Θαλασσοδάνεια εν μέσω... μνημονίου

Με 150 εκατ. ευρώ ενίσχυσαν οι τράπεζες 4 εισηγμένους ομίλους ΜΜΕ με ελάχιστες εγγυήσεις και ενώ αυτοί κατέγραφαν ζημίες και απέλυσαν 2.000 εργαζόμενους

Βασίλης Γεώργας στην Εφημερίδα των Συντακτών

Με νέα δάνεια, που άγγιξαν τα 150 εκατ. ευρώ και ως επί το πλείστον χορηγήθηκαν με ελάχιστες εγγυήσεις, «φιλοδώρησαν» οι ελληνικές τράπεζες τους τέσσερις μεγάλους ομίλους Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης την τελευταία εξαετία της κρίσης.

Οι όμιλοι ΔΟΛ, Πήγασος, Τηλέτυπος και Καθημερινή, που έχουν φτάσει να χρωστούν πλέον πάνω από μισό δισεκατομμύριο ευρώ στις τράπεζες, εισέπραξαν τα περισσότερα νέα δάνεια κατά τη διάρκεια των πιο δύσκολων χρόνων του μνημονίου και ενώ στο μεσοδιάστημα προχωρούσαν σε μαζικές απολύσεις και παρουσίαζαν τεράστιες ζημιές και απώλειες εσόδων.

Το αποτέλεσμα είναι σήμερα οι τέσσερις «γίγαντες» της ενημέρωσης να έχουν μετατραπεί σε γίγαντες χρεών και συσσωρευμένων ζημιών, όντας όχι μόνο σκιά του παλιού τους εαυτού, αλλά επιχειρήσεις φορτωμένες με πολλαπλάσια προβλήματα, χωρίς τα περιουσιακά στοιχεία του παρελθόντος και κυριολεκτικά έτοιμες να «σκάσουν» από το φαγοπότι του υπερδανεισμού.

Σε δύο τέτοιες περιπτώσεις στο παρελθόν, στο Alter και στη Χ.Κ. Τεγόπουλος-Ελευθεροτυπία, η αγορά των ΜΜΕ μέτρησε τεράστιες απώλειες. Το Alter βάρεσε κανόνι αφήνοντας πίσω του συνολικές υποχρεώσεις 571 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων 293 εκατ. ευρώ προς τις τράπεζες, και πάνω από 700 εργαζόμενους στην ανεργία. Η δε Ελευθεροτυπία έκλεισε το 2011 με δάνεια μόλις 50 εκατ. ευρώ και συνολικές υποχρεώσεις 83 εκατ. ευρώ, αφήνοντας απλήρωτους 870 εργαζόμενους.

Σωρευτικά, κατά την περίοδο 2008-2014, οι τέσσερις επιχειρήσεις τύπου ΜΜΕ που είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο (ο ΔΟΛ έχει διαγράψει πλέον τις μετοχές του) αύξησαν τις υποχρεώσεις τους από τα 676 εκατ. ευρώ στα 720 εκατ. ευρώ. Ομως το ίδιο διάστημα ο δανεισμός τους από τις τράπεζες εκτοξεύτηκε μέσων ομολογιακών και άλλων δανείων από τα 367 εκατ. ευρώ στα 517 εκατ. ευρώ. Το ερώτημα είναι με ποια λογική και κριτήρια οι τράπεζες συνέχιζαν -και συνεχίζουν ακόμη- να χορηγούν αφειδώς νέα δάνεια στις εταιρείες ΜΜΕ όταν τα οικονομικά μεγέθη τους πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

Στις τέσσερις εταιρείες των Μπόμπολα, Ψυχάρη, Αλαφούζου, Βαρδινογιάννη, οι σωρευτικές ζημιές στην εξαετία 2008-2014 ξεπέρασαν τα 509 εκατ. ευρώ, ενώ αντίστοιχα οι απώλειες τζίρου που είχαν το ίδιο διάστημα υπερέβησαν τα 500 εκατ. ευρώ. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της κατάρρευσης των εσόδων κυρίως από διαφημίσεις και πωλήσεις εντύπων. Στο διάστημα αυτό οι τέσσερις επιχειρήσεις μείωσαν το προσωπικό τους μέσα από απολύσεις, περιορισμό δραστηριοτήτων και προγράμματα εθελούσιας εξόδου κατά τουλάχιστον 2.220 θέσεις εργασίας, ενώ σήμερα χρησιμοποιούν τους εναπομείναντες 2.400 εργαζόμενους ως «απειλή» απέναντι στις τράπεζες και τις κυβερνήσεις για να διαπραγματευτούν κούρεμα και διευθετήσεις των υποχρεώσεών τους έναντι του κινδύνου να χρεοκοπήσουν.

Ο δανεισμός των τεσσάρων ομίλων μετά βίας αντιστοιχεί σήμερα στο σύνολο του ενεργητικού τους (των πάγιων και άυλων περιουσιακών στοιχείων δηλαδή), που αθροιστικά φτάνει τα 658 εκατ. ευρώ, ενώ ξεπερνά κατά πολύ τα ίδια κεφάλαια των τεσσάρων ομίλων με βάση τα στοιχεία των ισολογισμών. Με λίγα λόγια, ακόμη και αν οι επιχειρήσεις πτώχευαν και οι τράπεζες ρευστοποιούσαν τα ενέχυρα που έχουν λάβει, το προϊόν της εκποίησης δεν θα επαρκούσε για να καλύψει τις τρύπες από τα δάνεια, τις ανάγκες αποζημίωσης του προσωπικού και τις απαιτήσεις των προμηθευτών.

Πήγασος

■ Ο όμιλος Πήγασος της οικογένειας Μπόμπολα ήταν μέχρι το 2013 φορτωμένος με συνολικά χρέη 222,5 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων ο δανεισμός στις τράπεζες ξεπερνούσε τα 183,2 εκατ. ευρώ.

Το 2014, και παρότι πέρυσι τον Μάρτιο συνήψε νέο ομολογιακό δάνειο 80 εκατ. ευρώ με την Alpha, την Πειραιώς και την Εθνική, βάζοντας υποθήκη ακίνητο προς 30 εκατ. ευρώ, ο δανεισμός εμφανίζεται να υποχωρεί στον ισολογισμό σε 156,1 εκατ. ευρώ και οι υποχρεώσεις στα 196,49 εκατ. ευρώ. Αυτό συνέβη επειδή ο όμιλος σταμάτησε να ενοποιεί με τη μέθοδο της αναλογικής ενοποίησης τη συμμετοχή του στις εταιρείες IRIS Eκτυπώσεις, ΜΕΛΛΟΝ Group και Word Of Moth A.E.

Η Πήγασος Εκδοτική έκλεισε τη χρήση του 2014 με έσοδα μόλις 58,9 εκατ. ευρώ και ζημιές 32,4 εκατ. ευρώ. Από το 2008 έχει χάσει το 79% του τζίρου της (-184,5 εκατ. ευρώ) ενώ έχει εμφανίσει αθροιστικές ζημιές 182,5 εκατ. ευρώ. Τα ίδια κεφάλαια σε επίπεδο ομίλου είναι αρνητικά κατά 92,3 εκατ. ευρώ, όταν το 2008 έφταναν τα 112 εκατ. ευρώ.

Σήμερα απασχολούνται στον όμιλοι 630 εργαζόμενοι, ενώ το 2008 έφταναν τους 1.651.

ΔΟΛ

■ Στον όμιλο ΔΟΛ, που έχει περάσει πλέον υπό τον έλεγχο του Σταύρου Ψυχάρη, οι συνολικές υποχρεώσεις έφταναν στο τέλος του 2013 στα 208,167 εκατ. ευρώ και τα δάνεια στα 135,82 εκατ. ευρώ. Επειδή δεν είναι πλέον εισηγμένη, ο ισολογισμός χρήσης του 2014 θα δημοσιευτεί τον Ιούνιο και σύμφωνα με πληροφορίες θα συνοδεύεται από νέες ζημιές 7 εκατ. ευρώ. Σε σχέση με το 2008-2009, οι υποχρεώσεις είναι αυξημένες κατά 10 εκατ. ευρώ και τα τραπεζικά δάνεια κατά 21 εκατ. ευρώ. Τα έσοδα του ομίλου έχουν μειωθεί από τα 285 εκατ. ευρώ το 2008 σε μόλις 90,3 εκατ. ευρώ το 2013, ενώ το ίδιο διάστημα ο ΔΟΛ έχει επιβαρυνθεί σε αθροιστικές ζημιές 172 εκατ. ευρώ. Σε επίπεδο ομίλου υπάρχει «μαύρη τρύπα» ύψους 71,1 εκατ. ευρώ στα ίδια κεφάλαια, ενώ η συνολική αξία ενεργητικού έχει μειωθεί στο μισό και συγκεκριμένα στα 137 εκατ. ευρώ.

Στον ΔΟΛ έχουν γίνει μεγάλες περικοπές προσωπικού. Από τους 872 εργαζόμενους σε επίπεδο εταιρείας το προσωπικό είχε μειωθεί σε 438 το 2013, ενώ σε επίπεδο ομίλου, από 1.709 εργαζόμενους το 2008 έχουν απομείνει 829.

Καθημερινή

■ Η Καθημερινή είναι η εταιρεία που εμφανίζει τη μεγαλύτερη αύξηση δανείων στη διάρκεια της κρίσης. Από 31,5 εκατ. ευρώ δάνεια στο τέλος του 2008, βρέθηκε το 2014 με δανεισμό 104,5 εκατ. ευρώ και συνολικές υποχρεώσεις 137,68 εκατ. ευρώ. Μόλις τον περασμένο Μάρτιο ανακοινώθηκε η συμφωνία για ενυπόθηκο ομολογιακό δάνειο 37 εκατ. ευρώ με την Alpha, την Πειραιώς και την Εθνική. Στο διάστημα 2008-2014 ο όμιλος έχασε το 40% του τζίρου του (από 108,5 εκατ. ευρώ τα έσοδα μειώθηκαν σε 66,2 εκατ. ευρώ), ενώ συσσώρευσε ζημιές 92,8 εκατ. ευρώ, ολοκληρώνοντας πάντως με θετικό αποτέλεσμα το 2014 για πρώτη φορά μετά από έξι χρόνια ζημιών. Τα ίδια κεφάλαια του ομίλου έχουν μειωθεί κατά 50% από τα 126 εκατ. ευρώ στα 65 εκατ. ευρώ. Το προσωπικό του ομίλου έχει μειωθεί από 607 άτομα σε 464 άτομα.

Τηλέτυπος

■ Στον Τηλέτυπο ο δανεισμός αυξήθηκε από τα 58,8 εκατ. ευρώ το 2008 στα 120,86 εκατ. ευρώ το 2014. Την ίδια περίοδο οι ενοποιημένες πωλήσεις μειώθηκαν κατά 53% (από τα 169 εκατ. στα 78,2 εκατ. ευρώ) και ο όμιλος συσσώρευσε ζημιές 62 εκατ. ευρώ. Τα ίδια κεφάλαια σε ενοποιημένη βάση έχουν μειωθεί πάνω από 100 εκατ. ευρώ την περίοδο 2008-2014, υποχωρώντας στα 25,4 εκατ. ευρώ. Το 2013 οι μέτοχοι της Τηλέτυπος προχώρησαν σε αύξηση κεφαλαίου κατά 15 εκατ. ευρώ, ενώ στις αρχές του 2013 η εταιρεία είχε συνάψει ομολογιακό δάνειο 98 εκατ. ευρώ. Μεγάλη μείωση έχει υποστεί και ο αριθμός των εργαζομένων στον όμιλο, που από 652 άτομα έχει υποχωρήσει σε 475.

Δείτε σε γράφημα τι έχει και τι δεν έχει ο Μπόμπολας

Πολλοί αναρωτιούνται τι έχει και τι δεν έχει ο Γιώργος Μπόμπολας. Ο «Jo Di» έφτιαξε ένα κατατοπιστικότατο γράφημα.

(ΠΗΓΗ: http://www.koutipandoras.gr/)

Τα λαμόγια που λέγονται καναλάρχες συναντιόνται τώρα για να αντιμετωπισουν την κυβέρνηση!

Στο ξενοδοχείο Plaza συναντώνται, σύμφωνα με πληροφορίες, αυτή την ώρα εκπρόσωποι των μεγάλων ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών της χώρας για να συντονίσουν την αντίδρασή τους στις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης στο χώρο των ΜΜΕ. 

Η συνάντηση εντάσσεται στη γενικότερη δραστηριοποίηση των αφεντικών των ΜΜΕ με σκοπό να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους απέναντι στην πρόθεση της κυβέρνησης Τσίπρα να εφαρμόσει τους υφιστάμενους νόμους απαιτώντας τα προβλεπόμενα τέλη και φόρους αλλά και να ελέγξει τα δάνεια των εταιρειών τους.

Άλλωστε νωρίτερα, δημοσιεύματα έκαναν λόγο για "συντονιστικό γραφείο" των καναλαρχών κατά της κυβέρνησης που θα το "τρέχουν" μεγαλοδημοσιογράφοι. 

Οι πληροφορίες αυτές έρχονται μετά την εξαγγελία από το Γιάννη Βαρουφάκη για έλεγχο των δανείων των ΜΜΕ, την κατάθεση του νομοσχεδίο για την ΕΡΤ, την ανακοίνωση του Νίκου Παππά ότι είναι απαιτητά 40 εκατ. εδώ και τώρα για τη χρήση των τηλεοπτικών συχνοτήτων καθώς και την πρόθεση της κυβέρνσης να προκηρύξει διαγωνισμό για την αδειοδότηση των σταθμών.

Όπως έχει επισημάνει ήδη το koutipandoras.gr τα μεγάλα συγκροτήματα επιδίδονται σε μπαράζ αστήριχτων δημοσιευμάτων κατά της κυβέρνησης, για να δημιουργήσουν κλίμα και να ασκήσουν πίεση.

koutipandoras.gr

«ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΘΕΙΤΕ κάθε ΕYΚΑΙΡIA" !!

Kατά τη διάρκεια μιας ένοπλης ληστείας στην πόλη Γουανγκτσού
στην Κίνα, ο ληστής φώναξε στους πελάτες:
 

- Μην κινηθείτε, τα λεφτά ανήκουν στο Κράτος!
«Η ζωή σας, όμως, ανήκει σε σας»!
Όλοι ξάπλωσαν κάτω ήσυχα.
Αυτή η μέθοδος ονομάζεται: «MIND CHANGING CONCEPT»!
Στα Ελληνικά: «ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΣΚΕΨΗΣ»!

Όταν οι ληστές γύρισαν σπίτι με τα εκατομμύρια που έκλεψαν, ο
μικρός αδερφός, με πτυχίο Master στα Οικονομικά, λέει στο μεγάλο αδερφό, απόφοιτο δημοτικού:
- Έλα να μετρήσουμε τα χρήματα που αρπάξαμε.
Ο μεγάλος αδελφός του Δημοτικού του λέει:
- Είσαι βλάκας! Είναι πολλά τα χρήματα και θα κάνουμε ώρες να τα μετρήσουμε. Το βράδυ στις ειδήσεις που θα ανακοινώσουν τη ληστεία, θα πουν και το ακριβές ποσό που εκλάπη!
Αυτή η συμπεριφορά ονομάζεται «EXPERIENCE» (ΕΜΠΕΙΡΙΑ) και είναι σαφέστατα χρησιμότερη στις μέρες μας από τα πτυχία Master.

