ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Αντίο Φιντέλ...


Ο πατέρας της κουβανικής επανάστασης Φιδέλ Κάστρο απεβίωσε χθες Παρασκευή το βράδυ στην Αβάνα σε ηλικία 90 ετών, ανακοίνωσε ο πρόεδρος της Κούβας και αδελφός του Ραούλ Κάστρο, ο οποίος τον διαδέχθηκε στην εξουσία το 2006.
«Ο κομαντάντε της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 το βράδυ», (05:29 σήμερα Σάββατο ώρα Ελλάδας) είπε ο Ραούλ Κάστρο σε διάγγελμά του το οποίο μετέδωσε απευθείας η δημόσια τηλεόραση της Κούβας.
«Οι λεπτομέρειες της επικήδειας τελετής θα ανακοινωθούν» αργότερα, πρόσθεσε σε αυτό το σύντομο διάγγελμα που καταλήγει με ένα βροντερό: "Hasta la victoria siempre!" ("Μέχρι τη νίκη" ) τη γνωστή φράση-ορόσημο του κομαντάντε.
Ο «Λίδερ Μάξιμο», που κυβέρνησε τη χώρα του με σιδηρά πυγμή από την επανάσταση του 1959 και είχε αψηφήσει την αμερικανική υπερδύναμη για περισσότερο από μισό αιώνα, παραχώρησε την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ από το 2006 έπειτα από εντερική αιμορραγία.

Το 2011 εγκατάλειψε και τις τελευταίες επίσημες αρμοδιότητές του, παραχωρώντας το αξίωμα του πρώτου γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας (PCC) στον Ραούλ, ο οποίος ήταν δεύτερος στην ιεραρχία του κόμματος από την ίδρυσή του το 1965.

Ο τέως πρόεδρος της Κούβας είχε εξαφανιστεί εντελώς από τις κουβανικές τηλεοράσεις μεταξύ Φεβρουαρίου 2014 και Απριλίου 2015, κάτι που είχε τροφοδοτήσει πολλές φήμες για την κατάσταση της υγείας του.

Όμως εδώ και ενάμισι χρόνο, αν και οι μετακινήσεις του παρέμεναν περιορισμένες, είχε ξαναρχίσει να δημοσιεύει τις «σκέψεις» του και είχε ξαναρχίσει να δέχεται στην κατοικία του προσωπικότητες και ηγέτες από το εξωτερικό.

Ο θάνατός του, δύο χρόνια μετά την ιστορική ανακοίνωση της προσέγγισης ανάμεσα στην Κούβα και στις Ηνωμένες Πολιτείες, έρχεται να κλείσει οριστικά τη σελίδα του Ψυχρού Πολέμου που οδήγησε τον κόσμο στο χείλος της πυρηνικής σύγκρουσης στη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων τον Οκτώβριο του 1962.

"Σύμφωνα με την επιθυμία που είχε εκφράσει ο σύντροφος Φιδέλ, η σορός του θα αποτεφρωθεί τις πρώτες ώρες" του Σαββάτου, ανακοίνωσε ο κουβανός πρόεδρος από την τηλεόραση.

 Μια σύντομη βιογραφία
Ο πατέρας της κουβανικής επανάστασης Φιδέλ Κάστρο γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1926 στην Κούβα. Είχε αποκτήσει έναν γιο από τον γάμο του με τη Μίρτα Ντίας-Μπίλαρτ, από την οποία χώρισε το 1955.

 Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας. Από το 1953 εντάσσεται στο ενεργό αντιστασιακό κίνημα εναντίον του καθεστώτος Μπατίστα. Την ίδια χρονιά συλλαμβάνεται και φυλακίζεται με ποινή 15ετούς κάθειρξης. Το 1956 αμνηστεύεται και πηγαίνει στο Μεξικό όπου οργανώνει ένοπλο αγώνα. Τον Δεκέμβριο του 1956, επιστρέφει στην Κούβα με μικρή στρατιωτική δύναμη. Από το 1956-59 ξεκινά ο ένοπλος αγώνας εναντίον του Μπατίστα έως ότου ανατρέπεται και φεύγει. Από 1959 γίνεται Πρωθυπουργός της χώρας. Στο αξίωμα αυτό παραμένει έως το 1976.

1963-1965: Πρώτος Γραμματέας του "Partido Unido De La Revolucion Socialista" (Ενωμένο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης).
Από το 1965: Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Από το 1976: Μέλος του ΠΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Από το 1976: Αρχηγός κράτους και Πρόεδρος του Συμβουλίου του Κράτους.
Από το 1976: Πρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών.
15/10/1991: Επανεκλέγεται Γενικός Γραμματέας του ΚΚΚ, κατά τη διάρκεια των εργασιών του 4ου Συνεδρίου του Κόμματος.
Από το 1992: Επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Άμυνας.
24/2/1993: Εκλέγεται βουλευτής στις πρώτες άμεσες μονοκομματικές εκλογές στη
χώρα, στις οποίες ο αριθμός των υποψηφίων βουλευτών αντιστοιχεί ακριβώς σε
αυτόν των κοινοβουλευτικών εδρών.
25/2/1998: Επανεκλέγεται από τη Βουλή αρχηγός του κράτους για πέντε χρόνια.
6/1/1999: Γάλλος δικηγόρος, που εκπροσωπεί δύο καταδικασθέντες στην Κούβα διανοούμενους και την κόρη ενός εκτελεσθέντος συνταγματάρχη, καταθέτει τρεις μηνύσεις εναντίον του, δύο για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και μία για «ανάμιξη σε διεθνές λαθρεμπόριο ναρκωτικών».
17/11/2000: Δηλώνει ότι οργανώσεις αντικαθεστωτικών έχουν ετοιμάσει σχέδιο δολοφονίας του κατά τη διάρκεια της ιβηρο-αμερικανικής διάσκεψης κορυφής στον Παναμά. Την επομένη, οι αρχές του Παναμά ανακοινώνουν τη σύλληψη τεσσάρων ατόμων ανάμεσα στους οποίους και ο κουβανός εξόριστος, Λουίς Ποσάδα Καρίλες, τον οποίο είχε κατονομάσει ως εγκέφαλο της συνωμοσίας ο Κάστρο. Στις 30/11 η Κούβα ζητεί επισήμως την έκδοση των τεσσάρων υπόπτων.
27/8/2004: Η Κούβα διακόπτει επ΄αόριστον τις διπλωματικές της σχέσεις με τον Παναμά μετά την αμνηστία που έδωσε η απερχόμενη πρόεδρος Μισκόσο σε τέσσερις Κουβανούς που κατηγορούνται για συνωμοσία με σκοπό τη δολοφονία του.
31/7/2006: Μεταβιβάζει προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, υπουργό Άμυνας, Ραούλ, έπειτα από εγχείρηση στο έντερο.
19/2/2008: Ανακοινώνει επίσημα την αποχώρησή του από την προεδρία της Κούβας. Στις 24/2, ο αδελφός του Ραούλ Κάστρο εκλέγεται από το κοινοβούλιο νέος πρόεδρος της χώρας.Ο Φιδέλ Κάστρο βραβεύτηκε με το βραβείο Λένιν (1961) ενώ στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται:
1964: Ten years of Revolution
1968: History will absolve me
1987: Fidel (από κοινού με τον Φρέι Μπέτο).
1991: How Far We Slaves Have Come: South Africa and Cuba in Today΄s World (από κοινού με τον Νέλσον Μαντέλα).
2/8/2010: Παρουσιάζει σε επιλεγμένο ακροατήριο τα απομνημονεύματά του, με τον τίτλο «Στρατηγική Νίκη», για τη νίκη των ανταρτών εναντίον του κουβανικού στρατού, η οποία οδήγησε στην πτώση του δικτάτορα Μπατίστα.

 ThePressProject

Ποιος ήταν ο Φιντέλ Κάστρο...

Ο Κάστρο γεννήθηκε στο Μπιράν της Κούβας στις 13 Αυγούστου 1926, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και για κάποιο χρονικό διάστημα άσκησε το...
επάγγελμα του δικηγόρου.

Από φοιτητής ακόμα αναμείχτηκε στα επαναστατικά κινήματα εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα.

Στην εξέγερση του Σαντιάγκο (26 Ιουλίου 1953) ήταν από τους αρχηγούς στην επίθεση κατά των στρατιωτικών καταυλισμών, συνελήφθη όμως και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών. Το 1955 αμνηστεύτηκε και κατέφυγε στις ΗΠΑ. Εκεί προσπάθησε να μυήσει στην επανάσταση τους εξόριστους Κουβανούς. Η αμερικάνικη κυβέρνηση όμως αντέδρασε κι έτσι ο Κάστρο διέφυγε στο Μεξικό. Από εκεί, με λίγους άντρες, αποβιβάστηκε στην Κούβα (2 Δεκεμβρίου 1956) και ανέβηκε στα βουνά. Το επαναστατικό κίνημα πήρε μεγάλες διαστάσεις και οι αντάρτες, μετά από πολλές επιτυχίες, κατέλαβαν την 1η Ιανουαρίου 1959 την πρωτεύουσα Αβάνα. Ο Μπατίστα απέδρασε από την Κούβα και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Φιντέλ Κάστρο (1959), αξίωμα το οποίο διατήρησε ως το 1976.

Η υποχώρηση του Σοβιετικού ηγέτη Νικίτα Χρουστσόφ στη μεγάλη κρίση της Κούβας τον Οκτώβριο του 1962 και η απομάκρυνση των σοβιετικών πυραύλων από το νησί προκάλεσε την οργή του Φιντέλ Κάστρο, με αποτέλεσμα να επέλθει ψυχρότητα στις σχέσεις Αβάνας - Μόσχας. Χρόνια αργότερα το ομολόγησε ο ίδιος ο ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, στην εισήγησή του στο 1ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας:

"Οι Κουβανοί δυσκολεύτηκαν τότε να καταλάβουν σε όλη της την έκταση την αξία αυτής της λύσης. Σήμερα όμως βλέπουμε αντικειμενικά ότι η κρίση του Οκτωβρίου του 1962 σήμαινε μια νίκη του επαναστατικού στρατοπέδου... Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέστησαν αργότερα πολεμικές βάσεις στην Κεντρική Αμερική και στη Φλόριντα για οργάνωση πειρατικών επιδρομών στις ακτές μας και έγιναν πολλές τέτοιες επιδρομές, οι επιδρομές αυτές δεν αποτελούσαν παρά τα τελευταία χτυπήματα του τραυματισμένου, αλλά ανίκανου αυτοκρατορικού γοήτρου".

Στα τέλη του Απριλίου του 1963 η Μόσχα έπεισε τον Φιντέλ να επισκεφτεί την Ε.Σ.Σ.Δ. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 27ης Απριλίου του 1963 ένα σοβιετικό Τουπόλεφ-114, που μετέφερε τον Κουβανό ηγέτη, έφτασε στην πόλη Μούρμανσκ, στον πολικό κύκλο. Την επομένη, 28 Απριλίου, η υποδοχή του στη Μόσχα ήταν θριαμβευτική. Ο Νικίτα Χρουστσόφ και ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ, υποδέχθηκαν τον Κάστρο στο αεροδρόμιο Βνούκοβο.

Στη συνέχεια επιβιβάστηκαν σε ανοικτό αυτοκίνητο, επευφημούμενοι από εκατοντάδες χιλιάδες Μοσχοβίτες στην πορεία προς την Κόκκινη Πλατεία, όπου έλαβε χώρα κολοσσιαία συγκέντρωση προς τιμήν του Κάστρο.

Την Πρωτομαγιά ο Κάστρο και ο Χρουστσόφ παρακολούθησαν την παραδοσιακή συγκέντρωση από το μαυσωλείο της Κόκκινης Πλατείας, χαιρετώντας τα πλήθη που επευφημούσαν τον Κουβανό ηγέτη.

Περίπου 100.000 άνθρωποι κατέκλυσαν και το Στάδιο Λένιν, όπου ο Κάστρο παρακολούθησε ποδοσφαιρικό αγώνα, αν και το αθλητικό πάθος του ήταν το μπέιζμπολ, το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα του οποίου είχε εγκαινιάσει στην Αβάνα στις 13 Απριλίου, πριν ξεκινήσει για την Ε.Σ.Σ.Δ.

Το 1965 έγινε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας και το 1976 συγκέντρωσε στο πρόσωπό του τα αξιώματα του προέδρου του κράτους και του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων.

Το 1991 επανεκλέχτηκε γενικός γραμματέας του κόμματος και το 1993, 1998 και 2003 το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων ανανέωσε για πέντε χρόνια την προεδρική του θητεία.

Αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή του Τρίτου Κόσμου και ανέπτυξε τους δεσμούς της χώρας του τόσο με αφρικανικές όσο και με ασιατικές χώρες. Το 1975 έστειλε στρατεύματα στην Ανγκόλα στο πλευρό του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας και το 1978 στην Αιθιοπία για την αντιμετώπιση της εισβολής της Σομαλίας. Το γεγονός αυτό, καθώς και η βοήθεια που πρόσφερε στους Σαντινίστας της Νικαράγουας το 1979, επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το 1991 η ανατροπή των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης σήμαναν την απαρχή μεγάλων οικονομικών δυσκολιών για την Κούβα και ο Κάστρο αναγκάστηκε να κάνει ορισμένα ανοίγματα προς την κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης της κουβανικής οικονομίας.

Τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Λένιν (1961) και το χρυσό μετάλλιο Ζολιό-Κιουρί για την ειρήνη το 1972. Συνέγραψε πολιτικά έργα, τα νεότερα από τα οποία είναι η Οκτωβριανή Επανάσταση και η Επανάσταση της Κούβας (1978), Φιντέλ (1987).

Ο ηγέτης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, υποβλήθηκε σε εγχείρηση στο έντερο, καθώς έπασχε από καρκίνο, στο συγκεκριμένο σημείο, στις 31 Ιουλίου 2006 και μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, Ραούλ Κάστρο.

Στις 19 Φεβρουαρίου του 2008, έπειτα από μισό αιώνα στο τιμόνι της Κούβας, ο Κάστρο ανακοίνωσε την οριστική παραίτησή του.

