Ταυτότητες ανθρώπων στη Μεγάλη Υφεση

Εχουμε κουραστεί να μετράμε απώλειες. Τέσσερα χρόνια τώρα. Απώλειες υλικές, κοινωνικές, πολιτικές. Η ύστατη και ίσως σημαντικότερη απώλεια με την οποία απειλούμαστε είναι η απώλεια ταυτότητας. Οχι ότι θα τη χάσουμε και θα είμαστε το τίποτε, αλλά υπό την έννοια ότι τα σοκ των μεταβολών ήταν και είναι τόσο πολλά, οι μετασχηματισμοί τόσο απότομοι και βίαι οι, που δεν ξέρουμε πια πού στεκόμαστε, πού πατάμε, ποιοι είμαστε μέσα στη δίνη.

Από τις πρώτες μέρες της αναγγελίας της χρεοκοπίας και της επιβολής των μνημονίων οι Ελληνες βίωσαν μια καταιγίδα δημοσιότητας, σχετική με τον χαρακτήρα τους, με αυτή την συχνά ισοπεδωτική γενίκευση που αφορά τον εθνικό χαρακτήρα, τα χαρακτηριστικά ενός εθνικού συνόλου. Τα εντυπωσιοθηρικά ιδίως μήντια της Βορείου Ευρωπης ανέσυραν πλήθος στερεοτύπων για τον συνοπτικό ανθρωπότυπο του πονηρού, οκνηρού, απείθαρχου, ηδονιστή Ελληνα. Από κοντά, και εγχώριοι θυμόσοφοι.

Το παράδοξο είναι ότι πολλοί Ελληνες συμμερίζονται αυτή την στερεοτυπική περιγραφή τους, για διάφορους λόγους: ίσως επειδή ενσωματώνουν μια ραγιάδικη στάση ζωής, ισχυρό κατάλοιπο υποτελούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας· ίσως επειδή βαυκαλίζονται ότι με την πονηριά ξεγελούν τον κουτόφραγκο· ίσως επειδή νιώθουν διαρκώς σύμπλεγμα κατωτερότητας έναντι ενός εξιδανικευμένου, μυθικού Ευρωπαίου ανθρώπου. Πολλά ίσως. Και μια βεβαιότητα: η πλημμύρα και η ένταση της προπαγάνδας για τον ένοχο Ελληνα ήταν τέτοιες που ακόμη και οι μη στερεοτυπικά κομπλεξικοί λύγισαν, υπέκυψαν, έφτασαν ώς τις εσχατιές της μειονεξίας, της αυτοενοχοποίησης, της αυτοϋποτίμησης· εντέλει της αποπροσωποίησης. Με αυτή την έννοια μιλάμε για απώλεια, για ράγισμα ταυτότητας.

Στο ζενίθ της κρίσης, μετά τέσσερα σχεδόν χρόνια αβεβαιότητας και πόνων, μετά αλλεπάλληλες απώλειες, μέγα πλήθος Ελλήνων στέκεται βουβό, μουδιασμένο, με παγωμένη την ψυχή και το μυαλό. Δεν είναι ακριβώς ήττα, αλλά είναι ασφαλώς μια ορισμένη ηττοπάθεια. Εχουν δοθεί μάχες, αλλά όλες σχεδόν έχουν χαθεί στο συλλογικό πεδίο. Ολες οι μάχες ήταν αμυντικές και όλες ήταν στατικές, σε χαρακώματα και απηρχαιωμένες γραμμές Μαζινό. Εδώ και καιρό πια, ο αγώνας μεταφέρθηκε στο ατομικό πεδίο, στο πεδίο της επιβίωσης, με κυρίαρχες τις πρωταρχικές ενορμήσεις, το ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Και στα δύο πεδία, συλλογικό και ατομικό, επικρατούν ο φόβος, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα, η σύγχυση, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, η απαισιοδοξία. Αλλά και η οργή, το μίσος, η μνησικακία, η μοχθηρία. Στο συλλογικό πεδίο αυτά τα αισθήματα, αυτές οι στάσεις, εκφράζονται με διασταυρούμενα πυρά ασυνεννοησίας, με ιδεοληπτικές καθηλώσεις ασύμπτωτες, με πηχτή κακία, με διαρκώς εντεινόμενη δυσπιστία προς το κράτος, τους θεσμούς, το πολιτικό σύστημα. Με έναν διχασμό να σιγοβράζει· διχασμό ωστόσο που δεν έχει σαφείς πόλους, με διακριτά ιδεολογικά περιγράμματα. Η πολλαπλώς και ατυπικά εκδηλούμενη σύγκρουση δεν μορφοποιείται ακόμη πολιτικά, πλην όμως μπορούμε να διακρίνουμε ευκρινώς πλέον το υλικό της υπόστρωμα: την αναδιανομή πλούτου και τον ανασχηματισμό τάξεων.

Η πολύμορφη μεσαία τάξη, με τις ποικίλες διαστρωματώσεις στο εσωτερικό της, οικονομικές, ιδεολογικές, ανθρωπολογικές, καθώς διαρρυγνύεται βιαίως από την κρίση, σκορπίζεται στα θραύσματά της και σκορπίζει μαζικά δυσφορία, ανοικειότητα, αποξένωση, φόβο. Στο μέτρο που, τις τελευταίες αρκετές δεκαετίες, η μεσαία τάξη καθόριζε τη συλλογική ψυχή και τη γενική διάνοια, η παρούσα θραύση της καθορίζει το νέο habitus: ένα παγωμένο ρευστό φόβου, καχυποψίας, έχθρας. Αυτά τα υλικά είναι τα πρωτεύοντα περιεχόμενα μες στην υδραργυρική ταυτότητα των ανθρώπων της κρίσης. Και αυτά τα ψυχοτοξικά υλικά οδηγούν στην αδράνεια, το μούδιασμα, το πάγωμα του νου· σε μια δομική απαισιοδοξία, ότι όλα μπορούν να πάνε και χειρότερα, σε μια ενδιάθετη ηττοπάθεια και μοιρολατρία, ότι ο άνθρωπος δεν είναι κύριος της μοίρας του, ανώτερες δυνάμεις την ορίζουν.

Από τη μια, η τρόικα, οι δανειστές, οι ξένοι: το έξω κακό. Από την άλλη, οι ανάξιοι ή αδύναμοι κυβερνήτες, το πολιτικό σύστημα, το ριζικό της φυλής: το έσω κακό. Η οψέποτε σωτηρία δεν θα έρθει από έξω ή από έσω, αλλά εκ των άνω, μ’ ένα θαύμα, έναν Μεσσία. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε.

Η ανάγνωσή μας είναι ασφαλώς μερική και στατική· οι άνθρωποι και οι κοινωνίες κινούνται δυναμικά και μη γραμμικά. Ο,τι διαβλέπουμε σήμερα ως ηττοπάθεια, αύριο ίσως αναδυθεί ως αναγεννητική ορμή. Αλλά ας δούμε τουλάχιστον πώς είμαστε, ποιοι είμαστε, εδώ και τώρα.

vlemma

Οι μάρτυρες του Σικάγο

Σαν σήμερα, στις 11 Νοεμβρίου 1887 κρεμάστηκαν «οι μάρτυρες του Σικάγο», θύματα της κρατικής και εργοδοτικής προβοκάτσιας.

Την 1η Μαΐου του 1886 τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφασίζουν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων για το οκτάωρο, ακολουθώντας το παράδειγμα των καναδών συντρόφων τους.

Την περίοδο εκείνη απουσιάζε οποιοδήποτε κανονιστικό πλαίσιο για την εργασία στις ΗΠΑ, με τους εργοδότες να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν.

Στην απεργία λαμβάνουν μέρος περισσότεροι από 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ.



Την Πρωτομαγιά του 1886 σημειώνεται η πλεόν μαχητική πορεία στο Σικάγο, με τους διαδηλωτές να αγγίζουν τις 90 χιλιάδες.

Δύο ημέρες αργότερα χύνεται το πρώτο αίμα εργατών στο εργοστάσιο Μακ Κόρμικ, όταν απεργόσπαστες προσπαθούν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό. Δυνάμεις της αστυνομίας και μπράβοι δολοφονούν τέσσσερις απεργούς και τραυματίζουν πολλούς άλλους.

Το ειρηνικό συλλαλητήριο ενάντια στην αστυνομική βία και η βομβιστική επίθεση

Την επομένη αποφασίζεται συλλαλητήριο καταδίκης της αστυνομικής βίας στην Πλατεία Χεϊμάρκετ, όπου πρωτοστατούν οι αναρχικοί.

Η συγκέντρωση είναι μαζική και ειρηνική, αλλά οι εντολές της αστυνομίας είναι να διαλύσουν τη συγκέντρωση.

Τότε από το πλήθος των διαδηλωτών πετιέται χειροβομβίδα, η οποία και σκοτώνει έναν αστυνομικό, τραυματίζοντας δεκάδες άλλους.

Η αστυνομία ανοίγει πύρ σκοτώνοντας τέσσερις διαδηλωτές και τραυματίζοντας πλήθος άλλων. Έξι ακόμα αστυνομικοί σκοτώνονται από σφαίρες, χωρίς να γίνει ποτέ γνωστό αν οι σφαίρες προήλθαν από αστυνομικές δυνάμεις ή διαδηλωτές.

Για τη βομβιστική επίθεση, που προκάλεσε το θάνατο του αστυνομικού, κατηγορούνται οι αναρχοσυνδικαλιστές: Άουγκουστ Σπις, Γκέοργκ Έγκελ, Άντολφ Φίσερ, Λούις Λινγκ, Μίκαελ Σβαμπ, Σάμουελ Φίλντεν, Όσκαρ Νίμπι και Άλμπερτ Πάρσονς.

Και οι οκτώ είναι από τους διοργανωτές της εκδήλωσης, ενώ, εκτός από τους Φίλντεν και Πάρσονς, πρόκειται για γερμανούς μετανάστες.

Η δίκη των οκτώ

Η δίκη ξεκινάει την 21η Ιουνίου του 1886.

Οι κατηγορούμενοι κρίνονται ένοχοι συνωμοσίας, με τον εισαγγελέα να ζητά την θανατική καταδίκη τους. Για τους οκτώ δεν πρόκυπτει κανένα αποδεικτικό στοιχείο που να τους συνδέει με την βομβιστική επίθεση, παρόλα αυτά κατηγορούνται πως ενθάρρυναν με τον λόγο τους τον άγνωστο βομβιστή να προχωρήσει στην αποτρόπαια πράξη.

Από την πρώτη στιγμή, η υπεράσπιση κάνει λόγο για προβοκάτσια και εμπλοκή του «Πίνκερτον», πρακτορείου ντετέκτιβ, το οποίο χρησιμοποιούσαν συχνά οι εργοδότες ως απεργοσπαστικό μηχανισμό. (Ενδεικτικά 300 πλήρως οπλισμένοι ντετέκτιβ του πρακτορείου είχαν βάψει στο αίμα απεργία στο χαλυβουργείο Κάρνεγκι της Πενσυλβάνια τον Ιούλιο του 1892.)

Η ετυμηγορία εκδίδεται στις 20 Αυγούστου 1886. Και οι οκτώ κρίνονται ένοχοι.

Οι επτά απο αύτους (Α. Σπις, Γ. Έγκελ, Α. Φίσερ, Λ. Λινγκ, Μ. Σβαμπ, Σ. Φίλντεν και Α. Πάρσονς) καταδικάζονται σε θάνατο, ενώ ο Ο. Νίμπι σε κάθειρξη 15 ετών.

Ο κυβερνήτης του Ιλινόις θα μετατρέψει αργότερα σε ισόβια τις θανατικές ποινές των Σβαμπ και Φίλντεν.

Η θανατική ποινή

Στις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Σπις, Πάρσονς, Φίσερ και Έγκελ οδηγούνται στην αγχόνη, τραγουδώντας τη «Μασσαλιώτιδα», το διεθνή ύμνο των εργατών.

Λίγο πριν την εκτέλεση, ο Α. Σπις θα φωνάξει:

«Θα έρθει ο καιρός που η σιωπή μας θα γίνει πιο δυνατή από τις σημερινές κραυγές σας».

Ο Λούις Λινγκ είχε ήδη αυτοκτονήσει.

Οι 5 θα μείνουν γνωστοί ως «μάρτυρες του Σικάγο».


Η δικαίωση

Στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης του Ιλινόις, Τζον Πίτερ Άλτγκελντ, θα παραδεχτεί πως και οι οκτώ καταδικασθέντες ήταν αθώοι, κατηγορώντας τις αρχές του Σικάγου ότι άφησαν ανεξέλεγκτους τους ανθρώπους του «Πίνκερτον».

Μόνο τότε θα δωθεί χάρη στους φυλακισμένους Φίλντεν, Νίμπε και Σβαμπ.

Ο επικεφαλής της αστυνομίας του Σικάγου, που έδωσε την εντολή για τη διάλυση της συγκέντρωσης, θα καταδικαστεί αργότερα για διαφθορά.

Μέχρι σήμερα, ο δράστης της βομβιστικής επίθεσης παραμένει άγνωστος.

Η δίκη των οκτώ θεωρείται από διαπρεπείς αμερικανούς νομικούς ως μία από τις χειρότερες κακοδικίες στην ιστορία των ΗΠΑ.

Επιμέλεια: Μυρτώ Αρετάκη

the pressproject

Επόμενο κλείσιμο… το μυαλό σου !!!

Rate This

Το προεδρικό διάταγμα που έκλεινε την ΕΡΤ είχε λήξει από τις 18 Οκτωβρίου. Αφού η κυβέρνηση δωσιλόγων χεσμένη δεν το πήγε για κύρωση στη βουλή, φοβούμενη…αντιδράσεις από τους δικούς της βουλευτές μπήκε ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΑ στην ΕΡΤ.

Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι γιατί οι καναλάρχες/εργολάβοι ήθελαν να είναι πάροχοι του ψηφιακού σήματος χωρίς να εμπλέκεται το δημόσιο που τους παραχωρεί τις δημόσιες συχνότητες και που μάλιστα πριν μία ή δύο μέρες η φερόμενη ως κυβέρνηση με ψήφισε υπέρ αυτού!

Οι “μετροπαθείς κεντρώοι” σφαγείς του λαού μόνο υπηρετούν τα συμφέροντα των ξένων τοκογλύφων και των εγχώριων εργολάβων. Είναι έκπτωτοι και παράνομοι.

Βλέπεις το παραμύθι άλλο πατρίδα και άλλο λαός το τρώνε πολλοί. Και οι εργολάβοι τρώνε τις σάρκες μας.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν τα κόμματα και τα συνδικάτα είναι ότι ο χρόνος της απεργίας και της πορείας, που επιτυχημένα κάνει το ΚΚΕ κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες χωρίς να αφορά κανένα, πέρασε από το 2010.

Είναι καιρός αντίστασης.

Πραγματικής αντίστασης.

kopria

Από τον Ραμσή Β’ στον Σαμαρά. Του Άρη Χατζηστεφάνου

Κάθε κοινωνία δείχνει το επίπεδο του πολιτισμού της στην πολιτική ασύλου

Σχεδόν ένας αιώνας έχει περάσει από την στιγμή που η αρχαιολογική σκαπάνη του Θεόδωρου Μακρίδη, του «Οθωμανού Έλληνα αρχαιολόγου» όπως τον αναφέρουν αρκετές εγκυκλοπαίδιες, χτύπησε σε μια από τις 10.000 πύλινες πλακέτες στην περιοχή του Μπογάζκαλε – την πρωτεύουσα των Χετταίων. Μπροστά του βρισκόταν το μεγαλύτερο διπλωματικό αρχείο της αρχαιότητας και ανάμεσα στα άλλα ευρήματα η παλαιότερη «διακρατική» συμφωνία για την έκδοση πολιτικών προσφύγων ανάμεσα στο βασίλειο της Αιγύπτου και των Χετταίων.

Αποδεχόμενος το 13π.Χ αιώνα τη συμφωνία Ειρήνης με την Αρχαία Αίγυπτο ο Χετταίος Βασιλιάς Χατουσίλι Γ’ είχε μια μικρή χάρη να ζητήσει: Ήθελε να του παραδώσουν τον ανιψιό του, Ουρί Τεσούμπ, ο οποίος είχε αμφισβητήσει την εξουσία του και είχε βρει καταφύγιο στην Αίγυπτο. Τα δυο αυταρχικά καθεστώτα αποφάσισαν ότι είχαν συμφέρον να σταματήσουν τις μεταξύ τους εχθροπραξίες και να εστιάσουν τις προσπάθειές τους στο ανελέητο κυνηγητό του «εσωτερικού εχθρού» – όσων αμφισβητούσαν δηλαδή την πολιτική εξουσία του εκάστοτε ηγεμόνα.

Έκτοτε οι διακρατικές συμφωνίες για την έκδοση προσφύγων αποτελούσαν ένα καθρέφτη του πολιτισμού κάθε κοινωνίας. Στην δημοκρατική αιχμή της Αρχαίας Ελλάδας, η παροχή ασύλου αποτελούσε καθήκον της πολιτείας. Αντίθετα όταν η ρωμαϊκή δημοκρατία μετατράπηκε σε Imperium οι πρόσφυγες εκδίδονταν χωρίς δεύτερη κουβέντα στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας αλλά ακόμη και σε περιοχές εκτός αυτής.

Η μαύρη περίοδος του Μεσαίωνα μας επέστρεψε πίσω στην εποχή του Φαραώ Ραμσή Β’ και του Χατουσίλι καθώς οι νέοι ηγεμόνες έβαζαν πάνω και από τις πολεμικές τους συγκρούσεις την τιμωρία των εσωτερικών τους εχθρών. Το 1174, λόγου χάρη ο Ερρίκος Β’ της Αγγλίας και ο Ουίλιαμ της Σκωτίας υπέγραψαν συμφωνία για την έκδοση «προδοτών και κακοποιών» – στη γλώσσα της εποχής, δηλαδή, των δυνάμεων που αντιμάχονταν τα συμφέροντα του θρόνου.

Η ανθρωπότητα έπρεπε να περιμένει τη γαλλική επανάσταση ώστε οι πολιτικές διώξεις σε μια χώρα να μην οδηγούν αυτομάτως σε έκδοση του κατηγορούμενου από μια άλλη. Στις αρχές του 19ου αιώνα, μάλιστα, ο υπουργός εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου δήλωνε ότι δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερος βιασμός του δικαίου απο το να τιμωρείς έναν άνθρωπο που διώκεται πολιτικά σε μια άλλη χώρα.

Παρόλα αυτά ο 21ος αιώνας θα σημάνει επιστροφή της ανθρωπότητας αν όχι στα χρόνια του Φαραώ Ραμσή σίγουρα στη πιο σκοτεινή περίοδο του Μεσαίωνα. H συνεργασία των περισσότερων κυβερνήσεων της ΕΕ με τη CIA στις απαγωγές υπόπτων τρομοκρατίας σήμανε τον οριστικό ενταφιασμό του δικαιικού πολιτισμού της Γηραιάς Ηπείρου. Πάντα πρωτοπόρα στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των προσφύγων η Ελλάδα επέτρεψε, σύμφωνα με καταγγελίες, ακόμη και σε πράκτορες των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών να δράσουν ανενόχλητοι απαγάγοντας συμπολίτες τους που οδηγήθηκαν στα τουρκικά κολαστήρια.

Το ελληνικό φλερτ βέβαια με την έκδοση θυμάτων πολιτικών διώξεων μας φέρνει πίσω στα 1976, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή παρέδωσε (σαν προεκλογικό δώρο) στον Γερμανό καγκελάριο Χέλμουτ Σμιτ τον Ρολφ Πόλε, ο οποίος κατηγορούνταν σαν μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης Φράξια Κόκκινος Στρατός. Παρά τις ασφυκτικές πιέσεις του καραμανλικού κατεστημένου η ελληνική δικαιοσύνη στάθηκε αρχικά στο ύψος της κρίνοντας ότι ο Πόλε διωκόταν στη χώρα του για πολιτικά αδικήματα και συνεπώς δεν μπορούσε να εκδοθεί – πολύ περισσότερο που η διεθνής κοινή γνώμη παρέμενε συγκλονισμένη από τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των ιδρυτικών στελεχών της Φράξιας Κόκκινος Στρατός.

Ο δικαιικός πολιτισμός της χώρας όμως δεν κρίθηκε μόνο από τις αποφάσεις της δικαιοσύνης (οι οποίες τελικά ανατράπηκαν ύστερα από πολιτικές πιέσεις), αλλά από τη σφοδρή αντίδραση της κοινωνίας, των ΜΜΕ και αρκετών πολιτικών. Ο Α. Παπανδρέου, ο Γ.Α. Μακάκης, ο Χ.Φλωράκης, ο Μ.Γλέζος, ο Στ. Παναγούλης, ο Χ.Σαρτζετάκης και δεκάδες άλλοι πολιτικοί, επιστήμονες και δημοσιογράφοι, αν και διαφώνησαν εξ’ αρχής με τις πράξεις του Ρολφ Πόλε, υπερασπίστηκαν το δικαίωμα ενός ανθρώπου να μην εκδοθεί σε ξένη χώρα για την πολιτική του δράση.

Πόσο μακρινή φαίνεται σήμερα αυτή η εποχή όταν Τούρκοι πρόσφυγες, που κατηγορούνται ως επί το πλείστον για την πολιτική και συνδικαλιστική τους δράση, είναι αναγκασμένοι να παίζουν τη ζωή του κορώνα γράμματα σε μια απεργία πείνας για να διεκδικήσουν το αυτονόητο – την ασυλία από πολιτικές διώξεις.

πηγή

RAMNOUSIA

Ο Σίμος και η χούντα !!!

Ο νόμος, η νομιμότητα, η ομαλότητα, η απελευθέρωση της ΕΡΤ, η απόδοση των μηχανημάτων στον ελληνικό λαό. Όλα μέσα στις δηλώσεις Κεδίκογλου για την επιδρομή στην ΕΡΤ. Και όλα αναμενόμενα. Μέχρι και την επιλογή της…ώρας -άγρια χαράματα- τη δικαιολόγησε ο έρμος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, λέγοντας ότι έπρεπε να αποφευχθεί η ένταση από τους σκοτεινούς τύπους που την επεδίωκαν. Δεν προκάλεσε καμιά ένταση δηλαδή η μαυρίλα των ΜΑΤ στα ραδιοφωνικά στούντιο. Ενώ εκείνοι που θα την προκαλούσαν, αν και σκοτεινοί, κοιμούνται τη νύχτα. Καταλάβατε;

Tου Θανάση Καρτερού

Δεν έχει κανένα νόημα να αντιπαρατίθεται κανείς στον Σίμο, που του λες για την ΕΡΤ και απαντάει για τη συμμορία της δραχμής. Έχει όμως κάποια σημασία το γεγονός ότι τα ίδια ακριβώς χακί επιχειρήματα επικαλέστηκε τα μαύρα χρόνια ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της χούντας για την εισβολή στο Πολυτεχνείο. Σχεδόν υπερήφανοι οι χουντικοί εξήγησαν ότι κατάφεραν να εξουδετερώσουν τον εχθρό ακριβώς επειδή διάλεξαν την κατάλληλη ώρα -μαύρα χαράματα φυσικά- για να στείλουν τα τανκς να τερματίσουν την παράνομη κατάληψη και να αποκαταστήσουν την ομαλότητα και τη νομιμότητα.

Ίδιες λεξούλες, ίδια επιχειρήματα, ίδιες προπαγανδιστικές αηδίες και στις δυο περιπτώσεις. Όπως και σε κάθε περίπτωση που οι δυνάμεις της τάξεως αναλαμβάνουν να αποκαταστήσουν την τάξη με τα όπλα, μέσα στη μαύρη νύχτα. Όχι πως ο Σαμαράς είναι χούντα και ο Κεδίκογλου χουντικός – για όνομα. Ούτε και τα ΜΑΤ είναι Ντερτιλήδες – ξανά για όνομα. Ξεσηκώνουν όμως από τη χούντα και τις νυχτερινές επιδρομές και τα ημερήσια επιχειρήματα που πάντα τις συνοδεύουν. Σε ορισμένα μάλιστα σημεία την ξεπερνούν – οι συνταγματάρχες, για παράδειγμα, δεν το σκέφτηκαν να περάσουν χειροπέδες στην πόρτα του Πολυτεχνείου.

Το πιο πειστικό επιχείρημα όμως μιας ακραίας πράξης καταστολής είναι η ίδια η πράξη καταστολής. Κι αυτό το ξέρουν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, όπως τον ήξερε κι η χούντα. Βάζουν τον Σίμο να φλυαρεί περί ομαλότητας, ενώ μας απειλούν με την ανωμαλία που εκπροσωπούν. Βάζουν τον Σίμο να λέει πόσο δημοκρατικοί είναι, ενώ δείχνουν τα δόντια τους στη δημοκρατία. Θέλουν να τους φοβηθούμε ως αδίστακτους – αυτό είναι το μήνυμα της εισβολής στην ΕΡΤ.

Τους φοβόμαστε, εντάξει. Είναι όμως σίγουροι ότι αυτοί δεν πρέπει να μας φοβούνται πιο πολύ;

