Κάποια στιγμή σταματούν να πιάνουν οι μπλόφες…

“ Όσο κι αν το σύστημα της ευρωπαϊκής ελίτ, μαζί με την μιντιοκρατία (ειδικά στην Ελλάδα) προσπαθούν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν την άνοδο των γνήσιων δημοκρατικών – προοδευτικών δυνάμεων, η απάντηση θα δοθεί από…

τους ευρωπαϊκούς λαούς στις κάλπες, στα τέλη της άνοιξης του 2014. ”

Του Κώστα Καπνίση

Πολλαπλά εκτεθειμένη άφησε την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, η οποία σύμφωνα με την αποκάλυψη της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde», φέρεται να δήλωσε στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της 19ης Δεκεμβρίου ότι τελικά μπλόφαρε όλο αυτό το χρονικό διάστημα στην οικονομική της πολιτική για την Ευρώπη. Σε ότι αφορά δε την περίπτωση της Ελλάδας, αλλά και των υπολοίπων χωρών, οι οποίες έχουν οδηγηθεί σε Μνημόνια υπογράφοντας μάλιστα όρους υποτέλειας στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, αλλά και στο διευθυντήριο της Φρανκφούρτης, η αποκάλυψη αυτή θα έπρεπε να έχει προκαλέσει πολιτικό σεισμό όχι μόνο στις ενδιαφερόμενες χώρες, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Ουσιαστικά, η Άνγκελα Μέρκελ, παραδέχθηκε ότι «έπαιξε» με το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα ή ακριβέστερα με την απειλή εξόδου χώρας ή χωρών από αυτό, αν εκείνες με την σειρά τους δεν δέχονταν τους επαχθέστατους όρους και την πολιτική άγριας λιτότητας με στόχο την περίφημη «δημοσιονομική προσαρμογή». Το κεντρικό νόημα των όσων είπε η νέα «Θάτσερ» της Ευρώπης είναι ότι αν αποχωρούσε ή «αποχωρούσαν» την Ελλάδα από το ευρώ για οποιονδήποτε λόγο, τότε πολύ σύντομα οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης θα εγκατέλειπαν την Ο.Ν.Ε. Η αλήθεια βέβαια δεν είναι ότι θα εγκατέλειπαν οι χώρες την Ευρωζώνη, αλλά το ίδιο το νόμισμα τις χώρες, καθώς το φαινόμενο του ντόμινο θα ήταν συγκλονιστικό με ανυπολόγιστες συνέπειες σε πραγματικό χρόνο και όχι ως υπόθεση εργασίας μέσα από ζεστά και πολυτελή γραφεία τεχνοκρατών.

Είναι πλέον κοινά παραδεκτό από τους περισσότερους σοβαρούς αναλυτές ότι η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης ήταν χτισμένη σε σαθρά θεμέλια. Άλλωστε το όραμα των πραγματικά μεγάλων ηγετών της Ευρώπης κατά τις περασμένες δεκαετίες ήταν αρχικά η πολιτική ενοποίηση της Γηραιάς ηπείρου και στη συνέχεια η οικονομική – νομισματική ένωση. Αυτά βέβαια για τους μεγάλους ηγέτες της Ευρώπης, οι οποίοι ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, ποτέ δεν θα τους περνούσε από το μυαλό να καταστρέψουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αυτά είναι αποτελέσματα σχεδιασμών, τα οποία «ζωγραφίστηκαν» και εκτελέστηκαν σε λευκές κόλλες από ηγέτες – κατασκευάσματα των διεθνών τραπεζιτικών και «παρατραπεζιτικών» λόμπυ, τα οποία είναι γνωστά και ως θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού με το δόγμα τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους, πάνω από τους νόμους, πάνω από την ηθική.

Η Γερμανίδα καγκελάριος, αρχηγός της «παρέας» είπε απλά και ξάστερα, σύμφωνα με την «Le Monde», ότι «Συζητήσαμε προκειμένου να μάθουμε αν η Ελλάδα θα έπρεπε να φύγει από τη ζώνη του ευρώ και πιστεύω πως αν αυτό είχε συμβεί, θα έπρεπε όλοι μας να εγκαταλείψουμε την ΟΝΕ σε μεταγενέστερο χρόνο». Τα πάντα λοιπόν βγαίνουν «στη φόρα» με τόσο κυνικό τρόπο, με αρκετούς ευρωπαϊκούς λαούς να υποφέρουν τα τελευταία χρόνια από τις συνειδητά καταστροφικές επιλογές των κατά τα άλλα «προστατών» του. Ακόμα και το ίδιο το Bloomberg είχε ως κύριο άρθρο του το «ζήτημα Μέρκελ» και επιτέθηκε με σφοδρότατο τρόπο, για τα δικά του δεδομένα, στην γερμανική πολιτική, η οποία δεν είναι άλλη από αυτήν που υπαγορεύει η Φρανκφούρτη, η Deutsche Bank και η ΕΚΤ. Το γνωστό ειδησεογραφικό πρακτορείο, επεσήμανε χαρακτηριστικά ότι αν η Ευρώπη συνεχίσει με την ίδια πολιτική της άγριας λιτότητας, τότε η Ευρωζώνη, αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποτελέσουν παρελθόν, τουλάχιστον με την υπάρχουσα μορφή τους.

Η πικρή αλήθεια, μετά από τόσες αποκαλύψεις, αλλά και την εμπειρία από τα αποτελέσματα αυτών των καταστροφικών πολιτικών είναι ότι κάπου εδώ οι αναλύσεις οφείλουν να σταματήσουν και να αναληφθεί δράση από τους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά και από τις υγιείς δημοκρατικές – προοδευτικές δυνάμεις, οι οποίες τόσα χρόνια είχαν παραμεριστεί από το κεντρικό πολιτικό προσκήνιο. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι οι υπάρχουσες κυβερνήσεις – μαριονέτες θα αρνηθούν ακόμα και τώρα να παραδεχθούν την ήττα τους ή ακριβέστερα την ιδιοτελή δουλοπρέπειά τους. Αυτές οι κυβερνήσεις ποτέ δεν διαπραγματεύτηκαν με τις νεοφιλελεύθερες «συμμορίες» τύπου τρόικα. Τουναντίον, συνεργάστηκαν μαζί τους και υπηρέτησαν πιστά τις εντολές τους. Για την εξουσία και για ότι από αυτήν απορρέει.

Η λύση βρίσκεται μπροστά στα μάτια των ευρωπαϊκών λαών και είναι πια αρκετά κοντά. Περισσότερο κοντά από ότι ίσως κάποιοι απαισιόδοξοι να νομίζουν. Στα τέλη της άνοιξης του 2014, οι Ευρωπαίοι πολίτες και ειδικότερα οι βασανισμένοι από αυτές τις πολιτικές, θα προσέλθουν στις ευρωπαϊκές κάλπες, προκειμένου να εκλέξουν τους νέους τους ηγέτες σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τους δίνεται το απόλυτο δημοκρατικό «υπερόπλο» της ψήφου. Το σύστημα της ευρωπαϊκής ελίτ, μαζί με την μιντιοκρατία (ειδικά στην Ελλάδα) προσπαθούν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν όσο το δυνατό περισσότερο την άνοδο των γνήσιων δημοκρατικών – προοδευτικών δυνάμεων. Αν δεν το καταφέρουν έχουν την εναλλακτική, την οποία «δουλεύουν» παράλληλα και δεν είναι άλλη από το μαύρο φίδι της ακροδεξιάς, το οποίο το έχουν αμολήσει ελεύθερο για να παρασύρει τους απελπισμένους και εξαθλιωμένους και αρκετές φορές να τους δαγκώνει κιόλας. Το «έργο» είναι γνωστό και ξαναπαιγμένο και η Ευρώπη, η οποία το έχει ζήσει ήδη μια φορά και το πλήρωσε με τον Β’ ΠΠ, δύσκολα θα ξαναπέσει στην παγίδα…

Ο Χίτλερ μαθαίνει για τη σύλληψη του Μιχάλη Λιάπη!

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=hhJ5wMnYJkE#t=61

Στην ανέμη της φαντασίας των ποιητών

Φυσάει ομηρική αυγή στο ροδοπέταλο ποίημα

καρτερία κόκκινο κοράλλι

αμφιβολία δρυοκολάπτης κυκλάμινου

δροσοσταλιά κόκκινης κλωστής

στην ανέμη της φαντασίας των ποιητών

πλην ο αφαλός της μοναξιάς υποτελούς αιδοίου

ομοιοπαθητική αναμόχλευση

εκείνης της κόκκινης πεταλούδας των αγρών

με τα φτερά της καστανιέτες

στο χορό των λουλουδιών

θα κυκλοφορήσω στα χέρια σου λευκός;

οι παλάμες μου θα γιομίσουν άστρα;

το πράσινο φως της πιο μακρινής κατάφασης αργεί;

σιωπή και ποίηση εικόνες χιαστί

σαν παραμύθι σκιάς ανέμων

μετάξι σιωπής αιώνων

σαν ρέμβη μηδέν αστέρων

τρένο κίτρινων φύλλων

στα συμφραζόμενα χρυσής ανταύγειας ονείρου μικρό άσπρο πανί πόθου σεργιανίζει

Τάσος Κάρτας, Επίνειο Νοσταλγίας Μαγικού Ρεαλισμού (ένας στίχος που είναι να βγει… οὐκ ἐᾷ με καθεύδειν)

[Ένα στίχο παντογνώστη αφηγητή ονειρεύομαι με εσωτερική εστίασησυν πλην ουσίας, αίφνης ονειροδίαιτο δυο κατά λέξη δισταγμών, μηδέν εις τοπηλίκο υψικαμίνου σώματος… Νόστιμον Ήμαρ μεταξένιων συνειρμών στον πηγαιμό γιατην Κολχίδα της Ποίησης κάθε τρεις και τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισο]

taenoiko.blogspot

Εδώ δεν έχουμε «δόγμα του σοκ». Έχουμε οικονομικό «Blitzkrieg».

Γράφει ο askordoulakos 

«Έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, αυτό το παραδεχόμαστε όλοι...»

Νίκος Ευαγγελάτος (16-12-2013).
__________________________

Όσοι έχουν ασχοληθεί –είτε τηλεοπτικά, είτε βιβλιογραφικά, είτε και τα δύο- με την Ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακούγοντας απόψε για το νομοσχέδιο του ανώτερου διοικητικού υπαλλήλου του γερμανικού υπουργείου οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα, βάσει του οποίου η τοκογλυφία γίνεται επίσημη κρατική επιλογή και πρακτική, σίγουρα τους ήρθε στο νου ο όρος «κεραυνοβόλος πόλεμος», ή «πόλεμος-αστραπή» (γερμανιστί: «Blitzkrieg»).

Η συγκεκριμένη πολεμική τακτική επινοήθηκε κι εφαρμόστηκε από το Γερμανό στρατηγό, Χάιντς Γκουντέριαν και χαρακτηριζόταν από αιφνιδιαστικές επιθέσεις, ταχύτατες προωθήσεις δυνάμεων στην εχθρική περιοχή με συντονισμένη ισχυρή υποστήριξη από αεροπορικές δυνάμεις, που κτυπούσαν και αιφνιδίαζαν τον εχθρό. Οι νίκες των γερμανικών δυνάμεων στην Πολωνία, στη Γαλλία και κατά την πρώτη φάση της εισβολής στη Σοβιετική Ένωση, είχαν τη σφραγίδα του Blitzkrieg.

