CETA: Επόμενος σταθμός, ευρωκοινοβούλιο

 Μετά την αντίσταση της Βαλονίας του Βελγίου η CETA τελικά υπεγράφη την Κυριακή αλλά με μερικούς αστερίσκους. Τώρα το λόγο έχει το Ευρωκοινοβούλιο. Ας δούμε 8 ερωταπαντήσεις σχετικά με την διατλαντική εμπορική συμφωνία CETA

Της Ευρυδίκης Μπερσή     www.thepressproject.gr

1 Τι έγινε το μεσημέρι της Κυριακής στις Βρυξέλλες;

Ο πρωθυπουργός του Καναδά και οι επικεφαλής της Κομισιόν και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου υπέγραψαν την εμπορική και επενδυτική συμφωνία Ε.Ε.- Καναδά, CETA καθώς και μια χωριστή συμφωνία Στρατηγικής Συνεργασίας ΕΕ-Καναδά.

2 Τι θα συμβεί τώρα;

Το κείμενο των 1600 σελίδων περνά στο ευρωκοινοβούλιο για συζήτηση και ψήφιση στο τέλος του χρόνου ή το αργότερο τον Ιανουάριο του 2017. Μόνο αν συμφωνήσει και το ευρωκοινοβούλιο, η CETA θα τεθεί σε προσωρινή εφαρμογή από τις 16 Φεβρουαρίου 2017.

3 Μπορεί η CETA να έχει την τύχη της  Συμφωνίας του Ειρηνικού;

Η Συμφωνία του Ειρηνικού (ΤΡΡ) ανάμεσα στις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, την Αυστραλία, τη Μαλαισία και μερικές ακόμη χώρες υπογράφηκε με τυμπανοκρουσίες το Φεβρουάριο, αλλά δεν έχει τεθεί σε ισχύ γιατί δεν υπάρχει η απαιτούμενη πλειοψηφία στο Κογκρέσο.

4 Τι σημαίνει η CETA θα τεθεί σε εφαρμογή «προσωρινά»;

Σημαίνει ότι οι οπαδοί της συμφωνίας έχουν μεγάλες αμφιβολίες για το αν θα εγκριθεί από τα κοινοβούλια όλων των χωρών της Ε.Ε. και πόσα χρόνια μπορεί να χρειαστούν. Για το λόγο αυτό,  χρησιμοποιούν ένα παραθυράκι που επιτρέπει την άμεση εφαρμογή μιας διεθνούς συνθήκης χωρίς να έχει ψηφιστεί από τα εθνικά κοινοβούλια, εφόσον πρόκειται για κάτι πραγματικά επείγον.

5 Και τι είναι τόσο επείγον;

Οι γιγάντιες καναδέζικες αγροτοκτηνοτροφικές μονάδες επείγονται να αυξήσουν τις εξαγωγές κρέατος στην Ε.Ε. και οι μεγάλες επιχειρήσεις της Ε.Ε. βιάζονται να «χτυπήσουν» τις δημόσιες προμήθειες του Καναδά. Τα ισχυρά λόμπι και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού ανυπομονούν να λάβουν επισήμως μέρος στη συγγραφή των ρυθμίσεων , μέσω της συμμετοχής τους στα όργανα  που δημιουργεί η CETA για την «εθελοντική εναρμόνιση» των νόμων και κανονισμών (κοινές επιτροπές).  Και η Κομισιόν πιέζεται να αποδείξει ότι η εμπορική πολιτική της συνεχίζει να αναπνέει.

6 Τι έγινε με τους Βέλγους που αντιδρούσαν;

Οι Βαλόνοι (γαλλόφωνοι Βέλγοι) υποχώρησαν μετά από τεράστιες πιέσεις, αλλά πούλησαν ακριβά την υπογραφή τους. Πέτυχαν να βγάλουν εκτός προσωρινής εφαρμογής το πιο επικίνδυνο κομμάτι της CETA, που είναι οι επιτροπές διαιτησίας (πρώην ISDS, νυν ICS). Να μην λειτουργήσουν οι επιτροπές διαιτησίας ζήτησε και το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο προκειμένου να επιτρέψει στη γερμανική κυβέρνηση να πει ναι στην προσωρινή εφαρμογή της CETA. Επίσης, οι Βαλόνοι υποχρέωσαν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Βελγίου να προσφύγει στο ευρωπαϊκό δικαστήριο με το ερώτημα αν οι επιτροπές διαιτησίας συμβαδίζουν με την ευρωπαϊκή έννομη τάξη. Δεν πρόκειται για ακαδημαϊκό θέμα, αλλά για ζήτημα με δυνητικά δραματικές επιπτώσεις στα δημόσια οικονομικά. Ένα από τα εκατοντάδες παραδείγματα: Η καναδική εταιρεία TransCanada έχει προσφύγει σε επιτροπή διαιτησίας κατά της αμερικανικής κυβέρνησης ζητώντας 15 δισεκατομμύρια (όχι εκατομμύρια!) δολάρια επειδή η κυβέρνηση των ΗΠΑ άκουσε τις διαμαρτυρίες των πολιτών και ακύρωσε σχεδιαζόμενο αγωγό πετρελαίου.

7 Τι θα γίνει στο ευρωκοινοβούλιο;

Οι συσχετισμοί στο ευρωκοινοβούλιο είναι μέχρι στιγμής υπέρ της CETA. Από τους Ελληνες ευρωβουλευτές, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι δηλώνουν αποφασισμένοι ότι θα την ψηφίσουν, οι ευρωβουλευτές του Σύριζα θα καταψηφίσουν παρότι η ελληνική κυβέρνηση την υπέγραψε, ενώ οι ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας έκαναν την έκπληξη, με τον Μανόλη Κεφαλογιάννη να ανακοινώνει  ότι θα καταψηφίσουν, παρά την στάση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος υπέρ της CETA.

8 Μετά από πέντε χρόνια διαπραγματεύσεων και δύο χρόνια μεταφράσεων/νομικής επεξεργασίας, τι νόημα έχουν οι αντιδράσεις τώρα;

Όταν ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις για την CETA, το 2009, κρατήθηκε μυστική ακόμη και η εντολή διαπραγμάτευσης που έδωσαν τα κράτη-μέλη στην Κομισιόν. Το κείμενο της συνθήκης διαμορφώθηκε μακριά από τα κοινοβούλια, μακριά από τον δημόσιο έλεγχο αλλά σε στενή συνεργασία με συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων, ενώ το επιχείρημα προς τους πολίτες εξ αρχής ήταν ότι «μόλις ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις, θα έχετε όλο το χρόνο να πείτε τη γνώμη σας». Αν οι στόχοι της εμπορικής πολιτικής καθορίζονταν με πιο δημοκρατικό τρόπο και αν οι κοινωνίες μπορούσαν να επηρεάσουν ουσιαστικά τις διαπραγματεύσεις, κανείς δεν θα ανησυχούσε στο τέλος για την επικύρωση. Εξάλλου, όταν μία περιοχή φθάσει να αντιδράσει, όπως έκαναν οι Βαλόνοι, συνήθως αυτό συνοδεύεται από ευρύτερες αντιστάσεις παντού. Στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστρία και αλλού, η πλειοψηφία των πολιτών τάσσεται κατά των εμπορικών συμφωνιών – και όσο τα κεντρώα κόμματα υποτιμούν τις αιτίες των αντιδράσεων αυτών και υπερτιμούν τα οφέλη της συμφωνίας, τόσο πιο απροστάτευτα μένουν στις επιθέσεις από τα δεξιά και από τα αριστερά.

Οι  παραχωρήσεις που απέσπασε η Βαλoνία (γαλλικά, φλαμανδικά) 

Κατοχή : Οι έλληνες που πλούτιζαν ενώ ο λαός πέθαινε από την πείνα

Εκτός από επώνυμες οικογένειες, ο «οινομάγειρος» Κ.Ζ. αγόρασε π.χ. 5 οικόπεδα μεταξύ Νοεμβρίου 1941 και Σεπτεμβρίου 1942.Τέσσερα ακίνητα αγόρασε και η «σύζυγος ενωμοτάρχου» Τ.Α. το 1941-42, με τιμές αγοράς από 3 έως 11 λίρες.

Η ιταλογερμανική Κατοχή του 1941-44, πέρα από λιμός, βομβαρδισμοί, μπλόκα, αντιστασιακές πράξεις και κτηνώδη αντίποινα, υπήρξε και κάτι άλλο: μια πελώρια οικονομική ευκαιρία οικονομικής αποκατάστασης και κοινωνικής ανόδου για χιλιάδες έλληνες πολίτες, που για τον ένα ή τον άλλο λόγο βρέθηκαν σε θέση να εκμεταλλευτούν τη «συγκυρία» (και τη διάχυτη γύρω τους πείνα, δυστυχία κι ανασφάλεια) για να «φτιαχτούν» ή να αυξήσουν τον πλούτο που ήδη διέθεταν.

Βιομήχανοι που έκαναν χρυσές δουλειές χάρη στις παραγγελίες της Βέρμαχτ ή την παραγωγή ειδών πρώτης ανάγκης, υπεργολάβοι δημοσίων έργων που άνοιγαν δρόμους κι έφτιαχναν λιμάνια ή αεροδρόμια για λογαριασμό του στρατού κατοχής, μικροί και μεγάλοι μαυραγορίτες, «διαμεσολαβητές» κάθε λογής που έσωζαν (ή «προσπαθούσαν να σώσουν») ζωές με αντάλλαγμα χρυσές λίρες – όλοι αυτοί αποτέλεσαν τους κερδισμένους των ημερών, τη σπονδυλική στήλη της εθνικοφροσύνης και τη μαγιά του «αναπτυξιακού θαύματος» των επόμενων δεκαετιών.

Ορισμένοι απ’ αυτούς τους κερδισμένους ήταν κλασικοί τυχοδιώκτες, που ζούσαν τη ζωή τους χωρίς να πολυλογαριάζουν το μέλλον. Με την παροιμιώδη ευθύτητά της, η Μελίνα Μερκούρη μας έχει αφήσει π.χ. μια χαρακτηριστική -άκρως υποκειμενική αλλά ανατριχιαστικά οικεία- περιγραφή του μαυραγορίτη εραστή της εκείνων των χρόνων: «Ο Αλέξης μισούσε τους Γερμανούς γιατί ήταν δυνατοί. Περιφρονούσε τους Ελληνες γιατί ήταν αδύνατοι. Ελυσε το ζήτημα του ίδιου του του αντρισμού εκμεταλλευόμενος και τους δυο. Οι Ελληνες που είχαν ιδανικά γελοιοποιήθηκαν. Οι Γερμανοί που είχαν τα όπλα και τα τανκς νικιόνταν με την εξυπνάδα. Το να τους ξεπεράσεις σε εξυπνάδα σήμαινε να τους πάρεις χρήματα. Το να κάνεις να σωπάσει η φωνή της συνείδησης σήμαινε να πετάξεις τα χρήματα. Ηταν εικοσιέξι χρονών κι έλεγε πως θα σκοτωνόταν πριν απ’ το τέλος του πολέμου. Η ζωή έπρεπε λοιπόν να είναι διασκέδαση» («Γεννήθηκα Ελληνίδα», Αθήνα 1995, σ.79).

Η πλειοψηφία των ωφελημένων από την Κατοχή ανήκε ωστόσο στην κατηγορία των «νοικοκυραίων», των ανθρώπων που είδαν τη «ρευστότητα» της περιόδου απλώς σα μια καλή ευκαιρία να εξασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών και των επιχειρήσεών τους. Και, σαν καλοί νοικουραίοι, φρόντισαν να επενδύσουν στην πιο σταθερή (αλλά συγκυριακά υποτιμημένη) «αξία». Αγοράζοντας -αντί πινακίου φακής- κάθε λογής ακίνητα, από οικόπεδα κι αγροτεμάχια μέχρι σπίτια κι ολόκληρες πολυκατοικίες.

Η άλλη όψη αυτού του πλουτισμού είναι γνωστή: το ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων χιλιάδων ανθρώπων, κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί. Ενώ το πιο αδύναμο κομμάτι της κοινωνίας μετατράπηκε σε ανθρώπινους σκελετούς που πέθαιναν στους δρόμους σαν τις μύγες, μεγάλο τμήμα των εργατικών και μεσαίων στρωμάτων επιβίωσε «σκοτώνοντας» ό,τι είχε αποκτήσει ή κληρονομήσει τα προηγούμενα χρόνια. Η πλειοψηφία των ωφελημένων από την Κατοχή ανήκε ωστόσο στην κατηγορία των «νοικοκυραίων», των ανθρώπων που είδαν τη «ρευστότητα» της περιόδου απλώς σα μια καλή ευκαιρία να εξασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών και των επιχειρήσεών τους.

«Το πρωί είδα τον Νικολαΐδη, τον χτηματομεσίτη του Χαροκόπου», σημειώνει χαρακτηριστικά το Γενάρη του 1942 στο ημερολόγιό του ο Χριστόφορος Χρηστίδης. «Μου είπε πως αυτό το μήνα έκανε μεσιτείες για δουλειές 6 εκατομμυρίων. Λέει πως τα ακίνητα υψώθηκαν μόνο 4-5 φορές. Ο κοσμάκης που πεινά, άρχισε να ξεπουλά τα σπίτια του» («Χρόνια Κατοχής», Αθήνα 1971, σ.201).

Την εικόνα συμπληρώνει η αποτίμηση του φαινομένου από το Γιώργο Θεοτοκά, ένα χρόνο αργότερα: «Υπάρχει πολλή κρυμμένη δυστυχία. Οι παλιές μεσαίες τάξεις φθίνουν οικονομικά, ζούνε ξεπουλώντας περιουσιακά στοιχεία, έργα τέχνης, έπιπλα κλπ σκεύη και ρούχα και τουαλέτες που αγοράζουν οι καινούριοι πλούσιοι της μαύρης αγοράς. Ουσιαστικά, αυτές οι τάξεις βρίσκονται σε πτώχευση. Οι καινούριοι πλούσιοι είναι άτομα τυχοδιωχτικά, που δρουν μέσα σε μια ζούγκλα κι ό,τι αρπάξει ο καθένας.