Γ. Οικονόμου – Πολυτεχνείο 1973. Η απαρχή του αυτόνομου κινήματος

Ένα σημαντικό ζήτημα που πρέπει να διευκρινισθεί για την κατάληψη και την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 είναι ο πολιτικός χαρακτήρας και η πολιτική τους σημασία. Χωρίς την διερεύνηση και την κατανόηση αυτών των βασικών ζητημάτων παραμένουμε στον χώρο των γεγονότων, των προσωπικών διαθέσεων ή συναισθημάτων, στον επετειακό και «εορταστικό» χαρακτήρα, που έχουν επιβληθεί, ήδη αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, από κόμματα, κρατικές υπηρεσίας και ΜΜΕ. Η δευκρίνιση αυτή θα αποκαταστήσει τη μοναδικότητα και την πρωτοτυπία της εξέγερσης, η οποία υπερβαίνει ακριβώς τα κόμματα, τις κρατικές υπηρεσίες, τα ΜΜΕ και αντιπαρατίθεται σε αυτά.
Ο πολιτικός χαρακτήρας
Αυτό που χαρακτηρίζει τις τρείς ημέρες της εξέγερσης είναι η άμεση συμμετοχή των ανθρώπων στη διεκδίκηση της ελευθερίας. Διεκδίκηση που διακατέχεται από πάθος, οργή, αυταπάρνηση και δράση. Ταυτοχρόνως όμως από συνειδητοποίση ότι σε αυτόν τον αγώνα χρειάζεται η συμμετοχή των ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού. Αυτήν την σημασία έχει άλλωστε και η κατάληψη: να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης για αυτούς που δεν επιθυμούν τη δικτατορία και θέλουν την ανατροπή της. Η αντίληψη όμως αυτή συναντά αντιδράσεις από τα παραδοσιακά κόμματα, κυρίως της Αριστεράς, διότι υπερβαίνει τη λογική τους και τον έλεγχο που εξ ορισμού αυτά θέλουν να επιβάλουν σε κάθε μαζική εκδήλωση και πολιτική κινητοποίηση. Και εδώ βρίσκεται ένα χαρακτηριστικό του Αντιδικτατορικού Φοιτητικού Κινήματος: αντιπαρατίθεται στις κομματικές τακτικές και υπερβαίνει τους στενούς προκαθορισμένους ορίζοντες οιασδήποτε μορφής. Στην αντιπαράθεση αυτή αυτοσυγκροτείται, αυτοοργανώνεται και αυτοκαθορίζεται. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, παρά τις αντίθετες κομματικές «γραμμές» γίνεται η κατάληψη του Πολυτεχνείου.
Η κατάληψη και η εξέγερση δεν ελέγχονται ούτε καθοδηγούνται από κάποιο κόμμα ή οργάνωση. Είναι το μοναδικό πολιτικό γεγονός μείζονος σημασίας στη νεοελληνική ιστορία που οφείλεται στο αυθόρμητο και στην πρωτοβουλιακή δράση των ανθρώπων. Πράγματι, στις εκκλήσεις του ραδιοφωνικού σταθμού ο κόσμος συρρέει στο Πολυτεχνείο, το πλαισιώνει, ενεργοποιείται, λαμβάνει πρωτοβουλίες. Για πρώτη φορά από τον Απρίλιο 1967 εκφράζεται με όποιον τρόπο μπορεί: φωνάζει συνθήματα κατά της δικτατορίας και των Αμερικανών, γράφει σε χαρτιά, στα διερχόμενα λεωφορεία και τρόλεϋ συνθήματα που μεταφέρονται σε όλη την Αθήνα, συζητά, σκέπτεται για πρώτη φορά ελεύθερα, ορθώνει οδοφράγματα, συγκρούεται με τις δυνάμεις καταστολής. Ο κόσμος έχει θραύσει την επί εξήμισυ έτη κρούστα της σιωπής και του φόβου, το κέλυφος της δυσπιστίας και της απάθειας. Έχει αποτινάξει όλα όσα τον κρατούσαν δέσμιο και εκφράζεται για πρώτη φορά ελεύθερα, δρα, βοηθά, συνεισφέρει με όποιον τρόπο μπορεί. Εκδηλώνει και αξιοποιεί τις καλύτερες πλευρές του εαυτού του: την αλληλεγγύη, τη φιλία, την ανιδιοτελή προσφορά, τη φαντασία, τον έρωτα, τη δημιουργία. Εκπληκτικό φαινόμενο που σε παρασέρνει, σε διαποτίζει ολόκληρο, σε συναδελφώνει με τον διπλανό σου, τον πριν από λίγο αγνωστό σου. Παντού ξεχειλίζει η ηδονή της ελευθερίας, η χαρά της δράσης, η μέθη της δημιουργίας, η συνείδηση ότι δημιουργείς ιστορία.
Η ίδια κατάσταση και στο εσωτερικό του Πολυτεχνείου. Η δυναμική και η λειτουργία της κατάληψης στηρίζεται στην αυτοοργάνωση και αυτοδιεύθυνση. Διαρκείς συνελεύσεις των σχολών, εκλογή επιτροπών και Συντονιστικής Επιτροπής με εικοσιτετράωρη θητεία. Συγκρότηση επιτροπών για τη σίτιση, την περιφρούρηση, για τις πρώτες βοήθειες και το φαρμακείο, τον έρανο κ.ά. Τα άτομα που συγκροτούν την Συντονιστική είναι εντολοδόχοι των γενικών συνελεύσεων, οι οποίες είναι τα κυρίαρχα όργανα που λαμβάνουν τις καθοριστικές αποφάσεις. Έτσι διασφαλίζεται η βούληση και η θέληση των ανθρώπων, της βάσης. Δεν καθοδηγεί καμία κομματική οργάνωση, δεν χειραγωγεί ουδείς «ηγέτης», ουδεμία έξωθεν εξουσία κινεί τα νήματα. Η άμεση δημοκρατία στην πράξη, η αυτονομία.
H πολιτική σημασία
Η κατάληψη και η εξέγερση ανέδειξε ορισμένα στοιχεία σημαντικά για πολιτικό στοχασμό και μελλοντικές δράσεις. Ανέδειξε τη δύναμη της αυτοοργάνωσης και του αυτοκαθορισμού. Αυτά συνιστούν την πολιτική σημασία και παρακαταθήκη της εξέγερσης, που πρέπει να διασωθούν και να αποτελέσουν εφαλτήριο για μελλοντικές δράσεις. Η αυτοοργάνωση και ο αυτοκαθορισμός ήταν τα γενεσιουργά αίτια για τη δυναμική ανάδυση του Αντιδικτατορικού Φοιτητικού Κινήματος, που αποτέλεσε την μόνη ικανή δύναμη να αντιπαρατεθεί στο δικτατορικό καθεστώς και να το κλονίσει. Ήταν οι παράγοντες που οδήγησαν στην κατάληψη και στην εξέγερση, στη δημιουργία μιας εκρηκτικής δυναμικής, η οποία απελευθέρωσε κρυμμένες δυνάμεις, ασυνείδητες δυνατότητες, φαντασία, δημιουργικό πάθος και πολιτική αποτελεσματικότητα.
Οι συλλογικές ικανότητες και αρετές εκφράζονται μόνο σε δημόσιο συλλογικό χώρο και όχι σε ιδιωτικές συναναστροφές, κομματικές οργανώσεις και κοινοβούλια. Είναι δε ασυγκρίτως ανώτερες από τις «τεχνικές» των επαγγελματιών πολιτικών, των γραφειοκρατών και των κομματικών στελεχών. Ο αυτοπροσδιορισμός και η αυτοσυγκρότηση είναι ο μόνος δρόμος για να εξέλθει ο άνθρωπος από την θεσμισμένη και την εσωτερικευμένη ετερονομία. Για να απεγκλωβισθεί από την τυραννική κυριαρχία των κομμάτων, των «αντιπροσώπων», των ΜΜΕ και των ιδεολογιών. Για να απελευθερωθεί από την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που λυμαίνονται τον κοινωνικό, πολιτισμικό και πολιτικό βίο. Για να γίνει υποκείμενο της ιστορίας και όχι να παραμείνει αντικείμενό της. Η αυτοοργάνωση και ο αυτοκαθορισμός είναι ο μόνος δρόμος για να επιτύχει την αυτοκυβέρνηση, την αυτονομία, τη δημοκρατία, την άμεση δημοκρατία. Αλλά αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την αυτόνομη δράση, αυτό είναι το μέγιστο πολιτικό μήνυμα του Πολυτεχνείου 1973. Μόνο η πράξις οδηγεί στη δημοκρατία και στην ελευθερία όπως πολύ σωστά το εξέφρασε η φιλόσοφος Χάνα Άρεντ: «Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι (…) όσο διαρκεί η δράση τους. ούτε πριν ούτε μετά. Πράγματι, είμαι ελεύθερος και δρώ σημαίνουν ένα και το αυτό πράγμα».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γ. Ν. Οικονόμου «Πολυτεχνείο 1973. Η απαρχή του αυτόνομου κινήματος» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νησίδες

Μια στατιστική εικόνα της εργατικής τάξης στην Ελλάδα

Το κείμενο της Γ.Πετράκη με τους στατιστικούς πίνακες εδώ:




 Μια στατιστική εικόνα της εργατικής τάξης στην Ελλάδα


via

 http://www.maxome.gr/

Mall-ών λαβέ στην Ακαδημία Πλάτωνος

Αναδημοσίευση από Ελευθεροτυπία. Το συγκεκριμένο εμπορικό κέντρο θα αποτελέσει το πρώτο έργο στην ελληνική κτηματαγορά της γνωστής από τα τεκταινόμενα στο χώρο των τραπεζών BlackRock
Λαθροχειρία ολκής, τεσσάρων ολόκληρων οικοδομικών τετραγώνων, από το τοπογραφικό διάγραμμα του Προεδρικού Διατάγματος για την προστασία του αρχαιολογικού χώρου της Ακαδημίας Πλάτωνος, που προώθησαν τα υπουργεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού για έγκριση από το Συμβούλιο της Επικρατείας, φέρνουν στην επιφάνεια οκτώ βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.


55.000 τετραγωνικά μέτρα, στην προστατευόμενη αρχαιολογική περιοχή, με αυξημένους συντελεστές δόμησης και ύψους, θα παραδοθούν στα συμφέροντα της εταιρείας ARTUME S.Α. Οι βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με ερώτηση που κατέθεσαν στη Βουλή, καταγγέλλουν ότι η αλλοίωση του τοπογραφικού διαγράμματος οδηγεί στην ανέγερση εμπορικού κέντρου-μαμούθ, δομημένων επιφανειών άνω των 55.000 τετραγωνικών μέτρων, στην προστατευόμενη αρχαιολογική περιοχή, μάλιστα με αυξημένους όρους δόμησης, κατά 40% του συντελεστή δόμησης (από 2,1 σε 3) και 80% του ύψους των κτηρίων (από 15 σε 27 μέτρα), συγκριτικά με τα ισχύοντα στη ζώνη επιρροής του αρχαιολογικού χώρου.

Σε αντίθεση με το ΣτΕ

«Η σκανδαλώδης και σε πλήρη αντίθεση με τη γνωμοδότηση του ΣτΕ σημειακή αλλαγή στο τοπογραφικό διάγραμμα που συνοδεύει το τελικό Προεδρικό Διάταγμα (δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 165/ΑΑΠ/2013), όπως προωθήθηκε από τα δύο συναρμόδια υπουργεία», οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τονίζουν ότι «αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων».

Συγκεκριμένα αναφέρονται «στα συμφέροντα της εταιρείας γαλλικών συμφερόντων ARTUME S.Α., που σχεδιάζει την ανέγερση εμπορικού κέντρου "τύπου Mall" (Academy Gardens, στο χώρο του συγκροτήματος Μουζάκη στο Οικοδομικό Τετράγωνο 75/124 του Δήμου Αθηναίων)».

Οι ίδιοι κάνουν λόγο για ευνοϊκή αντιμετώπιση της συγκεκριμένης επένδυσης από το μέγαρο Μαξίμου και το δήμαρχο Αθηναίων Γ. Καμίνη, προσθέτοντας ότι «το συγκεκριμένο εμπορικό κέντρο θα αποτελέσει το πρώτο έργο στην ελληνική κτηματαγορά της γνωστής από τα τεκταινόμενα στο χώρο των τραπεζών BlackRock, καθώς ο αμερικανικός πολυεθνικός οίκος έχει αποκτήσει το διεθνές fund MGPA, που διαχειριζόταν μέχρι πρότινος το επιχειρηματικό σχέδιο της εταιρείας ARTUME S.Α.».


Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Βαλαβάνη, Ν. Βούτσης, Η. Διώτη, Μ. Κανελλοπούλου, Χ. Καφαντάρη, Τ. Κουράκης, Ζ. Κωνσταντοπούλου και Μ. Μπόλαρη σημειώνουν στην ερώτησή τους ότι «με την αλλαγή που έγινε στο τοπογραφικό διάγραμμα του Προεδρικού Διατάγματος μετά την έγκριση του ΣτΕ και πριν τη δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης παραβιάζονται ολοφάνερα οι όροι που έθεσε το ΣτΕ κάνοντας ειδική αναφορά στην καθοριστική από αρχαιολογικής και πολεοδομικής άποψης σημασία της ένταξης των Οικοδομικών Τετραγώνων του συγκεκριμένου τμήματος σε καθεστώς ειδικών ρυθμίσεων ως προς τους όρους και τους περιορισμούς δόμησης».

Η αλλοίωση

Σύμφωνα με την ερώτηση «στη ζώνη επιρροής του αρχαιολογικού χώρου, που παρουσιαζόταν στο συνοδευτικό τοπογραφικό διάγραμμα, συμπεριλαμβανόταν και ο χώρος του βιομηχανικού συγκροτήματος της Κλωστοϋφαντουργίας Μουζάκη στο Οικοδομικό Τετράγωνο 75/124 του Δήμου Αθηναίων, το οποίο εντασσόταν στον "τομέα 3" με συντελεστή δόμησης 2,4 και μέγιστο ύψος 18 μέτρων. Στη θέση αυτή, μόλις 550 μ. από το όριο του αρχαιολογικού άλσους, προωθείται η ανέγερση του τεράστιου εμπορικού κέντρου. Σύμφωνα με τη γνωμοδότηση του ΣτΕ, στον "τομέα 3" πρέπει να μειωθούν και να ισχύσουν οι όροι και περιορισμοί του "τομέα 2", όπου προβλέπονται συντελεστής δόμησης 2,1 και ύψος 15 μέτρων, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι ο "τομέας 3" πρέπει να ενοποιηθεί με τον "τομέα 2". Ομως στο συνοδευτικό τοπογραφικό διάγραμμα υπήρξε σημειακή αλλαγή του ορίου στην περιοχή του συγκροτήματος Μουζάκη, σύμφωνα με την οποία εξαιρείται εντελώς των ρυθμίσεων το τμήμα με το επίμαχο Οικοδομικό Τετράγωνο 75/124 καθώς και τα όμορα προς τα βορειοανατολικά Οικοδομικά Τετράγωνα 75/126, 75/127 και 75/128.

Αποτέλεσμα αυτής της απαράδεκτης παρέμβασης είναι η πρόβλεψη υψηλότερων όρων δόμησης σε αυτά (στο μεν Οικοδομικό Τετράγωνο 75/124 συντελεστής δόμησης 2,4 και μέγιστο ύψος 17,50 μ., ενώ στα υπόλοιπα συντελεστής δόμησης 3,00 και μέγιστο ύψος 27 μ.) σε μεγέθη που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τη γνωμοδότηση του ΣτΕ».

