Bernard Connolly Ο Άγγλος που το 1994 προέβλεψε την άνοδο της Χρυσής Αυγής. [ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ]

Η σημερινή Ευρώπη αρέσκεται να πιστεύει πως η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης ορίζεται ως το αντίπαλο δέος του βαρβαρισμού, της απολυταρχίας και, βεβαίως, του ναζισμού. Είναι αλήθεια ότι η σημερινή δημοκρατική Ευρώπη έχει λόγο να νιώθει ανακούφιση και περηφάνια που για εξήντα χρόνια τώρα οικοδόμησε θεσμούς που λειτούργησαν ως αναχώματα στον οργανωμένο μισανθρωπισμό και στην ενορχηστρωμένη βία – με την περίπτωση της τέως Γιουγκοσλαβίας ως μια κακή εξαίρεση του «κανόνα». Όμως, αυτό που δεν ισχύει, κόντρα στην κυρίαρχη άποψη, είναι ότι η ιδέα μιας Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν αποκλειστικό όραμα των Ευρωπαίων δημοκρατών. Πάρτε ως παράδειγμα τα πιο κάτω λόγια: «Προτείνεται η δημιουργία μιας μεγάλης οικονομικής ζώνης εντός της οποίας η οικονομία θα αναπτύσσεται με ελάχιστη επιρροή από το κράτος. Μιας οικονομικής κοινότητας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Με κοινό νόμισμα, ή τουλάχιστον σταθερές ισοτιμίες, κατάργηση δασμών και συνόρων, συλλογικές εμπορικές συνθήκες με άλλες ηπείρους και κράτη, μια κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα». Μπορείτε να φανταστείτε ποιος έγραψε αυτά τα λόγια; Να σας πω: πρόκειται για μνημόνιο της γερμανικής καγκελαρίας, εκδοθέν την 9η Ιουλίου 1940, υπογεγραμμένο από τον κ. Χέρμαν Γκέρινγκ. Πρόκειται για μία από τις πολλές αναφορές ναζί αξιωματούχων στην ανάγκη δημιουργίας μιας ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής ένωσης – μιας ένωσης που σχεδίαζαν να υλοποιήσουν μετά τη ναζιστική «νίκη». Ας περάσουμε, όμως, τώρα πενήντα χρόνια μετά. Στις Βρυξέλλες. Εκεί όπου, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έμπαιναν τα θεμέλια της ΟΝΕ, της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, την οποία ευτυχώς έχτισαν όχι οι ναζί, αλλά οι δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας. Πριν από την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον σχεδιασμό και τη δημιουργία της επερχόμενης ευρωζώνης είχε αναλάβει, εντός της Κομισιόν, η λεγόμενη Μονάδα Εθνικών και Κοινοτικών Νομισματικών Πολιτικών (National and Community Monetary Policies Unit). Διευθυντής της εν λόγω μονάδας και υπεύθυνος του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (European Monetary System), το οποίο προετοίμαζε το έδαφος για το ευρώ, ήταν ένας Άγγλος οικονομολόγος, ο κ. Bernard Connolly. Να σας θυμίσω ότι η περίοδος 1990-1993 ήταν δραματική. Όχι μόνο διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία και επέστρεψαν στρατόπεδα συγκέντρωσης στο ευρωπαϊκό της έδαφος, τα οποία λυμαίνονταν φρουροί που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από την απανθρωπιά των ναζί, αλλά κατέρρευσε και ο ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερών ισοτιμιών που υποτίθεται ότι θα ήταν ο προθάλαμος για το ευρώ. Εν μέσω εκείνων των δραματικών εξελίξεων, ο κ. Connolly άρχισε να αμφισβητεί το δημιούργημά του – τη λογική που διέπνεε τη συγκεκριμένη νομισματική ενοποίηση, της οποίας είχε την... επίβλεψη. Έτσι, άρχισε να συμβουλεύει προϊσταμένους του και πολιτικούς πως ίσως έπρεπε να ξανασκεφτούν πολύ σοβαρά το εγχείρημα της ΟΝΕ που ο ίδιος, έως εκείνη τη στιγμή, πίστευε και υπηρετούσε. Δεν θα σας κουράσω με αναφορές στις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες απόψεις του που τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η ΟΝΕ, όπως σχεδιαζόταν, θα οδηγούσε την Ευρώπη στην αποδόμηση. Απλώς θα πω ότι, κάποια στιγμή, ζήτησε άδεια από την Κομισιόν για να γράψει ένα πόνημα – ένα βιβλίο επί του θέματος. Άδεια την οποία και εξασφάλισε. Όταν όμως έστειλε στην Κομισιόν το κείμενό του (ως ώφειλε), συνέβη το εξής ενδιαφέρον: στάλθηκε η φωτογραφία του σε όλες τις εισόδους όλων των κτιρίων της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, με εντολή στους φρουρούς να μην του επιτραπεί ποτέ η είσοδος! Παράλληλα, τέθηκε σε διαθεσιμότητα και γρήγορα απολύθηκε. Ο ίδιος δεν πτοήθηκε. Εξέδωσε το βιβλίο του (το 1995 πλέον) με τίτλο που δεν θα χρησιμοποιούσε, αν δεν είχε προηγηθεί η σοβιετικού τύπου συμπεριφορά της Ε.Ε. απέναντί του. Ο τίτλος ήταν Η σάπια καρδιά της Ευρώπης (The rotten heart of Europe) ενώ ο υπότιτλος Ο βρόμικος πόλεμος για το ευρωπαϊκό νόμισμα (The dirty war for Europe's money). (Εκδότης ο λονδρέζικος οίκος Faber & Faber.) Από όλα τα ενδιαφέροντα που γράφει ο Bernard Connolly στο βιβλίο του, σήμερα κρατώ μόνο το εξής, το οποίο αρχίζει με μια αναφορά στα ανεκπλήρωτα σχέδια των ναζί για μια οικονομική και νομισματική ένωση: «Ξεκάθαρα, η αντιπαραβολή των σημερινών συνθηκών στην Ευρώπη με εκείνες των αρχών της δεκαετίας του 1940 δεν πρέπει να υπερτονίζεται. Οι κ.κ. Κολ, Μιτεράν, Ντελόρ, καθώς και οι υποστηρικτές τους, σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύουν να αναβιώσουν τον αποτρόπαιο παγανισμό του ναζισμού. Σε καμία περίπτωση δεν απειλούν ότι θα κατατροπώσουν στρατιωτικά τις ευρωπαϊκές χώρες που δυσανασχετούν με τα σχέδιά τους (σ.σ. εδώ εννοεί τα σχέδια στις αρχές της δεκαετίας του 1990 για νομισματική ενοποίηση στην Ευρώπη). Ούτε σκοπεύουν να εκκινήσουν φυλετικά πογκρόμ ή να δημιουργήσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης». Magnify Image Εικονογράφηση: David Shrigley Και έτσι είναι. Το ότι οι ναζί σχεδίαζαν μια ΟΝΕ δεν σημαίνει ότι η δημοκρατική Ευρώπη δεν έπρεπε να σχεδιάσει μια δική της. Απλώς σημαίνει ότι μια ΟΝΕ δεν είναι αποκλειστικά συνυφασμένη με τα ιδεώδη των Ευρωπαίων δημοκρατών. Ωστόσο, το σημαντικό που μας προσφέρει ο Connolly είναι μια ιδιαίτερα προφητική (για το 1994) μνεία στο εξής: «Όμως, οι φιλοδοξίες τους (σ.σ. των Ευρωπαίων ηγετών για μια ΟΝΕ σαν αυτή που τελικά αποκτήσαμε), εφόσον πραγματοποιηθούν, θα δημιουργήσουν τις συνθήκες οικονομικού μαρασμού, πολιτικής απαξίωσης και μνησικακίας σε ακριβώς εκείνες τις χώρες και περιοχές της Ευρώπης όπου ο φιλελευθερισμός έχει ρηχές ρίζες και όπου καλλιεργούνται με μεγαλύτερη ευκολία η ξενοφοβία και ο εθνικισμός – εξελίξεις που μπορεί να καλλιεργήσουν την έφεση προς βίαιες περιπέτειες ως αντίβαρο σε εγχώρια προβλήματα που είναι αδύνατον να επιλυθούν (σ.σ. εννοεί στο πλαίσιο μιας σαθρά σχεδιασμένης ευρωζώνης)». Χρειάστηκε ένας Άγγλος συντηρητικός οικονομολόγος στο κέντρο της αρχιτεκτονικής σχεδίασης της σημερινής ευρωζώνης για να προβλέψει εν έτει 1993/4 αυτό που εμείς οι αριστερίζοντες δεν είχαμε πραγματικά ποτέ προβλέψει: πως η συγκεκριμένη νομισματική ένωση (την οποία εκείνος βοηθούσε να γεννηθεί) κάποια στιγμή θα επέφερε (με μαθηματική ακρίβεια) τόσο μεγάλα δεινά στις ελλειμματικές χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, που οι κοινωνίες μας, συνθλιμμένες από τη Σκύλλα του Χρέους και τη Χάρυβδη της Ύφεσης, θα γεννούσαν ακραία ξενοφοβία και εθνικισμό.

 Πηγή: www.lifo.gr

Η σημερινή Ευρώπη αρέσκεται να πιστεύει πως η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης ορίζεται ως το αντίπαλο δέος του βαρβαρισμού, της απολυταρχίας και, βεβαίως, του ναζισμού. Είναι αλήθεια ότι η σημερινή δημοκρατική Ευρώπη έχει λόγο να νιώθει ανακούφιση και περηφάνια που για εξήντα χρόνια τώρα οικοδόμησε θεσμούς που λειτούργησαν ως αναχώματα στον οργανωμένο μισανθρωπισμό και στην ενορχηστρωμένη βία – με την περίπτωση της τέως Γιουγκοσλαβίας ως μια κακή εξαίρεση του «κανόνα». Όμως, αυτό που δεν ισχύει, κόντρα στην κυρίαρχη άποψη, είναι ότι η ιδέα μιας Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν αποκλειστικό όραμα των Ευρωπαίων δημοκρατών. Πάρτε ως παράδειγμα τα πιο κάτω λόγια: «Προτείνεται η δημιουργία μιας μεγάλης οικονομικής ζώνης εντός της οποίας η οικονομία θα αναπτύσσεται με ελάχιστη επιρροή από το κράτος. Μιας οικονομικής κοινότητας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Με κοινό νόμισμα, ή τουλάχιστον σταθερές ισοτιμίες, κατάργηση δασμών και συνόρων, συλλογικές εμπορικές συνθήκες με άλλες ηπείρους και κράτη, μια κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα». Μπορείτε να φανταστείτε ποιος έγραψε αυτά τα λόγια; Να σας πω: πρόκειται για μνημόνιο της γερμανικής καγκελαρίας, εκδοθέν την 9η Ιουλίου 1940, υπογεγραμμένο από τον κ. Χέρμαν Γκέρινγκ. Πρόκειται για μία από τις πολλές αναφορές ναζί αξιωματούχων στην ανάγκη δημιουργίας μιας ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής ένωσης – μιας ένωσης που σχεδίαζαν να υλοποιήσουν μετά τη ναζιστική «νίκη». Ας περάσουμε, όμως, τώρα πενήντα χρόνια μετά. Στις Βρυξέλλες. Εκεί όπου, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έμπαιναν τα θεμέλια της ΟΝΕ, της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, την οποία ευτυχώς έχτισαν όχι οι ναζί, αλλά οι δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας. Πριν από την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον σχεδιασμό και τη δημιουργία της επερχόμενης ευρωζώνης είχε αναλάβει, εντός της Κομισιόν, η λεγόμενη Μονάδα Εθνικών και Κοινοτικών Νομισματικών Πολιτικών (National and Community Monetary Policies Unit). Διευθυντής της εν λόγω μονάδας και υπεύθυνος του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (European Monetary System), το οποίο προετοίμαζε το έδαφος για το ευρώ, ήταν ένας Άγγλος οικονομολόγος, ο κ. Bernard Connolly. Να σας θυμίσω ότι η περίοδος 1990-1993 ήταν δραματική. Όχι μόνο διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία και επέστρεψαν στρατόπεδα συγκέντρωσης στο ευρωπαϊκό της έδαφος, τα οποία λυμαίνονταν φρουροί που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από την απανθρωπιά των ναζί, αλλά κατέρρευσε και ο ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερών ισοτιμιών που υποτίθεται ότι θα ήταν ο προθάλαμος για το ευρώ. Εν μέσω εκείνων των δραματικών εξελίξεων, ο κ. Connolly άρχισε να αμφισβητεί το δημιούργημά του – τη λογική που διέπνεε τη συγκεκριμένη νομισματική ενοποίηση, της οποίας είχε την... επίβλεψη. Έτσι, άρχισε να συμβουλεύει προϊσταμένους του και πολιτικούς πως ίσως έπρεπε να ξανασκεφτούν πολύ σοβαρά το εγχείρημα της ΟΝΕ που ο ίδιος, έως εκείνη τη στιγμή, πίστευε και υπηρετούσε. Δεν θα σας κουράσω με αναφορές στις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες απόψεις του που τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η ΟΝΕ, όπως σχεδιαζόταν, θα οδηγούσε την Ευρώπη στην αποδόμηση. Απλώς θα πω ότι, κάποια στιγμή, ζήτησε άδεια από την Κομισιόν για να γράψει ένα πόνημα – ένα βιβλίο επί του θέματος. Άδεια την οποία και εξασφάλισε. Όταν όμως έστειλε στην Κομισιόν το κείμενό του (ως ώφειλε), συνέβη το εξής ενδιαφέρον: στάλθηκε η φωτογραφία του σε όλες τις εισόδους όλων των κτιρίων της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, με εντολή στους φρουρούς να μην του επιτραπεί ποτέ η είσοδος! Παράλληλα, τέθηκε σε διαθεσιμότητα και γρήγορα απολύθηκε. Ο ίδιος δεν πτοήθηκε. Εξέδωσε το βιβλίο του (το 1995 πλέον) με τίτλο που δεν θα χρησιμοποιούσε, αν δεν είχε προηγηθεί η σοβιετικού τύπου συμπεριφορά της Ε.Ε. απέναντί του. Ο τίτλος ήταν Η σάπια καρδιά της Ευρώπης (The rotten heart of Europe) ενώ ο υπότιτλος Ο βρόμικος πόλεμος για το ευρωπαϊκό νόμισμα (The dirty war for Europe's money). (Εκδότης ο λονδρέζικος οίκος Faber & Faber.) Από όλα τα ενδιαφέροντα που γράφει ο Bernard Connolly στο βιβλίο του, σήμερα κρατώ μόνο το εξής, το οποίο αρχίζει με μια αναφορά στα ανεκπλήρωτα σχέδια των ναζί για μια οικονομική και νομισματική ένωση: «Ξεκάθαρα, η αντιπαραβολή των σημερινών συνθηκών στην Ευρώπη με εκείνες των αρχών της δεκαετίας του 1940 δεν πρέπει να υπερτονίζεται. Οι κ.κ. Κολ, Μιτεράν, Ντελόρ, καθώς και οι υποστηρικτές τους, σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύουν να αναβιώσουν τον αποτρόπαιο παγανισμό του ναζισμού. Σε καμία περίπτωση δεν απειλούν ότι θα κατατροπώσουν στρατιωτικά τις ευρωπαϊκές χώρες που δυσανασχετούν με τα σχέδιά τους (σ.σ. εδώ εννοεί τα σχέδια στις αρχές της δεκαετίας του 1990 για νομισματική ενοποίηση στην Ευρώπη). Ούτε σκοπεύουν να εκκινήσουν φυλετικά πογκρόμ ή να δημιουργήσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης». Magnify Image Εικονογράφηση: David Shrigley Και έτσι είναι. Το ότι οι ναζί σχεδίαζαν μια ΟΝΕ δεν σημαίνει ότι η δημοκρατική Ευρώπη δεν έπρεπε να σχεδιάσει μια δική της. Απλώς σημαίνει ότι μια ΟΝΕ δεν είναι αποκλειστικά συνυφασμένη με τα ιδεώδη των Ευρωπαίων δημοκρατών. Ωστόσο, το σημαντικό που μας προσφέρει ο Connolly είναι μια ιδιαίτερα προφητική (για το 1994) μνεία στο εξής: «Όμως, οι φιλοδοξίες τους (σ.σ. των Ευρωπαίων ηγετών για μια ΟΝΕ σαν αυτή που τελικά αποκτήσαμε), εφόσον πραγματοποιηθούν, θα δημιουργήσουν τις συνθήκες οικονομικού μαρασμού, πολιτικής απαξίωσης και μνησικακίας σε ακριβώς εκείνες τις χώρες και περιοχές της Ευρώπης όπου ο φιλελευθερισμός έχει ρηχές ρίζες και όπου καλλιεργούνται με μεγαλύτερη ευκολία η ξενοφοβία και ο εθνικισμός – εξελίξεις που μπορεί να καλλιεργήσουν την έφεση προς βίαιες περιπέτειες ως αντίβαρο σε εγχώρια προβλήματα που είναι αδύνατον να επιλυθούν (σ.σ. εννοεί στο πλαίσιο μιας σαθρά σχεδιασμένης ευρωζώνης)». Χρειάστηκε ένας Άγγλος συντηρητικός οικονομολόγος στο κέντρο της αρχιτεκτονικής σχεδίασης της σημερινής ευρωζώνης για να προβλέψει εν έτει 1993/4 αυτό που εμείς οι αριστερίζοντες δεν είχαμε πραγματικά ποτέ προβλέψει: πως η συγκεκριμένη νομισματική ένωση (την οποία εκείνος βοηθούσε να γεννηθεί) κάποια στιγμή θα επέφερε (με μαθηματική ακρίβεια) τόσο μεγάλα δεινά στις ελλειμματικές χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, που οι κοινωνίες μας, συνθλιμμένες από τη Σκύλλα του Χρέους και τη Χάρυβδη της Ύφεσης, θα γεννούσαν ακραία ξενοφοβία και εθνικισμό. Πηγή: www.lifo.gr

