Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά στην Ιταλία. Αφιέρωμα στη Lotta Continua και τη Potere Operaio.

Μέρος 1ο: Lotta Continua

Για να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τι σημαίνει το έτος – ορόσημο 1968 για το εργατικό κίνημα της Ιταλίας (αλλά και συνολικά για τους κοινωνικούς αγώνες), πριν από οτιδήποτε θα πρέπει να αντιληφθούμε πού βρίσκονται οι ρίζες της περιόδου που έμεινε στην ιστορία ως ο «Ιταλικός Μάης» και πως προέκυψαν μέσα από τις κοινωνικές αναταραχές δυο μεγάλα εργατικά συνδικάτα που ενσωμάτωσαν στην ιταλική κοινωνία αυτό που με δύο κουβέντες χαρακτηρίζεται εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.

Ο δρόμος για το Θερμό Φθινόπωρο.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας και η ματαιωμένη επανάσταση.

Η διαδρομή προς την κοινωνική έκρηξη του 1968 έχει αφετηρία περίπου είκοσι χρόνια πίσω, στο έτος 1948. Στις εκλογές του Απριλίου του 1948 το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας χάνει τις εκλογές από το Κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών. Η ιταλική αριστερά χάνει την ιστορική ευκαιρία να κυβερνήσει και να προκύψει στο εκλογικό αποτέλεσμα αυτό που στη κοινωνία ήταν σαφές:H μεγάλη απήχηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας. Ωστόσο, το γεγονός που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τη πορεία του Κ.Κ.Ι. ήταν η περίοδος που συνοπτικά ονομάστηκε ως « Η στροφή του Σαλέρνο».

Tο 1943 οι παρτιζάνοι πραγματοποιούν επέλαση τη βόρεια Ιταλία, ενώ ταυτόχρονα λαμβάνουν χώρα μεγάλες απεργίες στις πόλεις του Τορίνο και του Μιλάνο και σταδιακά όλη η βόρεια και κεντρική Ιταλία βρισκόταν υπό τον έλεγχο των παρτιζάνων. Την ίδια στιγμή ο γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Ι. Πάλμιρο Τολιάτι επιλέγει να τηρήσει μια εξαιρετικά μετριοπαθή στάση και συμμετάσχει στη κυβέρνηση εθνικής ενότητας, χωρίς να θέτει πολιτειακό ζήτημα και τη διενέργεια ελεύθερων εκλογών. Αυτή η επιλογή του Τολιάτι ερμηνεύτηκε ως η επιθυμία του Στάλιν να μην προκύψουν τριγμοί στις σχέσεις του ιδίου με τους Αμερικάνους και τους Άγγλους. Από τη περίοδο της «Στροφής του Σαλέρνο» και μετά η δυναμική του Κ.Κ.Ι. αυξανόταν συνεχώς και παρά τη συνεπή στάση των στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος στη κυβέρνηση εθνικής ενότητας τα μέλη του αποπέμπονται από τη κυβέρνηση του 1948 καθ’ υπόδειξη των Η.Π.Α., οι οποίες προσπαθούσαν να κατευθύνουν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία και να εδραιώσουν τη κυριαρχία τους μέσω του σχεδίου Μάρσαλ [1].Η ηγεσία του Κ.Κ.Ι μετά από αυτή την ενέργεια επιλέγει για άλλη μια φορά να μην οξύνει τα πνεύματα και την ίδια στάση κρατάει μετά την απόπειρα δολοφονίας του Πάλμιρο Τολιάτι τον Ιούλιο του 1948. Αυτές οι ενέργειες παγίωσαν μια δομική αντίφαση που χαρακτήριζε τον ιταλικό κομμουνισμό και αναδεικνυόταν με τον πιο γλαφυρό τρόπο σε κάθε κρίσιμη πολιτική απόφαση. Πιο συγκεκριμένα, το Κ.Κ.Ι. χαρακτηριζόταν από τον εξής «δυισμό» : Ενώ είχε μεγάλη απήχηση στην κοινωνία, περιοριζόταν στην άσκηση πολιτικής σε συγκεκριμένα πλαίσια χωρίς να αμφισβητεί τα όρια του κοινοβουλευτισμού.

Έτσι με το Κ.Κ.Ι. εκτός κυβερνητικού συνασπισμού ο ιταλικός καπιταλισμός γνώρισε ραγδαία ανάπτυξη. Η ανάπτυξη της βιομηχανίας έγινε το προκάλυμμα της κυβέρνησης των Χριστιανοδημοκρατών. Κάποια χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό δαπανήθηκαν για την αγροτική μεταρρύθμιση ώστε να αποκτήσει ο ιταλικός Νότος σταθερή οικονομία, ωστόσο, το ζήτημα της οικονομίας του ιταλικού Νότου ήταν πολυπλοκότερο και η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Ιταλίας δεν είχε πρόθεση να το επιλύσει. Στην ουσία αυτή κατ’ επίφαση μεταρρύθμιση είχε στόχο να καταστείλει τον κοινωνικό αναβρασμό και τις εκρήξεις. Ο στόχος αυτός εν μέρει επετεύχθη ωστόσο υπήρχε πλεονάζον εργατικό δυναμικό το οποίο κατευθύνθηκε είτε στον αναπτυσσόμενο ιταλικό βορρά είτε στο εξωτερικό[2].

Οι πρώτες εκρήξεις της δεκαετίας του 1960.

Σε όλη τη διάρκεια των δεκαετιών 1950 και 1960 η Ιταλία βιώνει το «οικονομικό θαύμα». Η ραγδαία ανάπτυξη της βιομηχανίας (κυρίως στο τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας, της ενέργειας και της μεταποίησης) οδηγεί χιλιάδες νέους να στελεχώσουν τις βιομηχανίες και είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα παίξουν σημαντικό ρόλο στο ξεδίπλωμα του ριζοσπαστισμού του εργατικού κινήματος.

Τα πρώτα σκιρτήματα ριζοσπαστισμού αποτελούν οι διαδηλώσεις στη Γένοβα το 1960. Είναι η περίοδος όπου το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών επιδιώκει να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού με το ακροδεξιό MSI (http://www.destranazionale.org/). Ενώ λοιπόν που οι Χριστιανοδημοκράτες δοκιμάζουν να συνασπιστούν με ένα κόμμα εκτός του «συνταγματικού τόξου» ταυτόχρονα δίνουν άδεια στο MSI να πραγματοποιήσει συνέδριο στη Γένοβα. Ακόμα και η σημειολογία της πόλης έχει σημασία καθώς η Γένοβα αποτελεί μια πόλη με μεγάλη προσφορά στο αντιφασιστικό μέτωπο και με έντονη τη παρουσία της Αριστεράς. Το αποτέλεσμα των συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής ήταν δεκάδες νεκροί και τραυματίες καθώς και η εμφάνιση μια νέας κοινωνικής κατηγορίας: Αυτή των «νέων με τα ριγέ μπλουζάκια» που ήταν αγωνιστές οι οποίοι είχαν περισσότερο σχέσεις μνήμης με τον αντιφασιστικό αγώνα, παρά συμμετοχής. Αυτές οι συγκρούσεις στη Γένοβα ήταν η αρχή ενός νέου ριζοσπαστικού κινήματος που από την αρχή του κιόλας κατάφερε να φέρει την αποσταθεροποίηση της πολιτικής ζωής και να θέσει νέους όρους στους κοινωνικούς αγώνες που θα ακολουθήσουν[3].

Την ίδια στιγμή, όμως, είναι σε εξέλιξη και μια ευρύτερη διαδικασία αναδιάρθρωσης του ιταλικού καπιταλισμού, που θα συνδυάζεται και με τη σταδιακή άνοδο της εργατικής μαχητικότητας. Από τη μια βαθαίνουν τα χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού καταμερισμού με την εντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας την μεταφορά τεχνικών δεξιοτήτων από τους εργάτες στις μηχανές, τη διατήρηση των χαμηλών ημερομισθίων και τη σταθερή παραβίαση συλλογικών αποφάσεων σε σχέση με το ωράριο εργασίας, τις άδειες των εργαζομένων τον κανονισμό εργασίας κτλ. Από την άλλη, αρχίζει να εμφανίζεται και μια νέα ποιότητα στους εργατικούς αγώνες που χαρακτηρίζονται από τη μαχητικότητα, την αμφισβήτηση των βασικών πλευρών του καπιταλιστικού χαρακτήρα της παραγωγής (ιεραρχία μέσα στην παραγωγή, διαβαθμίσεις στις αμοιβές, κανονισμοί εργασίας) και την προβολή αιτημάτων τόσο ριζοσπαστικών όσο και εξισωτικών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι που αρχίζουν να καταγράφονται τάσεις ριζοσπαστικοποίησης μέσα στο εργατικό κίνημα, σε μια περίοδο που η ηγεσία του Κ.Κ.Ι. επικεντρώνονταν στην κοινοβουλευτική πάλη.

