Βαρουφάκης: Η Τρόικα πρέπει να πάρει το Νόμπελ Βλακείας Πηγή: Βαρουφάκης: Η Τρόικα πρέπει να πάρει το Νόμπελ Βλακείας

 Την ιστορία του ελληνικού χρέους και την επέμβαση της Τρόικα σχολιάζει σε κείμενο του ο καθηγητής οικονομικής θεωρίας Γιάννης Βαρουφάκης, ο οποίος σχολιάζοντας τις κινήσεις των δανειστών επισημαίνει πως «στην Τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας».
Σε κείμενο του με τίτλο «Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό υπερχρεωμένο κράτος», ο κ. Βαρουφάκης αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο μπήκε η Ελλάδα στο Μνημόνιο και τονίζει πως όταν η χώρα είχε χρέος 260 δισ. Ευρώ, «κατέφθασε η καλή τρόικα για να βοηθήσει να μην πτωχεύσει το μικρό κράτος. Για δύο χρόνια πλήρωνε για να αποτρέψει την πτώχευση. Αρχικά έδωσε €110 δις θέτοντας κάποιους όρους στο μικρό κράτος, όπως είναι λογικό να κάνει ο κάθε δανειστής. Ενάμιση χρόνο μετά, υποσχέθηκε άλλα €130 δις. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, προσέθεσε στα ''δώρα'' που κόμιζε κι ένα ''κούρεμα'' προηγούμενων χρεών της τάξης (υποτίθεται) των €100 δις».
Σχολιάζοντας την κίνηση της Τρόικα, ο κ. Βαρουφάκης την χαρακτηρίζει «απελπιστικά ηλίθια», ενώ την προτείνει για το...Νόμπελ Βλακείας, καθώς σύμφωνα με τον ίδιο «με στόχο να καταπολεμήσει ένα χρέος της τάξης των €260 δις, άντε €298 δις το 2010, αφιέρωσε €340 δις αλλά το μικρό, υπερχρεωμένο κράτος, παρόλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων της κυρίας τρόικας, κατέληξε και πάλι να χρωστά πάνω από €345 δις!».
Η λύση της Φρανκφούρτης
Στη συνέχεια, ο κ. Βαρουφάκης αναφέρεται στη «λύση της Φρακφούρτης», σε μια συζήτηση που είχε με μερικούς μεγαλοτραπεζίτες και τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου στην πόλη της Γερμανίας, οι οποίοι έκριναν ότι η Γερμανία έσφαλλε και ότι «τα Μνημόνιο σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία», με μόνη λύση πλέον την αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ:
«Πριν μερικές μέρες ήμουν στην Φραγκφούρτη γυρίζοντας ένα ντοκυμαντέρ για το αγγλικό Channel 4. Στο πλαίσιο των γυρισμάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με τρεις μεγαλοτραπεζίτες, με τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου και με διευθυντή μιας εγχώριας σκιώδους τράπεζας. Αν και τους συνάντησα ξεχωριστά, η μεταξύ τους ομοφωνία ήταν εντυπωσιακή. Εν συντομία, κρίνουν ότι (όπως έγραψα παραπάνω), μετά τις γαλλικές εκλογές, Ελλάδα και Πορτογαλία θα οδηγηθούν στην έξοδο από την ευρωζώνη. Γιατί; Επειδή, όπως παραδέχθηκαν, η Γερμανία έσφαλε. Επειδή η θεραπεία των τελευταίων δύο ετών απεδείχθη δηλητηριώδης (όπως έγραφα πιο πάνω). Παραδέχονται με άλλα λόγια την κουταμάρα των Μνημονίων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων. Θεωρούν ότι τα Μνημόνια σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Τις μετέτρεψαν σε μέλη των οποίων η γάγγραινα που προκάλεσε η λάθος θεραπεία δεν μπορεί πια να γιατρευτεί και πως χρειάζεται: (α) να σταματήσει η δηλητηριώδης θεραπεία (δηλαδή η σφικτή λιτότητα) στα υπόλοιπα μέλη που δεν έχουν ακόμα φτάσει στην φάση της γάγγραινας (Ιταλία, Ισπανία και, με λίγη προσπάθεια, Ιρλανδία), και (β) να καυτηριαστεί η πληγή που θα αφήσουν οι ακρωτηριασμοί της Ελλάδας και της Πορτογαλίας (δηλαδή, η αποχώρησή μας από το ευρώ). Και πως θα καυτηριαστούν; Με την παροχή περίπου €2 τρις φρέσκου χρήματος από την ΕΚΤ στις τράπεζες των εναπομεινάντων μελών (ιδίως της Ιταλίας και της Ισπανίας) και, παράλληλα, την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, με παράλληλη στήριξη κάποιων από τις τράπεζές μας, ώστε οι δύο υπό ακρωτηριασμό χώρες να μην καταρρεύσουν εντελώς».
Κλείνοντας, ο κ.Βαρουφάκης υποστηρίζει πως «ψηφίζοντας κάθε κουταμάρα που μας δίνουν, από τον Μάη του 2010 έως τώρα, αφήνουμε την άποψη της Φρανκφούρτης να κερδίζει έδαφος» και η χώρα έρχεται πιο κοντά στην έξοδο από το ευρώ, ενώ όπως δηλώνει ο γνωστός οικονομολόγος «αν αντίθετα, είχαμε μια ηγεσία με το κουράγιο να πει όχι στα νέα δάνεια, πριν από την επικράτηση της Φρανκφούρτης, και παράλληλα δηλώνοντας ρητά ότι η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, τότε θα δίναμε στο Βερολίνο ) μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την ευρωζώνη από την διπλή απειλή (α) των κουτών Μνημονίων και (β) της παράλογης λογικής της Φραγκφούρτης».
Ολόκληρο το κείμενο του κ. Βαρουφάκη: 
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό, υπερχρεωμένο κράτος. Επειδή όμως το χρήμα έρρεε παντού ως ασταμάτητη οικουμενική παλίρροια (παραγόμενη από ανόητες τράπεζες στην Wall Street, στο City, στην Βόρεια Ευρώπη), το κόστος δανεισμού ήταν παντού μηδαμινό κι έτσι κανείς δεν έδινε σημασία.
Ξάφνου, το φθινόπωρο του 2008, η παλίρροια έδωσε την θέση της στην άμπωτη. Με την άμπωτη να «στεγνώνει» τον τραπεζικό τομέα από ρευστό χρήμα, σιγά-σιγά ήρθε και η...στασιμότητα στην πραγματική οικονομία.
Αναπόφευκτα, το εθνικό εισόδημα του μικρού, υπερχρεωμένου κράτους άρχισε να μειώνεται την ώρα που ο ρυθμός αύξησης του χρέους (δηλαδή το επιτόκιο) μεγάλωνε (ελέω διεθνούς έλλειψης ρευστότητας που ωθούσε τα επιτόκια προς τα πάνω).
Κάποια στιγμή, κανείς δεν δάνειζε στο μικρό αυτό κράτος ώστε να εξυπηρετεί (δηλαδή να επανακυλύει) το χρέος που, το 2008, ανερχόταν στα €260 δις.
Κάπου εκεί, κατέφθασε η καλή τρόικα για να βοηθήσει να μην πτωχεύσει το μικρό κράτος. Για δύο χρόνια πλήρωνε για να αποτρέψει την πτώχευση. Αρχικά έδωσε €110 δις θέτοντας κάποιους όρους στο μικρό κράτος, όπως είναι λογικό να κάνει ο κάθε δανειστής. Ενάμιση χρόνο μετά, υποσχέθηκε άλλα €130 δις. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, προσέθεσε στα «δώρα» που κόμιζε κι ένα «κούρεμα» προηγούμενων χρεών της τάξης (υποτίθεται) των €100 δις.
Όποιος δεν γνωρίζει τίποτα άλλο από τα παραπάνω (σωστά) δεδομένα, θα πρέπει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η κυρία τρόικα είναι και φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη: Συνολικά έδωσε €240 δις από την «τσέπη» της και μεσολάβησε με τους παλαιούς δανειστές του μικρού κράτους να «σβήσουν», να διαγράψουν δηλαδή, άλλα €100 δις. Δηλαδή, κόμισε €340 δις ως δώρα στο μικρό, υπερχρεωμένο κράτος.
Ας τα δεχθούμε όλα αυτά. Έστω λοιπόν ότι η κυρία τρόικα είναι, πράγματι, φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη. Αυτό όμως σημαίνει ότι είναι και απελπιστικά ηλίθια. Ξέρω ότι είναι βαριά η λέξη αλλά, αλίμονο φίλες και φίλοι, πως μπορούμε να καταλήξουμε σε διαφορετικό χαρακτηρισμό (από το ότι η τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας) όταν, με στόχο να καταπολεμήσει ένα χρέος της τάξης των €260 δις, άντε €298 δις το 2010, αφιέρωσε €340 δις αλλά το μικρό, υπερχρεωμένο κράτος, παρόλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων της κυρίας τρόικας, κατέληξε και πάλι να χρωστά πάνω από €345 δις!
Θα το πω άλλη μια φορά για να το συλλάβω κι ο ίδιος: Ένα μικρό κράτος της ευρωζώνης πριν δύο χρόνια είχε ένα δυσβάστακτο χρέος της τάξης των περίπου €300 δις. Η τρόικα προσέφερε στο μικρό αυτό κράτος, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, €340 δις για να το βοηθήσει. Και που φτάσαμε σήμερα; Φτάσαμε το μικρό μας κράτος να χρωστά €340 δις και βάλε. Μα αν το 2010 η κα Μέρκελ και ο κ. Strauss-Kahn (αλήθεια τον θυμάστε αυτόν;) είχαν πει στον κ. Παπανδρέου «Γιώργο μας, παιδί μας, μην σκας, θα αποπληρώσουμε εμείς όλο το ελληνικό δημόσιο χρέος σήμερα», θα γλύτωναν €40 δις και η Ελλάδα δεν θα χρώσταγε δεκάρα!
Υπεραμυνόμενοι βέβαια του εαυτού τους (δηλαδή της μεγαλειώδους κουταμάρας τους) θα έλεγαν ότι δεν φταίνε εκείνοι αλλά το ελληνικό κράτος που δεν έκανε αυτά που υποσχέθηκε. Ορθόν αλλά εκτός θέματος. Μπορεί, πράγματι, να είναι αναμφισβήτητο ότι το ελληνικό κράτος δεν κατάφερε να κάνει σε δύο χρόνια, όπως είχε υποσχεθεί, όλες τις μεταρρυθμίσεις που χρόνιζαν για δεκαετίες. Είναι, όμως, ή δεν είναι αλήθεια ότι το ελληνικό δημόσιο μείωσε το πρωτογενές του έλλειμμα τα τελευταία δύο χρόνια (με μισανθρωπικές περικοπές, βεβαίως-βεβαίως, των εισοδημάτων των πιο αδύναμων) κατά περίπου 9%; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι τέτοια μείωση δεν έχει ξαναγίνει πουθενά και ποτέ, σε καιρό ειρήνης και σε περίοδο ύφεσης, στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας; Και στα δύο ερωτήματα η απάντηση είναι απολύτως θετική. Άρα, όσο ανεπρόκοπο κι αν είναι το ελληνικό κράτος (που σίγουρα είναι), η αλήθεια παραμένει αμείλικτη για την τρόικα: Παρέλαβαν τον Μάη του 2010 ένα χρέος λιγότερο των €300 δις, έβαλαν το ελληνικό δημόσιο να σφίξει βάναυσα το ζωνάρι του, βρήκαν €340 δις υπέρ του ελληνικού δημοσίου και κατέληξαν, παρά τις θυσίες του έλληνα μικρομεσαίου και των υπόλοιπων ευρωπαίων φορολογούμενων, να αυξήσουν (!!!) το ελληνικό δημόσιο χρέος κατά €40 δις. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια εποχή κατάφεραν να συρρικνώσουν (όπως τους προειδοποιούσαμε ότι θα κάνουν) το εθνικό εισόδημα, από το οποίο θα πρέπει να αποπληρωθεί το χρέος, κατά 15%. Εύγε τρόικα!
Και τώρα;
Τώρα κατάλαβαν, πολύ αργά βέβαια, την κορυφαία κουταμάρα τους. Πήραν ένα πρόβλημα το οποίο μπορούσε να έχει διευθετηθεί με ένα ποσό των €40 ή €50 δις (π.χ. ένα άτοκο δάνειο τον Ιανουάριο του 2010) και το μετέτρεψαν σε μια μαύρη τρύπα του ενός τρις και βάλε – αν λάβουμε υπ' όψη μας τα μνημόνια της πεσούσης Ιρλανδο-Πορτογαλίας, τα κρυφά μνημόνια της αποτελματωμένης Ιταλο-ισπανίας, και πάει λέγοντας.
Τώρα κατανόησαν ότι κάτι αντίστοιχο πέτυχαν και στους καλούς, αλλά σχεδόν το ίδιο αδύνατους, μαθητές της τάξης: στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία, όπου κι εκεί, παρά το ενθουσιώδες αυτομαστίγωμα των λαών αυτών, τα νούμερα είναι εξ ίσου καταδικαστικά για την κυρία τρόικα. Όσο για τηνΙσπανία και Ιταλία, βρίσκονται κι αυτές ακριβώς στο ίδιο μονοπάτι. Μόνο που όταν το δικό τους πολλαπλάσιο χρέος, και το δικό τους εθνικό εισόδημα, μπει στο στάδιο της σκοτοδίνης που βρίσκονται οι μικρότερες των πτωχευμένων χωρών-μελών, θα είναι πολύ αργά για την ευρωζώνη. Θα έχει έρθει το τέλος του δρόμου και η Γερμανία θα αναγκαστεί να φτιάξει μια νέα νομισματική ένωση ανατολικά του Ρήνου και βόρεια των Άλπεων – με κόστος την απώλεια των ασιατικών αγορών και τον τριπλασιασμό της γερμανικής ανεργίας.
Μπροστά σε αυτή την συνειδητοποίηση, έχει ξεσπάσει ένας γερός πόλεμος μεταξύ, ουσιαστικά, Φραγκφούρτης και Βερολίνου. Από την μία μεριά έχουμε τον χρηματοπιστωτικό τομέα, την Φραγκφούρτη, όπου επικρατεί σχεδόν ομοφωνία: Τα δάνεια της Ελλάδας θα αποπληρώνονται κανονικά τους επόμενους δύο μήνες, μέχρι να τελειώσουν (ελπίζουν «αισίως») οι Γαλλικές Προεδρικές εκλογές. Κατόπιν Ελλάδα και Πορτογαλία θα «ακρωτηριαστούν» και θα «καυτηριαστούν» ώστε να μην επεκταθεί η γάγγραινα στην υπόλοιπη ευρωζώνη. Από την άλλη έχουμε την Καγκελαρία όπου επικρατεί μια μοναδική κακοφωνία: Κάποιοι συμφωνούν με την Φραγκφούρτη, άλλοι επιμένουν ότι η μοναδική «λύση» είναι η αποχώρηση της Γερμανίας από το ευρώ (και, συγκεκριμένα, η νομισματική απόσχιση από την Γαλλία), κάποιοι τρίτοι εμμένουν πως η ευρωζώνη πρέπει να διατηρηθεί ως έχει αλλά οι πτωχευμένες χώρες να ενισχυθούν ουσιαστικά. Μπροστά στο φάσμα αυτής της κακοφωνίας, η κα Μέρκελ τείνει, συντηρητική ούσα, υπέρ του status quo. Δηλαδή, στην συνέχιση της σημερινής ανοησίας, όπου κράτη σαν το δικό μας δέχονται εκατοντάδες δις με αποτέλεσμα το χρέος να... μεγαλώνει και το εθνικό εισόδημα να μειώνεται. Δεν είναι ότι η γερμανίδα καγκελάριος δεν κατανοεί ότι η σημερινή ατραπός οδηγεί στην καθίζηση όλης της ευρωζώνης. Η αμφιθυμία της γερμανικής ηγεσίας απλά αντανακλά το ότι από την μία μεριά νιώθουν πως στερούνται της πολιτικής υποστήριξης να αντιμετωπίσουν ορθολογικά την Κρίση (καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί μόνιμη δέσμευση της Γερμανίας με την ευρωζώνη) ενώ από την άλλη διαφωνούν (και καλά κάνουν) με την λύση της Φραγκφούρτης – αυτό που ονομάζω ακρωτηριασμός-καυτηριασμός.
Η λύση της Φραγκφούρτης
Πριν μερικές μέρες ήμουν στην Φραγκφούρτη γυρίζοντας ένα ντοκυμαντέρ για το αγγλικό Channel 4. Στο πλαίσιο των γυρισμάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με τρεις μεγαλοτραπεζίτες, με τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου και με διευθυντή μιας εγχώριας σκιώδους τράπεζας. Αν και τους συνάντησα ξεχωριστά, η μεταξύ τους ομοφωνία ήταν εντυπωσιακή. Εν συντομία, κρίνουν ότι (όπως έγραψα παραπάνω), μετά τις γαλλικές εκλογές, Ελλάδα και Πορτογαλία θα οδηγηθούν στην έξοδο από την ευρωζώνη. Γιατί; Επειδή, όπως παραδέχθηκαν, η Γερμανία έσφαλε. Επειδή η θεραπεία των τελευταίων δύο ετών απεδείχθη δηλητηριώδης (όπως έγραφα πιο πάνω). Παραδέχονται με άλλα λόγια την κουταμάρα των Μνημονίων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων. Θεωρούν ότι τα Μνημόνια σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Τις μετέτρεψαν σε μέλη των οποίων η γάγγραινα που προκάλεσε η λάθος θεραπεία δεν μπορεί πια να γιατρευτεί και πως χρειάζεται: (α) να σταματήσει η δηλητηριώδης θεραπεία (δηλαδή η σφικτή λιτότητα) στα υπόλοιπα μέλη που δεν έχουν ακόμα φτάσει στην φάση της γάγγραινας (Ιταλία, Ισπανία και, με λίγη προσπάθεια, Ιρλανδία), και (β) να καυτηριαστεί η πληγή που θα αφήσουν οι ακρωτηριασμοί της Ελλάδας και της Πορτογαλίας (δηλαδή, η αποχώρισή μας από το ευρώ). Και πως θα καυτηριαστούν; Με την παροχή περίπου €2 τρις φρέσκου χρήματος από την ΕΚΤ στις τράπεζες των εναπομεινάντων μελών (ιδίως της Ιταλίας και της Ισπανίας) και, παράλληλα, την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, με παράλληλη στήριξη κάποιων από τις τράπεζές μας, ώστε οι δύο υπό ακρωτηριασμό χώρες να μην καταρρεύσουν εντελώς.
Πλάνη οικτρά
Η λύση της Φραγκφούρτης, αν και δεν έχει επικρατήσει, κερδίζει καθημερινά έδαφος στην Γερμανία. Αυτό εξηγεί εν μέρει κάποιες από τις ρήσεις του κ. Schauble και την γενικότερη δυστοκία που παρατηρούμε όσον αφορά το Μνημόνιο 2. (Ένας άλλος λόγος είναι ότι, μπροστά την αποκάλυψη της κουτής πολιτικής απέναντι στο ελληνικό χρέος, η γερμανική ηγεσία κερδίζει κάποιους πόντους εμφανιζόμενη να μην θέλει να ρίξει κι άλλα δις στην συγκεκριμένη μαύρη τρύπα.) Κανείς δεν γνωρίζει αν τελικά για πόσο πρυτανεύει ο συντηρητισμός της κας Μέρκελ ή αν θα επικρατήσει σύντομα ο ενθουσιασμός της Φραγκφούρτης για την λύση του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Στις αράδες που ακολουθούν, και με τις οποίες κλείνω, θα μου επιτρέψετε να παραθέσω έξι λόγους γιατί η αισιοδοξία της Φραγκφούρτης (ότι δηλαδή είναι δυνατή η διάσωση της ευρωζώνης με την αποπομπή δύο ή περισσότερων χωρών) θεμελιώνεται σε πλάνη οικτρά.

