Μ.Μ.Ε (Μέσα Μαζικού Εκφασισμού)

(Αναδημοσίευση αποσπάσματος άρθρου του nefelikas.wordpress.com)

...Τρεις μήνες πριν τη δολοφονία Φύσσα, κι ενώ κυκλοφορούσαν για χρόνια στο διαδίκτυο τόνοι φωτογραφικού υλικού και μαρτυριών που συνηγορούσαν ότι η Χρυσή Αυγή είναι ναζιστική εγκληματική οργάνωση, ενώ ο Κασιδιάρης είχε ήδη δείρει την Κανέλη σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση και οι κάμερες των καναλιών είχαν καταγράψει επιθέσεις χρυσαυγιτών σε πάγκους μεταναστών στις λαϊκές αγορές, ο έγκυρος δημοσιογράφος και σοβαρός εκδότης Νίκος Χατζηνικολάου είπε να βάλει ένα πλυντήριο.
 Συμπτωματικά, το συγκεκριμένο φύλλο ήταν απεργοσπαστικό και βγήκε λίγες μόνο μέρες μετά το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ.

Πριν γίνει αρχηγός του δικού του κόμματος, ο Σταύρος Θεοδωράκης πήρε χαλαρή συνεντευξούλα από τον Νίκο Μιχαλολιάκο, κι όταν ο φύρερ της ΧΑ αρνήθηκε ότι υπήρξε Ολοκαύτωμα (κάτι για το οποίο πας φυλακή σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες), το μόνο που είχε να του απαντήσει ο Σταύρος ήταν «έτσι λένε». Τόσο πολύ τον κόλλησε στον τοίχο, που το link που βάζω είναι βίντεο που ανέβασε στο YouTube η ίδια η Χρυσή Αυγή…

Στο ίδιο μήκος κύματος ο γνωστός φασίστας Τράγκας, το γλοιώδες υποκείμενοΜπογδάνος, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου με τη «σοβαρότερη Χρυσή Αυγή» που θα μπορούσε να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ο μέγας χορηγός επικοινωνίας των ναζί Θέμος Αναστασιάδης φυσικά, και εσχάτως ο γκουρού του φιλελεύθερου χιπστερισμού, Φώτης Γεωργελές, του οποίου το έντυπο free press φιλοξένησε ρεπορτάζ για το πόσο αδυνάτισε η κόρη του αρχηγού μιας συμμορίας δολοφόνων. Μαζί τους, δεκάδες (αν όχι εκατοντάδες) άλλοι επαγγελματίες δημοσιογράφοι που δεν είδαν, δεν ήξεραν, δεν φαντάστηκαν κι έπεσαν απ’ τα σύννεφα.

Κατά τ’ άλλα, όποιος μιλάει για εσκεμμένο και συστηματικό σχέδιο εκφασισμού της χώρας είναι συνωμοσιολόγος. Τυχαία ο ανύπαρκτος τηλεπλασιέ χουντικών βιβλίων Άδωνις Γεωργιάδης μετατράπηκε σε υποψήφιο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τα ΜΜΕ που τον φιλοξενούσαν καθημερινά στα πάνελ τους δεν έπαιξαν κανέναν απολύτως ρόλο ούτε στη δική του αναρρίχηση, ούτε στην ανάδειξη της Χρυσής Αυγής σε τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη.

Εκτός αν όντως είναι κανείς συνωμοσιολόγος και πιστέψει ότι μεγαλοεπιχειρηματίες με τεράστια χρέη διατηρούν ζημιογόνα κανάλια και εφημερίδες μόνο και μόνο για να εκβιάζουν την πολιτική εξουσία και να μανιπουλάρουν την κοινή γνώμη, ενώ παράλληλα αναθέτουν τις βρωμοδουλειές τους σε νεοναζί μπράβους με αντάλλαγμα την υπόγεια χρηματοδότηση και προβολή τους, αφού μόνο με μια βίαιη εκτροπή του πολιτεύματος έχουν ελπίδα να γλιτώσουν από τη Δικαιοσύνη για τις κατά συρροήν παράνομες συναλλαγές και τη φοροδιαφυγή τους. Τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά, το ξέρω

Μια νύχτα με καταιγίδα

Ξενοφώντας Ερμείδης
Πέθανε μόνος, έζησε μόνος και κάπου ενδιάμεσα αγαπήθηκε και μισήθηκε -όσοι λίγοι- από τους ανθρώπους. 
Πέθανε ξένος, έζησε ξένος και στο ενδιάμεσο έγινε συνοδοιπόρος όλων όσων στην διάρκεια της ζωής του ένιωθε ότι αδικούνται. Όσο η αδικία δεν έχει σύνορα άλλο τόσο και ο πόλεμος για την ανατροπή της. 
Ερωτεύθηκε, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, αλλά το σπίτι του ήταν ο δρόμος. 
Έγινε κούπα του καφέ, πόστερ, μπλουζάκι, μπρελόκ κάνοντας τους ονειροπόλους να ...

παίρνουν λίγη από τη μαγεία του ακόμα και 48 χρόνια μετά τον θάνατό του.
Ήταν τόσο ευαίσθητος που έγινε σκληρός σαν βράχος για να κουβαλάει το σπίτι της εκ γενετής μελαγχολίας του. Της εκ γενετής μη αποδοχής οποιασδήποτε αδικίας.
Δεν υποτίμησε τον θάνατο και ο θάνατος του φέρθηκε αντρίκια. Τον πήρε με ένα χαμόγελο στα χείλη. 
Έζησε μόνος και ξένος γιατί κάτω από το χαμόγελο, το χακί, τις ιδέες και το όνομα “Τσε” υπήρχε ο Ερνέστο Γκεβάρα δε λα Σέρνα. 

Γράμμα του Ερνέστο στη Σέλια δε λα Σέρνα
"Παραμένω πάντα ο ίδιος μοναχικός άνθρωπος που ήμουν αναζητώντας τον δρόμο μου, όμως τώρα κατανοώ το νόημα του ιστορικού μου καθήκοντος. 
Δεν έχω σπίτι ούτε γυναίκα ούτε παιδιά ούτε γονείς ούτε αδέλφια, φίλοι μου είναι όσοι σκέφτονται πολιτικά όμοια με μένα. 
Κι όμως, είμαι ευχαριστημένος, νιώθω κάτι στη ζωή όχι μόνο μια ισχυρή εσωτερική δύναμη που πάντα ένιωθα, αλλά μια ικανότητα ενστάλαξης στους άλλους και μια απόλυτη μοιρολατρική αίσθηση της αποστολής μου που με απαλλάσσει από κάθε φόβο. 
Δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά, ίσως να είναι καθαρή νοσταλγία για την Αλέιντα. 
Παρ' το σαν αυτό που είναι: Ένα γράμμα γραμμένο μια νύχτα με καταιγίδα". 

Γράμμα της Σέλια στον Ερνέστο
"Δεν είναι η μαμά αυτή που μιλά , είναι μια γηραιά κυρία που ευελπιστεί να δει ολόκληρο τον κόσμο προσηλυτισμένο στο σοσιαλισμό. Αν για οποιοδήποτε λόγο έχουν κλείσει οι δρόμοι για σένα στην Κούβα, υπάρχει στην Αλγερία ένας κύριος Μπεν Μπέλα που θα σε ευγνωμονούσε αν του οργάνωνες την οικονομία εκεί... 
Ναι, θα ήσουν πάντα ένας ξένος. 
Μοιάζει να είναι το παντοτινό σου πεπρωμένο".                 

  στον Τοίχο  

ostria

Οι Βρυξέλλες καίγονται καθώς περισσότεροι από 100.000 διαδηλωτές συγκρούονται με την αστυνομία κατά τη διάρκεια πορείας ενάντια στα μέτρα λιτότητας της ΕΕ.

Περίπου 100.000 άνθρωποι κατέβηκαν σήμερα Τετάρτη στους δρόμους των Βρυξελλών,διαδηλώνοντας κατά της πολιτικής λιτότητας που ακολουθεί η φιλελεύθερη κυβέρνηση του Βέλγου πρωθυπουργού Σαρλ Μισέλ.

Σύμφωνα με τα βελγικά ΜΜΕ, η διαδήλωση ξεκίνησε λίγο μετά τις 12:30 ώρα Ελλάδος με μαζική συμμετοχή των εργατικών συνδικάτων της χώρας. Ωστόσο λίγο μετά τις 14:00 σημειώθηκαν επεισόδια κοντά στην τοποθεσία Gare du Midi, με την αστυνομία να απαντά με εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων και βομβίδων κρότου-λάμψης, σε μια προσπάθεια να διασπάσει μια μικρή ομάδα διαδηλωτών.

Τα εργατικά συνδικάτα διαμαρτύρονται για τα σκληρά μέτρα λιτότητας που έχει υιοθετήσει η βελγική κυβέρνηση και αφορούν σε περικοπές θέσεων εργασίας, «πάγωμα» μισθών και επιδομάτων αλλά και αλλαγές στα ωράρια απασχόλησης.

 πηγή:

nostimonimar

Απλά, αρνούμαι

του Simple Man 

Αρνούμαι να αποδεχθώ οποιονδήποτε νόμο έχει μπει σε ισχύ από την ώρα που προδότες μετατρέψανε την χώρα μου σε χρεοκοπημένο υποκατάστημα παγκόσμιας τράπεζας. Υπάρχει μια αόρατη γραμμή μεταξύ εκείνης της ημέρας και της προηγούμενης . Στέκομαι πάνω της κοντά τρία χρόνια σαν να βρίσκομαι στην ζώνη πολέμου μεταξύ της χώρας μου και του κράτους τους. 

Αρνούμαι να αποδεχθώ οποιαδήποτε απόφαση δικαστηρίου που θα στηρίζεται σε αυτούς τους κατοχικούς νόμους και βεβαίως δεν πρόκειται να δείξω κανέναν σεβασμό στους δικαστές που θα κληθούν να με κρίνουν. Τους έχω ήδη καταδικάσει από την ώρα που περίμενα σε εκείνη την γραμμή με τα δυο μου πόδια μες στο κρύο να έρθουν να αποδώσουν την δικαιοσύνη στην οποία ορκίστηκαν να υπηρετούν μέχρι θανάτου. 

Αρνούμαι να αποδεχθώ οποιονδήποτε κομματικό υπάλληλο, που έχει πάρει τον τίτλο-φερετζέ- του δημοσίου, ο οποίος θα έχει απαίτηση να βρει την παρανομία μου για να αποδώσει το τίμημα σε χρήμα. Να είναι σε απόσταση ασφαλείας από το χέρι μου όταν θα πατήσει την σφραγίδα του κατασχετηρίου του σπιτιού μου, διότι αυτό το σπίτι δεν έβγαλε ούτε ένα σκουλήκι που να αποδέχεται τα πάντα αρκεί να “πέφτει” ο αιματοβαμμένος του μισθός . 

