Σάββατο 4 Απριλίου 2015
Τα γερμανορωσικά βουβάλια και ο ελληνικός βάτραχος
Η δεύτερη και διόλου αμελητέα κριτική που ασκείται σε κάθε απόπειρα προσέγγισης με χώρες όπως η Ρωσία ή η Κίνα είναι ότι πρόκειται για αυταρχικά καθεστώτα που παραβιάζουν σε καθημερινή βάση στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών τους. Η κριτική είναι όχι μόνο βάσιμη αλλά θέτει και σημαντικά ερωτήματα για την εξωτερική πολιτικής μιας αριστερής κυβέρνησης, η οποία πρέπει πάντα να έχει ως γνώμονα τον άνθρωπο και την ηθική. Για να έχουμε, όμως, πλήρη εικόνα του ρόλου μιας χώρας δεν αρκεί να εξετάσουμε την εσωτερική της κατάσταση αλλά και το ρόλο της στη διεθνή σκακιέρα. Οι χώρες που αμφισβητούν την αμερικανική παντοκρατορία σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο έχουν πολλά να προσφέρουν σε οικονομίες που συνθλίβονται από τις δυνάμεις της αγοραίας παγκοσμιοποίησης. Το σύνολο σχεδόν των αριστερών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής συνεργάστηκε όχι μόνο με το Πεκίνο και τη Μόσχα αλλά ακόμη και με την Τεχεράνη, θεωρώντας ότι αποτελούν μοναδική σανίδα σωτηρίας απέναντι στις συνεχείς οικονομικές επιθέσεις των ΗΠΑ. Ακολουθώντας τη ρεαλιστική οδό των διεθνών σχέσεων, μπορεί θεωρητικά πρόδωσαν τις αρχές τους αλλά κατάφεραν να ανασύρουν εκατομμύρια ανθρώπους από την απόλυτη φτώχεια και να αποδείξουν ότι μια άλλη οικονομική στρατηγική είναι εφικτή.
Παρασκευή 3 Απριλίου 2015
Nonews-NEWS: Ο Κυριάκος πρωθυπουργός...
Nonews-NEWS: Ο Κυριάκος πρωθυπουργός...: Κι όμως, στην Ελλάδα του υλισμού και της προϊούσας κατάπτωσης των αξιών, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι καλοί. Ολίγοι μεν, εκλεκτοί δε. Είναι αυτ...
Πέμπτη 2 Απριλίου 2015
Δυο λόγοι γιατί το #Grexit θα πρέπει να πάψει να τρομάζει
Η πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ ή και την Ευρωπαϊκή Ένωση
(γνωστή και ως Grexit) επιστρέφει στο «δημόσιο» διάλογο συνοδευόμενη
από απειλές και κινδυνολογίες περί Αρμαγεδδώνα (όπως διατείνεται ο χώρος
του «αντιλαϊκισμού» της κεντροδεξιάς αλλά και της «φιλοευρωπαϊκής»
κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), ενώ πολλές φορές – κυρίως από κόμματα της
εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, μαζί και του ΚΚΕ – υιοθετείται ως βάσιμη
αντιπρόταση στην καταστρεπτική ευρωλιτότητα. Στο άρθρο αυτό θα
συζητηθούν μερικοί λόγοι για τους οποίους η
χρήση της παραγράφου 1 του άρθρου 50 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή
Ένωση – «κάθε κράτος μέλος μπορεί να αποφασίσει να αποχωρήσει από την
Ένωση, σύμφωνα με τους εσωτερικούς συνταγματικούς του κανόνες» – δε
θα πρέπει να αποτελεί ταμπού για την Ελληνική κοινωνία. Τη στιγμή που,
όπως όλα δείχνουν, η νέα κυβέρνηση οδηγείται σε ρήξη με τις Ευρωπαϊκές
ηγεσίες, λόγω ακριβώς της έλλειψης υποστήριξης και κατανόησης, η επόμενη
μέρα που θα σημάνει το τέλος της «ευρωπαϊκής» Ελλάδας θα πρέπει ήδη να
έχει αρχίσει να συζητιέται. Τη στιγμή που η γενικευμένη σήψη ταλανίζει
την ευρωπαϊκή ήπειρο, όπου κάθε έννοια και αξία δημοκρατίας σβήνει σιγά
σιγά από τη συλλογική μνήμη, φτάνοντας στο σημείο να καταλήξει μια
άγνωστη λέξη σε εγκυκλοπαίδειες για τις επόμενες γενιές, για χάρη μιας
τοξικής τεχνοκρατικής αριστοκρατίας, το τέλος αυτής της ευρωπαϊκής
«προοπτικής» δε θα πρέπει να τρομάζει. Αν και οι βασικότεροι λόγοι που
οδηγούν σε σκεπτικισμό αναφορικά με το Grexit είναι κατά βάση
οικονομικοί (δάνεια, καταθέσεις, εισαγωγές κτλ) στο άρθρο αυτό θα
συζητηθούν άλλες βασικές αιτίες που οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας,
δεδομένου ότι έχουν κατά καιρούς υπάρξει διάφορες οικονομικές αναλύσεις
(βλ Paul Krugman ή Κώστας Λαπαβίτσας) που αναιρούν την κυρίαρχη άποψη περί αναγκαιότητας του ευρώ.
Μύθος 1: Η έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε. θα μας οδηγήσει σε πρωτοφανή απομόνωση, και η Ελλάδα θα καταντήσει μια φτωχή και εγκαταλελειμμένη επαρχία.
Αυτή είναι η κυρίαρχη άποψη που με πάθος συμμερίζεται το «αντιλαϊκιστικό» μπλοκ της «υπευθυνότητας», βάση της οποίας ο μέσος Έλληνας πολίτης θα πρέπει να κάνει τα πάντα ώστε να παράσχει γη και ύδωρ στις αποφάσεις της Κομισιόν και της Γερμανίας, όντας οι μόνοι που γνωρίζουν το «δικό μας καλό», πάντα στα πλαίσια της ιδεολογίας του ΤΙΝΑ (There is No Alternative [to Neoliberalism]). Συχνά μάλιστα αυτοί οι χώροι, επενδύοντας στην ακατάσχετη κινδυνολογία, προεικονίζουν και ταυτίζουν την εκτός-Ε.Ε. Ελλάδα με τη Βενεζουέλα, την Κούβα, ή και τη Βόρεια Κορέα, λόγω ακριβώς του γεγονότος ότι στην Ελλάδα ο ευρωσκεπτικισμός εκφράζεται μέσα από κομμουνιστικές τάσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, με την οποία εξισώνεται και η μετριοπαθής νέα αριστερόστροφη κυβέρνηση. Μπορούμε όμως να υποθέσουμε ότι μια πιθανή ρήξη της Ελλάδας με την Ε.Ε. θα οδηγούσε ντετερμινιστικά και νομοτελειακά σε μια τέτοια κατάσταση; Τούτος ο ισχυρισμός, στην πραγματικότητα, ενισχύει την ιδιαίτερα αμφισβητούμενη άποψη, ότι η Ένωση των λαών της Ευρώπης κάτω από την τεχνοκρατία των Βρυξελλών αποτελεί μονόδρομο σταθερότητας και εγγυητή ευημερίας. Είναι όμως αυτή η τοποθέτηση βάσιμη; Το παράδειγμα της Ελβετίας μας οδηγεί σε άλλου τύπου συμπεράσματα που αποδομούν, και στην τελική αναιρούν, τις παραπάνω ορθοδοξίες.
Η Ελβετία λοιπόν απέρριψε τη συμμετοχή της στην Ενωμένη Ευρώπη με δημοψήφισμα το 1992 – όπως και το 1920 απέρριψε με τον ίδιο τρόπο τη συμμετοχή της στην Κοινωνία των Εθνών (Huber 1968, σ.6) – και όντας μια χώρα αυτόνομη και ελάχιστα εξαρτημένη από τον εξωτερικό παράγοντα, απολαμβάνει σημαντικά δημοκρατικά προνόμια, σε αντίθεση με τα περισσότερα κράτη μέλη της Ε.Ε.
Πάνω από 30 δημοψηφίσματα διεξάγονται κάθε χρόνο, έπειτα από συλλογή υπογραφών, περιορίζοντας έτσι την ισχύ του κοινοβουλίου και των κομμάτων, ενώ οι κυβερνήσεις έχουν πολλές φορές υπαναχωρήσει στη λαϊκή ψήφο, αποσύροντας νομοσχέδια που δεν επείγουν, είτε έχουν τη δυνατότητα να αναθεωρούν το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα της χώρας (Kriesi & Trechsel 2008, σ.34 / Huber 1968, σ.24-25). Οι λαϊκές πρωτοβουλίες δίνουν πάντα τον τελευταίο λόγο στην ομοσπονδιακή χάραξη πολιτικής, ενώ μπορούν ανά πάσα στιγμή να αποτρέψουν την ψήφιση νόμων ασκώντας veto (Kriesi & Trechsel 2008, σ.56 / Huber 1968, σ.26). Τα Καντόνια, και κυρίως οι δήμοι και οι κοινότητες, διατηρούν μια δική τους αυτονομία – εγγυημένη από το άρθρο 47 του Ομοσπονδιακού Συντάγματος – σε ότι αφορά τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για θέματα σχετικά με την τοπική άσκηση πολιτικής, παρά τις μακροοικονομικές προσπάθειες που ενδυνάμωσαν τον κεντρικό σχεδιασμό και τον συγκεντρωτισμό (Kriesi & Trechsel 2008, σ.35, σ.36, σ.55).
Αυτό που κατάφεραν οι Ελβετοί να αποφύγουν το 1992 είναι η αναδόμηση και εκ νέου διαστασιολόγηση του Ομοσπονδιακού συστήματος (βασική προϋπόθεση για την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε.) πράγμα που ερχόταν σε αντίθεση με τη βούληση του εκλογικού σώματος (Aubert 1983, σ.211 / Kriesi & Trechsel 2008, σ.43), καθώς θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να θέσει σε κίνδυνο την αυτονομία των Καντονιών – τα οποία φυσικά μπορούν να χαράζουν τη δική τους δημοσιονομική πολιτική, καθώς και να ελέγχουν τον τοπικό τους προϋπολογισμό, ανεξάρτητα από το εθνικό σύστημα οικονομικής κατεύθυνσης (Kriesi & Trechsel 2008, σ.35) – περιορίζοντας έτσι σημαντικά δημοκρατικά δικαιώματα. Ας κάνουμε στο σημείο αυτό μια σύγκριση μεταξύ της «απομονωμένης» Ελβετίας και της δικτυωμένης Ιρλανδίας, μια χώρα που πληροί όλες τις διαδικασίες ένταξης στην Ε.Ε. Το Άρθρο 27 του Ιρλανδικού Συντάγματος προβλέπει αντίστοιχα δημοψηφίσματα για θέματα που κρίνονται εξέχουσας σημασίας (όπως οικονομική πολιτική, μεταναστευτικό, υπηκοότητα, διοίκηση, επικύρωση διεθνών συμφωνιών). Παρόλα αυτά η απόφαση του Ιρλανδικού λαού να απορρίψει διεθνείς και Ευρωπαϊκές συμφωνίες ουδέποτε κατέστη σεβαστή: η συνθήκη της Νίκαιας το 2001 απορρίφθηκε μαζικά από το εκλογικό σώμα. Επειδή όμως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στρέφονταν ενάντια στο project της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης, ο Ιρλανδικός λαός υποχρεώθηκε σε δεύτερο δημοψήφισμα που διεξήχθη ένα χρόνο αργότερα, όπου και έπειτα από κινδυνολογίες και απειλές, επικράτησε το ΝΑΙ. Παρομοίως και το 2007 με τη συνθήκη της Λισαβόνας, οι Ιρλανδοί αναγκάστηκαν να εισέλθουν στις κάλπες δύο φορές, πράγμα που δείχνει ξεκάθαρα ότι η δημοκρατία και η σταθερότητα που επικαλείται η Ε.Ε. δεν είναι απλά και μόνο a la carte, αλλά επί της ουσίας πρόκειται για μια οργανωμένη και νομιμοποιημένη μορφή τεχνοαυταρχικής αριστοκρατίας, η οποία τούτη τη στιγμή που διεξάγονται οι σημαντικές αυτές διαπραγματεύσεις αναφορικά με την Ελληνική κρίση χρέους δείχνει το πραγματικό της προσωπείο.
Οι επικριτές του Ελβετικού πολιτεύματος φυσικά λένε τα εξής: η Ελβετία στηρίζει τη δημοκρατία της σε μια οικονομική ευημερία (πράγμα που δεν υφίσταται – ούτε κατά διάνοια – στην Ελλάδα), στο διεθνές ξέπλυμα χρήματος και τον μη έλεγχο των τραπεζών. Σε ότι αφορά τα δύο τελευταία, είναι πράγματι αλήθεια ότι οι Ελβετικοί νόμοι συγκαλύπτουν σκάνδαλα τραπεζικά καθώς και φοροδιαφυγή, λειτουργούν ως πλυντήρια για απάτες ενώ την ίδια στιγμή παρέχουν και οικονομικό άσυλο σε διεθνείς εγκληματικές προσωπικότητες, πράγμα που αντιβαίνει μια από τις πιο βασικές προϋποθέσεις για δημοκρατία, την κοινωνική και πολιτική διαφάνεια. Ωστόσο, το γεγονός ότι το Ελβετικό πολίτευμα είναι σαφέστατα πιο δημοκρατικό από τα υπόλοιπα – και κυρίως από αυτά των χωρών μελών της Ε.Ε. – δε συνεπάγεται ταυτοχρόνως ότι η Ελβετία ζει σε κάποιο δημοκρατικό παράδεισο (για περισσότερα, άρθρο του Γιώργου Οικονόμου, “Το Ελβετικό πολίτευμα”). Σε ότι αφορά το πρώτο, την οικονομική ευημερία, με βάση τις στατιστικές τόσο του IMF, της CIA World Factbook, των Ηνωμένων Εθνών και της Παγκόσμιας Τράπεζας, οι πλουσιότερες χώρες αυτή τη στιγμή είναι οι ΗΠΑ, και ακολουθεί η Κίνα, η Ιαπωνία και η Γερμανία, ενώ για το Global Finance (2009-2013) πρωτιά καταγράφει το Κατάρ, και ακολουθούν το Λουξεμβούργο και η Σιγκαπούρη. Αν η ευημερία αποτελεί βασική συνθήκη για την επέκταση της δημοκρατίας, τότε θα έπρεπε αντιστοίχως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και το Κατάρ να είχαν πολιτεύματα δημοκρατικότερα από αυτά που ήδη έχουν, πράγμα που φυσικά δεν ισχύει, πόσο μάλλον στην Κίνα και το Κατάρ. Ως εκ τούτου, η δημοκρατία (μέ ή χωρίς εισαγωγικά) στην Ελβετία δεν είναι αποτέλεσμα οικονομικών συνθηκών αλλά συγκεκριμένης πολιτικής κουλτούρας, χρόνια διαμορφωμένης, κάτι που σημαίνει ότι το σπάσιμο των εμποδίων που οδηγεί στην εδραίωση του πολιτεύματος αυτού θα πρέπει να συνοδεύεται και από κάποιο πρόταγμα για περαιτέρω κοινωνικές ελευθερίες και δημοκρατικές διεκδικήσεις.
Μύθος 2: Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί σανίδα σωτηρίας ενάντια στον καταστροφικό εθνικισμό, καθώς γεφυρώνει εσωτερικές συγκρούσεις μέσω της συνεργασίας των λαών, των ανοιχτών συνόρων και της διαπολιτισμικής επικοινωνίας.
Όπως είχα γράψει και παλιότερα, βασική ιδρυτική αρχή της Ε.Ε. ήταν η αποφυγή μιας γενικευμένης σύγκρουσης μεταξύ των Ευρωπαίων λαών, στον απόηχο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που – με βάση την κυρίαρχη λογική – τροφοδοτήθηκε από εθνικιστικά κινήματα και προστατευτικές πολιτικές οι οποίες οδήγησαν στην άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού, πράγμα που ευνόησε σταδιακά την ιδεολογική ηγεμονία του φιλελευθερισμού ως τη μόνη λογική απάντηση σε όλα τα προβλήματα (Levy 2002, σ.3), και κατ’ επέκταση την επιβολή του δόγματος ΤΙΝΑ, πάνω στο οποίο βασίστηκε ολόκληρο το Ευρωπαϊκό, τεχνοκρατικό οικοδόμημα. Η ιδέα όμως αυτή, της αποδόμησης του έθνους κράτους, της σταδιακής του εξασθένισης για χάρη μιας κεντρικής ηγεσίας με έδρα τις Βρυξέλλες όχι μόνο καταστρατήγησε βασικές πολιτικές ελευθερίες καθώς και θεμελιώδη κεκτημένα (όπως το παράδειγμα της Ιρλανδίας μας δίνει να καταλάβουμε, και αντιστοίχως οι ωμές παρεμβάσεις στις Κάνες το 2011) αλλά απεναντίας εξέθρεψε αντιδραστικές και ρατσίζουσες εθνικιστικές παρορμήσεις (για των οποίων την άνοδο θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε την οικονομική κρίση ως μοναδική αιτία).
Οι λόγοι φυσικά ποικίλουν:
– Ο Eric Hobsbawm (1991) βασίζει τη γέννεση του πολιτικού εθνικισμού (civic nationalism) στη νεωτερικότητα, στη Γαλλική Επανάσταση συγκεκριμένα, όπου το Γαλλικό κράτος προσπάθησε να διαδώσει τη Γαλλική γλώσσα σε όλους τους κατοίκους της Γαλλικής επικράτειας (εθνο-γλωσσικός εθνικισμός), καλλιεργώντας μια ταυτότητα η οποία βασίστηκε στο αποικιακό πνεύμα και βοήθησε απλούς χωρικούς να μετατραπούν σε Γάλλοι πολίτες. Όπως ακριβώς η εθνική ταυτότητα καλλιεργήθηκε από τα πάνω, έτσι ακριβώς και η Ευρωπαϊκή ταυτότητα (στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής επέκτασης και ολοκλήρωσης) υπήρξε και αυτή με τη σειρά της δημιούργημα κάποιας πολιτικής ιντελιγκέντσιας, η οποία στόχευε ακριβώς στην εκμηδένιση της πρωταρχικής ταύτισης του ανθρώπου με το έθνος-κράτος, προς όφελος της «ευρωπαϊκής» ταυτότητας. Βέβαια, η καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης συνέβη σε κάποια χρονικά πλαίσια όπου οι Ευρωπαϊκοί πληθυσμοί δεν είχαν υιοθετήσει κάποια σταθερή και συμπαγή κοινή ταυτότητα ως σημαίνον, όπως αυτή του στο έθνους-κράτους που σταδιακά υποχωρεί για χάρη μιας νέας φαντασιακής σημασίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την έξαρση των ταυτιστικών κρίσεων, λόγω της εξασθένισης του αισθήματος του ανήκειν, και ως εκ τούτου, οι Ευρωπαϊκοί πληθυσμοί δίχως άλλοθι αναδιπλώνονται στον εαυτό τους (με μόνο τους οδηγό το φόβο). Αυτή η ταυτιστική κρίση δεν εκφράζεται μόνο μέσα από κάποια κοινωνική εσωστρέφεια, αλλά κυρίως ενισχύει τη διάλυση του κοινού κόσμου – που συνενώνει τους ανθρώπους στο δημόσιο πεδίο, τη σφαίρα της συνδιαμόρφωσης, αναπαράγοντας τον ιδιωτικό κανιβαλισμό των τελευταίων ετών.
– Όπως αναφέρει η Arendt (1976, σ.267-304) η εξασθένιση του έθνους-κράτους κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, είχε ως αποτέλεσμα την υποχώρηση και του πολιτικού εθνικισμού πράγμα που απέβη τραγικό για τους Εβραϊκούς πληθυσμούς, οι οποίοι στα πλαίσια του έθνους κράτους απολάμβαναν προστασία από πογκρόμ και διώξεις σε μια Ευρώπη που έβραζε από αντισημιτισμό. Οι νέοι εθνικισμοί (ως υποκατάστατα) που αναδείχθηκαν κατά τη διάρκεια αυτή, ήταν κατά βάση υπερ-εθνικοί, δαρβινοφυλετικοί (tribal nationalism) και βαθύτατα αντιεβραϊκοί, οδηγώντας στην αναρρίχηση ολοκληρωτικών καθεστώτων στην εξουσία, και στο ξέσπασμα του ΒΠΠ. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, κάτω από την αιγίδα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στα πλαίσια του «ευρωκράτους» διαλύεται κάθε δεσμός του πολίτη με τους θεσμούς που – έστω και κατ’ επίφαση – εξασφαλίζουν βασικά δικαιώματα. Μπορεί σήμερα η εξασθένιση του έθνους-κράτους να μην περιορίζονται τα δικαιώματα των μειονοτήτων (καθώς οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί προβλέπουν γι’ αυτά), ωστόσο βασικά κεκτημένα που ήταν συνδεδεμένα με τημ κεϋνσιανική του δομή (όπως βασικές κοινωνικές παροχές) χάνονται, αφήνοντας έτσι πληθυσμούς ευάλωτους στην αυθαιρεσία των αγορών, τη στιγμή που το Κοινωνικό Συμβόλαιο διαλύεται στα πλαίσια του ΤΙΝΑ (πάνω στο οποίο δομείται η σύγχρονη Ευρώπη υπερκράτος»).
