Ο λάθος «μονόδρομος» – Matrix24

Ο λάθος «μονόδρομος» – Matrix24

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Σαν σήμερα το 1936 δολοφονείται από τις δυνάμεις τ...

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Σαν σήμερα το 1936 δολοφονείται από τις δυνάμεις τ...: Στις 19 Αυγούστου 1936 το βράδυ έξω από τη Γρανάδα μέλη της τοπικής φρανκικής φάλαγγας πήραν τον 38χρονο ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα -...

Ουδέν Σχόλιον: If you can't understand this, it doesn't matter! ...

Ουδέν Σχόλιον: If you can't understand this, it doesn't matter! ...:      Το νομοσχέδιο, λέει, για τον ΕΝΦΙΑ ήρθε με e-mail γραμμένο στ' αγγλικά!      Και τα λάθη, ξαναλέει, που παρουσιάστηκαν, προέρ...

ΕΝΦΙΑ

“Δεν θα μαυρίσουμε στον ήλιο αυτό το καλοκαίρι ακριβώς επειδή θέλουμε να βοηθήσουμε τον Έλληνα πολίτη”.
Τάδε έφη Γκίκας Χαρδούβελης σύμφωνα με το Capital.gr.
Οι άνθρωποι δεν “παίζονται”, δεν μπορείς να βρεις λέξεις για να τους χαρακτηρίσεις.
Θα χάσει τα μπάνια του λαού ο κ. Χαρδούβελης!
Τρία ολόκληρα χρόνια ετοίμαζαν τον ΕΝΦΙΑ.
Τρία ολόκληρα χρόνια πληρώναμε το ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ, σύμφωνα με το Σύνταγμα χαράτσι για να προετοιμαστεί η κυβέρνηση και να φέρει τον ΕΝΦΙΑ.
Αποτέλεσμα; Χάνει ο κ. Χαρδούβελης τις διακοπές του, το μαύρισμά του!
Τρία ολόκληρα χρόνια για να πετύχουν την φορολογική εξίσωση του κωλόσπιτου στην Ηρώδου του Αττικού με την στάνη στην Άνω Ραχούλα.
Γιατί δεν ξέρω τι γίνεται στην υπόλοιπη Ελλάδα, άλλωστε τα κανάλια είναι και λίγο φειδωλά πάνω σε αυτό το θέμα αλλά στην επαρχία και ειδικά στην Ζάκυνθο το πανηγύρι καλά κρατεί.
10χίλιαρα και 20χίλιαρια ο μποναμάς.
Μαζεύτηκαν λοιπόν, στην Ζάκυνθο, καμιά 20ρια άτομα με σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ και απέκλεισαν για λίγο δυο υποκαταστήματα τραπεζών και μετά την εφορεία του νησιού.
Οι υπόλοιποι από εμάς κατανοώντας την θυσία του κ. Υπουργού, απλωθήκαμε στις καφετέριες για να το συζητήσουμε.
Άλλωστε αν το κόμμα που ψηφίζουμε, η παράταξή μας δηλαδή, η αγέλη μας, θεωρήσει ότι δεν θα μαζευτούν ψήφοι από μια ενδεχόμενη διαμαρτυρία, δεν έχει και κανέναν λόγο να μας καλέσει.
Πάντως τα κανάλια έπραξαν στο ακέραιο το καθήκον τους:
Συζητάμε για τα λάθη του ΕΝΦΙΑ και όχι για τον ίδιο τον ΕΝΔΕΙΑ
Άσε που θα ζεστάνει και ο freddo.
© HeadWaiter.

Υπολόγισε εύκολα και γρήγορα πόσο ΕΝΦΙΑ σου αναλογεί να πληρώσεις. Με εντολή Σαμαρά!

http://projector-revolt.blogspot.gr

Κωλοέλληνα

Ναι σε σένα μιλάω!
Σε σένα που ο πατέρας σου, ο αδελφός σου, ο γιός σου αυτοκτόνησαν προς δόξαν του μνημονίου.
Σε σένα που είσαι άνεργος και βλέπεις τα παιδιά σου να μαραζώνουν.
Σε σένα που σου πήραν το σπίτι, την δουλειά, την αξιοπρέπειά σου.
Κωλοέλληνα.
Σε σένα μιλάω!
Σε σένα που τα παιδιά σου έφυγαν μετανάστες.
Σε σένα που άφησες να ψαχουλεύουν το πορτοφόλι σου και αύριο οι δυνάμεις κατοχής θα μπουν στο σπίτι σου και θα ψάχνουν κάτω από το κρεββάτι σου.
Κωλοέλληνα
Ναι σε σένα μιλάω!
Σε σένα που βλέπεις τις ουρές των συμπολιτών σου να εκλιπαρούν για ένα πιάτο φαγητό.
Σε σένα που μέσα από το παγωμένο σπιτικό σου αδιαφόρησες για τα γερόντια ή τα νέα παιδιά που πέθαναν από αναθυμιάσεις μαγκαλιού.
Κωλοέλληνα!
Σε σένα μιλάω!
Σε σένα που πιστεύεις ότι θα μιλήσουν για σένα η Τρέμη, ο Πρετεντέρης ή ο Τράγκας και θα απαιτήσουν το δίκιο σου.
Σε σένα που θέλεις να πιστεύεις πως την οικογένειά σου, την ζωή σου, την περιουσία σου θα την προστατέψει ο Σαμαράς ο Βενιζέλος ο Τσίπρας ή ακόμα-ακόμα και ο Μιχαλολιάκος.
Σε σένα που ανέχεσαι να σε φωνάζουν καθημερινά κλέφτη και τεμπέλη.
Σε σένα που η αντίδραση σταματάει στην μαύρη ζάχαρη του freddo.
Σε σένα που πιστεύεις πως τα πολλά Like’s θα κάνουν την διαφορά.
Σε σένα που ψάχνεις Αρχηγό για να ακολουθήσεις.
Κωλοέλληνα.
Ναι σε σένα μιλάω.
Σε σένα που πιστεύεις πως η επόμενη Κυβέρνηση, όποια και αν είναι θα λύσει ή θα χαλαρώσει τις αλυσίδες σου.
Σε σένα που ονειρεύεσαι πως μια μέρα θα ξυπνήσεις και θα σταματήσουν να σου φέρονται σαν σκλάβο στην δουλειά και σαν πολίτη γ’ κατηγορίας στην ΕΕ.
Σε σένα που πιστεύεις πως αυτοί που σε έριξαν στον λάκκο με τα σκατά αγωνιούν και συμπάσχουν μαζί σου.
Σε σένα που πιστεύεις πως αν χαμηλώσεις και άλλο το κεφάλι, αν αυτοκτονήσουν ακόμα ποιό πολλοί, ίσως και να λυπηθούν την άθλια ζωή σου.
Σε σένα που θέλεις κάποιος άλλος να ματώσει για σένα, κάποιος άλλος να αγωνιστεί για σένα, κάποιος άλλος να πέσει για σένα.
Άθλιε κωλοέλληνα
© HeadWaiter.

Nonews-NEWS: «Με τα επιτόκια της Ελλάδας θα κατέρρεε και η Γερμ...

Nonews-NEWS: «Με τα επιτόκια της Ελλάδας θα κατέρρεε και η Γερμ...: «Είναι βέβαιο ότι αν η Γερμανία είχε να αντιμετωπίσει επιτόκια δανεισμού γύρω στο 23-25% θα πήγαινε για κούρεμα χρέους» δηλώνει ο Γερμ...

Nonews-NEWS: Αλλού γιαλού...

Nonews-NEWS: Αλλού γιαλού...: Κάθομαι στη παραλία και ρεμβάζω την αστραφτερή θάλασσα ακούγοντας το ανάλαφρο παφλασμό του κύματος . Είναι η ώρα του δειλινού όταν οι...

Ανασκαφές στον τάφο του Ανδρέα Παπανδρέου ανακοίνωσε ο Βενιζέλος

Σε μια προσπάθεια να απαντήσει στην επίσκεψη Σαμαρά στις ανασκαφές της Αμφίπολης και την επίσκεψη Τσίπρα στο Άγιον Όρος -ώστε να τραβήξει πάνω του την προσοχή των ΜΜΕ-, ο Ευάγγελος Βενιζέλος επισκέφθηκε σήμερα τον τάφο του Ανδρέα Παπανδρέου στο Α” Νεκροταφείο.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δήλωσε πως τις επόμενες ημέρες θα ξεκινήσουν ανασκαφές στον τάφο του Ανδρέα Παπανδρέου, γιατί υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις πως μέσα στον τάφο βρίσκεται ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Σύμφωνα με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, οι αρχαιολόγοι πιστεύουν πως μέσα στον τάφο του Ανδρέα Παπανδρέου βρίσκεται το Συμβόλαιο με το Λαό, το Ραντεβού με την Ιστορία και το Χρονοντούλαπο της Ιστορίας, ενώ ένας αρχαιολόγος υποστηρίζει πως μέσα στον τάφο του Ανδρέα Παπανδρέου βρίσκεται και το τρένο της Αλλαγής.

Τσαφ-τσουφ, τσαφ-τσουφ, το τρένο περνά. Τσαφ-τσουφ περνά και σφυρά.

pitsirikos

Η μούμια

Ο τάφος της Αμφίπολης κρύβει ένα τρομακτικό μυστικό που μόλις αποκαλυφθεί πολλοί – ακόμα κι εσύ – θα αναγκαστούν να καταπιούν την γλώσσα τους και να σωπάσουν για πάντα.

Αρχαιολόγοι που εργάζονται στις ανασκαφές στην Αμφίπολη βρήκαν ...
μια αρχαία επιγραφή η οποία ανατρέπει τις μέχρι σήμερα αντιλήψεις μας για την ιστορία και εγείρει μεταφυσικά ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν παρά μονάχα με την πίστη. Την βαθιά πίστη. Την πίστη που μόνο ένας ηλίθιος, ένας κρετίνος μπορεί να έχει.

Η αρχαία επιγραφή στον μαυσωλείο της Αμφίπολης το γράφει πεντακάθαρα. Το μαυσωλείο χτίστηκε "με εντολή Σαμαρά" τον 3ο αιώνα π.Χ! Το ίδιο και το λιοντάρι της Αμφίπολης. Στήθηκε εκεί "με εντολή Σαμαρά".

Εικασίες ερευνητών ότι το λιοντάρι υπήρξε αφιέρωμα στον Βησιγότθο φιλέλληνα της εποχής Γιούνγκερ δεν αποδεικνύονται (επί του παρόντος) από την επιστημονική έρευνα.

Από τα θραύσματα μια άλλης αρχαίας επιγραφής, φαίνεται ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ένας μέθυσος, αμφιφυλόφιλος που γύρναγε την Ελλάδα και κατάσφαζε Έλληνες. Στην ουσία, ήταν χαμένο κορμί που μεταμορφώθηκε σε μεγάλο στρατηλάτη όταν «με εντολή Σαμαρά» ξεκίνησε να καταλύσει την αυτοκρατορία του Δαρείου και να κατακτήσει την Ασία!

Κανείς δεν μπορεί να ερμηνεύσει τα νέα εκπληκτικά στοιχεία που φέρνει στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη. Ούτε καν ο ίδιος ο πρωθυπουργός που δεν φέρεται να διατηρεί σαφείς αναμνήσεις από την μακρινή αυτή εποχή.

Απογοητευμένη η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα ανέθεσε την διερεύνηση της υπόθεσης στο παγκοσμίου φήμης συγκρότημα «Ψυχάρη-Μπόμπολα». Είναι γνωστό ότι οι ερευνητές του συγκροτήματος φημίζονται για την εξυπνάδα και την οξυδέρκεια τους, τόσο ώστε να οι γνωστοί και με το παρατσούκλι «οι πουτάνες».