Και ενώ η εργατική τάξη διευρύνεται και προτάσσονται νέοι προβληματισμοί, ο Τόνι Νέγκρι παρατηρεί από το το1956 και μετά (δηλαδή μετά το 20ο Συνέδριο του Κ.Κ.Σ.Ε. όπου σαν στόχος ετέθη ο δημοκρατικός δρόμος προς το σοσιαλισμό) πως το Κ.Κ.Ι. ακολουθεί μια συναινετική πολιτική εντελώς ασύμβατη με τις ανάγκες τις περιόδου και τονίζει: «Ο Τολιατισμός είναι η ιδεολογία του συμβιβασμού, της σύνθεσης με κάθε τρόπο, του συμβιβασμού με κάθε μέσο […] Οι λαϊκές δυνάμεις, αυτές ήταν το υποκείμενο, ο όρος τάξη είχε ολότελα εξαφανιστεί από την κυκλοφορία, εκτός από τις περιπτώσεις λιτανείας. Ο Τολιατισμός έχει σαν αναφορά του τις λαϊκές δυνάμεις. Αυτές οι λαϊκές δυνάμεις αποτελούν τον κινητήρα της ιστορικής εξέλιξης, η σχέση δημοκρατίας-σοσιαλισμού αντιμετωπίζονται γενικά με οργανικούς όρους σα μια διαδικασία συνέχειας στο εσωτερικό της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στην πράξη επομένως ούτε οι ανταγωνισμοί της καπιταλιστικής διαδικασίας ανάπτυξης λαμβάνονται υπόψη συγκεκριμένα, ούτε οι δυνάμεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό του καπιταλισμού και έρχονται σε αντίθεση με τα πιο καθοριστικά σημεία της ίδιας της ανάπτυξης αντιμετωπίζονται ποτέ».[4]

Η πρώτη μεγάλη κινητοποίηση που θα ανοίξει έναν κύκλο μεγάλων εργατικών αγώνων θα είναι η απεργία της FIAT τον Ιούλιο του 1962. Η FIAT ως σύμβολο του ιταλικού καπιταλισμού υπήρξε ιδιαίτερα ικανή στο να καταστέλλει τη συνδικαλιστική δράση. Για πρώτη φορά η FIOM εξετάζει το ενδεχόμενο γενικής απεργίας σε όλη τη FIAT, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν ολοένα και αυξανόμενες εντάσεις και συγκρούσεις, κυρίως μέσα από την προσπάθεια της διοίκησης να αυξήσει σημαντικά τους ρυθμούς παραγωγής. Η απεργία έληξε άδοξα και «αμήχανα» καθώς ένα από τα συνδικάτα υπογράφει ξεχωριστή συμφωνία με τη FIAT και έτσι ακολούθησαν δύο μέρες συγκρούσεων με την αστυνομία έξω από τα γραφεία της FIAT στο Τορίνο. Ωστόσο το πρώτο βήμα είχε γίνει: ένα νέο κίνημα είχε βγει στο προσκήνιο. Ένα κίνημα που απαρτιζόταν από νέους εργάτες που πολιτικοποιούνταν και αμφισβητούσαν τους όρους οργάνωσης της εργασίας.

Το φοιτητικό κίνημα

Η επόμενη μεγάλη στιγμή θα είναι αυτή της έκρηξης του φοιτητικού κινήματος. Ας μην ξεχνάμε ότι το ξέσπασμα των φοιτητικών καταλήψεων στην Ιταλία προηγήθηκε του Γαλλικού Μάη. Βασικές αιτίες για το ξέσπασμα του φοιτητικού κινήματος ήταν ο υπερδιπλασιασμός των εισακτέων, η μαζικοποίηση του Πανεπιστημίου, οι ελλείψεις υποδομών και διδακτικού προσωπικού. Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν από το Πανεπιστήμιο του Τρέντο το Γενάρη – Φλεβάρη του 1966 και το φθινόπωρο του 1966. Τον Ιανουάριο του 1967 υπάρχουν καταλήψεις στην Πίζα, την Μπολόνια, το Κάλιαρι και το Καμερίνο και τους επόμενους μήνες οι αγώνες ριζοσπαστικοποιούνται στο Τορίνο και τη Νάπολη. Χαρακτηριστικό του φοιτητικού αυτού κινήματος είναι ότι παραμερίζει την παραδοσιακή οργάνωση μέσω εκπροσώπων και επιμένει σε μορφές αυτοοργάνωσης με βάση τις συνελεύσεις. Το φθινόπωρο του 1967 το κίνημα γενικεύεται. Το Νοέμβριο ξεκινά η μεγάλη κατάληψη του πανεπιστημίου του Τρέντο. Στις 18 Νοέμβρη καταλαμβάνεται το Καθολικό Πανεπιστήμιο του Μιλάνου, με 18.000 φοιτητές. Μέχρι το Φεβρουάριο η αναταραχή επεκτείνεται στο σύνολο σχεδόν των Ιταλικών Πανεπιστημίων, παρά την προσπάθεια των πρυτάνεων και της αστυνομίας να ποινικοποιήσουν τη συνδικαλιστική δράση. Συνολικά θα διωχθούν 2.700 φοιτητές σε όλη τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Αποκορύφωμα αυτού του κύκλου των κινητοποιήσεων θα είναι οι μεγάλες συγκρούσεις των φοιτητών με την αστυνομία στη Valle Giulia στη Ρώμη την 1 Μάρτη του 1968, που σηματοδοτεί μια τομή και στη μαχητικότητα των φοιτητών και στην αστυνομική βία. Αποτέλεσμα ήταν η ολοένα και μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση των φοιτητών. Αυτή αποτυπώνεται σε τοποθετήσεις που προχωρούν σε μια όλο και πιο βαθιά κριτική του εκπαιδευτικού μηχανισμού ,στην άρνηση του καταπιεστικού, εκμεταλλευτικού και αλλοτριωτικού χαρακτήρα της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας και στην αναζήτηση όρων σύνδεσης με άλλα κινήματα εκτός Πανεπιστημίου. Αποτυπώνεται, επίσης, σε όλο τον πλούτο των πρακτικών που θα δοκιμάσει, με την ολόπλευρη και έμπρακτη αμφισβήτηση της καθηγητικής εξουσίας, τα αντιμαθήματα, το συνεχές άνοιγμα προς την κοινωνία, τον βαθιά δημοκρατικό χαρακτήρα που θα πάρει [5].

Το θερμό φθινόπωρο και η Lotta continua.

Στο προσκήνιο και πάλι οι κινητοποιήσεις της FIAT αλλά και της Pirelli καθώς και της Siemens στα εργοστάσια του Μιλάνο. Στη γενική απεργία στις 19 Νοέμβρη του 1969 συμμετέχουν 20 εκατομμύρια εργαζόμενοι, όχι μόνο εργάτες αλλά και υπάλληλοι και ανώτερο τεχνικό προσωπικό. Μέσα στο γενικότερο αναβρασμό αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους νέες μορφές αυτοοργάνωσης και συλλογικότητας των εργατών., με το Κ.Κ.Ι να βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη κοινωνική αναταραχή την οποία αφενός δεν αποδοκίμαζε, αφετέρου δεν μπορούσε να στηρίξει γιατί είχε ήδη χαράξει μια πορεία στη λογική του «δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό».

Ωστόσο ο Λουίντζι Λόνγκο ως γραμματέας το Κ.Κ.Ι. πράττοντας διπλωματικά και κατευναστικά συναντιέται με τους εκπροσώπους των καταλήψεων, ενώ έμπρακτα αποδέχεται ορισμένες από τις νέες μορφές οργάνωσης των εργατικών αγώνων (κυρίως το σύστημα των αντιπροσώπων).[6]

Η Lotta Continua κάνει την εμφάνιση της στις κινητοποιήσεις της FIAT το 1969. Σε πρώτη φάση αναπτύσσεται μέσα στο εργοστάσια και ενσωματώνει το εργατικό δυναμικό που απεργεί. Σύντομα όμως ενσωματώνει και φοιτητές και ακτιβιστές που οργανώνουν συναντήσεις, δημιουργούν πλατφόρμα αιτημάτων και με τα αιτήματα των εργαζομένων, οργανώνουν συναντήσεις και συγκροτούν έναν άξονα διεκδικήσεων στομ οποίο συμπεριλαμβανόταν: Η αύξηση των μισθών, η κατάργηση της κατηγοριοποίησης των εργαζομένων και οι λιγότερες ώρες εργασίας.

