ΛΟΜΠΙ ΚΑΙ ΧΟΜΠΙ

Τίθεται το ερώτημα αν μπορούν ακόμα οι δυτικές κοινωνίες να κατασκευάσουν το είδος εκείνο του ατόμου που είναι απαραίτητο για τη συνέχιση της λειτουργίας τους.
Το πρώτο και κύριο εργαστήριο κατασκευής σύμμορφων προς την κοινωνία ατόμων είναι η οικογένεια. Η κρίση της σύγχρονης οικογένειας δεν έγκειται μόνο ούτε κυρίως στη στατιστική της διάλυση· το βασικό είναι ο θρυμματισμός και η αποσύνθεση των παραδοσιακών ρόλων -άντρας, γυναίκα, γονείς, παιδιά- και η συνέπειά τους: ο άμορφος αποπροσανατολισμός των νέων γενεών.
‘Όσα είπαμε προηγουμένως για τα κινήματα των τελευταίων είκοσι χρόνων ισχύουν και για αυτόν τον τομέα (αν και, στην περίπτωση της οικογένειας, η διαδικασία χρονολογείται από πολύ παλιότερα. Έχει αρχίσει, προκειμένου για τις πιο «εξελιγμένες» χώρες, εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα). Η αποσύνθεση των παραδοσιακών ρόλων αντανακλά τη ροπή των ατόμων προς την αυτονομία και περιέχει σπέρματα χειραφέτησης. Έχω όμως επισημάνει από παλιά την αμφισημία των συνεπειών της. Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο δικαιούμαστε ν’ αμφιβάλλουμε κατά πόσον η διαδικασία αυτή οδηγεί στην εκκόλαψη νέων τροπών ζωής και όχι στον αποπροσανατολισμό και την ανομία.
Ένα κοινωνικό σύστημα όπου ο ρόλος της οικογένειας περνά σε δεύτερη μοίρα, ενώ ταυτόχρονα ενισχύεται ο ρόλος άλλων θεσμών ανατροφής και διάπλασης, δεν έχει τίποτα το αδιανόητο. Πολλές αρχαϊκές φυλές, όπως άλλωστε και η Σπάρτη, διαμόρφωσαν τέτοια συστήματα. Στη Δύση, από μια περίοδο και μετά, το ρόλο αυτό τον έπαιξε όλο και περισσότερο από τη μια το εκπαιδευτικό σύστημα και από την άλλη η περιρρέουσα κουλτούρα -γενική και ειδική (τοπική: χωριό· η δεμένη με τη δουλειά: εργοστάσιο κ.λπ.).
To δυτικό όμως εκπαιδευτικό σύστημα έχει μπει εδώ και είκοσι χρόνια σε φάση επιταχυνόμενης διάλυσης. Υφίσταται κρίση περιεχομένου: τι μεταδίδεται, και τι πρέπει να μεταδίδεται, και με βάση ποια κριτήρια; Δηλαδή: κρίση των «προγραμμάτων» και κρίση του στόχου προς τον οποίο καταρτίζονται τα προγράμματα. Διέρχεται επίσης κρίση της εκπαιδευτικής σχέσης: ο παραδοσιακός τύπος της αναντίρρητης αυθεντίας έχει γκρεμιστεί, και νέοι τύποι -ο δάσκαλος-συμμαθητής, για παράδειγμα- δεν καταφέρνουν ούτε να διαμορφωθούν, ούτε να αναγνωριστούν, ούτε να διαδοθούν. Όμως όλες αυτές οι διαπιστώσεις θα παρέμεναν αφηρημένες αν δεν τις συσχετίζαμε με την πιο εξόφθαλμη και εκτυφλωτική εκδήλωση της κρίσης του εκπαιδευτικού συστήματος, που κανείς δεν τολμά καν να την αναφέρει. Ούτε οι μαθητές ούτε οι δάσκαλοι ενδιαφέρονται πια γι’ αυτό που συμβαίνει μέσα στο σχολείο σαν τέτοιο, και οι μετέχοντες δεν επενδύουν πια στην παιδεία ως παιδεία. Για τους εκπαιδευτικούς έχει γίνει αγγαρεία το προς το ζην, ενώ για τους μαθητές, για τους οποίους έχει πάψει να είναι το μοναδικό άνοιγμα προς τον εξωοικογενειακό κόσμο, και οι οποίοι δεν έχουν ακόμα την απαιτούμενη ηλικία (ή ψυχική δομή) ώστε να μπορούν να τη δουν ως εργαλειακή επένδυση (ολοένα προβληματικότερης άλλωστε αποδοτικότητας), έχει καταντήσει μια βαρετή υποχρέωση. Με δυο λόγια, το ζητούμενο είναι η απόκτηση ενός «χαρτιού» που θα επιτρέπει την άσκηση ενός επαγγέλματος (εφόσον βρει κανείς δουλειά). Θα μας απαντήσουν ότι, στην ουσία, πάντα έτσι ήταν. Ίσως. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα. Άλλοτε -έως πρόσφατα- όλες οι διαστάσεις του εκπαιδευτικού συστήματος (και οι αξίες στις όποιες παρέπεμπαν) ήταν αδιαμφισβήτητες· τώρα δεν είναι πια.
Το νεαρό άτομο προέρχεται από μια παραπαίουσα οικογένεια, συχνάζει -ή και όχι- σ’ ένα σχολείο που το βλέπει σαν αγγαρεία, βρίσκεται τέλος μπροστά σε μια κοινωνία, στην οποία όλες οι «αξίες» και οι «νόρμες» έχουν λίγο πολύ αντικατασταθεί από το «βιοτικό επίπεδο», την «οικονομική επιφάνεια», τις ανέσεις και την κατανάλωση. Ούτε θρησκεία, ούτε «πολιτικές» ιδέες, ούτε κοινωνική αλληλεγγύη με κάποια τοπική ή εργασιακή κοινότητα, με κάποιους «ταξικούς συντρόφους». Αν δεν περιθωριοποιηθεί (ναρκωτικά, εγκληματικότητα, «χαρακτηρολογική» αστάθεια), του μένει η βασιλική οδός της ιδιώτευσης, που μπορεί αν θέλει να την εμπλουτίσει με μία ή περισσότερες προσωπικές μανίες. Ζούμε στην κοινωνία των λόμπι και των χόμπι.
Απόσπασμα από την «Άνοδο της ασημαντότητας», ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ εκδόσεις Ύψιλον

ΣΕΞ ΠΑΝΤΟΥ, ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΧΡΗΜΑ ΠΑΝΤΟΥ, ΟΝΕΙΡΑ ΝΕΚΡΑ

Μετά από μια σειρά από μάσκες, πως μπορείς να αναγνωρίσεις το αληθινό σου πρόσωπο; Κι όμως έρχεται η στιγμή που πρέπει να κοιτάξεις στον καθρέφτη και να αναρωτηθείς ποιος τελικά είσαι. Μπορεί εκεί που θα κοιτάξεις να υπάρχει κενό. Έχασες την δυνατότητα να συγκινείσαι, θεώρησες την ευγένεια ψυχής αδυναμία και περιττή. Ξέχασες τους άλλους ανθρώπους για να σε ξεχάσουν. 

Το μέτρο έγινε το χρήμα. Ξέχασες το παρόν, το πούλησες, για ένα μέλλον που δεν σου ανήκει πλέον ούτε κι αυτό. Προτίμησες τον άχαρο τρόπο,  τον illustration, τον αντιαισθητικό. Άφησες το μέλλον σ’ αυτούς που αναγορεύτηκαν σε διαχειριστές του, μπήκες στην γραμμή, με αντάλλαγμα την πόζα και τα πράγματα. Πράγματα, αλλά όχι πραγματικότητα.

Όλα τα σκέφτεσαι με χρήμα.  Τα αξιολογείς με χρήμα, αγαπάς με χρήμα, σχεδιάζεις με χρήμα, ονειρεύεσαι το χρήμα, μιλάς για το χρήμα, αναζητάς το χρήμα, γίνεσαι το χρήμα. Το πήδημα αντικατέστησε τον έρωτα, το chatting την πρόσωπο με πρόσωπο αληθινή κουβέντα, οι web εφαρμογές το άγγιγμα. Προτίμησες την κονσέρβα και το σκυλάδικο, από την αφτιασίδωτη διασκέδαση, από την τέχνη και την αναζήτηση.

Το χρήμα επέβαλε την κουλτούρα του. Προτίμησες να δουλεύεις παραπάνω ώρες, απ’ το να έχεις ελεύθερο χρόνο για ρέμβη, αγάπη και δημιουργία. Αυτούς που τα αναζητούν τους αποκάλεσες “τεμπέληδες”. Δεν ακολούθησαν τον δικό σου δρόμο. Σαν ιθαγενής θαμπώθηκες από τις χάντρες και τις υποσχέσεις για “μεγάλη ζωή”. Ξέχασες για ποιον λόγο είσαι εδώ, τι πρέπει να ψάχνεις, δεν αναζήτησες άλλο νόημα στο ”υπάρχειν”, αλλά έγινες οπαδός του “έχειν”, σύμφωνα με όσα σ’ έπεισαν οι διαφημίσεις, τα περιοδικά, οι μόδες.

Έπαψες να σκέφτεσαι κι έγινες οπαδός. Οπαδός κόμματος, ποδοσφαιρικής ομάδας, σημαίας, χρώματος, φυλής, συμβόλων και υλικών. Αν τα χάσεις όλα αυτά, αν αύριο καταρρεύσουν, ποιος θα είσαι; Τι μένει κάτω από την επιφάνεια; Υπάρχει τίποτα από σένα; Έχει σημασία πως ζούμε και πως πεθαίνουμε.

Κι αν αυτά που σου λέω τα προσπερνάς, κατανοώ ότι ακόμα είσαι χορτάτος, βολεμένος, με λυμένα τα προβλήματα. Ίσως αν μείνεις άνεργος, πεινάσεις ή μείνεις άστεγος, μπορεί να τα ξανασκεφτείς. Αλλά δεν είναι κρίμα να το κάνεις τότε που θα είναι αργά; Γι’ αυτό σου λέω, κοίτα τώρα τον καθρέφτη. Θυμήσου τι ήθελες όταν ήσουν παιδί. Ψάξε την άγκυρα με το παρελθόν. Ο καθρέφτης θα είναι πάντα εκεί, αλλά το είδωλό σου απουσιάζει.

ΩΡΑ ΚΟΙΝΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ

Το Ανολοκλήρωτο Όχι

του Γιώργου Καραμπελιά 

Οι Έλληνες της Ελλάδας και της Κύπρου από την επανάσταση του ’21 και μετά, έχουν διεξαγάγει πολλούς κοινούς αγώνες αρχικά για να ενωθούν σ’ ένα ενιαίο ελληνικό κράτος, και τα τελευταία χρόνια για να αποτελούν τουλάχιστον ένα σώμα με κοινή βούληση παρά την ύπαρξη δύο διαφορετικών κρατών. Ωστόσο, απέναντί τους δεν βρίσκονταν μόνον οι ξένες δυνάμεις που ήθελαν με κάθε τρόπο να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη, αλλά σχεδόν πάντα, από το 1930 και μετά, και οι ίδιες οι ηγεσίες τους. Το ίδιο σενάριο, με τραγικό τρόπο, επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά και στην πρόσφατη κρίση. Ελλαδίτες και Κύπριοι ένιωθαν αλληλέγγυοι, οι οικονομίες των δύο κρατών ακόμα και οι τράπεζές τους αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία –οι κυπριακές τράπεζες έχουν περισσότερα υποκαταστήματα στην Ελλάδα παρά στην Κύπρο– όμως, για άλλη μια φορά, οι ηγεσίες πρόδωσαν τον λαό και στράφηκαν ενάντια στα συμφέροντά του.

Η ελληνική κυβέρνηση, κατ’ εξοχήν ο πρωθυπουργός της, άφησε έκθετο το όχι του λαού και της Βουλής της Κύπρου. Και σήμερα, επιχαίρει, όπως και όλος ο εσμός των κυβερνητικών ψευδοαναλυτών και κονδυλοφόρων, διότι το κυπριακό όχι «δεν απέδωσε», ώστε να αποδειχθεί πως είχε δίκιο όταν υποχωρούσε συστηματικά απέναντι στην τρόικα και τους Γερμανούς. Όμως, προϋπόθεση για να ευοδωθεί αυτό το όχι, ήταν ακριβώς μια διαφορετική στάση της Ελλάδας, που για άλλη μια φορά εγκατέλειψε την Κύπρο.

Διότι, τα αδιάκοπα όχι τα οποία λένε οι Κύπριοι από το … 1930 έως σήμερα, έχουν ως προϋπόθεση για να έχουν ευτυχή κατάληξη την συμπαράσταση της «Μητέρας Πατρίδας». Η Κύπρος, είναι πολύ μικρή και μόνη για να μπορεί να ολοκληρώσει οποιοδήποτε αντιστασιακό εγχείρημα, το οποίο προϋποθέτει την κινητοποίηση και τη συμπαράσταση του ελληνισμού στο σύνολό του.

