Ο δεκάλογος του αυτονόητου

Δεν είναι ηλίου φαεινότερο πως μόνο ένας ανισόρροπος θα δεχόταν να πληρώνει συνεχώς υψηλότερους φόρους, για διαρκώς μικρότερες παροχές; Να ξοδεύει τα χρήματα του σε εισφορές για συντάξεις που δεν πρόκειται να πάρει ποτέ;

.

Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς τα αυτονόητα; Πώς μία λύση που δεν είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμη, ούτε κοινωνικά αποδεκτή, δεν είναι λύση; Πως μπορεί μεν να κοροϊδεύει κανείς τους πολλούς, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, με χιλιάδες ψέματα και κενές υποσχέσεις, αλλά όχι τους πάντες για πάντα; Επιγραμματικά τα εξής:

(1) Δεν είναι αυτονόητο πως ένα δημόσιο χρέος που πλησιάζει στο 180% του ΑΕΠ και δεν χρηματοδοτείται με εσωτερικό δανεισμό, επειδή οι Πολίτες δεν εμπιστεύονται το κράτος τους, είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί; Πως πρέπει λοιπόν να υπάρξει ονομαστική διαγραφή τουλάχιστον του 50%, πριν ακόμη η χώρα πτωχεύσει, αδυνατώντας να πληρώσει οτιδήποτε; Πως για να επιτευχθεί η διαγραφή απαιτείται η συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων και όχι οι συνεχιζόμενες, διχαστικές, ανόητες «κοκορομαχίες» τους;

(2) Δεν είναι αυτονόητο πως η ελληνική οικονομία έχει βαλτώσει, ενώ δεν πρόκειται ποτέ να λειτουργήσει κερδοφόρα, εάν δεν δρομολογηθούν οι σωστές μεταρρυθμίσεις; Για να γίνουν όμως αποδεκτές οι απαραίτητες αλλαγές και να εφαρμοσθούν από την κοινωνία, δεν πρέπει να υπάρχουν μελλοντικές προοπτικές; Με αυτό το ύψος του δημοσίου χρέους, πόσο μάλλον με την κατακόρυφη αύξηση του ιδιωτικού (πάνω από 200 δις € ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις), είναι δυνατόν να υπάρχει μέλλον;

(3) Δεν είναι αυτονόητο πως όσο δεν επενδύουν οι Έλληνες, δεν πρόκειται να επενδύσει κανένας ξένος; Χωρίς όμως επενδύσεις μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας; Από την άλλη πλευρά, ποιός θα επενδύσει σε μία υπό χρεοκοπία χώρα που κινδυνεύει να βγει από το ευρώ, με μία ζήτηση που συνεχώς μειώνεται, με καθημερινές πτωχεύσεις, καθώς επίσης με μία στενότητα ρευστότητας που διαρκώς επιδεινώνεται; Με τόσο υψηλή ανεργία λύνεται ποτέ το ασφαλιστικό;

(4) Δεν είναι αυτονόητο πως όσο μειώνεται το ΑΕΠ, τόσο περιορίζονται τα έσοδα του δημοσίου και τόσο περισσότερα μέτρα θα επιβάλλονται για να καλυφθεί η διαφορά; Πως δεν είναι οι δανειστές αυτοί που ζητούν συνεχώς καινούργια μέτρα, αλλά η οικονομική υποχώρηση, η ύφεση που δημιουργεί νέες ανάγκες; Πως τα μέτρα τροφοδοτούν το σπιράλ του θανάτου, έως εκείνη τη στιγμή που τα πάντα καταρρέουν; Ότι αυτό που θέλει η Ευρώπη σήμερα είναι να μας διώξει όσο πιο γρήγορα μπορεί, αφού έχουμε προσβληθεί από μία ανίατη ασθένεια, αλλά εμποδίζεται από τις ΗΠΑ;

(5) Δεν είναι αυτονόητο πως τα 2,5 εκ. εργαζομένων είναι αδύνατον ποτέ να χρηματοδοτήσουν τους 1,5 εκ. ανέργους, το 1 εκ. δημοσίων υπαλλήλων και τους 2,5 εκ. συνταξιούχους; Από που θα βρει το χρεοκοπημένο δημόσιο τα χρήματα για να καλύψει τη διαφορά, αφού τα ασφαλιστικά και λοιπά ταμεία είναι άδεια, τα έσοδα του συνεχώς υποχωρούν, ενώ δεν μπορεί να δανείζεται από τις διεθνείς αγορές; Με ταξικές κλοπές; Με πολιτικές διώξεις;

(6) Δεν είναι αυτονόητο πως κανένας δεν υποχρέωσε το κυβερνών κόμμα να θέσει υποψηφιότητα στις εκλογές και να τις κερδίσει; Αφού όμως το ίδιο το αποφάσισε, πώς είναι δυνατόν να παραπονιέται ότι βρήκε δυσκολίες; Ειδικά κατά τη δεύτερη εκλογή του, όπου γνώριζε πολύ καλά τί θα αντιμετώπιζε; Εάν δεν μπορούσε να τα καταφέρει, τότε γιατί ανέτρεψε την προηγούμενη κυβέρνηση και γιατί διεκδίκησε ξανά την εξουσία;

(7)  Δεν είναι αυτονόητο πως όταν ξεπουλάει μία επιχείρηση ότι έχει και δεν έχει, δεν σώζεται αλλά απλά επιμηκύνει τον επιθανάτιο ρόγχο της; Που βλέπει κανείς τη διαφορά, όσον αφορά το κράτος και τις ιδιωτικοποιήσεις σε εξευτελιστικές τιμές; Πως είναι δυνατόν να ανέχεται ένας λαός τέτοια συμπεριφορά και τόσες ταπεινώσεις, ισχυριζόμενος ότι είναι υπερήφανος;

(8) Δεν είναι αυτονόητο πως μόνο ένας ψυχοπαθής θα δραστηριοποιόταν επιχειρηματικά ή επαγγελματικά σε μία χώρα που προσπαθεί να ληστέψει τους πάντες για να επιβιώσει, συντηρώντας παράλληλα το βρόγχο του πελατειακού κράτους, χωρίς καμία προοπτική; Πως μόνο ένας ανόητος θα εμπιστευόταν τις καταθέσεις του σε τράπεζες που σχεδιάζουν να τις κλέψουν για να διασωθούν; Η θα αγόραζε μετοχές τους, έχοντας την εμπειρία της μεγαλύτερης ληστείας όλων των εποχών από αυτές, με τις ευλογίες της κυβέρνησης;

(9) Δεν είναι αυτονόητο πως μόνο ένας ανισόρροπος θα δεχόταν να πληρώνει συνεχώς υψηλότερους φόρους, για διαρκώς μικρότερες παροχές; Να ξοδεύει τα χρήματα του σε  εισφορές για συντάξεις που δεν πρόκειται να πάρει ποτέ; Πως δεν είναι ένοχοι οι Έλληνες επειδή αυτοί ψηφίζουν τις κυβερνήσεις τους, αφού το πολιτικό σύστημα, έτσι όπως έχει δομηθεί μετά το 1980, δεν τους προσφέρει στην πραγματικότητα καμία επιλογή;

(10) Δεν είναι αυτονόητο πως κανένας αξιοπρεπής κοινωνικός φορέας δεν κάθεται να συζητήσει με μία κυβέρνηση που δεν κράτησε ποτέ το λόγο της; Ακόμη περισσότερο, με μία κυβέρνηση που ακόμη και να ήθελε, δεν θα μπορούσε να του προσφέρει κάτι, αφού δεν έχει ούτε τα χρήματα, ούτε την πρωτοβουλία των αποφάσεων, παραμένοντας άβουλο πιόνι των δανειστών;

Τέλος, δεν είναι αυτονόητο πως είμαστε αθεράπευτα εγκλωβισμένοι στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια, ενώ δεν έχουμε εκείνο το ικανό πολιτικό και τραπεζικό προσωπικό που θα μπορούσε να δρομολογήσει επιτυχώς ένα εθνικό νόμισμα; Πως δεν είναι αυτού καθεαυτού το νόμισμα το πρόβλημα της οικονομίας μας, αλλά όλα τα υπόλοιπα; 

Analyst.gr

Μια συμμορία από τις Βρυξέλλες που την λέγανε ”Ευρωπαϊκή Ένωση”

Από τον Χάρη Ζάβαλο

Πρόστιμα στην Ελλάδα, μοίραζε σαν μαρουλόχαρτα, το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η Ευρωπαϊκή Ένωση στην Ελλάδα χρόνια τώρα για τις απάνθρωπες συνθήκες μεταχείρισης και διαβίωσης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στους πρόσφυγες.

 

Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, κατηγορήθηκε για εξευτελιστική μεταχείριση και παραβίαση του (αναφαίρετου) δικαιώματος στην ελευθερία.

 

Και φτάνουμε στο σήμερα όπου σε Δανία (σήμερα ψηφίστηκε και επίσημα ο νόμος), Ελβετία και σε μερικά κρατίδια της  Γερμανίας, δεσμεύονται από το κράτος η περιουσία που κουβαλούν πάνω τους οι πρόσφυγες, στρατόπεδα συγκέντρωσης χτίζονται το ένα μετά το άλλο, χιλιόμετρα συρματοπλέγματος ορθώνονται σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, ειδικά βραχιόλια και διακριτικά αναγκάζονται να φορούν οι μετανάστες σε πολλές χώρες ώστε να ξεχωρίζουν από το σύνολο, μαρκάρουν τις πόρτες και τα οικήματα που ζουν οι άνθρωποι στην Αγγλία προκειμένου να γίνονται ευκολότερος στόχος από τον μαχαιροβγάλτικο, δολοφονικό φασισμό που εξαπλώνεται με μορφή μολυσματικής επιδημίας πανευρωπαϊκά.

 

Αυτά όμως υποθέτουμε δεν είναι εξευτελισμός προς τον άνθρωπο και περιορισμός της ελευθερίας σύμφωνα με την ΕΕ.

 

Όταν το ίδιο το εργαλείο της συμμορίας των Βρυξελλών που αυτοαποκαλείται “Ευρωπαική Ένωση” για την φύλαξη των συνόρων, η δύναμη της Frontex, παραδέχεται ότι είναι αδύνατον να ελεγχθούν τα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδος, τόσο γιατί υπάρχουν γεωγραφικά ζητήματα (δεν μπορείς να χτίσεις απλά ένα τείχος) όσο και νομικά (όταν τα πλοία περισυλλέγουν μετανάστες στη θάλασσα, είναι απλώς νομικά αδύνατον για τη Frontex να τους επαναπατρίσει στην Τουρκία αφού απαγορεύεται το διεθνές δίκαιο), οι απειλές της ΕΕ περί αποπομπής της Ελλάδας από την συνθήκη του Σέγκεν προκειμένου να ληφθούν τα 2 εξής μέτρα.

 

1. Ή που θα πρέπει να φτιαχτούν στρατόπεδα συγκέντρωσης (όπως είχε γίνει επί Σαμαρά) ώστε να μην είναι ελκυστική σαν διέλευση η Ελλάδα που προφανώς είναι ευκολότερο (σχετικά πάντα αφού στις παραλίες του Αιγαίου ξεβράζονται καθημερινά πτώματα) να κινείσαι σε χερσαίους δρόμους διαμέσου άλλων κρατών, αλλά να πνίγονται εκατοντάδες πρόσφυγες έξω από την Λαμπεντούζα προσπαθώντας με σαπιοκάραβα να διασχίσουν την Μεσόγειο.

 

2. Ή ακόμα καλύτερα και με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα να πυροβολούνται οι βάρκες ή ακόμα καλύτερα οι ίδιοι οι πρόσφυγες, που πάω στοίχημα πως ήδη θα το είχαν ξεκινήσει αν δεν υπήρχαν οι κάμερες και όλο το παγκόσμιο ενδιαφέρον δεν ήταν στραμμένο σε αυτή την πλευρά του γαμημένου πλανήτη.

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση τόσα χρόνια βρισκόταν σε αγαστή συνεργασία με τις ΗΠΑ για την αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής και τώρα σκέφτονται σαν λύση την δημιουργία στρατοπέδου συγκέντρωσης στην Ελλάδα, όπου θα στοιβάξουν 400 με 500.000 ψυχές, με αντάλλαγμα την διαγραφή μέρους του χρέους.

 

Η εξαθλίωση μιας χώρας γίνεται μοχλός πίεσης και άσκηση εξωτερικής πολιτικής, εντός μιας “ένωσης” που αρνείται να βρει λύσεις παρά μόνο να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα λόγω μικροπολιτικών συμφερόντων (βλ. πτώση δημοτικότητας της Άνγκελα Μέρκελ).

 

Αυτή η δράκα εγκληματιών, οικονομικών και κοινών δολοφόνων της ευρωπαϊκής αλητοσυμμορίας θέλει γκρέμισμα συθέμελα και σπορά με αλάτι ώστε τίποτα να μην ξαναφυτρώσει στα ματωμένα χώματα των ευρωπαϊκών (και μόνο) ψεύτικων κεκτημένων.
Χώνουν το κεφάλι τους στα χώματα των Βρυξελλών και του Στρασβούργου και μασουλάνε τα λαχανάκια τους σαν άλλοι στουφοκάμηλοι όπου και για άλλη μια φορά αδυνατούν να λύσουν το παραμικρό πρόβλημα, που οι ίδιοι μέσα στον εγκληματικό τους ερασιτεχνισμό και τρομακτική ανικανότητα, δημιούργησαν.

 

Σε μια “ένωση” που υπάρχει κοινοτική οδηγία για το τι σχήμα θα έχουν τα αγγούρια και πόσο κακάο πρέπει να έχει το σοκολατούχο γάλα, αδυνατούν να βρουν λύσεις σε ζητήματα ζωής και θανάτου.

 

Μια οικονομική και μόνο ένωση, χωρίς κοινωνικό πρόσημο, μια σπείρα για ελεύθερη διακίνηση γερμανικών και κινεζικών εμπορευμάτων και εγκλεισμό ανθρώπων, η οποία θέλει άμεσα διάλυση.
 

Τα υπόλοιπα είναι απλά οδοντόκρεμα με το σήμα ότι κατασκευάστηκε εντός ευρωπαϊκής ένωσης και λογικά ούτε αυτή θα κάνει την δουλειά της σωστά και θα πεθαίνεις από τερηδόνα.

 

Και όπως εύστοχα σημειώνει ο φίλος Νάσος Αρίμης:

 

«Ειλικρινά μου είναι αδύνατο να καταλάβω, πως μια “αποβολή” της Ελλάδας από τη Σένγκεν θα “προστατέψει” την Αυστρία/Σλοβακία/Γερμανία και πάει λέγοντας, από τα καραβάνια των προσφύγων.

 

Με το αεροπλάνο της γραμμής θα καταφθάσουν οι πρόσφυγες εκεί, ή μήπως σε όλους δίνονται ad hoc ελληνικά διαβατήρια, οπότε είναι “αναγκασμένες” να τους δεχθούν; Και σε τελική ανάλυση, ούτως ή άλλως πρακτικά αυτές (και άλλες) χώρες την έχουν αναστείλει.

 

Μάλλον δεν τους κολλάει η έξοδος από το ευρώ, ως απειλή, εδώ, αν και πιθανολογώ ότι θα το ακούσουμε σύντομα και αυτό.

