Ο λαός βαριέται, η νεολαία βαριέται, ο ακροδεξιός Σαμαράς δεν βαριέται…

Το editorial της γαλλικής εφημερίδας Μonde στις αρχές του 1968 ήταν “Η Γαλλία βαριέται, η νεολαία βαριέται, ο στρατηγός Ντε Γκολ βαριέται”. Λίγο καιρό μετά η φαινομενική βαρεμάρα της γαλλικής κοινωνίας ανατράπηκε βίαια από τα μαζικά πολιτικά γεγονότα του Μάη του 68 που πυροδότησαν σημαντικές κοινωνικές μεταβολές και πολιτικές εξελίξεις παγκοσμίως. Μια τέτοια φαινομενικότητα κυριαρχεί και στην Ελλάδα του 2014, ή μήπως όχι?

Ενόψει της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου την ερχόμενη Κυριακή 30-3-2014 που ρυθμίζει μια σειρά σημαντικών θεμάτων της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, η κοινωνία στην Ελλάδα φαίνεται παραδομένη στις ορέξεις μιας συμμορίας εξουσιαστών και διαπλεκόμενων οικονομικών ελίτ, εγχώριων και ξένων, που επιβάλλουν την κυριαρχία τους επί θεμάτων που είναι άσχετα με το δημοσιονομικό ζήτημα. Κορυφαία περίπτωση αυτή του γάλακτος και της συζήτησης που άνοιξε για να ευνοηθούν ξένες πολυεθνικές γάλακτος ώστε να μπούνε με καλύτερους όρους στην ελληνική αγορά.

Δεν είναι όμως μονάχα τα θέματα που κυριαρχούν στην ατζέντα που επιβάλλουν οι καναλάρχες φίλοι της σαμαρικής σέχτας εξουσιαστών, όπως το γάλα. Στο πολυνομοσχέδιο που έρχεται για ψήφιση με τη γνωστή μέθοδο των εκβιασμών και απειλών, στο πρώτο άρθρο περιλαμβάνονται οι διατάξεις για τη διανομή του κοινωνικού μερίσματος και την «εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ». Στο δεύτερο οι διατάξεις για τις τράπεζες και το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και στο τρίτο τα φορολογικά. Αναλυτικά οι αλλαγές στην οικονομική και κοινωνική ζωήπεριλαμβάνονται εδώ.

Αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς αναλυτικά σχετικά με την περίφημη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, τη μελέτη δηλαδή που παρήγγειλε η κυβέρνηση Σαμαρά στον ΟΟΣΑ και πώς αυτή συντάχθηκε από τον ΙΟΒΕ, που ήταν ο κύριος υπεργολάβος του ΟΟΣΑ καθώς και από κάποια δικηγορικά γραφεία-μεσάζοντες των συμφερόντων των κυρίαρχων οικονομικών ελίτ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η μελέτη που συνέταξαν οι εκπρόσωποι των αφεντικών, αποτυπώνει μια δέσμη προτάσεων μέτρων που τσακίζουν το μικρομεσαίο επαγγελματία και φέρνουν καθεστώς ευνοϊκής λειτουργίας της οικονομίας για το μεγάλο κεφάλαιο.

Κάτω όμως από τον καπνό των αντιδράσεων για το γάλα, η κυβέρνηση Σαμαρά περνά μέτρα που παρέχουν ασυλία έναντι διώξεων σε στελέχη του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας(ΤΧΣ) που υλοποιούν την πολιτική των μνημονίων στον τραπεζικό τομέα. Χαρακτηριστική περίπτωση, η πρόεδρος του (ΤΧΣ), Αναστασίας Σακελλαρίου,   η οποία βρέθηκε μπλεγμένη στο τεράστιο σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου.

Και η κοινωνία?

Νωχελικά και με ηττοπάθεια ατενίζει ένα βάρβαρο καπιταλιστικό μέλλον, γεμάτο ανεργία και φτώχεια. Γεμάτο ανασφάλεια και μισθούς πείνας για όσους καταφέρνουν να βρουν κάτι στην αγορά εργασίας. Με τα ασφαλιστικά ταμεία διαλυμένα από το διαχρονικό πλιάτσικο, της χρηματοδότησης των “έργων ανάπτυξης” από τη δεκαετία του 60 μέχρι και το Σημίτη, από τα δομημένα ομόλογα της κυβέρνησης Καραμανλή, από τη ληστεία των αποθεματικών μέσω του PSI του Παπανδρέου-Βενιζέλου-Σαμαρά-Παπαδήμου, από την ισοπέδωση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων και υπηρεσιών υγείας των Βρούτση-Γεωργιάδη, από τη διευκόλυνση του κεφαλαίου και πολυεθνικών να μην φορολογούνται και να μην αποδίδουν ασφαλιστικές εισφορές. Με ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας, ειδικά της μορφωμένης και υψηλά καταρτισμένης να έχει μεταναστεύσει στο εξωτερικό και το υπόλοιπο κομμάτι της να υποφέρει από ποσοστά ανεργίας στο επίπεδο άνω του 60%.

Δεν είναι ότι η κοινωνία, ο λαός, βαριούνται, είναι ότι συνήθισαν να βαριούνται, ότι η εξουσία του ακροδεξιού Σαμαρά έχει επιβάλλει μια γενικευμένη έκπτωση ακόμα και των αστικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, είναι που οι παράγοντες της εξουσίας αισθάνονται αρκετά βολικά για να δηλώνουν ότι δεν λογαριάζουν κανένα δικαίωμα (ανθρώπινο, εργασιακό,κτλ) και έχουν βάλει στο περιθώριο της πολιτικής τους όλους αυτούς που είναι τα θύματα των μνημονίων.

Μένει να φανεί αν όλα αυτά μπορούν να καλυφτούν κάτω από τη φλόγα της εξέγερσης που θα ζωντανέψει τις μορφές του λαού και θα ξεφορτωθεί μια για πάντα τους εξουσιαστές του…

 freenet2004

ALMA – the Film

Η κινητήρια δύναμη πίσω από την καταστροφή του τροπικού δάσους του Αμαζονίου είναι η επέκταση των βοσκοτόπων για τα βοοειδή. Η βόσκηση βοοειδών είναι υπεύθυνη για το 80% της αποψίλωσης των δασών του Αμαζονίου της Βραζιλίας!  Ενώ η γεωργία, τα ορυχεία και οι υποδομές είναι υπεύθυνοι για το υπόλοιπο 20%.  Η Βραζιλία υπήρξε ο μεγαλύτερος εξαγωγέας παγκοσμίως βοείου κρέατος από το 2003 και είναι επίσης ο μεγαλύτερος παγκοσμίος παραγωγός και εξαγωγέας στα δέρματα.
Το βοδινο κρέας και η κατανάλωση δερμάτιναvων προιόντων μετατρεπουν τον Αμαζόνιο σε ενα θανατηφόρο μέρος. Το δάσος και η ψυχή έχουν καταστραφεί για να αντικατασταθεί από την καθημερινή ταλαιπωρία και τη σφαγή.
ALMA, η ψυχή, είναι για το πνεύμα του Αμαζονίου, τον πόνο που υπομένει και τα δεινά όλων των θυμάτων. ALMA είναι μια κραυγή από την καρδιά, μια κλήση για να σταματήσει ξέφρενο καταναλωτισμό μας.

http://vimeo.com/37190723

Για τους νεοναζί ρε γαμώτο! – Όταν η Βούλα Πατουλίδου μίσησε το ΠΑΣΟΚ και αγάπησε τους ναζιστές !!!

Η Βούλα Πατουλίδου στις 5 Αυγούστου του 1992 κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στον Στίβο και στα 100μ. με εμπόδια στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Η Βούλα Πατουλίδου έγινε τιμής ένεκεν Υποπλοίαρχος του Πολεμικού Ναυτικού εξαιτίας των προνομίων και επιβραβεύσεων που προέβλεπε η…

νομοθεσία για όλους τους Ολυμπιονίκες, διορίζοντάς τους στον Ελληνικό Στρατό και στον βαθμό του αξιωματικού.

Από το projector-revolt

Φυσικά όπως ήταν λογικό κανείς τους δεν υπηρετούσε στη θέση που διορίστηκε και όλη η διαδικασία είχε ως στόχο να εξασφαλίσουν τον μισθό και την σύνταξη ενός αξιωματικού του στρατού. Το 2006 κατεβαίνει στις νομαρχιακές εκλογές με το ΠΑΣΟΚ στην Θεσσαλονίκη όπου και ηττάται από τον Παναγιώτη Ψωμιάδη.

Λέγεται ότι ο εθνικισμός-φασισμός είναι ο ντοπαρισμένος πατριωτισμός. Η Βούλα Πατουλίδου που έμεινε στην ιστορία από το πατριωτικό της ξέσπασμα και την φράση ”Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!”την οποία φώναξε αμέσως μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στην Βαρκελώνη, εμφανίστηκε τον Φεβρουάριο του 2014 σε γνωστό κανάλι πλυντήριο των νεοναζί και μας το επιβεβαίωσε με κάθε μεγαλοπρέπεια.

Κάποιες μόνο από τις στιγμές της αγιογραφίας της ναζιστικής οργάνωσης από τον Ηλία Κασιδιάρη, την Βούλα Πατουλίδου και τον Αλέξανδρο Βέλλιο, μιας 50λεπτης παρεϊστικης εκπομπής με αμοιβαίες φιλοφρονήσεις. Στα highlights της συζήτησης η συγκλονιστική προσπάθεια του διαταραγμένου ναζιστή Κασιδιάρη να εμφανιστεί ως το άγιο παιδί της διπλανής πόρτας με το φωτοστέφανο και το χέρι βοηθείας των άλλων δύο προς την πραγματοποίηση του στόχου του.

Πατουλίδου: “Βλέπετε ο καθένας προσπαθεί να την ρίξει αλλά τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής δεν φεύγουν. Και γιατί δεν φεύγουν; Γιατί δεν υπάρχει ούτε μια τόση δα μικρή αλήθεια για όσα λένε”.

Πατουλίδου: “Πότε έχουμε δημοκρατία; Τις μονές μέρες έχουμε δημοκρατία και τις ζυγές κάνουμε ότι θέλουμε;” (αναφερόμενη στην κατά την γνώμη της αντιδημοκρατική και αντισυνταγματική δίωξη κατά της ναζιστικής οργάνωσης).

Πατουλίδου: “Πολλοί έλεγαν δεν έχουμε καμία συνέχεια (οι Έλληνες ως φυλή) ούτε καν στη γλώσσα. Εγώ τότε γιατί στο τώρα 2014 μπορώ και διαβάζω όλα τα ψηφιδωτά και τα ανάγλυφα που ήταν του τότε; του προ Χριστόν;”

Κασιδιάρης: ”Επειδή μιλάμε για την συνέχεια του ελληνικού φύλου, ο ζεϊμπέκικος ρυθμός είναι αρχαίος ελληνικός και αποδεικνύει όχι μόνο ότι είμαστε συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και ότι ναι υπάρχει ελληνική φυλή και είμαστε πνευματικά καλύτεροι από Γερμανούς και λοιπούς που σήμερα μας καταδιώκουν. Είμαστε καλή ποιότητα οι Έλληνες.   Πατουλίδου: Αυτό δεν αντέχουνε!

Πατουλίδου: ”Όταν έχω εγώ άνθρωπο φίλο, ο οποίος είναι μέσα στη ΝΑΣΑ και χαλάει ένα μηχάνημα και είναι κάθε καρυδιάς καρύδι εκεί από όλους τους τόπους άνθρωποι και αυτός παίρνει ένα καλαμάκι και το φτιάχνει, δεν το έκανε κανένας άλλος, το δαιμονισμένο μυαλό ενός Έλληνα το έκανε”

Κασιδιάρης: “Τελευταίο διάστημα έχω καταλάβει ότι έχει ανέβει πάρα πολύ η δημοφιλία της Χρυσής Αυγής λόγω των διώξεων και πάρα πολλοί μετανάστες από την Αλβανία τους οποίους βλέπω στον δρόμο μου σφίγγουν το χέρι και μου λένε ότι αυτό που κάνετε για την χώρα σας είναι πάρα πολύ καλό. Πήγα να βάλω βενζίνη και αυτός που δούλευε ήταν αλλοδαπός. Αιγύπτιος. Μου λέει είσαι της Χρυσής Αυγής; Ναι του λέω. Αυτό που σας κάνουν είναι άδικο μου λέει. Δεν βλέπεις ειδήσεις ότι αν βγούμε θα σας κάψουμε και θα σας σκοτώσουμε του λέω; Ποιος πιστεύει μωρέ αυτά τα ψέμματα; μου λέει. Στο τέλος όταν έφυγα μου λέει και ο Θεός ο δικός σας μαζί σου.”

paganeli

Βία, το τελευταίο καταφύγιο της εξουσίας…

Του Νικόλα Μιτζάλη*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων…

Ηένταση της κρατικής βίας ως προς διαμαρτυρόμενες συλλογικότητες και ατομικότητες δεν προκαλεί μονάχα ανησυχητικούς συνειρμούς και πονηρούς συσχετισμούς με τις επικείμενες εκλογές και το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ,
αλλά εγείρει και έντονο προβληματισμό ως προς τη χρήση της, η οποία τη μετατρέπει σε μοναδικό και μόνο μέσο για τον «θρίαμβο των δικών της ιδεών» (βλ. Νορμπέρτο Μπόμπιο).
Η κυβέρνηση, έχοντας απολέσει την εξουσία «ex-contractu», δηλαδή την εξουσία που η κοινωνία παραχωρεί συναινετικά στα πλαίσια του κοινωνικού συμβολαίου που επικυρώνεται από τη δημοκρατική διαδικασία, προσπαθεί να επιβάλει την εξουσία τού «αιωνίου χθες», δηλαδή την έξη για υπακοή ως δεύτερη φύση στον πολίτη, σύμφωνα και με τον Μαξ Βέμπερ.
Η απώλεια οφείλεται στην αδυναμία ή αδιαφορία «ακοής» των φωνών της κοινωνίας που στενάζει, ενώ η τυφλή υπακοή που επιζητείται από τους πολίτες φαίνεται να επικυρώνει τη θεώρηση του Λουί Αλτουσέρ για το κράτος ως μια «μηχανή» καταπίεσης(1) που επιτρέπει στις κυρίαρχες τάξεις να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους επί των λοιπών, εργατικών και μη.

