Ενάντια σε Κάθε αριστερά. Οι θέσεις της νέας Νέας δημοκρατίας

Όσο η δόμηση και αποδόμηση της εργασίας θα υποτιμάει την αξία της και θα γεννάει ανταγωνιστική πίεση στους προλετάριους, τόσο θα συνεχίζεται η χάραξη μη-ταξικών διαχωρισμών και ορίων ως μια βάση αυτό-προστασίας.(cognord)

Έγινε και η αρχή. Η εκκίνηση της νέας Νέας δημοκρατίας με βασικό άξονα την “ήττα κάθε αριστεράς”. Το 9 συνέδριο της ΝΔ δείχνει κυριολεκτικά το δρόμο, ενός έργου που το έχουμε δει πολλές φορές. Το δίκτυο 21 είναι πλέον στην αιχμή του δόρατος στην νέα ιδεολογική γραμμή της Νέας δημοκρατίας. Εθνικισμός.

Ο καπιταλισμός ως το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων του κεφαλαίου, είναι μία διαρκώς μεταβαλλόμενη κατάσταση οργανωμένη γύρω από την ίδια βασική συνθήκη, την σχέση κεφάλαιο. Όμως οι ισορροπίες διαρκώς αλλάζουν μέσω της διαπλοκής της ταξικής πάλης και των αναγκαιοτήτων του κεφαλαίου(δεν υπάρχουν η μία ανεξάρτητα απ την άλλη). Ανά ιστορική συγκυρία το κράτος ως συλλογικός καπιταλιστής-ως όλον των καπιταλιστικών σχέσεων- θα επιτεθεί σε κάθε κοινωνική ομάδα που αντιστέκεται στην αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων με βάση την ιστορική συγκυρία. Το κράτος επιτίθεται τόσο σε όποιον επιδιώκει μια πιο ίση οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων αλλά και σε όποιον επιδιώκει μια παλαιότερη οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων που δεν λειτουργεί υπέρ του κεφαλαίου στην παρούσα φάση. . Καθώς όμως οι αναγκαιότητες του κεφαλαίου και της ταξικής πάλης αλληλοδιαπλέκονται διαλεκτικά-και όχι απλά συγκρούονται σαν a priori προϋπάρχοντα- η ταξική πάλη είναι μία από τις διαδικασίες που συντελείται η αναδιάρθρωση- η μορφή και οι αναγκαιότητες του κεφαλαίου σαν κοινωνική σχέση μπορεί να αλλάξουν σε κάποιο βαθμό και να δημιουργήσουν περίεργα “κινήματα”. Τα κινήματα αυτά προϋπάρχουν ως τάσεις μέσα σε κάθε επαναστατική κίνηση. Είναι οι τάσεις αυτές που αν πχ η ανάπτυξη του κεφαλαίου απαιτεί την εργασιακή εξίσωση της γυναίκας με τον άντρα, αυτές οι τάσεις αντιστέκονται σε αυτό θεωρώντας ότι καταργούνται βασικές αρχές της ηθικής οργάνωσης της κοινωνίας, της ταυτότητας ως έθνους, των πάγιων και αντιπροσωπευτικών-παραδοσιακών κοινωνικών ρόλων κτλ. Αν όμως η ταξική πάλη γενικευτεί με ανατρεπτικά χαρακτηριστικά, τότε στέφεται με καθολικό τρόπο ενάντια τόσο στο κράτος και την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων όσο και στις τάσεις αυτές του κινήματος που μέχρι πρότινος  έκαναν κριτική από συντηρητική σκοπιά. Με αυτό τον τρόπο δεν είναι παράλογο το να δούμε στο μέλλον ιδεολογικές κατασκευές και συμμαχίες προς αυτή την κατεύθυνση.

γενικά: η προσπάθεια του κεφαλαίου να υποτιμήσει συνολικά τον κόσμο της εργασίας, η απουσία μιας χρόνιας από πριν ταξικής υλικής κοινότητας, και η ταυτόχρονη παρουσία (τόσο λόγω της προηγούμενης ακμής του κεφαλαίου και του αισθήματος κοινότητας που δημιούργησε η ενσωμάτωση σε αυτό, αλλά και του αριστερού-πατριωτικού λόγου) μη-ταξικών και “διαταξικών”  φαντασιακών κοινοτήτων, οδήγησε στην αναπαραγωγή μέσα στους προλετάριους μη-ταξικών διαχωρισμών ως μέσο αυτοπροστασίας απέναντι στην επίθεση των κεφαλαιοκρατών, αναγκάζοντας τους να μην τους μεταχειριστούν όλους το ίδιο.

Ποιό είναι το νόημα όμως τέτοιων ιδεολογικών κατασκευών; Τέτοιου είδους συμμαχίες και κατασκευές(που τέτοιος ήταν και  φασισμός στην ιστορική συγκυρία που παράχθηκε) λειτουργούν με 2 τρόπους. α) μετακυλούν την ταξική πάλη σε μια σύγκρουση με συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες-που μπορεί ή όχι να φέρουν συγκεκριμένα ταξικά χαρακτηριστικά- με αποτέλεσμα το γενικότερο διακύβευμα της κοινωνικής σχέσης που μέχρι πρότινος ήταν στο στόχαστρο της κριτικής να φεύγει  και την θέση του να πάρει η συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα. Τελικά η “επίμαχη κοινωνική σχέση” να μένει ανέπαφη και στο εσωτερικό της να δημιουργείται μια αίσθηση κοινότητας και ειρήνευσης. Τέτοιας φύσης ήταν ο αντισημιτισμός στη Γερμανία του μεσοπολέμου που τελικά οδήγησε στον ναζισμό(ο χίτλερ έλεγε καθαρά, ότι για την διάσπαση του “γερμανικού λαού” ,ευθύνονται τόσο οι γερμανοί φιλελεύθεροι όσο και ο μαρξισμός), τέτοιας φύσης ήταν οι απεργίες αντρών εργατών ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα των  γυναικών-(καθώς σε καιρούς που το κεφάλαιο είχε ανάγκη για περισσότερο εργατικό δυναμικό και πιό υποτιμημένο μέσω του ανταγωνισμού αυτοί δεν έβλεπαν σε αυτό την υποτίμηση τους από το κεφάλαιο αλλά τις γυναίκες σαν δύναμη που τους υποτιμά, συνεπώς υποστήριξαν να τις στείλουν πάλι στην “κουζίνα”, έτσι όμως η κριτική στο κεφάλαιο ή η σύγκρουση με τους κεφαλαιοκράτες πέθανε) τέτοιου τύπου είναι και οι συγκρούσεις και ο στιγματισμός και ρατσισμός κατά των μεταναστών στην Ελλάδα ως χαραμοφάηδων που επιβαρύνουν το σύστημα υγείας. .Το ζήτημα μετακυλίεται από την συνολική υποτίμηση της αναπαραγωγής, στον ανταγωνισμό μεταξύ των προλετάριων για την πρόσβαση σε μία υποτιμημένη αναπαραγωγή ή για την δημιουργία ενός συστήματος υγείας και ασφάλειας 2 ταχυτήτων, ενός για τους πολύ υποτιμημένους και ενός για τους λιγότερο, για αυτούς που μέσα σε αυτό τον ανταγωνισμό θα επαναδιαπραγματευτούν την θέση τους στο κεφάλαιο με ευνοϊκότερους όρους ως κάτι ξεχωριστό από τους υπόλοιπους. Σε κάθε περίπτωση η ολική σύγκρουση μετριάζεται και αν και ίσως παραμένει ταξική, δεν είναι επαναστατική. Αυτή η πάλη θα δημιουργήσει ένα νέο σημείο ισορροπίας, μια νέα ιδεολογική κατασκευή που θα αντιπροσωπεύει μια νέα “κοινότητα” .Από εδώ περνάμε στο επόμενο ως επακόλουθο