• Η Φραγκφούρτη υποθέτει πως γνωρίζει εκείνο που είναι εξ ορισμού άγνωστο, τουλάχιστον πριν την καταστροφή: το κόστος ενός ακρωτηριασμού. Οι διασυνδέσεις των τραπεζικών συστημάτων της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, αλλά και της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, θα φανούν στο φώς της ημέρας μόνον Μετά την Καταστροφή – ακριβώς όπως οι διασυνδέσεις της σχετικά μικρής Lehman's με το διεθνές τραπεζικό σύστημα ήταν αδύνατον να φανούν παρά μόνο μετά την Κατάρρευση.

•  Η μαζική παροχή φρεσκοκομμένου χρήματος στις τράπεζες της ευρωζώνης (μετά από ένα ακρωτηριασμό Ελλάδας-Πορτογαλίας) θα λειτουργήσει ως μια κολοσσιαία ένεση κορτιζόνης σε καρκινοπαθή: ναι μεν θα τον ανακουφίσουν για κάποιον καιρό αλλά, στο μεταξύ, ο καρκίνος θα κάνει την δουλειά του στο «εσωτερικό», μεγαλώνοντας, γινόμενος πιο κακοήθης και, εν τέλει, περισσότερο θανατηφόρος. Εν συντομία, όπως οι τράπεζες της Ιαπωνίας κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ενισχυόμενες από ποτάμια ρευστότητας, έκρυβαν τις κακοήθειές τους επιταχύνοντας την αποτελμάτωση της πραγματικής οικονομίας, κάτι αντίστοιχο θα γίνει και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ισπανία. Όταν λοιπόν ξεσπάσει, από τους κόλπους αυτών των ίδιων τραπεζών, ένα νέο κύμα κρίσης, τότε ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας και της Πορτογαλίας θα πάρει σβάρνα και την Ιταλία, την Ισπανία, με τελευταία και καλύτερη την Γαλλία. Όλα αυτά τα τρις που θα έχουν ξοδευτεί για να σωθεί ο γαλλο-γερμανικός άξονας θα έχουν πάει στράφι. Και το χειρότερο; Θα έχουν χαθεί τουλάχιστον τρία χρόνια οικονομικής ανάπτυξης. Αρκετά για να μείνει η Ευρώπη μονίμως πίσω από τις οικουμενικές εξελίξεις.

• Οι απώλειες των φορολογουμένων στις πλεονασματικές χώρες, από τις πτωχεύσεις στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, θα εντείνουν την αντίθεση των λαών της Γερμανίας, της Ολλανδίας κλπ στις νέες διασώσεις κρατών-μελών που δεν θα μπορούν να διασωθούν μόνον μέσω την παροχής ρευστότητας στις τράπεζές τους. Την ώρα που θα χρειαστούν περισσότερα χρήματα για νέα δάνεια, οι βόρειοι φορολογούμενοι που θα πρέπει να τα εγγυηθούν θα αρνηθούν πεισματικά.

• Οι ξένες επενδύσεις (π.χ. της Κίνας, της Ρωσίας, των αμερικανικών επιχειρήσεων) στην ευρωζώνη θα στερέψουν μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού και της αβεβαιότητας που αυτός θα προκαλεί για το τι μέλλει γενέσθαι.

• Σε έναν αλληλένδετο κόσμο, η λύση της Φραγκφούρτης θα σπείρει την αβεβαιότητα σε κάθε γωνιά της γης και, έτσι, θα ενδυναμώσει τους ανέμους της ύφεσης που, καθώς η γη είναι στρογγυλή, θα επιστρέψουν στην Γηραιά Ήπειρο δριμύτεροι, μεγαλώνοντας την ύφεση στις χώρες τόσο του Βορρά όσο και του Νότου, καθιστώντας το εγχείρημα της διάσωσης αυτού που απέμεινε από την κραταιά ευρωζώνη αδύνατον.

• Ο έκτος λόγος είναι δομικός. Το πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα που, όπως είδαμε, θα είχε αποφύγει δύο έτη παγκόσμιων πρωτοσέλιδων με μια πιο ήπια αντιμετώπιση. Το πρόβλημα της ευρωζώνης είναι η έλλειψη ενός ενοποιημένου, πανευρωπαϊκού ρυθμιστικού πλαισίου για τις τράπεζες, η ανικανοποίητη ανάγκη μιας νομισματικής ένωσης για έναν βαθμό ενοποίησης του δημόσιου χρέους και, τέλος, η απουσία μιας πραγματικά πανευρωπαϊκής επενδυτικής πολιτικής που να στρέφει τις αποταμιεύσεις (οι οποίες τριγυρνούν ανά τον κόσμο σαν μια άδικη κατάρα) προς παραγωγικές (και επικερδείς) επενδύσεις στις περιοχές και τους κλάδους που τις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη (από την Ελλάδα έως την Α. Γερμανία). Κανένα μέρος αυτής της τριλογίας δομικών προβλημάτων δεν θα επιλυθεί με την μέθοδο του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Κανένα. Όπερ μεθερμηνευόμενο, αν επικρατήσει η άποψη της Φραγκφούρτης, πολύ σύντομα τα ίδια φαινόμενα κατάρρευσης θα επανεμφανιστούν σε ό,τι έχει απομείνει από την ευρωζώνη.

