Εκτός από τον Τσίπρα, δεν γουστάρουν και τον λαό

Τάσος Παππάς

Οι διάφοροι οίκοι ανοχής (δεν πρόκειται περί λάθους, αυτή είναι η σωστή λέξη), όπως και οι οργανικοί οικονομολόγοι του συστήματος (κλεισμένοι στα πολυτελή γραφεία τους δεν παίρνουν χαμπάρι τι παίζεται στις κοινωνίες), αφού συνήλθαν από το σοκ του δημοψηφίσματος, άρχισαν τα σενάρια επί χάρτου.

Η πρόβλεψή τους είναι ότι η Ελλάδα θα εκδιωχθεί από την ευρωζώνη επειδή ο ελληνικός λαός δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις, συμπεριφέρθηκε με ανορθολογικό τρόπο καθοδηγούμενος από τον Ελληνα Τσάβες (έτσι αποκαλούν τον Τσίπρα), τον οποίο οι ευρωπαϊκές ηγεσίες δεν εμπιστεύονται πια και γι’ αυτό δεν μπορούν να συνομιλήσουν μαζί του. Η εκτίμησή τους πάντως δεν είναι στον αέρα.

Στηρίζεται στις αντιδράσεις των γερακιών του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα στην Ελλάδα. Το εναρκτήριο λάκτισμα έδωσε ο Σόιμπλε και ακολούθησαν Ντάισελμπλουμ, Ραχόι και οι λοιποί αστέρες του νεοφιλελευθερισμού. Το πριόνισμα της ελληνικής κυβέρνησης ξεκίνησε από την επομένη των εκλογών του Ιανουαρίου.

Με τη βοήθεια πολλών ευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης, που λειτούργησαν σαν

βαποράκια, οι εκπρόσωποι της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών στοχοποίησαν τον Βαρουφάκη και κατάφεραν, στην πρώτη φάση να τον υποβαθμίσουν στη διαπραγματευτική ομάδα της Ελλάδας και στη συνέχεια να υποχρεώσουν τον πρωθυπουργό να τον απομακρύνει από τη θέση του υπουργού Οικονομικών.

Τώρα, οι πιο χυδαίοι απ’ αυτούς θέτουν θέμα Τσίπρα. Είχαν την ελπίδα ότι θα ξεμπέρδευαν μαζί του εφόσον ο ελληνικός λαός ψήφιζε μαζικά «ναι». Δεν τους βγήκε. 

Απτόητοι όμως συνεχίζουν με δηλώσεις, διαρροές και στημένα δημοσιεύματα να προσβάλλουν βάναυσα τον ελληνικό λαό και εμμέσως όλους τους πολίτες της Ευρώπης, που φαντάζομαι ότι ούτε σ’ αυτούς αρέσει να τους λένε πώς πρέπει να ψηφίζουν και ποιους να επιλέγουν για επικεφαλής των κυβερνήσεών τους. Με τη φόρα που έχουν πάρει, νομίζω ότι είναι ικανοί να απαιτήσουν εκτός από αλλαγή πρωθυπουργού και αλλαγή λαού.

Στο παρελθόν, τέτοιου τύπου αντιφάσεις λύνονταν με εκτροπές κοινοβουλευτικού χαρακτήρα και την περίοδο του ψυχρού πολέμου με πραξικοπήματα. Σήμερα η πολιτισμένη και δημοκρατική Ευρώπη των Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ, Σουλτς χρησιμοποιεί το όπλο του οικονομικού στραγγαλισμού. Ο στόχος πάντως είναι ο ίδιος: ο εξανδραποδισμός μιας χώρας.

Ανάγωγα

Μερικοί συμπεριφέρονται λες και δεν έγινε δημοψήφισμα, λες και δεν συνετρίβη στην κάλπη το σχέδιό τους, λες και ο ελληνικός λαός δεν έστειλε σαφές μήνυμα στις πολιτικές ηγεσίες και στη μιντιακή ελίτ. Συνεχίζουν τον χαβά τους. Μπορεί να είναι από κεκτημένη ταχύτητα. Μπορεί να χρειάζονται χρόνο για να συνέλθουν από τη δυσάρεστη έκπληξη. Να συντομεύουν όμως γιατί ξεφτιλίζονται.

efsyn.gr

Τάσος Παππάς

Οι διάφοροι οίκοι ανοχής (δεν πρόκειται περί λάθους, αυτή είναι η σωστή λέξη), όπως και οι οργανικοί οικονομολόγοι του συστήματος (κλεισμένοι στα πολυτελή γραφεία τους δεν παίρνουν χαμπάρι τι παίζεται στις κοινωνίες), αφού συνήλθαν από το σοκ του δημοψηφίσματος, άρχισαν τα σενάρια επί χάρτου.

Η πρόβλεψή τους είναι ότι η Ελλάδα θα εκδιωχθεί από την ευρωζώνη επειδή ο ελληνικός λαός δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις, συμπεριφέρθηκε με ανορθολογικό τρόπο καθοδηγούμενος από τον Ελληνα Τσάβες (έτσι αποκαλούν τον Τσίπρα), τον οποίο οι ευρωπαϊκές ηγεσίες δεν εμπιστεύονται πια και γι’ αυτό δεν μπορούν να συνομιλήσουν μαζί του. Η εκτίμησή τους πάντως δεν είναι στον αέρα.

Στηρίζεται στις αντιδράσεις των γερακιών του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα στην Ελλάδα. Το εναρκτήριο λάκτισμα έδωσε ο Σόιμπλε και ακολούθησαν Ντάισελμπλουμ, Ραχόι και οι λοιποί αστέρες του νεοφιλελευθερισμού. Το πριόνισμα της ελληνικής κυβέρνησης ξεκίνησε από την επομένη των εκλογών του Ιανουαρίου.

Με τη βοήθεια πολλών ευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης, που λειτούργησαν σαν

βαποράκια, οι εκπρόσωποι της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών στοχοποίησαν τον Βαρουφάκη και κατάφεραν, στην πρώτη φάση να τον υποβαθμίσουν στη διαπραγματευτική ομάδα της Ελλάδας και στη συνέχεια να υποχρεώσουν τον πρωθυπουργό να τον απομακρύνει από τη θέση του υπουργού Οικονομικών.

Τώρα, οι πιο χυδαίοι απ’ αυτούς θέτουν θέμα Τσίπρα. Είχαν την ελπίδα ότι θα ξεμπέρδευαν μαζί του εφόσον ο ελληνικός λαός ψήφιζε μαζικά «ναι». Δεν τους βγήκε. Απτόητοι όμως συνεχίζουν με δηλώσεις, διαρροές και στημένα δημοσιεύματα να προσβάλλουν βάναυσα τον ελληνικό λαό και εμμέσως όλους τους πολίτες της Ευρώπης, που φαντάζομαι ότι ούτε σ’ αυτούς αρέσει να τους λένε πώς πρέπει να ψηφίζουν και ποιους να επιλέγουν για επικεφαλής των κυβερνήσεών τους. Με τη φόρα που έχουν πάρει, νομίζω ότι είναι ικανοί να απαιτήσουν εκτός από αλλαγή πρωθυπουργού και αλλαγή λαού.

Στο παρελθόν, τέτοιου τύπου αντιφάσεις λύνονταν με εκτροπές κοινοβουλευτικού χαρακτήρα και την περίοδο του ψυχρού πολέμου με πραξικοπήματα. Σήμερα η πολιτισμένη και δημοκρατική Ευρώπη των Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ, Σουλτς χρησιμοποιεί το όπλο του οικονομικού στραγγαλισμού. Ο στόχος πάντως είναι ο ίδιος: ο εξανδραποδισμός μιας χώρας.

Ανάγωγα

Μερικοί συμπεριφέρονται λες και δεν έγινε δημοψήφισμα, λες και δεν συνετρίβη στην κάλπη το σχέδιό τους, λες και ο ελληνικός λαός δεν έστειλε σαφές μήνυμα στις πολιτικές ηγεσίες και στη μιντιακή ελίτ. Συνεχίζουν τον χαβά τους. Μπορεί να είναι από κεκτημένη ταχύτητα. Μπορεί να χρειάζονται χρόνο για να συνέλθουν από τη δυσάρεστη έκπληξη. Να συντομεύουν όμως γιατί ξεφτιλίζονται.

efsyn.gr

Τάσος Παππάς

Οι διάφοροι οίκοι ανοχής (δεν πρόκειται περί λάθους, αυτή είναι η σωστή λέξη), όπως και οι οργανικοί οικονομολόγοι του συστήματος (κλεισμένοι στα πολυτελή γραφεία τους δεν παίρνουν χαμπάρι τι παίζεται στις κοινωνίες), αφού συνήλθαν από το σοκ του δημοψηφίσματος, άρχισαν τα σενάρια επί χάρτου.

Η πρόβλεψή τους είναι ότι η Ελλάδα θα εκδιωχθεί από την ευρωζώνη επειδή ο ελληνικός λαός δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις, συμπεριφέρθηκε με ανορθολογικό τρόπο καθοδηγούμενος από τον Ελληνα Τσάβες (έτσι αποκαλούν τον Τσίπρα), τον οποίο οι ευρωπαϊκές ηγεσίες δεν εμπιστεύονται πια και γι’ αυτό δεν μπορούν να συνομιλήσουν μαζί του. Η εκτίμησή τους πάντως δεν είναι στον αέρα.

Στηρίζεται στις αντιδράσεις των γερακιών του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα στην Ελλάδα. Το εναρκτήριο λάκτισμα έδωσε ο Σόιμπλε και ακολούθησαν Ντάισελμπλουμ, Ραχόι και οι λοιποί αστέρες του νεοφιλελευθερισμού. Το πριόνισμα της ελληνικής κυβέρνησης ξεκίνησε από την επομένη των εκλογών του Ιανουαρίου.

Με τη βοήθεια πολλών ευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης, που λειτούργησαν σαν

βαποράκια, οι εκπρόσωποι της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών στοχοποίησαν τον Βαρουφάκη και κατάφεραν, στην πρώτη φάση να τον υποβαθμίσουν στη διαπραγματευτική ομάδα της Ελλάδας και στη συνέχεια να υποχρεώσουν τον πρωθυπουργό να τον απομακρύνει από τη θέση του υπουργού Οικονομικών.

Τώρα, οι πιο χυδαίοι απ’ αυτούς θέτουν θέμα Τσίπρα. Είχαν την ελπίδα ότι θα ξεμπέρδευαν μαζί του εφόσον ο ελληνικός λαός ψήφιζε μαζικά «ναι». Δεν τους βγήκε. Απτόητοι όμως συνεχίζουν με δηλώσεις, διαρροές και στημένα δημοσιεύματα να προσβάλλουν βάναυσα τον ελληνικό λαό και εμμέσως όλους τους πολίτες της Ευρώπης, που φαντάζομαι ότι ούτε σ’ αυτούς αρέσει να τους λένε πώς πρέπει να ψηφίζουν και ποιους να επιλέγουν για επικεφαλής των κυβερνήσεών τους. Με τη φόρα που έχουν πάρει, νομίζω ότι είναι ικανοί να απαιτήσουν εκτός από αλλαγή πρωθυπουργού και αλλαγή λαού.

Στο παρελθόν, τέτοιου τύπου αντιφάσεις λύνονταν με εκτροπές κοινοβουλευτικού χαρακτήρα και την περίοδο του ψυχρού πολέμου με πραξικοπήματα. Σήμερα η πολιτισμένη και δημοκρατική Ευρώπη των Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ, Σουλτς χρησιμοποιεί το όπλο του οικονομικού στραγγαλισμού. Ο στόχος πάντως είναι ο ίδιος: ο εξανδραποδισμός μιας χώρας.

Ανάγωγα

Μερικοί συμπεριφέρονται λες και δεν έγινε δημοψήφισμα, λες και δεν συνετρίβη στην κάλπη το σχέδιό τους, λες και ο ελληνικός λαός δεν έστειλε σαφές μήνυμα στις πολιτικές ηγεσίες και στη μιντιακή ελίτ. Συνεχίζουν τον χαβά τους. Μπορεί να είναι από κεκτημένη ταχύτητα. Μπορεί να χρειάζονται χρόνο για να συνέλθουν από τη δυσάρεστη έκπληξη. Να συντομεύουν όμως γιατί ξεφτιλίζονται.

efsyn.gr

- See more at: http://klassikoperiptosi.blogspot.gr/2015/07/blog-post_349.html#sthash.gZNHXM2r.dpuf

Τάσος Παππάς

Οι διάφοροι οίκοι ανοχής (δεν πρόκειται περί λάθους, αυτή είναι η σωστή λέξη), όπως και οι οργανικοί οικονομολόγοι του συστήματος (κλεισμένοι στα πολυτελή γραφεία τους δεν παίρνουν χαμπάρι τι παίζεται στις κοινωνίες), αφού συνήλθαν από το σοκ του δημοψηφίσματος, άρχισαν τα σενάρια επί χάρτου.

Η πρόβλεψή τους είναι ότι η Ελλάδα θα εκδιωχθεί από την ευρωζώνη επειδή ο ελληνικός λαός δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις, συμπεριφέρθηκε με ανορθολογικό τρόπο καθοδηγούμενος από τον Ελληνα Τσάβες (έτσι αποκαλούν τον Τσίπρα), τον οποίο οι ευρωπαϊκές ηγεσίες δεν εμπιστεύονται πια και γι’ αυτό δεν μπορούν να συνομιλήσουν μαζί του. Η εκτίμησή τους πάντως δεν είναι στον αέρα.