Παράλληλα με την ανάγκη προστασίας και ανάδειξης του σημαντικού αρχαιολογικού χώρου της Ακαδημίας Πλάτωνος, στην ερώτηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ τονίζεται η εκφρασμένη αντίθεση για τη συγκεκριμένη επένδυση τόσο των κατοίκων όσο και του εμπορικού κόσμου της Δυτικής Αθήνας, που αγωνίζεται να επιβιώσει σε συνθήκες τεράστιας υποβάθμισης της περιοχής.

 syspeirosiaristeronmihanikon

Όταν Άνοιξαν οι Πύλες του Άδη

 από Συνεργοί Παραλληλογράφοι

του Ιουλιανού

Το κείμενο που ακολουθεί φιλοδοξεί να αφηγηθεί μια εποικοδομητική ιστορία χωρίς ηθικά ή πολιτικά, διδάγματα. Υπάρχει όμως ο κίνδυνος να μακρηγορήσω διότι στην τελική συνέβησαν τόσα πολλά που πρέπει να έχετε λίγη καλή θέληση για να συνεχίσετε την ανάγνωση. Επίσης ζητώ προκαταβολικά συγνώμη αν το κείμενο στερήσει τις αυταπόδεικτες πεποιθήσεις και τις αυταπάτες μας που δίνουν το χρώμα της πάντα θριαμβεύουσας επιχειρηματολογίας μας.

Στα διπλωματικά σώματα των χωρών της Ευρώπης λίγα χρόνια πριν ξεσπάσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος κυριαρχούσαν οι διαπραγματεύσεις για το όραμα της Πανευρώπης. Οι τεράστιες αποικιοκρατικές καπιταλιστικές αυτοκρατορίες πέρα από τους πολέμους που οι ίδιες είχαν προκαλέσει συγκλονίστηκαν από οικονομικές κρίσεις, εσωτερικές κοινωνικές αναταραχές μα και εξεγέρσεις στις αποικίες τους, με αποτέλεσμα να φουντώσουν οι συζητήσεις για την δημιουργία μιας ενωμένης Ευρωπαϊκής οικονομίας , όνειρο των τότε φιλελεύθερων- οι λέξεις είχαν ακόμα το σωστό νόημα τους – που είχαν ξεκινήσει την πορεία τους τον 19ο αιώνα χωρίς όμως και να αμφισβητηθεί το κυρίαρχο σύστημα του αποικιοκρατικού καπιταλισμού. Τα καπιταλιστικά κράτη την εποχή εκείνη ήταν βέβαια αποικιοκρατικά. Η Βρετανία είχε κάτω από την αυτοκρατορική σημαία της το 21% του παγκόσμιου πληθυσμού και γενικά Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία και Πορτογαλία δυνάστευαν το 30% της ανθρωπότητας.Ποιός θα δεχόταν όμως να βάλει στην υπηρεσία της Πανευρώπης τις αποικίες του; Κάτω από ποια μορφή και ποια μέσα θα επιβαλλόταν ο ηγέτης της Πανευρώπης; Τα αντίθετα αποικιοκρατικά συμφέροντα εκμηδένιζαν την τάση συνένωσης των διαφόρων τμημάτων του κεφαλαίου, άσε που αυτό θα άνοιγε και την πόρτα των αποικιών στην ηττημένη του Μεγάλου Πολέμου, Γερμανία. Σε κάτι όμως οι αντιθέσεις εξανεμίστηκαν. Και αυτό ήταν η εισβολή 14 διαφορετικών εθνικών στρατών, σχέδιο του Τσώρτσιλ στα εδάφη της Ρωσίας με σκοπό να τσακίσουν την κομμουνιστική επανάσταση στην γέννηση της.Ο Αριστίντ Μπριάν υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας, στις 17 Μαΐου 1930, κάλεσε 27 ευρωπαϊκά κράτη να πάρουν μέρος σε μια διάσκεψη με σκοπό να θέσουν την βάση για την δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης. Ως οδηγό, η διάσκεψη αυτή είχε τον Ρίτσαρντ Κουντενχόβεν- Καλλέργκι – Αυστριακό με γαλλική υπηκοότητα – που είχε εισηγηθεί το σχέδιο «Πανευρώπη» και το αιτιολογούσε :«Δια μέσου της ρωσικής κομμουνιστικής Σκύλλας και της αμερικανικής οικονομολογικής Χαρύβδεος μικρός μόνον πορθμός φέρει εις καλύτερους ορίζοντας. Και ο πορθμός ούτος ονομάζεται Πανευρώπη όπερ σημαίνει …μιαν πολιτικο-οικονομολογικήν ομοσπονδίαν.»Και εξηγούσε ότι αυτό χρειάζεται:«Κατά την διανομήν των μεγάλων αγορών και των παγκόσμιων εδαφών, ειδών πρώτης ανάγκης,…» (Ρίτσαρντ Κουντενχόβεν- Καλλέργκι Πανευρώπη Αθήνα 1927 σελ 14)Μάλιστα ο Γερμανός φιλελεύθερος πολιτικός Hjalmar Schacht Υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Χίτλερ διευθυντής της Γερμανικής Εθνικής Τράπεζας από το 1916 και μέλος του “Μετώπου του Χάρτσμπουργκ”, ένας συνασπισμός μεταξύ βιομηχάνων, τραπεζιτών, εθνικιστών και του Χίτλερ, έγραφε ήδη το Γενάρη του 1933 στον επικεφαλής του «Πανευρωπαϊκού Κινήματος» Coudenhove-Καλλέργη:«…o Χίτλερ είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να επαναπροσεγγίσει τη Γερμανία με τις δυνάμεις της Δύσης. Θα δείτε! Ο Χίτλερ θα φτιάξει την Πανευρώπη…»Ωστόσο η όλη τάση για ενοποίηση προσέκρουε και στην αποφασιστική αντίδραση των ΗΠΑ. Αποτέλεσμα αυτού ήταν οι ΗΠΑ, που ασφαλείς από πολέμους και επαναστάσεις και χωρίς καταστροφές στα εδάφη τους, να αποκαλούν την Γερμανία σύμμαχο και να της προσφέρουν την απαιτούμενη βοήθεια σε χρήμα τεχνογνωσία και πρώτες ύλες ώστε να ανακάμψει από την ήττα της στο Μεγάλο Πόλεμο. Πίστευαν ότι με αυτό τον τρόπο θα πετύχουν δυο παράλληλους στόχους. Και την Βρετανία μα και την Γαλλία να φέρουν σε δύσκολη θέση και να τις υποχρεώσουν να ανοίξουν τις πόρτες στις πλούσιες αποικίες τους, να κάνουν τον διαιτητή ρυθμίζοντας τις αντιθέσεις και τον ανταγωνισμό του κεφαλαίου μα και να ωθήσουν τον γερμανικό ιμπεριαλισμό ενάντια στην Σοβιετική Ένωση.Ο Sammer Welles αμερικανός γερουσιαστής διπλωμάτης στο υπουργείο εξωτερικών και Under Secretary of State του Roosevelt έγραψε ότι :
«Σε εκείνα τα προπολεμικά χρόνια οι εκπρόσωποι των σημαντικών χρηματιστικών και εμπορικών κύκλων των δυτικών δημοκρατικών χωρών ήταν σταθερά πεπεισμένοι ότι ο πόλεμος ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και στην Γερμανία θα μπορούσε να ήταν ευνοϊκός για τα συμφέροντα τους. Υπολόγιζαν στο γεγονός πως σίγουρα η Ρωσία θα νικηθεί και ταυτόχρονα θα εξαφανιζόταν ο κομμουνισμός. Ακόμα υπολόγιζαν πως η Γερμανία θα ήταν εξασθενημένη και έτσι δεν θα αποτελούσε απειλή για τα συμφέροντα τους. Οι ΗΠΑ πίστευαν πως η Γερμανία θα μπορούσε να γίνει το κυρίαρχο κράτος της ηπειρωτικής Ευρώπης και ότι ο εθνικοσοσιαλισμός είναι η μοναδική ασπίδα ενάντια στον κομμουνισμό » (Sammer Welles: The time of Decision. Σελ 321.)Ταυτόχρονα και η Βρετανία γύρευε την βοήθεια της Γερμανίας για να προστατεύσει τα συμφέροντα της αυτοκρατορίας της από τις ΗΠΑ μα και τον κομμουνισμό να αντιμετωπίσει. Διότι δεν πρέπει να αμελούμε ότι εκείνα τα χρόνια ο κομμουνισμός δεν ήταν κάτι αόριστο, ένα «φάντασμα πάνω από την Ευρώπη» ή μια ουτοπία. Ήταν μια πραγματικότητα, ήταν μια εφαρμόσιμη ιδέα, ήταν μια πολιτική παράμετρος, ήταν πέρα από το εθνικό. Ήταν παρών στο γενικό, στο Παγκόσμιο. Ο κομμουνισμός ως πρόταση ή ως απειλή βρισκόταν πλέον στην κεντρική σκηνή της Ευρώπης.
Η Σοβιετική Ένωση εκείνη την εποχή έχοντας επίγνωση της διεθνούς απομόνωσής της, της επισφαλούς και ανασφαλούς θέσης της και γνωρίζοντας ότι η μελλοντική πολεμική αντιπαράθεση θα αναπτύσσονταν χωρίς τον παράγοντα ιδεολογία, εγκατέλειψε την θέση της παγκόσμιας επανάστασης και στην θέση της υιοθέτησε την αναχαίτιση του φασισμού με προσήλωση στην δημιουργία λαϊκών μετώπων σε συμμαχία με αστικές δυνάμεις. Η 3η Διεθνής από το 1935 διακήρυττε ότι ο μοναδικός «ρεαλιστικός» στόχος για το κομμουνιστικό κίνημα ήταν η υπεράσπιση της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας από το φασισμό.Η Βρετανία ελάχιστα ανησυχούσε για τον Χίτλερ και τον φασισμό, την απασχολούσε το πώς θα κρατήσει ακέραιη την παγκόσμια αυτοκρατορία γιατί γνώριζε πως με έναν νέο πόλεμο θα την έχανε και γι αυτό πίστευε πως ένας ισχυρός Χίτλερ στην κεντρική Ευρώπη θα αναχαίτιζε την Γαλλία ,τις ΗΠΑ μα και τον απειλητικό κομμουνισμό. Έτσι δεν αντέδρασε όταν τον Μάρτιο του 1935 ο Χίτλερ διέταξε γενική επιστράτευση με σκοπό την δημιουργία τριάντα έξι μεραρχιών. Αντίθετα, τον Ιούνιο του 1935 η Βρετανία αποδείχτηκε πρόθυμος συνεργός του φασισμού επικυρώνοντας ένα σύμφωνο κατόπιν διμερών διαπραγματεύσεων που έδινε στην Γερμανία το δικαίωμα να δημιουργήσει πολεμικό ναυτικό.Ας μην ξεχνάμε ότι τα προπολεμικά χρόνια η φασιστική Γερμανία με την «ιδεολογία» του σατανικού «εβραιομπολσεβικισμού» που την συνόδευε, φαινόταν σε έναν οποιονδήποτε παρατηρητή μια σταθερή και ανθούσα οικονομία που ταυτόχρονα διέθετε μια δημοφιλή κυβέρνηση που πολλά από τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της φαινόταν ιδιαίτερα ελκυστικά μια και είχε τσακίσει το κίνημα των αναρχικών και κομμουνιστών και είχε εξολοθρεύσει τα συνδικάτα έτσι ώστε οι καπιταλιστές να είναι ξανά αφέντες στα σπίτια τους. Ακόμα, στο Λονδίνο υπήρχαν ναζιστικές λέσχες και μερίδα της άρχουσας τάξης της Βρετανίας υποστήριξε ανοικτά το πολιτικό σύστημα της Γερμανίας. Είχαν φτάσει μάλιστα στο σημείο να κάνουν και παρελάσεις στους δρόμους του Λονδίνου στα πρότυπα των Γερμανικών ταγμάτων ασφαλείας. Επίσης ο κοινοβουλευτισμός στην Αγγλία χρησιμοποίησε ξεχασμένους μεσαιωνικούς νόμους ενάντια στην κομμουνιστική δραστηριότητα μα και στο ισχυρό αντιμιλιταριστικό κίνημα που δρούσε εκείνη την εποχή στην χώρα μιας και ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος δεν είχε ξεχαστεί. Και η ανησυχία των Βρετανών μεγάλωσε όταν η συμμαχία των λαϊκών μετώπων ενάντια στο φασισμό πήρε σάρκα και οστά στην Γαλλία και στην Ισπανία.

Τα Λαϊκά Μέτωπα και η αρχή του πολέμου

Η κυβέρνηση του Ισπανικού Λαϊκού Μετώπου  σχηματίστηκε στις 16 Φλεβάρη του 1936, όταν κέρδισε τις γενικές εκλογές. Στο Μέτωπο συμπεριλαμβάνονταν το κεντροδεξιό κόμμα Δημοκρατική Ένωση, η Δημοκρατική Αριστερά, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το POUM, το Ελευθεριακό Κίνημα, με κυριότερο εκφραστή την Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας των αναρχοσυνδικαλιστών Χοάν Πεϊρό, του θρυλικού Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, και Γκαρθία Ολιβέρ. Ταυτόχρονα τον Μάρτη του 1936 τα γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη της Ρηνανίας και ο Μουσολίνι ανακοινώνει την κατάληψη, με την βοήθεια των αερίων μουστάρδας, της Αιθιοπίας έπειτα από οχτώ μήνες πολέμου.

Χαλαρή η αντίδραση από την Κοινωνία των Εθνών που καταδίκασε την επίθεση της Ιταλίας και επέβαλε λέει κυρώσεις που δεν απαγόρευσαν την πώληση πετρελαίου ή το κλείσιμο των στενών της Διώρυγας του Σουέζ που ελέγχονταν από τη Βρετανία. Όσο για την στρατικοποίηση της Ρηνανίας επικράτησε σιγή ασυρμάτου, κάτι που επέτρεψε στον Χίτλερ να μετατρέψει σε θρίαμβο την κατάκτηση της.

