Όποιος είναι έτοιμος να ανταλλάξει
την ουσιαστική ελευθερία
με λίγη προσωρινή ασφάλεια,
δεν αξίζει ούτε την ασφάλεια,
ούτε την ελευθερία
Βενιαμiν Φραγκλiνος,
ένας εκ των «ιδρυτικών πατέρων» των ΗΠΑ
Πρόσφατα, ανακοινώθηκε η υποχρεωτική χρήση ηλεκτρονικού χρήματος για πάσης φύσεως αγορές και δοσοληψίες, αρχής γενομένης από το 2016.
Το νομοσχέδιο δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς ήδη το Μάιο ο Βαρουφάκης αποκάλυπτε (ευθαρσώς!) πως κατά τη διάρκεια των «διαπραγματεύσεων» είχε προσφέρει στους Ευρωπαίους τη θέσπιση υποχρεωτικών ηλεκτρονικών συναλλαγών στην Ελλάδα ως ένα από τα ανταλλάγματα για τη διαγραφή χρέους. Και εάν ο ίδιος βρίσκεται προς το παρόν στο περιθώριο (όχι για πολύ απ’ ότι καταλαβαίνουμε) οι «ιδέες» που εξέφρασε υλοποιούνται από την κλαίουσα και ανανήψασα αριστερή κυβέρνηση. Απλούστατα γιατί δεν είναι δικές του «ιδέες», αλλά στρατηγικός στόχος της παγκόσμιας ελίτ, στα πλαίσια της λεγόμενης οικονομικής διακυβέρνησης.
Το σχέδιο προωθείται υπό τη γνωστή επιχειρηματολογία σχετικά με την «πάταξη της φοροδιαφυγής», την πάταξη του «μαύρου χρήματος» και των οικονομικών δοσοληψιών πάσης φύσεως εγκληματικών οργανώσεων. Και όλως τυχαίως πραγματώνεται μέσα σ’ ένα καθεστώς επιβεβλημένων κεφαλαιακών ελέγχων που εκ των πραγμάτων περιορίζουν τη δυνατότητα συναλλαγών με τη χρήση απτού χρήματος. Ελλείψει ρευστού στα χέρια των αγοραστών, το εμπόριο εξωθείται στη χρήση του ηλεκτρονικού χρήματος δια μέσω των καρτών και των μηχανημάτων POS, των οποίων η ποσότητα αυξάνεται διαρκώς. Είναι βάσιμο, λοιπόν, να θεωρήσουμε πως η επιβολή των κεφαλαιακών ελέγχων είχε ως έναν από τους ανομολόγητους στόχους της και την εμπέδωση του ηλεκτρονικού χρήματος σε έναν κοινωνικό χώρο όπου η χρήση του ήταν εξαιρετικά περιορισμένη στην καθημερινότητα των ανθρώπων, σε σχέση πάντα με άλλα κράτη της βορειοδυτικής Ευρώπης. Είναι σύνηθες σε κράτη όπως η Ολλανδία ή η Σουηδία το να πληρώνεις ένα πακέτο τσιγάρα ή ακόμη και τσίχλες με τη χρήση της τραπεζικής κάρτας. Είναι πολύ «μπροστά» τα πράγματα εκεί. Στην Ελλάδα, όμως, αλλά και ευρύτερα στον Ευρωπαϊκό νότο τέτοια νοοτροπία δεν υπάρχει. Στην Ιταλία, για παράδειγμα, υπολογίζεται πως 7,5 εκατομμύρια κόσμου δεν έχει καν τραπεζικούς λογαριασμούς και αρνείται ακόμη και να τους αποκτήσει. Είναι σαφές, πως «οικονομική διακυβέρνηση» δεν γίνεται σ’ αυτές τις συνθήκες και πως η κατάλληλη νοοτροπία θα πρέπει να επιβληθεί βιαίως και μέσα σε καθεστώς δήθεν «εκτάκτου ανάγκης».
Το ζήτημα δεν περιορίζεται μόνο στον Ελλαδικό χώρο. Αποτελεί παγκόσμια «τάση» η οποία έχει επιταθεί καθ’ όλο το τρέχον έτος. Σαν πρώτο βήμα, κράτη όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ρωσία, η Ισπανία, το Μεξικό, η Ουρουγουάη, η Γαλλία έχουν ήδη περιορίσει αρκετά το ποσό των συναλλαγών που επιτρέπεται να πραγματοποιούνται με μετρητά. Επί πλέον, με το πέρας της φετινής συνάντησης της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ τον περασμένο Ιούνιο (ελάχιστα πριν την επιβολή των κεφαλαιακών ελέγχων και τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος), είχε «διαρρεύσει» πως μία από τις αποφάσεις ήταν το τέλος του χρήματος στη φυσική του μορφή. Πρόκειται για παλαιό όνειρο των απανταχού τραπεζιτών που πλέον βρίσκεται στην τελική ευθεία υλοποίησής του. Ο λόγος είναι απλός. Εάν εξαφανιστεί το απτό χρήμα και η παραμικρή συναλλαγή του καθενός πραγματοποιείται υποχρεωτικά μέσω τραπεζικού λογαριασμού άμεσα εποπτευόμενου από την κυβέρνηση, επέρχεται ο ολοκληρωτικός έλεγχος των πάντων αλλά και η δυνατότητα κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας (τοπικά και παγκόσμια) σε πραγματικό χρόνο με «επιστημονικές» μεθόδους. Κεντρικός οικονομικός σχεδιασμός, η έκταση του οποίου θυμίζει, διόλου τυχαία, καθεστώτα κομμουνιστικού – Σοβιετικού τύπου, όπου η απόπειρα ελέγχου του συνόλου των παραγωγικών δραστηριοτήτων υπό την καθοδήγηση του κράτους βρισκόταν στον πυρήνα της ιδεολογίας τους – για το «καλό» του συνόλου βεβαίως. Μόνο που πλέον οι «φωστήρες» του κόμματος αντικαθίστανται από τους «φωστήρες» των οικονομολόγων και των τεχνοκρατών τραπεζικών υπαλλήλων.
Ας παρατηρήσουμε, όμως, λίγο καλύτερα τη σχετική προπαγάνδα που αναπτύσσεται.
Τον περασμένο Μάιο ο Γερμανός οικονομολόγος Peter Bofinger, μέλος του Γερμανικού Συμβουλίου Σοφών της Οικονομίας, δήλωνε στο Spiegel ότι «τα νομίσματα είναι ξεπερασμένα και το μόνο που κάνουν είναι να περιορίζουν τις δυνατότητες των κεντρικών τραπεζών… Με τις σημερινές τεχνικές δυνατότητες τα νομίσματα είναι στην πραγματικότητα ένας αναχρονισμός. Εάν καταργηθούν, η αγορά μαύρης εργασίας και η αγορά των ναρκωτικών θα εξαφανιστούν… Επιπρόσθετα θα είναι ευκολότερο για τις κεντρικές τράπεζες να επιβάλλουν τη νομισματική πολιτική τους...».
Ο Willem Buiter, επικεφαλής οικονομολόγος της Citigroup είπε πως «...θα πρέπει να δούμε το κόστος που έχει η ανωνυμία του χρήματος στην κοινωνία. Παρ’ όλο που δεν μπορεί να αποδειχθεί αυστηρά, το πιθανότερο είναι πως η παραοικονομία και οι εγκληματικές οργανώσεις είναι οι μεγαλύτεροι χρήστες του φυσικού νομίσματος…».
