Το «δίκαιο» των ληστών και των ρουφιάνων !!!

Σταύρος Χριστακόπουλος

«Οι μάζες πιο εύκολα πιστεύουν ένα μεγάλο ψέμα παρά ένα μικρό». Με αυτή την αρχή θρυλείται ότι «εκπαίδευσε» ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ τον Πάουλ Γιόζεφ Γκαίμπελς ως επικεφαλής της προπαγάνδας των ναζί. Μια αρχή που τηρείται ευλαβικά έως τις μέρες μας και αξιοποιείται από τους σημερινούςεπιγόνους των δύο… σπουδαίων αυτών ανδρών.

Οι καταθέτες, λοιπόν, σύμφωνα με τη σημερινή γερμανική προπαγάνδα, χάνουν τις καταθέσεις τους για να μην πληρώσουν για τις τράπεζες οι φορολογούμενοι. Άλλωστε οι καταθέτες δεν είναι…μια «ιερή αγελάδα». Είναι απλώς επενδυτές, οι οποίοι, καταθέτοντας τα λεφτά τους στις τράπεζες τζογάρουν (συγγνώμη: «επενδύουν») και όχι μόνο ενδέχεται, αλλά και είναι δίκαιο να χάσουν.

Προφανώς οι καταθέτες δεν είναι καν φορολογούμενοι, μια και, σύμφωνα με την επίσημη προπαγάνδα, διαχωρίζονται απ’ αυτούς.

Αυτός ο διαχωρισμός αποτυπώνεται πλήρως στο «επιχείρημα» ότι η Κύπρος είναι ένα απέραντο πλυντήριο μαύρου χρήματος. Όπως ακριβώς οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι, οι Ιταλοί και οι όποιοι άλλοι, σήμερα ή αύριο, είναι όλοι διεφθαρμένοι, κρατικοδίαιτοι και… «συντεχνίες».

Εξ άλλου τα χρεωμένα κράτη είναι εξ ορισμού διεφθαρμένα, όπως και οι λαοί που τα συγκροτούν, συνεπώς πρέπει συλλήβδην να τιμωρηθούν ώστε να επανέλθουν στον ενάρετο γερμανικό οικονομικό «δρόμο».

Κατά τον ίδιο τρόπο οι λαοί των χρεοκοπημένων χωρών και οι ίδιες οι χώρες είναι οι «άφρονες» που δανείστηκαν «χωρίς μέτρο» και τώρα πρέπει να πληρώσουν αδρά με το ίδιο το αίμα τους, την υπόσταση, την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία τους, ώστε να διασώσουν τους «σώφρονες» τραπεζίτες, οι οποίοι ωστόσο δάνειζαν αφειδώς και χωρίς μέτρο χώρες και ιδιώτες που ήταν εξ αρχής γνωστό ότι αδυνατούσαν σε βάθος χρόνου να αποπληρώσουν τα δάνειά τους.

Παραδόξως, λοιπόν, ενώ οι δανειολήπτες είναι κοινοί απατεώνες που εκμεταλλεύθηκαν τις εύπιστες αθώες τράπεζες και άρα σήμερα πρέπει να πληρώσουν από την άδεια τσέπη τους για να τις καλύψουν τις ζημιές, δεν ισχύει το ίδιο για τους μετόχους και διαχειριστές των ευαγών πιστωτικών ιδρυμάτων, παρότι η δική τους διαχείριση τις τίναξε στον αέρα.

Ενώ λοιπόν οι «επενδύτριες» τράπεζες προφυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού – και μαζί τους οι διαχειριστές και μέτοχοί τους –, παρά την άφρονα και ληστρικήδιαχείρισή τους, τα τεράστια ρίσκα και τις μη διαχειρίσιμες φούσκες που οι ίδιες δημιούργησαν, οι καταχρηστικά χαρακτηριζόμενοι «επενδυτές»καταθέτες πληρώνουν καταναγκαστικά με ζεστό χρήμα, χρεοκοπώντας οι ίδιοι και απαλλάσσοντας τους τραπεζίτες από τις δικές τους υποχρεώσεις

Όλη αυτή η παραδοξολογία ωστόσο δεν είναι ένα παιχνίδι με τις λέξεις, αλλά μια απλή, συνοπτική και εύγλωττη αποκωδικοποίηση του δόγματος με το οποίο η Γερμανία διαχειρίζεται την κρίση του ευρώ και της ευρωζώνης.

Επειδή όμως η παραδοξολογία αυτού του είδους μετά βίας συγκαλύπτει τη γερμανική σκοπιμότητα για καταλήστευση όλου του ευρωπαϊκού και εισαγόμενου στην Ευρώπη πλούτου, παραγόμενου και επενδυόμενου, πραγματικού και εικονικού, το μόνο που μένει είναι η απλή, σαφής, όσο καιχυδαία απόπειρα δικαιολόγησης μιας πρωτοφανούς ληστείας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, η οποία συνοδεύεται από ομαδικές δολοφονίεςκρατών, οικονομιών και λαών.

Το γερμανικό δόγμα διαχείρισης της κρίσης δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας απίστευτος οικονομικός ολοκληρωτισμός, ο οποίος συνοδεύεται από πολιτικήκατοχή των καταληστευόμενων χωρών. 

Και όλα αυτά συμβαίνουν καλυπτόμενα πίσω από μια ψευδο-ηθική ρητορεία, την οποία εκπέμπει μια χώρα η οποία μπορεί, όπως λέει και ο τέως πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, να αντιμετωπίζει συλλήβδην π.χ. τους Κυπρίους σαν κοινούς γκάνγκστερ, αλλά η ίδια διαπρέπει και στο μαύρο χρήμα και στη διαφθορά.

Άλλωστε ο ίδιος ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) υπολογίζει σε 43-57 δισ. ευρώ (δηλαδή τουλάχιστον σε δυόμισι και τρεις φορές το κυπριακό ΑΕΠ) το μαύρο χρήμα που ξεπλένεται ετησίως στη Γερμανία.

Ο ίδιος οργανισμός υπολογίζει περίπου σε 500 δισ. ευρώ (2,5 ελληνικά και 25 με 30 κυπριακά ΑΕΠ!!!) το σύνολο της «σκιώδους οικονομίας» (του πλήρως αφορολόγητου τζίρου) που δημιουργείται στη Γερμανία.

Συμπληρωματικά να επισημάνουμε την – όπως την καταγράφει η «Ημερησία»τον Νοέμβριο του 2011 – επί 30 χρόνια «ειδική σχέση» της Deutsche Bank με την πανίσχυρη οικογένεια Ταΐμπ της Μαλαισίας, η οποία «ξεπλένει»συστηματικά μαύρο χρήμα και ελέγχει απολύτως την κυβέρνηση του πολυπληθέστερου κρατιδίου της Μαλαισίας. 

Τέλος, σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, «ακόμη και το υπουργείο Εσωτερικών των ΗΠΑ – που, για ευνόητους λόγους, δίνει μεγάλη σημασία στην αντιμετώπιση της διακίνησης μαύρου χρήματος, καθώς θεωρεί ότι συνδέεται άμεσα με τη διεθνή τρομοκρατία – στις εκθέσεις του χαρακτηρίζει τη Γερμανία “χώρα με εξέχουσα σημασία στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος” και θεωρεί ότι το Βερολίνο δεν έχει εκπονήσει καμία ολοκληρωμένη στρατηγική σε αυτό το μέτωπο»

Όμως η χυδαιότητα αυτή, δηλαδή οι ένοχοι και οι πειρατές της ευρωπαϊκής οικονομίας να εγκαλούν, να καταδικάζουν και να τιμωρούν «εξωδίκως» ολόκληρη την Ευρώπη και τους ευρωπαϊκούς λαούς σε καταστροφή με ψευδο-ηθικά επιχειρήματα, δεν είναι τακτική μόνο της Γερμανίας και των συνενόχωντης (Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ), οι οποίοι συγκροτούν τις απανταχού τρόικες.

Η ίδια ακριβώς χυδαιότητα διατρέχει από την αρχή μέχρι το τέλος την κυνική «επιχειρηματολογία» των εγχώριων Κουίσλινγκ (αυτούς που το «Ποντίκι» έχει καθιερώσει να αποκαλούνται «Ρουφιάνοι της τρόικας»). Κάθε φορά που τους ακούτε ή τους διαβάζετε, μπορείτε απλώς να θυμάστε ποιους υπερασπίζονται και ποιων τα συμφέροντα πρακτορεύουν…

 

Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ !!!

Την τελευταία φορά, όπου μία κυβέρνηση της δυτικής Ευρώπης συμπεριφέρθηκε με αυτόν τον τρόπο, ήταν η γερμανική υπό τον Αδόλφο Χίτλερ – ο οποίος κατέσχεσε τις περιουσίες όλων των Εβραίων, αφού προηγουμένως ο Γκέμπελ τις χαρακτήρισε αυθαίρετα βρώμικες

“Ο εν ψυχρώ βιασμός και η εκ προμελέτης δολοφονία της Κύπρου, δεν θα ήταν δυνατόν να συμβούν, εάν δεν υπήρχαν «Εφιάλτες» εντός των τειχών της. Η επιμονή των πολιτών της όμως να συνεχίσουν να μένουν στο ίδιο σπίτι με τους βιαστές και δολοφόνους τους, είναι σίγουρα μαζοχιστική – αφού είναι πολύ πιθανόν ότι θα…συνεχίσουν να βιάζονται, καθώς επίσης να δολοφονούνται, για πολλά από τα επόμενα χρόνια”.

Του Βασίλη Βιλιάρδου

“Ανόητο πείσμα, ακόρεστη δίψα για δύναμη, εγωκεντρισμός”, αναφέρεται (σε ελεύθερη μετάφραση) στην πρώτη σελίδα της διαδικτυακής έκδοσης του Spiegel, επάνω από τη φωτογραφία της καγκελαρίου, «συνοδευμένης» από τον υπουργό οικονομικών της – “τον πιο επικίνδυνο άνθρωπο του πλανήτη σήμερα”, κατά ορισμένα γερμανικά ΜΜΕ.

Περαιτέρω, στο ίδιο άρθρο διαβάζουμε τα εξής: “Το δράμα της δήθεν διάσωσης της Κύπρου τεκμηριώνει το ότι, οι «Ευρω-συγκρούσεις» εξελίσσονται καθημερινά, όλο και περισσότερο, σε μία μάχη για την ηγεσία της Ευρώπης. Εξωτερικά φαίνεται πως η καγκελάριος και ο υπουργός της ενδιαφέρονται για την Οικονομία. Στην πραγματικότητα όμως, επιθυμούν διακαώς νακυριαρχήσουν σε όλους τους υπόλοιπους λαούς, δένοντας τους σφιχτά με τα δεσμά των χρεών”.

Όλα τα προηγούμενα, σε ελεύθερη πάντοτε μετάφραση, «λέχθηκαν» από Γερμανούς, οι οποίοι κατανοούν που δυστυχώς οδηγούνται ξανά  – όχι από Έλληνες, από Κυπρίους, από Ισπανούς, από Γάλλους κλπ., οι οποίοι ακόμη δεν έχουν καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει στην Ευρώπη.

Από την άλλη πλευρά τώρα, η «ετυμηγορία» της Ρωσίας, όσον αφορά τις προσπάθειες «διάσωσης» της Κύπρου, αφού προηγουμένως οδηγήθηκε χωρίς κανέναν απολύτως λόγο στη χρεοκοπία (θα παρομοιάζαμε τη «διάσωση» του νησιού από τη Γερμανία με αυτήν ενός «βιαστή» ο οποίος, αφού βιάσει επανειλημμένα το θύμα του, προθυμοποιείται αργότερα να του προσφέρει τις πρώτες βοήθειες, ισχυριζόμενος ότι ήταν απαραίτητος ο βιασμός – ότι ήταν «πικρό μεν, αλλά φάρμακο», όπως έλεγε κάποτε το ΔΝΤ για την Ελλάδα), ήταν «καταπέλτης»:

“Η προηγούμενη εβδομάδα θα καταχωρηθεί ως μία από τις πλέον καταστροφικές στην ιστορία της Ευρωζώνης”, είπε χαρακτηριστικά γνωστός Ρώσος συνεχίζοντας: “Την τελευταία φορά, όπου μία κυβέρνηση της δυτικής Ευρώπης συμπεριφέρθηκε με αυτόν τον τρόπο (κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων κλπ.), ήταν η γερμανική υπό τον Αδόλφο Χίτλερ – ο οποίος δήμευσε τις περιουσίες των Εβραίων.

