Η καταγωγή της ιεραρχίας και των ταξικών κοινωνιών

Συντάκτης: Ναξάκης Χάρης, καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο ΤΕΙ Ηπείρου, συγγραφέας – charisnax@yahoo.gr

Στην Οικολογία της Ελευθερίας (εκδόσεις Αντιγόνη, 2016),  το σημαντικότερο έργο του μεγάλου Αμερικανού στοχαστή Μάρεϊ Μπούκτσιν, ο οποίος συνέβαλλε τα μέγιστα στην θεμελίωση της κοινωνικής και πολιτικής οικολογίας, ο συγγραφέας επιδιώκει να ερμηνεύσει την ανάδυση της ιεραρχίας που αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό των ανθρώπινων κοινωνιών και να σκιαγραφήσει τις προϋποθέσεις διάλυσης της. Για τον Μπούκτσιν η τάση του ανθρώπου να κυριαρχεί πάνω στη φύση είναι επακόλουθο της τάσης του να κυριαρχεί πάνω στον άνθρωπο. Το μεγάλο μυστήριο όμως είναι ποιές είναι οι ρίζες αυτής της τάσης. Για την μαρξιστική αφήγηση η εξουσία, η ατομική ιδιοκτησία και εν τέλει οι τάξεις και το κράτος δημιουργήθηκαν «αναγκαστικά και ανεξάρτητα από την ανθρώπινη θέληση» ως αποτέλεσμα του « νόμου του καταμερισμού της εργασίας» (Έγκελς- Αντιτύριγκ) σε διευθυντική και εκτελεστική, γεγονός που οδήγησε στην μονοπώληση της εξουσίας από μια ομάδα που είχε την διεύθυνση της εργασίας. Οι αντικειμενικές λοιπόν αναγκαιότητες της οργάνωσης της παραγωγής καθόρισαν την ταξική δομή της κοινωνίας. Κάθε εξουσία για τον μαρξισμό απορρέει από τον καταμερισμό της εργασίας, που οδήγησε στην αντιπαράθεση ανάμεσα στα διευθυντικά και εκτελεστικά καθήκοντα, γι’ αυτό κάθε εξουσία, η δημιουργία της ιεραρχίας και των διευθυντικών τάξεων απορρέουν  από τη σφαίρα της παραγωγής, από την οικονομική εξουσία. Στην γερμανική ιδεολογία ο Μαρξ καθιστά σαφή την παραπάνω ερμηνεία: «με τον καταμερισμό της εργασίας είναι ταυτόχρονα δεδομένη και η ποσοτική και η ποιοτική άνιση διανομή της εργασίας και των προϊόντων της, άρα και της ιδιοκτησίας». Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Οι ταξικές κοινωνίες αναδύθηκαν επειδή στη νεολιθική περίοδο η εμφάνιση του καταμερισμού της εργασίας και των εξελιγμένων εργαλείων επέτρεψε να κυριαρχήσει ο άνθρωπος πάνω στη φύση, παράγοντας έτσι πλεονάσματα αγαθών, γεγονός που επέτρεψε να εμφανιστεί η εκμετάλλευση ως σφετερισμός των πλεονασμάτων αυτών από τις κοινωνικές ομάδες που διαδραμάτιζαν διευθυντικό ρόλο στην παραγωγή των αγαθών;

Αν όμως ο καταμερισμός της εργασίας και  η παραγωγή πλεονασμάτων, ανεξάρτητα από την ανθρώπινη θέληση, ως σιδερένιος νόμος οδηγεί αντικειμενικά στην εκμετάλλευση, στην ανισοκατανομή του πλούτου και την εξουσία, τότε πως ξέφυγαν από τον ιστορικό αυτό νόμο οι φυλές των τροφοσυλλεκτών – κυνηγών της βορειοδυτικής ακτής της Αμερικής που για αιώνες στις τελετές Πότλατς που διοργάνωναν κατέστρεφαν τα πλεονάσματα, αποσυσσώρευαν δηλαδή τον πλούτο; Και πως θα ερμηνεύσουμε ότι σχεδόν όλες οι τροφοσυλλεκτικές κοινωνίες εφάρμοζαν το εξισωτικό μοίρασμα της τροφής σε όλα τα μέλη της φυλής, με βάση την αρχή του αμείωτου ελάχιστου που σημαίνει  ότι σε όλα τα μέλη της κοινότητας προσφέρεται ένα ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης ανεξάρτητα από την προσφορά του καθενός στην παραγωγής του; Για τον Μάρεϊ Μπούκτσιν, και όχι μόνο, υπάρχει ένας άλλος δρόμος για την εξήγηση της καταγωγής των ταξικών κοινωνιών, πέρα από αυτόν της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και της τεχνικής.  Η ανάδυση της ιεραρχίας και της εκμετάλλευσης είναι  αποτέλεσμα της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο, δηλαδή η συνείδηση αντί της εργασίας, η κουλτούρα αντί της τεχνικής, οι ιεραρχίες αντί των τάξεων είναι οι λόγοι που οδήγησαν στην ιδέα της κυριαρχίας στη φύση και στην παραγωγή πλεονασμάτων. Έτσι η μήτρα της καταγωγής των ταξικών κοινωνιών και της εξουσίας δεν είναι αποτέλεσμα της εμφάνισης του καταμερισμού της εργασίας και των οικονομικών τάξεων, αλλά σε μια αρχική τους μορφή, στη νεολιθική περίοδο, είναι το αποτέλεσμα των προνομίων που απέσπασαν για τον εαυτό τους οι άντρες (πατριαρχία), οι ηλικιωμένοι (γεροντοκρατία-συμβούλιο σοφών στις φυλές), η συντεχνία των σαμάνων (ιερείς-μάγοι), αλλά και οι φύλαρχοι-πολεμιστές. Τα προνόμια αυτά ήταν το κύρος, η κοινωνική αναγνώριση και δευτερευόντως το κέρδος. Πρόκειται δηλαδή για ιεραρχίες που βασίζονταν στην ηλικία (νέοι- γέροντες), στο φύλλο (άντρας- γυναίκα), στη θρησκευτική ανάγκη (σαμάνοι), στην πολεμική τέχνη (ομάδες πολεμιστών), στις φιλαρχίες, και οι ιεραρχίες αυτές δημιούργησαν σχέσεις εξουσίας, κυριαρχίας (εντολής) και υποταγής.

Παρότι όμως η αφήγηση του Μπούκτσιν είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα από τον οικονομικό ντετερμινισμό του μαρξισμού το ερώτημα παραμένει, χωρίς να δίνεται μια επαρκής εξήγηση. Ποια είναι η ρίζα της επιθυμίας ισχύος, της βούλησης για δύναμη και κυριαρχία και των προνομίων που αυτή συνεπάγεται, που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο ον; Η ανάδυση του homo sapiens έφερε στο προσκήνιο ένα ον που δεν χαρακτηρίζεται από την ομοιογένεια αλλά από την ετερότητα, τη διάσταση δηλαδή του εαυτού και του άλλου. Η συνείδηση του όντος αυτού είναι ατομική, το άτομο πάντα βιώνει τον εαυτό του ως πρώτο πρόσωπο, ως υποκείμενο. Ταυτόχρονα βέβαια ο άλλος κατοικεί μέσα στο εγώ γιατί ανήκουμε σ’ ένα εμείς (οικογένεια, φίλοι, κοινότητα, κλπ). Το εγώ και η ανάγκη του άλλου είναι ιδρυτικά στοιχεία της ανθρώπινης ταυτότητας. Η ετερογένεια της ζωής διακρίνει τον άνθρωπο από άλλα είδη του ζωικού βασιλείου και τον προφυλάσσει από μια απονεκρωτική ομοιογένεια, αλλά ταυτόχρονα ανοίγει το κουτί της Πανδώρας για να ξεπηδήσει η βούληση για ισχύ και κυριαρχία του εγώ στον άλλον. Αυτή είναι η τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης. Το να είναι κανείς υποκείμενο αποτελεί το αποκορύφωμα του εγωισμού και του αλτρουισμού. Η εξατομικευμένη συνείδηση μας μπορεί να οδηγήσει στον εγωισμό και την επιθυμία ισχύος όταν κυριαρχεί το εγώ, ο ατομoκεντρισμός, αλλά και στον αλτρουισμό εφόσον είμαστε ικανοί να αφιερώσουμε το πρώτο πρόσωπο μας σε ένα εμείς και σε ένα εσύ. Γι’ αυτό η πιο ριζοσπαστική ουτοπία είναι η δημιουργία εκείνων των θεσμών, μέσω της αυτοθέσμισης, που θα περιορίζουν στην πράξη την ύβρη της βούλησης για ισχύ και κυριαρχία του εγώ στον άλλο, της κυριαρχίας του ανθρώπου στον άνθρωπο. Το ζήτημα δεν είναι μόνο η κατάργηση της οικονομικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο αλλά και η κατάργηση ή έστω ο περιορισμός της ιεραρχίας και της κυριαρχίας.

http://ellogos.net

Ο Ζαπάτα, οι Ρετζαίοι και ο Χομπσμπάουμ

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Στις 10 Απριλίου του 1919 ο Εμιλιάνο Ζαπάτα (ή Σαπάτα) έπεσε θύμα ενέδρας και εκτελέστηκε από τις κυβερνητικές δυνάμεις του Μεξικού, κατά τη συνάντησή του με έναν στρατηγό που υποτίθεται ότι ήθελε να προσχωρήσει στην επανάσταση.

Ο Ζαπάτα γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1879 στο χωριό Ανενκουίλκο της πολιτείας Μορέλος. Γόνος ευκατάστατου κτηνοτρόφου, έμεινε ορφανός στα 16 του χρόνια και εργάστηκε ως εκπαιδευτής αλόγων. Σε ηλικία 18 ετών φυλακίστηκε για μικρό διάστημα στην προσπάθειά του να υπερασπίσει τους φτωχούς χωρικούς της πατρίδας του.

Κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Μεξικού από τον δικτάτορα Πορφίριο Ντίας, ο Ζαπάτα ανέπτυξε δράση κατά του ημι-φεουδαρχικού, καπιταλιστικού συστήματος της χώρας, που ευνοούσε τους ιδιοκτήτες τεράστιων εκτάσεων γης, τις καλούμενες «ασιέντα» (hacienda), που ήταν ανάλογα με τα βαλκανικά τσιφλίκια.

Τον Νοέμβριο του 1910 η εξαθλίωση των αγροτών οδήγησε σε μια μεγάλη αγροτική εξέγερση στη χώρα, υπό τον Φρανσίσκο Μαδέρο, πολιτικό αντίπαλο του Πορφίριο Ντίας. Ο Ζαπάτα τάχθηκε στο πλευρό του, πήρε τα όπλα και με σύνθημα «γη κι ελευθερία» ηγήθηκε των επαναστατημένων αγροτών, καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερα εδάφη.

Όταν αντιλήφθηκε ότι το αίτημα για μεταρρυθμίσεις είχε εγκαταλειφθεί από τον Μαδέρο, συνέταξε το δικό του αγροτικό πρόγραμμα, γνωστό ως Σχέδιο Αγιάλα, με τη βοήθεια του αναρχικού δασκάλου Οτίλιο Μοντάνιο Σάντσες (σ.σ. στα τέλη του 19ου αι. είχαμε επίσης μία αγροτική επανάσταση στο Μεξικό με ηγέτη τον Έλληνα αναρχικό Πλωτίνο Ροδοκανάκη και το νεαρό μαθητή του με καταγωγή από το Συρράκο και τους Καλαρρύτες, Φρανσίσκο Ζαλακόστα, που εκτελέστηκε). Με το σχέδιο Αγιάλα ο Ζαπάτα απαιτούσε την απαλλοτρίωση της γης απ’ όλους τους ξένους και του 1/3 των εδαφών των φεουδαρχών, καθώς και την επιστροφή των εδαφών που είχαν κατασχεθεί. Σύμφωνα με το Σχέδιο Αγιάλα, όλες οι κατασχεθείσες εκτάσεις θα αποτελούσαν κοινοκτημοσύνη των ινδιάνικων κοινοτήτων.

Στο πλευρό του συγκεντρώνονταν όλο και περισσότεροι αγρότες, ενώ τις απόψεις του ενστερνίστηκαν και πολλοί διανοούμενοι, οι οποίοι συνέδεσαν τις θεωρίες του με αυτές του Καρλ Μαρξ. Μετά την καταστολή της εξέγερσης του Μαδέρο, το Φεβρουάριο του 1913, ο Ζαπάτα ένωσε τις δυνάμεις του με αυτές του Πάντσο Βίγια (ή Βίλα) στο βορρά και του Πασκουάλ Ορόσκο με τους οποίους συνέχισε τον αγώνα ακόμα κι όταν έπεσε η δικτατορία του Ντίας. Με τον Βίλα κατέλαβαν τρεις φορές την πόλη του Μεξικό, αλλά αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν.

