Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΛΟΠΗ, ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ.!!

Πληρώσαμε πάνω από 3 δις για φόρους ακινήτων!

Ξεπερνά τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ το καπέλο στους φόρους ακινήτων που έχουν πληρώσει τα τελευταία πέντε χρόνια οι ιδιοκτήτες ακινήτων μέσω των εξωπραγματικών αντικειμενικών τιμών. Ενώ από το 2010, που ουσιαστικά η οικονομία βυθίστηκε στην ύφεση, οι τιμές των ακινήτων πηγαίνουν μόνο προς μία κατεύθυνση, δηλαδή προς τα κάτω, οι φόροι των ακινήτων πηγαίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς τα πάνω. Και αυτή η αδικία σε βάρος των εκατομμυρίων ιδιοκτητών ακινήτων έγινε και εξακολουθεί να γίνεται μέσω ενός και μοναδικού τρόπου: της τεχνητής διατήρησης των αντικειμενικών τιμών των ακινήτων στα ύψη.

Από το 2010, όταν το υπουργείο Οικονομικών άρχισε να αναζητά έσοδα για να εκπληρώσει τους δημοσιονομικούς στόχους του Μνημονίου, τα ακίνητα αποτέλεσαν τον αγαπημένο φοροεισπρακτικό στόχο του. Η πρώτη κίνηση που έγινε ήταν η επαναφορά το 2010 του Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας με αφορολόγητο όριο 400.000 ευρώ. Το 2011 ο φόρος μετονομάστηκε σε Φόρο Ακίνητης Περιουσίας και το αφορολόγητο όριο μειώθηκε στα 200.000 ευρώ. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους επιβλήθηκε, παράλληλα με τον ΦΑΠ, και το Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών (το γνωστό «χαράτσι»). Το ΕΕΤΗΔΕ με παραλλαγές διατηρήθηκε μέχρι φέτος, οπότε και αντικαταστάθηκε από τον ΕΝΦΙΑ, στον οποίο ενσωματώθηκε και ο ΦΑΠ.

Τα έσοδα των παραπάνω φόρων που βεβαιώθηκαν στους φορολογουμένους ανέρχονται στο ποσό των 11,2 δισεκατομμυρίων ευρώ. Με δεδομένο ότι οι αντικειμενικές με βάση τις οποίες υπολογίστηκαν οι φόροι ακινήτων είναι κατά μέσο όρο τουλάχιστον 30% υψηλότερες από τις εμπορικές τιμές, προκύπτει ότι το ποσό με το οποίο επιβαρύνθηκαν οι φορολογούμενοι ξεπερνά τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Το ποσό αυτό εκτιμάται ότι είναι πολύ μεγαλύτερο, εάν ληφθεί υπόψη ότι οι αντικειμενικές αποτελούν βάση για τον προσδιορισμό του περιουσιακού κριτηρίου, όπου αυτό υπάρχει. Για παράδειγμα, για την καταβολή του επιδόματος πετρελαίου θέρμανσης υπάρχει περιουσιακό κριτήριο αντικειμενικής αξίας ακινήτων, ενώ κάτι ανάλογο ισχύει και για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, του οποίου η καταβολή πρόκειται να ξεκινήσει σύντομα. Επίσης, σε αυτόν τον λογαριασμό δεν περιλαμβάνονται φόροι όπως το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας, που επιβάλλεται μέσω των λογαριασμών του ηλεκτρικού ρεύματος, και τα έσοδά του καταλήγουν στους δήμους, αλλά ούτε και τα τεκμήρια των ακινήτων που το ύψος τους καθορίζεται και από την τιμή ζώνης στην οποία βρίσκεται η κατοικία που δηλώνουν οι φορολογούμενοι.

Οι εξωπραγματικές αντικειμενικές τιμές, που οδήγησαν σε εξοντωτική φορολόγηση των ιδιοκτητών, προκάλεσαν και τις προσφυγές τους στη Δικαιοσύνη. Μία από αυτές τις προσφυγές ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη. Προήλθε από τον πρόεδρο της Δράσης, Θεόδωρο Σκυλακάκη, και στελέχη του κόμματος, με το Συμβούλιο της Επικρατείας –στο οποίο κατατέθηκε και η προσφυγή– να υποχρεώνει το υπουργείο Οικονομικών να προχωρήσει στην αναπροσαρμογή των αντικειμενικών τιμών μέσα στο επόμενο εξάμηνο. Το ανώτατο δικαστήριο επικαλείται τη νομοθεσία των αντικειμενικών τιμών του 1982, σύμφωνα με την οποία οι τιμές ζώνης θα πρέπει να αναπροσαρμόζονται ανά διετία. Η τελευταία φορά που αναπροσαρμόστηκαν οι αντικειμενικές τιμές ήταν το 2007, δηλαδή παραμένουν στο ύψος τους τα τελευταία επτά χρόνια.

Η «ψαλίδα» των αντικειμενικών



Αρμόδια στελέχη του υπουργείου Οικονομικών σημειώνουν ότι θα περιμένουν να λάβουν την απόφαση του ΣτΕ, προκειμένου να μελετήσουν ακριβώς το σκεπτικό της αλλά και να διαπιστώσουν ποιο ακριβώς είναι το περιεχόμενο της «διαταγής» που καλούνται να εκπληρώσουν. Σε κάθε περίπτωση, σημειώνουν οι ίδιες πηγές, το υπουργείο Οικονομικών θα συμμορφωθεί με την απόφαση. Τα πρώτα σενάρια που πέφτουν στο τραπέζι αναφορικά με το ζήτημα της διόρθωσης των αντικειμενικών περιλαμβάνουν:

1. Την άμεση εκκίνηση της τυπικής διαδικασίας επικαιροποίησης των αντικειμενικών τιμών. Αυτή περιλαμβάνει τη συγκρότηση ειδικών επιτροπών σε κάθε Εφορία, οι οποίες θα κληθούν να προτείνουν στην κεντρική υπηρεσία νέες τιμές ζώνης στις περιοχές τους. Η συγκεκριμένη διαδικασία είναι χρονοβόρα αλλά και σχετικά αναξιόπιστη στον καθορισμό αντιπροσωπευτικών αντικειμενικών τιμών. Για τον λόγο αυτό, συγκεντρώνει και τις λιγότερες πιθανότητες να επιλεγεί τελικά για τη διόρθωση των αντικειμενικών τιμών.

2. Την οριζόντια μείωση των αντικειμενικών κατά 30%. Η λύση αυτή είναι η πιο γρήγορη, αλλά ταυτόχρονα και πολύ άδικη, καθώς εξισώνει όλες τις περιοχές, ενώ υπάρχουν σημαντικές διαφοροποιήσεις αναφορικά με το πόσο υποχώρησαν οι τιμές τα τελευταία χρόνια. Για παράδειγμα, λένε στο υπουργείο Οικονομικών, υπάρχουν περιοχές που οι αντικειμενικές είναι ακόμα και σήμερα χαμηλότερες από τις εμπορικές (πόλεις στην περιφέρεια, δήμοι της Δυτικής Αττικής κ.ά.). Με την οριζόντια μείωση θα μειωθούν οι τιμές ζώνης και σε αυτές τις περιοχές.

3. Η τρίτη λύση είναι αυτή της επίσπευσης της διαδικασίας που έχει ήδη ξεκινήσει στο υπουργείο Οικονομικών και περιλαμβάνει την καταγραφή των παραγόντων που διαμορφώνουν τις τιμές, αλλά και την ίδια τη συλλογή τιμών (από τράπεζες, αγγελίες κ.λπ.). Η διαδικασία αυτή θα οδηγήσει στο πιο αξιόπιστο αποτέλεσμα, αλλά ο χρόνος που υπάρχει δεν φαίνεται να επαρκεί για την εφαρμογή της.

Το πιθανότερο είναι ότι το υπουργείο Οικονομικών θα καταλήξει στη δεύτερη λύση. Με την οριζόντια μείωση των αντικειμενικών, θα εκπληρωθεί και η εξαγγελία της κυβέρνησης για μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 30% από το 2015.


Κατάρρευση

Ό,τι απέμεινε όρθιο στην κτηματαγορά από το πέρασμα της οικονομικής κρίσης κατεδαφίστηκε εξαιτίας των παράλογων αντικειμενικών αξιών, όπως αναφέρουν παράγοντες της αγοράς ακινήτων. Εξάλλου, ποιος θα αγόραζε προς 110.000 ευρώ διαμέρισμα 97 τ.μ. στο Παγκράτι, τη στιγμή που θα πρέπει να φορολογηθεί για το ποσό των 138.350 ευρώ, που αποτελεί την αντικειμενική τιμή; Με τη διαφορά να αντιστοιχεί στην τιμή πώλησης ενός μικρού διαμερίσματος, μια τέτοια αγοραπωλησία θα ήταν εύλογη μόνον εάν το συγκεκριμένο διαμέρισμα βρισκόταν σε μοναδική τοποθεσία, ήταν μακροχρόνια μισθωμένο σε φερέγγυο ενοικιαστή ή ήταν εξασφαλισμένη, βραχυπρόθεσμα, η άνοδος της τιμής του. Και επειδή οι τρεις αυτές προϋποθέσεις είναι πολύ δύσκολο να συντρέξουν σε μια οικονομία που βρίσκεται στο κατώτατο σημείο του καθοδικού κύκλου, η αγορά ακινήτων κατακρημνίστηκε.

Ως αποτέλεσμα, τη στιγμή που το σύστημα των αντικειμενικών θεσπίστηκε με στόχο οι έφοροι να μην μπορούν να αυθαιρετούν προσδιορίζοντας, κατά το δοκούν, τις τιμές των ακινήτων, πέτυχε, τελικά, να ωθήσει στην παρανομία μεγάλο αριθμό πωλητών και αγοραστών που προσπαθούν να... καλυφθούν από τη φοροκαταιγίδα.

Σήμερα, οι αξίες που προσδιορίζει η Εφορία για τα νεόδμητα διαμερίσματα είναι κατά κανόνα υψηλότερες των τιμών στις οποίες γίνονται πράξεις, με το ποσοστό της «ψαλίδας» να κυμαίνεται από 3% έως 33%, ανάλογα με την περιοχή. Στα παλαιά διαμερίσματα οι αντικειμενικές τιμές είναι κατά κανόνα υψηλότερες των τιμών των πράξεων κατά ποσοστό που κυμαίνεται από 20% έως 70%, ανάλογα με την περιοχή. Το καθεστώς αυτό αποθαρρύνει τις μεγάλες επενδύσεις σε ακίνητη περιουσία, ιδίως από αλλοδαπούς που καλούνται να πληρώσουν φόρο βάσει πλασματικών αξιών, ενώ έχει φέρει στα πρόθυρα νευρικής κρίσης τους ιδιοκτήτες. Σύμφωνα με ανάλυση της Alpha Bank, μόνον από την τεράστια πτώση των επενδύσεων σε ακίνητα, που οφείλεται κατά κύριο λόγο στις φορολογικές στρεβλώσεις, αφαιρέθηκαν από τη μεταβολή του ΑΕΠ σε ετήσια βάση 1,26 ποσοστιαίες μονάδες στο πρώτο τρίμηνο του 2014 και περί τις 0,8 ποσοστιαίες μονάδες στο δεύτερο τρίμηνο του 2014. Στο πλαίσιο αυτό, εξάλλου, η Τράπεζα της Ελλάδος έχει ζητήσει επανειλημμένα την αναπροσαρμογή των αντικειμενικών.

Ας σημειωθεί ότι η αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αναμένεται να καταστήσει περισσότερο «ελκυστικά» τα ακίνητα που εκπλειστηριάζονται, μιας και σήμερα η τιμή πρώτης προσφοράς των ιδιοκτησιών που «βγαίνουν στο σφυρί» αντιστοιχεί στις υπερβολικές αντικειμενικές.

