Οι αλήθειες...της Μπούντεσμπανκ για τον Ευρωπαϊκό Νότο

  Σύντομη Περιγραφή:

Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και μέσω αυτών και πολλά ελληνικά, έσπευσαν προ ημερών να «υιοθετήσουν» την είδηση, ότι σύμφωνα με έκθεση της Μπούντεσμπανκ οι Ισπανοί είναι πλουσιότεροι από τους Γερμανούς(!). Η στόχευση της είδησης προφανής. Αφού οι Ευρωπαίοι του νότου είναι πλουσιότεροι από τους «δουλευταράδες»Γερμανούς, τι χρειάζονται τα πακέτα διάσωσης; Να σωθούν μόνοι τους…

 

 Μωυσής Λίτσης

 

Xωρίς πολλά-πολλά τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και μέσω αυτών και πολλά ελληνικά, έσπευσαν προ ημερών να «υιοθετήσουν» την είδηση, ότι σύμφωνα με έκθεση της Μπούντεσμπανκ οι Ισπανοί είναι πλουσιότεροι από τους Γερμανούς(!).

 

Η στόχευση της είδησης προφανής.Αφού οι Ευρωπαίοι του νότου είναι πλουσιότεροι από τους «δουλευταράδες»Γερμανούς, τι χρειάζονται τα πακέτα διάσωσης; Να σωθούν μόνοι τους…, υπονοώντας ότι ίσως χρειαστεί να κουρευτούν οι «πλούσιες» καταθέσεις τους. Η είδηση άλλωστε όχι τυχαία κυκλοφόρησε στο απόγειο της κρίσης στην Κύπρο και της συζήτησης αν υπάρχει κίνδυνος να κουρευτούν κι’ άλλοι…

 

Δύο μελετητές του London School of Economics, σε ειδικό μπλογκ που φέρει τον εύγλωττο τίτλο « η Ευρωπαϊκή Κρίση στον Τύπο»( http://blogs.lse.ac.uk/eurocrisispress/ [3]) αποκαθηλώνουν τα επιχειρήματα της Μπούντεσμπανκ και έρχονται να υπενθυμίσουν το πόσο εύκολα διάφορες ειδήσεις γίνονται «αλήθεια» για να δικαιολογηθούν εντυπώσεις και συμφέροντα στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης.

 

Όπως επισημαίνεται στο εν λόγω μπλογκ, η Μπούντεσμπανκ χρησιμοποίησε για να συγκρίνει τον πλούτο μεταξύ Ισπανών και Γερμανών, μία έρευνα για τα ισπανικά νοικοκυριά του 2008(!),σύμφωνα με την οποία το 89,2% του πλούτου των Ισπανικών νοικοκυριών συνδέονταν με την αγορά ακινήτων. Από το Μάρτιο του 2008 όμως, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Standard & Poor’s οι τιμές των ακινήτων στην Ισπανία έχουν μειωθεί κατά 26% και αναμένεται να πέσουν κατά 20% επιπλέον. Με άλλα λόγια ήδη ο εμφανιζόμενος πλούτος των Ισπανών είναι κατά πολύ μικρότερος από αυτόν που θεωρητικά κατείχαν το 2008.

 

[4] Η μελέτη της Μπούντεσμπανκ δεν λαμβάνει επίσης και άλλες παραμέτρους όπως το γεγονός ότι οι Γερμανοί πολίτες χαίρουν υψηλότερων υπηρεσιών και συντάξεων από ότι οι πολίτες του νότου. Γενικά η ιδιοκτησία σπιτιών στη Γερμανία είναι κατά πολύ μικρότερη(44,2%) από ότι σε άλλες χώρες. Στη Γαλλία είναι 57,9%, στην Ιταλία 68,4% και στην Ισπανία 82,7%,γεγονός που έχει να κάνει και με την ιδιοσυγκρασία λαών-στη χώρα μας είναι γνωστό το άγχος των οικογενειών να αφήσουν ένα «σπιτάκι» στα παιδιά τους- όσο και με το γεγονός ότι οι τράπεζες εκμεταλλευόμενες τον πόθο για κατοικία κερδοσκόπησαν μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, δημιουργώντας την περίφημη φούσκα στην αγορά ακινήτων της Ισπανίας, η οποία κατέρρευσε με τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008. «Εξαιτίας αυτών των διαρθρωτικών και πολιτισμικών διαφορών μία σύγκριση του πλούτου των νοικοκυριών μοιάζει με το να συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια», γράφουν χαρακτηριστικά οι δύο μελετητές.

 

Μία άλλη ενδιαφέρουσα παράμετρος του άρθρου των μελετητών του London Schools of Economics, είναι το πώς, τα γερμανικά κυρίως μέσα ενημέρωσης, έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τα αμφιβόλου εγκυρότητας ευρήματα της μελέτης της Μπούντεσμπανκ,προκειμένου να ρίξουν νερό στο μύλο των στερεοτύπων περί «καλοζωισμένων» νοτίων που περιμένουν από τον Γερμανό φορολογούμενο να τους βοηθήσει. Παραδόξως μάλιστα η έκθεση της Μπούντεσμπακ δεν έτυχε άκριτης υποδοχής από εφημερίδες όπως η Μπιλντ, που υποδαυλίζει συχνά τα γερμανικά στερεότυπα για τον ευρωπαϊκό νότο, αλλά από εφημερίδεςκύρους, όπως η Frankfurter Rundschau ή η Die Welt, που έσπευσαν να προβάλλουν την έκθεση με τίτλους όπως «οι Ισπανοί πλουσιότεροι από τους Γερμανούς».

 

Το περιοδικό «Der Spiegel» σχολιάζοντας την απόφαση για το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο έγραφε: «Κανείς στις χώρες που έχουν πληγεί από την κρίση δεν περίμενε μέχρι τώρα ότι θα υπάρξει περικοπή στον πλούτο(για την επίλυση της κρίσης). Αλλά γιατί όχι; Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της Μπούντεσμπανκ, οι Ισπανοί είναι πλουσιότεροι από τους Γερμανούς». Με άλλα λόγια μέρος των διεθνών ΜΜΕ, κυρίως γερμανικών, χρησιμοποίησε τα ευρήματα της Μπούντεσμπανκ για να δημιουργήσει κλίμα υπέρ πιθανού κουρέματος και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης(π.χ. Ισπανία), αφήνοντας να νοηθεί ότι αφού οι Ισπανοί(και άλλοι νότιοι) είναι πλουσιότεροι από τους Γερμανούς δεν έγινε και τίποτα να θυσιάσουν λίγο από τον πλούτο τους…

 

[5] Στόχος της μελέτης της Μπούντεσμπανκ ήταν ασφαλώς να ενισχύσει τις φωνές στη Γερμανία που τάσσονται κατά των πακέτων διάσωσης, θεωρώντας του νότιους «διεφθαρμένους», «τεμπέληδες» και «ύποπτα πλουτήσαντες».Η Μπούντεσμπανκ και οι υποστηρικτές της, ξεχνούν ωστόσο, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το άρθρο των μελετητών του London School of Economics, ότι τα πακέτα διάσωσης δεν έσωσαν υπερχρεωμένα νοικοκυριά, αλλά υπερχρεωμένες τράπεζες, των οποίων το ιδιωτικό χρέος έγινε αυτόματα δημόσιο,στο όνομα υποτίθεται της αναγκαίας οικονομικής εξυγίανσης.

 

«Τα νοικοκυριά του ευρωπαϊκού νότου δεν διασώθηκαν. Οι χρεοκοπημένες τράπεζες διασώθηκαν ή εφόσον οι κυβερνήσεις ανέλαβαν τα χρέη των τραπεζών, τα κράτη διασώθηκαν», γράφουν.

 

Εμείς θα προσθέταμε μία ακόμη παράμετρο, μιας και έχει ανοίξει μία ξεχασμένη από τα παλιά συζήτηση: το χάσμα μεταξύ κέντρου και περιφέρειας. Το γεγονός, ότι τα βιομηχανικά κράτη οφείλουν τον πλούτο τους σε μεγάλο βαθμό στην επί χρόνια εκμετάλλευση του πλανήτη μέσω της αποικιοκρατίας και της εξασφάλισης φθηνών πρώτων υλών. Η δε Γερμανία,οδηγήθηκε στο θαύμα, χάρη στη διαγραφή χρεών και την εδραιωμένη μετά τον πόλεμο αντίληψη των δυτικών συμμάχων, περί αποφυγής του λάθους της συνθήκης των Βερσαλλιών…Για να μην αναφερθούμε στη μαζική μετανάστευση λόγω… φτώχειας των «νοτίων»,συμβάλλοντας στην ανοικοδόμηση επιχειρήσεων, με σκοτεινό μέχρι σήμερα ρόλο στην άνοδο του ναζισμού και την καταλήστευση περιουσιών ανθρώπων και εθνών. *Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η ΕΛΛΑΔΑ αύριο" 09/04/2013

''...γιατί τούτη η κολασμένη θύελλα που σκοτώνει, καθώς λένε, και νεκρούς;''

Σύντομη Περιγραφή: 

Παναγιώτης Μαυροειδής

Πως γίνεται, εν μέσω ενάμισι εκατομμυρίων ανέργων, άπειρων φτωχών και ταπεινωμένων και μιας βαθειάς κρίσης ενός καπιταλισμού που είναι όλο και πιο κατονομάσιμος για τις ευθύνες τους και αναγνωρίσιμος στις βάρβαρες μεθόδους του, η αριστερά, να αγκομαχά να βρει τον ''εύκολο δρόμο'' που θα προσπερνά την τραχύτητα του εργατικού λαϊκού ξεσηκωμού και να γλιστρά συνεχώς στο μονοπάτι της προσαρμογής στους συσχετισμούς και της ανυποληψίας;

 

TO  συνέδριο του ΚΚΕ τελείωσε και μάλιστα λίγο πριν την ώρα του. Οι γνώμες για τη συζήτηση που έγινε εκεί, ποικίλουν. Το ίδιο και η στάση απέναντι στη μια ή την άλλη άποψη που διατυπώθηκε  στον δημόσιο ή υπόκωφο διάλογο της ιστορικότερης δύναμης κομμουνιστικής αναφοράς. Υπάρχει όμως και μια διαπίστωση που θα αποδεικνύεται όλο και πιο κοινή: Όλα αυτά, δε βγήκαν από το πουθενά, αλλά από την απαιτητική σημερινή πραγματικότητα που απαιτεί, προσβλέπει, αλλά και θα κρίνει πολύ αυστηρά την αριστερά, πολύ δε αυστηρότερα την επαναστατική.

 Όλες αυτές οι αντιπαραθέσεις, θαρρείς και στροβιλίζονται και αποκτούν επικίνδυνη δυναμική  μέσα  σε μια χύτρα, πάνω σε μια φωτιά ολοκόκκινη και βουερή που ρωτάει δυνατά:

«Μα πως εσείς κομμουνιστές και επαναστάτες για τη μεγάλη ώρα, αυτή ακριβώς τη στιγμή, φοβάστε να αναμετρηθείτε με το απαιτητικό παρόν και αναζητείτε παρηγοριά είτε στο ‘’παλιό καλό παρελθόν’’ είτε στο ‘’σίγουρα φωτεινό μέλλον’’;»  

Και είναι μια κοινωνική φωτιά, πάνω σε ένα ευρύτερο πυρακτωμένο έδαφος κοινωνικής καταστροφής και κρίσης, που νομίζεις πως μπορεί εξ ίσου να προσδώσει μια απίστευτη ενέργεια απογείωσης στις αριστερές απελευθερωτικές ιδέες, όσο και να κάψει όσους μιλούν στο όνομά τους, αλλά φοβούνται να αναμετρηθούν με τις απαιτήσεις και προϋποθέσεις τους.

Στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μικρότερη η ένταση της συζήτησης. Σφιγμένα  τα στομάχια και εκεί, κάθε φορά που είναι να μιλήσει ένας επώνυμος και να αρχίσει να αραδιάζει περί αριστερής δημοσιονομικής προσαρμογής, πετυχημένης πολιτικής Ομπάμα, σώφρονος εκσυγχρονιστικής γραμμής Καραμανλή και εσχάτως για το ενιαίο αντιμνημονιακό μέτωπο με τον Καμένο. Γιατί αλήθεια,  όσο ψηλώνει εκλογικά αυτή η μεταρρυθμιστική αριστερά, άλλο τόσο κονταίνει η αύρα της και λειαίνεται το δόρυ της;

Μα και στην αντικαπιταλιστική αριστερά, παρά την πείσμονα αντοχή της και επιμονή της στον επαναστατικό δρόμο, δεν περισσεύουν τα χαμόγελα… Φαίνεται ολοκάθαρα πως η κατάδειξη της ανθρωποβόρας κρίσης του σύγχρονου καπιταλισμού, δεν δικαιώνει αυτόματα ένα αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, αλλά με εξίσου πιεστικό τρόπο ωθεί αγωνιστές σε κρυφά μονοπάτια ‘’επιβίωσης και σωτηρίας’’, έως ότου περάσει η μπόρα. Η ομολογημένη  στρατηγική αδυναμία της  κοινοβουλευτικής -και εν τέλει συστημικής αριστεράς-, κάθε άλλο παρά σηματοδοτεί απαραίτητα την αντεπίθεση της επαναστατικής πολιτικής και των ανατρεπτικών ιδεών, αλλά  διαμορφώνει και το υπόστρωμα των μειωμένων προσδοκιών και αναδεικνύει για άλλη μια φορά την τέχνη του εφικτού και του ελάχιστου, με την απαραίτητη καταδίκη μιας φαντασιακής ‘’καθαρότητας’’.