Στηρίζεται στις αντιδράσεις των γερακιών του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα στην Ελλάδα. Το εναρκτήριο λάκτισμα έδωσε ο Σόιμπλε και ακολούθησαν Ντάισελμπλουμ, Ραχόι και οι λοιποί αστέρες του νεοφιλελευθερισμού. Το πριόνισμα της ελληνικής κυβέρνησης ξεκίνησε από την επομένη των εκλογών του Ιανουαρίου.

Με τη βοήθεια πολλών ευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης, που λειτούργησαν σαν

βαποράκια, οι εκπρόσωποι της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών στοχοποίησαν τον Βαρουφάκη και κατάφεραν, στην πρώτη φάση να τον υποβαθμίσουν στη διαπραγματευτική ομάδα της Ελλάδας και στη συνέχεια να υποχρεώσουν τον πρωθυπουργό να τον απομακρύνει από τη θέση του υπουργού Οικονομικών.

Τώρα, οι πιο χυδαίοι απ’ αυτούς θέτουν θέμα Τσίπρα. Είχαν την ελπίδα ότι θα ξεμπέρδευαν μαζί του εφόσον ο ελληνικός λαός ψήφιζε μαζικά «ναι». Δεν τους βγήκε. Απτόητοι όμως συνεχίζουν με δηλώσεις, διαρροές και στημένα δημοσιεύματα να προσβάλλουν βάναυσα τον ελληνικό λαό και εμμέσως όλους τους πολίτες της Ευρώπης, που φαντάζομαι ότι ούτε σ’ αυτούς αρέσει να τους λένε πώς πρέπει να ψηφίζουν και ποιους να επιλέγουν για επικεφαλής των κυβερνήσεών τους. Με τη φόρα που έχουν πάρει, νομίζω ότι είναι ικανοί να απαιτήσουν εκτός από αλλαγή πρωθυπουργού και αλλαγή λαού.

Στο παρελθόν, τέτοιου τύπου αντιφάσεις λύνονταν με εκτροπές κοινοβουλευτικού χαρακτήρα και την περίοδο του ψυχρού πολέμου με πραξικοπήματα. Σήμερα η πολιτισμένη και δημοκρατική Ευρώπη των Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ, Σουλτς χρησιμοποιεί το όπλο του οικονομικού στραγγαλισμού. Ο στόχος πάντως είναι ο ίδιος: ο εξανδραποδισμός μιας χώρας.

Ανάγωγα

Μερικοί συμπεριφέρονται λες και δεν έγινε δημοψήφισμα, λες και δεν συνετρίβη στην κάλπη το σχέδιό τους, λες και ο ελληνικός λαός δεν έστειλε σαφές μήνυμα στις πολιτικές ηγεσίες και στη μιντιακή ελίτ. Συνεχίζουν τον χαβά τους. Μπορεί να είναι από κεκτημένη ταχύτητα. Μπορεί να χρειάζονται χρόνο για να συνέλθουν από τη δυσάρεστη έκπληξη. Να συντομεύουν όμως γιατί ξεφτιλίζονται.

efsyn.gr

- See more at: http://klassikoperiptosi.blogspot.gr/2015/07/blog-post_349.html#sthash.gZNHXM2r.dpuf

Κάλπη...κοι

Αν υπήρχε η δυνατότητα αύριο το πρωί με το χτύπημα ενός μαγικού ραβδιού να σε εξαφανίσουν, Έλληνα, θα το έκαναν. Έχει φθάσει πλέον η ώρα που δεν σε χρειάζονται άλλο. Το καθήκον σου, συνειδητά και ασυνείδητα, προς την ναζιστική Ενωμένη Ευρώπη το έκανες και με το παραπάνω. Ο στρατιώτης του Νότου έδωσε ό,τι είχε να δώσει και ήρθε η ώρα να αποσυρθεί από το πεδίο κατασκευασμένης μάχης που έστησαν στρατηγοί και ηγέτες.

Η αλήθεια είναι ότι περίμεναν κάποια ανταρσία από το στράτευμα των νοτίων Βαλκανίων, όπως είχαν βρει από αυτό των βορείων Βαλκανίων δύο δεκαετίες πριν. Αλλά εδώ δε μάτωσε μύτη για το ναρκοπέδιο που σου έστηναν σιγά-σιγά κυκλώνοντας εσένα και τα πολύτιμά σου. Αν και βλέπαμε όλοι ότι ενώ εμείς είχαμε μπροστά το μέτωπο, οι κοινοβουλευτικοί στρατηγοί αντί να κυκλώνουν τους εχθρούς κύκλωναν εμάς, δεν κάναμε βήμα εναντίον τους. Αντίθετα στο τελευταίο σύνθημά τους “ψηφίστε μας” πατώντας πάνω στις νάρκες θα τρέξουν οι Έλληνες για την τελευταία έξοδο.

Γίναμε βάρος περιττό διότι, όπως καταλαβαίνεις από τα όσα διαδραματίστηκαν τα τελευταία 4 χρόνια, αυτό που ήθελαν ήταν η χώρα που θεωρείς μέχρι σήμερα ότι σου ανήκει. Κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα σού ανήκει μόνο ότι σου επιτρέπουν να σού ανήκει. Έφθασες στο σημείο να διαπραγματεύεσαι την γη σου και την ζωή σου με αντίτιμο που θα ορίσει ο ναζιστής γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών. Χθες ήταν 50,000 ευρώ, σήμερα είναι 5,000 ευρώ και αύριο θα είναι 1 ευρώ. Η τιμή της ελευθερίας και της ζωής σου, απ' ό,τι βλέπεις, πέφτει κατακόρυφα. Στοιχίζεις περισσότερα πλέον απ' ό,τι μπορείς να δώσεις κι αυτό είναι αντίθετο με το σύστημα των Αρίων της Ευρώπης. Κοινώς μπορούσαν να ανεχτούν τον γύφτο όταν αυτός τους τάιζε, αλλά ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα για την Αρία φυλή των Ευρωπαίων, ο Γύφτος του Νοτιότερου άκρου των Βαλκανίων. Αυτός που κατά τύχη γεννήθηκε στον τόπο των θεών και των ηρώων.

Επί 200 χρόνια δεν είχαν τι να σε κάνουν. Σου όριζαν βασιλιάδες Βαυαρούς, πρωθυπουργούς που έσκυβαν σε κάθε προσταγή των Μεγάλων Δυνάμεων, δικτάτορες που το όνομά τους ήταν μεγαλύτερο από το ύψος τους και πρωθυπουργούς που υπέγραφαν την νέα υποδούλωσή σου στην ΕΟΚ με το πρόσχημα του εξευρωπαϊσμού. Μέχρι και σοσιαλιστή σού έφεραν γνωρίζοντας ότι θα τσιμπήσεις στο “πάρτα όλα” σπρώχνοντάς σε στο λάκκο με τα φίδια. Είχες την ευθύνη των επιλογών σου και τώρα περνάς από τον πάγκο για τις τρύπιες δεκάρες που σου έδωσαν με τις χούφτες και εσύ νόμιζες ότι έπαιρνες χρυσό. Σε έβαλαν στην ευρωπαϊκή σκέψη ότι όλα κοστίζουν και να τώρα που έφθασες εσύ να κοστολογείσαι  από τις εταιρείες τους ως ασθενής, ως άνεργος, ως αναξιοπαθούντας. Φαντάσου ότι ακόμα και για την ναζιστική φρίκη που έζησαν οι πρόγονοί σου, σε έβαλαν στο σκεπτικό να θέλεις να την εξαργυρώσεις, και το χειρότερο, με τον θάνατο και τον βασανισμό των προγόνων σου να ξεχρεώσεις τα δικά σου γούστα. Εις τον θάνατο του μαλάκα! Εκεί καταντήσαμε.

Τους έδωσες το δικαίωμα να σε αντιμετωπίζουν, όχι ως λαό που του ανήκει δικαιωματικά αυτός ο τόπος και η ιστορία, αλλά σαν τον τουρίστα που τυχαία έπεσε εδώ και τώρα δεν έχει να πληρώσει το ξενοδοχείο για να βγάλει την παγερή νύχτα. Βλέπεις κι εσύ την ιστορία σου δεν έκανες τον κόπο να την μάθεις, αλλά τώρα ευκαιριακά την παπαγαλίζεις άτσαλα για να υπερασπιστείς το δικαίωμα της ύπαρξής σου.

Μην ξεχνάς ότι το πολύτιμο επιστημονικό προσωπικό σου το έχουν ήδη πάρει με το πρώτο κύμα νεομετανάστευσης. Τώρα θα πάρουν και το δεύτερο βάζοντας λουκέτο σε ό,τι ακόμα δεν έχουν βάλει και θα μείνουμε πίσω κουτσοί, στραβοί και μίζεροι να ψάχνουμε τρύπα να κρυφτούμε. Αλλά επειδή και οι τρύπες έχουν αξία για τους Ευρωπαίους θα σου ετοιμάσουν τα ανάλογα γκέτο να στριμώξεις την οικογένεια, τα όνειρα και την ξεπεσμένη σου καταγωγή. Δεν είσαι άλλωστε και η γενιά της Προσφυγιάς, ούτε καν η γενιά της Κατοχής. Δεν αντιμετώπισες ποτέ εχθρό κατά μέτωπο για να ξέρεις πώς θα επιβιώσεις, αντίθετα τον εχθρό τον έβαζες στο σπίτι σου ως υποψήφιο σωτήρα του χωριού σου, της πόλης σου, της περιφέρειάς σου, της χώρα σου. Αυτής της χώρας που τώρα εσύ δεν χωράς.

Το πιο άνανδρο πάντως που έχει η ράτσα σου, νεοέλληνα, είναι το πείσμα σου να θέλεις να σώσεις τον διπλανό χωρίς αυτός να έχει ανάγκη την δικιά σου ύποπτη σωτηρία. Γουστάρεις να κάνεις κολιγιές ακόμη και με προδότες ή κουκουλοφόρους για μία θέση στο ψηφοδέλτιο. Για να μου αποδείξεις ότι εσύ είσαι “τρομοκράτης” και “αντιστασιακός”, ενώ εγώ ηττοπαθής. Ότι το δικό σου IQ είναι πιο υψηλό από το δικό μου, που έχω αποφασίσει να μην δίνω κώλο κι ας πεθάνω από ασιτία. 

Πολεμάς να μην μείνει ούτε μία στάλα ανυπότακτων σε τούτο το χώμα. Γκεμπελίζεις κλείνοντας όλες τις πιθανές διόδους μιας πραγματικής τελευταίας εξόδου.

4 χρόνια Κατοχής και αυτό που μένει τελικά από τους ήσυχους αυτόχειρες, από τους ήσυχους θανάτους, από τα ήσυχα λουκέτα, από τους ήσυχους λυγμούς, από τις ήσυχες καταθλίψεις, από την ήσυχη εθνική παράδοση άνευ όρων είναι ο ανυπόφορος θόρυβος που κάνει η κάλπικη φωνή σου πέφτοντας στους τενεκέδες του ξεπουλήματος.

 Simple Man

«Μανιφέστο» του Μπέρτολτ Μπρεχτ

Σε άλλες εποχές η πείνα βασάνιζε τον κόσμο, όταν οι σιτοβολώνες άδειαζαν.

Τώρα όμως, κι αυτό είναι αδιανόητο, πεινάμε όταν αυτοί παραείναι γεμάτοι…

Την ίδια στιγμή που κάπου το ύφασμα στοιβάζεται σε μπάλες, κάπου αλλού οι ξεπαγιασμένες ρακένδυτες οικογένειες, που έχουν πεταχτεί σε μια μέρα έξω από το νοικιασμένο σπίτι, διασχίζουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα που πλέον είναι χωρίς κατοίκους.

Αχ, αυτός που δούλεψε τόσο ακούραστα, ξορκίζοντας την εκμετάλλευση, δε βρίσκει σήμερα κανέναν να τον εκμεταλλευτεί κι άλλο.

Αδιάκοπα διασχίζει την πόλη αναζητώντας εργασία.

Η γιγάνταια δομή της κοινωνίας που έχει οικοδομηθεί από πολλές γενιές βυθίζεται στη βαρβαρική προιστορική εποχή. Και γι’αυτό δεν ευθύνεται η έλλειψη.

Η υπερπληθώρα, το πάρα πολύ είναι αυτό που την κάνει να κλονίζεται.

Γιατί το σπίτι δεν είναι προορισμένο για κατοικία και το ύφασμα δεν είναι προορισμένο για ένδυση,

Ούτε το ψωμί είναι προορισμένο για φάγωμα. Όχι, πρέπει να αποφέρουν κέρδος…μόνο κέρδος

Τα εκατομμύρια εργατών όμως…τα στοιβάζει τώρα σε εργοστάσια κάτεργα για να τα πετάξει μετά ξανά έξω από τα κάτεργα στους παγωμένους δρόμους.

