‘‘απ’ οπου κι αν προερχεται’’

Κυριαρχος δεν ειναι αυτος που κατεχει τη δυναμη πυρος, αλλα αυτος που καθοριζει τις εννοιες των λεξεων. Δηλαδη αυτος που κατεχει τον προπαγανδιστικο μηχανισμο για να προγραμματιζει το μυαλο των ανθρωπων με τις εννοιες που τον βολευουν.
Ο καθεστωτικος οριζει λοιπον ως ‘‘βια’’ την αντισταση του υποτελη. Η πραγματικη βια της εκμεταλλευσης δεν οριζεται ποτέ ως ‘‘βια’’, οριζεται ως ‘‘επιχειρηματικοτητα’’, ‘‘κυβερνητικη πολιτικη’’, ‘‘αναπτυξιακη νομοθεσια’’.  Η επιβολη των κυριαρχων συμφεροντων,  η υποδουλωτικη βια του κρατους και των εταιρειων, οριζεται ως ‘‘αποκατασταση ταξης’’, ‘‘παταξη ανομιας’’, ‘‘επιχειρηση  σκουπα’’, ‘‘εξυγιανση της οικονομιας’’, ‘‘αναπτυξη’’, ‘‘παραγωγικες επενδυσεις’’.
Πηγή:
http://isotita.wordpress.com/author/isotita/

Για σένα αγάπη μου

Πήγα στην αγορά με τα πουλιά
Κι αγόρασα πουλιά
Για σένα
αγάπη μου
Πήγα στην αγορά με τα λουλούδια
Κι αγόρασα λουλούδια
Για σένα
αγάπη μου
Πήγα στην αγορά με τα σιδερικά
Κι αγόρασα αλυσίδες
Βαριές αλυσίδες
Για σένα
αγάπη μου
Και μετά πήγα στην αγορά με τους σκλάβους
Και σ’ έψαξα
Αλλά δε σε βρήκα
αγάπη μου              

 Ζακ Πρεβέρ

http://tetragonal-leaves-universe.tumblr.com/ 

Μη κάθεσαι. Η ΕΡΤ σε χρειάζεται

Του Αρη Χατζηστεφάνου

Καθώς η κυβέρνηση αφήνει να διαρρέουν συνεχώς πληροφορίες για επερχόμενη εισβολή των δυνάμεων καταστολής στο χώρο του ραδιομεγάρου η συμπαράσταση όλων μας είναι σήμερα πιο απαραίτητη από ποτέ.
Αυτό που κρίνεται δεν είναι μόνο οι θέσεις εργασίας χιλιάδων υπαλλήλων. Η λειτουργία της ΕΡΤ από τους εργαζομένους της αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα πειράματα για τη δημιουργία μιας αληθινά δημόσιας τηλεόρασης σε παγκόσμιο
επίπεδο.
Τις επόμενες εβδομάδες έρχονται στην Ελλάδα ομάδες συνδικαλιστών και εργαζομένων από κάθε γωνιά του πλανήτη για να μελετήσουν το μοναδικό αυτό φαινόμενο και να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους… και εμείς το αφήνουμε ανεκμετάλλευτο.

Η επιτυχία των εργαζομένων να κρατήσουν την τηλεόραση και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς σε λειτουργία ήταν το μεγαλύτερο χτύπημα στις κυβερνήσεις του μνημονίου – ήταν το ρήγμα το οποίο όλοι περιμέναμε. Είναι μια από τις ελάχιστες χαραμάδες ελευθερίας και δημοκρατίας στη… Μεγάλη Ελληνική Αποικία.
Αν χαθεί αυτό το προπύργιο οι επιπτώσεις θα είναι δραματικές για τους επόμενους μήνες ή και χρόνια.
Η διάσωσή του όμως είναι στα χέρια μας και είναι ότι ευκολότερο μας έχει ζητηθεί να κάνουμε. Αρκεί να αλλάξουμε για λίγο τις νυχτερινές μα εξόδους και να βρισκόμαστε καθημερινά στο χώρο του ραδιομεγάρου για να παρακολουθήσουμε τις καθημερινές εκδηλώσεις.
Οι επιτελείς της αστυνομίας περιμένουν μέρα με την ημέρα να χαλαρώσει ο κόσμος για να εισβάλλουν στο κτίριο. Αν είμαστε εκεί δεν θα το τολμήσουν.
Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων βρίσκεται όπως πάντα εδώ στην ιστοσελίδα του ertopen.com.
Εκτός από τους απλούς πολίτες πρέπει φυσικά να βρίσκονται καθημερινά εκεί βουλευτές, στελέχη κομμάτων και οργανώσεων, φοιτητικές και εργατικές ενώσεις για την περιφρούρηση του κτιρίου.
Όσα και αν έχουμε πει και για όσα και αν έχουμε παλέψει αν αφήσουμε την ΕΡΤ να χαθεί δεν θα υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία. Θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

http://info-war.gr

Crousma: Σχολικοί Φύλακες: «...με τη διαθεσιμότητα-απόλυση ...

Crousma: Σχολικοί Φύλακες: «...με τη διαθεσιμότητα-απόλυση ...: Η πορεία των σχολικών φυλάκων ξεκίνησε με τα πόδια στις 28 Σεπτεμβρίου από τη Θεσσαλονίκη με σύνθημα «Μαραθώνιος Πρωτογενούς Πλεονάσμ...

«Χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις»! Η κοινωνία βουλιάζει κάπου ανάμεσα στην φτωχοποίηση, στην καταστροφή, στην κατάθλιψη και στην αυτοκτονία. Κι εκείνοι σου απαντούν: Ναι, αλλά και οι άλλοι πετούν γιαούρτια…

ους λες ότι τα ναζιστικά αποβράσματα – εκείνα που αν ήταν λίγο «σοβαρότερα» θα τα έκαναν κυβερνητικούς εταίρους (!) - έχουν βγει στους δρόμους και δολοφονούν. Κι εκείνοι σου απαντούν: Ναι, αλλά και οι άλλοι διαδηλώνουν και παρακωλύουν την κυκλοφορία…
Τους λες ότι η ανοχή τους συνιστά εκτροφείο Ταγμάτων Εφόδου μαχαιροβγαλτών κι εκείνοι απαντούν:  Ναι, αλλά και οι άλλοι «διασαλεύουν τη νομιμότητα» διότι… απεργούν!
Τους λες ότι «ο νόμος και η τάξη» τους ισοδυναμεί με βιασμό μιας ολόκληρης κοινωνίας και μάλιστα με βιασμό που συντελείται την ίδια στιγμή που η κοινωνία βουλιάζει κάπου ανάμεσα στην φτωχοποίηση, στην καταστροφή, στην κατάθλιψη και στην αυτοκτονία. Κι εκείνοι σου απαντούν: Ναι, αλλά και οι άλλοι πετούν γιαούρτια…

Οι αρχιτέκτονες της θεωρίας των «δυο άκρων» δεν είναι βέβαια τόσο αφελείς ώστε να μην αντιλαμβάνονται το...
άτοπο οποιουδήποτε συσχετισμού ανάμεσα στον  τάχα μου «αντισυστημικό»  φασίστα δολοφόνο και στον απεργό. Γνωρίζουν την συκοφαντία και την αθλιότητα που διαπράττουν κάνοντας τέτοιους συσχετισμούς. Ποντάρουν, όμως, σε εκείνα τα δύο άκρα που, ταυτόχρονα με τον κνούτο, τα αξιοποιεί μονίμως ο γκαιμπελισμός για να κατισχύσει: Την βλακεία και την αμάθεια.

Ως εκ τούτου φτάνουν στο σημείο να βαφτίζουν σύμβολο της βίας το… γιαούρτωμα ή τη μούντζα. Απορούμε πως και δεν έχουν συλλάβει ακόμα τον… Σαββόπουλο, που από τη δεκαετία του ’70 τραγουδάει στον «πονηρό πολιτευτή»:

«Χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις/
εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις/
παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα/
απ’ το πόδι με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα».

Ας δοκιμάσουμε, όμως, να μιλήσουμε στους κατηγόρους που λένε ότι «καταγγέλλουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» ακολουθώντας τη δική τους λογική που (καμώνονται ότι) δεν μπορεί να ξεχωρίσει τη βούρτσα από τη μούντζα.

Ρωτάμε τις αθώες ψυχές τους:

• Να σου έχουν λεηλατήσει το μισθό.
• Να σου έχουν στερήσει τη σύνταξη.
• Να σου λένε ότι η ανεργία σου δεν είναι δυστυχία, αλλά κάτι σαν εκδρομή στο λούνα παρκ της «εργασιακής εφεδρείας», της «διαθεσιμότητας» και της «κινητικότητας».
• Να σου λένε ότι στόχος τους είναι στην οικογένειά σου να υπάρχει... ένας εργαζόμενος και τελικά να μην υπάρχει ούτε ο ένας.
• Να σου λένε ότι δίπλα στα υπόλοιπα έξοδα για τη «Δημόσια και Δωρεάν» Παιδεία θα πρέπει να πληρώσεις και για τα... βιβλία - φωτοτυπίες των παιδιών.
• Να σου δίνουν τα ψίχουλα των 300, των 400, των 500 ευρώ για μηνιάτικο και να σου ζητάνε - γι' αυτά τα ψίχουλα - να πληρώσεις φόρο εισοδήματος.
• Να σου κόβουν το μεροκάματο στο μισό και ταυτόχρονα να σου έχουν διπλασιάσει τις τιμές στο ρεύμα, στα καύσιμα, στα τρόφιμα με απανωτές αυξήσεις στους έμμεσους φόρους. Να έχει εκδώσει η ΔΕΗ το 2010 (πριν από τα μνημόνια) 1,16 εκατομμύρια (!) διαταγές διακοπής ρεύματος κι αυτοί να έρχονται να σου επιβάλουν από πάνω και χαράτσι με συνέπεια στην Ελλάδα των «φώτων του πολιτισμού», μετά το χαράτσι, η ΔΕΗ, κάθε μέρα που περνάει, να κόβει το ρεύμα σε 1.000 οικογένειες και επιχειρήσεις.
• Να σου λένε ότι θα βγάλουν στον πλειστηριασμό το σπίτι που στο έχουν φορολογήσει χίλιες φορές, που το πληρώνεις τοκογλυφικά στην τράπεζα μια ζωή και που ζεις με την ελπίδα ότι κάποτε θα το ξεχρεώσουν τα... παιδιά σου.
• Να σε υποχρεώνουν να ζεις εσύ, τα παιδιά σου και οι γέροντες γονείς σου στο κρύο και στη νύχτα χωρίς ρεύμα και πετρέλαιο θέρμανσης.

Αλήθεια, οι κάθε λογής ευαίσθητοι της «δημοκρατίας», οι πάσης φύσεως εισαγγελείς που βαφτίζουν «βία» τις λαϊκές διαμαρτυρίες, αυτοί που «καταγγέλλουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» (συνεπώς είναι ειδικοί να ξεχωρίσουν τι είναι βία), τι έχουν να πουν:

Αυτά είναι ή δεν είναι «βία»;

Να απειλείς τον χρεοκοπημένο, τον απολυμένο, τον άνεργο, τον κατεστραμμένο, τον λεηλατημένο (αυτόν που εσύ λεηλάτησες) με αφανισμό, εκδίδοντας από πάνω και χοτζέτια με οδηγίες «καλής συμπεριφοράς»

αυτό είναι ή δεν είναι «βία»;

Προφανώς, είναι περισσότερο από «βία». Είναι «πόλεμος». Αυτή τη λέξη, άλλωστε, χρησιμοποιούν οι… πολέμαρχοι «σωτήρες» μας εδώ και τρία χρόνια. Η χώρα, μας λένε, βρίσκεται σε «πόλεμο». 

«Πόλεμος», πράγματι.

Μόνο που σ' αυτόν τον «πόλεμο» το θύμα είναι ο «εσωτερικός εχθρός»: Ο λαός! Πρόκειται για εκείνον τον ανελέητο και αμείλικτο ταξικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει ενάντια στο λαό οι «φίλοι του λαού».