Σημαντικοί σταθμοί στη ζωή του

1926: Στις 13 Αυγούστου γεννήθηκε στο Μπιράν (νοτιοανατολικό της Κούβας)

1931-1945: Μαθήτευσε σε Σχολείο Ιησουϊτών

1945: Εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αβάνας
1946: Εκφωνεί τον πρώτο του λόγο ως πολιτικός ηγέτης για να διαμαρτυρηθεί για την αύξηση των εισιτηρίων στα λεωφορεία.
1948: Στις 12 Οκτωβρίου παντρεύτηκε τη Μίρτα Ντίαζ-Μπαλάρτ
1950: Παίρνει το διδακτορικό του δίπλωμα στο Αστικό Δίκαιο και το πτυχίο του στο Διπλωματικό και Προξενικό Δίκαιο από τη Νομική σχολή της Αβάνας
1952: Στις 10 Μαρτίου, λίγο μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Φουλχένσιο Μπατίστα, οργάνωσε ένα παράνομο ένοπλο κίνημα
1953: Στις 26 Ιουλίου ο Κάστρο μαζί με τους αντάρτες του επιτίθενται σε στρατώνα της Μονκάδα. Την 1η Αυγούστου ο Κάστρο συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών στο νησί των Πεύκων στον Ειρηνικό, μαζί με τον αδελφό του Ραούλ
1955: Ο Μπατίστα απένειμε αμνηστία στον Φιδέλ, ο οποίος στις 12 Ιουνίου ίδρυσε το Κίνημα της 26ης Ιουλίου. Εξόριστος στο Μεξικό, γνώρισε τον Αργεντινό Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα
1956: Στις 2 Δεκεμβρίου ο Κάστρο με τους άνδρες του κατέφτασαν στην Κούβα με το γιοτ «Γκράνμα». Ύστερα από σφοδρές μάχες με τον στρατό, ο Κάστρο και άλλοι 16 επιζώντες κατέλαβαν τη Σιέρρα Μαέστρα
1959: Την 1η Ιανουαρίου ο Μπατίστα διέφυγε στο εξωτερικό καθώς η επανάσταση πλησίαζε τη νίκη. Στις 8 του ίδιου μήνα ο Κάστρο έφτασε θριαμβευτικά στην Αβάνα
1960: Εθνικοποιεί τις 166 αμερικάνικες επιχειρήσεις που παρέμειναν στην Κούβα.
1961: Στις 3 Ιανουαρίου διακόπηκαν οι διπλωματικές σχέσεις με την Ουάσιγκτον. Στις 16 Απριλίου ο Κάστρο διακήρυξε τον «σοσιαλιστικό χαρακτήρα» της επανάστασης
1961: Στις 17-19 Απριλίου έγινε ανεπιτυχής προσπάθεια απόβασης 1.400 αντικαθεστωτικών στον Κόλπο των χοίρων
1962: Στις 22 ως τις 28 Οκτωβρίου η «κρίση των πυραύλων» έφερε αντιμέτωπες τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση
1965: Στις 2 Οκτωβρίου ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας
1980: Τον Μάιο, ο Κάστρο έδωσε τη δυνατότητα σε όσους Κουβανούς επιθυμούσαν να εγκαταλείψουν το νησί, με αποτέλεσμα να φύγουν περίπου 125.000 άνθρωποι
1989: Στις 13 Ιουλίου ο ήρωας του πολέμου της Ανγκόλα, στρατηγός Αρνάλντο Οτσόα, κατηγορήθηκε για εμπόριο ναρκωτικών και εκτελέστηκε
1990: Η οικονομία της Κούβας κατέρρευσε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης
1994: Στις 5 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε στην Αβάνα η πρώτη εξέγερση μετά την επανάσταση. Υπολογίζεται ότι 40.000 Κουβανοί διέφυγαν στις ΗΠΑ
1998: Στις 21 με 26 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε η ιστορική επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β'
2003: 75 αντικαθεστωτικοί συνελήφθησαν τον Μάρτιο
2006: Ο Φιντέλ Κάστρο μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στο νεότερο αδελφό του Ραούλ Κάστρο
2008: Ανακοινώνει την επίσημη αποχώρησή του από την ηγεσία της Κούβας...

enikos.gr

Η φράξια της εσωτερικής τρόικας σε απόλυτη ευθυγράμμιση με την μαφία του ΔΝΤ

Σε απόλυτη ταύτιση με τη «συνταγή» του ΔΝΤ φαίνεται να οδεύει ο ΣΕΒ, ο οποίος ξαναχτυπά ζητώντας μείωση του αφορολόγητου ορίου.

Η νέα παρέμβαση του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων έρχεται αμέσως μετά την δημόσια τοποθέτησή του υπέρ της ανάγκης υπερίσχυσης των επιχειρηματικών συμβάσεων έναντι των κλαδικών - μια τοποθέτηση, που επίσης κινείται στον ίδια γραμμή με το ΔΝΤ και βρίσκεται κόντρα στην θέση των υπολοίπων κοινωνικών εταίρων και εργοδοτικών ενώσεων.

Το αίτημα για μείωση του αφορολόγητου ορίου περιλαμβάνεται στο εβδομαδιαίο δελτίο του ΣΕΒ που δημοσιοποιήθηκε σήμερα και αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Η αυξανόμενη υπερφορολόγηση της οικονομίας έχει ήδη προσεγγίσει την επικίνδυνη ζώνη. Ένα διογκούμενο κύμα πολιτών και επιχειρήσεων, μπορεί ανά πάσα στιγμή, ιδίως το 2017, να αντιμετωπίσουν αδυναμία εκπλήρωσης των υποχρεώσεών τους, με δυσάρεστες επιπτώσεις για τη σταθερότητα και τη συνοχή της κοινωνίας. Η διάρθρωση της φορολογίας πρέπει να αναθεωρηθεί με το φορολογικό βάρος να κατανέμεται σε περισσότερους ώμους, παίρνοντας λίγα από πολλούς και όχι πολλά από λίγους. Προς αυτή την κατεύθυνση, επιβάλλεται η μείωση του αφορολόγητου, των φορολογικών συντελεστών στον φόρο νομικών προσώπων και του μη μισθολογικού κόστους, ώστε να δοθεί ώθηση στη δημιουργία εισοδημάτων και θέσεων εργασίας και να ανατραπεί η μη ισόρροπη κατανομή βαρών που δρα ανασταλτικά στην υγιή αύξηση των φορολογικών εσόδων».

Την περαιτέρω μείωση του αφορολογήτου ορίου - με στόχο επίσης τη «διεύρυνση της φορολογικής βάσης» - έχει ζητήσει επανειλημμένα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, παρ' ότι πρόκειται για αίτημα που απορρίπτεται από την κυβέρνηση.


Πλήρης επιβεβαίωση:


Όταν ο πρόεδρος της βουλής επιβεβαιώνει ότι η μαφία της εσωτερικής τρόικας κυβερνάει τη χώρα


Οι νεοφιλελέ παπαγάλοι στα τηλεπαράθυρα και στα διάφορα ιντερνετικά sites, αναπαρήγαγαν με θρησκευτική ευλάβεια την καραμέλα της βαριάς φορολογίας του ιδιωτικού τομέα, ανάμεσά τους και στελέχη της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Και ακριβώς επειδή το σύστημα φρόντισε προηγουμένως να τσουβαλιάσει όσους δεν ανήκουν στο δημόσιο, κάτω από την ταμπέλα του ιδιωτικού τομέα (ακόμα και τους αγρότες που η νέα εποχή τους θέλει επιχειρηματίες), οι παπαγάλοι δεν μπήκαν στον κόπο να διευκρινίσουν, ότι όταν μιλούν για φοροαπαλλαγές, εννοούν τις μεγάλες εταιρίες και πολυεθνικές.

Π. Παπακωνσταντίνου: Ο αργός θάνατος της "νέας τάξης"

ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΑΠΟΡΡΥΘΜΙΣΗΣ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Η υπό αμερικανική ηγεμονία παγκοσμιοποίηση είναι μονόδρομος, μόνο που χρειάζεται κάποια «διόρθωση πορείας», ήταν το κεντρικό μήνυμα της αποχαιρετιστήριας περιοδείας Ομπάμα στην Ευρώπη. Η ΕΕ, δηλαδή η περιφερειακή υποστασιοποίηση της παγκοσμιοποίησης, είναι μονόδρομος, μόνο που χρειάζεται κι αυτή κάποιες διορθώσεις, υποστήριξαν στο ίδιο μήκος κύματος οι Ευρωπαίοι αμφιτρύονες του Αμερικανού προέδρου. «Δεν μας φτύνουν, απλώς ψιχαλίζει» ήταν σαν να έλεγαν και ο μεν και οι δε, κλείνοντας τ’ αυτιά τους στα εκκωφαντικά μηνύματα του βρετανικού δημοψηφίσματος και των αμερικανικών εκλογών.

Στην πραγματικότητα, τόσο η ψήφος των Βρετανών υπέρ του Brexit όσο και η απροσδόκητη ήττα της Κλίντον υποδηλώνουν όχι κάποιες παροδικές αρρυθμίες, αλλά την πλήρη αποσταθεροποίηση του κόσμου που υπερασπίζονται ο Ομπάμα, η Μέρκελ και οι ελάσσονες υποτελείς τους, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης Τσίπρα. Αυτά τα δύο εξαιρετικής βαρύτητας γεγονότα διαμηνύουν την είσοδο- πρωτίστως της Δύσης και στη συνέχεια όλης της ανθρωπότητας- σε μια καινούργια, πιο σκοτεινή φάση της μακρόσυρτης κρίσης που αντιμετωπίζει ο «κόσμος του 1990»: ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελευθερισμός με εγγυητή τις ΗΠΑ, αδιαφιλονίκητο ηγεμόνα του πλανήτη μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ.

Τα πρώτα σημάδια αποσταθεροποίησης ήρθαν το 2000-2002 με την κατάρρευση του NASDAQ, δηλαδή της χρηματιστηριακής αξίας των αμερικανικών επιχειρήσεων υψηλής τεχνολογίας. Η περίφημη «Νέα Οικονομία», το πιο δυναμικό στοιχείο του ύστερου καπιταλισμού, είχε αρχίσει να λαχανιάζει, κάτι που έθρεψε τις φούσκες στην αγορά ακινήτων και στη Wall Street, επωάζοντας τη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση, που θα ξεσπούσε το 2008. Ενδιάμεσα, οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν και κυρίως στο Ιράκ, όπως και ο βραχύς πόλεμος Ρωσίας- Γεωργίας διεμήνυαν το τέλος της Pax Americana. Αργά αλλά σταθερά, ο «κόσμος του 1990» διαβρωνόταν εκ θεμελίων.

Η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα το 2008 σηματοδοτούσε την προσπάθεια να σωθεί το υπάρχον μοντέλο με διορθώσεις που δεν αμφισβητούν τα θεμέλιά του. Ο Ομπάμα μείωσε την αμερικανική εμπλοκή σε Ιράκ και Αφγανιστάν και έκλεισε το επικίνδυνο ρήγμα που είχε ανοίξει ο Μπους με τη γαλλογερμανική Ευρώπη, αποτρέποντας μια επικίνδυνη για τα αμερικανικά συμφέροντα προσέγγισή της με τη Ρωσία. Εκμεταλλεύθηκε την πτώση των τιμών του πετρελαίου, που είχαν εκτοξευθεί στα ουράνια επί «πετρελαιά» Μπους, για να πλήξει τις ανταγωνιστικές χώρες που στηρίζονται κυρίως στους υδρογονάνθρακες (Ρωσία, Ιράν, Βενεζουέλα). Η ανατροπή του φιλορώσου Γιανουκόβιτς στην Ουκρανία, η πειθάρχηση του Ιράν με καταλύτη τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα και η υπονόμευση αριστερών κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική διευκολύνθηκαν από αυτή την εξέλιξη. Στο εσωτερικό, κατάφερε να εκτονώσει την κρίση με την προσφορά φτηνού χρήματος από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα και περιορισμένες μεταρρυθμίσεις για την αντιμετώπιση των πιο κραυγαλέων εκδηλώσεων της «χρηματοποίησης» (βλ. νόμος Ντοντ- Φρανκ).

Ωστόσο, οι τακτικές διορθώσεις του Ομπάμα δεν ήταν δυνατό να αντιμετωπίσουν τα δομικά προβλήματα της αμερικανικής οικονομίας και γεωστρατηγικής. Η παραγωγικότητα παραμένει σχεδόν στάσιμη και η όποια ποσοτική ανάπτυξη στηρίζεται και πάλι σε χρηματοπιστωτικές φούσκες, που δεν θα αργήσουν να σκάσουν. (Το ίδιο ισχύει βέβαια και στην Ευρώπη, όπου οι συστημικές τράπεζες, με πρώτη και χειρότερη την Deutsche Bank, αποτελούν τον μεγαλύτερο παράγοντα συστημικής αστάθειας). Το φτωχότερο 50% του πληθυσμού εξακολουθεί να βλέπει τα εισοδήματά του στα επίπεδα της δεκαετίας του 1970, ενώ οι εισοδηματικές και περιουσιακές ανισότητες βρίσκονται στα ύψη της σκανδαλώδους Επίχρυσης Εποχής, της δεκαετίας του 1920 που γέννησε το κραχ του 1929 και τη συνακόλουθη Μεγάλη Ύφεση. Η επιθετική πολιτική Ομπάμα σε Ουκρανία και Συρία ναι μεν απέτρεψε μια γαλλογερμανορωσική «Αντάντ», αλλά έφερε πολύ πιο κοντά Ρωσία και Κίνα. Η βαθμιαία υποβάθμιση της διεθνούς οικονομικής θέσης της Αμερικής συνεχίζεται, καθώς η στρατιωτική υπερδύναμη έχει εμπορικά ελλείμματα έναντι και των τριών βασικότερων εταίρων της- Κίνα, Γερμανία, Ιαπωνία- ενώ το χρέος της έχει εκτοξευθεί στο αστρονομικό ύψος των 19 τρισ δολαρίων.

Κατά κάποιο τρόπο, η Αμερική και ο κόσμος όλος βρίσκονται σήμερα σε μια κατάσταση ανάλογη με εκείνη του τέλους της δεκαετίας του 1960- αρχών της δεκατίας του 1970. Εκείνη την εποχή είχαν αρχίσει να πυκνώνουν στον ουρανό της διεθνούς, καπιταλιστικής οικονομίας τα σημάδια της γενικευμένης κρίσης υπερσυσσώρευσης, που θα επισφράγιζε το τέλος των «Τριών Ένδοξων Δεκαετιών» της δυναμικής μεταπολεμικής ανάπτυξης, όπως και του κυρίαρχου υποδείγματος, του Κεϋνσιανισμού. Οι ηγετικές ελίτ της Αμερικής διαπίστωσαν ότι η μεταπολεμική, νομισματική «παγκοσμιοποίηση», που οι ίδιες είχαν θεμελιώσει το 1944 στο Μπρέτον- Γουντς, είχε καταλήξει να λειτουργεί όχι προς όφελός της, αλλά υπέρ των ανταγωνιστών της (κυρίως Γερμανίας και Ιαπωνίας). Γι αυτό και αποφάσισαν, μετά από πολλές ταλαντεύσεις, να γκρεμίσουν αυτό το σύστημα, με την ιστορική απόφαση του Νίξον, το καλοκαίρι του 1971, για την κατάργηση της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό.

Η απόφαση αυτή είχε μακροπρόθεσμες συνέπειες, αλλά δεν συνοδευόταν, ακόμη, από μια γενικότερη αλλαγή υποδείγματος. Αντίθετα, ο Ρεπουμπλικανός Νίξον και το επιτελείο του είδαν αυτή την αλλαγή ως τακτική διόρθωση για να διασώσουν το Κεϋνσιανό μοντέλο συσσώρευσης, που κλονιζόταν- δική του είναι, άλλωστε, η φράση «σήμερα, είμαστε όλοι Κεϋνσιανοί». Θα χρειάζονταν δέκα ακόμη χρόνια- μέχρι να αναλάβει πρόεδρος ο Ρίγκαν και να εξαπολύσει ο διοικητής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας το λεγόμενο «Σοκ Βόλκερ»- για να ωριμάσει η στροφή στο νέο υπόδειγμα του νεοφιλελευθερισμού, της χρηματοποίησης και των υπέρογκων στρατιωτικών δαπανών, στο πλαίσιο της γενικευμένης ιμπεριαλιστικής αντεπίθεσης.

