Ευρώ, ή δραχμή, ή μήπως μια κουβέντα για να περνάμε την ώρα μας;

Του Όθωνα Κουμαρέλλα

Πρόσφατα, είτε μέσω των τελευταίων εξελίξεων σε σχέση με την περίφημη «αξιολόγηση», είτε μέσω διαφόρων πρωτοβουλιών που αναλήφθηκαν από ορισμένες πλευρές που τάσσονται υπέρ του εθνικού νομίσματος, η κουβέντα άναψε για τα καλά. Τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι βρήκαν για μια ακόμα φορά θέμα συζητήσεων και τρόπο να τρομοκρατήσουν τον κόσμο.

Είναι λυπηρό όμως να διαπιστώνει κανείς, ότι αυτή η συζήτηση, τόσο στις εξάρσεις της, όσο και στα μεσοδιαστήματα, εξακολουθεί να γίνεται με έναν εντελώς επιφανειακό, παραπειστικό και κατ’ εξοχήν παραπλανητικό τρόπο.

Επτά χρόνια, η κοινωνία πλήττεται από μια χωρίς προηγούμενο καταστροφή και κανείς δεν θέλει, ή δεν τολμά να βάλει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Διότι το πρόβλημα δεν είναι το νόμισμα, εάν έχουμε, ευρώ, δραχμή, ή δολάριο, ή οβολό. Αλλά είναι ακριβώς στο ποιος ασκεί τον πλήρη έλεγχο πάνω σ’ αυτήν τη δύσμοιρη χώρα. Ποιος κάνει κουμάντο τελικά!

Φυσικά και δεν περιμένει κανείς από τους ευρωλάγνους, είτε μας παρουσιάζονται ως καθηγητές της οικονομολογίας, είτε ως παντογνώστες δημοσιογράφοι, είτε ως εκπρόσωποι των κομμάτων της....

δεξιάς και της ακροδεξιάς από το ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ, το Λεβέντη, μέχρι τη Νέα Δημοκρατία και τη Χρυσή Αυγή, διαφορετική αντιμετώπιση, παρά αυτή ακριβώς την προσπάθεια κατατρομοκράτησης του κόσμου. Είναι τα συμφέροντα που υπηρετούν με σθένος, που δεν τους επιτρέπουν να δουν τα πράγματα από διαφορετική οπτική και να κατανοήσουν τη ζημιά που κάνουν στην πατρίδα. Ή ακόμα χειρότερα, οι περισσότεροι από δαύτους, την κατανοούν πολύ καλά, αλλά δεν τους ενδιαφέρει! Οι ίδιοι ξεπουλήθηκαν, σιγά μην τους ενδιαφέρει τι θα απογίνει η πατρίδα!

Ούτε θα περιμένει κανείς από τους διάφορους τυχάρπαστους καιροσκόπους και τυχοδιώκτες, που πλασάρονται ως διάττοντες νέοι σωτήρες, παπαγαλίζοντας, ότι αρπάξουν από δεξιά κι αριστερά, ανάλογα με το τι τους βολεύει κάθε φορά, για να ψαρέψουν στα θολά νερά της αγανάκτησης από τη μία, ή της ανασφάλειας, της άγνοιας και της φοβίας των πολιτών, απόρροια της απόγνωσης που έχουν βυθιστεί, από την άλλη.

Πολύ φοβάμαι όμως, ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε πλέον κι απ’ όλους αυτούς, που ενώ προσπαθούν, η ιδεοληψία δεν τους επιτρέπει να κατανοήσουν το απλό και αυτονόητο. Ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή τη χώρα;

Εάν αυτό το ερώτημα δεν απαντηθεί πρώτα, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε ούτε βήμα παραπέρα!

Φυσικά για κάποιους φταίει ο καπιταλισμός και οι κυκλικές του κρίσεις. Συνεπώς τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε, παρά να περιμένουμε καρτερικά το πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες για την ανατροπή του καπιταλισμού και τη «λαϊκή» εξουσία. Μερικές ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής αρκούν για να συντηρείται το «στράτευμα», ενώ ο κρατικός κορβανάς αρκεί για το βιοπορισμό των «στελεχών».