Η εξουσία του κράτους δεν μπορεί να διατηρηθεί διαφορετικά. Το ιδεολογικό επιχείρημα περί πολιτικού μονόδρομου εξαιτίας της δαμόκλειου σπάθης του χρέους καταρρέει ακόμα και στις συνειδήσεις των οπαδών της συγκυβέρνησης, που αντιλαμβάνονται την επιμήκυνση της κρίσης, και άρα η συστράτευση για την ακολουθία της μοναδικής και μόνης λύσης-επιλογής δεν μπορεί να επιτευχθεί. Τουλάχιστον όχι χωρίς την πειθώ της εξω-δύναμης επιβολής που το κράτος χρησιμοποιεί εναλλασσόμενης με την ιδεολογία: τη βία. Εκείνης που εκτείνεται από τις συνέπειες των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και τις απολύσεις μέχρι τη σωματική βία και τον εγκλεισμό.
Η μοναδική λύση ταυτίζεται από την εξουσία με το Δίκαιο που η ίδια καθορίζει, χρίζοντας την ίδια στιγμή ως δυνάμει παραβατικούς, όχι μονάχα όσους διαμαρτύρονται (από αυτούς που κάνουν καταλήψεις μέχρι εκείνους που κολλάνε αυτοκόλλητα ή σηκώνουν πανό), αλλά και όσους προτείνουν κάτι διαφορετικό (βλ. αξιωματική αντιπολίτευση).
Ούτε όμως και αυτή η τακτική κίνηση αποδίδει τα μέγιστα, καθώς ο επιχειρούμενος συσχετισμός του ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία ή με το «ακραίο περιθώριο» υπερβαίνει τη σφαίρα του εξωφρενικού, με αποτέλεσμα η βία να διοχετεύεται εξολοκλήρου σε αντιεξουσιαστές, αναρχικούς (δεκάδες εκ των οποίων τα σπίτια ερευνώνται με διάφορα προσχήματα) και λοιπούς διαμαρτυρόμενους και διαδηλωτές. Ακόμα και εάν αυτοί διαμαρτύρονται ειρηνικά και εντός των ορίων που η εξουσία θέτει.
Η βία, εφαρμοζόμενη κατ” αυτόν τον τρόπο, εξυπηρετεί τη συντήρηση της εξουσίας του κράτους και της συγκυβέρνησης δρώντας προληπτικά για τυχόν μελλοντικές μαζικότερες κοινωνικές αντεπιθέσεις-αντιστάσεις. Σε συνάφεια λοιπόν και η ενίσχυση των ΕΚΑΜ, η προστασία του μισθολογίου των ένστολων και η δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας.
Η κοινωνική ειρήνη όμως, που βασίζεται κυρίως στον φόβο και στο θεσμικό μονοπώλιο της κρατικής βίας, είναι πάντα επισφαλής. Είναι απαραίτητη και η σύμπραξη των λοιπών εξουσιών, όπως της επιχειρηματικής ή εκείνης των συστημικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, για την επίτευξη ενός πιο αποτελεσματικού ελέγχου-περιορισμού της κοινωνίας και της εμφύτευσης της άποψης ότι η τελευταία έχει συμφέρον από την παραμονή της συγκυβέρνησης στην εξουσία. Η διοχέτευση της ιδέας ότι η συνεχιζόμενη εκμετάλλευση είναι προς όφελος του εκμεταλλευόμενου, όσο επιτήδεια κι αν παρουσιάζεται, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή πια στην ελληνική πραγματικότητα.
Η αδέξια διαχείριση της επικείμενης ήττας της συγκυβέρνησης όχι μόνο καταφεύγει στη βία ως τελευταίο της στρατηγικό εργαλείο αλλά έχει και το θράσος να ζητήσει εκ νέου την ψήφο εμπιστοσύνης ποντάροντας στην πολιτική αδράνεια των καταπιεσμένων. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι τελευταίοι δεν έχουν επίγνωση πως είναι καταπιεζόμενοι, αλλά, όπως έγραφε ο Πάουλο Φρέιρε, η συναίσθησή τους έχει συζευχθεί με το βούλιαγμά τους στην πραγματικότητα της καταπίεσης(2).
Το βάρος της άρσης αυτής της αντίφασης καλείται να επωμισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ως Ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να λύσει αυτή την αντίφαση και να αναδείξει τον άνθρωπο που θα γεννηθεί μέσα από αυτήν, έναν άνθρωπο ελεύθερο.
……………

 

* Δρ Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ
1. L. Althusser, 1977, «Lenin and Philosophy» and Other Essays, New Left Books, σ. 137
2. Πάουλο Φρέιρε, 1977, Η αγωγή του καταπιεζόμενου, Ράππα, σ. 42

 

Πηγή:

http://miastigmistonanemo.blogspot.ca/2014/03/blog-post_28.html

Φτωχοί μπάτσοι δέρνουν φτωχές καθαρίστριες

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΝΔΡΑΝΙΣΤAΚΗΣ

• 

Έβλεπα τα όργανα της τάξεως να δέρνουν, να πατάνε, να σέρνουν τις καθαρίστριες που διαδήλωναν έξω από το υπουργείο Οικονομικών και η αγωνία μου είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Θα το πάρουν άραγε τα όργανα το κοινωνικό μέρισμα του πλεονάσματος, ανήκουν στους 70.000 ένστολους δικαιούχους ή θα χάσουν το πεντακοσάρικο επειδή είναι υψηλόμισθοι; Μπα, χαμηλόμισθα μπατσάκια των 700 ευρώ είναι οι σιδηρόφρακτοι, τρεις κι εξήντα παίρνουνε και τον κόσμο δέρνουνε. Τρεις κι εξήντα έπαιρναν προ Μνημονίου, μετά τους έριξαν στα δύο κι εξήντα, εκείνοι όμως συνέχισαν να δέρνουν με το ίδιο πάθος. Δεν δέρνουμε για τα λεφτά εμείς, αδερφέ, δέρνουμε για την πατρίδα. Το πεντακοσάρικο πάντως θα το πάρουμε, μη μας πούνε και κορόιδα.
Πρώτοι και καλύτεροι πρέπει να πάρουν το μέρισμα οι σιδηρόφρακτοι. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχες πρωτογενές πλεόνασμα, δεν θα υπήρχε καν η κυβέρνηση που μοιράζει το πρωτογενές πλεόνασμα. Αυτοί μας δείρανε όταν ήταν να ψηφιστεί το πρώτο Μνημόνιο, αυτοί μας έριξαν χημικά όταν ήταν να ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, αυτοί μας ποδοπάτησαν όταν κατεβήκαμε 250.000 λαός στην πλατεία Συντάγματος. Αυτοί ψέκασαν στο πρόσωπο τον Μίκη και τον Γλέζο, αυτοί πέρασαν με τις μηχανές τους πάνω από διαδηλώτριες, αυτοί μας συνέλαβαν προληπτικά, για να μην φτάσουμε ποτέ στη διαδήλωση. Εντολές παίρνανε θα μου πείτε, πότε από τον Παπουτσή, πότε από τον Χρυσοχοΐδη, πότε από τον Δένδια. Εντολές παίρνανε, αλλά τις εκτελούσαν με χαρά μεγάλη και ζήλο υπερβάλλοντα.
Ποιος Σαμαράς, ποιος Βενιζέλος, ποιος Στουρνάρας. Χωρίς τα σιδερόφρακτα μπατσάκια δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ στο success, δεν θα ήμασταν στο τσακ να βγούμε στις αγορές. Πρώτοι – πρώτοι να το πάρουν το επίδομα οι σιδερόφρακτοι κι εκείνοι που έδειραν τις καθαρίστριες, να πάρουν επίδομα διπλό και τρίδιπλο. Όταν δέρνεις απολυμένες γυναίκες, τα έξοδά σου αυξάνονται αλματωδώς. Χρειάζεσαι μαύρες κουρτίνες για να σκεπάσεις τους καθρέφτες και να μη βλέπεις τη φάτσα σου, χρειάζεσαι αντιεμετικά μην τυχόν γλιστρήσει η κουρτίνα και δεις ξαφνικά τη φάτσα σου, χρειάζεσαι δέκα μπουκάλια ουίσκι για να αντέξεις τον εαυτό σου, ένα φτωχό μπάτσο που δέρνει φτωχές γυναίκες.
Να πάρουν διπλό και τρίδιπλο επίδομα οι δάρτες των καθαριστριών. Είναι οι ήρωες των σκοτεινών ημερών, οι εξολοθρευτές του μεγάλου εχθρού. Τις έδιωξαν τις καθαρίστριες περιμένοντας ότι θα κάτσουν να κλαίνε στη γωνιά τους -«νόμισαν ότι θα κάτσουμε στο σπίτι να βλέπουμε τον Σουλεϊμάν», είπε χθες στο Κόκκινο η Δήμητρα Μανώλη- κι εκείνες έγιναν ο χειρότερος εφιάλτης τους. Βγήκαν στο δρόμο και παραμένουν εκεί έξι μήνες, όπου κι αν πάνε οι Στουρνάρες και οι Μητσοτάκηδες τις βρίσκουν μπροστά τους, να τους θυμίζουν ότι δεν είναι ανίκητοι. Γι’ αυτό τις δέρνουν ανηλεώς, μετά μουσικής και επιδόματος.
Πηγή: avgi.gr

Toolbox που σας χρειάζεται…

Επιχαίρει κείνος ο σάλιαγκας ο Χατζηδάκης – ο δεν πίπτει ούτε λόγος, ούτε ράβδο νιώθει – ότι εφαρμόσαμε κατά 85% την εργαλειοθήκη – toolbox ελληνιστί -που μας έδωκε ο ΟΟΣΑ. Βασικά κοίτα πως έχουν τα πράγματα. Κάποιοι μεγαλόσχημοι…

ολιγάρχες, καθίκια του κερατά, βρυκόλακες, μαζί με πολυεθνικές αποφάσισαν να τελειώνουν τα πράγματα εδώ στο Μπομπολιστάν. Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται… ή μάθαν πως γαμιόμαστε και πλάκωσαν και οι γύφτοι (σόρρυ από τους γύφτους κιόλας, αυτοί έχουν και έναν ηθικό κώδικα).

by…kopria

Πήγαν λοιπόν εκεί στα παλικάρια του ΟΟΣΑ και λένε “το και το, εμείς θέλουμε  τούτο και τ’άλλο”
Δηλαδή οι σουπερμαρκετάδες θέλαν τα φάρμακα, οι πολυεθνικές τα γάλατα και γαργάλατα, γαργάλατα βρήκαν τον πρόθυμο υπουργό – θα ήταν πολλοί αλλά θα πήγαν στον πιο μερακλή – και ζήτησαν τα ρέστα τους. Έστυψε κείνος το μυαλό του πως θα το περάσει, αφού στο μνημόνιο που είχαν φτιάξει δεν τα είχαν βάλει.
“Ποιος δεν μας πήδηξε ακόμη;” σκέφτηκε η γκλάβα του και γουργούρισε η κοιλιά του. “Ο ΟΟΣΑ”
Μια και δυό σηκώνει το τηλέφωνο και καλεί.
-ΟΟΣΑς εκεί;
-Ο ίδιος τι θα θέλατε;
-Καλώ από την Ελλάδα και θα θέλαμε κάποια μέτρα που ξεχάσανε να μας πούνε να περάσουμε στα μνημόνια και πρέπει να έχουμε μια δικαιολογία να τα πάρουμε για τους ιθαγενείς
-Μάλιστα. Έχετε 500.000 ευρώ;\
-Επειδή είμαστε κιμπάρηδες και πληρώνουν οι μαλάκες θα σας δώσουμε 1.000.000 ευρώ να βγει κάτι και για μας.
-Άριστα. Στείλτε μας τι θέλετα να σας τα στείλουμε σε συσκευασία εργαλειοθήκης.
-Εργαλειοθήκης;
-Πως το λετέ εκεί στο Ελλαδιστάn-Μπομπολιστάν; Toolbox
Και έφτακε το toolboxιον και ανοίχτηκε με χαρές και πανηγύρια.
“Αυτό μας έλειπε για να έχουμε το success story πλήρες είπαν τα καθάρματα και το άνοιξαν.
Ω!ρε τι πούτσα είχε να πέσει..
Τελικά ο μόνος λόγος ύπαρξης της κυβέρνησης είναι να νομοθετεί ώστε να μπορεί να επιβάλει με όλη την κρατική βία τη μεταφορά του πλούτου από το δημόσιο, όλους μας, σε κάποιους…
…στο τέλος και τη βαζελίνη θα πληρώσεις

paganeli

«Οικόπεδα με μια πεντάρα – στου Στουρνάρα»

Δεν μπορεί, κάποιος εκεί στην κυβέρνηση, όταν ήταν μικρός, θα άκουγε το περίφημο διαφημιστικό σλόγκαν «Οικόπεδα με μια πεντάρα – στου Κωνσταντάρα. Κανείς δεν ζημιώθηκε αγοράζοντας γη». Ένα ραδιοφωνικό σποτάκι που ακουγόταν την δεκαετία του ’60 από τους πωλητές οικοπέδων, τότε που πλούτισαν αμέτρητοι…

οικοπεδούχοι ή και οικοπεδοφάγοι και γέμισε η Ελλάδα με σπίτια εκτός σχεδίου πόλεως. «Οικόπεδα με μια πεντάρα – στου Στουρνάρα.

Από τον Πέτρο Κατσάκο

Κανείς δεν ζημιώθηκε αγοράζοντας γη και ειδικότερα αν λέγεται Λάτσης» θα μπορούσε να είναι το διαφημιστικό σλόγκαν των ημερών που ταιριάζει γάντι στην πώληση του Ελληνικού.

Σύμφωνα με τον συμφωνηθέντα σχεδιασμό του ξεπουλήματος, το 33% του τιμήματος (300 εκατ. ευρώ) θα καταβληθεί άμεσα με την ολοκλήρωση της συμφωνίας και τα υπόλοιπα 615 εκατ. ευρώ σε βάθος δεκαετίας (61,5 εκατ. ευρώ τον χρόνο). Χρήματα τα οποία και ο ελάχιστα υποψιασμένος κάτοικος αυτής της χώρας είναι πλέον πεπεισμένος ότι η Lamda Development θα τα εξασφαλίσει με δάνειο από κάποια τράπεζα. Η φάμπρικα που άνοιξε με την πώληση της «Πανγαία» έχει ανοίξει την όρεξη των οικοπεδοφάγων.