Ηγετική φυσιογνωμία της Lotta Continua υπήρξε ο Αντριάνο Σόφρι ενεργό μέλος της Αριστεράς από τα φοιτητικά του χρόνια. Το 1969 μετά το ξέσπασμα των φοιτητικών κινητοποιήσεων και των απεργιών αποφάσισε να ενταχθεί στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, συμβάλλοντας στην ίδρυση της Lotta Continua. Το όνομά του ενεπλάκη στη δολοφονία του διοικητή της αστυνομίας Λουίτζι Καλαμπρέζε. Η ιστορία αυτής της δολοφονίας ξεκινά στις 12 Δεκεμβρίου 1969, με την έκρηξη βόμβας στην Αγροτική Τράπεζα στο κέντρο του Μιλάνο. Αυτή η έκρηξη στην Πιάτσα Φοντάνα είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να προκαλέσει όσο γίνεται περισσότερα θύματα. Τελικά σκοτώθηκαν 16 πολίτες και τραυματίστηκαν 88. Η έκρηξη, οργανώθηκε ως απάντηση στο «θερμό φθινόπωρο» της λαϊκής εξέγερσης στην Ιταλία εκείνο το χρόνο. Η αστυνομία έσπευσε να στρέψει τις υποψίες στην άκρα αριστερά. Συνέλαβε αμέσως ως υπόπτους μερικούς αναρχικούς της πόλης, κι ανάμεσά τους τον Τζουζέπε (Πίνο) Πινέλι, εργάτη των σιδηροδρόμων. Επί τρεις μέρες ο Πινέλι ανακρινόταν στα κεντρικά γραφεία της Ασφάλειας του Μιλάνου. Τα μεσάνυχτα της 15ης Δεκεμβρίου 1969 είδαν το σώμα του να πέφτει απ” το παράθυρο του τρίτου ορόφου. Ο Πινέλι βρέθηκε νεκρός από έναν δημοσιογράφο στην αυλή της Ασφάλειας. Κανείς ποτέ δεν πείσθηκε από την επίσημη εκδοχή περί «αυτοκτονίας», αλλά και κανείς ποτέ δεν καταδικάστηκε γι” αυτή την υπόθεση, παρά τις αναρίθμητες εντολές για δικαστική επίλυση της.

Την ανάκριση του Πινέλι είχε αναλάβει ο ίδιος ο επιθεωρητής Καλαμπρέζε, επικεφαλής άλλων πέντε αστυνομικών. Από την πρώτη στιγμή ο Καλαμπρέζι θεωρήθηκε υπέυθυνος για την «αυτοκτονία». Ο επιθεωρητής ανήκε στο ισχυρό παρακράτος της εποχής και διατηρούσε δεσμούς με αξιωματικούς του στρατού που καλόβλεπαν τη «λύση» του πραξικοπήματος. Σ” ολόκληρο τον Τύπο της ριζοσπαστικής αριστεράς ο Καλαμπρέζε αναδείχθηκε ως επίσημος δολοφόνος του Πινέλι. Στην εφημερίδα της Lotta Continua ,ο Σόφρι αρθρογράφησε εναντίον του Καλαμπρέζε, περιγράφοντάς τον ως φασίστα και δολοφόνο. Το πρωί της 17ης Μαΐου 1972 κάποιος άγνωστος δολοφόνησε τον Καλαμπρέζε. Η Lotta Continua χαρακτήρισε τη δολοφονία ως «μια ενέργεια στην οποία οι εκμεταλλευόμενοι διαπιστώνουν ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη». Κάποιοι κατηγόρησαν τότε την εφημερίδα ότι παρότρυνε τους υποψήφιους δολοφόνους. Η δολοφονία του Καλαμπρέζε έμεινε τότε ανεξιχνίαστη, όπως και ο θάνατος του Πινέλι.

Δεκαέξι χρόνια αργότερα παρουσιάστηκε ως «μεταμελημένος» ένα παλιό μέλος της οργάνωσης, ο Λεονάρντο Μαρίνο και υποστήριξε ότι υπήρξε ο οδηγός του αυτοκινήτου των δολοφόνων του Καλαμπρέζε. Ως ηθικούς αυτουργούς κατάγγειλε τους ηγέτες της οργάνωσης Αντριάνο Σόφρι και Τζόρτζιο Πιετροστέφανι και ως εκτελεστή τον Οβίντιο Μπομπρέσι. Οι συνθήκες, κάτω από τις οποίες «ομολόγησε» ο Μαρίνο έχουν μείνει ακόμα και σήμερα αδιευκρίνιστες. Αποδείχθηκε μόνο ότι βρισκόταν σε συνεννόηση-διαπραγμάτευση με την αστυνομία αρκετές εβδομάδες πριν πάρει την τελική του απόφαση να «μεταμελήσει». Οι μοναδικές «αποδείξεις» εις βάρος των τριών ανδρών έμειναν μέχρι τέλους του δικαστικού τους μαραθώνιου, η κατάθεση του Μαρίνο και τα άρθρα της Lotta Continua. Έτσι η μαρτυρία του Μαρίνο αποδείχτηκε συρραφή ανακριβειών.

Σε ότι αφορά την εξέλιξη της οργάνωσης της Lotta Continua μετά το επιτυχημένο πείραμα της ένωσης του φοιτητικού και του εργατικού κινήματος και την έκδοση της εφημερίδας, ο Σόφρι και οι σύντροφοι του αποφάσισαν να εντατικοποιήσουν τη δράση τους και να δημιουργήσουν οργανώσεις σε όσες περισσότερες ιταλικές πόλεις μπορούσαν. Κατάφεραν να δημιουργήσουν «εστίες δράσης» στη Ρώμη, στη Βενετία, στο Τρέντο, στη Γένοβα, στη Φλωρεντία όπου τα μέλη των συνελεύσεων σε πολλές περιπτώσεις έφταναν τα τετρακόσια η και τα 500 άτομα.

Το πρώτο συνέδριο της LC συγκροτείται στις 25 και 26 Ιουλίου του 1970 στο κλειστό γήπεδο του Τορίνο. Σε αυτό το συνέδριο αποφασίζεται η εντατικοποίηση της δράσης της LC με σκοπό την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος, την ενίσχυση της εργασίας μέσω της ριζοσπαστικοποίησης των προλεταριακών αγώνων έξω από τον έλεγχο των πολιτικών κομμάτων και παρουσιάστηκε ένα πρόγραμμα με τίτλο «Καταλαμβάνοντας τη πόλη». Οι θέσεις αυτού του προγράμματος έγιναν πράξη σε πολλές ιταλικές πόλεις κυρίως του βιομηχανικού Βορρά (Μιλάνο, Τορίνο Ρώμη) αλλά και του φτωχού Νότου. Σε πρώτη φάση η LC προέβαλε την αυτονομία της εργασίας και σε δεύτερη φάση την κατάληψη των κοινωνικών δομών. Ακόμη ,η LC μάχονταν για το δικαίωμα στη κατοικία, τη μείωση των ενοικίων στους άνεργους και τους ανθρώπους της εργατικής τάξης καθώς και την αποτροπή εξώσεων. Υπήρχαν σε πολλές πόλεις επιτροπές κατοίκων που ερχόταν σε σύγκρουση με την αστυνομία ώστε να αποτραπούν οι εξώσεις. Στη πορεία άρχισαν να γίνονται μεγαλύτερες συνελεύσεις όπου αποφασιζόταν αν θα έπρεπε να πληρωθεί το ενοίκιο και τι αντίτιμο είναι σε θέση να πληρώσει ο κάθε ένοικός. «Η κατοικία είναι δικαίωμα –μη πληρώνετε ενοίκιο» ήταν το κεντρικό σύνθημα αυτής της κινηματικής δράσης. Ένα άλλο ζήτημα που προσεγγίστηκε μέσω του συγκεκριμένου κινήματος ήταν η κατάληψη κτηρίων και ένας νέος τρόπος συλλογικής διαβίωσης όπου μεταξύ άλλων περιελάμβανε συλλογικές κουζίνες, ιατρικά κέντρα και μονάδες αλληλεγγύης[7].

Το 1972 κινούνται οι διαδικασίες ώστε η Lotta Continua να μετασχηματιστεί σε κόμμα. Στο συνέδριο του Ρίμινι (1 έως 3 Απριλίου 1972) προκύπτει ότι το αστικό κράτος γίνεται όλο και πιο αυταρχικό και πως η LC ως κόμμα οφείλει να ριζοσπαστικοποιήσει τη κοινωνία μέσα από τις δράσεις τις και να θέσει ως κυρίαρχη θέση της τον αντιφασισμό.

Σε ότι αφορά τον ένοπλο αγώνα, η LC καταθέτει μια διφορούμενη άποψη σύμφωνα με την οποία δεν εγκρίνει τις απομονωμένες δράσεις που στερούνται σύνδεσης με τις λαϊκές μάζες ωστόσο «απαιτείται μια πιο προσεκτική αξιολόγηση της επαναστατικής βίας σε σχέση με τα άτομα τα οποία τη δέχονται και το χρόνο στον οποίο πραγματοποιείται μια επαναστατική πράξη».[8] Αυτές οι θέσεις στο ζήτημα της ένοπλης πάλης αποτέλεσαν και το «όχημα» για να κατηγορηθούν τα μέλη της LC για το θάνατο του διοικητή της αστυνομίας Λουίτζι Καλαμπρέζε.

