Ν. Τσόμσκι: Πρόθεση της Ευρώπης είναι να συντρίψει παντελώς την Ελλάδα

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΟΑΜ ΤΣΟΜΣΚΙ ΣΕ ΡΩΣΙΚΑ ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

«Η Ευρωπαϊκή Eνωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ ασχολούνται με το να καταστρέψουν την Ελλάδα και υπάρχει σχέδιο για αυτό.

Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, και η Ελλάδα από μόνη της έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα. Αυτά που προτείνει η τρόικα, όμως, κάνει αυτά τα προβλήματα πολύ χειρότερα και αδύνατον να λυθούν. Σχεδιάζουν και προτείνουν πολιτικές οι οποίες δεν οδηγούν στην οικονομική ανάπτυξη και στη λύση του προβλήματος και γι’ αυτό όσο προχωρούν τα μέτρα θα φέρνουν λιγότερη ελπίδα και άραμεγαλύτερη απελπισία στον κόσμο» επισημαίνει ο κορυφαίος αμερικανός διανοητής Νόαμ Τσόμσκι.

Η συνέντευξη του πριν λίγα χρόνια στο ΒΗΜΑ ήταν αποκαλυπτική ενώ οι δηλώσεις του στα Ρωσικά μέσα πριν λίγα 24ωρα κρούουν το κώδωνα του κινδύνου σε ότι αφορά τα συνολικά σχέδια της Δύσης.«Αυτό που ονομάζουν “αγορές”, δεν είναι κάτι ακαθόριστο. Είναι οι μεγάλες τράπεζες σε παγκόσμιο επίπεδο. Γερμανικές, γαλλικές και εμμέσως αμερικανικές τράπεζες. Η τραπεζική κοινότητα, λοιπόν, είναι…..…. αυτή που θέλει να αποπληρωθεί. Δεν τους ενδιαφέρει το τίμημα».



Έπαιρναν πάντα και παίρνουν ακόμη αυτό που θέλουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ίσως είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Η κατάσταση δεν είναι ανάλογη, αλλά υπάρχουν δύο παραδείγματα χωρών, όπως η Αργεντινή και η Ισλανδία, που δεν υπάκουσαν και πλέον πηγαίνουν καλά. Ωστόσο αυτές οι δύο χώρες είχαν το δικό τους νόμισμα, μπορούσαν να πουν “δεν δεχόμαστε τους νόμους του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος” και είχαν τη δυνατότητα να κινηθούν αλλιώς.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει ακριβώς αυτό, αφού δεν έχει το δικό της νόμισμα» τονίζει ο διανοητής και εκφράζει την ανησυχία του «Είναι το οικονομικό σύστημα “στυγνή ληστεία».«Οι οίκοι αξιολόγησης συμπληρώνουν ιδανικά το “γκανγκστερικό σύστημα”, αφού έχουν συνυπολογίσει, πριν από κάθε επένδυση, ότι αν κάτι δεν πάει καλά στη χώρα στην οποία γίνονται επενδύσεις, τότε θα αναλάβει τα χρέη η εκεί κυβέρνηση, δηλαδή οι φορολογούμενοι. Δηλαδή κάτι το οποίο αποτελεί σκάνδαλο, αυτοί το έχουν συμπεριλάβει στους υπολογισμούς τους! Γι’ αυτό και κάποιοι, πολύ λίγοι, ακόμη και μέσα σε αυτήν την κρίση, τα καταφέρνουν μια χαρά. O ρόλος των οίκων αξιολόγησης ενισχύθηκε από τη δεκαετία του ’70 και μετά, όταν το σύστημα πραγματικά απογειώθηκε και συγκεντρώθηκε τεράστιος πλούτος στα χέρια πολύ λίγων. Ολοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ είναι μια χώρα ανισοτήτων, αλλά αυτό που ίσως δεν είναι αντιληπτό είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτής της ανισότητας προέρχεται από το ένα τοις χιλίοις του πληθυσμού»

«Η Ελλάδα έχει μπει σε ένα παιχνίδι υπερβολικής σπατάλης για όπλα και αυτό έχει προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στη χώρα, αφού ο προϋπολογισμός για τους εξοπλισμούς είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο θα μπορούσε να αντέξει η οικονομία σας. Σκεφτείτε λίγο πρακτικά.

Στην ακραία περίπτωση σοβαρής εμπλοκής μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, η πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί όλος αυτός ο στρατιωτικός εξοπλισμός και να φέρει αποτέλεσμα είναι σχεδόν μηδενική.

Διότι απλώς η δύναμη της Τουρκίας είναι πολλαπλάσια ποσοτικά. Το λατρεύουν αυτό οι ΗΠΑ. Σχεδόν όλη η οικονομία των ΗΠΑ στηρίζεται στους εξοπλισμούς. Σκεφτείτε ότι επί Μπιλ Κλίντον η Τουρκία έγινε αναλογικά ο υπ’ αριθμόν ένα αγοραστής όπλων στον κόσμο μαζί με την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Αυτός είναι και ένας πολύ βασικός λόγος για τον οποίο εξοπλίζουμε το Ισραήλ.

Εκτός από το ότι το κάνουμε για να ευχαριστήσουμε το ισραηλινό λόμπι, τους εξοπλίζουμε για να τoυς χρησιμoποιήσουμε και ως “διαφημιστικό”, ως “teaser” για άλλες χώρες.

Τα όπλα που αγοράζει το Ισραήλ δεν είναι καμία σοβαρή ποσότητα, αλλά μετά έρχεται η Σαουδική Αραβία και λέει ότι θέλει εκατονταπλάσια ποσότητα από τα ίδια όπλα. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, δεν το κάνουν μόνο οι ΗΠΑ. Το κάνει και η Βρετανία».

«Οι φρικαλεότητες της Τουρκίας έχουν γίνει και με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως αυτές που διέπραξε τη δεκαετία του ’90 στο νοτιοανατολικό της τμήμα εναντίον των Κούρδων, οι οποίοι είναι περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού της. Μετά η Τουρκία πήρε μέρος και στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας»».

Ο διανοητής στρέφει τα πυρά του και στην ΕΚΤ λέγοντας «Ο ρόλος της ΕΚΤ είναι να εκπροσωπεί το συμβούλιο των προέδρων των εμπορικών τραπεζών, οι οποίες δίνουν δάνεια σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται να αγοράσουν τις ελληνικές υποδομές που θα ξεπουληθούν.

Ετσι, η ΕΚΤ προσπαθεί να δημιουργήσει μια αγορά για τους πελάτες της. Είναι ο μόνος κοινός ευρωπαϊκός οικονομικός οργανισμός. Δεν υπάρχει άλλος κοινός νομοθετικός ή φορολογικός οργανισμός. Αυτό σημαίνει ότι η Ε.Ε. διοικείται από τους τραπεζίτες. Περνάει η δική τους αντίληψη για το πώς λειτουργεί η οικονομία.» και προσθέτει «Πιστεύουν ότι το όποιο δάνειο μπορεί να αποπληρωθεί μόνο κόβοντας τους μισθούς.

Αυτό κάνουν και στην Ελλάδα και έτσι ενισχύουν τη μετανάστευση. Είναι η ίδια πολιτική που ακολουθήθηκε και τη δεκαετία του 1920 και οι θεωρίες που απορρίφθηκαν από τον Τζον Μέιναρντ Κέινς. Ολα σήμερα υποτάσσονται στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών».

«Η ΕΚΤ έχει τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της μείωσης των μισθών για την αποπληρωμή των χρεών και της αύξησης των επιτοκίων, ώστε αυτά να γίνεται αδύνατο να αποπληρωθούν. Και όλο αυτό μέχρι να αναγκαστούν οι Ελληνες να δουλεύουν σχεδόν τσάμπα, άρα να μην μπορούν να αποπληρώσουν το χρέος.» λέει ο Τσόμσκι και δηλώνει απαισιόδοξος στη περίπτωση κάποια χώρα να καταφέρει να επανακτήσει τον έλεγχο απο το χρηματοπιστωτικό σύστημα λέγοντας «για παράδειγμα, οι πολιτικοί των Βαλτικών Χωρών έχουν μεταφέρει τις προεκλογικές συζητήσεις από τα οικονομικά θέματα στις εθνικιστικές ταυτότητες.

