Πώς και από ποιους χρηματοδοτείται το Ισλαμικό Κράτος

Μωυσής Λίτσης

Λαθρεμπόριο πετρελαίου και αρχαιοτήτων, εκβιασμοί και λύτρα αλλά και δωρεές… από τα πλούσια κράτη του Περσικού Κόλπου είναι μερικές από τις πηγές χρηματοδότησης του Ισλαμικού Κράτους. Το ΙΚ άλλωστε έχει τεράστιες χρηματοδοτικές ανάγκες, καθώς ελέγχει πλέον μία περιοχή στην οποία κατοικούν 8 - 10 εκατ. άνθρωποι και έχει στρατολογήσει στις τάξεις του περί τους 100.000 μαχητές τους οποίους πρέπει να πληρώνει…
 

Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο, για το οποίο ούτως ή άλλως εξακολουθεί να χύνεται άπλετο αίμα στις χώρες της Μέσης Ανατολής. Όπως έγραφαν πρόσφατα και οι «Financial Times», «το πετρέλαιο είναι ο μαύρος χρυσός που χρηματοδοτεί τη μαύρη σημαία του Ισλαμικού Κράτους - κινεί την πολεμική του μηχανή, παρέχει ηλεκτρισμό και δίνει τη δυνατότητα στους τζιχαντιστές να διαθέτουν ένα σοβαρό ατού κατά των γειτόνων τους».
 

Από το 2013 που η τρομοκρατική οργάνωση εμφανίστηκε στη σκηνή της Συρίας, πολύ πριν να καταφέρει να βάλει χέρι στα πετρέλαια της Μοσούλης στο Ιράκ, θεωρούσε το πετρέλαιο βασικό συστατικό του οράματός της για τη δημιουργία ενός νέου χαλιφάτου και τη χρηματοδότησή του.
 

Το μεγαλύτερο μέρος του πετρελαίου που το Ισλαμικό Κράτος ελέγχει, βρίσκεται στην πλούσια σε «μαύρο χρυσό» ανατολική περιοχή της Συρίας, όπου κατάφερε να πατήσει πόδι το 2013. Παράλληλα το Ισλαμικό Κράτος κατάφερε να αποκτήσει τον έλεγχο των πετρελαίων της Μοσούλης στο βόρειο Ιράκ και του Κιρκούκ στα ανατολικά. Από την πρώτη ημέρα που οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους απέκτησαν τον έλεγχο των πετρελαιοπηγών, άρχισαν εργασίες και προώθηση του πετρελαίου στην αγορά.
 

Το πετρέλαιο μάλιστα που ελέγχουν οι τζιχαντιστές, χρησιμοποιείται και για περιοχές με τις οποίες τυπικά βρίσκονται σε πόλεμο, όπως ο εξεγερμένος συριακός βορράς, καθώς η περιοχή εξαρτάται από τα καύσιμα των τζιχαντιστών για την επιβίωσή της. Νοσοκομεία, καταστήματα και μηχανήματα τα οποία χρησιμοποιούνται για να καθαρίσουν τα συντρίμμια, δουλεύουν με γεννήτριες το ρεύμα των οποίων παράγεται από το πετρέλαιο του ΙΚ.

«Οποιαδήποτε στιγμή, το ντίζελ μπορεί να κοπεί. Χωρίς ντίζελ - το ΙΚ γνωρίζει ότι η ζωή μας έχει ολοκληρωτικά τελειώσει», δηλώνει σε σχετικό ρεπορτάζ των «Financial Times» έμπορος πετρελαίου ο οποίο έρχεται κάθε εβδομάδα από το Χαλέπι για να αγοράσει καύσιμα.
 

Πρόσφατο ρεπορτάζ του BBC έδειξε ότι τα μέλη του ΙΚ συναλλάσσονται μεταξύ άλλων και με το καθεστώς του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ - Άσαντ παρέχοντάς του πετρέλαιο έναντι μετρητών.
 

Το ΙΚ χρησιμοποιεί ανθρώπους οι οποίοι έχουν εργαστεί στη Σαουδική Αραβία ή αλλού στη Μέση Ανατολή για να διοικούν τις εγκαταστάσεις. Στρατολογεί επίσης στελέχη από τους υποστηρικτές του στο εξωτερικό, καλώντας μηχανικούς γιατρούς και άλλες ειδικότητες να έλθουν για να δουλέψουν, με το αζημίωτο βέβαια, στα πετρέλαια που ελέγχει.
 

Το πετρέλαιο που ελέγχει το ΙΚ προωθείται και στη διεθνή αγορά μέσω παραδοσιακών δικτύων λαθρεμπορίου και διακίνησης «μαύρου χρήματος» μεταξύ Ιράκ και Τουρκίας, δίκτυα μάλιστα, που όπως διαβάζουμε σε περσινό αναλυτικό ρεπορτάζ του περιοδικού Newsweek, αναπτύχθηκαν ακόμη περισσότερο από εποχής Σαντάμ λόγω του πολυετούς διεθνούς εμπάργκο το οποίο είχε επιβληθεί στο ιρακινό καθεστώς-μία ακόμη απόδειξη ότι οι ιδεοληψίες των Αμερικανών νεοσυντηρητικών για αναμόρφωση του αραβικού κόσμου κατ’ εικόνα και ομοίωση της Δύσης, μέσω της ανατροπής των αυταρχικών καθεστώτων ευνόησε την ανάπτυξη και γιγάντωση του ισλαμικού εξτρεμισμού στην περιοχή.
 

Η πετρελαϊκή αυτοκρατορία του ΙΚ επεκτείνεται σε μία περιοχή το μέγεθος της οποίας είναι σχεδόν όσο αυτό της Βρετανίας και περιλαμβάνει 300 πετρελαιοπηγές, στο Ιράκ μόνο. Οι πετρελαιοπηγές στο Ιράκ οι οποίες βρίσκονται υπό τον έλεγχο του ΙΚ έχουν παραγωγική δεινότητα 80.000 βαρελιών την ημέρα, ποσότητα η οποία είναι ένα πολύ μικρό μέρος της συνολικής παραγωγικής δυνατότητας του Ιράκ, η οποία ανέρχεται σε τρία εκατ. βαρέλια την ημέρα.

Το ΙΚ ωστόσο έχει καταφέρει να ελέγξει το 60% περίπου της συνολικής παραγωγικής δεινότητας της Συρίας, η οποία, πριν τον εμφύλιο παρήγαγε 385.000 βαρέλια την ημέρα. Ελέγχει επίσης το 10% περίπου, του πετρελαίου του Ιράκ. Δεν διαθέτει πετρελαιαγωγούς,  το πετρέλαιο ωστόσο που βγάζει το ΙΚ, πέρα από την κάλυψη των αναγκών της επικράτειας που ελέγχει, μεταφέρεται μέσω φορτηγών και του προαναφερθέντος δικτύου σε χώρες όπως η Τουρκία, όπου ανθεί εδώ και χρόνια το παράνομο εμπόριο εξαγωγών πετρελαίου.
 

Οι «Financial Times» σε πρόσφατο δημοσίευμά τους αναφέρονται στις ουρές των βυτιοφόρων που μεταφέρουν το πετρέλαιο του ΙΚ στην Τουρκία. Σε  συνέντευξή του το 2014 στο CNN, ο Luay al-Khatteeb, διευθυντής του Ιρακινού Ινστιτούτου Ενέργειας, αναφέρει ότι το λαθραίο πετρέλαιο μεταφέρεται με τάνκερ στην Ιορδανία (τα οποία ανήκουν άραγε σε ποιούς;) μέσω της επαρχίας Anbar, στο Ιράν μέσω Κουρδιστάν και στην Τουρκία μέσω Μοσούλης.

Πετρέλαιο με... σκόντο

Τα έσοδα από τις πωλήσεις πετρελαίου, για το οποίο το  ΙΚ έχει τη δυνατότητα επεξεργασίας μέσω των διυλιστηρίων που έχει καταλάβει στη Συρία, ανήλθαν σε 100 εκατ. δολάρια το 2014. Το κόστος του βαρελιού του πετρελαίου που πουλά το ΙΚ ανερχόταν σε 20 δολάρια το βαρέλι στα τέλη του έτους πέρυσι, με τις επίσημες διεθνείς τιμές να κατηφορίζουν - η διεθνής τιμή του πετρελαίου αυτή την περίοδο κυμαίνεται στα 40 δολάρια το βαρέλι, ενώ πέρυσι στα μέσα του έτους, η τιμή του πετρελαίου έφθανε έως και τα 100 δολάρια το βαρέλι, με το ΙΚ, να πουλά τότε, σύμφωνα με δημοσιεύματα διεθνών ΜΜΕ, ανάμεσα στα 25 και 60 δολάρια το βαρέλι. Άλλες εκτιμήσεις μιλούν για 500 εκατ. δολάρια το χρόνο έσοδα από την παράνομη διακίνηση πετρελαίου. Το ετήσιο κόστος χρηματοδότησης των μαχητών του ISIS υπολογίζεται σε 360  εκατ. δολάρια.
 

Το αμερικανικό δίκτυο CNBC  φιλοξένησε σε πρόσφατη εκπομπή του αναλύτρια για θέματα ενέργειας η οποία εκτιμά ότι λόγω της πτώσης των διεθνών τιμών του πετρελαίου τα έσοδα του ISIS  μειώνονται, από 100.000-110.000 βαρέλια την ημέρα το καλοκαίρι του 2014 σε 40.000 περίπου βαρέλια την ημέρα αυτή την περίοδο.

Ο συνολικός προϋπολογισμός του ΙΚ για το 2014 υπολογίζεται σε 1,2 δισ. δολάρια. Η κυριότερη πηγή εσόδων είναι η φορολόγηση των 8 εκατ. κατοίκων στην επικράτεια που ελέγχει, ωστόσο ως πρόσθετες πηγές αναφέρονται τα ιντερνέτ καφέ, η εξαγωγή φρούτων και λαχανικών ακόμη και η πώληση ηλεκτρικού και αερίου προς την συριακή κυβέρνηση, μέσω των ελεγχόμενων από τον ISIS  φραγμάτων αλλά και πηγών αερίου, παράλληλα με την πώληση ναρκωτικών, αλκοόλ, τσιγάρων και κυρίως αρχαιοτήτων.

Το ΙΚ ελέγχει τις εύφορες περιοχές του Ιράκ, όπως η Ανμπάρ και η Νινευή και μαζί τους το 40% της ιρακινής σοδειάς σιταριού, εξαναγκάζοντας τους καλλιεργητές να συναλλάσσονται αποκλειστικά μαζί του.

Τα πετροδολάρια της αδιαφορίας 

Το ΙΚ φέρεται να χρηματοδοτείται και από κυβερνητικές και ιδιωτικές πηγές από τα πλούσια κράτη του Περσικού Κόλπου, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και το Κουβέιτ.
 

Τα αντιδραστικά καθεστώτα του Περσικού, τα πετροδολάρια των οποίων κινούν μεγάλο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας, μέσω χρηματιστηριακών επενδύσεων με επίκεντρο το λονδρέζικο Σίτι και την αγορά πολυτελών ακινήτων στην βρετανική πρωτεύουσα, φοβήθηκαν ότι η εξάπλωση της «αραβικής άνοιξης» θα ανέτρεπε το στάτους κβο στην περιοχή και θα οδηγούσε σε «ανεπιθύμητες» για αυτούς κοινωνικές ανατροπές…

Το γεγονός ότι τα πετροδολάρια των μοναρχιών του Περσικού κινούν σε μεγάλο βαθμό τις οικονομίες της Ευρώπης, έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην αποσιώπηση του αντιδραστικού τους ρόλου. Αντιθέτως παρουσιάζονται πολλές φορές ως απόδειξη του «εκμοντερνισμού» στον αραβικό κόσμο.

Οι μοναρχίες του Κόλπου άλλωστε, ουδόλως έχουν ενδιαφερθεί να απορροφήσουν τα εκατομμύρια προσφύγων που συρρέουν στις κατά πολύ φτωχότερες χώρες Ιορδανία και Λίβανο.
 

Το κρατικό επενδυτικό κεφάλαιο του Κατάρ (Qatar Investment Authority), το οποίο ιδρύθηκε το 2005 από τον τότε Εμίρη του Κατάρ Hamad bin Khalifa Al Thani, στα πλαίσια των φιλοδοξιών τής εκεί ελίτ να μετατρέψει το Εμιράτο σε διεθνές χρηματοοικονομικό κέντρο, έχει επενδύσει τεράστια ποσά σε μετοχές μεγάλων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων.
 

Οι επενδύσεις του Κατάρ στη Βρετανία ανέρχονται σε 30 δισ. δολάρια, στην Γαλλία σε 10 δισ. ευρώ και στη Γερμανία σε 5 δισ. ευρώ. Το επενδυτικό κεφάλαιο του Κατάρ έχει σημαντικά μερίδια σε τράπεζες όπως η Barclays, στις αυτοκινητοβιομηχανίες Volkswagen και Porsche, στην κατασκευάστρια εταιρεία Hochtief  και την εταιρεία τροφίμων Sainsbury. Διαθέτει επίσης σημαντικό μερίδιο, άνω του 20%, στην εταιρεία που διαχειρίζεται το χρηματιστήριο του Λονδίνου (London Stock Exchange).
 

Στη Γαλλία έχει επίσης σημαντικές συμμετοχές σε εταιρείες όπως η Lagardère, Total, EADS, Suez,Veolia  και άλλες. Οι επενδύσεις του Κατάρ στη Γαλλία απολαμβάνουν ειδικά προνόμια.
 

To Κουβέιτ, το οποίο έχει επίσης κατηγορηθεί ότι διοχετεύει κεφάλαια στο ΙΚ και τα παρακλάδια του μέσω «φιλανθρωπιών»,  είναι ο καλύτερος πελάτης όπλων της Βρετανίας, ενώ η Σαουδική Αραβία και η Ουαχαμπίτικη εκδοχή του Ισλάμ, θεωρείται «ιδεολογικός» και «οικονομικός» σπόνσορας των ακραίων αυτών οργανώσεων - ο Μπιν Λάντεν γόνος πλούσιας σαουδαραβικής οικογένειας έκανε ως γνωστόν για χρόνια μπίζνες με την οικογένεια Μπους και ήταν από τις ηγετικές μορφές των μουτζαχεντίν που πολέμαγαν τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν την δεκαετία του ’80.
 

Σύμφωνα με καταγγελίες της Διεθνούς Αμνηστίας στη Σαουδική Αραβία έχουν αποκεφαλιστεί από το 1985 2.000 άτομα, με τα αποκεφαλισμένα σώματά τους να εκτίθενται στις πλατείες ως προειδοποίηση. Από ποιόν άραγε εμπνεύστηκαν οι δήμιοι του ISIS  την πρακτική των αποκεφαλισμών χρησιμοποιώντας μάλιστα τα κοινωνικά δίκτυα προκειμένου, με τις μεταδόσεις φρίκης που ποστάρουν, να τρομοκρατήσουν τον μέσο δυτικό πολίτη;
 

Η Σαουδική Αραβία άλλωστε, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καταστολή της «αραβικής άνοιξης» στο πλούσιο γειτονικό Μπαχρέιν το 2011. Το 2013 επισήμως το βασίλειο πέρασε νόμο με τον οποίο ποινικοποιείται η χρηματοδότηση τρομοκρατικών οργανώσεων όπως η Αλ-Κάιντα, η Αλ-Νούσρα («θυγατρική» της Αλ-Κάιντα στη Συρία) και το ISIS (Ισλαμικό Κράτος).