 

Αυτό πάντως που καταλαβαίνω πολύ καλά, είναι τι εννοούν οι μπολιτιζμένοιεβροπέοι με το “το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό πρέπει να προστατέψει τα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε.”. (Κανονικά, έπρεπε να τους απαντήσει κανένας Υπουργός Εξωτερικών ότι “αγοράσαμε κάτι υποβρύχια από τη Γερμανία γι’ αυτό το σκοπό, αλλά γέρνουν”).

 

Αυτή η συμμορία των Βρυξελλών που αυτοαποκαλείται “Ευρωπαϊκή Ένωση”, είναι ο εχθρός του κάθε ατόμου που θέλει να αποκαλείται ακόμα άνθρωπος και όχι κτήνος.

πηγή:

http://www.nostimonimar.gr/

Χατζηπαπαριές, της αστοιχείωτης Δεξιάς

Πηγή: Αρης Σκιαδόπουλος - "Ημεροδρόμος"

Η αυτού εξοχότης η Δεξιά! Μια παράταξη μακράν του Πολιτισμού. Με την αισθητική της να οριοθετείται ανάμεσα σε Δάκη και Δελφινάριο! Ανίκανη κι απαίδευτη. Το ιστορικό της, θλιβερό. Παραπέμπει στις πιο σκοτεινές δράσεις της ιστορίας: Βιβλία στην πυρά, λογοκρισία που κινήθηκε στο πεδίο του ευτράπελου έως και του φαιδρού. Διαμαρτυρίες υστερικών, να κραδαίνουν το σύμβολο του μαρτυρίου ως…ρομφαία. Εθνικής εξάρσεως συγκεντρώσεις γραφικού επιθεωρησιακού περιεχομένου. Στην ουσία της, έχει εγκολπωθεί διαχρονικά το σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Και τώρα, ιδού ξανά: Με αφορμή μια παράσταση στο Εθνικό, που περιέχει αποσπάσματα από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού, εθίγη η…πολιτιστική της ευαισθησία!

Αρχικά, θα μπορούσε κανείς να συστήσει στους θερμόαιμους αστοιχείωτους να παραμείνουν μακριά από το θέατρο. Το θέατρο αφορά πρώτα τους δημιουργούς, μετά τους κριτικούς και τελευταία το κοινό. Οι μπάτσοι κι οι αυτόκλητοι γραφικοί δικαστές, καλά θα κάνουν να κρατούν αποστάσεις γιατί αλλιώς άλλο δεν πετυχαίνουν από το να επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον ορισμό του γελοίου.

Παρακάτω: Ποιος είπε στον κάθε αστοιχείωτο ότι ο κρατούμενος δεν έχει δικαίωμα έκφρασης και δημιουργίας, που ξεπερνούν τα δέκα τετραγωνικά του κελιού του; Μήπως δεν υπάρχουν κρατούμενοι, που με σπίρτα φτιάχνουν εξαιρετικές μινιατούρες και τις εκθέτουν, ή τις πωλούν; Μήπως δεν υπάρχουν άλλοι που σκαλίζουν το ξύλο και φτιάχνουν μικρά αριστουργήματα; (Εγώ έχω ακόμα ένα σκαλιστό οργανάκι που μου έκανε δώρο ο Κοεμτζής). Μήπως δεν υπάρχουν άλλοι που ασχολούνται με την εικονογραφία;Ο Πασπαράκης, ο συγχωρεμένος, ένας σπουδαίος αγιογράφος, έφτιαξε όσο ήταν στη φυλακή, θαυμάσιες αγιογραφίες που τις πούλησε. Με την ίδια λογική, κάποιος μπορεί να γράψει στίχους για τη γκόμενα που φαντασιώνεται, διήγημα,θεατρικό έργο, νουβέλα κι ο,τι γουστάρει. Κι εγώ, αν είμαι σκηνοθέτης (όπως ο άλλος αγοράζει μια εικόνα από έναν κρατούμενο), είμαι ελεύθερος να ανεβάσω στη σκηνή το κείμενο ενός κρατούμενου. Ποιος θα μου το απαγορεύσει; Ο Χατζηνικολάου που έχει εκφράσει τον αμέριστο θαυμασμό του για την… οσκαρικής ερμηνείας, ευειδή και καλλίπυγο Μακρυπούλια; Και ο οποίος (πόσο απαράδεκτο για δημοσιογράφο) υπαγορεύει σε βουλευτές να καταθέσουν ερώτηση!

Το θέμα όμως είναι ο Σάββας, ο στυγνός τρομοκράτης, που δεν έχει ζητήσει ούτε μια συγγνώμη…

Δηλαδή αν ζητούσε συγνώμη, θα του το επέτρεπε ο πρώην… «κένταυρος» και οι συν αυτώ; Μήπως πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη από τον κύριο Χατζηνικολάου και τους λοιπούς, όλοι οι καταραμένοι ποιητές και ζωγράφοι;

Μήπως πρέπει να πέσουν στα πόδια της πολιτιστικά ρακένδυτης δεξιάς, ο Μπωντλαίρ, που έβαλε τους επαναστάτες να πυροβολήσουν τον πατριό του; Ο Ρεμπό, που κατηγορήθηκε για σειρά εκτρόπων ως μέλος των ατάκτων της Κομμούνας; Ο Φρανσουά Βιγιόν, που μαχαίρωσε έναν κληρικό και στη συνέχεια καταδικάστηκε σε θάνατο για ληστεία; Ο μέγας ομοφυλόφιλος ,λιποτάκτης, λωποδύτης κι ο,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, Ζαν Ζενέ, για τον οποίο παρενέβη ο Σαρτρ ώστε να μην εκτελεστεί η θανατική ποινή που του είχε επιβληθεί;

Πιθανόν, βέβαια, αν περνούσε από το χέρι όλων αυτών των πολιτιστικά αγράμματων, σήμερα να μην θαυμάζαμε τα έργα του Καραβάτζιο, επειδή σκότωσε τον Τομασόνι και καταδικάστηκε σε θάνατο. Ή ακόμα, να είχε διαγραφεί από την Ιστορία της Τέχνης, ο Μπενβενούτο Τσελίνι, επειδή διέπραξε τέσσερις δολοφονίες, για τις οποίες μάλιστα είχε πει ότι… «δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα δικαιολογημένο ατύχημα, πάνω σε μια έντονη διαφωνία»!

Ειπώθηκε ακόμα ότι το θεατρικό που ανέβασε η κυρία Πηγή Δημητρακοπούλου, είναι απόπειρα .. .«εξαγνισμού» του Ξηρού. Εκεί πια και οι βλάκες σηκώνουν τα χέρια ψηλά…

Πρώτο, διότι ο όρος «εξαγνισμός», είναι θρησκευτικής τάξεως ζήτημα, το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν αφορά όποιον θεωρεί ότι είναι κοινωνικός επαναστάτης. Σε κάθε συγγραφέα όμως, υπάρχει πάντα η οδύνη, η αγωνία, ένας αέναος εσωτερικός αγώνας, μια διαρκής αναζήτηση δικαίωσης. Είναι στοιχεία απαραίτητα για κάθε δημιουργό. Και τέτοιες αγωνίες δεν συχνάζουν σε χρυσοποίκιλτους καμπινέδες της Εκάλης, ή σε μπαρόκ κιτς σαλόνια της Δροσιάς. Βιώνονται μέσα από προσωπικές οδύνες, έχουν τις ρίζες τους βαθιά και πέραν του κοινωνικά αποδεκτού, πάνε αντάμα με την κάθε είδους και μορφής στέρηση. Και προπάντων: Κατέχουν το τεκμήριο μιας προσωπικής ελευθερίας, πέραν από τούς κανόνες μιας ανιαρής κανονικότητας.

Η Πολιτεία και η Δικαιοσύνη λοιπόν, να κάνουν τη δουλιά τους. Κι ο κάθε δημιουργός τη δική του. Αλίμονο, αν ο δημιουργός κατέφευγε σε…νομικό σύμβουλο, σε κάθε φάση της δημιουργίας. Ή περίμενε τη επιβεβαίωσή του από μια…κιτς δημοσιογραφία, που διαφημίζει το τελευταίο μοντέλο της… Βόλβο και φάρμακα για την..χοληστερίνη!!!

ΥΓ. Είχε ολοκληρωθεί το άρθρο, όταν ανακοινώθηκε η…παρέμβαση της Αμερικάνικης Πρεσβείας. Στην συνέχεια αποφασίστηκε από την ηγεσία του Εθνικού να κατέβει η παράσταση. Η ανακοίνωση του Εθνικού είναι μνημείο ραγιαδισμού και κακομοιριάς. Παραφράζοντας τη γνωστή φράση του Γκαίτε αναφωνούμε: «Θεέ μου πόσο σκοτάδι»!

Η ταπείνωση αυτής της χώρας πια, ξεπερνά ακόμα και την περίοδο της..Τουρκοκρατίας.

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

«Καληνύχτα και καλή τύχη»

Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ είναι ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών

Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ είναι ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών

Κατέβηκε από την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου η παράσταση «Η ισορροπία του Nash» -στην οποία συμπεριλαμβάνονται αποσπάσματα από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού-, μετά από διαταγή της αμερικανικής πρεσβείας.

Η πρεσβεία των ΗΠΑ αναφέρει πως το δημόσιο δεν πρέπει να χρηματοδοτεί την τέχνη ενός τρομοκράτη, ξεκαθαρίζοντας πως το δημόσιο πρέπει να χρηματοδοτεί μόνο πολέμους στο Ιράκ με πάνω από ένα εκατομμύριο άμαχους νεκρούς.

Σύμφωνα με την πρεσβεία των ΗΠΑ, η τρομοκρατία πρέπει να είναι κρατική και να έχει εκατομμύρια νεκρούς, αφού είναι λάθος να αφεθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία το επάγγελμα του τρομοκράτη.

Όπως αναφέρει η πρεσβεία των ΗΠΑ, οι ΗΠΑ είναι υπέρ της ελεύθερης αγοράς σε όλους τους τομείς, εκτός από την τρομοκρατία που πρέπει να είναι κρατική.

Μετά το κατέβασμα της παράστασης που περιείχε αποσπάσματα από το ημερολόγιο του Σάββα Ξηρού, η αμερικανική πρεσβεία θα ανεβάσει στο Εθνικό Θέατρο το έργο «Ο Ράμπο και τα αδέρφια του» που βασίζεται στο βιβλίο ενός καλού Αμερικανού τρομοκράτη που ξεπάστρεψε το μισό Αφγανιστάν.

Σύμφωνα με πληροφορίες από το Μέγαρο Μαξίμου, η κυβέρνηση σκέφτεται να προτείνει στον Αμερικανό πρέσβη την θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών, ώστε να καλυφθεί το κενό του αναντικατάστατου Γιώργου Λούκου.

Πάντως, όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες και οι καλλιτεχνικοί συντάκτες που εξεγέρθησαν μετά την απομάκρυνση του Λούκου, έχουν βγάλει τον σκασμό μετά το κατέβασμα της παράστασης στο Εθνικό Θέατρο. Τι έγινε παιδιά, δεν έχει μάσα το θέμα;

Εν τω μεταξύ, οι Έλληνες παρακολουθούν απαθείς τα τεκταινόμενα, γιατί, αν δεν αντιδράς που σου έχουν κόψει τη ζωή, θα αντιδράσεις επειδή έκοψαν μια θεατρική παράσταση;
Πάντως, είναι μεγάλη τιμή για τους Έλληνες η χώρα τους να κυβερνάται από την Γερμανία και τα θεατρικά τους έργα να επιλέγονται από τις ΗΠΑ.

Γερμανία, Αμερικάνικη Πρεσβεία, Τσίπρας, Μητσοτάκης, ολιγάρχες και λαός ενωμένοι, μπορείτε να τα καταφέρετε.

Καλή επιτυχία!

(Έχει ακόμα πιο μεγάλη πλάκα η κατάσταση στην Ελλάδα, όταν την βλέπεις από μακριά. Αν και η Κύπρος δεν είναι και τόσο μακριά, κι ας υποστήριζε το αντίθετο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Whatever!)


pitsirikos.net

Αυτός είναι ο …πολιτισμός σας ρε;

Η προσφυγική, μαζί με την οικονομική κρίση, ξεγύμνωσαν τις …«ευρωπαϊκές αξίες»


Γράφει: Ελένη Μαυρούλη

Στις 27 Ιανουαρίου 1945, η 60ή Στρατιά του Κόκκινου Στρατού της Σοβιετικής Ένωσης, απελευθερώνει τους αποστεωμένους κρατούμενους του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης και εξόντωσης Άουσβιτς-Μπίρκεναου, αποκαλύπτοντας το μέγεθος της θηριωδίας του φασισμού. Την ημέρα αυτή επέλεξε ο ΟΗΕ για να τιμήσει την μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Της προσπάθειας υλοποίησης της «τελικής λύσης» στους Εβραίους (στους οποίους αναφέρεται και το Ολοκαύτωμα), στους κομμουνιστές, στους Ρομά, στους ομοφυλόφιλους, στους ψυχικά πάσχοντες, στον οποιονδήποτε διαφορετικό.

Αυτήν την ίδια μέρα, τίθεται σε εφαρμογή στη Δανία ο πολυσυζητημένος νόμος κατάσχεσης πολύτιμων αντικειμένων και χρημάτων από τους πρόσφυγες προκειμένου, όπως διατείνεται η λογική του νομοθετήματος, να καλύπτουν τα έξοδα παραμονής τους. Μετά από περισσότερες από τρεις ώρες συζήτηση, και πάνω από ένα μήνα δημόσια αντιπαράθεση εντός και εκτός συνόρων, το κυβερνόν μειοψηφικόΦιλελεύθερο Κόμμα – Venstre- «πέρασε» με τις αναμενόμενες ψήφους του ξενοφοβικού Κόμματος του Δανικού Λαού – DPP αλλά και τις μη αναμενόμενες ψήφους της αξιωματικής αντιπολίτευσης των Σοσιαλδημοκρατών τη νομοθεσία περί κατασχέσεων. Υπέρ ψήφισαν 81 βουλευτές, 27 καταψήφισαν, δεκάδες απουσίαζαν. Η στάση που τήρησαν τελικά οι Σοσιαλδημοκράτες κυριαρχεί στις αναλύσεις που κάνουν λόγο για τάχιστη στροφή προς τα δεξιά της πολιτικής σκηνής της Δανίας στην προσπάθεια να διεμβολιστεί η διαρκώς αυξανόμενη επιρροή του ξενοφοβικού DPP.

Το νομοσχέδιο επιτρέπει στην αστυνομία να πραγματοποιεί έρευνες σε αιτούντες άσυλο την ώρα που αυτοί θα φτάνουν στη χώρα και να κατάσχει αντικείμενα που θεωρεί μη απαραίτητα, αξίας πάνω από 10.000 δανέζικες κορώνες (περίπου 1.350 ευρώ), τα οποία δεν θα έχουν συναισθηματική αξία για τους ιδιοκτήτες τους. Ταυτόχρονα, αποφασίστηκε να αυξηθεί από ένα σε τρία χρόνια ο χρόνος για να επανενωθεί μια οικογένεια προσφύγων (δηλαδή να γίνει δεκτή η οικογένεια ενός πρόσφυγα που ζει στη Δανία). Αφήνει, δε, ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρξει μείωση του χρόνου άδειας παραμονής σε ένα χρόνο έναντι πέντε που είναι σήμερα στη βάση των συνθηκών του ΟΗΕ, με δικαίωμα ανανέωσης σε άλλον έναν χρόνο, για τους πρόσφυγες. Και επιπλέον, επιτρέπει στις δανικές αρχές να εξετάζουν τις «δυνατότητες ενσωμάτωσης» ανά περίπτωση –χωρίς να είναι σαφές με ποια κριτήρια θα γίνεται αυτό-.

