Για το φετιχισμό της μη-βίας

«Καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται», «οι 300 προβοκάτορες που αμαύρωσαν την ειρηνική διαδήλωση», «οι κουκουλοφόροι που παραλύουν το κέντρο της Αθήνας». Τα παραπάνω αποτελούν ένα μικρό δείγμα φράσεων από το οπλοστάσιο της κυριαρχίας που αναπαράγονται από εφημερίδες, κανάλια, κόμματα, δικαστές, ευυπόληπτους πολίτες, «προσωπικότητες των γραμμάτων και τεχνών», όλο τον συρφετό που χρόνια τώρα προσπαθεί να χειραγωγήσει τη σκέψη και τη δράση μας. Δε θα ακούσουμε ποτέ όμως μια αναφορά στην πρωτογενή βία της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, τη βία του Κράτους και των αφεντικών. Τη βία που μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα να ασκούν στο όνομα της τάξης, της ασφάλειας, της εύρυθμης λειτουργίας της αγοράς, της συναίνεσης και της εθνικής ενότητας. Το μονοπώλιο αυτής της βίας κανείς δεν πρέπει να το αμφισβητήσει.

Τόσο σε αυτή την συγκυρία όσο και διαχρονικά, ο ρόλος του Κράτους δεν είναι άλλος από το να επιβάλλει και να αναπαράγει τα αστικά ιδεολογήματα και τις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις, να διατηρεί την ταξική διαίρεση της κοινωνίας και να διαμεσολαβεί σε κάθε λειτουργία της κοινωνικής ζωής. Αυτή η πρωτογενής και δομική βία που ασκείται από το Κράτος και το Κεφάλαιο στο καταπιεσμένο και εκμεταλλευόμενο κομμάτι της κοινωνίας, δεν περιορίζεται στην φυσική βία και είναι παρούσα σε κάθε σφαίρα της κοινωνικής ζωής.

Μιλάμε για τη βία της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, που εξασφαλίζει την ευημερία των λίγων και την εκμετάλλευση όλων των υπολοίπων, τη βία της μισθωτής σκλαβιάς, τις δολοφονίες εργατών στα σύγχρονα κάτεργα (εργατικά ατυχήματα τα βαφτίζουν τα αφεντικά), την εντατικοποιημένη, μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, την ανεργία και τη μόνιμη ανασφάλεια για το αν θα έχουμε να φάμε αύριο.

Μιλάμε για τη βία του ανταγωνισμού μεταξύ των ανθρώπων, τον οποίο προβάλλει ο καπιταλισμός ως μόνο μέσο προόδου και ευημερίας της ανθρωπότητας (και φροντίζει να μας εκπαιδεύει κατάλληλα από νηπιακή ηλικία). Για το συνθήκη του “πολέμου όλων εναντίον όλων”, που επιβάλλει η ίδια η αντικοινωνική και μισάνθρωπη φύση του καπιταλισμού και που σε εποχές οικονομικής εξαθλίωσης οξύνεται μετατρεπόμενη σε κοινωνικό κανιβαλισμό.

Μιλάμε για τη βία της έλλειψης περίθαλψης, του αποκλεισμού ανθρώπων που έχουν άμεση ανάγκη ιατρικής παρακολούθησης και οδηγούνται στην εξαθλίωση και την περιθωριοποίηση. Για τον εξευτελισμό των ουρών του ΙΚΑ ή την πληρωμή ακόμη και για μια επίσκεψη. Για την βία της ανασφάλιστης εργασίας που εντείνει την τρομοκρατία της μισθωτής σκλαβιάς, καθώς ο εργαζόμενος φοβάται ακόμη και το να αρρωστήσει ο ίδιος ή οικογένειά του.

Μιλάμε για τη βία της λεηλασίας και της καταστροφής της φύσης στο βωμό της ανάπτυξης και της μεγιστοποίησης του κέρδους των αφεντικών. Για τη ζωή σε ένα περιβάλλον που γίνεται όλο και πιο αποστειρωμένο, πνιγηρό, μη βιώσιμο.

Μιλάμε για τη βία που από μικρή ηλικία δεχόμαστε στα σχολεία και τις σχολές, με την καλλιέργεια του ανταγωνισμού, την απαξίωση της πολύπλευρης γνώσης, τη διαρκή αξιολόγηση και το άγχος που αυτή συνεπάγεται, την αναγκαστική συμμόρφωση σε κανόνες και πρότυπα συμπεριφοράς, την τιμωρία και τον στιγματισμό των παρεκκλίσεων, την αναγκαστική αποδοχή της εξουσίας των δασκάλων και των καθηγητών.

Μιλάμε για τη βία της αναγκαστικής/εκβιαστικής στράτευσης, της σύνταξης με τα εθνικοπατριωτικά ιδεώδη, της καλλιέργειας της μισαλλοδοξίας, της καταστολής και της υποταγής στους ανώτερους, της προετοιμασίας για υποταγή στα αφεντικά, της συμμετοχής σε έναν θεσμό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για τη φυσική καταστολή του «εσωτερικού εχθρού».

Μιλάμε για τη βία, οικονομική και φυσική, που ασκείται από το Κεφάλαιο στις κοινωνίες των χωρών του λεγόμενου «τρίτου (και δεύτερου) κόσμου», καταληστεύοντάς τες, επιβάλλοντας χούντες, οδηγώντας τες στην πείνα και την ανέχεια. Βία που συνεχίζει να ασκείται στους εξαθλιωμένους πρόσφυγες και μετανάστες, που διωγμένοι από τις χώρες τους πασχίζουν να επιβιώσουν. Αν γλιτώσουν από τις νάρκες, τα θωρακισμένα σύνορα, τους άθλιους τρόπους μεταφοράς τους, θα έρθουν αντιμέτωποι με την οικονομική εξαθλίωση και εκμετάλλευση, την περιθωριοποίηση, το συνεχόμενο κυνηγητό, τους ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια και τον εκτοπισμό από κάθε λογής δυνάμεις της αστυνομίας και των φασιστών.

Μιλάμε για τη βία της καταστολής κινηματικών δράσεων και διαδιακασιών, τόσο στον δρόμο όσο και μέσα από την νομική δίωξη, φυλάκιση ή την δολοφονία κοινωνικών αγωνιστών. Για τη βία της εισβολής και της εκκένωσης κοινωνικών και πολιτικών (κατειλημμένων ή μη) χώρων.

Αυτή είναι η βία που είναι παρούσα σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής, αυτή που θέλουν να μας πείσουν πως είναι κάτι «φυσιολογικό», αυτονόητο, μια αναπόδραστη συνθήκη. Μια καθημερινή κατάσταση, μέσα στην οποία όποιος θελήσει να αντιδράσει περιθωριοποιείται, στοχοποιείται, απομονώνεται, διώκεται, φυλακίζεται

Ένταση της κρατικής βίας σε περιόδους κρίσης

Ίσως σε άλλες εποχές, αυτές της ανάπτυξης και του «καλού» Κράτους πρόνοιας, να υπήρχε η ψευδαίσθηση της υποχωρητικής εξουσίας υπό την πίεση της «λαϊκής δυσαρέσκειας», η οποία εν μέρει συντηρούταν από την ίδια τη στάση των κυβερνώντων, αλλά και από αποσπασματικές νίκες των κοινωνικών αγώνων. Στην τωρινή βαθιά καπιταλιστική κρίση όμως, όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας βυθίζονται στην φτώχεια και την εξαθλίωση και οι όποιες κοινωνικές παροχές είχαν κατακτηθεί ως τώρα εκμηδενίζονται. Το Κράτος και ο Καπιταλισμός αναδιαρθρώνονται, επιλέγουν μορφές διακυβέρνησης που τείνουν στον ολοκληρωτισμό και εξαπολύουν μια ολομέτωπη επίθεση στη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Μετά την είσοδο στο μνημόνιο το 2009 εκκινεί μια περίοδος κατά την οποία το πολιτικό σύστημα απαξιώνεται, δημιουργούνται ρήγματα στην κοινωνική συναίνεση και οι αντιδράσεις απέναντι στην επίθεση των κυρίαρχων πληθαίνουν. Η βία από την πλευρά της κυριαρχίας κλιμακώνεται και φανερώνει πλέον ξεκάθαρα το αντικοινωνικό της πρόσωπο.

Νομοθετικές ρυθμίσεις λύνουν τα χέρια των αφεντικών για απολύσεις, μειώσεις μισθών, άμισθες υπερωρίες και «μαύρη» εργασία. Άνεργοι, ανασφάλιστοι και χαμηλοσυνταξιούχοι, μια και δεν μπορούν να συμμετέχουν στην διαδικασία παραγωγής και κατανάλωσης, καταδικάζονται στην πλήρη εξαθλίωση, χωρίς πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, χωρίς να μπορούν να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη για την επιβίωσή τους. Φαίνεται πως ένα τμήμα της κοινωνίας λογίζεται από το Κεφάλαιο ως άχρηστο, ως «πλεονάζων πληθυσμός» που θα οδηγηθεί είτε στη μετανάστευση, είτε στην καταστροφή.

Η κοινωνική οργή και οι αντιστάσεις που αναπτύσσονται αντιμετωπίζονται βίαια προκειμένου να τρομοκρατηθούν και να υποταχθούν όσοι αποφασίζουν να αντιδράσουν στην εξαθλίωση των ζωών τους. Ακόμη και κλασικοί τρόποι αγώνα, όπως οι απεργίες, τίθενται σταδιακά εκτός νόμου προκειμένου να προστατευτεί το Κεφάλαιο. Κάθε σχεδόν κινητοποίηση αντιμετωπίζεται κατασταλτικά. Ο στρατός και η αστυνομία θωρακίζονται, προετοιμάζονται για την αντιμετώπιση μιας πιθανής γενικευμένης εξέγερσης.

Παράλληλα, προσπαθούν να στρέψουν την οργή των καταπιεσμένων στο εσωτερικό της τάξης μας και όχι απέναντι στους δυνάστες μας, στο κράτος και τα αφεντικά. Οι δυνάμεις της τάξης και της ασφάλειας επινοούν και στοχοποιούν διαρκώς νέους «εσωτερικούς εχθρούς», ώστε να εξουδετερώσουν τις αντιστάσεις, να τιμωρήσουν τους αγωνιζόμενους, να παραδειγματίσουν όσους ενδεχομένως θελήσουν να αγωνιστούν. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός και ο φασισμός προωθούνται από κόμματα και ΜΜΕ ως αντίβαρο στην προσπάθεια δημιουργίας ενός κινήματος αντίστασης στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα

Ακόμη και κάτω από αυτές τις συνθήκες, μεγάλα τμήματά της κοινωνίας συνεχίζουν να αντιδρούν μέσα στα πλαίσια της καταρρακωμένης -πρώτα πρώτα από την ίδια την αστική τάξη- αστικής νομιμότητας, να υπομένουν στωικά την καταστολή όταν αποφασίσουν να κατέβουν στο δρόμο.

Η αντιβία των καταπιεσμένων

Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, χιλιάδες ανθρώπων που η ζωή τους πλήττεται από την κρίση, κατεβαίνουν στους δρόμους μαζικά, άλλοτε σπασμωδικά και άλλες φορές πιο επίμονα, δημιουργώντας την προσδοκία πως η συλλογική αντίσταση μπορεί να είναι η απάντηση στην επιβαλλόμενη βαρβαρότητα. Έτσι λαμβάνουν χώρα κάποιες από τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις από την εποχή της μεταπολίτευσης. Αμέσως οι κομματικοί μηχανισμοί του κράτους και τα φερέφωνά τους σπεύδουν να συνηγορήσουν υπέρ του δημοκρατικού δικαιώματος της διαμαρτυρίας, αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας. Η αντιβία των καταπιεσμένων αποτελεί απειλή για το καθεστώς.

Δεν αποδίδει όμως πάντα η προπαγάνδα των καταπιεστών μας. Ολοένα και συχνότερα, τμήματα της κοινωνίας κατανοούν το αδιέξοδο της «εντός της αστικής νομιμότητας» διαμαρτυρίας. Η οργή τους υπερνικά το φόβο και αντιδρούν βίαια. Άλλοι ενστικτωδώς και άλλοι πιο συνειδητά επιλέγουν τη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής ως μέσο αυτοάμυνας αλλά και επίθεσης. Όταν οι συνεχείς ειρηνικές διαδηλώσεις στο Σύνταγμα τον Ιούνιο του 2011 δεν έλεγαν να ατονήσουν, αντιμετωπίστηκαν από το Κράτος με ωμή βία και τόνους χημικών. Χιλιάδες «ειρηνικοί» διαδηλωτές απέναντι στο δίλημμα να χτυπηθούν και να συλληφθούν αμαχητί από τις ορδές των μπάτσων ή να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους, επέλεξαν συλλογικά και βίαια να υπερασπίσουν τον εαυτό τους. Η αντιβία ήταν η απάντηση μεγάλου μέρους των καταπιεσμένων και στις 12 Φλεβάρη του 2012, ημέρα ψήφισης του δεύτερου μνημονίου, παίρνοντας χαρακτηριστικά εξέγερσης, αφού κινήθηκε επιθετικά σε όλο το κέντρο της Αθήνας απέναντι σε τράπεζες, πολυεθνικές, αστυνομία, κομματικά γραφεία και ό,τι αντιπροσωπεύει και συμβολίζει το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα.

Σε τέτοια γεγονότα δημιουργούνται δεσμοί αλληλεγγύης μεταξύ των αγωνιζόμενων και γίνεται ισχυρότερη και χειροπιαστή η πεποίθηση ότι οι συλλογικοί, αδιαμεσολάβητοι αγώνες μπορούν να νικήσουν και δεν αποτελούν ένα γραφικό απομεινάρι του παρελθόντος . Δεν είναι μόνο αυτοί που συγκρούονται άμεσα με τις δυνάμεις καταστολής, αλλά και το πλήθος των ανθρώπων που στηρίζουν ηθικά και με την φυσική τους παρουσία στο δρόμο τη συνθήκη της σύγκρουσης. Αυτό είναι ένα πρώτο βήμα για το ξεπέρασμα του φόβου και της συνειδητοποίησης των πραγματικών μας εχθρών. Ο δρόμος είναι ένα ακόμα πεδίο στο οποίο γεννιούνται οι συνειδήσεις.

Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι κατά τη διάρκεια εξεγερσιακών γεγονότων συναντάμε φαινόμενα αντικοινωνικής βίας, όπως αναίτιες καταστροφές μαγαζιών και άστοχες επιθέσεις από μικρές μειοψηφίες (όσο και αν οι κυρίαρχοι μέσω των media προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη πως πρόκειται για το σύνολο των διαδηλωτών). Όταν η οργή ξεχειλίζει, στο δρόμο θα αποτυπωθούν όλες οι εκφάνσεις της υπάρχουσας κοινωνίας, ακόμη και οι αντικοινωνικές και αντιδραστικές. Όσο και αν το Κράτος προσπαθεί να αποδώσει την ευθύνη για τέτοια φαινόμενα στους αγωνιζόμενους, είναι ηλίου φαεινότερο ότι είναι αυτό το ίδιο που έχει εκθρέψει τέτοιες συμπεριφορές, προωθώντας και επιβάλλοντας τον ατομικισμό και τις αλλοτριωμένες κοινωνικές σχέσεις.

Οι θιασώτες της μη-βίας

Η βία του κράτους και του κεφαλαίου είναι καθημερινά παρούσα για το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας. Για όποιον δεν υφίσταται την κρατική βία άμεσα, η υιοθέτηση μη-βίαιων τακτικών είναι απλώς μια «ηθική» επιλογή. Μια επιλογή όμως που διαιωνίζει τη βία των αφεντικών πάνω στους καταπιεσμένους. Οι κυρίαρχοι, οι προνομιούχοι, ποτέ δεν παραιτήθηκαν ειρηνικά από τα προνόμιά τους, κι ούτε πρόκειται να το κάνουν. Αυτή ακριβώς την πραγματικότητα είναι που μοιάζουν να λησμονούν και να παραγνωρίζουν όχι μόνο συστημικές φωνές, με ξεκάθαρα εχθρικό ρόλο απέναντι σε κάθε κινηματική ανάπτυξη, αλλά και πολιτικοί χώροι φερόμενοι ως ριζοσπαστικοί ή επαναστατικοί. Όλοι αυτοί που μιλούν για «ειρηνικές επαναστάσεις», «δημοκρατικές εξεγέρσεις», «εξεγέρσεις που δε σπάει ούτε τζάμι», αναπαράγουν το αστικό και φιλελεύθερο ιδεολόγημα της «καταδίκης της βίας απ’ όπου και αν προέρχεται», η υιοθέτηση του οποίου είναι βασική προϋπόθεση για την συμμετοχή στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Στην ουσία κάνουν τη βρώμικη δουλειά της αστικής εξουσίας, συντηρώντας το μονοπώλιο της βίας του Κράτους απέναντι στα καταπιεσμένα κι εκμεταλλευόμενα τμήματα της κοινωνίας

Καταδίκη της βίας “από όπου κι αν προέρχεται” σημαίνει την εξίσωση της βίας του θύτη με αυτή του θύματος. Όσοι την καταδικάζουν, συμβουλεύουν παράλληλα αυτούς που υφίστανται καθημερινά την εκμετάλευση και την καταπίεση του κράτους και των αφεντικών, να μην απαντήσουν υιοθετώντας συγκρουσιακές πρακτικές. Να μην απαντήσουν με βία γιατί αυτό θα προκαλέσει την κρατική καταστολή. Κατηγορούν δηλαδή τους αγωνιζόμενους ότι προκαλούν τη βία κράτους, δικαιώνοντας τη δεύτερη και απαξιώνοντας τους πρώτους.