Την ίδια ώρα, η Γαλλία διέτρεχε τον κίνδυνο διολίσθησης προς μια φασιστική κυβέρνηση που όμως ανακόπηκε από τον Ιούνιο του 1936 όταν σχηματίστηκε κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου με τη συμμετοχή των κομμάτων που το αποτελούσαν εκτός από τους κομμουνιστές και οι σοσιαλιστές. Πρωθυπουργός ανέλαβε ο σοσιαλιστής Λεόν Μπλούμ που τύχαινε να είναι Εβραίος. Αυτό έκανε τον Χίτλερ να νιώθει περικυκλωμένος από τον «εβραιομπολσεβικισμό» και την Βρετανία να εντείνει την πολιτική κατευνασμού των φασιστών. Χίτλερ και Μουσολίνι στέλνουν στρατό, αεροπορία και ναυτικό στον φασίστα Φράνκο, που δεν διέθετε ούτε φτερό αεροπλάνου, αφενός γιατί μια ήττα της δημοκρατικής Ισπανίας θα αποτελούσε στα μάτια τους ήττα του κομμουνισμού και αφετέρου θα έσφιγγαν τον κλοιό γύρω από την Γαλλία του «εβραιομπολσεβίκου» Λεόν Μπλούμ. Ταυτόχρονα θα εδραίωναν το κύρος της φασιστικής ιδεολογίας. Ο Μπλούμ θέλησε να βοηθήσει την Ισπανία αλλά προσέκρουσε στις προκαταλήψεις των αντικομουνιστών δεξιών μέσα στην χώρα του μα και διπλωματικά στην απέχθεια και στην εχθρότητα των Βρετανών για οτιδήποτε φάνταζε στα μάτια τους κομμουνιστικό.

Η Βρετανία ακολουθούσε το δόγμα της μη επέμβασης ακόμα και διπλωματικά κλείνοντας τα μάτια στην στρατιωτική επέμβαση των φασιστών ενάντια σε ένα κράτος και στην νόμιμη κυβέρνηση του και δεν δέχτηκε ακόμα και να συζητηθεί το θέμα στην Κοινωνία των Εθνών κρατώντας ταυτόχρονα την Σοβιετική Ένωση, παρά της εκκλήσεις της, σε διπλωματική απομόνωση.

Στις 5 Νοεμβρίου ο Ουίστον Τσώρτσιλ απαντώντας στις εκκλήσεις της Σοβιετική Ένωσης δηλώνει:

«…Εν πάση περιπτώσει γιατί να φιλονικούμε. Θα παρέλθει μια εβδομάδα και όλη αυτή η δυσάρεστη ισπανική υπόθεση θα εξαφανιστεί από το προσκήνιο. Σε μια δυο μέρες ο Φράνκο θα βρίσκεται στην Μαδρίτη και τότε ποιος θα θυμάται την Ισπανική Δημοκρατία…»

Και ας ήταν η Σοβιετική Ένωση και οι κομμουνιστές που χτυπήσαν τους αναρχικούς της Ισπανίας παραδίδοντας μαθήματα νομιμοφροσύνης στον αστικό κόσμο. Η σοβιετική διπλωματία και η ουρά της η Κομμουνιστική Διεθνής, ζητάει συμμάχους για τον ερχόμενο πόλεμο και γι αυτό δίνει στις αστικές δημοκρατίες εγγύηση ότι δε θα γίνει στις χώρες τους επανάσταση. Τζάμπα πήγε το αίμα, γιατί παρόλα αυτά η συντηρητική Βρετανία είχε την πεποίθηση ότι η καλύτερη από όλες τις λύσεις ήταν ένας γερμανο-ρωσικός πόλεμος που θα εξασθενούσε ή θα κατέστρεφε και τους φασίστες και τους κομμουνιστές. Η ήττα του κομμουνισμού δεν ήταν καθόλου άσχημη ιδέα. Και το 1936 το αίμα που χύνονταν στην Ισπανία έκανε αυτήν την προοπτική  στα μάτια των Βρετανών όλο και πιο ορατή.

Την ίδια ώρα στην Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ, θαυμαστή της Αρχαίας Ελλάδας, πραγματοποιήθηκαν Ολυμπιακοί Αγώνες από την 1η Αυγούστου έως τις 16 Αυγούστου 1936. Για πρώτη φορά, η Ολυμπιακή Φλόγα άναψε στην Αρχαία Ολυμπία και μεταφέρθηκε με λαμπαδηδρόμους ως το Βερολίνο. Ήταν μια ιδέα του εξέχοντος Ναζί, Γκέμπελς. Μπροστά σε αυτά τα μεγαλεία κανένα  δημοκρατικό έθνος δεν έκανε καμία νύξη για την Ισπανία μα ούτε και για τα στρατεύματα των φασιστών που τσάκιζαν μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Η συμμετοχή 49 εθνών μαζί με τις αποικίες και 3.961 αθλητών στους αγώνες του Βερολίνου, αποτέλεσε ρεκόρ συμμετοχής. Απουσίαζε μόνο η Σοβιετική Ένωση. Αλλά ποιός την λογάριαζε;

Γι αυτό και στην συνάντηση του Χίτλερ με τον υπουργό Αεροπορίας της Βρετανίας λόρδο Londonderry η κουβέντα τους είχε θέμα «την αυξανόμενη απειλή του κόσμου από τον μπολσεβικισμό» και συζήτησαν και την προοπτική ενός πολέμου μεταξύ της  Σοβιετικής Ένωσης και της Ιαπωνίας. Και στις αρχές του Σεπτεμβρίου του 1936 ο ηγέτης των Βρετανών φιλελευθέρων και πρώην Πρωθυπουργός David LloydGeorge μετά από μια τρίωρη επίσημη συνάντηση με τον Χίτλερ, ούτε λίγο ούτε πολύ δηλώνει: «…Τρομερά, τρομερά εντυπωσιασμένος και πεπεισμένος ότι ο Γερμανός ηγέτης είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος…»

Το αίμα  εξακολουθεί να ρέει στην Ισπανία…

Στις 27 Νοεμβρίου του 1936 η Γερμανία υπέγραψε μαζί με την Ιαπωνία σύμφωνο στρατιωτικής συνεργασίας και το σύμφωνο κατά της Κομιντέρν. (Το σύμφωνο υπέγραψαν αργότερα οι χώρες: Ιταλία, Ουγγαρία, Μαντζουρία, Ισπανία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Κροατία, Σλοβακία, Δανία, Κίνα του Νανκίν και η Φιλανδία.)

Στις 9 Μαρτίου του 1938 στην Ισπανία τα Γερμανικά Ιταλικά και Φρανκικά φασιστικά στρατεύματα εξαπολύουν την μεγαλύτερη επίθεση τους ενάντια στα δημοκρατικά στρατεύματα. Δυο μέρες μετά στις 11 Μαρτίου του 1938 οι εφημερίδες της Ευρώπης κατακλύζονται από την είδηση ότι οι κομμουνιστές ετοιμάζουν εξέγερση στην Αυστρία  και ως εκ θαύματος η Βέρμαχτ προσαρτά την χώρα στην Γερμανία. Και να σκεφτεί κανείς ότι η Αυστρία είχε απαγορεύσει το ναζιστικό κόμμα από τον Ιούλιο του 1934. Είχε όμως προηγηθεί η επίσκεψη στην Γερμανία του βασιλικού σφραγιδοφύλακα της Βρετανικής Κυβέρνησης λόρδου Halifax ο οποίος διαβεβαίωσε τον Χίτλερ ότι ο Πρωθυπουργός Chamberlain και η Βρετανία δεν θα έκανε τίποτα στην περίπτωση που η Γερμανία θα κινούνταν κατά της Αυστρίας. Επίσης διαβεβαίωσε τους φασίστες ότι τα θέματα της Τσεχοσλοβακίας και του Νταντσίχ «υπέκυπταν στην κατηγορία των πιθανών αλλαγών στην ευρωπαϊκή τάξη οι οποίες προβλέπεται να επέλθουν εν καιρώ»  Το «Anslus» της Αυστρίας πριν το καταλάβουν οι αυστριακοί αποτελούσε μια πραγματικότητα διπλωματική.

Και ο αμερικάνος πρέσβης στο Βερολίνο Χιου Γουίλσον γράφει σε ένα υπόμνημα του:

«Ο αμερικανικός Τύπος βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Εβραίων γι αυτό και τραγουδά ύμνους μίσους ενώ διεξάγονται προσπάθειες (στην Γερμανία) για να οικοδομηθεί ένα καλύτερο μέλλον. Ο Χίτλερ είναι ο άνθρωπος που έχει ανασύρει τον λαό του από την ηθική και οικονομική απελπισία και έχει φέρει σε μια κατάσταση περηφάνιας και ευημερίας την οποία τώρα απολαμβάνουν». Και θεωρούσε τα φασιστικά προγράμματα «ως ένα ισχυρό εργαλείο για να αντισταθμιστεί η επιρροή των κομμουνιστών και να υποβαθμιστούν οι απαιτήσεις των εργατών για υψηλότερες αμοιβές-χρήματα τα οποία οι εργάτες θα σπαταλούσαν κατά κανόνα σε ηλίθιους σκοπούς»

Εν τω μεταξύ ο «κομμουνιστικός» πόλεμος συνεχίζεται στην Ισπανία. Στις 16 Απριλίου 1938 ο Chamberlain σε ρόλο πρωθυπουργού της Ισπανίας υπογράφει τριμερή συμφωνία με Ιταλούς και Γερμανούς φασίστες όπου η Βρετανία αποδέχεται πλήρως την επέμβαση των φασιστών στην Ισπανία, την θεωρεί νόμιμη και με την σειρά τους οι φασίστες διαβεβαιώνουν ότι μετά το τέλος του πολέμου τα στρατεύματα τους θα αποχωρίσουν από την χώρα και εγγυώνται το απαραβίαστο του θαλάσσιου και εδαφικού καθεστώτος της Μεσογείου. Όλα αυτά πάνω στο πτώμα της δημοκρατικής Ισπανίας και στο όνομα της αντιμετώπισης του κομμουνιστικού κινδύνου. Στην Γαλλία πρωθυπουργός είναι πια  ο κρυπτο-φασίστας Daladier ο οποίος κλείνει τα σύνορα με την Ισπανία στις 13 Ιουνίου του 1938 δίνοντας την χαριστική βολή στον αγώνα της νόμιμης κυβέρνησης. Όμως οι μαχητές αντέχουν και κρατάνε απέναντι στις ορδές των φασιστών.

Ο Chamberlain αφήνει ανεμπόδιστο τον Χίτλερ και τον σπρώχνει προς την ανατολή. Προς την Σοβιετική Ένωση. Αποθέωση της πολιτικής αυτής ήταν η τετραμερής διάσκεψη στο Μόναχο, στις 29 Αυγούστου 1938. Οι Πρωθυπουργοί  της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας, χωρίς τη συμμετοχή της Τσεχοσλοβακίας, αποφάσισαν, μέσα σε λίγη ώρα, τον διαμελισμό της τελευταίας. Στην Ισπανία οι δημοκρατικοί συνειδητοποιούν ότι  είναι χαμένοι. Ότι Βρετανία και Γαλλία αδιαφορούν για τον φασισμό και ότι ουδόλως τους απασχολεί η δημοκρατία στην Ισπανία ή αλλού.

Ο Chamberlain δηλώνει: «Σύντομα θα υπάρξει μια διευθέτηση στην Ισπανία κατά το πνεύμα της διευθέτησης του Μονάχου».

Η Σοβιετική Ένωση ήταν η μόνη χώρα που τασσόταν σταθερά κατά του διαμελισμού της Τσεχοσλοβακίας. Όμως παρά τις εκκλήσεις και τις προτάσεις του Μολότοφ, όλοι κρατάνε απομονωμένη την Σοβιετική Ένωση. Οι δρόμοι είναι κλειστοί. Οι πολιτικές διπλωματικές κινήσεις των δυτικών χωρών ακολουθούσαν άλλη λογική: Να «σπρώξουν» τον Χίτλερ προς «Ανατολάς», για να γλιτώσουν -όπως νόμιζαν- οι ίδιοι.

Ο Γάλλος στρατηγός Γκαμελέν έλεγε: «Οι κύριοι αυτοί θέλαν αντί του πολέμου ενάντια στη χιτλερική Γερμανία πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ» (Camelin: Servir La Guerre σελ 199).

Και ο πρώην υπουργός εξωτερικών (είχε διαφωνήσει με τον Chamberlain)  της Βρετανίας, Ήντεν, την εποχή εκείνη δήλωσε:

«Η έλλειψη αγάπης προς τον κομμουνισμό δε πρέπει να μας κάνει να μη βλέπουμε το γεγονός πως η Ρωσία δεν είναι ούτε επιθετική ούτε επεκτατική δύναμη»

Και πράγματι η συμφωνία του Μονάχου προκαλεί ανησυχία στην Σοβιετική Ένωση τόση που ο Στάλιν σταματάει τις αποστολές πολεμικού υλικού στην Ισπανία κάτι που αποκαρδιώνει τους Ισπανούς μαχητές που εξακολουθούν να κρατούν  περίπου το ένα τρίτο της χώρας. Και θα το κρατήσουν ως την πρώτη μέρα του Απριλίου του 1939 έστω κι αν από τον Μάρτιο είχαν ξεσπάσει ένοπλες συγκρούσεις ανάμεσα σε αυτούς που θέλανε μια διαπραγμάτευση με τους φασίστες και αυτούς που επέμεναν να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων.

Ωστόσο ο Χίτλερ στις 19-3-39 καταλαμβάνει ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία. Παρόλα αυτά η κυβέρνηση Ε. Μπένες της Τσεχοσλοβακίας δε δέχτηκε τη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης. Στη συνέχεια ο Χίτλερ κατέλαβε την περιοχή Μέμελ της Λετονίας και επέβαλε στη Ρουμανία υποδουλωτικό «οικονομικό» σύμφωνο.

