Χτίζοντας το νέο Μετεμφυλιακό Κράτος...

Του Ηλία Ιωακείμογλου.

Πώς η Δεξιά πήρε το προβάδισμα

Η ελληνική οικονομία κινείται σήμερα επάνω σε μια καθοδική σπείρα διαδοχικών κύκλων φθίνουσας συσσώρευσης κεφαλαίου και αυξανόμενης ανεργίας. Η ύφεση και η ανεργία σχεδιάστηκαν και οργανώθηκαν από καθεστωτικούς οικονομολόγους, στους διεθνείς οργανισμούς και στα ελληνικά πανεπιστήμια, οι οποίοι πιστεύουν ότι έτσι μπορεί κάποιος να πυροδοτήσει μια διαδικασία μείωσης των εγχώριων τιμών, επομένως και αύξησης της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών. Γνωρίζουν τώρα ότι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί, τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα.

Έχουν όμως αντιληφθεί εν τω μεταξύ, όπως και το πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος, ότι η δραστική μείωση των μισθών, η ύφεση και η ανεργία δημιουργούν ταξικούς συσχετισμούς δύναμης που επιτρέπουν στην άρχουσα τάξη να ανασυγκροτήσει την ελληνική οικονομία σε νέες βάσεις: κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας, γιγαντιαία μεταφορά πόρων από τις εργαζόμενες τάξεις προς τους κεφαλαιούχους ώστε να διασωθεί το πλασματικό κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους. Τι πιο φυσικό, λοιπόν, να συνεχίζεται μια πολιτική που δεν επιτυγχάνει μεν τους διακηρυγμένους στόχους της (μείωση των τιμών, αύξηση εξαγωγών κλπ) πλην όμως αποδιαρθρώνει και αναπλάθει την ελληνική οικονομία και κοινωνία έτσι ώστε να διασωθεί το καταρρέον οικονομικό και πολιτικό καθεστώς του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.

Το σύστημα απαιτεί ανθρωποθυσίες για να υπερβεί τις κρίσεις του. O Mαρξ το περιγράφει σαν έναν Μολώχ, έναν τρομερό παγανιστικό θεό που επιθυμεί να πιει νέκταρ από τα κρανία των νεκρών. Υπερβολή;

Εάν θα υπάρξουν ή δεν θα υπάρξουν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα σταματήσουν τις ανθρωποθυσίες εξαρτάται από την ικανότητα της αστικής τάξης να ασκεί πολιτική ηγεμονία. Εξαρτάται δηλαδή από την ικανότητά της να παρουσιάζει ένα πολιτικό σχέδιο με το οποίο το δικό της μερικό συμφέρον να εμφανίζεται ως γενικό συμφέρον. Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, όμως, έχει προκαλέσει τεράστια οικονομική και κοινωνική καταστροφή στις πιο αδύναμες τάξεις της ελληνικής κοινωνίας διατηρώντας στο απυρόβλητο τις πιο εύπορες και πλούσιες κοινωνικές τάξεις. Ως εκ τούτου είναι μια πολιτική που είναι αδύνατον να ασκηθεί στο όνομα του γενικού συμφέροντος.

Είναι μια πολιτική που έχει οδηγήσει σε κενό πολιτικής ηγεμονίας, ένα κενό που διεκδικούν πλέον να καλύψουν και οι εργαζόμενες τάξεις με την πολιτική τους εκπροσώπηση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τις εκλογές του Ιουνίου έχει εκκινήσει ένας αγώνας δρόμου για την πολιτική ηγεμονία από την Αριστερά και την Δεξιά: ποιος από τους δύο θα κατορθώσει πρώτος να συγκροτήσει έναν νέο ή ανανεωμένο κοινωνικό συνασπισμό εξουσίας παραμένει προς το παρόν απροσδιόριστο.

Εκφασισμός ή Αριστερά

Για την άρχουσα τάξη, ως μοναδική ορατή λύση στο κενό ηγεμονίας υπάρχει πλέον ο εκφασισμός και η οικοδόμηση ενός Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους που θα διασφαλίζει την συντριβή των πιο αδύναμων, θα παρέχει μεγάλα προνόμια στην αστική τάξη, μικρά προνόμια στην λαϊκή συντηρητική βάση της Δεξιάς, ασφάλεια στους μικροαστούς νοικοκυραίους, και θα κρατάει στο περιθώριο τον εσωτερικό εχθρό, δηλαδή την Αριστερά, τους αναρχικούς, τους αντιεξουσιαστές. Ο φασισμός δεν αναδύεται πλέον μόνον ως κίνημα, αλλά και ως ηγεμονική πολιτική πρόταση.

Από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών έως τις επεμβάσεις της αστυνομίας στους αυτοδιαχειριζόμενος χώρους (βίλα Αμαλίας, κατάληψη Λέλας Καραγιάννη) προχωράει γρήγορα η προσχώρηση όλων των καθεστωτικών κοινωνικών δυνάμεων σε μια διαδικασία γενικευμένου εκφασισμού. Κάθε νέο βήμα σε αυτή τη διαδικασία λειτουργεί ως αφορμή να εκφραστούν οι εκλεκτικές ιδεολογικές συγγένειες μεταξύ διαφορετικών, και εκ πρώτης όψεως αντίπαλων, ρευμάτων της δεξιάς, του κέντρου και της ακροδεξιάς. Τώρα πια, από τους πιο μετριοπαθείς έως τους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους της ΝΔ, η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται με επιείκεια, ανοχή, και συμπάθεια –συγκεκαλυμμένη μεν, πλην όμως ορατή δια γυμνού οφθαλμού, ως ημι-παράνομη έλξη. Η όποια αντιπαλότητά τους είναι απλώς αντιπαράθεση για την ηγεμονία επί του ενιαίου πλέον δεξιού - ακροδεξιού χώρου.

Είναι ήδη φανερό ότι η φασιστική πρόταση μπορεί να συνενώσει σε μια νέα ταξική συμμαχία (που στηρίζεται στον κοινωνικό δαρβινισμό, στο μίσος για το μετανάστη, στον εθνικισμό και την επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες της αστυνομίας, του στρατού, της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, της μηδενικής ανοχής και της καταδίωξης των αδύναμων), μια σειρά κοινωνικών τάξεων, μερίδων τάξεων και κοινωνικών ομάδων: από το τραπεζικό κεφάλαιο, τους μεγάλους και μικρούς κεφαλαιοκράτες, τους επαγγελματίες της ιδεολογίας, τους οικονομολόγους, τους μεγαλοδημοσιογράφους, έως μερίδες ανέργων και εξαθλιωμένων συνταξιούχων, τα στελέχη των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, τους θρησκόληπτους και τους μπράβους, το λούμπεν προλεταριάτο.

Η κίνηση αυτή του εκφασισμού, πραγματοποιείται πλέον με πρωτοβουλία της ΝΔ, που αναλαμβάνει το πηδάλιο του εκφασισμού από την ΧΑ επειδή ως κυβέρνηση έχει την δυνατότητα να καταργεί θεσμούς, να παρεμβαίνει με τους κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς του Κράτους στις κατεστημένες μεταπολιτευτικές ισορροπίες, να νομιμοποιεί τον φασισμό αλλάζοντας τους θεσμούς και χτίζοντας έτσι το Νέο Εμφυλιοπολεμικό Κράτος. Η Δεξιά συσπειρώνεται πλέον κάτω από την πολεμική ομπρέλα του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους σε σχηματισμούς ταξικής μάχης.

Στην άλλη άκρη, ο "λαός της Αριστεράς" (με την πιο ευρεία δυνατή έννοια της λέξης), η "κοινωνική Αριστερά" συγκεντρώνεται πλειοψηφικά στις περισσότερες επαγγελματικές κατηγορίες εργαζομένων με μισθωτή σχέση στον ιδιωτικό τομέα (πλην όμως όχι τις ανώτερες βαθμίδες της εργασιακής ιεραρχίας), τους εργάτες, τους προλετάριους των υπηρεσιών, τους πρεκάριους, τους άνεργους, τους χαμηλόμισθους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που εκπροσωπεί για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση την κοινωνική Αριστερά, τον "λαό της Αριστεράς", βρίσκεται σε διαδικασία συγκρότησης ενός μαζικού ταξικού κόμματος με ηγεμονικές αξιώσεις ανασυγκρότησης της χώρας.

Ποιος από τους δύο θα κερδίσει τον αγώνα δρόμου προς την πολιτική ηγεμονία και την εξουσία παραμένει απροσδιόριστο. Η Ιστορία δεν είναι η γραμμική εξέλιξη του παρελθόντος και ενδέχεται απρόβλεπτοι παράγοντες να μετατρέψουν ριζικά τις σημερινές πολιτικές τάσεις.

Σήμερα, πάντως, οι τάσεις αυτές ορίζουν ένα μέλλον που φαίνεται να συμπυκνώνεται στο δίλημμα "Εκφασισμός ή Αριστερά".

Μερικές θέσεις για τον αγώνα δρόμου προς την ηγεμονία

1.  O ΣΥΡΙΖΑ είναι η εκπροσώπηση του λαού της Αριστεράς στην πλειοψηφία του, και διεκδικεί την διατύπωση ενός ηγεμονικού σχεδίου που θα κλείσει τον δρόμο στο φασισμό, θα φέρει τις εργαζόμενες τάξεις στη θέση της κυβέρνησης, θα μετατρέψει θεαματικά τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων, θα σταματήσει τις ανθρωποθυσίες και ενδεχομένως θα επιχειρήσει ριζικές αλλαγές στην οργάνωση και τη διεύθυνση της παραγωγής, δηλαδή στις παραγωγικές σχέσεις. Είμαστε σε μια ιστορικά σπάνια συγκυρία κατά την οποία οι "από πάνω" δεν πείθουν για την ικανότητά τους να κυβερνήσουν ως ηγεμόνες, δηλαδή ως εκφραστές του γενικού συμφέροντος, και οι "από κάτω" συγκεντρώνονται σε έναν πολιτικό σχηματισμό που δεν ανήκει στους "από πάνω" και ο οποίος αργά μεν αλλά σταθερά μορφοποιεί το ηγεμονικό σχέδιο των εργαζόμενων τάξεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η ηγετική του ομάδα, είναι ο ίδιος ο λαός της Αριστεράς που επιχειρεί να γίνει ηγετική δύναμη της χώρας. Για αυτό το λόγο η θέση όλων των ζωντανών δυνάμεών της Αριστεράς, από τους σοσιαλδημοκράτες του παλιού Συνασπισμού έως τους αναρχικούς, βρίσκεται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν κατανοούν την ταξική φύση του ΣΥΡΙΖΑ ούτε την δυναμική της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, και δρουν με βάση γενικές και αφηρημένες ιδεολογικές αρχές, έχουν αποσυρθεί στα στεγανά διαμερίσματά τους για να παρακολουθήσουν την πυρκαγιά από τα μπαλκόνια τους.

2.  Ακριβώς όπως η Δεξιά έγινε μια εμπόλεμη Δεξιά και συσπειρώνεται πλέον στο Νέο Εμφυλιοπολεμικό Κράτος σε σχηματισμούς ταξικής μάχης, η Αριστερά πρέπει να οργανώσει τη δική της ηγεμονική ομπρέλα, τους δικούς της σχηματισμούς ταξικής μάχης. Στη σημερινή συγκυρία ιστορικής όξυνσης των ταξικών συγκρούσεων, της ακραίας πόλωσης σε Αριστερά και Δεξιά, η ηγετική ομάδα του Σύριζα δεν μπορεί να θεωρεί ότι η δουλειά του Αριστεράς στις μάζες είναι μόνο οι ευγενικές δράσεις αλληλεγγύης, όσο πολύτιμες και εάν είναι αυτές. Η Αριστερά, μάρτυράς μας η Ιστορία, είναι και οι ρήξεις και η ανυπακοή και η αμφισβήτηση των νόμων και της εξουσίας, και η αμφισβήτηση των θεσμών στους ιστούς των οποίων είναι μπλεγμένη η καθημερινή μας ζωή. Ίσως η ηγετική ομάδα δεν το έχει καταλάβει, αλλά η βάση του ΣΥΡΙΖΑ νοιώθει "ότι η Βάρκιζα τελείωσε. Ότι θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τον κόσμο" (Κυριακή Κλοκίτη) και να τον αλλάξουμε τώρα. Εξάλλου, αν όχι τώρα, πότε; Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν στραφεί σε αυτές τις ιστορικές ανατρεπτικές αξίες της Αριστεράς δεν θα μπορέσει να συσπειρώσει τον λαό του σε σχηματισμούς ταξικής μάχης και η συγκρότηση του φασιστικού συνασπισμού εξουσίας θα προχωρήσει απρόσκοπτη.

3. Οι επιθέσεις στις ελεύθερες συλλογικότητες των καταλήψεων δεν είναι επικοινωνιακή στρατηγική της Δεξιάς: είναι ένα επεισόδιο στη διαδικασία ανασυγκρότησης του αστικού κοινωνικού συνασπισμού εξουσίας εξουσίας υπό την ηγεμονία της εθνικοφροσύνης και του φασισμού. Είναι η ίδια η απόπειρα της αστικής τάξης να συγκεντρώσει ξανά κάτω από την ηγεμονική της ομπρέλα τις μικροαστικές μάζες και να ανακτήσει τη στήριξη των συντηρητικών λαϊκών μαζών που διαμαρτύρονται τώρα προσφεύγοντας στη ΧΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Δεν είναι επικοινωνιακή πολιτική: είναι ακόμη ένας πλίνθος στην οικοδόμηση του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους. Η αστυνομία δεν εισβάλλει στις καταλήψεις προκειμένου να αλλάξει την ατζέντα της συζήτησης, αλλά επειδή αυτές οι επιθέσεις αποτελούν το ιδεολογικό τσιμέντο που δένει τις ταξικές συμμαχίες του φασιστικού μπλοκ εξουσίας. Γι΄ αυτό το λόγο, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να υπερασπίζεται τις ελεύθερες συλλογικότητες των καταλήψεων. Επειδή "η Βίλα και οι συλληφθέντες αγωνιστές και αγωνίστριες της ανακατάληψής της είναι η Χαλυβουργία, η Δωδώνη, η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, οι δάσκαλοι και εργαζόμενοι στους δήμους, οι φοιτητές και φοιτήτριες του ΑΠΘ" (Γιώργος Καλαμπόκας).