Όμως στην Τράπεζα, μετά τη ληστεία, ο ταμίας φωνάζει στο Διευθυντή να καλέσει
 την αστυνομία.
Ο πτυχιούχος Διευθυντής, όμως, του λέει:
- Μην τηλεφωνήσεις ακόμα! Ευκαιρία είναι κοντά στα 20 εκατομμύρια που μας έκλεψαν, να πάρουμε άλλα 10 εμείς, συν τα 70 που έχουμε ήδη καταχραστεί, να πούμε ότι μας έκλεψαν 100!
Αυτή η μέθοδος στα Πανεπιστήμια ονομάζεται: «SWIM WITH THE TIDE»! Ελληνιστί σε παράφραση:
«ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΜΙΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΜΑΣ»!
Ο ταμίας λέει:
- Μακάρι δηλαδή να 'χουμε μια ληστεία κάθε μήνα!
Αυτό λέγεται: «ΚΙLLING BOREDOM» του λέει ο Διευθυντής.
Ελληνιστί σε παράφραση σημαίνει:
«Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ».
 
Το βράδυ, στις ειδήσεις ανακοινώθηκε ότι εκλάπη το ποσό των 100
εκατομμυρίων. Οι καημένοι οι ληστές μετρούσαν και ξαναμετρούσαν, αλλά το ποσό που είχαν στα χέρια τους ήταν 20 εκατομμύρια. Θυμωμένος λοιπόν ο ένας ληστής λέει:
- Ρισκάραμε τις ζωές μας για 20 εκατομμύρια, ενώ ο Διευθυντής με
το πάτημα ενός κουμπιού καθάρισε 80 εκατομμύρια! Φαίνεται τελικά ότι είναι πιο επικερδές και ακίνδυνο να είσαι Διευθυντής
Τράπεζας παρά ληστής!
Αυτό λέγεται: «KNOWLEDGE IS WORTH AS MUCH AS GOLD»!
Ελληνιστί: «Η ΓΝΩΣΗ ΑΞΙΖΕΙ ΟΣΟ Ο ΧΡΥΣΟΣ»!
Ο Διευθυντής ήταν πολύ χαρούμενος, που με τη ληστεία κάλυψε τις καταχρήσεις του.
Αυτό λέγεται: «SEIZING THE OPPORTUINITY and DARING TO TAKE RISKS»!
Ελληνιστί σημαίνει:
«ΑΡΠΑΖΩ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ και ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΡΙΣΚΟ»!
 
Συγγνώμη αν είστε πτυχιούχος Οικονομολόγος.
Κατά τα άλλα, φίλοι και φίλες ανησυχείτε!
Στις Βρυξέλλες ακόμη μας επαινούν, ώστε να προλάβουν να μας φορτώσουν και όλα τα δικά τους λάθη εν αναμονή μιας ευκαιρίας
για να μας αδειάσουν, που σημαίνει.....:
«EXPLOIT every OPPORTUNITY»!
Ελληνιστί: «ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΘΕΙΤΕ κάθε ΕYΚΑΙΡIA"
ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ τώρα....;

politikokoraki

(Σπύρος Στραβοπόδης)

Που πας αγάπη μου με σανδάλι και μπιφτεκάκι στη Βουλή;

Σήμερα αγαπημένοι/ες μου θα μιλήσουμε για μόδα και γκουρμέ συνταγές. Και επειδή δηλώνουμε άγνοια για το θέμα θα αφεθούμε στους ειδικούς. Τον Γιάννη Πρετεντέρη, τον Πάσχο Μανδραβέλη, την Έλλη Στάη κ.ά.

Ο Ερίκ Τουσέν, έγραφε προ ημερών ο αρθρογράφος του ΔΟΛ, «εμφανίστηκε στην παρουσίαση της Επιτροπής (για το λογιστικό έλεγχο του χρέους) με σακίδιο, παντελόνι παραλλαγής και σανδάλια».

Λίγες ημέρες αργότερα ο αρθρογράφος της Καθημερινής ερχόταν να συμπληρώσει την ενδυματολογική κριτική.

 
 Paschos @Mandravelis Follow

Πάντως η εμφάνιση Τουσέντ στην Βουλή δείχνει τον σεβασμό προς την χώρα και τον κορυφαίο δημοκρατικό της θεσμό…

12:19 PM - 5 Apr 2015

Στα «μεσημερινιανάδικα» της αστικής δημοσιογραφίας ήρθε να προσθέσει τη φωνή της και το thetoc.gr της Ελλης Στάη, το οποίο αποκάλυπτε τι έφαγαν τα μέλη της επιτροπής για τον έλεγχο του χρέους: «Όπως αποδείχθηκε το γεύμα δεν ήταν τόσο ελαφρύ ούτε μέσα στο κλίμα της ημέρας (Σάββατο του Λαζάρου) καθώς περιελάμβανε κυρίως κρεατικά (μπιφτεκάκια, σουβλάκια, φιλέτο κοτόπουλο) τυροπιτάκια, σπανακοπιτάκια, ντάκο με τυρί και ντομάτα, αλλά και σαλάτες συνοδεία λευκού και ερυθρού οίνου».

Και τι τίτλο θα βάζατε σε ένα ρεπορτάζ, οι πρωταγωνιστές του οποίου έφαγαν σουβλάκια και ντάκο; Μα φυσικά «Το τσιμπούσι στη Βουλή για το… δημόσιο χρέος».


Είναι θλιβερό για την ελληνική αστική τάξη ότι οι πιο στομωμένες, από χρήμα και προβολή, δημοσιογραφικές πένες της – αφού έστυψαν τα μυαλά τους για δυο εβδομάδες – κατάφεραν να ασκήσουν κριτική στα ρούχα του καθηγητή Ερίκ Τουσέν και στα μπιφτεκάκια που έφαγαν τα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής. (Παρεμπιπτόντως να θυμίσουμε ότι όλοι οι εμπειρογνώμονες ήρθαν εθελοντικά και αμισθί στη χώρα μας).

Πρέπει φυσικά να αναγνωρίσουμε ότι οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι επωμίστηκαν ένα τιτάνιο έργο: Να πείσουν τους Έλληνες πολίτες ότι είναι κακό να μάθουν πως και από ποιους δημιουργήθηκε το χρέος. Συγκεκριμένα να πιστέψουν ότι είναι γελοίο να ρωτάνε γιατί αυτοκτόνησαν 5.000 άνθρωποι, γιατί χάσαμε το 25% του ΑΕΠ και το 33% της αγοραστικής δύναμης του μέσου νοικοκυριού, γιατί έξι στους δέκα νέους είναι άνεργοι και δεκάδες χιλιάδες μετατράπηκαν σε οικονομικούς μετανάστες.

Όσοι παρακολούθησαν βέβαια τις πρώτες ημέρες των εργασιών της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους ίσως κατάλαβαν καλύτερα από που πηγάζει η ανησυχία του πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού κατεστημένου. Σε λιγότερο από 48 ώρες ακούστηκαν μέσα στη βουλή κατηγορίες για το ξεπούλημα της Ολυμπιακής, για τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της Τράπεζας Πειραιώς, για μίζες δισεκατομμυρίων στους εξοπλισμούς αλλά και στις προμήθειες των φαρμακοβιομηχανιών. Και όλα αυτά ενώ διαπρεπείς πανεπιστημιακοί αλλά και πρώην στελέχη του ΟΗΕ αμφισβητούσαν τον πυρήνα των δανειακών συμβάσεων που επέβαλε στη χώρα η Τρόικα ανοίγοντας, θεωρητικά, το δρόμο για τη διαγραφή τους.

Έχει κανείς αμφιβολία ότι αν η Επιτροπή αφεθεί να λειτουργήσει σωστά θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα τις σχέσεις διαπλοκής και εξουσίας που διαμορφώθηκαν στη χώρα μετά τη δικτατορία;
Σχετικά πιο ενδιαφέρουσα ήταν η κριτική που άσκησε στην Επιτροπή η ΠΑΣΟΚογενής ή ποταμοστρεφής πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ (Μητρόπουλος, Βαρουφάκης). Με κίνδυνο να αδικήσουμε την επιχειρηματολογία τους θα τολμούσαμε να την την συνοψίζαμε στη φράση: μην παιδεύεστε με τον έλεγχο του χρέους, εδώ έχουμε να κάνουμε με δομικά προβλήματα του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας και της λειτουργίας της ευρωζώνης.

Σωστές παρατηρήσεις τις οποίες όμως θα περίμενε κανείς να ακούσει από πολιτικούς που είναι έτοιμοι να έρθουν σε ρήξη με τον καπιταλισμό και την ευρωζώνη και όχι από αυτούς που αναζητούν έναν έντιμο (ή ταπεινωτικό) συμβιβασμό. Η χρήση τέτοιων επιχειρημάτων, αποσπασμένων από το πολιτικό τους πλαίσιο, μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Ίσως όσοι το επιχειρήσουν να βρεθούν στη θέση των ρομπότ του Ισαάκ Ασίμοφ, από το μυθιστόρημα Runaround: Καλούμενα να εκτελέσουν αντικρουόμενες εντολές τα ρομπότ «τρελαίνονται» και καταλήγουν να κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους.

Σε κάθε περίπτωση, και σε πείσμα των κυρίαρχων ΜΜΕ και όλων των κομμάτων της διαπλοκής, η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους ξεκινά το έργο της και αποτελεί ιστορικό γεγονός για την Ελλάδα και ολόκληρη την Ευρώπη.

Όχι φυσικά γιατί πρόκειται για κάποιου είδους επαναστατική διαδικασία. Από το ντοκιμαντέρ Debtocracy εξηγούσαμε ότι η επιτροπή δεν είναι παρά ένα πανίσχυρο εργαλείο στα χέρια όσων θέλουν να αμφισβητήσουν τις μνημονιακές πολιτικές – αλλά δεν παύει να είναι εργαλείο και όχι αυτοσκοπός.

Η ιστορικότητα προκύπτει από το γεγονός ότι για πρώτη φορά μια διαδικασία, που γεννήθηκε από τα κινήματα σε πείσμα όλων (και εννοούμε ΟΛΩΝ) των κομμάτων, μπήκε στη βουλή χωρίς να κάνει την παραμικρή υποχώρηση στις αρχές, τους κανόνες και τις επιδιώξεις της. Αρκετούς από τους ανθρώπους που βλέπαμε να στέκονται στην πλατεία Συντάγματος ή να θυσιάζουν εκατοντάδες ώρες για να προωθήσουν τα αιτήματα της πρωτοβουλίας για τον λογιστικό έλεγχο, τους ξανασυναντήσαμε και στη επιτροπή που δημιούργησε η πρόεδρος της Βουλής.

Πριν από σχεδόν πέντε χρόνια σταθήκαμε δίπλα σε εκείνη την πρωτοβουλία με το ντοκιμαντέρ Debtocracy. Σήμερα είμαστε έτοιμοι να το ξανακάνουμε. Η συνέχεια σύντομα κοντά σας…
Άρης Χατζηστεφάνου 
infowar 

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Συνελήφθη ο τραπεζίτης Ζαν Κλοντ Οσβαλντ, πρόσωπο-...

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Συνελήφθη ο τραπεζίτης Ζαν Κλοντ Οσβαλντ, πρόσωπο-...: Κατηγορείται για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος εκατοντάδων εκατ. ευρώ και εντοπίστηκε στο Αμπου Ντάμπι όπου συνελήφθη με βάση το ευρωπαϊκό έν...

Δάνεια ύψους 722 εκατ. ευρώ πήγαν σε μόλις 3 οικογένειες για... 4 επιχειρήσεις των μέσων ενημέρωσης

Στις οικογένειες Μπόμπολα, Ψυχάρη, Αλαφούζου....το βάρος των δανείων προς τις τράπεζες
Η «βαριά» βιομηχανία της ενημέρωσης της χώρας βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης καθώς μοιάζει με ακυβέρνητο αεροπλάνο που πέφτει και του απομένουν μόλις μερικά μέτρα πριν από την πρόσκρουση.
Τα ηχηρά ονόματα της ενημέρωσης όπως ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη , η Πήγασος Εκδοτική και η Καθημερινή και στον τομέα της τηλεοπτικής ενημέρωσης το MEGA , o ΣΚΑΙ , ο ΑΝΤ1 , ο Alpha TV βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού καθώς η ετήσια διαφημιστική δαπάνη συρρικνώνεται από τον έναν χρόνο στον άλλο.

Η αγορά της ενημέρωσης μετρά στο ενεργητικό της δύο σκληρές απώλειες όπως τον τηλεοπτικό σταθμό Alter στέλνοντας στην ανεργία 800 άτομα ενώ το «κανόνι» προς τις τράπεζες κοστολογήθηκε σε 500 εκατ. ευρώ.
Η Ελευθεροτυπία χάθηκε από το προσκήνιο της ενημέρωσης παρότι οι οφειλές προς τις τράπεζες έφθαναν μόλις τα 60 εκατ. ευρώ και βρέθηκε στο καναβάτσο εξαιτίας της «κακής» διοίκησης.
Η διάδοχη κατάσταση μετά την απώλεια του Κίτσου Τεγόπουλου έριξε την Ελευθεροτυπία στα …βράχια.
Ο αριθμός των απολυμένων δημοσιογράφων, τεχνικών και του διοικητικού προσωπικού ανέρχονταν σε 850 άτομα ενώ δεν έλαβαν τις αποζημιώσεις τους.