Σήμερα, αυτό που κλονίζεται είναι ακριβώς το υπόδειγμα που κυριάρχησε την τελευταία τριακονταετία και δείχνει να έχει φάει τα ψωμιά του. Ο Τραμπ και το Brexit είναι μόνο συμπτώματα μιας βαριάς παθολογίας που προϋπήρχε και η οποία εκδηλωνόταν, καιρό τώρα, με τη διάδοση του πνεύματος «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», της εξαγωγής της κρίσης στον διπλανό, των ακήρυκτων οικονομικών πολέμων και εθνικών ανταγωνισμών στο εσωτερικό του ίδιου του Δυτικού κόσμου. Ο Κάμερον δεν θα είχε προκηρύξει το δημοψήφισμα αν ισχυρά τμήματα της βρετανικής ολιγαρχίας δεν δυσφορούσαν με την προοπτική να γίνουν ελάσσονες εταίροι μιας γερμανικής Ευρώπης. Ομπάμα και Μέρκελ μπορεί ναχασκογελάνε μπροστά στις κάμερες στο Βερολίνο, αλλά η Γερμανίδα καγκελάριος ξέρει ότι το κινητό της δεν το παρακολουθούσε ο Πούτιν, αλλά ο Αμερικανός σύμμαχός της. Όσοι φοβούνται ότι επί Τραμπ θα διαρραγούν οι άριστες, υποτίθεται, οικονομικές σχέσεις ΗΠΑ- Ευρώπης και θα διολισθήσουμε στον προστατευτισμό, ή είναι ανίδεοι, ή μας πουλάνε σανό: οι εμπορικοί πόλεμοι ΗΠΑ- ΕΕ ήταν ήδη γεγονός επί εποχής Ομπάμα, όπως διαλαλούν τα αστρονομικά πρόστιμα των ΗΠΑ στη Deutsche Bank και στην Volkswagen και των Βρυξελλών στην Apple και τη Google.

Σ’αυτό το φόντο, τίποτα δεν δείχνει ότι η εκλογή Τραμπ θα λύσει τις αντιφάσεις της Αμερικής και του διεθνούς καπιταλισμού, με μια καθαρτήρια επιβολή ενός νέου μοντέλου συσσώρευσης και διεθνών συμμαχιών. Μάλλον θα πρόκειται για ένα ακόμη επεισόδιο στον αργό θάνατο του «κόσμου του 1990», για μια νέα (σε πολλά σημεία ανάστροφη) «διόρθωση πορείας» μετά τη διόρθωση του Ομπάμα, κατά το βλέποντας και κάνοντας, με έντονες αντιφάσεις και ταλαντεύσεις, χωρίς συνεκτική στρατηγική.

Στο γεωστρατηγικό πεδίο, τα ένστικτα του Τραμπ και του επιτελείου του καταδεικνύουν ως απειλητικότερο δυνητικό ανταγωνιστή των ΗΠΑ στον 21ο αιώνα την ανερχόμενη Κίνα και όχι τη Ρωσία, που είναι μεν πυρηνική υπερδύναμη, αλλά με μια οικονομία μικρότερη της Καλιφόρνιας. Υπό αυτό το πρίσμα δελεάζονται να κάνουν ό,τι έκαναν οι Νίξον- Κίσινγκερ, αλλά από την ανάποδη: να εξασφαλίσουν μια κάποια ειρηνική συνύπαρξη με τη Ρωσία εναντίον της Κίνας, σπάζοντας τον μεγάλο ευρασιατικό άξονα που πάει να διαμορφωθεί, με ελάσσονες παραχωρήσεις σε Συρία και Κριμαία. Προτεραιότητα της ομάδας Τραμπ φαίνεται να είναι και η ταχεία ενοποίηση της «Αγγλόσφαιρας»- ΗΠΑ, Βρετανία, Καναδάς, Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία- με την ακρωτηριασμένη ΕΕ να επαφίεται στη γερμανογαλλική ηγεμονία. Ασφαλώς, μια παρόμοια στροφή δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα γίνει πραγματικότητα, καθώς οι δυνάμεις αδράνειας στο «βαθύ κράτος» της υπερδύναμης είναι ισχυρότατες και οι ασταθείς συμβιβασμοί με την ομάδα Τραμπ βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Στο οικονομικό πεδίο, ο Τραμπ δεν εννοεί να γίνει ο ανατροπέας της παγκοσμιοποίησης, του νεοφιλελευθερισμού και της χρηματοποίησης, αλλά εκείνος που θα επιφέρει διορθώσεις, βελτιώνοντας τη θέση της Αμερικής. Είναι πιθανό ότι θα ευνοήσει τμήματα του αμερικανικού κεφαλαίου που δρουν κυρίως στην εσωτερική αγορά, από τα οποία άλλωστε προέρχεται και ο ίδιος. Θα επιχειρήσει, ενδεχομένως, μια ορισμένη επαναβιομηχάνιση της Αμερικής, με επιλεκτικό προστατευτισμό και αναπόφευκτο περιορισμό των εξαγωγών και των εισαγωγών. Θα ήταν αφελές, όμως, να περιμένει κανείς από την κυβέρνηση Τραμπ μια επιστροφή στον Κεϋνσιανισμό. Αντίθετα, αποζημιώνει προκαταβολικά το κεφάλαιο για τις όποιες απώλειές του στο εξωτερικό με λιγότερους φόρους στο εσωτερικό, μεγαλύτερη απελευθέρωση των αγορών (ακόμη και τον νόμο Ντοντ- Φρανκ έχει υποσχεθεί ότι θα καταργήσει, δίνοντας μεγαλύτερη ασυδοσία στη Γουόλ Στριτ), ισχυρότερη αντισυνδικαλιστική νομοθεσία, καταπίεση της μεταναστευτικής εργατικής δύναμης και πάει λέγοντας.

Το διπλό σοκ του Brexit και της πολιτικής αλλαγής στις ΗΠΑ εντείνει τους προβληματισμούς, που φτάνουν στα όρια της υπαρξιακής αγωνίας, στην ΕΕ των 27. Ισχυροί κύκλοι της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας φαίνεται να ρέπουν προς μια «φυγή προς τα εμπρός», ένα άλμα στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ιδιαίτερα στο πεδίο της άμυνας και της ασφάλειας. Πρόκειται όμως για εγχείρημα μεγάλου πολιτικού ρίσκου, καθώς η απόρριψη της ΕΕ κερδίζει έδαφος με ταχείς ρυθμούς στους λαούς πολλών κρατών- μελών, συμπεριλαμβανομένων της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ελλάδας. Μια πιο συγκεντρωτική, πιο γραφειοκρατική και πιο στρατιωτικοποιημένη ΕΕ θα ήταν λάδι στη φωτιά, σε μια εποχή όπου το αίτημα για ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας απέναντι στις απρόσωπες δυνάμεις του υπερεθνικού κεφαλαίου αναδεικνύεται σε βασικό μοχλό πολιτικών ανατροπών.

Στους κόλπους της Αριστεράς, όχι μόνο στην Ελλάδα, υπάρχει μια τάση να αντιμετωπίζει κανείς την αλλαγή σκηνικού στις ΗΠΑ και την Ευρώπη με απαισιοδοξία στα όρια της κατάθλιψης, ωσάν η Δύση να είχε προσβληθεί ξαφνικά από τη μεταδοτική “Πανούκλα” του Καμύ και ο φασισμός να ήταν προ των πυλών. Φυσικά, ο κίνδυνος από την άνοδο ανοιχτά αντιδραστικών, εθνικιστικών, ξενοφοβικών ρευμάτων, στην Ελλάδα και διεθνώς, θα ήταν ανεπίτρεπτο να υποτιμηθεί. Ωστόσο μια παρόμοια, μονόπλευρη θεώρηση των πραγμάτων θα καταδίκαζε τη ριζοσπαστική Αριστερά να γίνει ουρά των νεοταξικών, ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που κλονίζονται και θα περιόριζε τον ορίζοντά της σε μάχες οπισθοφυλακών για τη διάσωση όσων δικαιωμάτων μπορούν ακόμα να διασωθούν, στο εσωτερικό ενός αστικού ορίζοντα που διαρκώς στενεύει.

Τίποτα απ΄ό,τι συνέβη και απ’ ό,τι θα συμβεί δεν καθορίζεται αποκλειστικά από τους κυρίαρχους κύκλους, ερήμην της πάλης των τάξεων. Αν κάτι μαρτυρούν οι ανατροπές που συντελέστηκαν ή κυοφορούνται σε Αμερική και Ευρώπη, είναι η βαθύτατη κρίση της αστικής ηγεμονίας, η αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να ενσωματώσουν με στοιχειωδώς σταθερό τρόπο τις εκμεταλλευόμενες. Γιαυτό και το φάντασμα του “λαϊκισμού” στοιχειώνει τις διευθύνουσες ελίτ σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο. Τίποτα δεν έχει οριστικά χαθεί. Τα λαϊκά στρώματα που συνθλίβονται από τις μυλόπτερες της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης αναζητούν μια λυτρωτική Έξοδο κι όταν δεν τη βρίσκουν, επιλέγουν τη λύση που τους φαίνεται πιο εύκολη και πιο κοντινή, έστω κι αν δεν την πολυπιστεύουν.

Μπορεί ο Τραμπ να κέρδισε τις εκλογές (με 1,7 εκατομμύρια ψήφους ή 1,3% λιγότερο της Κλίντον) αλλά ένα μεγάλο μέρος της βάσης του θα ψήφιζε ακόμη και Σάντερς, αν είχε τη δυνατότητα. Το ίδιο συμβαίνει στη Βρετανία του Φάρατζ αλλά και του Κόρμπιν, όπως συνέβαινε χθες στην Ελλάδα της αριστερής παλίρροιας, αλλά και της Χρυσής Αυγής. Όλα είναι ανοιχτά, όλα θα παιχτούν ξανά κι όλα είναι δυνατά, αρκεί η Αριστερά που είναι ακόμη ζωντανή να δώσει πειστικές προγραμματικές απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που ήδη θέτει η κρίση του παλιού κόσμου, συνδέοντας τον πρωταρχικό στόχο της κοινωνικής ανατροπής με την απαίτηση για ανάκτηση της εθνικής, λαϊκής κυριαρχίας, απέναντι στη γερασμένη Αυτοκρατορία του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.

 aristeri-diexodos.blogspot.gr

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

"The Choice is Ours" Η επιλογή είναι δική μας(ταινία,ελληνικοί υπότιτλοι)

Η ταινία "The Choice is Ours" διερευνά πολλές πτυχές της κοινωνίας μας. Μας προκαλεί να επανεξετάσουμε σε τι είδους κόσμο θέλουμε να ζούμε. Ερευνά τους παράγοντες της ανθρώπινης συμπεριφοράς και διαλύει τον μύθο της «ανθρώπινης φύσης», αποδεικνύοντας πώς το περιβάλλον
διαμορφώνει τις αξίες μας, την "ταυτότητα" μας και "γεννά" την συμπεριφορά μας.

Δείχνει πώς το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα είναι ξεπερασμένο και δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες των περισσότερων ανθρώπων. Εξηγεί τις δυνατότητες της επιστήμης, και προτείνει λύσεις που μπορούμε να εφαρμόσουμε για να σταματήσουμε τη χρήση των μη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Οραματίζεται ένα «επανασχεδιασμό του πολιτισμού», όπου όλοι απολαμβάνουν ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο, χωρίς δουλεία και χρέος, ενώ ταυτόχρονα προστατεύεται το περιβάλλον. 


 http://www.apenantioxthi.com

Deutschland über alles (Γερμανία υπεράνω όλων)



Πριν από πέντε χρόνια (και συγκεκριμένα στις 11.11.2011) είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Εξπρές» (που ανέστειλε την κυκλοφορία της, θύμα και αυτή της κρίσης) ένα άρθρο με τον παραπάνω τίτλο. [Deutschland über alles (Γερμανία υπεράνω όλων)].

Το άρθρο εκείνο είχε γραφτεί με αφορμή την ταπείνωση της χώρας στις Κάνες από το δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί με την κατηγορηματική απόρριψη του δημοψηφίσματος που πρότεινε ο τότε πρωθυπουργός για τη συμφωνία της 26/27 Οκτωβρίου, και ζητώντας [το δίδυμο], αντί γι’ αυτό το θέμα, να διεξαχθεί δημοψήφισμα στις 4.12.2011 με το ερώτημα «ναι ή όχι στην παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη».

Είναι γνωστά τα όσα ακολούθησαν. Αντιμετωπίζοντας την απόρριψη -όχι μόνο από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και από την κοινή γνώμη- της πρότασης για διεξαγωγή δημοψηφίσματος με το ερώτημα που ζήτησαν οι Μέρκελ-Σαρκοζί, ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να σχηματιστεί η κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. που επέβαλαν στη χώρα οι δανειστές.
Και είναι επίσης γνωστά τα όσα διέπραξε εκείνη η κυβέρνηση και εκείνες που ακολούθησαν από την εφαρμογή των μέτρων των Μνημονίων.

Ολόκληρη την πενταετία που πέρασε από τότε που γράφτηκε το άρθρο εκείνο, η υπεροπτική και αλαζονική αυτή συμπεριφορά της Γερμανίας, διά του υπουργού της Οικονομικών Β. Σόιμπλε, συνεχίστηκε με τις κατά καιρούς επικρίσεις του σε οποιαδήποτε παρέμβαση των ΗΠΑ για αλλαγή πολιτικής.

Κορύφωμα της στάσης αυτής ήταν οι συνεχείς δηλώσεις-απαντήσεις του στα όσα είπε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα στη διήμερη επίσκεψή του στη χώρα μας τόσο για την αναγκαιότητα ελάφρυνσης του δημόσιου χρέους όσο και για την ανάγκη αλλαγής της πολιτικής λιτότητας που έχει επιβάλει η Γερμανία σε ολόκληρη την Ε.Ε. με τις καταστροφικές συνέπειες της.

Πιο συγκεκριμένα, για τη χώρα μας ο Β. Σόιμπλε δήλωσε:

Στις 16.11.16: «Θα κάναμε κακό στην Ελλάδα αν της προσφέραμε ελάφρυνση χρέους. Οποιος λέει “θα σας απαλλάξουμε από τα χρέη σας”, προσφέρει κακή υπηρεσία στην Ελλάδα».

Στις 18.11.16: «Η Ελλάδα δεν θα έχει προβλήματα με την εξυπηρέτηση του χρέους την επόμενη δεκαετία. Σε περίπτωση ελάφρυνσης του χρέους, η Ελλάδα δεν θα εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις. Θα συμβεί το αντίθετο από το επιδιωκόμενο».

Στις 19.11.16: «Οι Ελληνες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους. Εχουν, σε σχέση με το ΑΕΠ τους, σημαντικά υψηλότερες κοινωνικές παροχές και συντάξεις απ' ό,τι για παράδειγμα οι Γερμανοί πολίτες. Αυτό δε το επίπεδο ζωής δεν θα μπορούσε να το εξασφαλίσει η Ελλάδα με τις δικές της δυνάμεις στο ορατό μέλλον».

Η τελευταία αυτή δήλωση είναι προκλητική ύβρις για τα 4.000.000 κατοίκων της χώρας που ζουν στο όριο της φτώχειας, τα 2.000.000 που ζουν κάτω από αυτό, το 1.130.000 ανέργων και εκείνων που αυτοκτόνησαν εξαιτίας των συνεπειών της εφαρμογής της πολιτικής που με τόσο πείσμα υποστηρίζει ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.

Δυστυχώς, ο Μπαράκ Ομπάμα, στην αμέσως μετά την Ελλάδα επίσκεψή του στη Γερμανία, στην κοινή συνέντευξή του με την Ανγκελα Μέρκελ, αφού της έπλεξε το εγκώμιο και την ανακήρυξε ηγέτιδα του Δυτικού κόσμου, δεν είπε λέξη τόσο για την ελάφρυνση του δημόσιου χρέους της χώρας μας όσο και για την πολιτική που επιβάλλει η Γερμανία στην Ε.Ε., προφανώς για να μη δυσαρεστήσει την πιστή σύμμαχό του Γερμανία.

