Γ. Βαρουφάκης: Πρόταση πέντε σημείων για να γίνει το χρέος βιώσιμο

Σε συνέντευξή του εφ’ όλης της ύλης στη «Ναυτεμπορική», ο κ. Βαρουφάκης χαρακτηρίζει «φωτογραφία σε μια χρονική στιγμή» τις μεταρρυθμιστικές προτάσεις που εστάλησαν στους «θεσμούς» την περασμένη Τετάρτη, «στο πλαίσιο μιας εξελισσόμενης διαπραγμάτευσης» και προσθέτει με νόημα ότι «το πραγματικό ερώτημα αφορά τι προτείνει η άλλη πλευρά». Υπογραμμίζει πως η κυβέρνηση αποκρούει πιέσεις για υφεσιακά μέτρα. «Δεν πρόκειται να καταδικάσουμε τη χώρα, όπως έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, στη μακροπρόθεσμη ασφυξία αποδεχόμενοι σήμερα όρους και μέτρα που την εγγυώνται», τονίζει ο υπουργός Οικονομικών.

Το PSI θα μείνει στην οικονομική ιστορία ως ένα θλιβερό επεισόδιο, όπου μια χώρα προέβη σε τεράστιο κούρεμα αλλά, την ίδια στιγμή, το δημόσιο χρέος της παρέμεινε μη βιώσιμο.

Σημειώνει πως η αστοχία στο πλεόνασμα του 2014, «προφανώς και επηρεάζει τη διαπραγμάτευση», αλλά καλύπτεται από τα μη υφεσιακά μέτρα που προτάθηκαν, ενώ τονίζει πως τα έσοδα του περασμένου Μαρτίου υπερκάλυψαν τους στόχους.

Στην περιρρέουσα φημολογία για αναζήτηση χρημάτων από άλλες πηγές πλην του μηχανισμού στήριξης, απαντά ότι «η λύση στην κρίση της ελληνικής κοινωνικής οικονομίας αφορά την ευρωπαϊκή οικογένεια και πρέπει να βρεθεί εντός του πλαισίου της Ε.Ε.», ενώ για τα σενάρια περί Grexit και χρεοκοπίας ο υπουργός Οικονομικών αναφέρει πως όποιος τα επεξεργάζεται προσφέρει κάκιστες υπηρεσίες στην Ευρώπη.

Οι πέντε προτάσεις για το χρέος

Ο Γιάνης Βαρουφάκης προτείνει πέντε ταυτόχρονες παρεμβάσεις για το δημόσιο χρέος, που αφενός θα εξασφαλίσουν μια ελάφρυνσή του, αφετέρου θα διασφαλίσουν τη βιώσιμη αναπτυξιακή προοπτική της ελληνικής οικονομίας. Συγκεκριμένα προτείνει «λογικά επίπεδα πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 1,5%», μια «λελογισμένη αναδιάρθρωση χρέους» και σύνδεση αποπληρωμών με τον ρυθμό ανάπτυξης, επενδυτικό πακέτο από την ΕΤΕπ και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων, αποτελεσματική αναδιάρθρωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων μέσω της ίδρυσης Κακής Τράπεζας (Bad Bank) και μεταρρυθμίσεις που θα στηρίζουν την παραγωγή εμπορεύσιμων και εξαγώγιμων αγαθών.

Θα ήθελα να πιστεύω ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θα επισκεφτεί την Ελλάδα είτε πριν είτε μετά από μια έντιμη συμφωνία που θα αποκαταστήσει τη δυνατότητα των Ελλήνων να οραματίζονται την Ευρωζώνη ως πεδίο ευημερίας και δημοκρατίας κοινό για όλους τους Ευρωπαίους.

Αναφερόμενος στο PSI του 2012 σημειώνει πως θα μείνει στην οικονομική ιστορία ως ένα θλιβερό επεισόδιο, όπου μια χώρα προέβη σε τεράστιο κούρεμα αλλά, την ίδια στιγμή, το δημόσιο χρέος της παρέμεινε μη βιώσιμο. Προσθέτει ότι «σχεδιάστηκε με καταστροφικό τρόπο, π.χ. αφήνοντας τα ομόλογα που είχε αγοράσει η ΕΚΤ εκτός κουρέματος, κουρεύοντας τα ασφαλιστικά ταμεία, περνώντας τα χρήματα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών στο δημόσιο χρέος, επιτρέποντας να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση χωρίς να ρυθμιστούν πρώτα τα ‘’κόκκινα’’ δάνεια». Ο υπουργός Οικονομικών θεωρεί πως το κούρεμα του χρέους θα έπρεπε να γίνει το 2010 και να ακολουθήσει ο όποιος νέος δανεισμός, μαζί με πραγματικές μεταρρυθμίσεις, αλλά έγινε ακριβώς το αντίθετο.

«Ούτε μια στιγμή», απαντά στο ερώτημα εάν σκέφτηκε την παραίτηση, υπό το βάρος των πιέσεων που δέχεται. Σε μια τέτοια συγκυρία ο ρόλος του υπουργού Οικονομικών είναι κάτι μεταξύ αλεξικέραυνου και ηλεκτρικής καρέκλας, λέει ο υπουργός Οικονομικών. Για τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ο κ. Βαρουφάκης σημειώνει πως τον τιμά που τον έχει γνωρίσει και έχει διαπραγματευτεί με έναν άνθρωπο που αποτελεί κεφάλαιο στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και σε αυτό το πλαίσιο εκτιμά ότι «θα επισκεφτεί την Ελλάδα είτε πριν είτε μετά από μια έντιμη συμφωνία».

Η συνέντευξη αναλυτικά έχει ως εξής:

Η καθυστέρηση ολοκλήρωσης της διαπραγμάτευσης, με παράλληλο «πάγωμα» των εκταμιεύσεων από τους εταίρους, έχουν προκαλέσει ασφυξία στο δημόσιο ταμείο, στις τράπεζες και την οικονομία γενικότερα. Ολοι ρωτούν πότε και πώς θα λήξει αυτή η κατάσταση…

Η διαπραγμάτευση θα λήξει όταν καταλήξουμε σε μια έντιμη συμφωνία η οποία δίνει στην ελληνική οικονομία την προοπτική της πραγματικής σταθεροποίησης και, περαιτέρω, της ουσιαστικής ανάπτυξης.

Η κυβέρνηση αγωνιά, όπως και οι πολίτες, για την ασφυξία που προκαλεί στις αγορές η πολιτική των δανειστών και γι’ αυτό πασχίζει να λήξουν οι διαπραγματεύσεις το συντομότερο δυνατόν. Παράλληλα, όμως, δεν πρόκειται να καταδικάσουμε τη χώρα, όπως έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, στη μακροπρόθεσμη ασφυξία αποδεχόμενοι σήμερα όρους και μέτρα που την εγγυώνται.

Εχετε την αίσθηση ότι οι «θεσμοί» μάς οδηγούν στην ασφυξία;

Είναι φανερό ότι η κυβέρνησή μας αντιμετωπίζεται, τουλάχιστον όσον αφορά το θέμα της ρευστότητας, με τρόπο που διαφέρει εντυπωσιακά από την αντιμετώπιση που είχε μια άλλη, νεοεκλεγείσα ελληνική κυβέρνηση σε συνθήκες όμοιες με τις σημερινές.

Αυτή η πολιτική «διακρίσεων» απειλεί την αρχή της μη παρέμβασης των «θεσμών» στην εσωτερική πολιτική σκηνή μιας χώρας-μέλους της Ευρωζώνης. Πέραν τούτου οι «θεσμοί», πρέπει να ξέρετε, είναι σύνθετοι οργανισμοί.
Δεν συνάδει πάντα η πρακτική τους με τη βούληση των ανώτατων αξιωματούχων τους, καθώς -όπως όλες οι γραφειοκρατίες- πολλές φορές μεσαία στελέχη αυτονομούνται και ακολουθούν δική τους ατζέντα.

Στο ασφυκτικό αυτό πλαίσιο, τι θα ζητήσετε από τους εταίρους στο επικείμενο Euroworking Group;

Το ερώτημα προδίδει έλλειψη πληροφόρησης για το πώς λειτουργεί το EWG. Σε αυτές τις συνεδριάσεις δεν υπάρχουν αιτήματα αλλά ανταλλαγές απόψεων όσον αφορά τεχνικά ζητήματα και διαδικασίες. Η διαπραγμάτευση λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο του Eurogroup, αλλά και, πολλές φορές, στο περιθώριό του.

Υπάρχουν επίσημες και ανεπίσημες αναφορές από κυβερνητικά στελέχη για αναζήτηση χρημάτων από άλλες πηγές, πλην του μηχανισμού στήριξης. Συγκεκριμένα αναφέρουν ως πηγές την Κίνα και τη Ρωσία. Είναι εφικτό, χωρίς να διαταράξουμε τις σχέσεις με τους εταίρους;

Οπως έχω δηλώσει πολλές φορές, η λύση στην κρίση της ελληνικής κοινωνικής οικονομίας αφορά την ευρωπαϊκή οικογένεια, και πρέπει να βρεθεί εντός του πλαισίου της Ε.Ε. Η σύσφιγξη και καλλιέργεια σχέσεων με χώρες εκτός Ευρωζώνης και εκτός Ε.Ε., οι οποίες έχουν κοινά συμφέροντα με την Ελλάδα, και θέληση να τα προωθήσουν στη βάση της συνεργασίας και της αμοιβαιότητας, αποτελεί εντελώς διαφορετικό κεφάλαιο.

Καθημερινά βλέπουμε σενάρια σε έντυπα του εξωτερικού για χρεοκοπία Grexit, τα οποία προκαλούν ανησυχία στον κόσμο. Ως υπουργός Οικονομικών τι απαντάτε στους πολίτες που δικαιολογημένα ανησυχούν;

Οτι όποιος επεξεργάζεται τέτοια σχέδια ή συζητά καν την προοπτική τους προσφέρει κάκιστες υπηρεσίες στην Ευρώπη.

Την Τετάρτη στείλατε στους «θεσμούς» ένα κείμενο εργασίας που περιλαμβάνει λίστα μεταρρυθμίσεων με σκοπό την άντληση εσόδων μεταξύ 4,7 δισεκατομμυρίων και 6,1 δισεκατομμυρίων ευρώ. Εχετε κάποια μηνύματα από τους εταίρους ως προς την αποδοχή της; Τους ικανοποιούν, ζητούν περισσότερα;

Το κείμενο εργασίας στο οποίο αναφέρεστε αποτελεί μια «φωτογραφία», σε μια χρονική στιγμή, των μεταρρυθμιστικών προτάσεων της ελληνικής κυβέρνησης προς το Brussels Group στο πλαίσιο μιας εξελισσόμενης διαπραγμάτευσης.
Το πραγματικό ερώτημα αφορά τι προτείνει η άλλη πλευρά. Η διαπραγμάτευση θα έρθει πιο κοντά στην κατάληξή της όταν υπάρξει απάντηση σε αυτό το ερώτημα.

Πότε εκτιμάτε ότι θα λήξει η τρέχουσα διαπραγμάτευση;

Στο Eurogroup της 24ης Απριλίου θα πρέπει να υπάρξει μια κατ’ αρχήν κατάληξη, όπως προβλέπει η συμφωνία του Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου.

Με την ολοκλήρωση της τρέχουσας διαπραγμάτευσης ανοίγουν αμέσως δύο νέα κεφάλαια στις σχέσεις με τους εταίρους. Το πρώτο αφορά τη διευθέτηση του δημόσιου χρέους και το δεύτερο τη συζήτηση που έχει ανοίξει, εάν η Ελλάδα θα χρειαστεί νέο δάνειο. Σε ό,τι αφορά το δημόσιο χρέος, μετά το PSI και την επαναγορά ομολόγων το 2012 βρίσκεται στα 324 δισ. ευρώ ή στο 178% του ΑΕΠ. Είναι βιώσιμο;

Για να γίνει βιώσιμο το ελληνικό δημόσιο χρέος απαιτείται μια νέα συμφωνία με την Ευρώπη πέντε σημείων:

1. Λογικά επίπεδα πρωτογενών πλεονασμάτων (της τάξης του 1,5%, αντί για το άκρως υφεσιακό 4,5% που είχαν αποδεχθεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις).
2. Μια λελογισμένη αναδιάρθρωση χρέους (χωρίς αναγκαστικά κούρεμα κάποιου μέρους της ονομαστικής αξίας) που να συνδέει τις αποπληρωμές με τον ρυθμό αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ.
3. Επενδυτικό πακέτο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων αποκλειστικά για την Ελλάδα, το οποίο θα πρέπει να διατεθεί ως επί το πλείστον στον ιδιωτικό τομέα, με νέες μη γραφειοκρατικές διαδικασίες.
4. Αποτελεσματική αναδιάρθρωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων μέσω της ίδρυσης Κακής Τράπεζας (Bad Bank) από τους εναπομείναντες πόρους του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
5. Ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που να δίνουν ανάσες στους δημιουργικούς πολίτες και τις επιχειρήσεις που παράγουν εμπορεύσιμα αγαθά και διαθέτουν εξαγωγική προοπτική.

Μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδος επισημαίνει πως το PSI ήταν αναποτελεσματικό, καθώς διέγραψε χρέος ύψους 137,9 δισ. ευρώ, με το καθαρό όφελος να είναι μόλις 51,2 δισ. ευρώ. Τι θα μπορούσε να είχε γίνει αντί του PSI, με τα γνωστά αποτελέσματα και τι θα προτείνετε τώρα εσείς στους εταίρους, ώστε να καταστεί το χρέος βιώσιμο;

Το PSI θα μείνει στην οικονομική ιστορία ως ένα θλιβερό επεισόδιο, όπου μια χώρα προέβη σε τεράστιο κούρεμα αλλά, την ίδια στιγμή, το δημόσιο χρέος της παρέμεινε μη βιώσιμο. Αυτά όμως παθαίνουν όσοι ξορκίζουν μια χρεοκοπία (όπως συνέβη τον Μάιο του 2010) με τεράστια νέα δάνεια, την ώρα που αποδέχονται προγράμματα λιτότητας που συρρικνώνουν βάναυσα τα εισοδήματα από τα οποία πρέπει να πληρωθούν νέα και παλαιά δάνεια.

Δεν πρόκειται να καταδικάσουμε τη χώρα, όπως έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, στη μακροπρόθεσμη ασφυξία αποδεχόμενοι σήμερα όρους και μέτρα που την εγγυώνται.

Το τι έπρεπε να έχει γίνει είναι απλό: πρώτα έπρεπε να έχει γίνει το κούρεμα και να ακολουθήσει ο όποιος νέος δανεισμός, μαζί με πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Στην περίπτωση του 1ου μνημονίου η κυβέρνηση έκανε ακριβώς το αντίθετο. Κι όταν ήρθε η ώρα του 2ου μνημονίου, το κούρεμα (PSI) ήρθε πολύ αργά και σχεδιάστηκε με καταστροφικό τρόπο, π.χ. αφήνοντας τα ομόλογα που είχε αγοράσει η ΕΚΤ εκτός κουρέματος, κουρεύοντας τα ασφαλιστικά ταμεία, περνώντας τα χρήματα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών στο δημόσιο χρέος, επιτρέποντας να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση χωρίς να ρυθμιστούν πρώτα τα «κόκκινα» δάνεια κ.λπ.

Πώς είναι οι σχέσεις σας με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε; Θα τον καλέσετε για μια επίσκεψη στην Αθήνα;

Οι συναντήσεις μας έγιναν όλες σε εξαιρετικό κλίμα και με την ευθύτητα που απαιτεί η συγκυρία. Οπως του έχω ομολογήσει, με τιμά ότι έχω γνωρίσει και έχω διαπραγματευτεί με έναν άνθρωπο που αποτελεί κεφάλαιο στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θα ήθελα να πιστεύω ότι, σε αυτό το πλαίσιο, θα επισκεφτεί την Ελλάδα είτε πριν είτε μετά από μια έντιμη συμφωνία που θα αποκαταστήσει τη δυνατότητα των Ελλήνων να οραματίζονται την Ευρωζώνη ως πεδίο ευημερίας και δημοκρατίας, κοινό για όλους τους Ευρωπαίους.

Ποτέ δεν σκέφτηκα να παραιτηθώ

Υπό την πίεση που δέχεστε το τελευταίο διάστημα, είπατε κάποια στιγμή «δεν πάει άλλο»; Σκεφτήκατε ποτέ να υποβάλετε παραίτηση;

Ούτε μια στιγμή. Αλλωστε όταν αποδεχθήκαμε την κυβερνητική ευθύνη, όλοι οι συνάδελφοι και σύντροφοι γνωρίζαμε πως αναλαμβάναμε σε συνθήκες σχεδιασμένης ασφυξίας, που στόχο είχαν να ανατρέψουν την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς. Σε μια τέτοια συγκυρία ο ρόλος του υπουργού Οικονομικών είναι κάτι μεταξύ αλεξικέραυνου και ηλεκτρικής καρέκλας. Εχοντας λοιπόν αυτές τις προσδοκίες τίποτα δεν με ξένισε ή πτόησε.

Απόκλιση

Στον προϋπολογισμό του 2014, που υλοποίησε η προηγούμενη κυβέρνηση, υπάρχει μια αισθητή απόκλιση στον στόχο του πλεονάσματος. Σύμφωνα με την τελευταία ενημέρωση που είχαμε από το υπ. Οικονομικών, το πλεόνασμα συρρικνώθηκε στο 0,3% του ΑΕΠ. Η αστοχία αυτή, του 2014, επηρεάζει την τρέχουσα διαπραγμάτευση, δηλαδή οι δανειστές σάς ζητούν μέτρα για την κάλυψη της απόκλισης;

Προφανώς και επηρεάζει τη διαπραγμάτευση το γεγονός ότι κληρονομήσαμε μια ακόμα «τρύπα» στον προϋπολογισμό του 2015. Ομως το υπουργείο Οικονομικών έχει μεριμνήσει σχεδιάζοντας ρυθμίσεις και μη υφεσιακά μέτρα που θα καλύψουν αυτό το κενό. Ηδη τα έσοδα του Μαρτίου ξεπέρασαν τις προσδοκίες του προϋπολογισμού και η ρύθμιση για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές συνεισέφερε σε λίγες μέρες υπερδιπλάσια έσοδα από εκείνα που είχε συνεισφέρει ο νόμος της προηγούμενης κυβέρνησης για τις 75 δόσεις σε πέντε μήνες.

ΠΑΝΟΣ Φ. ΚΑΚΟΥΡΗΣ

aristeridiexodos

Με το Στέλιο, το Ράμφο

Πρέπει να ομολογήσω ότι κι εγώ, όπως και άλλοι, λίγο την πατήσαμε με το Ράμφο στην αρχή. Μας μπέρδεψε. Τότε στα τέλη του 2009-2010, όταν ξεκινούσε η κρίση και λίγο μετά τα δεύτερα Δεκεμβριανά, είχαν ξεκινήσει να τον βγάζουν το Ράμφο στις τηλεοπτικές ειδήσεις τα ιδιωτικά κανάλια, να εξηγήσει τάχα τι συμβαίνει σε όσους δεν έβγαιναν στο δρόμο και κοίταζαν μόνο τις δουλίτσες τους και τις ιδιωτικές τους υποθέσεις. Υπήρχαν όμως πολλές απορίες γιατί δεν περίμενε και κανείς να δημιουργηθούν συμβάντα με μαζική απήχηση σε τόσο ατομικιστικές κοινωνίες όσο είναι οι Ευρωπαϊκές (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος, σε πείσμα ενάντια σε αυτά που λέει ο Ράμφος) κι εμείς μάλιστα τα παρακολουθούσαμε από γεωγραφική απόσταση. Στα εξωτερικά από παλιά μιλούσανε για την Ελλάδα, τι γίνεται εκεί, γιατί είναι ‘έτσι’, και σε έκαναν να ντρέπεσαι και να απολογείσαι, έμπαινες κιόλας στη λογική του να αποδείξεις ότι δεν είσαι σαν αυτούς τους ιθαγενείς. Έπρεπε να απαρνηθείς τα παιδικά σου χρόνια για να γίνεις Ευρωπαίος, ενώ οι Ευρωπαίοι γύρευαν μόνο επιβεβαίωση, καμία απάρνηση, είχαν κερδίσει αναδρομικά, λαχνό διαρκείας στον πλανήτη. Ήξερες βέβαια καλά τα άσχημα της χώρας, είχες φάει τους μικρούς και μεγάλους φασισμούς της χώρας, παρόμοιους με εκείνους που έτρωγες και στο εξωτερικό της τάχα δημοκρατίας, τα πάλευες από άλλο βέβαια πόστο, όχι από του Ράμφου και των εξ-πατς εξ Ελλάδος, αλλά η εκρηκτική κατάσταση της κρίσης είχε δημιουργήσει συγκλίσεις και είχε ανοίξει διαύλους επικοινωνίας και ρευστότητας, όπου η αριστερά μπορούσε να μιλήσει με τη δεξιά, και οι απαντήσεις ήταν άφτιαχτες και άφηναν περιθώρια τόσο για το καλύτερο, το πιο γόνιμο, όσο και για το χειρότερο, το πιο επιφανειακό.

Μια φίλη μάλιστα μου είχε στείλει λινκς και είχε παρουσιάσει το Ράμφο σα ‘δύσκολο’, τόσα (λίγα) καταλάβαινε κι αυτή όπως αποδεικνύεται, έψαχνε ‘από μέσα’ της τις απαντήσεις και προτιμούσε την τηλεόραση και τους ψυχολογικισμούς αντί για τη συστημική ανάλυση. Σημεία των καιρών όλα αυτά βέβαια. Μου είχε κάνει τότε εντύπωση άσχημη αισθητικά το γεγονός ότι π Ράμφος έβγαινε στα κανάλια, σε πρωικές εκπομπές, σε τηλεπαράθυρα κτλ. Κι επίσης, ότι έκανε κάτι διαλέξεις σε ιδιωτικά ιδρύματα, ας πούμε τύπου ‘Σταύρος Νιάρχος’ κι είχε απέναντι του κάτι γέρους αστούς κυρίως. Δε θύμιζε εκδηλώσεις που πήγαινα εγώ, ή διανοούμενους που ήξερα, οι οποίοι δεν θα έβγαιναν στην τηλεόραση, ούτε θα μιλούσαν εκεί όπου μιούσε ο Ράμφος. Όλα αυτά τα μέσα είχαν δεχθεί την κριτική που τους άρμοζε. Αλλά σκέφτηκα ότι κι αυτός πρέπει να βγάλει κάνα φράγκο, ή ότι κι αυτός χρησιμοποιεί κάθε βήμα για να περάσει το μήνυμα. Μου είχε κάνει εντύπωση επίσης ότι τότε, στο 2010, δεν μπορούσα να τον κατατάξω ακριβώς πολιτικά από όσα έλεγε, γιατί την κριτική στη χώρα την έκανα κι εγώ και άλλοι σαν εμένα, κι ότι δεν τον είχα ξανακούσει πιο πριν.

Σιγά σίγα, όσο άρχισε να ξεκαθαρίζει η κατάσταση, κι όσο αντί να μιλάει για το κεφάλαιο, την εκμετάλλευση, την υπερκατανάλωση και την απάθεια σα πλανητικά προβλήματα, μιλούσε για τον ψυχισμό “του Έλληνα” και άλλα επιφανειακά, λες και ο Έλληνας είναι ένας μόνο, εκείνο το παιδί που είχε το επίθετο Ελληνίδης στο σχολείο ίσως, δίχως να μιλάει για το σύστημα παρά για την ψυχολογία “του Έλληνα” με τρόπο αυτιστικό, κλείνοντας τα μάτια στο παγκόσμιο και στα κοινά στοιχεία της κρίσης, άρχισε το πράγμα να ξεκαθαρίζει. Ο Ράμφος μιλούσε σα τη Μέρκελ, σα τον Τζίμερο, σαν τη Σώτη Τριανταφύλλου. Εκεί άρχισε να φαίνεται η απάτη, όταν μάλιστα άρχισε να βγαίνει ο κόσμος στο δρόμο για τη ζωή του, με όποιο τρόπο ήξερε, τον ανεπαρκή έστω αλλά δε γίνονται αλλιώς αυτά, κι όλοι αυτοί οι μέτριοι στάθηκαν απέναντι του γιατί προφανώς απειλούνταν.

Και τότε, το καλοκαίρι, ενώ μιλούσαμε για βιβλία και την κρίση, αναφέρθηκα στο Ράμφο και ο συνομιλητής μου είπε “ποιος είναι, ένας παπάς;”

Τότε πείστηκα πια τελειώς να μην ξανασχοληθώ (όχι ότι βέβαια είχα ασχοληθεί και ιδιαίτερα) με το Ράμφο στις αναζητήσεις μου για απαντήσεις, παρά να ασχοληθώ αναλυτικά ίσως και μόνο μαζί με την περίπτωση του, καθώς και όσους του δίνουν σημασία, σαν ένα σημείο των καιρών, ένα ακόμα δείγμα του ηγεμονικού λόγου που απαιτεί την πειθάρχηση του υποκειμένου στην υποβάθμιση της ζωής του, προκειμένου να γίνει “Ευρωπαίος” ή “νεωτερικός”, κλείνοντας τα μάτια, ή ακόμα χειρότερα, συσκοτίζοντας τις τεράστιες ανισότητες που προκαλεί μια ιστορική και βαθιά πολιτική συνθήκη, και ζητώντας από τον κόσμο να σκεφτεί πως θα γίνει ακόμα πιο κομφορμιστής στις επιταγές της οικονομίας της αγοράς, γι’ ανταγωνιστικότητα και επιχειριματικότητα, όταν οι πιθανότητες ατομικής επιτυχίες σε ένα σύστημα που έχει ως θεμέλιο τον αποκλεισμό (πως να ανταγωνιστείς αλλιώς;), είναι μηδαμινές.

Κι έτσι άφησα τον αντιδραστικό φολκορισμό που αντιπροσωπεύει ο Ράμφος με το παράδειγμα του, όσο κι αν πουλάει τον πεφωτισμένο Ευρωπαίο: ένας γέρος, συμβιβασμένος, συστημικός, θιασώτης της ελευθερης αγοράς, που περίπου ντρέπεται για τη χώρα καταγωγής του όσο θαυμάζει τα πιο επιφανειακά στοιχεία της ‘Δύσης’.

 anhsyxia.wordpress.com

Nonews-NEWS: Οι μεταλλωρύχοι στήνουν μπλόκα στην Χαλκιδική...

