Koτόπουλο με χλωρίνη

Του Περικλή Κοροβέση

Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου έχει δεχτεί πολλούς απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς από την αντιπολίτευση, έχει την πλήρη αποδοκιμασία της συντριπτικής πλειοψηφίας αυτού του λαού και είναι σίγουρο πως στις επόμενες εκλογές και οι δύο εταίροι θα δουν τα ποσοστά τους να εξανεμίζονται. Πέρα από τη συστηματική καταστροφή της χώρας, διαλύουν και τα ίδια τα κόμματά τους και καταστρέφουν πιθανότατα την καριέρα τους. Τόσο ηλίθιοι είναι που να μην το καταλαβαίνουν; Προσωπικά δεν νομίζω ότι τους λείπει η ευφυΐα. Η πολιτική τους εμπειρία δεν είναι ευκαταφρόνητη και οι φιλοδοξίες τους είναι απεριόριστες. Πάντα πρώτο τραπέζι πίστα. Τότε, γιατί ακολουθούν αυτήν την πολιτική που διαλύει την κοινωνία σε όλα τα επίπεδα; Μήπως είναι εργολάβοι δημόσιας καταστροφής; Μια πρώτη εξήγηση είναι πως έχουν σαφή γνώση ότι τον λογαριασμό θα τον πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν γίνει κυβέρνηση, είτε αυτοδύναμη είτε με συμμαχίες με άλλα κόμματα στην επόμενη Βουλή. Μια άλλη εξήγηση είναι πως δεν υπάρχει κοινωνική αντίσταση. Ο λαός μας προτιμάει να βρίζει την κυβέρνηση από τον καναπέ του βλέποντας τηλεόραση. Αν η Ελλάδα ήταν Σκουριές ή καθαρίστριες, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Αλλά δεν είναι. Αλλά αυτό μπορεί να αντιστραφεί όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση και οι αγανακτισμένοι πολίτες θα έχουν επικεφαλής τη Χρυσή Αυγή. Το σενάριο αυτό παίχτηκε σε πολλές χώρες του κόσμου, με την αμέριστη συμπαράσταση (και χρηματοδότηση) της Δύσης και της ΝΕD. Και εδώ να επισημάνουμε ένα σοβαρό λάθος του ΣΥΡΙΖΑ που ίσως αποδειχτεί μοιραίο. Δεν έχει ριζωθεί στην κοινωνία και ούτε έχει δημιουργήσει εναλλακτικούς θεσμούς. Η μόνη ουσιαστική συμμαχία που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ίδια η κοινωνία. Και αυτό δεν το έπραξε. Οι πολιτικές συμμαχίες είναι εύθραυστες. Τις ενώνει μόνο η εξουσία. Και εδώ ίσως πρέπει να ψάξουμε για το προπατορικό αμάρτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Προέρχεται από τον εξουσιαστικό σοσιαλισμό, που θέλει να κάνει τις αλλαγές που επιθυμεί με εργαλείο το κράτος και όχι την κοινωνία. Αλλά αυτή η συζήτηση μας φέρνει στον 19ο αιώνα και στην Α’ Διεθνή, που έμεινε στη μέση με την κυριαρχία του Σοβιετικού Κομμουνισμού με το ολοκληρωτικό κράτος.

Και αυτό έχει μια άλλη συνέπεια. Το γνωστό σύνθημα του Λένιν «Σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα» γίνεται «πρόωρες εκλογές» για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Ποια εξουσία όμως; Αυτή που έχει η συγκυβέρνηση; Είναι πραγματική εξουσία; ‘Η μήπως το μόνο κυβερνητικό σχήμα που είναι αποδεκτό από την Ε.Ε. είναι τύπου Τόνι Μπλερ; Και από αυτήν την άποψη κυβέρνηση σημαίνει μια υπηρεσία στα διεθνή κέντρα που παίρνονται οι πραγματικές αποφάσεις και γίνονται μνημόνια και εφαρμοστικοί νόμοι. Η κάθε χώρα που έχει ενταχθεί σε αυτούς τους οργανισμούς παραχωρώντας ένα μεγάλο μέρος της εθνικής της ανεξαρτησίας, έχει ελάχιστα έως καθόλου μέσα να χαράξει τη δική της πολιτική.

Ξέρουμε πως το Ευρωπαϊκό Δίκαιο είναι υπεράνω του Εθνικού. Αρα της Γερμανίας ο νόμος είναι υποχρεωτικός για κάθε χώρα της Ε.Ε. ή τουλάχιστον στο μεγαλύτερό της μέρος. Το ελληνικό χρέος υπόκειται στο Αγγλικό Δίκαιο. Δηλαδή η Ελλάδα έγινε αυτοβούλως αποικία. Γιατί αυτοί οι νόμοι αφορούσαν την αυτοκρατορία όπου ο ήλιος δεν έδυε ποτέ. Και τα χειρότερα έρχονται. Υπάρχουν τρεις συμφωνίες, η μία έχει υπογραφεί, οι άλλες θα υπογραφούν σύντομα. Η πρώτη είναι η εμπορική συμφωνία μεταξύ Ε.Ε. και Καναδά, όπου τα κοτόπουλα που έχουν βαφτιστεί στη χλωρίνη ή βοδινά, χοιρινά, πρόβεια κρέατα από ζώα που έχουν τραφεί με αναβολικά, για να αυξηθεί το μυϊκό τους βάρος, δηλαδή ο όγκος του κρέατος, θα τα αγοράζουμε από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς.

Είναι θέμα χρόνου να υπογραφεί η Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου μεταξύ Ε.Ε. και ΗΠΑ με την οποία τα μεταλλαγμένα προϊόντα θα γίνουν κανόνας. Στην πατάτα θα υπάρχει DNA αρουραίου. Και ακολουθεί μια τρίτη συμφωνία για την απελευθέρωση των υπηρεσιών. Οταν λέμε υπηρεσίες, εννοούμε τα δημόσια αγαθά (Παιδεία, Υγεία, Συγκοινωνίες, Ενέργεια, Νερό κ.λπ.). Και όλα αυτά έγιναν με απόλυτη μυστικότητα. Οι εταιρείες αποφασίζουν. Περίπου πενήντα χώρες στα πολυτελή σαλόνια της αυστραλιανής πρεσβείας στη Γενεύη οραματίζονται έναν διαφορετικό κόσμο από τον σημερινό. Φανταστείτε όλες οι σχολικές καντίνες να περάσουν στα McDonalds. Ολο το Σύστημα Υγείας να ελέγχεται από Σαουδάραβες. Τις συγκοινωνίες να τις πάρουν οι Ινδοί. Και την Εθνική Παιδεία οι Τούρκοι. Σε λίγο στις διαπραγματεύσεις θα μπουν η Βραζιλία και η Κίνα. Ολοι μαζί αντιπροσωπεύουν το 70% του παγκόσμιου εμπορίου. Το υπόλοιπο 30% τι θα απογίνει; Θα το τσακίσουν με τους τελωνειακούς δασμούς. Οπως γίνεται σήμερα μεταξύ Ευρώπης και πολλών χωρών της Αφρικής. Τα αφρικανικά προϊόντα που φτάνουν στην Ε.Ε. πληρώνουν τελωνείο. Τα προϊόντα της Ε.Ε. πάνε στη Αφρική αφορολόγητα. Μήπως η Ελλάδα έγινε εργαστήρι για όλα αυτά; Είναι άραγε ένα απλό πρόβλημα διαπραγμάτευσης;

ΥΓ. Ο Κώστας Φιλίππου μού έστειλε κάποια στοιχεία δημοσκοπήσεων από τη Γαλλία για τον ρόλο της ΕΣΣΔ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1945, το 57% των Γάλλων πίστευε πως ήταν καθοριστικός. Το 2004, το ποσοστό κατέβηκε στο 20% και αυτό των ΗΠΑ ανέβηκε στο 58%. Δηλαδή το Χόλιγουντ έπαιξε τον ρόλο του. Ο Ιγνάσιος Φεραίος μού συνιστά την τηλεοπτική σειρά «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα» (την έχω ακούσει, αλλά δεν την έχω δει) που δείχνει τον τιτάνιο αγώνα των Σοβιετικών. Τους ευχαριστώ και τους δύο θερμά για τη συμβολή τους.

perkor29@gmail.com

πηγή:

http://www.efsyn.gr/?p=242861

Εις το επανιδείν, Ελεύθεροι

Αναρτήθηκε από Στον τοίχο στις Παρασκευή, Οκτωβρίου 10, 2014 |

Χάσαμε οποιαδήποτε διάθεση για μάχη αφού χάσαμε το οποιοδήποτε συναίσθημα που θα πυροδοτούσε τον μηχανισμό αντίδρασης. Μπήκαμε σε μια τάξη. Στην τάξη που όρισαν οι κυβερνώντες με τους δημοκρατικούς διαλόγους και τον πολιτικό πολιτισμό. Ελάτε να συζητήσουμε την μοίρα μας, να μάς δώσει τον ώμο ένα κόμμα να κλάψουμε την απόγνωσή μας. Από τη μια μεριά οι εισβολείς να σε τσακίζουν και από την άλλη μεριά τα κομματίδια «αντίστασης» να σου δίνουν μαντήλι να κλάψεις. Αλλά πάντα πολιτισμένα. Όχι σε δρόμους, όχι εξάρσεις και βιαιότητες. Η βία είναι ενάντια στην Δημοκρατία. Η βία πλέον χαρακτηρίζεται ως τριτοκοσμική επιλογή και δεν ταιριάζει στα φανταχτερά σαλόνια των δυτικών προτύπων που μάς στοίβαξαν σαν να ήμαστε ληγμένες κονσέρβες.

Έμεινε να κοιτάμε φωτογραφίες από όταν αίμα κυλούσε στις φλέβες μας και όχι επιδοματίνη. Βούλωσέ το μη χάσεις το επίδομα. Βούλωσέ το μη σε πούνε γραφικό. Βούλωσέ το, ενοχλείς. Μην καταντήσεις «Μητσάρας»! Μην κάνεις τον κόσμο να δει τα σκατά και πει «όχι ρε, ο κόσμος δεν αντέχει άλλα σκατά, κάντε στην μπάντα». Πρόσεχε την εικόνα σου και μην σηκώνεις ανορθόγραφα πλακάτ. Μη γίνεις «Μητσάρας»! Μη γίνεις αυτός που όλοι οι νοικοκυραίοι γελάνε και περιπαίζουν. Πρόσεχε μην γδαρθείς, μην τραυματιστείς διότι στοκ επιδοματίνης δεν υπάρχει στο σανατόριο που σε έχουν χώσει.

Κοίτα να είσαι φυσιολογικός, να μπεις σε κόμμα που θα σε κανακέψει και να φοράς πλυμένα ρούχα στις ομιλίες των σωτήρων σου, ακόμα κι αν το βρακί σου έχεις να το αλλάξεις από την ημέρα της Αλλαγής του Αντρέα. Βρώμισε η αλλαγή όπως και το βρακί σου, όπως η ανάσα σου, όπως το μυαλό σου αλλά εσύ καμαρώνεις γιατί δεν έγινες «Μητσάρας». Έγινες αριστεροκεντρωοφασιστοπασοκονεοφιλλελεύθερος. Τα κατάφερες να ντρέπεσαι να κατέβεις στον δρόμο αγριεμένος ή χαμογελαστός, να φυλάγεσαι να πεις ένα «άει στο διάολο», να σκιάζεσαι μην καταγραφείς από τις κάμερες των τηλεοπτικών συνεργών ως φρικιό.

Χώρεσες σε Μεταπολιτεύσεις, σε Χούντες, σε Αλλαγές, σε Ανένδοτους, σε Ανατροπές αλλά δεν χώρεσες ποτέ στην μοναδική λέξη που θα έπρεπε να έχεις κολλήσει στο πέτο σου ως παράσημο ζωής: Ελεύθερος. Στοιβάζεσαι, μεταλλάσσεσαι, αλλάζεις, ανατρέπεσαι άνευ αντίστασης και άνευ φωνής. Τα κατάφερες, δεν έγινες «Μητσάρας». Έγινες το ανώτερο είδος που ξυπνάς το πρωί, προσεύχεσαι μην πτωχεύσει καμία Τράπεζα και χάσεις τα σίγουρα, κολλάς τη μούρη στον υπολογιστή να κάνεις την επανάστασή σου στα κρυφά, παρακολουθείς με αγωνία τις σφυγμομετρήσεις αν το κόμμα σου ανέβασε ποσοστά και πέφτεις στο κρεββάτι σου ζωντανός. Ζωντανός όχι ελεύθερος.

