1943 – Έλληνες μαυραγορίτες, συλλεκτικό βίντεο

 Πηγή: Αργολικές ειδήσειςΓια να μην ξεχνάμε μία Ελλάδα χωρισμένη και προδομένη. Αυτή είναι η ιστορία μας, Έλληνες εκμεταλλεύονται Έλληνες.
Θα πρέπει να μαθαίνουμε από το παρελθόν για να είμαστε πιο σοφοί σήμερα και στο μέλλον.
Ένα εξαιρετικό ντοκουμέντο από το αρχείο της ΕΡΤ.
Και μία ανάλυση από τον Ναπολέοντα Μαραβέγια (καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας, κάτοχος της Εδρας Jean Monnet στο ΓΠΑ και πρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Αγροτικής Ερευνας) με τίτλο:
Πώς κυριάρχησαν οι μαυραγορίτες στην Κατοχή
Η γερμανοϊταλική κατοχή ήταν εξαιρετικά καταπιεστική, αρπακτική και βίαιη, όχι μόνο λόγω του φασιστικού χαρακτήρα του καθεστώτος των χωρών αυτών, αλλά και επειδή ο πόλεμος συνεχιζόταν τόσο στη Β. Αφρική όσο και κυρίως στην αχανή Ρωσία. Χρειαζόταν συνεπώς ο Αξονας οικονομικούς πόρους σε χρήμα, πρώτες ύλες και μεταφορικά μέσα, προκειμένου να συνεχίσει τις κατακτητικές του διαθέσεις σε άλλα μέτωπα. Από την άλλη πλευρά, τόσο η προπολεμική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας όσο και οι καταστροφές του εξάμηνου πολέμου δημιουργούσαν εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για την επιβίωση των Ελλήνων.
Η δυσκολία ανεφοδιασμού των πόλεων σε τρόφιμα, ιδίως στην τραγική περίοδο του χειμώνα 1941-1942, δεν οφείλεται μόνο στην έλλειψη μεταφορικών μέσων και καυσίμων, ούτε στην κακή κατάσταση του συγκοινωνιακού δικτύου, ούτε μόνο στην ανεπάρκεια της εγχώριας αγροτικής παραγωγής, δεδομένου βεβαίως του αποκλεισμού από τους Συμμάχους. Ενα μεγάλο μέρος των δυσκολιών στον ανεφοδιασμό των πόλεων και κυρίως της Αθήνας με τρόφιμα οφείλεται στους μηχανισμούς που πολύ γρήγορα αναπτύχθηκαν στην κατοχική περίοδο.
Ο τρόπος των συναλλαγών
Αρκετά σημαντικό ρόλο στην ανεπάρκεια των τροφίμων φαίνεται ότι έπαιξε η γενικευμένη και δικαιολογημένη άρνηση των αγροτών να παραδώσουν υποχρεωτικά τα βασικά αγροτικά προϊόντα τους στους οργανισμούς συγκέντρωσης. Βεβαίως η συγκέντρωση των σιτηρών από την ΚΕΠΕΣ (Κεντρική Επιτροπή Προστασίας Εγχωρίου Σιτοπαραγωγής) γινόταν και προπολεμικά σε εθελοντική βάση και διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στον καθορισμό των τιμών και συνεπώς στη βελτίωση του αγροτικού εισοδήματος.
Μπροστά στην αποτυχία του συστήματος της υποχρεωτικής συγκέντρωσης σιτηρών από τις κατοχικές αρχές, προκειμένου να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα διατροφής των κατοίκων των πόλεων τον Ιούλιο του 1941, προτάθηκε η ανταλλαγή (πληρωμή των αγροτών) να γίνεται όχι μόνο σε χρήμα αλλά και σε είδη του ελληνικού μονοπωλίου (σαπούνι, λάδι, αλάτι και σπίρτα). Ούτε και αυτή η προσπάθεια πέτυχε, καθώς όσο περνούσε ο καιρός οργανωνόταν η «μαύρη αγορά», όπου σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής «μια οκά φασόλια» επισήμως τιμάται 35 δρχ. αντί 300 δρχ. στη «μαύρη αγορά» και το «ελαιόλαδον… 40-50 δρχ. αντί 400 την οκάν» («Πρωία», 10.9.1941). Βεβαίως οι συναλλαγές της μαύρης αγοράς σε χρήμα αφορούσαν μεγάλες ποσότητες και έτσι ήταν δυνατόν το χρήμα αυτό να μετατραπεί άμεσα σε χρυσό, ενώ στις καθημερινές μικρές ανταλλαγές το σιτάρι αποτελούσε το σταθερό μέτρο συναλλαγών και το χρήμα είχε συμβολική σημασία στον αγροτικό χώρο λόγω του ανεξέλεγκτου, όπως θα δούμε, πληθωρισμού.
Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι τα αστικά κέντρα, και ιδιαίτερα η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, στη διάρκεια του πολέμου αλλά και μετά την κατάρρευση του μετώπου και την εχθρική εισβολή τον Απρίλιο – Μάιο του 1941 αποτέλεσαν καταφύγια για μεγάλες μάζες αγροτικού πληθυσμού, ο οποίος μέσα σε συνθήκες πανικού και εξαθλίωσης προσπαθούσε να αποφύγει τους βομβαρδισμούς και την άγρια εισβολή ιδίως των Βουλγάρων στη Μακεδονία.
Οι συνέπειες του υποσιτισμού
Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1941 άρχισαν να φαίνονται καθαρά οι συνέπειες του υποσιτισμού και τον Νοέμβριο άρχισαν οι πρώτοι θάνατοι από την πείνα. Υπάρχουν διαφορετικοί υπολογισμοί για τους θανάτους από την πείνα, όμως ο ακριβής αριθμός δεν έχει τόση σημασία. Σύμφωνα με πολύ μετριοπαθείς εκτιμήσεις, μόνο τον Μάρτιο του 1942, οπότε κορυφώθηκε η πείνα, πέθαναν 4.500 άτομα περισσότερα από τον αντίστοιχο μήνα του 1940 (σε ειρηνική περίοδο). Οι πλέον προχωρημένες εκτιμήσεις αναφέρουν περίπου χίλιους θανάτους την ημέρα στην περιοχή της Αθήνας και του Πειραιά την περίοδο εκείνη, πράγμα που σημαίνει ότι ο συνολικός αριθμός ξεπερνά τις 300.000.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Επιτροπής Σμπαρούνη σχετικά με τις επισιτιστικές ανάγκες της Ελλάδας, στην οποία συμμετείχαν εκτός από τον Α. Σμπαρούνη ως πρόεδρο και οι Ζολώτας, Αγγελόπουλος, Ευελπίδης κ.ά., η κρατική προσπάθεια μέσω του «Δελτίου Τροφίμων» την περίοδο Ιουλίου 1941 – Μαρτίου 1942 δεν εξασφάλισε στον πληθυσμό της Αθήνας ούτε το 30% του ελάχιστου ορίου θερμίδων για την επιβίωση ενός ανθρώπου.
Οι υπόλοιπες ανάγκες έπρεπε να καλυφθούν από άλλες πηγές, οι οποίες δεν μπορούσαν να είναι παρά η μαύρη αγορά, η άμεση προμήθεια από συγγενείς στο χωριό και σε ορισμένες περιπτώσεις η κλοπή των τροφίμων είτε από τους εμπόρους-«μαυραγορίτες» είτε από τις δυνάμεις κατοχής από τους περίφημους «σαλταδόρους» κτλ.
Φωτ: Οι σαλταδόροι
Σε μια πρώτη φάση η μαύρη αγορά αφορούσε έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων, οι οποίοι με διάφορους τρόπους μπορούσαν να προμηθευτούν τρόφιμα από διάφορες πηγές και με διάφορα μέσα. Τους πρώτους μήνες της πείνας ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων των αστικών κέντρων και κυρίως της Αθήνας μετακινούνταν προς τις αγροτικές περιοχές για αναζήτηση τροφίμων, συχνά με ζώα και ακόμη και με τα πόδια. Σε όλες αυτές τις διαδρομές των «καραβανιών» όπως ήταν επόμενο αναπτύχθηκαν ληστοσυμμορίες που επωφελούνταν από την ουσιαστική απουσία αστυνόμευσης στην περίοδο της Κατοχής, παρά τις σπασμωδικές προσπάθειες καταστολής από το κατοχικό καθεστώς.
Η υποτίμηση του χρήματος
Αργότερα οι συμμορίες αυτές σχεδόν εξαφανίστηκαν χάρη στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Εθνικής Αντίστασης. Σταδιακά, τα δίκτυα της μαύρης αγοράς πέρασαν σε λιγότερα χέρια και οργανώθηκαν περισσότερο, ενώ ταυτόχρονα αναπτύχθηκαν στις πόλεις προμηθευτικοί συνεταιρισμοί. Ηδη στις αρχές του 1942 το φαινόμενο των συνεταιρισμών είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Σχεδόν όλα τα αστικά επαγγέλματα είχαν καταφέρει να οργανώσουν καταναλωτικούς συνεταιρισμούς.
Τα κυριότερα αίτια της αύξησης του πληθωρισμού θα πρέπει να αναζητηθούν όχι μόνο στην έλλειψη των αγαθών σε σχέση με τη ζήτηση (πράγμα που εξέθρεψε τη μαύρη αγορά), αλλά και στη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική των αρχών της Κατοχής. Είναι γνωστό ότι οι κατοχικές αρχές «δέχτηκαν» να καταβάλουν τεράστια ποσά σε δραχμές στις δυνάμεις του Αξονα ως «δαπάνες Κατοχής». Η πληρωμή των δαπανών Κατοχής αυξήθηκε με πολύ υψηλούς ρυθμούς από 25 εκατ. δρχ. τον Νοέμβριο του 1941 σε 850 εκατ. δρχ. τον Αύγουστο του 1943. Ταυτόχρονα το σύστημα είσπραξης δημοσίων εσόδων από φόρους και δασμούς είχε προφανώς καταρρεύσει.
Οι δαπάνες της κατοχικής κυβέρνησης ωστόσο ήταν σημαντικές, προκειμένου να πληρώσει τις δαπάνες Κατοχής στον κατακτητή και να καλύψει τις εσωτερικές ανάγκες (μισθοί κτλ.). Προφανώς το τεράστιο έλλειμμα που προέκυπτε χρηματοδοτείτο με έκδοση νέου χρήματος. Ετσι η αύξηση της κυκλοφορίας του χρήματος έφθασε σε δυσθεώρητα ύψη, από 9 δισ. δρχ. τον Δεκέμβριο του 1939 σε 450.000 δισ. τον Ιούνιο του 1944 (Εκθεση Σμπαρούνη), με αποτέλεσμα την ταχύτατη υποτίμηση του χρήματος, δηλαδή την τεράστια μείωση της αγοραστικής του δύναμης. Οσοι μπορούσαν να μετατρέπουν τις δραχμές σε χρυσό έβγαιναν κερδισμένοι τελικά περισσότερο από αυτούς που συσσώρευαν εμπορεύματα, κυρίως τρόφιμα, με στόχο να επωφεληθούν από τη συνεχή άνοδο της τιμής τους. Πράγματι για μια σειρά συγκυριακούς λόγους, που συνδέθηκαν με τις συμμαχικές στρατιωτικές επιτυχίες στις αρχές Νοεμβρίου του 1942, οι τιμές των τροφίμων έπεσαν κατά 50%. Την πτώχευση αυτή προφανώς πλήρωσαν περισσότερο οι μικροί και σχετικά απληροφόρητοι κερδοσκόποι, οι ποσότητες των τροφίμων στην αγορά διπλασιάστηκαν, διότι οι «μαυραγορίτες» άνοιξαν τις αποθήκες τους φοβούμενοι ότι οι επιτυχίες των συμμάχων θα οδηγούσαν σε άρση του ναυτικού αποκλεισμού της χώρας. Μερικοί θυμούνται ακόμη το επιφώνημα των εμπόρων «αγάντα Ρόμελ!» την περίοδο εκείνη.
Η μεταφορά του πλούτου
Από όλη αυτή την πληθωριστική διαδικασία ολόκληρη την περίοδο της Κατοχής προέκυψε μια μεταφορά πλούτου από το σύνολο σχεδόν του αστικού πληθυσμού προς τους «επιτήδειους εμπόρους»-«μαυραγορίτες», οι οποίοι συσσώρευσαν τεράστιες περιουσίες και σταδιακά ανέτρεψαν την οικονομική και κοινωνική ιεραρχία στη διάρκεια της Κατοχής και κυρίως μετά την απελευθέρωση.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, στην περίοδο της Κατοχής άλλαξαν χέρια τεράστιες περιουσίες, από κινητά αντικείμενα αξίας (κοσμήματα, χρυσαφικά, αντικείμενα τέχνης κ.ά.) ως και ακίνητα (κατοικίες, διαμερίσματα, οικόπεδα). Υπάρχουν σχετικές πληροφορίες ότι πουλήθηκαν ακίνητα την περίοδο εκείνη στο 15%-25% της πραγματικής τους αξίας.
Η «κρίση» της μαύρης αγοράς του Νοεμβρίου του 1942 ξεπεράστηκε από τους κερδοσκόπους σχετικά γρήγορα. Ωστόσο η κατάσταση στην αγορά τροφίμων κάπως βελτιώθηκε λόγω της αυξημένης εξωτερικής βοήθειας που ήδη είχε αρχίσει να επιτρέπεται, κυρίως στα πλαίσια των προσπαθειών του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Ετσι σταδιακά από τον Απρίλιο του 1942 σουηδικά πλοία μετέφεραν καναδικό σιτάρι.
Τα επισιτιστικά προβλήματα των αστικών κέντρων οδήγησαν αναγκαστικά τις αρχές Κατοχής να εντείνουν τις προσπάθειες συγκέντρωσης αγροτικών προϊόντων χρησιμοποιώντας νέες μεθόδους. Σύμφωνα με το νομοθετικό διάταγμα του Απριλίου του 1942, αναβίωσε η φορολόγηση των αγροτών με το παλαιό σύστημα της δεκάτης, δηλαδή της υποχρεωτικής παράδοσης στις φορολογικές αρχές ενός δεκάτου της αγροτικής παραγωγής. Ταυτόχρονα εισήχθη το λεγόμενο «παρακράτημα» για τους μεγάλους παραγωγούς, δηλαδή η υποχρεωτική παρακράτηση ενός τμήματος της παραγωγής πέραν της δεκάτης αντί ενός αντιτίμου αυθαίρετα καθοριζομένου από το κατοχικό κράτος. Οι σχετικοί πίνακες ανηρτώντο στα κοινοτικά γραφεία με στόχο την «αλληλοκαταγγελία» των αγροτών για ψευδείς δηλώσεις. Βεβαίως αντί αλληλοκαταγγελίας έγινε «αλληλοσυγκάλυψη» και το βάρος ελέγχου έπεσε στην αρμόδια επιτροπή.
Οπως ήταν αναμενόμενο, στις περισσότερες περιπτώσεις όλα ή μερικά από τα πρόσωπα των διαφόρων επιτροπών δεν εκτελούσαν τις διαταγές των κατοχικών αρχών, κερδίζοντας έτσι και την εμπιστοσύνη των αγροτών. Πολλά από τα μέλη των επιτροπών αυτών αναδείχθηκαν έτσι τοπικοί ηγέτες της Εθνικής Αντίστασης.
Ολη αυτή η προσπάθεια των αρχών Κατοχής τελικά ελάχιστα απέδωσε σε σχέση με τα αναμενόμενα και δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα του επισιτισμού των αστικών κέντρων. Αντίθετα δημιούργησε και στον αγροτικό χώρο συνθήκες έντονης δυσαρέσκειας, η οποία δεν άργησε να μετατραπεί σε αντίδραση κατά των κατοχικών δυνάμεων και να ενισχύσει την προσπάθεια της Εθνικής Αντίστασης, που ήδη είχε αρχίσει να οργανώνεται στον αγροτικό χώρο.
Πηγή: Αργολικές ειδήσεις