Επιπλέον, η υιοθέτηση τακτικών μη-βίαιης αντίστασης εφησυχάζει όσους θέλουν να «αγωνιστούν» από τη θαλπωρή του καναπέ τους και να αλλάξουν τον κόσμο ψηφίζοντας κάθε 4 χρόνια, αναθέτοντας την «αλλαγή» στα χέρια των ειδικών. Η στάση αυτή διοχετεύει την οργή τους σε ανώδυνες για το καθεστώς διαδικασίες, διαμεσολαβημένες κι απόλυτα ελεγχόμενες.

Το να μιλάνε λοιπόν για μη βία, μέσα στον καπιταλισμό, αποσιωπά την ύπαρξη της πρωτογενούς-δομικής κρατικής βίας, στοχεύει στο να καταστείλει και να αφοπλίσει ηθικά κάθε βίαιη απάντηση των καταπιεσμένων. Στοχεύει επομένως στη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος εκμετάλλευσης, στη διατήρηση της σκλαβιάς μας.

Η «βία των άκρων»

Οι ίδιοι προσπαθούν να βάλουν στο ίδιο τσουβάλι τη βία των καταπιεσμένων που αντιδρούν με όποιον τρόπο θεωρήσουν πρόσφορο και την οργανωμένη και κρατικά καθοδηγούμενη βία των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής. Βία που στρέφεται ενάντια στους καταπιεσμένους (μετανάστες, αναρχικούς, αριστερούς, ομοφυλόφιλους, ανάπηρους) και όχι ενάντια στους καταπιεστές μας. Αυτή η σύγχυση καλλιεργείται σκόπιμα προκειμένου να απογυμνώσει ηθικά τη βία των καταπιεσμένων και να την παρουσιάσει ως «βία ακροκινούμενων ομάδων», βάζοντας το κράτος στην περίοπτη θέση του διαιτητή και επικυρώνοντας το ρόλο του ως διαμεσολαβητή και τηρητή της τάξης και της ασφάλειας. Όσοι θεωρούν αντισυστημική τη βία της ΧΑ, δεν έχουν παρά να ανατρέξουν στην πρόσφατη ιστορία του ναζισμού στη Γερμανία και στις επιπτώσεις που τελικά είχε για όλο τον κόσμο.

Η βία από τη δική μας σκοπιά

Από τη μεριά μας δεν πρόκειται να κατακρίνουμε τους τρόπους αντίδρασης των καταπιεσμένων μια και θεωρούμε ότι η απελευθέρωσή τους είναι έργο των ιδίων. Οφείλουμε όμως να παραθέσουμε τη δική μας οπτική για τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Θεμελιώδες αξιακό της αναρχικής θεώρησης είναι η συνοχή μέσων και σκοπών. Για εμάς, η χρησιμοποίηση της βίας ως μέσο είναι κάτι αποδεκτό μόνο όταν δεν έρχεται σε σύγκρουση με το αξιακό μας πλαίσιο, το οποίο αποτελεί και την βάση της κοινωνίας που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Μιας κοινωνίας, στην οποία η βία της επιβολής και της εκμετάλλευσης δεν έχει καμιά θέση. Η αποθέωση της βίας και η άκριτη υιοθέτηση της, μόνο ανταγωνιστικά μπορούν να λειτουργήσουν μπροστά στο όραμα της δημιουργίας μιας τέτοιας κοινωνίας.

Για εμάς, είναι ξεκάθαρο πως ένα σύστημα που επιβάλλει την βία της αστικής τάξης έναντι του συνόλου των εκμεταλλευόμενων και που αναπαράγεται με την βία, μόνο με την συνειδητή, συλλογική, οργανωμένη, κοινωνική και κινηματική απελευθερωτική αντιβία των από τα κάτω μπορεί να αντιμετωπιστεί και να ανατραπεί. Ακριβώς αυτή την ουσία της ίδιας της ταξικής πάλης είναι που η κυρίαρχη τάξη και το Κράτος προσπαθούν επιμελώς να αποκρύψουν, με το να ανάγουν κάθε πτυχή της μόνο σε θεσμικό επίπεδο, επιδιώκοντας την εκτόνωση της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής και την διοχέτευσή της σε λύσεις συστημικής διαχείρισης. Σε περιπτώσεις που αυτή εκδηλώνεται με ξεκάθαρα ταξικά και συγκρουσιακά χαρακτηριστικά, η κυριαρχία προσπαθεί να την απογυμνώσει από το πολιτικό της περιεχόμενο, από τα κοινωνικά της χαρακτηριστικά και να την καταστέλλει.

Η αυτοπροστασία μας στο δρόμο επιβάλλει τη χρήση μέσων άμυνας αλλά και επίθεσης. Ο χώρος και ο χρόνος της σύγκρουσης ωστόσο, δεν περιορίζεται στην ευθεία αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής και στις επιθέσεις σε καπιταλιστικούς στόχους κατά την διάρκεια μιας απεργιακής κινητοποίησης ή διαδήλωσης. Από τις γενικές απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής και τις νεοναζιστικές κρατικές εφεδρείες και την αλληλεγγύη σε φυλακισμένους αγωνιστές ως την άρνηση πληρωμής των κεφαλικών φόρων που επιβάλλονται με την απειλή της περαιτέρω εξαθλίωσης της ζωής μας (ρεύμα και σε λίγο καιρό το νερό), τις καταλήψεις δημόσιων και κρατικών κτηρίων, εργοστασίων, το σαμποτάζ, τις απαλλοτριώσεις και την κοινωνικοποίηση αγαθών, ο στόχος είναι κοινός: η ένταση και η διεύρυνση της ανυποχώρητης πάλης ενάντια στον Καπιταλισμό και το Κράτος, της σύγκρουσης με τους εξουσιαστές και τους καταπιεστές μας προκειμένου να πάρουμε πίσω τη ζωή που κλέβουν για να εξασφαλίζουν τα πλούτη τους.

Η σύγκρουση αυτή, στις πολύμορφες εκφράσεις της, πηγάζει από το περιεχόμενο των μαζικών κινητοποιήσεων• δεν είναι αυθύπαρκτη, ξεκομμένη από αυτό. Η κατεύθυνση της, όταν είναι στοχευμένη και επικοινωνήσιμη, προωθεί το περιεχόμενο αυτό, μέσα από δυναμικές διεργασίες. Η επαφή μεγάλης μερίδας του κόσμου με τον δρόμο, την σύγκρουση, την καταστολή, συγκροτεί μια συλλογική εμπειρία, αντιθετική προς την εικονική πραγματικότητα που κατασκευάζουν τα ΜΜΕ. Η επίπλαστη συναίνεση, σπάει έμπρακτα μέσα από την συμμετοχή, ο ρόλος των δυνάμεων καταστολής γίνεται κατανοητός από μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια, σχέσεις αλληλεγγύης δημιουργούνται ώστε να βάλουν αναχώματα στην καταστολή και να νοηματοδοτήσουν την αντίσταση με την γλώσσα των καταπιεσμένων.

Μια εξεγερσιακή κατάσταση αποτελεί ξέσπασμα της κοινωνικής οργής και μπορεί να συμβάλλει στην δημιουργία συνειδήσεων και στην ανάπτυξη της συλλογικοποίησης και της αλληλεγγύης, δεν μπορούμε όμως, να παραγνωρίσουμε τα όρια της. Όσο περισσότερο η σύγκρουση καταφέρνει να επεκτείνεται στην καθημερινότητα μας, μέσα στους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές, σε κάθε κοινωνική σχέση, τόσο πιο απειλητική γίνεται για το Κράτος και το Κεφάλαιο. Κόντρα σε κάθε λογική διαχείρισης και κυβερνητισμού, η απάντηση στις εξουσιαστικές και αντικοινωνικές μεθοδεύσεις δεν μπορεί να είναι άλλη από την συλλογικοποίηση και την ανάπτυξη της αλληλεγγύης και της αντίστασης σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, οπουδήποτε η καταπίεση και η εκμετάλλευση εμφανίζονται. Ζητούμενο είναι η δημιουργία και η ενίσχυση των δομών που στοχεύουν στην συλλογική αντίσταση της τάξης μας απέναντι στην γενικευμένη επίθεση Κράτους, Κεφαλαίου και όλων των «μακριών χεριών» τους. Δομών και αντιθεσμίσεων με ξεκάθαρα κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά, όπως τα σωματεία βάσεις και οι συνελεύσεις γειτονίας, που αναζωπυρώνουν την σύγκρουση με την εξουσία, υιοθετώντας ριζοσπαστικά προτάγματα. Η διαλεκτική που αναπτύσσουν οι δομές αυτές με την αντιβία, είναι αυτή που αναβαθμίζει την σύγκρουση ποσοτικά και ποιοτικά, αυτή που της προσδίδει τα κοινωνικά χαρακτηριστικά που της αναλογούν.

Συνοψίζοντας

Απέναντι στη συνολική επίθεση των αφεντικών και του κράτους οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι θα πρέπει να αναζητήσουμε συλλογικά τα δικά μας όπλα, τους τρόπους και τους τόπους σύνδεσης, επικοινωνίας και αντίστασης. Είναι αναγκαία σήμερα η συλλογική, κοινωνική-ταξική αυτοάμυνα και αντεπίθεση, η οποία θα συγκροτείται στη βάση του ξεπεράσματος των διακρίσεων, με βάση την φυλή, την εθνικότητα, το φύλο, την ηλικία και που θα παίρνει θέση ολικής ρήξης με το κράτος και τον καπιταλισμό.

Ο κόσμος που ζούμε δεν βελτιώνεται. Καταστρέφεται. Δεν αρκεί βέβαια η βία για την καταστροφή του Κράτους και του Κεφαλαίου, όπως δεν αρκούν και οι μερικοί αγώνες για την εξασφάλιση των λίγων που μας έχουν απομείνει. Αυτό που μπορεί πραγματικά να αποτελέσει το έναυσμα για ένα καλύτερο κόσμο, είναι η συνολικοποίηση του αγώνα μας στη βάση των προταγμάτων της κοινωνικής επανάστασης και της κοινωνικής απελευθέρωσης. Είναι το όραμα για μια νέα κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης, που θα οικοδομηθεί πάνω στα συντρίμμια του Καπιταλισμού και του Κράτους.

eagainst.com

Ο αντιφασισμός ως …life style!

Εδώ και αρκετούς μήνες έχει ξεσπάσει σ όλη τη χώρα μια κινδυνολογική υστερία που αφορά τη Χρυσή Αυγή, που φτάνει έως και σε βλακώδεις παραλληλισμούς με τη Γερμανία του μεσοπολέμου.

Έτσι τη στιγμή που τα καθάρματα των υπερεθνικών θεσμών (ΕΕ, ΔΝΤ κλπ) σε συνεργασία με τουςντόπιους νενέκους της πολιτικής και οικονομικής ηγεσίας στραγγαλίζουν τον Ελληνικό λαό αλλά και τους μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα, τη στιγμή που ξεπουλιέται ο εθνικός πλούτος και οι εργασιακές συνθήκες γίνονται αντίστοιχες μ' αυτές μιας κινεζικής θυγατρικής εταιρίας, τη στιγμή που εξευτελίζονται ηλικιωμένοι με γαστρεντερίτιδα στην αναμονή των επειγόντων περιστατικών στα νοσοκομεία, μια ολόκληρη γκάμα από οργανώσεις, ομάδες και πρωτοβουλίες που κινούνται στον εξωκοινοβουλευτικό χώρο, έχουν κάνει μπαϊράκι τον αντιφασισμό κι έχουνε πέσει με τα μούτρα σε μια πάγια εκστρατεία ενάντια στο μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής. Λες και η Χρυσή Αυγή είναι υπαίτια για όλα τα παραπάνω κι αν ανακοπεί η εκλογική της επιρροή θα λυθούν όλα τα δεινά που υπομένει ο λαός μας. Κι αυτό σε πλήρη σύμπλευση με την προπαγάνδα της τρικομματικής κυβερνητικής αλητείας για “συσπείρωση των δημοκρατικών δυνάμεων ενάντια στα άκρα” και “συνταγματική θωράκιση ενάντια στο ρατσισμό”.

Όμως παρά το αποπροσανατολιστικό προφανές, δηλαδή τη στόχευση της Χρυσής Αυγής κι όχι των υπερεθνικών θεσμών και των ντόπιων λακέδων, η εκστρατεία αυτή υποκρύπτει και μερικά ακόμα πράγματα που οι αφελείς(;) των ομάδων αυτών δεν καταλαβαίνουν.

Οι ομάδες αυτές,
που αυτοχαρακτηρίζονται ως «ομάδες πολιτών», «αναρχικές», «αντεξουσιαστικες», «αριστερές», «αυτόνομες», «φοιτητικές» κλπ, προ κρίσης και προ εκλογικής ανόδου της Χρυσής Αυγής δεν είχαν ποτέ κάποιες στέρεες  πολιτικές βάσεις, κάποιο πολιτικό πρόγραμμα και θέσεις για την «κοινωνική ανατροπή» όπως ήταν και είναι η συνήθης ορολογία τους.

Χωρίς να μπαίνουν όλες στο ίδιο σακί, αφού στη σοβαρότητα και στη συνεπεία μεταξύ των ομάδων αυτών υπάρχουν αρκετές διαφοροποιήσεις, σε γενικές γραμμές η δράση τους και ο λόγος τους  αφορούν διαμαρτυρίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, συμπαράσταση σε κοινωνικούς αγώνες εργαζομένων ή κατοίκων,  κυνηγητό με την αστυνομία, υπεράσπιση της πολιτικής τους αυτονομίας σε σημείο αυτοσκοπού, αντισυμβατικό κι εναλλακτικό τρόπο ζωής.

Μάλιστα, ο αντισυμβατικός κι εναλλακτικός τρόπος ζωής σε συνάφεια με την πομπώδη  συνθηματολογία εναντία στο κεφάλαιο, το κράτος, τους δημοσιογράφους, τους φασίστες, την αστυνομία ή την κοινωνία, ήταν και είναι οι κύριοι  ενοποιητικοί παράγοντες των ομάδων αυτών κι όχι κάποιο συγκεκριμένο κοινό όραμα για κοινωνική αλλαγή κι ένας συγκεκριμένος τρόπος για την επίτευξη της, ούτε βέβαια κάποιες ρεαλιστικές προτάσεις για διέξοδο από την κρίση και την άμεση ανακούφιση των θυμάτων της.

Μ’ άλλα λόγια τις ομάδες αυτές δεν τις χαρακτηρίζει η προσηλωμένη  στράτευση για ένα κοινό σκοπό, αλλά η διατήρηση της αυτονομίας τους, η απομάκρυνση κάθε άποψης την οποία θεωρούν «καπελωτική» και η αυτοεπιβεβαίωση τους. Και όλα αυτά επιτυγχάνονται με το εναλλακτικό life style που φοράει όμως ιδεολογικοπολιτική μάσκα.

Έτσι οι ομάδες αυτές αναπτύσσουν δικές τους πρακτικές  και λόγο που πηγάζουν όμως απ' τη μικροσκοπική κοσμάρα τους κι όχι απ' τις ανάγκες της κοινωνίας, ή από κάποια σοβαρή οικονομικοπολιτική ανάλυση. Αν και υπάρχουν  απόπειρες πολιτικής ανάλυσης, οι οποίες γίνονται με βάση κυρίως αναρχικούς και κομμουνιστές θεωρητικούς των οποίων το θεωρητικό έργο αφορά συνθήκες προ 100 και βάλε ετών, ή με βάση γραπτά χιλιοπροβεβλημένων από τα διεθνή καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης  γκουρού της αριστεράς, τύπου Τσόμσκσι, Νέγκρι και Χαρντ.

