Eπικοινωνιακό μπούμερανγκ

Von espοir - надежда - Hoffnung - speranza

Τα ξέρετε, αλλά θα τα επαναλάβω για την ιστορία: το Ίδρυμα Αριστοτέλη Ωνάση χρηματοδότησε το “ντύσιμο” Μέσων Μαζικής Μεταφοράς της Αθήνας με στίχους του Κων/νου Καβάφη.
Επελέγησαν μία σειρά μικρών φράσεων -όπως εξηγεί αναλυτικά ο Ν. Σαραντάκος στο εξαιρετικό του ιστολόγιο – ίσως επειδή έπρεπε να χωρέσουν παραμένοντας ευανάγνωστες.
Ωστόσο, δεν είναι τυχαίο ότι επελέγη ο (μισός) στίχος “Είν’επικίνδυνο πράγμα η βία“.
Είναι απολύτως σίγουρο ότι στο σημερινό κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, το κριτήριο επιλογής είναι καθαρά πολιτικό.
Κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για τη διαβόητη “μονταζιέρα” της Συγγρού (a.k.a. “τρουθ τημ”) που κάνει τέτοιες χοντράδες, επιχειρώντας να δρέψει μία εφήμερη πολιτική [ίσως δημοσκοπική] ώθηση.
Αν τους κάτσει. Μέχρι τώρα, σκάνε στα χέρια τους όλα αυτά τα “βαρελότα”, αλλά καθώς μυαλό δεν βάζουν, συνεχίζουν ακάθεκτοι τις απανωτές βλακείες.
Δεύτερος συνήθης ύποπτος είναι αυτός ο ανεκδιήγητος δήμαρχος Αθηναίων, ο Καμίνης. Αυτός ο μπινές που πήγε να ποζάρει “α λα Λαμπράκης” με το πανώ και το λευκό πουκάμισο.
Ο ίδιος που θεώρησε καλό να κάνει έξωση στην κατάληψη της Βίλας Αμαλίας, δια να υπερασπιστεί τη Νόμιμη Βία του Δένδια, αλλά παραλλήλως και την παράνομη βία των χρυσάβγουλων που ήθελαν διακαώς να εισβάλουν στην περιοχή.
Αυτό το αρχίδι που ξήλωνε τα παγκάκια από τις πλατείες της Αθήνας για να μην βλέπει αστέγους να κοιμούνται σε αυτά.
[Συγχίστηκα πάλι και ασκώ βία στα πλήκτρα του υπολογιστή μου. Εισπνοές, εκπνοές.]
Όπως κάποιος έγραψε στο φβ, εάν ο Καβάφης μας βλέπει από κάπου, μας ρίχνει φάσκελα.
Οι μελετητές του Κων/νου Καβάφη, οι εκδότες του έργου του, ακόμα και η Ακαδημία θα έπρεπε να αντιταχθεί στην παραποίηση αυτή του πνεύματος του ποιήματος, από το οποίο αποσπάστηκε ο εν λόγω ειρωνικός (μισός) στίχος.
Μιας και δεν το κάνουν αυτοί -ως όφειλαν – ανέλαβε ο κόσμος του διαδικτύου. Και, όπως πάντα, διέπρεψε.
Το μπούμερανγκ σε όλο του το μεγαλείο.
Για ιστορικούς-αρχειακούς λόγους, μάζεψα ορισμένες από τις σχετικές βελτιώσεις που προτείνει ο κόσμος και τις παραθέτω. Γελάστε άφοβα. Ή κλάψτε.





Σημειωτέον ότι δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος προσεταιρίζεται τον δημοφιλή Κων/νο Καβάφη: το είχε προσπαθήσει [ανεπιτυχώς αλλά διακαώς] και η Χρυσή Αβγή.
Σχετική ανάρτηση είχε κάνει ο PiKei στο ιστολόγιό του.
Αφιέρωσε 5′λεπτάκια να το διαβάσεις, θα βρεις γκεστ εμφάνιση από τον Υπουργούκο Υγείας [αλοίμονο στους ασθενείς], τον Φαήλο που “φυλάει τις σφαίρες του” κλπ.






















Φυσικά, δεν αντιστάθηκα και έφτιαξα τα δικά μου, επιλέγοντας διαφορετικούς στίχους του Καβάφη. Δεν είναι χιουμοριστικά, αλλά ίσως ορισμένα είναι ξεσηκωτικά.





Ζηλεύεις; Θέλεις να φτιάξεις το δικό σου; Τσίμπα το παρακάτω και παίξε μπάλα! ;)

Παρ’ολίγον θα το ξεχνούσα αυτό:


ΟΞΥ

Είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία…. (Φωτογραφικό αφιέρωμα) Mpalothia

 

 

 

