Όταν ο Αντώνης Σαμαράς συμμετείχε στα τάγματα εφόδου της ΟΝΝΕΔ

Για «θρασίμια» και «ταραχοποιούς» που τους ενδιαφέρει μόνο το μπάχαλο στα πανεπιστήμιαέκανε λόγο σήμερα ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς αναφερόμενος στους φοιτητές που αντιδρούν στο face control στα πανεπιστήμια, μιλώντας στην επετειακή εκδήλωση για τα 40 χρόνια από την ίδρυση της ΟΝΝΕΔ, από την οποία άλλωστε έκανε τα πρώτα πολιτικά του βήματα. Τότε που συμμετείχε στα ακροδεξιά «τάγματα εφόδου» της ΝΔ. Τα είχε ιδρύσει ο «φωτιά και τσεκούρι» Αβέρωφ και ο νεαρός Αντώνης πρωταγωνιστούσε σπάζοντας κανένα τζάμι παραπάνω, σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής. 

Όπως είχε γράψει το periodista.gr, τον Ιούλιο του 1983, μέλη της ΟΝΝΕΔ από όλη την Ελλάδα έφθασαν στη Μεσσηνία και πρωταγωνίστησαν σε αιματηρά επεισόδια με την κάλυψη της τότε ηγεσίας της ΝΔ, του προέδρου της Ευάγγελου Αβέρωφ, που δικαιολογούσε τη συγκρότηση «ομάδων κρούσης».

Πρωταγωνιστής ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός και πρόεδρος της  ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς.

^{*Πατηστε επάνω στις εικόνες}

«Ο "ήρωας" πρωτοφανών, βίαιων επεισοδίων... βουλευτής Μεσσηνίας κ. Σαμαράς ισχυρίζεται ότι απλά διαμαρτυρήθηκε (σπάζοντας, όμως, τζάμια όπως αναφέρουν οι ανταποκρίσεις από την Καλαμάτα», έγραφε ο Ριζοσπάστης της 12ης Ιουλίου 1983.

Δείτε εδώ ολόκληρο το φύλλο του Ριζοσπάστη της 12ης Ιουλίου 1983.

 

 

tvxs.gr

«Ποιος να είναι αλήθεια ο εχθρός;»*, της Αλίκης Κοσυφολόγου

Ξυρισμένος γουλί νεαρός άνδρας, με μια αυτοσχέδια χαρτονένια ταμπέλα περασμένη γύρω από το λαιμό του, στην οποία αναγράφεται η λέξη «τεντιμπόης», σέρνεται βίαια από την αστυνομία στις γειτονιές της Κυψέλης. Τα παιδιά της γειτονιάς, φτωχικά ντυμένα, τον ακολουθούν, του πετούν αντικείμενα και τον περιγελούν. Πρόκειται για μια από τις πιο γνωστές σκηνές των δραμάτων κοινωνικής καταγγελίας που σκηνοθετούσε ο Γ. Δαλιανίδης για λογαριασμό της Φίνος Φιλμς στις αρχές και κατά τα μέσα της δεκαετίας του εξήντα. «Παραστρατημένες» νέες, ξενόφερτα ήθη, διαφθορά της νεολαίας ήταν μόνο μερικά από τα αγαπημένα θέματα των ηθικοπλαστικών διαλόγων των ταινιών αυτών. Μάλιστα, ο περιβόητος νόμος 4000, ο νόμος ο οποίος είχε ψηφιστεί από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1958 για την αντιμετώπιση των νεαρών που χαρακτηρίζονταν από την αστυνομία ως «τεντιμπόηδες», ενέπνευσε και το σενάριο της ομότιτλης ταινίας του Γ.Δαλιανίδη. [1]
Θα μου πείτε, όλα αυτά έχουν μόνο μία θέση κι αυτή δε βρίσκεται αλλού παρά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ο εν λόγω νόμος καταργήθηκε και η μνήμη των άδικα διαπομπευμένων νέων εν μέρει δικαιώθηκε. Όμως, μήπως στη σημερινή πραγματικότητα λανθάνουν δυσάρεστες συσχετίσεις με εκείνες τις εποχές; Και βέβαια, δε θα ήταν σκόπιμο να κάνουμε λογικά άλματα και αναγωγές, και δε γίνεται να προσθέτουμε «τα μήλα με τα πορτοκάλια», όπως έλεγαν στο δημοτικό όταν μας μάθαιναν την πρόσθεση ομοειδών. Όμως, δε μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι και σήμερα –σχεδόν καθημερινά πλέον- στο πλαίσιο της προώθησης ολοένα σκληρότερων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, κλιμακώνεται περαιτέρω μια νεοσυντηρητική επίθεση που θέτει στο στόχαστρο ανάλογα με την περίσταση είτε τη νεολαία, είτε τους μετανάστες και τις μετανάστριες, είτε τα διεμφυλικά άτομα, είτε τους, τις οροθετικούς/ες κοκ.
Ο ρόλος της νεοσυντηρητικής προπαγάνδας στην απόδοση ιδεολογικά νομιμοποιητικού πλαισίου για την υλοποίηση νεοφιλελεύθερων αντικοινωνικών πολιτικών αναλύεται συστηματικά εκ νέου (στην δεύτερη ιστορική φάση του, μετά την Θάτσερ, ριζοσπαστικοποιημένου νεοφιλελευθερισμόυ) ήδη από την περίοδο της θητείας του Μπους του νεότερου στις ΗΠΑ, όταν είχαν κάνει την πρώτη εμφάνιση τους οι περιβόητοι «Φωτισμένοι/Enlightened» (από τους οποίους προήλθαν μερικά από τα ηγετικά στελέχη του «κινήματος»/κόμματος του Τσαγιού). Όπως αντίστοιχα και για την ελληνική περίπτωση της μνημονιακής περιόδου έχουν γραφτεί πλούσιες αναλύσεις (εξαιρετικά κατατοπιστική κι ευσύνοπτη αυτή της Αθηνάς Αθανασίου στο Η κρίση ως κατάσταση έκτακτης ανάγκης, Σαββάλας, 2012). Επομένως, τίποτα από τα παραπάνω δεν αποτελεί καινοφανή διαπίστωση, ωστόσο δε χωρά αμφιβολία ότι όσο βαθαίνει η νεοφιλελεύθερη πολιτική, όσο πιο ισχυρά γίνονται τα ριζώματά της, ολοένα και περισσότερο εξαφανίζονται τα προσχήματα φιλελευθερισμού στον κυρίαρχο δημόσιο λόγο.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η αντιδραστική μεταρρύθμιση του πανεπιστημίου, η οποία επιχειρείται στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των μνημονίων και που αποτελεί κόμβο σε μια μακρόχρονη στρατηγική αποδιάρθρωσης του δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου, η οποία έχει αφετηρία το 2006 (άρθρο 16), έχει χωρίς αμφιβολία «κρατήσει» τη μερίδα του λέοντος στο κομμάτι της χυδαίας προπαγάνδας. Άσυλο, κατάργηση του αυτοδιοίκητου χαρακτήρα του, διαγραφές φοιτητών, συγχωνεύσεις τμημάτων, απολύσεις εργαζομένων της διοίκησης, δραματικές μειώσεις της δημόσιας δαπάνης για τα Πανεπιστήμια, αποτελούν μερικές από τις πιο σημαντικές υλικές πτυχές της αντιδραστικής μεταρρύθμισης, για την δημόσια υπεράσπιση των οποίων η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ που την στηρίζουν επικαλέστηκαν βαθύτατα κοινωνικά συντηρητικές ιδέες.
Τα όσα διαδραματίστηκαν το πρωί της Πέμπτης 30 Οκτωβρίου στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών αποτελούν το δίχως άλλο ακόμη μία κυρίαρχη όψη της κυβερνητικής στρατηγικής για τα Πανεπιστήμια που κύριο στόχο έχει, μεταξύ άλλων, την πλήρη διάλυση της έννοιας της κοινότητας στο πανεπιστήμιο. Φοιτητές, φοιτήτριες, εργαζόμενοι κι εργαζόμενες που επιζητούν τον διάλογο εκδιώκονται βίαια και δέχονται απειλές να συλληφθούν από την αστυνομία, απειλές που εκστομίζονται ακόμη και από το νεοεκλεγέντα Πρύτανη Θ. Φορτσάκη, ενώ βουλευτές και υπουργοί της κυβέρνησης καθώς και ορισμένοι δημοσιογράφοι από το δημόσιο βήμα επιτίθενται εναντίον των φοιτητών/τριών και συκοφαντούν, επικαλούμενοι φριχτά ψέματα: αυτά αποτελούν κάποια από τα κομμάτια που συνθέτουν το νέο πρότυπο πανεπιστημίου του νεοφιλελευθερισμού. Μάλιστα, μέσα σε αυτό το κλίμα ο Α. Παπαμιμίκος, γραμματέας της πολιτικής επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας και τέως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, γεννημένος κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα και κατά συνέπεια σχετικά κοντά ηλικιακά στους σημερινούς φοιτητές, πρόλαβε να αποκαλέσει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που βρέθηκαν έξω από τη συνεδρίαση της Συγκλήτου ως «μια χούφτα μπαχαλάκηδες». Μήπως επιβραβεύτηκε κιόλας για αυτή του τη δήλωση; Είναι γνωστό ότι και κατά την περίοδο της χούντας υπήρχε ένα μειοψηφικό κομμάτι του φοιτητικού κόσμου που απολάμβανε κάποια «προνόμια» εξαιτίας των χρήσιμων πληροφοριών που παρείχε στην Ασφάλεια για τη δραστηριότητα των αντιστασιακών φοιτητών και φοιτητριών, αλλά και για την ευρύτερη στήριξη στην πολιτική της. Δε μπορούμε να πούμε, βέβαια, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή και δυσάρεστη κι αναδεικνύει κάποιες, έστω αισθητικές, ομοιότητες που και να προσπαθήσουμε δεν μπορούμε να τις αγνοήσουμε.

Μένει λοιπόν πια να δούμε αστυνομικούς να κυνηγούν να κουρέψουν τους «ατίθασους» νέους με τα μακριά μαλλιά και στη συνέχεια να τους συλλαμβάνουν αλλά και ορισμένους εκπροσώπους των ΜΜΕ –όπως, για παράδειγμα, τους δύο του δημοσιογραφικού διδύμου της πρωινής ζώνης του ΣΚΑΙ- να δίνουν από τηλεοράσεως συμβουλές στη νεολαία αλλά και στους γονείς για τις αξίες που οφείλουν να μεταλαμπαδεύουν στα παιδιά τους; Να θυμίσω, για όσους και όσες δεν θυμούνται, αυτή την αλησμόνητη σκηνή στην ταινία του Γ. Δαλιανίδη Κατήφορος (1961), όπου ο Παντελής Ζερβός, ως ντροπιασμένος από τον «ολισθηρό κατήφορο» της κόρης του πατέρας δέχεται συμβουλές για την ανατροφή της από έναν αστυνομικό. Οι ιδιότητες, σήμερα, μπορεί να είναι λίγο αλλαγμένες, όμως το περιεχόμενο έχει κοινά.
Κλείνοντας με μια βαρύγδουπη τοποθέτηση ανάμεσα σε τόσες που ακούστηκαν όλες αυτές τις ημέρες: αργά η γρήγορα θα φανεί ποιοι/ες είναι τελικά αυτοί/ες που αγωνιούν για το μέλλον του δημόσιου πανεπιστημίου και ποιοι/ές πραγματικά υπερασπίζονται τον χαρακτήρα του ως χώρου ελεύθερης διακίνησης ιδεών και επιστημονικής προόδου καθώς και τον κοινωνικό του ρόλο, κι εν τέλει ποιοι και ποιες υπερασπίζονται τις αρχές της δημοκρατίας και ποιοι είναι οι εχθροί της.