Ας κάνουμε μια αναλογική αντιπαραβολή των επιμέρους τομέων της συγκεκριμένης πολεμικής τακτικής (όπως τους ανασύρουμε από τη Βικιπαίδεια), με τα καθ’ ημάς και θα καταλάβουμε πολλά. Έχουμε και λέμε λοιπόν...

*      Στο στρατιωτικό Blitzkrieg η Αεροπορία επιτίθεται τόσο στο κύριο εχθρικό μέτωπο όσο και - το σημαντικότερο - στα μετόπισθεν, προσβάλλοντας αποθήκες υλικού, σταθμούς διαβιβάσεων και διοίκησης, κόμβους επικοινωνίας και μεταφοράς (δρόμους, σιδηροδρομικές γραμμές, γέφυρες).
        Στο οικονομικό Blitzkrieg το ρόλο της «Αεροπορίας» αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ, με καθολικές και καταιγιστικές επιδρομές στη συνείδηση και το θυμικό των αμυνομένων,προετοιμάζοντας παράλληλα το έδαφος για την εφαρμογή των πολιτικών και οικονομικών  επιλογών, που ακολουθούν.

*     Στο στρατιωτικό Blitzkrieg τα άρματα μάχης, σε πυκνούς σχηματισμούς διασπούν τις εχθρικές γραμμές και διεισδύουν βαθιά στην εχθρική περιοχή, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη αποδιοργάνωση των μετόπισθεν. Τα άρματα ακολουθούνται από μηχανοκίνητες μονάδες, οι οποίες εμπλέκονται με τις αμυνόμενες δυνάμεις αποτρέποντάς τις από το να δημιουργήσουν σημαντικές εστίες άμυνας.
      Στο οικονομικό Blitzkrieg το ρόλο των «αρμάτων μάχης» αναλαμβάνουν ψυχοπαθή ρεμάλια και χοντρόπετσα καθάρματα σαν τον Τόμσεν, το Στουρνάρα, τον Άδωνι, το Θεοχάρη, τον Καραβίτη κλπ, ήτοι το πολιτικό και τεχνοκρατικό προσωπικό, το οποίο ορμά μέσα στις συνθήκες, που έχουν δημιουργήσει τα ΜΜΕ (Αεροπορία), με σκοπό να εφαρμόσει τις επιλογές των κατακτητών εν μέσω μια αποδιοργανωμένης και σαστισμένης κοινωνίας.

 *    Στο στρατιωτικό Blitzkrieg το πεζικό, μαζί με δυνάμεις υποστήριξης, επιτίθενται στις εχθρικές πτέρυγες με στόχο τη συνένωση με τις υπόλοιπες ομάδες επίθεσης, αποκόπτοντας τις εχθρικές δυνάμεις και, τελικά, περικυκλώνοντας ή ενθυλακώνοντάς τις.
       Στο οικονομικό Blitzkrieg, το ρόλο του «πεζικού» παίζουν οι εισπρακτικοί και άλλοι διοικητικοί μηχανισμοί, οι οποίοι έχουν περάσει στα χέρια των διεθνών εκπροσώπων του μαύρου χρηματοπιστωτικού χρήματος, που –σε συντονισμό με το πολιτικό και τεχνοκρατικό προσωπικό-επιτίθενται στο λαό με σκοπό να τον περικυκλώσουν σ’ ένα φαύλο κύκλο φτώχειας, απελπισίας, ηττοπάθειας και χαμηλής αυτοεκτίμησης.

*     Στο στρατιωτικό Blitzkrieg, άλλες μηχανοκίνητες μονάδες διεισδύουν στα μετόπισθεν, παρεμποδίζοντας την υποχώρηση των αμυνομένων και τον ανεφοδιασμό τους σε τρόφιμα, πολεμοφόδια και καύσιμα.
       Στο οικονομικό Blitzkrieg, το ρόλο των «άλλων μηχανοκίνητων μονάδων» παίζουν οι πραιτωριανοί, ένοπλοι συνεργάτες των επιτιθεμένων, ήτοι τα προδοτικά καθάρματα των ΜΑΤ μαζί με τους υπόλοιπους νεοναζιστικούς-φιλογερμανικούς θύλακες (ΕΚΑΜ. ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ κλπ), καθώς και οι μισθοφόροι της Black Water (που αναλαμβάνουν οσονούπω), οι οποίοι έρχονται να συμπληρώσουν το υπόλοιπο σκηνικό, τρομοκρατώντας και κακοποιώντας όσους -παρά το προηγηθέν Blitzkrieg-  αντιστέκονται ακόμα.

Που σκόνταψε το περίφημο στρατιωτικό Blitzkrieg; Στη Σοβιετική Ένωση και ειδικότερα στο Στάλινγκραντ, διότι βρήκε αντιμέτωπο τον ενωμένο κι αποφασισμένο για μάχη «μέχρις εχάτων» σοβιετικό λαό, ο οποίος βροντοφώναξε «Δεν υπάρχει για μας γη πίσω απ’ το Βόλγα! Ούτε μια σπιθαμή πατρώας γης στα χιτλερικά καθάρματα!».

Εκεί θα σκοντάψει και το οικονομικό Blitzkrieg των Funds, του Σόιμπλε, των τραπεζιτών και των ψυχάκηδων τεχνοκρατών της Πλ. Συντάγματος: Στην ενωμένη- πέρα από πολιτικές, φιλοσοφικές, θρησκευτικές, ή άλλες διαφορές- παλλαική και μέχρις εσχάτων αντίστασης του ελληνικού εργαζόμενου λαού. Με πρώτο και κύριο στόχο να γλιτώσουν τα παιδιά και οι παππούδες από την πείνα και το θάνατο, την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα με έλεγχο εισροής κι εκροής κι εκροής κεφαλαίων και ταυτόχρονη ενίσχυση της ντόπιας (πρωτογενούς και μη) παραγωγής. Αλλιώς, αυτός ο λαός θα πάψει να υπάρχει πλεόν στην Ιστορία. Διαλέγουμε και παίρνουμε λοιπόν.

Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!

askordoulakos

Καλά Χριστούγεννα σε όλους εσάς που είσθε αθώοι του αίματος !!!

Απ’ όλα τα πολλά θανάσιμα αμαρτήματα του εκσυγχρονισμού, τη βουλιμία, τη λαγνεία της εξουσίας, την αρπαγή και την απάτη, τη διχαλωτή γλώσσα του ψεύδους, ένα κυρίως κοσμεί όλα τα άλλα: η…

αλαζονεία.

Του Στάθη

Εχει καθίσει πολύ καιρό στην εξουσία ο ίδιος εσμός. Η ίδια ορδή, τα ίδια τζάκια με τους ίδιους τζουτζέδες, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., σαράντα χρόνια στην εξουσία, και κάτι καλό να είχαν μέσα τους -που για τον λαό δεν είχαν, ούτε για την πατρίδα- το έχασαν. Εγιναν

οι αμαρτίες τους έξις, από δεύτερη πρώτη φύση· και επιδίδονται σ’ αυτές με Συβαρίτικη βουλιμία, Αβδηρίτικη αναλγησία, βακχική μανία και Κλαζομένιο ήθος - σαν 

αυτό το όργιο εναντίον των ανθρώπων να μην πέπρωται να τελειώσει ποτέ. Απορούν πολλοί άνθρωποι κι αναρωτιούνται, μα δεν βλέπουν γύρω τους τα αποτελέσματα των έργων τους; δεν βλέπουν τι κάνουν;

Βλέπουν! διότι αυτό που κάνουν θέλουν να γίνεται. Είναι ολετήρες ενσυνείδητοι και ιδιοτελείς, όμως επειδή επί μακρόν χορεύουν τον χορό του θανάτου των άλλων ατιμώρητοι, δεν έχουν πλέον το αίσθημα της τραγωδίας· και σαν κοινοί κύνες, όπου μυρισθούν ανθρώπινο κρέας το ξεσκίζουν. Κι επαίρονται γι’ αυτό,

το διασκεδάζουν, τη βρίσκουν να τρομοκρατούν τον λαό και να τον κοροϊδεύουν. Η εκ τούτων κι άλλων ατιμώρητων φόνων αλαζονεία τους χαρακτηρίζει τον λόγο τους, είτε πρόκειται για φερέφωνα του καθημερινού συρμού που βρίζουν (με έναν εξυπνακίστικο καθωσπρεπισμό συνήθως) όποιον αμφισβητεί τα αφεντικά τους, είτε πρόκειται για πολιτικούς που υπηρετούν αυτά τα αφεντικά.

Γράφει, λόγου χάριν, το διατεταγμένο φερέφωνο για το μυαλό της κυρίαςΜακρή και το βρίσκει λειψό. Μα πιο πολύ λειψό βρίσκει το μυαλό όσων την ψήφισαν. Με την ίδια αλαζονεία ο κ. Μπίστης (που έχει περάσει από σαράντα κόμματα με τον πιο ξετσίπωτο τρόπο) κατηγορεί την κυρία Μακρή ότι φεύγει απ’ το κόμμα της, χαρακτηρίζοντας μάλιστα τους ΑΝΕΛ γενόσημο της Χρυσής Αυγής. Με την ίδια αλαζονεία διασύρεται ο κ. Πολύδωρας, με την ίδια αμετροέπεια ο κ.Βενιζέλος χαρακτηρίζει τσογλάνια τους Συριζαίους και πάει λέγοντας, έναλέγοντας αλαζονικό, ανήθικο και χυδαίο.

Ολα αυτά τα χρόνια αυτή η αλαζονεία υφήρπε ή, σε κρίσιμες στιγμές, γινόταν αφόρητα εμφανής. Τώρα έχει ανεβεί στον μιναρέ και δεν κατεβαίνει με τίποτα. Διότι αυτή η μανιασμένη αλαζονεία είναι το τελευταίο όπλο τηςαπελπισίας που νιώθουν όσοι καταλαβαίνουν ότι ο καιρός τους τελειώνει και ότι η λογοδοσία που θα τους ζητηθεί ζυγώνει.

Απ’ όλες τις αμαρτίες τους καμμιά δεν μπορούν να βγάλουν μπροστά, παρά μόνον την αλαζονεία. Αυτή είναι η ασπίδα πίσω απ’ την οποία μάχονται την τελευταία τους μάχη. Ολο και πιο σκόρπιοι, όλο και πιο ασύνταχτοι, όλο και πιο φοβισμένοι. Ξέρουν ότι κάθε μέρα που κερδίζουν, παρενδύοντας τις ολέθριες πράξεις τους σε τάχα αναγκαία κακά, έρχονται όλο και πιο κοντά στο τέλος τους. Κι αυτούς που τώρα βρίζουν τον λαό, σύντομα θα τους δείτε ικέτες στα πόδια του, ότι βεβαίως-βεβαίως δεν έφταιγαν αυτοί, ότι δεν ήταν βαλτοί, αλλά ότι άλλοι τους… βάλανε.