Επίλογος
Όλοι, πλην μερικών εκ των πολιτικών μας, έχουν κατανοήσει την κορυφαία κουταμάρα που μας ήρθε υπό την μορφή των δανειακών συμβάσεων (που έγιναν γνωστές ως Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα κλπ). Απεδείχθησαν δηλητηριώδεις για ολόκληρη την ευρωζώνη. Ακόμα και στην Φραγκφούρτη και στο Βερολίνο κατάλαβαν ότι, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, θα βουλιάξουν και οι ίδιοι. Έως εκεί συμφωνούν (για αυτό και ο ξύπνιος κ. Monti δεν φοβάται να διακηρύττει, ακόμα και μπροστά σε γερμανούς ιθύνοντες, «Φτάνει η λιτότητα!). Κάπου όμως εκεί αρχίζει η διαφωνία που τείνει να πάρει την μορφή καυγά: Ενώ η Φραγκφούρτη απέκτησε, πρόσφατα, μια αισιοδοξία ότι μπορεί να μην αλλάξει τίποτα πετώντας απλά Ελλάδα και Πορτογαλία εκτός ευρώ, το Βερολίνο διστάζει. Αυτό είναι καλό. Αλλά δεν αρκεί: Όσο ο δισταγμός του Βερολίνου σημαίνει συνέχιση της δηλητηριώδους «θεραπείας» των Μνημονίων, τόσο πιο κοντά θα έρθουν οι χώρες μας στην πραγματική γάγγραινα και τόσο πιο πολύ θα πλησιάσει η στιγμή που η Φραγκφούρτη θα υπερισχύσει, με αποτέλεσμα καταστροφικό για όλους: Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση (και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ευρώπη).
Κι εμείς; Ψηφίζοντας κάθε κουταμάρα που μας δίνουν, από τον Μάη του 2010 έως τώρα, αφήνουμε την άποψη της Φραγκφούρτης να κερδίζει έδαφος, ερχόμενοι όλο και κοντύτερα στην στιγμή του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού μας. Αν, αντίθετα, είχαμε μια ηγεσία με το κουράγιο να πει όχι στα νέα δάνεια, πριν από την επικράτηση της Φραγκφούρτης, και παράλληλα δηλώνοντας ρητά ότι η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, τότε θα δίναμε στο Βερολίνο (το οποίο δεν θα αφήσει όσο παραμένει αντίθετο στην άποψη της Φραγκφούρτης να προχωρήσει ο ακρωτηριασμός) μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την ευρωζώνη από την διπλή απειλή (α) των κουτών Μνημονίων και (β) της παράλογης λογικής της Φραγκφούρτης.

Πηγή: iefimerida.gr

Πολιτική ανατροπή σήμερα

Του Ανδρέα Καρίτζη
Πριν από τρία περίπου τρία χρόνια μπήκε στη ζωή μας το Μνημόνιο. Τότε, η κυρίαρχη αφήγηση έλεγε ότι αποτελεί μια αναγκαία, σκληρή, αλλά παροδική θεραπεία του «άρρωστου» δημόσιου τομέα. Ακούγαμε για την ελληνική ιδιαιτερότητα, το σουλούπωμα του κράτους, τη γρήγορη έξοδο στις αγορές κ.ο.κ.
Μετά, ήρθε ένα μεσοπρόθεσμο και ένα δεύτερο Μνημόνιο. Η κυρίαρχη αφήγηση μίλαγε για την ανάγκη να μπει επιτέλους τάξη στην αποχαλινωμένη ελληνική κοινωνία, ακούσαμε ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας κ.ο.κ. Η επίθεση επεκτάθηκε
και στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.
Η παροδικότητα του Μνημονίου μετατράπηκε σε μια κατάσταση διαρκούς φόβου για τα χειρότερα. Η ζωή μας άρχισε να περιστρέφεται γύρω από την «αγωνία» για τη δόση, την τρομοκρατία για την έξοδο από το ευρώ και την απόλυτη καταστροφή από την οποία «σωζόμασταν» κάθε τόσο.
Οι πολίτες αντέδρασαν παρά την προπαγάνδα και την τρομοκρατία. Άλλοι από ένστικτο και άλλοι επειδή καταλάβαιναν πού πήγαινε το πράγμα. Ο λαϊκός παράγοντας εκφράστηκε με μεγαλειώδη τρόπο (πλατείες, 28η Οκτωβρίου, πανεργατικές απεργίες κ.ο.κ.), έριξε δύο κυβερνήσεις, έφερε τα πάνω κάτω στις εκλογές και έδωσε ένα σαφές μήνυμα ότι η βούληση της συντριπτικής πλειονότητας του λαού είναι εναντίον αυτής της πολιτικής.
Και τον Νοέμβριο του 2012 συνέβη μια τομή. Το οικονομικό-πολιτικό κατεστημένο αγνόησε τη βούληση του λαϊκού παράγοντα. Το 3ο μνημόνιο ήταν το πιο σκληρό. Το δημοκρατικό πολιτικό πλαίσιο που όριζε τους κανόνες της πολιτικής αντιπαράθεσης και της παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα τα τελευταία 35 χρόνια ακυρώθηκε. Η μνημονιακή παράταξη έσπασε το δημοκρατικό πλαίσιο σύμφωνα με το οποίο ο λαϊκός παράγοντας πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στη διαμόρφωση της πολιτικής είτε μέσω των εκλογών, είτε μέσω των κινηματικών εκδηλώσεών του (άρθρο 16, ασφαλιστικό). Το οικονομικό-πολιτικό κατεστημένο ακύρωσε μια άρρητη παραδοχή: αυτό έχει την ηγεμονία στην κοινωνία, αλλά αν η Αριστερά και το λαϊκό κίνημα πετύχουν την οργάνωση σοβαρών αντιστάσεων, το κατεστημένο έπαιρνε το μήνυμα και ανακαθόριζε την τακτική του έχοντας την «ευθύνη» για το σύνολο της κοινωνίας.
Έκτοτε ζούμε το μούδιασμα του λαϊκού παράγοντα, την αμηχανία μπροστά στη νέα κατάσταση. Την ίδια ώρα το ολιγαρχικο-μιντιακό-πολιτικό κατεστημένο, συνεπικουρούμενο από παρακρατικά και αντιδημοκρατικά στοιχεία, διαμόρφωνε ένα μπλοκ που είχε ως στόχο τη «συντεταγμένη» αποδιάρθρωση της αστικής δημοκρατίας. Ο κοινωνικός συσχετισμός μεταβλήθηκε εκ νέου με σημαντική προσχώρηση στρωμάτων στην αντιδημοκρατική και εμφυλιοπολεμική ρητορική, σταθεροποιώντας προσωρινά τη μνημονιακή παράταξη.
Τον Ιούλιο του 2013, ακόμη ένα Μνημόνιο πρόκειται να ψηφιστεί από μια Βουλή που έχει καταρρακωθεί, με την ΕΡΤ κλειστή, τις αντιστάσεις να έχουν αναζωπυρωθεί και την απελπισία για χιλιάδες οικογένειες να βαράει κόκκινο. Τώρα πια τα Μνημόνια δεν τα ακολουθεί μια αφήγηση, αλλά η «πυγμή» της εξουσίας: η ολοσχερής αναδόμηση της ελληνικής κοινωνίας έχει μπει στην τελική της φάση, τα πολλά λόγια περιττεύουν. Αν ό,τι ξέραμε να κάνουμε ως Αριστερά και λαϊκό κίνημα φαίνεται να μην είναι αρκετό πλέον, αν η δημοκρατία είναι πολύ επικίνδυνη για τους ισχυρούς ώστε να είναι στοιχειωδώς ανεκτή, τότε τίθεται σε όλους μας επιπλέον ένα καθήκον: δίπλα στον ανένδοτο πολιτικό αγώνα για την ανατροπή της μνημονιακής παράταξης από την κυβέρνηση και τους κοινωνικούς αγώνες για την αναχαίτιση της κυβερνητικής πολιτικής, πρέπει να βρούμε τους τρόπους να συγκροτήσουμε ένα λαϊκό μέτωπο υπεράσπισης στοιχειωδών αξιών όπως η δημοκρατία, η ελευθερία, η λαϊκή κυριαρχία και η αξιοπρέπεια. Αξίες που ενώνουν σε ένα βαθύτερο επίπεδο τις λαϊκές τάξεις που προσπαθεί να διχάσει η μνημονιακή παράταξη.
Οφείλουμε να διαμορφώσουμε ένα πλαίσιο ιδεών και πρακτικών που ενσωματώνει την υπαρξιακή ανάγκη των πολιτών για συνεκτικό νόημα και το λαϊκό αίτημα για σταθερότητα και ασφάλεια παρά τις υλικές δυσκολίες. Να μιλήσουμε για τη λογική της Αριστεράς, τη λογική της συνεργατικότητας, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας και των αναγκών όχι ως κάτι αφηρημένο και «παράξενο», αλλά ως μια γενίκευση αυτού που ήδη κάνουμε και θεωρούμε ενάρετο στις στενές διαπροσωπικές σχέσεις μας.
Ο αγώνας για την ανατροπή της απολυταρχίας της αγοράς και την ανάσχεση του φασισμού βασίζεται και στη δυνατότητα της Αριστεράς να εκπονήσει, να προτάξει και να πραγματώσει μια εναλλακτική αντίληψη για τη ζωή και την κοινωνία -βγαλμένη μέσα από το ίδιο το βίωμα των λαϊκών τάξεων- πλάι στο αυστηρά πολιτικό της πρόγραμμα και την κινηματική της δράση.

 https://www.avgi.gr

Σοκ και δέος: Φάρμακα τέλος!

Τελικά οι τροϊκανοί φαίνονται αποφασισμένοι να «πατήσουν» στην κυριολεξία επί πτωμάτων. Αφού «καθάρισαν» με τις εργασιακές σχέσεις, ήρθε η ώρα να βάλουν και την τελευταία ταφόπλακα στο κοινωνικό κράτος και στην υγεία, όπως από πολλούς πλέον κατηγορούνται.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες του newsbomb.gr, ο κ. Τζουζέπε Καρόνε, εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και υπεύθυνος για θέματα υγείας, έχει ζητήσει από τον Υπουργό Υγείας μέχρι το Σεπτέμβριο να γίνουν δραματικές αλλαγές στο χώρο των φαρμάκων και της συνταγογράφησης, προκειμένου, υποτίθεται, να μειωθεί το κόστος των δαπανών στο χώρο της υγείας. Οι αλλαγές θα είναι τόσο δραματικές που δυστυχώς αναμένεται να εξαθλιώσουν περαιτέρω τόσο όλους τους ασθενείς, όσο και τους χαμηλοσυνταξιούχους που δεν έχουν χρήματα να πάρουν τα φάρμακά τους, αλλά και να εκθέσουν πιθανότατα σε κίνδυνο τη ζωή χιλιάδων ασθενών που πάσχουν από χρόνιες και σοβαρές παθήσεις.

Με απίστευτη αναλγησία οι κύριοι της τρόικας παίζουν κορώνα γράμματα τις ζωές των Ελλήνων πολιτών στο βωμό της εξοικονόμησης χρημάτων, ενώ είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι παράλληλα φαίνεται να επιδιώκουν την αποδόμηση της ελληνικής επιχειρηματικότητας και δη της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα πολυεθνικών εταιριών. Πιο συγκεκριμένα απαιτούν:

- Επιπλέον οριζόντιες και άκριτες μειώσεις τιμών στα φάρμακα, γεγονός που υποδεικνύει ότι θα αυξηθεί η συμμετοχή των ασφαλισμένων ή θα αναγκαστούν οι φαρμακευτικές εταιρίες να αποσύρουν τα φθηνά φάρμακα, αφού το κέρδος θα είναι πενιχρό.

- Συνταγογράφηση των φαρμάκων από συγκεκριμένες ειδικότητες γιατρών, το οποίο μέτρο θα δημιουργήσει τεράστια αναστάτωση ιδιαίτερα στην ελληνική περιφέρεια, όπου οι ασθενείς των απομονωμένων περιοχών (που δεν υπάρχουν όλες οι ειδικότητες) θα είναι αναγκασμένοι να ταλαιπωρηθούν και μεταβούν στα πλησιέστερα μεγάλα αστικά κέντρα, προκειμένου να γράψουν τα φάρμακα τους σε συγκεκριμένους γιατρούς. Αν για παράδειγμα σε ένα νησί του Αιγαίου δεν υπάρχει καρδιολόγος, για να «γράψει» ο ασφαλισμένος τα φάρμακα του, θα πρέπει να μεταβεί στον Πειραιά ή στην καλύτερη περίπτωση σε κάποιο μεγαλύτερο νησί, για να βρει καρδιολόγο.

Ταυτόχρονα καταργούν όλες τις πιστωτικές διευκολύνσεις προς τις εταιρίες που δραστηριοποιούνται στο χώρο του φαρμάκου, διευκολύνσεις που λειτουργούσαν ως συνδετικός κρίκος μεταξύ των εταιριών εμπορίας και διακίνησης φαρμάκων και του ασφαλισμένου που δεν μπορούσε να πληρώσει cash τα πανάκριβα φάρμακα συγκεκριμένων θεραπειών. Χωρίς οίκτο το κλιμάκιο της τρόικας ζητεί άμεσα:

- Την επαναφορά του περίφημου rebate: «Σας χρωστάμε, αλλά πληρώστε». Στην περίπτωση αυτή ταιριάζει γάντι η λαϊκή παροιμία «εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και το βόδι...». Διότι πώς να εξηγήσει κανείς ότι η κυβέρνηση ζητεί αναδρομικό rebate (ειδικές εκπτώσεις) της τάξης του 15%, την ώρα που το κράτος χρωστάει χρήματα και στις εταιρείες και στους φαρμακοποιούς. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι εταιρείες του φαρμάκου θα αναγκαστούν να επιστρέψουν στο κράτος μέρος της αξίας του τιμολογίου των φαρμάκων που χορήγησαν χωρίς, όμως, να έχουν εισπράξει ακόμη το αντίτιμο αυτού.

- Εφαρμογή του clawback, του μηχανισμού αυτόματων επιστροφών, όταν διαπιστώνεται υπέρβαση της δαπάνης.