– Η προσπάθεια ανάμειξης 27 διαφορετικών χωρών με διαφορετική ιστορία, ήθη, έθιμα κάτω από μια κοινή οικονομία, καθιστά τη διαπολιτισμική επικοινωνία αδύνατη. Θα πρέπει στο σημείο αυτό να αναφερθούμε στις αξίες κάτω από τις οποίες η πολυπολιτισμική Ευρώπη λειτουργεί, αξίες οικονομικές, ανταγωνιστικές, που προάγουν το κέρδος και τον ανταγωνισμό ως μοναδικά κριτήρια. Αυτός ο ανταγωνισμός, όμως, την ίδια στιγμή εκφράζεται και με χαρακτηριστικά έθνους ή φυλής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο οικονομικός ανταγωνισμός οδηγεί στην δαιμονοποίηση του λιγότερου ισχυρού: οι αδύναμες χώρες (όπως η Ελλάδα) θα βρεθούν ακριβώς κάτω από αυτό το στίγμα της δαιμονοποίησης, ενώ οι «οικονομικά ισχυρές» αποτιμώνται ως παραδείγματα προς μίμηση, στα πλαίσια του δαρβινιστικού νεωτερικού φαντασιακού που συνοδεύει την κυρίαρχη οικονομικοκεντρική ιδεολογική ηγεμονία, μια ηγεμονία που ταυτόχρονα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι και του Γερμανικού προτεσταντικού φαντασιακού όπως πολύ χαρακτηριστικά τονίζει ο Max Weber (1998), ενισχύοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο τις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ χωρών.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, ειρηνική διαβίωση δεν είναι δυνατό να εξασφαλιστεί. Διότι η κοινωνική ειρήνη είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη δικαιοσύνη, απαραίτητο συστατικό της οποίας είναι η (πολιτική, και κατ’ επέκταση οικονομική) ισότητα: διότι μεταξύ άνισων δεν υπάρχει δικαιοσύνη αλλά ισχύς όπως έλεγε και ο Θουκυδίδης. Ισότητα δεν μπορεί να υπάρξει πέρα από το πολιτικό πεδίο, όπου η βία αντικαθίσταται από το λόγο. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ως εκ τούτου, καμία χώρα και κανένας λαός δεν έχει να κερδίσει τίποτα, πέρα από μια συνεχιζόμενη διαιώνιση της κοινωνικής μιζέριας, η οποία κανείς δεν ξέρει ποιά θα είναι η κατάληξή της, τη στιγμή που η Ευρώπη ως soft power μετατρέπεται σε ένα νέο Σοβιετικού τύπου καθεστώς.
Εν κατακλείδι
Συνεπώς, το Grexit, ή μια αναπόφευκτη διάλυση της Ε.Ε. (αναπόφευκτη όχι βάση ενός πιθανού Grexit, αλλά κυρίως λόγω της επικράτησης κομμάτων που επιδιώκουν μονομερή έξοδο από την Ευρωπαϊκή «οικογένεια» στις επόμενες εκλογές της Αυστρίας, της Γαλλίας και της Ολλανδίας) δε θα πρέπει να μας τρομάζει και τόσο, όσο η συνέχεια της τοξικής αυτής ευρωιδεοληψίας που βυθίζει κοινωνίες στη δύνη της απελπισίας. Η περίφημη Ευρώπη των λαών που ονειρεύονται ορισμένοι δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η Ευρώπη του απο-συγκεντρωτισμού, δίχως αυτό φυσικά να σημαίνει ότι η επιστροφή στο έθνος κράτος αποτελεί εξιδανίκευση, όσο και αν – για την ώρα τουλάχιστον – πρόκειται για ένα πιο ουσιαστικής σημασίας βήμα. Για την ώρα, γνωρίζουμε ότι δεν είναι εφικτό να μεταρρυθμιστεί αυτός ο γραφειοκρατικός μηχανισμός προς κάτι καλύτερο, καθώς οι δομές του είναι τόσο συγκεντρωτικές και τεχνοελιτίστικες που αδυνατούν να εσωτερικεύσουν και να προβάλουν τη γενική λαϊκή βούληση. Συνεπώς, η Ε.Ε. δεν έχει άλλο παρά να (αυτο)διαλυθεί, αλλά η «επόμενη μέρα» θα πρέπει να συνοδεύεται ρητά από κάποιο πρόταγμα που θα θέτει ως στόχο του τη δημοκρατία, τη δημιουργία ανοικτών δικτύων αλληλεγγύης και πολιτισμικής επαφής των λαών που, ταυτόχρονα, θα ασκεί έλεγχο με στόχο καμία τοπική απόφαση να μην μπορεί να παραβιαστεί από κεντρικούς μηχανισμούς και για κανέναν λόγο. Για να φτάσουμε, όμως, στο σημείο αυτό θα πρέπει αρχικά να έρθουμε σε ρήξη με κάθε είδους ιδεολογικό μας αποκούμπι, και κυρίως τον φιλο-ευρωπαϊκό φετιχισμό που αναμασούν αριστεροί και δεξιοί δονκιχωτιστές.
Αναφορές
Arendt, H., 1976. The Origins of Totalitarianism. 6th ed. USA: A Harvest Book.
Aubert, J.F., 1983. Expos ́e des institutions politiques de la Suissea partir de quelques affaires controverses, 2nd edition. Lausanne: Payot.
Hobsbawm, E. J. 1., 1991. Nations and nationalism since 1780: Programme, myth, reality. Canto ed. Cambridge: Cambridge University Press.
Huber, H., 1968. How Switzertland is Governed. Switzerland: Schiweizer Spiegel Vergal.
Kriesi, H., & Trechsel, Α., 2008. The Politics of Switzerland. Cambridge: Cambridge University Press.
Levy, C., & Roseman, M…. 2002. Three Postwar Eras in Comparison. London: Palgrave.
Weber, M., 1998. The Protestant ethic and the spirit of capitalism. 2nd Roxbury ed. Los Angeles: Roxbury Pub.
eagainst.com
Μύθος 1: Η έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε. θα μας οδηγήσει σε πρωτοφανή απομόνωση, και η Ελλάδα θα καταντήσει μια φτωχή και εγκαταλελειμμένη επαρχία.
Αυτή είναι η κυρίαρχη άποψη που με πάθος συμμερίζεται το «αντιλαϊκιστικό» μπλοκ της «υπευθυνότητας», βάση της οποίας ο μέσος Έλληνας πολίτης θα πρέπει να κάνει τα πάντα ώστε να παράσχει γη και ύδωρ στις αποφάσεις της Κομισιόν και της Γερμανίας, όντας οι μόνοι που γνωρίζουν το «δικό μας καλό», πάντα στα πλαίσια της ιδεολογίας του ΤΙΝΑ (There is No Alternative [to Neoliberalism]). Συχνά μάλιστα αυτοί οι χώροι, επενδύοντας στην ακατάσχετη κινδυνολογία, προεικονίζουν και ταυτίζουν την εκτός-Ε.Ε. Ελλάδα με τη Βενεζουέλα, την Κούβα, ή και τη Βόρεια Κορέα, λόγω ακριβώς του γεγονότος ότι στην Ελλάδα ο ευρωσκεπτικισμός εκφράζεται μέσα από κομμουνιστικές τάσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, με την οποία εξισώνεται και η μετριοπαθής νέα αριστερόστροφη κυβέρνηση. Μπορούμε όμως να υποθέσουμε ότι μια πιθανή ρήξη της Ελλάδας με την Ε.Ε. θα οδηγούσε ντετερμινιστικά και νομοτελειακά σε μια τέτοια κατάσταση; Τούτος ο ισχυρισμός, στην πραγματικότητα, ενισχύει την ιδιαίτερα αμφισβητούμενη άποψη, ότι η Ένωση των λαών της Ευρώπης κάτω από την τεχνοκρατία των Βρυξελλών αποτελεί μονόδρομο σταθερότητας και εγγυητή ευημερίας. Είναι όμως αυτή η τοποθέτηση βάσιμη; Το παράδειγμα της Ελβετίας μας οδηγεί σε άλλου τύπου συμπεράσματα που αποδομούν, και στην τελική αναιρούν, τις παραπάνω ορθοδοξίες.
Η Ελβετία λοιπόν απέρριψε τη συμμετοχή της στην Ενωμένη Ευρώπη με δημοψήφισμα το 1992 – όπως και το 1920 απέρριψε με τον ίδιο τρόπο τη συμμετοχή της στην Κοινωνία των Εθνών (Huber 1968, σ.6) – και όντας μια χώρα αυτόνομη και ελάχιστα εξαρτημένη από τον εξωτερικό παράγοντα, απολαμβάνει σημαντικά δημοκρατικά προνόμια, σε αντίθεση με τα περισσότερα κράτη μέλη της Ε.Ε.
Πάνω από 30 δημοψηφίσματα διεξάγονται κάθε χρόνο, έπειτα από συλλογή υπογραφών, περιορίζοντας έτσι την ισχύ του κοινοβουλίου και των κομμάτων, ενώ οι κυβερνήσεις έχουν πολλές φορές υπαναχωρήσει στη λαϊκή ψήφο, αποσύροντας νομοσχέδια που δεν επείγουν, είτε έχουν τη δυνατότητα να αναθεωρούν το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα της χώρας (Kriesi & Trechsel 2008, σ.34 / Huber 1968, σ.24-25). Οι λαϊκές πρωτοβουλίες δίνουν πάντα τον τελευταίο λόγο στην ομοσπονδιακή χάραξη πολιτικής, ενώ μπορούν ανά πάσα στιγμή να αποτρέψουν την ψήφιση νόμων ασκώντας veto (Kriesi & Trechsel 2008, σ.56 / Huber 1968, σ.26). Τα Καντόνια, και κυρίως οι δήμοι και οι κοινότητες, διατηρούν μια δική τους αυτονομία – εγγυημένη από το άρθρο 47 του Ομοσπονδιακού Συντάγματος – σε ότι αφορά τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για θέματα σχετικά με την τοπική άσκηση πολιτικής, παρά τις μακροοικονομικές προσπάθειες που ενδυνάμωσαν τον κεντρικό σχεδιασμό και τον συγκεντρωτισμό (Kriesi & Trechsel 2008, σ.35, σ.36, σ.55).
Αυτό που κατάφεραν οι Ελβετοί να αποφύγουν το 1992 είναι η αναδόμηση και εκ νέου διαστασιολόγηση του Ομοσπονδιακού συστήματος (βασική προϋπόθεση για την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε.) πράγμα που ερχόταν σε αντίθεση με τη βούληση του εκλογικού σώματος (Aubert 1983, σ.211 / Kriesi & Trechsel 2008, σ.43), καθώς θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να θέσει σε κίνδυνο την αυτονομία των Καντονιών – τα οποία φυσικά μπορούν να χαράζουν τη δική τους δημοσιονομική πολιτική, καθώς και να ελέγχουν τον τοπικό τους προϋπολογισμό, ανεξάρτητα από το εθνικό σύστημα οικονομικής κατεύθυνσης (Kriesi & Trechsel 2008, σ.35) – περιορίζοντας έτσι σημαντικά δημοκρατικά δικαιώματα. Ας κάνουμε στο σημείο αυτό μια σύγκριση μεταξύ της «απομονωμένης» Ελβετίας και της δικτυωμένης Ιρλανδίας, μια χώρα που πληροί όλες τις διαδικασίες ένταξης στην Ε.Ε. Το Άρθρο 27 του Ιρλανδικού Συντάγματος προβλέπει αντίστοιχα δημοψηφίσματα για θέματα που κρίνονται εξέχουσας σημασίας (όπως οικονομική πολιτική, μεταναστευτικό, υπηκοότητα, διοίκηση, επικύρωση διεθνών συμφωνιών). Παρόλα αυτά η απόφαση του Ιρλανδικού λαού να απορρίψει διεθνείς και Ευρωπαϊκές συμφωνίες ουδέποτε κατέστη σεβαστή: η συνθήκη της Νίκαιας το 2001 απορρίφθηκε μαζικά από το εκλογικό σώμα. Επειδή όμως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στρέφονταν ενάντια στο project της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης, ο Ιρλανδικός λαός υποχρεώθηκε σε δεύτερο δημοψήφισμα που διεξήχθη ένα χρόνο αργότερα, όπου και έπειτα από κινδυνολογίες και απειλές, επικράτησε το ΝΑΙ. Παρομοίως και το 2007 με τη συνθήκη της Λισαβόνας, οι Ιρλανδοί αναγκάστηκαν να εισέλθουν στις κάλπες δύο φορές, πράγμα που δείχνει ξεκάθαρα ότι η δημοκρατία και η σταθερότητα που επικαλείται η Ε.Ε. δεν είναι απλά και μόνο a la carte, αλλά επί της ουσίας πρόκειται για μια οργανωμένη και νομιμοποιημένη μορφή τεχνοαυταρχικής αριστοκρατίας, η οποία τούτη τη στιγμή που διεξάγονται οι σημαντικές αυτές διαπραγματεύσεις αναφορικά με την Ελληνική κρίση χρέους δείχνει το πραγματικό της προσωπείο.
Οι επικριτές του Ελβετικού πολιτεύματος φυσικά λένε τα εξής: η Ελβετία στηρίζει τη δημοκρατία της σε μια οικονομική ευημερία (πράγμα που δεν υφίσταται – ούτε κατά διάνοια – στην Ελλάδα), στο διεθνές ξέπλυμα χρήματος και τον μη έλεγχο των τραπεζών. Σε ότι αφορά τα δύο τελευταία, είναι πράγματι αλήθεια ότι οι Ελβετικοί νόμοι συγκαλύπτουν σκάνδαλα τραπεζικά καθώς και φοροδιαφυγή, λειτουργούν ως πλυντήρια για απάτες ενώ την ίδια στιγμή παρέχουν και οικονομικό άσυλο σε διεθνείς εγκληματικές προσωπικότητες, πράγμα που αντιβαίνει μια από τις πιο βασικές προϋποθέσεις για δημοκρατία, την κοινωνική και πολιτική διαφάνεια. Ωστόσο, το γεγονός ότι το Ελβετικό πολίτευμα είναι σαφέστατα πιο δημοκρατικό από τα υπόλοιπα – και κυρίως από αυτά των χωρών μελών της Ε.Ε. – δε συνεπάγεται ταυτοχρόνως ότι η Ελβετία ζει σε κάποιο δημοκρατικό παράδεισο (για περισσότερα, άρθρο του Γιώργου Οικονόμου, “Το Ελβετικό πολίτευμα”). Σε ότι αφορά το πρώτο, την οικονομική ευημερία, με βάση τις στατιστικές τόσο του IMF, της CIA World Factbook, των Ηνωμένων Εθνών και της Παγκόσμιας Τράπεζας, οι πλουσιότερες χώρες αυτή τη στιγμή είναι οι ΗΠΑ, και ακολουθεί η Κίνα, η Ιαπωνία και η Γερμανία, ενώ για το Global Finance (2009-2013) πρωτιά καταγράφει το Κατάρ, και ακολουθούν το Λουξεμβούργο και η Σιγκαπούρη. Αν η ευημερία αποτελεί βασική συνθήκη για την επέκταση της δημοκρατίας, τότε θα έπρεπε αντιστοίχως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και το Κατάρ να είχαν πολιτεύματα δημοκρατικότερα από αυτά που ήδη έχουν, πράγμα που φυσικά δεν ισχύει, πόσο μάλλον στην Κίνα και το Κατάρ. Ως εκ τούτου, η δημοκρατία (μέ ή χωρίς εισαγωγικά) στην Ελβετία δεν είναι αποτέλεσμα οικονομικών συνθηκών αλλά συγκεκριμένης πολιτικής κουλτούρας, χρόνια διαμορφωμένης, κάτι που σημαίνει ότι το σπάσιμο των εμποδίων που οδηγεί στην εδραίωση του πολιτεύματος αυτού θα πρέπει να συνοδεύεται και από κάποιο πρόταγμα για περαιτέρω κοινωνικές ελευθερίες και δημοκρατικές διεκδικήσεις.
Μύθος 2: Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί σανίδα σωτηρίας ενάντια στον καταστροφικό εθνικισμό, καθώς γεφυρώνει εσωτερικές συγκρούσεις μέσω της συνεργασίας των λαών, των ανοιχτών συνόρων και της διαπολιτισμικής επικοινωνίας.
Όπως είχα γράψει και παλιότερα, βασική ιδρυτική αρχή της Ε.Ε. ήταν η αποφυγή μιας γενικευμένης σύγκρουσης μεταξύ των Ευρωπαίων λαών, στον απόηχο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που – με βάση την κυρίαρχη λογική – τροφοδοτήθηκε από εθνικιστικά κινήματα και προστατευτικές πολιτικές οι οποίες οδήγησαν στην άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού, πράγμα που ευνόησε σταδιακά την ιδεολογική ηγεμονία του φιλελευθερισμού ως τη μόνη λογική απάντηση σε όλα τα προβλήματα (Levy 2002, σ.3), και κατ’ επέκταση την επιβολή του δόγματος ΤΙΝΑ, πάνω στο οποίο βασίστηκε ολόκληρο το Ευρωπαϊκό, τεχνοκρατικό οικοδόμημα. Η ιδέα όμως αυτή, της αποδόμησης του έθνους κράτους, της σταδιακής του εξασθένισης για χάρη μιας κεντρικής ηγεσίας με έδρα τις Βρυξέλλες όχι μόνο καταστρατήγησε βασικές πολιτικές ελευθερίες καθώς και θεμελιώδη κεκτημένα (όπως το παράδειγμα της Ιρλανδίας μας δίνει να καταλάβουμε, και αντιστοίχως οι ωμές παρεμβάσεις στις Κάνες το 2011) αλλά απεναντίας εξέθρεψε αντιδραστικές και ρατσίζουσες εθνικιστικές παρορμήσεις (για των οποίων την άνοδο θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε την οικονομική κρίση ως μοναδική αιτία).
Οι λόγοι φυσικά ποικίλουν:
– Ο Eric Hobsbawm (1991) βασίζει τη γέννεση του πολιτικού εθνικισμού (civic nationalism) στη νεωτερικότητα, στη Γαλλική Επανάσταση συγκεκριμένα, όπου το Γαλλικό κράτος προσπάθησε να διαδώσει τη Γαλλική γλώσσα σε όλους τους κατοίκους της Γαλλικής επικράτειας (εθνο-γλωσσικός εθνικισμός), καλλιεργώντας μια ταυτότητα η οποία βασίστηκε στο αποικιακό πνεύμα και βοήθησε απλούς χωρικούς να μετατραπούν σε Γάλλοι πολίτες. Όπως ακριβώς η εθνική ταυτότητα καλλιεργήθηκε από τα πάνω, έτσι ακριβώς και η Ευρωπαϊκή ταυτότητα (στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής επέκτασης και ολοκλήρωσης) υπήρξε και αυτή με τη σειρά της δημιούργημα κάποιας πολιτικής ιντελιγκέντσιας, η οποία στόχευε ακριβώς στην εκμηδένιση της πρωταρχικής ταύτισης του ανθρώπου με το έθνος-κράτος, προς όφελος της «ευρωπαϊκής» ταυτότητας. Βέβαια, η καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης συνέβη σε κάποια χρονικά πλαίσια όπου οι Ευρωπαϊκοί πληθυσμοί δεν είχαν υιοθετήσει κάποια σταθερή και συμπαγή κοινή ταυτότητα ως σημαίνον, όπως αυτή του στο έθνους-κράτους που σταδιακά υποχωρεί για χάρη μιας νέας φαντασιακής σημασίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την έξαρση των ταυτιστικών κρίσεων, λόγω της εξασθένισης του αισθήματος του ανήκειν, και ως εκ τούτου, οι Ευρωπαϊκοί πληθυσμοί δίχως άλλοθι αναδιπλώνονται στον εαυτό τους (με μόνο τους οδηγό το φόβο). Αυτή η ταυτιστική κρίση δεν εκφράζεται μόνο μέσα από κάποια κοινωνική εσωστρέφεια, αλλά κυρίως ενισχύει τη διάλυση του κοινού κόσμου – που συνενώνει τους ανθρώπους στο δημόσιο πεδίο, τη σφαίρα της συνδιαμόρφωσης, αναπαράγοντας τον ιδιωτικό κανιβαλισμό των τελευταίων ετών.