4.  Μέσα στη δεδομένη συγκυρία, είναι αδιανόητο και θλιβερό οι τηλεμπάτσοι να εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ να απολογηθεί και αυτός να απολογείται: Τη στιγμή που η Δεξιά συσπειρώνεται κάτω από την πολεμική ομπρέλα του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους σε σχηματισμούς ταξικής μάχης, που έχει γίνει μια εμπόλεμη δεξιά "χωρίς να δεσμεύεται από την ειρήνη που θέσπισε η Μεταπολίτευση" (Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος), τη στιγμή που οργανώνει την επίσημη κρατική βία για να τη στρέψει ενάντια στις δικές μας δυνάμεις, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να περάσει στην αντεπίθεση, προτείνει να καπνίσουμε όλοι μαζί την πίπα της ειρήνης. Σε αυτό το παιχνίδι υποταγής, με αφορμή την υπόθεση της βίλας Αμαλία, πήρε την απόφαση η ηγετική ομάδα να διαρρήξει ο ΣΥΡΙΖΑ τις σχέσεις του με τον αντιεξουσιαστικό και τον αναρχικό χώρο. Είναι πολύ πιθανό, όμως, ότι για την πλειοψηφία της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ "οι αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι, τα κοινωνικά στέκια και το πανεπιστημιακό άσυλο αποτελούν μερικούς από τους ελάχιστους πλέον θύλακες αντίστασης, που αντανακλούν συμβολικά τις αξίες της αλληλεγγύης, της αυτο-οργάνωσης, της συλλογικότητας, της αποεμπορευματοποίησης και της δημοκρατίας, συνεπώς σκιαγραφούν ένα υπόδειγμα κοινωνικής οργάνωσης άλλο από το κυρίαρχο" (Πέτρος Δράτσας).

5. Ανάμεσα στον λαό της Αριστεράς και τον λαό της Δεξιάς, ανάμεσα στην κοινωνική Αριστερά και στην κοινωνική Δεξιά δεν βρίσκεται ένας τρίτος λαός, ο λαός των νοικοκυραίων, μια ιδεολογικά άμορφη μάζα που μπορεί να μετακινηθεί αριστερά ή δεξιά ανάλογα με τις δυσκολίες της στιγμής, ανάλογα με την ρητορεία του ενός ή του άλλου κόμματος. Ανάμεσα στον λαό της Αριστεράς και τον λαό της Δεξιάς υπάρχει μια μερίδα της μικροαστικής τάξης που έχει εισοδήματα από εργασία και κατέχει ταυτοχρόνως περιουσιακά στοιχεία -και για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι μια τάξη επαμφοτερίζουσα. Είναι μια τάξη που συνθλίβεται από την μείωση των μισθών και των συντάξεων, από την ανασφάλεια σχετικά με την απαξίωση των περιουσιακών της στοιχείων και από τον φόβο της προλεταριοποίησης. Η τάξη αυτή, που εκπροσωπείται προνομιακά από τον Champagne Socialism της ΔΗΜΑΡ και εκφράζεται από τους νεοφίλ οργανικούς διανοούμενους του αστισμού (Έφη Γιαννοπούλου και Θεόφιλος Τραμπούλης), έχει μεγάλη "κοινωνική επιφάνεια" αλλά είναι αριθμητικά περιορισμένη. Η επαμφοτερίζουσα φύση αυτής της μερίδας της μικροαστικής τάξης επιτρέπει στις δυνάμεις της Αριστεράς, ακολουθώντας τις συμβουλές του Λένιν, να επιδιώξουμε την πολιτική της ουδετερότητα ή τη διαίρεσή της στην επερχόμενη μεγάλη σύγκρουση με τη Δεξιά. Τίποτα παραπάνω από την ουδετερότητα ή την διαίρεση, ακριβώς επειδή είναι επαμφοτερίζουσα τάξη.

6. Στον αγώνα δρόμου για την ηγεμονία προηγείται η Δεξιά επειδή συσπειρώνεται πλέον κάτω από την πολεμική ομπρέλα του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους σε σχηματισμούς ταξικής μάχης. Δεν πρόκειται για αγώνα δρόμου που αφορά στην διεκδίκηση ενός εθνικού ακροατηρίου που διεκδικούν οι δύο πλευρές, όπως κατά τα φαινόμενα νομίζει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για τον βαθμό συσπείρωσης της κοινωνικής Δεξιάς και της κοινωνικής Αριστεράς, του λαού της Δεξιάς και του λαού της Αριστεράς κάτω από τα αντίστοιχα ηγεμονικά σχέδια της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Το προβάδισμα της ΝΔ στη συσπείρωση του λαού της Δεξιάς (όπως π.χ. με την πρόσφατη διάσπαση των Ανεξάρτητων Ελλήνων) θα πρέπει να το δούμε σύντομα να αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να σταματήσει την στροφή προς το συρρικνούμενο Κέντρο και τους ανύπαρκτους αριστερούς νοικοκυραίους και να τονίσει την αριστερή ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ για να συσπειρώσει αυτούς που όντως μπορεί να συσπειρώσει, αυτούς που μπορούν και θέλουν ή θα μπορούσαν και θα ήθελαν να έχουν αριστερή ταυτότητα, για να επεκτείνουμε την πολιτική μας επιρροή  "ακριβώς σε εκείνες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες για τις οποίες η αριστερά ιδρύθηκε και υπάρχει" (Χρήστος Λάσκος και Χριστόφορος Παπαδόπουλος).

Τότε όμως θα πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά και την ακολουθούμενη πολιτική από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Να λειτουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, και εννοείται, με εσωκομματική δημοκρατία: να μιλήσει η βάση για τις στρατηγικές κατευθύνσεις. Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αναγκαστικά το μεγάλο θέμα που θα επικρατήσει στο Συνέδριο.

Πηγή: red notebook

Νέος ορισμός της βίας

Μα φυσικά. Οι στρατιές των ανέργων, εθελοντικά και με ενθουσιασμό βγήκαν στην ανεργία γιατί κανείς δεν τους ώθησε βιαίως προς τα εκεί.. Ολόκληρη η μεσαία τάξη που εξολοθρεύτηκε, όλοι αυτοί που φτωχοποιήθηκαν μέσα σε λίγους μήνες, τα παιδιά που πεινάνε στα παγωμένα σχολεία, αυτοί που ψάχνουν σαν ζώα στα σκουπίδια για να φάνε, αυτοί που κοιμούνται στους δρόμους, αυτοί που αυτοκτονούν κάθε μέρα, κανείς δεν τους ώθησε προς τα εκεί. Εθελοντικά και με ενθουσιασμό το κάνουν.. Έτσι εθελοντικά και με ενθουσιασμό καταστρέφουν τη ζωή τους.. Γιατί η καταστροφή μια ζωής δεν είναι βία, είναι διασκέδαση και ψυχαγωγία..
Μα φυσικά και δεν υπάρχει καλή και κακή βία. Η βία, όποια 
και νάναι, απ όπου κι αν προέρχεται, είναι πάντα βία. Είτε σωματική, είτε ψυχολογική, είτε ρατσιστική, είτε πολιτική, είτε κοινωνική, είτε οικονομική, κλπ. Μόνο που η δική σας βία είναι η καλή, αλλά εκείνων που αντιστέκονται, που εξεγείρονται γιατί τούς πήρατε τα όνειρα και τη ζωή, είναι κακή!! Η δική σας βία «σώζει» την πατρίδα και τη δημοκρατία, αλλά η δική τους βλάπτει την πατρίδα και τη δημοκρατία. Έτσι δεν είναι ρε στρατευμένοι υποκριτές της πιο ασπόνδυλης και ασυνείδητης δημοσιογραφίας του κόσμου;; Όποιος τον βιάζουν οφείλει να μην αντιστέκεται στον βιαστή του αλλά να κάνει «δημοκρατικό» και «πολιτισμένο» διάλογο μαζί του.. Ιδού λοιπόν ο νέος ορισμός της βίας. Βία είναι μόνο ότι αντιστέκεται στη βία! Αυτό δεν μας λέτε κάθε βράδυ;;                
SOFISTIS 

Σ. Ζίζεκ: Οι τυφλοί οδηγούν τους τυφλούς στην Ευρώπη

Η κρίση που διέρχεται σήμερα η Δύση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και δημοκρατική, υποστηρίζει σε άρθρο του στη βρετανική εφημερίδα «Guardian» ο Σλοβένος μαρξιστής φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ.

Η ανωτέρω διαπίστωση θα αποτελούσε ενδεχομένως «κοινό τόπο», αν δεν προερχόταν από έναν από τους πιο ρηξικέλευθους- ακόμα και αμφιλεγόμενο, για πολλούς- διανοητές της σύγχρονης πολιτικής σκέψης.