Τι αναφέρει η αγορά

Γιάννης Γκάνος, πρόεδρος RICS Hellas*

«Η διαίρεση της ελληνικής επικράτειας σε τιμές ζώνης, που γίνεται με σχετικά αυθαίρετο τρόπο, υποχρεώνει την αγορά ακινήτων να λειτουργεί στρεβλά. Αυτό, τη στιγμή που υπάρχουν περιοχές που βρίσκονται εκτός του συστήματος των αντικειμενικών αξιών. Η δημόσια διοίκηση προσδιορίζει, ανά χρονικά διαστήματα, το ύψος των αντικειμενικών με κριτήρια όπως είναι η παλαιότητα ή ο όροφος ενός κτιρίου, διαδικασία που μεθοδολογικά δεν ευσταθεί. Και αυτό, επειδή δεν μπορεί να ακολουθήσει τους ρυθμούς με τους οποίους κινείται η αγορά ακινήτων.
Εάν ληφθεί υπόψη ότι βάσει των τιμών που καθορίζει το υπουργείο Οικονομικών για τα ακίνητα προσδιορίζεται το ύψος ενός μεγάλου αριθμού φόρων κατοχής, γίνεται αντιληπτό ότι επιβάλλεται στο real estate ένα μοντέλο λειτουργίας που δεν καθορίζεται από τους κανόνες της προσφοράς και της ζήτησης. Σε αντίθεση με το εξωτερικό, η ύπαρξη Κτηματολογίου επιτρέπει την παρακολούθηση των αγοραπωλησιών που λαμβάνουν χώρα. Για παράδειγμα, στην Αγγλία ανεξάρτητοι πιστοποιημένοι εκτιμητές προσδιορίζουν το ύψος του φόρου που αντιστοιχεί σε κάθε συναλλαγή».

* Βασιλικό Ινστιτούτο Ορκωτών Πραγματογνωμόνων Ακινήτων Μ. Βρετανίας


Νίκος Σιαμάκης, δικηγόρος

«Το ελληνικό Δημόσιο είναι υποχρεωμένο να αναπροσαρμόσει τις αντικειμενικές αξίες, ώστε να μην υφίσταται δυσαναλογία σε σχέση με τις εμπορικές αξίες. Το 2007, οπότε τροποποιήθηκαν για τελευταία φορά οι αντικειμενικές, αποτέλεσε την τελευταία χρονιά κατά την οποία ενισχύθηκαν οι τιμές, καθώς από το 2008 καταγράφεται μια προϊούσα αύξηση των αξιών. Μολονότι, λοιπόν, το Δημόσιο όφειλε, κατά τα τελευταία χρόνια, να προχωρήσει στην αναπροσαρμογή των αξιών, τις διατήρησε ως έχουν, προκαλώντας οικονομική ζημιά στους ιδιοκτήτες. Θα λέγαμε ότι παράνομα η διοίκηση εισπράττει χρήματα μέσω των φόρων, δεδομένου ότι αυτοί στηρίζονται σε πλασματικές αντικειμενικές τιμές. Άμεση συνέπεια της πρακτικής αυτής υπήρξε η ελαχιστοποίηση του αριθμού των συναλλαγών, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις κατάσχεσης ιδιοκτησιών λόγω αδυναμίας καταβολής των υπέρογκων φόρων. Γι’ αυτό, δεν θα ήταν παρακινδυνευμένο να λέγαμε ότι οι “παθόντες” θα μπορούσαν να στραφούν κατά του Δημοσίου, διεκδικώντας αποζημίωση».

*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Κεφάλαιο" της 22ας Νοεμβρίου 2014

Ο Φιλελευθερισμός κατά των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων

Γράφει ο Γρ. Σουλτάνης

Ο σύγχρονος φιλελευθερισμός δεν αμφισβητεί μόνο το κοινωνικό κράτος, αλλά και τα θεμελιώδη, συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα. Η εξέλιξη αυτή καταρρίπτει τον αστικό μύθο σύμφωνα με τον οποίο η συνταγματική κατοχύρωση των θεμελιωδών δικαιωμάτων είναι αποτέλεσμα των κατακτήσεων του φιλελευθερισμού.   Ως κυρίαρχη ιδεολογία, ο φιλελευθερισμός, όχι μόνο αποκρύπτει την ολιγαρχική και αντιδημοκρατική του φύση, μα επιπλέον, έχει οικειοποιηθεί-ρητορικά- κάθε δημοκρατικό θεσμό που έχει επιβάλλει με τους αγώνες της η δημοκρατική κοινωνία, όπως τα θεμελιώδη δικαιώματα.

Το δράμα του φιλελευθερισμού, εδώ και δύο αιώνες, υπήρξε η αδυναμία να επιβάλλει την κοσμοθεώρησή του, αφού αντιμετώπιζε πάντα άσπονδους εχθρούς και για λόγους τακτικής όφειλε να συμβιώνει μαζί τους. Οι διάφορες μικτές μορφές φιλελευθερισμού (πχ. Κοινωνικός φιλελευθερισμός) είναι αποτέλεσμα αυτών των συμβιβασμών. Ο μεγαλύτερος συμβιβασμός υπήρξε αυτός που συντελέστηκε μεταπολεμικά, όταν μετά το φιάσκο του διεθνοποιημένου προπολεμικού καπιταλισμού και κάτω από την πίεση του σοσιαλισμού, των δημοκρατών και του φασισμού, ο φιλελευθερισμός εξαναγκάστηκε να μοιραστεί την εξουσία με τη σοσιαλδημοκρατία, με αποτέλεσμα το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο. Έτσι, άθελά του, ο φιλελευθερισμός έγινε ο εγγυητής του δημοκρατικού κράτους, του κράτους ευημερίας, του κοινωνικού κράτους, του κράτους δικαίου, και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γενικότερα. Ο Hayek, στα 1944, έγραφε: «Αν και μας είχαν προειδοποιήσει κάποιοι από τους μεγαλύτερους πολιτικούς στοχαστές του 19ου αιώνα…(.)...οτι ο σοσιαλισμός σημαίνει σκλαβιά, κινηθήκαμε σταθερά προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού».

Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, ταυτόχρονα με την μεταβολή των κοινωνικών συσχετισμών στην Ευρώπη, σηματοδότησε το τέλος των ιδεολογιών και το θρίαμβο του φιλελευθερισμού. Η απόλυτη κυριαρχία του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, η επιτάχυνση της επέκτασης του κεφαλαίου και οι διεθνείς κανόνες που επιβάλλονται από υπερεθνικούς καπιταλιστικούς οργανισμούς, υπό τη διεύθυνση μιας υπερεθνικής ελίτ, όσο και η υπονόμευση του εθνικού κράτους έχει επιτρέψει την ανασύνταξη του φιλελευθερισμού και την αθέτηση του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου-μια ευρεία αποσοσιαλιστικοποήση. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ο φιλελευθερισμός, με τον αέρα του νικητή, δεν χρειάζεται πια να τηρεί τα προσχήματα, και επιστρέφοντας στις πηγές του, αναβαπτίζεται στα αυθεντικά φιλελεύθερα δόγματα.

Η καπιταλιστική αγριότητα των ημερών μας, που δεν υπολείπεται σε τίποτα από εκείνη που επέδειξε ο καπιταλισμός κατά την πρώιμη εκβιομηχάνιση στη Δυτική Ευρώπη και η διαφαινόμενη κοινωνική αντίσταση, που μπορεί να εκλάβει απροσδιόριστες εκφάνσεις είναι γεγονός ότι προβληματίζει μια μερίδα φιλελεύθερων ιδεολόγων, ώστε να επιχειρείται η απενοχοποίηση του φιλελευθερισμού με τον διαχωρισμό του φιλελευθερισμού από τον καπιταλισμού και τον νεοφιλελευθερισμό. Ο επιφανής φιλελεύθερος  L. von Mises γράφει: «Μια κοινωνία στην οποία οι αρχές του φιλελευθερισμού γίνονται πράξη καλείται συνήθως καπιταλιστική κοινωνία και η κατάσταση που επικρατεί καπιταλισμός»· «Το φαινόμενο που (κακώς) ονομάστηκε «νεοφιλελευθερισμός» πρωτοπαρουσιάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του '80 και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί στις διεθνείς εξελίξεις. Δεν πρόκειται όμως για τίποτε άλλο παρά για την επιστροφή των κυβερνήσεων των δυτικών (και έπειτα και των ανατολικών) χωρών της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής στις αρχές της οικονομίας της αγοράς», γράφει ο φιλελεύθερος Α. Χατζής.

Στη σημερινή συγκυρία, ο φιλελευθερισμός επιτίθεται στο αντιπροσωπευτικό πολίτευμα και στα λεγόμενα θεμελιώδη  δικαιώματα, με αφορμή την κρίση της καπιταλιστικής συσσώρευσης που μπορεί να οφείλεται σε πτώση του ποσοστού κέρδους, στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, στην χρηματιστικοποίηση της οικονομίας ή στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας στα πλαίσια του παγκόσμιου οικονομικού πολέμου για τον καταμερισμό των πόρων και της εργασίας. Σε κάθε περίπτωση, η ιδεολογικοποίηση αυτών των εξελίξεων δεν γίνεται με την κατασκευή πρόσθετων ιδελογημάτων, αλλά με την επιστροφή στα πατρώα δόγματα. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει δεσμευτικά ότι οι οικονομιστικοί παράγοντες διαδραματίζουν τον αποφασιστικότερο ρόλο: επιδίωξη της αστικής τάξης από την εμφάνισή της υπήρξε η κυριαρχία μέσω του κεφαλαίου· το κεφάλαιο λειτουργεί όχι μόνο ως οικονομική οντότητα, αλλά και ως σύμβολο ισχύος και κυριαρχίας.

Το οξύμωρο στη παρούσα κατάσταση είναι ότι ο φιλελευθερισμός επιτίθεται στην υποτιθέμενη θεμελιώδη αξία του: την ελευθερία- αν και επί της ουσίας, θεμελιώδη φιλελεύθερη αξία είναι η ιδιοκτησία. Τούτο όμως δεν οφείλεται σε κάποιου είδους εγγενούς αντίφασης της φιλελεύθερης ιδεολογίας, αλλά στην διαπλοκή της με την εξουσία και την κυριαρχία. Η πολιτική ελευθερία, ως έννοια, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή στην ονομαστική της αξία και σε ιστορικό κενό. Αποκτά συγκεκριμένο περιεχόμενο σε κάθε ιστορική στιγμή, ανάλογα με το υποκείμενο που επιδιώκει την κυριαρχία και την εξουσία ή που τα κατέχει. Η ελευθερία των φιλελεύθερων, ως ιστορική έννοια, αναφέρεται στα δικαιώματα των ιδιοκτητών, των εμπόρων και των επιχειρηματιών, στους αστούς πολίτες-έναντι της απολυταρχίας-,κενή από κάθε αίτημα χειραφέτησης· είναι ένας τεχνικός όρος στα πλαίσια της στρατηγικής για την κατάληψη της εξουσίας. Αλλά καθώς «η ανθρωπότητα κυβερνιέται από τις λέξεις», όπως έλεγε ο ιστορικός Gibbon, η ασάφεια του περιεχομένου της έννοιας επέτρεψε την οικοδόμηση του φιλελεύθερου μύθου.

Η Χίμαιρα των Δικαιωμάτων

«Όποιος παλεύει με τέρατα, πρέπει να προσέξει να μη γίνει τέρας» έγραψε ο Nietzsche και φαίνεται ότι η δημοκρατική κοινωνία, τιθασεύοντας το καπιταλιστικό τέρας πίστεψε ότι το υπέταξε, ενώ ταυτόχρονα, οι σοσιαλδημοκράτες που ανέλαβαν τον ρόλο του θηριοδαμαστή μεταμορφώθηκαν σε υπερφιλελεύθερους απολογητές του. Η υπόθεση των δικαιωμάτων δεν έχει πλέον υποστηρικτές στο μπλοκ της εξουσίας.

Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα, πέρα από την ρητορική χρήση τους, για την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπών, η ίδια η έννοια του δικαιώματος είναι διάτρητη για την όποια θεμελίωση πραγματιστικών αξιώσεων. Δεν υπάρχει αναφαίρετο, απαράγραπτο ή αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα, γιατί δικαίωμα είναι κάτι που παρέχεται από την εξουσία. Η εξουσία είναι πάροχος και εγγυητής του δικαιώματος. Η νομιμοποίηση ενός δικαιώματος και η θεμελίωσή του σε οποιαδήποτε αξιακό θεμέλιο απαιτεί την έγκριση της εξουσίας.

 Τα ανθρώπινα, τα ατομικά, τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα δεν διαθέτουν καμία εγγενή αξία, στο μέτρο που εξαρτώνται από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς χειραγώγησης και από το περιεχόμενο που αποδίδει σε αυτά η πολιτική εξουσία, το θετικό δίκαιο. Μπορούν να έχουν μόνο κάποια ετερόνομη σχετική αξία στο μέτρο που οι συσχετισμοί της κοινωνικής ισχύος το επιτρέπουν. Έτσι, η συνταγματική κατοχύρωσή τους δεν αποτελεί εγγύηση για την πραγματική ισχύ ή διατήρησή τους. Το «κοινωνικό κράτος δικαίου» που βρίσκεται σε άμεση συνάφεια με την έννοια του πολίτη και τα κοινωνικά δικαιώματα (το «κοινωνικό κεκτημένο») δεν είναι κάτι δεδομένο και αχρονικό, αλλά αποτέλεσμα των κοινωνικών συσχετισμών.

