H τρομοκρατία των Διακοσίων…

Διακόσιοι άνθρωποι,οι επονομαζόμενοι διαδηλωτές- και όχι φυσικά πολίτες με δικαιώματα γιατί τα μόνα δικαιώματα που απέμειναν στους κατοίκους της χώρας είναι αυτά της απάθειας και της απραξίας,καταφέρνουν και παραλύουν σε καθημερινή βάση ολόκληρη την πρωτεύουσα από το Πέραμα ως τη Βάρη και από το Φάληρο ως τον Α. Στέφανο και ακόμα παραπέρα ως εκεί που φτάνει η φωνή της επιχειρηματικής ενημέρωσης, με τις ενοχλητικές διαμαρτυρίες τους .

Ούτε εκατόν ενενήντα εννιά,ούτε διακόσιοι ένας. Διακόσια κεφάλια  μέτρησε το καθεστώς του Δένδια, διακόσιοι ισχυρίζεται πως είναι ο «κεφαλάς»…Πρετεντέρης ,«οι διακόσιοι ,οι διακόσιοι!! » αναπαράγουν από τα ξημερώματα ως τα μαύρα μεσάνυχτα τα φερέφωνα στα διάφορα hot spot της επιχειρηματικής ενημέρωσης. Καμιά πρωτοτυπία όταν πρέπει η προπαγάνδα του καθεστώτος να φτάσει και στο πιο απομακρυσμένο σαλόνι.

Διακόσιοι απερίσκεπτοι διαδηλωτές (τρομοκράτες κουκουλοφόροι μη ανήκοντες σε οργανωμένα συνδικαλιστικά λόμπι,αθλητικά σωματεία ,κόμματα και γενικότερα οποιοσδήποτε δεν υπόκειται σε κρατικό έλεγχο)επειδή γράφουν στα παλιά τους υποδήματα την νομιμότητα, δηλαδή την εμπορική ζωή της πρωτεύουσας, δηλαδή τις επιχειρήσεις,το μόνο που καταφέρνουν είναι να καταπατούν με το έτσι θέλω την ζωή πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων(ούτε τέσσερα δεν είναι αλλά δε γαμείς).Κλείνουν με κάθε αθέμιτο μέσο κεντρικούς λεωφόρους παράδρομους και σοκάκια,τους σταθμούς του Μετρό του τραμ του ΗΣΑΠ του ΟΣΕ των πράσινων- κίτρινων- κόκκινων και μπλε λεωφορείων, το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος ,το λιμάνι του Πειραιά και της Ραφήνας ,τις πιάτσες των ταξί ,τα πάρκινγκ τις πλατείες και τους ακάλυπτους ,τις παραλίες και τους δρυμούς ,στερώντας  έτσι το πολύτιμο αγαθό της ελευθερίας σε πέντε εκατομμύρια πολίτες. Με άλλα λόγια ο ορισμός του φασισμού και η κατάλληλη αφορμή για την κατάλυση της δημοκρατίας από μια ελάσσονα μειοψηφία.

Ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί την μαύρη εκείνη ημέρα της διαδήλωσης των Διακοσίων,ώστε πέντε εκατομμύρια πλην των Διακοσίων τρομοκρατών, επομένως 4.999.800: ηλικιωμένοι , βρέφη ,νεογέννητα,αγέννητα ,νοικοκυρές,ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι,εργάτες , μαθητές,σπουδαστές,φοιτητές, νοσηλευόμενοι και πεθαμένοι,να αδυνατούν να κατέβουν στο κέντρο για τα απαραίτητα ψώνια της ημέρας,να πιουν ένα καφέ,να περιηγηθούν στα μνημεία,να θαυμάσουν το ναό της δημοκρατίας,να χαζέψουν τις γύρω βιτρίνες,να ταΐσουν τα περιστέρια,να εργαστούν στα καταστήματα και τις επιχειρήσεις,να μοιράσουν διαφημιστικά φυλλάδια,να βγάλουν τον σκύλο βόλτα στο πάρκο,να κάνουν το πρωινό τους τζόκινγκ,να κάτσουν στα παγκάκια και να διαβάσουν ένα βιβλίο,να κάνουν skateboard, να διαλογιστούν με τους διπλανούς πολίτες,να επικοινωνήσουν ,να προβληματιστούν, να τραγουδήσουν ,να χορέψουν ,να μεθύσουν με τις χαρές της ζωής,να αλλάξουν την πόλη τους,να αλλάξουν ολόκληρο τον κόσμο υπό τους ήχους του id like to change the world.

Ολοι οι αστοί ηγέτες την ίδια πολιτική εφαρμόζουν. - Λαϊκές εξεγέρσεις σε Τουρκία, Βραζιλία

 Του Σεϊτ Αλντογκάν

Αναμενόμενο ήταν να υπάρξει από τα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παραλληλισμός των λαϊκών κινητοποιήσεων που υπάρχουν στην Βραζιλία με αυτές που είναι σε εξέλιξη στην Τουρκία.
Και πραγματικά υπάρχουν πολλά κοινά.

Η λαϊκή έκρηξη και στις δυο χώρες πυροδοτήθηκε από αφορμές που επιφανειακά βλέποντας της κάποιος δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει τον δυναμισμό και την ένταση της. Στην Τουρκία αφορμή του λαϊκού ξεσπάσματος ήταν μια οικολογική καταστροφή στο πάρκο Γκεζί, ενώ στην Βραζιλία η κυβερνητική απόφαση να αυξήσει το εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς κατά 20%.

Αυτό όμως είναι το φαίνεσθαι. Η πραγματικότητα έχει βαθύτερα αίτια. Οι κοινωνικές ανισότητες παίρνουν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις και σ’ αυτές τις χώρες. Ο μισθός ενός μέσου εργαζόμενου στην Τουρκία είναι 350 ευρώ τον μήνα, ενώ στο φτωχότερο 20% των πολιτών της Τουρκίας αντιστοιχεί μόλις το 5,6% του παραγόμενου ΑΕΠ της χώρας την ίδια ώρα που το  πλουσιότερο 20% των πολιτών στην Τουρκία απολαμβάνει σχεδόν το 50% του παραγόμενου εισοδήματος.
Ποιο δραματική για τα φτωχά λαϊκά στρώματα η κατάσταση στην Βραζιλία. Περίπου 55 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα, με την ανεργία να έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και την παιδική θνησιμότητα να θερίζει.  (Στις φτωχές και υποβαθμισμένες ανατολικές περιοχές, 44,2 παιδιά στα 1000 πεθαίνουν πριν γίνουν ενός έτους). Αυτό όμως δεν εμποδίζει την κυβέρνηση της Βραζιλίας να σπαταλήσει 15 δισεκατομμύρια δολάρια για την οργάνωση της  Ολυμπιάδα 2016 και του παγκοσμίου κυπέλλου  2014 και την ληστεία του κρατικού χρήματος, από καπιταλιστές και το πολιτικό προσωπικό της χώρας να έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις.

Αυτά είναι τα πραγματικά αίτια που πυροδότησαν τις λαϊκές εξεγέρσεις σ’ αυτές τις χώρες. Και φυσικά οι όποιες προσχηματικές κινήσεις των κυβερνήσεων τους δεν πρόκειται να τις καταστείλουν οριστικά.

Μπορεί ο Ερντογκάν να υποχώρησε στους αρχικούς σχεδιασμούς του, μπορεί η πρόεδρος της Βραζιλίας να ανέστειλε τις αυξήσεις των εισιτηρίων στα ΜΜΕ και σε μια κίνηση τακτικής να δήλωσαν και οι δύο τους ότι «πήραν το μήνυμα» των λαϊκών αντιδράσεων, αυτό όμως δεν είναι παρά μια προσωρινή (;) υποχώρηση στον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται.

Οι αστικές κυβερνήσεις όποιο όνομα και να έχουν –«φιλελεύθερες», «σοσιαλδημοκρατικές» κλπ- είναι στην φύση τους να υπηρετούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Φυσικά το ίδιο και οι ηγέτες τους με όποιο προσωπείο και να παρουσιάζονται.
Ο Ερντογκάν ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα σαν «ριζοσπάστης», «αντιϊμπεριαλιστής», υπέρμαχος των λαϊκών δικαιωμάτων. Η πρόεδρος της Βενεζουέλας Ντίλμα Βάνα Ρούσεφ βρέθηκε σ’ αυτή την θέση στις προεδρικές εκλογές του 2010, επικεφαλής  στο Κόμμα των Εργατών (Partido dos Trabalhadores) και αφού προηγουμένως ήταν μέλος της παράνομης τότε μαρξιστικής οργάνωση Comando de Libertação Nacional — COLINA (Διοίκηση Εθνικής Απελευθέρωσης), ενώ είχε συλληφθεί και βασανιστή το 1970 από την τότε δικτατορική κυβέρνηση της χώρας της.  Το αποτέλεσμα ήταν να καταλήξουν και οι δυο λακέδες των αστικών τάξεων των χωρών τους, να ηγούνται στην εφαρμογή βάρβαρων αντιλαϊκών πολιτικών που εξαθλιώνουν τους λαούς Τουρκίας και Βραζιλίας.

Για τον κόσμο της εργασίας και για τα φτωχά λαϊκά στρώματα η αναγκαιότητα να κόψουν τον ομφάλιο ρόλο με την αστική πολιτική πρέπει να γίνει καθαρή. Οι αστικές κυβερνήσεις όποια μάσκα και να έχουν είναι υπηρέτες καπιταλιστών. Οι εξελίξεις σε Τουρκία και Βραζιλία είναι ελπιδοφόρες και για έναν ακόμα βασικό λόγο. Οι εξεγερμένοι πολίτες, αυτών των χωρών, αμφισβήτησαν έμπρακτα το μονοπώλιο της κρατικής βίας και αυτό είναι μια αφετηρία που μας δείχνει ότι οι μορφές πάλης των λαών μπορεί να αποκτήσουν δυναμικά χαρακτηριστικά, δημιουργώντας ουσιαστικά προβλήματα στα αστικά καθεστώτα, ανοίγοντας λεωφόρους ελπίδας και προοπτικής για τις λαϊκές τάξεις.

tsak-giorgis

Απ' την Αλίκη στην Τζούλια, απ' τον Γκουσγκούνη αστον Αδωνη και από τον Ελύτη στη Σώτη!

Του Στέλιου Ελληνιάδη - "Δρόμος της Αριστεράς"

Ποια είναι τα πιο αναγνωρίσιμα άτομα, οι «περσόνες», στην τηλεόραση; Αυτά που αποτελούν τη βιτρίνα του μιντιακού πολιτισμού; Τα «πρότυπα» στην πολιτική αρένα, τα μοντέλα στον τρόπο ζωής, οι πετυχημένοι και αντιπροσωπευτικοί τύποι των πολιτικών θώκων και των επαγγελματικών σταδιοδρομιών; Αυτοί που δεν θα τους ήξερε, ή δεν θα ήθελε να τους ξέρει, ούτε η μάνα τους, χωρίς την τηλεόραση;

Στη δεκαετία του '60, οι ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη, το «Ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο», «Χτυποκάρδια στο θρανίο», «Κλωτσοσκούφι», «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» κ.ά., έκοβαν εκατοντάδες χιλιάδες εισιτήρια. Η Αλίκη ήταν το πρότυπο της λαϊκής οικογένειας. Νέα, όμορφη, δραστήρια, πετυχημένη ηθοποιός και επιχειρηματίας, μητέρα, με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ σύζυγο και τον Αλέκο Σακελλάριο σκηνοθέτη, με συμπρωταγωνιστές τον Παπαγιαννόπουλο, τον Ηλιόπουλο ή τον Βέγγο, και με μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, του Σταύρου Ξαρχάκου ή του Γιώργου Ζαμπέτα. Μπορεί να μην ήταν η νέα Παξινού και να μην άρεσε η ελαφρότητα της στους διανοούμενους, αλλά οι ρόλοι της δεν είχαν ούτε χυδαιότητα, ούτε βία, ούτε σαπίλα. Και οι ταινίες της ήταν απολίτικες, αλλά είχαν συναίσθημα, αφέλεια και χιούμορ. Τα χρόνια πέρασαν, τα ήθη και τα πρότυπα άλλαξαν, πολλοί άνθρωποι, στα πάνω και τα κάτω στρώματα, μεταλλάχθηκαν. Η τηλεόραση αντικατέστησε, μάλλον επώδυνα, το λαϊκό σινεμά. Και στην πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας, οι ταινίες της Τζούλιας Αλεξανδράτου κυκλοφορούσαν σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα.

 Η Αλίκη είχε προ πολλού πεθάνει. Η Τζούλια φόρεσε το στέμμα των ΜΜΕ, σε prime time, ως πετυχημένο μοντέλο, αντιπροσωπευτικό της νέας εποχής. Βρόντηξαν και άστραψαν οι στάσεις της και οι καμπύλες της στο youtbe! Νέα, ωραία, λαϊκή, αλλά και αδίστακτη, αμόρφωτη, με μπράβους και μαφιόζους στο φυσικό της περιβάλλον. Ανάμεσα σε βίζιτες που πλημμύρισαν το λαϊκό φαντασιακό μέσα από την ιδιωτική τηλεόραση, τα περιοδικά και τις φυλλάδες του λάιφ στάιλ κουτσομπολιού παρέα με νεοπλούσιους γαμπρούς, τυχοδιώκτες επιχειρηματίες photosop τραγουδιστές και ακριβοπληρωμένους ποδοσφαιριστές! Οι μαμάδες παίρνουν απ' το χέρι τα κοριτσάκια τους και τα πηγαίνουν προσφορά στα καλλιστεία, ενώ οι μπαμπάδες απολαμβάνουν καναπεδάτοι τις τσόντες που νοικιάζουν από τα βιντεάδικα ή αγοράζουν στις καφετέριες και τα προποτζίδικα από πλανόδιους Αφρικανούς.

Πολιτισμικό κουβάρι

Όσο αυξανόταν η οικονομική απόσταση ανάμεσα στα κατώτερα στρώματα και την ολιγαρχία του πλούτου τόσο περισσότερο βομβάρδιζαν την «πλέμπα» με πνευματική σαβούρα και πολιτιστικά μπάζα. Όσο περισσότερο η μεσαία τάξη βελτίωνε τα οικονομικά της τόσο περισσότερο ελαστικοποιούσε τα κριτήρια της και έριχνε την αισθητική της. Σκότωσαν τον Χατζιδάκι μέσα τους και υιοθέτησαν τον Πέτρο Γαϊτάνο ή τον Νότη Σφακιανάκη. Ξεκίνησαν από την Ελένη Βλάχου και κατέληξαν στον Πάσχο Μάνδραβέλη. Ολιγάρχες, μεσαία τάξη και «λαϊκοί» γίνανε κουβάρι. Αυτό που υπήρχε ανέκαθεν, αλλά ήταν οριοθετημένο στις όχθες της Εθνικής Οδού, αναδείχτηκε από τα ιδιωτικά ΜΜΕ, νομιμοποιήθηκε και έγινε μέινστριμ, οικογενειακό. Η Αντζελα Δημητρίου, βασίλισσα στην πίστα, από τις μεταμεσονύχτιες ώρες βρέθηκε ξαφνικά στα πρωινάδικα, από τους ξενύχτηδες των σκυλάδικων στις κουζίνες και τα σαλόνια των νοικοκύρηδων.