Δεν έγινες όμως «Μητσάρας» και αυτό είναι το ατού σου. Είναι το μεγάλο ένσημο της ζωής σου που αντικαθιστά όλα τα ένσημα εργασίας και ανεργίας που έχεις μαζέψει μέχρι σήμερα. Με αυτό το μεγάλο αποδεικτικό στην τσέπη σου θα μπορείς να μπεις στα ταμεία ανεργίας, στα προγράμματα επιδότησης κοινωφελούς εργασίας για 5 μήνες, στο επίδομα φτώχειας για 200 ευρώ το μήνα, στο κοινωνικό παντοπωλείο για φθηνό μακαρόνι και στο κοινωνικό τιμολόγιο του ρεύματος και του πετρελαίου μπας και φέτος γλυτώσεις την πνευμονία.

Θα νιώθεις ότι ο αρχηγός, όταν θα μιλάει από το μπαλκόνι προεκλογικά, θα κοιτάει αποκλειστικά εσένα στα μάτια και εσύ θα νιώθεις περήφανος που τα κατάφερες - και με αυτό το σύστημα- να μείνεις ζωντανός και αλώβητος από μπάτσους, από δικαστές, από κλητήρες. Και όλα αυτά χωρίς να έχεις φάει ούτε μία κλωτσιά. Σηκώθηκες στα δύο πόδια και κατάφερες να μην γίνεις «Μητσάρας».

Νομίζεις ότι η αθανασία της στιγμής θα σε ακολουθήσει και όταν θα βάζουν τα κόκαλά σου στο χωνευτήρι λόγω ληξιπρόθεσμων οφειλών της οικογένειάς σου για τα ταφία σου. Η αθανασία σου καθαρέ, νομοταγή, λογικέ, ασφαλισμένε, εξευρωπαϊσμένε, φυσιολογικέ πολίτη αυτής της χώρας κρατάει όσο ένα γαβ του Λουκάνικου. Ένα γαβ του Λουκάνικου και ένα μήνυμα σε πλακάτ του Μητσάρα.
Έτσι μετριέται η αθανασία. Με τις λίγες λέξεις σε ένα άσπρο χαρτόνι και με τα πόσα γαβγίσματα έκανες υπερασπιζόμενος την Αξιοπρέπεια. - 

lazarouyiannis.blogspot.gr

 dithen2010

David Graeber – Γιατί ο κόσμος αγνοεί τους Κούρδους επαναστάτες στη Συρία;

Μετάφραση Μ.Θεοδοσιάδης
Μέσω Guardian
Το 1937, ο πατέρας μου προσφέρθηκε εθελοντικά να πολεμήσει στις Διεθνείς Ταξιαρχίες για την υπεράσπιση της Ισπανικής Δημοκρατίας. Ένα επίδοξο φασιστικό πραξικόπημα είχε διακοπεί προσωρινά από μια εξέγερση εργατών, καθοδηγούμενη από αναρχικούς και σοσιαλιστές, και σε μεγάλο τμήμα της Ισπανίας μια πραγματική κοινωνική επανάσταση ακολούθησε, έχοντας ως αποτέλεσμα ολόκληρες πόλεις να περάσουν κάτω από αμεσοδημοκρατική διαχείριση, βιομηχανίες υπό τον έλεγχο των εργαζομένων, και τη ριζοσπαστική ενδυνάμωση των γυναικών....

Οι Ισπανοί επαναστάτες ήλπιζαν να δημιουργήσουν ένα όραμα για μια ελεύθερη κοινωνία, που όλος ο κόσμος θα μπορούσε να ακολουθήσει. Αντ ‘αυτού, παγκόσμιες δυνάμεις προτίμησαν μια πολιτική «μη παρέμβασης» και διατήρησαν έναν αυστηρό αποκλεισμό στη δημοκρατία, ακόμα αφότου ο Χίτλερ και τον Μουσολίνι (που δήθεν είχαν υπέγραψει συμφωνία) άρχισαν να στέλνουν στρατεύματα με στόχο να ενισχύσουν τη φασιστική πλευρά. Το αποτέλεσμα ήταν ένας χρόνιος εμφύλιος πόλεμος, που έληξε με την καταστολή της επανάστασης και μερικές από τις πιο αιματηρές σφαγές ενός αιματηρού αιώνα.
Ποτέ στη ζωή μου δεν σκέφτηκα ότι το ίδιο πράγμα θα μπορούσε ξανά να συμβεί. Προφανώς, δεν υπάρχει ιστορικό γεγονός που συμβαίνει ποτέ πραγματικά δύο φορές. Υπάρχουν χιλιάδες διαφορές μεταξύ του τι συνέβη στην Ισπανία το 1936 και του τι συμβαίνει στη Ροζάβα, τις τρεις ευρέως Κουρδικές επαρχίες της βόρειας Συρίας, σήμερα. Αλλά μερικές από τις ομοιότητες είναι τόσο εντυπωσιακές και τόσο θλιβερές, που θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μου – όντας κάποιος που μεγάλωσε σε μια οικογένεια της οποίας οι πολιτικές πεποιθήσεις ποικιλοτρόπως καθορίστηκαν από την ισπανική επανάσταση – να πω ότι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε το ίδιο τέλος και πάλι.
Η αυτόνομη περιοχή της Ροζάβα, όπως υπάρχει σήμερα, είναι ένα από τα λίγα φωτεινά σημεία - εν τούτοις ένα πολύ φωτεινό - που αναδύεται από την τραγωδία της συριακής επανάστασης. Έχοντας εκδιώξει πράκτορες του καθεστώτος Άσαντ το 2011, και παρά την εχθρότητα από σχεδόν όλους τους γείτονές της, η Ροζάβα έχει όχι μόνο διατηρήσει την ανεξαρτησία της, αλλά αποτελεί ένα αξιόλογο δημοκρατικό πείραμα. Λαϊκές συνελεύσεις έχουν δημιουργηθεί, ως το απόλυτο όργανο λήψης αποφάσεων, συμβούλια έχουν επιλεγεί με προσεκτική εθνοτική ισορροπία (σε κάθε δήμο, για παράδειγμα, τα τρία κορυφαία στελέχη πρέπει να περιλαμβάνουν έναν Κούρδο, έναν Άραβα και έναν Ασσύριο ή Αρμένιο Χριστιανό, και τουλάχιστον το ένα από τα τρία άτομα πρέπει να είναι μια γυναίκα), υπάρχουν συμβούλια γυναικών και νεολαίας, και, σε μια αξιοσημείωτη αντήχηση της ένοπλης Mujeres Libres (Ελεύθερες Γυναίκες) της Ισπανίας, ένας φεμινιστικός στρατός, η πολιτοφυλακή του “YJA Star” - “Ένωση των Ελεύθερων Γυναικών“ (το αστέρι εδώ αναφέρεται στην αρχαία θεά της Μεσοποταμίας, την Ιστάρ), έχει αναλάβει ένα μεγάλο ποσοστό πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον των δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους.
Πώς μπορεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει και να εξακολουθεί να αγνοείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τη διεθνή κοινότητα, ακόμη, και σε μεγάλο βαθμό, από τη Διεθνή Αριστερά; Κυρίως, φαίνεται ότι, επειδή το επαναστατικό κόμμα της Ροζάβα, το PYD, εργάζεται συμμαχικά με το Τουρκικό Κόμμα των Κούρδων Εργατών (PKK), ένα μαρξιστικό αντάρτικο κίνημα που έχει από τη δεκαετία του 1970 εμπλακεί σε μακροχρόνιο πόλεμο εναντίον του τουρκικού κράτους. Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ επισήμως το κατέταξαν στις «τρομοκρατικές» οργανώσεις. Εν τω μεταξύ, οι αριστεροί σε μεγάλο βαθμό το διαγράφουν θεωρώντας το σταλινικό.
Αλλά, στην πραγματικότητα, το ίδιο το PKK δεν έχει πλέον καμία σχέση με το παλιό, πάνω-κάτω λενινιστικό κόμμα, που ήταν κάποτε. Η δική του εσωτερική εξέλιξη καθώς και η θεωρητική μεταστροφή του δικού του ιδρυτή, Aμπουλάχ Οτσαλάν, που έλαβε χώρα ενώ ο ίδιος βρίσκεται φυλακισμένος σε ένα τουρκικό νησί από το 1999, είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει εντελώς τους στόχους και την τακτική του.
Το PKK έχει δηλώσει ότι δεν επιδιώκει πια να δημιουργήσει ένα κουρδικό κράτος. Αντ ‘αυτού, εμπνευσμένο εν μέρει από το όραμα της κοινωνικής οικολογίας του αναρχικού Μάρεϊ Μπούκτσιν, έχει υιοθετήσει το όραμα του «ελευθεριακού κοινοτισμού», καλώντας τους Κούρδους να δημιουργήσουν ελεύθερες αυτοδιοικούμενες κοινότητες με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, οι οποίες [κοινότητες] θα έρθουν κοντά η μία με την άλλη ξεπερνώντας τα εθνικά σύνορα, για τα οποία υπάρχει η πίστη ότι με την πάροδο του χρόνου θα χάσουν όλο και περισσότερο το νόημά τους. Έτσι λοιπόν, πρότεινε τον κουρδικό αγώνα ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο για ένα παγκόσμιο κίνημα προς την πραγματική δημοκρατία, τη συνεργατική οικονομία, και τη σταδιακή διάλυση του γραφειοκρατικού κράτους-έθνους.
Από το 2005 το ΡΚΚ, εμπνευσμένο από τη στρατηγική των ανταρτών Ζαπατίστας στην Τσιάπας, κήρυξε μονομερή κατάπαυση του πυρός με το τουρκικό κράτος και άρχισε να επικεντρώνει τις προσπάθειές του στην ανάπτυξη δημοκρατικών δομών στις περιοχές που ήδη ελέγχει. Ορισμένοι αμφισβητούν πόσο σοβαρά όλα αυτά είναι πραγματικά. Σαφώς, αυταρχικά στοιχεία παραμένουν. Αλλά το τι συνέβη στη Ροζάβα, όπου η Συριακή επανάσταση έδωσε στους Κούρδους ριζοσπάστες την ευκαιρία για διεξαγωγή τέτοιων πειραμάτων σε ένα μεγάλο και συναφή έδαφος, αποτελεί κάτι πολύ περισσότερο από προσπάθεια επίδειξης. Συμβούλια, συνελεύσεις και λαϊκές πολιτοφυλακές έχουν σχηματιστεί, το καθεστώς ιδιοκτησίας έχει μετατραπεί σε εργατική διαχείριση συνεταιρισμών - και όλα αυτά παρά τις συνεχείς επιθέσεις των ακροδεξιών δυνάμεων της ISIS. Τα αποτελέσματα ανταποκρίνονται στον ορισμό μιας κοινωνικής επανάστασης. Στη Μέση Ανατολή, τουλάχιστον, αυτές οι προσπάθειες έχουν παρατηρηθεί: ιδιαίτερα αφότου οι δυνάμεις του PKK και της Ροζάβα παρενέβησαν πολεμώντας νικηφόρα στο δρόμο τους μέσω του εδάφους της ISIS στο Ιράκ για να σώσουν χιλιάδες Γεζίντι πρόσφυγες που είχαν εγκλωβιστεί στο όρος Σινχάρ αφότου οι τοπικοί πεσμεργκά εγκατέλειψαν το πεδίο. Αυτές οι ενέργειες ευρέως γιορτάζονταν στην περιοχή, αλλά και αξιοσημείωτα έχουν περάσει σχεδόν απαρατήρητες από τον Ευρωπαϊκό ή το Βορειο-αμερικανικό Τύπο.
Τώρα η ISIS έχει επιστρέψει, με σειρές από Αμερικανικής κατασκευής άρματα μάχης και βαρύ πυροβολικό που λαμβάνει από τις ιρακινές δυνάμεις, για να πάρει εκδίκηση ενάντια σε πολλές από αυτές τις ίδιες επαναστατικές πολιτοφυλακές στο Κομπάνι, δηλώνοντας την πρόθεσή της να σφαγιάσει και να υποδουλώσει - ναι, κυριολεκτικά να υποδουλώσει - το σύνολο του άμαχου πληθυσμού. Εν τω μεταξύ, ο τουρκικός στρατός βρίσκεται στα σύνορα εμποδίζοντας ενισχύσεις ή πυρομαχικά να φτάσουν στους υπερασπιστές, και τα αεροπλάνα των ΗΠΑ βουίζουν από ψηλά, πραγματοποιώντας περιστασιακά, συμβολικά, πολύ μικρά χτυπήματα - προφανώς, μόνο και μόνο για να είναι σε θέση να πουν ότι σαν μια ομάδα που ισχυρίζεται πως είναι σε πόλεμο με αυτούς που προσπαθούν να συντρίψουν τους υπερασπιστές ενός μεγάλου δημοκρατικού πειράματος στον κόσμου, δεν έμειναν απολύτως απαθείς.