Ο βασικός λόγος για τον οποίο η Γερμανία επιμένει στην εφαρμογή της καταστροφικής για την Ε.Ε. πολιτικής λιτότητας είναι ότι δέχτηκε να εγκαταλείψει το μάρκο μόνο - και το δέχτηκε μόνο επειδή έγιναν δεκτοί οι όροι για ένα ανώτατο όριο για το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος, που η ίδια έκρινε ορθό, και μια αυστηρή νομισματική πολιτική διατήρησης του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα.

Η Γερμανία επιμένει στην επίτευξή τους με την εφαρμογή μιας εξοντωτικής πολιτικής λιτότητας, ιδιαίτερα στις αδύναμες και εξαρτημένες από αυτήν χώρες, όπως η Ελλάδα, και ταυτόχρονα έχει δρέψει μερίδα λέοντος από τη λειτουργία της ευρωζώνης.
Και όχι μόνο επιμένει σ’ αυτήν την πολιτική, αλλά δεν δέχεται καμιά συζήτηση για δύο δομικά προβλήματα:
  • (α) της Ε.Ε., για έναν ουσιαστικό και αναδιανεμητικό κοινοτικό προϋπολογισμό ανάλογο με τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό των ΗΠΑ (αντί του σημερινού γλίσχρου 1% του κοινοτικού ΑΕΠ) ώστε να ενισχύονται ουσιαστικά τα αδύνατα κράτη-μέλη της, και
  • (β) της ευρωζώνης, για τη δυνατότητα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να δανείζει απευθείας τα κράτη-μέλη της ώστε να πάψει η εκμετάλλευσή τους από τις «αγορές».
Για όσο, όμως, διάστημα η Γερμανία τηρεί την άτεγκτη αυτή στάση στα παραπάνω δομικά προβλήματα της Ε.Ε. και της ευρωζώνης και την εφαρμογή της πολιτικής σκληρής λιτότητας, η ανάπτυξη της Ε.Ε. ως συνόλου θα κινείται σε χαμηλά επίπεδα, οι ανισότητες ανάμεσα στα κράτη-μέλη της θα αυξάνονται, και ένα μεγάλο ποσοστό των κατοίκων τους θα ζει στο όριο της φτώχειας ή κάτω από αυτό, με αποτέλεσμα να ενισχύονται τα ακροδεξιά κόμματα, οι τάσεις φυγής ορισμένων κρατών από αυτή και να κλονίζεται το όλο οικοδόμημα θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξή της.

Δυστυχώς η Γερμανία δεν φαίνεται να έχει διδαχτεί τίποτε από τα όσα δεινά προκάλεσε στην ανθρωπότητα στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και ειδικότερα στη χώρα μας στη διάρκεια της Κατοχής.

* τέως: αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ
https://www.efsyn.gr

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΓΓΛΙΑΣ: ΕΛΛΑΔΑ, Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΦΥΛΑΚΗ ΟΦΕΙΛΕΤΩΝ ΚΑΙ ΠΑΜΦΤΩΧΩΝ

ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΡΟΣΚΥΝΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΩΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ
ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ Ο ΤΖΑΣΤΙΝ ΟΥΕΛΜΠΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ
Την ώρα που οι προκαθήμενοι της Ελληνικής εκκλησίας έχουν καταπιεί αμάσητα τρία ολόκληρα μνημόνια και ενδιαφέρονται μόνο για τη διατήρηση των προνομίων που απολαμβάνουν και της διαφύλαξης εκκλησιαστικής περιουσίας, ο Αρχιεπίσκοπος της Αγγλίας, Τζάστιν Ουέλμπι, άστραψε και βρόντηξε καταγγέλλοντας τους ξένους τοκογλύφους για το έγκλημα που διαπράττουν εδώ και επτά χρόνια σε βάρος της Ελλάδας.
Μιλώντας στο Καθολικό Ινστιτούτο στο Παρίσι όπου ανακηρύχτηκε επίτιμος διδάκτωρυπερασπίστηκε με πύρινα λόγια της Ελλάδα, καταγγέλλοντας παράλληλα αυτούς που οδήγησαν τον Ελληνικό λαό στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Αναφέρθηκε στις τεράστιες ευθύνες των ευρωπαϊκών ηγετών, οι οποίοι δρομολόγησαν την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες για την οικονομία και στο τέλος μετέτρεψαν τη χώρα ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΦΥΛΑΚΗ ΟΦΕΙΛΕΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης κρατούν σε απελπισία ολόκληρες χώρες εξαθλιώνοντας μεγάλα κοινωνικά στρώματα, είπε ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι Τζάστιν Ουέλμπι. Η ανισότητα σημαίνει ότι ορισμένοι Ευρωπαίοι απολαμβάνουν πρωτοφανή επίπεδα διαβίωσης, ενώ για του άλλους τους πολλούς έχουν γίνει τα πράγματα χειρότερα εξαιτίας του συγκεντρωτισμού, της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας και της φοβερής λιτότητας που έχει επιβληθεί από την Μέρκελ σε όλη την Ευρώπη.

Η Ελλάδα, είπε, παροτρύνθηκε να εισέλθει στην Ευρωζώνη με ουσιαστικά ψεύτικα στοιχεία, με επίσημο χρέος πολύ πάνω από την πραγματικότητα και χωρίς να πληρεί τα κριτήρια για ένταξη στο ευρώ. Υπήρξε μια συνωμοσία απ' όλους τους ενδιαφερόμενους που ήθελαν περισσότερες χώρες στην ευρωζώνη εννοώντας ξεκάθαρα ότι όλοι γνώριζαν ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να μπει στο ευρώ αλλά την έβαλαν για να εξυπηρετήσουν στόχους άσχετους με την ευημερία του Ελληνικού λαού.

Υιοθετώντας το ευρώ που είναι ουσιαστικά ένα ξένο νόμισμα μια χώρα χάνει την ικανότητα να εξυπηρετήσει το χρέος της με την εκτύπωση χρήματος για να βρει διέξοδο από τα προβλήματα της”, είπε ο αρχηγός της Αγγλικανικής εκκλησίας. “Όταν έφτασε η μεγάλη ύφεση του 2008 δεν μας έκανε έκπληξη που η Ελλάδα δεν μπόρεσε να πληρώσει το λογαριασμό. Και εξαιτίας της προηγούμενης κακοδιαχείρισης και της διαφθοράς από μια ελιτ, οι φτωχοί ενός ολόκληρου έθνους έχουν τεθεί ουσιαστικά σε ακούσια πτώχευση.

Τα βάρη έπεσαν σε εκείνους που είχαν τα λιγότερα για να επιβιώσουν και όταν τα βάσανα τους επιδεινώθηκαν από την απελπιστική κατάσταση εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και τώρα εκατομμυρίων, ελάχιστη βοήθεια τους δόθηκε”, κατέληξε ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι.

Δεν γνωρίζουμε καλά την ιστορία και τις ιδιαίτερες πολιτικές πεποιθήσεις του Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπερι Τζάστιν Ουέλμπι.

Τα λεγόμενά του, όμως, όπως τα συλλέξαμε από την Kontra News (22/11) είναι εντυπωσιακά στην ακρίβεια και το βάθος τους και δείχνουν προοδευτική προσωπικότητα που είναι πολύ ενημερωμένη και παρακολουθεί σε βάθος τις εξελίξεις.

Η αντίθεση με τη δική μας ηγεσία στην Εκκλησία της Ελλάδας, η οποία ακολουθεί μια «προσκυνηματική» τακτική απέναντι στους πιστωτές και τους εγχώριους πολιτικούς υπαλλήλους τους, ενώ για τα μόνα που ενδιαφέρεται είναι τα συντεχνιακά προνόμιά της, είναι κάτι παραπάνω από εξόφθαλμη και άκρως προκλητική.

The richest 10% now control 89% of the world’s wealth

Meanwhile, the top 1 percent have more wealth than the poorest half of the world’s adults.

As global crises of climate change, forced migration and conflict continue to heat up, battering the planet’s most vulnerable, the age-old story remains true: the world’s rich keep getting richer, and the poor keep getting poorer, and the trend is only expected to continue, according to a new report released Tuesday.

The Global Wealth Report 2016 from the Credit Suisse Research Institute finds that wealth inequality is on the rise, with the bottom poorest half of the world’s adults in control of less wealth than the top 1 percent. Meanwhile, the richest 10 percent of the world enjoyed a boost from the 2008 financial crisis and now own a whopping 89 percent of all assets.

Vast wealth inequality is a familiar story, but the levels of economic disparity in 2016 remain shocking.

This huge gap between rich and poor is undermining economies, destabilizing societies and holding back the fight against poverty,” Oxfam’s head of inequality policy, Max Lawson, said in a statement in response to the new report.

The report also details how wealth distribution affects different regions, with unsurprising concentrations of lower income people in India and Africa. The wealthiest 10 percent of adults are mostly in North America, Europe and the Asia-Pacific.

Data on China shows great inequality as home to both 9 percent of the world’s wealthiest top 1 percent — a higher percentage than France, Germany, Italy or the United Kingdom — and over 10 percent of the poorest tenth of the population. Meanwhile, in Latin America, adults are fairly evenly spread across the wealth spectrum.

The report comes as global wealth inequality is increasingly in the spotlight with economic factors like debt crises in countries like Greece and Spain, recessions in countries such as Brazil, and a global slump in commodity prices putting pressure on economies and showing cracks in the system as the most vulnerable suffer most. The issue increasingly finds its way into political rhetoric, but concrete solutions remain evasive.

Political concerns about inequality are not being translated into the action needed to give hope and opportunities to the millions who have been left behind,” Lawson continued. “Governments must act now by cracking down on tax dodging, increasing investment in public services and boosting the income of the lowest paid.

And it’s not just an issue to be on the agenda in the Global South — some of the world’s poorest are increasingly found in high income countries. The bottom 20 percent of adults, currently sitting around 1 billion people, own no more than US$248, while the poorest half of the world, about 2.4 billion adults, own less than US$2,222. The majority of these group are concentrated in Africa and India, followed by the Asia-Pacific region, together making up 70 percent of the poorest half of the world. The remaining 30 percent of spread out across China, Europe, Latin America and North America.

The report predicts that the number of millionaires in the world will hit a record high of 45.1 million in the next five years, while the number of billionaires will increase by 945 for a total of 3,000 around the world. The middle class will be the fastest-growing income group.

Source:

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

Ποιοι ανοίγουν το δρόμο στους νέους Χίτλερ;


Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Το πρωτοσέλιδο του Economist με τους Ντόναλντ Τραμπ, Βλαντιμίρ Πούτιν, Νάιτζελ Φάρατζ και Μαρίν Λε Πεν, και τίτλο «Ο Νέος Εθνικισμός» κατεγράφει πλέον στις δέλτους της ιστορίας. Ιδού πως προσεγγίζει το φαινόμενο το έντυπο που εκφράζει όσο κανένα άλλο την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση: «Καλωσήρθατε στον νέο εθνικισμό. Για πρώτη φορά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι μεγάλες και αναδυόμενες δυνάμεις είναι ταυτόχρονα δέσμιες διάφορων ειδών σωβινισμού […] Είναι μια μεγάλη αλλαγή που κάνει ακόμη πιο επικίνδυνο τον κόσμο», σημειώνεται στο κύριο άρθρο. Ποιος, όμως, οδήγησε σ’ αυτή την κατάσταση; Το ερώτημα θα μείνει αναπάντητο. Μόνο η διαπίστωση. Γιατί η όποια απάντηση θα δείξει αυτούς που σήμερα αγωνιούν, πλην όμως παραμένουν άτεγκτοι στις “αιματηρές” πολιτικές τους. Θα δείξει τύπους σαν τον Σόιμπλε στο ρόλο του “κακού” και την Μέρκελ ή τον Ομπάμα στο ρόλο του “καλού”.    

«Ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας, εμείς οι Έλληνες» επαναλαμβάνει ο Γερμανός κυνικός των αριθμών, ο Β. Σόιμπλε. Και ποιος είναι, τάχα, ο πήχης των δυνατοτήτων μας; «Να μην καταναλώνεις πάνω απ’ αυτά που παράγεις», μας απαντά. Αλλά μήπως δεν είναι ο καπιταλισμός στο νεοφιλελεύθερό του στάδιο που σε ωθεί, στο να ανεβάζεις αδιαλείπτως τον πήχη των επιθυμιών, να οξύνεις συνέχεια την κατασκευασμένη ανάγκη της κατανάλωσης και να αναζητάς σ’ αυτή τα κομμάτια του παζλ της δήθεν ευτυχίας; Μήπως η γερμανική οικονομία δεν βασίζεται στο λεγόμενο «αυτοαναλωνόμενο πάθος», όπου η ματαίωση προέρχεται όχι από τη ματαιωμένη -ή απωθημένη- αλλά από την πραγματοποιημένη επιθυμία; Γιατί χωρίς τον μεταβλητό πήχη των κατασκευασμένων μέσω της διαφήμισης επιθυμιών μας, χωρίς το καταναλωτικό αυτοαναλωνόμενο πάθος μας, χωρίς τα δάνεια για την ικανοποίησή του, τα αυτοκίνητα των γερμανικών εργοστασίων θα παρέμεναν απούλητα και, πολύ περισσότερο, το σύστημα του κυρίου Σόιμπλε θα κατέρρεε πάραυτα. Τώρα τα ελληνικά ελλείμματα, τα ελλείμματα ολόκληρου του ευρωπαϊκού νότου αντιστοιχούν στα πλεονάσματα της Γερμανίας (χρόνια τώρα). Και η ύπαρξη της ζώνης του ευρώ καθιστά τα γερμανικά κέρδη ακόμα μεγαλύτερα, ενώ η οικονομική μέγγενη συμπληρώνεται από την πολιτική.

Συνεπώς, έχουμε μία πολιτιστική, οικονομική και πολιτική συνέργεια αυτού που αποκαλούμε νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Αυτή η συνέργεια αποτυπώθηκε στην αγωνία των εκφραστών της, του Ομπάμα και της Μέρκελ, που αποκλήθηκαν και «φρουροί της παγκοσμιοποίησης», λόγω της ανόδου των ακροδεξιών πολιτικών δυνάμεων που προβάλλουν την εθνική αναδίπλωση και τη διάλυση των υπερεθνικών μορφωμάτων(όπως η ΕΕ), τα οποία θεωρούνται από τους πρώτους προπομποί της ολοκληρωμένης παγκοσμιοποίησης.

Το ερώτημα γιατί η αντίδραση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση προέρχεται από την «νέα δεξιά» και όχι από την αριστερά, έχει απαντηθεί, καθώς η μη κομμουνιστική αριστερά μέσω της σοσιαλδημοκρατίας αφομοιώθηκε πλήρως στην πολιτική και πολιτιστική λογική της παγκοσμιοποίησης. Έτσι, οι κοινωνικές δυνάμεις που αισθάνθηκαν αποκλεισμένες από την παγκοσμιοποίηση βρήκαν καταφύγιο στη «νέα δεξιά», ή αλλιώς στην εθνικιστική, ρατσιστική και ενίοτε αντικαπιταλιστική (το μεγάλο παράδοξο) «ακροδεξιά».

 Αλλά ποιοι είναι αυτοί που προσχωρούν στις γραμμές της «ακροδεξιάς»; Είναι οι «χαμένοι» της παγκοσμιοποίησης νεοφιλελεύθερου τύπου. Είναι οι κατεστραμμένοι μικρομεσαίοι, που αίφνης έχασαν την ορατότητά τους και από «κάποιοι» έγιναν «τίποτα», από νάρκισσοι έχασαν τα νερά και τους καθρέφτες τους. Και από την ναρκισσιστική διαταραχή των ατέλειωτων μικρο-εγώ απέμεινε ο φθόνος για τους πάντες και τα πάντα. Ο Μερσώ του Καμύ είναι εδώ για να μισεί και να σκοτώνει προκειμένου να μην αισθάνεται μόνος.