«Δεν θα αφήσουμε το Ελληνικό να γίνει κομματική χωματερή του Τσίπρα» φώναζε προ καιρού ο κομματικός κτηματομεσίτης Σίμος Κεδίκογλου, στρώνοντας το κόκκινο χαλί στον έναν και μοναδικό ενδιαφερόμενο «επενδυτή» που θα μας έσωζε από τα κομμουνιστικά σκουπίδια του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι παραπάνω είχε πάρει το αυτί του Σίμου στους διαδρόμους του Μαξίμου και της Συγγρού, αλλά μας το κρατούσε για έκπληξη. Έτοιμο τον είχαν τον πελάτη τόσο καιρό, αλλά μας τον κρατούσαν κρυφό μην και τους τον τρομάξει ο Τσίπρας με τις απειλές του και χάσουμε το κελεπούρι.

Έτσι γίνονται, κύριοι, οι δουλειές. Όχι σαν τους άλλους τους κακομοίρηδες, που μέχρι και τον Πάγκαλο πήγαν στους εμίρηδες και δεν κατάφεραν ούτε ένα “success story” της προκοπής να στήσουν. Τσάμπα και τα έξοδα για τις μακέτες των καθηγητών του Γιώργου. Ενώ τώρα, με ένα ραδιοφωνικό σποτάκι καθάρισαν. «Οικόπεδα με μια πεντάρα – στου Στουρνάρα» και όποιος τραπεζίτης κατάλαβε κατάλαβε.

Ακαταδίωκτο για τα μέλη του ΤΧΣ

Πλήρη προστασία στις αποφάσεις και πράξεις της διευθύνουσας συμβούλου κ. Αναστασίας Σακελλαρίου και των μελών του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας παρέχει το νομοσχέδιο για την ανακεφαλαιοποίηση, που περιλαμβάνεται στο πολυνομοσχέδιο

Συγκεκριμένα προβλέπεται ότι «οι αποφάσεις του Γενικού Συμβουλίου και της Εκτελεστικής Επιτροπής, εφόσον λαμβάνονται σύμφωνα με τον παρόντα νόμο, θεωρούνται επωφελείς και συμφέρουσες για το Ταμείο και το Ελληνικό Δημόσιο και υπηρετούσες τη χρηστή διαχείριση της περιουσίας του Ταμείου, όσον αφορά την αστική ευθύνη των μελών του Γενικού Συμβουλίου, της Εκτελεστικής Επιτροπής καθώς και του προσωπικού του Ταμείου, έναντι τρίτων και έναντι του Ελληνικού Δημοσίου. Η διάταξη αυτή δεν απαλλάσσει τους ανωτέρω από τυχόν ευθύνη τους έναντι του Ταμείου».

thepressproject

Ο Γιάννης Παπαθανασίου, η Τάνια Ιακωβίδου και η Νέα Ελλάδα του Αντώνη Σαμαρά

Η παραίτηση του Άρη Σπηλιωτόπουλου από τη βουλευτική έδρα που κατείχε στη Β΄ Αθήνας, έφερε στην επιφάνεια άλλη μία παθογένεια του πολιτικού συστήματος, που εξακολουθεί να διατηρείται: αυτή του βολέματος στο κράτος των…

αποτυχημένων πολιτευτών των εκάστοτε κυβερνητικών κομμάτων

Της Βασιλικής Σιούτη

Η έδρα της Β’ Αθήνας μετά την παραίτηση του υποψηφίου δημάρχου της Ν.Δ κανονικά θα περνούσε στον πρώτο επιλαχόντα. Δηλαδή στον Γιάννη Παπαθανασίου, τον τελευταίο υπουργό Οικονομίας της κυβέρνησης Καραμανλή. Ένα από τα μοιραία πρόσωπα εκείνης της περιόδου που οι πολίτες, αποδοκίμασαν στις τελευταίες εκλογές, αφήνοντας τον έξω από τη Βουλή.

Ήρθαν όμως έτσι τα πράγματα, που η καλή του τύχη τον ξαναέφερε σύντομα στην είσοδο του ελληνικού κοινοβουλίου. Δεν τη χρειάστηκε ωστόσο, γιατί ο Γιάννης Παπαθανασίου, ο αποτυχημένος υπουργός μιας αποτυχημένης κυβέρνησης, είχε ήδη προλάβει να βολευτεί από τη Ν.Δ. Στο κράτος φυσικά, όπου απολαμβάνει μία δημόσια θέση και πληρώνεται με έναν μισθό μερικών χιλιάδων ευρώ, από αυτά που δίνουν οι φορολογούμενοι πολίτες που στύβονται καθημερινά.

Φυσικά και αρνήθηκε -όπως ήταν αναμενόμενο- ο Γιάννης Παπαθανασίου να καταλάβει την έδρα του Άρη Σπηλιωτόπουλου στη Βουλή. Δεν είναι κοροΐδο για να αφήσει μία περιζήτητη και καλοπληρωμένη θέση κύρους, όπως αυτή του προέδρου των ΕΛΠΕ (και αρκετά προστατευμένη από την αρνητική δημοσιότητα), για μια θέση βουλευτή, που δεν έχει καμία εξουσία, καθώς το μόνο που κάνουν οι κυβερνητικοί βουλευτές είναι να επικυρώνουν τις ντιρεκτίβες των δανειστών, προκαλώντας την οργή των πολιτών. Κάπως έτσι, η έδρα του Άρη Σπηλιωτόπουλου πέρασε στη δεύτερη επιλαχούσα,παρουσιάστρια ελαφρών προγραμμάτων και πολιτικό παιδί του Γ. Καρατζαφέρη, την κα Παναγιώτα-Τάνια Ιακωβίδου.
Και ω, τι έκπληξη! Και η κυρία αυτή είχε προλάβει να βολευτεί από την κυβέρνηση Σαμαρά, ως πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης, ενώ πριν είχε διοριστεί και ως σύμβουλος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του γ.γ του υπουργείου Δικαιοσύνης, .Γ.Σούρλα. Προφανώς κανένα άλλο προσόν, πλην εκείνου της ατυχήσασας πολιτευτού της Ν.Δ δεν χρειαζόταν για τις θέσεις αυτές, που μισθοδοτούνται από τον φορολογούμενο πολίτη.

Κατά τ’ άλλα, η «ευρωπαϊκή» κυβέρνηση Σαμαρά έβαλε μυαλό από τον κρίση, μεταρρυθμίζει το κράτος και περιορίζει τις σπατάλες. Και πάνω απ’ όλα στελεχώνει το ευέλικτο και μεταρρυθμισμένο κράτος με στελέχη που επέλεξε με διαφάνεια και αξιοκρατία. Αυτή είναι η Νέα Ελλάδα του κ.Σαμαρά.

Εδώ που τα λέμε, ο κ. Γιάννης Παπαθανασίου και η κα Τάνια Ιακωβίδου συμβολίζουν με τον καλύτερο τρόπο το μεταρρυθμιστικό έργο της κυβέρνησης Σαμαρά και τη νέα Ελλάδα που οραματίζεται.

paganeli

Υποχρεωτικό, δια νομοθετικού διατάγματος, το χτένισμα του Αντώνη Σαμαρά για τους νέους !!!

Στην καθιέρωση υποχρεωτικής κόμμωσης αντίστοιχης με εκείνης του Αντώνη Σαμαρά για τους Ελληνόπαιδες προχώρησε η συγκυβέρνηση, μέσω νομοθετικού διατάγματος που κατατέθηκε στη Βουλή. 

Όπως προβλέπει το νομοθετικό διάταγμα, το οποίο δημοσιεύτηκε στο Φ.Ε.Κ. Α 46 της 26/3/2014 (σελ. 1217), από την 1η Απριλίου οι άρρενες μαθητές και φοιτητές της πατρίδος μας δεν επιτρέπεται να…

κυκλοφορούν παρά με το “κούρεμα και το χτένισμα του αγαπημένου ηγέτη, του λαοπρόβλητου εθνικού κυβερνήτη που με τις προσωπικές του θυσίες πέτυχε το σαξές στόρυ, το πρωτογενές πλεόνασμα και την έξοδο της χώρας από την κρίση”.

Από το jungle-report

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες που διέρρευσαν από κυβερνητικές πηγές στους ακάματους δημοσιογράφους του Jungle-Report, το νομοθέτημα αυτό αποτελεί την ελληνορθόδοξη απάντηση στην αντίστοιχη απόφαση του Κιμ Γιονγκ Ουν και “σε όσους θέλουν να μας κάνουν Βόρεια Κορέα”. Έχει μάλιστα σκοπό να λανσάρει μια νέα στυλιστική επανάσταση στην κόμμωση των νέων, η οποία συνδυάζει την προσήλωση στις παραδοσιακές αξίες του πρωθυπουργού (αποτυπωμένες στην χωρίστρα που παραπέμπει σε δεξιό θρησκευόμενο γυμνασιάρχη της δεκαετίας του ’50) και το όραμα για το λαμπρό μέλλον που μας εγγυάται η εφαρμογή των μνημονίων.

Το κούρεμα-χτένισμα του Αντώνη Σαμαρά αναμένεται να προκαλέσει κύμα ενθουσιασμού στη νεολαία, η οποία ήδη από την πρώτη μέρα έσπευσε να αγκαλιάσει τη νέα ρετρό μόδα της εξ αριστερών χωρίστρας. “Είναι η ελάχιστη ανταπόδοση, ένα μικρό δείγμα της ευγνωμοσύνης μας για τον μεγάλο εθνικό μας ηγέτη που από το φθινόπωρο θα μας χαρίσει απλόχερα το wi-fi του. Όπως και να έχει, λίγοι ηγέτες έχουν αποδείξει ότι νοιάζονται τόσο πολύ τη νεολαία”, δήλωσε ο 15χρονος Μάρκος, που επισκέφτηκε το κομμωτήριο στο ισόγειο των γραφείων της Νέας Δημοκρατίας, στη λεωφόρο Συγγρού.

Όπως μας πληροφόρησαν οι ίδιες κυβερνητικές πηγές, δεν είναι καθόλου αναπάντεχη αυτή η ανταπόκριση της νεολαίας: “Αφενός η επιστροφή σε old-fashion αισθητικές κάνει θραύση στους νέους, αφετέρου η κόμμωση αλά (Αντώνη) Σαμαρά συμβολίζει τον επιτυχημένο πολιτικό άνδρα, ο οποίος από γραφικός και περιθωριακός εθνικιστής σε 11ετή απομόνωση, ταυτισμένος με την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και την προδοσία της παράταξής του, ανεδείχθη σε πρόεδρό της και σε πρωθυπουργό της χώρας, με τη βοήθεια, πάντα, του ελληνικού λαού”.

Η νέα μόδα που υποχρεούνται από 1ης Απριλίου να υιοθετήσουν οι Έλληνες άρρενες στην κεφαλή τους, προβλέπεται να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι, μια και όσοι δεν την ακολουθήσουν θα χαρακτηρίζονται ως “υπονομευτές της εθνικής προσπάθειας” και ως “κομμουνιστές”.

«Το κούρεμα του ηγέτη μας είναι, αν θέλουμε να το χαρακτηρίσουμε, αρκετά ιδιαίτερο», ανέφερε άλλη κυβερνητική πηγή στο Jungle-Report. «Δεν ”πηγαίνει” ακριβώς σε όλους, καθώς ο καθένας έχει άλλο σχήμα προσώπου και κεφαλής», συμπλήρωσε.

Το συγκεκριμένο κούρεμα μάλιστα θεωρείται μη δημοφιλές στην Ελλάδα, καθώς θυμίζει, σύμφωνα με πολλούς κατοίκους της χώρας, «τροτέζες Γερμανίδας τσατσάς», αναφέρουν κύκλοι προσκείμενοι στο Μέγαρο Μαξίμου. Για να προσθέσουν, ωστόσο, ότι «σε αντίθεση με τις πάλαι ποτέ αντιμνημονιακές απόψεις του κ. Σαμαρά, που μετετράπησαν θεαματικά και εν ριπή οφθαλμού σε φιλομνημονιακές, το χτένισμά του παραμένει σταθερό εδώ και δεκαετίες, από τα χρόνια της φοίτησής του στο πανεπιστήμιο Άμχερστ της Μασαχουσέτης».

Για την άμεση εφαρμογή του σαμαρικού χτενίσματος, το κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας “Δημοκρατία” θα μοιράσει στους αναγνώστες του, εντελώς δωρεάν, την πατροπαράδοτη καφετιά τσατσάρα, την οποία ο πρωθυπουργός μας φέρει πάντα στην τσέπη του πουκαμίσου του, για να τονίζει την χωρίστρα του πριν από κάθε συνάντησή του με την καγκελάριο Μέρκελ.

Δεν έχει γίνει, ωστόσο, ξεκάθαρο κατά πόσο το συγκεκριμένο κούρεμα θα επιβληθεί σε όλο τον ενήλικο ανδρικό πληθυσμό της χώρας.

paganeli

"Η κολαστική κοινωνία και ο νομαδισμός" του Μ. Φουκώ

Όταν μίλησα για παρανομία υπό τη μορφή της λεηλασίας, μίλησα για τον συσσωρευμένο πλούτο σαν να αποτελούνταν από αγαθά προς κατανάλωση, από στοιχεία πλούτου προς θέση σε κυκλοφορία τα οποία θα μπορούσε κανείς να τα ιδιοποιηθεί είτε για να τα χρησιμοποιήσει ο ίδιος, είτε για να τα διανείμει. Αλλά αυτό ήταν απλώς μια αφαίρεση. Ο πλούτος αυτός είναι πριν απ’ όλα ένας μηχανισμός παραγωγής, σε σχέση με τον οποίο το σώμα του εργάτη –τώρα άμεσα παρόν σε σχέση με αυτόν τον πλούτο ο οποίος δεν θα του ανήκει- δεν είναι πλέον απλή επιθυμία, αλλά εργατική δύναμη, η οποία πρέπει να γίνει παραγωγική δύναμη. Σε αυτό ακριβώς το σημείο του μετασχηματισμού της σωματικής δύναμης σε εργατική δύναμη και της ενσωμάτωσης αυτής της δύναμης σε ένα σύστημα παραγωγής που θα την κάνει παραγωγική δύναμη, συγκροτείται μία νέα τάση παρανομίας, η οποία, όπως και εκείνη της λεηλασίας, αφορά τη σχέση ανάμεσα στο σώμα του εργάτη και το σώμα του πλούτου, αλλά το σημείο εφαρμογής της δεν είναι πλέον το σώμα του πλούτου ως αντικείμενο πιθανής ιδιοποίησης, αλλά το σώμα του εργάτη ως δύναμη παραγωγής.