Δε θα έπρεπε λοιπόν η κοινωνία να εξεγερθεί και μαζί της δεν είναι άραγε ‘’φυσικός νόμος’’, οι κοινωνικές και πολιτικές πρωτοπορίες, να τραβάνε, η κάθε μία με τον τρόπο της, όλο και πιο αριστερά; Πως γίνεται, εν μέσω ενάμισι εκατομμυρίων ανέργων, άπειρων φτωχών και ταπεινωμένων και μιας βαθειάς κρίσης ενός καπιταλισμού που είναι όλο και πιο κατονομάσιμος για τις ευθύνες του και αναγνωρίσιμος στις βάρβαρες μεθόδους του, η αριστερά, να αγκομαχά να βρει τον ''εύκολο δρόμο'' που θα προσπερνά την τραχύτητα του εργατικού λαϊκού ξεσηκωμού και να γλιστρά συνεχώς στο μονοπάτι της προσαρμογής στους συσχετισμούς και της ανυποληψίας;

Η συζήτηση αναγκαία πάνω σε αυτά. Η ενοχοποίηση των απαντήσεων αχρείαστη. Ο διάλογος πρέπει να είναι ευρύς, συντροφικός, χωρίς απαγορευμένες ζώνες και αυτολογοκρισία.

Ας μας επιτραπεί να επιστρατεύσουμε λίγο τον Μπέρτολτ Μπρέχτ και τον μαγικό του τρόπο να συζητάει θέτοντας τα ερωτήματα.

Αναρωτιέται λοιπόν σε ένα πολιτικό του κείμενο ο μεγάλος στοχαστής, που φέτος αναστήθηκε πολλαπλά και πάλι στις θεατρικές αίθουσες, μέσα από διάφορα έργα του:

‘’Δεν θα έπρεπε η ανθρωπότητα, μπροστά στις τόσες μηχανές και τεχνικές προόδους που της ευκολύνουν τη ζωή, να νιώθει το ρόδινο φως, το δροσερό πρωινό αγέρι να σημαίνει τον ερχομό ευλογημένων εποχών; Γιατί, λοιπόν, είναι όλα τριγύρω τόσο γκρίζα, γιατί τούτη η κολασμένη θύελλα που σκοτώνει, καθώς λένε, και νεκρούς;’’

Ευθύς αμέσως θα δώσει την δική του απάντηση:

‘’Όταν η κυρίαρχη τάξη σαπίζει, τότε η σαπίλα κυριαρχεί.’’

Ο ορισμός της απαισιοδοξίας ή μήπως ένα βολικό άλλοθι; Και οι δύο αναγνώσεις μπορούν κάλλιστα να υπάρξουν, μαζί και με πολλές άλλες. Ο Μπρεχτ όμως δεν αφίσταται ποτέ από  τις δεσμευτικές και στρατευμένες απαντήσεις, παίρνοντας όλο το ρίσκο. Σκαλίζει και βαθαίνει τα ερωτήματα, προτιμά  να διαβάσει αντί να παραγγείλει την πραγματικότητα, καλεί σε αυτοκριτική εξέταση και αναστοχασμό  πάνω στους δρόμους δράσης για να έρθουν οι ‘’ευλογημένες μέρες’’, κόντρα στην ‘’κολασμένη θύελλα’’.

Γράφοντας σε μια συγκεκριμένη εποχή όπου:

«κανένας υλιστής δεν θα περίμενε, πως οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές θέσεις του προλεταριάτου θα μπορούσαν να ανατραπούν τόσο βίαια, όπως τις ανέτρεψε ο φασισμός και οι ιδέες των προλετάριων, οι ιδέες που δημιουργούνται από την κοινωνική τους θέση, θα έμεναν άθικτες»,

δεν διστάζει να διαπιστώσει:

«Βέβαια, ούτε ένας ακέραιος επαναστάτης δεν αποπροσανατολίστηκε με την επικράτηση του φασισμού - ούτε ένας όμως δεν άφησε και τις απόψεις του χωρίς επανεξέταση. Πιο ανεπηρέαστοι μπορεί να έμειναν εκείνοι που θεωρούσαν τον εαυτό τους οικοδόμο του κομμουνισμού, που περίμεναν τον κομμουνισμό σαν «επόμενο» κοινωνικό σχηματισμό και θεωρούσαν το προλεταριάτο σαν την τάξη που θα τον «πραγματοποιούσε». Είδαν το φασισμό - να λοιπόν που ο κομμουνισμός δεν ήταν «ο επόμενος» σχηματισμός! Το περίμεναν λοιπόν να έρθει. Από προφήτες του αύριο έγιναν, απλούστατα, του μεθαύριο».

Σήμερα, δεν είναι σε πρώτο πλάνο, η πολιτική μορφή του φασισμού, ως βασική έκφραση της αστικής στρατηγικής για εκμηδενισμό της εργατικής τάξης και του κινήματός της, παρά το γεγονός ότι οι φασίστες έχουν σκάσει μύτη. Ζούμε όμως στο κοινωνικό πεδίο ένα κανιβαλισμό επιστροφής στο 1900 και σε πολιτικό επίπεδο μια απόλυτη υπε-αντιδραστική στροφή σε όλες τις σφαίρες της δημόσιας ζωής. Μια πραγματική κοινωνική και πολιτική αντεπανάσταση βάθους. Είναι μια εποχή στην οποία  αναπτύσσεται ξανά και θα δοκιμαστεί σκληρά η χρόνια θεωρία του ιδιότυπου αριστερού ‘’κοινωνικού αυτοματισμού’’: Αφού έχουμε κρίση και όξυνση των προβλημάτων, ο κόσμος εκφράζει δυσαρέσκεια και  η δυσαρέσκεια δε μπορεί παρά να πάει προς τα αριστερά. Μαζικά, αυθόρμητα, καθολικά, πλειοψηφικά, ειρηνικά. Με σχεδόν αναπόδραστη εξέλιξη μια πολιτική στροφή, με αξιοποίηση των ίδιων των σημερινών πολιτικών θεσμών του συστήματος και πάνω από όλα του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης.  Από το μικρό στο μεγάλο και από εκεί στο μεγαλύτερο, από ρήξη σε ρήξη, λίγο- λίγο αρχικά, μισό -μισό στη συνέχεια, ώσπου να αλλάξουν καθολικά τα πράγματα, όταν οι ποσοτικές σωρευτικές αλλαγές, θα οδηγήσουν ώριμα  σε μια ποιοτική μεταβολή, χωρίς επαναστατικές περιπέτειες. Αυτή περίπου είναι η συλλογιστική και ξεχειλίζει από παντού μέσα στην συζήτηση της αριστεράς.

Εδώ η προαναφερθείσα σκέψη του Μπρέχτ, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη, όταν μάλιστα  θέτει προκλητικά το ερώτημα:

‘’Εκείνοι όμως, που πρότειναν τον κομμουνισμό, απλούστατα, σαν λύση πολύ συγκεκριμένων προβλημάτων, και σκέφτονταν να τον εφαρμόσουν αξιοποιώντας υπαρκτές, πολύ συγκεκριμένες δυνατότητες, αναγκάστηκαν να βάλουν στον εαυτό τους το ερώτημα: μήπως παράβλεψαν ορισμένες άλλες διεξόδους; Μήπως δεν πρόσεξαν ορισμένες άλλες δυνατότητες; Μήπως λοιπόν απατήθηκαν στο ερώτημα, ποιες είναι οι βασικές δυνάμεις που κινούν τους λαούς;’’.

Δεν πέρασε πολύ καιρός από τότε που κυρίαρχη αντίληψη ήταν το ‘’ναι ή όχι στο μνημόνιο;’’, βάζοντας κάτω από το χαλί τα ερωτήματα που αφορούσαν τη θέση της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ που επέβαλλε τα μνημόνια, αλλά και τις διπλά αρνητικές συνέπειες μιας αδυσώπητης καπιταλιστικής κρίσης και αντιδραστικής αναδόμησής του συστήματος,  που σαρώνει καταχτήσεις αιώνων. ‘’Θα έρθουν αυτά στην ώρα τους, ήταν η απάντηση’’… Το λιγότερο είναι που αυτή περιορισμένη οπτική δεν διέκρινε τον κίνδυνο του εγκλωβισμού σε μια πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, που αναζητεί να τετραγωνίσει σήμερα τον κύκλο. Οι  λύσεις διαπραγμάτευσης ‘’εκτός των μνημονίων και εντός ευρωζώνης’’, γελοιοποιήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ στην Κύπρο εκπαραθυρώνοντας μια ‘’αριστερή κυβέρνηση’’ και ξεφτιλίζοντας τη συντηρητική διάδοχή της. Το σπουδαιότερο και διδακτικότερο είναι να βλέπεις αυτές τις ‘’άλλες διεξόδους’’, στο πρόσωπο της αντισυστημικής αντικοινοβουλευτικής αντι-μνημονιακής ρητορείας της ναζιστικής Χρυσής Αυγής και στα κούφια αντι-μερκελικά λόγια του Γ. Τράγκα. Θα αντικαταστήσουμε σήμερα την προηγούμενη  φενάκη με το ‘’ναι ή όχι στο ευρώ;’’, θεωρώντας το αντικαπιταλιστικό πρόταγμα αχρείαστο; Ή μήπως, ακόμη χειρότερα, θα αναβάλουμε για μια ακόμη φορά το πάντα άλυτο ζήτημα της οργάνωσης των εργαζομένων, του προσανατολισμού για  άνοδο της ταξικής πάλης σε πολιτικό επίπεδο με στόχευση την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, στο όνομα μιας άμεσης λύσης ‘’αντιμνημονιακής’’ κυβερνητικής λύσης; Το έχει μάλλον τάμα η ελληνική αριστερά, να θεωρεί απώτατη έκφραση της στρατηγικής της το ζήτημα της κυβέρνησης, ενώ  το ζήτημα της εξουσίας, μονίμως να το θεωρεί ‘’εκτός ατζέντας’’, να αρνείται τη συζήτηση στον παρόντα χρόνο και διαρκώς να κάνει αυτοκριτική για χαμένες ευκαιρίες στο παρελθόν…

Είναι πραγματικά παράδοξο σε εποχή ανοιχτής αστικής αντεπανάστασης απέναντι ακόμη και στα  βήματα της αστικής τάξης  του προηγούμενου αιώνα, να θεωρείται άτοπη η αναζήτηση μιας επαναστατικής πολιτικής ή να αντικαθίσταται η τελευταία με την επαναστατική επαγγελία του αψεγάδιαστου μέλλοντος έναντι της βρομοδουλειάς του παρόντος.

Εδώ, θα μας χρειαστεί και πάλι ο Μπρέχτ, που θα μας υπενθυμίσει ότι η επανάσταση δεν είναι θέμα φράσης, αλλά σύνθετη κοινωνική και πολιτική διαδικασία, που απαιτεί  σκεπτόμενους μαχητές και όχι ντελάληδες, επαναστατικές πρωτοπορίες της ευρύτερης κοινωνικής κίνησης και όχι αποσπασμένους τηλεγραφητές.

Ας δούμε ορισμένες πολύτιμες σκέψεις του.

‘’Καθένας  που έχει μελετήσει μια επαναστατική εξέγερση, γνωρίζει πόσες εσωτερικές δυσκολίες μια μάζα συναντά για να εξεγερθεί. Μόνο στην ανάγκη ρίχνεται ο άνθρωπος στο άγνωστο. Η μεγαλόπρεπη φράση «το προλεταριάτο δεν έχει να χάσει παρά τις αλυσίδες του» ισχύει σαν ιστορική προοπτική και για ολόκληρη την εργατική τάξη συνολικά. Ομως, η εσωτερική ιστορία μιας επανάστασης δεν βρίσκεται τάχα ακριβώς στο ότι το προλεταριάτο - οι προλετάριοι δηλαδή - αποφασίζουν να δράσουν σαν τάξη; Στη διαδικασία αυτή πολλά έχουν να χάσουν, και πολλά να ριψοκινδυνέψουν. Αξιοπρόσεκτο είναι, πως εδώ η ίδια η ζωή θεωρείται το πιο τελευταίο, το λιγότερο σημαντικό από όλα. Συχνά την βάζουν σε κίνδυνο πολύ πιο εύκολα, παρά ένα φτωχικό σπιτάκι. Οταν η άρχουσα τάξη κλονίζεται, συνήθως οι καταπιεζόμενοι κλονίζονται, στην αρχή, μαζί της. (…) Γι' αυτό, πρέπει η ίδια η εξέγερση να πάρει κάποιον επιχειρησιακό χαρακτήρα. Να γίνει μια οργανωμένη επιχείρηση, όπου οι μάζες θα αναγνωρίσουν στοιχεία της καθημερινής τους ζωής. Να γίνει λοιπόν λογική, για να τις αγκαλιάσει.’’