Στις 19-10-39 Αγγλία-Γαλλία αντί να αντιμετωπίσουν την συνεχιζόμενη προκλητικότητα των φασιστών υπογράφουν συμφωνία συμμαχίας με την Τουρκία ενάντια στην Σοβιετική Ένωση. Παρά τις νέες εκκλήσεις και τις προτάσεις του Μολότοφ όλοι κρατάνε απομονωμένη την Σοβιετική Ένωση. Οι δρόμοι είναι κλειστοί.

Τον Ιούλη του 1939, Αγγλία και Ιαπωνία υπογράφουν συμφωνία, με την οποία η Αγγλία αναγνώριζε τις ιαπωνικές κατακτήσεις στην Κίνα και οι ΗΠΑ παρέτειναν για 6 μήνες την ακυρωμένη προηγούμενη εμπορική συμφωνία τους με τους Ιάπωνες. Ανοίγοντας τον δρόμο της επίθεσης την Ιαπωνίας στην Σοβιετική Ένωση.

Τον Ιούνιο δε του 1939, Αγγλία και Γερμανία είχαν συνεχείς διπλωματικές επαφές, με τον Hudson οι Άγγλοι με τον Wohltat οι Γερμανοί. Σκοπός της Αγγλίας ήταν να προστατεύσει τα συμφέροντα της από τις ΗΠΑ δίνοντας κάποιες σφαίρες επιρροής στην Γερμανία.

Τον Αύγουστο του 1939 η Ιαπωνία εισβάλει στα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης από την Μογγολία. Τα στρατεύματα του Στάλιν σπρώχνονται εκεί. Και είναι τότε που ο Στάλιν απομονωμένος από όλους και με έναν Ιαπωνικό στρατό να έχει εισβάλει στα εδάφη του υπογράφει το σύμφωνο μη επίθεσης με τον Χίτλερ στις 23 Αυγούστου του ‘39. Σύμφωνο που επιτρέπει στην ΕΣΣΔ να τσακίσει την Ιαπωνία (55.000 νεκροί Ιάπωνες) και βοήθησε στην αναδιοργάνωση του στρατού. Παράλληλα η συμφωνία επέτρεψε στην Σοβιετική Ένωση να ανακτήσει τα εδάφη που είχε αρπάξει η Πολωνία το 1918 όταν εισέβαλε στην Ρωσία με άλλες δεκατρείς χώρες με σκοπό να τσακίσουν την κομμουνιστική επανάσταση. Ταυτόχρονα ο Χίτλερ με όπλο το σύμφωνο προσπάθησε να εκβιάσει τις δυτικές δυνάμεις για περισσότερες παραχωρήσεις. Ο ίδιος δήλωσε πως το σύμφωνο μη επίθεσης με την Σοβιετική Ένωση δεν ήταν παρά «μια συμφωνία με τον Σατανά για να εξορκίσουμε το δαιμόνιο». Και το πράγμα φαινόταν ότι πήγαινε κατά κει αν κρίνουμε από την περίοδο αυτή που η Βρετανία κήρυξε τον πόλεμο στην Γερμανία και που έμεινε γνωστή ως ο “Γελοίος Πόλεμος” (Drole de Guerre) γιατί, παρά την κήρυξη πολέμου, η μια μερίδα των εμπολέμων, οι σύμμαχοι Βρετανοί και Γάλλοι, δεν έπαιρναν μέρος σε πόλεμο εναντίον της Γερμανίας!

Στις 9 Απριλίου του 1940 οι Γερμανοί, για να εκμεταλλευθούν τα λιμάνια της, εισέβαλαν στη Νορβηγία. Πάλι τίποτα, Γάλλοι και Άγγλοι αποχωρούν.

Στις 10 Μαΐου του 1940 οι Γερμανοί εισβάλουν στην Γαλλία. Την ίδια μέρα ο Τσάμπερλαιν παραιτείται. Πρωθυπουργός ο Τσώρτιλ και αλλαγή πολιτικής.

Σε αυτό το ιστορικό σκηνικό οι ΗΠΑ είχαν ως στόχο να κυριαρχήσουν σε χώρες της περιφέρειας και πρώτα-πρώτα στις Βρετανικές αποικίες. Και καθώς θεωρούσαν τον πόλεμο αναπόφευκτο, ασχέτως από τις παραχωρήσεις της Βρετανίας στην Γερμανία, το πρόβλημα τους ήταν πως θα κυριαρχήσουν στην αποικιακή αυτοκρατορία του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ακόμη και όταν ξέσπασε ο πόλεμος, οι ΗΠΑ γύρευαν από την Βρετανία η κυβέρνηση της και ο στόλος της να καταφύγει στον Καναδά και από εκεί με την «βοήθεια» των ΗΠΑ να υπερασπιστεί τα εδάφη της στην Ευρώπη και τις αποικίες της.

Τώρα όμως είναι πρωθυπουργός ο Τσώρτσιλ. Και ο Τσώρτσιλ έδωσε την αρνητική απάντηση του: «Αν εμείς (χωρίς την βοήθεια σας) νικηθούμε, τότε θα έχετε ενάντια σας τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης κάτω από την ναζιστική κυριαρχία , που θα είναι πολύ πιο πολυπληθείς, δυνατότερες και καλύτερα εξοπλισμένες από ότι οι ΗΠΑ». Έδειξε δηλαδή ο Τσώρτσιλ πως έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα οι δυο κύριοι αντίπαλοι για την παγκόσμια ηγεμονία, ΗΠΑ και Αγγλία, έπρεπε να συμμαχήσουν για να μην κατακτήσει το Γ Ραιχ την Βρετανία γιατί θα άνοιγε και η πόρτα των ΗΠΑ.

Όμως τι γύρευε η Βρετανία; Τι γύρευαν οι ΗΠΑ; Γιατί πολεμούσαν τον Άξονα; Μήπως για να σώσουν τους Εβραίους (σ.σ Λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος Γαλλία και Πολωνία ήταν σε διαπραγματεύσεις με θέμα τον εκτοπισμό των Εβραιών στην Γαλλική αποικία της Μαδαγασκάρης), τους Τσιγγάνους, τους ομοφυλόφιλους ή τους ανθρώπους με κάποιας μορφή αναπηρία; Μήπως για να διαλύσουν τις αποικιακές αυτοκρατορίες τους και να δώσουν την λευτεριά και την ανεξαρτησία σε εκατοντάδες λαούς που έλεγχαν με τα όπλα; Μήπως πολέμησαν γιατί δεν άντεχαν τις ρατσιστικές θεωρίες και τον εθνοφυλετισμό των φασιστών;

Τι ήταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος;

Ο Τζαβαχαρλάλ Νεχρού μια από της σημαντικότερες προσωπικότητες του ινδικού κόσμου, φυλακισμένος από τους υπερασπιστές της ελευθερίας Βρετανούς έγγραψε το 1944:

«Ο μόνος δυνατός παραλληλισμός για τον βασιλέα (σ.σ. της Βρετανίας) θα ήταν αυτός του Χίτλερ. Η ιδεολογία της βρετανικής κυριαρχίας ήταν αυτή του herrenvolk και της κυρίαρχης φυλής που είναι εγγενής (ιδέα) στον Ιμπεριαλισμό.»

Μερικά ευρωπαϊκά έθνη μα και λίγο «καθυστερημένα» οι ΗΠΑ είχαν υποταγμένα άλλα έθνη με σκοπό την εκμετάλλευσή τους, αυτό ήταν δυνατό λόγω της ευρείας αποδοχής της «επιστήμης» του κοινωνικού Δαρβινισμού και άλλων παρόμοιων ρατσιστικών θεωριών. Σύμφωνα με αυτές τις θεωρίες «το βάρος του λευκού ανθρώπου» συνεπάγεται το “καθήκον” των αποικιοκρατών Ευρωπαίων να «εκπολιτίσουν» τους άλλους λαούς και ταυτόχρονα να τους φέρουν στον «σωστό δρόμο του Θεού».

Το 1932 στην Κοινωνία των Εθνών η Βρετανική διπλωματία εμπόδισε την συνθήκη μερικού αφοπλισμού και της απαγόρευσης βομβαρδισμού αμάχων. Ο David Lloyd George περιχαρής παρατηρούσε: «επιμείναμε να διατηρήσουμε το δικαίωμα να βομβαρδίζουμε σκυλάραπες» (riggers στο πρωτότυπο).

Ωστόσο ο «επιστημονικός φυλετισμός» όπως αποκαλούν οι ρατσιστές την επιστήμη τους, η αντίληψη δηλαδή ότι τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, το παρουσιαστικό και οι βιολογικές διαφορές ορίζουν την αξία των ανθρώπων άνθησε στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου, και έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στις ΗΠΑ, την Βρετανία, την Γερμανία και στις Σκανδιναβικές χώρες. Έτσι, απόψεις που θεωρήθηκαν εκ των υστέρων ναζιστικής έμπνευσης, κυκλοφορούσαν ευρύτατα τις δύο μεσοπολεμικές δεκαετίες, κατά τις οποίες μάλιστα γνώρισαν και τις πρώτες εφαρμογές τους.

Ο φιλελεύθερος Theodore Roosevelt, 1858-1919 ο 26ος Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν από αυτούς που κρατούσαν ψηλά τις παραπάνω «αξίες» : «Ο τελικά πιο ηθικός από όλους τους πολέμους είναι ένας πόλεμος με τους άγριους που εγκαθιστά την εξουσία των κυρίαρχων φυλών.»

Όταν δε το Μεξικό κατακτήθηκε στρατιωτικά από τις ΗΠΑ ο εθνικός ποιητής Walt Whiltman έγραψε: «Τι δουλειά έχει το κακομοίρικο ανίκανο Μεξικό με την μεγάλη αποστολή του εποικισμού από μια ευγενή ράτσα;»

Πριν μα και κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου οι ΗΠΑ είχαν κατακτήσει με τα όπλα 10 από τις 20 χώρες της Λατινικής Αμερικής την Χαβάη, την Μαλαισία, τις Φιλιππίνες. Αμερικανικές εταιρείες έλεγχαν την παραγωγή πετρελαίου, χαλκού, υδραργύρου, γενικά όλων των πρώτων υλών και όλων των αγροτικών προϊόντων. Από το 1942 και μετά ίδρυσαν τα όργανα: Inter-American Defense Board το οποίο αποτελούσε όργανο του Πενταγώνου για τον έλεγχο των στρατών και των σωμάτων ασφαλείας των Λατινοαμερικανικών χωρών. Το American Financial and Economic Advisory Committee για τον έλεγχο από τις ΗΠΑ όλης της οικονομίας της Λατινικής Αμερικής. Επικεφαλής εδώ ήταν ο Νέλσον Ροκφέλλερ της Στάνταρντ Όιλ.

Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ το 1940 ίδρυσαν και χρησιμοποίησαν ιεραποστολές μια και ενδιαφέρθηκαν για τις πρώτες ύλες της Αφρικής. Πρόεδρος των δεκάδων χριστιανικών αποστολών ορίστηκε ο Τζον Φόστερ Ντάλες, αδελφός του Άλλεν που ήταν επικεφαλής του Office of Stratεgic Service (της μετέπειτα CIA) και οι δυο μαζί μεγαλομέτοχοι της United Fruit που έλεγχε την αγροτική παραγωγή της Λατινικής Αμερικής. Σκοπό είχαν πέρα από την προώθηση του χριστιανισμού στους μαύρους «να μελετήσουν τις βασικές αρχές για μια δίκαιη και σταθερή ειρήνη για να έχουν οι χριστιανικές αποστολές μεγαλύτερη ελευθερία δράσης στο χριστιανικό έργο τους». Οι ΗΠΑ στην διάρκεια του πολέμου μάζευαν τα κέρδη τους τσακίζοντας την Βρετανική αυτοκρατορία που δεν μπορούσε πια να προστατεύσει τις κτήσεις της.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό της εποχής είναι το αίμα που έχυσαν υποχρεωτικά οι αποικιοκρατούμενες χώρες στα πεδία μαχών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μονάχα από την Κένυα, την Ουγκάντα και την Τανγκανίκα, οι Βρετανοί είχαν στρατολογήσει 228.000 χιλιάδες άνδρες. Από την Νοτιοαφρικανική Ένωση 345.000, από την Νιγηρία 90.000 και από την Ινδία 100.000. Ο στρατός δε του Ντε Γκώλ αποτελούνταν από Μαροκινούς, Αλγερινούς και Σενεγαλέζους σε ποσοστό 84% μια και ο γαλλικός στρατός πολεμούσε στο πλευρό των Γερμανών. Το γεγονός αυτό είχε άμεσες συνέπειες στην μελλοντική ανάπτυξη των αντι-αποικιακών κινημάτων μεταπολεμικά. Τα οποία αντιμετωπίστηκαν με γνήσιο χιτλερικό τρόπο.

Στα αμερικανικά στρατεύματα η υπεροχή της άριας φυλής επέβαλε δικαιωματικά οι μαύροι στρατιώτες να στοιβάζονται στα κατώτερα σημεία των πλοίων θυμίζοντας δουλεμπορικά πλοία του παρελθόντος. Ο Ερυθρός Σταυρός με την έγκριση της αμερικανικής κυβέρνησης διαχώριζε το αίμα που δώριζαν οι μαύροι από εκείνο των λευκών και έτρωγαν σε διαφορετικές ώρες και διαφορετικά εστιατόρια από των λευκών. Μέσα στην χώρα οι μαύροι προσλαμβάνονταν σε δουλειές μόνο ως καθαριστές ή ανειδίκευτοι εργάτες και με πολύ χαμηλά ημερομίσθια. Δεν είχαν το δικαίωμα να περπατάνε στο ίδιο πεζοδρόμιο με τους λευκούς ούτε να κάθονται στα λεωφορεία. Δεν είχαν το δικαίωμα να μπαίνουν σε μπαρ που είχαν ταμπέλα μόνο για λευκούς, δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα, είχαν διαφορετικά κολέγια από τους άριους.