Κατάρ και Κουβέιτ πάντως, δεν έχουν περάσει σχετική νομοθεσία και σύμφωνα με εκτιμήσεις αμερικανικών ινστιτούτων ιδιώτες από τα κράτη του Περσικού εξακολουθούν να χρηματοδοτούν το ΙΚ. Ο διεθνής τύπος είναι γεμάτος δημοσιεύματα για τον διπλό ρόλο που παίζουν οι μοναρχίες του Κόλπου αλλά και η Τουρκία στη στήριξη που παρέχουν στο ΙΚ.

Τουρκία Διπλό Παιχνίδι

Λίγες ημέρες πριν, η υποψήφια για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον καλούσε την Τουρκία να διαλέξει επιτέλους με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει…, στον πόλεμο κατά του ISIS, ενώ αντίστοιχες παραινέσεις είχαν στο παρελθόν ακουστεί και από τον Αμερικανό Υπουργό Εξωτερικών Τζον Κέρι προς το Κατάρ.

Πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Κολούμπια η οποία δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα Huffingtonpost, έχει συγκεντρώσει πλήθος από ειδήσεις που αφορούν αποκαλύψεις για την ενεργό στήριξη που παρείχε η Τουρκία από το 2014 στους μαχητές του ISIS, χωρίς οι αποκαλύψεις αυτές να έχουν προκαλέσει τον αναμενόμενο σάλο, όπως θα περίμενε κανείς, στους κυνηγούς κεφαλών των ευρωπαϊκών και αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών.  Ακόμη περιμένουμε την ανακοίνωση ονομάτων ή την πολιτική ταυτότητα των υπόπτων που έχουν συλληφθεί για το αντίστοιχο με το Παρίσι μακελειό στην Άγκυρα τον περασμένο Οκτώβριο, στη διάρκεια φιλειρηνικής διαδήλωσης με συμμετοχή Κούρδων, αριστερών οργανώσεων και συνδικάτων.

 

Η Τουρκία αφήνει συνεχώς να αιωρείται σχέση μεταξύ του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) και του ISIS, κλιμακώνοντας τις επιθέσεις κατά των πρώτων, ενώ όσες φορές ανήγγειλε στρατιωτικά κτυπήματα κατά των τζιχαντιστών στη Συρία, οι επιθέσεις αφορούσαν τους Κούρδους που μάχονται το Ισλαμικό Κράτος.
 

Παρά τις κατά καιρούς αποκαλύψεις για το ρόλο που έχουν παίξει οι μοναρχίες του Κόλπου στη χρηματοδότηση και γιγάντωση του ΙΚ και άλλων εξτρεμιστικών οργανώσεων, οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης εξακολουθούν να τους φέρονται με το σεις και με το σας… Κλείνουν τα σύνορα στους πρόσφυγες και δαιμονοποιούν τις υποψίες ότι κάποιοι μέσα στους χιλιάδες που περνούν κυρίως μέσω Ελλάδας και Βαλκανίων στην Ευρώπη, είναι μαχητές του ΙΚ. Τα τραγικά γεγονότα του Παρισιού έδειξαν ότι η στρατολόγηση φονταμενταλιστών γίνεται κυρίως στις τάξεις των υποβαθμισμένων προαστίων του Παρισιού και των Βρυξελλών, τα οποία εδώ και χρόνια έχουν εγκαταλειφθεί ποικιλοτρόπως από τις κεντρικές εξουσίες, παρόλο που σε αυτά κατοικούν Γάλλοι και Βέλγοι κατά τα άλλα, υπήκοοι.

Ένας άλλος εύσχημος τρόπος να φθάνουν λεφτά στους μαχητές του ΙΚ είναι οι «δωρεές», οι «φιλανθρωπίες» και η «ανθρωπιστική βοήθεια». Οι τζιχαντιστές μάλιστα χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες εταιρειών που ασχολούνται με εφαρμογές στα κινητά τηλέφωνα, όπως η WhatsApp και η Kik. Η WhatsApp εξαγοράστηκε πέρυσι από την Facebook προς 19 δισ. δολάρια.
 

 Από τις αρχές του Συριακού εμφυλίου το 2001 μέχρι τον Οκτώβριο του 2014, είχαν δοθεί περί τα 200 εκατ. δολάρια ως δωρεές στη Συρία χωρίς επίσημα παραστατικά, σύμφωνα με στοιχεία της Υπηρεσίας Χρηματοοικονομικής Παρακολούθησης (Financial Tracking Service) του ΟΗΕ.
 

 Το ΙΚ με το που κατέλαβε τη Μοσούλη πέρυσι, απέκτησε και τον έλεγχο  των υποκαταστημάτων 12 τραπεζών, κατάσχοντας περί το 1,5 δισ. δολάρια. Πάνω από το ένα τρίτο των ιρακινών αρχαιοτήτων βρίσκονται επίσης υπό τον έλεγχό του και ήδη υπάρχουν πληροφορίες για πώληση αρχαίων ευρημάτων, με την Τουρκία να αναφέρεται ως η μεγαλύτερη μαύρη αγορά αρχαιοτήτων από την Μεσοποταμία. Αρχαιότητες πωλούνται επίσης σε τουρίστες στην Ιορδανία.  

Παρελάσεις με Toyota

Έκπληξη προκάλεσαν επίσης τα ρεπορτάζ πολλών αμερικανικών ΜΜΕ πριν από ένα μήνα, τα οποία αναφερόντουσαν στα πολυτελή, τελευταίου τύπου μοντέλα, φορτηγά Toyota  που χρησιμοποιούν οι μαχητές του ISIS, πολλά από τα οποία εμφανίζονται να είναι «του κουτιού» στα δεκάδες βίντεο με παρελάσεις τζιχαντιστών που κυκλοφορούν. Φέρονται μάλιστα να έχουν κατασκευαστεί στο Τέξας (!).

Προς το παρόν, δεν έχει λυθεί ο μίτος… της Toyota,  με τις αμερικανικές αρχές και την ιαπωνική εταιρεία να δηλώνουν πως ερευνούν το ζήτημα… Οι πωλήσεις Toyota  Hilux και Land Cruisers πάντως από 6.000 το 2011 στο Ιράκ, αυξήθηκαν σε 18.000 το 2013, για να περιοριστούν σε 13.000 το 2014.

Πηγές

• http://www.ft.com/intl/cms/s/2/b8234932-719b-11e5-ad6d-f4ed76f0900a.html#axzz3rYZ6F31a
• http://www.ft.com/intl/cms/s/0/b2c6b5ca-9427-11e4-82c7-00144feabdc0.html#axzz3rYZ6F31a
• http://www.newsweek.com/2014/11/14/how-does-isis-fund-its-reign-terror-282607.html
• http://www.independent.co.uk/voices/comment/iraq-crisis-how-saudi-arabia-helped-isis-take-over-the-north-of-the-country-9602312.html
• http://abcnews.go.com/International/us-officials-isis-toyota-trucks/story?id=34266539
• http://www.todayszaman.com/diplomacy_clinton-asks-turkey-to-make-up-its-mind-on-isil_404357.html
• http://www.theguardian.com/commentisfree/2014/aug/31/combat-terror-end-support-saudi-arabia-dictatorships-fundamentalism?CMP=share_btn_fb
• http://oilprice.com/Energy/Crude-Oil/Who-Is-Buying-The-Islamic-States-Illegal-Oil.html
• http://www.manufacturing.net/news/2015/10/isis-illegal-oil-empire-by-the-numbers
• http://www.huffingtonpost.com/david-l-phillips/research-paper-isis-turke_b_6128950.html
• http://www.ibtimes.com/isis-oil-revenue-islamic-state-makes-money-selling-gas-bashar-assad-new-bbc2-1892370
• http://www.theguardian.com/world/2015/oct/15/ankara-bombings-10-more-people-arrested-suspected-isis-pkk-links
• http://thelapine.ca/toyota-apologizes-for-giving-isis-free-extra-cup-holders-on-trucks/

oikonomiallomati.blogspot.gr

πηγή:

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ta-petrodolaria-toy-isis

ο Ισλαμικό Κράτος απέναντι στις εσωτερικές αντιθέσεις της Ευρώπης

Αναφορικά με το Χαλιφάτο: μια νεωτερική εξέγερση στη νεωτερικότητα.

«Τρόμος δίχως αρετή είναι όλεθρος
και αρετή δίχως τον τρόμο είναι αδυναμία»

Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος

Γράφουν οι Αθανάσιος Γεωργιλάς και Νικόλας Γκίμπης

Δίχως αμφιβολία, οι ιδρυτικοί πατέρες του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και της Συρίας (εφεξής ΙΚ) δεν θα έφερναν αντίρρηση να χρησιμοποιήσουν τα παραπάνω λόγια για να εκθέσουν το σκεπτικό επάνω στο οποίο χτίζουν το Χαλιφάτο τους. Έξαλλου, ήδη στο σύνταγμα του ΙΚ, στο σημείο που θεσμοθετεί την ύπαρξη των ένοπλων θρησκευτικών και τοπικών πολιτοφυλακών, αναφέρουν ρητά πως ιδρύονται προκειμένου «να εφαρμόζουν την αρετή και να τιμωρούν τη μοχθηρία». Η βία είναι αυτή που θα εφαρμόσει την αρετή. Σχεδόν αντιγράφουν τη φράση του Ροβεσπιέρου από τον λόγο του στην Εθνοσυνέλευση την περίοδο έναρξης του λεγόμενου «Τρόμου» (La Τerreur). «Στην αρετή και τον τρόμο θεμελιώνουμε την επαναστατική μας διακυβέρνηση».

       

     Για το ΙΚ, Ισλάμ και Τρόμος εμπλέκονται στην ίδια εκ των επαναστατικών συνθηκών αναγκαστική σύζευξη που αντιλαμβανόταν και ο Ροβεσπιέρος τη δική του «αρετή δια του τρόμου». Υπό την χρήση αυτού του ιδεολογικού μανδύα νομιμοποιούν την βία τους έναντι κάθε υπηκόου εντός της επικράτειάς τους, καθώς «ο τρόμος δεν είναι τίποτα άλλο από την καίρια, αυστηρή και άτεγκτη δικαιοσύνη» και απευθύνουν μήνυμα σε οποιονδήποτε εκτός της περιφέρειάς τους τούς επιβουλεύεται και αμφισβητεί την κυριαρχία τους. Ως προς αυτό το σημείο βέβαια ουδεμία καινοτομία, εφόσον αυτή η διαδικασία είναι ουσιαστικά ίδια κι απαράλλαχτη με τις μεθόδους των υπόλοιπων σύγχρονων εθνών-κρατών εδώ και διακόσια χρόνια επί των δικών τους πληθυσμών και των αντιπάλων τους προκειμένου να διαφυλάξουν την δική τους κυριαρχία. Η άμεση διαφορά στα μάτια μας που γίνεται αντιληπτή από την εικόνα των Ιακωβίνων Ισλαμιστών σε σχέση με τους Ιακωβίνους προπάτορες και τους συνεχιστές τους στην Ευρώπη είναι μάλλον τεχνικής φύσης και αισθητικής εκλέπτυνσης παρά αξιολογικής ανωτερότητας, καθώς τους εναέριους βομβαρδισμούς με Mirage απ’ τη μια και τους ζωσμένους με εκρηκτικά μαχητές του ΙΚ απ’ την άλλη, τους συνενώνει ξανά η στιγμή που, είτε στη μία είτε και στην άλλη περίπτωση, αμφότερες οι ενέργειες αυτές εκφράζουν επί της ουσίας «τη συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Σε κάθε περίπτωση, αυτό που αξίζει να διαπιστώσουμε είναι πως ο μύθος των περιθωριακών τρομοκρατικών ομάδων έχει καταρρεύσει. Από εδώ και στο εξής έχουμε να κάνουμε με αντικρουόμενες υφιστάμενες νομικές υπάρξεις. Ευρώπη και ΙΚ είναι ομόλογες επικράτειες.

         

   Το γεγονός πως το ΙΚ επέστρεψε το πικρό ποτήρι του Ιακωβινισμού στον τόπο που γεννήθηκε επιβεβαιώνει, επί της ουσίας, το μέγεθος της αντανάκλασης του σε ένα πολιτισμικό πλαίσιο που, τουλάχιστον σε επίπεδο διακηρύξεων, υποτίθεται πως εγείρει την εναντίωση του: τη νεωτερικότητα. Η ειδοποιός διαφορά μάλλον διαφαίνεται στο γεγονός πως, χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους τρομοκρατικής βίας, αντιστρέφει τα σκέλη της εξίσωσης: έτσι, αν για τον κλασικό ιακωβινισμό είναι «ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα», στην περίπτωση του μαχητικού ισλαμισμού είναι «τα μέσα που αγιάζουν τον σκοπό», είναι δηλαδή τα ίδια τα μέσα που αποπνέουν αυτήν την ιερότητα («Τζιχάντ») προκειμένου να επικρατήσει ο σκοπός του πολιτισμικού τους ριζώματος στην οικουμένη. Από την άλλη μεριά όμως, είναι και ο δυτικός κόσμος που αδυνατεί να προσεγγίσει το ΙΚ με τρόπο άλλο εκτός από το δικό του πλαίσιο ερμηνείας με αποτέλεσμα να μειώνεται η ικανότητα του να δει στο ΙΚ μια συνεκτική αυθεντία σε επικράτεια και σε νόημα και το κρίνει μόνο κάτω από τα παραμορφωτικά κάτοπτρα του ιδεαλισμού. Σαν το ΙΚ να έπεσε μια ωραία πρωία εξ ουρανού επειδή κέρδισε απλώς την ιδεολογική μάχη της ερμηνείας του Κορανιού, πράγμα που πρακτικά σημαίνει πως για μας τους δυτικούς το ΙΚ νοείται ως τίποτε λιγότερο από μια σέχτα φανατισμένων που έχουν παρεξηγήσει το πραγματικό νόημα του Ισλάμ και το χρησιμοποιούν προκειμένου να εξωτερικεύσουν την εγκληματική τους προσωπικότητα.

         

   Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα γνήσιο τέκνο της αποτυχίας του νεωτερικού κόσμου που, όπως στον ελληνικό μύθο ο Δίας που εκτόπισε τον Κρόνο από την υφιστάμενη ιεραρχία του κόσμου ήταν τέκνο του, έτσι και εδώ ο Ιακωβίνικος Ισλαμισμός που εκφράζει το ΙΚ είναι ο απόγονος του βιασμού που υπέστη ο αραβικός κόσμος από τη Δύση. Αυτό το τέκνο λοιπόν διεκδικεί τώρα τη χειραφέτηση από τον προπάτορα του με σκληρότητα ανάλογης ποιότητας αυτής που έχει υποστεί. Όταν για ένα αιώνα οι άραβες θεωρούνταν ενοχλητικά μιάσματα στον δρόμο για τις πηγές του πετρελαίου είναι φυσιολογικό η σημερινή γενιά να έχει μεταμορφωθεί στο τέρας που βλέπουμε. Άλλωστε, αυτό δεν είναι καινοφανές. Η βαρβαρότητα που επέδειξε η πρώτη Σταυροφορία με τη σφαγή ολόκληρου του πληθυσμού των Ιεροσολύμων το 1099 (ανεξαιρέτως θρησκευτικού δόγματος) άφησε τέτοια εντύπωση στον αραβικό κόσμο που διατηρεί την επίδραση της σε αυτούς τους πληθυσμούς μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό και η δήλωση του Τζορτζ Μπους του νεότερου σχετικά με τη «σταυροφορία κατά του Kακού» θεωρήθηκε από κάθε σοβαρό άνθρωπο αυτής της γης ως η μεγαλύτερη ανοησία που θα μπορούσε να ειπωθεί. Γιατί επανέφερε στην επιφάνεια νοήματα στον μουσουλμανικό κόσμο ενός τραυματικού παρελθόντος και τους έδειξε τον δρόμο πώς να κινηθούν ενωμένοι κάτω από τη σημαία του Τζιχάντ.