Αρνούμαι να αποδεχθώ γιατρό δημοσίου τομέα όταν θα έρθει η ώρα να έχει ανάγκη την επιστήμη του συμπολίτης μου και θα έχει το θράσος να ζητήσει βιβλιάριο υγείας ή το χρηματικό ποσό που ορίζει ο νόμος για να κάνει αυτό που του επιβάλει ο υπέρτατος νόμος του λειτουργήματος του. Η άρνησή του να τιμήσει τον όρκο του θα είναι και η δική μου άρνηση να σεβαστώ ό,τι πολυτιμότερο έχει. 

Αρνούμαι να αποδεχθώ τον όποιον θεσμό ακόμα κατέχει θέση σε αυτή την χώρα. Οι θεσμοί που έμαθα να σέβομαι είναι αυτοί που υπηρετούν την χώρα μου και δεν υπηρετούν καμία άλλη εις το όνομα του κέρδους. 

Αρνούμαι να αποδεχθώ τα όρια που θα θέσει ο κάθε υπουργίσκος για το πώς θα διεκδικήσω τα δικαιώματα μου τα οποία έχουν ήδη εξαϋλωθεί από τις υποκλίσεις που έχει κάνει αυτός και οι όμοιοί του στην Μεγάλη Τράπεζα που λέγεται Ευρώπη. Αρνούμαι να αποδεχθώ ως καθαρό πολιτικό πρόσωπο τον οποιονδήποτε διατηρεί ακόμα και τυπικές σχέσεις, συζητά ή έστω βρίσκεται τυχαία στον ίδιο χώρο με εκπροσώπους χωρών ή ιδρυμάτων που έβαλαν την ζωή μου υποθήκη για τις δικές τους αποθήκες χρήματος. 

Αρνούμαι να αποδεχθώ τον κρατικό φρουρό ο οποίος αντί να φυλάει την δική μου πλάτη ασκεί βία σε μένα και στους γύρω μου για να μην ματώσει ο κρατικός εχθρός που έχει ασυλία, αν και εδώ και τρία χρόνια η ασυλία του έχει αρθεί όπως έχουν αρθεί και όλοι οι νόμοι με τις δικές του υπογραφές. Οι κρατικοί φρουροί που προστατεύουν τον εχθρό και όχι τον συνάνθρωπο εδώ και τρία χρόνια μετατράπηκαν συνειδητά, εφόσον δεν παραιτήθηκαν, σε παρακρατικούς. 

Αρνούμαι να αποδεχθώ ως Άνθρωπο οποιονδήποτε ψηφοφόρο ή παλαμακιστή του οποιοδήποτε κόμματος συμμετέχει ακόμα και με την παρουσία του μέσα στο Κατοχικό Κοινοβούλιο, αλλά και όλους αυτούς που σπρώχνουν την κατάσταση με οποιαδήποτε κομματική ταμπέλα. Δεν σέβομαι τον μικρό, άνοο, ατομικιστή και επικίνδυνο πολίτη ο οποίος με την κρυφή του ψήφο επιμένει να συντηρεί την χώρα μου σε καταστολή και ψυχική αφαίμαξη. 

Αρνούμαι να αποδεχθώ τον καθημερινό εξευτελισμό του Ανθρώπου, τον βιασμό της αξιοπρέπειας ζωής και θανάτου, τις αυτοκτονίες, την πείνα, την κατάθλιψη, την στέρηση οξυγόνου των δικών μου ονείρων και του διπλανού μου, αλλά και το κομμάτιασμα της χώρας μου με προδοτικά χρεόγραφα. 

Αρνούμαι να θεωρώ ίσους όλους αυτούς που νομίζουν ότι η σιωπή μου είναι και η κατάφασή μου στο προμελετημένο έγκλημα που επιμένουν να συντελούν.

Μαγαζί γωνία

 Καρτέσιος  

 Κυλάει η ζωή. Λειτουργεί άψογα το Σύστημα. Πάντα θα ανακαλύπτει έναν Τσίπρα για να σώζει την πολιτική αγορά των παζαρτζίδικων. Βλέπεις ποια μηδένια εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους για την ηγεσία της ΝΔ, βλέπεις το όλον του Τίποτα, τη Φώφη, να ηγείται του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ κι αντιλαμβάνεσαι εύκολα ότι ακόμη κι αν δεν είχαμε Αλέξη θα κάναμε εισαγωγή έναν.

Ευτυχώς, γι’ αυτούς, υπήρχε. Έτοιμος να υποκύψει στη γοητεία του Κλίντον. Έτοιμος να δεχτεί τα εύσημα από τον Big Boss, «Good job Alexis», τι μεγάλη χαρά!

  Έτοιμος....να δώσει εντολή στο υπουργείο Οικονομικών για έκδοση της ανακοίνωσης: «Είναι σαφές ότι η εξέλιξη αυτή είναι για την κυβέρνηση πολιτική αναγκαιότητα (και όχι επιλογή) που προκύπτει από τη συμφωνία με τους θεσμούς και βασικό στάδιο για να προχωρήσει η αξιολόγηση και τα επόμενα βήματα».

Δεν έχει σημασία σε ποια εξέλιξη αναφέρεται. Από δω και πέρα όλες οι εξελίξεις εναντίον μας θα είναι ως «πολιτικές αναγκαιότητες (και όχι επιλογές)», λες και μας νοιάζει αν οι συντάξεις θα κοπούν, οι φόροι θα αυξηθούν, η ανεργία θα γιγαντωθεί και οι αυτοκτονίες θα συνεχιστούν ως κυβερνητικές επιλογές ή ως πολιτικές αναγκαιότητες. Άλλωστε οι όποιες πολιτικές αναγκαιότητες προέκυψαν από την κυβερνητική επιλογή αποδοχής του τρίτου μνημονίου, οπότε τζάμπα βγαίνουν οι διευκρινιστικές ανακοινώσεις.

Μαγαζί γωνία ο ΣΥΡΙΖΑ, όλη την πελατεία θα μαζέψει, τρία ΠΑΣΟΚ σε ένα – του Αντρέα, του Σημίτη και του ΓΑΠ – κι αν μας τελειώσει σε 20, 30, 40 χρόνια ο Τσίπρας, άλλος Τσίπρας θα εφευρεθεί, ανακαλυφθεί, κατασκευαστεί. Δεν έχει σημασία αν θα είναι της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιου άλλου πολιτικού φορέα που θα αναδυθεί ως όμορφη εναλλακτική λύση από τον αφρό της λιτότητας, όλα ίδια είναι, τα χρώματα της διακόσμησης αλλάζουν. Όσο υπάρχουν πελάτες, τόσο τα παζαρτζίδικα θα έχουν λόγο ύπαρξης και θα καλοπερνάνε.

Η ΛΑ.Ε. Συμμετοχών το κλείνει το μαγαζί λόγω πένθους και ο Λαπαβίτσας ανακαλύπτει ότι η ΛΑ.Ε. «δεν μπόρεσε να μπει στην Βουλή επειδή δεν κατέθεσε συνεκτική προγραμματική πρόταση με δεδομένη την έλλειψη χρημάτων και του περιορισμένου χρόνου». Έξι χρόνια μέσα στην κρίση και στην κατάντια ζούμε και η Αριστερή Πλατφόρμα αποφάσισε να καταθέσει τη συνεκτική προγραμματική της πρόταση μέσα σε 20 μέρες. Προφανώς όλο το προηγούμενο διάστημα δεν είχε αντιληφθεί την ανάγκη κατάθεσης «συνεκτικής προγραμματικής πρότασης». Δεν πειράζει, στην επόμενη κρίση θα είναι πιο έμπειρη.

Το ΚΚΕ επιμένει πως είναι ξεκάθαρο όταν λέει ότι είναι «ενάντια σε οποιαδήποτε συμφωνία – μνημόνιο» αλλά ταυτόχρονα είναι και «κάθετα αντίθετο με το να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ αυτή τη στιγμή». Λέει ο Κουτσούμπας ότι αυτό δεν είναι αντίφαση, υπάρχει εναλλακτικός δρόμος, είναι να αλλάξει ο κόσμος όλος και ο τρόπος που όλοι βλέπουμε τον κόσμο, δεν κατάλαβα ακριβώς τι λέει, όποιος θέλει και μπορεί ας διαβάσει εδώ τις τρεις τελευταίες παραγράφους της προεκλογικής ομιλίας του στη Σύρο να τα μάθει όλα. Πάντως έχει ενδιαφέρον αυτό που λέει ο Γ.Γ., ότι «Εμείς το λέμε. Δεν έχουμε πείσει ακόμα, και δεν είναι πιστεύουμε ο τρόπος που το λέμε». Όχι, φυσικά! Εμείς φταίμε που δεν καταλαβαίνουμε. Πάντα εμείς φταίμε. Δεν θα διαφωνήσω, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους συμφωνώ.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, κάποιο μηδένιο τελικά θα ηγηθεί των Republicans, ο Alexis ήδη ηγείται των Democrats, αισίως βιώνουμε την εποχή β’ του δικομματισμού της ίδιας πολιτικής και μπράβο μας!
Κατά τα λοιπά, διαβάζω σε μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη της Δώρας Κοτσακά ότι η Διατλαντική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου και Επενδύσεων μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ (γνωστή και με τα αγγλικά αρχικά ΤΤΙΡ – Transatlantic Trade and Investment Partnership) σιγά μην είναι μια «αμερικανοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας», μακάρι να ήταν απλώς αυτό. Η κ. Κοτσακά εξηγεί με απλά λόγια ότι «Στόχος της συμφωνίας είναι μια εκ νέου ανακατανομή των κεφαλαίων και του πλούτου και για να γίνει αυτό, προβλέπει την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου της ΕΕ, δηλαδή οι εταιρίες θα γνωμοδοτούν θεσμικά. Αυτό που θέλουν να φτιάξουν οι εταιρίες – κολοσσοί, είναι μια παράλληλη δικαστική δομή που θα αφορά μόνο τις εταιρίες». Καταλαβαίνω, λοιπόν, ότι στο επόμενο σκάνδαλο VW δεν θα βρεθεί κατηγορούμενη η VW αλλά αυτοί που αποκάλυψαν το σκάνδαλο. Εν ολίγοις, τέλος και επισήμως η νομοθέτηση υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, ζήτω το μεγαλοεπιχειρηματικό συμφέρον.

Αυτά, βέβαια, από τα όσα ολίγα έγιναν γνωστά, διότι «οι διαπραγματεύσεις για τη Διατλαντική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου και Επενδύσεων έγιναν κάτω από πρωτοφανή μυστικότητα, ενώ κανείς δεν είχε τη δυνατότητα να ενημερωθεί, πλην των μελών της Κομισιόν και του αντίστοιχου Συμβουλίου των ΗΠΑ, ούτε καν οι υπουργοί Εμπορίου των κρατών της ΕΕ.». Δεν έχω καταλάβει εντελώς τον λόγο γι’ αυτή τη μυστικότητα, επειδή απλώς δεν βλέπω κάποιον λαό να αναστατώνεται από το γεγονός ότι οι επιθέσεις εναντίον του μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα.