*Πρόκειται για στίχο προερχόμενο από το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά «Πες μου ποιος είναι ο εχθρός» που ακούγεται στην ταινία Ο εχθρός μου του Γ. Τσεμπερόπουλου (2014)
1. Για την ιστορία η αστυνομία συλλάμβανε όσους νεαρούς («τεντιμπόηδες») θεωρούσε ότι διέπρατταν εξύβριση, και τους οδηγούσε στο κρατητήριο, όπου γινόταν σε αυτούς κούρεμα με την ψιλή, τους έσκιζαν τα παντελόνια και στη συνεχεία τους περιέφεραν στο δρόμο εξευτελίζοντάς τους. Μάλιστα αξίζει να σημειωθεί ότι ο νόμος τυπικά καταργήθηκε μόλις το 1983 μέσα στο πλαίσιο μια γενικότερης στρατηγικής θεσμικής εξάλειψης της αυταρχικής κληρονομιάς του μετεμφυλιακού αντικομμουνιστικού κράτους.
Πηγή
el.wikipedia.org
 rednotebook

Αποκλειστική συνέντευξη του Π. Λαφαζάνη στην συντακτική ομάδα της ISKRA - Η Ελλάδα "πειραματόζωο" του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη στη συντακτική ομάδα της ISKRA. Όλη η συνέντευξη είναι η ακόλουθη.

Η ΕΛΛΑΔΑ «ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ» ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ

ΑΠΕΜΠΛΟΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΕΕ – ΔΝΤ ΚΑΙ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ

ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ – ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ, ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ     ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ

ΕΡΩΤΗΣΗ: Λέτε συχνά ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί για δεύτερη φορά σε «πειραματόζωο». Τι εννοείτε;

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ως «πειραματόζωο» αμέσως μετά τον πόλεμο. Ο Αγγλοαμερικανικός ιμπεριαλισμός έσπρωξε τότε τη χώρα σε μια εμφύλια τραγωδία. Και το έπραξε προκειμένου να δώσει ένα πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο μήνυμα αποφασιστικότητας, πυγμής και επικυριαρχίας, αλλά και για να εγκαινιάσει πειστικά, από το ελληνικό μαρτυρικό έδαφος, τον ψυχρό πόλεμο.  Η καταστροφή που υπέστη τότε η χώρα μας και ο ελληνικός λαός υπήρξε ανεπανάληπτη, με αποτέλεσμα να πληρώνει το τίμημα η χώρα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά για δεκαετίες, χωρίς να έχει συνέλθει μέχρι σήμερα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αυτή είναι η πρώτη φορά. Η δεύτερη υπονοείτε ότι είναι σήμερα;

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Δεν το υπονοώ, το λέω ευθέως. Η Ελλάδα χρησιμοποιείται για δεύτερη φορά ως «πειραματόζωο» από τους κυρίαρχους ιμπεριαλιστικούς κύκλους της ΕΕ και των ΗΠΑ, γιατί τις ΗΠΑ κατά κύριο λόγο αντιπροσωπεύει το ΔΝΤ. Κι αυτό σε συνεργασία με μια ακραία υποτελή κυβέρνηση και μια παραδομένη και υποταγμένη κυρίαρχη πολιτική τάξη.

Η προάσπιση του καπιταλισμού στην Ελλάδα ήταν πάντα συνυφασμένη με τον απόλυτο, σχεδόν, έλεγχο της χώρας από τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Στις σημερινές περιστάσεις σε τι συνίσταται ακριβώς και συγκεκριμένα ο ρόλος της Ελλάδας ως πειραματόζωου; Για να επιτευχθεί τι;

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Κατ’ αρχάς το πρόβλημα του υψηλού χρέους της Ελλάδας χρησιμοποιήθηκε για να μπει η χώρα κάτω από τη «σιδερένια φτέρνα» ενός πρωτόγνωρου για τα ευρωπαϊκά δεδομένα χρηματοδοτικού μηχανισμού ΕΕ-ΔΝΤ, ο οποίος συγκροτήθηκε ειδικά για την Ελλάδα και με στόχο να γενικευθεί.

Το ΔΝΤ αποκτούσε κεντρικό ρόλο σε μια χώρα της ευρωζώνης. Για πρώτη φορά ΕΕ-ΔΝΤ συνιστούσαν από κοινού ένα χρηματοδοτικό μηχανισμό ύψους 110 δις για τη δανειοδότηση μιας χώρας της ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, με υποτιθέμενο σκοπό την αποφυγή της πτώχευσής της και με τίμημα την επιβολή ενός «δρακόντειου» προγράμματος κοινωνικού και εργασιακού σφαγείου.

Ο μηχανισμός, όμως, ΕΕ-ΔΝΤ με τα χαρακτηριστικά που προανέφερα δεν αφορούσε μόνο την Ελλάδα. Η Ελλάδα ήταν μόνο η αφορμή και η αρχή για να συγκροτηθεί αυτός ο μηχανισμός, με στόχο να γενικευτεί σε όλη την ευρωζώνη.

Πράγματι, αμέσως μετά την πειραματική εφαρμογή στην Ελλάδα του θεσμού χρηματοδότησης ΕΕ-ΔΝΤ έναντι μέτρων κοινωνικής κατεδάφισης, ο θεσμός αυτός γενικεύθηκε και εφαρμόζεται σε όλη την ευρωζώνη. Διαμορφώθηκε από ΕΕ-ΔΝΤ ένας μηχανισμός της τάξης των 750 δις (540 δις τα κράτη μέλη - 210 δις το ΔΝΤ) με στόχο τη χρηματοδοτική στήριξη των χωρών της ευρωζώνης που θα έχουν ανάγκη και με συνέπεια την επιβολή σκληρών μέτρων δημοσιονομικής εξοικονόμησης και κοινωνικών περιορισμών.

Η Ελλάδα υπήρξε το δοκιμαστήριο για να συντελεστεί και να προχωρήσει η οργανική σύμφυση ΕΕ-ΔΝΤ. Για να καταστεί το ΔΝΤ, όχι μόνο συνέταιρος της ΕΕ αλλά και κάτι παραπάνω. Αυτή η σύμφυση ΕΕ-ΔΝΤ αντιπροσωπεύει μια νέα ποιοτική εξέλιξη αφού διαμορφώνει ένα άκρως αντιδραστικό διατλαντικό οικονομικό και κοινωνικό συνασπισμό, περίπου ανάλογο με αυτόν που αντιπροσωπεύει το ΝΑΤΟ σε πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Η άλλη διάσταση της χρήσης της Ελλάδας ως «πειραματόζωου» ποια είναι;

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Η άλλη πλευρά αφορά την ουσία των μέτρων γενικής κατεδάφισης που ελήφθησαν και βρίσκονται σε εξέλιξη στο πλαίσιο του μηχανισμού ΕΕ-ΔΝΤ.

Ο μηχανισμός ΕΕ-ΔΝΤ, ο οποίος συγκροτήθηκε με αφορμή την Ελλάδα και γενικεύθηκε σε όλη την ευρωζώνη δεν είναι απλώς μηχανισμός χρηματοδοτικής στήριξης και μάλιστα με ληστρικούς όρους χρηματοδότησης. Είναι πρώτα απ’ όλα και κυρίως μηχανισμός ιμπεριαλιστικής λεηλασίας, οικονομικής κατοχής και γενικευμένης συνολικής κοινωνικής, εισοδηματικής και εργασιακής διάλυσης.

Η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου για να προασπίσει τα συμφέροντα του εγχώριου ξένου και μεγάλου κεφαλαίου μετέτρεψε τη χώρα σε «μισοαποικία», σε «προτεκτοράτο» και «μπανανία» του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κύκλων.

Στο πλαίσιο αυτό επιβλήθηκε, εφαρμόζεται και βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ελλάδα ένα συμφωνημένο πρόγραμμα κοινωνικού «σφαγείου» κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, που επιβλέπει η «τρόικα» ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, και το οποίο αποβλέπει στην πολύ μεγάλη μείωση των μισθών του δημοσίου (που σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνάει και το 30%), στη δραστική μείωση των συντάξεων ακόμα και των πιο χαμηλών, στην ουσιαστική διάλυση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης, τον σφαγιασμό ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, την επιστροφή σε ένα εργασιακό μεσαίωνα με την εκμηδένιση του συνόλου, σχεδόν, των εργασιακών κατακτήσεων, την απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος και την εκποίηση-ιδιωτικοποίηση σε ότι έχει απομείνει από τις δημόσιες επιχειρήσεις και το δημόσιο πλούτο της χώρας.

Ένα τέτοιας σάρωσης, έκτασης και βάθους πρόγραμμα ταξικής και κοινωνικής εκθεμελίωσης και μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, νομίζω ότι ουδέποτε επιχειρήθηκε ξανά σε χώρα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η Ελλάδα αποκτά το πρωτείο ευρωπαϊκής χώρας που πάει να μετατραπεί σε μνημειώδες αντεργατικό πρότυπο με μισθούς Ασίας και εργασιακές σχέσεις δουλεμπορικής μορφής.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Είναι αυτονόητο ότι στόχος είναι το αντεργατικό αυτό υπόδειγμα της Ελλάδας να γενικευτεί…

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Προφανώς! Μια Ελλάδα που πάνε να τη μετατρέψουν σε κοινωνικό και εργασιακό Καιάδα, οφείλει να γίνει το «φωτεινό» παράδειγμα για όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, προκειμένου να καταστούν ένας επίγειος παράδεισος για το κεφάλαιο. Για μια ΕΕ που θα έχει επιτύχει το στόχο της: να απαλλάξει το ευρωπαϊκό έδαφος από τα αγκάθια οποιονδήποτε ενοχλητικών εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων. Ήδη με βάση το υπόδειγμα της Ελλάδας και την ανάγκη δημοσιονομικών περιορισμών έχει αρχίσει το ξήλωμα όσων εισοδηματικών, κοινωνικών και εργασιακών κατακτήσεων έχουν απομείνει σε μια σειρά χώρες της ευρωζώνης, όπως την Ισπανία, την Βρεττανία και την Πορτογαλία, ενώ σειρά άλλων χωρών, συμπεριλαμβανομένων της Γαλλίας και της Γερμανίας εφαρμόζουν δραστικότατα προγράμματα κοινωνικών περιορισμών. Και είμαστε ακόμα στην αρχή! Η Ελλάδα δείχνει το δρόμο…

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αν τα πράγματα έχουν έτσι, τότε δεν υπάρχει ένα είδος συνομωσίας σε βάρος της χώρας μας; Πως η Ελλάδα επελέγη ως «πειραματόζωο»; Μήπως δαιμονολογούμε;

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Καθόλου! Αν η Ελλάδα εξελίσσεται σε ένα είδος «πειραματόζωου», με την έννοια που εξήγησα προηγουμένως, αυτό δεν συμβαίνει γιατί ο διεθνής ιμπεριαλισμός συνωμότησε σε βάρος μας. Η Ελλάδα βρέθηκε στη σημερινή δεινή θέση για μια σειρά αντικειμενικούς λόγους και πρώτα απ’ όλα διότι ο ελληνικός καπιταλισμός εμφάνιζε, εν μέσω μιας διεθνούς και ευρωπαϊκής οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, η οποία εξελίσσεται σε παγκόσμια και ευρωπαϊκή κρίση χρέους, μια σειρά από ιδιομορφίες και αντιφάσεις και κυρίως ένα συνδυασμό από ένα ιδιαίτερα υψηλό δίδυμο έλλειμμα και ένα πολύ υψηλό χρέος (δημόσιο αλλά και ιδιωτικό) μαζί με μια πολύ αδύναμη, έως καταρρέουσα, τεχνολογική και παραγωγική βάση. Αυτήν την ιδιαίτερα δυσμενή θέση της χώρας μας αξιοποίησαν φυσικά στο έπακρο οι ευρωπαϊκοί και διεθνείς κύκλοι του χρηματιστικού κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, προκειμένου να βάλουν τη χώρα στην «πρέσα» και να καταστήσουν την Ελλάδα «μοντέλο» προς «μίμηση» και «εξαγωγή».