Παγκοσμιοποίηση και το δίπολο Αριστερά-Δεξιά

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ένα νέο πολιτικό φαινόμενο που χαρακτηρίζει την Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της κοινοβουλευτικής Χούντας, στην οποία αναφέρθηκα στο προηγούμενο άρθρο, είναι η ουσιαστική κατάργηση του παλαιού πολιτικού δίπολου που καθιέρωσε και τυπικά η Γαλλική επανάσταση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Του δίπολου, δηλαδή, όπου στην μεν Δεξιά ανήκαν όλες εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που υποστήριζαν την συνέχιση και αναπαραγωγή του ‘κατεστημένου’, είτε αυτό ήταν κάποτε η μοναρχία, είτε κατόπιν η αστική κοινοβουλευτική «δημοκρατία» και η καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, στην δε Αριστερά εκείνες που υποστήριζαν την ανατροπή του κατεστημένου με την παραπάνω έννοια, από αντιμοναρχικούς μέχρι Μαρξιστές, αναρχικούς, αντισυστημικούς οικολόγους (σε αντίθεση με τους σημερινούς ‘γιαλαντζί’ Πράσινους) κ.λπ.. Εξ ορισμού, επομένως, η μεν Δεξιά υποστήριζε τον «Νόμο και την τάξη» και ό,τι αυτό συνεπαγόταν σε ανισότητα, ιεραρχία, προνόμια των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων κ.λπ., ενώ η Αριστερά αγωνιζόταν ουσιαστικά για την ανατροπή της «καθεστηκυίας τάξης» και την ―σε διάφορους βαθμούς― ισοκατανομή της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής εξουσίας/δύναμης.
Το βασικό πεδίο όπου διεξαγόταν ο αγώνας μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς ήταν το κράτος-έθνος, έστω και εάν η Αριστερά, ιδιαίτερα η Μαρξιστική (αλλά και η ελευθεριακή), ήταν παραδοσιακά διεθνιστική, μέχρις ότου, εξαιτίας των αντικειμενικών συνθηκών, υιοθέτησε στην πράξη τον «σοσιαλισμό σε μια χώρα», ακόμη και εάν στη θεωρία και στις διακηρύξεις της παρέμεινε διεθνιστική. Όμως, αυτό ακριβώς το πεδίο εξαφανίζει η σημερινή ΝΔΤ, κυριολεκτικά «τραβώντας το χαλί» κάτω από το δίπολο της παραδοσιακής Δεξιάς-Αριστεράς. Οι συνέπειες είναι οι σεισμικές αλλαγές σε όλο το πολιτικό φάσμα που βλέπουμε σήμερα.
Όσον αφορά στην Αριστερά, πρώτα, αναμφισβήτητο σύμπτωμα του φαινομένου αυτού είναι η πολιτική χρεοκοπία της παραδοσιακής Αριστεράς, τόσο με την στενή έννοια των εκλογικών ποσοστών της, όσο και, το κυριότερο, με την ευρύτερη έννοια του μαζικού ανατρεπτικού κινήματος που προσελκύει κυρίως τα λαϊκά στρώματα και όχι, όπως σήμερα, τους βολεμένους «αριστερούς» της αστικής τάξης που επιδιώκουν μικρο-μεταρρυθμίσεις μέσα από την εκφυλισμένη «Αριστερά». Ακόμη, δηλαδή, και αν εξακολουθεί να επιβιώνει πολιτικά η «Αριστερά» αυτή, δεν παύει να είναι πλήρως ενσωματωμένη στη ΝΔΤ, όταν τα αιτήματά της κάθε άλλο παρά ανατρεπτικά είναι. Από την άλλη μεριά, το τμήμα της που ανήκει στην κομμουνιστογενή Αριστερά,  μολονότι προβάλλει ανατρεπτικά αιτήματα στην θεωρία, παραμένει στην θεωρία, εφόσον δεν τα συνοδεύει με μεταβατικό πρόγραμμα και πολιτική δράση ανατροπής. Και αυτό ισχύει για οποιοδήποτε κόμμα ή οργάνωση που αυτοχαρακτηρίζεται σήμερα αριστερή, κομουνιστική, αναρχική, «Πράσινη» κ.λπ., εφόσον δεν αμφισβητεί τόσο στην θεωρία, όσο και στην πράξη, την ίδια τη ΝΔΤ, την παγκοσμιοποίηση (που στο σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι) και τους εκφραστές της, όπως η ΕΕ, περιμένοντας την επανάσταση για να απαιτήσει την έξοδο από την ΕΕ και να επιβάλλει την οικονομική αυτοδυναμία. Γι’ αυτό και όλη αυτή η «Αριστερά» δεν μπορεί πια να προσελκύσει μαζικά τα λαϊκά στρώματα που είναι τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης.
Αλλά στην Δεξιά, επίσης, σημειώνονται σεισμικές αλλαγές, όπως φανερώνει το γεγονός ότι τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα σήμερα διατηρούνται μόνο χάρη στα σαφώς ευνοούμενα από την παγκοσμιοποίηση στρώματα που τα στηρίζουν, ενώ χάνουν καθημερινά τα λαϊκά στρώματα που είχαν «αστικοποιηθεί» στην περίοδο της σοσιαλδημοκρατίας και σήμερα φτωχοποιούνται λόγω της μαζικής ανεργίας και της φτώχειας που φέρνει η παγκοσμιοποίηση! Έτσι, σήμερα, τα συντηρητικοποιημένα αυτά λαϊκά στρώματα που συνθλίβονται από την παγκοσμιοποίηση φεύγουν μεν από την καθεστωτική Δεξιά αλλά δεν πάνε ούτε στην πλήρως ενσωματωμένη στη ΝΔΤ εκφυλισμένη «Αριστερά», ούτε στη κομμουνιστογενή ή την ψευτο-«ελευθεριακή» Αριστερά που αγωνίζεται δήθεν για αυτοδιαχείριση και δεν «βλέπει» δίπλα της τον στραγγαλισμό των λαϊκών στρωμάτων από την παγκοσμιοποίηση, την ΕΕ κ.λπ.!
Αυτά είναι τα λαϊκά στρώματα που σήμερα κινούνται μαζικά προς εθνικιστικά κόμματα, όπως π.χ. το κόμμα Ανεξαρτησίας στην Βρετανία, σε σημείο που ακόμη και η πιο έγκυρη εφημερίδα του οικονομικού κατεστημένου, οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, να τονίζουν ότι ένας άνεμος Ευρωσκεπτικισμού, που φθάνει μέχρι την απαίτηση για έξοδο από την ΕΕ, σαρώνει την Ευρώπη (15/10/2013). Αντίθετα με την άθλια προπαγάνδα της Υπερεθνικής Ελίτ, που στηρίζει σύσσωμη η χρεοκοπημένη Αριστερά, αυτό δεν σημαίνει ότι τα εκατομμύρια Ευρωπαίων που στρέφονται κατά της ΕΕ, και έμμεσα κατά της ίδιας της παγκοσμιοποίησης, έγιναν ξαφνικά... εθνικοσοσιαλιστές, λες και είμαστε στην δεκαετία του 1930. Ούτε σημαίνει ότι το 1/3 σχεδόν των Ευρωπαίων που εκτιμάται ότι θα στείλουν Ευρωσκεπτικιστές στο Ευρωκοινοβούλιο έγιναν ξαφνικά ρατσιστές. Απλά εκφράζουν, όπως γράφουν οι ΦΤ, την λαϊκή αγανάκτηση για την «οικονομική αθλιότητα και την μεγάλη ανεργία που μαστίζουν την Ευρώπη». Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι όσο περισσότερο τα κόμματα αυτά αποβάλλουν ρατσιστικά ή ακροδεξιά στοιχεία, τόσο περισσότερο ανεβαίνουν τα ποσοστά τους (π.χ. Λεπέν στην Γαλλία).

Σε αυτήν την κρίσιμη ιστορική καμπή, που θα κριθεί αν θα υποδουλωθούμε όλοι στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την Υπερεθνική ελίτ, είναι επομένως επιτακτική ανάγκη η δημιουργία  ενός παλλαϊκού Μετώπου σε κάθε χώρα που θα συμπεριλάβει όλα τα θύματα της παγκοσμιοποίησης στα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από τις σημερινές κομματικές τοποθετήσεις τους. Στην Ελλάδα, που τα λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν οικονομική καταστροφή, ένα τέτοιο Μέτωπο (σε αντίθεση με τα αποπροσανατολιστικά «αντιφασιστικά» Μέτωπα που ενώνουν θύτες και θύματα!) θα μπορούσε να προσελκύσει την μεγάλη πλειοψηφία του Λαού που θα αγωνιζόταν για την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ, που την διαχειρίζεται  το Ευρωπαϊκό τμήμα της  Υπερεθνικής Ελίτ, και για την οικονομική αυτοδυναμία, σε ρήξη με την παγκοσμιοποίηση. Έτσι, θα μπορούσε να χτιστεί ένας νέος πραγματικός διεθνισμός από τα κάτω, ενώ παράλληλα να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να αποφασίσει ο λαός, δημοκρατικά, τι είδους κοινωνικό-οικονομικό καθεστώς θέλει για την λαϊκή εξουσία. Αλλά θα επανέλθω.

 Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (20 Οκτωβρίου 2013)

Ένας μακιαβελικός οδηγός για την καταστροφή των δημόσιων πανεπιστημίων

Του Steven Ward

Όσοι θέλουν να γίνουν αρεστοί σε έναν Ηγέτη διαλέγουν για να του κάνουν δώρο ό,τι είναι σίγουροι πως θα τον ευχαριστήσει ιδιαιτέρως, όπως άλογα, όπλα, βαρύτιμα ωραία υφάσματα, κοσμήματα με πολύτιμους λίθους, και πάντα, φυσικά, κάτι αντάξιο της μεγαλοπρέπειάς του ως Ηγέτη. Επιθυμώντας κι εγώ να λάβω την ευχαρίστηση να σας παρουσιάσω ένα ελάχιστο δείγμα της εκτίμησης μου, σκέφτηκα να σας προσφέρω κάτι. Όμως ανάμεσα στα υπάρχοντά μου δε βρήκα κάτι πολυτιμότερο, αλλά και ικανότερο να εκφράσει την αγάπη μου σε σας, από την εμπειρία μου για το πώς κινούνται και λειτουργούν οι ηγέτες, εμπειρία που απέκτησα όχι μόνο ζώντας για πολλά χρόνια δίπλα τους, αλλά και μελετώντας προσεχτικά ιστορία και αρχαία κείμενα. Την όποια εμπειρία μου την συγκέντρωσα σε ένα μικρό κειμενάκι το οποίο και στέλνω στην Εκλαμπρότητά Σας

Νικόλο Μακιαβέλι – Ο Ηγεμόνας

Προκειμένου να καταστρέψετε τα δημόσια πανεπιστήμια, είναι σημαντικό να:

(1) Διασύρετε τη δημόσια εκπαίδευση και γενικά τα δημόσια ιδρύματα σε σημείο που κανείς δεν θα τολμούσε να ζητήσει αυξημένη στήριξη . Αυτό θα εξασφαλίσει ότι τα δημόσια πανεπιστήμια θα υποβιβαστούν στην δεύτερη θέση με κατώτερες εγκαταστάσεις και μέλη ΔΕΠ μερικής απασχόλησης, και θα έχουν πάντα ένα αρνητικό στίγμα σε σχέση με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

(2) Εκμεταλλευτείτε την οικονομική ύφεση ώστε να υποκινήσετε την "οργή των φορολογούμενων", προκειμένου να αφαιρέσετε την στήριξη στα δημόσια πανεπιστήμια, έτσι ώστε να πρέπει είτε να αυξήσουν τα δίδακτρα είτε να κάνουν περικοπές στα προγράμματά τους . Στη συνέχεια, καταδικάστε τα ιδρύματα για την αύξηση διδάκτρων προκειμένου να υποστηρίξουν τους τεμπέληδες, σοσιαλιστές καθηγητές που διδάσκουν άσχετα θέματα όπως η ανθρωπολογία και η φιλοσοφία.

(3) Δεδομένου ότι η κρατική στήριξη θα υποχωρεί, ενθαρρύνετε το σύστημα των φοιτητικών δανείων που θα δημιουργήσει μια «αγορά για την τριτοβάθμια εκπαίδευση». Το να επιβαρύνετε τους φοιτητές με πολλά χρέη θα τους κάνει ορθολογικούς καταναλωτές των εκπαιδευτικών προϊόντων και θα τους παροτρύνει να διασφαλίζουν τα οικονομικά τους συμφέροντα . Να αναφέρεστε σε αυτές τις αλλαγές ως «ενδυνάμωση των φοιτητών».

(4) Θεσπίστε νέες τακτικές δημόσιας διαχείρισης δανεισμένες από τη θεωρία του δημόσιου συμφέροντος για να πάρετε τον έλεγχο. Ωστόσο , για να καταστείλετε τη γενικευμένη δυσαρέσκεια, διατηρήστε τις συγκλήτους των πανεπιστημίων στη θέση τους ως ένα γιγάντιο σώμα που καταθέτει προτάσεις. Βεβαιωθείτε ότι θα μιλήσετε πολύ για τη σημασία της κοινής διακυβέρνησης, καθώς εισάγονται αυτές οι τακτικές.

(5) Τοποθετήστε διάφορα «όργανα εποπτείας», όπως ασκήσεις εκτίμησης της ποιότητας, «πίνακες αποτελεσμάτων», ή ελεγκτικούς μηχανισμούς , για να εξασφαλίσουν τη «διαφάνεια» και τη «λογοδοσία» στα «ενδιαφερόμενα μέρη». Μπορείτε να δοκιμάστε να χρησιμοποιήσετε τις ασκήσεις αξιολόγησης της έρευνας όπως αυτές που εφαρμόζονται στη Βρετανία ή την Αυστραλία, ή φθηνότερα και πιο ωμός μέτρα όπως του Texas A & M, δημοσιεύοντας απλά μια ανάλυση κόστους / οφέλους των μελών ΔΕΠ. Αν έχετε ξεμείνει από ιδέες , απλά επικοινωνήστε με το Ίδρυμα Δημόσιας Πολιτικής του Τέξας.

(6) Αυξήστε την εξάρτηση από μερικής απασχόλησης μέλη ΔΕΠ και συμβάσεις ενός έτους για τη διδασκαλία των περισσότερων μαθημάτων . Αυτά τα μέλη ΔΕΠ είναι πιο ευάλωτα και δεκτικά στο διοικητικό έλεγχο. Στη συνέχεια , επικρίνετε την ποιότητα των αποφοίτων. Αυτό θα επιτρέψει ακόμη μεγαλύτερη διοικητική εποπτεία και αξιολόγηση.

(7) Φωνάξτε για το υψηλό κόστος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και τις αυξήσεις των διδάκτρων. Κατηγορήστε για τις αυξήσεις τους άπληστους, ακριβοπληρωμένους καθηγητές και όχι την κατάργηση της κρατικής στήριξης  ή τη διοικητική φούσκα που προκαλείται από την αύξηση των πρακτικών ελέγχου και αξιολόγησης.

(8) Προωθήστε τον στενό επαγγελματισμό και τους τομείς STEM (της επιστήμης, της τεχνολογίας, της μηχανικής και των μαθηματικών) για να δείξετε ότι είστε σε αρμονία με τις απαιτήσεις της νέας «οικονομία της γνώσης» και δεν ανέχεστε πλέον άχρηστα θέματα όπως η ιστορία ή η λογοτεχνία. Αν οι φοιτητές ενδιαφέρονται για τα θέματα αυτά , μπορούν να κάνουν αναπαραστάσεις του Εμφυλίου Πολέμου ή να ενταχθούν σε μια λέσχη βιβλίου. Τέτοιες περιοχές γνώσης είναι περιττές στη νέα, ρεαλιστική εποχή του οικονομικού ντετερμινισμού και του παγκόσμιου ανταγωνισμού.

(9) Περιορίστε τα συμβατικά δικαιώματα των μελών ΔΕΠ. Εξακολουθούν να «προσκολλώνται στη συλλογικότητα» και θα πρέπει να αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν την αυγή μιας νέας ημέρας . Στο τέλος, θα σας ευχαριστήσουν για την ελευθερία,  την ανεξαρτησία και τις ευκαιρίες που τους φέρατε.