 

Η προπαγάνδα των ναζί τότε χαρακτήρισε τα χρήματα των Εβραίων «βρώμικα» – όπως ακριβώς κάνει και η «Ευρώπη» σήμερα, με τα χρήματα των Ρώσων….Η «Ευρώπη» αναγκάζει την Κύπρο να κλέψει, αυτά που λίγες ημέρες πριν είχε υποχρεωθεί να ληστέψει”.

Σε σχέση με τα παραπάνω, φαίνεται πως η κατάσταση ευρίσκεται πλέον εκτός ελέγχου – με την Κύπρο να είναι το πεδίο μάχης, μεταξύ της Γερμανίας από τη μία πλευρά (κανείς δεν γνωρίζει εάν πράγματι οι Η.Π.Α. κινούν τα νήματα από το παρασκήνιο, μέσω του ΔΝΤ), καθώς επίσης της Ρωσίας από την άλλη – ενώ οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί, «για τους Κυπρίους και χωρίς τους Κυπρίους», είναι το λιγότερο τερατώδεις (αν και αναμενόμενες, όπως έχουμε αναφέρει σεπροηγούμενες αναλύσεις μας).

Συνεχίζοντας, ο παραλληλισμός της Γερμανίδας καγκελαρίου με τον Χίτλερ, καθώς επίσης των καταθετών στις τράπεζες με τους Εβραίους, εκ μέρους της Ρωσίας, είναι σίγουρα υπερβολικός. Εν τούτοις, δεν μπορούμε να μην ευαισθητοποιηθούμε από το ότι, «οι Εβραίοι το 1940 δεν πίστευαν, μέχρι την τελευταία στιγμή, πως θα χάσουν τις περιουσίες τους από τους ναζί, πολύ περισσότερο βέβαια ότι θα οδηγούνταν στα κρεματόρια – ούτε οι Γάλλοι φυσικά ότι θα εισέβαλλε η Γερμανία στη χώρα τους».

Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, αυτό που κατά πολλούς θεωρείται πλέον βέβαιο είναι το ότι, αργά ή γρήγορα θα «κατασχεθούν», ανάλογα με την Κύπρο, καταθέσεις και σε άλλες χώρες (άρθρο μας).

Παράλληλα, θα κλείσουν αρκετές τράπεζες με το «δεδικασμένο» πλέον της Λαϊκής (πρώτη από όλες υποθέτουμε η Ισπανική Bankia), ο παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος θα κλιμακωθεί (ανάλυση μας), τόσο οι καταθέτες, όσο και οι επενδυτές θα «αποχαιρετήσουν» σταδιακά την Ευρώπη (πιθανόν και το ευρώ), θα υπάρξουν πολλαπλές επιθέσεις εναντίον τραπεζών (bank run), ενώ οι κοινωνικές αναταραχές, οι εμφύλιοι πόλεμοι, καθώς επίσης οι διακρατικές συρράξεις, θα επανέλθουν στο προσκήνιο απειλητικότερες από ποτέ.

Σημείωση: “Είναι μονόδρομος το ευρώ, όταν πρέπει ταυτόχρονα να αποδεχτεί ένας λαός την υποδούλωση στη Γερμανία, την εξαθλίωση και τη λεηλασία του, όπως κάποτε από τον Χίτλερ και τους ναζί;” ρωτούν κάποιοι φίλοι μας. “Δεν υπάρχουν μονόδρομοι, αλλά περισσότερο ή λιγότερο επώδυνοι δρόμοι”, είναι η προφανής απάντηση, με μία από τις ορθολογικές δυνατότητες να έχει ήδη αναλυθεί πριν ένα χρόνο, στο κείμενο μας «Ελλάδα, ενώπιοι ενωπίω».

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Πρόκειται αλήθεια πράγματι για την αναβίωση του ναζισμού στη Γερμανία; Είναι αντικειμενικές οι τοποθετήσεις της Ρωσίας;Είναι σωστοί οι χαρακτηρισμοί του Spiegel, όσον αφορά τη Γερμανίδα καγκελάριο, καθώς επίσης τον υπουργό οικονομικών της;

Κατά την άποψη μας, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται με την πρώτη ματιά – ενώ η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή, από όσο φανταζόμαστε. Η Κύπρος, ακριβώς επειδή είναι πολύ μικρή συγκριτικά με την υπερχρεωμένη Ιταλία ή με την Ισπανία, οπότε λιγότερο επικίνδυνη για το σύστημα, «δολοφονήθηκε», έτσι ώστε να αποτελέσει ένα «παράδειγμα προς αποφυγήν» – με στόχο ουσιαστικά τον εκφοβισμό εκείνων των οφειλετών-χωρών, οι οποίες ίσως θελήσουν στο μέλλον να αποφύγουν την εξόφληση των δανείων τους.

 

Ειδικότερα, όπως έχουμε αναλύσει στο παρελθόν (άρθρο μας), ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης κεφαλαίων στην Ευρώπη είναι αναμφίβολα η Γερμανία - η οποία, λόγω του ότι είναι η μοναδική σχεδόν πλεονασματική οικονομία της νομισματικής ζώνης, έχει δανείσει μεγάλο μέρος των κεφαλαίων της (κρατικά, επιχειρήσεων και τραπεζών) έντοκα σε όλες τις υπόλοιπες χώρες (Πίνακας Ι).

Κάποια δε από τα επενδυτικά κεφάλαια αγνώστων ιδιοκτητών, τα οποία είναι τοποθετημένα σε ομόλογα της Ευρωζώνης και τα οποία αυξάνουν συνεχώς τα επιτόκια τους, ενδεχομένως να ανήκουν σε Γερμανούς.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξωτερικές απαιτήσεις (δάνεια) των γερμανικών τραπεζών σε δις €, στις ελλειμματικές χώρες του Νότου, με ημερομηνία καταγραφής τέλη Αυγούστου 2010 (οι διαφοροποιήσεις έκτοτε δεν αλλάζουν σημαντικά τη συνολική εικόνα).

Χώρες	Συνολικά	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Δημόσιο
Ισπανία	146.755	62.963	63.439	20.353
Ιταλία	133.296	48.138	45.664	39.494
Ιρλανδία	114.707	43.025	69.318	2.364
Πορτογαλία	28.685	13.130	9.862	5.693
Ελλάδα	27.990	2.451	7.614	17.925
Υπόλοιπη Ευρώπη	1.073.433
Ευρώπη συνολικά	1.524.366

Πηγή: Bundesbank

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Συνεχίζοντας, η ΕΚΤ οφείλει στη γερμανική κεντρική τράπεζα, από το σύστημα Target II 727,2 δις € (Ιούλιος του 2012) - ποσά που της χρωστούν οι κεντρικές τράπεζες των περισσοτέρων άλλων χωρών της Ευρωζώνης (Πίνακας ΙΙ).

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Δανειστές (αριστερά) και οφειλέτες (δεξιά) στο σύστημα Target II της Ευρωζώνης, με ημερομηνία αναφοράς τις 15.08.2012, σε δις € – κεντρικές τράπεζες των κρατών.

 

Χώρα	Ποσόν	Χώρα	Ποσόν
Γερμανία	727,206	Ισπανία	-423,272
Λουξεμβούργο*	124,119	Ιταλία	-280,093
Ολλανδία	123,299	Ελλάδα	-105,044
Φιλανδία	59,050	Ιρλανδία	-103,200
Εσθονία	0,699	Πορτογαλία	-74,324
		Βέλγιο	-41,091
		Αυστρία	-37,937
		Σλοβακία	-13,622
		Γαλλία	-12,187
		Κύπρος	-10,434
		Σλοβενία	-5,166
		Μάλτα	-1,137
Σύνολο	1.034,373	Σύνολο	-1.107,507

* Τα χρήματα του Λουξεμβούργου είναι ουσιαστικά γερμανικά (φορολογικός παράδεισος), ενώ η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, αν και με έδρα το Λουξεμβούργο (πρόεδρος ο κ. J.C.Juncker), είναι υπό γερμανική «κηδεμονία».

Πηγή: Ινστιτούτο οικονομικής ανάλυσης του πανεπιστημίου του Osnabruck

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Με κριτήριο λοιπόν όλα αυτά, η Γερμανία είναι, άμεσα ή έμμεσα (μέσω της ΕΚΤ), ο δανειστής πολλών χωρών της Ευρωζώνης – οι οποίες αδυνατούν ή δεν θέλουν να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους.

Στα πλαίσια αυτά, όπως συμβαίνει και με τις επιχειρήσεις που χρεοκοπούν, έχουν ενεργοποιηθεί οι «σύνδικοι πτώχευσης» – οι οποίοι απαιτούν τη ρευστοποίηση των περιουσιακών στοιχείων (δημόσια και ιδιωτική περιουσία) των οφειλετών, για να εξοφληθεί η Γερμανία (με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται για την ειρήνη στην Ευρώπη).

Φυσικά δεν κινδυνεύουν μόνο οι οφειλέτες, όπως η Ισπανία, η Ιταλία κλπ. αλλά, ίσως πολύ περισσότερο, οι δανειστές – κυρίως δε η Γερμανία η οποία, εάν δεν καταφέρει τελικά να εισπράξει τις απαιτήσεις της, θα χρεοκοπήσει (με εκκωφαντικό θόρυβο). Πόσο μάλλον όταν οι εξαγωγές της, οπότε σε μεγάλο βαθμό το ΑΕΠ και η εξυπηρέτηση των δικών της δανείων, εξαρτώνται από την περαιτέρω είσπραξη των απαιτήσεων της.

Συμπερασματικά λοιπόν, είναι εντελώς ανόητο να μιλάμε για σχέδιο «διάσωσης» της Κύπρου (της Ελλάδας, της Ιρλανδίας κλπ.) – αφού πρόκειται για ένα σχέδιο διάσωσης της Γερμανίας από τη χρεοκοπία, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος πελάτης φυσικού αερίου της Ρωσίας – η οποία μάλλον δεν θέλει να χάσει ούτε τον πελάτη, ούτε τις οικονομικές απαιτήσεις της απέναντι του.

Σε παγκόσμιο επίπεδο τώρα, αργά ή γρήγορα θα συμβεί το ίδιο και με την Κίνα – η οποία, επειδή είναι ο μεγαλύτερος πιστωτής των Η.Π.Α., θα ζητήσει κάποια στιγμή την εξόφληση των υποχρεώσεων της. Όταν έλθει αυτή η ώρα (άρθρο μας), επειδή εδώ δεν πρόκειται για χώρες του μεγέθους της Κύπρου και της Γερμανίας, ο πλανήτης θα δοκιμαστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό – ας ελπίσουμε χωρίς να καταστραφεί ολοκληρωτικά, αφού θα κινδυνεύσουν με χρεοκοπία είτε η Κίνα, είτε οι Η.Π.Α. (όπως είτε η Γερμανία, είτε ο Ευρωπαϊκός Νότος εντός Ευρωζώνης).

Ολοκληρώνοντας υπενθυμίζεται ότι, τα ξένα πιστωτικά ιδρύματα, εκτός των ρωσικών, έχουν εκκρεμή δάνεια ύψους 59,2 δις $ προς την Κύπρο (τέλη Σεπτεμβρίου 2012, σύμφωνα με την BIS). Τα ρωσικά δάνεια δε, σε κυπριακές εταιρείες ρωσικής καταγωγής, υπολογίζονται στα 30-40 δις $ από την Moody’s (πηγή:Reuters). Επομένως, ο «συστημικός κίνδυνος» δεν είναι εντελώς αμελητέος.