Οι πόρνες πολυτελείας απέκτησαν πιστοποιητικό κοινωνικοφροσύνης στα δελτία ειδήσεων και τις εκπομπές μαγειρικής και κοινωνικού ξεκατινιάσματος. Από τις διαφημίσεις γιαουρτιών και απορρυπαντικών η γυναίκα καθιερώθηκε σαν σκεύος για κάθε χρήση και το εμπορευματοποιημένο άνευ συναισθήματος σεξ ανασύρθηκε από το περιθώριο και έγινε καθεστώς.

Η Τζούλια μπήκε σαν κυρία στα σαλόνια από την πόρτα, μετά τιμής και digital στις πανάκριβες οθόνες πλάσματος, ενώ ο Γκουσγκούνης, στην εποχή του, βολόδερνε στην Αλάσκα και στο Ροζικλαίρ, μέσα σε μυρωδιές από άπλυτες κάλτσες, χαλασμένα δόντια και ρέγκες από τον εξώστη. Τότε, οι θεατές έκρυβαν το πρόσωπο τους όταν έβγαιναν στην Πατησίων από το σινεμά, ενώ οι τηλεπαρουσιαστές χαμογελάνε πανευτυχείς και καμαρωτοί όταν προβάλλουν μέσα στα διαμερίσματα και τα παιδικά δωμάτια τις περιπέτειες της κάθε κυρίας Αλεξανδράτου. Η φτήνια και η τάχα μου άνεση πήγαν μια χαρά πακέτο με τον ατομισμό, τον εκμαυλισμό, το συντηρητισμό και το ρατσισμό.

Ο νέος τύπος πολίτη, λαϊκού, καταφερτζή και καταναλωτή, χαμηλού ήθους και αισθητικής, κατέλαβε απαιτητικά ένα μεγάλο μέρος από το δημόσιο χώρο. Αυτός ο τύπος πολίτη επανακαθόρισε την πολιτική και επέβαλε τους πολιτικούς του εκφραστές. Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου ξέπεσε στον Γιωργάκη Παπανδρέου, τον Γιώργο Καρατζαφέρη και τον Αντώνη Σαμαρά, με καντηλανάφτες τον Παπακωνσταντίνου και τον Στουρνάρα και τσόντες τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη, ταν Κεδίκογλου και τον Δένδια. Σ' αυτά τα ήθη, αυτοί οι πολιτικοί αντιστοιχούν. Και σ' αυτούς τους πολιτικούς, αυτά τα ήθη.

Άπληστοι και κομπλεξικοί

Η αισθητική και τα πολιτικά πιστεύω των κυβερνώντων είναι τόσο απελπιστικά ξεφτιλισμένα, που ενοχλούνταν ακόμα και από την υπό τον έλεγχο τους ΕΡΤ. Με διορισμένους από τους ίδιους διευθυντές, συμβούλους, δημοσιογράφους και παρουσιαστές, και με προσωπικό που σε μεγάλο βαθμό έχει επιλεγεί με κομματικά κριτήρια από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, η ΕΡΤ παρέμεινε ασύμβατη με τη φτωχή και θλιβερή κουλτούρα τους, γιατί από παράδοση κρατούσε ένα υψηλότερο επίπεδο πολιτικής και πολιτισμού. Με αποτυχημένη τη Γιουροβιζιονοποίησή της, χωρίς Τατιάνα, Πάνια, Τζούλια, Μενεγάκη, Τρέμη, Καψή, Προτοσάλτε και Σουλεϊμάν, η ΕΡΤ φαινόταν στον Σαμαρά και τον Γεωργιάδη άντρο της επανάστασης, αντίπαλος της πολιτικής τους, εχθρός της κουλτούρας τους.

Διαβάζοντας τις ατάκες του στενού συμβούλου του πρωθυπουργού Φαήλου Κρανιδιώτη, καταλαβαίνεις, από τη γλώσσα που χρησιμοποιεί, γιατί μισεί την ΕΡΤ, αλλά καταλαβαίνεις και τη μετάλλαξη που έχει υποστεί ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, που έχασε τα πολιτισμικά του ερείσματα στο διάβα μερικών δεκαετιών και ξέπεσε στο χαμηλότερο επίπεδο της μεταπολεμικής περιόδου. Καταλαβαίνεις και τους λόγους που έχουν απήχηση οι νεοναζιστές. Δεν είναι, βέβαια, οι μετανάστες που σήκωσαν τη Χρυσή Αυγή, γιατί οι μετανάστες εμφανίζονται ως πρόβλημα στην κοινωνία από το 1990, ενώ η Χρυσή Αυγή, επί μία εικοσαετία, μέχρι το 2009, είναι ανύπαρκτη. Η άνοδος της συμπίπτει με τη χρεοκοπία του παλιού κόσμου, τη χρεοκοπία των κομμάτων εξουσίας, τη γενικότερη ηθική κατάπτωση και την ανάδυση στην επιφάνεια ό,τι σάπιου έχει αναπτυχθεί μέσα στο κοινωνικό σώμα. Η καλλίγραμμη Τζούλια, ο ατσούμπαλος Άδωνις, ο πρετεντερικός τύπος δημοσιογράφου και ο -γυαλίζει το μάτι του- Κασιδιάρης είναι έκφραση και αντανάκλαση ενός νέου τύπου πολίτη, ανθρωποφάγου, μισογύνη, φτηνιάρη, κακόγουστου, κομπλεξικού και άπληστου. Κι αυτή η αξιοθρήνητη πραγματικότητα συμπληρώνεται, δυστυχώς, με τσόντες από τα αριστερά.

 ΥΓ. Η ανάκτηση του χαμένου εδάφους στον πολιτισμό, προϋπόθεση για την ανάσχεση του κοινωνικού εκτραχηλισμού και της φασιστικοποίησης, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου όχι μόνο για την Αριστερά, αλλά για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Εδώ και καιρό, τρίζουν όχι μόνο τα κόκαλα του Γιάννη Ρίτσου, αλλά και του Μάνου Χατζιδάκι.

tsak-giorgis

Συλλέκτες χρέους: Η Οικονομία, η Πολιτική και η Ηθική του χρέους.

 Debt Collectors: The Economics, Politics, and Morality of Debt

Μετάφραση-επιμέλεια Θοδωρής Σάρας

Κάθε φιλοσοφική θεώρηση της πολιτικής του χρέους, ίσως θα πρέπει να αρχίσει με το γεγονός ότι το σύνολο της ρητορικής του χρέους, της κατοχής και της πληρωμής των χρεών, είναι ταυτόχρονα ένα λεξιλόγιο ηθικών και οικονομικών όρων. Αυτό το σημείο σχετίζεται μεν, αλλά σε αντίθεση, με το γνωστό επιχείρημα του Νίτσε στην Γενεαλογία της Ηθικής. Ενώ ο Νίτσε υποστήριξε ότι η ηθική, η ενοχή, ήταν κατά βάση της, χρεωστική, μια πληρωμή βασάνων για όσους δεν μπορούσαν να πληρώσουν το τίμημα, η εξέταση του χρέους αποκαλύπτει το πόσο η πληρωμή των χρεών του, η πληρωμή των λογαριασμών του, είναι τόσο μια ηθική επιταγή όσο και μια οικονομική σχέση.

  Όπως υποστηρίζει ο David Graeber ακόμη και από τη σκοπιά της πρότυπης οικονομικής θεωρίας η τοποθέτηση του χρέους ως κάποιου είδους ηθικού καθήκοντος, σαν κάτι που δεν μπορεί ποτέ να καταργηθεί, έρχεται σε αντίθεση όχι μόνο με την αιτιολόγηση του τόκου, που υποτίθεται ότι είναι μια αποζημίωση με βάση το ρίσκο, αλλά παράλληλα είναι και μία τεράστια συσκευή που είναι αφιερωμένη στην εκτίμηση του ρίσκου, διακρίνοντας ανάμεσα σε καλό και κακό ρίσκο. Η ιδέα της αποπληρωμής του χρέους, δεν είναι τίποτα άλλο από μια ηθική ιδέα, και μάλιστα μία ιδέα απόλυτης ηθικής υποχρέωσης που μεταφέρεται στη σφαίρα της οικονομίας. Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει αυτή την ηθική δουλική, για το γεγονός ότι κρατεί τους πάντες να πληρώνουν την υποθήκη για ένα σπίτι κάτω από το νερό, να πληρώνουν τα δάνεια σπουδών τους, χωρίς ποτέ να πάρουν τη δουλειά που τους υποσχέθηκε μια τέτοια εκπαίδευση. Φαίνεται λοιπόν ότι το πολιτικό καθήκον είναι ζήτημα απλά να διαχωρίσουμε την ηθική της υποχρέωσης από την οικονομία του χρέους. Ο κόμπος είναι λίγο πιο μπερδεμένος από το να πετάξουμε απλά στην άκρη, τη γλώσσα του χρέους εξ ολοκλήρου, αφού το χρέος, είναι ο κυρίαρχος τρόπος έκφρασης των κοινωνικών υποχρεώσεων. Ο Graeber υποστήριξε ότι η προϊστορία του χρέους, η προϊστορία που εξηγεί την ετυμολογία της οικονομίας και της ηθικής, βασίζεται στις υποχρεώσεις που στηρίζουν την κοινωνία, ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά, ανάμεσα στους συζύγους, κλπ. Ωστόσο, οι υποχρεώσεις αυτές δεν έχουν αποτιμηθεί σε χρήμα. Αν λάβουμε υπόψη ένα σύγχρονο παράδειγμα, οφείλουμε ένα χρέος προς τους γονείς μας, αλλά ποτέ δεν θα μπορούσαμε να το ξεπληρώσουμε με μια επιταγή, ή αν κάναμε κάτι τέτοιο θα φαινόταν προσβλητικό. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αυτά τα μη-χρηματικά χρέη στήριξαν τις κοινωνικές σχέσεις και τα άτομα. Η πρόσφατη ιστορία του χρέους είναι εκείνη κατά την οποία αυτή η εξάρτηση, τουλάχιστον όσον αφορά τα μερικώς αναγνωρισμένα κοινωνικά δικαιώματα, το δικαίωμα στην εκπαίδευση, την περίθαλψη, κλπ., έχουν γίνει κοινωνικά χρέη, δικαιώματα-τίτλοι, τα οποία με τη σειρά τους ιδιωτικοποιήθηκαν και εξατομικεύτηκαν. Οι πρωτογενείς πηγές του χρέους, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, είναι η εκπαίδευση, η στέγαση, η υγειονομική περίθαλψη και, είναι εκφράσεις της ανάγκης, της ριζικής έλλειψης αυτάρκειας μας ως ανθρώπινα όντα. Αποσυνδέοντας τον κόμβο της οικονομίας και της ηθικής δεν είναι απλά θέμα να πετάξουμε έξω τη γλώσσα του χρέους, αλλά και να αφαιρέσουμε την εξάρτηση από την οικονομία του χρέους, ή με βάση την άποψη του Graeber, να πετάξουμε την ανθρώπινη οικονομία από την οικονομία.

 Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Πώς είναι δυνατόν να χαράξουμε μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην οικονομία και την ηθική; Αυτό δεν είναι ένα απλό ερώτημα μόνο λόγων, των ίδιων των λέξεων για το χρέος και την υποχρέωση αλλά και της αλληλεξάρτησης των διαφόρων πρακτικών και αξιοπρεπών τρόπων, του τρόπου παραγωγής και τη λειτουργία της υποταγής. Το σχόλιο του Μαρξ στον James Mill προσφέρει μια ενδιαφέρουσα εξέταση των ζητημάτων αυτών. Όπως γράφει ο Μαρξ σε σχέση με την πίστωση:

“Ένας … πλούσιος άνθρωπος δίνει πίστωση σε ένα φτωχό άνθρωπο τον οποίο θεωρεί εργατικό και ευπρεπή. Αυτό το είδος της πίστωσης ανήκει στο ρομαντικό, συναισθηματικό μέρος της πολιτικής οικονομίας, στις εκτροπές, τις υπερβολές του, τις εξαιρέσεις, όχι τον κανόνα. Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε αυτή την εξαίρεση και τη χορήγηση αυτής της ρομαντικής δυνατότητας, η ζωή του φτωχού, τα ταλέντα του και η δραστηριότητα του, εξυπηρετούν τον πλούσιο άνθρωπο ως εγγύηση για την αποπληρωμή των χρημάτων που δάνεισε. Αυτό σημαίνει, επομένως, ότι όλες οι κοινωνικές αρετές του φτωχού, το περιεχόμενο της ζωτικής του δραστηριότητας, η ίδια η ύπαρξή του, αποτελούν για τον πλούσιο άνθρωπο την επιστροφή του κεφαλαίου του με το συνήθη τόκο. ” (Βλέπε Comments on James Mill, Éléments D’économie Politique)

Αυτό που ο Μαρξ εδώ απορρίπτει ως “ρομαντική” και “συναισθηματική” πτυχή της πολιτικής οικονομίας, είναι η προσωπική σχέση ενός ατόμου με ένα άλλο άτομο.Είναι εντυπωσιακό ίσως να αντιπαρατεθεί το κείμενο αυτό , γραμμένο το 1844, με ένα άλλο απόσπασμα από την ίδια χρονική περίοδο, “Η δύναμη του Χρήματος στην Αστική Κοινωνία.” Σε αυτό το κείμενο, ο Μαρξ προσφέρει τη δυνατότητα μιας σχέσης μεταξύ ατόμων, που δεν διαμεσολαβείται από το χρήμα . Σε μια τέτοια κοινωνία, ο Μαρξ γράφει: “Κάθε μία από τις σχέσεις σας με τον άνθρωπο και τη φύση πρέπει να είναι μια συγκεκριμένη έκφραση, που αντιστοιχεί στο αντικείμενο της θέλησης σας, της πραγματικής ατομικής ζωής σας.” Σε αυτό το κείμενο, η αφαίρεση του χρήματος, της δύναμης να διαλύσει όλες τις κοινωνικές ιδιότητες εκτοπίζοντας τες με την κοινωνική εξουσία του, αντιτίθεται σε μια ανθρώπινη σχέση, μια σχέση ατόμου με άτομο. Σε αντίθεση με αυτό, το πέρασμα στην πιίστωση δείχνει ότι τέτοιες ανθρώπινες αξιολογήσεις, η εκτίμηση της αξίας του ανθρώπου που διαμορφώνουν τη βάση των μύθων του Horatio Alger και των φαντασιών της κοινωνικής κινητικότητας-ανόδου (rags to riches), είναι στην καλύτερη περίπτωση μια εξαίρεση από τον κανόνα του χρήματος ενώ στη χειρότερη, η υλοποίηση του.^[1]