Nonews-NEWS: Οι μεταλλωρύχοι στήνουν μπλόκα στην Χαλκιδική...: ...υπό την ανοχή της αστυνομίας... "Για δεύτερη μέρα συνεχίζεται ο αποκλεισμός της Ιερισσού, Ν.Ρόδων, Ουρανούπολης, Αμμουλιανής, Γομ...

Πώς ο Τσίπρας γύρισε το παιχνίδι

Για «γύρισμα του παιχνιδιού» από τον Αλέξη Τσίπρα κάνει λόγο η γαλλική «La Tribune», υπογραμμίζοντας πως η ελληνική κυβέρνηση κατάφερε να προσαρμοστεί στην «στρατηγική της ασφυξίας». «Η πίεση γύρισε πίσω στην Άνγκελα Μέρκελ» γράφει ο Ρομαρίκ Γκοντάν στην ανάλυσή του.

Ο γνωστός αρθρογράφος – αναλυτής αναφέρεται σε «αξιοσημείωτη αλλαγή πορείας». Η Ελλάδα αφού κατάφερε να μην ενδώσει στην πίεση των πιστωτών της βρίσκεται πλέον σε ισχυρότερη θέση, καθώς πλέον ο δανειστής θα πρέπει να επιλέξει αν θα δεχτεί τους όρους του οφειλέτη ή θα τα χάσει όλα.

Παρουσιάζοντας την «στρατηγική της ασφυξίας» και των πιέσεων από τους ευρωπαίους πιστωτές, τονίζει πως αυτή η «ευρωπαϊκή στρατηγική βασίστηκε σε μια βεβαιότητα, πως η Ελλάδα θα αρνείτο να αναστρέψει το παιχνίδι επιλέγοντας τη χρεοκοπία ή την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ». Αυτή η βεβαιότητα όμως «δεν είχε κανένα νόημα», καθώς, όπως αναφέρει, «η ελληνική κυβέρνηση ήδη από τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου είχε προχωρήσει σε σοβαρές παραχωρήσεις για να αποφευχθεί η ρήξη». «Στην πραγματικότητα αυτό ήταν και το αδύναμο σημείο της ευρωπαϊκής στρατηγικής. Αντίθετα ο Αλέξης Τσίπρας ανέπτυξε τη δική του στρατηγική η οποία φαίνεται να αποδίδει καρπούς ».

Το πρώτο μέρος αυτής της στρατηγικής ήταν να κερδίσει χρόνο. Η Αθήνα μπήκε στο παιχνίδι των ευρωπαίων. Όμως οι παραχωρήσεις αυξάνονταν σταδιακά.«Τον Φεβρουάριο εγκατέλειψε την ιδέα για διαγραφή μέρους του χρέους. Λίγο αργότερα δεσμεύτηκε να μην προχωρήσει σε «μονομερείς ενέργειες» και αποδέχτηκε να παρουσιάσει νέα λίστα μεταρρυθμίσεων και να προχωρήσει σε ορισμένες ιδιωτικοποιήσεις. Οι Ευρωπαίοι εξέλαβαν αυτές τις κινήσεις ως αποτυχία δήλωναν ικανοποιημένοι. Όμως στην πραγματικότητα αυτές οι παραχωρήσεις δεν έγιναν για τους ευρωπαίους αλλά για τον ελληνικό λαό, ώστε να διαφανεί η βούληση της κυβέρνησης για διαπραγμάτευση με την Ευρώπη και η ειλικρινής δέσμευση για παραμονή στο ευρώ, διατηρώντας όμως το βασικό αίτημα αυτό για το οποίο ψήφησαν όλοι οι Έλληνες, όχι μόνο αυτοί που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ: Το τέλος της λιτότητας και της ταπείνωσης του ελληνικού λαού », γράφει ο Ρομαρίκ Γκοντάν.

Όπως σημειώνει, με την στρατηγική αυτή της ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε την εντύπωση πως οι ευρωπαίοι ενισχύθηκαν, όμως στην πραγματικότητα αποδυναμώνονται. Όσο περνάει ο καιρός οι Έλληνες εξοργίζονται ακόμη περισσότερο από τη στάση των ευρωπαίων και ο Αλέξης Τσίπρας γίνεται όλο και πιο δημοφιλής που δεν υποκύπτει στις πιέσεις. Η «νέα τρόικα» θυμίζει όλο και περισσότερο την παλιά και η λέξη «ρήξη» ακούγεται όλο και περισσότερο.Όμως ο Έλληνας πρωθυπουργός γνωρίζει πως μια κατά μέτωπον επίθεση δεν συμφέρει την Ελλάδα και έτσι εξαπέλυσε μια «επίθεση φιλίας» προς την Άνγκελα Μέρκελ ενώ ζήτησε και τη σύγκληση της μίνι Συνόδου Κορυφής.Παράλληλα απέστειλε και τη λίστα με τις μεταρρυθμίσεις στέλνοντας ξεκάθαρα μηνύματα «καλής θέλησης».

«Ξέρει όμως πως για να πετύχει μια το στόχο του θα πρέπει να σταθμίσει τις δυνάμεις μεταξύ της Ελλάδας και των πιστωτών», αναφέρει και υπογραμμίζει πως για αυτό από την Αθήνα στέλνουν και μηνύματα πως ακόμη και η ρήξη είναι πιθανή, αν και «αναμφίβολα ο Αλέξης Τσίπρας δεν επιθυμεί τη ρήξη ». Ο Ρομαρίκ Γκοντάν, αναφερόμενος τόσο στην επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στη Μόσχα, όπου θα συναντηθεί με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, όσο και στα δημοσιεύματα του Reuters και της Telegraph, όπου Έλληνες αξιωματούχοι φέρονται να ενημερώνουν πως σε περίπτωση που δεν υπάρξει συμφωνία, στις 9 Απριλίου, δεν θα πληρώσει τη δόση του ΔΝΤ και πως η Ελλάδα επεξεργάζεται σχέδιο απευθείας ρήξης.

Η πίεση πλέον είναι και στην πλευρά των ευρωπαίων. Αν συνεχίσουν τη στρατηγική της ασφυξίας κινδυνεύουν πολύ, σχολιάζει ο Ρομαρίκ Γκοντάν, προσθέτοντας πως «ο χρόνος δεν κυλά πλέον υπέρ τους». Το να πιέζεις οικονομικά την Ελλάδα μπορεί να είναι μια «καλή ευκαιρία για να την αναγκάσεις να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις, αλλά μπορεί να θέσει επίσης σε κίνδυνο τις υπόλοιπες κυβερνήσεις της ευρωζώνης». Το επόμενο Euroworking ομάδας θα είναι «η ευκαιρία» για τους Ευρωπαίους να σταθμίσουν τους κινδύνους της στρατηγικής τους, δεδομένης και της χρονικής στιγμής που είναι προγραμματισμένο να διεξαχθεί, μία ημέρα πριν από τη λήξη της αποπληρωμής του ΔΝΤ και δύο ημέρες μετά την επίσκεψη του κ . Τσίπρα στη Μόσχα.

Όπως και στις παραμονές της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου, ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε την Άνγκελα Μέρκελ προ των ευθυνών της. Γνωρίζει πως η καγκελάριος δεν είναι πρόθυμη να αναλάβει το κόστος και τους κινδύνους μιας ελληνικής εξόδου από το ευρώ. «Η Άνγκελα Μέρκελ στις 20 Φεβρουαρίου αποκήρυξε σαφώς τη στρατηγική του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ελαχιστοποιώντας τον κίνδυνο ενός Grexit», γράφει ο Ρομαρίκ Γκοντάν, προσθέτοντας πως «σε κάθε περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε στην καγκελάριο το δίλημμα να πάρει το πολιτικό ρίσκο μιας ελληνικής χρεοκοπίας ή να πάρει το ρίσκο μιας παροχής βοήθειας στην Ελλαδα χωρίς τις μεταρρυθμίσεις ». «Δίλημμα για το οποίο θα κληθεί να πάρει απόφαση μέσα στο Σαββατοκύριακο του Πάσχα (των καθολικών)», συμπληρώνει ο Γκοντάν.

Καταλήγοντας ο αναλυτής τονίζει πως ο Αλέξης Τσίπρας αν και υποτιμήθηκε από τον ξένο Τύπο επιδεικνύει στρατηγική ενός έξυπνου ηγέτη. «Ο Έλληνας πρωθυπουργός μπορεί να μην είναι σίγουρος για τη νίκη, αλλά αποδείχτηκε πως είναι ένας από τους λίγους ευρωπαίους ηγέτες που μπόρεσε να σηκώσει κεφάλι, από άποψη τακτικής, απέναντι στην Άνγκελα Μέρκελ».

 tvxs.gr

Θαλασσοδάνεια εν μέσω... μνημονίου

Με 150 εκατ. ευρώ ενίσχυσαν οι τράπεζες 4 εισηγμένους ομίλους ΜΜΕ με ελάχιστες εγγυήσεις και ενώ αυτοί κατέγραφαν ζημίες και απέλυσαν 2.000 εργαζόμενους

Βασίλης Γεώργας στην Εφημερίδα των Συντακτών

Με νέα δάνεια, που άγγιξαν τα 150 εκατ. ευρώ και ως επί το πλείστον χορηγήθηκαν με ελάχιστες εγγυήσεις, «φιλοδώρησαν» οι ελληνικές τράπεζες τους τέσσερις μεγάλους ομίλους Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης την τελευταία εξαετία της κρίσης.

Οι όμιλοι ΔΟΛ, Πήγασος, Τηλέτυπος και Καθημερινή, που έχουν φτάσει να χρωστούν πλέον πάνω από μισό δισεκατομμύριο ευρώ στις τράπεζες, εισέπραξαν τα περισσότερα νέα δάνεια κατά τη διάρκεια των πιο δύσκολων χρόνων του μνημονίου και ενώ στο μεσοδιάστημα προχωρούσαν σε μαζικές απολύσεις και παρουσίαζαν τεράστιες ζημιές και απώλειες εσόδων.

Το αποτέλεσμα είναι σήμερα οι τέσσερις «γίγαντες» της ενημέρωσης να έχουν μετατραπεί σε γίγαντες χρεών και συσσωρευμένων ζημιών, όντας όχι μόνο σκιά του παλιού τους εαυτού, αλλά επιχειρήσεις φορτωμένες με πολλαπλάσια προβλήματα, χωρίς τα περιουσιακά στοιχεία του παρελθόντος και κυριολεκτικά έτοιμες να «σκάσουν» από το φαγοπότι του υπερδανεισμού.

Σε δύο τέτοιες περιπτώσεις στο παρελθόν, στο Alter και στη Χ.Κ. Τεγόπουλος-Ελευθεροτυπία, η αγορά των ΜΜΕ μέτρησε τεράστιες απώλειες. Το Alter βάρεσε κανόνι αφήνοντας πίσω του συνολικές υποχρεώσεις 571 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων 293 εκατ. ευρώ προς τις τράπεζες, και πάνω από 700 εργαζόμενους στην ανεργία. Η δε Ελευθεροτυπία έκλεισε το 2011 με δάνεια μόλις 50 εκατ. ευρώ και συνολικές υποχρεώσεις 83 εκατ. ευρώ, αφήνοντας απλήρωτους 870 εργαζόμενους.

Σωρευτικά, κατά την περίοδο 2008-2014, οι τέσσερις επιχειρήσεις τύπου ΜΜΕ που είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο (ο ΔΟΛ έχει διαγράψει πλέον τις μετοχές του) αύξησαν τις υποχρεώσεις τους από τα 676 εκατ. ευρώ στα 720 εκατ. ευρώ. Ομως το ίδιο διάστημα ο δανεισμός τους από τις τράπεζες εκτοξεύτηκε μέσων ομολογιακών και άλλων δανείων από τα 367 εκατ. ευρώ στα 517 εκατ. ευρώ. Το ερώτημα είναι με ποια λογική και κριτήρια οι τράπεζες συνέχιζαν -και συνεχίζουν ακόμη- να χορηγούν αφειδώς νέα δάνεια στις εταιρείες ΜΜΕ όταν τα οικονομικά μεγέθη τους πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

Στις τέσσερις εταιρείες των Μπόμπολα, Ψυχάρη, Αλαφούζου, Βαρδινογιάννη, οι σωρευτικές ζημιές στην εξαετία 2008-2014 ξεπέρασαν τα 509 εκατ. ευρώ, ενώ αντίστοιχα οι απώλειες τζίρου που είχαν το ίδιο διάστημα υπερέβησαν τα 500 εκατ. ευρώ. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της κατάρρευσης των εσόδων κυρίως από διαφημίσεις και πωλήσεις εντύπων. Στο διάστημα αυτό οι τέσσερις επιχειρήσεις μείωσαν το προσωπικό τους μέσα από απολύσεις, περιορισμό δραστηριοτήτων και προγράμματα εθελούσιας εξόδου κατά τουλάχιστον 2.220 θέσεις εργασίας, ενώ σήμερα χρησιμοποιούν τους εναπομείναντες 2.400 εργαζόμενους ως «απειλή» απέναντι στις τράπεζες και τις κυβερνήσεις για να διαπραγματευτούν κούρεμα και διευθετήσεις των υποχρεώσεών τους έναντι του κινδύνου να χρεοκοπήσουν.

