Η λαίλαπα ΕΧΔ-ΔΝΤ επιχειρεί το τελειωτικό χτύπημα κατά της Ελλάδας

Ένα από τα τελευταία προαπαιτούμενα του βάρβαρου νεοφιλελεύθερου πειράματος: η καταστροφή του αγροτικού τομέα 

globinfo freexchange

Το η ΕΛΛΗΝΙΚΗ Καθώς Είδος Οικονομία ΕΧΕΙ καταστραφεί συστηματικά Από ΤΗΝΕυρωπαϊκή Χρηματοπιστωτική δικτατορία (ΕΧΔ) και τη μαφία του ΔΝΤ τα τελευταία πέντε χρόνια , μετατρέποντας τη χώρα σε μια αποικία χρέους, οι Έλληνες δεν έχουν πλέον πολλές επιλογές για απασχόληση μέσα σ'αυτό το τοπίο απόλυτης καταστροφής .

Ενώ πολλοί νέοι με πτυχία φεύγουν στο εξωτερικό αναζητώντας καλύτερη τύχη, πολλοί στρέφονται στον αγροτικό τομέα, ως έναν από τους λίγους τομείς που μπορούν ακόμα να προσφέρουν δουλειά ή αυτο-απασχόληση.

Αλλά όπως ήταν αναμενόμενο, οι εκπρόσωποι του άξονα ΕΧΔ-ΔΝΤ, θα απαιτούσαν κάποια στιγμή και την διάλυση του αγροτικού τομέα. Οι αυξήσεις που προβλέπονται όσον αφορά τις ασφαλιστικές εισφορές των αγροτών - και άλλων κλάδων - και τη φορολογία, έχουν το γνωστό στόχο: να εξαφανίσουν κάθε ίχνος μικρομεσαίας οικονομικής δραστηριότητας. Η κυβέρνηση Τσίπρα υποτίθεται ότι διαπραγματεύεται, αλλά η αλήθεια είναι ότι βρίσκεται σε στενό κλοιό, υπό την ασφυκτική πίεση των πιστωτών και των εγχώριων γνωστών συμφερόντων. Η υπογραφή του 3ου μνημονίου μετά το οικονομικό πραξικόπημα της ΕΚΤ, υπό την καθοδήγηση του δικτάτορα Ντράγκι το περασμένο καλοκαίρι, δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελιγμού στην Ελληνική κυβέρνηση.

Οι αυξήσεις θα σημάνουν την οριστική εξόντωση των μικρομεσαίων αγροτών, οι οποίοι ήδη αγωνίζονται να επιβιώσουν μέσα στο τοπίο της απόλυτης καταστροφής. Όλα δείχνουν ότι οι πολιτικές που επιβάλλονται, επιδιώκουν την εξάλειψη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τα καρτέλ των πολυεθνικών. Ετοιμάζεται, δηλαδή, μια σύγχρονη Φεουδαρχία.

Ο νομπελίστας οικονομολόγος Γιόζεφ Στίγκλιτς, στο βιβλίο τουΠαγκοσμιοποίηση και της δυσαρέσκειες , στο οποίο περιγράφει τις καταστροφικές συνέπειες των συνταγών του ΔΝΤ στην οικονομία πολλών αναπτυσσόμενων χωρών , αναφέρει ότι οι θέσεις εργασίας καταστράφηκαν συστηματικά, καθώς οι φτωχοί αγρότες στις αναπτυσσόμενες χώρες δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα προϊόντα που εισάγονταν από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη , αφού αυτά συνοδεύονταν με γενναίες επιδοτήσεις. Η επιμονή του ΔΝΤ στις αυστηρές νομισματικές πολιτικές, οδήγησε σε επιτόκια που, ακόμα και υπό τις καλύτερες συνθήκες, ήταν αδύνατο να οδηγήσουν σε δημιουργία θέσεων εργασίας. Και επειδή η απελευθέρωση της αγοράς έγινε χωρίς κάποιο κρατικό δίχτυ προστασίας , αυτοί που έχασαν τις δουλειές τους οδηγήθηκαν στη φτώχεια . Η απελευθέρωση της αγοράς επομένως, συχνά δεν ακολουθήθηκε από μια υποσχόμενη ανάπτυξη, αλλά από αυξανόμενη φτώχεια.

Νέες δηλώσεις από διάφορους αξιωματούχους της ΕΧΔ, δείχνουν ότι θέλουν να τελειώνουν με τα τελευταία προαπαιτούμενα και πιέζουν την κυβέρνηση Τσίπρα να τα περάσει από τη βουλή το αργότερο μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου - αρχές Μαρτίου. Αρχίζουν να θέτουν και πάλι αυστηρές προθεσμίες, προκειμένου να εξασφαλίσουν την «επιτυχή» ολοκλήρωση του Ελληνικού πειράματος πριν το τέλος του 2016. Οι αξιωματούχοι της ΕΧΔ δείχνουν να θέλουν την ανάμειξη του ΔΝΤ, καθώς διαθέτει την απαραίτητη "τεχνογνωσία" να καταστρέφει εθνικές οικονομίες. Ο Σόιμπλε, επανειλημμένα έχει αποκλείσει κατηγορηματικά την οριστική απόσυρση του ΔΝΤ από τις «διαπραγματεύσεις».

Άλλος ένας λόγος που θα πρέπει να κάνει τους Ευρωπαϊκούς λαούς να ξεσηκωθούν. Μέχρι σήμερα, οι πολιτικές αυτές δοκιμάστηκαν σε αναπτυσσόμενες χώρες και έφεραν καταστροφικά αποτελέσματα. Τώρα, τα πανίσχυρα τραπεζικά και εταιρικά λόμπι στέλνουν στρατιές τεχνοκρατών για να καταστρέψουν μια ανεπτυγμένη περιοχή, τη ζώνη του ευρώ. Η καταστροφή είναι προφανής στην Ελλάδα, αλλά εξαπλώνεται και στην ευρωζωνική περιφέρεια. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι αυτό είναι μόνο η αρχή.

Αν ακόμα δεν έχετε πειστεί για το τι έχει καταντήσει να είναι η Ευρώπη , σκεφτείτε και αυτό: οι γραφειοφασίστες των Βρυξελλών έστειλαν άλλο ένα τελεσίγραφο στην Ελλάδα , απειλώντας ότι θα την πετάξουν από τη ζώνη Σέγκεν , αν δεν φυλάξει σωστά τα σύνορά της. Και όχι μόνο αυτό, Συμφωνα ΜΕ ΑΛΛΑ πρόσφατες Πληροφοριες , υπήρχε συγκεκριμένη μεθόδευση πίσω από αυτό το τελεσίγραφο.

Και όλα αυτά, αφού έχουν καταστρέψει οικονομικά την Ελλάδα, την ίδια στιγμή που αποφάσισαν να ενισχύσουν με 3 δισ. ευρώ την Τουρκία για να αντιμετωπίσει το προσφυγικό πρόβλημα! Έν τω μεταξύ, έχουν χάσει τον έλεγχο άλλων κρατών-μελών που κλείνουν σύνορα και δρουν αυτόνομα. Βρήκαν και πάλι το εύκολο θύμα, την Ελλάδα, για να του τα φορτώσουν όλα. Είναι φυσικό, γιατί το μόνο πράγμα που ξέρουν να κάνουν είναι να υπηρετούν τα αφεντικά τους, τους τραπεζίτες και τους λομπίστες. Όταν προέκυψε το τεράστιο προσφυγικό πρόβλημα, αποδείχθηκαν εντελώς ανίκανοι να το χειριστούν.

Μην απορείτε λοιπόν γιατί ο ευρω-σκεπτικισμός αρχίζει να σαρώνει την Ευρώπη. Μην απορείτε που αρχίζουν να συμβαίνουν γεγονότα που θυμίζουν το μαύρο παρελθόν. Οι φασίστες άρχισαν τα πογκρόμ εναντίον μεταναστών ακόμα και στις πιο προοδευτικές χώρες. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία εξαπλώνονται ταχύτατα, αλλά οι κλόουν που διευθύνουν το ευρω-τσίρκο, δεν φαίνεται να έχουν καταλάβει ακόμα που αυτό οδεύει

Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία

Θεωρείται ορθολογικότερη η διάλυση της Ευρωζώνης, με την από κοινού επιστροφή στο ECU – κάτι που όμως δεν θα έλυνε το θέμα του υπερδανεισμού πολλών χωρών, όπου είναι απαραίτητη η συναινετική διαγραφή μέρους των χρεών τους

.

«Με εξαίρεση τις Η.Π.Α., οι οποίες έχουν άλλα σχέδια (οικονομικό ΝΑΤΟ), καθώς επίσης το προτεκτοράτο τους, τη Γερμανία, η οποία τρέφεται από το ευρώ, από την κρίση χρέους και από τα μνημόνια, καμία άλλη χώρα δεν τάσσεται υπέρ της συγκεκριμένης τριπλής παγίδας – ενώ όλες θέλουν να αποβάλουν το ζουρλομανδύα του ευρώ.

Αυτό που αναζητείται όμως δεν είναι η ατομική ή η συλλογική αυτοκτονία, αλλά η καλύτερη δυνατή λύση αντιμετώπισης του αδιεξόδου, με τις λιγότερες οδυνηρές συνέπειες για τους Ευρωπαίους Πολίτες – οι οποίοι αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης, μεταξύ άλλων του χρηματοπιστωτικού κτήνους, συμπεριλαμβανόμενων των Γερμανών.       

Στα πλαίσια αυτά μία από τις λύσεις είναι η «Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία», όπου ως τέτοια θεωρείται μία εκούσια, εθελοντική ένωση ανεξάρτητων κρατών μεταξύ τους, με ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά– όπως θα ήταν η σύνδεση όλων με μία νομισματική μονάδα, η οποία θα είχε συγκεκριμένα περιθώρια διακύμανσης για να μην δημιουργούνται μεγάλες ασυμμετρίες».

.

Ανάλυση

Στις αρχές του 2012, σε μία ανάλυση μας με τον τίτλο «Επιστροφή στην αφετηρία», είχαμε τεκμηριώσει πως αν δεν υπάρξει η βούληση για μία από κοινού αρμονική ανάπτυξη της ένωσης, χωρίς ασυμμετρίες, είναι καλύτερα να υποχωρήσει η Ευρωζώνη στην προηγούμενη της κατάσταση – με την υιοθέτηση των εθνικών νομισμάτων.

Στην ίδια ανάλυση τονίζαμε πως η κατάσταση στην Ευρώπη παρουσιάζει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με το διάστημα του μεσοπολέμου – το οποίο οδήγησε τη Δύση στη μεγάλη ύφεση και στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Παράλληλα ότι, στην Ελλάδα δημιουργούνταν εκείνες οι συνθήκες, οι οποίες οδήγησαν στη γαλλική επανάσταση – ενώ υπενθυμίζαμε πως οι δικτατορίες, αριστερές ή δεξιές, χτίζονται επάνω στους πεινασμένους και στους ανέργους.

Σε ένα επόμενο κείμενο μας τώρα (πηγή), το 2014, προτείναμε ξανά την επιστροφή όλων μαζί στα εθνικά κράτη – τεκμηριώνοντας πως το ευρώ είναι ένα θνησιγενές νόμισμα. Συγκεκριμένα ότι, αφού δεν υπάρχει προθυμία για τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, η λύση είναι η υποχώρηση στο προηγούμενο στάδιο – στην εποχή όπου όλες οι χώρες υπάγονταν μόνο στην ΕΕ, η οποία εγγυόταν την ειρήνη και την πρόοδο.

Έκτοτε έχουν μεσολαβήσει πάρα πολλά γεγονότα με το μεταναστευτικό, κυρίως με την αντιμετώπιση του από την Ευρώπη, να αποτελεί εκείνη τη σταγόνα που κάνει το γεμάτο προβλήματα ποτήρι να ξεχειλίσει – ενώ στην Ελλάδα έχει ανέλθει το 2015 στην εξουσία μία κυβέρνηση, η οποία έχει κάνει τόσα πολλά λάθη, εάν ήταν πράγματι λάθη, τα οποία ήταν αδύνατον ποτέ να φαντασθεί κανείς.