– Όπως αναφέρει η Arendt (1976, σ.267-304) η εξασθένιση του έθνους-κράτους κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, είχε ως αποτέλεσμα την υποχώρηση και του πολιτικού εθνικισμού πράγμα που απέβη τραγικό για τους Εβραϊκούς πληθυσμούς, οι οποίοι στα πλαίσια του έθνους κράτους απολάμβαναν προστασία από πογκρόμ και διώξεις σε μια Ευρώπη που έβραζε από αντισημιτισμό. Οι νέοι εθνικισμοί (ως υποκατάστατα) που αναδείχθηκαν κατά τη διάρκεια αυτή, ήταν κατά βάση υπερ-εθνικοί, δαρβινοφυλετικοί (tribal nationalism) και βαθύτατα αντιεβραϊκοί, οδηγώντας στην αναρρίχηση ολοκληρωτικών καθεστώτων στην εξουσία, και στο ξέσπασμα του ΒΠΠ. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, κάτω από την αιγίδα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στα πλαίσια του «ευρωκράτους» διαλύεται κάθε δεσμός του πολίτη με τους θεσμούς που – έστω και κατ’ επίφαση – εξασφαλίζουν βασικά δικαιώματα. Μπορεί σήμερα η εξασθένιση του έθνους-κράτους να μην περιορίζονται τα δικαιώματα των μειονοτήτων (καθώς οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί προβλέπουν γι’ αυτά), ωστόσο βασικά κεκτημένα που ήταν συνδεδεμένα με τημ κεϋνσιανική του δομή (όπως βασικές κοινωνικές παροχές) χάνονται, αφήνοντας έτσι πληθυσμούς ευάλωτους στην αυθαιρεσία των αγορών, τη στιγμή που το Κοινωνικό Συμβόλαιο διαλύεται στα πλαίσια του ΤΙΝΑ (πάνω στο οποίο δομείται η σύγχρονη Ευρώπη υπερκράτος»).
– Η προσπάθεια ανάμειξης 27 διαφορετικών χωρών με διαφορετική ιστορία, ήθη, έθιμα κάτω από μια κοινή οικονομία, καθιστά τη διαπολιτισμική επικοινωνία αδύνατη. Θα πρέπει στο σημείο αυτό να αναφερθούμε στις αξίες κάτω από τις οποίες η πολυπολιτισμική Ευρώπη λειτουργεί, αξίες οικονομικές, ανταγωνιστικές, που προάγουν το κέρδος και τον ανταγωνισμό ως μοναδικά κριτήρια. Αυτός ο ανταγωνισμός, όμως, την ίδια στιγμή εκφράζεται και με χαρακτηριστικά έθνους ή φυλής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο οικονομικός ανταγωνισμός οδηγεί στην δαιμονοποίηση του λιγότερου ισχυρού: οι αδύναμες χώρες (όπως η Ελλάδα) θα βρεθούν ακριβώς κάτω από αυτό το στίγμα της δαιμονοποίησης, ενώ οι «οικονομικά ισχυρές» αποτιμώνται ως παραδείγματα προς μίμηση, στα πλαίσια του δαρβινιστικού νεωτερικού φαντασιακού που συνοδεύει την κυρίαρχη οικονομικοκεντρική ιδεολογική ηγεμονία, μια ηγεμονία που ταυτόχρονα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι και του Γερμανικού προτεσταντικού φαντασιακού όπως πολύ χαρακτηριστικά τονίζει ο Max Weber (1998), ενισχύοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο τις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ χωρών.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, ειρηνική διαβίωση δεν είναι δυνατό να εξασφαλιστεί. Διότι η κοινωνική ειρήνη είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη δικαιοσύνη, απαραίτητο συστατικό της οποίας είναι η (πολιτική, και κατ’ επέκταση οικονομική) ισότητα: διότι μεταξύ άνισων δεν υπάρχει δικαιοσύνη αλλά ισχύς όπως έλεγε και ο Θουκυδίδης. Ισότητα δεν μπορεί να υπάρξει πέρα από το πολιτικό πεδίο, όπου η βία αντικαθίσταται από το λόγο. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ως εκ τούτου, καμία χώρα και κανένας λαός δεν έχει να κερδίσει τίποτα, πέρα από μια συνεχιζόμενη διαιώνιση της κοινωνικής μιζέριας, η οποία κανείς δεν ξέρει ποιά θα είναι η κατάληξή της, τη στιγμή που η Ευρώπη ως soft power μετατρέπεται σε ένα νέο Σοβιετικού τύπου καθεστώς.
Εν κατακλείδι
Συνεπώς, το Grexit, ή μια αναπόφευκτη διάλυση της Ε.Ε. (αναπόφευκτη όχι βάση ενός πιθανού Grexit, αλλά κυρίως λόγω της επικράτησης κομμάτων που επιδιώκουν μονομερή έξοδο από την Ευρωπαϊκή «οικογένεια» στις επόμενες εκλογές της Αυστρίας, της Γαλλίας και της Ολλανδίας) δε θα πρέπει να μας τρομάζει και τόσο, όσο η συνέχεια της τοξικής αυτής ευρωιδεοληψίας που βυθίζει κοινωνίες στη δύνη της απελπισίας. Η περίφημη Ευρώπη των λαών που ονειρεύονται ορισμένοι δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η Ευρώπη του απο-συγκεντρωτισμού, δίχως αυτό φυσικά να σημαίνει ότι η επιστροφή στο έθνος κράτος αποτελεί εξιδανίκευση, όσο και αν – για την ώρα τουλάχιστον – πρόκειται για ένα πιο ουσιαστικής σημασίας βήμα. Για την ώρα, γνωρίζουμε ότι δεν είναι εφικτό να μεταρρυθμιστεί αυτός ο γραφειοκρατικός μηχανισμός προς κάτι καλύτερο, καθώς οι δομές του είναι τόσο συγκεντρωτικές και τεχνοελιτίστικες που αδυνατούν να εσωτερικεύσουν και να προβάλουν τη γενική λαϊκή βούληση. Συνεπώς, η Ε.Ε. δεν έχει άλλο παρά να (αυτο)διαλυθεί, αλλά η «επόμενη μέρα» θα πρέπει να συνοδεύεται ρητά από κάποιο πρόταγμα που θα θέτει ως στόχο του τη δημοκρατία, τη δημιουργία ανοικτών δικτύων αλληλεγγύης και πολιτισμικής επαφής των λαών που, ταυτόχρονα, θα ασκεί έλεγχο με στόχο καμία τοπική απόφαση να μην μπορεί να παραβιαστεί από κεντρικούς μηχανισμούς και για κανέναν λόγο. Για να φτάσουμε, όμως, στο σημείο αυτό θα πρέπει αρχικά να έρθουμε σε ρήξη με κάθε είδους ιδεολογικό μας αποκούμπι, και κυρίως τον φιλο-ευρωπαϊκό φετιχισμό που αναμασούν αριστεροί και δεξιοί δονκιχωτιστές.
Αναφορές
Arendt, H., 1976. The Origins of Totalitarianism. 6th ed. USA: A Harvest Book.
Aubert, J.F., 1983. Expos ́e des institutions politiques de la Suissea partir de quelques affaires controverses, 2nd edition. Lausanne: Payot.
Hobsbawm, E. J. 1., 1991. Nations and nationalism since 1780: Programme, myth, reality. Canto ed. Cambridge: Cambridge University Press.
Huber, H., 1968. How Switzertland is Governed. Switzerland: Schiweizer Spiegel Vergal.
Kriesi, H., & Trechsel, Α., 2008. The Politics of Switzerland. Cambridge: Cambridge University Press.
Levy, C., & Roseman, M…. 2002. Three Postwar Eras in Comparison. London: Palgrave.
Weber, M., 1998. The Protestant ethic and the spirit of capitalism. 2nd Roxbury ed. Los Angeles: Roxbury Pub.
eagainst.com
Η Ευρώπη του νέου εθνικισμού και η σημασία της αναδυόμενης αριστεράς
Του Γιώργου Κουτσαντώνη, μέσω Art Version
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, μετά την πτώση του τείχους στο Βερολίνο το 1989, προκύπτουν νέα γεωπολιτικά σενάρια. Σενάρια που προηγουμένως ήταν αδύνατο να φανταστεί κανείς. Από τη στιγμή εκείνη, σταδιακά αναδύεται ένα νέο είδος τοπικισμού στην Ευρώπη. Σύντομα πραγματοποιείται μια ρήξη ανάμεσα στη ιδέα της ενωμένης Ευρώπης των εθνών κρατών (η οποία αναπτύχθηκε κατά τις δεκαετίες του ΄70 και ’80) και σε αυτή της νέας ιδέας που αναπτύσσεται κατά την δεκαετία του ΄90. Η αρχική θεώρηση, (η οποία είχε ως προϋπόθεση την προστασία και ανάδειξη των επιμέρους παραδόσεων, και των τοπικών ταυτοτήτων), έρχεται σταδιακά σε αντιπαράθεση με μια ενοποιητική διαδικασία με τάσεις ομογενοποίησης, εξομάλυνσης και ισοπέδωσης. Η αρχική θεώρηση στηρίχτηκε στην ανάδειξη της ποικιλομορφίας, των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, του σεβασμού των επιμέρους ιδιαιτεροτήτων και ταυτοτήτων. Υπό αυτή την αρχική άποψη, η συνύπαρξη και συμβίωση, διαφορετικών μεταξύ τους στοιχείων, νοείται ως θετική και όχι ως αρνητική αξία.
Πρωταγωνιστές αυτής της ευρωπαϊκής οπτικής υπήρξαν κυρίως τα αριστερά κινήματα στη Γαλλία και Γερμανία, το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (Sdp) καθώς και οι Πράσινοι. Στη συνέχεια η πορεία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, περνά στα χέρια της δεξιάς. Η νέα ιδέα που προκύπτει είναι βασισμένη στην αντίθεση ανάμεσα στα εθνικά κράτη και τα περιφερειακά κράτη, έχοντας ως στόχο την δημιουργία όχι πλέον μια Ευρώπης εθνών κρατών, αλλά μιας ομοσπονδιακής ένωσης περιφερειακών κρατών. Κριτήριο συνένωσης των Ευρωπαϊκών περιφερειών γίνεται πλέον η εθνική ομογενοποίηση, η οποία χρησιμεύει και στοχεύει στην χάραξη νέων πολιτικών συνόρων στην Ευρώπη. Το αφήγημα αρχίζει να αλλάζει, καθώς από τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες, την αποδοχή και τον σεβασμό της διαφορετικότητας, περνάμε τώρα στον εθνοπλουραλισμό.
Ο εθνοπλουραλισμός βασίζεται στην ιδέα ότι είναι απαραίτητη η αξιοποίηση των μεμονωμένων ταυτοτήτων, σε αντιπαράθεση με την ενοποιητική διαδικασία, που, για να διατηρηθεί η καθαρότητα του κάθε λαού, θεμελιώδης αρχή είναι αυτός ο λαός να είναι ομοιογενής στο εσωτερικό του. Μόνο ο διάλογος και η αντιπαράθεση μεταξύ ομοιογενών λαών – ως περιφερειακά κράτη αυτή τη φορά – μπορεί να περισώσει την ταυτότητά τους και επομένως να αποτρέψει αυτό που η νέα δεξιά ονομάζει εθνοκτονία. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά: σύμφωνα με την ιδέα της νέας δεξιάς, η Ευρώπη των περιφερειών τείνει να αποκλείσει, να διαχωρίσει, ενώ η αρχική ιδέα είχε ως βασική της οπτική, την συγκατοίκηση πολλαπλών εθνικών ταυτοτήτων, πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων και συστατικών στοιχείων.
Η θεωρητική βάση της νέας αυτής ιδέας βρίσκεται στον εθνικό φεντεραλισμό. Ήδη από το 1968 ο θεωρητικός Guy Héraud στο βιβλίο του «Les principes du federalisme et la Federation europeenne» μιλούσε για την γέννηση μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας Ομοιογενών Περιφερειακών Κρατών. Η ιδέα επομένως ξεκινάει αδύναμα από τη Γαλλία, μεταφέρεται στη συνέχεια και ενισχύεται από τη Γερμανία και την Αυστρία, όπου και αρχίζει η συζήτηση περί της Ευρώπης των περιφερειών και η δημιουργία μιας σαφούς πολιτικής θεωρίας. Το 1977 η Βαυαρία χρηματοδοτεί τη γέννηση ενός σχεδίου που αργότερα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το θεωρητικό κέντρο της Ευρωπαϊκής ομοσπονδιοποίησης, το οποίο βασίζεται στον εθνικό φεντεραλισμό. Αυτό δεν είναι άλλο από το Διεθνές Ινστιτούτο Interreg. Η Βαυαρία μέσω της εξωτερικής της πολιτικής, αποκτά έτσι σημαντικότατο και κεντρικό ρόλο στη προώθηση αυτού του είδους Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (των εθνικών περιφερειών) και στην μετάγγισή του στα ανώτατα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα (Ευρωπαϊκό συμβούλιο και Ευρωκοινοβούλιο). Η Βαυαρία έχει κάθε λόγο να προωθήσει την Ευρώπη των περιφερειών, άλλωστε δεν θα την ωφελούσε μια πολιτική ένωση της Ευρώπης, καθώς έτσι ο πολιτικός της ρόλος σταδιακά θα υποβαθμιζόταν. Η Βαυαρία θέλει να μετράει η γνώμη της και σε πολυάριθμες περιπτώσεις θα αντιταχθεί έντονα σε όποιες θεωρήσεις είναι αντίθετες με τις δικές της.
Οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής δεξιάς εκφράζονται πλέον ανοιχτά, για τους έθνο-φεντεραλιστές όλες οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες δημιουργούν συγκρουσιακούς μηχανισμούς, επομένως αυτές οι κοινωνίες δεν μπορούν να κυβερνηθούν αποτελεσματικά και να ελεγχθούν πολιτικά. Έτσι οι ευρωπαϊκές περιφέρειες γίνονται φορείς προώθησης της ιδέας ενός μοντέρνου τρόπου αυτοκαθορισμού. Σταδιακά η ένταξη μια ευρωπεριφέρειας παύει να έχει ως μοχλό την εθνική της υπόσταση, αλλά πολύ περισσότερο το ενδιαφέρον της για το οικονομικό της μέλλον. Εδώ ο ρόλος των πολυεθνικών και του χρηματοπιστωτικού τομέα είναι τεράστιας σημασίας. Ένα από τα δημόσια γεγονότα όπου φαίνεται πως η Ευρώπη των περιφερειών γίνεται κτήμα της νέας δεξιάς (συμπεριλαμβανομένης της ρεβανσιστικής δεξιάς) είναι η διαδήλωση του 1991 στο Brennero της Ιταλίας, όπου και εκφράζεται η ιδέα της Ευρωπαϊκής Περιφέρειας του Τυρόλο, ως μέσο αυτοκαθορισμού και επομένως ως μοχλός άσκησης πίεσης για την προσάρτηση και επιστροφή της Άνω Αδίγης (Alto Adige) στην Αυστρία.
Το ισχυρό στοιχείο για την αποκατάσταση της ιδέας του λαού, που δεν νοείται πλέον ως μια κοινότητα που βασίζεται σε αυτόνομες-αυτόβουλες δράσεις και επιθυμίες (ιδέα που έρχεται από τη Γαλλική Επανάσταση), είναι η θεώρηση μιας κοινότητας με κοινή ιστορία, γλώσσα, παράδοση, και κοινό αίμα. Αυτή η ιδέα στηρίζεται στην εκμετάλλευση και τον αποπροσανατολισμό ο οποίος σχετίζεται άμεσα με την – απολύτως δικαιολογημένη – δυσφορία που υπάρχει σε σχέση με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Έτσι η πορεία αυτή οδηγεί στη γέννηση ενός νέου «από τα κάτω» εθνικισμού, που αφελώς κάποιοι πιστεύουν ότι στον 21ο είναι και ο μόνος υπερασπιστής της «εθνικής ταυτότητας», ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Έτσι προκύπτουν παραπλανητικές εκφράσεις του τύπου: «Είμαστε η απάντηση στην ομογενοποίηση της οικουμένης σε άμορφο χωνευτήρι των λαών μέσω της μετανάστευσης και του καταναλωτισμού». Πλέον, για τον νέο αυτό εθνικισμό, η μόνη δυνατή συνύπαρξη είναι μεταξύ όμοιων και μέσα σε μια δεδομένη γεωγραφική περιοχή. Αυτό ισχύει και με όρους οικονομίας, όπου ο μόνος τρόπος είναι «ο καθένας στα του οίκου του και όπως θέλει» αρκεί να μην συγκρούεται, τουλάχιστον ανοιχτά, με την γενική εθνοπλουραλιστική ιδέα.
Πρόκειται για μια νέα μορφή εθνικού ρατσισμού από μια νέα δεξιά. O Γάλλος πολιτικός επιστήμονας Pierre-André Taguieff τον ορίζει ως “Differentialist Racism”. Η νέα αυτή δεξιά εκφράζεται με ρητορικές και συνθήματα που βασίζονται στη συγκάλυψη, και συχνά είναι πολύ δύσκολο να δούμε ότι προέρχονται όντως από τα δεξιά. Η μεγάλη ικανότητα και οι ενισχυμένες δυνατότητες διείσδυσης στους πληθυσμούς έγκειται στο γεγονός ότι τα συνθήματα και οι ρητορικές αυτές είναι εντέχνως διφορούμενες. Βασικά, η νέα δεξιά είναι μεταμφιεσμένη, με όρους τοπικισμού, και καταφέρνει να έχει μια ισχυρή δυνατότητα διείσδυσης, σαφώς μεγαλύτερη από εκείνη της παραδοσιακής δεξιάς της εθνικιστικής, κρατικιστικής, συγκεντρωτικής. Δημιουργείται έτσι μια καταλυτική ικανότητα δημιουργίας συναινέσεων που ή παραδοσιακή δεξιά δεν μπορούσε να δημιουργήσει. Η πολιτική και πολιτιστική μάχη κατευθύνεται τώρα προς την αντιμετώπιση της «εθνικής μόλυνσης» από ξένα μη αφομοιώσιμα σώματα που ενώ έχουν κάθε δικαίωμα να υπάρχουν πρέπει ωστόσο να μην βρίσκονται αναμεσά μας. Ενώ ο παραδοσιακός ρατσισμός έτεινε να καταρτίσει μια ιεραρχία των φυλών, αυτός ο νέος ρατσισμός υπερτονίζει και αξιοποιεί τις διαφορές τους: είναι λοιπόν – για τη νέα αυτή δεξιά – σωστό και δίκαιο να υφίσταται αυτή η πολυπολιτισμικότητα των λαών, αρκεί αυτοί να παραμένουν φυσικά διαχωρισμένοι. Οποιαδήποτε διαδικασία εξασφάλισης πολιτικών δικαιωμάτων, για παράδειγμα στους Τούρκους της Γερμανίας, θεωρείται αρνητική, επειδή η ενσωμάτωση αυτή οδηγεί στην αποσταθεροποίηση της πολιτισμικής ταυτότητας του αρχικού και γνήσιου λαού, επομένως καθιστά δύσκολο και τον πολιτικό έλεγχό του. Σύμφωνα με αυτή την οπτική πρέπει από τη μια να διασφαλιστεί η πολυπολιτισμικότητα, αλλά μέσω ενός μηχανισμού εδαφικού αποκλεισμού, δηλαδή σε ένα δεδομένο χώρο (όποιος κι αν είναι αυτός, ελεύθερο κράτος της Βαυαρίας, ευρωπεριφέρεια στο Τυρόλο κ.λπ). Στην εθνοπλουραλιστική θεωρία της νέας δεξιάς, η φυλετικά βασισμένη σκέψη, που θεωρείται ξεπερασμένη, αντικαθίσταται από την έννοια της εθνικής κουλτούρας.