Για την καπιταλιστική επέκταση, με την μορφή της παγκόσμιας οικονομίας της αγοράς-μια αφηρημένη  σύλληψη, με βάση την οποία το σύνολο της πραγματικότητας αποκτά νόημα και αξία μέσω της εμπορευματοποίησης  και της απόδοσης τιμής, δηλαδή κεφαλαιοποίησης -, τα δικαιώματα αποτελούν διπλό εμπόδιο: τόσο για την συσσώρευση υπεραξίας όσο και για την απόλυτη κυριαρχία. Η κυριαρχία της υπερεθνικής αστικής ελίτ συνδέεται άμεσα με την αξίωση αριστοκρατικών προνομίων για τον εαυτό της, γεγονός που νομιμοποιείται με την φετιχοποίηση της παγκόσμιας αγοράς.

Η Επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα

Τα δικαιώματα δέχονται  επίθεση σε τρία επίπεδα: στο ιδεολογικό πλαίσιο που τα θεμελιώνει, στο κοινωνικό πεδίο της πραγμάτωσής τους και στο τυπικό συνταγματικό πλαίσιο.

Πρώτα στο στόχαστρο είναι τα κοινωνικά δικαιώματα και όσα πολιτικά σχετίζονται με τη συλλογική δράση, την οποία οι φιλελεύθεροι ενοχοποιούν για την μεταπολεμική σοσιαλδημοκρατική στροφή. Φιλελεύθερη κυριαρχία σημαίνει: εφαρμογή του ατομικιστικού προγράμματος, υπονόμευση του κοινωνικού κράτους, στο οποίο υποστασιοποιούνται συλλογικές, εξισωτικές και δημοκρατικές ιδέες, και ανάπτυξη ιδιωτικών κέντρων οικονομικής και πολιτικής ισχύος.  «Απομακρύνοντας την οργάνωση της οικονομικής δραστηριότητας από τον έλεγχο των πολιτικών αρχών, η αγορά εξαλείφει αυτή την πηγή της καταναγκαστικής εξουσίας. Επιτρέπει στην οικονομική ισχύ να ελέγχει, αντί να ενισχύει, την πολιτική εξουσία», γράφει ο Friedeman. Η καπιταλιστική επίθεση στα δημόσια αγαθά και την εργασία είναι αναγκαία, όχι μόνο για την αύξηση της κερδοφορίας αλλά και για την πλήρη αστική κυριαρχία των ιδιωτών που θα αποτρέψει κάθε έλεγχο της κρατικής μηχανής από συλλογικότητες. Η εμπροσθοφυλακή των κοινωνικών δικαιωμάτων, η συλλογική δράση, τίθεται στο στόχαστρο.

Έτσι, το δικαίωμα του συνδικαλισμού και της απεργίας δέχονται μια συντονισμένη επίθεση, αφού ενοχοποιούνται ως υπεύθυνα για την οικονομική κρίση, καθώς επιτρέπουν στους εργαζόμενους, με τα συνδικαλιστικά τους όργανα, να «διώχνουν επενδύσεις, να προκαλούν ανωμαλία στην τουριστική εισροή» και να εξαναγκάζουν σε «δημοσιονομικές σπατάλες». Οι εργαζόμενοι οφείλουν να καταστούν είλωτες, με την κατάργηση του εργατικού Δικαίου και την αντικατάσταση των συλλογικών συμβάσεων με ατομικές, ενώ εμμέσως, συντελείται και η ενοχοποίηση της αυτονομημένης από την οικονομία πολιτικής εξουσίας-που ενδίδει στις πιέσεις των εργαζομένων- ώστε να διευκολυνθεί η μετάβαση εξουσιών σε ιδιωτικά κέντρα εξουσίας.

Η φιλελεύθερη τακτική έναντι των κοινωνικών δικαιωμάτων αφορά την μεθοδευμένη κατάργησή τους στην πράξη, μέσω του οικονομικού καταναγκασμού που ασκείται από τα οργανωμένα υπερεθνικά οικονομικά κέντρα, με την σταδιακή συνταγματοποίηση του κράτους νυχτοφύλακα, στο οποίο η κοινωνική προστασία αντικαθίσταται από την ελεημοσύνη.

Τα εργασιακά δικαιώματα, η προστασία του περιβάλλοντος, η κοινωνική ασφάλιση, η δημόσια υγεία, η δημόσια εκπαίδευση, οι πολιτικές στέγασης και αναδιανομής του πλούτου υπονομεύονται και χάνουν τον χαρακτήρα του δικαιώματος, αφού η εξουσία θέτει υπεράνω αυτών των δικαιωμάτων τις έννοιες της οικονομικής μεγέθυνσης, της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας προς όφελος του κεφαλαίου.

Η επίθεση στα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα

Αν η αποδομητική επίθεση των καπιταλιστικών κέντρων εξουσίας στα κοινωνικά δικαιώματα (τα λεγόμενα τρίτης γενιάς) με βάση την φιλελεύθερη ηθική των ίσων ευκαιριών και τη δικαιοσύνη της «αόρατης χειρός» της αυτονομημένης αγοράς, είναι ως ένα βαθμό κατανοητή, στα πλαίσια της αποσοσιαλιστικοποίησης του μεταπολεμικού κράτους, η επίθεση στα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, αναδεικνύει τον ελιτιστικό, ολιγαρχικό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της φιλελεύθερης ιδεολογίας.

Η συσσώρευση οικονομικής και πολιτικής δύναμης σε ιδιωτικά κέντρα εξουσίας-κατά το μοντέλο του Friedman- έχει επιτρέψει την ανεξέλεγκτη διαμόρφωση οικονομικών πολιτικών, πέρα από κάθε δημοκρατικό έλεγχο και εγγυήσεις, παράλληλα με εξωθεσμικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, συστήματα ελέγχου και ορθολογικοποιημένους μηχανισμούς ιδεολογικής χειραγώγησης. Στην πράξη, τα θεμελιώδη δικαιώματα έχουν καταργηθεί από τις ιδιωτικές εξουσίες, ενώ το κράτος δικαίου, έχοντας καταστεί ένα μαυσωλείο που ελέγχεται από πολιτικές μαριονέτες των κουκουλοφόρων της αγοράς, λειτουργεί πλέον μόνο συμβολικά.

Τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα που εγγυώνται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ασφάλεια, την ελευθερία έκφρασης, ιδιωτικότητας, ιδιοκτησίας, του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι, της πληροφόρησης, της συμμετοχής στη πολιτική ζωή, κτλ.,  παραβιάζονται απροκάλυπτα, ενώ σταδιακά συντελείται η απονομιμοποίησή τους, καθότι οι πανίσχυρες ιδιωτικές εξουσίες (των εκατό ισχυρότερων πολυεθνικών του πλανήτη) επιβάλλουν ιδεολογικά το φετιχισμό και το αυτονομημένο Δίκαιο της αγοράς. Η συνταγματοποίηση του κράτους της αγοράς, που εγγυάται τα μη- δικαιώματα είναι ζήτημα χρόνου, σε συνάρτηση με τους κοινωνικούς συσχετισμούς. Το φιλελεύθερο κράτος έκτακτης ανάγκης, δεν αποτελεί την εξαίρεση, αλλά τον θεωρητικό φιλελεύθερο κανόνα που υλοποιείται στις παρούσες συνθήκες.

Παρά τον ουτοπικό χαρακτήρα της κατασκευής μιας κοινωνίας της αγοράς- και τη συλλογική ναρκισσιστική διαταραχή μεγαλείου που χαρακτηρίζει τα φιλελεύθερα υποκείμενα που την απεργάζονται-, οι κοινωνικοί συσχετισμοί, προς το παρών, καθιστούν εφικτό το σχέδιο της υπερεθνικής φιλελεύθερης ελίτ, αφού εκ των πραγμάτων, η επίθεση στα δικαιώματα έχει αποψιλώσει τους πολίτες από κάθε ιδιότητα εκτός από αυτή του είλωτα και του καταναλωτή.

Η βιοπολιτική έχει προλειάνει τον δρόμο του πολιτικού ολοκληρωτισμού που στοχεύει στην συνταγματική οχύρωση της ελίτ έναντι των πρώην πολιτών. Γιατί, σκοπός της φιλελεύθερης ελίτ είναι η απώλεια της ιδιότητας του πολίτη από ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που προσμετρείται σε πλανητικό και όχι εθνικό επίπεδο και κατανέμεται με βάση την «αόρατη χείρα» των μεγάλων πολυεθνικών. Η στέρηση της ιδιότητας του πολίτη ισοδυναμεί με την μετακίνηση του υποκειμένου των δικαιωμάτων στο χώρο του κοινωνικού περιθωρίου και του αποκλεισμού. Το κράτος Δικαίου υποκαθίσταται από το κράτος καταστολής. Έτσι, τα υποκείμενα στερούνται όχι μόνο τα θεμελιώδη δικαιώματα, αλλά ακόμη και αυτά τα ανθρώπινα. Οι «περιφράξεις» δεν αφορούν μόνο την ιδιωτικοποίηση των κοινών, αλλά και την περίφραξη, την κατανομή των ανθρώπων με βάση τον κοινωνικό δαρβινισμό που υπάρχει στη σκιώδη πλευρά του φιλελεύθερου ορθολογικού Λόγου.

Η κατάρρευση του φιλελεύθερου μύθου συμπαρασύρει τις ηθικορητορικές και νομικές κατασκευές, με βάση τις οποίες έγινε η δόμηση των διαχρονικών μηχανισμών χειραγώγησης των κοινωνιών, επαναφέροντας το ζήτημα των ελευθεριών, όχι ως αίτημα ή αξίωση προς κάποια εξουσία-που υποκαθιστά το Θεό-, αλλά ως αυταξία και αυτοδίκαιη πράξη που επιβάλλεται από μια κοινωνία που λειτουργεί πολιτικά, μέσα από διαδικασίες αυτονομίας, αυτοδιαχείρισης  και αυτοθέσμισης.

πηγή:

http://tsak-giorgis.blogspot.ca

Κρατισμός, εξουσία και υπερχρέωση

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου 

Τα δημόσια χρέη είναι, εδώ και κάποιες χιλιάδες χρόνια, συνυφασμένα –και άρα απότοκα– του πάθους για εξουσία

Σε μία παγκόσμια αγορά όπου η επίσημη αποταμίευση στις τράπεζες δεν ξεπερνά τα 36 τρισεκατομμύρια δολλάρια, τα δημόσια χρέη οδεύουν προς τα 100 τρισεκατομμύρια και, παρά την κρίση, παρουσιάζουν αύξηση σε σύγκριση με τα αντίστοιχα το 2008. Το δημόσιο χρέος της ευρωζώνης, για παράδειγμα, από 67% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος της το 2008, φέτος θα κλείσει κοντά στο 94%, ποσοστό αισθητά ανώτερο από αυτό που προβλέπει η Συνθήκη του Μάαστριχτ. 

Χειρότερη είναι η κατάσταση στην Ιαπωνία και στις ΗΠΑ, με τα δημόσια χρέη τους να αντιπροσωπεύουν 200% και 100% αντιστοίχως του ΑΕΠ τους. Όμως, ακόμα χειρότερα, στον χορό της υπερχρεώσεως εισήλθαν τώρα και χώρες όπως η Κίνα, η Τουρκία, η Βραζιλία, η Ινδονησία και η Νότιος Αφρική –χώρες στις οποίες καλπάζουν ο σκιώδης τραπεζικός τομέας και τα ιδιωτικά χρέη, τα οποία, μόνον στην Κίνα, από 8 τρισεκατομμύρια δολλάρια το 2008 φέτος θα ξεπεράσουν τα 24 τρισεκατομμύρια δολλάρια, ποσά που σε ποσοστό άνω του 10% «μπήκαν» στην αγορά μέσω του κινεζικού σκιώδους τραπεζικού τομέα.