Για κάποιους άλλους «προοδευτικούς», «οραματιστές» κι «αριστερούς» ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός είναι ο στόχος και η αλλαγή νομίσματος ένα ενδιάμεσο μέσο, ένα απλό χρήσιμο εργαλείο. Αλλά προς Θεού, μη θίξουμε στην ουσία τους τα ευρωπαϊκά και άλλα «κεκτημένα». Η Εθνική Ανεξαρτησία είναι δευτερεύον θέμα που θα λυθεί στην πορεία προς τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Αλλά κι αν δεν λυθεί, τι τους ενοχλεί; Αυτοί να παραμένουν πιστοί στα νάματα της ιδεολογίας τους κι ας πάει και το παλιάμπελο.

Κανείς λοιπόν δεν μιλάει για το κυρίαρχο. Τη ξένη κατοχή και τον αγώνα του λαού για ανεξαρτησία.

Κανείς δεν σκέφτηκε, ότι το παράνομο χρέος πνίγει και θα πνίγει μέχρι τελευταίας τη χώρα, εάν δεν καταγγελθεί ως ληστρικό και δεν διαγραφεί οριστικά μέχρι και το τελευταίο ευρώ. Κανείς, από όλους αυτούς, δεν λέει την αλήθεια για το χρέος, είτε γιατί ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να ψάξει να μάθει, είτε διότι το θεωρεί φυσιολογικό.

Όλοι αρνούνται να δουν, ότι το χρέος είναι αυτό που μας οδήγησε μέσω της χρεοκοπίας στην ξένη κατοχή. Όλοι τους μένουν στο πως θα ανακτήσουμε την πιστοληπτική μας ικανότητα και μια «ανταγωνιστική» οικονομία.

Έτσι, ανταλλάσσουν μεταξύ τους επιχειρήματα διανθισμένα με τεχνικές αναλύσεις, πίνακες και διαγράμματα. Χρησιμοποιώντας βεβαίως κάθε φορά επιλεκτικά τα στοιχεία που εξυπηρετούν κάθε πλευρά. Συνήθως τα επιχειρήματα και οι μελέτες στηρίζονται σε θεωρητικά μοντέλα και σε σενάρια ευθείας προβολής στο μέλλον σημερινών καταστάσεων και δεδομένων. Έτσι καταλήγουν να δικαιολογούν κάθε αντιφατική προσέγγιση. Οι μεν θα καταστραφούμε, οι δε θα σωθούμε. Και οι δύο πλευρές μοιάζουν σαν εκείνους τους γαϊδάρους που μάλωναν σε ξένο αχυρώνα!

Κάποιος ανυποψίαστος δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάζεται από την επιστημονική εμβρίθεια και των μεν, αλλά και των δε. Για να καταλήξει πλήρως μπερδεμένος και να αντιλαμβάνεται λιγότερα από πριν τους δει, ή τους ακούσει.

Και οι δύο πλευρές, τόσο οι «ευρωλάτρες», όσο και οι «δραχμολάγνοι» τον ίδιο σκοπό δείχνουν να επιδιώκουν. Πως θα γίνει η ελληνική οικονομία «ανταγωνιστική» για να μπορέσει να αναπτυχθεί και να εξοφλεί τα χρέη της. Βεβαίως κάποιο από την πλευρά του εθνικού νομίσματος αναγνωρίζουν τη βαρύτητα του χρέους και μιλούν για μερική διαγραφή του, ή σε κάθε περίπτωση ρύθμισή του. Αλλά μέχρις εκεί.

Θα γίνει υποτίμηση και ο πληθωρισμός θα καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει οι μεν. Συνεπώς δεν μας μένει παρά παραμένοντας στο ευρώ να κάνουμε μεταρρυθμίσεις για να γίνουμε καλοί Ευρωπαίοι και ανταγωνιστικοί. Το γιατί θα γίνει υποτίμηση του νέου νομίσματος, παραλείπουν να μας το εξηγήσουν με επιχειρήματα. Είναι εντολή Θεού και αρκεί που -με στόμφο- μας το λένε αυτοί.

Κι έρχονται οι «απέναντι» να τους επιβεβαιώσουν. Ναι, θα γίνει υποτίμηση! Και μάλιστα την υπολόγισαν περίπου ακριβώς. 50%!!! Αλλά να μην ανησυχούμε, διότι έτσι θα γίνουμε ανταγωνιστικοί! Θα έχουμε και πληθωρισμό. 10% τον πρώτο χρόνο. Αλλά να μην ανησυχούμε!

Κι ο «ανθρωπάκος» μεσ’ τη μέση να μαδάει τη μαργαρίτα «να ανησυχώ, ή να μην ανησυχώ;»!

Να ανησυχείς φίλε μου, μ’ αυτούς που έχουμε μπλέξει!