Ο δανεισμός των τεσσάρων ομίλων μετά βίας αντιστοιχεί σήμερα στο σύνολο του ενεργητικού τους (των πάγιων και άυλων περιουσιακών στοιχείων δηλαδή), που αθροιστικά φτάνει τα 658 εκατ. ευρώ, ενώ ξεπερνά κατά πολύ τα ίδια κεφάλαια των τεσσάρων ομίλων με βάση τα στοιχεία των ισολογισμών. Με λίγα λόγια, ακόμη και αν οι επιχειρήσεις πτώχευαν και οι τράπεζες ρευστοποιούσαν τα ενέχυρα που έχουν λάβει, το προϊόν της εκποίησης δεν θα επαρκούσε για να καλύψει τις τρύπες από τα δάνεια, τις ανάγκες αποζημίωσης του προσωπικού και τις απαιτήσεις των προμηθευτών.

Πήγασος

■ Ο όμιλος Πήγασος της οικογένειας Μπόμπολα ήταν μέχρι το 2013 φορτωμένος με συνολικά χρέη 222,5 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων ο δανεισμός στις τράπεζες ξεπερνούσε τα 183,2 εκατ. ευρώ.

Το 2014, και παρότι πέρυσι τον Μάρτιο συνήψε νέο ομολογιακό δάνειο 80 εκατ. ευρώ με την Alpha, την Πειραιώς και την Εθνική, βάζοντας υποθήκη ακίνητο προς 30 εκατ. ευρώ, ο δανεισμός εμφανίζεται να υποχωρεί στον ισολογισμό σε 156,1 εκατ. ευρώ και οι υποχρεώσεις στα 196,49 εκατ. ευρώ. Αυτό συνέβη επειδή ο όμιλος σταμάτησε να ενοποιεί με τη μέθοδο της αναλογικής ενοποίησης τη συμμετοχή του στις εταιρείες IRIS Eκτυπώσεις, ΜΕΛΛΟΝ Group και Word Of Moth A.E.

Η Πήγασος Εκδοτική έκλεισε τη χρήση του 2014 με έσοδα μόλις 58,9 εκατ. ευρώ και ζημιές 32,4 εκατ. ευρώ. Από το 2008 έχει χάσει το 79% του τζίρου της (-184,5 εκατ. ευρώ) ενώ έχει εμφανίσει αθροιστικές ζημιές 182,5 εκατ. ευρώ. Τα ίδια κεφάλαια σε επίπεδο ομίλου είναι αρνητικά κατά 92,3 εκατ. ευρώ, όταν το 2008 έφταναν τα 112 εκατ. ευρώ.

Σήμερα απασχολούνται στον όμιλοι 630 εργαζόμενοι, ενώ το 2008 έφταναν τους 1.651.

ΔΟΛ

■ Στον όμιλο ΔΟΛ, που έχει περάσει πλέον υπό τον έλεγχο του Σταύρου Ψυχάρη, οι συνολικές υποχρεώσεις έφταναν στο τέλος του 2013 στα 208,167 εκατ. ευρώ και τα δάνεια στα 135,82 εκατ. ευρώ. Επειδή δεν είναι πλέον εισηγμένη, ο ισολογισμός χρήσης του 2014 θα δημοσιευτεί τον Ιούνιο και σύμφωνα με πληροφορίες θα συνοδεύεται από νέες ζημιές 7 εκατ. ευρώ. Σε σχέση με το 2008-2009, οι υποχρεώσεις είναι αυξημένες κατά 10 εκατ. ευρώ και τα τραπεζικά δάνεια κατά 21 εκατ. ευρώ. Τα έσοδα του ομίλου έχουν μειωθεί από τα 285 εκατ. ευρώ το 2008 σε μόλις 90,3 εκατ. ευρώ το 2013, ενώ το ίδιο διάστημα ο ΔΟΛ έχει επιβαρυνθεί σε αθροιστικές ζημιές 172 εκατ. ευρώ. Σε επίπεδο ομίλου υπάρχει «μαύρη τρύπα» ύψους 71,1 εκατ. ευρώ στα ίδια κεφάλαια, ενώ η συνολική αξία ενεργητικού έχει μειωθεί στο μισό και συγκεκριμένα στα 137 εκατ. ευρώ.

Στον ΔΟΛ έχουν γίνει μεγάλες περικοπές προσωπικού. Από τους 872 εργαζόμενους σε επίπεδο εταιρείας το προσωπικό είχε μειωθεί σε 438 το 2013, ενώ σε επίπεδο ομίλου, από 1.709 εργαζόμενους το 2008 έχουν απομείνει 829.

Καθημερινή

■ Η Καθημερινή είναι η εταιρεία που εμφανίζει τη μεγαλύτερη αύξηση δανείων στη διάρκεια της κρίσης. Από 31,5 εκατ. ευρώ δάνεια στο τέλος του 2008, βρέθηκε το 2014 με δανεισμό 104,5 εκατ. ευρώ και συνολικές υποχρεώσεις 137,68 εκατ. ευρώ. Μόλις τον περασμένο Μάρτιο ανακοινώθηκε η συμφωνία για ενυπόθηκο ομολογιακό δάνειο 37 εκατ. ευρώ με την Alpha, την Πειραιώς και την Εθνική. Στο διάστημα 2008-2014 ο όμιλος έχασε το 40% του τζίρου του (από 108,5 εκατ. ευρώ τα έσοδα μειώθηκαν σε 66,2 εκατ. ευρώ), ενώ συσσώρευσε ζημιές 92,8 εκατ. ευρώ, ολοκληρώνοντας πάντως με θετικό αποτέλεσμα το 2014 για πρώτη φορά μετά από έξι χρόνια ζημιών. Τα ίδια κεφάλαια του ομίλου έχουν μειωθεί κατά 50% από τα 126 εκατ. ευρώ στα 65 εκατ. ευρώ. Το προσωπικό του ομίλου έχει μειωθεί από 607 άτομα σε 464 άτομα.

Τηλέτυπος

■ Στον Τηλέτυπο ο δανεισμός αυξήθηκε από τα 58,8 εκατ. ευρώ το 2008 στα 120,86 εκατ. ευρώ το 2014. Την ίδια περίοδο οι ενοποιημένες πωλήσεις μειώθηκαν κατά 53% (από τα 169 εκατ. στα 78,2 εκατ. ευρώ) και ο όμιλος συσσώρευσε ζημιές 62 εκατ. ευρώ. Τα ίδια κεφάλαια σε ενοποιημένη βάση έχουν μειωθεί πάνω από 100 εκατ. ευρώ την περίοδο 2008-2014, υποχωρώντας στα 25,4 εκατ. ευρώ. Το 2013 οι μέτοχοι της Τηλέτυπος προχώρησαν σε αύξηση κεφαλαίου κατά 15 εκατ. ευρώ, ενώ στις αρχές του 2013 η εταιρεία είχε συνάψει ομολογιακό δάνειο 98 εκατ. ευρώ. Μεγάλη μείωση έχει υποστεί και ο αριθμός των εργαζομένων στον όμιλο, που από 652 άτομα έχει υποχωρήσει σε 475.

Δείτε σε γράφημα τι έχει και τι δεν έχει ο Μπόμπολας

Πολλοί αναρωτιούνται τι έχει και τι δεν έχει ο Γιώργος Μπόμπολας. Ο «Jo Di» έφτιαξε ένα κατατοπιστικότατο γράφημα.

(ΠΗΓΗ: http://www.koutipandoras.gr/)

Τα λαμόγια που λέγονται καναλάρχες συναντιόνται τώρα για να αντιμετωπισουν την κυβέρνηση!

Στο ξενοδοχείο Plaza συναντώνται, σύμφωνα με πληροφορίες, αυτή την ώρα εκπρόσωποι των μεγάλων ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών της χώρας για να συντονίσουν την αντίδρασή τους στις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης στο χώρο των ΜΜΕ. 

Η συνάντηση εντάσσεται στη γενικότερη δραστηριοποίηση των αφεντικών των ΜΜΕ με σκοπό να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους απέναντι στην πρόθεση της κυβέρνησης Τσίπρα να εφαρμόσει τους υφιστάμενους νόμους απαιτώντας τα προβλεπόμενα τέλη και φόρους αλλά και να ελέγξει τα δάνεια των εταιρειών τους.

Άλλωστε νωρίτερα, δημοσιεύματα έκαναν λόγο για "συντονιστικό γραφείο" των καναλαρχών κατά της κυβέρνησης που θα το "τρέχουν" μεγαλοδημοσιογράφοι. 

Οι πληροφορίες αυτές έρχονται μετά την εξαγγελία από το Γιάννη Βαρουφάκη για έλεγχο των δανείων των ΜΜΕ, την κατάθεση του νομοσχεδίο για την ΕΡΤ, την ανακοίνωση του Νίκου Παππά ότι είναι απαιτητά 40 εκατ. εδώ και τώρα για τη χρήση των τηλεοπτικών συχνοτήτων καθώς και την πρόθεση της κυβέρνσης να προκηρύξει διαγωνισμό για την αδειοδότηση των σταθμών.

Όπως έχει επισημάνει ήδη το koutipandoras.gr τα μεγάλα συγκροτήματα επιδίδονται σε μπαράζ αστήριχτων δημοσιευμάτων κατά της κυβέρνησης, για να δημιουργήσουν κλίμα και να ασκήσουν πίεση.

koutipandoras.gr

«ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΘΕΙΤΕ κάθε ΕYΚΑΙΡIA" !!

Kατά τη διάρκεια μιας ένοπλης ληστείας στην πόλη Γουανγκτσού
στην Κίνα, ο ληστής φώναξε στους πελάτες:
 

- Μην κινηθείτε, τα λεφτά ανήκουν στο Κράτος!
«Η ζωή σας, όμως, ανήκει σε σας»!
Όλοι ξάπλωσαν κάτω ήσυχα.
Αυτή η μέθοδος ονομάζεται: «MIND CHANGING CONCEPT»!
Στα Ελληνικά: «ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΣΚΕΨΗΣ»!

Όταν οι ληστές γύρισαν σπίτι με τα εκατομμύρια που έκλεψαν, ο
μικρός αδερφός, με πτυχίο Master στα Οικονομικά, λέει στο μεγάλο αδερφό, απόφοιτο δημοτικού:
- Έλα να μετρήσουμε τα χρήματα που αρπάξαμε.
Ο μεγάλος αδελφός του Δημοτικού του λέει:
- Είσαι βλάκας! Είναι πολλά τα χρήματα και θα κάνουμε ώρες να τα μετρήσουμε. Το βράδυ στις ειδήσεις που θα ανακοινώσουν τη ληστεία, θα πουν και το ακριβές ποσό που εκλάπη!
Αυτή η συμπεριφορά ονομάζεται «EXPERIENCE» (ΕΜΠΕΙΡΙΑ) και είναι σαφέστατα χρησιμότερη στις μέρες μας από τα πτυχία Master.

Όμως στην Τράπεζα, μετά τη ληστεία, ο ταμίας φωνάζει στο Διευθυντή να καλέσει
 την αστυνομία.
Ο πτυχιούχος Διευθυντής, όμως, του λέει:
- Μην τηλεφωνήσεις ακόμα! Ευκαιρία είναι κοντά στα 20 εκατομμύρια που μας έκλεψαν, να πάρουμε άλλα 10 εμείς, συν τα 70 που έχουμε ήδη καταχραστεί, να πούμε ότι μας έκλεψαν 100!
Αυτή η μέθοδος στα Πανεπιστήμια ονομάζεται: «SWIM WITH THE TIDE»! Ελληνιστί σε παράφραση:
«ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΜΙΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΜΑΣ»!
Ο ταμίας λέει:
- Μακάρι δηλαδή να 'χουμε μια ληστεία κάθε μήνα!
Αυτό λέγεται: «ΚΙLLING BOREDOM» του λέει ο Διευθυντής.
Ελληνιστί σε παράφραση σημαίνει:
«Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ».
 
Το βράδυ, στις ειδήσεις ανακοινώθηκε ότι εκλάπη το ποσό των 100
εκατομμυρίων. Οι καημένοι οι ληστές μετρούσαν και ξαναμετρούσαν, αλλά το ποσό που είχαν στα χέρια τους ήταν 20 εκατομμύρια. Θυμωμένος λοιπόν ο ένας ληστής λέει:
- Ρισκάραμε τις ζωές μας για 20 εκατομμύρια, ενώ ο Διευθυντής με
το πάτημα ενός κουμπιού καθάρισε 80 εκατομμύρια! Φαίνεται τελικά ότι είναι πιο επικερδές και ακίνδυνο να είσαι Διευθυντής
Τράπεζας παρά ληστής!
Αυτό λέγεται: «KNOWLEDGE IS WORTH AS MUCH AS GOLD»!
Ελληνιστί: «Η ΓΝΩΣΗ ΑΞΙΖΕΙ ΟΣΟ Ο ΧΡΥΣΟΣ»!
Ο Διευθυντής ήταν πολύ χαρούμενος, που με τη ληστεία κάλυψε τις καταχρήσεις του.
Αυτό λέγεται: «SEIZING THE OPPORTUINITY and DARING TO TAKE RISKS»!
Ελληνιστί σημαίνει:
«ΑΡΠΑΖΩ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ και ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΡΙΣΚΟ»!
 