Έχει επί πλέον αποδειχθεί πως είναι καταστροφική μία κοινή νομισματική πολιτική για 19 κράτη, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, ότι η ΕΚΤ λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο προς όφελος της Γερμανίας (άρθρο), καθώς επίσης ότι ο στόχος των μνημονίων που επιβάλλονται σε εκείνες τις χώρες που έπεσαν σαν ανόητες στην παγίδα της υπερχρέωσης δεν είναι η διάσωση τους – αλλά η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας τους, καθώς επίσης η μετατροπή τους σε αποικίες φθηνού εργατικού δυναμικού για τη γερμανική βιομηχανία,σε χώρες της Lidl.

Σε κάθε περίπτωση όμως, παρά τις όποιες ενστάσεις μας όσον αφορά τη λειτουργία του ευρώ και την αλαζονική πολιτική της Γερμανίας μέσα από τη σελίδα μας (την οποία δεν λειτουργούμε κερδοσκοπικά, αλλά ως μία δεξαμενή σκέψης και ένα ελεύθερο βήμα επιστημόνων), χωρίς να παραλείψουμε τις τεράστιες ελληνικές ευθύνες (ανάλυση), δεν τοποθετηθήκαμε ποτέ υπέρ της μονομερούς εξόδου της πατρίδας μας από την Ευρωζώνη – θεωρώντας πως κάτι τέτοιο θα ήταν ανεύθυνο, πόσο μάλλον όταν τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, τα οποία δεν είναι μόνο οικονομικά, δεν θα λυνόταν απλά και μόνο με την αλλαγή του νομίσματος.

Δεν πιστεύαμε δηλαδή πως η μονομερής υιοθέτηση μίας νέας δραχμής, από μία χώρα που έχει σχεδόν ολοκληρωτικά καταστραφεί, θα αποτελούσε το μαγικό ραβδί που θα έλυνε ως δια μαγείας τα συσσωρευμένα από δεκαετίες προβλήματα της – πολύ περισσότερο όταν έχει χρεοκοπήσει θεσμικά, με αποτέλεσμα να απαιτούνται πολλές μεταρρυθμίσεις, χρόνος και χρήματα, ενώ η κοινωνία της έχει διαβρωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό.

.

Η αφύπνιση της Ευρώπης

Συνεχίζοντας, φαίνεται πως το ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα ενδιαφέρει σήμερα όλους αυτούς τους Ευρωπαίους, οι οποίοι τοποθετούνται εναντίον της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία – με στόχο την ηγεμονία της στην ήπειρο μας.

Το γεγονός αυτό συμπεραίνεται από τις συζητήσεις που διεξήχθηκαν στο Παρίσι, στα πλαίσια της πρωτοβουλίας του «Σχεδίου Βήτα για την Ευρωζώνη» – όπου ερευνήθηκε η παλαιότερη σκέψη και πρόταση μας, όσον αφορά την αντικατάσταση του ευρώ από ένα καθεστώς προσαρμόσιμων συναλλαγματικών ισοτιμιών, κατά το πρότυπο της ευρωπαϊκής νομισματικής μονάδας (ECU) που προηγήθηκε του κοινού νομίσματος.

Στα υπέρ της επιστροφής στην αφετηρία είναι πριν από όλα το ότι, από την υιοθέτηση του ευρώ και μετά, λόγω των ετερογενών μισθολογικών και τιμολογιακών πολιτικών που ακολουθήθηκαν από τις διάφορες χώρες,δημιουργήθηκαν ανάγκες ανατίμησης και υποτίμησης των νομισμάτων των κρατών μεταξύ τους – κάτι που όμως είναι αδύνατον, επειδή υπάρχει το κοινό νόμισμα.

Οι ανάγκες λοιπόν αυτές όπου, για παράδειγμα, η Γερμανία είναι η πρώτη που πρέπει να ανατιμήσει το νόμισμα της, ενώ η Ιταλία η πρώτη που πρέπει να το υποτιμήσει (όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, στη βάση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος), δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθούν εντός της ένωσης – επειδή, όπως απέδειξε η εφαρμογή της εσωτερικής υποτίμησης στη νότια Ευρώπη, οι καταστροφές που προκαλούνται στην οικονομία είναι ανυπολόγιστες.

.

.

Περαιτέρω, μετά από τόσα χρόνια κρίσης, δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα δείγμα προθυμίας εκ μέρους των χωρών του πρώην «μπλοκ του μάρκου», να βοηθήσουν τα κράτη του ευρωπαϊκού νότου να εξισορροπήσουν τις οικονομίες τους – μέσω μίας στοχευμένης πληθωριστικής πολιτικής, σε συνδυασμό με αναπτυξιακά μέτρα αύξησης της ανταγωνιστικότητας τους (η ανταγωνιστικότητα δεν εξαρτάται μόνο από τους μισθούς αλλά, κυρίως, από τις επενδύσεις σε νέες μεθόδους παραγωγής, στην τεχνολογία κοκ.).

Εάν όμως τα κράτη του νότου παραμείνουν στη Ευρωζώνη, χωρίς να μεσολαβήσουν οι απαιτούμενες αλλαγές,τότε το κοινό νόμισμα θα επιταχύνει τη συρρίκνωση της βιομηχανίας τους – οπότε θα ήταν προτιμότερη η συναινετική διάλυση της νομισματικής ένωσης, πόσο μάλλον αφού δεν διαφαίνεται καμία απολύτως πρόθεση να δημιουργηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.

Επί πλέον, γνωρίζοντας πως οι εντελώς ελεύθερα κυμαινόμενες συναλλαγματικές ισοτιμίες δεν είναι η ιδανική λύση, λόγω της εγγενούς αστάθειας των χρηματαγορών, τότε η υιοθέτηση της ευρωπαϊκής νομισματικής μονάδας,όπου τα επί μέρους νομίσματα των διαφόρων χωρών θα συνδέονταν μαζί της, με μία διακύμανση της τάξης του +- 15%, θα ήταν η πλέον σωστή απόφαση – γεγονός που ενισχύει την επιστροφή της Ευρωζώνης στην αφετηρία.

Για την Ιταλία βέβαια, το νόμισμα της οποίας είναι θεωρητικά υπερτιμημένο κατά τουλάχιστον 25% σε σχέση με τη Γερμανία, κρίνοντας από το προηγούμενο γράφημα, η διακύμανση του 15% είναι οριακή – ενώ για την Ελλάδα είναι υπεραρκετή.

Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)

Η ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα

Σε γενικές γραμμές το σύστημα, το οποίο ξεκίνησε το 1979, βασίστηκε στις αμοιβαίες υποχρεώσεις των εθνικών κεντρικών τραπεζών να παρεμβαίνουν στις αγορές συναλλάγματος – είτε προς όφελος του δικού τους νομίσματος, είτε των άλλων συμμετεχόντων, όταν η ισοτιμία τους κινδύνευε να βρεθεί εκτός της συμφωνημένης διακύμανσης.

Οι διακυμάνσεις αυτές ήταν +-2,25% όσον αφορά την καθορισμένη τιμή αναφοράς, ενώ μετά την κρίση του 1992/93 (στερλίνα, λιρέτα κλπ.), διαμορφώθηκε στο +- 15%. Η τιμή αναφοράς, με βάση την οποία ίσχυαν οι διακυμάνσεις, μπορούσε να αλλάξει μετά από απόφαση του συμβουλίου των υπουργών οικονομικών της Ευρώπης – ενώ υπήρξαν 62 τέτοιες αναπροσαρμογές, σε 18 διαφορετικές χρονικές περιόδους, συνοδευόμενες από εισόδους και εξόδους ορισμένων χωρών στο σύστημα.

Παρά το ότι πάντως το συγκεκριμένο σύστημα ήταν αρκετά πολύπλοκο, έχοντας πολλά  ελαττώματα, υπερτερούσε σημαντικά σε σχέση με το ευρώ – κυρίως επειδή είχε την ικανότητα να ελαχιστοποιεί τις συναλλαγματικές στρεβλώσεις, οπότε να διατηρεί την ισορροπία στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών των χωρών που συμμετείχαν. Για παράδειγμα, εάν το μάρκο σήμερα θα ήταν στο +15% σχετικά με το ECU, ενώ η λιρέτα στο -10%, τότε η Ιταλία δεν θα είχε τόσο μεγάλα ελλείμματα, ούτε η Γερμανία ανάλογα πλεονάσματα.

.

Η επιστροφή στο ECU

Για όλους αυτούς που πιστεύουν στην αναγκαιότητα μίας ενωμένης Ευρώπης των Πολιτών της, η οποία θα είχε το κρίσιμο μέγεθος που απαιτεί η σημερινή παγκοσμιοποίηση απέναντι στην Κίνα ή στις Η.Π.Α., ενώ θα ήταν ενεργειακά και στρατιωτικά αυτάρκης εάν συμμετείχε η Ρωσία (θα έπρεπε κατά την άποψη μας), η επιστροφή στο παλαιό σύστημα θα ήταν ιδανική.

Φυσικά ως μία ένωση ανεξάρτητων και ισότιμων χωρών μεταξύ τους, χωρίς την ηγεμονία της Γερμανίας, της ΕΚΤ και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (άρθρο), όπως συμβαίνει σήμερα – ως μία Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία κατά κάποιον τρόπο. Στα πλαίσια αυτά, τα θετικά στοιχεία της επιστροφής στο ECU είναι, σύμφωνα με πολλούς οικονομολόγους, τα εξής:

(α)  Η υφιστάμενη δυνατότητα: Το βασικό στοιχείο του συστήματος, ο μηχανισμός των συναλλαγματικών ισοτιμιών, δεν χάθηκε με τη μετάβαση στο ευρώ – αντίθετα, συνεχίζει να υπάρχει ως ένας μηχανισμός νούμερο δύο, στον οποίο όμως συμμετέχει σήμερα μόνο η Δανία.

Αυτό σημαίνει πως η ΕΚΤ θα ήταν υποχρεωμένη να στηρίξει την κορώνα με αγορές, εάν κινδύνευε να βρεθεί κάτω από την προκαθορισμένη διακύμανση. Ως εκ τούτου, ο μηχανισμός υπάρχει, θα μπορούσε να αναβιώσει και να εξελιχθεί – σύμφωνα με τις σημερινές ανάγκες.

(β)  Η επαληθευσιμότητα των γεγονότων: Οι ισχυρισμοί, σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας των κεντρικά διαχειριζομένων συναλλαγματικών ισοτιμιών, είναι δυνατόν να δοκιμαστούν όταν υφίστανται τέτοιου είδους συστήματα – οπότε να διορθωθούν, εάν μεσολαβήσει ανάγκη.

Για παράδειγμα, υπάρχουν συχνά αμφιβολίες όσον αφορά το ότι, οι ονομαστικές υποτιμήσεις μπορούν να βοηθήσουν εκείνες τις χώρες που έχουν οδηγηθεί στην παγίδα της υπερτίμησης των νομισμάτων τους – με αποτέλεσμα, ακόμη και όταν μεσολαβήσει η υποτίμηση, τα ελλείμματα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών τους να παραμένουν. Σύμφωνα όμως με τις εμπειρίες από τη λειτουργία του ECU, τέτοιοι ισχυρισμοί δεν είναι αληθείς – επειδή, δύο χρόνια περίπου μετά την υποτίμηση εντός του συστήματος, τα ισοζύγια ισορροπούσαν, ενώ ο ρυθμός ανάπτυξης αυξανόταν.

(γ) Η μη δημιουργία πληθωρισμού: Δεν παρατηρήθηκε ποτέ σημαντική αύξηση του πληθωρισμού εντός του συστήματος, αλλά ούτε και νομισματικοί πόλεμοι των χωρών μεταξύ τους – οπότε λογικά δεν θα συνέβαιναν, εάν το υιοθετούσε ξανά η Ευρωζώνη (ΕΕ).

(δ) Οι διμερείς παρεξηγήσεις: Τυχόν αντιθέσεις και συγκρούσεις μεταξύ των χωρών μπορούν να λυθούν ευκολότερα και γρηγορότερα, εάν υπάρχει το ECU – σε αντίθεση με το ευρώ, το οποίο εύλογα χαρακτηρίζεται από πολλούς ως ένας νεοφιλελεύθερος ζουρλομανδύας, επειδή δημιουργεί περισσότερα προβλήματα στα κράτη, από όσα λύνει (εάν λύνει).