Αυτά τα εκατομμύρια εργατών συνειδητοποιούν την αλήθεια. Την ψιθυρίζουν έκπληκτοι μεταξύ τους…

Ο κόσμος της αστικής τάξης…είναι πολύς στενός για να περιλάβει τον πλούτο που έχει δημιουργήσει…

”Μανιφέστο”, Μπ. Μπρεχτ

πηγή:hitandrun

Την αλήθεια και ας πονάει

Του Κώστα Βαξεβάνη

Οι θεσμοί είναι τρόικα, το μνημόνιο μνημόνιο και η αγκινάρα αναμφίβολα αγκινάρα. Δεν έχουν νόημα οι όροι, αλλά έχει η ουσία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μερικές μέρες μετά από μια δύσκολη μάχη στο δημοψήφισμα, που την έφερε στο απόγειο ίσως της λαϊκής αποδοχής παρά τις δύσκολες συνθήκες, αποδέχεται ένα πρόγραμμα που έχει όλα τα στοιχεία του μνημονίου.  Οι συγκρίσεις έχουν αρχίσει για το αν ένα μνημόνιο 8 δισ, είναι καλύτερο ή χειρότερο από ένα μνημόνιο 15 δις και όλα μαζί χειρότερα από τα μνημόνια των αλήστου μνήμης.

Ποιό είναι το νόημα, μετά από ένα τέτοιο δημοψήφισμα, να προχωρά ο Τσίπρας σε μια πρόταση συμφωνίας με τους δανειστές; (Εδώ πρέπει να σημειώσω τους φόβους μου για την πιθανότητα να μη δεχθούν ούτε αυτή την πρόταση οι δανειστές).

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και χωρίς συναισθηματισμούς. Η μάχη του δημοψηφίσματος απέδειξε πως το διακύβευμα για τους δανειστές δεν είναι καμιά συμφωνία αλλά ο ίδιος ο Τσίπρας. Θέλουν να αποδυναμώσουν τον Τσίπρα, να τον ανατρέψουν σε μια νέου τύπου επιχείρηση Αλιέντε με τις τράπεζες στη θέση των τανκς και της αεροπορίας της Χιλής και να παραδειγματίσουν όποιον σκέπτεται να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Είτε αυτός είναι στην Ισπανία, είτε στην Πορτογαλία είτε σε άλλη περιοχή του ανήσυχου Νότου. Πέντε μέρες πριν το δημοψήφισμα, οι δανειστές έκλεισαν τις τράπεζες οδηγώντας τα πράγματα σε ανοιχτό εκβιασμό, ενώ οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί παράγοντες προχώρησαν σε ανοιχτές παρεμβάσεις υπέρ της “κατάργησης” του Τσίπρα.
Αν τελικώς τα πράγματα οδηγηθούν σε μη συμφωνία, τότε η Ελλάδα πρέπει να επιλέξει ένα άλλο δρόμο που δεν θα είναι ούτε εύκολος, ούτε σύντομος ακόμη και αν είναι σωτήριος. Πόσοι θα συνταχθούν σε αυτή την πορεία ακόμη και από αυτούς που πήραν την απόφαση να εξουσιοδοτήσουν τον Τσίπρα με το γνωστό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος;

Αν επιλεγεί ο δρόμος της συμφωνίας, τότε αυτός αναγκαστικά θα περάσει από τη στενωπό μιας Ευρώπης που οι δομές της είναι περισσότερο συνδεδεμένες με τις τράπεζες παρά με τους θεσμούς. Περισσότερο με τις ελίτ και τα λόμπι παρά με τη Δημοκρατία.
Η υλοποίηση οποιουδήποτε προγράμματος από τον Τσίπρα δεν μπορεί να συγκρίνεται με τα μνημόνια, όχι γιατί δεν είναι μνημόνιο αλλά γιατί ο διαχειριστής είναι διαφορετικός. Δηλαδή πρόθεσή του δεν είναι η ικανοποίηση των δανειστών χωρίς όρους, αλλά η δημιουργία των συσχετισμών εν καιρώ, προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό σίγουρα εμπεριέχει μια επικίνδυνη ισορροπία πάνω σε μια πραγματικότητα στην οποία ο Τσίπρας οφείλει να ισορροπεί άλλοτε ως μάγος των εσωκομματικών συσχετισμών και άλλοτε ως ακροβάτης του ψευδοευρωπαϊκού τοπίου χωρίς δίχτυ ασφαλείας.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δύο επιλογές. Ή να παραιτηθεί δηλώνοντας πως σε αυτή την Ευρώπη υπάρχει ένα αδιέξοδο που δομήθηκε χρόνια και του οποίου δεν θέλει να είναι δομικό στοιχείο ή να μην τους κάνει την χάρη να πέσει όπως πολύ θα ήθελαν.
Αν το διακύβευμα λοιπόν είναι πραγματικά ο Τσίπρας, τότε τα σχέδια ανατρέπονται ίσως, αν δεν τους το προσφέρει. Σε μια τέτοια περίπτωση πρέπει να είναι ξεκάθαρος και ευθύς στον κόσμο που τον υποστήριξε στο δημοψήφισμα αναγνωρίζοντάς του τη στόφα και τη συμπεριφορά ενός άλλου ηγέτη.

Πρέπει να μην καταναλωθεί σε υποκριτικούς ευρωπαϊσμούς και να ομολογήσει και τους εκβιασμούς αλλά και τη φύση του μορφώματος που εμφανίζεται ως  ευρωπαϊκό αξίωμα. Δεν έχει νόημα να απολογείται όπως οι προηγούμενοι στην αναγκαιότητα του ευρώ ή την ευρωζώνη αλλά να εξηγήσει όλα τα δομικά λάθη που κρατάνε την Ελλάδα εγκλωβισμένη σε μια Ευρώπη δίχως μέλλον.

Στη συνέχεια πρέπει να εγγυηθεί στον κόσμο πως η αναγκαία επιλογή όποιου προγράμματος γίνεται προκειμένου να υπάρξει στο εσωτερικό της χώρας η μεγάλη ανατροπή. Πρέπει δηλαδή να προσφέρει ισχυρά ανταλλάγματα σε αυτούς που καλεί να προσφέρουν για μια ακόμη φορά. Αυτά τα κοινωνικά ισοδύναμα πρέπει να είναι η πλήρης αποκατάσταση της χώρας. Για να συναινέσουν οι πολίτες σε σκληρό πρόγραμμα, πρέπει να εφαρμόσει στο εσωτερικό της χώρας ένα πρόγραμμα που απελευθερώνει και αποκαθιστά την κοινωνία. Δηλαδή πρέπει να αναμορφώσει τους νόμους της χώρας όχι με βάση τις αριστερές προτιμήσεις και ευαισθησίες, αλλά με βάση την απαίτηση να πληρώσουν αυτοί που φταίνε. Δέχομαι να πληρώσω 100 ευρώ αν επιτέλους πληρώσουν όσοι διακινούν μαύρο χρήμα και χρήμα χωρίς φορολόγηση. Δέχομαι τη θυσία ενός χρόνου αν με πείσει πως οικοδομεί το μέλλον των παιδιών μου.

Αν εφαρμόσει Δικαιοσύνη, αν αναδημιουργήσει το κοινωνικό κράτος, αν δεν δείξει κανένα έλεος σε όσους κατάκλεψαν τη χώρα. Όσους μήνες κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμιά εξουσία πάνω στο παλιό σύστημα. Οι τράπεζες συνεχίζουν να αυθαιρετούν παρότι λειτουργούν με δημόσιο χρήμα, τα δικαστήρια να βγάζουν άδικες αποφάσεις, οι μεγάλοι να έχουν ασυλία και οι “παντός καιρού” να κάνουν δημόσιες σχέσεις με την κυβέρνηση όπως έκαναν με κάθε κυβέρνηση. Ακόμη και τα λεφτά των ΔΕΚΟ μοιράζονται με μορφή διαφήμισης στα συστημικά Μέσα Ενημέρωσης για να καταλήξουν ως όπλο ενάντια στην κυβέρνηση.

Αν ο Αλέξης  Τσίπρας προσφέρει στην κοινωνία τη μορφή και το όραμα μιας άλλης Ελλάδας, τότε αυτή η Ελλάδα μπορεί να κάνει μια θυσία για να κερδίσει. Αν σε αυτή την Ελλάδα απευθυνθεί με ειλικρίνεια τότε θα τον πιστώσει όχι με χρήμα αλλά με υπομονή για να καταφέρει όσα μπορεί να καταφέρει.

Δεν χρειάζονται δικαιολογίες για την υπαναχώρηση και την αλλαγή στάσης, παρά μόνο η αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως σε αυτή την Ευρώπη αν δεν επιλεγεί ο δρόμος της ρήξης, τότε χρειάζεται χρόνος για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να πάψει η Ελλάδα να είναι μόνη. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να εφαρμόσει κανένα πρόγραμμα, αν αυτό δεν συνοδευτεί με ένα δόγμα του σοκ απέναντι στους ολιγάρχες, τους μιντιάρχες τη διαφθορά. Κανένας δεν θα πιστώσει καμιά κυβέρνηση που θέλει απλώς να κερδίσει χρόνο για να συνεχίσει να κυβερνά. Ο Τσίπρας δεν είναι ούτε Σαμαράς ούτε Βενιζέλος, το καταλαβαίνουν όλοι αυτό. Το κακό όμως είναι πως πρέπει να αποδείξει ότι είναι αυτός από τον οποίο περιμένουν όλοι να δώσει λύση.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρέπει να παραδώσει την εξουσία. Αλλά πρέπει να έχει καταλήξει τι ακριβώς θέλει να την κάνει.

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

 ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ
ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΑΘΛΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΣΕ ΨΕΥΤΟΔΙΛΛΗΜΑΤΑ  ΚΑΙ
Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ

Το σαρωτικό μήνυμα της 5^ης Ιούλη δεν ήταν σε καμία περίπτωση εντολή για ψήφιση νέου μνημονίου (βλ πεντακομματική ανακοίνωση), όπως ήδη σπεύδουν να το παρερμηνεύσουν σύσσωμα τα κόμματα της βουλής πλην ΚΚΕ και της ΧΑ, με τη σφραγίδα της εθελόδουλης ηγεσίας – όπως συνεχίζει να αποδεικνύεται ως τέτοια – της Κυβέρνησης. Δεν ήταν καν «νίκη» των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων που υποστήριξαν το «όχι» έτσι όπως τίθονταν στο ψευτοδίλημμα του δημοψηφίσματος, παίρνοντας μέρος στη μεγαλύτερη ίσως πολιτική απάτη στα χρονικά, το οποίο καταγγέλθηκε από το ΜΕ.Κ.Ε.Α. και την Περιεκτική Δημοκρατία, το ΚΚΕ και τα ΚΚΕ μλ και κάποιους αναρχικούς. Γι’ αυτό άλλωστε και οι συγκεντρώσεις του «όχι» που προηγήθηκαν της 5^ης Ιούλη ήταν σε μεγάλο βαθμό άνευ δυναμικότητας σε σχέση με τη μαζικότητα του πραγματικού ΟΧΙ που στρέφεται άμεσα κατά των μνημονίων, και εμμέσως κατά της ΕΕ, δηλαδή ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΨΕΥΤΟΔΙΛΛΗΜΑΤΟΣ για μνημόνιο των «θεσμών» ή κυβερνητικό μνημόνιο. Και το πραγματικό ΟΧΙ μπορούμε να πούμε ότι δεν περιορίζεται καν στα τυπικά αποτελέσματα του δημοψηφίσματος (το 61%), αφού η λαϊκή εντολή για τερματισμό των μνημονίων και των πολιτικών λιτότητας περιλαμβάνει σαφώς το άκυρο, κομμάτι της αποχής, για να μη πούμε ακόμα και μέρος του «ναι» που ψήφισαν και απελπισμένοι άνθρωποι τρομοκρατημένοι από τα διεθνή και ντόπια Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης χωρίς να συμφωνούν με τα μέτρα λιτότητας.

Το αβίαστο συμπέρασμα λοιπόν από το αποτέλεσμα είναι ένα ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΟΧΙ σε κάθε πολιτικό σχηματισμό, τόσο δηλαδή στα συστημικά κόμματα του «ναι» όσο και του «όχι», που επιχειρεί την εξαπάτηση και τη συνέχιση της εξάρτησης του λαού με ψευτο-αριστερό ή πατριωτικό μανδύα. Αντίστοιχα το καθολικό ΟΧΙ , έχοντας εξόφθαλμα ταξικά και υπέρ-κομματικά χαρακτηριστικά, στράφηκε επίσης ευθέως κατά της τρομοκράτησης των ΜΜΕ, αφού τα πιο φτωχά στρώματα αψήφησαν το κύμα τρομοκρατίας, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους όλους τους απατεώνες και προσκυνημένους, δημοσιογράφους, καναλάρχες, τα πολιτικά ζόμπι που ξεθάφτηκαν να υποστηρίξουν το μνημόνιο (από Μητσοτάκηδες μέχρι Σημίτιδες και παραπεταμένους ψευτοφιλόσοφους).

Ο αριστοτεχνικός εγκλωβισμός των λαϊκών στρωμάτων που επιχειρήθηκε με το στημένο δημοψήφισμα επιβεβαιώνεται και με τις τελευταίες εξελίξεις, όπου οι υποστηρικτές του «όχι» και του «ναι», συνεχίζοντας να διαστρεβλώνουν την λαϊκή επιθυμία και εντολή για άρση κάθε αντιλαϊκού μέτρου και ανυπακοής στην ΕΕ, μηνύματα που εν δυνάμει αποτελούν προϋποθέσεις για απεξάρτηση από αυτήν, πήραν άρον-άρον κοινή απόφαση για συνέχιση των διαπραγματεύσεων, δηλ. συμβιβασμού σε 3^ο μνημόνιο.

