Η διάλυση ενός κράτους σε 7 βήματα!

Η διάλυση ενός ανεξάρτητου κράτους (και η μετατροπή του σε «ειδικές» οικονομικές ζώνες φθηνού εργατικού δυναμικού)
σε 7 απλά βήματα.
1) Εντάσσουμε αυτό το κράτος, σε ένα διεθνή οργανισμό» (π.χ. Ευρωπαϊκή Ένωση).«Κατασκευάζουμε» ένα «νέο» νόμισμα (π.χ. ευρώ) με το οποίο ανταλλάσσουμε ΟΛΑ τα υπάρχοντα εθνικά νομίσματα ενός κράτους.
2) Στη συνέχεια - αφού αυτό το νόμισμα είναι «διεθνές» το. εξάγουμε ΜΑΖΙΚΑ από το κράτος αυτό (μέσω τραπεζικού συστήματος, off-shore εταιριών κλπ.) .
Έτσι δημιουργείται (τεχνητό) ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΧΡΗΜΑΤΟΣ στο κράτος αυτό. 
3) Το ΕΛΛΕΙΜΜΑ δημιουργεί την ανάγκη ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ.
Το κράτος αναγκάζεται να δανειστεί από το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - έδρα στην Φρανκφούρτη Γερμανίας - αφού ΔΕΝ ΕΧΕΙ τη δυνατότητα να τυπώσει το εθνικό του νόμισμα ( έχει ως «νέο» νόμισμα το ευρώ).
Μόνο η Ε.Κ.Τ. έχει το δικαίωμα εκτύπωσης του ευρώ. 

4) Τα ευρωδάνεια δίδονται με τόκους (φυσικά).
Οι τόκοι δημιουργούν νέα ελλείμματα, τα νέα ελλείμματα οδηγούν το κράτος σε νέα δάνεια και σε «ΜΝΗΜΟΝΙΑ» που ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ την εθνική ΑΣΥΛΙΑ - ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ του κράτους.
Παράλληλα η υπογραφή των «μνημονίων» οδηγεί τον λαό σε τεράστια μείωση της αγοραστικής του δύναμης - αφού οι φόροι και οι ΤΙΜΕΣ των αγαθών ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ .
Οι μισθοί και οι συντάξεις ΜΕΙΩΝΟΝΤΑΙ ΔΡΑΣΤΙΚΑ.
Το «κράτος πρόνοιας» ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ.
Έτσι οι πολίτες οδηγούνται σταδιακά στη γενική ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ (ή και ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ) κυρίως στα λαϊκά ή μεσοαστικά στρώματα.
Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες - παραγωγικής ηλικίας - εγκαταλείπουν τη χώρα για να βρούνε «καλύτερη τύχη» σε Καναδά, Γερμανία, Αγγλία, Αυστραλία, Σουηδία. 


5) Η χώρα έχει μείνει πλέον με τους συνταξιούχους και τους -ελάχιστους -»υπερπρονομιούχους» που δεν τους αγγίζει η (τεχνητή) οικονομική κρίση.
Όσοι νέοι δεν μπόρεσαν να μεταναστεύσουν βρίσκονται σε ΑΠΟΓΝΩΣΗ.
Χιλιάδες πολίτες οδηγούνται στην ανεργία , στα συσσίτια, στην κατάθλιψη, στα ναρκωτικά , στις αυτοκτονίες.
Οι άστεγοι - εξαθλιωμένοι (και καταχρεωμενοι) πολίτες πολλαπλασιάζονται. 


6) Όταν η κατάσταση φτάσει στο»απροχώρητο» (και εφόσον ΔΕΝ έχει υπάρξει ΕΞΕΓΕΡΣΗ - ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ από το λαό - «πειραματόζωο») εμφανίζονται οι επενδυτές - «σωτήρες».
Πρόκειται για ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ που ψάχνουν εξαθλιωμένες περιοχές του πλανήτη για να στήσουν ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΖΩΝΕΣ (industrial areas) όπου -όσοι απέμειναν απ' τον πληθυσμό- μετατρέπονται σε πάμφθηνο εργατικό δυναμικό - 300 ευρώ το μήνα + συσσίτιο και ΜΑΖΙΚΗ διαμονή σε «ειδικές εργατικές πολυκατοικίες», όπου η ΖΩΗ τους είναι υπό παρακολούθηση -σε 24ωρη βάση.
Οι ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ αποκτούν ΥΠΕΡΚΕΡΔΗ αφού τα προϊόντα που θα παράγουν οι φτηνοί εργάτες θα πωλούνται σε εικοσαπλάσια τιμή στις πλούσιες χώρες.
Αν λείπει «μεγάλο ποσοστό» νεολαίας για τα εργοστάσια στις «βιομηχανικές ζώνες» για να εργαστεί , εισάγουν ή χρησιμοποιούν τους ήδη υπάρχοντες μετανάστες (γι' αυτό τους έφεραν) από τρίτες χώρες. Μπαγκλαντές, Ινδία, Κίνα, Αφγανισταν, Πακιστάν κλπ. 


7) Όσο για τους συνεργάτες τους (δοσίλογους) πολιτικούς, αυτοί θα περάσουν με ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ την υπόλοιπη ζωή τους στα «σαλέ» της Ελβετίας ή σε εξωτικά νησιά του Ειρηνικού, ξοδεύοντας τα χρήματα της ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ αφήνοντας στη θέση τους (δήθεν) «υπεύθυνους» τεχνοκράτες που θα αναλάβουν την - περαιτέρω - «διαχείριση» της όλης «κομπίνας».
Άλλωστε κάποιοι πρέπει να μείνουν για να συντρώγουν με τα μεγαλοστελέχη των πολυεθνικών εταιριών και να νοιάζονται για την «αξιοπρεπή διαβίωση» των πλούσιων Γερμανών, Αγγλων, Ρώσων, Καναδών κλπ. που θα εγκατασταθούν κατά χιλιάδες στο υπέροχο μεσογειακό κλίμα της πατρίδας μας «γεμίζοντας» τα άδεια σπίτια , τα οποία θα πουληθούν ΜΑΖΙΚΑ αντί «πινακίου φακής» απ' τους εξαθλιωμένους - πανικόβλητους ντόπιους, που τους γονάτισαν οικονομικά (εδώ και καιρό) με τα χαράτσια, τους φόρους, τα χρέη και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού. 
DEN PAEI ALLO XYLOKASTROY

Βαρουφάκης: Είμαστε σαν τον “πνιγμένο” που ελπίζει ότι θα κερδίσει το λαχείο

Ευσεβείς πόθοι “η απογείωση” τον Σεπτέμβριο του κ. Σαμαρά

Συνέντευξη του καθηγητή Γιάννη Βαρουφάκη στη Mail και τον Θάνο Σιαφάκα

Κύριε Βαρουφάκη ο κ. Σαμαράς δήλωσε ότι αν “βγάλουμε” τον Ιούνιο, τα περάσαμε τα δύσκολα και ότι από τον Σεπτέμβριο θα “απογειωθούμε”. Ποιο είναι το δικό σας σχόλιο;

Ευσεβείς πόθοι. Έχουν μια χρησιμότητα, εφόσον δεν αποτελούν τη μοναδική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η οικονομική πολιτική μιας χώρας.

Τι μπορεί να έχει στο μυαλό του ο πρωθυπουργός; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι, ίσως, ο κ. Σαμαράς περιμένει ενίσχυση της οικονομίας από τον τουρισμό, ενώ άλλοι ότι περιμένει τις γερμανικές εκλογές και ενδεχομένως, ένα επιπρόσθετο κούρεμα. Εσείς τι ερμηνεία δίνετε σε αυτές τις δηλώσεις;

Εδώ και 3 χρόνια οι κυβερνήσεις μας, προσπαθούσαν να κερδίσουν τρεις μήνες. Ανά πάσα χρονική στιγμή, σκοπός τους είναι η επιβίωση για τους επόμενους 3-4 μήνες. Θεωρώ

ότι ο κύριος Σαμαράς, νιώθει πολύ μεγάλη πίεση στο εσωτερικό του κόμματός του και βέβαια πίεση από μια κοινωνία που βράζει. Η καλλιέργεια αυτών των ευσεβών πόθων, αποτελεί μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κερδίσει λίγο ακόμα χρόνο.