 

Για να μην ξεχνάμε μία Ελλάδα χωρισμένη και προδομένη. Αυτή είναι η ιστορία μας, Έλληνες εκμεταλλεύονται Έλληνες.
Θα πρέπει να μαθαίνουμε από το παρελθόν για να είμαστε πιο σοφοί σήμερα και στο μέλλον.
Ένα εξαιρετικό ντοκουμέντο από το αρχείο της ΕΡΤ.
Και μία ανάλυση από τον Ναπολέοντα Μαραβέγια (καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας, κάτοχος της Εδρας Jean Monnet στο ΓΠΑ και πρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Αγροτικής Ερευνας) με τίτλο:
Πώς κυριάρχησαν οι μαυραγορίτες στην Κατοχή
Η γερμανοϊταλική κατοχή ήταν εξαιρετικά καταπιεστική, αρπακτική και βίαιη, όχι μόνο λόγω του φασιστικού χαρακτήρα του καθεστώτος των χωρών αυτών, αλλά και επειδή ο πόλεμος συνεχιζόταν τόσο στη Β. Αφρική όσο και κυρίως στην αχανή Ρωσία. Χρειαζόταν συνεπώς ο Αξονας οικονομικούς πόρους σε χρήμα, πρώτες ύλες και μεταφορικά μέσα, προκειμένου να συνεχίσει τις κατακτητικές του διαθέσεις σε άλλα μέτωπα. Από την άλλη πλευρά, τόσο η προπολεμική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας όσο και οι καταστροφές του εξάμηνου πολέμου δημιουργούσαν εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για την επιβίωση των Ελλήνων.
Η δυσκολία ανεφοδιασμού των πόλεων σε τρόφιμα, ιδίως στην τραγική περίοδο του χειμώνα 1941-1942, δεν οφείλεται μόνο στην έλλειψη μεταφορικών μέσων και καυσίμων, ούτε στην κακή κατάσταση του συγκοινωνιακού δικτύου, ούτε μόνο στην ανεπάρκεια της εγχώριας αγροτικής παραγωγής, δεδομένου βεβαίως του αποκλεισμού από τους Συμμάχους. Ενα μεγάλο μέρος των δυσκολιών στον ανεφοδιασμό των πόλεων και κυρίως της Αθήνας με τρόφιμα οφείλεται στους μηχανισμούς που πολύ γρήγορα αναπτύχθηκαν στην κατοχική περίοδο.
Ο τρόπος των συναλλαγών
Αρκετά σημαντικό ρόλο στην ανεπάρκεια των τροφίμων φαίνεται ότι έπαιξε η γενικευμένη και δικαιολογημένη άρνηση των αγροτών να παραδώσουν υποχρεωτικά τα βασικά αγροτικά προϊόντα τους στους οργανισμούς συγκέντρωσης. Βεβαίως η συγκέντρωση των σιτηρών από την ΚΕΠΕΣ (Κεντρική Επιτροπή Προστασίας Εγχωρίου Σιτοπαραγωγής) γινόταν και προπολεμικά σε εθελοντική βάση και διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στον καθορισμό των τιμών και συνεπώς στη βελτίωση του αγροτικού εισοδήματος.
Μπροστά στην αποτυχία του συστήματος της υποχρεωτικής συγκέντρωσης σιτηρών από τις κατοχικές αρχές, προκειμένου να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα διατροφής των κατοίκων των πόλεων τον Ιούλιο του 1941, προτάθηκε η ανταλλαγή (πληρωμή των αγροτών) να γίνεται όχι μόνο σε χρήμα αλλά και σε είδη του ελληνικού μονοπωλίου (σαπούνι, λάδι, αλάτι και σπίρτα). Ούτε και αυτή η προσπάθεια πέτυχε, καθώς όσο περνούσε ο καιρός οργανωνόταν η «μαύρη αγορά», όπου σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής «μια οκά φασόλια» επισήμως τιμάται 35 δρχ. αντί 300 δρχ. στη «μαύρη αγορά» και το «ελαιόλαδον… 40-50 δρχ. αντί 400 την οκάν» («Πρωία», 10.9.1941). Βεβαίως οι συναλλαγές της μαύρης αγοράς σε χρήμα αφορούσαν μεγάλες ποσότητες και έτσι ήταν δυνατόν το χρήμα αυτό να μετατραπεί άμεσα σε χρυσό, ενώ στις καθημερινές μικρές ανταλλαγές το σιτάρι αποτελούσε το σταθερό μέτρο συναλλαγών και το χρήμα είχε συμβολική σημασία στον αγροτικό χώρο λόγω του ανεξέλεγκτου, όπως θα δούμε, πληθωρισμού.
Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι τα αστικά κέντρα, και ιδιαίτερα η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, στη διάρκεια του πολέμου αλλά και μετά την κατάρρευση του μετώπου και την εχθρική εισβολή τον Απρίλιο – Μάιο του 1941 αποτέλεσαν καταφύγια για μεγάλες μάζες αγροτικού πληθυσμού, ο οποίος μέσα σε συνθήκες πανικού και εξαθλίωσης προσπαθούσε να αποφύγει τους βομβαρδισμούς και την άγρια εισβολή ιδίως των Βουλγάρων στη Μακεδονία.
Οι συνέπειες του υποσιτισμού
Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1941 άρχισαν να φαίνονται καθαρά οι συνέπειες του υποσιτισμού και τον Νοέμβριο άρχισαν οι πρώτοι θάνατοι από την πείνα. Υπάρχουν διαφορετικοί υπολογισμοί για τους θανάτους από την πείνα, όμως ο ακριβής αριθμός δεν έχει τόση σημασία. Σύμφωνα με πολύ μετριοπαθείς εκτιμήσεις, μόνο τον Μάρτιο του 1942, οπότε κορυφώθηκε η πείνα, πέθαναν 4.500 άτομα περισσότερα από τον αντίστοιχο μήνα του 1940 (σε ειρηνική περίοδο). Οι πλέον προχωρημένες εκτιμήσεις αναφέρουν περίπου χίλιους θανάτους την ημέρα στην περιοχή της Αθήνας και του Πειραιά την περίοδο εκείνη, πράγμα που σημαίνει ότι ο συνολικός αριθμός ξεπερνά τις 300.000.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Επιτροπής Σμπαρούνη σχετικά με τις επισιτιστικές ανάγκες της Ελλάδας, στην οποία συμμετείχαν εκτός από τον Α. Σμπαρούνη ως πρόεδρο και οι Ζολώτας, Αγγελόπουλος, Ευελπίδης κ.ά., η κρατική προσπάθεια μέσω του «Δελτίου Τροφίμων» την περίοδο Ιουλίου 1941 – Μαρτίου 1942 δεν εξασφάλισε στον πληθυσμό της Αθήνας ούτε το 30% του ελάχιστου ορίου θερμίδων για την επιβίωση ενός ανθρώπου.
Οι υπόλοιπες ανάγκες έπρεπε να καλυφθούν από άλλες πηγές, οι οποίες δεν μπορούσαν να είναι παρά η μαύρη αγορά, η άμεση προμήθεια από συγγενείς στο χωριό και σε ορισμένες περιπτώσεις η κλοπή των τροφίμων είτε από τους εμπόρους-«μαυραγορίτες» είτε από τις δυνάμεις κατοχής από τους περίφημους «σαλταδόρους» κτλ.
Φωτ: Οι σαλταδόροι
Σε μια πρώτη φάση η μαύρη αγορά αφορούσε έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων, οι οποίοι με διάφορους τρόπους μπορούσαν να προμηθευτούν τρόφιμα από διάφορες πηγές και με διάφορα μέσα. Τους πρώτους μήνες της πείνας ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων των αστικών κέντρων και κυρίως της Αθήνας μετακινούνταν προς τις αγροτικές περιοχές για αναζήτηση τροφίμων, συχνά με ζώα και ακόμη και με τα πόδια. Σε όλες αυτές τις διαδρομές των «καραβανιών» όπως ήταν επόμενο αναπτύχθηκαν ληστοσυμμορίες που επωφελούνταν από την ουσιαστική απουσία αστυνόμευσης στην περίοδο της Κατοχής, παρά τις σπασμωδικές προσπάθειες καταστολής από το κατοχικό καθεστώς.
Η υποτίμηση του χρήματος
Αργότερα οι συμμορίες αυτές σχεδόν εξαφανίστηκαν χάρη στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Εθνικής Αντίστασης. Σταδιακά, τα δίκτυα της μαύρης αγοράς πέρασαν σε λιγότερα χέρια και οργανώθηκαν περισσότερο, ενώ ταυτόχρονα αναπτύχθηκαν στις πόλεις προμηθευτικοί συνεταιρισμοί. Ηδη στις αρχές του 1942 το φαινόμενο των συνεταιρισμών είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Σχεδόν όλα τα αστικά επαγγέλματα είχαν καταφέρει να οργανώσουν καταναλωτικούς συνεταιρισμούς.
Τα κυριότερα αίτια της αύξησης του πληθωρισμού θα πρέπει να αναζητηθούν όχι μόνο στην έλλειψη των αγαθών σε σχέση με τη ζήτηση (πράγμα που εξέθρεψε τη μαύρη αγορά), αλλά και στη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική των αρχών της Κατοχής. Είναι γνωστό ότι οι κατοχικές αρχές «δέχτηκαν» να καταβάλουν τεράστια ποσά σε δραχμές στις δυνάμεις του Αξονα ως «δαπάνες Κατοχής». Η πληρωμή των δαπανών Κατοχής αυξήθηκε με πολύ υψηλούς ρυθμούς από 25 εκατ. δρχ. τον Νοέμβριο του 1941 σε 850 εκατ. δρχ. τον Αύγουστο του 1943. Ταυτόχρονα το σύστημα είσπραξης δημοσίων εσόδων από φόρους και δασμούς είχε προφανώς καταρρεύσει.
Οι δαπάνες της κατοχικής κυβέρνησης ωστόσο ήταν σημαντικές, προκειμένου να πληρώσει τις δαπάνες Κατοχής στον κατακτητή και να καλύψει τις εσωτερικές ανάγκες (μισθοί κτλ.). Προφανώς το τεράστιο έλλειμμα που προέκυπτε χρηματοδοτείτο με έκδοση νέου χρήματος. Ετσι η αύξηση της κυκλοφορίας του χρήματος έφθασε σε δυσθεώρητα ύψη, από 9 δισ. δρχ. τον Δεκέμβριο του 1939 σε 450.000 δισ. τον Ιούνιο του 1944 (Εκθεση Σμπαρούνη), με αποτέλεσμα την ταχύτατη υποτίμηση του χρήματος, δηλαδή την τεράστια μείωση της αγοραστικής του δύναμης. Οσοι μπορούσαν να μετατρέπουν τις δραχμές σε χρυσό έβγαιναν κερδισμένοι τελικά περισσότερο από αυτούς που συσσώρευαν εμπορεύματα, κυρίως τρόφιμα, με στόχο να επωφεληθούν από τη συνεχή άνοδο της τιμής τους. Πράγματι για μια σειρά συγκυριακούς λόγους, που συνδέθηκαν με τις συμμαχικές στρατιωτικές επιτυχίες στις αρχές Νοεμβρίου του 1942, οι τιμές των τροφίμων έπεσαν κατά 50%. Την πτώχευση αυτή προφανώς πλήρωσαν περισσότερο οι μικροί και σχετικά απληροφόρητοι κερδοσκόποι, οι ποσότητες των τροφίμων στην αγορά διπλασιάστηκαν, διότι οι «μαυραγορίτες» άνοιξαν τις αποθήκες τους φοβούμενοι ότι οι επιτυχίες των συμμάχων θα οδηγούσαν σε άρση του ναυτικού αποκλεισμού της χώρας. Μερικοί θυμούνται ακόμη το επιφώνημα των εμπόρων «αγάντα Ρόμελ!» την περίοδο εκείνη.
Η μεταφορά του πλούτου
Από όλη αυτή την πληθωριστική διαδικασία ολόκληρη την περίοδο της Κατοχής προέκυψε μια μεταφορά πλούτου από το σύνολο σχεδόν του αστικού πληθυσμού προς τους «επιτήδειους εμπόρους»-«μαυραγορίτες», οι οποίοι συσσώρευσαν τεράστιες περιουσίες και σταδιακά ανέτρεψαν την οικονομική και κοινωνική ιεραρχία στη διάρκεια της Κατοχής και κυρίως μετά την απελευθέρωση.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, στην περίοδο της Κατοχής άλλαξαν χέρια τεράστιες περιουσίες, από κινητά αντικείμενα αξίας (κοσμήματα, χρυσαφικά, αντικείμενα τέχνης κ.ά.) ως και ακίνητα (κατοικίες, διαμερίσματα, οικόπεδα). Υπάρχουν σχετικές πληροφορίες ότι πουλήθηκαν ακίνητα την περίοδο εκείνη στο 15%-25% της πραγματικής τους αξίας.
Η «κρίση» της μαύρης αγοράς του Νοεμβρίου του 1942 ξεπεράστηκε από τους κερδοσκόπους σχετικά γρήγορα. Ωστόσο η κατάσταση στην αγορά τροφίμων κάπως βελτιώθηκε λόγω της αυξημένης εξωτερικής βοήθειας που ήδη είχε αρχίσει να επιτρέπεται, κυρίως στα πλαίσια των προσπαθειών του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Ετσι σταδιακά από τον Απρίλιο του 1942 σουηδικά πλοία μετέφεραν καναδικό σιτάρι.
Τα επισιτιστικά προβλήματα των αστικών κέντρων οδήγησαν αναγκαστικά τις αρχές Κατοχής να εντείνουν τις προσπάθειες συγκέντρωσης αγροτικών προϊόντων χρησιμοποιώντας νέες μεθόδους. Σύμφωνα με το νομοθετικό διάταγμα του Απριλίου του 1942, αναβίωσε η φορολόγηση των αγροτών με το παλαιό σύστημα της δεκάτης, δηλαδή της υποχρεωτικής παράδοσης στις φορολογικές αρχές ενός δεκάτου της αγροτικής παραγωγής. Ταυτόχρονα εισήχθη το λεγόμενο «παρακράτημα» για τους μεγάλους παραγωγούς, δηλαδή η υποχρεωτική παρακράτηση ενός τμήματος της παραγωγής πέραν της δεκάτης αντί ενός αντιτίμου αυθαίρετα καθοριζομένου από το κατοχικό κράτος. Οι σχετικοί πίνακες ανηρτώντο στα κοινοτικά γραφεία με στόχο την «αλληλοκαταγγελία» των αγροτών για ψευδείς δηλώσεις. Βεβαίως αντί αλληλοκαταγγελίας έγινε «αλληλοσυγκάλυψη» και το βάρος ελέγχου έπεσε στην αρμόδια επιτροπή.
Οπως ήταν αναμενόμενο, στις περισσότερες περιπτώσεις όλα ή μερικά από τα πρόσωπα των διαφόρων επιτροπών δεν εκτελούσαν τις διαταγές των κατοχικών αρχών, κερδίζοντας έτσι και την εμπιστοσύνη των αγροτών. Πολλά από τα μέλη των επιτροπών αυτών αναδείχθηκαν έτσι τοπικοί ηγέτες της Εθνικής Αντίστασης.
Ολη αυτή η προσπάθεια των αρχών Κατοχής τελικά ελάχιστα απέδωσε σε σχέση με τα αναμενόμενα και δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα του επισιτισμού των αστικών κέντρων. Αντίθετα δημιούργησε και στον αγροτικό χώρο συνθήκες έντονης δυσαρέσκειας, η οποία δεν άργησε να μετατραπεί σε αντίδραση κατά των κατοχικών δυνάμεων και να ενισχύσει την προσπάθεια της Εθνικής Αντίστασης, που ήδη είχε αρχίσει να οργανώνεται στον αγροτικό χώρο.