Κατά τον ίδιο τρόπο που βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ σκίζονταν στα πάνελ υπέρ του λαού, ψηφίζοντας στη Βουλή εναντίον του, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όταν πέσει πάνω στα κεφάλια τους το έργο τους, θα ρίχνουν στάχτη στα μαλλιά τους και θα γλύφουν τον λαό επικαλούμενοι φθηνές δικαιολογίες. Διότι    

η άλλη πλευρά της αλαζονείας είναι η ξεφτίλα. Κι αυτήν την ξεφτίλαθα πρέπει να λάβουν ποινή όσοι βάψανε τα χέρια τους στα μέτρα και τα μνημόνια, στη δήωση της ίδιας τους της πατρίδας. Αυτοί που έπρατταν, ήψήφιζαν ή έλεγαν έτσι, ώστε σήμερα 1.500.000 να ’ναι άνεργοι, 1.000.000 απλήρωτοι, εκατομμύρια απελπισμένοι, παιδιά που κρυώνουν και πεινάνε, γέροντες που σκύβουν το κεφάλι βουρκωμένοι.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους εσάς που είσθε αθώοι του αίματος, οι άλλοι το βλέπουν στα χέρια τους την ώρα που τρώνε, όπως η Λαίδη Μάκβεθ, την ώρα που πάνε να φιλήσουν τα παιδιά τους.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους τους άλλους, τους δοκιμαζόμενους, καλή δύναμη, καλή οργή…

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Την απόλυση τους έλαβαν σήμερα όλοι οι υπάλληλοι του Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών

Ανάστατοι οι εργαζόμενοι στο Δημοτικό Βρεφοκομείο του Δήμου Αθηναίων γιατί παραμονή Χριστουγέννων η εγκληματική της δήθεν ανάπτυξης κυβέρνηση Στουρνάρα με guest τον Σαμαρά τους επιφύλασσε ωραίο δώρο.


Την απόλυση τους σήμερα παραμονή έλαβαν όλοι οι υπάλληλοι του Δημοτικού βρεφοκομείου Δήμου Αθηναίων και μάλιστα επειδή η απόφαση βγήκε από 17/12 και παρά το ότι τους χρησιμοποίησαν μέχρι και σήμερα χωρίς να τους κοινοποιηθεί η απόλυση, τους υπεξαίρεσαν όπως κάνουν σε όλα μισθούς συντάξεις, επιδόματα, λογαριασμούς κτλ και τα 7 ημερομίσθια αναδρομικά. Παραμονή Χριστουγέννων.
Το άθλιο πνεύμα και όχι το άγιο του Στουρνάρα κράτησε αναδρομικά από την απόφαση μέχρι και σήμερα τα χρήματα από το υπόλοιπο του μισθού τους ενώ για αυτές τις ημέρες είχαν εργαστεί κανονικά.
Ωραίο Δώρο Χριστουγέννων και απόλυση και υπεξαίρεση χρημάτων μήπως και χάσει η βενετιά βελόνι, αυτό είναι το success story που πουλάει η κυβέρνηση Στουρνάρα με τυπικά πρωθυπουργό τον διορισμένο με συμφωνία πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. 

freepen

Merry οι τρεις μας…

Του Δημήτρη Μπαρδάνη

Τα Χριστούγεννα ήταν πάντα, από τότε που ήμουνα μικρός, η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτός ο συνδυασμός διακοπών, συγκέντρωσης της οικογένειας, δώρων, φαγητών, γλυκών, φοβερών και τρομερών ταινιών, υπέροχων μουσικών και αυτής της ιδιαίτερης θαλπωρής με έκανε πάντοτε ευτυχισμένο. Άσε τα φωτάκια και τη μαγευτική διαδικασία στολισμού του δέντρου.

Αλλά και αργότερα στα φοιτητικά και στα πρώτα «επαγγελματικά» χρόνια, όλα τα παραπάνω συνδυασμένα με παρτάρες, με σουλάτσα σε μπαρ και τραπέζια πόκας, με ποτά και ξενύχτια και φυσικά την απαραίτητη δυσκολία της αναστύλωσης έτσι ώστε να πραγματοποιηθεί το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι στο πατρικό. Και αργότερα, επειδή η ζωή μας κύκλους κάνει, ξανά στην πρώτη φάση, με μικρή διαφορά ότι τα παιχνίδια τα δίνω πια και δεν τα παίρνω, αν και η χαρά τώρα είναι απείρως μεγαλύτερη.
Φέτος, για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω τη γιορτή. Δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω όλο αυτό που γίνεται γύρω, πάνω και μέσα μας. Δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω όλο αυτό το κύμα χαράς που είναι καταγεγραμμένο στη μνήμη μου. Να κάνω ότι δε βλέπω, ότι δεν ακούω, ότι δεν αισθάνομαι τι συμβαίνει; Και το παιδί; Γιατί να του στερήσω τη χαρά; Γιατί να μεγαλώσει πρόωρα; Κι απ’ την άλλη, γιατί να ζει σε γυάλα; Γιατί να μην είναι έτοιμος γι’ αυτά που έρχονται; Ποιά προσέγγιση είναι είναι «προοδευτική», ποιά είναι «ανθρώπινη», ποιά είναι «ρεαλιστική»;
Πως να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα, τραγούδαγε το πάλαι ποτέ στο Λαύριο ο Σαββόπουλος. Κι όλο φοβάμαι το αύριο συνεχίζει. Αυτός ο φόβος που διαπερνάει όλους μου τους φίλους, όλους τους συγγενείς, όλους τους γνωστούς. Αυτός ο φόβος ότι ακόμα δεν πιάσαμε πάτο, υπάρχουν και χειρότερα. Αυτός ο φόβος που δεν μπορεί να βρει διέξοδο. Αυτός ο φόβος που μας ακινητοποιεί. Αυτός ο φόβος που μας παραλύει. Αυτός ο φόβος που τελικά λέει, βομβαρδισμός είναι, ακόμα είμαι εδώ, μπορεί και να τη γλιτώσω.
Θυμάμαι εκείνο το παλιό ανέκδοτο που έλεγε η μάνα μου, όπου η δασκάλα έβαζε τα παιδάκια να κλίνουν το «να πεθάνω», και ο πονηρός το είπε: Να πεθάνω; (ερωτηματικό) Να πεθάνεις! Να πεθάνει! (εμφατικά). Να πεθάνουμε; (πάλι ερωτηματικό) Να πεθάνετε! Να πεθάνουν! (πιό εμφατικά). Ε λοιπόν, δεν είμαι πονηρός και δε θέλω να πεθάνει κανένας και επίσης δε θέλω ούτε το παιδί μου να «πονηρέψει».Έτσι φέτος αποφασίσαμε ό,τι κάνουμε, να το κάνουμε μαζί οι τρείς μας.
Να μαζέψουμε όλα τα ρούχα της γιαγιάς που «έφυγε» πριν από δυό μήνες, όλα της τα πράγματα και να τα πάμε στο γηροκομείο. Οι τρεις μας. Αποφασίσαμε να μαζέψουμε τα περισσότερα παιχνίδια του παιδιού και να τα πάμε εκεί που δεν έχουν τίποτα. Οι τρεις μας. Αποφασίσαμε να δώσουμε από αυτό που δεν μας περισσεύει εκεί που δεν υπάρχει τίποτα. Και για δώρο στο παιδί; Μόνο αυτό που ζήτησε. Μαμά και μπαμπά δε θέλω δώρα φέτος, μόνο κάτι ζωντανό, ένα αδέσποτο σκυλάκι.
Έτσι για να είμαστε ευτυχισμένοι οι τρεις μας.
 Του Δημήτρη Μπαρδάνη, απο toPortal.gr…

Πρελούδιο

Ήταν ένας άνθρωπος που περπατούσε
πάντοτε σκυμμένος
μέρες, μήνες, χρόνια.

Επεισόδια

Α΄

«Πιστεύεις στο Θεό;»
τον ρώτησαν κάποτε.
«Όσο αυτός σε μένα»
απάντησε

και δεν τον ξαναενόχλησε κανείς.

Β΄

«Χρωστάς ένα ποίημα»
του είπε η Ζωή ένα βράδυ.
«Γερνάω λέξεις»
απάντησε

και δεν τον ξαναενόχλησε ποτέ.

Γ’

«Γιατί δεν με βλέπεις;»
τον προκάλεσε κάποια φορά ο Έρωτας.
«Είσαι τυφλός»
απάντησε

και δεν τον ξαναενόχλησε καθόλου.

Δ’

«Θέλεις να παίξουμε;»
του ζήτησε μια μέρα ο Θάνατος.
«Δεν έχω χρόνο»
απάντησε

και δεν τον ξαναενόχλησε κατόπιν.

Ε΄

Κάποια μέρα έφθασε σε ένα πανδοχείο.
Ζήτησε δωμάτιο.
Η ξενοδόχος απόρησε:

-Κύριε, φαίνεστε τόσο κουρασμένος και ταλαίπωρος!
Από πού έρχεστε;
-Έρχομαι από τα βάθη της ψυχής.
-Και πού πηγαίνετε;
-Πηγαίνω ως την άκρη της ζωής.
-Κι όλη αυτή η σκόνη στα παπούτσια σας, τι είναι;
-Σημάδια για το δρόμο μου.
-Φοβάστε μη χαθείτε;
-Φοβάμαι μη ξεχάσω.

Επίλογος

Ήταν ένας άνθρωπος που περπατούσε
πάντοτε σκυμμένος
σαν κάτι ν’ αποζητά.
Έχασε μια ηλικία του, είπαν,
κι από τότε όλο έψαχνε να τη ζήσει,
τα ένσημα του χρόνου του για να συμπληρώσει.

Εκείνος όμως περπατούσε.
Μέρες, μήνες, χρόνια.

Πάντοτε σκυμμένος.

«Η Ιστορία ενός Ανθρώπου» είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του Σπύρου Αραβανή (γεννήθηκε το 1979). Η πρώτη συλλογή, «Η Ανοσία της Άγνοιας», κυκλοφόρησε από τις  εκδόσεις Οδός Πανός το 2011. Ξεχώρισε  για τον λυρισμό της και το έντονα τονισμένο στοιχείο ρεαλισμού, σε συνδυασμό με την μόλις υποψιασμένη ανάγκη του νεόκοπου συγγραφέα να διευρύνει το ποιητικό του ρήμα στο πεδίο του μεταφυσικού σχολιασμού. Στο τελευταίο δείγμα γραφής, ο Αραβανής προβληματίζεται με θέματα που αφορούν και ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. 