Το 1930, οι εξεγερμένοι Κύπριοι που πάλευαν ενάντια στην αγγλική αποικιοκρατία, εγκαταλείφθηκαν από τον Βενιζέλο, το 1959 ο αγώνας της ΕΟΚΑ προδόθηκε από τις συμφωνίες της Ζυρίχης, και τις πιέσεις των Αβέρωφ-Καραμανλή. Το 1967, η χούντα απέσυρε τον ελληνικό στρατό, το 1974 έκανε το πραξικόπημα και άνοιξε τον δρόμο για την τουρκική εισβολή. Στη μεταπολίτευση, η ελληνική πολιτική ηγεσία, έκανε ότι μπορούσε για να απομακρυνθεί η Ελλάδα από την Κύπρο, εγκατέλειψε το ενιαίο αμυντικό δόγμα, και προσπάθησε, μαζί με τους Κύπριους νενέκους να επιβάλει το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο.

Το ίδιο κατ’ αναλογία συνέβη και τώρα. Η Κύπρος, προδομένη και από την πολιτική της ηγεσία αντέταξε παρ’ όλα αυτά, μια σθεναρή αντίσταση στην προσπάθεια της οικονομικής καρατόμησής της.

Αν αντίθετα η Ελλάδα συμπαρατασσόταν μαζί της όπως επιθυμούσε ο ελληνικός λαός, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Μία κρίση στις σχέσεις της ευρωζώνης με την Κύπρο και την Ελλάδα μαζί, θα αποτελούσε συστημικό κίνδυνο όχι μόνο για τη Γερμανία, αλλά για τις παγκόσμιες αγορές, ανοίγοντας τον δρόμο για κατάρρευση της Ισπανίας, της Ιταλίας κ.λπ. Επιπλέον, μία απειλή της Ελλάδας στην σταθερότητα της ευρωζώνης, θα είχε άλλο βάρος και για τη στάση της Ρωσίας έναντι της Κύπρου.  Όλοι οι παράγοντες που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στο ζήτημα, –Ισραήλ και Η.Π.Α.– θα μετρούσαν πολύ διαφορετικά τις επιπτώσεις μιας κρίσης στις σχέσεις των δύο ελληνικών κρατών με την Δύση. Στο ίδιο το εσωτερικό της ευρωζώνης, οι χώρες του Νότου που θα αντιμετώπιζαν άμεσο και σοβαρό κίνδυνο για τη δική τους οικονομία, θα υποχρεώνονταν να λάβουν σοβαρά υπόψη τους μια τέτοια επέκταση της κρίσης.

Τέλος, και σοβαρότερο όλων ίσως, μια ομπρέλα της Ελλάδας στην Κύπρο, με αφετηρία την οικονομία, θα αποτελούσε μια ιστορική ευκαιρία για να πλησιάσουν και πάλι τα δύο κράτη και να επουλωθούν οι βαθύτατες πληγές μιας απομάκρυνσης που άρχισε το 1974. Αν ο Σαμαράς ήταν ένας εθνικός ηγέτης είχε την ιστορική ευκαιρία να επαναφέρει την Ελλάδα, ισχυρή στο γεωπολιτικό παιχνίδι της Ευρώπης και της ανατολικής Μεσογείου. Αντ’ αυτού, προτίμησε την φυγή απ’ τις ιστορικές του ευθύνες, κρυπτόμενος πίσω από τον Αναστασιάδη, τον Χριστόφια, και τον Στουρνάρα.

Τι συμβαίνει με το ζήτημα του ευρώ και της ευρωζώνης

Πολλοί, εδώ και στην Κύπρο πλέον, θέτουν το ερώτημα αν θα πρέπει η Ελλάδα και η Κύπρος να προχωρήσουν  σε μια έξοδο από την ευρωζώνη, δεδομένου ότι αυτή αποτελεί μία καταστροφική επιλογή για τις οικονομίες του Νότου, και ιδιαίτερα για εμάς. Γι’ αυτό και πολλοί υποστηρικτές της άμεσης εξόδου από το ευρώ, –όπως ο Αλαβάνος ή ο Λαφαζάνης–  θεώρησαν πως το όχι της Κύπρου έμεινε ανολοκλήρωτο, διότι δεν τόλμησε να το οδηγήσει μέχρι την έξοδο από το ευρώ. Ωστόσο ήταν φανερό με βάση τα μεγέθη της ότι δεν αποτελούσε συστημικό κίνδυνο για την ευρωζώνη και επομένως μπορούσε να αποτελέσει το ιδεώδες θύμα προς παραδειγματισμό, και μόνο η συμπαράταξη της Ελλάδας θα άλλαζε τα δεδομένα.

Έχουμε απαντήσει πολλές φορές, στο ερώτημα αυτό: για λόγους που έχουν να κάνουν με τη γεωπολιτική μας θέση, και κυρίως το παρασιτικό οικονομικό μοντέλο, το οποίο έχει κτίσει η Ελλάδα και η Κύπρος, τα τελευταία χρόνια, αυτή η επιλογή που μπορεί και να καταστεί αναπόφευκτη τα επόμενα χρόνια και την οποία θα πρέπει να την επιλέξουμε αν δεν υπάρχει άλλη λύση, προϋποθέτει:

Α) τη μεταβολή του οικονομικού μοντέλου και την μετάβαση σε ένα οικονομικό σύστημα στηριγμένο στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή κι όχι αποκλειστικά στις τράπεζες και τον τουρισμό.

Β) την ιδεολογική και πολιτική προετοιμασία του ελληνικού λαού για μια αυτόνομη πορεία, και επομένως στην ανάπτυξη και νέων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων.

Γ) τη δημιουργία προϋποθέσεων για συμμαχίες στο εσωτερικό της Ευρώπης, αλλά και έξω από αυτήν, που να μας επιτρέπουν να ακολουθήσουμε με τους μικρότερους δυνατούς κλυδωνισμούς μια διαφορετική πορεία.

Δ) θα πρέπει, τέλος, να φτάσουμε σε κάποια στιγμή που η συμμετοχή στην ευρωπαϊκή ένωση θα πάψει να ταυτίζεται με τη συμμετοχή στο ευρώ: είτε με την έξοδο περισσότερων χωρών από την ευρωζώνη, είτε με τη δημιουργία δύο νομισματικών ενώσεων στο εσωτερικό της (με ένα «ευρώ του νότου» κι ένα «ευρώ του βορρά»), είτε την έξοδο της Γερμανίας από την ευρωζώνη!

Αν τα μεγέθη μας είναι αρκετά για να προκαλέσουμε κρίση στην ευρωζώνη, δεν είναι τόσο μεγάλα ώστε να μπορούμε να περάσουμε διά μιας σε μια μοναχική πορεία. Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να αντιστεκόμαστε, να οικοδομούμε τις οικονομικές και γεωπολιτικές βάσεις μιας αυτόνομης πορείας, αλλά να αρνιόμαστε την απομόνωση.

Αυτή η πολιτική, που στηρίζεται στην εθνική αυτεξουσιότητα και υπερηφάνεια, αλλά αποκλείει κάθε αυτοκτονικόσόλο, πρέπει να οικοδομηθεί απορρίπτοντας τόσο εκείνους που για δήθεν λόγους ρεαλισμού μας καλούν σε μόνιμη υποταγή, όσο και εκείνους που από δικαιολογημένη αγανάκτηση, ή από ανευθυνότητα άγνοια, ή και συμφέρον, μας καλούν να τα παίξουμε όλα για όλα σε μια ακαριαία και μετωπική αντιπαράθεση. Η τακτική του ελληνισμού από την επανάσταση του ’21 μέχρι την αντίσταση στους Γερμανούς και την ΕΟΚΑ, ήταν αποτελεσματική όταν στηριζόταν στον ανταρτοπόλεμο και καταστροφική όποτε ακολουθούσε τη λογική της μετωπικής σύγκρουσης.

Μήπως, λοιπόν, η πρότασή μας για αντίσταση στον οικονομικό ακρωτηριασμό της Κύπρου και την ανάληψη των ιστορικών ευθυνών της Ελλάδας έναντι της Κύπρου, αποτελεί μια ανεύθυνη πολιτική; ΟΧΙ. Διότι σε αυτή την περίπτωση οι Γερμανοί θα είχαν περισσότερα να χάσουν και λιγότερα να κερδίσουν. Εξάλλου, όποιος δείχνει διατεθειμένος να πολεμήσει, όταν στριμώχνεται στον τοίχο, μπορεί να προκαλέσει και το σεβασμό στους αντιπάλους του και να κερδίσει νέες συμμαχίες. Για ποιο λόγο να μας πάρουν υπόψη τους οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι, οι Ισραηλινοί, ή οι Τούρκοι, αν είμαστε δεδομένοι και υποχωρητικοί διαρκώς; Μόνο αν δείξουμε ότι είμαστε ταυτόχρονα σοβαροί, ρεαλιστές, αλλά και ανυποχώρητοι, όταν πρόκειται γι’ αυτά που θεωρούμε ζωτικά μας συμφέροντα, θα μπορούσαμε να επιβάλουμε τον σεβασμό στους αντιπάλους μας. Πώς όμως να επιβάλεις ένα τέτοιο σεβασμό με τον Χριστόφια, τον Αναστασιάδη, τον Γιώργο Παπανδρέου, ή τον Αντώνη Σαμαρά; Πώς να πείσεις ότι οποιαδήποτε επίθεση στην Κύπρο αποτελεί «casus beli» για την Ελλάδα;

Η κατάρρευση του αφελούς  ευρωπαϊσμού

Στην Κύπρο κατέρρευσε βίαια ο μύθος  της «ευρωπαϊκής οικογένειας» και της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, όπως τα προηγούμενα χρόνια είχε καταρρεύσει στην Ελλάδα. Οι Κύπριοι, όπως και οι Ελλαδίτες, υποχρεώθηκαν να κατανοήσουν βιαίως, πως η συμμαχία με την δυτική Ευρώπη, –την ψευδωνύμως αποκαλούμενη «ευρωπαϊκή ένωση»–, είναι τακτικού χαρακτήρα και είμαστε υποχρεωμένοι να την δεχόμαστε μόνο όσο αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο του νεοθωμανισμού και επειδή ακόμα δεν έχει διαμορφωθεί μια άλλη Ευρώπη. Γι’ αυτό, και επικρίνουμε συχνά, αυτούς που αποκαλούμε ευρωλιγούρηδες, δηλαδή όλους εκείνους που πιστεύουν ότι αποτελούμε οργανικό τμήμα της Δύσης και της δυτικής Ευρώπης.  Η ιστορία, και τα πρόσφατα παθήματά μας, μας έχουν δείξει πως θα αποτελεί μια λεόντειο συμμαχία εις βάρος μας, όσο δεν έχει αποκατασταθεί η ισορροπία δυτικής και ανατολικής Ευρώπης και όσο δεν έχει συγκροτηθεί ένας ευρωπαϊκός βαλκανικός πόλος. Γι’ αυτό εξ άλλου, και οι Γερμανοί, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, μας αντιμετωπίζουν ως παρείσακτους και όποτε μπορούν μας το δείχνουν με τον τρόπο τους. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν αποτελούν οργανικό μέρος της δυτικής Ευρώπης, αλλά μας δέχονται εξαιτίας της γεωπολιτικής μας σημασίας.

Το ίδιο και εμείς, δηλαδή η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, θεωρεί αυτή τη συμμαχία τακτικού χαρακτήρα. Μόνον οι  ψευδοελίτ, οι πολιτικοί, τα κόμματα, νοιώθουν Ευρωπαίοι παρ’ όλο που είναι αποικιοκρατούμενοι. Έτσι λοιπόν τελούμε διαρκώς εν αναμονή μιας άλλης Ευρώπης από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, εν αναμονή μια βαλκανικής ενότητας, ενός κουρδικού κράτους στ’  ανατολικά μας, εν αναμονή μιας κάποτε δημοκρατικής Τουρκίας. Στο μεταξύ, έχουμε μία και μόνη στρατηγική επιλογή. Την ενίσχυση της πνευματικής οικονομικής, αμυντικής και πολιτικής αυτονομίας μας, τη σύσφιξη των σχέσεων σε όλα τα επίπεδα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Ρώσοι, Ισραήλ και άλλα τελώνια

Ωστόσο, οι Κύπριοι δεν απογοητεύτηκαν μόνο από τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και από εκείνη της Ρωσίας και του Ισραήλ.