Είναι προφανές από τα παραπάνω πως είτε οι άνθρωποι της τρόικας δε γνωρίζουν πώς λειτουργεί το κράτος πρόνοιας και η πραγματική οικονομία, είτε εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα πολύ πιο ισχυρά. Δεν μπορεί για παράδειγμα να μη γνωρίζουν πως, επειδή η ρευστότητα στην αγορά είναι μηδενική λόγω της ακολουθούμενης μνημονιακής πολιτικής, το σύστημα λειτουργεί με πιστωτικές διευκολύνσεις από όλες τις πλευρές. Δεν μπορεί να μην έχουν ακούσει ότι λόγω των απάνθρωπων περικοπών που οι ίδιοι έχουν επιβάλει σε μισθωτούς και συνταξιούχους, ο μέσος Έλληνας πολίτης όχι μόνο δεν μπορεί να προπληρώσει τοις μετρητοίς τα φάρμακά του, αλλά δεν μπορεί να εξασφαλίσει ένα πιάτο φαγητό για την οικογένειά του. Δεν μπορεί να μην τους έχει πει κάποιος παράγοντας από τους εν Ελλάδι συνομιλητές τους ότι οι Έλληνες συνταξιούχοι αγοράζουν βερεσέ τα φάρμακά τους ακόμα κι αν τα ταμεία τους δεν καταβάλλουν το απαραίτητο τίμημα στους φαρμακοποιούς. Άραγε κανείς από τους συνομιλητές τους επιχειρηματίες δεν τους έχει ψιθυρίσει ότι οι όποιες υπερτιμολογήσεις γίνονταν, διότι το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία πλήρωναν με καθυστέρηση έξι -εννέα μηνών ή ακόμα και ενός έτους;

Την ίδια ώρα αίσθηση προκαλεί και η στάση της ελληνικής πολιτείας που σχεδόν υποτακτικά παρακολουθεί τις εντολές των κλιμακίων της τρόικας σκύβοντας το κεφάλι σε όλες τις παράλογες απαιτήσεις.

Ο κ. Σαμαράς, για παράδειγμα, φέρεται να συνομολόγησε προκαλώντας πολλαπλά ερωτήματα, τόσο με τα αφεντικά των συστημικών τραπεζών και δέχθηκε σιωπηρά το γεγονός ότι δεν πρόκειται να βάλουν δεκάρα τσακιστή (τουλάχιστον προς το παρόν) από τα χρήματα της ανακεφαλαιοποίησης στην αγορά, όσο και με το εφοπλιστικό λόμπι, όταν και πάλι δέχθηκε σιωπηρά την πρόθεσή τους να φορολογηθούν κατά το δοκούν, κοινώς να δώσουν ό,τι έχουν ευχαρίστηση.

Την ίδια ακριβώς ώρα ο κ. Σαμαράς και η κυβέρνηση του δε φαίνονται να ιδρώνουν καθόλου από το γεγονός ότι οι επιλογές της τρόικας και των δανειστών βάζουν ταφόπλακα στις τελευταίες ελληνικές παραδοσιακές επιχειρήσεις που είτε θα περάσουν στα χέρια ξένων funds, είτε θα κλείσουν λόγω του αθέμιτου ανταγωνισμού και των συμπιεσμένων αμοιβών.

Το περίφημο όραμα της ανάπτυξης πάει περίπατο, αφού με τις απαιτήσεις τις τρόικας στο χώρο της υγείας καταστρέφεται η ήδη πολυχτυπημένη ελληνική φαρμακοβιομηχανία και μαζί της οδηγούνται σε βέβαιο θάνατο και οι χιλιάδες οικογένειες των εργαζομένων που δουλεύουν σε αυτή, και το ερώτημα είναι «για όφελος και στο όνομα ποίων συμφερόντων;».

Εκτός κι αν το σχέδιο ορισμένων είναι να βγουν από τη... μέση οι Έλληνες επιχειρηματίες και τα ξένα λόμπι να αναλάβουν τον έλεγχο της ελληνικής αγοράς φαρμάκου με όρους σκληρού καπιταλισμού μετατρέποντας το φάρμακο από κοινωνικό αγαθό σε είδος πολυτελείας. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν έχουν παρά να το ομολογήσουν στον ελληνικό λαό για να γνωρίζουμε «τι μας περιμένει». Αν όχι, τότε ίσως και να έχει κάποιους πολύ κακούς συμβούλους ο κύριος Πρωθυπουργός.

Υ.Γ. Κύριε Αντώνη Σαμαρά είναι πλέον στα όρια της βεβαιότητας πως κάποιοι από τους συμβούλους σας είναι ανίκανοι και άβουλοι ή διαπλέκονται πολύ χοντρά με ξένα κεφάλαια. Είναι χρέος σας να τους εντοπίσετε και να τους καθαιρέσετε. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Και στις δυο περιπτώσεις το κεφάλι του ταλαίπωρου ελληνικού λαού μπαίνει στον «τορβά».

http://www.newsbomb.gr

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥΣ.ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΑΠΟΛΥΟΥΝ 2500 ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΕΓΚΑΙΝΙΑΖΟΥΝ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΙΕΚ

Χαράς  ευαγγέλια για τον ιδιοκτήτη του ΙΕΚ ΑΚΜΗ που ο «υπουργός Παιδείας»  παραβρέθηκε στα εγκαίνια της νέας του μονάδας στον Πειραιά φέρνοντάς του  έναν μποναμά. Λίγες ημέρες μετά, ανακοίνωσε την απόλυση 2.500 καθηγητών  των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, ειδικοτήτων όπως τα επαγγέλματα υγείας, αισθητικής,  γραφικών τεχνών κ.ά. συνολικά 52 τον αριθμό. 

Στις ειδικότητες που  καταργούνται φοιτούν περίπου 20.000 μαθητές. 
Τρομερή πελατεία για τον  ιδιοκτήτη του ΙΕΚ ΑΚΜΗ, και άλλους ευεργέτες αυτού του τύπου που πουλάνε  τέτοιες ειδικεύσεις. Ούτε στο όνειρό τους δεν θα το έβλεπαν, που λέει ο  λόγος, δηλαδή. Γιατί θα έχουν κάνει κι αυτοί τα κουμάντα τους ως  παράγοντες του τόπου. Εξάλλου, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο «υπουργός»  εκλέγεται στην εκλογική περιφέρεια του εν λόγω ΙΕΚ, όλο και κάτι θα  έχει να περιμένει.
Τα εισαγωγικά στο «υπουργός Παιδείας» δεν είναι τυχαία, όπως όλοι  αντιλαμβάνονται.
 Τι είδους υπουργός για την Παιδεία είναι αυτός που  κλείνει δημόσια σχολεία, απολύει καθηγητές και εγκαινιάζει μετά πολλών  επαίνων την «υγιή επιχειρηματικότητα στο χώρο της παιδείας» 

Ρητορικό  το ερώτημα, βεβαίως.

 Ίδιος με όλους τους άλλους υπαλληλίσκους της  τρόικας και φίλους της «υγιούς επιχειρηματικότητας» , ιδίως όταν οι  φορείς της βρίσκονται στις περιφέρειες εκλογής τους και θα κάνουν το  κατι τις στις δύσκολες στιγμές που θα περάσουν όλοι αυτοί που  κατεδαφίζουν δημόσια αγαθά επ΄ ωφελεία ιδιωτών που καραδοκούν ν΄  αρπάξουν μερτικό.
Διότι δημιουργούν το πιο «υγιές επιχειρηματικό περιβάλλον» που θα  μπορούσε να υπάρξει. 
Φθηνό απολυμένο προσωπικό. 
Σπουδαστές που θα  αναγκαστούν να στραφούν στις ιδιωτικές σχολές για να ολοκληρώσουν τις  σπουδές τους. Οικογένειες που θα σφίξουν ακόμη περισσότερο το ζωνάρι για  να εξασφαλίσουν κάποια προσόντα στα παιδιά τους για μια αβέβαιη ελπίδα:  να επιβιώσουν στη ζούγκλα της ανεργίας.
Είμαστε σίγουροι ότι την επόμενη εβδομάδα που θα επισκεφθεί την Ελλάδα ο  υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Β. Σόιμπλε θα ήθελε να χτυπήσει με  στοργή στην πλάτη τον «υπουργό Παιδείας», διότι επιτελεί το ευρωπαϊκό  καθήκον του και με το παραπάνω. 
Δεν είναι και μικρό πράγμα να θες να  απολύσεις μέσα σε δυο χρόνια, μέχρι το 2014, 15.000 εκπαιδευτικούς και  να συρρικνώσεις τη δημόσια εκπαίδευση. 
Κανονικά θα έπρεπε να τον  παρασημοφορήσει!

inprecor.gr

Εσύ είσαι ο επόμενος...τι δεν καταλαβαίνεις;

...Όταν παίρνανε τους άλλους, δεν αντέδρασα... 'Οταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει...

Τραγικές καταστάσεις, για πρόσωπα και οικογένειες, κλιμακώνονται τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέρω αν υπάρχει διαβάθμιση στην τραγικότητα, αν μπορεί να γίνει ακόμα πιο τραγικό κάτι, αλλά φαίνεται  πως για κάποιους υπάρχει ακόμα περιθώριο. 

Πώς αλλιώς να προσεγγίσεις την επιλεκτική  απάθεια ορισμένων που έχουν ακόμα το κουράγιο απλώς να παρακολουθούν τις εξελίξεις, χωρίς τόση δα συμμετοχή στην αντίσταση της λαίλαπας;

Κινητοποιήσεις πενιχρής συμμετοχής για το απόλυτο κακό, για “τον ξαφνικό θάνατο”, που έλαχε σε κάποιους.

 Και αντί ο “κάμπος να πάρει φωτιά”, οι αντιδράσεις περιορίζονται κυρίως στους πληγέντες. Ο πολύς κόσμος, συμπάσχει ψυχικά αλλά απέχει σωματικά, από κάθε είδους αλληλεγγύη, από κάθε πρακτικό μέτρο που θα μπορούσε να στείλει ένα μήνυμα, κι όχι μόνο, πως είμαστε όλοι μαζί, πως δεν πάει άλλο. 

 Μα είναι μαθηματικώς βέβαιο, πως αύριο, ίσως και αργάσήμερα, θα είσαι εσύ ο επόμενος. 

 Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο.

 Κι όμως
οι περισσότεροι απλώς κοιτούν την συγκέντρωση, την πορεία που περνάει. Χάθηκε εντελώς αυτό το μικρό προθετικό μόρφημα -συν- που κάνει τις λέξεις να νοηματοδοτούνται με το μαζί:  συν-άνθρωπος, συν-άδελφος, συν-τοπίτης, συν-αγωνιστής, συν-οδοιπόρος...

Τραγικές φιγούρες οι υποαπόλυση συνάνθρωποί μας που κινούνται δυναμικά στις συγκεντρώσεις. Ακόμα πιο τραγικό, ότι πολλές από αυτές τις φιγούρες δεν τις είχαμε αισθανθεί τόσο κοντά μας σε ανάλογες περιπτώσεις διαμαρτυρίας του πρόσφατου παρελθόντος. 

Τραγικότερο όλων, ότι υπάρχουν ακόμα κάποιοι που μένουν στα σπίτια τους ή φευ! στις διακοπές τους και περιμένουν η μοίρα τους να συνδιαφορφωθεί από την αγωνιστικότητα των υπολοίπων. Αυτοί γεννήθηκαν βολεμένοι. Ανέθεσαν στους άλλους να τους σώσουν. 

Κι αλίμονο αν δεν το κάνουν καλά. Άσε που ίσως πιστεύουν πως κάποιο μαγικό μέσο θα τους σώσει κι αυτή τη φορά. Έχει ο Θεός!!! Τόση μοιρολατρία; Είναι δυνατόν;

Κι όμως, εδώ φαίνεται η δύναμη της εκπαίδευσης. Με αρνητικό πρόσημο αλλά εμφανή αποτελέσματα. Είναι δεκαετίες αυτή η διαπαιδαγώγηση του ατομικισμού, της ρουσφετολογίας, της μη αλληλεγγύης, της μη αξιοκρατίας,  και τόσων άλλων... Και τα αποτελέσματα φαίνονται, δυστυχώς, στις πιο κρίσιμες στιγμές. Όπου κι αν ψάξεις, στην αρχαία γραμματεία, στη χριστιανική διδασκαλία, στην ουμανιστική παιδεία, θα βρεις παροτρύνσεις για το όλοι μαζί. Η διαπαιδαγώγησή μας  όμως επέλεξε το ατομικό κι όχι το συλλογικό. Το “εγώ” κι όχι το “εμείς”.  Και τα αποτελέσματα τα βιώνουμε με τραγικό τρόπο σε ενεστώτα χρόνο. 

Απ' όλο το Ευαγγέλιο της επαναστατικής αγάπης, κράτησαν τις δικαιολογίες: “Αγρόν ηγόρασα, και έχω ανάγκην εξελθείν, και ιδείν αυτόν. Ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε, και πορεύομαι δοκιμάσαι αυτά. Γυναίκα έγημα, και δια τούτο ου δύναμαι ελθείν.”