 Με αφετηρία τη δύσκολη, επίπονη, θα έλεγε κανείς, διαδικασία μετάβασης των πρώην κομουνιστικών χωρών στην οικονομία της «ελεύθερης αγοράς», ο Ζίζεκ χαράσσει παράλληλες γραμμές με τα όσα βιώνει σήμερα η ευρωπαϊκή Δύση. Σχολιάζοντας, με ύφος ειρωνικό, τη συστηματική απόρριψη των δημοψηφισμάτων, υπό το πρόσχημα της σύγκρουσης των συνταγματικών αξιών (από τη Ρουμανία του…Τσαουσέσκου, έως τη σημερινή Σλοβενία με αναφορές στην Ελλάδα του Γιώργου Παπανδρέου), την κρατούσα «αντίληψη ότι η πλειοψηφία δεν είναι σε θέση να λάβει αποφάσεις, γιατί αγνοεί τις καταστροφικές συνέπειες…των αιτημάτων της», ο μαρξιστής φιλόσοφος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «η δυσπιστία έναντι της δημοκρατίας», χαρακτηριστικό έως πρότινος των αναπτυσσόμενων ή μετα-κομουνιστικών καθεστώτων, «κερδίζει πλέον έδαφος στην ίδια την αναπτυγμένη Δύση», την ώρα που «η κυβερνώσα ελίτ μοιάζει να τα ‘χει χαμένα» (παράδειγμα οι παράλογες απαιτήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προς την Ελλάδα, όπως λέει). «Στην Ευρώπη σήμερα οι τυφλοί οδηγούν τους τυφλούς», καταλήγει ο μαρξιστής φιλόσοφος (παραπέμποντας στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, ιε΄, 14, : «τυφλός δεν τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται», δηλαδή, αν ο τυφλός οδηγεί τυφλό και οι δύο θα πέσουν σε βαθύ λάκκο). Αξίζει να ακολουθήσει κανείς όλη τη συλλογιστική του Ζίζεκ, όπως εκτίθεται στον βρετανικό «Guardian». «Σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις πριν την πτώση του», γράφει ο Ζίζεκ, «ο Νικολάε Τσαουσέσκου ερωτήθηκε από δημοσιογράφο της Δύσης πώς δικαιολογούσε το γεγονός ότι, παρά το ότι η ελευθερία κινήσεως κατοχυρωνόταν από το σύνταγμα (της χώρας του), οι Ρουμάνοι πολίτες δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν ελεύθερα στο εξωτερικό». «Η απάντηση», λέει ο Ζίζεκ, «κινήθηκε στο πλαίσιο της καλύτερης παράδοσης της σταλινικής σοφιστείας: είναι αλήθεια ότι το σύνταγμα διασφαλίζει την ελευθερία κίνησης, αλλά προστατεύει εξίσου το δικαίωμα (διαβίωσης) σε μία ασφαλή, ευημερούσα πατρίδα». «Βρισκόμαστε λοιπόν», σχολιάζει ειρωνικά ο φιλόσοφος, «ενώπιον μιας δυνητικής σύγκρουσης δικαιωμάτων: αν επιτρεπόταν στους Ρουμάνους πολίτες να φύγουν από τη χώρα, θα απειλείτο η ευημερία της πατρίδας τους. Σε αυτή τη σύγκρουση, κάποιος πρέπει να κάνει μία επιλογή, και το δικαίωμα για μία ευημερούσα, ασφαλή πατρίδα αποτελεί σαφώς προτεραιότητα…», καταλήγει. «Φαίνεται ότι το ίδιο ακριβώς πνεύμα επικρατεί και στη Σλοβενία του σήμερα», γράφει ο Ζίζεκ. «Τον περασμένο μήνα το συνταγματικό δικαστήριο απεφάνθη ότι η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη δημιουργία μίας «κακής τράπεζας» κι ενός «κρατικού ταμείου» (σσ για την απορρόφηση των ζημιών των τραπεζών) ήταν αντισυνταγματική- απαγορεύοντας ουσιαστικά τη λαϊκή ψήφο για το συγκεκριμένο ζήτημα. Το εν λόγω δημοψήφισμα είχε προταθεί από τις εργατικές ενώσεις, σε αμφισβήτηση της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, και η πρόταση συγκέντρωσε αρκετές υπογραφές για να γίνει υποχρεωτική». «Η ιδέα της δημιουργίας μιας «κακής τράπεζας» αφορούσε τη μεταφορά όλων των κακών δανείων από τις κεντρικές τράπεζες, οι οποίες θα διασώζονταν ακολούθως με κρατικά χρήματα (δηλαδή εις βάρος των φορολογουμένων), εμποδίζοντας έτσι κάθε σοβαρή έρευνα για το είναι αρχικώς υπεύθυνος γι’ αυτά τα κακά δάνεια», γράφει ο Ζίζεκ. «Το συγκεκριμένο μέτρο, αποτέλεσε επί μήνες πεδίο αντιπαράθεσης, και απείχε πολύ από το να γίνει αποδεκτό, ακόμα και από εμπειρογνώμονες οικονομολόγους». «Γιατί λοιπόν να απαγορευτεί το δημοψήφισμα;» διερωτάται ο φιλόσοφος. «Το 2011 όταν η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου πρότεινε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τα μέτρα λιτότητας, επικράτησε στις Βρυξέλλες πανικός, αλλά ακόμα και τότε κανείς δεν τόλμησε να το απαγορεύσει ανοιχτά», σημειώνει ο Ζίζεκ. «Σύμφωνα με το συνταγματικό δίκαιο της Σλοβενίας,  το δημοψήφισμα «θα είχε συνέπειες που αντίκεινται στο Σύνταγμα». Πώς; «Το δικαστήριο δέχθηκε το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, αλλά ισχυρίστηκε εν τούτοις ότι η εκτέλεσή του θα έθετε σε κίνδυνο άλλες συνταγματικές αξίες, στις οποίες έπρεπε να δοθεί προτεραιότητα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης: την εύρυθμη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, ειδικώς τη δημιουργία συνθηκών οικονομικής ανάπτυξης, την υλοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειδικώς το δικαίωμα στη δημόσια ασφάλεια και την ελεύθερη οικονομική πρωτοβουλία». «Εν ολίγοις», λέει ο Ζίζεκ, «εκτιμώντας τις συνέπειες του δημοψηφίσματος, το δικαστήριο δέχθηκε απλώς ως γεγονός το ότι η αποτυχία συμμόρφωσης στις επιβολές (ή τις προσδοκίες) των διεθνών χρηματοπιστωτικών θεσμών μπορεί να οδηγήσει σε πολιτική και οικονομική κρίση, και είναι συνεπώς αντισυνταγματική. Για να το πούμε χοντρά: αφού η εκπλήρωση των συγκεκριμένων απαιτήσεων και προσδοκιών αποτελούν αναγκαία συνθήκη για τη διατήρηση της συνταγματικής τάξης, συνεπώς έχουν προτεραιότητα έναντι του συντάγματος (και eo ipso της κρατικής κυριαρχίας)». «Μπορεί η Σλοβενία να είναι μία μικρή χώρα», συνεχίζει ο φιλόσοφος, «εν τούτοις η συγκεκριμένη απόφαση αποτελεί σύμπτωμα μιας παγκόσμιας τάσης περιορισμού της δημοκρατίας». «Η άποψη που κυριαρχεί», λέει, «είναι ότι, σε μία σύνθετη οικονομική συγκυρία όπως η σημερινή, η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν είναι σε θέση να αποφασίσει- αγνοεί τις καταστροφικές συνέπειες που συνεπάγεται η εκπλήρωση των απαιτήσεών της». «Αυτή η γραμμή σκέψης», υποστηρίζει ο Ζίζεκ, «δεν είναι καινούρια. Σε τηλεοπτική του συνέντευξη πριν κάποια χρόνια, ο κοινωνιολόγος Ralf Dahrendorf συνέδεσε την αυξανόμενη δυσαρέσκεια για τη δημοκρατία, με το γεγονός ότι, μετά από κάθε επαναστατική αλλαγή, ο δρόμος προς την ευημερία περνάει μέσα από μία «κοιλάδα δακρύων». Μετά την κατάρρευση του Σοσιαλισμού, δεν μπορεί να περάσει κανείς στην αφθονίας μιας επιτυχούς οικονομίας της αγοράς: αν και περιορισμένες, εν τούτοις υπαρκτές, η κρατική πρόνοια και ασφάλεια πρέπει να διαλυθούν, και αυτά τα πρώτα βήματα είναι απαραιτήτως επώδυνα». «Το ίδιο ισχύει και για την δυτική Ευρώπη», γράφει ο Ζίζεκ, «όπου το πέρασμα από το μετα-πολεμικό κράτος πρόνοιας στη νέα παγκόσμια οικονομία περιλαμβάνει επώδυνες αποκηρύξεις, λιγότερη ασφάλεια και κοινωνική πρόνοια. Για τον Dahrendorf, το πρόβλημα εμπεριέχεται στο απλό γεγονός ότι αυτό το επώδυνο πέρασμα μέσω της «κοιλάδας των δακρύων» διαρκεί περισσότερο από τη μέση περίοδο μεταξύ δύο εκλογών, με αποτέλεσμα ο πειρασμός μετάθεσης των δύσκολων αποφάσεων έναντι βραχυπρόθεσμων εκλογικών κερδών να είναι μεγάλος». «Γι’ αυτόν, παράδειγμα εδώ αποτελεί η απογοήτευση των μεγάλων στρωμάτων των μετα-κομμουνιστικών κρατών με τα οικονομικά αποτελέσματα μιας νέας δημοκρατικής τάξης: τις ένδοξες ημέρες του 1989, ταύτιζαν τη δημοκρατία με την αφθονία των δυτικών καταναλωτικών κοινωνιών…20 χρόνια αργότερα, με αυτήν τη αφθονία ακόμα απούσα, κατηγορούν πλέον την ίδια τη δημοκρατία». «Δυστυχώς», λέει ο Ζίζεκ, «ο Dahrendorf επικεντρώνεται πολύ λιγότερο στον ακριβώς αντίθετο πειρασμό: αν η πλειοψηφία αντιδρά στις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία, δεν θα ήταν λογικό το συμπέρασμα ότι, για μία δεκαετία ή περίπου τόσο, θα έπρεπε να αναλάβει την εξουσία μία πεφωτισμένη ελίτ, ακόμα και με μη δημοκρατικά μέσα, προκειμένου να επιβάλει τα απαραίτητα μέτρα θέτοντας έτσι τις βάσεις μιας πραγματικά σταθερής δημοκρατίας;». «Υπό αυτό το πρίσμα», συνεχίζει, «ο δημοσιογράφος Fareed Zakaria (σσ βασικός αρθρογράφος μεταξύ άλλων του αμερικανικού περιοδικού Time) επεσήμανε το γεγονός ότι η δημοκρατία μπορεί να «ριζώσει» μόνο σε οικονομικά αναπτυγμένες χώρες. Αν οι αναπτυσσόμενες χώρες «εκδημοκρατιστούν πρόωρα», το αποτέλεσμα είναι ο λαϊκισμός ο οποίος καταλήγει σε οικονομική καταστροφή και πολιτικό δεσποτισμό- γι’ αυτό και δεν αποτελεί έκπληξη το ότι οι πιο επιτυχημένες σήμερα οικονομικά χώρες του τρίτου κόσμου, η Ταϊβάν, η νότια Κορέα και η Χιλή, αγκάλιασαν την πλήρη δημοκρατία μόνο μετά από μία περίοδο αυταρχικής διακυβέρνησης. Και επιπλέον, αυτή η γραμμή σκέψης δεν παρέχει το καλύτερο επιχείρημα για την αυταρχική διακυβέρνηση της Κίνας;», διερωτάται ο Ζίζεκ. «Το καινούριο σήμερα», υποστηρίζει ο φιλόσοφος, «είναι ότι με την οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008, η ίδια καχυποψία για τη δημοκρατία- κάποτε προνόμιο μόνο των χωρών του τρίτου κόσμου ή των μετα-κομμουνιστικών υπό ανάπτυξη κρατών- κερδίζει συνεχώς έδαφος στην ίδια την αναπτυγμένη δύση: αυτό που πριν μία δεκαετία ή δύο συνιστούσε συμβουλή για τους άλλους σήμερα μας αφορά εμάς τους ίδιους». «Το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι αυτή η κρίση αποτελεί απόδειξη ότι δεν είναι οι άνθρωποι, αλλά οι ίδιοι οι ειδικοί αυτοί που δεν ξέρουν τι κάνουν», υποστηρίζει. «Στη δυτική Ευρώπη, γινόμαστε μάρτυρες της αυξανόμενης ανικανότητας της κυβερνώσας ελίτ: ξέρουν όλο και λιγότερο πώς να κυβερνήσουν».«Κοιτάξτε πώς χειρίστηκε η Ευρώπη την ελληνική κρίση», λέει ο Ζίζεκ. «Πιέζουν την Ελλάδα να αποπληρώσει το χρέος της, αλλά την ίδια ώρα με τα επιβαλλόμενα μέτρα λιτότητας καταστρέφουν την οικονομία της και καθιστούν πλέον βέβαιο ότι το ελληνικό χρέος δεν θα αποπληρωθεί ποτέ». «Στα τέλη του περασμένου Οκτωβρίου», επισημαίνει ο Σλοβένος φιλόσοφος, «το ΔΝΤ έδωσε στη δημοσιότητα μία έκθεση κατά την οποία η οικονομική καταστροφή από τα μέτρα επιθετικής λιτότητας μπορεί να είναι ακόμα και τρεις φορές μεγαλύτερη απ’ ότι είχε αρχικώς υποτεθεί, ακυρώνοντας (σσ το Ταμείο) έτσι τις δικές του συμβουλές περί λιτότητας στην κρίση της ευρωζώνης. Σήμερα, το ΔΝΤ παραδέχεται ότι ο εξαναγκασμός της Ελλάδας και άλλων υπερχρεωμένων κρατών στην ταχεία απομείωση των χρεών τους είναι αντιπαραγωγική- αφού όμως έχουν χαθεί εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας εξαιτίας αυτής της «λάθος εκτίμησης». «Και σε αυτό το σημείο βρίσκεται και το πραγματικό μήνυμα των «παράλογων» λαϊκών διαμαρτυριών σε όλη την Ευρώπη: οι διαδηλωτές γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που δεν ξέρουν, δεν προσποιούνται ότι έχουν γρήγορες και εύκολες λύσεις. Αυτό που τους λέει ωστόσο το ένστικτό τους είναι παρ’ όλα αυτά σωστό: ότι και αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία επίσης δεν γνωρίζουν (σσ τι πρέπει να κάνουν)», γράφει ο Ζίζεκ. «Σήμερα στην Ευρώπη οι τυφλοί οδηγούν τους τυφλούς», καταλήγει ο μαρξιστής φιλόσοφος, θέτοντας, θα έλεγε κανείς, ουσιαστικά τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων όσον αφορά το πρόβλημα του δημοκρατικού ελλείμματος του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, αλλά και την πορεία που ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Πηγή: Guardian (Αναδημοσίευση Το Βήμα, tvxs.gr)

Γ. Δελαστίκ: Η Επιδείνωση είναι Ραγδαία σε Πολλούς Τομείς

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Χειροτερεύει διαρκώς η οικονομική κατάσταση των Ελλήνων και της οικονομίας της χώρας μας σε πάμπολλους τομείς. Αποκαρδιωτικά είναι τα στοιχεία για το 2012 που κάθε τόσο βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Αυτό που αποτυπώνει πάντως με πιο χαρακτηριστικό τρόπο την προϊούσα επιδείνωση είναι η εκτίναξη των χρεών των πολιτών προς την εφορία κατά τη διάρκεια της χρονιάς που πέρασε.

Μέσα στο 2013 λοιπόν δημιουργήθηκαν νέα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο που ανέρχονται στο αστρονομικό ύψος των 13,2 δισεκατομμυρίων ευρώ! Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι τους πρώτους επτά μήνες του 2012, συμπεριλαμβανομένου δηλαδή και του Ιουλίου, τα νέα ληξιπρόθεσμα χρέη ανέρχονταν σε 3,88 δισ. ευρώ. Από τον Αύγουστο όμως αρχίζει η περίοδος κατά την οποία εκατομμύρια Ελληνες πρέπει να πληρώσουν τον φόρο εισοδήματος.

Αμέσως άρχισε η έκρηξη. Μόνο μέσα στον Αύγουστο... διπλασιάστηκε σχεδόν το ποσό των καινούργιων ληξιπρόθεσμων χρεών - από 3,88 δισ. ευρώ που ήταν στο τέλος Ιουλίου απογειώθηκε στα 6,87 δισ. στο τέλος Αυγούστου. Μέσα στο πεντάμηνο Αυγούστου - Δεκεμβρίου τα μέχρι τότε νέα ληξιπρόθεσμα χρέη σχεδόν... τετραπλασιάστηκαν!

Αυξήθηκαν κατά περίπου 10 (!) δισεκατομμύρια ευρώ και στις 31 Δεκεμβρίου 2012 ανήλθαν στο προαναφερθέν ποσό των 13,2 δισεκατομμυρίων ευρώ. Είναι φανερό ότι οι Ελληνες αδυνατούν να ανταποκριθούν στο διαρκώς εντεινόμενο φορολογικό τους «γδάρσιμο». Χρωστούν ολοένα και περισσότερα στην εφορία.

Προσπαθούν με διάφορες ρυθμίσεις να ανταποκριθούν, αλλά όλο και λιγότερο θα είναι σε θέση να πληρώνουν τις δόσεις χαμηλότερου ύψους, καθώς τα εισοδήματά τους διαρκώς συρρικνώνονται και η ανεργία καλπάζει με εφιαλτικούς ρυθμούς. Παράλληλα, η διαρκώς επεκτεινόμενη ανασφάλιστη εργασία σε διάφορους κλάδους που εκτιμάται δειγματοληπτικά ότι ίσως προσεγγίζει σήμερα το 36% (!) οδηγεί αφενός στην καταβαράθρωση των αμοιβών και αφετέρου στην ακόμη μεγαλύτερη οικονομική δυσπραγία των ασφαλιστικών ταμείων. Τα νέα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο προστιθέμενα στα μέχρι και το 2011 συσσωρευμένα παλιά χρέη των 43,5 δισ. ευρώ εκτίναξαν το σύνολο των χρεών προς το Δημόσιο στο νέο ύψος-ρεκόρ των 56,7 δισεκατομμυρίων!