            

Η ηθική υπεροχή του ΙΚ: μια ζωή με νόημα

            

Σαφώς πιο ψύχραιμες είναι οι ερμηνείες εκείνες για το ΙΚ που ξεφεύγουν από την κυρίαρχη κυβερνητική και μηντιακή προπαγάνδα αλλά και αυτές προσπαθούν να περιοριστούν μονάχα στην απογύμνωση των δυτικών αξιών που φέρνει αυτή η εξέγερση ενάντια στις αντιφάσεις του ύστερου φιλελευθερισμού της «πολυπολιτισμικότητας», της «παγκοσμιοποίησης» και του «τέλους της Ιστορίας» αντί να δουν και να αναγνωρίσουν στο ΙΚ το οντολογικό περιεχόμενο που ενσαρκώνει. Πράγματι, στον βαθμό που η αυθεντικότητα της βίας του IΚ κάνει τους ευρωπαϊκούς φοιτητικούς κύκλους επαναστατικής γυμναστικής και τους part-time ακτιβιστές των συγκρούσεων να μοιάζουν με λυκόπουλα, η παραπάνω ερμηνεία έχει μια αληθινή βάση. Όμως, αυτή η αυθεντικότητα δεν απορρέει από το μέγεθος της βίας που εκφράζει το IΚ. Δεν είναι δηλαδή η ποσοτική διαφορά που το διακρίνει ως το πλέον αντίπαλο δέος αυτή τη στιγμή στην κυριαρχία του νεωτερικού κόσμου, όσο η ποιότητα που εκφράζει έναντι της δυτικής ιδεολογίας – η, με άλλα λόγια, σωτηριολογική διάσταση αυτής της βίας η οποία εγγυάται την προσωπική λύτρωση του πιστού αφενός και την πεποίθησή του ότι υπηρετεί έναν οικουμενικό σκοπό αφετέρου. Η πραγματική σύγκρουση απλώνεται σε ολόκληρο τον γεωγραφικό χάρτη του βόρειου ημισφαιρίου, από τα ερείπια της Παλμύρας μέχρι τις πανικόβλητες πολιτείες της Αμερικής και τις πολυσύχναστες συνοικίες του Παρισιού, και περιλαμβάνει όλους αυτούς που ασπάζονται το ριζοσπαστικό Ισλάμ και είναι oι παρίες της Δύσης.

           

 Το κάλεσμα αυτό δεν γίνεται στη βάση εξαγγελιών οικονομικού προγράμματος όπως είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν, «καπιταλισμός ή σοσιαλισμός» με αποκορύφωμα τον Ψυχρό Πόλεμο, όσο επάνω σε μια σύγκρουση κοσμικής οντολογίας. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για «σύγκρουση πολιτισμών» αν ήταν ξεκάθαρο ποιος είναι ο πολιτισμός που οργανώνει το κοινωνικό είναι της Ευρώπης. Διότι, ενώ στην περίπτωση των μαχητών του ΙΚ φαίνεται ξεκάθαρα ποια είναι η φαντασιακή καταγωγή των λόγων για τους οποίους θυσιάζονται, τι είναι αυτό που δίνει νόημα στη ζωή τους και τον θάνατό τους, είναι δύσκολο να πούμε το ίδιο και για την περίπτωση των δυτικο-ευρωπαϊκών κοινωνιών. Ο πόλεμος στον οποίο σύρεται αυτή τη στιγμή η συμμαχία των ευρωπαϊκών κρατών είναι ξεκάθαρα όχι για την υπεράσπιση πανανθρώπινων αξιών αλλά για την επιβολή της Ισχύος, για την ανάκτηση της αυτοπεποίθησης που επιφέρει η τεχνολογική υπεροπλία του στρατιωτικού τους συμπλέγματος. Με τις φράσεις περί «ανθρωπιστικής επέμβασης» να έχουν καταντήσει άνευ νοήματος ευχολόγια που κανείς δεν επικαλείται πλέον ούτε καν για τα προσχήματα, η ορθολογική κυριαρχία είναι το μόνο στοιχείο που δείχνει να κινητοποιεί τον σημερινό νεωτερικό κόσμο. Τα αποτελέσματα αυτής της μετάλλαξης δεν είναι ακόμα ορατά παρόλο που ήδη βλέπουμε κάποια δείγματα: στρατιωτικοποίηση των πόλεων, κατάργηση του τεκμηρίου της αθωότητας για τον μέσο μουσουλμάνο κάτοικο στις ευρωπαϊκές χώρες, περιστολή των δικαιωμάτων και των ελευθεριών για λόγους ασφάλειας, πόλεμος εξολόθρευσης του αντιπάλου. Το μόνο σίγουρο είναι πως ακόμα και η θετική έκβαση αυτών των εξελίξεων για λογαριασμό της Ευρώπης θα αφήσει πίσω της όχι μόνο τα συντρίμμια του Ισλάμ αλλά και του πρότυπου της φιλελεύθερης ανοιχτής κοινωνίας.

           

 Από τη σκοπιά ιστορικών παραλληλισμών, η κατάσταση δείχνει να θυμίζει την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου και την εξολόθρευση των αμερινδιάνων ή την αντικατάσταση του παγανιστικού κόσμου από τον χριστιανικό και την αντιπαραβολή από πλευράς του Αγίου Αυγουστίνου της ζωής μέσα σε ένα corpus rei publicae από τη δική του Civitate Dei («Πολιτεία του Θεού»). Όπως τότε, έτσι κι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με διαφορές στη συλλογική έκφραση των σχέσεων αναπαραγωγής της κοινωνίας, αλλά με εντελώς διαφορετικές οντολογικές προσεγγίσεις για τον κόσμο, τη ζωή και το νόημα της ύπαρξης. Τούτη τη στιγμή η Δύση έρχεται αντιμέτωπη με τη συνάντηση με τον Άλλο μέσα στη δική του αλήθεια, με το πραγματικό πρόσωπο της ετερότητας – διότι ετερότητα δεν είναι η yoga και η ethnic κουζίνα αλλά η κλειτοριδεκτομή, το Τζιχάντ, οι ανθρωποθυσίες, το κυνήγι κεφαλών, τα τελετουργικά μαζικού μαστιγώματος. Και αυτή η σχεδόν ευνουχιστική αγωνία μας για το γεγονός ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι να νοηματοδοτηθεί η κοινωνική και ατομική ζωή δείχνει πόσο κίβδηλο ήταν τόσες δεκαετίες το φιλελεύθερο κήρυγμα περί «σεβασμού στη διαφορετικότητα» και η αντίφαση της πολυπολιτισμικότητας να ανέχεται à la carte πολιτισμικές πρακτικές μόνο εφόσον αυτές εξυπηρετούν τον μαζικό κομφορμισμό. Η ιστορία πάντως μέχρι στιγμής διδάσκει πως, όποτε βρίσκονται στο προσκήνιο αντιμέτωπες τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις, η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη γιατί αυτό που ο ένας θεωρεί νόημα ή ιερό ή ταμπού ο άλλος ενδέχεται να το αποδομεί τελείως. Κι αυτό μαρτυρά η ποιότητα των χτυπημάτων του μαχητικού ισλαμισμού. Τόσο στην περίπτωση του ρωσικού αεροπλάνου όσο και στις περιπτώσεις του Charlie Hebdo, του Bataclan, του Stade de France και του Radisson Blu στο Μαλί οι επιθέσεις δεν επικεντρώνονται σε κλασικούς πολιτικούς ή στρατιωτικούς στόχους αλλά στον «φιλελεύθερο τρόπο ζωής» της ελευθεριότητας και της ανεμελιάς: το «τρολάρισμα», το restaurant, το γήπεδο, ο τουρισμός, το ταξίδι αναψυχής, το ξενοδοχείο, η συναυλία. Να γιατί το ΙΚ και η Δύση δεν έχουν καμία άλλη εναλλακτική: ή θα εξοντώσει ο ένας τον άλλο ή θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα ανυπέρβλητο φυσικό χάσμα (ένας ωκεανός) που θα τους χωρίζει, αν και με τη σημερινή τεχνολογία το δεύτερο φαντάζει απίθανο.

           

   Το Ισλαμικό Κράτος ως αναπαράσταση και ως πραγματικότητα

           

 Η απόσταση που μας διαχωρίζει από την εσωτερική λογική των κοινωνικών σημασιών του ΙΚ και των δογμάτων που υπηρετεί ολισθαίνει την οπτική μας αναπόφευκτα προς τον εθνοκεντρισμό, με αποτέλεσμα να συγκαλύπτουμε και να απωθούμε ένα μεγάλο μέρος της πραγματικότητας. Η επικέντρωση του βλέμματός μας στις εικόνες φρίκης που το ίδιο το ΙΚ προωθεί προς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα social media, τον θρησκευτικό φανατισμό των υποστηρικτών του και την ιδεολογική ακαμψία βάσει της οποίας φαίνεται να επιβεβαιώνεται η αφοσίωση των πιστών του είναι η «επικοινωνία» που σε μεγάλο βαθμό επιβάλλει το ίδιο το ΙΚ στον δυτικό κόσμο. Η προσήλωση από πλευράς μας αποκλειστικά σ’ αυτούς τους παράγοντες τείνει σε μια ιδεαλιστική και θεαματική ανάγνωση καθώς εμμένει τελικά σε μια διαστρεβλωμένη αναπάρασταση αγνοώντας παράλληλα πως, ίσως, ή μάλλον σίγουρα, αυτός ο τρόμος και το σοκ που προκαλείται από τις σκηνές βίας ή την εξωπραγματικά αιρετική ερμηνευτική του Κορανίου να αντανακλά τον τρόπο που το ίδιο το ΙΚ θέλει να το αντικρύζουμε. Εξαιτίας όμως αυτής της «παντοδυναμίας» με την οποία μας συστήνεται το ΙΚ παραγνωρίζουμε μια σειρά από υλικούς κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες που οδήγησαν στην άνοδό του μέσα στη μπαρουταποθήκη της Μέσης Ανατολής.

           

 Η επίθεση της 13^ης Νοεμβρίου στο Παρίσι επικυρώνει το γεγονός ότι η ανακοίνωση της ίδρυσης του «Χαλιφάτου» τον Ιούνιο του 2014 δεν ήταν ένα κούφιο σύνθημα αλλά μια πραγματικότητα. Οι δηλώσεις του Ολάντ επιβεβαιώνουν ότι η βία του ΙΚ κατά της Γαλλίας ήταν μια εκ των ληξιαρχικών πράξεων ανάδυσης του Χαλιφάτου στο προσκήνιο της Ιστορίας και η αναβάθμιση του ΙΚ από εξτρεμιστική ομάδα σε Κράτος. Το χτύπημα ήταν «μια πράξη πολέμου» σύμφωνα με τα λόγια του Προέδρου της République στο διάγγελμά του και ότι ως τέτοια θα απαντηθεί. Δεν πρόκειται επομένως ούτε περί απλού ποινικού αδικήματος, ούτε περί ενέργειας πολιτικής τρομοκρατίας κάποιας «εγκληματικής οργάνωσης» έναντι ενός Κράτους. Όχι, πρόκειται περί πολέμου, και, όπως γνωρίζουμε, πόλεμος διεξάγεται μόνο μεταξύ Κρατών, οπότε προκειμένου να τον κηρύξεις πρέπει να αποδεχτείς την ύπαρξη της σημαίας του αντίπαλου μέρους. Το ΙΚ, με τα χτυπήματα της 13^ης Νοεμβρίου, κατάφερε να στρέψει το βλέμμα της ανθρωπότητας όχι τόσο στο Παρίσι, όσο στους χάρτες Μέσης Ανατολής προκειμένου να εξακριβώσουμε σε ποιο σημείο «βρίσκεται».

         

   Παρόλο που οι περισσότεροι κατανοούν τι σημαίνει «Κράτος», σχεδόν κανείς δεν προσπαθεί να εξηγήσει τον τρόπο λειτουργίας του στην περίπτωση του ΙΚ, τις αλλαγές που φέρνει η εμφάνισή του στον παγκόσμιο χάρτη τόσο από τη σκοπιά των νέων πόλων που θα σχηματιστούν στη διεθνή σκηνή μέσα από ανοιχτές ή κρυφές συμμαχίες στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και όσο και από τη σκοπιά της εσωτερικής διακυβέρνησης αυτού του νέου κρατικού φορέα. Το γεγονός ότι το ΙΚ αυτή τη στιγμή δεν είναι μια περιθωριοποιημένη ομάδα παράφρονων βαρβάρων που επιδίδεται σε τρομοκρατικές πράξεις, αλλά διαχειρίζεται εδάφη και τη ζωή περίπου ενός εκατομμυρίου ανθρώπων στη Συρία και το Ιράκ οφείλει τουλάχιστον να εγείρει μια σειρά από ερωτήματα – αν δεν θεωρηθεί ίσως και το πιο κρίσιμο σημείο κατανόησης του ΙΚ, πολύ πιο σημαντικής υφής απ’ την εικονική του αυτοπαρουσίαση. Και, πάνω απ’ όλα, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η συμπόρευση όλων αυτών των ανθρώπων με το ΙΚ δεν είναι ούτε ζήτημα προσωπικής επιλογής, ούτε ζήτημα θρησκευτικού γούστου, ούτε ζήτημα ερμηνευτικού σχολαστικισμού των εδαφίων του Κορανιού αλλά πρωτίστως ζήτημα επιβίωσής. Καθώς στη Μέση Ανατολή η θρησκεία δεν είναι καταναλωτική επιλογή ή à la carte υπόθεση αλλά έχει το βάρος του έθνους, το να είναι κανείς μουσουλμάνος σουνίτης σημαίνει, με απλά λόγια, ότι δεν μπορεί να ζήσει στη Βαγδάτη ή τη Δαμασκό χωρίς να κινδυνεύει νυχθημερόν η ζωή του. Ομοίως, το να είναι σιίτης μουσουλμάνος σημαίνει πως δεν υπάρχει δυνατότητα επιβίωσής του στη Ράκα ή τη Μοσούλ. Η θρησκευτική σέχτα στην οποία ανήκει κάποιος καθορίζει και τον τρόπο που θα αντιμετωπίζεται από τις κυρίαρχες ομάδες. Οι περιοχές που ελέγχονται από το ΙΚ, του οποίου το δόγμα είναι ο σαλαφίτικος σουνιτισμός, είναι εδάφη που επικρατεί το σουνιτικό στοιχείο του Ισλάμ όπου, εξαιτίας των εξελίξεων από το 2003 μέχρι σήμερα, κατέληξαν να βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένοι από την αμερικανοκίνητη σιιτική κυβέρνηση του Ιράκ που διαδέχτηκε την πτώση του Σαντάμ Χουσείν και την επίσης σιιτική κυβέρνηση του Άσαντ αντίστοιχα. Και δεν είναι τυχαίο που οι τοπικοί κάτοικοι της Μοσούλ, σουνιτικής καταγωγής στην πλειοψηφία τους, υποδέχτηκαν την είσοδο του στρατού του ΙΚ στην πόλη τους ως «απελευθερωτές» από τη σιιτική ιρακινή κυβέρνηση. Αυτό που σε εμάς ακούγεται ως ανώτατο στάδιο της βαρβαρότητας για εκατομμύρια ανθρώπους είναι η μόνη επιλογή και μάλιστα ίσως η καλύτερη δυνατή επιλογή καθώς μπορούν να ζουν μέσα στην υπαρξιακή πληρότητα και την αξιοπρέπεια που τους υποδεικνύει ο ηθικός κώδικας της πίστης τους.