Συγγνώμη αν είστε πτυχιούχος Οικονομολόγος.
Κατά τα άλλα, φίλοι και φίλες ανησυχείτε!
Στις Βρυξέλλες ακόμη μας επαινούν, ώστε να προλάβουν να μας φορτώσουν και όλα τα δικά τους λάθη εν αναμονή μιας ευκαιρίας
για να μας αδειάσουν, που σημαίνει.....:
«EXPLOIT every OPPORTUNITY»!
Ελληνιστί: «ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΘΕΙΤΕ κάθε ΕYΚΑΙΡIA"
ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ τώρα....;

politikokoraki

(Σπύρος Στραβοπόδης)

Που πας αγάπη μου με σανδάλι και μπιφτεκάκι στη Βουλή;

Σήμερα αγαπημένοι/ες μου θα μιλήσουμε για μόδα και γκουρμέ συνταγές. Και επειδή δηλώνουμε άγνοια για το θέμα θα αφεθούμε στους ειδικούς. Τον Γιάννη Πρετεντέρη, τον Πάσχο Μανδραβέλη, την Έλλη Στάη κ.ά.

Ο Ερίκ Τουσέν, έγραφε προ ημερών ο αρθρογράφος του ΔΟΛ, «εμφανίστηκε στην παρουσίαση της Επιτροπής (για το λογιστικό έλεγχο του χρέους) με σακίδιο, παντελόνι παραλλαγής και σανδάλια».

Λίγες ημέρες αργότερα ο αρθρογράφος της Καθημερινής ερχόταν να συμπληρώσει την ενδυματολογική κριτική.

 
 Paschos @Mandravelis Follow

Πάντως η εμφάνιση Τουσέντ στην Βουλή δείχνει τον σεβασμό προς την χώρα και τον κορυφαίο δημοκρατικό της θεσμό…

12:19 PM - 5 Apr 2015

Στα «μεσημερινιανάδικα» της αστικής δημοσιογραφίας ήρθε να προσθέσει τη φωνή της και το thetoc.gr της Ελλης Στάη, το οποίο αποκάλυπτε τι έφαγαν τα μέλη της επιτροπής για τον έλεγχο του χρέους: «Όπως αποδείχθηκε το γεύμα δεν ήταν τόσο ελαφρύ ούτε μέσα στο κλίμα της ημέρας (Σάββατο του Λαζάρου) καθώς περιελάμβανε κυρίως κρεατικά (μπιφτεκάκια, σουβλάκια, φιλέτο κοτόπουλο) τυροπιτάκια, σπανακοπιτάκια, ντάκο με τυρί και ντομάτα, αλλά και σαλάτες συνοδεία λευκού και ερυθρού οίνου».

Και τι τίτλο θα βάζατε σε ένα ρεπορτάζ, οι πρωταγωνιστές του οποίου έφαγαν σουβλάκια και ντάκο; Μα φυσικά «Το τσιμπούσι στη Βουλή για το… δημόσιο χρέος».


Είναι θλιβερό για την ελληνική αστική τάξη ότι οι πιο στομωμένες, από χρήμα και προβολή, δημοσιογραφικές πένες της – αφού έστυψαν τα μυαλά τους για δυο εβδομάδες – κατάφεραν να ασκήσουν κριτική στα ρούχα του καθηγητή Ερίκ Τουσέν και στα μπιφτεκάκια που έφαγαν τα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής. (Παρεμπιπτόντως να θυμίσουμε ότι όλοι οι εμπειρογνώμονες ήρθαν εθελοντικά και αμισθί στη χώρα μας).

Πρέπει φυσικά να αναγνωρίσουμε ότι οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι επωμίστηκαν ένα τιτάνιο έργο: Να πείσουν τους Έλληνες πολίτες ότι είναι κακό να μάθουν πως και από ποιους δημιουργήθηκε το χρέος. Συγκεκριμένα να πιστέψουν ότι είναι γελοίο να ρωτάνε γιατί αυτοκτόνησαν 5.000 άνθρωποι, γιατί χάσαμε το 25% του ΑΕΠ και το 33% της αγοραστικής δύναμης του μέσου νοικοκυριού, γιατί έξι στους δέκα νέους είναι άνεργοι και δεκάδες χιλιάδες μετατράπηκαν σε οικονομικούς μετανάστες.

Όσοι παρακολούθησαν βέβαια τις πρώτες ημέρες των εργασιών της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους ίσως κατάλαβαν καλύτερα από που πηγάζει η ανησυχία του πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού κατεστημένου. Σε λιγότερο από 48 ώρες ακούστηκαν μέσα στη βουλή κατηγορίες για το ξεπούλημα της Ολυμπιακής, για τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της Τράπεζας Πειραιώς, για μίζες δισεκατομμυρίων στους εξοπλισμούς αλλά και στις προμήθειες των φαρμακοβιομηχανιών. Και όλα αυτά ενώ διαπρεπείς πανεπιστημιακοί αλλά και πρώην στελέχη του ΟΗΕ αμφισβητούσαν τον πυρήνα των δανειακών συμβάσεων που επέβαλε στη χώρα η Τρόικα ανοίγοντας, θεωρητικά, το δρόμο για τη διαγραφή τους.

Έχει κανείς αμφιβολία ότι αν η Επιτροπή αφεθεί να λειτουργήσει σωστά θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα τις σχέσεις διαπλοκής και εξουσίας που διαμορφώθηκαν στη χώρα μετά τη δικτατορία;
Σχετικά πιο ενδιαφέρουσα ήταν η κριτική που άσκησε στην Επιτροπή η ΠΑΣΟΚογενής ή ποταμοστρεφής πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ (Μητρόπουλος, Βαρουφάκης). Με κίνδυνο να αδικήσουμε την επιχειρηματολογία τους θα τολμούσαμε να την την συνοψίζαμε στη φράση: μην παιδεύεστε με τον έλεγχο του χρέους, εδώ έχουμε να κάνουμε με δομικά προβλήματα του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας και της λειτουργίας της ευρωζώνης.

Σωστές παρατηρήσεις τις οποίες όμως θα περίμενε κανείς να ακούσει από πολιτικούς που είναι έτοιμοι να έρθουν σε ρήξη με τον καπιταλισμό και την ευρωζώνη και όχι από αυτούς που αναζητούν έναν έντιμο (ή ταπεινωτικό) συμβιβασμό. Η χρήση τέτοιων επιχειρημάτων, αποσπασμένων από το πολιτικό τους πλαίσιο, μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Ίσως όσοι το επιχειρήσουν να βρεθούν στη θέση των ρομπότ του Ισαάκ Ασίμοφ, από το μυθιστόρημα Runaround: Καλούμενα να εκτελέσουν αντικρουόμενες εντολές τα ρομπότ «τρελαίνονται» και καταλήγουν να κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους.

Σε κάθε περίπτωση, και σε πείσμα των κυρίαρχων ΜΜΕ και όλων των κομμάτων της διαπλοκής, η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους ξεκινά το έργο της και αποτελεί ιστορικό γεγονός για την Ελλάδα και ολόκληρη την Ευρώπη.

Όχι φυσικά γιατί πρόκειται για κάποιου είδους επαναστατική διαδικασία. Από το ντοκιμαντέρ Debtocracy εξηγούσαμε ότι η επιτροπή δεν είναι παρά ένα πανίσχυρο εργαλείο στα χέρια όσων θέλουν να αμφισβητήσουν τις μνημονιακές πολιτικές – αλλά δεν παύει να είναι εργαλείο και όχι αυτοσκοπός.

Η ιστορικότητα προκύπτει από το γεγονός ότι για πρώτη φορά μια διαδικασία, που γεννήθηκε από τα κινήματα σε πείσμα όλων (και εννοούμε ΟΛΩΝ) των κομμάτων, μπήκε στη βουλή χωρίς να κάνει την παραμικρή υποχώρηση στις αρχές, τους κανόνες και τις επιδιώξεις της. Αρκετούς από τους ανθρώπους που βλέπαμε να στέκονται στην πλατεία Συντάγματος ή να θυσιάζουν εκατοντάδες ώρες για να προωθήσουν τα αιτήματα της πρωτοβουλίας για τον λογιστικό έλεγχο, τους ξανασυναντήσαμε και στη επιτροπή που δημιούργησε η πρόεδρος της Βουλής.

Πριν από σχεδόν πέντε χρόνια σταθήκαμε δίπλα σε εκείνη την πρωτοβουλία με το ντοκιμαντέρ Debtocracy. Σήμερα είμαστε έτοιμοι να το ξανακάνουμε. Η συνέχεια σύντομα κοντά σας…
Άρης Χατζηστεφάνου 
infowar 

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Συνελήφθη ο τραπεζίτης Ζαν Κλοντ Οσβαλντ, πρόσωπο-...

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Συνελήφθη ο τραπεζίτης Ζαν Κλοντ Οσβαλντ, πρόσωπο-...: Κατηγορείται για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος εκατοντάδων εκατ. ευρώ και εντοπίστηκε στο Αμπου Ντάμπι όπου συνελήφθη με βάση το ευρωπαϊκό έν...

Δάνεια ύψους 722 εκατ. ευρώ πήγαν σε μόλις 3 οικογένειες για... 4 επιχειρήσεις των μέσων ενημέρωσης

Στις οικογένειες Μπόμπολα, Ψυχάρη, Αλαφούζου....το βάρος των δανείων προς τις τράπεζες
Η «βαριά» βιομηχανία της ενημέρωσης της χώρας βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης καθώς μοιάζει με ακυβέρνητο αεροπλάνο που πέφτει και του απομένουν μόλις μερικά μέτρα πριν από την πρόσκρουση.
Τα ηχηρά ονόματα της ενημέρωσης όπως ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη , η Πήγασος Εκδοτική και η Καθημερινή και στον τομέα της τηλεοπτικής ενημέρωσης το MEGA , o ΣΚΑΙ , ο ΑΝΤ1 , ο Alpha TV βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού καθώς η ετήσια διαφημιστική δαπάνη συρρικνώνεται από τον έναν χρόνο στον άλλο.

Η αγορά της ενημέρωσης μετρά στο ενεργητικό της δύο σκληρές απώλειες όπως τον τηλεοπτικό σταθμό Alter στέλνοντας στην ανεργία 800 άτομα ενώ το «κανόνι» προς τις τράπεζες κοστολογήθηκε σε 500 εκατ. ευρώ.
Η Ελευθεροτυπία χάθηκε από το προσκήνιο της ενημέρωσης παρότι οι οφειλές προς τις τράπεζες έφθαναν μόλις τα 60 εκατ. ευρώ και βρέθηκε στο καναβάτσο εξαιτίας της «κακής» διοίκησης.
Η διάδοχη κατάσταση μετά την απώλεια του Κίτσου Τεγόπουλου έριξε την Ελευθεροτυπία στα …βράχια.
Ο αριθμός των απολυμένων δημοσιογράφων, τεχνικών και του διοικητικού προσωπικού ανέρχονταν σε 850 άτομα ενώ δεν έλαβαν τις αποζημιώσεις τους.