Η υποκρισία και το στημένο θέατρο «σύγκρουσης» μεταξύ κυβέρνησης και ΕΕ δίνει τάχιστα τη θέση του στους πραγματικούς σκοπούς της ΕΕ και της κυβέρνησης που δεν είναι άλλοι από το δέσιμο του Ελληνικού λαού στην εξαθλίωση μέσα από την, και θεσμική επιβεβαίωση – μνημόνιο 3 – της προτεκταριοποίησης της χώρας και την καθολική εξάρτησή της χωρίς ίχνος αυτοδιάθεσης — δηλ. εθνικής κυριαρχίας η οποία ορίζεται σήμερα και από τον βαθμό οικονομικής αυτοδυναμίας της. Το άτυπο «μέτωπο» του «ναι» και του «όχι» των ηγεσιών των πολιτικών κομμάτων, που πήρε τώρα και τυπική μορφή, παρέχει απλόχερα στους μηχανισμούς της ΕΕ τις προϋποθέσεις να συνεχίζουν να εκβιάζουν τον Ελληνικό λαό παρά το μήνυμα του πρόσφατου αποτελέσματος, με όλα τα σενάρια που ισχύουν αυτή τη στιγμή: α) ελεγχόμενη χρεοκοπία μέσα ή έξω από το ευρώ και φυσικά πάντα μέσα στην ΕΕ, β) υπογραφή όλων των σημείων από την κυβέρνηση με εφαρμογή του μνημονίου, γ) πιθανή ψευτο-υποχώρηση των δανειστών με υπογραφή του μνημονίου της κυβέρνησης που θα συνοδεύεται από ένα πιθανό κούρεμα.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί ο λαός για την «καλή» ΕΕ και την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης μέσα στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που μας ενσωματώνει η ΕΕ δεν ανατρέπεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Και αυτό είναι γεγονός αφού ο αποπροσανατολισμός είναι πολυδιάστατος, περικλείοντας κάθε πολιτικάντη αμοραλιστή με την γκρούπα του που υιοθετεί τη «χρεολογία» ως αιτία της προτεκταριοποίησης της χώρας και που αφήνει στο απυρόβλητο τις πραγματικές αιτίες: δηλαδή την ένταξή μας στην ΕΕ και αργότερα στην ΟΝΕ που κατέστρεψε την παραγωγική δομή της χώρας και οδήγησαν στην αναπτυξιακή φούσκα της «ισχυρής Ελλάδας» με τον εύκολο δανεισμό των ελίτ και των προνομιούχων στρωμάτων. Και τέτοιες γκρούπες συντηρούνται και προωθούνται τη κατάλληλη στιγμή για να παίξουν τον ρόλο τους, ως η «εναλλακτική» στην πλήρη ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της «Αριστεράς». Γι’ αυτό ακριβώς τα συνθήματά τους έχουν ως επίκεντρο την επιστροφή στη δραχμή και ως συνήθως κολλάνε και ένα «έξω από ΕΕ» για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των υποστηρικτών τους. Και γι’ αυτό στερούνται προγραμμάτων με μεταβατικούς στόχους Αυτοδυναμίας, γιατί επί τοις ουσίας και παρά τις μεγαλοστομίες τους δεν έχουν στόχο την αποδέσμευση της χώρας από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (Ενδεικτικό μάλιστα ότι κάποια στελέχη τους λένε να βγούμε από την «ιμπεριαλιστική» ΕΕ, αλλά να μείνουμε στις ελεύθερες αγορές και τον ΠΟΕ!!).

Οι ρητορολογίες και τα τσιτάτα το πολύ πολύ να φτάσουν μέχρι το κάλαθο των αχρήστων όταν δεν υπάρχει συνεκτικό πρόγραμμα που να μπορεί να ακυρώσει τις πολιτικές λιτότητας και να υποστηρίξει τις πραγματικές διαθέσεις των λαϊκών στρωμάτων. Όπως άρκεσε ελάχιστο χρονικό διάστημα ώστε ο υπουργός, μάλιστα, «παραγωγικής ανασυγκρότησης» Λαφαζάνης, της …«Αριστερής Πλατφόρμας» του ΣΥΡΙΖΑ και υποστηρικτής της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα να διαβεβαιώνει φουριόζος στη Βουλή ότι «…δεν έχουμε επιλογή την έξοδο από το ευρώ…» μόλις τα αφεντικά τους στην ΕΕ άρχισαν να τους βάζουν στη θέση τους και τώρα τρέχουν να υπογράψουν με την υποστήριξη ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και κακό συναπάντημα, τον συμβιβασμό στην ΕΕ. Αντίστοιχα θα τρέχουν να υπογράψουν άλλοι πολιτικάντηδες της ίδιας συνομοταξίας που έχουν πάρει γραμμή πίσω από τους απαξιωμένους ψευτο αριστερο-πατριώτες. Υπάρχει βέβαια και το σενάριο «διάσπασης του Σύριζα» με πιθανή ηρωϊκή έξοδο των υποστηρικτών της δραχμής, που ωστόσο αποτελεί ένα ακόμη πολιτικάντικο παιχνίδι που δε ξεφεύγει από το γενικότερο πλαίσιο άρνησης για πολιτική απόφαση αγώνα για την εθνική κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση του λαού.

Και αυτό γιατί μόνο ένα πρόγραμμα για την οικονομική αυτοδυναμία που αποτελεί προϋπόθεση και για την κοινωνική απελευθέρωση είναι ικανό να προστατέψει τα λαϊκά στρώματα από τον εκβιασμό της ΕΕ και των ελίτ, και να αντιμετωπίσει καίρια καταστάσεις όπως τις σημερινές με συγκεκριμένα μέτρα αυστηρού κοινωνικού ελέγχου της οικονομίας σε όλα τα επίπεδα (από τη ρευστότητα στην αγορά μέχρι την επιδότηση της εγχώριας παραγωγής προσηλωμένης σε δημιουργία εσωτερικής αγοράς) και με την αλλαγή στις γεωπολιτικές συμμαχίες σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.

Τα μέτρα που πλέον αποτελούν μονόδρομο για την οικονομική αυτοδυναμία της χώρας και τον παραμερισμό κάθε «πέμπτης φάλαγγας» που επιστρατεύεται από την Υ/Ε για να προλάβει και να αποτρέψει κάθε προοπτική σχηματισμού Μετώπου περιλαμβάνουν:

α) Την άμεση και μονομερή έξοδο μας από την ΕΕ (και όχι μόνο από την Ευρωζώνη), η οποία αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την ανάκτηση της απαραίτητης οικονομικής κυριαρχίας.

β) Την ακύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και σχετικών Νόμων που υπέγραψαν οι κοινοβουλευτικές Χούντες μετά το 2010, με παράλληλη ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (που σημαίνει μονομερή διαγραφή του χρέους), εφόσον πρωταρχικός στόχος σήμερα είναι να σταματήσουμε το ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, με αφορμή το Χρέος (που δεν αναγνωρίζουμε, φυσικά, αφού δεν ρωτήθηκε ποτέ γι’ αυτό ο Λαός), στους ξένους τοκογλύφους, πράγμα που θα έκανε αδύνατη κάθε ιδέα οικονομικής αυτοδυναμίας στο ορατό μέλλον.

γ) Την αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ.

δ) Την άμεση κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και κυρίως της Τράπεζας της Ελλάδος που σήμερα είναι παράρτημα της ΕΚΤ, καθώς και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής.

ε) Το κλείσιμο των τραπεζών και τη διατήρηση των ελέγχων του κεφαλαίου μέχρι την εισαγωγή της δραχμής. Στο μεσοδιάστημα θα μπορούσαν να κυκλοφορούν π.χ. «Ευρωδραχμές», δηλ. Ευρώ σφραγισμένα από την ΤτΕ σε αναλογία που θα ορίσει η Κυβέρνηση (που θα αποτελούσαν το μόνο νόμιμο μέσο ανταλλαγής, με αυστηρή πάταξη της μαύρης αγοράς και βαριές ποινές για τους μαυραγορίτες, όπως στην Κατοχή) , καθώς και τη λήψη μέτρων για την προστασία των λαϊκών εισοδημάτων και μικροκαταθέσεων.

στ) Την εξασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας με άμεση πολιτικο-στρατιωτική συμφωνία με την Ρωσία για την προστασία των συνόρων μας και με παράλληλη αίτηση ένταξης μας στην Ευρασιατική Ένωση, ώστε να μπορούμε να ανοίξουμε τις αγορές μας σε όλες αυτές τις χώρες (με βάση κοινωνικούς ελέγχους που θα επιλέγαμε) και συγχρόνως σε χώρες της Λατινικής Αμερικής κ.λπ. που επίσης μάχονται για την εθνική ανεξαρτησία τους, ενώ συγχρόνως θα μπορούσαμε ν’ αντιμετωπίσουμε πιθανό εμπάργκο από την «διεθνή κοινότητα», δηλαδή τα μέλη της Υ/Ε και τα προτεκτοράτα της. Το θέμα δηλ. δεν είναι να πάρουμε δάνεια από κανένα, αλλά να ξανακτίσουμε την παραγωγική δομή μας που κατέστρεψε το σημερινό άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών μας που μας επέβαλε η ΝΔΤ και η ΕΕ, ώστε μέσα από ένα μέσο-μακροπρόθεσμο πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας (βλ. πρόγραμμα ΜΕΚΕΑ) να αποκτήσουμε υψηλό βαθμό οικονομικής αυτοδυναμίας και επομένως οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας.

Όπως έχουμε διατυπώσει εδώ και πολύ καιρό, είναι ακόμα πιο επιτακτική τις στιγμές αυτές –και με δεδομένο το πραγματικό ΟΧΙ του λαού–, η σύμπτυξη Μετώπου για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση της χώρας. Θεωρούμε χρέος κάθε λαϊκού αγωνιστή απ’ όποιο φάσμα της ιδεολογικής διαστρωμάτωσης και αν προέρχεται και καλούμε κάθε θύμα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης να αγωνιστεί τώρα για την αποτίναξη της οικονομικής κατοχής και ανατροπής της διαδικασίας νομιμοποίησης της χώρας ως αποικίας χρέους που δημιούργησε η ένταξή μας στην ΕΕ/ΟΝΕ.. Τα κοινά συμφέροντα της ντόπιας ελίτ και προνομιούχων στρωμάτων, με την ΕΕ και την Υ/Ε ανοίγουν νέους δρόμους και για την κοινωνική απελευθέρωση αφού το πρόγραμμα μιας λαϊκής κυβέρνησης που θα φέρει εις πέρας την παραπάνω εντολή έχει εξ αντικειμένου συγκεκριμένα χαρακτηριστικά καθολικής απεξάρτησης από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς. (κατάργηση της απελευθέρωσης των αγορών προϊόντων, κεφαλαίου, εργασίας και υπηρεσιών, εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, άγριο χαράτσι στα προνομιούχα στρώματα και τα παραρτήματα των πολυεθνικών για την χρηματοδότηση των κοινωνικών αγαθών – υγεία παιδεία, επιδόματα κλπ – και υποστήριξης της παραγωγικής ανασυγκρότησης.)

Έτσι η μορφή της «λαϊκής κυβέρνησης» με την παραπάνω εντολή θα αποτελούνταν από τα λαϊκά στρώματα που υφίστανται την σημερινή οικονομική βία – όλους δηλ. αυτούς που είπαν το πραγματικό ΟΧΙ της 5^ης Ιούλη -, δηλαδή τις κατά τόπους συνελεύσεις πολιτών και εργαζομένων, και αυτό αποτελεί και το πολιτικό υποκείμενο του Μετώπου αυτού.

Καλούμε τα λαϊκά στρώματα να οργανωθούν μέσα από κατά τόπους επιτροπές για ένα πανελλαδικό δίκτυο που θα αποτελέσει τη βάση και τη ραχοκοκαλιά του νέου πολιτικού υποκειμένου με πρόγραμμα για την οικονομική αυτοδυναμία της χώρας την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση του λαού. (βλ. πρόταση για ΜΕΚΕΑ και οργανωτικό)Δεν περιμένουμε τίποτα από τους απαξιωμένους αριστερο-δεξιο-πατριώτες και τα κόμματά τους. Περιμένουμε τα πάντα από τον ίδιο τον λαό.

ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ (ME.K.E.A.)

ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ο ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΩΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

του Φώτη Τερζάκη

Μία συνέπεια της δομής των παραγωγικών σχέσεων στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό, όπως την παρουσίασα στο προηγούμενο άρθρο μου, είναι η παράλληλη ύπαρξη λιμναζόντων κεφαλαίων, από τη μία πλευρά, και τεράστιου όγκου αχρησιμοποίητης εργασίας (που πρακτικά μεταφράζεται σε ανεργία), από την άλλη. Γιατί τα δύο αυτά δεν μπορούν να συναντηθούν για την παραγωγή αληθινού πλούτου, και μάλιστα με ελάχιστο χρόνο εργασίας, για τις κοινωνίες; Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, επειδή, από την άποψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, δεν συμφέρει πλέον. Καμία παραγωγική επένδυση «δεν συμφέρει» επειδή το μειούμενο ποσοστό κέρδους από την εκμετάλλευση της εργασίας (μειούμενο για τους λόγους που εξήγησα στα προηγούμενα άρθρα, κι εφόσον η εργασία αυτή δεν είναι ευτελισμένη σε βαθμό που, μέχρι προσφάτως τουλάχιστον, ήταν αδιανόητος σε «ανεπτυγμένες» χώρες) κρίνεται ως ανεπαρκές για τις υπέρογκες αξιώσεις κερδοφορίας των διαχειριστών του κεφαλαίου· οπότε η στρατηγική που επιλέγεται είναι η χρηματοπιστωτική αξιοποίηση. 