β) δημιουργούν μια ευρύτατη βάση  μεταξύ των εργατών που στηρίζει τη φύση των κοινωνικών σχέσεων και θέλει απλά την τροποποίηση τους υπέρ της. Αυτή η βάση είναι το αποτέλεσμα και ταυτόχρονα ο δημιουργός μιας νέας κοινωνικής ισορροπίας ανά ιστορική συγκυρία που βλέπει την λύση(στην αδυναμία συνολικής αναπαραγωγής του κεφαλαίου) στην βιαιότερη και μεγαλύτερη υποτίμηση ενός κομματιού του προλεταριάτου που φέρει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, και που με βάση αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να υποτιμηθεί με συγκεκριμένο τρόπο από τους υπόλοιπους προλετάριους και από το κράτος. Αυτή η λύση είναι μία λύση “διαχωρισμών” που παράγονται από μια διαδικασία μέσα από το ίδιο το προλεταριάτο, όπου ένα μέρος του λειτουργεί ως προέκταση  των συμφερόντων του γενικού κεφαλαίου(αφού έτσι αναπαράγονται και αυτοί οι προλετάριοι). Η διαδικασία αυτή ολοκληρώνεται με κερασάκι στην τούρτα, σε περιπτώσεις που οι εκάστοτε επαναστατικές πρωτοπορίες στην προσπάθεια τους να εγκολπώσουν το σύνολο των προλετάριων, αναπαράγουν ή δημιουργούν φαντασιακές κατασκευές,  οι οποίες λόγω της αδυναμίας τους να οριστούν(τι είναι λαός; ή κοινωνία; ή ελληνικός λαός, ή ελληνικός πολιτισμός;  ή νομιμότητα)δημιουργούν το ευρύτερο ιδεολογικό πλαίσιο που θα ευοδωθούν οι παραπάνω διαχωρισμοί.  Στην εποχή της κρίσης, οπού οι παλιές ισορροπίες χάνονται, αυτές οι κατασκευές θα λειτουργήσουν εναντίων της “επανάστασης” καθώς πέρα από τους ιδιαίτερους χρωματισμούς τους θέτουν αόριστα και αξιωματικά ένα αίτημα συγχρονικής και διαχρονικής ενότητας και καθολικότητας που δεν πρέπει να διαρραγεί και που πάνω σε αυτό θα πρέπει να λύνονται όλα, μιας ενότητας ανεξάρτητης από τις εσωτερικές ταξικές της διαφοροποιήσεις. Αυτή η κοινότητα αναπόφευκτα θα στραφεί ενάντια σε ότι την απειλεί, και ο νούμερο ένας κίνδυνος είναι το επαναστατικό προλεταριάτο, το οποίο ως μόνο σύμμαχο και ως μοναδική κοινότητα αναγνωρίζει τον εαυτό του και τίποτα άλλο.

Στο κλίμα αυτό σαν ώριμο φρούτο ήρθε η νέα γραμμή της Νέας Δημοκρατίας. Ενάντια σε κάθε αριστερά είπε ο πρωθυπουργός μας και ο ιεροκήρυκας της νέας γραμμής ο Βορίδης. Η παραπάνω διαδικασία έχει σε μεγάλο βαθμό ολοκληρωθεί, οι προλετάριοι δεν έχουν σαν κριτική την συνολική υποτίμηση τους ούτε στον πιο μακρινό τους ορίζοντα. Μέσα από την ταξική πάλη εμφανίζονται κινήματα τέτοιου τύπου. Ο συντηρητισμός και οι κορόνες περί ενότητας και νομιμότητας(και από την πλευρά της αριστεράς) ενίσχυσαν αυτές τις τάσεις και τελικά θα υποσκάψουν κάθε εναπομένουσα ριζοσπαστικότητα. Ενάντια σε κάθε αριστερά σημαίνει πως πλέον στο στόχαστρο δεν μπαίνουν μόνο όσοι απαιτούν μια εξισωτική κοινωνία αλλά και όσοι από αυτούς που απαιτούν σαν απάντηση στην αναδιάρθρωση ένα παλαιότερο σημείο ισορροπίας δεν χωρούν σε αυτό που βρέθηκε.  Και ποιό ειναι αυτό που βρέθηκε; Πάρα πολλές φορές αυτό έχει ειπωθεί ανοιχτά, η αριστερά(με κορυφή τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ) έχει κατηγορηθεί ως αναχρονιστική, και όσο και αν κόπτεται για το ποιός είναι ο “πραγματικός εκπρόσωπος” του “ελληνικού λαού” (έλεος!)δεν μπορεί να παίξει μπάλα στο γήπεδο του δικτύου 21 και της χρυσής αυγής. Ο εθνικός της λόγος έρχεται σε αντίφαση με την φιλάνθρωπη “αγάπη για τους μετανάστες” και οι προλετάριοι που θέλουν να αναπαραχθούν και βλέπουν το έθνος σαν μιά κοινότητα που ανήκουν και ίσως τους δώσει λύση, αναπόφευκτα βλέπουν την αντίφαση, και βλέπουν την πραγματική τους λύση στην υποτίμηση και τον διαχωρισμό των “άλλων”. Ο συντηρητικός  ριζοσπαστισμός της Χρυσής αυγής και του Λάος, αλλά κυρίως ο διάχυτος κοινωνικός ρατσισμός και φασισμός είναι οι δυνάμεις που πραγματικά άσκησαν στο κράτος συντηρητική κριτική τόσο καιρό εγκαλώντας το ότι καταστρέφει την Ελλάδα και τις παραδοσιακές αξίες, την ηθική, που απαιτούσαν ξεκάθαρα και (όχι με συγκεχυμένο τρόπο όπως η αριστερά) την επιστροφή σε πιό παλιές και κάθετες ταξικές οριοθετήσεις.

Το νέο σημείο ισορροπίας μεταξύ αυτών των συντηρητικών αντιπολιτευόμενων τάσεων είναι-σε επίπεδο πολιτικής- η νέα γραμμή της Νέας Δημοκρατίας. Σου λένε και μνημόνιο αλλά και ρατσισμός, όσοι ανήκουν και υποστηρίξουν την εθνική κοινότητα θα σωθούν, οι λοιποί στον Καιάδα. Στο πλαίσιο αυτό η Χρυσή αυγή έχει 2 επιλογές, ή θα κατεβάσει σταδιακά τις αντιμνημονιακές κορόνες και θα επεκτείνει/δώσει έμφαση στην ρατσιστική και αντί-κινηματική της ατζέντα, ή θα χάσει σε ποσοστά και θα μείνει μια “δύναμη κρούσης”  για τις εξαιρετικά δυσμενείς καταστάσεις, τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο δρόμου, στο ρόλο του παραδοσιακού παρακράτους. Τώρα το επίσημο κράτος περνά στην αντεπίθεση, ενάντια σε κάθε αριστερά λέει, ο συντηρητισμός της (κάθε) αριστεράς είναι που δεν αφήνει τις κοινωνικές “αλλαγές” να ανθήσουν λέει, ενώ η ΕΛΑΣ λέει πως τρομοκρατία και ποινικός κόσμος ταυτίζονται απόλυτα και θα δημιουργηθεί μια υπέρ-υπηρεσία (ΥΔΟΕΑΤ) να τα ελέγχει και να τα συντονίζει όλα αυτά. Η “κάθε” αριστερά πλέον είναι κοντά με την τρομοκρατία, και με την αναγκαιότητα ποινικοποίησης της.

Για το  αρκετά καλό κείμενο πάνω στο έθνος και τους ταξικούς διαχωρισμούς από cognord βλέπε εδώ

 aruthlesscritiqueagainsteverythingexisting

Η μνήμη χρυσόψαρου και η ελληνική "νύχτα των μεγάλων μαχαιριών"

Ο σύγχρονος φασισμός ορίζεται ως η εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης ακραία υποτίμηση της εργατικής δύναμης μέσω της υλικής, ψυχολογικής και βιολογικής εξολόθρευσης ενός μεγάλου κομματιού του πλεονάζοντος προλεταριακού πληθυσμού και της εκμαίευσης/εξαγοράς της συναίνεσης ενός μεγάλου κομματιού των (πρωην) μικροαστικών στρωμάτων στην ασκούμενη πολεμική πολιτική. Ο σύγχρονος φασισμός αποτελεί την ακραία μορφή της κεφαλαιοκρατικής σχέσης, που κυοφορείται μέσα από την αστική δημοκρατία ενάντια στην οργανωμένη άρνηση της εργατικής τάξης κι ορθώνεται οπότε πάνω σε 3 πυλώνες: Υπάρχει ο φασισμός του κράτους, του παρακράτους και της κοινωνίας.

Ο κρατικός φασισμός εξολοθρεύει συστηματικά τον μεταναστευτικό προλεταριακό πληθυσμό, μέσω της Frontex, του φράχτη στον Έβρο, των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Σφίγγει τον αστυνομικό/στρατιωτικό κλοιό γύρω από τον ντόπιο προλεταριακό πληθυσμό, αφού πρώτα έχει προχωρήσει σε σοκαριστική μισθολογική υποτίμηση του. Οικοδομεί μια νέου τύπου συναίνεση των νοικοκυραίων πάνω στην παραχώρηση προνομίων στη βάση της εθνικής ταυτότητας και των παραδοσιακών αξιών της (ιδιοκτησία, θρησκεία, οικογένεια, αντικομμουνισμός) και"πουλάει προστασία" στο μικρομεσαίο κεφάλαιο μέσω της υποτιμημένης "μαύρης" εργασίας και της αστυνομικής εξασφάλισης από την "προλεταριακή αταξία". Μέσω των ΜΜΕ διαμορφώνει τη "μνήμη χρυσόψαρου" που επιζητά από τον πληθυσμό, ώστε να κατασκευάζει κατά το δοκούν την εθνική ενότητα. Όσο η συναίνεση εξασφαλίζεται μέσω των παραπάνω, διατηρεί την προηγούμενη φορεσιά των αστικοδημοκρατικών κοινοβουλευτικών μορφών, αυστηροποιώντας το θεσμικό πλαίσιο έτσι ώστε να εξοστρακίζεται ο ταξικός ανταγωνισμός και ταυτόχρονα ελαστικοποιώντας τις εκτροπές του, μονιμοποιώντας την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Τέλος, προνοεί για την περίπτωση που η συναίνεση καταρρεύσει και η εξουσία του απειληθεί από μια μαζική προλεταριακή ανταρσία, διατηρώντας σε εφεδρεία τους μηχανισμούς του παρακράτους και του στρατού.