Αν σήμερα υφίσταται κάτι παράλληλο με τους επιφανειακά κατανυκτικούς δολοφονικούς Φαλαγγίτες του Φράνκο, τί άλλο θα μπορούσε να είναι εκτός από την ISIS; Αν υπάρχει ένας παραλληλισμός με την Mujeres Libres της Ισπανίας, ποιός άλλος θα μπορούσε να είναι, πέρα από τις θαρραλέες γυναίκες που υπερασπίζονται τα οδοφράγματα στο Κομπάνι; Πρόκειται ο κόσμος - και αυτή τη φορά πιο σκανδαλωδώς από όλα, η διεθνής αριστερά - πραγματικά να καταστεί συνένοχος αφήνοντας την ιστορία επαναληφθεί;                    Eagainst.com 

Οι (ακρο)δεξιοί κι οι αντι-σύριζα κομμουνιστές της βουλής, του Χρήστου Καραγιαννίδη

Η ψήφος εμπιστοσύνης δόθηκε. Από τις κοινοβουλευτικές ομάδες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Και μόνο από αυτές. Ούτε μια ψήφος παραπανω.

Είναι το πρώτο συμπέρασμα της διαδικασίας των προηγούμενων ημερών στη βουλή. Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι ο Γιάννης Πρετεντέρης πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τον Σαμαρά και τους πιστούς «ακολούθους» του. Η πρωτοφανής, ακόμα και για τα πολιτικά δεδομένα της Ελλάδας της εποχής των μνημονίων, κίνηση ενός πρωθυπουργού να δώσει στήριξη σε έναν δημοσιογράφο από το βήμα της βουλής θέτει το ζήτημα της προπαγάνδας σε νέες διαστάσεις.

Αυτές όμως είναι οι αυτονόητες διαπιστώσεις που είναι ορατές ακόμη και για τους πιο δύσπιστους. Πίσω από τις τοποθετήσεις των κυβερνητικών, όμως, υπάρχει και μια πολιτική μετατόπιση που χρειάζεται περισσότερη κουβέντα.

Ο Σαμαράς και ο Βορίδης, ως ιδεολογικός καθοδηγητής πλέον, έκαναν αρκετά εμφανές πως το εμφυλιοπολεμικό ήθος θα κυριαρχήσει στον λόγο τους από δω και περά. Οι αναφορές σε «καλούς και κακούς έλληνες», «σε πεζοδρόμια που καταστρέφουν την εθνική προσπάθεια» καθώς και οι εκφοβιστικές διατυπώσεις μεταφέρουν την πολιτική αντιπαράθεση που διεξάγεται από πλευράς κυβέρνησης, στις δεκαετίες του 40 και 50.

Είναι μια επιλογή. Η δεξιά, ή καλύτερα το αστικό μπλοκ, την είχε πάντα αυτή την επιλογή, ως εργαλείο φόβου και κατατρομοκράτησης της κοινωνίας. Και η ιστορικότητα των αντιπαραθέσεων με την αριστερά της δίνει τη στρεβλή εντύπωση πως η επανάληψή της θα την ευνοήσει ξανά, ασχέτως της σημερινής συγκυρίας.

Όμως αυτό, για μένα προσωπικά, είναι μέσα στις αναμενόμενες πρακτικές ενός δεξιού μπλοκ. Αυτό που εκπλήσσει κι εξοργίζει είναι η στάση του ΚΚΕ μέσω του δημόσιου λόγου που εκφράστηκε από την Αλέκα Παπαρήγα στη βουλή. Δε θα μείνω στα αδύναμα επιχειρήματά της, αλλά, κυρίως, στον σφοδρό χαρακτήρα της επίθεσης που εξαπέλυσε προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

«Δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα» μας είπε η πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚΕ. Μας ρώτησε μάλιστα τι είναι η ανθρωπιστική κρίση και γιατί επιμένουμε σε αυτή την περιγραφή εμείς του ΣΥΡΙΖΑ. Θα έλεγα πως όταν υπάρχει κόσμος χωρίς πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά, και αυτή η εξέλιξη μειώνει την ποιότητα του βιοτικού επιπέδου του μέχρι του σημείου να πεθαίνουν άνθρωποι, κι όταν αυτή η εξέλιξη αφορά εκατομμύρια πολίτες στη χωρά, τότε μάλλον πρόκειται περί ανθρωπιστικής κρίσης. Οι αίτιες και η ταξική διάσταση αυτών των κοινωνικών φαινομένων έχουν αναλυθεί από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ χιλιάδες φορές.

Κριτική άσκησε επίσης και στη δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ να επιδοτήσει το ενοίκιο ώστε να λυθεί το πρόβλημα των άστεγων που είναι 20 χιλιάδες στη χώρα. Χαρακτηριστικά ανέφερε: «Και τί θα γίνει που θα δοθεί στέγη σ’ αυτούς;».
Η τρίτη παρατήρησή της ακολουθούσε την ροή των τακτικών ελιγμών στους λόγους που τα στελέχη του ΚΚΕ ξέρουν να χειρίζονται με εμπειρία: «Θα φτιάξετε συσσίτια για τους φτωχούς, μα αυτό το κάνουν όλοι, η εκκλησία, τα φιλανθρωπικά σωματεία κλπ» μας είπε. Εν προκείμενω, είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται σε κουπόνια σίτισης κι όχι για συσσίτια.

Τέταρτο σημείο: «τα στελέχη κι απλά μελή του ΚΚΕ που αποχώρησαν από το κόμμα είχαν κύρος όταν ήταν σε αυτό». Και η μη συνέχιση της πρότασης υποδηλώνει ότι το έχασαν αφού αποχώρησαν. Το κύρος της κυρίας Παπαρήγα που έχει στενές πολιτικές σχέσεις με τον πιο ακραίο δικτάτορα της υφηλίου, της Βόρειας Κορέας, προφανώς δε τίθεται σε κρίση.

Μεταξύ άλλων, δεν παρέλειψε να αναφερθεί απαξιωτικά στον χαρακτήρα των αντιμνημονιακών κινητοποιήσεων, και ειδικότερα του κινήματος των πλατειών του 2011, χαρακτηρίζοντάς τες «χάπενινγκ» του ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια, τα εκατομμύρια των ανθρώπων που κατέβηκαν και συμμετείχαν στους αγώνες εναντίον των μνημονιακών κυβερνήσεων και των πολιτικών τους στις πλατειές και γέννησαν πρωτότυπα και συλλογικά εγχειρήματα δίνοντας το αντιπαράδειγμα στην καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας πλανήθηκαν συμμετέχοντας σε κενές πολιτικού περιεχομένου ενέργειες;

Δεν είναι να απορεί λοιπόν κανείς που η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ θα μείνει για ακόμη μια φορά στην ιστορία, ως μια ηγεσία που έβλεπε τα τραίνα να περνούν. Κι ακόμα χειρότερα, ως μια ηγεσία που μέσα στην βουλή την χειροκρότει ο Βορίδης κι οι άλλοι ακροδεξιοί βουλευτές της ΝΔ.

rednotebook.gr

Ο Σαμαράς στοχοποίησε τον Πρετεντέρη

Γράφει ο pitsirikos.net

Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς υπερασπίστηκε τον δημοσιογράφο Γιάννη Πρετεντέρη από το βήμα της Βουλής και κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ πως έχει στοχοποιήσει τον Γιάννη Πρετεντέρη εξαιτίας της απόφασης του ΣΥΡΙΖΑ να μη συμμετέχουν οι βουλευτές στις εκπομπές του Πρετεντέρη, μετά το άρθρο του με τον τίτλο «Ζωή Κασιδιάρη». Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.

Είναι ο Αντώνης Σαμαράς που στοχοποίησε τον Γιάννη Πρετεντέρη.

Τον Πρετεντέρη δεν τον στοχοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Τον Πρετεντέρη τον στοχοποίησε ο Σαμαράς.

Όταν ο αποχωρών ακροδεξιός πρωθυπουργός μιας χρεοκοπημένης χώρας υπερασπίζεται έναν καθεστωτικό δημοσιογράφο από το βήμα της Βουλής δεν τον προστατεύει. Τον στοχοποιεί.

Βέβαια, ο Σαμαράς έδωσε μόνο την χαριστική βολή στον Πρετεντέρη γιατί ο Πρετεντέρης είχε φροντίσει να στοχοποιήσει τον εαυτό του, όταν ο ίδιος ήταν το παπαγαλάκι της κάθε κυβέρνησης και στοχοποιούσε -παρέα με την Όλγα και τον Παύλο- τους Έλληνες πολίτες.

Ας πρόσεχε.

Πότε θ’ αρχίσει να ξεβρομίζει ο τόπος ;

Το 2010 μας τρομοκρατούσαν πως αν δεν γίνονταν αυτά που έγιναν ,το 2011 θα ήταν καταστροφικό. Το 2011 μας τρομοκρατούσαν πως αν δεν γίνονταν αυτά που έγιναν ,το 2012 θα ήταν καταστροφικό. Το 2012 μας τρομοκρατούσαν πως αν δεν γίνονταν αυτά που έγιναν, το 2013 θα ήταν καταστροφικό. Το 2013 μας τρομοκρατούσαν πως αν δεν γίνονταν αυτά που έγιναν, το 2014 θα ήταν καταστροφικό. Το 2014 μας τρομοκρατούν πως αν δεν γίνουν αυτά που πρέπει να γίνουν, το 2015 θα είναι καταστροφικό.

Πέντε ολόκληρα χρόνια το ίδιο ακριβώς ξεκούρδιστο βιολί χωρίς καμιά ευχάριστη νότα της προκοπής έτσι για να σπάσει η μονοτονία της ναζιστικής νεοελληνικής μαυρίλας,και επί πέντε χρόνια, η επόμενη χρονιά είναι με στατιστική ακρίβεια χειρότερη από την προηγούμενη. Για πόσο ακόμα;
Εκατομμύρια νοικοκυραίοι περιμένουν στις ουρές ανυπόμονοι και γεμάτοι νεύρα για την πληρωμή του ΕΝΦΙΑ. Τι ακριβώς φοβούνται πια και στήνονται με τις ώρες για την πληρωμή ενός ακόμα φόρου,ανάμεσα στους τόσους και τους ακόμα περισσότερους;Μήπως πέσει η κυβέρνηση που βρίζουν πρωί ,μεσημέρι, απόγευμα και βράδυ;Μήπως και χάσουν τις τραπεζικές τους πενταροδεκάρες; Μήπως κάποια στιγμή βγει στον αέρα της ναζιστικής ενημέρωσης, η γνωστή ποιήτρια/συγγραφέας/φιλόσοφος/δημοσιογράφος/καριόλα  και ξεράσει τους γνωστούς της εμετούς -σε τιμή κυριακάτικης ευκαιρίας: στα διακόσια κιλά βιβλίου, τα χίλια πεντακόσια δωρεάν και άλλα τόσα κιλά μοσχαρίσια παϊδάκια από την απίστευτη φθινοπωρινή κολεξιόν του εκδοτικού σφαγείου-περί τζαμπατζηδων και τα τοιαύτα; Και τι έγινε αν σε αποκαλέσει τζαμπατζή η ναζιστική καριόλα;
Ο γνωστός περήφανος ελληναράς μάγκας που ξέρει να πουλάει τσαμπουκάδες μόνο στους κακομοίρηδες “λαθρομετανάστες” ή στην γυναίκα του,αυτός ο επαναστάτης που δεν ανέχεται αφέντες στο κεφάλι του και ετοιμάζεται να τσακίσει την “νέα τάξη πραγμάτων” -άσχετα αν τον έχουν και του κλότσου και του μπάτσου, από τον τελευταίο κλητήρα του υπουργείου μέχρι το αγέννητο δισέγγονο του γενικού γραμματέα της κομματικής νεολέρας- έγινε για μια ακόμη φορά παγκόσμιο ρεζίλι και το θλιβερό παράδειγμα, για το πως ακριβώς μοιάζει το ανθρωπάκι που το παίζει ο σπουδαίος κύριος τάδε στημένος στα τέσσερα.
Ο κύριος τάδε που ξέρει να προβάλει περήφανα τον εαυτό του στα μαρμάρινα χαλάσματα του παρελθόντος για να αισθανθεί κάτι,ενώ είναι πανέτοιμος ν’ αρπάξει τα όπλα για να υπερασπιστεί την πατρίδα από την απειλή των “τριτοκοσμικών” γειτόνων(τι κι αν η πατρίδα είναι ιδιοκτησία της εκκλησίας και τεσσάρων-πέντε νταβατζήδων,τι κι αν η ατομική του ιδιοκτησία είναι στο έλεος του κάθε ψυχασθενή υπουργού), ανά πάσα στιγμή, προσφέρεται και προφέρεται ως ο καμπινές της ανθρωπότητας ,η χέστρα που θα ξελαφρώσουν με ευχαρίστηση όλα τα εγχώρια και αλλοδαπά ζάπλουτα καθάρματα .
Την ίδια στιγμή που ο κόσμος αρχίζει να βράζει ,ο ελληναράς ,έχοντας φάει την Άρτα και τα Γιάννενα από κάθε είδους μικρής ή μεγάλης αδικίας βαθιά στον κώλο, απλώς κοιτάζει ψηλά τον ουρανό νομίζοντας ότι είναι απόγονος του Αριστοτέλη. Κύριοι και κυράτσες ,όλοι τους με την μύτη ψηλά και την ουρά στα σκέλια, περιμένουν υπομονετικά εκεί στις ατελείωτες ουρές της εφορίας ,της τράπεζας ,της εταιρίας .
Ευτυχώς υπάρχει πάντα πρόχειρη η αόρατη υπερδύναμη που κρατάει την ελπίδα του τόπου ζωντανή και τον ελληναράδικο ενδογαμικό πολιτισμό, ενωμένο δυνατό. Εκατομμύρια νοικοκυραίοι συνωστίζονται σε κάτι περίεργες παγανιστικές τελετές βυζαντινής μαγείας για να κοινωνήσουν μισαλλόδοξα σχέδια στο όνομα της μελλοντικής ατομικής τους δυστυχίας, με την προσδοκία , μήπως και γίνει κανένα δυστύχημα και του χρόνου ο γιόκας τους περάσει ως ο πρώτος κουραδόμαγκας στο μαζικό εργαστήριο της επιστημονικής μαλακίας, ή στην χειρότερη των περιπτώσεων, η κόρη τους τύχει και διαπρέψει ως η πρώτη ψώλα του κάτω μαχαλά ,πάντα με την διαχρονική  γονική ευχή ν’ αρπάξει κανένα τριάρι διαμέρισμα από τον σκατόγερο με την στυτική δυσλειτουργία. Μόνο λίγη προσοχή!Ο σκατόγερος να έχει ξοφλημένο τον ΕΝΦΙΑ.