ΥΓ: Το σπουργίτι

Η συμπεριφορά της Τρόικας απέναντι στην Κύπρο, παρομοιάζεται με ένα παλαιό ανέκδοτο. Σύμφωνα με το ανέκδοτο αυτό ο κυνηγός, αφού έχει πυροβολήσει και σκοτώσει ένα μικρό σπουργίτι, το οποίο καθόταν στο κλαδί με ένα σμήνος πολλών άλλων, ρωτάει με αφέλεια το φίλο του: “Πόσα σπουργίτια έμειναν στο κλαδί“;

Με απλά λόγια τώρα, όταν το κυπριακό σπουργίτι πυροβολήθηκε με τέτοιο ψυχρό τρόπο και σκοτώθηκε ακαριαία, είναι δυνατόν να μείνουν ανενόχλητα στο κλαδί τα υπόλοιπα σπουργίτια, μεγαλύτερα (Ιταλία, Ισπανία) ή μικρότερα (Ελλάδα, Πορτογαλία), περιμένοντας ότι ο κυνηγός δεν θα τα “δολοφονήσει”; Ακόμη πιο απλά, είναι δυνατόν να μην αποσύρουν τις καταθέσεις τους οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Πορτογάλοι κλπ., υποθέτοντας ότι θα τους συμπονέσει η Γερμανία;

Εάν όμως τις αποσύρουν, δεν θα καταρρεύσει νομοτελειακά το ήδη βαριά ασθενές τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης; Εάν καταρρεύσει τώρα το σύστημα, δεν θα χάσουν τα χρήματα τους οι Φιλανδοί, οι Ολλανδοί, οι Γερμανοί και όλοι οι υπόλοιποι; Γιατί λοιπόν θα φύγουν μόνο τα αδύνατα σπουργίτια από το κλαδί και θα μείνουν τα παχιά;

Άλλωστε, μήπως όλοι οι πολίτες, Έλληνες, Γερμανοί ή Γάλλοι, δεν είναι απροστάτευτα σπουργίτια, απέναντι στον κυνηγό;Μπροστά στο αχόρταγο χρηματοπιστωτικό θηρίο λοιπόν, το οποίο επιβιώνει ρουφώντας το αίμα των θυμάτων του;

Τέλος, είναι δυνατόν ο κυνηγός να στοχεύει μόνο τα μικρά σπουργίτια, αδιαφορώντας για τα μεγαλύτερα; Μήπως απλά εξασκείται στα μικρότερα, έτσι ώστε να είναι σίγουρος ότι δεν θα προλάβουν να φύγουν τα μεγαλύτερα, όταν τα πυροβολήσει;

Κουμούνια!!!

Του Δημήτρη Δανίκα

Μου είπαν ψέμματα πολλά. Κι εγώ σαν χαιβάνι τα ρούφηξα μονοκοπανιά.
Δηλαδή
Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούνια αρπάξουν την εξουσία θα χάσουμε τα σπίτια μας και την περιουσία μας ...

Τώρα μας τα παίρνουν κανονικά κι εμείς εκλιπαρούμε τα γερμανικά αφεντικά να μην φορολογήσουν τουλάχιστον τα αγροτεμάχια τα ξερά

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούνια αρπάξουν την εξουσία οι μισθοί μας θα κατρακυλήσουν στα φραγκοδίφραγκα τα ελληνικά

Τώρα, επισήμως, οι μισοί χαμάληδες λαμβάνουν κάπου πεντακόσια και οι άλλοι μισοί ζήτημα είναι αν μισθοδοτούνται κάθε τρεις με έξι μήνες.

Ασε το που σου λένε «μόνο τριακόσια έχει. Θέλεις; Οχι; Ο επόμενος»

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούμια αρπάξουν την εξουσία δεν θα έχει ούτε πολυφωνία, ούτε διαφορετικότητα, ούτε ελευθερία

Τώρα η γραμμή μόνο μία. Κούρεμα, ξύρισμα και πάλι κούρεμα και πάλι ξύρισμα. Μονόδρομος ο ευρωπαικός παράδεισος. Αλλιώτικα γκρεμός και χρεοκοπία

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούνια αρπάξουν την εξουσία τα αφεντικά δεν θα είναι ελληνικά αλλά κόκκινα, Σοβιετικά και σταλινικά

Τώρα ο Σαμαράς είναι εντολοδόχος και κλητήρας κανονικός γιατί πραγματικός πρωθυπουργός και αρχηγός κάποιος γάλλος, κάποιος γερμανός και κάποιος υπαλληλίσκος Ολλανδός

Αυτά λέω στον εαυτό μου, Και αφού πρώτα τον κοιτάξω στον καθρέφτη στην συνέχεια ανοίγω διάπλατα την παλάμη μου, την στρέφω στην ταλαιπωρημένη και υποταγμένη φάτσα μου και φωνάζω δυνατά: Καλά να πάθεις μαλάκα!

Το Αύριο ήρθε…

Ο Στάθης στον eniko

Είπε ο κ. Γιούνκερ ότι «αντιμετωπίσαμε τους Κυπρίους ωςγκάνγκστερ». Ανοησίες! Γκάνγκστερ είναι ο ίδιος και η παρέα του. Κι αντιμετώπισαν τους Κυπρίους ως σφαχτάρια.

Είπε ο κ. Σόιμπλε για τους Γερμανούς ότι είναι τα καλά παιδιά της τάξης και οι «άλλοι» μας «ζηλεύουν». Αλαζονεία και μέθη. «Γιγάντων με μυαλό νάνου».

Είπε ο κ. Παπούλιας, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας (υπό τηνΕντολή Τόμσεν, Μαζούχ και Μολώχ) ότι η απόφαση για την Κύπρο «είναιαπαράδεκτη, διότι είναι επιλεκτική». Δεν είναι επιλεκτική - όλους τους…

υπηκόους του Δ’ Οικονομικού Ράιχ η ίδια μεταχείριση τους περιμένει, είτε κατοικοεδρεύουν στον Βορρά, όπως στο Λουξεμβούργο, είτε στον Νότο. Αναλόγως των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, έτσι όπως αυτές διαμορφώνονται, αναλόγως του «Ζωτικού Χώρου»

που η Γερμανία δημιουργεί γύρω της. Κι ας φωνάζει τώρα, ωσάν άλλη απατηθείσα μωρά παρθένος, ο υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, κ. ΓιανΑσελμπορν, ότι δεν θέλουμε μια γερμανική Ευρώπη, αλλά μια ευρωπαϊκήΓερμανία.

Είναι αργά - η ταχύτητα με την οποία η Γερμανία αλλάζει την Ευρώπηείναι τρομακτική. Κι ακόμα πιο τρομακτικές

είναι οι συνέπειες αυτής της ευρωπαϊκής μεταμόρφωσης σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, όπως η Ελλάδα. Αυτήν τη στιγμή η χώρα μας είναι η τρίτηφτωχότερη χώρα στην Ενωση. Φτωχότερες από μας είναι πλέον μόνον η Ρουμανία και η Βουλγαρία.

Η τρικομματική κυβέρνηση έχει μετατρέψει την Ελλάδα σετριτοκοσμική χώρα - τούτη την ώρα (και μέσα σε δύο μόλις έτη) 120.000 Ελληνες επιστήμονες έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, άλλοι για να εργασθούν και άλλοι για να ψάξουν για δουλειά! Το 10% του επιστημονικού δυναμικού της χώρας!

Αλλά, αν όλοι ομιλούν, ο κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο κ. Σόιμπλε, ο κ. Γιούνκερ, ο κ. Ασελμπορν, τι λέει ο κ. Σαμαράς για αυτά που λένε;

Τίποτα!

Σιωπή!

Κι όταν ομιλεί ο κ. Σαμαράς λέει αυτά που λέει ο κ. Κεδίκογλου: πράγματα παιδαριώδη. Κι όταν ομιλεί ο κ. Κουβέλης λέει αυτά που θα έλεγε ηΜίνι Μάους: κόκκινες γραμμές για μεταξωτές κορδέλες. Κι όταν ομιλεί ο κ.Βενιζέλος λέει αυτά που θα έλεγε ο Μέγας Ναπολέων (όχι της νήσου Ελβα, αλλά της νήσου Γιούργια).

Πέρα όμως από τη δική μας μελαγχολία, η Ευρώπη αλλάζει. Πάει ακόμα παραπέρα και θα μας αλλάξει τον αδόξαστο. Αν αυτή η διαδικασία που έχει βάλει μπροστά, μέσω του Βερολίνου, η άρχουσα τάξη δεν ανακοπεί από κάποιαεξέγερση κάπου (όπου θα προκαλούσε αλυσιδωτή αντίδραση) τότε, πολύ σύντομα, ο οικονομικός πόλεμος θα προσφύγει σε κανόνια καικανονιοφόρους.

Η εικόνα που δίνει ο κόσμος αν τον δει κανείς από ψηλά, φέρ’ ειπείν από έναν κατασκοπευτικό δορυφόρο, είναι πολύ ανησυχητική.

Λίαν προσφάτως η Γερμανία επαναπάτρισε τον χρυσό της απ’ τις ΗΠΑ, ενώ οι ΗΠΑ αφήνουν με μια ελεγχόμενη χειραφέτηση τη χώρα της Μέρκελ να έχει πλέον τον πρώτο λόγο στην Ενωση. Μέσα στην Ενωση, η αντίθεση Βορρά – Νότου εκφυλίζεται σε υποταγή του Νότου στον Βορρά, ενώ την ίδια στιγμή η Γερμανία μαζεύει όλο το «χρήμα» υπό την «αιγίδα» των «πιστοποιημένων» τραπεζών (εκείνων δηλαδή που την εξυπηρετούν και η ίδια υπηρετεί).

Ταυτοχρόνως οι ΗΠΑ βάζουν σε κάποια «διευθέτηση σχέσεων» δυνάμεις όπως η Τουρκία και το Ισραήλ, εν όψει των κινήσεων που πρόκειται να κάνουν οι ίδιες (και οι σύμμαχοί τους) εναντίον τς Συρίας.

Επίσης, η ύπαρξη του υποθαλάσσιου πλούτου που οδήγησε (και αυτή) στη σφαγή της Κύπρου (καθώς και στην πρωθύστερη σφαγή της Ελλάδας) οδηγεί σε αναδιάταξη σχέσεων εμπλεκόμενες δυνάμεις (Ρωσία – Τουρκία), ενώ «άξονες» (αν υπήρξαν ποτέ) όπως αυτός του Τελ Αβίβ – Λευκωσίας – Αθήνας αποδεικνύονται σπιρτόξυλα. Οπως σούβλα για τους Γάλλους αποδεικνύεται ο άξονας Βερολίνου – Παρισίων.

Μέσα σε αυτό το πολύ ρευστό και αναδιαμορφωνόμενογεωπολιτικό τοπίο τι λέει η ελληνική κυβέρνηση; Ο,τι λέει ο κ. Κεδίκογλου όταν απευθύνεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Και τι πράττει; Ο,τι ο κ. Δένδιας όταν βλέπει απεργό. Φωτοσόπ.

Η Ελλάδα δεν έχει εθνική στρατηγική. (Για αυτό και κατέστη δυνατόν να κυβερνάται τόσον εύκολα από ξένους κομισάριους.) Κι όχι μόνον δεν έχει εθνική στρατηγική, αλλά με έναν ιδιόμορφο τρόπο άσκησης άγριας ιδεολογικής τρομοκρατίας, κάθε συζήτηση για αυτό το θέμα (της διαμόρφωσης μιας εθνικής στρατηγικής) έχει εξοβελισθεί στο πυρ το εξώτερον.