Το ακόμη πιο τραγικό είναι ότι η ΕΕ πιέζει αφόρητα την κυβέρνηση όχι να πιάσει τους μεγάλους φοροφυγάδες που χρωστούν το σύνολο σχεδόν των 43,5 δισεκατομμυρίων, αλλά να αρχίσει αμέσως τις κατασχέσεις μισθών και συντάξεων ή καταθέσεων και περιουσιακών στοιχείων των 2,3 εκατομμυρίων Ελλήνων που είναι μικροοφειλέτες του Δημοσίου και όλοι μαζί χρωστούν συνολικά μόλις 1,1 δισεκατομμύριο! Οι ξένοι επικυρίαρχοι δηλαδή αδιαφορούν για τους εύπορους ή πλούσιους που χρωστούν τα σαράντα δισεκατομμύρια και απαιτούν ο Σαμαράς να αρπάζει τις συντάξεις των γέρων και τους μισθούς των εργαζομένων, καταδικάζοντάς τους στην πείνα! Αυτό είναι σήμερα το «ευρωπαϊκό ιδανικό» της Ευρωζώνης και της ΕΕ, όπως αποδεικνύεται στην πράξη και όχι στα λόγια.

Και ενώ το κράτος όλο και περισσότερο δυσκολεύεται να εισπράξει από τους πολίτες τους υπέρογκους φόρους που τους επιβάλλει, με τη μνημονιακή πολιτική που ακολουθεί «στραγγίζει» τον κόσμο από διαθέσιμα χρήματα και έτσι στραγγαλίζει πληθώρα οικονομικών τομέων, κάνοντας ακόμη πιο δύσκολη την ανάκαμψη της οικονομίας. Είναι αποκαλυπτική η κατάσταση της οικοδομής. Μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας κατά 16,5% το 2009 έναντι του 2008. Νέα μείωση 23,3% το 2010 και επιπλέον καταβαράθρωση κατά 37,7% το 2011. Για το πρώτο δεκάμηνο του 2012 νέα πτώση κατά 27%, με την πιθανότητα αυτό το ποσοστό να χειροτερέψει όταν ολοκληρωθούν όλα τα στοιχεία για τη χρονιά που πέρασε.

Αυτό υποδηλώνουν τα τελευταία στοιχεία που έχουμε, του Οκτωβρίου, όταν η ιδιωτική οικοδομική δραστηριότητα μειώθηκε κατά 42,7% σε αριθμό οικοδομικών αδειών και κατά 27% σε όγκο κατασκευών. Επειδή τα μαθηματικά στις περιπτώσεις των ποσοστών δίνουν απατηλές εντυπώσεις από πρώτη ματιά, σε απλά ελληνικά οι προαναφερθέντες αριθμοί σημαίνουν ότι για να φτάσει η οικοδομική δραστηριότητα από το σημερινό της επίπεδο σε εκείνο του 2008 πρέπει να αυξηθεί σχεδόν κατά... 400%!!! Η Ελλάδα βρίσκεται σε τέτοια παρακμή που ακόμη και ο αριθμός των επιβατών που διακινούνται μέσω του αεροδρομίου της Αθήνας έχει μειωθεί κατά 25% από το 2009 ως το 2012. Τι να πει κανείς...

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Mεσαία τάξη: Το μεγάλο "θύμα"!...

Το φαινόμενο δεν είναι προσωρινό. Τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη, η μεσαία τάξη φαίνεται ότι θα είναι, αναλογικά, το μεγαλύτερο θύμα των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων που συντελούνται εντός του 21ου αιώνα.

Για πολύ καιρό η ... σταδιακή αποσάθρωση της αγοραστικής δύναμης και του βιοτικού επιπέδου της, δεν ήταν άμεσα ορατή, εξ αιτίας του χαμηλότοκου τραπεζικού δανεισμού, της ανόδου στις αξίες των ακινήτων και βεβαίως των ολοένα αυξανόμενων κρατικών δαπανών.

Ώσπου ήρθε η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και η επακόλουθη κρίση κρατικών χρεών, για να φέρει στην επιφάνεια την απλή αλήθεια: Η αύξηση του ανταγωνισμού, σε διεθνή πλέον κλίμακα, (παγκοσμιοποίηση), οι τεχνολογικές αλλαγές και η «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, μειώνουν δραστικά το βιοτικό επίπεδο της πολυπληθούς «μεσαίας τάξης» των Δυτικών κοινωνιών, ενώ ένα ελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού (το περίφημο πλέον 1%) καρπούται το μεγαλύτερο όφελος.

Το γεγονός ότι το φαινόμενο αυτό έχει κάνει με μεγαλύτερη ένταση την εμφάνιση του στις Ηνωμένες Πολιτείες, την πλέον «ευέλικτη» και ισχυρή οικονομία στον κόσμο, απλώς αποτυπώνει πληρέστερα την τάση που ήδη ακολουθεί και η υπόλοιπη Δύση, κυνηγώντας ακατάπαυστα την «ανταγωνιστικότητα» και την «ευελιξία» που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση.

Το κακό για την μεσαία τάξη, όπως αποδείχτηκε τα τελευταία χρόνια-κυρίως αλλά όχι μόνο στις ΗΠΑ- είναι ότι υπό αυτούς τους όρους, η οικονομική ανάπτυξη δεν λειτουργεί όπως παλιά. Η «πλημμυρίδα» του οφέλους από την ενίσχυση της οικονομίας, την αύξηση της αποτελεσματικότητας και της παραγωγικότητας, δεν ανεβάζει πλέον «όλες τις βάρκες». Αντιθέτως, συχνά διευρύνει τις ανισότητες.

Το γεγονός ότι ο George Freedman ιδρυτής της Stratfor του συντηρητικού think tank που ειδικεύεται σε γεωπολιτικά θέματα, αναδεικνύει την εξάρθρωση της μεσαίας τάξης σε μείζονα κίνδυνο που θα απειλήσει μελλοντικά την αμερικανική ισχύ, κλονίζοντας τα θεμέλια της κοινωνίας της, νομίζω ότι αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την βαρύτητα του θέματος.

Ορισμένοι θα σπεύσουν να υποστηρίξουν ότι στην περίπτωση της Ελλάδας είναι εξαιρετικά πρώιμο να ασχοληθούμε με τέτοιου είδους προβληματισμούς, επικαλούμενοι την καταναλωτική διάρθρωση της κρατικοδίαιτης «κλειστής» οικονομίας μας και την ανάγκη αλλαγής ενός καταφανώς αποτυχημένου μοντέλου. Το επιχείρημα τους όμως, έρχονται να αναιρέσουν οι συνέπειες της κρίσης και η ίδια η «συνταγή» εξόδου που ακολουθούμε.

Η κρίση εξαθλιώνει με πρωτοφανείς ρυθμούς τις χαμηλότερες εισοδηματικά τάξεις και ταυτόχρονα καταβαραθρώνει τα μεσαία εισοδήματα, φορολογώντας τα ως «πλούσια» την ίδια ώρα που οι απολαβές τους μειώνονται δραστικά. Πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα η απόφαση της κυβέρνησης να φορολογήσει αιφνιδιαστικά τα Ι.Χ. από 2.000 κυβικά εκατοστά ως είδος πολυτελείας.

Αλλά και η συνταγή ανάκαμψης ουδόλως ευνοεί την ελληνική μεσαία τάξη, με τα εγγενή ελαττώματα της. Διότι προβλέπει τον ριζικό μετασχηματισμό της οικονομικής δομής της ελληνικής κοινωνίας στα διεθνή πρότυπα, προκειμένου να επιτευχθεί η εκμετάλλευση των οικονομικών πλεονεκτημάτων σε περιβάλλον διεθνούς ανταγωνιστικότητας.

Αυτό θα έχει μόνιμες συνέπειες όχι μόνο στις εργασιακές σχέσεις και τα επίπεδα απολαβών, αλλά και σε ολόκληρο το πλέγμα μικροιδιοκτησίας και μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας στο οποίο συγκεντρώνεται σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας

Σε επίπεδο «εθνικής» οικονομίας, ίσως η ακολουθούμενη συνταγή να αποτελεί τη βέλτιστη λύση. Πιθανότατα θα «τιμωρήσει» και αρκετές στρεβλώσεις με τις οποίες έμαθε να λειτουργεί οικονομικά και επιχειρηματικά ένα μέρος της μεσαίας τάξης. Το μεγάλο ερώτημα όμως δεν παύει να υφίσταται. Πόσο έτοιμη είναι η ελληνική κοινωνία γι αυτή την ριζική αλλαγή ; Μάλλον ελάχιστα αν αναλογιστούμε ότι επί δεκαετίες στηρίζεται στους «μικρομεσαίους», είτε αυτό αφορά επιχειρήσεις, είτε ελευθέρια επαγγέλματα και αγροτικές εκμεταλλεύσεις. Κι ότι η έννοια της «μικρό-ιδιοκτησίας» είναι ευρύτατα διαδεδομένη, ορίζοντας εν πολλοίς και τον «νοικοκύρη».

Κατά συνέπεια, ακόμη κι αν η συνταγή αποδειχτεί επιτυχής για την οικονομία συνολικά, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν τα οφέλη της θα μεταφερθούν στο μεγαλύτερο μέρος της μεσαίας τάξης. Διότι οι περισσότερες μικρομεσαίες «βάρκες» αντί να ανεβαίνουν στην πλημμυρίδα της ανάπτυξης, θα βυθίζονται στα απόνερα του βίαιου οικονομικού μετασχηματισμού.

Κι αυτό, δεδομένου του δημοκρατικού συστήματος διακυβέρνησης της χώρας, ενδέχεται να επιφέρει απρόβλεπτες πολιτικές συνέπειες, ακόμη κι αν «οι αριθμοί ευημερούν».

Γιώργος Παπανικολάου

logoplokies.blogspot

Ο Βενιζέλος βλάπτει σοβαρά την ΝΔ. Του Στέλιου Κούλογλου

 Η επιχείρηση “διάσωση Βενιζέλου” αποδείχθηκε δαπανηρή για την ΝΔ. Για να υποβαθμίσει την σημασία της όλης ψηφοφορίας,ο κ. Σαμαράς επέλεξε να απουσιάσει από την συζήτηση και να μην επιβάλλει κομματική πειθαρχία για το σε ποιες από τις 4 κάλπες θα ψηφίσουν οι βουλευτές του. Ετσι, και ενώ ο ίδιος και άλλοι 32 έμειναν πιστοί στην κυβερνητική "γραμμή" ψηφίζοντας μόνο στην κάλπη Παπακωνσταντίνου, όπως έκανε σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ, 88 νεοδημοκράτες βουλευτές επέλεξαν να ψηφίσουν και στις 4 κάλπες.
Ακόμη χειρότερα είναι τα αποτελέσματα που έβγαλαν οι τελευταίες. Ενώ δεν σημειώθηκαν αξιοπρόσεκτες διαρροές για την παραπομπή του κ. Βενιζέλου με βάση την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, οι προτάσεις Ανεξάρτητων Ελλήνων-Χρυσής Αυγής υπερψηφίστηκαν από δεκάδες βουλευτές, προφανώς της ΝΔ. Ενώ ΑΝΕΛ-Χρυσή Αυγή συγκεντρώνουν από κοινού 37 βουλευτές, υπέρ της παραπομπής Παπαδήμου ψήφισαν 63 και υπέρ της παραπομπής Παπανδρέου 80.

Στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ υπήρχε τις προηγούμενες μέρες δυσφορία για τις μεθοδεύσεις με τις 7 κάλπες κλπ και αυτός ήταν ένας βασικός λόγος που ο κ.Σαμαράς προέτρεψε χθες το πρωί τον κ. Βενιζέλο να υπαναχωρήσει, προτείνοντας τελικώς 4 κάλπες, όσες δηλαδή και τα κρινόμενα πρόσωπα. Αλλά η στροφή τόσων βουλευτών προς την πρόταση της ΑΝΕΛ και πολύ περισσότερο της Χρυσής Αυγής, δείχνει ότι ένα σημαντικό μέρος της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ έλκεται από ακροδεξιές αντιλήψεις και δεν έχει κανένα πρόβλημα να τις υπερψηφίσει. Από την χθεσινή ψηφοφορία αυτό είναι το πιο σημαντικό πολιτικό συμπέρασμα, σε μια εποχή που σημειώνονται κινήσεις για την δημιουργία ενός νέου κόμματος, του “νόμου και της τάξης”.
Κατά τα άλλα, οι κ.κ. Σαμαράς και Κουβέλης(ο οποίος έχασε δύο βουλευτές με αφορμή την παραπομπή Βενιζέλου)τον πήραν στις πλάτες τους για να μην κινδυνεύσει η κυβερνητική συνοχή. Οπως αποδείχθηκε, το φορτίο ήταν περισσότερο βαρύ από ότι περίμεναν.

tvxs.gr

Δεν υπάρχει πάτος!

Χθες επιβεβαιώθηκε ότι δεν υπάρχει πάτος στην κατάπτωση της πολιτικής ζωής του τόπου. Η χθεσινή διαδικασία και η ψηφοφορία για τη σύσταση προκατακτικής επιτροπής της Βουλής, για τη διερεύνηση πιθανών ποινικών ευθυνών, απέδειξε το πόσο χαμηλά βρίσκεται το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Απέδειξε επίσης ότι αυτό το πολιτικό προσωπικό έχει όλα τα εχέγγυα να πάει ακόμα πιο χαμηλά.