Σε γενικές γραμμές, το σήριαλ της ανασκαφής στην Αμφίπολη, προβλέπω να ξεπεράσει την «Βέρα στο δεξί» σε μακροβιότητα και ακροαματικότητα.

Ο θεός να μας λυπηθεί, αν και μεταξύ μας δεν έχει κανέναν λόγο για να το κάνει.


(Αγαπητέ, θεωρώ απαράδεκτο να ειρωνεύεσαι τον Μεγάλο Έλληνα Αντώνη Σαμαρά. Αυτό είναι δικό μου προνόμιο. Καλές διακοπές. Και να βλέπεις ειδήσεις των 8. Τύφλα να “χουν οι Μόντι Πάιθον.)...
 
pitsirikos.net

Γνωρίζετε σε ποιόν ανήκει αυτός ο τάφος;

Έτσι θα ονομάζεται η νέα καμπάνια του υπουργείου Οικονομικών, με στόχο την πάταξη της φοροδιαφυγής στην τελευταία κατοικία. Αφού στο μεταξύ οι τράπεζες ανέλαβαν την πρώτη, και ο Βενιζέλος την δεύτερη και την τρίτη, ο πρωθυπουργός Οικονομικών στοχεύει στην τελευταία.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Αντώνης Σαμαράς βρέθηκε μέχρι και στην Αμφίπολη και τον τάφο του μεγάλου Αλεξάνδρου, της γυναίκας του, της ερωμένης, του κηπουρού του, δύο-τριών παραγιών, μιας ζέβρας και ενός ιπποπόταμου που είχε κατοικίδια και του εραστή του Βουκεφάλα.
Η επίσκεψη Σαμαρά έγινε για να δείξει στον κόσμο πως η κυβέρνηση δεν μασάει ούτε εμπρός στον Μέγα Αλέξανδρο, που ήταν και αιμοβόρος.
Δεν θα κολλήσει μπροστά στην κατοικία σου ταπεινέ μου μικροαστέ.
Η εμπεριστατωμένη ανάλυση που έμαθε απ’έξω ο πρωθυπουργός και απήγγειλε στις κάμερες για τα χαρακτηριστικά του επιβλητικού τάφου, έγινε σε μια προσπάθεια να μην αφήσει καμία αμφιβολία για τις γνώσεις που έχει ο κρατικός μηχανισμός ακόμα και για όσα δεν έχουν ακόμα ανακαλυφθεί.
Τις επόμενες ημέρες, ελεγκτές του ΣΔΟΕ, της εφορίας, του υπουργείου Οικονομικών και της τρόικα θα επισκεφτούν όλα τα νεκροταφεία της χώρας για να αξιολογήσουν την αγορά.
Σύμφωνα με την έκθεση του ΔΝΤ, όσοι τάφοι ξεπερνούν τα τρία τετραγωνικά μέτρα θα κληθούν να πληρώσουν χαράτσι, ενώ όλοι ανεξαιρέτως οι οικογενειακοί τάφοι εντάσσονται στον ΕΝΦΙΑ, με σκοπό την πιο δίκαιη και κοινωνική απόδοσή του. Έτσι, και το κράτος θα βρει μεγαλύτερες πηγές εσόδων, και τα νοικοκυριά θα ανακουφιστούν από τις σημαντικές μειώσεις του φόρου.
Υπάρχει ωστόσο και η πρόταση υψηλού αξιωματούχου του ΔΝΤ που προβλέπει, όσοι τάφοι αδυνατούν να πληρώσουν να τους γίνεται έξωση, και αφού δοθούν στις τράπεζες προς εκμετάλλευση, να αποδοθεί στο κράτος ο ανάλογος φόρος.
Αναμένεται η απάντηση των τραπεζών, αν και προβλέπεται πως δεν θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον αφού έχουν εξασφαλίσει ήδη εκατοντάδες χιλιάδες ζωντανούς τάφους με τα στεγαστικά δάνεια, και δεν διαθέτουν ακόμα τις τεχνικές υποδομές για μία τέτοια επένδυση.
 rebeliskos

Βλάκες

Οι βλάκες πιστεύουν πως έχουμε δημοκρατία. Πως θα τη βγάλουν καθαρή. Πως θα τη σκαπουλάρουν. Πως κάποιος διαπραγματεύεται σκληρά γιʼ αυτούς. Οι βλάκες είναι εθισμένοι στο μαύρο. Στην απογοήτευση και στο εμπόριο ελπίδας. Στα υπουργικά συμβούλια. Στις ηγετικές ομάδες. Οι βλάκες λησμονούν. Οι βλάκες ερεθίζονται απʼ τους ηγέτες, τις πολιτικές φυσιογνωμίες, τους σοφούς. Οι βλάκες καταπίνουν αμάσητο τον Στέλιο Ράμφο.

Οι βλάκες πιστεύουν πως τα λεφτά τα ‘φάγαν οι κακοί. Οι βλάκες γλείφουν τʼ αρχίδια του γραφειοκράτη, αισθάνονται συγκίνηση άγχος, τύψεις, δέος. Οι βλάκες πολλές φορές έχουν ένα αίσθημα βιασμού του εαυτού τους. Oι βλάκες αυτογαμιούνται. Οι βλάκες είναι διανοούμενοι, δάσκαλοι, κρατικοί υπάλληλοι, μορφονιοί ιδιώτες και δημιουργικοί εκμεταλλευτές. Οι βλάκες είναι γλείφτες, αμοραλιστές, φαντασιόπληκτοι της δεκάρας. Οι βλάκες είναι βρέφη πρόωρα γερασμένα που ταυτίζουν την περιφέρεια της γης με τον κώλο τους. Οι βλάκες πιστεύουν στην ελεύθερη αγορά, στον ανταγωνισμό, στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στο άκοπο γαμήσι, στις αποικίες. Οι βλάκες αυτοελπίζουν και αυτοθαυμάζονται.
Οι βλάκες νομίζουν πως θα πλουτίσουν. Οι βλάκες έχουν χεσμένους τους άλλους βλάκες που νομίζουν πως είναι τόσο βλάκες που τους αξίζει το χέσιμο και τίποτε άλλο. Οι βλάκες είναι ικανοί να ξεπατώσουν μια χώρα, ένα λαό, μιαν ήπειρο, ένα σύμπαν. Οι βλάκες έχουν τάσεις κανιβαλικές. Είναι οι περιούσιοι ψηφοφόροι κάθε αυταπάτης. Κάθε ψυχωτικού δράκου που φυλάει Θερμοπύλες πλούτου και χλιδής. Οι βλάκες δακρύζουν με σωβρακοφανέλες, επετείους και πατριωτισμούς. Οι βλάκες αφομοιώνονται. Γίνονται ήσυχα αρνάκια και παχιά βαριά γουρούνια που καταβροχθίζουν τα πάντα και πληθαίνουν αλματωδώς. Οι βλάκες αδημονούν να βγούμε στις αγορές, να πάρουν δάνειο, να γαμήσουν σε σουίτα.

Οι βλάκες έχουν συναίσθημα λιγούρας, πανηγυρίζουν βουλιμικά με κάθε κωλοδάχτυλο της εξουσίας. Οι βλάκες πιστεύουν πως γεννήθηκαν για το οχτάωρο, το δωδεκάωρο, τη δουλειά. Οι βλάκες είναι τα υπολείμματα της φαλλοκρατίας και της φαυλοκρατίας. Είναι τα ορεκτικά του ρήτορα και του στρατηλάτη. Οι βλάκες παρερμηνεύουν και φθείρουν κατά το γούστο τους. Οι βλάκες ενοχλούνται απʼ τις ιδέες, τον πολιτισμό, τα ποιήματα.

Οι βλάκες αγαπούν τον τσαμπουκά και τον πνευματικό τους. Θαυμάζουν το Μιχαλολιάκο και την Ανίτα Πάνια. Νοσταλγούν τον Παπαδόπουλο και τα χρηστά ήθη.

Οι βλάκες είναι καταπλακωμένοι απʼ τα νοικοκυριά τους. Από αρμαθιές καταναγκασμών και δολιοτήτων. Οι βλάκες καυλώνουν με τη λέξη μεταρρύθμιση και τη λέξη εξυγίανση και τη λέξη ανάπτυξη. Οι βλάκες έπαιξαν στο χρηματιστήριο, οι βλάκες νόμισαν πως έπιασαν τον Θεό απʼ τα’ αρχίδια, πως η Ολυμπιάδα, η Αττική Οδός, η ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου ήταν δώρα των περιούσιων Ευρωπαίων. Οι βλάκες πίστεψαν πως πρόοδος είναι να πεταχτούν με τσάρτερ απʼ τη Γαστούνη στο Μιλάνο. Πως πρέπει να μπαζώσουν τους αγρούς γερμανικά καθρεφτάκια και να εισπράττουν απʼ τον ήλιο φράγκα πίνοντας φραπέ στο καφενείο.
Οι βλάκες θεωρούν καινοτομία το ξεπούλημα του νερού, θεωρούν πράσινη ανάπτυξη τους ανεμιστήρες και εκπαίδευση τις καινοτομίες του μπάρμπα Σαμ. Οι βλάκες μας πετάνε σάλια, μας κουνάνε το δάχτυλο. Μας κλείνουν το ρεύμα, μας στερούν την ομορφιά. Οι βλάκες μας ψεκάζουν στις διαδηλώσεις, μας λογοκρίνουν, μας θάβουν, μας ξεζουμίζουν. Μας βρίζουν άχρηστους, τεμπέληδες, κουκουλοφόρους. Οι βλάκες είναι υπάνθρωποι, ξεθυμασμένες υπάρξεις των γραφείων και του καθήκοντος.

Οι βλάκες είναι σαδιστές μονογαμικοί, απροσπέλαστοι. Οι βλάκες έχουν κάτω απʼ το μαξιλάρι τους το παρακράτος και τον παπά. Τη συναισθηματική βιαιότητα και τον ξελιγωμένο διδακτισμό. Οι βλάκες πιστεύουν στη δικαιοσύνη του σφαγέα και στα θαύματα. Οι βλάκες δεν χρειάζονται πολιτισμό αλλά εταιρίες. Δεν χρειάζονται θέατρο αλλά σκυλάδικο.

Δε χρειάζονται επιστήμονες αλλά μάνατζερ. Δεν χρειάζονται κομμουνισμό, κοινότητες κοινοκτημοσύνη, ευχαρίστηση, έρωτα, τροφή, οξυγόνο, φύση, ομορφιά, αλλά πλαστικό, κλοφέν ,διοξείδιο, κέρδος, αναβολικά, Πρετεντέρη, Τσίμα, Παπαχελά, πούτσα, ανήφορο και παπούτσια στενά.

 http://www.intellectum.org

Nonews-NEWS: Η φαιδρά ροδακινέα…

Nonews-NEWS: Η φαιδρά ροδακινέα…: Πολλοί μπορεί να παραξενεύτηκαν με τον χθεσινό τίτλο της «Εφ.Συν.» («Η κυβέρνηση της φαιδράς ροδακινέας»). Μερικοί ενδεχομένως να τον βρή...

Τα πραγματικά μηνύματα της Αργεντινής

Tου  ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ. 

Με αφορμή τη νέα «τεχνική» χρεοκοπία της Αργεντινής, ξεκίνησε μια εντελώς αποπροσανατολιστική συζήτηση μεταξύ «μνημονιακών» (δηλαδή, των ελίτ που στηρίζουν την κοινοβουλευτική Χούντα του προτεκτοράτου μας) και «αντιμνημονιακών» (Σύριζα κ.λπ.) για τα δήθεν «μηνύματα της Αργεντινής». Στην πραγματικότητα, υπήρξαν βέβαια σημαντικά μηνύματα από την εμπειρία της Αργεντινής, τα οποία όμως δεν έχουν σχεδόν καμιά σχέση με τα δήθεν αυτά μηνύματα που πρόβαλλαν οι παραπάνω «μονομάχοι».