Και το «γαϊτανάκι» συνεχίζεται. Δεν θα έχουμε να φάμε. Δεν θα έχουμε καύσιμα, φάρμακα, τρόφιμα. Μέχρι και το χαρτί υγείας μας είπαν οι μεν, ότι θα μας λείψει αν πάμε στη δραχμή!

Και τι απαντούν οι δε επιστημονικοφανώς αλλά καθόλου πειστικά; Μα οι εισαγωγές θα πληρώνονται με τα έσοδα από τις εξαγωγές, αφού το Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών είναι πλεονασματικό. Πάρτε κι ένα διάγραμμα με ωραία χρώματα για να έχετε! Τρελαίνονται οι «οπαδοί» με την επιστημονικότατη αυτή απάντηση.

Μολονότι το θέμα του ισοζυγίου είναι αληθές, η ζωή και η οικονομία δεν λειτουργούν σε συνθήκες εργαστηρίου και μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες! Ούτε με μοντέλα και με ευθείς προβολές στο μέλλον.

Έτσι, αν κάποιος λίγο περισσότερο ανησυχών ρωτήσει: «Μα και καλά τώρα το ισοζύγιο είναι περίπου θετικό, τι μας βεβαιώνει και μας εγγυάται, ότι θα παραμείνει θετικό, ή έστω ισοσκελισμένο την περίοδο της μετάβασης, που έτσι κι αλλιώς θα είναι μια περίοδος δύσκολη, με τους δανειστές να αντιδρούν έντονα στις δικές μας πρωτοβουλίες;»

Εκεί «απορία ψάλτου βήξ»! Και αρχίζουν τα «δεν πιστεύω», «δεν νομίζω», «δεν υπάρχει λόγος», «δεν το προβλέπουν τα μοντέλα» και άλλα τόσο πειστικά που κάνει τους ευρωλάγνους να φαντάζουν… σοβαροί!

Ή τα εξ ίσου καθησυχαστικά. «Μα με τους δανειστές θα διαπραγματευτούμε. Δεν έχουν λόγο…..»

Κι εδώ έρχεται η πρώτη «κωλοτούμπα». Ήδη από τα σχέδια και τα χαρτιά! Τι άραγε θα διαπραγματευόμαστε με τους δανειστές που θα τους καθιστά ήσυχους και να μην αντιδρούν; Όταν με το πρώτο «σκέρτσο» Τσίπρα - Βαρουφάκη, μας φόρεσαν τα «capital controls»; Μα δεν θα έχουν τότε τα μέσα να μας εκβιάζουν, αφού θα πηγαίνουμε στο νέο δικό μας νόμισμα. Τόσο απλά; Καθόλου!

Και το «κουβεντολόι» συνεχίζεται κατά παρόμοιο τρόπο, με τον κόσμο να μην μπορεί να καταλάβει τι πρέπει να πιστέψει και τι όχι.

Κι αυτό συμβαίνει διότι αυτοί που αυτοπροβάλλονται -και τα μέσα έχουν κάθε λόγο να τους αναδεικνύουν- ως υπερασπιστές της «δραχμής» ξεκινούν από λάθος αφετηριακή βάση. Μια οικονομίστικη σχεδόν μονεταριστική βάση και αντίληψη, έστω και αν οι θιασώτες της ισχυρίζονται ότι είναι «μαρξιστές».

Αγνοώντας και προσπερνώντας χωρίς τη δέουσα απάντηση στο βασικό ερώτημα του «ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή τη χώρα», αφυδατώνουν και αποδυναμώνουν στο έπακρο τοεθνικοαπελευθερωτικό πρόταγμα. Το οποίο φυσικά δεν το πιστεύουν. Αυτοί είναι… διεθνιστές! Όμως, σκέτο το νόμισμα και μια διαδικασία που περιγράφεται για τη μετάβαση σε αυτό, δεν απαντά στο κυριαρχικό αυτό ερώτημα. Έτσι είναι αλήθεια ότι και με «δραχμή» και με «οβολό» και με ότι θέλει ο καθένας θα έχουμε τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα, ωσάν να παραμένουμε στο ευρώ. Εάν δεν αντιμετωπίσουμε το κυρίαρχο.

Σε αυτό έχουν δίκιο οι σοφιστές του «ευρώ» και οι απ’ εδώ αρνούνται να κατανοήσουν, όσο κι αν υπονοούν -σε δεύτερο και χαμηλότερο επίπεδο- την απάντηση στο ερώτημα. Όσο δεν την ονοματίζουν καθαρά, και δεν τη θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα, τόσο θα χάνουν σε επίπεδο ουσίας, όσο και σ’ αυτό της επικοινωνίας!