Στη βροχή των επικρίσεων από τον ΟΗΕ, από οργανώσεις δικαιωμάτων αλλά και από αυτήν την ίδια την ΕΕ, η δανική κυβέρνηση απάντησε απλώς ότι τα ίδια εισοδηματικά κριτήρια ισχύουν και για τους Δανούς πολίτες όσον αφορά στην λήψη επιδομάτων. Απλά και κυνικά.

Αυτή είναι η λογική της ΕΕ. Αυτές είναι οι αξίες της ΕΕ. Την ώρα που τιμάται η μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, στο όνομα ενός «νέου κινδύνου» να στήνονται οι βάσεις για νέα πογκρόμ.

Ανάλογη απάντηση έδωσαν και οι ελβετικές αρχές οι οποίες, στα σιωπηλά, εφάρμοζαν ακριβώς την ίδια τακτική στους πρόσφυγες εξαρχής. Σύμφωνα με τους νόμους στην Ελβετία οι αιτούντες άσυλο στη χώρα υποχρεούνται με την είσοδό τους να δηλώσουν την αξία των υπαρχόντων τους. Σε περίπτωση που η αξία των δηλωμένων υπερβαίνει τα 900 ευρώ οι αρχές διατηρούν το δικαίωμα να κατασχέσουν το υπερβαίνον ποσό.Σύμφωνα μάλιστα με τα στοιχεία των ελβετικών αρχών μόνο το 2015, οι αρχές προχώρησαν στην κατάσχεση 200.000 ευρώ από 112 άτομα. Οι αρχές της Ελβετίας, της χώρας φιλοξενίας των τραπεζών που φιλοξενούν συγκεντρωμένο τον παγκόσμιο πλούτο, που δεν θεωρεί απαραίτητο να ελέγξει καν αν πρόκειται για καταφανώς αιματοβαμμένο πλούτο, που δεν έχει υποστεί καμία σοβαρή συνέπεια καν από την παγκόσμια κρίση, «μαζεύει φράγκα» και από τους πρόσφυγες!

Η ίδια τακτική ακολουθείται στην Βαυαρία. Στο πιο σκληρό όμως καθώς στους πρόσφυγες επιτρέπεται να κρατήσουν μόνο 750 ευρώ. Στην Βάδη-Βυτεμβέρη (πρωτεύουσα Στουργκάρδη αν σας λέει κάτι), στους πρόσφυγες οι αρχές επιτρέπουν να κρατήσουν αντικείμενα αξίας μόλις 350 ευρώ. Με βάση τις επίσημες δηλώσεις, δεν πρόκειται παρά για εφαρμογή των νόμων που αναφέρουν ότι οι πρόσφυγες θα πρέπει να καλύψουν τις ανάγκες τους με δικά τους έξοδα πριν λάβουν βοήθημα από το κράτος. Το τι ακριβώς μπορεί να καλύψει κανείς στη Βαυαρία, με το εκεί κόστος ζωής, με 750 ή ακόμη χειρότερα 350 ευρώ, το ξέρουν οι Βαυαροί αφού γνωρίζουν από «προγράμματα διάσωσης» καλά.


Ταυτόχρονα, ο υπουργός Εσωτερικών της Βρετανίας ετοιμάζεται για περιοδεία στην βορειοανατολική Αγγλία προκειμένου να δει ιδίοις όμμασι αν ισχύουν τα δημοσιεύματα που υποστηρίζουν ότι στα σπίτια που κατοικούν πρόσφυγες, οι πόρτες βάφονται κόκκινες για να ξεχωρίζουν. Στο Κάρντιφ της Βρετανίας όντως είχε αρχίσει να επιβάλλεται στους πρόσφυγες να φορούν κόκκινο πλαστικό βραχιολάκι στο χέρι, κάτι που προκάλεσε τόσο μεγάλες αντιδράσεις που, προς το παρόν τουλάχιστον, εγκαταλείφθηκε.

Την ώρα που απειλείται η Ελλάδα με έξοδο από την Σένγκεν γιατί δεν βάζει φράχτες στο Αιγαίο ή δεν μετατρέπεται (ακόμη τουλάχιστον) από άκρη σε άκρη σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων, τα «λαμπερά ονόματα» του ευρωπαϊκού πολιτισμού και των αρχών του, όπως οι Σουηδία, Δανία, Γαλλία, Γερμανία και Αυστρία, πρακτικώς έχουν, ήδη, άρει την Σένγκεν και έχουν επαναφέρει τους ελέγχους στα σύνορα. Σε Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβενία η πλειοψηφία, με βάση δημοσκοπήσεις, ούτε καν θέλει ν’ ακούσει για πρόσφυγες και τα τείχη χτίζονται το ένα μετά το άλλο.

«Πολιτισμός» … πολύτιμων (στην κυριολεξία) αρχών

Αυτός είναι ο υψηλός …«πολιτισμός» τους. Είναι ο «πολιτισμός» που βομβαρδίζει σπίτια, διαμελίζει παιδιά, τα πνίγει στο Αιγαίο, ξεριζώνει οικογένειες, διαλύει ζωές, αλλάζει με ποτάμια αίματος τα σύνορα και μετά σε πετά σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι ο «πολιτισμός» που αλλάζει το περιεχόμενο των εννοιώνανάλογα το πώς τον συμφέρει: ο πρόσφυγας γίνεται τρομοκράτης, η αλληλεγγύη γίνεται «έλεγχος συνόρων», το ISIS από σύμμαχος γίνεται το απόλυτο κακό, όπως άλλωστε νωρίτερα έγινε και με το καθεστώς Καντάφι, Σαντάμ, Άσαντ κ.ο.κ.

Είναι ο «πολιτισμός» και οι… αξίες που βαφτίζουν «επένδυση» την απομύζηση μιας χώρας, «δημοκρατία και ανθρωπισμό» την στρατιωτική επέμβαση σε μια χώρα, το βομβαρδισμό της, την ισοπέδωσή της, που χαρακτηρίζουν το θάνατο «παράπλευρη απώλεια», αλλά ταυτόχρονα θεωρούν εν δυνάμει τρομοκράτη και αναμφίβολα «βάρος» αυτόν που προσπαθεί να ξεφύγει από αυτό τον εφιάλτη. Που αναρωτιούνται που βρέθηκε τόσο μίσος να «θρέψει» φαινόμενα στυλ ISIS (εκτός φυσικά από την πτυχή της απόλυτα συνειδητής οργανωτικής, χρηματοδοτικής και εξοπλιστικής στήριξης ιδιαίτερα όταν πρωτοεμφανίστηκε από σειρά «προθύμων» γιατί συνέφερε).



Όχι δεν είναι το ISIS. Είναι δημόσια εκτέλεση στη Σ. Αραβία.

Είναι ο «πολιτισμός» που κάνει τα στραβά μάτια στη σφαγή των Κούρδων στην νοτιοανατολική Τουρκία και κάθε άλλης αντίθετης φωνής, προκειμένου ο Σουλτάνος Ερντογάν να «τραβήξει λίγο τα λουριά» στις προσφυγικές ροές, επί πληρωμή εννοείται. Που χαρακτηρίζει ισραηλινο-παλαιστινιακή «διένεξη» την ισραηλινή κατοχή και βγάζει λογύδρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα σφίγγοντας το χέρι στους σαουδάραβες δημίους που εκτελούν κάθε ..ενοχλητικό στην μέση του δρόμου προς παραδειγματισμό. Ω! Το κάνει και το ISIS αυτό; Ε, τότε είναι φρίκη και χρειάζεται στρατιωτική επέμβαση! Που στηρίζει τους ναζιστές – φασίστες της ουκρανικής κυβέρνησης, καταδικάζοντας τον… φασισμό στο πρόσωπο της Μόσχας ακριβώς στο όνομα της… δημοκρατίας!

Είναι ο ίδιος «πολιτισμός» και οι ίδιες αξίες που θεωρούν απολύτως φυσιολογικό οικογένειες να σύρονται έξω από τα σπίτια τους στην Ισπανία σωρηδόν. Που στην Πορτογαλία του πετυχημένου μνημονίου θεωρεί απολύτως φυσιολογικό το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται σε διαρκή κίνδυνο να πέσει κάτω από το όριο της φτώχειας να κυμαίνεται κοντά στο 40%. Που αύξησε κατά 55% τον αριθμό των αστέγων στην «επιτυχημένη» Μ. Βρετανία κατά την διακυβέρνηση του κ. Κάμερον. Που μετέτρεψε σε κανονικότητα στηνΙταλία το 45% των νέων να είναι άνεργοι και μόνο το 58% όσων είναι σε θέση να εργαστούν, να έχουν δουλειά, παρά το γεγονός ότι επισήμως η ανεργία κυμαίνεται στο 15%. Που αυξάνει αλματωδώς την περιστασιακή εργασία στη Γαλλία με αποτέλεσμα, η εκεί υπηρεσία ανεργίας –Pole Emploi- να έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί στις εκθέσεις της, όπως και η ΕΕ, τον όρο «εργαζόμενη φτώχεια – working poverty» από το 2010!

Είναι ο ίδιος …«πολιτισμός και οι ίδιες αξίες» που έχουν γονατίσει την ελληνική κοινωνία, με την ανεργία στα ύψη, τις συντάξεις, αν και πετσοκομμένες, να μετατρέπονται στο μοναδικό εισόδημα ολόκληρων οικογενειών, με τις ζωές ολόκληρων γενιών χαμένες, με τη φορολογία σε εργαζόμενους, υποαπασχολούμενους, ανέργους να καλπάζει και στους έχοντες «να σφυρά αδιάφορα» ενώ ο δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται με όρους αποικίας. Που εκβιάζει, απαιτεί, εξευτελίζει και εκμαυλίζει κάνοντας τα ηχηρά ΟΧΙ σιωπηλά ΝΑΙ με κατεβασμένο κεφάλι,κάψιμο στην καρδιά και μια βαριά αίσθηση ήττας στους ώμους. Που «παζαρεύει» μειώσεις του χρέους (με γνωστό το πώς αυτό δημιουργήθηκε και διογκώθηκε) με …κεφάλια προσφύγων!

Γιατί αυτές είναι οι αξίες της ΕΕ. Είναι οι αξίες του κεφαλαίου: το κέρδος και η εκμετάλλευση. Είναι ο «πολιτισμός» του καπιταλισμού. Είναι ο «πολιτισμός» της δικής μας εξόντωσης. Είναι ένας ….«πολιτισμός» που μας αφορά μόνο ως προς τη συντριβή του. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ζήσουμε. Γιατί θα είναι ή αυτός ή εμείς. ΟΧΙ, δεν θα είναι αυτός…

πηγή: http://www.toperiodiko.gr/
 anhsyxia.wordpress.com

(Ξε)μείναμε Ευρώπη

by To Skouliki Tom

Άνεμος Διαφωτισμού πνέει πάνω από την αλληλέγγυα ήπειρό μας μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, σύμφωνα με το οποίο, οι άνθρωποι που εισέρχονται στη Δανία με σκοπό να ζητήσουν άσυλο, θα είναι υποχρεωμένοι να παραδίδουν στο κράτος μετρητά και τιμαλφή των οποίων η αξία ξεπερνά το συνολικό ποσόν των 1.340 ευρώ, εξαιρουμένων των προσωπικών αντικειμένων με συναισθηματική αξία ή και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης όπως κινητά τηλέφωνα.

Με λίγα λόγια, οι πρόσφυγες θα είναι αναγκασμένοι να επιβιώσουν στη Δανία με 1.340 ευρώ. Όλα τα υπόλοιπα θα κατάσχονται. Κι αυτό λέγεται αυτοχρηματοδότηση. Θα τους τα παίρνουν, λέει, για να τους τα επιστρέψουν με τη μορφή παροχών.

Πώς είναι το ελληνικό κράτος που σε λεηλατεί με φόρους, δήθεν για να στα ανταποδώσει, αλλά τελικά όλα καταλήγουν στη μαύρη τρύπα του χρέους κι εσύ ψοφάς της πείνας; Ε, κάτι τέτοιο.

Πρόσφυγες που έδωσαν περιουσίες σε διακινητές για να ξεφύγουν από το θάνατο, καλούνται τώρα να παραδώσουν ό,τι τους έχει απομείνει για να επιβιώσουν.

Ό,τι κατάφεραν να διαδώσουν από τις βόμβες και τα νερά της Μεσογείου.

Μα δεν είμαστε μια ωραία ναζιστική ατμόσφαιρα;

Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα του εμφυλίου στη Συρία και της προσφυγικής κρίσης που ακολούθησε, είναι προφανές ότι η Ευρώπη, ανήμπορη και κυρίως απρόθυμη να βρει λύσεις, ανοίγει το χρονοντούλαπο της Ιστορίας της αναζητώντας μια σύγχρονη Τελική Λύση.

Τότε ήταν οι Εβραίοι, τώρα είναι οι πρόσφυγες.

Κι έτσι έχουμε μια Ευρωπαϊκή Ένωση, απόλυτα ευθυγραμμισμένη με τις πολιτικές των ΗΠΑ που αποσταθεροποίησαν ανεπανόρθωτα τη Μέση Ανατολή και δημιούργησαν την προσφυγική κρίση, να κλείνει τα σύνορά της, να χτίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης, να υψώνει συρματοπλέγματα, να μαρκάρει ανθρώπους και να κατάσχει τις περιουσίες τους.

Τότε ήταν η διαφύλαξη της καθαρότητας της φυλής, τώρα είναι η διαφύλαξη της ασφάλειας των Ευρωπαίων.

Κίτρινα αστέρια στο μπράτσο και σπρέυ στις τζαμαρίες των καταστημάτων χθες, κόκκινα βραχιολάκια και βαμμένες πόρτες σήμερα.

Κι όπως τότε, η ναζιστική Γερμανία έφτιαχνε εργοστάσια θανάτου κάπου μακριά στην αφαιμαγμένη Πολωνία, έτσι τώρα προτείνεται να γίνει στην Ελλάδα το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιστορία μετά το Άουσβιτς / Μπίρκεναου.

500.000 ψυχές με αντάλλαγμα τη διαγραφή μέρους του δημόσιου χρέους. Η εξαθλίωση ενός λαού – του ελληνικού - ως μοχλός πίεσης για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής και εφαρμογής ναζιστικών πρακτικών.

Η Ελλάδα, μια χρεοκοπημένη χώρα πολλάκις καταδικασμένη από διεθνή δικαστήρια και οργανισμούς για κακομεταχείριση και καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων προσφύγων και μεταναστών, κρίνεται εν μία νυτκτί, με τις ευλογίες της ΕΕ, κατάλληλη για τη «φιλοξενία» εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων διωγμένων από πολέμους. Η Ευρώπη βρίσκει τη νέα χωματερή της.