Ο παρακρατικός φασισμός κάνει ως γνωστόν τη βρώμικη δουλειά που δεν αντιστοιχεί στους επίσημους κρατικούς φορείς. Στελεχώνεται από μπάτσους, στρατιωτικούς, δικαστικούς, εκαμίτες, πράκτορες που έχουν την ευελιξία και τους κατάλληλους συνδέσμους ώστε να επιτεθούν "νύχτα" στον εσωτερικό εχθρό. Χρηματοδοτούνται από βρώμικο χρήμα μεγαλοκαπιταλιστών και παρεκκκλησιαστικών οργανώσεων, ενώ συντηρούνται οικονομικά μέσω της "μαύρης οικονομίας", μπραβιλικιών, πουλώντας προστασία σε μικροεμπόρους και λοιπά μαφιόζικα. Υπάρχουν παράλληλα με το ελληνικό κράτος κοντά έναν αιώνα, από τη στιγμή δηλαδή που συγκροτήθηκαν κι οι πρώτες κομμουνιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης. Μεγάλωσαν στον μεσοπόλεμο, έπαιξαν κομβικό ρόλο στην κατοχή και τον εμφύλιο ως "τάγματα ασφαλείας", τιμήθηκαν γι' αυτό μεταπολεμικά, μπήκαν σε εφεδρεία μεταπολιτευτικά και από το '80 κι έπειτα χρησιμοποιούνταν κυρίως εναντίον της εξεγερμένης προλεταριακής νεολαίας ως "αγανακτισμένοι πολίτες" δίπλα στα ΜΑΤ. Στρατολογoύν στελέχη από τη βάση του κοινωνικού φασισμού, εξασφαλίζοντας τους οικονομικά. Κύριος φορέας λοιπόν εδώ και 30 χρόνια του παρακράτους αποτελεί η ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή του πράκτορα Μιχαλολιάκου.

Ο κοινωνικός φασισμός συγκροτείται από την επιθυμία των μικροαστικών (αυτοαπασχολούμενων/μισθωτών) στρωμάτων να διατηρήσουν τα οικονομικά τους προνόμια και την οικογενειακή τους ιδιοκτησία έναντι της "διπλής απειλής εξαφάνισης", από το μονοπωλιακό κεφάλαιο και από την προλεταριακή ανταρσία. Στρέφονται ρητορικά έναντι του κράτους που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ στην πραγματικότητα επιζητούν μια νέου τύπου συμμαχία μαζί του ενάντια στο προλεταριάτο. Με αντάλλαγμα την οικονομική εξασφάλιση σε πελατειακές δομές και παντιέρα την εθνική ενότητα και τα συντηρητικά ιδεώδη είναι πρόθυμοι να πατήσουν επί των πτωμάτων όσων θα περισσέψουν από το στένεμα και το ξαναμοίρασμα της πίτας. Ο κοινωνικός φασισμός έχοντας ως διαχρονικό σύμβολο τον "κυρ Παντελή", "κοιτούσε τη δουλειά" του επί χούντας, το '74 έγινε "αντιφασίστας" που ψήφιζε Καραμανλή, το '77 φώναζε η "Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες", το '81 στήριξε την "αλλαγή" και διόρισε το παιδί του στο δημόσιο, το '90 ζητούσε "σύνορα με την Σερβία" και τα έσπαζε στα μπουζούκια, έζησε τη χρυσή του εποχή επί Σημίτη και την απογείωση του σε εκείνο το άθλιο καλοκαίρι του 2004, συνδέθηκε ψυχή και σώματι με ότι σκουπίδι έχει αναδείξει ο σύγχρονος τηλεοπτικός ελληνικός πολιτισμός. Τέλος, ο κοινωνικός φασισμός εισχωρεί και στις προλεταριακές συνοικίες μέσω της επιθυμίας για επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες του αίματος, της φυλής και της δύναμης που θα εξασφαλίσει τα πιο αρρενωπά μέλη της παρακμάζουσας εργατικής κοινότητας.

Το 2012 είχαμε την ανάδειξη του φασιστικού παρακράτους από τους υπονόμους του συστήματος σε διακριτή κοινοβουλευτική δύναμη. Αιτία ήταν η προλεταριακή αναστάτωση που είχε προηγηθεί από τον Δεκέμβρη του '08 και τις πλατείες του '11. Η αναβάθμιση του παρακράτους προωθήθηκε από το κράτος ως απάντηση στην κρίση συναίνεσης που είχαν δημιουργήσει αυτά τα μαζικά κινηματικά συμβάντα. Χρηματοδοτήθηκε από το εφοπλιστικό κεφάλαιο έτσι ώστε να αποτελέσει παραστρατιωτικό βραχίονα επίθεσης στις κατακτήσεις της οργανωμένης εργατικής τάξης. Στηρίχθηκε εκλογικά από τις μικροαστικές μάζες του κοινωνικού φασισμού που απέσυραν την υποστήριξη τους σε Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ. ενώ απενοχοποιήθηκε κοινωνικά από τη βιομηχανία του θεάματος. Μετατόπισε την πολιτική ατζέντα σε ακροδεξιά κατεύθυνση και βοήθησε στην υπουργοποιήση φασιστών όπως ο Βορίδης κι ο Άδωνις. Ψήφισε ότι νομοσχέδιο βοηθούσε τα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου. Αποτέλεσε το καταλληλότερο άλλοθι επίθεσης στο ανταγωνιστικό κίνημα μέσω της "θεωρίας των δύο άκρων". Οργάνωσε τάγματα εφόδου εναντίον μεταναστών, συνεπικουρώντας τα φασιστικά πογκρόμ της ΕΛ.ΑΣ. και στράφηκε εναντίον συνδικαλιστικών και κινηματικών δομών. Δολοφόνησε μεγάλο αλλά άγνωστο αριθμό μεταναστών και τέλος τον αντιφασίστα ράπερ Παύλο Φύσσα.

Όλα τα παραπάνω είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όσους/ες δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου.

Αυτό που είναι αντικείμενο διερεύνησης είναι γιατί μετά την τελευταία δολοφονία, το κράτος επέλεξε να διαλύσει οργανωτικά τον παρακρατικό του βραχίονα. Η επίθεση του κράτους (η καρατόμηση βασικών συνδέσμων σε ΕΥΠ, ΕΛ.ΑΣ. και τ' ότι τα δικαστικά στοιχεία συλλέγονταν πολύ πριν της δολοφονίας) θυμίζει ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ μαφιών. Φαίνεται ότι ο παρακρατικός φασισμός είχε τον τελευταίο χρόνο αποκτήσει μεγαλύτερο του ανεκτού βαθμό αυτονομίας από τους άμεσους εργοδότες του (το "βαθύ κράτος" της ΕΥΠ και της ΕΛ.ΑΣ.), αυτονομία που στηριζόταν στην χρηματοδότηση του από το εφοπλιστικό κεφάλαιο και στην πολιτική του συμμαχία με τη διάχυτη μάζα του κοινωνικού φασισμού.