Πηγή:

http://antikleidi.com/2013/12/18/i-istoria-enos-anthrwpou/

Ο Πάκης, ο Λαλάκης, ο Michelάκης, ο Αντωνάκης, ο Βαγγελάκης, ο Χαρούλης και άλλα εργαστηριακά υβρίδια συμμετέχουν στο γιορτινό πνεύμα κάνοντας τους ψηφοφόρους τους να ετοιμάσουν το πιο εντυπωσιακό χριστουγεννιάτικο τραπέζι όλων των εποχών. Φέτος θα “φάνε”…

Έλληνες. 

by…lazarouyiannis

Το πόσο σίγουροι είναι ότι όλα θα γίνουν όπως τα έχουν μελετήσει και χωρίς καμία απώλεια για την πάρτη τους φαίνεται από την φράση που είπε ο βουλευτής της ΝΔ Παυλόπουλος αντιδρώντας για τις ποινές που θα επιβληθούν αν δεν είσαι τυπικός αδυνατώντας να πληρώσεις τον φόρο ακινήτων. “Με τη φυλακή, ποιον θα σωφρονίσετε; Το πολύ-πολύ να τον αναγκάσετε να πηδήξει από κανένα μπαλκόνι”. Δεν τους περνά καν η ιδέα ότι ο κανένας μπορεί να πάρει έναν από δαύτους αγκαλιά έχοντας ζωστεί με δυναμίτες. Δύο είναι οι επιλογές που έχεις αν δεν κάνεις ότι σου πει ο πολύς Θεοχάρης: Ή μπαίνεις φυλακή ή πηδάς από το μπαλκόνι. Όσο βέβαια έχεις μπαλκόνι γιατί με τις νέες συνοπτικές διαδικασίες ακόμα και το μπαλκόνι -Ζάλογγο του σπιτιού σου θα κατάσχεται. 

Βέβαια για την πλειοψηφία των Ελλήνων έχοντας μπει στις χαρές και τα πανηγύρια της εορταστικής περιόδου λουσμένη από το πνεύμα των Χριστουγέννων, κανονίζοντας τις αποδράσεις στα χιονοδρομικά κέντρα και στα σαλέ, έχοντας εξασφαλισμένες τις δόσεις δανείου, φόρους ακινήτων και πληρωμές λογαριασμών, όλα αυτά που περνάνε στη Βουλή είναι λεπτομέρειες. Φαίνεται άλλωστε από το ότι ενώ η μειοψηφία παίρνει φόρα να πηδήξει από το μπαλκόνι, του χορτάτου το μπαλκόνι είναι φωταγωγημένο επί 24ωρου και για 20 ημέρες τηρώντας τις παραδόσεις της δυτικής υποκουλτούρας Βαυαρών και Αμερικάνων. Άλλος φλέγεται για να ζεσταθεί και άλλος το καίει το πελεκούδι στα ρεβεγιόν του. Το ότι η μειοψηφία του 35% θα ξυπνήσει από την 1η Ιανουαρίου του 2014 σε μία Ελλάδα χειρότερη, σκληρότερη, πιο απάνθρωπη, για το 65% είναι σαν να έχει μπει χαλικάκι στο πέδιλο του σκι καθώς ο χορτάτος κατεβαίνει την χιονοδρομική πίστα της Αράχωβας. 

Η ειρωνεία τις τελευταίες ημέρες είναι ότι ενοχλήθηκε το πανελλήνιο με το γράψιμο στα Armani υποδήματά του πού μάς έκανε ο Μιχάλης Λιάπης αλλά και το τίναγμα από το κασμίρ σακάκι του που έκανε την κλήση της Δικαιοσύνης να παραστεί ως υπόδικος. Δηλαδή αν δεν πήγαινε στην Μαλαισία διακοπές Χριστουγέννων ο Λιάπης, ποιος θα έπρεπε να πάει; Διότι το πρόβλημα για το 35% δεν είναι ότι ο ανιψιός του εθνάρχη πήγε διακοπές αλλά το ότι γιος του διορισμένου κλητήρα Μητσάρα παρήγγειλε πούρα και σαμπάνια για το ρεβεγιόν. Ο Μιχάλης ξαφνικά έγινε Michel και τον χλευάζει το 65% των Ελλήνων. Τι μάς λέτε μωρέ! Όταν τον κάνατε με τις ψήφους σας 20 χρόνια υπουργό ήταν ο κύριος Λιάπης; Πρώτος σε ψήφους στην περιοχή του και τώρα θέλετε να τον κάνετε ίσα κι όμοια με σας; Δικαίωμα χλευασμού έχουν αυτοί που ήξεραν ότι ήταν πάντα Michel την ώρα που κάποιοι άλλοι τον έγλυφαν στο βουλευτικό του γραφείο. Μια φορά Michel ο Λιάπης, χίλιες φορές Λαλάκηδες εκείνοι. 

20,000 ανάπηροι από σήμερα και 60,000 συνταξιούχοι κάτω των 65 χρόνων χάνουν το ΕΚΑΣ διότι τα 400 έως 600 ευρώ είναι πολυτέλεια. Αυτή η αλήθεια δεν χωράει να μπει στολιδάκι στο χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλειοψηφίας. Γι αυτή την απόφαση δεν χλευάζει κανένας τον πρωθυπουργό και την συμμορία του. 

Για το 15% επιπλέον φόρο για όποιον μπει στην ανάγκη να “σκοτώσει” το σπίτι του για να πληρώσει φόρους και να επιβιώσει δεν θα χλευάσει κανένας τα υβρίδια του πολιτικού συστήματος. 

Για το ότι μέχρι τις 31 Ιανουαρίου πρέπει να καταθέσεις όλα τα στοιχεία σου για να σε περάσει από κόσκινο η τράπεζα αποφασίζοντας αν θα σε πετάξει έξω από το σπίτι σου ή όχι, δεν χλευάζει κανένας τους σωτήρες που ψήφισε. 

Για το ότι ο γερμανοτσολιαδίσκος Θεοχάρης και ο στρατός των νεοταγματασφαλίτων του δεν θα σου δίνουν καμία διορία αλλά θα σου ανακοινώνουν ένα μήνα πριν ότι σου κάνουν έξωση από το ίδιο σου το σπίτι, δεν είναι για χλευασμό.

Υπάρχει μια εξαίρεση, χλεύαζες τον Μπουμπούκο αλλά τον έκανες κύριο Γεωργιάδη ο οποίος δεν θα σου επιτρέπει την είσοδο σε δημόσιο νοσοκομείο αν δεν του στάξεις 25 ευρώ. Αλλά αυτό εσένα δεν σε ενδιαφέρει, διότι με την προπληρωμένη ασφάλειά σου έχεις δωμάτιο ρετιρέ σε ιδιωτική κλινική.

Σιγά- σιγά και σταδιακά παίρνει μορφή αυτό το άυλο τέρας που έχει καταρρακώσει την ζωή μας και το μέλλον μας. Ειδικά τις περιόδους γιορτών και πανηγυριών το πρόσωπό του φαίνεται ξεκάθαρα μπροστά σε αυτούς που και ευκολία να είχαν για γιορτές η συνείδησή τους δεν τους το επίτρεπε. Το πρόσωπο του τέρατος δεν είναι όλα τα υποκοριστικά δίποδα που χλευάζεις χορτάτος και ζεστός στην πολυθρόνα σου. 

Είσαι εσύ που φτιάχνεις φάτνη να ζεστάνεις συμβολικά τον Χριστό όταν ανελέητα καρφώνεις στον σταυρό τον Χριστό της γειτονιάς σου.-

paganeli

Των οικιών ημών υπερχρεωμένων ημείς… την κάτσαμε τη βάρκα !!!

Θα το παλέψουμε, αδέλφια, μη λυγάτε, μη γέρνετε! Μόνο τα υποβρύχια γέρνουν σε τούτο τον τόπο…

Αδέλφια μου αλήτες πουλιά, τι τα θέλετε τα σπίτια; Τα σπίτια είναι βάσανο και πόνος; Κάθε τούβλο και χαράτσι, κάθε σοβάς και φόρος!

Αφού δεν προνοήσατε να…

αγοράσετε μια βάρκα για να μένετε ή έστω ένα υποβρύχιο, που κανείς δεν θα σας ζητούσε να δώσετε λογαριασμό γι’ αυτό (βλ. Μπένι), χάσατε…

Τώρα εσείς, περήφανοι που κάνετε θυσίες για το καλό της πατρίδας, αφήστε και τα σπίτια σας να τα πάρει η τράπεζα, να πάνει στο καλό!

Μια ζωή στην κόντρα και τις απαιτήσεις, τι καταφέρατε;

Πάρτε για παράδειγμα τη σημερινή ημέρα… Σαν σήμερα συνήλθε η Α΄ Εθνοσυνέλευση (της Επιδαύρου) και εγένετο Σύνταγμα που προέβλεπε της… Παναγιάς τα μάτια: Τη διάκριση των εξουσιών, την ανεξιθρησκεία, την τυπική ισονομία, την κατοχύρωση των ατομικών, πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την εισαγωγή καθολικού συστήματος αντιπροσώπευσης και βεβαίως την κατάργηση των όποιων τοπικών – ταξικών προνομίων.

Λυσσάξατε με τα συντάγματα και τους νόμους… Μέχρι και τον υψηλότατο Όθωνα βάλατε σε συνταγματικές περιπέτειες…

(Και παραφράζοντας ολίγον Χριστιανόπουλο: Καημένε Μακρυγιάννη να ‘ξερες γιατί το τζάκισες το χέρι σου, το τζάκισες για να χορεύει ο Τόμσεν τα καλόπαιδα…)

____________

Και προς τι όλα αυτά, παρακαλώ;

Για να δυσκολεύετε την τρόικα, τον Στουρνάρα, τον συνταγματολόγο (!) Μπένι και τον νομομαθή Παυλόπουλο… Να τους αναγκάζετε να νομοθετούν αντισυνταγματικώς και να πολιτεύονται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.

Ντροπή σας! Βάζετε σε περιπέτειες και σκοτούρες κοτζάμ πολιτικούς άνδρες!