“Ποιός είναι λοιπόν πατριώτης;”

    Τη νύχτα της 30^ης προς 31^η Μάη του 1941, μέσα στη βαθιά Κατοχή, ο Γλέζος και ο Σάντας κατεβάζουν τη μισητή σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό από την Ακρόπολη. Ποιός Έλληνας δεν είναι περήφανος για εκείνη την πράξη;
    Ναι, αλλά τότε υπήρχαν και εκείνοι που έλεγαν αυτά: 

Η εφημερίδα «Βραδυνή» της 1^ης Ιουνίου 1941 καταγγέλλει σαν «παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας» αυτούς που κατέβασαν την χιτλερική σημαία η οποία αξίζει «την προσήκουσαν τιμήν και τον ειλικρινή σεβασμόν»…

    Μέσα στη ναζιστική σκλαβιά ορθώθηκε το ανάστημα του αδούλωτου λαού για την αποτίναξη του φασιστικού ζυγού, για την εθνική απελευθέρωση και την αναδημιουργία της Ελλάδας:

«Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα (…). Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό. Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα’ναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας»

 (Από το ιστορικό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη, γραμματέα του ΚΚΕ, 31 Οκτώβρη 1940).

    Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι υπήρχαν και εκείνοι οι προσκυνημένοι, τα ελληνόφωνα όργανα του κατακτητή, τα φασιστικά Τάγματα Ασφαλείας και της θηριωδίας, προς τα οποία επιδαψίλευαν δάφνες ο Χίτλερ και ο Χίμλερ:

    Η 28^η Οκτωβρίου είναι η ημέρα μνήμης και τιμής για τους πραγματικούς πατριώτες, τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά. Και ο όρκος τους ήταν αυτός:

   «Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού καιυπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του»

    (Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).
    Αλλά και τότε δεν έλειψαν εκείνοι που βρέθηκαν απέναντι στον ελληνικό λαό. Εκείνοι που βγήκαν από τις τάξεις του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και τα χωριά. Υπήρχαν οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες. Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

(Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…

    Έτσι ήταν τα πράγματα τότε.
Τότε, στις 29 Οκτώβρη του 1944, την ώρα που οι απόντες και οι άκαπνοι από τον αγώνα ενάντια στον φασισμό επέστρεφαν στην Ελλάδα συνοδεύοντας τον Σκόμπυ, ο Άρης Βελουχιώτης, μιλώντας στην απελευθερωμένη Λαμία παρουσίαζε την πολιτική του ΕΑΜ εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ και τόνιζε: «Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ υποσχέθηκαν στο λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε».
    Σε εκείνη την ιστορική ομιλία, που στην ουσία αποτελούσε μια οξυδερκή ανακεφαλαίωση του τετραετούς αγώνα που είχε προηγηθεί, της πολιτικοϊδεολογικής σύγκρουσης που είχε έρθει στο προσκήνιο, αλλά που αποδείχτηκε και ασφαλής πρόγνωση όσων ακολούθησαν, ανάμεσα στα άλλα έλεγε:

    «(...) Μας κατηγορούν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές και ισχυρίζονται ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είναι σκεπασμένες κομμουνιστικές οργανώσεις. Μα αυτή η κατηγορία μπορεί ν' αποτελέσει ντροπή ή έπαινο; Το Κομμουνιστικό Κόμμα δε βαδίζει τώρα για τον κομμουνισμό. Το ΚΚΕ έχει βέβαια στο Πρόγραμμά του σαν τελική του επιδίωξη τον κομμουνισμό. Μα όχι για τώρα. Τον κομμουνισμό θα τον επιβάλλετε σεις, ο λαός κι όχι το ΚΚΕ (...)

    Μα ας πούμε ότι το ΚΚΕ θα εφαρμόσει τον κομμουνισμό. Λένε ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησιές και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές να χαλάσουν τις εκκλησιές, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Οι εκκλησιές μας φταίνε ή τα καράβια του Εμπειρίκου; (...)

    Συνεπώς, καταλαβαίνετε τώρα ότι αυτοί που διαδίδουν αυτές τις συκοφαντίες επιδιώκουν άλλους σκοπούς, προσπαθώντας με το μέσο αυτό της συκοφαντίας να εξαπατήσουν το λαό και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους πάνω του. Αν, μάλιστα, εξετάσουμε βαθύτερα το πράμα αυτό, θα δούμε ότι αυτοί είναι άθρησκοι, γιατί σ' αυτούς δεν υπάρχει ίχνος θρησκευτικής συνείδησης κι ο μόνος που λατρεύουν είναι ο Θεός Μαμμωνάς, ο Θεός του χρήματος (...)

    Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένειά του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. 

    Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ; Όταν έξαφνα στα 1929 - 31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.

    Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.

    Μας κατηγορούν επίσης, ότι εμείς επιβουλευόμαστε την τιμή. Βλέπετε, όλοι αυτοί οι "ηθικοί", που όταν περπατάνε μπερδεύουνται τα κεφάλια τους στα σύρματα, μιλάνε για τιμή! Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή, για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής. Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του (...).

    Όταν ήταν εδώ ο κατακτητής, αυτοί θέλανε τότε την τάξη. Εμείς θέλαμε την αταξία για να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή του κατακτητή. Τώρα αυτοί θέλουνε την αταξία. Μα εμείς θέλουμε την τάξη. Αυτοί είναι οι οργανωτές του εμφυλίου πολέμου για να εκμεταλλεύουνται το λαό μας. Αυτοί είναι οι λύκοι, που προσπαθούν να κατασπαράξουν το κοπάδι, εμάς, εσάς, όλους μας, το λαό δηλαδή (...)».

    Έτσι ήταν τότε τα πράγματα. Είναι υπόθεση του καθενός να απαντήσει αν εκείνο το ερώτημα - «Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς;» - ισχύει και σήμερα…
 Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

-ΚΑΘΕ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΟΝΤΩΘΕΙ ΑΛΥΠΗΤΑ

To γνήσιο και το πλαστό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Στις 2 Νοεμβρίου του 1940, σ' όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες δημοσιεύτηκε μια επιστολή που έμελλε να αποτελέσει ένα από τα σημαντικότερα ντοκουμέντα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ήταν το ανοιχτό γράμμα του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη «προς το λαό της Ελλάδας».

«Ο φασισμός του Μουσολίνι -έλεγε το γράμμα[1]- χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και να τη εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμιά επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.
Αθήνα 31 του Οχτώβρη 1940 Νίκος Ζαχαριάδης
Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ».

Εκείνη την περίοδο, αλλά και στη συνέχεια όταν τέθηκε το καθήκον της οργάνωσης της Εθνικής Αντίστασης κατά της τριπλής φασιστικής κατοχής, το γράμμα αυτό του Νίκου Ζαχαριάδη αποτέλεσε τον καθοδηγητικό μπούσουλα του ΚΚΕ και ολόκληρης της, τότε, Αριστεράς που δημιούργησε το ΕΑΜ.

Ταυτόχρονα όμως προκάλεσε και τον θαυμασμό ακόμη και των αντιπάλων τους. «Η πρώτη αντίδραση του κόμματος- γράφει ο Ευαγ. Αβέρωφ αναφερόμενος στην στάση του ΚΚΕ στον ελληνοϊταλικό πόλεμο[2]- υπήρξε απρόβλεπτη. Στις 30 Οκτωβρίου του 1940 (σ.σ. 31 Οκτωβρίου είναι το σωστό), ο Ζαχαριάδης από τη φυλακή όπου βρισκόταν τρισήμισι περίπου χρόνια, απηύθυνε μια επιστολή προς τον Μανιαδάκη.

Δημοσιεύτηκε αμέσως σε όλες τις εφημερίδες. Επρόκειτο για μια ωραία έκκληση υπέρ της αμύνης και κατέληγε ως εξής: ''Όλοι στον αγώνα, καθένας στη θέση του, η νίκη θα ανήκη στην Ελλάδα και στο λαό της. Οι εργάτες όλου του κόσμου βρίσκονται στο πλευρό μας''. Ήταν κείμενο επιδέξιο από την πλευρά του (η νίκη στο λαό, όχι στη δικτατορία, οι εργάτες όλου του κόσμου) αλλά ήταν συγχρόνως κείμενο χρήσιμο για τον αγώνα. Ήταν επίσης ευθυγραμμισμένο με τις δηλώσεις όλων των πολιτικών ηγετών, οι οποίοι αντετίθεντο όλοι στο δικτατορικό καθεστώς. Πράγματι, όλοι οι πολιτικοί ηγέτες είχαν κηρυχθεί υπέρ της ενόπλου αντιστάσεως κατά του εισβολέως.».
Τα σημεία του γράμματος που στρέφονται κατά της δικτατορίας δεν είναι μόνο αυτά που επισημάνει ο Αβέρωφ. Η φράση «Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα» είναι ίσως το ισχυρότερο χαστούκι κατά της δικτατορίας και μία σαφέστατη έκκληση προς τον ελληνικό λαό να είναι εχθρικός απέναντί της κι απέναντι στα όργανά της. Αλλά το γράμμα δεν σταματούσε εκεί. Έδινε προοπτική στο λαό και προσδιόριζε με ακρίβεια το χαρακτήρα της πάλης του όταν έλεγε πως «έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό».
Λαμπρότερο ντοκουμέντο στην ιστορία του ελληνικού λαϊκού κι επαναστατικού κινήματος, τόσο πυκνό και τόσο ξεκάθαρο σε νοήματα, που να συνδυάζει με τόση ευστοχία την τακτική με την στρατηγική, δεν υπάρχει.

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΜΑΝΙΑΔΑΚΗ: ΤΟ ΠΛΑΣΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

Του προαναφερόμενου γράμματος του Νίκου Ζαχαριάδη ακολούθησαν αλλά δύο. Πριν όμως αναφερθούμε σ' αυτά αξίζει να σταθούμε σε ένα ζήτημα που δεν είναι ευρύτερα γνωστό σε όλες τις διαστάσεις του, κι έχει να κάνει με τις προσπάθειες της μεταξικής δικτατορίας και των αρχών ασφαλείας του καθεστώτος να παρασύρουν τους κομμουνιστές στην πολιτική τους ενόψει του πολέμου με την Ιταλία που από το Καλοκαίρι του 1940 έδειχνε αναπόφευκτος.

Από τα τέλη του 1939 ο υφυπουργός Ασφαλείας του Μεταξά Κ. Μανιαδάκης και οι υπηρεσίες δίωξης του Κομμουνισμού έθεσαν σε εφαρμογή ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο. Τον Γενάρη του 1940, αξιοποιώντας στελέχη του Κόμματος που είχαν προσχωρήσει στις υπηρεσίες τους, όπως ο Μιχάλης Τυρίμος βουλευτής και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, αλλά και τίμιους κομμουνιστές που δεν γνώριζαν πως είχαν πέσει στα δίχτυα της Ασφάλειας, δημιούργησαν ένα πλαστό ΚΚΕ με ελεγχόμενη από αυτούς καθοδήγηση που την ονόμασαν «Προσωρινή Διοίκηση». Παράλληλα εξέδιδαν ψεύτικο- ασφαλίτικο Ριζοσπάστη και για ένα διάστημα κατάφεραν να γίνουν πιστευτοί ως γνήσιοι και έντιμοι κομμουνιστές από το σημαντικότερο μέρος των παράνομων κομματικών οργανώσεων και τις σπουδαιότερες ομάδες συμβίωσης εξόριστων και φυλακισμένων κομμουνιστών, όπως για παράδειγμα τη ομάδα φυλακισμένων της Ακροναυπλίας.

Από τις αρχές Φθινοπώρου του 1940 -όπως δείχνουν αδιαμφισβήτητα ιστορικά στοιχεία- το μεταξικό καθεστώς, μέσω του ψεύτικου ΚΚΕ, επικεντρώνει τις προσπάθειες του να παρασύρει του κομμουνιστές- και όσους επηρεάζονται απ' αυτούς- σε θέση υποστήριξης της πολιτικής του ενόψει του επικείμενου πολέμου.