Απ' την άλλη, ο παππούς μας ο Αριστοτέλης έλεγε πως ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και δεν μπορεί να ζει μόνος, χρειάζεται και τους άλλους. Τι και αν το έλεγε. Αυτό που βιώναμε για δεκαετίες, ως υποκείμενα της εκπαιδευτικής διαδικασίας στο σύνολό της (με φανερά και κρυφά αναλυτικά προγράμματα) ήταν το: “ξέρεις ποιος είμαι εγώ;” “ξέρεις ποιον έχω εγώ;” . Δεν με νοιάζει, “έρποντας και γλείφοντας και με τα κέρατά μου” (συνήθως κομματικά και δημοσιοσχεσίτικα)  θα καταφέρω να φτάσω τους υψιπετείς αετούς, έλεγε ο σαλίγκαρος. Αυτά για να συνειδητοποιήσουμε το τραγικό σημερινό αδιέξοδο της μοναχικής διεκδίκησης του βολέματος.

'Ηρθε το τέλος αυτής της εποχής. Ας το καταλάβουμε έστω και στο “και πέντε”.

Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να απελευθερώσουμε τη χώρα.

...Όταν παίρνανε τους άλλους, δεν αντέδρασα...

'Οταν ήρθαν να πάρουν εμένα,

δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει...

                                                                                                 (Πάστορας Martin Niemöller)

karditsa-city 

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Συστημική βία: Ανεργία και... απολύσεις

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η πιο ακραία ίσως μορφή οικονομικής συστημικής βίας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι η ανεργία ή, εναλλακτικά, η περιστασιακή και μερική (υπό)απασχόληση. Η ανεργία όμως είχε αρχίσει να φουντώνει από τον καιρό της ένταξής μας στην ΕΟΚ/ΕΕ και απλά σήμερα ...απογειώθηκε. Ακόμη και στην εποχή των «παχιών αγελάδων», η ανεργία είχε διπλασιαστεί, από 3,6% το 1984, σε 7% το 1997, παρά το γεγονός ότι το εργατικό κόστος μειωνόταν δραστικά όλη την δεκαετία του 1990, ενώ τα κέρδη στις μεγάλες επιχειρήσεις πολλαπλασιάζονταν. Την περασμένη δεκαετία σημειώθηκε μια εντελώς παροδική μείωση της ανεργίας, σαν αποτέλεσμα της Ολυμπιάδας και των έργων «βιτρίνας» που χρηματοδοτούσε η ΕΕ, για να συνεχίσει κατόπιν την ανοδική πορεία της. Έτσι, οι άνεργοι, το 2005-08  είχαν φθάσει σχεδόν στο 8% του ενεργού πληθυσμού, ενώ το 2009 είχαν ανεβεί στο 9,5%. Με το σκάσιμο της «φούσκας» οι άνεργοι τριπλασιάστηκαν και σήμερα φθάνουν το 28%!

Είναι, επομένως, άλλος ένας αποπροσανατολισμός ότι η ανεργία και η φτωχοποίηση του Λαού είναι αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας, σαν αποτέλεσμα της «κρίσης του Χρέους» και των Μνημονίων. Στην πραγματικότητα, ήταν τα «δομικά» προβλήματα της οικονομίας που οδήγησαν στην έκρηξη του Χρέους. Τα διογκούμενα ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών καθως και τα δημοσιονομικά ελλείμματα, που οδήγησαν τελικά στην χρεωκοπία, μπορεί να δειχτεί οτι άρχισαν να χειροτερεύουν δραματικά από την ένταξή μας στην ΕΕ (βλ. Τ.Φ, Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, Γόρδιος, 2010). 

Η θεμελιακή δηλαδή αιτία της ανεργίας, στο Ελληνικό μοντέλο εξωστρεφούς ανάπτυξης που θεσμοποιήθηκε μεταπολεμικά με την ένταξή μας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, ήταν η ουσιαστική έλλειψη παραγωγικής δομής, την οποία δραματικά επιδείνωσαν το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών που επέβαλε η ένταξή μας στην ΕΕ. Και, φυσικά, η μετανάστευση ελάχιστη σχέση είχε με την έκρηξη της ανεργίας, όπως άμεσα ή έμμεσα διακήρυσσαν τότε οι ελίτ, καθώς και η Πατριωτική «Αριστερά», καλλιεργώντας πρώτοι τη ξενοφοβία και τον ρατσισμό, για να πάρει σήμερα τη σκυτάλη από αυτούς η Χρυσή Αυγή. Οι μετανάστες καταλάμβαναν ανειδίκευτες θέσεις εργασίας και βασικά ανταγωνίζονταν τους δικούς μας απόφοιτους του δημοτικού, όπου όμως η ανεργία μειωνόταν, ενώ, αντίθετα, φούντωνε στους απόφοιτους της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Δηλαδή, οι μετανάστες ουσιαστικά έπαιζαν τον ρόλο της φτηνής αύξησης της παραγωγής (και της παραγωγικότητας) και της παράλληλης —σωτήριας για τους εργοδότες— συμπίεσης των μισθών.

Με άλλα λόγια, όταν η ένταξη στην ΕΕ μας υποχρέωσε σε άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών, η Ελληνική οικονομία δεν ήταν ανταγωνιστική μέσα στην ΕΕ, όχι βέβαια λόγω των υψηλών μισθών της, που ήταν πολύ χαμηλότεροι από αυτούς στα Ευρωπαϊκά κέντρα, αλλά εξαιτίας της χρόνιας έλλειψης παραγωγικών επενδύσεων. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι μια από τις πρώτες δουλειές της κοινοβουλευτικής Χούντας και της Τρόικας ήταν να ελαστικοποιήσουν, με τα Μνημόνια, ακόμη περισσότερο τις εργασιακές σχέσεις, ουσιαστικά αποβλέποντας στην υποτίμηση του κόστους εργασίας, ώστε να «βελτιώσουν» τεχνητά την ανταγωνιστικότητα, ιδιαίτερα αφού δεν ήταν πια δυνατή η υποτίμηση του νομίσματος. Και, φυσικά, στον βαθμό που το σχέδιο των Ευρώ-ελίτ για την «Κινεζοποίηση» χωρών όπως η Ελλάδα πετύχει, τότε πράγματι, θα υπάρξει «ανάπτυξη», σαν συνέπεια μιας δήθεν «βελτίωσης» της ανταγωνιστικότητας, η οποία όμως θα συνοδεύεται από μαζική ανεργία ή υποαπασχόληση, και μισθούς επιβίωσης για τους πολλούς και ...άγριο βόλεμα για τους λίγους!

Ήδη, άλλωστε, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, η πρώτη «εκσυγχρονιστική» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε ανακοινώσει την έναρξη ενός κοινωνικού διαλόγου για τις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό, όπου οι παράμετροι των «λύσεων» είχαν αυστηρά προκαθοριστεί. Επρόκειτο, δηλαδή, για ένα κοινωνικό διάλογο-μαϊμού όπου επιχειρείτο οι προσκείμενες στα «εκσυγχρονιστικά» κόμματα εξουσίας (που σήμερα απαρτίζουν την κοινοβουλευτική Χούντα) συνδικαλιστικές ηγεσίες να περάσουν στη βάση τους, όσο πιο ανώδυνα γινόταν, τις λύσεις «ελαστικοποίησης» της εργασίας, που είχαν προκαθορίσει οι συστημικές τάσεις στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Τάσεις, οι οποίες, χάρις στη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έφθαναν γρήγορα  και στον εκάστοτε παριστάνοντα τον πρωθυπουργό της χώρας. Τότε, όμως, το πολιτικό κλίμα δεν επέτρεπε να περάσουν παρόμοια μέτρα.

Αντίθετα, σήμερα, με την αφορμή της δήθεν «κρίσης του Χρέους», οι ελίτ πέρασαν όχι μόνο τις πιο ελαστικές ίσως σχέσεις εργασίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά άρχισαν τώρα να περνούν ακόμη και την κατάργηση θέσεων στον δημόσιο τομέα. Και αυτό, τη στιγμή μάλιστα που η χώρα έχει ανεργία ρεκόρ στην Ευρωζώνη! Έτσι, απολύουν σχολικούς φύλακες, καθαρίστριες, δημοτικούς αστυνομικούς και συμβασιούχους, ενώ αύριο θα αρχίσουν τις μαζικές απολύσεις στον δημόσιο τομέα, δήθεν για να τον εξυγιάνουν, όπως ξεδιάντροπα υποστηρίζουν τα καλοταϊσμένα παπαγαλάκια των ελίτ στα τηλεοπτικά κανάλια —ενώ η κατειλημμένη ΕΡΤ δεν διανοείται να αναλάβει εκστρατεία «απομυθοποίησης της κρίσης», όπως όφειλε, αλλά συνεχίζει «κανονικά» τον αποπροσανατολισμό!

Στην πραγματικότητα, ο στόχος δεν είναι βέβαια η εξυγίανση του δημόσιου τομέα, που αναντίρρητα χρειάζεται ριζικές αλλαγές, χωρίς απολύσεις προσωπικού, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Το επιχείρημα δηλαδή της δήθεν μεταρρύθμισης είναι άθλιο ψέμα, αφού ο βασικός λόγος που γίνονται οι μαζικές απολύσεις δεν είναι καν η ικανοποίηση των απαιτήσεων των δανειστών. Ουτε είναι βέβαια ο εξαναγκασμός μας από την Ευρώ-ελίτ σε «κακές» πολιτικές (λιτότητας κ.λπ.), όπως εντελώς αποπροσανατολιστικά υποστηρίζουν «προοδευτικοί» οικονομολόγοι (που προβάλλουν ακόμη και οι New York Times, αλλά και παρ’ ημιν  «αναρχικοί διανοητές» ––ακόμη και αυτή η σύμπλευση είναι δυνατή στην Ελλάδα!) οι οποίοι «αγνοούν» το φαινόμενο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και βρίσκονται κάπου μεταξύ ...1929 και 1945.

Ο προφανής στόχος των ελίτ είναι να παραδώσουν τομείς του δημόσιου τομέα στον ληστρικό και ανεξέλεγκτο ιδιωτικό τομέα που ελπίζεται ότι με τον μισό αριθμό υπαλλήλων (και μισούς μισθούς!) θα προσφέρει «ανταγωνιστικές» υπηρεσίες. Αύριο θα κάνουν το ίδιο και με τα νοσοκομεία, τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, αφήνοντας ένα υποτυπώδη δημόσιο τομέα για τους απόρους, όπως στις ΗΠΑ.

Όμως, γιατί άραγε πρέπει να γίνει η οικονομική και κοινωνική αυτή καταστροφή; Όχι βέβαια γιατί, όπως υποστηρίζει η «Αριστερά», Μαρξο-Κεϋνσιανοί οικονομολόγοι κ.λπ. γιατί μας επιβάλλονται οι «κακές» πολιτικές των Μέρκελ–Σόιμπλε. Προφανώς, έξω από την ΕΕ (την οποία δεν αμφισβητούν οι καλοβολεμένοι μέσα στην ΕΕ Πανεπιστημιακοί, αναλυτές κ.λπ.) καμιά Μέρκελ δεν θα μπορούσε να μας επιβάλλει τις «κακές» πολιτικές της. Όμως οι ελίτ μας έκριναν ότι τα συμφέροντά τους ικανοποιούνται καλύτερα μέσα στην  ΕΕ και την Ευρωζώνη, οπότε, με δεδομένη την έλλειψη κάθε οικονομικής κυριαρχίας μέσα στην ΕΕ, δεν μπορούμε παρά να εφαρμόζουμε πιστά τις όποιες εντολές των γκαουλάιτερ. Εκτός βέβαια αν πιστεύουμε το παραμύθι  (για παιδιά προσχολικής ηλικίας) ότι... αν εκλεγεί ο Τσίπρας  θα λειτουργήσει σαν καταλύτης για να αλλάξουν οι Ευρωπαϊκοί συσχετισμοί και οι Ευρωπαϊκές πολιτικές! Και δυστυχώς στην εξαπάτηση αυτή μετέχει σύσσωμη η Αριστερά (εξωκοινοβουλευτική, πατριωτική, «ελευθεριακή»  κ.λπ.), πλην ΚΚΕ. Και αυτό, γιατί ακόμη και όταν τμήμα της Αριστεράς αυτής θέτει θέμα εξόδου από την Ευρωζώνη, ποτέ δεν θέτει θέμα άμεσης εξόδου από την ΕΕ, με στόχους την διαγραφή του Χρέους και την κατάργηση των Μνημονίων, αλλά και την αναγκαία κοινωνικοποίηση των τομέων-κλειδιά, ώστε μέσα από ένα πρόγραμμα μετάβασης σε μια αυτοδύναμη οικονομία να τεθούν οι βάσεις για την ρήξη με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την ικανοποίηση των βασικών αναγκών όλων των πολιτών.

Με άλλα λόγια, ακόμη και η έξοδος από την ΕΕ, χωρίς πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας, θα είναι το ίδιο καταστροφική.

Έτσι, οι αποθρασυμένες ξένες και ντόπιες ελίτ, μπροστά στην αδράνεια, (παρά την διογκούμενη εξαθλίωση) των λαϊκών στρωμάτων, εξακολουθούν και εντείνουν το καταστροφικό έργο τους. Όμως, η αδράνεια αυτή σε μεγάλο βαθμό είναι τεχνητή, σαν αποτέλεσμα του γεγονότος ότι οι κομματοκρατούμενες  συνδικαλιστικές ηγεσίες,  εσκεμμένα, εκτονώνουν την λαϊκή οργή με υποτονικές απεργίες, πορείες-λιτανείες στο Σύνταγμα και «συλλαλητήρια» συνοδευόμενα από ...συναυλίες.