Αλλά όπως συμβαίνει σε κάθε πόλεμο έτσι και σε αυτόν το ιστορικό δίλημμα που τίθεται στο λαό είναι ένα:

'Η θα διαλέξει τις «αλυσίδες» του,  θα υποκύψει στη βία που του ασκούν οι «σωτήρες» του και θα αποδεχτεί τον αφανισμό του, ή θα σπάσει τις αλυσίδες. Θα τις σπάσει! Ακόμα κι αν τον κατηγορήσουν ότι είναι «βίαιο» πράγμα να σπάει τις αλυσίδες του. Οι οποίες – παρεμπιπτόντως – με μούντζες δεν σπάνε.  

Παρένθεση: 

Δηλώνουμε προς τον κ.Δένδια, τον κ.Γεωργιάδη, την κυρία Σώτη Τριανταφύλλου και λοιπούς «Ιαβέρηδες»:

Απεταξάμην το γιαούρτωμα! Και όχι για λόγους καθωσπρεπισμού. Ούτε μόνο διότι οι «γιαουρτωμένοι» βγαίνουν, ενίοτε, κι από πάνω. Ο λόγος είναι ότι τα πολιτικά, τα κοινωνικά, τα οικονομικά προβλήματα είναι από εκείνα τα σύνθετα ζητήματα που δεν λύθηκαν ποτέ και πουθενά ούτε με το «γιαούρτωμα» ούτε με τη «μούντζα». Όταν το συναίσθημα να θέλεις να βγάλεις το «άχτι» σου υπερισχύει ως αντίδραση, όταν υπερκαλύπτει την ανάγκη της συνειδητοποίησης ότι πρέπει να αγωνιστείς, με επιμονή και αποφασιστικότητα, τότε το δικαίωμα να διεκδικήσεις το δίκιο σου μπορεί να υποβιβαστεί σε «γινάτι» που η ικανοποίηση του είναι πάντα εφήμερη. Και ατελέσφορη. Έχει αποδειχτεί πως όταν τα χέρια με τα απλωμένα δάκτυλα δεν κάνουν όλη την κίνηση, όταν τα δάκτυλα δηλαδή δεν κλείνουν για να μετατραπούν τα χέρια σε γροθιές, σε χιλιάδες και εκατομμύρια γροθιές, τότε η πολιτική που βιάζει, που εκβιάζει και βασανίζει μένει στο απυρόβλητο. Και τότε το «γιαούρτι» και η «μούντζα» γυρίζουν πίσω. Ενίοτε μετατρέπονται και σε μπούμερανγκ.

Συνεπώς, η άποψη του Αριστοτέλη στα «Ηθικά Νικομάχεια» αξίζει πάντα της προσοχής μας:

«Ο καθένας - έλεγε - μπορεί να θυμώσει. Αυτό είναι εύκολο. Αλλά, το να θυμώσει κανείς με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό και τη σωστή στιγμή, για τη σωστή αιτία και με τον σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι εύκολο».

 Του Νίκου Μπογιόπουλου από enikos,

Ρωτάω με το μικρό μου το μυαλό που δεν φτάνει τα δικά σας τεράστια μυαλά; Δικαστής να φοράει παντελόνια κι όχι ποδίτσες στις στοές; Τα πουλάμε € 145 εκ., τα νοικιάζουμε € 290 εκ! Τι δεν καταλαβαινεις;

Διαβάζοντας σήμερα τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο έπεσε το μάτι μου σε μια είδηση που δεν καταλαβαίνω γιατί να είναι καλή για το κράτος και για εμάς τους άμοιρους πολίτες αυτής της χώρας.
Διάβασα λοιπόν το παρακάτω γεγονός και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας:
Η Eurobanκ Properties παίρνει από το ΤΑΙΠΕΔ 14 ακίνητα δίνοντας 145,81 εκατ. ευρώ και με τη συμφωνία πως θα τα νοικιάζει στο Δημόσιο αντί 14 εκατ. ευρώ το χρόνο...

Τη Eurobank Properties επέλεξε το ΤΑΙΠΕΔ για την απόκτηση χαρτοφυλακίου 14 ακινήτων τα οποία θα εκμισθωθούν στο Ελληνικό Δημόσιο για 20 χρόνια.

Το οικονομικό αντάλλαγμα που θα καταβληθεί από την Eurobank Properties ανέρχεται σε 145,81 εκατ. ευρώ, ενώ τα ετήσια έσοδα από μισθώματα θα υπερβαίνουν τα... 14 εκατ. ευρώ

Τα κυριότερα ακίνητα είναι:

- Το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, σε ακίνητο επί της οδού Αν. Παπανδρέου 37 στο Μαρούσι.

- Το Υπουργείο Υγείας, επί της Λεωφόρου Κηφισίας 39 στο Μαρούσι.

- Το Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, επί της Λεωφόρου Μεσογείων 96 στο Γουδί.

- Τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας 173 στην Αθήνα, ενώ τα υπόλοιπα ακίνητα βρίσκονται σε κεντρικές τοποθεσίες της Αθήνας και της περιφέρειας.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση, το οικονομικό αντάλλαγμα που θα καταβληθεί από την Eurobank Properties ανέρχεται σε 145,81 εκατ. ευρώ, ενώ τα ετήσια έσοδα από μισθώματα θα υπερβαίνουν τα 14 εκατ. ευρώ, ετησίως αναπροσαρμοζόμενα.

Η ολοκλήρωση της συναλλαγής αναμένεται στο τέλος του 2013.

Με απλά μαθηματικά το κράτος πουλάει κάτι που θα αποφέρει στα ταμεία του 145,81 εκατ ευρώ, τα οποία όμως θα δώσει πίσω σε 10 χρόνια από αυτούς που το αγόρασε!

Επίσης βάση της συμφωνίας όπως διαβάζω θα εκμισθωθούν από τον αγοραστή δηλαδή την eurobank στο ελληνικό δημόσιο για 20 χρόνια, με απλά μαθηματικά και πάλι, ο αγοραστής θα κάνει απόσβεση του κεφαλαίου σε 10 χρόνια και θα έχει κερδίσει τα διπλάσια από όσα έδωσε σε 20 χρόνια!

Το κράτος πού κερδίζει από αυτή την συμφωνία;

Το κράτος θα δώσει σε 20 χρόνια για κάτι που πούλησε 145 εκατ. Ευρώ τα διπλάσια δηλαδή 290 εκατ. Ευρώ!

Ποιος κερδίζει ρε δυναμίτες της ανάπτυξης από αυτή την συμφωνία;

Ρωτάω με το μικρό μου το μυαλό που δεν φτάνει τα δικά σας τεράστια μυαλά;

Εάν κάποιος από εσάς διαβάσει το άρθρο και καταλαβαίνει κάτι άλλο παρακαλώ διορθώστε με γιατί οι γνώσεις μου δεν είναι αρκετές για να κατανοήσω αυτή την συμφωνία!

Του Κώστα Βουκελάτου από freepen, μέσω "Το Γρέκι"

Ο Μεσαίωνας δεν θα έρθει γιατί ήδη τον βιώνουμε

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 Μία γρήγορη σύγκριση, χωρίς καμία δόση υπερβολής, της κατάστασης που βιώνουμε με αυτή που βίωναν οι άνθρωποι την εποχή των ιπποτών και των βασιλιάδων, μάς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο «Μεσαίωνας» έχει ήδη επιστρέψει σε ολόκληρη την Ευρώπη με διαφορετική αμφίεση σε διαφορετικό σκηνικό.
Τότε, όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων ήταν στην κατοχή των βασιλιάδων.
Οι άνθρωποι πλήρωναν φόρο για να έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν, να ζουν στις καλύβες τους και να καλλιεργούν τη γη που ανήκε στο βασιλιά δίνοντας τη σοδειά σ’ εκείνον και κρατώντας για τους ίδιους τα ελάχιστα για να μπορούν να επιβιώνουν.
Οι άστεγοι και οι πεινασμένοι γυρνούσαν στους βρώμικους δρόμους και την ίδια στιγμή οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους, έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και έπιναν σε χρυσά κανάτια, απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις της εποχής.
Οι άρρωστοι πέθαιναν στους δρόμους χωρίς καμία φροντίδα και οι άνθρωποι, ντυμένοι με κουρέλια, πάγωναν τις κρύες νύχτες του χειμώνα αφού δεν είχαν ξύλα για να κάψουν και οι καλύβες τους έμπαζαν από παντού.
Τα ζώα τους πέθαιναν από την πείνα, όπως και οι ίδιοι ενώ οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους, κυκλοφορούσαν με επίχρυσες άνετες άμαξες που τις έσερναν πολλά καλοταϊσμένα άλογα.
Όταν ο βασιλιάς ήθελε χρήματα επέβαλε έκτακτους φόρους τους οποίους άρπαζε με τη βία από τους υπηκόους του χρησιμοποιώντας οπλισμένους μισθοφόρους καβαλάρηδες. Για όποιον δεν πλήρωνε υπήρχε το μαστίγιο, η φωτιά και η φυλακή.
Οι βασιλιάδες και όλο το ανθρωπόμορφο σκυλολόι γύρω από αυτούς, ζούσαν σε επιβλητικά κάστρα προστατευμένοι από μισθοφόρους πολεμιστές, παιδιά των φτωχών και εξαθλιωμένων αγροτών που αναζητούσαν στο στρατό μία διέξοδο επιβίωσης περιμένοντας ένα ελάχιστο μερίδιο από τα λάφυρα που θα κέρδισαν στις μάχες με αντίπαλους πολεμιστές, παιδιά κι εκείνα φτωχών και εξαθλιωμένων.
Οι βασιλιάδες έκαναν πολέμους για να μεγαλώσουν το βιος τους, για το καλό της χώρας ή στο όνομα του θεού ή για την τιμή του στέμματος και φυσικά πάντα για το πουγκί τους.
Διοργάνωναν θεάματα, διαγωνισμούς, μονομαχίες για να χορταίνουν τα μάτια και τα ένστικτα των ανθρώπων αφού δεν μπορούσαν να χορτάσουν την πείνα και το μυαλό τους.
Έπνιγαν στο αίμα οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία και διεκδίκηση χρησιμοποιώντας τον μισθοφορικό στρατό που διέθεταν και συντηρούσαν με τους φόρους των ανθρώπων.
Είχαν γεμάτα τα σεντούκια τους με χρυσάφι και ασήμι, κατείχαν πολλές και καλές εκτάσεις γης και πύργους πολλούς για να περνούν όμορφα, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες τους.
Τώρα, όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων είναι στην κατοχή των «αγορών» και των «δανειστών».
Οι άνθρωποι πληρώνουν φόρο για να έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν, να ζουν στα σπίτια τους χωρίς να τους κόψουν το ρεύμα, είτε με τη μορφή έκτακτων χαρατσιών είτε με τη μορφή στεγαστικών δανείων. Δουλεύουν παράγοντας πολλά και αμείβονται με ελάχιστα ίσα-ίσα για να επιβιώνουν.
Οι άστεγοι και οι πεινασμένοι γυρνούν στους βρώμικους δρόμους των πόλεων και την ίδια στιγμή οι «άνθρωποι-αγορές», τρώνε με χρυσά κουτάλια και πίνουν με χρυσά κανάτια απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις της εποχής.
Οι άρρωστοι χωρίς στον ήλιο μοίρα, πεθαίνουν χωρίς φροντίδα αφού τα νοσοκομεία ερημώνουν από γιατρούς, προσωπικό και μηχανήματα και οι άνθρωποι περνούν το χειμώνα κλεισμένοι στα σπίτια τους χωρίς θέρμανση και, πολύ συχνά, χωρίς τροφή και χωρίς να έχουν να πληρώσουν φάρμακα και γιατρούς.
Τα αυτοκίνητά τους σκουριάζουν σταθμευμένα με τις πινακίδες να έχουν κατατεθεί και την τιμή της βενζίνης να κάνει απαγορευτική τη χρήση τους ενώ οι «άνθρωποι-αγορές» και οι αυλικοί τους κυκλοφορούν με επίχρυσα, αλεξίσφαιρα και άνετα αυτοκίνητα που τα σέρνουν πολλοί ίπποι.
Όταν οι «άνθρωποι-αγορές» θέλουν χρήματα, επιβάλλουν έκτακτους φόρους τους οποίους αρπάζουν με τη βία, παρακρατώντας τους μισθούς από τους πολίτες ή  χρησιμοποιώντας εταιρείες-μισθοφόρους είσπραξης οφειλών. Για όποιον δεν πληρώνει υπάρχει η κατάσχεση, οι απειλές και η φυλακή.
Οι «άνθρωποι-αγορές» και όλο το ανθρωπόμορφο σκυλολόι γύρω από αυτούς, ζουν σε επιβλητικά κάστρα προστατευμένοι από αστυνομικούς και στρατιώτες, παιδιά των φτωχών και εξαθλιωμένων πολιτών, τα πιο πολλά, που αναζητούν στα σώματα ασφαλείας μία διέξοδο επιβίωσης πολεμώντας στους δρόμους και στις πλατείες με αντίπαλους που είναι παιδιά κι εκείνα φτωχών και εξαθλιωμένων.
Οι «άνθρωποι-αγορές» κάνουν πολέμους για να μεγαλώσουν το βιος τους, για το καλό της χώρας ή στο όνομα του θεού ή για την τιμή του έθνους και φυσικά πάντα για το πουγκί τους.
Διοργανώνουν θεάματα, διαγωνισμούς, μονομαχίες  στη σύγχρονη αρένα της τηλεόρασης και στις μεγάλες αρένες-γήπεδα ποδοσφαίρου για να χορταίνουν τα μάτια και τα ένστικτα των ανθρώπων αφού δεν μπορούν να χορτάσουν την πείνα και το μυαλό τους.
Πνίγουν στο αίμα οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία και διεκδίκηση χρησιμοποιώντας την αστυνομία και το στρατό που διαθέτουν και συντηρούσαν με τους φόρους των πολιτών.
Έχουν γεμάτα τα σεντούκια τους με χρυσάφι και ασήμι, διαθέτουν τραπεζικούς λογαριασμούς με εκατοντάδες χιλιάδες και με εκατομμύρια ευρώ, κατέχουν πολλές και καλές εκτάσεις γης και πύργους πολλούς για να περνούν όμορφα, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες τους.
Η επόμενη φάση, τα σημάδια της οποίας φαίνονται έντονα, είναι αυτή του κοινωνικού εμφυλίου στον οποίο θέλουν να μας οδηγήσουν οι «άνθρωποι-αγορές».
Ο άνεργος ενάντια στον εργαζόμενο, ο πεινασμένος ενάντια στον λιγότερο πεινασμένο, ο ιδιωτικός υπάλληλος ενάντια στο δημόσιο υπάλληλο, ο νέος ενάντια στο γέρο, ο άρρωστος ενάντια στον υγειή. Έτσι θα κρύψουν την πραγματική αντίθεση της φτώχιας ενάντια στον πλούτο και θα μπορούν να εξαθλιώνουν εύολα τους πολίτες αυξάνοντας οι ίδιοι τον πλούτο τους.


Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης

xrkyrgiakis@yahoo.gr

Το άδικο νόμος, η αντίσταση εκτός νόμου;

Όταν ακόμη και μια 76χρονη κάτοικος της Ιερισσού  έλαβε κλήση για να δώσει κατάθεση και να απολογηθεί για ‘’πράξεις παράνομης  βίας’’,  οι λόγοι ανησυχίας πολλαπλασιάζονται ακόμη και για τον πλέον ανυποψίαστο. Μια κυβέρνηση που χρεώνεται μαζί με τις ομογάλακτές της που διαδέχτηκε, την πλήρη…ισοπέδωση της χώρας και την κοινωνική εξόντωση του λαού της, έχει πλέον αποκλειστικά σχεδόν – μα και απελπισμένα – καταφύγει στη ν πολιτική στρατηγική της ‘’καταδίκης της βίας από όπου και να προέρχεται’’ και στο κυνηγητό των ‘’δύο άκρων’’.

Γιώργος Κρεασίδης, Παναγιώτης Μαυροειδής

Ποιος όμως είναι ο στόχος; Η ορατή πλευρά είναι η προσπάθεια πολιτικής διάσωσης της ΝΔ στην τρέχουσα συγκυρία. Με την όψιμη, αλλά και εξαναγκασμένη από τα γεγονότα και τη λαϊκή πίεση,  μετατροπή  των πολιτικών χορηγών της ναζιστικής Χρυσής Αυγής σε διώκτες της, επιχειρείται η  επιβολή του  διλήμματος ‘’μνημόνιο ή φασισμός’’.  Διπλή η προσδοκία: Το κόντεμα της συμμορίας να οδηγήσει ένα αριθμό ψηφοφόρων στη ΝΔ και ταυτόχρονα να καθηλωθεί η  δυναμική προς τα αριστερά, με άμεσα αποτέλεσμα τη διατήρηση της κυβερνητικής κουτάλας. Δεν πρόκειται γενικά για ‘’μανία της εξουσίας’’, αλλά για εξυπηρέτηση της προσπάθειας να επιβληθεί και να εμπεδωθεί η μνημονιακή κυριαρχία των αντεργατικών πολιτικών και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, ως μια προοπτική χωρίς επιστροφή.

Το ‘’άκρο’’ του άλλου δρόμου

Σε κάποιο βαθμό, υπερβάλλονται οι υπαρκτές αντιθέσεις μέσα στο αστικό στρατόπεδο και οι διαφορετικές γνώμες ειδικά σε ότι αφορά την περιβόητη θεωρία των ‘’δύο άκρων’’.  Είναι πιο χρήσιμο, να ξεχωρίσουμε ότι η κυβέρνηση δεν επιδιώκει να στοχοποιήσει μόνο  κάποιες (ή και όλες) πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς ή τμήματά τους, όσο κυρίως  να θέσει  το όριο της πολιτικής, όπου από εκεί και πέρα, όλα θεωρούνται ‘’ακραία’’ και ‘’εκτός νόμου’’. Από τις ΗΠΑ, ο ίδιος ο Σαμαράς δεν κατονόμασε πολιτικές δυνάμεις, αλλά όρισε ως πολιτικό άκρο αυτούς που ζητούν ‘’έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ’’. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει τα πράγματα σοβαρότερα.

Η χειρότερη στάση που θα μπορούσαν να κρατήσουν οι δυνάμεις της αριστεράς θα ήταν είτε να ..σκύψουν ώστε τα βέλη να πιάσουν τ κάποιους άλλους παρά πίσω, είτε να περιοριστούν σε μια ψοφοδεή και μάλλον φοβισμένη υπεράσπιση της οντότητάς τους. Το ζητούμενο είναι η αριστερά, αναπτύσσοντας και ενωτικές πρακτικές, να υψώσει ένα θαρραλέο ανάστημα υποστήριξης των αναγκαίων πολιτικών διεξόδου για τους εργαζόμενους και τους ανέργους της Ελλάδας και υπεράσπισης των κοινωνικών αγώνων ως βασικού δρόμου ανατροπής του μνημονιακού εφιάλτη.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΔΙΚΟ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΝΟΜΟΣ-Η βία στην ημερήσια διάταξη

Υπάρχει ένα βαθύτερο υπόβαθρο  της απότομης κλιμάκωσης  στη  συζήτηση του ζητήματος της βίας,  και στην τάση της επιβολής του ‘’νόμου και της  της τάξης’’. Και αυτό δεν σχετίζεται μόνο με τις εξελίξεις στην Ελλάδα.

Η  υπεραντιδραστική στροφή που είναι σε εξέλιξη, είναι η ‘’νομοτελειακή’’ κατάληξη σε πολιτικό επίπεδο της νέας κοινωνικής πραγματικότητας  που χαρακτηρίζει όλο και πιο σταθερά και εμφανώς τις χώρες ειδικά του ανεπτυγμένου καπιταλισμού. Ο εργαζόμενος  έχει πλέον όλο και λιγότερα κοινωνικά δικαιώματα, ενώ χάνει και κάθε σημείο αφετηρίας, μέσω της κατάργησης των ‘’κεκτημένων’’.

Δεν είμαστε πλέον στην εποχή όπου απλά ο νεοφιλελευθερισμός, ως αντιδραστική πολιτική μορφή διαχείρισης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, αμφισβητούσε  τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Σήμερα μπαίνει ρητά στο στόχαστρο το ίδιο το  ‘’δικαίωμα να έχεις δικαιώματα’’ και ακόμη πιο ειδικά το δικαίωμα να μάχεται η εργατική τάξη για την ανατροπή αυτής της μεγάλης και αντιδραστικής συνθήκης.

Πράγμα που σημαίνει, όχι μόνο πρέπει να γίνει αποδεκτή  η κλοπή  του μισθού και της σύνταξης, αλλά και να τεθεί εκτός νόμου ο αγώνας για αυτά, η απεργία, το έξω από την ΕΕ, ο άλλος δρόμος,  και φυσικά το ‘’έξω από τον καπιταλισμό’’ και η  επανάσταση για ένα άλλο κόσμο.

Η γενική κίνηση στον σύγχρονο καπιταλισμό είναι η υπέρβαση του νεοφιλελευθερισμού -που λειτούργησε ως προκαταρτικός βομβαρδισμός-, σε μια κατεύθυνση πολεμικής επιστροφής, όχι βέβαια στον καπιταλισμό του χθες με τις κεϋνσιανές ρυθμίσεις, όπως ονειρεύονται αφελώς πολλοί και στην αριστερά, αλλά στον καπιταλισμό του …προχθές. Δηλαδή σε μια σύγχρονη εκδοχή απόλυτης ελευθερίας και έλλειψης δεσμεύσεων του κεφαλαίου απέναντι στον κόσμο της εργασίας, με κατάργηση όχι μόνο κοινωνικών καταχτήσεων, αλλά και της νομιμότητας της  εργατικής οργάνωσης και του κοινωνικού αγώνα. Η εκθεμελίωση των εργασιακών σχέσεων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η διάλυση των δημόσιων κοινωνικών πολιτικών, αποτελούν τον κανόνα. Μη ξεχνάμε ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θεμέλιο για την εργατική νομοθεσία αποτελεί η οδηγία Μπολκεστάιν μαζί με την αύξηση των μεταναστευτικών ροών. Η ΕΕ στην προηγούμενη φάση έταζε κοινωνική ευημερία, οικονομική σύγκλιση και αλληλεγγύη μεταξύ των ευρωπαϊκών κοινωνιών και στη σημερινή φάση της κρίσης υπόσχεται απλά οικονομική επιβίωση.  Πάντα ωστόσο θεωρούσε σαν προϋπόθεση την ανεμπόδιστη αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.  Ως  εμπόδιο προσδιορίστηκε το σύνολο των κατακτήσεων που ήρθαν από τους αγώνες του εργατικού κινήματος στον 20ό αιώνα και την καθοριστική επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης και της αντιφασιστικής νίκης στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο κόσμος του κεφαλαίου μαζί το οχτάωρο, την κοινωνική ασφάλιση και το δημόσιο δωρεάν χαρακτήρα μιας σειράς από αγαθά και υπηρεσίες, έβαλε στο στόχαστρο και τη δράση του εργατικού κινήματος, των λαϊκών και κοινωνικών αγώνων συνολικά. Η νεοφιλελεύθερη ρητορεία για την ατομική ελευθερία και το δικαίωμα της επιλογής δεν έκρυβε την αποστροφή της στο δικαίωμα των εργαζομένων να μη συμφωνούν με περικοπές, απολύσεις, υπερεργασία ή υποαπασχόληση. Όπως επίσης δεν ανεχόταν τη διαφωνία με την τσιμεντοποίηση υπαίθριων χώρων, την παιδεία της αγοράς, την περιβαλλοντική καταστροφή για χάρη του κέρδους, τις γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις.