Από τους εχθρούς του χαρακτηρίστηκε ως ακραίος μηδενιστής με μοναδικό σκοπό της δράσης του τη ληστεία. Αλλά αυτή είναι η εκδοχή των τσιφλικούχων για τους ονομαζόμενους «κοινωνικούς ληστές». Σύμφωνα με τον Έρικ Χομπσμπάουμ «Το βασικό σημείο, όσον αφορά τους κοινωνικούς ληστές, είναι το γεγονός ότι πρόκειται για παράνομους αγρότες, που θεωρούνται εγκληματίες από τον άρχοντα και την κρατική εξουσία, αλλά παραμένουν εντός της αγροτικής κοινότητας, θεωρούμενοι από τον κόσμο τους ήρωες, αγωνιστές, εκδικητές, μαχητές της δικαιοσύνης, ακόμη και αρχηγοί απελευθερωτικών κινημάτων…». Οι ληστές μοιράζονται τις αξίες και τις επιδιώξεις του αγροτικού κόσμου και ως παράνομοι και στασιαστές είναι ευαίσθητοι στα επαναστατικά κινήματα. Ο μεγάλος Πάντσο Βίλα ήταν ληστής. Οι κοζάκοι το ίδιο. Οι Χαϊντούκ στη Βουλγαρία ήταν αρχικά ληστές και μετά επαναστάτες ληστές. Ο Πίκαρο, ο Ισπανός μεγάλος ήρωας των πληβείων είναι ριψοκίνδυνος, περιπετειώδης, αρνείται την έννοια της περιουσίας και σκοτώνει νεόπλουτους Ισπανούς αποικιοκράτες. Οι ληστές εν προκειμένω δεν είναι κάποιοι παραβάτες του κοινού ποινικού δικαίου, αλλά οι εκπρόσωποι της «πρωτόγονης επανάστασης» των «κάτω», οι εκφραστές των αξιών των αγροτοποιμενικών κοινοτήτων, που πένονται και καταδυναστεύονται από το κράτος-χωροφύλακα, αλλά και από το παρα-κράτος των τσιφλικούχων και των υβριδικών αστών.

Αυτοί είναι οι «κοινωνικοί ληστές» που δρουν και στην Ελλάδα από το 1900-1920, ενώ από το 1920-1930 αυτή η μορφή ληστείας περιορίζεται σε περιπτώσεις, όπως αυτή των Ρεντζαίων, που αιωρούνται μεταξύ των δύο Συμβολικών Τάξεων, της «αστικής» από τη μια και της αγροτοποιμενικής τους κοινότητας από την άλλη. Αλλά τι είναι η κοινωνική ληστεία; Η μορφή αυτής της «ληστείας» παρουσιάζεται σε ολόκληρο τον κόσμο σαν αντίδραση των προβιομηχανικών αγροτοποιμενικών κοινωνιών στην έλευση του αστικού εθνικού κράτους και της βιομηχανίας.

Σύμφωνα, βέβαια, με την καθεστηκυία αντίληψη δεν υφίσταται τέτοια σχέση και οι μετά το 21 ληστές ήταν απλοί παραβάτες του κοινού ποινικού δικαίου. Κι όμως, οι πρώτοι ληστές ήταν άστεγοι και πάμπτωχοι αγωνιστές του 21 που οι Βαυαροί απέλυσαν από το στρατό. Αλλά, κυρίως, η αντιμετώπιση των Ρεντζαίων στην Ήπειρο(το κράτος τους αμνήστευσε κάνοντάς τους αξιωματικούς της χωροφυλακής) παραπέμπει στην αντιμετώπιση των κλεφτών από την οθωμανική εξουσία(έδινε στους κλέφτες αρματολίκια εντάσσοντάς τους στην οθωμανική εξουσία και έτσι ελέγχοντάς τους). Συνοπτικά, η κοινωνική ληστεία αποτέλεσε συνέχεια της κλεφταρματολικής παράδοσης και φαινόμενο αντίδρασης των αγροτικών προβιομηχανικών κοινοτήτων απέναντι στη διάλυσή τους από το νεωτερικό αστικό κράτος. Επιχείρηση Λούρος: Ισχυρότατο επιχείρημα γι’ αυτό είναι η μαζικότητα του ληστρικού και του ληστοτροφικού φαινομένου. Δεν είναι τυχαίο πως μετά τη ληστεία της Πέτρας από τους Ρετζαίους, τεράστιες αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις περικύκλωσαν την ευρύτερη περιοχή, με τρία πολεμικά πλοία στον Αμβρακικό και 7000 χωρικούς να εγκλείονται και να ανακρίνονται (μετά βασανιστηρίων) επί ημέρες στο Λούρο. Γιατί; Γιατί οι ληστές είναι συνδεδεμένοι με την τοπική τους κοινότητα, την τροφοδοτούν με τα κλεμμένα χρήματα και τροφοδοτούνται απ’ αυτή με τρόφιμα, πληροφορίες και υποστηρικτική βοήθεια. Ακόμα και οι μοναχοί συμμετέχουν στη ληστεία της Πέτρας. Η αγροτοποιμενική κοινότητα είναι υπερήφανη για τη λεβεντιά και τον ηρωισμό των εκπροσώπων της που είναι η άγρια βία των δύο ληστών. Γιατί η βία αποκαθιστά την ισορροπία των αδικημένων και των καταπιεσμένων, όπως θα πει αργότερα η Χάνα Άρεντ. Γιατί είναι άλλη η βία των «πάνω» και άλλη των «κάτω», καθώς οι τελευταίοι βρίσκονται σε θέση άμυνας.

Αλλά γιατί έχουμε στην Ήπειρο την έξαρση του ληστρικού φαινομένου στις αρχές του 20ου αιώνα; Πολλοί την αποδίδουν στη διάλυση των τσελιγκάτων, βασική δομή των ποιμενικών κοινοτήτων. Αυτό συνέβη λόγω της αδυναμίας μετακίνησης των κοπαδιών προς τα χειμαδιά μετά το 1881 και τα νέα σύνορα. Τα χωριά των Τζουμέρκων ερήμωσαν. Αλλά νομίζω ότι η όξυνση συνέβη μετά την ιδιότυπη «ήττα-αποχώρηση» από τη Β. Ήπειρο των Ελλήνων τσιφλικούχων, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει ένα «παραστρατιωτικό» σώμα που αποτελούνταν από κάθε καρυδιάς καρύδι. Ο Βας. Κολοβός – πεθερός του Γιάννη Ρέντζιου- ήταν οπλαρχηγός της επιχείρησης στη Β.Η, έγινε στη συνέχεια ληστής, ακολούθως άρχοντας, κομματάρχης του Βενιζέλου και, τέλος, άνθρωπος του Πάγκαλου. Δεν είναι τυχαίο ότι η αμνήστευση των Ρεντζαίων έγινε επί Πάγκαλου και η εκτέλεσή τους επί Βενιζέλου. Αξίζει να σημειωθεί, ομοίως, η απαγωγή των βουλευτών Μελά και Μυλωνά στις 4/8/1928 στα Γιάννενα από τους Κουμπαίους, την ημέρα που θα μιλούσε στην πόλη ο Βενιζέλος! Εν προκειμένω έχουμε και τη λεγόμενη «πολιτική ληστεία», όπου οι ληστές γίνονται κομματάρχες διαφόρων πολιτικών, χρησιμοποιώντας ως μέσο επιβολής την κατατρομοκράτηση και τον εκβιασμό των ψηφοφόρων. Οι ληστές με άλλα λόγια λειτουργούν όχι μόνο συγκρουσιακά αλλά και σαν γέφυρα μεταξύ των αγροτοποιμενικών κοινοτήτων τους και του πολιτικού συστήματος. Λειτουργούν, δηλαδή, άλλοτε ως παράγοντες ενσωμάτωσης κι άλλοτε ως παράγοντες εξέγερσης.

Το πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία είναι ότι η διάλυση των αγροτοποιμενικών κοινοτήτων γίνεται πολιτικά και όχι οικονομικά, καθώς η βιομηχανία είναι ανύπαρκτη. Η πολιτική δε επιβολή γίνεται με τη μιμητική μεταφορά νομικών κανόνων από την Εσπερία και με άγρια καταστολή. Γι’ αυτό ο Παύλος Καλλιγάς στο «Θάνος Βλέκας» ασκεί κριτική στη βιαστική μεταφορά ξενόφερτων νόμων και στην αδυναμία των «ταπεινών προσώπων», όπως γράφει, να αποκωδικοποιήσουν τους κώδικες του νέου αστικού κόσμου. Γι’ αυτό το λόγο κατά τη γνώμη του οι χωρικοί επικοινωνούν με την «παρα-εξουσία» των ληστών παρά με την απρόσιτη εξουσία του νέου κράτους. Όμως, η «παρα-εξουσία» που βλέπει ο Καλλιγάς δεν είναι παρά η «αντι-εξουσία» των τοπικών κοινοτήτων που αντιδρούν στην εξουσία του αθηνοκεντρικού κράτους της εποχής, που δεν είναι απλώς απρόσιτο, αλλά φθάνει στην περιφέρεια λαμβάνοντας τη μορφή του «παρα-κράτους», δηλαδή της ανεξέλεγκτης εξουσίας των πολυμορφικών αστών(εμπόρων, τσιφλικούχων, κομματαρχών) κι ενός μηχανισμού από εισαγγελείς, αξιωματικούς χωροφυλακής, νομάρχες, δημοσιογράφους-εκδότες, ληστές κ.ά.

Αλλά οι ληστές κάποτε διαφεύγουν από την ενσωμάτωση. Αυτή είναι η περίπτωση του Γιάννη Ρέντζιου, ο οποίος αρνείται τη Συμβολική Τάξη του φρόνιμου οικογενειάρχη και αξιωματικού της χωροφυλακής(αντιστικτικά με τον Β. Κολοβό), αποκαθιστώντας τη σχέση του με την πληττόμενη κοινότητά του. Χτυπάει, λοιπόν, το κράτος-τράπεζα, το κράτος-τοκογλύφο. Γιατί ο ληστής (όπως και ο κλέφτης επί οθωμανικής κυριαρχίας) μπορεί να εντάσσεται στην εξουσία αλλά δεν αλλάζει τον ηθικό του κώδικα και το σύστημα αξιών του, καθώς αυτό είναι δείγμα εξευτελισμού. Ο Γ. Ρ. ξαναέγινε ληστής για να ξανακερδίσει την ψυχή του, την τιμή του, αυτή που χάθηκε όταν η Χαρίκλεια τον έμαθε να τρώει με μαχαίρι και πιρούνι, όταν φόρεσε κοστούμι και σκαρπίνια, όταν έγινε ένας φρόνιμος οικογενειάρχης. Στη συνεχή μετακένωση των Ρεντζαίων μεταξύ εξουσίας και αντιεξουσίας, κέρδισε η δεύτερη, κέρδισε το φιλότιμο, η αγροτοποιμενική Συμβολική Τάξη του ατρόμητου, του μπεσαλή, του ήρωα των αδικημένων, των αξιών της τιμής, της εκδίκησης. Στη βάση αυτών των αξιών και, ασφαλώς, στην προσωπικότητα του Άρη Βελουχιώτη, στηρίχθηκε η ένταξη των φοβερών Καραλιβαναίων στον ΕΛΑΣ.

Οι νέοι αστοί, όπως ο Καλλιγάς, αδυνατούν να αντιληφθούν πως ένας ολόκληρος κόσμος, που ζει στη φύση, που δεν έχει αποκοπεί απ’ αυτή για να την εξουσιάσει, αλλά βιώνει τους ρυθμούς της, ταυτισμένος μαζί της, ζώντας με άλλα λόγια σε αρμονία μαζί της (ΕΝΤΟΠΙΑ) δέχεται τους νέους πολιτιστικούς κώδικες της αστικής ατομικότητας σαν βιασμό, βιώνει την αλλαγή των συμπεριφορών που είναι φυσικοποιημένες(Habitus), σαν ακρωτηριασμό, σαν ψυχικό φόνο, σαν ξεριζωμό. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι αυτή δεν είναι μεταφορά, είναι πραγματικότητα. Είναι η άγρια βία του κράτους-χωροφύλακα. Και μιλώ για τους μαζικούς εκτοπισμούς, τις μαζικές εξορίες ολόκληρων κοινοτήτων που χαρακτηρίζονταν ληστοτροφικές. Αναφέρομαι, ακόμη, για την απαγόρευση από τις δικτατορίες του Πάγκαλου και του Μεταξά της έκδοσης μυθιστορημάτων και της δημοσίευσης επιφυλλίδων στις εφημερίδες της εποχής με ιστορίες ληστών. Για το ότι η καθεστηκυία πνευματική εξουσία απαξίωσε το λαϊκό μυθιστόρημα, εξορίζοντάς το στην παρα-λογοτεχνία, μιλώντας για ληστρικό μυθιστόρημα. Το ίδιο έκανε και με το αστυ-νομικό μυθιστόρημα, τη ληστεία που κατέβηκε στις πόλεις, όπως είπε ο Γιαγκούλας, - και αναφέρει στο βιβλίο του ο Τζανακάρης. Απαγόρευσε, δηλαδή, ό,τι τρέφει τη λαϊκή ιδεολογία της ανταρσίας.