Οποιος τολμήσει από οποιοδήποτε κόμμα να ζητήσει τη διατύπωσηεναλλακτικής ως προς τον μνημονιακό μονόδρομο πολιτικής, τρώγεται

αμέσως ζωντανός και ωμός από την πιο ωμή, την πιο φρικτή και την πιο ηλίθια προπαγάνδα από γενέσεως νεοελληνικού κράτους.

Δεν νοείται σοβαρό κόμμα (ακόμα και η Ν.Δ.) που να μη διαθέτει έναplan B, παρά άβουλο και μοιραίο να ακολουθεί την πεπατημένη μιας ειμαρμένης που χαράζουν άλλοι. Η Ν.Δ. με πρώτο διδάξαντα το ΠΑΣΟΚ έχει οδηγήσει

κάθε πολιτικό διάλογο μεταξύ των κομμάτων στην παράλυση,

παραδίδοντας στην Ιερά Εξέταση των δελτίων των οκτώ κάθε σκέψηπου αμφισβητεί το ομογενοποιημένο μοντέλο του πολιτεύεσθαι.

Κι από την άλλη μεριά: Είναι υποχρέωση της Αντιπολίτευσης, και του ΣΥΡΙΖΑ, και των ΑΝΕΛ, και του ΚΚΕ να διαθέτουν εναλλακτικά σχέδια, να ταπροτείνουν στον λαό και να διαβουλεύονται μαζί του,

γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια μωρές κατηγορίες για«πολυγλωσσία», «λαϊκισμό» και τα συναφή καθεστωτικά φληναφήματα.

Εκτός απ’ το προεκλογικό πρόγραμμα, σαφές και καθαρό, που κάθε κόμμα έχει καθήκον να θέτει προ των οφθαλμών των πολιτών, έχει στις σημερινές συνθήκες επίσης την υποχρέωση να διαθέτει και εναλλακτικές λύσειςσε όσα το ίδιο προτείνει. Οχι για να διαθέτει

πιθανές μετεκλογικές υπεκφυγές, αλλά αντιθέτως για να αποδεικνύει ότι μπορεί να υποστηρίζει τις κεντρικές πολιτικές του επιλογές (στρατηγική) μεσοφές κι αποτελεσματικές τακτικές.

Αν η Γερμανία έχει στήσει εκ νέου ένα «εργαστήριο του δόκτοροςΜένγκελε» για να μεταμορφώσει τους λαούς της Ευρώπης σε είλωτες, τότε η απάντηση των λαών, για να δοθεί, απαιτεί πολιτικές έξω απ’ τα στερεότυπαπου έως τώρα ανέχονταν οι άρχουσες τάξεις.

Κ. Λαπαβίτσας: Δεν υπάρχουν μονόδρομοι

Το «σχέδιο διάσωσης» της Κύπρου από την Τρόικα είναι ίσως το χειρότερο πρόγραμμα που έχει ως τώρα επιβληθεί σε χώρα της Ευρωζώνης. Σηματοδοτεί τη βαθιά αλλαγή της νομισματικής ένωσης με τρόπο που επιτείνει την αποδιάρθρωσή της, καταστρέφει την κυπριακή οικονομία και βάζει την Κύπρο σε εθνικό αδιέξοδο.

Η Κύπρος έχει αντιμετωπίσει μεγάλα διλήμματα στην ιστορία της, αλλά η ίδια η ιστορία έχει δείξει ότι ποτέ δεν υπήρξαν μονόδρομοι και αδιέξοδα. Υπάρχει και άλλη πρόταση για την Κύπρο, η οποία αν και δύσκολη, ανοίγει καλύτερες προοπτικές για το μέλλον. Εύκολες λύσεις όμως δεν υπάρχουν πια.

Το σχέδιο της Τρόικα για την Κύπρο υπονομεύει κι άλλο την ΟΝΕ καθώς:

Χρησιμοποιεί στοιχεία της "λύσης Ισλανδίας", δηλαδή μεταφέρει το κόστος της κατάρρευσης των ιδιωτικών τραπεζών στους μετόχους, τους μεγάλους ομολογιούχους και τους μεγάλους καταθέτες, αλλά δεν θέτει τις τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο, ούτε φροντίζει να προστατεύσει την εγχώρια οικονομία της Κύπρου, μεταφέροντας το κόστος στο εξωτερικό, όπως έκανε η Ισλανδία.

Αντιμετωπίζει το πρόβλημα των τραπεζών παραμερίζοντας το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Αντί να προωθεί την ενοποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, εντείνει την πολυδιάσπαση των τραπεζών.

Δημιουργεί πλαίσιο ανασφάλειας για τους ομολογιούχους και τους μεγάλους καταθέτες όλων των ευρωπαϊκών τραπεζών, ιδίως όμως αυτών της περιφέρειας. Συνεπώς, θα ανεβάσει το κόστος δανεισμού στην περιφέρεια και θα μεγαλώσει τη διαφορά των επιτοκίων με το κέντρο, φέρνοντας τις επιχειρήσεις της περιφέρειας σε ακόμη μειονεκτικότερη θέση.

Θέτει χώρες όπως η Ελλάδα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση όσον αφορά τα ιδιωτικά και τα δημόσια χρέη. Οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν τη στιγμή αυτή προβληματικά δάνεια ύψους 40-80 δις.

Θα επιβληθεί κούρεμα στις καταθέσεις για να αντιμετωπιστούν αυτά;

Πέραν τούτου, το ελληνικό δημόσιο χρέος χρειάζεται νέο και βαθύ κούρεμα.

Θα δεχτούν οι "εταίροι" μας να κουρέψουν το δημόσιο χρέος, χωρίς να επιβάλλουν μέρος του κόστους στην Ελλάδα; Τι σημαίνει αυτό για τις καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες;

Το σχέδιο όμως της Τρόικα καταστρέφει και την Κύπρο γιατί:

Επιφέρει βίαιη και απότομη συρρίκνωση των τραπεζών, χωρίς όμως να τις θέτει υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο και χωρίς να προστατεύει την εγχώρια οικονομία – καταθέτες και επιχειρήσεις. Οι μεγάλες κυπριακές τράπεζες θα διαλυθούν και τμήματά τους θα περάσουν σε ξένα χέρια με ευτελές αντίτιμο, όπως φαίνεται να συμβαίνει με τα υποκαταστήματα στην Ελλάδα. Η τραπεζική συρρίκνωση θα οδηγήσει σε πιστωτική κατάρρευση και ασφυξία με πολλαπλά αρνητικά αποτελέσματα για τον παραγωγικό ιστό.

Αυξάνει τον δημόσιο δανεισμό κατά 10 δις, ή περίπου 60% του ΑΕΠ. Για να αντιμετωπιστεί αυτό το γιγαντωμένο δημόσιο χρέος, η Κύπρος θα δεχτεί Μνημόνιο που θα επιβάλλει λιτότητα. Ο συνδυασμός λιτότητας και πιστωτικής κατάρρευσης θα οδηγήσει σε βαθιά ύφεση με άδηλο τέλος. Είναι πολύ πιθανό το δημόσιο χρέος να αποδειχθεί μη βιώσιμο και σύντομα να χρειαστεί κούρεμα, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Εξασθενίζει τον κυπριακό κρατικό μηχανισμό και απομονώνει την Κύπρο γεωπολιτικά. Στην πράξη η Κύπρος μετατρέπεται σε ασήμαντο και φτωχό προτεκτοράτο των ισχυρών δυνάμεων της ΕΕ.

Υπάρχει και άλλος δρόμος για την Κύπρο, πέρα από την καταστροφή που της επιφυλάσσει η Τρόικα. Το πρόγραμμα που απαιτείται θα πρέπει να απορρίπτει τη λιτότητα προς χάρη του τραπεζικού συστήματος και να αναπτύσσεται σε τέσσερις βασικούς άξονες: τη διαχείριση των αποτυχημένων ιδιωτικών τραπεζών με όρους ευνοϊκούς για το κοινωνικό σύνολο, την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, την προστασία της εγχώριας οικονομίας και την προώθηση της ανάπτυξης.

Πιο συγκεκριμένα:

- Η δημόσια οικονομία πρέπει πρωτίστως να προστατευτεί θέτοντας τις αποτυχημένες ιδιωτικές τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο.

- Οι εθνικοποιημένες τράπεζες να διαχωριστούν σε «καλές» και «κακές», δημιουργώντας υγιείς τράπεζες που θα λειτουργούν σε δημόσια βάση. Οι ζημίες θα επιμεριστούν κατά τη διαδικασία της εκκαθάρισης, με απόλυτη διαφάνεια και κοινωνικά κριτήρια. Είναι απαραίτητο να προστατευτεί η λαϊκή αποταμίευση, αλλά και οι επιχειρήσεις και οι άλλες δραστηριότητες της εγχώριας οικονομίας.

- Η ζημία θα πρέπει να μεταβιβαστεί κυρίως στους καταθέτες και σε άλλα συμφέροντα του εξωτερικού. Μπορεί όμως να υπάρξει μέριμνα και για αυτούς σε βάθος χρόνου, στη βάση του πως θα κινηθεί η κυπριακή οικονομία.

- Να αποφευχθεί  η αύξηση του δημόσιου δανεισμού, που σημαίνει ταυτόχρονα και επιβάρυνση του κοινωνικού συνόλου. Οι δανειακές ανάγκες του κυπριακού κράτους είναι μεγάλες, αλλά όχι ανυπέρβλητες. Το δημόσιο χρέος είναι διαχειρίσιμο και οι πληρωμές του 2013 (περίπου 2.4 δις) είναι σε μεγάλο βαθμό προς το κυπριακό τραπεζικό σύστημα. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση ανάμεσα στο πρόβλημα δημοσίου χρέους της Κύπρου και της Ελλάδας. Η Κύπρος δεν πρόκειται να κηρύξει στάση πληρωμών αύριο – έχει χρονικό περιθώριο για να βρει άλλες λύσεις.

- Η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου έχει υποχρέωση να ξεκινήσει ακόμη και τώρα τις προετοιμασίες απέναντι σε έναν εκ νέου εκβιασμό από πλευράς Τρόικα μέσω της παροχής ρευστότητας. Και η Κύπρος και η Ελλάδα έχουν πληρώσει πολύ ακριβά την απροθυμία τους να συντάξουν εναλλακτικό σχέδιο από τότε που ξέσπασε η κρίση. Η έξοδος από την ΟΝΕ δεν είναι ούτε ανέφικτη, ούτε πλήγμα μεγαλύτερο από αυτό που επιφυλάσσει το σχέδιο της Τρόικα.

- Αναπόφευκτα θα επιβληθούν περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, πράγμα που ήδη ήδη συμβαίνει και με το σχέδιο της Τρόικα. Το εναλλακτικό σχέδιο θα πρέπει όμως να θέσει τους περιορισμούς με κοινωνικούς όρους και διαφάνεια για να αποφευχθεί η διαφθορά.

- Το πικρό μάθημα είναι ότι δεν μπορεί να γίνει καμία διαπραγμάτευση με την Τρόικα αν μια χώρα δεν είναι προετοιμασμένη και για έξοδο από την ΟΝΕ. Είναι απλώς ανεύθυνο να διατείνεται κανείς ότι μπορεί να υπάρξει "συναινετική", ή "ευρωπαϊκή" λύση και να αποκλείει πλέον και την επιλογή της εξόδου.

Η Κύπρος μπορεί να αποφύγει την καταστροφή που της μέλλεται από την Τρόικα. Μπορεί ακόμη να προσβλέπει σε ανάκαμψη που θα στηριχθεί στη δημιουργία ενός υγιούς δημόσιου τραπεζικού τομέα, ο οποίος  θα επιτρέψει και τη δομική αναδιάρθρωση της οικονομίας σε βάθος χρόνου.