Αν η χρηματοπιστωτική αξιοποίηση ισοδυναμεί, όπως είπα, με «κεφαλαιοποίηση του χρόνου», μένει να δούμε πώς μεταφράζεται αυτό στην πράξη. Ο χρόνος δεν έχει υλική υπόσταση· είναι μια υποστασιοποιημένη αφαίρεση που ανάγεται σε μια μήτρα υπολογισμών. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι προσομοιώνεται μια δυνητική παραγωγή και δυνητική απόδοση, ως εάν είχαν λάβει χώρα, και προεισπράττεται ένα δυνητικό κέρδος. Είναι σαν να λέμε ότι η ανταλλακτική αξία αυτοαναπαράγεται εκθετικά χωρίς να εμπλέκεται καμία αξία χρήσης. Αυτό ακριβώς εννοούμε όταν λέμε «φούσκα» (κυριολεκτικά, για τη σφαίρα της κοινωνικής ζωής ό,τι για τη βιολογική ζωή ο καρκίνος). Επειδή όμως η προείσπραξη είναι πράξη που πρέπει να μεταφραστεί σε πραγματικούς υλικούς πόρους, προκύπτει μόνο από την αρνητική αναπαράσταση της υλικής παραγωγής, υπό τη μορφή διευρυνόμενου χρέους των παραγωγών: χρωστούν αυτά τα οποία δεν έχουν παραγάγει, σε αυτούς οι οποίοι δεν έχουν επιτρέψει, ως κάτοχοι των πραγματικών μέσων παραγωγής, την παραγωγική αξιοποίηση της εργατικής τους δύναμης. Είναι το κυριολεκτικά σχιζοφρενικό «διπλό αδιέξοδο» στο οποίο οι κεφαλαιοκρατικές ελίτ έχουν εγκλωβίσει τις ανθρώπινες συλλογικότητες στις ημέρες μας.

Από την άποψη των ζωτικών συμφερόντων της ανθρωπότητας μιλάμε χωρίς αμφιβολία για ειδεχθές έγκλημα. Επειδή όμως το νομικό εποικοδόμημα του κεφαλαιοκρατικού κόσμου εξακολουθεί να βασίζεται στην αντεστραμμένη αναπαράσταση των κοινωνικών σχέσεων ως σχέσεων ιδιοκτησίας, αντιστρέφονται επίσης τα κριτήρια του εγκλήματος: από τη σκοπιά των κεφαλαιοκρατικών τάξεων και του νομικού τους οπλοστασίου, έγκλημα είναι το ίδιο το (με τους παραπάνω χειρισμούς παραγόμενο) χρέος, και ο οφειλέτης απογυμνώνεται σταδιακά από όλα τα αστικά του δικαιώματα υποβιβαζόμενος σε παρία ή οικονομικό σκλάβο. Το δίκαιο αυτό δεν έχει βεβαίως άλλη νομιμοποίηση από τους μηχανισμούς ωμής βίας που κινητοποιούνται για την επιβολή του – και αυτό εξηγεί την παροξυσμική αυταρχικοποίηση του παγκόσμιου νομοθετικού πλαισίου και των κατασταλτικών του μηχανισμών τις τελευταίες δεκαετίες. 

 

Αυτό το στοιχείο ωμής βίας μού φαίνεται ότι είναι το πιο παραγνωρισμένο συστατικό τού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Ένα μεγάλο μέρος των εικονικά παραγόμενων «κερδών», βέβαια, ως πλασματικό εξαρχής καταλήγει να εξαερώνεται στην πράξη (εξ ου και οι αλυσιδωτές χρεωκοπίες γιγάντιων χρηματοπιστωτικών οργανισμών)· το υπόλοιπο όμως που όντως υλοποιείται, αν το παρακολουθήσουμε ως την άλλη του άκρη, παράγεται από τη σύνθλιψη μυριάδων υπάρξεων στον πλανήτη, ανθρώπινων και μη ανθρώπινων, υπό όρους που σε τίποτα δεν διαφέρουν από αυτό που καλούμε «οργανωμένο έγκλημα»: δουλική εργασία, μαστροπεία, εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, ληστρικούς εκβιασμούς και μεθοδευμένες οικοκτονίες. Αν φράσεις όπως «η ιδιοκτησία είναι κλοπή» και «νόμος είναι η θεσμοποιημένη βία» ηχούσαν στο παρελθόν ως προειδοποιητικές υπερβολές, στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό έχουν πραγματωθεί με την πιο κυριολεκτική σημασία. Διότι αν κάποτε ο καπιταλισμός μπορούσε να αποσπά νομιμοποίηση με το επιχείρημα ότι αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις της ανθρωπότητας, ή ότι εξασφαλίζει συνθήκες υλικής ευημερίας για ολοένα διευρυνόμενα στρώματα του πληθυσμού (πράγματα που ήταν εν μέρει αλήθεια), σήμερα δεν μπορεί πια να το επικαλεστεί: ο καπιταλισμός μόνον ως παραγωγή καταστροφής μπορεί να διαιωνίζει την ύπαρξή του.¹

 

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι, ενόψει όλων αυτών, ο καπιταλισμός μοιάζει να καταποντίζεται μέσα στις ίδιες του τις αντιφάσεις· και είναι από πολλές απόψεις σωστό. Το ότι όμως ο καταποντισμός του είναι σε θέση να συμπαρασύρει ολόκληρο τον πλανήτη στην άβυσσο, κι εν πάση περιπτώσει το ότι, όσο διαρκεί, το κόστος σε ανθρώπινη οδύνη και αίμα είναι ανυπολόγιστο, φέρνει και πάλι στο προσκήνιο με δραματική οξύτητα το παλιό επαναστατικό ερώτημα: ποια ανθρώπινη συλλογικότητα είναι εκείνη που, μη αρκούμενη στην αυτόματη δικαιοσύνη οιωνδήποτε «νόμων της ιστορίας», θα θέσει με τη δράση της τέλος στη δολοφονική επιβίωση τού καπιταλισμού; Ποιες μορφές βίας πρέπει και μπορεί  να μεταχειριστεί προκειμένου να εξουδετερώσει τις πανίσχυρες και αδίστακτες κεφαλαιοκρατικές ελίτ που κυβερνούν με ασύλληπτους μηχανισμούς ισχύος την οικουμένη; Και, πάνω απ’ όλα, πώς μπορεί να αποτρέψει το καθ’ υποτροπήν δράμα όλων των νεωτερικών επαναστάσεων – τη νεκρανάσταση του βαμπίρ ακόμη και όταν θα του έχει μπήξει την ξύλινη σφήνα στην καρδιά; Όποιος νομίζει ότι αυτά είναι ερωτήματα του παρελθόντος, ξεπερασμένα πια σήμερα, κινδυνεύει να γίνει ο ίδιος ένα θλιβερό απολίθωμα του παρελθόντος.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 

1. Αυτό άλλωστε είναι εμφανές και στη γεωστρατηγική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σήμερα (εν πρώτοις του Ατλαντικού άξονα και των δορυφόρων του, που εξακολουθεί να           δεσπόζει πολιτικοστρατιωτικά, και είναι μάλιστα αναγκαίος παράγων για την οικουμενική επιβολή του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού). Ενώ άλλοτε η δράση τους χαρακτηριζόταν από τη θετική επιδίωξη μονοπωλιακής πρόσβασης σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους και αγορές, σήμερα γίνεται όλο και περισσότερο αρνητική: στρατηγική της είναι πρωτίστως η αποτροπή ανάδυσης άλλων υπερδυνάμεων, ισχυρών ή έστω αξιόμαχων ανταγωνιστών σε οιαδήποτε κλίμακα, που στην πράξη σημαίνει μεθοδευμένη καταστροφή έστω και χωρίς άλλον διαφαινόμενο στόχο.  Γιατί; Εύστοχη βρίσκω την εξήγηση της Έφης Κωτσάκη, σε πρόσφατο άρθρο της στον Δρόμο της Αριστεράς με τίτλο «Από το οικονομικό στο γεωπολιτικό χάος» (Σάββατο, 14-2-2015), απ’ όπου και παραθέτω: «Υποκείμενο λόγο αυτής της δραστικής μεταβολής παραδείγματος θεωρώ την οιονεί παγκόσμια μονοπώληση ισχύος και πλούτου εκ μέρους της δυτικής ελίτ (1%), συνδυασμένη με την αδυναμία της –αλλά και έλλειψη διάθεσης λόγω εξάντλησης σπανιζόντων πόρων, περιβαλλοντικής υποβάθμισης, κλπ.– να ανταγωνιστεί στο παραγωγικό επίπεδο σειρά σχετικά ανεξάρτητων και αναδυόμενων κέντρων συσσώρευσης και ισχύος (Κίνα, Ρωσία, λοιπές BRICS, κλπ.). Στην προσπάθειά της να διακόψει αυτή την ανταγωνιστική άνοδο, επιχειρεί με μαζική επιβολή πολιτικών “διαίρει και βασίλευε” και με εξαπάτηση, στηρίζοντας-κατασκευάζοντας-εξαπολύοντας-εξαπλώνοντας διάφορες «διαβολικές» δυνάμεις (ισλαμική και νεοφασιστική τρομοκρατία ιδίως), να προκαλέσει-ενισχύσει εμπρόθετα χαοτικές καταστάσεις, που εμμέσως στηρίζουν την ηγεμονία της και εμποδίζουν την ανάδυση των αντιπάλων της».

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς,  Φύλλο 265 – 29-30/5/2015

Κωλόπαιδα

Κωλόπαιδα, όλων των κομμάτων και όλων των αποχρώσεων. Αλωνίζετε 5 ολόκληρα χρόνια πάνω σε κορμιά πολιτών έχοντας κάνει συνειδητά εγκλήματα κατά του λαού σας.  Ξεπουλήσατε χώρα, σκοτώσατε κόσμο και νομίζετε ότι επειδή το οξυγόνο λιγοστεύει ότι όλοι θα γονατίσουν για να τους δώσετε ένα ευρώ σαν να ήταν ζήτουλες.

Κωλόπαιδα, πτυχιούχοι της αντιγραφής και διδάκτορες του
κώλου, άεργοι αγάμητοι που βρήκατε δουλειά μόνο στο κωλοχανείο της Βουλής κρυμμένοι πίσω από την φούστα της ασυλίας να ψηφίζετε ΝΑΙ σε μνημόνια και μεσοπρόθεσμα, ΝΑΙ στην πουτάνα την Ε.Ε δίνοντας τις συντεταγμένες στα στούκας των τρομοκρατών φεντεραλιστών εταίρων σας να βομβαρδίζουν σπίτια Ελλήνων, νοσοκομεία Ελλήνων, σχολεία Ελλήνων, λιμάνια Ελλήνων, αεροδρόμια Ελλήνων, γη Ελλήνων, παιδιά Ελλήνων, όνειρα Ελλήνων. 

Τα τακιμιάσατε όλοι σας στο φινάλε, βάλατε την υπογραφή σας για ένα κοινό μέτωπο υπέρ της Ευρώπης σκίζοντας με αυτόν τον τρόπο το ΟΧΙ που τόλμησε να πει, ακόμα και χωρίς να καταλάβει γιατί το είπε, ο Έλληνας. Παραπλανήσατε έναν λαό με σκοπό να εμφανιστείτε ως εθνικοί σωτήρες όλοι μαζί χωρίς ιδεολογίες και γραμμές να σας χωρίζουν. Να γίνεται όλοι Ένα εναντίον των πολλών. 

Κωλόπαιδα. Το μόνο που μένει σταθερό στην Ελλάδα είναι οι δείκτες των αυτοκτονιών και των ανέργων. Ο μόνος δείκτης που ανεβαίνει κατακόρυφα είναι των εξαθλιωμένων και απεγνωσμένων. 

Κωλόπαιδα. Που συνειδητά κάνατε τα παιδιά της κατοχής του '40 να στέκονται στα 80 τους στα συσσίτια των ΑΤΜ. Να τους δει το πόπολο και να τρομάξει ότι χωρίς την Ε.Ε θα πέφτουμε στον δρόμο σαν κοτόπουλα. 

Κωλόπαιδα. Γεννήματα των Παπανδρέιδων και των Καραμανλέων, των μεταπολεμικών μακελάρηδων των Ελλήνων που νομίζετε ότι η Δημοκρατία είναι στα μέτρα του Γέρου της Τρομοκρατίας του 1944. 

Κωλόπαιδα. Μαμμόθρεφτα μέχρι τα 90 σας παραδώσατε έναν λαό για σφαγή για την Μεγάλη Ιδέα των Χιτλέρ, Αντενάουερ, Σμιτ, Ντε Γκολ, Ντ' Εστέν κι όλων των άλλων ναζιστών.

Κωλόπαιδα. Κάνατε την έναρξη του ευρωπαϊκού ναζιστικού φεντεραλισμού πεδίο δράσης στην χώρα που είχε τα περισσότερα θύματα βάση πληθυσμού από το Γ' Ράιχ.