Διότι κάτω από αυτό το πρόταγμα -της Εθνικής Απελευθέρωσης- όλες οι τεχνικές αναλύσεις και τα οικονομοτεχνικά «μοντέλα» λαμβάνουν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά. Παίρνουν υπ’ όψη τους εντελώς διαφορετικά δεδομένα και παραμέτρους και οδηγούν σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα και στις αντίστοιχες πολιτικές που πρέπει να ακολουθηθούν από μια δημοκρατική και πατριωτική κυβέρνηση που θα κληθεί να φέρει σε πέρας με επιτυχία αυτό καθ’ αυτό το πρόταγμα, με μοναδικό στόχο την ευημερία του ελληνικού λαού. Τη δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία!

Το θέμα λοιπόν δεν είναι οικονομοτεχνικό, αλλά πρωτίστως Πολιτικό! Κοινωνικό και Εθνικό! Όμως η απάντηση των θιασωτών της «δραχμής» -όχι όλων, διότι υπάρχει και το Ε.ΠΑ.Μ.- πολιτικά είναι ασθενής και ευάλωτη, καθιστάμενη έτσι λαθεμένη και ευάλωτη και σε τεχνικό επίπεδο, αφού με τα οικονομετρικά «μοντέλα» και τις προβλέψεις τους, κανείς δεν βρίσκει άκρη και συνήθως πέφτουν έξω! Δυστυχώς η οικονομολογία έπαψε να είναι επιστήμη από τη στιγμή που απεκδύθηκε τα ανθρωπιστικά και κοινωνικά της χαρακτηριστικά. Από τότε που άρχισε να αντιλαμβάνεται την ιστορία μονοσήμαντα και επίπεδα, αν δεν την κατήργησε εντελώς από τα ενδιαφέροντα και τις ενασχολήσεις της.

Αυτό όμως ακριβώς σημαίνει υποταγή της επιστήμης στα προσωπικά, ή άλλα συμφέροντα και τις ιδεοληψίες όλων αυτών που ευθύνονται με τον ένα ή τον άλλον τρόπο για την κατάστασή μας, μέσω της άμεσης, ή έμμεσης υποστήριξης του βάρβαρου καθεστώτος της κατοχής της πατρίδας μας.

Η απολύτως επιλεκτική χρήση ορισμένων μόνο στατιστικών, ή άλλων στοιχείων για την εξαγωγή συμπερασμάτων, αποσιωπώντας όλα τα άλλα πολύ κρισιμότερα στοιχεία.

Επικεντρώνονται όλοι στην «ανταγωνιστικότητα» και ερίζουν περί της υποτίμησης του νομίσματος, παραβλέποντας, ότι για να υπάρξει ανταγωνιστικότητα πρέπει πρώτα να υπάρχει παραγωγικότητα στην οικονομία (κατά κεφαλή αύξηση του παραγόμενου προϊόντος ανά μονάδα χρόνου, με την εκμετάλλευση όλων των διαθέσιμων πόρων). Και αυτό δεν επιτυγχάνεται με νομισματικά μέσα -πχ υποτίμηση. Για να υπάρχει όμως παραγωγικότητα προϋποτίθεται, ότι υπάρχει παραγωγή και αντίστοιχη προστασία από αθέμιτους ανταγωνισμούς!

Να ο λόγος του BREXIT και της στροφής της αμερικάνικης πολιτικής με τον Τράμπ, που όλοι οι παραφιλολογούντες αναλυτές αρνούνται να κατανοήσουν.

Για να υπάρξει όμως παραγωγή, θα πρέπει να υπάρξει ζήτηση, τουτέστιν τζίρος στην εσωτερική αγορά, δηλαδή εισόδημα στα νοικοκυριά και ταυτόχρονα πολιτικές προστασίας της παραγωγής. Δίχως ισχυροποίηση της εσωτερικής αγοράς καμιά σοβαρή επένδυση δεν μπορεί να γίνει. Μόνον αγοραπωλησίες περιουσιακών στοιχείων, που αυτοί που προσδοκούν αμοιβές διαμεσολάβησης (μεσιτικά και μίζες) τις βάφτισαν “επενδύσεις”. Και οι αποκαλούμενες μεταρρυθμίσεις εκεί αποσκοπούν. Στην πλήρη ασυδοσία και την ανεξέλεγκτη λεηλασία κάθε πολύτιμου πόρου με μεθόδους και λογική μαφίας.

