.

Οι μοίρα των άλλων θυμάτων του νεοφιλελευθερισμού βέβαια που επιλέγουν τη στάση πληρωμών όπως, για παράδειγμα, της Αργεντινής (άρθρο), δεν είναι ρόδινη, αφού τοποθετούνται στο στόχαστρο της διεθνούς συμμορίας – αν και ορισμένα, όπως η Ισλανδία, καταφέρνουν να διαφύγουν, διαθέτοντας έναν ώριμο και αποφασισμένο λαό, ο οποίος είναι πρόθυμος να υπομείνει τα πάντα, για να υπερασπίσει την ελευθερία, καθώς επίσης την εθνική του κυριαρχία.

Μπορεί αλήθεια η Ελλάδα; Ασφαλώς μπορεί, κατά την άποψη μου. Το πρόβλημα είναι μόνο εάν θέλει να το επιχειρήσει, να πολεμήσει δηλαδή, χωρίς να φοβάται τις συνέπειες – οι οποίες είναι πράγματι εξαιρετικά επώδυνες, κάτι περισσότερο από οδυνηρές, για το πρώτο χρονικό διάστημα.

Αλέξης Ζακυνθινός, Senior Analyst (Geopolitics)

πηγή:

http://www.analyst.gr

 anhsyxia.wordpress.com

Νέα Δημοκρατία – Άντε και καλή ψυχή!

Πιτσιρίκος



Με μεγάλη επιτυχία διεξήχθησαν οι εσωκομματικές εκλογές στην Νέα Δημοκρατία, για την ανάδειξη νέου προέδρου του κόμματος, αφού αυτή τη φορά κατάφεραν και να ψηφίσουν και να βγάλουν αποτελέσματα.

Στις εκλογές ψήφισαν οι μισοί από αυτούς που είχαν ψηφίσει στις εσωκομματικές εκλογές του 2009, αλλά, αν κρίνουμε από τις ηλικίες αυτών που ψήφισαν σήμερα, αυτοί που δεν πήγαν να ψηφίσουν έχουν πεθάνει, οπότε έχουν μια πολύ καλή δικαιολογία και δεν πρέπει να τους κατηγορήσουμε για αδιαφορία.

Οι υπερήλικες ψηφοφόροι ανέδειξαν πρώτο τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη και δεύτερο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, οι οποίοι θα αναμετρηθούν στον επόμενο γύρο, οπότε θα πάνε να ψηφίσουν ακόμα λιγότεροι οπαδοί του κόμματος, αφού μεσολαβούν οι γιορτές και πολλοί θα τα τινάξουν σαβουρώνοντας γαλοπούλες, κουραμπιέδες και μελομακάρονα.

Πάντως, με τόσο ηλικιωμένους ψηφοφόρους ήταν λογικό να βγει πρώτος ο Μεϊμαράκης -που ήταν ο πιο ηλικιωμένος υποψήφιος-, γιατί, αν είσαι 90 χρονών, οι 40άρηδες και οι 50άρηδες σου φαίνονται τρελόπαιδα.

Ο προσωρινός πρόεδρος του κόμματος, Γιάννης Πλακομουνιωτάκης, δήλωσε πως οι νεοδημοκράτες πήραν την τύχη της Νέας Δημοκρατίας στα χέρια τους, αλλά αν κρίνουμε από τις ηλικίες αυτών που ψήφισαν, οι νεοδημοκράτες δεν πήραν την τύχη της Νέας Δημοκρατίας στα χέρια τους αλλά στον τάφο τους.

Ο πραγματικός νικητής των εκλογών στη Νέα Δημοκρατία είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος εκτέλεσε την αποστολή που του είχαν αναθέσει να ψηφίσει το τρίτο Μνημόνιο -που δεν μπορούσε να περάσει η κυβέρνηση Σαμαρά-, και θα δώσει τώρα την σκυτάλη στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Νέας Δημοκρατίας, για να ψηφίσει και το τέταρτο Μνημόνιο.

Πάντως, είναι πάρα πολύ αστείο να λέγεται ένα κόμμα «Νέα Δημοκρατία» και οι ψηφοφόροι του να είναι έτοιμοι για καλή ψυχή.