Θυμάμαι τους Μένουμε Ευρώπη, όταν οι Γερμανοί είχαν ανοίξει το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ, να αποκαλούν ακραίες τις συγκρίσεις με τη Γερμανία του Χίτλερ που κάναμε. Τους θυμάμαι να παρακαλάνε να έρθει η Frontex για να φυλάξει άνευ όρων τα θαλάσσια σύνορά μας, ενώ τώρα η Frontex παραδέχεται ότι η αποτελεσματική φύλαξη των θαλάσσιων συνόρων της Ελλάδας χωρίς τη λήψη ακραίων μέτρων είναι αδύνατη. Τους θυμάμαι στο Σύνταγμα να φωνάζουν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα για να μη μας διώξουν από την ευρωπαϊκή οικογένεια μόνο και μόνο για να εξαπολύουν σήμερα οι Ευρωπαϊοι αδελφοί τους απειλές περί εξόδου από τη Σένγκεν.

Τώρα τι λένε; Ότι πρέπει να δεχτούμε τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης; Ότι πρέπει να δοθεί το ελεύθερο στη Frontex και το Πολεμικό Ναυτικό να βυθίζουν βάρκες και να πυροβολούν ανθρώπους; Ή μήπως ότι πρέπει η Ελλάδα να δεχτεί κάθε είδους εκβιασμό και να γίνει ο σκουπιδιάρης των Ευρωπαίων;

Μα εδώ δε μιλάμε για σκουπίδια. Δε μιλάμε για αριθμούς. Μιλάμε για ανθρώπους.

Και δεν πρέπει να γίνουμε η χωματερή κανενός μαφιόζου, ούτε να πατήσουμε επί πτωμάτων για να επιβιώσουμε με τα ψίχουλα που – ακόμα – μας πετάνε. Αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να πάει να γαμηθεί.

Όπως έγραψε κι ο Χάρης Ζάβαλος, αυτή η δράκα εγκληματιών, οικονομικών και κοινών δολοφόνων της ευρωπαϊκής αλητοσυμμορίας θέλει γκρέμισμα συθέμελα και σπορά με αλάτι, ώστε τίποτα να μην ξαναφυτρώσει στα ματωμένα χώματα των ευρωπαϊκών (και μόνο) ψεύτικων κεκτημένων.

Το μοναδικό σχέδιο που θα έπρεπε να απεργαζόμαστε είναι αυτό της διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης - προτού αυτοδιαλυθεί - με τους δικούς μας όρους.

Τους δικούς μας και των προσφύγων. Όλοι οι υπόλοιποι περισσεύουν.

(Ανήθικο δίδαγμα: Χθες ήταν η Διεθνής Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Σαν χθες, το 1945, ο πρώτος στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού πάτησε το πόδι του στο Άουσβιτς και έστησε την ανθρωπότητα απέναντι στον καθρέφτη της. Θύματα του Ολοκαυτώματος δεν ήταν μόνο Εβραίοι. Ήταν και τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι, κομμουνιστές και όλοι όσοι πλήρωσαν με τη ζωή τους την αντίσταση στο ναζιστικό καθεστώς. Όπως πρόσφυγες δεν είναι μόνο οι Σύριοι. Είναι οι Ιρακινοί, οι Αφγανοί και όλοι όσοι ξεριζώνονται με τη βία από τον τόπο που θέλουν να ζήσουν.)

(Ανήθικο δίδαγμα no.2: Ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ είχε πει ότι "Η Γερμανία δε θα ξαναποκτήσει ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη εξαιτίας του Χίτλερ και του Άουσβιτς". Διαψεύδεται πανηγυρικά.)

(Ανήθικο δίδαγμα no.3: Κυκλοφορούν κάτι στάτους και δημοσιεύματα που επιχειρηματολογούν με "πειστικά" στοιχεία υπέρ του δικαίου της απόφασης των Δανών. Αγνοήστε τα. Γράφουν μαλακίες.)

Συγγραφέας εξευτέλισε την υπουργό Μετανάστευσης της Δανίας...

Στα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη ένας φάκελος με μία επιστολή κι ένα παλιό δαχτυλίδι έφτανε στο γραφείο της υπουργού Μετανάστευσης της Δανίας Inger Støjberg. Είχε προηγηθεί μια...
πανευρωπαϊκή θύελλα αντιδράσεων, καθώς στο φως της δημοσιότητας είχε έρθει εκείνες τις μέρες η πρόθεση της Δανίας να δημεύει χρήματα και τιμαλφή των προσφύγων που περνούν τα σύνορα της.

Ανάμεσα στους πολλούς που ύψωσαν τη φωνή τους - ο Δανός συγγραφέας Christian Mørk, συγγραφέας επίσης και της επίμαχης επιστολής... που εξευτέλισε την υπουργό Μετανάστευσης της χώρας, στέλνοντας της μαζί με αυτή και το δαχτυλίδι της προσφυγοπούλας προγιαγιάς του, για να το δημεύσει εκ των υστέρων.

“Ο παππούς μου ήρθε μαζί με την προγιαγιά μου από το Καλίνιγκραντ της Ρωσίας στην Δανία, τη δεκαετία του 1860”, έγραφε στην επιστολή. “Άλλαξε μάλιστα το επίθετο του σε Mørk για να ακούγεται πιο δανέζικο”, σημείωνε και αφού περιέγραφε το πόσο καλά τους υποδέχτηκε η δανέζικη κοινωνία και πως ενσωματώθηκαν, ο Mørk εξήγησε στην σκληροπυρηνική υπουργό το λόγο ύπαρξης αυτού του παλιού δαχτυλιδιού στον φάκελο.

Ήταν ένα οικογενειακό του κειμήλιο και συγκεκριμένα ένα κόσμημα που έφερε η προγιαγιά του μαζί της από τη μακρινή Ρωσία. Όπως διευκρίνισε δεν πρόκειται για τη βέρα της, καθώς η κυβέρνηση έχει πει ότι δεν θα κατάσχονται τα τιμαλφή συναισθηματικής αξίας. (Το ποιός καθορίζει τι σημαίνει συναισθηματική αξία για έναν ξεριζωμένο άνθρωπο είναι μία μεγάλη κουβέντα που δεν φαίνεται να απασχολεί τις τοπικές αρχές βέβαια).

“Από όσο γνωρίζω, οι Δανοί τότε δεν ζήτησαν από τη προγιαγιά μου όταν πέρασε τα σύνορα να τους παραδώσει τα τιμαλφή της. Με τη σκέψη σε όλους αυτούς που θα υποστούν αυτή την ταπεινωτική εμπειρία, όμως, σας στέλνω τώρα το δαχτυλίδι της», κατέληγε στην επιστολή.

Το αυτί της Støjberg δεν φαίνεται να ίδρωσε όμως, αφού η εξευτελιστική για τους πρόσφυγες απόφαση περί αρπαγής των λιγοστών πολύτιμων αντικειμένων που πήραν μαζί τους, ενώ αποχαιρετούσαν τις πατρίδες τους, είναι εδώ και λίγες μέρες νόμος του κράτους. Έτσι σε κάθε πρόσφυγα δεν θα επιτρέπεται να διατηρεί χρήματα ή αντικείμενα συνολικής αξίας μεγαλύτερης των 1.340 ευρώ.

Η ίδια σχολίασε στο Facebook:

«Γνωρίζω ότι ορισμένα διεθνή μέσα ενημέρωσης διαμαρτύρονται διότι η Δανία στο μέλλον θα κατάσχουν τιμαλφή από τους πρόσφυγες προκειμένου να πληρώσουν για την διαμονή τους στα κέντρα ασύλου. Η κριτική είναι αδικαιολόγητη αφού ο νόμος ήδη προβλέπει οι Δανοί πολίτες να πουλάνε περιουσιακά τους στοιχεία πάνω από 1.340 ευρώ πριν τους εγκριθεί η χορήγηση επιδομάτων. Είναι αρχή στην Δανία αυτοί που μπορούν να ζήσουν με δικά τους μέσα, να το κάνουν. Αυτό ισχύει για όσους ήδη μένουν εδώ και αυτό θα ισχύσει για όσους μόλις έφθασαν», έγραψε.

Μαζί με το δικό της αυτί δεν φαίνεται να ίδρωσε ούτε και αυτό μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Ο Mørk ανέβασε μια φωτογραφία με την επιστολή και το δαχτυλίδι στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook με μεγάλο αριθμό ανθρώπων να επικροτεί την κίνηση του, την ίδια στιγμή που άλλος ένας μεγάλος αριθμός χρηστών του διαδικτύου άρχισε να τον επικρίνει. Όταν δε κάποιος έφτασε να τον απειλήσει μέχρι και για τη ζωή του, κατέβασε τη φωτογραφία, μην αντέχοντας το βάρος των διαδικτυακών επιθέσεων.

«Η Δανία παραδοσιακά ήταν έμπνευση για τους άλλους... Ωστόσο αντί να δείχνει αλληλεγγύη και να παρέχει καταφύγιο, επικεντρώνεται στην ανάπτυξη και εφαρμογή περιοριστικών μέτρων. Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες εκφράζει την λύπη της για την υιοθέτηση περιορισμών στην πολιτική ασύλου αντί να επικεντρώνεται η προσπάθεια στην προώθηση μιας δίκαιης κατανομής των αιτούντων ασύλου στις χώρες της Ε.Ε.”, σχολίασε ο εκπρόσωπος του οργανισμού Ζόραν Στεπάνοβιτς.

Και κάπως έτσι κατέρρευσε και ο πάλαι ποτέ μύθος για τις φιλόξενες σκανδιναβικές χώρες της ευημερίας και της πρόνοιας...

tvxs.gr

Όρσε τα “ευρωιδεώδη” σας - ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ!

Νίκος Μπογιόπουλος

Ανήμερα της ψήφισης από την βουλή της Δανίας του ανατριχιαστικού μέτρου της υπεξαίρεσης, της κατάσχεσης των τιμαλφή των προσφύγων που εισέρχονται στο έδαφός της, λίγες μέρες μετά την ανάλογη απόφαση που λήφθηκε από το θησαυροφυλάκιο της Ευρώπης, την Ελβετία, στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ακούστηκε ότι η Ελλάδα πρέπει να συγκροτήσει στρατόπεδα 400.000 προσφύγων στην Αττική!

Εδώ πια είναι προφανές ότι η κομψότητα των διατυπώσεων δεν έχει κανένα νόημα. Και τούτο διότι είναι εξίσου προφανές ότι απέναντί μας έχουμε κατ’ εξακολούθηση δολοφόνους. Το ευρωπαϊκό ιδεώδες τους, όσον αφορά τους πρόσφυγες, ξεκίνησε με την μετατροπή του Αιγαίου σε Άουσβιτς. Τώρα θέλουν να το ολοκληρώσουν μετατρέποντας την Ελλάδα σε Νταχάου!

Μην ξεχνάμε: Εκείνοι που πνίγουν μωρά, γυναίκες, παιδιά, γέροντες κάθε μέρα στις ελληνικές θάλασσες είναι οι ίδιοι που «πνίγουν», που εξοντώνουν, που ρημάζουν τον ελληνικό λαό.

Είναι οι ίδιοι που δια στόματος του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος λένε ότι δεν αναγνωρίζουν στην Ελλάδα εθνική κυριαρχία από την στιγμή που πλήττονται τα δικά τους σύνορα!

Είναι οι ίδιοι με τους οποίους τα έχουν κάνει πλακάκια οι μπλε, οι πράσινοι, οι τιρκουάζ και οι ροζ Έλληνες κυβερνώντες.

Αυτοί που θέλουν την Ελλάδα προσφυγικό Νταχάου είναι οι ίδιοι που σε συνεργασία με δεξιούς και «αριστερούς» εγχώριους ταγούς έχουν μετατρέψει τον τόπο μας σε μνημονιακό νεκροταφείο.

Αλλά στην περίπτωση των προσφύγων έχουν πλέον πετάξει και κάθε φύλλο συκής.

Γι’ αυτό και είναι η ώρα να σταματήσουν τα δάκρυα για τα πνιγμένα παιδιά, είναι η ώρα τη θέση της οργής να πάρει η ψύχραιμη αποτίμηση για να δούμε ολοκάθαρα το ρόλο των φονιάδων.

Ο φονιάς είναι η ΕΕ που, μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, πρωταγωνιστεί σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις κατά χωρών όπως η Συρία, η Λιβύη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν.

Αυτοί είναι που δημιούργησαν το ισλαμοφασιστικό τέρας των «τζιχαντιστών». Είναι η ΕΕ που με την πολιτική της πνίγει χιλιάδες πρόσφυγες στη Μεσόγειο.

Τα κύματα των απελπισμένων ανθρώπων φτάνουν στην Ελλάδα εξαιτίας της φτώχειας, των πολέμων και των αντιδραστικών καθεστώτων που προκαλούν οι «σύμμαχοί μας» και δεν μπορούν να τα σταματήσουν ούτε οι «φράχτες», ούτε η Frontex, ούτε άλλα μέτρα καταστολής που το μόνο που κάνουν είναι να αυξάνουν τον αριθμό των νεκρών και την τιμή των δουλεμπόρων.

Πάνω από 4.000 οι νεκροί στις θάλασσές μας μέσα στο 2015. Πάνω από 250.000 οι νεκροί λόγω του πολέμου στη Συρία. Πάνω από 4 εκατομμύρια οι πρόσφυγες εξ αυτού και μόνο του λόγου.

Ποιος μπορεί να αμφιβάλει: Είναι η πολιτική της ΕΕ που από τη μια προκαλεί τα προσφυγικά ρεύματα με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, που από την άλλη αφήνει τους πρόσφυγες να πνίγονται για να «παραδειγματίσει» και να αποτρέψει νέες ροές και που στο τέλος καλεί τη χώρα μας, την Ελλάδα, να γίνει ένας απέραντος καταυλισμός ψυχών με αντίτιμο τρία ευρώ το κεφάλι!

Είναι αυτοί οι άθλιοι που γυρίζουν την Ευρώπη στην εποχή του μεσοπολέμου, που φτάνουν στο σημείο, όπως έγραφαν χτες οι «Financial Times», να παζαρεύουν την μετατροπή της Ελλάδας σε τόπο εξορίας, σε μια απέραντη «Γυάρο», σε ένα «Μακρονήσι» της Ευρώπης έναντι… αμοιβής και με αντάλλαγμα την περίφημη «ρύθμιση του χρέους»! Αλήθεια «πόσο πάει» ένα νεκρό παιδί, πόσο πάει ένας φυλακισμένος άνθρωπος στο χρηματιστήριο των «αξιών» τους;

Είναι δολοφόνοι! Δολοφονούν με κάθε μέσο. Ακόμα και με το «βαμβάκι».
Έχουμε αναφερθεί ξανά στην έκθεση της Διεθνούς Κοινοπραξίας των Δημοσιογράφων. Εκεί καταγράφεται αναλυτικά ότι η Παγκόσμια Τράπεζα εκτόπισε τον απίστευτο αριθμό των 3,4 εκατομμυρίων ανθρώπων την τελευταία 5ετία χωρίς να λερώσει καθόλου τα χέρια της.