Η δεύτερη φάση του μετασχηματισμού της LC σε πολιτικό κόμμα έρχεται στις 14-15 Οκτωβρίου του 1972 όπου η ολομέλεια της LC ασχολείται με τη σχέση μαρξισμού-λενινισμού και εργατικού κινήματος και την ιστορία της ταξικής πάλης στην Ιταλία. Ένα ζήτημα που προβληματίζει την ολομέλεια είναι ότι ένα μεγάλο μέρος του εργατικού κινήματος διακατέχεται από ρεφορμιστικές αντιλήψεις για αυτό και προκύπτει ως πρόταση η ανανέωση των συμβουλίων στα εργοστάσια καθώς και των αντιπροσώπων.

Ο Αντριάνο Σόφρι τονίζει πως θέση της LC πρέπει να είναι «η αυτονομία της εργασίας ως στρατηγική, το κόμμα ως τακτική». Επαναφέρει τις θέσεις του πρώτου συνεδρίου σύμφωνα με τις οποίες δε μπορεί να γίνει κανένας συμβιβασμός στα πλαίσια του καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας επομένως η αυτονομία της εργασίας παραμένει πάγια θέση για τη LC που επιπλέον μάχεται κατά της μετανάστευσης των εργαζομένων, τη σύνδεση των εκπρόσωπων των εργαζομένων με τη βάση τους καθώς και τον κατακερματισμό των ειδικοτήτων των εργαζομένων[9].

Οι εξελίξεις στη Χιλή το 1973 με τη δολοφονία του Αλιέντε και τη δικτατορία του Πινοσετ, οδηγούν την LC να επαναλαμβάνει πως ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα μιας αριστερής κυβέρνησης δεν αρκεί και πως ένα ρεφορμιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα (για την LC το Κ.Κ.Ι. ήταν ένα ρεφορμιστικό κόμμα και ο Μπερλινγκουέρ ως εκφραστής του ιστορικού συμβιβασμού εκείνος που σε πιθανή κυβέρνηση της Αριστεράς θα ηγούνταν μιας ασταθούς κυβέρνησης) θα βρισκόταν δέσμιο κάποιου πραξικοπήματος σαν αυτό της Χιλής. Ο ρόλος της LC σε αυτή τη περίπτωση πρέπει να είναι ο ρόλος ενός επαναστατικού κόμματος που θα καλύψει τις ρεφορμιστικές αντιλήψεις και θα καταστείλει με κάθε τρόπο πραξικοπηματικές ενέργειες.

Στις αρχές του 1974 πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης έγινε ένα δημοψήφισμα σχετικά με τη κατάργηση του νόμου για το διαζύγιο. Η LC συγκρούστηκε με τη καθολική εκκλησιά και προσπάθησε να φέρει στο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης ένα ζήτημα θεσμικό ώστε να πλήξει τους Χριστιανοδημοκράτες που εκείνη τη περίοδο βίωναν μια βαθειά πολιτική κρίση. Στο δημοψήφισμα δεν πέρασε η θέση για κατάργηση του νόμου αλλά η μαχητικότητα υπέρ του της κατάργησης δημιούργησε τριγμούς στη κυβέρνηση των Χριστιανοδημοκρατών. Δεκαπέντε μέρες μετά πραγματοποιείται βομβιστική επίθεση κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στη Mπρέσια και λίγους μήνες μετά εκρήγνυται βόμβα στο τρένο «Italicus»με απολογισμό 12 νεκρούς.

Το δεύτερο εξάμηνο του1974 πραγματοποιείται νέο συνέδριο όπου η LC αποφασίζει να συστηματοποιήσει τη θεωρητική του κληρονομιά και να αξιολογήσει την ιστορική αξία του κόμματος. Αποφασίστηκε πως πρέπει να συνεχιστεί ο αγώνας για τη κατάκτηση της πλειοψηφίας χωρίς απόχη από τον εξτρεμισμό και τις κινηματικές τάσεις. Διαπιστώθηκε πως «η παρατεταμένη κρίση του ιμπεριαλισμού» είναι η φράση –κλειδί για τον ορισμό της ιστορικής φάσης την οποία διένυαν εκείνη τη περίοδο και ερμήνευσε έτσι την αδυναμία του προλεταριάτου να μεταβεί σε πιο επαναστατικές θέσεις.

Σε ότι αφορά το Κ.Κ.Ι. θεωρούσε ότι υπάρχει μια αντίφαση μεταξύ των αναγκών του προλεταριάτου και της ηγεσίας. Στη LC θεωρούσαν πως το Κ.Κ.Ι. δε δύναται να παλέψει για τις ανάγκες των λαϊκών μαζών και πως έχει εγκλωβιστεί σε ένα πλαίσιο πολιτικής που καθορίζεται μόνο από την ανάληψη της εξουσίας.

Το αδιέξοδο

Από το 1975 αρχίζουν να προκύπτουν νέα κινήματα (κυρίως μαθητών και φεμινιστριών) για τα οποία η Αριστερά δεν είχε ακόμα τοποθετηθεί. Τα φεμινιστικά κινήματα αντιμετωπίστηκαν ακόμα και από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά με αμηχανία πράγμα που απογοήτευσε το κίνημα. Τα αιτήματα για τη σεξουαλική απελευθέρωση και την αυτοδιάθεση των γυναικών είχαν σοβαρό αντίκτυπο στις οργανώσεις της LC. Ο Σόφρι χαρακτήρισε την αυτοδιάθεση προσωπική επιλογή και τήρησε αποστάσεις μεταξύ του κινήματος των φεμινιστριών και των πολιτικών επιλογών της LC. Σε αυτό το σημείο φάνηκε ασυμβατότητα της κινηματικής ταυτότητας που προέβαλε η LC και η αδυναμία αλληλεπίδρασης με ένα νέο κίνημα έξω από τα πολιτικά πλαίσια στα οποία είχε συνηθίσει να δρα.

Στις αρχές του 1976 η κυβέρνηση Μόρο παραιτείται και η LC πέφτει στην εκλογική μάχη προσπαθώντας να παρουσιάσει μια ενοποιημένη επαναστατική Αριστερά. Το εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο τα αποτελέσματα των εκλογών βγάζουν νικητές τους Χριστιανοδημοκράτες, το Κ.Κ.Ι. λαμβάνει το 34% και βρίσκεται μια ανάσα από τη κυβέρνησης της Αριστεράς. Στην εθνική επιτροπή της LC o Σόφρι κάνει λόγο για «τη πιο δραματική αποτυχία στην Ιστορία της Lotta Continua»[10].

Στις 31 Οκτωβρίου του 1976 στο συνέδριο του Ρίμινι ο Σόφρι αναφέρει πως πάρα τις αντιφάσεις που προέκυψαν το κόμμα πρέπει να παραμείνει ενωμένο και να συνδιαλέγεται με τα κινήματα. Ωστόσο το κλίμα στο συνέδριο ήταν –σχεδόν- πολεμικό. Οι περισσότεροι εξέφραζαν απόψεις σύμφωνα με την ατομικότητά τους και ο χαρακτήρας του συνεδρίου είχε δύο σκέλη: οι εργαζόμενοι και οι γυναίκες.

Μετά το συνέδριο η Lotta Continua ουσιαστικά διαλύεται. Οι οργανώσεις φυλλοροούν και η τελευταία επανασυσπείρωση τους πραγματοποιείται μετά από τη δολοφονία του Pier Francesco Lorusso (μέλους της LC) στη Μπολόνια, στις 11 Μαρτίου 1977. Εκεί γεννήθηκε το κίνημα της Μπολόνια και τα μέλη της LC ήρθαν σε επαφή και με αλλά στελέχη της επαναστατικής Αριστεράς από την Γαλλία και τη Γερμανία. Εκεί διαπιστώθηκε η κρίση των επαναστατικών κόμματων καθώς και το γεγονός ότι η LC είχε απομακρυνθεί από τις θέσεις τις .Οι μέρες της Μπολόνια δείχνουν το τέλος καθώς μετά την εξάντληση του κινήματος ξέσπασαν τρομοκρατικά χτυπήματα[11].

Η εφημερίδα που συνέχισε να λειτουργεί έπαψε να είναι όργανο ενός οργανισμού και διεύρυνε το αναγνωστικό της κοινό ξεφεύγοντας από το πολιτικό προφίλ της LC. Το 1978 θα πραγματοποιήσει εκστρατεία υπέρ της απελευθέρωσης του πρωθυπουργού Άλντο Μόρο τον οποίο είχαν απαγάγει Ερυθρές Ταξιαρχίες. Μετά τη δολοφονία του θα κυκλοφορήσει η εφημερίδα με τίτλο : «Δε θα ξεχάσουμε». Αυτή η απόσταση με το παρελθόν προκάλεσε απόρριψη και αντιδράσεις. Γίνονται πολλές εσωτερικές διεργασίες εντός της εφημερίδας που θα σημάνουν μια πολιτική αναδιοργάνωση. Η εφημερίδα συνέχισε να κυκλοφορεί προβάλλοντας ακτιβισμούς και εργατικές διεκδικήσεις έως το1985 όποτε σταμάτησε η κυκλοφορία της.

[1] Φ. Κλαουντίν, Η κρίση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, Αθήνα, εκδ. Γράμματα, 1981.

[2] D. Kertzer, Politics and Symbols. The Italian Communist Party after the Fall of Communism, New Haven, Yale University Press, 1996.