 Χαρακτηριστική περίπτωση -και ενδιαφέρουσα από κάθε πλευρά- είναι η δημοσίευση στο Ριζοσπάστη που εξέδιδε η Προσωρινή Διοίκηση (αρ. φ. 9, 1 Οκτωβρίου 1940) ενός πλαστού γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη που έμελλε να παίξει έναν ορισμένο ρόλο στη στάση εξόριστων κομμουνιστών, ιδιαίτερα όταν ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος. Το περιεχόμενο του πλαστού αυτού γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη, όπως δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη της Προσωρινής Διοίκησης, έχει ως εξής:

«ΜΕΤΑΞΑΝ, Πρωθυπουργόν,
Αθήνα

Το ΚΚΕ πάντα έβαζε και βάζει τα συμφέροντα του Λαού πάνω απ' όλα. Σήμερα η φασιστική Ιταλία και ο άξονας Βερολίνου-Ρώμης έχουν ουσιαστικά αποφασίσει να καταργήσουν την ανεξαρτησία της Ελλάδας και περιμένουν την κατάλληλη γι' αυτούς στιγμή να δράσουν. Την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία μας μόνο δύο πράγματα μπορούν να τη σώσουν. 1) Η πανελλαδική παλλαϊκή πανστρατιά με το λαό πραγματικό αφέντη στον τόπο του και στη δουλειά του. Αυτό απαιτεί αμείλιχτο χτύπημα των πλουτοκρατικών παρασίτων και των πραχτόρων του άξονα και της Αγγλίας στην Ελλάδα. 2) Ολοκληρωτικό πολιτικό και οικονομικό προσανατολισμό προς τη Σοβιετική Ρωσία, τη μόνη μεγάλη δύναμη που υπερασπίζεται τους μικρούς λαούς, και που μπορεί να μας εξασφαλίσει αποτελεσματικά. Η Ελλάδα πρέπει να δουλέψει με όλες τις δυνάμεις της για να πάρουν και οι άλλες βαλκανικές χώρες τον ίδιο προσανατολισμό. Το ΚΚΕ δεν αρνιέται σε κανένα το δικαίωμα να ενδιαφέρεται για τον τόπο του, με τον όρο όμως τα έργα να ακολουθούν τα λόγια. Με βάση την πιο πάνω γραμμή, το ΚΚΕ, ξεχνώντας το παρελθόν, παίρνει τη θέση του στη γραμμή του πυρός για την εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα κάτω απ' τις διαταγές σας.
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ»

Η πλαστότητα αυτού του γράμματος είναι εμφανής δια γυμνού οφθαλμού. Το γράμμα αυτό δεν έφερε καμία ημερομηνία, αν και ο Ζαχαριάδης έγραψε πάντα στα γράμματά του ημερομηνία. Η γλώσσα του, οι έννοιες και το περιεχόμενό τους δεν ταιριάζουν καθόλου και δεν αντιστοιχούν στο επίπεδο του ηγέτη του ΚΚΕ, ενώ από πολιτικής άποψης το ΚΚΕ φαίνεται να προσχωρεί πλήρως στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου και σε θέσεις εθνικοπατριωτικές, που δεν είχαν καμία σχέση με το λαϊκό πατριωτισμό του Κόμματος.

Επιπλέον, το γράμμα αυτό- που χειρόγραφό του ουδέποτε δημοσιοποιήθηκε- ποτέ δεν αξιοποιήθηκε από την Ασφάλεια στην προπαγάνδα της γύρω από ΚΚΕ, ούτε τότε, ούτε αργότερα, ούτε πολύ περισσότερο στη μετεμφυλιακή περίοδο. Δεν αξιοποιήθηκε επίσης- παρόλο που ήταν γνωστό στους τότε ηγέτες του κόμματος και σε ευρύ φάσμα στελεχών- ούτε στην εσωκομματική πάλη μετά την 6η Ολομέλεια του 1956, όταν ο Ζαχαριάδης καθαιρέθηκε και αργότερα όταν διαγράφηκε με την κατηγορία του υπόπτου.

Αντίθετα, αξιοποιήθηκε σε βάρος του- και χαρακτηρίστηκε λαθεμένο το πρώτο, γνήσιο, γράμμα του για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, που δημοσιεύτηκε στον Αθηναϊκό Τύπο στις 2 Νοεμβρίου του 1940. Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι για την πλαστότητα αυτού του γράμματος έγραψε ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης στο πλαίσιο της διαμάχης που είχε το Καλοκαίρι του 1946 με τον Γιάννη Πετσόπουλο[3].

 ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΛΑΣΤΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Ύστερα από τα προαναφερόμενα τίθεται εκ των πραγμάτων ένα ερώτημα. Το εν λόγω πλαστό γράμμα είχε καμία χρησιμότητα για το Μεταξικό καθεστώς. Αναμφισβήτητα είχε αλλά για απειροελάχιστο χρονικό διάστημα. Όπως αποδεικνύεται από αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία, η Ασφάλεια φρόντισε ώστε ο Ριζοσπάστης της Προσωρινής Διοίκησης, της 1ης Οκτωβρίου 1940, με το πλαστό γράμμα του Ζαχαριάδη να φτάσει στους φυλακισμένους και εξόριστους κομμουνιστές. Οι εξόριστοι της Ανάφης π.χ. το αναδημοσίευσαν στον Τύπο που εξέδιδαν. Μια τέτοια δημοσίευση βρίσκεται στο Δελτίο που εξέδιδε, ως όργανό της, η «Κομματική Φράξια Πολιτικών Εξορίστων Ανάφης».

Έτσι, όταν ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, οι εξόριστοι κομμουνιστές με βάση αυτό το γράμμα διαμόρφωσαν την αρχική τους στάση. Το ίδιο συνέβηκε και με τους φυλακισμένους. Η Ακροναυπλία π.χ. στο πρώτο της υπόμνημα προς το Μεταξά με ημερομηνία 29 Οκτωβρίου 1940 τάχθηκε υπέρ του πολέμου έχοντας υπόψη της το πλαστό γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη. Αυτό φαίνεται πεντακάθαρα από το περιεχόμενο του υπομνήματος, που καταλήγει ως εξής: «Με βάση την παραπάνω πολιτική, ημείς οι κομμουνιστές, ξ ε χ ν ώ ν τ α ς  τ ο  π α ρ ε λ θ ό ν, παίρνουμε τη θέση μας στην πρώτη γραμμή του πυρός κ ά τ ω  α π ό  τ ι ς  δ ι α τ α γ έ ς  σ α ς για την συντριβή των φασιστών επιδρομέων και την υπεράσπιση της ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της χώρας μας».

Δε χωράει αμφιβολία πως η γραμμή του πλαστού γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη- και η εξαπάτηση των κομμουνιστών που έλαβαν γνώση του από την Προσωρινή Διοίκηση- θα μπορούσε να είχε στοιχίσει πολύ στο ΚΚΕ. Οι συνέπειες ασφαλώς δεν μπορούν να προσδιοριστούν, αλλά η μετατόπιση του Κόμματος σε θέση υποταγής στο Μεταξά δεν θα το άφηνε ανέγγιχτο. Ευτυχώς όμως γι' αυτό (για το ΚΚΕ δηλαδή), πριν προλάβει να λειτουργήσει αυτή η γραμμή, στις 2 Νοεμβρίου 1940 δημοσιοποιήθηκε το πρώτο αληθινό γράμμα του ηγέτη του ΚΚΕ για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, που έβαζε τα πράγματα στη θέση τους.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΓΝΗΣΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Από τα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών- όπως προαναφέραμε- στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, ο Ν. Ζαχαριάδης έστελλε άλλα δύο γράμματα τα οποία δεν είδαν εγκαίρως το φως της δημοσιότητας[4]. Το ένα (δεύτερο στη σειρά των τριών) με ημερομηνία «26 του Νοέμβρη 1940» δημοσιεύτηκε με πρωτοβουλία της Ασφάλειας στον Αθηναϊκό Τύπο, μόλις στις... 9 Μαρτίου 1947. Το άλλο (τρίτο κατά σειρά), με ημερομηνία 15- 1- 1941 δημοσιεύτηκε πρώτη φορά τον Ιούνη του 1942, στο 2ο τεύχος της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης (ΚΟΜΕΠ) τη κατοχής και κατοπινά στο μεταπολεμικό Ριζοσπάστη[5].  

Και τα δύο αυτά γράμματα- με βάση τα δεδομένα που κάθε φορά είχαν δημιουργηθεί- έβαζαν, γενικά, την ίδια πολιτική γραμμή στο κόμμα. Επιπλέον, το τρίτο στη σειρά, της 15- 1- 1941 ξεσκέπαζε το χαφιέδικο ρόλο της «Προσωρινής Διοίκησης», της ασφαλίτικης δηλαδή καθοδήγησης που είχε δημιουργήσει η μεταξική δικτατορία για να θέση υπό τον έλεγχό της το ΚΚΕ.
Η πολιτική γραμμή των δύο αυτών γραμμάτων συμπυκνωνόταν στα παρακάτω: Ο ελληνικός λαός αγωνιζόταν για να εξασφαλίσει τη λευτεριά και τη ανεξαρτησία του και δεν είχε καμία θέση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία από την μια και την Γερμανία- Ιταλία από την άλλη. Συνεπώς, όταν πια είχαν διαμορφωθεί οι όροι ήττας της Ιταλίας το αίτημα δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από μια δίκαιη ειρήνη- χωρίς προσαρτήσεις εδαφών- κι από την διασφάλιση της ουδετερότητας της χώρας.

[1] «Το ΚΚΕ- Επίσημα Κείμενα», εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 5ος, σελ. 9- 10 και Νίκος Ζαχαριάδης: «Ιστορικά Διλήμματα- Ιστορικές Απαντήσεις- Άπαντα τα δημοσιευμένα 1940- 1945», εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2011, σελ. 31
[2] Ευάγγελου Αβέρωφ: «Φωτιά και τσεκούρι», εκδόσεις ΕΣΤΙΑ, σελ. 93.
[3] Νίκος Ζαχαριάδης, στο ίδιο σελ. 367
[4] «Το ΚΚΕ- Επίσημα Κείμενα», εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 5ος, σελ. 271- 276
[5] «Κομμουνιστική Επιθεώρηση της εποχής της φασιστικής κατοχής 1941- 1944», Ανατύπωση Αθήνα Οχτώβρης 1946, σελ. 50- 52 και «Ρ» 28/10/1945
* Δημοσιεύτηκε στην  Εφημερίδα των Συντακτών (27/10/14)

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Στημένη συνεδρίαση

  
Χαρακτηριστικά κομματικής οργάνωσης της Ν.Δ. και λιγότερο συνεδρίασης για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προέκυψαν από την καταιγίδα και τις εκτεταμμένες πλημμύρες παρουσίαζε η συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με τα κυβερνητικά στελέχη. 
«Εστησαν μια...
τηλεοπτική εικόνα τριών λεπτών», μας περιγράφουν χαρακτηριστικά από την Περιφέρεια Πειραιά.
Τονίζοντας ότι δεν κάλεσαν ούτε την περιφερειάρχη, η οποία βάσει του νόμου έχει μεγάλο μέρος της ευθύνης του συντονισμού. Μιλούν για μια εικόνα από τα παλιά, που στήνεται πάντα την επομένη της καταστροφής. Ενδιαφέρον επίσης είναι ότι στους δήμους που έχουν υποστεί τις μεγαλύτερες ζημιές, κατοικούν τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, γεγονός που εμφανίζει και μια ταξική αντιμετώπιση των προβλημάτων σε μέτρα προστασίας και αντιπλημμυρικά έργα. Το συμπέρασμα είναι ότι η Αθήνα, έπειτα από τόσα χρόνια, εξακολουθεί να έχει έλλειψη σχεδίου αντιπλημμυρικής προστασίας. 

Γ. Δ.

"Πολιτικά Παρασκήνια" (enet.gr)

INFO-WAR: Γιατί εξόντωνε ο Χίτλερ τους Εβραίους;

https://www.youtube.com/watch?v=8jo8L27VqAY&feature=player_detailpage

 Ο καθηγητής σύγχρονης ιστορίας του ΑΠΘ Γ.Μαργαρίτης εντοπίζει τα οικονομικά αίτια του ολοκαυτώματος αλλά και των στρατοπέδων συγκέντρωσης..

Πετρέλαιο, οικονομικός πόλεμος και αυτοδυναμία

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ​

Η δραματική πτώση της τιμής του αργού πετρελαίου μέσα σε λίγους μήνες (από περίπου $115 το βαρέλι. τον Ιούνιο, σε περίπου $85 σήμερα!), και, το πιο σημαντικό, η απόφαση της Σαουδικής Αραβίας, που είναι η κύρια πετρελαιοπαραγωγός χώρα, να μην μειώσει τα επίπεδα παραγωγής, ώστε να σταθεροποιηθεί η τιμή στον μέσο όρο των τελευταίων ετών (περίπου $100 το βαρέλι), δημιούργησε τις προϋποθέσεις για μια νέα μορφή οικονομικού πολέμου, πέρα από τις συνήθεις ​​κυρώσεις. Παρά το γεγονός όμως ότι η Σαουδική Αραβία διαθέτει αποθεματικά για να διατηρήσει τις τιμές του πετρελαίου γύρω στα $80 το βαρέλι για αρκετά χρόνια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν και ισχυροί οικονομικοί λόγοι πίσω από αυτή την δραστική πτώση της τιμής, τόσο από τη πλευρά της παγκόσμιας προσφοράς όσο και της ζήτησης.

Από την πλευρά της προσφοράς, είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί μια σημαντική αύξηση της παραγωγής πετρελαίου και ενέργειας γενικότερα από τις ΗΠΑ, ως αποτέλεσμα και της «επανάστασης σχιστόλιθου».
Ακόμη πιο σημαντική, όπως έδειξα σε προηγούμενο άρθρο, είναι η συμπίεση της συνολικής ζήτησης που συνεπάγεται η αναδυόμενη νέα «οικονομία ανάπτυξης» στην Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Γεγονός που έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση ψευδο-πλήρους απασχόλησης που θεμελιώνεται στις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, δηλαδή στην καθήλωση των (πραγματικών) μισθών και εισοδημάτων που εξασφαλίζουν η τεράστια επέκταση της μερικής απασχόλησης και περιστασιακής απασχόλησης, τα συμβόλαια μηδενικών ωρών απασχόλησης κ.ο.κ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την σταδιακή κατάργηση της μαζικής καταναλωτικής κοινωνίας των τελευταίων περίπου τριάντα χρόνων και την αντικατάστασή της από μια καταναλωτική κοινωνία μόνο για όσους ωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση (μια μειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού), ενώ η πλειοψηφία αγωνίζεται να καλύψει ακόμη και τις βασικές ανάγκες. Γεγονός που γίνεται ιδιαίτερα φανερό στην περιφέρεια της ΕΕ (Μεσογειακές χώρες και χώρες του πρώην σοβιετικού μπλόκ), μολονότι συμβαίνει ακόμη και στις ίδιες τις G7 χώρες. Έτσι, όπως επεσήμανε πρόσφατο κύριο άρθρο των Times (11/10/2014), σε σχέση με την άνοδο του UKIP στη Βρετανία, μια «λαϊκή επανάσταση» σημειώνεται τελευταία, καθώς «η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας έχει δημιουργήσει ηττημένους αλλά και κερδισμένους. Κατά κανόνα, οι κερδισμένοι είναι μεταξύ των εύπορων και οι ηττημένοι μεταξύ των οικονομικά ασθενέστερων». 