Έτσι, για μεν τους «μνημονιακούς, τα δήθεν αυτά μηνύματα» ήταν ότι η αιτία της νέας περιπέτειας της Αργεντινής ήταν η στάση πληρωμών που κήρυξε η χώρα το 2001 για ένα χρέος που, σε αναλογία με το ΑΕΠ της, ήταν κάτω από το μισό του δικού μας όταν άρχισε η διαδικασία χρεοκοπίας το 2009/10! Με άλλα λόγια, για τους παρ’ημίν επαγγελματίες καρπαζο-εισπράκτορες της Υ/Ε, η μόνη λύση είναι η πλήρης υποταγή μιας χώρας στις επιταγές της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Πολιτική που ακολούθησαν πιστά, η οποία βέβαια δεν έσωσε την μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού από την οικονομική καταστροφή, αλλά έσωσε όμως τις «καρέκλες» που τους έδωσαν τα αφεντικά τους. Και, φυσικά, και τις συνακόλουθες παχυλότατες ―συνήθως έμμεσες― οικονομικές απολαβές, που φανερώνουν ακόμη και τα «Πόθεν Έσχες» τους με τα δεκάδες σπίτια ο καθένας τους, τις καταθέσεις κ.λπ., και βέβαια την πολιτική και κοινωνική προβολή τους. Το τελευταίο άλλωστε παράδειγμα εθνικής μειοδοσίας των οργάνων της Υ/Ε στη χώρα μας είναι η παραπέρα καταστροφή του αγροτικού τομέα μας (στην οποία έχει ήδη οδηγήσει η ένταξή μας στην ΕΕ) που θα φέρει το τυχόν Ρωσικό εμπάργκο στα προϊόντα μας, σαν αποτέλεσμα της από μεριάς τους δουλικής στήριξης της εγκληματικής πολιτικής των γκάνγκστερς της Υ/Ε (ΗΠΑ και ΕΕ) κατά του Ρωσικού λαού και των Ρωσόφωνων στην Ουκρανία...

Από την άλλη μεριά, για τους «αντιμνημονιακούς» η αιτία της νέας επιδείνωσης της Αργεντινέζικης κρίσης είναι απλά τα «αρπακτικά» κερδοσκοπικά ταμεία, που τα δικαίωσε ένας Αμερικανός δικαστής κ.λπ.. Φυσικά, όλα αυτά είναι εξίσου αποπροσανατολιστικές ανοησίες με αυτές των «μνημονιακών», διότι τόσο τα κερδοσκοπικά ταμεία, όσο και οι δικαστές, απλά «τη δουλειά τους έκαναν», εκτός βέβαια αν όταν βγει ο Τσίπρας θα τρομάξει όχι μόνο τη Μέρκελ να αλλάξει γραμμή (με την απειλή ότι θα φύγει από το Ευρώ), αλλά και τα κερδοσκοπικά ταμεία και τους Αμερικανούς (ή Άγγλους για την περίπτωσή μας) δικαστές να φέρονται σωστά!

Για να δούμε όμως τα αληθινά μηνύματα της Αργεντινέζικης εμπειρίας θα πρέπει να αναφερθούμε στα γεγονότα σε συνάρτηση τόσο με τη στάση των ελίτ στη χώρα αυτή, όσο και με τη στάση των λαϊκών στρωμάτων που και εκεί, όπως άλλωστε και στην Ελλάδα, είναι τα πραγματικά θύματα της ΝΔΤ, δηλαδή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Μια τέτοια σύντομη ανάλυση, άλλωστε, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη και για τα παρ’ημίν εφόσον από τις ίδιες αιτίες βέβαια δοκιμαζόμαστε.

Όσον άφορα πρώτα στην ευθύνη των Αργεντινέζικων ελίτ, η στάση πληρωμών μαζί με τους συμπληρωματικούςελέγχους στη κίνηση κεφαλαίων ήταν οι πρώτες κινήσεις που έπρεπε να κάνουν οι ελίτ αυτές ―κινήσεις που πράγματι αναγκάστηκαν να κάνουν κάτω από τη λαϊκή οργή. Όμως, αντί οι κινήσεις αυτές να ήταν απλά οι πρώτες κινήσεις, σε ένα πρόγραμμα με συγκεκριμένους στόχους, βραχυπρόθεσμους και μεσο-μακροπρόθεσμους, αυτοί προχώρησαν σε ...μεσοβέζικες λύσεις. Δηλαδή, ένα πρόγραμμα με:

βραχυπρόθεσμο κύριο στόχο την ανάκτηση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας με την παράλληλη εισαγωγή αυστηρών κοινωνικών ελέγχων σε όλες τις αγορές, την κοινωνικοποίηση των Τραπεζών κ.λπ., και

μεσο-μακροπρόθεσμο στόχο την αποκοπή της χώρας από την ΝΔΤ (δηλαδή τον ΠΟΕ, το ΔΝΤ κ.λπ.) στην κατεύθυνση της οικονομικής και πολιτικής αυτοδυναμίας, (όπως πάντα πρότεινε η στήλη αυτή και για την Ελλάδα)

Έτσι, μετά λίγα χρόνια, οι Αργεντινέζικες ελίτ άρχισαν να...παρακαλούν τους δανειστές να κάνουν διακανονισμό του Χρέους! Πράγμα που ευχαρίστως δέχτηκαν οι περισσότεροι δανειστές το 2005 γιατί, βέβαια, έστω και 1% του Χρέους να τους πλήρωναν οι Αργεντινέζοι κέρδος θα ήταν, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτοί πρόσφεραν 30%! Τα πιο αρπακτικά φυσικά όρνεα μεταξύ τους, τα κερδοσκοπικά Ταμεία (τα γνωστά hedge funds που είναι γνωστά και για τον αρπακτικό ρόλο τους στην Ελλάδα) επέμεναν για 100% αποπληρωμή, και, φυσικά, η «ανεξάρτητη» Αμερικανική δικαιοσύνη τους δικαίωσε, οδηγώντας την Αργεντινή στη νέα «χρεοκοπία».

Τέλος, αναφορικά με την στάση των λαϊκών στρωμάτων στην Αργεντινή, μολονότι διέθεταν ένα ρωμαλέο, αυτόνομο από κόμματα λαϊκό κίνημα ―σε αντίθεση με τους δικούς μας εργαζόμενους που περίμεναν να τους καλέσουν οι...κομματικοί εγκάθετοι των κομμάτων της Κοινοβουλευτικής Χούντας στα συνδικάτα για να κατεβούν σε αποσπασματικές απεργίες και διαδηλώσεις― τελικά φάνηκαν και εκεί τα όρια έλλειψης οργάνωσης και στρατηγικής. Διότι, φυσικά, δεν είναι δυνατή η ανατροπή ενός συστήματος και των ελίτ που το στηρίζουν απλά με την αυτό-οργάνωση και τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, όπως διδάσκουν (συχνά εκ του πονηρού) και πολλοί «ελευθεριακοί». Χωρίς οργάνωση, π.χ. μέσα σε ένα παλλαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Οικονομικής Απελευθέρωσης, με συγκεκριμένο πρόγραμμα, στόχους και στρατηγική, το κίνημα αυτό ήταν καταδικασμένο, όπως άλλωστε είχαν διδαχθεί οι λαοί ήδη από τις ατελέσφορες εξεγέρσεις της δεκαετίας του 1840.

Δυστυχώς, όμως, η αποτυχία του σοσιαλιστικού προτάγματος, μας έχει γυρίσει πίσω στον 19ο αιώνα, πράγμα που σημαίνει ότι δυο είναι οι βασικές επιλογές που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Ή θα ξαναχτίσουμε, από την αρχή, Λαϊκά Μέτωπα σαν το παραπάνω, για την ανάκτηση αρχικά της εθνικής και κοινωνικής κυριαρχίας, βάζοντας τα θεμέλια για συστημική αλλαγή που θα αποφασίσουν δημοκρατικά οι λαοί. Η, εναλλακτικά, θα επικρατήσει παγκόσμια η ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα που θα διατηρεί όλη την επιφάνεια της δημοκρατικότητας (κάτι σαν το «δημοκρατικό Ισραήλ»!), ενώ στην ουσία θα είναι το πιο ολοκληρωτικό σύστημα ελέγχου της πράξης και, το κυριότερο, της σκέψης, που θα έχει δει η Ιστορία...
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (10 Αυγούστου 2014)

Αλητεία..

Πολιτική αλητεία, κυβερνητική, προσωπική.
     Τα λόγια χάνουν πιά το νόημά τους,
     ..και η απόγνωση μαζί με την οργή χτυπάει κόκκινο.

      Με μία φωτογραφική τροπολογία που επιτρέπει τις συγχωνεύσεις ΜΜΕ,
     ..η οποία πέρασε στη Βουλή σε ένα εντελώς άσχετο νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας για το Γενικό Ογκολογικό Νοσοκομείο Κηφισιάς ''Οι Άγιοι Ανάργυροι''(!!!),
     ..δίνεται η δυνατότητα στους εκδοτικούς ομίλους των εθνικών εργολάβων και εκδοτών να αλλάξουν επωνυμία και εταιρικό, ούτως ώστε να διαγραφούν επί της ουσίας τα τεράστια χρέη τους (οι όμιλοι αυτοί είναι χρεοκοπημένοι περισσότερο κι απ' το κλειστό μαγαζάκι της γωνίας), και να μπορούν να απολύσουν αθρόα και μαζικά εργαζόμενους!

     ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ, Η ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΚΑΤΑ  ΨΕΥΤΑΡΑ ΚΑΙ  ΧΥΔΑΙΟΥ.

     Την ίδια ώρα που οι πολίτες τρέχουν αλλόφρονες να συμμαζέψουν τα λάθη του ''οικονομικού επιτελείου''  του νέου χαρατσιού που λέγεται ΕΝΦΙΑ,
     ..που ψάχνουν να εξοικονομήσουν έστω μισή δόση κάποιου δανείου, ή δόσης προς την εφορία, για να δείξουν ''καλή πρόθεση'', να καλοπιάσουν τους λήσταρχους απατεώνες, μπας και γλυτώσουν τα σπίτια τους (για πόσο ακόμα άραγε;) από την συμμορία τρόϊκας-τοκογλύφων-κυβέρνησης,
     ..που περνούν το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής τους, εν μέσω αδυναμίας κάποιας σύντομης έστω ξεκούρασης, και ανασφάλειας και άγχους για το μέλλον που έπεται.

     Την ίδια αυτή ώρα ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΡΕΗ, ή μάλλον μεταφέρονται στις πλάτες του ελληνικού λαού, ΤΩΝ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΩΝ προστατών και αφεντικών μαζί, τούτου του ανεκδιήγητου ''πρωθυπουργού'' και του εν δυνάμει υπόδικου αντιπρόεδρού του!

     Η λέξη ''αίσχος'' είναι πολύ μικρή για να αποδώσει το μέγεθος της πολιτικής τους αλητείας, της απατεωνιάς, του ψεύδους, της κουτοπονηριάς, της βρωμιάς της ψυχής τους!

     Η οργή ξεχειλίζει.
     Άμποτε να γίνει ποτάμι και να τους πνίξει!..

 http://mandatoforos.blogspot.gr

Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά στην Ιταλία. Αφιέρωμα στη Lotta Continua και τη Potere Operaio.