Εκτός αυτού, το ECU θα μπορούσε να διευκολύνει την είσοδο χωρών, όπως η Πολωνία, οι οποίες δεν θέλουν να υιοθετήσουν το ευρώ – εύλογα προφανώς, αφού βλέπουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία κοκ.

.

Οι προβληματισμοί της επιστροφής στο ECU

Προφανώς ούτε η υιοθέτηση του ECU, η επιστροφή δηλαδή όλων των χωρών μαζί στην αφετηρία, δεν είναι το μαγικό ραβδί, με τη βοήθεια του οποίου θα λυνόταν ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα – ειδικά επειδή οι πιέσεις προσαρμογής των κρατών μεταξύ τους δεν θα εξαφανίζονταν. Η αιτία είναι το ότι, απαιτεί ένα ελάχιστο επίπεδο ονομαστικής σταθερότητας των συναλλαγματικών ισοτιμιών – η οποία μπορεί να περιορίσει σε μεγάλο βαθμό τη νομισματική ελευθερία της κάθε χώρας.

Το πρόβλημα επικεντρώνεται στην «ανίερη τριάδα» (ερμηνεία), σύμφωνα με την οποία η νομισματική πολιτική, στα πλαίσια του περιορισμού της ελεύθερης διακίνησης των κεφαλαίων, την οποία (ελεύθερη διακίνηση) ουσιαστικά προϋποθέτει το σύστημα, δεν μπορεί να εξασφαλίσει ταυτόχρονα τη σταθεροποίηση της ονομαστικής ισοτιμίας των νομισμάτων, καθώς επίσης τον έλεγχο της εσωτερικής ανάπτυξης. Έχει τη δυνατότητα δηλαδή να επιτύχει δύο από τους τρεις στόχους, αλλά όχι και τους τρεις (γράφημα).

.

.

Συνεχίζοντας, οι χώρες της Ευρώπης είχαν και έχουν σωστά κατανοήσει πως εκτός από τα υπόλοιπα πλεονεκτήματα που προσφέρει η σύνδεση μεταξύ τους, δεν πρέπει να αφήνουν τον καθορισμό της ισοτιμίας των νομισμάτων τους στις αγορές, με αποτέλεσμα να είναι έρμαιο στις επιθέσεις τους – επιδιώκοντας την ονομαστική σταθερότητα, έστω με μία προκαθορισμένη αν και ευρεία διακύμανση.

Από την άλλη πλευρά όμως, παραμένουν τα επί μέρους συστήματα παραγωγής, σύνδεσης των μισθών με την παραγωγικότητα και αναδιανομής των εισοδημάτων μεταξύ των χωρών, μαζί με  την πληθωριστική δυναμική τους, πολύ ετερογενή – οπότε δεν είναι εφικτή η χωρίς τριβές σταθερότητα των νομισμάτων, σε μακροπρόθεσμη βάση. Με δεδομένες δε τις εμπειρίες της Μ. Βρετανίας, η οποία αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τη σύνδεση του νομίσματος της με το ECU επειδή το διατηρούσε υπερτιμημένο, δεχόμενη την επίθεση του G. Soros, κατανοεί κανείς πως δεν αποτελεί την ιδανική λύση.

Η ιστορία λοιπόν των ευρωπαϊκών καθορισμών των ισοτιμιών, μετά την έξοδο από τον κανόνα του χρυσού, δεν είναι τίποτα άλλο, από μία σειρά πειραμάτων – με στόχο την αποφυγή της «ανίερης τριάδας», χωρίς όμως ένα ιδανικό, μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα. Εν τούτοις, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, το χειρότερο από όλα αυτά τα πειράματα ήταν η υιοθέτηση του ευρώ – η σταθερή δηλαδή ισοτιμία των νομισμάτων των κρατών μεταξύ τους, όπως είναι ουσιαστικά η υιοθέτηση του ευρώ, χωρίς καν τη διακύμανση που επέτρεπε το ECU.

Εν τούτοις, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί κάποια χώρα να εγκαταλείψει μονομερώς το κοινό νόμισμα, χωρίς να υποστεί σοβαρότατες συνέπειες – παρά το ότι για ορισμένα κράτη, όπως η Ιταλία, είναι αναγκαίο. Λογικά επομένως θεωρείται ορθολογικότερη η επιστροφή στην αφετηρία, στο ECU, κάτι που βέβαια δεν θα έλυνε το πρόβλημα της υπερχρέωσης πολλών χωρών – όπου θεωρείται ως απολύτως απαραίτητη η διαγραφή μέρους τους, μέσα από μία πανευρωπαϊκή διάσκεψη με το συγκεκριμένο στόχο.

.

Επίλογος

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, οι υποστηρικτές της επιστροφής στη δραχμή, οπότε στη νομισματική ανεξαρτησία της Ελλάδας, είναι καλοπροαίρετοι – τουλάχιστον στην συντριπτική πλειοψηφία τους.

Είμαστε όμως απολύτως βέβαιοι πως δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους πολλά πράγματα, τα οποία δύσκολα θα το επέτρεπαν, χωρίς να βιώσουμε οδυνηρές εμπειρίες – όπως την καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας,τη μη ύπαρξη ικανών πολιτικών και χρηματοπιστωτικών στελεχών για να δρομολογήσουν μία τέτοια διαδικασία, τα χρέη που έχουν συσσωρευτεί σε ξένα νομίσματα (στα οποία συμπεριλαμβάνουμε και το ευρώ), τη γεωπολιτική αστάθεια στην περιοχή κοκ.

Εκτός αυτού το ευρώ, όπως επίσης τα χρέη και τα μνημόνια, δεν είναι θέμα μόνο της Ελλάδας – τονίζοντας πως, για παράδειγμα, η Πορτογαλία είναι πιο χρεοκοπημένη, ο τραπεζικός τομέας της Ιταλίας αθεράπευτα πτωχευμένος, το ιδιωτικό χρέος της Ολλανδίας τεράστιο, η Ισπανία συνεχίζει να αντιμετωπίζει προβλήματα κοκ.

Επομένως, θα ήταν προτιμότερο να βρεθεί μία λύση από όλες μαζί τις χώρες, η οποία θα καταργούσε εντελώς το ευρώ – ενώ θεωρούμε ως ιδανικότερη την επιστροφή στην αφετηρία, με τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινοπολιτείας. Θα ήταν ευχής έργο δε να συμμετέχει επίσης η Ρωσία – αν μη τι άλλο ως το αντίπαλο δέος της Γερμανίας, των Η.Π.Α. και της Κίνας.

Σημείωση: Η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, κατά το παράδειγμα των Η.Π.Α., προϋποθέτει αντίστοιχες πολυπολιτισμικές χώρες και κοινωνίες – κάτι που ίσως επεξηγεί τα κύματα των μεταναστών που οδηγούνται στην ήπειρο μας, καθώς επίσης την προθυμία της Γερμανίας, υπό την καθοδήγηση της υπερδύναμης, να δεχθεί τόσους πολλούς πρόσφυγες. Παράλληλα, η Σουηδία πιθανότατα χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο (άρθρο), ενδεχομένως η Ελλάδα επίσης – αν και αυτές οι υποθέσεις φαίνονται παρακινδυνευμένες.

H πρώτη τεράστια βάση δεδομένων από την Ευρώπη, με φακέλωμα και σε ταξίδια

Δεν ξέρω πόσοι είναι οι άνθρωποι που αμφιβάλουν πως η Ευρώπη έχει μεταλλαχτεί σε ένα ναζιστικό και αντί-ανθρώπινο μέρος.

Η τεράστια βιομετρική βάση δεδομένων που έχει δημιουργηθεί, κάνει ακόμα και αυτήν την έννοια του Big Brother να μοιάζει σαν παιδικό παραμύθι.

Με δεκάδες αφορμές, όπως το προσφυγικό, η «τρομοκρατία» και ένα σωρό άλλα, δημιουργείται σταδιακά η μεγαλύτερη βάση καταγραφής δεδομένων στον κόσμο.

Τόσο ισχυρή, που ως ακόμα και αυτή η NSA θα ζηλέψει.

ADVERTISEMENT

Θέλετε ένα ακόμα παράδειγμα για αυτό;

Δείτε:

– Υπάρχει περίπτωση να ταξιδέψεις λίαν συντόμως;

– Για πού;

– Με ποιον; / Με ποιαν;

– Από πού είσαι;

Σοκαρίστηκες με τις ερωτήσεις και τα στοιχεία που σου ζητούνται;

Δυστυχώς, η Ευρωπαϊκή Ένωση πρόκειται να εγκρίνει έναν νέο νόμο ο οποίος θα δημιουργήσει τις βάσεις δεδομένων αυτού του είδους των πληροφοριών για όλους όσους πετούν προς, από, ή ακόμα και εντός της Ευρώπης· ασχέτως του από πού κατάγεστε ή γιατί ταξιδεύετε.
Ως ένδειξη διαμαρτυρίας έχει δημιουργηθεί μια «κάρτα επιβίβασης» την οποία μπορείτε να στείλετε στα μέλη του κοινοβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ζητώντας τους να πουν «Όχι» στην οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για Μητρώα Ονομάτων Επιβατών (αγγλιστί, Passenger Name Records ή, αλλιώς, PNR).

Τα Μητρώα Ονομάτων Επιβατών («Passenger Name Records») είναι το φακέλωμα όλων των επιβατών προκειμένου η κυβέρνηση να έχει πρόσβαση σε πολύ προσωπικές σας πληροφορίες, σχετικές με την ιδιωτική σας ζωή. Τα Μητρώα Επιβατών περιέχουν τα προσωπικά σας δεδομένα· ούτως ειπείν, τις πτήσεις για τις οποίες κάνατε κάποια κράτηση, με ποιους ταξιδεύετε, τα στοιχεία της πιστωτικής σας κάρτας και άλλα τέτοια «νόστιμα».

Στο πλαίσιο αυτού του νέου νόμου, όλα αυτά τα προσωπικά δεδομένα θα αποθηκεύονται αδιακρίτως από τις κυβερνητικές αρχές για τουλάχιστον πέντε χρόνια, καθιστώντας τα ευάλωτα σε κλοπή, κακή χρήση ή / και κατάχρηση.

Oι δε προσωπικές βλάβες που επιφέρουν – και τις οποίες, εσείς, υφίστασθε – κυμαίνονται από απάτες με πιστωτικές κάρτες, μέχρι σκιαγράφηση του προφίλ σας από την κυβέρνηση.
Και φυσικά, για μια ακόμα φορά περνάνε έναν νόμο με πρόσχημα την δική σας προστασία. Παρότι δεν έχουν παρουσιαστεί καθόλου στοιχεία στο κοινοβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που να δείξουν ότι η δημιουργία αυτών των μαζικών βάσεων δεδομένων θα βοηθήσει στο να «τσιμπάνε» τους τρομοκράτες και να προφυλάσσουν εσάς.

Η ιστορία έχει δείξει πως, τέτοιου είδους σκιαγράφηση ανθρωπίνων προφίλ και οικοδόμηση βάσης προσωπικών δεδομένων, πλήττει δυσανάλογα τις ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες και κοινότητες, όπως τις θρησκευτικές, τις εθνοτικές ή άλλες μειονοτικές ομάδες.
Και όμως, για μια ακόμα φορά επιχειρείται, και διόλου απίθανο να περάσει, η προτεινόμενη οδηγία PNR της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτό το νομοσχέδιο δεν πρέπει να περάσει επ’ ουδενί λόγω

Πριν από τρία χρόνια, προσπάθησαν πάλι να περάσουν το κυβερνητικό φακέλωμα. Τότε, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απέρριψε αυτό το μέτρο, θεωρώντας ότι είναι πολύ μεγάλος ο κίνδυνος για την ιδιωτική ζωή των επιβατών. Σήμερα, όμως, ορισμένα μέλη του Κοινοβουλίου υποχωρούν, ενδίδοντας στις έντονες πολιτικές πιέσεις.
Η οδηγία για τα μητρώο PNR δεν ήταν η λύση (για την ασφάλεια, που φέρουν ως πρόσχημα) πριν από τρία χρόνια, και δεν είναι η λύση ούτε και σήμερα.

Όχι κι άλλη επιτήρηση· αρκετά πια.