Ο συνταγματολόγος, πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας και Οικονομικών και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, αποκάλυψε χθες ότι φεύγοντας από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, πήρε μαζί του σε ένα αρχείο τον αμυντικό σχεδιασμό της χώρας! Γνωρίζοντας εκ των προτέρων, αφού είχε μετρήσει τα "κουκιά", ότι θα γλίτωνε την παραπομπή για την υπεξαίρεση δημοσίου εγγράφου, την απιστία προς την υπηρεσία και τη ζημία του δημοσίου από τα διαφυγόντα έσοδα από τη μη φορολόγηση των γνωστών μεν - εξαιρετέων δε ανθρώπων, τα ονόματα των οποίων υπάρχουν στη λίστα Λαγκάρντ.

Ο ίδιος αναφέρθηκε επανειλημμένως με ποταπό τρόπο στο δημοσιογράφο και εκδότη του Hot Doc Κ. Βαξεβάνη. Δεν θα του συγχωρήσει ποτέ τη δημοσίευση της λίστας, που αυτός και ο Παπακωνσταντίνου είχαν "εξαφανίσει" επί δύο χρόνια. Παράλληλα, θεώρησε ότι τον αθωώνει ο Διώτης σε συνέντευξή του την οποία μάλιστα, πρόσθεσε, την έδωσε στο γνωστό δημοιογράφο των Νέων, Γιώργο Παπαχρήστο. Ο Παπαχρήστος μέχρι πρότινος ήταν ο "Πρετεντέρης" του ΔΟΛ. Μέχρι τη στιγμή που ο Ψυχάρης έκανε τη θεαματική κωλοτούμπα και άλλαξαν όλοι και όλα.

Ο Παπακωνσταντίνου, στην προσπάθειά του να πείσει για την αθωώτητά του, είπε ότι υπήρξε πάντοτε νομοταγής. Προφανώς πιστεύει ότι η πισίνα στη Σέριφο είναι υπεράνω των νόμων...

"Κάτσε κάτω ρε, πάλι πιωμένη είσαι;" Αυτά είπε ο Κασιδιάρης στην Πιπιλή, τηρώντας τα "λεκτικά έθιμα" της ΧΑ. Τα "πρακτικά" τα εφάρμοσαν οι ομοιδεάτες του προχθές , δολοφονώντας ένα νεαρό Πακιστανό στα Πετράλωνα.

Αν αναρωτιέται κανείς τί κάνει η δικαιοσύνη για όλα αυτά, αυτή συναγωνίζεται την πολιτική στην κατάπτωση. Όπως δεν υπάρχει πάτος στην εξαθλίωση του κόσμου που επιβάλλει η κυβέρνηση, δεν υπάρχει πάτος ούτε στην κατάπτωση της πολιτικής και της δικαιοσύνης.

Λυπούμεθα για λογαριασμό σας...

Σταύρος Χριστακόπουλος

Η προανακριτική πήρε τον... δρόμο της. Οι εκκρεμότητες που έμειναν είναι όμως περισσότερες από αυτές που «διευθετήθηκαν» από την ψηφοφορία στη Βουλή, αφού και η Δικαιοσύνη δεν έχει πει τον τελευταίο λόγο της. Όμως όλα αυτά μικρή σημασία έχουν.
Άλλωστε παραπέμπεται ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο άνθρωπος στον οποίο «χρωστάμε», όπως ο ίδιος είπε χθες στη Βουλή σε μια ατυχή αποστροφή του λόγου του, όλα όσα ζούμε σήμερα. Έτσι ο υπουργός που συμβολίζει, μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου, τα μνημόνια θα εξεταστεί – με αμφίβολο αποτέλεσμα – για όλα όσα του καταμαρτυρούν για τη διαχείριση της λίστας Λαγκάρντ. Όλοι οι υπόλοιποι αποδίδονται πάλλευκοι.
Και γενικώς όμως η χώρα πάει περίφημα. Όπως λέει εξ άλλου η κυρία Λαγκάρντ, ως ΔΝΤ και όχι ως πάροχος της ομώνυμης λίστας, «η εμπιστοσύνη προς την Ελλάδα αποκαταστάθηκε». Ως εκ τούτου εκταμιεύει το Ταμείο τη δική του «συνεισφορά» στον δανεισμό μας από την τρόικα. Γιατί λοιπόν να μεμψιμοιρούμε;
Επιπλέον είναι βέβαιο ότι το Eurogroup θα αποφασίσει την εκταμίευση της δεύτερης υποδόσης της μεγάλης δόσης του ίδιου δανεισμού. Είπαμε, μας εμπιστεύονται.
● Πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, οι δανειστές να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία συνεχίζει, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη», να σκοτώνει τα παιδιά της για να διασφαλίσει τα πολλάκις πληρωμένα δανεικά;
● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα που σπρώχνει αυτά τα παιδιά στην πείνα οργανώνοντας ύστερα συσσίτια για να μην λιποθυμούν στα σχολεία; Σε 250.000 υπολόγισε η κυβέρνηση τους υποσιτισμένους μαθητές, τους οποίους, τελικά, μόνο η Διαμαντοπούλου δεν μπορούσε να δει, ελεεινολογώντας, αντιθέτως, τους δασκάλους που εκλιπαρούσαν για βοήθεια.
● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία, για να διασφαλίσει τα δικά τους κέρδη, μετατρέπει τα παιδιά της σε μελλοντικούς τζάμπα εργαζόμενους, πένητες και ζητιάνους;
● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία, για όσα από τα παιδιά της θέλουν να γλιτώσουν από τη μαύρη μοίρα που τους ετοιμάζουν, δεν τους αφήνει άλλο περιθώριο από τη μεγάλη έξοδο και τη μετανάστευση ακόμη μια φορά;
● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία εμφανίζει μεγάλη αύξηση εξαγωγών των όσων προϊόντων της την ίδια ακριβώς ώρα που ο λαός της πεινάει και αδυνατεί να ζεσταθεί; Αυτού του είδους η «εξωστρέφεια» επαινείται δημοσίως από τον ίδιο τον υπουργό Οικονομικών ως στοιχείο μελλοντικής «ανάκαμψης».
● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία αντλεί το αίμα και τον ιδρώτα του λαού της για να τον παραδίδει στους δανειστές της εν είδει τοκοχρεολυσίων και δεσμεύεται να παραδίδει για πολλά χρόνια στο μέλλον έσοδα, παραγόμενο πλούτο, περιουσία, αλλά ακόμη και τα ψίχουλα, για τον ίδιο ιερό σκοπό, αδιαφορώντας για το τεράστιο προσωπικό και συλλογικό τίμημα που θα πληρώνουν οι Έλληνες για δεκαετίες;
● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία μειώνει μόνο τα – υλικά και ηθικά – χρέη της προς τον λαό της, χαρίζοντας την ίδια ώρα μεγάλα κέρδη στους σεσημασμένους κερδοσκόπους, οι οποίοι ύστερα έρχονται να... επενδύσουν τα χαρισμένα αυτά κέρδη για να βγάλουν ακόμη μεγαλύτερα;
Πώς είπατε; Ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει αυτήν την πολιτική και όχι η χώρα; Ότι η χώρα δεν ταυτίζεται με την εκάστοτε κυβέρνηση; Ότι δεν μπορεί το θύμα να ταυτίζεται με τον θύτη;
Προφανώς είστε εντελώς απληροφόρητοι.
Προφανώς δεν διαβάζετε εφημερίδες ούτε βλέπετε τα «δελτία των οκτώ». Αν διαβάζατε και αν βλέπατε τους επίσημους διαύλους τής – από όλες τις απόψεις – συμβεβλημένης με την κυβέρνηση ενημέρωσης, δεν θα διατυπώνατε τόσο ανόητες και μικροπρεπείς ενστάσεις.
Λυπούμεθα για λογαριασμό σας...

 topontiki.gr

Swell: Η μάχη του Δένδια κατά της ανομίας!

Swell: Η μάχη του Δένδια κατά της ανομίας!: Τον πόλεμο κήρυξε ο υπουργός ΠΡΟ-ΠΟ Δένδιας κατά της ανομίας. Σε δηλώσεις του αναφέρθηκε στο τεράστιο ζήτημα ανομίας που προκύπτει α...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Οι Ηνωμένες Πολιτείες των κερδοσκόπων - γνώμες

ΤΟ ΒΗΜΑ - Οι Ηνωμένες Πολιτείες των κερδοσκόπων - γνώμες

Μεγάλη... επιτυχία της κυβέρνησης: Έπνιξαν την Ελλάδα στην αιθαλομίχλη για 36.000.000 ευρώ!

Διαψεύσθηκαν οι προσδοκίες από το μέτρο εξίσωσης των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης πετρελαίου κίνησης κατά τους δύο πρώτους μήνες εφαρμογής του...

Δεν επιβεβαιώνουν τις προσδοκίες για αύξηση των δημοσίων εσόδων τα στοιχεία από τους δύο πρώτους μήνες εφαρμογής του μέτρου των ΕΦΚ πετρελαίου κίνησης και θέρμανσης, απέχουν πάρα πολύ από τον ετήσιο στόχο που ήταν 1 δισ. ευρώ! Σύμφωνα με την «Καθημερινή» το υπουργείο Οικονομικών το τελευταίο δίμηνο του έτους έχει βάλει στα ταμεία του αυξημένα έσοδα, σε σχέση με το αντίστοιχο του 2011, κατά 36 εκατ. ευρώ από τον ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης, αλλά είχε απώλειες 60 εκατ. ευρώ από τον ΕΦΚ στο πετρέλαιο κίνησης. Τα στοιχεία θέτουν υπό αμφισβήτηση την αποτελεσματικότητα του στόχου για αύξηση των δημοσίων εσόδων που καλείται να εκπληρώσει το μέτρο της εξίσωσης των ΕΦΚ στους δύο τύπους πετρελαίου (κίνησης και θέρμανσης), ενώ την ίδια στιγμή τα στοιχεία της αγοράς για τη ζήτηση καυσίμων, δείχνουν ότι αναποτελεσματικός παραμένει και ο στόχος της πάταξης του λαθρεμπορίου. Το δημοσίευμα αναφέρει ότι πηγές της αγοράς πετρελαιοειδών εκτιμούν ότι το μέτρο πέτυχε το στόχο του σε ό,τι αφορά τον περιορισμό του λαθρεμπορίου στο θέρμανσης, επισημαίνουν ωστόσο ότι άνοιξε νέο παράθυρο λαθρεμπορίας στο ναυτιλιακό καύσιμο, το οποίο δεν επιβαρύνεται με φόρους και προσφέρει υψηλά περιθώρια κέρδους στους επιτήδειους. Οι εκτιμήσεις βασίζονται σε στοιχεία που δείχνουν αύξηση του πετρελαίου κίνησης το τελευταίο δίμηνο κατά 10-15%, που αντιπροσωπεύει σχεδόν εξ ολοκλήρου αντίστοιχο ποσοστό θέρμανσης που πριν την εξίσωση των φόρων διακινείτο ως κίνησης. Η αγορά, σύμφωνα με την εφημερίδα, παρατηρεί επίσης αύξηση της ζήτησης στο ναυτιλιακό καύσιμο ειδικά τον Νοέμβριο, η οποία όμως δείχνει να ανακόπτεται από τον Δεκέμβριο και μετά. Παράγοντες της αγοράς των πετρελαιοειδών χαρακτηρίζουν ατελές το μέτρο της εξίσωσης των ΕΦΚ σε ό,τι αφορά την πάταξη του λαθρεμπορίου, επισημαίνοντας ότι δεν συνοδεύτηκε με μέτρα για το πετρέλαιο ναυτιλίας με αποτέλεσμα να δημιουργήσει ένα εύκολο παράθυρο για τη μετακίνηση των λαθρεμπόρων στο ναυτιλιακό καύσιμο. Από την άλλη η περιβαλλοντική ζημιά που έχει υποστεί η χώρα είναι ανυπολόγιστη με το νέφος αιθαλομίχλης στις μεγάλες πόλεις να έχει γίνει καθημερινό φαινόμενο και η παράνομη υλοτόμηση να καταστρέφει τα ήδη λιγοστά δάση μας. Πηγή: Η Καθημερινή

Η Citigroup τα λέει "έξω από τα δόντια"

Citigroup: Εμείς κάνουμε κουμάντο, το πολίτευμα είναι "πλουτονομία" (plutonomy). Τουλάχιστον είναι ειλικρινείς βέβαια, σίγουρα περισσότερο από πολλούς και διάφορους που κοροϊδεύουν και τον κόσμο και (πολλοί εξ αυτών) και τους εαυτούς τους

Γράφημα για τις ανισότητες στις ΗΠΑ, που σπάνε κάθε ρεκόρ:
Παρατηρήστε το πως μας έχουν γυρίσει στην κατάσταση τις δεκαετίας του 1920-1930.
Αντίθετα, παρατηρήστε το γράφημα τη δεκαετία 1960-1970, όπου οι μεγάλοι λαϊκοί αγώνες έχουν φέρει το λαό σε πολύ καλύτερη θέση

Στις ανισότητες-ρεκόρ που παρατηρούνται σήμερα έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στο παρελθόν (πχεδώ για μια συγκεντρωτική παρουσίαση).