           

 Το γεγονός ότι δεν διαρρέουν πληροφορίες αναφορικά με τη διακυβέρνηση του ΙΚ, δηλαδή με τους τρόπους που εγγυάται την ένυλη οργάνωση της καθημερινής ζωής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων οι οποίοι έχουν σοβαρούς λόγους να προτιμούν αυτό το καθεστώς από τις αμερικανικές δυνάμεις κατοχής ή τον Άσαντ αντίστοιχα, αποκρύπτει τόσο την κοινωνική πραγματικότητα όσο και την ρεαλιστική πολιτική του ΙΚ, η οποία, σύμφωνα με τον ευφημισμό του Λένιν, είναι «η τέχνη των συμβιβασμών». Όσον αφορά την κοινωνική πραγματικότητα, το ΙΚ, πέρα απ’ το στρατιωτικό τμήμα του, έχει να αναδείξει ένα ολικό μοντέλο διακυβέρνησης: πολιτικό σύστημα, εκπαιδευτικό σύστημα, νομικό σύστημα και δικαστική διευθέτηση των παράνομων πράξεων, σύστημα υποδομών, δημόσια πρόνοια αποτελούμενων από την πολιτική οργάνωση των διοικητικών περιφερειών («βιλαέτια») και την ένωσή τους υπό την εξουσία του Χαλίφη, τα Γραφεία επιστράτευσης, τις θρησκευτικές ή τοπικές πολιτοφυλακές για τη διατήρηση της έννομης τάξης, τη ρύθμιση των φυλετικών και θρησκευτικών σχέσεων μεταξύ διαφόρων ομάδων, την εκπαίδευση και τον προσυλητισμό (Da’wa), τις «μουσουλμανικές υπηρεσίες» ανθρωπιστικής βοήθειας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, την κατάληψη και τον έλεγχο των εργοστασίων που σχετίζονται με τη σίτιση, την ύδρευση και τον ηλεκτρισμό. Όσον αφορά τη realpolitik του ΙΚ, παρά τα λεγόμενα περί της «ιδεολογικής ακαμψίας» του, οι τακτικές και στρατηγικές ενέργειές του κρύβουν μεγάλες δόσεις μακιαβελισμού: η συμμαχία τους με τη σιίτικη αντιπολίτευση της Συρίας κατά του Άσαντ, με τους μπααθιστές του Σαντάμ Χουσείν, με άλλες αντιπολιτευτικές δυνάμεις, η επικοινωνία με άρχοντες τοπικών φυλών, η υπόρρητη συνεργασία με κράτη που έχουν συμφέροντα στην περιοχή είναι στοιχεία που αναιρούν αυτήν την αρτηριοσκλήρυνση που θα περιμέναμε να ενσαρκώνει ένα πολιτικό και θρησκευτικό κίνημα που κατηγορείται για «πουριτισμό» και «κυριολεκτισμό». Προτού λοιπόν συμφωνήσουμε ότι πολιτικά και ηθικά διαφωνούμε με τις αξίες που ενσαρκώνει το ΙΚ στη ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων, προτού ρίξουμε για άλλη μια φορά τα ιδεώδη του Διαφωτισμού, της εκκοσμίκευσης, της δημοκρατίας, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της αφθονίας και της ανάπτυξης στο τραπέζι για να υπερασπιστούμε τον πολιτισμό μας, οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπόψιν ότι, σε αντίθεση με την υποκρισία του δυτικού κόσμου που διατυμπανίζει ένα πλέγμα αξιών οι οποίες όλο και περισσότερο υποχωρούν οδηγώντας στην υλική και ψυχική στέρηση και εσωτερική κενότητα του μέσου πολίτη των ευρωπαϊκών κοινωνιών, οι μαχητικοί ισλαμιστές όχι μόνο ευαγγελίζονται έναν συγκεκριμένο ηθικό κώδικα που θα εγγυηθεί να δώσει νόημα στη ζωή και στον θάνατο όσων το ακολουθήσουν αλλά κάνει παράλληλα και τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να υλοποιήσει αυτό το πρόταγμα.

           

 Η φθορά των δυτικών κοινωνιών

            

Αν από τα παραπάνω γίνεται ξεκάθαρο πως αυτό που αποβλέπει το IK είναι η διαιώνιση της αναπαραγωγής για την παράσταση που έχει για τον κόσμο, αυτό όμως σε πρώτη ανάγνωση έρχεται σε αντίφαση με τη μέχρι στιγμής στρατηγική του απέναντι στην Ευρώπη. Η όξυνση της βίας μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο προδιαγράφει και προκαλεί στην ουσία την ισχυροποίηση της θέλησης του αντιπάλου προς το πρόσωπο τους. Ο κίνδυνος για το ΙΚ να δεχτεί μια πολυεθνική επέμβαση γίνεται πλέον ολοένα και πιο ορατός, με τη συμμαχία Γαλλίας – Ρωσίας να συνιστούν την απαρχή για τη συγκρότηση ενός στρατιωτικού κονσέρτου. Η μόνη λογική εξήγηση που δίνεται από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης σ’ αυτήν την στάση του ΙΚ έγκειται στον φανατισμό τους. Κανονικά, θα πρέπει να αντιληφθούμε πως όλες οι πράξεις βίας από την μεριά του ΙΚ μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο αν και γίνονται αντιληπτές από την Ευρώπη ως επιθετικές, για το ίδιο το ΙΚ έχουν έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα: πρώτον, τις θεωρούν ως αμυντικές μορφές αντιποίνων έναντι των βομβαρδισμών της γαλλικής και ρωσικής αεροπορίας ή έναντι προσβολών σε αυτό που ορίζουν ως ταμπού (βλ. περίπτωση Charlie Hebdo)· δεύτερον, ισχύει εδώ αυτό που ο Όργουελ είχε επισημάνει για την εσωτερική χρησιμότητα της κήρυξης πολέμου: όταν βομβαρδίζεται το ΙΚ και τόσο οι μαχητές του όσο και ο πληθυσμός του συγχωνεύονται και βαφτίζονται στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ αμφότεροι ως το ίδιο ένοχοι, τότε αυτό ωφελεί το καθεστώς του ΙΚ γιατί επιτυγχάνει εσωτερικό μέτωπο συσπείρωσης. Ο πόλεμος είναι ο καλύτερος τρόπος για να εδραιώσει το καθεστώς του το ΙΚ.

           

 Εγείρεται λοιπόν αυτομάτως το ερώτημα αν ο πόλεμος πράξει το ίδιο αποτέλεσμα συσπείρωσης στην ευρωπαϊκή ήπειρο, εφόσον η συνέχιση της τρομοκρατίας μέσα στον ζωτικό ευρωπαϊκό χώρο θα δώσει το έναυσμα για πανευρωπαϊκή στρατιωτική επέμβαση στο ΙΚ. Η φθορά που θα υποστούν οι δυτικές κοινωνίες με το να σηκώσουν στις πλάτες τους το υλικό αλλά και έμψυχο βάρος ενός τέτοιου πολέμου είναι αυτήν την στιγμή ανυπολόγιστη. Γεγονός είναι πως η Ευρώπη καλείται να αντιμετωπίσει σήμερα μια πρόκληση χωρίς ανάλογο προηγούμενο από την εποχή της ανόδου των Ναζί στο Ραιχσταγκ το 1933, χωρίς να βρίσκεται παράλληλα και στα καλύτερα της από σκοπιάς λαϊκού ερείσματος και κοινωνικής νομιμοποίησης. Οι εσωτερικές αντιθέσεις της Ευρώπης που έχουν αναδυθεί από την ανικανότητα της να βρει έναν τρόπο να αντιμετωπίσει το προσφυγικό κύμα που να ανταποκρίνεται στις διακηρύξεις των «solidarité – liberté – égalité – fraternité», το δημοκρατικό έλλειμμα και την ολοένα πιο γενικευμένη αυταρχικοποίηση των Βρυξελλών έναντι των ευρωπαϊκών πληθυσμών που αντιλαμβάνονται πως δεν έχουν πλέον κανέναν λόγο αυτοκυβέρνησης της ζωής τους, την οικονομική πίεση και την άδικη κατανομή πλούτου, μεταξύ άλλων, σημαίνουν πως απέναντι στο IK διεξάγεται ένας πόλεμος χωρίς νόημα για την πλειοψηφία των ευρωπαίων. Ένας πόλεμος που θα κοστίζει και το κόστος του θα το πληρώσουν οι πολλοί την ίδια στιγμή που θα υποστούν τη στρατιωτικοποίηση της κοινωνικής ζωής στις μητροπόλεις, αυξημένο κρατικό έλεγχο της ιδιωτικής τους ζωής και την περιστολή των δικαιωμάτων τους. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, κάθε φέρετρο ευρωπαίου στρατιώτη που θα επιστρέφει στα πάτρια εδάφη θα ηχεί τους ψαλμούς της ήττας σε αντίθεση με τα δοξολογημένα σώματα των νεκρών του ΙΚ, κατάσταση που θυμίζει τα αδιέξοδα της εμπλοκής των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Όλα τα παραπάνω σημαίνουν πως μια πανευρωπαϊκή εμπλοκή σε πόλεμο θα οξύνει σε ακραίο βαθμό τις πολιτιστικές αντιφάσεις του φιλελευθερισμού και θα επιφέρει τη σταδιακή αλλαγή του πολιτικού χάρτη στην ΕΕ εξαιτίας της αδυναμίας να βρεθούν πολιτικές λύσεις στα προβλήματα.

           

 Όσον αφορά στην περίπτωση των προσφύγων ή των μουσουλμάνων δεύτερης γενιάς, σε συνθήκες ρεαλισμού που επιβάλει ο πόλεμος, θα θεωρηθούν αυτομάτως, αν όχι φορείς του εχθρού, τότε τουλάχιστον ύποπτοι. Και ίσως σ’ αυτή τη διάχυση της καχυποψίας να συνυπολογίζει και το ΙΚ το οποίο, κάνοντας δημιουργική χρήση του ξενοφοβικού λόγου των ακροδεξιών, υποδαυλίζει συνειδητά το χάσμα μεταξύ δυτικών και μουσουλμάνων μέσα στην Ευρώπη διογκώνοντας τα εσωτερικά προβλήματα που θα έχει να αντιμετωπίσει η τελευταία σε περίπτωση διεξαγωγής πολέμου. 

Αυτήν τη φθορά της Ευρώπης αναμένει το ΙΚ και γι’ αυτόν τον λόγο προκαλεί ανοιχτά τον αντίπαλο του να εκτεθεί σε διεύρυνση της στρατιωτικής σύγκρουσης. Το Χαλιφάτο, αν και στρατιωτικά υποδεέστερο, αντιλαμβάνεται πως από μια ανοιχτή σύγκρουση ο αντίπαλος του έχει να χάσει περισσότερα, ενώ ταυτόχρονα ο φόρος αίματος που θα κληθεί να πληρώσει το ίδιο είναι απαλλαγμένος από τα ηθικά διλήμματα του αντιπάλου του. Με την ενόρμηση του θανάτου να είναι θετικά νοηματοδοτημένη απ’ το ΙΚ σε αντίθεση με την ιδεολογία της ευτυχίας που προωθεί ο δυτικο-ευρωπαϊκός πολιτισμός, ο πόλεμος ευνοεί το καθεστώς του ΙΚ σε επίπεδο κοινωνικού φαντασιακού .

            

Το τι μπορούν να σημαίνουν όλα αυτά αν πραγματοποιηθούν στην πράξη, τη στιγμή που η Ευρώπη αμφιταλαντεύεται ακόμα σε ποιο βαθμό θα αναβαθμίσει τη βία της έναντι του ΙΚ, είναι ένα επικίνδυνο διανοητικό παιχνίδι που φλερτάρει με τη μελλοντολογία και δεν θα θέλαμε να εμπλακούμε περισσότερο από το να εκθέσουμε μόνο τα γεγονότα που βρίσκονται μπροστά μας. Το μόνο σίγουρο είναι πως η Αριστερά αλλά και το πολιτικό διακύβευμα ήδη εκ των συνθηκών θα αναγκαστούν να αναπροσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα. Ο αφορισμός του IΚ, σε συνδυασμό με τα αδιέξοδα των ευρωπαϊκών κρατών και την προσφυγική κρίση, ενδέχεται να δυναμώσουν επικίνδυνα τα ακροδεξιά κόμματα και τις αυταρχικές πολιτικές στην Ευρώπη. Η συμπόρευση, από την άλλη μεριά, ενός μετώπου ενάντια στο ΙΚ που θα ευαγγελίζεται τα «ιδανικά» του φιλελευθερισμού ενδέχεται να καταστεί μια άνευ νοήματος συμμαχία που θα φέρει σε ταύτιση την, κατά τ’ άλλα, αντικαπιταλιστική αριστερά με τις αντιλαϊκές ηγεσίες της ΕΕ. Θα θέλαμε πραγματικά πολύ να δούμε μια ενδιάμεση στάση από τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς που ούτε θα ενδώσουν στην ξενοφοβία, ούτε θα υποστηρίξουν πειθήνια τις κυβερνήσεις τους –όπως γίνεται τώρα με τα μελοδραματικά happenings με κεράκια και τα τρικολόρ λαμπάκια– και ούτε θα συμμετέχουν σε έναν πόλεμο που ζημιώνει πρωτίστως τους ίδιους. Φαίνεται όμως δυστυχώς πως αυτός ο τρίτος πόλος, ο ιδιάζων «σπαρτακισμός» και «ντεφαιτισμός» που θα επιτάχυνε τις εσωτερικές αντιθέσεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο και θα μετέτρεπε τον πόλεμο σε κοινωνική επανάσταση να είναι ένας ευσεβής πόθος, καθώς μια τέτοια στάση προϋποθέτει ένα πολιτικό σθένος και μια δημοκρατική συνείδηση που απουσιάζουν από τον μέσο Ευρωπαίο. Όπερ έδει δέιξαι.

 http://www.respublica.gr

Ελεύθεροι πολιορκημένοι, στις αμαρτωλές Βρυξέλλες

 Του Στέλιου Κούλογλου 

Είναι σαν να έχει κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος, αλλά χωρίς να έχει γίνει πραξικόπημα. Στους έρημους κεντρικούς δρόμους και έξω από δημόσια κτίρια υπάρχουν στρατιωτικά οχήματα. Τα μεγάλα καταστήματα είναι κλειστά, όπως τα μουσεία και τα σινεμά. Έξω από το Σοφιτέλ, ένα από τα κεντρικά ξενοδοχεία, μέτρησα έξι στρατιώτες και μια ειδική φρουρό, οπλισμένους σαν αστακούς. Στα Μακ Ντολαντς και τα Quick, μπορείς να φας χάμπουργκερ με τυρί και ασφάλεια: υπάρχουν τουλάχιστον 3 φρουροί, έξω από κάθε κατάστημα. Και οι περαστικοί, λιγότεροι ασφαλώς από τους 1000 στρατιώτες που έχουν αναπτυχθεί στους δρόμους της πρωτεύουσας του Βελγίου, κοιτάζονται καχύποπτα. Μήπως ο άλλος έχει φάτσα Άραβα ή κουβαλάει κάποια περίεργη μεγάλη τσάντα.