Δεν χωράει αμφιβολία βεβαίως ότι γι’ αυτές τις επιλογές πρωτοφανούς αντεργατικής αγριότητας και επιθετικότητας που εφαρμόζουν οι κυρίαρχοι διεθνείς, ευρωπαϊκοί και εγχώριοι κύκλοι στην Ελλάδα, πρέπει να έχουν παίξει ρόλο στη λήψη των σχετικών αποφάσεων, η ανάγκη που αισθάνονται οι κύκλοι αυτοί να βάλουν οριστικά τέρμα, όπως φαντάζονται, σε αυτό που αποκαλούν ελληνική «ανωμαλία» και «ιδιαιτερότητα»: τις μεγάλες αγωνιστικές, εργατικές και αριστερές παραδόσεις του ελληνικού λαού, το μεγάλο αντιστασιακό φρόνημα των εργαζομένων και το βαθύτατο αντιαμερικανικό κλίμα στη χώρα. Ίσως να σκέπτονται ότι αν σπάσουμε την ελληνική λαϊκή, εργατική και αριστερή αντίσταση, τότε ο δρόμος για την ευρωπαϊκή κοινωνική κατεδάφιση γίνεται αρκετά πιο εύκολος…

ΕΡΩΤΗΣΗ: Η κυβέρνηση, αλλά και όσοι υποστηρίζουν τα μέτρα του μνημονίου ΕΕ-ΔΝΤ, διατείνονται πως όχι μόνο αυτά τα μέτρα είναι αναγκαία για να μην πτωχεύσουμε αλλά και ότι είναι σχεδόν μονόδρομος για την προοπτική της οικονομίας.

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Κατ’ αρχάς το μόνο που δεν θέλουν οι κυρίαρχοι χρηματιστικοί κύκλοι και οι κυρίαρχοι σε ΕΕ και ΔΝΤ είναι να πτωχεύσουμε και να χρεοκοπήσουμε. Διότι τότε το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο κινδυνεύει να χάσει τα λεφτά που μας έχει δανείσει, μεγάλες τράπεζες π.χ. της Γαλλίας και της Γερμανίας κινδυνεύουν να καταρρεύσουν και το «ντόμινο» των χρεωκοπιών να εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες, π.χ Ισπανία, Πορτογαλία, ενώ η ευρωζώνη μπορεί να οδηγηθεί στη διάλυση. Επομένως ο κίνδυνος πτώχευσης και χρεωκοπίας πρέπει πρώτα απ’ όλα να φοβίζει άλλους. Αυτούς που μας κρατούν «όρθιους» για να κερδοσκοπούν και να εισπράττουν τοκογλυφικά επιτόκια.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Όσον αφορά την οικονομική προοπτική της χώρας;

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Το πρόγραμμα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ δεν είναι μόνο ένα πρόγραμμα κοινωνικού και εργασιακού «σφαγείου» αλλά και ένα πρόγραμμα οικονομικής καταστροφής. Τα κατεδαφιστικά μέτρα αυξάνουν τον πληθωρισμό, διαλύουν ότι έχει απομείνει από την παραγωγική βάση της χώρας, εξωθούν στο κλείσιμο χιλιάδες και χιλιάδες μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, δίνουν τη χαριστική βολή στους πολύ μικρούς αγρότες, εκτινάσσουν στα ύψη την ανεργία, εκτοξεύουν στο «κόκκινο» τα δάνεια και εντέλει βαθαίνουν και καθιστούν μακροχρόνια την ύφεση στην ελληνική οικονομία.

Οδεύουμε σε ένα απερίγραπτο φαύλο κύκλο, όπου η ύφεση αχρηστεύει, στην ουσία, την αποτελεσματικότητα των μέτρων δημοσιονομικού περιορισμού, πράγμα που επιβάλλει και νέα μέτρα κοινωνικής κατεδάφισης για να επιτευχθούν οι τεθέντες δημοσιονομικοί στόχοι, οι οποίοι μένουν εκ νέου μετέωροι, λόγω ακόμα μεγαλύτερης ύφεσης που προκαλούν τα νέα μέτρα.

Το πρόγραμμα επομένως κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ είναι ένα αδιέξοδο πρόγραμμα που εξυπηρετεί αποκλειστικά τους πιστωτές, ενώ σπρώχνει ταχύτατα τη χώρα στην οικονομική άβυσσο και υποθηκεύει το οικονομικό μέλλον της Ελλάδας και των γενιών που έρχονται για δεκαετίες.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Το υψηλό χρέος δεν επιβάλλει μέτρα αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας για τη μείωσή του; Αυτά δεν προκαλούν ύφεση; Μπορούμε να τα αποφύγουμε;

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Πρέπει να αποσαφηνίσουμε κάτι που προκαλεί συγχύσεις. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι κυρίως δημοσιονομικό, ούτε πρόβλημα απλώς υψηλού χρέους, αλλά πρώτα απ’ όλα και κυρίως πρόβλημα αναπτυξιακό, παραγωγικό και κοινωνικό. Είναι η απουσία ενδογενούς αναπτυξιακής δυναμικής της ελληνικής οικονομίας, η παραγωγική υποβάθμιση και ερημοποίησή της, η απουσία τεχνολογικού δυναμισμού, η ιδιωτική καπιταλιστική λεηλασία και οι διευρυνόμενες κοινωνικές ανισότητες που συσσωρεύουν υψηλά ελλείμματα και χρέη και όχι το αντίστροφο.

Εν μέσω, μάλιστα, κρίσης και ύφεσης η απόπειρα μείωσης σε απόλυτα μεγέθη των ελλειμμάτων, ακόμα και αν γίνει με τη μέγιστη δυνατή διαχειριστική επάρκεια και τον καλύτερο δυνατό προσανατολισμό, θα επιδείνωνε τις υφεσιακές τάσεις και θα επέτεινε το αδιέξοδο. Επομένως αν θέλουμε να μειώσουμε ελλείμματα και χρέη οφείλουμε να το πράξουμε όχι μέσα από δημοσιονομικούς περιορισμούς, αν και είναι αυτονόητη η περιστολή της σπατάλης, αλλά μέσω μιας νέας αναπτυξιακής, παραγωγικής και κοινωνικής δυναμικής.

Αυτή όμως η νέα αναπτυξιακή, παραγωγική και κοινωνική δυναμική, που θα ανακόψει την ύφεση και θα δώσει ώθηση στην οικονομία, προϋποθέτει ένα νέο προοδευτικό οικονομικό και κοινωνικό αναπτυξιακό πρότυπο, πέρα και έξω από το νεοφιλελευθερισμό και τους αγοραίους μονεταριστικούς κανόνες της ΟΝΕ και της ΕΕ. Στο πλαίσιο αυτού του νέου προοδευτικού οικονομικού και κοινωνικού προτύπου τα ελλείμματα θα αξιοποιούνται, μέσα από ένα ριζικά διαφορετικό κρατικό προϋπολογισμό, για να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη, την παραγωγή και την κοινωνία και όχι για να πλουτίζουν μια καπιταλιστική, κυρίως κρατικοδίαιτη, ολιγαρχία.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Προφανώς, όμως, δεν μπορεί να μιλάμε για ένα νέο προοδευτικό αναπτυξιακό, παραγωγικό και κοινωνικό πρότυπο, χωρίς να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του χρέους με ένα διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που καταστροφικά αντιμετωπίζεται σήμερα στο πλαίσιο της ΕΕ-ΔΝΤ.

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ:. Έχετε απόλυτα δίκιο. Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αντέξει ούτε λίγες μέρες αν υποχρεωνόταν να αποπληρώσει τα χρέη της, δανειζόμενη με τους σημερινούς υπερ-τοκογλυφικούς όρους της αγοράς. Θα είχαμε αυτομάτως χρεοκοπήσει.

Η Ελλάδα, όμως, δεν αντέχει να εφαρμόζει ούτε το κατεδαφιστικό πρόγραμμα του ΔΝΤ. Με αυτό το πρόγραμμα ΕΕ-ΔΝΤ η χώρα δεν βαδίζει μόνο σε ένα κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα αλλά οδεύει και σε μια βαθιά και μακρόχρονη οικονομική ύφεση, χωρίς κανένα οικονομικό μέλλον. Αρκετά γρήγορα  η χώρα και με αυτές τις επιλογές οδηγείται σε χρεωκοπία.

Επομένως, αν θέλουμε να πάρει η χώρα μια ανάσα από το βραχνά του χρέους η Ελλάδα οφείλει να ακολουθήσει διαφορετικές εναλλακτικές επιλογές ενταγμένες σε ένα σύγχρονο, ριζοσπαστικό, προοδευτικό πρόγραμμα με σοσιαλιστικό ορίζοντα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιες είναι αυτές οι διαφορετικές επιλογές;

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Ένας διαφορετικός δρόμος ξεκινάει από μια παραδοχή και την ανάγκη ενός μεγάλου κινήματος. Ποια είναι η παραδοχή; Η πρώτη μεγάλη παραδοχή είναι ότι ο ελληνικός λαός, πρώτα απ’ όλα οι εργαζόμενες τάξεις, δεν είναι υπόλογος για το χρέος. Ο ελληνικός λαός στην πραγματικότητα δεν χρωστάει τίποτα και σε κανένα.

Το χρέος της χώρας το συσσώρευσε μια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία. Από αυτό το δημόσιο χρέος δεν εξυπηρετήθηκαν πραγματικές, αναπτυξιακές, παραγωγικές και κοινωνικές ανάγκες του τόπου αλλά κυριολεκτικά θησαύρισε μια νεοφιλελεύθερη, συνήθως κρατικοδίαιτη, ολιγαρχία και επωφελήθηκαν οι τράπεζες και οι γύπες της διεθνούς τοκογλυφίας.

Το σημερινό κρατικό χρέος, χρέος στην ουσία μιας νεοφιλελεύθερης πελατειακής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, δεν μπορεί να αποπληρωθεί κανονικά χωρίς στην πραγματικότητα να «εξοντωθεί» ο ελληνικός λαός και να περάσει στα αζήτητα της ιστορίας η χώρα.

Η Αριστερά, όπως επαναλαμβάνω εδώ και αρκετό διάστημα, δεν πρέπει να αναγνωρίσει αυτό το κρατικό χρέος. Κι αυτό οφείλει όχι μόνο να το πράξει άμεσα αλλά και ταυτόχρονα να καταγγείλει αυτό το χρέος ως αποτέλεσμα εγχώριας και διεθνούς καταλήστευσης του τόπου και του ελληνικού λαού.

Η Αριστερά οφείλει να συμβάλει, έπρεπε να το έχει κάνει εδώ και καιρό, σε ένα μεγάλο κίνημα του λαού και της νεολαίας με σύνθημα «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ-ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ». Ένα τέτοιο μεγάλο λαϊκό κίνημα είναι η προϋπόθεση, δηλαδή η βάση, για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και τα δεδομένα ώστε να μπορέσει η χώρα να αντιμετωπίσει διαφορετικά το ζήτημα του χρέους.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Επομένως η πρόταση και η θέση σας είναι να αρνηθεί να πληρώσει το κρατικό χρέος; Να δηλώσει ότι δεν το αναγνωρίζει και να αρνηθεί την πληρωμή του;

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Κανονικά, αν είχαμε καλύτερους πολιτικούς συσχετισμούς στην Ευρώπη και στον κόσμο και μια επαναστατική σοσιαλιστική κυβέρνηση στην Ελλάδα, αυτό θα έπρεπε να γίνει. Να αρνηθεί η χώρα την αναγνώριση του χρέους, πρώτα απ’ όλα του χρέους στο χρηματιστικό κεφάλαιο και να σταματήσει την πληρωμή του. Αυτό άλλωστε θα έπρεπε, για να το πω συνοπτικά, να συμβεί για μια σειρά υπερχρεωμένες χώρες στην Ευρώπη και στον κόσμο, στο πλαίσιο μιας γενικότερης ρύθμισης του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου χρέους. Ας μην ξεχνάμε ότι το πρόβλημα του χρέους δεν είναι μόνο ελληνικό, όσο και αν εδώ μοιάζει να είναι μεγαλύτερο. Το πρόβλημα του δημοσίου χρέους είναι ευρωπαϊκό και παγκόσμιο και αν δεν αντιμετωπιστεί ούτε η Ευρώπη ούτε ο κόσμος μπορούν να πάρουν ανάσες για ένα ελπιδοφόρο αύριο.

Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχουν σήμερα στη χώρα, στην Ευρώπη και στον κόσμο ανάλογοι θετικοί, προοδευτικοί συσχετισμοί και επαναστατικές συνθήκες. Αυτά πρέπει να δημιουργηθούν. Επομένως, σε πρώτη φάση, τουλάχιστον, η Ελλάδα θα έπρεπε να διεκδικήσει και να προωθήσει μια σειρά από ελάχιστα αιτήματα και στόχους, σε σχέση με το χρέος, προκειμένου να ανοίξει στοιχειώδεις εναλλακτικούς προοδευτικούς ορίζοντες.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιοι είναι αυτοί οι πρώτοι, ελάχιστοι, άμεσοι στόχοι;

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Σωστά τοποθετείτε το θέμα: Πρώτοι, ελάχιστοι, άμεσοι στόχοι.