Η σημερινή Ευρώπη αρέσκεται να πιστεύει πως η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης ορίζεται ως το αντίπαλο δέος του βαρβαρισμού, της απολυταρχίας και, βεβαίως, του ναζισμού. Είναι αλήθεια ότι η σημερινή δημοκρατική Ευρώπη έχει λόγο να νιώθει ανακούφιση και περηφάνια που για εξήντα χρόνια τώρα οικοδόμησε θεσμούς που λειτούργησαν ως αναχώματα στον οργανωμένο μισανθρωπισμό και στην ενορχηστρωμένη βία – με την περίπτωση της τέως Γιουγκοσλαβίας ως μια κακή εξαίρεση του «κανόνα». Όμως, αυτό που δεν ισχύει, κόντρα στην κυρίαρχη άποψη, είναι ότι η ιδέα μιας Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν αποκλειστικό όραμα των Ευρωπαίων δημοκρατών. Πάρτε ως παράδειγμα τα πιο κάτω λόγια: «Προτείνεται η δημιουργία μιας μεγάλης οικονομικής ζώνης εντός της οποίας η οικονομία θα αναπτύσσεται με ελάχιστη επιρροή από το κράτος. Μιας οικονομικής κοινότητας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Με κοινό νόμισμα, ή τουλάχιστον σταθερές ισοτιμίες, κατάργηση δασμών και συνόρων, συλλογικές εμπορικές συνθήκες με άλλες ηπείρους και κράτη, μια κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα». Μπορείτε να φανταστείτε ποιος έγραψε αυτά τα λόγια; Να σας πω: πρόκειται για μνημόνιο της γερμανικής καγκελαρίας, εκδοθέν την 9η Ιουλίου 1940, υπογεγραμμένο από τον κ. Χέρμαν Γκέρινγκ. Πρόκειται για μία από τις πολλές αναφορές ναζί αξιωματούχων στην ανάγκη δημιουργίας μιας ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής ένωσης – μιας ένωσης που σχεδίαζαν να υλοποιήσουν μετά τη ναζιστική «νίκη». Ας περάσουμε, όμως, τώρα πενήντα χρόνια μετά. Στις Βρυξέλλες. Εκεί όπου, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έμπαιναν τα θεμέλια της ΟΝΕ, της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, την οποία ευτυχώς έχτισαν όχι οι ναζί, αλλά οι δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας. Πριν από την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον σχεδιασμό και τη δημιουργία της επερχόμενης ευρωζώνης είχε αναλάβει, εντός της Κομισιόν, η λεγόμενη Μονάδα Εθνικών και Κοινοτικών Νομισματικών Πολιτικών (National and Community Monetary Policies Unit). Διευθυντής της εν λόγω μονάδας και υπεύθυνος του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (European Monetary System), το οποίο προετοίμαζε το έδαφος για το ευρώ, ήταν ένας Άγγλος οικονομολόγος, ο κ. Bernard Connolly. Να σας θυμίσω ότι η περίοδος 1990-1993 ήταν δραματική. Όχι μόνο διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία και επέστρεψαν στρατόπεδα συγκέντρωσης στο ευρωπαϊκό της έδαφος, τα οποία λυμαίνονταν φρουροί που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από την απανθρωπιά των ναζί, αλλά κατέρρευσε και ο ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερών ισοτιμιών που υποτίθεται ότι θα ήταν ο προθάλαμος για το ευρώ. Εν μέσω εκείνων των δραματικών εξελίξεων, ο κ. Connolly άρχισε να αμφισβητεί το δημιούργημά του – τη λογική που διέπνεε τη συγκεκριμένη νομισματική ενοποίηση, της οποίας είχε την... επίβλεψη. Έτσι, άρχισε να συμβουλεύει προϊσταμένους του και πολιτικούς πως ίσως έπρεπε να ξανασκεφτούν πολύ σοβαρά το εγχείρημα της ΟΝΕ που ο ίδιος, έως εκείνη τη στιγμή, πίστευε και υπηρετούσε. Δεν θα σας κουράσω με αναφορές στις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες απόψεις του που τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η ΟΝΕ, όπως σχεδιαζόταν, θα οδηγούσε την Ευρώπη στην αποδόμηση. Απλώς θα πω ότι, κάποια στιγμή, ζήτησε άδεια από την Κομισιόν για να γράψει ένα πόνημα – ένα βιβλίο επί του θέματος. Άδεια την οποία και εξασφάλισε. Όταν όμως έστειλε στην Κομισιόν το κείμενό του (ως ώφειλε), συνέβη το εξής ενδιαφέρον: στάλθηκε η φωτογραφία του σε όλες τις εισόδους όλων των κτιρίων της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, με εντολή στους φρουρούς να μην του επιτραπεί ποτέ η είσοδος! Παράλληλα, τέθηκε σε διαθεσιμότητα και γρήγορα απολύθηκε. Ο ίδιος δεν πτοήθηκε. Εξέδωσε το βιβλίο του (το 1995 πλέον) με τίτλο που δεν θα χρησιμοποιούσε, αν δεν είχε προηγηθεί η σοβιετικού τύπου συμπεριφορά της Ε.Ε. απέναντί του. Ο τίτλος ήταν Η σάπια καρδιά της Ευρώπης (The rotten heart of Europe) ενώ ο υπότιτλος Ο βρόμικος πόλεμος για το ευρωπαϊκό νόμισμα (The dirty war for Europe's money). (Εκδότης ο λονδρέζικος οίκος Faber & Faber.) Από όλα τα ενδιαφέροντα που γράφει ο Bernard Connolly στο βιβλίο του, σήμερα κρατώ μόνο το εξής, το οποίο αρχίζει με μια αναφορά στα ανεκπλήρωτα σχέδια των ναζί για μια οικονομική και νομισματική ένωση: «Ξεκάθαρα, η αντιπαραβολή των σημερινών συνθηκών στην Ευρώπη με εκείνες των αρχών της δεκαετίας του 1940 δεν πρέπει να υπερτονίζεται. Οι κ.κ. Κολ, Μιτεράν, Ντελόρ, καθώς και οι υποστηρικτές τους, σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύουν να αναβιώσουν τον αποτρόπαιο παγανισμό του ναζισμού. Σε καμία περίπτωση δεν απειλούν ότι θα κατατροπώσουν στρατιωτικά τις ευρωπαϊκές χώρες που δυσανασχετούν με τα σχέδιά τους (σ.σ. εδώ εννοεί τα σχέδια στις αρχές της δεκαετίας του 1990 για νομισματική ενοποίηση στην Ευρώπη). Ούτε σκοπεύουν να εκκινήσουν φυλετικά πογκρόμ ή να δημιουργήσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης». Magnify Image Εικονογράφηση: David Shrigley Και έτσι είναι. Το ότι οι ναζί σχεδίαζαν μια ΟΝΕ δεν σημαίνει ότι η δημοκρατική Ευρώπη δεν έπρεπε να σχεδιάσει μια δική της. Απλώς σημαίνει ότι μια ΟΝΕ δεν είναι αποκλειστικά συνυφασμένη με τα ιδεώδη των Ευρωπαίων δημοκρατών. Ωστόσο, το σημαντικό που μας προσφέρει ο Connolly είναι μια ιδιαίτερα προφητική (για το 1994) μνεία στο εξής: «Όμως, οι φιλοδοξίες τους (σ.σ. των Ευρωπαίων ηγετών για μια ΟΝΕ σαν αυτή που τελικά αποκτήσαμε), εφόσον πραγματοποιηθούν, θα δημιουργήσουν τις συνθήκες οικονομικού μαρασμού, πολιτικής απαξίωσης και μνησικακίας σε ακριβώς εκείνες τις χώρες και περιοχές της Ευρώπης όπου ο φιλελευθερισμός έχει ρηχές ρίζες και όπου καλλιεργούνται με μεγαλύτερη ευκολία η ξενοφοβία και ο εθνικισμός – εξελίξεις που μπορεί να καλλιεργήσουν την έφεση προς βίαιες περιπέτειες ως αντίβαρο σε εγχώρια προβλήματα που είναι αδύνατον να επιλυθούν (σ.σ. εννοεί στο πλαίσιο μιας σαθρά σχεδιασμένης ευρωζώνης)». Χρειάστηκε ένας Άγγλος συντηρητικός οικονομολόγος στο κέντρο της αρχιτεκτονικής σχεδίασης της σημερινής ευρωζώνης για να προβλέψει εν έτει 1993/4 αυτό που εμείς οι αριστερίζοντες δεν είχαμε πραγματικά ποτέ προβλέψει: πως η συγκεκριμένη νομισματική ένωση (την οποία εκείνος βοηθούσε να γεννηθεί) κάποια στιγμή θα επέφερε (με μαθηματική ακρίβεια) τόσο μεγάλα δεινά στις ελλειμματικές χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, που οι κοινωνίες μας, συνθλιμμένες από τη Σκύλλα του Χρέους και τη Χάρυβδη της Ύφεσης, θα γεννούσαν ακραία ξενοφοβία και εθνικισμό. Πηγή: www.lifo.gr

Η σημερινή Ευρώπη αρέσκεται να πιστεύει πως η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης ορίζεται ως το αντίπαλο δέος του βαρβαρισμού, της απολυταρχίας και, βεβαίως, του ναζισμού. Είναι αλήθεια ότι η σημερινή δημοκρατική Ευρώπη έχει λόγο να νιώθει ανακούφιση και περηφάνια που για εξήντα χρόνια τώρα οικοδόμησε θεσμούς που λειτούργησαν ως αναχώματα στον οργανωμένο μισανθρωπισμό και στην ενορχηστρωμένη βία – με την περίπτωση της τέως Γιουγκοσλαβίας ως μια κακή εξαίρεση του «κανόνα». Όμως, αυτό που δεν ισχύει, κόντρα στην κυρίαρχη άποψη, είναι ότι η ιδέα μιας Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν αποκλειστικό όραμα των Ευρωπαίων δημοκρατών. Πάρτε ως παράδειγμα τα πιο κάτω λόγια: «Προτείνεται η δημιουργία μιας μεγάλης οικονομικής ζώνης εντός της οποίας η οικονομία θα αναπτύσσεται με ελάχιστη επιρροή από το κράτος. Μιας οικονομικής κοινότητας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Με κοινό νόμισμα, ή τουλάχιστον σταθερές ισοτιμίες, κατάργηση δασμών και συνόρων, συλλογικές εμπορικές συνθήκες με άλλες ηπείρους και κράτη, μια κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα». Μπορείτε να φανταστείτε ποιος έγραψε αυτά τα λόγια; Να σας πω: πρόκειται για μνημόνιο της γερμανικής καγκελαρίας, εκδοθέν την 9η Ιουλίου 1940, υπογεγραμμένο από τον κ. Χέρμαν Γκέρινγκ. Πρόκειται για μία από τις πολλές αναφορές ναζί αξιωματούχων στην ανάγκη δημιουργίας μιας ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής ένωσης – μιας ένωσης που σχεδίαζαν να υλοποιήσουν μετά τη ναζιστική «νίκη». Ας περάσουμε, όμως, τώρα πενήντα χρόνια μετά. Στις Βρυξέλλες. Εκεί όπου, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έμπαιναν τα θεμέλια της ΟΝΕ, της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, την οποία ευτυχώς έχτισαν όχι οι ναζί, αλλά οι δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας. Πριν από την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον σχεδιασμό και τη δημιουργία της επερχόμενης ευρωζώνης είχε αναλάβει, εντός της Κομισιόν, η λεγόμενη Μονάδα Εθνικών και Κοινοτικών Νομισματικών Πολιτικών (National and Community Monetary Policies Unit). Διευθυντής της εν λόγω μονάδας και υπεύθυνος του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (European Monetary System), το οποίο προετοίμαζε το έδαφος για το ευρώ, ήταν ένας Άγγλος οικονομολόγος, ο κ. Bernard Connolly. Να σας θυμίσω ότι η περίοδος 1990-1993 ήταν δραματική. Όχι μόνο διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία και επέστρεψαν στρατόπεδα συγκέντρωσης στο ευρωπαϊκό της έδαφος, τα οποία λυμαίνονταν φρουροί που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από την απανθρωπιά των ναζί, αλλά κατέρρευσε και ο ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερών ισοτιμιών που υποτίθεται ότι θα ήταν ο προθάλαμος για το ευρώ. Εν μέσω εκείνων των δραματικών εξελίξεων, ο κ. Connolly άρχισε να αμφισβητεί το δημιούργημά του – τη λογική που διέπνεε τη συγκεκριμένη νομισματική ενοποίηση, της οποίας είχε την... επίβλεψη. Έτσι, άρχισε να συμβουλεύει προϊσταμένους του και πολιτικούς πως ίσως έπρεπε να ξανασκεφτούν πολύ σοβαρά το εγχείρημα της ΟΝΕ που ο ίδιος, έως εκείνη τη στιγμή, πίστευε και υπηρετούσε. Δεν θα σας κουράσω με αναφορές στις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες απόψεις του που τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η ΟΝΕ, όπως σχεδιαζόταν, θα οδηγούσε την Ευρώπη στην αποδόμηση. Απλώς θα πω ότι, κάποια στιγμή, ζήτησε άδεια από την Κομισιόν για να γράψει ένα πόνημα – ένα βιβλίο επί του θέματος. Άδεια την οποία και εξασφάλισε. Όταν όμως έστειλε στην Κομισιόν το κείμενό του (ως ώφειλε), συνέβη το εξής ενδιαφέρον: στάλθηκε η φωτογραφία του σε όλες τις εισόδους όλων των κτιρίων της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, με εντολή στους φρουρούς να μην του επιτραπεί ποτέ η είσοδος! Παράλληλα, τέθηκε σε διαθεσιμότητα και γρήγορα απολύθηκε. Ο ίδιος δεν πτοήθηκε. Εξέδωσε το βιβλίο του (το 1995 πλέον) με τίτλο που δεν θα χρησιμοποιούσε, αν δεν είχε προηγηθεί η σοβιετικού τύπου συμπεριφορά της Ε.Ε. απέναντί του. Ο τίτλος ήταν Η σάπια καρδιά της Ευρώπης (The rotten heart of Europe) ενώ ο υπότιτλος Ο βρόμικος πόλεμος για το ευρωπαϊκό νόμισμα (The dirty war for Europe's money). (Εκδότης ο λονδρέζικος οίκος Faber & Faber.) Από όλα τα ενδιαφέροντα που γράφει ο Bernard Connolly στο βιβλίο του, σήμερα κρατώ μόνο το εξής, το οποίο αρχίζει με μια αναφορά στα ανεκπλήρωτα σχέδια των ναζί για μια οικονομική και νομισματική ένωση: «Ξεκάθαρα, η αντιπαραβολή των σημερινών συνθηκών στην Ευρώπη με εκείνες των αρχών της δεκαετίας του 1940 δεν πρέπει να υπερτονίζεται. Οι κ.κ. Κολ, Μιτεράν, Ντελόρ, καθώς και οι υποστηρικτές τους, σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύουν να αναβιώσουν τον αποτρόπαιο παγανισμό του ναζισμού. Σε καμία περίπτωση δεν απειλούν ότι θα κατατροπώσουν στρατιωτικά τις ευρωπαϊκές χώρες που δυσανασχετούν με τα σχέδιά τους (σ.σ. εδώ εννοεί τα σχέδια στις αρχές της δεκαετίας του 1990 για νομισματική ενοποίηση στην Ευρώπη). Ούτε σκοπεύουν να εκκινήσουν φυλετικά πογκρόμ ή να δημιουργήσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης». Magnify Image Εικονογράφηση: David Shrigley Και έτσι είναι. Το ότι οι ναζί σχεδίαζαν μια ΟΝΕ δεν σημαίνει ότι η δημοκρατική Ευρώπη δεν έπρεπε να σχεδιάσει μια δική της. Απλώς σημαίνει ότι μια ΟΝΕ δεν είναι αποκλειστικά συνυφασμένη με τα ιδεώδη των Ευρωπαίων δημοκρατών. Ωστόσο, το σημαντικό που μας προσφέρει ο Connolly είναι μια ιδιαίτερα προφητική (για το 1994) μνεία στο εξής: «Όμως, οι φιλοδοξίες τους (σ.σ. των Ευρωπαίων ηγετών για μια ΟΝΕ σαν αυτή που τελικά αποκτήσαμε), εφόσον πραγματοποιηθούν, θα δημιουργήσουν τις συνθήκες οικονομικού μαρασμού, πολιτικής απαξίωσης και μνησικακίας σε ακριβώς εκείνες τις χώρες και περιοχές της Ευρώπης όπου ο φιλελευθερισμός έχει ρηχές ρίζες και όπου καλλιεργούνται με μεγαλύτερη ευκολία η ξενοφοβία και ο εθνικισμός – εξελίξεις που μπορεί να καλλιεργήσουν την έφεση προς βίαιες περιπέτειες ως αντίβαρο σε εγχώρια προβλήματα που είναι αδύνατον να επιλυθούν (σ.σ. εννοεί στο πλαίσιο μιας σαθρά σχεδιασμένης ευρωζώνης)». Χρειάστηκε ένας Άγγλος συντηρητικός οικονομολόγος στο κέντρο της αρχιτεκτονικής σχεδίασης της σημερινής ευρωζώνης για να προβλέψει εν έτει 1993/4 αυτό που εμείς οι αριστερίζοντες δεν είχαμε πραγματικά ποτέ προβλέψει: πως η συγκεκριμένη νομισματική ένωση (την οποία εκείνος βοηθούσε να γεννηθεί) κάποια στιγμή θα επέφερε (με μαθηματική ακρίβεια) τόσο μεγάλα δεινά στις ελλειμματικές χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, που οι κοινωνίες μας, συνθλιμμένες από τη Σκύλλα του Χρέους και τη Χάρυβδη της Ύφεσης, θα γεννούσαν ακραία ξενοφοβία και εθνικισμό. Πηγή: www.lifo.gr