Τα δάνεια πνίγουν την ενημέρωση
Η οικογένεια Μπόμπολα ως ιδιοκτήτης της Πήγασος Εκδοτική εμφανίζεται με δάνεια ..συνολικού ύψους 196,5 το 2014 έναντι 181 εκατ. ευρώ.
Ο τηλεοπτικός σταθμός MEGA που διαχειρίζεται από την εταιρεία Τηλέτυπος, τα δάνεια της «αγγίζουν» τα 167 εκατ. ευρώ εκ των οποίων 100 εκατ βραχυπρόθεσμος δανεισμός και 67 δισεκ. μακροπρόθεσμος δανεισμός.
Το αξιοσημείωτο στην Τηλέτυπος που διαχειρίζεται το Mega είναι ότι η εταιρία με 23 εκατ κεφάλαια έχει 167 δάνεια δηλαδή 7 φορές περισσότερα από τα κεφάλαια και ταυτόχρονα οι ετήσιες υποχρεώσεις ξεπερνούν....τα κεφάλαια.
Το 35% του μετοχικού κεφαλαίου της Τηλέτυπος ανήκει στην εταιρεία Πήγασος Εκδοτική.
Έτσι τα 60 εκατ. ευρώ συγκεντρώνονται σε ένα «κουβά» συνολικής αξίας 256,5 εκατ. ευρώ.
Οι δανειακές υποχρεώσεις δεν αποτελούν βάρος μόνο για την Πήγασος Εκδοτική και όχι για τον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο κ. Φώτη Μπόμπολα, ο οποίος συχνά -πυκνά λέει στους εργαζόμενους ότι θα το δώσει στις τράπεζες το μαγαζί όταν εγείρουν αξιώσεις για τις καθυστερήσεις πληρωμών.
Ο κ. Φώτης Μπόμπολας ως μέτοχος με ποσοστό περίπου 50% δεν έχει να φοβηθεί τίποτα διότι δεν έχει να χάσει απολύτως τίποτα.
Μπορεί να λέει ναι κύριοι τα πήραμε τα 250 εκατ. ευρώ αλλά δεν μπορούμε να σας τα δώσουμε με αυτές τις συνθήκες.
Όμως όλοι γνωρίζουν ότι φτιάχτηκε μια κολοσσιαία περιουσία χάρη στις εφημερίδες, χάρη στο μόχθο των δημοσιογράφων που έδιναν και δίνουν τη μάχη της ενημέρωσης από το 1981 μέχρι σήμερα.
Η ενημέρωση στην Ελλάδα έγινε «μπίζνα» για τους εκδότες και τους καναλάρχες.
Το ενδιαφέρον τους στράφηκε στα γκισέ των τραπεζών παραμερίζοντας τον ρόλο τους και τον αρχικό σκοπό τους.
Η Πήγασος Εκδοτική και η Τηλέτυπος ( MEGA) χρωστούν στις τράπεζες 376,5 εκατ. ευρώ

Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη
Τα δάνεια της ναυαρχίδας της εγχώριας ενημέρωσης ανέρχονται στα 208,1 εκατ. ευρώ τα οποία όμως δύσκολα μπορούν να αποπληρωθούν.
Ο κύκλος εργασιών διαμορφώθηκε στα 90 εκατ. ευρώ και το ύψος των ζημιών ανήλθαν σε 28,3 εκατ ευρώ.
Το 2013.
Ο ΔΟΛ δεν είναι εισηγμένη στο Χρηματιστήριο Αθηνών και τα οικονομικά στοιχεία του 2014 θα δημοσιευθούν το Ιούνιο του 2015.
Σύμφωνα με πληροφορίες του bankingnews gr η διοίκηση του Ομίλου Δ.Ο.Λ έχει βάλει ως εγγύηση για την κάλυψη των δανείων τα προσωπικά της περιουσιακά του στοιχεία ακόμη και το σπίτι που μένουν.
Ο ΔΟΛ συμμετέχει στο μετοχικό κεφάλαιο της Τηλέτυπος με μονοψήφιο ποσοστό και στο ενδεχόμενο αύξησης μετοχικού κεφαλαίου θα είναι αρκετά δύσκολο να καλύψει την ΑΜΚ.
Ο ΔΟΛ όπως και η Πήγασος Εκδοτική προχωρούν σε περικοπές προσωπικού και μείωσης αποδοχών.
Η Πήγασος Εκδοτική , η Τηλέτυπος (MEGA) και ο ΔΟΛ χρωστούν στις τράπεζες 584,5 εκατ . ευρώ.

Το συγκρότημα Αλαφούζου
Η εφημερίδα Καθημερινή και ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ διαχειρίζονται από τα δύο αδέλφια του Αριστείδη Αλαφούζου, τον Θέμη και τον Γιάννη.
Η Καθημερινή εμφάνισε αύξηση κατά 5% του κύκλου εργασιών και ανήλθε στα 66,2 εκατ. ευρώ τη χρονιά που πέρασε.
Εμφάνισε κέρδη ύψους 5,8 εκατ. ευρώ έναντι ζημιών 15,5 εκατ. το 2013.
Ωστόσο η κερδοφορία δεν προήλθε από τις εκδόσεις αλλά από τον ναυτιλιακό τομέα ο οποίος συνεισέφερε κέρδη ύψους 13 εκατ. στον όμιλο.
Τα δάνεια σε επίπεδο ομίλου ανήλθαν σε 137,6 εκατ. ευρώ το Δεκέμβριο του 2014.
Η Πήγασος Εκδοτική η Τηλέτυπος ο ΔΟΛ και η Καθημερινή χρωστούν στις τράπεζες το συνολικό ποσό των 722,1 εκατ. ευρώ.
Το εγχώριο τραπεζικό σύστημα λοιπόν έδωσε σε 4 επιχειρήσεις ενημέρωσης 722,1 εκατ. ευρώ , οι οποίες διαχειρίζονται από τρείς οικογένειες
Οι υπόλοιπες επιχειρήσεις στον τομέα ενημέρωσης έχουν δημοσιεύσει οικονομικά στοιχεία του 2013.
Η βάση δεδομένων της STAT BANK προκύπτει ότι οι εφημερίδες Πρώτο Θέμα , Real Media AE. του Νίκου Χατζηνικολάου και οι Αττικές εκδόσεις εμφανίσθηκαν με δάνεια συνολικού ύψους 80 εκατ. ευρώ.

Διαφημιστική Δαπάνη
Η διαφημιστική δαπάνη των ΜΜΕ το 2013 αυξήθηκε κατά 4% φθάνοντας συνολικά το 1.186.827.958 ευρώ ενώ το 2012 η δαπάνη ήταν 1.141.079.226 ευρώ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της MediaServices, την μερίδα του λέοντος έχει πλέον η τηλεόραση που, όπως είναι λογικό, αναδεικνύεται σε περίοδο κρίσης στο πιο αποτελεσματικό μέσο για τους διαφημιζόμενους.
Η δαπάνη που κατευθύνθηκε στην τηλεόραση έφθασε στο 48,14% του συνόλου των ΜΜΕ, σημειώνοντας σημαντική αύξηση σε σχέση με το 2012 όπου ήταν 41,14%.
Αυτό μεταφράστηκε σε 571,39 εκατομμύρια ευρώ ενώ το 2012 η δαπάνη ήταν 469,41 εκατομμύρια ευρώ (αύξηση 21,73%).
Τα περιοδικά συνέχισαν την πτωτική τους πορεία, με απώλειες 17,08% (291,668 εκατ. το 2013 και 351,746 εκατ. το 2012) ενώ θετικό ήταν το πρόσημο στη διαφημιστική δαπάνη τόσο των εφημερίδων (αύξηση 1,12% με δαπάνη το 2013 258,682 εκατ. ευρώ) όσο και του ραδιοφώνου (αύξηση 1,54% με δαπάνη 65,08 εκατομμύρια ευρώ).

Νίκος Θεοδωρόπουλος
ntheo@bankingnews.gr

 bankingnews.gr

Φωνασκούν αυτοί που έβαζαν ενέχυρο τις απολύσεις για να πάρουν θαλασσοδάνεια

Βοήθα, Παναγιά μου, να μην αφελληνιστούν τα κανάλια μας!

Τις τελευταίες ημέρες τα κανάλια μας συμπεριφέρονται ωσάν οι μέρες αυτές να είναι οι έσχατες. Κάθε βράδυ εκτοξεύονται από τα δελτία ειδήσεων ριπές μεταφυσικού τρόμου, κλείστε, πατριώτες, τα πορτοπαράθυρα να μην εισβάλει ο Αρμαγεδδών. «Η Ελλάς κινδυνεύει από τη χρεωκοπία, η Ελλάς κινδυνεύει από τους καταληψίες, η Ελλάς κινδυνεύει από τους λαθρομετανάστες, η Ελλάς κινδυνεύει από τη Ζωή!». Όχι από την αφηρημένη, αλλά από τη συγκεριμένη, την Κωνσταντοπούλου.
Δεν μπορεί, κάτι πολύ σημαντικό θα συνέβη τις τελευταίες ημέρες για να σχισθεί, έτσι ξαφνικά, το καταπέτασμα του ναού. Δεν συνέβη ένα, συνέβησαν τέσσερα σημαντικά μαζεμένα. Πρώτο σημαντικό: Στη λίστα που έστειλε ο Βαρουφάκης στους δανειστές προβλέπονται έσοδα 350 εκατ. ευρώ από την αδειοδότηση των καναλιών και των ραδιοφώνων. Δεύτερο σημαντικό: Ο υπουργός.. Επικρατείας Νίκος Παππάς ζητάει από τα κανάλια να πληρώσουν τα χρέη προς το Δημόσιο που έχουν συσσωρευτεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Σαράντα εκατομμύρια ευρώ ακατέβατα.
Τρίτο σημαντικό: Το υπουργείο Οικονομικών ζητά να ελεγχθούν όλες οι συμβάσεις με τις οποίες πήραν δάνεια οι υπερχρεωμένες επιχειρήσεις ΜΜΕ. Δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, που δόθηκαν με όρους συζητήσιμους, για να μην πω τίποτα βαρύτερο. Τέταρτο σημαντικό: Κατατέθηκε το νομοσχέδιο για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ και τούτο είναι κάρφος εις τους οφθαλμούς των καναλαρχών. Μια χαρά είχαν βολευτεί αρχικώς με το μαύρο και εν συνεχεία με την τραγελαφική ΝΕΡΙΤ, άντε τώρα να τα βγάλουν πέρα με μια ανταγωνιστική δημόσια τηλεόραση που θα διεκδικεί τηλεθεατές και διαφημίσεις.
Πάνε να μας κλείσουν, θα χάσουν τη δουλειά τους εκατοντάδες εργαζόμενοι, φωνασκούν οι καναλάρχες. Φωνασκούν αυτοί που έχουν διώξει ήδη εκατοντάδες εργαζόμενους, χωρίς να τους εξαναγκάσει κανένας, αυτοί που έβαζαν ενέχυρο τις απολύσεις για να πάρουν θαλασσοδάνεια από τις συστημικές τράπεζες. Χολοσκάνε για την εργασία αυτοί που πίεζαν για απολύσεις στο Δημόσιο, που επέβαλαν με την προπαγάνδα τους τα Μνημόνια της ανεργίας και της φτώχειας.
Δεν είναι μόνο οι απολύσεις, είναι και ο αφελληνισμός. Αν δημοπρατηθούν οι άδειες, δεν θα έχουν λεφτά να τις αγοράσουν οι σημερινοί ιδιοκτήτες, οπότε θα περάσουν στα χέρια των ξένων. Ο κίνδυνος είναι μέγας, είναι εθνικός, μπορεί να πάρουν τα κανάλια μας οι Τούρκοι και να τα γεμίσουν με τούρκικα σίριαλ. Βόηθα, Παναγιά μου, να μην αφελληνιστούν τα κανάλια κι ας συνέβαλαν τα μέγιστα στον αφελληνισμό των δημόσιων επιχειρήσεων, στον αφελληνισμό, εν τέλει, των 180.000 νέων ανθρώπων που έφυγαν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά.
Τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Όταν έρθει η ώρα της κρίσεως, οι καναλάρχες -ο ανθός του ελληνικού καπιταλισμού, βιομήχανοι, εφοπλιστές, πετρελαιάδες, εργολάβοι- θα βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να κρατήσουν τα μετερίζια τους, τις πλουμιστές αγελάδες που τροφοδοτούν τις υπόλοιπες επιχειρήσεις τους. Αρκεί και οι άλλοι, οι κυβερνώντες, να το πάνε το πράγμα μέχρι το τέλος. Το «ούτε βήμα πίσω» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

 

 Γιώργος Ανανδρανιστάκης

Μια απάντηση στα παράνομα κανάλια που ζητάνε και τα ρέστα

Πριν από λίγες ώρες η ένωση των ιδιοκτητών τηλεοπτικών σταθμών εξέδωσε απάντηση στο αίτημα του υπουργού Επικρατείας ισχυριζόμενη ότι όχι μόνο οι σταθμοί δεν πρέπει να πληρώσουν φόρους αλλά ότι το κράτος τους χρωστάει και κάτι ψιλά. Από την ανακοίνωση γίνεται σαφές ότι οι καναλάρχες έχουν φαντασία... όχι όμως και δυνατότητα να την εκφράσουν.

του Κώστα Εφήμερου

Αυτό το λέω επειδή το κείμενο είναι γραμμένο οριακά στα ελληνικά και στην πραγματικότητα μοιάζει με ένα συμπίλημα τμημάτων νομικών κειμένων που τα έβαλε σε μια σειρά κάποιος που δεν καταλάβαινε απολύτως τίποτα.

Αυτό που θέλει να πετύχει αυτή η περίπλοκη ανακοίνωση είναι ένα μπέρδεμα σχετικά με το παρελθόν και το παρόν των αναλογούμενων φόρων που πρέπει να αποδίδουν οι καναλάρχες. Στο πρώτο μέρος του κειμένου αναφέρεται ότι πριν το 2011 είχαν εκδοθεί ΚΥΑ με τις οποίες οι φόροι μετατρέπονταν από το 2% επί του τζίρου των καναλιών σε 1% εξαιτίας συμψηφισμών. Δυστυχώς ο κειμενογράφος έχει κάνει κάποιο λάθος γιατί στην πραγματικότητα οι φόροι μετατρέπονταν σε 0,1% αλλά το 1% ακούγεται πιο μεγάλο και μοιάζει σαν στα αλήθεια οι καναλάρχες να προσέφεραν κάτι στην ελληνική οικονομιά.

Βέβαια υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια. Κανείς δεν τους ζήτησε (μέχρι τώρα) τα χρήματα πριν το 2011 αφού το υπουργείο αναγνώρισε ότι υπάρχουν νομότυπα χαρτιά (το νομότυπα θα το εξηγήσω παρακάτω). Έτσι οι συντάκτες της ανακοίνωσης ξόδεψαν τσάμπα χρόνο προσπαθώντας να μας μπερδέψουν. Δηλαδή όχι τσάμπα ακριβώς αφού στόχος τους ήταν ακριβώς να μας μπερδέψουν.

Στο δεύτερο σκέλος υπάρχει η ευφάνταστη ερμηνεία ότι από το 2012 και μετά υπάρχει μετάβαση στην ψηφιακή εποχή και άρα τα κανάλια δεν χρειάζεται να πληρώνουν φόρους. Αυτή είναι καταρχάς μια ενδιαφέρουσα νομική άποψη (ιδιαίτερα όταν το ΣτΕ έχει αποφανθεί πολλές φορές ότι εκπέμπουν παράνομα) και φαίνεται ότι πέρασε και από το δικαστήριο του κεντρικού δελτίου του MEGA με τον Νίκο Ευαγγελάτο που είναι γνωστός για τις εισαγγελικές του αποφάσεις. Δεν είμαι νομικός και άρα δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αλλά νομίζω ότι αφενός αυτές τις αποφάσεις τις λαμβάνουν τα δικαστήρια και αφετέρου βρισκόμαστε στην περίοδο της μετάβασης στην ψηφιακή εποχή η οποία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Σε κάθε περίπτωση πάντως το 2012 και το 2013 σίγουρα δεν υπήρχε καμία απολύτως μετάβαση (η Αθήνα γύρισε το 2014).

Τέλος υπάρχει και το σημαντικότερο θέμα των προηγούμενων συμψηφισμών. Σύμφωνα με το σύνταγμά μας στο Άρθρο 15 τα κανάλια πρέπει να παρέχουν «υποχρεωτική και δωρεάν μετάδοση των εργασιών της Βουλής και των επιτροπών της καθώς και προεκλογικών μηνυμάτων των κομμάτων» στα πλαίσια του δημόσιου χαρακτήρα τους.

Έτσι το επιχείρημα ότι οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ παραβιάζοντας το σύνταγμα προχωρούσαν στο χάρισμα εκατομμυρίων ευρώ σε φόρους δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Δεν υπάρχει δηλαδή καμία υποχρέωση από τη μεριά της να συμψηφίσει τα χρωστούμενα προς το ελληνικό δημόσιο. Αντίθετα μπορεί να απαιτήσει τους φόρους και να αφήσει τους ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών σταθμών να προσφύγουν στα δικαστήρια προκειμένου να διεκδικήσουν την δική τους αλήθεια. Σε κάθε περίπτωση αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να γίνεται αντίστροφα.  