Η Ρωσία, κοντόφθαλμη όπως πάντα, πιστή σε μία λογική ανάλογη με των Τσάρων, ή του πατερούλη Στάλιν, δεν ήρθε σε αντίθεση με τους Γερμανούς και τους Αμερικάνους, αλλά προτίμησε να «πουλήσει» την Κύπρο. Καθόλου παράδοξο ότι επί τρακόσια χρόνια δεν κατορθώνει να βγει στη Μεσόγειο! Διότι, κάθε φορά «πουλάει» τις χώρες ή τα κινήματα που εξαρτώνται από αυτήν, για να κλείσει γεωπολιτικές ή οικονομικές συμφωνίες με τους εταίρους/αντιπάλους της. Έτσι, παρ’ ότι η αντιπαλότητα των ρωσικών συμφερόντων με τη Γερμανία είναι στρατηγικούχαρακτήρα, –και το ίδιο συμβαίνει και με την Τουρκία– ακολουθεί τη λογική των πρόσκαιρων συμφερόντων και όχι την επιλογή στρατηγικών συμμάχων. Αντί να αναγνωρίσει στην Ελλάδα και την Κύπρο, τις χώρες που άσχετα με τις κυβερνήσεις τους αποτελούν στρατηγικές συμμάχους της, και άρα να τους συμπεριφέρεται ανάλογα, λειτουργεί με τη λογική του μαύρου-άσπρου, θεωρεί τους συμμάχους ως υποτακτικούς, γιατί έχει μάθει να λειτουργεί μόνο με το κνούτο, όπως λίγο πολύ και η Γερμανία. Γι’ αυτό για άλλη μια φορά, οι Κύπριοι ένοιωσαν προδομένοι από τους Ρώσους, παρ’ ότι την «πλήρωσαν» εν πολλοίς γι’ αυτούς, δηλαδή για τα ρώσικα κεφάλαια, που είχαν μεταβάλλει την Κύπρο σε ένα οιονεί ρώσικο Χονγκ Κονγκ της Μεσογείου.

Όσο για τη σιωπή του Ισραήλ και τη συναίνεση των Αμερικανών στην καρατόμηση της κυπριακής οικονομίας, αποτέλεσε ένα ακόμα μάθημα για όσους αγνοούν τη βασική θουκυδίδεια αρχή της πολιτικής: Οι συμμαχίες προϋποθέτουν την δική σου ισχύ και αυτοεξουσιότητα για να έχουν οποιοδήποτε βάρος και σταθερότητα. Διαφορετικά, είναι ασταθείς και οδηγούν σε μόνιμες εκπλήξεις. Τους Έλληνες στην Ελλάδα και την Κύπρο, που δεν θέλουν να επενδύουν στην παραγωγή, στην αυτόνομη άμυνά τους, δεν πρόκειται να τους σώσει κανένας άλλος, ούτε να τους θεωρεί αξιόπιστους συμμάχους.

Οίκαδε

Το μήνυμα λοιπόν είναι σαφές. Η Ελλάδα και η Κύπρος θα επιβιώσουν στον 21^ο αιώνα μόνο αν αρνηθούν τις σειρήνες της αδιάκοπης φυγής και της εξωστρέφειας. Και η συρρίκνωση του τραπεζιτικού τομέα της Κύπρου, του τερατώδους εισαγωγικού τομέα της Ελλάδας, δεν πρέπει να βιωθεί μόνο ως μία οικονομική καταστροφή που όντως είναι, αλλά πρέπει να μεταβληθεί σε αφετηρία για την οικοδόμηση ενός νέου μοντέλου στηριγμένου στις δικές μας δυνάμεις.Οίκαδε λοιπόν. Όχι απλώς για να απαντήσουμε στην παρούσα κρίση, αλλά για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Και το κυπριακό όχι μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία μιας μεγάλης πολιτικής στροφής στην Κύπρο και στην Ελλάδα.

Το αίσθημα της αλληλεγγύης και της κοινής μοίρας, –αλλά και της ανικανότητας των πνευματικών και πολιτικών ελίτ Ελλάδας της Κύπρου–, έγινε για άλλη μια φορά, και ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά προφανές. Οι Έλληνες στην Ελλάδα και την Κύπρο υφίστανται επίθεση από την τευτονική Ευρώπη και το Δ΄ Ράιχ, που τους αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο. Για άλλη μια φορά, είναι οι αντίπαλοί μας που μας θυμίζουν ακόμα κι αν εμείς θέλουμε να το ξεχάσουμε, πως είμαστε ένας λαός. Με κοινά,  εν τέλει, τα θετικά και τα αρνητικά μας, που μας οδήγησαν σε ένα οικονομικό μοντέλο παρασιτικό και εξαρτημένο. Ξεκινώντας απ’ αυτή την αφετηρία, των κοινών παθών, μπορούμε και πρέπει να απαντήσουμε μαζί στην επίθεση που υφιστάμεθα. Μπορούμε και πρέπει να ενισχύσουμε τους κοινούς μας δεσμούς και να βάλουμε επιτέλους τις βάσεις για να πάψουν αυτά τα αλλεπάλληλα όχι να παραμένουνανολοκλήρωτα. Να αναδείξουμε επιτέλους, και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, πολιτικές ηγεσίες ικανές να ανταποκριθούν στα αιτήματα της ιστορίας και των λαϊκών προσδοκιών.

Τι είπε ο Ρήγας Φεραίος για τη σημερινή κατάσταση

Για την διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την άμεση δημοκρατία

