ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Το πανηγύρι των απατεώνων

του Γιώργου Δελαστίκ - "Πριν"
Τρελό πανηγύρι έχουν στήσει πάνω από το κουφάρι της Ελλάδας οι κάθε λογής απατεώνες, με πρώτους τους πολιτικούς της κυβέρνησης. Ταΐζουν τον κοσμάκη με παραμύθια. Αφού …«μαζί φάγαμε» τα καμιά πενηνταριά δισεκατομμύρια ευρώ των φετινών δανείων που όχι οι εργαζόμενοι, αλλά ούτε καν η αγορά δεν είδε το χρώμα τους, την εβδομάδα αυτή ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και η κυβερνητική προπαγάνδα άρχισαν να μας τρέφουν με «κινεζικές επενδύσεις» – δηλαδή …κατσαρίδες, ακρίδες, σκορπιούς, φίδια, μέδουσες και άλλες «λιχουδιές» κινεζικού τύπου!

Υποκρίνονται ότι πιστεύουν κιόλας τις ανοησίες που μας λένε. «Έρχεται η ανάπτυξη!» διαλαλεί ο πρωθυπουργός, την ώρα ακριβώς που η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωνε τα προσωρινά στοιχεία για το πρώτο τρίμηνο που έδειχναν μείωση του ΑΕΠ κατά 5,3%! Φανταστείτε τι θα γινόταν, αν δεν ερχόταν και η …«ανάπτυξη» του Σαμαρά! Η Ελλάδα διανύει την έκτη (!) συνεχή χρονιά ύφεσης, κατάσταση που δεν γνώρισε καμιά χώρα της Ευρώπης ούτε κατά τη διάρκεια των παγκοσμίων πολέμων. Μείωση κατά 0,2% του ΑΕΠ το 2008 και κατά 3,2% το 2009 επί Καραμανλή. Νέες βουτιές κατά 5,1% και 7,2% του ΑΕΠ επί Γιωργάκη Παπανδρέου που έσπασε όλα τα ρεκόρ το 2010 και το 2011 αντίστοιχα. Άξιος συνεχιστής ο Σαμαράς, ο οποίος με «τσόντες» τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη μας βούλιαξε 6,4% ακόμη το 2012 και σίγουρα θα μας καταβαραθρώσει ακόμη πιο βαθιά το 2013, γύρω στο 5% σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις. Έκτακτα πάμε! «Οι μισθοί βυθίζονται και η Ελλάδα γίνεται πιο ανταγωνιστική» δήλωσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μιλώντας σε εκδήλωση που έγινε στο υπουργείο του και απευθυνόμενος σε Γερμανούς μαθητές. Υπερήφανος για το απεχθές έργο του εμφανίζεται και ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, σε συνέντευξη που έδωσε στη γερμανική εφημερίδα Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε: «Παρά την καταβύθιση του εργασιακού κόστους, η ανεργία έφτασε στο 27% και η ανεργία των νέων το 56%. Η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας δεν βοήθησε την αγορά εργασίας» δηλώνει σαρκαστικά.

Ο Στουρνάρας όμως είναι ήσυχος ότι έχει απέναντί του έναν υποταγμένο λαό, στον οποίο μπορεί να κάνει τα πάντα χωρίς να κινδυνεύσει το κεφάλι του. «Αποκαταστάθηκε αρκετή ησυχία… Ο κόσμος δείχνει πολλή υπομονή και εκτιμά αυτό που κάνουμε. Κατά κανένα τρόπο δεν βρισκόμαστε κοντά σε (κοινωνική) έκρηξη… Οι Έλληνες σώπασαν γιατί βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ… Μόνο στο δημόσιο τομέα υπάρχουν ακόμη διαμαρτυρίες», δηλώνει περιχαρής. Στη βάση αυτών των διαπιστώσεων, αναλύει στο γερμανικό έντυπο τα σχέδιά του για …τετραετή(!) παραμονή στην εξουσία: «Ο κυβερνητικός συνασπισμός πρέπει να εργαστεί γι’ αυτούς τους στόχους τα επόμενα τρία χρόνια» διακηρύσσει με αυτοπεποίθηση. «Εσείς προσωπικά έχετε προβλήματα με τη Γερμανία;» τον ρωτάει ωμά ο δημοσιογράφος της Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε. «Εγώ πραγματικά δεν βλέπω κανένα πρόβλημα!» κάνει αμέσως δήλωση νομιμοφροσύνης και υποταγής ο Στουρνάρας, έχοντας πλήρη επίγνωση του ότι το Ράιχ δεν συγχωρεί ποτέ τους απείθαρχους υπηκόους του. Τώρα βέβαια οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς του Λονδίνου, τους οποίους «φιλολαϊκή εφημερίδα» δεν μπορεί να τους πει κανείς με τίποτα, έχουν ως κι αυτοί τρομάξει από την απερίγραπτη βαρβαρότητα της πολιτικής που ασκούν ο Στουρνάρας, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης και τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης των σύγχρονων «γερμανοτσολιάδων». Αυτό τουλάχιστον συνάγεται από κύριο άρθρο τους με τίτλο «Στερείται χάπι εντ το ελληνικό δράμα».

«Το πρωτογενές δημοσιονομικό ισοζύγιο βελτιώθηκε κατά 10% του ΑΕΠ, το οποίο πρέπει να συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων προσαρμογών της ιστορίας σε καιρό ειρήνης», γράφει η βρετανική οικονομική εφημερίδα και συνεχίζει: «Το κόστος όμως υπήρξε καταστροφικό… Το κοινωνικό κόστος είναι ανυπολόγιστο και οι συνέπειές του θα ξετυλίγονται τα χρόνια που θα έρθουν». Η γαλλική Λε Μοντ προσπαθεί να είναι πιο παρηγορητική: «Η Ελλάδα έχει χάσει το αίμα της αλλά βρίσκεται σε δρόμο ανάρρωσης» τιτλοφορούσε ανάλυσή της. Το δημόσιο χρέος της χώρας έπεσε προσωρινά πέρυσι με το «κούρεμα» και την «επαναγορά» των ελληνικών κρατικών ομολόγων –δηλαδή με τη διάλυση των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων και του ελληνικού τραπεζικού συστήματος συν τη ληστεία των μικροομολογιούχων– γύρω στο 156%, αλλά ήδη από φέτος, το 2013, θα εκτιναχθεί πάλι στο …175% του ΑΕΠ! Ποσοστό που ακόμη και το ΔΝΤ, εκτιμά ότι είναι απολύτως αδύνατον να εξυπηρετηθεί. Αυτό δεν εμποδίζει βεβαίως καθόλου την ΕΚΤ να εισπράξει αύριο, μαζί με κάποιους άλλους, από τη χρεωκοπημένη Ελλάδα που δήθεν «έσωσε» το αστρονομικό ποσό των 5,6 δισεκατομμυρίων ευρώ, λόγω της λήξης ελληνικών κρατικών ομολόγων, τα οποία είχε αγοράσει σε πολύ χαμηλότερη τιμή από γερμανικές και γαλλικές κυρίως τράπεζες στη δευτερογενή αγορά για να τις βοηθήσει, τις γαλλογερμανικές τράπεζες, βγάζοντας και κέρδος ίσα με …30% από πάνω!!! Όλοι πλουτίζουν και κάνουν πάρτι «στην υγειά των κορόιδων», των Ελλήνων!

Μέχρι και στον Έλληνα πρόεδρο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που διόρισαν ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας, θα του δίνουν …75.000 ευρώ το χρόνο περισσότερα από όσα έδιναν στον προηγούμενο πρόεδρο του ΤΧΣ, τον Ολλανδό Πολ Κόστερ. Εκατό χιλιάρικα ο Ολλανδός, εκατόν εβδομήντα πέντε ο δικός τους άνθρωπος! Εις υγείαν των κορόιδων και πάλι!

Πατριώτες και παλιάνθρωποι !!!

O φόβος για ένα κόμμα σαν τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι τόσο η αριστερά, έστω κι αν αυτή διεκδικεί να την εκθρονίσει. Όταν ένα κόμμα σαν τη Νέα Δημοκρατία προΐσταται μιας κυβέρνησης όπως αυτή που ασθμαίνοντας στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, ο πραγματικός κίνδυνος, ο κίνδυνος που θα απειλούσε όχι μόνο να την εκθρονίσει αλλά και να την εκμηδενίσει, δεν είναι η αριστερά αλλά η δεξιά.

Μια δεξιά που θα αντιλαμβανόταν πράγματι το…κράτος με όρους έθνους, όχι όμως στα λόγια, όπως η Νέα Δημοκρατία, αλλά επί της ουσίας, θα ρωτούσε πρώτα από όλα το κυβερνών κόμμα:

Του Αυγουστίνου Ζενάκου
  • Με ποια έννοια είστε εσείς δεξιά, όταν έχετε εκχωρήσει τη διακυβέρνηση σε ξένους, όταν την ώρα που το έθνος χειμάζεται εσείς παραχωρείτε τον πλούτο του σε εχθρούς;

  • Με ποια έννοια είστε εσείς δεξιά, όταν έχετε παραδώσει περισσότερα κυριαρχικά δικαιώματα από όσα οποιαδήποτε διεθνιστική αριστερά τόλμησε ποτέ να ονειρευτεί ότι θα παραδώσει;

  • Με ποια έννοια είστε δεξιά, όταν υπονομεύετε την άμυνα και την ασφάλεια του έθνους;

  • Με ποια έννοια είστε δεξιά, όταν νομοθετείτε την πλήρη άλωση της εθνικής κυριαρχίας;

Μια τέτοια δεξιά θα κατηγορούσε τη Νέα Δημοκρατία ως δωσίλογους και προδότες του έθνους. Και μια τέτοια δεξιά θα μπορούσε να το πει πειστικά, διότι είναι στο πετσί του ρόλου της, και θα ήταν στ’ αλήθεια τρομαχτική, όπως είναι πάντοτε η δεξιά όταν λέει τέτοια πράγματα (σε αντίθεση με την αριστερά που -ευτυχώς!- τη στενεύει αυτός ο ρόλος, ακόμη και όταν είτε η οργή είτε οι τακτικισμοί της την εξωθούν να τον παίξει).

Αυτός είναι ο τρόμος της Νέας Δημοκρατίας: μια «αντιμνημονιακή» δεξιά, υπέρ έθνους και πατρίδας, δίχως τα βαρίδια της «χρυσής αυγής»(ΧΑ) στο νεοναζισμό και στον υπόκοσμο, με ερείσματα στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας, που θα θέσει τα ζητήματα με όρους εθνικής πολιτικής και ως εκ τούτου θα στοχοποιήσει τη Νέα Δημοκρατία ως προδοτική, αντλώντας από το απόθεμα του ελληνικού εθνικισμού, όπως τον έχουν διδαχτεί γενεές επί γενεών συμπατριωτών μας. Ενός εθνικισμού, παρεμπιπτόντως, που μοιάζει να επικυρώνεται όχι τόσο από την όποια επιμονή των συγκροτητικών ιδεολογημάτων του ελληνικού εθνικού κράτους, όσο από την εσωτερική κατάρρευση του υπερεθνικού ευρωπαϊκού σχεδίου, το οποίο υπονομεύουν -τι άλλο;- τα εθνικά συμφέροντα των ισχυρότερων χωρών.
Και θα έβρισκε πολλούς ψηφοφόρους μια τέτοια δεξιά, όλους εκείνους που τη ΧΑ τη θεωρούν εγκληματική -αλλά προέρχονται από την παραδοσιακή αντιαριστερή δεξαμενή. Αυτοί, που τώρα είναι κόσμος της Νέας Δημοκρατίας επειδή δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, που τους προσήλκυσαν οι «ανεξάρτητοι Έλληνες» (ΑΝΕΛ) αλλά όχι αρκετά εξαιτίας της αδυναμίας της ηγεσίας τους, περιμένουν ακριβώς μια τέτοια δεξιά, που θα υπερασπιστεί τον πατριωτισμό. Ακόμη πιο σημαντικό, ωστόσο, από το ποσοστό των ψηφοφόρων που μια τέτοια δεξιά θα μπορούσε να αρπάξει, είναι το γεγονός πως η εδραίωσή της θα υποβίβαζε τη Νέα Δημοκρατία -για να μη μιλήσουμε καν για τους συμμάχους της- στη θέση του αποτυχημένου, του εκτός συζήτησης, του άνευ σημασίας, διότι τι άλλο είναι αυτός που, έχοντας παραχωρήσει τα πάντα, δεν κατορθώνει καν να διατηρήσει την ηγεμονία του ιδεολογικού του χώρου;
Γι’ αυτή την ηγεμονία μάχεται πρωτίστως η Νέα Δημοκρατία, για την ηγεμονία που μόνο μια αληθινή δεξιά μπορεί να της στερήσει. Από εκεί πηγάζει και η στρατηγική της, με τις αντιαριστερές εντάσεις, τις «ομάδες αλήθειας» και την υστερία για «τάξη και ασφάλεια». Μόνον ένας εμφύλιος -συμβολικός, για την ώρα- μπορεί να τους εξασφαλίσει τη θέση. τους, διότι όλα τα άλλα «υπέρ πατρίδας» επιχειρήματα τα έχουν απεμπολήσει με τις ενδοτικές πολιτικές τους. Ποιος δεν θα έβαζε τα γέλια ακούγοντας μια Νέα Δημοκρατία να υποστηρίζει πως υπερασπίζεται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας;
Το εμφυλιοπολεμικό σκηνικό που στήνουν τα στελέχη της -ο Μάκης Βορίδης, ο Νίκος Δένδιας, ο ‘Αδωνις Γεωργιάδης, ο εξ απορρήτων του πρωθυπουργού Γιώργος Μουρούτης με την «ομάδα αλήθειας» του- δεν έχει άλλο στόχο παρά να διεκδικήσει τον πατριωτισμό εξ αντανακλάσεως: αφού οι άλλοι είναι «κομμουνισταί και εχθροί του έθνους», η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι πατριώτες.
Το είδος των πατριωτών που ένας όχι και τόσο αριστερός ‘Αγγλος συγγραφέας του 18ου αιώνα θα έλεγε παλιανθρώπους…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Unfollow