Δηλαδή βλέπετε μια προσπάθεια, απεγνωσμένη, όπως την χαρακτηρίσατε να κερδηθεί χρόνος;

Ελπίζουν ότι κάποιο θαύμα θα γίνει, σαν τον πνιγμένο που ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα κερδίσει το λαχείο και ότι κάποιο θαύμα θα γίνει. Δε νομίζω ότι η κυβέρνηση βλέπει το θαύμα, απλώς το επικαλείται για να κρατηθεί στην ουσία.

Δε βλέπετε εσείς, δηλαδή, ότι με τον τουρισμό αλλά και με ένα πρόσθετο κούρεμα, ότι κάποια ανάκαμψη θα υπάρξει;

Όχι σε καμία περίπτωση, γιατί δεν θεωρώ ότι ο τουρισμός φέτος, θα είναι καλύτερος από ό,τι ήταν πέρυσι. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος να το πιστεύουμε αυτό. Η διεθνής και η ευρωπαϊκή συγκυρία χειροτερεύουν. Αυτή τη στιγμή η Ευρώπη, βρίσκεται σε μεγαλύτερη ύφεση από αυτή που ήταν πέρυσι. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι Ευρωπαίοι, θα έρθουν να ξοδέψουν περισσότερα χρήματα από αυτά που ξόδεψαν πέρυσι. Όσον αφορά το κούρεμα, οι εκλογές θα γίνουν το Σεπτέμβρη, και τότε θα γίνει κάποιο κούρεμα, αλλά θα είναι πάρα πολύ αργά. Εντωμεταξύ το ελληνικό εθνικό εισόδημα θα έχει καταρρεύσει άλλα 10 δισ. και ποτέ δεν ξέρει κανείς, τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί. Εγώ αυτό που φοβάμαι είναι ότι η Ιταλία και η Ισπανία, θα βρεθούν σε πολύ πιο δύσκολη θέση, ιδίως σε σχέση με τις πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία και η επίπλαστη ηρεμία που επικρατεί αυτή τη στιγμή στις χρηματαγορές, δεν θα είναι με το μέρος της κυβέρνησης, μετά το Σεπτέμβριο.

Αυτό το σκηνικό αισιοδοξίας, που έχει στηθεί σε σχέση με τις επενδύσεις, σε σχέση με τη συμμετοχή του Κατάρ, πώς το εισπράττετε;

Τρία χρόνια ακούμε για το Κατάρ. Το Κατάρ θέλει να πάρει ένα οικόπεδο. Ας έρθει να το πάρει. Αλλά γιατί αυτό θα αποτελέσει σημαντική επένδυση; Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει. Δεν είναι κακό βέβαια, αλλά αυτή τη στιγμή, το μόνο που έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία είναι επενδύσεις σε παραγωγική διαδικασία, όχι σε οικόπεδα. Η αισιοδοξία για τις επενδύσεις θα είχε βάση αν βλέπαμε επενδύσεις σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, σε παραγωγικές μονάδες, αν βλέπαμε γενικά το επίπεδο των ξένων επενδύσεων τουλάχιστον 10 φορές παραπάνω από εκείνο στο οποίο γίνονται σχετικές αναφορές. Θα ήθελα πραγματικά πάρα πολύ οι επενδύσεις να τονωθούν αλλά δεν το βλέπω.

Πιστεύετε ότι έχουμε ξεφύγει από τον κίνδυνο να βρεθούμε εκτός Ευρωζώνης;

 Όχι, σε καμία περίπτωση. Ο κίνδυνος για την Ευρωζώνη ολόκληρη παραμένει ισχυρός και δυνατός. Η Ευρωζώνη αυτή τη στιγμή συνεχίζει να αποσυντίθεται, κάτω από την επιφάνεια. Στην επιφάνεια έχουμε μια επιφανειακή ηρεμία που έχει επιφέρει ο κ. Ντράγκι. Οι τεκτονικές πλάκες, όμως, κάτω από την επιφάνεια κινούνται αντίθετα προς το συμφέρον του ευρώ. Αυτό δε σημαίνει ότι το ευρώ θα διαλυθεί, απλώς ότι δεν έχει γίνει τίποτα απολύτως για να σταματήσει η διαδικασία αποσύνθεσής του. Ότι μπορούν να γίνουν πράγματα, μπορούν, αλλά δε γίνονται. 

Θα μας πάρουν αλήθεια τα σπίτια οι τράπεζες;

Παναγιώτης Μαυροειδής

Η πρόσφατη ρύθμιση σχετικά με τα δάνεια των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, φέρνει στην επιφάνεια μεταξύ των άλλων και τη συζήτηση για την ατομική ιδιοκτησία και περιουσία.

Είναι γνωστό ότι εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά είναι εκτεθειμένα σε μικρά ή μεγάλα στεγαστικά δάνεια, έχοντας θέσει ως υποθήκη σπίτια ή άλλα ακίνητα.

Το 25% από αυτά τα δάνεια είναι ήδη στο κόκκινο, δηλαδή υπάρχει αδυναμία ομαλής αποπληρωμής των δόσεων. Τόσο ο νόμος Κατσέλη, όσο και οι πρόσφατες ρυθμίσεις, προσφέρουν, υπό όρους, κάποιες ελαφρύνσεις, που κυρίως αφορούν επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με μείωση του ποσού των δόσεων, ενώ δεν επιτρέπονται (ακόμη) οι πλειστηριασμοί σε δάνεια σε ακίνητο αντικειμενικής αξίας κάτω των 180.000 ευρώ.

Όλοι φυσικά γνωρίζουν πως οι ρυθμίσεις αυτές είναι σταγόνα στον ωκεανό, καθώς η σκληρή πραγματικότητα της ξεσαλωμένης ανεργίας και των γλίσχρων μισθών, βοά πως τα δάνεια δεν πρόκειται τελικά να πληρωθούν.

Συνεπώς τι θα γίνει;

Μάλλον δεν υπάρχουν πολλοί που να πιστεύουν ότι θα χαριστούν τα δάνεια, ούτε ότι θα μοιραστούν κατασχεμένα σπίτια κακο-πληρωτών σε έντιμους φτωχούς.

Πουλώντας τα ‘’κόκκινα’’ δάνεια;

Δε μπορεί όμως να μείνει έτσι η κατάσταση, καθότι, όπως το θέτει και σχετική έκθεση του ΔΝΤ, στόχος των τραπεζών είναι η απομόχλευση, δηλαδή να κλείσει η "ψαλίδα" ανάμεσα στα δάνεια και τις καταθέσεις. Θα επιδιώξουν, ο δείκτης δάνεια προς καταθέσεις να διαμορφωθεί στο 90% με 100% αντί του 122% που είναι σήμερα. Αναλυτές του ΔΝΤ σημειώνουν πως η αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων διαβρώνει τα κεφαλαιακά αποθέματα των τραπεζών και δημιουργεί αβεβαιότητες για τα πιστωτικά ιδρύματα.

Ακούγονται σκέψεις για μερικό ‘’κούρεμα’’ των δανείων, με ταυτόχρονη πώληση των ‘’κόκκινων’’ εξ αυτών από τις ελληνικές τράπεζες σε ξένα funds ή και σε μια νέα ‘’ελληνική’’ υπερ-τράπεζα, που θα διαχειριστεί σε άλλη βάση το ‘’έχειν και κατέχειν’’ της.