Τα δάνεια πνίγουν την ενημέρωση
Η οικογένεια Μπόμπολα ως ιδιοκτήτης της Πήγασος Εκδοτική εμφανίζεται με δάνεια ..συνολικού ύψους 196,5 το 2014 έναντι 181 εκατ. ευρώ.
Ο τηλεοπτικός σταθμός MEGA που διαχειρίζεται από την εταιρεία Τηλέτυπος, τα δάνεια της «αγγίζουν» τα 167 εκατ. ευρώ εκ των οποίων 100 εκατ βραχυπρόθεσμος δανεισμός και 67 δισεκ. μακροπρόθεσμος δανεισμός.
Το αξιοσημείωτο στην Τηλέτυπος που διαχειρίζεται το Mega είναι ότι η εταιρία με 23 εκατ κεφάλαια έχει 167 δάνεια δηλαδή 7 φορές περισσότερα από τα κεφάλαια και ταυτόχρονα οι ετήσιες υποχρεώσεις ξεπερνούν....τα κεφάλαια.
Το 35% του μετοχικού κεφαλαίου της Τηλέτυπος ανήκει στην εταιρεία Πήγασος Εκδοτική.
Έτσι τα 60 εκατ. ευρώ συγκεντρώνονται σε ένα «κουβά» συνολικής αξίας 256,5 εκατ. ευρώ.
Οι δανειακές υποχρεώσεις δεν αποτελούν βάρος μόνο για την Πήγασος Εκδοτική και όχι για τον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο κ. Φώτη Μπόμπολα, ο οποίος συχνά -πυκνά λέει στους εργαζόμενους ότι θα το δώσει στις τράπεζες το μαγαζί όταν εγείρουν αξιώσεις για τις καθυστερήσεις πληρωμών.
Ο κ. Φώτης Μπόμπολας ως μέτοχος με ποσοστό περίπου 50% δεν έχει να φοβηθεί τίποτα διότι δεν έχει να χάσει απολύτως τίποτα.
Μπορεί να λέει ναι κύριοι τα πήραμε τα 250 εκατ. ευρώ αλλά δεν μπορούμε να σας τα δώσουμε με αυτές τις συνθήκες.
Όμως όλοι γνωρίζουν ότι φτιάχτηκε μια κολοσσιαία περιουσία χάρη στις εφημερίδες, χάρη στο μόχθο των δημοσιογράφων που έδιναν και δίνουν τη μάχη της ενημέρωσης από το 1981 μέχρι σήμερα.
Η ενημέρωση στην Ελλάδα έγινε «μπίζνα» για τους εκδότες και τους καναλάρχες.
Το ενδιαφέρον τους στράφηκε στα γκισέ των τραπεζών παραμερίζοντας τον ρόλο τους και τον αρχικό σκοπό τους.
Η Πήγασος Εκδοτική και η Τηλέτυπος ( MEGA) χρωστούν στις τράπεζες 376,5 εκατ. ευρώ

Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη
Τα δάνεια της ναυαρχίδας της εγχώριας ενημέρωσης ανέρχονται στα 208,1 εκατ. ευρώ τα οποία όμως δύσκολα μπορούν να αποπληρωθούν.
Ο κύκλος εργασιών διαμορφώθηκε στα 90 εκατ. ευρώ και το ύψος των ζημιών ανήλθαν σε 28,3 εκατ ευρώ.
Το 2013.
Ο ΔΟΛ δεν είναι εισηγμένη στο Χρηματιστήριο Αθηνών και τα οικονομικά στοιχεία του 2014 θα δημοσιευθούν το Ιούνιο του 2015.
Σύμφωνα με πληροφορίες του bankingnews gr η διοίκηση του Ομίλου Δ.Ο.Λ έχει βάλει ως εγγύηση για την κάλυψη των δανείων τα προσωπικά της περιουσιακά του στοιχεία ακόμη και το σπίτι που μένουν.
Ο ΔΟΛ συμμετέχει στο μετοχικό κεφάλαιο της Τηλέτυπος με μονοψήφιο ποσοστό και στο ενδεχόμενο αύξησης μετοχικού κεφαλαίου θα είναι αρκετά δύσκολο να καλύψει την ΑΜΚ.
Ο ΔΟΛ όπως και η Πήγασος Εκδοτική προχωρούν σε περικοπές προσωπικού και μείωσης αποδοχών.
Η Πήγασος Εκδοτική , η Τηλέτυπος (MEGA) και ο ΔΟΛ χρωστούν στις τράπεζες 584,5 εκατ . ευρώ.

Το συγκρότημα Αλαφούζου
Η εφημερίδα Καθημερινή και ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ διαχειρίζονται από τα δύο αδέλφια του Αριστείδη Αλαφούζου, τον Θέμη και τον Γιάννη.
Η Καθημερινή εμφάνισε αύξηση κατά 5% του κύκλου εργασιών και ανήλθε στα 66,2 εκατ. ευρώ τη χρονιά που πέρασε.
Εμφάνισε κέρδη ύψους 5,8 εκατ. ευρώ έναντι ζημιών 15,5 εκατ. το 2013.
Ωστόσο η κερδοφορία δεν προήλθε από τις εκδόσεις αλλά από τον ναυτιλιακό τομέα ο οποίος συνεισέφερε κέρδη ύψους 13 εκατ. στον όμιλο.
Τα δάνεια σε επίπεδο ομίλου ανήλθαν σε 137,6 εκατ. ευρώ το Δεκέμβριο του 2014.
Η Πήγασος Εκδοτική η Τηλέτυπος ο ΔΟΛ και η Καθημερινή χρωστούν στις τράπεζες το συνολικό ποσό των 722,1 εκατ. ευρώ.
Το εγχώριο τραπεζικό σύστημα λοιπόν έδωσε σε 4 επιχειρήσεις ενημέρωσης 722,1 εκατ. ευρώ , οι οποίες διαχειρίζονται από τρείς οικογένειες
Οι υπόλοιπες επιχειρήσεις στον τομέα ενημέρωσης έχουν δημοσιεύσει οικονομικά στοιχεία του 2013.
Η βάση δεδομένων της STAT BANK προκύπτει ότι οι εφημερίδες Πρώτο Θέμα , Real Media AE. του Νίκου Χατζηνικολάου και οι Αττικές εκδόσεις εμφανίσθηκαν με δάνεια συνολικού ύψους 80 εκατ. ευρώ.

Διαφημιστική Δαπάνη
Η διαφημιστική δαπάνη των ΜΜΕ το 2013 αυξήθηκε κατά 4% φθάνοντας συνολικά το 1.186.827.958 ευρώ ενώ το 2012 η δαπάνη ήταν 1.141.079.226 ευρώ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της MediaServices, την μερίδα του λέοντος έχει πλέον η τηλεόραση που, όπως είναι λογικό, αναδεικνύεται σε περίοδο κρίσης στο πιο αποτελεσματικό μέσο για τους διαφημιζόμενους.
Η δαπάνη που κατευθύνθηκε στην τηλεόραση έφθασε στο 48,14% του συνόλου των ΜΜΕ, σημειώνοντας σημαντική αύξηση σε σχέση με το 2012 όπου ήταν 41,14%.
Αυτό μεταφράστηκε σε 571,39 εκατομμύρια ευρώ ενώ το 2012 η δαπάνη ήταν 469,41 εκατομμύρια ευρώ (αύξηση 21,73%).
Τα περιοδικά συνέχισαν την πτωτική τους πορεία, με απώλειες 17,08% (291,668 εκατ. το 2013 και 351,746 εκατ. το 2012) ενώ θετικό ήταν το πρόσημο στη διαφημιστική δαπάνη τόσο των εφημερίδων (αύξηση 1,12% με δαπάνη το 2013 258,682 εκατ. ευρώ) όσο και του ραδιοφώνου (αύξηση 1,54% με δαπάνη 65,08 εκατομμύρια ευρώ).

Νίκος Θεοδωρόπουλος
ntheo@bankingnews.gr

 bankingnews.gr

Φωνασκούν αυτοί που έβαζαν ενέχυρο τις απολύσεις για να πάρουν θαλασσοδάνεια

Βοήθα, Παναγιά μου, να μην αφελληνιστούν τα κανάλια μας!

Τις τελευταίες ημέρες τα κανάλια μας συμπεριφέρονται ωσάν οι μέρες αυτές να είναι οι έσχατες. Κάθε βράδυ εκτοξεύονται από τα δελτία ειδήσεων ριπές μεταφυσικού τρόμου, κλείστε, πατριώτες, τα πορτοπαράθυρα να μην εισβάλει ο Αρμαγεδδών. «Η Ελλάς κινδυνεύει από τη χρεωκοπία, η Ελλάς κινδυνεύει από τους καταληψίες, η Ελλάς κινδυνεύει από τους λαθρομετανάστες, η Ελλάς κινδυνεύει από τη Ζωή!». Όχι από την αφηρημένη, αλλά από τη συγκεριμένη, την Κωνσταντοπούλου.
Δεν μπορεί, κάτι πολύ σημαντικό θα συνέβη τις τελευταίες ημέρες για να σχισθεί, έτσι ξαφνικά, το καταπέτασμα του ναού. Δεν συνέβη ένα, συνέβησαν τέσσερα σημαντικά μαζεμένα. Πρώτο σημαντικό: Στη λίστα που έστειλε ο Βαρουφάκης στους δανειστές προβλέπονται έσοδα 350 εκατ. ευρώ από την αδειοδότηση των καναλιών και των ραδιοφώνων. Δεύτερο σημαντικό: Ο υπουργός.. Επικρατείας Νίκος Παππάς ζητάει από τα κανάλια να πληρώσουν τα χρέη προς το Δημόσιο που έχουν συσσωρευτεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Σαράντα εκατομμύρια ευρώ ακατέβατα.
Τρίτο σημαντικό: Το υπουργείο Οικονομικών ζητά να ελεγχθούν όλες οι συμβάσεις με τις οποίες πήραν δάνεια οι υπερχρεωμένες επιχειρήσεις ΜΜΕ. Δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, που δόθηκαν με όρους συζητήσιμους, για να μην πω τίποτα βαρύτερο. Τέταρτο σημαντικό: Κατατέθηκε το νομοσχέδιο για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ και τούτο είναι κάρφος εις τους οφθαλμούς των καναλαρχών. Μια χαρά είχαν βολευτεί αρχικώς με το μαύρο και εν συνεχεία με την τραγελαφική ΝΕΡΙΤ, άντε τώρα να τα βγάλουν πέρα με μια ανταγωνιστική δημόσια τηλεόραση που θα διεκδικεί τηλεθεατές και διαφημίσεις.
Πάνε να μας κλείσουν, θα χάσουν τη δουλειά τους εκατοντάδες εργαζόμενοι, φωνασκούν οι καναλάρχες. Φωνασκούν αυτοί που έχουν διώξει ήδη εκατοντάδες εργαζόμενους, χωρίς να τους εξαναγκάσει κανένας, αυτοί που έβαζαν ενέχυρο τις απολύσεις για να πάρουν θαλασσοδάνεια από τις συστημικές τράπεζες. Χολοσκάνε για την εργασία αυτοί που πίεζαν για απολύσεις στο Δημόσιο, που επέβαλαν με την προπαγάνδα τους τα Μνημόνια της ανεργίας και της φτώχειας.
Δεν είναι μόνο οι απολύσεις, είναι και ο αφελληνισμός. Αν δημοπρατηθούν οι άδειες, δεν θα έχουν λεφτά να τις αγοράσουν οι σημερινοί ιδιοκτήτες, οπότε θα περάσουν στα χέρια των ξένων. Ο κίνδυνος είναι μέγας, είναι εθνικός, μπορεί να πάρουν τα κανάλια μας οι Τούρκοι και να τα γεμίσουν με τούρκικα σίριαλ. Βόηθα, Παναγιά μου, να μην αφελληνιστούν τα κανάλια κι ας συνέβαλαν τα μέγιστα στον αφελληνισμό των δημόσιων επιχειρήσεων, στον αφελληνισμό, εν τέλει, των 180.000 νέων ανθρώπων που έφυγαν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά.
Τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Όταν έρθει η ώρα της κρίσεως, οι καναλάρχες -ο ανθός του ελληνικού καπιταλισμού, βιομήχανοι, εφοπλιστές, πετρελαιάδες, εργολάβοι- θα βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να κρατήσουν τα μετερίζια τους, τις πλουμιστές αγελάδες που τροφοδοτούν τις υπόλοιπες επιχειρήσεις τους. Αρκεί και οι άλλοι, οι κυβερνώντες, να το πάνε το πράγμα μέχρι το τέλος. Το «ούτε βήμα πίσω» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

 

 Γιώργος Ανανδρανιστάκης

Μια απάντηση στα παράνομα κανάλια που ζητάνε και τα ρέστα

Πριν από λίγες ώρες η ένωση των ιδιοκτητών τηλεοπτικών σταθμών εξέδωσε απάντηση στο αίτημα του υπουργού Επικρατείας ισχυριζόμενη ότι όχι μόνο οι σταθμοί δεν πρέπει να πληρώσουν φόρους αλλά ότι το κράτος τους χρωστάει και κάτι ψιλά. Από την ανακοίνωση γίνεται σαφές ότι οι καναλάρχες έχουν φαντασία... όχι όμως και δυνατότητα να την εκφράσουν.

του Κώστα Εφήμερου

Αυτό το λέω επειδή το κείμενο είναι γραμμένο οριακά στα ελληνικά και στην πραγματικότητα μοιάζει με ένα συμπίλημα τμημάτων νομικών κειμένων που τα έβαλε σε μια σειρά κάποιος που δεν καταλάβαινε απολύτως τίποτα.

Αυτό που θέλει να πετύχει αυτή η περίπλοκη ανακοίνωση είναι ένα μπέρδεμα σχετικά με το παρελθόν και το παρόν των αναλογούμενων φόρων που πρέπει να αποδίδουν οι καναλάρχες. Στο πρώτο μέρος του κειμένου αναφέρεται ότι πριν το 2011 είχαν εκδοθεί ΚΥΑ με τις οποίες οι φόροι μετατρέπονταν από το 2% επί του τζίρου των καναλιών σε 1% εξαιτίας συμψηφισμών. Δυστυχώς ο κειμενογράφος έχει κάνει κάποιο λάθος γιατί στην πραγματικότητα οι φόροι μετατρέπονταν σε 0,1% αλλά το 1% ακούγεται πιο μεγάλο και μοιάζει σαν στα αλήθεια οι καναλάρχες να προσέφεραν κάτι στην ελληνική οικονομιά.

Βέβαια υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια. Κανείς δεν τους ζήτησε (μέχρι τώρα) τα χρήματα πριν το 2011 αφού το υπουργείο αναγνώρισε ότι υπάρχουν νομότυπα χαρτιά (το νομότυπα θα το εξηγήσω παρακάτω). Έτσι οι συντάκτες της ανακοίνωσης ξόδεψαν τσάμπα χρόνο προσπαθώντας να μας μπερδέψουν. Δηλαδή όχι τσάμπα ακριβώς αφού στόχος τους ήταν ακριβώς να μας μπερδέψουν.