Από τους πρώτους, (ασφαλώς όχι ο μόνος) που κατανόησαν τους κινδύνους αυτής της νέας δεξιάς οπτικής είναι ο Ralf Dahrendorf, ο οποίος τόνισε την τάση για πολλαπλασιασμό των περιφερειών και τον κίνδυνο να βρεθούμε κάποια στιγμή «χωρίς Ευρώπη». Ο Dahrendorf υποστηρίξε πως το μόνο θεσμικό μοντέλο που εγγυάται εξίσου τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα είναι το ετερογενές εθνικό κράτος (όσες κι αν είναι οι εσωτερικές δυσκολίες που προκύπτουν από αυτό). Όπως ιστορικά έχει επιβεβαιωθεί, παρατηρείται ότι η άνοδος του εθνικισμού στον Ευρωπαϊκό χώρο σημειώνεται σε περιόδους κρίσεως, πολιτικής, οικονομικής ή και κοινωνικής φύσης, αρκετά ιστορικά γεγονότα δείχνουν την ύπαρξη του φαινομένου αυτού, όπως η άνοδος της Ναζιστικής Γερμανίας, ή η άνοδος του Ιταλικού φασισμού. Άλλος ένας σημαντικός παράγοντας για την άνοδο των κεντροδεξιών, εθνικιστικών και φασιστικών κινημάτων ήταν η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929. Στην σημερινή Ευρώπη της κρίσης αναδύονται νέες πολιτικές δυνάμεις με περισσότερα ή λιγότερα εθνικιστικά στοιχεία. Από τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή και τα διάφορα εθνικά μέτωπα στην Ελλάδα και το εξωτερικό (όπως το κόμμα της Λεπέν στην Γαλλία), το Κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου του Φάρατζ στην Αγγλία, το λαϊκίστικό κίνημα των πέντε αστέρων του Γκρίλο και η Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία, τη φασιστική κυβέρνηση στην Ουκρανία στα ποικίλα άλλα εθνικιστικά, νεοναζιστικά και φασιστικά κινήματα σε όλη την Ευρώπη. Με τις όποιες μεταξύ τους διαφοροποιήσεις (αν και σημαντικές) αυτά τα κόμματα και κινήματα δείχνουν (τουλάχιστον με τη ρητορική τους) να έχουν ως κοινό τους τόπο την ιδέα του εθνοπλουραλισμού. Από την Ευρώπη της νέας αυτής δεξιάς, δείχνει όλα να έχουν αφεθεί στον αυτοματισμό. Η μετατροπή της μεσογείου σε θαλάσσιο τάφο μεταναστών και η απουσία ενός σαφούς ευρωπαϊκού σχεδίου επίλυσης του μεταναστευτικού, είναι ενδεικτική της αδιαφορίας, τόσο των κεντροδεξιών όσο και των εθνικιστικών κομμάτων.
Αναμφίβολα ο δρόμος που δείχνει να έχει πάρει η Ευρώπη υπό την καθοδήγηση αυτής της νέας δεξιάς και υπό τις πιέσεις την νέας εθνικιστικής ακροδεξιάς, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Οι εντάσεις που δημιουργούνται από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και ο τρόπος με τον οποίο τα εθνικιστικά κόμματα συνεχίζουν να αντιδρούν σε αυτές τις εντάσεις, η ανασφάλεια, η φτωχοποίηση, η αγανάκτηση του λαού από το υπάρχον σύστημα, η δίψα για απόδοση δικαιοσύνης σε όλα τα τραγικά λάθη των προγενέστερων κυβερνήσεων, αλλά και η διαφθορά στο κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα και στην δικαιοσύνη, ενισχύουν ακόμα περισσότερο τέτοιες ιδεολογίες.
Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι πολλά από αυτά τα νέα εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης, καταγγέλλουν γενικά και αόριστα τον κοινοβουλευτισμό και μιλούν για την ανάγκη αυτοκαθορισμού και υιοθέτησης αμεσοδημοκρατικών εργαλείων, όπως τα δημοψηφίσματα. Από την προσεκτική ανάγνωση του αφηγήματός τους προκύπτει ένας απροκάλυπτος δόλος και ένας επικίνδυνος καιροσκοπισμός. Ο υποτιθέμενος αυτοκαθορισμός παρουσιάζεται παραπλανητικά, ως κάποια μετεξέλιξη της ιδέας περί αυτονομίας. Από την άλλη η άμεση δημοκρατία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί – πόσο μάλλον να εφαρμοσθεί – «αλά καρτ». Καθεμιά από τις θεμελιώδεις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της και ασφαλώς καμία από αυτές δεν μπορεί να αποκλειστεί κατά το δοκούν (δηλαδή όπως βολεύει κάθε φορά το όποιο κόμμα ή κίνημα). Ο κίνδυνος του πολιτικού «προσηλυτισμού» και του αποπροσανατολισμού (ανθρώπων που διαθέτουν επιφανειακή σχέση με την άμεση δημοκρατία) με επιχείρημα μια ακρωτηριασμένη και παραποιημένη «άμεση» δημοκρατία, είναι υπαρκτός και ιδιαίτερης σημασίας.
Δεδομένων των παραπάνω, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ανερχόμενο ισπανικό Podemos καθώς και άλλες νέες ευρωπαϊκές κινήσεις αριστερής χροιάς, (αν και εγκλωβισμένες στις κομματικές τους αγκυλώσεις και στον κοινοβουλευτισμό, όπως θα έλεγε και ο Ρομπέρτ Μισέλ) αντιπροσωπεύουν ένα νέο πολιτικό γεγονός στην Ευρώπη, που εκτός από το αίτημα για παύση της λιτότητας, θα μπορούσε να ανοίξει το διάλογο για την επαναφορά της αρχικής ιδέας περί Ευρωπαϊκής ενοποίησης, με αρχές τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, την πολυπολιτισμικότητα, την ισότητα, την ισονομία και τη δικαιοσύνη, σε αντιπαράθεση με τη σημερινή ιδέα που – σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση – οδηγεί μαθηματικά σε έναν νέο, γενικευμένο και επικίνδυνο ακροδεξιό εθνικισμό. Ενοποιητικό στοιχείο θα μπορούσε να αποτελέσει η εμπέδωση και προώθηση της υπόστασης του ανθρώπου ως πολίτη, ανεξάρτητα από τις πολιτισμικές και λοιπές του ιδιαιτερότητες. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποια θα είναι η έκβαση αυτής της ανανεωμένης ευρωπαϊκής περιπέτειας, ούτε φυσικά ποια θα είναι η αντίδραση υπό την ηγεσία της νέας δεξιάς.
Το ζήτημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ήταν και είναι ιδιαιτέρως σύνθετο και προβληματικό ενώ «οι καιροί βαίνουν όλο και πιο πονηροί». Η προάσπιση ωστόσο των δικαιωμάτων της όποιας ευρωπαϊκής περιφέρειας, δεν μπορεί να γίνεται σε βάρος περιθωριοποιημένων μειονοτήτων ή και μεμονωμένων ατόμων, τα οποία – με την «λογική» της νέας δεξιάς και της ακροδεξιάς – πρέπει να αποκλείονται εξαναγκαστικά, στο όνομα μιας ομοιογένειας η οποία εξυπηρετεί – άκρως υβριστικά και απάνθρωπα – τον στενό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό έλεγχο των λαών από τους παλαιούς ή τους νέους «απελευθερωτικά πεφωτισμένους» ολιγάρχες.
eagainst.com
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, μετά την πτώση του τείχους στο Βερολίνο το 1989, προκύπτουν νέα γεωπολιτικά σενάρια. Σενάρια που προηγουμένως ήταν αδύνατο να φανταστεί κανείς. Από τη στιγμή εκείνη, σταδιακά αναδύεται ένα νέο είδος τοπικισμού στην Ευρώπη. Σύντομα πραγματοποιείται μια ρήξη ανάμεσα στη ιδέα της ενωμένης Ευρώπης των εθνών κρατών (η οποία αναπτύχθηκε κατά τις δεκαετίες του ΄70 και ’80) και σε αυτή της νέας ιδέας που αναπτύσσεται κατά την δεκαετία του ΄90. Η αρχική θεώρηση, (η οποία είχε ως προϋπόθεση την προστασία και ανάδειξη των επιμέρους παραδόσεων, και των τοπικών ταυτοτήτων), έρχεται σταδιακά σε αντιπαράθεση με μια ενοποιητική διαδικασία με τάσεις ομογενοποίησης, εξομάλυνσης και ισοπέδωσης. Η αρχική θεώρηση στηρίχτηκε στην ανάδειξη της ποικιλομορφίας, των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, του σεβασμού των επιμέρους ιδιαιτεροτήτων και ταυτοτήτων. Υπό αυτή την αρχική άποψη, η συνύπαρξη και συμβίωση, διαφορετικών μεταξύ τους στοιχείων, νοείται ως θετική και όχι ως αρνητική αξία.
Πρωταγωνιστές αυτής της ευρωπαϊκής οπτικής υπήρξαν κυρίως τα αριστερά κινήματα στη Γαλλία και Γερμανία, το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (Sdp) καθώς και οι Πράσινοι. Στη συνέχεια η πορεία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, περνά στα χέρια της δεξιάς. Η νέα ιδέα που προκύπτει είναι βασισμένη στην αντίθεση ανάμεσα στα εθνικά κράτη και τα περιφερειακά κράτη, έχοντας ως στόχο την δημιουργία όχι πλέον μια Ευρώπης εθνών κρατών, αλλά μιας ομοσπονδιακής ένωσης περιφερειακών κρατών. Κριτήριο συνένωσης των Ευρωπαϊκών περιφερειών γίνεται πλέον η εθνική ομογενοποίηση, η οποία χρησιμεύει και στοχεύει στην χάραξη νέων πολιτικών συνόρων στην Ευρώπη. Το αφήγημα αρχίζει να αλλάζει, καθώς από τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες, την αποδοχή και τον σεβασμό της διαφορετικότητας, περνάμε τώρα στον εθνοπλουραλισμό.
Ο εθνοπλουραλισμός βασίζεται στην ιδέα ότι είναι απαραίτητη η αξιοποίηση των μεμονωμένων ταυτοτήτων, σε αντιπαράθεση με την ενοποιητική διαδικασία, που, για να διατηρηθεί η καθαρότητα του κάθε λαού, θεμελιώδης αρχή είναι αυτός ο λαός να είναι ομοιογενής στο εσωτερικό του. Μόνο ο διάλογος και η αντιπαράθεση μεταξύ ομοιογενών λαών – ως περιφερειακά κράτη αυτή τη φορά – μπορεί να περισώσει την ταυτότητά τους και επομένως να αποτρέψει αυτό που η νέα δεξιά ονομάζει εθνοκτονία. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά: σύμφωνα με την ιδέα της νέας δεξιάς, η Ευρώπη των περιφερειών τείνει να αποκλείσει, να διαχωρίσει, ενώ η αρχική ιδέα είχε ως βασική της οπτική, την συγκατοίκηση πολλαπλών εθνικών ταυτοτήτων, πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων και συστατικών στοιχείων.
Η θεωρητική βάση της νέας αυτής ιδέας βρίσκεται στον εθνικό φεντεραλισμό. Ήδη από το 1968 ο θεωρητικός Guy Héraud στο βιβλίο του «Les principes du federalisme et la Federation europeenne» μιλούσε για την γέννηση μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας Ομοιογενών Περιφερειακών Κρατών. Η ιδέα επομένως ξεκινάει αδύναμα από τη Γαλλία, μεταφέρεται στη συνέχεια και ενισχύεται από τη Γερμανία και την Αυστρία, όπου και αρχίζει η συζήτηση περί της Ευρώπης των περιφερειών και η δημιουργία μιας σαφούς πολιτικής θεωρίας. Το 1977 η Βαυαρία χρηματοδοτεί τη γέννηση ενός σχεδίου που αργότερα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το θεωρητικό κέντρο της Ευρωπαϊκής ομοσπονδιοποίησης, το οποίο βασίζεται στον εθνικό φεντεραλισμό. Αυτό δεν είναι άλλο από το Διεθνές Ινστιτούτο Interreg. Η Βαυαρία μέσω της εξωτερικής της πολιτικής, αποκτά έτσι σημαντικότατο και κεντρικό ρόλο στη προώθηση αυτού του είδους Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (των εθνικών περιφερειών) και στην μετάγγισή του στα ανώτατα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα (Ευρωπαϊκό συμβούλιο και Ευρωκοινοβούλιο). Η Βαυαρία έχει κάθε λόγο να προωθήσει την Ευρώπη των περιφερειών, άλλωστε δεν θα την ωφελούσε μια πολιτική ένωση της Ευρώπης, καθώς έτσι ο πολιτικός της ρόλος σταδιακά θα υποβαθμιζόταν. Η Βαυαρία θέλει να μετράει η γνώμη της και σε πολυάριθμες περιπτώσεις θα αντιταχθεί έντονα σε όποιες θεωρήσεις είναι αντίθετες με τις δικές της.
Οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής δεξιάς εκφράζονται πλέον ανοιχτά, για τους έθνο-φεντεραλιστές όλες οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες δημιουργούν συγκρουσιακούς μηχανισμούς, επομένως αυτές οι κοινωνίες δεν μπορούν να κυβερνηθούν αποτελεσματικά και να ελεγχθούν πολιτικά. Έτσι οι ευρωπαϊκές περιφέρειες γίνονται φορείς προώθησης της ιδέας ενός μοντέρνου τρόπου αυτοκαθορισμού. Σταδιακά η ένταξη μια ευρωπεριφέρειας παύει να έχει ως μοχλό την εθνική της υπόσταση, αλλά πολύ περισσότερο το ενδιαφέρον της για το οικονομικό της μέλλον. Εδώ ο ρόλος των πολυεθνικών και του χρηματοπιστωτικού τομέα είναι τεράστιας σημασίας. Ένα από τα δημόσια γεγονότα όπου φαίνεται πως η Ευρώπη των περιφερειών γίνεται κτήμα της νέας δεξιάς (συμπεριλαμβανομένης της ρεβανσιστικής δεξιάς) είναι η διαδήλωση του 1991 στο Brennero της Ιταλίας, όπου και εκφράζεται η ιδέα της Ευρωπαϊκής Περιφέρειας του Τυρόλο, ως μέσο αυτοκαθορισμού και επομένως ως μοχλός άσκησης πίεσης για την προσάρτηση και επιστροφή της Άνω Αδίγης (Alto Adige) στην Αυστρία.
Το ισχυρό στοιχείο για την αποκατάσταση της ιδέας του λαού, που δεν νοείται πλέον ως μια κοινότητα που βασίζεται σε αυτόνομες-αυτόβουλες δράσεις και επιθυμίες (ιδέα που έρχεται από τη Γαλλική Επανάσταση), είναι η θεώρηση μιας κοινότητας με κοινή ιστορία, γλώσσα, παράδοση, και κοινό αίμα. Αυτή η ιδέα στηρίζεται στην εκμετάλλευση και τον αποπροσανατολισμό ο οποίος σχετίζεται άμεσα με την – απολύτως δικαιολογημένη – δυσφορία που υπάρχει σε σχέση με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Έτσι η πορεία αυτή οδηγεί στη γέννηση ενός νέου «από τα κάτω» εθνικισμού, που αφελώς κάποιοι πιστεύουν ότι στον 21ο είναι και ο μόνος υπερασπιστής της «εθνικής ταυτότητας», ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Έτσι προκύπτουν παραπλανητικές εκφράσεις του τύπου: «Είμαστε η απάντηση στην ομογενοποίηση της οικουμένης σε άμορφο χωνευτήρι των λαών μέσω της μετανάστευσης και του καταναλωτισμού». Πλέον, για τον νέο αυτό εθνικισμό, η μόνη δυνατή συνύπαρξη είναι μεταξύ όμοιων και μέσα σε μια δεδομένη γεωγραφική περιοχή. Αυτό ισχύει και με όρους οικονομίας, όπου ο μόνος τρόπος είναι «ο καθένας στα του οίκου του και όπως θέλει» αρκεί να μην συγκρούεται, τουλάχιστον ανοιχτά, με την γενική εθνοπλουραλιστική ιδέα.
Πρόκειται για μια νέα μορφή εθνικού ρατσισμού από μια νέα δεξιά. O Γάλλος πολιτικός επιστήμονας Pierre-André Taguieff τον ορίζει ως “Differentialist Racism”. Η νέα αυτή δεξιά εκφράζεται με ρητορικές και συνθήματα που βασίζονται στη συγκάλυψη, και συχνά είναι πολύ δύσκολο να δούμε ότι προέρχονται όντως από τα δεξιά. Η μεγάλη ικανότητα και οι ενισχυμένες δυνατότητες διείσδυσης στους πληθυσμούς έγκειται στο γεγονός ότι τα συνθήματα και οι ρητορικές αυτές είναι εντέχνως διφορούμενες. Βασικά, η νέα δεξιά είναι μεταμφιεσμένη, με όρους τοπικισμού, και καταφέρνει να έχει μια ισχυρή δυνατότητα διείσδυσης, σαφώς μεγαλύτερη από εκείνη της παραδοσιακής δεξιάς της εθνικιστικής, κρατικιστικής, συγκεντρωτικής. Δημιουργείται έτσι μια καταλυτική ικανότητα δημιουργίας συναινέσεων που ή παραδοσιακή δεξιά δεν μπορούσε να δημιουργήσει. Η πολιτική και πολιτιστική μάχη κατευθύνεται τώρα προς την αντιμετώπιση της «εθνικής μόλυνσης» από ξένα μη αφομοιώσιμα σώματα που ενώ έχουν κάθε δικαίωμα να υπάρχουν πρέπει ωστόσο να μην βρίσκονται αναμεσά μας. Ενώ ο παραδοσιακός ρατσισμός έτεινε να καταρτίσει μια ιεραρχία των φυλών, αυτός ο νέος ρατσισμός υπερτονίζει και αξιοποιεί τις διαφορές τους: είναι λοιπόν – για τη νέα αυτή δεξιά – σωστό και δίκαιο να υφίσταται αυτή η πολυπολιτισμικότητα των λαών, αρκεί αυτοί να παραμένουν φυσικά διαχωρισμένοι. Οποιαδήποτε διαδικασία εξασφάλισης πολιτικών δικαιωμάτων, για παράδειγμα στους Τούρκους της Γερμανίας, θεωρείται αρνητική, επειδή η ενσωμάτωση αυτή οδηγεί στην αποσταθεροποίηση της πολιτισμικής ταυτότητας του αρχικού και γνήσιου λαού, επομένως καθιστά δύσκολο και τον πολιτικό έλεγχό του. Σύμφωνα με αυτή την οπτική πρέπει από τη μια να διασφαλιστεί η πολυπολιτισμικότητα, αλλά μέσω ενός μηχανισμού εδαφικού αποκλεισμού, δηλαδή σε ένα δεδομένο χώρο (όποιος κι αν είναι αυτός, ελεύθερο κράτος της Βαυαρίας, ευρωπεριφέρεια στο Τυρόλο κ.λπ). Στην εθνοπλουραλιστική θεωρία της νέας δεξιάς, η φυλετικά βασισμένη σκέψη, που θεωρείται ξεπερασμένη, αντικαθίσταται από την έννοια της εθνικής κουλτούρας.
Από τους πρώτους, (ασφαλώς όχι ο μόνος) που κατανόησαν τους κινδύνους αυτής της νέας δεξιάς οπτικής είναι ο Ralf Dahrendorf, ο οποίος τόνισε την τάση για πολλαπλασιασμό των περιφερειών και τον κίνδυνο να βρεθούμε κάποια στιγμή «χωρίς Ευρώπη». Ο Dahrendorf υποστηρίξε πως το μόνο θεσμικό μοντέλο που εγγυάται εξίσου τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα είναι το ετερογενές εθνικό κράτος (όσες κι αν είναι οι εσωτερικές δυσκολίες που προκύπτουν από αυτό). Όπως ιστορικά έχει επιβεβαιωθεί, παρατηρείται ότι η άνοδος του εθνικισμού στον Ευρωπαϊκό χώρο σημειώνεται σε περιόδους κρίσεως, πολιτικής, οικονομικής ή και κοινωνικής φύσης, αρκετά ιστορικά γεγονότα δείχνουν την ύπαρξη του φαινομένου αυτού, όπως η άνοδος της Ναζιστικής Γερμανίας, ή η άνοδος του Ιταλικού φασισμού. Άλλος ένας σημαντικός παράγοντας για την άνοδο των κεντροδεξιών, εθνικιστικών και φασιστικών κινημάτων ήταν η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929. Στην σημερινή Ευρώπη της κρίσης αναδύονται νέες πολιτικές δυνάμεις με περισσότερα ή λιγότερα εθνικιστικά στοιχεία. Από τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή και τα διάφορα εθνικά μέτωπα στην Ελλάδα και το εξωτερικό (όπως το κόμμα της Λεπέν στην Γαλλία), το Κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου του Φάρατζ στην Αγγλία, το λαϊκίστικό κίνημα των πέντε αστέρων του Γκρίλο και η Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία, τη φασιστική κυβέρνηση στην Ουκρανία στα ποικίλα άλλα εθνικιστικά, νεοναζιστικά και φασιστικά κινήματα σε όλη την Ευρώπη. Με τις όποιες μεταξύ τους διαφοροποιήσεις (αν και σημαντικές) αυτά τα κόμματα και κινήματα δείχνουν (τουλάχιστον με τη ρητορική τους) να έχουν ως κοινό τους τόπο την ιδέα του εθνοπλουραλισμού. Από την Ευρώπη της νέας αυτής δεξιάς, δείχνει όλα να έχουν αφεθεί στον αυτοματισμό. Η μετατροπή της μεσογείου σε θαλάσσιο τάφο μεταναστών και η απουσία ενός σαφούς ευρωπαϊκού σχεδίου επίλυσης του μεταναστευτικού, είναι ενδεικτική της αδιαφορίας, τόσο των κεντροδεξιών όσο και των εθνικιστικών κομμάτων.