Πέρα όμως από την πολιτική κατάντια των ομάδων αυτών, που δυστυχώς προσελκύουν πολλούς νέους και νέες μ’ αποτέλεσμα να τους εμποτίζουν με life style πολιτική κουλτούρα, ώστε η  επαναστατικότητά τους να εξαντλείται σε φιλολογικούς «κύκλους αυτομόρφωσης», σε πετροπόλεμο με τα ΜΑΤ, σε «συντροφικές κουζίνες» και μαθήματα χορού, στην πράξη στηρίζουν  κι υπερασπίζονται το κοινοβουλευτικό σύστημα που υποτίθεται πολεμούν.

Γιατί, πέρα από το γεγονός ότι τους καπιταλιστές τους ξεφεύγει μια πορδίτσα κάθε φορά που γίνεται μια «συντροφική κουζίνα», η μονομερής στόχευση εναντίον ενός κόμματος και η επίκληση του «φασιστικού κινδύνου» χωρίς σοβαρή εναλλακτική πρόταση, πρακτικά υπερασπίζεται τη συνταγματική νομιμότητα και λειτουργεί σαν ακτιβιστικός βραχίονας των υπόλοιπων κοινοβουλευτικών κομμάτων.

Στην πραγματικότητα, τα κόμματα του κοινοβουλευτικού τόξου, έχουν βρει στις ομάδες αυτές ό,τι ακριβώς (ίσως και περισσότερα) θα περίμεναν από τις νεολαίες τους, δηλαδή να πολεμάνε ένα κόμμα που τους αποσπά ψήφους. Γιατί όταν αυτές οι ομάδες λένε «όχι στους φασιστές» χωρίς να έχουν εναλλακτική πρόταση, κάνουν το ίδιο με τα κοινοβουλευτικά κόμματα τα οποία λένε κι αυτά «όχι στους φασιστές», αλλά με το συμπληρωματικό ακόλουθο: «ψηφίστε εμάς». Άθελά τους λοιπόν -και χωρίς αυτό να είναι ελαφρυντικό- με την αντιχρυσαυγίτικη μονομέρεια τους, σπρώχνουν το λαό στην αγκαλιά των άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Ας ειπωθεί ανοιχτά: άσχετα απ' το αν το καταλαβαίνουν ή όχι, παίζουν το παιχνίδι του κοινοβουλευτικού συστήματος.

Αυτή η σχιζοειδής πραγματικότητα δεν είναι δύσκολο να ερμηνευτεί.

Από τη στιγμή που οι ομάδες αυτές δεν έχουν ανάλυση που να εξηγεί και να ερμηνεύει την σημερινή πραγματικότητα από την οποία να πηγάζουν άμεσοι και μακροπρόθεσμοι στόχοι, αλλά κυρίως από τη στιγμή που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο αυτάρεσκος μικρόκοσμός τους και το αντισυμβατικό τους life style (πάντα ντυμένο με υπερεπαναστατικά συνθήματα), βγαίνουν μερικά συμπεράσματα.

Ωσάν η κοινωνία και η ιστορία να είναι διαχρονικά αδιαφοροποίητη, τους αρκεί απλά να καταγγέλλουν γενικά τον καπιταλισμό και το κράτος, είτε όταν εισβάλει ο Ναπολέων στην Αίγυπτο, είτε όταν απολύονται χιλιάδες σε μια λατινοαμερικάνικη χώρα, είτε όταν ο Πακιστανικός στρατός σφάζει για πλάκα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Μπαγκλαντεσιανούς, ή είτε όταν κάνουν πραξικόπημα οι συνταγματαρχαίοι του Παπαδόπουλου.

Τους νοιάζει μόνο να μην πειραχτεί ο κατά φαντασία ανατρεπτικός μικρόκοσμός τους. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που ενώ η χώρα έχει μετατραπεί σε προτεκτοράτο, οι ομάδες αυτές έχουν κάνει ελάχιστα όσον αφορά το μνημόνιο και την αποικιοποίηση της Ελλάδας, ενώ απεναντίας όταν η τρικοματική κυβέρνηση για δικούς της επικοινωνιακούς και πολιτικούς λόγους έκλεισε κάποιες αντιεξουσιαστικές καταλήψεις, κινητοποίησαν αρκετές χιλιάδες στους δρόμους για διαμαρτυρία.

Ό,τι επομένως έκαναν οι life style αριστερές, αυτόνομες, αντιεξουσιαστικές κλπ ομάδες προ της κρίσης και της ακροδεξιάς ανόδου, απτόητες συνέχισαν να το κάνουν και μετά: ενασχόληση με τα εσωτερικά τους θέματα, πρακτική άγνοια για το τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα και στον κόσμο, συναυλίες, αντιφασισμό, βιβλιοπαρουσιάσεις, τσάμπα φροντιστήρια,  καμιά πορεία και καμιά τζαμαρία, συντροφικές κουζίνες, αυτοαναφορά και αυτοεπιβεβαίωση, οτιδήποτε άλλο εκτός από την προσπάθεια θεμελίωσης ενός συνεπούς κι αξιόπιστου κινήματος με στόχους, που να τραβήξει με το μέρος του ένα μικρό κομμάτι  έστω της κοινωνίας.

Κι επειδή όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, αυτό το life style τουρλουμπούκι το ονομάζουνε και πλούτο ριζοσπαστισμού κι ανατροπής. Ενώ δηλαδή οι Νατοϊκοί έχουνε πάρει φαλάγγι όλη τη μέση ανατολή και τη βόρεια Αφρική, ενώ η Ελλάδα καρατομείται, δεν έχουν πρόβλημα να διοργανώνουν συζητήσεις για τα δικαιώματα των ζώων και για τη δράση του Γιαγκούλα στη βορειοανατολική Πίνδο.Βάζουμε λίγο απ' όλα στη σαλάτα και γίνεται ως δια μαγείας επανάσταση!

Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι οι ιεραρχήσεις των δράσεών τους αποτελούν μέρος ενός άλλου σύμπαντος, του δικού τους. Ουδόλως τους ενδιαφέρει να δημιουργήσουν ένα σημείο αναφοράς, έναν πολιτικό φορέα, ώστε αυτός να μπορέσει να δείξει στο λαό μια διέξοδο πέρα από τα κόμματα του κοινοβουλίου.  Όπως λοιπόν ευθύνονται το καθένα με το δικό του τρόπο, τα κόμματα του κοινοβουλίου, έτσι κι αυτές οι ομάδες έχουν σημαντική ευθύνη για το γεγονός ότι αυτή την έλλειψη διεξόδου και προτάσεων ήρθε να την «καλύψει» η Χρυσή Αυγή, την οποία όμως …πολεμούν.

Πλήθων Αδειανός

www.citypaper.gr

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ>Η επικοινωνιακή μπαρούφα των 17 εκατ. τουριστών

 Από την Ιόλη Πιερίδη

Κραυγή αγωνίας από τους εμπλεκόμενους στον Τουρισμό.

Αποκάλυψη σοκ για το επικοινωνιακό παιγνίδι των καθεστωτικών Γκαίμπελς.
Κάτι αντίστοιχο με την ευαισθησία-φούμαρα του Σόιμπλε που αίφνης ανησυχεί μην χαθεί μια γενιά στις χώρες του Νότου.

Η αποκάλυψη μας … αφορά την επικοινωνιακή μπαρούφα για τα 17 εκατ. Τουρίστες με την οποία γελάνε (κατά βάθος κλαίνε, θα δείτε γιατί) οι άνθρωποι που εμπλέκονται στον τουρισμό.

Σύμφωνα λοιπόν με φίλους ξεναγούς με τους οποίους επικοινωνήσαμε και οι οποίοι βρέθηκαν τις τελευταίες μέρες σε μέρη όπως η Κόρινθος, οι Μυκήνες, οι Δελφοί, η Επίδαυρος, οι Φίλιπποι οι τουρίστες σε σχέση με πέρυσι είναι ανύπαρκτοι-τους ψάχνουν με τα κιάλια.

Ζευγάρι Γάλλων τουριστών που έρχεται παραδοσιακά στην Ελλάδα 30 χρόνια αναρωτιόταν το Σάββατο στην Επίδαυρο

-Μα που είναι οι τουρίστες;

Κι αν νομίζετε ότι στις Κυκλάδες τα πράγματα είναι καλύτερα, αλλάξτε πλευρό.
Η μάλλον αυτό θα πρέπει να το κάνει η κ. Ολγα Κεφαλογιάννη-στο άκουσα του ονόματος της οποίας ένα μειδίαμα από τους εμπλεκόμενους στον τουρισμό τα λέει όλα.

Ούτε η Πάρος για παράδειγμα δεν έχει κόσμο σε σχέση με πέρυσι. Ευχάριστη έκπληξη ήταν το Πάσχα για το νησί-από κει και πέρα απογοήτευση για τις αφίξεις.

Οντως υπάρχει κάποια κίνηση  στις πτήσεις τσάρτερ στο ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ και αφίξεις κρουαζιερόπλοιων σε αντίστοιχα λιμάνια. Αυτοί όμως οι αριθμοί δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να ακουμπήσουν το ονειρικό 17 εκατ. Ακόμη κι αν σε κάθε λιμάνι που θα κατεβαίνει ο ίδιος τουρίστας του κρουαζιερόπλοιου τον μετράνε διπλό και τρίδιπλο.

Η κατάσταση στις αφίξεις τουριστών είναι πολύ κάτω σε σχέση με την ατίστοιχη περυσινή περίοδο.
Oι αχυράνθρωποι του Σόιμπλε θα μας υποσχεθούν ότι τον Αύγουστο θα υπάρξει στην Αθήνα αστρική βροχή από 500εύρα. Κρατήστε ομπρέλα. Οι αδίστακτοι εξουσιαστές παίζουν επικοινωνιακά παιγνίδια σε βάρος ενός ολόκληρου λαού-σε βάρος των λαών της Ευρώπης.

Μη τσιμπάτε στις επικοινωνιακές παπαριές των καλοπληρωμένων- με το φορολογημένο αίμα μας- παπαγαλακίων.

Επικοινωνήστε με τους ανθρώπους που εμπλέκονται στον Τουρισμό για να μάθετε την αλήθεια…

 

Η τρικομματική κάνει τους λογαριασμούς της

Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που διχάζει την τρικομματική κυβέρνηση είναι η απαρχή μιας νέας πολιτικής περιόδου, κατά την οποία ο κάθε κυβερνητικός εταίρος θα κοιτάει περισσότερο πώς θα διασφαλίσει την ύπαρξή του. Ιδεολογικές διαφορές υπάρχουν πράγματι ανάμεσα στα κόμματα, ακόμη και εντός των κομμάτων. Και το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο είναι ιδεολογικό διακύβευμα. Ωστόσο ο επείγων πραγματισμός που διατρέχει την ιστορική περίοδο της Μεγάλης Υφεσης παραμερίζει συνήθως τις ιδεολογίες· πρώτη, και συχνά αποκλειστική, μέριμνα των εγκαθιδρυμένων πολιτικών σχηματισμών είναι η επιβίωσή τους.

Ως εκ τούτου, η διαφαινόμενη διαφοροποίηση των κυβερνητικών κομμάτων στο αντιρατσιστικό αντηχεί βαθύτερες ανησυχίες τους για το μέλλον. Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς αφενός ανησυχεί για την διαρκή πίεση που δέχεται εκ δεξιών, και για τις διαρροές προς τα άκρα του πολιτικού φάσματος. Πλευροκοπείται από τα εθνικιστικά και λαϊκιστικά άκρα, με μόλις κρυπτόμενο τον νεοναζιστικό χαρακτήρα, και αισθάνεται ότι δεν έχει περιθώρια ελιγμών προς το κέντρο. Το ΠΑΣΟΚ ασφυκτιά και συρρικνώνεται ραγδαία· πολύ περισσότερο που ο κ. Βενιζέλος υπό μία έννοια είναι όμηρος του κ. Σαμαρά, λόγω της υπόθεσης Λαγκάρντ. Η ΔΗΜΑΡ βλέπει με ανησυχία να ρυμουλκείται συνεχώς προς μια πολιτική πολύ μακριά από τις παλαιές εξαγγελίες της, που την κάνει να χάνει όχι μόνο το αριστερό χρώμα αλλά και το κεντρώο.

Στο φόντο όλοι σκέφτονται τις διπλές εκλογές εντός του 2014, τις ευρωεκλογές και τις περιφερειακές. Στο φόντο επίσης όλοι παρακολουθούν την εξέλιξη της πραγματικής οικονομίας, συναρτημένη με τις αργές μα σταθερές μετατοπίσεις στην Ευρώπη: Θα ανασχεθεί η ανεργία; Θα σταματήσει η ύφεση και σε ποιο επίπεδο; Θα αναδιαρθρωθεί περαιτέρω το χρέος; Τι θα κάνει η Γερμανία μετά τις εκλογές της;

Το 2014 είναι ορόσημο και από άλλη άποψη: είναι η χρονιά που ολοκλήρωνεται τυπικά το Μνημόνιο, τον Μάιο. Τότε θα δοθεί στην Ελλάδα η τελευταία δόση της δανειακής σύμβασης. Μετά την τελευταία δόση, θα πρέπει να έχουμε πλεονασματικό προϋπολογισμό, ώστε να αποπληρώνουμε τους τόκους του χρέους, ήτοι 80 δισ. περίπου έως το 2020, εάν δεν μειωθούν περαιτέρω. Το μέγα πρόβλημα όμως, οικονομικό και πολιτικό, είναι το διαπιστούμενο χρηματοδοτικό κενό για την περίοδο 2014-16. Η Κομισιόν και το ΔΝΤ έχουν επισημάνει αυτό το κενό, το οποίο θα καλυφθεί είτε με τη γενναία αναδιάρθρωση του χρέους που ζητά το ΔΝΤ είτε με νέο Μνημόνιο και νέα μέτρα λιτότητας.

Η όποια εξέλιξη άρα θα προκύψει από την πολιτική, από τις αποφάσεις και τις δράσεις των δανειστών αφενός, από τις ανατοποθετήσεις των εγχώριων δυνάμεων, αφετέρου. Γι’ αυτό η διαφοροποίηση που ανέκυψε επί του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου είναι πολύ πιο σοβαρή σε βάθος χρόνου, από το υπαρκτό ιδεολογικό περιεχόμενο του νομοσχεδίου. Οι πολιτικές δυνάμεις που διαχειρίστηκαν το πτωχευμένο κράτος μετά τις εκλογές, και με δεδομένη την πολύ κακή κατάσταση της πραγματικής οικονομίας, γνωρίζουν ότι το κλίμα θα πολωθεί όσο πλησιάζουμε σε εκλογές και θα υπάρξει φθορά για τους κυβερνώντες. Ολοι κάνουν τους λογαριασμούς τους.