Στο πλαίσιο αυτό, σκεπτόμενοι οικονομολόγοι και διανοούμενοι από διαφορετικές οπτικές γωνίες καταλήγουν στα ίδια ερωτήματα. Μήπως πλησιάζει η καταστροφή μας; Μήπως καταστρέφουμε τα παιδιά μας; Μπορούν τα χρέη αυτά να οδηγήσουν σε νέου τύπου πολιτικές εκφράσεις και συγκρούσεις; Τελικώς δε, ποιες είναι οι κύριες αιτίες της δημιουργίας χρεών και γιατί το φαινόμενο αυτό έχει πάρει κατακλυσμιαίες διαστάσεις στην εποχή μας;

Η εύκολη απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι γνωστή: για ό,τι αρνητικό συμβαίνει στην παγκόσμια οικονομία ευθύνεται ο καπιταλισμός, συμπληρωματικά δε την ευθύνη αυτήν μοιράζονται μαζί του οι Εβραίοι, οι τοκογλύφοι και γενικώς όλοι αυτοί οι κακοί άνθρωποι που ήλθαν στην ζωή για να πίνουν το αίμα των λαών.

Δυστυχώς, όμως, τους «πωλητές ευτυχίας» και τους εργολάβους δημιουργίας «παραδείσων» τούς διαψεύδει πανηγυρικά η Ιστορία, η συσσωρευμένη ανθρώπινη εμπειρία. Αυτό δε μάλιστα συμβαίνει από την διαπεραστική γραφή του κ. Ζακ Ατταλί, ενός σοσιαλιστή οικονομολόγου και παλαιού συμβούλου του επίσης σοσιαλιστή Γάλλου προέδρου Φρανσουά Μιττεράν την περίοδο 1981-1988. Στο βιβλίο του «Παγκόσμια Κατάρρευση σε 10 Χρόνια –δημόσιο χρέος: η τελευταία ευκαιρία» (εκδ. Παπαδόπουλου), ο Γάλλος συγγραφέας και τραπεζίτης την δεκαετία του 1990 γράφει:

«Ανέκαθεν τα όνειρα, η ανάγκη, η φιλοδοξία, η ανυπομονησία οδηγούσαν ορισμένους ανθρώπους να πάρουν από άλλους τους αναγκαίους πόρους προκειμένου να διεκπεραιώσουν υποθέσεις τους, να ανέλθουν στην εξουσία, να αυξήσουν την περιουσία τους. Οι ιερείς, έπειτα οι στρατηγοί, στην συνέχεια οι ηγεμόνες και τέλος οι επιχειρηματίες, συγκεντρώνουν, μέσω της πίστης, της δύναμης, του κοινωνικού ελέγχου ή της αγοράς όλο και μεγαλύτερα κεφάλαια, χρησιμοποιώντας όλο και πιο εξελιγμένα μέσα.

»Για πολύ καιρό, ο κατέχων την εξουσία –είτε αυτή είναι θρησκευτική, είτε στρατιωτική ή πολιτική– δανείζεται επί προσωπικής βάσεως, εφόσον δεν έχει λάφυρα να προσμένει και δεν μπορεί, ή δεν θέλει, να αυξήσει τους φόρους των υπηκόων του. Δεν αποπληρώνει αυτά τα δάνεια με λάφυρα ή φόρους παρά μόνον εάν πρέπει να διατηρήσει καλές σχέσεις με τους πιστωτές του προκειμένου  να δανείζεται εκ νέου ενόσω ζει. 

»Έπειτα, ο κατέχων την εξουσία παίρνει την μορφή μιας αφηρημένης οντότητας, που θεωρείται αθάνατη, και αρχίζει να υπηρετεί τους υπηκόους του και όχι μόνο να τους χρησιμοποιεί: πρόκειται πλέον για μία συλλογικότητα, μία δυναστεία, ένα κράτος, ένα έθνος, ο προσωρινός υπεύθυνος των οποίων μεταβιβάζει τις απαιτήσεις στον διάδοχό του. Το γεγονός αυτό επιτρέπει στους διαδοχικούς κατόχους της κυρίαρχης εξουσίας να προσελκύσουν δανειστές στους οποίους μπορούν να εγγυηθούν την αποπληρωμή ενός δανείου εντός της προθεσμίας του, ή ακόμα και την επ’ άπειρον εξόφληση ενός δανείου αόριστης διάρκειας. Κατά αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται οι χρηματοπιστωτικές αγορές, όπου οι δανειστές έχουν την δυνατότητα να εκχωρούν τις απαιτήσεις τους. Οι αγορές αυτές χρηματοδοτούν την βιομηχανία προτού γίνουν οι κυρίαρχοί της –και μάλιστα, ορισμένες φορές, προτού πάρουν τον έλεγχο από τον ασκούντα την εξουσία, εάν αυτός είναι υπερχρεωμένος. Έτσι, το κράτος δημιουργεί αγορές οι οποίες, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, το υπονομεύουν.

»Αυτή είναι η ιστορία του δημοσίου χρέους, αλλά και η ιστορία της συγκρότησης της κυρίαρχης εξουσίας και του επαπειλούμενου γι αυτήν κινδύνου. Αυτό είναι σήμερα και το διακύβευμα του δημοσίου χρέους, το οποίο αποδείχθηκε ότι ασκεί καταλυτικό ρόλο στην προσωρινή αντιμετώπιση της πρόσφατης χρηματοπιστωτικής κρίσης, την ίδια στιγμή που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται ότι, εάν συνεχίσει να αυξάνεται, θα οδηγήσει σε μεγαλύτερες καταστροφές».

Για όσους καταλαβαίνουν, τα παραπάνω λόγια είναι ξεκάθαρα. Το δημόσιο χρέος είναι, πριν απ’ όλα, εργαλείο εξουσίας και η γένεσή του προηγείται κάποιων χιλιάδων ετών της αναδείξεως του καπιταλισμού. Επειδή δε τότε, που δεν υπήρχε η παραγωγή πλούτου δια της υπάρξεως και συσσωρεύσεως κεφαλαίου, οι διάφοροι μονάρχες, φύλαρχοι και λοιποί ηγεμόνες αποκτούσαν πλούτο δια της λεηλασίας και της αρπαγής, το χρέος είναι πρωτίστως κρατική, μπορούμε να πούμε, υπόθεση. Με πολύ απλά λόγια, η προέλευση της έννοιας του χρέους έχει στενή σχέση με την αντίστοιχη του ασκούντος την εξουσία.

Αυτή την εκδοχή οι γνωστοί σε εμάς θεωρητικοί του φιλελευθερισμού την απορρίπτουν, διότι, πολύ απλά, θεωρούν ότι η ύπαρξη χρέους δεν μπορεί παρά να δημιουργήσει εξαρτήσεις, βία και πολιτικές συγκρούσεις. Το χρέος απέρριπτε επίσης και ο «πατέρας της πολιτικής οικονομίας» Αδάμ Σμιθ, από το έργο του οποίου οι υβριστές του δεν έχουν διαβάσει ούτε μία αράδα. Διαφορετικά, θα γνώριζαν, οι αγράμματοι, ότι στην «Θεωρία των Ηθικών Συναισθημάτων», ο Α. Σμιθ προσπαθούσε να καθαρίσει την κοπριά στους στάβλους της ανθρώπινης υπάρξεως. Διότι, στην εποχή του, ο φιλόσοφος –ο οποίος ποτέ δεν ανέφερε στα γραπτά του την έκφραση laisser faire που τού αποδίδουν οι διαστρεβλωτές του– προσπαθεί να διακρίνει πώς αναδύονται τα ηθικά, οικονομικά και κρατικά συστήματα και πώς, κατανοώντας τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα συστήματα αυτά, οι άνθρωποι μπορούν να βελτιώσουν τις ηθικές, υλικές και πολιτικές συνθήκες της ζωής τους.

Στο πλαίσιο αυτό, ο Α. Σμιθ πίστευε στην διαρκή βελτίωση του ανθρώπου, κυρίως μέσω της παραγωγικής εργασίας, διατεινόταν πως έχει «κοινωνικό σχέδιο» και, ως εκ τούτου, απεχθανόταν τις «τελικές λύσεις». 

Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που τον αντιπαθούσε ο Καρλ Μάρξ –ο οποίος, αντιθέτως, πίστευε ότι μπορούν να υπάρξουν επί της γής παράδεισοι …με τα χρήματα των άλλων! Και ο νοών νοείτω στις περί χρέους θεωρήσεις.

europeanbusiness

8 μύθοι γύρω από το πώς λειτουργεί η οικονομία και 1 μύθος για τον “τεμπέλη” έλληνα εργαζόμενο

Ο καθηγητής Οικονομικών του ξακουστού πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, Ha-Joon Chang, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Economics: The User’s Guide», με το οποίο προσπαθεί να αποκαλύψει όσα ενδεχομένως να μη γνωρίζατε για την οικονομία και τα οικονομικά. 

Δείτε παρακάτω μερικά από τα σημεία που επισημαίνει ο καθηγητής, όπως παρουσιάστηκαν στην ιστοσελίδα zerohedge.com: 

1. Τα Οικονομικά στην αρχή καλούνταν «Πολιτική Οικονομία» 

Τα Οικονομικά είναι πολιτική και δε μπορούν ποτέ να γίνουν επιστήμη. Ωστόσο, η κυρίαρχη νεοκλασική σχολή οικονομικών κατάφερε να τους αλλάξει το όνομα από την παραδοσιακή «πολιτική οικονομία» σε «οικονομικά» στο γύρισμα του 20ου αιώνα. Η νεοκλασική σχολή ήθελε η οικονομία να γίνει μια καθαρή επιστήμη, απογυμνωμένη από την πολιτική και, επομένως τις ηθικές διαστάσεις, που εμπεριέχουν τις κρίσεις με υποκειμενική αξία. 

Η αλλαγή αυτή ήταν μια καθαρά πολιτική κίνηση. 

2. Το βραβείο Νόμπελ Οικονομικών δεν είναι ένα πραγματικό βραβείο Νόμπελ 

Σε αντίθεση με τα άλλα «αυθεντικά» βραβεία Νόμπελ (Φυσικής, Χημείας, Ιατρικής, Λογοτεχνίας, Ειρήνης) που είχαν καθιερωθεί από το σουηδό βιομήχανο Alfred Nobel στο τέλος του 19ου αιώνα, το βραβείο Οικονομικών καθιερώθηκε από τη σουηδική κεντρική τράπεζα (Sveriges Riksbank) το 1968 και γι’ αυτό η «επίσημη ονομασία» του είναι «Sveriges Riksbank Prize in Economic Sciences in Memory of Alfred Nobel». 

Αρκετά μέλη της «οικογένειας» των βραβείων Νόμπελ έχουν ασκήσει κριτική στη σουηδική κεντρική τράπεζα για την απονομή βραβείων σε οικονομολόγους της ελεύθερης αγοράς, τους οποίους ο πρόγονός τους δε θα ενέκρινε. 

3. Η Μ. Βρετανία και οι ΗΠΑ εφηύραν τον προστατευτισμό, όχι το ελεύθερο εμπόριο 

Η Μ. Βρετανία είχε την πιο προστατευμένη οικονομία στον καπιταλιστικό κόσμο στα τέλη του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου. Μεγάλο μέρος αυτής της προστασίας δόθηκε με σκοπό την προώθηση των βρετανών κατασκευαστών έναντι των ανώτερων, ξένων ανταγωνιστών τους στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στις Κάτω Χώρες. 

Οι ΗΠΑ προχώρησαν ακόμη παραπέρα. Εμπνεόμενοι από τη βρετανική πολιτική προστατευτισμού, ο Alexander Hamilton –πρώτος υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ- ανέπτυξε μια θεωρία, η οποία ονομάστηκε «επιχείρημα νηπιακής βιομηχανίας», σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση ενός όχι και πολύ προχωρημένου οικονομικά έθνους θα πρέπει να προστατεύει και να γαλουχεί τους νέους κλάδους της βιομηχανίας μέχρι να «ωριμάσουν» και να μπορούν να ανταγωνιστούν στην παγκόσμια αγορά. 

Οι ΗΠΑ υιοθέτησαν το μοντέλο του προστατευτισμού τη δεκαετία του 1820 και παρέμειναν η πιο προστατευμένη οικονομία του κόσμου για το μεγαλύτερο μέρος του επόμενου αιώνα. 

4. Το ελεύθερο εμπόριο εξαπλώθηκε αρχικά μέσω ανελεύθερων μέσων 

Το ελεύθερο εμπόριο εξαπλώθηκε στον κόσμο καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Ωστόσο, η εξάπλωσή του οφείλεται σε κάτι που δε θα συνέδεε κανείς με την έννοια «ελεύθερη δύναμη». Ο αποικισμός ήταν η προφανής διαδρομή του «ανελεύθερου, ελεύθερου εμπορίου», καθώς οι αποικιοκράτες υποδούλωναν χώρες, για να εξαπλώσουν το εμπόριό τους. 

Ωστόσο, ακόμη και οι χώρες που δεν αποικήθηκαν εξαναγκάστηκαν να υιοθετήσουν το «ελεύθερο εμπόριο». 