Για το καλό σας γίνοντα όλα, βρε κουτά… Για το δικό σας και της πατρίδας ας πάει και το… παλιόσπιτο!

left.gr

Πού θα βρείτε τα λεφτά;

Του Ανδρέα Καρίτζη 

Αυτή η ερώτηση αποτελεί την πιο συχνή γραμμή άμυνας των υποστηρικτών της ασκούμενης πολιτικής σε κάθε συζήτηση, ενώ έχει πια παγιωθεί ως βασική παράμετρος στον κοινό νου. Είναι μια ερώτηση που στοιχειώνει την πολιτική ζωή τα τελευταία χρόνια και διαμορφώνει ένα ασφυκτικό πλαίσιο πολιτικής αντιπαράθεσης για τις δυνάμεις που δεν έχουν υποκύψει στον νεοφιλελεύθερο δογματισμό.
Πέρα από την ανάγκη να απαντήσουμε πειστικά στο εν λόγω ερώτημα (κάτω από το βάρος της τεράστιας καταστροφής που έχει επέλθει), αξίζει να σκεφτούμε πάνω στην ίδια τη φύση του ερωτήματος. Κατά τη γνώμη μου το ερώτημα συνιστά δείκτη των τεκτονικών αλλαγών που επιχειρούνται από τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις στη φυσιογνωμία των σύγχρονων κοινωνιών στο έδαφος της κρίσης.
Μέχρι τώρα, οι πολιτικές δυνάμεις όφειλαν να εμφανίσουν ένα πολιτικό πρόγραμμα ως πρόταση για την επίλυση των ζητημάτων που απασχολούσαν την κοινωνία. Όλη την κοινωνία. Έπρεπε δηλαδή το πρόγραμμα να πείθει ότι ήταν καλύτερο από αυτό των άλλων κομμάτων ως προς την αντιμετώπιση των προβλημάτων και την ικανοποίηση των αναγκών τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας (ακόμη και αν στην πράξη η συναίνεση επιτυγχανόταν με περίτεχνους εκλογικούς νόμους, πελατειακές σχέσεις, προπαγάνδα κ.ο.κ.).
Το ερώτημα "πού θα βρείτε τα λεφτά" επιχειρεί να διαμορφώσει ένα πλαίσιο πολιτικής όπου οι ανάγκες της πλειοψηφίας της κοινωνίας δεν είναι πάνω στο τραπέζι. Δεν σχετίζονται με την πολιτική. Τα κόμματα "απελευθερώνονται" από την υποχρέωση να επιληφθούν επί αυτών των ζητημάτων. Δεν χρειάζεται να έχουν πρόγραμμα για το πώς θα αντιμετωπιστεί η ανεργία ή ο αποκλεισμός από τις υπηρεσίες υγείας, από την τροφή, τη στέγη κ.ο.κ. Δεν πρέπει να κρίνονται από αυτά, γιατί αυτά δεν αποτελούν ύλη της πολιτικής.
Το ερώτημα λοιπόν δεν έχει ως στόχο να εκθέσει τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν έχει πρόγραμμα, αλλά να τον εκθέσει ακριβώς επειδή έχει πρόγραμμα για ζητήματα που δεν πρέπει πια να εκλαμβάνονται ως ανήκοντα στη σφαίρα της πολιτικής. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει προτάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του λαού, οι δε μνημονιακές δυνάμεις αρνούνται να κάνουν το ίδιο και τον καταγγέλλουν όχι για το περιεχόμενο των προτάσεων (αν είναι καλές ή κακές) αλλά για το ότι τολμά ακόμη να έχει προτάσεις γι' αυτά τα θέματα. Γι' αυτό και δεν υποστηρίζουν ότι με αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα λυθούν κάποια προβλήματα ή ότι οι ίδιοι διαθέτουν μια καλύτερη λύση, αλλά εφορμούν εναντίον του με το "πού θα βρείτε τα λεφτά", επιχειρώντας να απαξιώσουν την ίδια την υποβολή προτάσεων1. Όσο και να βελτιώνονται οι προτάσεις, το μοτίβο δεν θα αλλάξει. Η "ανευθυνότητα" δεν σχετίζεται με την ποιότητα των προτάσεων αλλά με την ύπαρξή τους.
Σχηματικά μιλώντας, δημοκρατία σημαίνει ο λαός να έχει λόγο για τον προσανατολισμό της κοινωνίας. Η δημοκρατία διευρύνθηκε μέσα από τεράστιες αλλαγές στον παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στις λαϊκές τάξεις και τους οικονομικά ισχυρούς στον 20ό αιώνα. Σήμερα, το ερώτημα "πού θα βρείτε τα λεφτά" σηματοδοτεί τη ρήξη των οικονομικά ισχυρών με αυτή την ιστορική περίοδο. Σηματοδοτεί τη ρήξη με την "απαράδεκτη" αξίωση των λαϊκών τάξεων να έχουν λόγο για την οικονομία, την κατανομή των πόρων κ.ο.κ. και να επηρεάζουν τις σχετικές αποφάσεις με βάση τα δικά τους κριτήρια και ανάγκες. Οι εν λόγω αποφάσεις ανήκουν αποκλειστικά στις αγορές, δηλαδή στους οικονομικά ισχυρούς. Με αυτή την έννοια δεν αποτελούν ύλη της πολιτικής.
Το περιβόητο ερώτημα απευθύνεται στις λαϊκές τάξεις από τους οικονομικά ισχυρούς και είναι κρυστάλλινο: "με δεδομένο ότι οι βασικές αποφάσεις ανήκουν πια αποκλειστικά στη δικαιοδοσία μας και ακολουθούν τη λογική του κέρδους, πού θα βρείτε τα λεφτά για νοσοκομεία και σχολεία για εσάς και τα παιδιά σας; Τα λεφτά είναι στα δικά μας χέρια και εμείς αποφασίζουμε αν, πότε και με ποιο τρόπο θα ικανοποιούνται οι ανάγκες σας στη βάση των δικών μας υπολογισμών".
Οι ελίτ αποσπώνται βαθμιαία από τις κοινωνίες και υπερίπτανται απαλλαγμένες από τις όποιες υποχρεώσεις απέναντι στους εκμεταλλευόμενους είχαν αναγκαστεί να αναλάβουν στο παρελθόν. Οι ελίτ θέλουν ταυτόχρονα να μην έχουν καμία ευθύνη για τις κοινωνίες, ενώ παράλληλα να ελέγχουν τι θα παράγεται, πώς θα παράγεται κ.ο.κ.
Όμως, αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε προκύπτει μια σοβαρή αντίφαση: ενώ οι οικονομικά ισχυροί επιχειρούν τον σφετερισμό των κρίσιμων αποφάσεων εις βάρος του λαού και αρνούνται κάθε υποχρέωση έναντι της κοινωνίας, εντούτοις ο λαός παραμένει το ενδεδειγμένο εκλογικό σώμα νομιμοποίησης της πολιτικής. Όμως, πώς είναι δυνατόν ένας λαός να στηρίξει μια πολιτική που τον καταστρέφει και τον αποκλείει από τις πιο κρίσιμες αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον του; Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την πολιτική έκφραση αυτής ακριβώς της αντίφασης: μια πολιτική δύναμη που δεν συναινεί με τον σφετερισμό των κρίσιμων αποφάσεων από τους οικονομικά ισχυρούς διεκδικεί με αξιώσεις την πολιτική εξουσία. Η αντίφαση αυτή δεν μπορεί να είναι βιώσιμη. Είτε η δημοκρατία θα πληγεί καίρια και μόνιμα, ώστε να "συμμορφωθεί" με τη νέα μορφή λήψης κρίσιμων αποφάσεων, είτε οι λαϊκές τάξεις θα αναχαιτίσουν τον σφετερισμό των αποφάσεων από τους οικονομικά ισχυρούς. Την πρώτη εκδοχή τη ζούμε πλέον καθημερινά και το περιβόητο ερώτημα επανέρχεται διαρκώς για να τρομοκρατήσει: "πού θα βρείτε τα λεφτά; μήπως σας περνάει από το μυαλό να αμφισβητήσετε την αποκλειστικότητά μας πάνω στις κρίσιμες αποφάσεις; μήπως πιστεύετε ακόμη στη δημοκρατία;".
Συχνά, η αγριότητα της ασκούμενης πολιτικής, η πολυμετωπικότητά της και τα απάνθρωπα αποτελέσματά της μας κάνουν να "σκούζουμε" πίσω από την οδοστρωτήρα και να απαριθμούμε τα ερείπια χωρίς να προλαβαίνουμε να αρθρώσουμε μια πολιτική που να αναμετριέται με την πραγματική εμβέλεια των αλλαγών. Αλλαγές τις οποίες οφείλουμε να κατανοήσουμε σε βάθος ώστε να εντάξουμε οργανικά στην πολιτική πρακτική και ρητορική μας μια εφάμιλλη εναλλακτική πρόταση για τη φυσιογνωμία της κοινωνίας, της παραγωγής και των θεσμών. Αλλά και για να συμβάλουμε σε μια νέα ποιότητα συνειδητοποίησης και ενεργοποίησης των λαϊκών τάξεων, γεγονός κεφαλαιώδους σημασίας για να αλλάξει η πορεία των πραγμάτων.

* Ο Ανδρέας Καρίτζης είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ

1 Πρόσφατα βουλευτής της συμπολίτευσης ήταν σαφέστατος. Δεν ζούμε σε κομμουνιστικό καθεστώς για να εξασφαλίζει το κράτος τα στοιχειώδη στους πολίτες...

beta.avgi.gr

Atenistas! Λοβοτομημένοι Αθηναίοι στην πράξη !!!

Το Σάββατο που μας πέρασε τα δέντρα και τα παγκάκια στο ύψος της Παλαιάς Βουλής, στην οδό Σταδίου,  ντύθηκαν με πλεκτά πουλόβερ, στα πλαίσια εικαστικής δράσης που φέρει το όνομα «Yarn Bombing» και την οποία στηρίζει ο Δήμος Αθηναίων.

Για όλους τους άσχετους από public art, αναφέρω επιγραμματικά ότι το Υarn Bombing είναι μια…

παγκόσμια τάση όπου ομάδες λοβοτομημένων χιπστεράδων τύπου Ατενίστας ντύνουν με πλεκτά τα πάντα. Από δημόσια λεωφορεία μέχρι δημόσιες χέστρες.

by To Skouliki Tom

Για όλους τους άσχετους από τέχνη γενικότερα, προσθέτω ότι αυτά τα Ατενίστας είναι κάτι μυστήρια απολιτίκ πλάσματα που δρουν σε αγέλες, διαβάζουν φρι πρέσσες και συχνάζουν σε πολύ ψαγμένα μαγαζάκια που σερβίρουν τσάι από φύκι Νεκράς Θάλασσας και ζεστή σοκολάτα με τριμμένη ταραμοσαλάτα.

Οι Ατενίστας είναι από τη φύση τους πολύ ανήσυχα πνεύματα και δεν πρόκειται να ησυχάσουν με τίποτα αν δε μαζέψουν πρώτα και την τελευταία τσίχλα από τον πεζόδρομο της Ερμού ή δε βάψουν στα χρώματα του ουράνιου τόξου και την τελευταία σκάλα στο Κολωνάκι. Κάτι σαν τα Αρκουδάκια της Αγάπης δηλαδή.

Επιστρέφοντας στο θέμα και σύμφωνα με τους συμμετέχοντες, το εικαστικό δρώμενο στην Αθήνα συμβολίζει την πρώτη μέρα του χειμώνα και τις τελευταίες μέρες του Γιώργου Καμίνη στο Δήμο Αθηναίων, αφού πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές.

Η ιδέα γεννήθηκε όταν ένας χίπστερ Ατενίστα διαπίστωσε με τρόμο ότι πολλά δέντρα και παγκάκια στον περίβολο της Παλαιάς Βουλής, στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν από το κοφτερό κρύο, επιτίθονταν σε άλλα δέντρα και παγκάκια και τα έκαιγαν στο τζάκι προκαλώντας έντονη αιθαλομίχλη στο κέντρο της πόλης.

“Ο Δήμος Αθηναίων οφείλει να βρίσκεται κοντά στα δέντρα αυτές τις δύσκολες μέρες. Έχουμε ήδη διαθέσει ένα σημαντικό ποσό που θα διατεθεί σε ευπαθείς ομάδες δέντρων, όπως λεμονιές και πορτοκαλιές, με τη μορφή επιδόματος θέρμανσης για να βάλουν πετρέλαιο”, ανέφερε χαρακτηριστικά ο Δήμαρχος Αθηνών Γιώργος Καμίνης. “Κανένα δέντρο μόνο του στο κρύο”, κατέληξε.