Κωλόπαιδα. Μετατρέψατε το αντίτιμο της εργασίας γενεών σε ευρώ και τώρα ξεστομίζετε ότι αυτές οι γενιές επέλεξαν να ζουν με το αντίτιμο της προδοσίας σας. 

Κωλόπαιδα. Οι κιλότες σας έχουν κατέβει μέχρι το αστράγαλο μπροστά σε Γιούνκερ, Μέρκελ και Σουλτς, Σόιμπλε και Σαπέν και το χαίρεστε αφάνταστα. Καλύτερα ευρωπαίες φθηνοπουτάνες, παρά Ελληνίδες με καθαρό κούτελο. 

Κωλόπαιδα. Δεκαετίες εκμαυλίζατε έναν λαό εις το όνομα της κοινής ευρωπαϊκής οικογένειας με δήθεν άτοκα δάνεια, με δήθεν ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, με δήθεν ανοιχτά σύνορα, με δήθεν προοπτική και την ίδια στιγμή τους κλείνατε την κάνουλα της πραγματικής οικονομίας με Μάαστριχ και κοινές πολιτικές που βύθιζαν τους Έλληνες όλο πιο βαθιά και  ύπουλα φέρνοντας τα σημερινά αποτελέσματα.

Κωλόπαιδα. Δίνατε επί δεκαετίες πόντο-πόντο Ελλάδα για να φτάσετε στο σήμερα να ξεπουλήσετε και τον τελευταίο πόντο αξιοπρέπειας. 

Κωλόπαιδα. Απειλείτε με τα χαμογελά σας τον ίδιο τον λαό που μαντρώσατε με 

δόλωμα το χρήμα απειλώντας τον πως θα του στερήσετε ακόμα και την ζωή με capital control σε φάρμακα και παροχές υγείας. 

Κωλόπαιδα. Πληρωμένα μέχρι σήμερα από τους εχθρούς για να κάνουν την δουλειά αναίμακτα και πιο αποτελεσματικά απ' ό,τι η Βέρμαχτ και τα σκυλιά που πλήρωναν σε κάθε κράτος της Ευρώπης για το μακέλεμα ανυπότακτων λαών. 

Κωλόπαιδα με πλήρη ιστορική αμνησία,  με πλήρη συνείδηση για την σφαγή που κάνουν, με πλήρη επίγνωση των πράξεων τους. 

Κωλόπαιδα. Σας έβαλαν τα ναζί αφεντικά σας να ξεφτιλίσετε και εκείνο το ΟΧΙ που τους πόνεσε εμπράκτως 75 χρόνια πριν. Τον κλείσατε κι αυτόν τον λογαριασμό. Τι άλλο θα κάνετε για πάρετε το ναζιστικό σας πουρμπουάρ; Μήπως να τυπώσετε και κατοχικό ευρώ όπως οι προγονοί τους κατοχικό νόμισμα;  Να βάλετε κουπόνι για ψωμί και γάλα;

Κωλόπαιδα. Κάνατε έναν λαό συμμέτοχο σε έγκλημα, έναν λαό που του ορίζετε την ζωή αντί ενός κωλονομίσματος και συζητάτε με αυτούς που σας λένε μπροστά στα μούτρα για "Σχέδιο ανθρωπιστικής κρίσης για την Ελλάδα" μη και πεινάσουν τα ελληνόπουλα....

Κωλόπαιδα. Σώσατε το τραπεζικό σύστημα των ναζί στήνοντας σε τοίχο εκτελέσεων ακόμα και τους αγέννητους Έλληνες.

Κωλόπαιδα. Άξιοι απόγονοι των σκυφτών πάντα πολιτικών ναζιστόμουτρων προγόνων σας.

Κωλόπαιδα με ξιφολόγχη την ελπίδα και λούγκερ την αξιοπρέπεια.             

Simple Man

Μελανσόν: Η Γερμανία καταστρέφει για τρίτη φορά την Ευρώπη

«Για τρίτη φορά στην Ιστορία μια γερμανική κυβέρνηση καταστρέφει την Ευρώπη», γράφει στον λογαριασμό του στο twitter ο Γάλλος ευρωβουλευτής και ιδρυτής του Κόμματος της Αριστεράς Ζαν Λυκ Μελανσόν.

Όπως γράφει επίσης η γερμανική κυβέρνηση θέλει να ταπεινώσει την Ελλάδα. Ο ίδιος καλεί το Βερολίνο να σταματήσουν αυτήν την κωμωδία, χαρακτηρίζοντας αστεία την ιδέα του Grexit. «Aν η Ελλάδα βγει από το ευρώ το χρέος θα αποτιμάται σε ευρώ και θα πολλαπλασιαστεί έξι με επτά φορές», σημειώνει.

«Ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι στην κυβέρνηση πέντε μήνες και του ζητούν να κάνει ότι δεν έκαναν οι άλλοι τα προηγούμενα πέντε χρόνια. Πρόκειται για μια απόπειρα πραξικοπήματος κατά του κ. Τσίπρα, μια απόπειρα που απέτυχε», καταλήγει.

http://tvxs.gr/news/ellada/melanson-i-germania-katastrefei-gia-triti-fora-tin-eyropi

Forbes: Αιτία πολέμου το Γερμανικό Σχέδιο

Του Tim Worstall

 

Μετάφραση από το Forbes για το Νόστιμον Ήμαρ

 

Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να σχεδιάσει κάποιος μέτρα για την Ελλάδα που να είναι χειρότερα από αυτά που προσπαθεί να επιβάλλει η ΕΕ σ’ αυτήν την βαθειά νυχτωμένη χώρα. Δεν θα έπρεπε η Ελλάδα να αποδεχτεί ένα πρόγραμμα που θα φέρει φτώχια για δεκαετίες με αντάλλαγμα να παραμείνει στο Ευρώ (αλλά και για να διατηρήσει μια πολιτική τάξη). Από τον Μίλτον Φριντμαν μέχρι τον Paul Krugman φωνάζουν τόσα χρόνια ότι το πρόβλημα είναι το Ευρώ και όσο αυτό παραμένει, θα παραμένει και το πρόβλημα.

Παρ’ ολ’ αυτά, ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ φαίνεται ότι κατάφερε να επεξεργαστεί ένα σχέδιο που είναι ακόμα χειρότερο. Προτείνει η Ευρωπαϊκή Ένωση να πάρει τα κλειδιά της ελληνικής οικονομίας στην κυριολεξία, να ανατρέψει την εκλεγμένη κυβέρνηση ενός κυρίαρχου κράτους και να μετατρέψει την χώρα σε μια απλή σατραπία των τεχνοκρατών των Βρυξελλών… και βέβαια σ’ αυτό το σημείο οι λέξεις είναι λίγες για να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει.

Και δυστυχώς δεν υπερβάλλω: πραγματικά προτείνουν στην Ελλάδα να αναλάβουν οι Βρυξέλλες να τρέξουν εξ ολοκλήρου την ελληνική οικονομία:

«Εάν δεν επιτευχθεί συμφωνία, η Γερμανική κυβέρνηση έχει προετοιμαστεί να διαπραγματευτεί ένα μια προσωρινή 5ετή έξοδο της Ελλάδος από το Ευρώ, παρέχοντας στην Ελλάδα ανθρωπιστική βοήθεια ενώ θα κάνει την μετάβαση.

Ένα εμπρηστικό σχέδιο εκπονήθηκε από το υπουργείο Οικονομικών του Βερολίνου, με την υποστήριξη της Άνγκελα Μέρκελ, στο οποίο ορίζονται δύο σκληρές επιλογές για την Ελλάδα: είτε η κυβέρνηση θα υποβάλλει δραστικά μέτρα, όπως η τοποθέτηση 50 δις € της περιουσίας του ελληνικού κράτους σε ένα ταμείο για να πληρώσει τα χρέη της, το οποίο θα διοικείται από τις Βρυξέλλες ή να συμφωνήσουν σε μια λύση “time-out”, όπου θα αποβληθεί από την ευρωζώνη.

Δεν είναι απαραίτητη η έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ για 5 χρόνια: και για 5 λεπτά να έφευγε η Ελλάδα από το Ευρώ θα ήταν αρκετά γι’ αυτό που θέλουν να πετύχουν. Γιατί αυτό που χρειάζεται είναι απλά το ελληνικό ευρώ να έχει αξία όσο το 70% του ευρώ των υπόλοιπων χωρών. Και έτσι το πρόβλημα λύνεται: τουλάχιστον μέχρι η Ελληνική κυβέρνηση να καταφέρει να κάνει τα πράγματα χάλια πάλι μετά από κάποια χρόνια. Όχι ότι και αυτό είναι σοβαρή πρόταση, φυσικά.

Στη συνέχεια, όμως είναι επίσης εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η γερμανικό (και λογικά είναι το γερμανικό υπουργείο που το πρότεινε, δεδομένης της ιστορίας της δεκαετίας του 1940), υπουργείο Οικονομικών πρότεινε σοβαρά αυτό:

Το γερμανικό κείμενο , το οποίο ο Σόιμπλε παρουσίασε στη συνεδρίαση, απαίτησε τη μεταφορά κρατικών περιουσιακών στοιχείωναξίας € 50 δισεκατομμυρίων από πλευράς Αθήνας σε ειδικό ταμείο για την αποπληρωμή του χρέους. Η εναλλακτική είναι να πάρει ένα πενταετές “time-out” από τη ζώνη του ευρώ, κατά τη διάρκεια του οποίου μέρος του χρέους θα πρέπει να διαγραφεί.

Στεναγμός.

Στις προτάσεις του γερμανικού κειμένου περιλαμβάνεται η μεταφορά E50bn περιουσιακών στοιχείων σε ένα «εξωτερικό κεφάλαιο» για την ιδιωτικοποίηση και την εποπτεία της ελληνικής δημόσιας διοίκησης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ένας αξιωματούχος του Eurogroup δήλωσε ότι το κείμενο δεικνύει ακριβώς τον τρόπο σκέψης του υπουργείου Οικονομικών του Βερολίνου.

Δεν υπάρχει κάποιος στις μέρες μας που να διαβάζει ιστορία; Στα μέσα του 19ου αιώνα, η Ελλάδα είχε μάλλον προβλήματα με τον βασιλιά Όθωνα, του οποίου οι Βαυαροί αντιβασιλείς και οι υπουργοί ήταν μισητοί στους Έλληνες . Και ναι υπήρχε μια αθέτηση σχετικά για το εξωτερικό χρέος και, στη συνέχεια, διάφορα ξένα κράτη κατέλαβαν το λιμάνι του Πειραιά, προκειμένου να βεβαιωθούν ότι δεν υπάρχει αποπληρωμή και … ..

Το λιμάνι του Πειραιά είναι, φυσικά, ένα από εκείνα τα στοιχεία που η Ελλάδα θα πρέπει να δεσμεύσει σε αυτό το ποσό των € 50 δισεκατομμυρίων ταμείο σήμερα. Και μιας και το έφερε η κουβέντα η δέσμευση του λιμανιού το 19^ο αιώνα δεν πέτυχε τελικά στην πράξη, το χρέος δεν είχε εξοφληθεί: ήταν απλά μια ακόμη αθέτηση.

Φαίνεται λοιπόν ότι το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών δεν έλαβε υπόψη του το νόημα αυτής της ιστορίας. Όπως έχει ήδη επισημανθεί, όσοι δεν κατανοούν την ιστορία είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν. Ως εκ τούτου, το νόημα αυτής της μελέτης είναι να σε βοηθήσει ,σε περίπτωση που δεν εννοείς να καταλάβεις , τι από όλα όσα συνέβησαν δεν λειτούργησε και στη συνέχεια να μην το επαναλάβεις. Αντ’αυτού – όπως φαίνεται να συμβαίνει εδώ- λαμβάνεις αποτυχίες του παρελθόντος ως πρότυπα για το παρόν κι έτσι καταλήγεις να κάνεις τα πράγματα όσο το δυνατόν χειρότερα μπορείς.

Είναι συνήθως λάθος το να κατηγορήσεις τους Γερμανούς για έλλειψη σοβαρότητας, αλλά ελπίζω ότι αυτό είναι κάποιο σκοτεινό αστείο παρά μια πραγματική πρόταση πολιτικής. Θα μετατρέψετε την Ελλάδα σε επαρχία των Βρυξελλών; Ας γελάσω : τώρα, μπορούμε να μείνουμε οι ενήλικες εντός αιθούσης και να έχουμε επιτέλους μια σοβαρή συζήτηση για μια στιγμή;

Ο Φράνσις Κόπολα έχει μια λιγότερο απαισιόδοξη εκτίμηση για το τι συμβαίνει εδώ.
εμάς εξαντλείται των πόρων.” Amazon και Amazon.co.uk. 6,99 δολάρια και σχετικές τιμές σε άλλα νομίσματα.

Καστοριάδης – Υστερόγραφο στην ασημαντότητα

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις … είναι εντελώς συμπτωματική. Και σίγουρα το κείμενο δεν το γραψε μόλις χτες ο Καστοριάδης, όσο κοντινό κι αν μας φαίνεται

Απ’ όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου κόσμου -κρίσεις, αντιφάσεις, αντιθέσεις, τομές-, εκείνο που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η ασημαντότητα.