Πώς; Με την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, με την αρπαγή της γης, υποστηρίζοντας τις πολυεθνικές και τις κυβερνήσεις που κατηγορούνται για πολιτικά και κοινωνικά εγκλήματα, προσφέροντας  περί τα 50 δισ. δολάρια για «επενδύσεις» που προκαλούν «αμετάκλητες και άνευ προηγουμένου» κοινωνικές επιπτώσεις, η Παγκόσμια Τράπεζα συνέβαλε μαζικά στη ροή μετανάστευσης των φτωχών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.

Πολλοί και διάφοροι μιλούν για τους λαθρέμπορους. Όμως πίσω από τους λαθρέμπορους βρίσκεται η «μαφία»: Οι εταιρείες πετρελαίου, τα μονοπώλια στο χώρο της ενέργειας, οι βιομηχανίες όπλων και τα όργανά τους: Το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, η ΕΕ.

Αλλά:

• Η Ευρωπαϊκή Ένωση,αυτή που στο εσωτερικό της έχει οδηγήσει 26 εκατομμύρια «δικά της παιδιά» στην φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, πώς θα ήταν δυνατόν να ενδιαφέρεται για τα «άλλα παιδιά»; 
• Η ΕΕ που έχει νομιμοποιήσει τα ναζιστικά κτήνη που καίνε ζωντανούς ανθρώπους στην Ουκρανία, πως θα ήταν δυνατόν να «πονάει» για τους ανθρώπους που πνίγονται στα ελληνικά νησιά;
• Η πολιτική των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της καταλήστευσης των λαών που ακολουθεί η ΕΕ είναι που οδηγεί απελπισμένους ανθρώπους στον ξεριζωμό. 
• Οι «πολιτισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες», αυτοί που προκαλούν τα μεταναστευτικά ρεύματα, είναι οι ίδιοι που με τα μέτρα καταστολής και τις στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των προσφύγων έχουν μετατρέψει το Αιγαίο και ολόκληρη τη Μεσόγειο σε «λεκάνη» δουλεμπορίου και σε ένα νεκροταφείο θαλασσοπνιγμένων ανδρών, γυναικών και παιδιών που πληρώνουν με τη ζωή τους την προσπάθεια να αποδράσουν από τον πόλεμο και τη φτώχεια.
• Η ΕΕ της αναβίωσης του φασισμού και του σιδερόφρακτου ρατσισμού είναι δυο φορές υπεύθυνη για το έγκλημα. Τη μία γιατί δολοφονεί με την πολιτική των κλειστών συνόρων, την άλλη γιατί εξωθεί εκατομμύρια κατατρεγμένους να ακολουθήσουν το δρόμο της προσφυγιάς.
• Η ΕΕ είναι ένας μηχανισμός ρατσισμού και πολέμου ενάντια στους φτωχούς, είτε αυτοί βρίσκονται εντός των συνόρων της, είτε εκτός. Η πάλη ενάντια στην ΕΕ είναι ταυτόχρονα και πάλη ενάντια στις δολοφονίες στο Αιγαίο. 

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ αναλαμβάνει τεράστια ευθύνη. Η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει συμμετοχή σ’ αυτό το έγκλημα. Είναι αδιανόητο να δέχονται να ακούνε και μόνο την προστυχιά για την μετατροπή του ελληνικού λαού σε «δεσμοφύλακα» προσφύγων!

Η κυβέρνηση και όλο το μπλοκ του λεγόμενου «ευρωμονόδρομου» δεν έχουν καμία εξουσιοδότηση να παζαρεύουν την εθνική κυριαρχία και να «κουβεντιάζουν» με όρους ραγιά ή με όρους ζητιάνου της τρόικας το ζήτημα της διαχείρισης των συνόρων της χώρας.

Η απειθαρχία στον Κανονισμό του Δουβλίνου είναι μονόδρομος για την αντιμετώπιση του προσφυγικού και μεταναστευτικού προβλήματος.

Απαιτούνται:

• Μέτρα, εδώ και τώρα, παρά και ενάντια στην ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία και τις διατάξεις του Δουβλίνου για να μπορούν να μετακινηθούν εκτός Ελλάδας, όπως ζητούν.
• Μέτρα, εδώ και τώρα, ενίσχυσης των μέσων διάσωσης των ανθρώπων που πνίγονται στο Αιγαίο, διεκδίκηση και εξασφάλιση πόρων από τους υπαίτιους του εγκλήματος για δημιουργία ανθρώπινων χώρων προσωρινής φιλοξενίας για τους πρόσφυγες και μετανάστες που φτάνουν στη χώρα.
• Κατηγορηματική άρνηση κάθε σκέψης για μετατροπή της Ελλάδας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων με ταυτόχρονη λήψη όλων των μέτρων για τη γρήγορη και δίκαιη απονομή ασύλου στους πρόσφυγες, καθώς και για τη χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων για να φτάσουν στις χώρες του πραγματικού προορισμού τους.
• Απόδοση και κατοχύρωση όλων των κοινωνικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων στους μετανάστες που εργάζονται ώστε να μην πέφτουν θύματα ανείπωτης εκμετάλλευσης και αυθαιρεσίας αλλά και να μην αξιοποιούνται ως πολιορκητικός κριός ενάντια στα δικαιώματα των Ελλήνων εργαζομένων.
• Τσάκισμα των κυκλωμάτων λαθρεμπορίας και εκμετάλλευσης μεταναστών τσάκισμα - με πυγμή παραδειγματική και αμείλικτη - των εγκληματικών κυκλωμάτων Ελλήνων, μεταναστών και «μεικτών» που στρατολογούν καθάρματα από την μεταναστευτική χοάνη.

Και φυσικά: Διατράνωση από τον λαό μας της θέσης ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι συνεργός, αλλά φωνή και δύναμη αντίστασης ενάντια στα εγκλήματα που διαπράττονται στις χώρες των μεταναστών.

Πράγμα που σημαίνει:

• Άμεση αποχώρηση όλων των ελληνικών στρατευμάτων από ιμπεριαλιστικές αποστολές.
• Καμία συμμετοχή και καμία συνδρομή στις συνεχείς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
• Καμία νομιμοποίηση των προσχημάτων που άλλοτε «λόγω» των Μπιν Λάντεν, άλλοτε «λόγω» των Σαντάμ κι άλλοτε «λόγω» των «τζιχαντιστών», πολλαπλασιάζουν τα κύματα των προσφύγων.

Όλα βοούν! Η αποδέσμευση της Ελλάδας από το ευρωενωσιακό Κολοσσαίο είναι προϋπόθεση ύπαρξης για το λαό της, είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση ώστε να μπει ένα τέλος στην μετατροπή της χώρας σε σάκο του μποξ, είναι βασικός όρος ώστε ο τόπος μας να πάψει να αποτελεί θύμα και θύτη ενός ειδεχθούς εγκλήματος που έχει όλα τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας.

e-nikos

Έγινες Ευρωπρεπής

του Γιάννη Λαζάρου
Δεν είναι οι πολιτικοί και οι δανειστές που σου καταπατούν την αξιοπρέπεια αλλά εσύ ο ίδιος. Από το 2012 πριν το σαμαρικό μνημόνιο είχαν ξεκινήσει χώρες από την Φιλανδία μέχρι την Τσεχία να λένε στα μούτρα του κάθε υπουργίσκου που δήθεν διαπραγματευόταν: "Φύγετε από την Ε.Ε.", "Έξω από την Ευρωζώνη" με όλες τις φεντεραλιστικές φυλλάδες της Ε.Ε να χλευάζουν τους κοπρίτες, ανάξιους, κλεφτρόνια Έλληνες. Τίποτε ο Έλληνας, εκεί, είχε στυλώσει τα πόδια σαν μουλάρι στον ανήφορο και ήθελε Ευρώπη πάση θυσία.
Έβγαινε ο Σόιμπλε από το 2014 και σε κάθε αποστροφή του λόγου του για την Ελλάδα ανέφερε το Grexit. Έφτασε να χαρακτηρίσει ως ηλίθιο στο να εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις τον ελληνικό λαό αφού στον εκπρόσωπό του το απεύθυνε και όλοι γελάσαμε. Καμία αντίδραση οι Έλληνες. Θέλουν Ευρώπη κι ας χαρακτηρίζονται ως ηλίθιοι της "ευρωπαϊκής οικογένειας". Γίναμε το "χαζό παιδί χαρά γεμάτο" της ναζιστοπαρέας των Βρυξελλών.
Φτάσαμε στο σήμερα όπου το Κολλέγιο των Επιτρόπων της Ε.Ε πρωτοστατούντος του Ζαν Κλωντ Γιούνκερ να σου δίνει διορία τρεις μήνες για να μην σε πετάξει έξω από τα ανοιχτά σύνορα της Ε.Ε, έξω από τα ίσα δικαιώματα που θα έχουν οι πολίτες των υπόλοιπων κρατών-μελών της Ε.Ε αν δεν πνίξεις πρόσφυγες στο Αιγαίο. Αυτό σού ζητάνε, Ευρωέλληνα. Στο είπε άλλωστε και η Frontex: Αν δεν επαναπροωθηθούν εν πλω στην Τουρκία τα σαπιοκάραβα με 7 μποφόρ, δεν φυλάσσονται τα σύνορα της Ε.Ε. Όταν αυτοί λένε φύλαξη συνόρων της Ε.Ε, εννοούν να ανοίξει πυρ η Ελλάδα, να τρυπήσει βάρκες για να μην ακουμπήσει βρώμικο πόδι Ασιάτη στην καθαγιασμένη ευρωπαϊκή γη.
Εσύ όμως εκεί, είσαι ικανός να πνίξεις κόσμο για να λέγεσαι "Ευρωπαίος πολίτης". Ποια αξιοπρέπεια ακριβώς υπερασπίζεται κάποιος όταν δεν έχει κανένα πρόβλημα να γίνει λιγότερο άνθρωπος και περισσότερο Ευρωπαίος; Έχεις προσπεράσει 7 ολόκληρα χρόνια τους συμπολίτες σου είτε είναι άστεγοι, είτε ανασφάλιστοι, είτε αυτόχειρες, είτε καταθλιπτικοί και το βλέμμα σου μόνο στο ΑΤΜ να μπει το ευρώ και να νιώσεις ότι σήμερα παρέμεινες "άνθρωπος". Διότι το κεφάλι σου πλέον έχει γίνει πλακέ σαν το ναζιστικό νόμισμα εγκεκριμένο από την τράπεζα των Βρυξελλών ενώ η αξία του πέφτει σε ποιότητα όσο ανεβαίνει το ευρώ.
Σε βλέπουν σε απευθείας μετάδοση στα μπλόκα, σε βλέπουν να κρεμάς γραβάτες σε δέντρα στο Σύνταγμα, σε βλέπουν να απλώνεις χέρια για ένα κιλό πατάτες, σε βλέπουν να μην αντέχεις άλλο και Γ Ε Λ Α Ν Ε. Παράλληλα ζητάνε κι άλλα όμως δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα το καλό μακελειό διότι ακόμη δεν έφτασε η στιγμή που θα ξεκινήσουν να πετάνε κόσμο από τα σπίτια τους σώζοντας τις ιδιωτικές τους τράπεζες. Ακόμα δεν έχουν βάλει λουκέτο στην δημόσια υγεία και παιδεία. Ακόμα το γλέντι των ναζιστών δεν ξεκίνησε. Αυτό το ξεχνάς, αξιοπρεπή Ευρωέλληνα.
Ξεχνάς ότι ακόμη κι αν δεν ανεβάσουν τις εισφορές στο ασφαλιστικό εσύ σπίτι σε λίγο δεν θα έχεις διότι παράλληλα τρέχει ο στόχος των ισοδυνάμων, τρέχει ο Φόρος Ακινήτων, τρέχει η αύξηση στο λογαριασμό ρεύματος, τρέχει η ιδιωτικοποίηση του νερού, τρέχει η διάταξη για το πλαστικό χρήμα, τρέχουν τα Θέλω τους με χίλια και εσύ έχεις κολλήσει την όπισθεν στο κιβώτιο ταχυτήτων σου και πας με χίλια προς τα πίσω.
Αξιοπρέπεια με το ζόρι δεν αποκτιέται. Να παρακαλάς να σού πάρουν την χώρα για να καλύψεις το κόμπλεξ σου ότι δεν είσαι ξανθός, ψηλός, γαλανομάτης σαν Σκανδιναβός δεν είναι απαίτηση δικαίου, είναι αποδοχή κατάντιας.
Σε διώχνουν, δεν σε θέλουν, παράλληλα απαιτούν το κεφάλι σου στο σακούλι των μεταρρυθμίσεων και εσύ δεν έχεις τα κότσια να τούς πεις ένα "ρε, άει στο διάολο", ένα "μαζέψτε τα όλα τα ευρωπαϊκά σας και την κωλοσημαία σας και δρόμο".
Δεν έχεις την γενναιότητα να πεις σε κανένα καθίκι που σε προσβάλλει και σε απειλεί "έξω από το σπίτι μου". Κι αυτό γιατί καταβάθος δεν νιώθεις την Ελλάδα για σπίτι σου πλέον. Είναι τέτοια η αναξιοπρέπειά σου που θέλεις να σώσεις τα τσιμεντένια ντουβάρια σου που έχυσες ιδρώτα να αποκτήσεις (και μαύρο χρήμα, μεταξύ μας) κι ας μην έχουν θεμέλια σε χώμα που χύθηκε αίμα για να ελευθερωθεί.
Η αξιοπρέπεια δεν είναι σύνθημα πολιτικό είναι όρκος ζωής. Είναι πιο αναγκαία από τον αέρα, το νερό και την τροφή. Αλλά αυτή η λεπτομέρεια δεν φουσκώνει ούτε το πορτοφόλι σου, ούτε την επαρχιωτίλα του ραγιά που την σέρνεις σαν λάσπη κολλημένη στο ευρωπαϊκών προδιαγραφών παντελόνι σου. Σε αυτό το παλατομπουρδέλο της Ε.Ε με φόρα και ζητωκραυγές ως κακομοίρης μπήκες και ως κακομοίρης θα βγεις.
Στις βαλίτσες σου στοίβαξες τα πάντα για το μεγάλο ταξίδι σου στην Ευρώπη μόνο που ξέχασες κρεμασμένο το ραμμένο από γενιές ολόκληρες παλτό της αξιοπρέπειας.-

http://www.stontoixo.com/2016/01/blog-post_89.html

Ο Τρόμος και η μελαγχολία που εξέπεμψε η Δανία !!!