Ο προπαγανδιστικός λόγος ενάντια στις “συντεχνίες” επιστρατεύτηκε για να απονομιμοποιήσει τη συλλογική δράση, καταρχήν των εργαζομένων. Η επίκληση της ανάγκης διαρκούς εκσυγχρονισμού και μεταρρυθμίσεων έδινε στις επιλογές της αστικές της τάξης τη διάσταση ‘’μονόδρομου’’ -άλλη μία προσφιλής έκφραση της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας- προκειμένου η κοινωνία να επιβιώσει. Όλα αυτά συμπληρώνονταν από την επίκληση της ανάγκης για συναίνεση στην πολιτική ζωή, δηλαδή στην άνευ όρων αποδοχή των στρατηγικών επιλογών της άρχουσας τάξης σε πρώτο επίπεδο και στη συνέχεια των βάρβαρων μέτρων που αυτές συνεπάγονται. Με δυο λόγια η πίεση για συναίνεση είναι η ανομολόγητη προσπάθεια να απονομιμοποιηθεί η άσκηση των πολιτικών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τέτοιου είδους διαπιστώσεις ίσως δε αποτελούν κάτι καινούργιο, καθώς από το ‘’τέλος της ταξικής πάλης’’ που ανακήρυξε το 1976 ο Λάσκαρης, υπουργός εργασίας τότε της ΝΔ, μέχρι τη μανιέρα να βαφτίζονται “εθνικό θέμα” που πρέπει να μείνει εκτός πολιτικών αντιπαραθέσεων, πότε η οικονομία πότε η παιδεία και η εξωτερική πολιτική, όλη Μεταπολίτευση είναι γεμάτη από τις προσπάθειες να   γίνει η πολιτική του κεφαλαίου όριο της πολιτικής συζήτησης.

Το νέο στοιχείο είναι ότι επιχειρείται αυτή η αντίληψη να επιβληθεί δια νόμου και καταστολής και μάλιστα σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής. Υπάρχει μια ριζική μεταβολή, σε ένταση και έκταση, που έχει οδηγήσει μέσα στο έδαφος της κρίσης σε μια πραγματικότητα όπου πρακτικά επιδιώκεται να απονομιμοποιηθεί και να περιοριστεί μέχρι εξαφάνισης η πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Δεν είναι τυχαίο γεγονός ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είτε ως τρικομματική είτε ως δκομματική χωρίς τη ΔΗΜΑΡ, έχει κάνει ρεκόρ επιστρατεύσεων απεργών, στην περίπτωση των καθηγητών το Μάη προληπτικά πριν καν αποφασιστεί η απεργία. Ούτε είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο προπαγανδιστικός λόγος που παραδέχεται μεν ότι η απεργία είναι δικαίωμα, αλλά θεωρεί απαράδεκτες τις απεργίες στην τουριστική σεζόν, στις εξετάσεις, στις μεταφορές, στην αποκομιδή των σκουπιδιών κ.ο.κ., αφήνει πάντα αναπάντητο το ερώτημα ‘’πότε και πού η απεργία θεωρείται θεμιτή;’’. ίσως όταν οι εργαζόμενοι έχουν λάβει κανονική άδεια ή ακόμη καλύτερα το χαρτί της απόλυσης… Το “ποτέ και πουθενά” δε θεωρείται ακόμα ώριμο να γίνει αποδεκτό και για την ώρα το προπαγανδίζει μόνο η φασιστική Χρυσή Αυγή…

Ο κόσμος του κεφαλαίου μέσα από τις φλυαρίες περί βίας και ανομίας επιχειρεί φυσικά να προσπεράσει ένα πραγματικό γεγονός που είναι μια από τις πηγές της λαϊκής οργής και αγανάκτησης: η πολιτική της κοινωνικής βαρβαρότητας και χρεοκοπίας έχει επιβληθεί μέσα από τη δύναμη της βίας, μιας βίας ποικιλόμορφης που εφαρμόζεται παρατεταμένα. Η κοινωνία  δεν ψήφισε βέβαια το Μνημόνιο. Αντίθετα, το καταψήφισε όπου της δόθηκε η ευκαιρία, από τις βουλευτικές και τοπικές εκλογές μέχρι αυτές των σωματείων, από τις γενικές συνελεύσεις του μαζικού κινήματος  μέχρι τις πλατείες και τις συνελεύσεις στις γειτονιές. Το καταψήφισε επίσης στη δυναμική “δημοσκόπηση” των λαϊκών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων. Απέναντί του βρήκε την ωμή άσκηση βίας, καταστολή και συκοφάντησης, μαζί με μια ρητορική μίσους από κράτος, ΜΜΕ, στρατευμένη μνημονιακή διανόηση, αλλά και ναζιστικό-φασιστικό εσμό. Χαρακτηριστική, αλλά όχι μοναδική περίπτωση, ο αγώνας ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική που παρά την απήχηση  -30.000 άτομα πήγαν στην πρόσφατη συναυλία αλληλεγγύης- αντιμετωπίζεται σαν τρομοκρατική δράση, με σημαντικό κόστος για την επιρροή της ΝΔ στην περιοχή.

Για να εφαρμοστεί  πολιτική που υλοποιεί η κυβέρνηση Σαμαρά, μέσα από κοινό σχεδιασμό με ΕΕ και ΔΝΤ, αφήνει πίσω της κλειστά σχολεία και νοσοκομεία, σπίτι χωρίς ηλεκτρικό, πρωτοφανή ποσοστά άνεργων, που στους νέους είναι σχεδόν οι μισοί. Είναι μορφές πρωτοφανούς κοινωνικής βίας και καταστροφής όπως και τα φαινόμενα που εμφανίστηκαν με πεινασμένα παιδιά, βαριά ασθενείς χωρίς γιατρό και φάρμακο, ειδήσεις που παραπέμπουν σε συνθήκες πολέμου.

Οι φωνές υποκρισίας που ζητούν καταδίκη της βίας είναι οι ίδιες που προσπάθησαν να συσκοτίσουν και στη συνέχεια να απαξιώσουν το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι έδωσαν τέρμα στη ζωή τους μη αντέχοντας την ακραία φτώχεια και το καθημερινό αδιέξοδο. Μορφή βίας είναι και η μαζική μετανάστευση, κυρίως της νεολαίας. Δε φεύγουν οι άνθρωποι στο εξωτερικό από περιπετειώδη διάθεση, ξεριζώνονται για να καταφέρουν να ζήσουν.

Η δύναμη της συνήθειας και μια δηλητηριώδης εξοικείωση σαν του μιθριδατισμού έχει οδηγήσει στην ανοχή της ύπαρξης στρατοπέδων συγκέντρωσης στην ΕΕ για πρώτη φορά μετά την ήττα του ναζισμού, για πρόσφυγες και μετανάστες αυτή τη φορά, με την εξαίρεση των τόπων εξορίας στην Ελλάδα πριν τη μεταπολίτευση. Δεν παύει όμως η Αμυγδαλέζα και τα άλλα κολαστήρια να αποτελούν παραδείγματα μιας απάνθρωπης βίας που τσαλαπατά την έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Στη Μανωλάδα,  η κτηνώδης βία σε βάρος των μεταναστών εργατών γης, ήρθε να θυμίσει το γενικευμένο αυταρχισμό των εργασιακών χώρων, τον εργοδοτικό τραμπουκισμό που βαφτίστηκε  διευθυντικό δικαίωμα, τον καθημερινό φόβο για απόλυση, τη φθορά από την απλήρωτη εργασία.

Η συζήτηση περί βίας “από όπου και αν προέρχεται” επιμένει να αγνοεί τη διάχυτη βία που έχει ανάγκη η πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

Συμπυκνώνει την αίσθηση ενοχής και φόβου των ανθρώπων της άρχουσας τάξης για τη δίκαιη μαζική κινηματική λαϊκή βία αλλά και τιμωρία που τους αξίζει.

Παράλληλα όμως συγκαλύπτει και μια άλλη σκοπιμότητα, καθώς αφήνει έξω από διαπραγμάτευση το αν πρέπει να αλλάξει κάτι σε αυτήν την κοινωνία. Μας αξίζει άραγε να υποστούμε όλα αυτά που ζούμε και αν όχι, τι πρέπει να γίνει, με ποιο τρόπο, σε ποια προοπτική για την κοινωνία. Ουσιαστικά οι φτηνές θεωρίες περί άκρων, βίας κ.λπ. αφήνουν στο απυρόβλητο την κοινωνική αδικία. Επιχειρούν να επιβάλλουν τη σιωπή για τις ανάγκες της κοινωνίας, για το αίτημα για δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, ελευθερία. Προσπαθούν μάταια να κρύψουν στο σκοτάδι τα σκληρά διλήμματα, δουλειά και ασφάλιση ή σκλαβιά για χάρη των κερδών του κεφαλαίου, σχολεία και νοσοκομεία ή πληρωμή του χρέους, δημοκρατία, ελευθερία, ανεξαρτησία και τέλος της επιτροπείας από ΕΕ-ΔΝΤ ή Τρόικες και μνημονιακοί μονόδρομοι. Υπάρχει φόβος για όσα διαπιστώνει ο Ρήγας Φεραίος: “Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρή τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του”.

Ποιός θρέφει το φασισμό; Οι ιστορικοί συμβιβασμοί και η στροφή στο ”κέντρο” έφρεψαν το αυγό του φιδιού

Είναι κλασικό το επιχείρημα των θιασωτών και υπερασπιστών της θεωρίας των ‘’δύο άκρων’’, ότι η επίκληση των κοινωνικών προβλημάτων και η δικαιολόγηση με βάση αυτό από τη αριστερά της πολιτικής νομιμότητας της αντίστασης, παρέχει ταυτόχρονα και την νομιμοποίηση της ακροδεξιάς και φασιστικής βίας.

Πρόκειται για την απόλυτη αντιστροφή. Η ιστορική πείρα δείχνει πως όταν και στο βαθμό που η αριστερά, στεκόταν μαχητικά απέναντι στην αστική πολιτική υποστηρίζοντας τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων και των φτωχών, ο φασισμός ήταν  αδύναμος και σίγουρα ηθικά και πολιτικά αποδυναμωμένος. Αντίθετα, η ιστορική πείρα στην Ελλάδα και στην  Ευρώπη, έχει δείξει ότι κάθε διαδικασία ιδεολογικής ‘’συνάντησης αριστεράς-δεξιάς’’, δημιουργεί ένα επικίνδυνο νεφέλωμα, που μόνο την αριστερά βλάπτει, ενώ ωφελεί ιδιαιτέρως την άκρα δεξιά στη θεωρία της περί ‘’προδοτών’’ πολιτικών. Ας σταθούμε στη σήψη του σύγχρονου κοινοβουλευτισμού, που δεν αποτελεί ελληνική ιδιοτυπία. Οι θεσμοί της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, απογυμνώνονται από το περίβλημα του αδέκαστου διαχειριστή και φανερώνουν μια εικόνα απίστευτης διαφθοράς, στην υπηρεσία των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων σε κάθε χώρα ή και των συμφερόντων πολυεθνικών ομίλων. Στο βαθμό που η αριστερά δεν αποκαλύπτει αυτή τη πραγματικότητα και δεν αποτελεί συνεπή πολέμιό της, με θαρραλέες διεκδικήσεις συγκρότησης νέων μορφών εργατικής και λαϊκής οργάνωσης, αλλά στριμώχνεται στο κατώφλι της μοιρασιάς της κυβερνητικής εξουσίας, δημιουργείται μεγάλο κενό για πολιτική απάθεια,  αλλά και για το φασισμό.

Η δεύτερη επισήμανση αφορά τη σχέση εθνικού-διεθνικού στις σημερινές συνθήκες. Η αναπτυσσόμενη διαδικασία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, καθώς και οι περιφερειακές καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, δυναμιτίζουν το ρόλο της πλειονότητας των εθνικών κρατών, περιορίζοντας ταυτόχρονα τα πεδία της έστω δυνητικής λαϊκής επίδρασης, πόσω μάλλον της  λαϊκής κυριαρχίας πάνω στην πορεία τους. Όταν στη Γαλλία, σύσσωμη σχεδόν η αριστερά, συγκλίνει με την δεξιά υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επί των κοινωνικών ερειπίων, είναι ολοφάνερο ότι ο ακροδεξιός λαϊκισμός θα βρίσκει το δικό του έδαφος, εντάσσοντας τη δυσαρέσκεια λαϊκών μαζών όχι φυσικά σε ένα προσανατολισμό πάλης κατά της ΕΕ από δημοκρατική   και εργατική σκοπιά, αλλά φυλακίζοντάς την στον εθνικισμό και το μίσος για τους άλλους λαούς. Μα και στην Ελλάδα, σε συνθήκες ανοιχτής ιμπεριαλιστικής επιβολής σε βάρος του παρόντος και του μέλλοντος του λαού, που διαμορφώνει μαζικά αισθήματα εθνικής ταπείνωσης και διασυρμού, η αριστερά διστάζει να αντλήσει υλικό και δύναμη από τις δημοκρατικές, πατριωτικές και αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις του κόσμου, με το φόβο μήπως κατηγορηθεί για ‘’εθνική περιχαράκωση’’.