Michael Theodosiadis

Εδώ και αρκετό πλέον καιρό από μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού συνειδησιακά απο-νομιμοποιείται το όραμα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, το φαντασιακό της ενωμένης Ευρώπης που θα προωθεί την αλληλεγγύη και την αλληλοσυνεργασία. Οι απροκάλυπτες επιθέσεις των ευρωκρατών ενάντια στην Κύπρο, ο στιγματισμός του Ελληνικού λαού ως «τεμπέλη που αποκλειστικά και μόνο αυτός ευθύνεται για τα παθήματά του», η ολική απαξίωση του Νότου δείχνουν φανερά πλέον ότι το περιβόητο Ευρωπαϊκό ιδεώδες έχει καταρρεύσει μέσα στην πλήρη ανικανότητά του να δείξει στοιχειώδη αλληλεγγύη στους αδύναμους του κρίκους, απαντώντας με επιθέσεις μίσους και άκρατου κυνισμού, σαν να πρόκειται για μια οργανωμένη μαφία. Δεν είναι, όμως, μονάχα ο Νότος που αρχίζει σιγά σιγά να αποδοκιμάζει το ολιγαρχικό τούτο φιάσκο. Ολόκληρη σχεδόν η ήπειρος δυσανασχετεί με το αποτυχημένο, πλέον, Ευρωπαϊκό όραμα, καθώς η Βρετανική κοινή γνώμη παραμένει πλειοψηφικά υπέρ της εξόδου της χώρας από την ΕΕ, με τον λαϊκιστή πρωθυπουργό David Cameron και το ακροδεξιό κόμμα UKIP να προσπαθούν να χαϊδέψουν τα αυτιά των Βρετανών απο-πολιτικοποιημένων καταναλωτών που για όλα τους φταίει ο αποδιοπομπαίος τράγος των Βρυξελλών· παράλληλα, η Ελληνική και Γαλλική αριστερά κάνουν λόγο για «καταστροφή της Ευρωπαϊκής ιδέας από τους Νεοφιλελεύθερους πολιτικούς που εφαρμόζουν σκληρή λιτότητα», σαν να μην ήταν η ίδια η ΕΕ μια δομημένη γραφειοκρατική μηχανή, αποκλειστικά και μόνο πάνω σε lesaiz faire καπιταλιστικές βάσεις. Στην Ιταλία, το «κίνημα» των Πέντε Αστέρων, με τον κωμικό Giuseppe Grillo, γνωστός για τις ευρωσκεπτικιστικές του θέσεις, κατέκτησε την δεύτερη θέση στις πρόσφατες εκλογές, αφήνοντας πίσω τον νεοσυντηρητικό Μπερλουσκόνι, δεδομένο που φανερώνει πέρα για πέρα την αντίδραση μεγάλου μέρους της Ιταλικής κοινωνίας όχι μόνο στις πολιτικές λιτότητας που επιβάλει η ΕΕ, αλλά πάνω απ’ όλα την καταπάτηση βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων με σκοπό την υλοποίησή των πολιτικών αυτών, καθώς κανένας πια πολιτικός (είτε πρόκειται για εκλεγμένο με «δημοκρατικές» διαδικασίες, είτε τεχνοκράτη σφετεριστή) δεν υπολογίζει ούτε στο ελάχιστο τη στάση ενός ολόκληρου λαού που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει απέναντι σε ένα τόσο μείζον ζήτημα.
Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις της Metron Analysis φανερώνουν την, έστω και αργοπορημένη, άνοδο των ευρωσκεπτικιστικών τάσεων και στην Ελλάδα, με το 40% να επιθυμεί τη διάλυση της ΕΕ, την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και την επαναφορά της κυριαρχίας των εθνών κρατών – θεσμού που τουλάχιστον μπορούσε, έστω και σε κάποιον υποτυπώδη βαθμό, να εγγυηθεί κάποια αστικά δικαιώματα. Τί σημαίνουν, όμως, όλα αυτά; Κάποιοι θα κάνουν λόγο για «φωνές διαμαρτυρίας», άλλοι για «κραυγές λαϊκισμού» ενώ πολλοί δίχως απολύτως κανέναν ενδοιασμό θα εκφράσουν την απογοήτευσή τους για τούτη την Ευρωκατάντια. Όπως και να έχει, όμως, έχουμε να κάνουμε με κάποιο ιδιαίτερα σοβαρό ζήτημα, που, στην πραγματικότητα, απαγορεύει βιαστικά συμπεράσματα (κυρίως από τη στιγμή που η οργή και η αγανάκτηση μεγάλης μερίδας του πληθυσμού κυριαρχεί στις δημόσιες συζητήσεις, φορτίζοντας συναισθηματικά τον ‘πολιτικό’ διάλογο), δίχως αυτό, την ίδια στιγμή, να σημαίνει τυφλή υπακοή στους ευρωπαϊστές εξτρεμιστές, στην κυρίαρχη προωθούμενη προπαγάνδα των ΜΜΕ, πως η λύση βρίσκεται όχι στην λιγότερη αλλά στην «περισσότερη Ευρώπη». Τί σημαίνει, πρώτα απ’ όλα, ΕΕ; θα πρέπει να δούμε, τί είναι αυτό που πραγματικά πρεσβεύει αυτού του είδους η κλίκα με έδρα τις Βρυξέλλες, ποιές είναι οι αντιπροτάσεις του Ευρωσκεπτικιστικού κινήματος, όπου και ανάλογα θα μπορούσαν να δοθούν απαντήσεις.
Η Ευρωπαϊκή ιδέα 
Ο πρώτος που εισήγαγε την ιδέα περί δημιουργίας μιας ομοσπονδιακής υπερδύναμης που θα άκουγε στο όνομα Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ήταν ο Ιταλός πολιτικός Giuseppe Mazzini, ο οποίος αντιλήφθηκε το πρόταγμα αυτό ως μια επέκταση της ενοποίησης της Ιταλίας. Στη συνέχεια ο Βίκτωρ Ουγκώ, το 1849 στο συνέδριο Διεθνούς Ειρήνης στο Παρίσι τάχθηκε υπέρ της δημιουργίας μιας ανώτατης κρατικής δύναμης η οποία «θα είναι για την Ευρώπη ό,τι είναι το κοινοβούλιο για την Αγγλία» δηλώνοντας πως «θα έρθει η ημέρα όπου όλα τα έθνη της ηπείρου μας θα αποτελέσουν μια ευρωπαϊκή αδελφότητα… Θα έρθει που θα δούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης [στο εξής ΗΠΕ] πρόσωπο με πρόσωπο». Τις θέσεις του υποστήριξαν οι Giuseppe Garibaldi και John Stuart Mill. Επίσης, ο Ιταλός φιλόσοφος Carlo Cattaneo προκειμένου να αντιταχθεί στις πολεμοχαρείς τάσεις της αριστοκρατίας, εξέφρασε τη συμπάθειά του για την ιδέα των ΗΠΕ, ως τη μοναδική απάντηση στις εχθροπραξίες μεταξύ Ευρωπαϊκών κρατών, και τέλος, ο αναρχικός φιλόσοφος Mikhail Bakunin υποστήριξε τα εξής: «προκειμένου να επιτύχουμε το θρίαμβο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στις διεθνείς σχέσεις της Ευρώπης, και να καταστήσουμε τον  εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των λαών που συνιστούν την ευρωπαϊκή οικογένεια αδύνατο, μόνο ένας δρόμος υπάρχει: Η σύσταση των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης».
Το Ευρωπαϊκό ιδεώδες, λοιπόν, αρχικά εκφράστηκε ως ο μοναδικός πολιτικός προσανατολισμός για να δοθεί ένα τέλος στις ένοπλες συγκρούσεις που ταλάνιζαν την ήπειρο, στοχεύοντας στην διακρατική ειρήνη και σταθερότητα, αντίληψη που κυριαρχεί μέχρι και σήμερα, αν κρίνουμε από την πρόσφατη απονομή βραβείου Νόμπελ στην ΕΕ, λόγω της επιτυχίας της να εξασφαλίσει ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή (όπως λέει η επιτροπή απονομής). Η ιδέα των ΗΠΕ όμως υπήρξε και κύριος εμπνευστής των Κομμουνιστικών και φασιστικών καθεστώτων του προηγούμενου αιώνα, τα οποία έβλεπαν ως μοναδικό τους κίνητρο την ολοένα και μεγαλύτερη εξάπλωσή τους. Έτσι, κατά τη διάρκεια των πρώτων νικηφόρων στρατιωτικών εκβάσεων από τη ναζιστική Γερμανία το 1940, ο Wilhelm ΙΙ, δήλωσε ότι: «Το χέρι του Θεού δημιουργεί ένα νέο κόσμο θαυμάτων…. Γινόμαστε οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης κάτω από γερμανική ηγεσία, μια ενωμένη ευρωπαϊκή ήπειρος» (Petropoulos p.170)[1], ενώ λίγα χρόνια πριν ο Τρότσκι είχε κάνει έκκληση για την δημιουργία των ΗΠΕ κάτω από μια ισχυρή κομμουνιστική εξουσία. Λίγο μετά το τέλος του ΒΠΠ, η ιδέα της ειρηνικής συνύπαρξης των Ευρωπαϊκών χωρών μέσω μιας διακρατικής εξουσίας των ΗΠΕ επανεκφράστηκε από τον Συντηρητικό Βρετανό πρωθυπουργό Winston Churchill σε ομιλία του στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, όπου και δήλωσε τα εξής: «πρέπει να οικοδομήσουμε ένα είδος Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Με αυτόν τον τρόπο μόνο τα εκατοντάδες εκατομμύρια των βιοπαλαιστών θα είναι σε θέση να επανακτήσουν τις απλές χαρές και ελπίδες που καθιστούν μια ζωή άξια να τη ζει κανείς». Έτσι, η ενοποίηση της Ευρώπης ξεκίνησε δειλά δειλά από τις αρχές της δεκαετίας του 50, με την Γαλλία και την Γερμανία να αποτελούν τις πρώτες χώρες, ενώ η ολοκλήρωσή της άρχισε να προγραμματίζεται λίγο μετά την υπογραφή της συνθήκης του Maastricht το 1992. Ήταν οι εποχές που το Κομμουνιστικό ανατολικό μπλοκ σιγά σιγά κατέρρεε, είτε μέσα από λαϊκές εξεγέρσεις είτε μέσω φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων που αναγκάζονταν να λάβουν οι ηγέτες των ανατολικών χωρών κάτω από τις πιέσεις του κοινού για περισσότερες ελευθερίες, προωθώντας όλο και περισσότερο τον υποτιθέμενο «θρίαμβο του καπιταλισμού» ο οποίος θεωρητικά είχε «βγει νικητής της αναμέτρησης», και πλέον τίποτα, κανένα εναλλακτικό πρόταγμα δεν έμοιαζε ότι θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει. Έτσι, η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση απορρόφησε το φιλελεύθερο φαντασιακό όταν ήδη αυτό βρισκόταν στο απόγειό του, δίνοντας ώθηση σε διαφόρων ειδών Φριντμανικές αλλά καί σοσιαλδημοκρατικές Κεϋνσιανικές φωνές να κυριαρχήσουν εντός της, επηρεάζοντας πέρα για πέρα το θεμέλιωμα βασικών της δομών.
Η Ευρωουτοπία και ο νότος
Η απαξίωση του Ευρωπαϊκού Νότου (και κυρίως  της Ελλάδας) από τους «σκληρά εργαζόμενους» (όπως τα ΜΜΕ τους  αποκαλούν) βορειοευρωπαίους δεν έχει να κάνει μόνο με την οικονομία, αλλά και με το γεγονός ότι οι ίδιοι οι βορειοευρωπαίοι πάντοτε έβλεπαν με καχυποψία τους  λαούς του Νότου (και όσο πιο Ανατολική είναι μια χώρα, όσο πιο  κοντά στην Ασία, τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς). Οι βουτιές των  χρηματιστηρίων, η αύξηση του ποσοστού των ανέργων που βύθισαν στη  φτώχεια εκατομμύρια πολίτες έγινε αφορμή ώστε αυτό το χάσμα μεταξύ  Ευρωπαϊκού βορρά και νότου (που βασίζεται στο φαντασιακό του κυρίαρχου  λευκού βορειοευρωπαίου) να βγει στην  επιφάνεια και οι λαοί του Νότου να  χρησιμοποιηθούν ως οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της κρίσης. Έτσι, η  σύγκρουση Ελλάδας vs Ευρωπαϊκού βορρά, έχει να κάνει, μέχρι ενός  σημείου, με το βορειοευρωπαϊκό παλαιο-αποικιακό φαντασιακό. Για όσο καιρό η οικονομία ανθούσε, αυτή η ιδεοληψία της ανωτερότητας των βορειοευρωπαίων δεν εκδηλωνόταν, καθώς κυριαρχούσαν οι γρήγοροι ρυθμοί ανάπτυξης και η κερδοφορία. Χρειάστηκε να απειληθούν τα συμφέροντα των Ευρωπαϊκών ελίτ, ώστε να ξεσπάσει μια αναμπουμπούλα στην Ευρώπη. Στην ουσία, το δίπολο Ελλάδα/Γερμανία αποτελεί κομμάτι του ευρύτερου πολιτικο-πολιτισμικού χάσματος μεταξύ της «υποανάπτυκτης» Ανατολής και  της καπιταλιστικής Δύσης, καθώς για πολλούς Ευρωπαίους η Ελλάδα ανήκει  καθαρά στην Ανατολή. Άλλωστε δεν είναι ψευδές ότι η ελληνική κοινωνία ελάχιστους δεσμούς έχει με την Ευρώπη σε πολιτισμικό επίπεδο  – κάτι που θα πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε, όσο οδυνηρό και αν μας φαίνεται. Αναμφισβήτητα είναι δύσκολο για εμάς να το αποδεχτούμε καθώς για πολλές  δεκαετίες η ιδέα της ένταξης της Ελλάδας στην Ε.Ε και της μετατροπής της από μια εγκαταλελειμμένη υποανάπτυκτη επαρχία σε μια Δυτική καπιταλιστική μητρόπολη, υιοθετούνταν αβασάνιστα και αναντίρρητα από τη  συντριπτική πλειοψηφία. Πρόκειται για μια αντίληψη που βασίστηκε πάνω  στην mainstream ιδέα της δεκαετίας του ’90, πως οτιδήποτε φέρει την Ευρωπαϊκή σφραγίδα είναι πάντοτε προτιμότερο (πράγμα που να συζητηθεί στην επόμενη ενότητα).
Επίσης, είναι πρακτικά δύσκολο να ‘αναμείξει’ κανείς 27 διαφορετικές χώρες με διαφορετική ιστορία, ήθη, έθιμα με στόχο μια κοινή οικονομία, ασχέτως και αν δεν υπάρχουν εγγενείς αδυναμίες οι οποίες οφείλονται σε γενετικά-φυλετικά χαρακτηριστικά (όπως λένε οι ακροδεξιοί) που καθιστούν τις διαπολιτισμικές σχέσεις αδύνατες. Θα πρέπει να εξετάσουμε τις αξίες κάτω από τις οποίες η πολυπολιτισμική Ευρώπη λειτουργεί, αξίες οικονομικές, ανταγωνιστικές, που δεν προωθούν την διαπολιτισμικότητα αλλά το μοναδικό κίνητρο: το κέρδος και τον ανταγωνισμό, ο οποίος εκφράζεται και με χαρακτηριστικά έθνους, φυλής είτε σεξουαλικότητας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο οικονομικός ανταγωνισμός οδηγεί στην δαιμονοποίηση του λιγότερου ισχυρού, ενισχύοντας τον εθνικισμό ο οποίος διχάζει όλο και περισσότερο τους λαούς, διαιωνίζοντας την παντοδυναμία των ολιγαρχιών.
Το Ευρωπαϊκό φαντασιακό και η νεοελληνική, μεταπολιτευτική πραγματικότητα