Εχουν στρέψει τους Λιθουανούς ή τους Λετονούς και τους Εσθονούς εναντίον των Ρώσων.

Ετσι, οι λαοί δεν ασχολούνται με τον νεοφιλελευθερισμό και δεν αντιλαμβάνονται τι φταίει για τη μετανάστευση.».

«Μοιάζει σαν η Ελλάδα να παραδόθηκε έπειτα από μια στρατιωτική επέμβαση, η οποία έχει στόχο τα εδάφη σας, τα «ασημικά» σας, αλλά και τον δημόσιο τομέα. Το δίλημμα ήταν «παραδοθείτε τώρα, διότι αργότερα θα είναι χειρότερα». Ετσι, ο Τσίπρας παραδόθηκε ολοκληρωτικά.

Ωστόσο, όπως του έλεγαν ο Βαρουφάκης και ο Αμερικανός σύμβουλός του, Τζέιμς Γκαλμπρέιθ, δεν ήταν τόσο δύσκολο να βγείτε από το ευρώ. Θα υπήρχε μια μεταβατική περίοδος, στη διάρκεια της οποίας η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να αναλάβει τον έλεγχο των τραπεζών που θα κατέρρεαν. Η ανάληψη αυτού του ελέγχου δεν είναι καθόλου κακή ιδέα.

Εάν η κυβέρνηση το είχε κάνει και τις είχε εθνικοποιήσει, τότε θα είχε εξασφαλίσει τα μέσα πληρωμής κατά τη διάρκεια μετάβασης και έτσι θα έσωζε τον δημόσιο τομέα, τις συντάξεις και την περιουσία της χώρας. Επρεπε να πει «εάν δεν καταλήξουμε σε συμφωνία, θα αποκηρύξουμε το χρέος προς το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την τρόικα.»

Το κόστος ζωής θα αυξηθεί για τους Έλληνες περί το 30%, οι φόροι θα αυξηθούν επιπλέον γύρω στο 20% και το στύψιμο αυτό θα αναγκάσει σχεδόν το ένα πέμπτο του πληθυσμού να μεταναστεύσει πολύ γρήγορα.

Πρόθεση της Ευρώπης είναι να συντρίψει παντελώς την Ελλάδα.

Ισως και ένα εκατομμύριο Έλληνες εργάτες θα αναγκαστούν να πάνε στη Γερμανία και σε άλλες χώρες και θα συμβάλουν στην πτώση των μισθών πανευρωπαϊκά. Είναι ένας ταξικός πόλεμος ενάντια στους εργαζόμενους της Ευρώπης.»

aristeridiexodos

«Σχολάζοντες ελευθερίως άμα και σωφρόνως»

    Ένα «σχόλιο» για την «σχολή» και την.. «σχόλη»

Ι

Η ελευθερία από τον μόχθο δεν είναι καινούργια· ανήκε κάποτε στα πιο ακλόνητα προνόμια των ολίγων. Ήδη ο Ησίοδος θεωρούσε τον αλγινόεντα πόνον (την επίπονη εργασία) ως το πρώτο από τα κακά που μάστιζαν τον άνθρωπο (Θεογονία, 226). Γι’ αυτό και όλες οι ευρωπαϊκές λέξεις για την «εργασία» (μόχθο), σημαίνουν πόνο και προσπάθεια.[1] Σαν μπεις «στης ανάγκης τον ζυγό» οι μυλόπετρες της ανάγκης αλέθουν το σώμα σου (και όχι μόνο) αλύπητα και άκαρπα έως θανάτου. Είναι εκείνη η επώδυνη κατάσταση που συνδέεται άρρηκτα με τον ψυχοφθόρο καταναγκασμό που υποχρεώνει το μεγαλύτερο ακόμα τμήμα της ανθρωπότητας να δαπανά τον περισσότερο χρόνο της στο να παράγει τα αναγκαία για την ζωή υλικά αγαθά. Όταν αδυνατείς να ελέγξεις τον χρόνο σου, πολλώ δε μάλλον, την εργασία σου, τότε αυτήν την αδυναμία σου την αισθάνεσαι με την μεγαλύτερη οξύτητα. Πάνω στο κορμί σου και στην ψυχή σου! Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που στον αρχαίο ελληνικό κόσμο είχαν σε πολύ χαμηλή εκτίμηση την μισθωτή εργασία και σε μεγάλην εκτίμηση εκείνους που δεν είχαν ανάγκη να εργαστούν για να συντηρηθούν. Αυτοί ανήκαν στην ιδιοκτήτρια τάξη· ήσαν απαλλαγμένοι από την ανάγκη να παίρνουν μέρος στην διαδικασία της παραγωγής, ήσαν οι «εύποροι», οι «τας ουσίας έχοντες», οι «εσθλοί», οι «καλοί καγαθοί». Για να χαρακτηρίσουν την εν γένει κατάσταση αυτών των ανθρώπων επινόησαν τον όρο «σχολή» που σημαίνει ελεύθερος χρόνος που διατίθεται προκειμένου ο άνθρωπος να απολαύσει την ελευθερία του, να καλλιεργήσει τις τέχνες, τις επιστήμες και το πνεύμα του και να επιδοθεί στην πολιτική, μια και έχει απελευθερωθεί από την εξουσία των αναγκών της ζωής αφού ζει απ’ τα εισοδήματα της περιουσίας του χωρίς να αναγκάζεται να εργάζεται ο ίδιος.[2] Αυτή η έννοια, που αποδίδεται με τον όρο «σχολή», έχει μεγάλη σπουδαιότητα στην σκέψη του Αριστοτέλη ο οποίος διακρίνεται από επικριτική διάθεση έναντι των μισθωτών, των θητών, που, κατά τον Πλάτωνα, είναι οι πωλούντες την χρήση της εργασιακής τους δύναμης. Για τον Αριστοτέλη δεν μπορεί να υπάρχει πολιτισμένος βίος για ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν διαθέσιμο χρόνο (σχολήν), που είναι αναγκαίος (αν και, βέβαια, όχι επαρκής) όρος για να γίνει κανείς ενάρετος και άξιος πολίτης. (Οι όροι που χρησιμοποιούσαν για να δηλώσουν ταξικά γνωρίσματα και ιδιότητες, ήσαν ένα αξεδιάλυτο μείγμα κοινωνικού και ηθικού στοιχείου, ένα πολύπλοκο μείγμα κοινωνικο-οικονομικής και ηθικολογικής ορολογίας).[3] Οι άνθρωποι που είχαν στην διάθεσή τους «σχολήν» μπορούσαν, κατά την ωραία και παραστατικήν έκφραση του Αριστοτέλη, «να διάγουν άνετα βίον ελευθέριον και συνάμα με συγκράτηση» («σχολάζοντες ελευθερίως άμα και σωφρόνως»).[4] Μόνο που οι περισσότεροι Έλληνες έδιναν λιγότερη έμφαση στην συγκράτηση την οποία ο Αριστοτέλης και οι ομόφρονές του θεωρούσαν τόσο σπουδαία! Έτσι, ο Ηρακλείδης ο Ποντικός (από τον Πόντο), ένας σύγχρονος του Αριστοτέλη, δήλωνε, στην πραγματεία του Περί ηδονής, ότι η ηδονή και η χλιδή, που ανακουφίζουν και δυναμώνουν το πνεύμα, είναι τα χαρακτηριστικά των ελεύθερων ανθρώπων· η εργασία (το πονείν), απεναντίας, είναι για δούλους και ταπεινούς, των οποίων τα μυαλά ζαρώνουν (συστέλονται) ανάλογα. Οι άνθρωποι αυτοί, οι ελευθερωμένοι από τον μόχθο, από κάθε καταναγκαστική εργασία, εκείνοι οι μακρυμάλληδες –δεν είναι εύκολο για έναν μακρυμάλλη να κάνει δουλειά που ταιριάζει σ’ έναν μισθωτό εργάτη (έργον θητικόν) έλεγε ο Αριστοτέλης– , δημιούργησαν όλη την ελληνική τέχνη και λογοτεχνία, την επιστήμη και την φιλοσοφία, και εκάλυψαν, σε μεγάλην αναλογία, τις ανάγκες σε άνδρες των στρατών που νίκησαν τους Πέρσες στην ξηρά, στον Μαραθώνα το 490 και στις Πλαταιές το 479 π.Χ! Όλοι αυτοί ήσαν κυριολεκτικά παράσιτα άλλων ανθρώπων, πρωτίστως των δούλων τους και οι περισσότεροι εξ αυτών δεν ήσαν οπαδοί της δημοκρατίας, την οποία επινόησε η αρχαία Ελλάδα και η οποία αποτέλεσε την μεγάλη συνεισφορά της στην πολιτική πρόοδο. Ωστόσο, ΑΥΤΟΙ ΠΡΟΜΗΘΕΥΣΑΝ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΤΗΣ! Ότι γνωρίζουμε ως ελληνικό πολιτισμό εκφράστηκε πάνω απ’ όλα μ’ αυτούς και διαμέσου αυτών. Ήσαν εκείνοι που «έφεραν δύο ονόματα» δηλαδή το όνομά τους και το πατρώνυμό τους, οι «χλανίδα φορείν» (χλανίς: λεπτό, μάλλινο πανωφόρι που το φορούσαν από φιλαρέσκεια παρά για προφύλαξη απ’ το κρύο), οι μακρυμάλληδες τεττιγοφόροι (έπιαναν τα μακρυά μαλλιά τους με καλλωπιστικά στηρίγματα που παρίσταναν ΄΄χρυσούς τέττιγες΄΄ δηλαδή «χρυσά τζιτζίκια» κι’ όλα αυτά εις ένδειξη της κοινωνικής τους θέσης.[5] Όλοι οι προαναφερόμενοι ανήκαν στους σχολάζοντες δηλαδή στους απαλλαγμένους από την ανάγκη της εργασίας, εν αντιθέσει με τους άσχολους, τους εργαζομένους και μη ευκαιρούντες, οι οποίοι δεν είχαν σχολήν αλλά ασχολίαν. Δεδομένου ότι οι σχολάζοντες είχαν την δυνατότητα της πνευματικής καλλιέργειας η σχολή προσέλαβε την σημασία του ελεύθερου προς πνευματική καλλιέργεια και μάθηση χρόνου, ο δε σχολαστικός ήταν πλέον ο πεπαιδευμένος, ο λόγιος.[6] Μ’ αυτήν την έννοια ο όρος σχολή συνοδεύει τα πρώην χαρακτηριστικά επίθετα που, με τον καιρό, μετεξελίχθηκαν σε αφηρημένα ουσιαστικά και αναφέρονται σε πανεπιστημιακά τμήματα λεγοντας π.χ νομική, φιλοσοφική ή πολυτεχνική σχολή μια και οι φοιτώντες σ’ αυτά επιδίδονται στην πνευματική τους καλλιέργεια.