Με την είσοδό μας στην ΕΟΚ, η χώρα έμεινε εντελώς εκτεθειμένη σε πολύ ισχυρότερες από τη δική μας οικονομίες, ενώ σταδιακά όλες οι πολιτικές προσαρμόστηκαν στο να ευνοούνται οι εισαγωγές σε βάρος των εγχωρίων προϊόντων και βέβαια οι “αρπαχτές” από τα όποια κοινοτικά κονδύλια. Ποτέ και πουθενά δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Και αυτό συνέβη και συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του ευρωπαϊκού νότου και όχι μόνο, γι’ αυτό και η εκτίναξη του λεγόμενου “ευρωσκεπτικισμού”. Απλά εμείς ήμασταν ο πιο αδύναμος κρίκος, άρα πιο εύκολοι στην λεηλασία που θα ακολουθούσε. Έτσι σταδιακά αποπαραγωγικοποιήθηκε η ελληνική οικονομία και προσαρμόστηκε σε ένα μοντέλο παρασιτισμού, που προφανώς δεν θα μπορούσε να φτάσει πολύ μακριά.

Οι Έλληνες επιχειρηματίες -όντας αρκετά έξυπνοι και της πιάτσας- αντιλαμβανόμενοι το αναπόδραστο της πλήρους αποτυχίας της εισόδου μας στο “κλαμπ” των ισχυρών της Ευρώπης, και το “ξεβράκωμα” που θα ακολουθούσε, έβγαλαν έγκαιρα -τότε- τα λεφτά τους στο εξωτερικό (κυρίως στην Ελβετία) υπερχρεώνοντας της επιχειρήσεις τους με τα γνωστά θαλασσοδάνεια. Έτσι, δημιουργήθηκαν οι γνωστές προβληματικές επιχειρήσεις για να γίνουν βορά στους κομματικούς στρατούς και να κλείσουν.

Ενώ το δεύτερο μεγάλο κύμα αποβιομηχάνισης και πλήρους αποπαραγωγικοποίησης, ήλθε εν όψει της ένταξης μας στην ΟΝΕ με το χρηματιστήριο. Περίπου 200 δις έκαναν φτερά από την ελληνική οικονομία εκείνη την περίοδο και εξήχθησαν στο εξωτερικό κυρίως, ή κατά πολύ μικρότερο ποσοστό καταναλώθηκαν στις αγορές ακινήτων. Η δε πορεία των παραγωγικών επιχειρήσεων είναι η γνωστή.

Απ’ εκεί και μετά, η συντήρηση μιας ψεύτικης ευμάρειας με δάνειο χρήμα, αφού πλέον είχαμε στερηθεί και το προνόμιο της έκδοσης του νομίσματος, ήταν μαθηματικά βέβαιο, ότι θα μας οδηγούσε στη χρεοκοπία. Μια χρεοκοπία που οργανώθηκε επί τούτου για να επιβληθεί η κατοχή και μας οδηγεί σταδιακά στην πλήρη εξαθλίωση, εάν δεν αντιδράσουμε, όσο είναι καιρός ακόμα.

Και όλα αυτά δεν συνέβησαν επειδή έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός, αλλά το δόγμα του «Ανήκομεν εις τη Δύση», που διάβρωσε γενιές Ελλήνων και ιδεοληπτικά κυριάρχησε επίσης στην αυτοαποκαλούμενη «αριστερά». Μια «αριστερά», η οποία τυφλωμένη από την αυταρέσκεια του δήθεν «ηθικού» της πλεονεκτήματος και τον υποτιθέμενο διεθνισμό της, μέσω της ακόμα πιο ουτοπικής θεώρησης της Ευρώπης των λαών, ούτε καν αντιλήφθηκε, ότι μια -τυπικά από λογιστική οπτική- ανακύκλωση χρεολυσίων, θα οδηγούσε στη χρεοκρατική σκλαβοποίηση, όπως αποδείξαμε εδώ.

Εάν επιζητούμε την ανάκτηση του εκδοτικού δικαιώματος του νομίσματος και την έξοδο από τον ζουρλομανδύα της Ε.Ε. δεν είναι για να αποκτήσουμε ανταγωνιστικότητα μέσω της υποτίμησης του νομίσματος. Εξ άλλου γι’ αυτό φρόντιζε τόσα χρόνια η εσωτερική υποτίμηση, χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα σε αυτόν τον τομέα. Αντίθετα η καταστροφή της εσωτερικής αγοράς πλησιάζει στο να καταστεί ολοκληρωτική.