Αυτή η τάση παρανομίας συνίσταται κατ’ ουσίαν στην άρνηση εφαρμογής αυτής της δύναμης στο μηχανισμό παραγωγής. Μπορεί να πάρει περισσότερες μορφές: 1) την απόφαση της οκνηρίας: την άρνηση του εργάτη να προσφέρει στην αγορά εργασίας αυτά τα μπράτσα αυτό το σώμα, αυτή τη δύναμη· την τάση να τα «κλέψει» από το νόμο του ελεύθερου ανταγωνισμού της εργασίας, από την αγορά· 2) την εργατική αταξία, το νομαδισμό: την άρνησή του να εφαρμόσει τη δύναμή του εκεί που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει· αυτό σημαίνει ότι διασπείρει αυτές τις δυνάμεις, αποφασίζει ο ίδιος για πόσο χρόνο θα τις εφαρμόσει· 3) η γιορτή: να μη διατηρείς αυτή τη δύναμη μέσα σε όλα όσα θα μπορούσαν να της επιτρέψουν να χρησιμοποιηθεί, να τη σπαταλάς μη φροντίζοντας το σώμα σου, πέφτοντας στην αταξία· 3) Η άρνηση της οικογένειας: να μη χρησιμοποιείς το σώμα σου για την αναπαραγωγή των εργασιακών του δυνάμεων στη μορφή μιας οικογένειας που αναθρέφει η ίδια τα τέκνα της και εγγυάται, με τις φροντίδες που τους παρέχει, την ανανέωση των εργασιακών δυνάμεων· εδώ έχουμε την άρνηση της οικογένειας μέσω της παλλακείας, της ασωτείας

Αυτό το σύνολο πρακτικών αναδεικνύεται και καταγγέλλεται από μια ολόκληρη σειρά συγγραφέων που εμφανίζουν τις αγορεύσεις τους ως ένα εγχείρημα ηθικοποίησης της εργατικής τάξης. Έτσι, στο έργο του Delamoralisation des classes laborieuses [Περί ηθικοποιήσεως των εργαζομένων τάξεων] (Παρίσι, Guillaumin 1851), ο Grün επισημαίνει τις κύριες μάστιγες της εργατικής τάξης: 1) την ακράτεια· 2) την απερισκεψία και τους πρώιμους γάμους: ο άνθρωπος πρέπει να παντρεύεται μόνο αν έχει τα μέσα να συντηρήσει οικογένεια· πρέπει να ενσταλάξουμε την καθαρότητα των ηθών αναθέτοντας την εκπαίδευση «στη θρησκευτική διδαχή, στην ευαισθητοποίηση των πατέρων και των μητέρων, στην επαγρύπνηση των εργοδοτών»· 3) ο στροβιλισμός, τα αναρχικά πάθη, η άρνηση υπαγωγής στους νόμους και εγκατάστασης· 4) η έλλειψη οικονομίας· 5) η άρνηση εκπαίδευσης και τελειοποίησης της δύναμης προς εργασία· 6) η έλλειψη υγιεινής· 7) η κακή χρήση της αναψυχής· πρέπει λοιπόν οι εργοδότες και η διοίκηση να καταπιαστούν να τους οργανώσουν. Όλα αυτά παρουσιάζονται ως μία συνηγορία για πράγματα που θα αποσπάσουν τις εργαζόμενες τάξεις από την αθλιότητα και θα τις κάνει πιο ευτυχείς. Αλλά αυτή η φιλολογία λέει επίσης ρητά ότι είναι προς το συμφέρον του αφεντικού να εφαρμοστεί πραγματικά αυτή η δύναμη εργασίας στο μηχανισμό παραγωγής.

Έτσι, εμφανίζεται μία τάση παρανομίας που συνδέεται όχι με τη λεηλασία, αλλά με τη διάχυση: το επίδικο εδώ δεν είναι πλέον μια σχέση επιθυμίας προς την υλικότητα του πλούτου, είναι μία σχέση πρόσδεσης στο μηχανισμό παραγωγής. Η τάση αυτή θα έχει τη μορφή της λούφας, των καθυστερήσεων, της τεμπελιάς, των γιορτών, της ασωτείας, του νομαδισμού, με δυο λόγια κάθε μορφή που ανήκει στην τάξη της μη κανονικότητας, της κινητικότητας στο χώρο. Σε ένα κείμενο του 1840, ο Μισέλ Σεβαλιέ γράφει: «από την ακανόνιστη ύπαρξη στη διαταραγμένη ζωή, είναι μόνο ένα βήμα». Αυτή τη στιγμή, ο βιομηχανικός στρατός έχει την ίδια μορφή ζωής, τις ίδιες πρακτικές «με τα βαρβαρικά, απείθαρχα, ρακένδυτα, αρπακτικά στίφη που αποτελούσαν τους στρατούς πριν από χίλια διακόσια χρόνια». Πρέπει κάποια μέρα ο βιομηχανικός στρατός να εγκαταλείψει αυτό το παλιό ρακένδυτο μοντέλο και να αρχίσει να μοιάζει με αυτό που είναι ο στρατός σήμερα, σε αυτά τα «τακτικά σώματα, που είναι καλά εξοπλισμένα και πειθαρχημένα (…). Εκεί, μία ακούραστη πρόνοια συνοδεύει τον καθένα απ’ τη στιγμή που κατατάσσεται μέχρι τη στιγμή της συνταξιοδότησής του, μέχρι τη στιγμή του θανάτου του· ανεκτίμητη ευεργεσία μετά την οποία ανασαίνουν σήμερα οι προλετάριοί μας, έτσι όπως συντρίβονται από το βάρος της απόλυτης ανεξαρτησίας τους!»[1].

Aσφαλώς, ο 19ος αιώνας δεν ανακάλυψε την οκνηρία, αλλά θα ήταν δυνατό να γίνει μια ολόκληρη ιστορία της τεμπελιάς, δηλαδή όχι της αναψυχής –που είναι ο τρόπος με τον οποίο η οκνηρία κωδικοποιήθηκε, θεσμοποιήθηκε, ένας ορισμένος τρόπος να κατανείμουμε τη μη-εργασία κατά μήκος των κύκλων της παραγωγής, να ενσωματώσουμε την οκνηρία στην οικονομία αναλαμβάνοντάς την και ελέγχοντάς την στο εσωτερικό ενός συστήματος της κατανάλωσης-, αλλά των τρόπων με τους οποίους οι άνθρωποι ξεφεύγουν από την υποχρέωση της εργασίας, υπεξαιρούν την εργατική δύναμη, δεν αφήνονται να συγκρατηθούν και να καθηλωθούν στο μηχανισμό παραγωγής. Αν λοιπόν μπορεί να υπάρξει μια ιστορία της τεμπελιάς, αυτό συμβαίνει επειδή δεν αποτελεί το διακύβευμα των ίδιων αγώνων σε σχέση με τις διαφορετικές παραγωγικές σχέσεις εντός των οποίων έρχεται να παίξει το ρόλο της ως δύναμη αναταραχής. Υπάρχει μια κλασική μορφή τεμπελιάς, το 17ο-18ο αιώνα, που ορίζεται ως οκνηρία. Αυτή εντοπίζεται και ελέγχεται σε δύο επίπεδα: υφίσταται μια πίεση τοπική, σχεδόν ατομική –την πίεση του αρχιτεχνίτη που βάζει τον μαθητευόμενό του να δουλεύει όσο το δυνατόν περισσότερο. Στο κρατικό επίπεδο, σε μια μορφή οικονομίας που επί καιρό κυριαρχείται από τα θέματα του μερκαντιλισμού, υπάρχει η υποχρέωση να βάλουμε όλο τον κόσμο να δουλέψει για να αυξήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο την παραγωγή –η αστυνομία, οι εργοδηγοί είναι τα όργανά της. Ανάμεσα στις δύο αυτές πιέσεις του χειροτεχνικού πυρήνα και της κρατικής αστυνομίας, η οκνηρία διαθέτει ευρύ περιθώριο για να εκδηλωθεί. Το 19οαιώνα, η οκνηρία θα έχει μια άλλη μορφή· πρώτον, επειδή θα υπάρχει ανάγκη για συγκυριακούς οκνηρούς: τους ανέργους. Εξ ου και βλέπουμε τον ψόγο περί οκνηρίας να παύει πολύ γρήγορα να απευθύνεται στην εργαζόμενη τάξη. Από την άλλη, τη στιγμή της γέννησης των βιομηχανικών κέντρων, των εργοστασίων, το αντικείμενο των ελέγχων και της πίεσης είναι όλες αυτές οι αρνήσεις προς εργασία οι οποίες παίρνουν μορφή λίγο-πολύ συλλογική και οργανωμένη, μέχρι τη μορφή των απεργιών.

Αυτή η τάση παρανομίας μέσω «διάχυσης» έχει λοιπόν μια ιδιαιτερότητα, που πρέπει τώρα να διευκρινίσουμε. Πρώτον, οι σχέσεις μεταξύ παρανομίας μέσω διάχυσης και μέσω λεηλασίας: θα είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ηθικολογίας, της αστυνομίας, όλων των εργαλείων ελέγχου του 19ου αιώνα, να διαχωρίσουν αυτές τις δύο τάσεις παρανομίας και να κάνουν τη λεηλασία κάτι που ανάγεται στη βαριά εγκληματικότητα, ως αδίκημα, αποσυνδέοντάς την από την ήπια, καθημερινή, διαρκή παρανομία της διάχυσης. Αλλά, ταυτόχρονα, ο ίδιος αυτός μηχανισμός που τείνει να αντιδιαστείλει τον κλέφτη από τον τεμπέλη, δείχνει πώς περνάμε από τον ένα στον άλλο. Πράγματι, πίσω από αυτή την προσπάθεια αποκοπής και διασύνδεσης, υπάρχει μία άλλη πραγματικότητα, πολύπλοκη. Από τη μία, μια αμοιβαία ενίσχυση των παρανομιών: όσο περισσότερο οι μάζες είναι διάχυτες, κινητές, όσο λιγότερο είναι καθηλωμένες σε συγκεκριμένα σημεία του μηχανισμού παραγωγής, τόσο περισσότερο τείνουν να περάσουν στη λεηλασία. Αντιστρόφως, όσο περισσότερο τείνουν προς τη λεηλασία, τόσο περισσότερο θα τείνουν να έχουν άτακτη ζωή, να πέφτουν στο νομαδισμό, για να αποφύγουν τις κυρώσεις. Από την άλλη, όμως, απ’ τη στιγμή που επιχειρεί κανείς να δαμάσει τη μία από αυτές τις τάσεις παρανομίας, οδηγείται να ενισχύσει την άλλη· πράγματι, όλοι οι βαρύτατοι έλεγχοι με τους οποίους δοκιμάζουμε να επιτηρήσουμε τους πληθυσμούς, να βάλουμε φρένο στη λεηλασία, επιφέρουν μία επιτάχυνση της διαδικασίας της κινητικότητας. Αφετέρου, τα μέσα που χρησιμοποιούνται για να ελέγξουν την παρανομία της διάχυσης οδηγούν στην ενίσχυση της λεηλασίας, και ιδίως το μέσο που χρησιμοποιεί το αφεντικό για να καθηλώσει τους εργάτες στον τόπο εργασίας τους, να τους κάνει να δουλεύουν όπου και όποτε θέλει –δηλαδή όσο το δυνατόν χαμηλότερο μισθό που να πληρώνεται με τη βδομάδα, ώστε ο εργάτης να έχει μπροστά του όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα. Καταδικάζοντάς τον στην ανέχεια, τον καθηλώνουμε στη δουλειά του, αλλά ταυτόχρονα του υποδεικνύουμε τη δυνατότητα της λεηλασίας ως έναν τρόπο για να ξεφύγει από αυτή τη μιζέρια.

Κατά δεύτερον, αυτό που καθιστά την παρανομία της διάχυσης πιο επικίνδυνη από την πρώτη, είναι ότι μπορεί πιο εύκολα από εκείνη να πάρει συλλογικές μορφές: πρώτον, διαδίδεται εύκολα. Ενώ η λεηλασία, για να πάρει κάποια έκταση, προϋποθέτει μια οργάνωση συγκάλυψης και κυκλώματα μεταπώλησης, η διάχυση δεν προϋποθέτει αυτό το κλειστό σύστημα. Δεν είναι καν οργάνωση, είναι ένας τρόπος ύπαρξης που μπορεί να παραπέμπει σε μια επιλογή, την άρνηση της βιομηχανικής εργασίας. Υπήρξαν μαζικές και ενίοτε συλλογικές αρνήσεις εργασίας τις Δευτέρες, κυκλώματα νομαδισμού οργανωμένα σε συνάρτηση με τις αγορές εργασίας, τα σωματεία της ταβέρνας [sociétés d’estaminet], αυθόρμητες μορφές οργάνωσης της εργατικής τάξης. Έτσι, ενώ η τάση της λεηλασίας ήταν παγιδευμένη σε μια μορφή «λαθρεμπορίου» που την εξανάγκαζε σε ένα κλειστό σύστημα και δεν έβρισκε διέξοδο παρά μόνο σε εκρήξεις, πλιατσικολογικού τύπου, η τάση της διάχυσης εκβάλλει σε δυνατότητες συντονισμένης δράσης που θα βαρύνουν στην αγορά, ενάντια στους εργοδότες[2]. Θα έχει, μακροπρόθεσμα, οικονομική και πολιτική επίπτωση· στη βάση αυτή θα αναπτυχθούν στρατηγικές πάλης κατά της εργοδοσίας που, αυτές, είναι τέλεια ρυθμισμένες.

Τρίτον, ενώ η πρώτη τάση οπισθοχωρεί κατά το 19ο αιώνα, η δεύτερη, που φαινόταν πιο ήπια, πιο καθημερινή, θα έχει μια πολιτική μετεξέλιξη και θα δημιουργήσει σοβαρότερους κινδύνους για τον αστικό πλούτο. Και η δυσκολία να ελεγχθεί αυτή η τάση θα είναι ακόμη μεγαλύτερη απ’ ό,τι στην πρώτη περίπτωση: όλες αυτές οι ατασθαλίες δεν είναι ποινικά αδικήματα και, καθώς η ελευθερία της αγοράς εργασίας ήταν απαραίτητη σε αυτή την αστική οικονομία, είναι αδύνατο να οργανωθεί το νομικό της σύστημα κατά τρόπο που όλα αυτά να συνιστούν αδικήματα· έτσι, η τάση αυτή επεκτείνεται σε ένα υπο-νομικό επίπεδο. Άλλωστε, η αστική τάξη βρίσκει κατά βάθος, μέχρι ένα σημείο, ένα συμφέρον σε αυτή την παρανομία: μια εργατική δύναμη κινητή, που δεν διαθέτει σωματικές αντιστάσεις, ούτε χρηματική προκαταβολή, και δεν έχει την πολυτέλεια να απεργήσει, όλα αυτά κατά μία έννοια εξυπηρετούν τα συμφέροντά της. Σε αυτή την τάση βρίσκει και ένα καταφύγιο για τη δική της παρανομία: σε μια εποχή που υπάρχουν τα εργατικά βιβλιάρια, όταν ένας εργάτης δεν είναι τακτοποιημένος σε σχέση με τον εργοδότη του, φεύγοντας δεν μπορεί να του ζητήσει να του επιστρέψει το βιβλιάριό του· έτσι, δεν μπορεί να το υποβάλει στον καινούριο εργοδότη του και, μη όντας εν τάξει, δεν μπορεί να αξιώσει τον ίδιο μισθό. Έτσι, η παραβίαση των διαταγμάτων περί βιβλιαρίων υπήρξε τρέχουσα εργοδοτική πρακτική το 19ο αιώνα.