vlemma

Αντίο ανάπτυξη

via: Τοπικοποίηση
Η παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία και πριν, αλλά και στην παρούσα κρίση της, ξέρει να βάζει μόνο 3 ταυτόσημους στόχους: μεγέθυνση! επέκταση! ανάπτυξη!
Οι δε πολιτικοί της εκφραστές αναμασάνε συνέχεια τα ίδια λόγια: αν θέλουμε κοινωνική ευημερία θα την πετύχουμε μόνο μέσω της οικονομικής ανάπτυξης!  Από την Αριστερά μέχρι τους Σοσιαλδημοκράτες, τους Χριστιανοδημοκράτες και τους Νέο-φιλελεύθερους υπάρχει ταύτιση: όλοι αναγνωρίζουν ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη για ανάπτυξη, από την Ελλάδα και την Ευρώπη, μέχρι και τη πιο απομακρυσμένη περιοχή. Όση περισσότερη ανάπτυξη τόσο το καλύτερο. Καπιταλισμός χωρίς ανάπτυξη; Κάτι αδιανόητο!
Οικονομία με λιγότερη ανάπτυξη; Μια τέτοια πρόταση θα έβλαπτε την καριέρα κάθε πολιτικού που θα την έκανε, ανεξάρτητα του κόμματος που θα ανήκε. Η ιδεολογία της ανάπτυξης-μεγέθυνσης έχει κυριαρχήσει στην πλειοψηφία των συνειδήσεων των πολιτών. Ιδίως στις χώρες του «αναπτυγμένου κόσμου», αλλά όχι μόνο. Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός δε μπορούσε παρά να παγκοσμιοποιήσει και την ιδεολογία που τον συνοδεύει.
Άλλο όμως ιδεολογία και άλλο οικονομική πραγματικότητα! Γιατί όλες οι οικονομικές δραστηριότητες γίνονται στα πλαίσια ενός πλανήτη με περιορισμένους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, της εργασίας συμπεριλαμβανομένης. Η πραγματική οικονομία είναι ένα υποσύστημα αυτού του πεπερασμένου κόσμου. Υπάρχει μια λανθασμένη υπόθεση: σε ένα πεπερασμένο σύστημα όπως το δικό μας πλανητικό, δεν μπορεί ένα υποσύστημά του, όπως είναι η οικονομία, να αυξάνεται απείρως.  Η καμπύλη με την οποία παριστάνουν οι οικονομολόγοι την εξέλιξή της οικονομίας δεν μπορεί να είναι ανοδική-και μάλιστα εκθετική- χωρίς να τελειώνει ποτέ!
Αυτό φαίνεται να μη γίνεται αντιληπτό, γιατί η πραγματική οικονομία ηγεμονεύεται πια από την χρηματοπιστωτική. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας μπορεί σε ένα βαθμό να παρουσιάζει την προοπτική της αέναης μεγέθυνσης. Αυξάνει τους όγκους χρήματος με διάφορους τρόπους, μέσω του τραπεζικού συστήματος, χωρίς μεγάλο κόστος. Στην πραγματική οικονομία όμως, για να παραχθούν αντικείμενα και αγαθά χρειάζονται μεγάλες ποσότητες υλικών και ενέργειας, τα οποία όλο λιγοστεύουν και ακριβαίνουν .
Αυτό που κάνει ο χρηματιστικός τομέας δεν είναι πραγματική μεγέθυνση, είναι «φούσκα». Δεν μεγαλώνει την πίτα, απλώς τη φουσκώνει: μέσω του δανεισμού προς την πραγματική καπιταλιστική οικονομία αυξάνει μεν τον  όγκο της παραγωγής της, αλλά θα πρέπει παράλληλα να αυξηθεί και η ζήτηση για κατανάλωση αυτού του όγκου των προϊόντων και υπηρεσιών. Αυτή η αύξηση της κατανάλωσης υπερβαίνει το συνήθως το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα της πλειονότητας των πολιτών που καλούνται να το καταναλώσουν. Υπάρχει λοιπόν ανάγκη για πίστωση και δάνεια προς τα νοικοκυριά και τους καταναλωτές, καθώς και προς τις κυβερνήσεις και τα κράτη για χρηματοδότηση της επιπλέον –πέραν αυτής που επιτρέπουν τα τρέχοντα ετήσια εισοδήματα-ατομικής και κοινωνικής κατανάλωσης. Αλλά με αυτόν τον τρόπο αυτό που καταναλώνεται επιπλέον είναι το μέλλον μας σαν παραγωγών αγαθών. Δανειζόμενοι σαν καταναλωτές, καταναλώνουμε στην ουσία τη μελλοντική προσδοκώμενη παραγωγή μας, σαν παραγωγοί. Οι δανειζόμενοι ( νοικοκυριά, χώρες) είναι υποχρεωμένοι,  από τη μια να συντηρούν το επίπεδο κατανάλωσης που πέτυχαν μέσω του δανεισμού,  αφετέρου να αποπληρώνουν το δάνειο. Πιέζονται επομένως να αυξάνουν στο μέλλον τα εισοδήματά τους, άρα και την παραγωγικότητα/αποδοτικότητα τους. Αυτό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξάντληση όχι μόνο των παραγωγικών πόρων των απαραίτητων για την αυξανόμενη παραγωγή, αλλά και των ίδιων σαν παραγωγών. Η μελλοντική εξάντληση-έλλειψη είναι και η βάση για τη σημερινή «φούσκα» που δημιουργεί το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
Είναι όμως φανερό ότι μειώνονται συνεχώς οι πραγματικές δυνατότητες να συντηρηθεί η διαδικασία αυτή, στο άμεσο μέλλον . Η πραγματική καπιταλιστική οικονομία, που ικανοποιεί την κατανάλωση δε μπορεί να μεγεθύνεται στο διηνεκές, άρα δε θα μπορεί να μεγεθύνεται αντίστοιχα και η κατανάλωση. Ακόμα και όταν την ονομάσει κανείς πράσινη ή αειφορική.
Εξαιτίας αυτής της αξεπέραστης πραγματικότητας έχουμε εξελίξεις και στο πολιτικό επίπεδο: ενώ μέχρι σήμερα οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού απεικονίζονταν ως παρεκκλίσεις από το μοντέλο της ευμάρειας και την κατανάλωσης ή ως σκληρές επιλογές «ακραίων» φιλελεύθερων, τώρα το τέλος των κοινωνιών της αφθονίας αντιμετωπίζεται με ένα κλίμα ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής. Σήμερα οι εξελίξεις δεν αφήνουν περιθώριο για διαιώνιση του κυρίαρχου παραδείγματος της ανάπτυξης-κατανάλωσης- αφθονίας, που επικρατούσε τα τελευταία τριάντα χρόνια( «χρυσή τριακονταετία»). Η νέα κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης»( περίοδος συνεχούς κρίσης και διαρκών αναταράξεων και πιθανών κοινωνικών μετασχηματισμών), δε χρειάζεται να στηρίζεται στη συναίνεση της μεσαίας τάξης και στην ιδεολογική συμφωνία των «από κάτω». Δημιουργείται σε παγκόσμιο επίπεδο μια ατμόσφαιρα γενικευμένης κοινωνικής ανασφάλειας και παρατεταμένου φόβου, ξεκινώντας από τον αδύνατο κρίκο της Ν. Ευρώπης και ειδικότερα της Ελλάδας. «Σε αυτό το περιβάλλον απαξιώνεται πλήρως μια σειρά θεμελιωδών θεσμών του κοινοβουλευτικού συστήματος και του φαντασιακού της λαϊκής κυριαρχίας.»[1] Οι αστικοί θεσμοί μπαίνουν σε μια βαθειά κρίση. Αν στο μεταξύ δεν εμφανιστούν ισχυρά κοινωνικά-πολιτικά κινήματα, θα έχουμε μάλλον ως αποτέλεσμα την  επικράτηση αυταρχικών και σκληρών καθεστώτων.
[1] Βλέπε: το τέλος της αφθονίας, συλλογικό κείμενο της πολιτικής ομάδας για την αυτονομία…
eagainst.com

Νεοναζισμός – Νόθο τέκνο των Μνημονίων

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Oι πολιτικές-κομματικές αντιπαραθέσεις που εκδηλώνονται την περίοδο αυτή, με επίκεντρο το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και με κεντρικό-περιρρέον πρόβλημα την πολιτικοϊδεολογική «ταυτότητα» και τους «τρόπους δράσης» των εκπροσώπων της Χρυσής Αυγής, στο μεγαλύτερο τμήμα τους ελάχιστα ανάγονται και αναφέρονται στην ουσία και στα πραγματικά κοινωνικοοικονομικά και ιδεολογικά, ιστορικά, αίτια των φαινομένων αυτών. Αντίθετα, όπως και στα περισσότερα κρίσιμα προβλήματα, οι αντιπαραθέσεις αυτές εξαντλούνται στο επίπεδο ενός συνήθους κομματικού ανταγωνισμού.

Συνοπτικά θα επισημάνουμε ότι το…μεταναστευτικό πρόβλημα στη χώρα μας, η οποία καθορίσθηκε από τους ευρωπαίους εταίρους μας -με τη σύμφωνη γνώμη και τη συνενοχή της πολιτικής ελίτ της χώρας μέσω της συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ- ως «χώρος» συρροής και αποθήκευσης μεταναστών, συνιστά σήμερα ένα μείζον, εθνικών διαστάσεων πρόβλημα, το οποίο, συνδεόμενο με την οξύτατη οικονομικοκοινωνική κρίση, «παράγει» εκρηκτικές καταστάσεις.

Η δεύτερη βασική αιτία των φαινομένων αυτών -που συνδέεται ευθέως με την άνοδο της Χρυσής Αυγής- αφορά την κρίση και απαξίωση του κομματικού-πολιτικού συστήματος, την «έκπτωση» και τον ευτελισμό ενός σοβαρού τμήματος του πολιτικού προσωπικού. Όπως έχει πολλές φορές επισημανθεί, ο δήθεν «αντισυστημικός» ρόλος τον οποίο επικαλείται η Χρυσή Αυγή δημιουργεί σε ένα σοβαρό τμήμα του κοινωνικού-εκλογικού σώματος την ψευδαίσθηση ότι η «τιμωρία» των πολιτικών συντελείται μέσω της συμπεριφοράς και της στάσης των εκπροσώπων του μορφώματος αυτού. Μέγα λάθος. Αντίθετα, η ναζιστική και ακροδεξιά ιδεολογία -που δεν έχει καμία σχέση ακόμα και με τον παραδοσιακό «εθνικισμό»-, ο «νόμος» της βίας και του μίσους, ο οποίος εφαρμόζεται από τους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής, αποτελούν αντιανθρωπιστικές και αντικοινωνικές στάσεις που συνάδουν απόλυτα προς τον χαρακτήρα των εφαρμοζόμενων μνημονιακών πολιτικών. Η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί αντίπαλο, αλλά εφεδρεία και έμμεσο νομιμοποιητικό μηχανισμό των συμφερόντων που έθεσαν τη χώρα υπό ξένη κυριαρχία και εξοντώνουν συστηματικά τον ελληνικό λαό.

Γι’ αυτό και η Νέα Δημοκρατία, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του κύριου «διεκπεραιωτή» των Μνημονίων, μετατοπίσθηκε με τόση ευκολία στο ακροδεξιό πολιτικοϊδεολογικό τμήμα του πολιτικού φάσματος. Η ανάλγητη αντικοινωνική πολιτική, ο διχαστικός και υβριστικός λόγος, τον οποίο εκπέμπει ως ηγεμονεύουσα δύναμη της τρικομματικής κυβέρνησης, η στάση ανοχής ή και σύμπλευσης σε κρίσιμα γεγονότα με τη Χρυσή Αυγή, διαμορφώνουν μια οργανική σχέση, ένα είδος «συγκοινωνούντων δοχείων» μεταξύ ΝΔ και Χρυσής Αυγής, με την αλληλοεπικάλυψη ενός τμήματος της πολιτικοϊδεολογικής τους ταυτότητας.

Η θεωρία των «άκρων», την οποία υιοθέτησε με τόση ευκολία ο ακροδεξιός καθοδηγητικός πυρήνας της ΝΔ και αποδέχθηκε με τόση επιπολαιότητα ο Α. Σαμαράς, αποτελεί στην πράξη μια έμμεση αλλά σαφέστατη νομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής.

Η Αριστερά, εδώ και αρκετά χρόνια, δεν αντιλήφθηκε ούτε το ιστορικό βάθος ούτε τις καταλυτικές επιπτώσεις που θα είχε στη χώρα μας το μεταναστευτικό πρόβλημα. Ασφαλώς το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία υπεράσπισε και υπερασπίζει με πάθος, αποτελεί στρατηγική πτυχή για μια σύγχρονη, δημοκρατική κοινωνία. Όμως οι κοινωνικοοικονομικές «ρίζες» του προβλήματος παράγουν συνεχώς νέες οξύτατες αντιθέσεις και συγκρούσεις, διαμορφώνουν και παγιώνουν αντικοινωνικές συμπεριφορές.

Όσο οι καταστάσεις αυτές δεν αντιμετωπίζονται μέσα από ένα συνολικό σχέδιο που θα έχει ως κεντρικό στόχο την αλλαγή της συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ», όσο προσπαθούμε ως κοινωνία και ως πολιτικά κόμματα να αντιμετωπίσουμε τα αποτελέσματα, «τα προϊόντα» μιας κρίσιμης κοινωνικοοικονομικής διαδικασίας και δεν ασχολούμαστε, συλλογικά και χωρίς «παρωπίδες», με τα γενεσιουργά τους αίτια, τότε θα παρακολουθούμε απλώς την επιδείνωση του προβλήματος μέσα από τις επικοινωνιακού χαρακτήρα αντιπαραθέσεις.

Ασφαλώς οι απαράδεκτες ενέργειες και πρακτικές της ναζιστικής Ακροδεξιάς δεν πρέπει να παραμείνουν ατιμώρητες. Δεν μπορούν, τόσο οι κοινωνικές συμπεριφορές όσο και οι πολιτικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες να επικαθορίζονται από κοσμοαντιλήψεις και πρακτικές που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τη δημοκρατία, τον ελληνικό πολιτισμό.

Η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί παρά το «νόθο τέκνο» της μνημονιακής-νεοφιλελεύθερης «λογικής». Το «αυγό του φιδιού» όμως το επώασε η αντιανθρωπιστική και αντικοινωνική αντίληψη της οικονομικής δικτατορίας και των πολιτικών διαχειριστών και εκπροσώπων της. Γι’ αυτό και οι σημερινοί νεοδημοκράτες κυβερνητικοί διαχειριστές αρνούνται να καταδικάσουν -και πολιτικά και θεσμικά και ιδεολογικά- το φαινόμενο, ακόμα και με έναν απλό αντιρατσιστικό νόμο…

Ο Μιχελάκας κλείνει στο μάτι στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής...

"Κακά τα ψέματα, 400.000 Έλληνες που ψήφισαν (Χρυσή Αυγή), και αν υπολογίσεις και τις δημοσκοπήσεις που τους δείχνουν πιο αυξημένους, θα τους πεις ότι απαγορεύεται το...


 οτιδήποτε;", δήλωσε ο Γιάννης Μιχελάκης, μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό ΒΗΜΑ FM 99,5, διαλύοντας κάθε σύννεφο αμφιβολίας για την τοποθέτηση της κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας απέναντι στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Ο κ. Μιχελάκης, σε αυτό το απαξιωτικό οτιδήποτε, περιλαμβάνει προφανώς τα κηρύγματα μίσους της Χρυσής Αυγής και τα καλέσματα βίας εναντίον οποιουδήποτε δεν ταιριάζει στα γούστα των ακροδεξιών.

"Έχουμε να αντιμετωπίσουμε ακραίες ιδέες και ακρότητες. Νομίζετε όλα αυτά θα τα αντιμετωπίσουμε με διατάγματα και στα δικαστήρια; Ή με ιδέες πολύ πιο ισχυρές και στην κοινωνία;", πρόσθεσε ο νεοδημοκράτης βουλευτής, μη διευκρινίζοντας όμως ποιες είναι αυτές οι αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές ιδέες που προωθεί η πολιτική της τρικομματικής. Εννοεί άραγε την αλησμόνητη "επανακατάληψη των πόλεων" που είχε εξαγγείλει προεκλογικά ο Αντώνης Σαμαράς, τον «Ξένιο Δία» που στοιβάζει χιλιάδες μετανάστες σε άθλια στρατόπεδα ή την ευρύτερη ακροδεξιά ατζέντα που έχει εφαρμόσει ο πρωθυπουργός, ως πιο light αντίβαρο στους χρυσαυγίτες;

"Το πλαίσιο που υπάρχει αυτή τη στιγμή, είναι επαρκές. Είναι ξεκάθαρο ότι εμείς δεν θα το ψηφίσουμε», προσθέτει ο Γ. Μιχελάκης που αναρωτήθηκε ακόμα για τους 400.000 ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής αν «οι άνθρωποι αυτοί έχουν γίνει ναζί και φασίστες;». Κουβέντα βέβαια για την ταμπακέρα, η οποία δεν είναι το αν οι άνθρωποι αυτοί έχουν γίνει ναζί ή φασίστες, αλλά με τι ποινές θα καταδικάζονται όσοι διαπράττουν ρατσιστικά εγκλήματα, και πώς θα σταματήσει η ελεύθερη διάχυση ακροδεξιών ιδεών, στο βαθμό που αυτό μπορεί να το πετύχει μια ούτως ή άλλως αναγκαία θεσμική παρέμβαση...

Πηγή left.gr

Λεξικόν της νέας ελληνικής (πραγματικότητας)…

Η στήλη σήμερα είναι στην ευχάριστη θέση να αποκαλύψει πρώτη, τις αλλαγές που προωθούνται, στα ελληνικά λεξικά, λόγω των αλλαγών που έχουν προηγηθεί στην ελληνική πραγματικότητα.

Ξεκινάμε με αποσπάσματα από το γράμμα Ε και σύντομα θα ακολουθήσουν συνταρακτικές αποκαλύψεις και για άλλα γράμματα.

Εργασία: Ευφημισμός που χρησιμοποιείται από κυβερνητικούς για να περιγράψει μια ιδέα, ή μια…φαντασιακή κατάσταση. Κάποτε ζούσες από αυτή. Σήμερα δεν ζεις από αυτή. Ούτε και από κάτι άλλο.

Επίορκος: Περίπου 2.000 δημόσιοι υπάλληλοι παραβάτες, το λάθος των οποίων θα το πληρώσουν 22.000 δημόσιοι υπάλληλοι.

Εταιρεία: Ναός της σύγχρονης κοινωνίας και οικονομίας. Πολλές φορές συναντάται με τον προσδιορισμό «επιτυχημένη εταιρεία», κυρίως όταν ο ιδιοκτήτης της, την έχει φτιάξει με τα λεφτά όλων μας.