Το τεράστιο «ηθικό» βρωμόστομα ξαναχτύπησε

Η ηθική στις μέρες μας μπορεί άνετα να παραλληλιστεί με μια ανήθικη πόρνη πολυτελείας, φτιασιδωμένη και στολισμένη με πανάκριβα κοσμήματα ,παράλληλα όμως  βρώμικη και διψασμένη για χρήμα. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία στο μυαλό της πόρνης αυτής, παρά μόνο το χρήμα. Όσο εισχωρούν τα συμφέροντα των ισχυρών στα εδάφη των αδύναμων εταίρων,τόσο οι ηθικές αντιστάσεις υποχωρούν ανοίγοντας τον δρόμο διάπλατα στην ηθικωλογία.
Από το προτεσταντικό  «νόμιμο και ηθικό» ,φτάσαμε αισίως στο σκέτα νόμιμο και νόμιμο ,μέχρι να μπει σε ισχύ κάποιο καινούριο νομοθέτημα με την διαδικασία του κατεπείγοντος για να καταργήσει την ηθική του νόμιμου και νόμιμου,ωσότου αναιρεθεί και αυτή την επόμενη μέρα με κάποιο άλλο νόμιμο και νόμιμο νομοθέτημα.Από την υπέρτατη υπεράσπιση της ανθρωπινής ζωής με κάθε κόστος, φτάσαμε στην υπέρτατη υπεράσπιση του κεφαλαιακού συμφέροντος με ξύλο ,απαγορεύσεις και βασανιστήρια. Παράξενο τέτοιες  πολιτικές μέριμνες συνηθισμένες στα  αποικιοκρατικά εδάφη του λεγόμενου «τρίτου κόσμου» να βρίσκουν άμεση εφαρμογή και μεταξύ των Ευρωπαίων συμμάχων ,αλλά δε βαριέσαι, όλο και κάποιος Κανάκης θα τσακίσει τους φοβικούς  του φραγμούς διαφημίζοντας το φιλανθρωπικό μήνυμα της εποχής «Όλοι μαζί μπορούμε».
Η σφοδρότητα με την οποία επιτίθενται οι ηθικωλόγοι κέρβεροι και ο βαθμός εξάπλωσης τους στα διάφορα σουπερ βαρετά χειραγωγούμενα μπλογκς με έμβλημα το ευρώ, ή καμιά προτομή του Ρουσσώ· έτσι για την δικαιολόγηση του θέματος και του θεάματος  της ατομικής ιδιοκτησίας που σήμερα φτάνει αισίως μέχρι τα μέγαρα των 100 εκατομμυρίων ευρώ και τις πολυεθνικές με κεφαλαιακή συσσώρευση μεγαλύτερη απο το ΑΕΠ ολόκληρων κρατών (το ότι η έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας στην εποχή του γαλλικού διαφωτισμού κινούνταν γύρω από ένα νηπιακό ερευνητικό στάδιο ,το προσπερνάμε στα γρήγορα), για στηρίξουν μια απολύτως υπαρκτή και δυσάρεστη κατάσταση ,η οποία, λεκιάστηκε από τα αίματα των μνημονίων και είπαν οι ηθικωλόγοι να τη βάλουν στην πρόπλυση της ακατάσχετης πάρλας, μήπως και καθαρίσει,προκαλεί την έκπληξη ως προς τον αριθμό των μεροκάματων που πληρώνει η κομματική μηχανή στον αγώνα της διαιώνισης της .
Καθολικές χαρές και πανηγύρια ,γιατί ο πανίσχυρος της ευρώπης των «λαών και της αλληλεγγύης» επιβάλετε του αδύνατου ,στην μαρμίτα της eurogroup δημαγωγίας, όπου το επιχείρημα «και εσύ τι προτείνεις», συνοδεύεται πάντα από τα γνωστά ηθικωλογικά τέρματα της Μαρφίν.Ή θα φτάσουμε την ηλιθιότητα μέχρι το τέλος, ή θα κολυμπήσουμε στον μη εναλλακτικό βούρκο μαζί με τα άλλα σκατά. Με με τον σκλάβο,ή με τον αφέντη;Καλύτερα με κανέναν,μέχρι ο Ροβεσπιέρος να βγάλει οδηγό ευπρεπούς συμπεριφοράς για επαναστάτες χίπστερ.
Η θέληση των πολλών κάμπτει την θέληση των λίγων στην ουσιαστική συγκυρία της σημερινής δημοκρατίας.Ξεπερνώντας την προστυχιά της παραδοχής πως οι πολλοί μπορούν να πράξουν ό,τι θέλουν επάνω στα κορμιά των λίγων ,ακόμα και και αν αυτό προϋποθέτει τον θάνατο των λίγων, το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής:Αν οι λίγοι γίνουν την επόμενη των εκλογών   πολλοί, θα ισχύει η παραπάνω θεώρηση αυτούσια από την ανάποδη;
Όποτε γίνεται ο λόγος για τους γνωστούς εκβιασμούς και την κυβερνητική αναλγησία με την βοήθεια αρματωμένων ειδικών δυνάμεων,όποτε γίνεται λόγος για περιβαλλοντικές τραγωδίες ανυπολόγιστου μεγέθους στο όνομα του εταιρικού κέρδους,όποτε γίνεται λόγος για απτά κοινωνικά καταστροφικά αποτελέσματα και όχι εικασίες,τότε το θέμα περνάει στην φαντασιακή διάσταση της φιλοσοφίας ακυρώνοντας κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Μέσα σε αυτό το φαντασιακό τσουβάλι συνωστίζονται έννοιες όπως ο ντετερμινισμός,ο κοινωνικός δαρβινισμός και η δημοκρατία.
(Όλα είναι νομοτελειακά προκαθορισμένα, αλλά μπορούμε με την ψήφο να αλλάξουμε τα νομοτελειακά προκαθορισμένα …βγάλε άκρη.)
Από την στιγμή που η κυβέρνηση δεν έχει περάσει στον έλεγχο της τα  αποτελέσματα της διάσημης μηχανής αναζήτησής,άνετα παρακάμπτονται οι ηθικοί φραγμοί της αναστολής ολοκλήρων άρθρων του αστικού συντάγματος. Τα πάντα μπορούν να δικαιολογηθούν υπό το πρίσμα της ελευθεριάς της άποψης ,ασχέτως αν καμιά κυβέρνηση δεν είναι τόσο ηλίθια ώστε να προχωρήσει σε εξόφθαλμες τεχνικές φίμωσης ,από τη στιγμή που η ίδια η πληροφορία φιλτράρεται σε επιθυμητό βαθμό στα παραδοσιακά ΜΜΕ.
Η συντεχνία των επαγγελματιών καταδικαστών της βίας συνάντησε τους επαγγελματίες δημαγωγούς και τους επαγγελματίες χωροφύλακες της τάξης,συγκροτώντας σε παγκόσμια αποκλειστικότητα ένα ολοκληρωμένο ηθικωλογικό μέτωπο ,σύννομο, σύμφωνο, σύγχορδο, και δουλοπρεπές στα μνημόνια και την απολυταρχική στάση του γερμανικού κράτους.Οι ηθικωλόγοι χρεώνουν με εξαιρετική άνεση τις «εθνικές» επιτυχίες σε μεμονωμένους απατεώνες τεχνοκράτες και τις αποτυχίες στις λαϊκές μάζες.Χρεώνουν την ατομική επιτυχία στην ικανότητα και την αποτυχία στο ότι «δεν προσπάθησες αρκετά». Θυμηθείτε τι γίνονταν με την αιώνια καταδίκη του δικομματισμού,και πως ο δικομματισμός, έγινε ξαφνικά υπεύθυνη πολιτική στάση τον Ιούνιο του 12.
Τα τελευταία χρόνια, οι τραγικές στιγμές της κυριαρχίας,ανασυρμένες από τα μεσαιωνικά ιεροεξαταστήρια ,έχουν γίνει ήδη εθνικές αφηγήσεις και έχουν περάσει στο συνειδησιακό και του τελευταίου μαλάκα σε αντίθεση με τις κατονομαζόμενες ως βάρβαρες κατακτήσεις των λαϊκών στρωμάτων ,τις οποίες πρέπει οπωσδήποτε να εκσυγχρονίσουμε. Παλιά μου τέχνη κόσκινο.
Το βασικό όμως πρόβλημα των ηθικωλόγων είναι πάντα η αντιαισθητική εξέγερση των σκλάβων της γαλέρας και όχι ο καπετάνιος που τους βασανίζει ανελέητα,γιαυτό και τα λυσσασμένα μετεμφυλιακά καταδικαστικά σύνδρομα. Απόλυτα λογικό, όταν έχεις συνδέσει την ηθική με τη βούληση του ισχυρού (το κράτος μας ανήκει),να σε τρομάζει η φωνή των καταπιεσμένων. Από τις καταλήψεις των αναρχικών τρομοκρατών ,ως τις αντιδράσεις των κουκουλοφόρων κατοίκων στις σκουριές, o φόβος των ηθικωλόγων είναι ορατός:με δεδομένη την απουσία μιας ισχυρής κομαντατούρ, αν αύριο εξεγερθούν οι σκλάβοι της γαλέρας σε ποια αγκαλιά θα τρέξουν για να γλυτώσουν το τομάρι τους;
noumero 11888