Γι’ αυτό είναι πια άμεση επιτακτική ανάγκη η δημιουργία ενός παλλαϊκού Μετώπου «από τα κάτω» που, με συγκεκριμένους στόχους όπως οι παραπάνω και κυρίως την άμεση έξοδο από την ΕΕ και την αυτοδυναμία,  θα ηγηθεί του αγώνα αυτού για την αποτροπή της συντελούμενης καταστροφής, πριν ολοκληρωθεί, οπότε θα είναι αργά, για πολλές δεκαετίες...

  http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
 Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (14 Ιουλίου 2013)

Δημόσια Παιδεία ΤΕΛΟΣ !!!

Έφτασε η ώρα της κατάργησης της δωρεάν δημόσιας Παιδείας. Κι έγινε με πολύ πιο έξυπνο τρόπο από την κατάργηση της ΕΡΤ, αν και το ίδιο αστραπιαία. Απλώς μείναμε να κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Τα ΜΜΕ εξυπηρετικότατα όπως πάντα παραμόρφωσαν την πραγματική είδηση.

Τόνισαν τις 2.500 οργανικές θέσεις της τεχνικής εκπαίδευσης που χάνονται, αλλά έκρυψαν ότι πλέον όποιος μαθητής θέλει να ακολουθήσει μία από τις ειδικότητες που καταργούνται θα πρέπει να πληρώσει για να πάει σε ιδιωτικό ΙΕΚ!

Καταργήθηκαν, λοιπόν, οι ειδικότητες…Βοηθοί Φαρμακείων, Βοηθοί Φυσιοθεραπευτών, Βοηθοί Ακτινολογικών Εργαστηρίων, Βοηθοί Οδοντοτεχνιτών, Βοηθοί Νοσηλευτών, Βοηθοί Ιατρικών & Βιολογικών Εργαστηρίων, Βοηθοί Βρεφονηπιοκόμων, Γραφικών Τεχνών,, Σχεδίασης & Παραγωγής Ενδύματος, Αισθητικής Τέχνης, Κομμωτικής Τέχνης και Αργυροχρυσοχοΐας.

Προσέξτε το αιτιολογικό της κατάργησης σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας:

Α) «Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι τα Επαγγελματικά & Τεχνικά Λύκεια και Σχολές δεν επιτελούν σήμερα το ρόλο τους αντιμετωπίζοντας σειρά στρεβλώσεων και πελατειακών σχέσεων».

Αντί, λοιπόν, να αναζητήσουν τις ευθύνες των στρεβλώσεων και τους υπεύθυνους των πελατειακών σχέσεων, καταργούν τα Τεχνικά Λύκεια. Πόσο πρωτότυπο, λειτουργικό και κυρίως αποτελεσματικό!

Β)  «Γι’ αυτό σχεδιάζουμε ένα Τεχνικό Λύκειο που θα μεταδίδει τις απαιτούμενες τεχνικές και επαγγελματικές γνώσεις και δεξιότητες, παράλληλα με την καθολική εφαρμογή του θεσμού της μαθητείας, και τη σύνδεση με την αγορά εργασίας, χωρίς στρεβλώσεις και επικαλύψεις με ανώτερες βαθμίδες τυπικής εκπαίδευσης ή μη τυπικής κατάρτισης».

Το Υπουργείο Παιδείας καταργεί, λοιπόν, τις παραπάνω ειδικότητες επειδή δε συνδέονται με την αγορά εργασίας! Αν, όμως, πραγματικά συμβαίνει αυτό, τότε με ποια λογική το κομμάτι της αγοράς που συνδέεται με την ιδιωτική εκπαίδευση συνεχίζει να λειτουργεί και να αναπτύσσει τμήματα εκπαίδευσης των εν λόγω ειδικοτήτων; Είναι τόσο χαζή η αγορά που δε νιώθει τις ανάγκες της και είναι τόσο έξυπνο το Υπουργείο που αντιλαμβάνεται καλύτερα τις ανάγκες της αγοράς;

Κι αν πράγματι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα επειδή αυτές οι ειδικότητες της δημόσιας παιδείας δημιουργούν  «επικαλύψεις με ανώτερες βαθμίδες τυπικής εκπαίδευσης ή μη τυπικής κατάρτισης», γιατί άραγε δε δημιουργείται το ίδιο πρόβλημα από τις αντίστοιχες ειδικότητες που θα προσφέρονται πλέον αποκλειστικά από ιδιωτικές σχολές;

Να το δούμε και με παραδείγματα:

Βοηθοί Φαρμακείων

Βοηθοί Φυσιοθεραπευτών

Βοηθοί Ακτινολογικών Εργαστηρίων

Βοηθοί Οδοντοτεχνιτών

Βοηθοί Νοσηλευτών

Βοηθοί Ιατρικών & Βιολογικών Εργαστηρίων

Βοηθοί Βρεφονηπιοκόμων

Γραφικών Τεχνών

Σχεδίασης & Παραγωγής Ενδύματος

Αισθητικής Τέχνης

Κομμωτικής Τέχνης

Αργυροχρυσοχοΐας

Τα ιδιωτικά ΙΕΚ που αναφέρω είναι τυχαίες επιλογές από την αναζήτηση στο Google. Τα περισσότερα, μάλιστα, καλύπτουν όλες τις ειδικότητες που καταργούνται από τα δημόσια τεχνικά λύκεια και καλά κάνουν. Υπάρχουν δεκάδες ακόμη τέτοια Ι.Ι.Ε.Κ., όμως σκοπός μου δεν είναι να παρουσιάσω μια λίστα τους. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να τα τρίψω στα μούτρα εκείνων που αποφάσισαν να καταργήσουν τις ειδικότητες των Τεχνικών Λυκείων με ηλίθια άλλοθι περί μη σύνδεσης των ειδικοτήτων με την αγορά εργασίας. Στην καλύτερη περίπτωση πέτυχαν μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Και την απόλυση 2.000 εργαζομένων και, το κυριότερο, το επίσημο ξεκίνημα της κατάργησης της Δημόσιας Παιδείας και τη μετατροπή τής Ιδιωτικής Εκπαίδευσης σε μονόδρομο.

kartesios

Πεθαμένες ψυχές !!!

Άλλο να δίνεις στην τρόικα αριθμούς, 2.500 από την ΕΡΤ, 3.000 από τους καθηγητές, 4.000 από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και άλλο να της δίνεις ονόματα. Οι αριθμοί είναι ψυχροί, μπορείς να τους βάλεις σε μια τάξη, μπορείς ακόμη και να τους αγνοήσεις.

Τα ονόματα όμως είναι ατίθασα, όσο σφιχτά και να κλείσεις τα μάτια σου, δεν μπορεί να μη δεις ότι κρύβουν πίσω τους ανθρώπους, ο Γιάννης, η Μαρία, ο Θανάσης, η Κατερίνα, 12.500 νοματαίοι με σάρκα και οστά, με παιδιά, με γονείς, με αδέρφια, με γείτονες, με φίλους.

Πίσω από κάθε όνομα κρύβονται…άλλα πέντε, άλλα δέκα, οι 12.500 γίνονται αίφνης 50.000, 100.000, 150.000.

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Ήθελα να ήμουνα από μια μεριά να δω τα μούτρα εκείνων που έδιναν τα ονόματα των απολυμένων στην τρόικα. Δεν τα έδωσαν μόνο ο Μητσοτάκης και η Χριστοφιλοπούλου, τα έδωσε κι ο Σαμαράς, κι ο Βενιζέλος, και το Υπουργικό Συμβούλιο, και οι βουλευτές που πρόκειται να ψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο. Να ήμουνα από μια μεριά, όχι πολύ κοντά, μην πάθουμε και τίποτα, να δω αν κύλησε ένα δάκρυ, αν συσπάστηκε έστω ένας μυς την ώρα που υπέγραφαν την καταδίκη των ανθρώπων.

Για καταδίκη πρόκειται και το γνωρίζουν καλά. Τι θα κάνει ο Βαγγέλης, ο πενηντάχρονος σχολικός φύλακας που θα χάσει ξαφνικά τη δουλειά του, μετά από είκοσι χρόνια; Ποιος θα τον πάρει στη δούλεψή του σε μια αγορά που κάνει χίλιες απολύσεις την ημέρα; Δεν είναι μόνο μεσήλικας, δεν είναι μόνο ανειδίκευτος, είναι και άχρηστος με τη βούλα του κράτους. Τον έβγαλε άχρηστο ο Μητσοτάκης, ο χρήσιμος Κυριάκος, ο γιος του Κώστα, ο αδελφός της Ντόρας.

Τα ‘φερε η τύχη, την απόλυση του Βαγγέλη να την υπογράψει ο άνθρωπος που τον προσέλαβε πριν από είκοσι χρόνια, ο νεαρός τότε βουλευτής Θεόδωρος Μέγκουλας. Ο Βαγγέλης πούλησε την ψήφο του στον Μέγκουλα για οκτακόσια ευρώ τον μήνα, ο Μέγκουλας την αγόρασε την ψήφο, την τόκισε και με την υπεραξία της έγινε υπουργός. Σήμερα ο Βαγγέλης πετιέται στον δρόμο, επειδή κάποτε πούλησε την ψήφο του κι ο Μέγκουλας, που με την ψήφο εξασφάλισε αξιώματα και μεγαλεία, και μίζες, παραμένει στη θέση του, απολύει τον Βαγγέλη και διά της απολύσεως εξασφαλίζει αξιώματα και μεγαλεία, και μίζες.

Στις «Πεθαμένες ψυχές» του Γκόγκολ, οι γαιοκτήμονες κατέγραφαν ως ζωντανούς τους νεκρούς δουλοπάροικούς τους για να πάρουν αυξημένη επιδότηση από το κράτος. Κάθε ψυχή μουζίκου, δέκα ρούβλια, άντε στην υγειά του συγχωρεμένου του Προκχόροφ. Σήμερα, οι δικοί μας γαιοκτήμονες δίνουν στην τρόικα καταλόγους με πεθαμένους για να πάρουν αυξημένη δόση. Κάθε ψυχή σχολικού φύλακα δέκα χιλιάδες ευρώ, άντε να ζήσουμε να τον θυμόμαστε τον καημένο τον Βαγγέλη.

paganeli

Αν…(οι αριστεροί πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Αριστερά έρχεται, αν έρθει, για να αντιμετωπίσει μια καταστροφή !!!)

Αν θέλει μια χώρα να μείνει στο ευρώ, πρέπει να είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να βγει απ’ το ευρώ.

Αν στην Ελλάδα υπήρχε εθνική στρατηγική (κατά τις συγκλίσεις και τις αποκλίσεις των κομμάτων που εκφράζουν τις τάξεις) το θέμα του ευρώ δεν θα ήταν ταμπού ή έρμαιο προπαγάνδας, αλλά εργαλείο ή μάλλον όπλο διαπραγμάτευσης -εν μέσω κρίσης- και στη συνέχεια ανάπτυξης, είτε μένοντας (με τους δικούς μας όρους), είτε βγαίνοντας (με τους δικούς μας όρους) από την ευρωζώνη.

Κατά τούτο, ακόμα και για τη συντηρητική κυβέρνηση Σαμαρά -Βενιζέλου, αν δεν ήταν μια ακροδεξιά - νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ανδρεικέλων, η εναλλακτική πολιτική ως προς το ευρώ θα έπρεπε να… είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Ο Στάθης στον eniko

Αντιθέτως

με έναν σπαρακτικά τραγικό τρόπο (για τη χώρα) τα ανδρείκελα της Τρόικας έχουν αιχμαλωτίσει την Ελλάδα (που για αυτό λεηλατείται) σε μια πολιτική που, με πρόσχημα την αποφυγή της εξόδου της χώρας απ’ το ευρώ, την οδηγεί ακριβώς εκεί. Σε μια έξοδο καταστροφική, άνευ όρων ή μάλλον με τουςόρους άλλων - θα πρόκειται για ήττα στρατιωτικού τύπου, με κοινωνική καταστροφή ανάλογη της Μικρασιατικής.

Για την αξιωματική αντιπολίτευση συνεπώς και για την Αριστερά ενγένει, η υποχρέωση απέναντι στον λαό να έχει εναλλακτική λύση ως προς το ευρώ είναι θέμα ζωής ή θανάτου για την Ελλάδα. Δεν

μπορεί η Αριστερά να πορεύεται με την παραδοχή ότι το θέμα αυτό είναιταμπού, υποτασσόμενη και όχι υπερβαίνοντας την κυβερνητικήπροπαγάνδα. Μάλιστα, ο προβληματισμός αυτός πρέπει να ’ναι δημόσιος, εν γνώσει του λαού, χωρίς να φοβάται η Αριστερά τις κατηγορίες για πολυγλωσσίαπου στην πραγματικότητα την εγκλωβίζουν στον κυβερνητικό μονόδρομο και την ενιαία σκέψη.

Τα νέα από τη Δύση γίνονται κάθε μέρα όλο και πιο σκοτεινά. «Σε οριακή κατάσταση η Ελλάδα». «Η Ελλάδα σε τραγική κατάσταση». «Δεν είναι δυνατόν να αποπληρωθεί το χρέος». «Ο συνεχής δανεισμός οδηγεί σε κατάρρευση την ελληνική κοινωνία». «Το ελληνικό μνημόνιο είναι το χειρότερο στην ιστορία του ΔΝΤ».