Αυτό θα προκαλέσει ασφυκτικές πιέσεις σε χιλιάδες νοικοκυριά και επιχειρήσεις, καθώς θα κληθούν να αποπληρώσουν τις καθυστερούμενες οφειλές τους, διαφορετικά θα κατασχεθούν τα ακίνητα που έχουν υποθηκεύσει. Τα κριτήρια που θα χρησιμοποιηθούν για την είσπραξη των δανείων θα είναι φυσικά, καθαρά χρηματοοικονομικά και όχι κοινωνικά.

Μα αποτελεί λύση για την όποια τράπεζα ή άλλο χρηματοπιστωτικό γύπα ο πλειστηριασμός; Έτσι σκέφτεται αρκετός κόσμος, με την κρυφή ελπίδα, πως η αδυναμία πώλησης των κατασχεμένων σπιτιών, θα αποτρέψει τις τράπεζες από το να τους πετάξουν έξω.

Αυτό έχει κάποια βάση, χωρίς να σημαίνει ότι δεν μπορούν να υπάρξουν χιλιάδες άλλων χωρών ή φραγκάτοι έλληνες, που θα ενδιαφερόντουσαν να αγοράσουν ένα φτηνό τελικά σπίτι στην Ελλάδα. Όχι φυσικά σε μια πολυκατοικία στο Πέραμα, αλλά σε πολλές τουριστικές περιοχές.

Δεν αποτελεί ωστόσο μονόδρομο αυτή η κατεύθυνση για τις τράπεζες. Κάλλιστα μπορεί να δουλέψει αποδοτικά για αυτές η μακροχρόνια μίσθωση, ας πούμε για 100 χρόνια. Μετατρέποντας έτσι τον υποτιθέμενο ιδιοκτήτη σε έναν εφ’ όρου ζωής- αλλά και μετά θάνατο- αιχμάλωτο νοικάρη, που δε θα έχει και τη δυνατότητα να μετακινηθεί και να αλλάξει σπίτι.

Οι κόποι και οι αυταπάτες μιας ζωής πάνε …χρηματιστήριο

Υπάρχουν και άλλες λύσεις όμως. Ας φανταστούμε ότι τα ακίνητα, που θα κατέχει ο όποιος χρηματοπιστωτικός γύπας, τιτλοποιούνται και διαμορφώνεται μια αγορά αξιών ακινήτων. Με τιμές μάλιστα εκκίνησης πολύ χαμηλά σε σχέση με τις αντικειμενικές αξίες ή τις (θεωρητικές) τιμές αγοράς- πώλησης. Στην περίπτωση αυτή, δεν θα πωλούνται ακριβώς σπίτια, αλλά προσδοκία αποδόσεων. Θα διαμορφωθεί δηλαδή μια αγορά μετοχών με την αναμονή βραχυπρόθεσμων κερδών, κατά τα γνωστά χρηματιστηριακά πρότυπα, για τη συσσώρευση και αρπαγή χρήματος, μια και όπως λέει και ο Μητσοτάκης ‘’ο κόσμος τελικά ξεχνάει’’.

Σε όλες τις παραλλαγές που εκτέθηκαν ή και σε άλλες που υπάρχουν, υπάρχει ένα κοινό στοιχείο, που βαραίνει τελικά: Τα σπίτια δεν ανήκουν σε αυτούς που μένουν μέσα και πληρώνουν δάνεια, αλλά στις τράπεζες. Τελεία και παύλα.

‘’Αφού δεν πήρες αύξηση, πήρες δάνειο…’’

‘’Ας πρόσεχαν, ας μην ανοίγονταν πιο πέρα από εκεί που θα μπορούσαν, αλλά έτσι είναι ο έλληνας, επιπόλαιος και μετά του φταίνε οι άλλοι’’, θα πουν πολλοί. Πάντα μιλώντας για τους άλλους, όχι για τον εαυτό τους.

Είναι έτσι όμως; Είναι θέμα μόνο και κυρίως ατομικής καταναλωτικής συμπεριφοράς και επιλογής;

Όπως πάντα πρέπει να κοιτάμε τη μεγάλη εικόνα, και όχι να κρίνουμε κατά περίπτωση, από τον κυρ-Μήτσο ‘’που έκανε βλακεία’’.

Κατά την περίοδο 1994-2009, η στεγαστική πίστη ως ποσοστό του ΑΕΠ, από 3,8% το 1994, διαμορφώθηκε στο 33,9% το 2009, ενώ η καταναλωτική πίστη ως ποσοστό του ΑΕΠ από 0,9% το 1994 έφτασε το 16,5% το 2009! Η τραπεζική χρηματοδότηση προς τις επιχειρήσεις ως ποσοστό του ΑΕΠ περίπου διπλασιάστηκε (από 22,5% το 1994 σε 46,7% το 2009).

Βλέπουμε λοιπόν ότι τα ελληνικά νοικοκυριά και οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα είχαν πολύ μικρή έκθεση στο δανεισμό πριν τη δεκαετία του 2000, η οποία άρχισε να αυξάνεται από την υιοθέτηση του ευρώ ως αποτέλεσμα των χαμηλών επιτοκίων και των φορτικών και παραπλανητικών τακτικών των τραπεζών.

Και πάλι όμως αυτό δε μας δίνει όλη την εικόνα. Στην Ελλάδα άραγε δανειστήκαμε υπερβολικά και ασυλλόγιστα, σε σχέση με τον ανεπτυγμένο κόσμο;

Το ακριβώς αντίθετο ισχύει!

Ο δανεισμός των νοικοκυριών στην Ελλάδα, παραμένει πάντα κάτω από το μέσο όρο της ευρωζώνης, όπως μας δείχνει και ο επόμενος συγκριτικός πίνακας.

Αν μπορούμε να παρατηρήσουμε κάτι εδώ, εκτός από το γεγονός ότι ο δανεισμός για στέγη στην Ελλάδα είναι χαμηλότερος, είναι πως τα πράγματα χειροτέρεψαν ριζικά ως προς αυτό, ακριβώς όταν γίναμε ευρω-παίοι και όχι όταν ήμασταν εκτός ευρώ!

Γιατί όμως υπάρχει αυτός ο δανεισμός; Είναι κυρίως ζήτημα πλάνης; Τα επιστημονικά δεδομένα και τα πραγματικά στοιχεία, άλλα μας λένε. Η εξέλιξη του καθαρού κοινωνικού μισθού που ισούται με τη διαφορά ανάμεσα στα οφέλη που αποκομίζουν οι μισθωτοί εργαζόμενοι από τις κρατικές δαπάνες σε χρήμα (συντάξεις, επιδόματα ανεργίας, κα) ή σε συλλογική κατανάλωση (υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης, πολιτισμού, κα), και στους φόρους τους οποίους πληρώνουν στο κράτος, φωτίζει αρκετά τα πράγματα.

Για όλη τη διάρκεια της περιόδου 1995-2008 ο καθαρός κοινωνικός μισθός σε όλες τις νοτιο-ευρωπαϊκές χώρες ήταν αρνητικός, κάτι που σημαίνει ότι η εργατική τάξη συστηματικά επιδοτούσε το κράτος και το κεφάλαιο. Στην Ελλάδα μάλιστα ο καθαρός κοινωνικός μισθός ήταν περισσότερο αρνητικός από ότι σε όλες τις άλλες χώρες. (Διαβάστε αναλυτικότερα: Όψεις της κρίσης της ελληνικής οικονομίας, Θανάσης Μανιάτης )

Για να το πούμε σε άλλη γλώσσα: ‘’Αφού δεν πήρες αύξηση, πήρες δάνειο…’’

Στον υπόλοιπο κόσμο τι γίνεται άραγε;

Από τη δεκαετία του 1980 και μετά, το χρέος των νοικοκυριών έπαιρνε εκρηκτικές διαστάσεις σε όλες τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.