ΙΙ

Αντίστοιχοι, προς τους ελληνικούς όρους «σχολή» και «ασχολία», φαίνεται να είναι οι λατινικοί όροι «otium» και «necotium».[7] Οι άνθρωποι των γραμμάτων της εποχής του ancien régime (γαλλικού προεπαναστατικού καθεστώτος), ήσαν ελεύθεροι από το βάρος της φτώχειας και, ταυτόχρονα, όντες ανικανοποίητοι από τις συνθήκες της ζωής τους αισθάνονταν ότι η αεργία τους ήταν μάλλον φορτίο παρά ευλογία, αναγκαστική εξορία από την σφαίρα της πραγματικής ελευθερίας και όχι ελευθερία από την πολιτική, μιαν ελευθερία την οποία διεκδικούσαν. Με άλλα λόγια, η αργία τους ήταν η ρωμαϊκή otium και όχι η ελληνική σχολή· ήταν μια εξαναγκαστική αδράνεια, ένα «μαράζωμα στην οκνηρή απραξία» όπου η φιλοσοφία υποτίθεται ότι πρόσφερε κάποια «θεραπεία της οδύνης» (doloris medicinam).[8] Το όλο ζήτημα (σημασία και περιεχόμενο του όρου «otium») φωτίζεται καλύτερα αν προσφύγουμε στον Κικέρωνα και στην περίφημη φράση του «cum dignitate otium» που εκφράζει τέλεια το πολιτικό ιδεώδες που είχε ο ίδιος από κοινού με τους άλλους optimates οι περισσότεροι εκ των οποίων το πιο πάνω πολιτικό ιδεώδες το θεωρούσαν πραγματωμένο. Η ακριβής σημασία της πιο πάνω περίφημης φράσης έχει συζητηθεί πολύ. Σύμφωνα με την αποκαλυπτική παράφραση του P.A Brunt σημαίνει: «ένα ευνομούμενο κράτος όπου τα άτομα εκτιμούνται σύμφωνα με τον βαθμό τους σε μιαν ιεραρχική κοινωνική οργάνωση».[9] Μόνο που ως και ο Κικέρων ο ίδιος σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις του αναρωτιότανε πως θα μπορούσε κανείς να αποκτήσει dignitas (αξιοπρέπεια) όταν ήδη έχει χαθεί η libertas (ελευθερία)· δηλονότι, πως μπορεί κανείς να αποκτήσει dignitas όταν δεν μπορεί ούτε να δράσει γι’ αυτό που πιστεύει ούτε να το υποστηρίξει ανοιχτά; Τελικά, η λατινική λέξη otium πλησιάζει πολύ –αν και συχνά όχι πάρα πολύ– την αντίστοιχη ελληνική σχολή.[10]