Θα συνοψίσω αυτούς τους πρώτους, άμεσους, ελάχιστους στόχους στο εξής τετράπτυχο:

ü  Άμεσος απεγκλωβισμός της χώρας από το μηχανισμό ΕΕ-ΔΝΤ και άμεση ακύρωση των κατεδαφιστικών μέτρων που έχουν ληφθεί στο πλαίσιό του.

ü  Επαναδιαπραγμάτευση – ρύθμιση του δημόσιου χρέους

ü  Ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους, δηλαδή του χρέους νοικοκυριών και πολύ μικρών επιχειρήσεων

ü  Εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος

Και οι τέσσερις αυτοί στόχοι πάνε μαζί. Είναι αλληλένδετοι και από κοινού αναγκαίοι. Η ενιαία προώθηση τους είναι μια ελάχιστη βάση εκκίνησης για την εφαρμογή ενός συνολικότερου ριζοσπαστικού προοδευτικού προγράμματος διεξόδου για τη χώρα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι εννοείτε συγκεκριμένα όταν μιλάτε για επαναδιαπραγμάτευση – ρύθμιση του κρατικού χρέους;

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Αναφέρομαι σε μια μεγάλη διεκδίκηση που αφορά κυρίως στο χρηματιστικό κεφάλαιο, το οποίο κατέχει το μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους. Η διεκδίκηση αυτή θα αποβλέπει σε μια νέα ρύθμιση του χρέους, χωρίς άλλους όρους και δεσμεύσεις, που θα περιλαμβάνει τη διαγραφή σημαντικού μέρους του, τη μείωση των επιτοκίων για το υπόλοιπο, τη διαμόρφωση μιας ικανής περιόδου χάριτος και τη διεύρυνση των χρονικών οριζόντων αποπληρωμής του, χωρίς περαιτέρω συνολική επιτοκιακή επιβάρυνση.

Μια επαναδιαπραγμάτευση – ρύθμιση του κρατικού χρέους, με την αυστηρή τήρηση των ως άνω προδιαγραφών, μπορεί να μην είναι το άπαν αλλά θα ήταν μια ανακούφιση για τη χώρα, προκειμένου να πάρει ανάσες για την εφαρμογή ενός προοδευτικού προγράμματος διεξόδου και εθνικής ανόρθωσης.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Για ρύθμιση και αναδιάρθρωση του χρέους, μιλάνε όλο και περισσότεροι τελευταία. Πρόσφατα μάλιστα ο Υπουργός Οικονομικών της Ρωσίας Αλεξέι Κουντρίν δήλωσε ότι αναμένει πως η Ελλάδα θα ζητήσει την αναδιάρθρωση του χρέους από τους πιστωτές της και ο ίδιος επέμεινε ότι μια τέτοια αναδιάρθρωση δεν σημαίνει και χρεωκοπία! Πολλοί, επίσης, λένε ότι και το ίδιο το ΔΝΤ θα υποχρεωθεί να πάρει πρωτοβουλία αναδιάρθρωσης του χρέους της χώρας μας, αφού οι εξελίξεις δεν διαγράφονται καθόλου αισιόδοξες.

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Οι αναφορές και οι διαπιστώσεις σας είναι πολύ σωστές! Πράγματι όλο και περισσότεροι και πολύ έγκυροι οικονομικοί αναλυτές προβλέπουν ως αναπόφευκτη τη ρύθμιση και την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Και το προβλέπουν αυτό διότι διαπιστώνουν με ρεαλισμό πως οι τεθέντες απαράδεκτοι δημοσιονομικοί στόχοι δεν πρόκειται να επιτευχθούν, ενώ ούτως ή άλλως, ακόμα και με την επίτευξη τους, το δημόσιο χρέος θα γνωρίσει νέα μεγάλη αύξηση ως ποσοστό του ΑΕΠ τα επόμενα χρόνια. Άρα η αναδιάρθρωση γίνεται επιβεβλημένη για να αποφευχθεί η χρεωκοπία, η οποία θα σήμαινε καταστροφή για τους πιστωτές και όχι μόνο.

Για τους ίδιους λόγους, ακόμα και κύκλοι του ΔΝΤ δεν αποκλείουν καθόλου μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους το επόμενο διάστημα, υπό την αιγίδα ασφαλώς του Ταμείου και με βάση τους ακραία νεοφιλελεύθερους προσανατολισμούς του. Μια, τυχόν, τέτοια αναδιάρθρωση του χρέους, υπό την ομπρέλα του ΔΝΤ, θα συνοδευτεί με πρόσθετα σκληρά μέτρα και άλλες «διαρθρωτικές» δεσμεύσεις και θα γίνει με τους πλέον ευνοϊκούς και ανώδυνους για τους πιστωτές όρους.

Μπορεί, μάλιστα, μια τέτοια αναδιάρθρωση να είναι συνδεδεμένη για το ΔΝΤ με τη μεταφορά μεγαλύτερου ποσοστού του ελληνικού χρέους από το χρηματιστικό κεφάλαιο στα κράτη - μέλη της ευρωζώνης και στην ΕΚΤ, τόσο μέσω του μηχανισμού χρηματοδότησης όσο και μέσω της αγοράς ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ, ώστε το χρηματιστικό κεφάλαιο να μην υποστεί, σχεδόν κανένα κόστος.

Η δική μας πρόταση για αναδιαπραγμάτευση – ρύθμιση του δημοσίου χρέους είναι προφανές ότι δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αναδιαρθρώσεις τύπου ΔΝΤ, οι οποίες το που θα κάνουν είναι να επιφέρουν τη χαριστική βολή στη χώρα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μας λέτε δηλαδή ότι υπάρχει αναδιάρθρωση και αναδιάρθρωση….

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Ασφαλώς! Εγώ αναφέρομαι σε μια επαναδιαπραγμάτευση για μια νέα ρύθμιση του δημοσίου χρέους αφού η χώρα έχει απεμπλακεί από το μηχανισμό ΕΕ –ΔΝΤ και έχει ακυρώσει τα μέτρα που ελήφθησαν στο πλαίσιό του. Αναφέρομαι σε μια επαναδιαπραγμάτευση – ρύθμιση έξω από το ΔΝΤ και ενάντια σε αυτό. Σε μια επαναδιαπραγμάτευση – ρύθμιση χωρίς όρους και δεσμεύσεις από τους πιστωτές και η οποία θα έχει αυστηρώς τα χαρακτηριστικά που σας προανέφερα. Αλλιώς ας λείπει το βύσσινο!

ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατί, όμως, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο να δεχθεί να συζητήσει και πολύ περισσότερο να υιοθετήσει μια ρύθμιση του ελληνικού χρέους σαν αυτήν στην οποία αναφέρεστε; Με δύο λόγια έχει κάποιο ρεαλισμό η πρότασή σας;

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Η επιλογή που προτείνουμε δεν είναι εύκολη ούτε ο δρόμος που την συνοδεύει ανθόσπαρτος. Η επαναδιαπραγμάτευση – ρύθμιση του χρέους με τα χαρακτηριστικά που προανέφερα είναι ένας δρόμος αγώνα και σύγκρουση που προϋποθέτει την ύπαρξη ενός μεγάλου λαϊκού κινήματος (δεν πληρώνω – δεν πληρώνω).

Η επιτυχής έκβαση αυτού του αγώνα δεν είναι καθόλου βέβαια. Υπάρχουν, όμως πιθανότητες να καμφθούν οι μεγάλες αντιστάσεις εφόσον η χώρα μας δείξει αποφασιστικότητα στη διεκδίκησή της και ταυτόχρονα βρει ισχυρή και κινηματική στήριξη σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα αντιτείνει αξιόπιστα ότι αν η επαναδιαπραγμάτευση – ρύθμιση δεν ευδοκιμήσει, με τις προϋποθέσεις που αναφέραμε, τότε θα είναι έτοιμη να προχωρήσει αναγκαστικά σε στάση πληρωμών και σε άλλα συνολικότερα ριζοσπαστικά μέτρα, που θα έχουν άκρως δυσμενείς και ίσως μη-αναστρέψιμες συνέπειες για τους κυρίαρχους κύκλους. Και αυτό διότι μια ενδεχόμενη στάση πληρωμών από την Ελλάδα, μπορεί, πέραν των πολλών άλλων, να οδηγήσει σε χρεωκοπία Γαλλικές και Γερμανικές πιστώτριες τράπεζες, σε «ντόμινο» χρεωκοπιών άλλων χωρών της ευρωζώνης και τελικά σε αποσυνθετικές εξελίξεις την ΕΕ.

Η επιλογή της επαναδιαπραγμάτευσης – ρύθμισης του ελληνικού χρέους ανοίγει μια νέα διαλεκτική αγώνων, ανακατατάξεων, συγκρούσεων και ριζοσπαστικών εξελίξεων σε εγχώριο, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο που αξίζει να διερευνηθεί περαιτέρω αλλά δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί η έκβαση και η δυναμική της. Η επιλογή της επαναδιαπραγμάτευσης – ρύθμισης δεν ανοίγει εύκολους ορίζοντες, αφού όλες οι επιλογές έχουν, πλέον, τις δυσκολίες τους, -και αυτές είναι μεγάλες-, αλλά συνιστά ένα δρόμο, σε αντίθεση με αυτόν των ΕΕ – ΔΝΤ, με αγωνιστική, αισιόδοξη και ελπιδοφόρα προοπτική.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Συνδυάζετε την επαναδιαπραγμάτευση – ρύθμιση του δημοσίου χρέους με τη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Πολύ σωστά! Έχουμε ένα υπέρογκο ιδιωτικό χρέος (επιχειρήσεις και νοικοκυριά) που ξεπερνάει τα € 400 δις. Αυτό το ιδιωτικό χρέος πνίγει κυριολεκτικά την οικονομία, αφού δεν μπορεί να αποπληρωθεί και όλο και περισσότεροι δανειολήπτες χτυπούν «κόκκινο». Είναι αδιανόητο να μιλάμε για επαναδιαπραγμάτευση – ρύθμιση του δημοσίου χρέους χωρίς ταυτόχρονη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους. Θα κάναμε τότε μια «τρύπα στο νερό». Οι ρυθμίσεις που κάνουν σήμερα οι τράπεζες με δική τους πρωτοβουλία προς τους δανειολήπτες, δεν είναι καθόλου επαρκείς αν δεν είναι και ληστρικές. Η νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης έχει πάει στις καλένδες ή έχει απονεκρωθεί.

Είναι άμεση η ανάγκη μιας  ριζοσπαστικής ρύθμισης του ιδιωτικού χρέους, με χαρακτηριστικά ανάλογα με εκείνα που ανέφερα σχετικά με τη ρύθμιση του δημοσίου χρέους, η οποία θα αφορά τις πλέον αδύνατες και ευάλωτες κατηγορίες των νοικοκυριών, τους μικρομεσαίους αγρότες, τους μικρούς και πολύ μικρούς επαγγελματίες καθώς και τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Η εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών είναι συνδεδεμένη με τις δύο ρυθμίσεις δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, που αναφέρατε;

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Απολύτως συνυφασμένη! Χωρίς την εθνικοποίηση με όρους πλήρους δημοκρατικού και κοινωνικού ελέγχου των τραπεζών, και την ακύρωση της λεγόμενης απελευθέρωσης της χρηματοπιστωτικής αγοράς, είναι αδύνατη η αντιμετώπιση των προβλημάτων του δημόσιου και του ιδιωτικού χρέους, τα οποία άλλωστε, εν πολλοίς, προήλθαν και εξαιτίας της ληστρικής συμπεριφοράς των μετόχων που ελέγχουν τις τράπεζες.