Η συνισταμένη των απόψεων που διατυπώνονται τον τελευταίο καιρό στον δυτικό Τύπο από διακεκριμένους αναλυτές κατατείνει στο ότι η σχέσηΕυρώπης - Ελλάδας γίνεται «όλο και πιο τοξική» με τους Ευρωπαίους πολίτες να «δυσανασχετούν όλο και πιο πολύ» με τους «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένους» Ελληνες, με «ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τράπεζες» να «ληστεύουν την Ελλάδα όλο και πιο ξεδιάντροπα» και με τους «Ελληνες να μην αντέχουν άλλο αυτό που τους συμβαίνει».

Αυτά απ’ τη Δύση. Εδώ, τσίρκο. Τίποτα δεν του βγαίνει του κ.Σαμαροβενιζέλου: Η τρύπα 1,6 δισ. στα έσοδα είναι το λιγότερο, διότι αύριο κάτιχειρότερο θα «σκάσει». Κάθε μέρα, κάθε βδομάδα κάτι χειρότερο σκάει έως το επόμενο χειρότερο. Ομως το

κυρίως χειρότερο είναι το ίδιο το κυβερνάν. Το πολυνομοσχέδιο για παράδειγμα, ένα σπασμωδικό έκτρωμα που το θολωμένο του μυαλό βαδίζει καιπαραμιλά - καταργούν τις αποδείξεις/επαναφέρουν τις αποδείξεις, ένα αλαλούμ, με φόρους θανατηφόρους, κωμικούς αν δεν ήταν εγκληματικοί. Τα κάθε φορά

«νέα μέτρα» εξορκίζονται μόνον για να εξαγγελθούν λίγο μετά. Ούτε η Πορτογαλία πάει καλά (κατά τα προτάγματα και διατάγματα του Βερολίνου), ούτε η Ιρλανδία. Η Ισπανία παραπαίει, όπως κλονίζεται και η Ιταλία. Αλλά η Ελλάδα φαίνεται ξεγραμμένη.

Στη συγκυρία αυτή ενδεχόμενη άνοδος της Αριστεράς στην εξουσία εδώ στην Ελλάδα θα είχε ιστορική αξία για όλη την Ενωση. Το ενδεχόμενο αυτό

καθίσταται όλο και πιο ισχυρό, διότι η κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτικήαπορφανεύει από κάθε ελπίδα μέγα μέρος των ψηφοφόρων του δικομματισμού – στην πραγματικότητα ό,τι απέμεινε απ’ τον δικομματισμό,ζει το ίδιο του το ρέκβιεμ.

Στο σημείο αυτό, μιας ιστορικής καμπής, η ευρωπαϊκή ιστορία μας λέει ότι αρκετά αριστερά κόμματα προκειμένου να διευρύνουν την εκλογική τους απήχηση στράφηκαν προς το κέντρο. Αντί με το ριζοσπαστικό τους πρόγραμμα να προσελκύσουν και τους μη αριστερούς, «πήγαν με τα νερά τους», καταλήγοντας στον βάλτο μιας ατελέσφορης εις ό,τι αφορά τα συμφέροντα των λαώνδιαχείρισης. Από το Ιταλικό Κομουνιστικό Κόμμα, τη Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία, τους Βρετανούς Εργατικούς και πολλούς άλλους απέμειναν τα φαντάσματά τους.

Το δίλημμα για τα αριστερά κόμματα σε τέτοιες ιστορικές στιγμές είναι:εξουσία ή εξαφάνιση. Αν δεν πάρουν την εξουσία («χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά»), επιστρέφουν στην ελάσσονα αντιπολίτευση. Αν πάρουν την εξουσία και την ασκήσουν στο πλαίσιο όσων αντιπολιτεύονταν, εξαφανίζονται.

Αυτό το πρόβλημα αντιμετωπίζει αυτήν τη στιγμή και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν υποκαταστήσει τη ριζοσπαστική του πολιτική με τη μετριοπάθεια που υποτίθεται ότι θα τον καθιστούσε ελκυστικό σε ευρύτερα στρώματα ψηφοφόρων, το πιθανότερο είναι να χάσει και απ’ τα αριστερά του και απ’ τα δεξιά του. Διότι τοζητούμενο αυτήν τη στιγμή

δεν είναι να πάρει την εξουσία, αλλά να ξέρει ο λαός τι θα κάνει η Αριστερά αν πάρει την εξουσία.

Η περιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από χλωμά κεντρώα, δημοκρατικά αιτήματα δεν αντιστοιχεί στους καιρούς. Και αυτό οι ψηφοφόροι το ξέρουν. Το ζητούμενο είναι να βρει ο κεντρώος, ο ΠΑΣΟΚος ή ο δεξιός ψηφοφόρος χρήσιμοκαι ελκυστικό ένα αριστερό ριζοσπαστικό πρόγραμμα που δηλώνει τι θέλει καιτι θα κάνει.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει την εξουσία με ένα τέτοιο πρόγραμμα (πεντακάθαρο στη γνώση του λαού), θα έχει όπλο του τον λαό και ο λαός θα έχει όπλο του την Αριστερά. Κι αυτή η σχέση είναι απαραίτητη, διότι όποια κυβερνητική πολιτική

αποπειραθεί να σπάσει σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα τηνπροδιαγεγραμμένη ακολουθία των νεοφιλελεύθερων - ακροδεξιώνεπιλογών θα αντιμετωπίσει θεούς και δαίμονες. Αν η Αριστερά δεν μπορεί παρά να υποσχεθεί στον λαό μόνον «ιδρώτα και αίμα» για ένα μεγάλο διάστημα προκειμένου να βγούμε απ’ τον τάφο μας, πρώτος απ’ όλους πρέπει να το ξέρει ο λαός.

Μάλιστα η Αριστερά πρέπει πρώτα να «κυβερνήσει» για να κυβερνήσει. Κι αυτό δεν γίνεται στα πάνελ, γίνεται με προτάσεις και ενέργειεςπαντού, σε όλους τους χώρους, για όλα τα προβλήματα.

Αν το ΠΑΣΟΚ πρόδωσε τον ΠΑΣΟΚο, αν η Ν.Δ. παρέδωσε τον νεοδημοκράτη όμηρο, αυτό σημαίνει ότι δεν έχει νόημα για την Αριστερά να τους μιλήσει στη γλώσσα τους, αλλά να τους προτείνει τη δική της. Και να μπει η πολιτική της στη βάσανο της κρίσης τους.

Αν η Αριστερά αμβλύνει τον λόγο της (όπως έκανε η ΔΗΜΑΡ), αν παραιτηθεί απ’ τους μακροπρόθεσμους στρατηγικούς της στόχους όσον κι απ’ το βραχυπρόθεσμο πρόγραμμά της εναντίον των μνημονιακών πολιτικών, δεν θα κυβερνήσει, ή, αν κυβερνήσει, δεν θα έχει κυβερνήσει αυτή.

Κι επειδή η διακυβέρνηση για την Αριστερά δεν είναι αυτοσκοπός, καλό είναι όλοι οι πολίτες κι όχι μόνο οι αριστεροί να γνωρίζουμε ότι η Αριστερά έρχεται, αν έρθει, για να αντιμετωπίσει μια καταστροφή.

Μια δομική καταστροφή.

Θα κληθεί να ανατάξει μια χώρα με σπασμένη ραχοκοκκαλιά. Κι αυτό μόνον ο λαός ο ίδιος με τις δυνάμεις του μπορεί να το πετύχει, σε ταξική βάσηκαι κατά τα συμφέροντά του. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει συσσωρευθεί ικανή ιστορική μνήμη. Αυτήν τη φορά όσοι ψηφίσουν Αριστερά δεν θα ψηφίσουν απόαπελπισία, αλλά από ελπίδα. Οχι για διαμαρτυρία, αλλά για λύσεις. Αυτήν τη φορά δεν υπάρχουν στο προσκήνιο «αριστεροί» δημαγωγοί όπως ο Ανδρέας για να αποπροσανατολίσουν τον λαό, αλλά ένα συλλογικό (και επιτέλους ισχυρό εκλογικώς) κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς κι άλλες αριστερές δυνάμεις, όπως οι κομμουνιστές και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Οπως επίσης και οιπατριωτικές δυνάμεις από όλους τους πολιτικούς χώρους, πλην των φασιστών.

Αλλά κυρίως υπάρχει η ανάγκη για όλους τους ψηφοφόρους όλων των κομμάτων του επαναπροσδιορισμού της σχέσης τους με τα κόμματά τους. Το πράγμα θέλει σκέψη. Μπορεί, για παράδειγμα, ο νεοδημοκράτης να ακούει το κόμμα του να κλαίει για όσα του κάνει μόνο και μόνο για να του κάνει χειρότερα;

Το μεγάλο ζητούμενο σήμερα είναι η ελπίδα. Δεν μπορούμε να κλαυθμηρίζουμε κάνοντας δίκη προθέσεων στο μέλλον. Ούτε όμως και ναυπογράψουμε συμβόλαιο μαζί του. Μόνον τις ευθύνες μας μπορούμε να αναλάβουμε και να αγωνισθούμε.

«Οταν η Ελλάδα πλήττεται, ουδείς Ελληνας αδιάφορος»…

Τώρα κλείσαμε...

Δεν θέλουμε τίποτα άλλο. Χορτάσαμε από θυσίες, που μας έκοψες μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, που μας απέλυσες, που διέλυσες τα νοσοκομεία, τα Πανεπιστήμια, που δεν δουλεύει τίποτα πλέον. Που συνεργάζεσαι με τα ακροδεξιά (σαν και σένα) αποβράσματα του ΛάΟΣ και της ΕΠΕΝ.

Στα συγχωρούμε, τα ξεχνάμε όλα.

 Μετά την απόφασή σου, να τοποθετήσεις τον Παπουτσή ως εκπρόσωπο της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα.

  Πρώην επίτροπος στην ΕΕ και πρώην υπουργός ΠΡΟ-ΠΟ, θέση στην οποία "διέπρεψε" και γι' αυτό τον θυμόμαστε. Τον Παπουτσή, οποίος μετά τον Λαλιώτη και τον Τσοχατζόπουλο, ήταν αυτός που είχε το "χάρισμα" να μιλά επί 2 ώρες χωρίς να λέει απολύτως τίποτα.

Επέλεξες τον Παπουτσή που συμβολίζει ό,τι πιο βρόμικο έχει να επιδείξει το ΠΑΣΟΚ. Μετά από αυτό δεν περιμένουμε τίποτα. Καταλάβαμε ότι το μπουρδέλο που φτιάξατε, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ από το 1974, θέλετε να το συνεχίσετε πάση θυσία και το κάνετε.

swell 

Η πτώση των (μ)αστών !!!

“ Προστατεύοντας τους συζύγους ”

Φώτα,κάμερες και πάμε.

Γενική ευφορία, φαίνεται άλλωστε και στο χειροκρότημα του ακροατηρίου.

Συναντώνται δύο κυρίες ομότεχνες.

Η σύζυγος μεγαλοδημοσιογράφου, υποδέχεται στην εκπομπή της την κυρία του…υπουργού υγείας.

 Του Γιώργου Μπεκιάρη

Μετά τις αμοιβαίες φιλοφρονήσεις, το χαμηλής νοητικής στάθμης χιούμορ και τα “αυθόρμητα” χειροκροτήματα της ομήγυρης, ο διάλογός τους, με αυστηρό λεξιλόγιο μαθητριών λυκείου, ενημερώνει το τηλεοπτικό κοινό για τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλει ο υπουργός υγείας, τα ωράριά του, τον πρωινό καφέ του, τις αϋπνίες του και λοιπές λεπτομέριες. Αηδία.

Στη συνέχεια η κουβέντα επικεντρώνεται στην κατατρομοκράτηση των Ελληνίδων νοικοκυρών σε πιθανή αλλαγή του συστήματος “σταθερότητας” και υποτέλειας που επικρατεί. Δεν είναι πρωτόγνωρο συμβάν στην Ελληνική τηλεόραση και δεν είναι άξιο γραφής το περιεχόμενο του υπόλοιπου μεσημεριανού καφέ των δύο κυριών. Είναι όμως ολοφάνερο ,πώς ο ζήλος των δύο συζύγων για την στήριξη του συστήματος πηγάζει αφενός μεν από τα προστάγματα του αφεντικού του τηλεοπτικού σταθμού, αφετέρου δε από το άμεσο προσωπικό τους όφελος.

Τα προηγούμενα χρόνια , με το lifestyle να αναρριχάται ραγδαία και κάτω από το μανδύα του να τίκτει ανθρώπους ικανούς να παρακολουθούν τις παραπάνω εκπομπές (ακόμα και ζωντανά!), ικανούς να κάνουν αυτοσκοπό την απομίμηση και ικανούς να αρνηθούν ως παλιομοδίτικο και βαρετό οτιδήποτε προσέφερε πνευματική τροφή , το μόνο άγχος αυτών των κυριών ήταν η έγκαιρη πλαστική επέμβαση στην επερχόμενη πτώση των μαστών τους.