Αναγκάζονταν να υπογράψουν άνισες συνθήκες, που τους στερούσαν τη δασμολογική αυτονομία. 

Η πιο διαβόητη άνιση συνθήκη ήταν η Συνθήκη Nanking, την οποία αναγκάστηκε να υπογράψει η Κίνα το 1842, μετά την ήττα της στον πόλεμο του οπίου, αλλά και όλες οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, η Οθωμανική Αυτοκρατορία (προκάτοχος της Τουρκίας), η Περσία (σημερινό Ιράν), το Σιάμ (σημερινή Ταϊλάνδη), ακόμη και η Ιαπωνία. 

5. Ο συντηρητικός Otto von Bismarck εισήγαγε το πρώτο κράτος πρόνοιας στον κόσμο 

Σε αντίθεση με όσα πιστεύουν πολλοί, το κράτος πρόνοιας ήταν αρχικά «εφεύρεση» της Δεξιάς. Ο υπερ-συντηρητικός Otton von Bismarck ήταν αυτός που εισήγαγε μια πρώτη μορφή του κράτους-πρόνοιας. Ο ίδιος μισούσε το σοσιαλισμό, αλλά υποστήριζε την άποψη ότι αν δεν παρέχεις ένα μίνιμουμ δίχτυ προστασίας στους εργάτες, αυτοί θα στραφούν προς τους σοσιαλιστές. Έτσι, δημιούργησε το πρώτο κράτος-πρόνοιας στον κόσμο. 

Ίσως λοιπόν, εκείνοι που προσπαθούν να καταστρέψουν το κράτος-πρόνοιας, να είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί του καπιταλισμού, αναφέρει το δημοσίευμα. 

6. Ο καπιταλισμός τα πήγε πολύ καλά τις δεκαετίες 1950-1970, μια εποχή υψηλών κρατικών ρυθμίσεων και φορολογίας 

Οι ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες αναπτύχθηκαν ταχύτερα ανάμεσα στο 1950-1970, όταν υπήρχαν πολλές περιοριστικές διατάξεις και υψηλή φορολογία. Το κατά κεφαλήν εισόδημα στη δυτική Ευρώπη αυξανόταν κατά 4,1% το χρόνο το διάστημα 1950-1973. 

Στην Ιαπωνία αυξανόταν κατά 8,1%, ενώ στις ΗΠΑ –την πιο αργά αναπτυσσόμενη οικονομία του πλούσιου κόσμου εκείνης της εποχής- κατά 2,5%. 

7. Η Φινλανδία έχει αναπτυχθεί γρηγορότερα από τις ΗΠΑ 

Όχι μόνο υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι η υψηλότερη ανισότητα παράγει περισσότερες αρνητικές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες, αλλά υπάρχουν και πολλά παραδείγματα από πιο εξισωτικές κοινωνίες, οι οποίες αναπτύσσονται πολύ ταχύτερα από ό,τι οι πιο άνισες. Η Φινλανδία, μία από τις πιο δίκαιες κοινωνίες στον κόσμο, έχει αναπτυχθεί πολύ πιο γρήγορα από ό,τι οι ΗΠΑ που είναι μία από τις πιο άνισες κοινωνίες στον πλούσιο κόσμο. 

8. Οι «τεμπέληδες» Έλληνες είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι στον πλούσιο κόσμο, μετά τους Νοτιοκορεάτες 

Οι Έλληνες κατηγορούνται ότι είναι «τεμπέληδες», που ζουν εις βάρος του Βορρά στην Ευρώπη. Κι όμως οι Έλληνες δουλεύουν πιο πολλές ώρες από οποιαδήποτε άλλη χώρα του πλούσιου κόσμου, μετά από τη Νότιο Κορέα. 

Οι Έλληνες εργάζονται κατά 1,4-1,5 φορές πιο πολύ από τους «υποτιθέμενα εργασιομανείς» Γερμανούς και Δανούς. 

Το ίδιο ισχύει και για τους Ιταλούς, οι οποίοι εργάζονται 1,25 φορές περισσότερο από τους Γερμανούς.

9. Οι πιο φτωχοί δε ζουν στις πιο φτωχές χώρες 

Περίπου 1,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι –περίπου 1 στους πέντε- ζουν με λιγότερα από 1,25 δολάρια την ημέρα, που ορίζεται ως το διεθνές όριο της φτώχειας. 

Η πλειοψηφία των πιο φτωχών ανθρώπων στον κόσμο όμως, δε ζουν στις πιο φτωχές χώρες αυτού. Πάνω από το 70% των ανθρώπων που ζουν σε καθεστώς απόλυτης φτώχειας ζουν σε χώρες μεσαίου εισοδήματος.

aristeridiexodos

Merryll Lynch: Δεν ειπώθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ αυτά που γράφει το mail και δεν ήτανε παρών ο εκπρόσωποςτου Capital

Ο Θάνος Βαμβακίδης, διευθυντικό στέλεχος της Bank of America-Merryll Lynch, μιλώντας στον Βήμα FM τόνισε ότι «η συγκεκριμένη συνάντηση είχε σκοπό ο κ. Σταθάκης να εξηγήσει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ σε μια ομάδα επενδυτών μας. Δεν είπε κάτι που δεν είναι ήδη γνωστό στο ελληνικό κοινό. Δεν ήταν παρών (ο εκπρόσωπος της Capital) στην εκδήλωση της Bank of America-Merryll Lynch και πολλά από αυτά στα οποία αναφέρεται στο mail δεν ειπώθηκαν στη δική μας συνάντηση». 

«Ο κ. Σταθάκης εξήγησε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που είναι ήδη γνωστό στο ελληνικό κοινό και στη συζήτηση υπήρχαν ερωτήσεις και γενικά οι επενδυτές ευχαρίστησαν τον κ. Σταθάκη γι’ αυτήν την παρουσίαση. Το άγνωστο και η αβεβαιότητα τρομάζουν τις αγορές και άρα, από αυτήν την άποψη, ήταν καλό που ο κ. Σταθάκης συναντήθηκε μαζί μας για να εξηγήσει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε, αυτό είναι καλό για τις αγορές. Αυτό που τις απασχολεί είναι οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα και τι θα γίνει μετά το review της ελληνικής οικονομίας. Το ρίσκο που επηρεάζει τις αγορές αυτή τη στιγμή αυτό είναι και θετικό θα ήταν αν υπάρξει μία συμφωνία πριν τις γιορτές» κατέληξε ο Θάνος Βαμβακίδης

πηγή: tribune.gr

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

"Όποιος έχει στοιχεία..."

Γράφει ο mitsos175.

"Όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα "! Αυτή τη βαρύγδουπη αρλούμπα μας ξεστόμιζαν κάθε φορά. Αυτή τη σαχλαμάρα έκαναν "τσίχλα" οι γαλάζιοι και πράσινοι λήσταρχοι, που τρωγόπιναν εις υγεία του κορόιδου, του έλληνα ψηφοφόρου.

Γιατί η δικαιοσύνη είναι στα μέτρα τους. Που και που αναγκάζονται να δώσουν μερικά πιόνια, να πετάξουν μερικά "καμένα χαρτιά" για να αποφύγουν την τιμωρία των "ανωτέρων αξιωματούχων". Ο Τσοχατζόπουλος πχ μπήκε στη φυλακή, όταν στριμώχθηκαν από την κατακραυγή του κόσμου για τη λεηλασία του δημοσίου χρήματος, που έκαναν τόσα χρόνια, χωρίς κανείς τους να τιμωρηθεί. Λεηλασία, την οποία χρυσοπληρώνουμε εμείς, που δεν διαχειριστήκαμε και δεν πήραμε ποτέ τίποτα.

Ο Άκης ήταν "συνταξιούχος λωποδύτης" δεν ήταν σε θέση να βλάψει την κυβέρνηση ρίχνοντας την, κι έτσι τον δώσανε. Ένοχος σαν την αμαρτία έφαγε και "την πέρασε μπέικα" για αρκετά χρόνια. Αν ήταν ακόμη υπουργός όμως, δεν θα τον πείραζαν. Θα μας έλεγαν τη γνωστή ατάκα "Όποιος έχει στοιχεία...", θα μιλούσαν για "σκανδαλολογία", θα "αποφάσιζε η βουλή" δηλαδή οι υπόλοιποι της συμμορίας κι έτσι θα έβγαινε λάδι, ψηφίζοντας προέδρους της δημοπρασίας μαζί με κατοχικούς δικτατορικούς νόμους σαν καλός υπηρέτης του κεφαλαίου.

Τα ίδια και χειρότερα με τον Τσουκάτο ή τον αρχηγό του ΛΑ(Γ)ΟΣ. "Την παραπομπή του Θόδωρου Τσουκάτου σε δίκη με το αδίκημα της άμεσης συνέργειας σε παθητική δωροδοκία σε βαθμό κακουργήματος ζητά ο εισαγγελέας Γαληνός Μπρης σχετικά με την εμπλοκή του στην υπόθεση των «μαύρων ταμείων» της Siemens και ειδικότερα την «σύμβαση 8002» της γερμανικής εταιρείας με τον ΟΤΕ για την ψηφιοποίηση των κέντρων του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών.
Για την ίδια υπόθεση κατηγορούμενοι μαζί με τον Θόδωρο Τσουκάτο είναι ακόμη 63 άτομα. Η ζημιά για το δημόσιο υπολογίζεται σε περίπου 70 εκατ. ευρώ ωστόσο τα 40 εμφανίζονται «ορφανά» και χωρίς αποδέκτες".

Πολύ "γρήγορα" κινήθηκε η δικαιοσύνη. Αστραπή σκέτη! Αν ήταν κάποιος φουκαράς που χρωστάει κάποιο δάνειο, θα ήταν ήδη μέσα. Το ίδιο ακριβώς, αν έκλεβε κάποιος καμιά κονσέρβα. Θα είχε εκτίσει την ποινή εδώ και χρόνια.
 Όταν κάποιοι άνθρωποι φώναζαν όχι μόνο για τον Τσουκάτο ή τον Καρατζαφύρερ, αλλά και για πολλούς άλλους - που σήμερα μας ζητάνε με θράσος να πληρώσουμε τα σπασμένα τους - τι μας έλεγαν; Αυτό το ηλίθιο "κλισέ", που μόνο ενοχή δείχνει. Μας ζητούσαν "στοιχεία". Γιατί ήξεραν να αλληλοκαλύπτονται. Όπως καλύπτουν σήμερα τα υποβρύχια, τις βρώμικες συμβάσεις έργων, τα άθλια ρουσφέτια σε κανάλια, εφοπλιστές και πολυεθνικές, το ξεπούλημα και άλλα πολλά σκάνδαλα. 

Όταν συκοφαντούν όμως οι ίδιοι απλούς ανθρώπους από τα ΜΜΕ, το κάνουν χωρίς στοιχεία... Να υποθέσω ότι δεν ήξεραν, όσοι τους υπερασπίζονταν και είναι στην κυβέρνηση; Αλλά τους τα είχαν πει. Την άλλη φορά λοιπόν, που θα ακούσουμε για κάποιον τις γελοίες δικαιολογίες τους, θα πέσουν καρπαζιές. Γιατί όταν χάνονται λεφτά, κάποιος τα βουτά, δεν εξαφανίζονται μόνα τους. Κι όπως να το δεις, υπεύθυνος κάθε φορά είναι ο διαχειριστής, δηλαδή η κυβέρνηση και τα κόμματα που την αποτελούν. Είτε επειδή έκλεψαν οι ίδιοι, είτε επειδή δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν την κλοπή. Ούτε ενήργησαν για επιστροφή των κλεμμένων και τιμωρία των ενόχων, παρά μόνο όταν οι απατεώνες έχουν γίνει απλοί πολίτες και οι επόμενοι θέλουν να κατευνάσουν (όπως νομίζουν) τα πνεύματα...