Η Ελλάδα από τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας της αποτελούσε ένα κράτος οικονομικά ανίσχυρο, με βαθιά ριζωμένες συνειδησιακά παραδοσιακές αναπαραστάσεις σε ό,τι αφορά την κοινωνική ζωή, την εργασία, την θρησκεία και τα διάφορα ήθη κι έθιμα. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες Δυτικές κοινωνίες (αν μπορεί η Ελληνική να θεωρηθεί Δυτική) ουδέποτε ήρθε σε επαφή με τον κοινωνικό εξορθολογισμό, ελάχιστα γνώριζε από corporate culture και βιομηχανοποίηση, παραμένοντας μια χώρα επαρχιακή, με δομές βαθιά πελατειακές. Λόγω ακριβώς της συνεχόμενης οικονομικής της δυσπραγίας υπήρξε και ένας από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς ανθρώπινου δυναμικού στην Ευρώπη (μετά την Ιρλανδία και την Ιταλία). Δεκάδες χιλιάδες Έλληνες πολίτες πήραν τον δρόμο της μετανάστευσης προκειμένου να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, ενώ μεγάλο ποσοστό κατάφερε να αναρριχηθεί στην καπιταλιστική πυραμίδα, στις χώρες όπου φιλοξενούνταν. Το γεγονός αυτό άρχισε σιγά σιγά στο εσωτερικό της χώρας να καλλιεργεί την ιδέα της ισχυρής Δύσης που δίνει ευκαιρίες ανέλιξης σε αντίθεση με την βαλτωμένη Ελληνική πραγματικότητα που δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο παρά ένα κράτος αδύναμο να προσφέρει όλα αυτά που η αναπτυγμένη Δύση επιτυγχάνει. Για πολλά χρόνια, κύριος εκφραστής τούτης της αντίληψης υπήρξε η Καραμανλική Δεξιά η οποία δίχως καμία απολύτως συγκατάθεση υπέγραψε τη συμφωνία ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ μετά την πτώση του καθεστώτος των Συνταγματαρχών, ενώ από την αντίθετη πλευρά, η αριστερά εξέφραζε ευρωσκεπτικιστικές θέσεις όντας εγκλωβισμένη στον φιλοσοβιετικό αντιδυτικισμό, στο αντι-ιμπεριαλιστικό εμφυλιακό φαντασιακό που αποτελεί κληρονομιά των εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων του ΕΑΜ.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» κυριαρχούσε στις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ, το οποίο στα πολύ πρώτα χρόνια της δράσης του εξέφραζε μεγάλο κομμάτι του αντι-δικτατορικού κινήματος και τις ευρωσκεπτικιστικές αντι-ιμπεριαλιστικές τάσεις του Ελληνικού λαού, τάσεις που μερικές δεκαετίες αργότερα εκφράζονταν μόνο μέσα από το ΚΚΕ (καθώς το ΠΑΣΟΚ συνέπραξε με την σοσιαλδημοκρατία και έπειτα με τον κοινωνικό φιλελευθερισμό ιδίως κατά την ανάληψη της προεδρίας από τον Κ. Σημίτη), χάνοντας την αίγλη του σε μια εποχή που η απάθεια και η μαζική απο-πολιτικοποίηση είχαν αρχίσει να κατακλύζει τα πάντα. Τις συγκεντρώσεις στις πλατείες αντικατέστησαν οι κραυγές στα τηλε-παράθυρα, τον πολιτικό διάλογο οι διαφημίσεις και ο καταναλωτισμός: τα ψώνια του Σαββατοκύριακου, η κουλτούρα του fast-food και του super-market προερχόμενη από την Δύση γρήγορα διείσδυσε και στην Ελληνική κοινωνία, διαβρώνοντας ολοκληρωτικά τον sui generis χαρακτήρα της. Η νέα αυτή πραγματικότητα αντικατέστησε τις παλιές αξίες με τον οικονομισμό, την αγοραστική δυνατότητα, την ευμάρεια που αποκλειστικά και μόνο συνδυάζεται με την μαζική κατανάλωση, την ευκολία και την μίμηση τηλε-ηρώων, πράγμα που ίσχυε στις περισσότερες Ευρωπαϊκές μητροπόλεις δυο/τρεις δεκαετίες πριν, ιδανικά που προβάλλονταν συνεχώς ως παραδείγματα κοινωνιών που ευημερούν σε αντίθεση με τον παρωχημένο Ελληνικό επαρχιωτισμό που έπρεπε να ξεπεραστεί με κάθε μέσο προκειμένου να αγγίξει την τελειότητα, τα Ευρωπαϊκά standards of living, να ξεπεράσει την μίζερη πραγματικότητα του «εδώ όλα χάλια, έξω είναι όλα καλά». Ως εκ τούτου, η ιδέα της ΕΕ, η άποψη του «με το ευρώ καλύτερα» κατέστη κοινή λογική στην Ελληνική κοινωνία, η οποία δεν έβλεπε άλλο δρόμο παρά να γίνει ένα κομμάτι με την Δύση, δίχως ωστόσο να θέλει χάσει την δική της ιδιαιτερότητα, το σκυλάδικο, την κουλτούρα του “ωχαδερφισμού” και του φραπέ, που ενσωμάτωσε πλήρης σε όλα τα καταναλωτικά ιδανικά που δανείστηκε από την «πολιτισμένη» Δύση.
Το γεγονός αυτό εκφράζει σε μεγάλο βαθμό μια από τις μεγαλύτερες μορφές ετερονομίας που χαρακτηρίζουν την Ελληνική κοινωνία: την αδυναμία να σκεφτούμε ότι μόνοι μας σαν λαός μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο δίχως την καθοδήγηση του «πετυχημένου», δίχως τις υποδείξεις των «ειδικών της ΕΕ» σε θέματα κοινωνικής ευημερίας.  Ότι το κακό μας παρελθόν σημαδεμένο από δικτατορίες, εμφυλίους, πολιτικές ανακατατάξεις και αστάθεια θα το βλέπαμε πλέον μονάχα τυπωμένο και  ανώδυνο σε μερικές σελίδες στα βιβλία της ιστορίας, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι· ότι μόνο αν ακολουθήσουμε την «σιγουριά» που μας εμπνέει το Ευρωπαϊκό όραμα θα γλιτώναμε απ’ αυτό, σα να μην ήταν η ίδια Ελληνική κοινωνία για μεγάλο χρονικό διάστημα φορέας αυταρχικών ιδεών (καί από τα αριστερά καί από τα δεξιά). Όλος αυτός ο εξοβελισμός του κοινωνικού πράττειν σε εξωγενείς παράγοντες ευνουχίζει κάθε αυτόνομη πολιτική δράση. Κύριοι εκφραστές της αποτελούν τα διάφορα ευρωπαϊκού προσανατολισμού κόμματα που επικαλούνται την υπευθυνότητα και τον «πόλεμο ενάντια στον λαϊκισμό», που βάλλονται κατά της αντί-ευρωπαϊκής αριστεράς. Κατά βάθος, όμως, το σκεπτικό τους αυτό δεν αντανακλά μόνο τον παραδοσιακά χυδαίο εθελόδουλο αυταρχισμό της Ελληνικής Δεξιάς, αλλά εγκλωβίζει τους ίδιους τους πολίτες στην ανευθυνότητα μέσω του κλίματος απάθειας που καλλιεργούν, μέσω της δογματικής αντίληψης του καπιταλιστικού-ευρωπαϊκού μονόδρομου (όπου και η ΕΕ) πως οι τεχνοκράτες “θα καθαρίσουν για εμάς” που δεν θα πρέπει να κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να τους υποστηρίζουμε μια φορά στα τέσσερα χρόνια, ασχέτως και αν μέρα με την μέρα ο αριθμός των ανέργων αυξάνεται, οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται και η εξαθλίωση καθιστά την ζωή ανυπόφορη. Η ευθύνη των πράξεών μας δεν αναλαμβάνεται μέσω της τιμωρίας, του εκφοβισμού και της μαύρης προπαγάνδας των ολιγαρχιών πως αν δεν θα τους ακολουθήσουμε θα έρθει το τέλος του κόσμου, αλλά μονάχα μέσω της δικής μας δράσης, δίχως ηγέτες και καθοδηγητές, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να αναγνωρίσουμε τα δικά μας λάθη.
Πάνω στην ίδια παγίδα φυσικά πέφτει και μεγάλο κομμάτι του αντι-μνημονιακού μπλοκ το οποίο  συσπειρώνει ευρωπαϊστές αριστερούς που πιστεύουν σε θαύματα (πως η ΕΕ  μπορεί να μεταρρυθμιστεί υπέρ των λαών και όχι των τραπεζών) αλλά και  ακροδεξιούς προγονόπληκτους που πιστεύουν πως η ΕΕ αποτελείται από Εβραίους, κρύβει μέσα της τον Σατανά, ετοιμάζει στρατιές για να  υποδουλώσουν την Ελλάδα στους Σιωνιστές μέσω της μετανάστευσης και  διάφορα άλλα παράλογα ή παραληρητικά που ακούμε κατά καιρούς από διάφορους σαλτιμπάγκους φαντασιόπληκτους στις πιο ακραίες περιπτώσεις, ή όπως συμβαίνει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες του βορρά, οι ευρωσκεπτικιστικές τάσεις ωθούν όλο και περισσότερο στον απομονωτισμό, πράγμα που θα δούμε παρακάτω:
Ο ευρωσκεπτικισμός στις χώρες του βορρά βαδίζει χέρι χέρι με την ξενοφοβία
Αντίθετα με τις χώρες του Νότου όπου ο ευρωσκεπτικισμός συνήθως αποτελεί προνόμιο των αριστερών, στον βορρά οι πιο ακραίες φωνές ξενοφοβίας εκφράζονται αυτήν την στιγμή από το Βρετανικό συντηρητικό κόμμα και το ακροδεξιό UKIP με τους ψηφοφόρους και οπαδούς τους να επιθυμούν δημοψήφισμα που θα καθορίσει την συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, όχι όμως με σκοπό τον πολιτικό της απεγκλωβισμό από τις κεντρικές εξουσίες των Βρυξελλών, αλλά με στόχο τον περιορισμό της μετανάστευσης: εάν η Βρετανία πάψει να συμμετάσχει στην ΕΕ, τότε οι ελεύθερες μετακινήσεις δεν θα ισχύουν πλέον για την χώρα αυτή. Όσοι έχουν το ελεύθερο να μεταναστεύσουν στην Γερμανία, στην Ισπανία ή οπουδήποτε αλλού, πλέον δεν θα το έχουν για την Βρετανία όπου πιθανότατα θα απαιτείται visa παραμονής που δεν θα μπορεί να εγκριθεί δίχως πρόσκληση από Βρετανό εργοδότη, ο οποίος θα πρέπει να αποδείξει πως δεν υπάρχει Βρετανός πολίτης που θα μπορούσε να καλύψει τη συγκεκριμένη θέση εργασίας, κι έτσι απαιτείται ξένο εργατικό δυναμικό.
Παρένθεση: Ξεκαθαρίζω ότι η μετανάστευση δεν θα πρέπει να θεωρείται ως κάτι το θετικό όταν συμβαίνει μαζικά και όχι ατομικά καθώς κάτι τέτοιο αποτελεί την διαιώνιση της σκλαβιάς, όπως έλεγε και ο Μαρξ. Θα πρέπει να γνωρίζουμε εδώ πως η αποδοχή των μαζικών μετακινήσεων ως κάτι αυτονόητα θετικό δεν αποτελεί κάποιο επαναστατικό πρόταγμα, αλλά απεναντίας πρόκειται για μια φιλελεύθερη θέση η οποία αποδέχεται ντετερμινιστικές θεωρήσεις όπως: σε κάποιες χώρες είναι φυσικό να καταπιέζονται κάποιοι πληθυσμοί έναντι κάποιων άλλων και συνεπώς κομμάτι των καταπιεσμένων δεν έχει παρά να αναζητήσει την τύχη του σε κάποια άλλη χώρα. Συνεπώς η μαζική μετανάστευση θεωρείται ως κάτι το θετικό, μιας και δίνει ευκαιρίες σε άλλους ανθρώπους να αναρριχηθούν πράγμα που δεν μπορούν να το επιτύχουν στις χώρες καταγωγής τους, κι επίσης, βελτιώνει – μέσω της ανταγωνιστικότητας που δημιουργείται από τη συμπίεση των θέσεων εργασίας – τις υπηρεσίες που παρέχουν οι διάφορες εταιρίες. Οι Μαρξιστές και οι αναρχικοί υπερασπίστηκαν το «δικαίωμα» των μαζικών μετακινήσεων προκειμένου από τη μια να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα πως είναι καλύτερο τελικά ένας Ινδός, Πακιστανός, Έλληνας, Κύπριος να εργάζεται στην Βρετανία, την Γερμανία ή αλλού, αλλά πάντα με σκοπό να τονίσουν την κοινωνική αδικία που δημιουργείται από τις επεμβάσεις των ισχυρών καπιταλιστών των βιομηχανοποιημένων χωρών σε αυτές που είναι λιγότερο ισχυρές και, από την άλλη για να αντιταχθούν στις απομονωτικές τάσεις των συντηρητικών, οι οποίοι βλέπουν τους μετανάστες ως απειλή για την κοινωνία, διχάζοντας έτσι την εργατική τάξη σε ντόπια και ξένη, αποδυναμώνοντας τους πολιτικούς αγώνες προς όφελος των καπιταλιστών.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, δεν μας αφορά τόσο το παραπάνω δεδομένο. Αυτό που βλέπουμε εδώ από κομμάτι των ευρωσκεπτικιστών δεν είναι η αποδόμηση της μετανάστευσης λόγω του ότι συμβάλλει στη δουλεία, αλλά μια έκφραση της γενικευμένης απανθρωπιάς, αποτέλεσμα του ατομικιστικού φαντασιακού: δεν με ενδιαφέρει αν ο Έλληνας δεν θα μπορέσει να εξασφαλίσει μια θέση εργασίας στη χώρα του για να μπορέσει να επιβιώσει. Με ενδιαφέρει ότι αν έρθει εδώ κάποιος άλλος θα τον προσλάβει αντί για μένα, συνεπώς να φύγει και να πάει πίσω στη χώρα του και για να μην ξανάρθει εδώ ας κλείσουμε τα σύνορα το οποίο μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την έξοδο της χώρας από την ΕΕ. Όλες αυτές οι επικίνδυνες τάσεις θα πρέπει με κάθε μέσο να πολεμηθούν, καθώς όχι μόνο αποτελούν ντροπή για την ίδια την ανθρωπότητα, όχι μόνο δικαιολογούν την Βεμπεριανή εκδοχή του έθνους-κράτους (τον μόνο δικαιολογημένα – ηθικά και νομικά – φορέα άσκησης βίας), αλλά στρέφονται κατά των ίδιων των μετακινήσεων με έμμεσο και ύπουλο τρόπο, καταστρατηγώντας δικαιώματα που κερδήθηκαν μέσα από μεγάλους αγώνες, οδηγώντας όλο και περισσότερο στον απομονωτισμό που με τη σειρά του οδηγεί σε διαφόρων ειδών συγκρούσεις.
Το επόμενο βήμα: ούτε εθνική ούτε γεωγραφική αλλά πολιτική ανεξαρτησία
Και τα δύο στρατόπεδα φανερώνουν την διττή ετερονομία που κυριαρχεί στις ‘πολιτικές συζητήσεις’ μια ετερονομία που οφείλουμε να ξεπεράσουμε αν πραγματικά επιθυμούμε την κοινωνική μεταστροφή αντί να  εγκλωβιζόμαστε σε ετερόνομα δίπολα του τύπου: ΕΕ ή έθνος κράτος και  εθνική ανεξαρτησία. Όσο και αν μας προκαλούν αποστροφή οι μαφιόζικου τύπου επιθέσεις των ηγετικών στελεχών της ΕΕ στην Κύπρο και την Ελλάδα, αυτό δεν δικαιώνει την πίστη ότι η λύση βρίσκεται πίσω στις εθνικές κυβερνήσεις και το εθνικό νόμισμα. Διότι το πρόβλημα εδώ δεν είναι ούτε μονεταριστικό αλλά ούτε και κατά βάθος εθνικό. Απεντίας, το πρόβλημα είναι βαθιά πολιτικό, και δεν μπορούν οι φωνές που απαιτούν ισχυρούς ηγέτες και εθνικά σύνορα να χαρακτηριστούν ως ‘πολιτικές’. Απεναντίας, αποτελούν εκφραστές προ-πολιτικών αντιλήψεων, καθώς δικαιολογούν έμμεσα την βία και τον αποκλεισμό κοινωνικών ομάδων από την πολιτική σφαίρα (δεδομένου ότι οι περισσότεροι που κάνουν λόγο για εθνική ανεξαρτησία προέρχονται από εθνικιστικούς κύκλους) και γενικά καλλιεργούν ένα κλίμα απομονωτισμού το οποίο θα μπορούσα να πω ότι είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε αυτή την στιγμή. Αντιθέτως, αυτό που επείγει είναι η πολιτική ανεξαρτησία, δηλαδή το δικαίωμα μιας κοινότητας ανθρώπων (όχι αναγκαστικά ενός έθνους) να ρυθμίζουν οι ίδιοι τον τρόπο λειτουργίας της κοινότητάς τους δίχως εξωτερικές παρεμβάσεις, ενώ ταυτόχρονα θα βρίσκονται και σε διαρκή επικοινωνία με άλλες κοινωνίες.
Η περίφημη Ευρώπη των λαών δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η Ευρώπη της άμεσης δημοκρατίας, του απο-συγκεντρωτισμού και της καθημερινής πολιτικής δράσης. Δεν είναι δυνατό να μιλάμε για άμεση δημοκρατία και να ανεχόμαστε την Ευρωζώνη και την ΕΕ, μια καθαρά ολιγαρχική Νεοφιλελεύθερη συμμορία. Δεν είναι δυνατό να μιλάμε για άμεση δημοκρατία και οριζόντιες δομές όταν έχουμε απέναντί μας έναν οργανισμό που δεν σέβεται ακόμη και τα βασικά κεκτημένα συνταγματικά δικαιώματα (τί έγινε  με την αρνητική ψήφο των Ιρλανδών στην Συνθήκη της Λισαβόνας;) ούτε καν και με τα αστικά πρότυπα. Ούτε είναι εφικτό να μεταρρυθμιστεί αυτός ο γραφειοκρατικός Χομπσιανός μηχανισμός προς κάτι καλύτερο, καθώς οι δομές του είναι τόσο  συγκεντρωτικές, που αδυνατούν πλήρως να εκφράσουν την λαϊκή θέληση. Αντιθέτως, λόγω του τρόπου με τον οποίο έχει οικοδομηθεί, εύκολα απορροφάται από εξουσιαστικά κέντρα ισχυρών συμφερόντων, που επιβάλλονται με τον πιο χυδαίο τρόπο. Μπορούμε, όμως, να εντάξουμε το Ευρωπαϊκό ζήτημα μέσα στα πλαίσια της αναζήτησης νέων προταγμάτων, ενάντια στην βαρβαρότητα του συντηρητισμού και του ιδεολογικά χρεοκοπημένου φιλελευθερισμού, μέσα στους αγώνες για πραγματική δημοκρατία και ατομική και κοινωνική αυτονομία.
Η ΕΕ πρέπει να διαλυθεί με κάθε τρόπο και να αντικατασταθεί από ένα ανοικτό δίκτυο αλληλεγγύης και πολιτισμικής επαφής των λαών που φυσικά θα ελέγχει ότι καμία τοπική απόφαση δεν μπορεί να παραβιαστεί από κεντρικούς μηχανισμούς και για κανέναν λόγο (εκτός και αν εγκυμονεί κίνδυνος εδαφικής επίθεσης σε περίπτωση που η απόφαση κάποιας κοινότητας αυτό επιβλέπει, πράγμα που θα μπορούσε να αποφευχθεί σε μεγάλο βαθμό μέσω των δικτύων πολιτισμικής συναδέλφωσης). Την αρχή των αποφάσεων την έχουν οι ίδιοι οι πολίτες κάθε κοινότητας και όχι οι ολιγαρχίες, όπως το ευρωκοινοβούλιο των Βρυξελλών. Για να  φτάσουμε, όμως, στο  σημείο αυτό θα πρέπει αρχικά να έρθουμε σε ρήξη με κάθε είδους ιδεολογικό μας αποκούμπι, είτε πρόκειται για τον φιλο-ευρωπαϊκό φετιχισμό είτε για το εθνικιστικό φαντασιακό που αναμασούν αριστεροί και δεξιοί και πάνω απ’ όλα, να επανακαταλάβουμε τις πλατείες.
[1] Petropoulos, J,. 2006. Royals and the Reich, Oxford University Press