Αναμφίβολα ο δρόμος που δείχνει να έχει πάρει η Ευρώπη υπό την καθοδήγηση αυτής της νέας δεξιάς και υπό τις πιέσεις την νέας εθνικιστικής ακροδεξιάς, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Οι εντάσεις που δημιουργούνται από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και ο τρόπος με τον οποίο τα εθνικιστικά κόμματα συνεχίζουν να αντιδρούν σε αυτές τις εντάσεις, η ανασφάλεια, η φτωχοποίηση, η αγανάκτηση του λαού από το υπάρχον σύστημα, η δίψα για απόδοση δικαιοσύνης σε όλα τα τραγικά λάθη των προγενέστερων κυβερνήσεων, αλλά και η διαφθορά στο κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα και στην δικαιοσύνη, ενισχύουν ακόμα περισσότερο τέτοιες ιδεολογίες.
Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι πολλά από αυτά τα νέα εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης, καταγγέλλουν γενικά και αόριστα τον κοινοβουλευτισμό και μιλούν για την ανάγκη αυτοκαθορισμού και υιοθέτησης αμεσοδημοκρατικών εργαλείων, όπως τα δημοψηφίσματα. Από την προσεκτική ανάγνωση του αφηγήματός τους προκύπτει ένας απροκάλυπτος δόλος και ένας επικίνδυνος καιροσκοπισμός. Ο υποτιθέμενος αυτοκαθορισμός παρουσιάζεται παραπλανητικά, ως κάποια μετεξέλιξη της ιδέας περί αυτονομίας. Από την άλλη η άμεση δημοκρατία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί – πόσο μάλλον να εφαρμοσθεί – «αλά καρτ». Καθεμιά από τις θεμελιώδεις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της και ασφαλώς καμία από αυτές δεν μπορεί να αποκλειστεί κατά το δοκούν (δηλαδή όπως βολεύει κάθε φορά το όποιο κόμμα ή κίνημα). Ο κίνδυνος του πολιτικού «προσηλυτισμού» και του αποπροσανατολισμού (ανθρώπων που διαθέτουν επιφανειακή σχέση με την άμεση δημοκρατία) με επιχείρημα μια ακρωτηριασμένη και παραποιημένη «άμεση» δημοκρατία, είναι υπαρκτός και ιδιαίτερης σημασίας.
Δεδομένων των παραπάνω, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ανερχόμενο ισπανικό Podemos καθώς και άλλες νέες ευρωπαϊκές κινήσεις αριστερής χροιάς, (αν και εγκλωβισμένες στις κομματικές τους αγκυλώσεις και στον κοινοβουλευτισμό, όπως θα έλεγε και ο Ρομπέρτ Μισέλ) αντιπροσωπεύουν ένα νέο πολιτικό γεγονός στην Ευρώπη, που εκτός από το αίτημα για παύση της λιτότητας, θα μπορούσε να ανοίξει το διάλογο για την επαναφορά της αρχικής ιδέας περί Ευρωπαϊκής ενοποίησης, με αρχές τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, την πολυπολιτισμικότητα, την ισότητα, την ισονομία και τη δικαιοσύνη, σε αντιπαράθεση με τη σημερινή ιδέα που – σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση – οδηγεί μαθηματικά σε έναν νέο, γενικευμένο και επικίνδυνο ακροδεξιό εθνικισμό. Ενοποιητικό στοιχείο θα μπορούσε να αποτελέσει η εμπέδωση και προώθηση της υπόστασης του ανθρώπου ως πολίτη, ανεξάρτητα από τις πολιτισμικές και λοιπές του ιδιαιτερότητες. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποια θα είναι η έκβαση αυτής της ανανεωμένης ευρωπαϊκής περιπέτειας, ούτε φυσικά ποια θα είναι η αντίδραση υπό την ηγεσία της νέας δεξιάς.
Το ζήτημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ήταν και είναι ιδιαιτέρως σύνθετο και προβληματικό ενώ «οι καιροί βαίνουν όλο και πιο πονηροί». Η προάσπιση ωστόσο των δικαιωμάτων της όποιας ευρωπαϊκής περιφέρειας, δεν μπορεί να γίνεται σε βάρος περιθωριοποιημένων μειονοτήτων ή και μεμονωμένων ατόμων, τα οποία – με την «λογική» της νέας δεξιάς και της ακροδεξιάς – πρέπει να αποκλείονται εξαναγκαστικά, στο όνομα μιας ομοιογένειας η οποία εξυπηρετεί – άκρως υβριστικά και απάνθρωπα – τον στενό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό έλεγχο των λαών από τους παλαιούς ή τους νέους «απελευθερωτικά πεφωτισμένους» ολιγάρχες.
eagainst.com
Τετάρτη 1 Απριλίου 2015
Επενδύσεις στις ανθρωποκτονίες
Περικλής Κοροβέσης
Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, τον παλιό καλό καιρό που είχαν
αποικίες, απαγόρευαν κάθε βιομηχανική ανάπτυξη. Επρεπε να πουληθούν τα
δικά τους τα προϊόντα και όλη η γεωργική παραγωγή των αποικιών ήταν
σχεδιασμένη για να καλύπτει τις ανάγκες της μητρόπολης, άσχετα αν αυτό
προκαλούσε λιμό στους ιθαγενείς. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η
δημιουργία ενός τεράστιου μεταναστευτικού κύματος που εφοδίαζε τους
αποικιοκράτες με φτηνό εργατικό δυναμικό. Δηλαδή, έγδερναν το βόδι δυο
φορές. Οι πρώην αποικίες, ο λεγόμενος Τρίτος Κόσμος, μετά υπανάπτυκτος
και στη συνέχεια υπό ανάπτυξη, είχε ανάγκη από επενδύσεις. Και δυο ήταν
τα ατού του: φτηνό εργατικό δυναμικό που θα έριχνε το κόστος του
παραγόμενου προϊόντος και, το άλλο, η απόλυτη ελευθερία της επενδύτριας
εταιρείας που λειτουργούσε με δικούς της νόμους και δεν είχε κανέναν
έλεγχο από το κράτος. Και όλα αυτά πριν από την παγκοσμιοποίηση.
Κριτήριο των επενδυτών ήταν το ύψος της αμοιβής της εργασίας.
Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποια στοιχεία, αν και σύμφωνα με τη
γνώμη άλλων ερευνητών είναι πολύ χαμηλότερα. Στην Ινδία το ωρομίσθιο
είναι 51 λεπτά. Στο Βιετνάμ είναι 36 λεπτά. Και η χώρα που είναι πιο
ανταγωνιστική από όλες είναι το Μπαγκλαντές με 31 λεπτά. Και να δούμε τι
έγινε στις Ινδίες με την επένδυση της Union Carbide, ενός αμερικανικού
κολοσσού, που ειδικεύεται στα φυτοφάρμακα και παράγει το παρασιτοκτόνο
Sevin. Η Ινδία, κατά βάση αγροτική χώρα, και μια από τις μεγαλύτερες
στον κόσμο, τόσο σε έκταση όσο και σε πληθυσμό, ήταν ο ιδανικός τόπος. Η
παρουσία της Union Carbide εκεί χαιρετίστηκε από όλους σαν μια
προσωπική επιτυχία της Ιντιρα Γκάντι που ήθελε να εκσυγχρονίσει τη χώρα
της και να την οδηγήσει στην πρόοδο και την ανάπτυξη.
Το εργοστάσιο εγκαταστάθηκε σε μια πανέμορφη περιοχή, στην
Μποπάλ, φτωχή αγροτική περιφέρεια, και ο τοπικός Τύπος είδε να
αναπτύσσεται η περιοχή. Και οι κάτοικοι ήταν ενθουσιασμένοι. Επιτέλους
δουλειές με αμερικανικές προδιαγραφές. Μέχρι που κατάλαβαν ότι η γη τους
είχε νεκρωθεί από τα απόβλητα του εργοστασίου. Αυτό που θα γίνει στη
Χαλκιδική με τα ορυχεία χρυσού. Κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν, αλλά ποιος τους
άκουγε; Αρχισαν να πεθαίνουν άνθρωποι στο εργοστάσιο από τα χημικά,
αλλά η επίσημη εκδοχή του θανάτου τους ήταν η ασθενική τους φύση. Και το
1984 γίνεται ένα ατύχημα και διαρρέει το φονικό αέριο MIC (μεθυλικό
ισοκυάνιο) και σκοτώνει σχεδόν όλους τους κατοίκους της περιοχής. Σήμερα
υπάρχουν περίπου 600.000 επιζήσαντες που έχουν ανάγκη ιατρικής
περίθαλψης. Τιμωρήθηκε κανένας; Μόνο κάποιοι τοπικοί παράγοντες με
συμβολικές ποινές. Τριάντα πέντε λεπτά φυλακή για κάθε νεκρό άνθρωπο.
Και η υπόθεση ξεχάστηκε, αν και ακόμα στην περιοχή γίνονται
τερατογενέσεις.
Ας πάμε και στο Πακιστάν, στην πρωτεύουσα Ντάκα. Εκεί
υπάρχουν 2.500 εταιρείες που κατασκευάζουν ρούχα, επώνυμα, για τον
αναπτυγμένο κόσμο. Ανάμεσά τους, η Primark, η Walmart και η Benetton.
Πριν γίνει το μεγάλο έγκλημα του Απριλίου του 2013, υπήρχαν ήδη 500
νεκροί σε αυτά τα εργοστάσια και κανείς δεν έδωσε καμία σημασία. Και οι
δουλειές προχωρούσαν κανονικά. Και όλοι οι καταναλωτές του αναπτυγμένου
κόσμου φορούσαν επώνυμα ρούχα. Και τo κτιριακό συγκρότημα Rana Plaza,
ένα οκταώροφο εργοστάσιο ενδυμάτων, στην καρδιά της πρωτεύουσας του
Μπαγκλαντές, κατέρρευσε, σκότωσε 1.100 άτομα και τραυμάτισε άλλα 2.500.
Το εργοστάσιο αυτό δούλευε για τις μεγάλες φίρμες που αναφέραμε
παραπάνω. Ο ιδιοκτήτης διέφυγε στο εξωτερικό και εμείς ακόμα φοράμε τις
ίδιες μάρκες. Τα ρούχα μας είναι βαμμένα με αίμα, αλλά δεν μας νοιάζει,
αρκεί να είναι προσφορά και επώνυμα. Μήπως συμμετέχουμε στο έγκλημα για
τη ματαιοδοξία της μάρκας;
Αγανακτούμε με τις κυβερνήσεις μας που βγήκαν από τη δική μας
ψήφο. Εχουμε την ελευθερία να αλλάζουμε κυβέρνηση. Αλλά όχι την
ελευθερία να αλλάζουμε κυβέρνηση. Αλλά όχι την ελευθερία να αλλάζουμε
τον εαυτό μας. Προχθές Δεξιά, χθες ΠΑΣΟΚ, σήμερα Αριστερά. Πάντα κάποιος
άλλος θα μας σώσει. Και υποστηρίζουμε αυτόν που κυριάρχησε μη τυχόν
μπορέσουμε και βρούμε μια άκρη και για μας. Σαν νοοτροπία και σαν πνεύμα
τι διαφέρει αυτό από τον κλασικό δωσιλογισμό; Και αυτοί να βολευτούν
ήθελαν. Και επί πλέον δημιούργησαν και εθνική σχολή. Από τους 20.000
περίπου ένοπλους Ελληνες που υπηρέτησαν τον Χίτλερ, ως ελληνόφωνοι
Γερμανοί, στη μεγάλη τους πλειονότητα συνέχισαν το θεάρεστο έργο τους ως
στελέχη του μετακατοχικού κράτους. Και είναι το λιγότερο γελοίο, μια
κυβέρνηση της Αριστεράς, να γιορτάζει την 25η Μαρτίου με χουντικό στιλ,
τσολιάδες και καραγκούνες, ενώ θα μπορούσε να ήταν η ημέρα του Πλήθωνα
του Γεμιστού και της παράδοσης που κράτησε τη γλώσσα μας και μας έδωσε
εθνική συνείδηση. Τουλάχιστον για κάποιους που παίζουν ακόμα νταούλια.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Θα έδινε ο Λένιν αυτοκίνητα στους βουλευτές;
«Για να εκµηδενιστούν οι πολιτικοί τυχοδιώκτες, πρέπει να γίνει αδύνατο οι δηµόσιες υπηρεσίες να χρησιµοποιηθούν ως βάθρο για να πηδούν στις επικερδείς θέσεις των τραπεζών και των μετοχικών εταιρειών»
Β.Ι. Λένιν
Οι κλασικοί του μαρξισμού έχουν περιγράψει με αρκετή ακρίβεια τους μισθούς, τα επιδόματα και τα προνόμια που θα πρέπει να λαμβάνουν οι ανώτατοι δημόσιοι λειτουργοί. Πόσοι όμως τους έχουν διαβάσει προσεκτικά;
Εάν κάποια στιγμή σάς φέρει ο δρόμος σας προς το Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης, ενδέχεται να συναντήσετε έναν αχτένιστο, μεσήλικα κύριο να οδηγεί έναν μπλε σκαραβαίο της συμφοράς – η ηλικία του οποίου συναγωνίζεται αυτή του ιδιοκτήτη του.
Είναι ο πρώην πρόεδρος της χώρας Χοσέ Μουχίκα – γνωστός και ως ο «πρόεδρος των φτωχών». Η λιτή ζωή του έγινε σύμβολο σε όλο τον κόσμο και απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη αξία όταν ορισμένοι πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να την αποτιμήσουν και να την εξαγοράσουν: ένας Αραβας σεΐχης τού πρόσφερε ένα εκατομμύριο δολάρια για να αγοράσει τον σκαραβαίο του, αλλά αυτός αρνήθηκε την πρόταση. Ο πρώην μαχητής των τουπαμάρος ανέβασε τόσο ψηλά τον πήχη ώστε αρκετοί πολιτικοί στην Ευρώπη και την Αμερική προτίμησαν να τον αντιμετωπίζουν ως γραφικό, παρά να υποχρεωθούν να παρά να υποχρεωθούν να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.
Ομολογουμένως η νέα ελληνική κυβέρνηση, ίσως για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, έκανε ορισμένα βήματα στη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η κατάργηση των βουλευτικών αυτοκινήτων αλλά και αρκετών επιδομάτων που προανήγγειλε η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά ακόμη και οι φωτογραφίες των Τσίπρα και Βαρουφάκη να κάθονται στις οικονομικές θέσεις αεροπλάνων ή ακόμη και σε δημόσια μέσα μεταφοράς έδωσαν έναν διαφορετικό τόνο διακυβέρνησης.
Ακόμη και εδώ όμως ορισμένες από τις περικοπές των προνομίων των πολιτικών είτε αμφισβητήθηκαν από βουλευτές και υπουργούς του κυβερνώντος κόμματος είτε έγιναν με σχετική αμηχανία. Κάτι σαν η νέα κυβέρνηση να αναζητούσε το εγχειρίδιο της σεμνότητας και της ταπεινότητας αλλά να μην το έβρισκε. Και όμως ήταν μπροστά στα μάτια της τουλάχιστον από το 1871, τη χρονιά της παρισινής Κομμούνας.
Τους τελευταίους μήνες το info-war.gr παρακολούθησε και κατέγραψε τα «επτά απλά μαθήματα μαρξισμού» που συνδιοργανώνουν ο Ομιλος Μαρξιστικών Ερευνών, ο Σύλλογος Μαρξιστικής Σκέψης Γ. Κορδάτος και οι Ομιλοι Μελέτης Επαναστατικής Θεωρίας.
Πανεπιστημιακοί, εκπαιδευτικοί και συγγραφείς παρέδιδαν δωρεάν διαλέξεις για τις αρχές του μαρξισμού σε εκατοντάδες άτομα που κατέκλυσαν τα αμφιθέατρα ή παρακολούθησαν τις ομιλίες από το Ιντερνετ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ακόμη και ασυναίσθητα οι ομιλητές με τις εισηγήσεις τους έδιναν απαντήσεις σε καθημερινά ερωτήματα που σχετίζονται με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση. Και ανάμεσα στα πολλά που μάθαμε ήταν και το όραμα του Μαρξ, του Ενγκελς αλλά και του Λένιν για τους μισθούς και τα προνόμια των ανώτατων δημοσίων υπαλλήλων.
Συγκεκριμένα ο Δ. Καλτσώνης, επίκουρος καθηγητής Θεωρίας Κράτους και Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μας υπενθύμισε και το παρακάτω απόσπασμα από το «Κράτος και Επανάσταση» του Λένιν, ο οποίος αντλεί τα συμπεράσματά του από παλαιότερα έργα των Μαρξ και Ενγκελς για την παρισινή Κομμούνα: «Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι το μέτρο της Κομμούνας, που το υπογραμμίζει ο Μαρξ: η κατάργηση κάθε επιχορήγησης για έξοδα παραστάσεως, κάθε χρηματικού προνομίου στους δημοσίους υπαλλήλους, η ελάττωση της πληρωμής όλων των λειτουργών του κράτους ώς το επίπεδο του “μισθού του εργάτη”. […] “Συνηθίζουν” να το αποσιωπούν, λες και πρόκειται για μια “απλοϊκότητα” που ξεπεράστηκε, – όπως οι χριστιανοί, από τότε που ο χριστιανισμός ανυψώθηκε σε επίσημη θρησκεία του κράτους, “λησμόνησαν” τις “απλοϊκότητες” του πρωταρχικού χριστιανισμού με το δημοκρατικό – επαναστατικό πνεύμα του. […] Η πλέρια αιρετότητα, η ανακλητότητα σ’ οποιαδήποτε στιγμή όλων χωρίς εξαίρεση των δημόσιων λειτουργών, η ελάττωση του μισθού τους στον συνηθισμένο “μισθό του εργάτη”, αυτά τα απλά και “αυτονόητα” δημοκρατικά μέτρα, που συνδυάζουν πέρα για πέρα τα συμφέροντα των εργατών και της πλειονότητας των αγροτών, αποτελούν ταυτόχρονα το γεφυράκι, που οδηγεί από τον καπιταλισμό στο, σοσιαλισμό».
Το πρόβλημα βέβαια, όπως εξήγησε και ο Δ. Καλτσώνης, είναι ότι ακόμη και στη Σοβιετική Ενωση της δεκαετίας του ’30 η αναλογία του εργατικού μισθού και των μισθών των ηγετικών κρατικών στελεχών είχε φτάσει στο ένα προς δέκα και αργότερα και ένα προς δεκαπέντε.
Η πραγματικότητα έδειξε ότι οι συγκεκριμένες αρχές των κλασικών του μαρξισμού είτε αποσιωπήθηκαν είτε αγνοήθηκαν συνειδητά από αριστερές κυβερνήσεις με πρόσχημα την ανάγκη εξεύρεσης των «καλύτερων δυνατών στελεχών» για τις ανάγκες της διακυβέρνησης. Ας μη φτάσουμε όμως στο σημείο να υποστηρίξουμε ότι δεν διατυπώθηκαν ποτέ.
Άρης Χατζηστεφάνου για την Εφημερίδα των Συντακτών 28/03/2015
ακολουθήσουν το παράδειγμά του.
Οι Άγγελοι Δεν Τραγουδάνε Μπλουζ
Ετούτος ο χειμώνας της δυσαρέσκειας αρνείται πεισματικά να τελειώσει. Η μανία της ελπίδας που ήταν να “ρθει έχει δώσει τη θέση της στη βουβή απογοήτευση, στην καλή παλιομοδίτικη θλίψη, στην αίσθηση ανημπόριας και στην υφέρπουσα οργή.
Μην γενικεύουμε, υπάρχουν πάντα κι οι αισιόδοξοι, οι πιστοί κι αμετακίνητοι. Ο ήλιος της αριστεράς πάντα λάμπει στο Κουτί της Πανδώρας -μετά την 26η Φλεβάρη.
Αλλά όσοι δεν έχουν πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ (που πριν δυο μήνες ήταν αντισυνταγματικό χαράτσι και τώρα έγινε πατριωτικό καθήκον) κάθονται και κοιτούν την παρέλαση υπό βροχή -τρώγοντας σπόρια.
~~{}~~
Και συνεχίζουμε. Όχι να ελπίζουμε, όχι να γαβγίζουμε, αλλά να χτίζουμε.
Αυτό μας κρατάει όρθιους: Ότι κάποια στιγμή μες στη μέρα ή μπορεί την νύχτα -πιο πολύ ταιριάζει στη νύχτα- θα κάτσουμε να σκαρώσουμε μια πρόταση, να παίξουμε μουσική, να ζωγραφίσουμε.
~~{}~~
Είχα έναν φίλο που κουβαλούσε στις δυνατές του πλάτες μια ψυχοφάγα μανιοκατάθλιψη.
«Δεν μπορείς να καταλάβεις πώς είναι», μου “χε πει ένα βράδυ στη Νέα Σμύρνη.
Έβρεχε και τότε, σαν να μας κατουρούσαν όλοι οι άγγελοι.