(10) Να φέρετε εξωτερικούς συμβούλους όπως η Bain & Company ή η McKinsey & Company για να πείσετε τα συμβούλια και τις διοικήσεις για την επείγουσα ανάγκη για «αποδιοργανωτική καινοτομία» ή για άλλες ιδέες που προάγουν οι γκουρού της Harvard Business School. Αυτά μπορεί να είναι συνθήματα χωρίς ουσία, αλλά κανείς δεν θα το προσέξει, ιδιαίτερα εάν οι σύμβουλοι έχουν μια πολύχρωμη παρουσίαση PowerPoint.

(11) Καθιερώστε ένα εκπαιδευτικό μοντέλο που να «βασίζεται στις δεξιότητες» που επιτρέπει στους μαθητές να παρακάμψουν πολλές από τις παραδοσιακές απαιτήσεις του πανεπιστημίου. Αν οι καθηγητές διαμαρτυρηθούν, απλώς δηλώστε ότι κανείς δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στην επιδεξιότητα,  εκτός από τους ανίκανους.

(12) Τέλος, χρησιμοποιήστε τις δημόσιες σχέσεις και διαφημιστικές εκστρατείες για να αποσπάσετε την προσοχή από τις δυσάρεστες συνέπειες όλων αυτών των μεταρρυθμίσεων. Μια ιστοσελίδα που δείχνει χαρούμενους ανθρώπους να κάνουν σπουδαία πράγματα ταιριάζει σε μεγάλο βαθμό. Σε τελική ανάλυση, αυτή είναι μια μεταμοντέρνα εποχή. Το θέαμα κερδίζει την ουσία.

Κι αν καμιά φορά η Εκλαμπρότητά  Σας από το υψηλό βάθρο της στρέψει το βλέμμα της και κατά τα μέρη μας, θα μάθει πόσο αναξιοπαθώς υπομένω τις μεγάλες και διαρκείς κακοτυχίες μου

Ο Ηγεμόνας

Πηγή: The Chronicle of Higher Education

Επιμέλεια μετάφρασης: Αντώνης Γαλανόπουλος

afterhistory

Του Steven Ward

Όσοι θέλουν να γίνουν αρεστοί σε έναν Ηγέτη διαλέγουν για να του κάνουν δώρο ό,τι είναι σίγουροι πως θα τον ευχαριστήσει ιδιαιτέρως, όπως άλογα, όπλα, βαρύτιμα ωραία υφάσματα, κοσμήματα με πολύτιμους λίθους, και πάντα, φυσικά, κάτι αντάξιο της μεγαλοπρέπειάς του ως Ηγέτη. Επιθυμώντας κι εγώ να λάβω την ευχαρίστηση να σας παρουσιάσω ένα ελάχιστο δείγμα της εκτίμησης μου, σκέφτηκα να σας προσφέρω κάτι. Όμως ανάμεσα στα υπάρχοντά μου δε βρήκα κάτι πολυτιμότερο, αλλά και ικανότερο να εκφράσει την αγάπη μου σε σας, από την εμπειρία μου για το πώς κινούνται και λειτουργούν οι ηγέτες, εμπειρία που απέκτησα όχι μόνο ζώντας για πολλά χρόνια δίπλα τους, αλλά και μελετώντας προσεχτικά ιστορία και αρχαία κείμενα. Την όποια εμπειρία μου την συγκέντρωσα σε ένα μικρό κειμενάκι το οποίο και στέλνω στην Εκλαμπρότητά Σας

Νικόλο Μακιαβέλι – Ο Ηγεμόνας

Προκειμένου να καταστρέψετε τα δημόσια πανεπιστήμια, είναι σημαντικό να:

(1) Διασύρετε τη δημόσια εκπαίδευση και γενικά τα δημόσια ιδρύματα σε σημείο που κανείς δεν θα τολμούσε να ζητήσει αυξημένη στήριξη . Αυτό θα εξασφαλίσει ότι τα δημόσια πανεπιστήμια θα υποβιβαστούν στην δεύτερη θέση με κατώτερες εγκαταστάσεις και μέλη ΔΕΠ μερικής απασχόλησης, και θα έχουν πάντα ένα αρνητικό στίγμα σε σχέση με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

(2) Εκμεταλλευτείτε την οικονομική ύφεση ώστε να υποκινήσετε την "οργή των φορολογούμενων", προκειμένου να αφαιρέσετε την στήριξη στα δημόσια πανεπιστήμια, έτσι ώστε να πρέπει είτε να αυξήσουν τα δίδακτρα είτε να κάνουν περικοπές στα προγράμματά τους . Στη συνέχεια, καταδικάστε τα ιδρύματα για την αύξηση διδάκτρων προκειμένου να υποστηρίξουν τους τεμπέληδες, σοσιαλιστές καθηγητές που διδάσκουν άσχετα θέματα όπως η ανθρωπολογία και η φιλοσοφία.

(3) Δεδομένου ότι η κρατική στήριξη θα υποχωρεί, ενθαρρύνετε το σύστημα των φοιτητικών δανείων που θα δημιουργήσει μια «αγορά για την τριτοβάθμια εκπαίδευση». Το να επιβαρύνετε τους φοιτητές με πολλά χρέη θα τους κάνει ορθολογικούς καταναλωτές των εκπαιδευτικών προϊόντων και θα τους παροτρύνει να διασφαλίζουν τα οικονομικά τους συμφέροντα . Να αναφέρεστε σε αυτές τις αλλαγές ως «ενδυνάμωση των φοιτητών».

(4) Θεσπίστε νέες τακτικές δημόσιας διαχείρισης δανεισμένες από τη θεωρία του δημόσιου συμφέροντος για να πάρετε τον έλεγχο. Ωστόσο , για να καταστείλετε τη γενικευμένη δυσαρέσκεια, διατηρήστε τις συγκλήτους των πανεπιστημίων στη θέση τους ως ένα γιγάντιο σώμα που καταθέτει προτάσεις. Βεβαιωθείτε ότι θα μιλήσετε πολύ για τη σημασία της κοινής διακυβέρνησης, καθώς εισάγονται αυτές οι τακτικές.

(5) Τοποθετήστε διάφορα «όργανα εποπτείας», όπως ασκήσεις εκτίμησης της ποιότητας, «πίνακες αποτελεσμάτων», ή ελεγκτικούς μηχανισμούς , για να εξασφαλίσουν τη «διαφάνεια» και τη «λογοδοσία» στα «ενδιαφερόμενα μέρη». Μπορείτε να δοκιμάστε να χρησιμοποιήσετε τις ασκήσεις αξιολόγησης της έρευνας όπως αυτές που εφαρμόζονται στη Βρετανία ή την Αυστραλία, ή φθηνότερα και πιο ωμός μέτρα όπως του Texas A & M, δημοσιεύοντας απλά μια ανάλυση κόστους / οφέλους των μελών ΔΕΠ. Αν έχετε ξεμείνει από ιδέες , απλά επικοινωνήστε με το Ίδρυμα Δημόσιας Πολιτικής του Τέξας.