Τώρα, δείτε από επίσημο έγγραφο (εδώ και το δεύτερο μέρος, που είναι εξίσου ενδιαφερον με το πρώτο) της Citigroup του 2005 την άποψη της άρχουσας τάξης επί των πραγμάτων:

Το έγγραφο αυτό μοιράστηκε αρχικά στους "high-class" πελάτες της citigroup, αλλά διέρρευσε, και πρόσφατα έγινε και ευρύτερα γνωστό, καθώς αναφέρθηκε και στην ταινία-ντοκιμαντέρ του (ελαφρώς λαικιστή αλλά και αρκετά εύστοχου σε πολλά θέματα) Μάικλ Μουρ:

Όπως λοιπόν διαβάζουμε στο έγγραφο της Citigroup, έχουμε την εμφάνιση της πλουτονομίας, που την ορίζει ως "μια οικονομία που κουμαντάρεται από τους πλούσιους":

"The World is dividing into two blocs - the Plutonomy and the rest. The U.S.,UK, and Canada are the key Plutonomies - economies powered by the wealthy. ... "We should at this point make clear that we have no view on whether plutonomies aregood or bad, our analysis here is based on the facts, not what we want society to look like." ... In a plutonomy there is no such animal as “the U.S. consumer” or “the UK consumer”, or indeed the “Russian consumer”. There are rich consumers, few in number, but disproportionate in the gigantic slice of income and consumption they take.There are the rest, the “non-rich”, the multitudinous many, but onlyaccounting for surprisingly small bites of the national pie." ... the top 1% of households in the U.S., (about 1 million households) accounted for about 20% of overall U.S. income in 2000, slightly smaller than the share of income of the bottom 60% of households puttogether. That’s about 1 million households compared with 60 million households, both with similar slices of the income pie! Clearly, the analysis of the top 1% of U.S. households is paramount.The usual analysis of the “average” U.S. consumer is flawedfrom the start. To continue with the U.S., the top 1% of households also account for 33% of net worth, greater than the bottom 90% of households put together. It gets better(or worse, depending on your political stripe) - the top 1% of households account for40% of financial net worth, more than the bottom 95% of households put together."

Το έγγραφο αναφέρεται σε άλλο σημείο και στα πρώτα σημάδια της κρίσης που τότε (5 χρόνια πριν περίπου) είχαν αρχίσει να φαίνονται στον ορίζοντα, και λέει όμως στους πελάτες της citigroup ότι "the so called "global imbalances that worry so many of our equity clients who may subsequently put a lower multiple on equities due to these imbalances, is not as dangerous and hostile as one might think".
Δηλαδή, "μην ανησυχείτε, δεν είναι και τόσο χάλια τα πράγματα". Γιατί όμως αυτό?

Μα απλούστατα διότι εμείς κάνουμε κουμάντο (και άρα ακόμα και αν πάνε και χάλια τα πράγματα, θα πάρουμε και μερικά "πακέτα σωτηρίας" από τα "κορόιδα'):

Most “Global Imbalances” (high current account deficits and low savings rates, highconsumer debt levels in the Anglo-Saxon world, etc) that continue to (unprofitably) pre-occupy the world’s intelligentsia look a lot less threatening when examined through the prism of plutonomy. The risk premium on equities that might derive from the dyspeptic “global imbalance” school is unwarranted - the earth is not going to be shaken off itsaxis, and sucked into the cosmos by these “imbalances”. The earth is being held up by the muscular arms of its entrepreneur-plutocrats, like it, or not."

Πρόβλεψη για το μέλλον: Οι πλούσιοι θα συνεχίσουν να γίνονται πλουσιότεροι εις βάρος μας:

"We think the rich are likely to get even wealthier in the coming years. ... These“content” providers, the tech whizzes who own the pipes and distribution("pipes" = τηλεοπτικά κανάλια, μμε), the lawyers and bankers who intermediate globalization and productivity, the CEOs who lead the charge inconverting globalization and technology to increase the profit share of the economy at the expense of labor, all contribute to plutonomy. Indeed, David Gordon and Ian Dew-Becker ofthe NBER demonstrate that the top 10%, particularly the top 1% of the US – the plutonomists in our parlance – have benefited disproportionately from the recent productivity surge in the US. ( See “Where did the Productivity Growth Go? Inflation Dynamics and the Distribution of Income”, NBER Working Paper 11842, December 2005)."

Πιθανοί κίνδυνοι για την "πλουτονομία":


Ο βασικός κίνδυνος είναι βέβαια μια εξέγερση των εργατών ("labour backlash"):

"Plutonomy, we suspect is elastic. Concentration of wealth and spending in the hands ofa few, probably has its limits. What might cause the elastic to snap back? We can see a number of potential challenges to plutonomy.The first, and probably most potent, is through a labor backlash. Outsourcing,offshoring or insourcing of cheap labor is done to undercut current labor costs."

Ειδικά μάλιστα αν συμβεί μια κρίση (που πλέον συμβαίνει), και δεν υπάρχει καπιταλιστική ανάπτυξη, ώστε να ξεγελιέται ο εργάτης ότι μπορεί και αυτός να γίνει μέλος της "πλουτονομίας", τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, διότι θα πάψει να υποστηρίζει/δέχεται την "πλουτονομία' και θα διεκδικήσει μια πιο ισομερή μοιρασιά της πίτας:

...the potential social backlash. To use Rawls-ian analysis, the invisible hand stops working. Perhaps one reason that societies allow plutonomy, is because enough of the electorate believe they have a chance of becoming a Pluto-participant. Why kill it off, if you can join it? In a sense this is the embodiment of the “American dream”. But if voters feel they cannot participate, they are more likely to divide up the wealth pie, rather than aspire to being truly rich. Could the plutonomies die because the dream is dead, because enough of society doesnot believe they can participate? The answer is of course yes. Butwe suspect this is athreat more clearly felt during recessions, and periods of falling wealth, than when average citizens feel that they are better off. There are signs around the world that society is unhappy with plutonomy - judging by how tight electoral races are. But asyet, there seems little political fight being born out on this battleground. Our overall conclusion is that a backlash against plutonomy is probable at some point. However, that point is not now. So long as economies continue to grow, and enough of the electorates feel that they are benefiting and getting rich in absolute terms, even if they are less well off in relative terms, there is little threat to Plutonomy in the U.S., UK,etc.  http://tsak-giorgis.blogspot.gr

Ευρώπη 2013: έτος αποφάσεων

Stratfor – το γνωστό περιοδικό συλλογής και ανάλυσης  γεωπολιτικών πληροφοριών –θεωρεί ότι για το 2013 το κεντρικό ζήτημα που θα παίξει τεράστιο ρόλο στις παγκόσμιες εξελίξεις θα είναι το ξεπέρασμα της κρίσης στην Ευρώπη , την οποία και αναλύει με σαφήνεια και ρεαλισμό.

του George Friedman

Το τέλος του χρόνου συνοδεύεται πάντα από  το ερώτημα ποιο μπορεί να είναι το πιο σημαντικό θέμα της επόμενης χρονιάς. Η ερώτηση είναι απλοϊκή, δεδομένου ότι πολλά συμβαίνουν κάθε χρόνο και για τον κάθε ένα από εμάς θα μπορούσε σημαντικό να είναι κάτι άλλο. Θα πρέπει όμως να επιλέξουμε εκείνο το μοναδικό γεγονός που θα μπορούσε να κάνει τον κόσμο να αλλάξει πορεία. Κατά τη γνώμη μου, η πιο σημαντική περιοχή προς την οποία πρέπει να στρέψουμε τη προσοχή μας το 2013 είναι η Ευρώπη.

Σαν ενιαία γεωγραφική οντότητα, η Ευρώπη είναι η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο. Εάν ήθελε, θα μπορούσε να γίνει μια στρατιωτική αντίπαλος των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ευρώπη είναι ένας από τους πυλώνες του παγκόσμιου συστήματος, και ότι συμβεί στην Ευρώπη θα καθορίσει το πώς θα κινηθεί ο υπόλοιπος κόσμος. Θα έλεγα ότι το 2013 θα αποσαφηνιστεί  το μέλλον της Ευρώπης.


Το ερώτημα είναι κατά πόσον η κατάσταση στην ΕΕ θα σταθεροποιηθεί, αν θα σταματήσει η πορεία κατακερματισμού της και αν προχωρήσει προς μια  μεγαλύτερη ολοκλήρωση και επέκταση. Διαφορετικά, οι εντάσεις στην Ε.Ε θα μπορούσαν να οξυνθούν, τα θεσμικά όργανα να χάσουν ακόμα μεγαλύτερη νομιμοποίηση και τα κράτη μέλη να ακολουθούν όλο και περισσότερο δικές τους πολιτικές, τόσο στο εσωτερικό τους όσο και προς τα έξω.

Το ευρωπαϊκό Σχέδιο δέχεται επίθεση
Έχουν περάσει πάνω από τέσσερα χρόνια μετά την κρίση του 2008 και περίπου δύο χρόνια από τα προβλήματα που προκάλεσε το δημόσιο χρέος και η τραπεζική κρίση λόγω της κρίσης. Από τότε, η κρίση έχει εξελιχθεί από χρηματοπιστωτική  σε οικονομική, με την Ευρώπη να έχει εισέλθει σε ύφεση και την ανεργία να ακολουθεί ανοδική πορεία σε ολόκληρη την ήπειρο, πάνω από 10 τοις εκατό. Αλλά το πιο σημαντικό είναι, ότι ήταν μια περίοδος κατά την οποία τα όργανα λήψης των αποφάσεων που δημιουργήθηκαν με την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν κατάφεραν να δώσουν πολιτικές λύσεις, αποφάσεις ευρύτερα αποδεκτές και εφαρμόσιμες. Οι χώρες της ΕΕ αντιμετωπίζουν η μία την άλλη όχι ως μέλη μιας ενιαίας πολιτικής οντότητας, αλλά ως μεμονωμένα έθνη-κράτη που προωθούν το καθένα τα εθνικά του συμφέροντα, σε ένα είδος παιχνιδιού μηδενικού αθροίσματος , όπου  η επιτυχία του ενός πραγματοποιείται σε βάρος του άλλου.

Τα ζητήματα που προκύπτουν είναι δύο. Πρώτο, ποιες χώρες θα φορτωθούν τα οικονομικά βάρη για να σταθεροποιηθεί η ευρωζώνη. Οι οικονομικά υγιείς  χώρες θέλουν τα  βάρη  να τα φορτωθούν οι ασθενέστερες μέσω της λιτότητας ενώ οι πιο αδύναμες, να τα επωμιστούν οι ισχυρότερες μέσω του συνεχούς δανεισμού, παρά το ότι με το συνεχή δανεισμό αυξάνονται οι  κίνδυνοι μη αποπληρωμής των δανείων. Το αποτέλεσμα είναι οι συνεχείς προσπάθειες  για συμβιβασμό που δεν έχουν ποτέ πραγματικά τελεσφορήσει. Το δεύτερο ζήτημα που προκύπτει είναι ταξικό Τα  βάρη θα πρέπει να τα φορτωθεί η μεσαία τάξη και τα κατώτερα στρώματα, μειώνοντας τις δημόσιες δαπάνες που είναι προς όφελός τους; Η οι ελίτ, μέσω της αύξησης της φορολογίας και της παρέμβασης του κράτους;

Όταν μιλάτε με  Ευρωπαίους που θεωρούν ότι η Ευρώπη βρίσκεται στο δρόμο επίλυσης των προβλημάτων της, το ερώτημα που πρέπει να τίθεται είναι το εξής: ποιο πρόβλημα προσπαθείτε να λύσετε; Το πρόβλημα των τραπεζών; Το πρόβλημα της ανεργίας; Ή το πρόβλημα της αδυναμίας των χωρών να καταλήξουν σε κοινές λύσεις; Πιο συγκεκριμένα, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι εργάζονται πάνω σε αυτό το πρόβλημα εδώ και χρόνια, και είναι από τους καλύτερους και τους ευφυέστερους στον κόσμο. Η αδυναμία τους να βρουν μια λύση δεν εξαρτάται από την έλλειψη καλών ιδεών ή από την ανάγκη να εμβαθύνουν περισσότερο στο ζήτημα αλλά από το ότι δεν υπάρχει μια πολιτική συμφωνία σχετικά με το ποιος θα πρέπει να πληρώσει το τίμημα της κρίσης, γεωγραφικά και κοινωνικά. Οι εθνικές εντάσεις και οι ταξικές εντάσεις δεν επέτρεψαν να βρεθεί μια λύση που θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή και σεβαστή.

Αν οι Ευρωπαίοι δεν καταλήξουν σε μια κοινή λύση μέσα στο 2013, πολύ αμφιβάλλω αν μπορεί να βρεθεί μια λύση, και να εξακολουθήσουμε να μιλάμε για το μέλλον μιας Ευρώπης χωρίς την Ευρωπαϊκή Ένωση ή μια ένωση αρκετά αποδυναμωμένη . Αν, όμως, η Ευρώπη καταφέρει να καταλήξει σε ένα σχέδιο που θα έχει τη γενική υποστήριξη και κάποια δυναμική, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ευρώπη έχει αρχίσει να βγαίνει από την κρίση, και ότι αυτό, με τη σειρά του, θα ήταν το σημαντικότερο γεγονός του 2013.

Σε αυτό το σημείο, ένας λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν παίρνω υπόψη μου τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες έχουν διαφορετικά αλλά εξίσου σημαντικά οικονομικά προβλήματα και αδυνατούν να καταλήξουν σε συναίνεση για το πώς θα τα λύσουν, όπως είδαμε πρόσφατα με το "δημοσιονομικό γκρεμό" και πως  αυτό θα συμβεί ξανά και ξανά. Όμως, αν και η σύγκριση ισχύει από οικονομική άποψη, δεν ισχύει σε πολιτικό επίπεδο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αντιμετωπίζουν διάλυση της Ομοσπονδίας τους, αν και ακολουθούν αντιφατικές πολιτικές. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ζωή δύο αιώνων και έχουν αντιμετωπίσει πολύ χειρότερες καταστάσεις, συμπεριλαμβανομένου του Εμφυλίου Πολέμου και τη Μεγάλη Ύφεση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν ζωή 20 χρόνων περίπου με τη σημερινή της μορφή, και αυτή είναι η πρώτη σοβαρή κρίση που αντιμετωπίζει. Οι συνέπειες της κακοδιαχείρισης του χρηματοπιστωτικού συστήματος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι το λιγότερο σημαντικές. Όμως, σε αντίθεση με την Ευρώπη, δεν αποτελούν άμεση υπαρξιακή απειλή.

