Συνηγορία υπέρ της «ανομίας»

1. Η εμφάνιση του ακραίου κέντρου

Ένα από τα χαρακτηριστικότερα δόγματα που κυριαρχούν στις ‘πολιτικές’ συζητήσεις των περισσότερων σύγχρονων Δυτικών κοινωνιών είναι η συνολική και απερίφραστη καταδίκη κάθε πράξης που δε συνάδει με τον ποινικό (κυρίως) κώδικα. Πάντα στο πλαίσιο της αποφυγής των άκρων, στο όνομα του θεμιτού για το δημόσιο συμφέρον και, συνεπώς, κοινώς αποδεκτού, φιλελεύθερου κέντρου, το σλόγκαν «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» ακούγεται συνεχώς.

Στην Ελλάδα, κυρίως τα τελευταία πέντε χρόνια, η στάση μεγάλης μερίδας της δημοσιογραφικής ελίτ, διαφόρων πολιτικάντιδων αλλά και πολλών εκπροσώπων της σαλονάτης political correct ιντελιγκέντσιας απέναντι στις πρόσφατες επιθέσεις του κράτους εναντίον μεγάλων καταλήψεων και αυτο-διαχειριζόμενων χώρων, φανερώνει ότι, το δόγμα του ακραίου κέντρου έχει για τα καλά εισχωρήσει στον mainstream ‘πολιτικό’ λόγο. Έτσι, καθημερινά φωνές κάνουν λόγο για «ίσες αποστάσεις» τόσο από τα δεξιά όσο και αριστερά ‘άκρα’, καλώντας μας, ταυτόχρονα, να αναγνωρίσουμε την μετριοπάθεια, την πρόοδο και την κοινωνική ειρήνη, ως αρετές που ενισχύουν τους θεσμούς μιας αντικειμενικά δίκαιης κοινωνίας. Μήπως, όμως, οι μεγαλοστομίες αυτές που μονοπωλούν στα δελτία των ειδήσεων και διαφόρων ειδών ‘σοβαρές’ εκπομπές δεν είναι και τόσο αντικειμενικές, όσο, πραγματικά, διατείνονται (ή όπως κάποιοι θέλουν να τις παρουσιάζουν); Μήπως, η φαινομενικότητα του «αυτονόητου», της καταδίκης κάθε είδους πράξης που «δεν σέβεται τους νόμους και το ‘άριστο’ μέτρο» – που εκλαμβάνοντας ως αφετηρία τον αυθαίρετο «κοινό νου», θεωρητικά εξασφαλίζει την ισορροπία μιας κοινωνίας που ακροβατεί πάνω σε τεντωμένο σκοινί – υποπίπτει, τελικά, με τη σειρά του, σε μια αμφίρροπη υποκειμενικότητα;

2. Το ακραίο «κέντρο» και οι εγγενείς του αντιφάσεις

Η υποκειμενικότητα του δόγματους αυτού διαφαίνεται μέσω της αναποτελεσματικότητάς του να εξασφαλίσει μια πραγματική πολιτική διαλεκτική. Αντιθέτως, το μόνο που καταφέρνει είναι να προστατεύσει την ομαλή λειτουργία της υπάρχουσας κοινωνικής θέσμισης. Κάτι τέτοιο επιβεβαιώνουν οι απαξιωτικές αντιδράσεις των φιλελεύθερων στο άκουσμα και μόνο εννοιών όπως άμεση δημοκρατία, κατάργηση της αρχής της αντιπροσώπευσης, ή αντικατάσταση του ιεραρχικού συστήματος διακυβέρνησης από κοινωνικά δίκτυα οριζόντιων δομών,που συχνά απορρίπτονται ως μη πραγματοποιήσιμες ουτοπίες ή κυριαρχία του όχλου, ενώ την ίδια στιγμή, οι ίδιοι ανταπαντούν θέτοντας τα, λίγο πολύ γνωστά, ‘ρητορικά’ ερωτήματα: Πώς είναι δυνατόν οι πολίτες να ρυθμίζουν από μόνοι τους τις τύχες τους, δίχως την ‘κηδεμονία’ των ‘ειδημόνων’ της πολιτικής; Ποιός θα επιβάλει την τάξη αν, ενώ ο καθένας έχει τη δυνατότητα να επεμβαίνει στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων που αφορούν τη ζωή του, κάποιο μεμονωμένο άτομο θα εκμεταλλευτεί τούτη την απεριόριστη ελευθερία με σκοπό την ικανοποίηση των δικών του αναγκών; Ποιός θα σταματά τους κλέφτες και τους παραβάτες, αν η αστυνομία δεν έχει το πάνω χέρι στον έλεγχο της κοινωνικής συμπεριφοράς; Η αντίληψη αυτή συχνά βασιζόμενη σε κάποια αντι-επιστημονική και αναπόδεικτη Χομπσιανή θεώρηση περί έμφυτης ανθρώπινης απληστίας, η οποία για να μην καταστήσει τον άνθρωπο ανίκανο να επιβιώσει θα πρέπει να μετριαστεί κάτω από το σιδερένιο χέρι μιας ισχυρής αναντίρρητης εξουσίας που θα εξασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη, δικαιολογεί την Βεμπεριανή (πεμπτουσία της φιλελεύθερης φιλοσοφίας) νομιμοποίηση της βίας του κράτους έναντι κάθε άλλης μορφής βίας. Εδώ, αν μη τι άλλο, δημιουργούνται κάποιες εμφανείς αντινομίες που αποδεικνύουν την μή αντικειμενικότητα της «καταδίκης της βίας απ’ όπου και αν προέρχεται», και, τέλος, αυτο-αναιρούν την ‘ορθότητα’ αυτού του σκεπτικού: εφόσον η βία του κράτους είναι νομοτελειακά αναγκαία, τότε, λοιπόν, η καταδίκη της περνά σε δεύτερη μοίρα, δίνοντας ‘προτεραιότητα’ στην αποδοκιμασία κάποιας άλλης μορφής βίας αρχικά. Κοντολογίς, το δόγμα του «ακραίου κέντρου», συνοψίζεται στην εξής φράση: «καταδικάζουμε πρώτα απ’ όλα την βία που προέρχεται από μεμονωμένα άτομα και ομάδες και έπειτα (ίσως και) την βία του κράτους ή την ‘αυθαιρεσία’ των αστυνομικών» αντί του «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται».

Βλέπουμε λοιπόν, πως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το δόγμα του «άγιου κέντρου» διατείνεται ότι ο φιλελευθερισμός είναι ένας αναγκαίος μονόδρομος (πράγμα που είναι λογικό εφόσον αποτελεί δημιούργημά του), και συνεπώς, κανένα πρόταγμα που στοχεύει στην κοινωνική ‘αλλαγή’ δεν θα πρέπει να κινείται εκτός των πλαισίων του αστικού δικαίου. Αυτό σημαίνει αυτόματα ότι και κάθε δράση που επιδιώκει την κοινωνική μεταστροφή προς αμεσοδημοκρατικές κατευθύνσεις, θα πρέπει να καταστέλλεται μόλις φτάσει στο σημείο να καταστεί ορατή απειλή για το παλαιό καθεστώς. Σε αντίθεση, φυσικά, με τα ολοκληρωτικά-δικτατορικά Ισλαμικά, εθνικιστικά ή σοσιαλιστικά καθεστώτα, ο φιλελευθερισμός επιτρέπει την αμφισβήτηση των θεσμών, μόνο, όμως, μέχρι το σημείο όπου δεν ελλοχεύουν κίνδυνοι, ώστε να καταρρεύσει ολοκληρωτικά, ή να αναγκαστεί να συμβιβαστεί με τα αιτήματα των λιγότερο προνομιούχων, μέσα από μεταρρυθμίσεις ζημιογόνες για τα συμφέροντα των ολιγαρχιών, (με την προϋπόθεση, δηλαδή, ότι ο θεωρητικός βίος δεν θα εξελιχθεί σε βίο πολιτικό[1]). Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι περισσότεροι κοινωνικοί αγώνες εντός των προηγούμενων αιώνων, για δικαιότερη κατανομή του πλούτου και πολιτικά δικαιώματα, αγώνες που αμφισβητούσαν την παντοδυναμία των ισχυρών κοινωνικών τάξεων, αντιμετωπίστηκαν με βιαιότητα και κτηνώδη καταστολή.

3. Ιστορικο-πολιτικά αδιέξοδα

Το ιστορικό υλικό που έχουμε μπροστά μας, και τα διδάγματα που παίρνουμε σήμερα εξετάζοντάς το, μας δίνουν να καταλάβουμε καλύτερα τους λόγους για τους οποίους η θεωρία των άκρων έχει παρεισφρήσει στην ‘πολιτική’ σκέψη. Ο προηγούμενος αιώνας ήταν, ως επί τω πλείστο, ο αιώνας της βίας και των επαναστάσεων, όπως είχε προβλέψει ο Λένιν. Παρομοίως αναφέρει ο Georges Labica [2]: «ο στοχασμός πάνω στη βία εμφανίστηκε πριν από πενήντα χρόνια περίπου, μαζί με την κυριαρχία της βίας στην κοινωνία, επειδή ο εικοστός αιώνας ήταν σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας εκείνος που χαρακτηρίστηκε απ’ την πιο αχαλίνωτη βία»…

Από την μια, τα εγκλήματα και οι θηριωδίες των Ναζιστών (με τα οποία επιχειρείται να ταυτιστούν όλες οι εθνικιστικές δράσεις) και από την άλλη, η κονιορτοποίηση του μαρξισμού-λενινισμού, η άνοδος του Σταλινισμού-Μαοϊσμού και οι φρικαλεότητες όλων αυτών των καθεστώτων οδηγούν σε συμπεράσματα του τύπου «οι κοινωνίες μας, παρά τα κουσούρια τους, είναι οι καλύτερες ανθρώπινες δυνατές και θα πρέπει να τις προστατέψουμε από τα καταστροφικές εκτροπές προς την άκρα-αριστερά ή δεξιά». Ο Δυτικός άνθρωπος, σήμερα, μοιάζει να βρίσκεται όμηρος μιας τελματωμένης πραγματικότητας. Νοιώθει πως όχι μόνο δεν μπορεί να ξεφύγει αλλά αισθάνεται φοβισμένος μπροστά στην προοπτική της αλλαγής. Το άκουσμα και μόνο των λέξεων αντι-καπιταλιστική δράση προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Σε πολλούς φέρνει στο νου τις Σταλινικές θηριωδίες, καθώς έχουμε, πλέον, συνηθίσει να ερμηνεύουμε τα δρώμενα μέσα από μανιχαϊστικούς φακούς: «ό,τι δεν είναι καπιταλισμός είναι κομμουνισμός». Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όταν κινήσεις που αμφισβητούν τις αναπαραστάσεις του καπιταλιστικού φαντασιακού, όπως για παράδειγμα: οι καταλήψεις κτιρίων, οι διαδηλώσεις, οι συνελεύσεις πλατειών, αντιμετωπίζονται με καχυποψία και κυνική αποστροφή από το κράτος και τους φορείς της εκάστοτε θεσμισμένης ετερονομίας, χαρακτηρίζονται ως πράξεις ανομίας ή όταν πολιτικοί ακτιβιστές και όλοι όσοι συνειδητά αρνούνται να μετατραπούν σε πειθήνια παραγωγικά όργανα, βαφτίζονται ως τρομοκράτες και κοινοί εγκληματίες, μεγάλο ποσοστό της κοινής γνώμης παραμένει απαθές, είτε, συμπράττει με την καταστολή και τον κυρίαρχο συντηρητισμό.

4. Ροπή προς τα δεξιά

Η τυφλή καταδίκη της βίας, αρχικά, λειτούργησε ως κεντρικός άξονας κοινωνιολογικών συζητήσεων κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Τότε, κομμάτι του δημοσιογραφικού συρφετού έκανε λόγο για νεανική παραβατικότητα, αποσάθρωση και κατάρρευσης των αξιών (σε αντίθεση με πολλούς τηλεπαρουσιαστές που εκμεταλλευόμενοι την κοινωνική δυσαρέσκεια και το θεαματικό της βίας έχυναν κροκοδείλια δάκρυα για την απομονωμένη Ελληνική νεολαία), στάση που, σε πολύ εντονότερο φυσικά βαθμό, συναντούμε και κατά τη διάρκεια των ταραχών στην Αγγλία το 2011, από δημοσιογράφους και ακροδεξιούς (π)ηθικολόγους, που έκαναν ανοιχτά εκκλήσεις για επέμβαση των ενόπλων δυνάμεων. Εδώ, αν μη τι άλλο, βλέπουμε ότι μέσα από το δόγμα των «ίσων αποστάσεων», αναδύεται ένας διττός συντηρητισμός που σταδιακά συμπαρασύρει με το μέρος του τις φαινομενικά μετριοπαθείς φωνές, μέχρις ότου τις διαβρώσει πέρα για πέρα με σκοπό να καταστεί ως κοινή λογική. Από τη μια η μηδενική ανοχή σε κάθε μή κρατική βία, και από την άλλη η νομιμοποίηση της κρατικής καταστολής, όλα αυτά μαζί είτε συναινούν με τους Νεοφιλελεύθερους δεξιούς οι οποίοι στο όνομα της ιδιοκτησίας θα κινούσαν γη και ουρανό προκειμένου να καταστείλουν κάθε ελευθεριακό αντικαπιταλιστικό κίνημα [3], είτε πολλές φορές με την άκρα δεξιά (όπως είναι πολύ χαρακτηριστική η στάση του Βρετανού ακροδεξιού Nigel Farrange κατά τη διάρκεια των ταραχών στην Αγγλία). Άλλωστε, η άκρα δεξιά ιδεολογικά τασσόταν πάντα υπέρ της αυστηρής τήρησης των νόμων, της σκλήρυνσης των μέτρων καταστολής, της εξύψωσης του στρατιωτικού ιδεώδους, του μιλιταρισμού και της αναβίωσης των πατριαρχικών αξιών, με σκοπό την προστασία των πολιτών, την κοινωνική ειρήνη και ομαλότητα και, τέλος, την εθνική ασφάλεια.