Εν κατακλείδι σωστά ομιλεί ο Κουτσούμπας κι ο κάθε Κουτσούμπας απ’ όπου κι αν προέρχεται όταν λέει ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, όμως αυτό είναι μία διαπίστωση και οι διαπιστώσεις είναι σαν τις αιτίες θανάτου• δεν ωφελούν σε τίποτα τον νεκρό.

Μνημόνια: Ανασκόπηση μιας πενταετίας

By πέμπτο κύμα

πηγή: Cogito ergo sum

Η νέα κυβέρνηση φαίνεται ότι έπεσε νωρίς-νωρίς με τα μούτρα στην δουλειά προκειμένου να υλοποιήσει τις συμφωνίες και τα μέτρα που περιλαμβάνει το νέο -τρίτο στη σειρά- μνημόνιο. Εν όψει, λοιπόν, των καταιγίδων που έρχονται, ας ρίξουμε μια συνοπτική ματιά στα αποτελέσματα από την εφαρμογή των δυο πρώτων μνημονίων, έχοντας κατά νου ότι το νέο μνημόνιο δεν ακυρώνει τα προηγούμενα αλλά τα συμπληρώνει.

Το τι έγινε στον τόπο μας ως τώρα από τα μέτρα των μνημονίων φαίνεται στον πίνακα που ακολουθεί:

Παρατηρήσεις:

(α) Τα μέτρα λιτότητας που λήφθηκαν είναι πρωτοφανή. Μέσα σε μια πενταετία, τα φορολογικά έσοδα αυξήθηκαν κατά 29,4 δισ. και οι παροχές τού κράτους προς τους πολίτες του μειώθηκαν κατά 29,2 δισ. ευρώ. Δηλαδή, οι κάτοικοι αυτής της χώρας έχασαν 58,6 δισ. σε πέντε χρόνια.

(β) Το μέγεθος της αφαίμαξης φαίνεται από την έκφραση αυτών των ποσών ως ποσοστά επί του ΑΕΠ. Στα δυο πρώτα χρόνια εφαρμογής των μνημονίων, οι έλληνες έχασαν 8,9 + 7,2 = 16,1% του πλούτου που παρήγαγαν ενώ σε ολόκληρη την πενταετία έχασαν συνολικά σχεδόν το ένα τέταρτο αυτού του πλούτου.

(γ) Σ’ αυτά τα μέτρα οφείλεται η καταβύθιση του ΑΕΠ κατά 52 δισ. ευρώ, από τα 231 δισ. του 2009 στα 179 δισ. του 2014. Η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη αν το 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά δεν χαλάρωνε το πρόγραμμα λιτότητας, σε μια προσπάθεια να πείσει τον λαό ότι οι «θυσίες» του πιάνουν τόπο, προφανώς λόγω της συντριπτικής ήττας που υπέστη στις ευρωεκλογές αλλά και εν όψει των διαφαινόμενων πρόωρων εκλογών. Παρατηρήστε ότι το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 52 δισ. αλλά η επίδραση των μέτρων ήταν 61,6 δισ. ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι χωρίς τα μέτρα δεν θα είχαμε ύφεση αλλά αύξηση του ΑΕΠ κατά 9,6 δισ. ή 4,16% σε πέντε χρόνια. Φυσικά, η αύξηση θα ήταν πολύ υψηλότερη χωρίς τα μέτρα αλλά, ακόμη κι έτσι, δεν είναι καθόλου άσχημα με τέτοια παγκόσμια συγκυρία.

Ο αναγνώστης μάλλον θα θυμάται την έντονη συζήτηση που είχε γίνει πριν λίγα χρόνια για τον περίφημο πολλαπλασιαστή. Να υπενθυμίσω εδώ ότι, σ’ αυτή την περίπτωση, πολλαπλασιαστής καλείται ο συντελεστής που δείχνει την επίδραση κάθε μέτρου στο ΑΕΠ. Αν, δηλαδή, περικόψουμε κατά ένα δισ. τις δαπάνες και το ΑΕΠ μειωθεί επίσης κατά ένα δισ., ο πολλαπλασιαστής ισούται με την μονάδα.

Όπως αποκάλυψε ο επί κεφαλής οικονομολόγος τού ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ, στο πρώτο μνημόνιο χρησιμοποιήθηκε ένας εντελώς εσφαλμένος πολλαπλασιαστής, σύμφωνα με τον οποίο η εξέλιξη του ΑΕΠ θα ήταν -4% το 2010 και -2,6% το 2011 ενώ μετά θα ερχόταν η ανάπτυξη με 1,1% το 2013 και 2,2% το 2013. Δηλαδή, το πρώτο μνημόνιο συντάχθηκε με προοπτική το ΑΕΠ να βρίσκεται στο -3,3% το 2013 (ύφεση μεν, διαχειρίσιμη δε) αλλά μας προέκυψε -28%.

Τελικά, πόσος ήταν αυτός ο περιβόητος πολλαπλασιαστής; Σύμφωνα με τον πίνακα, μέσα σε μια πενταετία πήραμε μέτρα 58,6 δισ. και το ΑΕΠ μας μειώθηκε κατά 61,6 δισ., άρα ο πολλαπλασιαστής διαμορφώθηκε στο 1,06. Δηλαδή, για κάθε 1.000 ευρώ μέτρα, το ΑΕΠ μειωνόταν κατά 1.060 ευρώ. Με ποιον συντελεστή είχε κάνει τους υπολογισμούς του το ΔΝΤ; Σύμφωνα με όσα λέει ο Μπλάνσαρ, με… 0,13! Με βάση αυτόν τον λανθασμένο πολλπλασιαστή, η τρόικα έκανε κάθε χρόνο τις προβλέψεις της, η σχέση των οποίων με την πραγματικότητα φαίνεται καθαρά στο παρακάτω διάγραμμα:

Και όμως, ο Σώυμπλε δεν δίστασε να πει ότι «άσχετα με το αν ήταν σωστός ή λαθεμένος και κατά πόσο ο πολλαπλασιαστής, οι συμφωνίες πρέπει να τηρηθούν»!

Το ξέρω πως τα τελευταία κείμενά μου είναι μάλλον κουραστικά αλλά πιστεύω ότι είναι χρήσιμα, με την έννοια ότι δεν βλάφτει να προσλαμβάνουμε και μερικά πράγματα για τα οποία δεν είναι πολύ πιθανό να γίνει αναλυτικός λόγος στα ΜΜΕ. Θα ολοκληρώσουμε, αναζητώντας απαντήσεις σε δυο ερωτήματα: (α) αφού το ΔΝΤ παραδέχτηκε το λάθος κι αφού στην πράξη αποδείχτηκε πως ο δρόμος των μνημονίων είναι αδιέξοδος και καταστροφικός, γιατί οι δανειστές επιμένουν τόσο στην τήρηση των συμφωνιών; (β) έστω κι έτσι, μήπως υπήρξε κάποια θετική εξέλιξη στο πρόβλημα του χρέους και των ελλειμμάτων και τι προβλέπεται ότι θα συμβεί στο μέλλον;

 

Έγκλημα κατά συναυτουργία

πηγή: Cogito ergo sum

Είναι γνωστό πως η Ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις. Όμως, η οικονομική ανάλυση επιβάλλει την εξέταση υποθέσεων, λόγω της ασφάλειας (έστω και σχετικής) που προσφέρουν οι διάφοροι δείκτες. Υπ’ αυτό το πρίσμα, το παρακάτω γράφημα παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον:

Εκείνο που «βγάζει μάτι» είναι το γεγονός ότι το ΑΕΠ της Ελλάδας θα παρουσίαζε εξέλιξη παρόμοια με τον μέσο όρο τού ΑΕΠ της Ευρωζώνης, αν δεν είχαν εφαρμοστεί τα μέτρα λιτότητας των μνημονίων. Συνεπώς, το δημόσιο χρέος θα παρέμενε σε επίπεδα λίγο πάνω από το 120% του ΑΕΠ (και χωρίς το περιβόητο «κούρεμα», που οδήγησε στην κατακρήμνιση τα ασφαλιστικά ταμεία και στην απόγνωση χιλιάδες μικροεπενδυτές), αντί του 180% όπου βρίσκεται σήμερα. Κυρίως, όμως, δεν θα υπήρχε αυτή η εκρηκτική αύξηση της ανεργίας, η οποία έχει γίνει ασήκωτο βαρίδι στα πόδια της οικονομίας.

Γιατί, λοιπόν, επιλέχθηκε για την Ελλάδα ο αδιέξοδος δρόμος που ακολουθούμε εδώ και πέντε χρόνια; Προκειμένου να δώσουμε απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, ας αρχίσουμε με δυο παρατηρήσεις:

(α) Σύμφωνα με την κεϋνσιανή ανάλυση, σε περιόδους ύφεσης δεν πρέπει ούτε να επιβάλλονται μέτρα λιτότητας ούτε να μειώνονται οι δημόσιες δαπάνες. Αντίθετα, σύμφωνα με την νεοφιλελεύθερη θεωρία, οι περίοδοι ύφεσης είναι οι πλέον κατάλληλες για να επιβληθούν δομικές μεταρρυθμίσεις και μέτρα απελευθέρωσης των αγορών. Μάλιστα δε, όπως παρουσιάσαμε αναλυτικά στην «Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού», ο Φρήντμαν και τα παιδιά του από το Σικάγο επιμένουν ότι, για να είναι αποτελεσματικά αυτά τα μέτρα, πρέπει να επιβάλλονται όλα μαζί και σε όσο το δυνατόν συντομώτερο χρονικό διάστημα.

(β) Στο διάγραμμα που ακολουθεί φαίνεται η επίδραση που έχει το οικονομικό περιβάλλον στους πολλαπλασιαστές (Upper: οικονομία σε άνοδο – Lower: οικονομία σε ύφεση). Είναι σαφές ότι σε περιόδους ύφεσης αυξάνονται δραματικά οι επιπτώσεις που έχουν στο ΑΕΠ οποιεσδήποτε μειώσεις δημοσιονομικών μεγεθών (δαπάνες, επενδύσεις κλπ), ενώ οι αυξομειώσεις στην φορολογία δεν επιδρούν επί του ΑΕΠ.:

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η «θεωρία των πολλαπλασιαστών» δεν είναι κάτι καινούργιο και άγνωστο στην οικονομική επιστήμη(*), μπορούμε με απόλυτη ασφάλεια να συμπεράνουμε ότι το «λάθος» της τρόικας με τον πολλαπλασιαστή (στο οποίο αναφερθήκαμε χτες) δεν ήταν καθόλου λάθος αλλά εσκεμμένη ενέργεια. Δηλαδή, τα οικονομικά κεφάλια γνώριζαν τις καταστροφικές συνέπειες των επιλογών τους αλλά χρησιμοποίησαν επίτηδες λανθασμένο πολλαπλασιαστή ώστε, δείχνοντας αμελητέες μεταβολές στο ΑΕΠ, να επιταχύνουν την λήψη μέτρων και την προώθηση μεταρρυθμίσεων.