Ας πάρουμε τη διαμάχη ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Στις ημέρες μας έχει χάσει το νόημα της. Όχι επειδή δεν υπάρχει υλικό, για να τροφοδοτηθεί μια πολιτική διαμάχη, και μάλιστα μια πολύ σοβαρή διαμάχη. Αλλά επειδή τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά, λίγο έως πολύ, λένε τα ίδια πράγματα.

Στη Γαλλία το 1983 οι Σοσιαλιστές ακολούθησαν κάποια πολιτική. Μετά, ήρθε η Δεξιά με τον Μπαλλαντύρ και ακολούθησε την ίδια πολιτική. Μετά, ξανάρθαν οι Σοσιαλιστές με τον Μπερεγκοβουά και συνέχισαν την ίδια πολιτική. Μετά, ξανά η Δεξιά με τον Μπαλλαντύρ και ξανά η ίδια πολιτική. Μετά, ο Σιράκ κέρδισε τις εκλογές λέγοντας “εγώ θα κάνω κάτι άλλο” και, τελικά, έκανε κι αυτός τα ίδια.

Οι πολιτικοί είναι ανίσχυροι. Αυτό είναι βέβαιο. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να “πηγαίνουν με το ρεύμα», δηλαδή να εφαρμόζουν μια υπερ-φιλελεύθερη πολιτική, η οποία είναι της μόδας. Κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται για πολιτικούς αλλά για μικροπολιτικούς που επιδίδονται σε ψηφοθηρία με οποιοδήποτε μέσον, με το marketing, κ.λπ. Ουσιαστικά, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα πρόγραμμα. Στόχος τους είναι: είτε η παραμονή τους στην εξουσία, είτε η επιστροφή τους σ’ αυτήν. Και για να τον πετύχουν, είναι ικανοί για όλα. Ο Μπιλ Κλίντον, για παράδειγμα, στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία αποκλειστικά και μόνον στις μετρήσεις· το επιτελείο του, σε κάθε περίπτωση, θεωρούσε ότι η επικρατούσα γνώμη μιας μέτρησης ταυτίζεται με την κοινή γνώμη…

Οπωσδήποτε, υπάρχει ενδογενής σχέση ανάμεσα στη μηδαμινή πολιτική αυτού του είδους -ουσιαστικά, πρόκειται για το μη γίγνεσθαι της πολιτικής- και στην ασημαντότητα που χαρακτηρίζει τους άλλους τομείς’ την ασημαντότητα στις τέχνες, στη φιλοσοφία, στη λογοτεχνία. Είναι το πνεύμα του καιρού μας. Όλα συνεργούν προς αυτήν την κατεύθυνση, προς τα ίδια αποτελέσματα. Όλα οδηγούν στην ασημαντότητα.

Περίεργο επάγγελμα η πολιτική, ακόμη κι αυτή εδώ η μηδαμινή πολιτική. Γιατί; Διότι προϋποθέτει δύο ικανότητες που δεν συνδυάζονται μεταξύ τους.

• Η πρώτη ικανότητα είναι η κατάκτηση της εξουσίας (μπορεί να έχει κανείς τις καλύτερες ιδέες, αλλά αυτό δεν χρησιμεύει, εάν δεν έχει κατακτήσει την εξουσία).

• Η δεύτερη είναι, μετά την κατάκτηση της εξουσίας, να την αξιοποιήσει κανείς, δηλαδή να κυβερνήσει.

Τίποτα όμως δεν εγγυάται ότι κάποιος που είναι ικανός να κυβερνήσει, είναι επίσης ικανός να ανέβει στην εξουσία. Στο παρελθόν, στις απόλυτες μοναρχίες, η άνοδος στην εξουσία προϋπέθετε να κολακεύει κανείς τον βασιλιά ή να είναι ευνοούμενος της Μαντάμ Πομπαντούρ.Σήμερα, στις ψευδοδημοκρατίες μας, η άνοδος στην εξουσία προϋποθέτει να κολακεύει κανείς την κοινή γνώμη ή να έχει τηλεοπτική φωτογένεια.

Χρησιμοποίησα τον όρο «ψευδο-δημοκρατία», διότι ανέκαθεν πίστευα και πιστεύω ότι η λεγόμενη “αντιπροσωπευτική δημοκρατία” δεν είναι αληθινή δημοκρατία. Οι αντιπρόσωποι της ελάχιστα αντιπροσωπεύουν τους εκλογείς. Κατά κύριο λόγο, αντιπροσωπεύουν τον εαυτό τους, ιδιαίτερα συμφέροντα, λόμπυ, κ.λπ.  ‘Οταν λέμε ότι κάποιος με αντιπροσωπεύει για τέσσερα χρόνια, χωρίς να έχω τη δυνατότητα ανάκλησης του, αυτό σημαίνει ότι απεκδύομαι της κυριαρχίας μου. (Ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ το έχει πολύ καλά διατυπώσει: “οι Άγγλοι νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι, επειδή εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους κάθε πέντε χρόνια, πλην όμως είναι ελεύθεροι μόνον μία ημέρα κάθε πέντε χρόνια – την ημέρα των εκλογών».) Το πρόβλημα δεν είναι μήπως στις εκλογές γίνει νοθεία και αλλοιωθούν τα αποτελέσματα. Αλλού έγκειται το πρόβλημα. Οι εκλογές είναι υπονομευμένες, διότι οι επιλογές των ψηφοφόρων έχουν καθοριστεί εκ των προτέρων.

Θα σας θυμίσω μια φράση του Αριστοτέλη: “Ποιος είναι πολίτης; Πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί”.

Στη Γαλλία, υπάρχουν τριάντα εκατομμύρια πολίτες. Γιατί δεν είναι ικανοί να κυβερνήσουν; Διότι όλη η πολιτική ζωή στοχεύει ακριβώς στο να μη μαθαίνουν οι πολίτες πώς να κυβερνούν και, τελικά, να εμπιστεύονται στους ειδικούς το έργο της διακυβέρνησης. Υπάρχει δηλαδή μια αντι-πολιτική εκπαίδευση.  Ενώ οι άνθρωποι έπρεπε να αναλαμβάνουν όλων των ειδών τις πολιτικές ευθύνες και να παίρνουν ανάλογες πρωτοβουλίες, τελικά, εθίζονται στο να ακολουθούν και να ψηφίζουν τις πολιτικές επιλογές που άλλοι τους παρουσιάζουν έτοιμες.

Στις νεωτερικές κοινωνίες -ας πούμε από την εποχή της Αμερικανικής και της Γαλλικής Επανάστασης έως περίπου τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο- υπήρχαν φλέγουσες κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Αυτούς τους δύο αιώνες τους σημάδεψαν σημαντικοί αγώνες. Τότε, οι άνθρωποι έκαναν διαδηλώσεις. Όμως δεν διαδήλωναν απλώς για μια σιδηροδρομική γραμμή (χωρίς αυτό να είναι περιφρονητέο), αλλά για μεγάλα πολιτικά ιδεώδη. Τότε, οι άνθρωποι έκαναν απεργίες. Όμως δεν απεργούσαν απλώς για τα μικρά συντεχνιακά συμφέροντα τους, αλλά για μεγάλα ζητήματα που αφορούσαν όλους τους μισθωτούς.

Σήμερα, παρατηρείται σαφής υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας. Όσο οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την πολιτική δραστηριότητα και αποσύρονται στην ιδιωτική τους σφαίρα, τόσο οι γραφειοκράτες και οι μικροπολιτικοί προελαύνουν. Και οι τελευταίοι έχουν για δικαιολογία ότι “ο κόσμος δεν κάνει τίποτα… γι’ αυτόν τον λόγο αναλαμβάνουμε εμείς πρωτοβουλίες…”.

Με τη σειρά του ο κόσμος λέει ότι “δεν αξίζει τον κόπο να ανακατευόμαστε… φθάνουν τόσοι που ασχολούνται, στο κάτω-κάτω τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;…” Και έτσι δημιουργείται φαύλος κύκλος.

Η υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας συνδέεται και με την κατάρρευση των μεγάλοι πολιτικών ιδεολογιών, είτε επαναστατικών είτε ρεφορμιστικών, οι οποίες ήθελαν πραγματικά να αλλάξουν την κοινωνία. Για χίλιους δυο λόγους, αυτές οι ιδεολογίες έχασαν το κύρος τους- έπαψαν να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, στις προσδοκίες των ανθρώπων, στην κατάσταση της κοινωνίας, στην ιστορική εμπειρία.

Η κατάρρευση του κομμουνισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης είναι ένα κεφαλαιώδες γεγονός. Κατονομάστε μου όμως έστω έναν πολιτικό -για να μην πω πολιτικάντη- της Αριστεράς, ο οποίος πράγματι να συλλογίστηκε τι συνέβη και γιατί. Ποιος πολιτικός της Αριστεράς αποκόμισε κάποια διδάγματα από τα γεγονότα αυτά;

Κι όμως η πορεία του κομμουνισμού -η πορεία προς τη θηριωδία, τον ολοκληρωτισμό, τα Γκουλάγκ έως την κατάρρευση- απαιτεί οπωσδήποτε πολύ βαθύ στοχασμό και συναγωγή συμπερασμάτων. Στοχασμό, για το τι ένα κίνημα -που θέλει να αλλάξει την κοινωνία- μπορεί ή δεν μπορεί, πρέπει ή δεν πρέπει, οφείλει ή δεν οφείλει να κάνει. Στην προκειμένη περίπτωση οι κύριοι της Αριστεράς παίρνουν ένα ολοστρόγγυλο μηδέν.

Πώς δημιουργείται, λοιπόν, ο καλός πολίτης; Ποιες ιδιότητες πρέπει να διαθέτει; Πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις; Και τελικά, ποιοι πολίτες πρέπει να κυβερνούν; Αυτό το δίλημμα έχει τεθεί από τον Πλάτωνα.

Ο Πλάτων έλεγε ότι οι φιλόσοφοι -αυτοί που έχουν γενική θεώρηση των πραγμάτων και είναι πάνω από τους ειδικούς- πρέπει να βασιλεύουν, δηλαδή να κυβερνούν. Η εναλλακτική λύση στις θέσεις του Πλάτωνος είναι η αθηναϊκή δημοκρατία.

Ας πάμε στην Αθήνα του 5ου και 4ου π.Χ. αιώνα. Για τους Αθηναίους εκείνης της εποχής κάθε πολίτης, ανεξαιρέτως κάθε πολίτης, είναι ικανός να κυβερνήσει (θυμίζω ξανά τη διατύπωση του Αριστοτέλη: “πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί»).

Και πώς γίνεται αυτό; Με κλήρωση! Ρίχνουν κλήρο!

Γιατί; Διότι πιστεύουν έμπρακτα ότι η πολιτική δεν είναι υπόθεση των ειδικών. Διότι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πολιτική επιστήμη. Υπάρχει μόνον γνώμη – “δόξα”στα αρχαία ελληνικά- περί της πολιτικής. Και θέλω να υπογραμμίσω ότι η ιδέα πως η πολιτική δεν αποτελεί υπόθεση των ειδικών και πως όλες οι γνώμες έχουν ίσην αξία, είναι η μόνη λογική δικαιολόγηση της αρχής της πλειοψηφίας.

Στην αρχαία Αθήνα, λοιπόν, τις πολιτικές αποφάσεις τις παίρνει ο λαός και όχι οι ειδικοί. Υπάρχουν όμως και εξειδικευμένες δραστηριότητες. Οι Αθηναίοι ασφαλώς δεν ήταν τρελοί να νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα…

Τι έκαναν, τότε, οι πολίτες της αρχαίας Αθήνας σε σχέση με αυτό το θέμα; Πώς το αντιμετώπισαν; Έκαναν κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Δημιούργησαν τις εκλογές. Σωστά ή λάθος, πάντως τις δημιούργησαν. Και αυτό είναι γεγονός ιστορικά τεκμηριωμένο.

Για τις εξειδικευμένες δραστηριότητες και μόνον γι’ αυτές -για την κατασκευή ναυπηγείων, για την ανέγερση ναών, για τη διεξαγωγή του πολέμου- χρειάζονται οι ειδικοί! Και αυτούς, τους ειδικούς, οι Αθηναίοι πολίτες τους εκλέγουν! Να ποιο είναι το νόημα των εκλογών. Διότι εκλογές σημαίνει εκλογή των καλυτέρων.

Αλλά πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Πώς επιτυγχάνεται η εκλογή των καλυτέρων; Εδώ υπεισέρχεται ο όρος «εκπαίδευση του λαού». Ο λαός καλείται να επιλέξει, να εκλέξει. Οι Αθηναίοι, λοιπόν, εκλέγουν κάποιον για πρώτη φορά. ‘Εστω ότι κάνουν λάθος. ‘Εστω, ότι διαπιστώνουν, για παράδειγμα, πως ο Περικλής είναι ένας θλιβερός στρατηγός. Τι κάνουν σε μιαν τέτοια περίπτωση; Απλούστατα, δεν τον ξαναεκλέγουν ή τον ανακαλούν. Όμως, προκειμένου να έχει ουσία η γνώμη -η «δόξα»- των πολιτών για τα κοινά, θα πρέπει να έχει καλλιεργηθεί. Αλλά με ποιον τρόπο καλλιεργούν τη “δόξα” τους τη σχετική με τη διακυβέρνηση οι Αθηναίοι πολίτες; Μα βέβαια κυβερνώντας! Ως εκ τούτου, η αθηναϊκή δημοκρατία -και αυτό είναι το σημαντικό αποτελεί μια υπόθεση εκπαίδευσης και αγωγής των πολιτών. (Αυτή η καίριας σημασίας διάσταση, καθώς όλοι γνωρίζουμε, λείπει εντελώς σήμερα.)