Η εικαστική παρέμβαση προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στα social media από άπλυτα αναρχοκομμούνια και κομμουνίστριες με τρίχες στις μασχάλες που ισχυρίζονταν ότι είναι προκλητικό να ντύνεις τα δέντρα με πουλόβερ όταν στη διπλανή γωνία υπάρχουν άστεγοι που κοιμούνται κουλουριασμένοι μέσα σε χαρτόκουτα, για να δεχτούν την άμεση απάντηση από αυτοαποκαλούμενους φιλελεύθερους οι οποίοι υποστήριζαν ότι η παρουσία των άστεγων στο σημείο είναι λαϊκιστική συνομωσία ενάντια στα πολύχρωμα πουλόβερ.

Είναι πολύ ενδιαφέρον που οι φιλελεύθεροι θέλουν να εξαφανιστούν τα σπρέυ και τα γκραφίτι από τους τοίχους, επειδή τα θεωρούν αντιαισθητικά, αλλά γουστάρουν την καρακιτσαρία των παρδαλών πλεκτών με τις πεταλούδες.

Γενικά, είναι πολύ ενδιαφέρον που οι φιλελεύθεροι λυσσάνε συνεχώς με κάτι τέτοια αλλά έχουν γραμμένους τους άστεγους στα αρχίδια τους. Μιλάμε για πολύ επιλεκτικό φιλελευθερισμό. Ή, για να το θέσω πιο σωστά, μιλάμε για ανύπαρκτο φιλελευθερισμό.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γιώργος Καμίνης τα Χριστούγεννα του 2011 είχε ξηλώσει τα παγκάκια από την πλατεία Κλαυθμώνος για να μην κοιμούνται εκεί οι άστεγοι, ενώ πέρσυ βρέθηκαν σε κάδους σκουπιδιών δίπλα στο Δημαρχείο πεταμένες κουβέρτες, ρούχα και παιχνίδια που είχαν συγκεντρωθεί για άπορα παιδιά, με τον κ. Καμίνη να δηλώνει ότι τα πέταξαν γιατί ήταν τόσα πολλά που δε χωρούσαν στις αποθήκες του δήμου.

Αν υπάρχουν όρια γελοιότητας που δεν έχει ξεπεράσει ο Αντώνης Σαμαράς, τα έχει ξεπεράσει σίγουρα ο Γιώργος Καμίνης.

Ο Δήμαρχος Αθηνών, θέλοντας να συνεχίσει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά τις πράξεις αγάπης, σχεδιάζει, εκτός από πουλόβερ, να ντύσει τα παγκάκια και με καρφιά, ώστε να καταστούν ακόμα πιο φιλικά προς τους άστεγους οι οποίοι, αν και μπορούν να φιλοξενηθούν στα χιλιάδες άδεια σπίτια που ανήκουν στον δήμο, επιλέγουν να ξεπαγιάζουν από το κρύο στους δρόμους χαλώντας την ανθρώπινη εικόνα της Αθήνας στο εξωτερικό.

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες που απέσπασα από ένα δέντρο στην πλατεία Συντάγματος, οι Ατενίστας σχεδιάζουν για την Πρωτοχρονιά να στολίσουν τα δέντρα με άστεγους οι οποίοι θα κρεμιούνται από τα κλαδιά και θα πετάνε ψεύτικο χιόνι στους περαστικούς για τις πιο παραμυθένιες γιορτές που γνώρισε ποτέ η Αθήνα.

(Ανήθικο δίδαγμα: Το να ξύνεις τσίχλες από τα πεζοδρόμια ή να καθαρίζεις τοίχους από τις αφίσες τη στιγμή που στο διπλανό στενό πεθαίνει κόσμος και δε λες κουβέντα γι’ αυτό, δεν είναι θετική δράση. Είναι κοινωνική αφασία. Και σε κάνει να φαίνεσαι απάνθρωπος. Και κτήνος. Κι άμα τις αρπάξεις από κανέναν μην απορήσεις μετά για το λόγο, γαμημένε Ατενίστα.)

Ομορφαίνουμε τη σελίδα μας facebook.com/TheThreeMooges. Πλέκουμε ζιπουνάκια.

Κάθε κιλό coltan ενός κινητού κοστίζει 2 ζωές παιδιών

Γνωρίζετε ότι το κινητό τηλέφωνό σας σέρνει πίσω του με ένα αόρατο σχοινί ένα μικρό παιδικό φέρετρο; Εγώ τώρα το πληροφορήθηκα. Όχι μόνο το κινητό τηλέφωνο, αλλά κάθε προϊόν της σύγχρονης τεχνολογίας σέρνει πίσω του τον θάνατο, τουλάχιστον, ενός μικρού παιδιού! Εξαρτάται από την ποσότητα της πρώτης ύλης που έχει χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του προϊόντος.

Η πρώτη ύλη ονομάζεται Coltan ή «λευκός χρυσός». Είναι ένα ορυκτό απαραίτητο για την ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών. Με πρώτη ύλη το Coltan κατασκευάζονται τα κινητά τηλέφωνα, οι φορητοί ηλεκτρονικοί υπολογιστές, οι τηλεοράσεις plasma, οι κονσόλες των βίντεο παιχνιδιών, οι κάμερες κ.α.

Είναι ένα ορυκτό σπάνιο στη φύση. Το βρίσκουμε σε μικρές ποσότητες στην Ταϊλάνδη, στη Βραζιλία και στην Αυστραλία και σε μεγαλύτερες ποσότητες στην καρδιά της Αφρικής στο Κονγκό.

Σ’ αυτή τη χώρα με τα 70 εκατομμύρια πληθυσμού και τον μέσο όρο ζωής τα 47 χρόνια (λόγω της πείνας και των ασθενειών) οικογένειες ολόκληρες, πατεράδες, μανάδες, παιδιά, παππούδες, γιαγιάδες, παρατάνε τα χωριά τους και τρέχουν μπουλούκια στα ορυχεία του Coltan. Κατασκηνώνουν κοντά στα ορυχεία και δουλεύουν από την αυγή ως τη δύση του ήλιου σε συνθήκες πρωτόγονες. Η αμοιβή τους; Δέκα δολάρια το μήνα!!

Για να θεωρηθείς εκεί πέρα καλός εργάτης και να σιγουρέψεις τη δουλειά σου πρέπει να χώνεσαι στις τρύπες των ορυχείων και να βγάζεις τουλάχιστον ένα κιλό Coltan την ημέρα, του οποίου η τιμή είναι 500 δολάρια. Να παραδίδεις, δηλαδή, στον εργοδότη σου κάθε μέρα ορυκτό αξίας 500 δολαρίων και να εισπράττεις στο τέλος του μήνα μισθό 10 δολαρίων!!

Το χειρότερο είναι ότι στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας στα ορυχεία του Coltan πολλοί εργάτες και, κυρίως, τα μικρά παιδιά προσβάλλονται από διάφορες αρρώστιες και χάνουν τη ζωή τους, κυριολεκτικά, μέσα στις τρύπες της γης!

Κάθε κιλό Coltan-λένε στο Κονγκό-κοστίζει τη ζωή δύο μικρών παιδιών!

 

Και σ’ ανώτερα «πολιτισμένη» ανθρωπότητα!

δρόμος press

Τα…τσογλάνια της οργής !!!

 

«Ακόμα κι αν υπάρχει Θεός, δεν θα έχω κανένα πρόβλημα. Εγώ θα πάω στον παράδεισο και θα γελάω, βλέποντας όλους αυτούς τους θρησκευόμενους στην κόλαση».

Ανώνυμου αναρχικού
_________________________

Ο Βενιζέλος γνωρίζει πολύ καλά, ότι είναι με το 1 ½ πόδι και τη μισή κοιλιά στη…

φυλακή. Η πρόσφατη προσωρινή «απαλλαγή» του από την πλειοψηφία της Βουλής, κατά τη συζήτηση της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για τα υποβρύχια, έχει τόση σημασία, όση είχε και η «απαλλαγή» του Άκη, σε κάποια ανάλογη συζήτηση τότε.

Γράφει ο askordoulakos 

Γνωρίζει πολύ καλά επίσης, ότι ο μόνος λόγος, για τον οποίο κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος, είναι διότι προς το παρόν είναι χρήσιμος αρμός, ώστε να κρατηθεί όρθια η κατεδαφιζόμενη κυβέρνηση του γερμανόφιλου Σαμαρά. Το άσχημο -εν προκειμένω- όμως είναι ότι το ακροδεξιό κιτς συνοθύλευμα της αποικιοκρατικής κυβέρνησης καταρρέει υπό το ψεύδος, την αλητεία και τη βλακεία των συντελεστών της κι ως εκ τούτου, τα πράγματα καθίστανται λίαν ρευστά κι ανησυχητικά για το εν λόγω ελεεινό υποκείμενο.

Αν συνυπολογίσει κανείς ότι και η πλειοψηφία του εναπομείναντος συρφετού στο ΠΑΣΟΚ, έχει βαλθεί να τον πετάξει στα…σκυλιά, προκειμένου να γλυτώσει έκαστος το τομάρι του, τότε εύκολα ερμηνεύεται το σημερινό ρεζιλίκι του πανικόβλητου δοσίλογου, ο οποίος κατηγόρησε το ΣΥΡΙΖΑ ότιεκτσογλανοποιεί την κοινωνία! Λες και το ΠΑΣΟΚ είχε αφήσει έστω κι έναν τομέα της κοινωνίας και της πολιτικής ατσογλανοποίητο, για να τον τσογλανοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο τύπος, που βρίσκεται πίσω από κάθε σύγχρονη πολιτική (και όχι μόνο) βρωμοδουλειά, ο συντάκτης του μαφιόζικου νόμου «περί ευθύνης υπουργών».
Το σκουλήκι, που με χαρά και σαδιστική ικανοποίηση έβαζε τη θηλειά του παράνομου χαρατσιού στο λαιμό των αδύναμων, μολονότι τους διαβεβαίωνε ότι αυτό είναι αντισυνταγματικό.
Το υποκείμενο, που το μόνο το οποίο έχει μάθει στη ζωή του είναι να θρέφει κώλο και ν΄αυγατίζει τους παράδες του εις βάρος της κοινωνίας, προσφέροντας με χαρά, παντός είδους βρώμικες υπηρεσίες σε κάθε αφεντικό, εγχώριο ή μη.

Αυτό το –αποδεδειγμένα- χοντρόπετσο κάθαρμα, ο λαομίσητος, ο προθυμότερος κι ο προθυμότερος υπηρέτης κάθε αφεντάδων, έχει χάσει τον αυτοέλεγχό του κι έχει αρχίσει να ξεστομίζει ανοησίες δημόσια, εκτιθέμενος –έτσι-περισσότερο, κατηγορώντας τους άλλους ως…τσογλάνια!

Ο κακέκτυπος κλώνος του Πάγκαλου, η ενσάρκωση του μεταμοντέρνου ναζισμού, με την απελπισμένη συμπεριφορά, που-όσο πιο απελπισμένη γίνεται-τόσο πιο χυδαία αποδεικνύεται. Η μόνη του διαφορά με τον Πάγκαλο είναι, ότι ο τελευταίος μάλλον δεν θα γεράσει στη φυλακή.