Μέρος 1ο: Lotta Continua

Για να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τι σημαίνει το έτος – ορόσημο 1968 για το εργατικό κίνημα της Ιταλίας (αλλά και συνολικά για τους κοινωνικούς αγώνες), πριν από οτιδήποτε θα πρέπει να αντιληφθούμε πού βρίσκονται οι ρίζες της περιόδου που έμεινε στην ιστορία ως ο «Ιταλικός Μάης» και πως προέκυψαν μέσα από τις κοινωνικές αναταραχές δυο μεγάλα εργατικά συνδικάτα που ενσωμάτωσαν στην ιταλική κοινωνία αυτό που με δύο κουβέντες χαρακτηρίζεται εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.

Ο δρόμος για το Θερμό Φθινόπωρο.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας και η ματαιωμένη επανάσταση.

Η διαδρομή προς την κοινωνική έκρηξη του 1968 έχει αφετηρία περίπου είκοσι χρόνια πίσω, στο έτος 1948. Στις εκλογές του Απριλίου του 1948 το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας χάνει τις εκλογές από το Κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών. Η ιταλική αριστερά χάνει την ιστορική ευκαιρία να κυβερνήσει και να προκύψει στο εκλογικό αποτέλεσμα αυτό που στη κοινωνία ήταν σαφές:H μεγάλη απήχηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας. Ωστόσο, το γεγονός που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τη πορεία του Κ.Κ.Ι. ήταν η περίοδος που συνοπτικά ονομάστηκε ως « Η στροφή του Σαλέρνο».

Tο 1943 οι παρτιζάνοι πραγματοποιούν επέλαση τη βόρεια Ιταλία, ενώ ταυτόχρονα λαμβάνουν χώρα μεγάλες απεργίες στις πόλεις του Τορίνο και του Μιλάνο και σταδιακά όλη η βόρεια και κεντρική Ιταλία βρισκόταν υπό τον έλεγχο των παρτιζάνων. Την ίδια στιγμή ο γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Ι. Πάλμιρο Τολιάτι επιλέγει να τηρήσει μια εξαιρετικά μετριοπαθή στάση και συμμετάσχει στη κυβέρνηση εθνικής ενότητας, χωρίς να θέτει πολιτειακό ζήτημα και τη διενέργεια ελεύθερων εκλογών. Αυτή η επιλογή του Τολιάτι ερμηνεύτηκε ως η επιθυμία του Στάλιν να μην προκύψουν τριγμοί στις σχέσεις του ιδίου με τους Αμερικάνους και τους Άγγλους. Από τη περίοδο της «Στροφής του Σαλέρνο» και μετά η δυναμική του Κ.Κ.Ι. αυξανόταν συνεχώς και παρά τη συνεπή στάση των στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος στη κυβέρνηση εθνικής ενότητας τα μέλη του αποπέμπονται από τη κυβέρνηση του 1948 καθ’ υπόδειξη των Η.Π.Α., οι οποίες προσπαθούσαν να κατευθύνουν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία και να εδραιώσουν τη κυριαρχία τους μέσω του σχεδίου Μάρσαλ [1].Η ηγεσία του Κ.Κ.Ι μετά από αυτή την ενέργεια επιλέγει για άλλη μια φορά να μην οξύνει τα πνεύματα και την ίδια στάση κρατάει μετά την απόπειρα δολοφονίας του Πάλμιρο Τολιάτι τον Ιούλιο του 1948. Αυτές οι ενέργειες παγίωσαν μια δομική αντίφαση που χαρακτήριζε τον ιταλικό κομμουνισμό και αναδεικνυόταν με τον πιο γλαφυρό τρόπο σε κάθε κρίσιμη πολιτική απόφαση. Πιο συγκεκριμένα, το Κ.Κ.Ι. χαρακτηριζόταν από τον εξής «δυισμό» : Ενώ είχε μεγάλη απήχηση στην κοινωνία, περιοριζόταν στην άσκηση πολιτικής σε συγκεκριμένα πλαίσια χωρίς να αμφισβητεί τα όρια του κοινοβουλευτισμού.

Έτσι με το Κ.Κ.Ι. εκτός κυβερνητικού συνασπισμού ο ιταλικός καπιταλισμός γνώρισε ραγδαία ανάπτυξη. Η ανάπτυξη της βιομηχανίας έγινε το προκάλυμμα της κυβέρνησης των Χριστιανοδημοκρατών. Κάποια χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό δαπανήθηκαν για την αγροτική μεταρρύθμιση ώστε να αποκτήσει ο ιταλικός Νότος σταθερή οικονομία, ωστόσο, το ζήτημα της οικονομίας του ιταλικού Νότου ήταν πολυπλοκότερο και η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Ιταλίας δεν είχε πρόθεση να το επιλύσει. Στην ουσία αυτή κατ’ επίφαση μεταρρύθμιση είχε στόχο να καταστείλει τον κοινωνικό αναβρασμό και τις εκρήξεις. Ο στόχος αυτός εν μέρει επετεύχθη ωστόσο υπήρχε πλεονάζον εργατικό δυναμικό το οποίο κατευθύνθηκε είτε στον αναπτυσσόμενο ιταλικό βορρά είτε στο εξωτερικό[2].

Οι πρώτες εκρήξεις της δεκαετίας του 1960.

Σε όλη τη διάρκεια των δεκαετιών 1950 και 1960 η Ιταλία βιώνει το «οικονομικό θαύμα». Η ραγδαία ανάπτυξη της βιομηχανίας (κυρίως στο τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας, της ενέργειας και της μεταποίησης) οδηγεί χιλιάδες νέους να στελεχώσουν τις βιομηχανίες και είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα παίξουν σημαντικό ρόλο στο ξεδίπλωμα του ριζοσπαστισμού του εργατικού κινήματος.

Τα πρώτα σκιρτήματα ριζοσπαστισμού αποτελούν οι διαδηλώσεις στη Γένοβα το 1960. Είναι η περίοδος όπου το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών επιδιώκει να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού με το ακροδεξιό MSI (http://www.destranazionale.org/). Ενώ λοιπόν που οι Χριστιανοδημοκράτες δοκιμάζουν να συνασπιστούν με ένα κόμμα εκτός του «συνταγματικού τόξου» ταυτόχρονα δίνουν άδεια στο MSI να πραγματοποιήσει συνέδριο στη Γένοβα. Ακόμα και η σημειολογία της πόλης έχει σημασία καθώς η Γένοβα αποτελεί μια πόλη με μεγάλη προσφορά στο αντιφασιστικό μέτωπο και με έντονη τη παρουσία της Αριστεράς. Το αποτέλεσμα των συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής ήταν δεκάδες νεκροί και τραυματίες καθώς και η εμφάνιση μια νέας κοινωνικής κατηγορίας: Αυτή των «νέων με τα ριγέ μπλουζάκια» που ήταν αγωνιστές οι οποίοι είχαν περισσότερο σχέσεις μνήμης με τον αντιφασιστικό αγώνα, παρά συμμετοχής. Αυτές οι συγκρούσεις στη Γένοβα ήταν η αρχή ενός νέου ριζοσπαστικού κινήματος που από την αρχή του κιόλας κατάφερε να φέρει την αποσταθεροποίηση της πολιτικής ζωής και να θέσει νέους όρους στους κοινωνικούς αγώνες που θα ακολουθήσουν[3].

Την ίδια στιγμή, όμως, είναι σε εξέλιξη και μια ευρύτερη διαδικασία αναδιάρθρωσης του ιταλικού καπιταλισμού, που θα συνδυάζεται και με τη σταδιακή άνοδο της εργατικής μαχητικότητας. Από τη μια βαθαίνουν τα χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού καταμερισμού με την εντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας την μεταφορά τεχνικών δεξιοτήτων από τους εργάτες στις μηχανές, τη διατήρηση των χαμηλών ημερομισθίων και τη σταθερή παραβίαση συλλογικών αποφάσεων σε σχέση με το ωράριο εργασίας, τις άδειες των εργαζομένων τον κανονισμό εργασίας κτλ. Από την άλλη, αρχίζει να εμφανίζεται και μια νέα ποιότητα στους εργατικούς αγώνες που χαρακτηρίζονται από τη μαχητικότητα, την αμφισβήτηση των βασικών πλευρών του καπιταλιστικού χαρακτήρα της παραγωγής (ιεραρχία μέσα στην παραγωγή, διαβαθμίσεις στις αμοιβές, κανονισμοί εργασίας) και την προβολή αιτημάτων τόσο ριζοσπαστικών όσο και εξισωτικών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι που αρχίζουν να καταγράφονται τάσεις ριζοσπαστικοποίησης μέσα στο εργατικό κίνημα, σε μια περίοδο που η ηγεσία του Κ.Κ.Ι. επικεντρώνονταν στην κοινοβουλευτική πάλη.

Και ενώ η εργατική τάξη διευρύνεται και προτάσσονται νέοι προβληματισμοί, ο Τόνι Νέγκρι παρατηρεί από το το1956 και μετά (δηλαδή μετά το 20ο Συνέδριο του Κ.Κ.Σ.Ε. όπου σαν στόχος ετέθη ο δημοκρατικός δρόμος προς το σοσιαλισμό) πως το Κ.Κ.Ι. ακολουθεί μια συναινετική πολιτική εντελώς ασύμβατη με τις ανάγκες τις περιόδου και τονίζει: «Ο Τολιατισμός είναι η ιδεολογία του συμβιβασμού, της σύνθεσης με κάθε τρόπο, του συμβιβασμού με κάθε μέσο […] Οι λαϊκές δυνάμεις, αυτές ήταν το υποκείμενο, ο όρος τάξη είχε ολότελα εξαφανιστεί από την κυκλοφορία, εκτός από τις περιπτώσεις λιτανείας. Ο Τολιατισμός έχει σαν αναφορά του τις λαϊκές δυνάμεις. Αυτές οι λαϊκές δυνάμεις αποτελούν τον κινητήρα της ιστορικής εξέλιξης, η σχέση δημοκρατίας-σοσιαλισμού αντιμετωπίζονται γενικά με οργανικούς όρους σα μια διαδικασία συνέχειας στο εσωτερικό της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στην πράξη επομένως ούτε οι ανταγωνισμοί της καπιταλιστικής διαδικασίας ανάπτυξης λαμβάνονται υπόψη συγκεκριμένα, ούτε οι δυνάμεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό του καπιταλισμού και έρχονται σε αντίθεση με τα πιο καθοριστικά σημεία της ίδιας της ανάπτυξης αντιμετωπίζονται ποτέ».[4]

Η πρώτη μεγάλη κινητοποίηση που θα ανοίξει έναν κύκλο μεγάλων εργατικών αγώνων θα είναι η απεργία της FIAT τον Ιούλιο του 1962. Η FIAT ως σύμβολο του ιταλικού καπιταλισμού υπήρξε ιδιαίτερα ικανή στο να καταστέλλει τη συνδικαλιστική δράση. Για πρώτη φορά η FIOM εξετάζει το ενδεχόμενο γενικής απεργίας σε όλη τη FIAT, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν ολοένα και αυξανόμενες εντάσεις και συγκρούσεις, κυρίως μέσα από την προσπάθεια της διοίκησης να αυξήσει σημαντικά τους ρυθμούς παραγωγής. Η απεργία έληξε άδοξα και «αμήχανα» καθώς ένα από τα συνδικάτα υπογράφει ξεχωριστή συμφωνία με τη FIAT και έτσι ακολούθησαν δύο μέρες συγκρούσεων με την αστυνομία έξω από τα γραφεία της FIAT στο Τορίνο. Ωστόσο το πρώτο βήμα είχε γίνει: ένα νέο κίνημα είχε βγει στο προσκήνιο. Ένα κίνημα που απαρτιζόταν από νέους εργάτες που πολιτικοποιούνταν και αμφισβητούσαν τους όρους οργάνωσης της εργασίας.