Η μή κρατική βία, νομιμοποιείται από τους φιλελεύθερους, μονάχα όταν το καθεστώς που οι πολίτες αντιμάχονται δεν είναι αστικοδημοκρατικό, όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση της Αιγύπτου, όπου τα Ευρωπαϊκά Μέσα Ενημέρωσης αφιέρωναν ύμνους υπέρ των καταληψιών της Ταχρίρ, σε αντίθεση με διαδηλώσεις σε διάφορα κράτη του Νότου, όπου συναντά κανείς την ολική απαξίωση, τον κυνισμό και το δημοσιογραφικό δηλητήριο εναντίον των διαδηλωτών, στηλιτεύοντας την «ελληνική γονιδιακή ανωμαλία της τεμπελιάς και της απατεωνιάς».

5. Από πού προέρχεται η βία;

Η φενάκη του «αγίου κέντρου», δεν αποτελεί μονάχα σώμα και ψυχή της χυδαίας προπαγάνδας των ολιγαρχιών ή μέσο εξαπάτησης και παραπλάνησης της κοινής γνώμης από τους καταστολείς συνειδήσεων, τα ΜΜΕ. Εκφράζει και, σε μεγάλο βαθμό, την επιφανειακότητα των διαφόρων φιλελεύθερων, αλλά και της διανοητικής ένδειας που μαστίζει τις σύγχρονες κοινωνίες. Η τυφλή καταδίκη μιας πράξης που δεν συνάδει με τους ποινικούς και αστικούς κώδικες συμπεριφοράς επισκιάζει μια άλλη πραγματικότητα, αυτήν που κρύβεται πίσω από την βιτρίνα του καπιταλισμού, της βίας που συνεχώς αναγεννιέται και αναπαράγεται μέσα στην ίδια την κοινωνία, ως προϊόν των ανταγωνιστικών σχέσεων και της εκμετάλλευσης. Ο μόχθος (ή, αλλιώς, η αλλοτριωμένη εργασία), είναι, εξίσου, μια μορφή βίας. Στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία η έννοια της εργασίας συνδέεται και ταυτίζεται με την κατάσταση τουμόχθου, αφού τις περισσότερες φορές που κάποιος παράγει έργο, το κάνει είτε για να επιβιώσει, είτε για να διεκδικήσει κάποια υψηλότερη θέση, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού φαντασιακού. Κάτω από αυτή την λογική, η υπεράσπιση της ηθικής της εργασίας από τους διάφορους συντηρητικούς σαλτιμπάγκους πολιτικάντιδες, κυρίως σε μια εποχή όπου η επιστημονική γνώση και η τεχνολογία θα μπορούσε να μειώσει τις εργατοώρες (αλλά, αντ’ αυτού βλέπουμε το αντίθετο: αύξηση των ωρών εργασίας, του ορίου συνταξιοδότησης και, παράλληλα, μειώσεις των μισθών) είναι ταυτόσημη με την υπεράσπιση της ανελευθερίας και συνεπώς της ενδοκοινωνικής βίας.

Βία θα συναντήσει κανείς ακόμα και σε κοινωνίες όπου πατριαρχικοί ή οικογενειοκρατικοί άγραφοι κώδικες δεν αμφισβητούνται, για διάφορους λόγους, κι έτσι, παραμένουν αναλλοίωτοι, ιδιαίτερα σε μια κοινωνία όπως η Ελληνική, όπου θρησκευτικά ήθη κι έθιμα παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή πολλών ανθρώπων. Βία, φυσικά, θα δει κανείς και στον αποκλεισμό των μεταναστών ή και ακόμα στον ρατσισμό όχι μόνο των μεταναστών από τους ντόπιους, αλλά και μεταξύ μειονοτήτων. Η μεγαλύτερη, όμως, μορφή βίας και η πιο διαδεδομένη που συναντά κανείς στην Ελληνική κοινωνία, είναι η συνέχεια των πολιτικών που επί τέσσερα συνεχόμενα έτη σπρώχνουν στην εξαθλίωση εκατομμύρια πολιτών, οικονομικών μέτρων που επιβλήθηκαν δίχως τη συγκατάθεσή κανενός, και που οδήγησαν χιλιάδες στην αυτοκτονία λόγω αδυναμία εκπλήρωσης των χρεών, στα ψυχιατρικά ιδρύματα και στην εγκληματικότητα με σκοπό την επιβίωση. Βία είναι ο γενικευμένος πόλεμος ενάντια στην ίδια την κοινωνία, για την κατάλυση των δικαιωμάτων της που έχει κερδίσει με αίμα (το οκτάωρο, την άδεια, το δημόσιο πανεπιστήμιο, την σύνταξη…). Βία είναι, τέλος, η υπακοή στην κρατική εξουσία ως η μοναδική αυθεντική και πραγματιστική λύση, η a la Carl Schmitt νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας του κράτους, και κάθε πράξη που βαφτίζει ως απαράδεκτη την κοινωνική διαμαρτυρία, και αν μη τι άλλο, η δαιμονοποίηση της φτώχειας, με βάση την οποία, κάθε ευθύνη αποκλειστικά και μόνο καταλογίζεται στο θύμα, ως υπαίτιο για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

6. Το «άγιο κέντρο» και ο Δυτικιστικός φετιχισμός

Ακούμε συνεχώς επιχειρήματα όπως «σε ποιές σοβαρές χώρες κλείνουν δρόμοι, καταλαμβάνονται δημόσια κτήρια δίχως να υπάρξει καμία κινητοποίηση από το κράτος». Αυτό το κακόπιστο επιχείρημα εκφράζει μια ακόμη μορφή ετερονομίας μιας μεγάλης μερίδας της Ελληνικής κοινωνίας, αυτής που θεωρεί πως ο,τιδήποτε φέρει την σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πάντα προτιμότερο, πως η Ελλάδα είναι μια θλιβερή τριτοκοσμική επαρχία σε σχέση με την ανθρώπινη και πολιτισμένη Δύση, όπου όλα λειτουργούν προς όφελος του πολίτη [4]. Είναι αλήθεια ότι σε μια χώρα όπως η Βρετανία ή η Γερμανία, φαινόμενα όπως επιθέσεις εναντίον αστυνομικών δυνάμεων δεν θα έμεναν αναπάντητα από το κράτος. Στις Η.Π.Α., μάλιστα, το κράτος ουκ ολίγες φορές δεν δίστασε να καταφύγει στη χρήση ένοπλων δυνάμεων με σκοπό την καταστολή βίαιων εξεγέρσεων (με αποκορύφωμα τα επεισόδια του Detroit-1967), με δεκάδες νεκρούς. Στην Αγγλία, συγκεκριμένα, όταν σε μια πορεία διαμαρτυρίας σημειώνονται επεισόδια, τότε τα πρόσωπα των υπόπτων αναρτούνται στις ιστοσελίδες του BBC και άλλων καναλιών. Η διαπόμπευση των ενόχων για τις ταραχές του Αυγούστου, οι πάνω από 2.000 συλλήψεις που πραγματοποιήθηκαν και τέλος, οι εξευτελιστικές ποινές που επιβλήθηκαν στους υπαίτιους, όπως μή αμειβόμενη εργασία σε καταστήματα που καταστράφηκαν, δείχνει ξεκάθαρα ότι φαινόμενα σαν αυτά που συναντά κανείς στην Ελληνική κοινωνία, τιμωρούνται αυστηρά στην εξορθολογισμένη Δύση, όπως, όμως, τιμωρούνται αντίστοιχα και οι ρατσιστικές επιθέσεις, η σπατάλη δημοσίων χρημάτων για ιδιωτικούς σκοπούς και διάφορα άλλα. Όλα αυτά, φυσικά, με τίποτα δεν υποδηλώνουν ότι οι «σοβαρές» αυτές χώρες είναι πραγματικά τόσο παραδεισένιες όσο οι διάφοροι ευρωπαϊστές θέλουν να πιστεύουν. Είναι χώρες όπου ναι μεν οι κρατικοί θεσμοί σέβονται, σε ορισμένα ζητήματα, τον πολίτη, αλλά αυτό οφείλεται στους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες που έλαβαν μέρος στο παρελθόν, οι οποίοι συχνά αντιμετωπίζονταν από την κυρίαρχη εξουσία ως «πράξεις βίας», «ανομίας» και «διασάλευση της τάξης». Συνυπάρχουν, όμως, μαζί με αυτά τα σπέρματα μερικής ελευθερίας αξίες ακραία ετερόνομες, όπως για παράδειγμα η βασιλεία, η βουλή των λόρδων κ.λπ…

Ο λόγος που η εξορθολογισμένη Δύση έχει καταστεί φετίχ σε μεγάλο ποσοστό του Ελληνικού πληθυσμού, έχει να κάνει κυρίως με ιστορικο-κοινωνικούς λόγους, και πάνω απ’ όλα, με το γεγονός πως α) η Ελληνική κοινωνία ποτέ της δεν γνώρισε σταθερότητα από την απελευθέρωσή της και έπειτα αλλά και β) στο ότι εκατομμύρια Έλληνες που μετανάστευσαν στις Η.Π.Α., την Αυστραλία, τον Καναδά και την Γερμανία κατά τα χρόνια του Εμφυλίου και έπειτα, κατάφεραν κουτσά στραβά να εξασφαλίσουν μια Α οικονομική άνεση, πράγμα που γι’ αυτούς ήταν αδιανόητο να συμβεί στην Ελλάδα τα χρόνια εκείνα. Έτσι, βλέπει την Ευρώπη ως μονόδρομο για την κοινωνική ευημερία, μήν θέλοντας να καταλάβει ότι το πρότυπο κοινωνίας η πολιτικού μοντέλου δεν είναι το Γερμανικό, το Αγγλικό, ούτε το Σκανδιναβικό ούτε το Αμερικανικό. Πως το υπερκαταναλωτικό έκτρωμα της Δύσης με πολίτες ρομπότ αυστηρά πειθαρχημένους στο πρότυπο του «δούλευε και μην ερεύνα» που έχει γεννήσει ο ίδιος καπιταλισμός δεν είναι απάντηση στην νεοελληνική κατάντια, στον βυζαντινισμό και την προγονολατρεία, στο τσιφτετέλι, τον Άνθιμο και τον Ψωμιάδη και την κουλτούρα της κατεργαριάς, όπως, φυσικά, και καμία κοινωνία σε καμία δεδομένη ιστορική στιγμή δεν μπορεί και δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως παράδειγμα προς μίμηση. Η αποτυχία, εξάλλου, της Ελληνικής κοινωνίας να ενσωματώσει Δυτικές αξίες εντός της, είναι μια ολοφάνερη απόδειξη ότι δεν υπάρχει άμεσα κάποια δυνατότητα να μετατραπεί ο Ελληνικός λαός σε μια εξορθολογισμένη παραγωγική μάζα (ευτυχώς ή δυστυχώς), πράγμα που, ωστόσο, μας δίνει τη δυνατότητα για βαθύτερο προβληματισμό: εφόσον απορρίπτουμε την νεοελληνική κουλτούρα (αν το κάνουμε, φυσικά), αλλά, ταυτόχρονα, δεν αποδεχόμαστε ούτε τον Δυτικό τρόπο ζωής, μήπως ήρθε η στιγμή να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο, βασισμένοι στις αξίες του προτάγματος της αυτονομίας;

Όλη αυτή η φαντασιωτική εξιδανίκευση της Δύσης, η ψευδαίσθηση ότι η ζωή είναι καλύτερη στους καταναλωτικούς παραδείσους του Παρισιού και της Νέας Υόρκης, είναι πέρα για πέρα εσφαλμένη, καθώς επισκιάζει τεράστια προβλήματα που ταλανίζουν ακόμη και σήμερα τις κοινωνίες αυτές, ενώ αποκρύβει το ενδεχόμενο ότι οι αξιοπρεπέστερες εργασιακές συνθήκες (σε σχέση με τον νεοελληνικό μεσαίωνα) είναι, ως επί τω πλείστο, αποτέλεσμα αγώνων (παρόμοιων, αλλά ίσως και μεγαλύτερου βεληνεκούς, δράσεων με αυτές που λαμβάνουν χώρα σήμερα στην Ελλάδα), για δικαιότερη κατανομή του πλούτου, για κοινωνική δικαιοσύνη και πολιτικά δικαιώματα, αγώνες που αντιμετώπισαν την κρατική καταστολή και τις αποδοκιμασίες πολλών συντηρητικών πολιτών, πράγμα που οι άχρηστοι ηλίθιοι της αριστεράς του ροζ ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να γνωρίζουν, πριν φτάσουν σε σημείο είτε να ευθυγραμμιστούν με τους ολιγάρχες στο δόγμα της «μη βίας», είτε μέσω της κατάφωρης συνωμοσιολογίας τους να προσελκύσουν απαθής ψηφοφόρους.