Φενακισμός και πραγματική οικονομία


Το σοβαρότερο τραύμα που αφήνει στο κοινωνικό σώμα η συνεχιζόμενη κρίση είναι η ανεργία. Οι περισσότεροι από τους περίπου 1,5 εκατομμύριο άνεργους δεν λαμβάνουν ούτε καν τη μικρή ανακούφιση του επιδόματος ανεργίας, ενώ πολλοί απ’ αυτούς πιθανότατα δεν θα ξαναβρούν δουλειά. Σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία, η απασχόληση δεν θα επανέλθει σε κοινωνικώς ανεκτά επίπεδα πριν περάσουν μία-δύο δεκαετίες, και για να συμβεί αυτό προϋποτίθεται ότι η ελληνική οικονομία θα πορεύεται διαρκώς με σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης, άνω του 3% ετησίως.
Παρά την παρούσα απαισιοδοξία, απολύτως θεμιτή εξαιτίας των καταστροφικών συνθηκών, η σταθεροποίηση κάποτε θα επέλθει, πιθανόν μετά το 2014. Και θα ακολουθήσει περίοδος ανάκαμψης και εξισορρόπησης της δραματικής συρρίκνωσης του ΑΕΠ, το οποίο έως τότε μπορεί να έχει απομειωθεί έως και 30%. Με ποιο τρόπο όμως η ανάκαμψη των δεικτών και των αριθμών θα οδηγήσει σε ανακούφιση των κατεστραμμένων Ελλήνων; Διότι ακόμη κι αν κουρευτεί το επίσημο χρέος, ακόμη κι αν εισρεύσουν κεφάλαια από τις διεθνείς αγορές για να τοποθετηθούν σε εγχώρια πεδία ευκαιρίας, η πραγματική οικονομία δεν πρόκειται να ανακάμψει με αναλόγως ταχύ ρυθμό. Και μόνο η ανάκαμψη της πραγματικής οικονομίας προσφέρει θέσεις εργασίας, άρα εισόδημα και τόνωση της ζήτησης, άρα αξιοπρέπεια και επανένταξη στους πολίτες.
Σε αυτό το πεδίο όμως, στην πραγματική οικονομία, διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει κανένα μακρόπνοο, ολοκληρωμένο σχέδιο για ανάκαμψη. Το μνημόνιο της τρόικας προβλέπει μια δέσμη μεταρρυθμίσεων, οι οποίες όμως είναι κατά το πλείστον διοικητικής φύσεως, αποσκοπούσες στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας, και μάλιστα βασισμένες σε γενικές παραδοχές προερχόμενες από εμπειρίες άλλων χωρών, που είχαν τη δυνατότητα να τυπώσουν χρήμα, να ασκήσουν συναλλαγματική πολιτική, να αυξήσουν τον πληθωρισμό κ.λπ. Στην περίπτωση της Ελλάδας, κανένα από αυτά τα μακροοικονομικά εργαλεία άσκησης πολτικής δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί· η Ελλάδα, ως μέλος της ευρωζώνης, έχει εκχωρήσει προ πολλού τα εργαλεία αυτά στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Τώρα πια δεν μπορεί ούτε εν μέρει να ασκήσει αυτόνομη εθνική δημοσιονομική πολιτική.
Το χειρότερο όμως πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει συνεκτικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, που θα της επιτρέψει να καταλάβει στον διεθνή καταμερισμό εργασίας μια θέση με διάρκεια και αντοχή. Στην πραγματικότητα, τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Η τελευταία στρατηγική σύλληψη των κυβερνωσών ελίτ, μετά το τέλος της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης, ήταν η ένταξη στην ΕΟΚ-ΕΕ. Η ένταξη κάλυψε το κενό στρατηγικού σχεδιασμού, και επέτρεψε στις πολιτικές ελίτ να εκμεταλλευθούν τις εισροές κοινοτικών κεφαλαίων για να εδραιώσουν τις πελατειακές τους σχέσεις και να εξασφαλίσουν την αυτοαναπαραγωγή τους. Τα παράπλευρα αποτελέσματα τής υπό άνισους όρους ένταξης στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τα ζούμε τώρα: απίσχναση της αγροτικής παραγωγής, αποβιομηχάνιση, υπερτροφικός και δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας, τεράστια εξάρτηση από εισαγωγές, προνοιακές δομές που κατέρρευσαν υπό το βάρος της δημοσιονομικής κρίσης.
Στην παρούσα φάση, τρία και πλέον χρόνια από την έναρξη της πτώχευσης, θα περίμενε κανείς ότι θα είχαν γίνει αντιληπτά τουλάχιστον τα στρατηγικά λάθη δεκαετιών. Ομως όχι. Τίποτε δεν δείχνει ότι οι ηγετικές ελίτ έχουν αποκολληθεί διανοητικά από τη φρενίτιδα του «χρηματοπιστωτισμού» της δεκαετίας του 1990 και των αρχών του 2000. Τίποτε δεν δείχνει ότι προσεγγίζεται ή έστω συλλαμβάνεται ένα άλλο σχέδιο για τη μεσοπρόθεσμη ανάκαμψη της χώρας, προσανατολισμένο στην ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας και βασισμένο στις δυνατότητες των ανθρώπων αυτής της χώρας. Μάλιστα φαίνεται να μην έχουν αντιληφθεί ούτε καν τις βαθύτερες οικονομικές-κοινωνικές δομές του μικρομεσαίου πλήθους εν Ελλάδι, του κατά Κων. Τσουκαλά «πολυσθενούς υποκειμένου», επί του οποίου εν πολλοίς εδράζεται η σύγχρονη Ελλάδα: πώς το νοικοκυριό εξοικονομεί πόρους από πολλές συνδυαζόμενες μικρές πηγές, μισθούς δημοσίου, υπηρεσίες, μικρό αγροτικό κλήρο, ιδιοκατοίκηση κ.λπ. Πρόκειται για ένα μοντέλο εν πολλοίς παν-μεσογειακό, το οποίο με τις αδυναμίες και τα όρια του, βοήθησε τις κοινωνίες να αντέξουν και να επιβιώσουν. Η θεολογική προσήλωση σε δόγματα υπερσυγκέντρωσης των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και υπαλληλοποίησης του πληθυσμού εξοντώνει αυτό το πολυσθενές υποκείμενο και εν πολλοίς συνεπιφέρει τη ραγδαία εξαθλίωση της μεσαίας τάξης.
Δυστυχώς στο πηδάλιο του λαβωμένου σκάφους βρίσκονται άνθρωποι που αντιλαμβάνονται ακόμη τον πολίτη ως πελάτη και παρασιτικό ραντιέρη και όχι ως αυτόνομο και ελεύθερο παραγωγό. Αυτό είναι το πνευματικό και ηθικό σύμπαν στο οποίο αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους, άρα και τους άλλους. Αρα ελάχιστα ή τίποτε μπορούμε να περιμένουμε, πέρα από βεγγαλικά και φενακισμό: η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων θα φέρει αύξηση του ΑΕΠ κατά 15% (!) λόγω έντασης του αναταγωνισμού… Ποιος εχέφρων δεν έχει δει τα περασμένα χρόνια τις απελευθερωμένες αγορές τηλεπικοινωνιών, ζύθου, γάλακτος, ακτοπλοΐας να εναρμονίζουν τις τιμές και να τις κρατούν σταθερά αυξανόμενες; Ή το άλλο βεγγαλικό, ότι θα διευκολυνθεί η ίδρυση ΕΠΕ, με κατάργηση του ελαχίστου μετοχικού κεφαλαίου: Μα πρόσφατα νομοθετήθηκε η σύσταση της παρόμοιας Ιδιωτικής Κεφαλαιουχικής Εταιρείας (ΙΚΕ), με ελάχιστο κεφάλαιο 1 ευρώ, και με θεωρητικά απλούστατη ίδρυση μέσω ΓΕΜΗ. Ομως η επιχειρηματικότητα μπλοκάρει αλλού: ότι π.χ. οι εφορίες δεν είναι διασυνδεδεμένες και ότι μια φορολογική ενημερότητα μπορεί να σημαίνει πολύωρη ή πολυήμερη ταλαιπωρία σε ουρές και ανταλλαγές αρχαϊκών φαξ.
Υπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι ουδέποτε έχουν προσπαθήσει να στήσουν μια μικρή επιχείρηση, μια οποιαδήποτε δουλειά, σε περιβάλλον πραγματικής οικονομίας, in vivo. Ωστε οι συσκέψεις με μάνατζερ πολυεθνικών, για εξασφάλιση 150 (!) θέσεων εργασίας, και οι εξαγγελίες για πελατειακά στάγδην σταζ στους νέους της χαμένης γενιάς, σκορπίζουν πίκρα μάλλον παρά φως.

Η σκουριασμένη αιχμή

Με το που εμφανίστηκε στη στροφή του δρόμου η φιλαρμονική και η χορωδία οι οποίες προηγούνταν του Επιταφίου, εκατοντάδες χέρια υψώθηκαν. Δεν κρατούσαν κεριά αλλά κινητά τηλέφωνα και ψηφιακές κάμερες. Ανήκαν σε ανθρώπους που δεν είχαν έρθει για να ακολουθήσουν, μα για να παρακολουθήσουν απλώς την πομπή. Που δεν βρίσκονταν εκεί για να ζήσουν, αλλά για να βιντεοσκοπήσουν τα Πάθη του Χριστού. Σε ανθρώπους οι οποίοι αγνοούσαν τα τροπάρια της Μεγάλης Παρασκευής και αντιμετώπιζαν τη Λαμπρή σαν μια λαμπρή απλώς ευκαιρία προκειμένου να σκάσουν βαρελότα και να κρατσανίσουν την πέτσα του αρνιού. Και στη συνέχεια να αναρτήσουν στο διαδίκτυο στιγμιότυπα από τις πασχαλινές τους ημέρες. Υπερβάλλω; Αρκεί να ακούγατε τους μεταξύ τους ανελλήνιστους διαλόγους και θα διαπιστώνατε πως κάθε άλλο…

Η αιχμή του δόρατος -πιστεύω ακράδαντα- μιας κοινωνίας είναι η παιδεία της. Όχι αναγκαστικά το ποσοστό των πτυχιούχων, ο αριθμός των μελών των επιστημονικών σωματείων ή οι ξεχωριστές διάνοιες που διαπρέπουν διεθνώς. Παιδεία είναι η δυνατότητα του «μέσου» πολίτη να αντιλαμβάνεται και να συμμετέχει στα συλλογικά δρώμενα. Τα κριτήρια που διαθέτει για να ξεχωρίζει το ωραίο από το άσχημο, το καλό από το κακό. Η διάκριση ανάμεσα στην ιδιωτική και στη δημόσια σφαίρα, το ξεσκαρτάρισμα του σημαντικού από το ασήμαντο, του αξιόλογου από το ευτελές. Θλίβομαι που το γράφω, διαπιστώνω ωστόσο καθημερινά πως η αιχμή αυτή έχει επικίνδυνα σκουριάσει.

Σιχαίνομαι την εξιδανίκευση του παρελθόντος. Τη νοσταλγία των περασμένων μεγαλείων που κανείς μας δεν έζησε, την αγιοποίηση των σπουδαίων νεκρών που κανείς μας δεν γνώρισε. Θυμάμαι, εντούτοις. Θυμάμαι πως στα πρώτα νιάτα μου ο Έλληνας απόφοιτος του γυμνασίου -και του δημοτικού ακόμα- ξεκοκάλιζε καθημερινά μία τουλάχιστον εφημερίδα και ήταν σε θέση να αφηγηθεί συναρπαστικά μία τουλάχιστον ιστορία. Πως οι «εθνικόφρονες» γιαγιάδες τράβαγαν τα εγγονάκια τους στην εκκλησία, όπου πιθανόν να μην αποκτούσε κανείς χριστιανικό φρόνημα, ανέπτυσσε όμως στέρεο γλωσσικό αισθητήριο. Και οι δικές μας γιαγιάδες, οι Αριστερές, μας διέπλαθαν με διηγήσεις ηρωισμών και θυσιών, οι οποίες μπορεί να μη μας έκαναν κομμουνιστές, μας προίκισαν όμως με έναν ηθικό κώδικα που ήθελε κότσια για να τον αμφισβητήσεις.

Πότε εξέπεσε η παιδεία μας; Άλλοι ενοχοποιούν το ξεχαρβάλωμα του εκπαιδευτικού συστήματος. Άλλοι την έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης. Άλλοι την κυριαρχία του “life style”, που -με το πρόσχημα πως «η ζωή είναι πολύ μικρή για να ’ναι θλιβερή»- ξεχώριζε τους ανθρώπους σε “losers” και σε “winners” ανάλογα με το αυτοκίνητο που οδηγούσαν, τη Μύκονο που παραθέριζαν, τη βίζιτα που άντεχε το πορτοφόλι τους… Εκείνο που, προσωπικά, μου προξένησε τη μεγαλύτερη φρίκη ήταν η ανακήρυξη του τραγουδιού του “Gummy Bear” σε δίσκο της χρονιάς. «Εάν μυριάδες» -σκέφτηκα- «Έλληνες σερβίρουν στα παιδιά τους ως μουσική το ηχητικό αντίστοιχο του χειρότερου junk food, τότε δεν υπάρχει σωτηρία…».

Η κρίση ήταν ο γάιδαρος που έφαγε το ήδη στραβό κλήμα. Δίχως έρμα παιδείας, ανερμάτιστες, οι πλατιές λαϊκές μάζες υπέκυψαν σε εκείνους που τους ξεφούρνιζαν τα πιο χοντρά ψέματα. Αγκάλιασαν με φανατισμό τα πλέον παιδαριώδη σενάρια. Όταν δεν ξέρεις σχεδόν τίποτα, τότε είσαι διατεθειμένος να πιστέψεις τα πάντα. Η κυβερνώσα ελίτ -υπεύθυνη αντικειμενικά για το κακό που συντελέστηκε σε βάθος δεκαετιών- βρέθηκε αίφνης να απειλείται από τους εξαγριωμένους «αντισυστημικούς», οι οποίοι στερήθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει. Την καταναλωτική τους δύναμη. Θα το πω απλά: Κάποιος που δεν καταλαβαίνει γρι απ’ το «Η ζωή εν τάφω», αλλά γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά το τραγούδι του Gummy Bear, είναι εντελώς αναμενόμενο να ψηφίζει Χρυσή Αυγή.

Διαβάζω, τις τελευταίες ημέρες, αισιόδοξες ειδήσεις. Η οικονομία -λέει- έχει εισέλθει επιτέλους σε τροχιά σταθεροποίησης και ανόδου, οι αναλυτές μάς επαινούν και οι επενδυτές προετοιμάζονται να ποντάρουν και πάλι στην Ελλάδα. Μακάρι να είναι έτσι. Ακόμα όμως κι αν η κρίση ξεπεραστεί στα λόγια και στα νούμερα, θα πρόκειται -φοβάμαι- για πύρρειο νίκη. Θα αφήσει πίσω της έναν «λαό μουνούχων», όπως θα το εξέφραζε ο Κώστας Βάρναλης. Όχι τόσο γιατί θα έχουν εξανεμιστεί τα εργασιακά δικαιώματα και η οικονομική τους ισχύς. Αυτά, με το χρόνο και με τους αγώνες, θα αποκατασταθούν. Αλλά επειδή πάρα πολλοί, επικίνδυνα πολλοί, Έλληνες θα βγουν από τα βάσανα των τελευταίων ετών δίχως να έχουν διδαχθεί παρά τη μισαλλοδοξία, τη συνωμοσιολογία και τη μετάθεση ευθυνών ως στάση ζωής. Ό,τι ακριβώς εξέθρεψε η έλλειψη παιδείας. Και ό,τι κάνει έναν λαό εύκολη λεία, υποχείριο, όποιου κι αν θέλει να τον χειραγωγήσει.

Χρέος κοινό -πατριωτικό συνάμα και υπαρξιακό- είναι να ξεσκουριάσουμε την αιχμή του δόρατός μας.

protagon.gr


Χρήστος Χωμενίδης

Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Η «αντιρατσιστική» ΕΕ... απέχει (!) από την ψηφοφορία κατά του ναζισμού!