Οι βάσεις δεδομένων επιβατών δεν είναι η απάντηση που χρειαζόμαστε. Δεν έχει σημασία πού ζείτε· ήρθε η ώρα να πείτε στα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να πουν ΟΧΙ!
Τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, πρέπει να προστατεύσουν την ιδιωτική ζωή, απορρίπτοντας την οδηγία PNR της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σε αυτό ήδη έχουν αρχίσει να δραστηριοποιούνται αρκετοί φορείς όπως οι πιο κάτω και να γίνονται δικτυακά καλέσματα, όμως δεν είναι αρκετό:

– Ο Ευρωπαίος Επόπτης Προστασίας Δεδομένων (ΕΕΠΔ, αγγλιστί, The EU Data Protection Supervisor) που ρόλος του είναι να διασφαλίζει ότι, κατά την επεξεργασία προσωπικών δεδομένων, τα όργανα και οι οργανισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης σέβονται το δικαίωμα των πολιτών για προστασία της ιδιωτικής ζωής.
– Ο Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (The EU Fundamental Rights Agency)
– Η ομάδα εργασίας του άρθρου 29 για την προστασία των προσωπικών δεδομένων (The Article 29 Data Protection Working Party)
– Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Υπεράσπισης των Ψηφιακών Δικαιωμάτων, European Digital Rights (EDRi).

---

Τώρα, φταίω εγώ που θα κάνω πάλι μνεία του Στάλλμαν; Εδώ και χρόνια τα λέει ο Richard Stallman:

Big Brother has no right to know where I travel, or where you travel, or where anyone travels.

δηλαδή:

Ο «Μεγάλος Αδελφός» δεν έχει το δικαίωμα να γνωρίζει πού ταξιδεύω, ή πού ταξιδεύει γενικότερα ο καθένας από εσάς.

Γιατί, Big Brother is WWWatching You!
Τελικά, η τεχνολογία αντί να χρησιμεύει προς όφελος της ανθρωπότητας, καταντάει ένα ακόμα όπλο στα χέρια της εξουσίας. Αυτό δεν πρέπει να το ανεχτούμε. Τον φασισμό τον πολεμήσανε πριν δεκαετίες οι πρόγονοί μας και τον τσάκισαν.
 kollectnews

Ντελίριο ρατσισμού στην ΕΕ

Ώρα Κοινής Ανησυχίας

Από τη μια άκρη της Ευρώπης ως την άλλη ακόμη και χώρες που παραδοσιακά φιλοξενούσαν μετανάστες, όπως οι Σκανδιναβικές, πλειοδοτούν σε εχθρικές κινήσεις θυμίζοντας έντονα τη δεκαετία του ’30, όταν σχεδόν, όλες οι χώρες συναινούσαν να μη δεχτούν του Εβραίους.

Πόρτες σε προσφυγικά σπίτια της Βρετανίας βάφονται κόκκινες για να γνωρίζουν οι γείτονες την παρουσία των σύγχρονων «ανέγγιχτων». Πρόσφυγες που σχηματίζουν ουρές για συσσίτιο καλούνται να φορούν ειδικά περιβραχιόνια, ενώ στη Δανία και στη Γερμανία ξεκινά η κατάσχεση της μοναδικής περιουσίας που κατάφεραν να μεταφέρουν στις αποσκευές τους. Οι εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων έχουν μια έντονη αποφορά από τα χρόνια που προηγήθηκαν του ολοκαυτώματος – όχι τόσο σε σχέση με τη χιτλερική Γερμανία, όσο με την ετοιμότητα των «πολιτισμένων» δυνάμεων της εποχής να παραδώσουν τους Εβραίους πρόσφυγες στους ναζιστές. Ο πρόσφατος τίτλος της βρετανικής εφημερίδας Ντέιλι Μέιλ, που εξηγεί γιατί το Ηνωμένο Βασίλειο δεν μπορεί να δεχθεί άλλα 3.000 παιδιά προσφύγων, είναι σχεδόν πανομοιότυπος με τα πρωτοσέλιδα των βρετανικών και αμερικανικών εφημερίδων του 1939, που εξηγούσαν γιατί οι ροές Εβραίων προσφύγων συνιστούσαν απειλή για την εθνική ασφάλεια και την ευημερία των πληθυσμών τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε έρευνα που είχε πραγματοποιήσει τότε ο πατέρας των δημοσκοπήσεων, Τζορτζ Γκάλοπ, περίπου τα τρία τέταρτα των Αμερικανών ερωτηθέντων δήλωναν ότι δεν επιθυμούν να έρθουν στη χώρα 20.000 παιδιά Εβραίων προσφύγων, όπως πρότεινε διακομματική επιτροπή τη Γερουσίας.

Χιλιάδες από εκείνους τους Εβραίους πρόσφυγες, μεταξύ των οποίων και η οικογένεια της Αννα Φρανκ, κατέληξαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Χίτλερ, όπου δολοφονήθηκαν με τις …καινοτόμες τεχνικές εξόντωσης των ναζί.
Τα ποσοστά των σημερινών Αμερικάνων και Ευρωπαίων που αρνούνται την είσοδο προσφύγων, ακόμη και όταν βλέπουν τις φωτογραφίες άψυχων σωμάτων βρεφών να ξεβράζονται σε παραλίες, δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από τα δεδομένα του 1939. Ήδη στη Γερμανία περίπου ο μισός πληθυσμός εμφανίζεται απογοητευμένος ή και εξοργισμένος με την Μέρκελ για τον αριθμό των προσφύγων που επέτρεψε να εισέλθουν σε γερμανικό έδαφος.

Το γεγονός ότι, παρά το τσουχτερό κρύο και τη θαλασσοταραχή, σχεδόν 2.000 άνθρωποι την ημέρα αποφασίζουν να παίξουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα για να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα, εκλαμβάνεται από την «πολιτισμένη Ευρώπη» σαν μια ακόμη ένδειξη της απειλής και όχι της απόγνωσης που έχουν δημιουργήσει οι πολεμικές αναμετρήσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή – συγκρούσεις τις οποίες η πολεμική βιομηχανία της Ευρώπης συνεχίζει να αναζωπυρώνει με οπλικά συστήματα. Οι προτάσεις που συζητιούνται στα θεσμικά όργανα της ΕΕ, αντικατοπτρίζουν και ενισχύουν το κλίμα προσφυγοφοβίας που οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ τροφοδοτούν σχεδόν σε όλες τις χώρες της. Όλες οι σκέψεις που κατατίθενται περιστρέφονται γύρω από το δίπτυχο στρατός στα σύνορα (με τη μορφή της Frontex αλλά όχι μόνο) και στρατόπεδα συγκέντρωσης στις ευρωπαϊκές χώρες πρώτης υποδοχής – γεγονός που και στις δυο περιπτώσεις αφορά την Ελλάδα. Σύμφωνα με πληροφορίες τα σχέδια δημιουργίας στρατοπέδων συγκέντρωσης για περίπου 400.000 πρόσφυγες και μετανάστες βρίσκονται σε πολύ πιο προχωρημένο στάδιο υλοποίησης απ’ ότι αφήνεται να εννοηθεί από αξιωματούχους της ΕΕ και την ελληνική κυβέρνηση. Η Ευρώπη δεν έχει ξαναγνωρίσει τέτοιες αποθήκες ψυχών από την εποχή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Παρά την αναμφισβήτητη ένταση του φαινομένου, η ΕΕ επιχειρεί να αποσιωπήσει το γεγονός ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που καταλήγουν στα σύνορά της είναι ελάχιστοι συγκριτικά με τις ροές ανθρώπων σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Λιγότερο από το 20% των Σύρων προσφύγων φτάνουν στην Ευρώπη, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που έχασαν τα σπίτια και τις οικογένειές τους καταλήγουν σε γειτονικές χώρες.

Η Τουρκία έχει ήδη δεχθεί περίπου 2,5 εκατομμύρια πρόσφυγες ενώ ο Λίβανος 1,2 εκατομμύριο – δηλαδή περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού του. Η απόκρυψη αυτής της πληροφορίας εμπεριέχει και έντονα ιδεολογικά στοιχεία καθώς υπονοεί ότι ο «ανώτερος ευρωπαϊκός πολιτισμός» είναι πόλος έλξης για τους πρόσφυγες – διαιωνίζει δηλαδή την αντίληψη ότι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται μόνο σε αναζήτηση μιας «καλύτερης ζωής» και όχι για να ξεφύγουν από το σφαγείο που έχει δημιουργήσει ο αμερικανικός και ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός ή οι συνθήκες απόλυτης ένδειας που προωθεί το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδέχεται αλλά και στηρίζει έμπρακτα τις αποφάσεις αρκετών κυβερνήσεων της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων για τις μετακινήσεις ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων ή ακόμη και στρατευμάτων στα σύνορά τους. Στη άλλη άκρη της ηπείρου, χώρες όπως η Σουηδία εκπόνησαν προγράμματα για την απέλαση δεκάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών οι οποίοι είδαν τις αιτήσεις ασύλου τους να απορρίπτονται από τις υπηρεσίες του σουηδικού κράτους. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι διαδικασίες απέλασης και επαναπροώθησης στις χώρες καταγωγής τους (όπου αντιμετωπίζουν ακόμη και την άμεση απειλή θανάτου) είναι μια τρομακτικά κοστοβόρα διαδικασία.

Ο στόχος λοιπόν των κυβερνήσεων του βορρά είναι κυρίως εκδικητικός επιθυμώντας να λειτουργήσει σαν αποτρεπτικό παράδειγμα γι άλλους πρόσφυγες και μετανάστες. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι περισσότερες από τις προτάσεις και τις αποφάσεις των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων παραβιάζουν κατάφορα τη συνθήκη της Γενεύης, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και σειρά οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμη δηλαδή και τα βασικά εργαλεία της αστικής δημοκρατίας, που δημιουργήθηκαν μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο αντιμετωπίζονται πλέον σαν «βαρίδια» από τις κυβερνήσεις και τους απανταχού δεξιούς ή «αριστερούς» θιασώτες της ΕΕ. Με την Γαλλία να βρίσκεται σε διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης και μερίδα του βρετανικού Τύπου να συγκρίνει τους πρόσφυγες με ποντίκια το σκηνικό αρχίζει να θυμίζει επικίνδυνα τα τέλη της δεκαετίας του 30, όταν οι οικονομικές ελίτ καλούνταν απλώς να αποφασίσουν σε ποιο στρατόπεδο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου θα ποντάριζαν τις ελπίδες τους για έξοδο από την δομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.

Άρης Χατζηστεφάνου
Εφημερίδα Πριν 31/01/2016

infowar

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΗΤΑΝ ΑΠΛΟ.

Οταν έχεις πει τόσα πολλά, έχεις δώσει τόσες υποσχέσεις, έχεις τραβήξει κοντά σου ένα τόσο μεγάλο πλήθος φωνάζοντας από τα μπαλκόνια ξανά και ξανά , η ελπίδα έρχεται, τα μνημόνια φεύγουν , η Ελλάδα αλλάζει πορεία, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΠΟΡΕΙΑ ΕΣΥ, εκτός κι αν στο υποδείξουν οι ψηφοφόροι σου.  Τα βρήκες σκούρα, σε πάτησαν κάτω, οι ύαινες ήταν λυσασμένες, πολύ ωραία. Βγαίνεις και κάνεις την παρακάτω δήλωση.
” Είμαστε με το μαχαίρι στο λαιμό. Αν δεν κάνουμε αυτό που θέλουν μας πετάνε έξω από την Ευρώπη. Αν μας πετάξουν έξω από την Ευρώπη θα συμβού αυτά κι αυτά κι αυτά. Σας θέτω λοιπόν το ερώτημα σε δημοψήφισμα. Θέλετε να παραμείνουμε στην Ευρώπη με μνημόνιο και ότι αυτό έφερε και θα φέρει στη συνέχεια – που θα είναι τα παρακάτω, κι εδώ λεπτομερής αναφορά τι ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙΣ – ή θέλετε να βγούμε και θα προκύψουν αυτά΄- ΛΕΠΤΟΜΕΡΗΣ ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΙ ΘΑ ΠΑΘΟΥΜΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΚΤΟΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ.