Ο γνωστός «φιλάνθρωπος» και επί σειρά ετών πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου Bill Gates, δια μέσω του ιδρύματός του (Bill & Melinda Gates Foundation), δήλωσε ότι: «…Η τεχνολογία υπάρχει. Το μόνο ζήτημα είναι να την χρησιμοποιήσουμε ώστε όλοι να επωφεληθούμε από έναν κόσμο χωρίς έγκλημα και χωρίς ανωνυμία…». Και παρακάτω: «...Επειδή υπάρχει ισχυρή ζήτηση τραπεζικών υπηρεσιών μεταξύ των φτωχών και επειδή οι φτωχοί στην πραγματικότητα είναι μια επικερδής πελατειακή βάση, επιχειρηματίες στις αναπτυσσόμενες χώρες κάνουν καταπληκτική δουλειά η οποία θα μεταλαμπαδευτεί και στις ανεπτυγμένες χώρες συν τω χρόνο…». Αυτό στο οποίο αναφέρεται είναι η δράση ενός δικτύου μη κυβερνητικών οργανώσεων (NGOs), τραπεζών και τηλεπικοινωνιακών οργανισμών σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας (π.χ. Νιγηρία, Πακιστάν) στο να επεκταθεί η χρήση της κινητής τηλεφωνίας με κύριο στόχο τις ηλεκτρονικές πληρωμές. Οι λεγόμενες «αναπτυσσόμενες» χώρες δεν χρειάζεται να περάσουν και οι ίδιες τις «παιδικές ασθένειες» των ανεπτυγμένων χωρών. Θα πάνε κατευθείαν στο επιθυμητό μοντέλο, σε αντίθεση με τις «ανεπτυγμένες» χώρες οι οποίες θα το εισαγάγουν σιγά σιγά. Το ίδρυμα Gates έχει επενδύσει πολλά σε τηλεπικοινωνιακές εταιρείες που επεκτείνουν τη χρήση των ασύρματων επικοινωνιών και συνεργάζεται με την Παγκόσμια Τράπεζα στη «συλλογή οικονομικών δεδομένων» μεταξύ των φτωχών της Αφρικής. Εννοείται πως οι φτωχοί είναι «επικερδής πελατειακή βάση». Κατ’ αρχήν είναι… περισσότεροι! Κατά δεύτερον οι περιοχές αυτές του πλανήτη έχουν υποστεί τόσο άγρια εκμετάλλευση, τόσο έχει διαβρωθεί ο κοινωνικός τους ιστός από τους αποικιακούς πολέμους, τις εμφύλιες διαμάχες (πάντα υποστηριζόμενες από τη Δύση), τις αρρώστιες και το λιμό, ώστε εάν τους δωθεί μια «ελπίδα» ανάνηψης ακολουθώντας απευθείας το τελικό επιθυμητό μοντέλο των ίδιων των θυτών τους, είναι βέβαιο πως θα το αγκαλιάσουν. Σε αντίθεση με τις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης όπου, λόγω διαφορετικής ιστορίας, υπάρχουν διαφορετικές αντιστάσεις, οπότε αυτές οι κοινωνίες θα πρέπει να εκβιαστούν ώστε να προσαρμοστούν, να περάσουν δηλαδή από μια αντίστοιχη διαδικασία διάβρωσης του κοινωνικού ιστού. Έτσι η παγκόσμια ελίτ για πρώτη φορά θέτει τον λεγόμενο «Τρίτο Κόσμο» πιο μπροστά από τον επίσης λεγόμενο «Πρώτο» ώστε να μπορεί να λειτουργεί ως παράδειγμα. Εκεί, θεωρούν πως οι κοινωνικοί πειραματισμοί τους μπορούν να έχουν πιο άμεση επιτυχία λόγω της πάγιας απελπισίας αυτών των περιοχών, απελπισίας, όμως για την οποία ευθύνονται άμεσα οι Gates και οι «φιλάνθρωποι» αυτού του κόσμου.
Ίσως, όμως, το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα να αποτέλεσε ο Γάλλος υπουργός οικονομικών Michel Sapin, ο οποίος μετά τις δολοφονικές επιθέσεις στο Charlie Hebdo και στο Εβραϊκό παντοπωλείο στο Παρίσι, δήλωσε πως αυτό συνέβη, επειδή οι επιτιθέμενοι είχαν τη δυνατότητα να έχουν απτό χρήμα στα χέρια τους, ώστε να προμηθευτούν τον εξοπλισμό που ήταν αναγκαίος για την επίθεση. Εάν δηλαδή δεν υπήρχε φυσικό νόμισμα, δεν θα είχαν τη δυνατότητα οι δράστες να προμηθευτούν παράνομα τον οπλισμό τους, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί, επομένως δεν θα πραγματοποιούσαν την επίθεση. Λίγο αργότερα, το επιτρεπόμενο ποσό συναλλαγών σε μετρητά, μειώθηκε στη Γαλλία από 3.000 σε 1.000 ευρώ.
Τα παραδείγματα κάθε άλλο παρά εξαντλούνται εδώ, αλλά είναι, πιστεύουμε, ενδεικτικά της καθεστωτικής επιχειρηματολογίας. Συνοψίζονται στα εξής: 1) Έλεγχος και εξάλειψη εγκληματικών οργανώσεων (ναρκωτικά, όπλα, σωματεμπορία κλπ). 2) Εξάλειψη των «οικονομικών κρίσεων» εφ’ όσον θα σταματήσει η φοροδιαφυγή και επιπλέον οι τράπεζες θα μπορούν να επιβάλλουν περισσότερο «ορθολογικές» πολιτικές. 3) Η εξάλειψη της φτώχειας σε υποβαθμισμένες περιοχές του πλανήτη. 4) Όλα τα παραπάνω συνοδεύονται από μια επίθεση στην αναγκαιότητα και την ύπαρξη της ιδιωτικότητας. Οι άνθρωποι κατά βάση είναι «κακοί» και μπορούν να δρουν κατά το συμφέρον τους εναντίον όλων των υπολοίπων επειδή έχουν τη δυνατότητα να κρύβονται και να δρουν στην αφάνεια. Εάν δεν θα μπορούν πλέον να κρύβονται, υπό την κυριαρχία ενός άτεγκτου αλλά «πεφωτισμένου» ελέγχου, τότε επιτέλους ο κόσμος θα ηρεμήσει και θα ευημερήσει.