Το φοιτητικό κίνημα

Η επόμενη μεγάλη στιγμή θα είναι αυτή της έκρηξης του φοιτητικού κινήματος. Ας μην ξεχνάμε ότι το ξέσπασμα των φοιτητικών καταλήψεων στην Ιταλία προηγήθηκε του Γαλλικού Μάη. Βασικές αιτίες για το ξέσπασμα του φοιτητικού κινήματος ήταν ο υπερδιπλασιασμός των εισακτέων, η μαζικοποίηση του Πανεπιστημίου, οι ελλείψεις υποδομών και διδακτικού προσωπικού. Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν από το Πανεπιστήμιο του Τρέντο το Γενάρη – Φλεβάρη του 1966 και το φθινόπωρο του 1966. Τον Ιανουάριο του 1967 υπάρχουν καταλήψεις στην Πίζα, την Μπολόνια, το Κάλιαρι και το Καμερίνο και τους επόμενους μήνες οι αγώνες ριζοσπαστικοποιούνται στο Τορίνο και τη Νάπολη. Χαρακτηριστικό του φοιτητικού αυτού κινήματος είναι ότι παραμερίζει την παραδοσιακή οργάνωση μέσω εκπροσώπων και επιμένει σε μορφές αυτοοργάνωσης με βάση τις συνελεύσεις. Το φθινόπωρο του 1967 το κίνημα γενικεύεται. Το Νοέμβριο ξεκινά η μεγάλη κατάληψη του πανεπιστημίου του Τρέντο. Στις 18 Νοέμβρη καταλαμβάνεται το Καθολικό Πανεπιστήμιο του Μιλάνου, με 18.000 φοιτητές. Μέχρι το Φεβρουάριο η αναταραχή επεκτείνεται στο σύνολο σχεδόν των Ιταλικών Πανεπιστημίων, παρά την προσπάθεια των πρυτάνεων και της αστυνομίας να ποινικοποιήσουν τη συνδικαλιστική δράση. Συνολικά θα διωχθούν 2.700 φοιτητές σε όλη τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Αποκορύφωμα αυτού του κύκλου των κινητοποιήσεων θα είναι οι μεγάλες συγκρούσεις των φοιτητών με την αστυνομία στη Valle Giulia στη Ρώμη την 1 Μάρτη του 1968, που σηματοδοτεί μια τομή και στη μαχητικότητα των φοιτητών και στην αστυνομική βία. Αποτέλεσμα ήταν η ολοένα και μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση των φοιτητών. Αυτή αποτυπώνεται σε τοποθετήσεις που προχωρούν σε μια όλο και πιο βαθιά κριτική του εκπαιδευτικού μηχανισμού ,στην άρνηση του καταπιεστικού, εκμεταλλευτικού και αλλοτριωτικού χαρακτήρα της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας και στην αναζήτηση όρων σύνδεσης με άλλα κινήματα εκτός Πανεπιστημίου. Αποτυπώνεται, επίσης, σε όλο τον πλούτο των πρακτικών που θα δοκιμάσει, με την ολόπλευρη και έμπρακτη αμφισβήτηση της καθηγητικής εξουσίας, τα αντιμαθήματα, το συνεχές άνοιγμα προς την κοινωνία, τον βαθιά δημοκρατικό χαρακτήρα που θα πάρει [5].

Το θερμό φθινόπωρο και η Lotta continua.

Στο προσκήνιο και πάλι οι κινητοποιήσεις της FIAT αλλά και της Pirelli καθώς και της Siemens στα εργοστάσια του Μιλάνο. Στη γενική απεργία στις 19 Νοέμβρη του 1969 συμμετέχουν 20 εκατομμύρια εργαζόμενοι, όχι μόνο εργάτες αλλά και υπάλληλοι και ανώτερο τεχνικό προσωπικό. Μέσα στο γενικότερο αναβρασμό αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους νέες μορφές αυτοοργάνωσης και συλλογικότητας των εργατών., με το Κ.Κ.Ι να βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη κοινωνική αναταραχή την οποία αφενός δεν αποδοκίμαζε, αφετέρου δεν μπορούσε να στηρίξει γιατί είχε ήδη χαράξει μια πορεία στη λογική του «δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό».

Ωστόσο ο Λουίντζι Λόνγκο ως γραμματέας το Κ.Κ.Ι. πράττοντας διπλωματικά και κατευναστικά συναντιέται με τους εκπροσώπους των καταλήψεων, ενώ έμπρακτα αποδέχεται ορισμένες από τις νέες μορφές οργάνωσης των εργατικών αγώνων (κυρίως το σύστημα των αντιπροσώπων).[6]

Η Lotta Continua κάνει την εμφάνιση της στις κινητοποιήσεις της FIAT το 1969. Σε πρώτη φάση αναπτύσσεται μέσα στο εργοστάσια και ενσωματώνει το εργατικό δυναμικό που απεργεί. Σύντομα όμως ενσωματώνει και φοιτητές και ακτιβιστές που οργανώνουν συναντήσεις, δημιουργούν πλατφόρμα αιτημάτων και με τα αιτήματα των εργαζομένων, οργανώνουν συναντήσεις και συγκροτούν έναν άξονα διεκδικήσεων στομ οποίο συμπεριλαμβανόταν: Η αύξηση των μισθών, η κατάργηση της κατηγοριοποίησης των εργαζομένων και οι λιγότερες ώρες εργασίας.

Ηγετική φυσιογνωμία της Lotta Continua υπήρξε ο Αντριάνο Σόφρι ενεργό μέλος της Αριστεράς από τα φοιτητικά του χρόνια. Το 1969 μετά το ξέσπασμα των φοιτητικών κινητοποιήσεων και των απεργιών αποφάσισε να ενταχθεί στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, συμβάλλοντας στην ίδρυση της Lotta Continua. Το όνομά του ενεπλάκη στη δολοφονία του διοικητή της αστυνομίας Λουίτζι Καλαμπρέζε. Η ιστορία αυτής της δολοφονίας ξεκινά στις 12 Δεκεμβρίου 1969, με την έκρηξη βόμβας στην Αγροτική Τράπεζα στο κέντρο του Μιλάνο. Αυτή η έκρηξη στην Πιάτσα Φοντάνα είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να προκαλέσει όσο γίνεται περισσότερα θύματα. Τελικά σκοτώθηκαν 16 πολίτες και τραυματίστηκαν 88. Η έκρηξη, οργανώθηκε ως απάντηση στο «θερμό φθινόπωρο» της λαϊκής εξέγερσης στην Ιταλία εκείνο το χρόνο. Η αστυνομία έσπευσε να στρέψει τις υποψίες στην άκρα αριστερά. Συνέλαβε αμέσως ως υπόπτους μερικούς αναρχικούς της πόλης, κι ανάμεσά τους τον Τζουζέπε (Πίνο) Πινέλι, εργάτη των σιδηροδρόμων. Επί τρεις μέρες ο Πινέλι ανακρινόταν στα κεντρικά γραφεία της Ασφάλειας του Μιλάνου. Τα μεσάνυχτα της 15ης Δεκεμβρίου 1969 είδαν το σώμα του να πέφτει απ” το παράθυρο του τρίτου ορόφου. Ο Πινέλι βρέθηκε νεκρός από έναν δημοσιογράφο στην αυλή της Ασφάλειας. Κανείς ποτέ δεν πείσθηκε από την επίσημη εκδοχή περί «αυτοκτονίας», αλλά και κανείς ποτέ δεν καταδικάστηκε γι” αυτή την υπόθεση, παρά τις αναρίθμητες εντολές για δικαστική επίλυση της.

Την ανάκριση του Πινέλι είχε αναλάβει ο ίδιος ο επιθεωρητής Καλαμπρέζε, επικεφαλής άλλων πέντε αστυνομικών. Από την πρώτη στιγμή ο Καλαμπρέζι θεωρήθηκε υπέυθυνος για την «αυτοκτονία». Ο επιθεωρητής ανήκε στο ισχυρό παρακράτος της εποχής και διατηρούσε δεσμούς με αξιωματικούς του στρατού που καλόβλεπαν τη «λύση» του πραξικοπήματος. Σ” ολόκληρο τον Τύπο της ριζοσπαστικής αριστεράς ο Καλαμπρέζε αναδείχθηκε ως επίσημος δολοφόνος του Πινέλι. Στην εφημερίδα της Lotta Continua ,ο Σόφρι αρθρογράφησε εναντίον του Καλαμπρέζε, περιγράφοντάς τον ως φασίστα και δολοφόνο. Το πρωί της 17ης Μαΐου 1972 κάποιος άγνωστος δολοφόνησε τον Καλαμπρέζε. Η Lotta Continua χαρακτήρισε τη δολοφονία ως «μια ενέργεια στην οποία οι εκμεταλλευόμενοι διαπιστώνουν ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη». Κάποιοι κατηγόρησαν τότε την εφημερίδα ότι παρότρυνε τους υποψήφιους δολοφόνους. Η δολοφονία του Καλαμπρέζε έμεινε τότε ανεξιχνίαστη, όπως και ο θάνατος του Πινέλι.

Δεκαέξι χρόνια αργότερα παρουσιάστηκε ως «μεταμελημένος» ένα παλιό μέλος της οργάνωσης, ο Λεονάρντο Μαρίνο και υποστήριξε ότι υπήρξε ο οδηγός του αυτοκινήτου των δολοφόνων του Καλαμπρέζε. Ως ηθικούς αυτουργούς κατάγγειλε τους ηγέτες της οργάνωσης Αντριάνο Σόφρι και Τζόρτζιο Πιετροστέφανι και ως εκτελεστή τον Οβίντιο Μπομπρέσι. Οι συνθήκες, κάτω από τις οποίες «ομολόγησε» ο Μαρίνο έχουν μείνει ακόμα και σήμερα αδιευκρίνιστες. Αποδείχθηκε μόνο ότι βρισκόταν σε συνεννόηση-διαπραγμάτευση με την αστυνομία αρκετές εβδομάδες πριν πάρει την τελική του απόφαση να «μεταμελήσει». Οι μοναδικές «αποδείξεις» εις βάρος των τριών ανδρών έμειναν μέχρι τέλους του δικαστικού τους μαραθώνιου, η κατάθεση του Μαρίνο και τα άρθρα της Lotta Continua. Έτσι η μαρτυρία του Μαρίνο αποδείχτηκε συρραφή ανακριβειών.

Σε ότι αφορά την εξέλιξη της οργάνωσης της Lotta Continua μετά το επιτυχημένο πείραμα της ένωσης του φοιτητικού και του εργατικού κινήματος και την έκδοση της εφημερίδας, ο Σόφρι και οι σύντροφοι του αποφάσισαν να εντατικοποιήσουν τη δράση τους και να δημιουργήσουν οργανώσεις σε όσες περισσότερες ιταλικές πόλεις μπορούσαν. Κατάφεραν να δημιουργήσουν «εστίες δράσης» στη Ρώμη, στη Βενετία, στο Τρέντο, στη Γένοβα, στη Φλωρεντία όπου τα μέλη των συνελεύσεων σε πολλές περιπτώσεις έφταναν τα τετρακόσια η και τα 500 άτομα.