 

Σε έναν κόσμο, που κυριαρχείται από τις αφαιρέσεις του χρήματος, η πίστωση δεν είναι μια στιγμή αδιαμεσολάβητης σχέσης και αξιολόγησης αλλά μόνο η πλήρης διείσδυση του χρήματος σε ολόκληρη της ζωή. Όπως γράφει ο Μαρξ,

“Στο πλαίσιο της πιστωτικής σχέσης, δεν είναι η περίπτωση ότι το χρήμα ξεπερνιέται στον άνθρωπο, αλλά ότι ο ίδιος ο άνθρωπος μετατρέπεται σε χρήμα, ή ότι το χρήμα ενσωματώνεται σ’ αυτόν. Η ανθρώπινη ατομικότητα, η ίδια η ανθρώπινη ηθική, έχει γίνει τόσο ένα αντικείμενο του εμπορίου όσο και το υλικό στο οποίο υπάρχει χρήμα. Αντί για χρήματα, ή χαρτί, είναι η δική μου προσωπική ύπαρξη, η σάρκα και το αίμα μου, η κοινωνική αρετή και η σημασία μου, που συνιστά το υλικό, τη σωματική μορφή του πνεύματος του χρήματος. Η πίστωση δεν επιλύει πλέον την αξία του χρήματος σε χρήμα, αλλά σε ανθρώπινη σάρκα και ανθρώπινη καρδιά. Τέτοια είναι η έκταση στην οποία όλη η πρόοδος και όλες οι αντιφάσεις μέσα σε ένα ψεύτικο σύστημα είναι μία ακραία οπισθοδρόμηση και συνέπεια της προστυχιάς.” (βλέπε ο.π Comments on James Mill, Éléments D’économie Politique)

 Η πίστωση και το χρέος δεν είναι κάποια στιγμή της προσωπικής αξιολόγησης έξω από την οικονομία, κάποια στιγμή των αξιών για τον υπολογισμό της αξίας, αλλά η πλήρης διείσδυση του υπολογισμού της αξίας σε ολόκληρη τη ζωή. Δεν υπάρχει πλέον μια αντίθεση ανάμεσα στο χρήμα ως μια αφηρημένη και ποσοτικοποιήσιμη δύναμη, που καθιστά τα πάντα ανταλλάξιμα και στις ανθρώπινες σχέσεις που είναι πάντα οι σχέσεις των συγκεκριμένων, των ιδιαίτερων ποιοτήτων τους. Η πίστωση και το χρέος είναι απολύτως συγκεκριμένα, απόλυτα εξατομικευμένα, αλλά αυτή η εξατομίκευση δεν είναι έξω από την αφαίρεση του χρήματος, αλλά η απόλυτη υπαγωγή της πιο ευαίσθητης περιοχής της υποκειμενικότητας. Η ανθρώπινη οικονομία, η οικονομία των υποχρεώσεων και των δράσεων, δεν υπάρχει ως κάτι κάτω από ή πέρα από την οικονομία του χρέους, αλλά έχει πλήρως υπαχθεί σε αυτήν.

Όσο θα μπορούσαμε να διαβάσουμε το κείμενο του Μαρξ ως ένα ακόμη προφητικό κείμενο του, που φαίνεται να πρόλαβε την εποχή των πιστωτικών οργανισμών, την ανίχνευση των ιστοσελίδων κοινωνικών μέσων δικτύωσης και τη σύναψη ασφαλιστήριων συμβολαίων του Wal-Mart με τους υπαλλήλους της, η σημαντική διαφορά είναι ότι η διείσδυση τέτοιων εκτιμήσεων στις εσωτερικές λεπτομέρειες της πίστωσης και της ύπαρξης δεν λαμβάνει χώρα από μια προσωπική αξιολόγηση, από έναν πιστωτή αξιολόγησης της κοπής του βραχίονα του οφειλέτη, αλλά μέσα από απρόσωπους και αόρατους υπολογισμούς. Ξέρετε το πιστωτικό σας λογαριασμό; Ή, ο εργοδότης σας έχει συνάψει ασφαλιστικό συμβόλαιο για τη ζωή σας; Όσο η πίστωση και το χρέος καθιστά τα πάντα υπολογίσιμα, μετατρέποντας την υποκειμενικότητα σε μια σειρά από περιουσιακά στοιχεία και ρίσκο, το κάνει πίσω από την πλάτη κάποιου (για να αντηχήσω τη διατύπωση του Μαρξ για τη συγκρότηση της αφηρημένης αξίας).

 Αυτό δείχνει μία άλλη διαίρεση, μία άλλη δυαδικότητα, όχι μεταξύ των οικονομικών του χρέους και της ηθικής υποχρέωσης, ή μεταξύ της αφαίρεσης του χρήματος και των άμεσων προσωπικών σχέσεων, αλλά ανάμεσα σε δύο διαφορετικές σχέσεις με το χρήμα. Ως ιδιοκτήτες, κάτοχοι, και ανταλλάκτες το χρήμα εμφανίζεται ως κάτι που χρησιμοποιούμε, κάτι που υπάγεται στις δικές μας επιλογές, τα ιδανικά μας, τις αξίες, στο βαθμό που αυτά τα ιδανικά και οι αξίες περιορίζονται από την ποσότητα των χρημάτων που διατίθενται και τη μορφή του ίδιου του χρήματος. Ταυτόχρονα, όμως, ως οφειλέτες, έχουμε μια διαφορετική σχέση με το χρήμα, αυτό που μας διαπερνάει χωρίς να μας το γνωρίζουν. Στο La fabrique de l’homme endetté: essai sur la condition néoliberalé , ο Maurizio Lazzarato περιγράφει τις δύο αυτές πτυχές ως εξής:

 “Το χρήμα / χρέος εμπλέκει την υποκειμενικότητα με δύο ετερογενείς και συμπληρωματικούς τρόπους: η “κοινωνική υποταγή” δραστηριοποιείται από μία γραμμομοριακή λειτουργία στο υποκείμενο, λαμβάνοντας τη συνείδησή του, τη μνήμη του, καθώς και τις αναπαραστάσεις του, ενώ ο “μηχανικός έλεγχος” λειτουργεί στο μοριακό επίπεδο, στα εσω-ατομικά και προατομικά στοιχεία της υποκειμενικότητας, η οποία δεν περνάει ούτε από την ανακλαστική συνείδηση και τις αναπαραστάσεις της, ούτε από τον εαυτό.”

Όταν πρόκειται για τους μισθούς μας, τα χρήματα στην τσέπη μας, ρωτιόμαστε ως άτομα, ως καταναλωτές, οι οποίοι μπορούν να ξοδέψουν και να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές αγοράς, αλλά όταν πρόκειται για το χρέος, για το χρήμα που είμαστε και όχι που κατέχουμε, δεν είμαστε τα άτομα, αλλά διάτομα (dividual), διαιρούμενα και μεταμφιεσμένα σε συστατικές πράξεις και ποιότητες, πράξεις και ποιότητες που είναι με τη σειρά τους ομαδοποιημένες σε μεγαλύτερα σύνολα και συλλογές. Το άτομο κάνει χρήση των χρημάτων, αλλά στο προατομικό επίπεδο, στο επίπεδο του διατόμου, το ίδιο πρόσωπο, ή τα συστατικά μέρη του, χρησιμοποιείται από το χρήμα.

 Παρά το γεγονός ότι το χρέος είναι περισσότερο ή λιγότερο απεδαφικοποιημένο, κατανέμεται σε σχέση με αφηρημένες ενέργειες, ποιότητες, και προβλέψεις, και στη συνέχεια συναρμολογείται σε συλλογές, ή τιτλοποιείται, δεν σημαίνει ότι δεν επαναεδαφικοποιείται το ίδιο σε σχέση με συγκεκριμένες συνέπειες και σχέσεις. Οι συνέπειες αυτές τοποθετούνται πιο άμεσα στο επίπεδο των δράσεων και των επιλογών, αυτό που ο Lazzarato αναφέρει ως η συγκεκριμένη εργασία για τον εαυτό, που απαιτείται από το καθεστώς του χρέους. Για να πάρουμε ένα παράδειγμα: τα φοιτητικά δάνεια είναι σχετικά αδιάφορα για τη συγκεκριμένη ειδίκευση ή τις σπουδές που λαμβάνει κανείς, μια αδιαφορία που κατέστη δυνατή με τη δύναμη του κράτους, αλλά αυτό δεν κρατάει την αφηρημένη ποσότητα του χρέους να έχει μία συνέπεια στα άτομα που αφορά. Όποιος διδάσκει σε ένα πανεπιστήμιο ίσως γνωρίζει την επίδραση ψύξης (chilling effect) που το φοιτητικό χρέος έχει μια διανοητική έρευνα και την εκπαίδευση. Οι φοιτητές δεν ρωτάν στον εαυτό τους τα ερωτήματα: τι με ενδιαφέρει; Και σε ποιο κλάδο ή τομέα έχω ταλέντο; Αλλά αντίθετα ρωτάνε: τι θα μου δώσει μια δουλειά; Ποια θα είναι η ζήτηση της αγοράς; Το χρέος είναι το μέλλον που ενεργεί στο παρόν. Τα χρέη θα μπορούσαν να υπολογίζονται στο επίπεδο των προατομικών ενεργειών, και των υπερατομικών (transindividual) συλλογών, αλλά εσωτερικεύεται στο επίπεδο των ατομικών δράσεων και αποφάσεων.

Καθώς η παραγραφή του φοιτητικού χρέους (forgiving student debt), ή η ιδέα μίας οργανωμένης μαζικής αθέτησης του φοιτητικού χρέους κυκλοφορεί μεταξύ των μελών του κινήματος Occupy Wall Street, υπάρχουν οι φαινομενικά αναπόφευκτες επικλήσεις της ευθύνης. Προβάλλεται το επιχείρημα ότι όσοι έλαβαν φοιτητικά δάνεια πήραν το ρίσκο τους, αποφάσισαν να ειδικευτούν στην ιστορία της τέχνης ή τη φιλοσοφία, ή, όταν προτείνουν την ανακούφιση στα χρέη των υποθηκών, προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι εκείνοι που πήραν με υποθήκες σπίτια που δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά δεν θα πρέπει να επιβραβεύονται. Το χρέος επαναεδαφικοποιείται για τα αντικείμενα του έθνους και της κοινότητας, και υπόκειται σε μια ιεραρχία αποδεκτών σκοπών και στόχων. Η ηθική του χρέους είναι ουσιαστικά ενάντια στην ισότητα: δεν είναι μόνο ότι υπάρχουν οφειλέτες και πιστωτές, αλλά ότι ο καθένας έχει τις πιθανότητές του, η ισότητα αντιτίθεται στην ηθική του ρίσκου και της ανταμοιβής. Το χρέος είναι μια μετάλλαξη του homo economicus: δεν είναι πλέον, όπως ισχυρίστηκε ο Μαρξ, το υποκείμενο της “ελευθερίας, της ισότητας, και του Bentham,” αλλά το υποκείμενο της υποχρέωσης, της ανισότητας, και του Becker. ^[2]  Όπως υποστηρίζει ο Lazzarto, ολόκληρη η οικονομία του χρέους εμπλέκεται σε ένα έργο για τον εαυτό, στο οποία το άτομο διακυβερνάται από την ιδέα της μεγιστοποίησης της αξίας και τη διαχείριση του ρίσκο σε μια σειρά από επιλογές που είναι ριζικά εξατομικευμένες, αλλά αυτό που δεν αναφέρει είναι ότι η αντίληψη αυτού του ρίσκου διασχίζει το έδαφος των πλήρως ηθικοποιημένων ιδεών της σκληρής δουλειάς, του εθνικού, και κοινοτικού ανήκειν.

Είναι ακριβώς αυτή η ηθικολογία πως οποιαδήποτε πολιτική του χρέους, της άρνησης του χρέους και του χρέους, που κάποιος πρέπει να αρνηθεί και να πολεμήσει ενεργά. Θα πρέπει να την αρνηθεί όχι απλά ως μια ιδεολογία, ως ένα σύνολο ιδεών και αναπαραστάσεων που μπορεί να καταργηθεί, αλλά ως αυτό που ο Lazzarato αναφέρεται ως παραγωγή της υποκειμενικότητας. Το χρέος και ο υπολογισμός της ζωής και της δραστηριότητας όσον αφορά το ρίσκο και τα οφέλη δεν είναι απλώς ένα σύνολο ιδεών, είναι ένας τρόπος με τον οποίο η υποκειμενικότητα παράγεται και ρυθμίζεται. Το χρέος δεν είναι απλώς ένα σύνολο ιδεών που έχει κανείς σχετικά με τις υποχρεώσεις, αλλά μια εμπειρία, μια εμπειρία ασφυκτική για ό, τι είναι δυνατό ή επιθυμητό. Είναι “ένα συλλογικό φαινόμενο που υποφέρεται ατομικά.” Το να πούμε ότι πρόκειται για ένα συλλογικό φαινόμενο δεν σημαίνει ότι έτσι συνίσταται μια συλλογικότητα. Είναι δύσκολο και αδύναμο να πούμε “εμείς οι οφειλέτες.” Αυτό δεν οφείλεται μόνο και μόνο στις τις ηθικολογικές διαιρέσεις μεταξύ των ιδιοκτητών σπιτιών, των πολιτών, και των φοιτητών, αλλά επειδή το συλλογικό φαινόμενο συνίσταται περισσότερο στο επίπεδο των προατομικών διαστάσεων της ύπαρξης, τα πρότυπα του ρίσκου, της κατανάλωσης, και άλλους παράγοντες που δεν συνιστούν ένα άτομο. Το χρέος εξατομικεύεται στο επίπεδο της ενοχής, αλλά οι συλλογικές συνθήκες παραμένουν διασκορπισμένες και ανόμοιες. Η συλλογική δράση απαιτεί ένα ελάχιστο κοινωνικής αλληλεγγύης, η οποία παρέχεται ίσως από τις καταλήψεις των πανεπιστημίων και των δημόσιων χώρων. Όσο και αν μπορούμε να είμαστε επικριτικοί στις πλαστές διαιρέσεις μεταξύ “Wall Street” και “Main Street”, το χρηματιστικό κεφάλαιο και τη μεσαία τάξη, η ίδια η σύσταση αυτού του κινήματος προτείνει μια ατελή συνείδηση μιας νέας ανταγωνιστικής συλλογικότητας. Προχωρώντας πέρα από τις άμεσες συνδέσεις που σχηματίζονται από αυτές τις δράσεις, τις συνδέσεις που εξακολουθούν να διακινδυνεύουν να διαιρέσουν τους οφειλέτες σε καλούς ή κακούς οφειλέτες, θα απαιτήσουμε μια κριτική σύσταση αυτής της συλλογικότητας.