7. Βία και πολιτική

Παρά του ότι κάποιες μορφές βίας αξίζει να νομιμοποιούνται ηθικά, η βία καθ’ αυτή δεν αποτελεί πολιτικό μέσο. Απεναντίας, είναι ένας προ-πολιτικός τρόπος επίλυσης διαφορών. Στην πολιτική σφαίρα τις προ-πολιτικές μεθόδους αντικαθιστά ο Λόγος, δηλαδή η δυνατότητα να επιλυθούν οι οποιεσδήποτε διαφωνίες μέσα από την συζήτηση και τον διάλογο. Η βία αποτελεί πραγματική απειλή για κάθε πολιτικό σώμα, για κάθε πραγματικά δημοκρατική συνέλευση. Σε περιπτώσεις, όμως, όπου ένα σύνολο ανθρώπων βρίσκεται κάτω από την κυριαρχία ενός καταπιεστικού καθεστώτος, πράγμα που σημαίνει ότι ασκείται βία από την εκάστοτε θεσμισμένη εξουσία, το πολιτικό σώμα παύει να υπάρχει. Οι συνελεύσεις και οι ελεύθερες πολιτικές συζητήσεις πολιτών που ενώνονται κάτω από την διαφορετικότητά τους για να συνθέσουν από κοινού και να συνδιαμορφώσουν παύουν να υπάρχουν. Υπερτερεί η απομόνωση και ο εγκλεισμός στην ιδιωτική σφαίρα, ενώ το δημόσιο συμφέρον ταυτίζεται αποκλειστικά και μόνο με τα ιδιωτικά συμφέροντα, του βασιλιά, του πολιτικού αρχηγού ή πολλών πολιτικών αρχηγών, του Κόμματος, του κοινοβουλίου, του ιερατείου, των τραπεζικών λόμπι (στην περίπτωση μιας καπιταλιστικής κοινωνίας). Έτσι, η σύγκρουση που αποσκοπεί στην ανατροπή του καθεστώτος αυτού, ή τον μετασχηματισμό του, με σκοπό τη δημιουργία πολιτικών σωμάτων, αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας είναι η βία, είναι πέρα για πέρα νομιμοποιημένη, έχοντας, πάντα, κατά νου, ότι ο θάνατος της παλαιάς τάξης πραγμάτων σηματοδοτεί ταυτόχρονα και το τέλος της χρήσης κάθε προ-πολιτικής μεθόδου επίλυσης διαφωνιών, καθώς οι θεσμοί αρχίζουν σιγά σιγά να ελέγχονται απευθείας από τους πολίτες.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι επιθέσεις στα γραφεία της ΝΔ με Καλάσνικοφ ούτε επαναστατικές είναι, ούτε ηθικά νομιμοποιημένες. Όχι επειδή είναι ολοφάνερα βίαιες αλλά επειδή στοχεύουν ευθέως κατά της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας αντί να απειλούν τα θεμέλια και τις αξίες του άθλιου αυτού πολιτισμού που δίνει βήμα στην ακροδεξιά και υπονομεύει την κρατική καταστολή. Συνάμα, αποτελεί ύψιστη ύβρη η ταύτισή τους με τους πραγματικούς αγώνες που αμφισβητούν κομμάτι της θεσμισμένης ετερονομίας, όπως οι καταλήψεις, οι συνελεύσεις και οι διαδηλώσεις. Διότι πρόκειται για την βία που ταυτίζεται με τον μηδενισμό και την μεταφυσικού τύπου ανορθόλογη δίψα για εκδίκηση. Τέτοιου είδους αντιλήψεις, αναμφισβήτητα, θα πρέπει να πολεμηθούν. Από την άλλη, η προσβολή άλλων εννόμων αγαθών (έννομα αγαθά ονομάζονται όσα ο νόμος θεωρεί ως άξια προστασίας), όπως π.χ. η ιδιοκτησία, δεν πρέπει να ταυτίζονται (τουλάχιστον χωρίς πολλή σκέψη) με την τρομοκρατία ως πολιτικό φαινόμενο των σύγχρονων «Δημοκρατιών». Από τον Γιάννη Αγιάννη που κλέβει ένα καρβέλι ψωμί, έως τον λαό της Αργεντινής που απαλλοτρίωσε μαζικά τα καταστήματα τροφίμων ή ένδυσης προκειμένου να καταφέρει να επιβιώσει, υπάρχει μια «παραβατικότητα», ατομική ή γενικευμένη, που από την κυρίαρχη εξουσία χαρακτηρίζεται (ή τείνει να χαρακτηριστεί) ως «Τρομοκρατία».

8. Εν κατακλείδι

Τελειώνοντας, και με σκοπό να γίνω πέρα για πέρα μισητός σε αυτούς που διαβάζουν το άρθρο αυτό, ας μην ξεχνάμε ότι ο χαρακτηρισμός όλο και περισσότερων πράξεων ως «τρομοκρατικών», «βίαιων» και «έκνομων» εκ μέρους των εξουσιαζόντων (χαρακτηρισμός που επιτυγχάνεται μέσω του νομικού χαρακτηρισμού και του ιδεολογικού αποτελέσματος που ο νομικός χαρακτηρισμός γεννά), δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνει δεκτός από την κοινωνία αβασάνιστα. Βία που δεν στρέφεται κατά προσώπων, αλλά που αποσκοπεί π.χ. στην δίκαιη κατανομή βασικών αγαθών σε όλους, δεν είναι τρομοκρατία. Απεναντίας, μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για επαναστατικές πολιτικές πρακτικές που απεγκλωβίζονται από τη μυθολογία της στοχοποίησης των πολιτικών αντιπάλων ως ατόμων, αποφεύγοντας τη διαιώνιση άσκοπων και απάνθρωπων πρακτικών όπως είναι όλες οι αιματοχυσίες χωρίς εξαίρεση. Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι κάθε προσπάθεια που συνέβαλε στην κατάκτηση δικαιωμάτων που αποτελούν έστω και ένα βήμα παραπέρα προς μια κοινωνία ισοπολιτείας, δικαιοσύνης, ελευθερίας και ειρήνης, μέχρι να γίνει πραγματικότητα, χαρακτηριζόταν αρχικά από την εκάστοτε εξουσία ως «τρομοκρατία».

_______________________________

[1] Βίος πολιτικός με την πραγματική έννοια του όρου, δεν υφίσταται σε μια καπιταλιστική κοινωνία. Η πολιτική δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται με την σημερινή έννοια της λαμογιάς, της λογικής των λόμπι, της απεριόριστης άσκησης εξουσίας με σκοπό την ολοένα και περισσότερο συγκέντρωση κεφαλαίων. Απεναντίας, αφορά τις ανοιχτές συζητήσεις, τις συνελεύσεις πολιτών, τα συμβούλια… Ιστορικές περιπτώσεις, όπου πραγματικά πολιτικά σώματα δημιουργήθηκαν, όπου σπέρματα αυτονομίας αναπήδησαν, συναντούμε στην αρχαία Αθήνα και διάφορες άλλες περιοχές της αρχαίας Ελλάδας όπου δεν υπήρχαν ολιγαρχικά καθεστώτα αλλά ο ίδιος ο λαός (κομμάτι του που θεωρούνταν πολίτες) έλεγχε τη δική του τύχη. Επίσης, στην Παρισινή Κομμούνα, στα περίφημα Town Hall Meetings της Αμερικανικής Επανάστασης, σε περιοχές της Ισπανίας κατά την επανάσταση του 1936 και, τέλος, στην Ουγγρική Επανάσταση του 1956. (Εξ ου και η χρήση των αποσιωπητικών όπου εμφανίζεται η λέξη πολιτική με την στενή και διαστρεβλωμένη σύγχρονή της έννοια).

[2] Περιοδικό Εκτός Γραμμής, Τεύχος 27-28 / Οκτώβριος 2011Mετάφραση: Τάσος Μπέτζελος

[3] Όπως αναφέρει ο Milton Friedman στο βιβλίο Capitalism and Freedom, «Ο σκοπός της κυβέρνησης πρέπει να είναι περιορισμένος. Κύρια λειτουργία της πρέπει να είναι η προστασία της ελευθερίας μας τόσο από τους εχθρούς εκτός των πυλών όσο και από τους συμπολίτες μας: η διατήρηση του νόμου και της τάξης, η προάσπιση των ιδιωτικών συμβάσεων, για την προώθηση ανταγωνιστικών αγορών» (σ.23). «Η βασική προϋπόθεση [της κυβέρνησης]», (σ.14), «είναι η τήρηση του νόμου και της τάξης. Η αποφυγή του φυσικού εξαναγκασμόού ενός ατόμου από άλλο και η επιβολή, οικειοθελώς, των συμβάσεων που έχουν συναφθεί, δίνοντας έτσι ουσία στο “ιδιωτικό”». Με άλλα λόγια, μόνο η αστυνομία και ίσως ο στρατός θα πρέπει να παραμείνουν στα χέρια του κράτους με σκοπό την επιβολή του νόμου για την προστασία της ιδιοκτησίας. Οτιδήποτε άλλο, συμπεριλαμβανομένης και της δωρεάν παιδείας, της υγείας και κάθε δημόσιου αγαθού, θα πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί και να αφεθεί στους αυθαίρετους ΄νόμους’ της ελεύθερης αγοράς.

[4] Στην Ελληνική κοινωνία θα βρει κανείς τόσο φανατικούς Ευρωπαϊστές όσο και αντι-Ευρωπαϊστές που για όλα τους φταίει η Δύση και οι Η.Π.Α. και ο μαύρος ιμπεριαλισμός, ένα νεκρό δίπολο που επισκιάζει την κυριότερη φύση των σύγχρονων πολιτικών προβλημάτων, την κοινωνική θέσμιση, ενισχύοντας κάθε είδους τυφλό και καταστροφικό ιδεολογισμό.

http://eagainst.com

Τα «μαλακισμένα»