[3] D. Fornari, «Η αμφισβήτηση της παραδοσιακής αριστεράς στην Ιταλία και οι πρώτες απόπειρες αυτονόμησης από αυτήν»

[4] Α. Νέγκρι, Από τον εργάτη μάζα στον κοινωνικό εργάτη. Ο Ιταλικός «Μάης», Αθήνα, Εκδ. Κομμούνα 1983, σελιδα 79

[5] Κείμενα του ιταλικού σπουδαστικού κινήματος :http://www.nelvento.net/archivio/68/ms/ms.htm.

[6] Il Manifesto, “Pour contester le rôle des cadres techniques”

[7] Καταλαμβάνοντας τη πόλη, κοινωνικοί αγώνες στην Ιταλία 1971-1973

[8] Da N. Bobbio, Lotta Continua: storia di un’organizzazione rivoluzionaria, Savelli, Roma 1979, σελ. 103

[9] Gli operai. Le lotte. làorganizazione. Analisi, materiali e documenti sulla lotta di classe 1973, Edizioni di Lotta Continua,Roma 1973, σελ. 359

[10] «Il linguagio della confittualita»,Lotta Continua» A cura di Micghela Ponzani, Fabio Papalia, Stefania Bianchi σελ.242

[11] Il linguagio della confittualita»,Lotta Continua» A cura di Micghela Ponzani, Fabio Papalia, Stefania Bianchi σελ. 244

pandiera.gr

“Κρυφοί χριστιανοί” και “κρυφοί κομμουνιστές”

Ο πάπας Φραγκίσκος, κατά καιρούς, έχει ασκήσει κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα της εκμετάλλευσης και στις ακραίες νεοφιλελεύθερες μορφές του. Μάλιστα, κάποιοι, εξαιτίας αυτών των παρεμβάσεων έχουν φτάσει να τον αποκαλούν “μαρξιστή”.

Λοιπόν, μιλώντας στην ιταλική εφημερίδα Il Messaggero, ο Φραγκίσκος, αναφερόμενος στην ανάγκη προστασίας των φτωχών, των αρρώστων και όσων έχουν ανάγκη, σημείωσε ότι “οι κομμουνιστές λένε ότι όλα αυτά είναι κομμουνισμός. Σίγουρα, είκοσι αιώνες αργότερα. Έτσι, όταν μιλούν, κάποιος μπορεί να τους πει: μα τότε είσαι χριστιανός”.

Σε αυτό που λέει ο Φραγκίσκος, μπορεί να μην έχει άδικο.  Η βάση της αρχέγονης χριστιανικής πίστης είναι και ριζοσπαστική και με σαφή ταξικό προσανατολισμό. Το πρόβλημα, όμως, είναι πως οι περισσότεροι χριστιανοί σήμερα, είναι… αντικομμουνιστές! Όχι μόνο συμβιβάζονται με το σύστημα που γεννά την ανισότητα, την αδικία και την εκμετάλλευση, αλλά πολλές φορές, αγωνίζονται και για την επιβίωσή του!

Ο πάπας Φραγκίσκος λέει ότι οι κομμουνιστές είναι “κρυφοί χριστιανοί”. Εμείς λέμε πως αυτοί που δηλώνουν χριστιανοί, θα πρέπει να γίνουν, επιτέλους, “κρυφοί κομμουνιστές”!

yperboles

Η παλιά και η νέα μεταπολίτευση

 Του Χριστόφορου Βερναρδάκη
Η είσοδος της χώρας στη μνημονιακή εποχή τον Μάιο του 2010 οριοθέτησε και το τέλος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, γνωστής περισσότερο ως «μεταπολίτευσης του ’74». Η σημερινή περίοδος είναι μια μεταβατική, αργόσυρτη περίοδος, εντός της οποίας επωάζονται οι συνθήκες και οι όροι της νέας μεταπολίτευσης. Η διαφορά από τη μεταπολίτευση του ’74 είναι προφανής. Εκείνη η μεταπολίτευση έγινε ακαριαία, σε μια –δυο ημέρες (και νύχτες). Επίσης, εκείνη η μεταπολίτευση είχε ώριμα και αυτονόητα τα «πολιτικά και κοινωνικά συμβόλαια» πάνω στα οποία θα θεμελιωνόταν: εθνική συμφιλίωση, εκδημοκρατισμός του πολιτικού συστήματος, κοινοβουλευτισμός, ισονομία, σταθερή κομματική δημοκρατία, ισορροπία κράτους και αγοράς. 

Η σημερινή μεταπολίτευση αργεί. Η ληξιαρχική πράξη γέννησής της δεν είναι ακόμα έτοιμη. Και ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον έτοιμα «εθνικά συμβόλαια», αλλά ταξικά συμφέροντα που βρίσκονται σε αδυσώπητη μεταξύ τους σύγκρουση. Από τις παραλίες έως τα πανεπιστήμια και από την υπεράσπιση (ή την καταπολέμηση) της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος έως τη λειτουργία της Βουλής και ευρύτερα της Δημοκρατίας, η πάλη ανάμεσα στις χειμαζόμενες λαϊκές τάξεις και κυρίως τη μισθωτή εργασία από τη μια και τα συμφέροντα του πιο κυνικού και ακραίου κεφαλαίου από την άλλη είναι τεράστια, συνεχής και αβέβαιης έκβασης. Και ναι μεν το κεφάλαιο επελαύνει νομοθετικά, αλλά ο βαθμός πολιτικής νομιμοποίησης της εξουσίας του είναι πολύ χαμηλός και ο κίνδυνος μιας έστω και από τα πάνω πολιτικής ανατροπής είναι μεγάλος. Στο μέσον αυτής της σύγκρουσης βρίσκονται εκτεταμένα τμήματα των μικροαστικών τάξεων της μικρής ιδιοκτησίας, που βλέπουν να καταρρέουν εκτός από το βιοτικό τους επίπεδο και οι ιδεολογίες της κοινωνικής και οικονομικής ανόδου που τις κρατούσαν συμπαγείς, αλλά και ένα μεγάλο μέρος των μεσοαστικών τάξεων που έχουν συνδέσει την τύχη τους με τα εργοδοτικά συμφέροντα αλλά που βλέπουν να χρησιμοποιούνται με άγριο τρόπο σε αυτήν τη βίαιη ανακατανομή πλούτου και δύναμης που συμβαίνει στη χώρα. Οπως πάντα σε αυτές τις πρωτότυπες ιστορικές περιπτώσεις, νικητής αυτής της πάλης θα εξέλθει αυτός που στη αφήγηση της νέας εποχής (της νέας μεταπολίτευσης) θα καταφέρει να εντάξει πειστικά και τους «ενδιάμεσους» που διστάζουν ή δεν μπορούν ή δεν ξέρουν σήμερα να λάβουν θέση. 

Εάν η νέα μεταπολίτευση γείρει υπέρ των κυρίαρχων οικονομικο-πολιτικών δυνάμεων θα συμβολοποιηθεί με ένα νέο Σύνταγμα στο οποίο θα δεσπόσουν τα εξής δεδομένα: α) κατάργηση της έννοιας του «δημόσιου αγαθού» και του «δημόσιου χώρου», β) θεσμοποίηση της πλήρους υποταγής της πολιτικής διαδικασίας στις οικονομικές (κεφαλαιοκρατικές) προτεραιότητες της αγοράς, γ) ακύρωση κάθε δυνατότητας του κράτους και της διοίκησης στην άσκηση ρυθμίσεων «συλλογικού οφέλους». Το νέο Σύνταγμα θα μετατρέψει σε καθεστώς τον νεοφιλελευθερισμό. 

Εάν αντίθετα η νέα μεταπολίτευση γείρει υπέρ των λαϊκών τάξεων θα πρέπει να συμβολοποιηθεί με ένα νέο Σύνταγμα, που θα είναι αποτέλεσμα μιας γενικευμένης «από τα κάτω» κοινωνικής διαβούλευσης. Αυτό το Σύνταγμα θα πρέπει να εκφράσει με ενάργεια την επαναθεμελίωση του πολιτικού και νομικού συστήματος στην έννοια της λαϊκής κυριαρχίας. Και υπ’αυτόν τον «περιορισμό» θα (πρέπει να) κάνει τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που επιδιώκει το κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας σήμερα. Δηλαδή, α) θα επαναφέρει την έννοια του «δημόσιου αγαθού» και του «δημοσίου συμφέροντος» ως βασικού οδηγού στη συγκρότηση των κρατικών πολιτικών, β) θα ξαναδώσει στην Πολιτική την απόλυτη προτεραιότητα στη λήψη των αποφάσεων και στους πολιτικούς – κοινωνικούς αντιπροσωπευτικούς θεσμούς το δικαίωμα του κοινωνικού ελέγχου των αποφάσεων αυτών και, γ) θα επιτρέψει σε μια νέα οργανωμένη, μορφωμένη και ανεξάρτητη διοίκηση να ασκήσει το ρόλο του θεματοφύλακα του «συλλογικού οφέλους». 