Εισαγωγικό σημείωμα ΡΕΣΑΛΤΟ:
Το μεγάλο ατού του φίλου Νίκου είναι ότι τα κείμενά του είναι δομημένα πάνω σε συγκεκριμένη τεκμηρίωση και αποδεικτικό υλικό.
Ωστόσο η λογική τους, συχνά είναι σχηματική.
Και σ’ αυτό το κείμενο υφαίνει την τεκμηρίωσή του στο σχήμα του παλιού φασισμού το οποίο εξισώνει με τις σημερινές συμμορίες του κεφαλαίου και του παρακράτους: ιδεολογικά βυθοκορήματα…
Έτσι αποδέχεται την κυρίαρχη αντίληψη του διεθνούς ιμπεριαλισμού, αυτή που μιλάει για τα κλούβια αυγά του φιδιού, για να επικαλύψει το πλανητικό αυγό του κροταλία: Πλανητικός φασισμός.
Κτυπάμε το σαμάρι δηλαδή και αφήνουμε το γάιδαρο, διότι σήμερα ο ΜΟΝΟΣ φασισμός που υπάρχει (και ούτε άλλος μπορεί να υπάρξει) είναι αυτός των διεθνών, υπερεθνικών μαφιών του χρήματος και των κρατών τους (μεγάλων ιμπεριαλιστικών κρατών και προτεκτοράτων τους).

Αυτός ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ (το αυγό του κροταλία) προωθείται και επιβάλλεται με τον...
«αντιφασισμό» και «αντιρατσισμό», με τη διατήρηση, ενίσχυση και επιδότηση των κλούβιων αυγών του φιδιού.

Αυτό ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ παίζει, όπως και στα ζητήματα της «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» (των μυστικών υπηρεσιών και των κρατών), με τα κατασκευασμένα και επιδοτούμε «σκιάχτρα» του: τις παρακρατικές συμμορίες του, με τα «κλούβια αυγά» του…

Αυτό το μακάβριο παιχνίδι το περιγράφει πολύ τεκμηριωμένα ο Νίκος Μπογιόπουλος στο παρακάτω κείμενο.

Μέρος αυτού του παιχνιδιού (του εκλογικού παιχνιδιού) είναι και οι «διαφωνίες» στο κυβερνητικό προσωπικό του πλανητικού φασισμού (και στο αντιπολιτευτικό του ΣΥΡΙΖΑ), γύρω από τον «αντιρατσιστικό» τρόμο-νόμο.

«Διαφωνίες» που εκτός από την εκλογική τους σκοπιμότητα (ιδιαίτερα από την πλευρά της ΝΔ) έχουν και έναν άλλο πολιτικό και ουσιαστικό στόχο: Να συγκαλύψουν το ΦΑΣΙΣΜΟ του καθεστώτος που βιώνουμε και να εμφανίσουν αυτό το καθεστώς σαν το «δημοκρατικό, συνταγματικό τόξο» και τις συμμορίες και τα παρακρατικά παραρτήματα αυτού του «τόξου» (τα αγρίως προβεβλημένα και επιδοτούμενα), σαν ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ…

Αυτά όλα πρέπει να αναδεικνύονται, διαφορετικά εγκλωβιζόμαστε στη λογική του καθεστώτος, στη λογική του νέου φασισμού, του φασισμού του «Συνταγματικού Τόξου»…

Και φυσικά να μην ξεχνάμε και τούτο: Ότι και αυτά τα «άλλοθι- σκιάχτρα» (οι επιδοτούμενες συμμορίες του καθεστωτικού φασισμού) δεν θα μπορούσαν ΠΟΤΕ να επιβιώσουν πάνω στα κόπρανα των αφεντικών τους αν υπήρχε ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Τόσο η επιβίωσή τους, όσο και τα σκηνοθετημένα παιχνίδια που παίζει ο σημερινός Φασισμός με τις συμμορίες του, ΠΙΣΤΟΠΟΙΟΥΝ, με τον πλέον δραματικό τρόπο, την ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ της Αριστεράς…

Η εισαγωγή, όμως, παρατράβηξε. Διαβάστε το άρθρο του Μπογιόπουλου:

Η «αντιρατσιστική» ΕΕ... απέχει (!) από την ψηφοφορία κατά του ναζισμού!
Τόσο το παιχνίδι της Νέας Δημοκρατίας με το ακροδεξιό ακροατήριο, όπως προκύπτει και από τη στάση της γύρω από το λεγόμενο «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο», όσο και η ανάγκη του ΠΑΣΟΚ να ενδυθεί το δημοκρατικό φερετζέ, κατοχυρώνοντας για λογαριασμό του την «πατέντα» του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου», είναι δεδομένα.
Αυτά τα δεδομένα, ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν αναιρούν τη διαπίστωση ότι τα πολιτικά ζητήματα, οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις και οι διαφορετικές ιστορικές αναγνώσεις δεν «διευθετούνται» με νομοθετικές απαγορεύσεις.
*
Θα επαναλάβουμε:
α) Αν ήταν οι νόμοι του αστικού κράτους που θα έβαζαν τέλος στην ξενοφοβία και στο φασισμό, τότε πώς εξηγείται ότι παρά το νόμο που υπάρχει εδώ και χρόνια στην Ουγγαρία εναντίον όσων αρνούνται το «Ολοκαύτωμα», το ακροδεξιό, αντισημιτικό κόμμα «Γιόμπικ» κατέχει με 17% την τρίτη θέση στο αστικό κοινοβούλιο της χώρας;
β) Αν είναι οι νόμοι του αστικού κράτους που θα μας προφυλάξουν από το ναζισμό, τότε πώς εξηγείται ότι παρά την απαγόρευση του ναζιστικού κόμματος στη Γερμανία, στη χώρα, πέρα από τα φιλοναζιστικά κόμματα και οργανώσεις, υπάρχει και μια πανσπερμία νεοναζιστικών συμμοριών που δρουν απροκάλυπτα και ότι μόνο το 2012 τα εγκλήματα ρατσιστικού χαρακτήρα έφτασαν τα 17.600;
γ) Αν ήταν οι νόμοι του αστικού κράτους που ορίζοντας το «ορθόν» της ανάγνωσης της Ιστορίας δημιουργούν το ασφαλές περιβάλλον καταπολέμησης της μισαλλοδοξίας και του μισανθρωπισμού, τότε πώς εξηγείται ότι στη Γαλλία, όπου υπάρχει τέτοιος νόμος, ο οποίος καταδικάζει όποιον αρνείται τη γενοκτονία των Αρμενίων, εντούτοις το φασιστικό κόμμα της Λεπέν έρχεται δεύτερο στις δημοσκοπήσεις;
δ) Αν ήταν οι νόμοι του αστικού κράτους που διώκουν το ρατσισμό γιατί τα καταγεγραμμένα περιστατικά ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα, και μόνο μέσα στο 2012, ξεπέρασαν τα 150, αλλά κανενός το αυτί δεν ίδρωσε εκ των επιφορτισμένων να εφαρμόσουν τους ήδη υφιστάμενους νόμους κατά του ρατσισμού και κατά των καθαρμάτων που διέπραξαν αυτά τα εγκλήματα;
*
Θα το επαναλάβουμε:
Αυτή η διττή τακτική των κομμάτων του «αστικού τόξου», είτε να επιδεικνύουν «δημοκρατικούς» φερετζέδες κατά του φασισμού, είτε να «σαλιαρίζουν» με τους φασίστες στο όνομα του... Βολταίρου (σ.σ.: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες»), είναι οι δυο όψεις του νομίσματος της ίδιας υποκρισίας:
Της υποκρισίας που
1) «ξεχνά» ότι αυτό το κράτος είναι, το αστικό, που ως κράτος των μονοπωλίων γεννά, τρέφει και εκτρέφει το ναζισμό, το φασισμό, το ρατσισμό, την ξενοφοβία,
2) «ξεχνά» ότι «διαθέτουμε» πρώην υπουργούς και νυν κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους κομμάτων του (αστικού) «δημοκρατικού τόξου» που συνάδελφοί τους από το ίδιο κόμμα για να τους υπερασπιστούν αναφέρουν ότι δεν υπήρξαν ναζιστές αλλά «μόνο» (!) χουντικοί,
3) «ξεχνά» ότι είναι αυτό το κράτος, το αστικό, που κάνει τον Βολταίρο... με τα κρεμμυδάκια, όταν πρόκειται για το δικαίωμα να μιλούν και να δρουν εναντίον του οι απεργοί, οι διαδηλωτές και φυσικά εκείνοι που, πραγματικά, το αμφισβητούν εκ βάθρων.
*
Πέραν των παραπάνω, όμως, αξίζει μια ακόμα φορά να σταθούμε σε εκείνο που συμφωνούν όλοι τους. Τόσο οι υπερασπιστές του λεγόμενου «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου, όσο και οι «φιλοευρωπαίοι» επικριτές του νομοσχεδίου. Οτι, δηλαδή, η Ελλάδα «πρέπει» να «ευθυγραμμιστεί» με τα ισχύοντα στην ΕΕ (όπως λένε οι πρώτοι) ή ότι «έχει ήδη ευθυγραμμιστεί» και δε χρειάζεται νέος «αντιρατσιστικός νόμος» (όπως λένε οι δεύτεροι).
«Ευθυγράμμιση» με την ΕΕ, λοιπόν, είναι ο κοινός τόπος τους. Και γιατί; Μα διότι έτσι (όπως ισχυρίζονται και οι μεν και οι δε) θα πατάξουμε το ναζισμό, το φασισμό, το ρατσισμό, την ξενοφοβία. Μάλιστα...
*
Δυο ερωτήσεις:
Πρώτη: Αν οι πολυδιαφημισμένες «δημοκρατικές ευαισθησίες» της ΕΕ έβαζαν φρένο στο φασισμό και στο ρατσισμό, τότε πώς εξηγείται στα μισά κράτη - μέλη της να παρατηρείται ενίσχυση της ακροδεξιάς και να συγκυβερνούν φασιστικά ή κρυφοφασιστικά κόμματα και πολιτικά πρόσωπα;
Δεύτερη (και παρακαλούμε την ΠΡΟΣΟΧΗ σας): Στις 21/12/2010 - για δεύτερο συνεχόμενο έτος - η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε ψήφισμα, με το οποίο καταδίκαζε την ηρωοποίηση όσων συμμετείχαν στις φασιστικές λεγεώνες των «Βάφεν SS», τις δημόσιες εκδηλώσεις δικαίωσης του ναζιστικού παρελθόντος και του ναζισμού, την ανέγερση μνημείων προς τιμήν των ναζί και των συνεργατών τους, τη βεβήλωση ή καταστροφή μνημείων προς τιμήν των αγωνιστών κατά του φασισμού και του ναζισμού, την παράνομη εκταφή ή μεταφορά των σορών των θυμάτων της φασιστικής θηριωδίας.
Το ψήφισμα υπερψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών (129) του ΟΗΕ. Κι όμως:
Σε αυτά τα 129 κράτη που καταδίκασαν το ναζισμό, δεν ήταν κανένα κράτος - μέλος της ΕΕ!
Στην ψηφοφορία στον ΟΗΕ κατά του ναζισμού, για δεύτερη συνεχόμενη φορά, όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ επέλεξαν την... αποχή!
*
Αλήθεια:
Αυτή η ΕΕ, με αυτές τις κυβερνήσεις (και τις ελληνικές), που αρνείται να καταψηφίσει στον ΟΗΕ το ναζισμό. Που επιλέγει διά της αποχής τη σιωπηρή στήριξη της ηρωοποίησης και αποκατάστασης των συνεργατών των ναζί εγκληματιών πολέμου που ανοιχτά πραγματοποιείται σε σειρά από κράτη - μέλη της ΕΕ.
Αυτή η ΕΕ, στο εσωτερικό της οποίας εντείνονται οι διώξεις ενάντια σε βετεράνους αγωνιστές της αντιφασιστικής πάλης, σε κομμουνιστές και Κομμουνιστικά Κόμματα.
Αυτή η ΕΕ, που ενώ αρνείται την καταδίκη του ναζισμού και των «Βάφεν SS», ταυτόχρονα επιδίδεται στη χυδαία διαστρέβλωση και γκεμπελική παραχάραξη της Ιστορίας και πρωταγωνιστεί στην ανιστόρητη επιχείρηση εξίσωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό.
Αυτή η ΕΕ και η «ευθυγράμμιση» μαζί της είναι που θα μας προστατέψει από το «αυγό» και από τα «φίδια» του;

(ΜΕΣΩ "ΤΟ ΓΡΕΚΙ")

Μια απίστευτη ιστορία νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας από τη Μεγάλη Βρετανία