Όσον αφορά το πρώτο, επαναλαμβάνω την εκτίμηση ότι εκτυλίσσεται στο παρασκήνιο μια σύγκρουση στρατηγικής στο εσωτερικό της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης. Το ότι αναγνωρίζουμε συγκρούσεις συμφερόντων στους Έλληνες μεγαλοαστούς σημαίνει καταρχήν ότι δεν αποδεχόμαστε τη συνωμοσιολογική ερμηνεία της ιστορίας, όπου όλα είναι προαποφασισμένα από λίγους στο σκοτάδι και εμείς προσπαθούμε να ανακαλύψουμε την κρυμμένη αλήθεια. Το ένα μπλοκ αποτελείται από τράπεζες, ιδιοκτήτες μίντια και γενικά τις δυνάμεις του κεφαλαίου που δεν μπορούν να φανταστούν την βιωσιμότητα της κερδοφορίας τους εκτός ευρωζώνης. Στο άλλο άκρο φαίνεται να βρίσκονται μερίδες του εφοπλιστικού κεφαλαίου που η κερδοφορία τους δεν εξαρτάται τόσο από το νόμισμα που χρησιμοποιείται στο ελληνικό κράτος (η αξιοποίηση του κεφαλαίου τους γίνεται σε μεγάλο βαθμό απεδαφικοποιημένα), όσο από τον βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Και όλα αυτά σε ένα γενικότερο πλαίσιο όπου πολλοί οικονομικοί αναλυτές προβλέπουν νέα επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και η οικονομία των ΗΠΑ παραπαίει. Η διατήρηση της Ελλάδας στο υπάρχον καθεστώς δανεισμού είναι επισφαλής σε μια ευρωζώνη που θα αδυνατεί να σηκώσει την πτώχευση μεγαλύτερων χωρών, όπως η Ιταλία και η Ισπανία. Αυτή τη στιγμή όμως, η στρατηγική του αστικού μπλοκ όπως εκφράζεται από την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση Σαμαρά συνηγορεί στο "Ευρώ και Άγιος ο Θεός". Της καρατόμησης της Χρυσής Αυγής είχε προηγηθεί η φυλάκιση του εφοπλιστή και συνιδιοκτήτη του Πρώτου Θέματος Β. Ρέστη τον Ιούλιο, όπου στα ψιλά είχε περάσει η είδηση ότι ο διοικητής του ΤμήματοςΑσφαλείας Νίκαιας, Δημήτρης Γιοβανίδης επιτέθηκε στη δικαστική έδρα με το άκουσμα της απόφασης. Ο ίδιος σύμφωνα με κατάθεση πρωήν μέλους των ναζί αποτελούσε τον βασικό αξιωματικό που τους κάλυπτεστις αγαθοεργίες τους εκεί κοντά στο λιμάνι. Επίσης τελευταία αγαθοεργία των βωθρολυμάτων στη Βουλή ήταν η υπερψήφιση της τροπολογίας που επέτρεπε το ξέπλυμα μαύρου χρήματος από εφοπλιστές, διάταξη που πήγε να περάσει στα μουλωχτά και τελικά αποσύρθηκε.

Δεν είμαστε προφήτες για να ξέρουμε αν η στρατηγική της πρόσδεσης στο άρμα του ευρώ είναι βιώσιμη για το αστικό μνημονιακό μπλοκ (έτσι κι αλλιώς το πρόβλημα της υποτίμησης μας ως εργατών δεν εξαρτάται από το νόμισμα που θα κυκλοφορεί...). Ξέρουμε όμως ότι συνεπάγεται μεγάλο πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, εφ' όσον με τα περί πρωτογενούς πλεονάσματος (που από 2 και κάτι δις κατέληξε 80 ψωροεκατομμυριάκια) έχουν αρχίσει να γελάνε κι οι πέτρες και ένας νέος δανεισμός μαζί με ένα νέο μνημόνιο (ή ακόμα και κούρεμα καταθέσεων;), μαζί με περαιτέρω απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και κατασχέσεις σπιτιών καθίστανται μονόδρομος. Τα υλικά συμφέροντα της μικροαστικής βάσης της δεξιάς πολυκατοικίας σίγουρα δεν συνηγορούν υπέρ της μνημονιακής ασφυξίας γι' αυτό και φούσκωναν τα δημοσκοπικά ποσοστά της φασιστικής υπόγας της Χρυσής Αυγής. Τα μόνα υλικά συμφέροντα που δύναται να συγκρατήσουν τα εκλογικά ποσοστά της ΝΔ είναι αυτά που προσδοκούν σε μια νέου τύπου συναίνεση μέσω της οικοδόμησης ενός εμφυλιοπολεμικού κράτους και της "παροχής προστασίας" προς την αντικομμουνιστική βάση. Το "ξεκαθάρισμα λογαριασμών" με τους αυτονομημένους -αλλά πάνω απ' όλα χρήσιμους ηλίθιους- ναζί, μαζί με τον ταυτόχρονο προσεταιρισμό του κοινωνικού φασισμού της βάσης κωδικοποιείται και ως "θεωρία των άκρων". Αν από την άλλη το μνημονιακό πλάνο αποτύχει (είτε λόγω έντασης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, είτε γιατί το ελλαδικό προλεταριάτο θα αντισταθεί στον εκφασισμό/θα μπλοκάρει την αναδιάρθρωση) θα έχει ως Plan b έτοιμο ένα φασιστικό "αντι"συστημικό πόλο από εφέδρους - εκαμιτες - δικαστικούς - δελτάδες - μπάτσους - μπράβους - μικροαστούς ελληνόψυχους ναζί που θα αναλάβει να μας πνίξει στο αίμα και να μας βάλει να "ανασυγκροτούμε τη χώρα" για τα συμφέροντα των εφοπλιστών και της κόσκο. Σε αυτή την περίπτωση δώστε ιδιαίτερη προσοχή και στηνταχύτητα με την οποία εκδόθηκε το πόρισμα πως ο Στρατός δεν έχει καμία –μα καμία- σχέση με την Χ.Α...

 Και το ανταγωνιστικό/αντιφασιστικό κίνημα που βρίσκεται, βαράει κανά ρόλο, μέσα σε όλη αυτήν τη "νύχτα των μεγάλων μαχαιριών"; Ο γράφων δεν πιστεύει ούτε σε συνωμοσίες, ούτε στην τύχη. Αργά ή γρήγορα η δολοφονία κάποιου εξ' ημών ήταν δεδομένη για ένα φασιστικό κράτος που είχε οπ-λύσει τα χέρια του φασιστικού παρακράτους και συνέλεγε στοιχεία για τις δολοφονίες μεταναστών που είχαν προηγηθεί. Πιθανότατα η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου να ήθελε να τεστάρει τις αντιδράσεις μας 5 χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, έχοντας αναβαθμίσει το κατασταλτικό know how και ποντάροντας στην απομόνωση μας μέσω της στρατηγικής της έντασης και της θεωρίας των δυο άκρων. Από την άλλη, ισχύει ότι "δεν γνωρίζει κανένας εάν θα μπορούσαν οι αντιδράσεις για την δολοφονία να μετατραπούν σε εξέγερση, ακριβώς γιατί κανένας πολιτικός χώρος και καμιά ομάδα ή συλλογικότητα δεν το επιδίωξε". Αυτή η αίσθηση της τραγικής αμηχανίας που ακολούθησε το πρώτο βράδυ της σκληρής καταστολής των μεγάλων συγκρούσεων στην Αμφιάλη και σε πολλές πόλεις ανά την Ελλάδα, έδωσε τη θέση της σε μαζικές αντιφασιστικές πορείες στις γειτονιές της μητρόπολης και όπου βρίσκονταν ανά την Ελλάδα γραφεία των ναζί. Ήταν η επικύρωση ότι τα βωθρολύμματα είχαν "καεί" ως χαρτί αντιεξέγερσης του συστήματος εναντίον της προλεταριακής νεολαίας στους δρόμους που κινούμαστε. Είχαν προηγηθεί της δολοφονίας οι ήττες τους στους δρόμους της Πάτρας, του Αγρινίου, των Χανίων, του Βόλου, των Ιωαννίνων, των ανατολικών συνοικιών της Αθήνας, του Περιστερίου, της Τούμπας, η απομόνωση τους στα περισσότερα γήπεδα και σε πολλά σχολεία ανά την επικράτεια. Είχε προηγηθεί η ιδεολογική ηγεμονία των ριζοσπαστικών/αντιφασιστικών αντιλήψεων στη χιπ-χοπ μουσική που ακούει μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης νεολαίας της εργατικής τάξης. 

Δεν μπορούμε να μιλάμε για νίκη από τη στιγμή που έχουμε απέναντι μας χρυσαυγίτες με στολές, υπάκουους στον μεγαλομαφιόζο Δένδια κι όχι στον μικρομαφιόζο Μιχαλολιάκο, έτοιμους να εντείνουν τη λυσσαλέα τους επίθεση ενάντια στις δομές μας και στους κοινωνικούς μας χώρους. Όπως και μια προσωρινά ακέφαλη βάση κοινωνικού φασισμού, που στις τελευταίες εκλογές μέτρησε 440.000 κεφάλια. Μπορούμε να υποσχεθούμε όμως σε κάθε φυρερίσκο του "συνταγματικού τόξου" και σε κάθε (κρυφο)φασίστα της γειτονιάς μας ότι με εμάς δεν θα ξεμπερδέψουν τόσο εύκολα.

 polyergaleio

Δυό λόγια για το εθνικό γιουσουφάκι

Δεν καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Για τον απλούστατο λόγο ότι, αν μαζί με τους προγόνους μου καταδικάζαμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, σήμερα θα ήμουν γιουσουφάκι, και πιθανόν να την απολάμβανα κιόλας τη βία που θα ασκούσε επάνω μου ο κάθε πασάς. Υπερήφανος όμως που δεν είμαι γιουσουφάκι, δεν καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, εξίσου απλούστατα διότι δεν καταδικάζω, ας πούμε, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη.