Και αποφασίζουμε ΕΜΕΙΣ. Η τουλάχιστον η πλειοψηφία από εμάς. Αν λέγαμε εντάξει προχωράμε με μνημόνιο αλλά θέλουμε Ευρώπη γιατί είναι η καψούρα μας βρε παιδί , ΘΑ ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ Η ΑΠΟΦΑΣΗ. Αν λέγαμε εμείς φεύγουμε κι αέρα στα παινά μας κι ας γίνει γης μαδιάμ ΘΑ ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ Η ΑΠΟΦΑΣΗ.  Αυτό λέει ο καθένας, αυτό φωνάζουν όλοι, αυτό σκέφτονται.ΠΩΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΡΩΤΗΣΕ ΞΕΚΑΘΑΡΑ. ΞΕ – ΚΑ – ΘΑ – ΡΑ!  Τα υπόλοιπα είναι ή ανοησίες ή ξεπούλημα. Εχουμε έξι χρόνια που μας βαφτίζουν όλοι το κρέας – ψάρι. Εξι χρόνια ατέλειωτα ψέματα. Οσο και ηλίθιοι να είμαστε κάποια στιγμή βαρεθήκαμε. Ναι έχουμε βαρεθεί αισχρά.  Δεν έχουμε πλέον αμφιβολίες για το τι συμβαίνει απλά δεν βρίσκουμε το τρόπο να το αποβάλλουμε. Εχει κολλήσει σαν βδέλλα επάνω μας όλο αυτό το αίσχος και το καταπίνουμε καθημερινά, αμάσητο.


Μόνοι ανόητοι ή όσοι κατοικούν σε άλλο πλανήτοι ή όσοι έχουν το τρόπο να κάνουν μπίζνες μέσα στη δυστυχία αποδέχονται ακόμα αυτή τη παράνοια. Οι υπόλοιποι απλά είμαστε ΑΝΗΜΠΟΡΟΙ να αλλάξουμε τα πράγματα. Πολλές φορές πλέον πιάνουμε τον εαυτό μας να έχει ανοιχτή τη τηλεόραση και να βλέπει απλά στόματα να κουνιούνται. Να μη φτάνει λέξη στ΄αυτιά μας. Ενας συνεχόμενος μονότονος λόγος που από εκνευριστικός έγινε ανιαρός κι από ανιαρός κατέληξε ανύπαρκτος.


Ο πολιτικός κόσμος είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΟΚΟΜΕΝΟΣ από το κόσμο. Δυο παράλληλα σύμπατα που το ένα κοιτάζει σε αντίθετη κατεύθυνση από το άλλο. Νοιώθουμε πως είμαστε με τη πλάτη στο τοίχο, χωρίς διέξοδο.  Πολλές φορές πλέον, τα νεύρα μας βαράνε κόκκινο. Ανθρωποι σε κρίσεις πανικού, άνθρωποι καταθλιπτικοί, απελπισμένοι, πολίτες που δεν συμμετέχουν ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ που λαμβάνεται για λογαριασμό τους . Οτι και να φωνάξουμε μεταφράζεται αλλιώς. Οτι και να πούμε δεν δίνει ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΗΜΑΣΙΑ.


Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Δεν είναι πόλεμος, δεν είναι χούντα, δεν είναι ότι ξέραμε μέχρι τώρα. Είναι κάτι που ξεπερνάει κάθε φαντασία μας. Είναι σαν να πνίγεσαι να είναι δυο  μέτρα από σένα ένα τσούρμο άνθρωποι και να σε κοιτάνε σαν να μην συμβαίνει τίποτα απολύτως. Να πνίγεσαι και να σχολιάζουν το τρόπο που κουνάς τα χέρια σου, το πόσο νερό έχεις καταπιεί, το πόσες ανάσες θα πάρεις ακόμα και μερικοί  να σου ρίχνουν και μία έτσι για χαβαλέ.
Είναι ακριβώς η συμπεριφορά ενός παρανοϊκού κατά συρρόη δολοφονου με το θύμα του. Εχετε δει στις ταινίες που έχει κρεμάσει το θύμα ανάποδα το κάνει κομματάκια και έχει ένα ύφος κενό, τραγουδάει, λιμάρει τα νύχια, τρώει το πρωινό του ήσυχα, κάνει τις δουλειές του με τάξη σαν να μην συμβαίνει τίποτα και στα ουρλιαχτά κοιτάζει με απορία, μα γιατί φωνάζεις? Ενα πόδι θα σου κόψω τώρα δεν έγινε και τίποτα.


Ναι ένα αιμοσταγή δικτάτορα μπορείς να τον αντιμετωπίσεις, ένα φανατικό αντίπαλο μπορείς να παλαίψεις, ένα πόλεμο μπορείς να πολεμήσεις αλλά τι να κάνεις σε κάποιον που κουβαλάει μεγκελική αντίληψη? Εκοβε κι έραβε ακούγωντας μουσική, πίνοντας το κονιάκ του, σφυρίζοντας ανέμελα. Πως να τα βγάλεις πέρα με κάτι τέτοιο…


Είμαστε ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ.  Αυτό με κάνει ακόμα να ελπίζω σε κάτι, είναι ότι έχουμε μεγάλη μούρλια μέσα μας και θέλω να πιστεύω πως κάπου θα βγει κάποια στιγμή. Δηλαδή εντάξει το πειραματόζωο αλλά κάπου είναι και λίγο ασταθές. Δεν είναι και τέρας ψυχραιμίας ο έλληνας, ούτε τόσο υποτακτικός όσο δείχνει. Κάποια στιγμή υποπτεύομαι πως θα γίνει σαν μια παλιά κωμωδια που ο πιλότος ανακοίνωσε πως το αεροπλάνο πέφτει και δεν κουνιόταν βλέφαρο. Τους έλεγε από τα μικρόφωνα πέφτουμε και δεν έπαιρνε κανείς χαμπάρι. Αδιαφορία. Και κάποια στιγμή τους ανακοίνωσε πως τελείωσε και ο καφές! Κι εκεί έγινε το σώσε. Τα έκαναν όλα λίμπα.
Μας τελειώσατε ότι είχαμε και δεν είχαμε, ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΗΝ ΤΕΛΕΙΩΣΗ ΚΑΙ Ο ΚΑΦΕΣ….

http://synithisypoptos.gr/

Τα 8 θανάσιμα αμαρτήματα της ανθρωπότητας

Γελωτοποιός

Ο Κόνραντ Λόρεντς ήταν διδάκτωρ της ιατρικής και της φιλοσοφίας, βιολόγος, ηθολόγος και ψυχολόγος, ιδρυτής του κλάδου της συγκριτικής συμπεριφοράς και στοχαστής.

Το 1973, τη χρονιά που πήρε το νόμπελ ιατρικής και φυσιολογίας, εξέδωσε ένα διαφορετικό βιβλίο με τίτλο: «Τα 8 θανάσιμα αμαρτήματα του πολιτισμού μας». Σε αυτό αναφέρει τις οκτώ αιτίες που, κατά τη γνώμη του, οδηγούν αναπόδραστα στο τέλος του ανθρώπου.

Δεν πρόκειται για κάποιο βιβλίο καταστροφολογίας, με αστεροειδείς, επιδημίες και νεκροζώντανους που τρέφονται με μυαλά.

Το ουσιαστικό πρόβλημα για τον Λόρεντς είναι ότι: «η ανθρώπινη γνώση για τον εξωτερικό κόσμο έχει καλπάσει πολύ πιο μπροστά από τη φυσική ικανότητα της συμπεριφοράς να προσαρμοστεί σε νέες καταστάσεις».

Θα προσπαθήσω να μεταφέρω περιληπτικά αυτές τις «8 πληγές», γνωρίζοντας ότι διαπράττω ύβρη, αφού είναι ένα βιβλίο που ξεπερνάει τις δυνατότητες μου, ειδικά όταν πρέπει να το συμπτύξω σε λίγες σελίδες. Καλύτερα θα ήταν να διαβάσετε το ίδιο το βιβλίο (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Θυμάρι).

1) Ο υπερπληθυσμός

Ο Λόρεντς δεν εστιάζει στο πληθυσμιακό πρόβλημα κάποιων χωρών (Κίνα, Ινδία κλπ), αλλά το αντιμετωπίζει ως παγκόσμιο φαινόμενο το οποίο έχει διαστρεβλώσει την ανθρώπινη συμπεριφορά εν γένει.

Η πιο καταστροφική έκφανση αυτού του προβλήματος είναι η υπέρμετρη αστικοποίηση.

Ο συνωστισμός στις πόλεις και η αστική ανωνυμία που τον συνοδεύει «όχι μόνο οδηγεί έμμεσα σε απάνθρωπες πράξεις, που προκαλούνται από την εξάντληση και την προοδευτική εξαφάνιση των επαφών, αλλά αποτελεί την άμεση αιτία μιας ολόκληρης επιθετικής συμπεριφοράς.»

Καθημερινά στις πόλεις συναντάμε τόσους πολλούς ανθρώπους, βλέπουμε τόσα πολλά πρόσωπα, που καταλήγουμε να μη δίνουμε σημασία σε κανέναν. Τις περισσότερες φορές είναι μόνο ένα εμπόδιο που στέκεται μπροστά μας στην τράπεζα, στο σούπερ-μάρκετ, στο λεωφορείο.

Στο οικοδομικό τετράγωνο όπου είναι το σπίτι σας μπορεί να ζουν χίλιοι άνθρωποι. Σκεφτείτε πόσους γνωρίζετε από αυτούς και σε πόσους λέτε έστω μια καλημέρα. Αντίθετα σε ένα χωριό χιλίων κατοίκων όλοι γνωρίζονται –ακόμα και αν δεν συμπαθιούνται ιδιαίτερα. Και σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να σας βοηθήσει ο συγχωριανός σας παρά κάποιος που ζει στην παρακάτω πολυκατοικία.

Κι αν κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ζωή στην πόλη είναι ό,τι καλύτερο, θα πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί όποιος «ανεβαίνει» στην κοινωνική κλίμακα μετακομίζει προς λιγότερο πυκνοκατοικημένες περιοχές.

Αν κλείσεις εκατό ποντίκια σε ένα κλουβί για δέκα αυτά θα αρχίσουν να αλληλοεξοντώνονται, ακόμα κι αν έχουν τροφή.

2) Η ερήμωση του περιβάλλοντος

Εδώ ο Λορεντς κάνει μια γρήγορη αναφορά στην οικολογία και στην εξάρτηση του ανθρώπου από τη γήινη σφαίρα. Όμως ασχολείται περισσότερο με την ερήμωση της ψυχής του ανθρώπου, απόρροια της απομάκρυνσης του από τη φύση. Παρομοιάζει τις πόλεις με κακοήθεις όγκους, οι οποίοι αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα.

«Ο άνθρωπος», γράφει, «από τη φυλογένεση του δεν είναι κατασκευασμένος όπως ο τερμίτης ή το μυρμήγκι, ώστε να μπορεί να ανέχεται τη μετατροπή του σε στοιχείο ανώνυμο και απόλυτα εναλλάξιμο, ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα, απολύτως ομοιόμορφα, άτομα.»

Ο άνθρωπος των πόλεων αλλοτριώνεται γιατί ζει σε ένα περιβάλλον στο οποίο είναι αποκομμένος από τη φύση.

«Η ομορφιά της φύσης είναι αναγκαία για την πνευματική και ηθική υγεία του ανθρώπινου όντος.»

Δεν είναι τυχαίο ότι με την πρώτη ευκαιρία «εκδράμουμε στας εξοχάς», όπου αναπνέουμε για λίγο με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μας, αγαλλιάζοντας στη θέαση του τοπίου, πριν επιστρέψουμε στη μιζέρια των σύγχρονων ανθρωποτροφείων, των διαμερισμάτων, και στην ασχήμια της ζωής μας, έτσι όπως την έχουμε αποδεχτεί.

3) Ο πυρετός του ανταγωνισμού

«Το πιο ηλίθιο προϊόν της ειδικής εσωτερικής επιλογής είναι ο ρυθμός της εργασίας του σύγχρονου ανθρώπου», ξεκινάει το κεφάλαιο αυτό ο Λόρεντς.

Η συντριπτική πλειονότητα των σύγχρονών μας δεν αποδίδει πια σημασία σε τίποτα παρά μόνο στη επιτυχία, και κάθε μέσο κατάλληλο γι’ αυτό φαίνεται, εσφαλμένα, σαν να αποτελεί μια αυθύπαρκτη αξία.