Κατά τη δεκαετία του 1980, το οικιακό χρέος στη Γερμανία ανερχόταν στο 59% του ΑΕΠ, στις ΗΠΑ στο 52%, στην Ιαπωνία στο 60%, στην Ολλανδία 43%, στην Αυστρία στο 41% ενώ κατά τη δεκαετία του 1990 τα ποσοστά για τις παραπάνω χώρες ήσαν στη Γερμανία 61%, στις ΗΠΑ στο 64%, στην Ιαπωνία στο 82%, στην Ολλανδία 49%, στην Αυστρία στο 41%. Το 2000 το οικιακό χρέος στην Ελλάδα ανερχόταν στο 20% παραμένοντας πάντα το χαμηλότερο μεταξύ των χωρών του παραπάνω πίνακα εξαιρουμένης της Αυστραλίας. (Διαβάστε αναλυτικότερα: Ποιοι ζούσαν με δανεικά τελικά; Γιώργος Π. Τριανταφυλλόπουλος)

Ας το πιάσουμε λοιπόν ξανά από την αρχή το ζήτημα, εξετάζοντάς το πιο σφαιρικά. Στην ουσία, ο κυρ-Μήτσος στην Ελλάδα ή ο Φρανσουά στη Γαλλία, εργάτης, άνεργος, μικρο-αγρότης ή μικρέμπορος, όλοι αυτοί, με τις αρετές τους και τις αυταπάτες τους, αλλά και με το δικαίωμα στην ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, κινούνται μέσα σε ένα πλαίσιο. Αυτό, σε μεγάλο βαθμό, έχει οριστεί από ευρύτερες αλλαγές στο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον του καπιταλιστικού γίγνεσθαι.

Πρόκειται για μια περίπου ενιαία διαδικασία, που εκκινεί από τη μεγάλη κρίση για τον καπιταλισμό τη δεκαετία του 1970 και με ιδιορρυθμίες και χρονικές υστερήσεις ή παραμορφώσεις λόγω της ταξικής διαπάλης, αποκρυσταλλώνεται προοδευτικά σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Μέχρι να παροξυνθεί με εκρηκτικό τρόπο, με τη μεγάλη κρίση του 2007-2009, αρχής γινομένης με τα ενυπόθηκα δάνεια στις ΗΠΑ.

Η κρίση υπερ-συσσώρευσης, η τάση για πτώση του ποσοστού κέρδους, οδηγούν σε δυσκολία αξιοποίησης της μάζας των καπιταλιστικών κερδών. Η αντίδραση στην κατιούσα πορεία, απαιτεί αντίρροπα μέτρα στην τάση για πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους. Αυτό, μεταξύ άλλων, προβλέπει ταξικές πολιτικές αποφάσεις από καπιταλιστικά κράτη και αστικές κυβερνήσεις, όπως μείωση μισθών και γενικά κόστους εργασίας και αποφασιστική μείωση φορολογίας στο κεφάλαιο.

Ας το τρέξουμε λίγο αυτό.

Μεταφορά ιδιοκτησίας, κλοπή πόρων και χώρων διεκδίκησης

Οι μικρότεροι μισθοί οδηγούν στην ανάγκη δανεισμού, καταναλωτικού και στεγαστικού, πόσο μάλλον που παράλληλα τα δημόσια προγράμματα στέγασης εκφυλίζονται προοδευτικά.

Η μειωμένη φορολογία κεφαλαίου οδηγεί σε αυξημένα κρατικά ελλείμματα αλλά και σε δυνατότητααποθησαυρισμού, σε συνθήκες μάλιστα ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων.

Τόσο τα νοικοκυριά, όσο και τα κράτη θα προσφύγουν σε δάνεια, τα οποία θα τα προσφέρει το κεφάλαιο, μέσω της σύμφυσής του με το εθνικό και διεθνές τραπεζικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αλλά, τα δάνεια πάντα δίνονται τελικά με υποθήκες. Ότι ισχύει για τα νοικοκυριά με τις υποθήκες για στεγαστικά δάνεια, ισχύει και για τα κράτη στο πλαίσιο των δανειακών συμβάσεων με το ΔΝΤ ή/και τις κάθε τύπου τρόικες. Έτσι είδαμε σε μια νύχτα όλη η δημόσια περιουσία στην Ελλάδα, όπως και σε τόσες άλλες χώρες, να εγγράφεται στο ενεργητικό μιας ανώνυμης εταιρείας (ΤΑΙΠΕΔ), για να ξεπουληθεί ή υποθηκευτεί.

Να λοιπόν ποια μηχανή δουλεύει μπροστά στα μάτια μας: Διαρκής μετατόπιση ιδιοκτησίας, όλο και σε λιγότερα χέρια.

Μπορεί κανείς να παρουσιάσει στοιχεία ανά κλάδο και χώρα για αυτό το μεγάλο μετασχηματισμό στο ζήτημα της ιδιοκτησίας, στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της καταλήστευσης των εργαζομένων και της φύσης. Αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός σε αυτό το σημείωμα. Ας θυμηθούμε μόνο πως σε μια νύχτα εκατομμύρια υποθηκευμένα χωράφια και χωραφάκια μικρομεσαίων αγροτών, βρέθηκαν στα χέρια του Σάλλα και της Τράπεζας Πειραιώς με την ιδιωτικοποίηση της Αγροτικής Τράπεζας. Και ας προσθέσουμε τις μεγάλες κινητοποιήσεις σε Γαλλία και Βέλγιο, των εργαζομένων στις χαλυβουργίες της Arcelor-Mittal, ενθυμούμενοι ότι ο Ινδός μεγιστάνας Mittal, από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, μάζεψε μέσα σε 20 χρόνια τη μεγάλη πλειοψηφία των χαλυβουργείων σε Ανατολική κυρίως, αλλά και Δυτική Ευρώπη, για να τα φουντάρει στη συνέχεια ένα –ένα σκορπώντας απολύσεις και κοινωνική ερήμωση.

Ο καπιταλισμός, σε αντίθεση με τα εγχειρίδια για αρχαρίους των απολογητών του, δεν είναι γενικά υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας, δηλαδή υπέρ του ‘’δικαιώματος’’ να έχει κάποιος εργοστάσιο ή αγελάδα ή σπίτι. Είναι υπέρ της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, αξιοποίησης και ιδιοποίησης του κοινωνικού πλούτου.

Έτσι λοιπόν, αυτό που βλέπουμε είναι η μαζική καπιταλιστική απαλλοτρίωση του αποτελέσματος της προσωπικής ή ευρύτερης κοινωνικής εργασίας. Πρόκειται για μια διπλή κίνηση, με το ίδιο ταξικό πρόσημο. Από κάτω προς τα πάνω, εσωτερικά σε κάθε χώρα και από το τοπικό/εθνικό πεδίο στο υπερτοπικό/παγκόσμιο σε ευρύτερο πλαίσιο.

Οι περιουσίες και οι πόροι αφαιρούνται, μαζί με τους χώρους διεκδίκησης τους, με καταιγιστικό τρόπο, στη μεγάλη επιχείρηση ανασυγκρότησης του καπιταλισμού. Πρόκειται όχι μόνο για κλοπή του παρόντος, αλλά και του μέλλοντος. Της προοπτικής για μια άλλη ζωή, μιας και ο καπιταλισμός έχει αναπτύξει ιδιαίτερα τηχρονική διάσταση δράσης του, αγοράζοντας, καταλαμβάνοντας και προεξοφλώντας την επόμενη μέρα και χρόνο. Τι άλλο είναι μια υποθήκη, ή μια κλειστή πατέντα ή ο έλεγχος των σπόρων;

Ποιος μετασχηματισμός στην ιδιοκτησία;

Τίθεται το ερώτημα αν η εργατική τάξη, η κοινωνία, ή τουλάχιστον η επαναστατική κομμουνιστική αριστερά σε πρώτη φάση, μπορούν να θέσουν τα δικά τους ερωτήματα, προτάγματα και διεκδικήσεις.