Τέταρτον, η τάση αυτή κατά τα λοιπά αποτελούσε αντικείμενο όχι τόσο «φόβου» –εφόσον δεν έπληττε το ίδιο το σώμα του πλούτου αλλά εκπροσωπούσε απλώς ένα διαφυγόν κέρδος-, όσο επίπληξης. Έτσι, ο Villeneuve-Bargemont, στο έργο του Economie politique chrétienne, έλεγε σχετικά με τους εργάτες του Βορρά: «Αν το πλέον άπορο τμήμα του φλαμανδικού πληθυσμού έχει ελαττώματα που το βυθίζουν ακόμη περισσότερο και το διαιωνίζουν μέσα σε αυτή την αισχρή κατάσταση αποστροφής και αθλιότητας, η ηπιότητα ή, αν προτιμάτε, η έλλειψη ενεργητικότητας του χαρακτήρα των απόρων γενικώς τους αποτρέπει από ακρότητες επιβλαβείς για την κοινωνία. Ζουν στην πιο απόλυτη ένδεια, κι ωστόσο σπανίως καθίστανται ένοχοι σοβαρών προσβολών κατά των προσώπων και των περιουσιών· υποφέρουν χωρίς να εξεγείρονται και σχεδόν χωρίς καν να μουρμουρίζουν». Θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε τα αντικείμενα, τους μηχανισμούς αυτής της επίπληξης: θα αρκούσε, για παράδειγμα, να μελετήσουμε έναν όρο όπως η διάχυση·. Τον όρο αυτό τον βρίσκουμε κάθε φορά που γίνεται αναφορά στην εργατική ανηθικότητα. Από το 19ο αιώνα και μετά, ένοχος «διάχυσης» ήταν εκείνος που πλήττει όχι τοκεφάλαιο, την περιουσία, αλλά τη δική του εργατική δύναμη: πρόκειται για έναν λάθος τρόπο να διαχειρίζεται κανείς όχι το κεφάλαιό του αλλά τη ζωή, το χρόνο, το σώμα του.

Γι’ αυτό, στις αναλύσεις αυτές, η διάχυση παίρνει τρεις βασικές μορφές: την ασωτεία, ως σπατάλη του σώματος· την απρονοησία, ως διασπάθιση του χρόνου· και την αταξία, ως κινητικότητα του ατόμου σε σχέση με την οικογένεια, την απασχόληση. Οι τρεις μεγάλοι θεσμοί μέσα στους οποίους ενεργοποιείται η «διάχυση» είναι: η γιορτή, το λαχείο –που είναι ακριβώς αυτό μέσω του οποίου το άτομο προσπαθεί να κερδίσει τη ζωή του χωρίς να δουλεύει, και του οποίου οι σημειακοί και τυχαίοι χρόνοι αντιτίθενται στην απόκτηση χρήματος όπως γίνεται αντιληπτή σε ένα σύστημα ορθολογικής οικονομίας, δηλαδή ως διαρκή εργασία που αμείβεται με ένα ποσό εκ των προτέρων καθορισμένο-, η παλλακεία, ως τροπισμός σεξουαλικής ικανοποίησης εκτός της οικογενειακής καθήλωσης. Μέσα από αυτούς τους όρους, στοχοθετούνται όλα όσα θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε με τον όρο «ηθικός νομαδισμός». Την κλασική εποχή, υπήρχε ο φόβος κυρίως για τον σωματικό νομαδισμό που συνδεόταν με τη λεηλασία. Τώρα, εξακολουθεί να υπάρχει ο φόβος για αυτή την κυκλοφορία των ατόμων γύρω από τον πλούτο, αλλά ο πρώτος νομαδισμός προκαλεί εξίσου το φόβο: αν η βιομηχανική παραγωγή δεν έχει πολλή ανάγκη την τεχνική «ειδίκευση» του εργάτη, από την άλλη έχει ανάγκη μια ενεργητική, έντονη, διαρκή εργασία –με δυο λόγια, την ηθική ποιότητα του εργάτη.

Πέμπτον, το πρόβλημα είναι πώς θα γίνει δυνατή η κυριάρχηση επ’ αυτής της αταξίας. Ένας τέτοιος έλεγχος προϋποθέτει πρώτα την ηθικοποίηση της ποινικής καταστολής[3]· αλλά προϋποθέτει επίσης μία μηχανή που είναι πιο λεπτή και πηγαίνει πολύ πιο μακριά από την ποινική μηχανή με τη στενή έννοια: έναν μηχανισμό ποινικοποίησης της ύπαρξης. Η ύπαρξη θα πρέπει να πλαισιωθεί σε ένα είδος διάχυτης, καθημερινής ποινικότητας, στο ίδιο το κοινωνικό σώμα θα πρέπει να εισαχθούν παρα-ποινικές επεκτάσεις, ακόμη και εντεύθεν του δικαστικού συστήματος. Η ζωή των λαϊκών τάξεων επιχειρήθηκε να πλαισιωθεί σε ένα ολόκληρο παιχνίδι ανταμοιβών και κολασμών· για παράδειγμα, ένας εργάτης μεθυσμένος στο δρόμο διωχνόταν από το εργαστήρι του και δεν προσλαμβανόταν ξανά αν δεν ορκιζόταν ότι δεν θα ξαναμεθύσει. Επίσης, από το 1818 και μετά έχουμε τον έλεγχο μέσω της αποταμίευσης: το βιβλιάριο καταθέσεων λειτουργεί ως μια ηθική πλαισίωση, μια εναλλαγή διαρκών ανταμοιβών και κολασμών για την ύπαρξη των ατόμων. Ήδη από το 1803, οι εργάτες που δεν διέθεταν βιβλιάριο εργασίας όπου να σημειώνονται διαδοχικά τα ονόματα των εργοδοτών τους συλλαμβάνονταν για αλητεία· από το 1810, τώρα, ένας ντε φάκτο διακανονισμός με την αστυνομία είχε ως αποτέλεσμα ότι δεν συλλαμβανόταν για αλητεία όποιος εργάτης διέθετε βιβλιάριο ταμιευτηρίου. Αυτό το τελευταίο, εγγύηση ηθικότητας, επέτρεπε στον εργάτη να εκφεύγει των διαρκών αστυνομικών ελέγχων· ομοίως, η προτιμησιακή πρόσληψη εργατών που είχαν βιβλιάριο ταμιευτηρίουήταν τρέχουσα εργοδοτική πρακτική.

Αυτό το εξω-δικαστικό κολαστικό σύστημα δεν εμπίπτει στη βαριά ποινική μηχανή με το δυικό της σύστημα· διότι όλο αυτό το κολαστικό παιχνίδι δεν έχει ως αποτέλεσμα να καταδικάζεται πραγματικά ο ενδιαφερόμενος, να πέφτει από την άλλη πλευρά του νόμου, στην παραβατικότητα. Είναι ένα παιχνίδι το οποίο προειδοποιεί, απειλεί, ένα είδος μόνιμης πίεσης. Είναι ένα σύστημα διαβαθμισμένο, διαρκές, σωρευτικό: όλες αυτές οι προειδοποιήσεις, όλοι αυτοί οι μικροί κολασμοί, τελικώς προστίθενται και σημειώνονται, είτε στη μνήμη των εργοδοτών είτε στα βιβλιάρια, και έτσι, καθώς σωρεύονται, όλα αυτά τείνουν προς ένα κατώφλι· ασκούν πάνω στο άτομο όλο και μεγαλύτερη πίεση, μέχρι τη στιγμή που αυτό, βρίσκοντας όλο και πιο δύσκολα δουλειά, πέφτει στην παραβατικότητα. Η παραβατικότητα γίνεται αυτό το κατώφλι, που καθορίζεται εκ των προτέρων σαν φυσικό.

Αυτός ο εξω-δικαστικός κολαστικός μηχανισμός λειτουργεί έτσι στην περίπτωση του βιβλιαρίου: με βάση το εκτελεστικό διάταγμα του μήνα Βαντεμιαίρ του έτους ΧΙ, ένας εργάτης, φεύγοντας από τον εργοδότη του, πρέπει να έχει ένα βιβλιάριο όπου αυτός έχει σημειώσει τη δουλειά, το μισθό του και την ημερομηνία έναρξης και λήξης. Τα αφεντικά, τώρα, από πολύ νωρίς είχανε αποκτήσει τη συνήθεια να σημειώνουν στα βιβλιάρια και την αξιολόγησή τους για τον εργάτη. Το 1809, ο υπουργός εσωτερικών Μονταλιβέ, με εγκύκλιό του, υπενθυμίζει στους νομάρχες ότι οι εργοδότες δεν έχουν δικαίωμα να σημειώνουν αρνητικές βαθμολογήσεις, αλλά μόνο συνθήκες απασχόλησης, και προσθέτει: Αφού πάντοτε επιτρέπεται να βάζει κανείς επαινετικά σχόλια, όλος ο κόσμος θα καταλάβει ότι η απουσία επαινετικού σχολίου ισοδυναμεί με απαξιωτικό σχόλιο. Έτσι, οι προϋποθέσεις απασχόλησης συνδέονται με την ύπαρξη ή μη τέτοιων σχολίων· εξάλλου, η υπερχρέωση του εργάτη τον υποχρεώνει να ζητά προκαταβολή τη στιγμή της πρόσληψης, και αυτή σημειώνεται πάντοτε στο βιβλιάριο. Ο εργάτης δεν είχε δικαίωμα να εγκαταλείψει το αφεντικό του χωρίς να έχει εξοφλήσει την προκαταβολή, είτε σε χρήμα είτε σε εργασία· αν έφευγε νωρίτερα, δεν του επιστρέφανε το βιβλιάριο, και έτσι συλλαμβανόταν για αλητεία και παραπεμπόταν στη δικαιοσύνη. Βλέπουμε λοιπόν πώς αυτό το σύστημα μικρο-κολασμών καταλήγει να ρίχνει το άτομο στα δίχτυα του δικαστικού μηχανισμού.

Μετάφραση: Άκης Γαβριηλίδης

---

[1]Michel Chevalier, De l’industrie manufacturière en France, Paris, Jules Renouard et Cie 1841, σ. 38.

[2]Ο Φουκώ σημειώνει στο περιθώριο του χειρογράφου: «Weitling». Ο Βίλχελμ Βάιτλινγκ (1808-1871) θεωρείται ως πρόδρομος του Μαρξ, αν και ο τελευταίος τον ταξινομεί μεταξύ των «ουτοπικών σοσιαλιστών». Αυτοδίδακτος, με καταγωγή από τη λαϊκή τάξη, ο Βάιτλινγκ επαγγελόταν ένα είδος «πρωτόγονου ευαγγελικού κομμουνισμού» (πρβλ. L. Kolakowski,Histoire du marxisme, μτφρ. από τα γερμανικά Olivier Masson, Paris, Fayard 1987 [1976], Les Fondateurs. Marx, Engels et leurs prédécesseurs [Οι θεμελιωτές. Μαρξ, Ένγκελς και οι προκάτοχοί τους],σ. 304), καλώντας σε βίαιη και συλλογική εξέγερση των καταπιεσμένων ενάντια στους κατέχοντες. Συντάκτης προκηρύξεων με ευρεία κυκλοφορία στην Ευρώπη, ο Βάιτλινγκ πήρε μέρος σε πολλές παράνομες κομμουνιστικές οργανώσεις, μεταξύ των οποίων η «Ένωση των Δικαίων»· το 1846, βοήθησε σύντομα τον Μαρξ στην προσπάθειά του να εγκαθιδρύσει δεσμούς μεταξύ των διάφορων ευρωπαϊκών κομμουνιστικών συνδέσμων.

·Ο γαλλικός όρος dissipation, που χρησιμοποιείται εδώ, θα μπορούσε να αποδοθεί επίσης ως απείθεια, χαλαρότητα [σ.τ.μ.].