Σαν καλαμιές στον κάμπο είναι και οι εργαζόμενοι που πηγαίνουν από δουλειά σε δουλειά, αλλάζοντας συνεχώς επαγγέλματα, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να ταυτιστούν με κάποιο και να αποκτήσουν έτσι μία ταυτότητα. Το ίδιο και χειρότερα οι μετανάστες, που πηγαίνουν από τόπο σε τόπο (όπου υπάρχει δουλειά), αντιμετωπίζοντας το φοβερό μίσος των τσακισμένων «αυτόχθονων». Όλοι τους χωρίς θεσμικές πολιτικές οργανώσεις και συνδικάτα(όπου υπάρχουν είναι πλήρως απαξιωμένα ή εξωνημένα), χωρίς κοινότητες, χωρίς αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη, χωρίς καμία ενιαία αίσθηση ταυτότητας και δυνατότητα βιοαφήγησης, μόνο ο θρυμματισμένος εαυτός, μόνο το καθημαγμένο εγώ, που αίφνης γεμίζει ή καλύτερα ντοπάρεται με ό,τι πιο αντιδραστικό, αναχρονιστικό και μισερό. Και έτσι υπερτροφικό από σαπίλα καταλήγει σε ό, τι πιο μισάνθρωπο, πιο ζωώδες, πιο φασιστικό, πιο ρατσιστικό.

  Ο Ν. Ελίας αναφερόμενος στη Γερμανία του καιρού του, μιλούσε για τη διάβρωση των αξιακών βεβαιοτήτων και τη ρήξη του κοινωνικού ιστού, την οποία δεν βλέπει το γεμάτο μίσος κεφάλι του Σόιμπλε, σήμερα. Τότε το ρημαδιό στην κοινωνία και τους ανθρώπους έγινε το διαβατήριο του «πολιτικού σαμάνου», του Χίτλερ προς την εξουσία. Ακολούθησαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεκάδες εκατομμύρια νεκροί και τα ερείπια. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα αφήσουμε να επαναληφθεί η τραγωδία… 

http://www.artinews.gr

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

Διατροφική κυριαρχία και αγρο-οικολογία

Τι είναι αυτό που τρώμε ; Ποιος το παράγει και πως διανέμεται για να φτάσει σε εμάς; Η τροφή αποτελεί θεμελιώδες κομμάτι της ζωής μας αλλά τι γνωρίζουμε πραγματικά γι αυτήν ;

"Χρειαζόμαστε νόμους που θα εγγυώνται τιμές σταθερές και δίκαιες για τους παραγωγούς. Νόμους που θα προωθούν μια σχέση φιλική ανάμεσα στην αγροτική παραγωγή και το περιβάλλον.Εφαρμόζοντας την λύση της αγρο-οικολογίας θα έχουμε την δυνατότητα να προχωρήσουμε προς την διατροφική κυριαρχία"
 

Stanka Becheva, food campaigner for Friends of the Earth Europe


 Μετάφραση : Christabel Rachael Buchanan

Απέναντι Όχθη

Bayer - Monsanto: Κάτι παραπάνω από μια συμφωνία εξαγοράς…

Όποιος ανατρέξει σε υλικό που αφορά την κατανομή και το εύρος των επαγγελμάτων που υπήρχαν μέχρι και πριν από μερικές δεκαετίες θα εκπλαγεί τόσο από το πλήθος των επαγγελμάτων όσο και από τον αριθμό των μικροεπαγγελματιών. Μπορούμε να πούμε ότι υπήρχε μια περισσότερο ορθολογική κατανομή πλούτου απ’ ότι σήμερα. Ασφαλώς αυτό δεν σημαίνει ότι αγνοούμε ή παραβλέπουμε τις συνθήκες εκμετάλλευσης, που πάντα υπήρχαν και υπάρχουν σε συνθήκες εξαρτημένης εργασίας, όπως και της παρουσίας του πλούτου και του χρήματος στις ανθρώπινες σχέσεις. Ούτε, επίσης, προσπερνάμε και την παρουσία μικροαστικής νοοτροπίας που ανέκαθεν αποτελούσε μια συντηρητική παράμετρο στην ανθρώπινη κοινωνία, αφού τις περισσότερες φορές ο μικροαστός-επαγγελματίας λειτουργεί εγωκεντρικά στο κυνήγι του κέρδους, έχοντας αποδειχθεί την ταυτότητα του «οικονομικού τύπου ατόμου», που δρα βάσει του δικού του αποκλειστικά συμφέροντος. Και εάν για δεκαετίες ο εργάτης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «μικροαστός», είναι το τελευταίο μέλος της αλυσίδας βιομήχανος/βιοτέχνης-επαγγελματίας-εργάτης που αποκτά σταδιακά, από το 1950 και μετά, αυτή την αντίστοιχη νοοτροπία, με αποκορύφωμα τη δεκαετία του ’80 και μετά. Η καταναλωτική κοινωνία χτίζεται και μεγεθύνεται βάζοντας και τους εργάτες στο κόλπο, που πρόθυμα αυτοπαγιδεύονται σε ένα όνειρο απατηλό. Αυτό της διαρκούς απόκτησης υλικών αγαθών και λοιπών αξιών. Αφ’ ότου η καταναλωτική κοινωνία απέκτησε μια σταθερή και πάγια μορφή, με όλους τους κρίκους της αλυσίδας να λειτουργούν προς όφελός της, ξεκίνησε η σταδιακή συγκέντρωση πλούτου και ισχύος από τις μεγάλες εταιρείες. Οι επαγγελματίες έγιναν και γίνονται εργάτες σε παρεμφερείς κλάδους απασχόλησης. Ο ράφτης ή ο τσαγκάρης πωλούν σε κάποιο πολυκατάστημα ρούχα και παπούτσια αντίστοιχα. Στην επόμενη φάση το πολυκατάστημα θα εξαγοραστεί από κάποιο μεγαλύτερο «παίχτη» και αργότερα από έναν από τους leader της αγοράς. Εκεί είναι που ξεκινά η απόλυτη συγκέντρωση ισχύος και ελέγχου σε κάθε τι, που αφορά την οικονομία. Σε αυτό το στάδιο βρισκόμαστε σήμερα ως αποτέλεσμα μιας διαδικασίας, που έχει ξεκινήσει εντατικά εδώ και 15-20 χρόνια περίπου και βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Έτσι, για παράδειγμα, το 2015 υπήρξε έτος-ρεκόρ για συγχωνεύσεις και εξαγορές εταιρειών, σε παγκόσμιο επίπεδο, με τη δραστηριότητα των συγχωνεύσεων και εξαγορών να φτάνει τα 4,9 τρισ. δολάρια, ξεπερνώντας το ρεκόρ των 4,6 τρισ. δολαρίων το 2007. Ενδεικτικά, αξίζει να σημειωθούν οι εξαγορές της Pfizer από την Allergan για 160 δισ. δολάρια, της Heinz από την Kraft Foods για 55 δισ. δολάρια, με τη νέα εταιρεία να γίνεται η τρίτη μεγαλύτερη εταιρεία τροφίμων στις ΗΠΑ και η πέμπτη μεγαλύτερη στον κόσμο βάσει ετήσιων πωλήσεων, και τέλος της Dow Chemical από τη DuPont για 68 δισ. δολάρια. Η νέα εταιρεία

Dow DuPont θα διασπαστεί σε τρεις ξεχωριστές εταιρείες με επίκεντρο την γεωργία, την επιστήμη των υλικών και την τεχνολογία. Αξίζει σε αυτό το σημείο να επισημανθεί ο κοινός ρόλος των Dow και DuPont προπολεμικά στο ναζιστικό καθεστώς μέσω της IG Farben. Η IG ήταν γερμανική κοινοπραξία που συστάθηκε το 1925 για να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό, που, λόγω των εξουθενωτικών όρων της Συνθήκης των Βερσαλλιών, έπνιγε τη Γερμανία και απαρτιζόταν από τις εξής εταιρείες: AGFA, Cassella, Bayer, Farbwerke Hoechst, Chemische Werke Hόls, Chemische Fabrik Kalle. Σύμφωνα με τον Αϊζενχάουερ, μετά τη λήξη της Β΄ Παγκόσμιας ανθρωποσφαγής, «χωρίς τις τρομακτικές παραγωγικές ικανότητες της IG Farben, το ερευνητικό της έργο και την τρομερή συγκέντρωση οικονομικών δυνατοτήτων, η Γερμανία δεν θα ήταν δυνατό να αρχίσει τις εχθροπραξίες το Σεπτέμβριο του 1939». Η ισχύς της ήταν τέτοια που κατόρθωσε να στήσει ένα πραγματικό λαβύρινθο από καρτέλ με εταιρείες, όπως οι DuPont και Dow Chemical από τις ΗΠΑ. Μάλιστα, σε ένα από τα εργοστάσια της IG Farben που κατασκεύασαν οι κρατούμενοι του Άουσβιτς, 25.000 πέθαναν κατά τη διάρκεια κατασκευής του, ενώ παράλληλα ήταν η εταιρεία, που κατείχε το copyright για το εντομοκτόνο Zyklon B, που χρησιμοποιήθηκε στα στρατόπεδα εξόντωσης του ναζιστικού καθεστώτος. Με το πέρας της ανθρωποσφαγής, η Κοινοπραξία διαλύθηκε σε 12 εταιρείες, με γνωστότερες τις BASF, Agfa, Bayer και Hoechst (σήμερα γνωστή ως Sanofi-Aventis) να συνεχίζουν με νέα ονόματα, νέο marketing και νέες αγορές.

Και εάν για το 2015, οι DuPont και Dow Chemical έκαναν υψηλό deal, είναι φέτος το 2016, η σειρά μιας ακόμη εταιρείας της κοινοπραξίας IG Farben για να κάνει συμφωνία μεγατόνων. Η, επικείμενη-ακόμη μη οριστικοποιημένη συμφωνία Bayer-Monsanto συνενώνει δυο εξίσου «βρώμικες» εταιρείες με πλούσιο παρελθόν. Όπως διαβάζουμε, φαρδιά και πλατιά, από το site που η Bayer κατασκεύασε για την προώθηση της απόκτησης της Monsanto[1], ο στόχος τους είναι η δημιουργία ενός παγκόσμιου ηγέτη στη γεωργία, που θα καθοδηγεί την έρευνα, το εμπόριο και την επιβολή των αρχών της στον αγροτικό τομέα. Γίνεται φανερό ότι η Bayer κατασκεύασε το συγκεκριμένο site για να πείσει μετόχους και κοινό ότι η εξαγορά της Μonsanto είναι επικερδής για την εταιρεία και ωφέλιμη για τη γερμανική οικονομία. Πέρα από τα οικονομικά στοιχεία και εμπορικά δεδομένα που παρατίθενται και δηλώνουν την ολοκληρωτική συνθήκη που θα υπάρξει μετά την επικείμενη συνεργασία, η πραγματική τρομοκρατία είναι ο εξολοκλήρου έλεγχος όλης της εφοδιαστικής αλυσίδας που αφορά τη γεωργία και την αγροτική οικονομία. Ο έλεγχος αυτός, σε συνδυασμό με τον επόμενο κρίκο της αλυσίδας, που είναι η τυποποίηση και διάθεση τροφίμων, και την διαρκή συγκεντροποίηση εταιρειών και πολυεθνικών που καθορίζουν και επηρεάζουν τους κανονισμούς και τις οδηγίες που πηγάζουν από τα εκτελεστικά όργανα των κυβερνήσεων, δημιουργεί ένα εφιαλτικό σενάριο.

Διαμορφώνεται μια κατάσταση που περιέχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και οι όποιες δυνατότητες για ελιγμούς από παραγωγούς και καταναλωτές περιορίζονται. Για την πλευρά του παραγωγού, όλοι οι υπολογισμοί κόστους και παραγωγής γίνονται από τους διαχειριστές/εξουσιαστές βάσει των δεδομένων και των καινοτομιών που οι leaders της αγοράς τούς παρουσιάζουν και έτσι καθορίζουν τις αποφάσεις τους για: φορολογία/ασφαλιστικές εισφορές/ενισχύσεις. Δηλαδή, με ωμό και ξεκάθαρο τρόπο γίνεται σαφές ότι εάν βάλεις στο χωράφι σου συγκεκριμένα «εφόδια» θα έχεις τόση αύξηση της παραγωγής και συνεπώς κερδοφορία που είναι ικανή να καλύψει τα έξοδα φορολογίας/εισφορών και να σου μείνουν οι «πενταροδεκάρες» επιβίωσης. Στον αντίποδα, ο καταναλωτής με τη διαρκή ελαχιστοποίηση των εισοδημάτων του και εξαρτημένος απόλυτα από ό,τι του προσφέρουν οι πολυεθνικές τροφίμων, είναι αναγκασμένος να τρέφεται με τα «σκουπίδια» τους, οι οποίες καθορίζουν τις τιμές τους με βάση την αγοραστική δύναμη του κοινού αφού ελέγχουν απόλυτα το κόστος παραγωγής και τυποποίησης, είτε αυτά λαμβάνουν χώρα στη Κίνα, στο Μπαγκλαντές και στην Ινδία, είτε στην Ελλάδα του 2016, που σιγά-σιγά θα ξαναγίνει ανταγωνιστική οικονομία, (όπως ήταν τις δεκαετίες ’60 και ’70, που έπαιξε πρώιμα το ρόλο των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών της δεκαετίας του ’90) και θα προσελκύσει τις δέουσες επενδύσεις, όσο οι μισθοί ελαστικής ή μη εργασίας θα συναγωνίζονται τις προαναφερόμενες χώρες. Συνεπώς έχουν τον απόλυτο έλεγχο σε όλη την αλυσίδα, παραγωγής και κατανάλωσης, με τα ποσοστά εξάρτησης να αυξάνονται σταθερά. Ασφαλώς πάντα θα υπάρχουν μη μεταλλαγμένα και «καθαρά» τρόφιμα, αλλά η απόκτηση εκείνων θα είναι για τους λίγους «κατέχοντες». Να υπενθυμίσουμε σε αυτό το σημείο ότι προ της επονομαζόμενης «πράσινης επανάστασης» με την ευρεία χρήση χημικών στα τρόφιμα, δηλαδή πριν τη δεκαετία του ’50 όλα τα παραγόμενα γεωργικά τρόφιμα δεν χρειάζονταν προσδιορισμό για να καθοριστούν: «βιο­λογικά», «συμβατικά», «γενετικά τροποποιημένα» κ.ά. Όλα ήταν βιολογικά. Όταν στο marketing και στο καταναλωτικό παιχνίδι μπήκε ο διαχωρισμός «συμβατικά»-«βιολογικά» τότε τα βιολογικά έπαιξαν το ρόλο του ποιοτικού και συνεπώς και του πιο ακριβού. Και έτσι συναντάμε σήμερα στα ράφια των supermarkets μεγάλες πολυεθνικές μαζί με τα «συμβατικά» να εμπορεύονται και τα «βιολογικά», αφού μπορεί οι πρώτες ύλες να είναι bio π.χ. από τη Κίνα και το εργοστάσιο παραδίπλα. Το τρόφιμο είναι τυπικά bio, αλλά ουσιαστικά δεν πληροί κανένα χαρακτηριστικό οικολογικής καλλιέργειας και τυποποίησης, στην ολιστική του διάσταση. Αυτό όμως που είναι ουσιαστικό δεν είναι η τυπικότητα της «βιολογικής» σήμανσης αλλά η ουσία. Αυτό πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψη ξεφεύγοντας από λογικές μονοδιάστατης υγιεινιστικής αντίληψης που προσεγγίζουν τα ζητήματα αποσπασματικά και σε άλλη κατεύθυνση, αδιαφορώντας για τα όσα τεκταίνονται. Άλλωστε και ένα σημαντικό κομμάτι των ναζί της δεκαετίας του ’30 εμφανίζονταν ως χορτοφαγικό εκτός του «ανθρωποφαγικού» τους μίσους.