Το πρώτο συνέδριο της LC συγκροτείται στις 25 και 26 Ιουλίου του 1970 στο κλειστό γήπεδο του Τορίνο. Σε αυτό το συνέδριο αποφασίζεται η εντατικοποίηση της δράσης της LC με σκοπό την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος, την ενίσχυση της εργασίας μέσω της ριζοσπαστικοποίησης των προλεταριακών αγώνων έξω από τον έλεγχο των πολιτικών κομμάτων και παρουσιάστηκε ένα πρόγραμμα με τίτλο «Καταλαμβάνοντας τη πόλη». Οι θέσεις αυτού του προγράμματος έγιναν πράξη σε πολλές ιταλικές πόλεις κυρίως του βιομηχανικού Βορρά (Μιλάνο, Τορίνο Ρώμη) αλλά και του φτωχού Νότου. Σε πρώτη φάση η LC προέβαλε την αυτονομία της εργασίας και σε δεύτερη φάση την κατάληψη των κοινωνικών δομών. Ακόμη ,η LC μάχονταν για το δικαίωμα στη κατοικία, τη μείωση των ενοικίων στους άνεργους και τους ανθρώπους της εργατικής τάξης καθώς και την αποτροπή εξώσεων. Υπήρχαν σε πολλές πόλεις επιτροπές κατοίκων που ερχόταν σε σύγκρουση με την αστυνομία ώστε να αποτραπούν οι εξώσεις. Στη πορεία άρχισαν να γίνονται μεγαλύτερες συνελεύσεις όπου αποφασιζόταν αν θα έπρεπε να πληρωθεί το ενοίκιο και τι αντίτιμο είναι σε θέση να πληρώσει ο κάθε ένοικός. «Η κατοικία είναι δικαίωμα –μη πληρώνετε ενοίκιο» ήταν το κεντρικό σύνθημα αυτής της κινηματικής δράσης. Ένα άλλο ζήτημα που προσεγγίστηκε μέσω του συγκεκριμένου κινήματος ήταν η κατάληψη κτηρίων και ένας νέος τρόπος συλλογικής διαβίωσης όπου μεταξύ άλλων περιελάμβανε συλλογικές κουζίνες, ιατρικά κέντρα και μονάδες αλληλεγγύης[7].

Το 1972 κινούνται οι διαδικασίες ώστε η Lotta Continua να μετασχηματιστεί σε κόμμα. Στο συνέδριο του Ρίμινι (1 έως 3 Απριλίου 1972) προκύπτει ότι το αστικό κράτος γίνεται όλο και πιο αυταρχικό και πως η LC ως κόμμα οφείλει να ριζοσπαστικοποιήσει τη κοινωνία μέσα από τις δράσεις τις και να θέσει ως κυρίαρχη θέση της τον αντιφασισμό.

Σε ότι αφορά τον ένοπλο αγώνα, η LC καταθέτει μια διφορούμενη άποψη σύμφωνα με την οποία δεν εγκρίνει τις απομονωμένες δράσεις που στερούνται σύνδεσης με τις λαϊκές μάζες ωστόσο «απαιτείται μια πιο προσεκτική αξιολόγηση της επαναστατικής βίας σε σχέση με τα άτομα τα οποία τη δέχονται και το χρόνο στον οποίο πραγματοποιείται μια επαναστατική πράξη».[8] Αυτές οι θέσεις στο ζήτημα της ένοπλης πάλης αποτέλεσαν και το «όχημα» για να κατηγορηθούν τα μέλη της LC για το θάνατο του διοικητή της αστυνομίας Λουίτζι Καλαμπρέζε.

Η δεύτερη φάση του μετασχηματισμού της LC σε πολιτικό κόμμα έρχεται στις 14-15 Οκτωβρίου του 1972 όπου η ολομέλεια της LC ασχολείται με τη σχέση μαρξισμού-λενινισμού και εργατικού κινήματος και την ιστορία της ταξικής πάλης στην Ιταλία. Ένα ζήτημα που προβληματίζει την ολομέλεια είναι ότι ένα μεγάλο μέρος του εργατικού κινήματος διακατέχεται από ρεφορμιστικές αντιλήψεις για αυτό και προκύπτει ως πρόταση η ανανέωση των συμβουλίων στα εργοστάσια καθώς και των αντιπροσώπων.

Ο Αντριάνο Σόφρι τονίζει πως θέση της LC πρέπει να είναι «η αυτονομία της εργασίας ως στρατηγική, το κόμμα ως τακτική». Επαναφέρει τις θέσεις του πρώτου συνεδρίου σύμφωνα με τις οποίες δε μπορεί να γίνει κανένας συμβιβασμός στα πλαίσια του καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας επομένως η αυτονομία της εργασίας παραμένει πάγια θέση για τη LC που επιπλέον μάχεται κατά της μετανάστευσης των εργαζομένων, τη σύνδεση των εκπρόσωπων των εργαζομένων με τη βάση τους καθώς και τον κατακερματισμό των ειδικοτήτων των εργαζομένων[9].

Οι εξελίξεις στη Χιλή το 1973 με τη δολοφονία του Αλιέντε και τη δικτατορία του Πινοσετ, οδηγούν την LC να επαναλαμβάνει πως ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα μιας αριστερής κυβέρνησης δεν αρκεί και πως ένα ρεφορμιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα (για την LC το Κ.Κ.Ι. ήταν ένα ρεφορμιστικό κόμμα και ο Μπερλινγκουέρ ως εκφραστής του ιστορικού συμβιβασμού εκείνος που σε πιθανή κυβέρνηση της Αριστεράς θα ηγούνταν μιας ασταθούς κυβέρνησης) θα βρισκόταν δέσμιο κάποιου πραξικοπήματος σαν αυτό της Χιλής. Ο ρόλος της LC σε αυτή τη περίπτωση πρέπει να είναι ο ρόλος ενός επαναστατικού κόμματος που θα καλύψει τις ρεφορμιστικές αντιλήψεις και θα καταστείλει με κάθε τρόπο πραξικοπηματικές ενέργειες.

Στις αρχές του 1974 πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης έγινε ένα δημοψήφισμα σχετικά με τη κατάργηση του νόμου για το διαζύγιο. Η LC συγκρούστηκε με τη καθολική εκκλησιά και προσπάθησε να φέρει στο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης ένα ζήτημα θεσμικό ώστε να πλήξει τους Χριστιανοδημοκράτες που εκείνη τη περίοδο βίωναν μια βαθειά πολιτική κρίση. Στο δημοψήφισμα δεν πέρασε η θέση για κατάργηση του νόμου αλλά η μαχητικότητα υπέρ του της κατάργησης δημιούργησε τριγμούς στη κυβέρνηση των Χριστιανοδημοκρατών. Δεκαπέντε μέρες μετά πραγματοποιείται βομβιστική επίθεση κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στη Mπρέσια και λίγους μήνες μετά εκρήγνυται βόμβα στο τρένο «Italicus»με απολογισμό 12 νεκρούς.

Το δεύτερο εξάμηνο του1974 πραγματοποιείται νέο συνέδριο όπου η LC αποφασίζει να συστηματοποιήσει τη θεωρητική του κληρονομιά και να αξιολογήσει την ιστορική αξία του κόμματος. Αποφασίστηκε πως πρέπει να συνεχιστεί ο αγώνας για τη κατάκτηση της πλειοψηφίας χωρίς απόχη από τον εξτρεμισμό και τις κινηματικές τάσεις. Διαπιστώθηκε πως «η παρατεταμένη κρίση του ιμπεριαλισμού» είναι η φράση –κλειδί για τον ορισμό της ιστορικής φάσης την οποία διένυαν εκείνη τη περίοδο και ερμήνευσε έτσι την αδυναμία του προλεταριάτου να μεταβεί σε πιο επαναστατικές θέσεις.

Σε ότι αφορά το Κ.Κ.Ι. θεωρούσε ότι υπάρχει μια αντίφαση μεταξύ των αναγκών του προλεταριάτου και της ηγεσίας. Στη LC θεωρούσαν πως το Κ.Κ.Ι. δε δύναται να παλέψει για τις ανάγκες των λαϊκών μαζών και πως έχει εγκλωβιστεί σε ένα πλαίσιο πολιτικής που καθορίζεται μόνο από την ανάληψη της εξουσίας.

Το αδιέξοδο

Από το 1975 αρχίζουν να προκύπτουν νέα κινήματα (κυρίως μαθητών και φεμινιστριών) για τα οποία η Αριστερά δεν είχε ακόμα τοποθετηθεί. Τα φεμινιστικά κινήματα αντιμετωπίστηκαν ακόμα και από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά με αμηχανία πράγμα που απογοήτευσε το κίνημα. Τα αιτήματα για τη σεξουαλική απελευθέρωση και την αυτοδιάθεση των γυναικών είχαν σοβαρό αντίκτυπο στις οργανώσεις της LC. Ο Σόφρι χαρακτήρισε την αυτοδιάθεση προσωπική επιλογή και τήρησε αποστάσεις μεταξύ του κινήματος των φεμινιστριών και των πολιτικών επιλογών της LC. Σε αυτό το σημείο φάνηκε ασυμβατότητα της κινηματικής ταυτότητας που προέβαλε η LC και η αδυναμία αλληλεπίδρασης με ένα νέο κίνημα έξω από τα πολιτικά πλαίσια στα οποία είχε συνηθίσει να δρα.

Στις αρχές του 1976 η κυβέρνηση Μόρο παραιτείται και η LC πέφτει στην εκλογική μάχη προσπαθώντας να παρουσιάσει μια ενοποιημένη επαναστατική Αριστερά. Το εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο τα αποτελέσματα των εκλογών βγάζουν νικητές τους Χριστιανοδημοκράτες, το Κ.Κ.Ι. λαμβάνει το 34% και βρίσκεται μια ανάσα από τη κυβέρνησης της Αριστεράς. Στην εθνική επιτροπή της LC o Σόφρι κάνει λόγο για «τη πιο δραματική αποτυχία στην Ιστορία της Lotta Continua»[10].

Στις 31 Οκτωβρίου του 1976 στο συνέδριο του Ρίμινι ο Σόφρι αναφέρει πως πάρα τις αντιφάσεις που προέκυψαν το κόμμα πρέπει να παραμείνει ενωμένο και να συνδιαλέγεται με τα κινήματα. Ωστόσο το κλίμα στο συνέδριο ήταν –σχεδόν- πολεμικό. Οι περισσότεροι εξέφραζαν απόψεις σύμφωνα με την ατομικότητά τους και ο χαρακτήρας του συνεδρίου είχε δύο σκέλη: οι εργαζόμενοι και οι γυναίκες.

Μετά το συνέδριο η Lotta Continua ουσιαστικά διαλύεται. Οι οργανώσεις φυλλοροούν και η τελευταία επανασυσπείρωση τους πραγματοποιείται μετά από τη δολοφονία του Pier Francesco Lorusso (μέλους της LC) στη Μπολόνια, στις 11 Μαρτίου 1977. Εκεί γεννήθηκε το κίνημα της Μπολόνια και τα μέλη της LC ήρθαν σε επαφή και με αλλά στελέχη της επαναστατικής Αριστεράς από την Γαλλία και τη Γερμανία. Εκεί διαπιστώθηκε η κρίση των επαναστατικών κόμματων καθώς και το γεγονός ότι η LC είχε απομακρυνθεί από τις θέσεις τις .Οι μέρες της Μπολόνια δείχνουν το τέλος καθώς μετά την εξάντληση του κινήματος ξέσπασαν τρομοκρατικά χτυπήματα[11].

Η εφημερίδα που συνέχισε να λειτουργεί έπαψε να είναι όργανο ενός οργανισμού και διεύρυνε το αναγνωστικό της κοινό ξεφεύγοντας από το πολιτικό προφίλ της LC. Το 1978 θα πραγματοποιήσει εκστρατεία υπέρ της απελευθέρωσης του πρωθυπουργού Άλντο Μόρο τον οποίο είχαν απαγάγει Ερυθρές Ταξιαρχίες. Μετά τη δολοφονία του θα κυκλοφορήσει η εφημερίδα με τίτλο : «Δε θα ξεχάσουμε». Αυτή η απόσταση με το παρελθόν προκάλεσε απόρριψη και αντιδράσεις. Γίνονται πολλές εσωτερικές διεργασίες εντός της εφημερίδας που θα σημάνουν μια πολιτική αναδιοργάνωση. Η εφημερίδα συνέχισε να κυκλοφορεί προβάλλοντας ακτιβισμούς και εργατικές διεκδικήσεις έως το1985 όποτε σταμάτησε η κυκλοφορία της.