 http://anhsyxia.wordpress.com

Γατούλες, ηλιοβασιλέματα και αξιολύπητες αγαμησιές

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Έχω τη δημιουργική ελευθερία να ενδώσω σ’ αυτή τη βέβηλη τελειότητα του σεξουαλικού ενστίκτου. Ο ολοκληρωτισμός της σεξουαλικότητας καθρεφτίζεται στα πράγματα που πιάνουν τα χέρια μας. Η έκφραση, πιάνουν τα χέρια του, έχει άπειρη ερωτική σημασία και φορτίζει κάθε τόσο τη γενναιόδωρη συνεισφορά του εραστή της ζωής με νόημα. Οι άνθρωποι που κυκλοφορούν στα ποιήματα, όταν είναι εξιδανικευμένα όντα, βγάζουν ένα σπαστικό ήχο. Εδώ το πνεύμα παθαίνει κράμπες και ο ψεύτης ποιητής της πόζας γίνεται υπάλληλος γραφείου. Ο εραστής ψόφησε προ πολλού. Κι όταν το ποίημα δεν το γράφει ο εραστής αλλά ο γραφειοκράτης το τρώει η μαρμάγκα μιας ψόφιας ανθολογίας ή ο άκαμπτος σιαγών της νεκρόφιλης ακαδημίας. Το ποίημα μπορεί να είναι στρατευμένο, καυλωμένο, μεθυσμένο και να είναι απόλυτα εξαίσιο και ιαματικό. Μπορεί να είναι ακόμα και βλαμμένο και ανεπρόκοπο και να είναι αληθινό και καλό και φρέσκο. Δεν μπορεί όμως να γραφτεί καλό ποίημα με την πατέντα της θεωρίας. Ή με το συναισθηματικό οίστρο των νοικοκυραίων που θέλουν να ξεδώσουν. Όσοι ξεδίνουν γράφοντας, συνήθως ανακυκλώνουν κλάψες ή κλέβουν φτασμένους άλλους κλαψιάρηδες που τους συγκίνησε η κλάψα τους. Αν πάσχει από κάτι σήμερα η ποίηση είναι η πρωτοτυπία. Δεν είναι κακό να γράφουν όλοι. Κακό είναι το καρμπόν. Η πόζα. Εκεί που τα ποιήματα ξεπέφτουν στην εαυτολογία και στα αυτοπορτραίτα και τα αυτολιβανίσματα. Εκεί που πάνω απ’ το ποίημα βασιλεύει το ματαιόδοξο εγώ όχι με όρους έντασης και δημιουργίας αλλά με όρους ελιτίστικης μαλακίας. Κάποιοι κύριοι και κάποιες κυρίες δεν παύουν να συνταγογραφούν κανόνες και πολιτικές ορθότητες για τα παιδάκια που ετοιμάζονται για βραβείο. Για τα παιδάκια που ανακυκλώνουν αυτό το εκδοτικό σύστημα της καψούρας για δόξα, τελετές και πεισιθάνατες απαγγελίες. Πουθενά εκεί δε θα βρεις αυτή την ανήσυχη καρδούλα που χτυπά ζυγίζοντας τις απαιτήσεις της συνείδησης και της τέχνης. Μονάχα νεκρές λατρείες που οδηγούν σε αντιμαχόμενους θεούς. Εξυπνάδες μιας ευφυΐας που γουργουρίζει απ’ το λίπος του ναρκισσισμού. Εκεί γύρω από ανθρώπινα κουφάρια και σκεπασμένα φέρετρα και ελεημοσύνες και σβάστικες και χωροφύλακες και καραβανάδες. Εκεί γύρω απ’ την απόλυτη φτώχεια και τον απόλυτο πλούτο ο τυφλός σπεσιαλίστας της ποιητικής τέχνης καμώνεται τον πονεμένο. Κι αφήνει κουλουριασμένη την ποιητική του κουράδα εκεί που πρέπει ν’ αφήσει ένα αστροπελέκι. Περήφανος πάντα για το αρχαίο κάλος, για το έθνος, για τον ηρωισμό, που σ’ αυτή τη λαβωμένη χώρα έχουν εκφυλιστεί σε φασισμό. Γατούλες, ηλιοβασιλέματα και αξιολύπητες αγαμησιές.

dromos

Nonews-NEWS: Όταν η αστυνομική βία βαφτίζεται «τροχαίο ατύχημα»...

Nonews-NEWS: Όταν η αστυνομική βία βαφτίζεται «τροχαίο ατύχημα»...: ΑΔΕΔΥ: Να δικαστούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί του βαρύτατου τραυματισμού της Α. Kουτσουμπού... «Καλούμε τους εργαζόμενους σε συμμ...

Η mega-λη κατάρρευση της κυβέρνησης. Του Σ. Κούλογλου

Ακόμη και αν είχαμε κυβέρνηση Τσίπρα και συζητιόταν πρόταση μομφής εναντίον της, δεν θα άρμοζε στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Α. Σαμαρά να αναφερθεί στο μποϊκοτάζ της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στην εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη ή σε αυτές που συμμετέχει ο Αδωνις Γεωργιάδης. Πολύ περισσότερο που χθες στη Βουλή συζητιόταν η ψήφος εμπιστοσύνης που η ίδια η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είχε ζητήσει. Και σε τέτοιες κορυφαίες κοινοβουλευτικές αναμετρήσεις δεν θυμάσαι ούτε το Mega ούτε τον Αδωνι, όσο και αν τους αγαπάς.

Και όμως, αυτό έκανε χθες ο πρωθυπουργός στην ομιλία του, με την οποία έκλεισε η τριήμερη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης: «Και μένα μου έχει ασκήσει σκληρή κριτική ο Πρετεντέρης και με αδίκησε, αλλά ποτέ δεν διανοήθηκα να επιτεθώ εναντίον του». Οι παρευρισκόμενοι δεν πίστευαν στα αυτιά τους: πως του ήρθε ξαφνικά να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν πηγαίνει στην "Ανατροπή";  

Δύο είναι οι αιτίες για την απροσδόκητη αναφορά. Πρώτον, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να κάνει άνοιγμα στο Mega. Τις τελευταίες εβδομάδες, με αφορμή κάποιες μικρές αποστάσεις που το "Μεγάλο Κανάλι" παίρνει από την κυβέρνηση προκειμένου να επανακτήσει τηλεθέαση, τόσο ο κ. Σαμαράς όσο και ο κ. Βενιζέλος πιστεύουν ότι οι εκδότες του Mega έχουν αρχίσει να τους υπονομεύουν. Φαντασιώνουν ότι πρόκειται ίσως και για ξένο δάκτυλο, ερμηνεύοντας με αυτόν τον τρόπο κατά καιρούς δηλώσεις διεθνών αξιωματούχων που διαφοροποιούνται από την επίσημη αφήγηση της κυβέρνησης.  Το να πιστεύεις ότι σε υπονομεύουν αυτοί χάρις στους οποίους υπάρχεις, δείχνει οπωσδήποτε μία νοσηρότητα. Αλλά το βέβαιο είναι ότι, εν όψει και των αλλαγών στην διευθυντική ομάδα του σταθμού,ο πρωθυπουργός θεώρησε σωστό να θυμίσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ το πολεμάει, κάνοντας άνοιγμα στο Mega ή τουλάχιστον στην πτέρυγα που πρόσκειται πιο φιλικά στο Μέγαρο Μαξίμου. 

Η δεύτερη αιτία για την αναφορά στο Mega αλλά και στον Αδωνι Γεωργιάδη, είναι το στρατηγικό αδιέξοδο της κυβέρνησης, όπως εκφράστηκε και στην τριήμερη συζήτηση. Από τον Ντράγκι μέχρι την Λαγκάρντ, οι συνεχείς δηλώσεις των δανειστών έχουν πλήρως αποδομήσει την κυβερνητική προπαγάνδα, που θα ήθελε την τροίκα να φεύγει μαζί με τα μνημόνια. Η κυβέρνηση δεν έχει περιθώρια κινήσεων για την άρση έστω και μέρους των πολιτικών λιτότητας και των φορολογικών βαρών. Ούτε τον ακριβή αριθμό των δόσεων  για την εξόφληση των χρεών δεν μπορούσε να δώσει χθες ο πρωθυπουργός. Ετσι, αντί για την υπεράσπιση του κυβερνητικού έργου ώστε να ζητηθεί η ψήφος εμπιστοσύνης, υπουργοί και βουλευτές του κυβερνητικού στρατοπέδου έκαναν αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο έκανε και ο κ. Σαμαράς στην ομιλία του, η οποία έμοιαζε να απαντάει σε κάποια φανταστική πρόταση μομφής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Η απόφαση των κ.κ. Σαμαρά-Βενιζέλου να ζητήσουν ψήφο εμπιστοσύνης, είχε ως βασικό στόχο την ανάκτηση της πρωτοβουλίας των κινήσεων από την κυβέρνηση καθώς και την συσπείρωση  κάποιων από τους ανεξάρτητους βουλευτές, που θα αποτελούσαν την μαγιά για τους 180 της προεδρικής εκλογής. Η κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς και στους δύο στόχους. Ούτε ένας βουλευτής δεν προστέθηκε στους 155 του κυβερνητικού στρατοπέδου. Από τους ανεξάρτητους οι 18 καταψήφισαν την κυβέρνηση, δύο ψήφισαν παρών  (Γρ. Ψαριανός και Κατ. Μάρκου) και δυο απουσίαζαν(Γ. Νταβρής, Χρ. Αλεξόπουλος). 

Η δε κυβέρνηση όχι μόνο δεν κατάφερε να αλλάξει το πολιτικό κλίμα, αλλά είδε την συζήτηση να στρέφεται σαν μπούμεραγκ εναντίον της:  εκμεταλλευόμενοι την ευκαιρία, πολλοί  βουλευτές της πλειοψηφίας πήραν αποστάσεις από την κυβερνητική πολιτική ή ζήτησαν να δημιουργηθεί νέα κυβέρνηση "ειδικού σκοπού" με νέο πρωθυπουργό. Ότι χρειαζότανε για να απογειωθεί στα ύψη η διάχυτη ανασφάλεια του κ. Σαμαρά, την ώρα που οι δελφίνοι,  στο ΠΑΣΟΚ με τον Χρυσοχοίδη και  στην ΝΔ με τις εμφανίσεις Βορίδη και Δένδια, διαγκωνίζονταν προκειμένου να καταλάβουν θέσεις για την επόμενη μέρα..

Με την σειρά τους, όλοι αυτοί οι βουλευτές που πήραν αποστάσεις φώναζαν με το δικό τους τρόπο το σύνθημα που πάει να γενικευθεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο: ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Οι περισσότεροι ξέρουν ότι δεν θα επανεκλεγούν ή ελπίζουν ότι οι διαφοροποιήσεις τους θα τους κάνουν περισσότερο αρεστούς στους ψηφοφόρους.  Για να διατηρήσουν την έδρα τους έδωσαν στην κυβέρνηση ψήφο εμπιστοσύνης , που θυμίζει αυτήν που είχε εξασφαλίσει το φθινόπωρο του 2011 η κυβέρνηση Παπανδρέου, για να αντικατασταθεί λίγες μέρες μετά. 