Μπιλ Όγκαστ

Τόμας Βίντενμπεργκ

Με αυτό το βάρβαρο και πρωτοφανές για την ανθρώπινη ιστορία νομοθέτημα, που ψήφισε η δανέζικη βουλή και δίνει το δικαίωμα στα αστυνομικά όργανα να κάνουν ελέγχους στους πρόσφυγες, σωματικούς και αποσκευών, και να κατάσχουν χρήματα και τιμαλφή αντικείμενα για να πατσίσουνε τάχαμου τα έξοδα που κάνει γι’ αυτούς το κράτος. Οι ίδιοι άραγε πότε σκέφτονται να πατσίσουν τα χρωστούμενα της αποικιοκρατίας τους; Γιατί ναι, αυτή η μικρή σήμερα Δανία, διατηρούσε για πολλά χρόνια αποικίες στην Ινδία την Κεϋλάνη την Καραϊβική,  ληστεύοντας τον πλούτο τους. Καθώς και τρία περιβόητα οχυρά στην Αφρική   (Christiansborg, Fredriksborg, Augustaborg) από τα οποία διεκπεραιώθηκε το μεγαλύτερο εμπόριο σκλάβων του πλανήτη.
Και σίγουρα τρομάζεις και μελαγχολείς με αυτά γιατί η Δανία θεωρείται ότι ανήκει στη χορεία των πολιτισμένων κοινωνιών.
Κάτι που αυτόματα δημιουργεί συνειρμούς και σε πάει στη Γερμανία του ’30. Τότε που μια κοινωνία με τα ίδια χαρακτηριστικά προσκύνησε έναν παρανοϊκό ηγέτη που μακέλεψε την ανθρωπότητα.
Δεν ξέρω τι να πω ρε παιδιά! Μόνο σκέφτομαι ότι οι μεγάλοι Δανοί σκηνοθέτες, μας είχανε στείλει μηνύματα: Ο Μπίλ Όγκαστ στο «Πέλε ο κατακτητής» περιέγραφε την αγριότητα που έδειχναν οι συμπατριώτες του στους Σουηδούς μετανάστες που πήγαιναν εκεί παλαιότερα για να δουλέψουν στα κτήματα. Ενώ αργότερα ο Τόμας Βίντεμπεργκ με την «Οικογενειακή Γιορτή» ξεσκεπάζει την ενδοοικογενειακή βία της δανικής κοινωνίας. Και πρόσφατα με το «Κυνήγι» του, το φασισμό της.
 navarino-s

Nonews-NEWS: Το ΔΝΤ απειλεί...

Nonews-NEWS: Το ΔΝΤ απειλεί...: ...να τινάξει στον αέρα το ελληνικό πρόγραμμα... Η ελληνική κυβέρνηση και επιχειρηματικοί παράγοντες έχουν συμφωνήσει σε έναν τρόπο για...

Φερνάντο Πεσσόα: «Το πιο χυδαίο στα όνειρα είναι πως όλοι ονειρεύονται»

Φερνάντο Πεσσόα, Το Βιβλίο της Ανησυχίας
Εκδόσεις Αλεξάνδρεια

«Γράφω, λυπημένος, στο ήσυχο δωμάτιό μου, μόνος όπως υπήρξα πάντα, μόνος όπως θα υπάρχω πάντα. Κι αναρωτιέμαι αν η φωνή μου, φαινομενικά τόσο ασήμαντη, δεν ενσαρκώνει την ουσία χιλιάδων φωνών, τη δίψα να μιλήσουν χιλιάδων ζωών, την υπομονή εκατομμυρίων ψυχών υποταγμένων σαν την δική μου στο καθημερινό πεπρωμένο, στο ανώφελο όνειρο, στην ελπίδα που δεν αφήνει ίχνη. Αυτές τις στιγμές η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά γιατί έχω συνείδηση πως υπάρχει».

Αποτελούμενο από 520 αποσπάσματα, Το Βιβλίο της Ανησυχίας είναι το κορυφαίο έργο του Πορτογάλου Φερνάντο Πεσσόα. Σχεδόν όλη την ενήλικη ζωή του και μέχρι το θάνατό του, από το 1913 έως το 1935, ο Φερνάντο Πεσσόα γράφει, με κάποιες διακοπές αλλά χωρίς να το εγκαταλείψει ποτέ. Δημοσιεύτηκε πολλά χρόνια μετά το θάνατό του. Το βιβλίο της ανησυχίας είναι ο απολογισμός της καθημερινότητας, η καταγραφή των αισθήσεων, η οξύτητα της ειρωνικής σκέψης, η ανεπανάληπτη γραφή ενός από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ου αιώνα.
«Να ταξιδέψω; Για να ταξιδέψω φτάνει να υπάρχω: πηγαίνω από μέρα σε μέρα, σαν από σταθμό σε σταθμό στο σιδηρόδρομο του κορμιού μου ή του πεπρωμένου μου, σκυμμένος πάνω από τους δρόμους και τις πλατείες, πάνω από τα πρόσωπα και τις χειρονομίες, πάντα ίδια και πάντα διαφορετικά, όπως τελικά είναι και τα τοπία».

« Η ζωή είναι αυτό που εμείς την κάνουμε να είναι. Τα ταξίδια είναι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε». «Υπάρχει μια κούραση της αφηρημένης ευφυΐας, και είναι η πιο φρικτή κούραση που υπάρχει. Δεν βαραίνει όπως η σωματική κούραση, ούτε ανησυχεί όπως η κούραση της γνώσης που αποκτάται μέσω της συγκίνησης. Είναι το βάρος από τη συνείδηση του κόσμου, σαν να μη μπορείς να αναπνέεις από την ψυχή».

«Για τον κοινό άνθρωπο, αισθάνομαι είναι ζω και σκέφτομαι είναι ξέρω να ζω. Για μένα, σκέφτομαι είναι ζω, και αισθάνομαι δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από την τροφή της σκέψης».

«Όσο πιο διαφορετικός είναι ο κάποιος από μένα, τόσο πιο πνευματικός μου φαίνεται, γιατί εξαρτάται λιγότερο από την υποκειμενικότητα μου. Και γι᾽ αυτό ακριβώς η επιμελής και διαρκής μου μελέτη είναι αυτή η κοινή ανθρωπότητα που απεχθάνομαι και από την οποία απέχω. Την αγαπώ γιατί τη μισώ. Μου αρέσει να τη βλέπω γιατί απεχθάνομαι να την αισθάνομαι.

«Όσο περισσότερο βυθίζομαι μέσα μου, όλα τα μονοπάτια του ονείρου με οδηγούν στα ξέφωτα της αγωνίας.»
«Η ζωή μου είναι σαν να με χτυπούσαν με αυτήν….»

«Για μένα η ποίηση δεν είναι φιλοδοξία, αλλά τρόπος για να μένω πάντα μόνος.
Είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν θεοί, είμαστε σκλάβοι τους.
Το πιο χυδαίο στα όνειρα είναι πως όλοι ονειρεύονται».

« Είναι ανθρώπινο να θέλουμε αυτό που μας είναι απαραίτητο, και είναι ανθρώπινο να επιθυμούμε αυτό που δεν μας είναι απαραίτητο, αλλά που μας είναι επιθυμητό. Αυτό που είναι αρρωστημένο είναι να επιθυμούμε με την ίδια ένταση αυτό που είναι απαραίτητο και αυτό που είναι επιθυμητό, και να υποφέρουμε από την έλλειψη τελειότητας σαν να υποφέραμε από την έλλειψη ψωμιού. Η ασθένεια του ρομαντισμού είναι ακριβώς αυτή: να θέλουμε το φεγγάρι σαν να υπήρχε η δυνατότητα να το αποκτήσουμε. Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δεν το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια. Το ένα με βαραίνει σαν τη δυνατότητα των πάντων, το άλλο σαν την πραγματικότητα του τίποτα».

Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα που σχηματίζουμε για κάποιον. Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας.

«Μη φοβάστε, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος να καταρρεύσει η κοινωνία από υπερβολικό αλτρουισμό». *Από το http://freethinking.gr/fernado-pessoa-to-pio-xidaio-sta-oneira-einai-pws-oloi-oneireuontai/

 anhsyxia.wordpress.com

"Δεν με πειράζει που είμαι πουτάνα, αλλά προσβάλλεται η αξιοπρέπειά μου όταν με αποκαλείς έτσι"...

Ο καθένας νοεί την αξιοπρέπεια με διαφορετικό τρόπο. Κάποιος, για παράδειγμα, θεωρεί εαυτόν προσβεβλημένο όταν τον χρησιμοποιούν σαν μαριονέτα, άλλος όταν έχει αποδεχθεί αυτόν το ρόλο αλλά αισθάνεται ταπεινωμένος όταν γίνεται επί τούτου αντικείμενο δημόσιας κριτικής. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με ορισμένους μεγαλοδημοσιογράφους αυτής της χώρας. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να γράψουν ή να πουν οτιδήποτε είναι σύμφωνο ή τους έχει υπαγορευτεί από τα αφεντικά τους-φανερά και κρυφά-, ωστόσο παριστάνουν πως κοκκινίζουν σαν αρσακειάδες όταν κάποιος τους ψέγει γι' αυτήν τους τη συμπεριφορά, η οποία ναι μεν τους έχει αποφέρει εκατομμύρια στο διάβα των χρόνων αλλά τους έχει απαξιώσει, και δικαίως, στη συνείδηση του μέσου πολίτη. Δεν είναι, δηλαδή, στραβός ο γιαλός, απλώς ορισμένοι επιμένουν να αρμενίζουν στραβά και με τις πλάτες τού συνδικαλιστικού τους οργάνου, της ΕΣΗΕΑ...

Η τελευταία εξέδωσε κι ανακοίνωση για να διαμαρτυρηθεί για στοχοποίηση δημοσιογράφων στο βιντεάκι τού ΣΥΡΙΖΑ για τον ένα χρόνο τής διακυβέρνησής του. Για να τελειώνουμε μια και καλή με αυτήν την ιστορία, η οποία θυμίζει και την "ευθιξία" Πατούλη για το σατιρικό σκετσάκι των "Ράδιο Αρβύλα": όταν κάποιος επιλέγει να δημοσιοποιεί προσωπικές του στιγμές, πόσω μάλλον όταν είναι δημόσιο πρόσωπο, ή ασκεί την κριτική του μέσα από τις στήλες μιας εφημερίδας ή μπροστά σε μια τηλεοπτική κάμερα τότε οφείλει να είναι έτοιμος να ακούσει όχι μόνο ζητωκραυγές αλλά και γιουχαΐσματα, ακριβώς γιατί ο ίδιος έχει δεχθεί να μετατεθεί η ιδιωτική του σφαίρα στη δημόσια. Το επιχείρημα, επομένως, περί "bullying" είναι προτιμότερο να το αφήσουν στην άκρη εκείνοι που έχουν πλουτίσει χάρη στη δημοσιότητα, ιδίως όταν και οι πέτρες γνωρίζουν πλέον σε αυτήν τη χώρα ότι εκτελούν συμβόλαια και δεν καταθέτουν απλώς απόψεις, όπως για παράδειγμα ο Γ. Παπαχρήστος, ο οποίος από τη στήλη του στα "ΝΕΑ" πετά από μία λάσπη την ημέρα, την οποία μαζεύει την επομένη μήπως και γλιτώσει καμιά καταδικαστική απόφαση για συκοφαντία...

Ο Αλέξης Τσίπρας είπε την Κυριακή πως η προκήρυξη του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες μπορεί να γίνει ακόμα κι εντός τού Φεβρουαρίου. Καταλαβαίνετε, επομένως, γιατί τα μίντια της διαπλοκής έχουν εξαπολύσει την τελευταία τους επίθεση πριν την αναγκαστική τους προσαρμογή στη νομιμότητα. Κι αφού έχουν ξετινάξει το βίο και την πολιτεία κάθε συριζαίου, το μεγαλύτερο σκάνδαλο που έχουν ανακαλύψει είναι πως ο γραμματέας τής νεολαίας τού ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί την πανάκριβη Mercedes του μπαμπά του. Ακόμα, εξάλλου, και γι' αυτό το "μέγα σκάνδαλο" τα ίδια παπαγαλάκια ούτε που μπαίνουν στον κόπο να αναρωτηθούν αν το αυτοκίνητο αγοράστηκε με κλεμμένα λεφτά ή από τον ιδρώτα κάποιων ανθρώπων. Αρκεί να πετιέται η λάσπη στον ανεμιστήρα κι από στυμμένες λεμονόκουπες της διαπλοκής όπως ο Στ. Θεοδωράκης κι όλα καλά. Γι' αυτό κι ο κόσμος έχει απαξιώσει τόσο τους δημοσιογράφους όσο και τους συνδικαλιστές, οι οποίοι το καλοκαίρι έδωσαν μάχη μέχρις εσχάτων για το "Ναι άνευ όρων" και τώρα έχουν βγει στα κάγκελα γιατί θίγονται από τις ρυθμίσεις μιας συμφωνίας που είναι σαφώς καλύτερη από το πακέτο Γιούνκερ που απόρριψε ο λαός τον Ιούλιο και το οποίο, ανάμεσα σε άλλα, θα μας έφερνε επιπλέον 20 δισεκατομμύρια ευρώ μέτρα λόγω των μεγαλύτερων πλεονασμάτων που απαιτούσε. Δεν βρέχει "κύριοι", σας φτύνουν και δικαίως...

http://tripioevro.blogspot.gr

Όταν νάνοι κλήθηκαν να εκπροσωπήσουν γίγαντες

Όταν νάνοι κλήθηκαν να εκπροσωπήσουν γίγαντες

Σεραφείμ Σεφεριάδης, Αναπληρωτής Καθηγητή Πολιτική Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Life Member στο Πανεπιστήμιο του Cambridge (CHL).
Πηγή: Το Βήμα 24/1

Στο 5ο βιβλίο της Ιστορίας του Πελοποννησιακού πολέμου, στον περίφημο Διάλογο των Μηλίων (Ιστορίαι Ε’, 85-111), ο Θουκυδίδης περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο οι ουδέτεροι Μήλιοι προσέγγιζαν τους άτεγκτους Αθηναίους ιμπεριαλιστές (τους «θεσμούς» της εποχής), λίγο πριν οι τελευταίοι τους καταστρέψουν. Όπως και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, έτσι κι αυτοί, αναζητούσαν «αμοιβαία επωφελείς λύσεις»: «…[Ν]α σας εξηγήσωμεν ποίον είναι το ιδικόν μας συμφέρον και [να] προσπαθήσωμεν να σας πείσωμεν να το αποδεχθήτε, εάν τούτο συμπίπτη να είναι συγχρόνως και ιδικόν σας» εκλιπαρούσαν (Ε’, 98). Έκπληκτοι οι πολιτικά (και ταξικά) «ψημένοι» Αθηναίοι (: οι «θεσμοί») αντέτειναν: «εάν μακαρίζωμεν την απλότητά σας, δεν ζηλεύομεν όμως την ανοησίαν σας» (Ε’, 105). Πρόκειται ακριβώς για τον κώδικα της πολιτικής ανεπάρκειας των νάνων της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ που κλήθηκαν να εκπροσωπήσουν γίγαντες: τις εκατοντάδες χιλιάδες που με τις δράσεις και τους αγώνες τους (τις σχεδόν 40 γενικές απεργίες και τα συλλαλητήρια –με αποκορύφωμα αυτό της 3ης Ιουλίου) ανέτρεψαν το φαύλο κομματικό σύστημα και, με την ώριμη κραυγή «Ούτε βήμα πίσω!», ενέπνευσαν ανάλογες κινητοποιήσεις σε εκατοντάδες ευρωπαϊκές πόλεις. Οι νάνοι δεν κατάλαβαν ποτέ ότι δεν ενέχονταν σε «διαπραγματεύσεις», αλλά σε πόλεμο.