Η Linda Wootton, ασθενής με δύο διπλές μεταμοσχεύσεις καρδιάς και πνευμόνων, πέθανε μόλις εννιά ημέρες από τη στιγμή που η κυβέρνηση της έκοψε τα επιδόματα που λάμβανε, αφού κρίθηκε έτοιμη για να επιστρέψει στη δουλειά!
Η γυναίκα, 49 ετών, λάμβανε δέκα φάρμακα την ημέρα, αφού εμφάνιζε υψηλή πίεση, νεφρική ανεπάρκεια και συχνές σκοτοδίνες. 
Παρ' όλα αυτά, η Atos - η ιδιωτική εταιρία που έχει αναλάβει, για λογαριασμό της βρετανικής κυβέρνησης, την αξιολόγηση της ικανότητας των υπαλλήλων να εργαστούν - απεφάνθη μετά τη συνέντευξή της ότι ήταν σε θέση να αναζητήσει δουλειά.
Οι επιφορτισμένοι με τη μείωση του κόστους των υπαλλήλων αξιωματούχοι, έστειλαν στην Linda σημείωμα με το οποίο την ενημέρωναν ότι το 108.05 λιρών την εβδομάδα επίδομα που λάμβανε, σταματάει, την στιγμή που αυτή αργοπέθαινε σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου.
Ο σύζυγος της Peter αναφέρει χαρακτηριστικά: "Έβλεπα τη σύζυγο μου να πνίγεται από τα ίδια της τα υγρά. Πέθανε μετά από μισή ώρα - και αυτή ήταν μια γυναίκα "σε θέση να εργαστεί"."  
Η κυβερνητική συμμαχία Φιλελευθέρων και Συντηρητικών προσέλαβε την Atos προκειμένου να διενεργήσει τις αξιολογήσεις, στο πλαίσιο των περικοπών στις παροχές κοινωνικής πρόνοιας. Η εταιρία επεξεργαζόταν τουλάχιστον 20.000 αιτήσεις επιδομάτων ανικανότητας την εβδομάδα κατά τη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου... Το ένα τρίτο, όμως, των πολιτών που αμφισβήτησαν δικαστικά τις αποφάσεις της, δικαιώθηκαν. 
Και η Linda είχε ασκήσει έφεση, η οποία απορρίφθηκε παρά το ιατρικό της ιστορικό.  
Είχε κάνει την πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς και πνευμόνων το 1985. Επέστρεψε στην εργασία της, όμως το σώμα της άρχισε να απορρίπτει τα μοσχεύματα, αναγκάζοντας την να προχωρήσει σε δεύτερη μεταμόσχευση οργάνων το 1989.
Από τότε δεν ήταν σε θέση να εργαστεί, αφού όπως λέει ο σύζυγος της Peter, "δεν είχε αντοχή", ζαλιζόταν, είχε σκοτοδίνες και αποκοιμιόταν εύκολα. Η γυναίκα επισκεπτόταν τακτικά την ειδική μονάδα μεταμοσχεύσεων του Harefield, αφού πολύ συχνά κατέρρεε.
Τρεις μήνες πριν, η κυβέρνηση απέσυρε τα επιδόματα που λάμβανε η Linda, αφού σύμφωνα με τη νέα νομοθεσία θα έπρεπε να αξιολογηθεί από την Atos.  
Ο Peter λέει ότι η σύζυγος του θεώρησε τη διαδικασία ντροπιαστική. Οι αξιολογήσεις, κατά τις οποίες ακόμα και καρκινοπαθείς σε τελικό στάδιο είχαν κριθεί κατάλληλοι για εργασία, είχαν τη φήμη της επίπονης και εξευτελιστικής διαδικασίας. 
Την ημέρα της συνέντευξης η γυναίκα δεν ήταν καν σε θέση να πάει μόνη της στο κέντρο αξιολόγησης. Στο σύζυγό της δεν επιτράπηκε να είναι παρών, προκειμένου να την στηρίξει.
Η διαδικασία κράτησε 20 λεπτά. Η Linda κρίθηκε ότι ήταν σε θέση να εργαστεί και η καταβολή των επιδομάτων διακόπηκε στις 13 Φεβρουαρίου. Σύμφωνα με το σύζυγό της, η γυναίκα έγραψε την έφεσή της σε μια ταμπλέτα, κλαίγοντας, ενώ νοσηλευόταν στο νοσοκομείο με λοίμωξη στο αναπνευστικό.
Το τμήμα εργασίας, όμως, απέρριψε την έφεση, ενημερώνοντας την σχετικά στις 16 Απριλίου και ενώ η Linda πέθαινε στο νοσοκομείο. Το γράμμα ανέφερε χαρακτηριστικά ότι "αποφασίσαμε ότι δεν δικαιούστε το επίδομα αναπηρίας και στήριξης, αφού κριθήκατε ικανή για δουλειά μετά την πρόσφατη αξιολόγησή σας". Την ενημέρωσαν επιπλέον ότι θα έπρεπε να "σκοράρει" 15 πόντους στην αξιολόγηση, τα αποτελέσματά της όμως ήταν μηδενικά.
Η Atos αξιολόγησε ότι "μπορείς να καταλάβεις απλά μηνύματα" και "μπορείς να χρησιμοποιήσεις πληκτρολόγιο, ποντίκι, μολύβι ή στυλό με τουλάχιστον ένα χέρι".
Στις 22 Απριλίου, ο Peter ενημερώθηκε από τους γιατρούς ότι η κατάσταση της συζύγου του είναι ανίατη και ότι η γυναίκα θα πέθαινε μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Δύο ημέρες μετά η Linda πέθανε.
Ενώ η αξιολόγηση της Atos απέτυχε να επισημάνει τα προβλήματα υγείας που η Linda αντιμετώπιζε, το πιστοποιητικό θανάτου της ανέφερε ως αιτίες θανάτου προβλήματα καρδιακής λειτουργίας και αναπνευστικού, υπέρταση και χρόνια νεφρική ανεπάρκεια.
Ο Peter δεν μπορεί να θρηνήσει λόγω τη οργής που αισθάνεται για τους κυβερνητικούς γραφειοκράτες: "Η γυναίκα μου πλήρωνε τους φόρους και την ασφάλισή της και της φέρθηκαν με αυτόν τον τρόπο. Είναι αηδιαστικό".
Εκπρόσωπος του υπουργείου εργασίας και συντάξεων έκανε την ακόλουθη δήλωση: "Η συμπάθεια μας είναι με την οικογένεια Wootton. Η απόφαση για το αν κάποιος είναι σε θέση να εργαστεί, λαμβάνεται μετά από ενδελεχή αξιολόγηση και παίρνοντας υπόψιν όλα τα ιατρικά δεδομένα".

Μετάφραση: Ηλίας Πετράκης
Πηγή: mirror.co.uk  via left.gr

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Εκλογές 2012: ένας χρόνος μετά…