ΥΓ. Βασισμένο σε σχόλιο στο TPP: Φοβερή σύμπτωση τα κανάλια να θυμηθούν ότι τους χρωστάνε 24 εκατομμύρια μετά από 4 χρονια την ίδια ημέρα που τους ζήτησαν να πληρώσουν τους φόρους τους.

thepressproject.gr

ΑΚΟΥΣΑ ΟΤΙ ΜΙΛΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥ

 

Γράφει ο Καρτέσιος

«Άκουσα ότι μιλήσατε πολιτισμένα με τον δολοφόνο του πατέρα μου. Αυτός όμως κανέναν πολιτισμό δεν επέδειξε όταν σκότωνε τα θύματά του…». Αυτό είπε ο Περιφερειάρχης Στερεάς, Κώστας Μπακογιάννης, στη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βάσω Λέβα…. στηλιτεύοντας την επίσκεψη της βουλευτίνας στον Κουφοντίνα που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Λαμίας.

Μπράβο του, καλά έκανε το παλικάρι και εξέφρασε τη διαμαρτυρία του. Κι επειδή όταν έτερος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Βασίλης Κυριακάκης, ρωτώντας τον Κώστα Μπακογιάννη γιατί ασκεί κριτική στην Κυβέρνηση και δεν μιλάει για θέματα που αφορούν την Περιφέρεια Στερεάς, εισέπραξε την απάντηση: «Απαγορευτικά βγάζει μόνο το λιμεναρχείο. Στις δημοκρατίες δεν υπάρχει λογοκρισία. Και φυσικά μιλάω για θέματα που μας αφορούν όλους και την Περιφέρεια, όπως οι φυλακές Δομοκού», θα εκμεταλλευτώ την απουσία απαγορευτικού για να πω κι εγώ πέντε πράγματα.

Είχα ένα φίλο 45 χρονών. Τον έχασα μέσα σε μια νύχτα όταν έσκασε ο εγκέφαλός του και γέμισε αίματα. Δεν πέθανε. Δολοφονήθηκε. Ο δολοφόνος κρατούσε το όπλο τού «ναι σε όλα». Χρέη, κυνήγι από τις τράπεζες, απλήρωτο ΤΕΒΕ, λουκέτο, αδυναμία να συνεχίσει να σπουδάσει το παιδί του, σβήσιμο κάθε ίχνους αξιοπρέπειας, ταπεινωμένος, εξευτελισμένος, εκβιαζόμενος για κατασχέσεις, αϋπνία, άγχος, απόγνωση, απόγνωση, απόγνωση ΤΕΛΟΣ!

Εγώ είχα έναν φίλο. Τον έχασα. Χάθηκαν με τον ίδιο τρόπο, από το ίδιο όπλο, πολλοί φίλοι άλλων. Υπήρχε ηθική αυτουργία σε αυτά τα εγκεφαλικά, σε αυτά τα εμφράγματα, σε αυτές τις αυτοκτονίες. Βλέπεις, σήμερα δεν είμαστε οι γραφικοί του παρελθόντος που φαντασιωνόμασταν θανάτους εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής για να «χτυπήσουμε την κυβέρνηση». Σήμερα έχει αναγνωριστεί με τον πλέον επίσημο τρόπο ότι στην Ελλάδα υπάρχει ανθρωπιστική κρίση, η οποία είναι αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών των προηγούμενων κυβερνήσεων. Και μέσα στην ανθρωπιστική κρίση εντάσσονται αυτοί οι θάνατοι.

Θάνατοι από εκτελέσεις με εκτελεστικό απόσπασμα τις κυβερνήσεις και τους βουλευτές που ψήφιζαν «ναι στις ανθρωποθυσίες». Υπάρχουν πολλών ειδών τρομοκρατικές οργανώσεις. Άλλες που τα μέλη τους φοράνε κουκούλες και άλλες που τα μέλη τους φοράνε γραβάτες, κοστούμια και ταγιέρ.

Έμαθα, λοιπόν, ότι μιλάτε πολιτισμένα με τα μέλη του δεύτερου είδους τρομοκρατικής οργάνωσης. Ότι είστε συγγενείς με κάποια από αυτά τα μέλη. Ότι ακόμη τα στηρίζετε. Ότι ακόμη θέλετε να επιστρέψουν στη δράση και να αρχίσουν πάλι να οδηγούν ανθρώπους στο θάνατο. Ξέρετε, οι Κουφοντίνες είναι στη φυλακή. Οι άλλοι τρομοκράτες όμως είναι ελεύθεροι και υπερασπίζονται τις δολοφονικές πολιτικές τους μέσα στη Βουλή. Και επιστρέφουν σπίτια τους όταν το κάνουν, ενώ ο δικός μου φίλος δε βγαίνει από τον τάφο του. Εκεί είναι το σπίτι του.

Ξέρετε, δεν είχε όνομα και επίθετο μόνο ο Παύλος Μπακογιάννης. Είχε και ο φίλος μου και οι αμέτρητοι φίλοι άλλων, που είναι νεκροί. Δεν έχουν καθόλου μικρότερη αξία από τον Παύλο Μπακογιάννη. Και νομίζω ότι όπως είναι στη φυλακή οι δολοφόνοι του Παύλου Μπακογιάννη, θα έπρεπε να είναι και οι δολοφόνοι του Γιώργου, του Κώστα, της Ελένης. Εκτός και αν δεν ισχύει το «Απαγορευτικά βγάζει μόνο το λιμεναρχείο», αλλά απαγορευτικά βγάζει και η δημοκρατία σας, λέγοντας «αυτούς τους τρομοκράτες δικαιούσαι να τους συλλάβεις, εκείνους τους τρομοκράτες δεν πρέπει να τους πειράξεις». Αν είναι έτσι, πάω πάσο.

Αν είναι έτσι, έχει απόλυτο δίκιο ο κύριος περιφερειάρχης Στερεάς που θρηνεί μόνο για τον πατέρα του και δηλώνει ότι «Είναι ακατανόητο να κλείνουν οι φυλακές υψίστης ασφαλείας στο Δομοκό . Μιλάμε για μία παγκόσμια πρωτοτυπία, πουθενά αλλού δεν έχουν καταργηθεί τέτοιες φυλακές λες και όλοι οι έγκλειστοι είναι ίδιοι».

Άλλωστε, αυτές οι φυλακές πέραν των άλλων είναι και ένα… αναπτυξιακό έργο για την εκλογική περιφέρεια του κ. Μπακογιάννη. Το δήλωσε ο ίδιος λέγοντας «Και φυσικά μιλάω για θέματα που μας αφορούν όλους και την Περιφέρεια, όπως οι φυλακές Δομοκού». Είναι κρίμα να χαθεί ένα τέτοιο αναπτυξιακό έργο που θα φέρει έσοδα από το κέτερινγκ, μέσα από τα χέρια ενός φέρελπι πολιτικού που βλέπει σε αυτό το πεδίο πολέμου μόνο έναν νεκρό, αγνοώντας χιλιάδες άλλους.

Υγ: Παραθέτω ένα τελευταίο απόσπασμα από την υπουργικού ύφους και περιεχομένου δήλωση του κ. Μπακογιάννη: «ΕΜΕΙΣ από την πλευρά μας θέλουμε να ελπίζουμε ότι θα σταλεί επιτέλους ένα ισχυρό μήνυμα: Ότι η βία δεν είναι αποδεκτό μέσο επίλυσης διαφορών. Αλλιώς πολύ φοβάμαι ότι εκτρέφουμε το τέρας του αυταρχισμού και του φασισμού».

Σωστά! Τώρα ας κοιτάξει αυτή τη φωτό κι ας απαντήσει στην ερώτηση: «Στη μαμά σου, το είπες;»

 

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Φώτο: ¨Οταν ο νυν βουλευτής της ΝΔ, Οικοννόμου ύψωνε αντιμνημονιακά πανό στο περιστύλιο της Βουλής!

Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Βασίλης Οικονόμου, είναι γνωστό ότι είναι και αυτός (όπως και ο Ψαριανός) πολυταξιδευτής κομμάτων. Έτσι, όταν αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, διαμαρτυρόμενος για τα μνημόνια προσχώρησε στο Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών, του Γιάννη Δημαρά, που σήμερα συνεργάζεται με τους Ανεξάρτητους Έλληνες!

Τον Απρίλιο του 2011 μαζί με τον Γιάννη Δημαρά φτιάχνουν το κόμμα «Άρμα Πολιτών» και στις διάφορες συνεντεύξεις του τονίζει ότι οι βουλευτές που ενδιαφέρονται να το στηρίξουν, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους έναντι του Μνημονίου.

-Τον Μάιο του 2011, υψώνουν μαζί με τον Γιάννη Δημαρά το παρακάτω πανό έξω από τη Βουλή. Το σχετικό ρεπορτάζ του ΒΗΜΑτος εδώ.

Σήμερα, κάποιοι τολμούν να μιλάνε για κίνδυνο της Δημοκρατίας, με αφορμή πανό που σήκωσαν αναρχικοί πάλι στο περιστύλιο της Βουλής, με τα αιτήματα των απεργών πείνας στις Φυλακές Κορυδαλλού!

Και μέσα σε αυτούς τους κάποιους η ΝΔ, που φιλοξενεί στην κοινοβουλευτική της ομάδα έναν "ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗ", κατά τα λεγόμενα της, έναν άθρωπο που ύψωσε πανό στο περιστύλιο της Βουλής!

Τα γερμανορωσικά βουβάλια και ο ελληνικός βάτραχος

Μόνο σειρήνες πολέμου δεν ακούγονταν στις ηλεκτρονικές σελίδες των αγγλοσαξωνικών μέσων ενημέρωσης όταν περιέγραφαν την «αυθάδεια» της ελληνικής κυβέρνησης να αμφισβητήσει τις κυρώσεις της ΕΕ απέναντι στη Ρωσία. «Η αριστερή κυβέρνηση πυροδοτεί φόβους για τη δημιουργία ρωσικού προγεφυρώματος» έγραφε η Washington Post. «Ο Τσίπρας πέταξε μια χειροβομβίδα στις Βρυξέλλες», πλειοδοτούσαν σε μακαρθικό παροξυσμό οι Financial Times. Ακόμη και το Radio Free Europe, που χρηματοδοτείται απευθείας από την αμερικανική κυβέρνηση, ξαναφόρεσε ξανά την ψυχροπολεμική στολή εκστρατείας για να επιτεθεί στον «ακροαριστερό» Τσίπρα.

Με ρεπορτάζ, που έμοιαζαν απελπιστικά μεταξύ τους, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης αναφέρονταν ακόμη και στο ενδεχόμενο διαρροής από την Αθήνα απόρρητων πληροφοριών του ΝΑΤΟ στη Μόσχα. Λες και υπάρχει έστω και ένα bit ηλεκτρονικής πληροφορίας, το οποίο γνωρίζει η Αθήνα και αγνοούν οι μυστικές υπηρεσίες στη Μόσχα.

Η έκπληξη βέβαια των Αμερικανών (ή αμερικανοτραφών) αναλυτών ήταν ως ένα βαθμό δικαιολογημένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανιζόταν από αρκετούς σαν δύναμη που θα διεμβολίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση προς όφελος των ΗΠΑ, στρεφόταν τώρα στον σημαντικότερο αντίπαλο των Αμερικάνων στην Ευρασία. Ελάχιστοι ψύχραιμοι αναλυτές σημείωναν ότι η κίνηση του ελληνικού ΥΠΕΞ όχι μόνο δεν συνιστά «ράπισμα» στην πολιτική των ΗΠΑ αλλά ίσως αποτελεί την πρώτη υπαναχώρηση της κυβέρνησης Τσίπρα (αφού τελικά δεν τέθηκε βέτο στη συνέχιση των κυρώσεων). Αυτό που ακόμα λιγότεροι σχολίασαν όμως είναι ότι η «αυθάδεια» της νέας ελληνικής διπλωματίας όχι μόνο δεν θα έπρεπε να ενοχλήσει τους Ευρωπαίους αλλά όφειλε να ενθουσιάσει ορισμένους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους στο Βερολίνο.

Εξετάζοντας την εξωτερική πολιτική της Γερμανίας απέναντι στη Ρωσία είναι δύσκολο να μιλάς για ένα «Βερολίνο». Από τους πρώτους μήνες της κρίσης στην Ουκρανία ήταν σαφές ότι οι επίσημες ανακοινώσεις του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών και η επιβολή κυρώσεων προς τη Μόσχα δεν εξέφραζαν το σύνολο της οικονομικής ελίτ της ώρας. Ένα μεγάλο τμήμα της βιομηχανικής παραγωγής και του εξαγωγικού τομέα της Γερμανίας, το οποίο μάλιστα απασχολεί τουλάχιστον 300.000 εργαζόμενους, εξαρτάται άμεσα από τις σχέσεις με τη Ρωσία. Παράλληλα, μεγάλο τμήμα του πολιτικού και διπλωματικού κατεστημένου κατανοεί ότι η σύγκρουση με τη Ρωσία και η διαρκής απειλή διακοπής της ροής φυσικού αερίου απειλεί άμεσα την ενεργειακή αυτονομία της Γερμανίας και ολόκληρης της Ευρώπης. Οι ΗΠΑ έχουν κάθε λόγο να επιθυμούν κλιμάκωση των συγκρούσεων στην Ουρανία και επιδείνωση των γερμανο-ρωσικών σχέσεων καθώς έτσι η ευρωπαϊκή αγορά θα εξαρτάται περισσότερο από τα ενεργειακά αποθέματα του Περσικού Κόλπου – όπου η Ουάσιγκτον ελέγχει πολιτικά τις μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγές χώρες.

Η Γερμανική διπλωματία, άλλωστε, ενώ είχε καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή της κυβέρνησης Γιανουτσένκο στο Κίεβο, πολύ γρήγορα συνειδητοποίησε ότι στην πραγματικότητα έπαιζε το παιχνίδι των ΗΠΑ. Η ιστορία δηλαδή επαναλαμβανόταν με τους ίδιους σχεδόν όρους που είχαμε δει και στα Βαλκάνια: το Βερολίνο άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας αλλά έχασε ολοκληρωτικά τον έλεγχο από την Ουάσιγκτον, η οποία άρχισε να στήνει αμερικανικά προτεκτοράτα μέσα στη σφαίρα επιρροής της Γερμανίας.

Στην περίπτωση της Ουκρανίας η συνέχεια είχε ακόμη δυσμενέστερες επιπτώσεις για την γερμανική οικονομία, αφού επωμίστηκε το κόστος των κυρώσεων απέναντι στη Ρωσία χωρίς στην ουσία να κερδίζει κανένα γεωπολιτικό αντάλλαγμα. Τελευταία ελπίδα αντιστροφής του κλίματος ήταν οι περσινές εκλογές στην Ουκρανία, στις οποίες η Γερμανία θα προτιμούσε την κυριαρχία της παράταξης του Ποροσένκο – του μοναδικού ολιγάρχη που θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν γέφυρα ανάμεσα στη Γερμανία και τη Ρωσία. Το αποτέλεσμα όμως αποτέλεσε έναν ακόμη κόλαφο για τη Γερμανική διπλωματία: Η κυριαρχία του Αρσένι Γιατσενιούκ που κατέλαβε την πρωθυπουργία σήμαινε την ολοκληρωτική επικράτηση του αμερικανικού παράγοντα στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Ουκρανίας. Ο Γιατσενιούκ ήταν ο άνθρωπος τον οποίο προωθούσε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για να αναλάβει την πρωθυπουργία στην περίφημη τηλεφωνική συνομιλία με την αμερικανική πρεσβεία στο Κίεβο.