Το δικαίωμα στη δυστυχία

(Επενδυτής, 31/8/2013) 
«Οι ευτυχισμένες οικογένειες όλες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια, ωστόσο, είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο». Κακοποιημένη, σπαταλημένη και παρεξηγημένη, η φράση με την οποία ο Τολστόι ξεκινά την «Άννα Καρένινα» παραμένει ένας γρίφος. Ακόμη κι όταν κανείς ολοκληρώσει την ανάγνωση των χιλίων και πλέον σελίδων του ερωτικού (;) έπους. Αναρωτιέμαι αν το απόφθεγμα του μεγάλου αφηγητή μπορεί να ισχύσει όχι μόνο για οικογένειες, αλλά και για κοινωνίες ολόκληρες. Εντάξει, οι κοινωνίες δεν είναι οικογένειες, οι αντιθέσεις που τις διαπερνούν είναι συντριπτικά περισσότερες από τους δεσμούς που τις συνθέτουν, αλλά μπορούν να είναι ευτυχισμένες ή δυστυχισμένες με τον τρόπο των οικογενειών;

Δεν ξέρω αν πράγματι οι ευτυχισμένες κοινωνίες όλες μοιάζουν μεταξύ τους. Δεν ξέρω αν υπήρξαν ποτέ πραγματικά ευτυχισμένες κοινωνίες. Ίσως υπήρξαν απλώς κοινωνίες στις οποίες, κατά περιόδους, πλειοψηφούσαν τα μέλη τους τα οποία «δήλωναν» ευτυχισμένα. Μην ανησυχείτε, δεν θα τολμήσω να ορίσω την «ευτυχία», που παραμένει ένα μέγεθος σχετικό, ενδιάθετο και κατά κανόνα εφήμερο.  Υποψιάζομαι, ωστόσο, ότι το απόφθεγμα του Τολστόι ισχύει σε μεγάλο βαθμό για τις κοινωνίες ως προς το δεύτερο σκέλος του. «Κάθε δυστυχισμένη κοινωνία είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο». Ισχύει στον γεωπολιτικό χώρο, ισχύει και στον ιστορικό χρόνο. Κι επειδή η δυστυχία συνδέεται κυρίως με την «απώλεια» (προσώπων, αγαθών, πλεονεκτημάτων, δικαιωμάτων, κοινωνικού ήθους, μνήμης), σημασία έχει από ποιο σύνολο κεκτημένων μετράς απώλειες, από ποιο επίπεδο πέφτεις. Έτσι, δεν έχει νόημα να πεις «είμαι δυστυχής ως μνημονιακός Έλληνας, αλλά τουλάχιστον είμαι ευτυχέστερος από τον εμπόλεμο Σύριο». Ούτε, επίσης, έχει νόημα να συγκρίνεις το επίπεδο δυστυχίας της γενιάς των σημερινών 1,5 εκατομμυρίων ανέργων με τη δυστυχία των παππούδων τους, που έζησαν δυο μεγάλους παγκόσμιους πολέμους, μια Κατοχή, έναν Εμφύλιο και άφθονη καταπίεση. Το κρίσιμο μέγεθος είναι η βιωμένη ευτυχία ή δυστυχία κάθε γενιάς. Κάθε γενιά έχει τη δική της κλίμακα δυστυχίας, διαρκώς μεταβαλλόμενη στο πέρασμα του χρόνου. Και μιαν αντίστοιχη κλίμακα έχει και κάθε κοινωνία, ανάλογα με το αν βρίσκεται στην καθημαγμένη Αφρική, στην αναπτυσσόμενη Ασία ή στην κατά συνθήκη ευημερούσα Ευρώπη. Η Ευρώπη σήμερα βρίθει κοινωνιών που καλπάζουν προς τη δυστυχία, κι ας τις χωρίζουν ιλιγγιώδεις αποστάσεις από τις πάμφτωχες αφρικανικές κοινωνίες.

«Αν είχα γεννηθεί στην κλασική Αθήνα πιθανότατα θα ήμουν δούλος, αν είχα γεννηθεί στην αρχαία Ρώμη μάλλον θα ήμουν πληβείος, αν είχα γεννηθεί στη Γαλλία των Λουδοβίκων θα ήμουν αγρότης στο έλεος των βασιλικών φοροεισπρακτόρων, αν είχα γεννηθεί στη βικτωριανή Αγγλία θα είχα πεθάνει μέχρι τα 30 μου, μέσα σ’ ένα άθλιο ανθρακωρυχείο. Επομένως, οφείλω να είμαι ευτυχής που ζω εδώ και τώρα». Ένας τέτοιου είδους συλλογισμός ακούγεται παρηγορητικός. Αλλά είναι άτοπος και μεταφυσικός. Κάθε εποχή έχει τις μορφές της -ακόμη και τις μορφές δυστυχίας της-, κάθε γενιά και το μέτρο της. Στη Δύση, οι γενιές μετά τον Β΄ Πόλεμο έζησαν σε ένα περιβάλλον που καλλιεργούσε την προσδοκία συνεχούς βελτίωσης του επιπέδου ζωής, έστω και με σκαμπανεβάσματα. Και για δεκαετίες εκπλήρωνε σε μεγάλο βαθμό την προσδοκία αυτή. Αυτή η γραμμική, σχεδόν εγγυημένη εξέλιξη, λειτούργησε ως θερμοκήπιο «ευτυχίας» για τις περισσότερες δυτικές κοινωνίες, γιατί εκπλήρωνε μια βασική λειτουργία: έδινε τη δυνατότητα σε ευρέα στρώματα του πληθυσμού να ικανοποιήσουν συσσωρευμένες ανάγκες σε πυκνό χρόνο. Ένα αίσθημα ευφορίας που θα μπορούσε να θυμίζει «ευτυχία» ήταν το αποτέλεσμα. Σήμερα, η εξίσου εγγυημένη διακοπή και αντιστροφή αυτής της γραμμικής εξέλιξης ανοίγει τον δρόμο για την αντίστροφη πορεία: για μια μαζική διολίσθηση προς τη δυστυχία. Γιατί μας φαίνεται, λοιπόν, παράξενο που οι μνημονιακές χώρες του ηλιόλουστου και κατά τεκμήριο αισιόδοξου ευρωπαϊκού Νότου έχουν τα πρωτεία σε ακραία δυστυχισμένους, που καταλήγουν αυτόχειρες;

Κατ’ αναλογία, μπορεί να υποψιαστεί κανείς ότι οι αναρίθμητοι Κινέζοι, που ζουν με πολύ λιγότερα χρήματα, υλικά και άυλα αγαθά από τους δυστυχέστερους των Ευρωπαίων, έχουν αρκετούς λόγους να ρέπουν προς την ευτυχία όχι μόνο λόγω αυτάρκειας και ιδιοσυγκρασίας, αλλά γιατί είναι αγκιστρωμένοι στην προσδοκία για βελτίωση της ζωής τους και γιατί εδώ και είκοσι χρόνια αυξάνεται γεωμετρικά η ταχύτητα ικανοποίησης συσσωρευμένων αναγκών τους. Αυτό, τουλάχιστον, υπόσχεται το γεγονός ότι η χώρα τους είναι το εργοστάσιο του κόσμου, ο παγκόσμιος πρωταθλητής της ανάπτυξης. Αλλά, αυτή η προσδοκία μπορεί ανά πάσα στιγμή να διαψευστεί, αν επιβεβαιωθούν να σενάρια μιας δραματικής επιβράδυνσης ή  ύφεσης της κινεζικής οικονομίας.

Αντιθέτως, στη λεηλατημένη Αφρική, το γεγονός και μόνο ότι αρκετές χώρες βγαίνουν δειλά δειλά από μια κατάσταση μακρόχρονων εμφυλίων και ξένων επεμβάσεων, γενοκτονιών, μαζικών λιμοκτονιών και επιδημιών, σε καθημερινή εγγύτητα με τον θάνατο, μπορεί να καταστήσει τις κοινωνίες τους αίφνης «ευτυχισμένες». Τουλάχιστον με την έννοια που όριζε ο Φρόιντ την ευτυχία, ως απλή κατάσταση αποτροπής της δυστυχίας. Όταν η βασική ανάγκη μιας κοινωνίας και των δυστυχισμένων μελών της είναι απλώς να γλιτώνουν τον πρόωρο και βίαιο θάνατο που ελλοχεύει καθημερινά, η ικανοποίησή της μπορεί να τους κάνει τους ευτυχέστερους ανθρώπους του κόσμου.

Παρέθεσα τις παραπάνω πομφόλυγες όχι γιατί χθες ξύπνησα με κακή διάθεση, αλλά για ν’ απαντήσω σε ένα υπόρρητο ερώτημα που πλανάται, καθηλώνοντας τους ανθρώπους σε κατάσταση λογοκριμένης μελαγχολίας: δικαιούμαστε να αισθανόμαστε δυστυχείς; Δικαιούμαστε να αισθανόμαστε δυστυχείς απλώς και μόνο γιατί είμαστε άνεργοι, γιατί είναι αβάσταχτοι οι φόροι που πληρώνουμε, γιατί γίναμε φτωχότεροι κατά 30% μέσα σε τρία χρόνια; Δικαιούμαστε να νιώθουμε δυστυχείς και, πολύ περισσότερο, να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως δυστυχισμένη κοινωνία, όταν οι δρόμοι μας δεν είναι γεμάτοι θύματα βομβαρδισμών, στα πεζοδρόμια δεν σκοντάφτουμε σε σκελετωμένα πτώματα, οι άστεγοι δεν έχουν δημιουργήσει αχανείς παραγκουπόλεις, τα παιδιά μας δεν ζητιανεύουν μαζικά στους δρόμους και ο μέσος όρος ζωής δεν έχει πέσει από τα 80 στα 40 χρόνια; Έχουμε δικαίωμα στην αίσθηση της  δυστυχίας ή πρέπει να αποδεχθούμε τη νέα μας πραγματικότητα ως την αναγκαία «διόρθωση» μιας υπερβολής, το τίμημα μας υπερβολικής, άδικης  και σπάταλης ευτυχίας; Το επιχείρημα εμπεριέχει μια ηθική απάτη, καλλιεργεί εδώ και τρία χρόνια μια καθηλωτική συλλογική ενοχή, και από τη χυδαιότητα του παγκάλειου «μαζί τα φάγαμε» περνά στο στάδιο του «μαζί τα χάσαμε». Πράγμα που υπονοεί ότι ως κοινωνία οφείλουμε να αισθανόμαστε «ήπια ευτυχής», απλά και μόνο επειδή η δυστυχία, ως συσσώρευση απωλειών και ανικανοποίητων αναγκών, κατανέμεται αναλογικά σε όλα τα στρώματα του πληθυσμού, από τον αφρό μέχρι το θολό ίζημά του. Επομένως, ο άνεργος που οσονούπω θα μείνει και άστεγος χάνει το δικαίωμα στη δυστυχία όχι μόνο επειδή δεν κινδυνεύει να πεθάνει από ασιτία, αλλά κι επειδή επίλεκτοι εκπρόσωποι της οικονομικής ελίτ βρίσκονται στη φυλακή, έχασαν την έπαυλή τους στη Μύκονο και αδυνατούν να χρησιμοποιούν το κατασχεμένο Learjet τους. Να κάνουμε ένα έρανο, να τους αποκαταστήσουμε τους δυστυχείς…

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

 Στο πρόγραμμα της δημιουργίας δεν περιέχεται η πρόθεση να είναι ο άνθρωπος ευτυχισμένος. Αυτό που ονομάζουμε σε αυστηρή έννοια ευτυχία προέρχεται μάλλον από την ξαφνική ικανοποίηση συσσωρευμένων αναγκών και είναι σύμφωνα με τη φύση του δυνατό μόνο σαν συγκυριακό φαινόμενο. Κάθε διάρκεια μιας ποθητής με βάση την αρχή της ηδονής κατάστασης προσφέρει μόνο ένα αίσθημα χλιαρής ευχαρίστησης. Είμαστε έτσι φτιαγμένοι, ώστε μπορούμε να απολαμβάνουμε έντονα μόνο την αντίθεση, την κατάσταση μόνο λίγο. Έτσι, οι δυνατότητες της ευτυχίας μας είναι περιορισμένες ήδη από την ιδιοσυστασία μας. Πολύ πιο εύκολο είναι να μας βρει η δυστυχία. Από τρεις πλευρές απειλεί ο πόνος. Από το ίδιο μας το σώμα, που προορισμένο να μαραθεί και να διαλυθεί δεν μπορεί να αποφύγει τον πόνο και το άγχος σαν προειδοποιητικά σημάδια. Από το περιβάλλον, που μπορεί να στραφεί εναντίον μας με πανίσχυρες αδυσώπητες και καταστρεπτικές δυνάμεις. Και τελικά από τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Τον πόνο που προέρχεται από αυτήν την πηγή τον αισθανόμαστε ίσως οδυνηρότερα από κάθε άλλον. (…) Δεν είναι παράξενο που οι άνθρωποι κάτω από την πίεση αυτών των δυνατοτήτων του πόνου συνηθίζουν να μειώνουν την απαίτησή τους για ευτυχία, όπως επίσης και η ίδια η αρχή της ηδονής μεταμορφώθηκε κάτω από την επίδραση του περιβάλλοντος στην λιτότερη αρχή της πραγματικότητας, αφού θεωρούμαστε ήδη ευτυχείς όταν έχουμε αποφύγει τη δυστυχία, όταν έχουμε ξεπεράσει τον πόνο, όταν γενικά το καθήκον της αποφυγής του πόνου απωθεί στο παρασκήνιο το καθήκον της αποκόμισης της ηδονής …

Ζίγκμουντ Φρόιντ, «Η δυσφορία στον πολιτισμό»

ΚΙΜΠΙ

Ναζιστόμουτρα με... χλαμύδες

Του Νίκου Μπογιόπουλου - "Ριζοσπάστης"

Τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής, αυτά που χτυπάνε τατουάζ με τον αγκυλωτό σταυρό πάνω στα αμφεταμινούχα τους μούσκουλα, πουλάνε το παραμύθι ότι η σβάστικα που καλύπτει τον ντοπαρισμένο τους εγκέφαλο είναι... αρχαιοελληνικόν σύμβολο, και ουχί η σημαία των «Ες-Ες», η σημαία της Γκεστάπο, η σημαία του Χίτλερ, του φύρερ τους.

Τόσο, δηλαδή, «περήφανοι» είναι για την ιδεολογία τους. Είναι ναζί, αλλά καμώνονται τους... Σπαρτιάτες. Είναι ναζί, αλλά προσπαθούν να καλύψουν τη μαύρη ταγματασφαλίτικη στολή τους με... χλαμύδα. Είναι ναζί. Και γι' αυτό ψάχνουν κρυψώνα στην ίδια την αμορφωσιά τους. Τι κάνουν; Κρύβονται! Μέσα στη σαπίλα του συστήματος που τους γέννησε και τους τρέφει, έχουν τους πρόθυμους του «αντισυστημικού» τάχα «λάιφ στάιλ», που τους βάζουν να διαδίδουν την αμορφωσιά (τους) στην κοινωνία, μην και καταλάβει ο κόσμος το ποιόν τους.
*
Γι' αυτό, λοιπόν, μην παραξενευτείτε αν τους ακούσετε να λένε και το άλλο:
Να ισχυρίζονται, δηλαδή, πως αυτό το «θα επιστρέψουμε και η Γη θα τρέμει», που, εκτοξεύοντας σάλια, το κραύγαζαν τις προάλλες στην Κακαβιά τα χρυσαύγουλα φασιστόμουτρα
(τα ίδια που πριν είχαν εκφωνήσει βαρυσήμαντον λόγον στην Καλαμάτα εναντίον των κομμουνιστοσυμμοριτών και των... γυναικών τους),

ότι δεν είναι η απειλή του Γκέμπελς προς την ανθρωπότητα. Οτι δεν είναι φράση του αρχιναζί προπαγανδιστή του Γ' Ράιχ. Αλλά ότι είναι, τάχα, του... Λεωνίδα στις Θερμοπύλες.