Εμείς. Είμαστε τα «μαλακισμένα» των κρατικοδίαιτων δημοσιογράφων, το κακό σπυρί της κρατικής μηχανής. Οι ανυπάκουοι. Γεννηθήκαμε πριν από λίγα χρόνια αλλά είναι σαν να ξέρουμε τον κόσμο από παλιά. Δείχνουμε μικροί και λίγοι αλλά είμαστε μεγάλοι και πολλοί. Έχουμε καθαρό κεφάλι, θάρρος και όρεξη για ζωή. Το βλέμμα μας δεν είναι πειραγμένο. Έχουμε τον τρόπο να παραμένουμε διαυγείς. Υποστηρίζουμε όσους νιώθουμε πως κέρδισαν με άξιο τρόπο την εμπιστοσύνη μας και όχι για να τιμωρήσουμε τους αντιπάλους......
Στις παρέες μας δεν διηγούμαστε ιστορίες από το στρατό, ανέκδοτα του Λαζόπουλου ή πώς κατατροπώσαμε την καργιόλα στο ΙΚΑ που μας είπε να περιμένουμε στην ουρά.
Στη βιβλιοθήκη μας έχουμε βιβλία που γράφτηκαν για να διαβαστούν και να διδάξουν και όχι για να εξυπηρετήσουν. Στο τραπέζι μας έχουμε φίλους, αγάπες και ποτήρια γεμάτα καλό, φτηνό κρασί. Δεν πίνουμε από κυριλέ μπουκάλια νοθευμένα με κώνειο. Δεν βλέπουμε τηλεόραση, δεν χειροκροτούμε τους διάσημους αστέρες της πίστας με το όνομα στη μαρκίζα λαμπερό. Εμείς θαυμάζουμε τα δικά μας, ανέστια αστέρια, που στολίζουν τις νύχτες τον ουρανό και φωτίζουν όμορφα το σκοτάδι. Δεν είμαστε φανατισμένοι οπαδοί. Δεν κουνάμε σημαίες, δάχτυλα ή πολύξερα κεφάλια.
Τα αδέσποτα στους δρόμους δεν τα κλοτσάμε, σκύβουμε και τους κόβουμε ένα κομμάτι κουλούρι από εκείνο που τρώμε κι εμείς και περιμένουμε δίπλα τους μήπως πεινάνε ακόμα. Με τους μελαμψούς με το ξενόφερτο βλέμμα και τις μαϊμούδες Αρμάνι στα Προπύλαια δεν κάνουμε αστεία, παζάρια ή την πλάκα μας. Δεν νιώθουμε ανώτεροι από αυτούς. Τους κερνάμε ένα τσιγάρο και μια καλημέρα φιλική. Στα μάτια τους βλέπουμε αισθήματα και όχι τον εχθρό ή ένα παιδί.
Μπροστά στον άνθρωπο που απλώνει το χέρι διατακτικά γονατίζουμε για να μοιραστούμε αυτό που υπάρχει λέγοντας μια αυτονόητη, ανθρώπινη καλημέρα. Ακόμα και το δεσμοφύλακά μας είμαστε ικανοί να καλημερίσουμε. Πίσω από τα κάγκελα, μέσα στο μπουντρούμι. Εμείς. Οι οπαδοί μιας ουτοπίας που κάποτε θα σώσει τον κόσμο και τότε θα νιώσουμε σαν μικροί θεοί που συνεχίζουν να καυγαδίζουν με το χρόνο.
Στις διαβάσεις δεν ενοχλούμαστε από τους ανυπόμονους – είμαστε με το μέρος όσων αδημονούν. Οι αιτίες της αγανάκτησής μας είναι άλλες. Δεν μας αρέσουν οι παιδικές χαρές με το πλαστικό γκαζόν και τα αλουμινένια κάγκελα ασφαλείας. Φυτεύουμε δέντρα και φτιάχνουμε ελεύθερα περιβόλια εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Κάνουμε αντάρτικο χαράς στο κέντρο της πόλης και βάζουμε τα παιδιά να μυρίσουν αληθινά λουλούδια, να πιάσουν χώμα, να κοιτάξουν ένα μυρμήγκι να περνά.
Ακούμε μουσικές και ζούμε ιστορίες και ζωές που μιλάνε στην καρδιά και όχι στην τσέπη μας. Οι αυτοκτονίες, οι συλλήψεις, οι μαύρες μπλούζες, τα κίτρινα έντυπα και οι παρεξηγημένες αποχρώσεις μιας πάλαι ποτέ κόκκινης ματιάς που ξεθώριασε και ακροβατεί φλερτάροντας με την αχρωματοψία είναι για μας μαστίγια που μας τσούζουν καθημερινά. Είμαστε τα αγρίμια της εποχής, που πάνω στις πλάτες μας θέλουμε να σηκώσουμε τα βάρη όλου του κόσμου. Οι ρατσιστές, οι άγριοι, οι πουλημένοι δεν θα μας εξημερώσουνε ποτέ. Επειδή νιώθουμε ικανοί. Γενναίοι. Αήττητοι.
Μπαίνουμε σε άδεια σπίτια και τα γεμίζουμε με όνειρα και ζωή. Ζωγραφίζουμε με όμορφα χρώματα τη λύπη της αδειοσύνης και του πένθους. Στα δωμάτια των έρημων σπιτιών, εκεί που κάποτε υπήρχε μόνο σιωπή και μούχλα εμείς φτιάχνουμε ήχους, εικόνες, αιτίες για μεγάλα Ναι. Οι μέρες μας μοιάζουν με ανεμοθύελλες, που σαρώνουν την αιθαλομίχλη της στέρησης. Στη θέση της ήττας θέλουμε να βάλουμε έναν γαλάζιο, ελεύθερο ουρανό. Θα γίνει! Τα συρματοπλέγματα των ισχυρών θέλουμε να τα κάνουμε οάσεις. Είμαστε ανυπάκουοι και πεισματάρηδες. Μέσα μας ξέρουμε να καιγόμαστε από ασίγαστες φωτιές. Σαν όμορφα φυτίλια που κανείς δεν κατάφερε να τα χώσει σε ένα μπουκάλι και να τα κάνει καταστροφή. Από τα δικά μας μπουκάλια ρέει η έμπνευση, το ξεδίψασμα, το γλυκό μούδιασμα της αγάπης για τη ζωή. Τους τοίχους μας στολίζουν πράσινοι κισσοί, ωραία γκράφιτι, οι στίχοι του Αναγνωστάκη, του Λειβαδίτη και της Γώγου. Όχι λογότυπα και διαφημίσεις.
Η δική μας αλητεία μοιάζει με γιορτή. Δεν ραγίζει καρδιές και τζαμαρίες. Τσακίζει τις άρρωστες προκαταλήψεις και τη βία όσων ασχημονούν. Οι εχθροί μας σπάνε την πόρτα μας, εμείς σπάμε το φόβο της εποχής μας. Εμείς. Τα «μαλακισμένα», οι καταληψίες και οι αντιρρησίες που κοιτάμε τους ανθρώπους στα μάτια, που αντιστεκόμαστε, λέμε «όχι», τρώμε ξύλο, φτύνουμε βρισιές, ενοχλούμε, υπάρχουμε! Εμείς. Που χαμογελάμε και χαιρετάμε τον κόσμο μέσα από την κλούβα, με τις χειροπέδες βραχιόλια στους ασίγαστους καρπούς, επειδή ξέρουμε πως θα νικήσουμε. Και πως η ζωή είναι μάχη, πείσμα και ελπίδα.
Εμείς. Που όταν κλαίμε, από τον ουρανό πέφτουν κατακόκκινες νιφάδες. Που στην πηχτή αιθαλομίχλη της φτώχειας δεν βλέπουμε μονάχα τη μόλυνση του περιβάλλοντος αλλά και την τελετή λήξης της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς μας. Που, παρ’ όλα αυτά, κρατάμε ζωντανή μέσα μας την ευχή αυτός ο κόσμος να αλλάξει κάποτε, παρόλους τους φόβους και τους ιερούς χρησμούς. Είμαστε οι φίλοι του Κεμάλ, αλλά δεν προχωράμε με φωτιά και με μαχαίρι στους δρόμους τα πρωινά. Δεν είμαστε νικημένα ξεφτέρια, είμαστε ανίκητοι αγωνιστές. Δεν κρατάμε ξίφη στα χέρια μας τις νύχτες, εμπιστευόμαστε μόνο τη δύναμη της σφιγμένης γροθιάς.
Εμείς. Ο αντίλαλος του τσαλαπατημένου ανίσχυρου που νιώθει και ξαναγίνεται ισχυρός. Οι διάδοχοι του χειμώνα, οι οπαδοί της άνοιξης. Ενώνουμε τις φωνές μας με τον λαθρεπιβάτη από το Πακιστάν, με τον κουρασμένο γέροντα από τα βάθη του χρόνου, με την καταπιεσμένη νοικοκυρά από το ημιυπόγειο και με το πεινασμένο παιδί από το γειτονικό σχολείο. Γινόμαστε όλοι μία και μοναδική φωνή. Τρομερή, σαν εκείνη τη λαλιά που κάποτε ξεσήκωνε καταιγίδες στην πλατεία και στα στενά. Μια φωνή που ακούγεται παντού, ταράζει, ξεβολεύει, εκνευρίζει, αντιστέκεται. Εμείς. Οι αντιρρησίες. Τα «μαλακισμένα» του 21ου αιώνα. Τα υπερβολικά. Το μπούμερανγκ στα μούτρα των ελεεινών. Η μόνη ελπίδα.
Πηγή: Μαρία Πετρίτση –συγγραφέας. – «Δρόμος της Αριστεράς» 19/1/2013                Βαθύ Κόκκινο   

Νέο τρομοκρατικό χτύπημα

Σ ένα ακόμη τρομοκρατικό χτύπημα προχώρησε χθες η διαβόητη «Μμημονιακή Κυβέρνηση». Πρόκειται για τις οργανώσεις «Νέα Δικτατορία», «ΜΠΑΤΣΟΚ», και «ΡΗΜΑΔ» οι οποίες όπως φαίνεται, αποτελούν συγκοινωνούντα πτυελοδοχεία. 

Η νέα επίθεση πραγματοποιήθηκε στον καλά φυλαγμένο χώρο του Kυνοβουλίου λίγες μέρες μετά την εισβολή στο Κέντρο Πολιτισμού και Δράσης κατά της Φτώχειας και του Ρατσισμού - Βίλα Αμαλίας. Οι τρομοκράτες τοποθέτησαν μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ), η οποία εξερράγη  προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές.... Ο τρόπος ενεργοποίησης του φονικού μηχανισμού ήταν με ψηφοφορία.

«Η χρήση όπλων μαζικής οικονομικής καταστροφής δείχνει την αναλγησία και το μίσος των φονταμενταλιστών του καπιταλισμού», σχολίασαν ξένοι δημοσιογράφοι. Η νέα επίθεση εντάσσεται σε ένα ανηλεή πόλεμο, που έχουν εξαπολύσει οι τρομοκρατικές ομάδες εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας. Ο πόλεμος αυτός κλιμακώνεται με άγριες επιθέσεις και πολύνεκρα χτυπήματα κυρίως στην τσέπη, στις καταθέσεις, την περιουσία και στο εισόδημα.

«Κανένας εργαζόμενος δεν είναι ασφαλής», φαίνεται να είπε ένας υπάλληλος που εργάζεται στα εναπομείναντα καταστήματα. «Οι τρομοκράτες αυτοί είναι γνωστοί. Γιατί τους αφήνουν; Πόσες καταστροφές ακόμα πρέπει να κάνουν; Το διπλανό μπακάλικο έκλεισε. Φοβόμαστε πως αύριο θα χτυπήσουν εμάς...» μας είπε φανερά οργισμένος.     

Οι αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες εστιάζουν την προσοχή στα ευρήματα. Στην περιοχή βρέθηκε μεταξύ άλλων και μια προκήρυξη, η οποία αφού κατηγορεί τους φτωχούς για όλα τα δεινά, δηλώνει τη θέληση του αδίστακτου αρχηγού της οργάνωσης, που είναι γνωστός με την κωδική ονομασία «Τόνι – Το σαμάρι» να συνεχίσει τις επιθέσεις, «ως το τελευταίο ευρώ των μισθωτών και των συνταξιούχων. Για να αφανίσουμε όλους τους φτωχούς και τους ανήμπορους...». «Η επίθεση αυτή έγινε ως αλληλεγγύη για το έγκλειστο μέλος μας - παλαιό κηφήνα στις φυλακές Κορυδαλλού, όπως και για τις συλλήψεις των συμβούλων, των δημάρχων και των υπουργών μας. Κανείς πλουτοκράτης στα χέρια της κάθαρσης!» καταλήγει η προκήρυξη.

Τα υπόλοιπα ευρήματα, τα οποία εξετάζονται διεξοδικά είναι: Ένας σβησμένος μπλε πυρσός, που εικάζεται ότι χρησιμοποιήθηκε ως πυροκροτητής, εκατό καλαμάκια από σουβλάκια, στα οποία βρέθηκε DNA γνωστού παχύδερμου, και το σύνθημα γραμμένο σε τοίχο: «Είμαι δημοκράτης αριστερός, τ’ ορκίζομαι...» του οποίου εξετάζεται ο γραφικός χαρακτήρας. Οι ειδικοί γραφολόγοι, σύμφωνα με πληροφορίες, υποστηρίζουν ότι ανήκει σε σχιζοφρενή πρώην αριστερό μουστακοφόρο, που ψηφίζει ακροδεξιούς νόμους.

«Η σύλληψη των δραστών είναι θέμα λίγων ημερών», εκτιμούν χαμηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι. Υπενθυμίζεται πάντως, πως ως τώρα η δράση αυτής της συμμορίας έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, τη διακοπή ρεύματος, κατάρρευση του συστήματος υγείας, κλείσιμο σχολείων, μειώσεις μισθών, ολοσχερή διάλυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, πείνα, ανεργία, αστέγους και ξεπούλημα της δημόσιας περιούσιας.

Τις επιθέσεις καταδικάζουν σύσσωμα οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι, η συντριπτική δηλαδή πλειοψηφία. Ύποπτη ωστόσο θεωρείται η ανακοίνωση των πλουσίων, των εφοπλιστών, τραπεζιτών κλπ που όχι μόνο δεν καταδικάζουν, όπως οφείλουν ως άνθρωποι, τέτοια εγκλήματα αλλά βγάζουν και συγχαρητήριες ανακοινώσεις στους οικονομικούς δολοφόνους! Είναι φανερό ποιοι είναι από πίσω...

Σε ερώτηση μας επίσης, αν οι ρατσιστές καταδικάζουν έστω τις απαγωγές και δολοφονίες φτωχών  ξένων ανθρώπων, ο εκπρόσωπος τους, Χρυσός Αυγοκέφαλος, μας είπε θυμωμένα. «Οι ακροδεξιοί ζητάμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, δεν δίνουμε ποτέ!»

Ελπίζουμε ο κύκλος προπαγάνδας και λεηλασίας θα σταματήσει και τα αδίστακτα κτήνη που έχουν κάνει τόσο μεγάλο κακό σε τόπους πολλούς συνανθρώπους μας να τιμωρηθούν παραδειγματικά.

Και μια τελευταία έκτακτη είδηση: Σε απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες, που έδωσε στη δημοσιότητα η αντιτρομοκρατική, ο αρχηγός φαίνεται να συγχαίρει τα μέλη της οργάνωσης λέγοντας «Αυτό ήταν χτύπημα! Δεν σπάσαμε απλά ένα τζάμι, αλλά ισοπεδώσαμε μια χώρα...»           ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Ολοκληρώθηκε η μετατροπή της χώρας σε αποικία

Ευτύχης Μπιτσάκης  - εφημ Δρόμος της Αριστεράς

Μετά την πρόσφατη ψήφιση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, δεν ισχύει η ασυλία της δημόσιας περιουσίας του κράτους. Τώρα οι δανειστές μπορούν να κατάσχουν, όχι μόνο την ιδιωτική περιουσία του κράτους (ακίνητα, κτίρια, κεφάλαια κ.λπ.), αλλά και τη δημόσια (λιμάνια, αεροδρόμια, αρχαιολογικούς χώρους, αιγιαλούς κ.λπ.).

Με την πράξη αυτή ολοκληρώθηκε η μετατροπή της χώρας σε αποικία. Τώρα δεν είναι μόνο η εκχώρηση της δημοσιονομικής πολιτικής στους τρεις υπαλλήλους των δανειστών και το διαρκώς αυξανόμενο χρέος (μετά από κάθε δόση «βοήθειας»). Δεν είναι μόνον η καταστροφή του κράτους πρόνοιας, της δημόσιας Παιδείας, και της εργατικής νομοθεσίας. Δεν είναι μόνον η ανεργία, η γενικευμένη φτώχεια, η πείνα και οι αυτοκτονίες. Δεν είναι μόνον η εκποίηση του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, των λιμανιών και των αεροδρομίων.