Η συγκεκριμένη χρονική περίοδος, εκτός της επιδιωκόμενης συνεργασίας/εξαγοράς των κολοσσών Bayer/Monsanto, στιγματίζεται και από τις εμπορικές συμφωνίες TTIP και CETA που βρίσκονται στο τελικό στάδιο υπογραφής και ενεργοποίησής τους. Δεν θεωρούμε τυχαία και συμπτωματική την πρόθεση εξαγοράς της Monsanto από τη Bayer από τις συμφωνίες TTIP /CETA. Είναι συμφωνίες που οριστικοποιούν, και με τη βούλα, την απόλυτη ισχύ των πολυεθνικών σε όλα τα διεθνή κυβερνητικά επίπεδα. Αυτά που συζητούνταν στις συνόδους G8/G7/G20 από τα τέλη του 20ουαι. τώρα παίρνουν σάρκα και οστά, διότι απλούστατα τα σημαντικότερα θέματα για αυτούς, για να γίνουν, αναλύονται, σχεδιάζονται, τροποποιούνται και μακροπρόθεσμα βαίνουν προς την υλοποίηση, όταν οι, τυχόν, αντιδράσεις έχουν καμφθεί. Το εάν θα εφαρμοστούν αφορά και τη παράμετρο: εμείς.

Πάντως, για να εστιάσουμε και στον ελλαδικό χώρο, οι αντιδράσεις-αντιστάσεις που υπήρχαν επί δεκαετίες απέναντι σε διεθνή φόρα ήταν με την σταθερή και σθεναρή συμπαράσταση του Σύριζα. Ο οποίος μπορούμε να πούμε, ότι βοηθήθηκε σημαντικά ως μετεξέλιξη και μετονομασία από συνασπισμό σε Σύριζα, από τη διεθνή επαναστατική τουριστική γυμναστική του. Διότι κατόρθωσε να ριζοσπαστικοποιήσει την ταυτότητα του, το φαίνεσθαι, όχι το είναι του, μέσω της συμμετοχής και της συνεργασίας του με κινήματα όπως οι Αττακ (Γαλλία), εκχωρώντας αλλά επιβλέποντας αυτό το κομμάτι της ενεργούς συμμετοχής σε αριστερίστικες συλλογικότητες και δίκτυα που διέθεταν και διαύλους επικοινωνίας με το λεγόμενο «χώρο». Ο,τιδήποτε κινηματικό, εντός ή εκτός συνόρων, μπροστά ο Σύριζα. Σήμερα, ως κυβέρνηση της ελληνικής επικράτειας, ψηφίζει υπέρ της συμφωνίας CETA, κάτι που διέπραξε χωρίς να δέχεται τους υποτιθέμενους εκβιασμούς των τροϊκανών, αλλά με ιδία βούληση. Και είναι ένα καλό μάθημα για πολλούς οι οποίοι επιμένουν να συγχέουν, σκόπιμα ή μη, τις έννοιεςαντικυβερνητισμός, αντικρατισμός, αντικρατικός. Έννοιες απόλυτα διακριτές μεταξύ τους, που η μια δεν προϋποθέτει την παρουσία της άλλης, πλην της περίπτωσης του αντικρατικού και μόνον αυτού. Μόνο μια αντικρατική προσπάθεια εμπεριέχει και το αντικρατισμό και το αντικυβερνητισμό. Ο αντικρατισμός ασκεί κριτική στη μορφή, και κυρίως στην έκταση της λειτουργίας του κράτους, αποδεχόμενος την ύπαρξη και παρουσία του. Όπως, επίσης, ο αντικυβερνητισμός απλά ενίσταται στον τρόπο κυβέρνησης/διακυβέρνησης ,χωρίς να υπάρχει ίχνος αντικρατικής σχέσης. Συνεπώς, η Αριστερά (όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση) και όσοι πορεύονται λίγο ή πολύ μαζί της, διεξάγουν από κοινού και μόνο αντικυβερνητική δράση…

Εν αναμονή, λοιπόν, των εξελίξεων στα εταιρικά και εμπορικά διατλαντικά μέτωπα αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι οι Monsanto/Bayer μπορούν να επαναλάβουν τις θανατηφόρες ανακαλύψεις της ΙG Farben αφού διαθέτουν όλη τη δυνατότητα, ευχέρεια και, πιθανώς, την υπόδειξη για να το κάνουν.


[1]. http://www.advancingtogether.com/en/home/
Πηγή

Απέναντι Όχθη

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Ο Τραμπ, o Ερντογάν, o Φάρατζ, οι «αμόρφωτοι» και η αριστερά της ελίτ

Tης Αιμιλίας Βουλβούλη*


Γεγονός 1: Το BREXIT


Πριν από μερικές εβδομάδες είχα παρευρεθεί σ’ ένα διεθνές συνέδριο το οποίο διοργανώνεται κάθε χρόνο από μία ευρωπαϊκή ένωση κριτικής εγκληματολογίας. Για τους μη γνωρίζοντες το χώρο, η κριτική εγκληματολογία αποτελεί μία ριζοσπαστική οπτική που αφενός μεν αμφισβητεί τις κυρίαρχες θετικιστικές οπτικές του εγκλήματος μέσω ταξικής ανάλυσης του επίσημου κοινωνικού ελέγχου και αφετέρου δε αναδεικνύει κοινωνικές βλάβες από συμπεριφορές και πράξεις ατόμων υψηλών κοινωνικών στρωμάτων. Ήταν δηλαδή ένα συνέδριο, οι σύνεδροι του οποίου ήταν συνάδελφοι με κριτική προοδευτική και αριστερή σκέψη. Σε ένα από τα πηγαδάκια που συνήθως δημιουργούνται στα διαλείμματα των συνεδρίων, η κουβέντα πήγε στο θέμα που απασχόλησε διεθνώς το δημόσιο λόγο, αρκετά, τους προηγούμενους μήνες και συνεχίζει να απασχολεί: Το βρετανικό δημοψήφισμα του Ιουνίου για την παραμονή ή έξοδο της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ. Σε μία αποστροφή του λόγου της, μία από της συνομιλήτριές μου, η οποία ήταν εμφανώς απογοητευμένη από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ανέφερε με σθένος ότι για ζητήματα όπως αυτό που τέθηκε στο βρετανικό δημοψήφισμα δεν θα πρέπει να αποφασίζουν οι πολίτες, διότι κατά την άποψή της στην πλειοψηφία τους είναι αμόρφωτοι και αδαείς. Επαναλαμβάνω πως αυτός ο ισχυρισμός προήλθε από χείλη ανθρώπου που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός και φορέας κριτικής επιστημονικής σκέψης.

Γεγονός 2: Η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία


Όταν μετά την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία ρώτησα μια φίλη Τουρκάλα, αριστερή, γιατί πιστεύει πως ο κόσμος άκουσε την έκκληση του Ερντογάν να βγει στις πλατείες και να εμποδίσει τους πραξικοπηματίες, η απάντηση που μου έδωσε ήταν πως αυτοί που βγήκαν στο δρόμο αποτελούν τον δικό του στρατό. Μία μάζα από αμόρφωτους, φανατισμένους θρησκευτικά και εθνικά ανθρώπους που εξαιτίας αυτών των χαρακτηριστικών τους ο Ερντογάν μπορεί να τους ελέγξει. «Μία του λέξη αρκεί», μου είπε η φίλη μου και συνέχισε «δεν είναι ικανοί να σκεφτούν αυτοί οι άνθρωποι. Ό,τι τους λέει κάνουν»

Γεγονός 3: Οι αμερικανικές εκλογές


Αμέσως μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος των αμερικανικών εκλογών, πλήθος αναρτήσεων από προοδευτικούς και αριστερούς ανθρώπους που είχαν ψηφίσει Κλίντον κατέκλυσαν τα κοινωνικά δίκτυα. «Είμαι τρομοκρατημένη» ανήρτησε μία διαδικτυακή φίλη, «Η Αμερική προτίμησε, τον σεξισμό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, από τη μετριοπάθεια», ένας άλλος φίλος, «Η αμορφωσιά θριάμβευσε» έγραψε ένας αριστερός Έλληνας φίλος.

Αντιλαμβάνεται κανείς πως αν αυτές οι ερμηνείες της ψήφου των Βρετανών και Αμερικανών ψηφοφόρων στη μία περίπτωση και της στήριξης του Ερντογάν από την άλλη προέρχονται από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, τότε τα πράγματα είναι σοβαρά. Αν η Αριστερά και η αριστερή διανόηση αδυνατεί να αντιληφθεί πως το να ψηφίζει κανείς έξοδο από την ΕΕ και Ντόναλντ Τραμπ δεν σημαίνει πως είναι a priori φασίστας και ρατσιστής, πως αυτός ο κόσμος που βγήκε στο δρόμο το βράδυ της 15ης Ιουλίου για να εναντιωθεί στην επιβολή στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Τουρκία δεν είναι βλάκας, τότε αυτό αποτελεί πρόβλημα της Αριστεράς της ίδιας. Μιας ελιτίστικης Αριστεράς (όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό), που θεωρεί πως δικαίωμα στη δημοκρατία έχουν μόνο οι «πιστοποιημένοι» με πτυχία πολίτες και πως η απουσία αυτής της πιστοποίησης αποτελεί ένα είδος ιδιώνυμο, το οποίο είτε θα πρέπει να τιμωρείται με αποκλεισμό από τη δημόσια ζωή (όπως υποστήριξε η συνάδελφος για την περίπτωση του βρετανικού δημοψηφίσματος), είτε στην καλύτερη περίπτωση θα πρέπει να στηλιτεύεται όπως στην περίπτωση των υποστηρικτών του Ερντογάν και των ψηφοφόρων του Τραμπ.

Και μετά τι; Πού οδηγεί αυτή η κριτική; Αυτή η υπεροψία των «μορφωμένων» απέναντι στους «αμόρφωτους»; Μα ακριβώς σε αποτελέσματα σαν αυτό του βρετανικού δημοψηφίσματος, των αμερικανικών εκλογών και των πιστών στρατιωτών του Ερντογάν. Όσο η Αριστερά απομακρύνεται από το οπλοστάσιο της μαρξιστικής ανάλυσης και τη σημασία που αυτή αποδίδει σε δομικές και όχι σε προσωπικές αποτυχίες και υιοθετεί φιλελεύθερα επιχειρήματα τύπου «αριστείας», τόσο θα οδηγείται όχι μόνο σ’ ένα θεωρητικό αδιέξοδο, το οποίο βλάπτει την ίδια την ιδεολογική της υπόσταση, αλλά και σ’ έναν κοινωνικό απομονωτισμό. Αυτός βλάπτει εν τέλει την ίδια την κοινωνία, η οποία φαίνεται να βρίσκει διέξοδα σ’ εκείνους που είναι πρόθυμοι να μιλήσουν έστω και δημαγωγικά για αυτά που απασχολούν τους «αμόρφωτους», τους περιθωριοποιημένους.

Μπορεί αυτοί να ενσαρκώνονται στα πρόσωπα του Τραμπ, του Ερντογάν και του Φάρατζ, που βέβαια πολύ λίγο –αν όχι καθόλου– νοιάζονται για «της γης τους κολασμένους», έχουν όμως την ικανότητα να συνομιλούν μαζί τους και εν τέλει να τους εκμεταλλεύονται. Όχι γιατί είναι αμόρφωτοι και βλάκες, αλλά γιατί έστω για ένα μικρό χρονικό διάστημα, όσο διαρκεί η προεκλογική περίοδος για παράδειγμα, κάποιος ασχολείται μαζί τους. Ξέρουν πως αυτό δε θα κρατήσει και μετά τις εκλογές, είναι όμως σίγουροι πως απ’ την άλλη πλευρά για να βρουν ώτα ευήκοα θα πρέπει πρώτα να πάρουν πτυχίο.

*Η Αιμιλία Βουλβούλη είναι Κοινωνική Ανθρωπολόγος

Πηγή: e-dromos.gr

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Οι πρόσφυγες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους...

nonews-news


"λέει ο Σόιμπλε"...

Αίσθηση έχει προκαλέσει η νέα δήλωση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πως οι πρόσφυγες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους.

Η...
δήλωση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πως οι πρόσφυγες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους έρχεται λίγες ώρες μετά την δήλωσή του πως οι Έλληνες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους.

Σύμφωνα με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, οι πρόσφυγες επηρεάζονται από τους Έλληνες -που ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους-, οπότε θέλουν κι αυτοί να ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους.

«Οι Έλληνες θα πρέπει να ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως οι πρόσφυγες, για να ζουν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους και να δίνουν το καλό παράδειγμα» είπε ο κ. Σόιμπλε.

Πάντως, ο κ. Σόιμπλε ξεκαθάρισε πως το πρόβλημα με τους πρόσφυγες δεν είναι ότι ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους αλλά ότι ζουν.

Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και με τους Έλληνες που επιμένουν να ζουν και δεν πάνε να ψοφήσουν για να είναι επιτέλους στο ίδιο επίπεδο με τις δυνατότητές τους.

Βέβαια, ο κ. Σόιμπλε δεν διευκρινίζει ποιοι ακριβώς Έλληνες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους.
Οι Έλληνες, γενικά, ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους.

Δηλαδή, για τον κ. Σόιμπλε, οι Έλληνες είναι κάτι σαν τους Εβραίους επί Χίτλερ.

Ένα πράγμα είναι οι Έλληνες, όπως ήταν και οι Εβραίοι.

Αλλά δεν είναι φασίστας ο Σόιμπλε.

Όχι, ο Σόιμπλε είναι δημοκράτης. Βέβαια...

pitsirikos.gr

Η Ευρώπη είναι μια απόλυτη μοναρχία (του κεφαλαίου)

Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση… Δηλαδή από τι ακριβώς. Ποια είναι εκείνα τα συστατικά, τα «δεσμευτικά» χαρακτηριστικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επιβάλλουν στο κίνημα των εργαζομένων τη διεκδίκηση της αποδέσμευσης σαν αναγκαίο συστατικό της δικής τους πάλης;

Ανατρέχοντας στον καταστατικό πυρήνα της ΕΕ, στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, βρίσκουμε τρία τέτοια θεμελιακά συστατικά:

α. Την «ανοιχτή αγορά», με άλλα λόγια την ελευθερία της αγοράς, δηλαδή την τυφλή κυριαρχία της προσφοράς και της ζήτησης.

Αυτή η τυφλή κυριαρχία της προσφοράς και της ζήτησης – σύμφωνα με τα λόγια του Μάρξ στην Ιδρυτική Διακήρυξη της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών (Α΄Διεθνής) – συνιστά την πολιτική οικονομία της αστικής τάξης. Στον αντίθετο πόλο η κοινωνική πρόβλεψη, ο κοινωνικός σχεδιασμός, συνιστά την πολιτική οικονομία της εργατικής τάξης.

Η πολιτική οικονομία του κεφαλαίου, η ελευθερία της αγοράς, η τυφλή κυριαρχία της προσφοράς και της ζήτησης, κατά συνέπεια και η άρνηση, η απαγόρευση της κοινωνικής πρόβλεψης – της πολιτικής οικονομίας της εργατικής τάξης – αποτελεί λοιπόν καταστατική αρχή της «Ευρώπης».