Αυτές τις μέρες κλείνει ένας χρόνος από τη διεξαγωγή των εκλογών της 6ης Μαΐου και των επαναληπτικών της 17ης Ιουνίου. Πρόκειται για μια, ίσως, από τις πιο αξιοσημείωτες στιγμές της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, καθώς το αποτέλεσμα των αναμετρήσεων επέφερε ριζικές αλλαγές στον κοινοβουλευτικό χάρτη, κάτι που, σε μεγάλο βαθμό, αντανακλά έναν όχι και τόσο ιδιόμορφο μετασχηματισμό που υπέστη η ελληνική κοινωνία κάτω από την επέλαση της κρίσης. Εκ πρώτης όψεως βλέπουμε την (αναμενόμενη) συντριβή α) του ΠΑ.ΣΟ.Κ (και την αντικατάστασή του από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α ο οποίος σκαρφάλωσε στη δεύτερη θέση, στην άνοδο του οποίου οφείλεται και η πτώση των ποσοστών του Κ.Κ.Ε λόγω διαρροής ψήφων προς τον πρώτο), και β) του ΛΑ.Ο.Σ (που την θέση του αναπλήρωσε η Χρυσή Αυγή). Ταυτόχρονα, η είσοδος του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων φανερώνει την πολιτική εκπροσώπηση ενός νέου ρεύματος της δεξιάς, ενώ η Δημοκρατική Αριστερά, προσπαθεί να ισορροπήσει το σχοινί μεταξύ ΣΥ.ΡΙΖ.Α και ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ένα χρόνο μετά, τα συναισθήματα παραμένουν ανάμικτα. Ποιά είναι η σημασία της «λαϊκής ετυμηγορίας» και ποιό το πραγματικό νόημα όλων αυτών των εξελίξεων; Τί είδους συμπεράσματα αποκομίζουμε έπειτα από το κλείσιμο ενός δωδεκάμηνου κύκλου; Κάποια ικανοποιητική απάντηση στα ερωτήματα αυτά δεν έχει δοθεί μέχρι στιγμής, λαμβάνοντας ως δεδομένο την τάση κάθε πολιτικού χώρου να ερμηνεύει το πολιτικο-κοινωνικό γίγνεσθαι αυστηρά με βάση τη δική του στρατηγική και ιδεολογική ατζέντα.
Μνημόνιο, τεχνοκρατισμός, Ευρωπαϊκή προοπτική και απατηλές ψευδαισθήσεις
Αρχικά, ο προεκλογικός μηχανισμός ψυχολογικής τρομοκρατίας και προπαγάνδας των Μέσων Ενημέρωσης έκανε πολλούς να αναρωτιούνται αν «θα έρθει η συντέλεια του κόσμου αν βγούμε από το ενιαίο νόμισμα» ή αν «υπάρχει ζωή μετά το ευρώ». Η πύρρειος νίκη της μνημονιακής παράταξης της Ν.Δ αντανακλά μέρος της εξάρτησης μας στο Ευρωπαϊκό ιδεώδες, στον, λεγόμενο «ευρωπαϊκό μονόδρομο». Πρόκειται για μια από τις πιο έντονες μορφές ετερονομίας που έχει για τα καλά ριζώσει στην Ελληνική κοινωνία: την αδυναμία να φανταστούμε ότι σαν λαός μπορούμε να ορθοποδίσουμε δίχως την καθοδήγηση των «ειδικών (σε θέματα κοινωνικής ευημερίας) της ΕΕ», δίχως την ασφάλεια και την δήθεν εγγύηση που εμπνέει η σφραγίδα της Δύσης. Έτσι, για μια ακόμη φορά επικράτησε η ψευδαίσθηση ότι επιλέγοντας τον «σίγουρο» δρόμο του Ευρωπαϊσμού, μια νέα ευνοϊκή ευκαιρία ανοίγεται μπροστά μας, για την υπέρβαση των «αρχαϊσμών», της «ελληνικής τσαπατσουλιάς» και της «λογικής της λαμογιάς», που θα μας επιτρέψει να ολοκληρώσουμε τη πολυπόθητή μας πορεία προς τη δυτικοποίηση.
Στο μεταξύ,  η επέλαση της φτώχειας και το οικονομικό ναυάγιο της χώρας συνεχίζεται, παρά τις υποσχέσεις του Α. Σαμαρά και των τεχνοκρατών για «ανάπτυξη» (τί εννοούν βέβαια ανάπτυξη ακόμα δεν μας έχουν ξεκαθαρίσει). Η αποτυχία δηλαδή του ελληνικού καπιταλισμού (που ανέκαθεν ήταν ανορθολογικός ακόμα και με καπιταλιστικά κριτήρια) τον καθιστά καθημερινά όλο πιο και βάρβαρο και αντικοινωνικό, ενώ, ταυτόχρονα, παραμένει αντιπαραγωγικός (με μια έμφυτη μανία αποθησαύρισης και όχι «επενδυτικός»), στρεβλός, μαφιόζικος και υπό σιδηρά κρατική προστασία σε βαθμό που να αποτελεί τον ορισμό της διαπλοκής.
Η επικράτηση του λαϊκισμού
Από την άκρα δεξιά και τους νεοναζί, μέχρι και την αριστερά αλλά και κομμάτι του αναρχικού χώρου, ο λαϊκισμός ευδοκιμεί σε κάθε πολιτική συζήτηση. Αν και στην πραγματικότητα ο λαϊκισμός ανέκαθεν αποτελούσε κομμάτι του πολιτικού λόγου στην Ελλάδα (και όχι μόνο), τα τελευταία δύο χρόνια κυριαρχεί σχεδόν σε όλα τα τμήματα του αντι-μνημονιακού μπλοκ. Ο σημερινός λαϊκισμός, όμως, δεν αφορά μονάχα την απλή κολακεία του λαού ή την αντίληψη ότι μυστικές συνωμοσίες σε διάφορα μέρη της γης έχουν βάλει στον στόχο τους τον περιούσιο λαό, τους Έλληνες που «δεν φταίνε σε τίποτα», όπως  υποστηρίζει η λαϊκή δεξιά του Καμμένου, οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, διάφοροι εθνικιστές και όλοι όσοι αναπαράγουν αλόγιστα τα γνωστά συνθήματα περί «χούντας» και «νέας Κατοχής» – είτε αναλώνονται σε αφηγήσεις περί «γεωπολιτικής» ανεξαρτησίας (κάτι που αποτελεί βασική αντανάκλαση του νεοελληνικού φαντασιακού που λόγω ιστορικών συγκυριών επιλέγει πάντα να μιλά με μια θυματική γλώσσα, υποστηρίζοντας ότι ισχυρά κέντρα εξουσίας επιβουλεύονται την ευημερία του έθνους). Ο λαϊκισμός έχει να κάνει κυρίως και με την απουσία κριτικής στις καταναλωτικές μας συνήθειες και στην απλοϊκότητα με την οποία επιχειρούν οι πολιτικοί αυτοί χώροι να προσεγγίσουν τη φτωχοποίηση και την περιθωριοποίηση μεγάλης μερίδας του πληθυσμού συγκαλύπτοντας παράλληλα τις δικές μας ευθύνες αναφορικά με την αποδοχή και στήριξη του σάπιου πολιτικού συστήματος για πολλές δεκαετίες. Οι αφηγήσεις αυτές επισκιάζουν τη συναίνεσή μας όλα αυτά τα χρόνια στην σύμπλευση της κοινωνίας μας με αξίες του κομφορμισμού, του κέρδους και της κατανάλωσης που μας οδήγησαν σε αυτό το αδιέξοδο, ενώ το αίτημα της αποκατάστασης της κοινωνικής δικαιοσύνης ταυτίζεται μονομερώς με την επιστροφή στην προ-μνημονιακή καταναλωτική ευημερία, ενώ προτάσσοντας τον πατριωτισμό ή τον αντιιμπεριαλισμό ως αντίδοτο σε όλα αυτά τα προβλήματα εξοβελίζουμε την κοινωνική και «ταξική» κατανόηση των γεγονότων.
Στο ίδιο μοτίβο κινούνται και οι αναλύσεις ολόκληρου του μνημονιακού μπλοκ («σοβαρές» εφημερίδες και πρετεντερικές εκπομπές). Ενώ παρουσιάζονται ως οι «υπεύθυνες φωνές εθνοσωτήριων» συνταγών, περιστρεφόμενοι γύρω από το δίπολο: σοβαρότητα ή λαϊκισμός, τεχνοκρατισμός ή πελατειοκρατία, «διαρθρωτικές αλλαγές» ή επαρχιωτισμός και οπισθοδρόμηση, προωθώντας, ταυτόχρονα, το δόγμα της μετριοπάθειας και του κέντρου ως τη μόνη εγγύηση κοινωνικής ευημερίας, «καταδικάζοντας τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται», και κρατώντας «ίσες αποστάσεις» τόσο από την άκρα δεξιά όσο και από την αριστερά και τον αναρχικό χώρο, επενδύουν πάνω στη λογική του φόβου και στον επιστημονισμό που αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο του τεχνοκρατικού φαντασιακού. Όπως οι αριστεροί και δεξιοί λαϊκιστές επιλέγουν με τον δημαγωγικό τους λόγο να χαϊδεύουν αυτιά, έτσι και οι τεχνοκράτες, μέσω της ηθικής της ενοχής που εσκεμμένα καλλιεργούν, χτυπούν πάνω στη βασικότερη δομή του ανθρώπινου όντος, την ψυχή, διαχειρίζοντας (κυρίως) τον φόβο («τί θα γίνει σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ;»), την φαντασία, και όλα τα καταπιεσμένα πανομοιότυπα συναισθήματα που φωλιάζουν στο υπερ-εγώ, με τέτοιον τρόπο ώστε ο μέσος απο-πολιτικοποιημένος άνθρωπος να ακολουθήσει τις αληθοφανείς τους προβλέψεις. Ως εκ τούτου, ο κυνισμός και η απάθεια αναδύονται μέσα από την γενικευμένη ανασφάλεια και το καθεστώς φόβου, καθιστώντας έτσι την ίδια την κοινωνία αδύναμη να λειτουργήσει εκτός και αν τα επιτακτικά νέα μέτρα που παρουσιάζονται ως «σανίδα σωτηρίας» εφαρμοστούν. Αυτός είναι, άλλωστε, και ένας από τους βασικότερους λόγους (μαζί με την άνοδο των αριστερών γραφειοκρατιών για τις οποίες θα γίνει λόγος παρακάτω) που εδώ και ένα εξάμηνο κάθε κινηματική δράση έχει παραλύσει, ενώ την ίδια στιγμή κάθε κοινωνική αντίδραση βαφτίζεται ως τρομοκρατία, εστία ανομίας, αμετροέπεια και αντικοινωνική συμπεριφορά, ταυτίζοντας τις συνελεύσεις, τις καταλήψεις και κάθε συλλογική δράση με τις δολοφονικές επιθέσεις της Χρυσής Αυγής και λοιπών φασιστοειδών. Έτσι επιχειρείται παράλληλα η συγκάλυψη των βασανισμών στα αστυνομικά τμήματα, αλλά και οι επιθέσεις σε καταλήψεις (με τη βοήθεια διαφόρων ακροδεξιών που σε τέτοιες περιπτώσεις απολαμβάνουν μιντιακής ασυλίας).
Τί σημαίνει η άνοδος της αριστεράς;
Για πολλούς οι εκλογές του 2012 σηματοδοτούν την επανεμφάνιση της αριστεράς έπειτα από περιθωριοποίηση πολλών δεκαετιών, (παρά την τελική της ήττα λόγω της προ-εκλογικής καμπάνιας τρόμου των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που με κάθε μέσο προσπάθησαν να υπερασπιστούν τις πολιτικές του μνημονίου). Ωστόσο, η τοποθέτηση αυτή στερείται βάθους, λόγω του ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν είναι ούτε συνειδητοποιημένοι αριστεροί ούτε ενστερνίζονται πολλές από τις βασικές του θέσεις. Αρκετοί από αυτούς (κατά πάσα πιθανότητα η συντριπτική πλειοψηφία) θα απέρριπταν δίχως αντίρρηση την αναγνώριση της Π.Γ.Δ.Μ με το όνομα Μακεδονία, τις μαζικές νομιμοποιήσεις μεταναστών, το δικαίωμα γάμου στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια… Όμως είδαν στο πρόσωπό του Α.Τσίπρα μια πολιτική αμφισβήτησης της λιτότητας, των εντολών της Ε.Ε και, κατά κάποιον τρόπο, την αποκατάσταση μέρους της εθνικής κυριαρχίας. Κάτι τέτοιο επιβεβαιώνει πως δεν πρόκειται για κάποιο κόμμα που εκφράζει μια καθολική τάση για ριζική μεταβολή των καθιερωμένων πολιτικών θεσμών και του συστήματος, αλλά απεναντίας μια γενικευμένη έκφραση αγανάκτησης προς τις πολιτικές λιτότητας. Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί το γεγονός ότι ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας ριζοσπαστικοποιήθηκε ως ένα βαθμό, δεδομένου ότι ένα χρόνο πριν τις εκλογές, το κίνημα των πλατειών έδωσε αφορμή σε μεγάλο αριθμό πολιτών να έρθει εν μέρη σ’ επαφή με πολιτικό διάλογο, όπου όμως κυριαρχούσε ο αντιμνημονιακός λόγος της αριστεράς: ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α αφότου πέτυχε να ηγεμονεύσει ιδεολογικά με τον αντιμνημονιακό του λόγο στις συνελεύσεις της πλατείας Συντάγματος, όπου και διάφορα μέλη του μαζί με την βοήθεια πολλών άλλων αριστερών οργανώσεων, κομμάτων και συνδικάτων, με μακιαβελικό τρόπο επένδυσαν στη λογική του ψαρέματος συνειδήσεων, εκμηδένισε κάθε ίχνος αυθορμητισμού, κατευθύνοντας μέρος των συμμετεχόντων υπέρ της πολιτικής του ατζέντας.
Τέλος, η κατασυκοφάντηση της αριστεράς από τα Μ.Μ.Έ, πως δήθεν πίσω από κάθε ταραχή και βίαιη σύγκρουση κρύβονται δυνάμεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, πως τα «μπάχαλα του Συντάγματος» είναι αποτέλεσμα της δημαγωγικής του πολιτικής, λειτούργησε αντίθετα από αυτό που επεδίωκαν οι προπαγανδιστές του μνημονίου και της «νομιμότητας». Όταν τα δελτία ειδήσεων έκαναν λόγο για καταδίκη της αριστερής βίας, για αναγκαιότητα της εφαρμογής των μέτρων, όταν ο πρώην αντί-πρόεδρος της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλος εξύβριζε με απίστευτη χυδαιότητα ολόκληρο τον Ελληνικό λαό ως τεμπέλη και χαραμοφάη, τόσο στα κανάλια όσο και σε διάφορες διαλέξεις του στο εξωτερικό, όλα αυτά όξυναν σταδιακά την κοινωνική οργή, τη στιγμή που ο κρατικός αυταρχισμός με κάθε μέσο προσπαθούσε να συντηρήσει την αδικία καλώντας τους πολίτες να συμφιλιωθούν με την εξαθλίωση, τη στιγμή που σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης παιζόταν το σενάριο του «τεμπέλη Έλληνα που προτιμά να διαδηλώνει και να προκαλεί ταραχές αντί να εργάζεται». Επιπλέον, από τη μια το δόγμα της υποταγής και του αποκλεισμού από τα τηλεοπτικά παράθυρα κάθε γνώμης που στρέφεται ενάντια στις πολιτικές λιτότητας λειτούργησε αντίθετα από αυτό που οι περισσότεροι θα περίμεναν, και από την άλλη, η ιδεολογική χρεωκοπία του ΠΑ.ΣΟ.Κ ως κόμμα που έχει μετατραπεί σε φορέας συντηρητικών ιδεολογιών, ωθεί πολλούς από τους πρώην ψηφοφόρους του σε εναλλακτικές λύσεις. Αλλά εκεί που ως επί το πλείστο βασίστηκε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι το κίνημα των πλατειών: η ιδεολογική καθοδήγηση των συνελευσιαζόμενων, και η γραφειοκρατικοποίηση κάθε κοινωνικής διαμαρτυρίας στο βαθμό που κουτσά στραβά (άθελά του ή και ίσως ηθελημένα), μαζί με τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, απομάκρυνε τους πολίτες από τους δρόμους, αφήνοντάς τους ομήρους στα χέρια μιας ηγεσίας που «όταν θα έρθει η στιγμή θα αναλάβει το τιμόνι της χώρας». Έτσι η μοναδική ευκαιρία για την εξάπλωση ενός οριζόντιου κινήματος με πραγματικά δημοκρατικά προτάγματα και σχέδια έσβησε κάτω από την καθοδήγηση των διαφόρων κομματικών συντεχνιών, οι οποίες μόνο κέρδος είχαν να αποτιμήσουν από τη συγκεκριμένη διαδικασία, ευνουχίζοντας κάθε κινηματική δυναμική και σπρώχνοντας μεγάλο μέρος ενεργών πολιτών και πάλι στην απάθεια. Αυτός είναι, άλλωστε, ένας από τους μεγαλύτερους λόγους που τον τελευταίο χρόνο οι πολιτικές δράσεις έχουν μειωθεί, σε σύγκριση με δύο ή και τρία χρόνια πριν.
Χρυσή Αυγή και ακροδεξιά
Η άνοδος της Χ.Α. δίνει σε πολλούς την εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι ένας ρατσιστικός «βόρθος», γεμάτος μισάνθρωπους, σεξιστές και ομοφοβικούς που μισούν οτιδήποτε έρχεται εκτός συνόρων ή δεν είναι δυτικόφερτο. Αναμφισβήτητα η ελληνική κοινωνία ουδέποτε κατάφερε να απογαλακτιστεί από το φαντασιακό της Μεγάλης Ιδέας πάνω στην οποία γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές, μήτε να αποτινάξει από πάνω της τον Χριστιανικό φονταμενταλισμό και να διαχωρίσει την εκκλησία από το κράτος, όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες κοσμικές χώρες. Αναμφισβήτητα το πρόβλημα υφίσταται και είναι αρκετά ανησυχητικό το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι στρέφονται στην συνωμοσιολογία, το λαϊκισμό, την λογική του όχλου και τον αντισημιτισμό. Ωστόσο, με μια πιο ψύχραιμη ματιά αυτό που βλέπουμε είναι ότι η Ελλάδα δεν παρουσιάζει κάποιο ρεκόρ ρατσιστικής έξαρσης σε σύγκριση με τις χώρες της Δύσης – ιδιαίτερα αν συμπεριλάβουμε την οξύτητα της Ελληνικής κρίσης σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε., την τεράστια εισροή μεταναστών στην Ελληνική επικράτεια και την απουσία της κρατικής πρόνοιας με σκοπό την βελτίωση της κατάστασης (κάτι που συνεπάγεται λουμπενοποίηση των περιοχών της κεντρικής Αθήνας, πορνεία, μαστροπεία, διακίνηση ναρκωτικών) – τα αντανακλαστικά εσωστρέφειας παραμένουν ιδιαίτερα χαμηλά. Την ίδια στιγμή που στην Βρετανία το ακροδεξιό Κόμμα της Ανεξαρτησίας του Nigel Farage έρχεται δεύτερο στις δημοσκοπήσεις (σε μια χώρα όπου η ανεργία είναι 5 φορές χαμηλότερη από ότι στην ελληνική περίπτωση) όπως και αντίστοιχα το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν στη Γαλλία, ενώ στην Σουηδία οι Σουηδοί Δημοκράτες πλέον αγγίζουν την τρίτη θέση.
Ο ναζισμός ουδέποτε αποτελούσε πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία. Απεναντίας, της προκαλεί απέχθεια όταν αποκαλύπτεται, κάτι που μπορεί να μην συμβαίνει στις χώρες της Ευρώπης. Έτσι, το πρόβλημα που παρουσιάζει η ελληνική κοινωνία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί περισσότερο ως μια μορφή επιθετικής ξενοφοβίας που συνοδεύεται από μια έντονη λαϊκό-εθνικιστική τάση, δίχως, όμως, να πρόκειται για κάποιου είδους γενικευμένο αποικιοκρατικό ρατσιστικό φαντασιακό που για πολλά χρόνια έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην πολιτική και την ιστορία. Οι περισσότεροι Έλληνες αντιμετωπίζουν τους μετανάστες με φόβο, δεδομένου της εξαθλίωσής τους αλλά και της μη επαφής με οτιδήποτε έρχεται από εκτός Ευρώπης (η Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε πολυπολιτισμική κοινωνία). Τα έκτροπα έξω από το χυτήριο, οι βανδαλισμοί πάγκων πλανόδιων πωλητών, τα μαχαιρώματα και ο συμμοριτοπόλεμος των Χρυσαυγητών οργανώνονται από μια μικρή κλίκα ανθρώπων (σε αντίθεση με την περίοδο του μεσοπολέμου όπου υπήρχε μαζική κινητοποίηση πολιτών υπέρ των ολοκληρωτικών φασιστικών κινημάτων). Τα χαστούκια στην Λ. Κανέλη δεν δηλώνουν κάποια κρυφή συνωμοσία μεταξύ καπιταλιστών και νεοναζί με σκοπό να τρομοκρατηθεί ο μέσος πολίτης ώστε να μην διαδηλώνει (την απομάκρυνση των πολιτών από τους δρόμους και τις πλατείες, άλλωστε, την πέτυχαν οι αριστερές γραφειοκρατίες), όπως λένε οι αριστεροί. Απεναντίας, οι πολίτες βλέπουν την Χρυσή Αυγή ως μια δύναμη που δεν ήρθε για να τρομοκρατήσει τους ίδιους, αλλά το αποτυχημένο κράτος που πλέον έχει φανεί πλήρως ανίκανο να σταματήσει την διάλυση της κοινωνίας συντηρώντας την διαπλοκή, την διαφθορά και την αναξιοκρατία. Μέσα από τους εκσφενδονισμούς αντικειμένων ενάντια σε πολιτικούς, μέσα από τον ξυλοδαρμό βουλευτών, οι πολίτες αισθάνονται ότι τιμωρούν όλους αυτούς που θεωρητικά είναι υπαίτιοι για τον κοινωνικό μας ξεπεσμό. Συνεπώς, ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που ευνοεί την άνοδο της Χ.Α είναι ο λουμπενισμός στον οποίο τα μέλη της επιδίδονται, πράγμα που σημαίνει ότι το βασικό πρόβλημα αντανακλά την γενικευμένη απάθεια που μαστίζει την ελληνική (και κάθε) κοινωνία, την έλλειψη καθολικών δημοκρατικών προταγμάτων που θα στοχεύουν στην διεκδίκηση κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, μέσω της κοινωνικής μεταστροφής.
Δημοκρατικός αντιρατσισμός ή εθελοτυφλία
Αναμφισβήτητα η ξενοφοβία δεν είναι κάτι που κάποια στιγμή θα εξαφανιστεί όταν περάσει η μπόρα, ούτε πρόκειται να εξαφανιστεί με αντι-ρατσιστικούς νόμους. Είναι σαφέστατα μια ορατή απειλή που διαβρώνει αργά και σταθερά το κοινωνικόπράττειν, και μετατοπίζει το μίσος που ο μέσος πολίτης νιώθει για τους πολιτικούς και το σάπιο σύστημα προς κάποιον εύκολο στόχο. Όσο τα διάφορα φοβικά σύνδρομα απέναντι στους «διαφορετικούς» εσωτερικεύονται από μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και μετατρέπονται σε «κοινή λογική» και όσο η κρίση βαθαίνει, τόσο οι αποδιοπομπαίοι τράγοι θα βρίσκονται στο στόχαστρο του κράτους εξαίρεσης και της αρνητικής κοινής γνώμης, πράγμα που επιβεβαιώνει η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης για μετανάστες. Η ξενοφοβία δεν είναι ούτε δικαιολογημένη ούτε αθώα και θα πρέπει να πολεμηθεί. Διότι οι κοινωνικές τάσεις μετασχηματίζονται εύκολα όταν η οργή και η αγανάκτηση κυριαρχήσει έναντι της λογικής, ακόμη και αν ο γενικευμένος και αδιάκριτος ρατσισμός δεν αποτελεί κυρίαρχο δόγμα. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, απαιτεί μια πιο ολιστική προσέγγιση πάνω στο ζήτημα του ρατσισμού.
Η πολυδιάστατη φύση του φαινομένου αυτού μας επιβάλει επαναθεώρηση πολλών από τις θέσεις που μέχρι στιγμής υιοθετούσαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η αριστερά, εδώ και πολλά χρόνια, αναζητά το νέο προλεταριάτο που «νομοτελειακά θα οδηγήσει το σύστημα σε ανατροπή» και αυτό το βλέπει στους εξαθλιωμένους μετανάστες, αγιοποιοώντας τους και κλείνοντας τα μάτια στην πιθανότητα πολλοί από τους ίδιους να είναι εξίσου ρατσιστές, ομοφοβικοί, φορείς ρατσιστικών ιδεών και υποστηρικτές αυταρχικών ιδεολογιών ενώ, την ίδια στιγμή, ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς δεν ενδιαφέρεται να ανατρέψει το σύστημα. Απεναντίας, προσπαθεί να ενσωματωθεί μέσα σε αυτό (πράγμα που φαντάζει λογικό). Οι αντιρατσιστικές διαμαρτυρίες, όσο και αν προβάλουν ένα ιδιαίτερα σοβαρό ζήτημα, δεν αρκούν ούτε για να αφυπνίσουν μήτε καταφέρνουν ν’ αλλάξουν τον κοινωνικό προσανατολισμό ο οποίος οδεύει όλο και πιο δεξιά (κάτι που επιβεβαιώνει ο διπλασιασμός των ποσοστών της Χ.Α από πέρυσι). Η άρνηση του αντιρατσιστικου κινήματος να βρει απαντήσεις αναφορικά με τις εγγενείς αδυναμίες του μοντέλου της πολυπολιτισμικότητας συμβάλλει όλο και περισσότερο στην αποδυνάμωσή του. Το πρόταγμα της κοινωνίας των διαπολιτισμικών σχέσεων υπάρχει, ωστόσο, και θα πρέπει να προωθηθεί ως μια εναλλακτική απάντηση τόσο στην φιλελεύθερη πολυπολιτισμικότητα, όσο και στον πολιτισμικό απομονωτισμό των ακροδεξιών. Διαπολιτισμικότητα σημαίνει υπέρβαση της απλής παθητικής (και συχνά επιβαλλόμενης) αποδοχής (από το σύνολο) μιας πολυπολιτισμικής πραγματικότητας πολλαπλών στοιχείων και ταυτοτήτων που υπάρχουν σε μια κοινωνία προάγοντας το διάλογο και την αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Η διαπολιτισμική επικοινωνία στοχεύει στην αντιμετώπιση κάθε είδους τάσης αυτο-διαχωρισμού όχι μόνο μεταξύ μιας πλειοψηφικής ομάδας και μειονοτήτων, αλλά και εντός των ίδιων των μειονοτήτων.
Εν κατακλείδι
Είναι καιρός να τελειώνουμε με την απάθεια. Αυτό σημαίνει ότι οι εκλογές, τα κομματικά πανηγύρια, ο λουμπενισμός, ο λαϊκισμός και κάθε είδους στρουθοκαμηλισμός δεν βοηθά κανέναν από εμάς. Ας αναγνωρίσουμε ότι η ελληνική κοινωνία όσο και αν έχει αλλοτριωθεί από μισαλλόδοξες αξίες, εξακολουθεί να παραμένει ευμετάβλητη, πράγμα που θα πρέπει να το αναγνωρίσουμε από τη μια με σκοπό είτε να αποφύγουμε υστερικές αναλύσεις (του τύπου: «παντού φασίστες!!!») που τον μόνο που ενισχύουν είναι η Χ.Α, αλλά ούτε και να αγνοήσουμε τους διάφορους φανατισμένους ακόλουθούς της ως «γραφικούς», και «ακίνδυνους». Όμως, ο αγώνας ενάντια στην Χ.Α, στην ξενοφοβία και τον λαϊκισμό θα πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των προσπαθειών μας για να μπει ένα τέλος στη λογική της «φιλήσυχης» ζωής, όπου η αδιαφορία για την πολιτική θα παίζει καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινωνικής πραγματικότητας. Είναι καιρός, λοιπόν, να έρθουμε σε ρήξη με το φαντασιακό του ατομικισμού: μια ρήξη που θα αποτελέσει το έναυσμα για ένα ριζικό κοινωνικό αυτο-μετασχηματισμό προς την κατεύθυνση της ατομικής και συλλογικής αυτονομίας για την πραγματική κοινωνική, πολιτική, και οικονομική δημοκρατία, για την εγκαθίδρυση αμεσοδημοκρατικών κοινωνικών δομώνικανών να προωθήσουν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ισότητα. Μόνο μέσα από μια τέτοια προοπτική θα μπορέσει να αποτραπεί η ανθρωπολογική και αξιακή κατάπτωση του μαζάνθρωπου που χαρακτηρίζει την εποχή μας και να καταστεί δυνατή η δημιουργία αυτόνομων θεσμών που θα επιτρέπουν στα άτομα την αυτο-πραγμάτωση και επανοικειοποίηση των δημιουργικών τους δυνατοτήτων και, κατ’ επέκταση, τη ανάδειξη ενός νέου, πιο ελεύθερου, υπεύθυνου και σκεπτόμενου, ανθρώπου.