Όσον αφορά την εξάλειψη των «οικονομικών κρίσεων» οι τραπεζίτες λένε, μερικώς, την αλήθεια. Το σταθερό τους επιχείρημα, από το 2008 και δώθε, είναι πως εάν είχαν περισσότερες εξουσίες και θεσμικά «εργαλεία» στα χέρια τους οι κεντρικές τράπεζες, η «κρίση» θα είχε αποφευχθεί. Η πραγματικότητα είναι πως οι άρχοντες του χρήματος εξαπέλυσαν την οικονομική εκδοχή του «σοκ και δέους» στον πλανήτη ακριβώς ώστε να γίνει εκμεταλλεύσιμη με σκοπό να συγκεντρώσουν –θεσμικά πλέον, δηλαδή κοινωνικώς αναγνωρίσιμα– περισσότερες εξουσίες στα χέρια τους και να προωθήσουν την αυτοκρατορική δόμηση όλου του πλανήτη σύμφωνα με το μοντέλο που επεξεργάστηκαν οι δεξαμενές σκέψης τους εδώ και πολλές δεκαετίες. Μέρος του μοντέλου είναι και η υποχρεωτική επιβολή των ηλεκτρονικών συναλλαγών που δίνει απεριόριστες δυνατότητες ελέγχου στους ίδιους. Ασφαλώς, εάν όλα αυτά υπήρχαν από πριν, εάν, δηλαδή, είχαν ήδη κατακτήσει την κορυφή, δεν θα είχαν και λόγο να παράγουν και να εξαπολύουν οικονομικούς πολέμους κατά των κοινωνιών, άρα όντως οι λεγόμενες «οικονομικές κρίσεις» δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης (εκτός ίσως από περιπτώσεις «απειθαρχίας»…). Τυπικές τακτικές των κοινών κακοποιών του πεζοδρομίου: Ο τραπεζίτης πληρώνει έναν μπράβο για να τσακίσει τον ιδιοκτήτη ενός μικρομάγαζου που αρνείται να το πουλήσει. Μετά λέει στον ημιθανή ιδιοκτήτη πως μπορεί να τον προστατεύσει από τον μπράβο εάν του πουλήσει το μαγαζί του και πως φταίει ο ίδιος για την κατάστασή του εφ’ όσον δεν το πούλησε ευθύς εξ αρχής. Να μην αποζημιωθεί και ο τραπεζίτης για τις «υπηρεσίες» του;
Ερχόμαστε τώρα στο θέμα των «εγκληματικών οργανώσεων». Μπορούμε να διατηρούμε πολύ σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο θα εξαφανιστεί το ναρκοχρήμα ή γενικώς το λεγόμενο χρήμα-«προϊόν εγκλήματος», εφ’ όσον δεν υπάρχει περίπτωση ξεπλύματος χρήματος τέτοιας προέλευσης, που να μην είναι μπλεγμένοι τραπεζίτες. Πέρα από το γενικότερο (και πολλαπλώς αποδεδειγμένο) γεγονός, πως αυτού του είδους οι ευγενείς δραστηριότητες κατά κύριο λόγο ανήκουν στα κράτη και τις μυστικές τους υπηρεσίες, ακόμα και για την περίπτωση συμμοριών μη άμεσα εποπτευόμενων από κάποιο κράτος, κάποια στιγμή θα απαιτηθεί το «άσπρισμα» του συγκεντρωμένου χρήματος και εκεί φυσικά παρεμβαίνουν οι τραπεζίτες με το ανάλογο αντίτιμο. Πρόσφατη είναι η περίπτωση της HSBC, της οποίας η φήμη «διεσύρθη» λόγω του συστηματικού ξεπλύματος ναρκοχρημάτων από τα καρτέλ ναρκωτικών του Μεξικό. Ευτυχώς υπάρχει και ο ενδοεξουσιαστικός ανταγωνισμός και μαθαίνουμε κάποια πράγματα. «Υπάρχουν και κάποιοι διεφθαρμένοι» θα έλεγε κάποιος, και όντως κάτι τέτοιο είπε και ο διευθύνων σύμβουλος της HSBC. Να μην τους βάλουμε τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι εξαφανίζοντας το απτό χρήμα από την κυκλοφορία; Δεν πρόκειται περί «εξατομικευμένης» διαφθοράς. Η σχέση τραπεζών και πάσης φύσεως εγκληματιών ήταν ανέκαθεν πάγια. Η περισσότερο χαρακτηριστική και γνωστή περίπτωση είναι ίσως η εποχή της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική, όπου οι τράπεζες στην ουσία έλεγχαν όλο το λεγόμενο «οργανωμένο έγκλημα», μετατρέποντάς το σε έναν από τους πυλώνες της κοινωνικής και πολιτικής τους κυριαρχίας, σε συνεργασία πάντα με τις μυστικές υπηρεσίες. Οι μαφιόζοι σκοτώνονταν στους δρόμους και οι τραπεζίτες έδρεπαν τη μερίδα του λέοντος των κερδών. Οι μαφιόζοι παρίσταναν τους σκληρούς, αλλά ίδρωναν κάθε φορά που έπρεπε να συνεννοηθούν με τον τραπεζίτη για το ξέπλυμα, μην ξύπνησε άσχημα και τους ζητήσει παραπάνω από το 40%. Ποσοστό που δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθούν, γιατί πάντα ο τραπεζίτης μπορούσε να πληρώσει την αντίπαλη συμμορία για να τους βγάλει από τη μέση.
Συνεχίζοντας, αστειευόμενοι, θα μπορούσε άραγε η εξαφάνιση του φυσικού χρήματος να αποτρέψει τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, δια μέσω του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας, να χρηματοδοτήσουν αδρά και να εξοπλίσουν τα κτήνη του «χαλιφάτου» ώστε να προβούν στην πολιτική, πολιτιστική και θρησκευτική «κάθαρση» της Μέσης Ανατολής, διαπράττοντας τα χειρότερα των εγκλημάτων; Θα μπορούσε να τους αποτρέψει από το να συντηρούνται πουλώντας πετρέλαιο; Πουλώντας γυναίκες για σκλάβες; Συμμετέχοντας στη διακίνηση των προσφύγων – θυμάτων τους; Όχι βέβαια. Όλα αυτά είναι μέρος των αντικειμενικών στόχων αυτού του πολέμου και όχι «παράπλευρες» απώλειές του. Είναι γνωστό δε πως η τραπεζική συμμορία βρίσκεται σε περίοπτη θέση μεταξύ αυτών που κυβερνούν τις ΗΠΑ, αν είναι να μιλήσουμε για οργανώσεις σαν το CFR κλπ. Η ίδιες οι Αμερικάνικες υπηρεσίες είναι πρωτίστως δικά τους όργανα και δευτερευόντως της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Όσο για τον Γάλλο υπουργό οικονομικών τι να πούμε; Έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν στα γεγονότα του Charlie Hebdo όπου το «άρωμα» των κρατικών υπηρεσιών πλανάται παραπάνω από αισθητό στην ατμόσφαιρα. Αλλά ισχύει το «ποτέ μην αφήνεις μια καλή κρίση να πάει χαμένη». Ας κερδοσκοπήσει προπαγανδιστικά κι αυτός λοιπόν.
Κυβερνώμεθα –κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά– από εγκληματικές οργανώσεις. Και η σημερινή παγκόσμια ελίτ που δομείται και επεκτείνεται ενοποιούμενη (είτε με το καλό είτε με το άγριο) με την κάθε τοπική ελίτ κάθε κράτους, είναι η μεγαλύτερη εγκληματική οργάνωση–συμμορία όλων των εποχών. Οπότε, η επιχειρηματολογία περί εξάλειψης των εγκληματικών οργανώσεων φαντάζει τουλάχιστον αστεία. Ελίτ, που ανδρώθηκε επί τουλάχιστον έναν αιώνα –για να μην πάμε πιο πίσω– ακριβώς επειδή ήξερε το πως να κρύβεται, το πως να δρα δηλαδή στην αφάνεια και αποπροσανατολίζοντας τις προθέσεις της. Δυνατότητα που επιθυμεί να στερήσει από τον καθένα ξεχωριστά, εφ’ όσον, τώρα που η ίδια βγαίνει (με θόρυβο) από την αφάνεια ώστε να την αντικρύσουν έκθαμβοι οι σκλάβοι, πρέπει να μπορεί να «βλέπει» ανεξαιρέτως τον καθένα ξεχωριστά. Εξ ού και ο πόλεμος κατά της ιδιωτικότητας.