Το Σάββατο η κυβέρνηση κήρυξε τις Βρυξέλλες σε κατάσταση συναγερμού, κάνοντας λόγο για «σοβαρή και επικείμενη απειλή» και ο πρωθυπουργός συμπλήρωσε ότι υπάρχει «κίνδυνος βομβιστικών επιθέσεων και επιθέσεων από ενόπλους». Προς το παρόν δεν έχουν δοθεί επισήμως περισσότερες πληροφορίες, ούτε έχουν υπάρξει διαρροές στον τύπο. Υπήρχαν συγκεκριμένες ενδείξεις ότι κάτι προετοιμαζόταν για το Σαββατοκύριακο; ‘H μήπως επιλέχθηκε να γίνουν για προληπτικούς λόγους οι ανακοινώσεις το Σάββατο, καθώς τόσο δραστικά μέτρα, όπως το το κλείσιμο του μετρό θα παρέλυαν την πόλη και τις οικονομικές δραστηριότητες τις καθημερινές; Σίγουρα κάποιες συνοικίες της πρωτεύουσας αποτελούν θερμοκήπια τρομοκρατών εδώ και χρόνια, αλλά μήπως η κυβέρνηση ήθελε να δείξει, πώς ό,τι και αν συμβεί, η ίδια παίρνει μέτρα; Άλλωστε τα αντίστοιχα που πήρε ο Γάλλος πρόεδρος την προηγούμενη εβδομάδα, όπως η επέκταση της κατάστασης ανάγκης για 9 μήνες, επικροτούνται πάνω από το 90% των Γάλλων, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ατυχή προεδρία του Φρανσουά Ολάντ.

Το βέβαιο είναι ότι βελγική κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε ποτέ με τα ουσιαστικά μέτρα που θα έπρεπε να πάρει, εδώ και χρόνια. Στη διάσημη πλέον συνοικία Μολενμπέκ,επειδή εκεί ζούσαν πολλοί από τους τρομοκράτες που αιματοκύλισαν το Παρίσι στις 13 Νοέμβρη, το ποσοστό ανεργίας ανάμεσα στους νέους φτάνει το 40%, ενώ στην υπόλοιπη χώρα κινείται γύρω στο 8%. Τα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζονται και στο Βέλγιο από το 2009 πολλαπλασιάσαν τα φαινόμενα περιθωριοποίησης των νέων της δεύτερης γενιάς μεταναστών που ζουν στην περιοχή, δημιουργώντας ακόμη πιο προσφιλές έδαφος για την εξάπλωση της εξτρεμιστικής ισλαμικής προπαγάνδας. Παρ’ ότι τουλάχιστον 800 νέοι Βέλγοι πολεμούν στις τάξεις του Ισλαμικού στρατού στην Συρία και το Ιράκ, κανένα μέτρο δεν έχει υιοθετηθεί για την άρση της γκετοποίησης και την σταδιακή κοινωνική ενσωμάτωση της νεολαίας.

Αντίθετα, ακόμη και όταν το Βέλγιο δεν είχε κυβέρνηση για πολλούς μήνες, η αεροπορία του συμμετείχε στον βομβαρδισμό της Λιβύης επί ένα χρόνο, σε καθημερινή βάση. Είναι η επέμβαση στη Λιβύη που δημιούργησε τρομοκρατικές ομάδες στο γειτονικό Μάλι, όπου σημειώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα μια ακόμη αιματηρή επίθεση, ενώ το Βέλγιο διατηρεί εκεί στρατιωτική παρουσία. Ο Βέλγος πρώην πρωθυπουργός Γκυ Φερχόφστατ, αρχηγός σήμερα των Φιλελεύθερων στο Ευρωκοινοβούλιο, πολέμιος της κυβέρνησης Τσίπρα και φίλος με το «Ποτάμι», καλούσε με τις πύρινες ομιλίες του το 2012 την Ευρωπαϊκή Ένωση να επέμβει στρατιωτικά και στη Συρία, γεγονός που προκάλεσε ως αντίδραση την αναχώρηση προς την Συρία των εκατοντάδων νεαρών φανατικών Βέλγων ισλαμιστών.

Ακόμη χειρότερα αποτελέσματα έχουν οι στενές σχέσεις ανάμεσα στο Βέλγιο και τις δικτατορίες του Περσικού Κόλπου, ιδίως την Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, που χρηματοδοτούν ασύστολα το Ισλαμικό κράτος. Ο υπουργός Εξωτερικών του Βελγίου Ντιντιέ Ρέινερς,  ταξίδεψε δύο φορές στη Σαουδική Αραβία προκειμένου να κλείσει εμπορικές συμφωνίες. Μάλιστα, στα πλαίσια των επίσημων επισκέψεών του συναντήθηκε και με τον Σαουδάραβα πρίγκιπα Nayef Al – Shaalan που καταδικάστηκε το 2007 από δικαστήριο στη Γαλλία σε 10 χρόνια φυλάκιση για εμπορία δύο τόνων κοκαΐνης (δεν πήγε φυλακή επειδή καμία συμφωνία έκδοσης δεν δεσμεύει τη Σαουδική Αραβία με τη Γαλλία).

Την ίδια ώρα είναι γνωστό ότι το πετρέλαιο από τις περιοχές που ελέγχει το Ισλαμικό Κράτος μεταφέρεται στην Ευρώπη, συχνά μέσω της Τουρκίας. Κάπως έτσι το Ισλαμικό Κράτος έχει καταστεί σήμερα η πιο πλούσια τρομοκρατική οργάνωση στην ιστορία. Χωρίς η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Γαλλία που ήδη υπέστη την καταστροφή και το Βέλγιο που απειλείται, να έχουν κουνήσει το δαχτυλάκι τους. «Η σχιζοφρένεια του Βελγίου απέναντι στη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ», ήταν ο προχθεσινός τίτλος της εφημερίδας La libre Belgique. «Nα κηρύσσουμε τον πόλεμο εναντίον του φανατικού Ισλάμ την ίδια ώρα που σφίγγουμε τα χέρια με τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας», «δήλωνε στην εφημερίδα Les Echos ο αρχηγός της γαλλικής αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας,« είναι σαν να πολεμάμε τον ναζισμό καλώντας τον Χίτλερ σε τραπέζι».

Κατά τα άλλα, τα σχολεία και το μετρό θα παραμείνουν κλειστά και σήμερα Δευτέρα, σε μια παγωμένη από τον τρόμο πόλη. Πόσο όμως μπορεί να αντέξει μια κοινωνία συνηθισμένη στην ελευθερία  και στην κατανάλωση, σε συνθήκες ενός άτυπου στρατιωτικού νόμου, όπου όλοι είναι ελεύθεροι να κυκλοφορούν αλλά πολιορκημένοι από τον φόβο; Tίποτα φυσικά δεν δικαιολογεί τη εγκληματική δράση των τρομοκρατών στο Παρίσι ή αύριο στις «αμαρτωλές» Βρυξέλλες, από κανένα και  ιδίως από αυτούς  που εκπορνεύουν τις γυναίκες στις πόλεις που καταλαμβάνουν, όπως τίποτα δεν δικαιολογεί τον βομβαρδισμό αμάχων στη Συρία, το Ιράκ ή την Λιβύη. Αν όμως δεν ληφθούν ουσιαστικά μέτρα αντιμετώπισης των αιτιών της σημερινής διεθνούς κρίσης, είναι οι τρομοκράτες που επωφελούνται. Μήπως άλλωστε, προκαλώντας την επιβολή κατάστασης πολιορκίας στις Βρυξέλλες, δεν είναι αυτοί οι κερδισμένοι του Σαββατοκύριακου;

tvxs

Ο Άδωνις Γεωργιάδης και «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών»

Νίκος Μπογιόπουλος

 Άδωνις Γεωργιάδης. Πρόκειται για τον τύπο που ως υπουργός Υγείας δήλωνε ότι «σιχαίνεται τους κομμουνιστές». Είναι ο ίδιος τύπος που τώρα ως υποψήφιος πρόεδρος της ΝΔ δηλώνει ότι η αστική του δημοκρατία ήταν εξόχως φιλική όταν εκτελούσε, βασάνιζε και εξόριζε κομμουνιστές διότι, όπως είπε, τα Μακρονήσια έμοιαζαν με… Χίλτον.

Θυμίζουμε:

α) Ο τύπος που παρομοιάζει τα Μακρονήσια με το… Χίλτον, υπήρξε στέλεχος του ΛΑΟΣ. Το ΛΑΟΣ είναι το κόμμα στα ψηφοδέλτια του οποίου φιγουράριζαν στις περιφερειακές εκλογές του 2002 όχι ένα και δυο αλλά 4 ονόματα χρυσαυγιτών. Οι Κολιός Βασίλειος, Παπαδημητρίου Μιχάλης, Σκάντζος Νικόλαος και Παναγιώταρος Ηλίας (ναι, ο γνωστός…). Οι δυο τελευταίοι, μάλιστα, όπως διαφήμιζε το (τότε) κόμμα του Γεωργιάδη δεν ήταν «απλοί» χρυσαυγίτες. Ήταν μέλη της ΚΕ της Χρυσής Αυγής.

Τότε που η εφημερίδα της «Χρυσής Αυγής» (19/9/2002) διαφήμιζε τους υποψηφίους της για την υπερνομαρχία Αττικής, που είχαν βρει στέγη στο ψηφοδέλτιο του Καρατζαφέρη και του ΛΑΟΣ, κόμματος (τότε) του Άδωνι Γεωργιάδη… (η φωτογραφία είναι από το «jungle-report.blogspot.gr»].

β) Στις τότε εκλογές, με αφορμή την συμμετοχή των 4 ναζί στο ψηφοδέλτιο του ΛΑΟΣ, ο (τότε) αρχηγός του Γεωργιάδη, ο Καρατζαφέρης, δήλωνε στο δελτίο ειδήσεων του «Αλτερ»: «Από πού προκύπτει ότι αυτοί οι 4 είναι ναζιστές (…); Έχετε δει καμία δήλωση εξ’ αυτών που να λέει ζήτω ο Χίτλερ; Η Χρυσή Αυγή είναι πατριωτική. Δεν έχει καμία σχέση με αυτά» (δείτε τη συνέντευξη στο https://www.youtube.com/watch?v=ZkSKe_WFckc). Δεν θυμόμαστε καμία αντίδραση του Γεωργιάδη για τα λεγόμενα του (τότε) αρχηγού του…

γ) Ο (προ Νέας Δημοκρατίας) Γεωργιάδης ποτέ δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για τον αρχιφασίστα Κώστα Πλεύρη. Η μόνιμη επωδός του κάθε φορά που συνευρίσκονταν σε τηλεοπτικά στούντιο ή αλλού ήταν: «Θεωρώ μεγάλη μου τιμή» κλπ, κλπ. O K.Πλεύρης, υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του ΛΑΟΣ στην Α” Αθήνας στις βουλευτικές εκλογές του 2004, είναι ο ιδρυτής της φασιστικής ομάδας «Κόμμα 4ης Αυγούστου», σύμβουλος του Αρχηγείου Στρατού επί χούντας και διευθυντής του γραφείου του – αλήστου μνήμης – αρχιχουντικού Ι. Λαδά. Ο κύριος αυτός έχει δηλώσει: «Ουδέποτε έκρυψα την ιδεολογία μου και είναι τιμή μου που συνειργάσθην με το Στρατιωτικό Καθεστώς της 21ης Απριλίου». Ο κύριος αυτός έχει γράψει:

• Το να είναι κανείς Εβραίος σημαίνει: «Να ψεύδεται, να ψευδορκίζεται, να εξαπατά, να γίνη τοκογλύφος και όταν έρθει η ώρα δολοφόνος χριστιανών».
• Οι Εβραίοι είναι «Απλυτοι, αξύριστοι, τοκογλύφοι, που πιστεύουν στην εξολόθρευση των εθνών…».
• Οτι πρέπει να υπενθυμιστεί στους Εβραίους πως «Οι Ναζί άφησαν αρκετόν υπόλοιπον από σας» και «Αι απόψεις του Αδόλφου Χίτλερ διά τους Εβραίους ήσαν απολύτως ορθαί».
• «Ο Στρατηγός Πινοσέτ ανέτρεψε το εβραιομαρξιστικό καθεστώς του Αλλιέντε κι επέβαλε Εθνικήν Τάξιν στην Χιλήν».
• «Οι στρατιώται των SS επολέμησαν ηρωικώς αλλά τελικώς επεβλήθη η υλική υπεροχή των Συμμάχων. Στον πόλεμον ανδρών εναντίον μαζών, επεκράτησαν αι μάζαι».
• «Οι άντρες των SS (είχαν) αγωνιστικόν ήθος. Ιδεολογικά πιστεύω. Παράστασιν και τρόπο ζωής (…) αυτοί οι άνδρες υπηρέτησαν την πατρίδα των και την Ευρώπην με ηρωισμό (…) είχαν υψηλόν φρόνημα και την αίσθησιν τιμής (…) απετέλουν διά την εποχήν τους το καύχημα της Λευκής Φυλής».

Όλα τα προηγούμενα περιέχονται στο εμετικό πόνημα του Πλεύρη με τίτλο «Οι Εβραίοι». Αυτός είναι ο Κ. Πλεύρης. Ο φασίστας Πλεύρης, στο πόνημα που προαναφέραμε, σε αυτόν το ρατσιστικό, ναζιστικό και φασιστικό οχετό, εκτός από τον Χίτλερ και τα «Ες-Ες», εκφράζει τη συμπάθειά του και για ένα ακόμα πρόσωπο.

Για την ακρίβεια: Πρόκειται για το μοναδικό πρόσωπο προς το οποίο απευθύνει δημοσίως ευχαριστίες.