[1] Φ. Κλαουντίν, Η κρίση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, Αθήνα, εκδ. Γράμματα, 1981.

[2] D. Kertzer, Politics and Symbols. The Italian Communist Party after the Fall of Communism, New Haven, Yale University Press, 1996.

[3] D. Fornari, «Η αμφισβήτηση της παραδοσιακής αριστεράς στην Ιταλία και οι πρώτες απόπειρες αυτονόμησης από αυτήν»

[4] Α. Νέγκρι, Από τον εργάτη μάζα στον κοινωνικό εργάτη. Ο Ιταλικός «Μάης», Αθήνα, Εκδ. Κομμούνα 1983, σελιδα 79

[5] Κείμενα του ιταλικού σπουδαστικού κινήματος :http://www.nelvento.net/archivio/68/ms/ms.htm.

[6] Il Manifesto, “Pour contester le rôle des cadres techniques”

[7] Καταλαμβάνοντας τη πόλη, κοινωνικοί αγώνες στην Ιταλία 1971-1973

[8] Da N. Bobbio, Lotta Continua: storia di un’organizzazione rivoluzionaria, Savelli, Roma 1979, σελ. 103

[9] Gli operai. Le lotte. làorganizazione. Analisi, materiali e documenti sulla lotta di classe 1973, Edizioni di Lotta Continua,Roma 1973, σελ. 359

[10] «Il linguagio della confittualita»,Lotta Continua» A cura di Micghela Ponzani, Fabio Papalia, Stefania Bianchi σελ.242

[11] Il linguagio della confittualita»,Lotta Continua» A cura di Micghela Ponzani, Fabio Papalia, Stefania Bianchi σελ. 244

pandiera.gr

“Κρυφοί χριστιανοί” και “κρυφοί κομμουνιστές”

Ο πάπας Φραγκίσκος, κατά καιρούς, έχει ασκήσει κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα της εκμετάλλευσης και στις ακραίες νεοφιλελεύθερες μορφές του. Μάλιστα, κάποιοι, εξαιτίας αυτών των παρεμβάσεων έχουν φτάσει να τον αποκαλούν “μαρξιστή”.

Λοιπόν, μιλώντας στην ιταλική εφημερίδα Il Messaggero, ο Φραγκίσκος, αναφερόμενος στην ανάγκη προστασίας των φτωχών, των αρρώστων και όσων έχουν ανάγκη, σημείωσε ότι “οι κομμουνιστές λένε ότι όλα αυτά είναι κομμουνισμός. Σίγουρα, είκοσι αιώνες αργότερα. Έτσι, όταν μιλούν, κάποιος μπορεί να τους πει: μα τότε είσαι χριστιανός”.

Σε αυτό που λέει ο Φραγκίσκος, μπορεί να μην έχει άδικο.  Η βάση της αρχέγονης χριστιανικής πίστης είναι και ριζοσπαστική και με σαφή ταξικό προσανατολισμό. Το πρόβλημα, όμως, είναι πως οι περισσότεροι χριστιανοί σήμερα, είναι… αντικομμουνιστές! Όχι μόνο συμβιβάζονται με το σύστημα που γεννά την ανισότητα, την αδικία και την εκμετάλλευση, αλλά πολλές φορές, αγωνίζονται και για την επιβίωσή του!

Ο πάπας Φραγκίσκος λέει ότι οι κομμουνιστές είναι “κρυφοί χριστιανοί”. Εμείς λέμε πως αυτοί που δηλώνουν χριστιανοί, θα πρέπει να γίνουν, επιτέλους, “κρυφοί κομμουνιστές”!

yperboles

Η παλιά και η νέα μεταπολίτευση

 Του Χριστόφορου Βερναρδάκη
Η είσοδος της χώρας στη μνημονιακή εποχή τον Μάιο του 2010 οριοθέτησε και το τέλος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, γνωστής περισσότερο ως «μεταπολίτευσης του ’74». Η σημερινή περίοδος είναι μια μεταβατική, αργόσυρτη περίοδος, εντός της οποίας επωάζονται οι συνθήκες και οι όροι της νέας μεταπολίτευσης. Η διαφορά από τη μεταπολίτευση του ’74 είναι προφανής. Εκείνη η μεταπολίτευση έγινε ακαριαία, σε μια –δυο ημέρες (και νύχτες). Επίσης, εκείνη η μεταπολίτευση είχε ώριμα και αυτονόητα τα «πολιτικά και κοινωνικά συμβόλαια» πάνω στα οποία θα θεμελιωνόταν: εθνική συμφιλίωση, εκδημοκρατισμός του πολιτικού συστήματος, κοινοβουλευτισμός, ισονομία, σταθερή κομματική δημοκρατία, ισορροπία κράτους και αγοράς. 

Η σημερινή μεταπολίτευση αργεί. Η ληξιαρχική πράξη γέννησής της δεν είναι ακόμα έτοιμη. Και ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον έτοιμα «εθνικά συμβόλαια», αλλά ταξικά συμφέροντα που βρίσκονται σε αδυσώπητη μεταξύ τους σύγκρουση. Από τις παραλίες έως τα πανεπιστήμια και από την υπεράσπιση (ή την καταπολέμηση) της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος έως τη λειτουργία της Βουλής και ευρύτερα της Δημοκρατίας, η πάλη ανάμεσα στις χειμαζόμενες λαϊκές τάξεις και κυρίως τη μισθωτή εργασία από τη μια και τα συμφέροντα του πιο κυνικού και ακραίου κεφαλαίου από την άλλη είναι τεράστια, συνεχής και αβέβαιης έκβασης. Και ναι μεν το κεφάλαιο επελαύνει νομοθετικά, αλλά ο βαθμός πολιτικής νομιμοποίησης της εξουσίας του είναι πολύ χαμηλός και ο κίνδυνος μιας έστω και από τα πάνω πολιτικής ανατροπής είναι μεγάλος. Στο μέσον αυτής της σύγκρουσης βρίσκονται εκτεταμένα τμήματα των μικροαστικών τάξεων της μικρής ιδιοκτησίας, που βλέπουν να καταρρέουν εκτός από το βιοτικό τους επίπεδο και οι ιδεολογίες της κοινωνικής και οικονομικής ανόδου που τις κρατούσαν συμπαγείς, αλλά και ένα μεγάλο μέρος των μεσοαστικών τάξεων που έχουν συνδέσει την τύχη τους με τα εργοδοτικά συμφέροντα αλλά που βλέπουν να χρησιμοποιούνται με άγριο τρόπο σε αυτήν τη βίαιη ανακατανομή πλούτου και δύναμης που συμβαίνει στη χώρα. Οπως πάντα σε αυτές τις πρωτότυπες ιστορικές περιπτώσεις, νικητής αυτής της πάλης θα εξέλθει αυτός που στη αφήγηση της νέας εποχής (της νέας μεταπολίτευσης) θα καταφέρει να εντάξει πειστικά και τους «ενδιάμεσους» που διστάζουν ή δεν μπορούν ή δεν ξέρουν σήμερα να λάβουν θέση. 

Εάν η νέα μεταπολίτευση γείρει υπέρ των κυρίαρχων οικονομικο-πολιτικών δυνάμεων θα συμβολοποιηθεί με ένα νέο Σύνταγμα στο οποίο θα δεσπόσουν τα εξής δεδομένα: α) κατάργηση της έννοιας του «δημόσιου αγαθού» και του «δημόσιου χώρου», β) θεσμοποίηση της πλήρους υποταγής της πολιτικής διαδικασίας στις οικονομικές (κεφαλαιοκρατικές) προτεραιότητες της αγοράς, γ) ακύρωση κάθε δυνατότητας του κράτους και της διοίκησης στην άσκηση ρυθμίσεων «συλλογικού οφέλους». Το νέο Σύνταγμα θα μετατρέψει σε καθεστώς τον νεοφιλελευθερισμό. 

Εάν αντίθετα η νέα μεταπολίτευση γείρει υπέρ των λαϊκών τάξεων θα πρέπει να συμβολοποιηθεί με ένα νέο Σύνταγμα, που θα είναι αποτέλεσμα μιας γενικευμένης «από τα κάτω» κοινωνικής διαβούλευσης. Αυτό το Σύνταγμα θα πρέπει να εκφράσει με ενάργεια την επαναθεμελίωση του πολιτικού και νομικού συστήματος στην έννοια της λαϊκής κυριαρχίας. Και υπ’αυτόν τον «περιορισμό» θα (πρέπει να) κάνει τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που επιδιώκει το κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας σήμερα. Δηλαδή, α) θα επαναφέρει την έννοια του «δημόσιου αγαθού» και του «δημοσίου συμφέροντος» ως βασικού οδηγού στη συγκρότηση των κρατικών πολιτικών, β) θα ξαναδώσει στην Πολιτική την απόλυτη προτεραιότητα στη λήψη των αποφάσεων και στους πολιτικούς – κοινωνικούς αντιπροσωπευτικούς θεσμούς το δικαίωμα του κοινωνικού ελέγχου των αποφάσεων αυτών και, γ) θα επιτρέψει σε μια νέα οργανωμένη, μορφωμένη και ανεξάρτητη διοίκηση να ασκήσει το ρόλο του θεματοφύλακα του «συλλογικού οφέλους». 

Η μεταπολίτευση του ’74 στην Ελλάδα ήταν μέρος ενός ιστορικού κύκλου που αφορούσε στο τέλος των δικτατοριών στη Νότιο Ευρώπη. Η μεταπολίτευση που προετοιμάζεται σήμερα φέρνει με μια «ιστορική παραξενιά» και πάλι τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου σε μια παράλληλη διεργασία. Ελλάδα, Ισπανία και Ιταλία, αλλά και Πορτογαλία και Γαλλία, έχουν την πιθανότητα να δουν να εναρμονίζεται η ιστορική τους φάση σε μια γενικευμένη αμφισβήτηση του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού υποδείγματος. Πολλοί στην Ευρώπη ισχυρίζονται – και πιθανότατα έχουν δίκιο – ότι όλο το πρόβλημα σήμερα είναι πού τελικά θα «σπάσει» πρώτα ο κρίκος της αλυσίδας. Στην Ελλάδα ή στην Ισπανία, ή μήπως στην Ιταλία; Και ποιός θα είναι ο «δεύτερος κρίκος»; 

Αλλά ας μην προτρέχουμε. Οι εξελίξεις είναι μπροστά μας και είναι ρευστές. Το σίγουρο είναι ότι αν η μεταπολίτευση του ’74 έγινε υπό την ηγεμονία των κυρίαρχων τάξεων σε ένα συμβιβασμό με τους «από κάτω», η νέα μεταπολίτευση θα επικυρώσει περισσότερο σχέσεις κυριαρχίας και καθυπόταξης και όχι σχέσεις ηγεμονίας και «ισορροπίας».

Δημοσιεύθηκε στην "Εφημερίδα των Συντακτών", την Πέμπτη 24/7/2014

anemosantistasis

Φετινά καλοκαιρινά ερωτήματα...