Από τη στιγμή που αποφάσισαν να ελέγξουν τον κόσμο ενιαία σε παγκόσμια κλίμακα, πέρα από τα όρια των παραδοσιακών εθνών–κρατών, ο απλός έλεγχος των κρατών δεν επαρκούσε πλέον. Για να είναι σίγουροι θέλησαν να γίνουν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των πάντων. Θεσμοθετημένοι ιδιοκτήτες όλων των υλικών υποδομών, και όλων των ανθρώπων, σε μια τεχνοκρατική αναβίωση του παλαιότερου φεουδαλικού συστήματος. Όταν όμως θέλεις να γίνεις πραγματικός ιδιοκτήτης -και όχι απλά ελεγκτής– του πλανήτη Γη, τότε συνειδητοποιείς πως απειλείσαι από τους πάντες και τα πάντα. Οπότε το καθεστώς θα πρέπει να έχει ολοκληρωτικό χαρακτήρα, χαρακτήρα παντεποπτικού ελέγχου, αντίστοιχο με αυτό που ονειρεύτηκαν οι κομμουνιστικές και οι εθνικοσοσιαλιστικές δικτατορίες, που στον τομέα αυτό ήταν πολύ πιο μπροστά από τις «απλά» στυγνές δικτατορίες τύπου Πινοτσέτ. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότερο «υπερτιμημένοι» οικονομολόγοι στη Δύση σήμερα είναι Μαρξιστές. Ο Βαρουφάκης είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Με την υποχρεωτική χρήση ηλεκτρονικού χρήματος τα πράγματα σε επίπεδο οικονομικής διαχείρισης απλοποιούνται. Για παράδειγμα, χρειάζονται «ανακεφαλαιοποίηση» οι τράπεζες; Θα μπορεί να εφαρμόζεται άνετα το «bail in», δηλαδή η χρηματοδότησή τους μέσω της κατάσχεσης στην ουσία των τραπεζικών λογαριασμών. Και χωρίς να υπάρχει κανένας φόβος κάποιου «τραπεζικού πανικού» (bank run) δηλαδή να τρέξουν όλοι να αποσύρουν τα χρήματά τους και να τα βάλουν κάτω από το μαξιλάρι, εφ’ όσον, φυσικό χρήμα δεν θα υφίσταται. Συνεχίζοντας, για παράδειγμα, οι καταναλωτές αποταμιεύουν και δεν ξοδεύουν; Επιβολή αρνητικών επιτοκίων στα αποθέματα ώστε να εξαναγκαστούν να τα ξοδέψουν πριν εξαφανιστούν. Ή, το αντίστροφο, ξοδεύουν πολύ «υπερθερμαίνοντας» την οικονομία; Αύξηση της φορολογίας στις συναλλαγές για να περιοριστούν. Κάθε εξατομικευμένη συναλλαγή μπορεί να φορολογηθεί ή να της αντιστοιχίζεται ένα αντίτιμο «για την υπηρεσία». Στην ουσία το bail in και τα αρνητικά επιτόκια που με μαθηματική ακρίβεια θα δούμε, θα είναι η επισημοποίηση της θεσμικής πλέον ληστείας που θα κρύβεται κάτω από τεχνοκρατικούς όρους. Μία οικονομία θα μπορεί πολύ εύκολα να «φουσκώνει» και να «ξεφουσκώνει» στην επιθυμητή κατεύθυνση κατά το δοκούν. Πράγμα που συμβαίνει και σήμερα, βέβαια, αλλά δυσκολότερα.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι η καθολική εποπτεία της καθημερινότητας των ανθρώπων. Όταν κάθε αγορά καταγράφεται στον τόπο και στον χρόνο (πού έγινε, πότε έγινε, από ποιον, προς ποιον) δημιουργείται ένα προφίλ των ανθρώπινων δραστηριοτήτων σε καθημερινό επίπεδο, που συνδυαζόμενο και ενοποιούμενο με ένα σύνολο άλλων προφίλ από τη χρήση της ασύρματης τεχνολογίας και των «κοινωνικών δικτύων» και «υπηρεσιών» του διαδικτύου κάνει τα πράγματα σχεδόν ανίκητα. Τα εργαλεία ανάλυσης, συσχέτισης και εύρεσης κρυμμένων μοτίβων σε τεράστιες ποσότητες δεδομένων, δεν είναι πλέον ούτε καν τεχνολογία αιχμής. Δεδομένου πως η πλειοψηφία των ανθρώπων σπανίως παρατηρεί στενά τον εαυτό του και τις ατομικές του πράξεις και λειτουργίες (που είναι και το πραγματικό πρόβλημα συνειδητότητας), είναι βέβαιο πως το σύστημα θα γνωρίζει για τον καθένα, περισσότερα απ’ όσα ο ίδιος θα γνωρίζει για τον ίδιο του τον εαυτό. Και το σύστημα έχει αποδείξει και αποδεικνύει διαρκώς τις «άσχημες» προθέσεις του… Τί πιθανότητες, όμως, έχει η συνειδητότητα απέναντι σε μια πανστρατιά ψευδεπίγραφων lifestyle; Η τεχνολογία έχει γίνει μέρος του lifestyle και είμαστε βέβαιοι πως οι συγκεκριμένες τεχνολογίες θα γίνουν πολύ «cool»…
Είναι γεγονός πως οι σύγχρονες γενιές εκπαιδεύονται στο να δίνουν μικρότερη σημασία στην ιδιωτικότητα. Η φράση «τα εν οίκω μη εν δήμω» αποτέλεσε νόμο για χιλιετηρίδες. Στην ουσία σηματοδοτούσε τον έλεγχο των ανθρώπων πάνω σε τί θέλουν να μοιραστούν, με ποιον και πότε. Κάποτε ένα άλμπουμ φωτογραφιών μπορούσε να είναι προσβάσιμο μόνο σε πολύ κοντινούς ανθρώπους, συγγενείς και φίλους, γιατί σηματοδοτούσε την αξία κάποιων στιγμών, άρα η έκθεσή του σε κάποιον σηματοδοτούσε και την αξία αυτού του κάποιου. Σήμερα ο καθένας «σηκώνει» την όποια προσωπική στιγμή στο facebook, διανθισμένη με σχόλια σε πραγματικό χρόνο για τα μάτια του οποιουδήποτε. Ούτε η στιγμή βιώνεται, εφ’ όσον προέχει η «απαθανάτιση», και όλο το φιλοθεάμων κοινό αποκτά ισοδύναμη αξία. Ίσως γιατί κάπου εκεί θα είναι κρυμμένος ένας μελλοντικός εργοδότης που θα εκτιμήσει την εικόνα. Ίσως ο λευκός καβαλάρης… Ποιος ξέρει; Κυρίως, όμως, η έννοια της ιδιωτικότητας ελαστικοποιείται κι αυτό είναι το ζητούμενο. Γιατί να έχεις πρόβλημα μετά εάν κάποιος σε παρακολουθεί; Τι έχεις να κρύψεις και τι άλλωστε κρύβεις;
Ας δούμε, λοιπόν, τη μελλοντική δυστοπία, όπως περιγράφηκε από τον Chris Skinner, συγγραφέα του βιβλίου «το μέλλον των τραπεζών και η ψηφιακή τράπεζα»:
«…Φαντάσου ότι ο μηχανισμός πληρωμής είναι δομημένος μέσα σ’ ένα ρολόι που η τράπεζά σου σου έδωσε. Το ρολόι περιέχει ένα RFID, βιομετρική αναγνώριση και υποστηρίζεται από υπάρχουσες υποδομές τόσο των εμπόρων όσο και της διαδικασίας αποστολής χρηματικών δεδομένων στην τράπεζα. Ο καταναλωτής, λοιπόν, μπορεί να πάει σε οποιοδήποτε κατάστημα, να ανεμίσει το ρολόι του στο ασύρματο τερματικό, να πατήσει με το δάκτυλό του στο σημείο πληρωμής, και έτσι να αγοράσει τα αγαθά. Ούτε κάρτες, ούτε ρευστό εμπλέκεται στη διαδικασία…».
Φαντάσου, δεδομένης και της εξέλιξης της τεχνολογίας εμφυτευμάτων, το ρολόι να αντικατασταθεί από ένα υποδόριο εμφύτευμα στο χέρι σου. Έτσι, για να μην υπάρχει και περίπτωση να το χάσεις. Φαντάσου…
Θ.
Δημοσιεύθηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 154, Νοέμβριος 2015
την ουσιαστική ελευθερία
με λίγη προσωρινή ασφάλεια,
δεν αξίζει ούτε την ασφάλεια,
ούτε την ελευθερία
Βενιαμiν Φραγκλiνος,
ένας εκ των «ιδρυτικών πατέρων» των ΗΠΑ
Πρόσφατα, ανακοινώθηκε η υποχρεωτική χρήση ηλεκτρονικού χρήματος για πάσης φύσεως αγορές και δοσοληψίες, αρχής γενομένης από το 2016. Το νομοσχέδιο δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς ήδη το Μάιο ο Βαρουφάκης αποκάλυπτε (ευθαρσώς!) πως κατά τη διάρκεια των «διαπραγματεύσεων» είχε προσφέρει στους Ευρωπαίους τη θέσπιση υποχρεωτικών ηλεκτρονικών συναλλαγών στην Ελλάδα ως ένα από τα ανταλλάγματα για τη διαγραφή χρέους. Και εάν ο ίδιος βρίσκεται προς το παρόν στο περιθώριο (όχι για πολύ απ’ ότι καταλαβαίνουμε) οι «ιδέες» που εξέφρασε υλοποιούνται από την κλαίουσα και ανανήψασα αριστερή κυβέρνηση. Απλούστατα γιατί δεν είναι δικές του «ιδέες», αλλά στρατηγικός στόχος της παγκόσμιας ελίτ, στα πλαίσια της λεγόμενης οικονομικής διακυβέρνησης.
Το σχέδιο προωθείται υπό τη γνωστή επιχειρηματολογία σχετικά με την «πάταξη της φοροδιαφυγής», την πάταξη του «μαύρου χρήματος» και των οικονομικών δοσοληψιών πάσης φύσεως εγκληματικών οργανώσεων. Και όλως τυχαίως πραγματώνεται μέσα σ’ ένα καθεστώς επιβεβλημένων κεφαλαιακών ελέγχων που εκ των πραγμάτων περιορίζουν τη δυνατότητα συναλλαγών με τη χρήση απτού χρήματος. Ελλείψει ρευστού στα χέρια των αγοραστών, το εμπόριο εξωθείται στη χρήση του ηλεκτρονικού χρήματος δια μέσω των καρτών και των μηχανημάτων POS, των οποίων η ποσότητα αυξάνεται διαρκώς. Είναι βάσιμο, λοιπόν, να θεωρήσουμε πως η επιβολή των κεφαλαιακών ελέγχων είχε ως έναν από τους ανομολόγητους στόχους της και την εμπέδωση του ηλεκτρονικού χρήματος σε έναν κοινωνικό χώρο όπου η χρήση του ήταν εξαιρετικά περιορισμένη στην καθημερινότητα των ανθρώπων, σε σχέση πάντα με άλλα κράτη της βορειοδυτικής Ευρώπης. Είναι σύνηθες σε κράτη όπως η Ολλανδία ή η Σουηδία το να πληρώνεις ένα πακέτο τσιγάρα ή ακόμη και τσίχλες με τη χρήση της τραπεζικής κάρτας. Είναι πολύ «μπροστά» τα πράγματα εκεί. Στην Ελλάδα, όμως, αλλά και ευρύτερα στον Ευρωπαϊκό νότο τέτοια νοοτροπία δεν υπάρχει. Στην Ιταλία, για παράδειγμα, υπολογίζεται πως 7,5 εκατομμύρια κόσμου δεν έχει καν τραπεζικούς λογαριασμούς και αρνείται ακόμη και να τους αποκτήσει. Είναι σαφές, πως «οικονομική διακυβέρνηση» δεν γίνεται σ’ αυτές τις συνθήκες και πως η κατάλληλη νοοτροπία θα πρέπει να επιβληθεί βιαίως και μέσα σε καθεστώς δήθεν «εκτάκτου ανάγκης».
Το ζήτημα δεν περιορίζεται μόνο στον Ελλαδικό χώρο. Αποτελεί παγκόσμια «τάση» η οποία έχει επιταθεί καθ’ όλο το τρέχον έτος. Σαν πρώτο βήμα, κράτη όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ρωσία, η Ισπανία, το Μεξικό, η Ουρουγουάη, η Γαλλία έχουν ήδη περιορίσει αρκετά το ποσό των συναλλαγών που επιτρέπεται να πραγματοποιούνται με μετρητά. Επί πλέον, με το πέρας της φετινής συνάντησης της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ τον περασμένο Ιούνιο (ελάχιστα πριν την επιβολή των κεφαλαιακών ελέγχων και τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος), είχε «διαρρεύσει» πως μία από τις αποφάσεις ήταν το τέλος του χρήματος στη φυσική του μορφή. Πρόκειται για παλαιό όνειρο των απανταχού τραπεζιτών που πλέον βρίσκεται στην τελική ευθεία υλοποίησής του. Ο λόγος είναι απλός. Εάν εξαφανιστεί το απτό χρήμα και η παραμικρή συναλλαγή του καθενός πραγματοποιείται υποχρεωτικά μέσω τραπεζικού λογαριασμού άμεσα εποπτευόμενου από την κυβέρνηση, επέρχεται ο ολοκληρωτικός έλεγχος των πάντων αλλά και η δυνατότητα κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας (τοπικά και παγκόσμια) σε πραγματικό χρόνο με «επιστημονικές» μεθόδους. Κεντρικός οικονομικός σχεδιασμός, η έκταση του οποίου θυμίζει, διόλου τυχαία, καθεστώτα κομμουνιστικού – Σοβιετικού τύπου, όπου η απόπειρα ελέγχου του συνόλου των παραγωγικών δραστηριοτήτων υπό την καθοδήγηση του κράτους βρισκόταν στον πυρήνα της ιδεολογίας τους – για το «καλό» του συνόλου βεβαίως. Μόνο που πλέον οι «φωστήρες» του κόμματος αντικαθίστανται από τους «φωστήρες» των οικονομολόγων και των τεχνοκρατών τραπεζικών υπαλλήλων.
Ας παρατηρήσουμε, όμως, λίγο καλύτερα τη σχετική προπαγάνδα που αναπτύσσεται.
Τον περασμένο Μάιο ο Γερμανός οικονομολόγος Peter Bofinger, μέλος του Γερμανικού Συμβουλίου Σοφών της Οικονομίας, δήλωνε στο Spiegel ότι «τα νομίσματα είναι ξεπερασμένα και το μόνο που κάνουν είναι να περιορίζουν τις δυνατότητες των κεντρικών τραπεζών… Με τις σημερινές τεχνικές δυνατότητες τα νομίσματα είναι στην πραγματικότητα ένας αναχρονισμός. Εάν καταργηθούν, η αγορά μαύρης εργασίας και η αγορά των ναρκωτικών θα εξαφανιστούν… Επιπρόσθετα θα είναι ευκολότερο για τις κεντρικές τράπεζες να επιβάλλουν τη νομισματική πολιτική τους...».
Ο Willem Buiter, επικεφαλής οικονομολόγος της Citigroup είπε πως «...θα πρέπει να δούμε το κόστος που έχει η ανωνυμία του χρήματος στην κοινωνία. Παρ’ όλο που δεν μπορεί να αποδειχθεί αυστηρά, το πιθανότερο είναι πως η παραοικονομία και οι εγκληματικές οργανώσεις είναι οι μεγαλύτεροι χρήστες του φυσικού νομίσματος…».