Επίσης, παρά την προτροπή της Ιεράς Συνόδου, δεν καταδικάζω, όπως έκανε εκείνη με ανακοινωσή της, τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, επειδή σέβομαι τον Κύριο της Ιεράς Συνόδου, Ιησού Χριστό, ο οποίος, όταν τα πήρε με τους θεομπαίχτες του Μαμμωνά, άρπαξε το φραγγέλιο κι έκανε το Ναό του Σολομώντα καλοκαιρινό –όσο δεν λαμβάνω επί του θέματος διευκρινίσεις από την Ιερά Σύνοδο, θα πέφτει αυτή στην υπόληψή μου, φοβούμαι, ακόμα χαμηλότερα από την πολύ χαμηλή στάθμη στην οποία ήδη βρίσκεται.

Καραϊσκάκης και Ναζωραίος δεν είναι δύο φιγούρες από τα παραλειπόμενα της Ιστορίας. Είναι οι ακριβέστερες ενσαρκώσεις των δύο από τους τρεις όλους κι όλους –πατρίς, θρησκεία, οικογένεια–  πυλώνες οι οποίοι στηρίζουν από αμνημονεύτων χρόνων την εθνική ιδεολογία του Αντώνη Σαμαρά. Χωρίς δική του οικογένεια ίσως, αλλά χωρίς Καραϊσκάκη και Ναζωραίο, ο Σαμαράς δεν θα ήταν, όχι πολιτικός με κλακαδόρους, αλλά ούτε υποψήφιος σε οντισιόν για περιστασιακή φιγούρα στο Θέατρο Σκιών –η παράσταση θα είχε τίτλο «Ο Καραγκιόζης Ταγός του Έθνους»· και η διανομή θα προέβλεπε θέσεις για καμιά εκατονπενηνταριά Χατζηαβάτηδες.

Ωστόσο, σε πείσμα της διαθήκης του Ναζωραίου και της παρακαταθήκης του Καραϊσκάκη, ο Σαμαράς θεωρεί ότι μπορεί να εδραιώσει με πολιτικό περίβλημα το τυποποιημένο γιουσουφάκι ως ευκαιριακό εθνικό πρότυπο για όλον τον ελληνικό λαό –μάλλον κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια.

Με ρωτάτε μήπως αν ζούμε μέρες που στέκει να μιλάμε για Καραϊσκάκη; Σας απαντώ ότι ζούμε μέρες εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, κι εύχομαι πραγματικά τούτη η απάντηση να σας καλύπτει. Με ρωτάτε αν στέκει να μιλάμε για Ιησού; Τούτο το αφήνω στην κρίση σας.

Όπως παρατηρείτε, δεν πληρώ το βαθμό βαθειάς μόρφωσης, ηθικής ωριμότητας και υψηλής πνευματικότητας που επιτρέπει στον Σαμαρά να καταδικάζει τη θεωρία την οποία χώνει ο ίδιος πονηρά σε στόματα άλλων, δηλαδή τη θεωρία του διαχωρισμού της βίας σε καλή και κακή. Εμένα, το φτωχό μυαλό μου φτάνει μέχρι τη στοιχειώδη διαπίστωση ότι καλή και κακή βία υπάρχει από καταβολής κόσμου. Και θα υπάρχει για χρόνια, παρά την τρύπια τελεία που νομίζει ότι βολικά μεν, αλλά που πάντως πολύ άτσαλα επιδιώκει να βάλει στην Ιστορία των λαών ο Αντώνης Σαμαράς, σαν ο αυτόχριστος τελευταίος διαχειριστής αμφοτέρων του Καραϊσκάκη και του Ναζωραίου ταυτοχρόνως. Ή μάλλον πολύ απλούστερα σαν ένας χυδαίος λαϊκιστής, με φτερωτούς παπαγάλους και σιδηρόφρακτους ματατζήδες για έμβλημα στη σκουριασμένη ρωμαϊκή του περικεφαλαία.

Για να ξεκαθαρίσουμε όμως μερικά πράγματα, έστω με το φτωχό μου το μυαλό, τον ερωτώ, ομολογουμένως με ελαφρά διάθεση: Βία είναι μόνο η χειροδικία; Είναι βία το μαρτύριο της σταγόνας που δεν προϋποθέτει φυσική επαφή; Είναι βία να ξύνει κανείς με τα νύχια του ηδονικά τον μαυροπίνακα στα σχολεία, χωρίς καν ν’ αγγίζει μαθητές ή δασκάλους; Είναι ομοίως βία το να σε υποχρεώσει κάποιος να ζείς εισπνέοντας διαρκώς ένα βόθρο που βρομάει και ζέχνει; Άρα, είναι βία το να πίνει το παιδί σου νερό με αρσενικό; Αυτό το τελευταίο για τις Σκουριές χωρίς ελαφρά διάθεση. Ως προς τα υπόλοιπα, αφήνω κατά μέρος την οικονομική βία που δεν έχει αφήσει τίποτε όρθιο στη χώρα.

Πάμε τώρα στη Μαρφίν. Λοιπόν, μια και ο πολύς Σαμαράς διαθέτει, όπως διατείνεται, την πολιτική βούληση που δυστυχώς απαιτείται για να κινηθεί η Δικαιοσύνη, όπως απεδείχθη με την, αλλοίμονο, ασυγχώρητα καθυστερημένη δίωξη κατά της Χρυσής Αυγής, ε, ας προχωρήσει επιτέλους και η… έτερη διαβόητη υπόθεση! Να μάθουμε κι εμείς ποιος έβαλε το φόκο, ντε!! Να πάψει πια να ίπταται τούτο το φούμο στην ατμόσφαιρα, τώρα που έρχεται και η αιθαλομίχλη!!!

Θα σας εκπλήξει αυτό που θα διαβάσετε από εμένα τώρα: Την ίδια ώρα που δεν καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, την ίδια ώρα που αξιώνω να προχωρήσει επιτέλους η υπόθεση της Μαρφίν, την ίδια αυτήν ώρα, λοιπόν, διατηρώ, ναι, απεριόριστη εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη. Και όμως! Αλλά προσοχή: Μόνον και μόνον επειδή τη λέμε «ελληνική». Κι «ελληνικό» για μένα είναι κάτι που σ’ έχει μάθει ότι μπορεί ακόμα και στις μέρες μας να σ’ εκπλήσσει· ευχάριστα.

Και ξέρετε κάτι;  Έχει ασκηθεί πολύ βία για να νικηθεί και να εκλείψει τούτο το ιδιαίτερο ελληνικό γνώρισμα. Κατά καιρούς μάλιστα χρειάσθηκε μπόλικος Καραϊσκάκης, κι όχι λιγότερος Ναζωραίος, για να αντισταθούμε απέναντι στους αμέτρητους αρνητές κι επιβουλείς του, δικούς και ξένους. Αντιστεκόμενοι, ωστόσο, οι υπόλοιποι, χωρίς φυσικά να καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, πετύχαμε πάντως να διαφυλαχθεί ακέραιο ως τα σήμερα, τουλάχιστον ως ελπίδα.

Φοβάσαι, Αντώνη Σαμαρά. Φοβάσαι… Αυτό είναι όλο.