[3]Ο Φουκώ σημειώνει επί του χειρογράφου: «νόμος περί μέθης» (νόμος της 23ης Ιανουαρίου 1873 που τιμωρεί όποιον μεθά δημοσίως) και «πλημμεληματικός χαρακτήρας του νομαδισμού» (άρθρο 270 του Ποινικού Κώδικα του 1810).(communisation)

xodi

Michel Foucault Για την εξουσία

Με τον όρο εξουσία, νομίζω πως πρέπει καταρχήν να εννοούμε το πλήθος των σχέσεων δύναμης που ενυπάρχουν στο χώρο όπου ασκούνται και είναι συστατικές της οργάνωσής τους… το παιχνίδι που μέσα από αδιάκοπους αγώνες και συγκρούσεις τις μεταμορφώνει, τις ενδυναμώνει, τις αντιστρέφει… τα στηρίγματα που αυτές οι σχέσεις βρίσκουν αναμεταξύ τους έτσι που να σχηματίζουν αλυσίδα ή σύστημα, ή, αντίθετα τις αναντιστοιχίες, τις αντιφάσεις που απομονώνουν τη μία από την άλλη… τις στρατηγικές, τέλος, μέσα στις οποίες πραγματοποιούνται και που το γενικό τους σχέδιο ή η θεσμική τους αποκρυστάλλωση υλοποιούνται στους κρατικούς μηχανισμούς, στη διατύπωση του νόμου, στις κοινωνικές ηγεμονίες.
…
Η εξουσία δεν είναι θεσμός, ούτε δομή, δεν είναι μια συγκεκριμένη δύναμη που κατέχουν μερικοί: είναι το όνομα που δίνουμε σε μια πολυσύνθετη κατάσταση μέσα σε μια δοσμένη κοινωνία.
…
Ακολουθώντας αυτή τη γραμμή, θα μπορούσαμε να κάνουμε ορισμένες προτάσεις:
-ότι η εξουσία δεν είναι κάτι που αποκτιέται, αποσπάται ή μοιράζεται, κάτι που κρατάμε ή αφήνουμε να ξεφύγει. Η εξουσία ασκείται από αμέτρητα σημεία σ’ ένα παιχνίδι άνισων και κινητών σχέσεων.
-ότι οι σχέσεις εξουσίας δεν βρίσκονται σε εξωτερική θέση αναφορικά με άλλους τύπους σχέσεων (οικονομικές διαδικασίες, σχέσεις γνώσης, σεξουαλικές σχέσεις) αλλά είναι ενύπαρκτες σαυτές. Είναι το άμεσο αποτέλεσμα των κατανομών, των ανισοτήτων και των ανισορροπιών που εμφανίζονται μέσα σαυτές και αποτελούν αντίστοιχα, τις εσωτερικές προϋποθέσεις αυτών των διαφοροποιήσεων. Οι σχέσεις εξουσίας δεν βρίσκονται σε θέσεις υπερδομής, μ’ ένα σκέτο ρόλο απαγόρευσης ή επικύρωσης. Εκεί που λειτουργούν παίζουν ένα άμεσα παραγωγικό ρόλο.
-ότι η εξουσία έρχεται από κάτω. Δεν υπάρχει, δηλαδή, στη βάση των σχέσεων εξουσίας, και σαν γενική μήτρα, κάποια δυαδική και καθολική αντίθεση ανάμεσα στους εξουσιαστές και στους εξουσιαζόμενους, που οι συνέπειές της προχωρούν από τα πάνω προς τα κάτω, αγγίζοντας ολοένα και πιο περιορισμένες ομάδες, μέχρι τα έγκατα του κοινωνικού σώματος. Πρέπει μάλλον να υποθέσουμε ότι οι πολλαπλές σχέσεις δύναμης που διαμορφώνονται και λειτουργούν μέσα στους μηχανισμούς της παραγωγής, στις οικογένειες, στις ομάδες, στους θεσμούς, χρησιμεύουν σαν υπόβαθρο σε πλατειές διασχαστικές ενέργειες που διατρέχουν το σύνολο του κοινωνικού σώματος. Αυτές σχηματίζουν τότε μια γενική γραμμή δύναμης που διαπερνά τις τοπικές συγκρούσεις και τις συνδέει. Βέβαια, επιφέρουν πάνω τους, με τη σειρά τους, διάφορες ανακατατάξεις, ευθυγραμμίσεις, ομοιογενοποιήσεις, σειραίες διευθετήσεις, συγκλίσεις. Οι μεγάλες δυναστεύσεις είναι οι συνέπειες της ηγεμονίας που συνεχώς υποβαστάζει η ένταση όλων αυτών των συγκρούσεων.
-ότι οι σχέσεις εξουσίας είναι ταυτόχρονα σκόπιμες και όχι υποκειμενικές. Πράγματι, αν είναι κατανοητές, αυτό δεν οφείλεται στο ότι είναι η συνέπεια ενός άλλου φορέα που τις «εξηγεί» αλλά στο ότι τις διαπερνάει από άκρη σε άκρη μια πρόθεση: δεν υπάρχει εξουσία που να ασκείται χωρίς μια σειρά από βλέψεις και στόχους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απορρέει από την εκλογή ή την απόφαση ενός ατομικού υποκειμένου. Ας μην ψάχνουμε για το επιτελείο που πρυτανεύει στη λογικότητά της. Ούτε η κάστα που κυβερνάει, ούτε οι ομάδες που ελέγχουν τους κρατικούς μηχανισμούς, ούτε εκείνοι που παίρνουν τις πιο σημαντικές οικονομικές αποφάσεις διαχειρίζονται ολόκληρο το δίκτυο της εξουσίας που λειτουργεί σε μια κοινωνία (και την κάνει να λειτουργεί). Η λογικότητα της εξουσίας είναι η λογικότητα τακτικών που είναι συχνά σαφέστατες στο περιορισμένο επίπεδο όπου ανήκουν –τοπικός κυνισμός της εξουσίας- και που καθώς αλυσώνονται μεταξύ τους, καθώς αλληλοζητούνται και αλληλοδιαδίδονται, βρίσκοντας τα στηρίγματα και της προϋποθέσεις τους αλλού, φτάνουν τελικά να σχηματίσουν τους γενικότερους μηχανισμούς: εκεί η λογική επίσης είναι απόλυτα σαφής, οι επιδιώξεις κατανοητές κι ωστόσο συμβαίνει να μην υπάρχει πια κανείς για να τις συλλάβει και σχεδόν κανείς για να τις διατυπώσει: εξυπακουόμενος χαρακτήρας των μεγάλων, ανώνυμων, σχεδόν βουβών, στρατηγικών που συντονίζουν φλύαρες τακτικές, των οποίων οι «επινοητές» ή οι «υπεύθυνοι» είναι συχνά ανυπόκριτοι.
-ότι εκεί όπου υπάρχει εξουσία, υπάρχει αντίσταση κι ότι ωστόσο, ή μάλλον από τούτο το ίδιο το γεγονός, η αντίσταση αυτή δεν βρίσκεται σε θέση εξωτερική προς την εξουσία. Πρέπει άραγε να πούμε ότι είμαστε αναγκαστικά «μέσα» στην εξουσία, ότι δεν της «ξεφεύγουμε», ότι δεν υπάρχει σε σχέση μ’ αυτήν, απόλυτο εξωτερικό, αφού είμαστε οπωσδήποτε υποταγμένοι στο νόμο; ‘Η ότι επειδή η ιστορία είναι η πανουργία της λογικής, η εξουσία είναι κι αυτή από τη μεριά της η πανουργία της ιστορίας – αυτή που πάντα κερδίζει; Αυτό θα σήμαινε ότι παραγνωρίζουμε τον αυστηρά σχεσιακό χαρακτήρα των σχέσεων εξουσίας, που δεν μπορούν να υπάρξουν παρά μόνο σε συνάρτηση με μια πολλαπλότητα σημείων αντίστασης: μέσα στις σχέσεις εξουσίας αυτά παίζουν το ρόλο του αντιπάλου, του στόχου, του στηρίγματος, της εξοχής για μια λαβή. Αυτά τα σημεία αντίστασης είναι παρόντα παντού μέσα στο δίκτυο της εξουσίας. Δεν υπάρχει, επομένως, σε σχέση με την εξουσία ένας τόπος της μεγάλης ‘Αρνησης – ψυχή της εξέγερσης, εστία όλων των ανταρσιών, καθαρός νόμος της επανάστασης. Αλλά, απλά, αντιστάσεις που αποτελούν περιπτώσεις σε επίπεδο του είδους: δυνατές, αναγκαίες, απίθανες, αυθόρμητες, άγριες, μοναχικές, προσχεδιασμένες, χαμερπείς, βίαιες, αδιάλλακτες, πρόθυμες για συνδιαλλαγή, ιδιοτελείς ή γεμάτες αυταπάρνηση . Εξ ορισμού δεν να υπάρχουν παρά μόνο μέσα στο στρατηγικό πεδίο των σχέσεων εξουσίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μόνο ο αντίκτυπός τους , το αποτύπωμά τους «εν κοίλω» που αποτελεί, σε σχέση με τη θεμελιακή δυνάστευση, έναν αντίποδα, τελικά πάντα παθητικό, καταδικασμένο σε μια ατέλειωτη ήττα. Οι αντιστάσεις δεν εξαρτιόνται από κάποιες ετερογενείς αρχές, αλλά δεν είναι ωστόσο ένα δόλωμα ή μια κατανάγκη υπόσχεση. Αποτελούν τον άλλο όρο στις σχέσεις εξουσίας, εγγράφονται μέσα τους σαν το απαραίτητη αντίκρισμα. Επομένως, είναι κι αυτές μοιρασμένες με τρόπο ακανόνιστο: τα σημεία, οι κόμποι, οι εστίες αντίστασης είναι σκορπισμένα με περισσότερη ή λιγότερη πυκνότητα στο χρόνο και στο χώρο, ντρεσάροντας κάποτε ομάδες ή άτομα με τρόπο οριστικό, ανάβοντας ορισμένα σημεία του σώματος, ορισμένα στοιχεία της ζωής, ορισμένους τύπους συμπεριφοράς. Μήπως μεγάλες ριζικές τομές, μερισμοί δυαδικοί και συμπαγείς; Καμιά φορά, ναι. Τις περισσότερες φορές όμως έχουμε να κάνουμε με σημεία αντίστασης κινητά και μεταβατικά, που εισάγουν μέσα σε μια κοινωνία σχέσεις που μετατοπίζονται, που σπάζουν τις ενότητες και προκαλούν ανασυντάξεις, που αυλακώνουν τα ίδια τα άτομα, τα διαμελίζουν και τα ξαναπλάθουν, χαράζοντας μέσα τους, στο σώμα και στη ψυχή τους, περιοχές απόρθητες. ‘Όπως ακριβώς το δίκτυο των σχέσεων εξουσίας σχηματίζει τελικά ένα πυκνό ιστό που διασχίζει τους μηχανισμούς και τους θεσμούς χωρίς να εντοπίζεται με ακρίβεια πάνω τους, με τον ίδιο τρόπο και η διασπορά των σημείων αντίστασης διασχίζει τις κοινωνικές στρωματώσεις και τις ατομικές μονάδες. Και ασφαλώς, εκείνο που κάνει δυνατή μια επανάσταση, είναι ακριβώς η στρατηγική κωδίκωση αυτών των σημείων αντίστασης, περίπου με τον ίδιο τρόπο που το Κράτος στηρίζει τη θεσμική συνένωση των σχέσεων εξουσίας.

(απόσπασμα από την “ιστορία της σεξουαλικότητας”)

~ * ~

Εκδόθηκε στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι του 2000.

 

Πηγή:

http://www.sarajevomag.gr/vivliothiki/foucault.html

Περί σαβούρας και τσογλανιάς…

Λες πως ο κόσμος είναι στα κάτω του και ότι η φλόγα για τη μεγάλη πολιτική αλλαγή, που έρχεται λέω εγώ, έχει αρχίζει να τρεμοπαίζει. Λες πως ο κόσμος όχι μόνο παράτησε τα πανό και τις σημαίες αλλά είναι τόσο απογοητευμένος που…

ούτε καν στις ευρωεκλογές δεν θα πάει για να τσακίσει αυτή την ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς.

O alterthess ιανός

Θα συμφωνήσω στ’ ότι υπάρχει μεγάλη κόπωση, πολλά πράγματα που έχουν χαλάσει και δεν δουλεύουν, πολλά που λείπουν και πολλοί που δεν έχουν προσαρμοστεί, αγωνιστικά και με φρόνημα, σε αυτό που ζούμε. Όμως μόνο σε αυτά θα συμφωνήσουμε.

Από εδώ που εγώ στέκομαι βλέπω την Οργή και την Αγάπη να στήνουν απίθανα πράγματα, να παγιδεύουν με εκρηκτικά ακόμα και το πιο μακρινό θεμέλιο αυτής της ελεεινής κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς, να χτυπούν τις πόρτες των πολλών καλών ανθρώπων και να τους ρωτούν αν είναι καλά και αν τους λείπει τίποτα.

Αυτό που πραγματικά συμβαίνει έχει γίνει αντιληπτό στην άλλη πλευρά, γι’ αυτό και με δυσκολία προσπαθεί να κρύψει τον πανικό της. Χαρακτηριστικές αυτής της κατάστασης είναι οι επιθέσεις που εξαπέλυσαν τις τελευταίες μέρες κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα δύο από τις παλαιότερες, και ποιοτικά χειρότερες, καραβάνες του πολιτικού κατεστημένου.

Τόσο ο Πάγκαλος, όσο και η Κανέλλη, ξέρουν που πάνε τα πράγματα, έχουν και την εμπειρία και την οξυδέρκεια γι’ αυτό.

Γι’ αυτό και ο Πάγκαλος μιλάει για τη «σαβούρα του ΠΑΣΟΚ», ενάμιση εκατομμύριο και βάλε κόσμο, που στηρίζει και ελπίζει σε μία καλή – αριστερή διακυβέρνηση. Γι’ αυτό και η Κανέλλη, θεατρικά, προσχεδιασμένα και σε πλήρη συνεννόηση με το γλίτσα τον γιο του Πρετεντέρη, από το φιλόξενο, γι’ αυτήν, βήμα της «Ανατροπής» του MEGA λέει πως ο Τσίπρας είναι τσογλάνι.

Καταλαβαίνουν, ξέρουν, πως αυτή η συμμαχία της… σαβούρας και της τσογλανιάς θα τους ισοπεδώσει.

Ξέρουν πως πίσω απ’ όλα αυτά βρίσκεται η Οργή και η Αγάπη, οι εφιάλτες κάθε Πάγκαλου και κάθε Κανέλλης.

paganeli

Η μυστική Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Thierry Meyssan

Μετά την απελευθέρωση της Δυτικής Ευρώπης το 1945, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο αποφάσισαν να την ξανασχεδιάσουν, δημιουργώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Με δισεκατομμύρια δολάρια, η CIA και το ταμείο ΜΔΕ  χρηματοδοτούν τις προ-ευρωπαϊκές ενώσεις για να τις μετατρέψουν σε όργανα συγκράτησης του κομμουνισμού.

Ο Allen Dulles και ο Joseph Retinger καταφέρνουν να δημιουργήσουν το Συμβούλιο της Ευρώπης και την ΕΚΑΧ (CECA), αλλά αποτυγχάνουννα επιβάλουν την Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα.

Συνάντηση της Εκτελεστικής Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κινήματος (1949). Από δεξιά προς τα αριστερά: το πέμπτο πρόσωπο είναι ο Paul Van Zeeland, και μετά ο Πρόεδρος Duncan Sandys και ο Γενικός Γραμματέας Joseph Retinger.