Καλή Ψυχή θα έπρεπε να λέγεται η Νέα Δημοκρατία.

pitsirikos

Το μανιφέστο της χαμένης γενιάς

Σερένα Νομικού

Η κατάσταση στην Ευρώπη θυμίζει τη Μεγάλη Ύφεση του 1929, όπου οι νέοι σαπίζουν και σκουριάζουν σε μία θέση αναμονής, δεν έχουν προοπτικές, δεν μπορούν να δημιουργήσουν οικογένεια και κρύβονται στους γονείς τους

«Εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει να μείνουμε ενωμένοι απέναντι στην τρομοκρατία. Εμείς οι Ευρωπαίοι θα τα καταφέρουμε με το προσφυγικό. Εμείς οι Ευρωπαίοι θα αντιμετωπίσουμε με επιτυχία την οικονομική κρίση. Εμείς οι νέοι είμαστε η Ευρώπη«.

Με το παραπάνω μανιφέστο απευθύνεται στους νέους ένα γερμανικό περιοδικό (Νέον), θέλοντας να τους πείσει πως είναι όλοι Ευρωπαίοι, με μία κοινή ταυτότητα και με ένα κοινό μέλλον. Τους προειδοποιεί επίσης πως είναι πάρα πολλοί αυτοί που βρίζουν την Ευρώπη. Που τη θέτουν σε αμφισβήτηση. Ισχυρίζεται δε ότι, δεν πρέπει να το επιτρέψουν οι νέοι, επειδή καμία άλλη γενιά ανθρώπων μέχρι σήμερα δεν ωφελήθηκε από την Ευρώπη, περισσότερο από τη σημερινή!
Κατά το περιοδικό, τα προνόμια των νέων είναι πως χρησιμοποιούν σε δεκαεννέα χώρες το ίδιο νόμισμα, ότι μπορούν να μετακινούνται ελεύθερα παντού και πως έχουν τη δυνατότητα να εργάζονται σε όποια χώρα της Ευρώπης θέλουν. Είναι όμως έτσι;

Θα ήταν πιθανότατα, εάν το ευρώ δεν δημιουργούσε τα γνωστά προβλήματα μεταξύ των κρατών ή εάν έβρισκαν δουλειές στις χώρες τους. Η ανεργία των νέων στην Ισπανία και στην Ελλάδα ξεπερνάει το 50%, το ίδιο στην Ιταλία, ενώ το 25% στη Γαλλία δεν έχουν μία θέση εργασίας ή είναι εντελώς ανειδίκευτοι. Όσο για τους πάμπτωχους Πορτογάλους που μεταναστεύουν μαζικά, υποφέρουν κάτω από τη μπότα των γερμανικών εταιριών που έχουν υπό κατοχή τη χώρα τους, χωρίς να μπορούν καν να μιλήσουν (άρθρο).

Πάνω από το 25% των νέων κάτω των 18 ετών στην Ευρώπη απειλούνται από τη φτώχεια: σχεδόν 26.000.000 (πηγή). Όταν δε οι νέοι αυτοί βρουν δουλειά, τότε είναι συνήθως ορισμένου χρόνου, επισφαλής ή κακοπληρωμένη. Ακόμη χειρότερα, η κατάσταση στην Ευρώπη θυμίζει τη Μεγάλη Ύφεση του 1929, όπου μία χαμένη γενιά σαπίζει και σκουριάζει σε μία θέση αναμονής, δεν έχει προοπτικές, δεν μπορεί να δημιουργήσει οικογένεια και κρύβεται σιωπηλή στα σπίτια των γονιών της.
Μπορεί λοιπόν να «πουλήσει» κανείς ως προνόμιο σε αυτούς τους ανασφαλείς, πανικοβλημένους νέους ανθρώπους που νοιώθουν άχρηστοι, το νόμισμα που δεν έχουν στην τσέπη τους και την ελεύθερη μετακίνηση για να εργαστούν εκεί που δεν υπάρχουν δουλειές; Πολύ δύσκολα, όσο και να το επιθυμεί.