Στο δεύτερο σκέλος υπάρχει η ευφάνταστη ερμηνεία ότι από το 2012 και μετά υπάρχει μετάβαση στην ψηφιακή εποχή και άρα τα κανάλια δεν χρειάζεται να πληρώνουν φόρους. Αυτή είναι καταρχάς μια ενδιαφέρουσα νομική άποψη (ιδιαίτερα όταν το ΣτΕ έχει αποφανθεί πολλές φορές ότι εκπέμπουν παράνομα) και φαίνεται ότι πέρασε και από το δικαστήριο του κεντρικού δελτίου του MEGA με τον Νίκο Ευαγγελάτο που είναι γνωστός για τις εισαγγελικές του αποφάσεις. Δεν είμαι νομικός και άρα δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αλλά νομίζω ότι αφενός αυτές τις αποφάσεις τις λαμβάνουν τα δικαστήρια και αφετέρου βρισκόμαστε στην περίοδο της μετάβασης στην ψηφιακή εποχή η οποία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Σε κάθε περίπτωση πάντως το 2012 και το 2013 σίγουρα δεν υπήρχε καμία απολύτως μετάβαση (η Αθήνα γύρισε το 2014).

Τέλος υπάρχει και το σημαντικότερο θέμα των προηγούμενων συμψηφισμών. Σύμφωνα με το σύνταγμά μας στο Άρθρο 15 τα κανάλια πρέπει να παρέχουν «υποχρεωτική και δωρεάν μετάδοση των εργασιών της Βουλής και των επιτροπών της καθώς και προεκλογικών μηνυμάτων των κομμάτων» στα πλαίσια του δημόσιου χαρακτήρα τους.

Έτσι το επιχείρημα ότι οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ παραβιάζοντας το σύνταγμα προχωρούσαν στο χάρισμα εκατομμυρίων ευρώ σε φόρους δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Δεν υπάρχει δηλαδή καμία υποχρέωση από τη μεριά της να συμψηφίσει τα χρωστούμενα προς το ελληνικό δημόσιο. Αντίθετα μπορεί να απαιτήσει τους φόρους και να αφήσει τους ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών σταθμών να προσφύγουν στα δικαστήρια προκειμένου να διεκδικήσουν την δική τους αλήθεια. Σε κάθε περίπτωση αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να γίνεται αντίστροφα.  

ΥΓ. Βασισμένο σε σχόλιο στο TPP: Φοβερή σύμπτωση τα κανάλια να θυμηθούν ότι τους χρωστάνε 24 εκατομμύρια μετά από 4 χρονια την ίδια ημέρα που τους ζήτησαν να πληρώσουν τους φόρους τους.

thepressproject.gr

ΑΚΟΥΣΑ ΟΤΙ ΜΙΛΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥ

 

Γράφει ο Καρτέσιος

«Άκουσα ότι μιλήσατε πολιτισμένα με τον δολοφόνο του πατέρα μου. Αυτός όμως κανέναν πολιτισμό δεν επέδειξε όταν σκότωνε τα θύματά του…». Αυτό είπε ο Περιφερειάρχης Στερεάς, Κώστας Μπακογιάννης, στη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βάσω Λέβα…. στηλιτεύοντας την επίσκεψη της βουλευτίνας στον Κουφοντίνα που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Λαμίας.

Μπράβο του, καλά έκανε το παλικάρι και εξέφρασε τη διαμαρτυρία του. Κι επειδή όταν έτερος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Βασίλης Κυριακάκης, ρωτώντας τον Κώστα Μπακογιάννη γιατί ασκεί κριτική στην Κυβέρνηση και δεν μιλάει για θέματα που αφορούν την Περιφέρεια Στερεάς, εισέπραξε την απάντηση: «Απαγορευτικά βγάζει μόνο το λιμεναρχείο. Στις δημοκρατίες δεν υπάρχει λογοκρισία. Και φυσικά μιλάω για θέματα που μας αφορούν όλους και την Περιφέρεια, όπως οι φυλακές Δομοκού», θα εκμεταλλευτώ την απουσία απαγορευτικού για να πω κι εγώ πέντε πράγματα.

Είχα ένα φίλο 45 χρονών. Τον έχασα μέσα σε μια νύχτα όταν έσκασε ο εγκέφαλός του και γέμισε αίματα. Δεν πέθανε. Δολοφονήθηκε. Ο δολοφόνος κρατούσε το όπλο τού «ναι σε όλα». Χρέη, κυνήγι από τις τράπεζες, απλήρωτο ΤΕΒΕ, λουκέτο, αδυναμία να συνεχίσει να σπουδάσει το παιδί του, σβήσιμο κάθε ίχνους αξιοπρέπειας, ταπεινωμένος, εξευτελισμένος, εκβιαζόμενος για κατασχέσεις, αϋπνία, άγχος, απόγνωση, απόγνωση, απόγνωση ΤΕΛΟΣ!

Εγώ είχα έναν φίλο. Τον έχασα. Χάθηκαν με τον ίδιο τρόπο, από το ίδιο όπλο, πολλοί φίλοι άλλων. Υπήρχε ηθική αυτουργία σε αυτά τα εγκεφαλικά, σε αυτά τα εμφράγματα, σε αυτές τις αυτοκτονίες. Βλέπεις, σήμερα δεν είμαστε οι γραφικοί του παρελθόντος που φαντασιωνόμασταν θανάτους εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής για να «χτυπήσουμε την κυβέρνηση». Σήμερα έχει αναγνωριστεί με τον πλέον επίσημο τρόπο ότι στην Ελλάδα υπάρχει ανθρωπιστική κρίση, η οποία είναι αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών των προηγούμενων κυβερνήσεων. Και μέσα στην ανθρωπιστική κρίση εντάσσονται αυτοί οι θάνατοι.

Θάνατοι από εκτελέσεις με εκτελεστικό απόσπασμα τις κυβερνήσεις και τους βουλευτές που ψήφιζαν «ναι στις ανθρωποθυσίες». Υπάρχουν πολλών ειδών τρομοκρατικές οργανώσεις. Άλλες που τα μέλη τους φοράνε κουκούλες και άλλες που τα μέλη τους φοράνε γραβάτες, κοστούμια και ταγιέρ.

Έμαθα, λοιπόν, ότι μιλάτε πολιτισμένα με τα μέλη του δεύτερου είδους τρομοκρατικής οργάνωσης. Ότι είστε συγγενείς με κάποια από αυτά τα μέλη. Ότι ακόμη τα στηρίζετε. Ότι ακόμη θέλετε να επιστρέψουν στη δράση και να αρχίσουν πάλι να οδηγούν ανθρώπους στο θάνατο. Ξέρετε, οι Κουφοντίνες είναι στη φυλακή. Οι άλλοι τρομοκράτες όμως είναι ελεύθεροι και υπερασπίζονται τις δολοφονικές πολιτικές τους μέσα στη Βουλή. Και επιστρέφουν σπίτια τους όταν το κάνουν, ενώ ο δικός μου φίλος δε βγαίνει από τον τάφο του. Εκεί είναι το σπίτι του.

Ξέρετε, δεν είχε όνομα και επίθετο μόνο ο Παύλος Μπακογιάννης. Είχε και ο φίλος μου και οι αμέτρητοι φίλοι άλλων, που είναι νεκροί. Δεν έχουν καθόλου μικρότερη αξία από τον Παύλο Μπακογιάννη. Και νομίζω ότι όπως είναι στη φυλακή οι δολοφόνοι του Παύλου Μπακογιάννη, θα έπρεπε να είναι και οι δολοφόνοι του Γιώργου, του Κώστα, της Ελένης. Εκτός και αν δεν ισχύει το «Απαγορευτικά βγάζει μόνο το λιμεναρχείο», αλλά απαγορευτικά βγάζει και η δημοκρατία σας, λέγοντας «αυτούς τους τρομοκράτες δικαιούσαι να τους συλλάβεις, εκείνους τους τρομοκράτες δεν πρέπει να τους πειράξεις». Αν είναι έτσι, πάω πάσο.

Αν είναι έτσι, έχει απόλυτο δίκιο ο κύριος περιφερειάρχης Στερεάς που θρηνεί μόνο για τον πατέρα του και δηλώνει ότι «Είναι ακατανόητο να κλείνουν οι φυλακές υψίστης ασφαλείας στο Δομοκό . Μιλάμε για μία παγκόσμια πρωτοτυπία, πουθενά αλλού δεν έχουν καταργηθεί τέτοιες φυλακές λες και όλοι οι έγκλειστοι είναι ίδιοι».

Άλλωστε, αυτές οι φυλακές πέραν των άλλων είναι και ένα… αναπτυξιακό έργο για την εκλογική περιφέρεια του κ. Μπακογιάννη. Το δήλωσε ο ίδιος λέγοντας «Και φυσικά μιλάω για θέματα που μας αφορούν όλους και την Περιφέρεια, όπως οι φυλακές Δομοκού». Είναι κρίμα να χαθεί ένα τέτοιο αναπτυξιακό έργο που θα φέρει έσοδα από το κέτερινγκ, μέσα από τα χέρια ενός φέρελπι πολιτικού που βλέπει σε αυτό το πεδίο πολέμου μόνο έναν νεκρό, αγνοώντας χιλιάδες άλλους.

Υγ: Παραθέτω ένα τελευταίο απόσπασμα από την υπουργικού ύφους και περιεχομένου δήλωση του κ. Μπακογιάννη: «ΕΜΕΙΣ από την πλευρά μας θέλουμε να ελπίζουμε ότι θα σταλεί επιτέλους ένα ισχυρό μήνυμα: Ότι η βία δεν είναι αποδεκτό μέσο επίλυσης διαφορών. Αλλιώς πολύ φοβάμαι ότι εκτρέφουμε το τέρας του αυταρχισμού και του φασισμού».

Σωστά! Τώρα ας κοιτάξει αυτή τη φωτό κι ας απαντήσει στην ερώτηση: «Στη μαμά σου, το είπες;»

 

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Φώτο: ¨Οταν ο νυν βουλευτής της ΝΔ, Οικοννόμου ύψωνε αντιμνημονιακά πανό στο περιστύλιο της Βουλής!

Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Βασίλης Οικονόμου, είναι γνωστό ότι είναι και αυτός (όπως και ο Ψαριανός) πολυταξιδευτής κομμάτων. Έτσι, όταν αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, διαμαρτυρόμενος για τα μνημόνια προσχώρησε στο Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών, του Γιάννη Δημαρά, που σήμερα συνεργάζεται με τους Ανεξάρτητους Έλληνες!

Τον Απρίλιο του 2011 μαζί με τον Γιάννη Δημαρά φτιάχνουν το κόμμα «Άρμα Πολιτών» και στις διάφορες συνεντεύξεις του τονίζει ότι οι βουλευτές που ενδιαφέρονται να το στηρίξουν, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους έναντι του Μνημονίου.

-Τον Μάιο του 2011, υψώνουν μαζί με τον Γιάννη Δημαρά το παρακάτω πανό έξω από τη Βουλή. Το σχετικό ρεπορτάζ του ΒΗΜΑτος εδώ.

Σήμερα, κάποιοι τολμούν να μιλάνε για κίνδυνο της Δημοκρατίας, με αφορμή πανό που σήκωσαν αναρχικοί πάλι στο περιστύλιο της Βουλής, με τα αιτήματα των απεργών πείνας στις Φυλακές Κορυδαλλού!

Και μέσα σε αυτούς τους κάποιους η ΝΔ, που φιλοξενεί στην κοινοβουλευτική της ομάδα έναν "ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗ", κατά τα λεγόμενα της, έναν άθρωπο που ύψωσε πανό στο περιστύλιο της Βουλής!

Τα γερμανορωσικά βουβάλια και ο ελληνικός βάτραχος

Μόνο σειρήνες πολέμου δεν ακούγονταν στις ηλεκτρονικές σελίδες των αγγλοσαξωνικών μέσων ενημέρωσης όταν περιέγραφαν την «αυθάδεια» της ελληνικής κυβέρνησης να αμφισβητήσει τις κυρώσεις της ΕΕ απέναντι στη Ρωσία. «Η αριστερή κυβέρνηση πυροδοτεί φόβους για τη δημιουργία ρωσικού προγεφυρώματος» έγραφε η Washington Post. «Ο Τσίπρας πέταξε μια χειροβομβίδα στις Βρυξέλλες», πλειοδοτούσαν σε μακαρθικό παροξυσμό οι Financial Times. Ακόμη και το Radio Free Europe, που χρηματοδοτείται απευθείας από την αμερικανική κυβέρνηση, ξαναφόρεσε ξανά την ψυχροπολεμική στολή εκστρατείας για να επιτεθεί στον «ακροαριστερό» Τσίπρα.

Με ρεπορτάζ, που έμοιαζαν απελπιστικά μεταξύ τους, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης αναφέρονταν ακόμη και στο ενδεχόμενο διαρροής από την Αθήνα απόρρητων πληροφοριών του ΝΑΤΟ στη Μόσχα. Λες και υπάρχει έστω και ένα bit ηλεκτρονικής πληροφορίας, το οποίο γνωρίζει η Αθήνα και αγνοούν οι μυστικές υπηρεσίες στη Μόσχα.