Το άγχος μήπως μας ξεπεράσουν οι άλλοι, το άγχος μήπως δεν καταφέρουμε να αποκτήσουμε όλα όσα «μπορούμε» να αποκτήσουμε, το άγχος μήπως αποτύχουμε, συμβάλλει στην αποστέρηση του ανθρώπου από τις βαθύτερες ιδιότητες του. Μία από αυτές είναι η σκέψη (ο στοχασμός, θα έλεγα διορθώνοντας τον μεταφραστή του βιβλίου).

Οι άνθρωποι υποφέρουν από νευρική και ψυχική υπερένταση, που τους επιβάλλει ο ανταγωνισμός με τους ομοίους του. Η καθημερινότητα είναι τόσο τρομακτική, τόσο ανταγωνιστική, που δεν υπάρχει χρόνος για περισυλλογή.

«Ακόμα κι αν δεχτούμε», έγραφε προφητικά ο Λόρεντς το 1973, «με αδικαιολόγητη αισιοδοξία, ότι ο πληθυσμός της Γης δε θα συνεχίσει να αυξάνεται με τον ρυθμό που γνωρίζουμε σήμερα, θα πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι ο οικονομικός ανταγωνισμός της ανθρωπότητας με τον εαυτό της θα αρκέσει για να τον οδηγήσει στον αφανισμό.»

4) Αισθητηριακή εντροπία

Το καταναλωτικό μοντέλο ζωής, έτσι όπως έχει επικρατήσει να αποκαλούμε τη συμπεριφορά του homo consumer, προωθεί την άμεση ικανοποίηση όλων των αναγκών, με έμφαση στις πλασματικές ανάγκες.

Η ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία έχει μετουσιωθεί σε «ανάγκη» για το τελευταίο μοντέλο κινητού τηλεφώνου και την απαιτούμενη τηλεφωνική σύνδεση, με την οποία μπορείς να «μιλάς συνέχεια».

Ο άνθρωπος πρέπει να έχει (έτσι τον έχουν πείσει) άμεσα ότι θέλει να έχει (ό,τι τον έχουν πείσει ότι θέλει να έχει). Αν του στερήσεις αυτό το «δικαίωμα» αισθάνεται μειονεκτικός.

«Προκαλείται έτσι μια ανυπόμονη απαίτηση για άμεση ικανοποίηση κάθε επιθυμίας. Η λαχτάρα αυτή ευνοείται από μια κοινωνία, όπου οι παραγωγοί σπρώχνουν το κοινό προς την κατανάλωση. Και είναι εκπληκτική η διαπίστωση ότι οι καταναλωτές δεν αντιλαμβάνονται μέχρι ποιο βαθμό έγιναν σκλάβοι των ευκολιών πληρωμής του συστήματος της εξόφλησης με δόσεις.»

Την ίδια στιγμή η υπερπληθώρα ερεθισμάτων και πιθανών στόχων τον οδηγεί στην αποχαύνωση. Ο καταιγισμός πληροφοριών από την τηλεόραση και το διαδίκτυο προσφέρει πολύ λιγότερα από την ανάγνωση ενός βιβλίου. Η δυνατότητα να αποθηκεύσεις στο σκληρό σου δίσκο όλη τη δισκογραφία του αγαπημένου σου καλλιτέχνη δεν σου εξασφαλίζει και το χρόνο για να την ακούσεις.

Ο ίδιος ο άνθρωπος δεν παράγει τίποτα με τα χέρια του (πολλές φορές ούτε το φαγητό του), παρά μόνο χρήματα για να αγοράσει όσα «χρειάζεται». Και με αυτά τα αντικείμενα το συναισθηματικό δέσιμο είναι μηδενικό, αφού με την πρώτη ευκαιρία θα τα πετάξει για να αγοράσει κάτι καινούριο. «Κατασκευάστε προϊόντα που να είναι ήδη παλιά», είναι το σύνθημα των εταιριών τεχνολογίας.

Μπορείτε να δείτε με πόσο περισσότερη ευχαρίστηση ένας άνθρωπος θα φορέσει το κασκόλ που έπλεξε μόνος του (και ας μην είναι τόσο ευπαρουσίαστο όσο το εργοστασιακό) ή θα φάει την ντομάτα που καλλιέργησε στον κήπο του. Ο κόπος που χρειάζεται για να παραχθεί ένα αντικείμενο είναι ευθέως ανάλογος της ευχαρίστησης που νιώθει ο παραγωγός.

Την ίδια στιγμή πασχίζουμε να εκμηδενίσουμε κάθε δυσάρεστο συναίσθημα, όχι καταπολεμώντας την αιτία του, αλλά φυγοπονώντας. Δεν είναι μόνο τα αντικαταθλιπτικά που πλέον είναι πιο συνήθη από τα αντιπυρετικά. Μια ολόκληρη βιομηχανία ευεξίας έχει στηθεί στη γρήγορη και χωρίς κόπο απώθηση κάθε δυσάρεστης σκέψης.

5) Ο γενετικός μαρασμός

Αυτό είναι από τα πιο δύσκολα κεφάλαια του βιβλίου, αλλά θα προσπαθήσω να αποδώσω το νόημα του όσο καλύτερα μπορώ –σε τόσο λίγες γραμμές.

Στα περισσότερα ζώα, και ειδικά στα πρωτεύοντα, υπάρχει ένας μηχανισμός προστασίας του είδους. Τα αρσενικά, για παράδειγμα, θα διεκδικήσουν το δικαίωμα τους στην αναπαραγωγή, αλλά δε θα σκοτώσουν τον αντίζηλο ούτε θα βιάσουν το θηλυκό.

Για να εξασφαλίσει μεγαλύτερο μερίδιο τροφής, ένας χιμπαντζής, συχνά καταφεύγει στην απάτη. Όμως ποτέ δε θα κρατήσει όλη την τροφή για τον εαυτό του, καταδικάζοντας έτσι τα αδύναμα μέλη της ομάδας σε θάνατο από ασιτία.

Τα πρωτεύοντα γνωρίζουν ότι η επιβίωση τους βασίζεται στη συνοχή της ομάδας, έτσι δεν ξεπερνάνε τα όρια –σκοτώνοντας ένα άλλο μέλος της.

Στους ανθρώπους αυτός ο μηχανισμός επιβίωσης και αυτοσυντήρησης έχει ατροφήσει ή μάλλον έχει υπερκεραστεί εξαιτίας της εφευρετικότητας του. Η νοημοσύνη του τον κάνει να συμπεριφέρεται πιο ηλίθια από τους λιγότερο νοήμονες «συγγενείς» του.

Είναι πολύ πιο εύκολο να σκοτώσεις κάποιον εξ’ αποστάσεως παρά με τα χέρια σου. Οι δολοφονίες με στραγγαλισμό είναι εκατομμύρια φορές πιο σπάνιες από τις δολοφονίες με όπλο. Πόσο μάλλον όταν εξοντώνεις τον άλλον οικονομικά, όχι μόνο χωρίς να τον αγγίζεις, αλλά χωρίς να τον γνωρίζεις.

Κάποιοι θα πουν ότι πάντα ο άνθρωπος ήταν λύκος για το συνάνθρωπο του, όμως δεν είναι λύση να αποδεχόμαστε την εγκληματική συμπεριφορά ως ιστορική αναγκαιότητα.

6) Η ρήξη με την παράδοση

Εδώ κάποιοι, ιδιαίτερα οι νεότεροι, θα παραξενευτούν. Έχουμε ταυτίσει την παράδοση με τη συντηρητικότητα, και θεωρούμε ότι κάθετι καινοτόμο/επαναστατικό πρέπει να είναι απαλλαγμένο από τις «παλιές ιδέες».

Αυτό είναι λάθος. Ο μόνος τρόπος για να «ξεκινήσουμε από την αρχή» είναι να επιστρέψουμε στα σπήλαια και να προσπαθούμε να ανάψουμε φωτιά τρίβοντας ξύλα. Δεν μπορούμε να δούμε παραπέρα αν δεν πατήσουμε στους ώμους γιγάντων.

Ο Λόρεντς, παρότι επιστήμονας, πιστεύει ότι τα μη ορθολογικά πολιτισμικά αποθέματα γνώσεων πρέπει να διατηρηθούν και να μελετηθούν.

«Όποιος αρνείται συστηματικά κάθε αξία της σοφίας των παλαιότερων και κάθε έννοια της παράδοσης, υποπίπτει στο σοβαρό σφάλμα να πιστέψει ότι η επιστήμη είναι ικανή να δημιουργήσει από το μηδέν, και μόνο με τη λογική, έναν πλήρη πολιτισμό, με όλα όσα περιλαμβάνει.»

Ως ζώα και ως άνθρωποι είμαστε προϊόντα της φυσικής εξέλιξης και της πολιτιστικής εξέλιξης. Μέρος της πολιτιστικής συνέχειας είναι η γλώσσα κάθε λαού και οι ιδιωματισμοί, τα ήθη και τα έθιμα, οι παραδόσεις, η θρησκεία (ακόμα κι αν είσαι άθρησκος), η ιστορία, οι μύθοι, η μαγειρική, η μουσική, οι δεισιδαιμονίες και οι ενδυμασίες.

Διαγράφοντας το παρελθόν χάνουμε την ουσία του παρόντος, αφού ένας άνθρωπος χωρίς ρίζες δεν είναι τίποτα άλλο από έρμαιο των εκάστοτε εξωτερικών πιέσεων και καταστάσεων.

Η ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση, όπου όλοι οι άνθρωποι αναπαράγουν μοντέλα συμπεριφοράς νεόδμητα, τα οποία δεν έχουν καμία αναφορά και καμία σχέση με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε λαού, δεν δημιουργεί «πολίτες του κόσμου», αλλά ομοιόμορφα –και εύκολα στο χειρισμό- όντα.

Αυτή η ομοιομορφία, η έλλειψη ποικιλότητας και προσωπικότητας, ταιριάζει φυλογενετικά στα μυρμήγκια, αλλά όχι στους ανθρώπους.

7) Η υποταγή στο δόγμα

Ο άνθρωπος, δυστυχώς, έχει έμφυτη ροπή στο δογματισμό.

Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους:

Πρώτον, γιατί είναι πιο εύκολο να αποδεχτείς άκριτα τις προκατασκευασμένες ιδέες παρά να τις αξιολογήσεις. Το να ζητωκραυγάζεις και να καταδικάζεις απαιτεί μικρότερη νοητική προσπάθεια από το να σκέφτεσαι.

Δεύτερον, γιατί οι άνθρωποι –όπως όλα τα ζώα- έχουμε ανάγκη να ανήκουμε σε ομάδες.

Ο άνθρωπος, μετά από χιλιάδες χρόνια θρησκευτικής κατήχησης, πιστεύει ότι κατέχει –μόνος αυτός ανάμεσα στα υπόλοιπα ζώα- δύο ειδικά, αποκλειστικά ανθρώπινα, χαρακτηριστικά: Ψυχή και ελευθερία επιλογής.

Το πρώτο, η ψυχή, είναι θέμα πίστης και δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε. Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να αποδείξουν την ύπαρξη ή την έλλειψη θεού με τη λογική δεν έχουν καταλάβει τίποτα για τη φύση του ανθρώπου –πόσο μάλλον για τη φύση του θεού.

Το δεύτερο, η ελευθερία επιλογής, είναι ένα από τα δυσκολότερα φιλοσοφικά-θεολογικά-επιστημονικά ζητήματα: Οι αποφάσεις μας και οι πεποιθήσεις μας διαμορφώνουν τις καταστάσεις ή μήπως οι καταστάσεις μας διαμορφώνουν;

Συνήθως η αποδοχή της «γραμμής» ενός δόγματος έρχεται μετά την είσοδο σε αυτό, αν και υπάρχουν κάποια στοιχεία που μας προδιαθέτουν να αποδεχτούμε ένα δόγμα και όχι το αντίθετο ή κάποιο παρόμοιο.