Θα ρωτήσει κάποιος: «Καλά όλα αυτά αλλά τί συμφέρον είχαν οι δανειστές από την καταστροφή τής ελληνικής οικονομίας; Δεν θα ήσαν περισσότερο εξασφαλισμένα τα δανεικά τους αν μας επέτρεπαν να αναπτυχθούμε κανονικά αντί να μας πνίγουν;». Εύλογο ερώτημα και με εύκολη απάντηση. Επειδή δεν μπορούμε να καταλογίσουμε ασχετοσύνη στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Ε.Ε. αλλά ούτε και στους δικούς μας άρχοντες, πρέπει να δεχτούμε ότι υπήρχε -και εξακολουθεί να υπάρχει- στο μυαλό τους κάτι πιο σημαντικό από την διασφάλιση των χρημάτων των πιστωτών μας. Τι μπορεί να είναι αυτό;

(α) Η ταχύτατη προώθηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου στην Ευρώπη. Όπως έχουμε υποστηρίξει στο παρελθόν από τούτη την γωνιά, η Ελλάδα έγινε η πόρτα από την οποία πέρασαν στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης οι νεοφιλελεύθερες πρακτικές, όπως μείωση της αξίας της εργασίας, «ευέλικτες» μορφές εργασίας (μειωμένη απασχόληση – mini jobs, συμβόλαια μηδενικών ωρών – zero hour contracts κλπ), κατάλυση εργατικών δικαιωμάτων (απελευθέρωση απολύσεων, κατάργηση συμβάσεων κλπ), διάλυση του κοινωνικού κράτους (δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία κλπ), ιδιωτικοποίηση όλων των τομέων που παραδοσιακά έλεγχε το κράτος (κοινωνική ασφάλιση, συγκοινωνίες, ενέργεια κλπ) και, γενικά, όλα όσα ευαγγελίζεται ο Φρήντμαν στο «Καπιταλισμός και ελευθερία» του.

(β) Η λεηλασία τής -δημόσιας κατά βάση αλλά και ιδιωτικής- περιουσίας, με τον εξευτελισμό τής αξίας της. Με το κεφάλαιο να έχει «μπουκώσει», η ανάγκη για νέες υψηλής κερδοφορίας δουλειές είναι μεγάλη. Αν υπολογίσουμε την κατάρρευση των τιμών των περιουσιών (ακίνητα, μετοχές κλπ), τις χρεοκοπίες μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τις επιπτώσεις από την αύξηση της ανεργίας και την υπέρογκη μείωση του ΑΕΠ, η πενταετία των μνημονίων έχει κοστίσει στην χώρα ίσως πάνω από ένα τρισεκατομμύριο ευρώ. Αυτό το κενό που δημιουργήθηκε, βρίσκεται τώρα στην διάθεση του διεθνούς κεφαλαίου προς αναπλήρωση. Σ’ αυτό το κενό θα στηθούν οι περίφημες «επενδύσεις», τις οποίες αναζητά η αστική εξουσία. Σ’ αυτό το κενό και στις πλάτες του λαού.

Συμπέρασμα με απλά λόγια: Τα μνημόνια στοιχειοθετούν έγκλημα κατά συναυτουργία, με δράστες την εγχώρια και ξένη οικονομική εξουσία και θύμα τον λαό, γίνονται δε για να διευκολύνουν την έξοδο του κεφαλαίου από την κρίση του, προσφέροντάς του νέες διεξόδους κερδοφορίας με την μετατόπιση δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου προς την πλευρά του και με την κατακόρυφη μείωση του κόστους εργασίας. Όσο για το χρέος και τα ελλείμματά μας… ποιός νοιάζεται γι’ αυτά; Άλλωστε, αν δεν υπήρχαν χρέη και ελλείμματα, πώς θα εκβιάζονταν οι λαοί;

——————————–
(*) Όσοι σπουδάζουν ή έχουν σπουδάσει οικονομικά, θα βρουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την σχετική μονογραφία των Lawrence Christiano, Martin Eichenbaum και Sergio Rebelo «When is the government spending multiplier large?» (Northwestern University, Αύγουστος 2009).

ΝΔ, μια πασαρέλα νεοφιλελεύθερων νεοφασιστών...

Η οριστικοποίηση της υποψηφιότητας του Αδ. Γεωργιάδη έχει ενθουσιάσει όχι μόνο τους υποστηρικτές του αλλά κι εκείνους που θέλουν να τρολάρουν τις εκλογές τής ΝΔ ψηφίζοντας τον εθνικό μας καραγκιόζη. Δεν σας κρύβω πως γαργάλησε και τον γράφοντα η ιδέα να εμφανιστεί στη Συγγρού με ένα δίευρω σε κέρματα του ενός λεπτού για να ρίξει "δαγκωτό" Αδωνι. Μόνο που τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να τα παίρνουμε στο χαβαλέ...

Ο εναγκαλισμός νεοφιλελευθερισμού-νεοφασισμού (και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτόν της φωτό ανάμεσα σε Κούλη Μητσοτάκη και Ηλ. Κασιδιάρη, ο οποίος μπορεί να ήταν κι ένα "στιγμιαίο λάθος") γίνεται όλο και πιο σφιχτός: 42 βουλευτές άλλων κομμάτων ψήφισαν για πέμπτο αντιπρόεδρο τον εκλεκτό των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, βιβλίο τής Γ' Λυκείου κάνει λόγο για "εγκληματίες λαθρομετανάστες" και την ίδια ώρα το νεκροταφείο τού Αιγαίου ξέβρασε την Κυριακή τα πτώματα ενός βρέφους κι ενός παιδιού. Κι αυτά είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα νεοφασιστικής σήψης από την οποία ταλαιπωρείται η μνημονιοφαγωμένη Ψωροκώσταινα...

Μετά από όλα αυτά, επομένως, είναι προτιμότερο να συγκρατήσουμε το πλακατζίδικο πνεύμα μας σε αιχμηρά σχόλια στο διαδίκτυο από το να συμβάλουμε στην ανάδειξη ως αρχηγού τής αξιωματικής αντιπολίτευσης κάποιου νεοφιλελεύθερου νεοφασίστα. Κανένας δημοκρατικός πολίτης δεν αξίζει να βάψει τα χέρια του με αυτό το "αίμα". Ας αποφασίσουν οι νεοδημοκράτες ποιόν επιθυμούν γι' αρχηγό κι αν η επιλογή τους είναι τελικώς ο εθνικός μας καραγκιόζης τότε στο Μαξίμου πρέπει να ανοίξουν ακριβότερες σαμπάνιες από αυτές που θα ανοίξει ο Μπουμπούκος με την Ευγενία, αφού ο υποτίθεται σοβαρότερος αντίπαλός τους θα έχει επιλέξει την πολιτική αυτοκτονία. Ποτέ, ωστόσο, δεν είναι ωφέλιμη για τη δημοκρατία μια κούρσα στην οποία τρέχει ένα μόνο άλογο, όσο όμορφο και γρήγορο κι αν είναι αυτό...

Στις προγραμματικές του δηλώσεις ο Αλέξης Τσίπρας θα επιμείνει στην όσο το δυνατό γρηγορότερη υλοποίηση του μνημονίου με την παράλληλη εφαρμογή ενός εναλλακτικού προγράμματος κοινωνικής δικαιοσύνης. Το έχω γράψει επανειλημμένως πως το εγχείρημα αυτό είναι πολύ δύσκολο και θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο όσο έχει απέναντί του μια αξιωματική αντιπολίτευση η οποία είναι σχεδόν ο μόνος παράγοντας στον κόσμο που θεωρεί το ελληνικό δημόσιο χρέος βιώσιμο. Ναι μεν η αναδιάρθρωσή του με ευνοϊκούς όρους δεν σημαίνει επιστροφή τής χώρας στην πραγματική ανάπτυξη, ωστόσο για να μην πάει χαμένη η όποια σπορά πρέπει πρώτα το έδαφος να είναι γόνιμο. Καμία μεταρρύθμιση στη δημόσια διοίκηση ή στη διαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων δεν θα αποδειχθεί αποτελεσματική αν η χώρα εξακολουθεί να δίνει προτεραιότητα στην αποπληρωμή δανείων που δεν μπορεί σήμερα να σηκώσει στις πλάτες της...

Αυτό φαίνεται πως γίνεται κατανοητό από τους περισσότερους, όχι όμως κι από τους "γερμανούς φίλους μας", τους οποίους τόσο λατρεύουν πολιτικοί μας όπως η "ευγενική χορηγία τής Siemens" Μητσοτάκης, ο εθνικός μας καραγκιόζης ή ο Μπροστάντζας Μεϊμαράκης, ο οποίος προεκλογικώς μιλούσε για εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης δίχως ωστόσο να είναι ακόμα ξεκαθαρισμένο τί χρώμα φανέλα θα φορούν οι δικοί του παίκτες στο γήπεδο. Γι' αυτό και στη διαπραγμάτευση για το χρέος, αν η ΝΔ δεν έχει κάτι ωφέλιμο για τη χώρα να προσθέσει καλύτερα να επιλέξει τη σιωπή...  
tripioevro

Χωρίς λόγια!!!!!!!!!!!!!!!

anhsyxia.wordpress.com

Ο μεγάλος αδελφός λέγεται ΤΤΙΡ και είναι εδώ

της Δέσποινα Σπανούδη

Το Σάββατο 10 Οκτώβρη είναι άλλη μια παγκόσμια ημέρα δράσης (στην Ελλάδα, 45 φορείς καλούν σε δράση, στην Αθήνα, στο Σύνταγμα, στην αρχή της Ερμού, το Σάββατο 10 Οκτωβρίου στις 11.30) κατά των μυστικών εμπορικών συμφωνιών που ετοιμάζεται να συνάψει η Ευρώπη και άλλες περιοχές του πλανήτη με ΗΠΑ και Καναδά. Πρόκειται για τις συμφωνίες με τα ακρωνύμια TTIP, CETA, ΤPP & TΙSA. Ο όρος «εμπορικές» μοιάζει σχετικά ανώδυνος. Στην πραγματικότητα όμως δεν πρόκειται για συμφωνίες που ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ εταιρειών, αλλά τις σχέσεις ανάμεσα στις μεγάλες πολυεθνικές από τη μια πλευρά, τα κράτη και τους πολίτες από την άλλη. Είναι συμφωνίες που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ, παρακάμπτοντας τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, όταν οι BRICS αύξησαν την επιρροή τους.