Ωστόσο, το γεγονός ότι υπάρχουν προφανείς οικονομικοί λόγοι για την πτώση της τιμής του πετρελαίου δεν αναιρεί την σαφή πρόθεση της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε- δηλαδή, το δίκτυο των οικονομικών και πολιτικών ελίτ που εδράζονται κυρίως στις χώρες G7) και πελατειακών καθεστώτων, όπως η Σαουδική Αραβία, να κάνουν οτιδήποτε μπορούν για να επιταχύνουν και να εντείνουν αυτή την τάση. Ιδιαίτερα σήμερα που είναι γνωστό ότι η αυξημένη προσφορά ενέργειας των ΗΠΑ μπορεί να μη διαρκέσει για περισσότερο από δύο χρόνια περίπου, μέχρις ότου η επανάσταση του «σχιστόλιθου» αρχίσει να αποφέρει φθίνουσες αποδόσεις. Με άλλα λόγια, η Υ/Ε διείδε σήμερα μια τέλεια ευκαιρία για να επιχειρήσει τον οικονομικό στραγγαλισμό του κύριου εχθρού της, της Ρωσίας, όπως την χαρακτήρισε ο Νομπελίστας για την ειρήνη Ομπάμα (ένας από τους πιο εγκληματίες προέδρους των ΗΠΑ!) στην τελευταία ομιλία τουστον ΟΗΕ, προσθέτοντας στη λίστα ―για προφανείς διακοσμητικούς λόγους― και τους τζιχαντιστες της ISIS μαζί με τον ιό έμπολα.

Επιπρόσθετα, τα επόμενα δύο χρόνια είναι κρίσιμα για την Υ/Ε, αφού στη περίοδο αυτή θα κριθεί η τύχη της Ουκρανίας και της Ευρασιατικής Ένωσης. Δηλαδή, το εάν η Ουκρανία (συμπεριλαμβανομένων των σημερινών εξεγερμένων τμημάτων της) θα ενσωματωθεί στην ΝΔΤ μέσω της ενσωμάτωσής της στην ΕΕ. Σε περίπτωση που αυτή η ενσωμάτωση επιτευχθεί, και η Ρωσία, καθώς και οι επαναστατημένες περιοχές στο Donetsk και το Lugansk συνθηκολογήσουν και αποδεχθούν ένα είδος «Νομαρχίας» που τους προσφέρει η Χούντα του Κιέβου, αυτό θα έχει καταλυτικές επιπτώσεις τόσο στην Ρωσία όσο και στην Ευρασιατική Ένωση. Με άλλα λόγια, στην περίπτωση αυτή, τόσο η Ρωσία όσο και η Ευρασιατική Ένωση θα γίνουν εξαρτημένα μέλη της Υ/Ε, όπως επιδιώκει η «πέμπτη φάλαγγα» (όπως αποκάλεσε ο Πούτιν αυτό το τμήμα της Ρωσικής ελίτ στην ομιλία του στην Κριμαία), ή οι «παγκοσμιοποιητές» (όπως αποκαλώ τους υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης μέσα στη Ρωσική ελίτ).

Μολονότι οι παγκοσμιοποιητές, δηλαδή, όλοι εκείνοι που ωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση, αποτελούν ένα πολύ μικρό τμήμα του Ρωσικού λαού, εντούτοις, κατέχουν δεσπόζουσες θέσεις σε κομβικά τμήματα του κρατικού μηχανισμού, στα ΜΜΕ και στη διανόηση ―πέρα φυσικά από τις οικονομικές ελίτ. Όλοι αυτοί επιδιώκουν την περαιτέρω ενσωμάτωση της χώρας στην ΝΔΤ, κάτι που θα σημάνει την αποτελεσματική εξάλειψη οποιωνδήποτε στοιχείωνοικονομικής και, επομένως, εθνικής κυριαρχίας που απολαμβάνει η Ρωσία σήμερα. Μιας κυριαρχίας, η οποία είναι πολύ ισχυρότερη των άλλων χωρών BRICS, λόγω της σοβιετικής κληρονομιάς και του υψηλού βαθμού αυτοδυναμίας που, επιτεύχθηκε κατά την περίοδο εκείνη. Όμως, όσο περισσότερο η Σαουδική Αραβία διατηρεί τις τιμές σε χαμηλά επίπεδα τόσο αυξάνουν οι πιθανότητες ότι όχι μόνο η Ρωσία, αλλά επίσης το Ιράν και η Βενεζουέλα, καθώς και άλλες πετρελαιοπαραγωγικές χώρες στον «άξονα του κακού» της Υ/Ε (π.χ. Αλγερία) θα έχουν μεγάλη δυσκολία ν' αντιμετωπίσουν το συνδυασμό κυρώσεων και χαμηλών τιμών πετρελαίου που χρησιμοποιεί η Υ/Ε ως αποτελεσματικά μέσα στραγγαλισμού των οικονομιών τους και υποταγής τους στην ΝΔΤ. Γι αυτό, οι περισσότεροι αναλυτές προβλέπουν σύντομη χρεοκοπία της Βενεζουέλας και τεράστια ελλείμματα στον προϋπολογισμό του Ιράν, αν οι τιμές παραμείνουν χαμηλές για σημαντικό διάστημα.

Η θεμελιώδης επομένως προϋπόθεση για τον πραγματικό αυτοκαθορισμό ενός λαού είναι η οικονομική αυτοδυναμία, εφόσον μόνο αυτή μπορεί να κάνει μια χώρα άτρωτη στις κυρώσεις της Υ/Ε (που είναι η κύρια μορφή οικονομικού πολέμου στην παγκοσμιοποίηση) αλλά και ικανή να καθορίζει τα παραγωγικά της πρότυπα σύμφωνα με τα καταναλωτικά πρότυπα που προκύπτουν από τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών και όχι από αυτές που επιβάλλει η αγορά...

Επανιδρύοντας την κοινωνία: Αποανάπτυξη, Άμεση Δημοκρατία, Αυτοδιαχείριση

Αποσπάσματα από την ομιλία του Σερζ Λατούς στη Θεσσαλονίκη (via: Blackuroi)
Tι είναι η αποανάπτυξη; Ποιο κομβικό ρόλο παίζει στην άμεση δημοκρατία; Πώς σχετίζεται με το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη; Σ’ αυτά τα ερωτήματα απάντησε ο ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Paris-Sud και θεωρητικός του ρεύματος της αποανάπτυξης, Serge Latouche, στην ομιλία του με θέμα “Επανιδρύοντας την κοινωνία: Αποανάπτυξη, άμεση δημοκρατία, αυτοδιαχείριση”. Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα.
Αυτονομία, Ετερονομία και Αποανάπτυξη:
Η αποανάπτυξη σχετίζεται άμεσα με την αυτονομία, στο βαθμό που η οικονομία της μεγέθυνσης σχετίζεται άμεσα με την ετερονομία. “Ο Καστοριάδης αντιπαραβάλλει στην αυτονομία την ετερονομία, βασίζοντας τη δεύτερη στην παράδοση. Σκοπός της αποανάπτυξης είναι ακριβώς η άρνηση της παράδοσης. Το σχέδιο της αποανάπτυξης είναι η έξοδος από την οικονομία σε ανάπτυξη. Περισσότερο είναι η άρνηση της ανάπτυξης για την ανάπτυξη κι ακόμα περισσότερο η άρνηση της ανάπτυξης με στόχο τη μεγέθυνση”.
Για τον Λατούς, ο αυτοπεριορισμός του ατόμου και ο έλεγχος της υπέρμετρης παραγωγής και κατανάλωσης συνιστά στοιχείο χειραφέτησης. “Στην οικονομία της αποανάπτυξης έχουμε να κάνουμε με το σταμάτημα της ακραίας παραγωγής και κατανάλωσης, την καταστροφή των πόρων για χάρη του κέρδους. Αυτή η οικονομία που βασίζεται στην άμετρη ανάπτυξη δεν είναι επιθυμητή, είναι καταστροφική. Γιατί αυτή η άμετρη ανάπτυξη καταστρέφει τη βιόσφαιρα, καταστρέφει την ίδια την ανθρωπότητα. Ουσιαστικά, αυτη η άμετρη ανάπτυξη επιφέρει πάρα πολλές ανισότητες. Η ανάγκη για αυτοπεριορισμό είναι αυτό που μπορεί να εγγυηθεί τη συνέχιση της ανθρωπότητας.
“Μιλάμε για μια κοινωνία που γίνεται όλο και πιο ετερόνομη και βασίζεται όλο και περισσότερο στους νόμους της αγοράς. Είναι απαραίτητο να δούμε ποιες είναι οι νέες αξίες, ουσιαστικά για να καταπολεμήσουμε αυτή την κοινωνία που γίνεται όλο και πιο ετερόνομη. Eδώ μιλάμε για την ιδέα μιας πολιτικής και οικονομικής ενότητας. Αυτή είναι η βιοπεριοχή – βιόσφαιρα (bioregión) – και είναι αυτόνομη, έχει δικούς της “κανόνες” και τρόπους ρύθμισης. Εδώ μιλάμε για την ιδέα μιας κοινωνίας αυτοκυβερνούμενης (είτε είναι αστική είτε αγροτική). Στο επίπεδο της μεγαλούπολης, αυτό θα μπορούσε να μεταφραστεί σε écoquartier (οικολογικοί δήμοι). Μιλάμε για μια πυραμιδική κατασκευή που βγάζει τους αντιπροσώπους της και μπορεί να φτάσει στο επίπεδο της παγκόσμιας συνομοσπονδίας. Ωστόσο αυτό το σχέδιο είναι ρεφορμιστικό ή επαναστατικό;”
Ρεφορμισμός ή Επανάσταση;
Μια από τις κριτικές που θα μπορούσε να δεχτεί η θεωρία της αποανάπτυξης, είναι ότι δεν επιθυμεί να αποδομήσει ριζικά το υπάρχον σύστημα, θέλει απλώς να το μετακινήσει προς μια πιο αμεσοδημοκρατική κατέυθυνση και, άρα, δεν είναι αρκετά επαναστατική. Ωστόσο για τον Latouche – αλλά και για τον Καστοριάδη – ο ριζοσπαστισμός μιας επανάστασης δεν κρίνεται με βάση το πόσο έτοιμη είναι να καταλάβει την εξουσία, αλλά με βάση το πόσο συνειδητά την αρνείται.
“Αναρωτιόμαστε αν προκειται για μια πραγματικά ριζοσπαστική δημοκρατία ή για μια δημοκρατία ρεφορμιστικού τύπου. Για τον Καστοριάδη, αυτό είναι μια επανάσταση, μια ριζική τομή. Μια τέτοια επανάσταση, ωστόσο, δεν στοχεύει στην κατάληψη της εξουσίας – όπως, για παράδειγμα, η Οκτωβριανή Επανάσταση. Κατά τον Καστοριάδη, μια κατάληψη της εξουσίας τέτοιου τύπου θα είχε ως αποτέλεσμα απλώς την κατασκευή ενός νέου γραφειοκρατικού μηχανισμού. Άρα, το ερώτημα είναι ποιο θα ήταν το υποκείμενο σε μια τέτοια επανάσταση. Ποιο είναι τελικά το κύριο υποκείμενο της ιστορίας. Η απάντηση του Καστοριάδη είναι πως είμαστε όλοι, είμαστε το 99% όπως λέγανε και στο Occupy WallStreet”.
Περί Δημοκρατίας:
“Έχουμε έναν άξονα: από τη μία η έννοια της ριζοσπαστικής δημοκρατίας (κατά τον Καστοριάδη) κι από την άλλη η έννοια της σχετικής δημοκρατίας (κατά πολλούς ρεφορμιστικής) του Jean Baechcler. Για τον Baechler, από την προϊστορία ακόμα κύρια σκέψη των ανθρώπων ήταν η δημοκρατία και όχι η δικτατορία. Για τον Καστοριάδη, ωστόσο, η δημοκρατία υπάρχει ουσιαστικά σε δύο ιστορικές περιόδους. Μιλάμε για την Αθήνα του 4ου αιώνα και για τις κομμούνες στο τέλος του Μεσαίωνα. Για τον Colin Crouch, ζούμε σε ένα καθεστώς μετα-δημοκρατικό, το οποίο ελέγχεται από λόμπι και μικρές ομάδες. Για τον Λεουϊ δε ζούμε παρά στιγμές δημοκρατίας, κι όχι ένα σύστημα καθ’ όλα δημοκρατικό. Για τον Λεουϊ πρόκειται για ένα σύστημα πάρα πολύ εύθραυστο και συνοψίζεται ας πούμε στις κοινότητες στη Γερμανία (με τον Τόμας Μούντσερ), στην Κομμούνα του Παρισιού, στους πρώτους μήνες της Οκτωβριανής Επανάστασης, στην Ισπανία του ’36, στη Βουδαπέστη κτλ.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη υπήρχε πάντα μια διαδοχή δικτατοριών και δημοκρατιών. Ο Σλάβοι Σίζεκ μιλά για démocrature (démocratie + dictature), κάτι ανάμεσα σε δημοκρατία και δικτατορία. Για τον Καστοριάδη η δημοκρατία είναι το να μορφώνεσαι πώς να είσαι πολίτης, το να μορφώνεσαι πώς να ζεις σε ένα σύστημα πιο δημοκρατικό. Πέρα από πολιτικός φιλόσοφος ήταν και ψυχαναλυτής. Έτσι, ασχολήθηκε και με το άτομο, με το πώς ένα άτομο μπορεί να γίνει πολίτης, ποια είναι τα στάδια που πρέπει να περάσει.
Άμεση Δημοκρατία και Εξουσία:
“Σκεφτόμαστε την άμεση δημοκρατία σαν ένα σκοπό, χωρίς να ξέρουμε/ να μαστε σίγουροι για το τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Δεν πρόκειται να καταλάβουμε την εξουσία βάσει ενός συγκεκριμένου σχεδίου, αλλά ουσιαστικά να την πιέσουμε να κινηθεί σε πιο αμεσοδημοκρατικά πλαίσια. Στο βαθμό που ζούμε σε συστήματα που είναι σχετικά κλειστά, μπορούμε να μπολιάσουμε την ίδια την εξουσία προς μια τέτοια κατεύθυνση. Εδώ μιλάμε για το θεσμό της εκλογής ανθρώπων, οι οποίοι δε θα χουνε (όπως σήμερα) τη δυνατότητα να κάνουν ό,τι θέλουνε και η θέση τους θα είναι άμεσα ανακλητή εφόσον αποφασιστεί και εφόσον χρειαστέι. Το παράδειγμα των Τσιάπας, οι νεοζαπατίστικες περιοχές. Άλλο παράδειγμα άμεσης δημοκρατίας: οι κοοπερατίβες”.
Για τον Latouche, η κατάληψη της εξουσίας δεν θα πρεπε να είναι το ζητούμενο, ούτε και το αποτέλεσμα μια επαναστατικής διαδικασίας που θέτει ως πρόταγμα την άμεση δημοκρατία. Η εξουσία διαφθείρει και φέρνει αποτελέσματα αντίθετα απ’ αυτά που επιδίωκε εξ αρχής. Θεωρεί, λοιπόν, ότι ο στόχος θα πρεπε να είναι η άσκηση πίεσης από τα κάτω, προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα και να υιοθετηθεί ένα αμεσοδημοκρατικό πρόγραμμα από όλους.
(* Η αποανάπτυξη είναι πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό ρεύμα, το οποίο έχει ως βάση τον αντικαταναλωτισμό και τον αντικαπιταλισμό. Οι εκφραστές του κινήματος αυτού έρχονται σε ρήξη με την υπέρμετρη παραγωγή και κατανάλωση, τονίζονταις τις καταστροφικές συνέπειες που έχουν αυτά στο περιβάλλον και την κοινωνία. Ο ίδιος ο Latouche ασχολείται εντατικά με το ρεύμα αυτό ήδη από το 2002).
(*Η ομιλία του Latouche πραγματοποιήθηκε την Τρίτη, 14 Οκτώβρη στη Θεσσαλονίκη και συνδιοργανώθηκε από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες, τον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΣ, την Εφημερίδα των Συντακτών, το Συν Άλλοις και τις Εκδόσεις των Συναδέλφων. Επόμενη ομιλία του Latouche την Παρασκευή 17 Οκτώβρη στη Νομική -Αθήνα.)
eagainst.com