Σε πολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση βγήκε πλήρως αποσταθεροποιημένη από την διαδικασία που η ίδια ξεκίνησε. Ξεκινάει μια πορεία Mega-λης κατάρρευσης, που ίσως καταστεί αναπόφευκτη πριν τον Ιανουάριο, όταν θα ξεκινήσουν οι διαδικασίες εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας και πρόωρων εκλογών.

Tvxs Σχόλιο

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Σήμερα στο Σύνταγμα: Ενώνουμε τη φωνή μας και τις ...

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Σήμερα στο Σύνταγμα: Ενώνουμε τη φωνή μας και τις ...: Το Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014, 12:00 στο Σύνταγμα - Οι άνθρωποι και ο πλανήτης πάνω από τα κέρδη. Ελληνική Πρωτοβουλία STOP ΤΤΙΡ CETA Να σ...

Τι φανερώνει η υπεράσπιση Σαμαρά στον Ντερμπεντέρη

Την ίδια στρατηγική περί σταθερότητας που οδήγησε τη Νέα Δημοκρατία σε μια...άνετη ήττα στις Ευρωεκλογές ακολούθησε κι απόψε ο Αντώνης Σαμαράς, στη συλλεκτική και πρώτη για το 2014 εμφάνιση του στη Βουλή.

Την ώρα που...
ο οικονομικός αναλφαβητισμός του ΣΥΡΙΖΑ εκδηλώθηκε στις τοποθετήσεις των βουλευτών του κατά τη διάρκεια της τριήμερης συζήτησης στη Βουλή, ο πρωθυπουργός έκρινε ότι θα κερδίσει περισσότερους πόντους χαρακτηρίζοντας «ανεύθυνο» τον Τσίπρα επειδή αρνείται να συναινέσει στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Αυτό που δεν έχουν καταλάβει στη Νέα Δημοκρατία είναι ότι με τον τρομακτικά κυνικό τρόπο που πολιτεύονται εδώ και χρόνια, οι πολίτες θεωρούν αυτονόητη μια αντίστοιχα κυνική και τυχοδιωκτική συμπεριφορά από τον Τσίπρα και τον κάθε Τσίπρα. Δεν γίνεται να κατηγορεί η Νέα Δημοκρατία τον ΣΥΡΙΖΑ για πάθος κατάληψης της εξουσίας. Είναι αστείο! Εξάλλου, όταν η κυβέρνηση εμφανίζεται λυσσασμένα πρόθυμη να μας βγάλει πρόωρα από το Μνημόνιο, προσφέρει απόλυτη νομιμοποίηση στα αντιμνημονιακά αιτήματα του ΣΥΡΙΖΑ.

Το καλύτερο όμως το άφησε για το τέλος καθώς υπερασπίστηκε ονομαστικά, στο όνομα της...Δημοκρατίας, τον δημοσιογράφο Γιάννη Πρετεντέρη, τον οποίο εμφάνισε ως θύμα του ΣΥΡΙΖΑ επειδή το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν στέλνει στελέχη του στις εκπομπές του.

Προσωπικά, δεν θυμάμαι κανέναν άλλον πρωθυπουργό να σπεύδει ονομαστικά προς υπεράσπιση δημοσιογράφου στη Βουλή. Το εκλαμβάνω ως μια ειλικρινή αποκάλυψη της εξάρτησης του πρωθυπουργού μας από συγκεκριμένα ΜΜΕ.

parapolitiki.com

Και γιατί δεν έβαλε τον Μπαλτάκο; Του Στέλιου Κούλογλου

Στέλιος Κούλογλου στο tvxs.gr

Όποιοι δεν πιστεύουν στην μετεμψύχωση, είναι καλό να παρακολουθήσουν την χθεσινή ομιλία Βορίδη: Ήταν σαν να μιλούσε ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, εκείνος ο αλήστου μνήμης προπαγανδιστής της χούντας που προειδοποιούσε τους Έλληνες ότι οι κομουνιστές θα τους πάρουν τα σπίτια. Απλώς, επειδή είναι  η σημερινή κυβέρνηση που παίρνει τα σπίτια των ανθρώπων με τον ΕΝΦΙΑ και τα κόκκινα δάνεια, ο κ. Βορίδης προειδοποίησε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τους πάρει τις... επιχειρήσεις!

 H βασική διαφορά Κωνσταντόπουλου- Βορίδη είναι ότι ο πρώτος μιλούσε από θέση εξουσίας, ενώ ο υπουργός της ΝΔ συμπεριφέρθηκε χθες σαν να ήταν στην αντιπολίτευση. Γενικώς το κυβερνητικό στρατόπεδο, αντί να υπερασπίζεται το έργο του, κοιτάει μήπως βρει καμιά δήλωση στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει φασαρία και να πετάξει τη μπάλα στην εξέδρα. Ετσι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τα έβαλαν χθες  με τον κ. Δραγασάκη, όταν μίλησε για τους επώνυμους που ακυρώνουν  ή επιβάλλουν νόμους. Την ίδια ακριβώς καταγγελία είχε κάνει μόλις πριν δύο εβδομάδες ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης  κ. Ρακιντζής, μιλώντας  για «ιδιότυπη ασυλία των επωνύμων και για εμπόδια στο έργο του, όποτε προσπαθεί να ελέγξει επωνύμους». Η καταγγελία είχε γίνει σε επιτροπή της Βουλής, προκάλεσε αντιδράσεις και  επερώτηση του κ. Καμμένου στον πρωθυπουργό. Φαίνεται ότι ο υπουργός Επικρατείας κ. Σταμάτης, που δήθεν θίχτηκε από την αποστροφή Δραγασάκη, δεν την είχε υπόψιν του..

Αν και η επιλογή Βορίδη στην θέση του «αναπληρωτή πρωθυπουργού», σαφώς του δίνει πόντους στη μάχη για την διαδοχή στην ΝΔ που γρήγορα θα ξεσπάσει, τα κίνητρα του κ. Σαμαρά δεν είναι κυρίως ιδεολογικά: με την παράκαμψη του αντιπροέδρου και μιας σειράς υπουργών που θα μπορούσαν να τον αντικαταστήσουν, ο πρωθυπουργός κλείνει ξανά το μάτι στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής.

Το μοναδικό ενθαρρυντικό  εύρημα από τις καταστροφικές μυστικές δημοσκοπήσεις που έρχονται στο Μέγαρο Μαξίμου (31% ΣΥΡΙΖΑ, 14% ΝΔ στην Β της Αθήνας στην πρόθεση ψήφου, για παράδειγμα) είναι ότι η Χρυσή Αυγή δείχνει να υποχωρεί. (Λεπτομέρειες στην αποκαλυπτική δημοσκόπηση της Palmos Analysis για το Tvxs, που θα παρουσιάσουμε αργότερα σήμερα). Πλέον, η μόνη ελπίδα της ΝΔ είναι να μαζέψει πίσω στο μαντρί τους ψηφοφόρους που εγκαταλείπουν τους νεοναζί.

Γι' αυτό ακριβώς ο κ. Βορίδης δεν λησμόνησε να αναφερθεί στα 2 μέλη της Χρυσής Αυγής που «δολοφονήθηκαν από την αριστερά». Η προσπάθεια ήταν φιλότιμη, επισκιάστηκε όμως από μια φτωχή ομιλία που το έριξε στη προπαγάνδα κατά του ΣΥΡΙΖΑ και επανέφερε την μακαρίτισσα θεωρία των δύο άκρων.

Όμως αυτοί οι διμέτωποι έχουν μικρή απόδοση στο κοινό των νεοναζί, χώρια ότι πολλοί απ' αυτούς θεωρούν «προδότη» τον άλλοτε αρχηγό Βορίδη. Είναι λοιπόν να απορεί κανείς που ο κ. Σαμαράς δεν έβαλε για εισηγητή τον αρχιτέκτονα της στροφής προς την Χρυσή Αυγή: τον στενό του φίλο, Τάκη Μπαλτάκο.

anemosantistasis.

Ο εμφύλιος μέσα τους ...

Υπάρχουν κάποιες δηλώσεις πολιτικών που έχουν τόσο μεγάλη συμβολική αξία που συχνά δεν μπορεί κανείς να αποφασίσει αν...
πρέπει να γράψει μακροσκελείς αναλύσεις ή να μην πει τίποτα μπροστά σε τόσο προφανή πράγματα.

Νομίζω ότι μια τέτοια δήλωση ήταν αυτή με την οποία επέλεξε να ολοκληρώσει την ομιλία του στη Βουλή ο Μάκης Βορίδης, ο οποίος άνοιξε τη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή.

Τα ακριβή του λόγια ήταν τα εξής:

«Είμαστε σε αυτό το δρόμο. Σε αυτό το δρόμο προχωράμε. Σε αυτό τον δρόμο έχουμε όλους τους καλούς Έλληνες μαζί μας και σε αυτό τον δρόμο θα συνεχίσουμε. Όποιοι πιστεύουν ότι στις κάλπες θα κερδίσουν, θα τους πρότεινα υπομονή, γιατί οι Έλληνες ξέρουν να ψηφίζουν»

Η δήλωση αυτή είναι ανατριχιαστική. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να ειπωθεί ακόμα και σε χώρα που βρίσκεται επίσημα σε εμφύλιο πόλεμο. Είναι πάντως σίγουρα ενδεικτική του πως σκέφτονται κάποιοι άνθρωποι που διεκδικούν όλο και πιο σημαντικό πολιτικό ρόλο στη σημερινή πληγωμένη Ελλάδα.

Προσωπικά, οι νοοτροπίες που αποκαλύπτονται από τέτοιες τοποθετήσεις με τρομάζουν πολύ περισσότερο από τους αρνητικούς δείκτες της ελληνικής οικονομίας.

parapolitiki.com

SUCCESS STORY

ΧΩΡΙΣ   ΙΑΤΡΟΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ 

   2,5 ΕΚΑΤ.  ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΙ   ΠΟΛΙΤΕΣ!

Ξυπνήστε! Αγοράζουν χώρες και πουλάνε λαούς!

Στέλιος Ελληνιάδης

Η κρίση σε όλες της τις μορφές έχει ένα κοινό παρονομαστή. Σήμερα, αυτός ο κοινός παρονομαστής είναι η υπερσυγκέντρωση του πλούτου, κληρονομικού και παραγόμενου. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν παραγόταν τόσος πλούτος και ποτέ δεν συσσωρευόταν τόσος πλούτος. Τώρα, αυτός ο υπερπλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα «πορτοφόλια». Και υπερίπταται, καθώς τίθεται υπό τον έλεγχο όλο και λιγότερων ανθρώπων, πάνω από τα κράτη και πάνω από τις κοινωνίες.

Ο καπιταλισμός έχει περάσει σε νέα φάση εξαιρετικά ανησυχητική. Μια υπερεξουσία συγκεντρώνει τεράστιο πλούτο απειλώντας να καταβροχθίσει όχι μόνο τον πλούτο των λαών, αλλά και τις χώρες τους ολόκληρες! Και, μάλιστα, όχι μόνο τις φτωχές, αλλά και τις πλούσιες!

Να τις καταβροχθίσει, ενώ ταυτόχρονα τις χρησιμοποιεί σαν βάση και σαν εργαλείο του. Ξεκινώντας από τις ΗΠΑ, που ελέγχονται όλο και πιο ασφυκτικά από το 1%, και για ορισμένους το 0,1%, του πληθυσμού τους και οι οποίες αποτελούν το προπύργιο, αλλά και το αεροπλανοφόρο αυτής της ολιγαρχίας που επιχειρεί να εξουσιάσει την ανθρωπότητα ολόκληρη. Ό,τι κυκλοφορούσε χρόνια τώρα ως αποκύημα των φαντασιόπληκτων και σενάριο των συνομωσιολόγων, αποδεικνύεται ως πραγματικότητα, με στοιχεία που καταγράφονται και δημοσιοποιούνται από οργανισμούς, μελετητές, οικονομολόγους και πολιτειολόγους, αλλά και από τα ίδια τα κράτη και τις στατιστικές τους υπηρεσίες.

Υπερσυγκέντρωση πλούτου

Όλο το κράτος και ό,τι το αποτελεί και συνδέεται με αυτό, τίθεται σταδιακά υπό την σχεδόν απόλυτη εξουσία μιας ολιγαρχίας που ελέγχει τα παγκοσμιοποιημένα κεφάλαια. Ολιγαρχίας που διαλύει ολόκληρες χώρες για να διασφαλίσει και να επεκτείνει την ισχύ της και να κερδοσκοπήσει, που χρησιμοποιεί το κράτος για την επίτευξη των επιδιώξεών της φτάνοντας –κατά περίπτωση- ακόμα και στην καταστροφή του. Στην Αμερική, όλος ο μηχανισμός του κράτους και οτιδήποτε είναι διαπλεκόμενο, εξαρτημένο ή συνεργαζόμενο με το κράτος, ενεργεί σύμφωνα με το συμφέρον αυτής της μικρής ολιγαρχίας. Αυτή η ολιγαρχία έχει υπό τον έλεγχό της τεράστια κεφάλαια με τα οποία πλέον δεν επιδιώκει μόνο να αποκτήσει τον δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο των χωρών, αλλά και να καταστεί ιδιοκτήτης των ίδιων των χωρών. Αυτή είναι μία ποιοτική διαφορά από το παρελθόν που το κράτος κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά διατηρούσε σχετική αυτονομία έναντι των ιδιωτικών κεφαλαίων. Και η ποιότητα αυτή συνδέεται με το επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει ο καπιταλισμός στην τρέχουσα επιθετική μορφή του.