Αν υπήρχαν MEGA και Καθημερινή το 1821 - Δελτίο ειδήσεων 1821...

Μέρες που είναι, ας φανταστούμε τι θα γινόταν αν υπήρχε … MEGA τον καιρό του ΄21 (ας πόυμε πχ βραδινό δελτίο μετά την εισβολή του Ιμπραήμ στον Μωριά) :

Τρέμη. «Και ενώ η παγκόσμια κατάσταση είναι τόσο δύσκολη, υπάρχουν ακόμα κάποιοι αμετανόητοι που εξακολουθούν να στεναχωρούν τον πολυχρονεμένο μας σουλτάνο, που ο... γιαραμπής να μας κόβει χρόνια και να του δίνει μέρες».

Πρετεντέρης. «Όχι μόνο αυτό Όλγα. Ενώ όλες οι υγιείς δυνάμεις του τόπου, κοτζαμπάσηδες-δεσποτάδες-καραβοκύρηδες έχουν πλέον αντιληφθεί πως η χώρα χρειάζεται ηρεμία και ανάπτυξη γιατί αλλιώς οι Οθωμανοί θα σηκωθούν να φύγουν και θα μας αφήσουν μόνους μας, αυτοί οι αλιτήριοι κατσαπλιάδες, αυτές οι μειοψηφίες έχουν το θράσος να απειλούν τους νοικοκυραίους».

Τσίμας. «Έχεις δίκιο Γιάννη. Μάλιστα έμαθα πως αυτές οι περιθωριακές ομάδες κουκουλοφόρων – φουστανελοφόρων έχουν επικεφαλής έναν τύπο Κολοκοτρώνη, κάπως έτσι, που έχει το θράσος...
να απειλεί με βία, φωτιά και τσεκούρι, την φιλήσυχη πλειοψηφία που την αποκαλεί προσκυνημένη».

Καψής. «Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι λέτε τόση ώρα, όμως το αδελφάκι μου που είναι μέγας δραγουμάνος του Μεγάλου Βεζίρη στην Ιστανμπούλ μου είπε πως αυτός ο …κοτρώνης και τα άλλα μπουμπούκια εξτρεμιστές Παπαφλέσσας και λοιποί είναι η αιτία που η Υψηλή Πύλη μας έχει στην μπούκα».

Τρέμη. «Σωστά Μανώλη. Όμως έχουμε τον ίδιο τον τρομοκράτη στο τηλέφωνο να τον ανακρίνουμε. Κύριε Κολοκοτρώνη με ακούτε ; (Στα παράθυρα γύρω από την Τρέμη οι άλλοι τρεις κάνουν μορφασμούς απέχθειας).

Κολοκοτρώνης. «Συμπαθάτε με, δεν σας γρικώ καλά γιατί εδώ είμαστε έξω στον αέρα και το αγιάζι, και πέφτουν και κουμπουριές πότε – πότε».

Τρέμη. «Πείτε μας κ. Κολοκοτρώνη, που βρήκατε το θράσος να αναστατώνετε τον τόπο και να παραβιάζετε την νομιμότητα ; Αφού οι προύχοντες που μας κυβερνούν έχουν κάνει μνημόνιο με τον Ιμπραήμ, εσείς τώρα τι θέλετε ;»

Κολοκοτρώνης. (Μόλις πάει να πει μια συλλαβή, τον διακόπτει ο Πρετεντέρης).

Πρετεντέρης. «Όλγα, για ρώτα τον κύριο σε παρακαλώ … γιατί εμείς όλοι είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε σήμερα τους συνδικαλισμούς και τις μαγκιές που έκανε στα Δερβενάκια και την Τριπολιτσά».

Κολοκοτρώνης. (Πάει πάλι να μιλήσει, αλλά τον ξαναδιακόπτουν).

Τρέμη. «Μην μιλάτε κύριε, ο Γιάννης είπε να σας ρωτήσω, δεν σας ρώτησα ακόμα. Για απαντήστε λοιπόν, πως τολμάτε να σηκώνετε κεφάλι όχι μόνο στους οθωμανούς αλλά και στους ευρωπαίους. Η ιερά συμμαχία Αγγλία – Γαλλία – Αυστροουγγαρία – Ρωσία μας είπε να κάτσουμε στα αυγά μας και να λέμε σφάξε μας αγά μου ν’ αγιάσουμε. Εσείς τι παριστάνετε, ξέρετε καλύτερα από όλους αυτούς;»

Κολοκοτρώνης. (Πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη, τον διακόπτει ο Καψής αυτή τη φορά).

Καψής. «Εγώ ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιο είναι το θέμα, όμως τώρα θυμήθηκα πως το αδελφάκι μού έγραψε τις προάλλες πως στο σεράϊ συζητιέται πολύ ότι πίσω από τις ταραχές είναι μια ύποπτη περιθωριακή οργάνωση που λέγεται φιλική εταιρεία. Αυτοί δεν σέβονται τίποτα, έχουν διώξει όλους τους επενδυτές … φανταστείτε πως είχε έρθει ένας σοβαρός λόρδος ονόματι Έλγιν που έδωσε μια ολόκληρη φούχτα λίρες για να πάρει κάτι παλιομάρμαρα ο κουτόφραγκος, και αυτοί οι αμετανόητοι προσπάθησαν να τον εμποδίσουν μαζί με κάτι ψευτοκουλτιουράδηδες κοραήδες και λοιπούς. Πάλι καλά που δεν τα κατάφεραν, γιατί η επένδυση αυτή δημιούργησε και θέσεις εργασίας, αυτούς που βοήθησαν να ξηλωθούν τα παλιομάρμαρα και αυτούς που τα φόρτωσαν στα καράβια του λόρδου».

Τσίμας. «Να προσθέσω, Μανώλη, πως αυτοί οι περιθωριακοί κουρελήδες έχουν εκθέσει ανεπανόρθωτα τη χώρα στα ευρωπαϊκά ανακτοβούλια. Κύριε Κολοκοτρώνη, το ξέρετε πως εξαιτίας σας ολόκληρος κόμης Μέτερνιχ έχει βάλει την Ελλάδα στο στόχαστρο ;»

Κολοκοτρώνης. (Μόλις ανοίγει το στόμα του, τον διακόπτουν άλλη μια φορά).

Πρετεντέρης. «Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά Παύλο, έχουμε τώρα και καινούριο φρούτο – τον επαναστατικό τουρισμό. Έχουν πλακώσει και αναρχικοί από το εξωτερικό, σαν να μην έφταναν οι δικοί μας. Κάτι Σανταρόζα, κάτι Μπάϊρον και άλλα αποβράσματα. Μπάτε σκύλοι αλέστε γίναμε, κάνουμε και εισαγωγή ταραχοποιών.»

Τρέμη. «Μάλιστα, Γιάννη, όλοι αυτοί μαζί με τους δικούς μας κάνουν και καταλήψεις σε δημόσια κτίρια. Δες τι έγινε στα κάστρα απ’ όπου πέταξαν έξω τις νόμιμες αρχές, δες τι έγινε στο Μεσολόγγι και αλλού. Πως θα προκόψει μετά από αυτά ο τόπος ; Αν μας πετάξουν έξω από το γρόσι, ποιος θα φταίει μετά ;»

Κολοκοτρώνης. (Έχει βαρεθεί που δεν τον αφήνουν να μιλήσει και έχει φύγει από την γραμμή, ακούγεται του-του).

Τρέμη. «Ορίστε θράσος. Μας έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα μας. Εδώ του κάναμε την τιμή να τον ακούσουμε στο φιλόξενο δελτίο μας, να εκθέσει τις απόψεις του ελεύθερα και δημοκρατικά. Αλλά τι ξέρουν από δημοκρατία αυτοί οι τρομοκράτες. Ας αλλάξουμε τώρα θέμα, να πούμε για τις φιλανθρωπίες της πρέσβειρας καλής θέλησης Μπαρντιν Χανουμ Μπουρέκ που εγκαινίασε σήμερα νέα πτέρυγα στο Λεπροκομείο Σπιναλόγκα μαζί με τον βεζίρη αρρώστιας Λομπέρ Μπέη. Θυμίζουμε πως στις 11 στην Ανατροπή ο Γιάννης φιλοξενεί τους αρχιραγιάδες Μπενιζέλ, Τσαμάρ και Καρα Τζαφέρ για να ακούσουμε επιτέλους και μια υπεύθυνη φωνή.» 

Το βραδινό δελτίο από Α.Ρ.Σ.Ι. (δημοσιεύθηκε εδώ) μας το θύμισε το zeidoron, & και ο pressarismenos

Βρήκαμε δημοσιευμένο και το παρακάτω άρθρο που αξίζει να διαβάσετε
   

Δελτίο ειδήσεων 1821... 

Σας παρουσιάζουμε ένα σχολικό θεατρικό σκετσάκι για την 25η Μαρτίου, το οποίο μας στάλθηκε απο τον Π.Τ. εκπαιδευτικό και φίλο του blog.

ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ 1821!

Α΄ ΠΡΑΞΗ

Πρόσωπα

Πρετεντέρμπεης (μεσήλιξ δημοσιογράφος, σαφώς αρνητικά διακείμενος προς την επανάσταση, πιθανότατα ... μάλλον σίγουρα ρουφιάνος του Σουλτάνου)

Στάη Σουλτάνα (το αυτό...)

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (ο Γνωστός) 

(Ακούγεται μουσική εισαγωγής τηλεοπτικής εκπομπής. Ο Πρετεντέρμπεης  φτιάχνει τα χαρτιά του. Μόλις τελειώνει η μουσική αρχίζει να μιλάει) 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ: κυρίες και κύριοι, Καλησπέρα σας, νομίζω  ότι είναι από τις Παρασκευές που δεν χρειάζεται να διευκρινίσω τι πρόκειται να συζητήσουμε. Το βλέπετε στο μόνιτορ από πίσω μου (δείχνει το μόνιτορ που έχει μια σκηνή από την πολιορκία της Τριπολιτσάς).

Όπως σας έχουμε ενημερώσει από τα έκτακτα δελτία ειδήσεων, ομάδες ενόπλων έχουν περικυκλώσει την πρωτεύουσα της Πελοποννήσου Τριπολιτσά δημιουργώντας πραγματικά κυκλοφοριακό χάος, ενώ δεν αφήνουν ελεύθερη τη διέλευση από και προς την πόλη. Αίσχος! Φτου! (φτύνει κάτω)

Στην ανάλυση των γεγονότων θα με βοηθήσει η έγκριτη δημοσιογράφος Σουλτάνα Στάη, ενώ θα υπάρξουν και ζωντανές συνδέσεις και συνεντεύξεις με τους πρωταγωνιστές. Σουλτάνα; 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: Γεια  σας, Κυρίες και Κύριοι! (παύση) Δεν έχω υπέροχα μάτια!