Γιατί όχι λοιπόν ένα καθολικό δικαίωμα σε μια ποιοτική στέγη, όχι ως προσωπικός Γολγοθάς, αλλά ως δημόσια κοινωνική σχεδίαση και υλοποίηση;

Πρέπει να φανταστούμε γενικότερα, μια αποφασιστική ανάδειξη της ανάγκης ενός αντίστροφου μεγάλου μετασχηματισμού στο επίπεδο της ιδιοκτησίας και της ιδιοποίησης του πλούτου. Στην κατεύθυνση μιαςγενικευμένης κοινοκτημοσύνης και δημοκρατικού παν-κοινωνικού ελέγχου, δηλαδή ενός νέου κομμουνισμού, που δε θα αποτελεί απρόσιτο διακηρυκτικό ορίζοντα αλλά ζωτική απάντηση, που θα ορίζει την ουσία των σημερινών διεκδικήσεων.

Συχνά, οι απαντήσεις δεν είναι διόλου ενθαρρυντικές στα ερωτήματα αυτά. Προδίδουν αμηχανία και απροθυμία, θυμίζοντας τη διαπίστωση του Φ. Ένγκελς για ‘’θυσία του μέλλοντος του κινήματος, για χάρη του παρόντος’’.

Ωστόσο, ο δικαστικός επιμελητής είναι απ’ έξω από το σπίτι, για να μας υπενθυμίσει ότι ίσως πρέπει να σκεφτούμε και να πράξουμε διαφορετικά.

H ώρα των ριζικών λύσεων

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Οι καταστροφικές οικονομικές συνέπειες της σημερινής οικονομικής κατοχής από την υπερεθνική και τις ντόπιες ελίτ δεν διαφέρουν σημαντικά από τις αντίστοιχες της στρατιωτικής Κατοχής πριν 70 χρόνια. Το βασικό στοιχείο που διαφοροποιεί ριζικά τη σημερινή κατοχή, που είναι και το πιο αβάσταχτο για τα λαϊκά στρώματα, είναι η έλλειψη οποιουδήποτε συνεκτικού στόχου και συνακόλουθα οποιασδήποτε ελπίδας για πραγματική βελτίωση της κατάστασής τους, σε μια ριζικά διαφορετική κοινωνία. Αυτόν τον καθοριστικό ρόλο έπαιζε τότε το ΕΑΜ.

Το γεγονός αυτό δεν είναι βέβαια περίεργο δεδομένου ότι τότε ο στόχος ήταν κατ’ αρχήν η εθνική απελευθέρωση που συνένωνε όλους, από την Αριστερά μέχρι τον ευρύτερο πατριωτικό χώρο, ενώ η κοινωνική απελευθέρωση από την ανισότητα, την ανεργία και την φτώχεια ― που και αρχίζουν οι διαφορές ανάλογα με τις ταξικές και ιδεολογικές θέσεις του καθενός/καθεμιάς― εθεωρείτο επακόλουθο της πρώτης. Σήμερα όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο:  δεν νοείται εθνική απελευθέρωση αν δεν προηγηθεί κοινωνική απελευθέρωση. Το ζητούμενο όμως είναι αν αυτή η κοινωνική απελευθέρωση μπορεί, στις σημερινές συνθήκες, να πάρει τη μορφή συστημικής αλλαγής, ή αν θα πρέπει, αρχικά τουλάχιστον, να περιοριστεί στην εξασφάλιση των κοινωνικών προϋποθέσεων για την άμεση ανάκτηση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας που  θα έβαζε και τα θεμέλια για την ολοκληρωτική κοινωνική απελευθέρωση στο μέλλον, με τη μορφή συστημικής αλλαγής, η οποία θα αποφασιζόταν δημοκρατικά από τον Λαό.

Και αυτό, διότι σήμερα έχουμε χάσει τόσο την οικονομική κυριαρχία όσο και την συνακόλουθη εθνική, σε μια διαδικασία που εντάθηκε στη μεταπολεμική περίοδο όταν η χώρα εντάχθηκε, κυρίως με την προσχώρησή της στην ΕΟΚ/ΕΕ και την Ευρωζώνη που αποφάσισαν οι ελίτ μας, στη παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς, η οποία μόνο νεοφιλελεύθερη μπορούσε να ήταν, παρά τα παραμύθια της ρεφορμιστικής Αριστεράς και «προοδευτικών» οικονομολόγων του κατεστημένου.

Η ένταξη μας στην ΕΟΚ/ΕΕ οδήγησε στη πλήρη εξάρτηση από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς για γεωργικά προϊόντα που κάλυπταν βασικές ανάγκες του λαού μας, ενώ τώρα, με τις ιδιωτικοποιήσεις και τις ξένες επενδύσεις που περιμένουμε για την «ανάπτυξη», όπως μας επιβάλλουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ, θα χάσουμε κάθε αυτοδυναμία στην κάλυψη εξίσου βασικών αναγκών όπως το ηλεκτρικό, το νερό, οι συγκοινωνίες, οι επικοινωνίες κ.λπ.. Η απώτερη δηλαδή αιτία που μας οδήγησε στη σημερινή καταστροφή, δεν ήταν το Χρέος, το οποίο ήταν απλά μια συνέπεια της καταστροφής της παραγωγικής μας δομής ―γι'αυτό και είναι εντελώς αποπροσανατολιστική η «Χρεολογία» καθώς και τα περί Λογιστικού ελέγχου του Χρέους κλπ.. Η αιτία ήταν το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών μας, ενώ δεν διαθέταμε παραγωγική δομή αρκούντως «ανταγωνιστική» για να συναγωνιστεί τα εισαγόμενα προϊόντα από χώρες του Βορρά, με υψηλότερη παραγωγικότητα λόγω του ιστορικού τους επιπέδου ανάπτυξης, ή από χώρες του Νότου, με  εξαθλιωμένους μισθούς και αντίστοιχες εργασιακές συνθήκες.

Αυτό το γεγονός αποκρύπτουν συνειδητά ή μη, «συστημικές» θεωρίες που αποδίδουν την αιτία της καταστροφής στους κακούς πολιτικούς, τη διαφθορά, το κακό κράτος κ.λπ., «αντισυστημικές»  που την αποδίδουν  σε γενικότερες καπιταλιστικές κρίσεις, και «ενδιάμεσες» που μιλούν για την κακή δόμηση της Ευρωζώνης, τη «Χρεοκρατία» κλπ.. Η αναπόφευκτη συνέπεια είναι μια τρομερή ιδεολογική σύγχυση που κάνει αδύνατη τη συνένωση των λαϊκών στρωμάτων που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε ένα παλλαϊκό μέτωπο με συγκεκριμένους στόχους και πρόγραμμα που θα συνεπάγονταν την ανοικοδόμηση της παραγωγικής δομής με βάση την οικονομική αυτοδυναμία, που προϋποθέτει την μονομερή έξοδο από την ΕΕ (και όχι απλά από την Ευρωζώνη που θα ήταν καταστροφική!), τη μονομερή διαγραφή του Χρέους,  την ακύρωση των Μνημονίων κ.λπ..

Μόνο ριζικές λύσεις μπορούν να μας βγάλουν από μια ριζική καταστροφή σαν τη σημερινή. Τα ημίμετρα και οι συστημικές ψευδο-λύσεις, ή, αντίστοιχα, οι αντισυστημικές προτάσεις ενώ λείπουν οι υποκειμενικές συνθήκες γι αυτές, απλώς διαιωνίζουν την καταστροφή.