Αυτή την ώρα, μπροστά στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, η κυβέρνηση αφενός πριμοδοτεί σκανδαλωδώς τις τράπεζες με δημόσιο χρήμα και δημόσιες εγγυήσεις, ενώ ΕΕ – ΔΝΤ προσφέρουν € 10 δις στο υπό ίδρυση Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, και αφετέρου προωθούνται σχεδιασμοί για εξαγορές και συγχωνεύσεις τραπεζών. Αυτοί οι σκανδαλώδεις προσανατολισμοί προσπαθούν να κρατήσουν, μέσα στην ύφεση, όρθιο και κερδοφόρο το τραπεζικό κεφάλαιο σε βάρος της κοινωνίας και της οικονομίας, επιδεινώνοντας όλα τα κρισιακά φαινόμενα και τον οικονομικό κατήφορο.

Η άμεση εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών γίνεται αναγκαία όχι μόνο για να καταστεί εφικτή η διπλή ρύθμιση δημόσιου και ιδιωτικού χρέους αλλά κυρίως για να συγκροτηθεί μια νέα χρηματοπιστωτική πολιτική με αποκλειστικά αναπτυξιακά, παραγωγικά και κοινωνικά κριτήρια, ικανή να συγκρατήσει την ύφεση και να προσδώσει μια νέα δυναμική στην οικονομία.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Φτάνει μόνο η διπλή ρύθμιση δημόσιου και ιδιωτικού χρέους μαζί με την εθνικοποίηση των τραπεζών για να ανοίξει ένας νέος προοδευτικός δρόμος για την Ελλάδα; Και τι θα γίνει με το ευρώ, την ΟΝΕ και την ίδια την ΕΕ; Ποιος ο ρόλος της Αριστεράς; Ποιες οι πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για μια προοδευτική εξέλιξη στη χώρα; Είναι δυνατή μια προοδευτική και σοσιαλιστική στροφή μόνο στην Ελλάδα;

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: Όπως έκανα σαφές ο απεγκλωβισμός από το μηχανισμό ΕΕ-ΔΝΤ και η ακύρωση των μέτρων που ελήφθησαν στο πλαίσιό του, η διπλή ριζοσπαστική ρύθμιση του χρέους δημόσιου και ιδιωτικού μαζί με την εθνικοποίηση των τραπεζών για μια νέα αναπτυξιακή, παραγωγική και κοινωνική χρηματοπιστωτική πολιτική, είναι απόλυτα αναγκαίες, εκ των ουκ άνευ, συνθήκες για μια προοδευτική διέξοδο από την κρίση. Αυτές οι επιλογές όμως δεν είναι αρκετές. Χρειάζεται να συνδυασθούν, προκειμένου να καρποφορήσουν, με ένα συνολικό σύγχρονο ριζοσπαστικό προοδευτικό πρόγραμμα σοσιαλιστικής προοπτικής, στο πλαίσιο του οποίου, πέραν των πολλών άλλων, πρέπει να προωθηθεί μια μεγάλη αναδιανομή πλούτου, μια μεγάλη προοδευτική φορολογική μεταρρύθμιση και κυρίως μια σύγχρονη, αποδοτική και αποτελεσματική ανασυγκρότηση του κράτους και του ευρύτερου δημοσίου τομέα, προκειμένου να αναλάβουν ένα κεντρικό ρόλο σε ένα νέο αναπτυξιακό, παραγωγικό και κοινωνικό πρότυπο.

Ένα πληρέστερο όμως, περιεχόμενο αυτού του προοδευτικού προγράμματος, η αντιπαράθεση κατά τη διαδικασία εφαρμογής του με τα ασφυκτικά πλαίσια του ευρώ, της ΟΝΕ αλλά και της ΕΕ και τελικά η παραμονή ή όχι μιας Ελλάδας που θα ανοίγει προοδευτικές σελίδες στις σκληρές αυτές νεοφιλελεύθερες, μονεταριστικές, καπιταλιστικές συναρθρώσεις, είναι κρίσιμα θέματα μιας άλλης συνέντευξης.

Όπως κρίσιμα θέματα μιας άλλης συνέντευξης μπορεί να είναι η σχέση εθνικού, ευρωπαϊκού και παγκόσμιου στις προοδευτικές και σοσιαλιστικές εξελίξεις, ο ρόλος, η στρατηγική και οι ευθύνες της Αριστεράς στις σημερινές περιστάσεις, καθώς και η ανάγκη ενός νέου μεγάλου εργατικού κινήματος πρωτοπόρου σε μεγάλες, θετικά προσανατολισμένες λαϊκές κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις που μπορούν να ανατρέψουν το παλιό πολιτικό σκηνικό σε όφελος μιας νέας προοδευτικής και σοσιαλιστικής πορείας.

Ο κόσμος χάνεται άει και το …μο-υ-νί, χτενίζετ άει!

by Λιακαδα ©

Είναι αυτό εικόνα πανεπιστημιακού δασκάλου στο παλαιότερο πανεπιστήμιο της χώρας;

Ακου “τσακιστείτε “!
– Δασκαλε που διδασκες.. και νομο δεν εκτρατεις …

Τι να τση κάνεις τις σπουδές
και τση δημοσιεύσεις
αν έχεις θιό το Σαμαρά
και ανεψιό Βορίδη.
Θεόδωρος Φορτσάκης, πρύτανης ΕΚΠΑ με 12 (χαχαχαχα!) δημοσιεύσεις και μόλις 23 citations σε *27 χρόνια* βασικά Ακομματιστος ! ;p

Οι δραστηριοτητες της δικηγορικης εταιριας του με δημοσιο δεν συμπεριλαμβανεται !
Οι ανθρωποι Μητσοτακη (Φορτσακης),οι ανθρωποι Σημιτη (Στουρναρας,Χαρδουβελης) και οι ανθρωποι χουντας( Βοριδης,Πλευρης) κυβερνουν ακομα
Ο Φορτσακης ξερει να ξεχωριζει την παρανομια. Μονο στην περιπτωση της παραχωρησης του Ελληνικου στο Λατση επεσε εξω ως συμβουλος ΤΑΙΠΕΔ

Και όμως  διώξεις κατά των φοιτητών προανήγγειλε ο Φορτσάκης, για παραβίαση του νόμου 4000!

Και βέβαι ο κ. Λοβερδος ( Υπουργός Παιδείας σήμερα, που χτες ξέχασε να ξυπνήσει έγκαιρα και να παραστεί δοξολογία ως όφειλε και μετά με μια εντυπωσιακή κίνηση διέταξε ΕΔΕ γιατί δεν τον ενημέρωσαν, ώστε να μάθει για ποιο λόγο δεν παρέστη στη δοξολογία στον Ιερό Ναό του Διονυσίου Αρεοπαγίτου για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου! ( Γιατί ο Ανδρέας Λοβέρδος ήθελε να πάει αλλά κάποιος, προφανώς Συριζαίος, του απέκρυψε ότι ήθελε να πάει, με αποτέλεσμα τελικά να  χασει την παράσταση! . Ειναι ο ίδιος ο Λοβέρδος που  “προχτές” ήταν Υπουργός της ρατσιστικής διαπόμπευσης. Αυτός λοιπον  σήμερα  στηρίζει τον Πρύτανη των ΜΑΤ!

-  Ο χώρος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν είναι ξέφραγο αμπέλi!

Καλε ξυπνησε αυτος! παμε δοξολογια;;;;

Στο #skai_xeftiles ο Παντελής Οικονόμου τρομαγμένος απο τα πλάνα στο πανεπιστήμιο,έτοιμος να αναρωτηθεί  έκπληκτος :

“Η χώρα, διέρχαται  μίαν κρίσην.;;; “

Στο νοσοκομείο  των φυλακών Κορυδαλλού  χτες  πέθανε κι άλλος κρατούμενος από λευχαιμία. Πέντε πέντα στο δωμάτιο. Κ. Πρετεντέρη  για δεν ρωτάς  τη Βούλτεψη για το θέμα των φυλακών ή δεν επιτρέπεται ;

Στα πρωινάδικα  οργιάζουν τα σχόλια

- Το …Ταδοπούτανο   φορούσε προχτές φοβερά παπούτσια, κόστιζαν τουλάχιστον 2 … πίπες

Ο  ανόητος ο Σεφερλής ντυμένος στρατηγός  στη χαζοεκπομπούλα του καλεί τον ηλικιωμένο συνταξιούχο στο τηλέφωνο και κάνει ανήθικη πλακίτσα

Το ΟΧΙ εγινε ΝΑΙ  και … μας  πνίγει καθημερινά .

Tο σοβαρό ενδεχόμενο να πληγεί από καταστροφικές πλημμύρες μεγάλο τμήμα της δυτικής Αττικής είχαν επισημάνει από το 2010 επιστήμονες του Πανεπιστημίου Αθηνών

Σε μελέτη μάλιστα που πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό του Αναπτυξιακού Συνδέσμου Δυτικής Αθήνας (ΑΣΔΑ), με επικεφαλής τον καθηγητή Ευθύμιο Λέκκα, είχαν αποτυπωθεί οι περιοχές της δυτικής Αττικής σε χάρτες, καθώς επίσης και συγκεκριμένα τμήματα δήμων που είναι ευάλωτα σε πλημμυρικά φαινόμενα.

Η λίστα με τις «επικίνδυνες» περιοχές ήταν η εξής:

Ίλιον (Λεωφόρος Α. Παπανδρέου, Οδός Φλέβας, Οδός Αλαμάνας, Λεωφόρος Φυλής, Περιοχή Μπίμπιζα, Λεωφόρος Πριάμου, Λεωφόρος Θηβών (και στην κατασκευαζόμενη συνέχειά της),
Θηβών και Πατρόκλου
Άγιοι Ανάργυροι (Λεωφόρος Δημοκρατίας, περιοχή Μπίμπιζα)
Περιστέρι (Λεωφόρος Αθηνών, Περιοχή Μπουρναζίου, Θηβών και Σουλίου, Θηβών και Πελασγίας)
Νέα Φιλαδέλφεια (περιοχή Ρενό)
Αχαρνές (οδός Πάγκαλου)
Νίκαια και Κορυδαλλός (ενδεικτικά οδοί Βαλαωρίτου και Θερμοπυλών)
Πειραιάς
Όπως είχε δηλώσει στα «Νέα» ο καθηγητής Γεωλογίας Ευθύμιος Λέκκας: «Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί η καταστροφή. Σε αυτό που συνέβη την περασμένη Παρασκευή δεν διαδραμάτισαν ρόλο μόνο η ραγδαία βροχόπτωση και το ανάγλυφο της περιοχής, αλλά μια σειρά από ανθρωπογενείς παρεμβάσεις, όπως η άναρχη δόμηση, οι παρεμβάσεις στα ρέματα, στις παροχετεύσεις ομβρίων υδάτων, που είχαν ως αποτέλεσμα να φραγούν οι φυσικές απορροές των υδάτων. Τα είχαμε επισημάνει αυτά τα φαινόμενα πριν από πέντε χρόνια και είχαμε πει πως η κατάσταση θα ήταν τραγική στην περίπτωση μεγάλης καταιγίδας. Τα πράγματα θα ήταν χειρότερα αν ο ΑΣΔΑ δεν είχε επιδιώξει -στον βαθμό που μπορούσε- να βελτιώσει την κατάσταση»

και  μέσα σε  ολο αυτό το χαμό και το χάλι μας το γενικό η Προεδράρα μας  ο κ. Παπουλιας “αγρόν αγοράζει” !!
…. Ζήλεψε  μωρέ το τσαμενούλικο το γεροντάκι    -λένε οι κακές γλώσες –    τον Γκορμπατσόφ που έπαιξε σε διαφήμιση,  και ήδη εκλεισε  συμβόλαια με διεθνή διαφημιστική εταιρία για πάνες ακράτειας ..

 

Μετά μου λες εμένα να μη  θέλω  να πάρω τα ματάκια μου και να φύγω μετανάστρια στη Χαβάη κι ας ψήνω και  λουκουμάδες  με ανανά  για να επιβιώσω …

Ρε,  εξω   “φουστηδες” ,  από την παράγκα!!!!!!!