Ο γνωστός «φιλάνθρωπος» και επί σειρά ετών πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου Bill Gates, δια μέσω του ιδρύματός του (Bill & Melinda Gates Foundation), δήλωσε ότι: «…Η τεχνολογία υπάρχει. Το μόνο ζήτημα είναι να την χρησιμοποιήσουμε ώστε όλοι να επωφεληθούμε από έναν κόσμο χωρίς έγκλημα και χωρίς ανωνυμία…». Και παρακάτω: «...Επειδή υπάρχει ισχυρή ζήτηση τραπεζικών υπηρεσιών μεταξύ των φτωχών και επειδή οι φτωχοί στην πραγματικότητα είναι μια επικερδής πελατειακή βάση, επιχειρηματίες στις αναπτυσσόμενες χώρες κάνουν καταπληκτική δουλειά η οποία θα μεταλαμπαδευτεί και στις ανεπτυγμένες χώρες συν τω χρόνο…». Αυτό στο οποίο αναφέρεται είναι η δράση ενός δικτύου μη κυβερνητικών οργανώσεων (NGOs), τραπεζών και τηλεπικοινωνιακών οργανισμών σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας (π.χ. Νιγηρία, Πακιστάν) στο να επεκταθεί η χρήση της κινητής τηλεφωνίας με κύριο στόχο τις ηλεκτρονικές πληρωμές. Οι λεγόμενες «αναπτυσσόμενες» χώρες δεν χρειάζεται να περάσουν και οι ίδιες τις «παιδικές ασθένειες» των ανεπτυγμένων χωρών. Θα πάνε κατευθείαν στο επιθυμητό μοντέλο, σε αντίθεση με τις «ανεπτυγμένες» χώρες οι οποίες θα το εισαγάγουν σιγά σιγά. Το ίδρυμα Gates έχει επενδύσει πολλά σε τηλεπικοινωνιακές εταιρείες που επεκτείνουν τη χρήση των ασύρματων επικοινωνιών και συνεργάζεται με την Παγκόσμια Τράπεζα στη «συλλογή οικονομικών δεδομένων» μεταξύ των φτωχών της Αφρικής. Εννοείται πως οι φτωχοί είναι «επικερδής πελατειακή βάση». Κατ’ αρχήν είναι… περισσότεροι! Κατά δεύτερον οι περιοχές αυτές του πλανήτη έχουν υποστεί τόσο άγρια εκμετάλλευση, τόσο έχει διαβρωθεί ο κοινωνικός τους ιστός από τους αποικιακούς πολέμους, τις εμφύλιες διαμάχες (πάντα υποστηριζόμενες από τη Δύση), τις αρρώστιες και το λιμό, ώστε εάν τους δωθεί μια «ελπίδα» ανάνηψης ακολουθώντας απευθείας το τελικό επιθυμητό μοντέλο των ίδιων των θυτών τους, είναι βέβαιο πως θα το αγκαλιάσουν. Σε αντίθεση με τις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης όπου, λόγω διαφορετικής ιστορίας, υπάρχουν διαφορετικές αντιστάσεις, οπότε αυτές οι κοινωνίες θα πρέπει να εκβιαστούν ώστε να προσαρμοστούν, να περάσουν δηλαδή από μια αντίστοιχη διαδικασία διάβρωσης του κοινωνικού ιστού. Έτσι η παγκόσμια ελίτ για πρώτη φορά θέτει τον λεγόμενο «Τρίτο Κόσμο» πιο μπροστά από τον επίσης λεγόμενο «Πρώτο» ώστε να μπορεί να λειτουργεί ως παράδειγμα. Εκεί, θεωρούν πως οι κοινωνικοί πειραματισμοί τους μπορούν να έχουν πιο άμεση επιτυχία λόγω της πάγιας απελπισίας αυτών των περιοχών, απελπισίας, όμως για την οποία ευθύνονται άμεσα οι Gates και οι «φιλάνθρωποι» αυτού του κόσμου.
Ίσως, όμως, το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα να αποτέλεσε ο Γάλλος υπουργός οικονομικών Michel Sapin, ο οποίος μετά τις δολοφονικές επιθέσεις στο Charlie Hebdo και στο Εβραϊκό παντοπωλείο στο Παρίσι, δήλωσε πως αυτό συνέβη, επειδή οι επιτιθέμενοι είχαν τη δυνατότητα να έχουν απτό χρήμα στα χέρια τους, ώστε να προμηθευτούν τον εξοπλισμό που ήταν αναγκαίος για την επίθεση. Εάν δηλαδή δεν υπήρχε φυσικό νόμισμα, δεν θα είχαν τη δυνατότητα οι δράστες να προμηθευτούν παράνομα τον οπλισμό τους, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί, επομένως δεν θα πραγματοποιούσαν την επίθεση. Λίγο αργότερα, το επιτρεπόμενο ποσό συναλλαγών σε μετρητά, μειώθηκε στη Γαλλία από 3.000 σε 1.000 ευρώ.
Τα παραδείγματα κάθε άλλο παρά εξαντλούνται εδώ, αλλά είναι, πιστεύουμε, ενδεικτικά της καθεστωτικής επιχειρηματολογίας. Συνοψίζονται στα εξής: 1) Έλεγχος και εξάλειψη εγκληματικών οργανώσεων (ναρκωτικά, όπλα, σωματεμπορία κλπ). 2) Εξάλειψη των «οικονομικών κρίσεων» εφ’ όσον θα σταματήσει η φοροδιαφυγή και επιπλέον οι τράπεζες θα μπορούν να επιβάλλουν περισσότερο «ορθολογικές» πολιτικές. 3) Η εξάλειψη της φτώχειας σε υποβαθμισμένες περιοχές του πλανήτη. 4) Όλα τα παραπάνω συνοδεύονται από μια επίθεση στην αναγκαιότητα και την ύπαρξη της ιδιωτικότητας. Οι άνθρωποι κατά βάση είναι «κακοί» και μπορούν να δρουν κατά το συμφέρον τους εναντίον όλων των υπολοίπων επειδή έχουν τη δυνατότητα να κρύβονται και να δρουν στην αφάνεια. Εάν δεν θα μπορούν πλέον να κρύβονται, υπό την κυριαρχία ενός άτεγκτου αλλά «πεφωτισμένου» ελέγχου, τότε επιτέλους ο κόσμος θα ηρεμήσει και θα ευημερήσει.