Να λοιπόν που η επαναστατική φωνασκία δεν αποτελεί, στην πραγματική ζωή και ταξική πάλη, το αντίδοτο, στον τακτικισμό, στον καιροσκοπισμό και στην αναζήτηση ‘’εύκολων λύσεων’’ εντός συστήματος ‘’ως πρώτο βήμα και έχει ο θεός’’. Το ερώτημα δεν είναι ‘’τακτική ή στρατηγική;’’ σα να διαλέγεις μενού, αλλά ‘’ποια τακτική, ποια στρατηγική, ποια η σύνδεσή τους, ποια επαναστατική πολιτική;’’ τελικά. Η διαμόρφωση μιας αντικαπιταλιστικής πολιτικής στρατηγικής ως ενότητας βασικών στόχων και μέσων επιβολής της, είναι ο σκληρός δρόμος της διαμόρφωσης του κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου ανατροπής και αντικαπιταλιστικής επανάστασης προς μια σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική. Έτσι ώστε η επαναστατική προοπτική να φαίνεται ‘’λογική’’ και σε αυτήν  οι εργαζόμενοι να ‘’αναγνωρίσουν στοιχεία της καθημερινής τους ζωής’’.

Ογδόντα περίπου χρόνια πριν αυτά τα γραπτά του Μπρεχτ, ένας άλλος δάσκαλος, ο Κάρλ Μάρξ, συνέταξε μαζί με γερμανούς συντρόφους τους ένα  πρόγραμμα- μόλις μίας σελίδας!- για τις ‘’απαιτήσεις του κομμουνιστικού κόμματος στη Γερμανία’’, με άμεσα συνολικά και οικονομικά μέτρα καθολικής ισχύος. Στον επίλογο σημείωνε:

‘’Είναι προς το συμφέρον του γερμανικού προλεταριάτου, της μικροαστικής και της αγροτικής τάξης, να εργαστούν με όλη την ενέργεια τους για την επιβολή των αναφερθέντων μέτρων. Διότι μόνο μέσα από την πραγματοποίηση τους μπορούν τα εκατομμύρια [ανθρώπων], τα οποία μέχρι τώρα στη Γερμανία υπόκειντο σε εκμετάλλευση από έναν μικρό αριθμό και τα οποία θα επιδιωχθεί να παραμείνουν υπό καθεστώς καταπίεσης, να καταλήξουν στο δικαίωμα τους και σ' εκείνη τη δύναμη η οποία τους οφείλεται ως τους παραγωγούς όλου του πλούτου.’’

Ας αντιπαραβάλλουμε αυτή τη συλλογιστική με την αλαζονική και απερίσκεπτη άρνηση των κομβικών αντικαπιταλιστικών και αντι-ιμπεριαλιστικών στόχων στην εποχή μας ή την άρνηση ένταξης τους στην επαναστατική προοπτική. Ο τακτικισμός/μεταρρυθμισμός και ο επαναστατικός διακηρυκτισμός, άραγε θα συνεχίσουν αέναα να  αλληλο-απαξιώνονται αναπαράγοντας τα κρισιακά φαινόμενα στην αριστερά και απομακρύνοντας τις ‘’ευλογημένες μέρες’’ της επαναστατικής τομής και της κοινωνικής χειραφέτησης;

ΥΓ: Οι αναφορές στα κείμενα του Μπρέχτ  βασίζονται  στο ένθετο του «Κυριακάτικου Ριζοσπάστη» Ιστορία  στις 14/4/2013, τη μέρα λήξης του 19^ου Συνεδρίου του. Πραγματική απόδειξη ότι, ακόμα και σε εποχές έλλειψης ή περιορισμού  του ανοιχτού διαλόγου,  τα ανοιχτά και αληθινά ερωτήματα δεν μπορούν να μπουν σε ντουλάπες, αλλά θα είναι πάντα παρόντα, βασανιστικά και  δημιουργικά.

 

Θατσερισμός α λα ελληνικά

Τα χρόνια της Θάτσερ, οι Βρετανοί νέοι της γενιάς μου τα έζησαν ενάντιοι. Στο Λίβερπουλ, στο Μάντσεστερ, στη Γλασκώβη, στο Μπρίξτον, είδαν τους μεσήλικους άνεργους να βουλιάζουν στον αλκοολισμό και στην παραίτηση. Η θατσερική μεταρρύθμιση σάρωνε τους φτωχούς και ήταν αμείλικτη με τους αδύναμους. Οι πιο ευάλωτοι νέοι της εργατικής τάξης έπεφταν στα ναρκωτικά και στην αυτοκαταστροφή. Οι πιο ευαίσθητοι έκαναν τέχνη: τραγούδια, βιβλία, ταινίες.
Την ίδια περίοδο, οι Ελληνες συνομήλικοι βίωναν την εναντίωση ή και την απόγνωση των Βρετανών του θατσερισμού σαν καλλιτεχνική εμπειρία, αλλά και σαν μύηση στην ηθική και υπαρξιακή ουσία της πολιτικής. Clash, Crass, Morrissey, Elvis Costello, Robert Wyatt, Specials τραγουδούσαν στα πικάπ των σπιτιών και των μπαρ για την άλλη Αγγλία, των ονείρων και των αισθημάτων, καίριοι, λυρικοί, σκληροί, γοητευτικοί. Στις κινηματογραφικές αίθουσες ανακαλύπταμε το νέο βρετανικό σινεμά: Στίβεν Φρίαρς, Ντέρεκ Τζάρμαν, Νιλ Τζόρνταν, Μάικ Λι, Κεν Λόουτς. Υψηλή ποπ αισθητική, ρεαλισμός, απελευθερωτικές ηθογραφίες ή σκοτεινές καταδύσεις στην ανθρωπογεωγραφία του θατσερισμού: από τη δύσκολη ελπίδα του «My Beautiful Laundrete» έως το ντοστογιεφσκικό «Naked», τον αβάσταχτο ρεαλισμό του «Raining Stones» και το αιματηρό μελόδραμα «Crying Game».
Στο σινεμά, τουλάχιστον δύο Ελληνες κινηματογραφιστές που έζησαν τον θατσερισμό, ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης και ο πρόωρα χαμένος Αλέξης Μπίστικας, έφεραν εδώ την αύρα ενός Ντέρεκ Τζάρμαν εκείνα τα χρόνια. Τέλη δεκαετίας ’80 με αρχές ’90, θυμάμαι το ασπρόμαυρο περιοδικό «Κοντροσόλ στο χάος», με Δημήτρη Παπαϊωάννου, Μπίστικα, Αβούρη, Ζάφο Ξαγοράρη, ζωγράφους, συγγραφείς και κομικσάδες, να μετακενώνει το γκέι πανκ πνεύμα στα Εξάρχεια με αισθητική νεορεαλιστική και μετατσαρούχεια.
Θατσερισμός και γιαπισμός, ατομικισμός και λαϊφστάιλ συγχέονταν αξεδιάλυτα στα κεφάλια των Ελλήνων της εποχής. Δεν μπορούσαμε να νιώσουμε πραγματικά τον πόνο της βρετανικής εργατικής τάξης, την απόγνωση των συνομηλίκων μας, τον ξέφρενο κυνισμό των γκόλντεν μπόις της Γουόλ Στριτ, έως μηδενισμού, όπως τα περιέγραφε ο Μπρετ Ιστον Ελις. Τα βλέπαμε ως έργα τέχνης, ως αισθητικές αποτιμήσεις. Κατά παράδοξο τρόπο, οι άνθρωποι χόρευαν με τους πολιτικούς Clash, με τους λυρικούς πλην κοινωνικά ευαίσθητους Morrissey και Costello, λικνίζονταν με το ζοφερό «Ghost Τοwn» των Specials και ταυτόχρονα διάβαζαν το «Κλικ» και εγαλουχούντο στην πόζα του νεοκυνικού. Κάπως έτσι. Αφαιρούσαμε τα έργα τέχνης από τη ζωτική τους σύμφραση διότι ζούσαμε σε άλλη χρονοσήραγγα: τη δεκαετία του ’80 είχε συμβεί μείζων αναδιανομή εισοδήματος και κοινωνική ανακατάταξη, ή έτσι νομίζαμε. Στο μεσουράνημα της Σιδηράς Θάτσερ και του ηθοποιού Ρέιγκαν, εμείς βλέπαμε εγγύτερα τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Φρανσουά Μιτεράν, τους τελευταίους σοσιαλιστές της Ευρώπης.
Πολύ περισσότερο, στην Ελλάδα μόνο μετά τη Μεταπολίτευση και μετά την Αλλαγή του ’81 υπήρξε χώρος για να εκδιπλωθεί και να αφομοιωθεί το νεανικό κίνημα του ’60-’70, ως νεορομαντισμός και υπαρξιακή αναζήτηση με φόντο τη σοσιαλδημοκρατία και μια ορισμένη αφθονία. Τον καιρό που στην Αγγλία κατεδαφιζόταν το κράτος πρόνοιας, στην Ελλάδα το οικοδομούσαμε, και στην ηπειρωτική Ευρώπη ήταν ακόμη κραταιό. Μόνο η Ιταλία, από τα τέλη του ’70 ήδη, είχε περάσει σε άλλη πίστα, πολιτικά και ανθρωπολογικά: αντί θατσερισμού, εκεί εγκαινιάστηκε η μεταμοντέρνα κοινωνία του θεάματος και της φαυλότητας, η Forza Italia του Μπερλουσκόνι.
Η πρώτη γεύση θατσερισμού ήταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά ήταν σχετικά βραχύβια και συνάντησε αντιστάσεις, διότι διετάρασσε την τάξη του πλιάτσικου· ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος από το Κανάλι 29 τον γκρέμισε ιδεολογικά και το πάρτι της θολούρας επανήλθε σε νέα ρότα. Οι φυλές του γενικευμένου «Κλικ» μεταλλάχθηκαν και γιγαντώθηκαν, ανακάλυψαν χαρούμενες το Χρηματιστήριο ως μηχανισμό αναδιανομής· ο θατσερισμός ξαναμπήκε παραλλαγμένος από την αριστερή πόρτα, μέσω Μπλερ: βαφτίστηκε εκσυγχρονισμός. Το κράτος πρόνοιας έπλεε αμέριμνο με δανεικά στη Ζώνη του Ευρώ.
Ισως φανεί ότι δεν ζήσαμε τον θατσερορεϊγκανισμό. Οχι. Τον ζήσαμε· καθυστερημένα, παράλληλα, διαθλασμένο, ενοφθαλισμένο στο μικροπεδίο μας, αλλά παρομοίως τον έζησε και μεγάλο μέρος της ηπειρωτικής Ευρώπης. Tο μείζον ιστορικό ρήγμα ήταν η πτώση του ανατολικού μπλοκ το ’89, και ό,τι ακολούθησε έκτοτε το ζήσαμε, το ζούμε στην ώρα του: πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, επανένωση Γερμανίας, μαζική μετανάστευση, κλονισμός Ευρωζώνης. Η μεταθατσερική Ευρώπη εδώ ξεκίνησε κι απλώνεται παντού. Τι ωραίο πλιάτσικο, που θα ’λεγε ο αντιθατσερικός Τζόναθαν Κόου.
vlemma

Ευρωθατσερισμός

 ΚΙΜΠΙ
Επενδυτής, 13/4/2013

Αν ζούσε η Θάτσερ, θα έφριττε. Ίσως να είχε ήδη φρίξει, κι ίσως το εγκεφαλικό που την έπληξε να οφειλόταν σε όσα είχε δει κι είχε ακούσει. Αυτό που τόσο μίσησε, αυτό που έθεσε ως σκοπό της ζωής της να αποδυναμώσει, να πετσοκόψει, να συντρίψει, να λεηλατήσει, αυτό το βδελυρό κατασκεύασμα, το κράτος, έχει επανέλθει στο προσκήνιο με μια τρομακτική πολιτική πυκνότητα, με μια πρωτοφανή ωμή δύναμη που καταπνίγει κάθε έννοια ατομικής πρωτοβουλίας και ευθύνης.