Η αμφίσημη στάση της Γερμανίας απέναντι στη Ρωσία – από τη μια επιβολή κυρώσεων και από την άλλη προσπάθεια εξομάλυνσης των σχέσεων με το Κρεμλίνο – αντικατοπτρίζει την εσωτερική σύγκρουση δυο διαφορετικών ομάδων της άρχουσας τάξης με εντελώς διαφορετικό προσανατολισμό. Η ίδια σύγκρουση όμως φαίνεται να επαναλαμβάνεται και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Πίσω από την υποτιθέμενη ομοφωνία στη χάραξη εξωτερικής πολιτικής απέναντι στη Ρωσία αρκετές χώρες περίμεναν την πρώτη ευκαιρία για να εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους στην ακολουθούμενη πολιτική – και η στάση της ελληνικής κυβέρνησης του έδωσε το «πάτημα» που ζητούσαν.

Που βρίσκεται λοιπόν η θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι σε ένα τόσο δαιδαλώδες πλαίσιο συμφερόντων; Αρκετοί θα υποστηρίξουν ότι οι ελιγμοί ανάμεσα σε υπερδυνάμεις θα φέρουν τη χώρα στη θέση των βατράχων, που ποδοπατούνται όταν περνάνε από τη λίμνη τους τα βουβάλια. Μήπως όμως μέσα σε αυτούς τους βάλτους δεν ξεπηδούσαν πάντα και οι μεγαλύτερες ευκαιρίες των μικρών χωρών να χαράξουν ανεξάρτητη διπλωματία – να εκμεταλλεύονται δηλαδή τις αντιθέσεις των γιγάντων για να προωθούν τα δικά τους συμφέροντα ή έστω να αμύνονται στις επιθέσεις; Οι ίδιοι οι ηγέτες της ρωσικής επανάστασης και αργότερα (σε πολύ πιο μετριοπαθή γραμμή), το Κίνημα των Αδεσμέυτων, δεν ισορρόπησαν ανάμεσα σε φρικτές ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις;

Η δεύτερη και διόλου αμελητέα κριτική που ασκείται σε κάθε απόπειρα προσέγγισης με χώρες όπως η Ρωσία ή η Κίνα είναι ότι πρόκειται για αυταρχικά καθεστώτα που παραβιάζουν σε καθημερινή βάση στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών τους. Η κριτική είναι όχι μόνο βάσιμη αλλά θέτει και σημαντικά ερωτήματα για την εξωτερική πολιτικής μιας αριστερής κυβέρνησης, η οποία πρέπει πάντα να έχει ως γνώμονα τον άνθρωπο και την ηθική. Για να έχουμε, όμως, πλήρη εικόνα του ρόλου μιας χώρας δεν αρκεί να εξετάσουμε την εσωτερική της κατάσταση αλλά και το ρόλο της στη διεθνή σκακιέρα. Οι χώρες που αμφισβητούν την αμερικανική παντοκρατορία σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο έχουν πολλά να προσφέρουν σε οικονομίες που συνθλίβονται από τις δυνάμεις της αγοραίας παγκοσμιοποίησης. Το σύνολο σχεδόν των αριστερών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής συνεργάστηκε όχι μόνο με το Πεκίνο και τη Μόσχα αλλά ακόμη και με την Τεχεράνη, θεωρώντας ότι αποτελούν μοναδική σανίδα σωτηρίας απέναντι στις συνεχείς οικονομικές επιθέσεις των ΗΠΑ. Ακολουθώντας τη ρεαλιστική οδό των διεθνών σχέσεων, μπορεί θεωρητικά πρόδωσαν τις αρχές τους αλλά κατάφεραν να ανασύρουν εκατομμύρια ανθρώπους από την απόλυτη φτώχεια και να αποδείξουν ότι μια άλλη οικονομική στρατηγική είναι εφικτή.
Δεν υπάρχουν σωστές και λάθος επιλογές και ο καθένας τραβά τις δικές του κόκκινες γραμμές. Οι μόνοι που δεν δικαιούνται να ομιλούν είναι αυτοί που υποστήριζαν το φασιστικό πραξικόπημα της Ουκρανίας αλλά μας ζητούν τώρα να κρατάμε αποστάσεις από την εθνικιστή Ρωσία. Αυτοί που αποδέχονται το ανθρωποκυνηγητό του Ασάνζ και του Σνόουντεν αλλά εξεγείρονται με την φίμωση του Τύπου σε αραβικά και ασιατικά καθεστώτα. Αυτοί, εν τέλει, που ανέχτηκαν την στρατηγική συμμαχία της Ελλάδας με τους εγκληματίες πολέμου του Ισραήλ και μόνο τώρα θυμήθηκαν την ηθική ως γνώμονα στη χάραξη εξωτερικής πολιτικής.

Το σημαντικότερο βέβαια ερώτημα είναι αν αξίζει κανείς να ακολουθήσει μια ρεαλιστική πολιτική που θα στρέψει την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας προς Ανατολάς. Αρκετοί αναλυτές θα υποστηρίξουν ότι μετά την ραγδαία πτώση των τιμών του πετρελαίου η ρωσική οικονομία αλλά και το σύνολο των λεγόμενων BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα) χάνουν τη λάμψη της εκρηκτικής ανάπτυξης των προηγούμενων χρόνων. Ακόμη όμως και αν δεχθούμε αυτή την άποψη (αν και είναι αμφίβολο ότι οι ΗΠΑ και η Σαουδική Αραβία μπορούν να διατηρήσουν την τιμή του μαύρου χρυσού σε τόσο χαμηλά επίπεδα) πρέπει να αναλογιστούμε ποια είναι τα πραγματικά μεγέθη για τα οποία συζητάμε. Το λεγόμενο «ΔΝΤ» και η «Παγκόσμια Τράπεζα των φτωχών», τα επενδυτικά εργαλεία δηλαδή που προωθούν τα BRICS σαν αντιστάθμισμα στην παγκόσμια οικονομική αρχιτεκτονική της Δύσης φτάνουν και περισσέυουν για να στηρίξουν μια μικροσκοπική οικονομία όπως η Ελληνική. Με αναμενόμενο αποθεματικό 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων η διεθνής τράπεζα που σχεδιάζεται, ίσως να μην μπορεί να συγκριθεί με την Παγκόσμια Τράπεζα αλλά θα αποτελέσει ένα ισχυρό αντίπαλο δέος στα όργανα που δημιούργησαν οι νικητές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου για να ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία.

Η επόμενη ερώτηση είναι φυσικά αν η Ρωσία έχει κάποιο λόγο να ασχοληθεί με μια χώρα σαν την Ελλάδα, η οποία επί υπουργίας Βενιζέλου στο ΥΠΕΞ πρωτοστατούσε στην επιβολή κυρώσεων εναντίον της Μόσχας και στήριζε όλα τα φασιστικά μορφώματα της Ουκρανίας αφήνοντας αβοήθητους ακόμη και τους Ρωσόφονους Έλληνες. Οι μέχρι στιγμής κινήσεις της Μόσχας συνηγορούν στο ότι υπάρχει σαφής πρόθεση συνεργασίας. Πριν ακόμη από τις εκλογές, το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων «διέρρεε» συνεχώς ότι αν η Ελλάδα τα «βρει σκούρα» στις διαπραγματεύσεις μπορεί πάντα να ελπίζει σε οικονομική αρωγή της Μόσχας. Ο Ρώσος πρέσβης στην Αθήνα ήταν ο πρώτος ξένος διπλωμάτης που πέρασε την πόρτα του Μαξίμου επί πρωθυπουργός Τσίπρα ενώ ακόμη και ο επικεφαλής των ρωσικών σιδηροδρόμων, όταν ρωτήθηκε πως θα αντιδράσει αν ακυρωθεί η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, απάντησε ότι δεν πειράζει «θα βρούμε άλλες ευκαιρίες συνεργασίας».

Σημαίνουν μήπως όλα αυτά ότι βρήκαμε αίφνης έναν νέο πατερούλη (σκληρό καπιταλιστή αυτή τη φορά) που θα μας προστατεύει από τη μανία των αγορών της Δύσης με μοναδικό αντάλλαγμα ένα ζεστό χαμόγελο του Βαρουφάκη και του Κοτζιά; Κάθε άλλο. Σημαίνει όμως ότι η ολοκληρωτική παράδοση της χώρας στις εντολές των ΗΠΑ και των Βρυξελλών, χωρίς την αναζήτηση εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης και χωρίς εκμετάλλευση των εσωτερικών αντιθέσεων του παγκόσμιου συστήματος, συνιστά πλέον και επισήμως εθνική προδοσία.

Άρης Χατζηστεφάνου για το Περιοδικό Unfollow Μαρτίου

Nonews-NEWS: Ο Κυριάκος πρωθυπουργός...

Nonews-NEWS: Ο Κυριάκος πρωθυπουργός...: Κι όμως, στην Ελλάδα του υλισμού και της προϊούσας κατάπτωσης των αξιών, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι καλοί. Ολίγοι μεν, εκλεκτοί δε. Είναι αυτ...

Δυο λόγοι γιατί το #Grexit θα πρέπει να πάψει να τρομάζει

Η πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ ή και την Ευρωπαϊκή Ένωση (γνωστή και ως Grexit) επιστρέφει στο «δημόσιο» διάλογο συνοδευόμενη από απειλές και κινδυνολογίες περί Αρμαγεδδώνα (όπως διατείνεται ο χώρος του «αντιλαϊκισμού» της κεντροδεξιάς αλλά και της «φιλοευρωπαϊκής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), ενώ πολλές φορές – κυρίως από κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, μαζί και του ΚΚΕ – υιοθετείται ως βάσιμη αντιπρόταση στην καταστρεπτική ευρωλιτότητα. Στο άρθρο αυτό θα συζητηθούν μερικοί λόγοι για τους οποίους η χρήση της παραγράφου 1 του άρθρου 50 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση – «κάθε κράτος μέλος μπορεί να αποφασίσει να αποχωρήσει από την Ένωση, σύμφωνα με τους εσωτερικούς συνταγματικούς του κανόνες» – δε θα πρέπει να αποτελεί ταμπού για την Ελληνική κοινωνία. Τη στιγμή που, όπως όλα δείχνουν, η νέα κυβέρνηση οδηγείται σε ρήξη με τις Ευρωπαϊκές ηγεσίες, λόγω ακριβώς της έλλειψης υποστήριξης και κατανόησης, η επόμενη μέρα που θα σημάνει το τέλος της «ευρωπαϊκής» Ελλάδας θα πρέπει ήδη να έχει αρχίσει να συζητιέται. Τη στιγμή που η γενικευμένη σήψη ταλανίζει την ευρωπαϊκή ήπειρο, όπου κάθε έννοια και αξία δημοκρατίας σβήνει σιγά σιγά από τη συλλογική μνήμη, φτάνοντας στο σημείο να καταλήξει μια άγνωστη λέξη σε εγκυκλοπαίδειες για τις επόμενες γενιές, για χάρη μιας τοξικής τεχνοκρατικής αριστοκρατίας, το τέλος αυτής της ευρωπαϊκής «προοπτικής» δε θα πρέπει να τρομάζει. Αν και οι βασικότεροι λόγοι που οδηγούν σε σκεπτικισμό αναφορικά με το Grexit είναι κατά βάση οικονομικοί (δάνεια, καταθέσεις, εισαγωγές κτλ) στο άρθρο αυτό θα συζητηθούν άλλες βασικές αιτίες που οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας, δεδομένου ότι έχουν κατά καιρούς υπάρξει διάφορες οικονομικές αναλύσεις (βλ Paul Krugman ή Κώστας Λαπαβίτσας) που αναιρούν την κυρίαρχη άποψη περί αναγκαιότητας του ευρώ.

Μύθος 1: Η έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε. θα μας οδηγήσει σε πρωτοφανή απομόνωση, και η Ελλάδα θα καταντήσει μια φτωχή και εγκαταλελειμμένη επαρχία.
Αυτή είναι η κυρίαρχη άποψη που με πάθος συμμερίζεται το «αντιλαϊκιστικό» μπλοκ της «υπευθυνότητας», βάση της οποίας ο μέσος Έλληνας πολίτης θα πρέπει να κάνει τα πάντα ώστε να παράσχει γη και ύδωρ στις αποφάσεις της Κομισιόν και της Γερμανίας, όντας οι μόνοι που γνωρίζουν το «δικό μας καλό», πάντα στα πλαίσια της ιδεολογίας του ΤΙΝΑ (There is No Alternative [to Neoliberalism]). Συχνά μάλιστα αυτοί οι χώροι, επενδύοντας στην ακατάσχετη κινδυνολογία, προεικονίζουν και ταυτίζουν την εκτός-Ε.Ε. Ελλάδα με τη Βενεζουέλα, την Κούβα, ή και τη Βόρεια Κορέα, λόγω ακριβώς του γεγονότος ότι στην Ελλάδα ο ευρωσκεπτικισμός εκφράζεται μέσα από κομμουνιστικές τάσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, με την οποία εξισώνεται και η μετριοπαθής νέα αριστερόστροφη κυβέρνηση. Μπορούμε όμως να υποθέσουμε ότι μια πιθανή ρήξη της Ελλάδας με την Ε.Ε. θα οδηγούσε ντετερμινιστικά και νομοτελειακά σε μια τέτοια κατάσταση; Τούτος ο ισχυρισμός, στην πραγματικότητα, ενισχύει την ιδιαίτερα αμφισβητούμενη άποψη, ότι η Ένωση των λαών της Ευρώπης κάτω από την τεχνοκρατία των Βρυξελλών αποτελεί μονόδρομο σταθερότητας και εγγυητή ευημερίας. Είναι όμως αυτή η τοποθέτηση βάσιμη; Το παράδειγμα της Ελβετίας μας οδηγεί σε άλλου τύπου συμπεράσματα που αποδομούν, και στην τελική αναιρούν, τις παραπάνω ορθοδοξίες.
Η Ελβετία λοιπόν απέρριψε τη συμμετοχή της στην Ενωμένη Ευρώπη με δημοψήφισμα το 1992 – όπως και το 1920 απέρριψε με τον ίδιο τρόπο τη συμμετοχή της στην Κοινωνία των Εθνών (Huber 1968, σ.6) – και όντας μια χώρα αυτόνομη και ελάχιστα εξαρτημένη από τον εξωτερικό παράγοντα, απολαμβάνει σημαντικά δημοκρατικά προνόμια, σε αντίθεση με τα περισσότερα κράτη μέλη της Ε.Ε.