Άνεμος Αντίστασης: Κυβέρνηση εναντίον ΣΥΡΙΖΑ για την ήττα της Εθνικής...

Άνεμος Αντίστασης: Κυβέρνηση εναντίον ΣΥΡΙΖΑ για την ήττα της Εθνικής...: Λίγα λεπτά μετά την λήξη του αγώνα Ελλάδα-Β. Ιρλανδία, και την απρόσμενη ήττα της ομάδας μας, η κυβέρνηση, μέσω της κυβερνητικής εκπροσ...

Οι «φτωχοδιάβολοι» και η Εκάλη: Το δόγμα μηδενικής ανοχής του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν ισχύει για τους εκλεκτους

Ανέλαβε να φέρει εις πέρας τις 15.000 απολύσεις που προέβλεπε η δανειακή σύμβαση. Και τις επένδυσε ιδεολογικά με το δόγμα της μηδενικής ανοχής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συστήνεται ως αποφασισμένος πολέμιος της ατιμωρησίας, της αναξιοκρατίας και της ανομίας στο δημόσιο.

Οι ένοχοι βρέθηκαν στα πρόσωπα των 27 υπαλλήλων του δήμου Κερατσινίου, εκ των οποίων οι 15 είναι ανάπηροι, που κατηγορούνται πως κακώς κρίθηκαν το 2004 αναγκαίοι από το τότε δημοτικό συμβούλιο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζήτησε την παραδειγματική τιμωρία των «φτωχοδιάβολων», όπως αποκάλεσε τους 27 του Κερατσινίου, υποστηρίζοντας ότι οι νόμοι πρέπει να ισχύουν για όλους, ακόμα και για τους φουκαράδες. Σε μια αποστροφή μάλιστα του λόγου του ρώτησε τους βουλευτές του Σύριζα αν τα κριτήρια τους θα άλλαζαν αν επρόκειτο για υπαλλήλους του δήμου Εκάλης.
 
Θα ήταν ενδιαφέρον να αντιστρέψει κανείς το ερώτημα και να το απευθύνει στον ίδιο τον Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης: Πως γίνεται να ζητά την παραδειγματική τιμωρία ανάπηρων δημοτικών υπαλλήλων που τους έλειπε ένας μήνας στην κρίσιμη διετία του προεδρικού διατάγματος Παυλόπουλου και να χρίζει γενική διευθύντρια του Υπουργείου του, υπάλληλο για την οποία έχει διαταχθεί πειθαρχική και εισαγγελική έρευνα; 
 

Η «Εκάλη»:  Η Γενική Διευθύντρια του Υπ. Διοικητικής Μεταρρύθμισης και το σκάνδαλο που μπήκε στο συρτάρι

 
Τον Οκτώβριο του 2005 οι επιθεωρητές ελεγκτές δημόσιας διοίκησης εκδίδουν ένα αποκαλυπτικό πόρισμα  για το Πρόγραμμα Πολιτεία που συντόνιζε τότε το Υπουργείο Εσωτερικών.  Οι επιθεωρητές κάνουν λόγο για όργιο παρατυπιών : 75 έργα εντάχθηκαν στο πρόγραμμα επιδοτήσεων χωρίς να αναφέρεται ο προϋπολογισμός τους, 2 έργα εντάχθηκαν  δύο φορές, ενώ κοινή πρακτική ήταν το σπάσιμο των έργων σε κομμάτια ώστε να μπορούν να γίνουν απευθείας αναθέσεις. Οι επιθεωρητές ζητούν την πειθαρχική δίωξη των εμπλεκόμενων, στους οποίους περιλαμβάνεται και η υπεύθυνη του Προγράμματος Πολιτεία, Γεωργία Βαλατσού.  Η δίωξη καθυστερεί  14 μήνες, αλλά τελικά ξεκινά μετά από παρέμβαση του εισαγγελέα. Η Γεωργία Βαλατσού παραπέμπεται  για παράβαση καθήκοντος, το πειθαρχικό ξεκινά αλλά δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ. Ο φάκελος μπαίνει στο συρτάρι, η κ. Βαλατσού ανεβαίνει στη ιεραρχία και επιλέγεται από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως  Γενική Διευθύντρια Οικονομικών Υπηρεσιών. 
 
 

Η αξιοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη

 
Ο νόμος για την επιλογή των προϊσταμένων του δημοσίου, είναι άλλο ένα από τα μεταρρυθμιστικά επιτεύγματα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Περιγράφεται αναλυτικά ένα σύστημα επιλογής, που δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα, το ζουμί όμως κρύβεται στις μεταβατικές διατάξεις: Με πρόσχημα την αλλαγή των οργανογραμμάτων καθαιρούνται όλοι οι προϊστάμενοι και στη θέση τους μπαίνουν αυτοί που επιλέγει ο εκάστοτε υπουργός. Δεν πρόκειται για «μία από τα ίδια» καθώς τα στελέχη που καθαιρούνται είναι η πρώτη γενιά προϊσταμένων που αναδείχτηκαν με αντικειμενικά κριτήρια (νόμος Ραγκούση).

Ο «νόμος» εφαρμόζεται πρώτα στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, όπου οι τέσσερις γενικές διευθύνσεις μειώνονται σε τρεις.

• Ο Δημήτρης Παπαδημητρόπουλος που είχε συγκεντρώσει τη μεγαλύτερη βαθμολογία στο διαγωνισμό του 2010 καθαιρείται και υποβιβάζεται σε απλό υπάλληλο.
• Στις 3 γενικές διευθύνσεις τοποθετούνται, ο Νίκος Μιχαλόπουλος, που είχε βγει τελευταίος στο διαγωνισμό του 2010, ο Ιωάννης Σπηλιωτόπουλος, που δεν συμμετείχε στο διαγωνισμό γιατί δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις και ηΓεωργία Βαλατσού, που παρότι πληρούσε τα κριτήρια υποτίθεται πως ελέγχεται πειθαρχικά

Δεν γνωρίζω ποια θα ήταν η ετυμηγορία του πειθαρχικού Συμβουλίου αν η υπόθεση δεν έμπαινε στο συρτάρι. Ενδεχομένως να έκρινε ότι η Γεωργία Βαλατσού δεν ευθύνεται για τις παρατυπίες και τις διπλές εγγραφές του προγράμματος πολιτεία. Ωστόσο οι «παρατυπίες» για τις οποίες κατηγορείται είναι πολύ σοβαρότερες από το να δεχτεί ένας δημοτικός υπάλληλος την βεβαίωση του δημοτικού συμβουλίου πως για τον 1 ή δύο μήνες που του έλειπαν το 2002 εργαζόταν στο δήμο με προφορική εντολή.  
 
Η μηδενική ανοχή του Κυριάκου Μητσοτάκη μπάζει νερά. Το σημαντικότερο όμως είναι πως έχει απαξιώσει εντελώς όλη τη διαδικασία της αξιολόγησης, που έτσι κι αλλιώς είχε κατηγορηθεί ως αυθαίρετη, αφού προεξοφλούσε ότι το 15% των υπαλλήλων είναι ανίκανοι. Το ποιος θα ενταχθεί σε αυτό το ποσοστό και ποιος όχι θα το αποφασίσουν μόνοι τους οι προϊστάμενοι που έχουν επιλεγεί με μόνο κριτήριο την εύνοια του Υπουργού.

Η καχυποψία των δημοσίων υπαλλήλων που φοβούνται ότι οι οι διορισμένοι προϊστάμενοι θα γλυτώσουν τα δικά τους παιδιά από το 15% και την απόλυση, είναι κάτι παραπάνω από δικαιολογημένη.
 
  
ΥΓ:  Δεν είναι η πρώτη φορά που η κ. Βαλατσού ελέγχεται πειθαρχικά. Είχε κατηγορηθεί ότι το 2006 απουσίαζε από την υπηρεσία της για ένα χρόνο αδικαιολόγητα. Στο πειθαρχικό συμβούλιο που την αθώωσε συμμετείχε και ο νυν γενικός διευθυντής διοικητικών υπηρεσιών, Νίκος Μιχαλόπουλος.

thepressproject.gr

anemosantistasis

Nonews-NEWS: Η σύγχρονη βαρβαρότητα σε μία φωτογραφία...

Nonews-NEWS: Η σύγχρονη βαρβαρότητα σε μία φωτογραφία...: Η απέλπιδα προσπάθεια των μεταναστών να δραπετεύσουν προς το γήπεδο γκολφ της Μελίγια όπου ένα παιχνίδι μπορεί να κοστίσει 28 δολάρια για ...

Nonews-NEWS: Το δάγκωμα του σκορπιού...

Nonews-NEWS: Το δάγκωμα του σκορπιού...: ... και η έξυπνη παγίδα στον ΣΥΡΙΖΑ... Είναι όπως το ανέκδοτο με τον σκορπιό, που δαγκώνει τον βάτραχο που τον κουβαλάει στην άλλη...

Nonews-NEWS: «Πρωθυπουργός, ή απλά κομματάρχης;»...

Nonews-NEWS: «Πρωθυπουργός, ή απλά κομματάρχης;»...:   To σχόλιο του Παπαδημούλη, για τη μη πρόσκληση της Δούρου από Σαμαρά... Ο Δ. Παπαδημούλης καυτηρίασε τη μη πρόσκληση της Περιφερειάρχη...

Φτύσιμο, η καλύτερη στάση απέναντι σε ακροδεξιούς και σε φασίστες...

Τα τελευταία χρόνια έχουμε απολαύσει πολλές ανούσιες κι αδιέξοδες κοκορομαχίες ακροδεξιών/φασιστών με αριστερούς στα παράθυρα των ιδιωτικών σταθμών, με τους τηλεπαρουσιαστές και ιδιοκτήτες των καναλιών να ενδιαφέρονται περισσότερο για τα μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης παρά για την ουσία των πραγμάτων και το ξεκαθάρισμα κάποιων απόψεων, σκέψεων και λύσεων.

Υπήρξαν στιγμές που ο παρουσιαστής ξεπερνούσε τα όρια και προκαλούσε, όπως στην πρωινή εκπομπή του Παπαδάκη, στην οποία ο νεοναζί Ηλίας Κασιδιάρης χαστούκισε την υποτιθέμενη κομμουνίστρια Λιάνα Κανέλη. Στη συγκεκριμένη σκηνή όλο το κατηγορώ, έπεσε πάνω στον Κασιδιάρη κι όχι αδίκως αλλά κανείς δεν πείραξε τον τηλεπαρουσιαστή που φιτίλιαζε την ένταση.

Από την άλλη είχαμε πολλές τηλεοπτικές συζητήσεις προσώπων της αριστεράς όπως ο Βαρεμένος, ο Κυρίτσης, ο Σκουρλέτης κι άλλοι πολλοί απέναντι σε ακροδεξιούς/φασίστες όπως ο Γεωργιάδης, η Βούλτεψη κι ο Κρανιδιώτης κι άλλοι πολλοί. Κάθε φορά που επεδίωκε κάποιος από την Αριστερά να αναπτύξει μία άποψη ή να αναλύσει μία θέση του κόμματός του, πετάγονταν σαν ελατήριο οι φασίστες με μία κουτοπόνηρη ερώτηση και έκαναν τη συζήτηση μπάχαλο. Άντε να αποδείξεις σε έναν ανεγκέφαλο πως δεν είσαι ελέφαντας. Με τη προβοκατόρικη στάση που κρατούσαν οι ακροδεξιοί και οι φασίστες της τωρινής κυβέρνησης, χανόταν η ουσία της συζήτησης, προκαλούταν μία σύγχυση και δε μαθαίναμε ποτέ καθαρά (όσοι ενημερώνονται μόνο από τα συστημικά τηλεοπτικά κανάλια) τις απόψεις και τις στάσεις της αντιπολίτευσης. Στη συνέχεια περνούσε στον κόσμο η παραπληροφόρηση πως επικρατεί μία πολυφωνία και μία ανωριμότητα στο αντίπαλο στρατόπεδο. Πως ένας παππούλης που ψηφίζει τόσα χρόνια συντηρητικά και κλαίει για το πετσόκομμα της σύνταξής του, θα μάθει την άλλη άποψη ή την άλλη πρόταση που δίνεται (το αν θα εφαρμοστεί ή όχι είναι άλλο θέμα);

Το θέμα όμως ήταν πως οι εκπρόσωποι της Αριστεράς δε συνειδητοποιούσαν το λάθος που έκαναν με το να δίνουν σημασία στις κουτοπονηριές των ακροδεξιών. Τη λύση την έδωσε ο Νίκος Μπογιόπουλος σε μία πρωινή εκπομπή του Alpha στις 18 Οκτωβρίου. Την ώρα που πήγε να αναπτύξει έναν προβληματισμό και να αναλύσει μία πραγματικότητα (θα την αναφέρω παρακάτω), πετάχτηκε ο Φαήλος Κρανιδιώτης και τον ρώτησε με ειρωνικό ύφος για το που θα βρουν τα λεφτά (συγκεκριμένα ρώτησε αν θα γίνει με δανεικά η αποκατάσταση). 