(Μας μισούν οι άγγελοι, δεν το ξέρατε; Μας μισούν γιατί είμαστε φτιαγμένοι από σάρκα και τολμάμε να κοιτάμε τον θεό μες στα μάτια. Εκείνοι είναι πάντα υποτακτικοί. Ο μόνος που τόλμησε να σκεφτεί κάτι άλλο, να αντιδράσει, εκείνος που τον λένε Εωσφόρο ή Προμηθέα, εκδιώχτηκε.)
Είχαμε κλειστεί στο σπίτι του και πίναμε, τρώγαμε, βλέπαμε τον «Νεκρό» του Τζιμ Τζάρμους -με την ηλεκτρική κιθάρα του Νηλ Γιάνγκ, συζητούσαμε, κοιτούσαμε τη θλίψη στα μάτια του άλλου.
«Όταν πέφτεις», μου έλεγε, «είναι σαν να σου βγαίνει η ψυχή απ” το στόμα. Καμιά σωτηρία.»
~~
Τελικά βρήκε τη σωτηρία του στην τέχνη. Μη φανταστείτε ότι θεραπεύτηκε ή ότι έγινε διάσημος και πήγε να ζήσει στα βόρεια προάστια ή στο Μανχάταν.
Συνεχίζει να υποφέρει, μόνος κι εξαιρετικός, αλαζονικά θνητός, ένας γίγαντας απ” τους παλιούς καιρούς, κάπως σαν τον Κατσίμπαλη, πληθωρικός κι εκρηκτικός, αργοκίνητος πια, γκριζομάλλης.
Κάθε φορά που ολοκληρώνει ένα έργο χαίρεται που είναι εκείνος. Γιατί κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να φτιάξει κάτι παρόμοιο.
~~{}~~
«Είμαι ο πιο μεγάλος ποιητής στο Λος Άντζελες», λέει ο Χένρι Τσινάνσκι κι ανοίγει τη δέκατη μπύρα.
«Αρχίδια, μωρό μου», του λέει η Μαρτζ. «Λαντζέρης είσαι.»
«Γι” αυτό είμαι ο μεγαλύτερος ποιητής της Αμερικής, μωρό μου. Γιατί ζω μέσα στο βούρκο.»
~~{}~~
Έλεγε ο γερο-Χέμινγουεϊ ότι τα σημεία όπου έχουμε σπάσει είναι τα πιο δυνατά.
Αν είσαι άγγελος, φτιαγμένος από φως και θεία χάρη, ποτέ δεν θα μπορέσεις να τραγουδήσεις τα μπλουζ.
Η δημιουργία, η ποίηση, είναι το αντίδοτο στον πόνο, στη μοναξιά και στον θάνατο.
~~{}~~
Πριν πολλά χρόνια, όταν ακόμα υπήρχαν οι κασέτες, όταν νόμιζα ότι είμαι αθάνατος, όταν πληρώναμε με δραχμές τις μπύρες μας, μια φίλη μου ΄δωσε ν” ακούσω τις «δύο κορυφαίες τραγουδίστριες της τζαζ».
Στην πρώτη πλευρά είχε την Ella Fitzgerald. Υπέροχη φωνή, αμέτρητη έκταση, μπορούσε να τραγουδήσει τα πάντα. Διασκέδασα.
Γύρισα πλευρά και πάτησα το κουμπί του μαγνητόφωνου (για τους νεότερους, αυτό ήταν κάτι σαν cd-player, αλλά χωρίς λέιζερ). Έπαιξαν τα πνευστά, το πιάνο και τα κρουστά ένα μέτρο. Μετά ακούστηκε. Η ΦΩΝΗ!
Ανατρίχιασα ολόκληρος. Ήταν σαν να βρισκόμουν στα τείχη της Τροίας και να τραγουδούσε κάποια απ” τις Τρωάδες, που είχε χάσει τον άντρα της και το παιδί της.
Δεν καταλάβαινα όλους τους στίχους, αλλά δεν είχε καμιά σημασία. Ποιος καταλαβαίνει τι τραγουδάει η Κάλλας;
Η φωνή, σ” όλο το τραγούδι, έπαιζε στην πεντατονική με ακρίβεια υπολογιστή, αλλά κάποιες στιγμές έφευγε απ” την κλίμακα, χωρίς να ακούγεται φάλτσο. Δεν είχε μεγάλη έκταση, αλλά δεν ήταν η τεχνική της που μ” έκανε ν” ανατριχιάσω.
Ήταν κάτι πιο βαθύ, η φωνή δεν έβγαινε απ” τα πνευμόνια και το λαρύγγι, έβγαινε μέσα απ” τη ζωή την ίδια. Δεν άκουγες, ένιωθες. Ταξίδευες.
Ήμουν μόνος τότε, μέσα σ” ένα άδειο δωμάτιο, κι ένιωσα λες και υπήρχε μια γυναίκα ερωτευμένη δίπλα μου.
«Someday he’ll come along, The man I love»
~~{}~~
Η Ελεονώρα Φάγκαν γεννήθηκε γυναίκα, μαύρη και φτωχή. Ο πατέρας της δεν την αναγνώρισε κι οι παππούδες της έδιωξαν την εγκυμονούσα απ” το σπίτι. Μεγάλωσαν στους δρόμους. Έντεκα χρονών πήγε για τελευταία φορά στο σχολείο.
Στην ίδια ηλικία κάποιος γείτονας προσπάθησε να τη βιάσει. Η Ελεονώρα αντιστάθηκε. Απέφυγε τον βιασμό, αλλά την έκλεισαν προσωρινά σ” ένα ορφανοτροφείο, για να την προφυλάξουν. Ένα χρόνο μετά βγήκε και ξεκίνησε να δουλεύει σ” ένα μπουρδέλο, σαν καμάκι για πελάτες.
Εκεί, θυμάται η Μπίλι Χόλιντεϊ στην αυτοβιογραφία της, άκουσε για πρώτη φορά την τζαζ του Λούις Άμστρονγκ.
~~
Δεκατεσσάρων χρονών εγκαταστάθηκε με τη μητέρα της στο Χάρλεμ. Έγινε πόρνη, μαζί με τη μητέρα της, για 5$ ανά πελάτη. Κι έκαναν ένα χρόνο στη φυλακή, για πορνεία.
Όταν βγήκε, η Ελεονώρα ξεκίνησε να τραγουδάει στα μαγαζιά του Χάρλεμ.
Την άκουσε ο Μπένυ Γκούντμαν κι έμεινε άφωνος. Στα 17 έκανε την πρώτη ηχογράφηση. Ο παραγωγός παραδέχτηκε ότι ο τρόπος που τραγουδούσε η «Μπίλι» άλλαξε την αντίληψη που είχε για τη μουσική. Καμία γυναίκα δεν είχε ξανατραγουδήσει έτσι.
Ήταν 18 χρονών όταν ηχογράφησε το «What a little moonlight can do».
Από εκείνη τη στιγμή οι συνθέτες και οι παραγωγοί την άφηναν να αυτοσχεδιάζει σε κάθε τραγούδι.
Έτσι χτίστηκε ο θρύλος της Lady Day, της πρώτης μαύρης που τραγούδησε με λευκή ορχήστρα, σε λευκούς θεατές, της γυναίκας που τραγούδησε το Summertime του Γκέρσουιν, της γυναίκας που καθόρισε την τζαζ και την μπλουζ με τη φωνή της.
Της γυναίκας που πέθανε στα 44, άπορη και καταραμένη, μπλεγμένη στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ.
~~{}~~
Συνεχίζει να βρέχει. Η άνοιξη αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας. Το ίδιο κι η ελπίδα.
Ο ήλιος θα βγει πάλι, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, είναι κι αυτός υποχρεωμένος να τηρεί το πρόγραμμα.
Η αριστερή κυβέρνηση τηρεί το πρόγραμμα, οι στρατιώτες παρελαύνουν σύμφωνα με το πρόγραμμα, οι δάσκαλοι συνεχίζουν να διδάσκουν -όπως λέει το πρόγραμμα πάντα.
Είμαστε μες στον βούρκο κι ούτε τ” αστέρια δεν μπορούμε να δούμε πια, με τόσα μερόνυχτα βροχής.
Δεν πειράζει, θα χτίσουμε τα δικά μας.
Γι” αυτό μας κατουράνε οι άγγελοι. Μας ζηλεύουν. Που είμαστε φτιαγμένοι από χώμα κι ονειρευόμαστε αστέρια.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Η φωτογραφία είναι της Eve Arnold
πηγή:
http://sanejoker.info/2015/03/angels-cant-sing-the-blues.html
Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015
Ποια είναι η ποιο ακροδεξιά;
Η «γερμανοποίηση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης -με πυρήνα την «Ευρωζώνη»- που προωθείται συστηματικά από τη γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ και «προσωποποιείται» στην καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ δεν αντιμετωπίζει μόνο την εκτεταμένη δυσαρέσκεια των λαών που υφίστανται το μαρτύριο της οιονεί λιτότητας και βιώνουν την επιβολή μιας σύγχρονης ολιγαρχικής -δικτατορικής εξουσίας. Ταυτόχρονα διαμορφώνεται, σ' ένα ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο, μια συγκρουσιακή κατάσταση στο εσωτερικό της ΕΕ, ενώ αναπτύσσεται παράλληλα ένας έντονος αντιευρωπαϊσμός από σημαντική μερίδα πολιτών ως «απάντηση», ως αντίδραση στη γερμανική ηγεμονία.
Όμως η ιστορική αυτή στρέβλωση έχει κι άλλες, μείζονες συνέπειες, όπως η άνοδος της εθνικιστικής Ακροδεξιάς στη Γαλλία, η οποία εμφανίζεται ως η μοναδική πολιτική δύναμη που μπορεί σήμερα να σταματήσει τη γερμανική πλημμυρίδα και να αποκαταστήσει το εθνικό και πολιτικό κύρος της Γαλλίας. Η κυρία Μαρίν Λεπέν, έχοντας διευρύνει το κοινωνικό και πολιτικό της ακροατήριο, εμφανίζεται σήμερα ως σύγχρονη Ζαν ντ' Αρκ, ικανή να αντιμετωπίσει ισότιμα την Ά. Μέρκελ και να δώσει στη Γαλλία -ακόμα και με την αποχώρηση από την «Ευρωζώνη»- τον ιστορικό ρόλο που της προσιδιάζει στον σύγχρονο κόσμο.
Η ιστορία, όπως γνωρίζουμε, δεν ακολουθεί ευθύγραμμη πορεία, αλλά χαρακτηρίζεται πολλές φορές από μείζονες αντιφάσεις. Η «χρυσή ισορροπία» που θεμελίωσε μεταπολεμικά την Ευρωπαϊκή Ένωση στηρίχθηκε αφενός στην πολιτική ισχύ και τη δημοκρατική - διαφωτιστική κληρονομιά της Γαλλίας και αφετέρου στην ανερχόμενη (και υποβοηθούμενη) οικονομική άνοδο και ισχύ της Γερμανίας. Η Γαλλία συμβολοποιεί την αστική επανάσταση, τις αξίες και τις αρχές του Διαφωτισμού, λειτουργεί ως υπόδειγμα του σύγχρονου έθνους-κράτους. Η Γερμανία συγκροτεί την «ταυτότητά» της στηριζόμενη σ' έναν τύπο εργαλειακού ορθολογισμού που διακρίνεται για την οργάνωση, την πειθάρχηση, ο οποίος δεν αφορά μόνο την εξωτερική υπακοή στον κανόνα, στον νόμο, αλλά συνδέεται μ' έναν εσωτερικό, ηθικιστικό, προτεσταντικού χαρακτήρα καταναγκασμό. Στις δύο αυτές συμβολικές εκφορές Γαλλία και Γερμανία εμφανίζουν και αναπαράγουν τη διάκριση μεταξύ πολίτη (Γαλλία) και ιδιώτη (Γερμανία) και, κατ' επέκταση, την αντίθεση μεταξύ πολιτικού και οικονομικού «κοσμοειδώλου».
Η εκρηκτική δυναμική της ανόδου και αυτονόμησης της χρηματοπιστωτικής δομής από τη δεκαετία του 1990, η θεσμική κατοχύρωση του ακραίου ανταγωνισμού εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ αλλά και η καθιέρωση ενός σκληρού ευρώ -που αποτέλεσε προέκταση του μάρκου- προκάλεσαν ιστορικές ανακατατάξεις και ανατροπές, τις συνέπειες των οποίων βιώνουμε σήμερα.
Η Γαλλία, δεύτερη σε οικονομική ισχύ χώρα της Ευρώπης, δοκιμάζεται πλέον σε πολλαπλά επίπεδα. Η διόγκωση του χρέους, όπως και οι πολιτικές των δημοσιονομικών περιορισμών και της αποδυνάμωσης των κοινωνικών θεσμών αποτελούν τη μια όψη της εθνικής κρίσης. Η άλλη όψη αφορά στην απώλεια του πολιτικού ρόλου και της ισχύος της Γαλλίας, οι πολιτικοί ηγέτες της οποίας τα τελευταία χρόνια (Σαρκοζί, Ολάντ) εμφανίζονται χειραγωγούμενοι από τη γερμανική ηγεσία.
Η πολιτική και ιδεολογική ενσωμάτωσε τόσο του συντηρητικού όσο και του σοσιαλιστικού «στρατοπέδου» αλλά και η βαθιά κρίση της Αριστερός οδήγησαν στην άνοδο και τη σοβαρή ενίσχυση της Ακροδεξιάς στη Γαλλία. Το θέμα της εθνικής κυριαρχίας, του πολιτικού ρόλου της Γαλλίας συνδέεται από τη Μαρίν Λεπέν με το ζήτημα της οικονομικής κρίσης, διευρύνοντας έτσι το κοινωνικό - εκλογικό ακροατήριο του Εθνικού Μετώπου και καθιστώντας το σήμερα σημαντικό παράγοντα των εξελίξεων. Μάλιστα, το Εθνικό Μέτωπο ασκεί κι ένα είδος ιδεολογικοπολιτικής ηγεμονίας, σύροντας το κόμμα του Σαρκοζί, το UMP, σε θέσεις του Εθνικού Μετώπου όσον αφορά στο μεταναστευτικό και τις μειονότητες.
Η γερμανική στρατηγική
Συμπερασματικά, η Ακροδεξιά στη Γαλλία κινείται περισσότερο σε εθνικιστικό - ιδεολογικό επίπεδο, με σημαντική, βεβαίως, αναφορά όχι μόνο σε λαϊκές τάξεις, αλλά και σε μεσαία επιχειρηματικά στρώματα. Αντίθετα, η γερμανική ηγεμονεύουσα πολιτικοοικονομική ελίτ διαμορφώνει μια ολιγαρχική - δικτατορική δομή εξουσίας πάνω σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική, με τη γερμανική σφραγίδα της λιτότητας και του προτεσταντικού ηθικισμού, αναπαράγει και ενισχύει το γερμανικό imperium και σε πολιτικό και σε οικονομικό επίπεδο.
Οι κυρίαρχοι πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί της ΕΕ και της «Ευρωζώνης» καθοδηγούνται και χειραγωγούνται στην πράξη από τη γερμανική ελίτ (ΕΚΤ, Κομισιόν, Eurogroup), ενώ πολλές κυβερνήσεις λειτουργούν ως εντολοδόχοι της. Η κοινωνική, οικονομική και πολιτική ταυτόχρονα Ακροδεξιά της γερμανικής ηγεμονίας εκφράζεται σήμερα με τον πιο στυγνό και κυνικό τρόπο στην ΕΕ και την «Ευρωζώνη». Δεν υπάρχει σύγκριση. Η κυρία Μέρκελ εκπροσωπεί «επάξια» και υλοποιεί την πιο αυταρχική, την πιο ακροδεξιά πολιτική που γνώρισε μεταπολεμικά η Ευρώπη...
http://tsak-giorgis.blogspot.gr
ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΜΩΝ
Ο Renzo Novatore παρουσιάζει μερικά γνωμικά του
ΘΕΟΣ: Το πλάσιμο μιας άρρωστης φαντασίας. Κάτοικος ξεμωραμένου και αδύναμου μυαλού. Σύντροφος και παρηγορητής ταγγών πνευμάτων γεννημένων στη δουλεία. Ένα χάπι για δυσκοίλια μυαλά. Μαρξισμός για την εξασθενημένη καρδιά.
ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ: Μια αφηρημένη λέξη με αρνητική χροιά, μεγάλη σε δύναμη, κοντή σε αλήθεια. Μια αισχρή μάσκα ζωγραφισμένη πάνω στο μοχθηρό πρόσωπο πονηρού αγροίκου προκειμένου να κυριαρχεί το τσούρμο των υπερευαίσθητων βλαμμένων και ηλίθιων.
ΧΩΡΑ: Ποινική δουλεία για τους ημι-ευφυείς, ένα βουστάσιο ηλιθιότητας. Μια Κίρκη που μετατρέπει τους θαυμαστές οπαδούς της σε σκύλους και γουρούνια.Πόρνη για το αφεντικό, νταβάς στον ξένο. Παιδοφάγος, συκοφάντης των γονέων και χλευαστής των ηρώων.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Η άρνηση του έρωτα, της ζωής και της ελευθερίας.
ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ: Πειθαρχία, πειθαρχία· υποταγή, υποταγή· σκλαβιά και άγνοια, κυοφορούσα την εξουσία. Ένα μπουρζουάδικο σώμα γκροτέσκας πάχυνσης από ένα ακαλαίσθητο χριστιανικό πλάσμα. Μια πανσπερμία φετιχισμού, σεχταρισμού και δειλίας.
ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ: Εκκλησίες για τους αδύναμους. Ενεχυροδανειστήρια για τους τσιγκούνηδες και ανίσχυρους.Πολλοί γίνονται μέλη για να ζουν παρασιτικά στις πλάτες των καθυστερημένων κατόχων κάρτας μέλους συναδέλφων τους. Μερικοί γίνονται μέλη για να γίνουν κατάσκοποι. Άλλοι, οι πιο ειλικρινείς, γίνονται μέλη για να καταλήξουν στη φυλακή απ’ όπου μπορούν να παρατηρούν την ποταπή ευψυχία όλων των υπολοίπων.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ: Ο μακάβριος βωμός που χρησιμοποιείται από ικανούς κωμικούς κάθε είδους για να επιδείξουν το ιερατικό τους ταλέντο του να απαγγέλουν στις μάζες. Οι δικαιούχοι δεν καταβάλλουν τίποτα λιγότερο από 100% ταπείνωση.
ΦΙΛΙΑ: Τυχεροί είναι εκείνοι που έχουν πιει απ’ το δισκοπότηρο της δίχως να έχουν πληγώσει ή δηλητηριάστει τις ψυχές τους. Αν υπάρχει κανείς τέτοιος, τους προτρέπω να μου στείλουν τη φωτογραφία τους. Είμαι σίγουρος ότι θα αντικρίσω την όψη ενός ηλίθιου.
ΑΓΑΠΗ: Εξαπάτηση της σάρκας και καταστροφή του πνεύματος. Ασθένεια της ψυχής, ατροφία του εγκεφάλου, εξασθένιση της καρδιάς, διαφθορά των αισθήσεων, ποιητικά ψέματα απ’ τα οποία κανείς γίνεται τύφλα στο μεθύσι δύο ή τρεις φορές τη μέρα ώστε να καταναλώσει αυτήν την πολύτιμη αλλά ηλίθια ζωή πιο σύντομα. Και όμως εγώ θα προτιμούσα να πεθάνω από αγάπη.Είναι ο μόνος απατεώνας, μετά τον Ιούδα, που μπορεί να σκοτώσει μ’ ένα φιλί.
ΑΝΤΡΑΣ: Μια βρομερή πάστα δουλείας, τυραννίας, φετιχισμού, φόβου, ματαιοδοξίας -και άγνοιας. Η μεγαλύτερη ύβρις που μπορεί κανείς να διαπράξει απέναντι σ’ ένα γαιδούρι είναι να το αποκαλέσει άντρα.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Το πιο βάναυσο απ’ τα υποδουλωμένα θηρία. Το μεγαλύτερο θύμα που σέρνεται πάνω στη γη. Και, μετά τον άντρα, η πιο υπεύθυνη για τα προβλήματά της. Θα ήμουν περίεργος να μάθω τι περνάει απ’ το μυαλό της καθώς τη φιλάω.
aixmi.wordpress.com
Κυριακή 29 Μαρτίου 2015
Σενάρια ανατροπής
Το σχέδιο συγκεκριμένων πολιτικών κύκλων στις Βρυξέλλες, με τη βοήθεια των διαπλεκόμενων συμμάχων τους...
Σε διαδικασία προετοιμασίας για να αντιμετωπίσει τη μετατροπή της οικονομικής ασφυξίας σε πολιτική βρίσκεται το Μέγαρο Μαξίμου, καθώς...
τα στελέχη της κυβέρνησης εκτιμούν ότι οι πιέσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό για τη λήψη σκληρών μέτρων, έχουν στόχο να προκαλέσουν είτε ενδοκυβερνητική κρίση μεταξύ των εταίρων είτε εσωκομματική στον ΣΥΡΙΖΑ.