Οδηγίες χρήσεις για σκεύη ανομίας

Της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Αθήνας

Για άλλη μια φορά, η επάνοδος της καθημερινής ζωής στην κανονικότητά της γίνεται μέσω των μπάτσων και των δικαστών.

Καταπολέμηση της διάχυτης ανομίας στον αστεακό χώρο: ιδού ποιο είναι το σύνθημα που ενώνει όλους όσοι θέλουν να περισώσουν τον κόσμο-όπως-τον-ξέραμε, από τους πιο συνεσταλμένους απολογητές ως τα πιο εξαχρειωμένα μαντρόσκυλα. Αφού διασφαλίστηκε το ευρωπαϊκό status της χώρας, αφού τέθηκαν, μέσω μιας τρομακτικής υποτίμησης της ζωντανής εργασίας, οι όροι για την ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας, τώρα σήμανε η ώρα της αποκατάστασης της Τάξης με το Ταυ κεφαλαίο. Ή μάλλον όλα αυτά πάνε πακέτο: είναι όψεις της ίδιας αθλιότητας, της ίδιας κανονικοποιημένης, οργανωμένης όπως ένα ευφάνταστο διαφημιστικό σποτ, βαρβαρότητας που επικρατούσε πριν το 2008 και που σήμερα μας καλούν να αναγνωρίσουμε, και να υποδεχθούμε πανηγυρικά, ως την πολυαναμενόμενη «έξοδο από την κρίση», ως τη «σωτηρία» μας.

Όπως και σε όλες τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, ο αστεακός χώρος πρέπει να (ξανα)γίνει λειτουργικός, ως έδαφος στο οποίο η πολιτική καταπίεση και η ταξική εκμετάλλευση, ο εκμηδενισμός, με άλλα λόγια, της αυτονομίας μας, και η πραγματική υπαγωγή της δημιουργικότητάς μας στο κεφάλαιο, διεξάγονται ομαλά, χωρίς σοβαρές εντάσεις και τριβές, εδραιώνονται ως κάτι το σύνηθες, εξιδανικεύονται ως «νόμος» και «τάξη».

Στον κόσμο-όπως-τον-ξέραμε είναι φυσιολογικό να σε ξεβράζει η θάλασσα ως ένα νεκρό ανώνυμο σώμα αν είχες προσπαθήσει να διέλθεις χωρίς χαρτιά τα σύνορα μιας χώρας (το ευρωπαϊκό status που λέγαμε …), είναι φυσιολογικό, μια ωραία πρωία, να απολύεσαι και να καταλήγεις, αν δεν έχεις καβάτζες, να πεθάνεις στο δρόμο, είναι φυσιολογικό να πουλάς τη δύναμή σου προς εργασία και να αναπληρώνεις την κλεμμένη σου ζωή με αγορές εμπορευμάτων, είναι φυσιολογικό να ανταγωνίζεσαι το διπλανό σου για μια θέση κάτω από τον εκτυφλωτικό ήλιο του κεφαλαίου, είναι φυσιολογικό να σκέφτεσαι, να επικοινωνείς, να διασκεδάζεις, να γαμάς και να γαμιέσαι, με τη μεσολάβηση εταιρειών, είναι φυσιολογικό να αξιοποιείς το λεγόμενο ελεύθερό σου χρόνο κατά τρόπο ώστε να διαιωνίζεις την καταστατική ανελευθερία σου. Αντίθετα, το να οικοδομείς πειραματικά μια καθημερινότητα αγωνιζόμενος/η ενάντια στις υπάρχουσες συνθήκες, και στη βάση της αλληλεγγύης, της ισότητας, της αυτονομίας και της συνευθύνης που η αυτονομία συνεπάγεται, αυτό είναι ακριβώς μια «άνομη» συμπεριφορά, όχι «παράνομη», αλλά κάτι παραπάνω, «άνομη», μια συμπεριφορά πέραν του νόμου, γιατί δείχνει πέραν από τη φυλακή που η ζωή σήμερα είναι.

Δεν πρέπει, επομένως, να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι αυτές τις μέρες μιλάνε περί «Βίλας Ανομίας», με τις ίδιες υστερικές κορώνες που χρησιμοποιούσαν ενάντια σε κάθε πρόσφατη εκδήλωση συλλογικής πολιτικής ανυπακοής (όπως π.χ. τα κινήματα άρνησης πληρωμής «χαρατσιών», διοδίων στις εθνικές οδούς, και εισιτηρίων στα ΜΜΕ), οι υπουργοί μιας κυβέρνησης που, κατά τα λοιπά, δεν διστάζει να κουρελιάσει τη συνταγματική νομιμότητα όταν πρόκειται για την υπερψήφιση και την εφαρμογή των «αναγκαίων, διαρθρωτικών και μη, μεταρρυθμίσεων», δηλαδή των απολύσεων, των περικοπών των κοινωνικών δαπανών, της ληστρικής αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου υπέρ των αφεντικών. Η κολοσσιαία υποκρισία των μόνων πραγματικά ανόμων που ωρύονται περί «ανομίας», ενώ οι ίδιοι τοποθετούνται προ του νόμου, κόβοντας και ράβοντας το νόμο κατά το δοκούν, όταν βέβαια δεν τσακώνονται μεταξύ τους για τα στικάκια με τα ονόματα των φοροφυγάδων καπιταλιστών, μετατρέπεται πλέον σε μια πολιτική στρατηγική επιβολής ενός καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης με κοινοβουλευτικό μανδύα.

Χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις λοιπόν: εκείνοι και εκείνες που επιχείρησαν να ανακαταλάβουν το χώρο της Villa Amalias και να τον υπερασπιστούν ως μια εστία αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης, όπως και εκείνοι και εκείνες που σε διάφορες γωνιές αυτής της χώρας υπερασπίζονται ανάλογα εγχειρήματα, από συλλογικές κουζίνες και κοινωνικά ιατρεία μέχρι αρχεία προλεταριακής αντι-γνώσης και αυτοδιαχειρίζομενους ραδιοφωνικούς σταθμούς, κρατάνε το παράθυρο του χειραφετημένου μέλλοντος ανοιχτό. Αυτός είναι ο λόγος που βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής σήμερα, όταν τα αφεντικά πασχίζουν, αξιοποιώντας την ευχέρεια «νόμιμης βίας», και θεσμοποιημένης ανομίας, που τους παρέχει το κράτος τους, να ξαναστήσουν τον κόσμο-όπως-τον-ξέραμε στα πόδια του, μετά από μια πενταετία κατά την οποία ο καθρέφτης της κυριαρχίας τους ράγισε. Αυτός, όμως, είναι και λόγος για τον οποίον οι νίκες ή οι ήττες αυτών των συγκεκριμένων συντρόφων είναι και νίκες ή ήττες ενός πολύ ευρύτερου κοινωνικού δυναμικού, όσων αρνούνται να υπογράψουν ειρήνη με έναν κόσμο όπου η εκμετάλλευση και η ανελευθερία είναι φυσιολογικές καταστάσεις, όσων επιμένουν να αγωνίζονται εδώ και τώρα για την αλλαγή της ζωής.

Σε αυτήν τη μάχη, είμαστε μαζί με τις συλλογικότητες των καταλήψεων, και γενικότερα των αυτοδιαχειριζόμενων κοινωνικών χώρων, όχι επειδή μας αρέσει το εναλλακτικό lifestyle, αλλά επειδή αυτοί οι χώροι αποτελούν εστίες αντίστασης στην κυρίαρχη βαρβαρότητα, και τόπους όπου καθημερινά επινοείται μια αληθινή κοινότητα, μια αναδυόμενη κοινότητα των ανθρώπινων όντων, μια ποίηση από το μέλλον, τις εκλάμψεις της οποίας κανένας δικαστής και κανένας μπάτσος δεν μπορεί να καταστείλει.