Φυσικά, αρκετοί είναι οι παλαιοί πλούσιοι που προσαρμόστηκαν και ξανακάνουν χρήματα με τη μέθοδο των νεόπλουτων» («Τετράδια Ημερολογίου», Αθήνα 1980, σ.387).

Με αφοπλιστική λιτότητα, η ίδια διαδικασία καταγράφεται τέλος στο ρεμπέτικο τραγούδι του Μιχάλη Γενίτσαρη: «Μικροί μεγάλοι γίνανε / μαυραγορίτες όλοι / κι αφήσαν όλο το ντουνιά / με δίχως πορτοφόλι. / Πουλήσαμε τα σπίτια μας / και τα υπάρχοντά μας / για δυο ελιές κι ένα ψωμί / να φάνε τα παιδιά μας».

Την καλύτερη αποτύπωση αυτών των αλλαγών συνιστά η καταγραφή των αγοραπωλησιών ακινήτων επί Κατοχής από το σύλλογο που δημιούργησαν μεταπολεμικά οι πωλητές για να πάρουν πίσω τις περιουσίες τους. Το «Υπόμνημα περί ακυρώσεως των αγοραπωλησιών ακινήτων» που τύπωσε τον Αύγουστο του 1946 η Πανελλήνιος Ομοσπονδία Πωλησάντων Ακίνητα επί Κατοχής περιλαμβάνει εξαιρετικά διαφωτιστικούς στατιστικούς πίνακες, με βάση τα στοιχεία των συμβολαιογραφείων όλης της χώρας. Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι και μια αναλυτική λεπτομερής κατάσταση των αγορών μερικών χιλιάδων ακινήτων από 524 φυσικά ή νομικά πρόσωπα που έχει διασωθεί στο αρχείο της Ομοσπονδίας.

Το ερέθισμα για την παρουσίαση που ακολουθεί μας το πρόσφερε η μεταπτυχιακή εργασία του δασκάλου Παναγιώτη Σάμιου («Η Μαύρη Αγορά και οι ακίνητες περιουσίες που άλλαξαν χέρια την περίοδο της Κατοχής», Πάντειο Πανεπιστήμιο, Αθήνα 2010), απ’ την οποία αντλήσαμε πολλά στοιχεία. Συμπληρωματικές πληροφορίες αναζητήσαμε στο αρχείο της Ομοσπονδίας Πωλησάντων, που φυλάσσεται στο ΕΛΙΑ.



Ανατομία μιας «ανακατανομής»

Το πρώτο δεδομένο αφορά τα μεγέθη του φαινομένου. Μέσα στην κατοχή άλλαξαν χέρια 350.000 περίπου ακίνητα. Το ένα τρίτο απ’ αυτά ήταν «αστικά» (σπίτια και οικόπεδα), τα δυο τρίτα «αγροτικά» (δηλαδή χωράφια, συχνά στην περίμετρο των αστικών κέντρων, συμπεριλαμβανομένου του μεγαλύτερου μέρους των σημερινών πολεοδομικών συγκροτημάτων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης), ενώ πουλήθηκαν και 1.000 περίπου «βιομηχανικά» ακίνητα, ως επί το πλείστον βιοτεχνίες.

Η σχέση των περισσότερων απ’ αυτές τις συναλλαγές με τον πόλεμο και την πείνα είναι προφανής: τρεις στις τέσσερις πραγματοποιήθηκαν μέσα στα πρώτα δυο χρόνια της Κατοχής (1941-42), την περίοδο δηλαδή κατά την οποία σημειώθηκε και ο μεγαλύτερος αριθμός θανάτων από ασιτία. Στα τέλη του 1942, η κατάσταση είχε πιά κάπως σταθεροποιηθεί χάρη στα συσίτια του Ερυθρού Σταυρού. Ο κόσμος δεν πέθαινε πλέον από την πείνα, οπότε και το ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων (όσων δεν είχαν «σκοτωθεί» το προηγούμενο διάστημα) περιορίστηκε αισθητά.

[…]

Η σχέση ανάμεσα στην προπολεμική αξία αυτών των ακινήτων και τις τιμές με τις οποίες «σκοτώθηκαν» αυτά επί Κατοχής φωτίζει ακόμη περισσότερο το χαρακτήρα αυτών των αγοραπωλησιών. Σε μια Ελλάδα όπου οι τιμές των βασικών ειδών διατροφής είχαν δεκαπλασιαστεί (σε σχέση με το μέσο ημερομίσθιο) μεταξύ Οκτωβρίου 1940 κι Απριλίου 1943, τα ακίνητα πωλούνταν κατά μέσο όρο στο 1/13 με 1/20 της αξίας τους! Οπως διαπιστώνουμε δε από δειγματοληπτικούς πίνακες που συνοδεύουν ως τεκμήρια το «Υπόμνημα» του 1946, αυτή η υποτίμηση των πωλούμενων ακινήτων υπήρξε μεγαλύτερη στο φόρτε της πείνας, αλλά και όσον αφορά τα ακίνητα μικρότερης προπολεμικής αξίας. Με δυο λόγια, οι μικροϊδιοκτήτες ξεπούλησαν φτηνότερα τα υπάρχοντά τους απ’ ό,τι οι «μεσαίοι» (που ενδεχομένως κινδύνευαν λιγότερο άμεσα από την πείνα).

Ακόμη και τα κλάσματα αυτά είναι ωστόσο σε μεγάλο βαθμό παραπειστικά, καθώς ο μηχανισμός που η δωσίλογη «Ελληνική Πολιτεία» είχε θεσπίσει γι’ αυτές τις συναλλαγές κατέληγε στην πράξη σε ακόμη μεγαλύτερη υποτίμηση της αξίας των πωλούμενων ακινήτων. Σύμφωνα με το Ν.Δ. 771 του 1941, όλες οι συναλλαγές άνω των 30.000 δρχ έπρεπε να πραγματοποιούνται μέσω τράπεζας, με κατάθεση εκεί του συνολικού τιμήματος, από το οποίο ο δικαιούχος δεν μπορούσε να κάνει παρά τμηματικές αναλήψεις 30.000 (κι αργότερα 40.000) δρχ κατά ορισμένα διαστήματα. Με τη δραχμή να υποτιμάται διαρκώς έναντι της χρυσής λίρας (συνολικά 1 προς 4.367 μεταξύ Απριλίου 1941 και Φεβρουαρίου 1944), οι τράπεζες ξεζούμιζαν έτσι με τη σειρά τους τον πωλητή.

[…]

Η πιο ενδιαφέρουσα από τις στατιστικές πληροφορίες αφορά, ωστόσο, τον κόσμο των αγοραστών Τα δύο τρίτα τους ήταν άνθρωποι που στη διάρκεια της Κατοχής αγόρασαν από ένα ακίνητο, το ένα τέταρτο αγόρασε 2-3, το ένα εικοστό 4-10, ενώ το ένα τριακοστό «φτάχτηκε» πάρα πολύ χοντρά, αποκτώντας στο ίδιο διάστημα από 11 μέχρι 50 ή και περισσότερα ακίνητα. Πέντε με δέκα χιλιάδες Ελληνες βγήκαν, δηλαδή, από την κατοχή αισθητά πλουσιότεροι απ’ ό,τι ήταν πριν. Στην πραγματικότητα, όπως διαπιστώνουμε από δειγματοληπτικό κατάλογο του «Υπομνήματος» η συγκεντροποίηση είναι ακόμη μεγαλύτερη, αφού συχνά διαφορετικοί αγοραστές είναι πρόσωπα μιας και της αυτής οικογένειας ή συνιδιοκτήτες της ίδιας επιχείρησης.

Ο αριθμός των υπόλοιπων 50 με 55.000 αγοραστών μας αποκαλύπτει μια άλλη όψη του φαινομένου: τον κόσμο που στο διάστημα της Κατοχής μπορεί να μην πλούτισε ιδιαίτερα, μάλλον όμως δεν έγινε και φτωχότερος, αφού απέκτησε κάποια νέα περιουσιακά στοιχεία. Αν κρίνουμε απ’ το διαθέσιμο δειγματολόγιο των 524, ανάμεσά τους βρίσκονται και χιλιάδες «μικροί» μαυραγορίτες, που μέσα στο θανατικό του 1941-42 αγόρασαν σπίτια και οικόπεδα καταβάλλοντας -σύμφωνα με τα συμβόλαια- κάποια δέκατα της λίρας για το καθένα…

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα ευφάνταστος, για να καταλάβει πως η «πυραμίδα» αυτή των αγοραστών συγκροτούσε σε μεγάλο βαθμό την κοινωνική βάση της πολιτικής συμμαχίας που στήριξε την εθνικόφρονα μεταπολεμική τάξη πραγμάτων. Για τη διατήρηση των κεκτημένων, η θεσμική κατοχύρωση της «συνέχειας του κράτους» και των θεσμών του μεταξύ 1940 και 1945 (με την ελαχιστοποίηση της απελευθερωτικής τομής του 1944) αποτελούσε μονόδρομο. Τα τανκς του Σκόμπι, μαζί με τη γεωπολιτική θέση της χώρας διασφάλισαν και τα συμφέροντα όλων εκείνων που πλούτισαν τα αμέσως προηγούμενα χρόνια.


Ο μεταπολεμικός «διακανονισμός»

Σε αντίθεση με τη σημερινή κατάσταση, που η προγραμματισμένη σφαγή των μισθωτών κι ενός τμήματος των μικροαστικών στρωμάτων έχει την πλήρη υποστήριξη των πυλώνων της εγχώριας και διεθνούς νομιμότητας, οι αγοραπωλησίες ακινήτων της Κατοχής έπασχαν από μια σοβαρή κρίση νομιμοποίησης: στη διάρκεια του πολέμου, οι Σύμμαχοι και οι εξόριστες κυβερνήσεις είχαν διακηρύξει επανειλημμένα ότι οι αλλαγές ιδιοκτησιών στις κατεχόμενες από τον Αξονα χώρες θα θεωρηθούν μετά τη νίκη άκυρες.

Η πρώτη σχετική -και καθαρά μεταβατική- ρύθμιση έγινε από την κυβέρνηση Σοφούλη την παραμονή των εκλογών του 1946. Με τη Συντακτική Πράξη 114 της 29.3.46 ακύρωσε τις κατοχικές αγοραπωλησίες των μικροϊδιοκτησιών κι απαγόρεσε προσωρινά κάθε πράξη σχετική με τα υπόλοιπα, μέχρι την οριστική ρύθμιση του ζητήματος.

Ακολούθησε η δημόσια αντιπαράθεση μεταξύ πωλητών κι αγοραστών, συνασπισμένων στις αντίστοιχες Πανελλήνιες Ομοσπονδίες, με διακύβευμα τη γενίκευση ή την κατάργηση της ΣΠ 114. Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αγοραστών υποστήριζε πως η Συντακτική πράξη ήταν αντισυνταγματική, αφού ερχόταν σε αντίθεση με την «ελευθερία των συμβάσεων».

Για την προβλεπόμενη «τελική ρύθμιση» θα χρειαστεί να τελειώσει πρώτα ο Εμφύλιος και να φανούν στον ορίζοντα οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές. Στις 25 Νοεμβρίου 1949, ο Αναγκαστικός Νόμος 1323 θέσπισε την παρακάτω έκτακτη διαδικασία:

* Τα μεγάλα ακίνητα παρέμειναν στους αγοραστές. Οι πωλητές μπορούσαν να ζητήσουν την καταβολή ενός συμπληρωματικού τιμήματος, ίσου με το 75% της διαφοράς της αξίας του ακινήτου στα μέσα του 1949 και της τιμής πώλησής του.

* Τα μικρομεσαία ακίνητα, πάλι, μπορούσαν να διεκδικηθούν δικαστικά (εφόσον ο πωλητής μπορούσε ν’αποδείξει ότι δεν έχει πιά καμμιά περιουσία και με επιστροφή του τιμήματος σε 4 δόσεις, με τόκο 6%), είτε να μείνουν στον αγοραστή με δικαστικό συμβιβασμό και καταβολή συμπληρωματικού τιμήματος, όπως στην προηγούμενη κατηγορία. Στην πρώτη περίπτωση, καθυστέρηση καταβολής 2 δόσεων έδινε τη δυνατότητα στον αγοραστή να κρατήσει το ακίνητο. Υπήρχε τέλος η δυνατότητα εξώδικου συμβιβασμού, προς την ίδια κατεύθυνση και με λιγότερα έξοδα.

Χάριν της «ασφάλειας των συναλλαγών», αγωγές διεκδίκησης των ακινήτων μπορούσαν να κατατεθούν μόνο μέσα στο πρώτο εξάμηνο από την ψήφιση του νόμου. Την κατάσταση περιέπλεξε ακόμη περισσότερο η άρνηση κάποιων πρωτοδικείων (όπως του Πειραιά και της Κατερίνης) να εφαρμόσουν τον «αντισυνταγματικό» νέο νόμο. Το ζήτημα παραπέμφθηκε στον Αρειο Πάγο, που στις 16 Μαΐου 1950 -δέκα δηλαδή μέρες πριν τη λήξη της προθεσμίας- έκρινε τον Α.Ν. 1323 συνταγματικό, χωρίς όμως να δώσει παράταση σε όσους είχαν περίμεναν την έκβαση της δικαστικής αναμέτρησης πριν καταφύγουν στη Δικαιοσύνη.

Ο επίλογος γράφτηκε στις 28 Μαρτίου του 1951 με τις επίσημες δηλώσεις του Υπουργού Δικαιοσύνης Ηλία Λαγάκου. Σε 48 από τις 58 περιφέρειες πρωτοδικείων της χώρας, ανακοίνωσε, είχαν κατατεθεί 74.548 αιτήσεις είτε αναστροφής των αγοραπωλησιών είτε δικαστικής συμπλήρωσης του τιμήματος, ενώ μέχρι τις 27.11.1950 είχαν γίνει και κάπου 32.000 εξώδικοι συμβιβασμοί.