Σε διαδικασία προετοιμασίας για να αντιμετωπίσει τη μετατροπή της οικονομικής ασφυξίας σε πολιτική βρίσκεται το Μέγαρο Μαξίμου, καθώς...
τα στελέχη της κυβέρνησης εκτιμούν ότι οι πιέσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό για τη λήψη σκληρών μέτρων, έχουν στόχο να προκαλέσουν είτε ενδοκυβερνητική κρίση μεταξύ των εταίρων είτε εσωκομματική στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το κυβερνητικό επιτελείο εκτιμά ότι συγκεκριμένοι πολιτικοί κύκλοι στις Βρυξέλλες αλλά και οι διαπλεκόμενοι συμμαχοί τους εντός Ελλάδος, επιδιώκουν την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών σε κυβερνητικό επίπεδο.
Για τα το πετύχουν αυτό, θα
επιχειρήσουν να οδηγήσουν την κυβέρνηση στη λήψη αντιλαϊκών μέτρων, τα
οποία θα τη φέρουν αντιμέτωπη με την κοινωνία και θα δημιουργήσουν
συγκρούσεις στο εσωτερικό της, ώστε μια οικουμενική κυβέρνηση να πάρει τη θέση της.
Η "μηχανή προπαγάνδας" της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έχει πάρει φωτιά
Αποκάλυψη τώρα! Δεν γίνεται καμιά διαπραγμάτευση, ούτε σκληρή, ούτε μέτρια, ούτε μαλακή. Απλώς...
υπογράφετε τα ίδια που είχαμε υπογράψει κι εμείς. Λέτε ψέματα, παίζετε θέατρο, κοροϊδεύετε τον κόσμο, δήθεν ότι πασχίζετε να καταργήσετε τις πολιτικές των Μνημονίων. Και δεν τολμάτε να δώσετε στη δημοσιότητα και να φέρετε στη Βουλή όσα συμφωνήσατε με τους δανειστές γιατί φοβάστε τους βουλευτές, και πρώτα-πρώτα τους δικούς σας.
Αυτή είναι η προπαγανδιστική πλατφόρμα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ τις τελευταίες ημέρες. Ο πρώην πρωθυπουργός, μάλιστα, της έδωσε και επισημότατο χαρακτήρα αποκαλύπτοντας διαγγελματικώς το κείμενο συμφωνίας του Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου. Ο Σαμαράς στα χνάρια του Χιώτη! Α, να μην το ξεχάσουμε. Η κυβέρνηση κατηγορείται επίσης ότι συνυπογράφει την πολιτική Σαμαρά, αλλά δεν έχει το θάρρος να την εφαρμόσει.
Με το τελευταίο εξηγούνται και φυσικά δικαιώνονται οι πιστωτικοί εκβιασμοί εις βάρος της χώρας. Δεν φταίνε οι δανειστές που κρατάνε την οικονομία σε κατάσταση ασφυξίας. Φταίει ο ψεύτης και δειλός Τσίπρας. Διότι, προσέξτε: Αν δεν ήταν ψεύτης, θα έλεγε μπροστά στη Μέρκελ την αλήθεια: Ουδείς αναμάρτητος. Κι αν δεν ήταν δειλός θα έκοβε συντάξεις, μισθούς, και κεφάλια, στη γραμμή του mail Χαρδούβελη. Και θα ήταν όλα Alexis forget it.
Αξίζει, λέτε, να αραδιάσει κανείς επιχειρήματα για να αντικρούσει αυτή την ανοησία; Μπα. Ο κόσμος έχει μάτια και βλέπει. Κοιτάξτε, όμως, τι γίνεται εδώ. Φωνάζοντας ότι ο Τσίπρας υπογράφει τα ίδια μ' αυτούς, αλλά δεν τα κάνει, αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ένα πράγμα: Είναι αμετανόητοι. Κι αν έβρισκαν την ευκαιρία, θα έκαναν αυτό που... φοβάται να κάνει ο Τσίπρας. "Φέρτε μας πίσω να τελειώσουμε τη δουλειά", είναι το μήνυμα. Καταλαβαίνετε προς ποιους.
Ούτε υποψία αυτοκριτικής. Ούτε υπόνοια δημοκρατικής ευαισθησίας. Ούτε σκιά προβληματισμού για το τι πρέπει να αλλάξουν μετά την εκλογική τους καταδίκη. Μόνο απόπειρα να πείσουν ότι το καταδικασμένο πρέπει να συνεχιστεί. Ότι αυτό θα έπρεπε να ολοκληρώσει ο Τσίπρας αν ήταν ειλικρινής όπως ο Βενιζέλος και γενναίος όπως ο Σαμαράς. Στρατηγική κατεδάφισης, δηλαδή, και της ελπίδας ακόμη, που εκπροσωπεί η νέα κυβέρνηση.
Συμπέρασμα: Τελειωμένη ιστορία όλοι τους. Στους δανειστές ελπίζουν και προσεύχονται πάντα. Και ευτυχώς που ο Τσίπρας δεν έχει τη δική τους ειλικρίνεια και γενναιότητα...
Καρτερός Θανάσης
υπογράφετε τα ίδια που είχαμε υπογράψει κι εμείς. Λέτε ψέματα, παίζετε θέατρο, κοροϊδεύετε τον κόσμο, δήθεν ότι πασχίζετε να καταργήσετε τις πολιτικές των Μνημονίων. Και δεν τολμάτε να δώσετε στη δημοσιότητα και να φέρετε στη Βουλή όσα συμφωνήσατε με τους δανειστές γιατί φοβάστε τους βουλευτές, και πρώτα-πρώτα τους δικούς σας.
Αυτή είναι η προπαγανδιστική πλατφόρμα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ τις τελευταίες ημέρες. Ο πρώην πρωθυπουργός, μάλιστα, της έδωσε και επισημότατο χαρακτήρα αποκαλύπτοντας διαγγελματικώς το κείμενο συμφωνίας του Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου. Ο Σαμαράς στα χνάρια του Χιώτη! Α, να μην το ξεχάσουμε. Η κυβέρνηση κατηγορείται επίσης ότι συνυπογράφει την πολιτική Σαμαρά, αλλά δεν έχει το θάρρος να την εφαρμόσει.
Με το τελευταίο εξηγούνται και φυσικά δικαιώνονται οι πιστωτικοί εκβιασμοί εις βάρος της χώρας. Δεν φταίνε οι δανειστές που κρατάνε την οικονομία σε κατάσταση ασφυξίας. Φταίει ο ψεύτης και δειλός Τσίπρας. Διότι, προσέξτε: Αν δεν ήταν ψεύτης, θα έλεγε μπροστά στη Μέρκελ την αλήθεια: Ουδείς αναμάρτητος. Κι αν δεν ήταν δειλός θα έκοβε συντάξεις, μισθούς, και κεφάλια, στη γραμμή του mail Χαρδούβελη. Και θα ήταν όλα Alexis forget it.
Αξίζει, λέτε, να αραδιάσει κανείς επιχειρήματα για να αντικρούσει αυτή την ανοησία; Μπα. Ο κόσμος έχει μάτια και βλέπει. Κοιτάξτε, όμως, τι γίνεται εδώ. Φωνάζοντας ότι ο Τσίπρας υπογράφει τα ίδια μ' αυτούς, αλλά δεν τα κάνει, αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ένα πράγμα: Είναι αμετανόητοι. Κι αν έβρισκαν την ευκαιρία, θα έκαναν αυτό που... φοβάται να κάνει ο Τσίπρας. "Φέρτε μας πίσω να τελειώσουμε τη δουλειά", είναι το μήνυμα. Καταλαβαίνετε προς ποιους.
Ούτε υποψία αυτοκριτικής. Ούτε υπόνοια δημοκρατικής ευαισθησίας. Ούτε σκιά προβληματισμού για το τι πρέπει να αλλάξουν μετά την εκλογική τους καταδίκη. Μόνο απόπειρα να πείσουν ότι το καταδικασμένο πρέπει να συνεχιστεί. Ότι αυτό θα έπρεπε να ολοκληρώσει ο Τσίπρας αν ήταν ειλικρινής όπως ο Βενιζέλος και γενναίος όπως ο Σαμαράς. Στρατηγική κατεδάφισης, δηλαδή, και της ελπίδας ακόμη, που εκπροσωπεί η νέα κυβέρνηση.
Συμπέρασμα: Τελειωμένη ιστορία όλοι τους. Στους δανειστές ελπίζουν και προσεύχονται πάντα. Και ευτυχώς που ο Τσίπρας δεν έχει τη δική τους ειλικρίνεια και γενναιότητα...
Καρτερός Θανάσης
Σάββατο 28 Μαρτίου 2015
Η απόδραση του πειραματόζωου Ελλάδα
του Χρήστου Γιαννίμπα
Η νεοφιλελεύθερη γερμανική Ευρώπη επέλεξε την Ελλάδα ως πειραματόζωο γιατί πληρούσε την αναγκαία (= προϋπάρχουσα οικονομική κρίση) και ικανή (= διεφθαρμένο δικομματισμό ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) συνθήκη για το ρόλο αυτό. Το μόνο που δεν υπολόγισε σωστά ήταν η ιδιαιτερότητα του ελληνικού λαού. Κι αυτή είναι τα «ανυπότακτα γονίδια» που ύστερα από 2500 χρόνια έχουν περάσει στο υποσυνείδητο αυτού του λαού. Τηρουμένων των αναλογιών, έκανε το ίδιο λάθος που έκανε η φασιστική Γερμανία. Τότε που ο ελληνικός λαός, με μπροστάρη και πάλι την Αριστερά, έστελνε το πρώτο μήνυμα στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο, πως ο φασισμός δεν είναι ανίκητος. Τότε που χρειάστηκε να έχει οκτώ γερμανικές μεραρχίες στην Ελλάδα, όταν σ’ ολόκληρη τη Γαλλία είχε τρείς. Τότε που οι ναζί έχασαν πολύτιμο γι’ αυτούς χρόνο και μέσα, απαραίτητα για τα κύρια μέτωπα που τους ενδιέφεραν σε Ρωσία και Αφρική.
Δεν υπολόγισε πως αυτός ο λαός έχει μια Αριστερά με ρίζες 100 χρόνων. Ούτε και φαντάστηκε ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να δώσει στην «παρακατιανή» Αριστερά την κυβερνητική εξουσία. Σε ένα περιβάλλον μάλιστα που η συκοφαντία, η παραπληροφόρηση, οι εκβιασμοί και οι απειλές, πήραν πρωτόγνωρες διαστάσεις. Η «μεταβλητή λαός» τους χάλασε τη σούπα. Βεβαίως και έπαιξε ρόλο το γεγονός πως η εξαθλίωση στη χώρα μας πήρε διαστάσεις πολέμου σε καιρό ειρήνης. Και λόγω των ραγιάδικων (ου μην και διεφθαρμένων) ηγεσιών ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και λόγω της απίστευτα διεφθαρμένης οικονομικής ελίτ που εκπροσωπούσαν αυτές οι ηγεσίες. Μην παραβλέπουμε όμως πως και σε Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία ακόμα και σε Γαλλία επιβλήθηκε λιτότητα που επίσης οδήγησε την πλειονότητα των λαών σε μεγάλες απώλειες εισοδημάτων και πολύ μεγάλη ανεργία.
Το κυρίαρχο πλέον ερώτημα είναι αν το πειραματόζωο Ελλάδα μπορεί να δραπετεύσει από τα νεοφιλελεύθερα δεσμά; Όταν την ίδια στιγμή που θα οργανώνει την απόδραση, πρέπει να χτίζει ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης της χώρας σε αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτό που την έφερε στη σημερινή κατάσταση (βλέπε Α’ μέρος). Δηλαδή, να σπάει δεσμά και την ίδια στιγμή να κάνει βήματα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Το ερώτημα δεν μπορεί να απαντηθεί μονολεκτικά με ένα ναι ή όχι.
Η Ελλάδα εκτός από οικονομικό πειραματόζωο, μετά τις πρόσφατες εκλογές επιχειρείται να μετατραπεί και σε πολιτικό πειραματόζωο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Όλα τα πειράματα σε κάτι αποσκοπούν. Δεν γίνονται για να περνάει η ώρα. Φυσικά το ίδιο ισχύει και με τη νεοφιλελεύθερη γερμανική Ευρώπη. Η επιχείρηση μετατροπής της Ελλάδας σε πειραματόζωο (με τις ελληνικές κυβερνήσεις των προθύμων) αποσκοπούσε ΚΑΙ στην οικοδόμηση μιας εικόνας ότι η λιτότητα επιτυγχάνει. (Οι θυσίες πιάνουν τόπο).
Σήμερα, οι εκτός κι εντός Ελλάδας, συνεχίζουν να υπερασπίζονται την επιχείρηση «η λιτότητα πέτυχε». Π.χ., την ίδια μέρα (19/3/15) που ο Πρωθυπουργός της χώρας συμμετείχε στην «επταμελή», ο Σαμαράς δήλωνε: «Εξήγησα στους άλλους ηγέτες του ΡΡΕ, ότι η χώρα βουλιάζει στην αβεβαιότητα. Ό,τι κατάφερε μέσα σε δυόμιση χρόνια, να βγούμε σε πλεονάσματα και να βγούμε στην ανάπτυξη, τώρα κινδυνεύουν να χαθούν». Άραγε πρόκειται για ανόητο, θέλει να εμφανιστεί σοϊμπλότερος του Σόιμπλε, πασχίζει για την υστεροφημία του, κάτι άλλο; Δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι πως βάζει βούτυρο στο ψωμί των πιο συντηρητικών κύκλων της ευρωζώνης, που επέβαλαν τις πολιτικές λιτότητας και τις υπερασπίζονται με την επιχείρηση η λιτότητα επιτυγχάνει. Στόχοι αυτής ήταν και παραμένουν οι ίδιοι.
Στόχος 1ος. Αφού η λιτότητα επιτυγχάνει, δεν χρειάζεται αλλαγή πολιτικής. Φτάνουν στο σημείο (Σόιμπλε κ.ά.), να παραβλέπουν ότι έγιναν εκλογές που ουσιαστικά έκριναν δημοψηφισματικά την λιτότητα. Δείτε π.χ. τον Ραχόι με πόσο πάθος υπερασπίζεται την επιχείρηση «η λιτότητα πέτυχε». Οι εκλογές το φετινό Νοέμβρη στην Ισπανία είναι απλώς το επιπλέον κίνητρό του. Το ίδιο πάθος θα έδειχνε κι αν ακόμα οι εκλογές ήταν σε 2, σε 3 ή σε 13 χρόνια. Ο Σαμαράς που δεν έχει εκλογές συναγωνίζεται το Ραχόι. Το επιπλέον κίνητρό του είναι η «κυβερνητική παρένθεση», που με την βοήθεια της νέας Ρώμης θα τον φέρει ξανά στην κυβερνητική εξουσία. Γι’ αυτό ναρκοθέτησε το έδαφος από πριν, και συνεχίζει να ναρκοθετεί τις προσπάθειες της νέας κυβέρνησης. Ουσιαστικά αποδέχεται ΚΑΙ το ρόλου του πολιτικού πειραματόζωου για τη χώρα.
Στόχος 2ος. Να συρθούν σ’ αυτές τις πολιτικές και οι άλλες χώρες της ΕΕ, ακόμα και η Γαλλία. Δεν είναι τυχαίο που η Γαλλία «ακούει» την νέα κυβέρνηση (Τσίπρα), ή αν προτιμάτε είναι λιγότερο εχθρική σε σχέση με τη Γερμανία. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι στη Γαλλία ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει «κράτος και εξουσία» (όπως λέει ο Ελύτης για την Άνοιξη).
Στόχος 3ος. Αυτό το βάρβαρο νεοφιλελεύθερο μοντέλο να γίνει εξαγώγιμο προϊόν στις άλλες χώρες, εκτός ΕΕ αλλά και εκτός Ευρώπης (π.χ. αφρικανικές). Έτσι, η οικονομική και κοινωνική καταστροφή βαπτίζεται επιτυχία προκειμένου να βγει το συμπέρασμα πως ναι μεν υπάρχουν θυσίες, αλλά οσονούπω έρχεται αίσιο τέλος. Άρα το μοντέλο που εφαρμόσθηκε στην Ελλάδα, μπορεί και αξίζει να εφαρμοσθεί κι αλλού.
Βεβαίως, αντιλαμβάνονται πως με την επιχείρηση «η λιτότητα επιτυγχάνει» δεν πείθουν ή έστω δεν πείθουν όσους θα ήθελαν. Ούτε καν στην Γερμανία. Το αποδεικνύουν τα αποτελέσματα των περσινών ευρωεκλογών, οι πρόσφατες βουλευτικές στην Ελλάδα αλλά και η άνοδος των Podemos στην Ισπανία. Έτσι έχουν και μια ακόμα στόχευση. Δεν θέλουν να πείσουν τους λαούς να συνταχθούν μαζί τους. Θέλουν να τους πείσουν να μην πάνε εναντίον τους. Δηλαδή, να μην στρατευθούν με τις πολιτικές δυνάμεις που αντιτάσσονται σ’ αυτές τις πολιτικές.
Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούν τα πάντα. Τελεσίγραφα, απειλές, εκβιασμούς και βέβαια το πυρηνικό οπλοστάσιο των ΜΜΕ. Όλα τα θεμιτά αλλά και αθέμιτα μέσα όπως φάνηκε από την στάση της ΕΚΤ που ήταν πέρα και έξω από τον θεσμικό της ρόλο. Ο σκοπός στην παρούσα φάση είναι ο στραγγαλισμός της κυβέρνησης Τσίπρα. Δηλαδή, της βούλησης του ελληνικού λαού όπως αυτή εκφράστηκε στις εκλογές δύο μόλις μήνες πριν.
Προκειμένου να πετύχουν τους προαναφερθέντες τρεις στόχους, ουσιαστικά επιχειρούν ένα σιωπηλό πραξικόπημα. Είναι προφανές πως αν η κυβέρνηση Τσίπρα επιβιώσει, η επιχείρηση «η λιτότητα επιτυγχάνει» θα τεθεί σε πολύ μεγαλύτερη αμφισβήτηση, απ’ όσο είναι σήμερα, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Βλέπουν πως τελεσίγραφα, απειλές και εκβιασμοί δεν έχουν τα αποτελέσματα που ανέμεναν. Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έχει παραδοθεί, αντιστέκεται και το πιο σημαντικό αντιστέκεται η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που συνεχίζει να εμπιστεύεται την κυβέρνηση.
Στο επιχειρούμενο σιωπηλό πραξικόπημα χρησιμοποιούν ένα επιπλέον παλιό και δοκιμασμένο όπλο. Το «Make the economy scream» (κάντε την οικονομία να αναστενάξει). Το εφάρμοσε το 1973 ο Ρίτσαρντ Νίξον στη Χιλή του Αλλιέντε (το πρώτο πειραματόζωο του νεοφιλελευθερισμού). Με το όπλο αυτό επιδιώκουν στραγγαλισμό και της οικονομίας και της εμπιστοσύνης. Προσπαθούν δηλαδή να δημιουργήσουν μια περιρρέουσα αρνητική ατμόσφαιρα, που θα κλονίσει το ισχυρότερο ανάχωμα και μοναδικό στήριγμα της κυβέρνησης. Την εμπιστοσύνη του λαού.
Ξέρουν καλά βέβαια πως η Ελλάδα δεν είναι η Χιλή του 1973 ούτε η ΕΕ η Λατινική Αμερική, αλλά και πως «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα.» (Κ. Μαρξ) Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να προσπαθούν να φτιάξουν μια «ομοιοκαταληξία» κατά την ρήση του Μαρκ Τουέιν («Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται, αλλά σίγουρα φτιάχνει ομοιοκαταληξίες.») Κι αυτήν επιδιώκουν με το «Make the economy scream».
Θα μπορούσε να πει κανείς πως όλα αυτά δεν είναι παρά κινήσεις πανικού της γερμανικής Ευρώπης, από τις (μικρές έστω) ρωγμές που της έχει προκαλέσει μια κυβέρνηση με ζωή δύο μηνών. Πολύ περισσότερο που στις συνειδήσεις του ελληνικού λαού, και των άλλων ευρωπαϊκών λαών, έχουν συντελεστεί μεγάλα ρήγματα. Το πιο σημαντικό απ’ αυτά είναι η αμφισβήτηση της γερμανικής ηγεμονίας. Η αμφισβήτηση του «Roma locuta est, causa finita est». Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε πως μέχρι χθες είχαν τους υποτακτικούς τους κυβέρνηση, τότε μπορούμε να εξηγήσουμε τους αφρούς που βγάζουν οι «Σόιμπλε» και τα ΜΜΕ τους.