Πάνω από 30 δημοψηφίσματα διεξάγονται κάθε χρόνο, έπειτα από συλλογή υπογραφών, περιορίζοντας έτσι την ισχύ του κοινοβουλίου και των κομμάτων, ενώ οι κυβερνήσεις έχουν πολλές φορές υπαναχωρήσει στη λαϊκή ψήφο, αποσύροντας νομοσχέδια που δεν επείγουν, είτε έχουν τη δυνατότητα να αναθεωρούν το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα της χώρας (Kriesi & Trechsel 2008, σ.34 / Huber 1968, σ.24-25). Οι λαϊκές πρωτοβουλίες δίνουν πάντα τον τελευταίο λόγο στην ομοσπονδιακή χάραξη πολιτικής, ενώ μπορούν ανά πάσα στιγμή να αποτρέψουν την ψήφιση νόμων ασκώντας veto (Kriesi & Trechsel 2008, σ.56 / Huber 1968, σ.26). Τα Καντόνια, και κυρίως οι δήμοι και οι κοινότητες, διατηρούν μια δική τους αυτονομία – εγγυημένη από το άρθρο 47 του Ομοσπονδιακού Συντάγματος – σε ότι αφορά τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για θέματα σχετικά με την τοπική άσκηση πολιτικής, παρά τις μακροοικονομικές προσπάθειες που ενδυνάμωσαν τον κεντρικό σχεδιασμό και τον συγκεντρωτισμό (Kriesi & Trechsel 2008, σ.35, σ.36, σ.55).

Αυτό που κατάφεραν οι Ελβετοί να αποφύγουν το 1992 είναι η αναδόμηση και εκ νέου διαστασιολόγηση του Ομοσπονδιακού συστήματος (βασική προϋπόθεση για την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε.) πράγμα που ερχόταν σε αντίθεση με τη βούληση του εκλογικού σώματος (Aubert 1983, σ.211 / Kriesi & Trechsel 2008, σ.43), καθώς θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να θέσει σε κίνδυνο την αυτονομία των Καντονιών – τα οποία φυσικά μπορούν να χαράζουν τη δική τους δημοσιονομική πολιτική, καθώς και να ελέγχουν τον τοπικό τους προϋπολογισμό, ανεξάρτητα από το εθνικό σύστημα οικονομικής κατεύθυνσης (Kriesi & Trechsel 2008, σ.35) – περιορίζοντας έτσι σημαντικά δημοκρατικά δικαιώματα. Ας κάνουμε στο σημείο αυτό μια σύγκριση μεταξύ της «απομονωμένης» Ελβετίας και της δικτυωμένης Ιρλανδίας, μια χώρα που πληροί όλες τις διαδικασίες ένταξης στην Ε.Ε. Το Άρθρο 27 του Ιρλανδικού Συντάγματος προβλέπει αντίστοιχα δημοψηφίσματα για θέματα που κρίνονται εξέχουσας σημασίας (όπως οικονομική πολιτική, μεταναστευτικό, υπηκοότητα, διοίκηση, επικύρωση διεθνών συμφωνιών). Παρόλα αυτά η απόφαση του Ιρλανδικού λαού να απορρίψει διεθνείς και Ευρωπαϊκές συμφωνίες ουδέποτε κατέστη σεβαστή: η συνθήκη της Νίκαιας το 2001 απορρίφθηκε μαζικά από το εκλογικό σώμα. Επειδή όμως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στρέφονταν ενάντια στο project της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης, ο Ιρλανδικός λαός υποχρεώθηκε σε δεύτερο δημοψήφισμα που διεξήχθη ένα χρόνο αργότερα, όπου και έπειτα από κινδυνολογίες και απειλές, επικράτησε το ΝΑΙ. Παρομοίως και το 2007 με τη συνθήκη της Λισαβόνας, οι Ιρλανδοί αναγκάστηκαν να εισέλθουν στις κάλπες δύο φορές, πράγμα που δείχνει ξεκάθαρα ότι η δημοκρατία και η σταθερότητα που επικαλείται η Ε.Ε. δεν είναι απλά και μόνο a la carte, αλλά επί της ουσίας πρόκειται για μια οργανωμένη και νομιμοποιημένη μορφή τεχνοαυταρχικής αριστοκρατίας, η οποία τούτη τη στιγμή που διεξάγονται οι σημαντικές αυτές διαπραγματεύσεις αναφορικά με την Ελληνική κρίση χρέους δείχνει το πραγματικό της προσωπείο.

Οι επικριτές του Ελβετικού πολιτεύματος φυσικά λένε τα εξής: η Ελβετία στηρίζει τη δημοκρατία της σε μια οικονομική ευημερία (πράγμα που δεν υφίσταται – ούτε κατά διάνοια – στην Ελλάδα), στο διεθνές ξέπλυμα χρήματος και τον μη έλεγχο των τραπεζών. Σε ότι αφορά τα δύο τελευταία, είναι πράγματι αλήθεια ότι οι Ελβετικοί νόμοι συγκαλύπτουν σκάνδαλα τραπεζικά καθώς και φοροδιαφυγή, λειτουργούν ως πλυντήρια για απάτες ενώ την ίδια στιγμή παρέχουν και οικονομικό άσυλο σε διεθνείς εγκληματικές προσωπικότητες, πράγμα που αντιβαίνει μια από τις πιο βασικές προϋποθέσεις για δημοκρατία, την κοινωνική και πολιτική διαφάνεια. Ωστόσο, το γεγονός ότι το Ελβετικό πολίτευμα είναι σαφέστατα πιο δημοκρατικό από τα υπόλοιπα – και κυρίως από αυτά των χωρών μελών της Ε.Ε. – δε συνεπάγεται ταυτοχρόνως ότι η Ελβετία ζει σε κάποιο δημοκρατικό παράδεισο (για περισσότερα, άρθρο του Γιώργου Οικονόμου, “Το Ελβετικό πολίτευμα”). Σε ότι αφορά το πρώτο, την οικονομική ευημερία, με βάση τις στατιστικές τόσο του IMF, της CIA World Factbook, των Ηνωμένων Εθνών και της Παγκόσμιας Τράπεζας, οι πλουσιότερες χώρες αυτή τη στιγμή είναι οι ΗΠΑ, και ακολουθεί η Κίνα, η Ιαπωνία και η Γερμανία, ενώ για το Global Finance (2009-2013) πρωτιά καταγράφει το Κατάρ, και ακολουθούν το Λουξεμβούργο και η Σιγκαπούρη. Αν η ευημερία αποτελεί βασική συνθήκη για την επέκταση της δημοκρατίας, τότε θα έπρεπε αντιστοίχως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και το Κατάρ να είχαν πολιτεύματα δημοκρατικότερα από αυτά που ήδη έχουν, πράγμα που φυσικά δεν ισχύει, πόσο μάλλον στην Κίνα και το Κατάρ. Ως εκ τούτου, η δημοκρατία (μέ ή χωρίς εισαγωγικά) στην Ελβετία δεν είναι αποτέλεσμα οικονομικών συνθηκών αλλά συγκεκριμένης πολιτικής κουλτούρας, χρόνια διαμορφωμένης, κάτι που σημαίνει ότι το σπάσιμο των εμποδίων που οδηγεί στην εδραίωση του πολιτεύματος αυτού θα πρέπει να συνοδεύεται και από κάποιο πρόταγμα για περαιτέρω κοινωνικές ελευθερίες και δημοκρατικές διεκδικήσεις.

Μύθος 2: Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί σανίδα σωτηρίας ενάντια στον καταστροφικό εθνικισμό, καθώς γεφυρώνει εσωτερικές συγκρούσεις μέσω της συνεργασίας των λαών, των ανοιχτών συνόρων και της διαπολιτισμικής επικοινωνίας. 
Όπως είχα γράψει και παλιότερα, βασική ιδρυτική αρχή της Ε.Ε. ήταν η αποφυγή μιας γενικευμένης σύγκρουσης μεταξύ των Ευρωπαίων λαών, στον απόηχο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που – με βάση την κυρίαρχη λογική – τροφοδοτήθηκε από εθνικιστικά κινήματα και προστατευτικές πολιτικές οι οποίες οδήγησαν στην άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού, πράγμα που ευνόησε σταδιακά την ιδεολογική ηγεμονία του φιλελευθερισμού ως τη μόνη λογική απάντηση σε όλα τα προβλήματα (Levy 2002, σ.3), και κατ’ επέκταση την επιβολή του δόγματος ΤΙΝΑ, πάνω στο οποίο βασίστηκε ολόκληρο το Ευρωπαϊκό, τεχνοκρατικό οικοδόμημα. Η ιδέα όμως αυτή, της αποδόμησης του έθνους κράτους, της σταδιακής του εξασθένισης για χάρη μιας κεντρικής ηγεσίας με έδρα τις Βρυξέλλες όχι μόνο καταστρατήγησε βασικές πολιτικές ελευθερίες καθώς και θεμελιώδη κεκτημένα (όπως το παράδειγμα της Ιρλανδίας μας δίνει να καταλάβουμε, και αντιστοίχως οι ωμές παρεμβάσεις στις Κάνες το 2011) αλλά απεναντίας εξέθρεψε αντιδραστικές και ρατσίζουσες εθνικιστικές παρορμήσεις (για των οποίων την άνοδο θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε την οικονομική κρίση ως μοναδική αιτία).

Οι λόγοι φυσικά ποικίλουν:
– Ο Eric Hobsbawm (1991) βασίζει τη γέννεση του πολιτικού εθνικισμού (civic nationalism) στη νεωτερικότητα, στη Γαλλική Επανάσταση συγκεκριμένα, όπου το Γαλλικό κράτος προσπάθησε να διαδώσει τη Γαλλική γλώσσα σε όλους τους κατοίκους της Γαλλικής επικράτειας (εθνο-γλωσσικός εθνικισμός), καλλιεργώντας μια ταυτότητα η οποία βασίστηκε στο αποικιακό πνεύμα και βοήθησε απλούς χωρικούς να μετατραπούν σε Γάλλοι πολίτες. Όπως ακριβώς η εθνική ταυτότητα καλλιεργήθηκε από τα πάνω, έτσι ακριβώς και η Ευρωπαϊκή ταυτότητα (στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής επέκτασης και ολοκλήρωσης) υπήρξε και αυτή με τη σειρά της δημιούργημα κάποιας πολιτικής ιντελιγκέντσιας, η οποία στόχευε ακριβώς στην εκμηδένιση της πρωταρχικής ταύτισης του ανθρώπου με το έθνος-κράτος, προς όφελος της «ευρωπαϊκής» ταυτότητας. Βέβαια, η καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης συνέβη σε κάποια χρονικά πλαίσια όπου οι Ευρωπαϊκοί πληθυσμοί δεν είχαν υιοθετήσει κάποια σταθερή και συμπαγή κοινή ταυτότητα ως σημαίνον, όπως αυτή του στο έθνους-κράτους που σταδιακά υποχωρεί για χάρη μιας νέας φαντασιακής σημασίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την έξαρση των ταυτιστικών κρίσεων, λόγω της εξασθένισης του αισθήματος του ανήκειν, και ως εκ τούτου, οι Ευρωπαϊκοί πληθυσμοί δίχως άλλοθι αναδιπλώνονται στον εαυτό τους (με μόνο τους οδηγό το φόβο). Αυτή η ταυτιστική κρίση δεν εκφράζεται μόνο μέσα από κάποια κοινωνική εσωστρέφεια, αλλά κυρίως ενισχύει τη διάλυση του κοινού κόσμου – που συνενώνει τους ανθρώπους στο δημόσιο πεδίο, τη σφαίρα της συνδιαμόρφωσης, αναπαράγοντας τον ιδιωτικό κανιβαλισμό των τελευταίων ετών.

– Όπως αναφέρει η Arendt (1976, σ.267-304) η εξασθένιση του έθνους-κράτους κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, είχε ως αποτέλεσμα την υποχώρηση και του πολιτικού εθνικισμού πράγμα που απέβη τραγικό για τους Εβραϊκούς πληθυσμούς, οι οποίοι στα πλαίσια του έθνους κράτους απολάμβαναν προστασία από πογκρόμ και διώξεις σε μια Ευρώπη που έβραζε από αντισημιτισμό. Οι νέοι εθνικισμοί (ως υποκατάστατα) που αναδείχθηκαν κατά τη διάρκεια αυτή, ήταν κατά βάση υπερ-εθνικοί, δαρβινοφυλετικοί (tribal nationalism) και βαθύτατα αντιεβραϊκοί, οδηγώντας στην αναρρίχηση ολοκληρωτικών καθεστώτων στην εξουσία, και στο ξέσπασμα του ΒΠΠ. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, κάτω από την αιγίδα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στα πλαίσια του «ευρωκράτους» διαλύεται κάθε δεσμός του πολίτη με τους θεσμούς που – έστω και κατ’ επίφαση – εξασφαλίζουν βασικά δικαιώματα. Μπορεί σήμερα η εξασθένιση του έθνους-κράτους να μην περιορίζονται τα δικαιώματα των μειονοτήτων (καθώς οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί προβλέπουν γι’ αυτά), ωστόσο βασικά κεκτημένα που ήταν συνδεδεμένα με τημ κεϋνσιανική του δομή (όπως βασικές κοινωνικές παροχές) χάνονται, αφήνοντας έτσι πληθυσμούς ευάλωτους στην αυθαιρεσία των αγορών, τη στιγμή που το Κοινωνικό Συμβόλαιο διαλύεται στα πλαίσια του ΤΙΝΑ (πάνω στο οποίο δομείται η σύγχρονη Ευρώπη υπερκράτος»).

– Η προσπάθεια ανάμειξης 27 διαφορετικών χωρών με διαφορετική ιστορία, ήθη, έθιμα κάτω από μια κοινή οικονομία, καθιστά τη διαπολιτισμική επικοινωνία αδύνατη. Θα πρέπει στο σημείο αυτό να αναφερθούμε στις αξίες κάτω από τις οποίες η πολυπολιτισμική Ευρώπη λειτουργεί, αξίες οικονομικές, ανταγωνιστικές, που προάγουν το κέρδος και τον ανταγωνισμό ως μοναδικά κριτήρια. Αυτός ο ανταγωνισμός, όμως, την ίδια στιγμή εκφράζεται και με χαρακτηριστικά έθνους ή φυλής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο οικονομικός ανταγωνισμός οδηγεί στην δαιμονοποίηση του λιγότερου ισχυρού: οι αδύναμες χώρες (όπως η Ελλάδα) θα βρεθούν ακριβώς κάτω από αυτό το στίγμα της δαιμονοποίησης, ενώ οι «οικονομικά ισχυρές» αποτιμώνται ως παραδείγματα προς μίμηση, στα πλαίσια του δαρβινιστικού νεωτερικού φαντασιακού που συνοδεύει την κυρίαρχη οικονομικοκεντρική ιδεολογική ηγεμονία, μια ηγεμονία που ταυτόχρονα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι και του Γερμανικού προτεσταντικού φαντασιακού όπως πολύ χαρακτηριστικά τονίζει ο Max Weber (1998), ενισχύοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο τις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ χωρών.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, ειρηνική διαβίωση δεν είναι δυνατό να εξασφαλιστεί. Διότι η κοινωνική ειρήνη είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη δικαιοσύνη, απαραίτητο συστατικό της οποίας είναι η (πολιτική, και κατ’ επέκταση οικονομική) ισότητα: διότι μεταξύ άνισων δεν υπάρχει δικαιοσύνη αλλά ισχύς όπως έλεγε και ο Θουκυδίδης. Ισότητα δεν μπορεί να υπάρξει πέρα από το πολιτικό πεδίο, όπου η βία αντικαθίσταται από το λόγο. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ως εκ τούτου, καμία χώρα και κανένας λαός δεν έχει να κερδίσει τίποτα, πέρα από μια συνεχιζόμενη διαιώνιση της κοινωνικής μιζέριας, η οποία κανείς δεν ξέρει ποιά θα είναι η κατάληξή της, τη στιγμή που η Ευρώπη ως soft power μετατρέπεται σε ένα νέο Σοβιετικού τύπου καθεστώς.