Στο Πρωτοδικείο Αθηνών, «το οποίον έχει την μεγαλυτέραν κίνησιν», πρόσθεσε, «η τελευταία ημερομηνία κατά την οποίαν έχουν προσδιορισθεί προς συζήτησιν αγωγαί βάσει του Α.Ν. 1323 είναι η 27 Ιουλίου 1951. Συνεπώς μετά τέσσαρας μήνας τερματίζεται οριστικώς το ζήτημα των αγοραπωλησιών της Κατοχής».

Κι έζησαν όλοι καλά – και κάποιοι ακόμη καλύτερα…



Το προφίλ του αγοραστή

Σε πρόσφατο κείμενό του για την πείνα της Κατοχής, ο πανεπιστημιακός Χρήστος Λούκος επισημαίνει την ανάγκη «να διερευνηθεί και με άλλα ιστορικά κριτήρια [πέρα από τις μαρτυρίες απομνημονευματικού χαρακτήρα] ποιοί και με ακριβώς ωφελήθηκαν από τις έκτακτες συνθήκες που προκάλεσεη ξενική κατοχή. Με δυο λόγια, η ανακατανομή πλούτου που έγινε ποιούς ευνόησε».

Μια πρώτη -μερική- απάντηση μας δίνει ο σχετικός κατάλογος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πωλησάντων Ακίνητα επί Κατοχής, που φυλάσσεται στην ομώνυμη συλλογή του ΕΛΙΑ. Πρόκειται για ένα ντοκουμέντο 68 δακτυλογραφημένων σελίδων, όπου καταγράφονται 524 αγοραστές ακινήτων, τα ακίνητα που αγόρασαν, οι αριθμοί συμβολαίων, το αναγραφόμενο σε αυτά τίμημα της αγοράς και το αντίτιμό του σε χρυσές λίρες την εποχή της αγοραπωλησίας.

[…]

Μεταξύ των 524 συγκαταλέγονται 28 τουλάχιστον βιομήχανοι, 10 επιχειρηματίες, 18 κτηματίες, 1 εφοπλιστής, 6 εργολάβοι, 4 δικηγόροι και 81 έμποροι, ενώ υπάρχουν επίσης 13 νομικά πρόσωπα με προεξάρχουσα την Εθνική Τράπεζα. Μεταξύ των αγοραστών συγκαταλέγονται και τρεις Εβραίοι, οι δραστηριότητες των οποίων σταματούν για προφανείς λόγους στα μέσα του 1943.

Από τους αναγραφόμενους αγοραστές ακινήτων, «επώνυμες» είναι ίσως μόνο οι οικογένειες Παπαστράτου, Λαναρά, Βασιλειάδη, Καρέλλα και Χυτήρογλου. Στην ίδια κατηγορία μπορεί να υπαχθεί και η Ελένη Βουλπιώτη, σύζυγος του αντιπροσώπου της Ζίμενς Ιωάννη Βουλπιώτη. Μέσα στο 1941 αγόρασε 6 ακίνητα για 1-2 λίρες το καθένα.

Πιο αποκαλυπτικές είναι ίσως οι πληροφορίες που αντλούμε για τη βάση της πυραμίδας. Μια μεγάλη κατηγορία αγοραστών αποτελούν όπως είδαμε οι έμποροι κάθε λογής, ενώ ιδιαίτερα αξιοσημείωτη είναι η παρουσία επαγγελμάτων που έχουν σχέση με την παραγωγή, διακίνηση ή επεξεργασία τροφίμων.

Ο «οινομάγειρος» Κ.Ζ. αγόρασε π.χ. 5 οικόπεδα μεταξύ Νοεμβρίου 1941 και Σεπτεμβρίου 1942, ο «ορνιθοτρόφος» Α.Α. 2 σπίτια και 2 χωράφια σε ακόμη μικρότερο διάστημα (Δεκέμβριος – Ιούλιος), ενώ ο «κτηνοτρόφος» Κ.Κ. 3 αγροτεμάχια μεταξύ Μαρτίου και Αυγούστου 1942 κι άλλο ένα τον Ιούλιο του 1943. Από τέσσερα χωράφια αγόρασαν την ίδια πάνω κάτω περίοδο ο «εστιάτωρ» Κ.Α. (Απρίλιος-Νοέμβριος 1942), ο «κρεωπώλης» Γ.Κ. (Μάιος 1942 – Σεπτέμβριος 1943) κι ο «κηπουρός» Θ.Κ. (Ιανουάριος – Οκτώβριος 1942), ενώ αποδοτικότερος αποδείχθηκε ο «ζαχαροπλάστης» Κ.Κ. με 5 ακίνητα μέσα στο τετράμηνο Απριλίου – Ιουλίου 1942. Τρεις «βουστασιάρχες», τέλος, ψώνισαν αντίστοιχα 3, 4 κι 6 «κτήματα», «αγρούς» ή οικόπεδα, ως επί το πλείστον το 1942-43.

Ο «αστυφύλαξ» Γ.Δ., πάλι, αγόρασε μέσα στο το Μάιο του 1941 τρία σπίτια καταβάλλοντας από μια λίρα για το καθένα. Τέσσερα ακίνητα αγόρασε και η «σύζυγος ενωμοτάρχου» Τ.Α. το 1941-42, με τιμές αγοράς από 3 έως 11 λίρες. Στον κατάλογο δίνουν επίσης το παρών ένας αξιωματικός (4 κτήματα το 1942-43) κι ο «αρχιερεύς Ματθαίος ή Γεώργιος Κ.», που μεταξύ Απριλίου 1943 και παραμονών της απελευθέρωσης έβαλε στην άκρη 2 σπίτια κι 1 απροσδιόριστο «ακίνητον».

Απροσδιόριστο παραμένει τέλος το επάγγελμα του Γ.Μ., που φέρεται απλώς ως «πρόσφυξ» και μεταξύ Νοεμβρίου 1943 κι Αυγούστου 1944 (ενώ δηλαδή η μεν πείνα είχε υποχωρήσει, αλλά τα μπλόκα, οι συλλήψεις κι οι εκτελέσεις έδιναν κι έπαιρναν) απέκτησε τρία οικοπεδάκια έναντι μηδενικού ή σχεδόν μηδενικού αντιτίμου.

Αποσπάσματα από τον «Ιό» της Ελευθεροτυπίας, 03/04/2010.

foroline.gr

Αν ακούγαμε τον Άρη…

Πρόκειται για ένα αθάνατο πολιτικό κειμήλιο.  
Για μια ομιλία διαχρονικής αξίας και δραματικής επικαιρότητας, ειδικά στη σημερινή Ελλάδα των ξένων δανειστών, των εγχώριων (δεξιών και «αριστερών») «σωτήρων» και των διαπραγματεύσεων με «εταίρους» και «φίλους».
Πρόκειται για την ιστορική ομιλία του Άρη στην απελευθερωμένη Λαμία εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, που συμπληρώθηκαν 72 χρόνια από την εκφώνησή της, στις 29 Οκτώβρη 1944.
Ο Άρης παρουσιάζει την πολιτική του ΕΑΜ και μιλώντας από το περίφημο μπαλκόνι, ανάμεσα στα άλλα, λέει:

«Αδέλφια, Έλληνες και Ελληνίδες της Λαμίας και της περιοχής της!
Από μέρους του Γενικού Στρατηγείου του Ε.Λ.Α.Σ, σας φέρω τους πιο θερμούς χαιρετισμούς.
Όπως βλέπετε, πρόκειται «να βγάλω λόγο». Μα ο λόγος μου αυτός δεν θα μοιάζει καθόλου με τους λόγους που γνωρίσατε μέχρι σήμερα. Δεν πρόκειται να σας υποσχεθώ ούτε πως θα σας φτιάξω γεφύρια ή ποτάμια, όπως σας υποσχόντουσαν πως θα σας φέρουν οι παλιοί κομματάρχες. Ούτε και θα σας τάξω λαγούς με πετραχήλια. Δεν επιδιώκω ν’ αποσπάσω επαίνους για τη ρητορική μου δεινότητα. Επιδιώκω απλώς ν’ ακούσετε αυτά που θα σας πω. Προσέξτε. Θ’ αρχίσω σαν τα παραμύθια:
Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, οπού επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ’ όλο τον κόσμο. Κανένας σοφός η άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.
Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας ήτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα. Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε.
Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», ανάμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ’ άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή.
Μα ό,τι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητα μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη.
Αυτό κάνεις δεν το ήθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. Οι ξένοι δεν το θέλανε, γιατί φοβισμένοι από τη γαλλική επανάσταση, χτυπούσαν όλες τις εξεγέρσεις και δημιούργησαν γι’ αυτό μεταξύ τους την Ιερή Συμμαχία. Οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες γιατί τα είχανε καλά με τους Τούρκους και ξεζουμίζανε το λαό.

Μα ο ελληνικός λαός δεν θα ‘τανε αυτός ο λαός, ο λαός δηλαδή της χώρας της λευτεριάς και του πολιτισμού, αλλά λαός ζούγκλας, αν δεν έβγαζε μέσα από τα σπλάχνα του τους αρχηγούς εκείνους, που θα οδηγούσανε στη λευτεριά του. Όπως βλέπετε, λοιπόν, όλοι – ξένοι και ντόπιοι – πάλεψαν για να μην ξεσηκωθεί ο λαός κι αποχτήσει τη λευτεριά του.
Μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς δεν σταμάτησαν οι αγώνες. Μικροί ή μεγάλοι. Ένοπλοι ή όχι. Κι ύστερα μέσα απ’ αυτό το λαό ξεπήδησε ο μεγάλος βάρδος της επανάστασης, πού ύμνησε με τα τραγούδια του την ιδέα της εξέγερσης του έθνους, ο πρόδρομος της Φιλικής Εταιρίας: ο Ρήγας. Η αντίδραση τον σκότωσε, πριν προλάβει να φέρει σε πέρας τις αρχές του. Μα ο σπόρος που έσπειρε βλάστησε σύντομα (…).
Τίποτα δεν ήτανε ικανό να συγκρατήσει τη φλόγα για τη λευτεριά, που έκαιγε μέσα στις καρδιές του λαού μας. Έτσι, στα 1821, ύστερα από κόπους και θυσίες και χάρη στον ενθουσιασμό και τη φλόγα του Παπαφλέσσα, που χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, ακόμα και την ψευτιά, κηρύσσοντας την εξέγερση, ξεσηκώθηκε πρώτος ο Μοριάς. Από δω, από το Μοριά, άρχισε η επανάσταση του 1821.
Στο άκουσμα της εξέγερσης όλοι οι ισχυροί της γης, ξένοι και ντόπιοι, τρόμαξαν. Οι κοτζαμπάσηδες, όμως, βλέποντας ότι δεν τους ήτανε δυνατό να συγκρατήσουν το λαό και φοβούμενοι την οργή του, αναγκάστηκαν να κόψουν τη συνεργασία τους με τους καταχτητές και για να ευνουχίσουν το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα, πήρανε όλοι μέρος στην επανάσταση κι έτσι αυτή πήρε χαραχτήρα πανεθνικό.
Οι τρανοί της γης τρόμαξαν και, χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια, προσπάθησαν να πνίξουν την επανάσταση. Μα γελάστηκαν. Επί 7 ολόκληρα χρόνια πάλεψαν οι προπάτορες μας, παρά το γεγονός ότι η ελληνική αντίδραση, δυο φορές, το 1823 και 1825, οργάνωσε τον εμφύλιο πόλεμο για να σπάσει ακριβώς τους αγώνες αυτούς. Έτσι οι πρόγονοι μας ανάγκασαν όλους τους εχθρούς μας να γλύψουν εκεί που έφτυσαν και ν’ αναγνωρίσουν τους αγώνες μας και την ανεξαρτησία μας.
Κανείς δεν πίστευε προηγούμενα σ’ αυτό το θαύμα, που συντελέστηκε από τις ίδιες τις δυνάμεις και τα μέσα του λαού. Άλλοι περίμεναν να τους έλθει η λευτεριά από τη Ρωσία κι άλλοι από τη μεγαλοψυχία των βασιλιάδων της Ευρώπης. Μα η επανάσταση απόδειξε, ότι αυτή μόνη της χάρισε τη λευτεριά της πατρίδας μας.
Τα παραμύθια του φιλελληνισμού, χάρη στον οποίο αποκτήσαμε δήθεν τη λευτεριά μας, εφευρέθηκαν μόνο και μόνο για να γίνει πιστευτό, ότι η πατρίδα μας λευτερώθηκε, όχι από τις ίδιες της τις δυνάμεις, μα από τους ξένους. Υπήρξαν βέβαια φιλέλληνες, που αγωνίστηκαν, πολέμησαν κι έχυσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τιμή και δόξα σ’ αυτούς κι αιώνια ας είναι η ευγνωμοσύνη του έθνους. Μα αυτοί υπήρξαν μεμονωμένα άτομα μονάχα. Η θεωρία του οργανωμένου φιλελληνισμού είναι καθαρό παραμύθι.
Με την επικράτηση της επανάστασης αμέσως οι δικοί μας κοτζαμπάσηδες επιβλήθηκαν πάνω στη χώρα μας. Η αντίδραση, ντόπια και ξένη, για να ευνουχίσει το λαϊκό χαραχτήρα του κινήματος και να επιβάλει νέα σκλαβιά, χρησιμοποίησε όλα τα μέσα. (…)
Χρόνια και χρόνια απάτης και ρεμούλας μας κράτησαν μακριά από την ευτυχία και τον πολιτισμό και μας ρίξανε μέσα στην εξαθλίωση, την πείνα, την κακομοιριά και τη δυστυχία. Έτσι η Ελλάδα που υπήρξε κάποτε η πηγή των φώτων και του πολιτισμού, κατάντησε να βρίσκεται στο πιο χαμηλό επίπεδο οικονομικής, κοινωνικής και εκπολιτιστικής ανάπτυξης, όχι μόνο έναντι των λαών της Ευρώπης, αλλά και των Βαλκανίων.