Όταν το έκτρωμα αυτό άρχισε να καταρρέει , το άγχος τους πλέον έγινε περισσότερο έντονο και αφορούσε πλέον στην πτώση των αστών (αντρών) τους. Δεν είναι διόλου ακίνδυνη και ευτελής η προπαγάνδα που ασκείται από τις μεσημεριανές αυτές εκπομπές εαν συνυπολογίσουμε το κοινό στο οποίο απευθύνονται.Το σίγουρο είναι πάντως πως κάτω από τα γύψινα χαμόγελά τους υπάρχει μία γερή δόση πανικού.

paganeli

Η σύζυγος Στουρνάρα έχει τον τρόπο της !!!

Είναι γυναίκα υπουργού αλλά προφανώς είναι και πολύ καλή στη δουλειά της γιατί ο σύζυγος που έχει βαλθεί να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο της σωτηρίας της χώρας είναι μεγάλος υπέρμαχος της διαφάνειας και άρα τα έργα με τον ΕΟΦ, και το Υπουργείο Παιδείας είναι…αξιοκρατικά ανατεθειμένα.

Στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου είχαμε τον πρωθυπουργικό αδερφό Αντρίκο, να κάνει τα αμφιλεγόμενης χρησιμότητας «πράσινα» συνέδρια και να χρηματοδοτείται από ΔΕΚΟ και δημόσιους οργανισμούς με πλήρη αδιαφάνεια.

Στην κυβέρνηση Καραμανλή είχαμε (μεταξύ άλλων) τη σύζυγο Βουλγαράκη, Κατερίνα Πελέκη, που έκανε χρυσές δουλειές. Και στην κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» έχουμε τη σύζυγο του υπουργού Οικονομικών, Γ. Σουρνάρα, κ. Σταυρούλα Νικολοπούλου της MIND WORK BUSINESS SOLUTIONS να διεκδικεί και να παίρνει δουλειές από το δημόσιο.

 Της Βασιλικής Σιούτη

Όπως αυτή για την «εκστρατεία ενημέρωσης» του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΟΦ) τμηματικής αξίας 76.011,66 ευρώ (συνολικό έργο αξίας 435.666 ευρώ – βλέπε το UPDATE παρακάτω) που ανατέθηκε σε δύο εταιρείες : στη δική της και στη V+O (του υιού Βαρβιτσιώτη που είναι συνέταιρος με πρώην στενό συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά από την εποχή της Πολιτικής Άνοιξης). Για την κάθε μία εγκρίθηκε τον Μάιο το ποσό των 38.005,83 €.

Δεν εξετάζουμε το θέμα της νομιμότητας, θεωρούμε εκ των προτέρων ότι οι αναθέσεις είναι νόμιμες. Απλά θα αναρωτηθούμε -αφελώς- για άλλη μια φορά, κατά πόσο είναι και ηθικό: Την ώρα που ο Γ. Στουρνάρας μειώνει τα εισοδήματα εργαζομένων και συνταξιούχων σε τέτοιο βαθμό ώστε πολλοί να δυσκολεύονται να επιβιώσουν, η σύζυγός του να εξασφαλίζει το «παντεσπάνι» τους μέσω του δημοσίου.

Δεν δε θα κρίνουμε ούτε το έργο, για το οποίο η σύζυγος Στουρνάρα πήρε τη δουλειά. Αν ήταν δηλαδή απαραίτητο ή απλώς ο ΕΟΦ πέταξε τα λεφτά του. Δε μπορούμε να μην παρατηρήσουμε όμως, ότι από τις δεκάδες εταιρείες που κάνουν αυτή τη δουλειά, επιλέχτηκαν δύο συγκεκριμένες : της συζύγου του υπουργού Οικονομικών και του αδελφού του υπουργού Ναυτιλίας (και υιού βαρόνου της Ν.Δ βεβαίως).

Το μόνο που εντυπωσιάζει είναι ότι σε μια τόσο σκληρή περίοδο, τουλάχιστον για τα 2/3 της ελληνικής κοινωνίας, δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα. Τα ίδια και τα ίδια ξανά κι ας μας έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.

UPDATE – Είναι πολλά τα λεφτά

Η δημοσίευση του ρεπορτάζ για τις σχέσεις της συζύγου του υπουργού οικονομίας, Γιάννη Στουρνάρα, προκάλεσε αίσθηση και μεγάλο ενδιαφέρον από καλούς συναδέλφους που επίσης εξετάζουν το ζήτημα και από άλλες σκοπιές. Παλαιότερα είχαν δημοσιευτεί κάποιες υποθέσεις της κυρίας Νικολοπούλου σχετικά με ένα έργο του Υπουργείου Παιδείας που της ανατέθηκε αρχικά πριν εμφανιστεί κώλυμα εξαιτίας κάποιας καταδίκης.

Σήμερα δημοσιεύσαμε την απόφασης πληρωμής τμήματος του συμβουλευτικού έργου του ΕΟΦ αξίας περίπου € 76.000 και στόχος μας ήταν η συνέχιση του ρεπορτάζ για το ίδιο το έργο και τις εφαρμογές τους. Ωστόσο αφού το ενδιαφέρον είναι τόσο μεγάλο δημοσιεύουμε ακόμα και την απόφαση έγκρισης του έργου από το οποίο αποκαλύπτεται το πλήρες μέγεθος της υπόθεσης.

Σύμφωνα με την απόφαση που υπογράφτηκε στις 13/09/2012 και δημοσιεύτηκε 4 ημέρες αργότερα στη ΔΙΑΥΓΕΙΑ το έργο «Εκστρατεία ενημέρωσης του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων για την πρόληψη της πολυφαρμακίας» κοστίζει € 435.666 συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ. Στο έγγραφο που δημοσιεύεται παρακάτω αναφέρεται ότι αυτή η κατατεθημένη προσφορά ήταν η συμφερότερη. Και σίγουρα θα ήταν.

«ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ΑΤΙΜΗ

Εντάξει, εντελώς αναξιοπρεπές, αλλά εφόσον η «κοινωνία» κρίνει θετικό τον εκβιασμό της Τρόικας να απολυθούν τόσες χιλιάδες εργαζόμενοι στο Δημόσιο για να πάρουμε τη δόση, κανένα πρόβλημα. Ό,τι πει η «κοινωνία». Αν, όμως, στην επόμενη δόση, η Τρόικα απαιτήσει να γίνουν οι απολυμένοι του Ιδιωτικού Τομέα 2,5 εκατομμύρια ώστε να γίνει η Ελλάδα ακόμη πιο ανταγωνιστική λόγω εξαθλίωσης, τι θα πει τότε η «κοινωνία»;
 Όταν κάνεις μία υποχώρηση στον εκβιαστή, μετά δεν έχουν τέλος οι απαιτήσεις. Κάθε φορά η «διαπραγμάτευση» ήταν δύσκολη, η «δόση ήταν σε κίνδυνο» και τα ανταλλάγματα ήταν άμεσα. Εξευτελιστικοί μισθοί, ελεύθερες απολύσεις, 
εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα σε επιχειρήσεις, 500.000 νοικοκυριά χωρίς εισόδημα, 1,5εκ. κεφάλια εργαζομένων για να πάρουμε τις δόσεις που ποτέ δεν είδαμε.
Αλλά αφού το «ήθελε η κοινωνία…», τι μπορείς να πεις; Αυτή η ίδια «κοινωνία» που τώρα χαίρεται με τις απολύσεις στο Δημόσιο χρησιμοποιώντας το επιχείρημα «αυτά θα έπρεπε να τα είχαμε κάνει μόνοι μας». Βασικά και πρωτίστως, όλα τα στραβά μόνοι μας τα κάναμε και όλους αυτούς που έκαναν τα στραβά η «κοινωνία» τους ψήφιζε τόσα χρόνια, οπότε ουδείς ήθελε να ισιώσει κάτι.
Ας πάμε όμως στη σοβαρότητα των «μεταρρυθμίσεων» και στις υποσχέσεις για ένα «αξιοκρατικό και έντιμο Δημόσιο». Ακούγεται πολύ εύκολο. Επικίνδυνα εύκολο. Ας πούμε ότι θα απολυθούν κάποιοι και στις θέσεις τους θα προσληφθούν κάποιοι άλλοι «αξιοκρατικά μέσω ΑΣΕΠ». Ποιος είπε ότι το ΑΣΕΠ εξετάζει συνειδήσεις και κρίνει τον έντιμο; Γιατί δε μας λένε πόσοι από τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους είχαν προσληφθεί «αξιοκρατικά μέσω ΑΣΕΠ»; Άραγε πόσα μέλη πειθαρχικών συμβουλίων που έριχναν ποινές – χάδια στους επίορκους του ΑΣΕΠ είχαν προσληφθεί και οι ίδιοι μέσω ΑΣΕΠ; Εν ολίγοις, από πότε το ΑΣΕΠ εγγυάται αξιοκρατικό, εξυπηρετικό και έντιμο Δημόσιο; Πόσο θέλουν να μας τρελάνουν;
Δεύτερον, από πόσα σύννεφα θα ξαναπέσει η «κοινωνία» όταν αύριο μάθει ότι καμία μεταρρύθμιση δεν έγινε στον τρόπο που λειτουργεί το Δημόσιο καθώς ούτε ένας υπάλληλος της Βουλής απ’ αυτούς που διορίστηκαν μέσω του «ΑΣΕΠ βουλευτών» δεν απολύθηκε ή μετακινήθηκε; Πόσο θα «φρίξει η κοινωνία» όταν μάθει ότι εντελώς τυχαία κανείς από τους συνεργάτες  των βουλευτών που διορίζονταν τόσα χρόνια στο Δημόσιο δε θα μετακινηθεί ή απολυθεί; Και εν πάση περιπτώσει, ποιοι θα κάνουν «μεταρρυθμίσεις» στο Δημόσιο; Αυτοί που μέσα στην κρίση διόρισαν άλλους 232 υπαλλήλους στη Βουλή, την ώρα που καρατομούσαν τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων βουλιάζοντας την αγορά στην ύφεση;
Τι ακριβώς εννοεί η «κοινωνία» όταν λέει ότι αυτά που ζητά η Τρόικα θα έπρεπε να τα είχαμε κάνει μόνοι μας; Θα έπρεπε να παρέχεται ύψιστη προστασία στα «τρωκτικά» του Δημοσίου και στους κομπιναδόρους υπαλλήλους των τμημάτων προμηθειών; Διότι αυτό γίνεται τώρα. Κανένα «τρωκτικό» δε θα ενοχληθεί από τις απολύσεις. Όλα τα «τρωκτικά» εντός Δημοσίου συνεργάζονταν με «τρωκτικά» της αγοράς. Με προμηθευτές. Με επιχειρήσεις. Με «κυρίους» και επενδυτές.
Ποιος θα τολμήσει να πειράξει τα «τρωκτικά» του Δημοσίου όταν την επόμενη μέρα θα δώσουν στη δημοσιότητα στοιχεία για τους συνεργάτες τους – «κυρίους» – επενδυτές; Είναι κάποιος που δεν πιστεύει ότι αν υπήρχε η θέληση να αποκαλυφτούν τα «τρωκτικά» του Δημοσίου, δε θα μπορούσε να γίνει μέσα σε λίγα 24ωρα; Όμως μετά τι θα συμβεί; Το ταγκό χορεύεται από δύο κι αν ο ένας είναι εύκολο να διωχθεί τι θα γίνει με τον έτερο χορευτή της κομπίνας;
Αν άρχιζαν οι αποκαλύψεις και έβγαιναν στη φόρα ονόματα εταιρειών που συμμετείχαν στη λεηλασία του Δημοσίου – πολλών δε από αυτές, ξένες – θα κατέρρεε αυτομάτως όλο το χρηματοδοτικό  σύστημα κομμάτων και πολιτικών. Στη συνέχεια, αυτό το σύστημα δε θα είχε κανένα πρόβλημα να δώσει στη δημοσιότητα τα payroll με τα ονόματα των πολιτικών που χρηματοδοτούσαν.
Ω! Τι φρίκη! Δεν τα αντέχει αυτά η «κοινωνία». Δεν τα μπορεί. Ας αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν. Ας κοροϊδευτούμε με «μεταρρυθμίσεις». Ας θυσιαστούν κάποιοι τώρα για να ικανοποιήσουμε την Τρόικα, να μας δώσει τη δόση, να τη μοιραστούν οι «επενδυτές» και οι τοκογλύφοι κι ύστερα βλέπουμε.
Άλλωστε είπαμε, κι αν αύριο η Τρόικα απαιτήσει να γίνουν 2,5 εκατομμύρια οι άνεργοι δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Δεν τους παίρνουν πια και τη ζωή, τη δουλειά τους χάνουν. Θα βρουν κάτι άλλο να κάνουν. Όποια θυσία κι όποια απαίτηση τεθεί θα ικανοποιηθεί για να μη διαταραχτεί η ηρεμία και προπαντός η ισορροπία της «κοινωνίας».
Άλλωστε, αυτή η ίδια «κοινωνία» που αγωνίζεται για την «κάθαρση», ασχολήθηκε κατά καιρούς με τον Τσουκάτο, με τον Τσοχατζόπουλο, με τον Μαντέλη και τα σκάνδαλά τους, αλλά ποτέ μα ποτέ με τον εγκέφαλο όλων αυτών, δηλαδή τον Κωνσταντίνο Σημίτη. Για έναν περίεργο λόγο η «κοινωνία» είναι πολύ επιλεκτική στην αυστηρότητά της και φυσικά πολύ ελαστική με τον εαυτό της.

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