Ας το ξαναπούμε, για να μην ξεχαστούμε ούτε κι εμείς, σε αυτούς τους μαύρους καιρούς, και κυρίως για να μην το ξεχάσουν ούτε κι οι εχθροί μας:

Δεν θα μας νικήσουν ποτέ!!!

 

Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθήνας

ΕΞΟΔΟΣ ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ

Τα είχα ακούσει από γνωστούς γνωστών και φίλους φίλων. Τα διάβαζα σε επιστολές και κείμενα σε blogs. Όμως, μ’ αυτόν τον άνθρωπο για τον οποίο θα σας πω στη συνέχεια, δεν ξέρω, κάτι μ’ έκανε να τον νιώσω περισσότερο.

Βασικά να πω ότι παίρνω όλο και περισσότερα mail από το εξωτερικό. Από Έλληνες. Φρέσκους μετανάστες, της τελευταία τριετίας. Την παλεύουν διαβάζοντας ελληνικά blogs για να μαθαίνουν τι γίνεται «πίσω». Ίσως είναι αυτοί που περισσότερο απ’ όλους κατάλαβαν ότι με το να βλέπεις ελληνικά κανάλια δε μαθαίνεις τίποτα. Άλλα λένε οι ειδήσεις, άλλα τους λένε οι συγγενείς και οι φίλοι στο τηλέφωνο. Άλλη η χώρα του MEGA, του ΑΝΤ1 και της ΝΕΤ κι άλλη εκείνη που ζουν οι Έλληνες.

Επανέρχομαι, λοιπόν, στον άνθρωπο η εμπειρία του οποίου

μ’ έκανε να γράψω αυτό το κείμενο. Δεν ξέρω αν εκείνος θέλει να γράψω γι’ αυτά που έζησε πηγαίνοντας στη Γερμανία. Αλλά δε μπορώ και να μην τα γράψω. Απλώς θα «κρύψω» όσα στοιχεία του και λεπτομέρειες μου έδωσε.

«Πριν από 2 περίπου χρόνια αποφάσισα να πάρω τον δρόμο της μετανάστευσης. Στα 28 χρόνια πλέον, και νιώθοντας ίσως πολύ “γέρος” για να το παλέψω ακόμα, άφησα το σπίτι που νοίκιαζα επί χρόνια μόνος μου (μαύρα πάντα και χωρίς αποδείξεις και για το οποίο, για να το συντηρώ εργαζόμουν σε 2 δουλειές παραμελώντας τις σπουδές μου), έδωσα-χάρισα τα υπάρχοντά μου, πακέταρα μια βαλίτσα και με 170 ευρώ στην τσέπη μπήκα στο αεροπλάνο και έφυγα για την Γερμανία. Μα πώς; Μα με τις περίφημες “εταιρίες” ευρέσεως εργασίας, που τον τελευταίο καιρό έχουν ξεφυτρώσει σαν τα μανιτάρια στην Ελλάδα.

Με ένα απλό “γκουγκλάρισμα” και λέξεις- κλειδιά όπως “εξωτερικό, εύρεση εργασίας”, εμφανίζονται εκατοντάδες αποτελέσματα. Από “γραφεία”, άλλο τίποτα. Το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο είναι παντού. “Γραφεία” στην Γερμανία, στην Ολλανδία, στην Αθήνα, στα Γρεβενά, στην Κοζάνη, στην Καβάλα, στη Θεσσαλονίκη…οπότε και άρχισα τις πρώτες επαφές με ένα γραφείο στη Γερμανία, που μου ζήτησε να στείλω με φαξ αντίγραφο της ταυτότητάς μου, να συμπληρώσω κάτι φόρμες με τις γνώσεις μου και να αποστείλω με mail φωτογραφίες της…αρχοντιάς μου, καθώς και με ένα “γραφείο” στην… (αναφέρει πόλη της Ελλάδας).

Η διαδικασία απλή. Καλείς στο τηλέφωνο, δίνεις τα στοιχεία σου, μπαίνεις σε μια λίστα και περιμένεις..Βέβαια, επειδή πλέον δεν είχα καν σπίτι και με φιλοξενούσε φίλος, δεν μπορούσα να περιμένω. Πήγα από το “γραφείο” και άρχισα την κουβέντα με την “γραμματέα”. (…) Μου ανέλυσε επίσης το που θα δουλεύω, “τα λεφτά θα είναι περίπου 1000, 1100, ασφάλιση, όλα”. Έφυγα από το “γραφείο” και μια Τρίτη με καλεί η γραμματέας, βάζει σε ανοιχτή ακρόαση με το μελλοντικό μου αφεντικό στο Μόναχο, που στα περιγράφει όλα ρόδινα και όμορφα, και την Πέμπτη βρίσκομαι ήδη στο αεροπλάνο.

(…) Φτάνω στο εστιατόριο, αφήνω τα πράγματά μου στο διαμέρισμα που βρίσκεται πάνω (σε άλλες περιπτώσεις και κάτω…) από το εστιατόριο, γνωρίζω τους 3-4 συγκατοίκους μου και …βουρ στον πατσά. Φοράω την ποδιά μου και αρχίζω την λάντζα. Ο μισθός στα 900 ευρώ ταρίφα, από τα οποία τον πρώτο μήνα τα 450 πηγαίνουν στην προμήθεια του “γραφείου”, ανασφάλιστος, αδήλωτος, 12 και πολλές φορές 15-16 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την εβδομάδα. (… ) Ήρθα εδώ για να ζήσω σαν άνθρωπος! Και αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι “εστιάτορες” εδώ, οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση στην Ελλάδα, σου λένε “αν δεν γουστάρεις, γύρνα πίσω”.

Στους μήνες που εργάστηκα σε αυτούς τους κυρίους, γνώρισα κόσμο και κοσμάκη. 20χρονα παιδιά, που δεν είχαν τίποτα στην Ελλάδα και τα παράτησαν και έφυγαν να δουλεύουν μαύρα, ανθρώπους με 2 και 3 πτυχία, με σπουδές, με γνώσεις, που επειδή δεν είχαν “μπάρμπα στην Κορώνη”, αναγκάστηκαν να έρθουν στην Γερμανία. Παιδιά, που επειδή ζήτησαν τα αυτονόητα από το “αφεντικό”(1 μέρα ξεκούραση, ασφάλιση), εκείνος τους πέταξε στον δρόμο απλήρωτους και τους είπε “δεν με νοιάζει τι θα κάνεις, πάρε αεροπλάνο και γύρνα πίσω”».

Προτιμώ να μη γράψω όσα αναφέρει για κάποιους ελληνικούς συλλόγους και «κοινότητες». Όχι επειδή δεν τον πιστεύω, αλλά επειδή δε θέλω να το μαυρίσω ακόμη περισσότερο το θέμα. Είναι άραγε όλοι οι «παλιοί» Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία τόσο καθίκια; Φυσικά και όχι! Δεν υπάρχουν σωστοί Έλληνες στη Γερμανία; Λογικά, θα υπάρχουν. Όμως εδώ μιλάμε για κύκλωμα. Αυτό είναι το θέμα. Ότι πρόλαβαν κάποιοι κι έχτισαν μια νέα φάμπρικα παραγωγής σκλάβων. Όχι όμως Έλληνες σκλάβους για Γερμανούς αφεντικά. Έλληνες για Έλληνες.