Γράφει συγκεκριμένα ο φασίστας Πλεύρης στον πρόλογο του οχετού του: «Ευχαριστώ τον Άδωνι Γεωργιάδη, που είχε το θάρρος να παρουσιάση το βιβλίον στην τηλεόρασιν»…

Ναι. Ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο υφυπουργός (με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) της κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» του Παπαδήμου, ο κατοπινός υπουργός Υγείας της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, αυτός που τα Μακρονήσια τα αποκαλεί… Χίλτον, είναι το ίδιο πρόσωπο που διαφήμιζε από τηλεοράσεως τα «ιδεολογικά πιστεύω» του αρχιφασίστα Πλεύρη, του συνεργάτη της χούντας των συνταγματαρχών, περί το «υψηλόν φρόνημα» των… SS και περί της… «ορθότητος» των απόψεων του Χίτλερ…

Αυτός, ο «διαφημιστής» του φασίστα Πλεύρη, ο Αδωνις Γεωργιάδης, είναι που «σιχαίνεται τους κομμουνιστές» και αποκαλέι… Χίλτον τα Μακρονήσια.

 δ) Ο Γεωργιάδης ήταν επιφανές στέλεχος του ΛΑΟΣ. Από την άλλη ο ΛΑΟΣ είναι το κόμμα που διά του αρχηγού του, του Καρατζαφέρη, καλούσε τις κάμερες ανήμερα της 28ης Οκτώβρη του 2011 να τον απαθανατίσουν κατά την επίσκεψή του στο σπίτι του φασίστα δικτάτορα Μεταξά, όπου απέδιδε τιμές στον μεγάλο… «πατριώτη». Στον ίδιο «πατριώτη» προς τον οποίο αποδίδει τιμές η «Χρυσή Αυγή». Επίσης το ΛΑΟΣ είναι το κόμμα που, εν χορδαίς και οργάνοις, σε αίθουσα των γραφείων του, προς τιμήν του αρχιφασίστα αρχηγού των «Χιτών», είχε δώσει την ονομασία «Γρίβας». Όταν το ΛΑΟΣ «τιμούσε» δια του Γρίβα τους «Χίτες», δηλαδή τους προδότες, τους δοσίλογους, τους δολοφόνους φασίστες και συνεργάτες των Γερμανών επί Κατοχής, ο «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές» Γεωργιάδης ήταν εκπρόσωπος Τύπου του ΛΑΟΣ…

***

Κατόπιν όλων αυτών είναι προφανές ότι:

Πρώτον, στην περίπτωση του Γεωργιάδη, του καλού φίλου του Μπαλτάκου και των συνεχιστών του καθεστώτος που παλιότερα έχτιζε «Παρθενώνες στη Μακρόνησο», το να είναι χυδαίοι αντικομμουνιστές και να το δηλώνουν, δεν είναι απλώς δικαίωμά τους. Είναι υποχρέωση. Είναι καθήκον τους!

Δεύτερον, ο Γεωργιάδης είναι χρήσιμος.

Αφενός διότι μαθαίνουν οι νεότεροι και θυμούνται οι παλιότεροι τι πραγματικά σημαίνει «αντικομμουνισμός». Πόση μαυρίλα, πόσο θράσος και πόσος ολοκληρωτισμός κρύβεται από πίσω του.

Αφετέρου διότι στην πολιτική πάντα υπήρχε η σοβαρότητα, πάντα υπήρχε και η φτήνια. Η περίπτωση του Γεωργιάδη αν αποδεικνύει κάτι είναι ότι η φτήνια στην πολιτική μπορεί να κάνει καριέρα ακόμα και στην γκροτέσκα, την γελοιογραφική της δηλαδή, εκδοχή. Είναι αυτό που λέει κάπου ο Φουκώ, ότι δηλαδή κατά περιόδους «η εξουσία έδινε για τον εαυτό της την εικόνα ότι πήγαζε από κάποιον που ήταν μεταμφιεσμένος θεατρικά, από κάποιον σκιαγραφημένο σαν κλόουν, σαν παλιάτσο».

Επομένως, επαναλαμβάνουμε: Ο Αδωνις είναι χρήσιμος. Γιατί υπενθυμίζει το έδαφος πάνω στο οποίο φύονται οι «Γεωργιάδηδες». Είναι χρήσιμος γιατί, έστω και ως καρικατούρα της ίδιας της πολιτικής έκπτωσης, αντικατοπτρίζει και προσδιορίζει το ακριβές πλαίσιο, το ακριβές περιεχόμενο εκείνης της εξουσίας που έχει για υπουργούς και υποψήφιους αρχηγούς της κάθε λογής «Γεωργιάδηδες».

Μα θα πείτε, «ο άνθρωπος είναι βλάκας»! Προσοχή: Ακόμα κι αν κάποιοι θεωρείτε ότι ο Γεωργιάδης είναι βλάκας, και ποιος σας είπε ότι αυτό δεν είναι πολύτιμο.

Θυμηθείτε τον Γουίλιαμ Μπλέικ: «Άκου του βλάκα την επίκριση σαν να σου απονέμει έπαινο ο βασιλιάς», έλεγε.

Θυμηθείτε τον δικό μας, τον Ευάγγελο Λεμπέση και την περίφημη πραγματεία του: «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω».

Ακόμα κι αν είναι η βλακεία, λοιπόν, που οδηγεί τον Γεωργιάδη να αποκαλεί «Χίλτον» την Μακρόνησο, δεν θα πρέπει να αποδώσουμε τα «εύσημα» στην βλακεία και στην κοινωνική σημασία των φορέων της, οι οποίοι προσφέρουν στην κοινωνία την πολύτιμη υπηρεσία να αποκαλύπτουν – μέσα στη βλακεία τους – το ερεβώδες της προσωπικής, πολιτικής και ταξικής τους μαυρίλας;

Το γερμανικό «success story», οι μύθοι, το χρέος και η ενοχή

συνέντευξη του Μπερντ Μπελίνα στην Αιμιλία Κουκούμα και τη Μαρία Χαϊδοπούλου-Βρυχέα

απομαγνητοφώνηση-μετάφραση: Αιμιλία Κουκούμα

 enthemata.wordpress.com

Μιλάει για το «γερμανικό θαύμα», τις οικονομικές και κοινωνικές αντιθέσεις στη γερμανική κοινωνία, τον ρατσισμό και τον εθνικισμό, το χρέος και τη θεωρητική συμβολή του Νίκου Πουλαντζά

,

Ο Μπερντ Μπελίνα είναι ένας σημαντικός εκπρόσωπος της κριτικής γεωγραφίας με βασικά ερευνητικά ενδιαφέροντα τον ιστορικο-γεωγραφικό υλισμό, την αστική και πολιτική γεωγραφία και την κριτική εγκληματολογία. Από το 2008 διδάσκει στο Τμήμα Ανθρωπογεωγραφίας του Πανεπιστημίου Γκαίτε στη Φρανκφούρτη. Ως επισκέπτης-καθηγητής του Τμήματος Γεωγραφίας του Χαροκοπείου Πανεπιστήμιου έδωσε διάλεξη (19/10) με θέμα την κρίση στη Γερμανία, τις πολιτικές λιτότητας και την ιδεολογία. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο συνάντησης στο Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς.

Στην πρόσφατη διάλεξή σας στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο αναφερθήκατε στο «success story» της Γερμανίας στην εποχή των πολιτικών λιτότητας στην Ε.Ε., δίνοντας έμφαση στην αντιφατική εικόνα με τα χαμηλά ποσοστά ανεργίας και την καθοδική πορεία των μισθών. Τελικά σε ποιους παράγοντες στηρίζεται αυτό το «επιτυχημένο» παράδειγμα το οποίο σύμφωνα με την Άνγκελα Μέρκελ οφείλουν να ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες χώρες;

Τα τελευταία δέκα χρόνια η κοινή γνώμη της Γερμανίας είναι πεπεισμένη ότι η χώρα αποτελεί ένα μεγάλο «success story». Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, οι περισσότεροι άνθρωποι υποστηρίζουν ότι «εμείς», οι Γερμανοί είμαστε ανταγωνιστικοί και οι άλλοι πρέπει να μάθουν από εμάς. Ωστόσο, υπάρχουν αρκετοί μύθοι που αξίζει να αναφερθούν.

Πρώτα απ’ όλα, το «θαύμα» της γερμανικής οικονομίας στηρίζεται σε αρκετά επιτυχημένους, αλλά ελάχιστους και σαφώς προσανατολισμένους στις εξαγωγές τομείς που αφορούν κυρίως κλάδους της βιομηχανίας. Κατά κύριο λόγο αναφερόμαστε στην αυτοκινητοβιομηχανία, την παραγωγή μηχανικού εξοπλισμού, σε ορισμένες βιομηχανίες παραγωγής χημικών, ενώ άλλοι τομείς της γερμανικής βιομηχανίας παρακμάζουν και κατά τα τελευταία είκοσι ή τριάντα χρόνια έχουν χάσει τη δυναμικότητά τους. Συνεπώς, το επιτυχημένο παράδειγμα της Γερμανίας είναι αρκετά περιορισμένο, καθώς συνδέεται με πολύ συγκεκριμένους κλάδους και συγκεκριμένες περιφέρειες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Νότια Γερμανία είναι πολύ πιο πλούσια από τη Βόρεια και την Ανατολική. Παρόλο που οι άνθρωποι με μόνιμες θέσεις εργασίας στην BMW ή την Volkswagen έχουν τη δυνατότητα να ζουν καλά ως εργαζόμενοι, ουσιαστικά αποτελούν τη μειοψηφία. Στην πραγματικότητα, ο λόγος της επιτυχίας των βιομηχανιών εξαγωγικού προσανατολισμού είναι η μείωση των μισθών για το 1/3 περίπου του πληθυσμού τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε από τις αρχές του 2000 ενορχηστρωμένη από το κράτος με στόχο τη μείωση των μισθών και την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας συγκεκριμένων κλάδων της γερμανικής βιομηχανίας. Στο σημείο αυτό, θα πρέπει ίσως να σημειωθεί ότι κατά το πρώτο διάστημα υπήρξε μια δημόσια κατακραυγή για τη μείωση των μισθών στη Γερμανία και ήταν η περίοδος της δημιουργίας του κόμματους Die Linke ως μια συνένωση των αριστερών κομμάτων. Σήμερα, το Die Linke αποτελεί το πιο σημαντικό κόμμα της αντιπολίτευσης στη Γερμανία.

Ένας δεύτερος σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία της Γερμανίας είναι η εισαγωγή του κοινού νομίσματος, του ευρώ. Τη στιγμή της δημιουργίας του ευρώ το μάρκο ήταν υποτιμημένο. Στο σύνολό της η παραγωγική γερμανική βιομηχανία συνέχιζε να επωφελείται από την προηγούμενη υποτίμηση του νομίσματος και εντός της κοινής αγοράς με την εξαγωγή πολλών προϊόντων εντός της ευρωζώνης, όπως για παράδειγμα οι εξαγωγές της προς την Ελλάδα. Και, βέβαια, οι εξαγωγές από τη Γερμανία στην Ελλάδα είναι αρκετά μεγαλύτερες από τις εισαγωγές από την Ελλάδα προς τη Γερμανία. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν πολλές αρνητικές πτυχές αυτής της ιστορίας. Μια αρκετά κοινότυπη πτυχή είναι ότι αν όλες οι χώρες είχαν περισσότερες εξαγωγές απ’ ό,τι εισαγωγές, το σύστημα δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Κάποιος πρέπει να αγοράζει αυτά τα εξαγόμενα προϊόντα. Συνεπώς, όλες οι χώρες δεν μπορούν να ακολουθήσουν το μοντέλο της Γερμανίας και στο πλαίσιο της ευρωζώνης αυτό το σημείο ίσως είναι πολύ σημαντικό.

Το «success story» αναφέρεται στο σύνολο της γερμανικής κοινωνίας; 

Μαξ Ερνστ, «Πλησιάζοντας την εφηβεία
ή οι Πλειάδες», 1921

Ένα σημαντικό στοιχείο αναφορικά με τη γερμανική κοινωνία είναι ότι το ένα τρίτο περίπου του πληθυσμού είναι αποκλεισμένο από αυτό το οικονομικά επιτυχημένο μοντέλο και είναι συγκεντρωμένο σε συγκεκριμένες περιφέρειες, κυρίως στην Ανατολική Γερμανία και σε παλιές βιομηχανικές περιοχές στη Δυτική Γερμανία. Σε αυτές τις περιοχές τα ποσοστά ανεργίας είναι υψηλότερα συγκριτικά με άλλες περιοχές της χώρας. Επιπλέον, παρατηρείται μια εθνοτική συγκέντρωση ανθρώπων οι οποίοι δεν αποτελούν μέρη αυτού του οικονομικού θαύματος, όπως συμβαίνει με τους ξένης καταγωγής διαμένοντες στη Γερμανία, κυρίως όσους έχουν τουρκική και αραβική καταγωγή. Αυτές οι δυο πληθυσμιακές ομάδες δεν έχουν φωνή στον δημόσιο διάλογο και, με εξαίρεση το Die Linke και ορισμένες φορές τα συνδικάτα κανένας δεν αναφέρεται σε αυτό το ένα τρίτο του πληθυσμού το οποίο περισσότερο ή λιγότερο είναι αποκλεισμένο από αυτό το «success story».

Επιπλέον, τις τελευταίες βδομάδες είμαστε μάρτυρες ενός άλλου σημαντικού ζητήματος το οποίο συνδέεται με τα παραπάνω. Αρκετοί άνθρωποι γερμανικής καταγωγής που δεν είναι μέρη αυτού του «success story» αρχίζουν να διαμαρτύρονται ενάντια στην εισροή μεταναστών στη Γερμανία για έναν «υλικό λόγο». Λένε: «Ασφαλώς τα χρήματα τα οποία προορίζονται για τους πρόσφυγες σίγουρα δεν πηγαίνουν σε εμάς», καθώς αρκετοί απ’ αυτούς είναι χαμηλόμισθοι και στηρίζονται στο κράτος πρόνοιας. Συνεπώς, διαμορφώνεται ένας νέος ανταγωνισμός σχετιζόμενος με ένα οικονομικό υλικό υπόβαθρο. Πρώτα και κύρια, όμως, είναι μια ρατσιστική κραυγή με την ανάδυση ενός ρατσιστικού κινήματος το οποίο δεν αφορά μόνο τους φτωχούς οι οποίοι είναι κατά των προσφύγων, αλλά και τμήματα των μεσαίες τάξεων τα οποία αισθάνονται ότι απειλούνται. Μερικά χρόνια πριν, υπήρχε μια συζήτηση που υποστήριζε ότι στη Γερμανία δεν υπάρχουν πια τάξεις και όλοι είναι εύποροι. Όπως, όμως, ανέφερα και πριν, οι άνθρωποι που εργάζονται στην Volkswagen ως μόνιμοι έχουν ένα καλό επίπεδο διαβίωσης, αλλά αυτό αρχίζει και μεταβάλλεται και στο μέλλον μπορεί να αλλάξει με ταχύτερο ρυθμό και κανένας δεν μπορεί να κάνει ασφαλείς προβλέψεις.