Οι συνομιλίες για αυτές τις συμφωνίες διέπονται από άκρα μυστικότητα, γεγονός που από μόνο του εγείρει μείζον δεοντολογικό ζήτημα για ένα πλαίσιο που μοιάζει με εφιάλτη για τη δημοκρατία και την ελευθερία των λαών. Για λογαριασμό της Ε.Ε., τις διαπραγματεύσεις διεξάγει η Κομισιόν. Το εξωφρενικό είναι ότι ενώ οι ευρωβουλευτές, οι κυβερνήσεις και τα εθνικά κοινοβούλια έχουν εξαιρετικά περιορισμένη πρόσβαση στην ενημέρωση, οι πολυεθνικές συμμετέχουν άμεσα στην διαπραγμάτευση. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι η Κομισιόν αρνήθηκε την έναρξη πρωτοβουλίας πολιτών ενάντια σε αυτές τις συνθήκες, ένα θεσμικό όπλο που παρέχεται στους πολίτες της Ε.Ε. Η πρωτοβουλία προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και ξεκίνησε εξωσθεσμικά, τηρώντας ωστόσο τους κανόνες που ισχύουν για τις θεσμικές πρωτοβουλίες, αναμένεται δε να συγκεντρώσει πάνω από 3 εκατ. υπογραφές (Όσοι δεν έχουν υπογράψει μπορούν να συμμετέχουν εδώ) μέχρι την ολοκλήρωσή της, στις 6 Οκτώβρη.

Ωστόσο, μέσω του γνωστού ιστότοπου Wikileaks έχουν διαρρεύσει αρκετά μέρη των συμφωνιών που αφορούν την Ασία και την Αμερική. Ελάχιστα έχουν γίνει γνωστά για τις συμφωνίες που αφορούν την Ευρώπη. Ήδη το Wikileaks ξεκίνησε καμπάνια ανταμοιβής με 100.000 ευρώ για όποιον διαρρεύσει το πλήρες κείμενο της επερχόμενης διατλαντικής συμμαχίας ΗΠΑ- Ε.Ε, γνωστής ως ΤΤΙΡ (Διαφωτιστικό είναι το σχετικό βίντεο εδώ).

Τι είναι ωστόσο αυτά που μέχρι τώρα γνωρίζουμε γι' αυτές τις συμφωνίες και γιατί προκαλούν τόσες αντιδράσεις; Με βάση τις αποκαλύψεις που έχουν γίνει μέχρι τώρα, αποτελούν το θρίαμβο του νεοφιλελευθερισμού. Το πιο γνωστό και ενδεχομένως το σοβαρότερο θέμα είναι το δικαίωμα των αμερικάνικων πολυεθνικών να μηνύουν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να προστατεύουν τα συμφέροντά τους ενάντια σε πολιτικές αποφάσεις που μπορούν να τα βλάψουν. Τέτοιες αποφάσεις μπορούν να σχετίζονται με βασικές πολιτικές κατευθύνσεις ή επιλογές, όπως για παράδειγμα η μείωση των πυρηνικών, η απαγόρευση των μεταλλαγμένων, τα εργασιακά δικαιώματα, οι κανόνες για την ασφάλεια, για την δημόσια υγεία, την προστασία του περιβάλλοντος, ρυθμίσεις που αφορούν την πρόσβαση στα φάρμακα, την προστασία της ιδιωτικής ζωής ακόμη και βασικές ελευθερίες όπως το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Ένα επίσης σοβαρό πρόβλημα αφορά την πλήρη ιδιωτικοποίηση βασικών κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών όπως το νερό, η ενέργεια, η υγεία και η παιδεία με τρόπο ώστε να μην μπορούν να υπαχθούν ξανά σε δημόσιο έλεγχο. Στόχος και αποτέλεσμα αυτών των συμφωνιών, θα είναι η εδραίωση της κυριαρχίας των ΗΠΑ, έναντι των άλλων αναδυόμενων οικονομιών όπως η Κίνα, η Ινδία,η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ν. Αφρική, και φυσικά η μείωση της εμπορικής δραστηριότητας των πιο φτωχών χωρών, όπως οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

Εάν οι συμφωνίες αυτές υπογραφούν μέχρι τις αρχές του 2016, θα αφορούν ένα τεράστιο όγκο συναλλαγών στα κράτη που παράγονται τα 2/3 του παγκόσμιου ΑΕΠ, ενώ μόνο η ΤΤΙΡ θα αφορά το ½ του παγκόσμιου ΑΕΠ. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, αποτελεί πλέον το θέμα της κεντρικής πολιτικής αντιπαράθεσης. Στην Ελλάδα της πολύπλευρης κρίσης, έχει περάσει σχεδόν απαρατήρητο. Ωστόσο αυτό δεν μειώνει καθόλου τη σημασία του. Είναι τεράστιο, μας επηρεάζει ιδιαίτερα στο βαθμό που είμαστε από τους πιο ευάλωτους στην Ε.Ε., και είναι μπροστά μας.

Πηγή: rednotebook

Η απάτη της παρουσίασης της κρίσης των ιδιωτικών τραπεζών σαν κρίσης δημόσιου χρέους της Ελλάδα

(Για να σχηματίσετε ποιο ολοκληρωμένη άποψη διαβάστε απόσπασμα από την εισήγηση του Ερίκ Τουσέν, Επιστημονικού υπεύθυνου της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, στην εκδήλωση«Δικαιοσύνη και αλήθεια στα θέματα χρέους» του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, στις 16 Ιούλη 2015).




Η απάτη της παρουσίασης της κρίσης των ιδιωτικών τραπεζών σαν κρίσης δημόσιου χρέους της Ελλάδας και το φόρτωμα των χρεών τους στις πλάτες των πολιτών

Του Γιώργου Παπανικολάου


Το 2009 η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου διογκώνοντας παράνομα το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος και υπερτονίζοντας τη σημασία τους, σε συνεργασία με τα ιδιωτικά ΜΜΕ, παρουσίασαν την τότε εξελισσόμενη τραπεζική κρίση, σαν κρίση δημόσιου χρέους. Είχε προηγηθεί η χορήγηση απ την κυβέρνηση Καραμανλή ενός «πακέτου διάσωσης» των τραπεζών ύψους 25 δις.

Η όλη επιχείρηση «βοήθειας» της Ελλάδας απ την «τρόϊκα» (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) είχε σαν μοναδικό σκοπό να περάσουν τα ιδιωτικά χρέη των τραπεζών στο δημόσιο.

Η πρώτη δανειακή σύμβαση του 2010 αποσκοπούσε πρωταρχικά στη διάσωση των γερμανικών, γαλλικών και ελληνικών τραπεζών. Το μεγαλύτερο μέρος των δανειακών κεφαλαίων μεταβιβάστηκε απευθείας στις τράπεζες.

Με τα δάνεια «διάσωσης» διογκώθηκε και άλλαξε ριζικά το προφίλ του δημόσιου χρέους: από χρέος προς τον ιδιωτικό τομέα, μετατράπηκε σε χρέος προς τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης και προς το ΔΝΤ.

Συνολικά έχει υπολογιστεί ότι δόθηκαν πάνω από 250 δις (δηλαδή πάνω απ το ετήσιο ΑΕΠ της Ελλάδας!!!) στις τράπεζες για ανακεφαλαιοποίηση και παροχή εγγυήσεων (ακόμη και μέσω διατάξεων κρυμμένων σε άσχετα νομοσχέδια, πχ περί επιδότησης βοοειδών ή περί εκτέλεσης περιηγητικών πλόων, και όπου κάθε υπουργική απόφαση για παροχή εγγυήσεων στις τράπεζες καταλήγει με τη φράση «σε περίπτωση κατάπτωσης της εγγύησης, το κόστος θα βαρύνει το δημόσιο, πλέον των προβλεπόμενων τόκων και πάσης φύσεως επιβαρύνσεων, το ακριβές ύψος των οποίων δεν μπορεί να υπολογιστεί» και όπου λείπει κάθε αναφορά σε εγγυήσεις των τραπεζών προς το δημόσιο, όπως απαιτεί ο νόμος).

Η κατάρρευση των δημοσιονομικών είναι συνέπεια της διάσωσης των ιδιωτικών τραπεζών.

Για να το καταφέρουν επιτέθηκαν με βιαιότητα στη δημοκρατία, στα ανθρώπινα δικαιώματα, την αξιοπρέπεια των πολιτών και στο μέλλον των επόμενων γενεών.

Σας μοιάζει αυτό για κρίση δημόσιου χρέους;

Το κράτος αναλαμβάνει να πληρώσει τις ζημιές των τραπεζών που προέκυψαν μέσα στα πλαίσια των κινδύνων που αναλαμβάνουν παρέχοντας δάνεια (π.χ. θαλασσοδάνεια προς το MEGA και το ALTER, προς τα κόμματα, προς ημέτερους με μηδενικές εγγυήσεις κοκ); Έχει προηγηθεί μήπως έλεγχος για τις ευθύνες τους;

Ποιος αποφάσισε ότι το σημαντικότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι οι τράπεζες και όχι πχ τα ασφαλιστικά ταμεία ή τα νοσοκομεία ή τα πανεπιστήμια και ότι αυτά δεν δικαιούνται αναπλήρωση των απωλειών τους (βλέπε PSI); Γιατί οι τράπεζες δεν προχωρούν στην απόσβεση του χρέους των ιδιωτών αφού έχουν λάβει τόσο μεγάλη δημόσια στήριξη; Γιατί και πως η Ισλανδία άφησε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν και η οικονομία της και οι καταθέσεις των πολιτών σώθηκαν;

Μήπως γιατί κάποιοι έχουν κάνει τη δικαιοσύνη θεραπαινίδα τους και η κοινωνία κοιμάται, ονειρευόμενη μνημονιακές σωτηρίες;

Πηγές

1. Προκαταρκτική έκθεση Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους.


2. Google: «Εγγυήσεις δημοσίου προς τράπεζες».
Βαθύ κόκκινο

Ανατομία της ΕΑΜικής εξουσίας

του Τάσου Κωστόπουλου

"Ο μισθός που μας καθορίστηκε είναι μισθός πείνας. [...] Ελπίζουμε πως οι αρμόδιοι δε θα μας αναγκάσουν να φτάσουμε στα άκρα" 

Λαοκρατία, όργανο του ΕΑΜ των υπαλλήλων Εθνικής Τράπεζας, 25.11.1944 

O,τι κι αν ισχυρίζεται το δημοφιλές σύνθημα, η ελληνική Αριστερά δεν ανέλαβε για πρώτη φορά την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας στις 26 Ιανουαρίου 2015.
 

Ακόμη κι αν παρακάμψουμε το ΠΑΣΟΚ του 1981, που δήλωνε κι αυτό τότε 100% αριστερό, γεγονός αναμφισβήτητο είναι πως ένα μεγάλο τμήμα της ελλαδικής επικράτειας γνώρισε κάποια μορφή αριστερής εξουσίας, έστω και με τη μορφή μιας σύντομης παρένθεσης, ήδη από το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1940.
 