πηγή:

http://xeimwniatikhliakada.wordpress.com/

Ένας μηχανισμός φαύλου κύκλου από την ΕΚΤ

του system failure

Η αυξανόμενη δύναμη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και η συσσώρευση εξουσιών, αποδείχθηκε άλλη μια φορά. Eννέα Ιταλικές τράπεζες απέτυχαν να περάσουν τα τελευταία stress tests. Από το Bloomberg:

 

“Οι Ιταλικές τράπεζες παρουσίασαν την μεγαλύτερη κεφαλαιακή ανεπάρκεια συνολικά, σύμφωνα με την επιθεώρηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τους δανειστές της περιοχής, καθώς η χώρα παλεύει να βγει από την τρίτη της ύφεση σε έξι χρόνια. [...] Από τις εννέα Ιταλικές τράπεζες που απέτυχαν στα stress tests, τέσσερις παρουσίασαν κενά μετά από μέτρα που πήραν κατά τη φετινή περίοδο, σύμφωνα με την αναφορά της ΕΚΤ.” (http://www.bloomberg.com/news/2014-10-26/italy-banks-emerge-as-biggest-losers-in-ecb-health-check.html)

 

Η ηγεμονία της ΕΚΤ άρχισε πριν από δύο χρόνια με την απόφαση Ντράγκι για την απεριόριστη αγορά κρατικών ομολόγων στην ευρωζώνη: “Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα γίνεται ο απόλυτος κυρίαρχος, με την απεριόριστη αγορά κρατικών ομολόγων στην ευρωζώνη και οι τραπεζίτες της Φρανκφούρτης ετοιμάζονται για το μεγαλύτερο πάρτι τους. Όπως ήταν φυσικό, τα τραπεζοκρατούμενα ΜΜΕ, έσπευσαν – για άλλη μια φορά – να θριαμβολογήσουν.” (http://failedevolution.blogspot.gr/2012/09/blog-post_8431.html)

 

Η Ελλάδα έγινε ο “δούρειος ίππος” για την απόφαση αυτή, καθώς έδωσε την αφορμή για την υποτιθέμενη προστασία των προβληματικών χωρών που αποκλείονται από τις αγορές, αλλά φαίνεται ότι η Ευρωπαϊκή πλουτοκρατία σχεδίασε έναν τέλειο μηχανισμό προκειμένου να επεκτείνει το Ελληνικό πείραμα σε όλη την Ευρώπη.

 

Καθώς οι Ευρωπαϊκοί μηχανισμοί ελέγχονται πλήρως από τα τραπεζικά λόμπι και η ΕΚΤ από τις μεγαλύτερες υπερ-τράπεζες, ο μηχανισμός αυτός μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον καλύτερο συντονισμό των επιθέσεων των “αόρατων” αγορών, “δείχνοντας” τους επόμενους στόχους. Η Ευρωπαϊκή πλουτοκρατία έχει ήδη δώσει το σύνθημα για την ευρωζώνη:http://failedevolution.blogspot.gr/2014/10/blog-post_16.html

 

Φαίνεται, ωστόσο, ότι τα πανίσχυρα τραπεζικά καρτέλ κερδίζουν διπλά από τα “stress tests” της ΕΚΤ καθώς αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν – υπό την απειλή μιας τραπεζικής κρίσης – για την εξαφάνιση των ανταγωνιστών και την διασφάλιση της κυριαρχίας των καρτέλ μέσω του απόλυτου ελέγχου της ροής χρήματος μέσα στην ευρωζώνη:http://failedevolution.blogspot.gr/2014/10/stress-tests.html

 

Όπως και να ‘χει, φαίνεται ότι ο μηχανισμός αυτός του φαύλου κύκλου γίνεται όλο και πιο ισχυρός, σε βαθμό που ακόμα και χωρίς την απειλή των αγορών και των οίκων αξιολόγησης, οι αδύναμοι πολιτικοί που έχουν εναποθέσει την διαχείριση των εθνικών οικονομιών σε πρώην τραπεζικά στελέχη, θα σπεύδουν να παίρνουν σκληρά μέτρα, παρόμοια με αυτά του Ελληνικού πειράματος και προς όφελος της πλουτοκρατίας, κάθε φορά που η ΕΚΤ θα “φταρνίζεται” και οι αγορές θα απειλούν να πατήσουν τη σκανδάλη. Η περίπτωση της Γαλλίας είναι χαρακτηριστική: http://failedevolution.blogspot.gr/2014/01/blog-post_9638.html

Ο Γοργοπόταμος θα σώσει τη χώρα, όχι ο Γράμμος και το Βίτσι...

Η Ιστορία αδίκησε τον Αδ. Γεωργιάδη και τον Θ. Πλεύρη. Αυτοί οι δύο πολιτικοί "τιτάνες", με τις εθνικιστικές-νεοναζιστικές καταβολές-οικογενειακές και μη-, είναι άτυχοι που πολιτεύονται τον 21ο αιώνα. Αν ήταν πιο τυχεροί, θα έπρεπε να ήταν βουλευτές στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, τότε που η μισή χώρα βρισκόταν στις φυλακές, στα ξερονήσια και στα εκτελεστικά αποσπάσματα και η άλλη μισή, κατά βάση οι γερμανοτσολιάδες δοσίλογοι της κατοχής, έκανε κουμάντο ταυτίζοντας τον κομμουνισμό με το διάβολο ή "απλώς" έμενε ένοχα ουδέτερη. Σε αυτήν την εποχή ταιριάζουν πολιτικοί όπως οι Γεωργιάδης-Πλεύρης, οι οποίοι δυστυχώς δεν εκφράζουν απλώς ένα παρακμιακό κομμάτι τής δεξιάς παράταξης, αλλά τον κεντρικό πυρήνα της. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Αντ. Σαχλαμαράς είναι "παιδί" τού Αβέρωφ, ενός από τους πιο σκληρούς δεξιούς, ο οποίος ακόμα και το 1982 δεν αναγνώριζε την Εθνική Αντίσταση και μιλούσε για εαμοβούλγαρους και κομμουνιστές προδότες. Μόνο που (και) αυτοί οι "προδότες" απελευθέρωσαν τη χώρα από το γερμανικό ζυγό κι αντί η ελληνική πολιτεία να προσκυνά την θυσία τους, τους επιφύλαξε τη σταύρωση τις δεκαετίες που ακολούθησαν για να μη χάσουν τα προνόμιά τους οι μαυραγορίτες...

Ο δήμαρχος Χαλανδρίου έκανε το "έγκλημα", μεταξύ δεκάδων άλλων εμβατηρίων που ακούστηκαν, να ζητήσει να παίξει κι ο ύμνος τού ΕΑΜ (η μουσική του, ούτε καν οι στίχοι του) στην παρέλαση της πόλης. Ναι, θα έπρεπε να "μυρίσει θυμάρι και βασιλικό", να ακουστεί δηλαδή κι ο ύμνος τού ΕΔΕΣ. Από πού κι ως πού είναι ωστόσο εμφυλιοπολεμικό να παιανίσει ο ύμνος των ανθρώπων που αγωνίστηκαν για την ελευθερία, αλλά "έτυχε" να είναι και κομμουνιστές; Κι αν από φασιστάκια τύπου Γεωργιάδη-Πλεύρη δεν περίμενα τίποτα καλύτερο, έφριξα με το επιχείρημα που χρησιμοποίησε ο "πολύς" Π. Τατσόπουλος, πως δηλαδή δεν έπρεπε να παίξει ο ύμνος τού ΕΑΜ γιατί την 28η Οκτωβρίου 1940 δεν είχε σχηματιστεί ακόμα. Με το...σκεπτικό τού εραστή τής μισής Αθήνας θα έπρεπε να ακούμε τον ύμνο τής δικτατορίας Μεταξά της 4ης Αυγούστου, τον οποίο μάλιστα το μιντιακό συγκρότημα το οποίο υπηρετεί ο "Πετράν" έχει συμπεριλάβει στους δέκα μεγάλους ηγέτες, την ιστορία των οποίων μοιράζει στους αναγνώστες του. Ούτε το έπος τής Αλβανίας είχε συντελεστεί την 28η Οκτωβρίου 1940. Ο Π. Τατσόπουλος και οι συνοδοπόροι του στην άκρα δεξιά θα μας απαγορεύσουν να γιορτάζουμε κι αυτό, όπως και την επανάσταση του 1821, την οποία τόσο υποτίμησε ο ανεξάρτητος βουλευτής με τη διαβόητη σειρά εκπομπών του;...

Η Εθνική Αντίσταση υπήρξε μια μεγαλειώδης στιγμή τής ελληνικής Ιστορίας. Και τότε υπήρξαν ανθρωπάκια που είτε συνεργάστηκαν με τον κατακτητή για να γλιτώσουν τα τομάρια τους, στην καλύτερη των περιπτώσεων, είτε για να πλουτίσουν στη χειρότερη. Το ναζισμό, όμως, τον πολέμησαν κι αριστεροί και δεξιοί και γι' αυτό η μάχη τού Γοργοπόταμου, με τη συνεργασία ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ, θα έπρεπε να γιορτάζεται κι αυτή ως εθνική επέτειος, να συμβολίζει κι αυτή τί μπορούν να πετύχουν οι έλληνες όταν είναι μονιασμένοι. Αντιθέτως, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αναπαράγουμε το Γράμμο και το Βίτσι και γι' αυτό ευθυνόμαστε όλοι, κι Αριστεροί και δεξιοί. Ναι, ο ΕΛΑΣ σκότωσε γυναικόπαιδα και δεν στέκεται ως δικαιολογία πως προέρχονταν από οικογένειες δοσίλογων. Ναι, στον εμφύλιο πόλεμο έλληνες σκότωναν έλληνες κι όχι πατριώτες (αρκετοί εκ των οποίων ήταν ταγματασφαλίτες στην κατοχή) ανταρτοσυμμορίτες...

Πολλοί μέμφονται σήμερα τη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξάρτητων Ελλήνων. Πέρα, όμως, από τις κομματικές σκοπιμότητες και τις ουσιώδεις ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στην Αριστερά και σε αυτούς που θέλουν, για παράδειγμα, να κλείσουμε τα σύνορα στους μετανάστες και πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, προκύπτει κοινός τόπος συνεννόησης για το καλό τής πατρίδας. Υπάρχει ένα κομμάτι τής δεξιάς που ακόμα κι αν δεν ενστερνίζεται τη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου ή τα δικαιώματα των μειονοτήτων, εν τούτοις αρνείται να σκύψει το κεφάλι στους σύγχρονους ξένους κατακτητές και να πιστέψει ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι η μόνη απάντηση στο σοσιαλισμό. Μήπως ήρθε, επομένως, η ώρα οι αντίστοιχοι βελουχιώτηδες και ζέρβες (έστω κι αν τα μεγέθη είναι διαφορετικά) του 2014 να απομονώσουν τους έντιμους αλλά ανούσιους μαχητές τής ιδεολογικής καθαρότητας ο καθένας του χώρου του, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να σχεδιάσουν μια νέα "ανατίναξη" της γέφυρας του Γοργοπόταμου; Τα εκρηκτικά, άλλωστε, δεν έχουν ιδεολογία, χρειάζονται απλώς καλούς χειριστές τους, κι αυτοί μπορεί να είναι και "γαλάζιοι" και "κόκκινοι"...   
tripioevro

Πιτσιρίκος:Είστε για ένα εμφύλιο ακόμη?

Γράφει ο Πιτσιρίκος

Με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, τις παρελάσεις, τα μέτρα ασφαλείας και τον ύμνο του ΕΑΜ στη μαθητική παρέλαση στο Χαλάνδρι, φούντωσε πάλι η συζήτηση για τους δεξιούς, τους αριστερούς και τον Εμφύλιο. Φυσικά, δεν κυριαρχεί η ψυχραιμία αλλά τα τσιτάτα. Από όλες τις πλευρές.

Την Ελληνική Ιστορία δεν την έμαθα από τα βιβλία του σχολείου. Σχεδόν τίποτα δεν έμαθα από τα βιβλία του σχολείου. Όλα τα έμαθα από άλλα βιβλία.

Δεν μπορεί να γραφτεί η πραγματική Ελληνική Ιστορία στα σχολικά βιβλία.

Αυτό θα ήταν πολύ επικίνδυνο για εκείνες τις οικογένειες που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, και συνεχίζουν να κυριαρχούν στην πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου.

Τα σχολικά βιβλία σου πετάνε ένα «έπος του ’40» και καθάρισαν.

Στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται πως δεν πολέμησαν όλοι οι Έλληνες τους κατακτητές.