Μήπως τα λέω μπερδεμένα κι αντιφατικά; Μήπως κάτι δεν έχω καταλάβει; Αφού ό,τι κρατικό πωλείται, ότι δημόσιο ιδιωτικοποιείται, ό,τι συλλογικό κονιορτοποιείται, πού είδα το κράτος κραταιό και ακατανίκητο;

Ό,τι βλέπω εγώ ενδεχομένως να το είχε δει κι η Θάτσερ (να εξηγούμαι: μου είναι εξίσου απεχθές το ίχνος της στην ιστορία, όπως στην πλειοψηφία των ανθρώπων που έχουν υποφέρει από την πολιτική της κληρονομιά) σε όσα συντελούνται στην Ε.Ε. προκαλώντας αλλεργία στον συντηρητικό επίγονό της, τον Κάμερον. Στην Ε.Ε. και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη εξελίσσεται μια πρωτοφανής στην ιστορία συγκέντρωση κρατικής ισχύος ( έστω κι αν αυτό προϋποθέτει την κατάλυση της κρατικής ισχύος 27 άλλων χωρών). Μια συγκέντρωση ισχύος συγκρίσιμη ίσως μόνο με τη ρωμαϊκή ή τη βυζαντινή αυτοκρατορία.

Ακούγεται παράδοξο, αλλά φαίνεται ότι ο θατσερισμός πέφτει θύμα της ίδιας της ιστορικής του επιτυχίας ως προς τον κατεξοχήν διακηρυγμένο του στόχο. Η συρρίκνωση του κράτους στους κοινωφελείς και δημόσιου συμφέροντος τομείς, πέρα από τις παταγώδεις αποτυχίες που τη συνόδευσαν, απαίτησε ακόμη και στην ίδια τη θατσερική Βρετανία μια χωρίς προηγούμενο επιστράτευση του κράτους, ιδιαίτερα των κατασταλτικών, στρατιωτικών και νομοθετικών του βραχιόνων: χωρίς την Αστυνομία δεν θα συντρίβονταν τα συνδικάτα. Χωρίς τον στρατό, την αποικιοκρατική διπλωματία και τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς δεν θα απογειώνονταν οι παραγγελίες και η κερδοφορία των πολεμικών βιομηχανιών. Χωρίς τα σμήνη γραφειοκρατών νέου τύπου, τους νομοτέχνες, τους μάνατζερ που αποίκισαν κάθε πτυχή της κρατικής μηχανής δεν θα επιτυγχανόταν το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, η απορύθμιση κάθε νομοθετικού πλαισίου εποπτείας και προστασίας του δημόσιου συμφέροντος. Ουσιαστικά, η Θάτσερ δεν συρρίκνωσε πραγματικά το κράτος. Απλώς το ιδιωτικοποίησε σε κάθε κερδοφόρο τομέα του. Κι αυτό χωρίς επιτυχία πάντα, και κατά κανόνα με κόστος πολύ υψηλότερο από τις ίδιες τις κρατικές δαπάνες (συμπεριλαμβανομένης της μίζας).

Παρ’ ότι η Θάτσερ μίσησε το ευρώ και φθονούσε κάθε απόπειρα ενοποίησης και ομοσπονδιοποίησης της Ε.Ε., οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες της Ε.Ε. και του ευρώ λάτρεψαν και τη Θάτσερ και τις ιδέες της. Δανειζόμενοι, όμως, το νεοφιλελεύθερο πείραμά της στο πεδίο της συρρίκνωσης του κράτους και της απόσυρσής του από τα δημόσια αγαθά, χρεώθηκαν και τους επαχθείς «τόκους» αυτού του πειράματος. Για να οργανωθεί η απορύθμιση της μεγάλης αγοράς των 500 εκατομμυρίων καταναλωτών, για να εξασφαλισθεί η μέγιστη δυνατή ομογενοποίηση της δημοσιονομικής συμπεριφοράς των κυβερνήσεων, για να είναι δυνατή η ακώλυτη και ταχεία κίνηση των κεφαλαίων και για επιτευχθεί ενοποίηση των νομισματικών πολιτικών- πρακτικά μέσω του ευρώ-, χρειάζεται να συγκροτηθεί ένα υπερκράτος με επίσημη έδρα της Βρυξέλλες, με συμπρωτεύουσα τη Φρανκφούρτη και με μια πολυάνθρωπη, πανάκριβη και πανίσχυρη γραφειοκρατία. Αν η Ευρωζώνη αντέξει τις ποικίλες εθνικές και κοινωνικές αντιθέσεις που προκαλεί το εγχείρημα και δεν αποσυντεθεί, θα εξελιχθεί σε ένα υπερκράτος με δύο εφαπτόμενους πόλους εξουσίας: ο ένας, με κέντρο αναφοράς την Κομισιόν, θα ασκεί τη διακυβέρνηση της ευρωπαϊκής ενδοχώρας, με τις εθνικές κυβερνήσεις σε ρόλους υφισταμένων διευθύνσεων που υποχρεούνται απλώς να αποδίδουν απολογισμό πεπραγμένων. Ο άλλος, με κέντρο την «ανεξάρτητη» Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, θα ελέγχει την πιο συμπυκνωμένη εκδοχή του πλούτου, το χρήμα, και μέσω της εποπτείας στις τράπεζες, τα περισσότερα υλικά και άυλα περιουσιακά στοιχεία της Γηραιάς Ηπείρου. Κι οι δυο πόλοι μαζί θα ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος του ενεργητικού της Ευρωζώνης, δημόσιου και ιδιωτικού.

Παρ’ ότι στο εγχείρημα του ευρώ έβαλε πλάτη ένα συνονθύλευμα ιδιωτικών συμφερόντων υπεράνω εθνικότητας που έβλεπε στο κοινό νόμισμα το κλειδί του παραδείσου της αειφόρου κερδοφορίας, η διατήρησή του συνεπάγεται «θυσίες». Στη νέα υπερεθνική δομή που διαμορφώνεται, είναι αδύνατο να διασωθούν όλα τα «εθνικά πλεονεκτήματα» των εγχώριων επιχειρηματικών και οικονομικών ελίτ, τα ιδιαίτερα προνόμια, τα φέουδα αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης. Η καταστροφή κεφαλαίου που συνεπάγεται η διαχείριση της κρίσης του ευρώ για να επιτευχθεί μια «δημιουργική επανεκκίνηση» έχει τα θύματά της. Θα μείνουν λιγότερες τράπεζες να ελέγξουν τη ροή του χρήματος, λιγότερες επιχειρήσεις να ελέγξουν την παραγωγή και διανομή αγαθών, την παροχή προμηθειών και υπηρεσιών στο υπερκράτος. Αυτή η διαδικασία «δημιουργικής καταστροφής», εγγεγραμμένη στο DNA του καπιταλισμού από καταβολής του, στην αγορά των 27 και στη νομισματική ένωση των 17 δεν μπορεί παρά να περάσει από φίλτρα γεωπολιτικής ισχύος. Που σημαίνει ότι οι γερμανικοί επιχειρηματικοί κολοσσοί, μαζί με μερικούς ομοειδείς ομίλους από τις χώρες του σκληρού πυρήνα του ευρώ, θα έχουν τον πρώτο λόγο όχι μόνο στη συγκεντροποίηση κεφαλαίων και περιουσιακών στοιχείων, αλλά και στη διαμόρφωση των θεσμών του υπερκράτους. Το να οραματίζεται κανείς ότι η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη θα μεταμορφωθούν σε διακρατικές ενώσεις αλληλεγγύης και ίσης κατανομής βαρών και ευκαιριών είναι σαν να πιστεύει ότι οι γερμανικές τράπεζες και βιομηχανίες θα δεχθούν να συρρικνωθούν δραστικά, όπως εξαναγκάστηκαν για παράδειγμα να αυτο-ακρωτηριαστούν οι κυπριακές τράπεζες εν μια νυκτί.

Για να ξαναγυρίσουμε στη Θάτσερ, η λειτουργία αυτού του ομοσπονδιακού μορφώματος στην Ευρώπη με τους όρους που περιγράψαμε, παρ’ ότι διατηρεί τον κοινωνικό πυρήνα του θατσερισμού, την αποθέωση του ιδιωτικού συμφέροντος, ταυτόχρονα προϋποθέτει μια πανίσχυρη κεντρική εξουσία. Δηλαδή, αυτό που υποτίθεται ότι απεχθάνονταν η «σιδηρά κυρία» και οι «χάλκινοι κύριοι» που λειτουργούν ως επίγονοί της στην Ευρώπη. Η συνοχή του υπερκράτους απαιτεί και την κατασταλτική του λειτουργία απέναντι σε κάθε μορφή αντίστασης, είτε αφορά τους πληβείους της Γιουρολάνδης είτε τους πατρικίους των καντονιών και των αποικιών της, τους εθνικούς εγωισμούς και ανταγωνισμούς τους. Η τρόικα που έχει ήδη αποικίσει το μεγαλύτερο μέρος του ευρωπαϊκού Νότου λειτουργεί ήδη σαν ένα είδος οικονομικής, κοινωνικής και ιδεολογικής αστυνομίας. Κι είναι ένα ερώτημα αν στο επόμενο βήμα της επικουρείται από μια κανονική, ένοπλη αστυνομία ή στρατό, αν και τα μέτρα που επιβάλει συχνά είναι αποτελεσματικότερα από συμβατικούς βομβαρδισμούς. Διόλου τυχαία, αρκετοί ευρωκράτες, παρά τη ρητορική περί δημοκρατίας και δικαιωμάτων, βλέπουν με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τα απολυταρχικά σχήματα διακυβέρνησης του κινεζικού ή του ρωσικού καπιταλισμού, σε σχέση με τη χαλαρή ομοσπονδιακή χαλαρότητα των ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα είναι η συναίνεση, διακρατική ή κοινωνική, με την οποία πορευόταν ως τώρα το ευρωπαϊκό σκάφος, να αντικαθίσταται ραγδαία από την πυγμή των ηγεμόνων της και την αυταρχική τους επιρροή στο ευρωπαϊκό υπερκράτος.

Έτσι, στο πολιτικοοικονομικό υβρίδιο του ευρωθατσερισμού που ηγεμονεύει στην Ευρώπη έχει απομείνει μόνο το θεωρητικό κέλυφος του νεοφιλελευθερισμού που ορκιζόταν ότι είναι αλλεργικός στο κράτος. Εντός του κελύφους επωάζεται ένας κρατισμός ασύλληπτων διαστάσεων, που καταπνίγει κάθε έννοια ατομικής, συλλογικής ή εθνικής ελευθερίας και ευθύνης. Οι ιστορικοί του μέλλοντος είναι απίθανο να καταπιαστούν με τις βυζαντινές λεπτομέρειες που διαμόρφωσαν αυτό το αυταρχικό υπερκράτος των 500 εκατομμυρίων υπηκόων. Το πιο πιθανό είναι ότι θα καταπιαστούν με τον γρίφο πώς σ’ αυτή τη γερμανική αυτοκρατορία συντέθηκαν ο αντικρατισμός μιας Βρετανίδας, της Θάτσερ, και ο κρατισμός μιας Γερμανίδας, της Μέρκελ. Και μάλιστα χωρίς τη Βρετανία…



ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

6 Οκτωβρίου 1987

Επιτέλους, μια ακόμη πλήρης συνεδρίαση της Επιτροπής Αναθεώρησης, η πρώτη μετά τη νίκη της Μάργκαρετ τον Ιούνιο. Η πρώτη Λευκή Βίβλος ολοκληρώθηκε και θ’ αρχίσουμε να επεξεργαζόμαστε τη δεύτερη και την τρίτη.
Οι επόμενες μεταρρυθμίσεις θα είναι ριζικότερες. Επιτέλους, φτάνουμε στην ουσία. Για να υπενθυμίσω σε όλους ποιες είναι οι προτεραιότητες, κόλλησα στον τοίχο μια ανακοίνωση με μεγάλα γράμματα. Γράφει:
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ
ΕΠΙΛΟΓΗ
Αποφάσισα να υιοθετήσω μια αυστηρή τακτική με τη λέξη «νοσοκομείο». Η λέξη αυτή δεν επιτρέπεται πια στις συζητήσεις: στο εξής τα αποκαλούμε «μονάδες παροχής». Κι αυτό γιατί μοναδικός σκοπός τους, στο μέλλον, θα είναι να παρέχουν υπηρεσίες τις οποίες θα αγοράζουν απ’ αυτά οι υγειονομικές Αρχές και οι γιατροί μέσω συνομολογημένων συμβολαίων. Το νοσοκομείο γίνεται κατάστημα, η περίθαλψη γίνεται εμπόρευμα, τα πάντα λειτουργούν σύμφωνα με τους κανόνες των επιχειρήσεων: να παράγεις πολύ και να πουλάς φθηνά. Η υπέροχη απλότητα αυτής της ιδέας με αφήνει άναυδο.

Τζόναθαν Κόου, «Τι ωραίο πλιάτσικο!»

Η επανάσταση ξεκίνησε στις Κάννες!