Πηγή: artinews.gr

 http://anemosantistasis.blogspot.com

Σικάγο, Σάββατο 1η Μάη 1886 – Ηταν μια θαυμάσια μέρα: Τα εργοστάσια άδεια και οι αποθήκες κλειστές

Γιατί η Πρωτομαγιά είναι Εργατική

Επιμέλεια: Γρηγόρης Τραγγανίδας

«Δίκαιος μισθός για δίκαιη εργάσιμη ημέρα! Πολλά θα μπορούσε να πει κάποιος και για τη δίκαιη εργάσιμη ημέρα, δικαιοσύνη που είναι ίδια και απαράλλαχτη με τη δικαιοσύνη για το μισθό. Αλλά (…) το παλιό σύνθημα έφαγε τα ψωμιά του και είναι αμφίβολο αν μας κάνει για σήμερα. Η δικαιοσύνη της πολιτικής οικονομίας, όσο η τελευταία εκφράζει πιστά τους νόμους με τους οποίους διοικείται η σημερινή κοινωνία, είναι η δικαιοσύνη που τάσσεται εξ ολοκλήρου με τη μια πλευρά. Με την πλευρά του κεφαλαίου. Ας θάψουμε λοιπόν για πάντα το παλιό σύνθημα και ας το αντικαταστήσουμε με το εξής: Τα μέσα εργασίας – πρώτες ύλες, φάμπρικες, μηχανές – στην ιδιοκτησία των ίδιων των εργατών»
(Ενγκελς)
Σήμερα συμπληρώνονται 131 χρόνια από την εργατική Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο και την μεγάλη απεργία με αίτημα την καθιέρωση της οχτάωρης ημερήσιας δουλειάς. Ηταν η εποχή που τα αφεντικά μπορούσαν να απαιτούν από τους εργάτες να δουλεύουν από το πρωί μέχρι την νύχτα για ψίχουλα.

Επειδή αυτή η περιγραφή θυμίζει επικίνδυνα τη σημερινή κατάσταση της μισθωτής εργασίας, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε όλο τον κόσμο, μια αναδρομή στα γεγονότα που σημάδεψαν το παγκόσμιο εργατικό κίνημα, μέσα από το μνημειώδες έργο των Ρίτσαρντ Ο. Μπόγιερ καιΧέρμπερτ Μ. Μόρε, «Η Αγνωστη Ιστορία του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ» (μτφ. Αθηνά Παναγουλοπούλου, «Σύγχρονη εποχή») είναι περισσότερο από χρήσιμη. Είναι ιστορικά επιβεβλημένη. Από μια άποψη, μάλιστα, συνδέεται και με το αρχέγονο, αναγεννητικό νόημα της γιορτής που σήμερα έχει την μορφή του Πάσχα.
«(…) “Παντού βλέπει κανείς αναταραχή για το οχτάωρο”, έγραφε ο Τζον Σουίντον στην εφημερίδα του, στις 18 του Απρίλη 1886. Οι εργάτες διαδήλωναν και τραγουδούσαν από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Σαν Φραντσίσκο. Οι εφημερίδες ομόφωνα και με μικρές διαφοροποιήσεις, δήλωναν ότι το κίνημα ήταν “κομμουνιστικό, ανατριχιαστικό και αχαλίνωτο”. Δήλωναν ότι θα έφερνε “μείωση των μισθών, φτώχεια και κοινωνική υποβάθμιση του αμερικανού εργάτη”, ενώ θα έσπρωχνε τους εργάτες σε “αλητεία και χαρτοπαιξία, βία, κραιπάλη και αλκοολισμό”. Η Νιου Γιορκ Τάιμς, στις 25 του Απρίλη 1886, χαρακτήρισε το κίνημα “αντιαμερικανικό”, προσθέτοντας ότι “οι εργατικές αναταραχές προκαλούνται από ξένους”.
Οι εργάτες δεν φαίνονταν να επηρεάζονται από τέτοιου είδους προειδοποιήσεις (…) Τραγουδούσαν ένα τραγούδι που ηχούσε απειλητικά στα αυτιά της εργοδοσίας:
“Θέλουμε να τ’ αλλάξουμε τα πράγματα/ Βαρεθήκαμε να μοχθούμε απ’ τα χαράματα/ Ισά – ίσα μόνο για να ζούμε/ και να μην έχουμε μια ώρα να σκεφτούμε/ Θέλουμε να νιώσουμε του ήλιου τη φωτιά/ και των λουλουδιών την ευωδιά/ Και θέλημα του θεού μες στους αιώνες/ να εφαρμοστούν οι οχτώ ώρες/ Μαζεύουμε τις δυνάμεις μας απ’ τα γιαπιά,/ τα εργοστάσια,/ τα μαγαζιά/ Οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες δουλειά/ κι οχτώ ώρες για ό,τι θέλει ο καθένας από μας!”

(…) ανάμεσα στα ηγετικά στελέχη ήταν διαπρεπείς σοσιαλιστές, σαν τον Αντολφ Στράσερ και τον Πίτερ Μαγκουάιρ. Ενας άλλος, ο εξαιρετικά δραστήριος Σάμιουελ Γκόμπερς, εκείνο τον καιρό δήλωνε μαρξιστής. Με τέτοια ηγεσία δεν είναι παράξενο που το νέο εθνικό κέντρο, το οποίο εξελίχτηκε στην Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας το 1886, υιοθέτησε τον εξής πρόλογο στο καταστατικό του:
“Στα έθνη όλου του κόσμου συνεχίζεται η πάλη ανάμεσα στους καταπιεστές και καταπιεζόμενους όλων των χωρών, μια πάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, που θα ενταθεί από χρόνο σε χρόνο και μπορεί να έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα για τα εκατομμύρια των εργαζομένων σε όλες τις χώρες, αν δεν ενωθούν για την αμοιβαία προστασία και το συμφέρον τους”.
(…) Στο συνέδριο του 1884 αποφασίστηκε ομόφωνα ένα ψήφισμα που πρότεινε να γίνει συγκέντρωση ολόκληρης της εργατικής τάξης την 1η του Μάη 1886, για την καθιέρωση του οχτάωρου. (…)
Οι εφημερίδες και οι βιομήχανοι διέδιδαν ότι η πρώτη του Μάη ήταν η ημερομηνία που θα γινόταν μια κομμουνιστική εργατική εξέγερση, σύμφωνα με το μοντέλο της Παρισινής Κομμούνας (…) οι μεγαλοβιομήχανοι του Σικάγου, ακόμα και σε ομαλές εποχές, διακρίνονταν για την εξαιρετική σκληρότητά τους. Η αστυνομία (…) “χρησιμοποιούνταν από καιρό σαν ιδιωτική δύναμη στην υπηρεσία της εργοδοσίας (…)
Τους δύο μήνες που προηγήθηκαν της Πρωτομαγιάς, “γίνονταν συνέχεια ταραχές και οι αστυνομικές άμαξες, γεμάτες οπλισμένους άντρες, περιπολούσαν αδιάκοπα και ξεφύτρωναν σε κάθε σημείο της πόλης” (…) Ο Αλμπερτ Ρ. Πάρσονς και ο Ογκαστ Σπάις δούλεψαν όσο ποτέ άλλοτε, πείθοντας τα τιπικά σωματεία να υποστηρίξουν την κινητοποίηση του Μάη (…)
Ενώ οι εργοδότες προετοίμαζαν την κινητοποίηση της εθνοφρουράς, των Πίνκερτον* και των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας, οι εργάτες πραγματοποίησαν δύο μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις: Μία με πρωτοβουλία των Ιπποτών της Εργασίας (…) στις 17 του Απρίλη (…) Η άλλη έγινε στις 25 του Απρίλη και μίλησαν ο Πάρσονς και ο Σπάις μπροστά σε 25.000 εργάτες. Οι εφημερίδες του Σικάγου, και η Τρίμπιουν με τις παραλλαγές στο αγαπημένο της θέμα για το “ένα κομμουνιστικό κουφάρι σε κάθε φανοστάτη”, συγκέντρωσαν τα πυρά τους πάνω στον Πάρσονς και τον Σπάις (…)

Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα (…) Ολα ήταν ήσυχα: τα εργοστάσια άδεια, οι αποθήκες κλειστές, τα φορτηγά βαγόνια αχρησιμοποίητα, οι δρόμοι έρημοι, οικοδομές παρατημένες. Δεν έβγαινε καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων και οι μάντρες των ζώων ήταν σιωπηλές.
Ηταν Σάββατο, εργάσιμη μέρα. Ομως οι εργάτες γελώντας, κουβεντιάζοντας και ντυμένοι με τα καλά τους, κατευθύνονταν μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, στη λεωφόρο Μίτσιγκαν. Ο δρόμος είχε αποκτήσει ατμόσφαιρα γιορτής. Μεγαλόσωμοι άντρες με κόκκινο σβέρκο, λίγο άβολα μέσα στα έτοιμα ρούχα τους, επαναλάμβαναν με ικανοποίηση: “Ολοι είναι εδώ, στο πλευρό μου. Ακόμα και η γάτα”. Ομως στους πλαϊνούς δρόμους και τις γύρω στέγες η ατμόσφαιρα ήταν απειλητική.
Εξω από τον κύριο όγκο της διαδήλωσης και στους γειτονικούς δρόμους ήταν παραταγμένοι λόχοι αστυνομικών και ειδικών δυνάμεων (…) Σε στρατηγικά σημεία, στις στέγες, ήταν μαζεμένοι αστυνομικοί, Πίνκερτον και αξιωματικοί της εθνοφρουράς, κρατώντας όπλα (…) Στους στρατώνες, 1.350 εθνοφρουροί με στολή, οπλισμό και πολυβόλα περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν (…)
Ο Αλμπερτ Πάρσονς ένιωθε πολύ όμορφα. Περπατούσε μέσα στο ηλιούλοστο πρωινό μαζί με την Λούσι και τα δύο παιδιά του προς τη λεωφόρο Μίτσιγκαν και η καρδιά του φτερούγιζε, καθώς έβλεπε τις χιλιάδες των εργατών να συγκεντρώνονται. Ο Ογκαστ Σπάις, ο καλύτερός του φίλος, με το κίτρινο μουστάκι του να τρέμει από την έξαψη της χαράς, έτρεξε προς το μέρος τους με ένα φύλλο της Σικάγκο Μέιλ. Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν (…)
Η διαδήλωση άρχιζε. Οι χιλιάδες ξεκινούσαν την πορεία και ο καθένας ένιωθε μέσα του τη δύναμη, την τεράστια δύναμη της λληλεγγύης. Τα παιδιά συχνά έφευγαν από τους γονείς και έτρεχαν μπροστά. Ολοι γελούσαν (…)
Ο Πάρσονς μίλησε για την ακατανίκητη δύναμη της ενωμένης εργατικής τάξης (…) Δεν έγινε αιματοχυσία, ούτε επαναλήφθηκε η Παρισινή Κομμούνα (…)».
Τόσο η επιτυχία της απεργίας, όσο και το γεγονός ότι οι εργάτες δεν έδωσαν το παραμικρό πρόσχημα για καταστολή, είχε εξοργίσει τα αφεντικά και την αστυνομία. Δεν μπορούσαν να «χωνέψουν» μια τέτοιου ηθικού μεγέθους νίκη. Οι αστοί έχουν ένστικτο επιβίωσης και γνωρίζουν πού μπορεί να φτάσουν όλα αυτά. Χρειαζόταν κάτι άμεσο.
Ο Πάρσονς επέστρεψε στο Σινσινάτι και το βράδυ της 4ης Μάη μίλησε σε εργατική συγκέντρωση. Η ομιλία του τέλειωσε στις δέκα. Χωρίς καμία αφορμή, ξαφνικά, μια μεγάλη ομάδα αστυνομικών πλησιάζει προς τον επόμενο ομιλητή και απαιτεί να διαλυθεί η συγκέντρωση. Την ώρα που ο ομλητής, ο Φίλντεν, προσπαθούσε να καταλάβει περί τίνος επρόκειτο ακούστηκε μια δυνατή έκρηξη. Κάποιος είχε ρίξει μια βόμβα. Μεταξύ των θυμάτων ήταν ένας νεκρός αστυνομικός και εφτά βαριά τραυνατισμένοι. Η προβοκάτσια είχε ξεκινήσει.