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Έχω, άρα υπάρχω

Ένα ακόμη φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Το φάντασμα του πλειστηριασμού. Μαζί του πλανιούνται και τα φαντάσματα της κατάσχεσης -αν και για πολλούς δεν είναι πια φαντάσματα, αλλά απτή πραγματικότητα-, του κουρέματος των καταθέσεων, της απαλλοτρίωσης κάθε μορφής ιδιοκτησίας και περιουσίας. Είναι σαν να μας κάνει πλάκα η Ιστορία. Περίπου 165 χρόνια από τη συγγραφή του «Κομμουνιστικού μανιφέστου», στο οποίο διατυπώθηκε η πιο ευθεία και κατηγορηματική απειλή κατά της «ατομικής ιδιοκτησίας», αυτή απειλείται με ανάλογη ευθύτητα και κατηγορηματικότητα από τους υποτιθέμενους εγγυητές της.

Αν το καλοσκεφτούμε, για δύο τουλάχιστον αιώνες, η ανθρωπότητα κυλίστηκε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στο αίμα και στη λάσπη για να υπερασπιστεί μεταξύ άλλων αυτό το υποτιθέμενο ιερό και απαραβίαστο δικαίωμα. Η ιδιοκτησία μπορεί να προϋπήρχε για χιλιετίες, αλλά ήταν ο καπιταλισμός, ο αστικός πολιτισμός που το αναγνώρισε ως δικαίωμα σε κάθε άτομο, εφάμιλλο του habeas corpus. Στη θρησκεία της ατομικής ιδιοκτησίας, άλλωστε, υπάρχει μια σταθερή συνάρτηση ανάμεσα στο «να είσαι» και στο «να έχεις». Η ιδιοκτησία μάς θυμίζει ότι υπάρχουμε. Έχω, άρα υπάρχω.

Αλλά, ως γνωστόν, η αναγνώριση ενός δικαιώματος δεν σημαίνει αυτόματα και την άσκησή του. Για την ακρίβεια, η αναγνώριση της απόλυτης ελευθερίας να αποκτήσει κανείς όσο περισσότερα περιουσιακά στοιχεία μπορεί, πολύ περισσότερα από όσα αρκούν για να του θυμίζουν ότι υπάρχει, σήμανε ταυτόχρονα την ελευθερία να τα στερήσει από πολλούς άλλους. Η εδραίωση του καπιταλισμού στον δυτικό κόσμο και πέραν αυτού τους δύο τελευταίους αιώνες συνοδεύτηκε από μια τρομακτική χρήση αυτής της «ελευθερίας». Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι έγιναν στο όνομά της προλετάριοι, κατά τη ρωμαϊκή κυριολεξία του όρου, δηλαδή άτομα που δεν έχουν να διαθέσουν τίποτε άλλο στο κράτος πέρα από τους απογόνους τους. Κι αυτή η εξέλιξη, αποτυπωμένη στην αθλιότητα διαβίωσης των πληθυσμών στις μητροπόλεις του καπιταλιστικού θαύματος, ωθούσε τους κομμουνιστές του 19ου αιώνα να εκτοξεύουν τα φλογερά πυρά τους κατά της ατομικής ιδιοκτησίας, μέσω του «Μανιφέστου»: «Σας πιάνει τρόμος γιατί θέλουμε να καταργήσουμε την ατομική ιδιοκτησία. Μα στη σημερινή σας κοινωνία η ατομική ιδιοκτησία έχει καταργηθεί για τα εννιά δέκατα των μελών της. Και υπάρχει ίσα- ίσα γιατί δεν υπάρχει για τα εννιά δέκατα. Μας κατηγορείτε, λοιπόν, ότι θέλουμε να καταργήσουμε μιαν ιδιοκτησία που προϋποθέτει σαν απαραίτητο όρο την έλλειψη της ιδιοκτησίας για την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας. Με μια λέξη, μας κατηγορείτε γιατί θέλουμε να καταργήσουμε τη δικιά σας ιδιοκτησία. Ναι, αυτό θέλουμε».

Αλλά, όπως είπαμε, η Ιστορία μάς κάνει πλάκα. Αυτό που ήθελαν οι κομμουνιστές του 19ου αιώνα το θέλουν και θα το κάνουν οι φιλελεύθεροι του 21ου αιώνα. «Θα μας πάρουνε τα σπίτια», ήταν η υστερική κραυγή που για δεκαετίες συμπύκνωνε λαϊκιστί την καθεστωτική προπαγάνδα του αστικού κόσμου, από τη φασίζουσα μέχρι τη φιλελεύθερη εκδοχή του, εναντίον κάθε αριστερού ή αριστερόστροφου ρεύματος το οποίο αποκτούσε επιρροή στην κοινωνία. Ακόμη και στις τελευταίες εκλογές, η χονδροειδής επιχειρηματολογία περί των καταστροφικών επιπτώσεων από μια επικράτηση των αντιμνημονιακών δυνάμεων γαργαλούσε το λαϊκό ένστικτο της ιδιοκτησίας, με τις αναφορές στο ενδεχόμενο να χαθούν οι καταθέσεις των αποταμιευτών ή να απαξιωθούν τα περιουσιακά τους στοιχεία από μια βίαιη έξοδο από την Ευρωζώνη. Βεβαίως, οι κάπως παλιότεροι ίσως θυμούνται ότι τέτοιες χοντράδες ακούγονταν από χούλιγκαν του φιλελευθερισμού και της παραδοσιακής Δεξιάς ακόμη και επί επέλασης του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, παρ’ ότι η πράσινη πλημμυρίδα δεν περιείχε ίχνος απειλής κατά της ιδιοκτησίας. Ίσα ίσα που φρόντισε να διαχυθεί σε όλο το κοινωνικό σύμπαν, έστω και με τη στοιχειώδη μορφή του ενυπόθηκου διαμερίσματος. 

Η Ιστορία κάνει πλάκα, λοιπόν, με την αντιστροφή ρόλων ανάμεσα στους πόλους Αριστεράς και Δεξιάς. Η Αριστερά εμφανίζεται πρόθυμη να προτάξει τα στήθη της για να μη θιγεί το δικαίωμα στην ιδιόκτητη κατοικία, ενώ η Δεξιά εγκαταλείπει ένα από τα πιο εμβληματικά ιδεολογικά της προπύργια, συζητώντας τρόπους άρσης ή χαλάρωσης του προστατευτικού πλαισίου της ενυπόθηκης κατοικίας. Δεν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα, είναι η νέα παγκόσμια συνθήκη επιβίωσης του καπιταλισμού, που παίρνει πίσω όσα γενναιόδωρα έδωσε στις υποτελείς τάξεις κατά τη μακρά μεταπολεμική, κεϊνσιανή παρένθεση. Είναι μια ιδιότυπη προσχώρηση των υπερασπιστών του καπιταλισμού της αγοράς στο δόγμα του αναρχικού Προυντόν: «Η ιδιοκτησία είναι κλοπή». Η ιδιοκτησία είναι κλοπή, εφόσον δεν έχεις να πληρώσεις τις δόσεις του στεγαστικού σου δανείου. Και το κλοπιμαίο επιστρέφεται στους πραγματικούς ιδιοκτήτες του, στις τράπεζες.

Αν ήμασταν στον 19ο αιώνα, οπότε η Ευρώπη πλημμύριζε από ανέστιους και πένητες που ξεριζώνονταν από τη γη και τις αγροικίες τους για να γίνουν εργάτες, δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία. Το πρόβλημα θα αφορούσε μια μικρή μειοψηφία κατόχων ιδιόκτητης κατοικίας. Ωστόσο, τον αιώνα που μεσολάβησε έχει συμβεί το ιστορικό παράδοξο ο καπιταλισμός της Δύσης να έχει υιοθετήσει και υλοποιήσει τρόπον τινά το πρόγραμμα του αναρχικού Προυντόν για τη λύση του προβλήματος της κατοικίας. Αν και πολέμιος της ιδιοκτησίας, ο Προυντόν πρότεινε ένα είδος ομοιοπαθητικής για την απαλλαγή από τα δεινά άνισης κατανομής της. Αυτός και οι οπαδοί του ζητούσαν να γίνουν ΟΛΟΙ ιδιοκτήτες τουλάχιστον της κατοικίας τους, αντικαθιστώντας τη μίσθωσή της με τη σταδιακή απόκτησή της, έναντι του ποσού που αντιστοιχούσε στο ενοίκιο. Η πρόταση τροφοδότησε, ως γνωστόν, τη σφοδρή πολεμική του Φρίντριχ Ένγκελς, με τα άρθρα του «Για το ζήτημα της κατοικίας». Ο Ένγκελς κατατρόπωσε τους προυντονιστές, αλλά ο Προυντόν κατά παράδοξο τρόπο επιβεβαιώθηκε. Χάρη στη χρηματοπιστωτική έκρηξη, ιδιαίτερα της μεταπολεμικής περιόδου, στη θέση των ιδιοκτητών-εκμισθωτών κατοικίας μπήκαν οι τράπεζες, στη θέση του ενοικίου η δόση του δανείου κι έτσι οι περισσότεροι φτωχοί και ανέστιοι μισθωτές κατοικιών έγιναν ιδιοκτήτες. Η υποσημείωση της ιστορίας που δεν προσέχθηκε, ιδιαιτέρως όσο οι κοινωνίες επέπλεαν στην ψευδαίσθηση της εγγυημένης ευημερίας, ήταν ότι στη θέση της απειλής έξωσης για τα απλήρωτα νοίκια υπεισήλθε η απειλή κατάσχεσης για τις απλήρωτες δόσεις.

Εν ολίγοις, δεν είμαστε όλοι τόσο ιδιοκτήτες όσο δείχνουμε, είμαστε χρήστες των κατοικιών για μία περίπου γενιά, όσο διαρκεί μια δανειακή σύμβαση, και πάντως μέχρι να χτυπήσει την πόρτα ο δικαστικός κλητήρας. Το αν οι τράπεζες έχουν τους λόγους τους να το αποφεύγουν αυτό μαζικά είναι άλλο ζήτημα. Πάντως, σ’ αυτή την παραπλανητική εικόνα στηρίζεται και ο αστικός μύθος περί πλουσίου ευρωπαϊκού Νότου με ποσοστά ιδιοκατοίκησης έως 90% και φτωχού Βορρά, με αντίστοιχα ποσοστά κάτω του 50%. Αφαιρώντας τις ενυπόθηκες κατοικίες, το πραγματικό ποσοστό ιδιοκτησίας -και όχι ιδιοκατοίκησης- στον Νότο είναι λίγο πάνω από το 50%. Αν ίσχυε αυτή η αστική μπαρούφα, οι πλουσιότεροι Ευρωπαίοι θα ήταν οι Ρουμάνοι, με ποσοστό ιδιοκατοίκησης 97% και οι φτωχότεροι οι Γερμανοί, με ποσοστό μόλις 43%. Και στο κάτω κάτω, αν το 57% των Γερμανών μένουν στο νοίκι, σε ποιον ανήκουν τα σπίτια που κατοικούν; Ποιοι είναι οι ζάμπλουτοι ιδιοκτήτες τους; Αυτό είναι προεκλογικό homework για την κ. Μέρκελ…

Το συμπέρασμα είναι ότι η ιδιοκτησία που μας παραχωρήθηκε γενναιόδωρα από τον καπιταλισμό της ευημερίας για να μας θυμίζει ότι υπάρχουμε τελεί υπό την αίρεση αυτής της ευημερίας. Όταν το χρειάζεται ο ίδιος αυτός «γενναιόδωρος» οικονομικός πολιτισμός μπορεί να αμφισβητήσει ακόμη κι αυτή την ελάχιστη πολυτέλεια, την υπενθύμιση της ύπαρξής μας μέσω της ιδιοκτησίας. Οπότε καταλήγουμε στο ζοφερά επίκαιρο συμπέρασμα του «Μανιφέστου» που παραθέτω στις «Θεωρίες για την υπεραξία». Έχει κανείς να προτείνει κάτι σαφέστερο και πιο εύγλωττο;

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Ο εργάτης πέφτει στην αθλιότητα και η μαζική αθλιότητα αυξάνει ακόμη πιο γρήγορα από τον πληθυσμό και τον πλούτο. Έτσι, γίνεται φανερό ότι η αστική τάξη είναι ανίκανη να παραμείνει κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας και να επιβάλει στην κοινωνία σαν ρυθμιστικό νόμου τους όρους ύπαρξης της τάξης της. Είναι ανίκανη να κυριαρχεί, γιατί είναι ανίκανη να εξασφαλίσει στον σκλάβο της την ύπαρξη, ακόμη και μέσα στη σκλαβιά του, γιατί είναι υποχρεωμένη να τον ρίξει ως την κατάσταση που θα χρειάζεται να τον τρέφει αυτή, αντί να τρέφεται η ίδια απ’ αυτόν. Η κοινωνία δεν μπορεί πια να ζήσει κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης, δηλαδή η ύπαρξη της κοινωνίας δεν συμβιβάζεται άλλο με την ύπαρξη της αστικής τάξης.

Καρλ Μαρξ, Φρίντριχ Ένγκελς, «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος»               
ΚΙΜΠΙ

ΚΟΜΨΟΙ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΕΣ

Όταν ο μικροαστός έχει συνηθίσει ως μέτρο αισθητικής τον Σφακιανάκη και την Πάολα, οποιαδήποτε διαφοροποίηση από το ύφος μεταξύ μπουζουκιών και λούμπεν θεωρείται “εναλλακτικό” και σε περιπτώσεις στυλ ανώτερης τάξης. Γενιές νεοελλήνων μεγάλωσαν αναπτύσσοντας κριτήριο σύμφωνα με τα σλόγκαν των διαφημίσεων και τις σελίδες του Nitro.
Συγγραφείς του συρμού, ψευτοδιανοούμενοι, κριτικοί τέχνης, κήρυκες του savoir vivre, δεν είναι τίποτα άλλο παρά
ερπετά που αντιλαμβάνονται την στοιχειώδη νοητική τους υπεροχή έναντι του λαουτζίκου (sic) ως ευκαιρία ανέλιξης. Γι’ αυτό δεν ντρέπονται καθόλου να σαλιαρίζουν με χάρη και να πέφτουν γονυπετής με κομψότητα, μπροστά στα σκαλοπάτια μεγαλοεργολάβων, τραπεζιτών και επιφανών μελών του think tank του αναρχοκαπιταλισμού.
Καμουφλάρονται με το μακιγιάζ που δεν παραπέμπει σε μπουζουξού, κρατάνε κι ένα βιβλίο του Καμύ για να το παίξουν προχωρημένες, πετώντας ατάκες και τσιτάτα, άντε να κάνουν και καμιά επίδειξη καλών τρόπων, στρώνοντας υποδειγματικά το φουλάρι τους ή το μαλλί τους. Φυσικά θα μιλήσουν για “θετική ενέργεια”, για τις “ευθύνες που πρέπει όλοι ν’ αναλάβουμε” και θα σου φτιάξουν οδηγούς επιβίωσης στην κρίση υπό τον τίτλο “κάνε το σκατό σου παξιμάδι”.
Φυσικά συντάσσονται αναφανδόν με άρθρα του Protagon και του κάθε “ελληνόψυχου” site, προσθέτοντας χιπστερική διακόσμηση στην σβάστικα που έχουν χαράξει στο δεξί τους κωλομέρι. Ταυτίζονται με τους δυνατούς και για κάθε Αμυγδαλέζα, έχουν ένα “ναι μεν, αλλά…” έτοιμο. Ουσιαστικά αναλαμβάνουν τον ρόλο του ξεπλύματος της αγριότητας και της βαναυσότητας, επιχειρώντας να δείξουν οι ίδιοι “κουλτουριάρηδες” μπροστά στον Άδωνη και τον Ψωμιάδη, “καλλιεργημένοι” σε σύγκριση με τον Κατσαριδιάρη και τον Παναγιώταρο. Βέβαια ο νεοέλληνας ποσώς θα τους διακρίνει όλους αυτούς, καθώς τους θεωρεί “αφρό” και μακριά από το πολιτισμικό του πεδίο, ωστόσο την γνώμη τους και την αισθητική τους, τις ασπάζεται ως τοτέμ.
Οι κομψοί ιεροκήρυκες, αυτή η τρομακτική ράτσα, ως αρουραίοι εξαπλώνουν τις μολύνσεις στον διανοητικό ορίζοντα, βοηθώντας στην εκλέπτυνση της φρίκης, ποδοπατώντας με σινιέ παπουτσάκι τους αδύναμους και κλείνοντας το μάτι στα αφεντικά, πως εκείνοι θα βρίσκονται πάντα εκεί γι’ αυτούς, αρκεί να αναγνωρίζονται ως “άνθρωποι του πνεύματος”. Και βέβαια στο δούναι και λαβείν, αν δεν παίρνουν κρατική επιχορήγηση π.χ. για την παράστασή τους, τουλάχιστον να είναι γι’ αυτούς πάντα ανοιχτές οι πόρτες στα σαλόνια.                                                                          STRANGE JOURNAL

Κι εσύ λάμπεις, Μπάμπη μου

“ Η κακή εκδοχή είναι ότι ο Μπάμπης Παπαδημητρίου εξέφρασε τις μύχιες σκέψεις του συστήματος, που προκειμένου να εμποδίσει την άνοδο της Αριστεράς στην εξουσία είναι ικανό να ευλογήσει μέχρι και τον γάμο του Σαμαρά με τη Χρυσή Αυγή.  ”

 

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Από χθες το βράδυ αναρωτιέμαι διαρκώς ποια μπορεί να είναι η σοβαρή Χρυσή Αυγή που ψάχνει ο εκλεκτός συνάδελφος -ναι, είμαι και εγώ συνταξιούχος της Τραπέζης της Ελλάδος- Μπάμπης, για να του την κάνω δώρο στην ονομαστική του εορτή. Τι να είναι άραγε η σοβαρή Χ.Α.; Ίσως να είναι εκείνη στην οποία ο Καιάδας εξακολουθεί μεν να τραγουδάει τα σουξέ του για τους Εβραίους που καίγονται στο Άουσβιτς και την Άννα Φρανκ που γ..., δεν το κάνει όμως πλέον στα γκαράζ του, το κάνει στο Μέγαρο φορώντας φράκο και διευθύνοντας τεσσαρακονταμελή ορχήστρα πνευστών. «Ρε Μήτσο, με πόσα ωμέγα γράφεται το όμποε;».