Εν κατακλείδι
Συνεπώς, το Grexit, ή μια αναπόφευκτη διάλυση της Ε.Ε. (αναπόφευκτη όχι βάση ενός πιθανού Grexit, αλλά κυρίως λόγω της επικράτησης κομμάτων που επιδιώκουν μονομερή έξοδο από την Ευρωπαϊκή «οικογένεια» στις επόμενες εκλογές της Αυστρίας, της Γαλλίας και της Ολλανδίας) δε θα πρέπει να μας τρομάζει και τόσο, όσο η συνέχεια της τοξικής αυτής ευρωιδεοληψίας που βυθίζει κοινωνίες στη δύνη της απελπισίας. Η περίφημη Ευρώπη των λαών που ονειρεύονται ορισμένοι δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η Ευρώπη του απο-συγκεντρωτισμού, δίχως αυτό φυσικά να σημαίνει ότι η επιστροφή στο έθνος κράτος αποτελεί εξιδανίκευση, όσο και αν – για την ώρα τουλάχιστον – πρόκειται για ένα πιο ουσιαστικής σημασίας βήμα. Για την ώρα, γνωρίζουμε ότι δεν είναι εφικτό να μεταρρυθμιστεί αυτός ο γραφειοκρατικός μηχανισμός προς κάτι καλύτερο, καθώς οι δομές του είναι τόσο συγκεντρωτικές και τεχνοελιτίστικες που αδυνατούν να εσωτερικεύσουν και να προβάλουν τη γενική λαϊκή βούληση. Συνεπώς, η Ε.Ε. δεν έχει άλλο παρά να (αυτο)διαλυθεί, αλλά η «επόμενη μέρα» θα πρέπει να συνοδεύεται ρητά από κάποιο πρόταγμα που θα θέτει ως στόχο του τη δημοκρατία, τη δημιουργία ανοικτών δικτύων αλληλεγγύης και πολιτισμικής επαφής των λαών που, ταυτόχρονα, θα ασκεί έλεγχο με στόχο καμία τοπική απόφαση να μην μπορεί να παραβιαστεί από κεντρικούς μηχανισμούς και για κανέναν λόγο. Για να  φτάσουμε, όμως, στο  σημείο αυτό θα πρέπει αρχικά να έρθουμε σε ρήξη με κάθε είδους ιδεολογικό μας αποκούμπι, και κυρίως τον φιλο-ευρωπαϊκό φετιχισμό που αναμασούν αριστεροί και δεξιοί δονκιχωτιστές.

Αναφορές
Arendt, H., 1976. ​The Origins of Totalitarianism. ​6th ed. USA: A Harvest Book.
Aubert, J.F., 1983. Expos ́e des institutions politiques de la Suissea partir de quelques affaires controverses, 2nd edition. Lausanne: Payot.
Hobsbawm, E. J. 1., 1991. Nations and nationalism since 1780: Programme, myth, reality. Canto ed. Cambridge: Cambridge University Press.
Huber, H., 1968. How Switzertland is Governed. Switzerland: Schiweizer Spiegel Vergal.
Kriesi, H., & Trechsel, Α., 2008. The Politics of Switzerland. Cambridge: Cambridge University Press.
Levy, C., & Roseman, M…. 2002. ​Three Postwar Eras in Comparison. ​London: Palgrave.
Weber, M., 1998. The Protestant ethic and the spirit of capitalism. 2nd Roxbury ed. Los Angeles: Roxbury Pub.
eagainst.com

Η Ευρώπη του νέου εθνικισμού και η σημασία της αναδυόμενης αριστεράς

Του Γιώργου Κουτσαντώνη, μέσω Art Version

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, μετά την πτώση του τείχους στο Βερολίνο το 1989, προκύπτουν νέα γεωπολιτικά σενάρια. Σενάρια που προηγουμένως ήταν αδύνατο να φανταστεί κανείς. Από τη στιγμή εκείνη, σταδιακά αναδύεται ένα νέο είδος τοπικισμού στην Ευρώπη. Σύντομα πραγματοποιείται μια ρήξη ανάμεσα στη ιδέα της ενωμένης Ευρώπης των εθνών κρατών (η οποία αναπτύχθηκε κατά τις δεκαετίες του ΄70 και ’80) και σε αυτή της νέας ιδέας που αναπτύσσεται κατά την δεκαετία του ΄90.  Η αρχική θεώρηση, (η οποία είχε ως προϋπόθεση την προστασία και ανάδειξη των επιμέρους παραδόσεων, και των τοπικών ταυτοτήτων), έρχεται σταδιακά σε αντιπαράθεση με μια ενοποιητική διαδικασία με τάσεις ομογενοποίησης, εξομάλυνσης και ισοπέδωσης. Η αρχική θεώρηση στηρίχτηκε στην ανάδειξη της ποικιλομορφίας, των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, του σεβασμού των επιμέρους ιδιαιτεροτήτων και ταυτοτήτων. Υπό αυτή την αρχική άποψη, η συνύπαρξη και συμβίωση, διαφορετικών μεταξύ τους στοιχείων, νοείται ως θετική και όχι ως αρνητική αξία.

Πρωταγωνιστές αυτής της ευρωπαϊκής οπτικής υπήρξαν κυρίως τα αριστερά κινήματα στη Γαλλία και Γερμανία, το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (Sdp) καθώς και οι Πράσινοι. Στη συνέχεια η πορεία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, περνά στα χέρια της δεξιάς. Η νέα ιδέα που προκύπτει είναι βασισμένη στην αντίθεση ανάμεσα στα εθνικά κράτη και τα περιφερειακά κράτη, έχοντας ως στόχο την δημιουργία όχι πλέον μια Ευρώπης εθνών κρατών, αλλά μιας ομοσπονδιακής ένωσης περιφερειακών κρατών. Κριτήριο συνένωσης των Ευρωπαϊκών περιφερειών γίνεται πλέον η εθνική ομογενοποίηση, η οποία χρησιμεύει και στοχεύει στην χάραξη νέων πολιτικών συνόρων στην Ευρώπη. Το αφήγημα αρχίζει να αλλάζει, καθώς από τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες, την αποδοχή και τον σεβασμό της διαφορετικότητας, περνάμε τώρα στον εθνοπλουραλισμό.
Ο εθνοπλουραλισμός βασίζεται στην ιδέα ότι είναι απαραίτητη η αξιοποίηση των μεμονωμένων ταυτοτήτων, σε αντιπαράθεση με την ενοποιητική διαδικασία, που, για να διατηρηθεί η καθαρότητα του κάθε λαού, θεμελιώδης αρχή είναι αυτός ο λαός να είναι ομοιογενής στο εσωτερικό του. Μόνο ο διάλογος και η αντιπαράθεση μεταξύ ομοιογενών λαών  – ως περιφερειακά κράτη αυτή τη φορά –  μπορεί να περισώσει την ταυτότητά τους και επομένως να αποτρέψει αυτό που η νέα δεξιά ονομάζει εθνοκτονία. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά: σύμφωνα με την ιδέα της νέας δεξιάς, η Ευρώπη των περιφερειών τείνει να αποκλείσει, να διαχωρίσει, ενώ η αρχική ιδέα είχε ως βασική της οπτική, την συγκατοίκηση πολλαπλών εθνικών ταυτοτήτων, πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων και συστατικών στοιχείων.

Η θεωρητική βάση της νέας αυτής ιδέας βρίσκεται στον εθνικό φεντεραλισμό. Ήδη από το 1968 ο θεωρητικός Guy Héraud στο βιβλίο του «Les principes du federalisme et la Federation europeenne» μιλούσε για την γέννηση μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας Ομοιογενών Περιφερειακών Κρατών. Η ιδέα επομένως ξεκινάει αδύναμα από τη Γαλλία, μεταφέρεται στη συνέχεια και ενισχύεται από τη Γερμανία και την Αυστρία, όπου και αρχίζει η συζήτηση περί της Ευρώπης των περιφερειών και η δημιουργία μιας σαφούς πολιτικής θεωρίας. Το 1977 η Βαυαρία χρηματοδοτεί τη γέννηση ενός σχεδίου που αργότερα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το θεωρητικό κέντρο της Ευρωπαϊκής ομοσπονδιοποίησης, το οποίο βασίζεται στον εθνικό φεντεραλισμό. Αυτό δεν είναι άλλο από το Διεθνές Ινστιτούτο Interreg. Η Βαυαρία μέσω της εξωτερικής της πολιτικής, αποκτά έτσι σημαντικότατο και κεντρικό ρόλο στη προώθηση αυτού του είδους Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (των εθνικών περιφερειών) και στην μετάγγισή του στα ανώτατα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα (Ευρωπαϊκό συμβούλιο και Ευρωκοινοβούλιο). Η Βαυαρία έχει κάθε λόγο να προωθήσει την Ευρώπη των περιφερειών, άλλωστε δεν θα την ωφελούσε μια πολιτική ένωση της Ευρώπης, καθώς έτσι ο πολιτικός της ρόλος σταδιακά θα υποβαθμιζόταν. Η Βαυαρία θέλει να μετράει η γνώμη της και σε πολυάριθμες περιπτώσεις θα αντιταχθεί έντονα σε όποιες θεωρήσεις είναι αντίθετες με τις δικές της.
Οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής δεξιάς εκφράζονται πλέον ανοιχτά, για τους έθνο-φεντεραλιστές όλες οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες δημιουργούν συγκρουσιακούς μηχανισμούς, επομένως αυτές οι κοινωνίες δεν μπορούν να κυβερνηθούν αποτελεσματικά και να ελεγχθούν πολιτικά. Έτσι οι ευρωπαϊκές περιφέρειες γίνονται φορείς προώθησης της ιδέας ενός μοντέρνου τρόπου αυτοκαθορισμού. Σταδιακά η ένταξη μια ευρωπεριφέρειας παύει να έχει ως μοχλό την εθνική της υπόσταση, αλλά πολύ περισσότερο το ενδιαφέρον της για το οικονομικό της μέλλον. Εδώ ο ρόλος των πολυεθνικών και του χρηματοπιστωτικού τομέα είναι τεράστιας σημασίας. Ένα από τα δημόσια γεγονότα όπου φαίνεται πως η Ευρώπη των περιφερειών γίνεται κτήμα της νέας δεξιάς (συμπεριλαμβανομένης της ρεβανσιστικής δεξιάς) είναι η διαδήλωση του 1991 στο Brennero της Ιταλίας, όπου και εκφράζεται η ιδέα της Ευρωπαϊκής Περιφέρειας του Τυρόλο, ως μέσο αυτοκαθορισμού και επομένως ως μοχλός άσκησης πίεσης για την προσάρτηση και επιστροφή της Άνω Αδίγης (Alto Adige) στην Αυστρία.

Το ισχυρό στοιχείο για την αποκατάσταση της ιδέας του λαού, που δεν νοείται πλέον ως μια κοινότητα που βασίζεται σε αυτόνομες-αυτόβουλες δράσεις και επιθυμίες (ιδέα που έρχεται από τη Γαλλική Επανάσταση), είναι η θεώρηση μιας κοινότητας με κοινή ιστορία, γλώσσα, παράδοση, και κοινό αίμα. Αυτή η ιδέα στηρίζεται στην εκμετάλλευση και τον αποπροσανατολισμό ο οποίος σχετίζεται άμεσα με την – απολύτως δικαιολογημένη – δυσφορία που υπάρχει σε σχέση με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Έτσι η πορεία αυτή οδηγεί στη γέννηση ενός νέου «από τα κάτω» εθνικισμού, που αφελώς κάποιοι πιστεύουν ότι στον 21ο είναι και ο μόνος υπερασπιστής της «εθνικής ταυτότητας», ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Έτσι προκύπτουν παραπλανητικές εκφράσεις του τύπου: «Είμαστε η απάντηση στην ομογενοποίηση της οικουμένης σε άμορφο χωνευτήρι των λαών μέσω της μετανάστευσης και του καταναλωτισμού». Πλέον, για τον νέο αυτό εθνικισμό, η  μόνη δυνατή συνύπαρξη είναι μεταξύ όμοιων και μέσα σε μια δεδομένη γεωγραφική περιοχή. Αυτό ισχύει και με όρους οικονομίας, όπου ο μόνος τρόπος είναι «ο καθένας στα του οίκου του και όπως θέλει» αρκεί να μην συγκρούεται, τουλάχιστον ανοιχτά, με την γενική εθνοπλουραλιστική ιδέα.
Πρόκειται για μια νέα μορφή εθνικού ρατσισμού από μια νέα δεξιά. O Γάλλος πολιτικός επιστήμονας Pierre-André Taguieff τον ορίζει ως “Differentialist Racism”. Η νέα αυτή δεξιά εκφράζεται με ρητορικές και συνθήματα που βασίζονται στη συγκάλυψη, και συχνά είναι πολύ δύσκολο να δούμε ότι προέρχονται όντως από τα δεξιά. Η μεγάλη ικανότητα και οι ενισχυμένες δυνατότητες διείσδυσης στους πληθυσμούς έγκειται στο γεγονός ότι τα συνθήματα και οι ρητορικές αυτές είναι εντέχνως διφορούμενες. Βασικά, η νέα δεξιά είναι μεταμφιεσμένη, με όρους τοπικισμού, και καταφέρνει να έχει μια ισχυρή δυνατότητα διείσδυσης, σαφώς μεγαλύτερη από εκείνη της παραδοσιακής δεξιάς της εθνικιστικής, κρατικιστικής, συγκεντρωτικής. Δημιουργείται έτσι μια καταλυτική ικανότητα δημιουργίας συναινέσεων που ή παραδοσιακή δεξιά δεν μπορούσε να δημιουργήσει. Η πολιτική και πολιτιστική μάχη κατευθύνεται τώρα προς την αντιμετώπιση της «εθνικής μόλυνσης» από ξένα μη αφομοιώσιμα σώματα που ενώ έχουν κάθε δικαίωμα να υπάρχουν πρέπει ωστόσο να μην βρίσκονται αναμεσά μας. Ενώ ο παραδοσιακός ρατσισμός έτεινε να καταρτίσει μια ιεραρχία των φυλών, αυτός ο νέος ρατσισμός υπερτονίζει και αξιοποιεί τις διαφορές τους: είναι λοιπόν – για τη νέα αυτή δεξιά – σωστό και δίκαιο να υφίσταται αυτή η πολυπολιτισμικότητα των λαών, αρκεί αυτοί να παραμένουν φυσικά διαχωρισμένοι. Οποιαδήποτε διαδικασία εξασφάλισης πολιτικών δικαιωμάτων, για παράδειγμα στους Τούρκους της Γερμανίας, θεωρείται αρνητική, επειδή η ενσωμάτωση αυτή οδηγεί στην αποσταθεροποίηση της πολιτισμικής ταυτότητας του αρχικού και γνήσιου λαού, επομένως καθιστά δύσκολο και τον πολιτικό έλεγχό του. Σύμφωνα με αυτή την οπτική πρέπει από τη μια να διασφαλιστεί η πολυπολιτισμικότητα, αλλά μέσω ενός μηχανισμού εδαφικού αποκλεισμού, δηλαδή σε ένα δεδομένο χώρο (όποιος κι αν είναι αυτός, ελεύθερο κράτος της Βαυαρίας, ευρωπεριφέρεια στο Τυρόλο κ.λπ). Στην εθνοπλουραλιστική θεωρία της νέας δεξιάς, η φυλετικά βασισμένη σκέψη, που θεωρείται ξεπερασμένη, αντικαθίσταται από την έννοια της εθνικής κουλτούρας.