Η ουσία αυτού βρίσκεται στο γεγονός ότι η αντίδραση σκεφτόταν μόνο πώς να εκμεταλλευτεί, να βασανίσει, και να ξεζουμίσει το λαό, οργανώνοντας κινήματα κάθε τόσο και καλλιεργώντας τις φαγωμάρες, προπαγανδίζοντας και πείθοντας το λαό ότι είναι απαραίτητο να ζει φτωχός και κακομοιριασμένος.
Χαρακτηριστικό είναι ότι πιάνοντας μια λέξη του Κολοκοτρώνη, που ονόμασε κάποτε τη χώρα μας Ψωροκώσταινα, κατάφερε να πείσει το λαό ότι το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να ορθοποδήσει μόνο του κι ότι θα έπρεπε να μας κυβερνήσουν οι ξένοι, ονομάζοντας γι αυτό και τα πολιτικά κόμματα ρωσικά, αγγλικά και γαλλικά.
Σ’ αυτό το σημείο μάς φέρανε οι κορυφές που διοικούσαν τον τόπο μας. Κάποτε φτάσαμε και στη δημοκρατία. Μα αυτό έμοιαζε με την παροιμία που έλεγε ο λαός: Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Μυρίστηκαν οι έξυπνοι ψητό από τη μοναρχία και βρίσκοντας ότι «έφταιγε» η δημοκρατία για τη δυστυχία του λαού, ξαναφέρανε το βασιλιά. Και τότε άρχισαν πιο ξετσίπωτα ακόμα να ξεζουμίζουν και να καταπιέζουν το λαό (…). Έτσι, ύστερα από 120 χρόνια, ξαναπέσαμε πάλι στη σκλαβιά, γιατί έτσι κακά μας κυβερνήσανε στο διάστημα αυτό.
Σ’ αυτή την κατάσταση βρεθήκαμε, όταν ξέσπασε η πολεμική λαίλαπα και η σύγκρουση μεταξύ των κολοσσών. Μα κανένας απ’ αυτούς δε σκέφτηκε ελληνικά και να δει πώς θα ξέφευγε η χώρα μας τη λαίλαπα αυτή. Με την επίγνωση ότι η χώρα μας θα τραβούσε στην καταστροφή μπήκανε στον πόλεμο.
Έχουμε ντοκουμέντα στα χέρια μας πού μας αποδείχνουν ότι οι άνθρωποι αυτοί είχανε σκοπό να ρίξουνε μόνο τρεις τουφεκιές στο Αλβανικό μέτωπο κι ύστερα να μας παραδώσουν στους φασίστες. Υπάρχουν ντοκουμέντα που μας πείθουν ότι το Νοέμβρη προς το Δεκέμβρη του 1940 μπορούσαμε να πετάξουμε τους Ιταλούς στη θάλασσα. Μα αυτοί συγκρατούσαν το στρατό μέχρι που να λύσει το στρατιωτικό της πρόβλημα, η Γερμανία στην Ευρώπη κι ύστερα να δικαιολογηθούν ότι δε μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με δυο κολοσσούς.
Δεν πίστευαν στις δόξες του στρατού μας, στο θάρρος, στην τόλμη, στην αυταπάρνηση και τον ηρωισμό του, που πολεμούσε με φλόγα ενάντια στο φασισμό, νηστικός και ξυπόλυτος πάνω στα βουνό της Αλβανίας με τη βοήθεια όλου του ελληνικού λάου. Αυτοί δεν πίστευαν σ’ αυτά και περιμένανε πως θα καμφθεί.
Γι’ αυτό το έπος της Αλβανίας είναι ολοκληρωτικά έργο του λαού. Είναι έργο του λαού που το πραγματοποίησε με το μένος που είχε ενάντια στο φασισμό και το ζυγό του Μεταξά, με θυσίες και ηρωισμούς.
Έτσι, μας ξαναδέσανε στη σκλαβιά.
Μα ο λαός μας δεν ήτανε σε θέση να συνεχίσει το έργο του αυτό. Όσο φλογερά κι αν ήτανε τα στήθη του, η φλόγα αυτή δεν θα άντεχε στα σιδερόφρακτα μεγαθήρια των φασιστών, μια που είχε μέσα του και την προδοσία των ηγετών του (…).
Έτσι ήλθαν οι Γερμανοί στον τόπο μας και μας σκλαβώσανε. Μα για μας, για το λαό μας, καμιά κηλίδα δε θα μπορούσε να προσαφθεί, ότι εγκαταλείψαμε τα εδάφη μας. Αυτή θα κολλούσε, όταν δεν ξεσηκωνόμαστε.
Τι μπορούσαμε να περιμένουμε απ’ αυτούς που φορούσαν τα κλακ και τα μπακαλιαράκια; Τι μπορούσαν να μας πούνε αυτοί; Το μόνο που βρίσκανε να μας λένε ήτανε: «Ησυχία, παιδιά, και τάξη. Κάναμε κυβέρνηση, ησυχάστε»!    
Αυτό όμως θέλανε κι οι Γερμανοί. Μα τα λόγια αυτά τα εκστομίζανε οι άνθρωποι εκείνοι που δεν έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται Έλληνες.
Κι όμως, δε θα συμβιβάζονταν με τη λογική και τη ράτσα μας, αν δε βγαίναν πάλι τα στοιχεία αυτά που θα κρατούσανε ψηλά την τιμή του έθνους μας, μέσα από το λαό μας.

Μια μαυρίλα πλάκωνε τον ελληνικό ορίζοντα. Κανείς δεν ήξερε τι θα έφερνε η αύριο και πώς θα ξεφεύγαμε από τη σιδερένια τανάλια που μας έσφιγγε. Κείνοι που ένιωθαν βρίσκονταν στις φυλακές και τα ξερονήσια. Κι εδώ πρέπει να στιγματιστεί μια άλλη ατιμία των ανθρώπων της 4ης Αυγούστου, που φεύγοντας, τους παράδωσε στα χέρια των καταχτητών.
Μια άλλη μερίδα πού ένιωθε, ασχολούνταν με τις μαύρες και άσπρες αγορές. Έτσι, όλο το βάρος έπεσε πάνω σε μια χούφτα ανθρώπων, απ’ αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία και μέσα τους υπήρχε μια ζεστή ελληνική καρδιά κι έτρεχε στις φλέβες τους πραγματικό ελληνικό αίμα.
Αυτοί άναψαν το δαυλό κι έδωσαν το σύνθημα για τον ξεσηκωμό του Έθνους. Αυτοί που δώσανε το κουράγιο στους Έλληνες. Αυτοί που δημιούργησαν τη νέα Φιλική Εταιρία: το ΕAM.
Βέβαια, ποιος θα ‘τανε κείνος που μπορούσε να πιστέψει τότε ότι αυτή η φούχτα των ανθρώπων θα έφερνε στη χώρα μας τη μεγαλόπρεπη αυτή νίκη. Μα η υφή, η ψυχοσύνθεση, το σκαρί των ανθρώπων αυτών ήτανε τέτοιο. Παρά τις φυλακές, τους κατατρεγμούς, τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις ομαδικές εκτελέσεις και την τρομοκρατία, οι άνθρωποι αυτοί οδηγούσαν ηρωικά και θαρραλέα τις μάζες στον δρόμο της λευτεριάς.
Ξέρετε όλοι πως άρχισε το κίνημα αυτό και δε σταματώ στις λεπτομέρειες του. Όταν έχουμε τη μέρα της εθνικής ανεξαρτησίας μας, πού γιορτάζουμε στις 25 Μάρτη, χαιρόμαστε, τραγουδάμε και κλαίμε από τη συγκίνηση. Μα από δω και πέρα θα έχουμε δυο εθνικές γιορτές: την 25η Μάρτη και την 27η Σεπτέμβρη επέτειο της δημιουργίας του ΕΑΜ, που αποτέλεσε τη βάση της σημερινής μας απελευθέρωσης.

Στα προηγούμενα χρόνια πολλοί περνούσανε από την πλατεία του Διάκου, μα κανείς δεν ένιωθε τον παλμό που περιείχε το τραγούδι που μας δίδασκε στο σχολείο ο παλιός καθηγητής μας Λάσκαρης: Σας ευλογεί του Διάκου μας το τιμημένο χέρι.
Κανείς δεν ένιωθε ότι έπρεπε να φύγει μακριά από τα μικροσυμφέροντα του και να παλέψει για τη λευτεριά. Μα η χούφτα αυτή των ανθρώπων, που σας μίλησα πιο πάνω, ρίχτηκε ολόψυχα στον αγώνα.
Η αντίδραση στο άκουσμα της χρησιμοποίησε όλα τα μέσα κι έθεσε σε ενέργεια όλες τις ατιμίες για να τη σαμποτάρει. Μα όλα αυτά στάθηκαν ανίκανα να σπάσουν τον αγώνα της. Αντίθετα, αυτή ρίζωνε κάθε μέρα και πιο πολύ κι ανέπτυσσε τη δράση της. Κι επειδή δεν είχε σκοπό να καταπιαστεί με χαρτοπόλεμο έβγαλε στο βουνό το αντάρτικο.
Θυμάμαι όταν το χειμώνα του 1941 ήλθα εδώ σαν «μαυραγορίτης» για να βάλω μπροστά τη δουλειά. Σας γνώριζα όλους μα κανείς από σας δεν ήξερε τι επεδίωκα εγώ. Τότε μαζί με το Γ. Φράγκο και Γ. Γιαταγάνα βγάλαμε το πρώτο διάγγελμα του ΕΑΜ.
Πολλοί νομίζανε τότες ότι αυτό ήτανε μόνο ντόρος και τίποτα άλλο. Όταν λέγαμε ότι σε λίγο θα σφυρίζει το μάλιγχερ και θα κροταλίζει ξερά το πολυβόλο στις βουνοκορφές και τα φαράγγια μας κι οι Γερμανοί και Ιταλοί θα φεύγουν ντροπιασμένοι, ίσως πολλοί να λέγανε πως αυτά δεν ήτανε παρά ηχηρές φράσεις.
Μα ύστερα από 2 1/2 μήνες άρχισε πραγματικά να λαλεί το ντουφέκι. Και τι δεν είπανε τότε! Όπως και στα 1821 όλη η αντίδραση συνωμότησε εναντίον μας και στην αρχή δεν έλεγε τίποτα για το αντάρτικο, κάνοντας το ίδιο πού κάνει και η στρουθοκάμηλος, όταν κρύβει το κεφάλι της, ενώ όλο της το σώμα φαίνεται. Έτσι κι αυτοί, νομίζανε, ότι αν δε λέγανε τίποτα για το αντάρτικο και το αγνοούσαν, δε θα ξαναβροντούσε το καριοφίλι. Μα μπορούσε να σταματήσει αυτό; Κάθε μέρα κοκκίνιζαν τα βουνά και τα φαράγγια από το αίμα.
Κι όταν είδαν ότι το αντάρτικο μεγάλωνε, παρά τη σιωπή τους, τότε κι αυτοί άλλαξαν τρόπο για να μας πολεμήσουν. Μας ονόμασαν πλιατσικολόγους, κατσικοκλέφτες, ληστοσυμμορίτες κλπ (…). Ας είναι. Τέτοιοι ηλίθιοι ήτανε και τέτοιες ηλιθιότητες λέγανε. Ας κάνουν τώρα τα ψηλά τους καπέλα κλωσοφωλιές. Μα ήτανε δυνατό να πιάσει αυτό;
Οι χωριάτες είχανε δει για πρώτη φορά το θαύμα ν’ αφήνουν τα πράματα τους έξω χωρίς να τους τα πειράζει κανείς. Η ζωοκλοπή είχε καταργηθεί στην ύπαιθρο και η ασφάλεια της ζωής και της περιουσίας ποτέ δεν ήτανε σ’ αυτό το σημείο. Ήτανε θαύμα αυτό; Όχι. Αλλά για πρώτη φορά το χωριό γνώρισε την εξουσία, η οποία βγήκε για να χτυπήσει την εσχάτη προδοσία, το έγκλημα, τη ζωοκλοπή κλπ. και να εμπεδώσει την ασφάλεια.
Κι όταν χτυπήσαμε τα εγκλήματα αυτά και πατάξαμε την προδοσία, αυτοί σαν δεσποινίδες της αριστοκρατίας, που δε βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά πού βασιλεύει αλλά συγκινούνται από ένα άρρωστο γατάκι, έμπηξαν τις φωνές και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε.  
Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι, σκοτώθηκαν και γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της Ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα, μα κανείς απ’ αυτούς δεν είπε τίποτα. Μα τώρα φωνάζουνε ότι ο Άρης σφάζει. Ναι, σφάξαμε κι είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε, αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ’ αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα.
Κι είναι κυριολεκτικά ηλίθιοι κείνοι πού τους πήρε ο πόνος γι’ αυτούς, που τόσο δικαιολογημένα χτυπήσαμε, για να παίρνουν το μέρος τους ή είναι ολοκληρωτικά συνένοχοι τους.