Αυτές οι μικρές ανά χώρα ελίτ που συμμετέχουν σ’ αυτή την υπερσυσσώρευση και υπερσυγκέντρωση, χρησιμοποιούν και κεφάλαια που δεν τους ανήκουν, αλλά αποκτούν τον έλεγχό τους μέσα από τους κρατικούς φορείς τους οποίους ελέγχουν πολιτικά και μέσα από τους οικονομικούς μηχανισμούς που έχουν δημιουργήσει και επιβάλλει, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, αλλά και οι μεγάλες τράπεζες, τα χρηματιστήρια, οι επενδυτικές εταιρίες και οι φορολογικοί παράδεισοι σε κράτη «ειδικής αποστολής», κράτη-μαϊμούδες, όπου εγκαθίστανται τα κερδοσκοπικά κεφάλαια για να εξορμούν με χαμηλό κόστος και χωρίς περιορισμούς για τις ληστρικές επιδρομές τους ανά τον κόσμο.

Για παράδειγμα, χρησιμοποιώντας την πολιτική εξουσία την οποία ελέγχουν, με νόμους, δικαστικές αποφάσεις και άλλα μέσα, θέτουν υπό τη διαχειριστική εξουσία τους τα κεφάλαια των ασφαλιστικών Ταμείων τα οποία προέρχονται από εισφορές των εργαζομένων. Εν συνεχεία, τα διοχετεύουν και εκμεταλλεύονται σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, συχνά καταληστεύοντας τα Ταμεία και τους ασφαλισμένους. Στην Ελλάδα, τα κεφάλαια των ασφαλιστικών Ταμείων ετέθησαν με νόμο υπό τη ρυθμιστική εξουσία της Τράπεζας της Ελλάδας, η οποία ελέγχεται από τους ξένους μετόχους της, και χρησιμοποιήθηκαν άτοκα για «αναπτυξιακούς σκοπούς». Έτσι τα αποθεματικά όχι μόνο δεν απέφεραν τα αναλογούντα κέρδη από την αξιοποίησή τους, αλλά μειώνονταν κιόλας αφού οι αποδόσεις τους ήταν μικρότερες από τον ετήσιο πληθωρισμό, με αποτέλεσμα χρόνο με το χρόνο να χάνουν την αξία τους. Έτσι, κάποιοι πλούτισαν ανέξοδα. Με την ίδια μέθοδο, τα κεφάλαια των Ταμείων «παίχτηκαν» από τις κυβερνήσεις στο Χρηματιστήριο με τεράστιες απώλειες αφού μεταφέρθηκαν αυτούσια στους κερδισμένους επενδυτές. Και πιο πρόσφατα «κουρεύτηκαν»! Ενώ στην κυριολεξία λεηλατήθηκαν ασύστολα, στο πλαίσιο της εφαρμογής των Μνημονίων, σερβιρίστηκαν μ’ αυτή τη λέξη που παραπέμπει σε κομμώτριες και μπαρμπέρηδες, σε βούρτσες και κολόνιες! Τα λεφτά έφυγαν έξω και αύξησαν τον πλούτο των αρπαχτικών-επενδυτών, αλλά και των ημετέρων που βρίσκονται στις δεκάδες λίστες τύπου Λαγκάρντ, στις τράπεζες του Λουξεμβούργου, του Λονδίνου ή των νησιών Φίτζι.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, όλο και περισσότερα, όλο και μεγαλύτερα κεφάλαια, ελέγχονται από όλο και λιγότερους ιδιοκτήτες διαχειριστές. Ξένους βασικά, που το επιτυγχάνουν δίνοντας μερίδιο στους εντόπιους «συνεργάτες» τους. Τελικός τους στόχος να γίνουν ιδιοκτήτες του παγκόσμιου πλούτου, ιδιοκτήτες του κόσμου. Το οποίο συνεπάγεται ότι και οι πολίτες του κόσμου θα είναι υποτελείς σε μικρές ελίτ, τις ολιγαρχίες του πλούτου, που θα χρησιμοποιούν τα κράτη μόνο σαν μέσο καταστολής και επιβολής της δικής τους εξουσίας και διοχέτευσης του παγκόσμιου πλούτου στα δικά τους θησαυροφυλάκια.

Υπεράνω εξουσίας

Αυτή η τροπή δεν συνδέεται μόνο με την μονοπώληση του παγκόσμιου πλούτου. Συνδέεται και με το είδος του καθεστώτος που της αντιστοιχεί, και το οποίο, αν συνεχιστεί αυτή η εξέλιξη, θα είναι όλο και λιγότερο δημοκρατικό, όλο και περισσότερο ολιγαρχικό, απολυταρχικό.

Πολλοί σκέφτονται ότι τα ισχυρότερα και πλουσιότερα κράτη θα αγοράζουν και θα ελέγχουν τους μικρότερους και πιο αδύνατους. Όχι! Ακόμα και τα μεγάλα κράτη κινδυνεύουν να αγοραστούν από τους ολιγάρχες των οποίων τα συσσωρευμένα κεφάλαια είναι πιο μεγάλα από τα εθνικά αποθέματα των μεγάλων χωρών. Κεφάλαια υπερεθνικά, στηριγμένα από κράτη επεκτατικά ή μορφώματα κρατικά, τα οποία μετακινούνται ελεύθερα και χρησιμοποιούνται κατά τη βούληση και τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου, που έχει έδρα, αλλά δεν έχει πατρίδα.

«Η απειλή μιας διεθνούς εκτροπής που θα οφείλεται στη σταδιακή απόκτηση των πλούσιων χωρών από την Κίνα (ή από τα ανεξάρτητα επενδυτικά κεφάλαια των εξαγωγέων πετρελαίου) φαίνεται λιγότερο αξιόπιστη και επικίνδυνη από μία ολιγαρχικού τύπου εκτροπή, που σημαίνει, μια διαδικασία στην οποία οι πλούσιες χώρες θα αποτελούν ιδιοκτησίες των δισεκατομμυριούχων τους ή, γενικότερα, στην οποία όλες οι χώρες, συμπεριλαμβανομένων της Κίνας και των εξαγωγέων πετρελαίου, θα γίνονται όλο και περισσότερο ιδιοκτησίες των δισεκατομμυριούχων και πολυεκατομμυριούχων του πλανήτη. Όπως έχει επισημανθεί, αυτή η διαδικασία βρίσκεται ήδη για τα καλά σε εξέλιξη.» (Τομά Πικετί «Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα»).

Με αυτό το όχι φανταστικό σενάριο κατά νου, η Ελλάδα μπορεί να μην είναι το «πειραματόζωο», όπως την αποκαλούν, αλλά η πιο προχωρημένη εφαρμογή αυτού του νέου μοντέλου του 21ου αιώνα, της χώρας που δεν είναι απλώς αποικία κάποιας άλλης, αλλά ιδιοκτησία των «υπερφυσικών» κεφαλαίων που συσσωρεύονται πάνω από τον πλανήτη και αλλάζουν βίαια και μεταμφιεσμένα τον χαρακτήρα των εθνών-κρατών, μετατρέποντάς τα σε παραρτήματα των απρόσωπων ιδιοκτητών τους, με καθεστώτα υποτελή και υπηκόους νέου τύπου δουλοπάροικους.

«Η κύρια αιτία για το αίσθημα της έξωσης που σφίγγει τις πλούσιες χώρες σήμερα είναι αυτή η απώλεια της κυριαρχίας. Αυτό είναι αληθές ιδιαίτερα στην Ευρώπη, της οποίας η επικράτεια είναι κομμένη σε μικρά κράτη τα οποία ανταγωνίζονται μεταξύ τους για κεφάλαια, γεγονός που χειροτερεύει την όλη διαδικασία. … και συμβάλλει στην αίσθηση της ανημπόριας… Για να είναι πιο ξεκάθαρο, η ολιγαρχική εκτροπή δεν είναι μόνο πιο πιθανή από τη διεθνή εκτροπή, είναι επίσης πιο δύσκολο να καταπολεμηθεί, επειδή απαιτεί ένα υψηλό βαθμό διεθνούς συνεργασίας ανάμεσα σε χώρες που κανονικά βρίσκονται σε ανταγωνισμό μεταξύ τους. Η απόσχιση του πλούτου έχει επιπλέον την τάση να επισκιάζει την ίδια την ιδέα της εθνικότητας, εφόσον τα πιο πλούσια άτομα μπορούν σε κάποια έκταση να παίρνουν τα λεφτά τους και να αλλάζουν την εθνικότητά τους, αποκόβοντας όλους τους δεσμούς τους με την αρχική τους κοινότητα. Μόνο μια συντονισμένη αντίδραση σε ένα σχετικό ευρύ περιφερειακό πεδίο μπορεί να ξεπεράσει αυτή τη δυσκολία.»

Φορολογικοί παράδεισοι

«Ένα άλλο σημείο στο οποίο πρέπει να δοθεί έμφαση είναι ότι ένα σημαντικό μέρος των παγκόσμιων χρηματικών περιουσιακών στοιχείων είναι ήδη κρυμμένα σε διάφορους φορολογικούς παράδεισους, περιορίζοντας έτσι τη δυνατότητά μας να αναλύσουμε τη γεωγραφική κατανομή του παγκόσμιου πλούτου. Κρίνοντας μόνο με βάση τις επίσημες στατιστικές (βασισμένες σε εθνικά στοιχεία που συγκεντρώνονται από διεθνείς οργανισμούς σαν το ΔΝΤ), θα φαινόταν ότι η καθαρή περιουσιακή θέση των πλούσιων χωρών απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο είναι αρνητική…» (Τομά Πικετί)

Αυτό θεωρητικά θα σήμαινε ότι οι φτωχές χώρες έχουν περισσότερα περιουσιακά στοιχεία από τις πλούσιες χώρες! Παράδοξο και, βέβαια, δεν είναι έτσι. Γιατί και οι φτωχές χώρες έχουν αρνητικά περιουσιακά στοιχεία. Με λίγα λόγια, όλος ο κόσμος έχει αρνητικά περιουσιακά στοιχεία. Όλοι χρωστάνε, δηλαδή, αλλά σε ποιον, αφού όλοι είναι στο κόκκινο. Όπως γράφει ο Πικετί «ιδιοκτήτης της γης πρέπει να είναι ο πλανήτης Άρης».

«Συγκρίνοντας όλες τις διαθέσιμες πηγές και αξιοποιώντας στοιχεία από ελβετικές τράπεζες που μέχρι σήμερα δεν είχαν χρησιμοποιηθεί, ο Gabriel Zucman μπόρεσε να δείξει ότι η πιο αληθοφανής αιτία για την ανακολουθία είναι ότι μεγάλα ποσά μη δηλωθέντων περιουσιακών στοιχείων φυλάσσονται σε φορολογικούς παράδεισους. Με την προσεκτική του εκτίμηση, αυτό το ποσό αντιστοιχεί στο 10% περίπου του παγκόσμιου ΑΕΠ. Μερικές μη κυβερνητικές οργανώσεις έχουν προτείνει ακόμα μεγαλύτερες εκτιμήσεις (έως και δύο και τρεις φορές μεγαλύτερες). Με δεδομένη την τρέχουσα κατάσταση των διαθέσιμων πηγών, πιστεύω ότι η εκτίμηση του Zucman είναι ελαφρώς πιο ρεαλιστική, αλλά τέτοιες εκτιμήσεις είναι από τη φύση τους επισφαλείς, και είναι πιθανό ότι η εκτίμηση του Zucman είναι στο κατώτερο όριο. Σε κάθε περίπτωση, το σημαντικό γεγονός είναι ότι ακόμα κι αυτό το χαμηλότερο όριο είναι έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά υψηλό.» (Τομά Πικετί)

Ανεξέλεγκτα κεφάλαια

Καθώς το παγκόσμιο ΑΕΠ, δηλαδή όλων των χωρών, υπολογίζεται αθροιστικά στα 75 τρισ. δολάρια, τα μη δηλωθέντα ποσά που βρίσκονται εκτός εμβέλειας και ελέγχου των κυβερνήσεων ανέρχονται από 7,5 τρισ. έως πάνω από 20 τρισ. δολάρια! Με δεδομένο, επίσης, ότι καμία χώρα, μικρή ή μεγάλη, δεν έχει διαθέσιμα τόσο μεγάλα κεφάλαια για εξαγορές, επενδύσεις κ.λπ., αλλά και το γεγονός ότι υπάρχουν 176 χώρες που το ΑΕΠ τους δεν ξεπερνάει το 1 τρισ. δολάρια (απ’ αυτές οι 130 έχουν ΑΕΠ μικρότερο από 100 δισ.), αντιλαμβάνεται κανείς πόσο ευάλωτες είναι οι περισσότερες χώρες στον κόσμο στις επιθέσεις των αρπακτικών επενδυτών και των τοκογλύφων που διαθέτουν πολλαπλάσια κεφάλαια και τα χρησιμοποιούν με όλο και λιγότερους περιορισμούς, με όλο και μεγαλύτερη ασυδοσία.