Αυτά, μια μελλοντική αριστερή κυβέρνηση, μπορεί να τα ανακτήσει. Τώρα όμως εκποιείται και ο ορυκτός πλούτος της χώρας. Το χρυσάφι της Χαλκιδικής παραδίδεται στους ξένους, έναντι έντεκα εκατομμυρίων ευρώ (όσο η αξία 30 διαμερισμάτων των 100τ.μ.). Το χρυσάφι, οι βωξίτες, το νικέλιο, το μαγγάνιο, όλος ο ορυκτός πλούτος που σχηματίστηκε κάτω από το έδαφος της Ελλάδας πριν από εκατομμύρια χρόνια, θα εκποιηθεί. Το χρυσάφι και τα υπόλοιπα μεταλλεύματα δεν θα ξαναγεννηθούν.
Εκεί που ήταν κάποτε δάση και βουνοπλαγιές, θα μείνουν τα σεληνιακά τοπία της λεηλατημένης πατρίδας μας. Και τα κυανιούχα (για το χρυσάφι) θα μολύνουν τα εδάφη και τα νερά, σκοτώνοντας ζώα, πουλιά και ανθρώπους.
Δημόσιες επιχειρήσεις, κτίρια, βουνά, ακρογιαλιές, ορυκτός πλούτος, λιμάνια και αεροδρόμια, μνημεία, αρχαιολογικοί χώροι, μπορούν να γίνουν αντικείμενα πλειστηριασμού. Αν η κυβέρνηση της εθνικής καταισχύνης δεν ανατραπεί, εμείς και τα παιδιά μας θα ζήσουμε ξένοι, σ’ αυτό που ήταν κάποτε η πατρίδα μας.

Ολοκληρώνουν το έργο των προκατόχων τους

Πώς φτάσαμε εδώ; Η αστική μας τάξη, ανάπηρη εκ γενετής για τους γνωστούς ιστορικούς λόγους, ήταν πάντα κομπραδόρικη και εθελόδουλη (προς ίδιον συμφέρον). Δεν θα ανατρέξουμε στο παρελθόν. Αλλά το 1944 είναι κοντά μας, ζωντανό, όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου παρέδωσε τη χώρα στους Άγγλους, για να συντρίψουν το νικηφόρο ΕΑΜικό κίνημα. Ενωμένοι, στη συνέχεια, πολιτικοί υπηρέτες της αστικής τάξης, πάντοτε «από κοινού συμφέροντος ορμώμενοι», παρέδωσαν τη χώρα στους Αμερικανούς για να εξοντώσουν, με τα όπλα και με τα δολάριά τους, τον Δημοκρατικό Στρατό! Ακολούθησε η δικτατορία της Χούντας που την επέβαλαν, πάλι, «από κοινού συμφέροντος ορμώμενοι», το πολιτικό προσωπικό της κυρίαρχης τάξης και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ.
Το κράτος των δωσίλογων εκυβέρνησε τη χώρα από το 1944 μέχρι το 1974. Και η μετέπειτα ανάπηρη δημοκρατία, δεν θέλησε να καθαρίσει τη δημόσια ζωή από τα κατάλοιπα του κράτους των δωσίλογων και της εθνικής υποτέλειας.
Οι σημερινοί μητραλοίες προέρχονται απ’ αυτό τον κόσμο, και ολοκληρώνουν το έργο των προκατόχων τους.
Ούτε οι Γερμανοί, ούτε ο Τσολάκογλου δεν τόλμησαν να εκποιήσουν γη και δημόσιο πλούτο.Αμερικανοί στρατηγοί εσχεδίαζαν τις επιχειρήσεις εναντίον του Δημοκρατικού Στρατού και ο διαβόητος Πιουριφόι με την αμερικανική αποστολή καθόριζαν ως και την αγροτική πολιτική της πατρίδας μας.
Αυτοί, όμως, δεν τόλμησαν να εκποιήσουν «γην και ύδωρ» (κυριολεκτικά). Οι σημερινοί το τόλμησαν.
Όλα έγιναν βάσει σχεδίου: πρώτα φούσκωσαν το δημόσιο χρέος για να μας βάλουν στο ΔΝΤ, χωρίς να τους το ζητήσουν. Τα υπόλοιπα ακολούθησαν «νομοτελειακά».

Κατασκευάζουν εχθρούς

Και τώρα, μπροστά στη χρεοκοπία και την εθνική καταισχύνη, κατασκευάζουν εχθρούς για να καλύψουν την ανομία τους: Η βίλα Αμαλίας, εχθρός της Δημοκρατίας! Ένας συγκεκριμένος πολιτικός χώρος, οπαδός της βίας και προστάτης των «κουκουλοφόρων». «Η δημοκρατία κινδυνεύει»! Από ποιους κινδυνεύει; Από αυτούς που μας κυβερνούν δεν κινδυνεύει απλώς η δημοκρατία: Το Σύνταγμα παραβιάζεται συστηματικά και η κοινοβουλευτική δημοκρατία μετατρέπεται βαθμιαία σε αυταρχικό κράτος των ΜΑΤ.
Αν δεν ανατραπεί η κυβέρνηση των νεοδωσίλογων, θα ζήσουμε ξένοι στην ίδια την πατρίδα μας. Η Ελλάδα θα μετατραπεί «σε ένα απέραντο ξενοδοχείο». Σε χώρα υπηρεσιών. Μετά την κατοχή, χάθηκε μια γενιά νέων, κυρίως αγροτόπαιδων, που μετανάστευσαν στα τέσσερα σημεία του πλανήτη. Σήμερα θα χαθεί μια γενιά επιστημόνων, τεχνικών, νέων με υψηλή ειδίκευση, που άρχισαν ήδη να ξενιτεύονται για να επιβιώσουν.
Όπως γράφει ο Μακρυγιάννης, από την Ελλάδα πέρασαν πολλοί καταχτητές. Αλλά από τις διαδοχικές γενοκτονίες, έμενε πάντοτε κάποια «μαγιά», για την αναγέννηση του έθνους. Σήμερα κινδυνεύουμε να διαλυθούμε μέσα στην τεράστια εθνοκτόνα χοάνη της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Ελπίδα; Ένα πλατύ, λαϊκό μέτωπο, για την ανατροπή της κυβέρνησης. Για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα μπορέσει να ανοικοδομήσει τη χώρα, που θα αποκαταστήσει τη λαϊκή κυριαρχία και θα ανοίξει το δρόμο για μια κοινωνία ελευθερίας και δικαιοσύνης. Και μια παρατήρηση: όταν οι ένοχοι απέναντι στο έθνος και την πατρίδα προσπαθούν να παρουσιάσουν έναν πολιτικό χώρο της Αριστεράς ως προστάτη, αν όχι οργανωτή της βίας και της «τρομοκρατίας» (ποιας τρομοκρατίας; τρομοκράτες είναι τα όργανα της «τάξεως» και οι κρυφοί συνεργάτες τους), τότε τι κάνουν τα άλλα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς; Δεν είναι μόνο θέμα πολιτικής εντιμότητας το να υψώσουν την φωνή τους. Είναι και θέμα αυτοπροστασίας. Ας θυμηθούν το κείμενο του Μπρεχτ: Ο φρόνιμος πολίτης δεν μιλούσε όταν πιάνονταν διαδοχικά συγκάτοικοι και γείτονες. Κάποτε ήλθε και η δική του σειρά. Ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς. Αν δεν ξεσηκωθούμε, κάποτε οι απόγονοι θα λένε: «Γιατί σώπαιναν οι ποιητές τους;» (Μπρεχτ).

 

ΚΕΕΡΦΑ. ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥΛΑΝΕ «ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟ» ΚΑΙ «ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΜΟ»

ΚΕΕΡΦΑ, ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΜΑΓΑΖΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ

Στις 19 Ιανουαρίου, γινόμαστε ακόμη μια φορά μάρτυρες μιας από τις πιο καλοστημένες επιχειρήσεις, για τον αποπροσανατολισμό των λαϊκών στρωμάτων απ’ τις αιτίες της εξαθλίωσής του που έχει φτάσει πλέον σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Το σύστημα επιστρατεύει – όπως θα δούμε – όλες τις εφεδρείες του για τον αποπροσανατολισμό του λαού στη πιο κρίσιμη στιγμή που τα λαϊκά στρώματα πρέπει να αντιδράσουν για να σταματήσουν και να ανατρέψουν την πιο αισχρή επίθεση που δέχονται από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία και τους ντόπιους εντολοδόχους της.

Απέναντι  στους αγώνες των εργαζομένων, των ανέργων, των αγροτών, των μικροεπαγγελματιών και όλων των κοινωνικών ομάδων που καταστρέφονται από την «κινεζοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, την «βουλγαροποίηση» των μισθών και συντάξεων, απέναντι στην εκτόξευση της ανεργίας και στο πιο αισχρό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των πλουτοπαραγωγικών πόρων της στις πολυεθνικές, τα «παραμάγαζα» αυτά καλούν σε ένα «αντιφασιστικό» αγώνα κομμένο και ραμμένο στα συμφέροντα του πραγματικού σημερινού φασισμού, αυτού της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και των «αριστερών» της «κλώνων». Ένας «αντιφα/αντιναζιστικός» αγώνας ξεπλυμένος από κάθε πολιτικό περιεχόμενο, δηλ στημένος έτσι ώστε να μην διατυπώνει πολιτική πρόταση κατά της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και των μηχανισμών που μας εντάσσουν σε αυτή – ΕΕ/ΟΝΕ – αλλά αντίθετα άδειος από κάθε αντισυστημική προοπτική χρησιμοποιείται καταρχήν για τον αποπροσανατολισμό του λαού και δεύτερον ως  προκάλυμμα για τον αντιδραστικό φιλοσυστημικό χαρακτήρα των κέντρων που τον χρησιμοποιούν. Δεν υπάρχει χρησιμότερο επικοινωνιακό εργαλείο για το σύστημα σήμερα, από το να προβάλλεται ο υποτιθέμενος «φασιστικός κίνδυνος» – από τα καθεστωτικά ΜΜΕ μέχρι τις ΜΚΟ και το κάθε λογής παραμάγαζο της εκφυλισμένης «αριστεράς»  που συντηρούνται απο διαφόρων ειδών άμεσες ή έμμεσες χρηματοδοτήσεις - ενώ ταυτόχρονα εξασφαλίζεται η μετατόπιση της λαϊκής οργής από τις συστημικές αιτίες της κρίσης, ώστε να συνεχίζεται ανεμπόδιστα η διαδικασία για την καθολική εξάρτηση της χώρας μέσω της οικονομικής κατοχής και της παραίτησης – βάση νόμου του κράτους – από κάθε δυνατότητα άσκησης οικονομικής πολιτικής.

 Εδώ  θα πρέπει να αναφέρουμε  ότι ακόμα και  κόμματα του κρατικοσοσιαλισμού – που δεν ανήκουν φυσικά στην «εκφυλισμένη αριστερά» που αναφερόμαστε–, φαίνεται να ξεχνούν ότι η αυτοδιάθεση μιας χώρας που -στο σημερινό περιβάλλον της Παγκοσμιοποίησης – καθορίζεται από το βαθμό της οικονομικής αυτοδυναμίας της, αποτελεί την αναγκαία συνθήκη και για την συστημική αλλαγή που τα ίδια αγωνίζονται, ενώ η επαρκής συνθήκη αναφέρεται στην ωρίμανση των υποκειμενικών συνθηκών για την αλλαγή συστήματος.  Αντί λοιπόν να συμπτύξουν ένα ενιαίο προγραμματικό Μέτωπο που θα οδηγούσε τον τόπο εκτός των κτηνωδών μηχανισμών ΕΕ/ΟΝΕ και συμβάσεων που μας επιβάλλουν την καταστροφή της παραγωγικής δομής μέσω της απελευθέρωσης των αγορών, βήμα για το οποίο οι υποκειμενικές συνθήκες – εκτός φυσικά από τις αντικειμενικές – είναι σε ένα βαθμό ώριμες εδώ και αρκετό καιρό, αποφάσισαν να κάνουν αγώνα για να ωριμάσουν οι υποκειμενικές συνθήκες για την «επανάσταση» όπως την εννοεί η δική τους κοινωνική θεώρηση, αφήνοντας τις κτηνώδεις συμβάσεις με τη Τρόικα ουσιαστικά στο απυρόβλητο και την απελπισία του λαού χωρίς άμεση ριζοσπαστική πολιτική πρόταση.

Είναι σαφές λοιπόν ότι η ανυπαρξία άμεσης ρεαλιστικής πρότασης από την αντισυστημική αριστερά, αφήνει τα αιτήματα που απαιτούν άμεση λύση και αποτελούν ταξικά αιτήματα να διαστρεβλώνονται από την εκφυλισμένη «αριστερά» και τα "μαγαζιά" της αλλά και από πολιτικούς σχηματισμούς σαν την Χρυσή Αυγή που θα παίξει το χρήσιμο ρόλο του «φασιστικού μπαμπούλα». Τα άλλοτε χρήσιμα συστημικά επικοινωνιακά εργαλεία «Καραμανλής ή τάνκς» και αργότερα «ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά», αναβαπτίζονται και συνοψίζονται στο σημερινό «ΣΥΡΙΖΑ ή ΧΑ», ανακυκλωμένο από σύσσωμο τον καθεστωτικό ντόπιο και διεθνή τύπο.