Τα υπόλοιπα κόστη της κρίσης
Η πολιτική διάσταση  της κρίσης είναι η  πιο σημαντική και όχι η οικονομική. Μπορεί κάλλιστα η Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι έτοιμη να λύσει τα προβλήματα του τραπεζικού τομέα της και προβλήματα του δημόσιου χρέους, αλλά το τίμημα που καταβάλλει είναι η ύφεση, και κάτι πολύ πιο σοβαρό, η ανεργία σε ποσοστά υψηλότερα από αυτά των Ηνωμένων Πολιτειών, σε ορισμένες δε χώρες πολύ πιο υψηλά.

Μπορούμε να χωρίσουμε την ΕΕ σε τρεις κατηγορίες, σε σύγκριση με το ποσοστό ανεργίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, που είναι  περίπου 7,7 τοις εκατό. Έχουμε πέντε χώρες της ΕΕ με αισθητά χαμηλότερα ποσοστά ανεργίας (Αυστρία, Λουξεμβούργο, Γερμανία, Ολλανδία και η Μάλτα). Επτά χώρες με ποσοστό ανεργίας ίδια με αυτά των Ηνωμένων Πολιτειών (Ρουμανία, Τσεχία, Βέλγιο, Δανία, Φινλανδία, Σουηδία και Ηνωμένο Βασίλειο). Οι υπόλοιπες 15 χώρες έχουν ποσοστά ανεργίας μεγαλύτερα από  αυτά των ΗΠΑ. 11 με ποσοστά ανεργίας μεταξύ 10 και 17 τοις εκατό, σε 10,07 και περιλαμβάνεται η Γαλλία με 10,07, η Ιταλία με 11, 1, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία 14,7 έως 16,3 τοις εκατό. Άλλες δύο απίστευτα πιο υψηλό – η Ελλάδα με 25,4 τοις εκατό και η Ισπανία με 26,2 τοις εκατό. Τα επίπεδα αυτά βρίσκονται κοντά στα ποσοστά ανεργίας των ΗΠΑ τα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης.

Για προηγμένες χώρες - μερικές από τις πιο ισχυρές στην Ευρώπη,  τα νούμερα αυτά κόβουν την ανάσα. Είναι σημαντικό να δούμε τι σημαίνουν οι αριθμοί αυτοί από κοινωνική άποψη. Λάβετε υπόψη ότι το ποσοστό ανεργίας είναι ψηλότερο για τους νέους εργαζόμενους. Στην Ιταλία, τη Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ελλάδα, περισσότερο από το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού κάτω των 25 ετών είναι άνεργοι. Στην Ισπανία και την Ελλάδα, θα χρειαστεί μια γενιά για να κατέβουν αυτά τα ποσοστά σε αποδεκτά επίπεδα. Ακόμη και για τις χώρες που το ποσοστό ανεργίας εξακολουθεί να παραμένει περίπου στο 10 τοις εκατό για μια εκτεταμένη χρονική περίοδο, η διάρκεια θα είναι ζωτικής σημασίας, και η Ευρώπη εξακολουθεί να βρίσκεται σε ύφεση.

Σκεφτείτε έναν άνεργο 20 ετών, ακόμη και με πανεπιστημιακό πτυχίο. Τα στοιχεία δείχνουν ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην έχει ποτέ την ευκαιρία να ακολουθήσει την καριέρα της επιλογής του και πιθανότατα δεν πρόκειται ποτέ να βρει μια θέση εργασίας στο κοινωνικό επίπεδο που επέλεξε. Στην Ισπανία και την Ελλάδα, ο νέος - όπως και οι ηλικιωμένοι - αντιμετωπίζουν μια προσωπική τραγωδία. Σε άλλες χώρες, το ποσοστό των ατόμων που αντιμετωπίζουν μια προσωπική καταστροφή είναι μικρότερο, αλλά πάντως μεγάλο. Πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι η ανεργία δεν αφορά μόνο ένα άτομο. Επηρεάζει άμεσα όλη την οικογένεια, τους συγγενείς και τα άλλα πρόσωπα του ευρύτερου περιβάλλοντος του άνεργου. Οι συνέπειες δεν είναι μόνο οικονομικές, αλλά και ψυχολογικές. Δημιουργείται μια αίσθηση αποτυχίας και τρόμου.

Δημιουργεί νέους χωρίς ταυτότητα, γεμάτους ενέργεια και θυμό. Η ανεργία γεννά κινήματα  αντικρατικής αριστεράς και κινήματα δεξιά. Μια μάζα απελπισμένων ανέργων δεν έχει να χάσει και πολλά  και πιστεύει ότι κάτι μπορεί να κερδίσει από την αποσταθεροποίηση του κράτους. Είναι δύσκολο να υπολογίσουμε το επίπεδο ανεργίας που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αυτό το είδος κοινωνικής αναταραχής, αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ισπανία και η Ελλάδα βρίσκονται ήδη σε αυτή τη ζώνη  και άλλοι μπορεί να φτάσουν εκεί.

Εχει σημασία να σημειώσουμε ότι ενώ στην Ελλάδα έχει ήδη αναπτυχθεί ένα κίνημα ριζοσπαστικής δεξιάς ορισμένων διαστάσεων, το ισπανικό πολιτικό σύστημα, παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίζει προβλήματα μεταξύ κέντρου και αυτόνομων περιοχών του, παραμένει σχετικά σταθερό. Θα έλεγα ότι η σταθερότητα αυτή βασίζεται στην πεποίθηση ότι θα υπάρξει κάποια λύση για την ανεργία. Το μέγεθός της δεν έχει γίνει ακόμα κατανοητό,ούτε και το γεγονός ότι αυτός ο τύπος του προβλήματος της ανεργίας δεν μπορεί να λυθεί γρήγορα. Είναι βαθιά διαρθρωτική. Το ποσοστό της ανεργίας στις Ηνωμένες Πολιτείες στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης μετριάστηκε σε κάποιο βαθμό με το New Deal, αλλά με την ανοικοδόμηση της χώρας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο λύθηκε πραγματικά.

Γι αυτό, το 2013 είναι μια κρίσιμη χρονιά για την Ευρώπη. Η Ευρώπη έχει κάνει βήματα προόδου προς την επίλυση της τραπεζικής κρίσης και του δημόσιου χρέους. Αλλά αυτό το έκανε, αποδυναμώνοντας σοβαρά την οικονομία και με μαζική ανεργία σε ορισμένες χώρες. Η άνιση κατανομή του κόστους της κρίσης, τόσο σε εθνικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, είναι το πρόβλημα που απειλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν πρόκειται απλά για ζήτημα χωρών που κινούνται προς διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά για νέα πολιτικά κινήματα, κυρίως από τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται περισσότερο οικονομικά, τα οποία είτε είναι εθνικιστικά είτε δυσπιστούν απόλυτα απέναντι στις ελίτ. Τι άλλο μπορεί να συμβεί στις χώρες που αντιμετωπίζουν αυτή την κοινωνική καταστροφή; Ακόμη και αν το μέγεθος της καταστροφής αμβλύνεται κάπως, λόγω της άτυπης οικονομίας και της μετανάστευσης, που μειώνουν την ανεργία, σε 14 ευρωπαϊκές οικονομίες οι αριθμοί δείχνουν μια κατάσταση που βαδίζει από τον πόνο στη μιζέρια.

Το Ευρωπαϊκό Σταυροδρόμι
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ασχολήθηκε τόσο πολύ με την χρηματοπιστωτική κρίση που δεν μου είναι καθόλου σαφές, αν η πραγματικότητα της ανεργίας άγγιξε την Ευρώπη των αξιωματούχων και των γραφειοκρατών, εν μέρει λόγω του αυξανόμενου χάσματος μεταξύ της κοσμοθεωρίας των ευρωπαϊκών ελίτ και εκείνους των οποίων η ευρωπαϊκή εμπειρία έχει μετατραπεί σε εφιάλτη. Και εν μέρει, λόγω του γεωγραφικού παράγοντα. Οι χώρες με χαμηλά ποσοστά ανεργίας τείνουν να συγκεντρώνονται στη Βόρεια Ευρώπη, που είναι η καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ η ανεργία είναι υψηλότερη στην περιφέρεια. Είναι εύκολο να αγνοεί κανείς τα πράγματα όταν είναι μακριά.

Αλλά το 2013 είναι η χρονιά κατά την οποία ο ορισμός του προβλήματος πρέπει να υπερβεί την οικονομική κρίση, τις κοινωνικές συνέπειες της κρίσης. Πρέπει να υπάρξουν βήματα προόδου αν όχι να δοθεί μια ολοκληρωμένη λύση. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι στασιμότητα και ανεργία θα διατηρηθούν  σε αυτά τα επίπεδα άλλο ένα χρόνο χωρίς να δημιουργηθεί μια αντιπολίτευση τόσο ισχυρή που να αναγκάσει τις κυβερνήσεις να προχωρήσουν στη διάλυση της Ευρώπης.

Η Ε.Ε δεν έχει μεγάλη ιστορία ούτε και είναι τόσο ισχυρή ώστε να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις. Οι λαοί της Ευρώπης δεν καλούνται να πεθάνουν στο πεδίο της μάχης για τη χώρα τους, αλλά καλούνται να ζήσουν στη δυστυχία και στην απόγνωση. Κάτι για το οποίο χρειάζονται πολύ περισσότερα από απλό θάρρος. Και δεδομένου ότι η βασική υπόσχεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν η ευημερία, η αποτυχία επίτευξης της ευημερίας - και η φτώχεια, που ούτε καν κατανέμεται ομοιόμορφα - δεν είναι βιώσιμη. Εάν η Ευρώπη περνάει κρίση, κρίση περνάει η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, πολιτική και οικονομική. Και ίσως αυτό να μετράει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο για ολόκληρο τον κόσμο.

Το Περγάδι

Βίλλα Σαμαρά

Ο αντίπαλος μαθαίνει, και μαθαίνει γρήγορα. Ο Σαμαράς γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι η Δευτέρα 14 Ιανουαρίου είναι η μέρα που θα θυμόμαστε για δεκάδες χρόνια ως τη μέρα της εθνικής ξεφτίλας και της απόλυτης παράδοσης της εθνικής μας κυριαρχίας. Γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι η λίστα Λαγκάρντ έχει τόση λάσπη, που μπορεί να θάψει αυτόν και ολόκληρη την κυβέρνηση.  Ο Σαμαράς, ο απόλυτος αχυράνθρωπος, το ανθρωπάκι αυτό που παρόλα αυτά βραβεύεται ως «πολιτικός της χρονιάς», γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει. Οι κραυγές του για την ανομία, τη βία, για τα κέντρα και τα παράκεντρα, φανερώνουν δύο πλευρές: Αφενός, είναι πασιφανές παραπέτασμα καπνού. Αντιπερισπασμός. Θα 
ήθελε κανείς να συζητάμε για την εθνική ανεξαρτησία της χώρας που παραδίδεται και με το νόμο στους δανειστές, στα εκτρώματα της λίστας Λαγκάρντ, για το Μπόμπολα της Χαλκιδικής, των εθνικών οδών και του Mega ή για τα μπουκάλια μπύρας; Η ερώτηση είναι ρητορική.

Δεύτερον, είναι επίδειξη δύναμης. Αλλά όπως κάθε ψευτόμαγκας, επίδειξη δύναμης κάνει εκεί που τον παίρνει. Και παρουσιάζει την σύλληψη 92 καταληψιών που ουσιαστικά παραδόθηκαν στην αστυνομία (αλήθεια, γιατί;) ως μέγιστο κατόρθωμα. Και προσπαθεί να εδραιώσει την κυριαρχία του στον ελληνικό λαό όχι ως πρωθυπουργός, αλλά ως βασιλιάς του 12ου αιώνα. Διά του φόβου και της δύναμης. Ποιός, ο Σαμαράς, που μόνο καφέ δε σερβίρει στη Μέρκελ. Γιατί την Ελλάδα την έχει ήδη σερβίρει.

Είναι τυχαίο ότι ο συνήθης εργολάβος τέτοιων «εκκαθαρίσεων» και αντιπαραθέσεων, η Χρυσή Αυγή, έμεινε έξω από το χορό; Ένα χορό που σε γενικές γραμμές, δεν είναι και πολύ μακριά από τις αντιλήψεις της. Μ’ ένα σμπάρο δυό τρυγόνια, λοιπόν, για τον χερ Σαμαρά. Και επιβλητικός, και μακριά από τα σκάνδαλά του.

Το κράτος και όλο το πολιτικό σύστημα απευθύνει μια ερώτηση, θέτει μια θεματολογία. Πεινάς; Κρυώνεις; Εξαγριώνεσαι με τα σκάνδαλα; Δεν έχει σημασία, μη γίνεσαι πεζός. Σημασία έχει το γκαζάκι. Τι λες για το γκαζάκι;

Υπάρχουν διάφορες πιθανές απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα.Υπάρχουν απαντήσεις που υπερασπίζονται κάποιες δημοκρατικές κατακτήσεις, αν και τώρα αυτές είναι και εκφυλισμένες, και μακριά από τους σκοπούς που γεννήθηκαν για να εξυπηρετούν. Υπάρχουν και απαντήσεις στο μήκος κύματος του απεταξάμην.