Χρειαζόμαστε την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, ως αφετηρία. Για να μπορέσουμε, αφού ήδη και ταυτόχρονα θα έχουμε απαλλαγεί από το χρέος, να χρηματοδοτήσουμε με υγιείς μη δανειακούς πόρους την ανοικοδόμηση της χώρας, που την κατέστρεψαν οι πολιτικές που εφαρμόζουν κτήνη της συνομοταξίας του στουρναριού.

Φυσικά, απαραίτητη προϋπόθεση είναι επίσης και πριν απ’ όλα, η μη αναγνώριση του χρέους. Η καταγγελία του ως παράνομο, απόρροια καταναγκασμού, εκβιασμών και σωρευτικής απάτης βάσει των άρθρων 48-52 της Σύμβασης της Βιέννης του ΟΗΕ, αναφορικά με το Δίκαιο των Συνθηκών, αλλά και το αγγλικό δίκαιο που ορίζει ως ληστρικό το χρέος, όταν απαιτείται από τον οφειλέτη να καταβάλει "κατάφωρα υπερβολικές" πληρωμές, ή η εξυπηρέτησή του καταπατά κατάφωρα τα χρηστά ήθη και τις συνήθεις πρακτικές των έντιμων εμπορικών συναλλαγών (Consumer Credit Act 1974, 2006).

Αλήθεια η επιβολή των μνημονίων και η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας συνάδουν με τα χρηστά ήθη και τις συνήθεις πρακτικές των έντιμων εμπορικών συναλλαγών;

Επιπρόσθετα, η οριστική παύση αποπληρωμής του χρέους, είναι σύμφωνη με τα διεθνώς ισχύοντα για τη δυνατότητα ενός κυρίαρχου κράτους να ρυθμίζει το ίδιο το χρέος του, όπως αναδεικνύει ο Δημήτρης Καζάκης σε πρόσφατο άρθρο του«….όταν ένα κράτος αποκηρύσσει, ή φιλοδοξεί να ακυρώσει το δημόσιο χρέος του, δεν μπορεί να υπάρξει ζήτημα διεθνούς ευθύνης, εκτός εάν το μέτρο αυτό δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από λόγους δημοσίου συμφέροντος, ή αν κάνει διακρίσεις μεταξύ ημεδαπών και αλλοδαπών εις βάρος των τελευταίων» (International responsibility. Second report by F. V. Garcia Amador, Special Rapporteur DOCUMENT A/CN.4/106, p. 119.).

Ποιο αλήθεια είναι το δημόσιο συμφέρον, που δεν μπορεί να αιτιολογηθεί στην περίπτωσή μας;

Δεν ισχύουν μόνο αυτά για το χρέος, αλλά και όλα εκείνα που έχουμε πολλάκις αναδείξει ως ΕΠΑΜ, όπως εδώ. Φυσικά οι οικονομολογούντες, ένθεν κακείθεν, περί άλλων τυρβάζουν μεταξύ πινάκων και διαγραμμάτων……

Όσον αφορά το νέο εθνικό νόμισμα και γιατί αυτό δεν πρέπει και δεν πρόκειται να υποτιμηθεί,έχουμε αναφερθεί επίσης εδώ.

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Η τεχνολογία ως Σεχραζάτ της επιστήμης

Από τον Νώντα Κούκα

Πράγματι, η σύγχρονη φυσική έχει περιέλθει σε τρομερό αδιέξοδο. Μοιάζει στην κυριολεξία να απολαμβάνει αρειμανίως το ολοκληρωτικό ιδεολογικό – ιδεοληπτικό παραμύθι που της αφηγείται η (δική της) Σεχραζάτ∙ η κατώτατη θεραπαινίδα της, η τεχνολογία, η οποία όμως έχει αναρριχηθεί στα ύπατα αξιώματα της Αυλής. Το παραμύθι που διηγείται η Σεχραζάτ (τεχνολογία) στην Κυρία της (την Επιστήμη) ολοένα γίνεται και πιο ψεύτικο και συγχρόνως όλο και πιο γοητευτικό, όλο και πιο σαγηνευτικό. Σύμμαχός της είναι  ο Μάγιστρος της Αυλής – ο θετικισμός των μαθηματικών.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους. Πρώτα την άποψη που θέλει την τεχνολογία να προσφέρει αναμφίβολα στην επιστημονική γνώση. Αν υποθέσουμε πως η επιστήμη υπάρχει για να τακτοποιεί τους τρόπους με τους οποίους εκδηλώνονται οι φαινομενικότητες της βαθιάς δομής του σύμπαντος, τότε πράγματι η τεχνολογία λειτουργεί. Συνεχείς ανακαλύψεις βελτιώνουν τόσο τις θεωρητικές όσο και τις πρακτικά χρήσιμες για την επιβίωση τεχνικές γνώσεις. Ή, για να το πούμε καλύτερα, αυξάνεται η οριζόντια, ως επί το πλείστον, πληροφόρηση της κοινωνίας. Αλλά, για παράδειγμα, η προσπάθεια για την καταπολέμηση μιας ασθένειας μέσω ενός φαρμάκου πόσες βλαπτικές παρενέργειες συνεπάγεται;