Αλμπερτ Πάρσονς

«Την άλλη μέρα», σημειώνουν οι συγγραφείς, «το Σικάγο και όλη η χώρα είχαν μεταμορφωθεί σε ένα τέρας που διψούσε για εκδίκηση (…) Οι εφημερίδες της χώρας δήλωναν με ένα στόμα ότι δεν είχε σημασία αν ο Πάρσονς, ο Σπάις και ο Φόλντεν είχαν βάλει τη βόμβα ή όχι. Επρεπε να κρεμαστούν για τις πολιτικές απόψεις τους (…)».
Η δίκη ξεκίνησε στις 21 Ιούνη. Οι ένορκοι ήταν κυρίως επιχειρηματίες.
Ο Σπάις, απευθυνόμενος στον δικαστή είπε: «Αν νομίζετε ότι με το να μας κρεμάσετε, θα συντρίψετε το εργατικό κίνημα, το κίνημα απ’ όπου τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων, τα εκατομμύρια αυτών που εργάζονται σκληρά μέσα στη φτώχεια και τη μιζέρια, περιμένουν τη λύτρωση, αν αυτή είναι η γνώμη σας, τότε κρεμάστε μας! Εδώ θα ποδοπατήσετε μια σπίθα, αλλά εκεί κι εκεί, πίσω σας και μπροστά σας, παντού φλόγες ξεφυτρώνουν. Είναι μια υπόγεια φωτιά. Δεν μπορείτε να τη σβήσετε…».
Οι Σπάις, Φίσερ, Ενγκελ και Πάρσονς οδηγήθηκαν στην αγχόνη. Στο τελευταίο του γράμμα προς την γυναίκα του, την Λούσι έγραψε: «Φτωχή μου, αγαπημένη μου γυναίκα… Σε αφήνω κληρονομιά μου στο λαό. Εσενα, γυναίκα του λαού. Θέλω να σου ζητήσω κάτι: Μην κάνεις καμιά απερισκεψία όταν φύγω, αλλά να αναλάβεις εσύ στη θέση μου τον αγώνα για τον σοσιαλισμό (…)».
Λίγο πριν την αγχόνη ο Σπάις φώναξε: «Θα έρθει μια μέρα που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που πνίγετε σήμερα»…

Ογκαστ Σπάις

* σσ: Διάσημο γραφείο ιδιωτικών ντεντέκτιβ, το οποίο είχε «ειδικευθεί» στις απεργοσπασίες, τις απειλές σε πρωτοπόρα συνδικαλιστικά στελέχη, ακόμη και σε δολοφονίες.

www.toperiodiko.gr

Ο σχολικός ιδρυματισμός και η γνώση της ελευθερίας

Από τον Δημήτρη Φασόλη

Η κατεστημένη παιδεία-εκπαίδευση δε σέβεται ειλικρινά την προσωπικότητα του παιδιού – μόνο στα λόγια. Στην πράξη λειτουργεί σαν φάμπρικα ομογενοποιημένων συνειδήσεων, σκέψεων και συμπεριφορών. Η πρωτοτυπία δεν λαμβάνεται υπόψη – αντιθέτως, αποθαρρύνεται και ελέγχεται. Το ίδιο ισχύει και για την άποψη-γνώμη ή την επιθυμία και τη φαντασία του υποκειμένου του παιδιού. Η γνωστική διαδικασία έτσι γίνεται βαρετή, μια αγγαρεία, καταπιεστική και μονότονη.

Γιατί η γνώση όμως πρέπει να είναι τυποποιημένη και επιφανειακή; Γιατί να μην είναι ενδιαφέρουσα, διασκεδαστική, ευχάριστη και βιωματική; Δηλαδή να προκαλεί τα παιδιά να την ανακαλύψουν και να εξοικειωθούν μ’ αυτή, ενσωματώνοντάς την στην εμπειρία τους και στην ιδιαίτερη προσωπικότητα-ιδιοσυγκρασία τους; κάνοντάς τη κομμάτι οργανικό του εαυτού τους, δίνοντας στοιχεία του εαυτού τους στη γνώση αυτή, ώστε έτσι να εξελίσσεται και να επεκτείνεται σε νέες διαδικασίες και τομείς της ζωής (υλικής και πνευματικής, ατομικής και κοινωνικής); Η γνώση και η παιδεία, όταν αξίζουν να λέγονται και να θεωρούνται τέτοιες (όχι κατ’ ευφημισμόν), τότε στηρίζονται και προάγουν την κριτική σκέψη, την απροκατάληπτη έρευνα, τη φαντασία, τη φιλοσοφική στάση κα σκέψη, τη μαθηματική λογική, τη δημιουργικότητα, τη συναισθηματική νοημοσύνη. Και σε κοινωνικό επίπεδο, τη συμβουλιακή-ελευθεριακή δημοκρατία, τη διαβούλευση-διάλογο, την αντιπαράθεση και την κριτική στάση, τη διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη.

Το σχολείο σήμερα καταστρατηγεί την έννοια της δημοκρατίας και του πολίτη, εμποδίζοντας την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, το ξεδίπλωμα και άνοιγμά της στην κοινωνία, περιορίζοντας σε ελεγχόμενα κανάλια και χειραγωγώντας την γνώμη και την κριτική σκέψη. Ο πολίτης αναπτύσσεται από την παιδική ηλικία, μάλιστα όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο, και δεν ωριμάζει ξαφνικά όταν ενηλικιωθεί. Αυτό σημαίνει ότι του δίνονται από την κοινωνία και φυσικά από το σχολείο τα απαραίτητα εφόδια, ερεθίσματα και ευκαιρίες για να μάθει να λειτουργεί ως υπεύθυνος και αυτόνομος πολίτης, όχι ως παθητικός και εξαρτημένος ψηφοφόρος και καταναλωτής.

Στο σχολείο προωθείται η τυποποίηση της γνωστικής διαδικασίας, ακόμη και στα περιβόητα προγράμματα και πρότζεκτς, όπως στην Ευέλικτη Ζώνη. Οι εκπαιδευτικοί, κατά κανόνα, ετοιμάζουν τις εργασίες και προσφέρουν έτοιμες πληροφορίες και γνωστικά σχήματα στα παιδιά. Συνεπώς προσφέρεται μια τυπική και επιφανειακή συμμετοχή των παιδιών, έτοιμη γνώση και όχι ανακάλυψη αυτής, επίφαση ομαδικότητας και συνεργατικότητας. Αλλά ούτε διδάσκονται και καλλιεργούνται δεξιότητες κοινωνικές, συναισθηματικές, νοητικές, παρά μόνο παθητική συσσώρευση πληροφοριών, συχνά παρωχημένων και άχρηστων.

Στην παιδεία, τη γνήσια παιδεία, αναπτύσσεται και ενδυναμώνεται η ελευθερία και η αυτονομία, η δημιουργικότητα και η φαντασία, το παιδί αφήνεται να ξεδιπλωθεί-ανοιχτεί στο περιβάλλον του, να αμφισβητήσει ρόλους και στερεότυπα, να απεξαρτηθεί από τη θωρακισμένη οικογένεια, να παράγει πρωτότυπες ιδέες. Εδώ ο άνθρωπος εξοπλίζεται με τόλμη, ρήξη με το παλιό, ζει και σκέφτεται πέρα από τον καθωσπρεπισμό και τον κομφορμισμό, απελευθερώνεται από τη θωράκιση του εγώ και από την εξάρτηση από το Υπερεγώ και τη Συμβολική Τάξη, την εξουσία.

Καθώς η επιστημονική γνώση έχει προοδεύσει τόσο εκπληκτικά στη σύγχρονη εποχή, με αποτέλεσμα να έχουν ανατραπεί οι παραδοσιακές αντιλήψεις για την αιτιότητα και την εγκυρότητα-σταθερότητα των φυσικών νόμων και μοντέλων για τον κόσμο, όπου η αλήθεια τους σχετικοποιείται και απομυθοποιείται, τι νόημα έχει να υπάρχει ακόμη στις μέρες μας η τυπική εκπαίδευση; Τι νόημα έχει η μάθηση της τυποποιημένης γνώσης, η παπαγαλία, η παραδοσιακή πειθαρχία και η υπακοή στην αυθεντία του δασκάλου και του σχολικού εγχειριδίου;

Η γνώση και η κατανόηση της σύγχρονης απροσδιοριστίας, της πιθανοκρατίας, της μη-αιτιότητας, της κατάρρευσης του ντετερμινισμού και της ευθύγραμμης εξέλιξης των γεγονότων, της υποχώρησης του νευτώνειου και σταθερού-μηχανικού σύμπαντος, πώς συνάδουν με τις παραπάνω παραδοσιακές, πεπαλαιωμένες και αυταρχικές αξίες, ιδέες και στάσεις ζωής;  Αντίθετα, αυτό που συντονίζεται και ευνοεί τις νέες επιστημονικές αλήθειες-γνώσεις είναι η αμφισβήτηση, ο διάλογος-αντιπαράθεση, η κριτική σκέψη και η ρηξικέλευθη ματιά στα πράγματα, η μη-προκατάληψη και η αδογμάτιστη αντίληψη-σκέψη. Δηλαδή το παιχνίδι, ως φιλοσοφική στάση, ως αντίληψη και τρόπος ζωής θα πρέπει να είναι το κριτήριο και η πυξίδα των σύγχρονων ανθρώπων για τη ζωή τους, όπως επίσης το άνοιγμα του μυαλού στο καινούριο, στο παράδοξο, στη φαντασία. Με άλλα λόγια το πρόταγμα-όραμα της ριζοσπαστικής και ελευθεριακής παιδαγωγικής και σκέψης «να ξαναγίνουμε παιδιά» μπορεί να επαναδιατυπωθεί με νέους όρους και με βάση νέες εμπειρίες και θεωρίες, ανανεώνοντας έτσι τη δυναμική και τη σημασία του στο σήμερα.

Ναι, είναι στη φύση των παιδιών να απορούν, να ρωτούν, να αμφισβητούν, να φιλοσοφούν, να χλευάζουν την υποκρισία της εξουσίας, του καθωσπρεπισμού και του ηθικισμού των μεγάλων, να προσβάλλουν και να αντιστέκονται στην ευταξία (σε συνάρτηση με την αταξία και τη χαοτική αλήθεια της σύγχρονης επιστήμης) και των νόμων. Τα παιδιά δέχονται (είναι ανοικτά) το πρωτότυπο, το παράδοξο, το αδιανόητο, το απίθανο, το «ποιητικό», το φανταστικό.

Όμως «το παιδί είναι ο πατέρας του ανθρώπου».

 iamarevi.wordpress.com

To επώνυμο

O χρόνος είναι μνήμη
Ο πόνος είναι μνήμη
Ο φόβος είναι μνήμη
Ο έρωτας είναι μνήμη
Η θλίψη είναι μνήμη
Η τύψη είναι μνήμη
Η στιγμή είναι μνήμη
Η σιωπή είναι μνήμη
Το πάθος είναι μνήμη
Το λάθος είναι μνήμη
Το χρώμα είναι μνήμη
Το άρωμα είναι μνήμη
Η μνήμη έχει επώνυμο : Aθανασία

Τζένη Φουντέα-Σκλαβούνου

''Το Άλφα του Κενταύρου'' εκδόσεις Μανδραγόρας

Φωτογραφία Manuel Alvarez Bravo ''The Mexican''

 http://ann-lou.blogspot.gr

So what? …

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Μακρόν εκπροσωπεί τμήματα του γαλλικού κεφάλαιου. Ίσως τα πιο δυναμικά τέτοια. Δεν υπάρχει, επίσης, καμία αμφιβολία, ότι οποιοσδήποτε υποψήφιος “εκπρόσωπος” (ακόμα περισσότερο: αν κάνει “προεκλογική εκστρατεία” για να πιάσει μια καρέκλα όπου κανείς δεν θα μπορεί να τον καθαιρέσει στη διάρκεια της θητείας του για “αθέτηση υποσχέσεων”) είναι κάθαρμα. Στον ένα ή στον άλλο βαθμό.

Μ’ αυτά σαν δεδομένα, η αριστέρα (συμπεριλαμβανομένης της κομμουνιστικής ακόμα και τότε που δεν ήταν “αριστέρα του κράτους και του κεφάλαιου”) έχει την εξής ροπή: προκειμένου να σώσει αυτό που θεωρεί “αγνότητά” της κάνει μια προστυχία. Κλείνει τα μάτια. Κλείνει τα μάτια στη διαλεκτική ανάλυση της (καπιταλιστικής) πραγματικότητας. Κλείνει τα μάτια και το ρίχνει στη θεολογία: όλοι ίδιοι είναι – εκτός από εμάς. (“Εκτός από εμάς” παρά την τεράστια ιστορία των διασπάσεων, των κατηγοριών για προδοσίες, κλπ κλπ…)


“Δεν είναι όλες ίδιες” οι πολιτικές βιτρίνες του κεφάλαιου, των αφεντικών και των κοινωνικών τους συμμάχων. Για έναν απλό λόγο: δεν είναι τα αφεντικά ένα ενιαίο και αδιαίρετο μπλοκ συμφερόντων, τακτικών και στρατηγικών. Ναι, η εκμετάλλευση, κάποτε άγρια, της εργασίας μέσα απ’ την μισθωτή σχέση (αλλά και την άμμισθη…) και της ζωής συνολικά, είναι ο κοινός παρονομαστής εκείνου που λέγεται καπιταλισμός. Αλλά στον ονομαστή υπάρχουν διαφορές, συχνά σκληρές. Διαφορετικές μερίδες των αφεντικών, με διαφορετικά έως αντίπαλα συμφέροντα, ακόμα και μέσα σε κάθε έναν εθνοκρατικό σχηματισμό χωριστά, επιλέγουν διαφορετικούς εκλεκτούς σαν “βιτρίνες”. Επειδή έχουν διαφορετικές τακτικές. Κάποτε και διαφορετικές στρατηγικές.