Πριν φτάσουμε όμως σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, ακούσαμε την ψύχραιμη ανάλυση του Νίκου Μπογιόπουλου όσον αφορά την κατάσταση της Ελλάδος κι ακολούθησε η απελπιστική ειρωνεία του Κρανιδιώτη, ο οποίος πέταξε και μία Β.Κορέα στην ομιλία του για να προκαλέσει μία ακόμη σύγχυση (ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει την Ελλάδα Β.Κορέα). Όταν ο λόγος δόθηκε ξανά στον Νίκο Μπογιόπουλο, ο Κρανιδιώτης του επιτέθηκε με την ειρωνική αυτή ερώτηση. Την έκανε μάλιστα τρεις φορές με τον φόβο φανερό στο πρόσωπό του. Αναρωτήθηκε μάλιστα γιατί δε παίρνει καμία απάντηση. Ευτυχώς η στάση του Μπογιόπουλου ήταν πολύ ώριμη και ξεκάθαρη. Αγνόησε την ηλίθια ερώτηση του φασίστα και συνέχισε την ανάλυσή του. 

Από κει βγήκαν σπουδαία συμπεράσματα. Ένα απ' αυτά είναι πως χάθηκαν αρκετά δισεκατομμύρια από τις ελληνικές τράπεζες. Επίσης πως οι δισεκατομμυριούχοι της Ελλάδος αυξήθηκαν από εννιά σε έντεκα και η περιουσία τους εκτοξεύθηκε από τα 16 δισεκατομμύρια στα 18. Τέλος συμπλήρωσε πως αυξήθηκε ο δημόσιος πλούτος που κατέχουν. 

Με λίγα λόγια ο Νίκος Μπογιόπουλος, ο οποίος κατακρίθηκε για την μετεγκατάστασή του στον Real fm, αγνοώντας τον φασιστάκο σύμβουλο του Αντώνη Σαμαρά, πρόσφερε στον κόσμο τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Έδωσε τη λύση στην προβοκατόρικη συμπεριφορά των ακροδεξιών, το φτύσιμο. 

Είναι σημαντικό λοιπόν από τώρα και στο εξής, όταν θα ξανασυμπέσουν ακροδεξιοί με αριστερούς, οι δεύτεροι να αγνοήσουν τις ηλίθιες απορίες των πρώτων για να μπορλεσουν έτσι να μεταφέρουν στο κόσμο προβληματισμούς που θα τους δώσουν λύσεις σε αρκετά θέματα μα πάνω απ' όλα να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα με στοιχεία που δε προέρχονται από την Β.Κορέα (όπως σαρκαστικά ανέφερε ο Μπογιόπουλος απέναντι στις ειρωνείες του Κρανιδιώτη) αλλά από στατιστικές εταιρίες που υπηρετούν στην καρδιά του καπιταλισμού και κρύβονται από τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Καλό είναι να απολαύσετε το βίντεο, να παρατηρήσετε τη ψυχραιμία του Νίκου Μπογιόπουλου και να ευχαριστηθείτε τον πανικό που κυρίευσε τον Κρανιδιώτη όταν αντιλήφθηκε πως ο γνωστός δημοσιογράφος δεν έπεσε στην παγίδα του. (πατήστε εδώ)

Laternative

Πολιτικαντισμοί: Δεν προσκλήθηκε η Περιφέρεια Αττικής στην έκτακτη σύσκεψη για τις καταστροφικές πλημμύρες

«Η ενέργεια αυτή είναι αποκαλυπτική του πώς αντιλαμβάνεται η σημερινή κυβέρνηση το ρόλο και την αποστολή της δευτεροβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ως ρόλο εκτελεστικού βραχίωνα, συμπληρωματικού της κεντρικής εξουσίας, χωρίς λόγο» Όπως αναφέρει η «Δύναμη Ζωής»:
«Ολοκληρώθηκε σήμερα τις πρώτες πρωϊνές ώρες η έκτακτη σύσκεψη στο Κέντρο Επιχειρήσεων Πολιτικής Προστασίας, για την εκτίμηση της κατάστασης από τις πλημμύρες στην Αττική, υπό την προεδρία του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά. Στη σύσκεψη όπου μετείχαν υπηρεσιακοί και αρμόδιοι φορείς, δεν προσκλήθηκε να λάβει μέρος η Περιφέρεια Αττικής.
Η ενέργεια αυτή είναι αποκαλυπτική του πώς αντιλαμβάνεται η σημερινή κυβέρνηση το ρόλο και την αποστολή της δευτεροβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ως ρόλο εκτελεστικού βραχίωνα, συμπληρωματικού της κεντρικής εξουσίας, χωρίς λόγο.
Πρόκειται για μία αντιμετώπιση που εντάσσεται σε έναν προεκλογικού τύπου σχεδιασμό, ο οποίος απάδει της κρισιμότητας της δύσκολης συγκυρίας.
Σήμερα, που οι πολίτες των δήμων της Αττικής μετρούν τις πληγές που άφησαν πίσω τους οι πλημμύρες, βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολιτική αποκλεισμών για προφανή μικροκομματικά οφέλη. Μια πολιτικάντικη πολιτική που ευθύνεται για το γεγονός ότι εν έτει 2014 η αντιπλημμυρική προστασία παραμένει ζητούμενο.
Σήμερα εκείνο που χρειάζεται είναι η καταγραφή των προτεραιοτήτων, η άμεση δρομολόγηση των αποζημιώσεων καθώς και η επείγουσα προώθηση μέτρων αντιπλημμυρικής θωράκισης. Αυτές είναι οι υπηρεσίες που αναμένουν οι πολίτες από έναν σύγχρονο δημόσιο μηχανισμό και όχι παλαιοκομματικές αντιλήψεις για δημιουργία εντυπώσεων στα συντρίμμια κατεστραμμένων περιουσιών».

http://left.gr

Ο πισωκολλητός γαμόμανος που κάνει τις γυναίκες Juke Box με Πάριο

Κατουρήστε και λίγο πια!

Οι μεγάλοι μας συγγραφείς της γενιάς του πολυτεχνείου είναι θεούληδες του σεξ και μεταφέρουν το κληρονομικό τους χάρισμα στους επίγονους τους.

Ο Τατσόπουλος έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα και ο φίλος του ο Χειμωνάς απειλεί ότι θα γαμήσει την μάνα άγνωστης του από τον κώλο και αυτή θα τραγουδήσει Πάριο.

Μα γιατί Πάριο; Τόσα κωλοτράγουδα υπάρχουν. Γιατί να τραγουδά η καψερή Πάριο;

Προφανώς ο Χειμωνάς πιστεύει ότι οι κώλοι είναι Juke Box όπου αντί για κέρμα βάζει το εργαλείο του και να σου ο Πάριος.

Έχει όμως κάποια ιδιαίτερη προτίμηση ο τομεάρχης πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ σε κάποιο τραγούδι του Πάριου;

Μάλλον θα του πήγαινε το «σαν τρελό φορτηγό με τα φρένα σπασμένα» γιατί προφανώς δεν έχει σώας τας φρένας.  

Σε τι αναφέρομαι; Μα στο δημόσιο διάλογο του στη σελίδα του στο Facebook όπου απόδειξε του λόγου το αληθές του σχολίου μιας γυναίκας που απέκρουσε δικό του σχόλιο λέγοντας του «Μόκο να πείτε στην μανούλα σας που σας έμαθε τρόπους»

Και απάντησε ο τομεάρχης πολιτισμού: «το λέω στη δικιά σου μάνα όταν τη γαμάω από τον κώλο και τραγουδάει Πάριο»

Δε λέω. Το γαμήσι, κάθε είδους, μπορεί να είναι πολιτισμός. Το συναινετικό.

Ο σεξισμός δεν είναι πολιτισμός.

Φανταστείτε κάποιον στο λεωφορείο να γυρνάει και να λέει σε κάποια κυρία βούλωσε το, εκείνη να τον λέει ανάγωγο που δεν του έμαθε η μητέρα του τρόπους και αυτός να γυρνάει και να της λέει «Το λέω στη δικιά σου μάνα που όταν τη γαμάω τραγουδά Βολάνη»

Το κοινωνικά μέσα δικτύωσης μπορεί να είναι τόσο δημόσια όσο και τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας.

Φανταστείτε λοιπόν την αντίδρασή σας μπροστά σε μια τέτοια σκηνή.

Όχι ότι σπανίζει. Αλλά αποτελεί μια κάποια έκπληξη όταν το ακούς από τον τομεάρχη πολιτισμού του παραπαίοντος συγκυβερνώντας κόμματος και για δεκαετίες κόμματος και συστήματος εξουσίας.

Πολλά πέη, πάρα πολλά πέη. Λέτε για αυτό το ΠΑΣΟΚ να παραπαίει;

Αλλά ας αφήσουμε αυτούς τους Σεφερλισμούς για συγγραφείς του βάθος του Χειμωνά.

Και ας δούμε τη διαδρομή των λογοτεχνικών εκπροσώπων της γενιάς του Πολυτεχνείου:

Ο Χειμωνάς στο ΠΑΣΟΚ και μαζί τη Σώτη Τριαντάφυλλου στο κίνηση των 58 που προετοίμασε το έδαφος για την ΕΛΙΑ, ο Χωμενίδης στη ΔΗΜΑΡ της κυβερνώσας Αριστεράς την οποία εγκατέλειψε όταν άρχισε να διαφαίνεται ότι δεν θα είναι πλέον κυβερνώσα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλοι τους στα μεταλλαγμένα υβρίδια του ΠΑΣΟΚΙΣΜΟΥ (να μην ξεχνάμε και την ¨πολυθεσίτρια" ακαδημαϊκό Διβάνη, το λογοτεχνικό αντίστοιχο της Παναγιωταρέας). 

Και ο Τατσόπουλος, πιο έξυπνος από τους πισωκολλητούς του, έκανε ένα πέρασμα από το ΣΥΡΙΖΑ και νταντεύει το παρεάκι του κάθε φορά που κάποιος από αυτούς γράφει δημοσίως μια τεράστια μαλακία.

Γιατί αυτό συνιστούν αυτοί οι τύποι: Ένα παρεάκι που έχει φάει παντεσπάνι και χαβιάρι μαζί, στις Διεθνείς Εκθέσεις και αλλού.

Το Κοσμοπόλιταν των Ελλήνων συγγραφέων της μεταπολίτευσης, τα κάποτε άτακτα παιδιά, αντιμετωπίζοντας τον τρόμο του επερχόμενου γήρατος τους και της κατάρρευσης του συστήματος που τους ανέδειξε και τους ύψωσε με γερανούς και τροχαλίες μάρκετινγκ στα βάθρα της αναγνωρισιμότητας, αποφάσισε να επισπεύσει νοητικά τη διαδικασία της γήρανσης και να ξεμωραθεί εντελώς.

Ο Χειμωνάς, παρότι ηλικιακά δεν ανήκει ηλικιακά σε αυτό τα παρεάκι, όντας μόλις 43 ετών, έχει από την άλλη αποκτήσει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά των συγγραφέων του πολυτεχνείου, μαζί και την πορνογεροντική άνοια τους καθώς και την απόλυτη κοινωνική τους απάθεια. Είναι ο τελευταίος τους, το πουλέν τους.  

Καθεστωτικοί λοιπόν οι συγγραφείς της μεταπολίτευσης παλιοί και νέοι, ταγμένοι πλέον στο να υπερασπίζονται και έμπρακτα το σύστημα εξουσίας μιας χούντας που έχει μοναχά την ελάχιστη νομιμοποίηση ενός εκλογικού στιγμιότυπου που έχει πλέον παρέλθει ανεπίστρεπτα, ενός συστήματος που κόβει κώλους και γαμάει μάνες, και παιδιά και παππούδες και τα πάντα για να μπορεί ακόμη να τρώει παντεσπάνι και χαβιάρι.

Νέοι και παλιοί, ήταν και πάντα θα είναι συστημικοί συγγραφείς. Τώρα αποδεικνύουν ότι είναι και καθεστωτικοί και συνδικαλίζονται σε αυτόν τον ιδιότυπο συνδικαλισμό των Ελίτ, να υπερασπίσουν τα δικά τους προνόμια και το δικό τους lifestyle. Τώρα που σφίγγουν οι κώλοι, οι πρώην μας προοδευτικοί διαλέγουν πλευρά: και διαλέγουν την πλευρά του καθεστώτος. Σε αυτό άλλωστε χρωστάν τα πάντα και με συνέπεια παρέχουν την αφοσίωσή τους στους κλεπτοκράτες. Δεν είναι δα ότι υπερασπίζονται και κάποια αριστοκρατία. Μια αλητοκρατία υπερασπίζονται τα πιστά σκυλιά.της.  

Θέλετε μια ακτινογραφία της αναξιοκρατίας και που αυτή οδηγεί; Ρίξτε μια ματιά στους συγγραφείς της γενιάς του Πολυτεχνείου. Στους πολιτικούς της. Στους ακαδημαϊκούς της.

Τα βρήκαν εύκολα. Και τα γαμήσαν τη μάνα. Και τους έμεινε συνήθειο, κουσούρι.

Ήταν εύκολο να το παίζουν προοδευτικοί κάποτε. Ήταν Lifestyle, μόδα. Και μετά το Lifestyle και η μόδα επικράτησαν και έπνιξαν κάθε φωνή, κάθε αντίδραση, κάθε δημιουργική σπίθα μέσα στην κουλτούρα της ευκολίας.

Ο Χειμωνάς είναι το παιδί της Lifestyle εποχής που γέννησε η γενιά του πολυτεχνείου. Και όλοι τους είναι ένα είδος που δεν αντέχουν να ζήσουν την αλήθεια αμασκάρευτη. Είναι γαμημένοι ταριχευτές της. Δουλειά τους πλέον είναι να κάνουν το νεκρό να φαίνεται καλαίσθητο.  