(Η Στάη παίζει με τα βλέφαρά της και ο Πρετεντέρ της κάνει γλύκες) 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ:  (ξεροβήχει). Κυρίες και Κύριοι τα πράγματα έχουν ως εξής: από νωρίς το πρωί ένοπλες ομάδες γκιαούρ... εεε θέλω να πω Ελλήνων έχουν περικυκλώσει την Τριπολιτσά και ζητούν την απομάκρυνση της Οθωμανικής Διοίκησης. 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: Το γεγονός δεν είναι μεμονωμένο. Μπορεί να θεωρηθεί ως κορύφωση των κινητοποιήσεων που ξεκίνησαν το Μάρτιο στην Πελοπόννησο και τη Στερεά με αίτημα να μην πληρώνονται πια τα χαράτσια και οι φόροι στους Τούρκους. 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ: Το θέμα είναι ότι η εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό αμαυρώθηκε για άλλη μια φορά και υπάρχει κίνδυνος να μας πετάξουν έξω από την Οθωμανική  Ένωση και τότε... (κάνει μια κίνηση απελπισίας) 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: Δεν θα έχουμε να φάμε! 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ: Δεν θα έχουμε κρέας, ψάρια και μπρόκολα! 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: Δεν θα έχουμε φάρμακα! 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ: Δεν θα έχουμε καλσόν! (η Σουλτάνα Στάη τον κοιτάει απορημένα) 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: Θα μας φάνε οι Λύκοι και όλα τα άγρια ζώα 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ: Θα.. Θα πέσει φωτιά να μας κάψει! 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: δράμα, καταστροφή! 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ: Δεν θα έχουμε βενζίνη! 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: Βενζίνη; Τι είναι η Βενζίνη; 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ: δεν ξέρω, έτσι μου ήρθε . Με πληροφορούν όμως από το Κοντρόλ ότι βρίσκεται μαζί μας στο Στούντιο ο ηγέτης των κατσαπλιάδ... θέλω να πω των Ελλήνων που έχουν αποκλείσει την Τριπολιτσά, ο κύριος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. 

(μπαίνει ο Κολοκοτρώνης και κάθεται) 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: (επιθετικά) Κύριε Κολοκοτρώνη, γιατί δεν αφήνετε τον κόσμο να περάσει να πάει στη δουλειά του; Και με τα μαγαζιά τι θα γίνει τώρα που δεν μπορεί να πάει ο κόσμος να ψωνίσει; Ε; 

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Καταρχήν Καλησπέρα σας.. 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡ – ΣΤΑΗ: (ανόρεκτα ) Καλησπέρα. 

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Μάλλον δεν έχετε καταλάβει καλά.... Γίνεται επανάσταση ξέρετε. Πρέπει πια εμείς οι Έλληνες να μάθουμε  να διαχειριζόμαστε οι ίδιοι τις τύχες μας! Να διώξουμε τους Μπέηδες, Τούρκους και Έλληνες (ρίχνει άγριο βλέμμα στον Πρετεντέρμπεη).

Κι όσο για τον κόσμο που δεν πάει να ψωνίσει, σάμπως του έμειναν καθόλου χρήματα για να πάει; Όλα μας τα πήρε ο Σουλτάνος  με τα χαράτσια! Κάναν όλοι κολεγιά να μας ξεζουμίσουν. 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡ ΜΠΕΗΣ: Δηλαδή να μην πληρώνουμε τα χαράτσια, να μην είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας απέναντι στον πολυχρονεμένο μας Σουλτάνο, που ο Θεός να μου κόβει χρόνια να του δίνει μέρες!; 

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Και βέβαια να μην τα πληρώνουμε! Του χρωστάμε τίποτα; Ο απλός λαός μόνο φτώχια και φιλότιμο και αυτοί στα πλούτη. 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: Μα τι λέτε κύριε Κολοκοτρώνη έτσι θα οδηγηθούμε στην χρεοκοπία! 

ΣΤΑΗ –ΠΡΕΤΕΝΤΕΡ: (μαζί με απελπισία)και τότε... 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: Δεν θα έχουμε να φάμε! 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ: Δεν θα έχουμε κρέας, ψάρια και ραπανάκια! 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: Δεν θα έχουμε φάρμακα! 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ: Δεν θα έχουμε καλσόν! (η Σουλτάνα Στάη τον κοιτάει ξανά απορημένα) 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: Θα μας φάνε οι Λύκοι και όλα τα άγρια ζώα 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ: Θα.. Θα πέσει φωτιά να μας κάψει! 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: δράμα, καταστροφή! 

ΣΤΑΗ  - ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ (μαζί): Δεν θα έχουμε βενζίνη! 

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Βενζίνη; Τι είναι βενζίνη; 

ΣΤΑΗ  - ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ (μαζί): Δεν ξέρουμε έτσι το είπαμε! 

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Τέλος πάντων ο απλός λαός έχει ήδη χρεοκοπήσει. Δεν έχουμε τίποτα άλλο να χάσουμε παρά τις αλυσίδες μας. 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: (ψιθυριστά στον ΠΡΕΤΕΝΤΕΡ) Αυτός είναι επικίνδυνος 

(Ο ΠΡΕΤΕΝΤΕΡ κάνει μια κίνηση του στυλ «άσε θα τον κανονίσω εγώ») 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡ ΜΠΕΗΣ (Με ύφος): Είναι αλήθεια κύριε Κολοκοτρώνη ότι όλα αυτά δεν έγιναν αυθόρμητα, αλλά καθοδηγούνται από τη Φιλική Εταιρεία; 

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Αλήθεια είναι. Δεν το κρύψαμε ποτέ άλλωστε. Οι μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται ο λαός δεν γίνονται έτσι αυθόρμητα. Χρειάζονται οργάνωση, καθοδήγηση και Πρόγραμμα. Αυτός είναι ο ρόλος της Φιλικής Εταιρείας. 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: Άρα είστε καθοδηγούμενοι και σεις! 

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: (οργισμένος) Δεν είμαστε όλοι ίδιοι! Άλλο πράγμα να υπηρετείς το λαό και άλλο πράγμα να υπηρετείς το Σουλτάνο και τους Μπέηδες, όπως εσείς βρωμόσκυλα! (Αρπάζει ό, τι βρει μπροστά του,  τους το πετάει και φεύγει)

ΤΕΛΟΣ Α΄ ΠΡΑΞΗΣ

Β΄ ΠΡΑΞΗ

Πρόσωπα 

Πρετεντέρμπεης

Στάη Σουλτάνα

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Ραγιάς («αγανακτισμένος» πολίτης) 

(Ακούγεται μουσική εισαγωγής τηλεοπτικής εκπομπής. Ο Πρετεντέρμπεης  φτιάχνει τα χαρτιά του. Μόλις τελειώνει η μουσική αρχίζει να μιλάει) 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ: Κυρίες και Κύριοι, Καλησπέρα σας! Διανύουμε τον τέταρτο χρόνο της κρίσης και επιτέλους έχει αρχίσει να διαφαίνεται φως στο τούνελ. Ο Ιμπραήμ Πασάς με γαλλική παιδεία και μόρφωση, σωστός τεχνοκράτης,  φέρνει σιγά – σιγά την ειρήνη στην Πελοπόννησο! Στη Συντροφιά μας πάντα, η Σουλτάνα Στάη! Σουλτάνα; 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: Γεια σας, κυρίες και κύριοι (παύση) Αγαπάμε Ιμπραήμ (κάνει το σήμα της νίκης). 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ: ο Κύριος Ιμπραήμ  ακολουθώντας μια ρεαλιστική πολιτική έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να επαναφέρει την τάξη στην Πελοπόννησο!

Πηγαίνει από χωριό σε χωριό και ζητάει από τους κατοίκους να υποταχθούν στο Σουλτάνο και τους Μπέηδες. Αν αυτοί υποταχτούν, τους αφήνει στην ησυχία τους. Αν αρνηθούν,... τους καίει.

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: Τι γλυκός! 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ (ειρωνικά): Ωστόσο ο κύριος Κολοκοτρώνης επιμένει στον αγώνα του, και στο αίτημα για έξοδο από την Οθωμανική  Ένωση... 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: Αμάν πια αυτός ο αγριάνθρωπος! 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ: Ο απολίτιστος! 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: Λέγεται μάλιστα  ότι πάει στα χωριά και τρομοκρατεί τους καημένους τους χωρικούς ότι, αν υποταχθούν στον κύριο Ιμπραήμ, θα έχουν να κάνουν μαζί του... 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ: Σύντομα θα τον έχουμε κοντά μας να μας δώσει εξηγήσεις. Α! Νάτος 

(Μπαίνει ο Κολοκοτρώνης και κάθεται) 

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Καλησπέρα. 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΗΣ – ΣΤΑΗ (μαζί ανόρεκτα) : Καλησπέρα. 

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΣΤΑΗ: Κύριε Κολοκοτρώνη, τι πράγματα είναι αυτά που κάνετε; Γιατί δεν αφήνετε τον κύριο Ιμπραήμ  να επιτελέσει το έργο του;  Πως θα έρθουν ξένοι επενδυτές να τοποθετήσουν τα κεφάλαιά τους; 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ: Αφήστε που ο κύριος Ιμπραήμ απολαμβάνει τη στήριξη της κοινής γνώμης. Να εδώ έχω το τελευταίο γκάλοπ της Βι Πι Αρ Σι . (ψάχνει τα χαρτιά του)

Σύμφωνα με τη σφυγμομέτρηση το 103% των ερωτηθέντων θέλει κυβέρνηση τεχνοκρατών με πρωθυπουργό τον κύριο Ιμπραήμ , ο οποίος παρεμπιπτόντως συγκεντρώνει το 120% των θετικών γνωμών! 

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ (Με δυσπιστία): Μήπως το Γκάλοπ είναι στημένο; 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡ – ΣΤΑΗ (μαζί) ΑΠΑΠΑΠΑ! 

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Τέλος πάντων. Δεν ξέρω τι γκάλοπ και βλακείες μου τσαμπουνάτε. Ο Αγώνας βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή και ο κάθε Έλληνας είναι υπεύθυνος για το αν θα αποτινάξουμε το ζυγό ή θα μείνουμε για πάντα ραγιάδες. Δεν υπάρχει περιθώριο για ουδετερότητες. Όποιος κάθεται σπιτάκι του και δεν πολεμάει τον Τούρκο είναι με τον Τούρκο! Φωτιά και Τσεκούρι στους Προσκυνημένους! (σηκώνει το σπαθί του). 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡ – ΣΤΑΗ (μαζί) Μαμά! 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡ: Ντροπή σας κύριε Κολοκοτρώνη, να τρομοκρατείτε έτσι τον κοσμάκη ! Με ειδοποιούν από το κοντρόλ ότι είναι έτοιμη η σύνδεση. Σε ζωντανή σύνδεση από το στούντιο της κάτω ραχούλας έχουμε τον κύριο Ραγιά, ο οποίος έπεσε θύμα της τρομοκρατίας του κυρίου Κολοκοτρώνη! (προς τον Κολοκοτρώνη) Τώρα θα δεις... 

(Μπαίνει στη Σκηνή ο Ραγιάς κρατώντας τετράγωνο πλαίσιο το οποίο είναι υποτίθεται τηλεοπτικό παράθυρο) 

ΣΤΑΗ:  Κύριε Ραγιά Καλησπέρα. Πείτε μας, σας παρακαλώ πολύ, τι σας έκανε αυτός ο αγροίκος (δείχνει υποτιμητικά τον Κολοκοτρώνη). 

ΡΑΓΙΑΣ: Με φόβισε! 

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡ –ΣΤΑΗ: Τον αχρείο! 

ΡΑΓΙΑΣ: Μια χαρά τα είχα βρει εγώ με τον κύριο Ιμπραήμ! Και στην τελική εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα. Οι διπλανοί που τους έκαψε ο Ιμπραήμ καλά να πάθουν. Μου  ήθελαν να διώξουν τους Μπέηδες. Καλέ τι μας έκαναν στην τελική οι Μπέηδες; Μια χαρά δεν περνάγαμε; Και ήρθε αυτός και ... με φόβισε! 

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: βρε Άντε στα Τσακίδια Βρωμοσκούληκο, προσκυνημένε, Ζώο! Σου αξίζει η χλεύη και η περιφρόνηση 

(γυρνάει προς τη Χορωδία) απάνω τους παιδιά να τους πάρουμε φαλάγγι! 

(Ο Κολοκοτρώνης και η σχολική χορωδία πετάνε στον Ραγιά και τους δύο δημοσιογράφους ό, τι βρουν, ακούγετε το σήμα της εκπομπής) 

ΑΥΛΑΙΑ

Από "redflyplanet" μέσω "Σίβυλλα" δημοσιεύθηκε 17-3-2012  στο Γρέκι

Η μαφία του μάρκου

(Ελεύθερος Σκοπευτής, Επενδυτής, 23/3/2013) 
Επειδή αρκετά κράτησε η πλάκα με την άφαντη συμμορία της δραχμής -για συμμορία της κυπριακής λίρας δεν έπεσε κάτι στην αντίληψή μου τις μέρες που η κυπριακή τραγωδία πήρε τη σκυτάλη από την ελληνική -, καιρός να σοβαρευτούμε και να μιλήσουμε για τη μόνη ληστρική και αποτελεσματική δρώσα συμμορία της Ευρωζώνης: τη συμμορία του μάρκου. ...