Ένας έφηβος, για παράδειγμα, θα ενταχτεί σε μια ναζιστική οργάνωση για λόγους που δεν σχετίζονται με τη ναζιστική ιδεολογία, ίσως επειδή του αρέσουν τα μαύρα ρούχα και η παραφιλολογία της βίας ή επειδή θέλει να έρθει σε αντίθεση με τους γονείς του. Μέσα στην ομάδα θα ενστερνιστεί το δόγμα και θα αρχίσει να σκέφτεται, να μιλάει, να συμπεριφέρεται όπως οι αυθεντίες, τα πρότυπα της ομάδας.

Αυτό ισχύει για κάθε κομματική οργάνωση, θρησκευτική ομάδα ή επιστημονική κοινότητα. Ο κομμουνιστής θα χρησιμοποιεί τους όρους του διαλεκτικού υλισμού, ο Μάρτυρας του Ιεχωβά θα μοιράζει φυλλάδια και ο ψυχίατρος θα χλευάζει τους ψυχολόγους.

Όλοι πιστεύουν ότι πράττουν ελεύθερα, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η «ελευθερία» τους είναι δογματική.

Το υπέρτατο παγκόσμιο δόγμα όμως, έτσι όπως δεν έχει ξανασυμβεί στην ανθρωπότητα, είναι η πεποίθηση ότι ο μόνος ορθολογικός τρόπος συμπεριφοράς είναι αυτός που συνδέεται με το ανταγωνιστικό/καταναλωτικό πρότυπο, που αναφέραμε προηγουμένως.

Όποιος άνθρωπος θα αντιταχτεί ή θα προσπαθήσει να μην απορροφηθεί από το σύγχρονο τρόπο ζωής θεωρείται γραφικός ή άρρωστος ή επικίνδυνος.

Τι θα σκεφτόσασταν για έναν άνθρωπο ο οποίος καλλιεργεί την τροφή του, κατασκευάζει τα έπιπλα του σπιτιού του (το οποίο ίσως και να έχει κτίσει μόνος) και ζει χωρίς τηλεόραση, τηλέφωνο και ηλεκτρικό ρεύμα;

Πιθανότατα ότι είναι ανισόρροπος. Τουλάχιστον απροσάρμοστος, αφού έρχεται σε αντίθεση με το δόγμα της σύγχρονης ζωής.

8) Τα πυρηνικά όπλα

Σε αυτό το «αμάρτημα» ο Λόρεντς αφιερώνει μία μόλις σελίδα!

«Η απειλή αυτή», γράφει, «είναι ευκολότερο να αποτραπεί. Φτάνει να μην κατασκευάσουμε (τη βόμβα) ή να μην την ρίξουμε. Αν λάβουμε όμως υπόψη την απίστευτη συλλογική βλακεία της ανθρωπότητας, τότε καταλαβαίνουμε ότι ακόμα κι αυτό είναι αρκετά δύσκολο για να το πετύχουμε».

Εν κατακλείδι:

Ο Λόρεντς δεν έχει κάποιον αισιόδοξο επίλογο στο βιβλίο του. Δεν γράφει κάτι σαν: «Όμως ο άνθρωπος πάντα βρίσκει τον τρόπο να ξεπερνάει τα εμπόδια.»

Σε έναν μικρό πρόλογο που συμπεριέλαβε αργότερα λέει μόνο: «Κάθε κίνδυνος παύει να είναι τρομακτικός από τη στιγμή που γνωρίζουμε τα αίτια του.»

Σαράντα χρόνια μετά οι άνθρωποι όχι μόνο δεν γνωρίζουν τα αίτια του, αλλά ούτε καν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο.

Καλά Χριστούγεννα, κύριε Λόρεντς.



Γελωτοποιός

Πολιτικά παιχνίδια παγιδεύουν το Εθνικό Θέατρο

Η παράσταση της Πηγής Δημητρακοπούλου με αναφορές στο βιβλίο του Σάββα Ξηρού προκάλεσε σάλο | 

Συντάκτης: 

Έφη Μαρίνου

Ο Στάθης Λιβαθινός έκανε τελικά τη μεγάλη κίνηση, αυτήν που δεν τόλμησε να κάνει ποτέ κανένας άλλος, αυτήν που θα συνδέσει το όνομά του με την ιστορία του Εθνικού Θεάτρου.

Κατέβασε την «Ισορροπία του Nash», την παράσταση που ενόχλησε πολιτικά κάποιους επειδή βασιζόταν μερικώς σε κείμενα του Σάββα Ξηρού.

Ο Στάθης Λιβαθινός κατέβασε την μπάρα στην είσοδο της Πειραματικής Σκηνής στην οδό Πανεπιστημίου και έκλεισε το θέατρο σκύβοντας το κεφάλι μπροστά στην απαίτηση φιλελεύθερων «επαναστατών».

Επέτρεψε σε άσχετους με το θέατρο, επικίνδυνους κύκλους να αποφασίζουν για το ρεπερτόριο, τη λειτουργία του Οργανισμού που διευθύνει: του Εθνικού Θεάτρου.
Ενα εντυπωσιακά μεγάλο, χορταστικό αυτογκόλ. Μπράβο...

Τελικά ο αγώνας που δόθηκε τις τελευταίες μέρες εναντίον μιας παράστασης και μιας σκηνοθέτριας απέδωσε καρπούς.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Στάθης Λιβαθινός υπέκυψε στην ιερή οργή αγανακτισμένων «θεατών» (ούτε καν είχαν δει την παράσταση) και απέσυρε την... επικίνδυνη «Ισορροπία».

Ετσι νομιμοποίησε το επιχείρημα όλων αυτών που μέρες τώρα, σκοπίμως, μετατρέπουν μια υπόθεση που αφορά το θέατρο σε πολιτικό νιτερέσο.

Ματαίωσε τις παραστάσεις δικαιώνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τη στάση εκείνων που έχουν λόγους –πολιτικούς εννοείται- να βγάλουν τους σκελετούς από τα ντουλάπια, να ξαναβάλουν μπρος τις μηχανές στον διάλογο του μίσους, ν’ αρχίσουν τους ελεεινούς πολιτικούς συμψηφισμούς ξύνοντας πληγές σε συγγενείς θυμάτων της «17 Νοέμβρη» και σαρκάζοντας τα δικαιώματα ανθρώπων που έχουν δικαστεί και καταδικαστεί για τα εγκλήματά τους.

Κι όλα αυτά στην πλάτη του θεάτρου.

Γιατί η απόφαση του Στάθη Λιβαθινού να λογοκρίνει την ίδια την παραγωγή του θεάτρου που διευθύνει αποτελεί μοιραία υποχώρηση, ξεκάθαρο πλήγμα στην ελευθερία της έκφρασης με στόχο μάλιστα εκεί όπου χτυπά θεσμικά και συμβολικά η καρδιά του ελληνικού θεάτρου: το Εθνικό Θέατρο.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Εχει συμβεί ξανά και στη χώρα μας και αλλού στον κόσμο θεάματα τολμηρά, επικίνδυνα στον χειρισμό τους να δημιουργούν θόρυβο, συζητήσεις, διχογνωμίες, κριτική επί της ουσίας.

Αυτή είναι η δουλειά της τέχνης, πολύ δε περισσότερο της τέχνης που γεννιέται, ζυμώνεται στην «κουζίνα» μιας Πειραματικής Σκηνής θεάτρου.

Κι αν έχουμε δει το κακό, τους αρνητικούς ήρωες, τη βία και τα παράγωγά της να υποστηρίζουν θεματικά ολόκληρα λογοτεχνικά έπη, το κλασικό και σύγχρονο θέατρο, αριστουργήματα ζωγραφικής, μουσικά έργα.

Ποιος σκέφτηκε ποτέ να τα λογοκρίνει και μάλιστα με κριτήριο το θέμα τους;

Ποιος σκέφτηκε ποτέ να κλείσει το θέατρό του γιατί κάποιοι δεν συμφωνούν με το ρεπερτόριο που επιλέχτηκε;

Και ξαφνικά με αφορμή μια παράσταση που περιέχει κείμενα του Σάββα Ξηρού επανέρχεται το γελοίο ερώτημα στο οποίο μας υποχρεώνουν επιτακτικά να απαντήσουμε γρήγορα και χωρίς περιστροφές:

Είστε εναντίον της βίας, ναι ή όχι;

Κι αν είστε εναντίον, γιατί ανεβάζετε παραστάσεις βασισμένες σε υλικό δολοφόνων όπως του Σάββα Ξηρού;... Ε; Γιατί;

Συντάχτηκαν δηλαδή η σκηνοθέτις, οι ηθοποιοί της παράστασης με την πολιτική άποψη του Ξηρού, ακόμα και η καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου;

Και έπρεπε να βρεθούν άπαντες στην αδιανόητα κωμική θέση να απολογούνται από κανάλι σε κανάλι και να απαντούν στις πιεστικές ερωτήσεις «ευαίσθητων» δημοσιογράφων δηλώνοντας ότι δεν είναι υπέρ της τρομοκρατίας, απλώς κάνουν θέατρο, έρευνα, μυθοπλασία, αξιοποιούν στη σκηνή ένα κοινωνικό ντοκουμέντο.

Την Πέμπτη το βράδυ διαβάστηκε το εξής κείμενο στους θεατές του θεάτρου «Ρεξ» εκ μέρους των ηθοποιών του Εθνικού Θεάτρου λίγο πριν αρχίσει η παράσταση του έργου του Μπρεχτ «Γαλιλαίος»:

«Θεωρούμε αυτονόητο και πολύτιμο το δικαίωμα των καλλιτεχνών να συνομιλούν μέσω του έργου τους με τους πολίτες για όσα απασχολούν την κοινωνία και τον άνθρωπο.

Πιστεύουμε ότι ο κόσμος των ιδεών δεν μπορεί να εμπίπτει σε κανέναν περιορισμό.

Γνωρίζουμε ότι οι ελευθερίες σ’ αυτόν τον τόπο πληρώθηκαν πάντα πολύ ακριβά και αρνούμαστε να συναινέσουμε σ’ αυτή την πράξη λογοκρισίας με όποιο μανδύα και αν εμφανίζεται.

Αντιλαμβανόμαστε την απόφαση να κατεβεί η παράσταση "Η ισορροπία του Nash" ως υποχώρηση στις αξιώσεις της Ιεράς Εξέτασης».

Μια «Ισορροπία» ψευτοτρόμου ή πώς ξαναχάθηκε ο κοινός νους

Η ανεξέλεγκτη κατάσταση τρομοϋστερίας οδήγησε την Πηγή Δημητρακοπούλου (που αναγκάστηκε να απολογηθεί «γιατί;», «πώς, αφού το αίμα είναι ακόμα φρέσκο», «μα τον εγκληματία;», «συμφωνείτε με τον Ξηρό;»), να μιλήσει:

Το ότι δεν “λογοκρίθηκα” εν έτει 2016 θεωρήθηκε ατόπημα και το ότι χρησιμοποίησα βιβλίο μέλους μιας οργάνωσης που εξαρθρώθηκε πριν 14 χρόνια, τουλάχιστον “εγκληματικό”. Σέβομαι απόλυτα τη θλίψη των συγγενών των θυμάτων. Αυτοί είναι και τα μεγαλύτερα θύματα όλης αυτής της εκρηκτικής δημοσιότητας, γιατί τους ξύπνησε τραγικές μνήμες.
Εχω να τους απαντήσω μόνο ότι κανείς δεν “εξαγνίζεται”, ούτε “ηρωοποιείται” επειδή καταπατήθηκαν τα δικαιώματά του, αυτό είναι εντελώς διαφορετικό θέμα και δεν αναιρεί τις πράξεις του.
Στους πολιτικούς και δημοσιογράφους που γέμισαν έξαλλοι τα τηλεπαράθυρα λέω ότι δεν κινδυνεύει πια από κανέναν Σάββα Ξηρό η Δημοκρατία μας, αυτός έχει αφοπλιστεί χρόνια τώρα. Κινδυνεύει από πολλά άλλα, πολύ πιο σοβαρά, που τα ξέρουμε καλά όλοι μας, και ένα απ’ αυτά, το ελάχιστο, που πρέπει να προασπιζόμαστε καθημερινά, είναι η ελευθερία της έκφρασης.

Αλλά ήρθε και ο νοικοκύρης του σπιτιού, ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, να πάρει θέση και το ζήτημα, επιτέλους, να κλείσει...

Την Πέμπτη το πρωί ανακοινώνει ότι σταματάει αυτές τις λίγες παραστάσεις (sold out μάλιστα) που απέμεναν γιατί απειλούνταν οι ζωές των ηθοποιών...