Με βάση τα παραπάνω δε προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο περιβόητος «αντιφα/αντιναζί» «αγώνας», δεν προέρχεται «από τα κάτω» όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν οι αστικές αναφορές και οι φιλελεύθεροι υπεργολάβοι τους στην ψευτο-«αριστερά», αλλά από πολύ συγκεκριμένα κέντρα από τα πάνω που αποτελούν και την «πρώτη γραμμή» υπεράσπισης και εγκαθίδρυσης της Νέας Διεθνής Τάξης που διαχειρίζεται τη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση. Και δεν θα μπορούσε να αποτελεί έτσι κι αλλιώς σήμερα ο «αντιναζιστικός» λόγος υπόθεση των  λαϊκών στρωμάτων – όπως η αντίσταση επί κατοχής – γιατί  ο πραγματικός αγώνας που επιζητεί ο λαός είναι αυτός κατά του φασισμού της οικονομικής κατοχής της χώρας και κατά αυτών που συνυπέγραφαν όλα αυτά τα χρόνια  (βλ. ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) ολόκληρη τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα (βλ πχ η υπογραφή του Μάαστριχτ) που επέβαλε η Νέα Διεθνή Τάξη. Και βέβαια εδώ δε μιλάμε για την προστασία των πιο ανυπεράσπιστων θυμάτων όπως οι μετανάστες που στοχοποιούνται από γνωστές πλέον ομαδούλες, φαινόμενο το οποίο εύκολα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με ομάδες περιφρούρησης από όλο το φάσμα των πολιτικών οργανώσεων. Στην ουσία ήταν άλλωστε ο συνοδοιπορισμός της ρεφορμιστικής «αριστεράς» με τις ελίτ αυτός που εκτόξευσε ρατσιστικές οργανώσεις από την ανυπαρξία σε διψήφια νούμερα. Αναφερόμαστε  στο αυτονόητο γεγονός ότι ο φασισμός που αντιμετωπίζει ο λαός είναι αυτός της ΕΕ/ΟΝΕ και των αντίστοιχων συμβάσεων που μας επιβάλουν την πιο ωμή οικονομική βία και την καταστροφή κάθε δυνατότητας οικονομικής αυτοδυναμίας, γεγονός που μας έφερε στο σημείο η χώρα να αποτελεί ακόμα και τυπικό προτεκτοράτο με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και την δημόσια περιουσία προς πώληση.

Για του λόγου το αληθές ας δούμε το πεμπτοφαλλαγγίτικο προφίλ των οργανώσεων που αγωνίζονται σήμερα για τον «αντιφασιστικό» τους αγώνα, που ακόμα και η βλακώδης ρητορολογία τους δε κρύβει την υποστήριξή τους, στον εξανδραποδισμό και του Ελληνικού λαού αλλά και των λαών στην ημιπεριφέρεια που σφάζονται από τις παρακρατικές ομάδες των μυστικών υπηρεσιών και του ΝΑΤΟ για την αφομοίωσή τους στη Νέα Διεθνή Τάξη.

Θα πρέπει να διευκρινίσουμε εδώ ότι η επιχείρηση στιγματισμού του Ελληνικού λαού ως «ρατσιστικού», «ομοφοβικού», «αντισημίτικου» και επομένως «φιλοναζιστικού», καλλιεργούνταν ανέκαθεν από τα διεθνή σιωνιστικά μεγαλο-ιδρύματα και τα ντόπια παραρτήματά τους – όπως το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο και τις όμορες ομάδες του. Έτσι εξηγείται ότι ένα από τα βασικά σημεία που αποτελούν κοινό τόπο των παρακάτω ομάδων που ευαγγελίζονται τον «φασιστικό κίνδυνο» , εκτός από τα φίλο-νεοφιλελεύθερα στοιχεία τους, είναι ο άμεσος ή έμμεσος φιλοσωνισμός τους.

ΟΑΚΚΕ/ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ.

Παραδοσιακά την «υπεργολαβία» για την υπεράσπιση των σιωνιστικών συμφερόντων στην Ελλάδα, όπως και τη διοργάνωση «αντιφα/αντιρατσιστικών» πανηγυριών της ΕΕ όπως το «EGAM» (Ευρωπαϊκό αντιρατσιστικό κίνημα) την κατείχε η εν λόγω οργάνωση-«φάντασμα». Εκτός από το να υπερασπίζεται κάθε σφαγή των Ισραηλινών κατά των Παλαιστινίων, η οργάνωση φροντίζει να επιτίθεται σε όλες τις αριστερές οργανώσεις που θίγουν τον σιωνισμό, έτσι διαβάζουμε από το μπλογκ τους:  «η Αντιναζιστική Πρωτοβουλία αποκάλυψε και καταγγέλλει σταθερά το βαθύ ενοποιητικό συστατικό των ηγεσιών όλης της υποτιθέμενης «αντιρατσιστικής» αριστεράς, που είναι ο καλυμμένος της αντισημιτισμός, ο οποίος αποτελεί και το σήμα κατατεθέν του ναζισμού.»

Ο «ριζοσπαστισμός» όσον αφορά σε πολιτικό επίπεδο αυτής της «αντί-ΚΚΕ» σιωναζιστικής γκρούπας είναι ο εξής:

Επί δεκαετίες αγωνίζεται υπέρ του ξεπουλήματος ολόκληρης της δημόσιας περιουσίας και των πλουτοπαραγωγικών πόρων. Υπερασπίστηκε την ιδιωτικοποίηση της παιδείας και στιγμάτιζε ως «τάγματα εφόδου» και «τρομοκρατία» τους αγώνες των φοιτητών κατά των ιδιωτικοποιήσεων των πανεπιστημίων (http://oakke.blogspot.gr/2012/03/o_15.html)

Αγωνίστηκε υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 24 – για τον αποχαρακτηρισμό των δασικών εκτάσεων και αρχαιολογικών χώρων – για το ξεπούλημά τους στις πολυεθνικές. Το θράσος τους – με τις ανάλογες «πλάτες» φυσικά – έφτασε να υπερασπίζεται το ξεπούλημα των καμένων δασικών εκτάσεων και μη, σε πολυεθνικές εταιρείες την ώρα που η Ελλάδα θρηνούσε για τους καμένους ανθρώπους της Ηλείας και τη καταστροφή χωριών και κοινοτήτων από τις φωτιές. (http://www.oakke.gr/na427/fotiesekloges_427.htm)

Αγωνίζεται επί δεκαετίες για τα συμφέροντα του εφοπλιστικού κεφαλαίου στη ζώνη Περάματος καταγγέλλοντας κάθε απεργία των εργαζομένων – ως «σαμποταριστές» και το παραμάγαζό τους (Αυτοοργάνωση ζώνη περάματος) φιγουράρει στο κανάλι του εφοπλιστή Αλαφούζου. Αντίστοιχα, πρόσφατα καταγγέλλουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις των συνδικάτου μετάλλου στο Βόλο που αγωνίζονται να μην ξεπουληθούν και κλείσουν τα εργοστάσια, στήνοντας το κατάλληλο σκηνικό για την υποβάθμιση των απεργιών με τη σύμπραξη της ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6650515&publDate=2012-01-22%2000:00:00.0)

Η πιο μεγάλη «εργολαβία» που ανέλαβε η γκρούπα αυτή όμως ,ήταν η προσπάθεια δημιουργίας «αντισημιτικού» κλίματος στην Ελλάδα με τηνδιαφήμιση της περιβόητης δίκης ενός περιθωριακού φιλοναζιστή, του Κ.Πλεύρη. Η δίκη Πλεύρη αποτελούσε μια φτηνή αντιγραφή της στρατηγικής του σιωνισμού σε διεθνές επίπεδο: ανακαλύπτουν έναν ξεπεσμένο περιθωριακό αντισημίτη και τον εξυψώνουν ως τον απόλυτο κίνδυνο. Παρά το ότι σε αυτό το γνωστό στημένο θέατρο που δημιουργήθηκε και υποστηρίχτηκε καταρχήν από το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο, από τις αμιγώς σιωνιστικές γκρούπες (ΟΑΚΚΕ, Τέρμιναλ 119, και συγκεκριμένες ομάδες Αντιφα), αλλά και από το «βαρύ πυροβολικό» δημοσιογραφικών ομάδων σε εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας όπως ο «Ιός» (http://www.oakke.gr/na439_440/antinazi440.htm) που τα άρθρα τους διαφημίζονται από το σαιτ της ΟΑΚΚΕ, το εγχείρημα να στιγματιστεί ο ελληνικός λαός και να παραπλανηθούν κομμάτια της αριστεράς αποτυγχάνει. Έτσι μια φιλοσιωνιστική «αντιφα» λέει χαρακτηριστικά : Εκκωφαντικά απούσα και από την αίθουσα αλλά και από οποιαδήποτε εκδήλωση πολιτικής συμπαράστασης ήταν σύσσωμη η αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική – με εξαίρεση την ΟΑΚΚΕ – και σύσσωμος ο αναρχικός χώρος – με εξαίρεση την ομάδα Τέρμιναλ 119. Χαρακτηριστικό σχόλιο για το πώς μεθοδεύουν το χαρακτήρα της ελληνικής αριστεράς οι σιωνιστές: ο Μαρξιστικός χώρος να εκπροσωπείται από σιωναζιστικές ομάδες τύπου ΟΑΚΚΕ και ο ελευθεριακός από σιωναζιστικές ομάδες τύπου Τέρμιναλ. Βέβαια, η αλήθεια είναι οτι τα παραρτήματα/γκρουπούσκουλα αυτά της Ισραηλινής πρεσβείας δεν ειχαν ποτέ ρόλο να γίνουν τα ίδια πλειοψηφικά κόμματα και ομάδες, αλλά να περνάνε τη γραμμή των συμφερόντων της υπερεθνικης και σιωνιστικής ελίτ με το να νομιμοποιούνται απο μεγαλύτερες οργανώσεις με παρόμοια αντζέντα. Το Τερμιναλ π.χ. φιλοξενείται και στηρίζεται απο την "Αντιεξουσιαστική Κίνηση" και η τελευταία αποτελεί το δεκανίκι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και των νέων κυβερνητικών εφεδρειών που  προορίζονται να παρατείνουν την ενσωμάτωση της χώρας στην ΕΕ/ΟΝΕ.

Παταγώδη αποτυχία θα έχει και η επόμενη επιχείρηση στησίματος αντισημιτικού κλίματος στην Ελλάδα, με το κάψιμο της συναγωγής των Χανίων από υποτίθεται «αντισημίτες» Έλληνες, που αποδείχτηκαν όμως Αμερικανοί και Άγγλοι από τη βάση της Σούδας και την εκει Νατοϊκή βάση. Οι παραπάνω όμως ομάδες/παραρτήματα της ισραηλινής πρεσβείας επιμένουν : «Οι φλόγες που έκαψαν τη συναγωγή των Χανίων δεν έχουν σβήσει»… (ΟΑΚΚΕ, Τέρμιναλ κλπ). Η ΟΑΚΚΕ/Αντιναζιστική Πρωτοβουλία ωστόσο χωρίς ίχνος  ερείσματος σε οποιοδήποτε κομμάτι του πολιτικού φάσματος, κρίνεται ανίκανη να σηκώσει το βάρος του «αντιφα/αντιναζιστικού» αποπροσανατολισμού στην Ελλάδα. Η άλλη σιωνιστική γκρούπα «Τερμιναλ 119» επιβιώνει ακόμα χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες της προστάτιδάς της, αυτής της «Αντιεξουσιαστικής Κίνησης». Για το ποια είναι η ομάδα Τερμιναλ έχουμε ήδη απαντήσει παλιότερα όταν οι τελευταίοι υπερασπιζόντουσαν την επέμβαση και τις εκτελέσεις ακτιβιστών απο τους δολοφόνους του IDF στα πλοία βοήθειας στη Γάζα το 2010, εφαρμόζοντας κατα γράμμα την οδηγία που είχε ανακοινώσει η Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση (WZO):http://www.inclusivedemocracy.org/pd/is22/issue_22_adam_sionistiki_propaganda_internetikes_omades.htm

ΣΕΚ/ΚΕΕΡΦΑ.

Ως συνεχιστές του «έργου» της ΟΑΚΚΕ αναλαμβάνουν από ένα σημείο και μετά οι «αντιρατσιστικές» και «αντιφασιστικές» πρωτοβουλίες (ΚΕΕΡΦΑ)  του ΣΕΚ, βασική συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ και των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ.