Δεν είναι όλες οι βιτρίνες ίδιες, ενώ όλες υπηρετούν την ίδια γενική υπόθεση, της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Η τελευταία απόδειξη των διαφορών τους είναι … οι οπαδοί τους. Πιστεύει κανείς ότι, για παράδειγμα, ήταν εντελώς “τυχαίο” ότι μετά την επικράτηση του brexit πολλαπλασιάστηκαν στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας οι φραστικές και φυσικές ρατσιστικές επιθέσεις; Ή μήπως νομίζει κανείς ότι αν η φασιστοϋποψήφια στη γαλλία έπιανε κανά 25% και ερχόταν πρώτη, τα φασιστρόνια θα πήγαιναν για μπύρες και μετά για ύπνο;

Η δουλειά του διαλεκτικού υλιστή δεν είναι να ξεπέφτει σε μανιχαϊστή και θρησκόληπτο. Η δουλειά του διαλεκτικού υλιστή είναι να διακρίνει, να αναλύει και να εξηγεί αυτές τις ενδοκαπιταλιστικές διαφορές – και την μικροαστική ουρά τους. Όχι για να υποστηρίξει τους μεν εναντίον των δε! Αλλά για να διακρίνει τις διαφορετικές τακτικές ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης στα συμφέροντα άλλοτε των μεν και άλλοτε των δε. Για να ενημερώνει τεκμηριωμένα και ψυχρά την τάξη μας ότι οι ιδεολογικές και συναισθηματικές πολώσεις μεταξύ των αφεντικών είναι παγίδα· ειδικά αν πέφτει κανείς θύμα τέτοιων διπόλων νομίζοντας ότι κάποιος (κάποιο τμήμα των αφεντικών) θα τον “ελευθερώσει”.

Δεν είναι δα “φιλοσοφία” αυτά! Θυμηθείτε το πασίγνωστο: “μνημόνιο” – “αντιμνημόνιο”!

Διαφορετικά τμήματα των ντόπιων αφεντικών, υπερασπιζόμενα τα δικά τους, τα ολόδικά τους συμφέροντα, “πολώθηκαν” γύρω απ’ το είδος, την έκταση και το περιεχόμενο των καπιταλιστικών και κρατικών μεταρρυθμίσεων στην ελλάδα. Κατάλαβε κανείς τίποτα; Ελάχιστοι. Φρόντισαν για την τύφλα ο μικροαστισμός απ’ την μία και η “θεολογία της απελευθέρωσης” απ’ την άλλη.

Οι θρησκόληπτοι, οι μανιχαϊστές, οι τσατσορούφιανοι των αφεντικών (για την ντόπια “αριστερά” μιλάμε!) έπαιξαν με συνέπεια το παιχνιδάκι. Είναι γνωστό ποιοι, πως και γιατί – άλλωστε συνεχίζουν. Ωμά και κυνικά, μ’ όλα τα παχιά τους λόγια και τους βερμπαλισμούς τους, για δαύτους η τάξη μας και τα δικά μας αυτοτελή εργατικά συμφέροντα ήταν μόνο το λάδι στα γρανάζια της ντόπιας ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης!  Ωμά και κυνικά τάισαν και ταΐζουν τους ντόπιους φασίστες· αβαντάρισαν και αβαντάρουν τα αφεντικά. Και το αποτέλεσμα είναι οικτρό: μισθοί των 400, των 300 ή και των καθόλου ευρώ· ωράρια των 10, των 12, των 14 ωρών· θρίαμβος της “μαύρης”, άγριας εκμετάλλευσης και συσσώρευσης – κι άλλα πολλά.

Απ’ την μια μεριά λοιπόν η “αριστερή” σοφή γνωμάτευση ότι “έλα μωρέ, τι Λεπέν τι Μακρόν!” Απ’ την αντίθετη μεριά η απουσία εκείνου που θα έριχνε το εκλογικό θέαμα, το θέαμα της αντιπροσώπευσης, στις πραγματικές, μηδαμινές του διαστάσεις: η απουσία της μαχόμενης και μαχητικής σύγχρονης εργατικής τάξης, στη γαλλία και οπουδήποτε αλλού, που μια μέρα πριν και μια μέρα μετά από την οποιαδήποτε “ιεροτελεστία της δημοκρατίας” θα ήταν στο πεζοδρόμιο.

Είναι πρόστυχοι οι “απελευθερωτές” μας. Γινόμαστε όμως κι εμείς πρόστυχοι, σε βάρος μας, όσο αρνούμαστε την συλλογική ταξική αυτοσυνείδησή μας. Κι όσο δεν τους φτύνουμε, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

 bluebig.wordpress.com

Τελικά ποιος σκοτώνει ποιόν στη Βενεζουέλα;

Τα τελευταία 24ωρα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης αλλά και αρκετά από τα ιδιωτικά κανάλια της Βενεζουέλας (τα οποία στο παρελθόν συμμετείχαν σε επιχειρήσεις πραξικοπηματικής ανατροπής της κυβέρνηση) αφήνουν να εννοηθεί ότι οι 22 νεκροί στα επεισόδια των τελευταίων ημερών σκοτώθηκαν από τις αρχές ασφαλείας.

Στην Ελλάδα μάλιστα ορισμένοι δημοσιογράφοι φτάνουν στο σημείο να αποκαλούν τον εκλεγμένο πρόεδρο Μαδούρο δολοφόνο δικτάτορα.

Όπως προκύπτει όμως από την λίστα που παρουσιάζει το (κυβερνητικό) δίκτυο Telesur, τα πράγματα ίσως είναι πολύ διαφορετικά.

• O Yey Amaro, 37χρονος αστυνομικός παρασύρθηκε από αυτοκίνητο αντικυβερνητικών διαδηλωτών στις 11 Απριλίου.
• Ο Kevin Leon, δολοφονήθηκε από διαδηλωτές που επιτέθηκαν στο κατάστημά του.
• Η 83χρονη Ricarda de Lourdes, πέθανε στο σπίτι της στο Καράκας από άσχετα αίτια καθώς λόγω των επεισοδίων δεν μπορούσε να προσεγγίσει ασθενοφόρο να την παραλάβει.
• Ο Ramon Martinez, 29 ετών πυροβολήθηκε από μέλη της αντιπολίτευσης. Εργαζόταν στο ίδιο κατάστημα με τον Kevin Leon.
• Ο Brayan Principal, 13 ετών πυροβολήθηκε από διαδηλωτές.
• Η Paola Ramirez, 23 ετών πυροβολήθηκε 20 φορές από μέλη της δεξιάς οργάνωσης Vente Venezuela
• Επίσης εννέα διαδηλωτές της αντιπολίτευσης πέθαναν από ηλεκτροπληξία, όταν επιχείρησαν να παραβιάσουν κατάστημα το οποίο διέθετε ηλεκτροφόρο σύρμα στην είσοδο.
• Τρεις θάνατοι (Gruseny Antonio Canelon, Miguel Angel Colmenarez και Melvin Guitanυπό) βρίσκονται υπό αστυνομική διερεύνηση καθώς αποδίδονται από την αντιπολίτευση σε άγνωστους οπλοφόρους.
• Τρία ακόμη περιστατικά (Oliver Villa Camargo, Carlos Moreno, Jairo Ortiz) αποδίδονται επίσης σε πυροβολισμούς από αγνώστους αλλά πιθανότατα συνδέονται με δράση κοινών εγκληματιών – το Καράκας θεωρείται η πιο επικύνδυνη πόλη στον πλανήτη λόγω των ένοπλων ληστειών.
• Τέλος ένας διαδηλωτής, ο Daniel Queliz, σκοτώθηκε από αστυνομικό κατά τη διάρκεια εκτεταμένων επεισοδίων μεταξύ της αστυνομίας και αντικυβερνητικών δυνάμεων. 

Πηγή: Info war

26 Απρίλη 1944 – Η αντίσταση απήγαγε τον στρατηγό Κράιπε και οι “καλοί πατριώτες” διοργάνωναν συλλαλητήρια υπέρ του κατακτητή

Ό Χίτλερ δεν πίστευε στα αυτιά του.

Κάθισε βαριά στην πολυθρόνα του. Στη “φωλιά των αετών” στον πύργο και στρατηγείο του στο Berchtesgaden στα χιονισμένα βουνά των Βαυαρικών Άλπεων. Με το ένα του χέρι χάιδεψε το αγαπημένο του λυκόσκυλο την Μπλόντι. Το άλλο το έφερε στο μέτωπο του και το έτριψε

Ζήτησε λίγο ουίσκι δίχως παγάκια από τον πιστό του υπηρέτη τον Χάιντς Λίγκε. Ήταν έτοιμος να καταρρεύσει.

Ο Υποστράτηγος Karl Heinrich Georg Ferdinand Kreipe, ο οποίος για τη Wehrmacht ήταν ένας ζωντανός θρύλος, ένας αξιωματικός που πολεμούσε από τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο και που στον Δεύτερο είχε διακριθεί και παρασημοφορηθεί για τις ικανότητες και το θάρρος του στο Ανατολικό μέτωπο, απήχθη από μια ντουζίνα ντόπιους Κρητικούς και Άγγλους κομάντο.
Θα μπορούσε εύκολα να πρόκειται για σενάριο κάποιας καλογυρισμένης Χολιγουντιανής ταινίας. Θα μπορούσε κάποιος να ακούσει ή να διαβάσει την ιστορία και να μην πιστέψει λέξη. Θα έλεγε ότι τέτοια πράγματα δεν είναι δυνατόν να συμβούν ούτε στα παραμύθια με καλό τέλος, ούτε καν στις ταινίες του Χόλιγουντ.

Και όμως ότι θα διαβάσετε όχι μόνο συνέβη αλλά είναι μια καταγεγραμμένη ιστορικά, πραγματικότητα.

Η απαγωγή του Στρατηγού Κράιπε στην Κρήτη, τσάκισε το ηθικό των Γερμανών, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο σημείο πολεμούσαν εκείνη τη στιγμή, και παράλληλα αναπτέρωσε το φρόνημα των λαών που μάχονταν ενάντια στους Ναζί. Όταν η είδηση, έφτασε μέχρι το Γερμανικό Επιτελείο Στρατού στο Βερολίνο αλλά και στα αυτιά του ιδίου του Χίτλερ, πως ένας μπαρουτοκαπνισμένος Γερμανός ταξίαρχος με ανδραγαθήματα στο Ανατολικό Μέτωπο, ο οποίος λίγες ημέρες πριν, είχε προαχθεί σε υποστράτηγο, απήχθη στην Κρήτη

Μετά από αυτό το γεγονός τίποτε δεν ήταν πλέον Το σχέδιο που επεξεργάζονταν οι Άγγλοι μήνες πριν την απαγωγή του Κράιπε, ήταν απλό και συνάμα περίπλοκο.

Ένα σχέδιο γεμάτο κινδύνους και με πολύ μικρά ποσοστά επιτυχίας, εάν δεν υπήρχε άψογος συντονισμός κινήσεων. Ο Διοικητής της Κρήτης ο Γερμανός στρατηγός Μύλερ, γνωστός για τα εγκλήματα και τις θηριωδίες του σε βάρος του αδάμαστου κρητικού λαού, έπρεπε να απαχθεί, να μεταφερθεί σε συμμαχικό έδαφος και να πληρώσει για τα εγκλήματα του.

Όμως η τύχη δεν όρισε να είναι ο Μύλερ ο απαχθείς. Μια ξαφνική μετάθεση του και τη θέση του ως διοικητής στο νησί ανέλαβε ο ταξίαρχος Κράιπε. Ο οποίος μάλιστα προήχθη σε υποστράτηγο.
Τα πρόσωπα άλλαξαν όχι όμως και το σχέδιο. Αντί του Μύλερ, ο Κράιπε. Οι Εγγλέζοι έτριβαν τα χέρια τους. Ο Κράιπε ήταν πολύ γνωστός ανώτατος αξιωματικός της Wehrmacht. Το χτύπημα θα έκανε μεγαλύτερο θόρυβο…

Σε καθημερινή βάση, 24 ώρες το 24ωρο από απόσταση ασφαλείας, Άγγλοι κομμάντος ντυμένοι κρητικοί, αλλά και Κρητικοί που παρίσταναν τους βοσκούς παρακολουθούσαν και κατέγραφαν το πρόγραμμα του Διοικητή του νησιού. Από την ώρα που έφευγε από το σπίτι του το πρωί μέχρι την ώρα που επέστρεφε. Που πήγαινε ποιους συναντούσε, πόση ώρα έκανε το αυτοκίνητο του από το σπίτι στο στρατηγείο, ποιος οδηγούσε, που έκοβε ταχύτητα, πόσα αυτοκίνητα συνοδείας υπήρχαν. Οι κρητικοί είχαν γίνει η σκιά του.