Ως εκ τούτου, υπάρχουν δυο ζητήματα τα οποία συνδέονται μεταξύ τους. Η ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας και η περίπτωση των ρατσιστικών κινημάτων, όπως το Pegida, τα οποία στρέφονται εναντίον των προσφύγων. Σήμερα, σε σχέση με το ζήτημα των προσφύγων υπάρχει μια διαφορά σε σύγκριση με πριν είκοσι χρόνια. Η κυβέρνηση, ή τουλάχιστον ένα μέρος της κυβέρνησης, δεν εμπλέκεται στη ρατσιστική συζήτηση και δεν το αξιοποιεί προκειμένου να νικήσει στις εκλογές. Ένα άλλο τμήμα της κυβέρνησης, και συγκεκριμένα η Άνγκελα Μέρκελ, άνοιξε τα σύνορα για ένα μικρό χρονικό διάστημα, αλλά δεν μπορούμε να προβλέψουμε την έκβαση. Πρόσφατα ήμασταν μάρτυρες της σύγκρουσης εντός της κυβέρνησης και του ηγεμονικού μπλοκ –για να χρησιμοποιήσουμε και την ορολογία του Πουλαντζά– για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπιστεί το ζήτημα των ξένων. Οι διαφορές είναι τεράστιες. Από τη μια πλευρά, υπάρχει η Άνγκελα Μέρκελ και οι στενοί της σύμμαχοι εντός του κόμματος και κυρίως οι στενοί της σύμμαχοι εντός του κεφαλαίου, όπως είναι οι σύνδεσμοι των βιομηχάνων που υποστηρίζουν ότι από τη στιγμή που η γερμανική αγορά εργασίας αρχίζει να εξαντλεί τα αποθέματα της εργατικής της δύναμης χρειάζονται αυτούς τους ανθρώπους για δημογραφικούς λόγους. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν άλλα τμήματα εντός των Χριστιανοδημοκρατών, καθώς και το βαυαρικό αδερφό κόμμα των Χριστιανοκοινωνιστών και γίνονται ολοένα και πιο δυνατές οι φωνές που λένε ότι «εμείς», η Γερμανία, δεν μπορούμε να ενσωματώσουμε πολλούς ξένους. Αυτό μας πάει πίσω στην παλιά αντίληψη για έναν κρατικό ρατσισμό που συνήθως κερδίζει στις εκλογές. 

Πιστεύετε ότι υπάρχει ένας κρατικός ρατσισμός ή πρέπει να αναφερόμαστε σε έναν εθνικισμό; 

Προφανώς, ορισμένες φορές είναι δύσκολη η διάκριση ανάμεσα στον εθνικισμό και τον ρατσισμό. Επίσης, στο εσωτερικό της Αριστεράς υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για τη σύνδεση μεταξύ των δυο όρων. Ο Ετιέν Μπαλιμπάρ και άλλοι υποστηρίζουν ότι ο εθνικισμός βασίζεται σε έναν συγκεκριμένο είδος ρατσισμού, αλλά οι όροι δεν είναι ταυτόσημοι. Επιπλέον, σήμερα ο ρατσισμός δεν αφορά τόσο τις γενετικές διαφορές και τον παλιό διαχωρισμό ανάμεσα στους ανθρώπους γερμανικής ή μη καταγωγής, αλλά σχετίζεται με πολιτισμικά και άλλα παρεμφερή ζητήματα. Η συζήτηση στη Γερμανία αφορά τόσο τον εθνικισμό όσο και τον ρατσισμό. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι Γερμανοί πολίτες και έχουν κάθε δικαίωμα συμμετοχής στη δημόσια σφαίρα, αλλά έχουν το «λάθος» χρώμα δέρματος και ως εκ τούτου υφίστανται διακρίσεις. Σε συνεντεύξεις, νεαροί αραβικής καταγωγής λένε χαρακτηριστικά: «Γαμώτο! Είμαι Γερμανός πολίτης. Δεν έχουν δικαίωμα να το κάνουν αυτό σε μένα, αλλά συνεχώς υφίσταμαι αστυνομικούς ελέγχους». Γι’ αυτό είναι αρκετά δύσκολη η διάκριση μεταξύ εθνικισμού και ρατσισμού. 

Όπως έχετε επισημάνει, η συζήτηση για την κρίση στη Γερμανία αποσιωπάται από τον δημόσιο διάλογο και αυτό συνδέεται με τον εθνικισμό, καθώς και με τη συσχέτιση του χρέους (Shulden) με την ενοχή (Schuld). Ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους οι Γερμανοί δεν θεωρούν ότι υπάρχουν προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας τους; 

Μαξ Ερνστ, «Το δαντελωτό ζευγάρι», 1924

Στο πλαίσιο του κυρίαρχου δημόσιου διαλόγου υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους δεν γίνεται αναφορά στο κόστος της επιτυχημένης οικονομικής πορείας της Γερμανίας. Ένας απ’ αυτούς είναι ότι την τρέχουσα περίοδο εντός του ευρώ ασφαλώς είναι πολύ πιο εύκολο να κατηγορείς τους άλλους ότι είναι ένοχοι και ευθύνονται για την κρίση του κοινού μας νομίσματος. Πριν δυο ή τρία χρόνια θεωρούσαν ένοχες όλες τις νοτιοευρωπαϊκές χώρες. Σήμερα, βέβαια, όλη η συζήτηση σχετίζεται κυρίως με την Ελλάδα για προφανείς λόγους, όπως για παράδειγμα η ύπαρξη της αριστερής κυβέρνησης, που κάνει πιο εύκολη τη στοχοποίηση. Σε αυτό, λοιπόν, το σημείο είναι που το χρέος ισοδυναμεί με την ενοχ, κι αυτό στη γερμανική γλώσσα είναι λογικό. Για παράδειγμα, ο Ντέιβιντ Γκρέμπερ στο βιβλίο του Χρέος. Τα πρώτα 5.000 χρόνια [στα ελληνικά κυκλοφορεί σε μετάφραση Γιάννη Βογιατζή, Γιώργου Καράμπελα και Γιάννη Πεδιώτη, από τις εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες] αναφέρει ότι στην ιστορία της ανθρωπότητας πάντα υπήρχε μια σύνδεση μεταξύ του χρέους και της ενοχής: για κάποιο λόγο η κοινή γνώμη έχει την τάση να επικεντρώνεται στον οφειλέτη ο οποίος για έναν ορισμένο λόγο είναι ένοχος και ποτέ στον πιστωτή, ο οποίος στην πραγματικότητα θεσμικά επωφελείται από αυτή τη σχέση από τη στιγμή που λαμβάνει τόκους από τα χρήματα τα οποία δανείζει. Ουσιαστικά, θα είχε περισσότερο νόημα αν εστιαζόμασταν στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα τα οποία δανείζουν χρήματα και κερδοσκοπούν. Για παράδειγμα, όπως ανέφερα προηγουμένως, η Ελλάδα πληρώνει για τις εξαγωγές της Γερμανίας.

Ποιοι είναι, λοιπόν, οι λόγοι για τους οποίους οι Γερμανοί δεν θεωρούν ότι υπάρχουν προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας τους; Η Γερμανία πάντα πίστευε ότι είναι ένα επιτυχημένο παράδειγμα γιατί θεωρεί ότι αποτελείται από «καλούς» ανθρώπους που είναι σκληρά εργαζόμενοι, φερέγγυοι και τυπικοί. Συνήθως, όμως, ξεχνούν να αναφέρουν ότι από το 1948 η Γερμανία έχει λάβει μεγάλη χρηματοδοτική βοήθεια κυρίως από τις ΗΠΑ, στη δεκαετία του 1950 έγινε διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του εξωτερικού χρέους της και, όπως ανέφερα προηγουμένως, η δημιουργία του κοινού νομίσματος, παράλληλα με τις άλλες ευνοϊκές πτυχές των εφαρμοζόμενων νομισματικών πολιτικών, συνέβαλαν στην οικονομική επιτυχία της Γερμανίας. Προφανώς, όλα αυτά δεν σχετίζονται με το κατά πόσο οι άνθρωποι θέλουν ή όχι να εργαστούν, αλλά με το προφανές αποτέλεσμα αυτής της επιτυχημένης ιστορίας της οικονομίας της Γερμανίας. Ένα λόγος για τον οποίο η δημόσια γνώμη θεωρεί ότι όλα είναι τέλεια στη Γερμανία είναι το γεγονός ότι εντός της κρίσης του ευρώ οι Γερμανοί πιστεύουν ότι όλοι οι άλλοι ζουν πάνω από τις δυνατότητες τους και «εμείς», οι Γερμανοί. πρέπει να τους διασώσουμε, το οποίο δεν αποτελεί μια οικονομικά και πολιτικά ορθή θέση. Παρ’ όλα αυτά, είναι μια θέση την οποία υποστηρίζει η πλειοψηφία της χώρας και οδηγεί στην εύκολη διαπίστωση ότι δεν υπάρχει κρίση στη Γερμανία, αλλά υπάρχει κρίση στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη της Ευρώπης. 

Στις αναλύσεις σας χρησιμοποιείτε τις θεωρητικές προσεγγίσεις του Ν. Πουλαντζά. Θεωρείτε σημαντική τη συμβολή του έργου του σήμερα;

Από τη δεκαετία του 1970 στους Γερμανούς μαρξιστές ήταν σημαντική η συμβολή του Ν. Πουλαντζά, και τα τελευταία δέκα χρόνια υπάρχει ένα ισχυρό ρεύμα αναβίωσης. Η υλιστική θεωρία του κράτους είναι αρκετά χρήσιμη για όσα ανέπτυξα παραπάνω. Για να αναφέρω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, μια από τις μεγαλύτερες συνεισφορές του είναι ότι μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο, σε συγκεκριμένες καταστάσεις, διαφορετικά μέρη του κράτους λειτουργούν το ένα εναντίον του άλλου. Ο Ν. Πουλαντζάς, ακολουθώντας το έργο του Μαρξ, του Γκράμσι και του Αλτουσέρ, αλλά δίνοντας έμφαση στις ανταγωνιζόμενες δυνάμεις εντός του κράτους, μας βοηθά να κατανοήσουμε τις συγκρούσεις εντός της γερμανικής κυβέρνησης, τόσο σε σχέση με το σημερινό προσφυγικό ζήτημα, όσο και με τη μείωση των μισθών τα τελευταία είκοσι χρόνια. Οι υπουργοί Κοινωνικών Υποθέσεων και Εργασίας ήταν πάντα απρόθυμοι, ενώ οι υπουργοί Οικονομικών και Χρηματοοικονομικών Υποθέσεων ήταν αυτοί που πάντα πίεζαν για μειώσεις μισθών και υπήρχαν συγκρούσεις εντός κυβέρνησης. Επίσης, υπήρχαν συγκρούσεις αναφορικά με το διεθνοποιημένο κράτος στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης.

Είναι, λοιπόν, χρήσιμη η συμβολή του έργου του Ν. Πουλαντζά για την κατανόηση της θέσης των κυβερνήσεων. Αυτές οι κυβερνήσεις δεν είναι απλώς εργαλεία, αλλά στενοί σύμμαχοι του κεφαλαίου. Την ίδια στιγμή, όμως, δεν βρίσκονται πάντα στην ίδια γραμμή με τις απαιτήσεις του κεφαλαίου και δημιουργούνται συγκρούσεις και εντός του κράτους. Επιπλέον, η συμβολή του είναι σημαντική και για την κατανόηση της σημερινής κατάστασης στα νοτιοευρωπαϊκά κράτη γιατί ορισμένοι αριστεροί, κυρίως όμως αναρχικοί και αυτόνομοι μαρξιστές, έχουν την τάση να αντιλαμβάνονται το κράτος απλώς ως εργαλείο του κεφαλαίου και της κυριαρχίας· ασφαλώς είναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι αρκετά πιο σύνθετο, και ο Ν. Πουλαντζάς μας βοήθησε στο να κατανοήσουμε το πόσο σημαντική είναι η εμπλοκή με τον κρατικό μηχανισμό. Αυτό είναι και ένα από τα βασικότερα ερωτήματα στα οποία καλείται να απαντήσει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι ύποπτες Business των Τζιχαντιστών

Του ΚΩΣΤΑ ΡΑΠΤΗ*

Είναι δυνατόν να κερδηθεί ο πόλεμος κατά του Ισλαμικού Κράτους μόνο στο πεδίο της μάχης; Όχι, απαντούν οι κυριότεροι μελετητες του φαινομένου, επισημαίνοντας την οικονομική διάσταση της δράσης των τζιχαντιστών, η οποία τους χαρίζει μεγάλες δυνατότητες στρατολόγησης, εξοπλισμού, προπαγάνδας και αποτελεσματικής διαχείρισης των περιοχών που θέτουν υπό τον έλεγχό τους. Και σίγουρα, στο μέτωπο αυτό η ρωσική παρέμβαση πολύ λίγα μπορεί να προσφέρει, αφού η "οικονομία του τζιχαντισμού", με εκτιμώμενο συνολικό τζίρο 7 δισ. δολαρίων ετησίως, στηρίζεται στα "παραθυράκια" του δικτύου συναλλαγών του "κόσμου του δολαρίου", όπου η Μόσχα δεν έχει εξουσία.

Στην ομιλία-ποταμό που έδωσε προ μηνός στη φετινή συγκέντρωση της "Λέσχης Βαλντάι" στο Σότσι, ο Βλαντίμιρ Πούτιν έθεσε μετ' επιτάσεως το (ρητορικό) ερώτημα "πώς εξασφαλίζει το Ισλαμικό Κράτος τη χρηματοδότησή του και ποιοι αγοράζουν την πετρελαϊκή του παραγωγή". Στην πραγματικότητα, όμως, η οικονομική ισχύς των τζιχαντιστών δεν προκύπτει μόνο από την εκμετάλλευση των πετρελαιοπηγών της "επικράτειάς" τους, αλλά ερμηνεύεται από την τοποθέτησή τους στην καρδιά όλων των "μαύρων" δραστηριοτήτων που αποτελούν την κρυμμένη όψη του παγόβουνου της διεθνούς οικονομίας.

''ΠΕΛΑΤΕΣ'' ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ

Πρόσφατο είναι το εκτενές ρεπορτάζ των "Financial Times" για τον τρόπο με τον οποίο το "χαλιφάτο" διαχειρίζεται τον "πετρελαϊκό κλάδο" του, προχωρώντας ακόμη και σε ανταγωνιστικές προσφορές στρατολόγησης στελεχών από την αγορά.

Σύμφωνα με άρθρο του Σαλμάν Ράφι στους "Asia Times" ο λόγος που μετά από 10.500 αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, οι πετρελαϊκές πωλήσεις του Ισλαμικού Κράτους παραμένουν αμείωτες, είναι διότι έτσι εξυπηρετείται η στρατηγική καθήλωσης των τιμών που πλήττει τη Ρωσία και το Ιράν. Ήδη πέρσι το CNN εκτιμούσε ότι οι πωλήσεις πετρελαίου των τζιχαντιστών έφθαναν τα 1 με 2 εκατ. δολάρια ημερησίως. Εκτιμάται ότι πλέον η "Υπηρεσία Πετρελαίου" (!) του Χαλιφάτου εξασφαλίζει έως και 3,5 εκατ. ημερησίως. Οι τιμές είναι πολύ χαμηλότερες από τις διεθνείς (10-20 δολάρια ανά βαρέλι), με αποτέλεσμα να συγκαταλέγονται στους "πελάτες" ακόμη και ένοπλοι αντίπαλοι των τζιχαντιστών...

Στην Τουρκία, πολλά λέγονται για την εμπλοκή του πολυπράγμονος υιού του Ταγίπ Ερντογάν, Μπιλάλ, σε αυτό το επικερδές εμπόριο. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι οι πετρελαϊκοί αγωγοί που συνδέουν την επικράτεια του Ισλαμικού Κράτους με τον έξω κόσμο δεν έχουν ποτέ βομβαρδισθεί.

ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

Η αρχή έγινε βέβαια πολύ ταπεινότερα, με το κοινό πλιάτσικο, καθώς η εισβολή των τζιχαντιστών στη Μοσούλη, δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ, τον Ιούνιο του 2014, ακολουθήθηκε από την αφαίρεση 900 εκατ. έως 2 δισ. δολαρίων, σύμφωνα με υπολογισμούς, από το τοπικό παράρτημα της ιρακινής κεντρικής τράπεζας. Η πρακτική αυτή συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, καθώς τον Οκτώβριο ένοπλοι του Ισλαμικού Κράτους εισέβαλαν στην τράπεζα Αλ-Ραφιντίν της Μοσούλης, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, και απέσπασαν άγνωστο χρηματικό ποσό που μεταφέρθηκε με φορτηγά. Το τοπίο αυτό συμπληρώνουν τα λύτρα από απαγωγές, η πώληση "προστασίας" σε επιχειρηματίες και κάθε είδους εκβιασμοί.

Το λαθρεμπόριο ανθεί – ιδίως των ναρκωτικών. Ο επικεφαλής της ομοσπονδιακής υπηρεσίας καταπολέμησης των ναρκωτικών της Ρωσίας, Βίκτορ Ιβανόφ, υπολόγισε ότι τα ετήσια έσοδα των τζιχαντιστών από τη διακίνηση αφγανικής ηρωίνης προς την Ευρώπη αγγίζουν το ένα δισ. δολάρια.

ΕΜΠΟΡΙΟ ΟΡΓΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΙΑ

Τον περασμένο Φεβρουάριο, ο μόνιμος αντιπρόσωπος του Ιράκ στον ΟΗΕ, Μοχάμεντ αλ-Χάκιμ, προχώρησε σε μιαν άλλη εντυπωσιακή αποκάλυψη: ότι δηλ. το Ισλαμικό Κράτος δραστηριοποιείται στο εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων. Τεκμήριο αυτού αποτελεί ο εντοπισμός σε μαζικούς τάφους θυμάτων των τζιχαντιστών πτωμάτων με χειρουργικές τομές, από τα οποία έλειπαν νεφρά ή άλλα εσωτερικά όργανα.

Η λεηλασία αρχαιοτήτων, που μέσω Τουρκίας καταλήγουν στην αγορά του Λονδίνου, αποτελεί μια άλλη πηγή εσόδων που δεν μπορεί να αποτιμηθεί. Διεθνείς εμπειρογνώμονες υποστηρίζουν ότι οι καταστροφές αρχαιολογικών χώρων όπως της Παλμύρας περισσότερο σχετίζονται με την κάλυψη των ιχνών των αρχαιοκαπήλων παρά με κάποιον θρησκευτικό φανατισμό.

Αυτή η "ποικιλία" πηγών εσόδων συμπληρώνεται από τη γαλαντομία "ιδιωτών" των αραβικών μοναρχιών του Περσικού Κόλπου, όπου "ισλαμικές φιλανθρωπικές οργανώσεις" αισθάνονται την άνεση να κατευθύνουν τις χορηγίες τους προς το "Χαλιφάτο", χωρίς να φοβούνται την αντίδραση των Αρχών των χωρών τους. Χαρακτηριστικά, ο Ιρανός βουλευτής Μοχάμαντ Σάλεχ έχει καταγγείλει ότι το Ισλαμικό Κράτος έχει λάβει (από σαουδαραβικές και άλλες πηγές) οικονομική βοήθεια ύψους 4 δισ. δολαρίων για την πραγματοποίηση τρομοκρατικών ενεργειών στο Ιράκ.

ΣΤΟΥΣ ΔΑΙΔΑΛΟΥΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Η πανστρατιά που υποτίθεται να έχει κηρύξει ο υπό τις ΗΠΑ διεθνής συνασπισμός 60 χωρών κατά του Ισλαμικού Κράτους μοιάζει να μη θίγει σε τίποτε τα "λογιστικά βιβλία" των τζιχαντιστών. Λόγου χάρη, οι ίδιες οι αμερικανικές Αρχές έχουν διαπιστώσει ότι το Κατάρ προσφέρει ένα "άκρως επιτρεπτικό περιβάλλον" για τη χρηματοδότηση τρομοκρατών, όμως δεν "έχουν προχωρήσει σε συγκεκριμένες κινήσεις ώστε το σύμμαχο εμιράτο να αλλάξει τακτική".

Οι δυνατότητες ξεπλύματος που προσφέρουν οι δαίδαλοι του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος φαντάζουν απεριόριστες: η βρετανική εφημερίδα "Ιντιπέντεντ" έκανε λόγο σε ρεπορτάζ της για έναν περίπλοκο μηχανισμό χρηματοδότησης του Ισλαμικού Κράτους μέσω συναλλαγών στη Νότια Αγγλία, που περιλάμβανε τηλεφωνικές τραπεζικές υπηρεσίες και εισαγωγή αυτοκινήτων από τη Βρετανία στην Αφρική. Το προηγούμενο του στόλου των εκατοντάδων Toyota με τα οποία εκστράτευσαν στην έρημο οι τζιχαντιστές είναι ήδη γνωστό.

Διακλαδώσεις σε Αυστραλία και Αμερική

Στους αντίποδες, η αυστραλιανή κυβέρνηση εντόπισε μεταξύ Ιουλίου 2014 και Ιουνίου 2015 536 ύποπτες συναλλαγές, συνολικού ύψους 53 εκατομμυρίων, με τελική κατάληξη ένοπλες ομάδες στη Συρία και το Ιράκ.

Τα δίκτυα χρηματοδότησης διακλαδίζονται ακόμη και στις ΗΠΑ, σύμφωνα με με όσα δημοσίευσε η πακιστανική εφημερίδα "Express Tribune", βασισμένη σε πληροφορίες από την ανάκριση του Γιούσαφ αλ-Σαλάφι, διοικητή του Ισλαμικού Κράτους στο Πακιστάν. Ο αλ-Σαλάφι συνελήφθη τον Ιανουάριο αφού είχε επιστρέψει μέσω Τουρκίας από τη Συρία (στην οποία επίσης είχε εισέλθει μέσω Τουρκίας), με αποστολή τη στρατολόγηση εθελοντών.

*΄Πηγή: capital.gr

Στημένο

Το 1991 ο στρατός του Σαντάμ αποτελούνταν από 260.000 μάχιμους άνδρες και άλλους 800.000 σε εφεδρεία. Οι Δυτικοί ξεμπέρδεψαν με αυτόν το στρατό πριν καν τελειώσουν τα διαφημιστικά συμβόλαια του CNN που υπέγραψε αποκλειστικά για τη ζωντανή μετάδοση εκείνου του πολέμου. Τα μπουλούκια του Ισλαμικού Κράτους αριθμούν περί τους 13.000 άνδρες. Οι Δυτικοί δηλώνουν ότι αδυνατούν να ξεμπερδέψουν. Ελάχιστοι άνθρωποι πλέον σε όλο τον πλανήτη απέμειναν να πιστεύουν ότι οι Δυτικοί αδυνατούν και είναι βέβαιοι ότι απλώς δεν θέλουν να το κάνουν.


Το Ισλαμικό Κράτος είναι χρήσιμο και βολεύει πολλούς. Οικονομικά, αλλά και πολιτικά. Και πλέον αυτών των κερδών, υπάρχουν και τα εξτραδάκια. Για τρεις μήνες απαγόρευση απεργιών στη Γαλλία. Τώρα που μίλησε για επίθεση με χημικά ο Βαλς, μπορεί να γίνουν και έξι οι μήνες. Η CIA που ενημέρωσε την ιταλική κυβέρνηση να περιμένει επιθέσεις στη Ρώμη, σαφώς δίνει ένα καλό επιχείρημα για να κλειστεί ο κόσμος σπίτι του. Αύριο – μεθαύριο θα κάνει κάτι αντίστοιχο και η Γερμανία για να… προστατέψει τους πολίτες της. Ο φόβος φυλάει τα έρμα. Κι όταν δεν υπάρχει φόβος, κατασκευάζουμε έναν. Κι ας σκοτωθούν και πέντε, δέκα, διακόσιοι πολίτες της χώρας μας. Η σιωπή απαιτεί θυσίες.

Μέχρι και την κυβέρνηση της μικρής Ελλάδας βόλεψε η επίθεση στο Παρίσι και όλη αυτή η τραγωδία με το τεράστιο προσφυγικό ζήτημα. Περνάνε και θα περάσουν μέτρα από τη βουλή που θα τα βιώσουμε ως αβίωτα. Βέβαια, να πούμε και δυο αλήθειες για το θέμα των μέτρων που περνάνε σαν βαγόνια από πάνω μας.

Η πρώτη αλήθεια είναι ότι, αν αυτά τα μέτρα τα έπαιρνε η κυβέρνηση Σαμαρά θα μιλούσαμε τώρα πάλι για κρεμάλες και οι κυβερνητικοί βουλευτές θα τα έβρισκαν ζόρικα όταν θα έπρεπε να φύγουν από τη Βουλή. Τώρα απλώς «μας κορόιδεψε κι ο Τσίπρας, αλλά δείχνει μωρέ και να το παλεύει». Άμα θες να παραμείνεις ηλίθιος, βρίσκεις ένα κάρο λόγους για να κοροϊδευτείς.

Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ που τώρα κατακρίνουν τα μέτρα και λένε ότι δεν θα τα ψηφίσουν είναι τα κόμματα που έδιναν την εντολή στον Τσίπρα να φέρει οπωσδήποτε ένα Μνημόνιο, μια συμφωνία, ένα βομβαρδισμό από τις Βρυξέλλες, αλλιώς θα ήταν εθνικός προδότης. Ε, κι ο Τσίπρας το έκανε. Και μάλιστα με μεγάλη του ευχαρίστηση. Κι επειδή σίγουρα δεν παίρνει ναρκωτικά, είναι πασιφανές ότι το μόνιμο γέλιο του προέρχεται από την ευτυχία του που επιτέλους έγινε Θατσερικός.

Το «Θατσερικός» δεν είναι υπερβολή. Δεν ξέρω αν διαβάσατε αυτή την είδηση. Πρόκειται για την πλήρη ομολογία σχεδιασμού  μετατροπής του δημόσιου τομέα σε ανώνυμη επιχείρηση και μάλιστα με όλους τους όρους λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς. Τουτέστιν, ό,τι δεν φέρνει κέρδη ας ρημάξει.

Σχεδιάζει, λοιπόν, η κυβέρνηση για το 2016 «την απελευθέρωση των προσλήψεων μονίμων υπαλλήλων σε τομείς που λειτουργούν με ανταποδοτικά τέλη ή καταβολή αντιτίμου από τους πολίτες, όπως είναι η καθαριότητα, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί όπου καταβάλλονται τροφεία, τα ωδεία κ.λπ. που δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό». Δηλαδή, για όποια δημόσια παροχή θα πληρώνει ο πολίτης έξτρα από τους φόρους που καταβάλει, αυτή θα συνεχίσει να παρέχεται. Αρκεί πάντα να έχει κέρδη. Προσέξτε τώρα το καλύτερο. «Ο συνολικός προϋπολογισμός των προσλήψεων που θα προγραμματίζει η υπηρεσία θα περιορίζεται στο ύψος ενός ποσοστού επί των κερδών της σε ετήσια βάση -για παράδειγμα 15%- που θα έχει συμφωνηθεί με το υπουργείο». Δηλαδή, όσα περισσότερα κέρδη έχει ένας δημόσιος οργανισμός τόσους περισσότερους εργαζόμενους θα μπορεί να προσλαμβάνει.

Ποιος γίνεται αυτομάτως ο στόχος των δημόσιων υπηρεσιών; Όχι η καλύτερη παροχή υπηρεσιών, αλλά η αύξηση των κερδών. Και πως μπορεί να επιτευχθεί η αύξηση των κερδών; Μα με αύξηση των τροφείων σε βρεφονηπιακούς σταθμούς ή με αύξηση τελών καθαριότητας. Απλά τα πράγματα.
Τομείς του δημοσίου όπως η Υγεία και η Παιδεία, δυστυχώς δε μπορούν να εμφανίσουν κέρδη. Δε μπορούν με τα σημερινά δεδομένα. Λύσεις πάντα υπάρχουν. Το ότι η σημερινή κυβέρνηση επιτρέπει ακόμη τη λειτουργία των απογευματινών ιατρείων επί πληρωμή μέσα στα δημόσια νοσοκομεία δείχνει τον δρόμο και τον τρόπο μιας μελλοντικής κερδοφορίας των νοσοκομείων.

Εφόσον ούτε αυτή η κυβέρνηση θεωρεί παράλογο να πληρώνει 50ευρα ο ασφαλισμένος για να αποφύγει την αναμονή των ραντεβού με ένα γιατρό του ΕΣΥ, θα μπορούσε να πληρώνει και 500ευρα για να αποφύγει την ουρά των χειρουργείων. Μισά ο γιατρός – μισά το νοσοκομείο, ορίστε η κερδοφορία. Αν η κερδοφορία των νοσοκομείων είναι ο μόνος τρόπος για να προσληφθεί προσωπικό και να μην κατεβάσουν στόρια, σύμφωνα με τη λογική της κυβέρνησης, ποιος θα τη σταματήσει;

Όταν αυτά τα προετοίμαζαν οι Λοβέρδοι και οι Αδώνηδες, τους λέγαμε εγκληματίες και ήταν όντως εγκληματικές οι πολιτικές τους. Όταν η σημερινή κυβέρνηση συνδέει ξεδιάντροπα τις προσλήψεις σε υπηρεσίες του δημοσίου – ουσιαστικά τη συνδέει με τη συνέχιση της λειτουργίας τους! – με την κερδοφορία των υπηρεσιών από την τσέπη του φορολογούμενου και ασφαλισμένου πολίτη, τότε απλώς «μας κορόιδεψε κι ο Τσίπρας, αλλά δείχνει και να το παλεύει μωρέ».

Κάτι αντίστοιχο μπορεί να συμβεί και με τα σχολεία. Να κάνουν νομίμως οι καθηγητές των δημόσιων σχολείων φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές τους, επί πληρωμή, εντός του σχολείου τους. Μισά ο καθηγητής – μισά το σχολείο, ιδού η κερδοφορία, άρα μπορούν να γίνουν προσλήψεις εκπαιδευτικών.

Ναι, ξέρω, αυτά είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Όπως ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας μάς φαινόταν πέρυσι η πιθανότητα να κέρδιζε ο Τσίπρας τις εκλογές και αντί να σκίσει τα μνημόνια να έφερνε το τρίτο και μακρύτερο. Όπως ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας έμοιαζε πριν λίγο καιρό η πιθανότητα να χρηματοδοτείται το Ισλαμικό Κράτος από δυτικά κράτη και τις πολυεθνικές τους. Το μόνο που πραγματικά μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας είναι ότι κάποτε οι λαοί θα ξυπνήσουν και θα καταλάβουν ποιος πραγματικά τους δολοφονεί και τους εξαθλιώνει. Ότι κάποτε η οργή θα στραφεί προς τον πραγματικό της στόχο. Αυτό ναι, μοιάζει με  όνειρο.

 http://kartesios.com