Εικόνα από το μέλλον: Στο νούμερο 523 Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που διεξάγεται στην Ουάσιγκτον, οι σύντροφοι νιώθουν το δέος που αρμόζει καθώς μπαίνουν στην αίθουσα. Πίσω από το βάθρο των ομιλητών δεσπόζουν οι ιστορικές μορφές του κινήματος. Πάνω αριστερά η εικόνα του Καρλ Μαρξ. Πάνω δεξιά αυτή του Λένιν. Και κάτω από αυτούς τα δύο θαυμαστά τέκνα της επανάστασης, αυτοί που κατέστρεψαν το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα με μια τους κίνηση, σαν πύργο από τραπουλόχαρτα: Ο πατερούλης Μπάρακ Ομπάμα και ο μεγαλύτερος Έλληνας καπιταλιστοφάγος, το όργανο της ανατροπής, o Che του 21ου αιώνα, ο Γεώργιος-Jeffrey-Παπανδρέου.
Οι σύντροφοι, λένε ανέκδοτα μεταξύ τους μέχρι να αρχίσουν οι ομιλίες. Τα περισσότερα, έχουν να κάνουν με τους Έλληνες του 2011, οι οποίοι θεωρούνται κάτι σαν τους Πόντιους των δικών μας ανεκδότων. Αυτήν την κωμική τους πλευρά οι Έλληνες την αποκάλυψαν όταν αποδείχθηκε ότι δεν είχαν καταλάβει τίποτα από το πανούργο σχέδιο των Ομπάμα και Παπανδρέου τότε, το μακρινό 2011 και έβριζαν αισχρά και κατηγορούσαν τον μυστακοφόρο επαναστάτη ως προδότη. Μετά βέβαια την ιστορική συνάντηση στις Κάννες, όταν ο Γιώργος εγκαθίδρυσε τον κομμουνισμό μαζί με τον Μπάρακ τα πήραν όλα πίσω και τον λάτρεψαν σαν θεό. Η αλήθεια είναι, ότι τον λάτρεψαν περισσότερο από τον Ομπάμα, όπως και όλοι οι λαοί της γης. Όπως ακριβώς οι Κουβανοί λάτρευαν τον Che περισσότερο από τον Κάστρο, επειδή ο ο γιατρός από την Αργεντινή έκανε τη “βρώμικη δουλειά”. Έτσι και ο καθαριστής από την Σουηδία  έβαλε τα μασούρια με το δυναμίτη στον κώλο των “αγορών”, όπως λεγόταν παλιά ο εχθρός…
Hasta la Victoria Siempre

Το τέλος της κοινωνίας

Μπορεί στην αρχή  να τους ταρακούνησε λίγο, αλλά δεν κράτησε για πολύ. Γρήγορα γρήγορα, και όσο οι απανταχού κυβερνήσεις τους κανάκευαν με πακτωλούς χρημάτων, που  ρουφούσαν με την ταχύτητα του φωτός από τις τσέπες των υποτελών τους, κατάλαβαν πως μέσα της η κρίση έκρυβε θησαυρό. Αφού πείστηκαν πως το βιός τους δεν θα κινδύνευε άλλο, αλλά τουναντίον θα αυγάτιζε, είδαν πως θα μπορούσαν  άκοπα να εξασφαλίσουν κι άλλα, εξ ίσου σημαντικά, καβάντζα για το μέλλον. 

Τα μαχαίρια βγήκαν απ' τις κρυψώνες, οι μισθοί, μάνι μάνι κόπηκαν στη μέση, το ίδιο και οι συντάξεις, τα εργοστάσια, οι επιχειρήσεις, και οι δημόσιες υπηρεσίες πήραν το Ok ν' αρχίσουν να αδειάζουν καραβιές εργαζομένων στις απανταχού χωματερές της ανεργίας, κι όλα αυτά νομότυπα, από μαγαζάκια παρασκευής νομοθετικών προϊόντων φασόν, που στήθηκαν νυχτιάτικα στα τρίτα υπόγεια της βουλής από ιδιοτελείς, καιροσκόπους, μωροφιλόδοξους ράφτες, ικανούς μόνο στο να ξεπατικώνουν με ακρίβεια τα πατρόν που τούς πάσαραν καθημερινά απ' έξω, οι πάτρωνές τους από τον κόσμο των ισχυρών.

Η κρίση αυτή θα περάσει στην ιστορία σαν η κρίση της μεγάλης αρπαγής και της μεγάλης αναδιανομής  του πλούτου από τους κάτω στους επάνω. Αυτό, όμως, είναι το ένα μόνο σκέλος.

Διότι υπάρχει και το άλλο σκέλος, αυτό του τέλους της αναδιανομής από τους πάνω προς τους κάτω, όσο αυτή υπήρχε, έστω και λυμφατική τα τελευταία χρόνια, μέσα από τη φορολογία και τις ασφαλιστικές εισφορές. 

Κι αυτό το τέλος, η κατάργηση δηλαδή μιας οιονεί αλληλεγγύης ανάμεσα στα μέλη μιας κοινωνίας για να μπορεί τέλος πάντων να εκλαμβάνεται ως τέτοια, θα είναι και το σήμα κατατεθέν της νέας εποχής που κυοφορείται στις μέρες μας. Το κράτος, ως ο τροχονόμος των μεταβιβάσεων και της εξισορρόπησης των ανισοτήτων αποχωρεί, τίποτε πλέον δεν θα μοιράζεται, παρά μόνον από φορολογικά εκπίπτουσες φιλανθρωπίες, και ο καθένας θα είναι πλέον μόνος του, αυτός κι η μοίρα του. 

Η ασφάλιση θα γίνει ιδιωτική, δηλαδή θα παίρνει κάποιος σύνταξη μόνο εφ΄ όσον έχει να πληρώσει. Η περίθαλψη θα γίνει ιδιωτική, δηλαδή κάποιος θα γιατρεύεται μόνο αν έχει να πληρώσει, αλλιώς ψόφος. Η εκπαίδευση θα γίνει ιδιωτική, δηλαδή κάποιος θα μαθαίνει γράμματα, μόνο αν έχει να πληρώσει, αλλιώς στούρνος και νεο-ναζί, κάποιος θα ταξιδεύει μόνο αν έχει να πληρώσει. Και επειδή όλο και πιο λίγοι θα έχουν να πληρώσουν, τόσο και θα ακριβαίνουν  οι"υπηρεσίες" αυτές που κάποτε λέγονταν κοινωνικά αγαθά, και όχι υπηρεσίες. Και όλο και περισσότεροι θα αποκλείονται έτσι από τη χρήση τους.

Φυσικά, ο μετασχηματισμός αυτός, η μετακύλιση του κόστους δηλαδή, στον κάθε "χρήστη" τελικά, θα έχει ως αποτέλεσμα την εκμηδένιση σχεδόν της φορολογίας των από πάνω, μιας και δεν θα υπάρχει ούτε αγαθό, ούτε κοινωνία για να συνεισφέρουν. Πράγμα, που συνεπάγεται μια δεύτερη, ακόμα μεγαλύτερη αναδιανομή από τους κάτω στους επάνω. 

Αν ακόμα αρνούμαστε να τα δούμε όπως υλοποιούνται μέρα τη μέρα μπροστά στα μάτια μας, δεν μπορούμε να κάνουμε και πως δεν τ' ακούμε, καθώς έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Τα "κοινωνικά αγαθά" έχουν εξοριστεί από τις "υπηρεσίες" και οι "δικαιούχοι κοινωνικών αγαθών" από τους μοναδικούς "χρήστες". 

Διάβαζα χτες για τα τρένα στην Αγγλία, όπου τα εισιτήρια τα τελευταία δέκα χρόνια αυξήθηκαν κατά 50%,  (εννοείται της κανονικής θέσης, γιατί της πρώτης μειώθηκαν),πολύ παραπάνω απ' τον πληθωρισμό.  Όλο και λιγότεροι μπορούν πια να τα χρησιμοποιούν, ενώ αυτοί που θίγονται είναι και οι φτωχότεροι, καθότι για να αντιμετωπίσουν τα υψηλά ενοίκια στις πόλεις καταφεύγουν σε πιο απομακρυσμένες περιοχές. Για έναν χαμηλόμισθο, οι ημερήσιες μεταφορές αντιπροσωπεύουν πλέον το 25% του μισθού του, ενώ μόνο το 5% ενός υψηλόμισθου. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών δεν αντιλαμβάνονται τις μεταφορές σαν κοινωνικό αγαθό και δεν τις επιδοτούν από τα γενικά φορολογικά έσοδα. Αντίθετα μεταφέρουν το κόστος αποκλειστικά στον χρήστη, ο οποίος όμως αδυνατεί να αντεπεξέλθει. 

Ιδιωτικοποιήσεις δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, συμβαίνουν σχεδόν παντού. Οι Ιδιωτικοποιήσεις δεν γίνονται για εισπρακτικούς λόγους, όπως μας λένε στην Ελλάδα, για να εξοφλήσουμε τάχα τους δανειστές, αλλά για την ολοκληρωτική μετάγγιση του όποιου αίματος έχει απομείνει στους από κάτω, προς τους επάνω. 

Οι Ιδιωτικοποιήσεις, λοιπόν, δεν είναι παρά τα καρφιά που θα σφαλίσουν το φέρετρο της κοινωνίας, και η ταφόπλακα στο μνήμα της. Από δω και πέρα, όπως και όσο μπορεί ο καθείς να πορευτεί. Και όταν ο άνθρωπος μένει μόνος, αγριεύει. Πολύ και ανεξέλεγκτα.

cynical

Τα νέα παγκόσμια πρότυπα για τη μη ασφάλεια των καταθέσεων

από το bail-out στο bail-in

Είναι οι καταθέσεις πράγματι σε κίνδυνο στην Ελλάδα;

Ούτε συζήτηση!

Αν τις μεταφέρω σε άλλες τράπεζες στην Ευρωζώνη κινδυνεύουν κι εκεί;

Ούτε συζήτηση!

Εκτός Ευρωζώνης, στη Μ. Βρετανία, στον Καναδά, στις ΗΠΑ, στη Ν. Ζηλανδία; Κι εκεί;

Ούτε συζήτηση!

Δεν ήταν λοιπόν η Κύπρος μια μοναδική περίπτωση, μια ανωμαλία, μια γκάφα, μια παρέκκλιση, ή έστω μια εξαίρεση στα μέχρι τώρα σχέδια διάσωσης κρατών και τραπεζών;

Ούτε συζήτηση!

Δεν θα σταθούμε στα είπα-ξείπα του Ντάισελμπλουμ για τη μοναδικότητα του εγχειρήματος και στα ήξεις-αφήξεις του Μπαρόζο και των άλλων παιδιών για το απαραβίαστο της ιερής γραμμής των 100,000 ευρώ της Ευρωζώνης, αλλά σε ντοκουμέντα, ντιρεκτίβες και νομοσχέδια που λίγο αργά και εκ των υστέρων αρχίζουν ένα-ένα να αναδύονται απ’ το βυθό του διαδικτύου σε Ευρώπη, Β. Αμερική και Ωκεανία, και να ξερνάνε το βρώμικο μυστικό:

Ότι η Κύπρος ήταν η πρώτη επίσημη εφαρμογή της ήδη από καιρό προσυμφωνημένης μετάβασης από την εποχή του bail-out των τραπεζών στην εποχή του bail-in. Το δόγμα bail-out, που υιοθετήθηκε σαν εργαλείο πυρόσβεσης της κρίσης με τη χορήγηση αμύθητων ποσών, ($1.45 τρις για τις ΗΠΑ, κι αυτά είναι μόνο τα φανερά), στα ξοφλημένα τραπεζικά ιδρύματα, ποσά που επωμίστηκαν οι πολίτες μέσα από θηριώδεις ασκήσεις λιτότητας, μετατρέπεται πλέον σε δόγμα bail-in, όπου τη διάσωση των τραπεζών-ζόμπι αναλαμβάνουν με το στανιό οι καταθέτες, χάνοντας όλες ή μέρος των αποταμιεύσεών τους. Κι αυτό στο όνομα πάλι του «μέσου φορολογούμενου πολίτη», για να ελαφρυνθεί υποτίθεται από το βάρος μιας περαιτέρω λιτότητας, ως εάν ο «μέσος φορολογούμενος πολίτης» και ο αποταμιευτής να είναι δυο εντελώς διαφορετικές και αποκλίνουσες οντότητες. Κοντολογίς, αφού τον ξεζούμισε το bail-out, έρχεται τώρα καπάκι το bail-in να τον αποτελειώσει.

Δεν χρειάζονται βαθυστόχαστοι συλλογισμοί για να κατανοήσει κανείς ότι το δυτικό παρακλάδι του παγκόσμιου καπιταλισμού έχει ξεμείνει από πυρομαχικά, οι φούσκες που πρέπει να μαζέψει ανέρχονται σε εκατοντάδες τρις, οπότε από δω και πέρα για να κρατηθεί στον αφρό, και στην αναμονή μιας επικείμενης οικονομικής κατάρρευσης, όλα γίνονται δυνατά, από τα πλέον εξωφρενικά έως τα άκρως αδιανόητα.