Ως κατοικία του στρατηγού Κράιπε είχε επιλεγεί η βίλα ‘Αριάδνη’, απέναντι από τα ερείπια της αρχαίας Κνωσσού, πέντε περίπου χιλιόμετρα από το Ηράκλειο.

Η βίλα είχε χτιστεί από τον ίδιο τον Άγγλο αρχαιολόγο Έβανς, που διενήργησε τις ανασκαφές για το ανάκτορο του βασιλιά Μίνωα. Για συμβολικούς λόγους ο Έβανς τότε, είχε χαρίσει στην βίλα το όνομα της κόρης του μυθικού βασιλιά. Στην μικρή κωμόπολη Άνω Αρχάνες, σε απόσταση 17 περίπου χιλιομέτρων από την βίλα, βρισκόταν το στρατηγείο του Κράιπε. Κατά την συνήθειά του, ο στρατηγός πήγαινε καθημερινά στο στρατηγείο του και επέστρεφε σπίτι του λίγο πριν τις 9 το βράδυ.

Οι λύσεις ήταν δύο.

Η πρώτη να γίνει η απαγωγή μέσα στη βίλα Αριάδνη το βράδυ όταν ο Κράιπε θα αναπαυόταν και η δεύτερη να γίνει κατά τη διάρκεια που ο Κράιπε θα πήγαινε στο στρατηγείο του, δηλαδή στο δρόμο-εν κινήση. Είχε επιλεγεί μάλιστα και το ιδανικό σημείο. Μια δεξιά στροφή κατηφορική ,σε μια ερημιά της διαδρομής, όπου τα αυτοκίνητα αναγκαστικά έκοβαν ταχύτητα για να μην πέσουν στον γκρεμό. Δεξιά και αριστερά της στροφής υπήρχαν και άδεια αρδευτικά χαντάκια, ιδανικά για να κρυφτούν εκεί οι απαγωγείς. Η πρώτη λύση απορρίφθηκε εξ αρχής. Η Βίλα ήταν περιφραγμένη με τριπλή σειρά ηλεκτροφόρων συρμάτων και φυλασσόταν από μια ολόκληρη διμοιρία, που χρησιμοποιούσε ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά. Τα περίπολα ήταν τόσο πυκνά και οι επισκέψεις διαφόρων ανώτερων αξιωματικών τόσο συχνές, τους οποίους ασφαλώς συνόδευε η δική τους ομάδα φρούρησης, ώστε η παραμικρή κίνηση θα γινόταν άμεσα αντιληπτή.

Εμπνευστής του σχεδίου ήταν ο Βρετανός ταγματάρχης Πάτρικ Φέρμορ.

Ένας αξιωματικός που λάτρευε την Κρήτη και οι Κρητικοί τον εμπιστεύονταν. Τον φώναζαν μάλιστα “Πάντυ” ή “Φιλεντεμ”, επειδή αγαπούσε το κρητικό αυτό τραγούδι. Ο Φιλεντέμ λοιπόν ανέλαβε να βρεί και να οργανώσει την ομάδα απαγωγής. Επέλεξε λοιπόν τον Λοχαγό William Stanley Moss, ο οποίος μιλούσε άψογα πολλές γλώσσες και την Γερμανική και ήταν άσσος στην οδήγηση. Είχε εκπαιδευτεί και σαν κομάντο. Επιλέχτηκαν ακόμη οι Μανώλης Πατεράκης, μέλος της τοπικής αντίστασης, που γνώριζε άπταιστα τα μονοπάτια και τα βουνά της Κρήτης, όπως και ο ανθυπολοχαγός Γιώργος Τυράκης από την Σάτα (γνωστός στην περιοχή ως Τυρογιώργης).

Και οι δύο αυτοί Κρήτες είχαν εκπαιδευτεί στα σαμποτάζ στην Μέση Ανατολή.

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας εκπαίδευσης τους στη Μέση ανατολή, ο Πατεράκης είπε στον Φιλεντέμ να πάρει στην ομάδα και κάποιους άλλους κρητικούς που θα βοηθούσαν στην πραγματοποίηση του εγχειρήματος. Τους  Γρηγόρη Χναράκη,Αντώνη Παπαλεωνίδα και Αντώνη Ζωιδάκη –όλοι εκπαιδευμένοι στην Διεύθυνση Ειδικών Επιχειρήσεων (Special Operation Executive -SOE) Καΐρου, στον επιχειρησιακό κλάδο για την Ελλάδα, το Αιγαίο και την Βουλγαρία (Advance Force 133). Μετά το πέρας των προετοιμασιών, ο Φέρμορ μαζί με την αρχική ομάδα στάλθηκε μέσω Βεγγάζης στο Μπρίντεζι της Ιταλίας, ώστε λαμβάνοντας μέρος σε σύντομες καταδρομικές αποστολές να εξασκήσουν τις γνώσεις τους.

Η ομάδα έφτασε στη Κρήτη μια άσχημη νύχτα του χειμώνα του 44 και αμέσως οι αντάρτες του καπετάνιου Ζωγραφάκη, την οδήγησαν σε ασφαλή σπηλιά για να ξεκουραστεί και να ανασυνταχθεί. Στην ομάδα εντάχθηκε και ο εκπαιδευμένος σε σαμποτάζ Μιχάλης Ακουμιανάκης, γνωστός και ως Μίκυ. Την ομάδα που πλέον είχε μεγαλώσει θα βοηθούσαν στην περίπτωση που κάτι στράβωνε και δεχόταν επίθεση από Γερμανούς, οι άνδρες του καπετάνιου Μπαντουβά.

Ο Φιλεντέμ και ο Μος θα παρίσταναν τους Γερμανούς και θα σταματούσαν το opel kapitan του Κράιπε για κάποιο έλεγχο στην συγκεκριμένη στροφή.

Το βράδυ πριν την απαγωγή ο Ακουμιανάκης συνάντησε την ομάδα. Μαζί του είχε σε ένα πακέτο 2 στολές στα μέτρα του Φιλεντέμ και του Μος. Του τις είχε παραδώσει ο πατριώτης Δημήτρης Μπαλαφούτης. Τις είχε ράψει ο αδερφός του, γνωστός ράφτης εκείνη την εποχή στο Ηράκλειο. Μάλιστα τα εθνόσημα των πηλικίων και κάποια διακριτικά των στολών τα κέντησε η μοδίστρα Αναστασία Ανδρικάκη, μια θαρραλέα γυναίκα που από νωρίς εντάχθηκε στην αντίσταση και στο ραφείο της είχε εγκατασταθεί το παράνομο Κέντρο Πληροφοριών των ανταρτών της περιοχής.

Στις 9.25 το βράδυ της 26η Απριλίου ο Κράιπε επέστρεφε από το στρατηγείο του. Ήταν ασυνόδευτος .

Μόνο εκείνος και ο οδηγός του. Οι απαγωγείς είχαν ακροβολιστεί στα καθορισμένα σημεία του δρόμου. Ο Φέρμορ με τον Μος, φορώντας στολές δεκανέα της γερμανικής Στρατιωτικής Αστυνομίας, στάθηκαν στη μέση του δρόμου, υψώνοντας ένα σήμα STOP και ανάβοντας ένα κόκκινο φανάρι, ώστε να υπονοηθεί ότι επρόκειτο για συνηθισμένο έλεγχο ασφαλείας. Πράγματι το αυτοκίνητο ελάττωσε ταχύτητα και σταμάτησε μπροστά από τον ‘έλεγχο’. Ο Φέρμορ ζήτησε σε άψογα γερμανικά την ταυτότητα του στρατηγού και την άδεια κυκλοφορίας. Και πριν καλά καλά προλάβει ο Κράιπε να ξεκουμπώσει την τσέπη του για να επιδείξει το ντοκουμέντο που του ζητήθηκε, διαμαρτυρόμενος που ο δεκανέας δεν γνώριζε τον διοικητή του, ο Φέρμορ κόλλησε το πιστόλι του στο στήθος του Γερμανού, ανακοινώνοντάς του ταυτόχρονα ότι από εκείνη την στιγμή ήταν αιχμάλωτος των Βρετανών.

Η ορντινάντσα και οδηγός του Κράιπε έκανε να αντισταθεί αλλά ένα χτύπημα στο κεφάλι από τα άλλα μέλη της ομάδας που κατέφτασαν τον έριξε αναίσθητο.

Με δυσκολία έδεσαν τον Στρατηγό που χτυπιόταν και αντιστεκόταν τον φίμωσαν και τον έριξαν στο πάτωμα του αυτοκινήτου. Ο Μος πήρε θέση στο τιμόνι του Opel, δίπλα του κάθισε ο Φέρμορ στην θέση του συνοδηγού, ενώ οι Πατεράκης, ο Τυράκης και ο Σαβιολάκης πίσω και ξεκίνησαν όλοι μαζί παίρνοντας τον δρόμο για την Κνωσσό.

Ο Ακουμιανάκης πήγε στο Ηράκλειο και άρχισε να διαδίδει φήμες για την απαγωγή που θα παραπλανούσαν του Γερμανούς και θα έδιναν τον απαραίτητο χρόνο στην ομάδα να διαφύγει. Επίσης, επειδή φοβόντουσαν αντίποινα των Γερμανών σε βάρος ντόπιων κατοίκων, φρόντισαν οι ειδήσεις που θα διέδιναν να μην εμπλέκουν τους Κρήτες, αλλά μόνο ξενόφερτες βρετανικές ομάδες κομάντος.

Κάθε λεπτό που περνούσε η τύχη έπαιζε παιχνίδια στους απαγωγείς.

Έτσι μετά από κάποιες στροφές στο δρόμο προς την Κνωσσό, το opel kapitan με τη σημαία του στρατηγού στα φτερά του, αλλά με τους απαγωγείς και τον στρατηγό δεμένο και φιμωμένο μέσα, έπεσε σε μπλόκο. Ο Μος αντέδρασε ψύχραιμα. Μείωσε ταχύτητα και επέτρεψε στους ελεγκτές να παρατηρήσουν την σημαία του στρατηγού στα μπροστινά φτερά, οπότε χαιρέτησαν και τους άφησαν να περάσουν. Αργότερα, ενώ έφτασαν έξω από την βίλα του Κράιπε, ο Μος κόρναρε ώστε να καταλάβουν οι σκοποί ότι δεν θα έμπαιναν μέσα, αλλά θα συνέχιζαν προς το Ηράκλειο.

Εκεί, αναγκασμένοι να διασχίσουν μια από τις κεντρικότερες λεωφόρους της πόλης, πέρασαν μπροστά από τον κινηματογράφο του Παυλικάκη, που μόλις είχε σχολάσει. Παντού περπατούσαν Γερμανοί στρατιώτες και αξιωματικοί, αλλά ο Μος διατήρησε την ψυχραιμία του και κόρναρε επανειλημμένως, ώστε να τραβηχτούν στην άκρη. Πράγματι, όσοι έβλεπαν την σημαία του αυτοκινήτου παραμέριζαν και στέκονταν προσοχή, χαιρετώντας στρατιωτικά τον υποτιθέμενο στρατηγό. Ο Φέρμορ νηφάλιος, χωμένος βαθιά στο πηλίκιο του Κράιπε, ανταπέδιδε κλίνοντας αργά το κεφάλι του.

Αλλά στην Χανιόπορτα, την δυτική έξοδο της πόλης, όπου υπήρχαν αποθήκες πυρομαχικών, η φρουρά ήταν και ενισχυμένη και σχολαστική στους ελέγχους της.

Μόνο το θράσος των Βρετανών κομάντος ήταν ικανό να τους χαρίσει την σωτηρία, καθώς ο σκοπός πλησίαζε με το φανάρι του προτεταμένο. Τότε ο Φέρμορ, υποδυόμενος τον αγανακτισμένο στρατηγό που τον χασομερούν με τυπικές διαδικασίες, διαμαρτυρήθηκε για την καθυστέρηση και διέταξε τον οδηγό του (τον Μος) να συνεχίσει. Ο Γερμανός σκοπός του φυλακίου απλά παραμέρισε και στάθηκε προσοχή.

Συνολικά το αυτοκίνητο του στρατηγού με τους Άγγλους απαγωγείς και τον ίδιο τον Κράιπε δεμένο και φιμωμένο, πέρασε από 22!!! μπλόκα Γερμανών. Σε όλα οι αξιωματικοί και οι φαντάροι, παραμέρισαν και χαιρέτησαν σε στάση προσοχής και με το χέρι υψωμένο τον “Διοικητή” της Κρήτης. Κάποια στιγμή έφτασαν στον όρμο των Σεισών (σημείο που οι Γερμανοί πίστευαν ότι τα συμμαχικά υποβρύχια άφηναν ή παραλάμβαναν κόσμο και πολεμοφόδια). Εκεί άφησαν το αυτοκίνητο. Προκειμένου να ελαχιστοποιήσουν τα αντίποινα των Γερμανών στον ντόπιο πληθυσμό, άφησαν στο αυτοκίνητο Αγγλικά διακριτικά αλλά και μια επιστολή που έλεγε ότι τον Κράιπε, είχαν απαγάγει Άγγλοι κομάντο αποκλειστικά, δίχως την βοήθεια και ανάμιξη κανενός Κρητικού. Στη συνέχεια με τα πόδια και τον Στρατηγό δεμένο , προχώρησαν προς τα απάτητα βουνά του ορεινού όγκου της Κρήτης.