Η μεταπολίτευση του ’74 στην Ελλάδα ήταν μέρος ενός ιστορικού κύκλου που αφορούσε στο τέλος των δικτατοριών στη Νότιο Ευρώπη. Η μεταπολίτευση που προετοιμάζεται σήμερα φέρνει με μια «ιστορική παραξενιά» και πάλι τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου σε μια παράλληλη διεργασία. Ελλάδα, Ισπανία και Ιταλία, αλλά και Πορτογαλία και Γαλλία, έχουν την πιθανότητα να δουν να εναρμονίζεται η ιστορική τους φάση σε μια γενικευμένη αμφισβήτηση του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού υποδείγματος. Πολλοί στην Ευρώπη ισχυρίζονται – και πιθανότατα έχουν δίκιο – ότι όλο το πρόβλημα σήμερα είναι πού τελικά θα «σπάσει» πρώτα ο κρίκος της αλυσίδας. Στην Ελλάδα ή στην Ισπανία, ή μήπως στην Ιταλία; Και ποιός θα είναι ο «δεύτερος κρίκος»; 

Αλλά ας μην προτρέχουμε. Οι εξελίξεις είναι μπροστά μας και είναι ρευστές. Το σίγουρο είναι ότι αν η μεταπολίτευση του ’74 έγινε υπό την ηγεμονία των κυρίαρχων τάξεων σε ένα συμβιβασμό με τους «από κάτω», η νέα μεταπολίτευση θα επικυρώσει περισσότερο σχέσεις κυριαρχίας και καθυπόταξης και όχι σχέσεις ηγεμονίας και «ισορροπίας».

Δημοσιεύθηκε στην "Εφημερίδα των Συντακτών", την Πέμπτη 24/7/2014

anemosantistasis

Φετινά καλοκαιρινά ερωτήματα...

Φέτος το καλοκαίρι ο Νεοέλληνας θα καταφέρει να απολαύσει και τα μπάνια του λαού και όχι μόνον αυτά;

Φέτος το καλοκαίρι ο σπιτονοικοκύρης θα σκεφτεί κάπως συλλογικά και όχι ατομιστικά πως ενδεχόμενες διακοπές ηλεκτροδότησης πρωτίστως θα σημαίνουν μία κάποια μορφή αντίδρασης στα προαποφασισμένα σχέδια και όχι κατεξοχήν τερτίπια των συνδικαληστών;

Φέτος το καλοκαίρι ο πολίτης θα αναλογιστεί πως η διάρκεια του θέρους δεν μεταφράζεται σε εκούσια γενικευμένη οκνηρία και αδιαφορία παρά μονάχα, απλά, καλοκαιρινή περίοδος -αποκλειστικά χρονολογικά;

Φέτος το καλοκαίρι, ο χειμαζόμενος νοικοκύρης θα καταλάβει τι σημαίνει σπατάλη του νερού, αδιαφορία για τις δασώδεις ανάσες του και συμμετοχή στη μόλυνση των παραλιών του;  

Φέτος το καλοκαίρι ο ελεύθερα κινούμενος άεργος, άνεργος, διαθέσιμος, μετακινήσιμος, εθελοντής, ανειδίκευτος, απλήρωτος νεοέλληνας θα σκεφτεί πως την ίδια στιγμή κάπου δίπλα του άλλοι άνθρωποι, χιλιάδες έγκλειστοι, ημεδαποί και αλλοδαποί διανύουν την 10η ημέρα απεργία πείνας γι' αυτό το δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησής τους και αξιοπρεπούς εγκλεισμού των;

Φέτος το καλοκαίρι, για πολλοστή φορά, θα παραμείνει ο ελλαδίτης σαν χάνος στην εικοτολογία και παραμύθα του επερχόμενου τουρισμού με τις ορδές του και την θεαματική (ευκαιριακώς) κάμψη της πορείας της ανεργίας;

Φέτος το καλοκαίρι, θα ξαναμπεί ο αδελφωμένος (στην κρίση) νεοέλληνας στην νοοτροπία του διαχασμένου λαού αναφορικά στο ποιοι τα πιάσανε πάλι το καλοκαίρι και ποιοι βυθίστηκαν κι άλλο στην ανέχεια;

Φέτος το καλοκαίρι, η ραστώνη της ατμόσφαιρας θα βοηθήσει τον οικογενειάρχη να σκεφτεί με περίσσια ηρεμία τι μέλλει γενέσθαι από' δώ και εφεξής για την οικογένειά του και τον μικρόκοσμό του;

Φέτος το καλοκαίρι, όσο διαρκήσει αυτή η ζέστη, θα σταθεί ικανή να προβληματίσει τον ιδιοκτήτη/ενοικιαστή για την αντιμετώπιση του επερχόμενου ψύχους;

Φέτος το καλοκαίρι, θα αντιληφθεί ο φορολογούμενος πως δεν πρέπει να φέρεται με τέτοιο μένος στα κουνούπια μιας και τόσοι άλλοι του πίνουν το αίμα;