Με αξιοσημείωτες διαφορές από τόπο σε τόπο, η «παρένθεση» αυτή εγκαινιάστηκε στα μέσα του 1943 με τη συγκρότηση των πρώτων μορφών ΕΑΜικής αυτοδιοίκησης στην Ελεύθερη Ελλάδα κι έκλεισε την άνοιξη του 1945, όταν οι τελευταίοι θύλακες της «λαοκρατίας» παραδόθηκαν στο κράτος των εθνικοφρόνων βάσει της συμφωνίας της Βάρκιζας.
 

Η ιστοριογραφική διαχείριση αυτής της εμπειρίας υπήρξε μέχρι πρόσφατα εξαιρετικά φτωχή. Η αριστερή βιβλιογραφία περιορίστηκε κατά κανόνα σε υμνητικές αλλά επιδερμικές αναφορές στο ίδιο το γεγονός της συγκρότησης εναλλακτικών κρατικών θεσμών από το αντάρτικο, δίχως κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια βαθύτερης ανάλυσης αυτών των τελευταίων· οι λιγοστές εξαιρέσεις, όπως τα βιβλία του Δημητρίου Ζέππου για τη Λαϊκή Δικαιοσύνη (1945), του Χάρη Σακελλαρίου για την εκπαίδευση (1984) και του Χρήστου Τυροβούζη για την αυτοδιοίκηση (1991), κάλυψαν επιμέρους μόνο πτυχές των επίμαχων κρατικών λειτουργιών.
 

Η αντικομμουνιστική ιστοριογραφία, από την άλλη, τόσο η παραδοσιακή όσο και η πρόσφατη αναβίωσή της, ασχολήθηκε αποκλειστικά και μόνο με τις κατασταλτικές πρακτικές του ΕΑΜικού κράτους, αρνούμενη ταυτόχρονα -στις παλαιότερες ιδίως εκδοχές της- να αναγνωρίσει στο εμπόλεμο αντιστασιακό κίνημα οποιαδήποτε θεσμική υπόσταση.
 

Ακόμη μικρότερο ενδιαφέρον προσέλκυαν μέχρι πρόσφατα τα πεπραγμένα της δίμηνης κυβέρνησης εθνικής ενότητας του 1944 στον οικονομικό και τον κοινωνικό τομέα, την ευθύνη των οποίων είχαν αναλάβει έξι υπουργοί και υφυπουργοί προερχόμενοι από το ΕΑΜ και το ΚΚΕ.
 

Κι όμως, είναι προφανές πως η αποτίμηση αυτής της «πρώτης φοράς Αριστερά», ως βραχύβιας κυβερνητικής πρακτικής κι όχι μονάχα ως ηττημένης επαναστατικής απόπειρας, αποδεικνύεται εξαιρετικά διδακτική για τη συλλογιστική, τις πρακτικές και τα αντικειμενικά όρια ενός στοιχειώδους φιλολαϊκού μετασχηματισμού σε συνθήκες εκτεταμένης προλεταριοποίησης, κοινωνικής πόλωσης κι αποδιάρθρωσης των παραδοσιακών πολιτικών εκπροσωπήσεων.

Από τη λαοκρατία...

Το κενό αυτό έρχονται να καλύψουν δύο εξαιρετικά βιβλία που εκδόθηκαν την τελευταία διετία και παρουσιάζονται σήμερα εδώ: «Η Ελεύθερη Ελλάδα» του Γιάννη Σκαλιδάκη (Αθήνα 2014, εκδ. Ασίνη) και «Η αδύνατη ταξική ανακωχή» του Δημήτρη Μαριόλη (Αθήνα 2015, εκδ. ΚΨΜ). 
 

Επανεπεξεργασμένη μορφή διδακτορικής διατριβής το πρώτο και εισήγησης σε επιστημονικό συνέδριο το δεύτερο, τα έργα αυτά προσθέτουν μια σειρά κρίσιμες ψηφίδες στην εικόνα μας για τις εξελίξεις της εποχής, προσφέροντας πρωτότυπα ερμηνευτικά κλειδιά για την κατανόηση τόσο του έπους της δημιουργίας μιας Ελεύθερης Ελλάδας εν μέσω ναζιστικής κατοχής όσο και της τελικής συντριβής του ΕΑΜικού κινήματος.
 

Οπως άλλωστε επισημαίνουν και οι δύο συγγραφείς στα εισαγωγικά κείμενά τους, τα ερωτήματα που έθεσαν στο υλικό τους δεν ήταν καθόλου άσχετα με την εποχή που ζούμε και τους προβληματισμούς που αυτή γεννά.
 

Το βιβλίο του Σκαλιδάκη συμπληρώνει και προεκτείνει την καινοτόμο προσέγγιση που εισήγαγε προ εικοσαετίας ο Γιώργος Μαργαρίτης («Από την ήττα στην εξέγερση», Αθήνα 1993), εντοπίζοντας την κοινωνική γείωση του αντάρτικου στην ένοπλη προστασία της αγροτικής παραγωγής και των άτυπων δικτύων εμπορευματοποίησής της από τις αρπακτικές διαθέσεις των κατακτητών και των δωσιλογικών κυβερνήσεων.
 

Μετά την ουσιαστική διχοτόμηση της χώρας σε δύο διακριτούς οικονομικοπολιτικούς χώρους, με τις πόλεις και την άμεση ενδοχώρα τους να στηρίζεται όλο και περισσότερο στη διεθνή επισιτιστική βοήθεια σε αντίθεση με (ή και αντιπαλότητα προς) την αυτονομημένη ελεύθερη ύπαιθρο, η οργανωτική συγκρότηση της τελευταίας σε αυτοτελή κρατική οντότητα -με δική της κυβέρνηση, διοικητικό μηχανισμό, φορολογία κι εσωτερικό δανεισμό- επήλθε ως αναπόδραστη φυσική εξέλιξη. 
 

Η ισορροπία αυτή καθόρισε, ωστόσο, σε μεγάλο βαθμό και την τελική έκβαση της αναμέτρησης, μετά την απελευθέρωση: οικονομία οργανωμένη στα όρια της αυτάρκειας και της (δύσκολης) επιβίωσης, η Ελεύθερη Ελλάδα αδυνατούσε εκ των πραγμάτων να απορροφήσει βιώσιμα τα αστικά κέντρα, τα εξαρτημένα από την εισαγωγή τροφίμων, δίχως ξένη επισιτιστική βοήθεια. Η συνειδητοποίηση αυτής της αδήριτης αναγκαιότητας, κι όχι η αδυναμία τους να διαγνώσουν τις εχθρικές προθέσεις των Βρετανών και της εξόριστης βασιλικής κυβέρνησης, ήταν αυτή που επέβαλε στην ΕΑΜική και κομμουνιστική ηγεσία την αποδοχή ενός λεόντειου συμβιβασμού με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα.
 

Χωρίς να εξαντλεί το ζήτημα, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η σκιαγράφηση από τον Σκαλιδάκη της αναδιανεμητικής λειτουργίας των κρατικών μηχανισμών της Ελεύθερης Ελλάδας, με τη μεταφορά πόρων (κυρίως τροφίμων) από τις πλουσιότερες περιοχές στα φτωχότερα ορεινά και στις «πυρόπληκτες» ζώνες των γερμανικών αντιποίνων.
 

Μολονότι το σκεπτικό που επέβαλε αυτό το μέτρο υπήρξε πρωτίστως η ανάγκη αποτροπής μιας επικείμενης ανθρωπιστικής καταστροφής, οι επιπτώσεις του στη διαμόρφωση, την παγίωση ή την αναδιάταξη των αντίπαλων στρατοπέδων είναι κάτι που μένει να μελετηθεί.

...στο «μνημόνιο» του Σκόμπι

Το βιβλίο του Δημήτρη Μαριόλη πιάνει το νήμα ακριβώς εκεί όπου το αφήνει η αφήγηση του Σκαλιδάκη: τον σχηματισμό της κυβέρνησης εθνικής ενότητας και την αναζήτηση από το ΕΑΜ και το ΚΚΕ μιας αμοιβαία επωφελούς συμβιβαστικής ισορροπίας, που θα επέτρεπε την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας με βάση ένα κεϊνσιανό πρόγραμμα τόνωσης της ζήτησης και στοιχειώδη αναδιανομή του πλούτου που δημιουργήθηκε στις συνθήκες της ξένης κατοχής.
 

Ουσιαστικά πρόκειται για την αφήγηση της αποτυχίας αυτού του σχεδίου, ως αποτελέσματος της συμμαχίας του βρετανικού παράγοντα με την ηγεμονική εκείνη μερίδα της αστικής τάξης που, έχοντας ωφεληθεί πολλαπλά από τις οικονομικές ευκαιρίες της Κατοχής κι έχοντας να χάσει πολλά από μια παρόμοια διευθέτηση, έπαιξε αποφασιστικά το χαρτί της κοινωνικής και πολιτικής όξυνσης, ωθώντας τα πράγματα στη δυναμική αναμέτρηση των Δεκεμβριανών.
 

Κομβικό ρόλο σ’ αυτή την εξέλιξη διαδραμάτισε η ξένη ανθρωπιστική βοήθεια, η παροχή της οποίας δρομολογήθηκε «με πολιτικά κριτήρια, θέτοντας ως προτεραιότητα όχι την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας αλλά την αποδυνάμωση του ΕΑΜ και τη διαμόρφωση ενός ηγεμονικού πολιτικού και κοινωνικού αντιεαμικού μπλοκ εξουσίας».
 

Οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν το όπλο του επισιτισμού «εκβιάζοντας ώστε να επιβάλλουν τις οικονομικές κατευθύνσεις που εκείνοι επιθυμούσαν στους εαμικούς υπουργούς και να διαμορφώσουν ελεγχόμενα δίκτυα διανομής αποκλείοντας τις εαμικές οργανώσεις και ανατρέποντας την πολιτική τους ηγεμονία» (σ. 50).
 

Ως αντάλλαγμα γι’ αυτή τη βοήθεια, ο κεϊνσιανός διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Κυριάκος Βαρβαρέσος αντικαταστάθηκε από τον μονεταριστή Ξενοφώντα Ζολώτα, εισηγητή μιας δέσμης μέτρων που περιλάμβανε ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, δραστικές αυξήσεις στις τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης που διανέμονταν μέσω της ξένης βοήθειας, στήριξη στους έμμεσους φόρους, περιορισμό του αριθμού και μείωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων (σ. 34).
 

Παρά τις υποσχέσεις από επίσημα (βρετανικά) χείλη για «υγιή οικονομίαν και υγιές νόμισμα μετά από μίαν σκληράν περίοδον δοκιμασιών», η «σκληρή» νέα δραχμή που λανσαρίστηκε στα μέσα Νοεμβρίου 1944 στάθηκε ωστόσο πρακτικά αδύνατο να σταματήσει την εκτίναξη του πληθωρισμού σε δυσθεώρητα ύψη και τη συνακόλουθη δραστική συρρίκνωση των ήδη αποψιλωμένων λαϊκών εισοδημάτων (σ. 37).
 