ΙΙΙ

Εν κατακλείδι: ο όρος «σχολή» στα χείλη του Αριστοτέλη και των ομοφρόνων του και ο όρος «otium»  στα χείλη και στην γραφίδα του Κικέρωνα και των Optimates του, είναι λέξεις με ειδικό ηθικό ανάστημα και έντονο (όχι, απλώς, ευδιάκριτο) κοινωνικό, ταξικό φορτίο. Η ελληνική λέξη «σχολή» διακρίνεται για την ακρίβειά της και την διαύγειά της. Γι’ αυτόν τον λόγο αισθανθήκαμε δυσάρεστη έκπληξη όταν διαβάζοντας το βιβλίο της Hannah Arendt με τίτλο «Υπόσχεση Πολιτικής» των εκδόσεων «ΚΕΔΡΟΣ», σε μετάφραση της Κατερίνας Χαλμούκου, Αθήνα 2009, συναντήσαμε τον όρο «σχόλη» αντί του ορθού «σχολή».[11] Η κατ’ εξακολούθηση αναγραφή της «σχόλης» καθιστά εξαιρετικώς απίθανη την απλή μεταφραστική αβλεψία, πολλώ δε μάλλον, κάποιο τυπογραφικό λάθος. Πρόκειται για συνειδητή γλωσσική επιλογή που είναι φυσικά, ανεπίτρεπτη και δηλωτική δημοσιογραφικής προφάνειας και αβυσσαλέας εκδοτικής προχειρότητας. Όσοι σκέπτονται να μας κατηγορήσουν για περιττή λεξιλαγνεία ας σκεφτούν τούτα τα ολίγα: Με τις φιλότιμες προσπάθειες του Πλάτωνα η λέξη «σοφιστής» κατέληξε να σημαίνει τον διανοητικά διεστραμμένο· στα χέρια του οι σοφιστές έγιναν θύματα ενός απατηλού φωτισμού.[12] Όμως οι σοφιστές άνοιξαν νέους δρόμους για το πνεύμα: η αρχή του σεβασμού των κανόνων αντικαταστάθηκε από την αρχή της καθολικής αμφισβήτησής τους· στον πνευματικό κόσμο των σοφιστών τίποτα πια δεν γινόταν a priori δεκτό, μόνο κριτήριο ακλόνητο έγινε η ανθρώπινη άμεση και συγκεκριμένη εμπειρία. Εναντίον τους ο Πλάτων αντέταξε κάθε λογής ειρωνεία, από την πιο χοντρή ως την λεπτότερη. Έτσι, κορόιδευε την συμπαθητική μανία του Πρόδικου να μελετά τις λέξεις.[13] Η λεξικολογική διαφοροποίηση δεν ήταν μόνο μια τεχνική και τεχνητή συνήθεια των Σοφιστών· η επίδρασή της στην ακριβολογία της γλώσσας και στην στερεότητα της σκέψης, ήταν ανώτερη από κάθε περιγραφή. Βοήθησαν καθοριστικά στην ακριβή αντιστοιχία ανάμεσα στην σκέψη και στην έκφραση, στην ratio et oratio.[14] Η γλώσσα καταργεί τους φραγμούς του χώρου και του χρόνου, επιτρέπει στους ανθρώπους να διαδώσουν θησαυρούς πολύ πιο πραγματικούς από την πραγματικότητα, η δε ελληνική γλώσσα διαθέτει αποχρώσεις και δυνατότητα άπειρων ποικιλιών έκφρασης, μαθηματική αυστηρότητα και απεριόριστη ευελιξία.[15] Το να νοθεύεις την γλώσσα της Χάννα Άρεντ, αντικαθιστώντας την «σχολή» με την αδόκιμη «σχόλη» (την βραχύβια διακοπή της εργασίας χάριν της ανάπαυσης ή της ψυχαγωγίας του εργαζομένου), σημαίνει ότι αποσυναρμολογείς την σκέψη της, την φέρνεις αντιμέτωπη με άλλα έργα της διατρανώνοντας την δική σου εκδοτική ανεπάρκεια.

                                                    2 – Χ- 2015

                                                 Πέτρος Πέτκας

Σημείωση: «σχόλιο»: μικρή, σύντομη μελέτη.

---

[1] Χάννα Άρεντ, Η ανθρώπινη κατάσταση (VITA ACTIVA) εκδόσεις γνώση σελ. 15, 72-73

[2] G.E.M. DE STE. CROIX, Ο Ταξικός Αγώνας στον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο από την Αρχαϊκή Εποχή ως την Αραβική Κατάκτηση, εκδόσεις ΡΑΠΠΑ, σελ. 53,67,240,156

[3] στο ίδιο, πιο πάνω, σελ. 242, 354, και 526, ως και στο προαναφερόμενο βιβλίο της Χάννα Άρεντ σελ. 94

[4] Πολιτικά VII. 5 1326b, 30-2. (Παρατίθεται απ’ τον STE CROIX, πιο πάνω σελ. 159, βλ. επίσης του ίδιου, Τα αίτια του Πελοποννησιακού πολέμου,εκδόσεις Οδυσσέας, σελ. 579-580

[5] Josiah Ober, Μάζες και Ελίτ στη Δημοκρατική Αθήνα, Ρητορική, Ιδεολογία και η Ισχύς του Λαού, εκδόσεις Πολύτροπον, σελ 313,318,302

[6] στο ίδιο πιο πάνω σελ. 299 και 51 όπου εκτενές εύστοχο σχόλιο της μεταφράστριας Βάλιας Γ. Σερέτη

[7] Χάννα Άρεντ, πιο πάνω, σελ. 28,30, STE CROIX, Ο Ταξικός Αγώνας κ.λ.π σελ 159

[8] Hannah Arendt, Για την Επανάσταση, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, σελ. 165-166

[9] STE CROIX, πιο πάνω σελ. 461

[10] στο ίδιο, πιο πάνω, σελ. 695 σημείωση μ’ αριθμό 7 όπου και περαιτέρω παραπομπή στο βιβλίο 576 σελίδων του Jean – Marie André, L’ otium dans la vie morale et intellectuelle romaines des origines à l’ époque augustéenne, Paris 1966

[11] βλ. σελ. 136,137,138,175

[12] βλ. τον πρόλογο του Paul Lemerle στο έργο της Jacqueline de Romilly, Οι Μεγάλοι Σοφιστές στην Αθήνα του Περικλή, εκδόσεις Μ.Καρδαμίτσα

[13] στο ίδιο, πιο πάνω, σελ. 34-35,79,122

[14] στο ίδιο, πιο πάνω, σελ. 123, 121 ως και το άρθρο μας με τίτλο Ratio et Oratio (Σκέψη και Ομιλία) στην «Νέα Προοπτική» της 1-11-2014

[15] Jacqueline de Romilly, Τι πιστεύω, εκδόσεις Πατάκη, σελ. 103 και 125

 από tektenomena

Η ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΥΜΠΑΝΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

· by kseeath ·  ·

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του Bill van Auken από το World Socialist Web Site.

   Με τη Ρωσία να έχει ολοκληρώσει την πρώτη βδομάδα αεροπορικών βομβαρδισμών στη Συρία, έχοντας εκτοξεύσει 26 πυραύλους κρουζ από πολεμικά πλοία αναπτυγμένα σε απόσταση πάνω από 900 μίλια στην Κασπία, μια ακολουθία κλιμακούμενων προειδοποιήσεων και απειλών για μια πολύ πιο επικίνδυνη σύγκρουση έχει έρθει να κυριαρχήσει στις συζητήσεις μεταξύ των κυριάρχων κύκλων τόσο στις ΗΠΑ όσο και την Ευρώπη.

    

Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολλάντ, που έχει στείλει γαλλικά βομβαρδιστικά να βομβαρδίσουν τη Συρία, προειδοποίησε την Τετάρτη τούς Ευρωπαίους νομοθέτες ότι τα γεγονότα στη χώρα αυτή θα μπορούσαν να κλιμακωθούν σε έναν «απόλυτο πόλεμο» από τον οποίο και η ίδια η Ευρώπη δε θα ήταν «προφυλαγμένη».

   

 Αξιοποιώντας ισχυρισμούς για περιστατικά με ρωσικά πολεμικά που εισήλθαν στον τουρκικό εναέριο χώρο, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν διακήρυξε: «Μια επίθεση εναντίον της Τουρκίας σημαίνει επίθεση εναντίον του ΝΑΤΟ», επικαλούμενος εμμέσως το άρθρο 5 του Βορειοατλαντικού Συμφώνου που δεσμεύει τα μέλη της συμμαχίας με επικεφαλής τις ΗΠΑ να απαντήσουν στρατιωτικά σε ενδεχόμενη επίθεση ενάντια στην Τουρκία ή οποιοδήποτε κράτος μέλος.

  

  Η τουρκική κυβέρνηση, που έχει αποτελέσει μία από τις βασικές πηγές στήριξης ισλαμιστικών πολιτοφυλακών όπως το ISIS και το μέτωπο αλ-Νούσρα που έχουν ρημάξει τη Συρία, παραβιάζει σε καθημερινή βάση τον εναέριο χώρο των δικών της γειτόνων, πραγματοποιώντας βομβαρδιστικές επιδρομές εναντίον κουρδικών στρατοπέδων στο Ιράκ και καταρρίπτοντας συριακά αεροσκάφη πάνω από το συριακό έδαφος.

 

   Κορυφαίοι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ έχουν επίσης προβεί σε πολεμοχαρείς καταγγελίες εναντίον της Μόσχας. Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, δήλωσε ότι η υποτιθέμενη ρωσική εισβολή στον τουρκικό εναέριο χώρο «δεν μοιάζει με ατύχημα». Συνέχισε προειδοποιώντας: «Περιστατικά, ατυχήματα, μπορεί να δημιουργήσουν επικίνδυνες καταστάσεις. Και ως εκ τούτου, είναι επίσης σημαντικό να βεβαιωθεί (σ.σ. η Ρωσία) ότι αυτό δε θα συμβεί ξανά.»