Μα ούτε και το κόλπο αυτό έπιασε .Τότε όμως αυτοί, σαν καλοί ζαχαροπλάστες που ήτανε, κατασκευάσανε ένα νέο χρυσό χάπι:
–Ναι, φωνάζανε. δεν υπάρχει αντίρρηση, ότι οι αντάρτες διεξάγουν εθνικό αγώνα. Μα το ζήτημα αυτό θα λυθεί από τους ισχυρούς. Τι μας χρειάζονται, λοιπόν, οι αγώνες κι οι σκοτωμοί, αφού τα ζητήματα μας θα τα λύσουνε άλλοι;
Αυτό το σύνθημα έπιανε. Είχανε όμως δίκιο; Ασφαλώς όχι! Γιατί δεν είχανε δίκιο; Στα 1941-42 το ΕΑΜ δεν ήτανε ακόμα ισχυρό. Γι’ αυτό δεν είχε αρχίσει ο αγώνας να παίρνει μαζικό χαραχτήρα. Ούτε κι αντάρτικη δράση υπήρχε. Κι όμως. Στα 1941-42 πέθαναν από την πείνα και τις αρρώστιες, που επακολούθησαν απ’ αυτήν, 300.000 άνθρωποι μόνο στην Αθήνα, τον Πειραιά και τα περίχωρα τους. Και θα πέθαιναν αργότερα ακόμα περισσότεροι, αν το ΕΑΜ δεν κινητοποιούσε με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια και απεργίες το λαό και δεν τον εμψύχωνε:
   1) Να επιβληθεί το σταμάτημα της αρπαγής της παραγωγής μας από μέρους των κατακτητών.
   2) Να επιβληθεί σ’ αυτούς ν’ αφήσουν το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να αναλάβει την τροφοδοσία του λαού μας.
   3) Να προσέξουν την κατάσταση της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Αν το αντάρτικο δε σταματούσε τις φάλαγγες των Γερμανών που κλέβανε την παραγωγή της χώρας μας και δεν καταργούσε τη συγκέντρωση της παραγωγής που τη βάζανε στο χέρι οι καταχτητές, αν δε γίνονταν όλα αυτά, τότε τα θύματα από την πείνα και τις αρρώστιες θα ήταν πολύ περισσότερα.  
Όλες οι χιλιάδες των θυμάτων, που πέσανε για τη ζωή και τη λευτεριά του λαού μας, ποτέ δε φθάνουν τα θύματα της πείνας και των ασθενειών.
Πότε ακούστηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας να πραγματοποιείται η απελευθέρωση μέσω της μπαγαποντιάς; Ποτέ. Η λευτεριά δεν κερδίζεται με ξόρκια, αλλά με αγώνες και θύματα!
Μα κι αν το θέλαμε, δεν είχαμε αυτό το δικαίωμα. Το δικαίωμα δηλαδή να κηλιδώσουμε την ιστορία της πατρίδας μας. Αυτό θα ήτανε ασέβεια στη μνήμη των ηρωικών μας προγόνων.
Μα ούτε είχαμε το δικαίωμα να κολλήσουμε μια ατιμωτική σφραγίδα, μια σφραγίδα αίσχους, στο κούτελο των επερχομένων γενεών, των παιδιών μας και των εγγονιών μας, ότι κατάγονται από γενιά ευνούχων, που δέχονται να πεθαίνουν στα πεζοδρόμια από τον ατιμωτικότερο των θανάτων, από την πείνα, παρά να πεθαίνουν με το όπλο στο χέρι, παλεύοντας για τη λευτεριά.
Τι θα έπρεπε να προτιμούσαμε; Το πρώτο ή το δεύτερο; Όχι! Χίλιες φορές όχι! Καλύτερα να γινότανε το παν ένα μπουρλότο παρά να υποταχθούμε στους καταχτητές. Αυτό ο λαός μας το κατάλαβε, τους μούντζωσε κι έδωσε αυτά τα γενναία παλικάρια, πού ‘ναι τώρα στεφανωμένα με δόξες, με δάφνες και με νίκες.

Τότε κι αυτοί αναγκάστηκαν ν’ αλλάξουν βιολί κι αποφάσισαν να βγάλουν στο βουνό δικές τους ανταρτοομάδες. Μα γιατί αυτό; Το ΕAM είχε δηλώσει ότι δεν είχε μονοπώλιο τον αντάρτικο αγώνα. Γι’ αυτό και τους κάλεσε να σχηματιστούν κοινές ανταρτοομάδες. Αν είχανε την πρόθεση να παλέψουν ενάντια στους καταχτητές, θα το κάνανε. Τότε όμως, ισχυρίζονταν, ότι η χωρογραφία της Ελλάδας και η πυκνότητα της κατοχής δεν επέτρεπε την ύπαρξη ανταρτοομάδων.
Όταν όμως είδανε εμάς, όταν λευτερώσαμε την ύπαιθρο, τότε κι αυτοί αποφάσισαν να δημιουργήσουν αντάρτικο. Τι θα περίμενε κανείς άπ’ αυτούς αρχή αρχή; Ποια κραυγή, έστω και τυπικά, να βγει από το στόμα τους; Φυσικά, «Κάτω οι καταχτητές» ! Μα την θέση τους τη γνωστοποίησαν από την αρχή. Η πρώτη κραυγή τους ήτανε: «Κάτω το ΕΑΜ!»
Μα εμείς και πάλι τους καλέσαμε για να ενωθούμε. Αυτοί όμως αρνήθηκαν, γιατί δεν θέλανε να υποβληθούν σε κόπους και μόχθους για να πολεμήσουν τον καταχτητή. Γιατί αυτοί δεν ήτανε εντολοδόχοι του ελληνικού λαού, μα της αντίδρασης από το φόβο της λαοκρατίας που ζητούσαν να πολεμήσουν.
Στο τέλος μας κήρυξαν κι ανοιχτά τον πόλεμο, ένοπλα, συνεργαζόμενοι με τους καταχτητές (…). Γι’ αυτό, σαν εντολοδόχοι του λαού, συντρίψαμε τους συνεργάτες αυτούς των καταχτητών, τους πολέμιους του εθνικού μας αγώνα.
Ύστερα απ’ αυτό χρησιμοποίησαν το κόλπο: Μας κατηγόρησαν ότι δε βοηθάμε το συμμαχικό αγώνα αλλά θα υπακούσουμε μόνο στους Ρώσους. Κι απειλούσαν ότι όταν θα ‘ρθουν οι σύμμαχοι εδώ, θα μας κανονίσουν. Αυτοί, που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, απειλούσανε ότι θα μας χτυπήσουν οι σύμμαχοι!
Αυτοί που στα 1941 πρόδωσαν το συμμαχικό αγώνα. Αυτοί που μαγάρισαν τις Θερμοπύλες και τους Τριακόσιους μας κι άφησαν τους συμμάχους Άγγλους να μάχονται μόνοι τους εκεί, ενώ αυτοί είχαν παραδώσει την Ελλάδα με τη συνθηκολόγηση του Τσολάκογλου, μας κατηγορούσαν ότι δεν ενισχύουμε τον συμμαχικό αγώνα κι έβαζαν στο μυαλό των συμμάχων την άτιμη σκέψη, ότι δήθεν θα μας χτυπούσαν ερχόμενοι εδώ.
Μα σε λίγο τους ήλθε το πρώτο χαστούκι! Η πρώτη ομάδα των Άγγλων αλεξιπτωτιστών έπεφτε, όχι σ’ αυτούς, μα στον Άρη, πάνω στη Γκιώνα. Και μαζί μ’ αυτούς τραβήξαμε κι ανατινάξαμε το Γοργοπόταμο. Ο αρχηγός των συμμαχικών στρατευμάτων της Μ. Ανατολής, στρατηγός Ουίλσον, δήλωνε ανοιχτά, ότι οι επιτυχίες των συμμάχων στην Αφρική οφείλονται κατά 80% στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, γιατί αυτή εμπόδισε την αποστολή γερμανικών ενισχύσεων και εφοδιασμού (…).

Μετά  τα κατακάθια αυτά βρήκανε νέο τροπάρι: Μας κατηγορούν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές και ισχυρίζονται, ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είναι σκεπασμένες κομμουνιστικές οργανώσεις. Μα αυτή η κατηγορία μπορεί ν’ αποτελέσει ντροπή ή έπαινο;
Το Κομμουνιστικό Κόμμα δε βαδίζει τώρα για τον κομμουνισμό. Το ΚΚΕ έχει βέβαια στο πρόγραμμα του σαν τελική του επιδίωξη τον κομμουνισμό. Μα όχι για τώρα. Τον κομμουνισμό θα τον επιβάλλετε σεις, ο λαός κι όχι το ΚΚΕ. Κι είμαι βέβαιος ότι πολλοί από τους μορφωμένους μας, που δεν τον θέλουν σήμερα, θα ψηφίσουν τότε για να επικρατήσει ο κομμουνισμός.
Σήμερα, όμως, το ΚΚΕ. δεν επιδιώκει παρά μόνο μια δημοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.
Μα ας πούμε, ότι το ΚΚΕ θα εφαρμόσει τον κομμουνισμό. Λένε ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησιές και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές να χαλάσουν τις εκκλησιές, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Οι εκκλησιές μας φταίνε ή τα καράβια του Εμπειρίκου; Γιατί λοιπόν να κάψουμε τις εκκλησιές; Θα γδάρουμε τους παπάδες; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη.
Μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Γιατί αυτοί που εμφανίζονται σαν προστάτες της εκκλησίας, γκρεμίσανε μαζί με τους Γερμανούς και γδέρνουνε παπάδες. Ο κομμουνισμός, λένε, θα καταργήσει την θρησκεία. Μα η θρησκεία είναι ζήτημα συνείδησης. Πώς θα καταργηθεί λοιπόν; Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράμα αδύνατο, έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές. Αν συνέβαινε ένα τέτοιο πράμα, αυτό θα έμοιαζε με την διαταγή πού έβγαλε κάποτε ένας αστυνόμος στην Ανάφη, με την οποία απαγόρευε την πάλη των τάξεων!
Το τι θα γίνει στο πολύ μακρινό μέλλον, το πώς θα σκέπτονται οι άνθρωποι τότε, είναι άλλο πρόβλημα. Και κανένας πολιτικός δε μπορεί να βγάλει νόμο για το τι θα πρέπει να γίνει ύστερα από 200 η 500 χρόνια. Ούτε λοιπόν κι εμείς θα βγάλουμε τέτοιο νόμο. Μας ενδιαφέρει το πώς θα προκόψει ο λαός μας σήμερα κι όχι το τι φιλοσοφικές πεποιθήσεις θα έχει ύστερα από 500 χρόνια.
Συνεπώς καταλαβαίνετε τώρα, ότι αυτοί που διαδίδουν αυτές τις συκοφαντίες επιδιώκουν άλλους σκοπούς, προσπαθώντας με το μέσο αυτό της συκοφαντίας να εξαπατήσουν το λαό και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους πάνω του. Αν μάλιστα εξετάσουμε βαθύτερα το πράμα αυτό, θα δούμε ότι αυτοί είναι άθρησκοι, γιατί σε αυτούς δεν υπάρχει ούτε ίχνος θρησκευτικής συνείδησης κι ο μόνος που λατρεύουν είναι ο Θεός Μαμμωνάς, ο Θεός του χρήματος…
Κατηγορούν τους κομμουνιστές ότι αυτοί θα διαλύσουν επίσης την οικογένεια. Λες κι εμείς κατεβήκαμε από τον ουρανό και δε γεννηθήκαμε από σπίτια ή φυτρώσαμε μόνοι μας σαν τα μανιτάρια. Η οικογένεια δημιουργήθηκε από ορισμένες οικονομικές συνθήκες. Σε μια ορισμένη ανάπτυξη της κοινωνίας δημιουργήθηκε η ανάγκη της οικογένειας, γιατί έτσι θα αντιμετωπίζονταν καλύτερα οι ανάγκες της ζωής. Χρειάζονταν να δουλεύουν όλοι: ο πατέρας και τα παιδιά στα χτήματα, οι γυναίκες στον αργαλειό και το σπίτι, γιατί μόνο με τον τρόπο αυτό θ’ αντιμετωπίζονταν οι βιοτικές ανάγκες τους. Αυτού του είδους οι οικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε, πλησίαζαν όπως βλέπετε, πιο στενά τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους.
Σήμερα όμως τι γίνεται; Οι σημερινές οικονομικές συνθήκες αναγκάζουν όχι πια το στενό πλησίασμα της οικογένειας, αλλά αντίθετα την απομάκρυνση της. Να ένα παράδειγμα: Ένας άντρας παντρεύεται, μα την επομένη του γάμου του φεύγει στην Αμερική για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της ζωής του και της γυναίκας του. Ποιος διαλύει στην περίπτωση αυτήν την οικογένεια; Οι κομμουνιστές ή οι οικονομικές συνθήκες πού δημιούργησε η κεφαλαιοκρατία;
Κι εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέλουμε να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι, παρά αυτοί οι ίδιοι πού τη διαλύουν στην πραγματικότητα, ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμα της. Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένεια του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς το μόνο πού διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
Όταν έξαφνα στα 1929-31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης πού μάστιζε τότε τη χώρα μας να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.
Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.

Μας κατηγορούν, επίσης, ότι εμείς επιβουλευόμαστε την τιμή.Βλέπετε, όλοι αυτοί οι «ηθικοί», που όταν περπατάνε μπερδεύουνται τα κεφάλια τους στα σύρματα, μιλάνε για τιμή! Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής.
Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευση του (…). Η αντίδραση δεν σταματά σε τίποτα μπροστά προκειμένου να εξαπατήσει το λαό, χρησιμοποιώντας γι αυτό όλα τα μέσα, όλη τη συκοφαντία και το ψέμα. Μα αυτές οι συκοφαντίες στην ύπαιθρο, όπου μας είδανε και μας νιώσανε, έγιναν συντρίμμια. Στις πόλεις θα γίνει κι αυτού το ίδιο. Σε λίγες μέρες θα δείτε κι εσείς μόνοι σας την πραγματικότητα. Γιατί ο δικός μας σκοπός είναι ένας: Πώς θα ζήσει καλύτερα ο λαός μας!
Όταν ήταν εδώ ο κατακτητής, αυτοί θέλανε τότε την τάξη. Εμείς θέλαμε την αταξία για να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή του κατακτητή. Τώρα αυτοί θέλουνε την αταξία. Μα εμείς θέλουμε την τάξη. Αυτοί είναι οι οργανωτές του εμφυλίου πολέμου για να εκμεταλλεύονται το λαό μας. Αυτοί είναι οι λύκοι, που προσπαθούν να κατασπαράξουν το κοπάδι, εμάς, εσάς, όλους μας, το λαό δηλαδή.
Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ υποσχέθηκαν στο λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε. Εμείς δεν δημιουργήσαμε κυβερνητικό τύπο. Αυτός δημιουργήθηκε μόνος του από το λαό. Από τον Οκτώβρη του 1942 μόνος του ο λαός τράβηξε στις εκλογές της αυτοδιοίκησης του.
Ο θεσμός αυτός της αυτοδιοίκησης, που για πρώτη φορά εμφανίστηκε στην Ευρυτανία, αποτέλεσε την απαρχή της δημιουργίας του από το χωριό μέχρι την Π.Ε.Ε.Α. αργότερα.
Εμείς είμαστε υπέρ της ενότητας και χάρη στις προσπάθειες τις δικές μας οφείλεται κατά 95% η δημιουργία της εθνικής κυβερνήσεως, κάτω από την οποία αγωνιζόμαστε σήμερα. Μέχρι τη Λάρισα η πατρίδα μας είναι τώρα ελεύθερη. Και γρήγορα θ’ απελευθερώσουμε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.
Έτσι και η δεύτερη μας υπόσχεση τείνει να πραγματοποιηθεί ολοκληρωτικά.