«Εκβενιζελισμός»…(Του Νίκου Μπογιόπουλου)

Ο κ.Βενιζέλος μίλησε για «εκτσογλανισμό» της πολιτικής ζωής. Και το ενδιαφέρον είναι τούτο:

Δεν εννοούσε τον…

κ.Τσοχατζόπουλο.

Δεν εννοούσε τον κ.Τσουκάτο.

by…Νίκος Μπογιόπουλος 

Δεν εννοούσε τον κ.Κάντα.

Δεν εννοούσε τον κ.Μαντέλη.

Δεν εννοούσε τον κ.Σμπώκο.

Δεν εννοούσε αυτούς που κάνανε «κοκοκο» τη λίστα Λαγκάρντ.

Δεν εννοούσε αυτούς που ρημάξανε τη χώρα με τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Δεν εννοούσε αυτούς που «ασκούσαν το δικαίωμά τους στην ατομική ευημερία» στη Σοφοκλέους την ίδια εποχή που το κόμμα του κ.Βενιζέλου τύπωνε αφίσες υπέρ της «φούσκας» του Χρηματιστηρίου.

Δεν εννοούσε τους  σεσημασμένους πάνω στα «κότερα».

Δεν εννοούσε αυτούς που έλεγαν ότι ούτε  χαράτσι θα επιβληθεί ούτε μέσω της ΔΕΗ θα επιβληθεί, αλλά δυο μήνες μετά και χαράτσι έβαλαν και μέσω της ΔΕΗ το επέβαλαν.

Δεν εννοούσε αυτούς που έλεγαν «όχι στο ΔΝΤ», αλλά μετά τρεις μήνες έλεγαν «ζήτω το ΔΝΤ».

Δεν εννοούσε αυτούς που με το ένα χέρι ψηφίζουν μνημόνια και πλειστηριασμούς για το λαό και με το άλλο χέρι ψηφίζουν φοροαπαλλαγές για τις off shore.

Δεν εννοούσε αυτούς που κόβουν συντάξεις από γέροντες και μισθούς από εργάτες.

Δεν εννοούσε αυτούς που προκάλεσαν εκατομμύρια φτωχούς κι εκατομμύρια ανέργους και την ίδια ώρα ισχυρίζονται: «Όλοι μαζί τα φάγαμε»!

Δεν εννοούσε αυτούς που στη θέση των χιλιάδων μαγαζιών που κλείνουν δίνουν άδειες για να φυτρώνουν ενεχυροδανειστήρια.

Δεν εννοούσε αυτούς που γέμισαν τον τόπο με συσσίτια, με αστέγους και με μαγκάλια, αλλά είναι τόσο «ευαίσθητοι» που στέλνουν τους πεινασμένους να αγοράζουν από τα ράφια ληγμένα τρόφιμα…

Όχι, τίποτα από όλα αυτά και κανέναν από όλους αυτούς δεν εννοούσε ο κ.Βενιζέλος. Ευτυχώς. Γιατί αν επεδείκνυε τέτοια υποκρισία, τότε θα έπρεπε να μιλήσουμε για «εκβενιζελισμό» της πολιτικής ζωής.

Και σε αυτή την περίπτωση θα είχαμε να κάνουμε με τέτοιο πολιτικό και πολιτισμικό κατήφορο, δηλαδή με έναν «εκβενιζελισμό», που δεν θα συνιστούσε τίποτα λιγότερο από το ανώτατο στάδιο του – πραγματικού και εφαρμοσμένου – «εκτσογλανισμού».

Αλλά, το επαναλαμβάνουμε: Ευτυχώς, ο κ.Βενιζέλος δεν είναι τέτοιος άνθρωπος…

Ανεύθυνοι πολίτες

Είναι μερικές φορές που θέλεις να σπάσεις την τηλεόραση.
Για αρκετούς από εμάς είναι γνωστός ο ύπουλος ρόλος της, αλλά κάποιες φορές ξεπερνάει τα όρια.
Η αρχή έγινε με τα παπαγαλάκια του μνημονίου και μετά ήρθε η ανακοίνωση της κυβέρνησης: Τα τζάκια υποβαθμίζουν την ποιότητα του αέρα που αναπνέουμε.
Υποβάθμισαν την ζωή μας αλλά θυμηθήκαν και πόνεσαν για την ατμόσφαιρα.
Φονιάδες με οικολογική συνείδηση! 
Και σε δείχνουν με το δάχτυλο.
Εσύ, ναι εσύ γιατί καις το τζάκι; Γιατί μολύνεις την ατμόσφαιρα; Γιατί η Αθήνα μοιάζει με τριτοκοσμική πόλη;
Χαλάει βλέπεις την εικόνα του success story. Δεν είναι δυνατόν στην χώρα του euro, στην χώρα που του χρόνου θα βγει στις αγορές, στην χώρα του πρωτογενούς πλεονάσματος, πως το είπε ο Αντιπρόεδρος; «καλύτεροι και από την Σουηδία», να καίνε αυτοσχέδια τζάκια.
Υποφέρετε σιωπηλά!
Τι θα πουν οι ξένοι; Θέλετε να γίνουμε ρεζίλι στους Ευρωπαίους;
Η  Μαρία Αντουανέτα και το παντεσπάνι  της στο Υπουργείο Περιβάλλοντος, Κλιματικής Αλλαγής και Πράσινων Αλόγων.
Short Link: http://wp.me/p1h3Tw-vw

ΑΙΘΑΛΟΜΙΧΛΗ: Σήματα καπνού γι’ αυτό που πρόκειται να έρθει !!!

Από τις απαρχές του καπιταλισμού, μας αναγκάζουν να αποχωριζόμαστε την γη, το σημαντικότερο μέσο διαβίωσης μας. Πλέον δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε, να κτίσουμε τα σπίτια μας, να ζήσουμε σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον. Μας «προσφέρουν» τελικά ένα δώρο που κάνεις μας ποτέ δεν…

ζήτησε: την ζωή στα αστικά κέντρα. Εκεί μπορούμε να ζήσουμε τελείως «απελευθερωμένοι» από τα μέσα παραγωγής, αναπαραγωγής και διαβίωσης μας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε εργάτες και πουλάμε το τομάρι μας.

by…paroksismos

Παζαρεύουμε συνεχώς το τομάρι μας στην ελεύθερη αγορά, το ταΐζουμε με βλαβερές τροφές που τις έχουμε παράγει εμείς σε μια αλυσίδα παραγωγής, το βαρβαρίζουμε με πληροφορίες που παράγουμε και διακινούμε εμείς, το διασκεδάζουμε και το απασχολούμε με τεχνικές ευφορίες που μας αναγκάζουν να καταναλώσουμε.

Αυτό λίγο πολύ χαρακτηρίζει την ιστορική διαδικασία της εκμετάλλευσης: Αποχωρισμός και σφετερισμός… Το σχέδιο είναι απλό: να καταναλώνουμε εμπορεύματα που εμείς παράγουμε. Ένας φαύλος κύκλος, που στο κέντρο και σε πολλά σημεία της περιφέρειας του, βρίσκεται η κερδοφορία των αφεντικών.

Αυτήν την περίοδο, που η αιθαλομίχλη έχει πνίξει την Ελλάδα, αυτός ο επί δεκαετίες σιωπηλός καταναγκασμός της εκμετάλλευσης, που μέσω της εκπαίδευσης, της παράδοσης και των συνηθειών φαίνονταν ως  αυτονόητος φυσικός νόμος, έχει δώσει για άλλη μια φορά την θέση του σε μια έξω-οικονομική βία  που αποσκοπεί στην βαθύτερη εκμετάλλευση και περαιτέρω υποτίμηση των ζωών μας. Κρίση την ονομάζουν. Αυτό που μας πνίγει αυτές τις μέρες και σκεπάζει όλη την πόλη, δεν είναι η ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων.

Είναι η απαρχή ενός νέου κύκλου συσσώρευσης του κεφαλαίου με πιο άγριους όρους. Μας ζητούν να φτωχύνουμε και άλλο τις ζωές μας.  Και ενώ τα προηγούμενα χρόνια, μας έβαλαν να παράγουμε και ταυτόχρονα να καταναλώνουμε αμέτρητα σώματα καλοριφέρ, σωλήνων, καυστήρων κτλ για να μπορούμε με το πάτημα ενός κουμπιού να ζεστάνουμε όλα τα δωμάτια ενός χρεωμένου νοικοκυριού, σήμερα με βία μας ωθούν να αποψιλώνουμε ανεξέλεγκτα τα δάση για να τα καίμε απρογραμμάτιστα στα τζάκια και τις ξυλόσομπες.

Κι όμως: Τα υπουργεία Περιβάλλοντος και Υγείας εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση με την οποία μας ζητούν να περιορίσουμε την «άσκοπη χρήση τζακιών» το σαββατοκύριακο, χωρίς να μας αντιπροτείνουν εναλλακτικές λύσεις… Καθόλου δεν μας εκπλήσσουν… Προ πολλού μας έχουν ζητήσει να μην αναπνέουμε, ενώ ταυτόχρονα μας αφαιρούν το οξυγόνο.

Η «εορταστική» αιθαλομίχλη που έχει πνίξει τα αστικά κέντρα δίνει τα σημάδια αυτού που πρόκειται να έρθει. Ας τα δούμε λοιπόν και ας τσούζουν τα μάτια μας. Και ας πάρουμε θέσεις μάχης, γνωρίζοντας πως η επιλογή της σύγκρουσης, είναι επιλογή ζωής.

Με λένε Λόλα και τα κάνω όλα..*

   * (είμαστε μιά, είμαστε δυό, είμαστε εκατόν πενήντα δυό!..) Η ιστορία είχε αρχίσει πολύ νωρίς φέτος, κατά την άνοιξη, όταν πρωτοξεκίνησαν κάτι μικροδιαρροές και ψίθυροι περί…

πλειστηριασμών και περί”απαιτήσεων της τρόϊκας”.

by…Ουδέν Σχόλιον

     Τότε ο κυβερνητικός εκπρόσωποςκαι τα λοιπά παπαγαλάκια πρώτης γραμμής ”διερρύγνυαν τα ιμάτιά τους” και τραβούσαν τις κοτσίδες τους γεμάτοι ιερή αγανάκτηση:
   ”Μα τί είναι αυτά που λέτε τώρα;”,  ”Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα!”  ”Είστε λαϊκιστές!”
     Βγήκε και ο αρμόδιος ”καθ’ ύλην” υπουργός και χαμογελούσε ειρωνικά και συγκαταβατικάπρος το πόπολο, που πίστευε τέτοιες ανοησίες..
     Από κοντά κι οι Περδεντέρηδες!..

     Αργότερα και μέσα στο καλοκαίρι, που οι διαρροές μεγάλωσαν και το πράγμα άρχισε να γίνεται πιό συγκεκριμένο βγήκαν σιγά σιγά και τα κυβερνοβουλευτικά ”κολλητήρια” στα τηλεπαράθυρα:
   ”Μα ποιός τα λέει αυτά τα πράγματα”, ”Τέτοια πράγματα δεν περνάνε απ’ την Βουλή!”,
     ..κι έσκιζαν τα καλσόν τους καλοκαιριάτικα, μη σκεπτόμενοι οι άφρονες ότι θα ξανάρθει χειμώνας και θα τα ξαναχρειαστούν!
     Από κοντά κι οι Περδεντέρηδες!..