Από τους πρώτους, (ασφαλώς όχι ο μόνος) που κατανόησαν τους κινδύνους αυτής της νέας δεξιάς οπτικής είναι ο Ralf Dahrendorf, ο οποίος τόνισε την τάση για πολλαπλασιασμό των περιφερειών και τον κίνδυνο να βρεθούμε κάποια στιγμή «χωρίς Ευρώπη». Ο Dahrendorf υποστηρίξε πως το μόνο θεσμικό μοντέλο που εγγυάται εξίσου τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα είναι το ετερογενές εθνικό κράτος (όσες κι αν είναι οι εσωτερικές δυσκολίες που προκύπτουν από αυτό).  Όπως ιστορικά έχει επιβεβαιωθεί, παρατηρείται ότι η άνοδος του εθνικισμού στον Ευρωπαϊκό χώρο σημειώνεται σε περιόδους κρίσεως, πολιτικής, οικονομικής ή και κοινωνικής φύσης, αρκετά ιστορικά γεγονότα δείχνουν την ύπαρξη του φαινομένου αυτού, όπως η άνοδος της Ναζιστικής Γερμανίας, ή η άνοδος του Ιταλικού φασισμού. Άλλος ένας σημαντικός παράγοντας για την άνοδο των κεντροδεξιών, εθνικιστικών και  φασιστικών κινημάτων ήταν η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929. Στην σημερινή Ευρώπη της κρίσης αναδύονται νέες πολιτικές δυνάμεις με περισσότερα ή λιγότερα εθνικιστικά στοιχεία. Από τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή και τα διάφορα εθνικά μέτωπα στην Ελλάδα και το εξωτερικό (όπως το κόμμα της Λεπέν στην Γαλλία), το Κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου του Φάρατζ στην Αγγλία, το λαϊκίστικό κίνημα των πέντε αστέρων του Γκρίλο και η Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία, τη φασιστική κυβέρνηση στην Ουκρανία στα ποικίλα άλλα εθνικιστικά, νεοναζιστικά και φασιστικά κινήματα σε όλη την Ευρώπη. Με τις όποιες μεταξύ τους διαφοροποιήσεις (αν και σημαντικές) αυτά τα κόμματα και κινήματα δείχνουν (τουλάχιστον με τη ρητορική τους) να έχουν ως κοινό τους τόπο την ιδέα του εθνοπλουραλισμού. Από την Ευρώπη της νέας αυτής δεξιάς, δείχνει όλα να έχουν αφεθεί στον αυτοματισμό. Η μετατροπή της μεσογείου σε θαλάσσιο τάφο μεταναστών και η απουσία ενός σαφούς ευρωπαϊκού σχεδίου επίλυσης του μεταναστευτικού, είναι ενδεικτική της αδιαφορίας, τόσο των κεντροδεξιών όσο και των εθνικιστικών κομμάτων.

Αναμφίβολα ο δρόμος που δείχνει να έχει πάρει η Ευρώπη υπό την καθοδήγηση αυτής της νέας δεξιάς και υπό τις πιέσεις την νέας εθνικιστικής ακροδεξιάς, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Οι εντάσεις που δημιουργούνται από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και ο τρόπος με τον οποίο τα εθνικιστικά κόμματα συνεχίζουν να αντιδρούν σε αυτές τις εντάσεις, η ανασφάλεια, η φτωχοποίηση, η αγανάκτηση του λαού από το υπάρχον σύστημα, η δίψα για απόδοση δικαιοσύνης σε όλα τα τραγικά λάθη των προγενέστερων κυβερνήσεων, αλλά και η διαφθορά στο κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα και στην δικαιοσύνη, ενισχύουν ακόμα περισσότερο τέτοιες ιδεολογίες.

Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι πολλά από αυτά τα νέα εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης, καταγγέλλουν γενικά και αόριστα τον κοινοβουλευτισμό και μιλούν για την ανάγκη αυτοκαθορισμού και υιοθέτησης αμεσοδημοκρατικών εργαλείων, όπως τα δημοψηφίσματα. Από την προσεκτική ανάγνωση του αφηγήματός τους προκύπτει ένας απροκάλυπτος δόλος και ένας επικίνδυνος καιροσκοπισμός. Ο υποτιθέμενος αυτοκαθορισμός παρουσιάζεται παραπλανητικά, ως κάποια μετεξέλιξη της ιδέας περί αυτονομίας. Από την άλλη η άμεση δημοκρατία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί – πόσο μάλλον να εφαρμοσθεί – «αλά καρτ». Καθεμιά από τις θεμελιώδεις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της και ασφαλώς καμία από αυτές δεν μπορεί να αποκλειστεί κατά το δοκούν (δηλαδή όπως βολεύει κάθε φορά το όποιο κόμμα ή κίνημα). Ο κίνδυνος του πολιτικού «προσηλυτισμού» και του αποπροσανατολισμού (ανθρώπων που διαθέτουν επιφανειακή σχέση με την άμεση δημοκρατία) με επιχείρημα μια ακρωτηριασμένη και παραποιημένη «άμεση» δημοκρατία, είναι υπαρκτός και ιδιαίτερης σημασίας.

Δεδομένων των παραπάνω, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ανερχόμενο ισπανικό Podemos καθώς και άλλες νέες ευρωπαϊκές κινήσεις αριστερής χροιάς, (αν και εγκλωβισμένες στις κομματικές τους αγκυλώσεις και στον κοινοβουλευτισμό, όπως θα έλεγε και ο Ρομπέρτ Μισέλ) αντιπροσωπεύουν ένα νέο πολιτικό γεγονός στην Ευρώπη, που εκτός από το αίτημα για παύση της λιτότητας, θα μπορούσε να ανοίξει το διάλογο για την επαναφορά της αρχικής ιδέας περί Ευρωπαϊκής ενοποίησης, με αρχές τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, την πολυπολιτισμικότητα, την ισότητα, την ισονομία και τη δικαιοσύνη, σε αντιπαράθεση με τη σημερινή ιδέα που – σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση – οδηγεί μαθηματικά σε έναν νέο, γενικευμένο και επικίνδυνο ακροδεξιό εθνικισμό. Ενοποιητικό στοιχείο θα μπορούσε να αποτελέσει η εμπέδωση και προώθηση της υπόστασης του ανθρώπου ως πολίτη, ανεξάρτητα από τις πολιτισμικές και λοιπές του ιδιαιτερότητες. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποια θα είναι η έκβαση αυτής της ανανεωμένης ευρωπαϊκής περιπέτειας, ούτε φυσικά ποια θα είναι η αντίδραση υπό την ηγεσία της νέας δεξιάς.

Το ζήτημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ήταν και είναι ιδιαιτέρως σύνθετο και προβληματικό ενώ «οι καιροί βαίνουν όλο και πιο πονηροί». Η προάσπιση ωστόσο των δικαιωμάτων της όποιας ευρωπαϊκής περιφέρειας, δεν μπορεί να γίνεται σε βάρος περιθωριοποιημένων μειονοτήτων ή και μεμονωμένων ατόμων, τα οποία – με την «λογική» της νέας δεξιάς και της ακροδεξιάς – πρέπει να αποκλείονται εξαναγκαστικά, στο όνομα μιας ομοιογένειας η οποία εξυπηρετεί – άκρως υβριστικά και απάνθρωπα – τον στενό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό έλεγχο των λαών από τους παλαιούς ή τους νέους «απελευθερωτικά πεφωτισμένους» ολιγάρχες.
eagainst.com

Επενδύσεις στις ανθρωποκτονίες

Περικλής Κοροβέσης

 

Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, τον παλιό καλό καιρό που είχαν αποικίες, απαγόρευαν κάθε βιομηχανική ανάπτυξη. Επρεπε να πουληθούν τα δικά τους τα προϊόντα και όλη η γεωργική παραγωγή των αποικιών ήταν σχεδιασμένη για να καλύπτει τις ανάγκες της μητρόπολης, άσχετα αν αυτό προκαλούσε λιμό στους ιθαγενείς. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η δημιουργία ενός τεράστιου μεταναστευτικού κύματος που εφοδίαζε τους αποικιοκράτες με φτηνό εργατικό δυναμικό. Δηλαδή, έγδερναν το βόδι δυο φορές. Οι πρώην αποικίες, ο λεγόμενος Τρίτος Κόσμος, μετά υπανάπτυκτος και στη συνέχεια υπό ανάπτυξη, είχε ανάγκη από επενδύσεις. Και δυο ήταν τα ατού του: φτηνό εργατικό δυναμικό που θα έριχνε το κόστος του παραγόμενου προϊόντος και, το άλλο, η απόλυτη ελευθερία της επενδύτριας εταιρείας που λειτουργούσε με δικούς της νόμους και δεν είχε κανέναν έλεγχο από το κράτος. Και όλα αυτά πριν από την παγκοσμιοποίηση. Κριτήριο των επενδυτών ήταν το ύψος της αμοιβής της εργασίας.

Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποια στοιχεία, αν και σύμφωνα με τη γνώμη άλλων ερευνητών είναι πολύ χαμηλότερα. Στην Ινδία το ωρομίσθιο είναι 51 λεπτά. Στο Βιετνάμ είναι 36 λεπτά. Και η χώρα που είναι πιο ανταγωνιστική από όλες είναι το Μπαγκλαντές με 31 λεπτά. Και να δούμε τι έγινε στις Ινδίες με την επένδυση της Union Carbide, ενός αμερικανικού κολοσσού, που ειδικεύεται στα φυτοφάρμακα και παράγει το παρασιτοκτόνο Sevin. Η Ινδία, κατά βάση αγροτική χώρα, και μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο, τόσο σε έκταση όσο και σε πληθυσμό, ήταν ο ιδανικός τόπος. Η παρουσία της Union Carbide εκεί χαιρετίστηκε από όλους σαν μια προσωπική επιτυχία της Ιντιρα Γκάντι που ήθελε να εκσυγχρονίσει τη χώρα της και να την οδηγήσει στην πρόοδο και την ανάπτυξη.

Το εργοστάσιο εγκαταστάθηκε σε μια πανέμορφη περιοχή, στην Μποπάλ, φτωχή αγροτική περιφέρεια, και ο τοπικός Τύπος είδε να αναπτύσσεται η περιοχή. Και οι κάτοικοι ήταν ενθουσιασμένοι. Επιτέλους δουλειές με αμερικανικές προδιαγραφές. Μέχρι που κατάλαβαν ότι η γη τους είχε νεκρωθεί από τα απόβλητα του εργοστασίου. Αυτό που θα γίνει στη Χαλκιδική με τα ορυχεία χρυσού. Κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν, αλλά ποιος τους άκουγε; Αρχισαν να πεθαίνουν άνθρωποι στο εργοστάσιο από τα χημικά, αλλά η επίσημη εκδοχή του θανάτου τους ήταν η ασθενική τους φύση. Και το 1984 γίνεται ένα ατύχημα και διαρρέει το φονικό αέριο MIC (μεθυλικό ισοκυάνιο) και σκοτώνει σχεδόν όλους τους κατοίκους της περιοχής. Σήμερα υπάρχουν περίπου 600.000 επιζήσαντες που έχουν ανάγκη ιατρικής περίθαλψης. Τιμωρήθηκε κανένας; Μόνο κάποιοι τοπικοί παράγοντες με συμβολικές ποινές. Τριάντα πέντε λεπτά φυλακή για κάθε νεκρό άνθρωπο. Και η υπόθεση ξεχάστηκε, αν και ακόμα στην περιοχή γίνονται τερατογενέσεις.

Ας πάμε και στο Πακιστάν, στην πρωτεύουσα Ντάκα. Εκεί υπάρχουν 2.500 εταιρείες που κατασκευάζουν ρούχα, επώνυμα, για τον αναπτυγμένο κόσμο. Ανάμεσά τους, η Primark, η Walmart και η Benetton. Πριν γίνει το μεγάλο έγκλημα του Απριλίου του 2013, υπήρχαν ήδη 500 νεκροί σε αυτά τα εργοστάσια και κανείς δεν έδωσε καμία σημασία. Και οι δουλειές προχωρούσαν κανονικά. Και όλοι οι καταναλωτές του αναπτυγμένου κόσμου φορούσαν επώνυμα ρούχα. Και τo κτιριακό συγκρότημα Rana Plaza, ένα οκταώροφο εργοστάσιο ενδυμάτων, στην καρδιά της πρωτεύουσας του Μπαγκλαντές, κατέρρευσε, σκότωσε 1.100 άτομα και τραυμάτισε άλλα 2.500. Το εργοστάσιο αυτό δούλευε για τις μεγάλες φίρμες που αναφέραμε παραπάνω. Ο ιδιοκτήτης διέφυγε στο εξωτερικό και εμείς ακόμα φοράμε τις ίδιες μάρκες. Τα ρούχα μας είναι βαμμένα με αίμα, αλλά δεν μας νοιάζει, αρκεί να είναι προσφορά και επώνυμα. Μήπως συμμετέχουμε στο έγκλημα για τη ματαιοδοξία της μάρκας;

Αγανακτούμε με τις κυβερνήσεις μας που βγήκαν από τη δική μας ψήφο. Εχουμε την ελευθερία να αλλάζουμε κυβέρνηση. Αλλά όχι την ελευθερία να αλλάζουμε κυβέρνηση. Αλλά όχι την ελευθερία να αλλάζουμε τον εαυτό μας. Προχθές Δεξιά, χθες ΠΑΣΟΚ, σήμερα Αριστερά. Πάντα κάποιος άλλος θα μας σώσει. Και υποστηρίζουμε αυτόν που κυριάρχησε μη τυχόν μπορέσουμε και βρούμε μια άκρη και για μας. Σαν νοοτροπία και σαν πνεύμα τι διαφέρει αυτό από τον κλασικό δωσιλογισμό; Και αυτοί να βολευτούν ήθελαν. Και επί πλέον δημιούργησαν και εθνική σχολή. Από τους 20.000 περίπου ένοπλους Ελληνες που υπηρέτησαν τον Χίτλερ, ως ελληνόφωνοι Γερμανοί, στη μεγάλη τους πλειονότητα συνέχισαν το θεάρεστο έργο τους ως στελέχη του μετακατοχικού κράτους. Και είναι το λιγότερο γελοίο, μια κυβέρνηση της Αριστεράς, να γιορτάζει την 25η Μαρτίου με χουντικό στιλ, τσολιάδες και καραγκούνες, ενώ θα μπορούσε να ήταν η ημέρα του Πλήθωνα του Γεμιστού και της παράδοσης που κράτησε τη γλώσσα μας και μας έδωσε εθνική συνείδηση. Τουλάχιστον για κάποιους που παίζουν ακόμα νταούλια.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ependyseis-stis-anthropoktonies