Συνέπεια αυτής της καταστατικής αρχής είναι, ότι μέρος του περιεχομένου της αποτελεί και η «ανοιχτή αγορά» της εργατικής δύναμης, η ανοιχτή «αγορά εργασίας»: Στις καταστατικές αρχές της ΕΕ προβλέπεται με αυτόν τον τρόπο ότι η εργατική δύναμη είναι ένα εμπόρευμα που υπόκειται στους όρους της «ανοιχτής αγοράς», στην κυριαρχία της «προσφοράς και ζήτησης». Προβλέπεται, με άλλα λόγια, η άρνηση κάθε συσχετισμού της τιμής της εργατικής δύναμης, του εργατικού μισθού, με τις ανάγκες των εργαζομένων, προβλέπεται – κατά τελική συνέπεια – η θεσμοθέτηση της ατομικής σύμβασης, και η άρνηση, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Προβλέπεται η Ευρώπη των δεκάδων εκατομμυρίων φτωχών εργαζόμενων, η Ευρώπη των δεκάδων εκατομμυρίων ανέργων.

Προβλέπεται η εξαναγκαστική υπαγωγή των ευρωπαϊκών κοινωνιών στην «τυχαιότητα» (την «τυφλή κυριαρχία») των σχέσεων της προσφοράς και της ζήτησης. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι υποχρεωμένες να κυνηγούν το «τζάκποτ» της «προσφοράς και ζήτησης», το οποίο «τζάκποτ» νομοτελειακά δεν έχει μορφή άλλη από αυτήν της καπιταλιστικής κρίσης.

β. Πλάι στην «ανοιχτή αγορά» βρίσκουμε και την «ελευθερία του ανταγωνισμού που ευνοεί την αποτελεσματική κατανομή των πόρων». Αυτή είναι η διατύπωση!

Φυσικά η «ελευθερία του ανταγωνισμού» στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, στον καπιταλισμό της κυριαρχίας των μονοπωλίων που έχει αφήσει οριστικά πίσω του τον καπιταλισμό του ελεύθερου συναγωνισμού, ηχεί κάπως ανεκδοτολογικά, κάπως οξύμωρα. Αλλά πρόκειται ακριβώς γι’ αυτό: Πρόκειται για την ελευθερία του μονοπωλιακού ανταγωνισμού, για την υπερίσχυση του ισχυρότερου μονοπωλίου απέναντι στο πιο αδύναμο, για την υπερίσχυση συνολικά των μονοπωλίων απέναντι στην μικρή παραγωγή, για τη συγκέντρωση των μέσων της παραγωγής υπό όρους κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Δεν μπορεί στο ιστορικό στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού να υπάρξει διαφορετικός ανταγωνισμός και διαφορετική ελευθερία του ανταγωνισμού, δεν μπορεί στο ιστορικό αυτό στάδιο να υπάρξει διαφορετική «κατανομή των πόρων»… Και για το μονοπωλιακό κεφάλαιο αυτή η «κατανομή των πόρων» είναι και η μόνη «αποτελεσματική».

Πρόκειται επίσης για την άρνηση, κυριολεκτικά για την απαγόρευση, έστω και της παραμικρής «υποταγής» της οικονομίας στις κοινωνικές ανάγκες, δηλαδή πρόκειται και πάλι για άρνηση της κοινωνικής πρόβλεψης, για απαγόρευση της πολιτικής οικονομίας της εργατικής τάξης. Πρόκειται για την εκχώρηση κάθε κοινωνικής παραγωγικής οικονομικής δραστηριότητας στο κεφάλαιο, για την εμπορευματοποίηση κάθε πεδίου της κοινωνικής ζωής που θα μπορούσε να αποφέρει καπιταλιστικό κέρδος, για την μετατροπή κάθε κοινωνικού οικονομικού αποθέματος σε ιδιωτικό κεφάλαιο, για την σύνθλιψη των μισθολογικών και εργασιακών δικαιωμάτων κάτω από το πέλμα της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου.

γ. Πλάι στην «ανοικτή αγορά με ελεύθερο ανταγωνισμό, που ευνοεί την αποτελεσματική κατανομή των πόρων» (άρθρα 3Α και 102Α της Συνθήκης του Μάαστριχτ) βρίσκουμε και την ελευθερία της κίνησης των κεφαλαίων: την «απαγόρευση οποιουδήποτε περιορισμού των κινήσεων κεφαλαίων μεταξύ κρατών – μελών και τρίτων χωρών» (άρθρο 73Β παράγραφος 1 της Συνθήκης του Μάαστριχτ), την απαγόρευση – να παράδειγμα νομοθετικής πρόνοιας!!! – οποιωνδήποτε μέτρων ακόμα και «συγκεκαλυμμένου περιορισμού της ελεύθερης κίνησης των κεφαλαίων και των πληρωμών» (άρθρο 73Δ παρ. 3 της Συνθήκης του Μάαστριχτ).

Καμία σχέση με απαγόρευση των «capital control» ή των… διοδίων. Απλά, για άλλη μια φορά η κοινωνική παραγωγή απαγορεύεται να υπακούει «ακόμα και συγκεκαλυμμένα» στις κοινωνικές ανάγκες, στην κοινωνική πρόβλεψη, και υποτάσσεται καταστατικά στις ανάγκες του κεφαλαίου. Που είδαμε: προσδιορίζονται από τον ανταγωνισμό και την ελευθερία του, από την προσφορά και ζήτηση της «ανοιχτής αγοράς». Αυτήν την προσφορά και ζήτηση κι αυτόν τον ανταγωνισμό, που για χάρη τους ξηλώνονται ολόκληροι παραγωγικοί κλάδοι και μεταφέρονται όπου βρίσκουν χαμηλότερη τη διεθνή τιμή της εργατικής δύναμης. Που για χάρη τους οι έδρες των επιχειρήσεων μεταφέρονται σε διεθνείς φορολογικούς παραδείσους. Που για χάρη τους οι επιχειρήσεις «πτωχεύουν» προκειμένου τα συσσωρευμένα κεφάλαια να τοποθετηθούν σε περισσότερο επικερδείς (φυσικά για το κεφάλαιο) οικονομικές σφαίρες.

*

Η ιδιοκτησία είναι εξουσίαση πραγμάτων. Το ουσιαστικό περιεχόμενο αυτής της εξουσίασης, το ουσιαστικό περιεχόμενο της ίδιας της ιδιοκτησίας – πέρα από νομικούς τύπους και μορφές – προσδιορίζεται από την ελευθερία της. Η «προσφορά και ζήτηση» ή με τα λόγια της ΕΕ η «ανοιχτή αγορά» και με καθημερινά λόγια η ελευθερία της αγοράς, η ελευθερία του ανταγωνισμού και της κίνησης των κεφαλαίων, αποτελούν τις ελευθερίες που ολοκληρώνουν το ουσιαστικό περιεχόμενο της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και που την καθιστούν ανώτατο, απόλυτο άρχοντα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι παρά μια απόλυτη μοναρχία. Και στον θρόνο της κάθεται η ελευθερία του κεφαλαίου, η καπιταλιστική ιδιοκτησία και η ελευθερία της.

Φυσικά ο καπιταλισμός κυριαρχεί παντού ή σχεδόν παντού. Και παντού όπου κυριαρχεί ο καπιταλισμός τα «εθνικά κράτη» αποτελούν πολιτικούς μηχανισμούς της εξουσίας (δικτατορίας έστω και «δημοκρατικής») του κεφαλαίου και της κυριαρχίας των μονοπωλίων. Όμως η ιστορική καταγωγή των εθνικών κρατών, η ιστορικά προοδευτική καταγωγή τους, η ιστορικά προοδευτική αρχή τους, δεν τους έχει επιτρέψει να θεσμοθετήσουν, να ολοκληρώσουν καταστατικά τον ίδιο τους τον πραγματικό χαρακτήρα. Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, σαν διακρατικός πολιτικός μηχανισμός της εξουσίας του κεφαλαίου, καθώς στην ιστορική της αρχή δεν βρίσκεται η ιστορική πρόοδος αλλά η ιστορική αντίδραση σε όλη τη γραμμή, καθώς η ιστορική καταγωγή της δεν καθορίζεται από την προοδευτική – επαναστατική αντικατάσταση ενός ξεπερασμένου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού από τον νεώτερο αλλά, αντίθετα, καθορίζεται από την αντεπανάσταση, από τον ιστορικά αντιδραστικό χαρακτήρα του τελικού, ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλιστικού συστήματος, για αυτό το λόγο ίσως μόνο αυτή έχει αναγορεύσει σε ιδρυτική καταστατική της αρχή τις ελευθερίες της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, έχει τοποθετήσει την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την ελευθερία της σαν απόλυτο μονάρχη στο θρόνο της.

Από αυτή την άποψη η Ευρωπαϊκή Ένωση συνιστά μια αντιδραστικά αναβαθμισμένη μορφή πολιτικού μηχανισμού της δικτατορίας του κεφαλαίου.

Από αυτή την άποψη, επίσης, δεν είναι άτοπος ο χαρακτηρισμός της ΕΕ σαν πολιτικού μηχανισμού της εξουσίας του κεφαλαίου διακρατικού και ταυτόχρονα υπερεθνικού – όχι διεθνικού. Οικονομικά και πολιτικά αυτός ο χαρακτηρισμός εκφράζει την υπαγωγή των κρατών στην επιδίωξη του μονοπωλιακού κεφαλαίου να κυριαρχεί υπερεθνικά, ανεξάρτητα από κάθε εθνικό φραγμό που είναι σε τελική ανάλυση φραγμός κοινωνικός, και που σε μια παραπέρα ανάλυση καθορίζεται από τους συσχετισμούς της ταξικής πάλης στο εσωτερικό κάθε έθνους. Και αυτό δεν συνιστά οποιαδήποτε πραγματική άρνηση του γεγονότος, ότι στο πλαίσιο της ίδιας αυτής «υπερεθνικής» επιδίωξης, δεν μπορεί παρά στο πλαίσιο της νομοτελειακά ανισόμετρης καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης να αναδεικνύεται η κυριαρχία των ισχυρότερων εθνικών κεφαλαίων και καπιταλιστικών κρατών απέναντι στα λιγότερο ισχυρά. Δεν συνιστά δηλαδή πραγματική άρνηση των εθνικών ανταγωνισμών του κεφαλαίου. Δεν συνιστά άρνηση του γεγονότος αυτού, αντίθετα συνιστά πραγματικό του όρο.

Εκφράζει επίσης αυτός ο χαρακτηρισμός την άρνηση της αντικατάστασης της εθνικής κοινωνικοοικονομικής ιστορικής βαθμίδας από μια νέα ανώτερη διεθνική ιστορική βαθμίδα – αντικατάσταση που προϋποθέτει την εργατική τάξη σαν ηγέτιδα τάξη των εθνών, την αντικατάσταση του έθνους των αστών από το έθνος των εργατών. Στη θέση μιας ιστορικά προοδευτικής διεθνικής κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης το μονοπωλιακό κεφάλαιο αντιτάσσει τη δική του διεθνοποίηση, και η μέσω αυτής συγκέντρωσή του έρχεται να εκφραστεί πολιτικά με την υπερεθνική του κυριαρχία και την διακρατική οργανωτική της μορφή. Αλλά γι’ αυτό, απέναντι στον πολιτικό μηχανισμό της ΕΕ τα κράτη εμφανίζονται όλο και λιγότερο σαν μορφές εθνικής κοινωνικής οργάνωσης, όλο και περισσότερο σαν δικές της απλά διοικητικές οργανωτικές υποδιαιρέσεις, οι οποίες θα μπορούσαν και να υποκατασταθούν από άλλες διοικητικές υποδιαιρέσεις («περιφέρειες», «οικονομικές ζώνες» κ.ά.) ακόμα περισσότερο αποσυνδεμένες από το ιστορικό περιεχόμενο και την ιστορική καταγωγή των εθνικών σχηματισμών και ακόμα πιο άμεσα υπαγόμενες στις καταστατικές της αρχές της «ανοιχτής αγοράς», της ελευθερίας του ανταγωνισμού και της κίνησης του κεφαλαίου.

Εκφράζει επίσης αυτός ο χαρακτηρισμός την επιδίωξη της διακρατικά και υπερεθνικά συγκεντρωμένης πολιτικής κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου να καταπνίξει την εξορισμού εθνική και διεθνική διεξαγωγή της πάλης της εργατικής τάξης.

Μιλώντας εντελώς γενικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση σαν πολιτικός μηχανισμός αποτελεί θεσμοθετημένη αντιδραστική ιστορική άρνηση της ιστορικά προοδευτικής καταγωγής των εθνικών σχηματισμών. Και τα σύγχρονα καπιταλιστικά εθνικά κράτη επίσης αποτελούν άρνηση της ιστορικά προοδευτικής καταγωγής τους, εξαιτίας όμως της οποίας δεν έχουν σταθεί ικανά να θεσμοθετήσουν την άρνησή της. Δεν είναι άσχετη από αυτό η εγκυμοσύνη του φασισμού στο εσωτερικό της ΕΕ. Είναι έκφρασή του και εναλλακτική μορφή είτε της ίδιας είτε της διάλυσής της κάτω από το βάρος των ανταγωνισμών στο εσωτερικό της κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου: Είτε υπό όρους αντιδραστικής συνένωσής της είτε υπό όρους αντιδραστικής επικράτησης των εσωτερικών της ανταγωνισμών η ίδια αυτή κυριαρχία πρέπει να παραμείνει άθικτη και να εδραιωθεί βαθύτερα…

Γι’ αυτό και απέναντι στην ελευθερία του κεφαλαίου δεν αποτελεί τον αντίποδα η «κρατική ρύθμιση» της οικονομίας. Η τελευταία άλλωστε είναι και σήμερα έντονα ενεργή και δραστήρια στην υπηρεσία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και της ελευθερίας της. Και στην περίπτωση που οι ανταγωνισμοί των μονοπωλίων αναδειχτούν υπέρτεροι της συνένωσής τους, η «κρατική ρύθμιση» θα τεθεί στην υπηρεσία αυτών των ανταγωνισμών, στην υπηρεσία της ελευθερίας του ενός κεφαλαίου ενάντια στην ελευθερία του άλλου (και από κοινού ενάντια στους εργαζόμενους) έως την επικράτηση του ενός ή του άλλου και την εκ νέου αναγόρευση της γενικής ελευθερίας του κεφαλαίου σε υπέρτατη αρχή.

Τον μοναδικό αντίποδα στην ελευθερία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας αποτελεί η υπαγωγή και υποταγή των παραγωγικών δυνάμεων στην ικανοποίηση των κοινωνικών λαϊκών αναγκών.

*

Τα παραπάνω αφορούν γενικά την εξουσία του κεφαλαίου και την κυριαρχία των μονοπωλίων. Και αφορούν ειδικά την εξουσία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, την κυριαρχία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Την συνενωμένη πάλη των ευρωπαϊκών μονοπωλίων ενάντια στην εργατική τάξη των ευρωπαϊκών χωρών. Την συνενωμένη πάλη τους ενάντια στους ανταγωνιστές τους σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, σε άλλα κέντρα ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Την προσπάθεια ρύθμισης των μεταξύ τους, διεθνικών -διακρατικών μονοπωλιακών ανταγωνισμών στη βάση του μεταξύ τους συσχετισμού οικονομικής και πολιτικής δύναμης.

Τα παραπάνω επίσης εξειδικεύονται σε μια σειρά στρατηγικών υποταγής όλων των σφαιρών της κοινωνικοικονομικής ζωής κάθε χώρας σε αυτές τις καταστατικές αρχές και σε αυτούς τους οικονομικούς-πολιτικούς συσχετισμούς. Σε μια σειρά πολιτικών μέτρων, ρυθμίσεων και μεταρρυθμίσεων που τα υλοποιούν ως τις τελικές τους λεπτομέρειες.

Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν σημαίνει παρά αποδέσμευση από αυτά, από το τέλος τους ως την αρχή τους. Από τις τελικές λεπτομέρειες ως τις καταστατικές αρχές των οποίων αποτελούν υλοποίηση. Από την πάλη για κοινωνική ασφάλιση, μισθούς, συλλογικές συμβάσεις, λαϊκά δημοκρατικά δικαιώματα, κλπ, έως την πάλη ενάντια στην ελευθερία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας δηλαδή ενάντια στην καπιταλιστική ιδιοκτησία την ίδια.

Χωρίς αυτό το περιεχόμενο της πάλης μπορεί να γίνεται λόγος για «αποδέσμευση», για «έξοδο» κλπ, αλλά στην πράξη να πρόκειται για μορφές απορρόφησης, ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας σε σχεδιασμούς ανανέωσης ή αναπαλαίωσης της ίδιας στο περιεχόμενό της κυριαρχίας. Για μετασχηματισμό του ίδιου πολιτικού περιεχομένου σε διαφορετικές μορφές οικονομικής και πολιτικής πρωτοκαθεδρίας στο πλαίσιο των εσωτερικών και διεθνών ανταγωνισμών της μονοπωλιακής άρχουσας τάξης. Για διαφορετικές μορφές προσαρμογής αυτών των ανταγωνισμών στο ίδιο γενικό περιεχόμενο – όσο κι αν τέτοιες προσαρμογές και μετασχηματισμοί κοινωνικά «κομβικοί» δεν αφήνουν ανεπηρέαστους τους γενικούς όρους διεξαγωγής της ταξικής πάλης και οικοδόμησης της λαϊκής συμμαχίας, τους γενικούς όρους της πάλης για το σοσιαλισμό… Όσο, επίσης, κι αν από άποψη απλού υπολογισμού τίθεται γενικά και το ζήτημα της ιεράρχησης του ταξικού, λαϊκού συμφέροντος ανάμεσα στη συνενωμένη και τη διαιρεμένη πολιτική κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου – ιεράρχηση που όμως δεν μπορεί να γίνεται αφηρημένα, αποσυνδεμένη από πραγματικές συνθήκες και συσχετισμούς, που δεν μπορεί η ίδια αυτή η ιεράρχηση να ιεραρχείται σε θέση ανώτερη από τις πολιτικές αρχές της ταξικής πάλης και το ουσιαστικό τους περιεχόμενο, που δεν μπορεί να τα επισκιάζει, να επισκιάζει το πεδίο της καθημερινής πάλης, της καθημερινής ανυπακοής, της καθημερινής διεκδίκησης που είναι από το περιεχόμενό της διεκδίκηση αποδέσμευσης από την ευρωπαϊκή απόλυτη μοναρχία του κεφαλαίου, γιατί αυτή και όχι άλλη είναι σήμερα η υπαρκτή μορφή της εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στην εργασία.

Eίδαμε πώς η Συνθήκη του Μάαστριχτ καθιστά την καπιταλιστική ιδιοκτησία απόλυτο μονάρχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσω της αναγόρευσης των ελευθεριών της (ελευθερία ανταγωνισμού, απαραβίαστο της κίνησης των κεφαλαίων) και της «ανοιχτής αγοράς» σε υπέρτατες αρχές…

Ας ρίξουμε όμως μια ματιά και στις αντίστοιχες εθνικές «υπέρτατες αρχές» και συγκεκριμένα στην αντιμετώπιση της «ιδιοκτησίας» από το ισχύον Σύνταγμα.

Πρώτα, με μια πρόχειρη ιστορική αναδρομή, διαπιστώνουμε ότι στο σύνταγμα του 1952 η σχετική πρόβλεψη του άρθρου 17 περιορίζεται ουσιαστικά στη χάραξη του πλαισίου που αφορά τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις για δημόσια ωφέλεια και υπό τον όρο της σχετικής αποζημίωσης. Στη συνέχεια έρχεται το χουντικό «σύνταγμα» του 1968, όπου – εκτός της τροποποίησης του περιεχομενου του και αλλαγής της αρίθμησης του άρθρου από 17 σε 21 – προστέθηκε και η αρχική διάταξη: «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του κράτους». Τέλος το 1975, το σχετικό άρθρο ξανααριθμήθηκε από 21 σε 17 και – υποθέτω ως αποτύπωση της επίδρασης των αντιδικτατορικών αγώνων και του περιεχομένου τους στους «συσχετισμούς» – η μεν φράση του 1968 παρέμεινε αλλά δίπλα της προστέθηκε άλλη μια: «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους, τα δικαιώματα όμως που απορρέουν από αυτή δεν μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος».

Πολύ ωραία… Αν λοιπόν τώρα τους πει κανείς ότι ακριβώς τα δικαιώματα που απορρέουν από την «ιδιοκτησία» και συγκεκριμένα από την καπιταλιστική ιδιοκτησία, δηλαδή από την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, όχι απλώς «μπορούν να ασκούνται», αλλά εξ ορισμού ασκούνται ακριβώς «σε βάρος του γενικού συμφέροντος», τι θα του απαντήσουνε;

Αν τους πει κανείς ότι είναι ακριβώς τα δικαιώματα που απορρέουν από την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής αυτά που προκαλούν τη συσσώρευση του κοινωνικού πλούτου σε λίγα χέρια, από τη μια, και την απαλλοτρίωση του ίδιου αυτού κοινωνικού πλούτου από την κοινωνική πλειοψηφία των παραγωγών του, τον (αβέβαιο) περιορισμό αυτής της κοινωνικής πλειοψηφίας στο αναγκαίο για την απλή συντήρηση και αναπαραγωγή της μέρος αυτού του πλούτου, από την άλλη; Θα απαντήσουν τι; Ότι το «δημόσιο συμφέρον» συνίσταται σε αυτή τη μορφή απαλλοτρίωσης (χωρίς… αποζημίωση) των παραγωγών από τους «ιδιοκτήτες», στην υπηρέτηση μιας μικρής μειοψηφίας «ιδιοκτητών» και στην οικονομική-πολιτισμική καθήλωση της κοινωνικής πλειοψηφίας;

Αν τους πει κανείς ότι ακριβώς εξαιτίας των δικαιωμάτων που απορρέουν από την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής η οικονομική ανάπτυξη με «μαθηματική» αναγκαιότητα οδηγεί – και οδήγησε – στην οικονομική κρίση, χωρίς να υπάρχουν σημάδια «ομαλής» εξόδου από αυτήν; Το ξέρουν, άλλωστε, όλοι κατά βάθος! Στα χρόνια της ανάπτυξης ξέραν όλοι «πού ζούνε» και είχαν έτοιμη την διαιολόγηση του συμβιβασμού τους: «στον καπιταλισμό ζούμε…». Μόνο πού σήμερα οι συνθήκες άλλαξαν και η ίδια φράση δεν αποτελεί υπόβαθρο συμβιβασμού, αλλά αφετηρία αντίστασης. Γι’ αυτό και ο «καπιταλισμός» σαν σχήμα – ας πούμε – ιδεολογικού αυτοπροσδιορισμού έχει δώσει τη θέση του στους «300», στους «κλέφτες πολιτικούς», στην… «τελευταία σοβιετική δημοκρατία» ή στις διάφορες παραλλαγές πίστης του είδους ότι «μας ψεκάζουν».

Αν τους πει κανείς ότι τα δικαιώματα που απορρέουν από την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής είναι «αντισυνταγματικώς» υπαίτια για τη μόνιμη και διαρκή παραβίαση του άρθρου 22 του συντάγματος που «ορίζει» ότι: «Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού»;

Αν κανείς επιμείνει ότι φταίνε τα «δικαιώματα που απορρέουν από την ιδιοκτησία» και δη την καπιταλιστική, για το γεγονός των λουκέτων σε μια σειρά επιχειρήσεις που η λειτουργία τους «δεν συμφέρει» πια τους ιδιοκτήτες τους, πράγμα που όμως έρχεται σε άμεση αντίθεση με το «γενικό συμφέρον»;

Κι αν τους πει ότι τα δικαιώματα που απορρέουν από την καπιταλιστική ιδιοκτησία βρίσκουν την ολοκλήρωσή τους – κι ότι η ίδια η καπιταλιστική ιδιοκτησία βρίσκει την ολοκλήρωσή της- στην «απαραβίαστη» ελευθερία της αγοράς, του ανταγωνισμού και της κίνησης των κεφαλαίων, που μέσω της συνθήκης του Μάαστριχτ την έχουν ανυψώσει σε νόμο του κράτους; Ότι αυτή η ελευθερία σημαίνει το απαραβίαστο της ελευθερίας των μονοπωλητών της κοινωνικής παραγωγής και του κοινωνικού πλούτου, και ότι η μονοπώληση της κοινωνικής παραγωγής και του κοινωνικού πλούτου έχει – κατ’ ανάγκη – οδηγήσει στην σημερινή οικονομική κρίση και στην έλλειψη ουσιαστικής διεξόδου από αυτήν;

Τι θα κάνουν τότε, αν τους τα πεις όλα αυτά; Θα καταργήσουν τη συνθήκη του Μάαστριχτ και την καπιταλιστική ιδιοκτησία σαν αντισυνταγματική; Θα… «ταραχτούνε στη νομιμότητα»; Θα σηκώσουν τη σημαία της τήρησης του συντάγματος, την επαφιέμενη στον πατριωτισμό των Ελλήνων;

Το πιθανότερο είναι άλλο: Αν τους τα πεις όλα αυτά, και άλλα τόσα, θα σε κοιτάξουν με λαγνεία ανάλογη με αυτή που κοιτούσαν οι ιεροεξεταστές τον Τζορντάνο Μπρούνο πριν τον στείλουν να καεί ζωντανός, γιατί επέμενε (χωρίς δήλωση μετανοίας) ότι δε γυρνά ο ήλιος γύρω από τη γη αλλά η γη γύρω από τον ήλιο… Διότι όπως και τότε, έτσι και τώρα, το θέμα είναι εξίσου επιστημονικό…

 die3odos.wordpress.com

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Μέρκελ- Σόιμπλε οδηγούν το λαό τους σε νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών...

Αν η σοβαρότερη απειλή για τη δημοκρατία περιοριζόταν στους 300 γνωστούς άγνωστους μπαχαλάκηδες που κάνουν άνω κάτω την Αθήνα κι άλλες πόλεις τής χώρας κάθε τόσο θα ήμουν ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν το γράφω γιατί θέλω να αθωώσω κάποια κακομαθημένα, στην πλειονότητά τους, κωλόπαιδα των βορείων και νοτίων προαστίων που πολεμούν δήθεν το σύστημα καταστρέφοντας δημόσια και ιδιωτική περιουσία μακριά από τα σπίτια τους. Ούτε έχει τόση σημασία να υπενθυμίσω τη ρητορική τού πάλαι ποτέ δικομματισμού και των διαπλεκόμενων μίντια πως τους έβαζε ο ΣΥΡΙΖΑ για να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα και να επικρατήσει ο μαρξισμός- λενινισμός...

Όλα αυτά τα "καλόπαιδα" πρέπει να συλληφθούν και να περάσουν κάποιο χρονικό διάστημα στη μπουζού μέχρι να αντιληφθούν ότι το κατεστημένο ενδυναμώνεται από το λούμπεν κύμα βίας και δεν αποδυναμώνεται. Αν στόχος είναι να τρομάξουν οι αστοί και μόνο, αυτός επιτυγχάνεται. Μόνο που ο κόσμος δεν αλλάζει από τους φοβισμένους και τους βιαιομανείς, αλλά από εκείνους που εκμεταλλεύονται κάθε παραθυράκι του για να φέρουν λίγο καθαρό αέρα κι όχι ποτισμένο από μολότοφ στις ζωές μας...

Ωστόσο, η δημοκρατία, έστω σε αυτή την κουτσουρουμένη κοινοβουλευτική της μορφή κι όχι αυτή που τόσο ύμνησε ο Μπαράκ Ομπάμα της κλασικής Αθήνας, κινδυνεύει πολύ περισσότερο από τη ραγδαία άνοδο του εθνικισμού, του απομονωτισμού και του λαϊκισμού, που αποτελούν παράγωγα ενός σχεδόν παντελώς αρρύθμιστου και ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού που διεύρυνε τις ταξικές ανισότητες, όπερ και τα μεταναστευτικά ρεύματα, και προκάλεσε πολέμους, όπερ και προσφυγικά κύματα. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω στα περισσότερα τουλάχιστον από όσα κομμουνιστικά είπε ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ στην ομιλία του στο "Σταύρος Νιάρχος", έστω κι αν ο ίδιος θα μπορούσε να αγωνιστεί πολύ σκληρότερα την τελευταία οκταετία για να υλοποιήσει σε μεγαλύτερο βαθμό τις αναγκαίες προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης μεταρρυθμίσεις...

Όπως κι αν έχει, όμως, ο διάδοχός του στο Λευκό Οίκο και μια σειρά πολιτικών στην Ευρώπη που ευελπιστούν να αναλάβουν κεντρικότερο ρόλο το 2017 κομίζουν επικίνδυνες ιδεοληψίες επενδυμένες με τη στολή μιας μουχλιασμένης αντισυμβατικότητας. Υπερβολές; Το ίδιο θα μου λέγατε τέτοιες ημέρες το 2015 αν σας έγραφα πως σε ένα χρόνο από τότε η Μεγάλη Βρετανία θα έβγαινε από την ΕΕ κι ο Ντ. Τραμπ θα ήταν ο επόμενος Αμερικανός πρόεδρος...

Έχουμε φτάσει στο σημείο να αναρωτιόμαστε για τη βιωσιμότητα της δημοκρατίας, ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ να επιλέγει αυτό το θέμα για να συνδιαλλαγεί με τον ιστορικό τού μέλλοντος, η πλειονότητα των Ευρωπαίων ηγετών να κάνει έκκληση για παύση τής λιτότητας τουλάχιστον για ένα χρόνο κι όμως το δίδυμο της συμφοράς Μέρκελ- Σόιμπλε να επιμένει σε ένα μοντέλο το οποίο διαλύει την Ευρώπη, αποδομεί κοινωνίες κι αποκτηνώνει λαούς. Κι αυτό μόνο και μόνο για να κερδίσει τις ομοσπονδιακές εκλογές τού προσεχούς φθινοπώρου, σε ένα χρόνο δηλαδή από τώρα...

Κατά τα άλλα, η καγκελάριος κι ο υπουργός Οικονομικών της συνεχίζουν να παραδίδουν μαθήματα κατά τού λαϊκισμού σαν οι ίδιοι να είναι απρόσβλητοι από αυτή την ασθένεια κι όχι οι πιο αρρωστημένοι φορείς της. Αν επιμείνουν σε αυτό το δρόμο ενδεχομένως να διασωθούν πολιτικώς και να κρατήσουν τις θέσεις τους. Μόνο που θα πρέπει να λάβουν πολύ σοβαρώς υπόψη πως θα ηγεμονεύουν πάνω σε ερείπια, θα εξουσιάζουν σκλάβους κι όχι πολίτες και θα είναι εκείνοι στους οποίους θα χρεώσει η Ιστορία έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Κι αν τον χάσουν να περιμένουν από τους νικητές, δυστυχώς για τον γερμανικό λαό, την εκδικητικότητα της Συνθήκης των Βερσαλλιών, όπως το 1919, κι όχι τη γενναιοδωρία τής διαγραφής χρέους, όπως το 1953. Όπως στρώνεις, κοιμάσαι...

trypioevro