 Το σημείο εκκίνησης για την πολιτική του χρέους είναι η τρέχουσα κρίση, μια κρίση που υπονομεύει το μεγαλύτερο μέρος της συμβατικής σοφίας του εικοστού αιώνα, μία σοφία που ισχυρίστηκε ότι η καταναλωτική κοινωνία θα προλάβει οποιαδήποτε επανάσταση στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. To xρέος, ειδικά το στεγαστικό, που τουλάχιστον στις ΗΠΑ κατασκευάστηκε γύρω από το ιδανικό του έθνους των ιδιοκτητών σπιτιού και των αποφοίτων κολεγίων, ήταν αρχικά άτομα που θα επένδυαν, τόσο ψυχικά όσο και οικονομικά στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Το χρέος εργάζεται για να αποκρύψει τη συρρίκνωση των μισθών και τη μείωση της υποστήριξης της ιδιωτικής εκπαίδευσης με την αναβολή της ημερομηνίας λήξης στο μέλλον. Τώρα, έχει αρχίσει να δημιουργεί το αντίθετό του, μια μαζική κατάσταση πολύ πιο επισφαλή από τη μισθωτή εργασία. Το χρέος επηρεάζει όχι μόνο τις συνθήκες εργασίας, ή τη δυνατότητα εύρεσης εργασίας, αλλά και της διαβίωσης, του καταφυγίου, και, τελικά, ειδικά στην περίπτωση των φοιτητικών δανείων, τη δυνατότητα οποιουδήποτε μέλλοντος.

Σε αυτό το αβέβαιο μέλλον είναι δυνατόν να διαβλέψουμε δύο άλλα πράγματα, τα οποία λειτουργούν ως βάση για μια πολιτική του χρέους. Πρώτα, ότι το χρέος δεν είναι μόνο ένας τρόπος που παρέχει ένα σπίτι, μια εκπαίδευση, ένα αυτοκίνητο, χωρίς μετρητά, αλλά είναι η εκμετάλλευση των διαφόρων αυτών αναγκών, ένας τρόπος για να πραγματοποιήσει κέρδη από όλες τις σφαίρες της ζωής και όλες τις σχέσεις. Δεύτερον, το χρέος εκθέτει την ιδέα ενός ουδέτερου κράτους, που αντιμετωπίζει τα ανταγωνιστικά συμφέροντα: δεν είναι μόνο που το κράτος είναι στην πλευρά των πιστωτών, που μέσω της εγγύησης των δανείων και της διακόσμηση των μισθών, κάνει πολύ δυνατή την ύπαρξή τους. Έτσι, είναι δυνατό να υποστηριχθεί ότι όσο περικόπτεται το χρέος εγκάρσια στις διάφορες υπερατομικότητες των πολιτών, των φοιτητών, των εργαζομένων, υπονομεύει δύο από τις εξατομικεύσεις που έχουν προλάβει την πολιτική δράση: τον καταναλωτή, που κατευνάζεται πολύ από τη μαζική αγορά επιθυμιών για να δράσει πολιτικά , και τον πολίτη, που εμπλέκεται στις μυθοπλασίες της ουδετερότητας και της ισότητας ενώπιον του νόμου. Έτσι, ενώ είναι αλήθεια ότι είναι δύσκολο να αρθρωθεί μία συλλογικότητα του χρέους, μια δυσκολία που κατέστη δυνατή από την αφαίρεση του, ίσως το κατάλοιπο του παρελθόντος έχει περάσει μακριά. Το μόνο που απομένει είναι το πιο επίμονο και δύσκολο κατάλοιπο για την απαλλαγή, από το υπεύθυνο και απομονωμένο υποκείμενο. Το έργο της σύστασης μίας συλλογικής άρνησης θα είναι δύσκολο, διασχίζοντας τη γραμμή μεταξύ των αφαιρέσεων του χρέους και της συγκεκριμένης καταστολής του κράτους, αλλά ένα πράγμα είναι σαφές: η ηθική του χρέους, με τις ιδέες της ατομικής ευθύνης για μια συλλογική κατάσταση, πρέπει να απορριφθεί με κάθε κόστος.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Ο Horatio Alger (13 του Γενάρη 1832 – 18 Ιουλίου 1899) ήταν ένας παραγωγικός Αμερικανός συγγραφέας του 19ου αιώνα, γνωστός για τα πολλά στερεότυπα νεανικά μυθιστορήματά του για φτωχά παιδιά και την άνοδο τους από την ταπεινή καταγωγή τους στη ζωή και την ασφάλεια και την άνεση της μεσαίας τάξης με σκληρή δουλειά, αποφασιστικότητα, θάρρος και ειλικρίνεια. Τα κείμενά του έχουν χαρακτηριστεί ως αφήγηση από τα “κουρέλια στα πλούτη” (rags to riches), που είχαν μια διαμορφωτική επίδραση στην Αμερική κατά τη διάρκεια της μετεμφυλιακής εποχής (Gilded Age). (Βλέπε Wikipedia )

[2] βλέπε σελ 188-9 κεφάλαιο τέταρτο, στο Κεφάλαιο. τομ 1 του Κάρολου Μάρξ, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή. “Η σφαίρα της κυκλοφορίας ή της ανταλλαγής εμπορευμάτων, που μέσα στα πλαίσια της κινείται η αγορά και η πούληση της εργατικής δύναμης, ήταν στην πραγματικότητα αληθινή Εδέμ των φυσικών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Εδώ κυριαρχούν μόνο η ελευθερία, η ισότητα, η ιδιοχτησία και ο Μπένθαμ! Επειδή ο αγοραστής κι ο πωλητής ενός εμπορεύματος, λχ της εργατικής δύναμης, υποτάσσονται μόνο στην ελεύθερη θέληση τους. Συμβάλλονται σαν ελεύθερα, νομικώς ισότιμα πρόσωπα. Το συμβόλαιο είναι το τελικό αποτέλεσμα, στο οποίο οι θελήσεις τους βρίσκουν μία κοινή νομική έκφραση. Ισότητα! Επειδή σχετίζονται μεταξύ τους μόνο σαν κάτοχοι εμπορευμάτων και ανταλλάσσουν ισοδύναμο με ισοδύναμο. Ιδιοκτησία! Επειδή ο καθένας εξουσιάζει μόνο αυτό που είναι δικό του. Μπένθαμ! Επειδή ο καθένας νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. …”

Πηγή:
http://autopoiesis.squat.gr/2012/11/20/%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%AD%CE%BA%CF%84%CE%B5%CF%82-%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B7-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9-2/#more-435

αναρτήθηκε από selana

 

 

Λαός μόνος, ψάχνει... Οι γόρδιο δεσμοί δεν ωριμάζουν..Κόβονται!

Μετά την βρώμικη προπαγανδιστική επίθεση ''αισιοδοξίας'' που έχει εξαπολύσει η πιό βρώμικη κυβέρνηση όλων των εποχών, με τους πιό βρωμερούς πολιτικούς που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος, και μετά την χλιαρή έως ανύπαρκτη αντίδραση της αντιμνημονιακής(!) αντιπολίτευσης, ο λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει πιά ένα πράγμα:

     Είναι μόνος του!

     Μόνος και προδομένος από κυβέρνηση κι αντιπολίτευση.

     Μόνος και αφημένος στην τύχη του από... εχθρούς και φίλους.

     Και ψάχνει. Ψάχνει στα συντρίμια της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής που τον οδήγησαν οι μέν, να βρεί ένα αποκούμπι από τους δε, ένα χέρι να πιαστεί να σηκωθεί, μιά φωνή τρανή να τον καλέσει σε αγώνα επιβίωσης και ανάκαμψης.

     Μέγα το έγκλημα των κυβερνητικών ολετήρων.  Έγκλημα από αυτά που δεν παραγράφονται στους αιώνες, και που αργά ή γρήγορα τιμωρούνται παραδειγματικά.

     Αλλά τεράστιο και το λάθος, οιονεί εγκληματικό, της αντιπολίτευσης που έχει αφήσει έναν λαό ορφανό, να παραπαίει και να βουλιάζει στην λάσπη απ' το ίδιο του το αίμα. Και αυτό το λάθος, θα πάρει την τιμωρία που του αξίζει.

     Η αντιπολίτευση, σύσσωμη η αντιπολίτευση, έχει αποτύχει κατά τούτο:

     Δεν καλεί τον λαό σε αντίδραση και εξέγερση. Με χρονοβόρους τακτικισμούς και ελιγμούς οδηγεί στην αδράνεια.

     Ζούμε μέσα σε μιά κρίση κυρίως αξιών, όπου δοκιμάζονται πρωτίστως η αλήθεια, η συνέπεια, η αποφασιστικότητα, η φαντασία των πολιτικών και της πολιτικής.

     Δεν θα βρεί χέρι να πιαστεί ο λαός. Ούτε φωνή τρομερή να τον συνεγείρει.

     Πρέπει μόνος του!

     Ο ένας τον άλλον παρακινώντας και βαστάζοντας, παίρνοντας θάρρος απ' τις ίδιες τις φωνές και τις ανάσες μας, η μία δίπλα στην άλλη, να κάνουμε το τρομερό άλμα.

     Το άλμα προς την ελευθερία ή τον τελικό όλεθρο. Αυτόν που έτσι κι αλλιώς μας τον ταϊζουν μπουκιά-μπουκιά.

     Δεν θέλουμε να αργοπεθαίνουμε.

     Ή θα πεθάνουμε ηρωϊκά, μιά κι έξω, ή θα νικήσουμε!

     Δεν περιμένουμε να ''ωριμάσει'' η αντιπολίτευση!

     Ούτε το πρόβλημα!

     Οι γόρδιο δεσμοί δεν ωριμάζουν..Κόβονται!

Από Ουδέν Σχόλιον, ΜΕΣΩ "ΤΟ ΓΡΕΚΙ"

«Να σε κυβερνούν σημαίνει…»….

Αναρχικός δεν είμαι, αλλά ένας από τους «πατριάρχες» του αναρχισμού, ο Προυντόν περιγράφει παρακάτω «τι σημαίνει να σε κυβερνούν» ωσάν να είχε στο νου του τη σημερινή Ελλάδα των «συνταγματαρχών της επιστράτευσης»:

«Να σε κυβερνούν σημαίνει πως σε κάθε διαπραγμάτευση σου, σε κάθε σου κίνηση, είσαι σημειωμένος, εγγεγραμμένος, απογραμμένος, φορολογημένος, διατιμημένος, σφραγισμένος, μετρημένος, αριθμημένος, αξιολογημένος, αδειοδοτημένος, εξουσιοδοτημένος, προειδοποιημένος, περιορισμένος, αναμορφωμένος, διορθωμένος, τιμωρημένος.

Σημαίνει πως υπό το πρόσχημα της…κοινής ωφέλειας και στο όνομα του κοινού συμφέροντος υποχρεώνεσαι να εκπαιδεύεσαι, να εκμεταλλεύεσαι, να εξαγοράζεσαι, να μονοπωλείσαι, να κομματιάζεσαι, να τσακίζεσαι, να ληστεύεσαι· και τότε, με την παραμικρή αντίσταση, με την ελάχιστη διαμαρτυρία, σε περιορίζουν, σε περιφρονούν, σου βάζουν πρόστιμο, σε στριμώχνουν, σε καταγράφουν, σε καταχρώνται, σε ξυλοφορτώνουν, σε αφοπλίζουν, σε πνίγουν, σε φυλακίζουν, σε δικάζουν, σε καταδικάζουν, σε πυροβολούν, σε απελαύνουν, σε θυσιάζουν, σε πουλάνε, σε προδίδουν και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, στο τέλος σε βγάζουν τρελό, σε χλευάζουν, σε περιγελούν και σε εξευτελίζουν.

Αυτό σημαίνει να σε κυβερνούν, αυτή είναι η δικαιοσύνη και η ηθική της διακυβέρνησης.»

(P.J. Proudhon, 1851)

(Βιογραφικό: Ο Πιερ Ζοζέφ Προυντόν (Pierre Josef Prοudhon) (Μπεζανσόν, 15 Ιανουαρίου 1809- Παρίσι, 19 Ιανουαρίου 1865) ήταν Γάλλος πολιτικός, μουτουαλιστής φιλόσοφος και σοσιαλιστής. Ήταν μέλος του γαλλικού κοινοβουλίου, και ήταν ο πρώτος που αυτοχαρακτηρίστηκε αναρχικός. Θεωρείται από τους σημαντικότερους αναρχικούς συγγραφείς και οργανωτές.)

 

-Νίκος Καρούζος, «Κιθάρισμα για την αναρχία»:

“Τρυφερότητα ή όχι τα τόσο ανυπεράσπιστα οράματα της ανεξουσίαστης

μήπω- τοπίας (ενδεχομένως και ξάστερης ουτοπίας) που μοιάζουν

με πληγωμένα χαράματα, θεραπεύουν την αναφυλαξία της ατομικότητας,

διδάσκουν το βλέμμα, τινάζουν στον αέρα την πλήξη των τριών διαστάσεων

εντοπίζοντας τη θέληση στο σύνολο που κομματιάζεται και συναρμολογιέται

σαν ένα ποδήλατο, ελικόπτερο ή αεροπλάνο (θα εξαιρέσουμε μονάχα

την απεγνωσμένη  οπτασία του Μαξ Στίρνερ). Το γεγονός πως ανάφερα

μηχανήματα τρεχούμενα δεν είναι τυχαίο. Η αναρχία τρέχει, δοξάζει την κίνηση, κατορθώνει την  ακινησία του σύμπαντος που διαπιστώνεται με αρίφνητες κινήσεις.

Πρόκειται για μαγική εικόνα. Η αναρχία θέλει να κάνει και το ανθρώπινο σύνολο

μια τέτοια μαγική εικόνα. Η κυτταρική αντίληψη της ατομικότητας συνδυασμένη στ’ αδιάκοπα κινητικά της πεπρωμένα με ένα σώμα που κάθεται στην καρέκλα δίχως

καθόλου να κινείται. Στύση αρμονίας του μερικού με το γενικό. Κάθαρση από κάθε αντιδικία του μέρους και του όλου. Θέωση (απ’ το ρήμα θέω) του φυσικού μέσα στον άνθρωπο.”