Γι αυτό πρέπει να πέσουν ΤΩΡΑ. Όχι μόνο γι αυτό αλλά και γι αυτό. Γιατί μόνο τότε θα σπάσει το απόστημα. Όσο μένουν καλύπτουν τα ίχνη τους και τρώνε ακόμα περισσότερα. Και πάντα θα μας ζητάνε στοιχεία! Να ζητήσω κι εγώ να μου πουν αφού δεν υπάρχουν τάχα αποδείξεις, που πήγαν τα κλεμμένα;

Από ΒΑΘΥ , Τετάρτη, 26 Νοεμβρίου 2014

Χιπστερισμός και Φασισμός (μέρος 1ο)

Ο χιπστερισμός είναι συγκαλυμμένος φασισμός. Πολύ ακραία φράση. Απέχει πολύ από την αλήθεια; Για να δούμε…

Εισαγωγικά να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε με τον όρο χιπστερισμός. Χρησιμοποιείται εδώ για να εκφράσει κάτι πολύ παραπάνω από μια αισθητική επιλογή. Χρησιμοποιείται για να μπορέσουμε στο παρόν κείμενο, να περιγράψουμε σε μια λέξη εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι αισθητικά επιλέγουν αυτό που όλοι ξέρουμε ως “χιπστερ”, πολιτικά δηλώνουν συνειδητοποιημένοι απολιτίκ, κοινωνικά εκφράζουν την αποθέωση της ελευθερίας της αγοράς, ηθικά εκφράζουν την σαπίλα του ατομισμού. Διαβάζουν athensvoice, soul και lifo, συχνάζουν σε hubs ή στο ρομάντζο, ηδονίζονται με εμψυχωτικές ομιλίες σε κάποιο tedx, απασχολούνται σε ένα καινούριο startup πολύ γαμάτο, διασκεδάζουν σε κάποιο μπαρ από πλατεία καρύτση και κάτω, ψηφίζουν Ποτάμι ή Τζήμερο και ενίοτε πλέκουν πουλόβερ για δέντρα ή στάσεις λεωφορείου.

Η εμφάνισή τους; Συνήθως γλειμένο μαλλί χωρίστρα και μουστάκι για τους άνδρες (οποιαδήποτε ομοιότητα με τον Χίτλερ είναι συμπτωματική), πολύχρωμα ρούχα και απαραιτήτως γυαλιά (έχουν δεν έχουν μυωπία). Για τις γυναίκες ο,τιδήποτε πολύχρωμο με λίγο έντονα πειραγμενα κόκκινα ή πορτοκαλί μαλλιά είναι εντάξει.

Αφού τους περιγράψαμε πάμε να δούμε τι τους κάνει όμοιους με τους ναζί

Η επιβίωση του ισχυρού

Όπως και στην εθνικιστική αφήγηση, έτσι και στην χιπστερική, εμφανίζεται μια ομοιότητα: με κάποιο τρόπο ο ισχυρός επιβιώνει και κερδίζει. Στην πρώτη περίπτωση επικρατεί το ισχυρό έθνος έναντι των ανίσχυρων. Στην δεύτερη επικρατεί το καλύτερο startup έναντι των χειρότερων.

Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει η έννοια της βίας. Στον φασισμό η βία έχει την φυσική της μορφή. Στον χιπστερισμό που ευαγγελίζεται μια ολικη αναδόμηση της κοινωνίας με επίκεντρο τον νεαρό, καινοτόμο επιχειρηματία, η βία παίρνει την μορφή του ταξικού πολέμου, της επικράτησης του κτηνώδους ατομικισμού, της επιβίωσης του ενός εις βάρος του άλλου. Αυτή η αντίληψή τους είναι προϊον της αποθέωσης της ιδέας της αξιοκρατίας.

Αξιοκρατία

Η έννοια αξιοκρατία έχει τις ρίζες της στη γαλλική συντήρηση του 19ου αιώνα. Ο άξιος πρέπει να επικρατεί. Και τι γίνεται με τον ανάξιο; Με τον μη επαρκή; Με τον, όχι και τόσο ικανό ή έξυπνο; Η απάντηση που σου δίνουν οι θιασώτες της αξιοκρατίας είναι “Δεν με νοιάζει. Ας μην ήταν ανίκανος (ουγκ)”. Στην καλύτερη περίπτωση θα υποστηρίξουν ότι όλοι πρέπει να έχουν μια ευκαιρία (αχ τι καλοί ανθρωπιστές), αλλά οι μη άξιοι ας μην ονειρεύονται μεγαλεία. Αυτά είναι προνόμια για τους άξιους. Ένα θέμα είναι ότι οι υπερασπιστές της αξιοκρατίας θεωρούν τους εαυτούς τους άξιους από μόνοι τους…

Ο κόσμος των χίπστερ πρέπει να αποτελείται μόνο από άξιους. Για τους μη άξιους τρέφουν μια σιχασιά και αποφεύγουν ακόμα και την οπτική επαφή μαζί τους. Αν μπορούσαν θα τους εξαφάνιζαν.

Κάπως αντίστοιχη δεν ήταν και η αντίληψη των Ναζί για την Άρια Φυλή; Άριος και Άξιος έχουν μόνο ένα γράμμα διαφορά άλλωστε.

Διπροσωπία

Όπως και οι φασίστες, έτσι και οι χίπστερ είναι διπρόσωποι. Από τη μια ονειρεύονται μια απέραντα ελεύθερη αγορά, εξαπολύουν μύδρους κατά του ανάλγητου κράτους που με τη γραφειοκρατία του στερεί από τα σταρτάπς τους την εκτόξευση, αλλά από την άλλη τρέχουν να πάρουν όποια κρατική χρηματοδότηση κυκλοφορεί ελεύθερη. Μιλούν με θριαμβευτικά λόγια για την εθελοντική τους προσφορά κάπου αλλά το κάνουν τόσο πολύ που φαίνεται ξεκάθαρα πως ό,τι κάνουν το κάνουν για να το προβάλλουν.

Απολίτικ-Ακομματίκ

Πάμε στο ζουμί. Οι χίπστερ είναι λίγο σαν τους No Politica οπαδούς του Ολυμπιακού. Αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι ότι έχουν συνείδηση και επιχειρήματα για αυτή τους τη στάση. Δεν είναι δηλαδή ο κλασικός νέος/α που όλοι κάποτε γνωρίσαμε και απλά δεν ασχολείται με την πολιτική. Είναι αυτός που θα σου πει ότι δεν ασχολείται με την πολιτική γιατί δεν υπάρχει κάτι που τον εκφράζει και γιατί στο μυαλό του όλη η πολιτική είναι ένα πράγμα σαν μακαρονοτέρας, άσχημο και κακό. Ο χίπστερ πιστεύει πως ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει με επαναστάσεις ή άλλες πολιτικές διαδικασίες, αλλά θα μπορούσε να αλλάξει αν όλοι φυτεύαμε μια νερατζιά έξω από την Τεχνόπολη. Εκφράζουν ένα απίστευτο μίσος για οτιδήποτε μαζικό, ακριβώς όπως οι φασίστες, και μπροστά στις αφηγήσεις της νεωτερικότητας για την ανάδυση του ανθρώπου στην πολιτική σου απαντάνε με μια καφενειακού τύπου ερώτηση: “ναι και πως αλλάζει εμένα την μέρα μου αυτό που μου λες;”.

Στην πραγματικότητα οι χίπστερ είναι ακομματίκ. Είναι δηλαδή θιασώτες της άποψης που λέει ότι ακόμα κι αν ασχοληθείς με την πολιτική πρέπει να το κάνεις μακριά από κόμματα. Να το κάνεις μέσα από δίκτυα, τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, να το κάνεις με την πάρτη σου και μόνο. “Τα κόμματα είναι άχρηστες ομάδες ανεπάγγελτων λαμόγιων που μας κάνουν κακό. Άσε που αισθητικά είναι τόσο ντεμοντέ που μπορούμε μόνο να γελάσουμε μαζί τους. Ωστόσο μπορούμε να αξιοποιήσουμε πολιτικά σύμβολα ως αισθητικά αντικείμενα, με την προϋπόθεση ότι θα τους αποστεώσουμε όποιο πολιτικό περιεχόμενο έχουν”. (δες εδώ την καλύτερη ανάλυση για το φαινόμενο που έχει γίνει).

Ως προς αυτό δεν λένε τίποτα διαφορετικό από την Χρυσή Αυγή. Και εκείνη ονειρεύεται ένα κόσμο χωρίς κόμματα. Το ίδιο και ο Σταύρος Θεοδωράκης. Κοίτα κάτι συμπτώσεις…Η αγάπη των χίπστερ για ορισμένους πολιτικούς και τούμπαλιν υπάρχει μόνο γιατί αυτοί καταφέρονται κατά των κομμάτων (παρότι οι ίδιοι είναι μέλη ή αρχηγοί κομμάτων) ή γιατί έχουν περάσει από τόσα πολλά κόμματα που έχουν υπερβεί στην πράξη την έννοια του ανήκειν σε ένα κόμμα (ναι Ψαριανέ είσαι κι εσύ σε αυτούς).

Η στάση τους αυτή δεν προκύπτει από κάποιο λογικό συνειρμό ούτε από καμιά σοβαρή πολιτική ανάλυση, αλλά από μια ιδεολογική άρνηση όλων των ιδεολογιών που δεν ταυτίζονται με την δική τους, την οποία ωστόσο δεν αναγνωρίζουν ως ιδεολογία. Ή ο Φουκογιάμα έγραψε το Τέλος της Ιστορίας παίρνοντας τους ως παράδειγμα ή αυτό είναι το μόνο πολιτικό βιβλίο που έχουν διαβάσει.

Τι κόσμο φαντάζονται;

Αυτό το ερώτημα είναι δύσκολο να απαντηθεί. Από τη μια οι φασίστες φαντάζονται έναν κόσμο στρατιωτικής πειθαρχίας και επιβολής της ανωτερότητας της φυλής, από την άλλη οι χίπστερ εκφράζουν έναν άκρατο ατομικισμό μέσω της υποτιθέμενης ελευθερίας της έκφρασης, της προσωπικής επιλογής μιας δήθεν προκλητικής εμφάνισης, της ελευθερίας της αγοράς η οποία καταλήγει στην ολοκληρωτική επικράτηση του άξιου. Εκ πρώτης όψεως δείχνει λίγο άστοχη η σύγκριση μεταξύ ναζί και χίπστερ εδώ. Ας τα δούμε όμως λίγο πιο προσεκτικά τα πράγματα.

Στοιχείο της ναζιστικής κοινωνίας είναι η ομοιομορφία. Στρατιωτικές περιβολές, ξυρισμένο κεφάλι, ίδια τατού, τα πάντα ίδια. Το μόνο που διαφέρει στους χίπστερ είναι ότι δεν φορούν στολή, αλλά πολύχρωμα ρούχα, τα οποία είναι λίγο πολύ ίδια. Άλλωστε η παγίδα της ατομικότητας είναι, για να ακολουθήσουμε τον Χορκχάιμερ και τον Αντόρνο, ότι ενώ προβάλλεται ο εαυτός ως μοναδικός για κάθε άνθρωπο, στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει για να γίνει με μαθηματική ακρίβεια ίδιος. (Βλ. Διαλεκτική του Διαφωτισμού). Η ομοιομορφία δεν είναι ίδιον μόνο των ναζί, είναι και αυτών που μέσω της μαζικής κουλτούρας μιμούνται πρότυπα συμπεριφοράς και τυποποιούνται, πιστεύοντας ταυτόχρονα ότι κάνουν κάτι μοναδικό και διαφορετικό.

Στο μαύρο των στρατοπέδων συγκέντρωσης του Χίτλερ, οι χίπστερ θα αντιπρότειναν πιθανόν κάτι λιγότερο επώδυνο. Γιατί να κάψεις τους άστεγους; Μπορείς να τους ντύσεις με φωτάκια για τις γιορτές, να τους βάλεις γιρλάντες και να τους παραχώσεις μακριά από το κέντρο της πόλης, να μη μας χαλάει την αισθητική πρωί πρωί. Γιατί να κάψεις στην πυρά όσους δεν είναι άξιοι; Μπορείς να τους προτείνεις να δουλεύουν τζάμπα κάπου, αφού δεν αξίζουν μισθό ας είναι τουλάχιστον χρήσιμοι κάπου. Γιατί να δείρεις τον μετανάστη; Μπορείς να φτιάξεις ένα πολύ κουλ σταρτάπ ή μια εκπληκτική ΜΚΟ για να χρηματοδοτηθείς και να ασχοληθείς μαζί του γιατί δήθεν ενδιαφέρεσαι, κι ας μην θέλεις να κάτσεις δίπλα του στο μετρό γιατί βρωμάει.

Έτσι, η ωμή φυσική βία του φασισμου, στον χιπστερισμό γίνεται βία της δήθεν ανωτερότητας. Ο Χίπστερ, και αυτή είναι μια βασική διαφορά με τον ναζί, δεν θα χτυπήσει γιατί αυτό δεν είναι του επιπέδου του. Το γεγονός όμως ότι αισθάνεται πως βρίσκεται σε υψηλότερο επίπεδο είναι από μόνο του βία.