Σοβαρή Χ.Α. είναι εκείνη όπου ο Μιχαλολιάκος βάζει βόμβα στο "Αττικόν", όχι επειδή είναι φασίστας, αλλά επειδή δεν του άρεσε η ταινία. «Αμάν πια αυτός ο Ταρκόφσκι, όλο εκζήτηση και πόζα είναι. Κι αυτά τα κοντινά του, είναι σαν να πρόκειται να κουτουλήσεις μες τον πρωταγωνιστή. Χίλιες φορές ο Μπέλα Ταρ!». Σοβαρή Χ.Α. είναι αυτή που τα στελέχη της μαχαιρώνουν Πακιστανούς με το μαχαίρι του Καββαδία, που σπάνε τους πάγκους στις λαϊκές για να βρει αφορμή να ξαναέρθει στην Ελλάδα ο Καλατράβα, που λατρεύουν τον Χίτλερ μόνο και μόνο επειδή ήταν μεγάλος ζωγράφος. «Σαν τις νεκρές φύσεις του Αδόλφου δεν υπάρχουν άλλες , Ηλία μου». «Έχεις απόλυτο δίκιο, Ηλία μου, πρέπει να του κάνουμε επειγόντως μια αναδρομική»: Αποσπάσματα από την αλληλογραφία των κορυφαίων τεχνοκριτικών Κασιδιάρη και Παναγιώταρου.

Κι όμως ο Μπάμπης του Σκάι και της "Καθημερινής" το ξεστόμισε και μάλιστα το βράδυ που το Βαρόμετρο της Public Issue έδειχνε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προσπεράσει τη Ν.Δ. «Αφού καλείτε εσείς, κ. Μηλιέ, το ΚΚΕ για συνεργασία, να δείξετε ανοχή σε τυχόν συνεργασία της Ν.Δ. με τη Χρυσή Αυγή, τη σοβαρή Χρυσή Αυγή βέβαια». Όλα ίσωμα, όλα πολτός, η Αριστερά που έχυσε το αίμα της για να ελευθερωθεί η Ελλάδα από τον ναζισμό ίσα κι όμοια με τους βρικόλακες του Χίτλερ. Πού στο διάολο βρίσκουν οι κόρακες το θράσος και πιάνουν στο στόμα τους τα ιερά και τα όσια;

Η καλή εκδοχή είναι ότι ο Παπαδημητρίου είπε μια μαλακία για να περάσει η ώρα. Η κακή εκδοχή είναι ότι εξέφρασε τις μύχιες σκέψεις του συστήματος, που προκειμένου να εμποδίσει την άνοδο της Αριστεράς στην εξουσία είναι ικανό να ευλογήσει μέχρι και τον γάμο του Σαμαρά με τη Χρυσή Αυγή. Όχι με ολόκληρη τη Χ.Α., αυτό δεν θα τους το επιτρέψουν οι έξωθεν πάτρωνές τους, με τη «σοβαρή» Χ.Α., που όταν έρθει η κρίσιμη ώρα θα πουν, «Αχ καλέ, δεν το είχαμε καταλάβει ότι εκλεχθήκαμε με ναζιστικό κόμμα. Βλέπαμε τους αγκυλωτούς σταυρούς στα μπράτσα τους, αλλά νομίζαμε ότι ήταν μαίανδροι».

Καλά στέφανα.

ΠΗΓΗ: avgi.gr

Ζητούνται ναζί με «πολιτικά» για συγκυβέρνηση με τη ΝΔ

Ήδη από τον περασμένο Ιούλιο, στο UNFOLLOW 19, είχαμε επισημάνει με ρεπορτάζ ότι τα σενάρια συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με τη Χρυσή Αυγή είναι όχι μόνο υπαρκτά αλλά μάλιστα αποτελούν αντικείμενο σχεδιασμού για τα δύο κόμματα. Δεν καθόμασταν λοιπόν να περιμένουμε, τώρα που το «πλυντήριο» της νεοναζιστικής συμμορίας από μεγάλα ΜΜΕ ολοκληρώνεται, πότε θα εμφανιστεί ο τηλεσχολιαστής του ΣΚΑΪ για να δηλώσει ανενδοίαστα ότι την «ευρωπαϊκή πορεία» της χώρας θα τη διασώσουν οι... νεοναζί. Σκεφτήκαμε, ωστόσο, να αναρτήσουμε ολόκληρο το ρεπορτάζ του περασμένου Ιουνίου από το έντυπο UNFOLLOW, αν μη τι άλλο προς γνώση όσων επιμένουν να μην ανησυχούν ακόμη κι όταν το φίδι έχει πλέον τυλιχτεί στο λαιμό τους. Έγραφε λοιπόν στο ρεπορτάζ του ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος:
Σε αναζήτηση βιογραφικών φασιστοειδών με βαθιά γνώση της ναζιστικής ιδεολογίας αλλά ικανότητα να ντύνουν τον ακραίο λόγο τους με πειστικό «εθνικιστικό» περίβλημα βρίσκεται η ηγεσία της Χρυσής Αυγής, προκειμένου να στελεχώσει τα ψηφοδέλτιά της στις επόμενες εκλογές. Στόχος: Η συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία...
Την επιχείρηση στρατολόγησης νέων στελεχών, που γίνεται με άκρατη μυστικότητα, έχει αναλάβει ο αδερφός του γενικού γραμματέα της Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου. Πρόκειται για τον γνωστό δικηγόρο Τάκη Μιχαλόλια με διασυνδέσεις και συνεργασίες με κορυφαίους επιχειρηματίες της χώρας και όχι μόνο. Ο κ. Μιχαλόλιας (μη σας μπερδεύει το διαφορετικό επώνυμο, πρόκειται για «παράδοση» που συνηθίζεται στη Μάνη, τόπο καταγωγής της οικογένειας) φυσικά δεν έχει προέλθει από παρθενογένεση. Είναι ομοϊδεάτης με τον αδερφό του και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΠΕΝ, του φασιστικού κόμματος που ίδρυσε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος από τις φυλακές Κορυδαλλού. Διατέλεσε μάλιστα και δικηγόρος του Παπαδόπουλου επί δικτατορίας, ενώ διατηρεί μέχρι σήμερα σχέσεις με οπαδούς και οργανώσεις χουντικών αλλά και με ανθρώπους του ακροδεξιού χώρου.
Σύμφωνα με πληροφορίες, στόχος του κ. Μιχαλόλια, σε συνεννόηση πάντα με τον αδερφό του αλλά και με όσα από τα στελέχη της Χρυσής Αυγής γνωρίζουν τη μυστική εξόρμηση, είναι να επανδρωθεί το ναζιστικό μόρφωμα με στελέχη που ναι μεν αυτοπροσδιορίζονται στον ακροδεξιό, φιλοχουντικό, ναζιστικό χώρο, αλλά διαθέτουν μόρφωση και «επίπεδο» για να σταθούν σε κοινοβουλευτικά έδρανα. Στόχος να βρεθούν στελέχη που θα διαθέτουν «στρογγυλεμένο» και «καθωσπρέπει» λόγο όταν απευθύνονται στο σύνολο του ελληνικού λαού, αλλά που παράλληλα έχουν την ικανότητα να χρησιμοποιούν αντιμεταναστευτικές κορώνες και μισαλλόδοξα συνθήματα προς τον σκληρό πυρήνα της οργάνωσης.
Ιδεολογικός μανδύας στην επιχείρηση επιστράτευσης νέων στελεχών, σύμφωνα με έγκυρες πηγές, θα είναι το σύνθημα ότι η Χρυσή Αυγή πρεσβεύει τον εθνικιστικό ακροδεξιό χώρο. Οι συχνές δηλώσεις του κ. Μιχαλολιάκου ότι «δεν είμαι φασίστας και ναζιστής» αλλά «Έλληνας εθνικιστής» και ότι «θέλουμε να είμαστε η φωνή του μέσου Έλληνα» έχουν στόχο να διευρύνουν το ακροατήριο της οργάνωσής τους.
«Θα φτιάξουμε καλύτερη κοινοβουλευτική ομάδα»
Ψηλά στη λίστα των υποψηφίων που αναζητά η Χρυσή Αυγή βρίσκονται πρώην στελέχη των ενόπλων δυνάμεων και της αστυνομίας. Οπαδοί και υποστηρικτές της Χούντας που τα προηγούμενα χρόνια είχαν αποσυρθεί από το προσκήνιο. Ιδιοκτήτες αλλά και στελέχη επιχειρήσεων που κινούνται κυρίως στον εφοπλιστικό χώρο. Εκδότες και δημοσιογράφοι ακροδεξιών εντύπων αλλά και στελέχη του ΛΑ.Ο.Σ, που δηλώνουν πρόθυμα να προσχωρήσουν σε ένα διευρυμένο ακροδεξιό ψηφοδέλτιο. Καθοριστικό ρόλο στις κινήσεις της Χρυσής Αυγής αναμένεται να παίξουν και άνθρωποι της Εκκλησίας που έχουν τοποθετηθεί ευμενώς υπέρ της Χρυσής Αυγής, όπως ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Άνθιμος και μπορούν να υποδείξουν ή ακόμα και να πείσουν άτομα να συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια του ναζιστικού πολιτικού σχηματισμού.
Ο κ. Μιχαλόλιας, σύμφωνα με τους γνώστες του χώρου, έχει το «ηθικό ανάστημα» να τους προσεγγίσει. Θεωρείται ένας από τους πλέον ισχυρούς ποινικολόγους της Αθήνας, έχει διατελέσει νομικός σύμβουλος ή συνήγορος υπεράσπισης σε πολύκροτες υποθέσεις και έχει ισχυρές γνωριμίες. Ήταν συνήγορος του Γιώργου Κοσκωτά στην πολύκροτη δίκη. Ακόμη, έχει υπερασπιστεί τον ηγούμενο Εφραίμ, τον εκδότη Γρηγόρη Μιχαλόπουλο, τον γνωστό φασίστα Περίανδρο, πρώην υπαρχηγό της Χρυσής Αυγής, που έχει καταδικαστεί για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Έχει, επίσης διατελέσει νομικός σύμβουλος του Σωκράτη Κόκκαλη και της ΠΑΕ Ολυμπιακός.
Οι ισχυρές διασυνδέσεις του κ. Μιχαλόλια, αποτελούν σύμφωνα με στελέχη του φασιστικού χώρου «εγγύηση» για τις επιδιώξεις της Χρυσής Αυγής. Η δήλωση του κ. Μιχαλολιάκου «θα φτιάξουμε καλύτερη κοινοβουλευτική ομάδα» στη συνέντευξή του στην εκπομπή του Γιώργου Τράγκα στον ΣΚΑΪ αποτυπώνει ακριβώς τους σχεδιασμούς του. Οι οργανικές προσαρμογές στους κόλπους του ναζιστικού μορφώματος, αποτελούν τμήμα ενός συντονισμένου σχεδίου που φαίνεται ότι έχει και τις ευλογίες τμήματος της αστικής τάξης. Πρόσφατα εξάλλου το πρακτορείος Reuters είχε εκτενές αφιέρωμα για τις οικονομικές ενισχύσεις που δίνουν εφοπλιστές και επιχειρηματίες στη Χρυσή Αυγή.
Στόχος μερίδας της άρχουσας τάξης είναι οι δεδηλωμένοι φασίστες να αποκτήσουν ένα επίπλαστο πολιτικό προφίλ που θα τους επιτρέψει μετά τις επόμενες εκλογές, και αν τελικά διατηρήσουν τα υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά τους (τους εμφανίζουν σταθερά πάνω από 10%), να μετατραπούν σε δυνάμει κυβερνητικό εταίρο της ΝΔ σε περίπτωση που η τελευταία καταστεί πρώτη εκλογική δύναμη.
«Η επόμενη Κοινοβουλευτική Ομάδα της Χρυσής Αυγής δεν θα έχει καμία σχέση με τη σημερινή που επιδίδεται κυρίως στο κυνήγι μεταναστών» υποστηρίζουν άνθρωποι του χώρου. Βέβαια η δράση των «ταγμάτων εφόδου» σε βάρος μεταναστών και αριστερών θα συνεχιστεί, αλλά θα επιχειρηθεί να μένει έξω από τα φώτα της δημοσιότητας και όσο το δυνατόν να μη συνδέεται με τα σημερινά ηγετικά στελέχη του ναζιστικού κόμματος. Για το σκοπό αυτό, πιθανά να έχουν δημιουργηθεί μια σειρά από περιφερειακές φασιστικές οργανώσεις (όπως οι αυτοαπακαλούμενοι «Ανένταχτοι Μαιάνδριοι Εθνικιστές»), που εμφανίστηκαν το τελευταίο διάστημα, οι οποίες «εγκαλούν» τη Χρυσή Αυγή για «μετριοπαθή δράση» και αποτελούνται από στελέχη που δηλώνουν δήθεν πρώην μέλη της.
«Το σενάριο συνεργασίας της ΝΔ με τη Χρυσή Αυγή είναι απευκταίο αλλά υπαρκτό»
Χέρι βοήθειας στην επιχείρηση διεύρυνσης της Χρυσής Αυγής φαίνεται ότι είναι πρόθυμο να προσφέρει και το Μέγαρο Μαξίμου: Την Πέμπτη 13 Ιουνίου, και ενώ είχε κορυφωθεί η κρίση στους κόλπους της τρικομματικής κυβέρνησης με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ, υπήρξε μια περίεργη διαρροή από το Μεγαρο Μαξίμου, που αποδόθηκε στον γενικό γραμματέα της κυβέρνησης Παναγιώτη Μπαλτάκο, ο οποίος φέρεται να είπε: «Το σενάριο συνεργασίας της ΝΔ με τη Χρυσή Αυγή είναι απευκταίο αλλά υπαρκτό». Η διαρροή μπορεί να θάφτηκε, αλλά δεν έγινε καθόλου τυχαία αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελούσε μήνυμα προς πολλούς αποδέκτες. Εξάλλου το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα που τάχτηκε υπέρ του πραξικοπήματος του Α. Σαμαρά με το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν η Χρυσή Αυγή.
Θυμίζουμε ότι ο κ. Μπαλτάκος είναι ενθουσιώδης θαυμαστής της σπαρτιατικής «Κρυπτείας», βασικός σύμβουλος του πρωθυπουργού και από τους εισηγητές της απόσυρσης του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, που προέβλεπε κυρώσεις για τα στελέχη της Χρυσής Αυγής. Στις τάξεις των ναζιστών έχει εκτιμηθεί δεόντως η στάση του Α. Σαμαρά και της ΝΔ στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και κυρίως η απόφαση του πρωθυπουργού να αποσύρει το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη.
Ο κ. Μπαλτάκος, μαζί με τον ακροδεξιό ακόλουθο του Α. Σαμαρά Φαήλο Κρανιδιώτη αλλά και στελέχη της περιβόητης «Ομάδας Αλήθειας», αποτελούν τα στελέχη του Μεγάρου Μαξίμου που κάτω από την πρωθυπουργική εποπτεία οικοδομούν συστηματικά τη δημιουργία ενός «εθνικού τόξου» από κοινού με τη Χρυσή Αυγή.
Την μπαγκέτα αυτής της επιχείρησης κρατά στα χέρια του ο ίδιος ο κ. Σαμαράς. Τη νομιμοποίηση της ακροδεξιάς ατζέντας την εισήγαγε πρώτος ο σημερινός πρωθυπουργός και τα στελέχη της ΝΔ με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα πογκρόμ κατά των μεταναστών, τις δηλώσεις του πρωθυπουργού περί αποδοχής των παιδιών των μεταναστών στους παιδικούς σταθμούς. Θεματολογία που αποτελεί πυρήνα της ναζιστικής προπαγάνδας της Χρυσής Αυγής.
Το επόμενο διάστημα ο πρωθυπουργός ετοιμάζει το νέο ποιοτικό ιδεολογικό άνοιγμα που θα φέρει την εθνικιστική επιχειρηματολογία στο προσκήνιο. Θα επιχειρήσει να καλλιεργήσει την προσδοκία στα λαϊκά στρώματα ότι «σύντομα τελειώνει η περίοδος του μνημονίου» και θα κάνει λόγο για «εθνική προσπάθεια», «εθνικό σχέδιο», προκειμένου να «ανακάμψει η πατρίδα». Οι εθνικιστικές κορώνες του πρωθυπουργού, που αποτελούν και ταυτόχρονα επιλογής της αστικής τάξης της Ελλάδας, θα στοχεύουν να κλείσουν το μέτωπο της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις και να εγκαινιάσουν ένα νέο που στον πυρήνα του θα έχει τις εθνικές αναφορές.
Μπορεί τα επικοινωνιακά επιτελεία της ΝΔ να ισχυρίζονται ότι, με τον τρόπο αυτό, ο κ. Σαμαράς επιδιώκει να επαναπροσεγγίσει τους δεξιούς ψηφοφόρους που έχουν μετακινηθεί στη «Χρυσή Αυγή», αλλά επί της ουσίας προσπαθεί να αναβιώσει ενός είδους «μετεμφυλιακό κλίμα» που χρησιμοποίησε σε άλλες μαύρες εποχές η δεξιά παράταξη. Πίσω από τις κορώνες του πρωθυπουργού περί «δύο άκρων», η ηγεσία της ΝΔ έχει επιδοθεί υπόγεια στην οικοδόμηση του δικού της άκρου, το οποίο συγκλίνει επικίνδυνα με τους εγχώριους νοσταλγούς και υμνητές του φασισμού.
Όσο και αν το σενάριο της σύγκλισης ανάμεσα στη ΝΔ και τη Χρυσή Αυγή φαντάζει σε κάποιους απίθανο, δεν πρέπει να παραγνωρίζουν ότι στους κόλπους της ΝΔ βρίσκεται σήμερα ο πρώην γραμματέας της νεολαίας ΕΠΕΝ Μ. Βορίδης, ο οποίος μάλιστα κατέχει και τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΝΔ. Για όσους έχουν επίσης κοντή μνήμη, θυμίζουμε ότι ο κ. Γιώργος  Καρατζαφέρης, γνωστός για τις ακροδεξιές και φασιστικές του απόψεις, και συνομιλητής του δικτάτορα Πατακού, συμμετείχε στην κυβέρνηση Παπαδήμου μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Ας υπενθυμίσουμε, τέλος, ότι τέτοιες συγκλίσεις έχουν συμβεί και αλλού, λόγου χάρη στη γειτονική Ιταλία, όπου συνεργάστηκαν για πολλά χρόνια ο δεξιός Σίλβιο Μπερλουσκόνι με τον φασίστα Τζανφράνκο Φίνι και μάλιστα συγκυβέρνησαν...
Το εγχείρημα λοιπόν της Χρυσής Αυγής να συγκροτήσει ψηφοδέλτια και να προσεγγίσει ακροδεξιά στελέχη με διευρυμένη επιρροή, έχει πολλές αναγνώσεις. Πέρα από τη δημιουργία ενός ισχυρού ναζιστικού, φασιστικού πόλου, που το σύστημα έχει επιλέξει να δημιουργήσει, κρύβονται και σχέδια για την πιθανή μετατροπή του μορφώματος σε «ισότιμο κυβερνητικό εταίρο».
Μια τέτοια εξέλιξη περιέχει πολλαπλούς κινδύνους για τον ελληνικό λαό. Οι φασίστες και οι ναζί δεν βάζουν μόνο στο στόχαστρο του μετανάστες και τους κομμουνιστές, αλλά και τους αριστερούς, τους δημοκράτες, κάθε φωνή που αμφισβητεί τις εγκληματικές τους προθέσεις και πρακτικές. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάει κανείς, ότι ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός επιλέχτηκαν από το καπιταλιστικό σύστημα κυρίως σε περιόδους κρίσης του συστήματος, οι οποίες κατέληξαν σε πόλεμο... Όποιο προσωπείο λοιπόν και αν φορέσουν οι φασίστες και οι ναζί, το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι θα παραμείνουν υμνητές και επίδοξοι συνεχιστές του Χίτλερ, του Μουσουλίνι, του Φράνκο, του Μεταξά και του Παπαδόπουλου.  Όπως έγραψε και στο κείμενό του με τον τίτλο «Τι είναι εθνικοσοσιαλισμός» ο Λέων Τρότσκι ήδη από το 1933, και μερικούς μήνες μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία: «Κάθε μανιασμένος μικροαστός δεν θα μπορούσε να γίνει Χίτλερ, αλλά υπάρχει ένα μικρό κομματάκι Χίτλερ μέσα σε κάθε μανιασμένο μικροαστό».