sotosblog

Ιδεολογικά φαντάσματα και συνωμοσιολογίες

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ενώ το κρίσιμο θέμα της έντασης της φτωχοποίησης των λαϊκών στρωμάτων, σαν αποτέλεσμα της επιβληθείσας από τις ντόπιες και ξένες ελίτ οικονομικής καταστροφής, έχει περάσει στα «ψιλά» των ΜΜΕ εξαιτίας της ΧΑ, το βασικό ερώτημα που ανακύπτει προσπερνιέται: αντιμετωπίζουμε ένα πραγματικό πόλεμο με τη ΧΑ, ή μήπως  ένα πόλεμο μεταξύ ιδεολογικών φαντασμάτων;
Ο πόλεμος κατά της ΧΑ από μεν τα σοσιαλιστικά (εν ευρεία εννοία) κόμματα παρουσιάζεται σαν πόλεμος μεταξύ εθνικοσοσιαλισμού και σοσιαλισμού, ενώ από τα κόμματα εξουσίας σαν πόλεμος της δημοκρατίας κατά της εθνικοσοσιαλιστικής ΧΑ. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτές είναι συγκρούσεις που χαρακτήριζαν τον 20^ο αιώνα και  δεν έχουν σχέση με την πραγματική σύγκρουση που αντιμετωπίζουμε στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ), η οποία ανέτειλε μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού» και την θεσμοποίηση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης .
Έτσι, δεν είναι μόνο  ο εθνικοσοσιαλισμός αλλά και ο σοσιαλισμός με τη μορφή της σοσιαλδημοκρατίας (που βασίλευε στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες) που προϋπέθεταν οικονομική ―επομένως και εθνική― κυριαρχία, δηλαδή εθνική αγορά και εθνικό κεφάλαιο που διαχειρίζεται το έθνος-κράτος. Σήμερα, όμως, κανένα κράτος πλήρως ενσωματωμένο στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς δεν έχει οικονομική κυριαρχία. Εκτός, βέβαια, αν ανήκει στο κλειστό κλαμπ της «Ομάδας των 7» που αποτελεί κυρίως την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), οπότε διαθέτει σημαντικό βαθμό οικονομικής και πολιτικής συγκυριαρχίας, αφού οι ελίτ του μετέχουν στη διαχείριση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι και συνιστώσες της σημερινής άτυπης παγκόσμιας διακυβέρνησης. Όσον αφορά στον κρατικιστικό σοσιαλισμό, ουσιαστικά εξαφανίστηκε μετά τη κατάρρευση του «υπαρκτού», ενώ ο «σοσιαλισμός σε μία χώρα» είναι ακόμη πιο δύσκολος στη παγκοσμιοποιημένη οικονομία, εφόσον, με το εχθρικό περιβάλλον γύρω του και αντιμετωπίζοντας μια συμπαγή Υ/Ε, αναπόφευκτα θα κατέληγε σε ένα νέο αυταρχικό καθεστώς, όπως τα Σταλινικά καθεστώτα. Όμως, αυτό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα του «υπαρκτού», παρά το γεγονός ότι, αντίθετα  με το καπιταλιστικό σύστημα, είχε επιτύχει την κάλυψη των βασικών αναγκών όλων των πολιτών.
Αλλά δεν είναι μόνο ο κρατισμός κάθε είδους (σοσιαλιστικός, εθνικοσοσιαλιστικός κ.λπ.) που αποκλείεται στη σημερινή παγκοσμιοποίηση αλλά και η ίδια η δημοκρατία. Και δεν εννοώ βέβαια την πραγματική δημοκρατία που είναι η άμεση άσκηση της πολιτικής καθώς και της οικονομικής εξουσίας από τις συνελεύσεις των πολιτών, αλλά ακόμη και τα διάφορα είδη αντιπροσωπευτικής ή κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» που στην πραγματικότητα είναι μορφές ολιγαρχίας. Στη ΝΔΤ, η πολιτική εξουσία, στα κράτη που είναι πλήρως ενσωματωμένα στην παγκοσμιοποιημένη αγορά, ασκείται από διάφορες μορφές Κοινοβουλευτικής Χούντας. Δηλαδή, μιας μορφής πολιτικής εξουσίας που έχει μεν τον τύπο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αλλά, στην πραγματικότητα, η εξουσία αυτή ασκείται από μια ολιγομελή ομάδα γύρω από τον Πρόεδρο Δημοκρατίας ή τον Πρωθυπουργό, που σε μια διεθνοποιημένη οικονομία αποτελούν εντολοδόχους της Υ/Ε. Και αυτά όλα δεν είναι «συνωμοσιολογίες», (όπως αποπροσανατολίζει η πανίσχυρη προπαγάνδα της Υ/Ε που ελέγχει και τα διεθνή ΜΜΕ), αφού στηρίζονται σε συστημική αλλά και εμπειρική ανάλυση.
Έτσι, σήμερα, ο αγώνας παντού είναι για την λαϊκή εξουσία, δηλαδή την αυτοδιάθεση των λαών από την Υ/Ε, που προϋποθέτει ρήξη με την ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της Κοινοβουλευτικής Χούντας. Με αυτή την έννοια, ο πραγματικός πόλεμος σήμερα είναι ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των λαών, και όχι «εθνικιστικός», όπως υποστηρίζει η πλήρως ενσωματωμένη στη ΝΔΤ «Αριστερά», διεθνής και Ελληνική της οποίας μάλιστα ο μελλοντικός Υπ. Οικονομικών που θα διαδεχθεί και ουσιαστικά θα συνεχίσει το έργο του Στουρνάρα, (αλλά με ροζ μανδύα), συκοφαντικά κατέταξε τον υπογράφοντα στην «εθνικιστική» Αριστερά! (Γ. Μηλιός, Θέσεις, τ.125) Και αυτό, όταν ο ίδιος από τις πρώτες ημέρες της κρίσης καταστροφολογούσε για τις συνέπειες τυχόν εξόδου μας από την ΕΕ, ακριβώς όπως έκαναν οι Γιωργάκης, Παπακωνσταντίνου κ.λπ.. Με άλλα λόγια, έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στην (δήθεν από «αριστερή» σκοπιά) στήριξη της καταστροφικής για τα λαϊκά στρώματα πολιτικής του Μονόδρομου, που αναπόφευκτα οδηγούσε στα Μνημόνια. Και αυτά πληρώνει σήμερα ο Ελληνικός λαός…
Υ.Γ. Στο άρθρο μου της 22/5 έγραφα: «εναντίον της Χρυσής Αυγής έχει ξεσηκωθεί όχι μόνο το ντόπιο κατεστημένο (...) αλλά και τα όργανα της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ (πολιτικά, οικονομικά, ΜΜΕ, ΜΚΟ κ.λπ.) που ομόφωνα απαιτούν την απαγόρευση της Οργάνωσης ―ανεξάρτητα βέβαια από το τι λέει το 15%-20% του ελληνικού λαού και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το Σύνταγμά μας (που προφανώς το γράφουν στα παλιότερα των παπουτσιών τους) δεν επιτρέπει παρόμοιο μέτρο». Ο γνωστός γραφικός «δημοσιογράφος» Γ.Πρετεντέρης που είχε διακριθεί στο παρελθόν στην υπονόμευση κάθε εργατικού αγώνα κατά της Κοινοβουλευτικής Χούντας και της τρόικας, και τώρα διαπρέπει στο νέο του ρόλο ανακριτή, εισαγγελέα  και τηλε-δικαστή κουρελιάζοντας  τις ασφαλιστικές δικλείδες της αστικής δικαιοσύνης για το τεκμήριο αθωότητας του κατηγορουμένου μέχρι την έκδοση τελεσίδικης καταδικαστικής απόφασης (όχι απλού πορίσματος της Εισαγγελίας του Άρειου Πάγου! ―βλ. υπόθεση δολοφονίας Λαμπράκη) δεν δίστασε να συκοφαντήσει το άρθρο μου. Έτσι, δόλια πετσοκόβοντας την παραπάνω αναφορά και με τίτλο «Φταίνε (πάλι) οι Εβραίοι;» Βήμα (6/10), έμμεσα, αλλά σαφώς, ρίχνει τη ρετσινιά του αντισημιτισμού. Αν όμως είχε κάνει την στοιχειώδη δημοσιογραφική έρευνα πρωτοετούς φοιτητή δημοσιογραφικής σχολής, θα έβρισκε και τα σχετικά στοιχεία, αλλά και θα μάθαινε  ότι στην μακρόχρονη συγγραφική δουλειά μου ποτέ δεν γράφω κάτι που δεν μπορώ να τεκμηριώσω. Έτσι θα έβρισκε, για να αναφέρω σχετικό δείγμα, ότι, αμέσως μετά την είσοδο στη Βουλή της ΧΑ, η γνωστή Σιωνιστική Οργάνωση Anti Defamation League ζητούσε από τον K.Παπούλια να αρνηθεί τον διορισμό οποιουδήποτε μέλους της ΧΑ στη κυβέρνηση, ενώ στη συνέχεια ο πρόεδρος του Σιωνιστικού Παγκόσμιου Εβραϊκού Συμβουλίου (WJC) απαιτούσε από τον A.Σαμαρά να θέσει εκτός νόμου την ΧΑ (“Ε”, 19/3/2013). Αργότερα  ακολούθησε και σχετική δήλωση της Αμερικανοεβραϊκής Επιτροπής (AJC,-Left.GR, 2/5/13). -

inclusivedemocracy.org

Με τον Τάκη και τον Πάσχο, με την Σώτη και τ’ άλλα παιδιά

Σπάνιες είναι οι φορές που ασχολούμαι με κάποιον “αρθρογράφο γνώμης” σε αυτό το μπλογκ για κάτι που έχει πει ή γράψει και δεν έχει σχέση με επιτηδευμένη παραπληροφόρηση, όπως εδώ.

Παρ' όλα αυτά, υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι ανθρώπων οι οποίοι μέχρι πρότινος δρούσαν σε ένα θολό περιθώριο, ώσπου τα πράγματα στράβωσαν και αναγκάστηκαν να βγουν με φόρα προς τα μπρος για να καλύψουν το χαμένο έδαφος.