Ενώ κάποιοι έχυναν το αίμα τους για την πατρίδα, κάποιοι έκαναν δουλειές με τους Γερμανούς και έγιναν ζάπλουτοι.

Στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται πως, μετά την Κατοχή, δεν τιμωρήθηκαν οι συνεργάτες των Γερμανών αλλά επιβραβεύτηκαν για την προδοτική τους στάση με αξιώματα.

Στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται πως, μετά την Κατοχή, οι αγωνιστές -και οι οικογένειές τους- κυνηγήθηκαν, εκτελέστηκαν και εξορίστηκαν από τους πρώην συνεργάτες των Γερμανών.

Το κυριότερο είναι πως στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται πως, μετά την Κατοχή, δεν αποδόθηκε Δικαιοσύνη.

Δικαιοσύνη. Αυτό που απουσιάζει ακόμα και σήμερα από την χώρα μας.

Αυτή είναι η ομοιότητα της μεταπολεμικής Ελλάδας με την σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα: η πλήρης απουσία της Δικαιοσύνης.

Στη μεταπολεμική Ελλάδα, οι προδότες δεν πλήρωσαν για την προδοσία τους.

Πληρώθηκαν μάλιστα πολύ καλά για την προδοσία τους.

Στη σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα, οι υπεύθυνοι για την χρεοκοπία της χώρας δεν πλήρωσαν για τα εγκλήματά τους σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.

Αντιθέτως, βρίσκονται ακόμα στην εξουσία και συνεχίζουν το έγκλημα, ενώ συνεχίζεται και ο πλουτισμός τους.

Φυσικά, τεράστια ευθύνη και τότε και τώρα έχουν οι Έλληνες πολίτες που δεν απαίτησαν Δικαιοσύνη και δεν την έκαναν κύριο αίτημά τους.

Δυστυχώς, η πλειοψηφία των Ελλήνων, αποβλακωμένη συστηματικά επί δεκαετίες, δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Σε αντίθεση με άλλους λαούς που βρέθηκαν στην ίδια θέση -τους Ισπανούς για παράδειγμα-, πάρα πολλοί Έλληνες έφαγαν αμάσητη την καθεστωτική προπαγάνδα πως για όλα φταίνε οι μετανάστες και δεν ήταν λίγοι αυτοί που ψήφισαν τους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής, για να …αποδώσουν Δικαιοσύνη.

Οι Έλληνες, δεξιοί, αριστεροί και λοιποί, για μια ακόμα φορά στράφηκαν σε αυτά που τους χωρίζουν, αντί να στραφούν σε αυτά που τους ενώνουν.

Δηλαδή, για μια ακόμα φορά, χειραγωγήθηκαν εντελώς από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.

Το κεντρικό σύνθημα του ΕΑΜ ήταν «εθνική ενότητα».

Αυτό θα έπρεπε να είναι και σήμερα το κυρίαρχο σύνθημα και αίτημα.

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας -από αριστερούς και δεξιούς- που θα εγγυηθεί την απόδοση Δικαιοσύνης.

Μόνο μια κυβέρνηση από υγιείς αριστερούς και δεξιούς μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα στην επόμενη ημέρα, γιατί μόνο μια κυβέρνηση Αριστεράς και Δεξιάς θα έχει τη στήριξη των υγιών πολιτών να οδηγήσει τη χώρα σε μια πιο υγιή δημοκρατία.

Το θέμα είναι πού θα τους βρεις αυτούς.

Ο Εμφύλιος ήταν ένα τεράστιο και καταστροφικό λάθος που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν οι ηγέτες των δεξιών και των αριστερών κομμάτων είχαν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αν Βρετανοί και Αμερικανοί δεν έπαιζαν το αδίστακτο παιχνίδι τους, και αν είχε αποδοθεί Δικαιοσύνη.

Η Ελλάδα δεν αξιώθηκε ούτε μια αξιοπρεπή αστική δημοκρατία.

Η Ελλάδα δεν αξιώθηκε ούτε μια αξιοπρεπή αστική δικαιοσύνη.

Η Ελλάδα δεν αξιώθηκε ούτε έναν καπιταλισμό της προκοπής.

Ποτέ δεν είναι αργά.

Για τους ζωντανούς

anemosantistasis

Πως παρελαύνει ο φασισμός;

Την Τρίτη, η χώρα γιόρταζε την κήρυξη του πολέμου απέναντι στους Ιταλούς και την άρνηση της παράδοσής της το 1940. Επειδή όμως δεν κατάφερα να εξασφαλίσω κάποια πρόσκληση για να μπω σε κάποια καλή παρέλαση, γιόρτασα στο σπίτι, τρώγοντας με την οικογένεια και φίλους ωραιότατα κοκκινιστά σουτζουκάκια. Ωστόσο, ένεκα της ημέρας, η συζήτηση γρήγορα κινήθηκε γύρω από τον φασισμό. Τελικά τι είναι ο φασισμός; Και τι κοινό έχει ένας μορφωμένος φασίστας από έναν αμόρφωτο φασίστα; Τους δέρνει ο ίδιος φασισμός;

Δεν υπάρχει σήμερα άνθρωπος που να μπορεί να αμφισβητήσει με επιχειρήματα πως ο φασισμός είναι το υπέρτατο όπλο του συστήματος. Είναι το σπαθί και το τουφέκι του καπιταλισμού, που έχει μάθει έτσι να αντιμετωπίζει τις κρίσεις του, μη τυχόν και ξεστρατίσει τελείως το σύστημα.
Έτσι, αφού δια της επιβολής και της βίας ο φανερός φασισμός κρατήσει τις μάζες στα αυγά τους όσο ο ίδιος “αυτορυθμίζεται”, ύστερα έρχεται να ξαναπάρει τις μάζες από το χεράκι ως προστάτης ο φασισμός της “ελεύθερης αγοράς”. Την ώρα που στην πραγματικότητα το μόνο που κάνει είναι να δένει, προς το παρόν, ξανά το μαντρόσκυλό του στην πίσω αυλή.
Στην ουσία του ο φασισμός δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αναπληρώνει, να κατακρεουργεί και τελικά να εξαφανίζει την Δικαιοσύνη, πάντα υπέρ των ισχυρών.
Έτσι σήμερα (και τονίζω το “Σήμερα”) το “η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” εμφυσείται στις μάζες στοχοποιώντας τον μετανάστη, τον αναρχικό, τον κομμουνιστή. Όμως η υψηλή πολιτική που παράγει τον φασισμό δεν έχει άλλον στόχο παρά την ενδυνάμωση της θέσης και της εξουσίας της.
Αφού λοιπόν οι μάζες εμπεδώσουν την στοχοποίηση του διαφορετικού και του ξένου, το έδαφος για την διατήρηση των προνομίων των ημέτερων είναι στρωμένο με ροδοπέταλα.
Έτσι, το Ελληνικό ανήκει στον Λάτση του, ο ιππόδρομος στον Κόκκαλη του, ο ΟΠΑΠ στον Μελισσανίδη του.
Χωρίς καμία ένδειξη δικαιοσύνης, τόσο στο υψηλό επίπεδο της “ελεύθερης αγοράς” τους που παραμένει σιδηροδέσμια των συμφερόντων τους, όσο και στο χαμηλότερο, αυτό του απλού εργάτη που δεν μπορεί να μοιραστεί τα ιδεολογικά ιδανικά, γι’ αυτό χειμάζεται σε ουρές συσσιτίων και άλλων φιλανθρωπιών, μόνο για Έλληνες.
Η Δικαιοσύνη είναι εκείνο το συστατικό που είναι απαραίτητο να απουσιάζει από κάθε στάδιο του φασισμού. Τη γέννηση, την ανάπτυξή του, την εμπέδωση και τελικά το ξέσπασμά του κατά των ίδιων των υποστηρικτών του.
Και το έλλειμμα Δικαιοσύνης είναι έμφυτο στη χώρα μας.
Ποιοί ήταν αυτοί που μετά την Επανάσταση του ’21 κυνήγησαν και φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη και τους συναγωνιστές του;
Ποιοί ήταν αυτοί που δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, στο οποίου το σύστημα ακόμα στηρίζεται η Δημοκρατία της Ελβετίας;
Ποιοί ήταν αυτοί που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία στα τέλη του προηγούμενου αιώνα;
Ποιοί ήταν αυτοί που κατά τη διάρκεια της Κατοχής συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς σε βάρος των συμπατριωτών τους (που λέει ο λόγος) και των συμφερόντων της χώρας;
Ποιοί ήταν αυτοί που οδήγησαν στη σήψη του πολιτικού συστήματος της χώρας, που με τη σειρά του έδωσε τη θέση του στη Χούντα των Συνταγματαρχών; Ποιοί ήταν αυτοί που μετά τη Χούντα, ποτέ δεν τιμωρήθηκαν για την ανάμειξή τους, αντιθέτως “παρασημοφορήθηκαν” με κρατικές και μη θέσεις;
Ποιοί ήταν αυτοί συντέλεσαν στα εκατοντάδες σκάνδαλα της Μεταπολίτευσης; Ποιοί κατέκλεψαν το δημόσιο, και ποιοι επιβραβεύθηκαν με τις μίζες διεθνών και εγχώριων επιχειρήσεων;
Ποιούς από τους παραπάνω γνωρίζετε σήμερα να σάπισαν στη φυλακή; Πότε επανορθώθηκε το περί δικαίου αίσθημα της ελληνικής κοινωνίας; Ή καλύτερα, πότε δημιουργήθηκε;
Η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις είναι κανένας. Αφού όλοι τους, επίγονοι και απόγονοι αλλά και συμμετέχοντες στην διαμόρφωση της σύγχρονης Ιστορίας της χώρας, χαίρουν ασυλίας, δόξης και τιμής από το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος. Και βέβαια, συνεχίζουν να πλουτίζουν σε βάρος του.
Γι’ αυτό κι οι παρελάσεις του τιμούν αυτούς, και ουχί τους πεσόντες, και τους απογόνους τους, για την ελευθερία της πατρίδας.
Ο μορφωμένος φασίστας λοιπόν, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να δηλώνει την πίστη του στο σύστημα το οποίο χρειάζεται την βοήθειά του για να μην καταστραφεί ολοσχερώς. Συνήθως, κρύβεται σε άλλους ιδεολογικούς χώρους, ώστε να μπορεί να φορά την προβιά του ανενόχλητος.
Από την άλλη, ο χαμηλού μορφωτικού επιπέδου φασίστας, απλώς υποδέχεται τον φόβο και τον τρόμο που ο μορφωμένος φροντίζει να διοχετεύσει στην ατμόσφαιρα, συνδέοντας την επιβίωσή του με την μη ανατροπή του status quo. Όταν δε, υπάρχει από πριν το υπόβαθρο του φθόνου και της άρνησης για το διαφορετικό, η στρατολόγηση του είναι παιχνιδάκι.
Έτσι, ο καιρός περνάει με τον δεύτερο να απασχολείται με τις διαφορές του με τους υπόλοιπους τριγύρω του, την ώρα που οι κραυγαλέες διαφορές του με τον εξουσιαστή του καλύπτονται από την απειλή της πείνας και της φτώχιας.
Τελικά, δεν ξέρω πόσα είδη φασίστα υπάρχουν στη χώρα. Δεν ξέρω πόσα είδη φασισμού, αν και με μια πρόχειρη καταμέτρηση τα βγάζω πολλά. Φυλετικός, εργασιακός, κοινωνικός, σεξουαλικός, οικονομικός, οπαδικός, κομματικός και η λίστα μπορεί να μακρύνει πολύ.
Αυτό που έχω μάθει όμως είναι πως ο φασισμός πρέπει να πατάσσεται με κάθε τρόπο, σε κάθε ευκαιρία. με κάθε μέσο.
Έτσι, οφείλω να παραδεχθώ πως, παρόλο που έχω να συμμετάσχω σε παρέλαση από τα μαθητικά μου χρόνια, όταν το κράτος μας υποχρέωνε να συμμετέχουμε στην αναβίωση των τακτικών του φασιστικού καθεστώτος από τα μικρά μας όπως και σήμερα, θα ήθελα πολύ να είχα παρευρεθεί στην παρέλαση του δήμου Χαλανδρίου.
Ήταν μια γιορτή κατά του φασισμού. Και σε αυτήν συμμετείχαν όλοι. Συγχαρητήρια!
Κρίμα. Ο αφελής, δεν γνώριζα πως υπήρχε παρέλαση που δεν χρειαζόμουν πρόσκληση.

 http://rebeliskos.wordpress.com

Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΕΑΜ

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΣΙΜΗ*

ΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ;

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΕΑΜ, ΜΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ

Σε μια πρωτότυπη, εναλλακτική γιορτή που αγκαλιάστηκε από όλους τους δημότες του Χαλανδρίου εξελίχθηκε ο γιορτασμός της 28ης Οκτωβρίου στο Χαλάνδρι από τη νέα δημοτική αρχή.