Έτσι έθεσε το θέμα ο Γουόλτερ Ουάιτ ηγέτης της Εθνικής Ένωσης για την Πρόοδο των Εγχρώμων:

«Ο Ερυθρός Σταυρός αρνείται το αίμα μας. Οι εργοδότες και τα σωματεία δεν μας θέλουν. Τα λιντσαρίσματα δεν έχουν σταματήσει. Μας φέρνονται ρατσιστικά, μας φτύνουν στο δρόμο και μας στερούν τα πολιτικά μας δικαιώματα. Τι χειρότερο θα μας έκανε ο Χίτλερ;»

Τον Ιανουάριο του 1943 δημοσιεύθηκε η παρακάτω προσευχή σε εφημερίδα των μαύρων :

Θεέ μου σήμερα πάω
στον πόλεμο:
Να πολεμήσω να πεθάνω
πες μου για ποιον;
Θεέ μου θα πολεμήσω,
Γερμανούς και Γιαπωνέζους
δεν τους λογαριάζω.
Μόνο εδώ στην Αμερική
Τρομάζω.

Ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας Ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Και πόλεμος σημαίνει μαζική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της ανθρωπότητας, του άψυχου και έμψυχου πλούτου της, υπερκατανάλωση υλικών, γρήγορη κίνηση κεφαλαίου, ανανέωση του ίδιου παγκόσμιου συστήματος και διάσπαση των λαών. Είναι το πιο αποδοτικό μέσο της αναπόφευκτης ανάγκης για περιοδική μαζική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων και βασικός τρόπος για την αναθέρμανση της καπιταλιστικής οικονομίας. Το στίγμα όμως της μεταπολεμικής κατάστασης το έδωσε από τον Μάρτιο του ’46 ο Τσώρτσιλ στο πανεπιστήμιο του Westminster όταν ανακοίνωνε τον χωρισμό του κόσμου σε δυο στρατόπεδα και γνωρίζοντας ότι η Μεγάλη Βρετανία έχασε την πρωτοκαθεδρία στον έλεγχο του κόσμου και επιζητώντας την συν-διαχείριση του κόσμου-μια Pax Angloamericana- με τις ΗΠΑ, είπε πως στην παγκοσμιοποιημένη κοινότητα «τα έθνη εκείνα που ομιλούν την αγγλική ως έθνη μοναδικά παγκοσμίως αυτεξούσια, υποχρεωτικά θα είναι και οι κυρίαρχοι πάνω σε άλλα έθνη του κόσμου». Λογικό, μια και ο Γερμανικός ρατσιστικός φασισμός είχε ηττηθεί.

Ο φασισμός όμως δεν πέθανε. Φόρεσε από τότε το προσωπείο της δημοκρατικής κρατικής μηχανής και αυτοαποκαλείται προστάτης της ισότητας και ελευθεριών των νόμων και της δημοκρατίας. Το χειρότερο είναι να υποταχτούμε μόνοι μας, ανεξάρτητα από τις εκάστοτε συνθήκες στο μηχανισμό και στο όποιο προσωπείο φοράει. Αν θέλουμε κάτι να αλλάξουμε θα πρέπει να ξεκινήσουμε ξανά από τα κάτω, από κινήματα, από την εκπαίδευση, από τις διαδηλώσεις, από τις απεργίες, από οτιδήποτε θα αποτελούσε απειλή για την απώλεια της σταθερότητας που έχει ανάγκη η εξουσία.

Αντί Επιλόγου

Ο Φρίτς Χάμπερ ήταν χημικός και διευθυντής του φημισμένου Παγκόσμια Ινστιτούτου Μοριακής Χημείας Κάιζερ Βίλχελμ. Του είχε ανατεθεί από το Γερμανικό κράτος την περίοδο του Μεγάλου Πολέμου, να βρει έναν τρόπο ώστε να καταφέρουν τα γερμανικά στρατεύματα να υπερισχύσουν στον πόλεμο των χαρακωμάτων. Φρίτς Χάμπερ ήταν ο άνθρωπος που συνέθεσε το δηλητηριώδες αέριο χλωρίου και επινόησε και τον τρόπο διασκορπισμού του στο μέτωπο. Διετύπωσε επίσης μια απλή μαθηματική σχέση ανάμεσα στη συγκέντρωση του αερίου και στον χρόνο εκθέσεως που χρειαζόταν για να επέλθει ο θάνατος. Αυτή η σχέση, C x t = k:, έγινε γνωστή ως «Κανόνας του Χάμπερ». Η γυναίκα του Κλάρα τον κατηγόρησε ως ανήθικο και απάνθρωπο. Στις διαμαρτυρίες της εκείνος απάντησε : Ο θάνατος είναι θάνατος ανεξάρτητα από την αιτία. Η γυναίκα του αυτοκτόνησε στις 2 Μαΐου 1915. Την ίδια ημέρα ο Χάμπερ αναχώρησε για το Ανατολικό Μέτωπο, για να οργανώσει και να επιβλέψει προσωπικά την απελευθέρωση δηλητηριωδών αερίων. Το 1918 ο Χάμπερ τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ. Κατά τη δεκαετία του 1920,ανέπτυξε το χημικό προϊόν γνωστό ως «Κυκλώνας Β» (Zyklon B), που χρησιμοποιήθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το 1933 με την άνοδο των φασιστών στην εξουσία, ο Φρίτς Χάμπερ σε μια προσπάθεια να σωθεί έγινε Χριστιανός. Ήταν βλέπετε Εβραίος.

Ο πρωθυπουργός που γελούσε. Του Στέλιου Κούλογλου

Tο μοντέλο πρωθυπουργός-κουτσαβάκη και οι κίνδυνοι για την Δημοκρατία

Όπως ήταν αναμενόμενο, η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ δεν οδήγησε στη πτώση της κυβέρνησης. Ο Α. Τσίπρας κατάφερε να νικήσει στα σημεία, συσπειρώνοντας για πρώτη φορά γύρω από μια κορυφαία πρόταση του το ΚΚΕ, τους περισσότερους από τους ανεξάρτητους βουλευτές(χωρίς κανείς από τους υπόλοιπους να υποστηρίξει την κυβέρνηση)αλλά και την βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Θ.Τζάκρη, καταφέρνοντας έτσι ένα πλήγμα στην κυβερνητική πλειοψηφία. Όμως περισσότερη πληγωμένος από την όλη διαδικασία βγαίνει ο θεσμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με βασική ευθύνη του πρωθυπουργού.

Ο λόγος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για την υποστήριξη της πρότασης δυσπιστίας κινήθηκε στα γνώριμα επίπεδα, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις ή εκπλήξεις. Νωρίτερα, ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που επίσης υπερψηφίσαν την πρόταση, χρησιμοποίησε μια σειρά από ντοκουμέντα για αποδείξει την αθέτηση των υποσχέσεων της κυβερνητικής πλειοψηφίας και την διαφθορά που επικρατεί στους κόλπους της, με αποτέλεσμα η ομιλία του να μοιάζει περισσότερο εμπεριστατωμένη και κοινοβουλευτική.
Αυτό που βασικά φαίνεται να επεδίωξε ο Α. Τσίπρας ήταν να στριμώξει και να εκνευρίσει προσωπικά τον Α. Σαμαρά. Αν στόχος του ήταν ο πρωθυπουργός να δείξει ένα άλλο, όχι τόσο γνώριμο πρόσωπο, τότε επιτεύχθη. Αντίθετα με ότι συνήθως συμβαίνει σε αναμετρήσεις τέτοιου επιπέδου, ο Α. Σαμαράς απέφευγε να κοιτάει τον Τσίπρα σε όλη την διάρκεια της ομιλίας του. Όταν ο τελευταίος τον κάλεσε να τον κοιτάξει, ο πρωθυπουργός απάντησε, εμφανώς εκνευρισμένος: “κοιτάω από την άλλη μεριά για να μην βάλω τα γέλια”!
Τουλάχιστον στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, δεν υπάρχει προηγούμενο ανάλογης συμπεριφοράς πρωθυπουργού προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ακόμη και όταν ο Α. Παπανδρέου κατακεραύνωνε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή εξαπολύοντας τις πιο ακραίες κριτικές -ή και πολύ πρόσφατα ο Σαμαράς της αντιπολίτευσης τον Γ. Παπανδρέου- οι τότε πρωθυπουργοί έδειχναν να έχουν συναίσθηση ότι η αντιπαράθεση και ο σεβασμός του αντιπάλου είναι μέσα στους κανόνες του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού. Ο Α. Σαμαράς απέδειξε ότι δεν τον απασχολούν αυτοί οι κανόνες και δυστυχώς το νέο στιλ που εγκαινίασε επικροτήθηκε από την κοινοβουλευτική του ομάδα, που χειροκρότησε και συνέχισε να χασκογελάει στην διάρκεια της ομιλίας Τσίπρα.
Η ίδια συμπεριφορά αποθεώθηκε στην ομιλία Σαμαρά που ακολούθησε λίγο μετά, μετά από μια σύντομη, αλλά με πρωθυπουργικό αέρα, παρέμβαση Βενιζέλου. Ήδη από την πρώτη στιγμή, η “γλώσσα του σώματος” του κ. Σαμαρά ήταν εύγλωττη: “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;”.Για πρώτη φορά ακούστηκαν εκφράσεις του τύπου “είστε λίγο ξεχασιάρης κύριε Τσίπρα”, “τζουράσικ παρκ” και “καραγκιόζ μπερντέ”(η αντιπολίτευση στην ΕΡΤ) ή “το άφησα τελευταίο γιατί είναι το πιο χαριτωμένο”, “άκουσε καλά” κλπ. Είναι μάλλον ευτύχημα που ο κ. Σαμαράς δεν πατάει το πόδι του στο Κοινοβούλιο: αν συμπεριφερόταν με το ίδιο ειρωνικό και αλαζονικό στιλ συχνότερα, ερεθίζοντας φίλους και εχθρούς, θα είχαμε σύντομα συμπλοκές βουλευτών, αλά Ταϊβάν.
Στην πρωθυπουργική παράσταση, που θύμιζε κάτι μεταξύ φθηνής stand up comedy( “Θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να κρυφτεί, αλλά οι παλαιές συνήθειές του δεν τον αφήνουν” είπε κάποια στιγμή) και συνεδρίασης δημοτικού συμβουλίου σε κάποια προβληματική κωμόπολη, επαναλήφθηκε για αρκετές φορές το επιχείρημα των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, για τον κατευνασμό των οποίων ο κ. Τσίπρας κατέθεσε την πρόταση μομφή, μετά τις δηλώσεις του στις ΗΠΑ για την ανάγκη παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Η ΝΔ εκτιμά ότι η εσωκομματική αντιπολίτευση αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα στην έκτη φορά ο Α. Σαμαράς ανέφερε ονομαστικά τον Π.Λαφαζάνη.
Το βέβαιο είναι ότι στον ΣΥΡΙΖΑ ή θα πρέπει να συμφωνήσουν ότι άλλο πλειοψηφία και άλλο μειοψηφία ή να χωρίσουν τα τσανάκια τους.Θα βοηθήσει και την εκλογική συσπείρωση των πρώτων και την ιδεολογική καθαρότητα των δεύτερων. Οι ερμαφρόδιτες καταστάσεις που οδήγησαν σε διάφορα παρατράγουδα μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου (προχθές Σάββατο ο Π.Λαφαζάνης,λόγω των επεισοδίων στην ΕΡΤ, απείλησε με αποχώρηση από την συζήτηση για την πρόταση μομφής!) ή στην χθεσινή συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ έξω από την Βουλή δεν βοηθούν κανένα.
Ανεξάρτητα όμως από το βαθμό ωρίμανσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο βασικός κίνδυνος προέρχεται από την αντίληψη του πρωθυπουργού-κουτσαβάκη που ξεδίπλωσε μεγαλοπρεπώς ο Α. Σαμαράς. “Θέλω και εγώ να συζητάμε τακτικότερα δημόσια. Παρακαλώ όμως να έχετε μια άποψη και όχι δέκα απόψεις…”, είπε σε κάποια στιγμή λες και ο σεβασμός των κοινοβουλευτικών κανόνων έχει να κάνει με την ...μονολιθικότητα της αντιπολίτευσης. "Εδώ δεν είναι αμφιθέατρο και όχι πεζοδρόμιο. Να προσέχετε τις εκφράσεις σας, όπως ότι είμαστε εγκάθετοι των ξένων τοκογλύφων, Μερκελιστές κλπ. Αυτά να τα κόψετε εάν θέλετε να τα λέμε”!!
Ελάχιστα από τα λεχθέντα από τον πρωθυπουργό είχαν να κάνουν με την πολιτική σε μια χώρα που βασανίζεται από μια εθνική και κοινωνική κρίση χωρίς προηγούμενο. Οι άνθρωποι που υποφέρουν απουσίαζαν εντελώς από την πρωθυπουργική ρητορική, ούτε καν με την μορφή υποκριτικής εκδήλωσης συμπόνοιας. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο κ. Σαμαράς απέφυγε να απαντήσει στην πρόκληση που του είχε απευθύνει λίγο πριν ο Α. Τσίπρας να δεσμευθεί ότι η κυβέρνηση δεν θα πάρει νέα μέτρα και προφανώς η προοπτική αυτών των τελευταίων του προκαλεί πρόσθετη νευρικότητα.
Αντίθετα έκλεισε την ομιλία του με μια περίτεχνα διατυπωμένη απειλή ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ “θα καταλάβει σύντομα” το λάθος να ταυτιστεί με την Χρυσή Αυγή, που επίσης ψήφισε την πρόταση μομφής. Μετά από όλα αυτά και με δεδομένη την περιφρόνηση των κανόνων και τον τσαμπουκά, το σοβαρότερα ερώτημα είναι ακριβώς πως θα αντιδράσει το Μέγαρο Μαξίμου, στην περίπτωση που κινδυνεύσει να χάσει ή θα πρέπει να παραδώσει την εξουσία..
tvxs

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ

By

 STRANGE JOURNAL

Της νύχτας τα καμώματα λέει μια λαϊκή ρήση…Σήμερα τα ξημερώματα τα ΜΑΤ σαν στρατός κατοχής εισέβαλαν στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ παρουσία εισαγγελέα, με σκοπό να το εκκενώσουν από τους απολυμένους εργαζόμενους, που από τον Ιούνιο μάχονται εναντίον της πρωτοφανούς απόφασης κλεισίματος της δημόσιας τηλεόρασης.

Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι αδυνατούν να καταλάβουν την σημασία αυτής της κίνησης, θεωρώντας ότι “δεν τους αφορά η ΕΡΤ“. Το θέμα μας δεν είναι η κρατική τηλεόραση, αλλά ο τρόπος που ξεπουλιούνται οι τηλεοπτικές συχνότητες στην συμμορία των καναλαρχών που έστησαν και την Digea για να εδραιώσουν την κυριαρχία τους. Παρότι που αυτή η κίνηση πλήρους αυθαιρεσίας συνέβη με το ταυτόχρονο κλείσιμο της ΕΡΤ πριν 4 μήνες (και επικυρώθηκε τελευταία), ελάχιστοι έδωσαν την πρέπουσα σημασία.

Η βιασύνη της κυβέρνησης μεταφράζεται ως κάψα να ικανοποιηθούν τα ιδιωτικά συμφέροντα και σε καμία περίπτωση να δημιουργηθεί μια ελεύθερη φωνή. Εξάλλου την ΕΡΤ, αυτοί που την κατηγορούν και συκοφαντούν τους εργαζομένους της, είναι οι ίδιοι που την είχαν κάνει κομματικό μαγαζάκι τους. Εν ολίγοις, εκχωρήθηκαν συχνότητες της ΕΡΤ σε τηλεοπτικά κανάλια που ανήκουν σε ευνοημένους εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που άρχισε να λειτουργεί και η ιδιωτική τηλεόραση. Φυσικά μιλάμε για τους ντόπιους ολιγάρχες. Αυτούς που πριν οι συχνότητες είχαν παραχωρηθεί δωρεάν. Η ενημέρωση γίνεται υπόθεση των διαμορφωτών της πραγματικότητας και της κανονικότητας, αυτών που για δεκαετίες κάνουν buisness με το κράτος.

Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί αυταρχικές μεθόδους με την αστυνομία ξανά ως μόνο μέσο επιβολής, δικαιολογώντας την φίμωση της ΕΡΤ, ως τρόπο αποκατάστασης της “νομιμότητας”. Βέβαια, κουβέντα δεν γίνεται για την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία επιβλήθηκε το μαύρο στην ΕΡΤ (άραγε έχει ακόμα ισχύ;), αλλά και οι αδιαφανείς διαδικασίες λειτουργίας της νεοσυσταθείσας Δ.Τ.

Κανένας σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορεί να είναι αδιάφορος με το σιωπητήριο που επιβάλλεται γενικά στην κοινωνία. Δεν έχει καμία κυβέρνηση το δικαίωμα να εκχωρεί δημόσια\κρατική περιουσία, σαν να είναι κτήμα της.

Ο υπουργός Προ.Πο. Νίκος Δένδιας, σε ανύποπτο χρόνο είχε δηλώσει: ”Ήρθε η ώρα η χώρα να κλείσει τους λογαριασμούς που μένουν ανοιχτοί από το ’74 – ’75 μέχρι σήμερα“. Αυτό σημαίνει πως όσο υπάρχουν τα ΜΑΤ και κρύβονται πίσω από νόμους που οι ίδιοι απεργάζονται για να οχυρώνουν την ολιγαρχία τους, η πραγματική δημοκρατία θα ξεψυχάει. Κι ας βρίσκει τρόπους να εκπέμπει στα κρυφά, για όσους έχουν αυτιά ν’ ακούνε.

Γκεμπελική προπαγάνδα από τους τζουτζέδες της τρόικας

Η γκεμπελική προπαγάνδα των τζουτζέδων της τρόικας εικονογραφημένη στο πρωτοσέλιδο των «Νέων».

Αν ο γκεμπελισμός σημαίνει την πλήρη αντιστροφή της αλήθειας, τότε τα χαλκεία του Μαξίμου κερδίζουν με το… σπαθί τους τον χαρακτηρισμό «γκεμπελικά». Δεν έχει κανένα νόημα να μπει κανείς στον κόπο να επιχειρηματολογήσει για ποιο λόγο είναι εξωφρενικό να εγκαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ για έμμεση συνεργασία με την τρόικα από μια κυβέρνηση που έχει αναλάβει οικειοθελώς το ρόλο του τζουτζέ των τροϊκανών. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι για πολλοστή φορά επιβεβαιώνεται ότι το οργανωμένο ψεύδος συνιστά τον «ιδεολογικό» πυρήνα αυτής της κυβέρνησης.

left.gr

EKTAKTO: Τοποθετήθηκε γιγαντιαίο Wi-Fi Router στην ταράτσα της ΕΡΤ !!!

Το wi-fi router που τοποθετήθηκε το πρωί, άρχισε ήδη να λειτουργεί, όπως φαίνεται από τα φωτάκια του.

Μετά μου λέτε εμένα πως δεν έχουμε  ανάπτυξη. Ιδου το…πρώτο δείγμα!  Από την Αγία Παρασκευή, όπως δείχνουν οι εξελίξεις,  ξεκινάει  η υλοποίηση της εξαγγελίας του Αντ.  Σαμαρά, για δωρεάν ασύρματο internet στη χώρα, καθώς ήδη το πρώτο modem στήθηκε  ήδη στην ταράτσα του ραδιομεγάρου! 

By…Χειμωνιάτικη Λιακάδα

Ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο για όλους τους κατοίκους της περιοχής, θα προσφέρει το τεράστιο μηχάνημα με τις τρεις κεραίες που τοποθέτησαν οι άνδρες των ΜΑΤ, σε εμφανές σημείο του κτιρίου της ΕΡΤ!

Σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Ανάπτυξης, το συγκεκριμένο σημείο στην ταράτσα του ραδιομεγάρου, κρίθηκε, ύστερα από μελέτη ειδικής επιτροπής, ως το καταλληλότερο, προκειμένου να έχουν οι περισσότεροι κάτοικοι, σήμα με τρεις γραμμές.

Στην τοποθέτηση του νέου wi-fi router αντέδρασε ομάδα καταληψιών που αντιδρά στη νέα εποχή της πληροφορικής, υποκινούμενη – όπως καταγγέλλει το υπουργείο – από τα συμφέροντα των ιδιωτικών εταιριών που παρέχουν ιντερνετικές υπηρεσίες…

Αναρωτιέστε πως συνάδουν τα .. ΜΑΤ  & τα βραχιολάκια με την ανάπτυξη  και την ανάκαμψη;;; Τα  βραχιολάκια στην πόρτα της ΕΡΤ είναι για την προστασία της. Βλέπετε  17Νοέμβρη  έρχεται  όπου νάναι και ε … να μην κάνει καμιά τρέλα και πάει και πέσει πάνω σε κανά τανκ…

Tα MAT; Έπιασαν δουλειά .. !

UPDATE: Μετά από όλα αυτά το αδιαχώρητο έχει δημιουργηθεί  στη Μεσογείων από τα πλήθη Αθηναίων  που συγκινημένα τρέχουν να δουν το θαύμα και σταυροκοπιούνται μπροστά στη χάρη της   :  ΔΑΚΡΥΣΕ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ!

Γ. Δελαστίκ: Όταν η Κρατική Τηλεόραση Περνάει στα Χέρια των ΜΑΤ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Ξαναχτύπησε η κυβέρνηση Σαμαρά. Αυτήν τη φορά έστειλε ταΜΑΤ να εισβάλουν και να καταλάβουν το κτίριο της κρατικής τηλεόρασης και ραδιοφωνίας στην Αγία Παρασκευή. Προφανώς ούτε που αντιλαμβάνονται ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος το μέγεθος της πολιτικής ζημιάς που υφίστανται όταν χρησιμοποιούν τα ΜΑΤ εναντίον του κρατικού ραδιομεγάρου. Αδιαφορούν επίσης για το γεγονός ότι η αστυνομική επιχείρηση που διέταξαν στερείται νομικής βάσης, σε βαθμό που η εισαγγελική αρχή αρνήθηκε να διατάξει αυτήν την κατάληψη του ραδιομεγάρου, αναλαμβάνοντας δηλαδή αυτήν την ευθύνη.

Αρκέστηκε σε απλή παρουσία εισαγγελέα και μάλιστα μόνο κατόπιν γραπτού αιτήματος της ηγεσίας της Αστυνομίας - γι' αυτό και ο εισαγγελέας δήλωνε από το πρωί ότι αυτός μόνο παρίσταται και γι' αυτό δεν σχηματίστηκε δικογραφία. Πέντε μήνες μετά το ολέθριο πολιτικό σφάλμα του κλεισίματος της κρατικής ραδιοτηλεόρασης από την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, πράξη πρωτοφανή στην Ευρώπη και ίσως σε ολόκληρο τον κόσμο υπό συνθήκες δημοκρατίας, η κυβέρνηση ενδέχεται να υποστεί νέο κύμα πολιτικής φθοράς. Το να εμφανίζεται πύλη του περιβόλου της ΕΡΤ σφραγισμένη με... χειροπέδες (!!!) και να κάνει η εικόνα αυτή τον γύρο της Ευρώπης και του κόσμου μέσω των τηλεοπτικών δικτύων, σίγουρα δεν αυξάνει το διεθνές κύρος της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου.

Το να έχουν τα ευρωπαϊκά και άλλα διεθνή τηλεοπτικά κανάλια συνεχή ροή εικόνων από το ραδιομέγαρο που καταλαμβάνουν τα ΜΑΤ, το ραδιομέγαρο στα χέρια των αστυνομικών δυνάμεων χωρίς κανέναν δημοσιογράφο, τους αστυνομικούς τα χαράματα να κάνουν χρήση χημικών εναντίον των δημοσιογράφων και των άλλων εργαζομένων της ΕΡΤ κ.λπ., σε καμιά περίπτωση δεν αυξάνει τα δημοκρατικά διαπιστευτήρια της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στην κοινή γνώμη των ξένων χωρών. Στις συνειδήσεις των Ευρωπαίων πολιτών, κυβερνητικές πράξεις αυτού του είδους παραπέμπουν μάλλον σε πολιτικά ανώμαλες περιόδους εκτροπής από τη δημοκρατική αντιμετώπιση καταστάσεων. Η αντιπολίτευση δεν έχασε φυσικά την ευκαιρία που της έδωσαν οι κυβερνητικοί χειρισμοί. Ο ΣΥΡΙΖΑ διά στόματος του ίδιου του αρχηγού του Αλέξη Τσίπρα ανακοίνωσε την κατάθεση πρότασης δυσπιστίας απέναντι στην κυβέρνηση, πράξη που υλοποίησε άμεσα. Η συζήτησή της θα αρχίσει σήμερα το μεσημέρι και θα ολοκληρωθεί με ονομαστική ψηφοφορία τα μεσάνυχτα της Κυριακής. Τη «συρρίκνωση και απαξίωση της δημοκρατίας» και την «πορεία προς την οικονομική καταστροφή» επικαλέστηκε ο Αλέξης Τσίπρας κατά την κατάθεση της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ. «Καταλύεται το Σύνταγμα» με την εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ, ισχυρίστηκε ο αρχηγός των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πάνος Καμμένος. «Ενταση του αυταρχισμού και της καταστολής» κατήγγειλε το ΚΚΕ, ενώ για τις συνέπειες που έχει το «αυταρχικό πρότυπο στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων» έκανε λόγο η ΔΗΜΑΡ.

Αντιθέτως, τόσο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου όσο και το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα υποστήριξαν ότι, βάζοντας τα ΜΑΤ να καταλάβουν το ραδιομέγαρο, η κυβέρνηση αποκατέστησε τη συνταγματική νομιμότητα. Επιπροσθέτως, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος πρόβαλε την άποψη ότι στέλνοντας τα ΜΑΤ στην ΕΡΤ η κυβέρνηση έκανε και... οικονομία (!), γιατί αλλιώς θα έπρεπε να αγοράσει πανάκριβα μηχανήματα για να καλύψει η κρατική τηλεόραση την εξάμηνη προεδρία της Ελλάδας στην ΕΕ που αρχίζει την 1η Ιανουαρίου. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Μάκης Βορίδηςέδωσε σπαραξικάρδια παράσταση στη Βουλή εξηγώντας ότι όσο το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής τελούσε υπό κατάληψη, η κυβέρνηση δεν μπορούσε να πληρώσει τις αποζημιώσεις σε όλους τουςεργαζομένους στην ΕΡΤ που απέλυσε τον Ιούνιο!

Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία υπήρξε ομολογουμένως εξαιρετική στις δηλώσεις που έκανε ευρισκόμενη επί ώρες συνεχώς μπροστά στη φυλασσόμενη από ΜΑΤ πύλη της ΕΡΤ, κατηγόρησε την κυβέρνηση λόγω της αστυνομικής εισβολής για «πραξικόπημα εναντίον της νομιμότητας». Για «πράξη πολιτικής αποσταθεροποίησης» κατηγόρησε την κυβέρνηση και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Βούτσης. Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το κεφάλαιο της κατάληψης του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή άνοιξε και ουσιαστικά έκλεισε χθες εξαιτίας της κατάθεσης εκ μέρους τουΑλέξη Τσίπρα της πρότασης μομφής. Με την κίνηση αυτή η αντιπαράθεση φεύγει από το μαζικό κίνημα και μετατίθεται στη Βουλή, με σίγουρη φυσικά τη συσπείρωση των κυβερνητικών βουλευτών και τη νίκη της κυβέρνησης στην ψηφοφορία.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την 8 Νοεμβρίου 2013