Άνθρωποι σαν τον Τάκη Μίχα ή τον Πάσχο Μανδραβέλη ή την Σώτη Τριανταφύλλου -και πολλούς ακόμη που δηλώνουν ένα κράμα "μη-δημοσιογράφου"/αρθρογράφου γνώμης- βρίσκονται καθημερινά στα στόματα πολλών. Τις περισσότερες φορές για κακό σκοπό, με στόχο να τους βρίσουν ή να τους χλευάσουν.

Εγώ αγαπώ τον Τάκη Μίχα. Και τον Πάσχο Μανδραβέλη. Και την Σώτη Τριανταφύλλου. Κι όλη την υπόλοιπη παρέα τους.

Τους αγαπώ γιατί μέρα με τη μέρα ξεβρακώνουν το ίδιο τους το συνάφι. Τους αγαπώ τόσο, που εύχομαι να μην βρεθεί ποτέ κανείς που θα τους πάρει τα πληκτρολόγια από τα χέρια.

Οι άνθρωποι αυτοί -όχι μόνο οι τρεις, αλλά και πολλοί ακόμη όμοιοι τους- ανήκουν σε μια ιδιαίτερη συνομοταξία προσώπων του δημόσιου λόγου. Είναι η κατηγορία των λεγόμενων opinion-makers, ή αλλιώς τα αγαπημένα παιδιά πολιτικής και οικονομικής ελίτ.

Η συντριπτική πλειοψηφία πολιτικών δράσεων που ανήκουν στο ευρύτερο πλαίσιο "επικοινωνίας και πολιτισμού”, έχουν πάντα έναν από αυτούς στα πάνελ τους.

Είτε παρουσιάζει ένα βιβλίο κάποιο πολιτικό πρόσωπο είτε ο ίδιος ο "μη-δημοσιογράφος"/αρθρογράφος, η πολιτική παρουσία και συμπαράσταση είναι αμφίδρομη και απαραίτητη.

Ακόμη κι όταν μιλάμε για ένα συνέδριο της μάνας του μπάτσου. Κάποιος από αυτούς θα βρίσκεται και εκεί. Είτε ως φυσική παρουσία, είτε μέσω των καθημερινών του γραπτών και τηλεοπτικών παρεμβάσεων.

Το ίδιο συμβαίνει και με την οικονομική ελίτ. Σε κάθε επιχειρηματικό ζόρι που παρουσιάστηκε τα τελευταία τρία χρόνια, πρώτα είχαμε τα άρθρα γνώμης γύρω από το μεγαλείο της Χ επένδυσης και μετά το ρεπορτάζ.

Πρόκειται για ένα τρομερό φαινόμενο, που ενώ η διαδικασία κάλυψης των γεγονότων και συγκέντρωσης των πληροφοριών βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη, το κείμενο γνώμης που καταδικάζει “κουκουλοφόρους”, “τρομοκράτες”, “μπάχαλους”, “εχθρούς του έθνους”, “Κου Κλουξ Κλαν της Ελλάδας” κ.ο.κ. βρίσκεται αμέσως κρεμασμένο στα διαδικτυακά μανταλάκια.

Είτε, λοιπόν, μιλάμε για τα “μεγάλα ευχαριστώ” σε μια κυβέρνηση κι έναν υπουργό που είναι ενάμιση βήμα πριν τη φυλακή, είτε για το πόσο μπανάλ είναι να λέμε τους νεοναζί με το όνομά τους -όπως κάνουν περίπου 6 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, αυτοί οι opinion-makers αποτελούν το χαρακτηριστικότερο δείγμα πολιτικών και οικονομικών προθέσεων.

Ακριβώς για αυτόν τον λόγο δεν θέλω ποτέ να τους πάρει κάποιος τα πληκτρολόγια από τα χέρια. Ακόμη κι αν πολλοί από αυτούς ζητούν και εύχονται το αντίθετο για μένα ή άλλους σαν εμένα, εγώ επιμένω.

Όσο περισσότερο ωραιοποιεί τον ναζισμό ο Τάκης Μίχας και η υπόλοιπη “μεγάλη παρέα”, τόσο περισσότερο εκτίθεται η πραγματική τους ταυτότητα.

Όσο περισσότερα ευχαριστώ λέει ο κάθε Πάσχος Μανδραβέλης ή Σώτη Τριανταφύλλου, τόσο πιο φανερή γίνεται η εξάρτησή τους από τα πολιτικά και οικονομικά τους αφεντικά.

Όσο περισσότερες φορές δω όλους αυτούς να χαριεντίζονται σε βελούδινα πάνελ δίπλα σε βουλευτές και υπουργούς που βάφουν τα χέρια τους με το αίμα ανθρώπων, τόσο περισσότερο αποτυπώνεται στις συνειδήσεις αυτή τους η σχέση.

Δεν με νοιάζει αν κάποιος πει πως όσο αυτοί γράφουν, όλο και κάποιος μπορεί να τσιμπήσει και να πηδήξει στο άρμα τους.

Γιατί όποιος συμφωνεί με την άποψη ότι δεν είναι σωστό να λέμε τους υμνητές του Άουσβιτς “ναζί” αλλά απλά και μόνο “εθνικοσοσιαλιστές”, ή με το ότι πρέπει να φιλήσουμε τα πόδια του Γιώργου Παπακωνσταντίνου και να του πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα μας έχει κάνει, ποτέ του δεν αμφιταλαντεύτηκε πραγματικά.

Αυτό πίστευε πάντα· κι αν λέει πως μέχρι χθες υποστήριζε άλλα, είναι ψεύτης.

Γι’ αυτό λοιπόν αγαπώ αυτό το συνάφι. Γιατί κάθε μέρα που περνά γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο. Αγαπήστε το κι εσείς κι αφήστε σε εκείνους το κομμάτι του μίσους.

Αυτό είναι, άλλωστε, το μοναδικό συναίσθημα που έχουν γνωρίσει ποτέ στην εξαρτημένη τους ζωή. Με αυτό προσπαθούν να ποτίσουν την κοινωνία. Αυτό είναι το μόνο που τους κρατά ακόμη "ζωντανούς".

(Η λέξη nazi προήλθε από τη συντομογραφία του Nationalsozialismus δηλαδή Εθνικοσοσιαλισμός στα γερμανικά. Γιατί οι περισσότεροι εξ αυτών των "μη-δημοσιογράφων", εκτός από φανατισμένοι είναι και αδιάβαστοι.)
 polyfimos

Τι κοινό έχουν Μπαλτάκος- Κασιδιάρης;...

Ο Τάκης Μπαλτάκος έκανε ιδεολογικά σεμινάρια στην ΓΑΔΑ το καλοκαίρι, σε μία συγκέντρωση-ημερίδα στην οποία κλήθηκαν αιφνιδιαστικά να πάρουν μέρος εκατοντάδες άνδρες που υπηρετούν στις ομάδες ΔΙΑ και ΔΕΛΤΑ. Πρόκειται για...
εξωθεσμική ενέργεια που δεν συνάδει με τα καθήκοντα γενικού γραμματέα του υπουργικού Συμβουλίου, αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι, όπως αποκαλύπτει η «Αυγή», ότι ο κ. Μπαλτάκος μίλησε στους αστυνομικούς για τα βιβλία του, τα οποία είναι επικεντρωμένα στην κρυπτεία, ένα σκοτεινό και δολοφονικό έθιμο της αρχαίας Σπάρτης. Λάτρης της κρυπτείας είναι και το στέλεχος των νεοναζί Ηλίας Κασιδιάρης, που διδάσκει την κρυπτεία στην εκπαίδευση της «Χρυσής Αυγής».

Σύμφωνα με τα γραπτά του Πλάτωνα και του Πλούταρχου, οι νέοι Σπαρτιάτες, στα πλαίσια της στρατιωτικής τους εκπαίδευσης, κρύβονταν με ελαφρύ οπλισμό και ελάχιστη τροφή και τα βράδια έβγαιναν από τις κρυψώνες τους και δολοφονούσαν όποιον είλωτα έβλεπαν μπροστά τους.

Στα βιβλία του κ. Μπαλτάκου υπάρχει μια εξιδανικευμένη παρουσίαση της κρυπτείας, την οποία άλλοι ερευνητές αποδίδουν στις δοκιμασίες ενηλικίωσης των νέων Σπαρτιατών ή και στην προσπάθειες «επίλυσης» του προβλήματος που δημιουργούσε ο υπερπληθυσμός των ειλώτων.