Μια γιορτή που έδωσε ένα νέο νόημα στον γιορτασμό, με πλήθος κόσμου να συρρέει στο μνημείο των πεσόντων της Εθνικής Αντίστασης, με τη φιλαρμονική του δήμου να παίζει τραγούδια μετά το τέλος της παρέλασης από το «Άξιον Εστί» με ερμηνεία του Γιάννη Θωμόπουλου, παρουσία πλήθους κόσμου, και τους μαθητές να παρελαύνουν,μεταξύ άλλων, κάτω και από την μελωδία του Ύμνου του ΕΑΜ.

Στην παρέλαση του Χαλανδρίου, φυσικά, όσο και αν επιχειρήθηκε να περάσει στην κοινή γνώμη κάτι τέτοιο, ακούστηκαν όλα τα αντιπροσωπευτικά τραγούδια του '40 και της Εθνικής Αντίστασης, που είτε ακούγονταν είτε δεν ακούγονταν τα προηγούμενα χρόνια στις παρελάσεις (αντάρτικα, τραγούδια της Σ. Βέμπο, εμβατήρια κλπ). Αποτέλεσε , δε, η αντιπροσωπευτική μουσική ποικιλία, σύμφωνα και με αρκετούς παρευρισκόμενους, πρότυπο και για άλλες παρελάσεις και εθνικές γιορτές ανά την χώρα.

Πολλοί από τους παρευρισκόμενους τόνιζαν,δε, την μεγάλη αντίθεση της παρέλασης-γιορτής του Χαλανδρίου, μιας γιορτής με καθολική συμμετοχή των δημοτών που τιμήθηκε επί της ουσίας η μνήμη των πεσόντων του '40 και των ηρώων της Εθνικής Αντίστασης, σε σχέση με τις σιδερόφρακτες, "prive" παρελάσεις της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, η οποία πραγματοποιήθηκε χωρίς καν μαθητές ,με μόνους παρελαύνοντες τους σημαιοφόρους και τους παραστάτες και μοναδικό θεατή τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας! Πανικοβλήθηκαν, λοιπόν, τα συστημικά ΜΜΕ, στελέχη της ΝΔ και σήμανε συναγερμός, επειδή κατά τη μαθητική παρέλαση στο Χαλάνδρι ακούστηκε η μουσική από τον Ύμνο του ΕΑΜ. 

Ανιστόρητες κραυγές όπως ότι οι αναφορές στο ΕΑΜ είναι... εμφυλιοπολεμικές, η επιλογή του Ύμνου του ΕΑΜ φέρνει κάτι από μνήμες εμφυλίου(!), ήταν κάποια από τα «επιχειρήματα» που κόσμησαν τα τηλεοπτικά παράθυρα και τις στήλες των κυρίαρχων ΜΜΕ.

Χαρακτηριστικές,δε, και οι αναφορές του γνωστού και μη εξαιρετέου protagon.gr, το οποίο ενόχλησε μέχρι και η ρώσικη μελωδία από την οποία προέρχεται ο Ύμνος του ΕΑΜ!

Κανέναν, όμως, εξ αυτών δεν απασχόλησε το γεγονός ότι αν ανατρέξει κάποιος στα Πρακτικά του Ελληνικού Κοινοβουλίου θα συναντήσει μια εξαιρετικά διαφορετική αφήγηση.

Το 1982, ο Ανδρέας Παπανδρέου με νόμο (1285/1982) αναγνωρίζει το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, τον ΕΔΕΣ,τον ήρωα Άρη Βελουχιώτη, την ημέρα ανατίναξης της Γέφυρας του Γοργοποτάμου ως εθνική γιορτή και, φυσικά, την Εθνική Αντίσταση. Την Αντίσταση όσων πραγματικά αντιστάθηκαν στους Γερμανούς και απελευθέρωσαν την Ελλάδα. Αυτούς που ακόμα και σε σχολικά βιβλία, κυρίως πριν το 1982, χαρακτήριζαν κομμουνιστοσυμμορίτες, λήσταρχους και τον Άρη Βελουχιώτη κοινό εγκληματία και προδότη!

Υπέρ του νομοσχεδίου τότε ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ.

Η Νέα Δημοκρατία αποχώρησε, εξαπολύοντας μύδρους. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ απειλούσε,μάλιστα, ότι, όταν επανέλθει στην κυβέρνηση το κόμμα του, θα καταργήσει τον νόμο. Ανέφερε, δε, χαρακτηριστικά, ότι η ιστορία δεν γράφεται με αποφάσεις των κοινοβουλίων και τόνιζε ότι δεν αναγνωρίζει την απόφαση. Ακολούθησε η αποχώρηση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος της ΝΔ, εκτός του Π. Κανελλόπουλου.

Μετά το 1982,λοιπόν, η ιστορία του ΕΑΜ έχει αναγνωριστεί με κάθε επισημότητα ως τμήμα της ιστορίας των αγώνων αυτού του λαού, των αγώνων για ελευθερία και κοινωνική απελευθέρωση.

Φυσικά, ο τρόμος της ιστορικής πραγματικότητας πηγάζει από τον φόβο για το ξύπνημα της λαϊκής αντίστασης. Ο φόβος ότι μια ενέργεια μιας ριζοσπαστικής δημοτικής αρχής με συμμετοχή όλων των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς πλην, δυστυχώς, του ΚΚΕ, μπορεί να ξυπνήσει μνήμες αντίστασης και να οδηγήσει σε ένα νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης της δοκιμαζόμενης από τα μνημόνια και τον νεοφιλελευθερισμό μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, ξύπνησε για τα καλά σε ένα μεγάλο τμήμα του αστικού κόσμου. Και αυτό συνέβη διότι, στην πραγματικότητα, γνωρίζουν πολύ καλά την ιστορία!

Γνωρίζουν ότι στις 27 του Σεπτέμβρη 1941 δημιουργήθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, το ΕΑΜ, που έμελλε να παίξει κυρίαρχο ρόλο στην οργάνωση του χειμαζόμενου ελληνικού λαού κατά τη διάρκεια της τριπλής φασιστικής κατοχής στη χώρα.

Γνωρίζουν ότι συσπείρωσε γύρω του με ταξικά κριτήρια όλους τους προοδευτικούς – δημοκρατικούς πολίτες της εποχής και ότι πάλευε για τη Λαοκρατία.

Γνωρίζουν ότι τα μηνύματά του παραμένουν ανεξίτηλα, παρά την καθεστωτική προπαγάνδα, αλλά και ότι δεν σβήνει με μια μονοκοντυλιά η σημασία του στην πολιτική ιστορία του λαού και του τόπου μας.

Φυσικά, παρά και τη νομοθετική αναγνώριση της Αντίστασης, κάτι τέτοιο δεν έχει περάσει απόλυτα στα σχολικά βιβλία, ακόμα και μετά το 1982, και δεν έχει μπολιάσει,έτσι, όσο θα έπρεπε όλες τις νεανικές συνειδήσεις, αλλά η πρόσβαση στη γνώση και το ενδεχόμενο της κοινωνικής και ταξικής χειραφέτησης τους κάνουν να τρέμουν.

Αυτό, όμως, που τους τρομάζει πιο πολύ είναι ότι η δημιουργία του ΕΑΜ ήρθε ως λογικό αποτέλεσμα της αναγκαιότητας οργάνωσης της αντίστασης του ελληνικού λαού, ήρθε ως συνέχεια του αλβανικού έπους, των μαχών των οχυρών αλλά και των αυθόρμητων εν πολλοίς αντιστασιακών πράξεων των πρώτων ημερών της κατοχής.

Αυτό που τρομάζει, τελικά, είναι η διδακτικότητα της ιστορικής μνήμης του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου και η νέα πορεία στην οποία μπορεί να οδηγήσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού που νιώθει σήμερα τα δεσμά μιας «νέας κατοχής», μιας κατοχής που δεν ήλθε με όπλα και τη ναζιστική πολεμική μπότα, αλλά με τη γερμανο-Ε.Ε. οικονομική μπότα του χρέους.

Περιττεύει να πούμε ότι σε κάθε περίπτωση υπάρχουν και οι εγχώριοι υπηρέτες, τόσο των πολεμικών όσο και των «οικονομικών κατακτητών», οι οποίοι, μάλιστα, πάντα πραγματοποιούν το «αγαστό τους έργο» με επίκληση της ευθύνης, του «ρεαλισμού» αλλά και του «εθνικού καθήκοντος»!

Τελικά, είναι να αναρωτιέται κανείς, ποιοί είναι αλήθεια αυτοί που δεν αναγνωρίζουν την Εθνική Αντίσταση και ποιοί είναι αυτοί που παραχαράσσουν και αποκρύπτουν σκόπιμα την ιστορία...

*Ο Χρήστος Κασίμης είναι δημοτικός σύμβουλος της παράταξης «Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου» και μέλος της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Βόρειας Αθήνας

iskra.gr

Τίτλοι τέλους..

     Μία μέρα μετά την επέτειο της αντίστασης του ελληνικού λαού εναντίον οποιουδήποτε επίδοξου κατακτητή,
     ..και τα σημάδια οδηγούν σε θλιβερές διαπιστώσεις:

     Συνηθίσαμε, δυστυχώς, τα κάγκελα.
     Συνηθίσαμε και τις αλυσίδες.
     Συνηθίσαμε σε μισθούς και συντάξεις πείνας.
     Συνηθίσαμε σε αδικαιολόγητους-ανύπαρκτους φόρους, χαράτσια, και κάθε είδους διαστροφή που γεννά το μυαλό των πολιτικών απατεώνων που κυβερνούν.
     Συνηθίσαμε να δεχόμαστε σαν ανθρώπους που μπορούν να κατέχουν κρατικά και κυβερνητικά αξιώματα,
     ..άτομα ψυχοπαθητικά και νοητικά καθυστερημένα.
     Συνηθίσαμε την ιδέα των οικονομικών σκλάβων και της ελεγχόμενης αποικίας,
     ..από πιστωτές ληστές, μπαταχτσήδες, τοκογλύφους.
     Συνηθίσαμε το ψέμα.
     Συνηθίσαμε το παραμύθι ότι τίποτα δεν αλλάζει,
     ..και ότι είμαστε όλοι το ίδιο ηθικά διαβρωμένοι.
     Συνηθίσαμε την πείνα, την ανεργία, την μετανάστευση, τους άστεγους, τις αυτοκτονίες δίπλα μας.
     Συνηθίσαμε την καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην χώρα μας.
     Συνηθίσαμε το ξέσκισμα του Συντάγματος και την παραποίηση του πολιτεύματος.
     ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΘΕΛΟΥΝ ΑΥΤΟΙ.

     Το χειρότερο όμως είναι πως συνηθίσαμε στην σκλαβιά, και παραιτηθήκαμε κάθε προσπάθειας.
     Περιμένουμε από εκλογές σε εκλογές, όποτε, και αν, αυτοί επιτρέψουν, για να εκφράσουμε την αντίθεσή μας, τις απαιτήσεις μας, τον θυμό μας, την θέλησή μας.

     Υποστείλαμε κάθε σημαία δυναμικής διεκδίκησης του δίκιου μας.
     Φοβόμαστε να ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ότι είναι προδότες, αγύρτες, ανθέλληνες, υπάνθρωποι.
     Φοβόμαστε να ανασάνουμε.
     Να ελευθερωθούμε.
     Ή, έστω, να προσπαθήσουμε.

     Τίτλοι τέλους για μιά χώρα.
     Κι έναν λαό κάποτε ελεύθερο και υπερήφανο,
     ..και τώρα ζήτουλα και χέστη!..
     mandatoforos