Ταυτόχρονα, τα ΕΑΜικά νομοσχέδια για έκτακτη φορολογία των κατοχικών επιχειρηματικών κερδών μπλοκαρίστηκαν από τους δεξιούς κυβερνητικούς εταίρους (σ. 49).
 

Με τη βιομηχανική παραγωγή ουσιαστικά παραλυμένη με πρωτοβουλία των εργοδοτών, εν αναμονή της εκκαθάρισης του πολιτικού τοπίου, οι διαβεβαιώσεις των ΕΑΜικών υπουργών για τον «πατριωτισμό» των βιομηχάνων επί Κατοχής έρχονταν όχι μόνο σε κραυγαλέα αντίθεση με το δημόσιο αίσθημα αλλά και πολλαπλασίαζαν την αίσθηση του αδιεξόδου (σ. 42-43).
 

Καταλυτικά για την αποσύνθεση των κοινωνικών συμμαχιών του ΕΑΜ υπήρξε επίσης η μετάβαση στο νέο νόμισμα: βάσει του Ν. 18/9.11.1944 για την «οικονομική σταθεροποίηση», η αποπληρωμή των επιχειρηματικών χρεών προς το Δημόσιο, οι τραπεζικές καταθέσεις και οι αποδόσεις ομολόγων του Δημοσίου που ρυθμίστηκαν με βάση την ισοτιμία των κατοχικών πληθωριστικών δραχμών κι όχι το προπολεμικό αγοραστικό ισοδύναμό τους.
 

Η ληξιαρχική αυτή πράξη οριστικοποίησης της καταστροφής χιλιάδων μικροκαταθετών και ομολογιούχων από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο χρεώθηκε πολιτικά στους ΕΑΜικούς υπουργούς, συμβάλλοντας στη μεταπήδηση μιας μερίδας των μεσοστρωμάτων, αλλά και λαϊκών οικογενειών, προς την αντικομμουνιστική Ακροδεξιά (σ. 36-37).
 

Τελικό αποτέλεσμα της δίμηνης «ταξικής ανακωχής» υπήρξε η διάρρηξη της εσωτερικής συνοχής του ΕΑΜικού μπλοκ, καθώς η μεσαία τάξη εξακολούθησε να υποστηρίζει την κυβέρνηση εθνικής ενότητας ενώ τα λαϊκά στρώματα εκδήλωναν όλο και πιο ηχηρά τη δυσφορία τους για την πολιτική της (σ. 56 κ.εξ).
 

Η πίεση αυτών των τελευταίων για αλλαγή πολιτικής δεν γινόταν μόνο αισθητή στα ανώτερα κλιμάκια του ΚΚΕ αλλά, στις παραμονές των Δεκεμβριανών, είχε αρχίσει να παίρνει και δυναμικότερες μορφές, με την επαναλειτουργία κάποιων εργοστασίων κάτω από εργατικό έλεγχο. 
Μείγμα εκρηκτικό, η πυροδότηση του οποίου έμελλε να προσδώσει στην ένοπλη αναμέτρηση των επόμενων εβδομάδων τον χαρακτήρα ενός απροσδόκητου, μη προσχεδιασμένου ξεκαθαρίσματος εκκρεμών λογαριασμών.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Laternative

Σαν σήμερα εκδίδεται το «Κεφάλαιο» - Ο Μαρξ για το δημόσιο χρέος

 Σαν σήμερα, την 1η Οκτώβρη 1867  ο Καρλ Μαρξ εκδίδει το «Κεφάλαιο», που αποτελεί την κορωνίδα του έργου του.

Και με την ευκαιρία ας δούμε τι έγραφε ο  Μαρξ για το δημόσιο χρέος

"Το δημόσιο χρέος, δηλαδή το ξεπούλημα του κράτους - αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος - βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους (...).
Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo (πιστεύω) του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.

Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν σε μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα.

Ασχετα όμως κι από την τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργείται μ' αυτόν τον τρόπο και τον αυτοσχέδιο πλούτο των χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του μεσίτη ανάμεσα στην κυβέρνηση και στο έθνος - καθώς και των φοροενοικιαστών, των εμπόρων, των ιδιωτών εργοστασιαρχών, που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου τους προσφέρει την υπηρεσία ενός κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό - το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία.

Οι στολισμένες με εθνικούς τίτλους μεγάλες τράπεζες ήταν από τη γέννησή τους απλώς εταιρίες ιδιωτών σπεκουλάντηδων, που στάθηκαν στο πλευρό των κυβερνήσεων και που, χάρη στα προνόμια που πήραν, ήταν σε θέση να δανείζουν σ' αυτές χρήματα. Γι' αυτό η διόγκωση του δημόσιου χρέους δεν έχει άλλον πιο αλάθητο μετρητή από την προοδευτική άνοδο των μετοχών αυτών των τραπεζών, που η πλέρια ανάπτυξή τους χρονολογείται από την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας (1694).

Η Τράπεζα της Αγγλίας άρχισε τη δράση της δανείζοντας στην κυβέρνηση τα χρήματά της με τόκο 8%. (...) Δεν πέρασε πολύς καιρός και το πιστωτικό αυτό χρήμα, που δημιούργησε η ίδια, έγινε το νόμισμα, με το όποιο η Τράπεζα της Αγγλίας έδινε δάνεια στο κράτος και πλήρωνε για λογαριασμό του κράτους τους τόκους του δημοσίου χρέους. Και σα να μην ήταν αρκετό ότι έδινε με το ένα χέρι για να εισπράττει περισσότερα με τ' άλλο, έμενε, ακόμα και τη στιγμή που εισέπραττε, αιώνιος πιστωτής του έθνους ως την τελευταία πεντάρα που είχε δώσει. Σιγά - σιγά έγινε ο αναπόφευχτος φύλακας του μεταλλικού θησαυρού της χώρας και το κέντρο έλξης όλης της εμπορικής πίστης. Τον ίδιο καιρό που έπαψαν στην Αγγλία να καίνε μάγισσες, άρχισαν να κρεμούν παραχαράκτες τραπεζογραμματίων. Ποια είναι η εντύπωση που προκάλεσε στους συγχρόνους τους η ξαφνική εμφάνιση αυτής της φάρας των τραπεζοκρατών, χρηματιστών, εισοδηματιών, μεσιτών, σπεκουλάντηδων και σκυλόψαρων του χρηματιστηρίου, το δείχνουν τα γραφτά του καιρού εκείνου, λ.χ. του Μπόλινμπροκ.

Μαζί με τα δημόσια χρέη δημιουργήθηκε ένα διεθνές πιστωτικό σύστημα, που συχνά για τούτον ή για κείνον το λαό αποτελεί μιαν από τις κρυφές πηγές της πρωταρχικής συσσώρευσης. Ετσι, οι προστυχιές του βενετσιάνικου ληστρικού συστήματος αποτελούν μια τέτοια κρυφή βάση του κεφαλαιϊκού πλούτου της Ολλανδίας, που η Βενετία της παρακμής της δάνειζε μεγάλα χρηματικά ποσά.

Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις Ολλανδίας και Αγγλίας. Στις αρχές κιόλας του 18ου αιώνα έχουν υπερφαλαγγιστεί κατά πολύ οι μανουφακτούρες της Ολλανδίας, που έχει παύσει να είναι κυρίαρχο εμπορικό και βιομηχανικό έθνος. Γι' αυτό από το 1701 έως το 1776 μια από τις κύριες επιχειρήσεις της Ολλανδίας είναι να δανείζει τεράστια κεφάλαια, ειδικά στον ισχυρό ανταγωνιστή της, την Αγγλία. Κάτι παρόμοιο γίνεται σήμερα και ανάμεσα στην Αγγλία και τις Ενωμένες Πολιτείες. Πολλά κεφάλαια, που εμφανίζονται σήμερα στις Ενωμένες Πολιτείες χωρίς πιστοποιητικό γέννησης, είναι, αίμα παιδιών που μόλις χτες έχει κεφαλαιοποιηθεί στην Αγγλία.

Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, που οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεολυτικές κλπ. πληρωμές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν' αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα, χωρίς να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως απαιτούν αυξημένους φόρους.

Από την άλλη μεριά, η αύξηση των φόρων, που προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγκάζει την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση καινούργιων εκτάκτων εξόδων να καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Ετσι, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα, - που άξονάς του είναι οι φόροι στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμά τους), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης. Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή (...).

Ο μεγάλος ρόλος, που το δημόσιο χρέος και το αντίστοιχό του φορολογικό σύστημα παίζουν στην κεφαλαιοποίηση του πλούτου και στην απαλλοτρίωση των μαζών, ώθησε πλήθος συγγραφείς, όπως τον Κόμπετ, τον Ντάμπλνταιη και άλλους, να κάνουν το λάθος ν' αναζητούν σ' αυτό τη βασική αιτία της αθλιότητας των συγχρόνων λαών»."

Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο»
ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Φολκσβάγκεν, η μικρογραφία της Γερμανίας

Του Κώστα Βαξεβάνη

Το σκάνδαλο της VW, δεν είναι μια δυσάρεστη παρένθεση στη Γερμανική πολιτική και οικονομική πραγματικότητα. Το γεγονός δηλαδή πως η εταιρεία εγκατέστησε σε 11 εκατομμύρια αυτοκίνητα ένα έξυπνο λογισμικό το οποίο όταν γινόταν έλεγχος καυσαερίων κατάφερνε να παρουσιάζει ψευδώς μικρούς ρύπους ενώ στην πραγματικότητα ήταν 40 φορές πάνω από το επιτρεπόμενο, δεν είναι μεμονωμένη παρέκκλιση.

Σκεφθείτε πως για να δημιουργηθεί αυτό το λογισμικό, δούλεψαν αρκετά άτομα ενώ χρειάστηκε η συνενοχή και η σιωπή αρκετών ακόμη, από την κεφαλή της διοίκησης της εταιρείας ως τη βάση, προκειμένου να εγκατασταθεί στα αυτοκίνητα. Ο εκπρόσωπος της VW στις ΗΠΑ όπου εντοπίστηκαν ήδη 500.000 αυτοκίνητα της εταιρείας διαμορφωμένα ώστε να κλέβουν και να εξαπατούν, δήλωσε συντετριμμένος και απογοητευμένος. Πρόκειται απλώς για μπούρδες που λέγονται μπροστά σε μία κάμερα όταν, όπως είναι φυσικό δεν μπορεί να ειπωθεί αυτό που ταιριάζει, δηλαδή «είμαστε απατεώνες και κλέφτες».

Η VW δεν είναι μια εταιρεία. Είναι σύμβολο της γερμανικής ηθικής και οικονομίας. Προσφέρει «τίμια», ανθεκτικά και ασφαλή αυτοκίνητα την ώρα που μέσα από αυτό το ιδεατό σχήμα απογειώνει την γερμανική οικονομία. Ένα στα οκτώ αυτοκίνητα που πωλούνται παγκόσμια ανήκει στον Όμιλο VW.