Επιπροσθέτως, η μονομερής ενασχόληση της ιατρικής με το φαινόμενο της ζωής μονάχα ως προς τη χημική της εκδήλωση πόσο αποστερεί την ανθρώπινη υγεία από την ολιστική της προοπτική; Εξάλλου ας μην ξεχνάμε πως ολόκληρη σχεδόν η σύγχρονη ιατρική έχει μεταλλαχθεί σε καθαυτό τεχνολογία. Περιοριζόμαστε, για ευνόητους λόγους, μόνο στις εσωτερικές αντιφάσεις της τεχνολογικής εξέλιξης και όχι στις εξωτερικές αντιφάσεις της, που αφορούν σε ερωτήματα όπως για παράδειγμα ποιος κατέχει, ποιος διευθύνει και προς τα πού κατευθύνεται αυτή η εξέλιξη. Κοντολογίς, ποιοι επωφελούνται από αυτήν την εξέλιξη και εις βάρος ποιων; Για παράδειγμα, πώς ενώ η ιατρική εξελίσσεται διαρκώς, από την άλλη πλευρά να έχουμε τόσους θανάτους από ιούς και επιδημίες στις αναπτυσσόμενες χώρες. Αλλά εδώ σταματούμε και ο νοών νοείτω…

Πέραν όλων αυτών, εκτός από τις βιοτικές ανάγκες του ανθρώπου, που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί η άκριτη ανάπτυξη της τεχνολογικής προόδου, υποτίθεται ότι εξυπηρετείται και η θεωρητική επιστημονική γνώση. Παραδείγματος χάριν, στην αστροφυσική και στην κοσμολογία καινούρια ευρήματα ανακαλύπτονται, χάρη στη ραγδαία βελτίωση της τεχνογνωσίας. Όμως οι εν λόγω ανακαλύψεις δεν είναι και αυτές μια αυστηρή συνέχεια των προηγουμένων; Ακόμη και στην περίπτωση όπου κάποια ανακάλυψη ανατρέπει την πρότερη πεποίθηση, κατά πόσον η ανατροπή αυτή σχετίζεται με τη γνήσια – και όχι ιδεολογική – αποκατάσταση της πληροφορίας. Δηλαδή κατά πόσον μια προκατάληψη/πρόληψη αντικαθιστά μια άλλη ή όχι. Η τεχνολογία ως προέκταση της ιστορικής συνείδησης αντικατοπτρίζει τον τύπο πολιτισμού στον οποίο αντιστοιχείται.

Επομένως, μια γνήσια ανατροπή, μια κρίσιμη επανάσταση, εγκυμονεί τέτοιους κινδύνους, που καμία κοινωνία δεν μπορεί να ανεχτεί δίχως να θρυμματιστεί ανεπανόρθωτα ο κοινωνικός της ιστός. Έτσι, σε αυτές τις περιπτώσεις, οι επαναστατικές θεωρίες δεν συμβαδίζουν με τις προηγούμενες, ώστε να γίνονται σιγά-σιγά ανεκτές. Όμως, συν τω χρόνω, αυτές αποστεώνονται είτε από μόνες τους είτε με την επέμβαση της εκάστοτε εξουσίας, η οποία αφαιρεί τεχνηέντως τη βασική τους φιλοσοφική διάσταση, παραμένοντας έτσι μόνο όποια τεχνική πλευρά συμφέρει την εξουσία. Δηλαδή είτε απαξιώνονται εξαρχής τούτες οι επαναστατικές θεωρίες είτε καθοδόν ως αλλόκοτες και αιρετικές. Μια μεικτή κατάσταση των δύο αυτών εκδοχών αποτελεί τόσο η θεωρία της σχετικότητας όσο και η κβαντομηχανική. Η πρώτη, αποδυναμώνεται οικτρά, όταν λέμε πως ισχύει για μια άλλη πραγματικότητα πέρα από τη δική μας, στην οποία ισχύουν οι απλοϊκοί νόμοι του Νεύτωνα. Η δεύτερη, χρησιμοποιείται παντού, όμως μόνον κατά συρροήν περιπτωσιολογικά και όχι θεωρητικά. Χρησιμοποιείται δηλαδή μόνο πρακτικίστικα και όχι μετά γνώσεως λόγου.