Για να γίνουμε συγκεκριμένοι:

1. Στις 10 Δεκεμβρίου 2012, (δηλαδή πριν από την κυπριακή «διάσωση»), η Κεντρική τράπεζα της Αγγλίας (BOE), και το Αμερικάνικο Ταμείο Εγγυοδοσίας Καταθέσεων (Federal Deposit Insurance Corporation), δημοσίευσαν κοινή 15-σελιδη ντιρεκτίβα [1], υπό τον τίτλο «Resolving Globally Active, Systemically Important Financial Institutions», σχετικά με τον τρόπο διάσωσης από δω και πέρα των τραπεζών, μέσα από τη μετατροπή των καταθέσεων σε ευτελούς αξίας ριψοκίνδυνο μετοχικό κεφάλαιο, προφανώς ανασφάλιστο. Καλά θα μου πείτε, οι καταθέσεις δεν είναι ασφαλισμένες μέχρι ενός ορισμένου ποσού, €100,000 στην ΕΖ, ₤85,000 στη Μ. Βρετανία, $250,000 στις ΗΠΑ και $250,000 στην Αυστραλία; Αυτά, «last year», καθότι στο εν λόγω ντοκουμέντο δεν γίνεται καμιά διάκριση από την αμερικάνικη πλευρά ανάμεσα σε ασφαλισμένες και ανασφάλιστες καταθέσεις, φυσικά όχι από αβλεψία, ενώ από τη βρετανική, ενώ γίνεται μνεία περί ορίου ασφάλισης στην υπάρχουσα νομοθεσία, εν τούτοις υπάρχει συμπλήρωση για τροποποίηση αυτής ή ακόμα και κατάργησή της.

2. Παρ’ όλα αυτά οι καταθέτες των κυπριακών τραπεζών θα πρέπει να αισθάνονται πιο τυχεροί από τους αμερικανούς ομολόγους τους, ιδίως αυτούς που εμπιστεύθηκαν μεγάλες συστημικές τράπεζες, με τεράστια όμως έκθεση σε παράγωγα. Για παράδειγμα η έκθεση της Bank of America ανέρχεται στα $75 τρις, ενώ της JP Morgan στα $79 τρις, όταν το παγκόσμιο ΑΕΠ δεν ξεπερνάει τα $70τρις! Σύμφωνα, λοιπόν, με τις τροπολογίες του νόμου περί πτωχεύσεων του 2005 [2], οι κάτοχοι παραγώγων σε περίπτωση πτώχευσης μιας τράπεζας, αποζημιώνονται κατά προτεραιότητα σε σχέση με τους καταθέτες, οι οποίοι θεωρούνται ανασφάλιστοι.

3. Η πλέον ειλικρινής ομολογία της δήμευσης καταθέσεων ως μέσον διάσωσης τραπεζών διατυπώνεται σε πρόσφατο ντοκουμέντο (21/3/2013) της Καναδικής κυβέρνησης με τίτλο «Jobs, Growth and Long Term Prosperity: Economic Action Plan 2013» [3], όπου ως αιτιολογία προβάλλεται η προστασία του «μέσου Καναδού φορολογούμενου»! Επιπλέον τονίζεται ότι με το εν λόγω νομοσχέδιο για το bail-in εναρμονίζονται οι καναδικές μεταρρυθμίσεις με αυτές άλλων χωρών, σύμφωνα με τα νέα διεθνή πρότυπα, γεγονός που φανερώνει ότι το σχέδιο «Κύπρος» βρισκόταν στα σκαριά εδώ και πολύ καιρό και μάλιστα σε συντονισμό με τις περισσότερες κυβερνήσεις της Δύσης. Το νομοσχέδιο έχει πολλές πιθανότητες να ψηφιστεί από την καναδική βουλή, όπου οι συντηρητικοί κατέχουν την πλειοψηφία.

4. Στο χορό και η Ν. Ζηλανδία. Η εθνική κυβέρνηση προωθεί μια παρόμοια λύση σε περίπτωση τραπεζικής χρεοκοπίας, όπου τη ζημιά των συστημικών τραπεζών προβλέπεται να την επωμιστούν, στη σειρά μετά τους μετόχους, οι μικρο-καταθέτες με αυτόματη και οριζόντια μείωση των αποταμιεύσεών τους κατά ένα συγκεκριμένο ποσοστό. Το νομοσχέδιο με την επωνυμία «Οpen Bank Resolution» [4], βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο προετοιμασίας και με μερικές πινελιές ακόμα θα είναι έτοιμο να έρθει στη βουλή. Σύμφωνα δε με απόφαση του υπουργού οικονομικών το προσωρινό πλάνο προστασίας των καταθέσεων που είχε τεθεί σε ισχύ λόγω της κρίσης από τον Μάρτιο του 2011, παύει να υφίσταται οριστικά.

Τα συμπεράσματα: Η μεγάλη έκρηξη της φούσκας των εκατοντάδων τρισεκατομμυρίων βρίσκεται μπροστά μας. Οι κυβερνήσεις, λακέδες των τραπεζών, θα φτάσουν στα άκρα για να προφυλάξουν τους μεγάλους τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο. Οι αποταμιεύσεις των πολιτών, ανεξαρτήτως ποσού, δεν προστατεύονται πλέον πουθενά. Τι κάνουμε;

[1] http://www.fdic.gov/about/srac/2012/gsifi.pdf (credit to Ellen Brown)

[2]http://www.nakedcapitalism.com/2013/03/when-you-werent-looking-democrat-bank-stooges-launch-bills-to-permit-bailouts-deregulate-derivatives.html

[3]http://www.budget.gc.ca/2013/doc/plan/budget2013-eng.pdf(credit to Prof. Michel Chossudovsky)

[4] http://www.rbnz.govt.nz/finstab/banking/4368385.html

cynical

Το πείραμα του Στάνφορντ και η ευρωζώνη

ο Πείραμα φυλάκισης του Στάνφορντ ήταν ένα πείραμα πάνω στις ψυχολογικές επιπτώσεις που επιφέρει η μετατροπή ενός ατόμου σε φυλακισμένο ή δεσμοφύλακα. Το πείραμα διεξήχθη το 1971 από την ερευνητική ομάδα του Καθηγητή Ψυχολογίας Φίλιπ Ζιμπάρντο του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ.
Εικοσιτέσσερις φοιτητές επιλέχθηκαν από 70 για να παίξουν τους ρόλους των φυλακισμένων και των δεσμοφυλάκων και να ζήσουν σε μια υποτιθέμενη φυλακή που είχε δημιουργηθεί για τους σκοπούς του πειράματος στο υπόγειο του κτιρίου της Επιστήμης της Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ. Η επιλογή των υποψηφίων έγινε με βάση την απουσία ψυχολογικών και ιατρικών προβλημάτων, αλλά και ποινικού μητρώου, έτσι ώστε να αποτελούν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα για την επιστημονική παρατήρηση. Οι ρόλοι μοιράστηκαν μετά από ρίψη κέρματος (κορώνα ή γράμματα).
Οι φυλακισμένοι και οι δεσμοφύλακες μπήκαν κατευθείαν στους ρόλους τους προχωρώντας τους ρόλους του όμως πέρα από τις προβλέψεις, οδηγούμενοι σε επικίνδυνες και ψυχολογικά καταστροφικές καταστάσεις. Το ένα τρίτο από τους φρουρούς κρίθηκε ότι επέδειξαν “γνήσια” σαδιστικές τάσεις, με αποτέλεσμα αρκετοί φυλακισμένοι να τραυματιστούν ψυχολογικά και δύο από τους φοιτητές να αποχωρήσουν νωρίς από το πείραμα. Μετά την κατάρρευση ενός φοιτητή από τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούσαν στη φυλακή και συνειδητοποιώντας ότι είχε παθητικά επιτρέψει ανάρμοστες συμπεριφορές να λάβουν χώρα κάτω από την εποπτεία του, ο Ζιμπάρντο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τόσο οι φυλακισμένοι όσο και οι δεσμοφύλακες είχαν ταυτιστεί υπερβολικά με τους ρόλους τους, με αποτέλεσμα να τερματίσει το πείραμα μετά από έξι μέρες.
Η μελέτη δημιούργησε περισσότερα νέα ερωτήματα από αυτά που απάντησε, σχετικά με την ανηθικότητα και το σκοτάδι που κατοικεί στην ανθρώπινη ψυχή. Ως ένα καθαρά επιστημονικό εγχείρημα, αυτό ήταν μια αποτυχία, αλλά εξήχθησαν κάποια συμπεράσματα που δίνουν μια εικόνα για την ανθρώπινη ψυχολογία και την κοινωνική συμπεριφορά. Οι ηθικές επιπτώσεις αυτής της μελέτης εξακολουθούν να συζητιούνται στα μαθήματα ψυχολογίας όλων των πανεπιστημίων του κόσμου.
Το πείραμα της σημερινής ευρωζώνης έχει προφανή αναλογία με το πείραμα του Στάνφορντ. Μπορεί να μην ρίξαμε κλήρο, εντούτοις οι ρόλοι μοιράστηκαν. Ο ευρωπαϊκός Βορράς ανέλαβε το ρόλο του δεσμοφύλακα και οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου από ισότιμοι εταίροι μεταμορφώθηκαν σε φυλακισμένους. Το εντυπωσιακό είναι ότι όπως συνέβη και στο πείραμα του Στάνφορντ «δεσμοφύλακες» και «κρατούμενοι» συμπεριφέρονται και ενεργούν όλο και περισσότερο ταυτιζόμενοι με τον ρόλο τους. Έτσι οι μεν «δεσμοφύλακες» φτάνουν στον σαδισμό ενώ οι «φυλακισμένοι» αποδέχονται μια άνευ προηγουμένου θυματοποίηση. Και στις δυο περιπτώσεις έχει ανασταλεί η ηθική κρίση και η κοινή λογική.
Τουλάχιστον το πείραμα του Στάφορντ τερματίστηκε έγκαιρα. Μένει να δούμε μετά από πόσες καταρρεύσεις θα τερματιστεί το πείραμα της ευρωζώνης.

Η Β.Κορέα και η γάτα του Σρέντινγκερ

ΗΠΑ και Β.Κορέα επαναλαμβάνουν εδώ και δεκαετίες ένα παιχνίδι με όφελος και για τις δυο πλευρές
Σε μια παραλλαγή από το περίφημο παράδοξο με την γάτα του Σρέντινγκερ εξελίσσεται η αντιπαράθεση της Βόρειας Κορέας με τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με το θεωρητικό πείραμα του Σρέντινγκερ μια γάτα βρίσκεται κλεισμένη σε ένα κουτί όπου υπάρχει μια αδρανής πηγή ραδιενέργειας και ένα δηλητήριο. Αν υπάρξει διαρροή ραδιενέργειας ένας μηχανισμός αναλαμβάνει να απελευθερώσει το δηλητήριο το οποίο θα σκοτώσει τη γάτα. 
Ένα από τα διδάγματα του πειράματος είναι ότι ένας εξωτερικός παρατηρητής δεν μπορεί να γνωρίζει αν η γάτα είναι ζωντανή η νεκρή εάν δεν ανοίξει το κουτί – γεγονός όμως που ενδέχεται να ενεργοποιήσει το μηχανισμό που θα σκοτώσει τη γάτα.
Η Ουάσινγκτον πραγματοποιεί ένα παρεμφερές πείραμα με την Πιονγκ Γιανγκ κάθε πέντε με δέκα χρόνια προσπαθώντας να διαπιστώσει εάν το καθεστώς της Βόρειας Κορέας είναι αρραγές ή εάν υπάρχουν εσωτερικές αντιπαλότητες τις οποίες θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί για να το ανατρέψει. Το πρόβλημα είναι ότι αν τολμήσει να ανοίξει το «κουτί» για να δει τι συμβαίνει στο εσωτερικό, το καθεστώς συσπειρώνεται και οποιαδήποτε φωνή αμφισβήτησης πεθαίνει αυτομάτως – όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη γάτα του Σρέντινγκερ.
Παραδόξως το συγκεκριμένο πείραμα – παιχνίδι φαίνεται πως ικανοποιεί και τις δυο πλευρές σε βαθμό που θέλουν να το επαναλαμβάνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα. 