xodi

Αναχωρεί η φτήνια από τη Μύκονο μετά την κατακραυγή

Σε άθλια κατάσταση βρέθηκε την Δευτέρα το νησί της Μυκόνου, αφού το κοσμοπολίτικο νησί χτυπήθηκε αλύπητα από ένα απίστευτης αγένειας, θράσους, γυφτιάς, κακογουστιάς, φτήνιας και λεκτικής επιθετικότητας τσουνάμι. Μάλιστα, σύμφωνα κατοίκους-εθελοντές του Ποταμιού του Σταύρου Θεοδωράκη, το τσουνάμι ήταν μεγαλύτερο ακόμα και από αυτό που χτύπησε το νησί των ανέμων το καλοκαίρι του 1613 προ Χριστού. Το δράμα (της επέλασης της φτήνιας της Καλλιόπης) της Μυκόνου συγκλονίζει.
Το τσουνάμι γέμισε το νησί με ανθρώπους φτηνούς σε όλες τους τις εκφάνσεις, γεγονός που φρίκαρε τους κατοίκους και τους εργαζόμενους του νησιού, καθώς είχαν μάθει να νταραβερίζονται μόνο με κουβαρντάδες που μετράγανε τα χρέη τους σε εκατομμύρια, και όχι σε φτηνιάρηδες που με μερικές χιλιάδες ευρώ χρέη, κλείνουν δωμάτια “γουρούνι στο σακί” από ιστοσελίδες.
Τα γιγάντια κύματα φτήνιας που έπληξαν το νησί και τους κατοίκους του, διαδέχθηκαν τα κύματα λαϊκούρας, που χτυπούσαν εργαζόμενους και αρχοντοχωριάτες, πότε με τόνους αγένειας, πότε με προσβολές και πότε με επιθετικότητα. Και όλα αυτά τσάμπα.
Μπορεί να μην είναι η πρώτη φορά που άνθρωποι κακότροποι επισκέπτονται και κυκλοφορούν στο νησί. Αλλά τουλάχιστον οι επισκέπτες των παλιών καλών εποχών το έκαναν με στυλ και με φιλοδώρημα των 50 ευρώ. Σήμερα αφήνει δύο ευρώ φιλοδώρημα ο ψυχοπονιάρης της παρέας, και παίρνει το ένα ο γύφτουλας της παρέας για να πληρώσει τον καφέ του.
Και όλα τα παραπάνω δεν συνέβησαν στην Πάρο. Ούτε στη Σαντορίνη. Ούτε καν στην Ύδρα.
Πρώτη φορά βιώνει η Μύκονος τέτοια τραγωδία.
Μάλιστα, σύμφωνα με επιστολή εργαζόμενης που ξέρει πρόσωπα και πράγματα, αρκετοί από τους επισκέπτες του νησιού έχουν κουβαλήσει μαζί και τα παιδιά τους, που είναι ακόμα μούλικα και τα σέρνουν με το καροτσάκι και κλείνουν τα σοκάκια, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί η δημοτική αρχή του νησιού να βάλει φανάρια στο Ματογιάννη, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να ελέγξει την κίνηση στα υπόλοιπα στενά και να αποσυμφωρήσει το μποτιλιάρισμα.
Στο νησί, σύμφωνα με την ίδια εργαζόμενη που βρίσκεται χρόνια στο κουρμπέτι, εκτός από τον Μουρίνιο με τον Ρονάλντο, βρέθηκε και ένα μεγάλο γκρουπ που απαρτίζεται από μανάβηδες, κομμώτριες, νοσοκόμες και γκαραζιέρηδες. Η εργαζόμενη υποστηρίζει πως το εν λόγω γκρουπ κατάγεται από τη Λούτσα, και κάνουν πολλά κακά πράγματα στο πάλαι ποτέ λαμπερό και μοδάτο νησί.
Σύμφωνα με την καταγγελία, οι τουρίστες από την Λούτσα «σεργιανάνε στα στενά της Μυκόνου σκαλίζοντας τη μύτη τους, σκουπίζοντας τα λερωμένα από σουβλάκια, βρώμικα χέρια τους σε όλα ανεξαιρέτως τα προϊόντα των καταστημάτων, δε λένε ούτε καλησπέρα, ούτε καλημέρα, ούτε ευχαριστώ, όταν μπαίνουν σ’ έναν χώρο σού λένε με αγένεια και επιτακτικό τρόπο το ποσό που οι ίδιοι αποφάσισαν να πληρώσουν για το αντικείμενο που θέλουν να αγοράσουν, τα παιδιά τους χαλάνε τον κόσμο από φωνές, κατεβάζουν όλες τις βιτρίνες για πλάκα, φιλάνε τους καθρέφτες και πιέζουν όλα τους τα δάχτυλα πάνω στα τζάμια, κάνουν τις κουρτίνες των δοκιμαστηρίων φούστες στριφογυρίζοντας σα βλαμμένα, οι περήφανοι γονείς τους κάνουν σχεδόν το ίδιο και φυσικά δεν αγοράζουν ποτέ τίποτε από πουθενά γιατί δεν έχουν μία! Χωρίς στιγμή να σέβονται τους εργαζόμενους που λιώνουν στα 15 ώρα δουλειάς με αμοιβές της πλάκας και τεράστια έξοδα».
Οι εργαζόμενοι έχουν βρεθεί σε απόγνωση, αφού τόσα χρόνια υπέμεναν τους φοιτητές της ΔΑΠ που κατά ορδές έπλητταν το νησί για να προσκυνήσουν στο Super Paradise, αλλά τα περασμένα μεγαλεία των υπόλοιπων μηνών τους έδιναν κουράγιο.
Τώρα πια, μετά το καταστροφικό αυτό τσουνάμι δεν έχουν να ελπίζουν σε τίποτα.
Άλλο το δεκαπεντάωρο σερβίροντας και εξυπηρετώντας φραγκάτους και διάσημους, και άλλο να δουλεύεις για “φτηνούς και λαϊκούς” τύπους που μαγαρίζουν την Ψαρρού με πετσέτα στην παραλία.
Σαν να μην έφτανε το κύμα φτήνιας και λαϊκούρας που τους χτύπησε, αμέσως μόλις η θάλασσα ηρέμισε το νησί κατέκλισαν Ινδοί, Σλοβένοι και Γερμανοί δανειστές, βρίζοντας και ζητώντας πίσω τα λεφτά τους.
Και όλα αυτά από ένα τσουνάμι.
Η φυσική αυτή καταστροφή που υπέστη η Μύκονος, είχε ως αποτέλεσμα να μην πατήσει το πόδι του ούτε ένας celebrity, ενώ μερικές από τις δευτεράτζες που είπαν να κάνουν μια αρπαχτή στο νησί δεν τολμάνε να κυκλοφορήσουνε στο δρόμο.
Σύμφωνα με σεισμολόγους, αυτό που συνέβη φέτος το καλοκαίρι στη Μύκονο, δεν είναι κάποιο πρωτοφανές φαινόμενο. Έχει συμβεί και παλιότερα σε άλλα νησιά. Έχει συμβεί στην Αίγινα. Το Αγκίστρι. Το Σκορπιό.
Εκεί που κάποτε περπάταγαν επιτυχημένοι επιχειρηματίες, jen premier και ξανθές bimbo ικανοποιώντας τη ματαιοδοξία τους μέσα σε σελίδες ιλουστρασιόν περιοδικών, πάτησαν το πόδι τους άνθρωποι που δεν έχουν δει στη ζωή τους πενταψήφιο μηνιάτικο και που τόσα χρόνια συντηρούσαν αυτή τη βιομηχανία του lifestyle που έκανε νησιά σαν την Μύκονο διάσημα.
Λαός και Κολωνάκι και μαλακίες!
Η επόμενη μέρα βρίσκει τη Μύκονο να μαζεύει τα κομμάτια της, καθώς άμεσα ενεργοποιήθηκε κλιμάκιο εθελοντών του Ποταμιού, που αφού δημοσιοποίησε το πρόβλημα, επισκέφθηκε το νησί για να διαμορφώσει εικόνα από πρώτο χέρι και να προχωρήσει σε προτάσεις.
Τελικώς, το Ποτάμι για ακόμα μία φορά δεν χρειάστηκε να καταθέσει τις προτάσεις του, αφού το τσουνάμι των φτηνιάρηδων, μόλις διάβασε την καταγγελία και είδε τους εθελοντές του Ποταμιού να κατακλύζουν το νησί και να τους «σημαδεύουν» με τις προτάσεις τους, αναχώρησε με αεροπλάνα και βαπόρια για το υπόλοιπο Αιγαίο.
Τρέμετε νησιώτες, έρχονται οι φτηνιάρηδες.
ΥΓ. Η καταγγελία της εργαζόμενης αποσύρθηκε από την ιστοσελίδα και η ίδια βρίσκεται πλέον σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων. Ευτυχώς η μαρτυρία της διασώθηκε στο διαδίκτυο, μαζί με τον καιροσκοπισμό και τον ρατσισμό της.
Long live the Scrible

rebeliskos

Στη δημοσιότητα και νέες φωτογραφίες της Πόλας Ρούπα

Η Αστυνομία δημοσιοποίησε και νέες φωτογραφίες της Πόλας Ρούπα, σε μια προσπάθεια να εντοπίσει την αρχιτρομοκράτισσα. Στις νέες φωτογραφίες, η Πόλα Ρούπα μοιάζει με μοντέλο και δεν θυμίζει σε τίποτα την εύσωμη έγκυο γυναίκα που είχε συλληφθεί μαζί με τον Νίκο Μαζιώτη.

Οι νέες φωτογραφίες της Πόλας Ρούπα είναι από φωτογράφηση που έκανε για το Vogue, σε μια προσπάθεια να κρύψει τα ίχνη της αλλά και να βγάλει χρήματα για να αγοράσει Καλάσνικοφ, δυναμίτιδα και μπαζούκας.

Όπως είπε στους αστυνομικούς ο τελευταίος ρουφιάνος γείτονας που την είδε, η Πόλα Ρόπα έφυγε από το σπίτι ντυμένη νύφη και κρατούσε στα χέρια της ένα laptop, αλλά το laptop της έπεσε και πετάχτηκαν από μέσα προκηρύξεις του Επαναστατικού Αγώνα.
Σύμφωνα με ρουφιάνο παραθεριστή, η Πόλα Ρούπα είναι στην Μύκονο, στο πάρτι που κάνει ο Βασίλης Μηλιώνης για να γιορτάσει τα γενέθλιά του και θα διαρκέσει μέχρι τα επόμενα γενέθλιά του.
Η Πόλα Ρούπα έχει μαζί της το παιδί της, το οποίο μπορεί να είναι μόλις τεσσάρων ετών αλλά είναι πολύ επικίνδυνο, αφού οι άνδρες της Αντιτρομοκρατικής είναι βέβαιοι πως αυτό το νήπιο είναι το μυαλό που κινεί τα νήματα και γράφει τις προκηρύξεις του Επαναστατικού Αγώνα.

(Είμαι έκπληκτος που η Πόλα Ρούπα δεν έχει συλληφθεί ακόμα. Στην χώρα των ρουφιάνων, κυκλοφορεί μια γυναίκα με ένα νήπιο, οι φωτογραφίες της είναι σε όλα τα ρουφιανοκάναλα, σε όλες τις ρουφιανοεφημερίδες και σε όλα τα ρουφιανοσάιτ, και δεν έχει βρεθεί ακόμα κάποιος ρουφιάνος να την καρφώσει. Εντυπωσιακό.)
pitsirikos

ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΠΟΛΕΜΟ... ΕΛΛΗΝΑ!!!!

 Της Λίλα Μήτσουρα
Μήπως θυμάσαι πως το έλεγαν εκείνο το κορίτσι που πέθανε από τις αναθυμιάσεις? ή εκείνο το παλικάρι με το εισιτήριο που δεν είχε? Μήπως εκείνον τον κύριο που αυτοκτόνησε στην πλατεία Συντάγματος?

Μήπως γνωρίζεις τον συνολικό νούμερο των αυτοκτονιών? Αλήθεια εσύ όταν πηγαίνεις σούπερ μάρκετ έχεις συναντήσει απέξω άτομα να σε παρακαλούν να τους πάρεις έστω μια κονσέρβα ντομάτα ή λίγα μήλα και συ νοερά να μετράς τα φραγκοδίφραγκα σου και να συνειδητοποιείς ότι ούτε εσένα φτάνουν για τα βασικά σου είδη?

Και όσο εσένα γυρνάει το βλέμμα σου τον κόσμο και μοιρολογάει, εγώ προτιμώ να στρέφω το βλέμμα μου σε σένα και σε μένα, προτιμώ να κοιτώ το χώμα που πατώ για να θυμηθώ έναν έναν με τα ονόματα τους αυτούς που θάψαμε εμείς. Δάκρυα έχω πολλά, ποταμούς για όλους και κυρίως για μένα που είμαι ανίκανη ,ανήμπορη να προσφέρω την βοήθεια που θα ήθελα.

Ναι δάκρυα και συμπόνια έχω για όλους.......