Αγορά αγάπη μου

Οι χίπστερ ονειρεύονται μια όσο το δυνατόν πιο ανοιχτή αγορά. Στα λόγια. Στην πραγματικότητα, όπως όλοι οι καπιταλιστές, επιθυμούν μια αγορά τόσο ανοιχτή όσο κερδίζουν και τόσο κλειστή όσο να εξασφαλίζεται ότι μόνο αυτοί θα κερδίζουν. Πιστεύουν ότι ο κόσμος κινείται από το μυαλό των πρωτοπόρων (τουλάχιστον έτσι άκουσαν σε ένα tedx) και πως ο πλούτος παράγεται από τα startups. Η ιδέα ΤΟΥΣ, είναι η μόνη καλή και απορούν γιατί ακόμα δεν έχουν καταλάβει καλύτερη θέση στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Δεν είναι και λίγο πράγμα να έχεις σχεδιάσει ένα application το οποίο θα σου λέει αν το καρπούζι είναι φρέσκο και ακόμα να μην έχεις μπει στο Forbes. Α, ξέχασα, φταίει που είναι καταδικασμένοι να ζουν στο τελευταίο κράτος της σοβιετίας, είπε ένας χίπστερ με μπλουζάκι cccp. Η Αγορα πρέπει να ελέγχει και να κινεί τα πάντα και όποιος είναι μάγκας ας επιβιώσει. Η καινοτομία πρέπει να επιβραβευθεί. Όποιος είναι καινοτόμος θα επικρατήσει.

Αυτό μοιάζει λίγο με την υποστήριξη των ελλήνων καπιταλιστών από τους φασίστες. Πανηγυρίζουν για τα επιτεύγματα των εφοπλιστών “μας”, άσχετα αν αυτά επιτυγχάνονται με ξένη σημαία. Ο Έλληνας επιχειρηματίας είναι φίλος και ενίοτε χρηματοδότης.

Μοιάζουν και σε ένα ακόμα στοιχείο: στην έννοια της εργασίας. Για τους χίπστερ, η εργασία, όχι η δική τους η γαμάτη καινοτομία, η απλή του λαουτζίκου, είναι μπανάλ. Χέσε τους εργάτες. Ο κόσμος δουλεύει και με εθελοντές. Μπροστά στις απαιτούμενες ανάγκες της καθημερινότητας προβάλλουν τον εθελοντισμό ως λύση και για τις επιχειρήσεις αλλά και για τους άνεργους. Ακριβώς όπως οι φασίστες προβάλλουν την φτηνή (έως τζάμπα) εργασία των ελλήνων στήνοντας οαεδ μόνο για έλληνες.

Ναζί/Χίπστερ και φασισμός

Πάμε στην κατακλείδα σιγά σιγά. Είναι οι χίπστερ φασίστες; Αν τους ρωτήσεις θα σου απαντήσουν “όχι¨, θα προσβληθούν που τους έκανες αυτό το ερώτημα και θα ταχθούν υπέρ κάποιας αόριστης δημοκρατίας, από αυτές τις χωρίς κόμματα, χωρίς μισθό, χωρίς δικαιώματα κτλ. Όμως και έναν ναζί να ρωτήσεις αν είναι φασίστας θα σου απαντήσει αρνητικά. Στην καλύτερη αν έχει μάθει το ποιήμα καλά θα σου πει “αν είναι φασισμός να αγαπάς την πατρίδα σου τότε ναι, είμαι φασίστας”. Η διαφορά βέβαια έγκειται στο εξής: ο ναζι είναι φασίστας και το ξέρει, απλώς το αποκρύπτει ενώ ο χίπστερ είναι φασίστας και δεν το ξέρει, γιατί απλώς δεν έχει την συνείδηση να το καταλάβει. Για τον χίπστερ που πολιτική είναι λουλουδάκια, συννεφούλες και πλέξιμο πουλόβερ στα κολωνάκια των πεζοδρομίων, είναι απολύτως αδύνατο να γίνει αντιληπτό τι είναι φασισμός και πως αυτός εκφράζοντας μια δήθεν αυτονομία και ελευθερία έκφρασης, μια κτηνωδώς ατομικιστική αντίληψη της ζωής, μια υποστήριξη της ολοκληρωτικής επιβολής της αγοράς πάνω στους ανθρώπους, είναι φασίστας ακόμα και χωρίς να το καταλάβει.

(Θα ακολουθήσει και δεύτερο μέρος σύντομα, με εκτενές αφιέρωμα στις δράσεις των χίπστερ)

 http://2310net.wordpress.com

Nonews-NEWS: Το εξαιρετικό επίπεδο του Πέτρου...

Nonews-NEWS: Το εξαιρετικό επίπεδο του Πέτρου...: Εάν για κάτι θα πρέπει να ευχαριστούμε το ΔΝΤ για τα δώρα που μας έφερε στα χρόνια της παρουσίας του, αυτό θα είναι για τους διανοούμενο...

Ο λόγος που η Ελλάδα απείχε από την απόφαση του ΟΗΕ ενάντια στον εγκωμιασμό του Χίτλερ

Πριν λίγες ημέρες, με πρωτοβουλία της Ρωσικής Ομοσπονδίας, διεξήχθη ψήφισμα στον ΟΗΕ κατά των εκδηλώσεων εγκωμιασμού του Νεοναζισμού και των Χιτλερικών συμβόλων και πράξεων. Σε σύνολο 163 χωρών, οι 115 ψήφισαν υπέρ, 55 απείχαν και 3 ψήφισαν κατά. Η χώρα μας θεώρησε πως δεν πρέπει να ψηφίσει και ο λόγος είναι απλός.

Ο επίσημος τίτλος του ψηφίσματος ήταν «Ο αγώνας ενάντια στην εξύμνηση του ναζισμού, νεοναζισμού και άλλων πρακτικών που συμβάλλουν στις σύγχρονες μορφές ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της συναφούς μισαλλοδοξίας».

Το ψήφισμα περιελάμβανε 48 σημεία, τα οποία τα κράτη που έχουν υπογράψει δεσμεύονται να λάβουν μέτρα και να θέσουν εκτός νόμου νεοναζιστικές τάσεις.

Όσα κράτη υπέγραψαν, μεταξύ άλλων καταδικάζουν την άρνηση του Ολοκαυτώματος, την άρνηση των εγκλημάτων της Ναζιστικής Γερμανίας, την εξύμνηση του ναζιστικού κινήματος και την έκφραση της ναζιστικής ιδεολογίας σε οποιαδήποτε μορφή. Επίσης, την εξύμνηση των πρώην μελών των Waffen-SS, την ανέγερση ναζιστικών μνημείων, αλλά και τις διαδηλώσεις προς τιμήν τους.

Εκτός από την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο που απείχαν της ψηφοφορίας, δεν ψήφισαν ακόμη οι Αυστρία, Βέλγιο, Δανία, Φινλανδία, Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία, Ισπανία, Σουηδία και φυσικά η Γερμανία. Για την ακρίβεια, να και το σχετικό έγγραφο:

Με λίγα λόγια, οι βασικοί εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή οικογένεια. Προς τιμήν της, μόνη ευρωπαϊκή χώρα που τίμησε την Ιστορία της ήταν η Σερβία.

Σε μία άλλη (προ διμήνου) ψηφοφορία που αφορούσε τη χώρα μας, αυτή για τη δημιουργία νομικού πλαισίου για την αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους, η χώρα μας πάλι απείχε.
Τότε η ελληνική κυβέρνηση «προσάρμοσε τη θέση της με εκείνη της πλειοψηφίας των ευρωπαίων εταίρων», σύμφωνα με τον υπουργό Εξωτερικών Βενιζέλο. Τότε, ο λόγος ήταν πως το ελληνικό χρέος έχει κανονιστεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν είχαμε κανέναν λόγο να στηρίξουμε μία τέτοια πρόταση, που μάλιστα είχε γίνει από την Αργεντινή.

Η Ελλάδα κατά τον Βενιζέλο δεν αντιμετωπίζει ίδια προβλήματα με την Αργεντινή απέναντι στους πιστωτές.

Σήμερα που πρόταση έγινε από τους Ρώσους, μάλλον η αιτία είναι πως η Ρωσία δεν αντιμετωπίζει τον ίδιο νεοναζισμό με της Ελλάδας.

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει έναν νεοναζισμό που υποστηρίζεται από κάθε λογής επιχειρηματικά συμφέροντα, από εφοπλιστικά μέχρι τραπεζικά, καθώς και από τα δύο κόμματα της κυβέρνησης. Η Ρωσία από την άλλη βλέπει στην Ουκρανία να υποστηρίζονται νεοναζιστικές δυνάμεις που υποστηρίζονται από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ακόμα κι αν υπήρχε πιθανότητα, μία κυβέρνηση Σαμαρά γεμάτη υμνητές του φασισμού και του αντικομουνισμού, να δεχθεί και να υποστηρίξει ένα τέτοιο ψήφισμα. Ποιος από αυτούς θα τολμούσε ποτέ να ψηφίσει κόντρα στα γούστα αυτών που τον κρατάνε από το χέρι;
rebeliskos

Nonews-NEWS: Σκουπίδια και νόμοι...

Nonews-NEWS: Σκουπίδια και νόμοι...: «Καταλαβαίνω γιατί όσοι βλέπουν να είναι ακόμα στην κυβέρνηση άνθρωποι όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος -που όλοι ξέρουμε πως θα έπρεπε να έχει...

ΚΥΜΑ ΑΠΟ-ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Πηγή: http://iskra.gr/
ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΤΟΥ ΑΜΒΟΥΡΓΟΥ ΕΠΙΣΤΕΡΕΦΟΥΝ ΤΑ ΔΙΚΤΥΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΝΤΖΟΥ*

Χρειάστηκαν πολλών ετών κινητοποιήσεις, αλλά στέφθηκαν με επιτυχία. Ο Δήμος του Αμβούργου, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γερμανίας, συμφώνησε κατ΄αρχάς με τη σουηδική πολυεθνική Vattenfall και τη Γερμανική Ε.Οn να επαναγοράσει τα δίκτυα ηλεκτρισμού που διαχειρίζονταν έναντι 400 εκατ. ευρώ, αποκτώντας έτσι το 100% των μετοχών της εταιρείας (από το 25,1% που κατείχε). Την ίδια τύχη αναμένεται να έχει και το αέριο το 2015, ενώ τα δίκτυα θέρμανσης προβλέπεται να περάσουν στα χέρια του Δημοσίου το 2019.

Η επανακοινωνικοποίηση των υπηρεσιών ενέργειας δεν θα ήταν εφικτή αν μια πρωτοβουλία πολιτών δεν είχε επιβάλει τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Από το 2010, η Unser Hamburg, Unser Netz (“Το Αμβούργο μας, το δίκτυό μας”), μια συμμαχία 50 οργανώσεων πολιτών (από την Ευαγγελική Εκκλησία και δίκτυα κατά της φτώχειας ως την περιβαλλοντική ομάδα Robin Wood και την Attac), με τη στήριξη του Die Linke (Αριστερά) και της Συμμαχίας 90/Πράσινοι, συσπείρωσε τους κατοίκους της πόλης στη μάχη για την επιστροφή της ενέργειας στα χέρια των τοπικών αρχών. Διαμαρτυρόμενοι ανάμεσα στα άλλα και για την αύξηση από το 1998 κατά 68% της τιμής του ιδιωτικοποιημένου ηλεκτρισμού, στο δημοψήφισμα το 50,9 % των πολιτών τάχθηκε υπέρ της πρωτοβουλίας, υπενθυμίζοντας στους αιρετούς αξιωματούχους ότι δεν μπορούν να κυβερνούν αγνοώντας τη βούληση των ψηφοφόρων.

Το δεσμευτικό αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας ήταν σαφές: «Κυβέρνηση και Κοινοβούλιο οφείλουν να λάβουν αμέσως όλα τα απαραίτητα μέτρα για να επανέλθουν πλήρως στον δημόσιο τομέα τα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας, θέρμανσης και φυσικού αερίου του Αμβούργου. Δεσμευτικός στόχος είναι μια κοινωνία δίκαιη, φιλική προς το περιβάλλον και δημοκρατικά ελεγχόμενη παροχή ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές».

Για τους πολίτες του Αμβούργου η επανακοινωνικοποίηση των δομών ενέργειας αποτελεί προϋπόθεση για την αξιοποίηση ενός δημόσιου αγαθού με άξονα όχι την κερδοσκοπία, αλλά το κοινωνικό όφελος. Δεν είναι απλά η μόνη συνθήκη που μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή και ταχεία μετάβαση μιας από τις πιο πράσινες πόλεις της Γερμανίας από τον άνθρακα και την πυρηνική ενέργεια στις ανανεώσιμες πηγές. Είναι επιπλέον ουσιώδες βήμα για την ανάπτυξη της τοπικής κοινωνίας.