Το ζήτημα βέβαια δεν είναι οι αφροί των ευρωπαίων και ελλήνων «Σόιμπλε». Από μια άποψη κάνουν και καλό. Γιατί ναι μεν κλονίζουν κάποιους, αλλά ταυτόχρονα πατάνε τον κάλο των Ελλήνων και αυτό φουντώνει την αγανάκτηση και θίγει την περηφάνια του λαού μας. Ειδικά στο εσωτερικό, όσο περισσότερο τα ΜΜΕ προβάλουν τα «επιχειρήματα» των Σαμαρά, Βενιζέλου, Γεωργιάδη κ.λπ., τόσο το καλύτερο. Προφανώς δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως η μεγάλη πλειοψηφία όλους αυτούς τους έχει σιχαθεί. Κάτι που αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις.
Σήμερα η νεοφιλελεύθερη γερμανική ΕΕ βρίσκεται μπροστά σε δισεπίλυτες αντιθέσεις όσον αφορά την Ελλάδα. Αναφέρω τις κυριότερες απ’ αυτές.
(1) Το Grexit θα τους απάλλασσε από το ανυπότακτο πειραματόζωο αλλά δεν θα τους έλυνε κανένα πρόβλημα. Το αντίθετο, θα τους δημιουργούσε ανυπολόγιστες ζημιές σε τέσσερα επίπεδα.
(1.α) Στο οικονομικό. Κι ας προπαγανδίζουν (Σόιμπλε κ.λπ.) πως η ευρωζώνη είναι τάχα θωρακισμένη σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ένα Grexit θα παρέσυρε και τις δικές τους οικονομίες με παγκόσμιο αντίκτυπο. Οι αγορές ξέρουν καλά πως τουλάχιστον Ισπανία, Πορτογαλία και Ιταλία θα ακολουθούσαν. Ειδικά το παρασιτικό χρηματικό κεφάλαιο «ψοφάει» για τέτοιες αναμπουμπούλες. Επιπλέον, όπως λέει ο Andre Kostolany, «οι αγορές είναι 90% ψυχολογία και 10% όλα τα υπόλοιπα».
(1.β) Στο πολιτικό. Η ΕΕ ήταν και είναι ένα πολιτικό δημιούργημα. Ένα Grexit θα γκρέμιζε όσα έχτισε το νεοφιλελεύθερο πείραμα της ΕΕ από το 1992 (όταν και υπογράφεται η συνθήκη του Μάαστριχ). Η Μέρκελ το ξέρει πολύ καλά και το είπε (μιλώντας στους Γερμανούς βουλευτές την Πέμπτη 19/3), με όσο μεγαλύτερη σαφήνεια μπορούσε να το πει: «Το ευρώ είναι παραπάνω από ένα νόμισμα […] Εάν το ευρώ αποτύχει, αποτυγχάνει η Ευρώπη». Αυτονόητο πως εννοεί τη δική της νεοφιλελεύθερη γερμανική Ευρώπη και όχι την Ευρώπη των λαών.
(1.γ) Στο γεωστρατηγικό. Που ίσως είναι και το πιο σημαντικό. Από Ουκρανία μέχρι μέση ανατολή (Παλαιστίνη, Συρία) και Λιβύη, η μόνη χώρα που εξάγει σταθερότητα είναι η Ελλάδα. Μια αποσταθεροποίηση της Ελλάδας θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου σε ολόκληρη την Ευρώπη και φυσικά όχι μόνο. Κανείς τους δεν διανοείται, ούτε καν ως ενδεχόμενο, κάτι τέτοιο. Κυρίως οι ΗΠΑ και δεν είναι τυχαία η πίεση που ασκούν στη Γερμανία, ούτε βέβαια η ανάμειξή τους στην επίλυση του «ελληνικού ζητήματος». Μια ανάμειξη που δεν είναι σημερινή. Θυμίζω πως ο Ομπάμα είχε πιέσει τη Μέρκελ στις 29/4/2010 να επισπεύσει την απόφαση παροχής του δανείου των 110 δισ. € (μνημόνιο Ι).
(1.δ) Στο ενεργειακό. Και αυτό περιλαμβάνει ταυτόχρονα και τα τρία προαναφερθέντα. Τα επί του παρόντος πιθανολογούμενα, αλλά μάλλον σίγουρα, ενεργειακά κοιτάσματα (πετρελαίου, φυσικού αερίου) αλλά και οι δρόμοι διέλευσης αυτών, είναι για την ΕΕ τεράστιας σημασίας. Κι αυτό δεν μπορεί ούτε να αγνοηθεί, ούτε και να μπει στην ίδια ζυγαριά με μια «ψήφο εμπιστοσύνης» στην Ελλάδα.
(2) Γνωρίζουν καλά ότι ο ελληνικός καπιταλισμός είναι μια συμμορία μαύρου χρήματος με αδιαφανείς επιχειρηματικές και πολιτικές σχέσεις και αιχμή του δόρατος τα ΜΜΕ. Πιθανόν να σας ηχεί περίεργα, αλλά δεν θέλουν μέσα στην ΕΕ αυτόν τον «ελληνικό καπιταλισμό». Φυσικά, πολύ θα ήθελαν να έχουν λύσει αυτήν την αντίθεση με τις υποτακτικές τους πολιτικές δυνάμεις (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), που όμως ακόμα και σ’ αυτό απέτυχαν ακριβώς λόγω της διαπλοκής τους.
(3) Ξέρουν πως στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχει διάδοχη πολιτική λύση. Οι υποτακτικοί τους έχουν κενό στρατηγικής και αυτό καταγράφεται ΚΑΙ στις δημοσκοπήσεις. Οι προσπάθειες (πιο σωστά ανεπίτρεπτες επεμβάσεις) για πολιτική λύση με ΠΟΤΑΜΙ ή κυβέρνησης τύπου Παπαδήμα ή «εθνικής Ελλάδας», δεν γίνονται αποδεκτές από το ΣΥΡΙΖΑ. Το κυριότερο δεν «περπατάνε» στο λαό, παρά τις συντονισμένες προσπάθειες που όλο και αυξάνουν από τα ΜΜΕ και τα γνωστά νεροπίστολα της δημοσιογραφίας.
(4) Διαπιστώνουν πως πρώτη φορά στην Ελλάδα, από το τέλος του εμφυλίου, έσπασαν οριστικά και αμετάκλητα τα στερεότυπα για την Αριστερά που για δεκαετίες καλλιεργήθηκαν. Από τα απίστευτα και χιλιοειπωμένα «θα σας πάρουν σπίτια, γυναίκες, κόρες, οικόσιτα» και «θα γίνουμε βόρεια Κορέα», μέχρι τα πρόσφατα για δραχμή, χρεοκοπία και ελλείψεις σε φάρμακα, βενζίνα και κωλόχαρτα. Στη μεγάλη πλειονότητα του λαού, μόνο ως γραφικοί ακούγονται αυτοί που τα αναπαράγουν. Από το Σαμαρά που μας έλεγε πως «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ατύχημα που δεν θα αφήσω να συμβεί», μέχρι τους «Αδώνιδες». Κι από τους «Ρογκάκους» στις TV, μέχρι τους «Στούπες» στα site. Τα απολιθώματα δεν μπορούν ή και δεν θέλουν να χωνέψουν την τεράστια, σε σχέση με λίγα μόλις χρόνια πριν, μεταστροφή που έχει επέλθει στις συνειδήσεις των Ελλήνων για την Αριστερά. Ο Τσίπρας είπε πολλές φορές τη ρήση του Η. Ηλιού: «Θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα». Το ‘πε και το ‘κανε.
(5) Καταλαβαίνουν πως ο χρόνος δουλεύει εναντίον τους (όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο), για τρεις κυρίως λόγους.
(5.α) Γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, και ο άλλος βηματισμός που αυτή ακολουθεί, κάθε μέρα που περνάει θα απεγκλωβίζει συνειδήσεις δίνοντας το παράδειγμα. «Καταλαβαίνουν ότι αν υπάρξει θετική έκβαση στην Ελλάδα, θα ξεθαρρέψουν και άλλοι λαοί» (Δραγασάκης 18/3/15 στον Alpha). Κι αν αυτό συμβεί, τότε πάει περίπατο το σύνδρομο TINA (There Is No Alternative) της Θάτσερ, που σε νέα βελτιωμένη και επαυξημένη έκδοση εκφράζει και εφαρμόζει η σημερινή ΕΕ.
(5.β) Γιατί η κυβέρνηση δεν μεταλαμπαδεύει μόνο μια εθνική αξιοπρέπεια στο λαό. Δίνει όνειρο, ελπίδα και προσμονές. Κι αυτό είναι το κυριότερο. Οι μεγαλύτεροι από μας που ζήσαμε τη χούντα, ξέραμε κάτι για αυτήν. Ξέραμε πως θα τη ρίξουμε και είμαστε πεισμένοι γι’ αυτό. Ακριβώς το ίδιο αίσθημα ελπίδας και προσμονής τείνει να καθιερωθεί και σήμερα. Ο λαός δείχνει να αποκτά εμπιστοσύνη ότι μπορεί να γίνει και να είναι αισιόδοξος.
(5.γ) Γιατί ό, τι και να κάνουν, η επίθεση τους δεν μπορεί να διαρκέσει πάνω από πέντε, έξη μήνες. Άντε οκτώ στην καλύτερη γι’ αυτούς περίπτωση. Θα επιτεθούν λοιπόν, όπως ήδη κάνουν, αλλά ξέρουν πως δεν έχουν ανεξάντλητα επιθετικά αποθέματα. Έχουν να χάσουν πάρα πολλά και είναι κόντρα στη λογική τους τέτοιες επιθετικές πολιτικές. Η παγκόσμια ιστορία των τελευταίων 100 χρόνων είναι γεμάτη από παραδείγματα που επαληθεύουν αυτήν την διαπίστωση. (Δεν είναι του παρόντος αλλά είναι κόντρα στη φύση του καπιταλισμού).
«Ζω ένα δράμα», θα μπορούσε να πει για την Ελλάδα η νεοφιλελεύθερη γερμανική ΕΕ, έχοντας τις παραπάνω δισεπίλυτες αντιθέσεις. Όμως ας μην ξεγελιόμαστε. Εξακολουθούν να έχουν και το πεπόνι και το μαχαίρι και φυσικά θα κάνουν τα πάντα. Έτσι, οι μεν γερμανοί εφαρμόζουν την τακτική «καρότο και μαστίγιο», η δε ΕΚΤ «το μαρτύριο της σταγόνας». Όλοι τους προσπαθούν να κρατήσουν εγκλωβισμένη την κυβέρνηση σε όσο το δυνατόν χαμηλότερες πτήσεις.
Σταχυολογώ από τις δηλώσεις του Γ. Δραγασάκη (18/3/15 στον Alpha). «Ένας τεχνικός υπάλληλος ήθελε να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας» (για την παρέμβαση του Ντέκλαν Κοστέλο). «Ας μας αφήσουν να προχωρήσουμε σε νόμους και να τους αξιολογήσουν. Δεν αφήνουν την κυβέρνηση να κυβερνήσει […] Από τη μία δεν μας δίνουν τα χρήματα, από την άλλη δεν μας αφήνουν να νομοθετήσουμε για να μαζέψουμε χρήματα […] Κάποιοι δεν έμειναν ικανοποιημένοι, πέρασαν σε μια στραβή ερμηνεία της συμφωνίας και άρχισαν να ζητούν τα παλιά […] Άρχισε μια προσπάθεια χρηματοπιστωτικής ασφυξίας με την ελπίδα πως θα υπαναχωρούσαμε όπως και οι προηγούμενοι από εμάς». Η σκόπευσή τους είναι ο ελληνικός λαός. Ξέρουν πως η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πέσει όσο απολαμβάνει την εμπιστοσύνη και στήριξή του. Αυτό λοιπόν που επιδιώκουν είναι να τον κουράσουν και θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα (ψυχολογικά και μη).
Τι μέλει γενέσθαι; Η απάντηση είναι (το τετριμμένο) «ό, τι πει ο ελληνικός λαός». Αν οι έλληνες αντέξουν την τεράστια ψυχολογική πίεση που θα τους ασκηθεί, κυρίως αυτή γιατί κατ’ άλλα «ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται», θα δώσουν χρόνο στην κυβέρνηση να προχωρήσει στα ελάχιστα. Αυτά θα πρέπει να έχουν πυρήνα τη μάχη ενάντια στις ανισότητες και την αδικία. Κανείς άλλωστε δεν ζητά τον ουρανό με τ’ άστρα.
Βεβαίως μένει και στην κυβέρνηση να υλοποιήσει αυτά τα ελάχιστα, κάτι που θα της δώσει τράτα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που απαιτούν μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Παράλληλα η κυβέρνηση καλείται να επιδείξει ευελιξία, αποφεύγοντας τις τρικλοποδιές που η οικονομική ελίτ, τα ΜΜΕ της και οι πολιτικοί της εκφραστές θα της βάζουν σε κάθε της βήμα, και που ήδη άρχισαν να κάνουν τα δουλικά της Διαπλοκής και της Υποτέλειας. Αλλά και από την ικανότητά της να αξιοποιήσει με επιτυχία, προς όφελος της χώρας, τις προαναφερθείσες αντιθέσεις που αποτελούν και τα εν δυνάμει όπλα της.
Το ταξίδι είναι terra incognita αλλά στον ελληνικό λαό έλαχε ο ιστορικός κλήρος να είναι μπροστάρης και που αν επιμείνει θα δρέψει και τους καρπούς του πρωτοπόρου. Η μέχρι τώρα αποτίμηση της κυβέρνησης δεν μπορεί παρά να είναι θετική. Αυτό εκτιμά και η πλειονότητα του ελληνικού λαού. Αναγνωρίζει την πολιτική ωριμότητα της κυβέρνησης που τολμώ να πω ξεπέρασε τις προσδοκίες. Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο λαός είναι που πρέπει να στηρίξει με νύχια και με δόντια την κυβέρνησή του. Αυτός καθαυτός ο λαός και η παλλαϊκή κινητοποίηση του είναι το μεγαλύτερο και ισχυρότερο όπλο της χώρας. Η κυβέρνηση είναι απλώς το «εργαλείο» για ένα καλύτερο αύριο σε μια Ελλάδα που αλλάζει εντός μιας ΕΕ που θα αναγκαστεί ν’ αλλάξει.
http://tvxs.gr
Έχουμε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία!
Του Σπύρου Γουδέβενου
Στις 25 Ιανουαρίου υπήρξε μία τεράστια πολιτική αλλαγή στο τόπο. Ένα
κόμμα της Αριστεράς, για πρώτη φορά στην χώρα πήρε την ευθύνη
διακυβέρνησης του τόπου. Και την διακυβέρνηση την πήρε από τις 26 του
ίδιου μήνα, αλλά η εξουσία αγνοείται σύντροφοι......(και εν μέρει είναι
λογικό ακόμα)!
Και ενώ η νέα κυβέρνηση έχει την συντριπτική υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ, με την βοήθεια των συντηρητικών, αντιμνημονιακών ΑΝΕΛ, δύο μήνες τώρα η χώρα ελέγχεται από το προηγούμενο σάπιο καθεστώς, και παραθέτω κάποιες σχετικές ειδήσεις.....
6. Η ΡΑΕ, ανεξάρτητη αρχή, αυξάνει τις τιμές του ρεύματος, σε αντίθεση με τις προθέσεις της κυβέρνησης.
Οι παραπάνω "ειδήσεις", μαζί με άλλες που σίγουρα έχω ξεχάσει,
αποκαλύπτουν ότι η χώρα εξουσιάζεται από τον κρατικό μηχανισμό ΝΔ και
ΠΑΣΟΚ! Και σίγουρα κινήσεις της νέας
κυβέρνησης να βάλει σε θέσεις του κρατικού μηχανισμού προσωπικό που
προέρχεται από τα κόμματα της καταστροφής επιδεινώνει την κατάσταση!
Δεν είναι ντροπή, αλλά απόλυτα αναγκαίο, όλες οι πολιτικές θέσεις
στον Κρατικό Μηχανισμό, να στελεχωθούν από μέλη των δύο κομμάτων της
συγκυβέρνησης. Και μιλάω για τις πολιτικές θέσεις, και να αφήσουμε από
κάτω τους Δημόσιους Λειτουργούς να κάνουν την δουλειά τους, απλά. Οι
πολιτικές θέσεις απλά διασφαλίζουν την τήρηση βασικών αρχών του
κυβερνητικού προγράμματος στον Κρατικό Μηχανισμό.
Και τέλος.....Ρήξη και Ξήλωμα ότι σάπιου στον Κρατικό Μηχανισμό!
Διαφορετικά, η "αριστερή παρένθεση" είναι προ των πυλών!
anemosantistasis
Θα γίνει του Κατρούγκαλου!
Θα γίνει του Κατρούγκαλου!
Έπαιξα σκάκι σιμουλτανέ, ταυτόχρονα δηλαδή, με εφτά αντιπάλους, φέρεται να είπε ο Τσίπρας αμέσως μετά τη σύσκεψη με τους Μεγάλους της Ευρώπης. Μισή αλήθεια. Διότι δεν έχει απέναντι -ούτε ο ίδιος, ούτε η κυβέρνησή του- μόνο τους έξω. Έχει και τους μέσα. Οι οποίοι είναι αδίστακτοι, κωλοπετσωμένοι, και δεν πρόκειται να ησυχάσουν αν δεν φθείρουν μέχρις ανατροπής την κυβέρνηση. Αφού στη δημοκρατία, όπως ξέρετε, αδιέξοδα δεν υπάρχουν. Υπάρχει όμως έξοδος, στην οποία ωθούνται οι ταραξίες και οι ανεπιθύμητοι.
Οι φυσικοί αυτουργοί διακηρύσσουν ότι αυτό που θέλουν είναι να λάμψει η αλήθεια. Οι ηθικοί αυτουργοί, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και φυσικά Ποτάμι, όρμησαν με βουλιμία στο τραπέζι που τους έστησε η δημ(ι)οσίογραφία. Και η διαπλοκή ξαπέστειλε το όλον μέχρι το τελευταίο καφενείο ως μείζον ηθικό -για τα κανάλια!!!- θέμα. Με το ίδιο ταρατατζούμ απ’ όλες τις πυροβολαρχίες: Κι αυτοί ίδιοι είναι! Κι αυτοί τα παίρνουν! Κι αυτοί παραβιάζουν νόμους και προφήτες για να γεμίσουν τις τσέπες τους! Γλέντι, όπως καταλαβαίνετε, για κάθε πικραμένο, που δεν μπορεί να το χωνέψει ότι στο Μαξίμου είναι οι ξεβράκωτοι.
Έτσι (υποθέτουν ότι) θα έχουν πολλαπλά κέρδη. Από τη μια, να φθείρουν το ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης. Να υπονομεύσουν, δηλαδή, την αλήθεια ότι ο Τσίπρας και οι υπουργοί του έχουν καθαρά χέρια και δεν έχουν σχέση με τα κυκλώματα της διαπλοκής. Από την άλλη, μιας και η ελληνική πλευρά προβάλλει ως προνομιακό γι’ αυτήν πεδίο μεταρρυθμίσεων το χτύπημα της διαφθοράς, να δώσουν ένα όπλο στους δανειστές: Εσείς οι διεφθαρμένοι θα τα βάλετε με τη διαφθορά; Και τέλος, να στείλουν ένα μήνυμα στον Τσίπρα: Μην τα βάζεις μαζί μας γιατί θα γίνει του Κατρούγκαλου!
Αυτό το τελευταίο μην το υποτιμάτε καθόλου. Γιατί αν ο Τσίπρας αποφάσιζε «να τα βρει» με κάποιους από αυτούς, θα βλέπαμε τον Χιώτη (σ.σ τον δημοσιογράφο του «Βήματος» που "σήκωσε" το θέμα) λαντζέρη κι όχι μπουρλοτιέρη. Μιας όμως και η κυβέρνηση φέρεται αποφασισμένη να κόψει τα πλοκάμια της διαπλοκής, και διακηρύσσει σε κάθε ευκαιρία ότι θα αποκαταστήσει τη δημοκρατική και ηθική τάξη στο τοπίο της ενημέρωσης, η υπόθεση Κατρούγκαλου στέλνει ένα μήνυμα και προς τα κει. Αν θέλουν όντως να τελειώνουν μ’ αυτό το καρκίνωμα, με τα συμβόλαια κάθε είδους και με τις εργολαβίες του εκβιασμού, οφείλουν να βιαστούν.
Γιατί η διαπλοκή δεν επιβλήθηκε και δεν ευδοκίμησε μόνο επειδή εξαγόραζε στόματα και συνειδήσεις. Ευδοκίμησε επίσης γιατί φόβιζε ανθρώπους και κυβερνήσεις. Κι αν δεν αναλάβει η νέα κυβέρνηση να τελειώνει με τον καρκίνο, τότε είναι σίγουρο ότι θα αναλάβει ο καρκίνος να τελειώνει με τη νέα κυβέρνηση. Η υπόθεση Κατρούγκαλου είναι μόνο η αρχή...
http://tsak-giorgis.blogspot.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)