(Ν. Καρούζος, Τα ποιήματα, τ. Β’, Ίκαρος)

itzikas

Η Χρυσή Νέα Δημοκρατία

Του Περικλή Κοροβέση

Το πραξικόπημα της κυβέρνησης Σαμαρά στην ΕΡΤ, εκτός των άλλων, μας δίνει μια μαγνητική τομογραφία της σκέψης των κυβερνώντων, που δείχνει να είναι η κατευθυντήρια πολιτική γραμμή της. Οταν ένας οργανισμός νοσεί, τον σκοτώνουμε ακαριαία. Στη συνέχεια τον βάζουμε στο κρεβάτι του νεκροτομείου και του αφαιρούμε τα όργανα. ....
Κάνουμε μια διαλογή «καλών» και «κακών» οργάνων, πετάμε τα όργανα που δεν μας κάνουν και εν συνεχεία κάνουμε μεταμοσχεύσεις με όργανα εισαγωγής. Ετσι, έχουμε έναν καινούργιο οργανισμό που, κατά την κρίση της κυβερνητικής τρόικας, είναι υγιής. Και αυτός ο Φράνκενσταϊν θα κληθεί να διαπαιδαγωγήσει τον απανταχού ελληνισμό. Κάποιοι μίλησαν για λάθη του Σαμαρά και ακόμα ότι έπεσε θύμα κακών συμβούλων και περίμενε την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για να βγει από το αδιέξοδο.

Κατά την άποψή μου, τίποτα δεν συμβαίνει από όλα αυτά. Το αρχικό σχέδιο του Σαμαρά παραμένει εν ισχύι. Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος εφαρμογής του. Αντί μπαμ και κάτω, τώρα θα γίνει σε κάποιες άτοκες δόσεις. Η φασίζουσα κυβέρνηση έχει ένα συγκεκριμένο και σαφές πολιτικό σχέδιο. Την πλήρη καταστροφή αυτής της χώρας. Θέλει να την κάνει οικόπεδο και να μετατρέψει τους κατοίκους της σε νομάδες που θα συνωθούνται στις Ειδικές Ζώνες Εργασίας, δηλαδή στα σύγχρονα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας για ένα κομμάτι ψωμί. Γι” αυτό έχει την εύνοια της Μέρκελ και του διεθνούς αρπακτικού καπιταλισμού, γιατί μόνο μια δωσιλογική κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει αυτό το θεάρεστο έργο. Και εδώ ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω με τις εκτιμήσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Αυτή η κυβέρνηση δεν τελειώνει. Αρχίζει. Και όσο και αν οι συνιστώσες ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ γαβγίζουν, εντούτοις δεν θα δαγκώσουν την εξουσία που τις τρέφει και τους δίνει αξιώματα. Και αυτό λέγεται κατ” ευφημισμόν «κυβερνητική σταθερότητα», ασχέτως αν αυτό σημαίνει σταθερότητα στην επιτάχυνση της καταστροφής του λαού και της χώρας.

Ο Σαμαράς και οι επιτελείς του, στο ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ, θα κινδύνευαν αν τα αντιμνημονιακά κόμματα ήταν βαθιά ριζωμένα στην κοινωνία και είχαν τη δύναμη να κινητοποιήσουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλη τη χώρα και σε καθημερινή βάση. Αλλά αν δούμε τις δύο πρόσφατες συγκεντρώσεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, μπορεί να ήταν αξιοπρεπείς, αλλά απείχαν πολύ από το είναι μαζικές. Και ούτε κανένα άλλο συνδικάτο, π.χ. ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΣΕΓΕΣ, έχει τη δύναμη να κινητοποιήσει αυτό που λέμε στα παλαιοκομμουνιστικά «πλατιές μάζες», ακόμα και στην περίπτωση που το επιθυμούσαν διακαώς. Από ό,τι είδαμε μέχρι τώρα, η μόνη δύναμη που μπορεί να κινητοποιήσει τον λαό είναι ο ίδιος ο λαός. Το βλέπουμε τώρα και στην ΕΡΤ, που, αν δεν υπήρχε αυτή η τεράστια ανθρώπινη ασπίδα, τα ΜΑΤ θα είχαν ήδη μπει στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής.

Πριν πέσει το μαύρο στην ΕΡΤ, είχε προηγηθεί το μαύρο στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Δηλαδή το κράτος εγκατέλειψε κάθε πολιτική για το βιβλίο και το άφησε στα χέρια της αγοράς. Δεκάδες θέατρα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ανάμεσά τους και καταξιωμένα πρωτοποριακά θέατρα με πολύτιμη προσφορά, βρίσκονται υπό την απειλή σφραγίσματος. Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου υπολειτουργεί και φημολογείται πως η κατάργησή του είναι θέμα χρόνου. Οι επιχορηγήσεις στα κρατικά και περιφερειακά θέατρα όλο και μειώνονται. Να έχουν άραγε σχέση όλα αυτά μεταξύ τους; Να είναι κάποια πολιτική για την καταστροφή της ελληνικής δημιουργίας και του ελληνικού πολιτισμού; Πριν απαντήσουμε σε αυτό, ας ρίξουμε μια ματιά για να δούμε τι έγινε την περίοδο της αποικιοκρατίας, όταν οι «πολιτισμένες» ευρωπαϊκές δυνάμεις κατακτούσαν τους «άγριους» λαούς Αμερικής, Αφρικής και Ασίας. Το πρόσχημα ήταν ο εκπολιτισμός.

Οταν τελείωνε η σφαγή, αμέσως μετά έκαναν απόβαση οι παπάδες για να τους εκχριστιανίσουν βίαια, καταστρέφοντας τον πολιτισμό τους, τις θρησκείες τους, τα ήθη και έθιμά τους, έσβηναν την παράδοσή τους, κατέστρεφαν τα μνημεία τους και τα νεκροταφεία τους, έτσι που η χώρα να γίνει άγραφο χαρτί. Στη συνέχεια έχαναν και τη γλώσσα τους. Μια χώρα που χάνει τον πολιτισμό της χάνει και την εθνική της συνείδηση και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αντισταθεί, γιατί δεν έχει τίποτα να υπερασπίσει. Να τα έχει μελετήσει όλα αυτά ο κ. Σαμαράς και οι επιτελείς του ή απλώς ακολουθούν τις εντολές των λογιστών της Μέρκελ; Οπως και να “χει, το σίγουρο είναι πως όλες οι αποικίες είχαν κυβερνήτες που δεν είχαν εθνική συνείδηση, αλλά αυτήν του κατακτητή.

Να είναι τυχαίο άραγε πως η Χρυσή Αυγή έγινε η τρίτη συνιστώσα της Ν.Δ. στο πραξικόπημα της ΕΡΤ; Εχει από πολλούς επισημανθεί, και ιδιαίτερα από τον έγκριτο μελετητή του ναζιστικού φαινομένου στην Ελλάδα, τον δικό μας Δημήτρη Ψαρρά, πως ο εθνικισμός της Χρυσής Αυγής είναι ανθελληνισμός. Πώς αλλιώτικα μπορεί να εξηγηθεί ο ενθουσιασμός της για την αποκοπή του απόδημου ελληνισμού από την πατρίδα;

perkor29@gmail.com                       Εφημερίδα των συντακτών  

Συλλεκτικές αφίσες από το ακροδεξιό παρελθόν του σπουδαίου μεταρρυθμιστή Μάκη Βορίδη

Είδα μια ωραία αφίσα στο Facebook του κόμματος «Ελληνικό Μέτωπο» που είχε ιδρύσει ο Μάκης Βορίδης και έψαξα λίγο στο Διαδίκτυο να βρω και καμιά άλλη. Τελικά, βρήκα πάρα πολλές και σας τις παρουσιάζω.

1. Ξεκινάμε δυναμικά με μια αφίσα-σταθμό. Όχι στο Μάαστριχτ από τον Βορίδη και σαφείς αναφορές στο γερμανικό (άρα ναζιστικό) ευρώ. Σας θυμίζει τίποτα;

2. Συνεχίζουμε εξίσου...

...δυναμικά με μια λίστα...αναχωρητών της Πολιτικής, σε περίπτωση που ο Μάκης Βορίδης ερχόταν στα πράγματα. Τελικά η ζωή λιγουλάκι τον διέψευσε. 

3. Ακόμα μια ωραία εικαστική δημιουργία, αυτή τη φορά με μια ωραία προφητεία για το μέλλον του κ.Βορίδη. Πόσο πιο χαμηλά θα πέσεις;

4. Φινάλε μέσα σε αποθέωση. Δυο ωραία ουσιαστικά: Φωτιά και τσεκούρι.

Όλα αυτά ο Μάκης Βορίδης δεν τα πίστευε στα 15 του αλλά στα 40 του. Τώρα, στα 50 του πουλάει μεταρρύθμιση. Στα 60 του, μπορεί να έχει γίνει και ΣΥΡΙΖΑ, ποιος ξέρει...

ΠΗΓΗ : Παραπολιτική

---

13

---

ΕΡΤ: Πίσω από τη σπασμένη οθόνη

Εδώ και 12 μέρες, από την Τρίτη 12/6 στις 23:15, την ώρα που μαύρισαν τα κανάλια της ΕΡΤ και μαζί τους οι μισοί τηλεοπτικοί αριθμοί στο κοντρόλ (ΡΙΚ, Κανάλι Βουλής, CNN, Deutsche Welle κ.ά.) βιώνουμε μια κατάσταση μετατραυματικής διαταραχής. Είναι ίσως πολύ νωρίς για να αντιληφθούμε τι σημαίνει πραγματικά το κλείσιμο της ΕΡΤ, τόσο στη δική μας καθημερινότητα, όσο και στην καθημερινότητα των ακριτικών περιοχών, των Ελλήνων του εξωτερικού, τόσων και τόσων διαφορετικών περιπτώσεων.

Η ίδια η πολυσημία της ΕΡΤ μας εμποδίζει να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα για το τι πλησιάζει από…το μέλλον και για το τι μουτζουρώνεται στο παρελθόν (είμαι αλήθεια περίεργος να μάθω τι γνώμη έχουν για τον Αντώνη Σαμαρά και το επιτελείο του ο Πίκος-Απίκος, ο Δυστροπόπιγκας και ο Ρούχλας που είναι Λα). Το μόνο που είναι απόλυτα ορατό, είναι ό,τι ξεχύνεται από την άγρια τομή στο παρόν που άνοιξε η κυβέρνηση: 2.660 απολυμένοι μέσα σε λίγες ώρες, ένας αυταρχισμός που ξεσκίζει την όποια πρόφαση κοινοβουλευτικού μανδύα, φίμωση και λογοκρισία.

Για την ελευθερία του Τύπου

Είναι ενδεικτικό πως στην έκθεσή τους για την ελευθερία του Τύπου για το 2013, οι Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα τοποθετούν την Ελλάδα στην 84η θέση, αρκετά κάτω από χώρες με ισλαμική δημοκρατία όπως η Μαυριτανία (67η θέση), ή από χώρες με σχεδόν απόλυτη μοναρχία όπως το Μπουτάν (82η θέση, πρώτες –τύποις– εκλογές το 2008). Το λίκνο, λοιπόν, της δημοκρατίας βρίσκεται χαμηλότερα από χώρες όπως η Κένια, η Τανζανία και η Ζάμπια, ενώ μετά την «τολμηρή και ριζοσπαστική τομή» της Νέας Δημοκρατίας (έτσι ονομάζεται το κλείσιμο της ΕΡΤ) μοιάζει ικανή να αναμετρηθεί με χώρες όπως η Γουινέα (86η), η Μαδαγασκάρη (88η) και η Γκαμπόν (89η).

Το γεγονός πως οι τρεις αυτές χώρες έχουν δικτατορικά καθεστώτα δεν πρέπει να μας προβληματίζει, αφού η δική μας δημοκρατία δεν γνωρίζει αδιέξοδα. Τη στιγμή αυτή η Ελλάδα είναι μάλλον η μόνη χώρα στον κόσμο χωρίς δημόσια μέσα ενημέρωσης. Και ενώ η πρώτη μέριμνα μιας δικτατορίας θα ήταν να κλείσει όλα τα ιδιωτικά κανάλια και τις ιδιωτικές εφημερίδες, στο θαυμαστό νέο κόσμο της χρεοκρατούμενης Ελλάδας –με την καλειδοσκοπική διάθλαση και την αντιστροφή των όρων, των αρχών και των λέξεων– είναι τα μέσα ιδιωτικού συμφέροντος αυτά που καλούνται να υπηρετήσουν το ιερό λειτούργημα της ενημέρωσης (αντικειμενικά πάντα και προφανώς μακριά από συμφέροντα) και η δημόσια τηλεόραση αυτή που είναι ενοχλητική και κλείνει.

Υποκρισία και αυταρχισμός

Η ανερυθρίαστη υποκρισία του αυταρχισμού έκανε άλλωστε την εμφάνισή της μαζί με τη φαιδρή φιγούρα του Σίμου Κεδίκογλου το απόγευμα της προηγούμενης Τρίτης. Και αυτό γιατί ο Σίμος Κεδίκογλου είναι η απόλυτη ενσάρκωση όλων όσων καταγγέλλει: μέσα από τις διαδικτυακές δημοσιεύσεις του πρώην διευθυντή ειδήσεων της ΕΡΤ Γιώργου Κογιάννη και του πρώην αρχισυντάκτη της ΕΤ1 κ. Γιάννη Κριτσαντώνη μαθαίνουμε πως ο σημερινός κυβερνητικός εκπρόσωπος (ανάμεσα στα άλλα) διορίστηκε στην ΕΡΤ ελέω πατρός (του βουλευτή και υπουργού του ΠΑΣΟΚ Βασίλη Κεδίκογλου), σπούδασε στο εξωτερικό με λεφτά της ΕΡΤ, υπέγραψε σύμβαση αορίστου χρόνου όταν οι υπόλοιποι συνάδελφοί του ήταν συμβασιούχοι των δύο μηνών και… και… και…

Από τη σημερινή του θέση, ο Σίμος Κεδίκογλου διόρισε όλους όσους σήμερα κατηγορεί για κακοδιαχείριση και αδιαφάνεια. Σύμφωνα με πρόσφατες καταγγελίες, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με προσωπικές παρεμβάσεις και τηλεφωνήματα, διόρισε 24 δικά του άτομα στην ΕΤ3 τους τελευταίους μήνες, ενώ στο ίδιο διάστημα δεν ανανεώνονταν λήγουσες συμβάσεις δημοσιογράφων και τεχνικών. Οι συνολικές αμοιβές των 24 αυτών προσληφθέντων, αντιστοιχούσαν στη μισθοδοσία 180 εργαζομένων της ΕΤ3. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, η κυβέρνηση προκειμένου να επιβάλει τις αποφάσεις της ταυτίζει ένα φαινόμενο με τα όποια συμπτώματά του –συμπτώματα βέβαια για τα οποία η ίδια ευθύνεται– και απαξιώνει έναν ολόκληρο εργασιακό κλάδο (παλαιότερα οι εργαζόμενοι στο μετρό, αργότερα οι καθηγητές και τώρα οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ). Και ενώ ο πρωθυπουργός κλείνει την ΕΡΤ επικαλούμενος λόγους διαφάνειας και εξυγίανσης, μια μέρα μετά βραβεύει τον Δημήτρη Μελισσανίδη στο Μέγαρο Μουσικής κατά του οποίου εκκρεμούν ακόμα οι υποθέσεις για λαθρεμπόριο πετρελαίου και για απειλές κατά της ζωής δημοσιογράφων…

Παρά τις όποιες δυσλειτουργίες, η ΕΡΤ δεν αποτελούσε μόνο ένα δημόσιο μέσο, αλλά ταυτόχρονα μια διαφορετική κατεύθυνση προς την οποία θα μπορούσε να κινηθεί η τηλεόραση. Ίσως να μην έφτανε πάντα στο στόχο αλλά σίγουρα έδειχνε προς τα εκεί. Με το κλείσιμο της ΕΡΤ η κυβέρνηση παύει και όλες τις τηλεοπτικές εναλλακτικές επιβάλλοντας τη δική της κουλτούρα. Μια κουλτούρα όπου οι ποιητές είναι λαπάδες (Κούβελας), όπου η ζωή των μεταναστών πρέπει να γίνεται δύσκολη ώστε να αισθάνονται ανεπιθύμητοι (Άδωνις), μια κουλτούρα που ταυτίζει Λιλιπούπολη με το Ράδιο Μόσχα (Αβέρωφ). Σκυλάδικο, αυταρχισμός και εθελοδουλία.