   

 Μιλώντας στην Ουάσινγκτον την Τετάρτη, ο ναύαρχος Μαρκ Φέργκιουσον, διοικητής της κοινής συμμαχικής διοίκησης του ΝΑΤΟ στη Νάπολη της Ιταλίας, κατηγόρησε τη Ρωσία για το χτίσιμο μιας «ατσάλινης αψίδας» από τον Αρκτικό Κύκλο ώς τη Μεσόγειο. Αυτή η εσκεμμένη παράφραση της φράσης του Ουίνστον Τσόρτσιλ το 1946 περί «Σιδηρού Παραπετάσματος» εμφανίζει αναποδογυρισμένο τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων, αποκρύπτοντας την αμείλικτη περικύκλωση της Ρωσίας από την Ουάσινγκτον και το ΝΑΤΟ που ακολούθησε τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης πριν από 25 χρόνια.

   

 Περιγράφοντας τη Ρωσία ως «την πιο επικίνδυνη απειλή» που αντιμετωπίζει το ΝΑΤΟ, ο ναύαρχος Φέργκιουσον κάλεσε για αυξανόμενα επιθετική στάση του ΝΑΤΟ απέναντι στη Μόσχα, προτείνοντας το ακόνισμα των «πολεμικών ικανοτήτων» της συμμαχίας και την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων «έτοιμων για επιχειρήσεις στον πραγματικό κόσμο».

   

 Πρώην υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι των ΗΠΑ, οι απόψεις των οποίων αντανακλούν χωρίς αμφιβολία ισχυρών τμημάτων της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ και του τεράστιου δικτύου στρατιωτικών και μυστικών υπηρεσιών της, έχουν μπει επίσης στην κουβέντα καλώντας σε αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Σε μια στήλη που δημοσιεύθηκε στους Financial Times ο Ζμπίγκνιου  Μπρεζίνσκι, εθνικός σύμβουλος ασφάλειας της κυβέρνησης Κάρτερ και με μεγάλη προϋπηρεσία στη χάραξη της στρατηγικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, έγραψε ότι οι ρωσικές επιθέσεις σε υποστηριζόμενες από τη CIA ισλαμιστικές πολιτοφυλακές «πρέπει να παρακινήσουν αντίποινα από τις ΗΠΑ». Όπως και άλλοι στην Ουάσινγκτον, απέφυγε να αναφέρει ότι οι πιο επιφανείς από αυτές τις πολιτοφυλακές είναι το παρακλάδι της αλ-Κάιντα στη Συρία, το μέτωπο αλ-Νούσρα.

  

  Ο Μπρεζίνσκι ενημέρωσε πως «οι ρωσικές ναυτικές και εναέριες παρουσίες στη Συρία είναι ευάλωτες, απομονωμένες γεωγραφικά από τη χώρα τους» και «θα μπορούσαν να ‘αφοπλιστούν’ αν επιμείνουν να προκαλούν τις ΗΠΑ». Προφανώς έβαλε τα εισαγωγικά στη λέξη «αφοπλιστούν» για να δείξει ότι χρησιμοποιεί έναν ευφημισμό που στην πραγματικότητα σημαίνει να «καταστραφούν στρατιωτικά». Παρομοίως, ο Ίβο Ντάαλντερ, πρέσβης του Ομπάμα στο ΝΑΤΟ μέχρι τα μέσα του 2013, είπε στην Πολίτικο: «Αν θέλουμε να βγάλουμε από τη μέση τις στρατιωτικές τους δυνάμεις εκεί, πιθανότατα μπορούμε να το κάνουμε με σχετικά λίγο ή και καθόλου κόστος για εμάς. Το ερώτημα είναι ποια θα είναι η απόκριση του Πούτιν. Νομίζω πως αν κάθεσαι στο Κέντρο Διαχείρισης Κρίσεων πρέπει να το δοκιμάσεις αυτό.»

  

  Εν τω μεταξύ, ο Φρέντερικ Χοφ, πρώην ειδικός απεσταλμένος του Ομπάμα στη Συρία, συνέκρινε τις πράξεις του Πούτιν με εκείνες του Νικίτα Χρουστσόφ κατά τη διάρκεια της Κρίσης Πυραύλων της Κούβας τον Οκτώβρη του 1962, που έφερε τον κόσμο στο κατώφλι του πυρηνικού πολέμου. «Όπως και ο προκάτοχός του πάνω από 50 χρόνια πριν, [ο Πούτιν] διαισθάνεται αδυναμία από την πλευρά του Αμερικανού προέδρου. Όπως και ο προκάτοχός του, ρισκάρει να ανακαλύψει πως το να τα βάζει κανείς με τις ΗΠΑ δεν είναι μια υγιής επιδίωξη. Αλλά ένα τέτοιο ρίσκο ενέχει κινδύνους για όλους τούς εμπλεκόμενους.» Εξάγοντας το δυσοίωνο συμπέρασμα για τις συνέπειες αυτών των συζητήσεων, ο Γκίντεον Ράχμαν, βασικός αρθρογράφος των Financial Times σε θέματα εξωτερικών υποθέσεων, συνέκρινε τη συριακή διαμάχη με τον Ισπανικό Εμφύλιο κατά τη δεκαετία του 1930. Έγραψε: «Ένας παρόμοιος πόλεμος δια αντιπροσώπων διεξάγεται και στη Συρία σήμερα – με τις αεροπορίες τόσο της Ρωσίας όσο και των ΗΠΑ να βομβαρδίζουν στόχους στη χώρα, και με ξένους μαχητές να συρρέουν στο εσωτερικό της».

  

  Συνέχισε: «Οι χώρες που στήριζαν τις αντίθετες πλευρές στην Ισπανία κατά τη δεκαετία του ‘30 πολεμούσαν ευθέως η μία την άλλη κατά τη δεκαετία του ‘40. Το ρίσκο να οδηγήσει η συριακή σύγκρουση με μια απευθείας σύγκρουση μεταξύ των Ιρανών και των Σαουδικών, ή ακόμα και των Ρώσων και των Αμερικάνων, δε μπορεί να αποκλειστεί».

   

 Ο κίνδυνος υπάρχει, γιατί η επέμβαση της Ρωσίας – που έγινε για να προστατευθούν τα συμφέροντα του ρωσικού κράτους και της άρχουσας τάξης των ολιγαρχών που αντιπροσωπεύουν τα ενεργειακά μονοπώλια της Ρωσίας – έχει ανακόψει τα σχέδια των ΗΠΑ για αλλαγή καθεστώτος στη Συρία και επαναχάραξη των συνόρων στη Μέση Ανατολή, που υπάρχουν εδώ και δεκαετίες.

   

 Η πρόταση για την αλλαγή καθεστώτος στη Συρία μέσω της στήριξης τρίτων (εντεταλμένων) δυνάμεων στο έδαφός της αναπτύχθηκε πριν από δύο δεκαετίες σε ένα έγγραφο με τίτλο «Μια Καθαρή Ευκαιρία: Μια Νέα Στρατηγική για τη Διασφάλιση της Περιοχής», που συντάχθηκε για τον τότε πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου από μια ομάδα μελέτης στην οποία συμμετείχαν οι Richard Perle, Douglas Feith και David Wurmser. Και οι τρεις θα έπαιρναν αργότερα υψηλόβαθμες θέσεις στην κυβέρνηση Μπους, παίζοντας ρόλο στη συνωμοσία για την κήρυξη του επιθετικού πολέμου των ΗΠΑ εναντίον του Ιράκ.