Γι’ αυτό, οι ελίτ και οι διαχειριστές αυτών των κεφαλαίων, με τη συνδρομή των ισχυρών κρατών που ελέγχονται από τις μειοψηφικές ολιγαρχίες, επιδιώκουν με κάθε μέσο όχι μόνο την ελεύθερη διακίνηση αυτών των κεφαλαίων, αλλά και την κατάργηση σε διεθνές και τοπικό επίπεδο κάθε αμυντικής γραμμής των κρατών και των λαών. Η προωθούμενη με αδιαφανείς διαπραγματεύσεις από την αμερικάνικη και ευρωπαϊκή ελίτ «Διατλαντική Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών» (TTIP) αποσκοπεί ακριβώς σ’ αυτό. Να αχρηστεύσει εντελώς κάθε νόμο, θεσμό, κανόνα και ρύθμιση ώστε να μπορούν οι ισχυροί να κυριαρχούν και να λεηλατούν ανεμπόδιστα.

«Βασικός στόχος είναι η απορρύθμιση των προδιαγραφών που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και η εναρμόνισή τους στον χαμηλότερο κοινό παρανομαστή σε όφελος των πολυεθνικών εταιριών… Με την ΤΤΙΡ προωθείται η απορρύθμιση των κανόνων ασφάλειας τροφίμων. Οι ευρωπαϊκές αγορές θα κατακλυστούν από ακατάλληλα «εν πολλοίς» τρόφιμα από τις ΗΠΑ (κρέατα με ορμόνες, χλωριωμένα πουλερικά κ.ά.), ενώ θα ανοίξουν πλήρως οι πόρτες στην παραγωγή και εμπορία «γενετικά τροποποιημένων προϊόντων» (μεταλλαγμένων), σε βάρος της διατροφικής ασφάλειας λαών, παραγωγών και καταναλωτών… Οι πολυεθνικές εταιρίες θα μπορούν να σέρνουν στα διεθνή δικαστήρια τις εθνικές κυβερνήσεις, ζητώντας αποζημιώσεις για διαφυγόντα κέρδη, από πράξεις και ενέργειες δημοσίων αρχών ή κοινωνικών οργανώσεων, ακόμα και σε περιπτώσεις που επιδιώκονται κοινωνικοί, περιβαλλοντικοί ή αναπτυξιακοί στόχοι…» (Γιάννης Τόλιος, μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ)

Για να επισπεύσουν την άλωση μιας χώρας από τους «επενδυτές», μεταβάλλουν το νομικό πλαίσιο σε χοντρό κόσκινο ώστε όλα τα «σκουπίδια» να περνούν εύκολα. Κάθε δικλείδα ασφαλείας καταργείται υπέρ των «επενδυτών». Τα εργασιακά δικαιώματα (αμοιβές, ωράριο, αποζημιώσεις, άδειες, ασφαλιστική κάλυψη, συνδικαλιστικές ελευθερίες κ.ά.), η προστασία του περιβάλλοντος (θάλασσες, παραλίες, δάση, λίμνες, υδροβιότοποι, ατμόσφαιρα κ.λπ.), η ιδιωτική περιουσία (σπίτια, επιχειρήσεις, καταθέσεις κ.ά.), ο δημόσιος πλούτος (υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, περιοχές φυσικού κάλλους, ορυκτά κ.λπ.) και οι νευραλγικοί από οικονομική και εθνική άποψη τομείς, των οποίων η αξία δεν μπορεί να αποτιμηθεί μόνο με χρήματα (εκπαίδευση, ενέργεια, διατροφή, επικοινωνίες, μεταφορές, υγεία, τράπεζες, νησιά, λιμάνια, αεροδρόμια κ.λπ.), απογυμνώνονται από κάθε προστασία και παραδίδονται έναντι χρηματικού ανταλλάγματος, μικρού ή μεγάλου δεν έχει σημασία, σε ξένους, οι οποίοι δεν αντιμετωπίζουν τη χώρα σαν μια ανεξάρτητη ιστορική, πολιτισμική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική οντότητα, αλλά σαν ένα ευπώλητο και αναλώσιμο προϊόν, το οποίο μπορούν να αγοράσουν, πουλήσουν, απαξιώσουν ή καταστρέψουν ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Και, επιστέγασμα αυτής της άνευ όρων παράδοσης, είναι η παραπομπή της εκδίκασης όλων των διαφορών ή των αντιδράσεων που προκύπτουν απ’ αυτές τις «επενδύσεις» σε ξένα δικαστήρια που συνδέονται με τους «επενδυτές», ελέγχονται απ’ αυτούς ή τους ανήκουν. Η περίπτωση της Αργεντινής είναι ομιλούσα. Ένας Αμερικάνος δικαστής έβγαλε απόφαση υπέρ της μειοψηφίας των δανειστών της χώρας, σε αντίθεση με τη συμφωνία που είχε επιτευχθεί μεταξύ του κράτους και του 94% των δανειστών, θέτοντας σε κίνδυνο χρεοκοπίας ολόκληρη την Αργεντινή των 40 εκατομμυρίων ανθρώπων. Παρόμοιες συμφωνίες έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ. Συμφωνίες που υποσκάπτουν τα θεμέλια της εθνικής μας ύπαρξης.

Ιδιοκτησία και πολιτική

Όταν, λοιπόν, τα περιουσιακά στοιχεία μιας χώρας γίνονται ιδιοκτησία ξένων, αναπόφευκτα αλλάζει και η πολιτική σύσταση της χώρας. Γιατί, θα ήταν αφύσικο και ανισόρροπο, ο ιδιοκτήτης μιας περιουσίας να μην έχει δικαιώματα στον τρόπο διαχείρισης και απόδοσης της περιουσίας του, αλλά και σε οτιδήποτε επηρεάζει την περιουσία του. Εάν ένας έμπορος που βγάζει φράουλες στη Μανωλάδα καθορίζει τους όρους εφαρμογής των εργασιακών νόμων και των νόμων που ισχύουν για τους μετανάστες, η επιβολή των διεθνών κεφαλαίων είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη. Η Ελληνικός Χρυσός στη Χαλκιδική καθορίζει τους όρους προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Η COSCO στον Πειραιά καθορίζει τον τρόπο διακίνησης του μεγαλύτερου όγκου εμπορευμάτων στη χώρα. Οι ιδιοκτήτες και τα διοικητικά συμβούλια των οργανισμών (ΟΤΕ, ΟΠΑΠ κ.λπ.) είναι ξένοι. Με το ίδιο καθεστώς, οι τηλεφωνικές εταιρίες ελέγχουν όλες τις πληροφορίες που διακινούνται μεταξύ των πολιτών. Καταγράφουν ακόμα και τις συνομιλίες των πολιτικών, αστυνομικών, δικαστικών και άλλων αρχών. Όλες αυτές οι εξουσίες αποσπώνται από το κράτος.

Εάν πουληθούν όλα τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και οι κρατικές εταιρίες κοινής ωφέλειας (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κ.λπ.), παραδοθεί και η ασφάλιση στους διεθνείς επενδυτικούς κολοσσούς, όπως το μεθοδεύουν χρεοκοπώντας τα Ασφαλιστικά Ταμεία, τι θα μείνει από το ελληνικό κράτος; Τίποτα, ή σχεδόν τίποτα. Θα μείνει η αστυνομία και ο στρατός, που εμείς θα πληρώνουμε για να προστατεύουν τα συμφέροντα των ξένων ιδιοκτητών και να καταπνίγουν την αντίστασή μας στο ξεπούλημα, την πτώχευση και την υποτέλεια.

Όταν, κατά συνέπεια, όλες οι βασικές επιχειρήσεις μιας χώρας, και δη οι πιο νευραλγικές και στρατηγικές, όπως οι: επικοινωνίες, ενέργεια, ηλεκτρισμός, ύδρευση, λιμάνια, αεροδρόμια, νοσοκομεία, δρόμοι και τράπεζες, περνούν σε ξένη ιδιοκτησία, μπορεί κανείς σοβαρά να υποθέσει ότι όλοι αυτοί οι ιδιοκτήτες που διαθέτουν τεράστια κεφάλαια και τεράστια υποστήριξη από τις μητροπόλεις, θα αφήσουν το πολιτικό σύστημα στην τύχη του; Θα αφήσουν την πολιτική εξουσία στους πολίτες της χώρας, να αποφασίζουν δημοκρατικά για τους όρους λειτουργίας και κερδοφορίας των επιχειρήσεών τους; Εννοείται πως όχι. Όπως κάνουν εδώ και χρόνια στην Αφρική και την Ασία. Δεν θα διορίσουν ξένο βασιλιά, όπως έκαναν στο παρελθόν, αλλά έχουν ετοιμάσει τους υπαλλήλους τους, είτε αυτοί λέγονται Παπαδήμος και Προβόπουλος είτε λέγονται Παπανδρέου και Σαμαράς, όπως Μπαρόζο, Μόντι, Τουσκ κ.ά. Μεθοδικά, ξεχώρισαν και εκπαίδευσαν τους υπηρέτες τους, οι οποίοι αμείβονται με ένα μερίδιο από το ξεπούλημα και την άλωση της Ελλάδας από τους αγιογδύτες επενδυτές. Αυτοί δε είναι τόσο δουλικοί που εκπλήττουν ακόμα και τους εντολείς τους.

Ο λόγος που οι δανειστές και οι επενδυτές της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου, της Φραγκφούρτης και των Παρισίων, μισούν τα καθεστώτα ορισμένων χωρών δεν είναι επειδή αυτά είναι κομμουνιστικά. Ο λόγος είναι ότι μερικές χώρες αντιστέκονται στην εξάρτησή τους, μεταξύ των οποίων μερικές μεγάλες, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία και η Βραζιλία, αλλά και αρκετές μικρότερες όπως η Βενεζουέλα, το Ιράν, η Κούβα, η Αργεντινή και η Νότια Αφρική, όπως ήταν η Λιβύη και το Ιράκ, και γι’ αυτό τις κατέστρεψαν ολοσχερώς. Στην Κίνα χρωστάνε, κι αυτό δεν τους αρέσει καθόλου. Και η Ρωσία έχει χαμηλό εξωτερικό χρέος της τάξης του 23% του ΑΕΠ, όπως και η Βενεζουέλα 19%, η Ινδία 20%, το Ιράν μόνο 4% και η Συρία 13%, γι’ αυτό και βάλθηκαν να την κάνουν «καλοκαιρινή».

Αντιθέτως, οι χώρες που υποτάσσονται, βυθίζονται βαθιά στην εξάρτηση, με τεράστια χρέη, όπως η Κύπρος στο 129% και η Ελλάδα στους πρωταθλητές του χρέους με 174%. Και βέβαια, οι πρώην ανατολικές χώρες, όπως η Βουλγαρία με 90%, η Λετονία με 146%, η Λιθουανία με 80%, η Εσθονία με 87%, η Ουγγαρία με 115%, η Ουκρανία, η Μολδαβία κ.λπ. Χώρες που δεν χρωστούσαν βρίσκονται υπό διαρκή πτώχευση, χωρίς εθνική βούληση και με εικονική δημοκρατία.
Μα θα πει κανείς, η Αμερική χρωστάει τα μαλλιά της κεφαλής της, 17 τρισ. δολάρια, το 33% του παγκόσμιου χρέους! Όλες οι μητροπόλεις της Δύσης χρωστάνε, και η Γερμανία, και η Αγγλία, και η Γαλλία, και η Ιαπωνία, αλλά οι ίδιες είναι και δανειστές. Κι αυτές καθορίζουν κατ’ αποκλειστικότητα, τουλάχιστον μέχρι τώρα, τους όρους των δανείων, εννοείται πάντα σε βάρος των άλλων. Η Αμερική έπρεπε να είναι προ πολλού χρεοκοπημένη, αλλά ποιος τολμάει να ζητήσει τα δανεικά χωρίς να πέσουν πάνω του όλες οι συμφορές της Βίβλου;! Γι’ αυτό διατηρεί αυτή την τεράστια πολεμική μηχανή! Με τον τσαμπουκά της ζει και κυριαρχεί, αλλιώς θα είχε ήδη καταρρεύσει.