Πιο συγκεκριμένα, από τον Γαλιλαίο και μετά όλη η γνώση του ουρανού, και συνακόλουθα όλη η επιστημονική γνώση, κατέβηκε στο τηλεσκόπιο: η πρώιμη φυσική συνδέθηκε αναπόδραστα με τα μαθηματικά. Αυτό πράγματι ήταν μια στροφή στη ματιά με την οποία βλέπει ο άνθρωπος τα πράγματα∙ σήκωσε από  τη γη το κεφάλι και άρχισε να κοιτάζει τον ουρανό. Όμως, από την άλλη μεριά, έτσι επιβεβαιώνεται πια πως όντως όλη η ανθρώπινη γνώση φιλτράρεται αδήριτα από το εννοιολογικό πλέγμα του ανθρώπινου εγκεφάλου. Επομένως, όλα είναι συμβολικά.

Τούτο, σημαίνει πολλά για τη φαινομενολογική έρευνα: όσο αυξάνεται η αποβλεπτικότητα της συνείδησης, τόσο αυξάνονται και τα συμβολικά της «αντικείμενα». Στη φαινομενολογική μέθοδο αποφεύγουμε, όσο μπορούμε, να χρησιμοποιούμε την έννοια της αιτιότητας. Για να υπάρχει συνείδηση πρέπει να υπάρξει αυτό στο οποίο αγκιστρώνεται η συνείδηση και αντιστρόφως. Έτσι, καθετί από τη στιγμή που παρατηρήθηκε σημαίνει πως κάτι το παρατήρησε, και ανάποδα. Αυτή είναι η έννοια της συνείδησης, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε τώρα: η ύπαρξή της ως έννοιας αναγνώρισής της.

Πριν από αυτή την αναγνώριση μπορεί όλα να ήταν-εκεί, όμως δεν-υπήρχαν. Επομένως, είναι ανόητη η ερώτηση τι προϋπήρχε. Όπως ανόητη είναι και η ερώτηση αν η συνείδηση δημιουργεί την πραγματικότητα ή η πρώτη είναι εξέλιξη της δεύτερης. Πρόκειται για ψευδοερώτημα. Η μέθεξη είναι η ουσία της ύπαρξης∙ άρα, η ύπαρξη προϋπάρχει της ουσίας. Αν τώρα η ουσία κουβαλάει ένα «ίχνος» του προϋπαρκτικού «σκοτεινού» όντος, αυτό είναι δουλειά της φαινομενολογικής αναγωγής, και κανενός άλλου, να απαντήσει. Κάτι τέτοιο βέβαια, ισοδυναμεί με την εκθετικά αναβαθμισμένη ατομική συνείδηση.

Προς το παρόν, επιστρέφουμε στην αύξηση της παρατήρησης που συνεπάγεται και αύξηση των επιστημονικών συμβόλων. Η αστροφυσική και η κοσμολογία είναι τα πιο πλήρη «επιστημονικά πεδία», τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την αύξηση των συμβόλων. Συνεχείς ανακαλύψεις ουράνιων σωμάτων και εναλλαγή θεωρητικών σχημάτων, σχετικά με την εξήγηση διαφόρων φαινομένων, επιβεβαιώνουν το αληθές του λόγου μας. Βέβαια, φαινομενολογικά, ως πρώτο επίπεδο φαίνεται να είναι η πρόοδος της τεχνολογίας. Αυτή υποτίθεται πως ευθύνεται για την πρόοδο των επιστημονικών ανακαλύψεων. Βέβαια, κοιτώντας με μια δεύτερη «ματιά» βρίσκει κανείς πως και η ίδια η τεχνολογική πρόοδος έρχεται όταν η συνείδηση είναι συνεχώς προσκολλημένη στην τεχνολογία. Λειτουργεί δηλαδή σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία: το εύρος και η ποιότητα των γεγονότων είναι ευθέως ανάλογο με το εύρος και την ποιότητα των προσδοκιών∙ διότι αναγκάζει το απέναντι αγκυρωμένο «αντικείμενο» να συμπεριφερθεί ανάλογα.

 

https://iamarevi.wordpress.com