Όσον αφορά την εξάλειψη των «οικονομικών κρίσεων» οι τραπεζίτες λένε, μερικώς, την αλήθεια. Το σταθερό τους επιχείρημα, από το 2008 και δώθε, είναι πως εάν είχαν περισσότερες εξουσίες και θεσμικά «εργαλεία» στα χέρια τους οι κεντρικές τράπεζες, η «κρίση» θα είχε αποφευχθεί. Η πραγματικότητα είναι πως οι άρχοντες του χρήματος εξαπέλυσαν την οικονομική εκδοχή του «σοκ και δέους» στον πλανήτη ακριβώς ώστε να γίνει εκμεταλλεύσιμη με σκοπό να συγκεντρώσουν –θεσμικά πλέον, δηλαδή κοινωνικώς αναγνωρίσιμα– περισσότερες εξουσίες στα χέρια τους και να προωθήσουν την αυτοκρατορική δόμηση όλου του πλανήτη σύμφωνα με το μοντέλο που επεξεργάστηκαν οι δεξαμενές σκέψης τους εδώ και πολλές δεκαετίες. Μέρος του μοντέλου είναι και η υποχρεωτική επιβολή των ηλεκτρονικών συναλλαγών που δίνει απεριόριστες δυνατότητες ελέγχου στους ίδιους. Ασφαλώς, εάν όλα αυτά υπήρχαν από πριν, εάν, δηλαδή, είχαν ήδη κατακτήσει την κορυφή, δεν θα είχαν και λόγο να παράγουν και να εξαπολύουν οικονομικούς πολέμους κατά των κοινωνιών, άρα όντως οι λεγόμενες «οικονομικές κρίσεις» δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης (εκτός ίσως από περιπτώσεις «απειθαρχίας»…). Τυπικές τακτικές των κοινών κακοποιών του πεζοδρομίου: Ο τραπεζίτης πληρώνει έναν μπράβο για να τσακίσει τον ιδιοκτήτη ενός μικρομάγαζου που αρνείται να το πουλήσει. Μετά λέει στον ημιθανή ιδιοκτήτη πως μπορεί να τον προστατεύσει από τον μπράβο εάν του πουλήσει το μαγαζί του και πως φταίει ο ίδιος για την κατάστασή του εφ’ όσον δεν το πούλησε ευθύς εξ αρχής. Να μην αποζημιωθεί και ο τραπεζίτης για τις «υπηρεσίες» του;
Ερχόμαστε τώρα στο θέμα των «εγκληματικών οργανώσεων». Μπορούμε να διατηρούμε πολύ σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο θα εξαφανιστεί το ναρκοχρήμα ή γενικώς το λεγόμενο χρήμα-«προϊόν εγκλήματος», εφ’ όσον δεν υπάρχει περίπτωση ξεπλύματος χρήματος τέτοιας προέλευσης, που να μην είναι μπλεγμένοι τραπεζίτες. Πέρα από το γενικότερο (και πολλαπλώς αποδεδειγμένο) γεγονός, πως αυτού του είδους οι ευγενείς δραστηριότητες κατά κύριο λόγο ανήκουν στα κράτη και τις μυστικές τους υπηρεσίες, ακόμα και για την περίπτωση συμμοριών μη άμεσα εποπτευόμενων από κάποιο κράτος, κάποια στιγμή θα απαιτηθεί το «άσπρισμα» του συγκεντρωμένου χρήματος και εκεί φυσικά παρεμβαίνουν οι τραπεζίτες με το ανάλογο αντίτιμο. Πρόσφατη είναι η περίπτωση της HSBC, της οποίας η φήμη «διεσύρθη» λόγω του συστηματικού ξεπλύματος ναρκοχρημάτων από τα καρτέλ ναρκωτικών του Μεξικό. Ευτυχώς υπάρχει και ο ενδοεξουσιαστικός ανταγωνισμός και μαθαίνουμε κάποια πράγματα. «Υπάρχουν και κάποιοι διεφθαρμένοι» θα έλεγε κάποιος, και όντως κάτι τέτοιο είπε και ο διευθύνων σύμβουλος της HSBC. Να μην τους βάλουμε τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι εξαφανίζοντας το απτό χρήμα από την κυκλοφορία; Δεν πρόκειται περί «εξατομικευμένης» διαφθοράς. Η σχέση τραπεζών και πάσης φύσεως εγκληματιών ήταν ανέκαθεν πάγια. Η περισσότερο χαρακτηριστική και γνωστή περίπτωση είναι ίσως η εποχή της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική, όπου οι τράπεζες στην ουσία έλεγχαν όλο το λεγόμενο «οργανωμένο έγκλημα», μετατρέποντάς το σε έναν από τους πυλώνες της κοινωνικής και πολιτικής τους κυριαρχίας, σε συνεργασία πάντα με τις μυστικές υπηρεσίες. Οι μαφιόζοι σκοτώνονταν στους δρόμους και οι τραπεζίτες έδρεπαν τη μερίδα του λέοντος των κερδών. Οι μαφιόζοι παρίσταναν τους σκληρούς, αλλά ίδρωναν κάθε φορά που έπρεπε να συνεννοηθούν με τον τραπεζίτη για το ξέπλυμα, μην ξύπνησε άσχημα και τους ζητήσει παραπάνω από το 40%. Ποσοστό που δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθούν, γιατί πάντα ο τραπεζίτης μπορούσε να πληρώσει την αντίπαλη συμμορία για να τους βγάλει από τη μέση.
Συνεχίζοντας, αστειευόμενοι, θα μπορούσε άραγε η εξαφάνιση του φυσικού χρήματος να αποτρέψει τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, δια μέσω του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας, να χρηματοδοτήσουν αδρά και να εξοπλίσουν τα κτήνη του «χαλιφάτου» ώστε να προβούν στην πολιτική, πολιτιστική και θρησκευτική «κάθαρση» της Μέσης Ανατολής, διαπράττοντας τα χειρότερα των εγκλημάτων; Θα μπορούσε να τους αποτρέψει από το να συντηρούνται πουλώντας πετρέλαιο; Πουλώντας γυναίκες για σκλάβες; Συμμετέχοντας στη διακίνηση των προσφύγων – θυμάτων τους; Όχι βέβαια. Όλα αυτά είναι μέρος των αντικειμενικών στόχων αυτού του πολέμου και όχι «παράπλευρες» απώλειές του. Είναι γνωστό δε πως η τραπεζική συμμορία βρίσκεται σε περίοπτη θέση μεταξύ αυτών που κυβερνούν τις ΗΠΑ, αν είναι να μιλήσουμε για οργανώσεις σαν το CFR κλπ. Η ίδιες οι Αμερικάνικες υπηρεσίες είναι πρωτίστως δικά τους όργανα και δευτερευόντως της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Όσο για τον Γάλλο υπουργό οικονομικών τι να πούμε; Έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν στα γεγονότα του Charlie Hebdo όπου το «άρωμα» των κρατικών υπηρεσιών πλανάται παραπάνω από αισθητό στην ατμόσφαιρα. Αλλά ισχύει το «ποτέ μην αφήνεις μια καλή κρίση να πάει χαμένη». Ας κερδοσκοπήσει προπαγανδιστικά κι αυτός λοιπόν.
Κυβερνώμεθα –κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά– από εγκληματικές οργανώσεις. Και η σημερινή παγκόσμια ελίτ που δομείται και επεκτείνεται ενοποιούμενη (είτε με το καλό είτε με το άγριο) με την κάθε τοπική ελίτ κάθε κράτους, είναι η μεγαλύτερη εγκληματική οργάνωση–συμμορία όλων των εποχών. Οπότε, η επιχειρηματολογία περί εξάλειψης των εγκληματικών οργανώσεων φαντάζει τουλάχιστον αστεία. Ελίτ, που ανδρώθηκε επί τουλάχιστον έναν αιώνα –για να μην πάμε πιο πίσω– ακριβώς επειδή ήξερε το πως να κρύβεται, το πως να δρα δηλαδή στην αφάνεια και αποπροσανατολίζοντας τις προθέσεις της. Δυνατότητα που επιθυμεί να στερήσει από τον καθένα ξεχωριστά, εφ’ όσον, τώρα που η ίδια βγαίνει (με θόρυβο) από την αφάνεια ώστε να την αντικρύσουν έκθαμβοι οι σκλάβοι, πρέπει να μπορεί να «βλέπει» ανεξαιρέτως τον καθένα ξεχωριστά. Εξ ού και ο πόλεμος κατά της ιδιωτικότητας.