Παραλογιστάν: Η Ελλάδα μετά το «πρωτογενές πλεόνασμα» !!!

paganeli

^{«Η παρόρμηση της καταστροφής είναι δημιουργική. Η επιβεβλημένη καταστροφή είναι σήμα κατατεθέν της καπιταλιστικής σκέψης…. Καταστρέψτε το παρελθόν, φτιάξτε το μέλλον»
Ντον ΝτεΛίλλο, Κοσμόπολις}

Νυν υπέρ πάντων το πρωτογενές πλεόνασμα! Τρία δισεκατομμύρια ευρώ πρωτογενές πλεόνασμα ανακοίνωσε χθες η συγκυβέρνηση του “Πάρτα Όλα” για το πρώτο 8μηνο του 2013, έναντι στόχου για…πρωτογενές έλλειμμα 2,5 δισεκατομμύρια την ίδια περίοδο.

Του Γιώργου Στάμκου

Προτείνω να δοθεί με συνοπτικές διαδικασίες το Νομπέλ Οικονομίας στον θαυματοποιό Υπουργό των Οικονομικών μας Γιάννη Στουρνάρα, στον ευφάνταστο Πρωθυπουργό μας Αντώνη Σαμαρά -να μην ξεχάσω και τον παρατρεχάμενό του, τον “Μίστερ Χαράτσι” Βαγγέλη Βενιζέλο – και στους δημιουργικότατους εκπροσώπους της Τρόικας για το εκπληκτικό τους επίτευγμα. Κύριοι κατορθώσατε κάτι το μοναδικό και είστε άξιοι να γραφτείτε με χρυσά γράμματα στην παγκόσμια οικονομική ιστορία.Μόνον που σας έχουν ξεφύγει κάποιες “επουσιώδεις” λεπτομέρειες…

Το πολυδιαφημιζόμενο πρωτογενές πλέονασμά σας έγινε εφικτό χάρη σε μια τερατώδη οικονομική πολιτική αυστηρής λιτότητας που εκτόξευσε την ανεργία στο 30%, τη σωρρευτική ύφεση στο – 26% του ΑΕΠ, εξαθλίωσε εκατομμύρια Έλληνες, ξεζούμισε φορολογικά τους μικρομεσαίους, έκλεισε δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, ποινικοποίησε τη φτώχεια και την οικονομική αδυναμία, απειλώντας με φυλακίσεις και με κατασχέσεις α’ κατοικίας τους φτωχοποιημένους, εξαιτίας σας, Έλληνες. Τα καταφέρατε στέλνοντας δεκάδες χιλιάδες Έλληνες ως νεομετανάστες – ειδικευμένοι και επιστήμονες οι περισσότεροι – για να ενισχύσουν τις οικονομίες της Γερμανίας κ.α. Το πετύχατε οδηγώντας στην αυτοκτονία τουλάχιστον 4.000 ευαίσθητους συμπολίτες μας καθώς οι επίσημα καταγεγραμμένες (υπάρχουν βέβαια πολλές ακόμη ανεπίσημες) αυτοκτονίες στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί κατά 47% μόνον το 2011 σε σχέση με το 2007. Τα καταφέρατε κλείνοντας την ΕΡΤ -γιατί δε σας έκανε τη χάρη να τη χρησιμοποιήσετε ως προπαγανδιστικό σας εργαλείο –  και απολύοντας χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους – κάτι που στη Νέα Ομιλία σας το ονομάσατε “διαθεσιμότητα”.

Το κατορθώσατε ξεπουλώντας κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις, όπως ο ΟΠΑΠ και η ΔΕΣΦΑ και κλείνοντας άλλες δήθεν προβληματικές. Το κατορθώσατε αποδομώντας το Κράτος – Πρόνοιας, κλείνοντας σχολεία και νοσοκομεία, περικόπτοντας κι άλλο το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και κάνοντας αιματηρές περικοπές σε επιδόματα που υποστήριζαν τις πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες του λαού μας, δημιουργώντας έτσι στρατιές αστέγων και πεινασμένων Ναι, το πετύχατε χάρη στην περικοπή  ακόμη και της “πλουσιοπάροχης” σύνταξης ΟΓΑ της γιαγιάς στο χωριό, ενώ δεν μπήκατε στον κόπο να συλλέξετε ούτε ένα Ευρώ από τα δισεκατομμύρια των ζάμπλουτων Ελλήνων φοροφυγάδων της Λίστας Λαγκάρντ. Το καταφέρατε κάνοντας τους περισσότερους Έλληνες δυστυχισμένους με την ηλιόλουστη Ελλάδα να έχει κατρακυλήσει στην 70η θέση σχετικά με το δείκτη ευτυχίας  μεταξύ 156 χωρών για την περίοδο 2010-2012 – με την Αλβανία να είναι πλέον πιο “ευτυχισμένη” με βάση τον ίδιο δείκτη.

Αλλά εσείς επιμένετε: Νυν υπέρ πάντων το πρωτογενές πλεόνασμα! Δε λέτε όμως πως αυτό το πολύκλαυστο “πρωτογενές πλεόνασμα” είναι στην ουσία εικονικό, αποτέλεσμα “δημιουργικής λογιστικής”, καθώς προέκυψε  από περικοπή πρωτογενών δαπανών  (-2 δισεκατομμύρια Ευρώ) με συνέπειες στην ομαλή λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών, από επιστροφή κερδών των ομολόγων (1,5 δισεκατομμύρια ευρώ) που επέστρεψαν οι κεντρικές τράπεζες της Ευρωζώνης και προσμετρήθηκαν στον προϋπολογισμό (αν και δε συνηθίζεται), από αναπτυξιακά κονδύλια (1,3 δισ. Ευρώ) που δεν έχουν αποδοθεί,  από 800 εκατομμύρια Ευρώ έσοδα του ΕΣΠΑ που εμφανίζονται ως κέρδος για το ελληνικό δημόσιο, από 700 εκατομμύρια Ευρώ φόροι δεν έχουν επιστραφεί σε πολίτες και επιχειρήσεις απ’ τις αρχές του έτους. Να μη μιλήσουμε για την καθυστέρηση των πληρωμών των υποχρεώσεων του Δημοσίου στους προμηθευτές του.

Αν σας περισσεύουν σήμερα 3 δισεκατομμύρια Ευρώ στα ταμεία σας είναι γιατί αποξηράνατε την  πραγματική οικονομία της Ελλάδας και ήπιατε το αίμα του ελληνικού λαού. Το ελληνικό κράτος έγινε ο μεγαλύτερος απορροφητήρας ρευστότητας από την πραγματική οικονομία. Ακολουθεί η αφαίμαξη εκ μέρους των τραπεζών, που συνεχίζουν να μαζεύουν ρευστό από νοικοκυριά κι επιχειρήσεις ενώ δε δανείζουν τίποτε, αν και έχουν εισπράξει σχεδόν 50 δισεκατομμύρια για ανακεφαλαιοποίηση κι έχουν καταγράψει ήδη και πάλι εντυπωσιακά κέρδη στους τρίμηνους ισολογισμούς τους.

Το ακούσατε; Η καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ σας στέλνει προεκλογικώς τα συγχαρητήρια της παραδεχόμενη πως “η λιτότητα στην Ελλάδα έχει πετύχει”. Βάλατε κι εσείς το χεράκι σας για να ξανακερδίσει τις γερμανικές εκλογές. Σας ευγνωμονούν και τα “Ορκ της Μαύρης Νύχτας”, οι εγχώριοι Νεοναζί της Χρυσής Αυγής, που τα βγάλατε από το σαπροφυτικό τους σκοτάδι και παραδώσατε ένα μέρος του ελληνικού λαού -του πιο αμόρφωτου και χωρίς ταξική συνείδηση- στην τοξική αγκαλιά τους. Όμως όλοι εμείς οι υπόλοιποι, η συντριπτική δημοκρατική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που κουβαλάμε όλα αυτά τα χρόνια αγόγγυστα στις πλάτες μας όλα τα βάρη που μας έχετε αναθέσει χωρίς την παραμικρή ανταπόδοση σας βροντοφωνάζουμε: Φτάνει πια! Ούτε ένα βήμα πίσω, τέρμα οι υποχωρήσεις! Από εδώ και πέρα θα διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν και μας τα κλέψατε. Θα διεκδικήσουμε το μέλλον που μας αξίζει κι εσείς μας το στερήσατε για μας και τα παιδιά μας.

Η επίπλαστη “ευημερία των αριθμών” σας δεν έχει κανένα νόημα σε μια κοινωνία κατεστραμμένη,  γεμάτη με ανθρώπους δυστυχισμένους και χωρίς μέλλον. Μας πεθαίνετε πρόωρα και μαζικά πλην όμως “υγιείς” και με “πρωτογενές πλεόνασμα”. Δεν θα σας αφήσουμε. Ο “Τιτανικός” σας έχει μπατάρει αλλά εσείς συνεχίζετε το βιολί σας αρκεί να διασκεδάζετε την Τρόικα. Αν σας αφήσουμε να ολοκληρώσετε το “Success Story” σας τότε θα είναι αργά για όλους μας. Το θέατρο του Παραλογιστάν πρέπει να τελειώνει.

ΥΓ: Αφιερωμένο σ’ όλους τους συμπολίτες μου που στη Θεσσαλονίκη, το Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013, συμμετείχαμε με παλμό και αισιοδοξία στις πορείες και διαδηλώσεις με αφορμή την ολιγόωρη επίσκεψη – ‘ωσάν κλέφτης’ – του Έλληνα πρωθυπουργού στο χώρο της Διεθνούς Έκθεσης. Είμαστε πολλοί αλλά όχι ακόμη ενωμένοι. Να θυμόμαστε όμως πως “λαός ενωμένος ποτέ νικημένος”!

Κομμουνιστές!

Του Νίκου Μπογιόπουλου - "Unfollow"

Την εποχή των δωσίλογων, των μαυραγοριτών, των χιτών, των γερμανοτσολιάδων, πριν απ' αυτούς και αρκετά μετά απ' αυτούς, το κράτος, που τότε λειτουργούσε με Ούλεν και Πάουερ και σήμερα λειτουργεί με Siemens και Cosco, το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα που τότε έφτιαχνε «ιδιώνυμα» και αργότερα έχτιζε «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, διατείνονταν ότι: «Θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα μας πάρουν τις γυναίκες»...

Βέβαια, για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τους κομμουνιστές, αλλά ηλίθιοι δεν είναι. Οι κομμουνιστές δεν τα βγάζουν πέρα με τις δικές τους γυναίκες, τρελοί θα 'τανε να φορτωθούν και τις γυναίκες των άλλων;
Η αλήθεια είναι ελαφρώς αντεστραμμένη: Στην κοινωνία που έχτισαν αυτοί, οι κήνσορες του «πνεύμα και ηθική», εκεί μεγαλούργησε η Τρούμπα. Στη δική τους κοινωνία δέσποζε η επιγραφή «Προσεχώς Βουλγάρες». Και στη δική τους -μεταβιομηχανική, όπως τη λένε- κοινωνία του θεάματος είναι που η πουτανιά λογίζεται ως εφαλτήριο επαγγελματικής και κοινωνικής «καταξίωσης».

Επίσης εκτός του ότι θα παίρνανε τις γυναίκες, «οι κομμουνιστές θα διαλύανε την οικογένεια». Τώρα ποιος διάλυσε και διαλύει οικογένειες το ξέρουν τα καραβάνια των ελλήνων μεταναστών των αρχών του περασμένου αιώνα. Το ξέρουν καλά τα εκατομμύρια των ελλήνων προσφύγων των δεκαετιών του '50 και του '60. Το ξέρουν και τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που σήμερα, τώρα, παίρνουν των ομματίων τους και φεύγουν, αφήνοντας πίσω μανάδες, πατεράδες, φίλους και αδέλφια, ψάχνοντας δουλειά και ελπίδα μακριά από τη ρημαγμένη Ελλάδα, όπως την κατάντησαν οι ιησουίτες του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».