Δημοκρατία και ελευθερία ενάντια στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό

Με τον ίδιο τρόπο που είναι ζωτικής σημασίας η συγκρότηση ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος κομβικών στόχων δράσης γύρω από τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα, ξεχωρίζει και  ανάγκη μιας νέας δημοκρατικής οργάνωσης του κινήματος και της κοινωνίας ευρύτερα.

Αυτό αποτελεί  δρόμο για την διαμόρφωση των υλικών όρων ανατροπής πέρα από τον ορίζοντα του κοινοβουλευτισμού και της ανάθεσης, αλλά και για τη συγκρότηση δυνατοτήτων πραγματικής επιβολής της εργατικής και λαϊκής θέλησης για μια αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική διέξοδο.

Η κατεύθυνση αυτή ξεκινάει από  όργανα εργατικής πολιτικής ως άμεσα  εργαλεία μάχης σήμερα και καταλήγει στην πρόταξη μιας άλλης λογικής  για την καθιέρωση εργατικής και κοινωνικής δημοκρατίας μετά την αποτίναξη της εξουσίας του κεφαλαίου. Έχουν τεθεί ενδιαφέρουσες σκέψεις για αυτό και στα συνεδριακά κείμενα  του ΝΑΡ, που περιγράφουν μια διπλή κατεύθυνση. Αφενός γενικής δημοκρατικής αντιπροσώπευσης των πολιτικών ρευμάτων, κομμάτων και τάσεων, με περιορισμένη, ελεγχόμενη και ‘’λιτή’’ θητεία, όσο και ένα σύστημα άμεσης αντιπροσώπευσης μέσω αιρετών και ανακλητών αντιπροσώπων απ’ ευθείας από μονάδες εργασίας, μόρφωσης ή κατοικίας. Αν στην τυπική και προσχηματική αστική δημοκρατία, η δεύτερη βουλή (ή γερουσία) είναι εξ ορισμού συντηρητικότερη και πιο ελεγχόμενη, στη δική μας πρόταση, αυτή η δεύτερη ‘’βουλή’’ αποτελεί την ριζοσπαστικότερη και αυθεντικότερη μορφή ελέγχου και άσκησης εργατικής εξουσίας.

Δυστυχώς, αργά αλλά σταθερά, ομολογημένα ή όχι,  η αναφορά των κυρίαρχων μερίδων της αριστεράς στο ζήτημα της δημοκρατίας, περιστρέφεται γύρω από τον καθαγιασμό – με αιτήματα διόρθωσης- της αστικής  (δήθεν) δημοκρατίας που κυριολεκτικά είναι ένα πτώμα σε σήψη. Είναι χαρακτηριστικός και αυτός ακόμη ο δισταγμός στην προβολή του αιτήματος ‘’να πληρώσουν οι ένοχοι για τη μνημονιακή τραγωδία’’, αλλά πολύ περισσότερο η μεγάλη υποβάθμιση της σημασίας προβολής ενός προγράμματος δημοκρατικής πάλης, το οποίο μπορεί εξίσου και ίσως και ισχυρότερα σε ορισμένες στιγμές, να αποτελεί δρόμο για τη ρήξη, τη σύγκρουση και την ανατροπή του καπιταλιστικού πλαισίου.

Αν η αριστερά δεν θέτει με υλικούς όρους ζήτημα δημοκρατίας, δεν θέτει ζήτημα κράτους, συνεπώς δεν είναι επαναστατική με την ουσιαστική έννοια. Τις μέρες αυτές είδαμε τι σημαίνει κράτος, τόσο στην ‘’αποκλίνουσα’’ παρακρατική μορφή του φασισμού, όσο και κυρίως στην εικόνα του ολοκληρωτισμού που αποδίδει το επίσημο κράτος. Μπροστά μας, υψώθηκε ζωντανό και απαίσιο το πρώτο κόμμα της αστικής τάξης, το κράτος της, ως  βασικής μορφής οργάνωσης της βίας.

Όσο θα σταθεροποιείται η ανεργία κοντά στο 30%, όσο οι μισθοί θα αγγίζουν τα 500 ευρώ και τα νοσοκομεία θα σου λένε ‘’αγόρασε γάζες και φάρμακα και έλα για το ράντζο’’, τόσο οι εκπρόσωποι της κρατικής κοινωνικής και πολιτικής βίας, θα απαιτούν και θα ασκούν το μονοπώλιο μιας άδικης βίας σε βάρος της κοινωνικής πλειονότητας.

Η αντίσταση σε αυτή τη βία, μα και  ο στόχος  της επανάστασης, δηλαδή η νικηφόρα πάλη για την κατάργηση της βίας, αποτελούν όχι απλώς δικαιώματα, αλλά υποχρεωτικό δρόμο επιβίωσης του κόσμου και πρώτιστο καθήκον των κομμουνιστών και των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων.

Το πρόταγμα, της επαναστατικής ανατροπής της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, δεν αποτελεί ένα αναγκαίο κακό μέσο για ένα ευγενή σκοπό, αλλά αποτελεί ουσία του δημοκρατισμού μιας σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής.

Ταξικοί και πολιτικοί αντίπαλοι και γενίτσαροι, προσπαθούν  να αξιοποιήσουν την απωθητική εικόνα των  εκμεταλλευτικών και ανελεύθερων  καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης για να δικαιώσουν τον καπιταλισμό και να αμαυρώσουν τον κομμουνισμό. Εμείς δεν  την φοβόμαστε αυτή τη συζήτηση. Διότι, απλούστατα,  η πτώση του τείχους του Βερολίνου, απέδειξε πως ο σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία, δεν μπορεί να ζήσει. Σε αντίθεση με τον καπιταλισμό. Αυτός, με πραγματική δημοκρατία, δεν αντέχει ούτε μία μέρα.

ΠΡΙΝ 20/10/13

Η κυβέρνηση μας καλωσορίζει στην κόλαση

Από το success story στην προαναγγελθείσα σύγκρουση με την Τρόικα • Σαμαράς έτοιμος για όλα

Της Αγγελικής Σπανού

 Η στροφή είναι εντυπωσιακή: Εκεί που το Μέγαρο Μαξίμου διαφήμιζε το πρωτογενές πλεόνασμα ως διαβατήριο για το πέρασμα στη μεταμνημονιακή εποχή, εκεί που καλλιεργούνταν αισιοδοξία και προσδοκίες, η κυβέρνηση προετοιμάζει το έδαφος για ρήξη με τους πιστωτές. Η διαβεβαίωση ότι εκτός από τα νέα μέτρα αποκλείονται και οι εκλογές απλώς δεν στέκει με όρους κοινής λογικής, γιατί είναι σαφές ότι μια κατάσταση οικονομικής αποσταθεροποίησης μπορεί να πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες πολιτικές εξελίξεις, είτε τις θέλουν είτε όχι οι δύο κυβερνητικοί εταίροι (που δεν είναι και βέβαιο ότι το βλέπουν με τον ίδιο τρόπο ο Α. Σαμαράς και ο Ευ. Βενιζέλος).

 Ο πρωθυπουργός με τον πλέον επίσημο τρόπο κηρύττει ανένδοτο αγώνα εναντίον της Τρόικας, εφόσον δεν δείξει κατανόηση στις ελληνικές αγωνίες και δεν αναγνωρίσει της ελληνικές θυσίες, ενώ στο παιχνίδι μπήκε και ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας ο οποίος μας ενημέρωσε (μέσω «Βήματος») ότι θα είμαστε στην κόλαση μέχρι τον Ιούνιο, γιατί θα παιχτούν όλα στις σχέσεις με τους δανειστές και ως προς τον πυρήνα του ελληνικού ζητήματος.

Τι τους έπιασε ξαφνικά και το γύρισαν στο αντιμνημόνιο; Η κυβέρνηση έπαιζε το χαρτί του καλοπιάσματος των Γερμανών με την προσδοκία ότι θα υπάρξει ανταμοιβή, δηλαδή μια γενναία ρύθμιση του χρέους άμεσα, ώστε να γίνει ένα επενδυτικό «μπουμ» που θα άλλαζε την εικόνα στη χώρα και να κατασκευαστεί η πεποίθηση ότι τελειώνει η εποχή των μνημονίων και πλησιάζει η ώρα της απαγκίστρωσης από τους ελέγχους της Τρόικας. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση έλπιζε ότι θα περάσει ένα κολασμένο διάστημα μέχρι το Δεκέμβριο αλλά μετά, και με την έναρξη της ελληνικής προεδρία της ΕΕ, θα αρχίσει η αντίστροφη διαδικασία, των θετικών ειδήσεων και της αλλαγής κλίματος, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στις ευρωεκλογές/αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου σε μια συγκυρία ευνοϊκότερη για την κυβέρνηση από την τωρινή.

Ο σχεδιασμός αυτός αποδείχθηκε ανεδαφικός. Οι εταίροι δεν βιάζονται να λύσουν τον ελληνικό κόμπο, μεταθέτουν τις αποφάσεις για το χρέος μετά τις ευρωεκλογές, προκειμένου να αποφύγουν το πολιτικό κόστος των αποφάσεων, αρνούνται το άμεσο «κούρεμα», πλέον βάζουν όρους και στο έμμεσο «κούρεμα», για παράδειγμα δεν δέχονται την πολυετή μετακύλιση των ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ. Και ενώ δεν επείγονται για την απομείωση του ελληνικού χρέους, όπως έχουν δεσμευτεί, εφόσον επιτυγχάνεται πρωτογενές πλεόνασμα, ζητούν μέτρα δύο δισ. για το 2014, πέντε - έξι δισ. για το 2015-2016, προκειμένου να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό (πέρα από το χρηματοδοτικό κενό). Ζητούν, δηλαδή, από την παρούσα βουλή να ψηφίσει ένα νέο πακέτο λιτότητας παρόλο που τους έχει εξηγηθεί πολύ καθαρά ότι αυτό δεν είναι εφικτό.

Η δόση του 1 δισ. ευρώ που θα εκταμιευόταν τον Οκτώβριο παραμένει στον αέρα και ποιος ξέρει τι θα γίνει με τη δόση των περίπου 4 δισ ευρώ του Δεκεμβρίου. Ο λόγος της εκκρεμότητας είναι η μη εκπλήρωση όλων των προαπαιτούμενων, όπως η διαθεσιμότητα του Σεπτεμβρίου (λείπουν 1.349 υπάλληλοι ΑΕΙ) και κυρίως οι 4.000 απολύσεις που προβλέπονται από το μνημόνιο μέχρι το τέλος του χρόνου. Αλλά και στο παρελθόν υπήρχαν κενά στην εκπλήρωση προαπαιτούμενων και η δόση εκταμιευόταν με πολιτική απόφαση, κάνοντας δηλαδή τα στραβά μάτια. Τώρα δεν συμβαίνει αυτό και όχι μόνο δεν συμβαίνει αλλά επιπλέον δεν υπάρχει ενημέρωση για το πότε ακριβώς επιστρέφουν οι επικεφαλής του κλιμακίου της Τρόικας, στους οποίους παρέπεμψε το Eurogroup τον Γ. Στουρνάρα όταν έθεσε θέμα πολιτικής διαπραγμάτευσης για να ξεπεραστεί η αριθμολαγνεία και η στενή λογιστική ανάλυση ενός προγράμματος που δεν βγαίνει με τίποτα.

Στο Μέγαρο Μαξίμου υπάρχουν δύο σχολές σκέψεις. Κατά τη μία προσέγγιση, στο τέλος θα υπάρξει συμβιβασμός και θα αποφευχθούν οι ακραίες λύσεις. Κατά την άλλη ανάλυση, έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τη σχέση κυβέρνησης -Τρόικας και το διαζύγιο θα είναι οριστικό ανεξαρτήτως πολιτικού ρίσκου και όποιων επιπτώσεων.

Ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς θα μεταβεί στη γερμανική πρωτεύουσα μετά το σχηματισμό της νέας γερμανικής κυβέρνησης και εκεί θα επιχειρήσει να συνεννοηθεί με την καγκελάριο Α. Μέρκελ, με την οποία μέχρι τώρα τα έβρισκε επί της αρχής. Ωστόσο, το Βερολίνο δεν δείχνει πια καμία επιείκεια και, το κυριότερο, δεν δείχνει να ανησυχεί για το ενδεχόμενο εκλογών εδώ. Στην κυβέρνηση περίμεναν ότι και λόγω της αλλαγής στην αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, θα υπήρχε μεγάλη ικανοποίηση στη Γερμανία η οποία θα αποτυπωνόταν με κάποιον τρόπο στην πράξη. Περίμεναν επίσης ότι αφού για πρώτη φορά μια ελληνική κυβέρνηση κάνει απολύσεις στο Δημόσιο θα υπήρχε ανταπόδοση. Πόσο μάλλον που επιτυγχάνεται πρωτογενές πλεόνασμα, έστω με δημιουργική λογιστική και στάση πληρωμών του Δημοσίου. Τίποτα από αυτά δεν συνέβη -η άλλη πλευρά παραμένει ακίνητη και αγέλαστη.

Σύμφωνα με συζητήσεις που γίνονται στο Μέγαρο Μαξίμου, ορόσημο είναι η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ το Δεκέμβριο. Γιατί τότε θα επισημοποιείται η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, επομένως θα πρέπει να τηρήσουν την υπόσχεσή τους για απομείωση του χρέους οι εταίροι, θα έρχεται η ελληνική προεδρία της ΕΕ για ένα εξάμηνο και θα έχει ψηφιστεί ο προϋπολογισμός του 2014 και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα ως το 2017. Δηλαδή, θα έχει καθαρίσει το τοπίο και θα ανοίγει η συζήτηση για τη μεγάλη λύση που αφορά τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους ώστε να καταστεί εφικτή η έξοδος της χώρας στις αγορές στο ορατό μέλλον. Εκεί, λοιπόν, σ αυτή τη Σύνοδο, την τελευταία της χρονιάς, θα μπουν όλα στο τραπέζι και θα γίνει ένα συνολικό ξεκαθάρισμα, το οποίο άλλοι προδιαγράφουν ως μετωπική σύγκρουση και άλλη περιγράφουν ως κορύφωση της διαπραγμάτευσης.

Νέα μέτρα ασφαλώς δεν περνούν από την παρούσα Βουλή, αλλά είναι αμφίβολο και αν περνάνε κοινωνικά και πολιτικά τα παλιά, αυτά δηλαδή που περιλαμβάνονται στο προηγούμενο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα αλλά θα εφαρμοστούν τώρα: Μειώσεις επικουρικών συντάξεων και εφάπαξ, αναγκαστικές αποχωρήσεις 5.000 από όσους έχουν βγει σε διαθεσιμότητα, αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς (η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι δεν θα το κάνει), εισιτήριο για την εισαγωγή στο νοσοκομείο, πληρωμή των πρωτότυπων φαρμάκων από τους ασφαλισμένους.

Το ΠΑΣΟΚ δεν θέλει με τίποτα εκλογές και διαβεβαιώνει ότι ούτε η ΝΔ εξετάζει αυτό το σενάριο. Ακόμη και έτσι να είναι, οι ισορροπίες είναι πλέον τόσο λεπτές που με το παραμικρό μπορεί να σπάσει το σκοινί. Ακόμη και αν, παράδειγμα εργασίας, βουλευτές της ΝΔ υπερψηφίσουν το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για Εξεταστική Επιτροπή σε σχέση με τη σύμβαση του 2010 για τα υποβρύχια.
tvxs

Τρώνε ο ένας τον άλλο για να σωθούν!

του Γιώργου Δελαστίκ- ΠΡΙΝ
«Απολαυστικός ήταν ο τρόπος που ο υπουργός Άμυνας, Δημήτρης Αβραμόπουλος, κατασπάραζε πολιτικά τον υπουργό Εξωτερικών και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Σαμαρά, Βαγγέλη Βενιζέλο. «Αν δεν είχαν λειτουργήσει κάποιοι κάποτε “υποβρυχίως”, δεν θα είχε προκύψει το πρόβλημα» δήλωσε στη Βουλή, όταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας εξήγγειλε ότι θα ζητήσει τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής του κοινοβουλίου για να ερευνήσει αν είναι όντως αμαρτωλή η σύμβαση για τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά που υπέγραψαν το 2010 ο Βενιζέλος και ο Παπακωνσταντίνου, επί κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου....
Με τη διατύπωση αυτή, ο Αβραμόπουλος άφησε έμμεσα ανοιχτό το ενδεχόμενο να πρόκειται περί σκανδάλου.
Άφρισε ο Βενιζέλος. Κατά κανένα τρόπο δεν θα ήθελε να βρεθεί κατηγορούμενος σε μια υπόθεση αβέβαιης δικαστικής έκβασης – ιδίως αν αυτή εκδικαστεί από τα δικαστήρια μετά τις εκλογές, με το ΠΑΣΟΚ σε κατάσταση προϊούσας διάλυσης και με κυβέρνηση που θα έχει πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, το πρώτο που έκανε στην αγόρευσή του ήταν να καταστήσει συνυπεύθυνους (ή συνένοχους, αν αποδειχθούν ποινικές ευθύνες στην υπόθεση) όλους τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που είχαν ψηφίσει τότε τη σύμβαση. «Δεν υπάρχει σύμβαση του 2010, υπάρχει νόμος ψηφισμένος από τη Βουλή», τόνισε με έμφαση. «Όλα έγιναν ενώπιον της Βουλής και κατ’ εντολήν της Βουλής» πρόσθεσε, εννοώντας έτσι ότι «όλοι όσοι ψηφίσαμε το νόμο αυτό είμαστε συνυπεύθυνοι». Ο Αβραμόπουλος είχε βγάλει εκτός κάδρου τη ΝΔ, υπογραμμίζοντας ότι «η κυβέρνηση δεν φοβάται καμία εξεταστική επιτροπή διότι είναι τόσο καθαρή η σχέση της με αυτή την υπόθεση, που κάθε άλλο παρά την φοβίζει». Ουσιαστικά μάλιστα ο Δ. Αβραμόπουλος …ενθάρρυνε τον ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει την πρότασή του, επισημαίνοντας ότι «είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε κόμματος να το κάνει αυτό».
Ο Βενιζέλος επιτέθηκε με σφοδρότητα εναντίον του Αβραμόπουλου, ενώ κύκλοι του ΠΑΣΟΚ διοχέτευαν την πληροφορία ότι ο Βενιζέλος είχε συνεννοηθεί με τον Σαμαρά πως θα επικρίνει δημόσια τον υπουργό Άμυνας. «Ο πρωθυπουργός και εγώ, ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, έχουμε δώσει σαφείς και αυστηρές οδηγίες στους εμπλεκόμενους υπουργούς να δοθεί οριστική λύση και υπάρχει αδικαιολόγητη παράταση της εκκρεμότητας που είναι βλαπτική για τα συμφέροντα του Δημοσίου» δήλωσε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και ξεκαρδίστηκαν στα γέλια όσοι τον άκουγαν ή τον είδαν στην τηλεόραση. «Οι υπουργοί δεν είναι για να κάνουν τον καλό στην αντιπολίτευση», δήλωσε έξω φρενών ο Βενιζέλος, επειδή συνειδητοποιούσε πόσο κακό του έκανε το γεγονός ότι ο Αβραμόπουλος τον άφησε ακάλυπτο πολιτικά. Τα Νέα ανέλαβαν να «αποκαλύψουν» τα κίνητρα του Αβραμόπουλου, αφιερώνοντας προχτές τις τέσσερις πρώτες σελίδες τους στο θέμα. «Πού το πάει ο Αβραμόπουλος – Τορπίλη για τον Βενιζέλο και φλερτ με τον Τσίπρα» ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος τους. «Υποβρύχιο φλερτ με Τσίπρα» ήταν ο τίτλος της δεύτερης σελίδας τους. «Πυρά από Βενιζέλο μετά τα “γελάκια” – Αποδοκίμασε άγρια τον Δημήτρη Αβραμόπουλο από το βήμα της Βουλής» ήταν ο τίτλος στην τρίτη σελίδα. «Ο υπουργός είχε κλίση προς τον ΣΥΡΙΖΑ» ήταν ο τίτλος και της σελίδας 4!
Δεν θα ασχολούμασταν φυσικά με αυτή την υπόθεση, αν δεν εντασσόταν σε ένα πολύ σοβαρότερο πολιτικό πλαίσιο – πέρα από την αυτονόητη αυτοτέλειά της και το φόβο του Βενιζέλου μήπως μπλέξει δικαστικά υπό δυσμενείς πολιτικές συνθήκες.
Παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα υπουργούς και βουλευτές της ΝΔ όλο και συχνότερα να διαφοροποιούνται από κάποια πτυχή της κυβερνητικής πολιτικής. Πρωτοκλασάτα στελέχη όπως ο Πρ. Παυλόπουλος, ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Δ. Αβραμόπουλος αποστασιοποιούνται π.χ. από τη θεωρία των «δύο άκρων». Βουλευτές της ΝΔ απαιτούν αλλαγή στάσης της κυβέρνησης π.χ. στο επίδομα θέρμανσης ή στα φωτοβολταϊκά. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι θα καταψηφίσουν κάποιο νέο αντιλαϊκό μέτρο ούτε φυσικά ότι θα …ρίξουν την κυβέρνηση! Όταν όμως πληθαίνουν τα κορυφαία στελέχη, ακόμη και υπουργοί εν ενεργεία, οι οποίοι αποστασιοποιούνται από την πολιτική της κυβέρνησης του κόμματός τους, αυτό συνήθως εκλαμβάνεται –και σωστά– από τον κόσμο ως σαφής ένδειξη αλλαγής πολιτικού σκηνικού. Για να γίνουμε σαφέστεροι, η στάση των στελεχών της ΝΔ υποδηλώνει ότι εκτιμούν πως τελειώνει η εποχή του Σαμαρά και επιδιώκουν έτσι να πάρουν θέσεις στη «μετασαμαρική» ΝΔ – αυτή δηλαδή που εκτιμούν ότι θα προκύψει μετά τη διαγραφόμενη πιθανή ήττα της ΝΔ στις βουλευτικές εκλογές.
Αν όμως διατηρηθεί και επεκταθεί αυτό το κλίμα, όπου ουσιαστικά στελέχη της ΝΔ προεξοφλούν την ήττα του κόμματός τους, δεν είναι καθόλου απίθανο η ήττα της Δεξιάς να προσλάβει διαστάσεις μεγαλύτερες από τις αναμενόμενες στις βουλευτικές εκλογές, αν η ΝΔ εμφανιστεί να καταρρέει. Όλα αυτά όμως αφορούν το μέλλον – γιατί εκλογές τώρα, σε λίγους μήνες, αποκλείεται να κάνει ο Σαμαράς επειδή είναι βέβαιο ότι θα συντριβεί.
ostria