Από τη στιγμή που αποφάσισαν να ελέγξουν τον κόσμο ενιαία σε παγκόσμια κλίμακα, πέρα από τα όρια των παραδοσιακών εθνών–κρατών, ο απλός έλεγχος των κρατών δεν επαρκούσε πλέον. Για να είναι σίγουροι θέλησαν να γίνουν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των πάντων. Θεσμοθετημένοι ιδιοκτήτες όλων των υλικών υποδομών, και όλων των ανθρώπων, σε μια τεχνοκρατική αναβίωση του παλαιότερου φεουδαλικού συστήματος. Όταν όμως θέλεις να γίνεις πραγματικός ιδιοκτήτης -και όχι απλά ελεγκτής– του πλανήτη Γη, τότε συνειδητοποιείς πως απειλείσαι από τους πάντες και τα πάντα. Οπότε το καθεστώς θα πρέπει να έχει ολοκληρωτικό χαρακτήρα, χαρακτήρα παντεποπτικού ελέγχου, αντίστοιχο με αυτό που ονειρεύτηκαν οι κομμουνιστικές και οι εθνικοσοσιαλιστικές δικτατορίες, που στον τομέα αυτό ήταν πολύ πιο μπροστά από τις «απλά» στυγνές δικτατορίες τύπου Πινοτσέτ. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότερο «υπερτιμημένοι» οικονομολόγοι στη Δύση σήμερα είναι Μαρξιστές. Ο Βαρουφάκης είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Με την υποχρεωτική χρήση ηλεκτρονικού χρήματος τα πράγματα σε επίπεδο οικονομικής διαχείρισης απλοποιούνται. Για παράδειγμα, χρειάζονται «ανακεφαλαιοποίηση» οι τράπεζες; Θα μπορεί να εφαρμόζεται άνετα το «bail in», δηλαδή η χρηματοδότησή τους μέσω της κατάσχεσης στην ουσία των τραπεζικών λογαριασμών. Και χωρίς να υπάρχει κανένας φόβος κάποιου «τραπεζικού πανικού» (bank run) δηλαδή να τρέξουν όλοι να αποσύρουν τα χρήματά τους και να τα βάλουν κάτω από το μαξιλάρι, εφ’ όσον, φυσικό χρήμα δεν θα υφίσταται. Συνεχίζοντας, για παράδειγμα, οι καταναλωτές αποταμιεύουν και δεν ξοδεύουν; Επιβολή αρνητικών επιτοκίων στα αποθέματα ώστε να εξαναγκαστούν να τα ξοδέψουν πριν εξαφανιστούν. Ή, το αντίστροφο, ξοδεύουν πολύ «υπερθερμαίνοντας» την οικονομία; Αύξηση της φορολογίας στις συναλλαγές για να περιοριστούν. Κάθε εξατομικευμένη συναλλαγή μπορεί να φορολογηθεί ή να της αντιστοιχίζεται ένα αντίτιμο «για την υπηρεσία». Στην ουσία το bail in και τα αρνητικά επιτόκια που με μαθηματική ακρίβεια θα δούμε, θα είναι η επισημοποίηση της θεσμικής πλέον ληστείας που θα κρύβεται κάτω από τεχνοκρατικούς όρους. Μία οικονομία θα μπορεί πολύ εύκολα να «φουσκώνει» και να «ξεφουσκώνει» στην επιθυμητή κατεύθυνση κατά το δοκούν. Πράγμα που συμβαίνει και σήμερα, βέβαια, αλλά δυσκολότερα.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι η καθολική εποπτεία της καθημερινότητας των ανθρώπων. Όταν κάθε αγορά καταγράφεται στον τόπο και στον χρόνο (πού έγινε, πότε έγινε, από ποιον, προς ποιον) δημιουργείται ένα προφίλ των ανθρώπινων δραστηριοτήτων σε καθημερινό επίπεδο, που συνδυαζόμενο και ενοποιούμενο με ένα σύνολο άλλων προφίλ από τη χρήση της ασύρματης τεχνολογίας και των «κοινωνικών δικτύων» και «υπηρεσιών» του διαδικτύου κάνει τα πράγματα σχεδόν ανίκητα. Τα εργαλεία ανάλυσης, συσχέτισης και εύρεσης κρυμμένων μοτίβων σε τεράστιες ποσότητες δεδομένων, δεν είναι πλέον ούτε καν τεχνολογία αιχμής. Δεδομένου πως η πλειοψηφία των ανθρώπων σπανίως παρατηρεί στενά τον εαυτό του και τις ατομικές του πράξεις και λειτουργίες (που είναι και το πραγματικό πρόβλημα συνειδητότητας), είναι βέβαιο πως το σύστημα θα γνωρίζει για τον καθένα, περισσότερα απ’ όσα ο ίδιος θα γνωρίζει για τον ίδιο του τον εαυτό. Και το σύστημα έχει αποδείξει και αποδεικνύει διαρκώς τις «άσχημες» προθέσεις του… Τί πιθανότητες, όμως, έχει η συνειδητότητα απέναντι σε μια πανστρατιά ψευδεπίγραφων lifestyle; Η τεχνολογία έχει γίνει μέρος του lifestyle και είμαστε βέβαιοι πως οι συγκεκριμένες τεχνολογίες θα γίνουν πολύ «cool»…
Είναι γεγονός πως οι σύγχρονες γενιές εκπαιδεύονται στο να δίνουν μικρότερη σημασία στην ιδιωτικότητα. Η φράση «τα εν οίκω μη εν δήμω» αποτέλεσε νόμο για χιλιετηρίδες. Στην ουσία σηματοδοτούσε τον έλεγχο των ανθρώπων πάνω σε τί θέλουν να μοιραστούν, με ποιον και πότε. Κάποτε ένα άλμπουμ φωτογραφιών μπορούσε να είναι προσβάσιμο μόνο σε πολύ κοντινούς ανθρώπους, συγγενείς και φίλους, γιατί σηματοδοτούσε την αξία κάποιων στιγμών, άρα η έκθεσή του σε κάποιον σηματοδοτούσε και την αξία αυτού του κάποιου. Σήμερα ο καθένας «σηκώνει» την όποια προσωπική στιγμή στο facebook, διανθισμένη με σχόλια σε πραγματικό χρόνο για τα μάτια του οποιουδήποτε. Ούτε η στιγμή βιώνεται, εφ’ όσον προέχει η «απαθανάτιση», και όλο το φιλοθεάμων κοινό αποκτά ισοδύναμη αξία. Ίσως γιατί κάπου εκεί θα είναι κρυμμένος ένας μελλοντικός εργοδότης που θα εκτιμήσει την εικόνα. Ίσως ο λευκός καβαλάρης… Ποιος ξέρει; Κυρίως, όμως, η έννοια της ιδιωτικότητας ελαστικοποιείται κι αυτό είναι το ζητούμενο. Γιατί να έχεις πρόβλημα μετά εάν κάποιος σε παρακολουθεί; Τι έχεις να κρύψεις και τι άλλωστε κρύβεις;
Ας δούμε, λοιπόν, τη μελλοντική δυστοπία, όπως περιγράφηκε από τον Chris Skinner, συγγραφέα του βιβλίου «το μέλλον των τραπεζών και η ψηφιακή τράπεζα»:
«…Φαντάσου ότι ο μηχανισμός πληρωμής είναι δομημένος μέσα σ’ ένα ρολόι που η τράπεζά σου σου έδωσε. Το ρολόι περιέχει ένα RFID, βιομετρική αναγνώριση και υποστηρίζεται από υπάρχουσες υποδομές τόσο των εμπόρων όσο και της διαδικασίας αποστολής χρηματικών δεδομένων στην τράπεζα. Ο καταναλωτής, λοιπόν, μπορεί να πάει σε οποιοδήποτε κατάστημα, να ανεμίσει το ρολόι του στο ασύρματο τερματικό, να πατήσει με το δάκτυλό του στο σημείο πληρωμής, και έτσι να αγοράσει τα αγαθά. Ούτε κάρτες, ούτε ρευστό εμπλέκεται στη διαδικασία…».
Φαντάσου, δεδομένης και της εξέλιξης της τεχνολογίας εμφυτευμάτων, το ρολόι να αντικατασταθεί από ένα υποδόριο εμφύτευμα στο χέρι σου. Έτσι, για να μην υπάρχει και περίπτωση να το χάσεις. Φαντάσου…
Θ.
Δημοσιεύθηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 154, Νοέμβριος 2015