(6) Αυξήστε την εξάρτηση από μερικής απασχόλησης μέλη ΔΕΠ και συμβάσεις ενός έτους για τη διδασκαλία των περισσότερων μαθημάτων . Αυτά τα μέλη ΔΕΠ είναι πιο ευάλωτα και δεκτικά στο διοικητικό έλεγχο. Στη συνέχεια , επικρίνετε την ποιότητα των αποφοίτων. Αυτό θα επιτρέψει ακόμη μεγαλύτερη διοικητική εποπτεία και αξιολόγηση.

(7) Φωνάξτε για το υψηλό κόστος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και τις αυξήσεις των διδάκτρων. Κατηγορήστε για τις αυξήσεις τους άπληστους, ακριβοπληρωμένους καθηγητές και όχι την κατάργηση της κρατικής στήριξης  ή τη διοικητική φούσκα που προκαλείται από την αύξηση των πρακτικών ελέγχου και αξιολόγησης.

(8) Προωθήστε τον στενό επαγγελματισμό και τους τομείς STEM (της επιστήμης, της τεχνολογίας, της μηχανικής και των μαθηματικών) για να δείξετε ότι είστε σε αρμονία με τις απαιτήσεις της νέας «οικονομία της γνώσης» και δεν ανέχεστε πλέον άχρηστα θέματα όπως η ιστορία ή η λογοτεχνία. Αν οι φοιτητές ενδιαφέρονται για τα θέματα αυτά , μπορούν να κάνουν αναπαραστάσεις του Εμφυλίου Πολέμου ή να ενταχθούν σε μια λέσχη βιβλίου. Τέτοιες περιοχές γνώσης είναι περιττές στη νέα, ρεαλιστική εποχή του οικονομικού ντετερμινισμού και του παγκόσμιου ανταγωνισμού.

(9) Περιορίστε τα συμβατικά δικαιώματα των μελών ΔΕΠ. Εξακολουθούν να «προσκολλώνται στη συλλογικότητα» και θα πρέπει να αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν την αυγή μιας νέας ημέρας . Στο τέλος, θα σας ευχαριστήσουν για την ελευθερία,  την ανεξαρτησία και τις ευκαιρίες που τους φέρατε.

(10) Να φέρετε εξωτερικούς συμβούλους όπως η Bain & Company ή η McKinsey & Company για να πείσετε τα συμβούλια και τις διοικήσεις για την επείγουσα ανάγκη για «αποδιοργανωτική καινοτομία» ή για άλλες ιδέες που προάγουν οι γκουρού της Harvard Business School. Αυτά μπορεί να είναι συνθήματα χωρίς ουσία, αλλά κανείς δεν θα το προσέξει, ιδιαίτερα εάν οι σύμβουλοι έχουν μια πολύχρωμη παρουσίαση PowerPoint.

(11) Καθιερώστε ένα εκπαιδευτικό μοντέλο που να «βασίζεται στις δεξιότητες» που επιτρέπει στους μαθητές να παρακάμψουν πολλές από τις παραδοσιακές απαιτήσεις του πανεπιστημίου. Αν οι καθηγητές διαμαρτυρηθούν, απλώς δηλώστε ότι κανείς δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στην επιδεξιότητα,  εκτός από τους ανίκανους.

(12) Τέλος, χρησιμοποιήστε τις δημόσιες σχέσεις και διαφημιστικές εκστρατείες για να αποσπάσετε την προσοχή από τις δυσάρεστες συνέπειες όλων αυτών των μεταρρυθμίσεων. Μια ιστοσελίδα που δείχνει χαρούμενους ανθρώπους να κάνουν σπουδαία πράγματα ταιριάζει σε μεγάλο βαθμό. Σε τελική ανάλυση, αυτή είναι μια μεταμοντέρνα εποχή. Το θέαμα κερδίζει την ουσία.

Κι αν καμιά φορά η Εκλαμπρότητά  Σας από το υψηλό βάθρο της στρέψει το βλέμμα της και κατά τα μέρη μας, θα μάθει πόσο αναξιοπαθώς υπομένω τις μεγάλες και διαρκείς κακοτυχίες μου

Ο Ηγεμόνας

Πηγή: The Chronicle of Higher Education

Επιμέλεια μετάφρασης: Αντώνης Γαλανόπουλος

- See more at: http://afterhistory.blogspot.gr/2013/10/blog-post_13.html#sthash.eEeFXD7A.dpuf

Ο Πάγκαλος, ο Πρετεντέρης και το κακό συναπάντημα

Να σας πω εγώ τι είναι βία. Βία είναι να συζητούν για την βία στην «Ανατροπή» ο Πρετεντέρης, ο Πάγκαλος και η Τριανταφύλλου. Βία ψυχική, που ψάχνεις τρυπάνι να τρυπήσεις το λοβό σου, σαν τον πρωταγωνιστή στο «Π» του Αρονόφσκι. Βία σωματική, που πάει να βγει το μέσα έξω σου, ναυτία οργανική που το dinner – χρησιμοποιούμε την αγγλικήν, για να καταλαβαίνει και η κ. Τριανταφύλου- παλεύει με τον οισοφάγο και τον λάρυγγα. Ναυτία Σαρτρική, υπαρξιακή δυσανεξία, απέναντι σε…έναν κόσμο παράλογο και κακό.

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Πάγκαλος, Σώτη, Πρετεντέρης στο ίδιο τραπέζι. Θόδωρος Πάγκαλος, η φασίζουσα απόφυση του Κέντρου, το απόρριμμα της πολιτικής, που το έχουν ξεράσει οι ψηφοφόροι αλλά το κρατούν ζωντανό με τον απινιδωτή τα μίντια της διαπλοκής. Σώτη Τριανταφύλλου, πλάσμα ανοϊκό, σύμβολο του απόλυτου υστερικού φανατισμού, η μέτρια συγγραφέας, που την πλάσαρε για χρόνια το σύστημα ως σπουδαία και πρωτοποριακή και τώρα που ήρθαν τα δύσκολα, ξεπληρώνει τα γραμμάτια ουρλιάζοντας στα κανάλια και στις Athens Voice. Στις Athens Voice, που είναι τόσο φτηνές, ώστε να πωλούνται τζάμπα. Για τον Ιωάννη Βαπτιστή Πρετεντέρη δεν χρειάζονται συστάσεις, το όνομα του έχει καταντήσει πλέον επιθετικός προσδιορισμός.

Ο συνταγματολόγος Γιώργος Κατρούγκαλος βρέθηκε την Δευτέρα το βράδυ στον λάκκο των λεόντων και τόλμησε από εκεί μέσα να ξεστομίσει τα αυτονόητα. Ότι η βία, από νομικής, πολιτικής, φιλοσοφικής και ηθικής απόψεως, δεν είναι ενιαία. Ότι δεν μπορείς να συγκρίνεις το γιαούρτι που έφαγε ο Πάγκαλος στην χασαποταβέρνα με το μαχαίρι που τρύπησε την καρδιά του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Ότι δεν μπορούν να μπουν στο ίδιο τσουβάλι οι λαϊκοί αγώνες με τη ναζιστική δράση της Χρυσής Αυγής και άλλα.