  

  Ένα απόρρητο έγγραφο που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα από τα WikiLeaks αποδεικνύει πως ο ενεργός σχεδιασμός των ΗΠΑ για αλλαγή καθεστώτος προηγείται του ξεσπάσματος του συριακού εμφυλίου πολέμου κατά τουλάχιστον πέντε χρόνια. Η μυστική αναφορά από τον επικεφαλής της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Δαμασκό περιγράφει «τρωτά σημεία» της συριακής κυβέρνησης που η Ουάσινγκτον θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί. Στην κορυφή της λίστας ήταν η υπόθαλψη «των φόβων των σουνιτών για ιρανική επιρροή», ώστε να προκληθούν θρησκευτικές διαμάχες και να αξιοποιηθεί η «παρουσία των διερχόμενων ισλαμιστών εξτρεμιστών».

    

Με δεδομένο ότι το έγγραφο συντάχτηκε το 2006, στο αποκορύφωμα της φυλετικής σφαγής στο Ιράκ που προκλήθηκε από την εισβολή των ΗΠΑ και την τακτική διαίρει και βασίλευε της Ουάσινγκτον, αυτές οι προτάσεις έγιναν με πλήρη επίγνωση ότι θα προκαλούσαν ένα λουτρό αίματος. Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, οι πικροί καρποί της πολιτικής αυτής περιλαμβάνουν τους θανάτους περίπου 300,000 Σύρων, με άλλα 4 εκατομμύρια να έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τη χώρα και 7 ακόμα εκατομμύρια να βρίσκονται εκτοπισμένα στο εσωτερικό της.

   

 Ενώ εκμεταλλεύεται κυνικά τα βάσανα του συριακού λαού για να δικαιολογήσει μια κλιμάκωση του αμερικάνικου μιλιταρισμού, η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να επιτρέψει στη Ρωσία να ανακόψει την προσπάθεια επιβολής της ηγεμονίας της στην πλούσια σε πετρέλαιο Μέση Ανατολή και σε ολόκληρο τον πλανήτη.

  

  Το μονοπάτι του πολέμου με τη Ρωσία δεν είναι σε καμία περίπτωση τυχαίο. Από την αρχή, η παρέμβαση των ΗΠΑ με σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος στη Δαμασκό ήταν προσανατολισμένη στην αποδυνάμωση των κύριων συμμάχων της συριακής κυβέρνησης – του Ιράν και της Ρωσίας – σε προετοιμασία για μια ευθεία επίθεση και στις δύο αυτές χώρες.

  

  Ολοένα με πιο ευθύ τρόπο κάθε μέρα που περνάει, η έκρηξη του αμερικάνικου μιλιταρισμού που έχει τις ρίζες της στην ιστορική κρίση του αμερικανικού και του παγκόσμιου καπιταλισμού, φέρνει την ανθρωπότητα αντιμέτωπη με το φάντασμα ενός πυρηνικού Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Bill Van Auken

https://avantgarde2009.wordpress.com

Η Γερμανία τιμά τους Ναζί

Κατερίνα Γκαράνη

Συντάξεις στους βετεράνους Ισπανούς Ναζί, στις χήρες και στα ορφανά τους δίνει η Γερμανία τιμώντας τους μακελάρηδες των λαών.

Μπορεί οι αποζημιώσεις για τις γερμανικές κτηνωδίες που υπέστησαν οι Έλληνες να μην δοθούν ποτέ και η κ. Μέρκελ να λέει ότι το θέμα έληξε εδώ και δεκαετίες, όμως οι Γερμανικές κυβερνήσεις, που κόπτονται ότι δεν έχουν καμία σχέση με τον Ναζισμό, πληρώνουν σύνταξη στα στρατεύματα των Ναζιστών Ισπανών, στις χήρες τους και στα ορφανά τους. Των μακελάρηδων της περίφημης Γαλάζιας Μεραρχίας.

Το θέμα στην Γερμανία είναι γνωστό και δεν είναι ταμπού από το 1962 που ξεκίνησε η συνταξιοδότηση των Ισπανών ναζιστών, αλλά το έφερε στην επικαιρότητα με ερώτησή του στη γερμανική βουλή ο βουλευτής του Die Linke, Andrej Hunko. Η ερώτηση του βουλευτή προς την κ.Μέρκελ είναι αν γνωρίζει η γερμανική κυβέρνηση τον αριθμό των βετεράνων Ισπανών ναζιστών που λαμβάνουν σύνταξη κι αν η κ. Μέρκελ κρίνει ότι είναι σκόπιμο να συνεχίσουν οι συνταξιοδοτήσεις των βετεράνων Ισπανών Ναζί, των χήρων τους και των ορφανών τους.

Ο βουλευτής του Die Linke θέλοντας να δώσει έμφαση στο θέμα κάνει λόγο στην ερώτησή του για το αν η Γαλάζια Μεραρχία που συνεργάστηκε με τον Χίτλερ δεν έχει διαπράξει εγκλήματα πολέμου και αν αυτό η κυβέρνηση το έχει διαπιστώσει. Επίσης ρωτά αν η κυβέρνηση Μέρκελ θεωρεί σωστό βετεράνοι Ναζί άλλου κράτους να συνταξιοδοτούνται από το γερμανικό κράτος. Την απάντηση στα ερωτήματα η γερμανική κυβέρνηση πρέπει να την δώσει πριν από τις 2 Νοεμβρίου.

Το 1962 η γερμανική κυβέρνηση και συγκεκριμένα ο Αντενάουερ σύναψε μία συμφωνία με τον δικτάτορα Φράνκο της Ισπανίας σύμφωνα με την οποία οι γερμανικές κυβερνήσεις θα αποζημιώνουν τους ναζιστές Ισπανούς της Γαλάζιας Μεραρχίας, τις χήρες αυτών και τα ορφανά αυτών.

Ήταν μία συμφωνία για την στήριξη που έδειξε η δικτατορία του Φράνκο στον Χίτλερ στέλνοντας την Γαλάζια Μεραρχία να πολεμήσει στο πλάι των Γερμανών εναντίον τον Σοβιετικών και ειδικά στη μάχη του Στάλινγκραντ.

Αυτό έγινε ως ανταπόδοση της Γερμανίας στον Φράνκο ο οποίος έδινε συντάξεις στους στρατιώτες της ναζιστικής Λεγεώνα Κόνδωρ (26,113 στρατιώτες) που βοήθησαν τον Φράνκο να πάρει την εξουσία σκοτώνοντας άμαχο πληθυσμό και βομβαρδίζοντας την γνωστή σε όλους πόλη Γκέρνικα.

Η Ισπανία πλήρωνε τις συντάξεις των Γερμανών ναζιστών που τον βοήθησαν και η Γερμανία από το 1962 μέχρι σήμερα πληρώνει τις συντάξεις των Ισπανών Ναζιστών που βοήθησαν τον Χίτλερ.

Πρόκειται για ένα πάρε-δώσε Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που μπορεί στο φαίνεσθαι να θέλουν να δείχνουν δημοκρατικές αλλά το θεμέλιό τους είναι η σύμπραξη όταν τα συμφέροντα βρίσκουν αντίσταση από τους ίδιους τους λαούς.

Πάντως οι Γερμανοί μπορεί να έβριζαν και να βρίζουν τους Έλληνες ως τεμπέληδες που τους πληρώνουν αλλά για το συγκεκριμένο θέμα των συντάξεων Ναζιστών άλλων χωρών δεν αντιδρούν εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Οι εξαιρέσεις τους είναι οι απόγονοι των Γερμανών που εξαφάνισε πρώτους απ' όλους η εκλεγμένη κυβέρνηση Χίτλερ.

Μετά από 53 χρόνια συντάξεων η γερμανική κυβέρνηση μπορεί να κλείσει το θέμα με την διακοπή αυτών. Όμως τα 53 χρόνια τιμητικής σύνταξης των Ναζιστών Ισπανών κάνει το άδικο για άλλη μια φορά να μαυρίζει τον ουρανό της αλληλέγγυας και ναζιστοδημοκρατικής Ε.Ε.