Πρόσφατα, ένα γαλλικό περιοδικό δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας έρευνας, σύμφωνα με την οποία το 60% των βουλευτών στη Γαλλία ομολογούν ότι δεν έχουν ιδέα από οικονομία! Πρόκειται για τους βουλευτές, που αποφασίζουν να αυξηθούν ή να μειωθούν οι φόροι, που αποφασίζουν συνεχώς, ενώ δεν έχουν ιδέα από οικονομία… Τελικά, οι βουλευτές, όπως και οι υπουργοί, είναι υπόδουλοι των τεχνικών συμβούλων τους. Συμβουλεύονται τους δικούς τους ειδικούς, πλην όμως έχουν και οι ίδιοι προκαταλήψεις ή προτιμήσεις.

Εάν παρακολουθήσετε από κοντά τη λειτουργία μιας κυβέρνησης ή ενός μεγάλου γραφειοκρατικού μηχανισμού, θα διαπιστώσετε ότι οι κυβερνώντες και οι υπεύθυνοι εμπιστεύονται τους ειδικούς. Ωστόσο, επιλέγουν πάντα εκείνους τους ειδικούς που συμμερίζονται τις δικές τους απόψεις. Πάντα βρίσκεται ένας οικονομολόγος που θα πει “ναι, κύριε υπουργέ, όπως το λέτε πρέπει να γίνει”. Πάντα βρίσκεται ένας ειδικός για θέματα στρατιωτικά που θα πει «ναι, χρειάζεται πυρηνικός εξοπλισμός» ή «όχι, δεν χρειάζεται πυρηνικός εξοπλισμός » και ούτω καθεξής… Πρόκειται για ένα εντελώς ανόητο παιχνίδι, πλην όμως έτσι κυβερνόμαστε σήμερα.

Επανέρχομαι στο δίλημμα: «ο πολίτης πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις;». Η δική μου απάντηση: πρώτον, οι ειδικοί στην υπηρεσία των πολιτών και όχι στην υπηρεσία κάποιων πολιτικών δεύτερον, οι πολίτες κυβερνώντας μαθαίνουν να κυβερνούν… Αλλά, για να είναι σε θέση οι άνθρωποι να ασχοληθούν με τα κοινά, θα πρέπει να έχουν λάβει την ανάλογη παιδεία. Όμως, η σύγχρονη παιδεία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό το αίτημα. Στο σχολείο, ουσιαστικά, παίρνουμε εξειδικευμένες γνώσεις. Το σχολείο θα έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως στραμμένο στα κοινά. Στο σχολείο θα έπρεπε να αναλύεται σε βάθος κάθε τι που αφορά τους οικονομικούς, τους κοινωνικούς και τους πολιτικούς μηχανισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν μαθήματα πραγματικής ανατομίας της σύγχρονης κοινωνίας.

Αλλά τι λέω τώρα… Εδώ τα σχολεία είναι ανίκανα να διδάξουν ακόμη και Ιστορία. Τα παιδιά βαριούνται στο μάθημα της Ιστορίας, ένα μάθημα που θα έπρεπε να είναι συναρπαστικό.

Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, εάν θέλουμε να μιλήσουμε για αληθινή εκπαιδευτική δραστηριότητα στο πολιτικό πεδίο. Κάτι τέτοιο, προϋποθέτει αλλαγή των θεσμών. Προϋποθέτει νέους θεσμούς που να επιτρέπουν -και όχι να αποτρέπουν, όπως οι σήμερον ισχύοντες- την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά.

Ας εξετάσουμε, τώρα, για λίγο, τη σχέση του ανθρώπου με τη γνώση και με την πίστη. Στον 20ό αιώνα γνωρίσαμε την άκρατη κυριαρχία της ιδεολογίας -της ιδεολογικής πίστης- με την αυστηρή έννοια και, θα έλεγα, με την κακή έννοια του όρου.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τη δεκαετία του ’70. Ας πάρουμε τις μαοϊκές ομάδες. Το πρόβλημα με τους μαοϊκούς δεν έγκειται στην άγνοια τους για το τι πραγματικά συνέβαινε στην Κίνα. Οι μαοϊκοί, είτε είχαν μυηθεί στο δόγμα από τους καθοδηγητές τους, είτε το είχαν δεχτεί από μόνοι τους χωρίς την παρεμβολή τρίτων. Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στο ότι οι ίδιοι -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- αποδέχτηκαν μιαν τέτοιου τύπου χειραγώγηση. Γιατί; Για ποιον λόγο; Διότι ήταν ανάγκη να είναι χειραγωγημένοι. Διότι είχαν ανάγκη να πιστεύουν. Και αυτό ακριβώς το θέμα ήταν ανέκαθεν η μεγάλη πληγή του επαναστατικού κινήματος.

Η γνώση και η πίστη. Ο Αριστοτέλης, στον οποίο συνεχώς αναφέρομαι και για τον οποίο έχω απέραντο σεβασμό, έχει πει κάτι – δεν μπορώ να πω ότι είναι ανοησία, δεδομένου ότι πρόκειται για τον Αριστοτέλη, που δεν είναι σωστό: “ο άνθρωπος είναι ζώον, το οποίο επιθυμεί τη γνώση”. Δεν συμφωνώ.

Από την πλευρά μου υποστηρίζω ότι ο άνθρωπος δεν είναι ζώον, το οποίο επιθυμεί τη γνώση, αλλά ζώον το οποίο επιθυμεί την πίστη και, ακριβέστερα, τη βεβαιότητα μιας πίστης’ εξ ου η μεγάλη δύναμη των θρησκειών, εξ ου η μεγάλη δύναμη των πολιτικών ιδεολογιών.

Στο ξεκίνημα του, το εργατικό κίνημα χαρακτηριζόταν από έντονα κριτική στάση. Θυμηθείτε τους δύο πρώτους στίχους από το δεύτερο κουπλέ της Διεθνούς, που εξ άλλου είναι ο ύμνος της Κομμούνας: “δεν υπάρχει υπέρτατος Σωτήρας ούτε Θεός” (άρα, εξοβελίζεται η θρησκεία), “δεν υπάρχει Καίσαρ ούτε Αρχηγός” (άρα, έξω κι ο Λένιν)! Είδαμε όμως τι επακολούθησε …. Είδαμε πού οδήγησε η ανάγκη για πίστη… Άραγε, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί, γίναμε σήμερα τουλάχιστον λίγο πιο σοφοί; Νομίζω ότι η εξέλιξη στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης καθώς και η εξέλιξη γενικώς της κοινωνίας έχουν συμβάλει, ώστε να αποκτήσουν οι άνθρωποι κάπως πιο κριτική διάθεση. Βέβαια, η ανάγκη για πίστη παραμένει. Υ’πάρχει πάντα ένα ποσοστό που διακαώς αναζητεί την πίστη’ μιαν πίστη. ‘Ετσι, βλέπουμε σε άλλες χώρες -όχι τόσο στη Γαλλία- φαινόμενα και, κινήματα, όπως η σαϊεντολογία, οι διάφορες σέχτες, ο φονταμενταλισμός.

Χωρίς αμφιβολία, σήμερα, η στάση των ανθρώπων είναι πιο κριτική και πιο σκεπτικιστική από ό,τι ήταν στο παρελθόν. Είναι όμως μια στάση που αναστέλλει τη δράση.

Στο σημείο αυτό θα θυμήσω ότι ο Περικλής στον Επιτάφιο λέει στους Αθηναίους πως μόνον αυτοί έχουν κατορθώσει, ώστε η σκέψη τους να μην αναστέλλει τη δράση τους! Καταπληκτικό! Και προσθέτει: “εις τους άλλους, αντιθέτως, η μεν αμάθεια γεννά θράσος, η δε σκέψις ενδοιασμόν». (Θουκιδίδου Ιστορίαι, μτφ. Ελ. Βενιζέλου, Βιβλίο Β’, κεφ. 38-41.)

Τις τελευταίες δεκαετίες διανύουμε μιαν περίοδο κατάργησης των φραγμών και των ορίων σε όλους τους τομείς. Αυτό συνεπάγεται την επιθυμία του απεριόριστου. Πρόκειται για μια μορφή απελευθέρωσης, που υπό μιαν έννοια αποτελεί μεγάλη κατάκτηση. Πρέπει όμως επίσης να μάθουμε -και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία- να αυτοπεριοριζόμαστε, τόσο ως άτομα όσο και ως σύνολο. Η καπιταλιστική κοινωνία σήμερα είναι μια κοινωνία που από κάθε άποψη οδεύει προς την καταστροφή της’ μια κοινωνία ανίκανη να αυτοπεριοριστεί. Όμως μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία, μια κοινωνία αυτόνομη, πρέπει να ξέρει να αυτοπεριορίζεται.

Ο αυτοπεριορισμός ισοδυναμεί με απαγόρευση, θα υποστηρίξουν ορισμένοι. Όχι. Δεν εννοώ απαγόρευση με την έννοια της καταστολής. Εννοώ, να ξέρουμε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα επιθυμούμε ή που δεν πρέπει να τα κάνουμε.

Παράδειγμα, το περιβάλλον. Καταστρέφουμε τον πλανήτη, στον οποίο ζούμε. Σκέφτομαι τα θαύματα: το Αιγαίο Πέλαγος, τις χιονισμένες οροσειρές, την «όψη» του Ειρηνικού ωκεανού από μια γωνιά της Αυστραλίας, το Μπαλί, τις Ινδίες, την επαρχία της Γαλλίας που την ερημώνουμε. Όσα θαύματα, τόσες καταστροφές. Καταστρέφουμε τον πλανήτη, ενώ θα έπρεπε να είμαστε οι κηπουροί του. Θα έπρεπε να τον θεραπεύουμε, δηλαδή να τον καλλιεργούμε και να τον φροντίζουμε έτσι όπως είναι. Μια τέτοια δραστηριότητα θα έπρεπε να αποτελεί βάση και προσανατολισμό της ζωής μας. Αλλά αυτή είναι πολύ δύσκολη αποστολή.

Προφανώς όμως όλα τα παραπάνω δεν έχουν σχέση ούτε με το σημερινό σύστημα, ούτε με το σημερινό κυρίαρχο φαντασιακό. Το φαντασιακό της εποχής μας είναι το φαντασιακό της απεριόριστης επέκτασης και της συσσώρευσης άχρηστων πραγμάτων… Δηλαδή; Δηλαδή, μια τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο, ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής σε κάθε δωμάτιο και ούτω καθεξής. Σ’ αυτό το φαντασιακό στηρίζεται το σύστημα. Και είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να καταστραφεί.

Τι θα μπορούσε λοιπόν να προτείνει κανείς για τη σημερινή κατάσταση, δεδομένου ότι είναι πολύ εύκολο να παρασυρθούμε, να αφεθούμε; (Ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι ζώον οκνηρόν.) θα καταφύγω και πάλι στους αρχαίους. Υπάρχει μια υπέροχη φράση του Θουκυδίδη: “πρέπει να δικλέξουμε ανάμεσα στην οκνηρία και την ελευθερία»! Αλλά και ο Περικλής, εάν δεν κάνω λάθος, έλεγε στους Αθηναίους: «εάν θέλετε να είστε ελεύθεροι, πρέπει να εργάζεστε»!

Η ελευθερία είναι δραστηριότητα. Μια δραστηριότητα, η οποία ξέρει τα όρια της, ξέρει να αυτοπεριορίζεται. Η ελευθερία γνωρίζει ότι όλα μπορεί να τα κάνει, αλλά επίσης γνωρίζει ότιδεν πρέπει να τα κάνει όλα. Αυτό είναι, για μένα, το μεγάλο πρόβλημα της δημοκρατίας και του ατομικισμού.__

**************

Τον Νοέμβριο του 1996, ο Κορνήλιος Καστοριάδης δέχτηκε τον δημοσιογράφο Ντανιέλ Μερμέ και συζήτησε μαζί του -με αφορμή το βιβλίο του Η άνοδος της ασημαντότητας (La montee de Γ insigni- Gance., εκδ. Seuil, 1996)- στο πλαίσιο της εκπομπής La-has si j’y suis του δημοσίου ραδιοφωνικού σταθμού France Inter. Μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Τον Δεκέμβριο του 1997, η France Inter επανέλαβε την εκπομπή με θλιβερή αφορμή τον θάνατο του. Τις επόμενες ημέρες πολλοί ακροατές τηλεφωνούσαν στον σταθμό και ζητούσαν το ((κείμενο της εκπομπής»’ το αίτημα τους ικανοποιήθηκε. Αυτή η η ραδιοφωνική συζήτηση δημοσιεύτηκε, με μορφή ενιαίου κειμένου, στην Ελευθεροτυπία (20.7.1998) και έναν μήνα αργότερα στη Monde Diplomatique (Αύγουστος 1998), ενώ το φθινόπωρο του ίδιου έτους κυκλοφόρησε σε μια μικρή έκδοση με τίτλο Υστερόγραφο στην ασημαντότητα (Post-scriptum sur Γ insignifiance, εκδ. L’Aube, 1998).

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com