 

Η ανεπάρκεια αυτή, η κραυγαλέα πολιτική τους άνοια (τοις πράγμασι, μια προδοσία) ήταν που τους έκανε να προσχωρήσουν (ό,τι κι αν σήμερα υποστηρίζουν, όσες «μεταρρυθμίσεις» του τίποτα κι αν διατείνονται ότι απεργάζονται) στο δόγμα του «δεν υπάρχει εναλλακτική». Συνίσταται σε ένα στοιχείο απλό, που δεν κατάλαβαν ποτέ (ούτε και πρόκειται να καταλάβουν): ότι όποιος θέλει να αντιπαλέψει την κυριαρχία δεν απευθύνεται στους κυρίαρχους για να τους πείσει να εκχωρήσουν την κυριαρχία τους, αλλά στους κυριαρχούμενους (στους «από κάτω»), με στόχο να τους εμψυχώσει και να κατευθύνει τον ανατρεπτικό τους αγώνα. Όμως οι νάνοι της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, καταφανώς δέσμιοι του πλέγματος κατωτερότητάς τους, δεν ήθελαν τελικά αυτό. Ήθελαν, πριν και πάνω απ’ όλα, να γίνουν συμμέτοχοι σε μιαν «ευυπόληπτη συζήτηση», στην καλύτερη περίπτωση αγνοώντας (όπως και οι Μήλιοι) ότι αυτή θα ήταν νομοτελειακά μια συζήτηση στο τερέν της κυριαρχίας∙ μια συζήτηση που, αργά ή γρήγορα, θα τους υποχρέωνε να γίνουν –στο βαθμό που από πριν δεν το ήθελαν– «ευυπόληπτοι μεταρρυθμιστές» των αντιμεταρρυθμίσεων της συρρίκνωσης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Νεκρανάστησαν έτσι ό,τι οι γίγαντες της κοινωνικής βάσης είχαν ήδη από πολλού ματαιώσει: τη λογική της νεοφιλελεύθερης, χρηματιστικοποιημένης ΕΕ, τη λογική του…γαία πυρί μιχθήτω. Ως αποτέλεσμα, η δημόσια σφαίρα καταδυναστεύεται σήμερα, και πάλι, από τα ζόμπι του πιο ανελέητου νεοφιλελευθερισμού που δήθεν «αναταράσσουν» το δημόσιο βίο (βλ. εξελίξεις στη ΝΔ), ή φραγκολεβαντίνους που, εξαγγέλλοντας με τριτοκοσμικό οίστρο τη φαντασίωση «…να γίνουμε Ευρώπη», αναπαράγουν ό,τι πιο παραδοσιακά εθνοκεντρικό, ό,τι πιο αδιέξοδα παρωχημένο (βλ. εξελίξεις στο «Ποτάμι»). Πρόκειται για εικόνα ιλαροτραγική, μια εικόνα απόλυτης κατάπτωσης.

 

Όλα όμως αυτά τα –άκρως επιθετικά– απόνερα της εκκωφαντικής ανεπάρκειας του ΣΥΡΙΖΑ, που με την άφρονα έπαρσή τους προσβάλλουν τη δημόσια σφαίρα, συνιστούν κίνδυνο όχι μόνο για το πολιτικό μας παρόν και μέλλον, αλλά και για την ίδια τη δυνατότητά μας να σκεπτόμαστε: αποτελούν ένα εγχείρημα θεσμοποίησης του παραλογισμού. Το μέγιστο αυτό συμπέρασμα της συγκυρίας πρέπει άμεσα και επιτακτικά να γίνει πεποίθηση, και εξωστρεφής διεκδικητικός λόγος, όσων βλέπουν τη ζωή τους να συνθλίβεται στον ορυμαγδό της κυρίαρχης ανοησίας και της ανερυθρίαστης διαστροφής της λογικής που επιχειρείται: Όσο «ανανεωμένη» είναι η ΝΔ υπό τη νέα της ηγεσία (και τους συν αυτή παρατρεχάμενους), τόσο «αριστερή» είναι και η κρατική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ: «Αριστερά», πρέπει όλοι να αναλογιζόμαστε, δεν είναι αυτό∙ η Ιστορία δεν τελείωσε!

 

Ένα χρόνο μετά την οδυνηρή εμπειρία των νάνων που οι περιστάσεις τους έφεραν να εκπροσωπούν γίγαντες, πρέπει σήμερα ο πολιτικός προβληματισμός να κινηθεί προς τα εμπρός. Δυο είναι οι κρίσιμοι περί αυτό άξονες: (α) Ευρώπη δεν είναι οι «εταίροι» της ΕΕ –αυτοί είναι ό,τι ακριβώς ήταν και οι Αθηναίοι για τους Μήλιους: μια αδίστακτη δύναμη επιβολής∙ (β) για να αντιμετωπιστούν αυτοί και όλοι οι εγχώριοι αναμεταδότες τους (συνειδητοί και ανεπίγνωστοι) χρειάζεται η ενωτική ανάδειξη των αρχών της Αριστεράς: η δημοκρατική εμβάθυνση, ο συλλογικός έλεγχος και η διαχείριση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Σε πείσμα των φαύλων που κάνουν πως δεν ακούν (ή δεν καταλαβαίνουν), το αίτημα αυτό έχει απολύτως συγκεκριμένες λύσεις στα αδιέξοδα του καπιταλισμού της καταστροφής, και αποκτά καθημερινά, όλο και περισσότερο, συναρπαστικά διεθνή εμβέλεια.

πηγή:

http://info-war.gr

https://anhsyxia.wordpress.com

To αουτσάιντερ που έγινε νικητής – και ποιος θα τον πολεμήσει

του Στρατή Μπουρνάζου

enthemata.wordpress.com

Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη συνιστά, σίγουρα, πολιτικό γεγονός – και όχι μόνο επειδή η Ν.Δ. αποκτά πρόεδρο έπειτα από μια παρατεταμένη περίοδο πολιτικής στασιμότητας, αν όχι παραλυσίας. Εκτός αυτού, η εκλογή Μητσοτάκη έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά, που αξίζει, πιστεύω, να διερευνήσουμε σε δύο κατευθύνσεις. Πρώτον, πώς το «αουτσάιντερ» μπόρεσε να κερδίσει, δεύτερον τι θα ακολουθήσει. Όσον αφορά το πρώτο, μπορούμε να διακρίνουμε τρεις κατηγορίες λόγων:

α) Τυχαία περιστατικά όπως η ματαίωση της εκλογής στις 22 Νοεμβρίου και η επιμήκυνση της προεκλογικής περιόδου, ή η κακοκαιρία την προηγούμενη Κυριακή. Τέτοιοι παράγοντες είναι ίσως οι λιγότερο σημαντικοί και ενδιαφέροντες, ωστόσο όταν μιλάμε για μια διαφορά 16.000 ψήφων δεν μπορούμε να τους αγνοήσουμε.

β) Το πραγματολογικό επίπεδο: η ευθεία στήριξη του Άδωνη Γεωργιάδη και η έμμεση αλλά σαφής του Απόστολου Τζιτζικώστα στον Κ. Μητσοτάκη – η φωτογραφία των τριών στον αγιασμό των υδάτων στη Θεσσαλονίκη ήταν εύγλωττη. Εδώ, επίσης, πρέπει να σταθμίσουμε τις συμμαχίες και τις αντιπαλότητες στο ενδοκομματικό πεδίο: μητσοτακικοί, σαμαρικοί κλπ.

Στο ίδιο πραγματολογικό επίπεδο, ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει η κοινωνική σύνθεση της ψήφου, την οποία επισήμαναν ο Θανάσης Καμπαγιάννης στο facebook, και ο Τάσος Κωστόπουλος στην Εφημερίδα των Συντακτών. Παραθέτω από το άρθρο του Κωστόπουλου: «Η πρώτη πτυχή αφορά την πόλωση στο εσωτερικό της Ν.Δ., με τις εύπορες συνοικίες να ψηφίζουν κατά κύριο λόγο Κυριάκο Μητσοτάκη (και, συμπληρωματικά, Άδωνη Γεωργιάδη κατά τον πρώτο γύρο), ενώ τα λαϊκότερα στρώματα τάχθηκαν σε μεγαλύτερο βαθμό υπέρ του καραμανλικού Μεϊμαράκη. Ο τελευταίος ήρθε, έτσι, πρώτος στο Περιστέρι, στο Αιγάλεω, στο Κερατσίνι και τη Δραπετσώνα, στον Ασπρόπυργο, στον Βύρωνα, στην Καλλιθέα, στη Νίκαια, στον Κορυδαλλό, στο Πέραμα και στον Δήμο Φυλής. Ο Κυριάκος, αντίθετα, σάρωσε στον Διόνυσο, στη Ραφήνα, στο Παλιό Φάληρο, στη Βάρη-Βουλιαγμένη, στη Γλυφάδα, στον Αλιμο και, πάνω απ’ όλα, στο Ψυχικό και την Κηφισιά. Η δεύτερη πτυχή της πόλωσης αφορά αυτή καθεαυτή την παρουσία της Ν.Δ., ως μαζικού κόμματος, στους επιμέρους δήμους [με βάση τον αριθμό όσων ψήφισαν]: ένας στους επτά κατοίκους του Ψυχικού ή της Φιλοθέης κι ένας στους έντεκα της Κηφισιάς είναι μέλος της Ν.Δ., έναντι ενός μόλις στους σαράντα στο Περιστέρι, ενός στους πενήντα στη Νέα Ιωνία ή την Αγία Βαρβάρα, ενός στους εξήντα στη Νίκαια και ενός στους εβδομήντα στο Ίλιο ή τον Κορυδαλλό!» («Ταξική πόλωση στις εκλογές της ΝΔ», Εφ.Συν., 15.1.2016). Και εδώ κολλάει η κατακλείδα του στάτους του Καμπαγιάννη: «Το Περιστέρι και ο Πειραιάς μπορεί να μην μπορούν να νικήσουν την Κηφισιά και τη Γλυφάδα εντός της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά στο δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015 έκαναν περίπατο» – και έτσι, εκτιμάει, τα πράγματα θα είναι δύσκολα για τον Κυριάκο, στις εθνικές εκλογές.

γ) Ένα τρίτο επίπεδο, εξίσου σημαντικό, αν όχι περισσότερο, με το προηγούμενο είναι το πολιτικό-επικοινωνιακό: η εικόνα που έφτιαξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Μια εικόνα νέου, μορφωμένου, Ευρωπαίου κ.ο.κ., και κυρίως δυναμικού ηγέτη, που μπορεί να νικήσει τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Πόσοι, αλήθεια, εντός αλλά και εκτός Ν.Δ., μπορούν, ανεξάρτητα με τη συμπάθεια ή την αντιπάθεια που τρέφουν για το κάθε πρόσωπο, να φανταστούν πρωθυπουργό τον Β. Μεϊμαράκη και πόσοι τον Κ. Μητσοτάκη; (και κάτι αντίστοιχο, νομίζω, θα μετρούσε, και πάλι εις βάρος του Β. Μεϊμαράκη, αν είχαμε δεύτερο γύρο μεταξύ Μεϊμαράκη και Τζιτζικώστα). Αυτή η «παράσταση νίκης» έχει μεγάλη σημασία. Μάλιστα, σε ένα εκλογικό σώμα 300.000 ψηφοφόρων, τη σημερινή εποχή της χαλάρωσης των κομματικών προσδέσεων, θεωρώ ότι μπορεί να είναι πιο ισχυρός παράγοντας από τους μηχανισμούς ή την επιρροή κάθε κομματάρχη.

***

Θα επιβεβαιώσει αυτές τις προσδοκίες ο Κ. Μητσοτάκης; Πώς θα κινηθεί; Πώς θα χειριστεί, λ.χ., τις εσωκομματικές ισορροπίες; Πώς θα πολιτευθεί αυτός, ο κατεξοχήν και πατενταρισμένος μνημονιακός, έναντι των μνημονιακών μέτρων της κυβέρνησης; Πώς θα τοποθετηθεί, επίσης, σε άλλες επιλογές (αν λ.χ. φτάσουμε στην αναγνώριση της ΠΓΔΜ με σύνθετο όνομα, κάτι που η ευρωπαϊκή και φιλελελεύθερη ταυτότητά του θα επέβαλλαν να στηρίξει, αλλά έρχεται σε σύγκρουση με μεγάλο μέρος της βάσης και της ιδεολογικής συγκρότησης του κόμματός του); Και, ακόμα, μεγάλο ερωτηματικό, πώς θα εξελιχθεί η σχέση του με την Ακροδεξιά (βλ. και το σχόλιο του Δ. Χριστόπουλου στο f/b ότι ο πρώτος διδάξας, στον τομέα αυτό, ήταν ένας πρώην κεντρώος και φιλελεύθερος πολιτικός, ο Κώστας Μητσοτάκης, αν θυμηθούμε τη στήριξη του αβερωφικού μπλοκ, τη σχέση του με τον Γ. Καρατζαφέρη και το περιβόητο «unfair» υπέρ του τέως). Σε όλα αυτά, ο Κυριάκος προφανώς θα βάλει νερό στο κρασί του. Το ερώτημα είναι πόσο – και αν τελικά θα προσφέρει νερωμένο κρασί ή αγνό νεράκι.

Ο νεοφιλελευθερισμός (είτε ως ιδεολογία είτε ως πολιτική, και κυρίως ως μπαμπούλας) δεν έχει μεγάλες συμπάθειες στην ελληνική κοινωνία, ωστόσο κομμάτια του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος, ειδικά όταν συμπλέκονται με παραδοσιακά συντηρητικά αντανακλαστικά, μπορούν να συγκεντρώσουν ευρεία συναίνεση και προσφέρονται για δημαγωγία. Και, φυσικά, οι αριστερές ιδέες (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) κάθε άλλο παρά διαθέτουν ηγεμονία. Έτσι, θεωρώ βέβαιο ότι θα παρακολουθήσουμε, εκ μέρους του Κυριάκου Μητσοτάκη, μια σκληρή επίθεση σε τομείς όπως η παιδεία, και ιδίως η ανώτατη (στη γραμμή του «Όχι μπαλτά για την παιδεία»), το υπερτροφικό «κομματικό δημόσιο» και οι «τεμπέληδες» δημόσιοι υπάλληλοι, ζητήματα ασφάλειας και τάξης κ.ο.κ., ενάντια στις αριστερές «ιδεοληψίες». Σε προνομιακά πεδία, δηλαδή, στα οποία μπορεί να εκφραστεί μια σκληρή αντιπολιτευτική γραμμή, συμπορεύεται ένα ευρύ φάσμα (από τους παλαιοδεξιούς μέχρι το στρατόπεδο του «Ναι» της 5ης Ιουλίου), και μπορεί πρόθυμα να συσπειρωθεί μια ευρύτερη κοινή γνώμη.

Πολλά μέτωπα είναι ανοιχτά, και για πολλά έχω αμφιβολίες, για ένα όμως είμαι σίγουρος: όποιοι θέλουν να αντιπαλέψουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν πρέπει αναλωθούν στο παρελθόν του (στην υπόθεση Siemens, τη θητεία του ως υπουργού κ.ά.) ή σε παράγοντες όπως η οικογενειοκρατία. Όχι επειδή αυτά είναι ασήμαντα. Κάθε άλλο, αντίθετα μάλιστα και η διάσταση της διαπλοκής και των πελατειακών σχέσεων (με πιο διαπρεπές παράδειγμα το μητσοτακέικο κράτος εν κράτει στα Χανιά) είναι πολύ σοβαρές. Ωστόσο, η αντιπαράθεση πρέπει να γίνει στο παρόν, αλλιώς όσο λέμε για την οικογένεια και ιστορίες του παρελθόντος, φοβάμαι ότι ο Κυριάκος θα κερδίζει δυναμική, μιλώντας για το αύριο, κάνοντας την κριτική μας να μοιάζει γκρίνια, φόβος και μεμψιμοιρία του παλιού.