Όσον αφορά την Ελλάδα θα μείνουμε με τα Ελληνογερμανικά Ιδρύματα για το Μέλλον αφήνοντας τους ντόπιους επιτήδειους να γλύφουν για ένα κοκαλάκι εκμεταλλευόμενοι τις εκατοντάδες Γκέρνικες της Ελλάδας.

Σ.Τ

"Η πολιτική εξαπάτηση και το φάντασμα του ολοκληρωτισμού" του Χενρί Ζιρού

Στις ΗΠΑ, την παρούσα ιστορική στιγμή, η κενότητα του λόγου τρέφεται από μια προσβολή της φαντασίας των πολιτών. Ενα παράδειγμα είναι η άνοδος του Ντόναλντ Τραμπ στην πολιτική σκηνή.

Η γοητεία του Τραμπ δεν έγκειται στην τολμηρότητα όσων λέει ή στο σοκ που προκαλεί, αλλά στην αδυναμία απάντησης σ’ αυτό το σοκ με εγνωσμένη κρίση -κι όχι με υπερβολές ή μισόλογα. Οι έννοιες που καθοδηγούν την κατανόησή μας για την κοινωνία των ΗΠΑ κυριαρχούνται από ένα αυταρχικό μοντέλο που συντρίβει τη γλώσσα, την πολιτική και, κατ’ επέκταση, την ίδια τη δημοκρατία.

Από τον σχολιασμό της πολιτικής ανάδειξης του Τραμπ από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης απουσιάζει κάθε πλαίσιο που θα μπορούσε να προσφέρει μια κριτική αποτίμηση της ιδεολογικής και πολιτικής διαταραχής που μαστίζει την αμερικανική κοινωνία, η οποία είναι προσωποποιημένη στη δημοτικότητα του Τραμπ.

Μια αναβίωση της ιστορικής μνήμης θα μπορούσε να προσφέρει σημαντικά μαθήματα σχετικά με την παρούσα κρίση, ιδίως όσον αφορά τη μακρά παράδοση του ρατσισμού, της λευκής υπεροχής, του «ξεχωριστού» λαού, της πολεμοκαπηλίας και των εκτεταμένων απειλών κατά των νέων, των γυναικών και των μεταναστών...

Το να αποκαλείς τον Τραμπ «φασίστα» δεν είναι αρκετό. Είναι απλώς μια αξιακή κρίση – ορθή ίσως, αλλά όχι αρκετή. Χρειαζόμαστε βαθύτερες αναλύσεις, που θα ξεφεύγουν από το πρόσωπο αυτό καθαυτό και θα στοχεύουν στην ανάδειξη του ολοκληρωτισμού στον λόγο και τις πολιτικές εξαγγελίες του προσώπου (σ.σ. Τραμπ).

Φέρω ως παράδειγμα το άρθρο του Στιβ Ουάισμαν, όπου σκιαγραφείται η σχέση μεταξύ του ρατσισμού του Τραμπ και της ανόδου νεοφασιστικών κινημάτων σε όλη την Ευρώπη, που «ενδυναμώνονται μισώντας τους άλλους για το χρώμα του δέρματός τους, το θρήσκευμά τους ή τη μεταναστευτική τους ιδιότητα».

Λίγοι δημοσιογράφοι έχουν επισημάνει την παρουσία λευκών παραστρατιωτικών ομάδων και οπαδών της λευκής υπεροχής στην κούρσα ανόδου του Τραμπ και κανένας τις κραυγές υπέρ της λευκής δύναμης («white power») σε μερικές πολιτικές συγκεντρώσεις του, που αποτελούν δείγματα όχι μόνο για τη σχέση του με το ρατσιστικό παρελθόν, αλλά και την προηγηθείσα ναζιστική αντίληψη που οδήγησε στην τελική λύση της γενοκτονίας.

Ακόμη ένα παράδειγμα, που επισημαίνεται σε ανάλυση του Γκλεν Γκρίνβαλντ, αφορά την αντιμετώπιση από τα κυρίαρχα ΜΜΕ της επίθεσης του Τραμπ στον εκφωνητή του ισπανικού τηλεοπτικού δικτύου «Univision», Χόρχε Ράμος.

Οταν ο Ράμος τον ρώτησε σχετικά με τους μετανάστες, ο Τραμπ όχι μόνο δεν του απάντησε, αλλά προσβλητικά τού είπε να γυρίσει στο «Univision», δηλαδή πίσω από ‘κεί που ‘ρθε. Αντί να εστιάσουν στην έλλειψη πολιτικού πολιτισμού από τη μεριά του Τραμπ, πολλοί κατεστημένοι δημοσιογράφοι επέπληξαν τον Ράμος ότι η οπτική του άπτεται συγκεκριμένης πολιτικής αφήγησης...

Η αλήθεια είναι πως η επιθυμία του Τραμπ να καμαρώνει για τον ρατσισμό του, καθώς και το ότι κάνει ξεκάθαρο πως το χρήμα οδηγεί την πολιτική, δεν είναι κάτι νέο και δεν θα πρέπει να εκπλήσσει κάποιον που είναι ιστορικά και πολιτικά εγγράμματος... Τι κάνουμε με τους υπόλοιπους όμως;

Είναι ξεκάθαρο ότι η διαδεδομένη άγνοια του παρελθόντος δεν αποτελεί μόνο σημάδι της απουσίας ιστορικής συνείδησης στις σημερινές ΗΠΑ, αλλά ένα σκόπιμο πολιτικό όπλο των ισχυρών για να κρατήσουν τον κόσμο παθητικό και σε άγνοια της αλήθειας, αν όχι να τον περιορίσουν σε μια συζήτηση προερχόμενη από το κενό βασίλειο της «κουλτούρας των διασημοτήτων» (celebrity culture). Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που συμβάλλουν σ’ αυτήν την παραγωγή άγνοιας.

Τέτοιοι παράγοντες εκτείνονται από την προαναφερθείσα κουλτούρα των επωνύμων και τη μείωση του περιεχομένου σπουδών των αμερικανικών σχολείων μέχρι τον μετασχηματισμό των κυρίαρχων ΜΜΕ σε ένα θανατηφόρο μείγμα προπαγάνδας και διασκέδασης.

Ο χώρος και ο χρόνος

Υπό την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, ο χώρος και ο χρόνος, ακόμα και η γλώσσα, βρίσκονται υπό την επήρεια των δυνάμεων της ιδιωτικοποίησης και της εμπορευματοποίησης.

Ο δημόσιος χώρος έχει αντικατασταθεί από πολυκαταστήματα (malls) και εμπορικά ιδρύματα και κυριαρχείται πλέον από αξίες ανταλλαγής παρά από δημόσιες, ακριβώς όπως οι αξίες της κοινότητας έχουν αντικατασταθεί από ατομικιστικές και αξίες των αγορών, δηλαδή επιβίωσης του προσαρμοστικότερου.

Ο «χώρος» έχει αποσυνδεθεί από μακράς πνοής επενδύσεις, από την ανάπτυξη κοινωνικού κεφαλαίου και στόχων που ωφελούν τους νέους ανθρώπους και, φυσικά, από το δημόσιο συμφέρον.

Κατ’ αναλογία, ο «χρόνος» σχετίζεται με βραχυπρόθεσμες επενδύσεις και γρήγορα οικονομικά οφέλη. Ορίζεται από την ασταμάτητη λειτουργία των συναλλαγών και της κυκλοφορίας σε παγκόσμιο επίπεδο και τη φρενήρη αποθέωση του καταναλωτισμού, που αποπολιτικοποιεί τους ανθρώπους, μετατρέποντας τη δυνατότητα κριτικής σκέψης, εποπτείας και κοινωνικών σχέσεων σε αγορά προϊόντων και αγοραστικά όργια. Ταυτόχρονα, η οικονομική ελίτ αυξάνει την επιθυμία της για κέρδη... με όποιο κόστος.