Ο Βενιζέλος, χοντρό πρόβλημα για τη ΝΔ

του Κώστα Βαξεβάνη
Είναι ο Αβραμόπουλος ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως εγκαινιάζει τη διαδρομή για μια μελλοντική συγκατοίκηση στα ανώτερα δώματα της εξουσίας; Την Προεδρία για παράδειγμα; Από την ώρα που ο υπουργός Άμυνας τοποθετήθηκε κατά του Βενιζέλου για τις συμβάσεις των υποβρυχίων, η δημοσιογραφική «ανάλυση» οργιάζει, όπως οι περικοκλάδες σε ποτιστικό χωράφι του κάμπου της Θεσσαλίας.
Είναι προφανές πως σχεδόν όλοι απαντούν με βεβαιότητα ότι κάτι τρέχει με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αβραμόπουλο, πράγμα το οποίο και τον οδήγησε να ξυρίσει σύριζα τον αντιπρόεδρο, και μάλιστα κόντρα.
Η ανάλυση ωστόσο προϋποθέτει πραγματικά γεγονότα και όχι να κοιτάς στο στόμα τον Βενιζέλο, μήπως και κάνει επαναπροσδιορισμό των όρων και δεν το πάρεις είδηση. Ο Αβραμόπουλος είναι σίγουρα ένας δυσαρεστημένος από τον Σαμαρά, αφού παρέδωσε την Αντιπροεδρία στον Βενιζέλο, υποκύπτοντας στον αλληλοεκβιασμό που τους κρατά στην εξουσία.
Αλλά ο Αβραμόπουλος είναι Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Ο οποίος καλείται να πληρώσει δύο υποβρύχια που δεν υπάρχουν, μαζί με τα άλλα τρία που δεν παραδόθηκαν παρότι έχουν επίσης πληρωθεί, αυτά του Άκη. Η σκανδαλώδης σύμβαση που υπέγραψε ο Βενιζέλος με την εταιρεία του Σάφα Ισκαντάρ, η οποία ανέλαβε τα Ναυπηγεία, προβλέπει πως η κατασκευάστρια εταιρεία μπορεί να πληρώνεται χωρίς να παράγει έργο. Αυτό, υπέγραψε ο κύριος Βενιζέλος. Όταν μάλιστα ο Βενιζέλος πέρασε από το Υπουργείο Άμυνας στο Υπουργείο Οικονομίας, ο Ισκαντάρ του ζήτησε χρήματα για έργο που δεν έκανε και όταν ο Βενιζέλος προσπάθησε να αρνηθεί ο Λιβανέζος επιχειρηματίας του έγραψε σε μια επιστολή «όπως θα ενθυμείστε, Εξοχότατε, οι πληρωμές συγκεκριμένα δεν ήταν συνδεδεμένες με συμβατικά ορόσημα εκτέλεσης. Αυτή είναι η λεπτή εξίσωση που καθιερώθηκε προκειμένου να σωθούν τα Ναυπηγεία».
Με το επιχείρημα της διάσωσης των Ναυπηγείων, ο Βενιζέλος παρέδωσε τα Ναυπηγεία στον Ισκαντάρ, προβλέποντας την «λεπτή εξίσωση» της χοντρής είσπραξης χωρίς έργο. Τα Ναυπηγεία δεν διασώθηκαν, ούτε και οι εργαζόμενοι. Πριν από αυτό ο Βενιζέλος, με τον νόμο 3885/2010, απάλλαξε τους Γερμανούς από την υποχρέωση να μας δώσουν ρήτρες για τα υποβρύχια που έγερναν και δέσμευσε το ελληνικό κράτος πως δεν θα έχει καμιά αξίωση εναντίον τους. Στη συνέχεια, απάλλαξε πάλι τη γερμανική εταιρεία από τα φορολογικά προβλήματα που είχε (πλαστά τιμολόγια, φορολογικές παραβάσεις, πρόστιμα) προκειμένου καθαρή να αποδοθεί στον Ισκαντάρ. Οι Γερμανοί έκλεβαν και ο Βενιζέλος κάλυπτε, όπως θα δείτε στο επόμενο HOT DOC.
Ο Ισκαντάρ πήρε τα χρήματα χωρίς να παραδώσει υποβρύχια και οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία κάνουν κάθε μέρα διαμαρτυρίες έξω από το υπουργείο του κυρίου Αβραμόπουλου. Με όλα αυτά λοιπόν ως πραγματικότητα, ο κύριος Αβραμόπουλος, θα έπρεπε σύμφωνα με τον κύριο Βενιζέλο, να συνεχίσει να πληρώνει και πολύ περισσότερο να μην πει κουβέντα για σκανδαλώδεις συμβάσεις, με τις οποίες μάλιστα, η Νέα Δημοκρατία είχε διαφωνήσει τότε.
Αν το Μαξίμου και ο Σαμαράς λοιπόν σήμερα είναι παγιδευμένοι, δεν είναι εξαιτίας του Αβραμόπουλου, αλλά του προξενιού που υλοποίησαν με τον Βενιζέλο. Ο Σαμαράς ζει την ισορροπία τρόμου που επιβάλλει η διγλωσσία Βενιζέλου και βέβαια το παρελθόν και η πολιτική του πρακτική.
Η πολιτική ομηρία του χώρου της ΝΔ, δεν είναι πλέον πρόβλημα μόνο για τους πολλούς στο κόμμα που αντιπαθούν το Βενιζέλο, αλλά και γι” αυτούς που είναι αναγκασμένοι να συγκατοικούν μαζί του περιμένοντας τη μέρα που θα ανατινάξει όλη την κρεβατοκάμαρα του πολιτικού του έρωτα, για να σωθεί ο ίδιος.
Γνωρίζουν πολύ καλά, πως όσο η πολιτική καταβύθιση του Βενιζέλου τον φέρνει συνεχως σε απόσταση αναπνοής από το κόμμα του Βασίλη Λεβέντη, τόσο θα γίνεται απαιτητικός (για να το πω κομψά) από τη ΝΔ για να διασωθεί. Είναι κατάντια, υποστηρίζουν στη ΝΔ, να περιθάλπει αυτόν που το κόμμα του θέλει με κάθε τρόπο να αποτάξει.
Το πρόβλημα Βενιζέλος στη ΝΔ εν ολίγοις δεν είναι θέμα μεγέθους, αλλά ποιότητας του προβλήματος. Θα τους πάρει στο βυθό, αν καταλάβει πως βουλιάζει ο ίδιος. Αυτά υποστηρίζουν στη ΝΔ. Από τη μεριά μου υποστηρίζω πως το Βαγγέλης από το ΒαγγελΑΚΗΣ, είναι μόλις δυο γράμματα δρόμος.

Γιώργος Κατρούγκαλος: Η εξέγερση απέναντι στην αδικία συνιστά θεμελιώδες δικαίωμα

Συνέντευξη στον Χρήστο Σίμο

• Οι κινητοποιήσεις και η επιμονή στην τήρηση των νόμων μπορούν να εξουδετερώσουν κάθε είδους προβοκατόρικο σχεδιασμό, υποστηρίζει ο Γιώργος Κατρούγκαλος, καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην "Αυγή" της Κυριακής, ο Γ. Κατρούγακλος σημειώνει πως είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει κανείς πού διαφέρει η σύγχρονη Κεντροαριστερά από τη Δεξιά, η οποία υπενθυμίζει διαρκώς το αυταρχικό παρελθόν της....

* Από κέντρα του μνημονιακού συστήματος διακινούνται σενάρια που λίγο απέχουν από προβοκάτσια, προπαγανδίζεται η ανάγκη εφαρμογής νομικών μέτρων οιονεί εκτάκτου ανάγκης και επιδιώκεται η ενοχοποίηση της Αριστεράς. Ποια μπορεί να είναι η απάντηση;
Από την αρχή η κυβέρνηση (ακριβέστερα, ο πρωθυπουργός και η ακροδεξιά ομάδα γύρω του) έχει επιλέξει την τακτική της τεχνητής ρήξης, προκειμένου να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από το κυρίαρχο πρόβλημα της οικονομικής κρίσης και της παταγώδους αποτυχίας των μνημονιακών πολιτικών. Η Βίλλα Αμαλία, η Μαρφίν, οι Σκουριές εμφανίζονται σαν άσοι από το μανίκι κάθε φορά που θολώνει το "success story". Στην υπηρεσία αυτού του σχεδίου φαίνεται ότι τίθενται και τα στεγανά των κρατικών μηχανισμών, όπως δείχνει το παράδειγμα των γενικευμένων, προληπτικών παρακολουθήσεων από την ΕΥΠ (είναι τόσο πρόδηλη η αντισυνταγματικότητα αυτών των παρακολουθήσεων, ώστε να καταθέσει σχετική ερώτηση μέχρι και ο πρώην υπουργός Άρης Σπηλιωτόπουλος). Η απάντηση πρέπει να είναι διπλή: να τους «ταράξουμε στη νομιμότητα», αλλά και να τους «ταράξουμε στις κινητοποιήσεις». Δεν μας χρειάζεται η ηρεμία του νεκροταφείου, αλλά η αισιοδοξία του πυρετού της διαδήλωσης.

* Η κυβέρνηση εξακολουθεί να εμμένει στη θεωρία των δύο άκρων. Πού στοχεύει;
Πρόκειται για συνέχεια και συμπλήρωση του προηγούμενου σεναρίου. Πώς θα γίνουν πιστευτές οι «αποκαλύψεις» που ετοιμάζονται, εάν δεν έχει προετοιμαστεί το έδαφος με τη συκοφάντηση της Αριστεράς; Το πρόβλημα για την ακροδεξιά ομάδα του Μαξίμου είναι ότι τα δύο άκρα υπάρχουν, αλλά ως άκρα αντίθετα. Η Αριστερά αποτελεί την πλήρη άρνηση, την αναίρεση της Ακροδεξιάς. Πώς λέμε ύλη και αντιύλη;

* Πώς κρίνετε τις διώξεις που ασκούνται ενάντια σε πολίτες που συμμετέχουν στο κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής;
Όποιος αγωνίζεται πρέπει να συκοφαντείται. Το πρόβατο του Βάρναλη, που «ήσυχα και συνετά, πάει με 'κείνον που νικά» θέλουν ως πρότυπο για την ελληνική κοινωνία. Καμιά κοινωνία όμως δεν αυτοκτονεί. Είχα την τύχη να με καλέσουν οι κάτοικοι της Ιερισσού για στήριξη του νομικού τους αγώνα. Είδα έναν τόπο που είναι στρατευμένος όλος στον αγώνα για την υπεράσπιση του αύριο των παιδιών του. Και με σοβαρό λόγο: δεν ξέρω αν υπήρχε αρσενικό στην περίφημη τούρτα του πρώην πρύτανη της Κρήτης, αλλά σίγουρα βρέθηκε αρσενικό στις γεωτρήσεις της Ιερισσού. Οι πολίτες αυτοί, ασκούν δύο θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα, αυτά στη ζωή και της εξέγερσης απέναντι στην αδικία. Και ο ηθικός και ο ανθρώπινος νόμος είναι μαζί τους.

* Σε ποιες είναι οι περιπτώσεις το Σύνταγμα της χώρας αναγνωρίζει το δικαίωμα των πολιτών στη βία;
Το Σύνταγμά μας θέλει η βία να είναι το τελευταίο καταφύγιο του λαού, όταν δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αλλιώς μια βίαιη επίθεση κατά της δημοκρατίας και του πολιτεύματος. Το άρθρο 120 παρ. 4 θεωρεί την αντίδραση δικαίωμα, μαζί και υποχρέωση: «4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Όπως το έλεγαν και οι Ρωμαίοι: ο ανώτατος νόμος της πολιτείας είναι η σωτηρία του λαού.
 
* Ως καθηγητής πανεπιστημίου, πώς σχολιάζετε το μέτρο της διαθεσιμότητας των διοικητικών υπαλλήλων στα ΑΕΙ; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στη λειτουργία τους;
Δεν είναι μεμονωμένο μέτρο. Είναι ένα ακόμη επεισόδιο των διαβόητων διαρθρωτικών αλλαγών, που αποσκοπούν στο να διαλύσουν τις δομές του κοινωνικού κράτους και να μεταβιβάσουν πόρους και πλούτο από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Το ίδιο γίνεται και στην υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την πρόνοια. Η επίθεση είναι, όμως, ιδιαίτερα έντονη στα πανεπιστήμια και στο Πολυτεχνείο. Στο τελευταίο υπάρχουν γραμματείες που θα αποψιλωθούν σε ποσοστό μεγαλύτερο και από 70% από τη διαθεσιμότητα. Αντί για τον εξορθολογισμό, λοιπόν, των δομών της δημόσιας διοίκησης εφαρμόζεται ένα βίαιο πρόγραμμα διάλυσης. Και στην άκρη του δρόμου προετοιμάζονται νέα ιδιωτικά πανεπιστήμια...

* Πώς κρίνετε την άρνηση της εισαγγελίας να παραστούν οι κρατούμενοι βουλευτές της Χρυσής Αυγής στην ολομέλεια της Βουλής; Τι προβλέπουν οι νόμοι γι' αυτές τις περιπτώσεις;
Εφόσον η προσωρινή κράτηση βουλευτή είναι νόμιμη (έγινε δηλαδή σύμφωνα με το Σύνταγμα και με την άδεια της Βουλής), δεν μπορεί να συμμετέχει στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Η αντίθετη εκδοχή, να μπορούν δηλαδή με άδεια του εισαγγελέα να παίρνουν μέρος σε αυτές, θα οδηγούσε στο προφανώς άτοπο να μπορεί μία απόφαση του τελευταίου να ασκεί επιρροή στο αποτέλεσμα των ψηφοφοριών, ανάλογα με το εάν επιτρέπει ή όχι τη συμμετοχή των κρατουμένων. Για αυτό από την εποχή του προπάτορα του ελληνικού συνταγματικού δικαίου, Σαριπόλου, το θέμα θεωρείται λυμένο, με την αποδοχή της αδυναμίας άσκησης των καθηκόντων των φυλακισμένων βουλευτών. Προφανώς, εάν επιθυμούν το κόμμα τους να ανακτήσει την αρχική κοινοβουλευτική του δύναμη, μπορούν να παραιτηθούν, οπότε και η βουλευτική τους έδρα θα καταληφθεί από τον πρώτο αναπληρωματικό βουλευτή της οικείας περιφέρειας.