Εξουσία: Ψυχολογική κατάσταση, κατά την οποία, μια μειοψηφία, ποσοτικά και ποιοτικά, εγκαθίσταται στο σβέρκο, της πλειοψηφίας, η οποία αν και την εγκρίνει αρχικά, στην πορεία την απορρίπτει, διαλέγοντας ταυτόχρονα, μια κατά κανόνα χειρότερη κατάσταση.

Εξαιρούνται: Τα μεγάλα σου μάτια, τα πυκνά σου μαλλιά. Τα παράξενα χείλη που με καιν σαν φωτιά.

Ευρωπαϊκή Ένωση: Σύγχρονη και αναβαθμισμένη εκδοχή της Μαφίας.

Εσμός: Σύνολο ανθρώπων με καταστροφική επίδραση στην κοινωνία. Πχ. Υπουργικό συμβούλιο.

Εμετός: Ο Γρηγόρης Ψαριανός.

Εφοπλιστής: Φίλος πρωθυπουργών, σπάνια δε και συνεργάτης.

Ευρώ: Πρώτο συνθετικό των λέξεων, Ευρώπη, ευρωζώνη, ευρωπαϊκός, φτώχεια, εξαθλίωση, ανεργία, απόγνωση.

Εκσπερμάτωση: Τρία λεπτά ομιλίας του Άδωνη σε παράθυρο της τηλεόρασης.

Εκκλησία: Αγαθός άνθρωπος, με πνευματική καθυστέρηση που συνήθως πέφτει θύμα κλοπής. Συνήθης φράση, όταν πρόκειται για πρώην πρωθυπουργό Γιώργο , πχ. «μιλώντας σε αυτόν είναι σα να κλέβεις εκκλησία».

Επιμήκυνση: Αναποτελεσματική μέθοδος για αύξηση μεγέθους, πέους ή χρέους. Το ομόηχο των δυο λέξεων προκαλεί συνήθως ανεπανόρθωτα προβλήματα και στα δυο.

Ερμαφρόδιτος: Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ κάποτε και του ΣΥΡΙΖΑ τώρα.

Επιχειρηματικότητα: Διαδικασία κατά την οποία τρώγονται λεφτά αφελών και ανυποψίαστων λαών, μέσω πολυδαίδαλων μηχανισμών και πάντα στο όνομα της ανάπτυξης. Συνώνυμη της λέξης αρπαχτή.

Εγωισμός: Ψυχική νόσος  που εμφανίζεται , κυρίως σε μέλη κυβερνήσεων, υπουργούς, βουλευτές κλπ. Εκδηλώνεται, με κρίσεις «σωτηρίας της χώρας», και  εκφορά ακατάσχετης αρλουμπαρίας.

Έρωτας: Λέξη που έχει τραγουδηθεί, από τον Γιάννη Πάριο, και άλλους Γιάννηδες. Συναντάται συνήθως στα χρόνια της χολέρας και παραμένει αγιάτρευτος.

Ευχολόγιο: Βαρυσήμαντη πολιτική δήλωση εν ενεργεία ή υποψήφιου πρωθυπουργού μικρής χώρας.

Εφορία: Κτήριο που θέλουν να γκρεμίσουν οι μισοί έλληνες και να ανατινάξουν οι υπόλοιποι. Προκαλεί το αντίθετο  συναίσθημα από αυτό που ο τίτλος του επιβάλλει. Επίσης να πάει στο διάολο.

Εχθρός: Μέχρι πρότινος, ερχόταν από  το εξωτερικό. Τώρα πια έρχεται και από το εσωτερικό.  Δεν φέρνει δώρα. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις φέρνει μόνο Ντόρα.

Ενεχυροδανειστήριο: Σύμβολο της σύγχρονης Ελλάδας. Τα βρίσκεις σε κάθε γωνιά και  προσφέρουν ολίγων μηνών καθυστέρηση, πριν την οριστική, κρεμάλα.

Εεειι πειρατή: Αναφορά στην Αλίκη. Αθάνατη!

Επταετία: Χρονική περίοδος 7 ετών κατά την οποία αναστέλλονται μια σειρά άρθρων του Συντάγματος και δικαιωμάτων των ανθρώπων. Την επταετία πολλές φορές την συναντούμε σε οικογενειακό μέγεθος πχ. σαραντακονταετία (Ισπανία του Φράνκο) και σε συμπυκνωμένο μέγεθος πχ. τριετία (Χούντα μνημονίων Ελλάδα)

Επίτευγμα: Κάτι άγνωστο στην οικονομική πολιτική του Στουρνάρα.

Έθνος: Κάποτε αξιοπρεπές των Ελλήνων, σήμερα η τέταρτη πέμπτη σε κυκλοφορία εφημερίδα.

Επτωχεύσαμεν: φράση που συντάσσεται με το  δυστυχώς, όταν αυτός που το λέει θέλει να γίνει δρόμος (Χαρίλαος Τρικούπης). Όταν θέλει να γίνει μονοπάτι, μιλά για ευκαιρία που μας δίνει το μνημόνιο. (Σαμαράς, Βένι, Κουβέλης κλπ)

Εξέγερση: η μόνη λύση.

Θύμιος Κ.

ΚΕΡΚΥΡΑ: Μια στόρια από το μέλλον…

Από το il Trovatore

Το πρωί της 2ας Απριλίου  στα 1891 ένας  ρακοσυλλέκτης  ψάχνει  στα σκουπίδια  στην Οβριακή συνοικία της Κέρκυρας.

Πίσω από την Εβραϊκή συναγωγή, εκεί που σήμερα είναι η πλατειούλα κάτω από το σπίτι που γεννήθηκε ο Αλβέρτος  Κοέν, βρίσκει ένα σακί δεμένο.

Το ανοίγει και ανάμεσα στα πριονίδια και τα άχυρα βρίσκει το πτώμα ενός μικρού κοριτσιού.

Ο Ιατροδικαστής απεφάνθη ότι το αίμα του  κοριτσιού «είχε ροφηθεί δι…αλλοκότου μεθόδου» .

Αμέσως προκαλείται αναταραχή .

Διάφοροι αναλυτές των φιλοκυβερνητικών εφημερίδων καθώς και η εφημερις του Ιακώβου Πολυλά από κοινού με τα της οικογενείας Θεοτόκη πυροδοτούν το κλίμα.

Σύμφωνα με το σενάριο που διαδίδουν, οι Εβραίοι είναι όργανα του Σατανά και μια φορά το χρόνο κάνουν μια μυστική τελετή στην συναγωγή όπου καλούν το πνεύμα του σατανά και για να το εξευμενίσουν, ρουφούν σαν βρικόλακες το αίμα μιας παρθένου και το πίνουν βουτώντας μέσα άζυμα.

Ματαίως οι εβραϊκή κοινότητα ανάστατη ανακοινώνει ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι αληθινά . Ότι η μικρή Ρουβίνα  Σάρδα ήταν η κόρη του εβραίου Ράφτη Βήτα Σάρδα και ότι επί μέρες η οικογένειά της την αναζητούσε.

Το σενάριο τροποποιήθηκε και ήθελε τώρα η παρθένα να είναι χριστιανή που απήχθη και υιοθετήθηκε από Εβραίους για να την χρησιμοποιήσουν ως θυσία στον σατανά.

Το πλήθος υπό την διακριτική ανοχή της εκκλησίας και την ενεργή συμμετοχή των αρχών (κάτι δηλαδή σαν χρυσαυγήτες με την κάλυψη της αστυνομίας και την  άτυπη συμφωνία της εκκλησίας) εφορμούν στην εβραϊκή κοινότητα.

Ο χειραγωγημένος όχλος  κατηγορεί τους Εβραίους ότι μονοπωλούν επαγγέλματα αφήνοντας χωρίς δουλειά  τίμιους χριστιανούς πατριώτες.

Λεηλατούν καταστήματα, καίνε σπίτια σκοτώνουν πενήντα Εβραίους και τραυματίζουν σοβαρά (ακρωτηριάζουν) αρκετές δεκάδες.

Το κράτος απέκλεισε με στρατό την εβραϊκή οδηγώντας στην  λιμοκτονία και αποτρέποντας χιλιάδες ψηφοφόρους Εβραίους να πάρουν μέρος στις δημοτικές εκλογές.

Η «Νύχτα των κρυστάλλων»  της Κέρκυρας  έγινε θέμα σε όλες τις εφημερίδες ανά τον κόσμο.

Η Υπόθεση της μικρής Ρουβίνας Σάρδα μπήκε τελικά στο αρχείο δίχως ποτέ να απαγγελθεί κατηγορία .

Σε εμπιστευτική επιστολή του ανακριτή  Η. Γαγγάδη προς τον τότε πρόεδρο της κυβέρνησης Θεόδωρο Δεληγιάννη, ο θάνατος της μικρής προήλθε ως τυχαίο γεγονός μετά από ξυλοδαρμό για ανήθικη συμπεριφορά.

Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι  στις  επερχόμενες κρίσιμες δημοτικές εκλογές  δεν έβγαιναν οι ψήφοι  και έπρεπε να αποκλεισθούν  οι Εβραίοι για να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Οι Οικογένειες  που επεδίωκαν τον πολιτικό έλεγχο της Κέρκυρας  είχαν κάνει τη δουλειά τους.

Κάθε ομοιότητα με την σημερινή κατάσταση είναι εντελώς συμπτωματική.

Το ξεπούλημα ως επένδυση. Του Περικλή Κοροβέση

Επισήμως η Κίνα παραμένει κομμουνιστική μέσα σε έναν καπιταλιστικό κόσμο. Θεωρητικά θα έπρεπε να είχαμε έναν καινούργιο ψυχρό πόλεμο, όπως την εποχή της παντοδυναμίας της ΕΣΣΔ. Αλλά δεν το βλέπουμε αυτό. Δεν υπάρχει ολιγάρχης ή πολυεθνική που να μην είναι ερωτευμένος με την Κίνα και να μην επενδύει σε αυτήν. Οπότε κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: Ή ο κόσμος ολόκληρος έγινε κομμουνιστικός και δεν το καταλάβαμε ή η Κίνα είναι μια επιθετική καπιταλιστική υπερδύναμη. Αν κρίνουμε μόνον από τους δισεκατομμυριούχους που διαθέτει -ανάμεσά τους και η εγγονή του Μάο- και τα πολλά εκατομμύρια των φτωχών Κινέζων που αναγκάζονται να μεταναστεύουν διαρκώς, είτε εντός της Κίνας είτε εκτός -ακόμα και στην Ελλάδα έρχονται- τότε όλες οι θεωρίες του Μάο περί ισότητας μοιάζουν με γκροτέσκα φάρσα.

Επισήμως η Κίνα παραμένει κομμουνιστική μέσα σε έναν καπιταλιστικό κόσμο. Θεωρητικά θα έπρεπε να είχαμε έναν καινούργιο ψυχρό πόλεμο, όπως την εποχή της παντοδυναμίας της ΕΣΣΔ. Αλλά δεν το βλέπουμε αυτό. Δεν υπάρχει ολιγάρχης ή πολυεθνική που να μην είναι ερωτευμένος με την Κίνα και να μην επενδύει σε αυτήν. Οπότε κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: Ή ο κόσμος ολόκληρος έγινε κομμουνιστικός και δεν το καταλάβαμε ή η Κίνα είναι μια επιθετική καπιταλιστική υπερδύναμη. Αν κρίνουμε μόνον από τους δισεκατομμυριούχους που διαθέτει -ανάμεσά τους και η εγγονή του Μάο- και τα πολλά εκατομμύρια των φτωχών Κινέζων που αναγκάζονται να μεταναστεύουν διαρκώς, είτε εντός της Κίνας είτε εκτός -ακόμα και στην Ελλάδα έρχονται- τότε όλες οι θεωρίες του Μάο περί ισότητας μοιάζουν με γκροτέσκα φάρσα.

Ολοι ξέραμε πως η Κίνα έχει μεγάλη γκάμα εξαγωγών. Αλλά κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ένα τέτοιο σαδιστικό εμπόριο. Και όμως, δεν έχει υποστεί καμία κύρωση παρά τις διαμαρτυρίες των οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα

Η Κίνα, όπως και κάθε άλλη υπερδύναμη, ενδιαφέρεται να εδραιώσει τα συμφέροντά της παγκοσμίως. Σε αντίθεση με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δεν το κάνει με πόλεμο και κατακτήσεις, εξάλλου δεν υπάρχει τέτοια παράδοση στην ιστορία της, αλλά το πραγματοποιεί με δύο τρόπους: με αγορές και με δάνεια. Χώρες που είναι χρεωμένες πουλούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους μπιρ παρά, για να καλύψουν τις τρέχουσες ανάγκες τους αδιαφορώντας για το μέλλον. Διεφθαρμένοι πολιτικοί που ενδιαφέρονται μόνο για τη μίζα τους, δεν βάζουν ποτέ το ερώτημα: «Αφού ο ξένος επενδυτής βρίσκει κερδοφόρα μια δημόσια επιχείρηση και την αγοράζει, γιατί να μην την κρατήσουμε εμείς και τα κέρδη της να πάνε για το κοινό καλό;». Αλλά δεν τους νοιάζει αυτό. Τους ενδιαφέρει η ανάπτυξη της φτώχειας και της εξαθλίωσης, γιατί έτσι πέφτει η αξία της εργατικής δύναμης. Οι Κινέζοι έχουν αγοράσει τεράστιες εκτάσεις εύφορης γης στην Αφρική, επενδύοντας σε αυτό που λέμε «αρπαγή γης». Και αυτό σημαίνει εξαφάνιση της μικρής αγροτικής παραγωγής που τροφοδοτούσε τις τοπικές κοινωνίες προς όφελος των μονοπωλίων που ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος.

Και σε αυτή τη βάση επιλέγουν τις καλλιέργειες. Αν τα κτηνοτροφικά προϊόντα ή τα βιοκαύσιμα έχουν μεγαλύτερο κέρδος, άσ’ τον κόσμο να ψοφήσει από την πείνα. Σήμερα σχεδόν ολόκληρη η Αφρική έχει «κινεζοποιηθεί».

Η άλλη μέθοδος είναι ο δανεισμός. Χώρες της Λατινικής Αμερικής που δανείστηκαν από την Κίνα έχουν υποθηκεύσει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους. Το Εκουαδόρ, για παράδειγμα, θα αποψιλώσει τρεις χιλιάδες εκτάρια παρθένου τροπικού δάσους, για να εγκατασταθούν εκεί οι κινεζικές πετρελαϊκές εταιρείες, εξοργίζοντας τους ιθαγενείς πληθυσμούς που θα εξοριστούν βιαίως από τη γη τους. Το ίδιο θα γίνει σε Βενεζουέλα, Βραζιλία και Αργεντινή που είχαν υποθηκεύσει τις πρώτες ύλες τους στην Κίνα. Σαμαρείτης δανειστής δεν υπάρχει. Οι Σάιλοκ όλου του κόσμου έχουν ενωθεί.

Υπάρχει ακόμα ένας μύθος για εξαγωγές προϊόντων στην Κίνα. Ακούμε συχνά-πυκνά πως οι Κινέζοι έχουν τρελαθεί με το ελληνικό λάδι και τα κρασιά μας. Και αυτό θα δώσει ώθηση στην οικονομία μας. Αυτό βέβαια είναι ένα χοντρό ψέμα για να καλύψει ένα ακόμα ξεπούλημα μιας ακόμα πλουτοπαραγωγικής πηγής. Αν αρέσουν αυτά τα προϊόντα στους Κινέζους, τότε αυτοί θα αγοράσουν τους ελαιώνες και τους αμπελώνες μας και εμείς θα εισάγουμε ελληνικά προϊόντα από την Κίνα. Υπερβολικό; Στους Κινέζους άρεσαν και τα εκλεκτά γαλλικά κρασιά από τους διάσημους αμπελώνες της νότιας Γαλλίας. Περίπου τα μισά από τα επώνυμα γαλλικά κρασιά βρίσκονται σήμερα στα χέρια των Κινέζων. Οι Γάλλοι μιλούν για πολιτιστική καταστροφή. Αλλά δεν έκαναν τίποτα. Η αδράνεια είναι η καλύτερη βοήθεια για τους άρπαγες.
Εφημερίδα των Συντακτών 
tvxs

Περίεργες ημέρες

“ Σιωπή που θυμίζει την κουφόβραση πριν έλθει η καταιγίδα ”

Τούτες τις ημέρες κάτι σάπιο φαίνεται να υπάρχει στο ήδη σαπισμένο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Ένας περίεργος μα συνάμα και δυσώδης αχταρμάς έχει αρχίσει να πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Η τρικομματική κυβέρνηση δείχνει πια ότι έχει χάσει κάθε έλεγχο των πραγμάτων και έχει αρχίσει να συμπεριφέρεται όπως κάθε άλλη ελληνική κυβέρνηση στο κύκνειο άσμα της. Τα πάντα έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Ούτε καν σε έναν αυτόματο πιλότο. Σε τέτοιες περιπτώσεις μια είναι η εύκολη λύση για όσους καταρρέουν. Το επικοινωνιακό παιγνίδι.