Με το που ψέλλισε τα αυτονόητα ο Κατρούγκαλος, τα σκυλιά αλύχτησαν, άρχισαν να γαβγίζουν στον συνταγματολόγο ότι είναι τραμπούκος, αρχηγό των τραμπούκων τον αποκάλεσε ο Πάγκαλος, και αήθης. Αλυχτούσαν τα πίτμπουλ του καθεστώτος και από δίπλα ο οικοδεσπότης Πρετεντέρης τα τσιγκλούσε με πυρωμένες βελόνες, για να μην γαβγίζουν μόνο, να ρίξουν και καμιά δαγκωνιά να ανέβει η τηλεθέαση που έχει πέσει στα τάρταρα. Ευτυχώς που δεν ήταν στο στούντιο ο Κατρούγκαλος, γιατί ο Πάγκαλος και η Τριανταφύλλου θα τον έδερναν αλύπητα, προκειμένου να αποδείξουν ότι η βία είναι κακό πράγμα.

Όσο και να γαβγίζουν οι Κέρβεροι, η αλήθεια θα ακουστεί. Το γιαούρτι δεν είναι ίδιο με το μαχαίρι. Το βελουτέ που δρόσισε την παρία του φασίστα δεν εξισώνεται με το στιλέτο που τρύπησε την καρδιά του αντιφασίστα, όσο κι αν γκαρίζει ο Πάγκαλος. Η διαδήλωση δεν γεννάει το φασισμό, η διαδήλωση, η λαϊκή εγρήγορση, βάζει φρένο στον φασισμό κι αυτό είναι που θέλουν να κρύψουν οι καθεστωτικοί σωματοφύλακες.

Μόλις ολοκλήρωσαν οι ερασιτέχνες, πήραν τη σκυτάλη οι επαγγελματίες. Ο Μουρούτης, ο Λαζαρίδης, ο Κεδίκογλου, σύσσωμο το τρίτο υπόγειο της Συγγρού, που έβγαλε ανακοίνωση με την οποία ισχυρίζεται ότι ο Κατρούγκαλος καλλιεργεί την βία και τον διχασμό και ότι πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τον καταδικάσει, γιατί αλλιώς καλλιεργεί κι αυτός τη βία και το διχασμό. Βέβαια ο Κατρούγκαλος δεν είναι καν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες, που δεν πρέπει να τις αφήσουμε επ’ ουδενί να χαλάσουν την ωραία, γκεμπελίστικη ιστορία μας.

Η διανομή των ρόλων είναι πλέον εμφανής: Βγαίνουν πρώτα οι ψιλοί, οι ελαφρώς οπλισμένοι (σ.σ. ζητούμε συγγνώμη από τον κ. Πάγκαλο που τον αποκαλούμε «ψιλό», το πράττουμε ποιητική αδεία), για να προλειάνουν το έδαφος και να ακολουθήσει το βαρύ πυροβολικό. Βγαίνουν οι τζουτζέδες να γλυκάνουν το κοινό, για να βγει μετά ο θίασος να το αποτελειώσει. Βγαίνουν τα μπαλέτα, για να ζεσταθεί το κλίμα, να ανοίξουν οι πρώτες σαμπάνιες, και μετά, κατά τις δύο τα ξημερώματα, να βγει η φίρμα του μαγαζιού να μαζέψει το χαρτί. Αν δεν ήταν τόσο γελοίοι, θα μπορούσες να τους πεις μέχρι και εγκληματική οργάνωση.

paganeli

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Να σας πω εγώ τι είναι βία. Βία είναι να συζητούν για την βία στην «Ανατροπή» ο Πρετεντέρης, ο Πάγκαλος και η Τριανταφύλλου. Βία ψυχική, που ψάχνεις τρυπάνι να τρυπήσεις το λοβό σου, σαν τον πρωταγωνιστή στο «Π» του Αρονόφσκι. Βία σωματική, που πάει να βγει το μέσα έξω σου, ναυτία οργανική που το dinner – χρησιμοποιούμε την αγγλικήν, για να καταλαβαίνει και η κ. Τριανταφύλου- παλεύει με τον οισοφάγο και τον λάρυγγα. Ναυτία Σαρτρική, υπαρξιακή δυσανεξία, απέναντι σε έναν κόσμο παράλογο και κακό.

Πάγκαλος, Σώτη, Πρετεντέρης στο ίδιο τραπέζι. Θόδωρος Πάγκαλος, η φασίζουσα απόφυση του Κέντρου, το απόρριμμα της πολιτικής, που το έχουν ξεράσει οι ψηφοφόροι αλλά το κρατούν ζωντανό με τον απινιδωτή τα μίντια της διαπλοκής. Σώτη Τριανταφύλλου, πλάσμα ανοϊκό, σύμβολο του απόλυτου υστερικού φανατισμού, η μέτρια συγγραφέας, που την πλάσαρε για χρόνια το σύστημα ως σπουδαία και πρωτοποριακή και τώρα που ήρθαν τα δύσκολα, ξεπληρώνει τα γραμμάτια ουρλιάζοντας στα κανάλια και στις Athens Voice. Στις Athens Voice, που είναι τόσο φτηνές, ώστε να πωλούνται τζάμπα. Για τον Ιωάννη Βαπτιστή Πρετεντέρη δεν χρειάζονται συστάσεις, το όνομα του έχει καταντήσει πλέον επιθετικός προσδιορισμός.

Ο συνταγματολόγος Γιώργος Κατρούγκαλος βρέθηκε την Δευτέρα το βράδυ στον λάκκο των λεόντων και τόλμησε από εκεί μέσα να ξεστομίσει τα αυτονόητα. Ότι η βία, από νομικής, πολιτικής, φιλοσοφικής και ηθικής απόψεως, δεν είναι ενιαία. Ότι δεν μπορείς να συγκρίνεις το γιαούρτι που έφαγε ο Πάγκαλος στην χασαποταβέρνα με το μαχαίρι που τρύπησε την καρδιά του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Ότι δεν μπορούν να μπουν στο ίδιο τσουβάλι οι λαϊκοί αγώνες με τη ναζιστική δράση της Χρυσής Αυγής και άλλα.

Με το που ψέλλισε τα αυτονόητα ο Κατρούγκαλος, τα σκυλιά αλύχτησαν, άρχισαν να γαβγίζουν στον συνταγματολόγο ότι είναι τραμπούκος, αρχηγό των τραμπούκων τον αποκάλεσε ο Πάγκαλος, και αήθης. Αλυχτούσαν τα πίτμπουλ του καθεστώτος και από δίπλα ο οικοδεσπότης Πρετεντέρης τα τσιγκλούσε με πυρωμένες βελόνες, για να μην γαβγίζουν μόνο, να ρίξουν και καμιά δαγκωνιά να ανέβει η τηλεθέαση που έχει πέσει στα τάρταρα. Ευτυχώς που δεν ήταν στο στούντιο ο Κατρούγκαλος, γιατί ο Πάγκαλος και η Τριανταφύλλου θα τον έδερναν αλύπητα, προκειμένου να αποδείξουν ότι η βία είναι κακό πράγμα.