Το 1922 ο κόμης Richard Coudenhove-Καλλέργης δημοσίευσε το διάσημο βιβλίο του: Pan Europa, ένα σχέδιο [ 1 ]. Ο Αυστρο-Ούγγρος αριστοκράτης, υιοθετώντας για λογαριασμό του τις αναλύσεις του Γάλλου υψηλού αξιωματούχου Louis Loucheur [ 2 ] παρατηρεί ότι οι σύγχρονοι πόλεμοι απαιτούν τεράστια βιομηχανική ικανότητα. Αντιθέτως, είναι επομένως δυνατόν να αποφευχθεί η σύγκρουση μεταξύ μεγάλων δυνάμεων θέτοντας τους πόρους τους κάτω από μια κοινή αρχή. Μπορεί κανείς να ελπίζει να αποτραπεί ένας άλλος πόλεμος μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας θέτοντας τον γερμανικό άνθρακα και το γαλλικό χάλυβα υπό τον έλεγχο μιας δι-εθνικής αρχής.
Συνεχίζοντας τη σκέψη του, αυτή τη φορά ενσωματώνοντας τις σκέψεις του Giovanni Agnelli [ 3 ] σχετικά με τον ευρωπαϊκό φεντεραλισμό ως αντίδοτο στους εκδικητικούς εθνικισμούς, ο Coudenhove-Καλλέργης προτείνει να προχωρήσει περαιτέρω με τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης με βάση το αμερικανικό μοντέλο.
Στο μυαλό του, πρόκειται επίσης να ιδρυθεί μια ισχυρή Ευρώπη, ικανή να αντισταθμίσει τα νέα μπλοκ που είναι οι ΗΠΑ, η ΕΣΣΔ και η Βρετανική Αυτοκρατορία.  Η Ευρώπη του, ως εκ τούτου, επεκτείνεται από τη Γαλλία έως την Πολωνία. Το 1926, ο Coudenhove-Καλλέργης ιδρύει μια ένωση, την Πανευρωπαϊκή Ένωση, η οποία διεξαγάγει συνέδριο στη Βιέννη με περισσοτέρους από 2.000 συμμετέχοντες.  Το σχέδιο του είναι η ειρηνική συνεργασία μεταξύ κυρίαρχων κρατών. Αντιστέκεται στο φασιστικό όραμα μιας ολοκληρωμένης Ευρώπης δια της βίας όπου οι εθνοτικές περιοχές θα εξυψώνονταν και τα έθνη-κράτη θα καταστρέφονταν.
Παίρνει την υποστήριξη μιας μεγάλης ομάδας διανοουμένων, όπως των Guillaume Apollinaire, Άλμπερτ Αϊνστάιν, Sigmund Freud, Thomas Mann, José Ortega y Gasset, Πάμπλο Πικάσο, Rainer Maria Rilke, Saint John Perse, κλπ..

Aristide Briand

Το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, Aristide Briand [ 4 ]εκλέγεται πρόεδρος της Ένωσης.
Στη δεκαετία του τριάντα, το σχέδιο υποστηρίζεται πολιτικά από τον Aristide Briand και τον Edouard Herriot.
Είκοσι έξι κράτη καλούνται να ενταχθούν σε μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση.
Εξάλλου, ο επιχειρηματίας Jean Monnet, ο οποίος ήταν αναπληρωτής γενικός γραμματέας της Κοινωνίας των Εθνών, κατά την ίδρυση της, σημειώνοντας ότι η Πανευρωπαϊκή Ένωση γίνεται de facto μια διακυβερνητική οργάνωση Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, προτείνει να την καταστεί το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δυστυχώς, οι πρωτοβουλίες αυτές ήρθαν πολύ αργά: δεν θα αντέξουν στην κρίση της Wall Street και στην άνοδο των κινδύνων. Το Αμερικανοβρετανικό Σχέδιο για τη Δυτική Ευρώπη
Εξόριστος στις Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, ο Richard Coudenhove-Καλλέργης αναλαμβάνει ένα εκτεταμένο lobbying για να πείσει την Ουάσιγκτον να επιβάλει μια ομοσπονδιακή οργάνωση της Ευρώπης, τη στιγμή που επανήλθε η ειρήνη.
Οι προσπάθειές του στέφθηκαν με επιτυχία, όταν η ιδέα του εγκρίθηκε, το 1946 [ 5 ], από το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (CouncilonForeignRelations,CFR) [ 6 ], το οποίο την συστήνει στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Ο ΚόμηςRichard Coudenhove-Καλλέργης

Από την πλευρά του, ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ καταγγείλει το 1946, «το σιδηρούν παραπέτασμα που σκέπασε όλη την Ευρώπη »[ 7 ].
Πρέπει να σταθεροποιηθεί το δυτικό μέρος και να αποτραπεί η μετάδοση του κομμουνισμού.
Στις 8 Μαΐου 1946, με την ευκαιρία της πρώτης επετείου της συνθηκολόγησις του Ράιχ, το Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων (RoyalInstituteofInternationalAffairs, RIIA το λεγόμενο «Chatham House»), βρετανική αδελφή οργάνωση του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων (CouncilofForeignAffairs ,CFR), παρουσιάζει τη κοινή θέση Λονδίνου-Ουάσινγκτον. Παρουσιάζεται από τον Joseph H. Retinger, πρώην σύμβουλο της πολωνικής φασιστικής κυβέρνησης, εξόριστο στο Λονδίνο [ 8 ] αφού έγινε πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών της Αυτής Μεγαλειότητας.
Η θέση αυτή διαδόθηκε από τον Winston Churchill, ο οποίος συνηγορεί , με τη σειρά του, υπέρ «των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» [ 9 ].
Ωστόσο, αυτό το σχέδιο δεν έχει καμία σχέση με αυτό του Coudenhove-Καλλέργη και των Δημοκρατικών της περιόδου μεταξύ των δύο πολέμων. Το Λονδίνο και η Ουάσινγκτον σχεδιάζουν να θεσπίσουν μια κοινή αμερικανοβρετανική ιθαγένεια για να σφραγίσουν μια μεγάλη αγγλόφωνη αυτοκρατορία.
Σε αυτά τα πλαίσια, η «Ευρώπη» θα γινόταν ένας αστερισμός κρατών καλεσμένων να συνεργασθούν μεταξύ τους και να τοποθετήσουν μερικούς από τους βιομηχανικούς πόρους τους υπό την εξουσία ενός υπερεθνικού οργανισμού, περισσότερου ή λιγότερου ορατά κινούμενου από την αγγλική αυτοκρατορία.
Το σύνολο θα ήταν μια μεγάλη περιοχή ελεύθερου εμπορίου αδιαπέραστη στην κομμουνιστική επιρροή. Χαοτική απαρχή της αγγλοαμαερικανικής δράσης στη Δυτική Ευρώπη Η διαδικασία συνεχίζεται.  Οι βρετανικές υπηρεσίες δημιουργούν την Ανεξάρτητη Λίγκα για την Ευρωπαϊκή Συνεργασία (IndependentLeagueforEuropeanCooperation, ILEC), της οποίας ο Joseph H. Retinger είναι γενικός γραμματέας και Πρόεδρος ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου Paul Van Zeeland, Η Έδρα της είναι στις Βρυξέλλες.  Παρακλάδια της ιδρύονται στη Γερμανία, τη Γαλλία [ 10 ], την Ιταλία, στις Κάτω Χώρες, στο Λουξεμβούργο και, φυσικά, στο Ηνωμένο Βασίλειο.  Με πρωτοβουλία του πρέσβη των ΗΠΑ Averell Harriman, ιδρύεται ένα άλλο τμήμα στις Ηνωμένες Πολιτείες από τον Russell C. Leffingwell, πρόεδρο του CouncilofForeignAffairs, CFR. Ο ρόλος που ανατίθεται στην ILEC είναι η προώθηση μιας ευρωπαϊκής ζώνης ελεύθερων συναλλαγών με κοινό νόμισμα. Λίγες εβδομάδες αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1946, ο W. Allen Dulles, ο νέος Πρόεδρος του CFR, θα χρηματοδοτήσει τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης των Φεντεραλιστών (Unioneuropéennedesfédéralistes, UEF), στο Hertenstein (Ελβετία) [ 11 ] γύρω από ατομιστικούς φιλόσοφους [ 12 ], μεταξύ άλλων του Alexandre Marc και Denis de Rougemont, και του πρώην ηγέτη του δικτύου της αντίστασηςCombat (Μάχη), Henry Frenay [ 13 ].  Ο ρόλος που ανατέθηκε στην Ένωση των Φεντεραλιστών θα είναι να κινητοποιήσει την κοινή γνώμη για την επιτάχυνση της ένταξης (δηλαδή, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας) την οποία κανένας πολιτικός ηγέτης εν ενεργεία δεν θα μπορούσε να προωθήσει. Τον Ιανουάριο 1947, ο Τσόρτσιλ δημιουργεί τη Προσωρινή Επιτροπή της Ενωμένης Ευρώπης (ProvisionnalUnitedEuropeCommittee.)
Τον Μάρτιο, με πρωτοβουλία του γερουσιαστή J. William Fulbright, η Γερουσία και η Βουλή των Αντιπροσώπων ψηφίζουν μια πρόταση υποστήριξης στις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης».

Ο γερουσιαστής J. William Fulbright

Το Κογκρέσο απαιτεί από τα κράτη δικαιούχα του Σχεδίου Μάρσαλ να δεσμεύονται να συμμετάσχουν σε αυτές τις «Ηνωμένες Πολιτείες».
Και για να προωθήσει στους ελίτ των ΗΠΑ τις ιδέες του Κόμη Coudenhove-Καλλέργη, ο γερουσιαστής Fulbright δημιουργεί την Επιτροπή για μια Ελεύθερη και Ενωμένη Ευρώπη (CommitteeforaFreeandUnitedEurope) με τους William J. Donovan και Allen W. Dulles [ 14 ].Αυτή είναι η αρχή της παρεξήγησης: ο καθένας μιλά για «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης », αλλά κανείς δεν εννοεί το ίδιο πράγμα.

    Τον Ιούλιο 1947, το περιοδικό του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων δημοσίευσε ένα ανώνυμο άρθρο, που στην πραγματικότητα γράφτηκε από τον Πρέσβη George F. Kennan, το οποίο περιγράφει τον κίνδυνο του κομμουνιστικού επεκτατισμού και πρότεινε την πολιτική του κατευνασμού (containment ).

Το Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας, διευκρινίζει τη στρατηγική: η «Φάση I» έχει ως στόχο να ομοσπονδοποιήσει όλες τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης που ελευθερώθηκαν από τους Αγγλο-Αμερικανούς, η «Φάση II» θα στοχέψει να απελευθερώσει τα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, από τη σοβιετική τροχιά και να τα ομαδοποιήσει στις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης » [ 15 ] Το Ηνωμένο Βασίλειο υπογράφει στις Βρυξέλλες στις 17 Μαρτίου 1948, μια συνθήκη στρατιωτικής συνεργασίας με τη Γαλλία και τις χώρες της Μπενελούξ που θεσπίζει τη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση (ΔΕΕ).  Ο Τσόρτσιλ συγκαλεί μια παρα-κυβερνητική διάσκεψη στη Χάγη για να προστεθούν η Πανευρωπαϊκή Ένωση, το ILEC, η Ένωση των Φεντεραλιστών και πολλά άλλα.  Από τις 7 έως 10 Μάιου, 800 προσωπικότητες ανταποκρίθηκαν στην έκκλησή του και δημιουργούν το Ευρωπαϊκό Κίνημα. Ο Duncan Sandys, γαμπρός του Τσώρτσιλ, εξελέγη πρόεδρος της Ενώσης και ο Joseph H. Retinger, Γενικός Γραμματέας [ 16 ].
Ωστόσο, η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος εξαρτάται από τη διατήρηση των ασαφειών του.  Οι συμμετέχοντες καλέστηκαν με σχετικά διαφορετικά επιχειρήματα, όχι πάντα συμβατά. Επομένως δεν θα πρέπει να αφήσουν την ευκαιρία στον Coudenhove-Καλλέργη και τη Πανευρωπαϊκή Ένωση να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα.  Οι ηγέτες του Ευρωπαϊκού Κινήματος (δηλαδή οι Βρετανοί) τρέχουν στην Ουάσιγκτον για να συντονιστούν με τους Αμερικανούς ομολόγους τους, οι οποίοι δεν είχαν καταλάβει όλες τις φινέτσες της γηραιάς ηπείρου.  Αποφασίστηκε να κλείσει αμέσως η Επιτροπή του γερουσιαστή Fulbright και να περιθωριοποιηθεί ο Coudenhove-Καλλέργη.  Ιδρύεται μια νέα δομή για να επιβλέψει την ευρωπαϊκή οικοδόμηση: η Αμερικανική Επιτροπή για την Ενωμένη Ευρώπη (AEEE) (AmericanCommitteeonUnitedEurope ,ACUE). Από την άλλη πλευρά, για τη «Φάση ΙΙ», ο William Hayter, πρόεδρος της βρετανικής κοινής Επιτροπής Πληροφοριών, δημιουργεί ένα δίκτυο πρακτόρων που παρέμειναν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Αυτοί οι stay-behindαποτελούν τη Συνέλευση των Δέσμιων Ευρωπαϊκών Εθνοτήτων (AssemblyofCaptiveEuropeanNations , ACEN). Τέλος, η Αγία Έδρα συμμετέχει στην αντικομμουνιστική σταυροφορία. Ο Πίος ΧΙΙ οργανώνει το δεύτερο συνέδριο της Ένωσης των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών στη Ρώμη τον Σεπτέμβριο 1948 [ 17 ]. Η Αμερικανική Επιτροπή για την Ενωμένη Ευρώπη Η ACUE (AEEE) δημιουργείται στις 5 Ιανουαρίου 1949 στην έδρα του Ιδρύματος Woodrow Wilson στη Νέα Υόρκη.  Χωρίς μεγάλη διακριτηκότητα, το Διοικητικό Συμβούλιο της είναι ένας τηλεφωνικός κατάλογος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών: Πρόεδρος ο William J. Donovan (πρώην επικεφαλής της OSS, που έγινε σύμβουλος στη CIA), Αντιπρόεδρος ο Allen Dulles W. (πρώην OSS, Πρόεδρος του ΚΠΑ και μελλοντικός διευθυντής της CIA), εκτελεστικός διευθυντής ο Thomas W. Braden (πρώην OSS, μελλοντικός αναπληρωτής διευθυντής της CIA) Επίσης, και επίσης οι David Dubinsky, Arthur Goldberg και ο Jay Lovestone, και οι τρεις υπεύθυνοι της μυστικής δράσης της AFL-CIO [ 18 ], και ούτω καθεξής.