«Εάν επιτρέψεις να καταστραφεί η Ευρώπη, τότε ενεργείς ενάντια στα συμφέροντα σου», προειδοποιεί το περιοδικό. Ποιά συμφέροντα αλήθεια; Δεν πρόκειται μόνο για βαριές υποχρεώσεις και για καθήκοντα; Για βουνά χρεών που θα πληρωθούν από τις επόμενες γενιές, για εκατομμύρια δύστυχους μετανάστες που πρέπει να αφομοιωθούν, για ηλικιωμένους που παίρνουν πια τις συντάξεις τους από τους νέους;

Είναι πολλά τα λάθη που έχουν κάνει οι προηγούμενες γενιές και ειδικά οι πολιτικοί. Απελευθέρωσαν το τραπεζικό θηρίο, παρέδωσαν τα ηνία στις αγορές, υπερχρέωσαν τα κράτη, ανάγκασαν τους ανθρώπους σε μία πολιτική λιτότητας για να σωθούν οι τράπεζες, μετέτρεψαν τα Πανεπιστήμια σε χώρους μαζικής παραγωγής, κατέστρεψαν το κοινωνικό κράτος, ξεπούλησαν τις δημόσιες περιουσίες, διέφθειραν τους πάντες και τόσα πολλά άλλα, που είναι αδύνατον να απαριθμήσει κανείς. Το χειρότερο από όλα, διέλυσαν κυριολεκτικά μία ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων, η οποία δεν βλέπει καμία προοπτική για το μέλλον της.

Είναι πολύ δύσκολο λοιπόν να πείσουν αυτά τα μανιφέστα ανθρώπους που έχουν το συναίσθημα πως είναι αναλώσιμοι, περιττοί στην κοινωνία και που νοιώθουν ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική για το μέλλον τους. Νέους που μένουν ακόμη στα σπίτια των γονιών τους, επειδή δεν βρίσκουν κάποια δουλειά που να τους επιτρέπει να ζήσουν μόνοι τους. Νέους που φοβούνται να αντιμετωπίσουν τη ζωή, που δεν έχουν όνειρα, ούτε ελπίδες.

Όταν δε οι νέοι αυτοί άνθρωποι βλέπουν πως η τελευταία τους ελπίδα, τα αριστερά πολιτικά κόμματα είναι ακόμη χειρότερα, ανίκανα και διεφθαρμένα, πλημμυρισμένα στο ψέμα, στην εξουσιομανία, στην ανηθικότητα και στην ανεντιμότητα, τότε η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο.

Προβλέπει όμως αλήθεια κανείς μία επανάσταση ή, έστω, μία συλλογική εξέγερση των νέων; Δυστυχώς όχι, κανένας και πουθενά στην Ευρώπη. Η αιτία είναι απλούστατη: όταν δεν υπάρχουν όνειρα, όταν δεν διαφαίνονται προοπτικές, όταν επικρατεί ο φόβος και η ανασφάλεια για το μέλλον, δεν βγαίνει κανένας στους δρόμους.

Αντίθετα, κατεβαίνει όλο και πιο βαθιά στο υπόγειο του, κλείνει τις πόρτες, κρύβεται και αποστασιοποιείται από τα πάντα, νοιώθοντας πως μόνο έτσι θα επιβιώσει. Δεν εξοργίζεται, δεν διαμαρτύρεται και δεν απαιτεί απολύτως τίποτα, εκτός από λίγη τροφή, νερό και την ησυχία του.

ΥΓ: Κανένας και καμία δεν περίμενε ποτέ πως η αριστερά θα δολοφονούταν στην Ελλάδα, με τέτοιο αποτρόπαιο τρόπο, από έναν νεαρό άνδρα. Από έναν μητροκτόνο που θυσίασε στο βωμό των φιλοδοξιών του τους αγώνες εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρη την Ευρώπη, χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό. Το έγκλημα αυτό είναι μεγαλύτερο από οτιδήποτε άλλο, ενώ θα συνοδεύει τον ίδιο και την Ελλάδα για πάντα.
πηγή:
http://www.analyst.gr/2015/12/14/to-manifesto-tis-zamenis-genias/