Υπάρχει όμως «σωστή» απάντηση; Και μια απάντηση δε κρίνεται από την ιδεολογική της τεκμηρίωση, ούτε από τις προθέσεις της. Κρίνεται από το τι παράγει. Η πολιτική δε γίνεται με ιδεολογία. Και κάθε δεδομένη απάντηση, είτε πιο «αριστερή», είτε πιο «δεξιά», είναι εξίσου χρηστική, για το σύστημα, ή μη χρηστική, για τον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό.

Ούτε με τους εξεγερμένους, ούτε με τους νοικοκυραίους, αλλά με τις νοικοκυρές

Αυτού του είδους η σκέψη, η ενασχόληση ενός μεγάλου δυναμικού του προοδευτικού και αριστερού χώρου, η σπατάλη δυνάμεων αλλά και ανθρώπων, είναι ενδεικτική της επικράτησης της απολιτικής ακόμη και στις γραμμές μας.

Όταν ο αντίπαλος επιχειρεί έναν αντιπερισπασμό, η αυθόρμητη αντίδραση είναι να μετακινηθούμε εκεί, εκεί όπου έχει θόρυβο, εκεί όπου γίνεται το νταβαντούρι. Δεν είναι όμως και η ενδεδειγμένη αντίδραση, η πολιτική αντίδραση της αποκάλυψης και της ενίσχυσης του μετώπου που πρόκειται να χτυπηθεί συνεχεία του αντιπερισπασμού. Η αυθόρμητη διολίσθηση όλου αυτού του δυναμικού αγωνιζόμενων ανθρώπων προς την ενστικτώδη αντίδραση χωρίς σκέψη για το τι παράγει αυτό, υποδηλώνει αυτήν ακριβώς την ένδεια και την υποταγή σε εύκολα, αυθόρμητα σχήματα.

Δίνουμε εύκολα στο Σαμαρά αυτή τη μάχη. Τη μάχη των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου. Τη μάχη της λίστας Λαγκάρντ. Ας μη χάσουμε αυτές τις μάχες τόσο εύκολα. Και αν τις κερδίσουμε, έχουμε να κερδίσουμε πολλά περισσότερα, πολλούς παραπάνω ελεύθερους χώρους και το κυριότερο, πολλούςπαραπάνω ελεύθερους ανθρώπους.

Maga μου

O αντίπαλος μας χρησιμοποιεί στρατηγικά του πλεονεκτήματα σε αυτή τη μάχη ενάντια στη «βία και την ανομία». Καταρχήν, χρησιμοποιεί τους μηχανισμούς των ΜΜΕ και ολόκληρη την κρατική μηχανή, με αιχμή την αστυνομία.

Σε δεύτερο επίπεδο, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το ιδεολόγημα του ευρωπαϊσμού και την προοπτική διαμόρφωσης «ευρωπαϊκού» κόμματος με τις επιχειρούμενες αναμρφώσεις του πολιτικού σκηνικού, να χτίσει προφίλ σταθερού ηγέτη – πεφωτισμένου βασιλιά, να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Αν πρέπει, είναι αναγκαστικό, να δώσουμε αυτήν τη μάχη, ας επικεντρωθούμε εκεί. Ας εστιάσουμε ακριβώς στην αποκάλυψη αυτών των χαρακτηριστικών, και τη στέρηση αυτής της πρωτοβουλίας. Γιατί τον πόλεμο δεν τον κερδίζουν μόνο πολλές μικρές μάχες. Τον κερδίζουν και η απόσπαση στρατηγικών πλεονεκτημάτων του αντιπάλου, και η οικοδόμηση των δικών μας πλεονεκτημάτων. Και σε αυτό υπολειπόμαστε σφόδρα, ενώ το σύστημα μια χαρά την κάνει τη δουλειά του.

Θα είναι νίκη να μη κλείσουν και άλλοι κατειλημμένοι χώροι;Πιθανόν ναι. Θα γείρει την πλάστιγγα υπέρ του ελληνικού λαού; Σίγουρα όχι. Γιατί δεν έχει καμία σχέση με μια πλατιά κίνηση και με πραγματικά προβλήματα που αυτή τη στιγμή δημιουργούν υλικούς όρους για μεγάλες, τεράστιες εκρήξεις. Εκρήξεις εκατομμυρίων νοικοκυραίων.

Απεταξάμην

Μήπως η εύκολη λύση είναι να καταδικάσουμε; Να αποκηρύξουμε, να αποπέμψουμε; Εάν υπάρχει μία συμφωνία ό,τι κατακτήσεις όπως το άσυλο, έννοιες όπως η δημοκρατία, η αντίσταση και ο αγώνας δέχονται όντως μια επίθεση σήμερα, εάν υπάρχει όμως και μια συμφωνία ότι η μορφή που αυτές οι κατακτήσεις έχουν, έχει απομακρυνθεί από τις έννοιες που υπερασπίζονται, τότε όχι, δεν είναι λύση.

Όχι, γιατί δεν υπάρχει σωστή και λάθος τοποθέτηση, παρόλο που υπάρχει δεξιόστροφη και αριστερόστροφη. Όπως δεν απαντάει κανείς στην Τρέμη για το εάν είναι με την «ένοπλη και αιματηρή επανάσταση», όχι γιατί δεν είναι, αλλά γιατί ξέρουμε τι εννοεί ο Μπόμπολας που της το ψιθυρίζει στο αυτί.

Η αριστερή τοποθέτηση είναι η τοποθέτηση που απελευθερώνει τη σκέψη του ανθρώπου που κυκλοφορεί με το μπουφάν στο σπίτι από το κρύο και θέλει και μπορεί να αντιδράσει τώρα, σήμερα. Το πεδίο αντιπαράθεσης της αριστεράς και της δεξιάς δεν είναι η Βίλλα Αμαλίας. Αυτό είναι το πεδίο που έχει επιλέξει ο αντίπαλος επειδή τον συμφέρει. Υπάρχουν φορές που κάποιες μάχες δε πρέπει να δωθούν, για να κερδηθεί ο πόλεμος. Ούτε όμως και να παραδοθούμε.

Το πεδίο αντιπαράθεσης, αυτής της αντιπαράθεσης που δίνεται σήμερα και όχι αύριο ή χτες, είναι η δημοκρατία, η ανεξαρτησία, η αξιοπρέπεια. Η διέξοδος ή ο κατακρυμνισμός της χώρας. Η παράβλεψη αυτού του στοιχείου, ποιά δηλαδή είναι η μάχη που δίνει ο ελληνικός λαός σήμερα, συνιστά ηθελημένη παραδοχή ήττας σε αυτή.

Έχουμε δρόμο για τη διέξοδο

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να διαβούμε. Ο ελληνικός λαός συνεχίζει να αγωνίζεται για την επιβίωσή του, ακόμη και αν το κάνει σε σχετική απομόνωση από τους χιλιάδες αγωνιστές που πλημμύρισαν το κέντρο της Αθήνας ενάντια στον Δένδια. Ο ελληνικός λαός πρέπει να ενωθεί, και θα ενωθεί, για να κατακτήσει τη διέξοδο από τη σαπίλα που βιώνουμε.

Ο Σαμαράς, ο άσχετος αυτός κατά τα άλλα πολιτικάντης, κατάφερε να μας εξωθήσει να ασχοληθούμε μια ολόκληρη εβδομάδα και παραπάνω με το θέμα των ονείρων του. Εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες ενός δυναμικού 10 χιλιάδων, ίσως και παραπάνω, ανθρώπων. Αδυναμίες προφανείς. Άλλοι με 10 χιλιάδες είχαν κοντέψει να πάρουν την εξουσία. Την πραγματική.
 
Ο Βασίλης Καφετζόπουλος είναι Υπ. Διδάκτορας Ιατρικής                                                 TVXS  

Κ. Λαπαβίτσας: Βγαίνουμε από την Κρίση;

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*

Φάνηκε φως στο τούνελ; Αυτό διατείνεται ο κ.Στουρνάρας και όλος ο επικοινωνιακός μηχανισμόςτης κυβέρνησης. Απομακρύνθηκε ο κίνδυνος της εξόδου από το ευρώ, σύντομα θα έχουμεπρωτογενές πλεόνασμα και από το δεύτερο μισό του 2013 θα περάσουμε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Βρίθει ο τύπος με άρθρα για τις Κασσάνδρες - συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος – που είχαν, λέει, προβλέψει την συντέλεια του κόσμου, αλλά υποτίμησαν την αποφασιστικότητα των πολιτικών να διασώσουν το ευρώ και την ΕΕ. Χώρια που πρότειναν ακραίες λύσεις που θα είχαν φέρει τον Αρμαγεδδώνα. Ενώ οι στιβαροί Μέρκελ καιΣαμαράς μας έβαλαν τελικά στο δρόμο της ανάπτυξης μέσα στο ευρώ.

Αναρωτιέται κανείς για την σχέση όσων τα λένε αυτά με την πραγματικότητα. Τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, για παράδειγμα, δείχνουν ότι ή αξία των λιανικών πωλήσεων τον Οκτώβριο του 2012 συρρικνώθηκε κατά 16,5%, δηλαδή με ρυθμό διπλάσιο από την προηγούμενη χρονιά. Ακόμη χειρότερα, συρρικνώθηκε και ο όγκος των πωλήσεων κατά 16,8%. Που σημαίνει ότι δεν πρόκειται γιαπτώση των τιμών, αλλά ότι συντρίβεται η ίδια η λαϊκή κατανάλωση. Πρώτα και καλύτερα τα καύσιμακαι λιπαντικά αυτοκινήτων που μειώθηκαν κατά 25,2%.

Η προβλέψεις του κ. Στουρνάρα ότι θα έχουμε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης προς το τέλος του 2013 είναι συνεπώς αξιοθαύμαστες. Τα νέα μέτρα που πήρε θα χτυπήσουν σκληρά την ήδη γονατισμένη κατανάλωση και τις χαμηλές δημόσιες επενδύσεις. Οι εξαγωγές δεν έχουν ιδιαίτερο δυναμισμό διότιτο ευρώ είναι σκληρό, η οικονομία της ΕΕ λιμνάζει και σπανίζουν οι εμπορικές πιστώσεις. Οι τράπεζες θα ανακεφαλαιοποιηθούν μεν - μέσω νέου δανεισμού του ελληνικού λαού - αλλά έχουν τεράστιες επισφάλειες και άρα μάλλον θα συνεχίσουν την σφιχτή πολιτική δανεισμού.

Το μόνο που απομένει είναι η δυναμική ανάκαμψη των ιδιωτικών επενδύσεων. Έχουν ξεχυθεί οι μνημονιολάτρες να μας πείσουν ότι η Ελλάδα θα ανασάνει από τις επενδύσεις ελλήνων και ξένων επιχειρηματιών. Γιατί όμως; Η λιτότητα έχει μεν συντρίψει με βάρβαρο τρόπο το εργατικό κόστος, αλλά δεν έχει καταφέρει να αντισταθμίσει ούτε καν την απώλεια ανταγωνιστικότητας της προηγούμενης δεκαετίας. Οι περιβόητες “μεταρρυθμίσεις“, από την άλλη, έχουν άκρως συζητήσιμη αποτελεσματικότητα και στην καλύτερη περίπτωση θέλουν χρόνια για να φέρουν αποτελέσματα. Στην πράξη δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι οι εγχώριες ιδιωτικές επενδύσεις θα ανακαμψουν σημαντικά το 2013. Όσο για τις ξένες, αυτές καθορίζονται από αστάθμητους παράγοντες, ενώ δεν υπάρχει χώρα παγκοσμίως που να έχει με επιτυχία θεμελιώσει την ανάπτυξή της σε ξένες επενδύσεις. Αν η κυβέρνηση ελπίζει ότι οι αιματηρές περικοπές που μόλις επέβαλε θα αντισταθμιστούν από την άνοδο των επενδύσεων, τότε παίζει με τις τύχες του ελληνικού λαού.

Το 2013 θα είναι μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά για την Ελλάδα, ακριβώς λόγω των νέων μέτρων. Η ανεργία μάλλον θα φτάσει και ίσως ξεπεράσει το 30%, ενώ η φτώχεια θα χειροτερέψει και για τουςσυνταξιούχους και για τους χαμηλόμισθους. Η ύφεση θα είναι βαθύτατη και θα θέτει συνεχώς εν αμφιβόλω ακόμη και το περιλάλητο πρωτογενές πλεόνασμα, καθώς η συλλογή των φόρων παραμένει προβληματική, όπως τονίζει και η ίδια η τρόικα.

Πρόκειται για κοινωνικό όλεθρο που έχει επιβάλει η παράταξη του ευρώ στο όνομα μιας φαντασιακής καταστροφής που θα συνέβαινε αν η χώρα ερχόταν σε ρήξη με τους δανειστές της και την ΕΕ. Παρά την τεχνητή αισιοδοξία, η πολιτική αυτή ούτε την κρίση έχει λύσει, ούτε εγγυάται την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Απομένει να δούμε πως θα αντιδράσει η κοινωνία.

*Δημοσιεύθηκε στην “Ελευθεροτυπία” την Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013.

ΤΟ ΓΡΕΚΙ: Η ατμόσφαιρα μυρίζει …μπαρούτι

ΤΟ ΓΡΕΚΙ: Η ατμόσφαιρα μυρίζει …μπαρούτι: ΟΤΑΝ κατηγορείς ΕΥΘΕΩΣ την Αξιωματική Αντιπολίτευση για «τρομοκρατική αποσταθεροποίηση» του καθεστώτος, ότι δηλαδή «τροφοδοτεί» τη μαζική...

Φωτογραφίες των τρομοκρατών σε δράση μέσα στην Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη που εκκενώθηκε λίγο πριν κλείσει 25 χρόνια λειτουργίας σήμερα το πρωί.