Στο μπουκέτο της ίδιας προπαγάνδας εξέχουσα θέση κατείχε και εκείνο το «οι κομμουνιστές θα μας πάρουν τα κτήματα». Βεβαίως, αντί για τους κομμουνιστές, τα κτήματα (όσα δηλαδή δεν κατέχει η Εκκλησία με οθωμανικά χοτζέτια και αυτοκρατορικά χρυσόβουλα) προλάβανε και τα πήρανε η Αγροτική Τράπεζα και η καλή μας η Ευρωπαϊκή Ενωση. Η τελευταία μάλιστα αποδείχτηκε «κομμουνιστικότερη» κι από τους χειρότερους εφιάλτες των αντικομμουνιστών. Σύμφωνα με την έκθεση του 2002 της Eurostat για τις γεωργικές εκμεταλλεύσεις, την πρώτη 20ετία της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ εξαφανίστηκαν από το χάρτη 185.000 αγροτικά νοικοκυριά.Έκτοτε υπολογίζεται σταθερά ότι στη χώρα ξεκληρίζονται ετησίως περί τα 20.000 αγροτικά νοικοκυριά. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο η Ελλάδα, που το 1981 ήταν πλεονασματική σε αγροτικά προϊόντα, σήμερα να εισάγει λεμόνια από την Αργεντινή και πατάτες από την Αίγυπτο...

Εκεί όμως που η φαιότητα των σπηλαίων ζωγράφισε για δεκαετίες με τις καλύτερες αποχρώσεις του γκρι τον εαυτό της ήταν όταν διαλαλούσε πως αν έρθουν «οι κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια»! Έτσι έλεγαν οι... πατριώτες.
Αλλά, ας δανειστούμε τα λόγια του σταυραετού της Αντίστασης, του Αρη Βελουχιώτη:
«Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;».

Ε, λοιπόν, εβδομήντα χρόνια μετά από εκείνη την ομιλία του Αρη στη Λαμία, οι «σωτήρες» έρχονται να μας πάρουν και τα καλύβια μας! Έρχονται να πάρουν και τα πεζούλια μας! Βγάζουν τα σπίτια του κόσμου στον πλειστηριασμό! Του κόσμου που, αφού πρώτα τον απόλυσαν, τον φτωχοποίησαν και τον χρεοκόπησαν, τώρα τον αποκαλούνε «μπαταχτσή» και πάνε να του πάρουν και το σπίτι.
Διότι, όπως λένε, εκτός από «κοπρίτες», εκτός από «τεμπέληδες», οι Έλληνες πάσχουν κι από αυτό το φρικαλέο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ιδίωμα να παρουσιάζουν υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης! Αλλά αυτό, λένε, είναι ανάρμοστο με τα ήθη της «ελεύθερης οικονομίας». Όπου, στην «ελεύθερη οικονομία» τους, μια από τις βασικές ελευθερίες είναι οι τραπεζίτες να βουτάνε τα σπίτια των ανθρώπων του μόχθου, που προηγουμένως οι άνθρωποι τα έχουν πληρώσει δυο και τρεις φορές στους τραπεζίτες, αλλά λόγω του καθεστώτος της τραπεζοληστείας δεν ξεχρεώνουν ποτέ.

 Μάλιστα ο κ. Στουρνάρας μιλώντας εξ ονόματος του κ. Σαμαρά, ήταν σαφής: «Ή θα σώσουμε τις τράπεζες -είπε- ή θα σώσουμε τα σπίτια». Και το είπε τόσο μοχθηρά, είχε τόσο αναψοκοκκινίσει, που μας έβαλε σε σκέψεις: Μπας και τελικά ο Στουρνάρας, ο Σαμαράς και οι τραπεζίτες είναι κρυψοκομμουνιστές;

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

«Πρωτογενές»... μπέρδεμα!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Προσπερνάμε το γεγονός ότι το λεγόμενο «πρωτογενές πλεόνασμα», αυτή η «κουρελού» που είναι ό,τι έχει απομείνει από τη σημαία του «success story» της κυβέρνησης, ούτε «πλεόνασμα» είναι, ούτε «πρωτογενές», αλλά ένας... «γενοκτόνος» δείκτης που μεγαλώνει ανάλογα με το λογιστικό «μαγείρεμα» και - κυρίως - ανάλογα με τα κοινωνικά ερείπια που σπέρνει η κυβερνητική πολιτική.

Στεκόμαστε, εν προκειμένω, σε αυτό που ακούμε να το λένε οι «τετράγωνης λογικής» και αυθεντίας τηλεπαραθυρόβιοι στα κανάλια. Να το αναμηρυκάζουν στα ραδιόφωνα. Να το γράφουν στις εφημερίδες:

«Μα είναι δυνατόν - ρωτούν ρητορικά για να προσδώσουν τόνο εγκυρότητας και ειλικρίνειας στην κυβερνητική προπαγάνδα - τώρα που έχουμε από πάνω μας τους Ευρωπαίους, να γίνεται από την κυβέρνηση "δημιουργική λογιστική" με το πρωτογενές πλεόνασμα»;

Μα ναι, καλέ! Πώς και δεν το είχαμε σκεφτεί! Είναι δυνατόν να λέει ψέματα η κυβέρνηση και αυτό να το δέχονται οι εταίροι; Σώπα!

Αλλά από την άλλη σκεφτόμαστε:

1) Τη λογιστική του Σημίτη, οι εταίροι δεν ήταν που την θεωρούσαν έγκυρη, πριν έρθει ο Καραμανλής και τη βγάλει «δημιουργική» μέσω της λεγόμενης «απογραφής», γεγονός που δέχτηκαν οι εταίροι, οι ίδιοι, δηλαδή, που πιο πριν τη «δημιουργική λογιστική» την είχαν εγκρίνει σαν έγκυρη;

2) Τη λογιστική του Καραμανλή, οι εταίροι δεν ήταν που την θεωρούσαν έγκυρη, πριν έρθει ο Παπανδρέου και τη βγάλει «δημιουργική» μέσω της δικής του λεγόμενης «απογραφής», γεγονός που πάλι δέχτηκαν οι εταίροι, οι οποίοι πιο πριν και εκείνη τη «δημιουργική λογιστική» την είχαν εγκρίνει σαν έγκυρη;...

Μπέρδεμα...

Κι όχι απλώς μπέρδεμα, αλλά μπέρδεμα στο τετράγωνο, όπως προκύπτει από το χτεσινό αλαλούμ: Από τη μια η Τράπεζα της Ελλάδας να μιλάει όχι για πλεόνασμα αλλά για... έλλειμμα, και την ίδια ώρα το υπουργείο Οικονομικών να ισχυρίζεται ότι και τα δικά του στοιχεία, που μιλούν για «πλεόνασμα», αλλά και τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, που μιλούν για έλλειμμα, είναι εξίσου σωστά!

Ο Μπάμπης ο Σουγιάς

Πηγή: Του Πέτρου Κατσάκου - left.gr

Ο Μπάμπης έχει ένα όνειρο. Θέλει να δει την πατρίδα του καθαρή από αλλόθρησκα, αλλόφυλα και κομμουνιστικά σκουπίδια.

Ο Μπάμπης έχει μονίμως στο μπαλκόνι του κρεμασμένη την γαλανόλευκη και όσοι «σκουρόχρωμοι» τον συναντούν στη γειτονιά αλλάζουν πεζοδρόμιο.
Ο Μπάμπης κουβαλάει μονίμως στην κωλότσεπη ένα σουγιά. Αυτό είναι το ιδεολογικό του εργαλείο. Αυτό το έδωσε και το παρατσούκλι που τον ξέρουν όλοι. Είναι ο «Μπάμπης ο σουγιάς».

Πολύ θα ήθελε ο Μπάμπης να κατέβει και στις εκλογές με το κόμμα που ήρθε να καθαρίσει τον τόπο από τους «λάθρο» και τους «αναρχοάπλυτους». Το είχε συζητήσει μάλιστα και πέρυσι το καλοκαίρι με κάτι άλλα παιδιά από το κόμμα. «Καλός και άγιος είσαι ρε Μπάμπη και γνήσιος πατριώτης» του απάντησαν τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες, «αλλά κάτι πρέπει να κάνεις με αυτό το σουγιά» του είπαν και του έκλεισαν με νόημα το μάτι.

Έναν ολόκληρο χρόνο χρειάστηκε ο Μπάμπης για να πιάσει το νόημα από τις κουβέντες των «συναγωνιστών». Ένα χρόνο για να καταλάβει πως αν θέλει να κάνει παιχνίδι στο μέλλον θα πρέπει να κρύψει για λίγο του σουγιά. Να σοβαρευτεί λιγάκι, βρε αδερφέ. Να φοράει που και που κανένα σακάκι, να βρει και καμιά γραβάτα. Να πάψουν τέλος πάντων να τον φωνάζουν ο «Μπάμπης ο σουγιάς» και να γίνει ο «Μπάμπης ο σοβαρός». Έτσι θα φανεί πιο χρήσιμος και στο κόμμα και στην πατρίδα που κινδυνεύει από τους «κατσαπλιάδες» και τους «εαμοβούλγαρους».

Το Λύκειο [ξανά] στην κλίνη του Προκρούστη

του Πάυλου Χαραμή*

Κριτική και σχόλια με αφορμή τις πρόσφατες ρυθμίσεις για το Λύκειο και το σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.


Λυκειακή βαθμίδα: πεδίο αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων
Βασικός στόχος της γενικής εκπαίδευσης είναι να συνδέσει με κατάλληλο τρόπο, σε μια κρίσιμη φάση της ζωής του νέου ανθρώπου, την ατομική βιογραφία με τις ευρύτερες συλλογικές επιδιώξεις.  Οι αξίες, τα πρότυπα, οι γνώσεις και οι εμπειρίες που οικειοποιούνται οι μελλοντικοί πολίτες μέσω της εκπαίδευσης επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται και προσπαθούν να επιλύσουν τα προβλήματα και τις συγκρούσεις που αντιμετωπίζουν σε ατομικό επίπεδο στην καθημερινή τους δραστηριότητα και να οργανώσουν τους όρους και τις συνθήκες της διαβίωσής τους.
Η λυκειακή βαθμίδα επιτελεί ένα πολυδιάστατο ρόλο σε αυτή τη διαδικασία. Καταρχάς, στο πλαίσιό της συμπληρώνεται η γενική μόρφωση που παρέχεται στις προηγούμενες βαθμίδες και μάλιστα σε μια ηλικία που σηματοδοτεί την ένταξη των νέων στον κόσμο των ενηλίκων. Παράλληλα, μέσω ποικίλων δραστηριοτήτων παρέχει στα νέα μέλη της κοινωνίας τη δυνατότητα να ασκήσουν τις γνώσεις, τις δεξιότητες και τις ικανότητές τους σε ποικίλους τομείς της επιστήμης, της τέχνης και ενδεχομένως της τεχνολογίας αναβαθμίζοντας με αυτό τον τρόπο και το επίπεδο της αυτογνωσίας τους. Τέλος, τούς οδηγεί σε μορφωτικές επιλογές κρίσιμες για τη μετέπειτα ζωή τους.
Για αυτούς και άλλους λόγους η λυκειακή βαθμίδα αποκτά εκ των πραγμάτων ένα σημαντικό ρόλο σε σχέση με τις προοπτικές της ατομικής βιογραφίας και της διαμόρφωσης του κοινού μέλλοντος. Η σύνδεση της λυκειακής βαθμίδας με την υποκείμενη και την υπερκείμενη εκπαιδευτική βαθμίδα, ο τρόπος με τον οποίο συν-δομούνται τα εξωτερικά περιγράμματα των λυκειακών τύπων σχολείου, το περιεχόμενο της γνώσης και των δραστηριοτήτων που επιλέγονται ανά γνωστικό αντικείμενο για καθένα από αυτούς τους τύπους και οι πρακτικές διδασκαλίας/μάθησης και ανατροφοδότησης που αξιοποιούνται στο πλαίσιό του είναι παράγοντες που επηρεάζουν καθοριστικά την παιδευτική λειτουργία του.
Σήμερα η βαθμίδα του Λυκείου καθίσταται για μια ακόμα φορά πεδίο σημαντικών εξελίξεων. Σε χώρες όπου εξακολουθεί να υφίσταται το παραδοσιακό επιλεκτικό Λύκειο, ιδίως της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, τείνει να μετασχηματιστεί τις τελευταίες δεκαετίες με ταχύ ρυθμό μέσω της διεύρυνσης του μαθητικού δυναμικού σε Λύκειο καθολικής φοίτησης της αντίστοιχης ηλικιακής ομάδας, προέκταση, κατ’ ουσία, της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Η μεταλλαγή αυτή θέτει υπό αμφισβήτηση, ως ένα βαθμό τουλάχιστον, τον αποφασιστικό ρόλο που διαδραμάτιζε ως πρόσφατα η βαθμίδα του Λυκείου στη διαμόρφωση των επαγγελματικών επιλογών των  νέων. Παράλληλα, οι γενικότερες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές εξελίξεις που χαρακτηρίζουν τις σύγχρονες κοινωνίες διαμορφώνουν ένα αρκετά διαφοροποιημένο πλαίσιο απαιτήσεων, που επηρεάζει αναπόφευκτα όλες τις βασικές παραμέτρους της εκπαίδευσης που παρέχει ένα σύγχρονο Λύκειο.
Η κυριαρχική παρουσία του νεοφιλελευθερισμού σε μια σειρά χώρες, από την άλλη πλευρά, αναδεικνύεται σημαντικός και συχνά καθοριστικός παράγοντας στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται η εκπαιδευτική πολιτική στο σύνολό της, ιδίως όμως στη λυκειακή βαθμίδα.
Τόσο διεθνώς όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση παρατηρείται  κατά την τελευταία περίοδο μια ακόμη πιο εμφανής μετατόπιση του αξιακού υποβάθρου των εκπαιδευτικών πολιτικών προς τις τεχνοκρατικές αξίες, κάτω από την πίεση του νεοφιλελευθερισμού. Από ερευνητές αυτού του πεδίου έχει υποστηριχθεί ότι πολλά από τα επίσημα κείμενα της Ε.Ε. σχετικά με την εκπαιδευτική πολιτική ήδη από τη δεκαετία του ’90 «…εδράζονται στις θεμελιώδεις αρχές του νεοφιλελευθερισμού» και προκύπτουν από σύνθεση «… μιας νεωτερικής εκδοχής της θεωρίας του ανθρώπινου κεφαλαίου με το νεο-φιλελεύθερο παράδειγμα εκπαιδευτικής πολιτικής», ενώ σύμφωνα με μια άλλη προσέγγιση της ίδιας περιόδου η εκπαιδευτική πολιτική που ασκεί η  Ε.Ε. χαρακτηρίζεται ως «… ένα μείγμα νεοφιλελεύθερων κατευθυντήριων προτάσεων, κατά κύριο λόγο, με στοιχεία σοσιαλδημοκρατικής προέλευσης (σοσιαλφιλελευθερισμός)». Η τάση αυτή φαίνεται πως ενισχύεται σημαντικά την τελευταία δεκαετία.
Η ανταγωνιστικότητα και η αξιοκρατία εξακολουθούν να παραμένουν στο επίκεντρο του συστήματος αξιών πάνω στο οποίο στηρίζονται οι εκπαιδευτικές πολιτικές. Έτσι, στο Έγγραφο Δημόσιας Διαβούλευσης που διακίνησε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την ανάπτυξη των προγραμμάτων εκπαίδευσης και κατάρτισης μετά το 2002 προσδιορίζεται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Λισσαβόνας ως «στρατηγικός στόχος» για την Ευρωπαϊκή Ένωση ως το 2010 «… να γίνει η ανταγωνιστικότερη και δυναμικότερη οικονομία της γνώσης ανά την υφήλιο, ικανή για βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη με περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας και με μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή».
Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο της σχολικής γνώσης, η μελέτη της επίσημης ρητορικής για την εκπαίδευση διεθνώς αποκαλύπτει ότι οι κυρίαρχοι  οικονομικοί κύκλοι επιδιώκουν μια πιο λεπτομερή εξειδίκευση συγκεκριμένων ικανοτήτων που πρέπει να καλλιεργηθούν κατά προτεραιότητα στο σχολείο. Επακόλουθα μιας τέτοιας ιεράρχησης είναι η συνεχής υποβάθμιση των γνωστικών αντικειμένων και δραστηριοτήτων που συμβάλλουν στη γενική μορφωτική συγκρότηση των νέων και προάγουν τις ανθρωπιστικές αξίες, και η αναβάθμιση “εργαλειακών” γνώσεων και δεξιοτήτων που εξυπηρετούν κατά βάση βραχυπρόθεσμες απαιτήσεις των επιχειρήσεων.
Τομείς σημαντικοί για την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των νέων, όπως είναι οι κοινωνικές-ανθρωπιστικές επιστήμες, η αισθητική καλλιέργεια, η περιβαλλοντική εκπαίδευση, η αγωγή υγείας, η προετοιμασία συνολικά του σύγχρονου ενεργού πολίτη δεν έχουν τη θέση που τους αρμόζει στο σύγχρονο σχολείο. Αυτή η τάση έχει σοβαρές επιπτώσεις στο εκπαιδευτικό έργο, γιατί αφυδατώνει τη μόρφωση από το ανθρωπιστικό της περιεχόμενο και την καθιστά ένα μέσο για την ατομική επιτυχία σε ένα άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον. Καλλιεργεί ένα αρνητικό κλίμα στο σχολείο και στην κοινωνία, που αντιμάχεται αξίες στις οποίες βασίζεται η κοινωνική συνοχή και η συνύπαρξη.
Η οργάνωση του προγράμματος σπουδών, ιδίως στο επίπεδο του Λυκείου, συνδέεται άμεσα με τη δομή της λυκειακής βαθμίδας. Η ελληνική εμπειρία δείχνει ότι κυριάρχησε παραδοσιακά η δομή των χωριστών, παράλληλων σχολείων, με τη μορφή του διπλού (γενικό και τεχνικό λύκειο) ή του τριπλού εκπαιδευτικού δικτύου (που με τη σημερινή εκδοχή του περιλαμβάνει Γενικό Λύκειο, Επαγγελματικό Λύκειο και Επαγγελματική Σχολή). Το ελληνικό «Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο», αφού συνυπήρξε στενόχωρα ως τα μέσα της δεκαετίας του ’90 με όλους τους παραδοσιακούς τύπους του επιλεκτικού συστήματος, οδηγήθηκε σύντομα όσο και απροσδόκητα στην τελική κατάργησή του.
Δυσλειτουργίες και προβλήματα που συσσωρεύτηκαν περί τη βαθμίδα του Λυκείου, με αποκορύφωμα την ανορθολογική πρακτική της διπλής διδασκαλίας της διδακτέας και εξεταστέας ύλης από τη μια στο δημόσιο σχολείο και από την άλλη στο ιδιωτικό φροντιστήριο, οδήγησαν σε πολλαπλές στρεβλώσεις και τελικά στην αποδυνάμωση και υπονόμευση όλων των παράλληλων τύπων λυκείου. Αυτή η αρνητική εικόνα παρέχει επαρκή λόγο για ριζικές παρεμβάσεις, πράγμα που σπεύδει να αξιοποιήσει και στη συγκεκριμένη συγκυρία η κυβέρνηση με στόχο να προωθήσει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της.
Τα τελευταία χρόνια προβλήθηκε συστηματικά μια επίσημη ρητορική για το λεγόμενο «νέο σχολείο». Σύμφωνα με αυτή, το «νέο σχολείο» στο επίπεδο του Λυκείου, σε όλες τις εκδοχές του, βασιζόταν από την άποψη της δομής σε ένα παραδοσιακό διπλό ή τριπλό εκπαιδευτικό δίκτυο  του οποίου και τα δύο ή τρία σκέλη (Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο - ή/και παράλληλες μέσες σχολές επαγγελματικής κατάρτισης) είχαν έντονα στοιχεία πρώιμης επαγγελματικής ή/και προεπαγγελματικής εξειδίκευσης. Από την άποψη του περιεχομένου σπουδών (αναλυτικό και ωρολόγιο πρόγραμμα) είχαν διατυπωθεί κατά καιρούς διαφορετικές εκδοχές χωρίς σαφή κατάληξη. Φαινόταν, ωστόσο, έντονη η τάση της πρώιμης εξειδίκευσης (από την πρώτη τάξη του Λυκείου) σε βάρος της γενικής παιδείας. Η γενικότερη αβεβαιότητα παρείχε πρόσφορο έδαφος για να αναβιώσουν παλιές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις για τη φυσιογνωμία, τη δομή και το περιεχόμενο σπουδών της λυκειακής βαθμίδας, που συμπυκνώνονται σε αντιθετικά δίπολα όπως: ανθρωπισμός και τεχνοκρατισμός, ενιαιότητα και διαφοροποίηση, θεωρία και πράξη/εφαρμογή, κοινωνικότητα και ατομικότητα κ.ο.κ.
Αυτό που κυρίως αμφισβητήθηκε σε όλη αυτή τη διαδικασία είναι η γενική μόρφωση, ως ένα επαρκές και συνεκτικό σώμα γνώσεων που παρέχει στο σύγχρονο πολίτη τη δυνατότητα να κατανοεί την πολυπλοκότητα των προβλημάτων του φυσικού και του κοινωνικού περιβάλλοντος και να αντιμετωπίζει με θετικό τρόπο τις προκλήσεις τού σήμερα θεμελιώνοντας τη δράση του σε υγιείς κοινωνικές αξίες.