Η μαύρη οθόνη

Καλώς ήρθατε, λοιπόν, στα λιβάδια του μαύρου, εδώ που το κάθε χρώμα είναι σύνθημα αντίστασης και η κάθε λάμψη ποινικοποιείται. Εδώ που οι ισχυροί απαξιούν τόσο μέσα στα αλαζονικά τους τεντώματα ώστε να αδιαφορούν ακόμα και να τοποθετήσουν μια μακέτα στη θέση του μαύρου –έστω με τον νεοδημοκρατικό Φοίνικα του Μπουεναβεντούρα Μουρούτη και των στρατιωτών της Ομάδας Αλήθειας.

Η κυβέρνηση καδράρει το σκοτάδι, τοποθετεί ένα μαύρο τετράγωνο στο κέντρο κάθε σαλονιού, μπροστά από κάθε οικογένεια. Δεν κοιτάμε πια την τηλεόραση, αυτή μας κοιτά με το βουβό της βλέμμα, μέσα από το κορνιζαρισμένο της κενό. Εξετάζει, απειλεί, απαγορεύει. Ένα μάτι χωρίς βλέφαρα, μας εξιστορεί την πηχτή σιωπή του, τον εκκωφαντικό βόμβο της παύσης και μας επιβάλλει να τον επαναλάβουμε στην εντέλεια. Σκοτάδι, λοιπόν, γύρω, χωρίς μια μαρμαρυγή, όπως έλεγε ο παλιός ο ποιητής μας; Ο κόσμος μέσα και έξω από το Ραδιομέγαρο δείχνει να διαφωνεί. Ας είναι, λοιπόν, το πλήθος, μέσα στο συνεχές ανακάτεμα και στην ασταμάτητη ροή του, μέσα στην αντίφαση και τις αντιθέσεις του από το συνδυασμό στη σύνθεση ένα νέο, δικό μας χρώμα.

(στην εφημερίδα Εποχή)

tsalapatis

Πόσο ΠΑΣΟΚ θα ζήσουμε;

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Ποτέ δεν έδινα μεγάλη σημασία στα φεγγάρια. Ούτε η πανσέληνος, ούτε η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου μπορούσαν να με αναστατώσουν. Σιγά, μια γωνία είναι. Είμαστε σε ένα σημείο της Γης που βλέπουμε αυτήν τη μέρα το φεγγάρι υπό μία ορισμένη γωνία, και το βλέπουμε ολόκληρο. Η εκλογίκευση όλων των φαινομένων αυτού του πλανήτη και η αποκαθήλωση των όποιων «θεϊκών» ιδιοτήτων του, ήταν ανέκαθεν δύο αυτόματες αντιδράσεις μου. Το ίδιο και με τα αστέρια. Η σχέση μου αποτυπώνεται στην ατάκα ενός φίλου μου συνθέτη. Είμαστε στην παρουσίαση ενός δίσκου και κάποια στιγμή ακούγεται ένα τραγούδι που μιλούσε για πεφταστέρια. Σκύβει προς το μέρος μου και μου λέει «όποιος γράφει για πεφταστέρια, γαμιέται!». Ήμουν πάντα ενός λόγου πιο τραχύ, συναισθηματικού μεν, αλλά στα μέτρα του ανθρώπου, γήινου, να μπορώ να τον πάρω στα χέρια μου.
Παρ' όλα αυτά όμως είχα ζαλιστεί -όταν είδα για πρώτη φορά το «Τσάι στη Σαχάρα»- στο άκουσμα των τελευταίων φράσεων του Πωλ Μπόουλς: «Επειδή δεν ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε, βλέπουμε τη ζωή σαν ανεξάντλητο πηγάδι. Κι όμως, όλα συμβαίνουν μόνο ορισμένες φορές κι αυτές είναι ελάχιστες. Πόσες φορές θα θυμάσαι ένα απόγευμα των παιδικών σου χρόνων, ένα απόγευμα που είναι τόσο βαθιά μέρος της ύπαρξής σου, ώστε δεν μπορείς να διανοηθείς τη ζωή σου χωρίς αυτό; Ίσως τέσσερις ή πέντε φορές. Ίσως, ούτε καν τόσες. Πόσες φορές θα δεις την πανσέληνο να ανατέλλει; Ίσως είκοσι. Κι όμως, όλα φαίνονται απεριόριστα…».
Άναψα ένα τσιγάρο μέσα στον πυρετό μου των τελευταίων ημερών και άκουσα τον Μπόουλς να συνεχίζει: «Τι άλλο πρέπει να κάνετε πια σε αυτήν τη χώρα για να μην έχετε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ; Με 5% στις δημοσκοπήσεις θα έχετε Βενιζέλο αντιπρόεδρο και μισούς υπουργούς ΠΑΣΟΚ! Πόσες φορές ακόμα θα αισθανθείς τόσο μαλάκας σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία που έχει γίνει πια για τον πούτσο;».
 Οδυσσέας Ιωάννου  
protagon

Ο Κουβέλης και ο σκορπιός

Ο Φώτης Κουβέλης,θα κριθεί από την ιστορία και για τη στάση του να συμμετάσχει στην τρικομματική κυβέρνηση που έριξε τη χώρα στην απύθμενη λιτότητα και για τη στάση του να εγκαταλείψει αυτή την κυβέρνηση,όπως την εγκαταλείπει.

Είναι δύσκολο πάντως,να προφασιστεί πως το κίνητρό του ήταν η σωτηρία της χώρας και τις δύο φορές,αφού όλη η αναγκαιότητα της “σωτηρίας” που επικαλέστηκε παραμένει,αλλά ο ίδιος αποχωρεί.

Ο Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ,πιέστηκε από…την Κοινοβουλευτική του ομάδα και την κομματική βάση,που με τη σειρά τους πιέστηκαν από τις εξελίξεις,να πάψει να αποτελεί παρακλάδι μιας αυταρχικής ΝΔ και άλλοθι στα απομεινάρια ενός ΠΑΣΟΚ που δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική,αλλά εκφράζει έναν βουλιμικό για εξουσία αρχηγό.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ο Φώτης Κουβέλης,δεν υπήρξε στο σχήμα αυτό η Αριστερά ευθύνης όπως προφασίστηκε.Υπήρξε μια Αριστερά,που με τα ίδια ιδιοτελή κίνητρα με το Βενιζέλο,θεώρησε πως θα μπει στο κάδρο,μπαίνοντας στην κυβέρνηση και τα κανάλια.

Κατάφερε στο λίγο διάστημα που έμεινε στην κυβέρνηση,να εθίσει στην εξουσία τα στελέχη του,που καταλάβαιναν πως το μοναδικό στοιχείο άσκησης πολιτικής,δεν είναι άλλο από τη συμμετοχή στα αξιώματα.Επί μήνες οι πιο φιλόδοξοι βουλευτές του διαγκωνίζονται για το ποιός θα πάρει υπουργείο.Πολλοί δε απ αυτούς έπαψαν να τον έχουν διαμεσολαβητή για την εξουσία και απευθύνθηκαν απευθείας στην πηγή της εξουσίας.Έτσι σήμερα είναι καταδικασμένος να ζήσει την διάλυση του πολιτικού του χώρου,από τους φιλόδοξους “γύρω” του,που τους έπεισε πως πολιτική είναι οι συμφέροντες συμβιβασμοί.
Ο ίδιος ο Κουβέλης,το τελευταίο διάστημα,κατέβασε κι άλλο το επίπεδο της ερμηνείας της πολιτικής,εκπονώντας ή συμμετέχοντας σε κρυφά σχέδια για έναν νεο πολιτικό χώρο που θα συνένωνε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ,όχι ως πολιτικές θέσεις αλλά ως ανάχωμα στο Συριζα.Ναι,ο Φώτης Κουβέλης θεωρεί πια,πιό οικεία δύναμη τον Βενιζέλο,αυτόν τον θεσμοθέτη της πολιτικής αθλιότητας,από τον Τσίπρα.

Σε ό,τι αφορά το πού κατάντησε σε σχέση με τον πολιτικό του χώρο θα πω στον Φώτη Κουβέλη κάτι που θα το καταλάβει σίγουρα.Έφτασε στο σημείο,ο Νίκος Μπίστης,αυτός ο ογκόλιθος της πολιτικής πιρουέτας, ο γυρολόγος της πολιτικής, ο Βενιζέλος της ΔΗΜΑΡ,να τον αποκαλεί Καρατζαφέρη.Αυτό τα λέει όλα.Τα δε ευνοούμενα κομματικά του παιδιά,θα τον εγκαταλείψουν για ένα υπουργείο,με τα επιχειρήματα της “σωτηρίας” που ο ίδιος εφηύρε καιροσκοπικά.
Θα πω όμως στον Φώτη Κουβέλη και την γνωστή ιστορία του Αισώπου,λίγο παραλλαγμένη,για να κατανοήσει το λάθος που έκανε να αποτελέσει το πλυντήριο του Βενιζέλου.Κάποτε ένας σκορπιός πλησιάζει έναν βάτραχο και του ζητάει να τον περάσει από τη λίμνη. “Όχι” απαντάει ο βάτραχος στο σκορπιό, “γιατί θα με τσιμπήσεις”.”Δεν θα τσιμπήσω γιατί θα πνιγώ και ο ίδιος δεν το καταλαβαίνεις” του ανταπαντά ο σκορπιός.Ο βάτραχος θεώρησε λογικό το επιχείρημα και ανεβάζει τον σκορπιό στην πλάτη του να τον περάσει από τη λίμνη.Στη μέση της διαδρομής ο σκορπιός γυρίζει το κεντρί του και τσιμπάει τον βάτραχο.Την ώρα που ξεψυχάει ο βάτραχος ρωτάει με απορία τον σκορπιό “μα γιατί το έκανες αφού θα πνιγείς και εσύ μαζί μου;” “Γιατί είναι η φύση μου” απαντάει ο Βενιζέλος.

Ελλάδα: Η μόνη χώρα με 2+1 πρωθυπουργούς !!!

“ Δεν αποκλείεται το κόμμα Σαμαρά, να ενωθεί με το κόμμα Βενιζέλου για την δημιουργία ενός δήθεν “Ευρωπαϊκού Κόμματος”. Το ερώτημα είναι το εξής: Στην προεδρία αυτού του πολιτικού εξαμβλώματος, τον Αντώνη Σαμαρά θα διαδεχθεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος ή ο Γιάννης Στουρνάρας; ”

Η κρίση δημοκρατίας που ξέσπασε με την πραξικοπηματική απόφαση του Μεγάρου Μαξίμου να κλείσει την ΕΡΤ, οδήγησε, σε πολιτικό επίπεδο, στην…αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση Σαμαρά με αποτέλεσμα να επίκειται ο σχηματισμός δικομματικής κυβέρνησης με τη συμμετοχή τηςΝέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. 

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Μετά την κατάρρευση της μεγαλύτερης μπαρούφας της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας, του περίφημου “success story”, δηλαδή της επικοινωνιακής “φούσκας” του πρωθυπουργού που προκάλεσε διεθνή αμφισβήτηση και χλευασμό, κατέρρευσε και η εικόνα του δήθεν πανίσχυρου Αντώνη Σαμαρά. Η αλήθεια είναι ότι αυτή την εικόνα μάταια προσπάθησαν να καλλιεργήσουν οι ελάχιστοι “Σαμαρικοί”, αλλά και τα ΜΜΕ της διαπλοκής που λειτουργούν ως φερέφωνα της ξεπεσμένης ντόπιας επιχειρηματικής ελίτ.

Ο Αντώνης Σαμαράς, αφού πρώτα μετέτρεψε τη Νέα Δημοκρατία σε Πολιτική Άνοιξη και αφού ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας με την στήριξη του Ευάγγελου Βενιζέλου, του Φώτη Κουβέλη, των υπερεθνικών πολιτικών και οικονομικών κέντρων, της τραπεζοκρατίας και της ντόπιας διαπλοκής, στη συνέχεια βυθίστηκε στην ψευδαίσθηση ότι κυβερνά μόνος του, ως πολιτικός προϊστάμενος όχι συγκυβέρνησης, αλλά αυτοδύναμης κυβέρνησης. Η ανικανότητα (ευτυχώς), ωστόσο, τόσο του ιδίου, όσο και της ομάδας συμβούλων που τον πλαισιώνει, αλλά και της κυβέρνησης συνολικά να προχωρήσουν στις αποκρατικοποιήσεις που απαιτεί η εγκληματική συμμορία των δανειστών, οι χειρισμοί στο θέμα της ΕΡΤ και οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις που μετασχημάτισαν την τρικομματική κυβέρνηση σε δικομματική, αποκάλυψαν την αλήθεια για την εγχώρια πολιτική κατάσταση, αλλά και για τους ενδοκυβερνητικούς συσχετισμούς.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει καμία απολύτως ισχύ χωρίς τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος στήριξε τον Αντώνη Σαμαρά, τον διέσωσε από την πτώση, αλλά για τις υπηρεσίες του ζήτησε τέτοια ανταλλάγματα, ώστε μπορεί πλέον κανείς να πει με βεβαιότητα ότι καθίσταται περίπου ισότιμος.