Όσο και να γαβγίζουν οι Κέρβεροι, η αλήθεια θα ακουστεί. Το γιαούρτι δεν είναι ίδιο με το μαχαίρι. Το βελουτέ που δρόσισε την παρία του φασίστα δεν εξισώνεται με το στιλέτο που τρύπησε την καρδιά του αντιφασίστα, όσο κι αν γκαρίζει ο Πάγκαλος. Η διαδήλωση δεν γεννάει το φασισμό, η διαδήλωση, η λαϊκή εγρήγορση, βάζει φρένο στον φασισμό κι αυτό είναι που θέλουν να κρύψουν οι καθεστωτικοί σωματοφύλακες.

Μόλις ολοκλήρωσαν οι ερασιτέχνες, πήραν τη σκυτάλη οι επαγγελματίες. Ο Μουρούτης, ο Λαζαρίδης, ο Κεδίκογλου, σύσσωμο το τρίτο υπόγειο της Συγγρού, που έβγαλε ανακοίνωση με την οποία ισχυρίζεται ότι ο Κατρούγκαλος καλλιεργεί την βία και τον διχασμό και ότι πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τον καταδικάσει, γιατί αλλιώς καλλιεργεί κι αυτός τη βία και το διχασμό. Βέβαια ο Κατρούγκαλος δεν είναι καν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες, που δεν πρέπει να τις αφήσουμε επ' ουδενί να χαλάσουν την ωραία, γκεμπελίστικη ιστορία μας.

Η διανομή των ρόλων είναι πλέον εμφανής: Βγαίνουν πρώτα οι ψιλοί, οι ελαφρώς οπλισμένοι (σ.σ. ζητούμε συγγνώμη από τον κ. Πάγκαλο που τον αποκαλούμε «ψιλό», το πράττουμε ποιητική αδεία), για να προλειάνουν το έδαφος και να ακολουθήσει το βαρύ πυροβολικό. Βγαίνουν οι τζουτζέδες να γλυκάνουν το κοινό, για να βγει μετά ο θίασος να το αποτελειώσει. Βγαίνουν τα μπαλέτα, για να ζεσταθεί το κλίμα, να ανοίξουν οι πρώτες σαμπάνιες, και μετά, κατά τις δύο τα ξημερώματα, να βγει η φίρμα του μαγαζιού να μαζέψει το χαρτί. Αν δεν ήταν τόσο γελοίοι, θα μπορούσες να τους πεις μέχρι και εγκληματική οργάνωση.


Πηγή: avgi.gr

- See more at: http://left.gr/news/o-pagkalos-o-pretenteris-kai-kako-synapantima#sthash.sIv7bdw5.dpuf

Π. Παπακωνσταντίνου: Η Ακροδεξιά πάνω από την Ευρώπη

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

Η καταθλιπτική συναίνεση Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράςσε πολιτικές λιτότητας γιγαντώνει ρεύματα όπως το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν, που τείνει να αναδειχθεί στη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της Γαλλίας.

Στην Καλιφόρνια υπάρχει από το 1956 η λεγόμενη «Εταιρεία Επίπεδης Γης» («Flat Earth Society»). Τα μέλη της έχουν βαλθεί να αποδείξουν με «επιστημονικά» επιχειρήματα ότι η διαδεδομένη πεποίθηση που θέλει σφαιροειδή το γαλάζιο πλανήτη μας είναι μύθος, ένα προϊόν της πολιτιστικής βιομηχανίας του Χόλιγουντ, το οποίο εδραιώθηκε με τη συνενοχή αργυρώνητων επιστημόνων και αδίστακτων κυβερνήσεων. Η εν λόγω εταιρεία -η οποία περιέργως διέλαθε της προσοχής τηλεοπτικών πλασιέ «επιστημονικών» βιβλίων του κύρους ενός Δημοσθένη Λιακόπουλου ή ενός Αδωνι Γεωργιάδη- υποστηρίζει ότι στην πραγματικότητα ζούμε πάνω σ'έναν κυκλικό δίσκο, το κέντρο του οποίου αποτελεί το Βόρειο Πόλο και το παγωμένο τείχος, που ορθώνεται στην περίμετρο του, τον Νότιο.

Εξίσου τολμηρό έργο με εκείνο των οπαδών της Επίπεδης Γης επωμίζονται αυτές τις μέρες οι εκπρόσωποι της δικομματικής κυβέρνησης στην Ελλάδα, οι οποίοι λανσάρουν μια άκρως εικονοκλαστική ερμηνεία του φαινομένου «Χρυσή Αυγή». Η κοινή λογική λέει ότι δεν έγιναν ξαφνικά νεοναζί 426.000 Έλληνες, εκτοξεύοντας κοντά στο 7% μια μέχρι πρότινος λούμπεν περιθωριακή οργάνωση. Και ότι τα άνθη του κακού δεν θα είχαν ανθίσει οργιαστικά αν δεν υπήρχε το γόνιμο έδαφος της οικονομικής κρίσης, η οποία πήρε διαστάσεις κοινωνικής καταστροφής και εθνικής ταπείνωσης χάρη στην πολιτική της τρόικας και των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Αλλά τι ανάγκη θα είχαμε από την επιστήμη, αν η κοινή λογική αρκούσε για να ερμηνεύσει τα επιφαινόμενα; Όχι, μας λένε οι φωστήρες της κυβέρνησης, η οικονομική κρίση και τα Μνημόνια δεν έχουν καμία σχέση με την άνοδο της Χρυσής Αυγής - αντιθέτως, εκείνη που φταίει είναι η Αριστερά, που υπονομεύει τον κοινοβουλευτισμό και ηρωοποιεί τη βία. Απόδειξη ότι στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που επίσης επλήγησαν από την κρίση, δεν είδαμε παρόμοια, δηλητηριώδη «φρούτα». Αλήθεια;

Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Πολύ νωρίτερα από την Ελλάδα, σειρά ευρωπαϊκών χωρών, ακόμη και της «πρώτης ταχύτητας», συγκλονίστηκαν από την ορμητική εισβολή της Ακροδεξιάς στην πολιτική τους σκηνή. Ανεξάρτητα από τις εθνικές ιδιομορφίες του φαινομένου, το υπόστρωμα είναι λίγο πολύ το ίδιο: η απότομη μεγέθυνση παραδοσιακά περιθωριακών ρευμάτων, όπως το Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας ή τα ξενοφοβικά κόμματα της Κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης, συμπίπτει χρονικά με την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, τη χρόνια μαζική ανεργία και τη διόγκωση των μεταναστευτικών ρευμάτων, που σέρνει μαζί της η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Η διεθνής κρίση που ξεκίνησε το 2008 δεν αποτέλεσε παρά τον καταλύτη, ο οποίος επιτάχυνε αυτή την προϋπάρχουσα παθογένεια των ευρωπαϊκών Δημοκρατιών.