* Ποιο είναι το συμπέρασμά σας από την πρόσφατη συμμετοχή σας σε τηλεοπτική συζήτηση με πολιτικά πρόσωπα ως προς το θέμα της βίας;
Το πρώτο, θλιβερό συμπέρασμα είναι απογοήτευση από το χαμηλό επίπεδο της αντιπαράθεσης, τουλάχιστον από τους εκπροσώπους των συστημικών κομμάτων. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η αταβιστική εμμονή της Δεξιάς στο αυταρχικό παρελθόν της: ως ανθρωποφύλακας της Μακρονήσου, ο εκπρόσωπός της απαιτούσε αντί για επιχειρήματα ένα ναι ή όχι στις ανακρίσεις του, εν είδει δήλωσης μετανοίας. Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η πλήρης αφομοίωση και επαναπροβολή αντιδραστικών επιχειρημάτων από τους εκπροσώπους της περίφημης «Κεντροαριστεράς», ιδίως σε ό,τι αφορά την κατασυκοφάντηση του ελληνικού πανεπιστημίου. Σκουπίδι το αποκάλεσαν, και δείχνοντας ως ένοχο μάλιστα όσους αγωνίζονται σε αυτό. Όχι την Αριστερά, και το κέντρο, ούτε καν τη μετριοπαθή Δεξιά δεν μπορώ να διακρίνω στις απόψεις του κλίματος αυτού. (Ως προς το Κέντρο σήμερα, θυμάμαι μια φράση του αείμνηστου ευπατρίδη πολιτικού Σάκη Πεπονή. Μου έλεγε, απογοητευμένος από την κατρακύλα του κόμματος του, το εξής: Εγώ κεντρώος ήμουν και κεντρώος παρέμεινα. Όπως όμως έχει καταντήσει το ΠΑΣΟΚ, στο εσωτερικό του πια φαίνομαι ως Άκρα Αριστερά...).

ΜΟΤΟ
 
Όποιος αγωνίζεται πρέπει να συκοφαντείται. Το πρόβατο του Βάρναλη, που «ήσυχα και συνετά, πάει με 'κείνον που νικά» θέλουν ως πρότυπο για την ελληνική κοινωνία
 
Οι πολίτες αυτοί, ασκούν δύο θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα, αυτά στη ζωή και της εξέγερσης απέναντι στην αδικία. Και ο ηθικός και ο ανθρώπινος νόμος είναι μαζί τους                                      Η Αυγή  
OSTRIA

Η ΚΡΙΣΗ ΩΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, ΕΝΑ ΥΠΟΥΛΟ ΣΟΦΙΣΜΑ

STRANGE JOURNAL   “Να δούμε την κρίση ως ευκαιρία” είναι ένα σλόγκαν που αναπαράγεται συχνά από το ξεκίνημα αυτής της ιστορίας, της χρεοκοπίας σε αργή κίνηση για την χώρα. Οι υποστηρικτές “θετικής ενέργειας” μπορεί να βλέπουν πίσω από την δυσμενή συγκυρία, τρόπους για να γράψουν “πως να κάνεις το σκατό σου παξιμάδι” και να το πουλήσουν ως εγχειρίδιο πορείας. 

Είναι αυτοί που μας καλούν σε “ενέσεις αισιοδοξίας” όντας βολεμένοι ή που παρακαλάνε για κρατικές επιχορηγήσεις ώστε να κάνουν το κομμάτι τους, ενώ παίζουν τον ρόλο της “πλύστρας” για τα κακώς κείμενα, διακοσμώντας την ανωμαλία με καθρεφτάκια κανονικότητας....
Η αγορά εργασίας δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω παρά σειρές από γιαουρτάδικα, φθηνό φαγητό, ενεχυροδανειστήρια και ανάπτυξη μεγάλων αλυσίδων. Επομένως νέες θέσεις εργασίας δεν προσφέρονται, παρά τους τραγικά χαμηλούς μισθούς που υποτίθεται πως θα προσέλκυαν επενδυτές και θα αύξαναν την ανταγωνιστικότητα.
Κάποιοι πάλι, μπορεί να χρησιμοποιούν αυτή την φράση ως ερέθισμα αναστοχασμού, αλλά για τρέχα να το πεις αυτό σε ανθρώπους που έχουν απολυθεί, σε άλλους που λιμοκτονούν (3 εκ. βρίσκονται στο φάσμα της φτώχειας πλέον), σε ανασφάλιστους με χρόνιες παθήσεις, ή σε συγγενείς αυτόχειρων. Δεν είναι συνειδητή επιλογή η άρνηση του life stye ψέματος επειδή έχεις λιγότερα στην τσέπη. Δεν χρειάζεται καμία κρίση γι’ αυτή την “επιφοίτηση”. Οι επιλογές καθορίζονται από σένα και όχι από τις ανάγκες που σου επιβάλλονται, ούτε από το περιβάλλον. Τουλάχιστον έτσι θα ήταν το ιδανικό. Άρα η κρίση δεν είναι ευκαιρία για να αποκτήσεις κριτική σκέψη, το υλικό το είχες και πριν από αυτήν αν ήθελες να σκεφτείς. Απλά μπορεί να αναγκάζεσαι να αλλάζεις μερικώς τρόπο ζωής γιατί δεν έχεις χρήματα, αλλά να μην άλλαξες αξίες.
Η πραγματική ευκαιρία που δίνει η κρίση είναι σε κάποιους να διευρύνουν τον κύκλο εκμετάλλευσης. Κερδισμένοι βγαίνουν όσοι θέλουν να μειώσουν τους μισθούς των υπαλλήλων ενώ οι επιχειρήσεις τους είναι κερδοφόρες, ευκαιρία προκύπτει γι’ αυταρχικούς εργοδότες που επιχειρούν  να έχουν εργαζόμενους-ρομποτάκια, ώστε να τους απειλούν με τον εφιάλτη της ανεργίας. Ευκαιρία δίνεται σε δυνατούς παίκτες της αγοράς, ώστε να εκμηδενίζουν τα διαπραγματευτικά χαρτιά των εργαζομένων με την βοήθεια της νομοθεσίας, αλλά και των ελαστικών ελέγχων. Η κρίση γίνεται ευκαιρία για την δημιουργία κλίματος φόβου. Ξέρεις τι πλεονέκτημα δίνεται στα χέρια ενός αφεντικού να σου δείχνει κρυφογελώντας την ουρά στον ΟΑΕΔ, απειλώντας σε, αν δεν δώσεις το παραπάνω που θέλει χωρίς να έχεις κάποιο κέρδος;
Είναι άκρως εξοργιστικό και ειρωνικό να ακούς το σόφισμα αυτό που αναφέρεται και στον τίτλο, στην εποχή της φτώχειας και των κλειστών οριζόντων, της εργατικής επαιτείας και της απελπισίας.
Ευκαιρίες προκύπτουν για τους λίγους. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα (ανάμεσα στα πολλά) είναι τα καταστήματα Jumbo των οποίων ο τζίρος έχει αυξηθεί, ενώ οι υπάλληλοί του εργάζονται με μισθούς πείνας. Λίγο νωρίτερα μέσα στο 2013, εκπρόσωποι πολυεθνικών ζητούσαν νόμο για μισθό 300 ευρώ, ώστε να προσλαμβάνουν νέους ανέργους. Ένα σύγχρονο δουλοπάζαρο ζητούσαν λίγο-πολύ. Ενώ σε δημοσίευμα της εφημερίδας “ΤΟ ΒΗΜΑ” (αναδημοσίευση από το Ramnousia) αναγράφεται πως 505 Έλληνες πολυεκατομμυριούχοι έχουν περιουσία που έχει αυξηθεί κατά 20% σε σχέση με πέρσι.
Η σύγχρονη συγκυρία λοιπόν, δεν είναι παρά μια ευκαιρία για μεγαλύτερο τζογάρισμα στα χέρια των δυνατών παικτών. Είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή για ένα νέο “New Deal” από μεριάς του κεφαλαίου. Κι η μόνη ευκαιρία που δίνεται στα λαϊκά στρώματα είναι να κατανοήσουν επιτέλους τις δίχως πρόσχημα μεθοδεύσεις εις βάρος τους, από αυτούς που βρήκαν την καλύτερη ευκαιρία για να την ντύσουν ιστορικά ως “κρίση”.

 

ostria

Κάτσε, να δεις τι έρχεται…

Ζούμε ημέρες σουρεαλιστικής τραγωδίας. Οι αιώνες συμπτύχθηκαν και ήρθαν οι μεγάλοι Τραγικοί να συναντηθούν με τον Αντρέ Μπρετόν και την παρέα του. Θαρρείς, κάθονται τώρα μαζί στο καφέ Βολταίρ. Από κοντά, ο Δάντης, ο Κάφκα και πολλοί άλλοι. Πιο κει, παλαιός θαμώνας του καταστήματος ο…Λένιν, τους παρακολουθεί σαστισμένος να ρουφούν το καφεδάκι τους, και να γράφουν έργα από κοινού. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στις σημειώσεις τους, και διαβάζω:

by Sotos

Στο προηγούμενο επεισόδιο, ο Σαμαράς είχε εξαφανίσει το έλλειμμα, εμφανίζοντας στη θέση του πρωτογενές πλεόνασμα. Η Τρόικα όμως που, όπως έλεγαν, είχε χάψει, τελικά μετάνιωσε, και δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Με αποτέλεσμα, απ’ ό,τι μας προειδοποιεί επί λέξει ο Στουρνάρας, να μας περιμένει κόλαση μέχρι τον Ιούνιο. Έτσι, ο Σαμαράς ετοιμάζεται παρακάτω να μας δείξει ότι θα βάλει το πιστόλι με τα καρφιά στον κρόταφο και θα πατήσει τη σκανδάλη. Όπου να ‘ναι, θα πεταχθεί όρθιος ο Γιούρι Γκέλερ, φωνάζοντας: Don’t do it, Antonis! (βλ. video)

 

Την ίδια ώρα, στο χορό των όσων έχουν κληθεί να αποκηρύξουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, προστίθεται ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Έκανε μάλιστα ο Παναγιώτατος ένα βήμα παραπάνω: Συνέστησε υπομονή. Προσοχή! Όχι εγκαρτέρηση… Υπομονή! Γνωρίζει Ελληνικά, και αντιλαμβάνεται τη διαφορά. Δεν ζητάει καν καρτερικότητα· να στήσουμε, ας πούμε, κάποιο καρτέρι, και να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή. Όχι. Ζητάει να υπομείνουμε. Να πέφτουν οι ξυλιές και να είμαστε φρόνιμοι. Να μην υπάρχει καμιά αντίδραση. Ένας λαός σε πάνδημη λωβοτομή.

Στο μεταξύ, το καθεστώς έχει ήδη επιστρατεύσει τον Καβάφη· στα τρόλεϊ, να μας αποτρέπει από τη βία, με την ευγενική χορηγία (;) του Ιδρύματος Ωνάση. Παραπέρα, ο Ιερώνυμος στο Μέγαρο Μουσικής, καταδικάζει και αυτός τις αντιδράσεις, ενώ, εσπευσμένα στους ναούς της Βόρειας Ελλάδας, όπως είπαμε, ο Βαρθολομαίος κυρήσσει τη δουλικότητα. Να δω ποια άλλη εφεδρεία απομένει να ανταποκριθεί στο καφκικό αυτό κάλεσμα…

Για να έχει σημάνει τέτοιο προσκλητήριο, και δίχως να ξέρεις, τρομάζεις στην ιδέα του τι μας επιφυλάσσουν για το επόμενο κεφάλαιο. Πάλι θ’ αφήσουμε άφωνη την Ανθρωπότητα. Η τραγωδία μας θα ξεπεράσει και το σουρεαλισμό. Δυστυχώς, και την κόλαση του Δάντη.

paganeli