Οι νέες ρυθμίσεις: κριτικές παρατηρήσεις
Σύμφωνα με όσα ήδη αναφέρθηκαν, μπορούμε να διατυπώσουμε συνοπτικά και πιο συγκεκριμένα τις ακόλουθες παρατηρήσεις σε σχέση με τις ρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στο καινούριο νομοσχέδιο.

1. Εξακολουθεί να διατηρείται το λεγόμενο «διπλό» -στην περίπτωση αυτή μάλιστα «πολλαπλό»- εκπαιδευτικό δίκτυο, δηλαδή ο χωρισμός των παιδιών μετά την αποφοίτηση από το Γυμνάσιο στη γενική και στην επαγγελματική εκπαίδευση (Επαγγελματικό Λύκειο, ΣΕΚ). Επίσης, παραμένει κατά βάση ο διαχωρισμός των παιδιών από τη Β΄ τάξη του Γενικού Λυκείου σε διαφορετικές εκπαιδευτικές κατευθύνσεις, έστω για ένα μέρος του σχολικού προγράμματος (Ομάδες Μαθημάτων Προσανατολισμού), ο οποίος εξειδικεύεται περαιτέρω στη Γ΄ τάξη.
2. Αμφισβητείται και υποβαθμίζεται η γενική μόρφωση, την οποία θα έπρεπε πρωταρχικά να υπηρετεί μια αυτόνομη λυκειακή βαθμίδα στο σύνολό της. Αυτό συμβαίνει τόσο στο Γενικό Λύκειο, με την ισχυρή παρουσία των μαθημάτων «Προσανατολισμού» από τη Β΄ τάξη σε βάρος των μαθημάτων γενικής παιδείας, όσο και στο Επαγγελματικό Λύκειο, με τη σημαντική μείωση των ωρών της γενικής παιδείας και κυρίως στις Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΣΕΚ) .

Το Ενιαίο Λύκειο θεωρίας και πράξης, που ως δομικό πλαίσιο θα μπορούσε να υπηρετήσει αποτελεσματικά τη γενική και πολυδιάστατη μόρφωση όλων των παιδιών, αμβλύνοντας τις υφιστάμενες μορφωτικές ανισότητες, δεν συζητήθηκε ούτε αυτή τη φορά από τους αρμόδιους παράγοντες.

1. Το προτεινόμενο Γενικό Λύκειο, επιφορτισμένο σε όλες τις τάξεις του με συνεχείς εξετάσεις «πανελλαδικού» χαρακτήρα (δηλαδή με θέματα που τουλάχιστον κατά το ήμισυ θα ορίζονται από πανελλαδική τράπεζα θεμάτων), υπηρετεί κυρίως τις απαιτήσεις της διαδικασίας πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και όχι την πρωταρχικής σημασίας απαίτηση για επαρκή και συνεκτική γενική μόρφωση-δικαίωμα κάθε παιδιού. Το Λύκειο μετασχηματίζεται ακόμη πιο δραστικά σε ένα ανταγωνιστικό και βαθμοθηρικό σχολείο. Συνεπώς, η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αναμένεται να συρρικνωθεί σημαντικά.
2. Σε συνθήκες συνεχούς μείωσης των δαπανών για την εκπαίδευση και κατάργησης ή υπονόμευσης βασικών θεσμών υποστήριξης των παιδιών που συναντούν δυσκολίες στη μάθηση (όπως είναι η ενισχυτική διδασκαλία, η πρόσθετη διδακτική στήριξη, οι τάξεις υποδοχής, οι τάξεις ένταξης κ.λπ.), οι συνέπειες σε βάρος των παιδιών των πιο αδύναμων κοινωνικά και οικονομικά οικογενειών θα είναι ακόμη πιο τραγικές. Οι δείκτες σχολικής αποτυχίας και μαθητικής διαρροής αναμένεται να αυξηθούν ακόμα περισσότερο, όπως έδειξε άλλωστε και η εμπειρία από ανάλογες προηγούμενες παρεμβάσεις στο Λύκειο και στη διαδικασία πρόσβασης (βλ. «μεταρρύθμιση Αρσένη»).
3. Το Επαγγελματικό Λύκειο και γενικά η ΤΕΕ ουσιαστικά προσδένεται πιο άμεσα, ως προς τους σκοπούς και το περιεχόμενο, στις πρόσκαιρες ανάγκες της αγοράς και των επιχειρήσεων.
4. Δημιουργούνται σχολές επαγγελματικής κατάρτισης (ΣΕΚ), που απευθύνονται στους αποφοίτους του Γυμνασίου, οι οποίοι υποχρεώνονται πλέον να επιλέξουν συγκεκριμένη ειδικότητα από πολύ μικρή ηλικία, κάτι που προφανώς δεν είναι ώριμα να πράξουν. Με την επιλογή αυτή στενεύει ο επαγγελματικός τους ορίζοντας, αλλά στερούνται επίσης βασικές εκπαιδευτικές και κοινωνικές γνώσεις (γενικής παιδείας αλλά και του ευρύτερου τομέα στον οποίο ανήκει κάθε ειδικότητα).
5. Καθιερώνεται η μαθητεία, ακόμα και ανήλικων μαθητών (όσων θα φοιτήσουν στα ΣΕΚ) ως υποκατάστατο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με όρους που, σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, δεν διασφαλίζουν βασικά δικαιώματα των μαθητών και μαθητριών της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης ούτε τα προφυλάγουν από την εκμετάλλευση της εργοδοσίας.
6. Καταργούνται όλες οι Επαγγελματικές Σχολές (102) που λειτουργούσαν ως σήμερα και δεν μετατρέπονται σε ΕΠΑΛ, όπως προέβλεπαν τα προηγούμενα σχέδια νόμου που είχαν δοθεί στη δημοσιότητα τα δύο τελευταία χρόνια.
7. Επαυξάνεται η παρουσία ευέλικτων σχέσεων εργασίας των εκπαιδευτικών, ιδιαίτερα στην τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση.
8. Ενισχύονται οι τάσεις ιδιωτικοποίησης, τόσο στη γενική όσο και, ιδίως, στην τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση, με ταυτόχρονη συρρίκνωση των αντίστοιχων δημόσιων τομέων του εκπαιδευτικού συστήματος.
9. Επανεξετάζονται και ενισχύονται συνολικά οι δομές και οι διαδικασίες αξιολόγησης όλων των παραμέτρων του «νέου σχολείου» με την αξιοποίηση των σύγχρονων αντιλήψεων του νεοφιλελευθερισμού σχετικά με τη «διαχείριση» του ανθρώπινου δυναμικού. Ειδικότερα ως προς το τελευταίο, οι σχετικές ρυθμίσεις βρίσκονται σε πλήρη εναρμόνιση τόσο με τις γενικές κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ για την αξιολόγηση όσο και με τις ειδικότερες κατευθύνσεις του που αφορούν την Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Έκθεση του ΟΟΣΑ για την Ελληνική Εκπαίδευση που συντάχθηκε το 2011 προτείνει (σελ. 63, παρ. 113) «να σχεδιαστεί στην Ελλάδα ένα εθνικό σύστημα αξιολόγησης μαθητή, κατάλληλο να χρησιμοποιηθεί σε πολλά επίπεδα: σε επίπεδο μαθητή, τάξης, σχολικής μονάδας, περιφέρειας και συστήματος.

Συνεκτιμώντας το σύνολο των αλλαγών στη δομή και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης το τελευταίο διάστημα, μαζί με τα προτεινόμενα στο υπό συζήτηση σχέδιο νόμου, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι συνέπειες της ακολουθούμενης εκπαιδευτικής πολιτικής, με αιχμή το επίπεδο του Λυκείου, είναι συνοπτικά οι εξής:

• Υποβάθμιση της γενικής/ανθρωπιστικής παιδείας και ενίσχυση της στροφής προς την εκμάθηση δεξιοτήτων.
• Καθιέρωση ως κυρίαρχων των κοινωνικών αξιών και των προτύπων της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας.
• Ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων και διακρίσεων, αύξηση της μαθητικής διαρροής και περιορισμός της μέσω της εκπαίδευσης κοινωνικής κινητικότητας.
• Παροχή απλής κατάρτισης και πιστοποιημένων δεξιοτήτων σε ένα χαώδες σύμπαν αποσπασματικών πληροφοριών, που αδυνατούν να συγκροτηθούν σε συμπαγές και κριτικό εργαλείο κατανόησης του εαυτού, της κοινωνίας και του κόσμου.
• Μετατροπή της εκπαίδευσης από δημόσιο κοινωνικό αγαθό και υποχρέωση του κράτους σε εμπόρευμα.
• Προώθηση της ιδιωτικοποίησης σε όλο το εκπαιδευτικό φάσμα και η δραστική μείωση των δημόσιων επενδύσεων. 
• Στενότερη σύνδεση της εκπαίδευσης, της επιστήμης, της έρευνας και της τεχνικής με τις επιδιώξεις των αγορών και την ανάγκη ανταγωνισμού των επιχειρήσεων.

Το Ενιαίο Λύκειο: μια αντίπαλη πρόταση
Η πρόταση του εκπαιδευτικού κινήματος καθώς και πολιτικών και κοινωνικών φορέων για το Ενιαίο Λύκειο θεωρίας και πράξης, ως το μοναδικό τύπο λυκείου σε μεσοπρόθεσμη κλίμακα, που θα υπηρετεί τη γενική μόρφωση συναιρώντας δημιουργικά τη θεωρητική μόρφωση με την πράξη, την τεχνολογία και την εφαρμογή, αποτελεί την εναλλακτική απάντηση στις επίσημες πολιτικές. Η πρόταση αυτή υποστηρίζει ότι η ενιαία δομή της λυκειακής βαθμίδας, που έχει υποστασιοποιηθεί διεθνώς με τις ποικίλες μορφές του «ενιαίου σχολείου», είναι το κέλυφος που διασφαλίζει με τον καλύτερο τρόπο την προοπτική της γενικής μόρφωσης και της ολόπλευρης καλλιέργειας της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου.
Η πρώιμη έμφαση στις ειδικές, προεπαγγελματικές ή και επαγγελματικές κατευθύνσεις, μια τάση που είχε κυριαρχήσει κατά το παρελθόν, δεν μπορεί να ισχύσει σε μια σύγχρονη, μεταβαλλόμενη κοινωνία. Τα πλήθος των ειδικών γνώσεων και η ποικιλία των επιμέρους εφαρμογών τους, σε συνδυασμό με την ταχύτητα παλαίωσης και αχρήστευσής τους, καθιστούν το μορφωτικό αποτέλεσμα ενός τέτοιου προγράμματος εξαιρετικά βραχύβιο. Επιπλέον, μια τέτοια έμφαση δυσχεραίνει την προσπάθεια των εργαζομένων να επιμορφωθούν και να αναπροσανατολιστούν στις νέες συνθήκες της παραγωγής, όπως και τη δυνατότητά τους να κατανοήσουν και να επηρεάσουν τις κοινωνικές εξελίξεις.
Σε  ό,τι αφορά το σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, που έχει προκαλέσει πολλαπλές στρεβλώσεις στη μορφωτική λειτουργία του Λυκείου, το προοδευτικό εκπαιδευτικό κίνημα έχει προβάλει με αξιοπρόσεκτη επιχειρηματολογία τη σημασία της μετακίνησης των συστημάτων πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προς την κατεύθυνση της ελεύθερης πρόσβασης ως απαραίτητο συνοδό στοιχείο της λειτουργίας του Ενιαίου Λυκείου. Έχουν ήδη προταθεί ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως είναι η καθιέρωση της ελεύθερης εγγραφής των αποφοίτων σε μεγάλο αριθμό σχολών των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων, για τις οποίες η ζήτηση δεν απέχει πολύ από την προσφορά, η καθιέρωση ενός μεταλυκειακού / προπανεπιστημιακού έτους ή, επίσης, η ελεύθερη εγγραφή σε ένα πρώτο έτος σπουδών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που θα οδηγεί σε περαιτέρω εξειδίκευση. Υπάρχουν, από την άλλη πλευρά, εμπειρίες άλλων ευρωπαϊκών χωρών σε παρόμοιες κατευθύνσεις.
Τελικά, η ποιοτική αναβάθμιση της εκπαίδευσης και ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη μείωση των μορφωτικών ανισοτήτων πρέπει να στηριχτεί σε εντελώς διαφορετικές εκπαιδευτικές πολιτικές από αυτές που προωθούνται και με το τελευταίο νομοσχέδιο. Πολιτικές που αγκαλιάζουν το σύνολο του εκπαιδευτικού συστήματος και βασίζονται περισσότερο στη γενική μορφωτική συγκρότηση των νέων παρά στην πρώιμη εξειδίκευση· περισσότερο στην αρχή της έγκαιρης διάγνωσης και της πρόληψης παρά σε επανορθωτικές πρακτικές· περισσότερο στην καθημερινή ανατροφοδότηση και στήριξη των παιδιών στην τάξη (διαμορφωτική αξιολόγηση) παρά σε μια «εφάπαξ» ανακεφαλαιωτικού τύπου (summative) αξιολόγηση. Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση απαιτούνται πολιτικές που θα ευνοούν τη διεύρυνση της συμμετοχής των λαϊκών στρωμάτων σε αυτή, ενώ παράλληλα θα συμβαδίζουν με δομικές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις ευρύτερου χαρακτήρα.

*Ο Πάυλος Χαραμής είναι πρόεδρος του Κέντρου Μελετών και Τεκμηρίωσης (ΚΕΜΕΤΕ) της ΟΛΜΕ