Allen W. Dulles

Η επιτροπή πραγματοποίησε την πρώτη δημόσια συνεδρίαση της στις 29 Μαρτίου 1949, με την παρουσία του Winston Churchill. Πρόκειται για μια μη κυβερνητική βιτρίνα της CIA που αναπτύσσει μια δημόσια δραστηριότητα καθαρής μορφής. Πραγματικός στόχος της η διακριτική χρηματοδότηση όλων των ευρωπαϊκών φεντεραλιστικών ενώσεων
Στην εναρκτήρια ομιλία του, χαιρετώντας τους εκπρόσωπους της Συνέλευσης των Ευρωπαϊκών δέσμιων Εθνών, ο Τσόρτσιλ είπε: «Δεν μπορεί να υπάρξει διαρκής ειρήνη ενώ δέκα πρωτεύουσες της Ανατολικής Ευρώπης είναι στα χέρια των κομμουνιστικών κυβερνήσεων των Σοβιέτ. Έχουμε σχέσεις με αυτές τις χώρες πέρα από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Έστειλαν τους αντιπροσώπους τους στην συνάντησή μας και γνωρίζουμε τα συναισθήματά τους και πώς επιθυμούν να ενταχθούν στην νέα Ενωμένη Ευρώπη. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να λάβουμε ως στόχο και ιδανικό τίποτα λιγότερο από την ενότητα της Ευρώπης στο σύνολό της». Στις 4 Απριλίου 1949, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καναδάς και η Γαλλία υπογράφουν το Σύμφωνο του Βορείου Ατλαντικού (ΝΑΤΟ). Η ACUE χρηματοδοτεί τις προπαρασκευαστικές συνεδριάσεις της Συνθήκης του Westminster (5 Μαΐου 1949) ιδρύοντας μια οργάνωση για τον καθορισμό και την επέκταση των προτύπων της διακυβέρνησης του «ελεύθερου κόσμου», του Συμβούλιου της Ευρώπης. Ο Βέλγος πρωθυπουργός Paul-Henri Spaak, εξελέγη πρόεδρος. Τον Αύγουστο 1949 η Σοβιετική Ένωση πυροδότησε την πρώτη πυρηνική βόμβα της.  Μεγάλη κατάπληξη στην Ουάσιγκτον. Ο Τρούμαν ήταν πεπεισμένος ότι η ΕΣΣΔ προτίθεται να χρησιμοποιήσει τη βία για να επεκτείνει τον κομμουνισμό.  Ο στρατηγός George F. Kennan αντικαθίσταται από τον αναπληρωτή του Paul H. Nitze.  Από δω και στο εξής, ο κόσμος μοιράζεται μεταξύ δύο πυρηνικών δυνάμεων.  Αυτό βάζει μειώνει σχετικά την προτιμώμενη συμμαχία με το Λονδίνο και, κατά συνέπεια, προορίζει το Ηνωμένο Βασίλειο να κατέβει από το βάθρο του και να ενταχθεί στην Ευρώπη … κατάπληξη στο Λονδίνο. Η ACUE αποφασίζει να επαναλάβει τον άμεσο έλεγχο του Ευρωπαϊκού Κινήματος, δηλαδή να διώξει τη βρετανική διεύθυνση. Οργανώνεται έξυπνα μια κρίση: οι Γάλλοι της Ένωσης Φεντεραλιστών διαμαρτύρονται για την έλλειψη εκπροσώπησης τους στα διοικητικά όργανα και βροντούν τη πόρτα, με αυτό αυτό το πρόσχημα, η ACUE σταματά τη χρηματοδότηση του Ευρωπαϊκού Κινήματος. Ο Πρόεδρος Duncan Sandys αναγκάζεται να παραιτηθεί το Μάρτιο 1950. Αντικαθίσταται από το Βέλγο Spaak, ο οποίος μεταφέρει την έδρα από το Λονδίνο στις Βρυξέλλες. Ένας άλλος Βέλγος, ο βαρόνος Boel [ 19 ], γίνεται ταμίας. Η επιτυχία της ΕΚΑΧ και η αποτυχία της ΕΑΚ Στις 8 Μαΐου 1950, για τη πέμπτη επέτειο της συνθηκολόγησης του Ράιχ, ο Γάλλος υπουργός εξωτερικών Robert Schuman, προτείνει να εφαρμοστεί το σχέδιο των Louis Loucheur και Richard Coudenhove-Καλλέργη για τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Κοινότητας του Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ, CECA). Ο Schuman είναι μέλος της Opus Dei. Η καθολική μυστική αδελφότητα επέτυχε να αναζωογονήσει την εικόνα σβήνοντας από τη μνήμη το γεγονός της συμμετοχής της στο υπουργικό συμβούλιο του Philippe Pétain ο οποίος υπέγραψε την ανακωχή της ατιμίας. Στη Νέα Υόρκη, ο Allen W.Dulles οργάνωνει μια συνέντευξη τύπου κατά την οποία δημοσιεύει κατάλογο 118 επιφανών Αμερικανών προσωπικοτήτων, μέλη της ACUE, οι οποίοι υποστηρίζουν το Σχέδιο Schuman. Στον απόηχο, ο Γάλλος υπουργός Άμυνας René Pleven, προτείνει στις 24 Οκτωβρίου 1950, τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας (ΕΑΚ, EDC).  Η δημοσίευση αυτής της ανακοίνωσης υποστηρίζεται από επιτροπή επαγρύπνησης, ένα παρακλάδι της Ένωσης Φεντεραλιστών του Henri Frenay, η οποία φυσικά χρηματοδοτείται από την ACUE.  Έξι κράτη υπογράφουν τη Συνθήκη ΕΑΚ στο Παρίσι, στις 27 Μαΐου 1952.  Σε αντίθεση με την Μπενελούξ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και της ΕΚΑΧ, η ΕΑΚ δεν είναι ένα παλιό σχέδιο των Ευρωπαίων, αλλά μια δομή εισηγμένη από τη Ουάσιγκτον.  Στο αντίθετο των ιδεών του Aristide Briand ο οποίος σχεδίαζε μια ένωση της Άμυνας με το πρότυπο των συμμαχιών των αρχαίων ελληνικών πόλεων, το Πεντάγωνο φαντάζεται μια ομαδοποίηση των συμμετεχόντων συγκρίσιμη με εκείνη της Περσικής Αυτοκρατορίας.  Οι γκωλλιστές και οι κομμουνιστές ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αποφευχθεί η επικύρωση της Συνθήκης από την Εθνοσυνέλευση, η οποία την απορρίπτει στις 30 Αυγ 1954. Το όμορφο οικοδόμημα καταρρέει.  Πρέπει να αλλάξουν τη στρατηγική με την επιστροφή στο ΝΑΤΟ.  Το Λονδίνο και η Ουάσινγκτον αναθέτουν στον Joseph H. Retinger, πάντα Γενικό Γραμματέα του Ευρωπαϊκού Κινήματος, την φροντίδα να προσλάβει εξέχουσες προσωπικότητες της Ευρώπης για να προωθήσει από κοινού την ενσωμάτωση των ευρωπαϊκών κρατών σε μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου ξεκινώντας από την ΕΚΑΧ και την ένταξη τους στο ΝΑΤΟ.  Η προπαρασκευαστική συνάντηση για τη δημιουργία αυτής της Λέσχης πραγματοποιείται στις 25 Σεπτέμβριου 1952 στο Παρίσι.  Συμμετέχουν ο Πρίγκιπας Bernhard των Κάτω Χωρών,οι Paul van Zeeland, Alcide De Gasperi, Guy Mollet, Antoine Pinay [ 20 ] και κάποιοι άλλοι.  Στη συνέχεια ο Retinger και ο Πρίγκιπας Bernhard πηγαίνουν στην Ουάσιγκτον για να πάρουν το χρίσμα από τον στρατηγό Walter Bedell Smith, τον νέο διευθυντή της CIA [ 21 ], και από τον Charles D. Jackson, Ειδικό Σύμβουλο του Προέδρου.  Διαμορφώνεται μια αμερικανική επιτροπή με τους David Rockefeller, Dean Rusk, Henry Heinz II, Joseph Johnson, μεταξύ άλλων.  Η πρώτη συνάντηση θα πραγματοποιηθεί από στις 29 – 31 Μάιου 1954 στο Ξενοδοχείο Μπίλντερμπεργκ (Hotel de Bilderberg) στην Ολλανδία. ——————————————————————————
 [ 1 ] Το Paneuropa, ein Vorschlag δημοσιεύθηκε ταυτόχρονα στην Neue Freie Presse της Βιέννης και στο Vossische Zeitung στο Βερολίνο το Νοέμβριο 1922. [ 2 ] Ανάδοχος κατασκευής κτηρίων και δημόσιων έργων, ο Loucheur Louis (1872-1931) εισήγαγε το οπλισμένο σκυρόδεμα στη Γαλλία. Διπλωματούχος της ÉcolePolytechnique , εγγύς του Clemenceau, έγινε Υπουργός Εξοπλισμών κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και στη συνέχεια Υπουργός Βιομηχανικής Ανασυγκρότησης μετά την ανακωχή. Ήταν αυτός που αναδιοργάνωσε πλήρως τη γαλλική βιομηχανία σε αυτά τα χρόνια του πολέμου και της ειρήνης. Στη συνέχεια, έγινε Υπουργός Εργασίας και κατασκεύασε τα πρώτα κοινωνικά κτήρια. [ 3 ] Ο Giovanni Agnelli (1866-1945), ιδρυτής της δυναστείας του Τορίνου, μελέτησε το μοντέλο του Henry Ford στις Ηνωμένες Πολιτείες και ίδρυσε τη Fiat στην Ιταλία. Δημοσίευσε το 1918, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Κοινωνία των Εθνών. Αντίπαλος της Συνθήκης των Βερσαλλιών και της Κοινωνίας των Εθνών, προτείνει μια ηπειρωτική ευρωπαϊκή ομοσπονδία με ισχυρή κεντρική εξουσία. Όπως ο Henry Ford ήταν θαυμαστής του Αδόλφου Χίτλερ, ο Giovanni Agnelli έδωσε την υποστήριξή του στο Μπενίτο Μουσολίνι. [ 4 ] Γάλλος ριζοσπαστικός υπουργός, ο Aristide Briand (1862-1932), έμεινε στην ιστορία για τη διαπραγμάτευση του συμβιβασμού του διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους το 1905, στη συνέχεια, για την αντίθεση του στις αντίπαλες πολιτικές εκδίκησεις εναντίον Γερμανία στη δεκαετία του ’20, και ως διοικητής της Κοινωνίας των Εθνών. [ 5 ] Να υπενθυμίσουμε ότι για την αμερικανική ιστοριογραφία, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν τελειώνει με την παράδοση του Ράιχ στις 8 Μαΐου 1945, αλλά με το προεδρικό διάγγελμα παύσης των εχθροπραξιών, στις 31 Δεκεμβρίου 1946. [ 6 ] «Πώς το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων καθορίζει η διπλωματία των ΗΠΑ », Voltaire , 25 Ιουνίου 2004. [ 7 ] Ομιλία του Fulton (Missouri), 5 Μαρτίου 1946. [ 8 ] Μετά την εισβολή από το Ράιχ στη Πολωνία, η φασιστική κυβέρνηση Sikorsky βρέθηκε στο πλευρό των Συμμάχων. [ 9 ] Ομιλία στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης (Ελβετία), 19 Σεπτεμβρίου 1946. [ 10 ] Το γαλλικό τμήμα μετονομάστηκε σε Ευρωπαϊκό Σύνδεσμο για την Οικονομική Συνεργασία (ELEC). Είναι υπό την προεδρία του Edmond Giscard d’Estaing, μέλος της Opus Dei, και εξάλλου πατέρας του μελλοντικού προέδρου και δημιουργού του ECU. [ 11 ] Κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, ο Allen Dulles W. είχε διευθύνει την OSS (αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες) στην Ευρώπη από τη Βέρνη.. [ 12 ] Ο ατομικισμός είναι ένα δόγμα που αναπτύχθηκε από τον Emmanuel Mounier που θέλει να συνδυάσει τον χριστιανικό σεβασμό του ανθρώπου και τη συλλογική κινητοποίηση που αξιοποιείται όσο και από τον φασισμού τόσο και από τον κομμουνισμό. Το κίνημα αυτό αναπτύχθηκε γύρω από τα περιοδικά The New Order και το Πνεύμα . [ 13 ] Από το 1943, ο Allen W.Dulles είχε χρηματοδοτήσει το δίκτυο Combat για να σαμποτάρει τις προσπάθειες του Jean Moulin, οι οποίοι είχε αποκλείσει τους εθνικιστές του Φράνκου και είχε συμπεριλαμβάνει τους κομμουνιστές στο Εθνικό Συμβούλιο της Αντίστασης. [ 14 ] Ο στρατηγός Donovan ήταν κατά τη διάρκεια του πολέμου ο αρχιγός του OSS και ο Dulles ο αναπληρωτής του για την Ευρώπη.

[ 15 ] Σε απάντηση, η ΕΣΣΔ υιοθέτησε το δόγμα Ζντάνοφ και δημιουργεί το Κομινφόρμ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διακόπτουν τη συμφωνημένη συμμαχία εναντίον των Ναζί και βασίζονται από δω και στο εξής τόσο σε κόμματα της ακροδεξιάς, της δεξιάς όσο και στη μη κομμουνιστική αριστερά για να ανακόψουν τη φυσική επέκταση του κομμουνισμού.  Οι κομμουνιστές όλου του κόσμου πρέπει να αντλήσουν τα συμπεράσματα και να σπάσουν τους δεσμούς με τους εταίρους τους της αριστεράς. Δεν μπορούν παρά να υπολογίσουν μόνο στη βοήθεια της ΕΣΣΔ η οποία έγινε de facto ο ηγέτης τους. [ 16 ] Ορίζονται Επίτιμοι Πρόεδροι: οι Winston Churchill, Konrad Adenauer, Λεόν Μπλουμ, Alcide de Gasperi και ο Paul-Henri Spaak. [ 17 ] Εκλέγονται 26 αντιπρόσωποι. Από τους οποίους για τη Γαλλία, ο πρώην αντιστασιακός Henri Frenay, ο πρώην διευθυντής σπουδών στην École d’Uriage André Voisin, η Germaine Peyroles, ο φιλόσοφος Alexandre Marc. [ 18 ] Βλέπετε την έρευνα του Paul Labarique «AFL-CIO η AFL-CIA;» και «1962-1972: η AFL-CIO και η συνδικαλιστική αντι-εξέγερση», Voltaire 2 και 11 Ιούνιου 2004. [ 19 ] Ο Βαρόνος Boel ήταν επίσης πρόεδρος του βελγικού τμήματος του Ανεξάρτητου Συνδέσμου για την ευρωπαϊκή συνεργασία [ 20 ] «Οι Κύριοι της Λέχης Pinay», Voltaire , 11 Μαρτίου 2004. [ 21 ] Το δίκτυο stay-πίσω μόλις εντάχθηκε στη CIA
Πηγή: voltairenet.org το είδαμε στο infognomonpolitics.blogspot.gr
inprecor