Κάτι κινείται κόντρα…

Είναι πάμπολλες οι χώρες που δεινοπαθούν από τους «επενδυτές» και τα κράτη που τους στηρίζουν. Αλλά είναι πολύ δύσκολη η αντίσταση, γιατί υπάρχει κατακερματισμός. Παρ’ όλ’ αυτά, εκδηλώνονται σημαντικές συσπειρώσεις και αντιδράσεις, όπως είναι οι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) και άλλοι σχηματισμοί (Σύμφωνο της Σαγκάης, Κοινοπραξία Ρωσίας, Καζαχστάν και Λευκορωσίας, MERCOSUR στη Λατινική Αμερική κ.ά.). Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη απόφαση 124 κρατών-μελών του ΟΗΕ που αντιτίθενται στην εκχώρηση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων σε αρχές και δικαστήρια άλλων κρατών και θεωρούν ότι «η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα ενός κράτους». (Ψήφισμα 68/304 Γ. Σ. ΟΗΕ)

Είναι θλιβερή η κατάντια της ελληνικής κυβέρνησης που συντάχθηκε με τους 40 που απείχαν από την ψηφοφορία, ενώ είναι κατανοητή η καταψήφισή της από τις ΗΠΑ και άλλους 10 ακολουθητές. Πάντως, η απόφαση αυτή, που δεν είναι εύκολο να εφαρμοστεί μονομερώς από τις μικρές χώρες, αλλά υποστηρίζεται από κολοσσούς όπως η Ινδία και η Κίνα, αποτελεί μία σαφή ένδειξη της αναδυόμενης νέας παγκόσμιας πραγματικότητας, την οποία οι Αμερικάνοι και αρκετοί από τους δυτικούς συμμάχους τους προσπαθούν να αποτρέψουν με όλα τα μέσα.

Ο αγώνας για τη διάσωση του εθνικού πλούτου είναι βασικά αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία και ταυτόχρονα αγώνας για τη δημοκρατία. Αλληλένδετα και αδιαχώριστα. Αγωνιζόμαστε για τους μισθούς και τις συντάξεις, αγωνιζόμαστε για τα σπίτια μας και τις επιχειρήσεις μας, αγωνιζόμαστε για τα δάση και τις παραλίες μας, για τον ορυκτό μας πλούτο και τις δημόσιες εταιρίες κοινής ωφέλειας, αγωνιζόμαστε για δωρεάν υγεία και παιδεία, αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Δεν χάνουμε, λοιπόν, μόνο την εθνική μας περιουσία, δημόσια και ιδιωτική. Χάνουμε και την όποια ελευθερία αποκτήσαμε με μεγάλους αγώνες και θυσίες, χάνουμε και την όποια δημοκρατικότητα έχει το αστικό καθεστώς μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε και το θεωρούσαμε μια μίνιμουμ κατάκτηση της ανθρωπότητας, από τον Μεσαίωνα μέχρι σήμερα.

Γι’ αυτό κάθε συζήτηση που δείχνει μόνο το δέντρο και χάνει το δάσος, υπονομεύει το μεγάλο μας αγώνα και στέλνει λάθος μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις.

- See more at: http://www.e-dromos.gr

Ένα αντίο στον Λουκάνικο...

Έγινε γνωστός ως «Λουκάνικος». Έτσι τον μάθαμε, έτσι τον γνωρίσαμε. Δεν ξέραμε πως ο άνθρωπος που τον εντόπισε σε μικρή ακόμη ηλικία να περιφέρεται στο κέντρο της Αθήνας τον είχε...
βαφτίσει «Θόδωρο». Όποιο κι αν ήταν το όνομά του, μαζί του ασχολήθηκαν το BBC, το CNN, το Al Jazeera.




Έγινε εξώφυλλο σε δεκάδες περιοδικά ανά τον κόσμο, έγινε τραγούδι, και η απόλυτη καταξίωση ήρθε όταν το περιοδικό TIME τον ενέταξε στις 100 προσωπικότητες της χρονιάς του 2011.

Τον αποκάλεσαν, όχι άδικα, «επαναστάτη» και «σκύλο της πρώτης γραμμής στην Ελλάδα».

Πρωτοστατούσε στις πορείες του 2011, αλλά και των προηγούμενων ετών, στο κέντρο της Αθήνας, πάντα στο πλευρό των εξεγερμένων. Τα σωθικά του πνίγηκαν από τα χημικά της αστυνομίας, το κορμί του γέμισε πληγές από τις κλωτσιές των αστυνομικών. Πριν δύο χρόνια ο καφετί σκύλος εξαφανίσθηκε από την πλατεία Συντάγματος και αποσύρθηκε από την ενεργό συμμετοχή σε πορείες και διαδηλώσεις. Επέστρεψε, κουρασμένος και με σοβαρά προβλήματα υγείας στο σπίτι του ανθρώπου που όλα αυτά τα χρόνια τον φρόντιζε και τον περιέθαλπτε. Εκεί, δίπλα στον ανώνυμο φίλο του, ο «Θόδωρος» έζησε τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του. Ώς την ημέρα που η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά.

Ήταν περίπου δέκα χρόνων. Η υγεία του, όμως, όπως έλεγε ο κτηνίατρος που τον παρακολουθούσε, ήταν αρκετά επιβαρυμένη, κυρίως λόγω των χημικών και των δακρυγόνων που είχε εισπνεύσει όλα αυτά τα χρόνια που βρισκόταν στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων. Μια συνάδελφος επικοινώνησε τηλεφωνικά χθες με τον άνθρωπο που φιλοξενούσε τον Λουκάνικο και έμαθε τα δυσάρεστα νέα. «Ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ και κοιμόταν, όταν ξαφνικά σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του. Ο Θόδωρος, έφυγε» της είπε.











Σήμερα, ο τετράποδος ήρωας που έγραψε τη δική του ιστορία στους δρόμους της Αθήνας αναπαύεται στη σκιά ενός δέντρου σε κάποιο λόφο στο κέντρο της πρωτεύουσας. Ο Λουκάνικος δεν θα γαυγίσει ξανά στους άντρες των ΜΑΤ, δεν θα δεχτεί ξανά το φιλικό χάδι των διαδηλωτών. Ο δικός μας Λουκάνικος έφυγε νωρίς για έναν κόσμο χωρίς δακρυγόνα, χωρίς κλομπ και χημικά...

Ο ''αντ' αυτού'' υπέρ αυτών..

     Από την επικαιρότητα του Μαϊου που πέρασε:
     '' Ερωτήματα δημιουργεί αφενός η στάση της κυβέρνησης, η οποία δεν παρέστη στην εκδίκαση της υπόθεσης Energa- Hellas Power, ελαφρύνοντας ουσιαστικά τη θέση των κατηγορουμένων δύο εταιρειών, που κατηγορούνται ότι ζημίωσαν το Ελληνικό δημόσιο κατά 270 εκατ. ευρώ,
     ..και αφετέρου η απόφαση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΝΔ Μάκη Βορίδη να αναλάβει την υπεράσπιση του βασικού κατηγορούμενου της υπόθεσης.''

     Τον υπερασπιστή λοιπόν των απατεώνων εις βάρος του Δημοσίου, όντας ήδη εκπρόσωπος της κυβέρνησης στο κοινοβούλιο,
     ..διάλεξε ο λεβεντόπουλος για να τον αντικαταστήσει(!) στην συζήτηση περί ψήφου εμπιστοσύνης που ο ίδιος προκάλεσε!
     Επίδειξη βλακείας;  Όχι!
     Επίδειξη αδιαφορίας και απαξίωσης της κοινής γνώμης, του λαού, της κοινής λογικής.
     Επίδειξη ετσιθελισμού και κατάμαυρης φασιστικής νοοτροπίας, τού  ''ό,τι θέλω κάνω''!
     Αργότερα μάλιστα, τον κυρ-δικηγόρο, τον προβίβασε σε υπουργό Υγείας!

     Ερώτημα: Το ασυμβίβαστο δεν ισχύει για τους βουλευτές; Επιτρέπεται να ασκούν και επάγγελμα;
     Δεν είναι δηλαδή ''πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης'';
     Κι αν όχι, γιατί;  Γιατί να είναι ας πούμε οι γιατροί του ΕΣΥ, ή οι Δήμαρχοι, και όχι οι βουλευτές;

     Τί είναι δηλαδή οι βουλευτές;  Άλλη ράτσα;
     Γεννήθηκαν δηλαδή από κάποιο άλλου είδους θεϊκό μ@@νί, και επιτρέπονται σ' αυτούς τα πάντα;
     Ρε! Θα σταματήσετε να προκαλείτε λαό, κοινωνία, τους πάντες;..
     ..ή θα μας πάρει ο διάολος κάποια στιγμή όλους μαζί, και θα μπεί λουκέτο στο μαγαζάκι;

     Ρε! Δεν είσαστε μόνοι σας εκεί πάνω, να κάνετε ό,τι θέλετε! Σας βλέπουμε, ρε!
     Φουσκώνει η αγανάκτηση,
     ..πνίγει το δίκιο,
     ..κοκκινίζει το μάτι, και θολώνει.
     Κι άμα θολώσει δε βλέπει, κι άμα δε βλέπει κλάφτα Χαράλαμπε και κυρ-Μαυρουδή μας!

     Θα γίνει λίμπα η κατάσταση,
     ..και θα ψάχνουμε όλοι για δικηγόρο!.. 
 mandatoforos

Οι καλοί Έλληνες του Βορίδη...

«Όχι απλά ορίστηκε αντικαταστάτης του πρωθυπουργού, αλλά φρόντισε με την τελευταία φράση του, να μας υπενθυμίσει ποιος είναι»…

Παρακολούθησα για λίγο την ομιλία του Μ. Βορίδη, ο οποίος ορίστηκε αντικαταστάτης του πρωθυπουργού για την πρώτη ημέρα συζήτησης της πρότασης για την παροχή εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.

Έχει...
ευχέρεια λόγου, είναι άνετος στο βήμα, φαίνεται έξυπνος. Ίσως γι' αυτό το τελευταίο, να είναι και πιο επικίνδυνος από τους υπόλοιπους ακροδεξιούς. Αναρωτήθηκα αν όλοι όσοι τον έβλεπαν γνωρίζουν το παρελθόν του. Το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν του. Και αν δεν το γνώριζαν, μήπως άραγε υποψιάστηκαν κάτι όταν τον άκουσαν να κλείνει την ομιλία του λέγοντας πως στον δρόμο που έχει χαράξει η κυβέρνηση «έχουμε μαζί μας όλους τους καλούς Έλληνες" !

Ας το σκεφτούμε λίγο. Ένας πολιτικός που έχει συνδέσει την πορεία του με φασιστικά σχήματα, όχι απλά ξεπλύθηκε, όχι απλά έγινε υπουργός, όχι απλά ορίστηκε αντικαταστάτης του πρωθυπουργού, αλλά φρόντισε με την τελευταία φράση του να μας υπενθυμίσει ποιος ειναι. Ένας από αυτούς που χωρίζουν τους Έλληνες σε καλούς και κακούς. Μιάσματα και μη. Μια ακροδεξιά κορώνα του, ήταν ικανή να μας επιβεβαιώσει πως είναι ο Βορίδης του παρελθόντος.

Αποτελεί μια ντροπή αυτό που συμβαίνει. Ο άνθρωπος που διορίστηκε από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο πρόεδρος της νεολαίας της φιλοχουντικής ΕΠΕΝ, που κυνηγούσε ιδεολογικούς του αντιπάλους με τσεκούρι στους δρόμους της Αθήνας, που ως φοιτητής διαγράφτηκε από τη γενική συνέλευση των φοιτητών της νομικής, που συγχρωτίστηκε με ό,τι πιο φασιστικό σχήμα υπήρξε, που πέρασε από την ηγεσία του «Ελληνικού Μετώπου», σήμερα να πρωταγωνιστεί στην πολιτική ζωή. Και αυτό να συμβαίνει με τη βοήθεια ενός κοινοβουλευτικού κόμματος, το οποίο μπορεί κατά καιρούς να φιλοξένησε ή να φιλοξενεί ακόμα στο εσωτερικό του ακροδεξιούς πολιτικούς, αλλά ποτέ δεν τους έδωσε κυρίαρχο και πρωταγωνιστικό ρόλο. Και το χειρότερο: αυτό να συμβαίνει για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Για να αποτελέσει δηλαδή η παρουσία Βορίδη ανάχωμα και να περιοριστούν οι διαρροές ψήφων προς το νεοναζιστικό μόρφωμα.

Προφανώς και όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος. Στην περίπτωση Βορίδη ωστόσο, δεν μιλάμε γι' αυτό. Είναι ενα συνεχές και μακροχρόνιο λάθος που ποτέ ο ίδιος δεν το είδε ως τέτοιο. Όχι απλά δεν εχει καταδικάσει ευθέως το παρελθόν του. Αλλά και η φράση περί «καλών Ελλήνων», το επιβεβαίωσε...

Γιάννης Παντελάκης