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

"Η σκοταδοψυχιά και η μισανθρωπία του... Πάγκαλου"

Μια πολύ σκληρή επίθεση στον πρώην υπουργό Θεόδωρο Πάγκαλο κάνει η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ Αυγή, με αφορμή και την πρόσφατη δήλωσή του να πάει ο Αλέξης Τσίπρας φυλακή.
Γράφει η Αυγή:
Μετά την προτροπή για φυλάκιση του Τσίπρα, επειδή χειροκρότησε το αστείο του Ζίζεκ για τα γκούλαγκ, ο Θεόδωρος Πάγκαλος διέβη οριστικώς τον Ρουβίκωνα της φασίζουσας νοοτροπίας, του αυταρχισμού και της αντιδημοκρατικής εκτροπής. Το ζήτημα όμως δεν είναι αν διάβηκε τον Ρουβίκωνα ο Πάγκαλος, το γραφικό σκιάχτρο του παλαιού συστήματος. Το ζήτημα είναι αν έχει διαβεί το Ρουβίκωνα το ίδιο το παλαιό σύστημα, διότι αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, τα πράγματα είναι σκούρα.
Ο Πάγκαλος είναι το τροχιοδεικτικό βλήμα του συστήματος. Η αθυροστομία, ο κυνισμός, η κακία, η σκοταδοψυχιά και η μισανθρωπία του, τον κάνουν να λέει έξω από τα δόντια πράγματα που οι άλλοι δεν τολμούν ούτε να τα ψελλίσουν. Δεν τολμούν να τα ψελλίσουν, τολμούν όμως να τα κάνουν, έστω και με καθυστέρηση.
Ο Πάγκαλος ήταν που κήρυξε τον πόλεμο κατά της Αριστεράς σε ανύποπτο χρόνο, τότε δεν που διεκδικούσε ούτε κατά διάνοια την εξουσία. Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που καλλιεργεί σήμερα ο Κεδίκογλου και η εν γένει Δεξιά του Σαμαρά έχει μπαμπά που λέγεται Θεόδωρος.
Όταν οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ ζητούσαν συγγνώμη, επειδή αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν το Μνημόνιο, ο Πάγκαλος έλεγε ότι το Μνημόνιο είναι ευτυχία δια τον τόπο, είναι ευκαιρία δια τον τόπο. Έλεγε τότε αυτά που λένε σήμερα οι κυβερνώντες, ακόμη και οι αριστερίζοντες εξ αυτών.
Ο Πάγκαλος ήταν που είπε πρώτος ότι, για να έρθουν επενδύσεις και τουρίστες, πρέπει να λουφάξουν οι εργαζόμενοι, τα συνδικάτα και τα κόμματα, να ανασταλούν οι διαδηλώσεις και οι απεργίες. Τότε έμοιαζαν παγκάλιες υπερβολές, τώρα τα λένε όλοι φανερά και όχι μόνο τα λένε, ετοιμάζονται να τα επιβάλουν κιόλας.
Ο Πάγκαλος ήταν ο πρώτος από το χώρο της Κεντροαριστεράς που έπλεξε δημοσίως το εγκώμιο του Σαμαρά, σήμερα η Κεντροαριστερά έχει αναδείξει το Σαμαρά σε ηγέτη και σωτήρα της. Ρωτήστε και το ΒΗΜΑ, που έχει κάνει το Θόδωρο μόνιμο αρθρογράφο του.
Όσο σκληραίνουν τα πράγματα, τόσο σκληραίνει και το τροχιοδεικτικό βλήμα. Εγκαταλείπει τα προσχήματα, ζητάει φυλακίσεις ηγετών της Αριστεράς και το πράττει από τη συχνότητα του ΜΕΓΚΑ, γεγονός διόλου αμελητέο και ασήμαντο. Να τον παρακολουθούμε τον Θόδωρο, να μην τον χάνουμε από τα μάτια μας, να μην τον υποτιμούμε, να τον παίρνουμε στα σοβαρά. Αν είναι να ακούσουμε τα μάνταλα της φυλακής, να τα ακούσουμε όταν θα ξεκλειδώνουν και όχι όταν θα κλειδώνουν.