Τον περασμένο μήνα, το ακροδεξιό ξενοφοβικό Κόμμα της Προόδου της Σιβ Γένσεν στη Νορβηγίααπέσπασε το 16,3% των ψήφων και ετοιμάζεται να συμμετάσχει σε κυβέρνηση μειοψηφίας, σε συνεργασία με το «επίσημο» συντηρητικό κόμμα της Έρνα Σόλμπεργκ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου ήταν οι πρώτες μετά την αποφράδα 22α Ιουλίου του 2011, όταν ένα πρώην μέλος του Κόμματος της Προόδου, ο παρανοϊκός Άντερς Μπρέιβικ, σκότωσε εν ψυχρώ εβδομήντα επτά νέους σε κατασκήνωση του Εργατικού Κόμματος. Το γεγονός αυτό θα έπρεπε να προβληματίσει σοβαρά στην Ελλάδα όσους θεωρούν ότι η λαϊκή κατακραυγή για ένα φρικτό έγκλημα και τα αστυνομικά μέτρα που οφείλει να λάβει το κράτος αρκούν για να συρρικνώσουν την Ακροδεξιά.

Εξίσου ανησυχητική διαγράφεται η εικόνα στην Αυστρία.Το ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας, υπό τον Γεργκ Χάιντερ, είχε προκαλέσει σοκ στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη το 1999, όταν απέσπασε το 26,9% των ψήφων και σχημάτισε κυβέρνηση συνεργασίας με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα.

Η μετατροπή της «αντισυστημικής» Ακροδεξιάς σε κυβερνώσα δύναμη της στοίχισε πανάκριβα εκλογικά, με αποτέλεσμα στην επόμενη αναμέτρηση το Κόμμα της Ελευθερίας να κατρακυλήσει στο 10%.Ωστόσο, η ύφεση των τελευταίων χρόνων και ιδιαίτερα η κρίση της Ευρωζώνης αναζωογόνησαν την αντιευρωπαϊκή Ακροδεξιά της Αυστρίας, η οποία αναδείχθηκε στο τρίτο κόμμα με 20,5% και διεκδικεί εκ νέου κυβερνητικό ρόλο.

«ΤΡΟΜΟΣ» ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

Αλλά οι πιο θεαματικές εξελίξεις κυοφορούνται στη Γαλλία, τον παραδοσιακό πολιτικό αρχιτέκτονα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Με σημαία την έξοδο της χώρας από το ευρώ και τη σκληρή πολιτική του σε θέματα μετανάστευσης και ασφάλειας, το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν σάρωσε στον α' γύρο των τοπικών εκλογών της 6ης Οκτωβρίου στην περιοχή Μπρινιόλ, εξασφαλίζοντας το 40,4% των ψήφων, έναντι 20,7% της Κεντροδεξιάς και 14,6% του κοινού υποψηφίου Σοσιαλιστών - Κομουνιστών.

Λίγες μέρες αργότερα, δημοσκόπηση του ινστιτούτου IFOP ενόψει των ευρωεκλογών του Μαΐου του 2014 πάγωσε το αίμα των γαλλικών ελίτ: το Εθνικό Μέτωπο έρχεται πρώτο με 24% προτιμήσεων ψήφου, έναντι 22% του γκωλικού κόμματος UMP και μόλις 19% των κυβερνώντων Σοσιαλιστών.

Με άλλα λόγια, το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο διεκδικεί με σοβαρές αξιώσεις την ηγεμονία στον ευρύτερο συντηρητικό χώρο από τους Γκωλικούς, οι οποίοι, πανικόβλητοι, εξετάζουν το ενδεχόμενο να ανασύρουν από την εφεδρεία τον Νικολά Σαρκοζί, σε μια προσπάθεια να αντιστρέψουν τη φορά των πραγμάτων. Θα πει κανείς ότι δεν μπορεί να εξισώνονται ξενοφοβικά μεν πλην νομιμόφρονα ρεύματα όπως εκείνο της κυρίας Λεπέν, με μια εγκληματική νεοναζιστική οργάνωση όπως η Χρυσή Αυγή.

Ασφαλώς υπάρχουν διαφορές, όχι όμως απόλυτες. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί την ακρότατη εκδοχή της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς, ακριβώς επειδή οι συνθήκες που βιώνει η Ελλάδα είναι σε υπερθετικό βαθμό ακραίες: μια χώρα που από το καταναλωτικό αμόκ της προηγούμενης δεκαετίας βρέθηκε ξαφνικά στα Τάρταρα, με την ανεργία στο 27% και τους κεντρικούς της δρόμους να μετατρέπονται σε νεκροταφεία εμπορικών καταστημάτων. Ρόλο έπαιξαν επίσης η παραδοσιακή διάβρωση του κρατικού μηχανισμού από φασίζοντα στοιχεία -από τους δωσίλογους που ανακυκλώθηκαν μετά τον Εμφύλιο μέχρι τους συνεργάτες της Χρυσής Αυγής στην ΕΥΠ και την Αστυνομία-, όπως και η αυτοκτονία του ΛΑΟΣ με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Σε πείσμα αυτών των ιδιομορφιών, ισχύει για την Ελλάδα ό,τι και για την υπόλοιπη Ευρώπη: η σύγχρονη Ακροδεξιά, με τη μια ή την άλλη μορφή, επωφελείται από τη σύγκλιση των δύο μεγάλων παραδοσιακών παρατάξεων, Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς, σε ένα ελιτίστικο, ολιγαρχικό «Κέντρο», που αποξενώνει ευρύτατα λαϊκά στρώματα και περιφρονεί αφ' υψηλού τις αγωνίες τους.

Στη Γερμανία, οι Σοσιαλδημοκράτες του Σρέντερ ακολούθησαν πολύ δεξιότερη κοινωνική πολιτική από τους Χριστιανοδημοκράτες του Κολ, ενώ στη Γαλλία οι κυβερνήσεις συνεργασίας Σοσιαλιστών - Κομουνιστών έκαναν περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις από τον γκωλικό Σιράκ. Η Ακροδεξιά ενισχύεται, γιατί τολμά να θίξει πραγματικά προβλήματα που οι «κεντρώες» ελίτ αποσιωπούν, ανεξάρτητα αν οι απαντήσεις της είναι αντιδραστικές ή και παρανοϊκές.

Αν υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά σε σχέση με τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη είναι ότι στην Ελλάδα η Αριστερά όχι μόνο είναι πολύ ισχυρότερη, αλλά και δεν έχει υποστεί σε μεγάλο βαθμό τη φθορά της εξουσίας και της συνδιαχείρισης της κρίσης με τις αστικές δυνάμεις. Το γεγονός αυτό της επιτρέπει να εμφανίζεται ως εναλλακτική λύση και στη μνημονιακή βαρβαρότητα και στη νεοφασιστική απειλή, στην αντιμετώπιση της οποίας, άλλωστε, η Αριστερά πάντα πρωτοστατούσε. Αλλά τα δύσκολα είναι μπροστά της και η άμμος στην πολιτική της κλεψύδρα δεν είναι απεριόριστη.

*Πηγή: Επίκαιρα

Ο Καβάφης που δεν θα δούμε σε λεωφορείο...