     Και μπήκε για καλά το φθινόπωρο και πήρε το πράγμα πολύ συγκεκριμένη μορφή, με νούμερα και αποδείξεις και επιχειρήματα:
     ”Να μην αφήσουμε και τους επιτήδειους που έχουν να μην πληρώνουν!”,  ”Θα προστατευτούν απόλυτα οι μη έχοντες!”,  ”Κανένα σπίτι χαμηλοεισοδηματία δεν θα βγεί στο σφυρί!”..
     Και βγήκαν πιά να ξεφαντώσουν οι ”αντιρρησίες συνείδησης” του κυβερνητικού καιμνημονιακού βόθρου:
   ”Α, πα πα! Εγώ δεν τα ψηφίζω αυτά!”,  ”Δεν πρόκειται να περάσει τέτοιο νομοσχέδιο απ’ την Βουλή!”,  ”Μη σώσω και ξαναφορέσω στρινγκ, αν τα ψηφίσω!”,
     ..κι έγδερναν τα μάγουλά τους με τα νύχια τους, και αυτομαστιγώνονταν μ’ εκείνα τα μαστίγια που τους είχαν περισσέψει απ’ το χθεσινό πάρτι..
     Από κοντά κι οι Περδεντέρηδες!..

     Και ήρθε η προχθεσινή συζήτηση και ψήφιση στην Βουλή..
..κατεπειγόντως!..
     ..και σηκώθηκαν εκατόν πενήντα δύο ΑΝΤΡΑΚΛΕΣ και αντρογυναίκες(!),  μαζί με μία αλκοολικιά, και βροντοφώναξαν ΝΑΙ, ΣΕ ΟΛΑ!!..
     Ησύχασαν κι οι Περδεντέρηδες!..

     ..κι έμεινες εσύ πάλι λαέ, μ@λάκας..
..να κοιτάς εμβρόντητος  τις Λόλες, τις τραβεστί, και τις π@υτάνες..
     ..ΠΟΥ ΣΕ ΑΠΟΚΟΙΜΗΣΑΝ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΆ!..

     Πλήρωνε τώρα! Με το σπίτι σου..

     Υ.Γ. Σε χθεσινή συγκέντρωση σε χώρο με ανοικτή τηλεόραση (και όπου δεν μπορούσα να αλλάξω κανάλι), έκανα μία διαπίστωση:
     Ο κύριος Λάκης Γαβαλάς είναι πολύ πιό σοβαρός, πιό αξιοπρεπής και προπαντός πιό άντρας, και από τους 152 ΜΑΖΙ!..

London still Calling: Τζο Στράμερ

Στις 22 Δεκεμβρίου του 2002, φεύγει από τη ζωή ο Τζο Στράμερ, ο τραγουδιστής των Clash, που μαζί με τους Sex Pistols αποτέλεσαν τους πρωτοπόρους της πανκ μουσική σκηνής της δεκαετίας του ’70. 

Γεννημένος στην Τουρκία

Το πραγματικό όνομα του Τζο Στράμερ, ήταν Τζον Μέλορ. Ο πατέρας του ήταν διπλωμάτης και ο ίδιος γεννήθηκε στην Άγκυρα, το 1952. 

Μπομπ Γκέλντοφ: “η κληρονομιά του Στράμερ δεν πρόκειται να χαθεί”Ασχολήθηκε με τη μουσική από την παιδική του ηλικία, ενώ ως έφηβος σύχναζε στους υπόγειους σταθμούς του Λονδίνου και έπαιζε γιουκαλίλι.

Ήταν στις 14 Δεκέμβρη του 1979, οι Clash μπαίνουν στα Wessex Studios του Λονδίνο και ηχογραφούν ένα από τα πιο δυνατά άλμπουμ όλων των εποχών. Το άλμπουμ θα λάβει διθυραμβικές κριτικές και το νούμερο 8 στη λίστα με τα 500 καλύτερα άλμπουμ του Rolling Stone. Τριάντα χρόνια μετά, το «London Calling» παραμένει ζωντανό……«Το Λονδίνο καλεί σε μακρινές πόλεις. Τώρα που ο πόλεμος έχει κηρυχθεί και η μάχη έχει ξεπέσει, το Λονδίνο καλεί τον κάτω κόσμο. Βγείτε έξω από το ντουλάπι, όλοι εσείς, αγόρια και κορίτσια. Το Λονδίνο καλεί»… τραγουδούν οι Clash το 1979 και το Λονδίνο σείεται.

Μπορεί οι Sex Pistols να ήταν το πρώτο βρετανικό πανκ ροκ συγκρότημα, αλλά οι Clash θεωρήθηκαν η επιτομή του βρετανικού πανκ. Ο λόγος ήταν ότι σίγουρα πέρα από τη μουσική τους, οι Clash είχαν να προσφέρουν πύρινο και ιδεαλιστικό στίχο που παρέπεμπε πρόδηλα σε μία αριστερή πολιτική ιδεολογία. Το συγκρότημα από την αρχή υπήρξε τολμηρό στις μουσικές του επιλογές, επεκτείνοντας το hard rock & roll και με άλλους ήχους, τους οποίους επένδυαν στη συνέχεια οι δύο εξαιρετικές φωνές του συγκροτήματος, Joe Strummer και Mick Jones.

Aπέφυγαν κάθε κλασικό στερεότυπα και υπήρξαν επαναστάτες με αιτία. Είναι το συγκρότημα που περισσότερο από κάθε άλλο τραγούδησε για την επανάσταση και την εργατική τάξη. Αυτός ήταν ίσως και ο λόγος που απέκτησαν ένα αφοσιωμένο κοινό και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Οι Clash δημιουργήθηκαν το 1976. Κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της καριέρας τους, αποτελούνταν από τους Joe Strummer, Mick Jones, Paul Simonon και Topper Headon (Nicky Headon), με τους τρεις πρώτους να αποτελούν τις σταθερές του συγκροτήματος μέχρι το 1983. Στο χρονικό διάστημα αυτό πολλά άλλα μέλη πέρασαν από το συγκρότημα, ενώ από το 1983 συνέχισε με πολλά νέα μέλη, μέχρι το 1986 που υπήρξε το έτος διάλυσής τους.

Το όνομα του γκρουπ (η σύγκρουση / η κλαγγή) δεν επιλέχθηκε τυχαία. Αντίθετα φαντάζει ιδανική σε μία εποχή που οι απεργίες και οι ταραχές δυναμιτίζουν το Λονδίνο. «Χάζευα ένα φύλλο της εφημερίδας “Evening Standard” ψάχνοντας όνομα για το γκρουπ, όταν παρατήρησα ότι η λέξη “clash” εμφανιζόταν παντού» θα εξηγήσει χρόνια αργότερα ο Paul Simonon.

Το 1977 θα κυκλοφορήσουν το πρώτο τους single, «White Riot», ενώ ένα μήνα μετά, το πρώτο τους άλμπουμ, «The Clash» είναι γεγονός. Οι κριτικές είναι πολύ ενθαρρυντικές. Το ίδιο και οι πωλήσεις που βοηθούν τον πρώτο δίσκο των Clash να φτάσει στο νούμερο 12 των βρετανικών charts. «Όλη η εξουσία βρίσκεται στα χέρια όσων έχουν αρκετά χρήματα για να την αγοράσουν» συμπεραίνουν οι Clash, κερδίζοντας το νεανικό κοινό. Ανάλογη θα είναι η πορεία και του δεύτερου άλμπουμ του συγκροτήματος, «Give ‘em enough rore», που κυκλοφορεί το 1978. Την ίδια χρονιά το γκρουπ θα εμφανιστεί στη μεγάλη συναυλία που έγινε στο Victoria Park του Ανατολικού Λονδίνου. Οι Clash εμφανίστηκαν μπροστά σε 80.000 άτομα σε μία συναυλία – διαμαρτυρία ενάντια στο ρατσισμό.

Το 1979, ωστόσο, είναι η χρονιά ορόσημο για το βρετανικό πανκ συγκρότημα. Στις αρχές του έτους οι Clash, πραγματοποιούν την πρώτη αμερικανική περιοδεία τους με τίτλο «Περλ Χάρμπορ ‘79», ενώ λίγο καιρό αργότερα, με ένα ιστορικό εξώφυλλο, θα κυκλοφορήσει το διπλό άλμπουμ «London Calling». Ο δίσκος αυτός θα κάνει ευρέως αναγνωρίσιμους τους Clash. Με πολιτικό στίχο, εμπνευσμένο από την πάλη των τάξεων στην αστική κοινωνία, αλλά και τα συνεχή κρούσματα φυλετικών διακρίσεων, το «London Calling» θα υπάρξει για τους νέους της Βρετανίας ο μουσικός εκφραστής τους. Ο ήχος του δίσκου μετουσιώνεται από το garage/punk & rock του πρώτου τους άλμπουμ, σε ένα mix όπου η reggae, η ska, το κλασικό rock και το punk – rock έχουν τη δική τους θέση.

«Αν δεν ξέρετε τι συμβαίνει γύρω σας, μπορείτε να ρωτήσετε τον διπλανό σας» προαναγγέλλει το «Guns of Brixton». Δηκτικοί, με σαρκαστικό αλλά αληθινό λόγο οι Clash επιχειρούν να προκαλέσουν και να ταρακουνήσουν τα λιμνάζοντα νερά. Και θα τα ταρακουνήσουν με το δίσκο αυτό που αποτέλεσε μία κραυγή απόγνωσης που ένωσε μία ολόκληρη γενιά. «Γροθιά» στη Βρετανική συντηρητική κοινωνία, με αναφορές στον Ισπανικό εμφύλιο, στις εξεγέρσεις των μεταναστών στις συνοικίες των αστικών κέντρων της Βρετανίας, στις αναμνήσεις ναζιστικών εγκλημάτων, με εσχατολογικά σενάρια για το μέλλον, με φόρους τιμής στον George Orwell και τον Montgomery Clift, το London Calling είναι πολιτικό άλμπουμ το οποίο δικαιολογεί απόλυτα το όνομα του γκρουπ.

Το ίδιο και το εξώφυλλο του δίσκου. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο πλαίσιο της αμερικανικής περιοδείας τους «Clash Take the Fifth» στο συναυλιακό χώρο του Palladium. Ο Paul Simonon καταστρέφει το μπάσο του επί σκηνής, καταγράφοντας μία χαρακτηριστική εικόνα της παρουσίας των Clash πάνω στη σκηνή και παραπέμποντας στο εξώφυλλο του πρώτου άλμπουμ του Elvis Presley. Η φωτογραφία έχει ψηφιστεί ως ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα στην ιστορία της Rock μουσικής κι έχει λάβει πολλά βραβεία. Το μαγικό ωστόσο είναι ότι προδιαθέτει για τα όσα θα ακολουθήσουν στο «London Calling» και στη μουσική ιστορία του συγκροτήματος.

Ολόκληρο το άλμπουμ εδώ: London Calling (1979)

Πηγές:

http://tvxs.gr

http://www.bbc.co.uk