Η αλήθεια είναι πως η VW από τη δεκαετία του 30 εκφράζει τη Γερμανία και τους προσανατολισμούς της. Μπορεί για του Γερμανούς το να θυμίζει κάποιος την ιστορία της VW και μερικών ακόμη εταιρειών όπως η Thyssen ή η Bayer στην περίοδο του ναζισμού να θεωρείται λαϊκισμός, αλλά η ιστορία είναι ιστορία και σίγουρα δεν είναι τυχαία.

Η VW ανέλαβε να δημιουργήσει το φτηνό «αυτοκίνητο του Λαού» για το Χίτλερ και σκότωσε μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους (ανάμεσά τους και βρέφη) τους οποίους έσυρε από τα στρατόπεδα στα δικά της κάτεργα. Μετά τον Πόλεμο η VW ως σύμβολο πάντα της γερμανικής ισχύος μετασχηματίστηκε στη γερμανική καπιταλιστική σταθερότητα που ήταν γεμάτη από υποσχέσεις.

Όπως φαίνεται, η πραγματικότητα για τη VW είναι διαφορετική, όπως άλλωστε και για πολλές ακόμη αμαρτωλές εταιρείες. Τα μαύρα ταμεία της SIEMENS για παράδειγμα ή οι επιτροπές εκμαυλισμού και διαφθοράς για την Thyssen των υποβρυχίων, είναι οι πραγματικές δυνάμεις για τη γερμανική οικονομία και όχι τα πολιτικά κηρύγματα ηθικής και αυστηρού οικονομικού προτεσταντισμού.

Η VW εκφράζει αυτό που υπάρχει στη Γερμανία. Ένα ανελέητο ανήθικο καπιταλισμό, που επικαλείται την ηθική και το κοινωνικό όφελος υποκριτικά. Όπως ακριβώς το λογισμικό της VW που τα διαμόρφωνε όλα να φαίνονται καθαρά.

Το γερμανικό όραμα της δημοσιονομικής σταθερότητας και της τακτοποίησης , τελικώς συντηρείται για να κρύβει την απληστία του γερμανικού κεφαλαίου που κυβερνά τη Γερμανία και την Ευρώπη. Η σχέση της Μέρκελ με όλα αυτά δεν είναι μόνο οι φωτογραφίσεις της δίπλα στα μοντέλα της VW. Είναι η ίδια της η πίστη πως οι Γερμανοί πρέπει να προχωρήσουν με κάθε τρόπο. Και με τον ανέντιμο, αρκεί να κουνούν έντονα το δάχτυλο στους άλλους.
 koutipandoras

Volkswagen: το κατσαριδάκι του γερμανικού καπιταλισμού

Άρης Χατζηστεφάνου

Από το Βερολίνο του Χίτλερ μέχρι την καγκελαρία της Μέρκελ και από την Αμερική του Ρούζβελτ μέχρι τον Λευκό Οίκο του Ομπάμα, οι αυτοκινητοβιομηχανίες των αναπτυγμένων κρατών γίνονταν καθρέφτης των εξελίξεων στην παγκόσμια οικονομία. Το σκάνδαλο της Volkswagen ήρθε απλώς να καταρρίψει μερικούς από τους μύθους για το σύγχρονο πρόσωπο του καπιταλισμού.

Το αυτοκίνητο δεν θα αποτελεί πλέον ένα όργανο που θα διχάζει τις τάξεις αλλά ένα μέσο μεταφοράς για όλους τους ανθρώπους

Αδόλφος Χίτλερ

Στριμωγμένος σε ένα σχετικά μικρό γραφείο σχεδίαζε και ξανασχεδίαζε ένα μικρό αυτοκινητάκι.

Μπορεί κανένας να μην αναγνώριζε το καλλιτεχνικό του ταλέντο (κάτι που η ανθρωπότητα το μετάνιωσε αρκετές φορές έκτοτε), τα χρόνια όμως που είχε περάσει σαν ζωγράφος τον βοηθούσαν στις λεπτομέρειες.

Ο Αδόλφος Χίτλερ είχε πολύ καλά στο μυαλό του πώς θα ήθελε το αυτοκίνητο του λαού (Volkswagen) που σχεδίαζε: η γερμανική οικογένεια θα έμενε αδιαίρετη με τους δυο γονείς στα μπροστινά καθίσματα και δυο ή τρία παιδιά στο πίσω, να κινούνται με 100 χλμ/ώρα στους νέους αυτοκινητόδρομους.

Καθώς οι Γερμανοί εργάτες δεν διέθεταν γκαράζ και το αυτοκίνητο θα έμενε συνεχώς στο ύπαιθρο απαιτούνταν ένας αερόψυκτος κινητήρας προκειμένου να μην παγώνει το νερό στο ψυγείο τις κρύες νύχτες του γερμανικού χειμώνα.

Και όλα αυτά έπρεπε να επιτευχθούν σε ένα όχημα που θα κόστιζε λιγότερο από χίλια μάρκα, θα κατανάλωνε λιγότερο από εφτά λίτρα βενζίνης ανά 100 χιλιόμετρα και θα είχε εύκολη και φτηνή συντήρηση.

Ο μόνος που θα μπορούσε να μετατρέψει το ερασιτεχνικό σχέδιο του Χίτλερ σε πραγματικό αυτοκίνητο ήταν ο Αυστριακός μηχανικός και σχεδιαστής Φερδινάνδος Πόρσε.

Ακόμη και με τις δικές του ικανότητες όμως η Volkswagen δεν θα είχε υπάρξει στη σημερινή της μορφή εάν δεν είχε μεσολαβήσει το γερμανικό κράτος για να χτίσει το πρώτο της εργοστάσιο, ο Β' Παγκόσμιο Πόλεμος για να στρέψει την παραγωγή του εργοστασίου σε στρατιωτικά οχήματα, αλλά και μερικές χιλιάδες σκλάβοι, από τις χώρες που καταλάμβανε το τρίτο Ράιχ, για να εργαστούν στις γραμμές παραγωγής.

Ηταν ίσως η πρώτη φορά που οι οικονομικές και γεωπολιτικές εξελίξεις έπαιζαν τόσο καθοριστικό ρόλο στον σχεδιασμό ενός αυτοκινήτου – μια διαδικασία που θα γινόταν κανόνας κάθε φορά που το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα εισερχόταν σε κάποια καμπή.

Μετά τον πόλεμο, το μικροσκοπικό Μίνι Κούπερ θα γεννηθεί από την κρίση του Σουέζ του 1956, όταν η Μεγάλη Βρετανία αναγκάζεται να επιβάλει δελτίο στα καύσιμα και οι καταναλωτές ζητούν οχήματα με τη μικρότερη δυνατή κατανάλωση.

Αντίθετα, τα γιγαντιαία SUV θα κάνουν την εμφάνισή τους όταν η γεωπολιτική κυριαρχία των ΗΠΑ εξασφαλίζει χαμηλές τιμές καυσίμων και ενώ η «οικονομία της πίστωσης» επιτρέπει στα μεσαία στρώματα να ονειρευτούν ακόμη μεγαλύτερα αυτοκίνητα.

Εκτός όμως από τον σχεδιασμό των οχημάτων, τα ίδια τα εργοστάσια των αυτοκινητοβιομηχανιών καθορίζουν και καθορίζονται από τις διαφορετικές φάσεις της παγκόσμιας οικονομίας.

Το μοντέλο Τ της Φορντ θα εισαγάγει τις γραμμές μαζικής παραγωγής και μαζί τις σύγχρονες σχέσεις εργασίας των βιομηχανικών εργατών.

Η εκρηκτική μεταπολεμική ανάπτυξη, με τις τάσεις σχεδόν πλήρους απασχόλησης και την ενίσχυση της ζήτησης μέσω αυξημένων ημερομισθίων που εξασφαλίζονταν από ισχυρά συνδικάτα, περνούσε για χρόνια από αυτές τις γραμμές παραγωγής του φορντισμού.

Μερικές δεκαετίες αργότερα τα μοντέλα της Toyota καθορίζουν και καθορίζονται από τις σχέσεις παραγωγής που επικρατούν στην Ιαπωνία αλλά και σε περιοχές της Ευρώπης.

Θα μπορούσε, λοιπόν, και το σκάνδαλο με τις μετρήσεις ρύπων στα οχήματα της Volkswagen να σηματοδοτεί μια νέα εποχή στην παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία, είτε σαν αντανάκλαση είτε σαν προβολή ευρύτερων αλλαγών στην παγκόσμια οικονομία;

Καταρχήν τα σκάνδαλα συνήθως σηματοδοτούν το τέλος μιας εποχής, καθώς οι εμπλεκόμενοι δεν έχουν πλέον την πολιτική και οικονομική ισχύ να κρύψουν τις ατασθαλίες τους.

Τα επόμενα χρόνια ίσως μάθουμε πληροφορίες για τον ρόλο των ΗΠΑ στην αποκάλυψη του σκανδάλου και πώς αυτό σχετίζεται με τον διαρκή εμπορικό πόλεμο των δύο οικονομικών υπερδυνάμεων.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, φαίνεται να υπάρχει και κάτι πιο βαθύ που μας… ρυπαίνει.

Η περίπτωση της Volkswagen, έγραψαν τις τελευταίες ημέρες οι «Financial Times» και ο «Guardian» αποτελεί «το σκάνδαλο Libor της αυτοκινητοβιομηχανίας».

Πρόκειται για τη διαβόητη υπόθεση χειραγώγησης του επιτοκίου διατραπεζικών χορηγήσεων του Λονδίνου (δηλαδή των επιτοκίων που χρησιμοποιούν οι τράπεζες για τον μεταξύ τους δανεισμό) που έφερε στο φως το δυσώδες παιχνίδι του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Αν καταρρίπτεται ένας μύθος με το σκάνδαλο της Volkswagen, δεν είναι φυσικά ότι οι μεγάλες βιομηχανίες δεν προστατεύουν το περιβάλλον (αυτός ο μύθος δεν έβρισκε χώμα να φυτρώσει ούτε στα πιο αδύναμα μυαλά των υποστηρικτών της εταιρικής ευθύνης).

Αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν οφείλεται σε μια ομάδα ανήθικων χρηματιστών (όπως του Martin Shkreli που ανέβασε πρόσφατα την παγκόσμια τιμή των φαρμάκων για το AIDS), αλλά πηγάζει από τους πυλώνες της βιομηχανικής παραγωγής.

Ο μύθος της καλής, πραγματικής οικονομίας που θα ανθήσει και πάλι μόλις απομακρύνουμε τα ζιζάνια της χρηματιστικοποιημένης οικονομίας (μύθος στον οποίο στηριζόταν εδώ και χρόνια και μεγάλο κομμάτι της ευρωπαϊκής Αριστεράς) καταρρίπτεται με κρότο.

ΕΦ-ΣΥΝ