Η αποπολιτικοποίηση είναι έννοια κεντρική στον λόγο του νεοφιλελευθερισμού, όπου η γλώσσα αποτελεί κύριο στοιχείο της διαμόρφωσης ταυτοτήτων, επιθυμιών, αξιών και κοινωνικών σχέσεων.

Οπως τονίζεται από την κοινωνιολόγο και ανθρωπογεωγράφο, Ντορίν Μάσεϊ (Dorren Massey), ο νεοφιλελευθερισμός οδηγεί τους πολίτες να γίνουν καταναλωτές, πελάτες και πολύ ανταγωνιστικοί, μαθαίνοντας πως τα μόνα συμφέροντα που αξίζουν είναι τα ατομικά, σχεδόν πάντα μετρούμενα σε χρήμα.

Επιθέσεις στη μόρφωση

Η αγραμματοσύνη των πολιτών είναι κάτι περισσότερο από την αποθέωση και την κατασκευή της άγνοιας σε ατομικό επίπεδο. Παράγει μια εθνικού επιπέδου κρίση της δυνατότητας εποπτείας, της μνήμης και της καθαυτό δυνατότητας συλλογισμού.

Οπως έχουν ξεκαθαρίσει οι Ρίτσαρντ Χοφστάντερ, Νόαμ Τσόμσκι και Σούζαν Τζακόμπι, η άγνοια δεν είναι απλώς απουσία γνώσης. Είναι ένα είδος ιδεολογικής αμμοθύελλας, όπου η λογική αντικαθίσταται από τα ένστικτα και ο ηθελημένος περιορισμός της κριτικής σκέψης διαχέεται μέσω μιας κουλτούρας που αποπολιτικοποιεί το κοινό.

Ο Τραμπ αποτελεί την ενσάρκωση μιας πολιτικής παράταξης και μιας κοινωνικής τάξης του τζόγου και του γρήγορου κέρδους, όπου οι τεκμηριωμένες αποφάσεις, η ηθική υπευθυνότητα και η συλλογική δράση απουσιάζουν από τον χώρο της πολιτικής. Με απλά λόγια, ο Τραμπ αντιπροσωπεύει ένα νέο πρόσωπο, αυτό που η Χάνα Αρεντ είχε αποκαλέσει «κοινοτοπία του κακού».

Είναι ξεκάθαρο ότι η επίθεση ενάντια στη λογική, την απόδειξη, την επιστήμη και την κριτική σκέψη έχει φτάσει σε επικίνδυνα επίπεδα στις ΗΠΑ. Ενας αριθμός από πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και τεχνολογικές δυνάμεις εργάζεται για τη νόθευση της πραγματικότητας, την παθητικοποίηση του κοινού, που είναι ανίκανο να σκεφτεί και να πράξει κριτικά, αυτόφωτα.

Η λογική καταρρέει στην απλή άποψη και η σκέψη εμφανίζεται να είναι ταυτόχρονα επικίνδυνη και αντι-θετική στην κατανόηση του εαυτού μας, των σχέσεων με τους άλλους και του μεγαλύτερου τμήματος των παγκοσμίων υποθέσεων.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η εγγραμματοσύνη (μόρφωση) εξαφανίζεται, όχι μόνο ως πρακτική μάθησης δεξιοτήτων, αλλά και ως η βάση για τεκμηριωμένη δράση. Η εγγραμματοσύνη αποτελεί το υπόβαθρο κάθε δημοκρατικής κοινωνίας και η παρακμή της δείχνει ότι ο ολοκληρωτισμός ενσαρκώνει την κρίση της εποχής μας.

Οι σημερινές μορφές ολοκληρωτισμού δεν αφορούν την εξόντωση Εβραίων, ομοφυλόφιλων, εγχρώμων και διανοουμένων (αν και δεν είναι λίγα τα περιστατικά βίας εναντίον τους), αλλά έχουν τη μορφή θεαμάτων βίας, της κουλτούρας των διασημοτήτων, μαζικών φυλακίσεων, αντι-διανοουμενισμού και επιθέσεων κατά της κριτικής εκπαίδευσης.

Υπάρχει αναγκαιότητα οι νέοι άνθρωποι, οι εργαζόμενοι, οι εκπαιδευτικοί, οι καλλιτέχνες, οι πανεπιστημιακοί και φυσικά οι διανοούμενοι να γίνουν μέρος ενός ευρύτερου κοινωνικού κινήματος που θα στοχεύει στη διάλυση των κατασταλτικών θεσμών που οδηγούν τις ΗΠΑ στη νέα αυτή αυταρχική εποχή.

Ενάντια στη βιαιότητα του νέου ολοκληρωτισμού υπάρχει ανάγκη δημιουργίας ενός νέου λόγου, ενός λεξιλογίου αξιών, επιθυμιών και αίσθησης της πνευματικότητας, που θα φέρει τους ανθρώπους κατ’ αρχάς κοντά τον έναν με τον άλλον και στη συνέχεια συναγωνιστές υπέρ του δικαιώματος για κριτική, με πάθος για δικαιοσύνη, επιθυμία για νέους τρόπους συλλογικής αντίστασης και δράση.

Μπορεί να βρισκόμαστε στην ομίχλη των σκοτεινών καιρών, αλλά το ελπιδοφόρο φως ποτέ δεν είναι μακριά και αν και δεν προσφέρει εγγυήσεις, θέτει, ωστόσο, τη δυνατότητα για ένα μέλλον που δεν θα μιμείται τις φρικαλεότητες του παρελθόντος και του παρόντος.

efsyn

xodi

Ως πότε θα τους ανεχόμαστε;

Το ψέμα βασιλεύει εκεί όπου η μόνη αλήθεια είναι αυτή του κέρδους.

Η πολιτική είναι στα χέρια των φουκαράδων που ισχυρίζονται πως υπερασπίζονται το δημόσιο συμφέρον για να το εξαπατήσουν, να κερδίσουν μια εκλογική πελατεία και να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους για εξουσία.

Η ανικανότητά του, από τη στιγμή που βρίσκονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα,εξισορροπείται μονάχα με τις γνώσεις τους γύρω από το μάρκετινγκ.

Παραδίδουν το κράτος στις επιχειρήσεις της μαφίας και της παγκόσμιας αισχροκέρδειας και, με την ανάθεση του σε διαχειριστές, προτείνουν την εξυγίανσή του για να γίνουν αρεστοί στου κυρίους τους και να τελειώνουν με αυτούς που ζητούν ένα σύστημα πρόνοιας για τους πολίτες…

…Οι δημόσιες υπηρεσίες και τα κοινωνικά επιτεύγματα, για τα οποία πολέμησαν γενιές εργατών και εργαζομένων, δεν ήταν αποτέλεσμα μιας θεόσταλτης προσφοράς. Δεν είναι ιδιοκτησία του κράτους. Ανήκουν σε όλους τους πολίτες.

Θα ανεχόμαστε για πολύ καιρό ακόμη, από τους λακέδες του κόσμου της αισχροκέρδειας που μας κυβερνούν, να εκμεταλλεύονται τα χρήματα από τους έμμεσους και άμεσους φόρους μας, να κλέβουν τα χρήματα των συντάξεων, το αποτέλεσμα χρόνων εργασίας, για να τα ποντάρουν στην κερδοσκοπική ρουλέτα του χρηματιστηρίου, να τα αναθέσουν στους κλητήρες αυτής της οικονομικής ανάπτυξης που αυξάνει τον πλούτο των λίγων κι τη φτώχεια της πλειοψηφίας;

Όταν το κράτος δεν διστάζει να πουλήσει τον δημόσιο τομέα στον ιδιωτικό, υποπίπτει σε μία πραγματική αισχροκέρδεια, καθώς τα συμφέροντα του οικονομικού καπιταλισμού δεν εγγυώνται την ευημερία των πολιτών.

Ραούλ Βανεγκέμ, Μήνυμα σε αυτούς που αγωνίζονται, Εκδόσεις Εξάρχεια.

πηγή:

http://www.nostimonimar.gr