Μπορεί να υπάρχει προγραμματισμός βέβαια για μη προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία αλλά αυτό δε σημαίνει πως τα πάντα πλέον είναι τόσο ρευστά που κανείς δε μπορεί να αποκλείσει οποιαδήποτε εξέλιξη, πόσο μάλλον να προβλέψει τι θα γίνει μέσα στο επόμενο τρίμηνο. Από τη δική της πλευρά η πλειονότητα των πολιτών, αυτή τουλάχιστον που είναι προορισμένη να πληρώνει τους φόρους της προκειμένου να κρατιέται τούτο το Κράτος ή ότι έχει απομείνει όρθιο από αυτό, ετοιμάζεται για το πρώτο κρίσιμο ραντεβού με την Εφορία. Όπως άλλωστε βεβαιώνουν οι ειδικοί λογιστές – φοροτεχνικοί τα rendezvous με τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς θα είναι αρκετά αυτό το καλοκαίρι.

Κανείς μέχρι τώρα δεν έχει τολμήσει να τα βάλει με τα λεγόμενα και ως μπάνια του λαού. Η αλήθεια είναι ότι δε θα υπάρξουν και πολλοί που θα μπορέσουν να τα κάνουν και φέτος ή τουλάχιστον θα είναι αισθητά λιγότεροι από πέρσι. Όλα αυτά για τους Έλληνες γιατί σε ότι αφορά τους τουρίστες κάτι πήρε το αυτί τους για την «ανάπτυξη» που έρχεται με βήμα ταχύ και όλο και θα αγγίξουν τα 17 εκατομμύρια, σύμφωνα πάντα με τους υπολογισμούς των αρμοδίων – αναρμοδίων ή ανεύθυνα υπευθύνων. Αναμφίβολα, η επικοινωνία είναι ένα χρήσιμο εργαλείο αρκεί κάποιος να ξέρει να το χρησιμοποιήσει. Για να μπορέσει να το κάνει θα πρέπει να έχει και ένα έργο να επιδείξει έστω και μικρό.

Μια κυβέρνηση αν σέβεται έστω και λίγο τον εαυτό της οφείλει να το γνωρίζει αυτό. Όλα αυτά μικρή σημασία έχουν από τη στιγμή που τα πάντα περιδινίζονται γύρω από μια αβεβαιότητα και μια εν γένει ανασφάλεια για το τι μέρα θα ξημερώσει στον καθένα. Ακόμα και για όσους στήριξαν και στηρίζουν αυτή την κυβέρνηση. Τη χειρότερη όλων των εποχών από συστάσεως του ελεύθερου και ανεξάρτητου ελληνικού Κράτους. Ακόμα και οι αριθμοί υποφέρουν στα χέρια αυτών που τους λατρεύουν και ξημεροβραδιάζονται μαζί τους. Έχουν αποτύχει παταγωδώς. Δε θα μπορούσε βέβαια να είναι και διαφορετικά τα πράγματα από τη στιγμή που το τιμόνι του ΥΠΟΙΚ κρατά κάποιος που ακόμα και στις προηγούμενες κρατικές θέσεις που κατείχε «έπεσε» έξω σε όλες τις προβλέψεις και τα σενάρια.

Ο εθνικός προϋπολογισμός έχει ήδη εκτροχιαστεί από το πρώτο κιόλας τρίμηνο. Καλοκαίρι έρχεται βέβαια και τα ελληνικά νησιά είναι πανέμορφα. Αυτό θα πρέπει να σκέφτηκε το ελληνικό οικονομικό επιτελείο μαζί με τους επικεφαλής του κλιμακίου της τρόικα και πέρα από τη συνάντηση του Ιουνίου για τα μάτια του κόσμου έχει ήδη κλειστεί η επόμενη για τον Σεπτέμβρη. Με δεδομένη την καλοκαιρινή διάθεση που ήδη έχει αρχίσει να κάνει αισθητά τα σημάδια της έρχεται και η διάθεση για παιγνίδι. Επικοινωνιακό παιγνίδι.

Αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που περιφέρεται σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές, το ενιαίο «δίκαιο» φορολογικό νομοσχέδιο που θα ερχόταν τον Μάη αλλά ούτε καν αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, κυβερνητικές φιλοσοφικές αναζητήσεις για το τι ήθελε να πει ο Ζίζεκ, παρατηρήσεις σε βουλευτίνα γιατί ξέφυγε από τα περίφημα ταγιεράκια και ντύθηκε ως θηλυκό (προφανώς η συγκυβέρνηση το απαγορεύει), νεοφασίστες με νέου τύπου τρίκυκλα και λοστούς, προσπάθεια ανεύρεσης νέας εκλογικής πελατείας με προσλήψεις μέσω ΕΣΠΑ και χαρτζιλίκι 2.500 ευρώ για μια πεντάμηνη «θέση» στον ήλιο με πρόσχημα την «κατάρτιση» για το πώς θα κάθεται κάποιος σε μια καρέκλα χωρίς να κάνει τίποτε, 12.500 ονοματεπώνυμα για απολύσεις μη επίορκων αλλά των άλλων, ταξίδια για την «ανάπτυξη», διαρκής αποκάλυψη ακόμα και λεπτομερειών σκανδάλων χωρίς να ιδρώνουν κάποια αυτιά, απανωτές δημιουργίες κομμάτων από μωρές παρθένες που δεν τα γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι αλλά τα προτιμούν οι «ψηφοφόροι» στις δημοσκοπήσεις και άλλα τινά για τα οποία ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα έρχεται να προστεθεί αυτή η περίεργη σιωπή που θυμίζει την κουφόβραση πριν έλθει η καταιγίδα. Ο κόσμος δείχνει να τα έχει χαμένα και όχι άδικα. Έχει αρχίσει να γίνεται κτήμα του καθενός όπου κι αν ανήκει ιδεολογικοπολιτικά ότι τα πράγματα όχι μόνο δεν πάνε καλά αλλά ότι κάτι χειρότερο θα συμβεί. Ίσως αυτό το καλοκαίρι να είναι και η αρχή των εξελίξεων σε ότι αφορά αυτή την πολύπαθη χώρα. Τα πάντα άλλωστε πρώτα ζυμώνονται μέσα στο μυαλό όπου και γίνεται η απαραίτητη επεξεργασία των δεδομένων. Αυτό που ονομάζεται ελληνική οικογένεια έχει πιάσει χαρτί και μολύβι και βλέπει ότι ο λογαριασμός πια δε βγαίνει. Όσες περικοπές κι αν γίνουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό, όσο κι αν οι γονείς ή όποιος μέσα από την οικογένεια έχει ένα κάποιο εισόδημα και το διαθέτει όλο για τη στήριξη των υπολοίπων, το πράγμα πια δε βγαίνει. Ο μισθός δε γεννά άλλο μισθό.

Το χρήμα δεν κάνει κύκλο στην ελληνική αγορά όπως θα όφειλε σε μια εθνική οικονομία έστω και αδύναμη. Το πρόβλημα δε βρίσκεται εκεί. Δεν υπάρχει πια κύκλος εργασιών στην ελληνική οικονομία. Δεν υπάρχει ζήτηση, δεν υπάρχει κατανάλωση. Ακόμα κι αν ξεπουληθεί όλος ο δημόσιος πλούτος και έρθουν «επενδυτές» από το εξωτερικό οι θέσεις εργασίας θα είναι ελάχιστες σε μια κοινωνία με ανεργία που πλησιάζει το 30%. Σε καμιά προηγμένη ή μη χώρα του πλανήτη δε λειτουργεί οποιαδήποτε οικονομία αποκλειστικά με εξωτερικούς επενδυτές. Αυτό το σενάριο μπορούν να το διακινούν άσχετοι ή άρρωστοι εγκέφαλοι. Αν πραγματικά το βλέπουν έτσι είναι επικίνδυνοι και αυτοί αλλά και όσοι το ανέχονται.

Τα νέα μυαλά που έχουν αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο και τα Τεχνολογικά Ιδρύματα της χώρας με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων συκοφαντούνται επειδή δεν πηγαίνουν να μαζέψουν τις φράουλες, τα ροδάκινα ή οτιδήποτε άλλο για λίγες ημέρες με πενιχρά μεροκάματα και απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Να φύγει δηλαδή κάποιος από τον τόπο διαμονής του και να πάει σε ένα άλλο μέρος για ελάχιστο χρονικό διάστημα για να πάρει 500 ευρώ και να έχει ξοδέψει τα διπλάσια για διαμονή, διατροφή και άλλα έξοδα. Κάποιοι προφανώς νομίζουν ότι έτσι θα κινηθεί η οικονομία.

Το ότι πρέπει να γίνουν εσωτερικές επενδύσεις και οι τράπεζες να παίξουν τον πλέον σημαντικό ρόλο σε αυτό ανοίγοντας την κάνουλα της χρηματοδότησης στη νεανική επιχειρηματικότητα και ευρεσιτεχνία που θα δημιουργήσει σταθερές και βιώσιμες θέσεις εργασίας κανείς δεν το αναδεικνύει. Προφανώς είναι προτιμότερο τα χρήματα να πηγαίνουν σε αυτούς που δημιουργούν εταιρείες φαντάσματα και μετά τις πτωχεύουν βγάζοντας τα χρήματά τους στο εξωτερικό σε ξένες τράπεζες ή offshore. Το ότι όσα νέα μυαλά με λαμπρές σπουδές και πλήρως καταρτισμένα στην Ελλάδα πηγαίνουν στο εξωτερικό και σε πολύ σύντομο διάστημα επιτυγχάνουν και μεγαλουργούν δε λαμβάνεται υπόψη από τους εθνικούς φωστήρες του τόπου.

Τούτη η χώρα προτιμά να διώχνει αυτά τα υγιή μυαλά και να «καλλιεργεί» δούλους – πελάτες – φανατικούς οπαδούς ενός άρρωστου και μίζερου εθνικού μοντέλου «ανάπτυξης». Οι ελεύθερα και υγιώς σκεπτόμενοι άνθρωποι προφανώς είναι «εχθροί» στα μάτια αυτού του αδηφάγου τέρατος που κατατρώει τις σάρκες του πια για να επιβιώσει με έναν και μόνο όρο. Να συνεχίσει να υπάρχει με κάθε κόστος. Η συνωμοσία των μετρίων από πάνω μέχρι κάτω και το αντίστροφο καλά κρατεί. Περίεργες μέρες όντως. Πόσο θα κρατήσουν ακόμα; Λίγος πια καιρός έμεινε για να φανεί. Ας σταθεί ο καθένας μπροστά στον καθρέφτη με το χέρι στην καρδιά και ας τολμήσει να ρωτήσει τον εαυτό του. Θα λάβει την απάντηση. Το πώς θα τη χρησιμοποιήσει είναι μια άλλη συζήτηση που είναι ώρα να αρχίσει να γίνεται…

Του Κώστα Καπνίση

periodista.gr

Το πανηγύρι των απατεώνων

του Γιώργου Δελαστίκ - "Πριν"
Τρελό πανηγύρι έχουν στήσει πάνω από το κουφάρι της Ελλάδας οι κάθε λογής απατεώνες, με πρώτους τους πολιτικούς της κυβέρνησης. Ταΐζουν τον κοσμάκη με παραμύθια. Αφού …«μαζί φάγαμε» τα καμιά πενηνταριά δισεκατομμύρια ευρώ των φετινών δανείων που όχι οι εργαζόμενοι, αλλά ούτε καν η αγορά δεν είδε το χρώμα τους, την εβδομάδα αυτή ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και η κυβερνητική προπαγάνδα άρχισαν να μας τρέφουν με «κινεζικές επενδύσεις» – δηλαδή …κατσαρίδες, ακρίδες, σκορπιούς, φίδια, μέδουσες και άλλες «λιχουδιές» κινεζικού τύπου!

Υποκρίνονται ότι πιστεύουν κιόλας τις ανοησίες που μας λένε. «Έρχεται η ανάπτυξη!» διαλαλεί ο πρωθυπουργός, την ώρα ακριβώς που η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωνε τα προσωρινά στοιχεία για το πρώτο τρίμηνο που έδειχναν μείωση του ΑΕΠ κατά 5,3%! Φανταστείτε τι θα γινόταν, αν δεν ερχόταν και η …«ανάπτυξη» του Σαμαρά! Η Ελλάδα διανύει την έκτη (!) συνεχή χρονιά ύφεσης, κατάσταση που δεν γνώρισε καμιά χώρα της Ευρώπης ούτε κατά τη διάρκεια των παγκοσμίων πολέμων. Μείωση κατά 0,2% του ΑΕΠ το 2008 και κατά 3,2% το 2009 επί Καραμανλή. Νέες βουτιές κατά 5,1% και 7,2% του ΑΕΠ επί Γιωργάκη Παπανδρέου που έσπασε όλα τα ρεκόρ το 2010 και το 2011 αντίστοιχα. Άξιος συνεχιστής ο Σαμαράς, ο οποίος με «τσόντες» τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη μας βούλιαξε 6,4% ακόμη το 2012 και σίγουρα θα μας καταβαραθρώσει ακόμη πιο βαθιά το 2013, γύρω στο 5% σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις. Έκτακτα πάμε! «Οι μισθοί βυθίζονται και η Ελλάδα γίνεται πιο ανταγωνιστική» δήλωσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μιλώντας σε εκδήλωση που έγινε στο υπουργείο του και απευθυνόμενος σε Γερμανούς μαθητές. Υπερήφανος για το απεχθές έργο του εμφανίζεται και ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, σε συνέντευξη που έδωσε στη γερμανική εφημερίδα Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε: «Παρά την καταβύθιση του εργασιακού κόστους, η ανεργία έφτασε στο 27% και η ανεργία των νέων το 56%. Η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας δεν βοήθησε την αγορά εργασίας» δηλώνει σαρκαστικά.

Ο Στουρνάρας όμως είναι ήσυχος ότι έχει απέναντί του έναν υποταγμένο λαό, στον οποίο μπορεί να κάνει τα πάντα χωρίς να κινδυνεύσει το κεφάλι του. «Αποκαταστάθηκε αρκετή ησυχία… Ο κόσμος δείχνει πολλή υπομονή και εκτιμά αυτό που κάνουμε. Κατά κανένα τρόπο δεν βρισκόμαστε κοντά σε (κοινωνική) έκρηξη… Οι Έλληνες σώπασαν γιατί βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ… Μόνο στο δημόσιο τομέα υπάρχουν ακόμη διαμαρτυρίες», δηλώνει περιχαρής. Στη βάση αυτών των διαπιστώσεων, αναλύει στο γερμανικό έντυπο τα σχέδιά του για …τετραετή(!) παραμονή στην εξουσία: «Ο κυβερνητικός συνασπισμός πρέπει να εργαστεί γι’ αυτούς τους στόχους τα επόμενα τρία χρόνια» διακηρύσσει με αυτοπεποίθηση. «Εσείς προσωπικά έχετε προβλήματα με τη Γερμανία;» τον ρωτάει ωμά ο δημοσιογράφος της Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε. «Εγώ πραγματικά δεν βλέπω κανένα πρόβλημα!» κάνει αμέσως δήλωση νομιμοφροσύνης και υποταγής ο Στουρνάρας, έχοντας πλήρη επίγνωση του ότι το Ράιχ δεν συγχωρεί ποτέ τους απείθαρχους υπηκόους του. Τώρα βέβαια οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς του Λονδίνου, τους οποίους «φιλολαϊκή εφημερίδα» δεν μπορεί να τους πει κανείς με τίποτα, έχουν ως κι αυτοί τρομάξει από την απερίγραπτη βαρβαρότητα της πολιτικής που ασκούν ο Στουρνάρας, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης και τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης των σύγχρονων «γερμανοτσολιάδων». Αυτό τουλάχιστον συνάγεται από κύριο άρθρο τους με τίτλο «Στερείται χάπι εντ το ελληνικό δράμα».