Δηλαδή, τι συμμορία, εδώ μιλάμε για κανονική μαφία του μάρκου. Που μέχρι στιγμής δρα ως μαφία του ευρώ.

Απ’ την αρχή της ελληνικής κρίσης, το απόλυτο μέσο ψυχολογικού εκβιασμού όχι μόνο των 11 εκατομμυρίων Ελλήνων, αλλά και των 500 εκατομμυρίων κατοίκων της Ε.Ε., ήταν η προστασία των καταθετών. Πάνω σ’ αυτό το επιχείρημα που εκθείαζε ως απαραβίαστο δικαίωμα την αποταμίευση οικοδομήθηκε ολόκληρη η μηχανή διάσωσης με χρήματα των φορολογουμένων των ευρωπαϊκών τραπεζών που είχαν πλημμυρίσει με τοξικά σαπάκια. Στο ίδιο επιχείρημα στηρίχθηκε ο σφαγιασμός των μισθών, των συλλογικών συμβάσεων, του ασφαλιστικού συστήματος, κάθε ίχνους κοινωνικής προστασίας, των δημόσιων συστημάτων υγείας και η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους εν γένει στην Ευρώπη. Αυτό πραγματοποιήθηκε με ακραίο τρόπο στην Ελλάδα, με κάπως ηπιότερο τρόπο στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία και σε λιγότερο θανατηφόρες δόσεις σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Όλα στο όνομα της προστασίας των καταθετών, που στο μεταξύ, ανάλογα με το ύψος των καταθέσεων που είχαν να ρισκάρουν (ή να κρύψουν), το ’ριξαν στο κυνήγι του θησαυρού. Δηλαδή του ασφαλούς αποθετηρίου. Και, μαντέψτε πού κυρίως μετέφεραν τα χρήματά τους, όσοι τουλάχιστον είχαν την ευχέρεια να αξιοποιούν τη μόνη ζωντανή ελευθερία στην Ε.Ε., την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων: στη Γερμανία, στη Βρετανία, στο Λουξεμβούργο, στην Ελβετία, και σε μικρότερο βαθμό στην Κύπρο και μερικούς ακόμη από τους λεγόμενους φορολογικούς παραδείσους.

Όλο το αυταρχικό οικοδόμημα της Ευρωζώνης την τελευταία τριετία θεμελιώθηκε πάνω στην αποτροπή του κινδύνου κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος από ένα bank run, μια μαζική έφοδο στα γκισέ των ευρωπαϊκών τραπεζών. Ακόμη και το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων -«μοναδική περίπτωση», κατά τη ρητορική των ευρωκρατών, όπως τώρα το κούρεμα των κυπριακών καταθέσεων- επιβλήθηκε εν ονόματι μιας «δικαιοσύνης» η οποία προβλέπει τη δίκαιη τιμωρία όσων ανέλαβαν υπερβολικούς κινδύνους στο χρέος πιστωτικά ανυπόληπτων χωρών, σε αντίθεση με τους προνοητικούς αποταμιευτές που δεν τους άξιζε να εκτεθούν σε ανάλογους κινδύνους. Στο πλαίσιο της «δικαιοσύνης» αυτής, άλλωστε, προβλέπεται και η ολοκλήρωση της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης ως τραπεζικής ένωσης, με την ενιαία εποπτεία των τραπεζικών ιδρυμάτων από την ΕΚΤ και τον ενιαίο μηχανισμό εγγύησης καταθέσεων, που υποτίθεται ότι πρέπει να αποφασιστεί μέχρι τον ερχόμενο Ιούνιο.

Κατά τα φαινόμενα, η γερμανική ελίτ, που μοιράζεται με ελάχιστους τις βαθύτερες σκέψεις της, αποφάσισε να κάνει την υπέρβαση. Η προτεσταντική ηθική επέπρωτο να επεκταθεί και στις καταθέσεις και σε όσους άφρονες τις εμπιστεύονται σε χώρες μειωμένης αξιοπιστίας ή φορολογικής χαλαρότητας. Το καινούργιο επιχείρημα του Σόιμπλε, ότι δηλαδή και οι καταθέτες, μετά τους ομολογιούχους, οφείλουν να αναλαμβάνουν τους κινδύνους που τους αναλογούν έναντι ενός αναξιόπιστου τραπεζικού συστήματος, παραβιάζει τα ιερά και τα όσια του καπιταλισμού των τελευταίων τριών αιώνων. Ο ισχυρισμός πως η Κύπρος είναι μια «ειδική και μοναδική» περίπτωση αποτελεί καραμπινάτη απάτη και θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς γιατί η Λαγκάρντ του ΔΝΤ βάζει πλάτη σ’ αυτό. «Η Κύπρος», λένε, «έχει έναν δυσανάλογο με το ΑΕΠ της τραπεζικό τομέα», περίπου δεκαπλάσιο. Τότε, τι να πει κανείς για τους φορολογικούς παραδείσους που φιλοξενούνται στην Ευρώπη, με τραπεζικούς τομείς εκατονταπλάσιους του σχεδόν μη μετρήσιμου ΑΕΠ τους; Το Λουξεμβούργο, πληθυσμιακά ανάλογο της Κύπρου και με ετήσιο ΑΕΠ 43 δισ., έχει τραπεζικό τομέα με ενεργητικό 1,1 τρισ. Ήτοι, 25 φορές το ΑΕΠ του. Κι αν η ιδιαιτερότητα του Μεγάλου Δουκάτου ως παγκόσμιου πλυντηρίου είναι αποδεκτή λόγω του μικρού του μεγέθους, τι θα πουν οι ευρωκράτες για τη Βρετανία, που με ΑΕΠ 1,7 τρισ. έχει ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα με ενεργητικό σχεδόν 10 τρισ. ευρώ (πενταπλάσιο) ή για την ίδια τη Γερμανία, που διαθέτει το ένα τέταρτο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων των 27 της Ε.Ε., με ενεργητικό τετραπλάσιο του ΑΕΠ της (9 τρισ. ευρώ); Κι αυτό, χωρίς να υπολογίζονται τα περιουσιακά στοιχεία που ελέγχουν οι ημικρατικές περιφερειακές τράπεζες της χώρας (Landesbank), που μεταξύ άλλων είναι και μια θαυμάσια κρυψώνα για σημαντικό μέρος του χρέους της.

Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι η θεαματική μεταστροφή των Γερμανών κατά του ταμπού της αποταμίευσης είναι μια αιφνίδια προσχώρηση στον κλασικό κεϊνσιανισμό που μετά βδελυγμίας απέρριπταν και στην εξ ίσου κλασική συνταγή της «ευθανασίας του ραντιέρη», την οποία ο Κέινς εισηγήθηκε την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης για να χρηματοδοτηθούν η ανάπτυξη και η απασχόληση. Καμία σχέση (προσωπικώς δεν θα είχα καμία αντίρρηση να θυσιαστεί μέρος της «νεκρής εργασίας» που είναι θαμμένη στις αποταμιεύσεις, προκειμένου να διασωθεί η ζωντανή εργασία που σήμερα σφαγιάζεται κατά προτεραιότητα. Αλλά θα άντεχαν οι ευρωκράτες τέτοια προδοσία στην Πίστη; Την τραπεζική, εννοείται…).

Θα μπορούσε, επίσης, να δει κανείς στον όλο χειρισμό μια προσπάθεια γεωπολιτικής προβολής της Γερμανίας στην ευρύτερη περιοχή  της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, όπου η μυρωδιά των υδρογονανθράκων καθιστά την Κύπρο και την Ελλάδα θηράματα των νέων αποικιοκρατών και των ανταγωνισμών τους. Αυτό παίζει, αλλά είναι ακόμη ασαφές αν οι υδρογονάνθρακες είναι πράγματι πεδίο ανταγωνισμού της Γερμανίας με τη Ρωσία ή, αντιθέτως, πεδίο σύγκλισης και υπόγειων συνεννοήσεων εν όψει μιας νέας ενεργειακής Γιάλτας.  Κανείς από τους δυο παράγοντες δεν δείχνει να βιάζεται. Και μπορεί βάσιμα να υποθέσει κανείς ότι και οι δύο έχουν λόγους να προσβλέπουν σε μια πιο φθηνή διευθέτηση, με μια κατεδαφισμένη οικονομικά και πολιτικά Κύπρο.

Αλλά, υπάρχει πιθανότατα κάτι βαθύτερο που βασανίζει τον πυρήνα της γερμανικής ελίτ κι όσων την ακολουθούν πειθήνια. Ή έχουν αποφασίσει ότι το έκτρωμα που έχουν κτίσει ως Ευρωζώνη δεν σώζεται με τίποτα, οπότε καλόν είναι να πάρουν τα μέτρα τους από τώρα, ή ωριμάζει εντός τους η ιδέα να είναι αυτοί που θα δώσουν την αποφασιστική κλοτσιά για την κατεδάφισή του, με την επιστροφή στο μάρκο ή σε ένα ευρώ των ολίγων και εκλεκτών. Υπολογίζουν, και πολύ σωστά, ότι μια παρατεταμένη κατάσταση καρκινοβασίας της Ευρωζώνης θα δημιουργήσει συνθήκες ανασφάλειας και φυγής στους κατόχους του χρήματος. Αν αυτή η ανασφάλεια επιμεριστεί σωστά στην καθημαγμένη και ανυπόληπτη περιφέρεια της Ευρωζώνης, το χρήμα θα αναζητήσει ασφάλεια στα κατά τεκμήριο ασφαλέστερα γκισέ. Όπως ακριβώς συνέβη με τα κεφάλαια που επενδύουν σε κρατικό χρέος και κατευθύνθηκαν στα γερμανικά ομόλογα, διευκολύνοντας τη Γερμανία να δανείζεται ακόμη και με αρνητικά επιτόκια, έτσι ελπίζουν ότι θα συμβεί και με τις καταθέσεις. Η γερμανική ελίτ, πρωτίστως ο χρηματοπιστωτικός πυρήνας της, θέλει να οχυρωθεί πίσω από βουνά χρήματος. Να μαζέψει όσο το δυνατό περισσότερα κεφάλαια από τη διαλυμένη ευρωπαϊκή περιφέρεια, όσα τουλάχιστον δεν ακολουθούν τον Δρόμο του Μεταξιού, τις ασιατικές οικονομίες.

Η μαφία του μάρκου (ή του σκληρού ευρώ) ρισκάρει.  Μπορεί η επιλογή για την Κύπρο να ήταν απλώς ένας ακραίος πειραματισμός, αλλά φωτίζει αρκετά τι είδους μηχανισμό εγγύησης καταθέσεων θέλει η γερμανική ελίτ να προωθήσει στην Ε.Ε. και στην Ευρωζώνη, ή τι εκπλήξεις μπορεί να συνοδεύσουν το επόμενο κούρεμα του ελληνικού χρέους. Μια ακόμη διχοτόμος χαράσσεται στην Ευρώπη, αυτή τη φορά ανάμεσα στα υγιή, «καθαρά» τραπεζικά συστήματα, από τη μια, και στα ύποπτα «πλυντήρια» από την άλλη (εξαιρούνται, φυσικά, τα «δικά μας» καθωσπρέπει «πλυντήρια»). Εκείνο που δεν μετρά η μαφία του μάρκου (ή του σκληρού ευρώ) είναι ότι το νέο τείχος από χρήμα πίσω από το οποίο πασχίζει να οχυρωθεί στο τέλος θα πλακώσει και την ίδια.  
 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Αποταμίευση. Μια σεβαστή ομολογώ μορφή χορτάτη ευθανασίας.

Εν μέρει καλά τα λέει ο μύθος. Έπρεπε να λογικευτούν λίγο τα τζιτζίκια να βάλουν στη μπάντα μισό τραγούδι για το κρύο να εξοικονομούν ολίγην της ύπαρξής τους ασωτεία.

Έξω απ’ το χορό, καλά τα λέει ο μύθος. Πώς αλλιώς να κάνουν τα τζιτζίκια. Δεν αποταμιεύεται η ένταση. Δεν θα ’θελε κι αυτή να ζει περισσότερο. Όμως δεν αποταμιεύεται. Μια μέρα να τη φυλάξεις χαλάει.

Κι είπα, έτσι που τη βλέπω Σωρηδόν να κείται άταφη άψαλτη να της ρίξω ένα ολάνθιστο Αμήν πριν τη διαμελίσει η κατακραυγή πριν τη σύρουν τροφή στη φωλιά τους κάτι τομάρια εαυτούλικα μερμήγκια.

Κική Δημουλά, «Υπέρ ασωτείας» (Συλλογή «Χαίρε ποτέ»)

ΠΑΥΛΟΣ ΦΡΑΓΚΟΣ: Soviet Union of Neoliberal Europe vs Private Banki...

ΠΑΥΛΟΣ ΦΡΑΓΚΟΣ: Soviet Union of Neoliberal Europe vs Private Banki...: Όχι, σύντροφε Μεντβέγιεφ... ...