... Για την εκδήλωση καλοκαιριού

Όπως αναφέρεται στο σχετικό δημοσίευμα της «Αυγής», ο λόγος για τον οποίο η ημερίδα του περασμένου Ιουλίου, την οποία έπρεπε να παρακολουθήσουν οι αστυνομικοί «αφού ουσιαστικά ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία, όπως παραδέχονται οι ίδιοι», είναι επειδή «ο εισηγητής αλλά και κυρίως το αντικείμενο υποδεικνύουν τι νοοτροπία ήθελε η κυβέρνηση να αποκτήσουν –σε περίπτωση που δεν την είχαν ήδη- οι αστυνομικοί». Όπως επίσης, καταδεικνύεται, «σε τι κατάσταση ήλθε η από 23 Σεπτεμβρίου εντολή του υπουργού Δένδια για έρευνα από το Εσωτερικών Υποθέσεων στους κόλπους της ΕΛ.ΑΣ. για σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή και εγκληματικές ενέργειες».

Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Σωματείου Ειδικών Φρουρών Ελληνικής Αστυνομίας (ΣΕΦΕΑΑ), Βασίλη Ντούμα, πρόκειται για «ιδεολογική συζήτηση», στην οποία διατάχθηκαν να παραβρεθούν αστυνομικοί με ομιλητή τον γ.γ της κυβέρνησης Τάκη Μπαλτάκο.

Σημειώνεται ότι ο κ. Μπαλτάκος υπήρξε από τους φανατικούς πολέμιους του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, που είχε διχάσει την τρικομματική κυβέρνηση τον Μάιο. Σε συζήτηση με δημοσιογράφους στη Βουλή λίγο αργότερα, ο στενός συνεργάτης του Α. Σαμαρά δήλωνε αφοπλιστικά: «είναι απευκταίο, αλλά όχι απίθανο το ενδεχόμενο η Ν.Δ. να υποχρεωθεί να κυβερνήσει με τη συνεργασία της Χρυσής Αυγής».

Εξάλλου σε συνάντηση που πραγματοποιήθηκε μεταξύ του κ. Μπαλτάκου και του προεδρείου της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου τον περασμένο Δεκέμβρη, οι εκπρόσωποι της επιτροπής αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν καταγγέλλοντας σε επιστολή προς τον πρωθυπουργό τον περιφρονητικό τρόπο του κ. Μπαλτάκου:

«Ο κ. γ.γ. μας επιφύλαξε υποδοχή περιφρονητική προς το θεσμό που εκπροσωπούμε και ανάρμοστη με το αξίωμα που του έχετε αναθέσει. Δήλωσε ότι δεν τον ενδιαφέρουν ως εκπρόσωπο της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας το έργο της Επιτροπής και τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ούτε οι σχετικές διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, και συνειδητά ώς τώρα δεν έκανε τίποτα για να διευκολύνει την απρόσκοπτη λειτουργία της Επιτροπής».

Δεν υπήρξε καμία αντίδραση του κ. Σαμαρά στην επιστολή, που εξέθεσε διεθνώς την συμπεριφορά του στενού συνεργάτη του και της κυβέρνησης.

tvxs.gr

“Στρατηγική της Έντασης”… η ζοφερή τέχνη διατήρησης της εξουσίας

Του Νίκου Κλειτσίκα (Hot Doc)
www.nikosklitsikas.gr/

Ο ακριβής εντοπισμός της ανάπτυξης του φαινομένου της τυφλής, δολοφονικής νεοφασιστικής τρομοκρατίας στη Δυτική Ευρώπη -που ονομάσθηκε “Στρατηγική της Έντασης”- έχει βαθιές ρίζες.

Η έκφραση επινοήθηκε και καθιερώθηκε στην ιστοριογραφία τον Δεκέμβρη του 1969 από την βρετανική εβδομαδιαία εφημερίδα “The Observer”, μετά την αιματηρή σφαγή στην Piazza Fontana, με την βομβιστική επίθεση στην Αγροτική Τράπεζα του Μιλάνο, που άνοιξε τον δρόμο στην “Στρατηγική της Έντασης” και η συμμετοχή του ελληνικού νεοφασισμού δεν διερευνήθηκε ποτέ ως σήμερα, μιας και η κυβέρνηση Καραμανλή της μεταπολίτευσης αρνήθηκε τη δικαστική συνδρομή στην ιταλική δικαιοσύνη και συγκάλυψε το νεοφασιστικό δίκτυο.

Η “Στρατηγική της Έντασης” αποτελεί μια...
εξέλιξη των Νατοϊκών δικτύων Stay Behind που αναπτύχθηκαν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο για την αντιμετώπιση της ΕΣΣΔ και που εδραίωναν στις χώρες της δύσης κυβερνήσεις αρεστές στις ΗΠΑ. Για πρώτη φορά έχουμε πλήρη εξέλιξη εφαρμογής της “Στρατηγικής της Έντασης” με την τυφλή δολοφονική επίθεση στην Piazza Fontana, την Παρασκευή 12 Δεκέμβρη του 1969. Είναι η απάντηση της δεξιάς στο κύμα των λαϊκών κοινωνικών αγώνων (1968-1969) και την εκλογική επιτυχία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας που είχε αναδειχθεί πρώτο κόμμα.

Μια «απάντηση» δεξιάς, ακροδεξιάς, νεοφασιστικών οργανώσεων και μεγάλου μέρους του κρατικού μηχανισμού, σε συνεργασία με διεθνείς οργανώσεις -με κυρίαρχη την ελληνική συμμετοχή και μέχρι σήμερα χωρίς τιμωρία. Η εμπλοκή των ελλήνων νεοφασιστών στην “Στρατηγική της Έντασης” και την τρομοκρατία που αιματοκύλισε τη γειτονική Ιταλία είναι σημαντική και πολλοί από τους σημερινούς νεοφασίστες της Χρυσής Αυγής, αλλά και άλλοι που «θητεύουν» σε κόμματα του περιβόητου «Συνταγματικού τόξου» έχουν τη δική τους συμμετοχή. Αρκεί να σκεφτούμε ότι οι πρώτοι ιταλοί νεοφασίστες που ξεκίνησαν την “Στρατηγική της Έντασης” εκπαιδευτήκαν στην Ελλάδα των συνταγματαρχών και κάτω από Νατοϊκή επίβλεψη, με το ταξίδι που πραγματοποίησαν στις 16 Απρίλη 1968.

Σήμερα στην Ελλάδα το μνημονιακό Μέτωπο εγκαινίασε τη δική μας “Στρατηγική της Έντασης”. Πρόκειται για μια στρατηγική που στοχεύει να διατηρηθεί η εξουσία από τα μνημονιακά κόμματα και ν’ αποφευχθεί η άνοδος στην κυβέρνηση κομμάτων που δεν έχουν εξαρτήσεις.

Ο φόνος του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, οι κραυγές του Χ. Λαζαρίδη για τον ΣΥΡΙΖΑ, του νεοφασίστα Μ. Βορίδη για το ΚΚΕ και οι επιθέσεις ακόμη και με δικαστικούς λειτουργούς στον Πάνο Καμμένο, δεν είναι τυχαία γεγονότα και στοχεύουν:

-    Να οδηγήσουν -αυτοί που δεν σεβάστηκαν το Σύνταγμα- τα αντιμνημονιακά πολιτικά κοινοβουλευτικά κόμματα, σε μια συνεργασία-συναίνεση θεσμοθέτησης μέτρων που θα μειώνουν ακόμη περισσότερο τα εναπομείναντα δημοκρατικά δικαιώματα

-    Να εμφανίσουν στην κοινή γνώμη ότι τα κόμματα του «Συνταγματικού τόξου» μπορούν να συνεννοούνται και συνεπώς τα μνημόνια κι η δυστυχία του λαού είναι δευτερεύον ζήτημα

Στην Ιταλία το ΚΚΙ με την πολιτική του Ιστορικού Συμβιβασμού συναίνεσε με τη δεξιά για την καταστολή, ελπίζοντας στην διακυβέρνηση. Το πλήρωσε με την εξαφάνισή του: σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένας κομμουνιστής βουλευτής στην ιταλική βουλή. Σήμερα στην Ελλάδα θα πέσουν στην παγίδα της δεξιάς κυβέρνησης τα αντιμνημονιακά κόμματα;

Να λάβουμε υπόψη μας ότι το τέλος των μολυβδαίνιων και αιματηρών χρόνων για την Ιταλία δεν το έδωσε η καταστολή, που αντιθέτως τροφοδότησε τη βία.

Το τέλος έδωσε η κοινωνική πολιτική: Δωρεάν Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δωρεάν Παιδεία και ολοήμερα Σχολεία με δωρεάν παροχή γευμάτων στους μαθητές… κ.α.π.
 Τα αντιμνημονιακά κόμματα στην Ελλάδα, πέρα από τις διαφορές τους, οφείλουν να δώσουν τη δική τους απάντηση στις προκλήσεις του καταστροφικού για την πατρίδα μας μνημονιακού μετώπου!