Θα χρειαστεί ένα νέο αναπτυξιακό σχέδιο το οποίο θα αλλάζει εκ βάθρων τον τομέα των υπηρεσιών και θα περιλαμβάνει την ενίσχυση του πρωτογενούς και του δευτερογενούς τομέα. Κυρίως όμως, θα είναι ένα σχέδιο που θα ενισχύει τα λαϊκά συμφέροντα και θα προστατεύει την εθνική ανεξαρτησία.

Η Κύπρος μπορεί να ανοίξει το δρόμο για τους λαούς της περιφέρειας. Αρκεί να βρεθεί η πολιτική βούληση και να υπάρξει η αναγκαία κινητοποίηση.

Η θρησκεία του Κεφαλαίου

Η θρησκεία του Κεφαλαίου

Πωλ Λαφάργκ

Τα αποσπάσματα που παρουσιάζουμε, προέρχονται απ’ το βιβλίο του Πωλ Λαφάργκ Η Θρησκεία του κεφαλαίου. Το βιβλίο αυτό αποτελεί τα πρακτικά ενός (φανταστικού) Διεθνούς Συνεδρίου που έγινε στο Λονδίνο (δεν καθορίζεται η ημερομηνία), κατά τη διάρκεια του οποίου, οι εκπρόσωποι των πιο επιφανών αστών συντάσσουν τα Πρακτικά μιας νέας θρησκείας που θα λατρεύει το Χάος που δημιούργησαν και που ονόμασαν «πολιτισμένο κόσμο». Μιας θρησκείας ικανής όχι μόνο “να σταματήσει την επικίνδυνη εξάπλωση των σοσιαλιστικών ιδεών» αλλά και να δώσει στον χαοτικό και καπιταλιστικό αυτό κόσμο την φαινομενικά οριστική μορφή του. Πρόκειται βέβαια για μια απολαυστική φάρσα του συγγραφέα του πασίγνωστου βιβλίου «Το Δικαίωμα στην Τεμπελιά» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος και Νησίδες) που τύγχανε να είναι και γαμπρός του Μαρξ. Δυστυχώς το κείμενο αυτό, στο μεγαλύτερο μέρος του, παραμένει ακόμα επίκαιρο…

 

Η ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς ονομάζεσαι;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μισθωτός.

Ε: Ποιοι είναι οι γονείς σου;

Α: Ο πατέρας μου ήταν μισθωτός, καθώς και ο παππούς μου και ο προπάππος μου. Αλλά οι πρόγονοί μου ήταν δουλοπάροικοι και σκλάβοι. Η μάνα μου ονομάζεται Φτώχεια.

Ε: Από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις;

Α: Έρχομαι από τη Φτώχεια και πηγαίνω στην Εξαθλίωση, περνώντας από το νοσοκομείο όπου το κορμί μου θα χρησιμεύσει για τα πειράματα στα καινούργια σας φάρμακα και για τις έρευνες των γιατρών που περιθάλπουν τους προνομιούχους του Κεφαλαίου.

Ε: Πού γεννήθηκες;

Α: Σε μια σοφίτα, κάτω από την στέγη του σπιτιού που έχτισε ο πατέρας μου και οι συναδελφοί του.

Ε: Ποια είναι η θρησκεία σου;

Α: Η θρησκεία του Κεφαλαίου.

Ε: Ποια καθήκοντα σου επιβάλλει η θρησκεία σου;

Α: Δυο κύρια καθήκοντα: το καθήκον της παραίτησης και το καθήκον της εργασίας. Η θρησκεία μου μου επιβάλλει να παραιτηθώ από τα δικαιώματά μου πάνω στη γη, την κοινή μας μητέρα, πάνω στα πλούτη που κρύβουν τα σπλάχνα της, πάνω στην γονιμότητα του εδάφους της και την γονιμοποίησή της από τη ζέστη και το φως του ήλιου. Μου επιβάλλει να παραιτηθώ από το δικαίωμα να έχω έλεγχο πάνω στην εργασία των χεριών και του μυαλού μου, μου επιβάλλει ακόμα να παραιτηθώ από τα δικαιώματα πάνω στον ίδιο μου τον εαυτό: από τη στιγμή που περνάω το κατώφλι του εργαστηρίου μου, δεν ανήκω πια στον εαυτό μου, είμαι κτήμα του αφεντικού μου. Η θρησκεία μου μου επιβάλλει να δουλεύω από μικρός ως τον θάνατό μου, να δουλεύω με το φως του ήλιου και της ασετυλίvης, να δουλεύω μέρα νύχτα, να δουλεύω πάνω στη γη, κάτω από τη γη και μες στη θάλασσα. Να δουλεύω παντού και πάντα.

Ε: Σου επιβάλλει και άλλα καθήκοντα;

Α: Ναι. Να συνεχίζω τη νηστεία όλο το χρόνο. Να ζω με στερήσεις χωρίς να χορταίνω ποτέ. Να καταπνίγω όλες τις σαρκικές μου ανάγκες και τις πνευματικές αναζητήσεις.

Ε: Σου απαγορεύει ορισμένα είδη τροφής;

Α: Μου απαγορεύει να αγγίζω το κυνήγι, τα πουλερικά, το μοσχαράκι πρώτης, δεύτερης και τρίτης διαλογής, να γεύομαι τον σολωμό, τον αστακό, τα φρέσκα ψάρια. Μου απαγορεύει να πίνω αγνό κρασί και γάλα έτσι όπως βγαίνει από το μαστάρι της αγελάδας.

 Ε: Ποιες τροφές σου επιτρέπει;

Α: Το ψωμί, τις πατάτες, τα φασόλια, το μπακαλιάρο και την ξερή ρέγγα, τα απορρίμματα του κρεοπωλείου, το γελαδινό και αλογίσιο κρέας, τα χοιρινά. Για να ανακτήσω γρήγορα τις εξαντλημένες μου δυνάμεις μου επιτρέπει να πίνω νοθευμένο κρασί, ρακί από πατάτες και “δηλητήριο” από κοκκινογούλι.

Ε: Και ποια καθήκοντα σου υπαγορεύει απέναντι στον εαυτό σου;

Α: Να ροκανίζω τις οικονομίες μου, να ζω μέσα στην βρώμα και την εξαθλίωση. Να φορώ ρούχα σκισμένα, μπαλωμένα, μανταρισμένα, μέχρι να κουρελιαστούν. Να κυκλοφορώ χωρίς κάλτσες και με τρύπια παπούτσια που μουσκεύουν από το βρώμικο παγωμένο νερό των δρόμων.

Ε: Τι καθήκοντα έχεις απέναντι στην οικογένειά σου;

Α: Να απαγορεύω στη γυναίκα και τα παιδιά μου κάθε κοκεταρία, κάθε κομψότητα και εκλέπτυνση. Να τους ντύνω με φτηνοϋφάσματα ίσα για να μη σοκάρουν την αιδώ του μπάτσου. Να τους μάθω να μην παγώνουν το χειμώνα με τα βαμβακερά ρούχα και να μην σκάνε το καλοκαίρι μέσα στα χαμόσπιτα. Να αποτυπώνω στα κεφάλια των μικρών παιδιών μου τους ιερούς κανόνες της εργασίας ώστε να μπορέσουν, από την τρυφερή τους ηλικία, να κερδίσουν τη ζωή τους και να μην ζουν εις βάρος της κοινωνίας. Να τα διδάξω να πλαγιάζουν χωρίς βραδινό και χωρίς φως, να τα εξοικειώσω με την ανέχεια που είναι η μοίρα τους.

Ε: Ποια είναι τα καθήκοντα που η θρησκεία σου σου επιβάλλει απέναντι στην κοινωνία;

Α: Να αυξάνω τον κοινωνικό πλούτο πρώτα με τη δουλειά μου και μετά με τις αποταμιεύσεις μου.

Ε: Τι σου επιβάλλει να κάνεις με τις οικονομίες σου;

Α: Να τις καταθέτω στο Κρατικό Ταμιευτήριο για να καλύπτουν το κρατικό έλλειμμα ή να τις εμπιστεύομαι στις εταιρίες που έχουν ιδρύσει οι φιλάνθρωποι οικονομολόγοι για να τις δανείζουν στα αφεντικά μου. Τις οικονομίες μας πρέπει να τις βάζουμε πάντα στη διάθεση των αφεντικών μας.

Ε: Σου επιτρέπει να αγγίζεις τις καταθέσεις σου;

Α: Όσο το δυνατόν σπανιότερα. Μας επιβάλλει να μην επιμένουμε όταν το Κράτος αρνείται να τις αποδώσει και να παραιτούμαστε από κάθε διεκδίκηση όταν οι φιλάνθρωποι οικονομολόγοι, προλαβαίνοντας τις ανάγκες μας, μας αναγγέλλουν ότι οι οικονομίες μας έγιναν καπνός.

Ε: Έχεις πολιτικά δικαιώματα;

Α: Το κεφάλαιο μου έχει παραχωρήσει την αθώα διασκέδαση να εκλέγω τους νομοθέτες που φτιάχνουν νόμους για να μας τιμωρούν. Αλλά μας απαγορεύει να ασχολούμεθα με την πολιτική και να ακούμε τους σοσιαλιστές.

Ε: Για ποιο λόγο;

Α: Επειδή η πολιτική είναι προνόμιο των αφεντάδων και επειδή οι σοσιαλιστές είναι κατεργάρηδες που μας ληστεύουν και μας κοροϊδεύουν. Μας λένε ότι ο άνθρωπος που δεν εργάζεται δεν πρέπει να τρώει, ότι όλα ανήκουν στους εργάτες αφού εκείνοι τα παράγουν όλα και ότι το αφεντικό είναι ένα παράσιτο που πρέπει να εξολοθρευτεί Η αγία θρησκεία του Κεφαλαίου μας, διδάσκει, αντίθετα, ότι η σπατάλη των πλουσίων γεννά την εργασία που μας δίνει ψωμί, ότι οι πλούσιοι συντηρούν τους φτωχούς, ότι αν δεν υπήρχαν πλούσιοι, οι φτωχοί θα χάνονταν. Μας διδάσκει ακόμα να μην είμαστε τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουμε πως οι γυναίκες και οι κόρες μας θα ήξεραν να ντυθούν με τα μετάξια και τα βελούδα που υφαίνουν, αφού οι ίδιες δεν θέλουν να στολίζονται παρά με κακόγουστα βαμβακερά και πως εμείς δεν θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε τα γνήσια κρασιά και να γευτούμε τα ωραία φαγητά, αφού είμαστε συνηθισμένοι σε απαίσια βοδινά και νοθευμένα ποτά.

Ε: Ποιος είναι ο θεός σου;

Α: Το Κεφάλαιο.

Ε: Είναι προαιώνιος;

Α: Οι σοφότεροι ιερωμένοι μας, οι ανώτεροι οικονομολόγοι, ισχυρίζονται ότι υπήρχε από καταβολής κόσμου. Επειδή τότε ήταν πολύ μικρός, ο Δίας, ο Ιεχωβάς, ο Ιησούς και άλλοι ψευτοθεοί, βασίλεψαν στη θέση του και επ’ ονόματί του. Αλλά από το 1500 περίπου, μεγάλωσε και δεν παύει να μεγαλώνει σε όγκο και ισχύ. Σήμερα είναι ο κυρίαρχος του κόσμου.

Ε: Ο θεός σου είναι παντοδύναμος;

Α: Ναι. Η κατοχή του εξασφαλίζει όλα τα επίγεια αγαθά. Όταν αποστρέφει το πρόσωπό του από μια οικογένεια και ένα έθνος, αυτά βυθίζονται στην αθλιότητα και τον πόνο. Η δύναμη του Θεού-Κεφαλαίου μεγαλώνει όσο αυξάνεται ο όγκος του. Κάθε μέρα κατακτά και καινούργια κράτη. Κάθε μέρα μεγαλώνει το κοπάδι των μισθωτών που, σ’ όλη τους τη ζωή είναι ταγμένοι να αυξήσουν τον όγκο του.