Μα εμείς υποσχεθήκαμε στο λαό και κάτι άλλο: Ότι δεν θ’ αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: τη λαοκρατία. Για αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεση μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας την ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.
Ο ΕΛΑΣ στα χέρια πρώτα της Κ.Ε. του ΕΑΜ και της ΠΕΕΑ αργότερα αποτέλεσε το δυνατό όπλο της διατήρησης του λαού μας στη ζωή. Τον μοχλό της γρηγορότερης απελευθέρωσης μας. Τώρα (…) θ’ αποτελέσει την εγγύηση, ότι θα συνεχίσουμε τον πόλεμο μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού κι ότι θα εξασφαλισθούν οι ως τώρα κατακτήσεις του λαού μας και θα κερδηθούν και νέες.
Φωνάζατε πολύ για την θανατική καταδίκη των προδοτών, των συνεργατών του καταχτητή και των εκμεταλλευτών της δυστυχίας τού λαού στα χρόνια της κατοχής. Όταν εμείς δεν είχαμε τη δυνατότητα να τους δικάσουμε, τους εκτελούσαμε. Αργότερα τους δικάζαμε σε στρατοδικεία. Τώρα, όσους έχουμε συλλάβει θα τους παραδώσουμε στην δικαιοσύνη. Υπάρχει η νόμιμη πια κυβέρνηση και αυτή θα αποφασίζει για όλα. Μη φωνάζετε λοιπόν. Αυτοί θα δικασθούν και θα καταδικασθούν.
Μα δεν θα ‘χει και μεγάλη σημασία. Τεράστια σημασία θα ‘χει αν καταδικάσετε και θανατώσετε εσείς, ο κυρίαρχος λαός, το καθεστώς που γεννάει τέτοια καθάρματα. Μεθαύριο θα τραβήξουμε στις εκλογές. Το πρώτο ράπισμα πρέπει να δοθεί στο δημοψήφισμα, με την οριστική καταδίκη του φιλοβασιλισμού και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας (…).
Το δεύτερο ράπισμα πρέπει να δοθεί στις εκλογές που θα καθορίσουν το πολίτευμα της χώρας μας. Εμάς η μόνη μας φιλοδοξία είναι να είμαστε υπηρέτες του λαού. Γι’ αυτό θα σεβαστούμε την ετυμηγορία σας, όποια κι αν είναι αυτή.
Μα έχουμε αυτές τις απαιτήσεις: Να ψηφίσει ο λαός ανεπηρέαστα και να σεβασθούν το λαό. Αν αυτά δεν εκτελεστούν, τότε σας υποσχόμαστε ότι πάλι θα ξαναβγούμε στο βουνό. Μα είμαι βέβαιος ότι αυτά δεν θα συμβούν. Γιατί ο λαός μας χειραφετήθηκε πια. Δοκιμάσθηκε και ξύπνησε. Θ’ ακολουθήσει τους δρόμους που του δείχνουμε και που μοναδικά τον συμφέρουν.
Με την πεποίθηση αυτή, τελειώνοντας, σας καλώ να φωνάξουμε:
Ζήτω ο κυρίαρχος λαός μας»!

Κατανοώντας τη CETA

Μια ανάλυση πάνω στο τελικό κείμενο της Συνολικής Οικονομικής και Επενδυτικής Συμφωνίας (CETA) μεταξύ Ε.Ε. και Καναδά
Το επερχόμενο χρονικό διάστημα εντός του Οκτωβρίου, 2016 αναμένεται να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις από την Ε.Ε. και τα κράτη μέλη προς την οριστική επικύρωση και εφαρμογή της CETA.
H 2η έκδοση του Making Sense of CETA δημιουργήθηκε από τις οργανώσεις Power Shift καιCanadian Center for Policy Alternatives ενώ συν-εκδότες είναι πολλές οργανώσεις από την Κοινωνία των Πολιτών, μεταξύ αυτών και το Ελληνικό Δίκτυο ΦΙΛΟΙ της ΦΥΣΗΣ/ NaturefriendsGreece.
Η έκδοση αυτή ρίχνει φως στα ποιο αμφιλεγόμενα και προβληματικά σημεία της επερχόμενης συμφωνίας, ενώ από τα βασικά συμπεράσματα που προκύπτουν είναι πως η παρούσα δομή τηςCETAαποτελεί απειλή για την δημόσια ευημερία για τους πολίτες και στις δύο μεριές του Ατλαντικού. Μεταξύ άλλων γίνεται διεξοδική αναφορά σε θέματα όμως ο μηχανισμός επίλυσης διαφορών επενδυτή κράτους, καθώς και στις επιπτώσεις στους τομείς της γεωργίας και της ενέργειας.
Το Ελληνικό Δίκτυο ΦΙΛΟΙ της ΦΥΣΗΣ/ Naturefriends Greece σας παρουσιάζει την Ελληνική μετάφραση της σύνοψης

Κατανοώντας τη CETA 2 – Συνοπτική περίληψη

Η παρούσα συλλογή σύντομων εκθέσεων περιγράφει και αναλύει πολλές από τις πιο επίμαχες πτυχές της προτεινόμενης Συνολικής Οικονομικής και Εμπορικής Συμφωνίας (CETA) μεταξύ Ευρώπης και Καναδά. Συνεργάστηκαν δεκάδες ειδήμονες στον τομέα του εμπορίου και των επενδύσεων από τον Καναδά και την ΕΕ, ούτως ώστε να παρουσιαστεί μια ποικιλία απόψεων σχετικά με την προτεινόμενη συμφωνία. Σ’ αυτό που συμφωνούν όλοι, πάντως, είναι ότι η CETA, όπως διατυπώνεται, απειλεί τη δημόσια ευημερία και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Σε ένα ευρύ φάσμα τομέων πολιτικής που σχετίζονται μόνο επιδερμικά με το εμπόριο, η CETA εξυψώνει τα δικαιώματα των εταιρειών και των ξένων επενδυτών, θέτοντάς τα πάνω από την ευμάρεια των πολιτών και το γενικότερο δημόσιο συμφέρον.

Μηχανισμός επίλυσης διαφορών επενδυτή-κράτους

Η τελευταία εκδοχή της CETA υποκρίνεται ότι συμμερίζεται την ανησυχία της κοινής γνώμης σχετικά με τον μηχανισμό επίλυσης διαφορών επενδυτή-κράτους (ISDS), αντικαθιστώντας τον με αυτό που η ΕΕ και ο Καναδάς αποκαλούν Δικαστικό Σύστημα Επενδύσεων (ICS). Κι ενώ βελτιώνει κάποιες διαδικαστικές πτυχές του ISDS –καθιστώντας, για παράδειγμα, τους διαιτητές λιγότερο επιρρεπείς στα συγκρουόμενα συμφέροντα-, η προστασία που παρέχει αυτό το νέο «δικαστικό» σύστημα στους επενδυτές είναι σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητη.

Κατ’ εφαρμογή της CETA οι ξένοι επενδυτές θα συνεχίσουν να λαμβάνουν ιδιαίτερα νομικά δικαιώματα για να ενάγουν τις κυβερνήσεις για μέτρα που λαμβάνουν, τα οποία ενδέχεται να έχουν κάποιο αρνητικό αντίκτυπο στις επενδύσεις τους. Τα δικαιώματα αυτά που θα προστατεύουν τους ξένους επενδυτές, δεν θα παρέχονται στους εγχώριους επενδυτές ή στους απλούς πολίτες και θα επιβαρύνουν τους φορολογούμενους με τεράστιες οικονομικές υποχρεώσεις, ενώ ενέχουν τον κίνδυνο να χαλαρώσουν τις δημόσιες πολιτικές. Παρόλο που το κείμενο αναφέρεται σε ένα αποκαλούμενο «δικαίωμα ρύθμισης», ο όρος αυτός αποτελεί μια οδηγία και δεν προστατεύει δεόντως τους κανονισμούς που αφορούν το δημόσιο συμφέρον.

Χρηματοοικονομικές υπηρεσίες
 

Επιτρέποντας περισσότερες διασυνοριακές οικονομικές υπηρεσίες και διευκολύνοντας τις μεγαλύτερες άμεσες επενδύσεις στον χρηματοοικονομικό τομέα, η CETA θα δώσει κίνητρα στην χρηματοοικονομική βιομηχανία να αναλαμβάνει μεγαλύτερα ρίσκα –να επενδύει, για παράδειγμα, κερδοσκοπικά- για να μπορέσει να επιβιώσει σε μια πιο ανταγωνιστική διεθνή αγορά. Η CETA θα περιορίσει επίσης της ρυθμιστικές επιλογές που έχουν στο διάθεσή τους οι κυβερνήσεις για να αντιμετωπίσουν την οικονομική αστάθεια δίνοντας στη χρηματοοικονομική βιομηχανία, μεταξύ άλλων, μια θεσμική φωνή στη ρυθμιστική διαδικασία.
 

Αγνοώντας τα διδάγματα της οικονομικής κρίσης, η CETA θα εκθέσει τους τομείς των χρηματοοικονομικών υπηρεσιών στην ΕΕ και τον Καναδά σε μεγαλύτερο ανταγωνισμό και θα ασκήσει πίεση στην εποπτική ρύθμιση από πάνω προς τα κάτω, με τρόπο που θα καταστήσει και τις δύο μεριές πιο ευάλωτες στις οικονομικές αναταραχές και στη μετάδοσή τους. Επιπλέον, κάποιοι βασικοί όροι της CETAσχετικά με τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες δύνανται να εφαρμοστούν μέσω του ISDS, με αποτέλεσμα οι κυβερνήσεις να βρεθούν ουσιαστικά στη θέση όπου θα αναγκαστούν να πληρώνουν τις τράπεζες για να τους δοθεί το δικαίωμα να τις ρυθμίζουν.

Οι συναλλαγές στις υπηρεσίες
 

Η CETA θα περιορίσει τη δυνατότητα των κυβερνήσεων να ρυθμίζουν την είσοδο και τις δραστηριότητες των ξένων παρόχων υπηρεσιών στην εγχώρια αγορά ακόμα και στις περιπτώσεις που αυτές οι ρυθμίσεις δεν κάνουν διακρίσεις βάσει της χώρας προέλευσης των εταιρειών. Διασφαλίζοντας την πρόσβαση στην αγορά και την προνομιακή μεταχείριση των ξένων παρόχων υπηρεσιών, η CETA απειλεί τη βιωσιμότητα των δημόσιων υπηρεσιών και τον τοπικών παρόχων υπηρεσιών.
 

Η CETA περιλαμβάνει μεν εξαιρέσεις στους κανονισμούς των υπηρεσιών, αλλά η προσέγγιση της «αρνητικής λίστας» που υιοθετεί, σημαίνει ουσιαστικά ότι όλες οι υπηρεσίες διέπονται εξ ορισμού από τις κανονισμούς αυτούς εκτός κι αν απαλλαγούν συγκεκριμένα από κάποιον διαμεσολαβητή. Επιπλέον μέσω των μηχανισμών «αδράνειας» και «αναστολής» της, η CETA υποχρεώνει τις κυβερνήσεις να λαμβάνουν όλες τις μελλοντικές ρυθμιστικές αποφάσεις τους στο πνεύμα μιας ακόμα μεγαλύτερης φιλελευθεροποίησης ακόμα και όσον αφορά πολλές υπηρεσίες που συμπεριλαμβάνονται στη λίστα των εξαιρέσεων.


Δημόσιες υπηρεσίες
 

Ενώ ένας περιορισμένος αριθμών δημόσιων υπηρεσιών εξαιρείται από κάποιους όρους φιλελευθεροποίησης της CETA, οι βασικές επιφυλάξεις διατυπώνονται αφηρημένα ή ελλειπτικά. Η προστασία επενδύσεων που περιλαμβάνει η συμφωνία θα περιορίσει την ευχέρεια των κυβερνήσεων να διευρύνουν τις δημόσιες υπηρεσίες τους ή να δημιουργήσουν καινούριες στο μέλλον.
 

Η CETA συγκρούεται με την ελευθερία των αιρετών κυβερνήσεων να επαναφέρουν τις ιδιωτικοποιημένες υπηρεσίες στον δημόσιο τομέα. Από τη στιγμή που ξένοι επενδυτές εγκαθιδρύονται σε έναν ιδιωτικοποιημένο τομέα, οι προσπάθειες αποκατάστασης των δημόσιων υπηρεσιών ενδέχεται να πυροδοτήσουν αξιώσεις αποζημίωσης παγιώνοντας έτσι στην ουσία την ιδιωτικοποίηση.


Εγχώρια ρύθμιση
 

Η CETA θα περιορίσει την ευελιξία στη χάραξη πολιτικής σε τομείς που σχετίζονται μόνο επιδερμικά με το εμπόριο υπαγορεύοντας ότι οι προϋποθέσεις αδειοδότησης και πιστοποίησης –όπως επίσης όλα τα μέτρα που συνδέονται με αυτούς τους κανονισμούς- θα πρέπει να είναι «όσο πιο απλές γίνεται». Βάσει της CETAακόμα και οι κανονισμοί χωρίς διακρίσεις θα ερμηνεύονται ως δυνητικά εμπόδια στο εμπόριο.
 

Το σύνολο των όρων της CETA που αφορούν τις εγχώριες ρυθμίσεις είναι μεγαλύτερο απ’ ότι σε άλλες συμφωνίες και ακόμα και σε άλλους τομείς της CETA. Οι ρυθμίσεις που αφορούν όχι μόνο τις υπηρεσίες αλλά και «άλλες οικονομικές δραστηριότητες» διέπονται μόνο από ένα πολύ περιορισμένο σύνολο επιφυλάξεων.