Το ΣΕΚ, όπως και οι προκάτοχοί του της ΟΑΚΚΕ στον «αντιφα» «αγώνα», υπερασπίστηκε την εφαρμογή του φασισμού των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ελλάδα (βλ. παρακάτω) ενώ σήμερα παίζει το ρόλο του διαμεσολαβητή για την νομιμοποίηση των παρακρατικών οργανώσεων που καθοδηγούνται από της μυστικές υπηρεσίες και το ΝΑΤΟ στα πρότυπα των ταγμάτων εφόδου τύπου «Κόντρας» στη Συρία και Λιβύη, κατ’ εντολή της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ.http://www.youtube.com/watch?v=CnouhUwcovk&feature=player_embedded

Μέσα από τα μαγαζιά/πυροτεχνήματα του ΣΕΚ (πρωτοβουλία "Σταματήστε τον πόλεμο") αποξένωσαν τόσο το αντιπολεμικό κίνημα από το πολιτικό του περιεχόμενο, οδηγώντας το στην εξαφάνισή του. Οι άλλοτε μαζικές διαδηλώσεις των 150 χιλ. κόσμου κατά του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, κατάντησαν «συγκεντρώσεις» των 150 ατόμων την περίοδο επέμβασης στη Λιβύη και τώρα στην παρουσίαση των δολοφόνων του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» ως «εξεγερμένων»…

Το «δεξιό δεκανίκι του Πασοκ» όπως έχει χαρακτηριστεί το ΣΕΚ, καλούσε το 93 σε ψήφο υπέρ του ΠΑΣΟΚ με το σύνθημα «ψήφο στο ΠΑΣΟΚ χωρίς αυταπάτες», αγωνίστηκε για την καταξίωση της αφρόκρεμας του Πασοκικού αριβισμού (υποστήριξη στο Πάγκαλο για δήμαρχο Αθηνών το 94 και όχι μόνο) και ενώ στήριζε το ΠΑΣΟΚ για να εφαρμόσει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην Ελλάδα, από την άλλη έχυνε κροκοδείλια δάκρυα για τα αποτελέσματά τους.

Η στάση του για τα μνημόνια ανάλογα αισχρή και υποκριτική για να χωθεί ακόμα περισσότερο ο Ελληνικός λαός στην εξαθλίωση. Με μια κωλοτούμπα 180 μοιρών οι ηγετίσκοι του ΣΕΚ παρατάνε το «καμένο χαρτί» του ΠΑΣΟΚ και στηρίζουν την εκφυλισμένη «αριστερά» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για να πείσουν ότι «το μνημόνιο είναι ανατρέψιμο μετά τις εκλογές»http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/meta-tis-ekloges-mnimonio-einai-anatrepsimo-toy-petroy-konstantinoy

Αυτό είναι το πολιτικό «στριπτίζ» των «αντιφα» μαγαζιών και των κέντρων που τα στηρίζουν. Ο αγώνας των λαϊκών στρωμάτων θα είναι – όπως πάντα ήταν – και αγώνας κατά των δήθεν υπερασπιστών του λαού και των πιο σάπιων κοινωνικών στρωμάτων που επί της ουσίας σκάβουν τον ίδιο του το λάκκο, ευθυγραμμισμένοι με τα κελεύσματα των αφεντικών τους.

Καλούμε τις λαϊκές μάζες και τις ριζοσπαστικές οργανώσεις να αντιμετωπίσουν Τώρα το μαύρο μέλλον που τους επιφυλάσσουν οι διάφοροι προσκυνημένοι στα συμφέροντα της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης με το να οργανωθούν άμεσα σε ένα λαϊκό Μέτωπο κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης που θα μας βγάλει από το καθεστώς οικονομικής κατοχής με την οικονομική αυτοδυναμία της χώρας, βάζοντας έτσι τα θεμέλια για την συστημική αλλαγή.

http://www.periektikidimokratia.org

Παγκοσμιοποίηση-ΕΕ-καταστροφή ή Αυτοδυναμία;

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ενώ οι συνέπειες της συντελούμενης καταστροφής όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και, συνακόλουθα, στην απασχόληση, τις  εργασιακές σχέσεις, τα εισοδήματα και τις κοινωνικές υπηρεσίες, συνειδητοποιούνται καθημερινά και περισσότερο από τη μεγάλη πλειοψηφία των ελληνικού λαού, η παράλληλη ριζοσπαστικοποίηση της συλλογικής συνείδησης είναι το μόνο θετικό στοιχείο σε όλη αυτή την ολέθρια διαδικασία.

Ποιος θα το φανταζόταν πριν λίγα χρόνια ότι ο Ελληνικός λαός που, μέσα στην άγνοια που τον είχαν καταδικάσει οι ελίτ και τα ελεγχόμενα από αυτές ΜΜΕ, είχε ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά επιδοκιμασίας της καταστροφικής ένταξης της χώρας μας στην ΕΕ, τώρα έχει ένα από τα χαμηλότερα; Και ποιος θα πίστευε τότε  ότι ένα μαζικό, αλλά άμορφο ακόμη, κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης γενικά (η οποία στην καπιταλιστική οικονομία της αγοράς μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι παρά τα παραμύθια της ρεφορμιστικής «αριστεράς») και της ΕΕ ειδικότερα, θα άνθιζε «από κάτω»; Και αυτό, παρά το γεγονός ότι ακόμη και η κομουνιστική Αριστερά στην Ελλάδα (αλλά όχι και σε χώρες όπως η Ρωσία) δεν έχει πάρει είδηση για την πρωταρχική σημασία της παγκοσμιοποίησης στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) που σήμερα επιβάλλεται είτε με οικονομικούς πολέμους κατά των λαϊκών στρωμάτων, είτε με σφαγές λαών, που τις μεταμφιέζουν σε «επαναστάσεις»; 

Έτσι, αδυνατούν να αντιληφθούν ότι οι σημερινές έμμεσες συγκρούσεις μεταξύ π.χ. Ρωσίας και υπερεθνικής ελίτ που διαχειρίζεται την ΝΔΤ, οι οποίες αύριο μπορεί να γίνουν ανοικτές στη περιοχή μας, δεν έχουν σχέση με «ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις» όπως προσπαθούν να τις ερμηνεύσουν με θεωρητικά εργαλεία που αναπτύχθηκαν πολλές δεκαετίες πριν να αναδυθεί το νέο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης.

Δεν θα αναφερθώ στις καταστροφικές συνέπειες της ένταξης στην παραγωγική δομή της χώρας που ανέπτυξα συστηματικά αλλού.[1] Αρκεί να αναφέρω ότι οι χώρες που εντάσσονται στους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ), ΕΕ, NAFTA κ.λπ.) χαρακτηρίζονται από πολύ διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης,όπως εκφράζονται για παράδειγμα από τις πελώριες διαφορές στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα που έχει καθιερώσει η ανισόμερη καπιταλιστική ανάπτυξη. Όταν όμως ενσωματώνονται στην ΝΔΤ  υποχρεώνονται να εφαρμόσουν τους ίδιους κανόνες για το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών τους (ιδιαίτερα κεφαλαίου και εμπορευμάτων). Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι ότι χώρες όπως η Γερμανία, με υψηλά επίπεδα ανταγωνιστικότητας λόγω παραγωγικότητας (εξαιτίας των προχωρημένων επιπέδων ανάπτυξης στην έρευνα και τεχνολογία) και χώρες όπως η Ινδία και η Κίνα με υψηλά επίπεδα ανταγωνιστικότητας, λόγω του πολύ χαμηλού κόστους παραγωγής και των άθλιων μισθών και εργασιακών συνθηκών, επιβάλλουν τα πρότυπα τους στη διαδικασία αυτή.

Αυτή είναι η βασική αιτία για την οποία όταν μια χώρα εντάσσεται στον ΠΟΕ, ή ακόμη χειρότερα σε οικονομικές ενώσεις όπως η ΕΕ, και συνακόλουθα ανοίγει και απελευθερώνει τις αγορές της, ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει στον εξοντωτικό ανταγωνισμό, εάν δεν ανήκει ήδη στις μητροπολιτικές χώρες με τα υψηλά επίπεδα παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, είναι να ελαχιστοποιήσει το κόστος παραγωγής, βασικά εξαθλιώνοντας τους μισθούς και τις εργασιακές συνθήκες, αλλά και  μειώνοντας στο έπακρο τους φόρους πάνω στο κεφάλαιο, στις εργοδοτικές εισφορές κ.λπ. Και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα στην Ελλάδα!

Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι η μόνη επιλογή σήμερα για τους λαούς, που δεν θέλουν να συντριβούν μέσα σε αυτή τη διαδικασία και να αναγκαστούν να παραδώσουν την οικονομική και επομένως την εθνική τους κυριαρχία, είναι να αποκόψουν τους δεσμούς τους με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και να υιοθετήσουν πολιτικές οικονομικής αυτοδυναμίας (όχι αυτάρκειας), καθώς και να σχηματίσουν οικονομικές ενώσεις χωρών στο ίδιο επίπεδο ανάπτυξης. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί σήμερα μόνο μέσα από Λαϊκά Μέτωπα που θα ένωναν τα λαϊκά στρώματα, τα οποία υποστηρίζουν όλο το φάσμα από την αντισυστημική αριστερά μέχρι τον πατριωτικό χώρο, που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης - πάνω σε συγκεκριμένο πρόγραμμα με βραχύ/μέσο/μάκρο/πρόθεσμους στόχους για την ριζική αλλαγή της παραγωγικής και της καταναλωτικής δομής της κάθε χώρας. Ο απώτερος στόχος θα ήταν να ικανοποιούνται οι βασικές (τουλάχιστον) ανάγκες όλων των πολιτών και όχι, όπως σήμερα, όλες οι ανάγκες των ελίτ και των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων, σε βάρος ακόμη και των βασικών αναγκών των λοιπών.  Αυτή είναι η αναγκαία προϋπόθεση και για οποιαδήποτε συστημική αλλαγή στο μέλλον, εφόσον θα δημιουργούσε τόσο τις αντικειμενικές όσο και τις υποκειμενικές συνθήκες για αυτήν. Αντίστροφα, εάν περιμέναμε τη συστημική αλλαγή για να βγούμε από την ΕΕ και να αποκοπούμε από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, τα λαϊκά στρώματα θα είχαν οδηγηθεί στο μεταξύ στην ολοκληρωτική καταστροφή. Αλλά θα χρειαστεί να επανέλθουμε.


________________________________

[1] Η Ελλάδα σαν προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος 2010) που για ευνόητους λόγους θάβεται κανονικά από την «Αριστερά» (Βλ. π.χ. The Press Project , Κυριακάτικη «Ε», 13/1/2013).

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

www.periektikidimokratia.org

ΟΠΟΥ ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΓΚΛΟΠ ΤΟΥ ΜΠΑΤΣΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ;

Η λέξη αποπροσανατολισμός, της γνώστης πόρνης που αποκαλούμε ¨κοινή γνώμη¨, πίσω από την οποία ευθυγραμμίζονται όλα τα κυνοβουλευτικά κώματα – από το ΚΚΕ ως τη Χ.Α.-περιγράφει στη γλώσσα της εξουσίας τη ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ δυο εντελώς διαφορετικών και ασύμπτωτων κόσμων, η οποία φυσικά, υπάρχει ιστορικά όσο και η εκμετάλλευση . Του σάπιου κόσμου της εξουσίας  με τον κόσμο της ελευθερίας της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης.

Οι τελευταίες επιθέσεις σε κυβερνητικούς αξιωματούχους, κτήρια εξουσίας και αστικά διεφθαρμένα κώματα  καθώς και σε τράπεζες, ονομάσθηκαν  από το σύνολο του καθεστωτικού (υπό)κόσμου ως εμβόλιμες, παρακρατικές ενέργειες που αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη , προφανώς αποπροσανατολίζουν από την ατζέντα που της σερβίρει  αυτός, καθ αυτός, ο καθεστωτικός υπόκοσμος(ΜΜΕ, πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος, κλπ).

Ξεχωρίζει για τη φαιδρότητα της  η έμφαση της καθεστωτικής ορχήστρας που παρουσιάζουν τις ενέργειες κατά της εξουσίας ως  «παρακρατικές ενέργειες και ομάδες» και που καταδεικνύει για άλλη μία φορά τη διαχρονική βεβαιότητα ότι στην Ελλάδα των ολοκληρωτικών  καθεστώτων, οι παρακρατικοί μηχανισμοί (μυστικές υπηρεσίες, ΚΥΠατζήδες και κάθε είδους χιμπατζήδες) δεν έχουν άλλη δουλειά από το να  στρέφονται κατά της εξουσίας, των εμβόλων και των συμβόλων της !!!
Απίστευτες και ακλόνητες απόψεις από το πορνείο της εξουσίας .

Μας δείχνουν τον αποπροσανατολισμό, θα επιχειρήσουμε στον προσανατολισμό .

Ας συνεχίζουμε αγόγγυστα τους συλλογισμούς μας διανοούμενοι να στιγματίσουμε το εσωτερικό όχι του αποπροσανατολισμού αλλά του επιδιωκόμενου, απο την εξουσία,  προσανατολισμού από το οποίο δεν πρέπει να εκτρέπεται το κοινωνικό ενδιαφέρον, ως σίγουρο και ασφαλές καταφύγιο της πλήρης χειραγώγησης της(της κοινωνίας).

Στεκόμαστε καμαρωτοί καμαρωτοί μπροστά στον σταυλισμό της Κοινής Γνώμης  στον προσανατολισμό της και τον τεμαχίζουμε επιλεκτικά  για να δούμε το εσωτερικό του.

Ξεκινώντας να αναζητήσουμε τον διαβόητο προσανατολισμό της κοινωνίας,  πέφτουμε πάνω στα εξαιρετικό εργαλείο της Επικαιρότητας από το οποίο θα αναγνώσουμε τα αβαθή του προσανατολισμού(επανάληψη μήτυρ μαθήσεως).
Η σημερινή επικαιρότητα πνίγετε από το σκερτσάκι της Λίστας Λαγκάρντ , τη διαδρομή της λίστας, τις εξαδέλφες της ΝΔ, τον Παπακωνσταντίνου, το Βενιζέλο, κάτι νοικοκυρές που έχουν παντελονιάσει πολλά euro για λογαριασμό άλλων λίγων, το Διώτη που βασάνιζε τον Σάββα Ξηρό , κάμποσες κάλπες που θα ψηφίσουν τα πολιτικά θηρία της Βουλής κλπ.