Ε: Ποιοι είναι οι εκλεκτοί του Θεού-Κεφαλαίου;

Α: Τα αφεντικά, οι καπιταλιστές, οι εισοδηματίες.

Ε: Πώς σε ανταμείβει ο Θεός σου;

Α: Προσφέροντας συνεχώς δουλειά, σε μένα, τη γυναίκα μου και τα μικρό μου παιδιά.

Ε: Αυτή είναι η μοναδική σου ανταμοιβή;

Α: Όχι. Ο Θεός μας επιτρέπει να ικανοποιούμε την πείνα μας καταβροχθίζοντας με τα μάτια τις ορεκτικές βιτρίνες με τα κρέατα και τα τρόφιμα που δεν γευτήκαμε ούτε θα γευτούμε ποτέ, με τα οποία τρέφονται οι εκλεκτοί και οι άγιοι πατέρες. Η καλωσύνη του μας επιτρέπει να ζεστάνουμε τα μουδιασμένα από την παγωνιά μέλη μας κοιτάζοντας τις γούνες και τα παχιά παπλώματα με τα οποία σκεπάζονται οι εκλεκτοί και οι άγιοι πατέρες. Μας παραχωρεί επίσης την εκλεπτυσμένη οπτική απόλαυση να βλέπουμε να περνά εποχούμενη, από τις λεωφόρους και τις πλατείες, η ιερή φυλή των εισοδηματιών και των καπιταλιστών, αστραφτεροί, καμαρωτοί ματσωμένοι, κοιλαράδες, τριγυρισμένοι από ένα συρφετό από βαλέδες με γαλόνια και ψιμυθιωμένες κοκότες. Και καμαρώνουμε στη σκέψη πως αυτά τα θαυμαστά πράγματα, που απολαμβάνουν οι εκλεκτοί και εμείς το στερούμαστε, είναι έργα των χεριών και του μυαλού μας.

Ε: Οι εκλεκτοί ανήκουν σε διαφορετική ράτσα από τη δική σου;

Α: Οι καπιταλιστές πλάστηκαν από τον ίδιο πηλό με τους εργαζόμενους, αλλά επιλέχτηκαν ανάμεσα σε χιλιάδες και εκατομμύρια.

Ε: Τι έκαναν για να αξίζουν μια τέτοια διάκριση;

Α: Τίποτα. Ο Θεός αποδεικνύει την παντοδυναμία του χαρίζοντας την εύνοιά του σε αυτούς που δεν κουράστηκαν να την κερδίσουν.

Ε: Δηλαδή το Κεφάλαιο είναι άδικο;

Α: Το Κεφάλαιο είναι η ίδιο η Δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη του όμως ξεπερνά την αδύνατη νόησή μας. Αν το Κεφάλαιο ήταν αναγκασμένο να παραχωρεί τη χάρη του σε εκείνους που την αξίζουν, δεν θα ήταν καθόλου ελεύθερο, η δύναμή του θα είχε όρια. Το Κεφάλαιο επιβεβαιώνει την παντοδυναμία του διαλέγοντας τους εκλεκτούς του, αφεντικά και καπιταλιστές, μέσα από το σωρό των ανίκανων, των μασκαράδων, των τιποτένιων.

Ε: Πώς σε τιμωρεί ο θεός σου;

Α: Καταδικάζοντάς με στην ανεργία. Με τον τρόπο αυτό με αφορίζουν. Μου  απαγορεύουν το κρέας, το κρασί, τη φωτιά. Με καταδικάζουν να πεθάνω της πείνας, εγώ, η γυναίκα μου και τα παιδιά μου.

Ε: Ποια σφάλματα πρέπει να διαπράξεις για να καταδικαστείς στην ανεργία;

Α: Κανένα. Το Κεφάλαιο αρέσκεται να επιβάλλει την ανεργία για λόγους που το μικρό μυαλό μας αδυνατεί να συλλάβει.

Ε: Ποιες είναι οι προσευχές σου;

Α: Δεν προσεύχομαι καθόλου με λόγια. Η δουλειά είναι η προσευχή μου. Κάθε προφορική προσευχή θα παρενοχλούσε την αποδοτική προσευχή της δουλειάς, την μόνη προσευχή που είναι αρεστή γιατί είναι η μόνη χρήσιμη και επικερδής για το Κεφάλαιο, η μόνη που δημιουργεί υπεραξία.

Ε: Πού προσεύχεσαι;

Α: Παντού: στη θάλασσα, στη στεριά και κάτω από τη γη, στους αγρούς, τα ορυχεία, τα εργαστήρια και τα μαγαζιά. Για να γίνει δεκτή η προσευχή μας και να ανταμειφθεί, πρέπει να θυσιάσουμε στο Κεφάλαιο τη βούλησή μας, την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας. Πρέπει να σπεύδουμε σε κάθε χτύπημα της καμπάνας, σε κάθε σφύριγμα της μηχανής. Και αφού προσευχηθούμε, πρέπει, σαν αυτόματα, να κουνάμε πόδια και χέρία, να λαχανιάζουμε και να ιδρωκοπάμε, να τεντώνουμε τους μυς, να εξαντλούμε τα νεύρα μας. Πρέπει να είμαστε ταπεινόφρονες, να ανεχόμαστε υπάκουα τις παραφορές και τις βρισιές του αφεντικού μας και των βοηθών του, αφού αυτοί έχουν πάντα δίκιο, ακόμα και όταν φαίνεται ότι έχουν άδικο. Πρέπει να ευχαριστούμε το αφεντικό όταν περικόπτει τον μισθό μας και παρατείνει τις ώρες εργασίας, αφού ό,τι κάνει είναι σωστό και για το καλό μας. Πρέπει να νιώθουμε περήφανοι όταν το αφεντικό και οι βοηθοί του χαϊδολογάνε τις γυναίκες και τις κόρες μας, αφού ο Θεός μας, το Κεφάλαιο, εκτός από το δικαίωμα να αποφασίζουν για τη ζωή και το θάνατό των μισθωτών, τους παραχωρεί και το δικαίωμα να βάζουν χέρι στις εργαζόμενες. Αντί να παραπονεθούμε, αντί να βράσουμε από θυμό, αντί να απεργήσουμε, αντί να επαναστατήσουμε, πρέπει να υπομένουμε όλη τη δυστυχία, να τρώμε βρώμικο ψωμί και να πίνουμε λασπωμένο καφέ. Αφού για να τιμωρήσει την ανυπακοή μας, το Κεφάλαιο οπλίζει το αφεντικό με κανόνια και τουφέκια, με φυλακές και εξορίες, με γκιλοτίνες και αγχόνες.

Ε: Μετά το θάνατο, ποια θα είναι η ανταμοιβή σου;

Α: Πολύ μεγάλη. Μετά το θάνατο, το Κεφάλαιο θα με αφήσει να κάτσω και να ξαποστάσω. Δεν θα υποφέρω πια από το κρύο και την πείνα, δεν θα αγωνιώ για το καθημερινό ψωμί, ούτε για εκείνο της επόμενης μέρας. Θα απολαμβάνω την αιώνια ανάπαυση του τάφου.

ΩΡΑ ΚΟΙΝΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ

Βιβλίο ιστορίας ΣΤ’ δημοτικού: Η αποκατάσταση του Μεταξά…

Αν κάποιος μαθητής της ΣΤ’ τάξης δημοτικού σας πει ότι οΙωάννης Μεταξάς ωφέλησε το έθνος, ότι προσπάθησε να προσεγγίσει τους εργάτες και φρόντισε να προετοιμάσει καλά τη χώρα για τον πόλεμο που ερχόταν, μην τον κατηγορήσετε για αγραμματοσύνη. Το νέο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού του οποίου η πολύπαθη ιστορία δεν έχει τέλος, ωραιοποιεί τον δικτάτορα, αγνοεί τα ξερονήσια, τα απάνθρωπα… βασανιστήρια και την κατάλυση της δημοκρατίας. Και όλα αυτά σε μία ιδιαίτερα ευαίσθητη περίοδο με πρώτο ζητούμενο την ενεργή ιστορική μνήμη. 

Γράφει η  Φωτεινή Λαμπρίδη

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Στο βιβλίο της κας Ρεπούση είχε ασκηθεί έντονη κριτική από προοδευτικούς και συντηρητικούς κύκλους. Επικράτησαν οι ακροδεξιές κορόνες και έτσι όταν το 2008 ο Ευριπίδης Στυλιανίδης αναλαμβάνει το υπουργείο παιδείας και θρησκευμάτων, αποφασίζει άμεσα την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού που επρόκειτο να διανεμηθεί στα σχολεία . Δίνει εντολή να επανεκτυπωθεί το παλιό βιβλίο ιστορίας και να διανεμηθεί στους μαθητές, ενώ παράλληλα προκηρύσσει διαγωνισμό για τη συγγραφή νέου βιβλίου Ιστορίας.

Τελικώς η συγγραφή του βιβλίου δίνεται με απευθείας ανάθεση σε ομάδα καθηγητών Ιστορίας του Αριστοτέλειου Παν. Θεσσαλονίκης με επικεφαλής τονΙωάννη Κολιόπουλο. Το βιβλίο δεν πέρασε από το παιδαγωγικό ινστιτούτο αν και το κόστος του πληρώθηκε απευθείας από τον ειδικό λογαριασμό του. Μάλιστα ο καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνης Λιάκος σχολιάζει σε ρεπορτάζ του Βήματος (1-6-2008 Μάρνυ Παπαματθαίου: Ξαναγράφουν την Ιστορία επί το εθνικότερον ): “Πρόκειται για απαράδεκτα πράγματα. Επιστρέφουμε στην τακτική των αναθέσεων βιβλίων και καταργούμε όλα τα ευρωπαϊκά κεκτημένα των τελευταίων ετών. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη κομματική παρέμβαση στα σχολεία μετά τη μεταπολίτευση”.

Η μετέπειτα υπουργός παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου βρήκε την πρώτη σειρά του νέου βιβλίου τυπωμένη αλλά δεν ενέκρινε την προώθηση του στα σχολεία. “Εμείς τότε προετοιμάζαμε νέα προγράμματα σπουδών για όλα τα βιβλία, είχαμε δώσει προτεραιότητα σε εναλλακτικούς τρόπους διδασκαλίας” λέει στο tvxs.gr συνεργάτης της πρώην υπουργού. “Επίσης λάβαμε το βιβλίο καθυστερημένα, τον Απρίλιο ενώ θα έπρεπε να το είχαμε λάβει τον Οκτώβριο. Ωστόσο είχαμε αντιρρήσεις και ως προς το περιεχόμενο. Οι επιστημονικοί μας συνεργάτες είχαν επισημάνει τα όσα μας λέτε”καταλήγει.

Το βιβλίο της ομάδας Κολιόπουλου παραμένει στις αποθήκες έως τον Φεβρουάριο του 2012, οπότε ο νέος αναπληρωτής υπουργός παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλοςανακοινώνει την έγκριση και διανομή του νέου βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού κατά την σχολική περίοδο 2012 – 2013. Η υφυπουργός Εύη Χριστοφιλοπούλουυπογράφει στις 13-2 την έγκριση του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ίδιος καθηγητής έχει γράψει – μαζί με άλλους ιστορικούς – και το βιβλίο Ιστορίας της Γ’ Λυκείου «Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου», το οποίο έχει δεχθεί πολλές αρνητικές κριτικές για το περιεχόμενό του, αλλά και για τη μεθοδολογία του. Το βιβλίο αυτό γράφτηκε επίσης με τη διαδικασία της ανάθεσης επί υπουργίας της κ. Γιαννάκου.

Το ίδιο βιβλίο έχει προκαλέσει αναστάτωση στα σχολεία αλλά και στο Κοινοβούλιο, όπου έγιναν οξείες πολιτικές αντιπαραθέσεις και οι συγγραφείς του κατηγορήθηκαν από συναδέλφους τους ιστορικούς για «καλλωπισμό» της αποικιοκρατίας ως «δυναμικής εξόδου των προηγμένων χωρών της Ευρώπης».