Φέτος το καλοκαίρι ο Νεοέλληνας θα καταφέρει να απολαύσει και τα μπάνια του λαού και όχι μόνον αυτά;

Φέτος το καλοκαίρι ο σπιτονοικοκύρης θα σκεφτεί κάπως συλλογικά και όχι ατομιστικά πως ενδεχόμενες διακοπές ηλεκτροδότησης πρωτίστως θα σημαίνουν μία κάποια μορφή αντίδρασης στα προαποφασισμένα σχέδια και όχι κατεξοχήν τερτίπια των συνδικαληστών;

Φέτος το καλοκαίρι ο πολίτης θα αναλογιστεί πως η διάρκεια του θέρους δεν μεταφράζεται σε εκούσια γενικευμένη οκνηρία και αδιαφορία παρά μονάχα, απλά, καλοκαιρινή περίοδος -αποκλειστικά χρονολογικά;

Φέτος το καλοκαίρι, ο χειμαζόμενος νοικοκύρης θα καταλάβει τι σημαίνει σπατάλη του νερού, αδιαφορία για τις δασώδεις ανάσες του και συμμετοχή στη μόλυνση των παραλιών του;  

Φέτος το καλοκαίρι ο ελεύθερα κινούμενος άεργος, άνεργος, διαθέσιμος, μετακινήσιμος, εθελοντής, ανειδίκευτος, απλήρωτος νεοέλληνας θα σκεφτεί πως την ίδια στιγμή κάπου δίπλα του άλλοι άνθρωποι, χιλιάδες έγκλειστοι, ημεδαποί και αλλοδαποί διανύουν την 10η ημέρα απεργία πείνας γι' αυτό το δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησής τους και αξιοπρεπούς εγκλεισμού των;

Φέτος το καλοκαίρι, για πολλοστή φορά, θα παραμείνει ο ελλαδίτης σαν χάνος στην εικοτολογία και παραμύθα του επερχόμενου τουρισμού με τις ορδές του και την θεαματική (ευκαιριακώς) κάμψη της πορείας της ανεργίας;

Φέτος το καλοκαίρι, θα ξαναμπεί ο αδελφωμένος (στην κρίση) νεοέλληνας στην νοοτροπία του διαχασμένου λαού αναφορικά στο ποιοι τα πιάσανε πάλι το καλοκαίρι και ποιοι βυθίστηκαν κι άλλο στην ανέχεια;

Φέτος το καλοκαίρι, η ραστώνη της ατμόσφαιρας θα βοηθήσει τον οικογενειάρχη να σκεφτεί με περίσσια ηρεμία τι μέλλει γενέσθαι από' δώ και εφεξής για την οικογένειά του και τον μικρόκοσμό του;

Φέτος το καλοκαίρι, όσο διαρκήσει αυτή η ζέστη, θα σταθεί ικανή να προβληματίσει τον ιδιοκτήτη/ενοικιαστή για την αντιμετώπιση του επερχόμενου ψύχους;

Φέτος το καλοκαίρι, θα αντιληφθεί ο φορολογούμενος πως δεν πρέπει να φέρεται με τέτοιο μένος στα κουνούπια μιας και τόσοι άλλοι του πίνουν το αίμα;

xodi

Αναχωρεί η φτήνια από τη Μύκονο μετά την κατακραυγή

Σε άθλια κατάσταση βρέθηκε την Δευτέρα το νησί της Μυκόνου, αφού το κοσμοπολίτικο νησί χτυπήθηκε αλύπητα από ένα απίστευτης αγένειας, θράσους, γυφτιάς, κακογουστιάς, φτήνιας και λεκτικής επιθετικότητας τσουνάμι. Μάλιστα, σύμφωνα κατοίκους-εθελοντές του Ποταμιού του Σταύρου Θεοδωράκη, το τσουνάμι ήταν μεγαλύτερο ακόμα και από αυτό που χτύπησε το νησί των ανέμων το καλοκαίρι του 1613 προ Χριστού. Το δράμα (της επέλασης της φτήνιας της Καλλιόπης) της Μυκόνου συγκλονίζει.
Το τσουνάμι γέμισε το νησί με ανθρώπους φτηνούς σε όλες τους τις εκφάνσεις, γεγονός που φρίκαρε τους κατοίκους και τους εργαζόμενους του νησιού, καθώς είχαν μάθει να νταραβερίζονται μόνο με κουβαρντάδες που μετράγανε τα χρέη τους σε εκατομμύρια, και όχι σε φτηνιάρηδες που με μερικές χιλιάδες ευρώ χρέη, κλείνουν δωμάτια “γουρούνι στο σακί” από ιστοσελίδες.
Τα γιγάντια κύματα φτήνιας που έπληξαν το νησί και τους κατοίκους του, διαδέχθηκαν τα κύματα λαϊκούρας, που χτυπούσαν εργαζόμενους και αρχοντοχωριάτες, πότε με τόνους αγένειας, πότε με προσβολές και πότε με επιθετικότητα. Και όλα αυτά τσάμπα.
Μπορεί να μην είναι η πρώτη φορά που άνθρωποι κακότροποι επισκέπτονται και κυκλοφορούν στο νησί. Αλλά τουλάχιστον οι επισκέπτες των παλιών καλών εποχών το έκαναν με στυλ και με φιλοδώρημα των 50 ευρώ. Σήμερα αφήνει δύο ευρώ φιλοδώρημα ο ψυχοπονιάρης της παρέας, και παίρνει το ένα ο γύφτουλας της παρέας για να πληρώσει τον καφέ του.
Και όλα τα παραπάνω δεν συνέβησαν στην Πάρο. Ούτε στη Σαντορίνη. Ούτε καν στην Ύδρα.
Πρώτη φορά βιώνει η Μύκονος τέτοια τραγωδία.
Μάλιστα, σύμφωνα με επιστολή εργαζόμενης που ξέρει πρόσωπα και πράγματα, αρκετοί από τους επισκέπτες του νησιού έχουν κουβαλήσει μαζί και τα παιδιά τους, που είναι ακόμα μούλικα και τα σέρνουν με το καροτσάκι και κλείνουν τα σοκάκια, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί η δημοτική αρχή του νησιού να βάλει φανάρια στο Ματογιάννη, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να ελέγξει την κίνηση στα υπόλοιπα στενά και να αποσυμφωρήσει το μποτιλιάρισμα.
Στο νησί, σύμφωνα με την ίδια εργαζόμενη που βρίσκεται χρόνια στο κουρμπέτι, εκτός από τον Μουρίνιο με τον Ρονάλντο, βρέθηκε και ένα μεγάλο γκρουπ που απαρτίζεται από μανάβηδες, κομμώτριες, νοσοκόμες και γκαραζιέρηδες. Η εργαζόμενη υποστηρίζει πως το εν λόγω γκρουπ κατάγεται από τη Λούτσα, και κάνουν πολλά κακά πράγματα στο πάλαι ποτέ λαμπερό και μοδάτο νησί.
Σύμφωνα με την καταγγελία, οι τουρίστες από την Λούτσα «σεργιανάνε στα στενά της Μυκόνου σκαλίζοντας τη μύτη τους, σκουπίζοντας τα λερωμένα από σουβλάκια, βρώμικα χέρια τους σε όλα ανεξαιρέτως τα προϊόντα των καταστημάτων, δε λένε ούτε καλησπέρα, ούτε καλημέρα, ούτε ευχαριστώ, όταν μπαίνουν σ’ έναν χώρο σού λένε με αγένεια και επιτακτικό τρόπο το ποσό που οι ίδιοι αποφάσισαν να πληρώσουν για το αντικείμενο που θέλουν να αγοράσουν, τα παιδιά τους χαλάνε τον κόσμο από φωνές, κατεβάζουν όλες τις βιτρίνες για πλάκα, φιλάνε τους καθρέφτες και πιέζουν όλα τους τα δάχτυλα πάνω στα τζάμια, κάνουν τις κουρτίνες των δοκιμαστηρίων φούστες στριφογυρίζοντας σα βλαμμένα, οι περήφανοι γονείς τους κάνουν σχεδόν το ίδιο και φυσικά δεν αγοράζουν ποτέ τίποτε από πουθενά γιατί δεν έχουν μία! Χωρίς στιγμή να σέβονται τους εργαζόμενους που λιώνουν στα 15 ώρα δουλειάς με αμοιβές της πλάκας και τεράστια έξοδα».
Οι εργαζόμενοι έχουν βρεθεί σε απόγνωση, αφού τόσα χρόνια υπέμεναν τους φοιτητές της ΔΑΠ που κατά ορδές έπλητταν το νησί για να προσκυνήσουν στο Super Paradise, αλλά τα περασμένα μεγαλεία των υπόλοιπων μηνών τους έδιναν κουράγιο.
Τώρα πια, μετά το καταστροφικό αυτό τσουνάμι δεν έχουν να ελπίζουν σε τίποτα.
Άλλο το δεκαπεντάωρο σερβίροντας και εξυπηρετώντας φραγκάτους και διάσημους, και άλλο να δουλεύεις για “φτηνούς και λαϊκούς” τύπους που μαγαρίζουν την Ψαρρού με πετσέτα στην παραλία.
Σαν να μην έφτανε το κύμα φτήνιας και λαϊκούρας που τους χτύπησε, αμέσως μόλις η θάλασσα ηρέμισε το νησί κατέκλισαν Ινδοί, Σλοβένοι και Γερμανοί δανειστές, βρίζοντας και ζητώντας πίσω τα λεφτά τους.
Και όλα αυτά από ένα τσουνάμι.
Η φυσική αυτή καταστροφή που υπέστη η Μύκονος, είχε ως αποτέλεσμα να μην πατήσει το πόδι του ούτε ένας celebrity, ενώ μερικές από τις δευτεράτζες που είπαν να κάνουν μια αρπαχτή στο νησί δεν τολμάνε να κυκλοφορήσουνε στο δρόμο.
Σύμφωνα με σεισμολόγους, αυτό που συνέβη φέτος το καλοκαίρι στη Μύκονο, δεν είναι κάποιο πρωτοφανές φαινόμενο. Έχει συμβεί και παλιότερα σε άλλα νησιά. Έχει συμβεί στην Αίγινα. Το Αγκίστρι. Το Σκορπιό.
Εκεί που κάποτε περπάταγαν επιτυχημένοι επιχειρηματίες, jen premier και ξανθές bimbo ικανοποιώντας τη ματαιοδοξία τους μέσα σε σελίδες ιλουστρασιόν περιοδικών, πάτησαν το πόδι τους άνθρωποι που δεν έχουν δει στη ζωή τους πενταψήφιο μηνιάτικο και που τόσα χρόνια συντηρούσαν αυτή τη βιομηχανία του lifestyle που έκανε νησιά σαν την Μύκονο διάσημα.
Λαός και Κολωνάκι και μαλακίες!
Η επόμενη μέρα βρίσκει τη Μύκονο να μαζεύει τα κομμάτια της, καθώς άμεσα ενεργοποιήθηκε κλιμάκιο εθελοντών του Ποταμιού, που αφού δημοσιοποίησε το πρόβλημα, επισκέφθηκε το νησί για να διαμορφώσει εικόνα από πρώτο χέρι και να προχωρήσει σε προτάσεις.
Τελικώς, το Ποτάμι για ακόμα μία φορά δεν χρειάστηκε να καταθέσει τις προτάσεις του, αφού το τσουνάμι των φτηνιάρηδων, μόλις διάβασε την καταγγελία και είδε τους εθελοντές του Ποταμιού να κατακλύζουν το νησί και να τους «σημαδεύουν» με τις προτάσεις τους, αναχώρησε με αεροπλάνα και βαπόρια για το υπόλοιπο Αιγαίο.
Τρέμετε νησιώτες, έρχονται οι φτηνιάρηδες.
ΥΓ. Η καταγγελία της εργαζόμενης αποσύρθηκε από την ιστοσελίδα και η ίδια βρίσκεται πλέον σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων. Ευτυχώς η μαρτυρία της διασώθηκε στο διαδίκτυο, μαζί με τον καιροσκοπισμό και τον ρατσισμό της.
Long live the Scrible

rebeliskos