Ρυθμιστική συνεργασία
 

Η CETA θα δημιουργήσει ένα σύνολο θεσμών και διαδικασιών για τις ξένες κυβερνήσεις (και τους εκεί εκπροσώπους των εταιρικών συμφερόντων) που θα τους επιτρέψει να έχουν λόγο στη δημιουργία νέων εγχώριων ρυθμίσεων, γεγονός που ενδέχεται να καθυστερήσει ή να αναστείλει τη θέσπιση νομοθεσίας για το δημόσιο συμφέρον και να υπονομεύσει την αρχή της προφύλαξης. Το φάσμα των ρυθμιστικών τομέων που διέπονται από αυτούς τους κανονισμούς είναι ευρύ και δεν περιλαμβάνει μόνο αγαθά και υπηρεσίες, αλλά επίσης και επενδύσεις και άλλους τομείς που συνδέονται επιδερμικά με το εμπόριο.
 

Η οποιαδήποτε προσπάθεια «εναρμόνισης» των κανονισμών μεταξύ της ΕΕ και του Καναδά ενέχει των κίνδυνο να μειώσει τα πρότυπα στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή. Επιπλέον οι εκπρόσωποι των επιχειρηματικών συμφερόντων μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτήν τη διαδικασία για να ασκήσουν πίεση για ρυθμιστικές αλλαγές όταν αυτές είναι υπερβολικά αμφιλεγόμενες για να συμπεριληφθούν στο κείμενο της CETA καθαυτό.


Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας
 

Η CETA θα ενισχύσει τη θέση των κατόχων διπλώματος ευρεσιτεχνίας που σχετίζεται με τους φορείς καινοτομίας και τους καταναλωτές, γεγονός που θα προωθήσει την ήδη καταστροφική πρακτική της αλίευσις ευρεσιτεχνιών στα λογισμικά και σε άλλες βιομηχανίες. Επειδή στη CETA τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας ρυθμίζονται από τον μηχανισμό επίλυσης διαφορών επενδυτή-κράτους, οι κάτοχοι διπλώματος ευρεσιτεχνίας ενδέχεται να είναι σε θέση να ενάγουν τις κυβερνήσεις για μελλοντικές ρυθμίσεις που θα έχουν ως στόχο να μειώσουν την επιρροή της αλίευσις ευρεσιτεχνιών.
 

Η CETA δεν απειλεί μεν άμεσα τη διαδικτυακή ελευθερία, αλλά η εδραίωση του παρόντος συστήματος δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στην Ε.Ε. και τον Καναδά που είναι φιλικό προς τη βιομηχανία θα εμποδίσει τις κυβερνήσεις από τη μελλοντική επαναφορά ενός καθεστώτος δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας που θα είναι πιο φιλικό προς τον χρήστη.


Γεωργία
 

Η επικύρωση της CETA ισοδυναμεί με μια σοβαρή οπισθοδρόμηση στις προσπάθειες προώθησης των μη βιομηχανικών γεωργικών πρακτικών και της βιώσιμης γεωργίας και στις δύο μεριές του Ατλαντικού. Μέσω της διεύρυνσης, για παράδειγμα, των ποσοστώσεων εισαγωγής που απαλλάσσονται από δασμούς (π.χ. για το γάλα και κρέας), η CETA θα υποβάλει τους Καναδούς και Ευρωπαίους αγρότες σε σημαντική ανταγωνιστική πίεση, γεγονός που θα αποφέρει πιο κερδοφόρες (για κάποιους), αλλά λιγότερο βιώσιμες γεωργικές πρακτικές.
 

Η CETA εγείρει επίσης ανησυχίες όσον αφορά τα πρότυπα επεξεργασίας και παραγωγής, κυρίως στην Ευρώπη. Κάποιες πρακτικές που στον Καναδά θεωρούνται ασφαλείς, όπως η κάλυψη της επιφάνειας του κρέατος με αιθανικό οξύ, η χρήση ορμονών στην παραγωγή βοδινού και η χρήση γενετικά τροποποιημένων προϊόντων, απαγορεύονται στην Ε.Ε. βάσει της αρχής της προφύλαξης. Με την εφαρμογή της CETA οι προφυλάξεις αυτές ενδέχεται να δεχτούν επιθέσεις οι οποίες θα στηρίζονται στην «αρχή της μετέπειτα μέριμνας», η οποία εφαρμόζεται στη ρυθμιστική προσέγγιση του Καναδά που «βασίζεται στην επιστήμη».
 

Η CETA απειλεί επίσης το υφιστάμενο σύστημα γεωγραφικών ενδείξεων για τα ευρωπαϊκά προϊόντα. Από τα 1.308 είδη τροφίμων, τα 2.883 κρασιά και τα 332 οινοπνευματώδη ποτά που προστατεύονται στην ΕΕ, μόνο 173 χαίρουν προστασίας στο κείμενο της CETA.


Κλίμα και ενέργεια
 

Η όροι που θέτει η CETA για την προστασία των επενδύσεων σε συνδυασμό με τα ανεπαρκή της μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων θα υπονομεύσουν τις βιώσιμες κλιματικές και ενεργειακές πολιτικές στο μέλλον. Οι προσπάθειες να εγκαταλείψουμε τη παραγωγή ενέργειας μέσω ορυκτών καυσίμων και να προωθήσουμε τις ανανεώσιμες ενέργειες απειλείται από τη CETA, γεγονός που αποτελεί τεράστιο κίνδυνο για οποιαδήποτε μέτρα εφαρμοστούν για την επίτευξη των στόχων που τέθηκαν από κοινού από την ΕΕ και τον Καναδά στη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα το 2015.
 

Η CETA υστερεί σε όρους που προστατεύουν ρητά από τις επιθέσεις των επενδυτών στις ρυθμίσεις και τα μέτρα που αποσκοπούν στη χαλιναγώγηση της κλιματικής αλλαγής ή που προωθούν τις ανανεώσιμες ενέργειες. Το κεφάλαιο Εμπόριο και Βιώσιμη Ανάπτυξη της συμφωνίας είναι καχεκτικό και δεν περιέχει συγκεκριμένες υποχρεώσεις των μερών για την ανάπτυξη μελλοντοστραφών και φιλικών προς το περιβάλλων πολιτικών.


Εργασιακά δικαιώματα
 

Παρά τη θετική ρητορική της ως προς τα δικαιώματα των εργαζομένων, η CETA δεν καταφέρνει να εισαγάγει δεσμευτικούς και εφαρμόσιμους εργασιακούς όρους που να προστατεύουν και να βελτιώνουν τα εργασιακά πρότυπα στην ΕΕ και τον Καναδά.
Αρκετά κράτη μέλη της ΕΕ όπως και ο Καναδάς δεν επικύρωσαν κάποια από τα βασικά εργασιακά πρότυπα ή τις συμβάσεις διακυβερνητικής προτεραιότητας της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Το κείμενο της CETAτους παροτρύνει να τα επικυρώσουν, αλλά δεν τους αναγκάζει.
 

Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι το κεφάλαιο της CETA που αναφέρεται στα εργασιακά δικαιώματα εξαιρείται από τους γενικούς όρους της συμφωνίας σχετικά με τη διευθέτηση των διαφωνιών. Στην περίπτωση που προκύψουν διαφωνίες σχετικά με την παραβίαση κάποιου εργασιακού προτύπου, η CETA προβλέπει μόνο τη συμμετοχή το μερών σε μη δεσμευτικές συμβουλευτικές διαδικασίες.


Πολιτισμός
 

Ο Καναδάς και η ΕΕ ήταν δύο από τις κινητήριες δυνάμεις της Σύμβασης της UNESCO για την Προστασία και τη Προώθηση της Πολυμορφίας των Πολιτιστικών Εκφράσεων. Προς απογοήτευση όλων μας, ενώ η ΕΕ και ο Καναδάς «επαναεπιβεβαιώνουν» στο προοίμιο της CETA τις υποχρεώσεις τους που προκύπτουν από αυτήν τη σύμβαση, το ίδιο κείμενο της συμφωνίας δεν περιέχει καμία σαφή και δεσμευτική διατύπωση που θα προστατεύσει την πολιτιστική πολυμορφία.
 

Επιπλέον, ενώ ο Καναδάς στα παραρτήματα της CETA διαπραγματεύτηκε ευρύτερες εξαιρέσεις για τις πολιτιστικές του βιομηχανίες, η Ε.Ε.εξαίρεσε τις πολιτιστικές της βιομηχανίες μόνο από κάποιες μελλοντικές προϋποθέσεις φιλελευθεροποίησης της συμφωνίας. Αλλά, ακόμα κι αυτές οι μερικές εξαιρέσεις δεν είναι σε θέση να προστατέψουν τις πολιτιστικές βιομηχανίες της Ε.Ε. από τους όρους μεταχείρισης χωρίς διακρίσεις και απαλλοτρίωσης που περιλαμβάνει το κεφάλαιο της CETA για τις επενδύσεις.
 

Η υπογραφή αυτής της σύμβασης θα περιορίσει τις ελευθερίες των κρατών μελών της Ε.Ε. να προωθήσουν ενεργά, να αναπτύξουν και να διαμορφώσουν τις πλούσιες και ποικιλόμορφες πολιτιστικές σκηνές και βιομηχανίες τους.


Ανησυχίες που αφορούν συγκεκριμένα τον Καναδά
 

Οι Ευρωπαίοι και οι Καναδοί συμμερίζονται τις περισσότερες ανησυχίες σχετικά με τη CETA, αλλά αρκετές αρνητικές επιπτώσεις της CETA θα είναι πιο αισθητές στον Καναδά.
 

Με την εφαρμογή της CETA ο Καναδάς θα αναγκαστεί να κάνει μονομερείς αλλαγές στο καθεστώς πνευματικής ιδιοκτησίας της χώρας σε σχέση με τα φαρμακευτικά προϊόντα κι ενδέχεται έτσι να αυξηθεί το κόστος των φαρμάκων. Η CETA θα εφαρμόσει περιοριστικούς κανονισμούς προμήθειας στις δημοτικές και τοπικές αρχές, γεγονός που δεν έχει επαναληφθεί σε καμία καναδική συμφωνία εμπορίου, και θα μπορούσε να υπονομεύσει τις τοπικές και περιφερειακές πρωτοβουλίες ανάπτυξης. Η CETA ενδέχεται επίσης να έρθει σε σύγκρουση με τα δικαιώματα των αυτοχθόνων αφού η γη που τους ανήκει παραδοσιακά αποτελεί συχνά στόχο των ξένων εταιρειών πόρων.
Άλλοι προβληματικοί τομείς για τον Καναδά συμπεριλαμβάνουν τις επιπτώσεις της CETA στους αγροτικούς τομείς που ρυθμίζονται βάσει της προσφοράς και τον τρόπο που θα επηρεάσει την εγχώρια αγορά εργασίας ένα κεφάλαιο που αναφέρεται στην προσωρινή είσοδο επαγγελματιών.


Διαδικασία επικύρωσης
 

Με σκοπό την επικύρωση της συμφωνίας στην ΕΕ, η CETA παρουσιάστηκε ως μια «μικτή» συμφωνία. Αυτό σημαίνει ότι κατόπιν της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου (που αναμένεται το φθινόπωρο του 2016) και την ψηφοφορία στο Ευρωκοινοβούλιο (που αναμένεται στα τέλη του 2016/αρχές του 2017) και τα 28 κράτη μέλη της ΕΕ θα είναι αναγκασμένα να επικυρώσουν τη σύμβαση. Παρόλα αυτά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και πολλά κράτη μέλη πιέζουν για μια «προσωρινή εφαρμογή» της CETA πριν ακόμα ξεκινήσουν οι διαδικασίες επικύρωσης σε εθνικό επίπεδο.
Σε όλα τα στάδια της διαδικασίας επικύρωσης, οι πολέμιοι της CETA στην Ευρώπη θα έχουν τη δυνατότητα να οργανωθούν κατά της εφαρμογής της CETA. Ήδη ξεκίνησαν κάποιες νομικές δράσεις κατά της συμφωνίας. 

Η CETA αμφισβητείται ενώπιον του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε επίπεδο κρατών μελών ενώπιον του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου.
 

Στον Καναδά η CETA πρέπει να θεσπιστεί ως νόμος σε εθνικό επίπεδο προτού τεθεί σε ισχύ, διαδικασία που απαιτεί τόσο την έγκριση του αιρετού ομοσπονδιακού κοινοβουλίου όσο και της διορισμένης γερουσίας. Η παρούσα κυβέρνηση είναι θερμή υπέρμαχος της CETA και θα πιέσει για να ολοκληρωθεί η επικύρωσή της ήδη από το φθινόπωρο του 2016 παρά τις ενστάσεις πολλών δήμων και οργανώσεων δημόσιου συμφέροντος.

Φίλοι της Φύσης

Συμφωνία CETA: Οι Πολυεθνικές θα βρίσκονται πλέον υπεράνω κάθε νόμου

Γράφει ο mitsos175.

Η συμφωνία CETA είναι μια εμπορική συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τον Καναδά και τις ΗΠΑ, όπου ο μόνος ωφελημένος είναι οι αυτοκινητοβιομηχανίες, ενώ, αν εφαρμοστεί, θα υπάρξει αύξηση ανεργίας, κλείσιμο εταιριών άλλων κλάδων, ίσως ακόμη και μείωση του ΑΕΠ.
Το χειρότερο όμως είναι ότι συμφωνία παρακάμπτει τους νόμους των Κρατών και την Δικαιοσύνη.

Οι αποφάσεις για το πώς θα διατίθενται τα προϊόντα, τι θα αναγράφουν, η φορολογία και άλλα σοβαρά θέματα (καταστροφή περιβάλλοντος, μονοπώλια) θα γίνονται μέσω του μηχανισμού επίλυσης διαφορών ISDS που "ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΣΤΙΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΝΑ ΖΗΤΑΝΕ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΓΙΑ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥΣ"!