Το πρωί της 27ης Απριλίου όταν οι Γερμανοί συνειδητοποίησαν τι είχε συμβεί, ξεκίνησαν να ψάχνουν κάθε σημείο της Μεγαλονήσου.

Κάθε χωριό, πόρτα πόρτα, κάθε σπηλιά, κάθε στάνη. Γερμανικά αποσπάσματα χτένιζαν λυσσασμένα το νησί. Παράλληλα απείλησαν τους αδάμαστους Κρητικούς, ότι δεν θα αφήσουν πέτρα πάνω στην πέτρα, ότι θα ξεκινήσουν μαζικές εκτελέσεις και ότι θα κάψουν τα πάντα εάν δεν βρισκόταν ο στρατηγός.

Η ομάδα των απαγωγέων είχε φτάσει πλέον στον Ψηλορείτη.

Κρύφτηκαν σε μια σχεδόν αόρατη ακόμη και από πολύ κοντά, σπηλιά και περίμεναν να νυχτώσει. Τον Ουρανό της Κρήτης έσκιζαν συνεχώς Γερμανικά αεροπλάνα που περιπολούσαν από ψηλά, ενώ στα παράλια περιπολικά σκάφη χτένιζαν κάθε όρμο και κάθε παραλία. Την ίδια στιγμή γερμανικά αποσπάσματα χτένιζαν τα πάντα. Ο αρχικός ενθουσιασμός των απαγωγέων έδωσε τη θέση του στην αγωνία. Βρισκόμαστε στην πιο δύσκολη φάση του εγχειρήματος. Τη φάση της Διαφυγής.

Χωρίς την βοήθεια των κρητικών και στην φάση της απαγωγής αλλά και στη φάση της διαφυγής το σχέδιο θα είχε καταρρεύσει. Από τα Ανώγεια ο καπετάν Μιχάλης Ξυλούρης, είχε τους άνδρες του σε επαγρύπνηση και ενημέρωνε τους απαγωγείς για την κάθε Γερμανική κίνηση. Τους διαμήνυσε να περιμένουν μέχρι να βραδιάσει οπότε θα σταματούσαν τις πτήσεις τα αεροπλάνα και να πάνε να τον συναντήσουν στο κρησφύγετο του, όπως και έγινε.

Το επόμενο πρωινό έπρεπε να ξεκινήσουν για τον όρμο με τον κωδικό Χ25, σημείο όπου θα τους παραλάμβανε συμμαχικό υποβρύχιο. Ο Χ25 είναι ο κολπίσκος στον Άγιο Παύλο, στα νότια του νομού Ρεθύμνου. Όμως οι Γερμανοί συνέχιζαν σαν λαγωνικά να κυνηγούν τη λεία τους. Ο κλοιός έσφιγγε επικίνδυνα. Και ο χρόνος τελείωνε, αφού είχαν αρχίσει ήδη οι συλλήψεις και ο φόβος κάποιος που κάτι ήξερε, να σπάσει ήταν μεγάλος. Έπρεπε να βιαστούν. Θα περπατούσαν βράδυ και θα κρύβονταν το πρωί.

 Η ομάδα με οδηγούς τους αντάρτες του καπετάν Πετρακογιώργη, διέσχισαν τον χιονισμένο Ψηλορείτη.

Μια απίστευτα δύσκολη πεζοπορία στο πυκνό σκοτάδι μέσα στα χιόνια δίπλα σε γκρεμούς. Η εξάντληση, η κούραση και η πείνα, έκανε σε κάθε βήμα, τα πόδια τους όλο και πιο βαριά. Όταν έφτασαν στις νότιες πλαγιές του Ψηλορείτη η ομάδα του Πετρακογιώργη αποχώρησε.
Στην περιοχή της Φανερωμένης, μπήκαν στην τελευταία φάση του σχεδίου. Ο όρμος Χ25 ήταν μόνο κάποια χιλιόμετρα μακριά. Όμως και οι Γερμανοί είχαν προσδιορίσει που περίπου θα βρισκόταν η ομάδα και είχαν ρίξει όλες τους τις δυνάμεις στο κατόπι τους. Η επιχείρηση έμοιαζε καταδικασμένη.

Βρισκόμαστε ήδη στις 2 Μαΐου.

Οι κομάντος ανακάλυψαν ότι ήταν αποκλεισμένοι από παντού. Οι Γερμανοί είχαν στήσει μπλόκα σε όλη την γύρω περιοχή και τα περίπολά τους ‘χτένιζαν’ κυριολεκτικά κάθε σπιθαμή γης. Επιπλέον, το πυροβολικό του εχθρού βομβάρδιζε τις ρεματιές και τα χωριά, ώστε να αποκλειστεί κάθε πιθανότητα διαφυγής των Βρετανών. Γιατί, παρά τις ενισχυμένες υποψίες για συμμετοχή ντόπιων, οι Γερμανοί πίστευαν ότι μόνο Βρετανοί κομάντος ήταν μπλεγμένοι στην υπόθεση της απαγωγής. Το απόβραδο οι άνδρες του Φέρμορ έβλεπαν με πικρία και πόνο ψυχής τους καπνούς από τις φλόγες που κατέκαιαν τα χωριά Λοχριά, Καμάρες και Μαργαρικάρι. Προσπαθούσαν με αυτό τον τρόπο οι Γερμανοί να εκβιάσουν τους κομάντος σε παράδοση ή να στρέψουν, έστω, τον ντόπιο πληθυσμό εναντίον τους.

Ο αρχηγός του ΕΑΜ της περιοχής Μιχάλης Παττακός, ήρθε σε επαφή με τους αντάρτες και τους έδωσε πυρομαχικά και τρόφιμα.

Τους είπε επίσης ότι οι αντάρτες του είναι έτοιμοι να δημιουργήσουν αντιπερισπασμό για να μπορέσει η ομάδα να διαφύγει. Έτσι και έγινε. Οι Γερμανοί αιφνιδιάστηκαν όταν τα ξημερώματα της 4ης Μαΐου δέχτηκαν επίθεση από τους αντάρτες σε πολλά σημεία. Έπρεπε να ανασυνταχθούν και απέσυραν τα περίπολα τους από τη Φανερωμένη. Η ομάδα των Εγγλέζων ξεγλίστρησε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή.

Στις 4 Μαΐου, βρισκόντουσαν στο χωριό Άη Γιάννης, σχετικά ασφαλείς.

Όχι όμως κοντά στον όρμο Χ25 αλλά στον όρμο Χ75 στην περιοχή του Ροδάκινου. Εκεί έστειλαν μήνυμα στο Κάιρο να τους παραλάβει σκάφος. Στον όρμο Χ75 στην Περιστέρα. Η κρυπτογραφημένη απάντηση ήρθε από το στρατηγείο του Καίρου. Τα ξημερώματα της 15ης Μαΐου, ένα σκάφος ML θα τους παραλάμβανε από τον όρμο Χ75.

Μετά μαζί με το “πακέτο” θα επιβιβάζονταν σε υποβρύχιο και από εκεί θα πήγαιναν Κάιρο.

Το μεσημέρι της 13ης Μαΐου και ενώ κατευθύνονταν σε συγκεκριμένο σημείο όπου θα διανυκτέρευαν μέχρι το ξημέρωμα του ραντεβού, οι αντάρτες ενημέρωσαν τους Άγγλους ότι μια τεράστια Γερμανική φάλαγγα είναι λίγα χιλιόμετρα πίσω τους στην περιοχή της Αργυρούπολης. Αμέσως οι αντάρτες ακροβολίστηκαν στις ρεματιές και τα περάσματα του βουνού. Την στιγμή που η φάλαγγα πλησίαζε, ο Γρηγόρης Μοράκης, που είχε λάβει θέση αντίθετα από τους απαγωγείς, πέταξε μια χειροβομβίδα ώστε να αποσπάσει την προσοχή των Γερμανών και να μπορέσουν οι απαγωγείς με τον στρατηγό να φύγουν.


Το βράδυ της 15ης, με το πρώτο σκοτάδι άρχισαν να κατεβαίνουν προς την ακτή, από διαφορετικά σημεία ο καθένας, έχοντας στραμμένη την προσοχή τους προς τα γερμανικά φυλάκια της Πλακιάς και του Φραγκοκάστελλου, αλλά και προς την θάλασσα, όπου περιπολούσαν ακταιωροί του εχθρού.
Αυτοί που θα φυγαδεύονταν ξάπλωσαν στην παραλία, ενώ οι άνδρες προκάλυψης έλαβαν θέσεις στα γύρω βράχια με τα όπλα έτοιμα να δράσουν αν χρειαζόταν. Λίγες στιγμές αρότερα ένας φακός από το σημείο των απαγωγέων έκανε σινιάλο στο συμμαχικό σκάφος για την ακριβη τοποθεσία τους και που θα τους παραλάβει…

Το επόμενο βράδυ ο Γερμανός Στρατηγός βρισκόταν αιχμάλωτος των συμμάχων στο Κάιρο.

Ο Κράιπε οδηγήθηκε στην Αγγλία και από εκεί στον Καναδά, όπου παρέμεινε έγκλειστος σε στρατόπεδο αιχμαλώτων κοντά στα Βραχώδη Όρη μέχρι το 1947, οπότε απελευθερώθηκε…
Η επιχείρηση, όσο καλά και να είχε σχεδιαστεί δεν θα μπορούσε ποτέ μα ποτέ να πραγματοποιηθεί, εάν δεν συμμετείχαν οι κρητικοί. Εάν οι Κρητικοί δεν εφοδίαζαν την ομάδα με τρόφιμα, εάν δεν την καθοδηγούσαν ανάμεσα σε απάτητα βουνά και στενά περάσματα, εάν δεν πολεμούσαν και εάν δεν μπέρδευαν τους Γερμανούς με τα τεχνάσματα τους, ο στρατηγός Κράιπε θα συνέχιζε να είναι διοικητής της Μεγαλονήσου και ο ίδιος ο Χίτλερ θα απολάμβανε πιο ήρεμος τις ημέρες του στη φωλιά του αετού…

Οι αντιδράσεις των “καλών πατριωτών” και η διοργάνωση συλλαλητηρίων υπέρ του κατακτητή

Πάντως, η απαγωγή, που θεωρήθηκε ως μια από τις κορυφαίες πράξεις αντίστασης στο νησί, καταδικάστηκε αμέσως από τους «προύχοντες» του Ηρακλείου, εκείνους δηλαδή που δεν έχαναν ευκαιρία να εκφράζουν στήριξη στις γερμανικές αρχές κατοχής… Την επομένη της απαγωγής ημέρα, αρκετοί απ’ αυτούς υπέγραψαν ένα κείμενο καταδίκης της απαγωγής, αλλά και κάθε αντιστασιακής πράξης…

Ιδού το κείμενο, που υπογράφεται από τα μέλη της «Λαϊκής Επιτροπής» του 1944:

«Οι υπογεγραμμένοι, εκπροσωπούντες εν προκειμένω την γνώμην και τα αισθήματα ολοκλήρου του λαού του Νομού Ηρακλείου, έχοντες υπ’ όψιν την παρ’ αγνώστων εξαφάνισιν του στρατηγού κ. Κράιπε

α΄) εκφράζομεν την βαθυτάτην οδύνην κι αγανάκτησιν δια την πράξιν ταύτην

β΄) Πεποίθαμεν ότι εις τα ενεργείας ταύτας δεν μετέχει ο Κρητικός λαός εάν δε τυχόν μετέσχον τινες ούτοι ασφαλώς θα είναι εκ των κακοποιών στοιχείων τα οποία τελευταίως επιδίδονται εις δολοφονικάς και ληστρικάς εναντίον του φιλησύχου λαού πράξεις

γ΄) Αποδοκιμάζομεν και αποκηρύττομεν κάθε ενέργειαν οιουδήποτε συμπατριώτου μας τείνουσαν να δημιουργήση προστριβάς μεταξύ του λαού της Κρήτης και των Στρατευμάτων Κατοχής 

δ΄) Ποιούμεθα έκκλησιν προς πάντας τους Κρήτας όπως σπεύση οιοσδήποτε γνωρίζει ο,τιδήποτε στοιχείον δυνάμενον να διαφωτίση οπωσδήποτε την υπόθεσιν της εξαφανίσεως του στρατηγού Κράιπε να ανακοινώση τούτο εις τας Ελληνικάς ή Γερμανικάς Αρχάς, βέβαιος ων ότι ούτω παρέχει μεγάλην υπηρεσίαν εις τον τόπον μας και συντείνει εις την πρόληψιν μεγάλων κακών

Εν Ηρακλείω τη 28 Απριλίου 1944

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ»