Καθώς οι διαχειριστές της ενέργειας ήταν πολυεθνικές, τα κέρδη έφευγαν εκτός Γερμανίας. Στόχος τους τώρα είναι με τον δημοκρατικό έλεγχο οι πολίτες να εξασφαλίσουν την κοινωνικο-οικονομική ανάπτυξη του τόπου τους επανεπενδύοντας σε δημόσιες υποδομές προς όφελος όλων.

Το Αμβούργο, πρώτη πόλη στη Γερμανία σε δημοψηφίσματα έπειτα από λαϊκές πρωτοβουλίες, σύμφωνα με την ένωση «Άμεση Δημοκρατία», είναι η πιο πρόσφατη όχι όμως και η μοναδική πόλη που επανακοινωνικοποιεί αγαθά κοινής ωφέλειας. Από το 2007 σχεδόν 200 δήμοι έχουν επαναποκτήσει τον έλεγχο των δικτύων ηλεκτρισμού από ιδιωτικές επιχειρήσεις, και όπως έλεγε στον Guardian ο Κρίστιαν Μάας, πρώην υπουργός Περιβάλλοντος και Πολεοδομικού Σχεδιασμού του Αμβούργου: «Στη Γερμανία, δεν περνά σχεδόν μήνας που μια πόλη να μην επανακτά τις υποδομές της ενέργειας».

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΣΗ

Το φαινόμενο δεν είναι μόνο γερμανικό αλλά οικουμενικό. Την τελευταία 10ετία εκατοντάδες πόλεις του πλανήτη έχουν προχωρήσει σε από-ιδιωτικοποιήσεις βασικών υπηρεσιών ανακτώντας το δημόσιο και κοινοτικό έλεγχο καίριων τομέων, ιδίως της ενέργειας και του νερού, σύμφωνα με το διεθνές ινστιτούτο του Άμστερνταμ. ‘’Πολλοί δήμοι έχουν απογοητευτεί από την ιδιωτικοποίηση, κυρίως ως προς τα κόστη και την ποιότητα των υπηρεσιών. Η επανακοινωνικοποίησή τους αναδύεται ως απτή απάντηση, ως ένας νέος τρόπος να αναδομηθούν οι κοινωνικές υπηρεσίες σε πιο δημοκρατικές βάσεις’’.

Παρ’ ότι δεν υπάρχει ακριβής αριθμός ειδήμονες σαν τον Ντέιβιντ ΜακΝτόναλντ, καθηγητή του Πανεπιστημίου Κουίνς του Καναδά και εκ των συνιδρυτών του διεθνούς Προγράμματος Δημοτικών Υπηρεσιών, κάνουν λόγο για παγκόσμια τάση που έρχεται σε ρήξη με τις πολιτικές της δεκαετίας του ’90, όταν μαζικά επικράτησαν οι ιδιωτικοποιήσεις καίριων δημοσίων υπηρεσιών και πόρων υπό το βάρος της κυριαρχούσας νεοφιλελεύθερης Συναίνεσης της Ουάσιγκτον: ενός πακέτου δέκα μέτρων σταθεροποίησης-ιδιωτικοποίησης-απελευθέρωσης και απορρύθμισης που επεξεργάστηκε η Αμερικανική κυβέρνηση το 1989 με τις ευλογίες ΔΝΤ και Παγκόσμιας Τράπεζας. Η συνταγήαυτοπροπαγανδίστηκε με συνθήματα όπως ''πιο λιτοδίαιτο κράτος’’, ‘’η αγορά μπορεί να ρυθμίσει τα πάντα’’, ''ο ιδιωτικός τομέας μπορεί καλύτερα και φτηνότερα’’

Αλλά τα πλεονεκτήματα που υποσχόταν-μείωση τιμών, αποδοτικότητα, ανταγωνισμός που ωφελεί τον καταναλωτή μέσα από την ‘’ελευθερία επιλογής’’, έσοδα για τα δημοκρατικά ταμεία αποδείχθηκαν φενάκη. Αντίθετα, οι τοπικές αρχές μακροπρόθεσμα έχασαν σημαντικά έσοδα, οι τιμές αυξήθηκαν, η ποιότητα υποβαθμίστηκε, πολλές χιλιάδες θέσεις εργασίας χάθηκαν, επιδεινώθηκαν οι εργασιακές συνθήκες, ελάχιστη δε μέριμνα υπήρξε για τις περιβαλλοντικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Σοβαρότερο ακόμη, οι αρχές στερήθηκαν τη δυνατότητα άσκησης κοινωνικής πολιτικής για ευάλωτες ομάδες και περιορίστηκαν οι ευκαιρίες για δημοκρατική συμμετοχική λήψη αποφάσεων σε θέματα που αφορούν τις βασικές καθημερινές ανάγκες των πολιτών.

Ενδεικτικά των κοινωνικο-οικονομικών οφελών της επανακοινωνικοποίησης είναι τα αποτελέσματα της επιστροφής της διαχείρισης του νερού στο Δήμο Παρισιού. Κατά τον πρώτο χρόνο λειτουργίας της η δημοτική επιχείρηση Eau de Paris ανακοίνωσε εξοικονόμηση 35 εκατ. ευρώ σε σχέση με προηγούμενα κόστη των συμβολαίων με τις Veolia και Suez και μείωση της τιμής του πόσιμου νερού κατά 8%. Επιπλέον δημιουργήθηκε το Παρατηρητήριο Νερού, ένα όργανο στο οποίο μετέχουν οι καταναλωτές και ασκεί έλεγχο, μεριμνά για τη διαφάνεια και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες κοινωνικής και περιβαλλοντικής ευθύνης.

Δημοσιεύθηκε στην ''Εφημερίδα των Συντακτών'' την Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014.

Ν. Μπογιόπουλος: Το σακίδιο του Σταύρου και η… φιλοσοφία του «Ποταμιού»

«Οι φοιτητές ευτυχώς τότε (σσ: εξέγερση Πολυτεχνείου) δεν είχαν κομματικές οργανώσεις· αν υπήρχαν κομματικές οργανώσεις το '73, θα είχαν αποτρέψει το Πολυτεχνείο»… Αυτά κατάλαβε από το Πολυτεχνείο το «Ποτάμι». Αυτά αναρτήθηκαν στην επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος για την εξέγερση του ’73.

    Προφανώς στο μυαλό του κ.Θεοδωράκη η «ΚΝΕ» ή ο «Ρήγας» δεν ήταν νεολαιίστικες κομματικές οργανώσεις που έδρασαν στο πλαίσιο του αντιδικτατορικού αγώνα. Επίσης η «αντι-ΕΦΕΕ», ή το ΠΑΜ και το ΚΚΕ, ή το ΠΑΚ απ’ οπου «γεννήθηκε» το ΠΑΣΟΚ, απλώς… δεν υπήρξαν.

    Λέτε να μην τα ξέρει αυτά ο κ.Θεοδωράκης; Απίθανο. Λέτε πάλι να πιστεύει και να εισηγείται μια κατάργηση των κομμάτων αντίστοιχη εκείνης που υπήρξε επί χούντας; Τραβηγμένο να το ισχυριστεί κάποιος. Τότε τι θέλει να πει με τον (πάντα) «ελλειπτικό» του λόγο ο ποιητής (Θεοδωράκης); 

    Τι να σας πούμε κι εμείς; Όσο κι αν έχει εκπαιδευτεί κανείς να αποκωδικοποιεί τις βλακείες, όσο να’ ναι οι «νερουλές» βλακείες χρειάζονται εφόδια τα οποία η στήλη δεν διαθέτει.   

    Εκείνο πάντως που έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία από τις τοποθετήσεις που έκανε το «Ποτάμι» για το Πολυτεχνείο – διότι δηλώνει και το βάθος της σκέψης των ιδρυτών του – είναι η επόμενη δήλωση, η οποία δεν έτυχε της προβολής που της άξιζε. Είπε ο κ.Θεοδωράκης:  

    «Το Πολυτεχνείο, λοιπόν – είπε ο Σταύρος - έγινε και καλώς έγινε από ένα αυτόνομο δυναμικό κίνημα, το οποίο είπε "έξω οι Αμερικάνοι, έξω η χούντα, έξω το ΝΑΤΟ", και τότε πραγματικά ήταν το σωστό σύνθημα. Σήμερα, το να λέει κάποιος στη χώρα μας "έξω οι Αμερικάνοι", θα γελάνε. Δεν το λέει και κανείς. Γιατί δεν υπάρχει κάποιο ζήτημα επικυριαρχίας των Αμερικανών στην ελληνική πολιτική σκηνή».

    Στο σημείο αυτό η στήλη θα είχε να κάνει πολλά και διάφορα σχόλια. Θα περιοριστούμε, όμως, μόνο στο εξής: Το επόμενο σακίδιο που θα φορέσει ο κ.Θεοδωράκης, προτείνουμε να είναι αυτό:  

    Παρεμπιπτόντως: Στο προ μηνός χάπενινγκ που διοργάνωσε το «Ποτάμι» με πρωταγωνιστές τον κ.Θεοδωράκη και τον φιλόσοφο κ.Στέλιο Ράμφο, ακούσαμε τον δεύτερο να λέει με στόμφο ότι «το ’74 όταν έφυγε η χούντα άφησε μηδέν δημόσιο χρέος. Απολύτως μηδέν!»

    Δεδομένο 1^ο:  

• Το 1966 το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα ήταν 32 δισ. δραχμές.
• Το 1973 το δημόσιο χρέος ήταν 87 δισ. δραχμές.
• Το 1974 το δημόσιο χρέος ήταν 114 δισ. δραχμές

    Με άλλα λόγια: Η χούντα όχι μόνο δεν άφησε «μηδέν» δημόσιο χρέος, αλλά αύξησε το χρέος κατά 172% (μέχρι το 1973) και κατά 356% (μέχρι το 1974), δηλαδή σχεδόν το τετραπλασίασε!

    Δεδομένο 2^ο:

    Τα «κατορθώματα» των συνταγματαρχών, ειδικά όσον αφορά το χρέος, ήταν τέτοια που ακόμα και καταμεσής της χούντας ήταν αδύνατον να κρυφτούν. Η εφημερίδα «Βήμα» (20/10/1973), έγραφε:

«Το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας όπως είχε διαµορφωθεί µε τις ρυθµίσεις των προπολεµικών χρεών ανερχόταν από το 1821 µέχρι και το 1966 σε 1.110 εκατ. δολάρια περίπου. Μέσα σε έξι χρόνια το χρέος αυτό ξεπέρασε τα 2.700 εκατ. δολάρια, χωρίς να υπολογίζονται οι καταθέσεις σε συνάλλαγµα από το εξωτερικό.Ήρκεσαν, δηλαδή, έξι χρόνια για να γίνει το εξωτερικό χρέος της χώρας 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων»!

    Αυτό ήταν το «μηδέν» χρέος που άφησε η χούντα: Μέσα σε έξι χρόνια η χούντα δημιούργησε ένα χρέος που ήταν «1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων»!

    Ως εκ τούτου επιστρέφουμε στον φιλόσοφο κ.Ράμφο και στα χάπενινγκ του «Ποταμιού» με δυο παρατηρήσεις:

    Παρατήρηση 1^η: «Φιλοκαλοῦμέν τε γὰρ μετ’ εὐτελείας καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας», που θα πει: «Αγαπάμε το ωραίο με απλότητα και φιλοσοφούμε χωρίς μαλθακότητα» (ρητορική φράση του Περικλή που εκφώνησε στον Επιτάφιο λόγο του στον Κεραμεικό, όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης).

    Παρατήρηση 2^η: Το έργο του Μαρξ «Η αθλιότητα της φιλοσοφίας» γράφτηκε στο πλαίσιο της «συνομιλίας» του με τον Προυντόν και όχι, φυσικά, με τον κ.Ράμφο…

aristeridiexodos

Κόκκινος Τύπος: Ανακοίνωση της Ο.Κ.Δ.Ε. για τη Γενική Απεργία στις...

Κόκκινος Τύπος: Ανακοίνωση της Ο.Κ.Δ.Ε. για τη Γενική Απεργία στις...: ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ  Πέμπτη 27 Νοέμβρη, Αθήνα:  10:30 στο Μουσείο Θεσσαλονίκη: 10:30 στο Εργατικό Κέντρο Να διώξο...