Αναλυτικά ως προς το περιεχόμενο

Το βιβλίο παρουσιάζει τον Μεταξά να αναλαμβάνει την εξουσία μετά από«κοινωνική αναταραχή που εκφραζόταν με πορείες, διαδηλώσεις και απεργίες» γράφει η Βαγγελιώ Δερμιτζάκη (kokkinostypos.blogspot), μέλος Αγωνιστικών κινήσεων Εκπαιδευτικών. Η αφήγηση δίνει στους μαθητές να καταλάβουν πως ήταν κάτι σαν από μηχανής θεός που είχε έρθει για να επιλύσει «την πολιτική αστάθεια» από την οποία «η Ελλάδα ταλανιζόταν».

Οι μαθητές μαθαίνουν ότι ο δικτάτορας «προσπάθησε, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, να προσεγγίσει τους αγρότες και τους εργάτες με διάφορα κοινωνικά μέτρα». Δεν ξέρουμε αν οι συγγραφείς στηρίζονται στη γνωστή φασιστική ρητορεία του περί εργασίας και στο γεγονός ότι αυτοπροβαλλόταν ως ο«πρώτος εργάτης». Πάντως κοινωνικά μέτρα δεν ήταν οι εξορίες, οι φυλακές, οι διώξεις και η χωρίς προηγούμενο τρομοκρατία του καθεστώτος.

Ο Μεταξάς λοιπόν “ως έμπειρος στρατιωτικός φρόντισε να προετοιμάζει τη χώρα για τον πόλεμο που ερχόταν. Η Ιταλική επιθετικότητα δεν βρήκε την Ελλάδα απροετοίμαστη. Ο Ιωάννης Μεταξάς είχε ήδη από το 1936 φροντίσει για τη στρατιωτική προετοιμασία της. Έτσι διπλασίασε τις πολεμικές δαπάνες, μερίμνησε για τη δημιουργία αξιόπιστου πυροβολικού και εκπόνησε σχέδια μάχης για ενδεχόμενες επιθέσεις από τη Βουλγαρία και αργότερα από την Ιταλία”.

Ό,τι βίωσε και γνωρίζει ο λαός για τους κυβερνήτες τυχοδιώκτες εκείνης της περιόδου, που έστελναν τους στρατιώτες ξεκάλτσωτους στα βουνά να πολεμήσουν, που στα δύσκολα παρέδωσαν τον λαό στους κατακτητές και φρόντισαν μόνο το τομάρι τους είτε συνεργαζόμενοι με τους Γερμανούς είτε κρεμασμένοι από τους Άγγλους προστάτες τους, πρέπει να ξεχαστεί.

Ξεμπερδεύουν με τους δωσίλογους δικαιολογώντας τους γράφει η Β. Δερμιτζάκη, αφού δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς !! Υπάρχει όμως κι ένα χοντροκομμένο ψέμα, καταλήγει. Πως “με την ηθική και υλική υποστήριξη της Βρετανίας δημιουργήθηκαν τρεις αντιστασιακές οργανώσεις, το ΕΑΜ -ΕΛΑΣ, ο ΕΔΕΣ και η ΕΚΚΑ. Με λίγα λόγια το ΕΑΜ που πολέμησε θαρραλέα τους κατακτητές είναι δημιούργημα των Εγγλέζων. Δεν είναι τυχαίο που τα Δεκεμβριανά σβήστηκαν από την ιστορία”. 

Ο εμπνευστής

Το όνομα του εμπνευστή του βιβλίου, καθηγητή Ιωάννη Κολιόπουλου βρίσκουμε σε έρευνα του Ιού της Ελευθεροτυπίας με τον τίτλο “Οι ταγματασφαλίτες δικαιώνονται” (26-10-2003)

Ο Ιωάννης Κολιόπουλος, γράφουν οι δημοσιογράφοι του Ιού, είναι καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης, αντιπρόεδρος του ΙΜΧΑ και, ταυτόχρονα, μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου και του εκδοτικού τμήματος του “Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κων/νος Καραμανλής” (ΙΔΚΚ). Το ΙΔΚΚ είναι το επίσημο θινκ τανκ της ΝΔ, επιφορτισμένο με την επεξεργασία του πολιτικού λόγου και της στρατηγικής του κόμματος: τον περασμένο Αύγουστο λ.χ., οι υπηρεσίες του παρέδωσαν στη Ρηγίλλης 17 τόμους με “μελέτες εκλογικής γεωγραφίας”, για “τον καλύτερο δυνατό σχεδιασμό του επερχόμενου προεκλογικού αγώνα” (“Έθνος” 10.8.03). Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Ιδρύματος, την περασμένη Τετάρτη ο Κολιόπουλος ήταν (μαζί με τους Γιάννη Βαρβιτσιώτη, Παναγιώτη Ψωμιάδη, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο κ.ά.) κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωσή του στη Θεσ/νίκη, με θέμα “Το νόημα της 28ης Οκτωβρίου για τους νέους ανθρώπους”.

Την τελευταία δεκαετία, ο ίδιος καθηγητής έχει επιδοθεί σε μια προσπάθεια αποκατάστασης των δωσιλογικών κυβερνήσεων, ως της κατεξοχήν “νόμιμης εξουσίας” των ημερών. “Με κριτήριο τον έλεγχο της εδαφικής επικράτειας μιας χώρας και την παροχή υπηρεσιών στο λαό της”, γράφει χαρακτηριστικά, “τα ισχυρότερα επιχειρήματα μπορούσε να προβάλει -και επρόβαλλε- η κατοχική Κυβέρνηση. Αυτή την πραγματικότητα αντιμετώπιζαν οι Έλληνες της κατεχόμενης Ελλάδος και αυτά τα στοιχεία επηρέαζαν την πολιτική στάση τους. Αυτή η πραγματικότητα, ύστερα από μισόν και πλέον αιώνα, δεν έχει ακόμη ενσωματωθεί στη συλλογική μνήμη του έθνους για το λόγο κυρίως, ότι δεν στάθηκε δυνατό, εξ αιτίας των παθών που προκάλεσε και κληροδότησε η εποχή, να συμβιβασθούν οι Έλληνες με το ιστορικό αυτό παρελθόν και να το αποδεχθούν όπως ήταν. Το ζήτημα της εξουσίας στην κατεχόμενη Ελλάδα, όπως έχει ενσωματωθεί στη συλλογική μνήμη, είναι αποτέλεσμα ιδεολογικών ‘επιδρομών’ στο ιστορικό παρελθόν και πολιτικής επεξεργασίας, όχι ψύχραιμης αποδοχής όλων των όψεών του” (“Κατοχή, Εξουσία, Νομιμότητα”, Η Καθημερινή 14.11.1999).

Τα Τάγματα Ασφαλείας δεν απασχολούν τον κ.Κολιόπουλο. Το διαπιστώνουμε, μεταξύ άλλων, και από το βιβλίο που έγραψε πρόσφατα μαζί με τον Θάνο Βερέμη του ΕΛΙΑΜΕΠ (“Greece. The Modern Sequel”, Λονδίνο 2003), βιβλίο που υμνήθηκε από την “Καθημερινή” σαν υποχρεωτικό βοήθημα πριν “γράψουμε ή διατυπώσουμε, από δω και πέρα, οποιαδήποτε επιστημονική άποψη για τη σύγχρονη Ελλάδα” (12.10.03): στις 30 σελίδες που καταλαμβάνει η εξιστόρηση της περιόδου 1943-49, οι ταγματασφαλίτες αναφέρονται μόνο μια φορά – κι αυτήν παρεμπιπτόντως, σαν θύματα των “ατέλειωτων κολαστήριων επιθέσεων του ΚΚΕ εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων” (σ.80).

Διαφορετικά είναι τα πράγματα με τα “εθελοντικά τάγματα” των τουρκόφωνων Ποντίων της Δυτικής Μακεδονίας, που είχαν επικεφαλής τους Μιχάλαγα και Κιτσά Μπατζάκ. Στο βιβλίο του “Λεηλασία φρονημάτων” (Θεσ/νίκη 1994), ο καθηγητής του ΑΠΘ δεν μασσάει τα λόγια του: “Στη συντριπτική τους πλειοψηφία”, διαβεβαιώνει, “οι Πρόσφυγες που συνεργάσθηκαν με τους Γερμανούς, οπλιζόμενοι κατά των Ανταρτών, δεν υστερούσαν σε πατριωτισμό έναντι εκείνων που ακολούθησαν τους Αντάρτες”!! Απλώς, “στα μάτια τους το ΕΑΜ και οι Βούλγαροι ταυτίζονταν” (σ.91-2).

Απέναντι στην “κομουνιστική-ολοκληρωτική εξουσία” του ΕΛΑΣ (σ.192), που επέβαλε στους χωρικούς την “προσφυγή στα όπλα εναντίον των κατακτητών” χάρη στο “βρετανικό χρυσό” (σ.116), οι ηγετικές φυσιογνωμίες του ένοπλου δωσιλογισμού αποκτούν έτσι ένα ιδιότυπο φωτοστέφανο. Ο Μιχάλαγας λ.χ. περιγράφεται σαν “αδιαφιλονίκητος ηγέτης, ευαίσθητος στα πολιτικά μηνύματα της εποχής”. Όπως άλλωστε μας διαβεβαιώνει ο συγγραφέας, παραποιώντας κατάφωρα τις πηγές του, ακόμη κι “οι Ελασίτες που τον συνέλαβαν μετά την απελευθέρωση, δεν έκρυβαν το θαυμασμό τους για τον άνδρα και τις ηγετικές του ικανότητες” (σ.101-3).

ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ ΗΜΕΡΑΣ: Ανέμελοι νεκροθάφτες !!!

Ρωσία του 15ου αιώνα. Η χώρα ήταν στα χέρια των Μογγόλων. Ένας χωρικός και η γυναίκα του περπατούν σ’ ένα βρώμικο χωματόδρομο, γεμάτο από σκόνη. Σταματάει τότε δίπλα τους ένα έφιππος, Μογγόλος πολεμιστής. Απειλεί τον χωρικό και ορμά να βιάσει τη γυναίκα του.

Αλλά θέτει και τους όρους του: «Επειδή ο δρόμος έχει πολλή σκόνη, θέλω εσύ να μου κρατάς κλειστά τα ματιά την ώρα που το κάνω, για να μη σκονίζονται». Λίγο αργότερα τελειώνει ο βιασμός. Ο Μογγόλος φεύγει με το άλογό του. Όμως ο χωρικός αρχίζει να γελάει. Πανηγυρίζει.

Τη στιγμή εκείνη τον ρωτάει έκπληκτη η γυναίκα του: «Πως μπορείς να πανηγυρίζεις που με βίασαν, με τόσο κτηνώδη τρόπο!» Κι ο χωρικός της λέει:… «αφού είχα τα δάχτυλά μου ανοιχτά και την παλάμη μου σχεδόν στον αέρα, τα… μάτια του γεμίσανε σκόνη!

Γράφει ο Αλέξης Καζαντζίδης

Τα τρία, συνεργαζόμενα κόμματα ενσαρκώνουν επιτυχώς το ρόλο του χωρικού στη σημερινή πολιτική σκηνή. Όταν ο Μογγόλος κατακτητής, τουτέστιν οι δανειστές μας, σύμφωνα με την επίσημη προσφιλή ορολογία, βάζει την κυβέρνηση να προστατεύει το πρόσωπο από τη σκόνη, αυτή, ύστερα από κάθε βιασμό της χωρικής (φτωχοδιαβόλων) πανηγυρίζει γιατί τους κατατρόπωσε, αφήνοντας λίγη βρωμιά να περάσει μέσα απ’ τα δάχτυλα. Με την αγαστή σύμπραξη μιας αριστεράς που πέταξε τους εργαζόμενους στα σκουπίδια και βαυκαλίζεται με οικολογίες και πέτρες στα καζανάκια. Με τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων που δημιουργούν έναν ανύπαρκτο κόσμο καταστρέφοντας τον πραγματικό. Με τους συνδικαλιστικές ηγεσίες που λειαίνουν το κορμί τους για τις δερμάτινες καρέκλες του μέλλοντος.