Κάτω από το κείμενο υπάρχουν τα ονόματα που υπέγραφαν, όπως δημοσιεύτηκαν στον «Κρητικό Κήρυκα»:

1. Ευγένιος Ψαλλιδάκης (Αρχιερατικός Επίτροπος)
2. Μ. Πλεύρης, Δήμαρχος Ηρακλείου
3. Εμμαν. Μελισσείδης, Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου
4. Στυλιανός Γιαμαλάκης, ιατρός
5. Μιχαήλ Γερωνυμάκης, ιατρός
6. Γεώργιος Φλώρος, πρόεδρος Ενώσεως Εξαγωγέων
7. Θεόδωρος Κουφάκης, εμποροβιομήχανος
8. Κωνσταντίνος Γαλενιανός, πρόεδρος Λέσχης Επιστημόνων,
9. Ι. Ζερβός, Επαγγελματικού και Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Ηρακλείου.
10. Στ. Κωνσταντινίδης
11. Εμμ. Βασιλάκης
12. Χρ. Ε. Βασιλάκης
13. Εμμ. Μ. Βασιλάκης
14. Ευστ. Διαμαντάκης
15. Μιχ. Κουναλάκης
16. Χρισ. Περάκης
17. Ανδρ. Καστελλάκης
18. Γεωρ. Λιαναντωνάκης
19. Αχ. Τζενάκης
20. Χρ. Παντουβάκης
21. Ιω. Ελευθεράκης
22. Κωνστ. Χατζάκης
23. Αντ. Ανεμογιάννης
24. Αρ. Ανδρουλάκης
25. Αρ. Μιχελιδάκης
26. Νικ. Σιδεράκης
27. Τιτ. Περδικογιάννης
28. Στ. Μιτσοτάκης
29. Ευάγγ. Μεϊμαράκης
30. Χριστ. Χουρδάκης
31. Χαρ. Νίβας
32. Κωνστ. Γαλανάκης
33. Μιχ. Σακλαμπάνης
34. Κωνστ. Βαρβεράκης
35. Χαρ. Μαράκης
36. Ευαγ. Χατζάκης
37. Γρ. Χατζιδάκης
38. Απολ. Μελισσείδης
39. Ιωσήφ Αληγιζάκης
40. Κωνστ. Πολυδάκης
41. Γεωρ. Γεπεσάκης
42. Μ. Τζομπανάκης
43. Μιχ. Λογιάδης
44. Ιω. Λογιάδης
45. Ν. Πίκουλας
46. Γ. Γαβριλάκης
47. Ι. Παπαϊωάννου
48. Αθ. Σισμανόγλου
49. Γεωρ. Βαρδάκης
50. Μάνος Βαρδάκης
51. Πολ. Φαμελιάδης
52. Νικ. Παντατοσάκης
53. Ιω. Σακελλαρίδης
54. Ρούσος Κατσουλογιώργης
55. Στεφ. Σαατσάκης
56. Κωνστ. Πολιτάκης
57. Κ. Αρχιμανδρίτης
58. Ν. Παρασύρης
59. Αντ. Παρασύρης
60. Ε. Γαλενιανός
61. Κ. Ξανθουδάκης
62. Γ.Ι. Διαλυνάς
63. Σ. Πολυκράτης
64. Α. Βλάσσης
65. Μίμ. Αλεξίου
66. Θεοδ. Γεωργιάδης
67. Ν. Αλικιώτης
68. Ι. Ζερβουδάκης
69. Ευ. Χρυσός
70. Δ. Μαλαγαρδής
71. Μ. Σπαντιδάκης
72. Μ. Διακάκης
73. Ε. Σπινθουράκης.

Μετά την απαγωγή, ο «υπουργός – γενικός διοικητής Κρήτης» Ιωάννης Πασσαδάκης κάλεσε τους «καλούς πατριώτες» της Κρήτης να οργανώσουν συλλαλητήρια για να εκφραστεί η νομιμοφροσύνη προς τις κατοχικές αρχές… Στα Χανιά οργανώθηκε στις 6 Μαΐου (είχαμε γράψει σχετικά, παρουσιάζοντας και φωτογραφία, στο πλαίσιο της αναφοράς στον Πασσαδάκη, βλ. «Πατρίς», 6 Μαΐου 2012), ενώ στο Ηράκλειο στις 18 Μαΐου. Σχεδόν όσοι υπέγραψαν και το προηγούμενο κείμενο καταδίκης της απαγωγής του Κράιπε, υπέγραψαν και την πρόσκληση της οργάνωσης του συλλαλητηρίου, υπέρ, στην ουσία, των αρχών κατοχής.

Στην πρόσκληση αναφερόταν:

«ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
Την προσεχήν Πέμπτην 18 Μαΐου 1944, ώρα 11 π.μ.
ΚΑΛΟΥΜΕΝ

Τον λαόν Ηρακλείου εις την πλατείαν του Ιερού Ναού του Αγίου Μηνά εις πάνδημον συγκέντρωσιν, ίνα ομοφώνως διακηρυχθή ότι η έμμονος θέλησις όλων ημών όπως και ολοκλήρου του Λαού της Κρήτης, είναι να διατηρηθή αφ’ ενός μεν η έννομος τάξις και η ηρεμία του τόπου, αφ’ ετέρου δε η πλήρης νομιμοφροσύνη του Λαού έναντι των Στρατευμάτων Κατοχής και η αρμονική μετ’ αυτού συμβίωσις

Η ΛΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ»

Ένα… «εθνικό συνέδριο»!

Κι ενώ η αντίσταση των Κρητικών κορυφώνεται, ο «υπουργός- γενικός διοικητής» Κρήτης Ιωάννης Πασσαδάκης, και οι «ελληνικές τοπικές αρχές» οργάνωσαν στα Χανιά «εθνικό συνέδριο» για να δηλώσουν πίστη στις κατοχικές δυνάμεις και να καταδικάσουν την αντίσταση! Το συνέδριο πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 29 Ιουλίου 1944, παρόντος του Γερμανού διοικητή του νησιού στρατηγού Μύλλερ, ο οποίος δεν αποχώρησε μετά την απαγωγή του Κράιπε και ήταν ο κεντρικός ομιλητής, μαζί με τον Πασσαδάκη.

Οι αντιστασιακοί Έλληνες ονομάστηκαν «κομμουνισταί και αναρχικοί»!

Εκδόθηκε και σχετικό ψήφισμα, στο οποίο καταδικάζονταν «τα κομμουνιστικά αναρχικά στοιχεία» τα οποία «απεφάσισαν δυστυχώς να παρασύρουν τον τόπον εις εμφύλιον σπαραγμόν και να δημιουργήσουν και εν τη ιδιατέρα μας Πατρίδι, μίαν κατάστασιν παρομοίαν προς εκείνη, με την οποίαν δοκιμάζεται σκληρώς η υπόλοιπος χώρα και εξ αιτίας της οποίας αριθμούνται χιλιάδες θυμάτων Ελλήνων»…

Το ψήφισμα υπέγραφαν

ο Πασσαδάκης, ο «Γενικός Γραμματεύς Γενικής Διοικήσεως Κρήτης » και Νομάρχης Λασιθίου», Ι. Κοζύρης

ο ανώτερος διοικητής χωροφυλακής υποστράτηγος Ανδρέας Ιερωνυμάκης,
οι νομάρχες, Χανίων Ιωάννης Γαλάνης Ηρακλείου Εμμ. Ξανθάκης ,Ρεθύμνου Στ. Μαρκιανός.
Οι διοικητές διοικήσεων αξιωματικών, Χανίων υποστράτηγος Νικόλαος Γαγάρας, Ηρακλείου, υποστράτηγος Δημήτριος Μαλαγαρδής, Λασιθίου αντισυνταγματάρχης Μιχαήλ Σγουρός, Ρεθύμνου αντισυνταγματάρχης Ευάγγελος Λαχνιδάκης.

Οι γενικοί επιθεωρητές Παιδείας, Μέσης Εκπαιδεύσεως Νικόλαος Παπαγρηγοράκης, Στοιχειώδους Μάρκος Σιγάλας, οι Επίσκοποι, Κιδωνίας και Αποκορώνου Αγαθάγγελος, Λάμπης και Σφακίων Ευμένιος, Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου Αθανάσιος, Ιεράς και Σητείας Φιλόθεος.
Επίσης ο πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Κρήτης αρχιμανδρίτης (μετέπειτα αρχιεπίσκοπος) Ευγένιος Ψαλλιδάκης και οι διοικητές χωροφυλακής, Ρεθύμνου αντισυνταγματάρχης Απόστολος Πατακός, Λασιθίου, ταγματάρχης Μιχαήλ Παπαδάκης, Χανίων, ταγματάρχης Μιχαήλ Πωλιουδόβαρδας, Ηρακλείου μοίραρχος Ιωάννης Πολιουδάκης.

«Το καθήκον όλων ημών των Κρητών», έγραφαν οι «επίλεκτοι» της κατοχής «οι οποίοι εγαλουχήθημεν ανέκαθεν με τας πλέον θερμάς πατριωτικάς παραδόσεις και την βαθείαν πίστιν επί την θρησκείαν των προγόνων μας, είναι να ορθώσωμεν το ανάστημά μας όλοι ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων έναντι των κομμουνιστών και να διακόψωμεν πάντα δεσμόν μετ’ αυτών διότι δεν δυνάμεθα να έχωμεν πλέον οιανδήποτε σχέσιν με εκείνους οίτινες χάριν συμφεροντολογικών υπολογισμών εδέχθησαν να ποδοπατήσουν την Θρησκείαν και την Πατρίδα μας».

Πηγές:

– Η απαγωγή του Στρατηγού Κράιπε.Πως οι Κρητικοί έκαναν ακόμη μια φορά του Γερμανούς να …λυσσάξουν, onalert.gr

– Οι Ναζί κατέστρεφαν την Κρήτη και οι “διορισμένοι“ πατριώτες αναθεμάτιζαν την αντίσταση, Αλέκος Α. Ανδρικάκης, patris.gr

– 26 Απριλίου 1944: Η απαγωγή του Κράιπε και η… “αγανάκτηση” των “καλών πατριωτών”–  
Ποιοι Ηρακλειώτες υπέγραφαν υπέρ των Γερμανών, Αλέκος Α. Ανδρικάκης, candianews.gr

Αγώνας Κρήτης

Ρότσιλντ εναντίον νεοφασισμού στο δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών

του Άρη Χατζηστεφάνου

Ο νεοφιλελεύθερος πρώην τραπεζίτης των Ρότσιλντ, Εμανουέλ Μακρόν, θα αντιμετωπίσει τη νεοφασίστρια Μαρίν Λεπέν στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών σε μια αναμέτρηση που σηματοδοτεί τον de facto θάνατο της πέμπτης γαλλικής δημοκρατίας.

Το σύστημα που συνόδευσε την Γαλλία, από τα χρόνια της εκρηκτικής μεταπολεμικής ανάπτυξης μέχρι τις ημέρες μας, στο οποίο κυριαρχούσε η εναλλαγή δυο βασικών πολιτικών σχηματισμών, διαλύεται με κρότο καθώς οι σοσιαλιστές κυριολεκτικά εξαφανίζονται από το πολιτικό σκηνικό και οι συντηρητικοί του Φιγιόν γλύφουν τις πληγές τους από την πορεία του κρατικοδίαιτου «άριστου» υποψηφίου.

Κατά τα φαινόμενα η Γαλλία θα γίνει η τρίτη χώρα μετά την Ελλάδα και την Ιταλία που θα κυβερνηθεί από έναν τραπεζίτη – σενάριο που επιβεβαιώνει την τάση των οικονομικών ελίτ να αναλαμβάνουν την εξουσία αδιαμεσολάβητα από το πολιτικό κατεστημένο. Όπως ακριβώς συνέβη δηλαδή και στις ΗΠΑ με την εκλογή του επιχειρηματία Ντόναλντ Τραμπ.

Ο Μακρόν υπόσχεται ακόμη πιο σκληρή νεοφιλελεύθερη επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα. Άλλωστε όλοι στη Γαλλία θυμούνται ότι «το όνομά του φέρει ο νόμος που διεύρυνε το ωράριο λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων, ενώ είναι ηθικός αυτουργός όλων των μέτρων που φιλελευθεροποίησαν την οικονομία έτσι ώστε το 2016 το 86,4%των συνολικών προσλήψεων να είναι προσωρινές θέσεις κι εξ αυτών το 80% να αφορά συμβάσεις διάρκειας μικρότερης του 1 μήνα».

Το υγιές ευρωσκεπτικιστικό μέτωπο της γαλλικής κοινωνίας μένει και πάλι χωρίς αριστερή, προοδευτική εκπροσώπηση στο δεύτερο γύρο των εκλογών, προς μεγάλη ικανοποίηση των χρηματοπιστωτικών κέντρων στην ΕΕ.

Η απάντηση λοιπόν αναμένεται και πάλι στους δρόμους … εκεί που οι Γάλλοι τα καταφέρνουν συνήθως πολύ καλύτερα απ ότι στις κάλπες.

http://info-war.gr