Ποιοι απειλούσαν ποιον; Τον ρωτήσαμε, αλλά δεν μας απάντησε. Επέμενε ότι δέχεται απειλές γι’ αυτό θα πάρει μέτρα...

Κάποιοι δηλαδή γραβατωμένοι θα κατέβαιναν από τη Φιλοθέη, το Παλαιό Ψυχικό ή την αμερικάνικη πρεσβεία φορτωμένοι με γκαζάκια και ρουκέτες (!) για να εμβολίσουν το κτίριο του “Ρεξ” στην Πανεπιστημίου;

Μα αυτά, στάνταρ, η 17 Νοέμβρη δεν τα κάνει;

 

Η ανακοίνωση Λιβαθινού |

Στην ανακοίνωσή του τονίζει ότι η παράσταση «προξένησε πόνο», «ξέφυγε από τον καλλιτεχνικό της στόχο και μοιάζει να εξαντλεί τις αντοχές της κοινωνίας».

Μας λέει επίσης ότι «καμιά ιδέα δεν δικαιούται να αφαιρέσει μια ζωή» (πού απαντά αυτό;) και πως η παράσταση «ενεργοποίησε αντιδράσεις ακραίων κύκλων που έφτασαν στο σημείο να εκφράζουν απειλές για τη σωματική ακεραιότητα του κοινού, των καλλιτεχνών και των εργαζομένων του Εθνικού Θεάτρου».

Αν εδώ δεν πρόκειται για λανθασμένη διατύπωση ή σύνταξη στο κείμενο πρέπει να εννοήσουμε ότι η ίδια η παράσταση απέτυχε γιατί «ενεργοποίησε», «προκάλεσε», «ξέφυγε από το στόχο της».

Η παράσταση τα έκανε όλα αυτά;

Η ανακοίνωση του καλλιτεχνικού διευθυντή καταλήγει:

Κάτω από αυτές τις συνθήκες θεωρούμε ότι η συνέχιση της παράστασης θα καλλιεργήσει τη στρεβλή εντύπωση ότι το Εθνικό Θέατρο, αντί να προβάλει τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία και τον γόνιμο προβληματισμό, στηρίζει εγκληματίες για πάντα καταδικασμένους στη συνείδηση του ελληνικού λαού.

Προς αποφυγή δημιουργίας μιας τέτοιας παρερμηνείας, να μείνουν δηλαδή τα κανάλια και άλλοι «φορείς» με την εντύπωση ότι το Εθνικό αβαντάρει εγκληματίες τρομοκράτες, ο Στάθης Λιβαθινός προχώρησε στη λογοκρισία και πέταξε την παράσταση στα σκουπίδια.

Διότι περί αυτού πρόκειται.

Και να σκεφτεί κανείς ότι η δήλωση μετανοίας στην Ιερά Εξέταση των καιρών μας υπογράφτηκε για μια δουλειά της Πειραματικής Σκηνής, αυτής που δημιούργησε με όνειρα και μεράκι πριν από χρόνια ο Στάθης Λιβαθινός και ανάστησε με την επάνοδό του ως διευθυντή στο Εθνικό Θέατρο.

Καλά τα μεγαλόπνοα σχέδια για Τμήματα Σκηνοθεσίας και για αναβάθμιση της Δραματικής Σχολής όμως εδώ αποδεικνύεται ότι έχουμε πρόβλημα χειρισμού ουσιωδών θεμάτων, αυτών που θεωρούσαμε αυτονόητα, «ευκολάκια».

Μήπως τελικά είναι καλύτερα να αναλωθούμε στην κατάκτηση αυτών των βασικών, την περιφρούρηση κεκτημένων (υποτίθεται) όπως η ελευθερία της έκφρασης;
Και μια απορία: Πώς ο Στάθης Λιβαθινός θα κάνει Φεστιβάλ με θέμα τον ελληνικό εμφύλιο όπως προγραμματίζει;

Δεν φοβάται μήπως το θέατρο γίνει «καλοκαιρινό» από τις «ρουκέτες» που θα ρίχνουν, ποιοι άραγε;

Οι απόγονοι των ανταρτών ή των χιτών;

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής ενός Εθνικού Θεάτρου σε κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές δικαιώνει τον ρόλο του.

Τότε είναι που αποδεικνύει τι σημαίνει να διευθύνεις το πρώτο θέατρο της χώρας με ό,τι αυτό συμβολίζει, να παίρνεις αποφάσεις και ρίσκα που αφορούν την ουσία της τέχνης, την τιμή και την αξιοπρέπεια του θεάτρου αλλά και των ανθρώπων του.

Και τότε είναι που κρίνεται.

Υπουργικοί ψίθυροι μετά την υστερία

Οι ανακοινώσεις του Σωματείου Εργαζομένων Εθνικού Θεάτρου, του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος είναι ξεκάθαρες στο μήνυμά τους:
«Η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης είναι θεμελιώδης αρχή της τέχνης του θεάτρου. Καταδικάζουμε τις ενέργειες που θίγουν, προσβάλλουν, απειλούν και στερούν το δικαίωμα αυτό, καθώς και τις φωνές που ζητούν το κατέβασμα της παράστασης».

Καθόλου ξεκάθαρο αλλά συγκεχυμένο έως χωρίς νόημα το περιεχόμενο της ανακοίνωσης του υπουργού Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά.

Μας εξηγεί ότι κατανοεί «τη δικαίως μεγάλη κοινωνική ευαισθησία σχετικά με το ζήτημα της βίαιης και δολοφονικής δράσης ένοπλων ομάδων», αλλά «τυφλές αντιδράσεις απέναντι σε μια θεατρική παράσταση καθιστούν αδύνατη κάθε νηφάλια αποτίμηση του καλλιτεχνικού έργου και κάθε ουσιαστική δημόσια συζήτηση τόσο για τη μνήμη των θυμάτων όσο και για το φαινόμενο της ανεξέλεγκτης βίας».

Και: «Είναι θλιβερό και ανησυχητικό το γεγονός πως το Εθνικό Θέατρο βρέθηκε αντιμέτωπο με απειλές, ώστε εντέλει υποχρεώθηκε να κατεβάσει το επίμαχο έργο πριν από την προγραμματισμένη λήξη των παραστάσεων».

Ο Πρόδρομος Τσινικόρης δήλωσε στην «Εφ.Συν.» ότι τόσο εκείνος όσο και ο Ανέστης Αζάς, με τον οποίο συνεργάζονται ως καλλιτεχνικοί υπεύθυνοι της Πειραματική Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, επιθυμούσαν τη συνέχιση και ολοκλήρωση των παραστάσεων μέχρι το βράδυ της Τετάρτης.

Την ίδια θέση συμμεριζόταν και ο κ. Λιβαθινός. Από την Πέμπτη το πρωί, όταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής και το Δ.Σ. του Εθνικού αποφάσισαν ότι δεν είναι δυνατή η συνέχιση των παραστάσεων, εξαιτίας των αντιδράσεων και κυρίως των απειλών που δέχονταν οι συντελεστές του έργου, οι δύο καλλιτεχνικοί υπεύθυνοι συντάχθηκαν με την απόφαση και στηρίζουν την επιλογή του κ. Λιβαθινού.
 http://www.efsyn.gr

Ζούμε το πιο τρομακτικό inception

συγγραφέας:Ιφιγένεια Κοντού

«Τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα…» Ο Νιόνιος έχει προειδοποιήσει από παλιά ότι τα όνειρα μπορεί να γίνουν πολύ επικίνδυνα, ανάλογα με το ποιοι θα είναι στην εξουσία…

Μόλις πριν από λίγο καιρό, όταν η φαεινή ιδέα των Δανών να αρπάξουν την περιουσία των προσφύγων ήταν ακόμη πρόταση κι όχι νόμος, κάποια σχόλια παραλλήλιζαν – με μπόλικο σαρκασμό – τη συμπεριφορά των σημερινών ευρωπαίων με εκείνη των Ναζί: «Το επόμενο βήμα είναι να ψηφίσετε έναν νόμο που να επιβάλει κάποιο διακριτικό στοιχείο στην εμφάνιση των προσφύγων ώστε να μπορεί κανείς εύκολα να τους ξεχωρίσει μέσα στο πλήθος. Ένα άστρο στο στήθος; Ένα χαριτωμένο tattoo στον καρπό;»

Δεν πέρασαν δεκαπέντε μέρες και ο εφιάλτης έγινε πραγματικότητα.

Κρούσμα πρώτο: Τα σπίτια των προσφύγων έχουν κόκκινες πόρτες [Όλως τυχαίως…]. Από τα 168 σπίτια, τα 155 ξεχωρίζουν από την είσοδο που είναι βαμμένη σε έντονο κόκκινο. [Τα υπόλοιπα; σε βαθύ ροζ;]. Και πού αυτά παρακαλώ; Ούτε στη Γερμανία ούτε στην Αυστρία… Στο Middlesbrough της Αγγλίας. Ευτυχώς, ο Υπουργός Μετανάστευσης James Brokenshire δήλωσε ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν θα γίνουν ανεκτές. [Φαντάσου να έδειχναν ανοχή…]

Κρούσμα δεύτερο: Οι πρόσφυγες φορούν ένα πλαστικό βραχιολάκι στον καρπό! [Πολύ ωραίο, μοδάτο, διακριτικό, τέλειο!]. Θυμίζει το ροζ βραχιολάκι για την εκστρατεία κατά του καρκίνου του στήθους που οι κοσμικές κυρίες με φιλανθρωπικές ανησυχίες, αγοράζουν κάθε χρόνο μαζί με τα επώνυμα καλλυντικά τους…[«Ορίστε! Και οι πλούσιοι φορούν παρόμοιο βραχιολάκι, για καλό σκοπό, γιατί όχι κι οι πρόσφυγες;»]. Αυτά στο Cardiff της Ουαλίας. Πάντα στην πολυπολιτισμική Βρεταννία. Κι αν αρνηθούν να το φορέσουν; Απλώς όσοι αρνούνται, δεν τρέφονται και απειλούνται με αναφορά. Τι μου θυμίζει; [Εκτός από το ναζιστικό τατουάζ-αριθμό;] Το χάραγμα του θηρίου της Αποκάλυψης: όποιος δεν το ’χει στο δεξί χέρι, δεν μπορεί να αγοράσει ή να πουλήσει…[ Αποκάλυψη 13:16,17]

Κρούσμα τρίτο: Στρατόπεδο για 400.000 πρόσφυγες προτείνει ο [πολιτισμένος] Βέλγος υπουργός εσωτερικών να γίνει στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα στην Αθήνα. Όχι αλλού. Πώς το φαντάζεται, δεν μας είπε… Να έχει και κάποιο σύνθημα στην είσοδο όπως: «Η εργασία απελευθερώνει»; Να φορούν οι έγκλειστοι ριγέ φόρμες για να είναι ομοιόμορφα ντυμένοι να μην ζηλεύουν ο ένας τα ρούχα του άλλου; Για φούρνους δεν ανέφερε κάτι, αλλά πρότεινε να επαναπροωθούμε τις βάρκες πίσω [όπως σπρώχνουμε τα ρούχα μέσα σε μια γεμάτη ντουλάπα]. Άμα έχεις τόσο νερό, τι την θέλεις τη φωτιά;

Τι γίνεται; Ζούμε ένα τρομακτικό inception!Ζωντανεύουμε τους χειρότερους εφιάλτες μας με ό,τι υλικό έχουμε από την ιστορία…ούτε καν το αναπλάθουμε, τίποτα, το επαναφέρουμε στην πραγματικότητα ως έχει [μισοσαπισμένο ζόμπι] και τώρα ακόμη πιο τρομακτικό γιατί τώρα, το σενάριο δεν μας είναι άγνωστο, δεν ελπίζουμε [έστω χαζά κι αναίτια]σε happy end, ξέρουμε πώς θα εξελιχτεί το έργο. Μη σου πω το ξέρουμε σκηνή προς σκηνή. Άρα; Θα ζήσουμε ξανά τη λίστα του Σίντλερ; Ξανά την εκλογή της Σόφι; Ξανά τον γιο του Σαούλ;

Inception. Πρέπει να ξυπνήσουμε. Τώρα.
http://tvxs.gr
 selana