«Το πρωτογενές δημοσιονομικό ισοζύγιο βελτιώθηκε κατά 10% του ΑΕΠ, το οποίο πρέπει να συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων προσαρμογών της ιστορίας σε καιρό ειρήνης», γράφει η βρετανική οικονομική εφημερίδα και συνεχίζει: «Το κόστος όμως υπήρξε καταστροφικό… Το κοινωνικό κόστος είναι ανυπολόγιστο και οι συνέπειές του θα ξετυλίγονται τα χρόνια που θα έρθουν». Η γαλλική Λε Μοντ προσπαθεί να είναι πιο παρηγορητική: «Η Ελλάδα έχει χάσει το αίμα της αλλά βρίσκεται σε δρόμο ανάρρωσης» τιτλοφορούσε ανάλυσή της. Το δημόσιο χρέος της χώρας έπεσε προσωρινά πέρυσι με το «κούρεμα» και την «επαναγορά» των ελληνικών κρατικών ομολόγων –δηλαδή με τη διάλυση των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων και του ελληνικού τραπεζικού συστήματος συν τη ληστεία των μικροομολογιούχων– γύρω στο 156%, αλλά ήδη από φέτος, το 2013, θα εκτιναχθεί πάλι στο …175% του ΑΕΠ! Ποσοστό που ακόμη και το ΔΝΤ, εκτιμά ότι είναι απολύτως αδύνατον να εξυπηρετηθεί. Αυτό δεν εμποδίζει βεβαίως καθόλου την ΕΚΤ να εισπράξει αύριο, μαζί με κάποιους άλλους, από τη χρεωκοπημένη Ελλάδα που δήθεν «έσωσε» το αστρονομικό ποσό των 5,6 δισεκατομμυρίων ευρώ, λόγω της λήξης ελληνικών κρατικών ομολόγων, τα οποία είχε αγοράσει σε πολύ χαμηλότερη τιμή από γερμανικές και γαλλικές κυρίως τράπεζες στη δευτερογενή αγορά για να τις βοηθήσει, τις γαλλογερμανικές τράπεζες, βγάζοντας και κέρδος ίσα με …30% από πάνω!!! Όλοι πλουτίζουν και κάνουν πάρτι «στην υγειά των κορόιδων», των Ελλήνων!

Μέχρι και στον Έλληνα πρόεδρο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που διόρισαν ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας, θα του δίνουν …75.000 ευρώ το χρόνο περισσότερα από όσα έδιναν στον προηγούμενο πρόεδρο του ΤΧΣ, τον Ολλανδό Πολ Κόστερ. Εκατό χιλιάρικα ο Ολλανδός, εκατόν εβδομήντα πέντε ο δικός τους άνθρωπος! Εις υγείαν των κορόιδων και πάλι!

Πατριώτες και παλιάνθρωποι !!!

O φόβος για ένα κόμμα σαν τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι τόσο η αριστερά, έστω κι αν αυτή διεκδικεί να την εκθρονίσει. Όταν ένα κόμμα σαν τη Νέα Δημοκρατία προΐσταται μιας κυβέρνησης όπως αυτή που ασθμαίνοντας στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, ο πραγματικός κίνδυνος, ο κίνδυνος που θα απειλούσε όχι μόνο να την εκθρονίσει αλλά και να την εκμηδενίσει, δεν είναι η αριστερά αλλά η δεξιά.

Μια δεξιά που θα αντιλαμβανόταν πράγματι το…κράτος με όρους έθνους, όχι όμως στα λόγια, όπως η Νέα Δημοκρατία, αλλά επί της ουσίας, θα ρωτούσε πρώτα από όλα το κυβερνών κόμμα:

Του Αυγουστίνου Ζενάκου

• Με ποια έννοια είστε εσείς δεξιά, όταν έχετε εκχωρήσει τη διακυβέρνηση σε ξένους, όταν την ώρα που το έθνος χειμάζεται εσείς παραχωρείτε τον πλούτο του σε εχθρούς;

• Με ποια έννοια είστε εσείς δεξιά, όταν έχετε παραδώσει περισσότερα κυριαρχικά δικαιώματα από όσα οποιαδήποτε διεθνιστική αριστερά τόλμησε ποτέ να ονειρευτεί ότι θα παραδώσει;

• Με ποια έννοια είστε δεξιά, όταν υπονομεύετε την άμυνα και την ασφάλεια του έθνους;

• Με ποια έννοια είστε δεξιά, όταν νομοθετείτε την πλήρη άλωση της εθνικής κυριαρχίας;

Μια τέτοια δεξιά θα κατηγορούσε τη Νέα Δημοκρατία ως δωσίλογους και προδότες του έθνους. Και μια τέτοια δεξιά θα μπορούσε να το πει πειστικά, διότι είναι στο πετσί του ρόλου της, και θα ήταν στ’ αλήθεια τρομαχτική, όπως είναι πάντοτε η δεξιά όταν λέει τέτοια πράγματα (σε αντίθεση με την αριστερά που -ευτυχώς!- τη στενεύει αυτός ο ρόλος, ακόμη και όταν είτε η οργή είτε οι τακτικισμοί της την εξωθούν να τον παίξει).

Αυτός είναι ο τρόμος της Νέας Δημοκρατίας: μια «αντιμνημονιακή» δεξιά, υπέρ έθνους και πατρίδας, δίχως τα βαρίδια της «χρυσής αυγής»(ΧΑ) στο νεοναζισμό και στον υπόκοσμο, με ερείσματα στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας, που θα θέσει τα ζητήματα με όρους εθνικής πολιτικής και ως εκ τούτου θα στοχοποιήσει τη Νέα Δημοκρατία ως προδοτική, αντλώντας από το απόθεμα του ελληνικού εθνικισμού, όπως τον έχουν διδαχτεί γενεές επί γενεών συμπατριωτών μας. Ενός εθνικισμού, παρεμπιπτόντως, που μοιάζει να επικυρώνεται όχι τόσο από την όποια επιμονή των συγκροτητικών ιδεολογημάτων του ελληνικού εθνικού κράτους, όσο από την εσωτερική κατάρρευση του υπερεθνικού ευρωπαϊκού σχεδίου, το οποίο υπονομεύουν -τι άλλο;- τα εθνικά συμφέροντα των ισχυρότερων χωρών.
Και θα έβρισκε πολλούς ψηφοφόρους μια τέτοια δεξιά, όλους εκείνους που τη ΧΑ τη θεωρούν εγκληματική -αλλά προέρχονται από την παραδοσιακή αντιαριστερή δεξαμενή. Αυτοί, που τώρα είναι κόσμος της Νέας Δημοκρατίας επειδή δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, που τους προσήλκυσαν οι «ανεξάρτητοι Έλληνες» (ΑΝΕΛ) αλλά όχι αρκετά εξαιτίας της αδυναμίας της ηγεσίας τους, περιμένουν ακριβώς μια τέτοια δεξιά, που θα υπερασπιστεί τον πατριωτισμό. Ακόμη πιο σημαντικό, ωστόσο, από το ποσοστό των ψηφοφόρων που μια τέτοια δεξιά θα μπορούσε να αρπάξει, είναι το γεγονός πως η εδραίωσή της θα υποβίβαζε τη Νέα Δημοκρατία -για να μη μιλήσουμε καν για τους συμμάχους της- στη θέση του αποτυχημένου, του εκτός συζήτησης, του άνευ σημασίας, διότι τι άλλο είναι αυτός που, έχοντας παραχωρήσει τα πάντα, δεν κατορθώνει καν να διατηρήσει την ηγεμονία του ιδεολογικού του χώρου;
Γι’ αυτή την ηγεμονία μάχεται πρωτίστως η Νέα Δημοκρατία, για την ηγεμονία που μόνο μια αληθινή δεξιά μπορεί να της στερήσει. Από εκεί πηγάζει και η στρατηγική της, με τις αντιαριστερές εντάσεις, τις «ομάδες αλήθειας» και την υστερία για «τάξη και ασφάλεια». Μόνον ένας εμφύλιος -συμβολικός, για την ώρα- μπορεί να τους εξασφαλίσει τη θέση. τους, διότι όλα τα άλλα «υπέρ πατρίδας» επιχειρήματα τα έχουν απεμπολήσει με τις ενδοτικές πολιτικές τους. Ποιος δεν θα έβαζε τα γέλια ακούγοντας μια Νέα Δημοκρατία να υποστηρίζει πως υπερασπίζεται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας;
Το εμφυλιοπολεμικό σκηνικό που στήνουν τα στελέχη της -ο Μάκης Βορίδης, ο Νίκος Δένδιας, ο ‘Αδωνις Γεωργιάδης, ο εξ απορρήτων του πρωθυπουργού Γιώργος Μουρούτης με την «ομάδα αλήθειας» του- δεν έχει άλλο στόχο παρά να διεκδικήσει τον πατριωτισμό εξ αντανακλάσεως: αφού οι άλλοι είναι «κομμουνισταί και εχθροί του έθνους», η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι πατριώτες.
Το είδος των πατριωτών που ένας όχι και τόσο αριστερός ‘Αγγλος συγγραφέας του 18ου αιώνα θα έλεγε παλιανθρώπους…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Unfollow

Το τεράστιο «ηθικό» βρωμόστομα ξαναχτύπησε

Η ηθική στις μέρες μας μπορεί άνετα να παραλληλιστεί με μια ανήθικη πόρνη πολυτελείας, φτιασιδωμένη και στολισμένη με πανάκριβα κοσμήματα ,παράλληλα όμως  βρώμικη και διψασμένη για χρήμα. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία στο μυαλό της πόρνης αυτής, παρά μόνο το χρήμα. Όσο εισχωρούν τα συμφέροντα των ισχυρών στα εδάφη των αδύναμων εταίρων,τόσο οι ηθικές αντιστάσεις υποχωρούν ανοίγοντας τον δρόμο διάπλατα στην ηθικωλογία.

Από το προτεσταντικό  «νόμιμο και ηθικό» ,φτάσαμε αισίως στο σκέτα νόμιμο και νόμιμο ,μέχρι να μπει σε ισχύ κάποιο καινούριο νομοθέτημα με την διαδικασία του κατεπείγοντος για να καταργήσει την ηθική του νόμιμου και νόμιμου,ωσότου αναιρεθεί και αυτή την επόμενη μέρα με κάποιο άλλο νόμιμο και νόμιμο νομοθέτημα.Από την υπέρτατη υπεράσπιση της ανθρωπινής ζωής με κάθε κόστος, φτάσαμε στην υπέρτατη υπεράσπιση του κεφαλαιακού συμφέροντος με ξύλο ,απαγορεύσεις και βασανιστήρια. Παράξενο τέτοιες  πολιτικές μέριμνες συνηθισμένες στα  αποικιοκρατικά εδάφη του λεγόμενου «τρίτου κόσμου» να βρίσκουν άμεση εφαρμογή και μεταξύ των Ευρωπαίων συμμάχων ,αλλά δε βαριέσαι, όλο και κάποιος Κανάκης θα τσακίσει τους φοβικούς  του φραγμούς διαφημίζοντας το φιλανθρωπικό μήνυμα της εποχής «Όλοι μαζί μπορούμε».

Η σφοδρότητα με την οποία επιτίθενται οι ηθικωλόγοι κέρβεροι και ο βαθμός εξάπλωσης τους στα διάφορα σουπερ βαρετά χειραγωγούμενα μπλογκς με έμβλημα το ευρώ, ή καμιά προτομή του Ρουσσώ· έτσι για την δικαιολόγηση του θέματος και του θεάματος  της ατομικής ιδιοκτησίας που σήμερα φτάνει αισίως μέχρι τα μέγαρα των 100 εκατομμυρίων ευρώ και τις πολυεθνικές με κεφαλαιακή συσσώρευση μεγαλύτερη απο το ΑΕΠ ολόκληρων κρατών (το ότι η έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας στην εποχή του γαλλικού διαφωτισμού κινούνταν γύρω από ένα νηπιακό ερευνητικό στάδιο ,το προσπερνάμε στα γρήγορα), για στηρίξουν μια απολύτως υπαρκτή και δυσάρεστη κατάσταση ,η οποία, λεκιάστηκε από τα αίματα των μνημονίων και είπαν οι ηθικωλόγοι να τη βάλουν στην πρόπλυση της ακατάσχετης πάρλας, μήπως και καθαρίσει,προκαλεί την έκπληξη ως προς τον αριθμό των μεροκάματων που πληρώνει η κομματική μηχανή στον αγώνα της διαιώνισης της .

Καθολικές χαρές και πανηγύρια ,γιατί ο πανίσχυρος της ευρώπης των «λαών και της αλληλεγγύης» επιβάλετε του αδύνατου ,στην μαρμίτα της eurogroup δημαγωγίας, όπου το επιχείρημα «και εσύ τι προτείνεις», συνοδεύεται πάντα από τα γνωστά ηθικωλογικά τέρματα της Μαρφίν.Ή θα φτάσουμε την ηλιθιότητα μέχρι το τέλος, ή θα κολυμπήσουμε στον μη εναλλακτικό βούρκο μαζί με τα άλλα σκατά. Με με τον σκλάβο,ή με τον αφέντη;Καλύτερα με κανέναν,μέχρι ο Ροβεσπιέρος να βγάλει οδηγό ευπρεπούς συμπεριφοράς για επαναστάτες χίπστερ.

Η θέληση των πολλών κάμπτει την θέληση των λίγων στην ουσιαστική συγκυρία της σημερινής δημοκρατίας.Ξεπερνώντας την προστυχιά της παραδοχής πως οι πολλοί μπορούν να πράξουν ό,τι θέλουν επάνω στα κορμιά των λίγων ,ακόμα και και αν αυτό προϋποθέτει τον θάνατο των λίγων, το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής:Αν οι λίγοι γίνουν την επόμενη των εκλογών   πολλοί, θα ισχύει η παραπάνω θεώρηση αυτούσια από την ανάποδη;

Όποτε γίνεται ο λόγος για τους γνωστούς εκβιασμούς και την κυβερνητική αναλγησία με την βοήθεια αρματωμένων ειδικών δυνάμεων,όποτε γίνεται λόγος για περιβαλλοντικές τραγωδίες ανυπολόγιστου μεγέθους στο όνομα του εταιρικού κέρδους,όποτε γίνεται λόγος για απτά κοινωνικά καταστροφικά αποτελέσματα και όχι εικασίες,τότε το θέμα περνάει στην φαντασιακή διάσταση της φιλοσοφίας ακυρώνοντας κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Μέσα σε αυτό το φαντασιακό τσουβάλι συνωστίζονται έννοιες όπως ο ντετερμινισμός,ο κοινωνικός δαρβινισμός και η δημοκρατία.

(Όλα είναι νομοτελειακά προκαθορισμένα, αλλά μπορούμε με την ψήφο να αλλάξουμε τα νομοτελειακά προκαθορισμένα …βγάλε άκρη.)

Από την στιγμή που η κυβέρνηση δεν έχει περάσει στον έλεγχο της τα  αποτελέσματα της διάσημης μηχανής αναζήτησής,άνετα παρακάμπτονται οι ηθικοί φραγμοί της αναστολής ολοκλήρων άρθρων του αστικού συντάγματος. Τα πάντα μπορούν να δικαιολογηθούν υπό το πρίσμα της ελευθεριάς της άποψης ,ασχέτως αν καμιά κυβέρνηση δεν είναι τόσο ηλίθια ώστε να προχωρήσει σε εξόφθαλμες τεχνικές φίμωσης ,από τη στιγμή που η ίδια η πληροφορία φιλτράρεται σε επιθυμητό βαθμό στα παραδοσιακά ΜΜΕ.

Η συντεχνία των επαγγελματιών καταδικαστών της βίας συνάντησε τους επαγγελματίες δημαγωγούς και τους επαγγελματίες χωροφύλακες της τάξης,συγκροτώντας σε παγκόσμια αποκλειστικότητα ένα ολοκληρωμένο ηθικωλογικό μέτωπο ,σύννομο, σύμφωνο, σύγχορδο, και δουλοπρεπές στα μνημόνια και την απολυταρχική στάση του γερμανικού κράτους.Οι ηθικωλόγοι χρεώνουν με εξαιρετική άνεση τις «εθνικές» επιτυχίες σε μεμονωμένους απατεώνες τεχνοκράτες και τις αποτυχίες στις λαϊκές μάζες.Χρεώνουν την ατομική επιτυχία στην ικανότητα και την αποτυχία στο ότι «δεν προσπάθησες αρκετά». Θυμηθείτε τι γίνονταν με την αιώνια καταδίκη του δικομματισμού,και πως ο δικομματισμός, έγινε ξαφνικά υπεύθυνη πολιτική στάση τον Ιούνιο του 12.

Τα τελευταία χρόνια, οι τραγικές στιγμές της κυριαρχίας,ανασυρμένες από τα μεσαιωνικά ιεροεξαταστήρια ,έχουν γίνει ήδη εθνικές αφηγήσεις και έχουν περάσει στο συνειδησιακό και του τελευταίου μαλάκα σε αντίθεση με τις κατονομαζόμενες ως βάρβαρες κατακτήσεις των λαϊκών στρωμάτων ,τις οποίες πρέπει οπωσδήποτε να εκσυγχρονίσουμε. Παλιά μου τέχνη κόσκινο.