 

Πέραν, όμως, της δυαρχίας στο κυβερνητικό σχήμα, δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι την οικονομική πολιτική της χώρας την ασκεί εν λευκώ το “σύστημα Σημίτη” μέσω του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα. Υπό αυτή την έννοια η κυβέρνηση είναι τρισυπόστατη ή τριμερής: Με λίγα λόγια κυβερνούν ηΠολιτική Άνοιξη, το ΚΟΔΗΣΟ και το σύστημα Σημίτη.  

 

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ακόμη πιο αποδυναμωμένος από όσο φαίνεται, μιας και δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες πέραν του θεσμικού εντολοδόχου της τρόικας και του Βερολίνου. Με λίγα λόγια η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που έχει 2+1 πρωθυπουργούς, αλλά και μία κυβέρνηση χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση, την οποία συγκροτούν δύο ξεπεσμένοι κομματικοί μηχανισμοί που υφάρπαξαν την ψήφο του ελληνικού λαού στις τελευταίες εκλογές και ένας πολιτικός κύκλος, ο οποίος χειρίζεται το χαρτοφυλάκιο της εθνικής οικονομίας από το 1996 και υπήρξε ο αγωγός για την εφόρμηση των γερμανικών συμφερόντων στην ελληνική επικράτεια. Για την κυβέρνηση αυτή, ωστόσο, είναι βέβαιο ότι έχει ήδη ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση.

 

Ο Αντώνης Σαμαράς, βέβαια, ζώντας το προσωπικό του όνειρο, πετυχαίνοντας αυτό που αν το έλεγε κανείς πριν από μερικά χρόνια θα τον χλεύαζαν, δηλαδή καταφέροντας να γίνει πρωθυπουργός, είναι βέβαιο ότι δεν θα αισθάνεται από εδώ και πέρα βολικά έχοντας συγκάτοικο στο Μέγαρο Μαξίμου.

Όμως, πάνω από τις προσωπικές και πολιτικές του φιλοδοξίες ή της εμμονές που προέκυψαν εκ των πραγμάτων εξαιτίας της μακρόχρονης πολιτικής του περιθωριοποίησης, βρίσκονται τα γερμανικά συμφέροντα και οι επιθυμίες της Γερμανίδας Καγκελαρίου Άνγκελας Μέρκελ. Πριν από την κυβερνητική κρίση το βράδυ της Πέμπτης ο Αντώνης Σαμαράς είχε συναντήσει την Άνγκελα Μέρκελ στο περιθώριο της Συνόδου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Η Γερμανίδα Καγκελάριος ήταν σαφής: “Μην τολμήσεις να κάνεις εκλογές”. Στη συνέχεια οι πιέσεις ήταν ασφυκτικές από τα ΜΜΕ της διαπλοκής, αλλά και από τα ευρωπαϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων, που έδωσαν το γενικό σύνθημα για το ξέσπασμα της επικοινωνιακής καταιγίδας κατατρομοκράτησης και εκβιασμού του ελληνικού λαού, μέσω της αναπαραγωγής των γνωστών ψευδοδιλημμάτων . Η πρόωρη, αλλά και αναγκαία και σωτήρια, προσφυγή στις κάλπες θα έφερνε σαρωτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και κυβέρνηση της Αριστράς, γεγονός που θα ισοδυναμούσε με το τέλος του πάρτι για την διαπλοκή, τους ντόπιους μεγαλοκαρχαρίες και φυσικά του διεθνίες τοκογλύφους. 

Καθίσταται λοιπόν αντιληπτό ότι ο ρόλος του Αντώνη Σαμαρά είναι περίπου διακοσμητικός. Όπως ανέφερε πολύ καλά πληροφορημένη πηγή των Βρυξελλών, με την οποία επικοινώνησε το Periodista.gr“Όταν ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται εκτός συνόρων δεν κάνει απολύτως τίποτα. Το μόνο που πράττει είναι να ζητά από τους συνομιλητές του να αναπτύξουν και να θέσουν τις απαιτήσεις τους και εκείνος τις εφαρμόζει χωρίς ενδοιασμούς”. Με λίγα λόγια η εν λόγω πηγή μεταφέρει ότι ο Αντώνης Σαμαράς λέει στους δανειστές και στους Ευρωπαϊους συνομιλητές του και κυρίως στους Γερμανούς “Πείτε μου τι θέλετε και εγώ θα το κάνω”. Καμία διαπραγμάτευση, κανένας πολιτικός ρόλος, καμία βούληση για προάσπιση των συμφερόντων του ελληνικού λαού.

 

Για τα υπερεθνικά πολιτικά και οικονομικά κέντρα ο Αντώνης Σαμαράς είναι μεν χρήσιμος, ώστε να μπορούν οι σύγχρονοι αποικιοκράτες να υλοποιούν τα αντιλαϊκά πολιτικά και οικονομικά τους προγράμματα σε βάρος του ελληνικού λαού, αλλά είναι βέβαιο ότι μετά τις γερμανικές εκλογές ακόμη και για τους Ευρωπαίους ο υπό κατάρρευση Έλληνας πρωθυπουργός θεωρείται “τελειωμένος”. Για τον ελληνικό λαό είναι ήδη “τελειωμένος”.

Από την άλλη πλευρά ο Ευάγγελος Βενιζέλος, γνωρίζοντας πως όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα διαδραμάτισε τον ρόλο της “ουράς της Δεξιάς” και του “υπασπιστή του Σαμαρά”, γνωρίζοντας ότι το κόμμα του, δηλαδή το “πρώην ΠΑΣΟΚ” κατρακυλά στις δημοσκοπήσεις, έχοντας γνώση ότι δεν έχει πολιτικά περιθώρια διάσωσης, γνωστός για τον πολιτικό του τυχοδιωκτισμό, αλλά φοβούμενος και την εξέλιξη της εμπλοκής του ονόματός του στο σκάνδαλο με τη λίστα Λαγκάρντ έπαιξε το τελευταίο του χαρτί: Παρήγαγε μικροπολιτική στις πλάτες των εργαζομένων της ΕΡΤ και απαίτησε από τον Αντώνη Σαμαρά ανταλλάγματα για να μην συμβάλλει στον εκθρονισμό του. 

Τώρα στην Ελλάδα επιβάλλεται δυαρχία με έναν μπλαντέρ. Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, τα δύο συνεταιτεράκια και το αόρατο χέρι του “συστήματος Σημίτη” παρασύρουν την χώρα στον καταστροφικό τους κατήφορο. Δεδομένων των μηνυμάτων που φθάνουν στην Συγγρού και στην Ιπποκράτους από τις κομματικές βάσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η πολιτική τους κατάρρευση έχει μόλις ξεκινήσει.

Δεν αποκλείεται το κόμμα Σαμαρά, να ενωθεί με το κόμμα Βενιζέλου για την δημιουργία ενός δήθεν “Ευρωπαϊκού Κόμματος”, το οποίο θα αποτελέσει τον άμεσο εντολοδόχο των ξένων συμφερόντων. Το ερώτημα είναι το εξής: Στην προεδρία αυτού του πολιτικού εξαμβλώματος, τον Αντώνη Σαμαρά θα διαδεχθεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος ή ο Γιάννης Στουρνάρας;

”Δημοκρατία” υπό μαύρο πέπλο !!!

Γιάννης Ελαφρός

Το μαύρο που έπεσε στα κανάλια της κρατικής τηλεόρασης το βράδυ της Τρίτης πάει ασορτί με το μαύρο που έχει πέσει στις ζωές μας, στην εργασία, στην παιδεία, στην υγεία, στις ελευθερίες.

Αυτός ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους της απρόσμενης αντίδρασης του κόσμου, που βρέθηκε στο πλευρό των εργαζόμενων στην ΕΡΤ από το πρώτο βράδυ. Το τσεκούρι στην ΕΡΤ είναι η συνέχεια του τσεκουριού στους μισθούς και στις συντάξεις.

Το λουκέτο στην ΕΡΤ έρχεται να συμπληρώσει και να επεκτείνει τα λουκέτα σε…μεγάλες βιομηχανίες και επιχειρήσεις, τα χιλιάδες λουκέτα σε μικρομάγαζα.

Να γιατί ο λαός είδε σαν δική του υπόθεση το κλείσιμο της ΕΡΤ, γεγονός που δεν δικαιολογείται από τα πεπραγμένα του κρατικού – κυβερνητικού καναλιού (παρά τις φωτεινές εξαιρέσεις).

Αλλά το αποκρουστικό μαύρο στις οθόνες δεν έρχεται μόνο από όσα πέρασε ο λαός μας μέχρι τώρα. Έρχεται από το μέλλον. Εκφράζει την βασική τάση του πολιτικού συστήματος, στην εποχή της βαθιάς δομικής κρίσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, για το πέρασμα σε ένα άλλο τύπο διακυβέρνησης, σε μια δημοκρατία υπό αναστολή και υποθήκη, σε ένα σύγχρονο αστικό κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, αυτό που όλο και περισσότεροι χαρακτηρίζουν «χούντα»! Αυτή η βαθύτερη τάση και ανάγκη για μια βαθιά και ποιοτική (όχι απλά ποσοτική αύξηση του αυταρχισμού και της καταστολής) αντιδραστική και αντιδημοκρατική μετάλλαξη του συνόλου του πολιτικού συστήματος εκφράζεται στο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» του Σαμαρά για την ΕΡΤ. Δεν πρόκειται για εκτροπή, που θα επανέλθει «από μόνη της», αλλά για κράτος έκτακτης ανάγκης κατά του εχθρού λαού που έχει την τάση να μονιμοποιηθεί, εάν δεν ανατραπεί από την ταξική πάλη. Πρόκειται για μια τάση που έγκαιρα και εύστοχα έχουν υπογραμμίσει και έχουν προειδοποιήσει γι’ αυτή οι δυνάμεις του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (αλλά και πιο πρόσφατα, βλέπε Απόφαση 2^ης Συνδιάσκεψης ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Θέσεις της Π.Ε. για το 3^ο Συνέδριο του ΝΑΡ).

Σε ένα τέτοιο μαύρο πολιτικό περιβάλλον, που βεβαίως αποτελεί το κατάλληλο θερμοκήπιο για την παραπέρα ανάπτυξη της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, θα αναδιαταχθεί και το μέτωπο της ενημέρωσης. Θα προσαρμοστεί ακόμα περισσότερο στην τάση σκοταδισμού, προληπτικής καταστολής και λογοκρισίας όχι μόνο κάθε διαφορετικής φωνής, αλλά και εκείνων των ειδήσεων που δεν εξυπηρετούν το σύστημα. Η εικόνα της Τρίτης 11 Ιούνη στις 11:30 το βράδυ ήταν πολλαπλά αποκαλυπτική: Όταν η κυβέρνηση είχε κατεβάσει τον διακόπτη και έριχνε στο σκοτάδι την ΕΡΤ, σε ένα γεγονός που κέρδισε τα πρωτοσέλιδα σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο, τα ιδιωτικά κανάλια συνέχιζαν να μεταδίδουν τις αηδίες τους, χωρίς να δείξουν τίποτα! Απλά, το συγκλονιστικό που συνέβαινε, δεν υπήρχε! Αυτή θα είναι η πολυφωνία και ο πλουραλισμός της ιδιωτικής τηλε-ασυδοσίας του μέλλοντος, με συμπλήρωμα μια μικρή ΕΡΤ δεκανίκι της παραπληροφόρησης. Όπως στην Τουρκία, που ο κόσμος φωνάζει για τα ιδιωτικά κανάλια – πιγκουίνους, τα οποία την ώρα που γινόταν χαμός στο δρόμο (κοσμογονία από την μια, θύελλα καταστολής από την άλλη) αυτά μετέδιδαν ντοκιμαντέρ για το πως πηδιούνται οι …πιγκουίνοι!

Είναι εντυπωσιακό και πολύ χρήσιμο το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι και η νεολαία στην Ελλάδα συνειδητοποίησαν μέσα από την εμπειρία τους πόσο σημαντικό είναι το μέτωπο της ενημέρωσης. Σημαντικό για τους αγώνες τους και για τη δημοκρατία εν γένει. Τα ΜΜΕ σήμερα έχουν αναδειχθεί σε έναν από τους πιο κρίσιμους και χρήσιμους τομείς για τη σταθερότητα του συστήματος. Όχι μόνο για να περάσει η προπαγάνδα, αλλά για να λειτουργεί ως ενεργή πλατφόρμα δημιουργίας συναίνεσης ή καθυπόταξης – αδρανοποίησης των μαζών. Εύστοχα έχουν χαρακτηριστεί τα «ιδεολογικά τανκς» της νέας εποχής, το μεγάλο όπλο του συστήματος που βρίσκεται μάλιστα μέσα σε κάθε σπίτι και παρεμβαίνει με χιλιάδες τρόπους. Αποτελούν βασική πλευρά του επιχειρηματικού υπερκράτους, όπως σημείωνε ο Κώστας Τζιαντζής. Ο κομβικός χαρακτήρας των ΜΜΕ για την εγκαθίδρυση της σύγχρονης απολυταρχίας δεν αμφισβητείται. Το θέμα είναι να αμφισβητηθεί και τελικά να αναιρεθεί η κυριαρχία των αστικών ΜΜΕ στο χώρο της πληροφόρησης.

Γιατί όμως επέλεξε τώρα ο Σαμαράς και η συμμορία της φασίζουσας λογικής που τον περιβάλλει να προχωρήσει στο τσεκούρι στην ΕΡΤ και μάλιστα με αυτό τον προκλητικό τρόπο; Ο πρώτος λόγος είναι ότι η τρικομματική κυβέρνηση έχει πλέον σαφή εικόνα ότι το πρόγραμμα του τρίτου μνημονίου που εφαρμόζει τείνει σε πλήρη εκτροχιασμό και πως σύντομα θα βρεθεί μπροστά στην ανάγκη για νέα ακόμα πιο σκληρά μέτρα. Το ΔΝΤ μίλησε για χρηματοδοτικό κενό 4,6 δισ. για το 2014, οι ιδιωτικοποιήσεις δεν προχωρούν αφήνοντας τρύπα σχεδόν 2 δις. στον προϋπολογισμό του 2013, η ΔΕΠΑ – ΔΕΣΦΑ βούλιαξαν στο βάλτο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η ύφεση και η ανεργία ξεπερνούν προς το αρνητικότερο τις προβλέψεις και όλα δείχνουν ότι το αργότερο το φθινόπωρο θα πρέπει να παρθούν μέτρα πρωτοφανούς σκληρότητας, ακόμα και για την βάρβαρη εποχή που ζούμε. Όταν η κυβέρνηση Σαμαρά κλείνει με το πάτημα ενός κουμπιού την ΕΡΤ, γιατί να λυπηθεί τον Ευαγγελισμό (ή ένα άλλο μεγάλο νοσοκομείο), ένα πανεπιστήμιο, 1.000 σχολεία και βεβαίως μερικές δεκάδες μικρούς οργανισμούς του δημοσίου; Ο παρανοϊκός δολοφόνος με το πριόνι, δεν θα σταματήσει μπροστά σε τίποτα… Όσο για την ένταση των αντιδραστικών μέτρων αυτή φαίνεται από το άνοιγμα της συζήτησης για απελευθέρωση των πλειστηριασμών και σε σπίτια πρώτης κατοικίας για μικρά χρέη προς το δημόσιο, ενώ έχει ήδη πέσει στο τραπέζι η αρπαγή των τραπεζικών καταθέσεων (τον δρόμο άνοιξε η Κύπρος). Άρα οι Σαμαράς και σία προβάρουν το μόνο τρόπο που αυτή η πολιτική μπορεί να επιβληθεί.