Το παραπάνω πολιτικό ανέκδοτο μοιάζει να αποκαλύπτει κάποιες μεγαλειώδεις ανθρώπινες συμπεριφορές. Την εξουσία και τον πλούτο που ουδόλως έχουν ηθικές αναστολές, αλλά μπόλικη δίψα για να ικανοποιήσουν κάθε διαστροφή τους. Τους υπαλλήλους τους που με σπουδή την προστατεύουν, αφήνοντας επιμελώς κάθε τόσο την εντύπωση ότι την υποσκάπτουν. Τον λαό που αφήνεται (;) στα χέρια του βιαστή του περιμένοντας τον προστάτη να δράσει και να βγάλει τον φίδι απ’ την τρύπα εμποδίζοντας το βιασμό.

Η σημερινή αδίστακτη επιβολή της ακραιφνούς οικονομίας της αγοράς διανοίγεται μέσα από κάποιο τραύμα, φυσικό, πολεμικό, οικονομικό. Είναι η μέθοδος του σοκ. Σαν και της Κύπρου. Ενός βιασμού που αναγκάζει τους ανθρώπους να αποτινάξουν τις παλιές συνήθειές τους μετατρέποντας τους σε μια ιδεολογική tabula rasa. Σε επιζώντες του ίδιου τού συμβολικού τους θανάτου. Αμήχανους να αντιμετωπίσουν τη νέα πραγματικότητα. Αφημένοι σε κάθε ιδεολογική χημειοθεραπεία με τη συνδρομή μητροπολιτών και νταβατζήδων της ψυχοφελούς και κούφιας ρητορείας περί σωτηρίας της πατρίδας.

Με τους περιφεριακούς του ιδεολογικούς μηχανισμούς το κατεστημένο ποντάρει στο παθολογικό μίσος του μικροαστού για την εξέγερση. Από την πιο ξεφτισμένη περσόνα του δημόσιου βίου μέχρι τις κυρίες της σοβαρής δημοσιογραφίας ακούγονται κραυγούλες και ουρλιαχτά, πως οι επαναστάσεις είναι ντεμοντέ κι ο κόσμος δε γυρνά πίσω, την ίδια ώρα που υπερασπίζονται ένα πυρηνικό σύστημα ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Την ίδια ώρα που αντιμετωπίζουν με τον πιο κτηνώδη τρόπο τον πολιτισμό της εργασίας. Αφήνοντας το μεγάλο πρόβλημα του νοήματος στη θρησκεία, η οποία επανεφευρίσκει σήμερα το ρόλο της, ανακαλύπτοντας εκ νέου την αποστολή της, ως ο παράγοντας ο οποίος εγγυάται μια ζωή με νόημα σε όσους μετέχουν στην άνευ νοήματος λειτουργίας της μηχανής. Την ώρα που οι πολιτικές κουβέντες εξατμίζονται σε άγονες γκρίνιες που λειτουργούν ως παραβάν της εξαθλίωσης ενός κόσμου αφημένου στις καλές προθέσεις του εκάστοτε βιαστή.

Όμως, το μεγάλο αγκάθι που τριβελίζει ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές, το μεγάλο αγκάθι στη σέλα του Μογγόλου κατακτητή, θα είναι πάντα ο φόβος μιας νέας εποποιίας αντίστασης, ενός αμιγώς λαϊκού άθλου που συμβαίνει πάντα ερήμην θεσμών και άνωθεν εντολών…

Η μεγάλη ληστεία των ανέργων…

Μπορεί, αλήθεια, να φορολογείται ένας άνεργος;

Το να φορολογείς την εργασία, αντί για το κεφάλαιο, είναι μία μορφή αναδιανομής του πλούτου υπέρ του δεύτερου και εις βάρος της πρώτης, μια επέκταση δηλαδή της εκμετάλλευσης, μία έμμεση μείωση του μισθού προς όφελος του κέρδους.

Ως πολιτική επιλογή έχει μια σαφή λογική, σύμφωνα με την οποία για να βγούμε από την κρίση πρέπει να αυξηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου και, ανάλογα με…την ταξική του θέση ο καθείς, μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί.

Γράφει ο Νίκος Νικήσιανης

Το να φορολογείς όμως την ανεργία αποτελεί απλώς κλοπή· στην περίπτωση αυτή το κράτος δεν περιορίζεται στο να παρακρατά ένα μέρος της αξίας που παράγεται μέσα από την εργασία, αλλά, ωσάν κοινός διαρρήκτης, μπαίνει μέσα στα σπίτια των ανέργων, ψάχνει τα στρώματα και τα κομοδίνα για να μαζέψει ό,τι έχει απομείνει από περασμένους καιρούς κι αν δεν βρει, κρατά όμηρους τα παιδιά και απαιτεί από τους γονείς να πληρώσουν τα λύτρα. Με αυτό τον τρόπο, περιορίζει τη δυνατότητα στοιχειώδους επιβίωσης, προκαλεί δηλαδή επικίνδυνες σωματικές και ψυχικές βλάβες, με ενδεχόμενο μάλιστα δόλο – την καθήλωση των ανέργων στο περιθώριο. Η φορολόγηση των ανέργων δεν είναι μόνο ένα απελπισμένο εισπρακτικό μέτρο, αλλά ένα επικίνδυνο μέτρο καταστολής και αποκλεισμού.

Αν όμως τα «δημοσιονομικά» δεν σου βγαίνουν με τίποτα κι αν η επιλογή να βάλεις χέρι στο κεφάλαιο ούτε που περνά από το μυαλό σου, τότε θα κάνεις την καρδιά σου πέτρα, που θα έλεγε κι ο σύντροφος Κουβέλης, και θα αναγκαστείς να το κάνεις κι αυτό. Πόσο μάλλον όταν το ένα τρίτο των εργαζομένων, της μόνης δηλαδή ‘ρεαλιστικής’ πηγής κρατικών εσόδων για τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, είναι ήδη άνεργοι. Έτσι, όταν οι μισθοί έπεφταν κάτω από το πάλαι ποτέ όριο του αφορολόγητου, η αντίδραση των κυβερνήσεων ήταν απλά να χαμηλώσουν και τελικά να καταργήσουν κάθε όριο. Όταν όμως φορολογείς εισοδήματα τα οποία κινούνται όχι μόνο κάτω από το ελάχιστο όριο διαβίωσης, αλλά και κάτω από το βασικό μισθό, είναι προφανές ότι φορολογείς ανθρώπους που είναι μερικώς τουλάχιστον άνεργοι.

Κι αυτό αποτελεί ένα μικρό μόνο παράδειγμα. Πολύ μεγαλύτερη είναι η κλοπή μέσα από την έμμεση φορολογία, η οποία αποτελεί διαχρονικά και την προτεραιότητα του ταξικού φορολογικού μας συστήματος. Ο ΦΠΑ 23% ακόμα και στα είδη πρώτης ανάγκης, χωρίς καμία έστω κλιμάκωση, οι ειδικοί φόροι σε προϊόντα μαζικής κατανάλωσης, όπως ο καπνός ή το αλκοόλ, τα δημοτικά τέλη, επιβάλλονται χωρίς καμιά διάκριση, ‘ισότιμα’, τόσο στους λίγους που έχουν εκατομμύρια όσο και στα εκατομμύρια που έχουν λίγα ή καθόλου – και φυσικά και στους ανέργους.

Τα ίδια ισχύουν ακόμα περισσότερο και για την πρόσβαση στα αναγκαία εκείνα για την επιβίωση κοινωνικά αγαθά· το ρεύμα, το νερό, τις συγκοινωνίες, για να μην μιλήσουμε για το φαγητό, τις επικοινωνίες ή το πολιτισμό και θεωρηθούμε ακραίοι. Το να απαιτείς από έναν άνεργο, από έναν άνθρωπο δηλαδή που έχει καταδικαστεί συνειδητά σε καταναγκαστική αργία και έχει αποκλειστεί με βία όχι μόνο από την εργασία αλλά κι από τον κοινωνικό πλούτο, να πληρώνει για να μην του κόψεις το ρεύμα ή το νερό, ή για να μετακινείται μέσα στην πόλη του, είναι τόσο παράλογο, όσο το να χρεώνεις νοίκι στους φυλακισμένους για το κελί τους. Ο αποκλεισμός από τα στοιχειώδη δικαιώματα, όπως είναι για παράδειγμα η ελεύθερη μετακίνηση, είναι εξίσου βίαιος, είτε γίνεται με κατασταλτικά είτε με οικονομικά μέσα.

Αν βέβαια καταδικάσεις αυτή τη συγκεκριμένη βία-από-όπου-κι-αν-προέρχεται (από το Υπουργείο Οικονομικών, το Δήμο Θεσσαλονίκης, τον ΟΑΣΘ κοκ), οι ταγοί της δημοσιονομικής υπευθυνότητας θα μειδιάσουν με κατανόηση: και μείς στεναχωριόμαστε πολύ για τα ‘παιδιά’, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Μόλις όμως επανεκκινηθεί η οικονομία, θα πάρουμε εκείνα τα αναγκαία μέτρα που θα εξασφαλίσουν ένα δίχτυ προστασίας – τέτοιο που θα εγκλωβίσει αιωνίως τους ανέργους και τους επισφαλώς εργαζομένους στη θέση που τους αντιστοιχεί.

Θέλει λοιπόν πολύ θάρρος για να αντιτάξεις απέναντι σε αυτά τα αυτονόητα του οικονομιστικού φονταμενταλισμού, τα αυτονόητα της ανθρώπινης διαβίωσης και αξιοπρέπειας: κανείς δεν μπορεί να ζει κλεισμένος σπίτι, χωρίς δουλειά, χωρίς νερό ή χωρίς φαί. Είναι όμως η διεκδίκηση αυτών ακριβώς των στοιχειωδών δικαιωμάτων που μπορεί να απονομιμοποιήσει την κυριαρχία και να ανοίξει δρόμους για πολύ μεγαλύτερες διεκδικήσεις. Και εκεί ξεκινά το ενδιαφέρον.

Το ενάμιση εκατομμύριο των ανέργων στην Ελλάδα αποτελεί την απόλυτη «παράπλευρη απώλεια» της κρίσης και της αναδιάρθρωσης, μία ανησυχητική απόδειξη ότι τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά, έναν αστάθμητο παράγοντα διαρκούς αποσταθεροποίησης. Η ‘βαθιά ανησυχία’ που εκφράζουν οι κυβερνώντες απέναντι στους άνεργους, είναι μάλλον απολύτως ειλικρινής: είναι πάρα πολλοί πια για να μείνουν στο περιθώριο και ακόμα και οι πιο στοιχειώδεις απαιτήσεις εκ μέρους τους αρκούν για να τινάξουν τη μπάνκα στον αέρα – στην κυριολεξία.ΥΓ. Το νεοσύστατο Δίκτυο Ανέργων κι Επισφαλώς Εργαζομένων της Θεσσαλονίκης θα βρεθεί την Τετάρτη στις 16.00 στο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης, για να προωθήσει το αίτημά του για δωρεάν μετακινήσεις των ανέργων με τα αστικά λεωφορεία. Θα δούμε αν ο Δήμος έχει το θάρρος να στηρίξει το αυτονόητο αυτό δικαίωμα, όπως θα δούμε και τι έχει να πει για τα δημοτικά τέλη που εισπράττει αδιακρίτως από τους άνεργους. Το ερχόμενο Σάββατο, στις 19.00, το Δίκτυο έχει τη συνέλευσή του, με αντικείμενο κυρίως τη διοργάνωση μίας ημέρας ενάντια στην ανεργία στη Θεσσαλονίκη, στις 20 Απρίλη.