Η έκπληξη βέβαια των Αμερικανών (ή αμερικανοτραφών) αναλυτών ήταν ως ένα βαθμό δικαιολογημένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανιζόταν από αρκετούς σαν δύναμη που θα διεμβολίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση προς όφελος των ΗΠΑ, στρεφόταν τώρα στον σημαντικότερο αντίπαλο των Αμερικάνων στην Ευρασία. Ελάχιστοι ψύχραιμοι αναλυτές σημείωναν ότι η κίνηση του ελληνικού ΥΠΕΞ όχι μόνο δεν συνιστά «ράπισμα» στην πολιτική των ΗΠΑ αλλά ίσως αποτελεί την πρώτη υπαναχώρηση της κυβέρνησης Τσίπρα (αφού τελικά δεν τέθηκε βέτο στη συνέχιση των κυρώσεων). Αυτό που ακόμα λιγότεροι σχολίασαν όμως είναι ότι η «αυθάδεια» της νέας ελληνικής διπλωματίας όχι μόνο δεν θα έπρεπε να ενοχλήσει τους Ευρωπαίους αλλά όφειλε να ενθουσιάσει ορισμένους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους στο Βερολίνο.

Εξετάζοντας την εξωτερική πολιτική της Γερμανίας απέναντι στη Ρωσία είναι δύσκολο να μιλάς για ένα «Βερολίνο». Από τους πρώτους μήνες της κρίσης στην Ουκρανία ήταν σαφές ότι οι επίσημες ανακοινώσεις του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών και η επιβολή κυρώσεων προς τη Μόσχα δεν εξέφραζαν το σύνολο της οικονομικής ελίτ της ώρας. Ένα μεγάλο τμήμα της βιομηχανικής παραγωγής και του εξαγωγικού τομέα της Γερμανίας, το οποίο μάλιστα απασχολεί τουλάχιστον 300.000 εργαζόμενους, εξαρτάται άμεσα από τις σχέσεις με τη Ρωσία. Παράλληλα, μεγάλο τμήμα του πολιτικού και διπλωματικού κατεστημένου κατανοεί ότι η σύγκρουση με τη Ρωσία και η διαρκής απειλή διακοπής της ροής φυσικού αερίου απειλεί άμεσα την ενεργειακή αυτονομία της Γερμανίας και ολόκληρης της Ευρώπης. Οι ΗΠΑ έχουν κάθε λόγο να επιθυμούν κλιμάκωση των συγκρούσεων στην Ουρανία και επιδείνωση των γερμανο-ρωσικών σχέσεων καθώς έτσι η ευρωπαϊκή αγορά θα εξαρτάται περισσότερο από τα ενεργειακά αποθέματα του Περσικού Κόλπου – όπου η Ουάσιγκτον ελέγχει πολιτικά τις μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγές χώρες.

Η Γερμανική διπλωματία, άλλωστε, ενώ είχε καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή της κυβέρνησης Γιανουτσένκο στο Κίεβο, πολύ γρήγορα συνειδητοποίησε ότι στην πραγματικότητα έπαιζε το παιχνίδι των ΗΠΑ. Η ιστορία δηλαδή επαναλαμβανόταν με τους ίδιους σχεδόν όρους που είχαμε δει και στα Βαλκάνια: το Βερολίνο άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας αλλά έχασε ολοκληρωτικά τον έλεγχο από την Ουάσιγκτον, η οποία άρχισε να στήνει αμερικανικά προτεκτοράτα μέσα στη σφαίρα επιρροής της Γερμανίας.

Στην περίπτωση της Ουκρανίας η συνέχεια είχε ακόμη δυσμενέστερες επιπτώσεις για την γερμανική οικονομία, αφού επωμίστηκε το κόστος των κυρώσεων απέναντι στη Ρωσία χωρίς στην ουσία να κερδίζει κανένα γεωπολιτικό αντάλλαγμα. Τελευταία ελπίδα αντιστροφής του κλίματος ήταν οι περσινές εκλογές στην Ουκρανία, στις οποίες η Γερμανία θα προτιμούσε την κυριαρχία της παράταξης του Ποροσένκο – του μοναδικού ολιγάρχη που θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν γέφυρα ανάμεσα στη Γερμανία και τη Ρωσία. Το αποτέλεσμα όμως αποτέλεσε έναν ακόμη κόλαφο για τη Γερμανική διπλωματία: Η κυριαρχία του Αρσένι Γιατσενιούκ που κατέλαβε την πρωθυπουργία σήμαινε την ολοκληρωτική επικράτηση του αμερικανικού παράγοντα στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Ουκρανίας. Ο Γιατσενιούκ ήταν ο άνθρωπος τον οποίο προωθούσε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για να αναλάβει την πρωθυπουργία στην περίφημη τηλεφωνική συνομιλία με την αμερικανική πρεσβεία στο Κίεβο.

Η αμφίσημη στάση της Γερμανίας απέναντι στη Ρωσία – από τη μια επιβολή κυρώσεων και από την άλλη προσπάθεια εξομάλυνσης των σχέσεων με το Κρεμλίνο – αντικατοπτρίζει την εσωτερική σύγκρουση δυο διαφορετικών ομάδων της άρχουσας τάξης με εντελώς διαφορετικό προσανατολισμό. Η ίδια σύγκρουση όμως φαίνεται να επαναλαμβάνεται και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Πίσω από την υποτιθέμενη ομοφωνία στη χάραξη εξωτερικής πολιτικής απέναντι στη Ρωσία αρκετές χώρες περίμεναν την πρώτη ευκαιρία για να εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους στην ακολουθούμενη πολιτική – και η στάση της ελληνικής κυβέρνησης του έδωσε το «πάτημα» που ζητούσαν.

Που βρίσκεται λοιπόν η θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι σε ένα τόσο δαιδαλώδες πλαίσιο συμφερόντων; Αρκετοί θα υποστηρίξουν ότι οι ελιγμοί ανάμεσα σε υπερδυνάμεις θα φέρουν τη χώρα στη θέση των βατράχων, που ποδοπατούνται όταν περνάνε από τη λίμνη τους τα βουβάλια. Μήπως όμως μέσα σε αυτούς τους βάλτους δεν ξεπηδούσαν πάντα και οι μεγαλύτερες ευκαιρίες των μικρών χωρών να χαράξουν ανεξάρτητη διπλωματία – να εκμεταλλεύονται δηλαδή τις αντιθέσεις των γιγάντων για να προωθούν τα δικά τους συμφέροντα ή έστω να αμύνονται στις επιθέσεις; Οι ίδιοι οι ηγέτες της ρωσικής επανάστασης και αργότερα (σε πολύ πιο μετριοπαθή γραμμή), το Κίνημα των Αδεσμέυτων, δεν ισορρόπησαν ανάμεσα σε φρικτές ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις;

Η δεύτερη και διόλου αμελητέα κριτική που ασκείται σε κάθε απόπειρα προσέγγισης με χώρες όπως η Ρωσία ή η Κίνα είναι ότι πρόκειται για αυταρχικά καθεστώτα που παραβιάζουν σε καθημερινή βάση στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών τους. Η κριτική είναι όχι μόνο βάσιμη αλλά θέτει και σημαντικά ερωτήματα για την εξωτερική πολιτικής μιας αριστερής κυβέρνησης, η οποία πρέπει πάντα να έχει ως γνώμονα τον άνθρωπο και την ηθική. Για να έχουμε, όμως, πλήρη εικόνα του ρόλου μιας χώρας δεν αρκεί να εξετάσουμε την εσωτερική της κατάσταση αλλά και το ρόλο της στη διεθνή σκακιέρα. Οι χώρες που αμφισβητούν την αμερικανική παντοκρατορία σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο έχουν πολλά να προσφέρουν σε οικονομίες που συνθλίβονται από τις δυνάμεις της αγοραίας παγκοσμιοποίησης. Το σύνολο σχεδόν των αριστερών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής συνεργάστηκε όχι μόνο με το Πεκίνο και τη Μόσχα αλλά ακόμη και με την Τεχεράνη, θεωρώντας ότι αποτελούν μοναδική σανίδα σωτηρίας απέναντι στις συνεχείς οικονομικές επιθέσεις των ΗΠΑ. Ακολουθώντας τη ρεαλιστική οδό των διεθνών σχέσεων, μπορεί θεωρητικά πρόδωσαν τις αρχές τους αλλά κατάφεραν να ανασύρουν εκατομμύρια ανθρώπους από την απόλυτη φτώχεια και να αποδείξουν ότι μια άλλη οικονομική στρατηγική είναι εφικτή.
Δεν υπάρχουν σωστές και λάθος επιλογές και ο καθένας τραβά τις δικές του κόκκινες γραμμές. Οι μόνοι που δεν δικαιούνται να ομιλούν είναι αυτοί που υποστήριζαν το φασιστικό πραξικόπημα της Ουκρανίας αλλά μας ζητούν τώρα να κρατάμε αποστάσεις από την εθνικιστή Ρωσία. Αυτοί που αποδέχονται το ανθρωποκυνηγητό του Ασάνζ και του Σνόουντεν αλλά εξεγείρονται με την φίμωση του Τύπου σε αραβικά και ασιατικά καθεστώτα. Αυτοί, εν τέλει, που ανέχτηκαν την στρατηγική συμμαχία της Ελλάδας με τους εγκληματίες πολέμου του Ισραήλ και μόνο τώρα θυμήθηκαν την ηθική ως γνώμονα στη χάραξη εξωτερικής πολιτικής.

Το σημαντικότερο βέβαια ερώτημα είναι αν αξίζει κανείς να ακολουθήσει μια ρεαλιστική πολιτική που θα στρέψει την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας προς Ανατολάς. Αρκετοί αναλυτές θα υποστηρίξουν ότι μετά την ραγδαία πτώση των τιμών του πετρελαίου η ρωσική οικονομία αλλά και το σύνολο των λεγόμενων BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα) χάνουν τη λάμψη της εκρηκτικής ανάπτυξης των προηγούμενων χρόνων. Ακόμη όμως και αν δεχθούμε αυτή την άποψη (αν και είναι αμφίβολο ότι οι ΗΠΑ και η Σαουδική Αραβία μπορούν να διατηρήσουν την τιμή του μαύρου χρυσού σε τόσο χαμηλά επίπεδα) πρέπει να αναλογιστούμε ποια είναι τα πραγματικά μεγέθη για τα οποία συζητάμε. Το λεγόμενο «ΔΝΤ» και η «Παγκόσμια Τράπεζα των φτωχών», τα επενδυτικά εργαλεία δηλαδή που προωθούν τα BRICS σαν αντιστάθμισμα στην παγκόσμια οικονομική αρχιτεκτονική της Δύσης φτάνουν και περισσέυουν για να στηρίξουν μια μικροσκοπική οικονομία όπως η Ελληνική. Με αναμενόμενο αποθεματικό 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων η διεθνής τράπεζα που σχεδιάζεται, ίσως να μην μπορεί να συγκριθεί με την Παγκόσμια Τράπεζα αλλά θα αποτελέσει ένα ισχυρό αντίπαλο δέος στα όργανα που δημιούργησαν οι νικητές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου για να ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία.

Η επόμενη ερώτηση είναι φυσικά αν η Ρωσία έχει κάποιο λόγο να ασχοληθεί με μια χώρα σαν την Ελλάδα, η οποία επί υπουργίας Βενιζέλου στο ΥΠΕΞ πρωτοστατούσε στην επιβολή κυρώσεων εναντίον της Μόσχας και στήριζε όλα τα φασιστικά μορφώματα της Ουκρανίας αφήνοντας αβοήθητους ακόμη και τους Ρωσόφονους Έλληνες. Οι μέχρι στιγμής κινήσεις της Μόσχας συνηγορούν στο ότι υπάρχει σαφής πρόθεση συνεργασίας. Πριν ακόμη από τις εκλογές, το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων «διέρρεε» συνεχώς ότι αν η Ελλάδα τα «βρει σκούρα» στις διαπραγματεύσεις μπορεί πάντα να ελπίζει σε οικονομική αρωγή της Μόσχας. Ο Ρώσος πρέσβης στην Αθήνα ήταν ο πρώτος ξένος διπλωμάτης που πέρασε την πόρτα του Μαξίμου επί πρωθυπουργός Τσίπρα ενώ ακόμη και ο επικεφαλής των ρωσικών σιδηροδρόμων, όταν ρωτήθηκε πως θα αντιδράσει αν ακυρωθεί η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, απάντησε ότι δεν πειράζει «θα βρούμε άλλες ευκαιρίες συνεργασίας».

Σημαίνουν μήπως όλα αυτά ότι βρήκαμε αίφνης έναν νέο πατερούλη (σκληρό καπιταλιστή αυτή τη φορά) που θα μας προστατεύει από τη μανία των αγορών της Δύσης με μοναδικό αντάλλαγμα ένα ζεστό χαμόγελο του Βαρουφάκη και του Κοτζιά; Κάθε άλλο. Σημαίνει όμως ότι η ολοκληρωτική παράδοση της χώρας στις εντολές των ΗΠΑ και των Βρυξελλών, χωρίς την αναζήτηση εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης και χωρίς εκμετάλλευση των εσωτερικών αντιθέσεων του παγκόσμιου συστήματος, συνιστά πλέον και επισήμως εθνική προδοσία.

Άρης Χατζηστεφάνου για το Περιοδικό Unfollow Μαρτίου