Στο σήμερα, λοιπόν, και όχι στο παρελθόν, και επί του πολιτικού. Και δεν εννοώ μόνο σε θέματα στα οποία ο Κ. Μητσοτάκης, είναι ευάλωτος, όπως η δημόσια υγεία ή το ασφαλιστικό. Αλλά και άλλα θέματα, στα οποία «παίζει μπάλα» ως φιλελεύθερος. Αν, λ.χ., τολμήσει η κυβέρνηση να θεσμοθετήσει τον πολιτικό γάμο για τα ομόφυλα ζευγάρια, πώς θα τοποθετηθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Θα τον υποστηρίξει (πράγμα που θα αποτελούσε, βέβαια, κέρδος για την κοινωνία μας) ή θα τα «μασήσει», αποδεικνύοντας ότι δεν είναι τόσο φιλελεύθερος; Αντίστοιχα, τι θα κάνει στο θέμα των σχέσεων κράτους-Εκκλησίας, και τόσα άλλα.

Πεδίον δόξης και αντιπαράθεσης λαμπρόν, λοιπόν; Ένας νέος, φρέσκος, δυναμικός, με εντονότερα ιδεολογικά χαρακτηριστικά αντίπαλος — τι καλύτερο; Σύμφωνοι, με ένα πρόβλημα όμως: Ποιος θα είναι αυτός που θα αντιπαρατεθεί; Και εδώ αναδεικνύεται το κενό. Δεν θέλω να είμαι αφοριστικός, αλλά σε κεντρικό πολιτικό πεδίο δεν βλέπω κανέναν που να μπορεί να δώσει τη μάχη αξιόπιστα — γιατί μιλάω για πολιτική, ιδεολογική και κοινωνική μάχη, μάχη της καθημερινότητας, όχι κοκορομαχίες ή κραυγές και ιδεοληψίες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κληρονομεί ένα κόμμα διχασμένο και ηττημένο, πρέπει να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, και ως πολιτικός ηγέτης πρέπει να αναμετρηθεί με μεγάλα προβλήματα, ενώ ο ίδιος –εν τω μέσω της κοινωνικής καταστροφής που συνεχίζεται– πρεσβεύει απόψεις που θα εντείνουν πολλά από τα προβλήματα αυτά. Ο αντίπαλός του θα έχει πολύ χώρο να παίξει. Με μια προϋπόθεση, όμως, εκ των ων ουκ άνευ: να υπάρξει τέτοιος αντίπαλος, που μπορεί να κάνει παιχνίδι· και παιχνίδι σημαίνει (διαφορετική) πολιτική. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, με όρους πολιτικούς (να έχει διαφορετική αντίληψη και να μπορεί να την εφαρμόσει) αλλά και πραγματικούς-κοινωνικούς (να έχει δηλαδή ερείσματα και απήχηση στην κοινωνία), μετά την υπογραφή του Τρίτου Μνημονίου; Η απάντησή μου, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, είναι αρνητική. Αλλά ας ανοίξουμε την κουβέντα.

Καστοριάδης – αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση

Θα έλεγα πρώτα πρώτα ότι δεν μπορούμε να χωρίσουμε την εκπαίδευση από τη συνολική κοινωνική κατάσταση. Ο μακαρίτης, ο καημένος ο Πλάτων έλεγε ήδη ότι ακόμα και οι τοίχοι της πόλης εκπαιδεύουν τους ανθρώπους και νομίζω ότι αυτό είναι μια τρομερά σημαντική και βαριά αλήθεια. Η εκπαίδευση ενός ανθρώπου, η παιδεία ενός ανθρώπου αρχίζει από την ηλικία μηδέν και φτάνει ως την ηλικία ωμέγα, δηλ. τη στιγμή που θα πεθάνει, συνεχώς διαμορφώνεται αυτός ο άνθρωπος.

Διαμορφώνεται από τι; Διαμορφώνεται από όλα όσα προσλαμβάνει. Διαμορφώνεται από όλα όσα είναι γύρω του. Λοιπόν, τί διαμόρφωση υφίστατο ένας αρχαίος Αθηναίος περπατώντας, βλέποντας την Ακρόπολη, την Αγορά, τη Στοά και τα λοιπά και τα λοιπά και τί διαμόρφωση υφίσταται ένας σημερινός Αθηναίος ζώντας μέσα σε αυτό το φρικτό τερατούργημα που λέγεται Αθήνα και που έγινε τερατούργημα μέσα σε σαράντα χρόνια, δυνάμει όλων των μεγαλοφυών πολιτικών μας;
Δεν είναι έτσι!…Ή τι διαμόρφωση υφίστατο ένας αρχαίος Αθηναίος βλέποντας τραγωδίες στο θέατρο του Διονύσου και τί διαμόρφωση υφίσταται σήμερα ένας άνθρωπος βλέποντας τις διαφημίσεις της τηλεόρασης, δεν ξέρω τι!…

Για να υπάρξει πραγματική εκπαίδευση με την αυστηρή έννοια του όρου υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: είναι ότι αυτή η εκπαιδευτική διαδικασία γίνεται αντικείμενο επένδυσης και πάθους και από τους εκπαιδευτές και από τους εκπαιδευόμενους και, για να το πω καθαρά, ότι αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση! Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στο σχολείο είναι διότι, διαδοχικά, έναν καθηγητή σε κάποια τάξη –και στο πανεπιστήμιο ακόμη- τον ερωτεύεται και τον ερωτεύεται διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει.

το άγγιγμα της δασκάλας – Henri Jules Jean Geoffroy

Λοιπόν, για να τα πω επίσης καθαρά και για να γίνω πλήρως απεχθής σ’ αυτούς που με ακούνε, σήμερα οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται με τις επαγγελματικές τους διεκδικήσεις, οι οικογένειες ασχολούνται με το να πάρει το παιδί ένα ‘χαρτί’ και τα παιδιά ασχολούνται με ο,τιδήποτε άλλο εκτός από την επένδυση των πραγμάτων που μαθαίνουν. Λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει εκπαίδευση.
Στη Γαλλία αλλάζουν τα εκπαιδευτικά προγράμματα κάθε ένα χρόνο και το σύστημα και τα λοιπά και τα λοιπά… Κάθε υπουργός παιδείας αλλάζει και κάθε χρόνο πάει και χειρότερα το πράγμα, γιατί; Γιατι δεν μπορούν να αλλάξουν, ούτε είναι ικανοί να σκεφτούν πού είναι το πραγματικό πρόβλημα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι αυτός ο έρωτας των παιδιών για αυτόν που τους διδάσκει και γι’ αυτά τα οποία διδάσκει, του διδάσκοντος για τα παιδιά και γι’ αυτά που διδάσκει ο ίδιος και της οικογένειας, η οποία επενδύει όλα αυτά τα πράγματα.

Για να υπάρξουν όλα αυτά πρέπει να υπάρξει μια άλλη στάση απέναντι στη ζωή και στη γνώση και όχι απλώς η στάση ότι πηγαίνουμε στο σχολείο για να πάρουμε το καλύτερο δυνατό ‘χαρτί’ που θα μας κάνει μετά να έχουμε το καλύτερο δυνατό επάγγελμα ή να μας κάνει να βγάλουμε τα περισσότερα δυνατά λεφτά. Όσο υπάρχει αυτή η νοοτροπία, θα υπάρχει μια συνεχής χειροτέρευση, όπως τη βλέπουμε και σε χώρες όχι σαν την Ελλάδα, αλλά σε μια χώρα όπως η Γαλλία, που έχει τεράστιες ισχυρές παραδοσιακές δομές από δέκα αιώνες και ιδίως στο θέμα της εκπαίδευσης, όπου βλέπει κανείς τη συνεχή φθορά των Λυκείων, των Γυμνασίων, εκεί πέρα και των εκπαιδευτικών και των μαθημάτων που διδάσκονται και των παιδιών και των οικογενειών. Και αυτό είναι όλο το κοινωνικοϊστορικό ρεύμα.

Μεταγραφή από το:

Καστοριάδης – Εκπαίδευση

Πηγή: topikopoiisi

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Η κατάθλιψη των αριθμών

http://dithen2010.blogspot.gr

αντιστροφή προοπτικής: Η κατάθλιψη των αριθμών

Ανάμεσα σε όλα τα θεάματα που κυριαρχούν στη σφαίρα του μεταμοντέρνου σύμπαντος, κανενός η πραγμάτευση δεν είναι πιο παραπειστική απ' ό,τι αυτή της κατάθλιψης. Όσο πλησιέστερα βρίσκονται οι άνθρωποι στη διαπίστωση πως η κατάθλιψη προσβάλλει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σχεδόν τους πάντες, κάτι που θα τους επέτρεπε να συμπεράνουν την ενοχή του συνολικού τρόπου ζωής της εποχής μας, τόσο πιο απόμακρος και τεχνητός καταλήγει ο χειρισμός των περίφημων «δεδομένων» που την αφορούν: εφόσον, σου λέει, διαγνώστηκες με κατάθλιψη, τι πιο παρήγορο απ' το να υπολογίζεις τον εαυτό σου σαν μια τυχαία μονάδα σ' ένα στατιστικό αποτέλεσμα! Σπεύδοντας κανείς στο ραντεβού με τους αριθμούς, αποφεύγει, παρεμπιπτόντως, και το ενδεχόμενο κάποιας υπερβολικά αγέρωχης δυσπιστίας απέναντι στην πανάκεια των φαρμάκων. 

Ως επακόλουθο των παραπάνω, η αυταπάτη σύμφωνα με την οποία αιχμαλωτίζει κανείς τη σημασία του πράγματος, εφόσον συλλάβει τη στατιστική του συμπεριφορά, ποτέ δεν απόλαυσε τόσες τιμές, όσες με την τάχα επιστημονική εμβάθυνση στα στεγανά της συγκεκριμένης παθολογίας: αξιοποιώντας την αρωγή της στατιστικής, η επιστήμη περνάει στην αντεπίθεση, σαρώνοντας, πολύ αμερικανικά, όλες τις υποψίες περί βαθύτερων ιστορικών αιτιών, μαζί με τις ιδέες που εξαρτώνται από ένα τέτοιο σκανδαλώδες βάθος, οπότε εξελίσσεται με τη σειρά της σ' ένα πνευματικό σύμπτωμα της ίδιας εκείνης αρρώστιας στην οποία καλείται να παράσχει τις πρώτες βοήθειες. Δειγματοληπτικά μιλώντας, τέτοιο κρούσμα ήταν το ντοκιμαντέρ με τον πομπώδη τίτλο The Sad People Factory – Κατάθλιψη: H σιωπηλή επιδημία που πρόβαλλε η ΕΡΤ, προϊόν γερμανοϊαπωνικού κυρίως ενδιαφέροντος, όπου η προσοχή εστιάστηκε αποκλειστικά στους δείκτες, στα ποσοστά, στους συσχετισμούς, στις στατιστικές καμπύλες και στα ερωτηματολόγια, εν ολίγοις σε οτιδήποτε εκτός απ' την ουσία του ζητήματος. Για να μη μακρηγορώ, κανείς δεν έδειξε να γνωρίζει πως η κατάθλιψη αποτελούσε σήμερα την αλήθεια μας γιατί, απλούστατα, η αλήθεια ήταν καταθλιπτική.

Έτσι, ο Σεκάρ Σαξένα, διευθυντής του Τμήματος Ψυχικής Υγείας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ο Ούλριχ Χέγκερλ, διευθυντής του ψυχιατρικού τμήματος στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας, ο δρ. Ζερόμ Γουέικφιλντ του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, ο δρ. Άλεν Φράνσες, πρόεδρος της ομάδας εργασίας DSM-IV και οι υπόλοιποι διαπρεπείς τιτλούχοι, όλοι υπαινίχθηκαν ή διακήρυξαν ανοιχτά τη βλακώδη πεποίθηση ότι η κατάθλιψη υπήρχε ανέκαθεν, με τη διαφορά ότι, τώρα, είχαν βελτιωθεί θεαματικά τα συστήματα διάγνωσης! Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Στιβς Ντεμαζέ, φιλόσοφος της Φυσικής, ισχυρίστηκε περίπου ότι η κατάθλιψη (δεν υφίσταται αλλά) είναι μόνο μια μεθόδευση, ώστε να νομιμοποιείται κανείς να ομολογεί ότι αισθάνεται θλίψη! Πάντως, το γιατί να είναι, αίφνης, απελπιστικά κατηφείς 400 εκατομμύρια πολίτες στις λεγόμενες προηγμένες δυτικές χώρες δεν φαίνεται να προβληματίζει τον σοφό καθηγητή.   

Για να το πούμε χωρίς περιστροφές, εκείνο που σταθερά αποσιωπάται εδώ είναι ότι, προφανώς, κάτι τόσο δυσοίωνο όσο το «σύνδρομο της στάχτης», όπως ονόμασαν την έλλειψη ζωτικότητας που προσβάλλει τα μεσαία και ανώτερα στελέχη επιχειρήσεων στις ΗΠΑ, ισοδυναμεί με τα σήματα της θανατηφόρου αδιαφορίας και εξάντλησης που στέλνει επίμονα η κοινωνία στον εαυτό της, ειδοποιώντας για την κατάρρευση των φυσικών και πολιτισμικών αντιστάσεων στην αλλοτρίωση και στη διαρκή αιμορραγία του νοήματος απ' τα πράγματα. Καταθλιπτικοί είμαστε λίγο-πολύ όλοι, με την έννοια ότι πάψαμε να αντιδρούμε σ' αυτό που συμβαίνει γύρω μας, και με το οποίο έχουμε πια αμετακλήτως εξοικειωθεί, συνθηκολογώντας με τις τρομώδεις αλήθειες και απογοητεύσεις του καταναλωτικού μηδενισμού και των προσποιήσεων που απλώνονται σαν ένας μόνιμος ίσκιος πάνω απ' τις φωτεινές σημασίες της ανθρώπινης περιπέτειας, σημασίες όπως ήταν η αγάπη, ο έρωτας, η ευσπλαχνία, η πρωτοτυπία ή ο λυρισμός. 

Διότι αυτό για το οποίο δεν μιλούν οι στατιστικές είναι όλες εκείνες οι λησμονημένες δυνατότητες, κάτω απ' τον αστερισμό των οποίων είχαμε κάποτε αγαπήσει τη θλίψη μας, την τρυφερή, ευαίσθητη, πνευματώδη και μυστικοπαθή θλίψη, τη θλίψη που νιώθαμε ενστικτωδώς στη διαπίστωση ότι ο χαρακτήρας των προσώπων και των καταστάσεων που συναντούσαμε στη ζωή μας ήταν πάντοτε αποχαιρετιστήριος – με δυο λόγια, τη σχεδόν απόκοσμη θλίψη των δειλινών του καλοκαιριού, αυτήν που εναντιωνόταν στην κατάθλιψη και που ακόμη σήμερα την περιμένουμε να επιστρέψει από τους θρύλους της παιδικής μας ηλικίας και να μεταμορφωθεί σε δίδαγμα. 

                                                                                              Ευγένιος Αρανίτσης

πηγή:

http://stratigos-anemos.blogspot.gr/2016/01/blog-post.html