Οι κωμικοτραγικές εικόνες των βορειοκορεατών στρατηγών που κάθονται μπροστά σε υπολογιστές της δεκαετίας του ’80, προσποιούμενοι ότι προετοιμάζουν τον επόμενο θερμοπυρηνικό πόλεμο, θα έπρεπε να προκαλούν γέλια σε όλη την ανθρωπότητα. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης όμως προσπαθούν να μας πείσουν εδώ και εβδομάδες ότι αυτή είναι σήμερα η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει ο πλανήτης.
Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι η νέα ηγεσία του Κιμ Γιονγκ Ουν συμπεριφέρεται σαν ένα ποντίκι που βρυχάται, διαφημίζοντας τα πυρηνικά της όπλα και αφήνοντας να εννοηθεί ότι διαθέτει πυραύλους μεγάλους βεληνεκούς με τους οποίους θα μπορούσε να πλήξει περιοχές της Νότιας Κορέας αλλά ακόμη και το Τόκιο. 
Η Πιονγκ Γιανγκ γνωρίζει ότι σε περίπτωση που πραγματοποιήσει την απειλή της οι ΗΠΑ είναι σε θέση να εξαφανίσουν κυριολεκτικά τη χώρα από το χάρτη. Με την κλιμακούμενη ένταση όμως ο νέος ηγέτης δημιουργεί και στο εσωτερικό της χώρας σχέσεις εξάρτησης και υποταγής που θα στεριώσουν περαιτέρω την εξουσία του.
Από την πλευρά της η Ουάσινγκτον δεν χάνει τίποτα να δοκιμάσει τη συνοχή του καθεστώτος ενώ παράλληλα παρουσιάζεται στις κυβερνήσεις της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας ως ο μοναδικός στρατιωτικός σύμμαχος που μπορεί να αποτρέψει οποιαδήποτε επιθετική κίνηση της Βόρειας Κορέας. Η επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών Τζον Κέρι στην περιοχή εξυπηρετεί ακριβώς αυτή την ανάγκη της Ουάσινγκτον να επιβεβαιώσει την παρουσία της στην ανατολική Ασία. 
Οι κινήσεις των ΗΠΑ γίνονται με φόντο την διαρκώς κλιμακούμενη γεωπολιτική αντιπαράθεση με το Πεκίνο, το οποίο απειλεί άμεσα την οικονομική κυριαρχία της Ουάσινγκτον σε παγκόσμιο επίπεδο ενώ παράλληλα διεκδικεί ενεργειακές πηγές στην Αφρική και την Κεντρική Ασία που μέχρι πρότινος ανήκαν στην αποκλειστική σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ και της Ευρώπης. 
Η εγκατάσταση πυραύλων στο αμερικανικό νησί Γκουάμ του ειρηνικού και η σταδιακή μετακίνηση ναυτικών δυνάμεων από τον Ατλαντικό στον ειρηνικό έχει ως σαφές στόχο την περικύκλωση της Κίνας. Και σε αυτή την προσπάθεια η Βόρεια Κορέα παίζει, ακόμη και χωρίς να το επιδιώκει, έναν πολύτιμο ρόλο για τον αμερικανικό σχεδιασμό. 
Άρης Χατζηστεφάνου
ΠΡΙΝ 14/4/2013
via  http://info-war.gr

Ο Ντε Γκολ Της Athens Voice

Έβλεπα και διάβαζα τις αντιδράσεις όλων των πουριτανών διανοούμενων του κώλου για τα επεισόδια που έγιναν στο ΤΕΙ Πάτρας. Έφριξαν εκείνοι γιατί οι φοιτητές είχαν στριμώξει τον πρύτανη στην καρέκλα του και εξοργισμένοι ζητούσαν να μάθουν τι γίνεται με τη ζωή τους και γιατί κάποιοι τους κατατάσσουν αυτόματα σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, επειδή δεν έχουν χρήματα να σπουδάσουν στα Λονδίνα και να γυρίσουν μετά να γράφουν τις καθησυχαστικές τους ανοησίες στα Protagon και στις free press φυλλάδες τύπου Athens Voice.

Όλοι οι ευνουχισμένοι γραφιάδες, οι δίχως συνείδηση και δίχως επίγνωση της πραγματικότητας, καυτηρίαζαν τη συμπεριφορά των νέων, επειδή τόλμησαν να υψώσουν τη φωνή τους, επειδή τόλμησαν να πουν κατάμουτρα στον πρύτανη: «Είσαι υπαίτιος».

Και κάποια protagonίστρια μιλούσε για τις γυναίκες που επιβλήθηκαν στους καιρούς και στα ήθη, φέρνοντας ως παράδειγμα την Κιουρί και την Κάλο. Υποστήριζε εκείνη η καλή γυναίκα (ο θεός να την έχει καλά, αλλά ας γράψει κανένα άρθρο για τον Παπακαλιάτη και το Λαζόπουλο να βρει την υγειά της) ότι ένας σωστός φοιτητής, δε φέρεται έτσι.

Φυσικά και δε φέρεται έτσι. Το σωστό είναι να διαβάζει τις φυλλάδες σας, να πίνει καφεδάκι και να παίζει με το κινητό του, αφού συναινέσει σε κάθετι που του επιβάλλεται. Έτσι δεν έκανε και η Κιουρί; Έτσι δεν έκανε και η Κάλο, η Γκόλντμαν, η Γουλφ; Έκατσαν ήσυχα στα αυγά τους και έκαναν ακριβώς ό,τι τους έλεγαν (οι γονείς, οι καθηγητές, ο σύζυγος, το κράτος).

Και κάτω από το «κείμενο» της συγκεκριμένης θεούσας οι εξίσου λοβοτομημένοι σχολιαστές επικροτούσαν: «Τι ωραία που τα λέτε, κυρία Καθωσπρέπει» και «Μπράβο σας, κυρία Αποκοιμισμένη» και «Τι σπουδαία πένα, κυρία Μου-έφυγε-ένας-πόντος- στη-δεξίωση».

Τα ίδια έγραφε και ο Πάπας των free press Τσαγκαρουσιάνος, τα ίδια και οι καταξιωμένοι συγγραφείς τύπου Σώτης, τα ίδια όλοι εκείνοι που νομίζουν ότι ο κόσμος αλλάζει περιμένοντας την ελεημοσύνη των εταίρων, ότι οι νέοι έχουν αρθριτικά και παίρνουν χάπια για την υπέρταση. Γιατί τα πανεπιστήμια, έλεγαν με στόμφο, δεν μπορούν να είναι άντρο της ανεξέλεγκτης νεολαίας. Πρέπει να επικρατεί τάξη, ηρεμία και ασφάλεια -για να δίνουν το καλό παράδειγμα στην κοινωνία, όπου όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν.

Όλοι αυτοί οι επίγονοι του Κωστόπουλου και του Κλικ εξιτάρονται με την ιδέα μιας μετριοπαθούςνεολαίας, μιας νεολαίας μέτριας, νερόβραστης και άνοστης, όπως είναι και αυτοί οι ίδιοι.

Όμως σας έχω νέα, κύριοι και κυρίες Ντε Γκολ της λοβοτομημένης αρθρογραφίας. Όσα αγχολυτικά και να τους ταΐσετε, οι νέοι θα αντιδρούν, θα ξεσπούν, θα σπάνε, θα φωνάζουν. Αυτό τους τιμάει, γιατί η εξέγερση είναι προνόμιο της νεότητας.

Ο ΝΕΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ: Χωρίς ιδιοκτησία-χωρίς δουλειά-χωρίς αξιοπρέπεια... το δημοκρατικό πολίτευμα έχει υπονομευθεί καίρια

Ο ΝΕΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ: Χωρίς ιδιοκτησία-χωρίς δουλειά-χωρίς αξιοπρέπεια... το δημοκρατικό πολίτευμα έχει υπονομευθεί καίρια

Άλλωστε… υπάρχει η «κυβερνησάρα»!

Άλλωστε… υπάρχει η «κυβερνησάρα»!

Τι κάνουμε τώρα; (3) ― Γιατί οικονομική αυτοδυναμία -Τάκης Φωτόπουλος - - Ελευθεροτυπία 14/04/13

Τι κάνουμε τώρα; (3) ― Γιατί οικονομική αυτοδυναμία -Τάκης Φωτόπουλος - - Ελευθεροτυπία 14/04/13

Κοινωφελής, ενοικιαζόμενη εργασία: Το νέο κοινωνικό μοντέλο εργασιακής εκμετάλλευσης και ο ρόλος των ΜΚΟ ως σύγχρονα δουλεμπορικά

Της Έφης Πανοτοπούλου 

Εδώ και καιρό, με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, πραγματοποιείται ολομέτωπη επίθεση στους εργαζόμενους. Κατάργηση ΣΣΕ, επιδομάτων, επιβολή ατομικών συμβάσεων. Το παραγωγικό μοντέλο που υιοθετείται, στηρίζεται στο χαμηλό κόστος, στην παράνομη και νόμιμη ευελιξία, ουσιαστικά στην εθελοντική εργασία. H ανεργία έχει αγγίξει ποσοστά πρωτοφανή, αλλά το σύστημα εκμετάλλευσης πάντα βρίσκει τη λύση, και σε αγαστή συνεργασία με…τα γραφειοκρατικά συνδικάτα και τα εργατικά κέντρα, προωθούν και νομιμοποιούν την ενοικιαζόμενη εργασία.

Η θεσμοθέτηση της ενοικιαζόμενης εργασίας, με τη δημιουργία των εταιριών προσωρινής απασχόλησης (ΕΠΑ) και των ιδιωτικών γραφείων εύρεσης εργασίας (ΙΓΕΕ), η θέσμιση των “κοινοτικών συνεταιριστικών επιχειρήσεων” μαζί με το ρόλο των ΜΚΟ δημιουργούν το πλαίσιο των προγραμμάτων “κοινωφελούς” εργασίας.

Πρόκειται για προγράμματα πεντάμηνης διάρκειας που απευθύνονται σε περίπου 57.000 ανέργους, με αμοιβή 625 ευρώ το μήνα, ανεξάρτητα από την ειδικότητα τους, χωρίς επιδόματα αδείας, δώρα γιορτών, τριετίες ή άλλα επιδόματα που απορρέουν από τις σπουδές και την ειδίκευση του εργαζομένου. Μεσολαβητές για την πρόσληψη ανέργων ή αλλιώς “ενοικίαση” είναι οι διάφορες ΜΚΟ που μετατρέπονται σε γραφεία ενοικίασης εργαζομένων, τσεπώνοντας για τη μεσολάβηση τους ποσό που αντιστοιχεί στο 5% της μισθολογικής εισφοράς, προκειμένου να καλύψουν πάγιες και διαρκείς θέσεις στους δήμους, στις περιφέρειες, ακόμα και σε νοσοκομεία. Ουσιαστικά, οι ανακυκλώσιμοι εργαζόμενοι σε αυτά τα προγράμματα καλύπτουν θέσεις άσχετες με το αντικείμενο πρόσληψής τους και αντικαθιστούν συμβασιούχους στο δημόσιο που απολύθηκαν ή μόνιμους που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα.

Σε αυτή τη διαδικασία, σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα, έχουν εμπλακεί περίπου 125 ΜΚΟ, πολλές από αυτές “μαϊμού”, οι οποίες για τις υπηρεσίες τους θα πάρουν δισεκατομμύρια από εθνικά και κοινοτικά κονδύλια, ενώ τους νέους ανέργους που θα απασχολούν, θα τους ”ωφελούν” δίνοντας ψίχουλα αντί μισθού.

Η ΓΣΕΕ το μεγαλύτερο δουλεμπορικό

Μία από τις μεγαλύτερες τέτοιες εταιρίες ενοικίασης είναι η ίδια η ΓΣΕΕ, η οποία, μέσω του κέντρου επαγγελματικής κατάρτισης (ΚΕΚ) του Ινστιτούτου Εργασίας (ΙΝΕ) αλλά και των διαφόρων Εργατικών Κέντρων, μετατράπηκε σε ΜΚΟ και απασχολεί σχεδόν 20.000 άτομα. Η ΓΣΕΕ είναι αυτή που εφάρμοσε πρώτη τις χειρότερες σχέσεις εργασίας, καταπατώντας την ίδια την εθνική συλλογική σύμβαση που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται, διαμορφώνοντας μια νέα γενιά πελατών-ψηφοφόρων και δίνοντας το έναυσμα μετατροπής των συνδικάτων σε ΜΚΟ, αναπαράγοντας την κυρίαρχη ιδεολογία περί “ωφέλειας” των νέων εργαζομένων.

Τα παραδείγματα αυθαιρεσίας και παρανομίας πολλά: η ΓΣΕΕ, ως εργοδότρια, υποχρεώνει τους εργαζόμενους στα ΚΟΧ να υπογράψουν συμβάσεις “κατά παρέκκλιση” της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, εκβιάζει τους εργαζόμενους στα Γιάννενα πως αν προβούν σε επίσχεση εργασίας διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους, θα δημιουργήσουν προβλήματα στην εκταμίευση των κονδυλίων και κατά συνέπεια στην καταβολή των αποδοχών τους. Απείλησε τους εργαζόμενους στο ΙΝΕ/ΓΣΕΕ στο Βόλο με απόλυση αν συμμετείχαν στην 48ωρη απεργία που η ίδια η ΓΣΕΕ είχε προκηρύξει (6/7/11).

Μοντέλο εργασίας προς γενίκευση

Κάποιες ΜΚΟ υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να υπογράψουν συμβάσεις όπου η εργοδότρια ΜΚΟ θέτει τον όρο ότι δεν θα ευθύνεται σε περίπτωση καθυστέρησης πληρωμών ή ενσήμων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μία ΜΚΟ στη Κρήτη, η οποία πρότεινε σύμβαση όπου αναγραφόταν ότι δεν θα ευθύνεται ακόμα και για τη μη πληρωμή των εργαζομένων σε περίπτωση που δεν εκταμιευθεί το σχετικό κονδύλι.