 Στην κορυφή της επικαιρότητας δεσπόζει το ασύλληπτο ερώτημα , που θα απαντηθεί από τη βουλή, «αν έχει ή όχι  ευθύνες ο Βενιζέλος, ο Πακων..» κλπ  κουράστηκα !
Η επικαιρότητα και ταυτόχρονα  άπαιχτος προσανατολισμός,  που προσοχή δεν πρέπει να αποπροσανατολιστεί η Καινή Γνώμη,  περιέχει και την απάντηση,  που θα τη δώσουν (μόνο)όλα τα καλά παιδιά, ο Βενιζέλος, οι ναζιστές, ο μπουμπούκος, ο βορίδης και άλλοι κοινοβουλευτικοί παίχτες.

 Όλη αυτή την επικαιρότητα την διαχειρίζονται αποκλειστικά και μόνο τα ΜΜΕ των εφοπληστών και των ξένων επικυρίαρχων στην Ελλάδα, με γκεστ σταρ   απελπισμένους και παρωχημένους πολιτικούς της σειράς που παρελαύνουν απ όλο το εύρος της κοινοβουλευτικής αλητείας και σε όλο το εύρος της θρας τιβι.   Για παράδειγμα η κοινωνία δεν «συμμετέχει» σε αυτή την επικαιρότητα-προσανατολισμό της,  ούτε κάν με μία Γενική Απεργία(πως άλλωστε;), ούτε με μία διαμαρτυρία, με τίποτε μόνο ως τηλεθεατής.  Ακρότητες,  χειραγώγησης του κοινωνικού σώματος

Αυτή είναι η επικαιρότητα που θα έπρεπε ευλαβικά να ήταν βιδωμένος ο προσανατολισμός της κοινωνίας…  Η χειραγώγηση της κοινωνίας δεν επιτρέπει απουσίες ούτε καν ωριαίες. Ο προσανατολισμός παίζει το δικό του Κουρδιστό Πορτοκάλι με συγκεκριμένα αποτελέσματα.  

Η αντίληψη της κοινωνικής πραγματικότητας που πρέπει να εξουδετερωθεί από τις κοινοβουλευτικές μηχανορραφίες έγκυτε και στην εξής αποκαλυπτική λειτουργία του καθεστωτικού προσανατολισμού.

Για παράδειγμα δεν υπάρχει ανά την Ελλάδα πολίτης με σώας τας φρένας του,  που δεν κατανοεί την πλήρη φύση ενός πολιτικού σαν τον Βενιζέλο στο οποίο χρεώνει όχι μόνο την προσωπική του πορεία στην διαφθορά αλλά τον ταυτίζει και δικαιολογημένα και με  την καθολική συστημική διαφθορά που κυριαρχεί  στην Ελλάδα(πχ mall,νόμος περί ευθύνης υπουργών, Siemens, Μνημόνια κλπ). Αυτή ακριβώς την πραγματικά ευρύτατη και διαδεδομένη  άποψη έρχεται η «επικαιρότητα» δηλαδή ο επιβαλλόμενος προσανατολισμός της κοινωνίας να την αμφισβητήσει.  Στήνουν κάλπες στη Βουλή και φαραωνικά ενημερωτικά-πλύσης εγκεφάλου, προγράμματα στα ΜΜΕ, όπου  στόχος του επιμύθιου είναι το αν ο Βενιζέλος είναι ή όχι μπλεγμένος με τη λίστα Λαγκάρντ(έχει ή όχι πολιτικές ή ποινικές ευθύνες). Θέτουν σε αμφισβήτηση ( θα το δικαιώσουν τελικά) αυτό που η κοινωνία το χει τούμπανο και έχει καταδικάσει.

 Ο αποπροσανατολισμός της κοινωνίας από αυτή τη λειτουργία χειραγώγησης συνιστά τρομοκρατική απειλή  και απειλή  για την ίδια δημοκρατία που σημειωτέων επειδή έχει και κάτι μπράτσα να!  δεν τρομοκρατείτε κιόλας.

Απέναντι σε όλη αυτή την πλέμπα του κυρίαρχου προσανατολισμού,  στις επιθέσεις της Κρατικής Βίας είτε συνολικά στην κοινωνία(εργαζόμενους, ξεπούλημα κλπ είτε σε χώρους αντίστασης(καταλήψεις κλπ) υπήρξαν  βίαιες απαντήσεις έντασης , απέναντι σε δημοσιογράφους, σε  τράπεζες και στα κωματικά γραφεία των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ.

  Η κοινωνία πραγματικά εκτράπηκε από τη στημένη επικαιρότητα – προσανατολισμό που οι εκμεταλλευτές της κατασκεύασαν και όντως υπήρξε «αποπροσανατολισμός» της κοινής γνώμης, που στοίχειωσε (πχ) την κοινοβουλευτική και ΜΟΝΟ «δικαίωση» του Βενιζέλου. Για να μην αναφερθούμε στο φιάσκο της ¨συμβολικής αστυνομικής επιχείρησης στην κατάληψη ΛΚ37¨…

 Ένας αποπροσανατολισμός που δεν σεβάστηκε σε κανένα σημείο του τους σχεδιασμούς που θέλουν να αμφισβητούν και τελικά να αθωώνουν όλους αυτούς που έστησαν στην Ελλάδα ένα ολοκληρωτικό καθεστώς και στην κυριολεξία αποτελούν τον πιο παρασιτικό παράγοντα σε αυτή τη χώρα. Ενώ από την άλλη βάζει συθέμελα το ζήτημα  όχι της εκτροπής σε ένα άλλο καθεστώς,  αλλά την πλήρη ανατροπή του καθεστώτος σε μελλοντικά ευρήματα μεγάλης κοινωνικής αξίας και κοινωνικής ελευθερίας, σπέρματα των οποίων κυοφορούνται στο ευρύ κοινωνικό – ταξικό κίνημα και συνολικά στην κοινωνία.

Γκιλοτίνα

Τύμπανα νομισματικού πολέμου ξανά

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου  
Με επίκεντρο την πιθανή ανακύκλωση της ευρωπαϊκής κρίσης, ο καπιταλιστικός κόσμος ανασύρει τα ανταγωνιστικά όπλα του και απειλεί τη γερμανική, εκλογική ηρεμία 
Οι Βρετανοί λοξοκοιτάζουν ήδη προς την έξοδο από την Ε.Ε. Ο Ομπάμα διαμηνύει στον Κάμερον ότι θέλει τη Βρετανία εντός της Ε.Ε. Η Γαλλία, που δυσφορεί με τη γερμανική ηγεμονία που εδραιώνεται στην Ε.Ε., θυμάται τον παλιό καλό αποικιοκρατικό εαυτό της και στέλνει στρατό στο Μάλι....
Από καραμπόλα προκαλεί κι ένα μακελειό στην Αλγερία. Η αμερικανική κυβέρνηση ετοιμάζεται να διαπραγματευτεί μια νέα αύξηση στο όριο χρέους – πόσο πάνω από τα 16 τρις. δολάρια, άραγε; Η Κίνα ανακοίνωσε ότι (α)πέτυχε το χαμηλότερο ρυθμό ανάπτυξης εδώ και 13 χρόνια. Η Ρωσία προειδοποιεί για τον κίνδυνο ενός νέου γύρου νομισματικών πολέμων, την ώρα που η Ιαπωνία ρίχνει χρήμα για να ρίξει το γιεν και το ευρώ αναβαίνει σε επικίνδυνα επίπεδα έναντι του δολαρίου. Η Πορτογαλία ανακοινώνει πως βιάζεται να ξεμπερδεύει με το μνημόνιο και να βγει όπως όπως στις αγορές. Αυτό το έχει κάνει ήδη πετυχημένα η Ιρλανδία, με δυο εξόδους στις αγορές. Αλλά η πολιτική της ηγεσία δεν εφησυχάζει καθόλου, φοβούμενη «επανεισαγωγή» της κρίσης από τη βαλτωμένη σε ύφεση ευρωζώνη. 
Πώς τεκμαίρεται από τη σύνθεση όλων αυτών ότι η κρίση στην ευρωζώνη βαίνει προς τη λήξη της, όπως επιμένει κυρίως η γερμανική πολιτική ηγεσία; Και από πού προκύπτει ότι οι καλές επιδόσεις της «γερμανικής ατμομηχανής»- όπως πάντα επαίρεται η καγκελαρία- σημαίνουν κάτι καλό για τους λοιπούς φτωχούς συγγενείς της Ευρωζώνης; Στην πραγματικότητα από πουθενά. Ίσα ίσα που η μικρή ανακωχή που σημειώνεται στις σχέσεις της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης με τις αγορές διακόπτεται από την ατμόσφαιρα νομισματικού και εμπορικού πολέμου που επικρατεί στις ισοτιμίες του ευρώ. Και η ΕΚΤ έχει ήδη κάψει αρκετά καύσιμα για να διακινδυνεύσει να το υπερασπίσει. 
Το υπόβαθρο μιας ανακύκλωσης της κρίσης του ευρώ και διάχυσής της στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία είναι η ίδια η «θεραπεία» που έχει επιλεγεί για την αντιμετώπισή της. Η οδός της «δημοσιονομικής αρετής» που έχει επιβάλει η γερμανική, κυρίως, ηγεσία σημαίνει διαιώνιση της λιτότητας, καθίζηση των επενδυτικών δαπανών, εκτίναξη της ανεργίας σε ιστορικά ρεκόρ. Αυτά, με τη σειρά τους, σημαίνουν εδραίωση της ύφεσης ή της ασθενικής ανάπτυξης και καθήλωση της ζήτησης όχι μόνο των ευρωπαϊκών, αλλά και των κινεζικών ή αμερικανικών προϊόντων. Άρα, αναμετάδοση της ύφεσης και σε πολλές εκτός Ε.Ε. χώρες και αγορές. Κι ακόμη δεν έχει εκτιμηθεί η υφεσιακή επίπτωση της εφαρμογής από την αρχή του έτους του γερμανικής έμπνευσης «δημοσιονομικού συμφώνου» που θα βάλει σχεδόν όλες τις χώρες της Ε.Ε. σε ένα ακόμη κύκλο περικοπών δαπανών. 

Η «εξέγερση» των BRICS 
Οι ανεπτυγμένες χώρες που τα τελευταία χρόνια είναι αποδέκτες των παρενεργειών των αμερικανικών και ευρωπαϊκών κρίσεων δεν τις δέχονται πια αδιαμαρτύρητα. Η Ρωσία, για παράδειγμα, προεδρεύουσα φέτος στο G20, η σύνοδος κορυφής του οποίου θα γίνει τον προσεχή Σεπτέμβριο, προετοιμάζει ήδη στις υπουργικές συνόδους που ξεκινούν από τον μήνα αυτό να θέσει επί τάπητος το ζήτημα μιας «νέας αρχιτεκτονικής» στη διεθνή οικονομία που, προς το παρόν περιλαμβάνει τρεις άξονες: πρώτον, έναν νέο μηχανισμό διαχείρισης των κρατικών χρεών, δεύτερον, την αποδέσμευση πόρων για χρηματοδότηση των επενδύσεων, τρίτον, την αλλαγή της ποσόστωσης εκτός Ε.Ε. και ΗΠΑ χωρών, ιδιαίτερα των BRICS στο ΔΝΤ, που προς το παρόν τελεί υπό ευρωπαϊκή και αμερικανική κηδεμονία. Το μήνυμα είναι σαφές: ο διεθνής καταμερισμός εργασίας στο καπιταλιστικό σύμπαν έχει αλλάξει, καιρός να αλλάξει και ο καταμερισμός ισχύος. Πολύ περισσότερο που χώρες όπως οι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) ελέγχουν όχι μόνο ζωτικούς για τον παγκόσμιο καπιταλισμό πόρους, αλλά και μεγάλο μέρος του χρέους της Ε.Ε. και των ΗΠΑ. 
Επομένως, η βεβαιότητα της γερμανικής ηγεσίας ότι έχει στη διάθεσή της μια σχεδόν αδιατάρακτη πορεία προς τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και μια σχετικά ήρεμη ευρωπαϊκή «περιφέρεια» απειλείται με κλονισμό, και μάλιστα από πολλές πηγές: Από μια κλιμάκωση του νομισματικού πολέμου που θα επηρεάσουν αρνητικά τις εξαγωγές της, από μια υποτροπή της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, από μια διεύρυνση και επιμήκυνση της ύφεσης, από μια εκτροπή της αμερικανικής δημοσιονομικής κρίσης, από ένα μέτωπο πιέσεων των BRICS, ακόμη και από και μια βρετανική φυγή από την Ε.Ε.
Τούτων δοθέντων, προκύπτει το ερώτημα από πού αντλεί η ελληνική τρικομματική κυβέρνηση την αισιοδοξία ότι μπορεί εντός του έτους να δει «φως στην άκρη του τούνελ» κι ότι θα μένει μέχρι τέλους κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες της καγκελαρίας.       Από το "Δρόμο της Αριστεράς" 19/1/2013        ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