Έτσι οι Πολυεθνικές θα βρίσκονται πλέον υπεράνω κάθε νόμου. Όποτε θέλουν, θα μηνύουν οποιοδήποτε, ακόμα και κράτη, ενώ οι διαφορές δεν θα λύνονται στα δικαστήρια, αλλά σε… διαιτησία ελεγχόμενη από τις ίδιες τις Πολυεθνικές!!!

Αν έχει ως τώρα μπλοκαριστεί η συμφωνία, οφείλεται στο τοπικό Κοινοβούλιο της Βαλλωνίας, τη γαλλόφωνη περιοχή του Βελγίου. Η ελληνική κυβέρνηση, όπως και οι υπόλοιπες, υπέγραψαν ήδη το κατάπτυστο κείμενο. Όλοι οι υπόλοιποι λοιπόν έπεσαν πάνω στους Βαλλώνους, για να τους πείσουν να υπακούσουν στις πολυεθνικές.

Περιττό να πούμε, ότι χρειάζονται συνεχείς, δυναμικές, Λαϊκές Κινητοποιήσεις κατά της νέας λυσσασμένης επίθεσης των αρπακτικών, που θα θέσει σε κίνδυνο όχι μόνο Εργασιακά Δικαιώματα, αλλά την ίδια την Ελευθερία και την Υγεία των πολιτών παραδίνοντας την Εκτελεστική και Δικαστική εξουσία στα Μονοπώλια των Πολυεθνικών.

Πόσο μάλλον όταν από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν ότι "διαπραγματεύτηκαν" και ότι "βελτίωσαν" τη συμφωνία. Όλοι πια γνωρίζουμε τι θα πει αυτό: Χειρότερη δεν μπορεί να γίνει.

H ΤΤΙP μπορεί να τελείωσε, όμως κάτι ακόμα χειρότερο έρχεται!!!!! (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ)

Τελείωσε; Μπορεί να είναι αλήθεια; Αν είναι έτσι, πρόκειται για τη νίκη μιας καμπάνιας που κάποτε έμοιαζε να μην έχει καμιά ελπίδα προσπαθώντας να ρίξει το φρούριο της πολιτικής, εταιρικής και γραφειοκρατικής εξουσίας.

---

Του George Monbiot

Η TTIP –η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων– μοιάζει να έχει πεθάνει. Ο γερμανός υπουργός Οικονομίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ υποστηρίζει ότι «οι συνομιλίες με τις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αποτύχει». Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Μανουέλ Βαλς ανακοίνωσε «ξεκάθαρο αδιέξοδο». Οι βέλγοι και αυστριακοί υπουργοί δήλωσαν το ίδιο. Η δύναμη των ανθρώπων κερδίζει. Προς το παρόν.

Όμως, οι λομπίστες που επιθυμούν ένα τέτοιο καταστατικό για τα εταιρικά δικαιώματα δεν παραιτούνται ποτέ. Μπορεί η TTIP να φεύγει από το προσκήνιο υπό το βάρος της κατακραυγής, αλλά μια άλλη συμφωνία με τις ίδιες πιθανότατα συνέπειες βρίσκεται σε εφεδρεία. Και πρόκειται για πιο εξελιγμένη εκδοχή, που περιμένει απλώς τελική αποδοχή.

H Συνολική Οικονομική και Εμπορική Συμφωνία (CΕΤΑ) είναι φαινομενικά μια συμφωνία ανάμεσα στην ΕΕ και τον Καναδά. Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί «τι κακό μπορεί να έχει μια συμφωνία με τον Καναδά;».

Ωστόσο, η συμφωνία επιτρέπει σε κάθε εταιρία που λειτουργεί εκεί, ανεξάρτητα από το πού βρίσκεται η κεντρική έδρα της, να μηνύει κυβερνήσεις σε ένα διεθνές δικαστήριο. Απειλεί να καταργήσει στην πράξη νόμους που προστατεύουν τους πολίτες από την εταιρική εκμετάλλευση και αποδυναμώνει τη δυνατότητα των κυβερνήσεων και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού να νομοθετούν πάνω σε αυτό το ζήτημα.

Το ότι δεν υπάρχει καμιά λαϊκή εντολή για τέτοιου είδους συμφωνίες είναι ένας πολύ μετριοπαθής τρόπος να περιγράψουμε το μέγεθος της απόρριψής τους: συγκεντρώνουν ένα πρωτοφανές κύμα αντίδρασης των πολιτών εναντίον τους.

Στην πλατφόρμα της συμβουλευτικής διαδικασίας που υιοθέτησε απρόθυμα η ΕΕ για την αξιολόγηση της ΤΤΙP, η πρόβλεψη της συμφωνίας για διασφάλιση νέων νομικών δικαιωμάτων στις εταιρίες συγκέντρωσε 150.000 απαντήσεις από το κοινό, 97% εκ των οποίων ήταν εχθρικές σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Όμως η ελευθερία επιλογής αναγνωρίζεται μόνο όταν ψωνίζεις βούτυρο… Για τις μεγάλες αποφάσεις δεν υπάρχει εναλλακτική.

Δεν είναι σαφές κατά πόσο τα εθνικά κοινοβούλια θα μπορέσουν να ασκήσουν βέτο στη CETA. H ευρωπαία Επίτροπος Εμπορίου υποστήριξε ότι δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη: η συμφωνία θα τεθεί μόνο ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Αλλά ακόμα και αν υπάρξει δυνατότητα των εθνικών κοινοβουλίων να διαβουλευθούν πάνω στη συμφωνία, η μόνη απόφαση που θα μπορούν να λάβουν είναι «αποδοχής ή απόρριψης», καθώς το περιεχόμενό της θεωρείται ήδη πλήρως διαμορφωμένο.

Μόνο αφότου ολοκληρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους ευρωπαίους και τους καναδούς αξιωματούχους και το κείμενο της συμφωνίας διέρρευσε, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε να το δημοσιεύσει.

Είναι ένα κείμενο 1.600 σελίδων. Δεν έχει ούτε περιεχόμενα, ούτε επεξηγηματικές ενότητες. Όσον αφορά τη διαφάνεια, την ισοτιμία και την ευκρίνεια, το κείμενο της συμφωνίας παραπέμπει σε εκείνες της συμφωνίες εδαφικής εκχώρησης που καλούνταν να υπογράψουν αφρικανοί αρχηγοί τον 19^ο αιώνα. Πολύ δύσκολα οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι θα μπορέσουν να στηρίξουν την απόφασή τους σε έγκυρη πληροφόρηση.

Αν σήμερα κάποιος ψάχνει να αγοράσει ένα μεταχειρισμένο αμάξι, ο πωλητής μπορεί να χρησιμοποιήσει διάφορα κόλπα, αλλά είναι επίσης υποχρεωμένος –χάρη στην ευρωπαϊκή νομοθεσία προστασίας του καταναλωτή– να εκθέσει τους ενδεχόμενους κινδύνους και τους περιορισμούς.
Αν όμως θελήσουμε να μάθουμε κατά πόσο αυτή η συμφωνία είναι επωφελής ή όχι, δεν έχουμε την ανάλογη προστασία. Η ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μάς πληροφορεί απλώς για τους υπέροχους «τροχούς» της χωρίς να αναφέρει ούτε λέξη για τους κινδύνους.

Και ιδού η απάντηση στο αν οι διαπραγματεύσεις για τη CETA διεξήχθησαν μυστικά: «Όχι επουδενί…. Στη διάρκεια των πέντε ετών που κράτησαν οι συνομιλίες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πραγματοποίησε πολλές συναντήσεις διαβούλευσης με την κοινωνία των πολιτών και τους ενδιαφερόμενους φορείς».

Ακολουθώ το λινκ που δίνει η ιστοσελίδα και διαπιστώνω ότι έχουν γίνει τέσσερις συναντήσεις, όλες τους στις Βρυξέλλες και πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλες είχαν εταιρικές εμπορικές ενώσεις, οι οποίες πιθανότητα ήταν ούτως ή άλλως μέρος της διαδικασίας.

Πού υπήρξε δημοσιότητα; Πού υπήρξε η προσπάθεια απεύθυνσης πέρα από τον προαποφασισμένο κύκλο από λομπίστες και «συνεταίρους»; Ποια προσπάθεια έγινε για μεταφορά της συζήτησης σε άλλα κράτη; Ποιος διάλογος έγινε για να αναζητηθεί η πραγματική στάση της κοινής γνώμης, για να μην πούμε η συγκατάθεση; Αν αυτό είναι διαφάνεια, τρέμω στην ιδέα να φανταστώ τη μυστικότητα.

Έχοντας δώσει πολύωρες μάχες με το κείμενο της συμφωνίας, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω καμιά ελπίδα να καταλάβω τις συνεπαγωγές της. Χρειάστηκε λοιπόν να καταφύγω στους ειδικούς που εργάζονται στο πλαίσιο της οργάνωσης Attac στη Γερμανία και στο Καναδικό Κέντρο για Εναλλακτικές Πολιτικές (Canadian Centre for Policy Alternatives).

Όπως και η TTIP, η CETA «κλειδώνει» την ιδιωτικοποίηση, καθιστώντας αδύνατη την επανεθνικοποίηση (για παράδειγμα των βρετανικών σιδηροδρόμων), όπως επίσης και την απόπειρα πόλεων να αναλάβουν τον έλεγχο δημόσιων υπηρεσιών που καταρρέουν (όπως για παράδειγμα, οι μεταρρυθμίσεις που πραγματοποίησε ο Tζόζεφ Τζάμπερλεν στο Μπέρμινγκχαμ τον 19^Ο αιώνα και έθεσαν τις βάσεις για τις σύγχρονες κοινωνικές παραοχές).

Όπως και η ΤΤΙP, η CETA χρησιμοποιεί έναν διεσταλμένο ορισμό τόσο της έννοιας της επένδυσης, όσο και της ιδιοποίησης, που επιτρέπει σε επιχειρήσεις να μηνύουν τις κυβερνήσεις όταν θεωρούν ότι τα «μελλοντικά προσδοκώμενα κέρδη τους» απειλούνται από την θέσπιση νέων νόμων.

Επίσης όπως η TTIP, περιορίζει τη δυνατότητα των κυβερνήσεων να προστατεύουν τους πολίτες. Φαίνεται, για παράδειγμα, ότι απαγορεύει κανόνες που θα απέτρεπαν τη διόγκωση τον τραπεζών που θα τις οδηγούσε σε κατάρρευση. Απειλεί ρυθμιστικούς νόμους και άλλες προστατευτικές διατάξεις της κοινής λογικής.

Οτιδήποτε δεν εξαιρείται ρητά από τη συμφωνία, θεωρείται ότι καλύπτεται από αυτήν. Με άλλα λόγια, αν οι κυβερνήσεις δεν επισημάνουν ένα πιθανό απρόοπτο πριν ακόμα ανακύψει, θα πρέπει να ζήσουν με αυτό, δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής. Η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται, για παράδειγμα, να έχει παραιτηθεί από την αξίωση διαχωρισμού επένδυσης και λιανικής τραπεζικής (retail banking).

H CETA υποτίθεται ότι είναι μια συμφωνία εμπορίου, όμως στην πραγματικότητα πολλές από τις προβλέψεις της δεν έχουν καμία σχέση με το εμπόριο. Αποτελούν απόπειρες περιορισμού της δημοκρατίας για λογαριασμό της εταιρικής εξουσίας.

Χιλιάδες άνθρωποι στον Καναδά και την Ευρώπη θέλουν να βγουν από τη νεοφιλελεύθερη εποχή. Όμως τέτοιου είδους συμφωνίες οριστικοποιούν την παραμονή μας σε αυτήν, επιτρέποντας στους πολιτικούς που έχουμε απορρίψει να μας κυβερνούν ακόμα και μετά θάνατον.

Αν τα κοινοβούλια απορρίψουν αυτήν τη συμφωνία, ετοιμάζεται μια νέα: η Συμφωνία Εμπορίου Υπηρεσιών (TISA), την οποία η ΕΕ διαπραγματεύεται παράλληλα με τις ΗΠΑ και άλλα 21 κράτη.

Η κυβέρνηση της Τερέσα Μέι έχει εκφραστεί με ενθουσιασμό. Όπως ανακοίνωσε το Τμήμα Διεθνούς Εμπορίου: «Η Μεγάλη Βρετανία παραμένει αφοσιωμένη στη φιλόδοξη Συμφωνία Εμπορίου Υπηρεσιών». Τόσα πολλά για την ανάκτηση του ελέγχου, λοιπόν.

Οι λομπίστες των εταιριών και οι κυβερνήσεις που έχουν υπό την ομηρία τους επιδιώκουν να επιβάλλουν αυτές τις συμφωνίες πάνω από 20 χρόνια τώρα, με πρώτο παράδειγμα την Πολυμερή Συμφωνία Επενδύσεων (ΜΑI), η οποία αποσύρθηκε, όπως η TTIP, μετά από μαζικές διαδηλώσεις το 1998. Με απόλυτη μυστικότητα, χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, οι εμπνευστές τους θα εξακολουθούν να επιστρέφουν στο θέμα, με την ελπίδα να καμφθεί κάποια στιγμή η αντίστασή μας.
Όταν κάποιοι ισχυρίζονται ότι το τίμημα της ελευθερίας είναι η διαρκής επαγρύπνηση, αυτό εννοούν. Αυτός ο αγώνας θα συνεχιστεί για όλη μας τη ζωή. Και πρέπει να πετυχαίνουμε κάθε φορά. Εκείνοι αρκεί να πετύχουν μία. Ας μην εγκαταλείψουμε τον σκοπό μας. Ας μην τους αφήσουμε να κερδίσουν.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Censoo, στις 9 Σεπτεμβρίου 2016.

Βλ. επίσης: Επεξηγηματική ανάλυση του Canadian Centre for Policy Alternatives για τη CETA.

Για τον συγγραφέα
Ο George Monbiot είναι βρετανός συγγραφέας, οικολόγος και πολιτικός ακτιβιστής. Αρθρογραφεί στον Guadian και έχει εκδώσει τα βιβλία «Captive State: Τhe Corporate Takeover of Britain» και «Feral: Searching for Enchantment on the Frontiers of Rewilding» (2013).

 http://pass-world.gr