Το δεύτερο στοιχείο είναι ο Σαμαράς και το επιτελείο της ΝΔ επιδιώκουν να αναδειχθούν στον κύριο πολιτικό εκφραστή αυτής της βαθύτερης αντιδραστικής ανάγκης, περιορίζοντας δραστικά τους κεντροαριστερούς συμμάχους τους (ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ) και προσπαθώντας να δείξουν ότι μπορούν να παίξουν αυτοί το βασικό αντιδραστικό ρόλο, χωρίς να χρειάζεται μια ισχυρή και «αυτόνομη» Χρυσή Αυγή. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι κονταίνοντας τους Βενιζέλο – Κουβέλη ο Σαμαράς δεν έχει με ποιον να κυβερνήσει, καθώς το ολοένα και πιο πιθανό ενδεχόμενο συνεργασίας της ΝΔ με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής (με αποκαθαρμένο τμήμα ή με το όλον τους) δεν είναι ακόμα ώριμο. Αξίζει εδώ να υπογραμμιστεί ότι ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον, άγρια αντεργατικού και επίσημου εκφασισμού, βοηθάει την Χ.Α. να αναπτύξει την επιρροή της.

Ο Σαμαράς, έχοντας στην ουσία εξασφαλίσει στην μυστική συνάντηση της Κυριακής 9 Ιούνη τη συναίνεση Βενιζέλου – Κουβέλη για την καρατόμηση της ΕΡΤ, προχώρησε στο γκεμπελικό διάγγελμα Κεδίκογλου και στον ξαφνικό θανατο της ΕΡΤ, ελπίζοντας ότι με μια λογική σοκ και δέους θα πάγωναν οι αντιδράσεις. Από κει και πέρα η τρόικα εσωτερικού θα μπορούσε να διαχειριστεί τις αντιθέσεις της και να βρει την ισορροπία. Την προοπτική αυτή χάλασε ένας απρόσκλητος επισκέπτης: η αντίδραση των εργαζομένων της ΕΡΤ και του λαϊκού παράγοντα. Αφενός, η απόφαση των εργαζομένων στην ΕΡΤ για κατάληψη του ραδιομέγαρου και εκπομπή του δικού τους προγράμματος σε πείσμα της κυβερνητικής απόφασης (ανεξάρτητα ότι δυστυχώς δεν ανετράπηκε η ιεραρχία στο πρόγραμμα της ΕΡΤ, αποτελεί ένα δείγμα της επίδρασης της ριζοσπαστικοποίησης του κινήματος στην Ελλάδα, που επιδρά και σε χώρους όπως η ΕΡΤ). Αφετέρου και κυρίως, η έκρηξη λαϊκής οργής, από τις πρώτες ώρες (το πρώτο βράδυ στην Αγία Παρασκευή, αλλά και όσα συγκλονιστικά ακολούθησαν θα μείνουν αξέχαστα σε όσους τα έζησαν) και αμείωτα μέχρι σήμερα, που μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε συνολικό πολιτικό αγώνα για το δικαίωμα στην ενημέρωση, στη δημοκρατία, στην ελευθερία, στη ζωή, με όρο την ανατροπή της σύγχρονης χούντας κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, της αντεργατικής αντιδραστικής πολιτικής και της κυβέρνησης που την υλοποιεί, της βάρβαρης επίθεσης του κεφαλαίου συνολικά. Είναι αυτή η ασύμμετρη, σε πρώτο επίπεδο, αντίδραση (που συμπυκνώνει και φέρνει στο προσκήνιο την καταδίκη συνολικά της κυρίαρχης πολιτικής), που έχει δυσκολέψει απελπιστικά τα παιχνίδια των Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη. Μια αντίδραση που δεν έμεινε σε συμβολικό επίπεδο ή σε μια 24ωρη απεργία τουφεκιά στον αέρα, αλλά έχει διάρκεια, κλιμάκωση και πανελλαδική διάσταση, ενώ έχει μετατρέψει ήδη το ραδιομέγαρο σε ένα κέντρο αγώνα και την υπόθεση της ΕΡΤ σε ένα εφαλτήριο αντεπίθεσης του κινήματος.

Οι εξελίξεις αυτές έδειξαν ποιος είναι (και πολύ περισσότερο ποιος μπορεί να γίνει) ο αποφασιστικός παράγοντας που θα κρίνει τις εξελίξεις. Το μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα, στο βαθμό που ανασυγκροτείται σε πολιτικά ανατρεπτικό και κινηματικά απειλητικό υποκείμενο. Οι μάχες θα κριθούν στους δρόμους και όχι στη βουλή και στους διαδρόμους.

Ρίξε κόκκινο στη νύχτα - Η ΛΑΪΚΗ ΕΚΡΗΞΗ

Την Τρίτη 11 Ιούνη το βράδυ, μπροστά στα σκαλιά του ραδιομέγαρου, ήταν η πρώτη φορά στα τρία φλεγόμενα χρόνια της πάλης κατά της βάρβαρης επίθεσης του κεφαλαίου, ΕΕ και ΔΝΤ, που ανέμιζαν δίπλα – δίπλα οι σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΜΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΕΠΑΜ, του αντιεξουσιαστικού χώρου και άλλων. Αν και δεν έλειπε η χροιά του «κομματικού πλασαρίσματος» μπροστά σε μια κάμερα κομμένη μεν, αλλά που όλοι καταλάβαιναν ότι «κατέγραφε ιστορία», το βασικό ήταν η τάση που έρχεται από τα κάτω για ένα πανίσχυρο μέτωπο ανατροπής της επίθεσης. Γιατί η μαχόμενη – αγωνιζόμενη Αριστερά, πέρα από τις προγραμματικές της διαφορές, δεν ενώθηκε ποτέ (ούτε θα ενωθεί) σε κοινοβουλευτικά σχέδια ή σε διαχειριστική προοπτική, αλλά συσπειρωνόταν στις μεγάλες μάχες, στα «Πολυτεχνεία» (τα «μικρά» ή τα μεγάλα), σε κάθε απεργία, που έχει το άρωμα της εξέγερσης.

Το δεύτερο στοιχείο που ήρθε στο προσκήνιο είναι η εκρηκτική συνάντηση του εργατικού κινήματος και του κοινωνικού προβλήματος, με το μέτωπο της δημοκρατίας και των ελευθεριών, της πληροφόρησης και αντιπληροφόρησης. Πόσο δυναμικά ξεπηδά η λάβα της οργής και της απόγνωσης που υπάρχει στην κοινωνία, κάθε φορά που ανοίγει μια ρωγμή στην πολιτική επιφάνεια. Γι’ αυτό κάποιοι δεν ήθελαν να ανοίξει το μέτωπο με την απεργία των καθηγητών. Κι εδώ φαίνεται πόσο σημαντικό είναι το δέσιμο του κοινωνικού με το πολιτικό, του συνολικού αντικαπιταλιστικού αγώνα για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, που πλήττονται με τον πιο δραματικό τρόπο στην εποχή μας.

Ανεξάρτητα από το εάν η κυβέρνηση αντέξει σε αυτή τη στιγμή, έχει μπει σε πορεία φθοράς. Ας σκεφτούμε ότι πριν από δύο εβδομάδες συζητούσαμε για το success storyτου Σαμαρά και το εάν ισχύει ή όχι. Ποιος τα θυμάται τώρα αυτά; Αλλά το πληγωμένο θηρίο γίνεται πιο επικίνδυνο. Πολύ περισσότερο όταν η αντιδραστική στροφή είναι η βασική τάση του συστήματος, για να περάσει η βάρβαρη επίθεση και η συνολική καπιταλιστική ανασυγκρότηση. Στις σημερινές συνθήκες τίθεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη για μια Αριστερά και ένα κίνημα ετοιμοπόλεμα, ικανά να συγκρουστούν και να νικήσουν. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η αντικαπιταλιστική και επαναστατική Αριστερά ευρύτερα, όχι μόνο αποτελούν ένα πρόπλασμα της Αριστεράς που απαιτεί η εποχή μας, αλλά μπορούν και πρέπει να συμβάλλουν στην ανάπτυξη και συγκρότησή της.

Από που αντλεί δύναμη ένας τιποτένιος πολιτικός…

Ο κανόνας είναι ένας και απλός , όποιος δεν υπακούει και σπάσει την συνοχή δέχεται την στιγμιαία συντριβή και την αιώνια απομόνωση αν καταφέρει και επιβιώσει.

Ερώτηση> από που αντλεί δύναμη ένας τιποτένιος πολιτικός…ή διαφορετικά, γνωρίζοντας τους πραγματικούς αντιπάλους.

Η ντόπια κλεπτοκρατία καμαρώνει για την πυγμή και το σθένος ενός ανθρώπου που δεν υπήρχε περίπτωση να… του εμπιστευτεί κανένας στην Ελλάδα, ούτε την μικρότερη επιχείρηση, την πιτσαρία της γειτονιάς…ας πούμε.

Πρόκειται για το φερόμενο ως πρωθυπουργό της Ελλάδας “Antonis ” που συσπείρωσε γύρω του όλη την ντόπια κλεπτοκρατία βάζοντάς τη σε σωστική λέμβο.

Είναι όλοι αυτοί που είτε ως αχυράνθρωποι συμφερόντων είτε ως εκπρόσωποι είτε ως πολιτικοί εκπρόσωποι των ιδίων, αναφέρονταν, ότι κάνουν ότι κάνουν ,για να σώσουν τη χώρα. Στην ουσία σώζουν το τομάρι τους και την πιθανή συνέχεια της τοπικής κλεπτοκρατίας.

Πως το κατάφερε αυτό ο Antonis ενώ πολύ γρήγορα εγκατέλειψε ο Γιώργος και ο Τραπεζίτης Παπαδήμος…?

Ο Antonis από την πρώτη στιγμή δήλωσε ότι , θα τηρήσει κατά γράμμα αυτά που υπογράφτηκαν και θα υπογράψει ότι άλλο χρειαστεί για να ισχύουν τα παραπάνω.

Το διακύβευμα ήταν η συγκέντρωση των δανεικών χρημάτων από το βορρά, κυρίως από τη Γερμανία και η επιστροφή τους στη βάση. (εφημερίδα συντακτών 20-6-2013 Μάρτιν Γούλφ Financial times – Ελληνική καταστροφή προς χάριν των Γερμανικών τραπεζών)

Αυτά που ζούμε είναι απλώς η εφαρμογή και οι επιπτώσεις των μεθόδων επαναπατρισμού των κεφαλαίων.

Γι αυτό το σκοπό βρέθηκε πρόθυμο το “τρελό αγόρι” βοηθώντας, ως αντάλλαγμα και την μεγάλη παρέα της ντόπιας κλεπτοκρατίας, αυτούς που τον έχουν “θεό” , που αν υπήρχαν θεοί , θα λεγόταν ο θεός της δουλοπρέπειας.

Δεν απορώ για τη στήριξη που απολαμβάνει από άλλα πρόσωπα της πολιτικής γιατί θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο ότι η συστημική κλεπτοκρατία για να συντηρεί την ύπαρξή της πάντα φροντίζει έγκαιρα και φυτεύει ανθρώπους σε οτιδήποτε κινείται και μπορεί στο μέλλον να έχει μια δυναμική.

Η φύτευση γίνεται πάντα στις κορυφές εκεί ακριβώς που μπορούν να ληφθούν αποφάσεις και να χειραγωγηθούν συμπεριφορές.

Αυτό ισχύει για όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς χώρους καθώς και άλλων τομέων κοινωνικής ,οικονομικής , χρηματοοικονομικών, θεσμών, δομών, πολιτισμού κλπ διαφόρων χώρων δυναμικής…

Λειτουργώντας έτσι η ντόπια κλεπτοκρατία συνεργάζεται άριστα με όμοιας μορφής ισχυρές “κρατικές σέχτες” άλλων κρατών. Από εκεί αντλούν τη δύναμη και κινούνται με ευκολία ελέγχοντας τις κρατικές και παρακρατικές δομές.

Έτσι με δεδομένη την συγκεντρωμένη ισχύ και με την βοήθεια που προσφέρεται από πληρωμένες επιστημονικές και άλλες υπηρεσίες επιβάλλονται και χειραγωγούν τις ανθρώπινες κοινωνικές συμπεριφορές.

Ο κανόνας είναι ένας και απλός , όποιος δεν υπακούει και σπάσει την συνοχή δέχεται την στιγμιαία συντριβή και την αιώνια απομόνωση αν καταφέρει και επιβιώσει.

Πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό ότι δεν ισχύει κανένας λογικός κανόνας, κανένα κοινωνικό δικαίωμα , κανένα ανθρωπιστικό δικαίωμα και καμία αρχή δικαίου.

Η συσσώρευση , η ροή  και η διαχείριση του πλούτου υπερισχύουν των πάντων.

Το συμπέρασμα είναι, υπηρετώ το σύστημα με ευλάβεια και αυτό με προστατεύει, με τροφοδοτεί, με αναπαράγει και διαιωνίζει την ύπαρξή μου, με τις ελάχιστες απώλειες.

Η προσήλωση και η ανταμοιβή προσλαμβάνει έτσι μια θεοσοφική-θεοκρατική αντίληψη.(Κυβέρνηση Σαμαρά, κυβέρνηση Ερντογάν κ.α)

” Οι Βρυξέλλες στέλνουν μήνυμα στην Αθήνα να μην μπει σε εκλογικές περιπέτειες και να τηρήσει πιστά το Μνημόνο, με έμφαση στις απολύσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις. Η τρόικα αναχώρησε χθες αφήνοντας εντολή για μόνιμο χαράτσι στη ΔΕΗ…” (Εφημερίδα συντακτών 20/06/2013)

>παραμένουν αναπάντητα  τα ερωτήματα

- Εμείς τι μπορούμε να κάνουμε…?

- Με ποια μέθοδο εφαρμόζουν την μακρο-χειραγώγηση…?

- Είναι πιο δυνατή η κοινωνία από την κλεπτοκρατία…?

συνεχίζεται….

paganeli