Γκασταρμπάιτερ με πτυχίο. Του Πέτρου Κατσάκου

"Όλο και περισσότεροι θέλουν να πάνε στον γερμανικό παράδεισο" είναι ο τίτλος που επέλεξε η εφημερίδα Tagesspiegel για να υποδεχτεί τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που συρρέουν στη Γερμανία. Το νέο μεταναστευτικό κύμα, κυρίως από τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, το οποίο μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα χρόνια που ακολούθησαν την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την ενοποίηση της χώρας, το 1990, είναι ένα ακόμη "παράγωγο" της οικονομικής κρίσης που γνωρίζει η Γηραιά Ήπειρος. Σύσσωμος ο ευρωπαϊκός Τύπος ανέδειξε, την εβδομάδα που πέρασε, τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Γερμανική Στατιστική Υπηρεσία και σύμφωνα με τα οποία εισήλθαν το 2012 στη χώρα 966.000 Ευρωπαίοι.
"Μια νέα γενιά μεταναστών αναζητά μέλλον στη Γερμανία. Είναι υψηλής ειδίκευσης και προέρχεται από τη νότια και την ανατολική Ευρώπη. Η Γερμανία πρέπει να μάθει πώς να κρατήσει αυτούς τους νεοφερμένους μετανάστες" σχολιάζει το Spiegel, που δεν κρύβει την επιλεκτική διάκριση της επιστημονικής μετανάστευσης των ημερών μας με τους γκασταρμπάιτερ της δεκαετίας του 50.
300.000 βιογραφικά

"Με την ανεργία περίπου στο 30% και την εργασία να υποβαθμίζεται συνεχώς ως περιεχόμενο, τα τελευταία χρόνια καταγράφεται ένας αριθμός 300.000 Ελλήνων, στην πλειονότητά τους ειδικευμένοι επιστήμονες, που έχουν συμπληρώσει βιογραφικά για να μεταναστεύσουν με βασικό προορισμό τη Γερμανία. Σύμφωνα με τα στοιχεία τα τελευταία δύο χρόνια, 35.000 Έλληνες ειδικευμένοι έχουν ήδη εγκατασταθεί και εργάζονται στη Γερμανία, ενώ άλλοι 25.000 αναμένεται να μεταναστεύσουν το 2013. Η Γερμανίδα υπουργός Εργασίας, απευθυνόμενη στους ισοπεδωμένους εργαζόμενους του Νότου, τους καλεί να μεταναστεύσουν στη Γερμανία, γιατί υπάρχει εργασία για τις ανάγκες της γερμανικής οικονομίας.
Η Osnabrücker Zeitung υπογραμμίζει το μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα της Γερμανίας και τις δυνατότητες να επωφεληθούν οι γερμανικές επιχειρήσεις από την έλευση των νέων μεταναστών. Ωστόσο επισημαίνει: "Επιχειρήσεις, δήμοι και κοινότητες θα πρέπει να δημιουργήσουν ένα κλίμα στο οποίο να αισθάνονται άνετα οι νέοι μετανάστες. Αυτή η κουλτούρα του καλωσορίσματος σε πολλές περιοχές δεν υπάρχει. Όταν, για παράδειγμα, επιχειρήσεις στην περιοχή του Όσναμπρικ αναζητούν άμεσα εργατικό δυναμικό -αλλά όχι ξένους- βλάπτουν τόσο τους ίδιους όσο και την οικονομία".

3.000 Έλληνες γιατροί

Η Ανδρονίκη Καραθανάση, που αναζήτησε την τύχη της ως μικροβιολόγος στο Deutsches Diabetes - Zentrum, ειδικευμένο νοσοκομείο του Ντύσελντορφ, δεν μπορεί να ξεχάσει τα βλέμματα οίκτου των Γερμανών συναδέλφων της. "Θαρρείς και ερχόμουν από κάποια πεινασμένη χώρα της Αφρικής ήταν η αντιμετώπιση των γιατρών του Κέντρου όταν πρωτοπήγα στο Ντύσελντορφ". Με μισθό που δεν ξεπερνά τα 1.200 ευρώ και από τα οποία ένα μέρος πρέπει να καταβάλει για στέγαση και σίτιση στους κοιτώνες του νοσοκομείου, ο "γερμανικός παράδεισος" σύντομα αποδείχθηκε μύθος για την νεαρή επιστήμονα. Μόνο στα γερμανικά νοσοκομεία υπολογίζεται ότι εργάζονται σήμερα 3.000 Έλληνες γιατροί. Ένας από αυτούς και ο Δημήτρης Παπακώστας, που εκφράζει τον σεβασμό του στο αξιοκρατικό σύστημα που επικρατεί στην πιο κραταιά οικονομία της Ευρώπης, παρατηρεί όμως ότι "υπάρχει λόγω της οικονομικής κρίσης κι ένα κλίμα εκμετάλλευσης, δηλαδή αντιμετώπισης ως καινούργιου επιστημονικού προλεταριάτου μιας ολόκληρης γενιάς νέων ανθρώπων, που δεν έρχονται πλέον για να δουλέψουν στα εργοστάσια, αλλά στα αντίστοιχα νοσοκομεία".
Οι ίδιοι οι Γερμανοί λένε ότι οι Έλληνες τελειόφοιτοι γιατροί είναι από τις καλύτερες ομάδες στη χώρα. Τι σημαίνει όμως αυτό για την Ελλάδα που χάνει μέσα από τα χέρια της ένα ανθρώπινο δυναμικό που πλήρωσε αδρά την απόκτηση της επιστημονικής γνώσης. Την απάντηση δίνει ο Γιάννης Κουζής, καθηγητής της Παντείου και πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής: "Ένας φοιτητής της Ιατρικής κοστίζει στο ελληνικό κράτος 12.000 ευρώ τον χρόνο και έως ότου ολοκληρώσει τις σπουδές του, σε 7 χρόνια κατά μέσο όρο, στοιχίζει 84.000 ευρώ. Όλα αυτά πάνε στον βρόντο. Πάνε στη Γερμανία, την οιαδήποτε Γερμανία, που παίρνει το επιστημονικό δυναμικό χωρίς να έχει επενδύσει ούτε ένα ευρώ".
Η Martina Loos ζει εδώ και αρκετά χρόνια στην Αθήνα και βοηθά νέους Έλληνες γιατρούς στον δρόμο τους προς τη Γερμανία. Τους συμβουλεύει, τους παραδίδει μαθήματα γερμανικών και τους βοηθά στην αναζήτηση μιας θέσης πρακτικής εξάσκησης ή μια θέσης ειδικότητας στη Γερμανία. "Οι νέοι γιατροί εκτός από την εργασία τους έχουν να αντιμετωπίσουν και τα προβλήματα προσαρμογής, προβλήματα που ανακύπτουν σε κάθε μεταναστευτική διαδικασία, λόγω των πολιτισμικών διαφορών. Οι νέοι Έλληνες βιώνουν συχνά το μεγάλο σοκ στην πράξη. Πριν, δεν μπορούσαν να διανοηθούν τι σημαίνει να δουλεύεις 60-70 ώρες την εβδομάδα σε ξενόγλωσσο περιβάλλον και να έχεις την αποκλειστική ευθύνη.
Ένας νεαρός γιατρός, με αρκετά καλές γνώσεις της γερμανικής γλώσσας, ο οποίος ξεκίνησε το δεύτερο μέρος της ειδικότητάς του στην καρδιολογία σε γερμανικό πανεπιστημιακό νοσοκομείο, μου είχε πει: 'Θέλω να παραμείνω άνθρωπος! Πώς μπορώ να το καταφέρω, όταν περνώ όλη τη ζωή μου στο νοσοκομείο και δεν έχω χρόνο ούτε καν να ξεκουραστώ. Δεν έχω χρόνο να διαβάσω ούτε ένα λογοτεχνικό βιβλίο, πόσο περισσότερο να βελτιώσω τα γερμανικά. Απλώς δεν μπορώ να τα καταφέρω'. Μετά από δώδεκα μήνες επέστρεψε στο σπίτι του".

200.000 ενδιαφερόμενοι

Οι δυσκολίες του γερμανικού παραδείσου δεν αποτελούν τροχοπέδη για το νέο κύμα μετανάστευσης που βρίσκεται σε εξέλιξη και αποτυπώνεται πλήρως στα στοιχεία της ευρωπαϊκής πύλης Europass, η οποία αποτελεί το μέσο διαφυγής για τον Έλληνα πολίτη, καθώς είναι συγκεντρωτικός χώρος βιογραφικών απ' όλη την Ευρώπη με τη δυνατότητα αναζήτησης δουλειάς σε άλλο κράτος - μέλος. Μέσα στο πρώτο τετράμηνο του 2013, 86.413 νέοι Έλληνες έχουν επισκεφθεί την ειδική ιστοσελίδα για αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό και υπολογίζεται ότι μέχρι το τέλος του έτους οι ενδιαφερόμενοι θα έχουν ξεπεράσει τις 200.000.
Το 58,6% των βιογραφικών που συμπληρώνονται και αποστέλλονται αφορούν ηλικίες έως 30 ετών, δηλαδή τους νέους που τελείωσαν τις σπουδές τους, προπτυχιακές, μεταπτυχιακές, και βγήκαν στην αγορά εργασίας δίχως αποτέλεσμα. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Die Welt, στη μεγάλη πλειονότητα οι νέοι μετανάστες διαθέτουν μεγάλα επαγγελματικά προσόντα, γι' αυτό και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δημιούργησε πρόσφατα ειδικό φορέα που ελέγχει την ισοδυναμία των ξένων επαγγελματικών προσόντων.

Πολλαπλασιάζουν τον πλούτο

Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Γιώργου Τσιάκαλου, καθηγητή του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ, σε ημερίδα με θέμα "Η μετανάστευση τότε... η μετανάστευση τώρα", που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη. "Η Γερμανία, με τη βοήθεια της Αμερικής (Σχέδιο Μάρσαλ) και της παραγραφή άλλων μεταπολεμικών χρεών της επιχείρησε πριν από 52 χρόνια το περίφημο οικονομικό θαύμα μεταφέροντας, για την υλοποίησή του, εργάτες από τις φτωχές χώρες του Νότου. Τότε, στην Ελλάδα τα χρήματα από το Σχέδιο Μάρσαλ 'επενδύθηκαν' στην ενίσχυση του στρατού στον εμφύλιο πόλεμο... Λίγα χρόνια αργότερα, εκατομμύρια Έλληνες έφυγαν σε μια αναγκαστική ξενιτιά και με το 'χρυσωμένο χάπι' πως η μετανάστευση είναι ευλογία Θεού. Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Επρόκειτο απλώς για το σχέδιο άνισης ανάπτυξης των χωρών και τη συσσώρευση κεφαλαίων στις χώρες του Βορρά. Οι μετανάστες, όπου, όποιοι κι όποτε κι αν πάνε, πολλαπλασιάζουν τον πλούτο της χώρας εισδοχής τους" υπογράμμισε ο κ. Τσιάκαλος αντιπαραβάλλοντας την "αντιστοιχία" με τη σύγχρονη μετανάστευση και εντοπίζοντας ως μόνη διαφορά πως "σήμερα, οι Έλληνες μετανάστες δεν είναι πλέον... άλογα να τους κοιτάζουν στα δόντια. Τώρα, το μυαλό είναι ο στόχος".


Αναβαθμιστήκαμε!…(Δόξα τω Θεώ)

Ο οίκος αξιολόγησης Fitch αναβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας από CCC σε B-, με σταθερή μάλιστα προοπτική να πάρει ακόμα καλύτερους βαθμούς και να περάσει στο πανεπιστήμιο, ενώ αρκετές πιθανότητες να περάσει στον τελικό έχει και το ελληνικό τραγούδι στη Γιουροβίζιον.

Σύμφωνα με την Fitch, η ελληνική οικονομία βρήκε νέο σημείο ισορροπίας αφού δεν κινείται τίποτα στην αγορά και αυτό δημιουργεί μια πολύ σταθερή κατάσταση. Την κατάσταση του πτώματος.

Όπως αναφέρει ο οίκος αξιολόγησης, αν η ανεργία φτάσει στο 65% και οι μισθοί πάνε στα 100 ευρώ, η Ελλάδα θα…ξεπεράσει την χρεοκοπία και θα βγει και πάλι στις αγορές. Χωρίς τους Έλληνες.

Η Fitch συμπληρώνει πως ο κίνδυνος για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη απομακρύνθηκε αλλά αυτό που προβληματίζει κάπως είναι η έξοδος από την Δημοκρατία.

Παράλληλα, η Fitch εξαίρει την κυβέρνηση για το σχέδιό της να οδηγεί σε μετανάστευση όσους Έλληνες περισσεύουν, ώστε να αποτελούν πια πρόβλημα για τις χώρες που τους υποδέχονται και όχι για την Ελλάδα.

Αυτό που προβληματίζει την Fitch είναι πως η κυβέρνηση δεν έχει πετύχει τίποτα στον τομέα της ανάπτυξης αλλά, αν ο πληθυσμός της Ελλάδας μειωθεί στο μισό, θα υπάρξει και ανάπτυξη, και θα βουλώσουμε τα στόματα των εχθρών μας.

Στην ανακοίνωση της Fitch αναφέρεται πως η Ελλάδα δίνει την εικόνα ότι βρίσκεται σε πολιτική και κοινωνική σταθερότητα αλλά αυτή την εικόνα έδινε η Ελλάδα και το 2008, και είδαμε πώς κατέληξε.

Τώρα πια η Ελλάδα είναι λίγο πιο πάνω από τα «σκουπίδια». Δηλαδή, έχουμε αρχίσει να βγάζουμε το κεφάλι από τον σκουπιδοτενεκέ και έχουμε τρομάξει με αυτά που βλέπουμε γύρω μας.

Η αναβάθμιση της Ελλάδας από την Fitch μου θυμίζει αυτές τις εκλάμψεις που έχουν οι ασθενείς λίγο πριν τα τινάξουν.

Τα ξέρετε: είσαι στο νοσοκομείο, ο άνθρωπός σου -μετά από πολλές μέρες σε κώμα- είναι μέσα στην καλή χαρά, σου μιλάει, σε φιλάει, πλημμυρίζεις από ελπίδα, φεύγεις κάποια στιγμή χαρούμενος από το νοσοκομείο για να πας στο σπίτι να κάνεις ένα μπάνιο και να κοιμηθείς λίγο σαν άνθρωπος, και, μόλις μπαίνεις στο σπίτι, χτυπάει το τηλέφωνο και σου λένε «Έλα αμέσως στο νοσοκομείο. Πέθανε.».

Άντε, και καλή ψυχή.

 paganeli