Κι άντε τώρα, να πεις σ’ αυτόν τον άνθρωπο ότι φταίει ο καπιταλισμός, η παγκοσμιοποίηση, ο Γερμανός. Αφού Έλληνες του ρήμαξαν τη ζωή εδώ, Έλληνες και έξω. Εντάξει, ευτυχώς ο συγκεκριμένος για τον οποίο γράφω έχει βρει πλέον τις άκρες του και πήρε το δρόμο του. Όμως πόσοι άλλοι ακούν ακόμη το «αν δε γουστάρεις γύρνα πίσω». Πίσω, πού;

Φυσικά και υπάρχουν κι άλλες χώρες να μεταναστεύσει κάποιος. Έχω μια φίλη που μου γράφει ότι στη Σκωτία, που μετανάστευσε, όλα λειτούργησαν άψογα. Όμως εκείνη ακόμη χτυπιέται στα βράχια της νοσταλγίας και του διωγμού. Γιατί αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι δεν έφυγαν από επιλογή αλλά ξενιτεύτηκαν διωγμένοι. Κι αυτός ο διωγμός από το σπίτι σου, δεν παλεύεται με τίποτα. Κι αν όσες φορές σκέφτηκα να φύγω, τελικά έμεινα, είναι γιατί δε γουστάρω να με διώχνουν. Όσο αντέχω θα μένω εδώ. Όχι από εγωισμό, αλλά επειδή αν μπει φωτιά θέλω να τη ζήσω.

Περί Αρχαίας Ελλάδας

Λέγεται ότι όταν οι μαθητές του Γκαίτε τον ρωτούσαν πώς θα γίνουν σοφοί σαν και εκείνον, τους προέτρεπε να μελετήσουν τους Έλληνες κλασσικούς. "Και μετά τους κλασσικούς, τι;" ρωτούσαν οι μαθητές. "Ξανά τους κλασσικούς" απαντούσε εκείνος. Δεν ξέρω με σιγουριά αν ειπώθηκε όντως η φράση, γνωρίζω πάντως πως τόσο ο Γκαίτε όσο και άλλα τεράστια μυαλά της διανόησης και της επιστήμης έτρεφαν μεγάλο σεβασμό στην Αρχαία Ελλάδα. Βέβαια, σκοπός μου δεν είναι να εξυμνήσω τους προγόνους μας, την λατρεία για το παρελθόν την έχουν αναλάβει άλλοι. Απλώς διαπιστώνω ότι σε σχέση με την αρχαία ελληνική παράδοση υπάρχουν κάποιες παρανοήσεις. Οι "δεξιοί" την καπηλεύονται προς συμφέρον τους και οι "αριστεροί" δείχνουν να την αποστρέφονται, συγχέοντας αυτομάτως αναφορές στην αρχαία Ελλάδα με τάσεις εθνικισμού. Τα πράγματα βέβαια απέχουν παρασάγγας. Διότι πέρα από τις μάχες και τις στρατιωτικές κτήσεις, η Αρχαία Ελλάδα έχει να επιδείξει κυρίως έναν πολιτισμό, πολύ διαφορετικού από οποιονδήποτε είχε αναδειχθεί ως τότε. Και αυτό που τον κάνει τόσο διαφορετικό είναι το γεγονός ότι αμφισβήτησε ότι θεωρείτο δεδομένο για την εποχή. Είναι ένας πολιτισμός ριζοσπαστικός και επαναστατικός, γιατί επανακαθόρισε τη θέση του Ανθρώπου στον κόσμο και το σύμπαν ολόκληρο. Του Ανθρώπου, όχι του Έλληνα. Και αυτή η αμφισβήτηση διαπνέει το μεγαλύτερο μέρος της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας.

Ο "Προμηθέας Δεσμώτης" είναι ίσως το πιο επαναστατικό έργο που γράφτηκε ποτέ. Η ανταρσία του Προμηθέα, του προστάτη των Ανθρώπων, δεν έγινε απέναντι σε νόμους και κυβερνήσεις, αλλά απέναντι στον Δία, τον πιο δυνατό απ' τους Θεούς. Στο έργο του Αισχύλου, η Βία και το Κράτος, αδέλφια μεταξύ τους, οδηγούν τον Προμηθέα στον Καύκασο οπού θα παραμείνει αλυσοδεμένος για αιώνες ως τιμωρία που πρόδωσε τον Δία. Πάνω στον βράχο ο βασανισμένος Προμηθέας δεν εκλιπαρεί για έλεος. Αντίθετα, εκστομίζει μια φράση που εμπνέει ακόμα, 2500 χρόνια μετά: "εγώ τη δυστυχία μου, να το ξέρεις, δεν θ' άλλαζα ποτέ με τη σκλαβιά σου".

Τόσο στον Προμηθέα, όσο και σε άλλα έργα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, ανιχνεύονται και οι ρίζες της Αναρχίας, χιλιετίες πριν τις θεωρίες του Κροπότκιν και του Μπακούνιν. Στην Αντιγόνη ο Σοφοκλής υφαίνει ένα οικουμενικό σύμβολο ανυπακοής, ένα κορίτσι που αναλαμβάνει την ευθύνη να θάψει τον νεκρό της αδελφό παρά τις διαταγές της εξουσίας. Δεν υπακούει και τιμωρείται σκληρά, δικαιωμένη όμως από θεούς και τους ανθρώπους. Και αν στην περίπτωση της Αντιγόνης η αποστροφή για την εξουσία γίνεται συμβολικά και στοχευμένα, στον Ηρόδοτο η  αποστροφή είναι σαφώς πιο ξεκάθαρη και συνολική: " Ούτε γαρ άρχειν ούτε άρχεσθαι εθέλω. "

Στο έργο των προσωκρατικών φιλοσόφων βρίσκονται οι απαρχές του σύγχρονου Ευρωπαικού πολιτισμού, της επιστήμης αλλά και της σύγχρονης σκέψης γενικά. Η μεγαλύτερη συμβολή τους στους ανθρώπους είναι η οικουμενικότητα του Ανθρώπου που δίδαξαν. Δεν χώρισαν τους ανθρώπους σε πλούσιους και φτωχούς, επώνυμους και ανώνυμους, αλλά ανέδειξαν ένα νέο πρότυπο Ανθρώπου ως αναπόσπαστο κομμάτι της Φύσης. Μαζί του ανέπτυξαν, αν και όχι πρώτοι, την ιδέα της αρετής και ως μεγαλύτερη απ' όλες τη φρόνηση, που ήταν κοινή για όλους τους ανθρώπους, όπως είπε ο Ηράκλειτος. Κανένας δεν έμενε απ' έξω. Όπως ακριβώς συνέβαινε και στον "Κήπο" του Επίκουρου, δεν υπήρχαν διακρίσεις, άνδρες, γυναίκες και δούλοι, όλοι χωρούσαν στο μάθημα του. Αλλά ο πραγματικός χαρακτήρας του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού προβάλλεται τέλεια στο "Συμπόσιον" του Πλάτωνα, ένα έργο που αν γραφόταν σήμερα θα ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων από τους συντηρητικούς κύκλους της κοινωνίας. Σωκράτης, Αριστοφάνης και άλλα λαμπρά ονόματα της αρχαίας Ελλάδας, συζητούν αναζητώντας το πραγματικό νόημα του Έρωτα και δη του ομοφυλοφιλικού.

Πολλοί θα γυρίσουν να πουν, "καλά όλα αυτά, αλλά τότε είχαν δούλους". Σίγουρα, αλλά και σήμερα υπάρχουν δούλοι. Και αυτό καθόλου δεν υποβιβάζει τις ιδέες και τα έργα των σύγχρονων διανοητών, αντιθέτως. Άλλωστε, αυτό που ήθελα να γίνει κατανοητό είναι πως οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν μόνο η πειθαρχημένη Σπάρτη, το "μολών λαβέ" και οι 300 του Λεωνίδα. Η Αρχαία Ελλάδα αποτέλεσε μια νέα θεώρηση για τον Άνθρωπο. Και είναι τεράστιο σφάλμα που επιτρέπουμε σε κάποιους να την εκμεταλλεύονται για λόγους σκοπιμότητας. Η Αρχαία Ελλάδα δεν είναι κληρονομιά των Νεοελλήνων, είναι κοινή περιουσία για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Αφουσιά