Είναι πασιφανές ότι για τον κρατικό μηχανισμό, τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό και τις ισχύουσες πολιτικές, οι άνεργοι δεν αντιμετωπίζονται ως εργαζόμενοι, “θύματα” του κοινωνικού κανιβαλισμού, αλλά ως “ευπαθής κοινωνική ομάδα”. Με αυτή τη λογική, οι άνεργοι δεν μπορούν να εργάζονται κανονικά, αλλά “ωφελούνται” λαμβάνοντας ένα πενιχρό ποσό επιβίωσης σε τακτά χρονικά διαστήματα και εφόσον δείξουν καλή διαγωγή και υποταγή στα αφεντικά των διάφορων ΜΚΟ, θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν δωρεάν εργασία στο δημόσιο-κοινωφελή τομέα της οικονομίας.

Όσοι εργάζονται σε αυτά τα προγράμματα ήδη βιώνουν συνθήκες εργασιακής σκλαβιάς (αμφισβήτηση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων όπως άδειες, υπερωρίες, δικαίωμα στην απεργία) που προμηνύουν την καθολική εφαρμογή αυτού του δουλεμπορίου σε όλους τους χώρους εργασίας (δημόσιο και ιδιωτικό τομέα).

Για να κρατηθεί ζωντανό αυτό το απάνθρωπο σύστημα εκμετάλλευσης, το μοντέλο του εργαζόμενου που προτάσσεται είναι εκείνο του άμισθου, του υποταγμένου, του σκλάβου σε στρατόπεδα εξαναγκαστικής εργασίας και ομήρου στις ορέξεις των αφεντικών.

Όσον αφορά τις συμβάσεις, από τη στιγμή που τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας αποτελούν συμβάσεις εργασίας, ισχύουν οι αρχές του εργατικού δικαίου σχετικά με αμοιβές, άδειες, δικαίωμα στην απεργία, παρ’ όλο που το ΦΕΚ αφήνει επίτηδες ασαφείς σχετικές ρυθμίσεις στοχεύοντας στην αδυναμία των εργαζομένων για διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Αποτέλεσμα αυτού του παραλογισμού είναι ότι οι εργοδότες, ενώ έχουν απλήρωτους τους εργαζόμενους σε αυτά τα προγράμματα, τους παραπέμπουν στο Υπουργείο Εργασίας, το οποίο εμφανίζεται αναρμόδιο.

Συνεπώς, η εναλλαγή ανέργου-εργαζόμενου, που τείνει να γίνει εργασιακό καθεστώς, αφενός, στοχεύει στον κατακερματισμό του εργαζόμενου προσφέροντας φτηνή εργασία στον κρατικό μηχανισμό, αφετέρου, λειτουργεί ως μέσο τρομοκρατίας προς όλους τους ανέργους, καθιστώντας σαφές ότι όποιος θέλει να εργαστεί πρέπει να αποδεχτεί τους όρους εργασιακής “σκλαβιάς”, γιατί «η ουρά είναι μεγάλη».

Απέναντι στη στοχευμένη επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι στα προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας» από ΟΑΕΔ, Δήμους, ΜΚΟ, ΓΣΕΕ, Κράτος, που νομιμοποιούν την ενοικιαζόμενη εργασία, πρέπει να δημιουργηθούν εστίες αντίστασης, παρ’ όλο που η μάχη φαντάζει άνιση. Να γίνει συνείδηση ότι το “δίκαιο” δεν θα επιτευχθεί μόνο μέσα από κινήσεις σε νομικό επίπεδο, αλλά μέσα από αυτοοργανωμένες, οριζόντιες δομές και συλλογικές διαδικασίες ζυμώσεων και αλληλεγγύης. Ν’ ακούμε και να μοιραζόμαστε. Να σκεφτόμαστε και να προτείνουμε, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις που θα οδηγήσουν στην κατάλυση αυτού του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Παραφράζοντας τους γνωστούς στίχους του Καβάφη:

Αν δεν μπορείς, προς το παρόν, να αλλάξεις τη ζωή σου

πρoσπάθησε, τουλάχιστον, να μην την εξευτελίζεις.

Το τέλος του ΤΑΜΠΟΥ !!!

Από το toixo-toixo

to euro or not to euro?

Σε συζητήσεις τον τελευταίο καιρό με ανθρώπους που στήριξαν στις εκλογές τη μνημονιακή συγκυβέρνηση ελέω φόβου για το ευρώ, παρατηρώ μια μεγάλη στροφή.
Εδώ και καιρό είχαν αρχίσει να υπάρχουν τα πρώτα σημάδια, αλλά τα γεγονότα της Κύπρου και η ανοιχτή και ακομπλεξάριστη συζήτηση που ξεκίνησε εκεί περί της αναγκαιότητας της παραμονής στην Ευρωζώνη και περί ορίου των θυσιών, έσπασαν για τα καλά το ταμπού που υπήρχε και…στην Ελλάδα.

Είναι αλήθεια πως εδώ και τρία χρόνια όσοι υποστηρίζουν την έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη ή όσοι την θεωρούν μια εναλλακτική λύση αντιμετωπίζονταν σχεδόν ως λεπροί.
Αν μάλιστα τύχαινε να κατέχουν και κάποια θέση στα δημόσια πράγματα χαρακτηρίζονταν“λόμπι της δραχμής” και κατηγορούνταν από κυβέρνηση και ΜΜΕ για απόπειρα κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας!
Υπό το βάρος αυτής της κατάστασης πολλοί που υποστήριζαν είτε την αποχώρηση είτε την εξέταση της αποχώρησης ως πιθανό ενδεχόμενο, αναγκάζονταν να μασούν τα λόγια τους και να αυτολογοκρίνονται.
Τώρα όμως σαν κάτι να άλλαξε. Απενοχοποιήθηκε η συζήτηση αυτή.
Και επιτέλους ίσως και να μπορέσουν να εκφραστούν κανονικές απόψεις με πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Διότι μέχρι στιγμής ακούγαμε ένθεν κι ένθεν είτε ευχολόγια είτε αφορισμούς, αφού η συζήτηση για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα αποτελούσε για τους μεν ταμπού και για τους δε τοτέμ.

Το ευρώ ως φετίχ

Αξίζει να προσεχθούν οι λόγοι για τους οποίους παρατηρείται αυτή η μεταστροφή των μέχρι πρότινος (και ίσως ακόμη) φιλομνημονιακών συμπολιτών μας.

Για να δούμε λοιπόν για ποιους λόγους φαίνεται πως συμβαίνει αυτή τώρα.
Με βάση τις συζητήσεις που σας προείπα, έβγαλα το συμπέρασμα πως αυτή η αλλαγή στάσης οφείλεται στη διάψευση των προσδοκιών (!) που είχαν από την παρούσα κυβέρνηση και από την Ε.Ε.
Είχαν πειστεί πως η μπόρα πέρασε και πως η Ε.Ε. θα τροφοδοτούσε το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα με ρευστό και πως θα εξανάγκαζε τις τράπεζες και την κυβέρνηση να ρίξουν αυτό το χρήμα στην αγορά για να “κινηθεί” και πάλι.
Διαψεύστηκαν όμως κι από τα γεγονότα.
Οι δόσεις της Δανειακής Σύμβασης έρχονται κουτσουρεμένες και αφορούν μόνο στην κάλυψη κεφαλαιακών αναγκών των τραπεζών και όχι στην τροφοδοσία του επενδυτικού ρόλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Έτσι οι έχοντες μαγαζιά, επιχειρήσεις κλπ διαπιστώνουν ότι παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις, ακόμη δεν μπορούν να εξασφαλίσουν καμία ”ανάσα ρευστότητας” (κλισέ) από τις τράπεζες και ότι τελοσπάντων έχουν ξεμείνει από ζεστό χρήμα.
Παράλληλα, επίσης παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις, αυξήθηκε κι άλλο η έμμεση και άμεση φορολογία, με αποτέλεσμα το κόστος παραγωγής να αυξάνεται την ώρα που η ζήτηση προφανώς λόγω ύφεσης και ανεργίας βαίνει διαρκώς μειούμενη.
Τα μνημονιακά μέτρα εξάλλου επέφεραν δυσκολίες και στην ίδια τους την καθημερινότητα,καθώς διαπίστωσαν πως και οι ίδιοι δεν είχαν λεφτά για πετρέλαιο ή πως, και αν ακόμη είχαν, δεν είχαν οι υπόλοιποι στην πολυκατοικία και επομένως κρύωναν κι οι ίδιοι.
Επίσης οι λογαριασμοί της ΔΕΗ έγιναν δυσβάστακτοι, τα χαράτσια διαιωνίζονται και επομένως το κόστος ζωής αυξήθηκε κι άλλο και απειλεί και τους μέχρι πρότινος αντέχοντες τα μέτρα λιτότητας.

Το νόμισμα ως τοτέμ 
που την πατρίδα προστατεύει…

Με λίγα λόγια, εμείς μέχρι πριν λίγους μήνες δεν μπορέσαμε να πείσουμε τους φιλομνημονιακούς μας φίλους του “πάση θυσία στο ευρω” πως ο δρόμος που βαδίζουμε είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς την καταστροφή.

Ίσως να είχαν “λίπος” ακόμη και να άντεξαν τα μέτρα της πρώτης διετίας.
Τώρα όμως άρχισαν κι αυτοί να βιώνουν πολύ πιο έντονα στο πετσί τους το πρόβλημα στην καθημερινότητα που βιώναμε οι υπόλοιποι και ακόμη περισσότερο άρχισαν να βλέπουν τον μεγάλο τοίχο του αδιεξόδου, το οποίο μέχρι πρότινος τους φαινόταν λαμπρή λεωφόροςασφαλούς εξόδου από την κρίση.
Εξάλλου, πολλοί από τους ψηφίσαντες μνημονιακά πέρσι το καλοκαίρι, το έκαναν από φόβο μη τυχόν και βγούμε απ’ το ευρώ.
Διότι ως επί το πλείστον είχαν καταθέσεις ακόμη.
Και ψήφισαν φιλομνημονιακά ως τη μέγιστη ασφάλεια για την ακεραιότητα της περιουσίαςτους.
Τα γεγονότα της Κύπρου όμως έθεσαν σε αμφισβήτηση ακόμη και αυτό, το τελευταίο προπύργιο του καπιταλιστικού παραμορφωτικού καθρέφτη.
Πλέον νιώθουν πλήρως ανασφαλείς και ως προς τις καταθέσεις τους και ως προς το ευρώ.
Ενώ ταυτόχρονα βλέπουν  την ελληνική κυβέρνηση να είναι ο απόλυτος κομπάρσος στη φαρσοκωμωδία των eurogroup και να είναι πάντοτε έτοιμοι να αποδεχθούν κάθε τρελή ιδέα που θα έρθει στους γραφειοκράτες/τεχνοκράτες των Βρυξελλών.
Ενός eurogroup που πλέον δεν τους φαίνεται ως φορέας σταθερότητας και ασφάλειας, αφού στην Κύπρο έδειξε την καταστροφική του μανία.

Εν ολίγοις γκρεμίζονται καθημερινά πολλές αυταπάτες σ’ αυτούς που μέχρι πρότινος θεωρούσαν μοναδικό ασφαλή δρόμο την υποτακτικότητα στις γερμανικές επιταγές.
Κι αφού γκρεμίζεται η ασφάλεια εντός ευρώ, άρχισαν και οι ίδιοι, ακομπλεξάριστα πλέον, να συζητούν χωρίς αφορισμούς αν τυχόν θα ήταν καλύτερη η κατάσταση σε περίπτωση εξοδου από την ευρωζώνη.
Όχι ότι ακόμη έχουν πειστεί.
Μεταξύ μας, ούτε εγώ ακόμη έχω πειστεί (όχι για λογιστικούς, αλλά για πολιτικούς κυρίως λόγους).
Αλλά σε κάθε περίπτωση αυτή η ειλικρινής συζήτηση που ανοίγει σιγά-σιγά μόνο προς όφελός μας θα αποβεί.
Σε αυτήν την κατεύθυνση συνέβαλε και η πρόσφατη απενοχοποιητική τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ περί ευρώ και αναμφίβολα ο τρόπος με τον οποίο τέθηκε (“καμία θυσία για το ευρώ-καμία αυταπάτη για τη δραχμή”) συντελεί στην ανάπτυξη μιας σοβαρής συζήτησης για τα πιθανά οφέλη και τους πιθανούς κινδύνους από τυχόν έξοδο της χώρας μας από την Ευρωζώνη.
Ώστε η δραχμή να μην είναι πια ούτε ταμπού ούτε τοτέμ.
Σοβαρή εκτίμηση χρειάζεται με σοβαρά επιχειρήματα.
Διότι έτσι, με ψύχραιμη αντιπαραβολή ένθεν κι ένθεν επιχειρημάτων, θα μπορέσουμε με πιο καθαρό μυαλό να αποφασίσουμε ποιο είναι το καλύτερο για τη χώρα.
Πολιτική συζήτηση δε γίνεται με κυνήγι μαγισσών, αλλά μόνο με ορθό λόγο.