Το βασικό όμως πρόβλημα των ηθικωλόγων είναι πάντα η αντιαισθητική εξέγερση των σκλάβων της γαλέρας και όχι ο καπετάνιος που τους βασανίζει ανελέητα,γιαυτό και τα λυσσασμένα μετεμφυλιακά καταδικαστικά σύνδρομα. Απόλυτα λογικό, όταν έχεις συνδέσει την ηθική με τη βούληση του ισχυρού (το κράτος μας ανήκει),να σε τρομάζει η φωνή των καταπιεσμένων. Από τις καταλήψεις των αναρχικών τρομοκρατών ,ως τις αντιδράσεις των κουκουλοφόρων κατοίκων στις σκουριές, o φόβος των ηθικωλόγων είναι ορατός:με δεδομένη την απουσία μιας ισχυρής κομαντατούρ, αν αύριο εξεγερθούν οι σκλάβοι της γαλέρας σε ποια αγκαλιά θα τρέξουν για να γλυτώσουν το τομάρι τους;

noumero 11888

Φενακισμός και πραγματική οικονομία

Το σοβαρότερο τραύμα που αφήνει στο κοινωνικό σώμα η συνεχιζόμενη κρίση είναι η ανεργία. Οι περισσότεροι από τους περίπου 1,5 εκατομμύριο άνεργους δεν λαμβάνουν ούτε καν τη μικρή ανακούφιση του επιδόματος ανεργίας, ενώ πολλοί απ’ αυτούς πιθανότατα δεν θα ξαναβρούν δουλειά. Σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία, η απασχόληση δεν θα επανέλθει σε κοινωνικώς ανεκτά επίπεδα πριν περάσουν μία-δύο δεκαετίες, και για να συμβεί αυτό προϋποτίθεται ότι η ελληνική οικονομία θα πορεύεται διαρκώς με σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης, άνω του 3% ετησίως.

Παρά την παρούσα απαισιοδοξία, απολύτως θεμιτή εξαιτίας των καταστροφικών συνθηκών, η σταθεροποίηση κάποτε θα επέλθει, πιθανόν μετά το 2014. Και θα ακολουθήσει περίοδος ανάκαμψης και εξισορρόπησης της δραματικής συρρίκνωσης του ΑΕΠ, το οποίο έως τότε μπορεί να έχει απομειωθεί έως και 30%. Με ποιο τρόπο όμως η ανάκαμψη των δεικτών και των αριθμών θα οδηγήσει σε ανακούφιση των κατεστραμμένων Ελλήνων; Διότι ακόμη κι αν κουρευτεί το επίσημο χρέος, ακόμη κι αν εισρεύσουν κεφάλαια από τις διεθνείς αγορές για να τοποθετηθούν σε εγχώρια πεδία ευκαιρίας, η πραγματική οικονομία δεν πρόκειται να ανακάμψει με αναλόγως ταχύ ρυθμό. Και μόνο η ανάκαμψη της πραγματικής οικονομίας προσφέρει θέσεις εργασίας, άρα εισόδημα και τόνωση της ζήτησης, άρα αξιοπρέπεια και επανένταξη στους πολίτες.

Σε αυτό το πεδίο όμως, στην πραγματική οικονομία, διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει κανένα μακρόπνοο, ολοκληρωμένο σχέδιο για ανάκαμψη. Το μνημόνιο της τρόικας προβλέπει μια δέσμη μεταρρυθμίσεων, οι οποίες όμως είναι κατά το πλείστον διοικητικής φύσεως, αποσκοπούσες στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας, και μάλιστα βασισμένες σε γενικές παραδοχές προερχόμενες από εμπειρίες άλλων χωρών, που είχαν τη δυνατότητα να τυπώσουν χρήμα, να ασκήσουν συναλλαγματική πολιτική, να αυξήσουν τον πληθωρισμό κ.λπ. Στην περίπτωση της Ελλάδας, κανένα από αυτά τα μακροοικονομικά εργαλεία άσκησης πολτικής δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί· η Ελλάδα, ως μέλος της ευρωζώνης, έχει εκχωρήσει προ πολλού τα εργαλεία αυτά στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Τώρα πια δεν μπορεί ούτε εν μέρει να ασκήσει αυτόνομη εθνική δημοσιονομική πολιτική.

Το χειρότερο όμως πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει συνεκτικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, που θα της επιτρέψει να καταλάβει στον διεθνή καταμερισμό εργασίας μια θέση με διάρκεια και αντοχή. Στην πραγματικότητα, τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Η τελευταία στρατηγική σύλληψη των κυβερνωσών ελίτ, μετά το τέλος της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης, ήταν η ένταξη στην ΕΟΚ-ΕΕ. Η ένταξη κάλυψε το κενό στρατηγικού σχεδιασμού, και επέτρεψε στις πολιτικές ελίτ να εκμεταλλευθούν τις εισροές κοινοτικών κεφαλαίων για να εδραιώσουν τις πελατειακές τους σχέσεις και να εξασφαλίσουν την αυτοαναπαραγωγή τους. Τα παράπλευρα αποτελέσματα τής υπό άνισους όρους ένταξης στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τα ζούμε τώρα: απίσχναση της αγροτικής παραγωγής, αποβιομηχάνιση, υπερτροφικός και δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας, τεράστια εξάρτηση από εισαγωγές, προνοιακές δομές που κατέρρευσαν υπό το βάρος της δημοσιονομικής κρίσης.

Στην παρούσα φάση, τρία και πλέον χρόνια από την έναρξη της πτώχευσης, θα περίμενε κανείς ότι θα είχαν γίνει αντιληπτά τουλάχιστον τα στρατηγικά λάθη δεκαετιών. Ομως όχι. Τίποτε δεν δείχνει ότι οι ηγετικές ελίτ έχουν αποκολληθεί διανοητικά από τη φρενίτιδα του «χρηματοπιστωτισμού» της δεκαετίας του 1990 και των αρχών του 2000. Τίποτε δεν δείχνει ότι προσεγγίζεται ή έστω συλλαμβάνεται ένα άλλο σχέδιο για τη μεσοπρόθεσμη ανάκαμψη της χώρας, προσανατολισμένο στην ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας και βασισμένο στις δυνατότητες των ανθρώπων αυτής της χώρας. Μάλιστα φαίνεται να μην έχουν αντιληφθεί ούτε καν τις βαθύτερες οικονομικές-κοινωνικές δομές του μικρομεσαίου πλήθους εν Ελλάδι, του κατά Κων. Τσουκαλά «πολυσθενούς υποκειμένου», επί του οποίου εν πολλοίς εδράζεται η σύγχρονη Ελλάδα: πώς το νοικοκυριό εξοικονομεί πόρους από πολλές συνδυαζόμενες μικρές πηγές, μισθούς δημοσίου, υπηρεσίες, μικρό αγροτικό κλήρο, ιδιοκατοίκηση κ.λπ. Πρόκειται για ένα μοντέλο εν πολλοίς παν-μεσογειακό, το οποίο με τις αδυναμίες και τα όρια του, βοήθησε τις κοινωνίες να αντέξουν και να επιβιώσουν. Η θεολογική προσήλωση σε δόγματα υπερσυγκέντρωσης των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και υπαλληλοποίησης του πληθυσμού εξοντώνει αυτό το πολυσθενές υποκείμενο και εν πολλοίς συνεπιφέρει τη ραγδαία εξαθλίωση της μεσαίας τάξης.

Δυστυχώς στο πηδάλιο του λαβωμένου σκάφους βρίσκονται άνθρωποι που αντιλαμβάνονται ακόμη τον πολίτη ως πελάτη και παρασιτικό ραντιέρη και όχι ως αυτόνομο και ελεύθερο παραγωγό. Αυτό είναι το πνευματικό και ηθικό σύμπαν στο οποίο αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους, άρα και τους άλλους. Αρα ελάχιστα ή τίποτε μπορούμε να περιμένουμε, πέρα από βεγγαλικά και φενακισμό: η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων θα φέρει αύξηση του ΑΕΠ κατά 15% (!) λόγω έντασης του αναταγωνισμού… Ποιος εχέφρων δεν έχει δει τα περασμένα χρόνια τις απελευθερωμένες αγορές τηλεπικοινωνιών, ζύθου, γάλακτος, ακτοπλοΐας να εναρμονίζουν τις τιμές και να τις κρατούν σταθερά αυξανόμενες; Ή το άλλο βεγγαλικό, ότι θα διευκολυνθεί η ίδρυση ΕΠΕ, με κατάργηση του ελαχίστου μετοχικού κεφαλαίου: Μα πρόσφατα νομοθετήθηκε η σύσταση της παρόμοιας Ιδιωτικής Κεφαλαιουχικής Εταιρείας (ΙΚΕ), με ελάχιστο κεφάλαιο 1 ευρώ, και με θεωρητικά απλούστατη ίδρυση μέσω ΓΕΜΗ. Ομως η επιχειρηματικότητα μπλοκάρει αλλού: ότι π.χ. οι εφορίες δεν είναι διασυνδεδεμένες και ότι μια φορολογική ενημερότητα μπορεί να σημαίνει πολύωρη ή πολυήμερη ταλαιπωρία σε ουρές και ανταλλαγές αρχαϊκών φαξ.

Υπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι ουδέποτε έχουν προσπαθήσει να στήσουν μια μικρή επιχείρηση, μια οποιαδήποτε δουλειά, σε περιβάλλον πραγματικής οικονομίας, in vivo. Ωστε οι συσκέψεις με μάνατζερ πολυεθνικών, για εξασφάλιση 150 (!) θέσεων εργασίας, και οι εξαγγελίες για πελατειακά στάγδην σταζ στους νέους της χαμένης γενιάς, σκορπίζουν πίκρα μάλλον παρά φως.

βλέμμα

Η σκουριασμένη αιχμή

Με το που εμφανίστηκε στη στροφή του δρόμου η φιλαρμονική και η χορωδία οι οποίες προηγούνταν του Επιταφίου, εκατοντάδες χέρια υψώθηκαν. Δεν κρατούσαν κεριά αλλά κινητά τηλέφωνα και ψηφιακές κάμερες. Ανήκαν σε ανθρώπους που δεν είχαν έρθει για να ακολουθήσουν, μα για να παρακολουθήσουν απλώς την πομπή. Που δεν βρίσκονταν εκεί για να ζήσουν, αλλά για να βιντεοσκοπήσουν τα Πάθη του Χριστού. Σε ανθρώπους οι οποίοι αγνοούσαν τα τροπάρια της Μεγάλης Παρασκευής και αντιμετώπιζαν τη Λαμπρή σαν μια λαμπρή απλώς ευκαιρία προκειμένου να σκάσουν βαρελότα και να κρατσανίσουν την πέτσα του αρνιού. Και στη συνέχεια να αναρτήσουν στο διαδίκτυο στιγμιότυπα από τις πασχαλινές τους ημέρες. Υπερβάλλω; Αρκεί να ακούγατε τους μεταξύ τους ανελλήνιστους διαλόγους και θα διαπιστώνατε πως κάθε άλλο…

Η αιχμή του δόρατος -πιστεύω ακράδαντα- μιας κοινωνίας είναι η παιδεία της. Όχι αναγκαστικά το ποσοστό των πτυχιούχων, ο αριθμός των μελών των επιστημονικών σωματείων ή οι ξεχωριστές διάνοιες που διαπρέπουν διεθνώς. Παιδεία είναι η δυνατότητα του «μέσου» πολίτη να αντιλαμβάνεται και να συμμετέχει στα συλλογικά δρώμενα. Τα κριτήρια που διαθέτει για να ξεχωρίζει το ωραίο από το άσχημο, το καλό από το κακό. Η διάκριση ανάμεσα στην ιδιωτική και στη δημόσια σφαίρα, το ξεσκαρτάρισμα του σημαντικού από το ασήμαντο, του αξιόλογου από το ευτελές. Θλίβομαι που το γράφω, διαπιστώνω ωστόσο καθημερινά πως η αιχμή αυτή έχει επικίνδυνα σκουριάσει.

Σιχαίνομαι την εξιδανίκευση του παρελθόντος. Τη νοσταλγία των περασμένων μεγαλείων που κανείς μας δεν έζησε, την αγιοποίηση των σπουδαίων νεκρών που κανείς μας δεν γνώρισε. Θυμάμαι, εντούτοις. Θυμάμαι πως στα πρώτα νιάτα μου ο Έλληνας απόφοιτος του γυμνασίου -και του δημοτικού ακόμα- ξεκοκάλιζε καθημερινά μία τουλάχιστον εφημερίδα και ήταν σε θέση να αφηγηθεί συναρπαστικά μία τουλάχιστον ιστορία. Πως οι «εθνικόφρονες» γιαγιάδες τράβαγαν τα εγγονάκια τους στην εκκλησία, όπου πιθανόν να μην αποκτούσε κανείς χριστιανικό φρόνημα, ανέπτυσσε όμως στέρεο γλωσσικό αισθητήριο. Και οι δικές μας γιαγιάδες, οι Αριστερές, μας διέπλαθαν με διηγήσεις ηρωισμών και θυσιών, οι οποίες μπορεί να μη μας έκαναν κομμουνιστές, μας προίκισαν όμως με έναν ηθικό κώδικα που ήθελε κότσια για να τον αμφισβητήσεις.

Πότε εξέπεσε η παιδεία μας; Άλλοι ενοχοποιούν το ξεχαρβάλωμα του εκπαιδευτικού συστήματος. Άλλοι την έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης. Άλλοι την κυριαρχία του “life style”, που -με το πρόσχημα πως «η ζωή είναι πολύ μικρή για να ’ναι θλιβερή»- ξεχώριζε τους ανθρώπους σε “losers” και σε “winners” ανάλογα με το αυτοκίνητο που οδηγούσαν, τη Μύκονο που παραθέριζαν, τη βίζιτα που άντεχε το πορτοφόλι τους… Εκείνο που, προσωπικά, μου προξένησε τη μεγαλύτερη φρίκη ήταν η ανακήρυξη του τραγουδιού του “Gummy Bear” σε δίσκο της χρονιάς. «Εάν μυριάδες» -σκέφτηκα- «Έλληνες σερβίρουν στα παιδιά τους ως μουσική το ηχητικό αντίστοιχο του χειρότερου junk food, τότε δεν υπάρχει σωτηρία…».

Η κρίση ήταν ο γάιδαρος που έφαγε το ήδη στραβό κλήμα. Δίχως έρμα παιδείας, ανερμάτιστες, οι πλατιές λαϊκές μάζες υπέκυψαν σε εκείνους που τους ξεφούρνιζαν τα πιο χοντρά ψέματα. Αγκάλιασαν με φανατισμό τα πλέον παιδαριώδη σενάρια. Όταν δεν ξέρεις σχεδόν τίποτα, τότε είσαι διατεθειμένος να πιστέψεις τα πάντα. Η κυβερνώσα ελίτ -υπεύθυνη αντικειμενικά για το κακό που συντελέστηκε σε βάθος δεκαετιών- βρέθηκε αίφνης να απειλείται από τους εξαγριωμένους «αντισυστημικούς», οι οποίοι στερήθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει. Την καταναλωτική τους δύναμη. Θα το πω απλά: Κάποιος που δεν καταλαβαίνει γρι απ’ το «Η ζωή εν τάφω», αλλά γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά το τραγούδι του Gummy Bear, είναι εντελώς αναμενόμενο να ψηφίζει Χρυσή Αυγή.

Διαβάζω, τις τελευταίες ημέρες, αισιόδοξες ειδήσεις. Η οικονομία -λέει- έχει εισέλθει επιτέλους σε τροχιά σταθεροποίησης και ανόδου, οι αναλυτές μάς επαινούν και οι επενδυτές προετοιμάζονται να ποντάρουν και πάλι στην Ελλάδα. Μακάρι να είναι έτσι. Ακόμα όμως κι αν η κρίση ξεπεραστεί στα λόγια και στα νούμερα, θα πρόκειται -φοβάμαι- για πύρρειο νίκη. Θα αφήσει πίσω της έναν «λαό μουνούχων», όπως θα το εξέφραζε ο Κώστας Βάρναλης. Όχι τόσο γιατί θα έχουν εξανεμιστεί τα εργασιακά δικαιώματα και η οικονομική τους ισχύς. Αυτά, με το χρόνο και με τους αγώνες, θα αποκατασταθούν. Αλλά επειδή πάρα πολλοί, επικίνδυνα πολλοί, Έλληνες θα βγουν από τα βάσανα των τελευταίων ετών δίχως να έχουν διδαχθεί παρά τη μισαλλοδοξία, τη συνωμοσιολογία και τη μετάθεση ευθυνών ως στάση ζωής. Ό,τι ακριβώς εξέθρεψε η έλλειψη παιδείας. Και ό,τι κάνει έναν λαό εύκολη λεία, υποχείριο, όποιου κι αν θέλει να τον χειραγωγήσει.

Χρέος κοινό -πατριωτικό συνάμα και υπαρξιακό- είναι να ξεσκουριάσουμε την αιχμή του δόρατός μας.

protagon.gr


Χρήστος Χωμενίδης