Ας δούμε λοιπόν έναν  νέο και φέρελπι συγγραφέα μας να στηλιτεύει τον ψευτοπροοδευτισμό εκείνης της εποχής και τη σημερινή του κατάντια σε άρθρο του με τον πολύ δίκαιο τίτλο «Αριστερός δεν είσαι φιλαράκο»:

«Από το πρωί ως το βράδυ βρίζεις και απειλείς. Ξερνάς μίσος και κατάρες, διψάς για αίμα. Φυσικά, αν κάποιος σου απαντήσει σε ανάλογο τόνο μυξοκλαίς και «καταγγέλλεις»

… Θεωρείς πως είσαι προοδευτικός, «ψαγμένος». Στην πραγματικότητα όμως είσαι ultra συντηρητικός, σκλαβωμένος από μικροαστικές αγκυλώσεις…

Πουλάς Διεθνισμό…

Έχεις έτοιμη την καραμέλα του «σεξιστή» ή του «ρατσιστή» για όποιον διαφωνεί μαζί σου, εσύ όμως παραχωρείς στον εαυτό σου το δικαίωμα να χρησιμοποιείς σεξιστικούς και ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς σε βάρος όποιου κρίνεις «εχθρό της επανάστασης».
Χαρακτηρίζεις «χρυσαυγίτη» και «ακροδεξιό» όποιον διαφωνεί μαζί σου…

Στα δύσκολα, βγάζεις το αριστερόμετρο και τοποθετείς τον εαυτό σου πλάι στη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Τσε Γκεβάρα.

Επικροτείς καταστροφές περιουσιών, ακόμα και δολοφονίες αθώων…

Υποστηρίζεις δυνάστες …

Δεν διστάζεις να απαξιώνεις λαούς ολόκληρους

Νιώθεις δυσανεξία στην αντίθετη άποψη. Πιο σωστά: η αντίθετη άποψη δεν αρκεί απλώς να μην επικρατήσει, πρέπει να μην ακούγεται καθόλου. Σκέφτεσαι ακριβώς όπως ο Τζορτζ Μπους Jr: Όποιος δεν είναι μαζί σου, είναι εναντίον σου.

Στοχοποιείς όποιον δεν γουστάρεις. Δεν έχεις φυσικά τα κότσια να τον αντιμετωπίσεις εσύ ο ίδιος καταπρόσωπο, οπότε ελπίζεις να κάνει κάποιος άλλος τη βρόμικη δουλειά…

Το παίζεις «αντιτρατσιστής» αλλά στην πραγματικότητα δεν δίνεις δεκάρα για τους μετανάστες, τους οποίους στην προσωπική σου ζωή δεν πολυθέλεις γύρω σου. Απλώς, τους φαντασιώνεσαι ως συμμάχους σου στην «επανάσταση» που ονειρεύεσαι.

Το παίζεις ανθρωπιστής…

Δεν κάνεις καμία πρόταση, δεν προτείνεις καμία λύση. Απλώς λες όχι σε όλα και κυρίως στο καινούργιο…

Έχεις, αυθαίρετα, χωρίσει τον κόσμο στους δικούς σου και τους αντιπάλους. Νταραβερίζεσαι μόνο με άτομα που έχουν τις ίδιες εμμονές με σένα…

Και έρχεσαι και μας λες στα μούτρα πως είσαι αριστερός…

Αριστερός δεν είσαι, φιλαράκο. Φασίστας, απολιτίκ και τζάμπα μάγκας. Αυτό είσαι.»

Σίγουρα αυτός ο συγγραφέας έχει διαγνώσει παθολογίες της αριστεράς που έχουν να κάνουν κυρίως με τη σχεδόν πανανθρώπινη παθολογία της συγκαλυμμένης  από την υποκρισία ιδιοτέλειας.

Σίγουρα είναι κάποιος που αξίζει να διαβαστεί. Ας διαβάσουμε λοιπόν μια από τις τελευταίες δηλώσεις του:

«Το λέω στη δικιά σου μάνα όταν τη γαμάω από τον κώλο και τραγουδάει Πάριο»

Ατυχής στιγμή που τον κάνει να φαίνεται σα συγγραφέας του κώλου;

Δεν το νομίζω: Πάρτε λίγο ακόμη Χειμωνά, δημόσιο Χειμωνά, αντισεξιστή και ανεκτικότατου σε κάθε άλλη άποψη «Μαλακισμένη είσαι εσύ Γκολέμα. Τελειωμένη, lifestyle δημοσιογραφούλα της πούτσας.

Από την περιγραφή της ανατομίας των σεξουαλικών οργάνων δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει και το …μουνί. Σε πολυάριθμα σχόλια του ο συγγραφέας αρέσκεται στον χαρακτηρισμό μουνόπανο, αδυνατώντας να καταλάβει τη χρηστικότητα της σερβιέτας και παρουσιάζοντας τη γυναικεία περίοδο ως κάτι το βρώμικο, όπως κάναν οι άντρες εδώ και τόσους αιώνες.

Ένα σχόλιο μόνο για τις σεξουαλικές ύβρεις, αγαπημένες των Ελλήνων Αντρών. Αυτές δεν απαξιώνουν μόνο το στόχο τους, αλλά το ίδιο το σεξ.

Ο Χειμωνάς στο άρθρο του «Δεν είσαι αριστερός φιλαράκο», περιγράφει τα συμπτώματα μιας παθολογίας την οποία γνωρίζει πολύ καλά καθώς είναι ο ίδιος φορέας της. Όταν υπεραμύνεται λοιπόν αυτής της ψευτοαριστεράς που λέγεται ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα σκληρά νεοφιλελεύθερο ήδη από τη δεκαετία του 1990, δεν το κάνει από αφέλεια. Προστατεύει τα συμφέροντα της τάξης του, μιας τάξης τοξικής που επανάφερε το ζήτημα της ταξικότητας στην Ελλάδα μετά από δεκαετίες.  

Ο Χειμωνάς, ή μάλλον Χυμωνάς, ο χύμα συγγραφέας δεν είναι φειδωλός στο να μας αποκαλύπτει κι άλλα για τον εαυτό του. Όπως το πώς θα ήταν ένας τυχαίος εάν δεν είχε αυτός την καλή και εμείς την κακή τύχη να ανατραφεί από αξιόλογους γονείς. Σε συνέντευξη του λοιπόν στη (γ)Lifo μας μιλάει για τα εσωτερικά του κίνητρα και την έμφυτη του κλήση στη συγγραφή:

«Εγώ μικρός ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, αλλά ήμουν τόσο άσχετος που ευτυχώς που έγινα συγγραφέας. Πέρασα μια δύσκολη φάση στη ζωή μου και ξαφνικά άρχισα να γράφω. Τελείως ξαφνικά, κάπου στα είκοσι έξι μου. (Η μουσική) ήταν το άλλο μου παιδικό απωθημένο. Ήθελα ξεκάθαρα να γίνω pop star»

Ένα ψωνάκι λοιπόν που ήταν πολύ άσχετος για να γίνει ποδοσφαιριστής και δεν κατάφερε να γίνει pop star, ένα ψωνάκι που αν δεν είχε γεννηθεί σε περιβάλλον με άκρες η μόνη του ευκαιρία για να γίνει κάποιος θα ήταν τα talent show, αυτό το ψωνάκι λοιπόν είναι σήμερα μεγαλοσυγγραφέας και τομεάρχης πολιτισμού. Τη φύρα που γλύτωσε το ποδόσφαιρο, τη χρεώθηκε η λογοτεχνία και ο πολιτισμός.

Αυτή είναι η χώρα. Οι άσχετοι που πιάσαν τα πόστα. Οι τυχάρπαστοι με τις δημόσιες σχέσεις. Οι παρέες και οι κλίκες.

Ο Χειμωνάς δεν αποτελεί καμία εξαίρεση και καμία έκπληξη. Δεν ακολουθεί μόνο τον κανόνα της αναξιοκρατίας. Τον υπηρετεί φανατικά πλέον.  

Δεν είσαι αριστερός φιλαράκο. Και δεν είσαι ούτε τσάμπα μάγκας. Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ποτέ  ούτε είναι τσάμπα. Μας έχει ήδη κοστίσει δύο γενιές και θα μας κοστίσει άλλες τόσες.

Και δεν χρειάζεται να το βροντοφωνάζεις ότι γαμές μάνες. Το έχουν νιώσει στο πετσί τους οι Έλληνες ότι το ΠΑΣΟΚ αγαπάει μάνες και παιδιά, και γιαγιάδες και παππούδες.

Και δεν χρειάζεται να το διατυμπανίζεις ότι γαμάς κώλους. Γνωρίζουν όλοι πλέον τι κωλόπαιδα είστε και πόσο σας αρέσει το Παρά Φύση (όχι φυσικά αυτό το Παρά Φύση) και η οθωμανικού τύπου εξουσία πάνω σε άλλους

Θα ήθελα πολύ να μην είχα κανένα ερέθισμα από τέτοιες χυδαιότητες, να μη βρωμίζει το blog όπου έχει επενδυθεί τόσος έντιμος πνευματικός μόχθος για τα μεγάλα ζητήματα της ανθρωπότητας.

Αλλά κρισιμότερο είναι να απαλλαχθεί η κοινωνία από τη λέρα, απομακρύνοντας την από το πόστα όπου έχει στρογγυλοκαθήσει σαν τερηδόνα και που νομίζει ότι γαμώντας από τον κώλο άγνωστες μάνες στο FB θα φτιάξει μια νέα ανώτερη γενιά, την Πάρια Φυλή.

Εγώ καθώς Πάριο δεν πολυακούω, ούτε τον καθωσπρεπισμό ασπάζομαι, θα απαντήσω με έναν άλλο στίχο στον επίδοξο pop star που μιλάει σαν τσόντα και στην κωλοπαρέα του των εύπορων συγγραφέων και πολιτικών. Με ένα στίχο από μια μπάντα που δεν είναι pop, σε ένα τραγούδι που έχει θυμό και δεν πουλάει θυμό όπως o Χειμωνάς, θυμό που βγαίνει γιατί ζητάει τα δίκια και δεν υπερασπίζεται τα άδικα όπως κάνει ο Χειμωνάς, ένα τραγούδι που κολλάει γάντι στην περίπτωση αυτού του δήθεν Αντιφά, ψευτο-Μιλφά:

«Fuck you, I won’t do what you tell me,

Fuck you, I won’t do what you tell me,

Fuck you, I won’t do what you tell me.

MOTHERFUCKER (Χειμωνά)» (οι παρενθέσεις δικές μου)

https://www.youtube.com/watch?v=bWXazVhlyxQ

Άντε και καλό ξεχειμώνιασμα.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com

Ένας πρύτανης με στολή υπομοιράρχου

Ξοδεύουν το μελάνι και το σάλιο τους όσοι τα τελευταία εικοσιτετράωρα ανακάλυψαν πως τα πανεπιστήμια έχουν καταντήσει χωματερές και επιχειρούν να μας πείσουν πως για την κατάντια αυτή υπεύθυνοι είναι, τάχα μου, κακομαθημένοι και βρομιάρηδες φοιτητές και άτομα ξένα στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Φαντασιώνονται όλοι τους πανεπιστημιακά ιδρύματα με τη μορφή λόχου διοικήσεως και στο πλευρό τους ακαδημαϊκούς πρόθυμους να αντικαταστήσουν την τήβεννο με τη στολή του υπομοιράρχου της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής.
Ξεχνούν ηθελημένα όλοι αυτοί, οι θιασώτες του άκρατου φιλελευθερισμού της εκπαίδευσης, πως η αιτία του κακού είναι ο Νόμος 4009, που έβαλε στα πανεπιστήμια τους εργολάβους της καθαριότητας και ανάγκασε τους πρυτάνεις να μπουν σε έναν μαραθώνιο διαγωνισμών, συμβάσεων, ενστάσεων, ακυρώσεων και χρονοβόρων διαδικασιών που αφήνουν τις σχολές έως και έξι μήνες να πνίγονται στα σκουπίδια.
Χθες το πρωί, από ραδιοφώνου, ένας από τους άρτι αφιχθέντες στην ελληνική πραγματικότητα δημοσιογράφος, αντικρίζοντας έκπληκτος τη χωματερή της Φιλοσοφικής, αναρωτήθηκε «...καλά, δεν βρέθηκαν 20 φοιτητές να μαζέψουν τα σκουπίδια;». Ακούγοντάς τον αναρωτήθηκα κι εγώ με τη σειρά μου. Μα καλά, δεν βρέθηκαν 20 φοιτητές να πουν όχι στον Νόμο 4009 που μετέτρεψε τα πανεπιστήμια σε τσιφλίκι των εργολάβων με τα δουλεμπορικά συνεργεία, δεν βρέθηκαν 20 φοιτητές να τσοντάρουν με το χαρτζιλίκι τους να βγουν τα έξοδα μιας και τα ταμεία των ΑΕΙ είναι μείον;
Το πρόβλημα, όμως, αγαπητέ συνάδελφε, είναι πως όταν βρέθηκαν αυτοί οι 20 φοιτητές και αντέδρασαν, οι ραδιοφωνικές σας συχνότητες τους αποκάλεσαν τραμπούκους και φασίστες. Και τότε σπεύσατε να βάλετε τη δημοσιογραφική σας υπογραφή στις συμβάσεις των πανεπιστημίων με ιδιωτικές εταιρείες security στο όνομα του νόμου, της τάξης και του face control. «Και γιατί να μπαίνουν βουλευτές στο Πανεπιστήμιο, πάω εγώ να μπω στην Κουμουνδούρου ή στο σπίτι σας;» αναρωτήθηκε ο τελών χρέη υπομοιράρχου πρύτανης για την «παράνομη εισβολή» τριών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στο «σπίτι» του. Γιατί ως σπίτι και τσιφλίκι τού εκάστοτε πρύτανη λογίζεται στις μέρες μας το πανεπιστήμιο. Ένα σπίτι περικυκλωμένο από ΜΑΤ και σεκιουριτάδες, μην τυχόν και παρεισφρήσουν ο ιός της ελεύθερης σκέψης και το μικρόβιο αμφισβήτησης.
Ένα πανεπιστήμιο σε ιδεολογική καραντίνα ονειρεύεται ο υπομοίραρχος και ο Νόμος 4009 του πρόσφερε όλα τα απαραίτητα εργαλεία να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Ο κατάλληλος άνθρωπος στον κατάλληλο νόμο.

Πέτρος Κατσάκος

Nonews-NEWS: Τα κουρέλια οι Έλληνες μιλάνε κιόλας;...

Nonews-NEWS: Τα κουρέλια οι Έλληνες μιλάνε κιόλας;...: Μας το είπαν και αυτό οι φιλάνθρωποι και συνάνθρωποι Ευρωπαίοι … Δεν ισχύει ο...