Συμπονετικέ Έλληνα, αν θες σταμάτα λίγο τους οδυρμούς και τους κλαυθμούς και άκου λίγο. Στρέψε τη ματιά σου κατά εδώ, εδώ που πατάμε εμείς και κοίτα και τους δικούς μας νεκρούς. Αφουγκράσου λίγο τους δικούς μας βομβαρδισμούς. Και πρόσεχε γιατί δεν κάνουν τον κρότο που περιμένεις.

Είναι ύπουλοι δεν κάνουν φασαρία καθόλου και στοχεύουν με απόλυτη ακρίβεια. Στοχεύουν την ψυχή σου.......

Η προσοχή σου στραμμένη αλλού, εκεί που ο θάνατος κάνει κρότο και βγάζει φωτιά και μυρίζει καμένη σάρκα και όσο εσύ θωρείς άπραγος τον σπαραγμό και την οδύνη εκείνου του άλλου μακρινού λαού, όσο εσύ παρακολουθείς το αίμα αθώων παιδιών να κυλά ασταμάτητο, οι δικοί μας γενοκτόνοι σε σκοτώνουν.

Σε σκοτώνουν αργά αργά και ύπουλα. Σου στερούν το χαμόγελο την δύναμη το πάθος αλλά σου προσφέρουν με μεγάλη τους χαρά αντικαταθλιπτικά. Σε ακρωτηριάζουν έντεχνα πολύ και πονηρά. Γιατί μόνο έτσι καταθλιπτικέ μου Έλληνα θα μπορέσουν να σου φορέσουν την αλυσίδα του σκλάβου και να σε πηγαινοφέρνουν στα παζάρια του κόσμου ως παράδειγμα και εκφοβισμό.

Στοχεύουν στο συναίσθημα σου γεμίζοντας σε φρίκη και πανικό, δείχνοντας σου την αδυναμία σου σε όλο της το μεγαλείο. Υποτιμούν την νοημοσύνη σου λέγοντας σου πως η άρνηση πληρωμών των κορακιών λέγεται χρεοκοπία σαν σου μιλούν για την Αργεντινή.

Κατακρεμνίζουν τις προσδοκίες σου και τις ελπίδες σου δείχνοντας σου ότι εσύ ποτέ δεν θα τα καταφέρεις.

Και συ στέκεσαι και παρακολουθείς το μαρτύριο ενός λαού κοινοποιώντας φωτό φρικιαστικές σκοτωμένων αγγέλων, μανάδων που βιώνουν τον χειρότερο πόνο που υπάρχει νομίζοντας ίσως ότι έτσι και βοηθάς. Φυσικά και βοηθάς, αλλά αυτούς και μόνο, τους δικούς σου δολοφόνους!

Και συ αγαπημένε μου Έλληνα στέκεσαι εκεί μπροστά στην οθόνη σου φοβισμένος, τρομοκρατημένος, πανικόβλητος, ζηλιάρης κάποιες φορές, ίσως γιατί και συ θες έναν αρχηγό με ...... κότσια, νιώθοντας ανάξιος και θυμωμένος. Απόλυτα ηλιθιασμένος με τόσους βομβαρδισμούς περνιέσαι για έξυπνος.

Δικαίωμα σου να γυρνάς την πλάτη σου και να κοιτάς τα ανοιγμένα κρανία παιδιών και να χειροκροτείς γυναικείους όρχεις αρχηγού ξένου κράτους και πίσω σου να σκοτώνουν τους συμπατριώτες σου.

Αρνούμαι να κάθομαι και να σε κοιτώ άλλοτε να χτυπάς παλαμάκια και άλλοτε να μοιρολαγάς. Αρνούμαι να γονατίσω και να κάνω μόνο μνημόσυνα. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου στρέψει αλλού την προσοχή για να με τσακίσει ανενόχλητος. Δεν κάθομαι να μετρώ νούμερα δολοφονηθέντων. Ονόματα παλεύω να θυμηθώ για να τους επικαλεστώ από εκεί που είναι να μου δώσουν την δύναμη να αντισταθώ σε αυτόν τον ύπουλο πόλεμο.

Δεν σηκώνω τα χέρια για να δείξω τον πόνο του άλλου, ούτε σηκώνω τα χέρια για να παραδοθώ. Γυρνώ το βλέμμα μου και βλέπω τον κόσμο και στρέφω την προσοχή μου στους δικούς μου ανθρώπους στην δική μου πατρίδα.

Παλαιστίνη σου ζητώ συγνώμη αλλά σκοτώνουν και τον δικό μου λαό........

Αργεντινή σε καμαρώνω για την λεβεντιά σου και την ομοψυχία σου ......αλλά ίσαμε εκεί.

Έλληνα συμπατριώτη μου εσένα γυρεύω, κοίτα δίπλα σου και ετοιμάσου

ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ..........

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Τι θα μας κάνουν το Δεκαπενταύγουστο; Του Στέλιου Κούλογλου

Τελικώς είχαν δίκιο οι Σαμαροβενιζέλοι που έκλεισαν την Βουλή το καλοκαίρι: δεν υπήρχε σοβαρό νομοθετικό έργο, αν εξαιρέσει κανείς το νόμο για την εκποίηση της ΔΕΗ που δεσμεύει την ενεργειακή πολιτική της χώρας για τα επόμενα χρόνια, το νόμο για τα δάση, το πολυνομοσχέδιο και τις περικοπές στις συντάξεις, το νόμο για την χρηματοδότηση των κομμάτων, για τον αιγιαλό που πήραν πίσω μετά τις αντιδράσεις και προχθές την τροπολογία «ό,τι θέλουν οι εκδότες» σε άσχετο νομοσχέδιο

Το ενδιαφέρον είναι η χρονική στιγμή που κατατέθηκε η τελευταία τροπολογία: Σάββατο πρωί. Παλιότερα κάνανε πραξικοπήματα Παρασκευή προς Σάββατο, αλλά τώρα με την «νέα μεταπολίτευση» του Σαμαρά τέτοιες βαρβαρότητες είναι περιττές: καταθέτεις μια τροπολογία με την οποία παρατείνεις επ' αόριστον την προσωρινή λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών, οι οποίοι το βράδυ θάβουν την είδηση της τροπολογίας. Ο λαός είναι στα μπάνια του, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Η αλήθεια είναι ότι και εκτός Βουλής, το παραγόμενο έργο είναι επίσης σημαντικό. Με τίτλο «Καλοκαιρινά δωράκια στον Κόκκαλη» το νεοδημοκρατικό site antinews διαμαρτυρόταν δημοσιεύοντας δύο πληροφορίες:

Πληροφορία 1η: Στο “μίνι εξοπλιστικό" (2 δισ. ευρώ, το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα σε συνθήκες κρίσης των τελευταίων ετών - συνήθως τα προηγούμενα χρόνια, ετησίως ήταν 300- 400 εκατομμύρια) δίνεται με απευθείας ανάθεση στον Κόκκαλη (Ιντρακόμ) έργο 20 εκ ευρώ για το τηλεπικοινωνιακό σύστημα του Πολεμικού Ναυτικού "Αιγαίας".

Πληροφορία 2η: Ενώ τα μπάνια του λαού είναι σε φουλ εξέλιξη, το ΤΑΙΠΕΔ ανακοίνωσε ότι μόνο ένας επενδυτής εκδήλωσε ενδιαφέρον για το ιπποδρομιακό στοίχημα και αυτός είναι ο κ. Κόκκαλης με την Intralot».

Συμβαίνουν και άλλα πολύ ενδιαφέροντα αλλά, για να ξαναγυρίσουμε στο συνολικό κυβερνητικό έργο, το ερώτημα είναι άλλο: αν κατεβάζουν τέτοιες τροπολογίες αρχές Αυγούστου, τι πρόκειται να γίνει το τριήμερο που ξεκινά την Παρασκευή 15 Αυγούστου; Τι άλλο θα σκαρφιστούν όσο πλησιάζει το Δεκαπενταύγουστο;

• TVXS

Πρέπει να ‘σαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα

Στην Ελλάδα, για να λειτουργήσει ακόμη και περίπτερο, χρειάζεται άδεια λειτουργίας. Ένα κανάλι όμως μπορεί να λειτουργεί χωρίς άδεια. Τώρα πώς αυτό μπορεί να συμβαίνει σε μια χώρα που όπως λένε την τακτοποιούν και την κάνουν να λειτουργεί με κανόνες είναι άλλο καπέλο. Τα χειρότερα νομοσχέδια, τροπολογίες που φωτογραφίζουν συμφέροντα περνάνε με το επιχείρημα πως είναι προαπαιτούμενα της τρόικας, αλλά ούτε η τρόικα, ούτε βέβαια η κυβέρνηση εμφανίζουν κάποιο προαπαιτούμενο που να σχετίζεται με το χάος που υπάρχει στο τηλεοπτικό τοπίο. Εκεί δεν λειτουργούν οι νόμοι της αγοράς, αλλά αγοραίοι νόμοι.

Με τροπολογία που κατατέθηκε σε σχέδιο νόμου για το Νοσοκομείο «Άγιοι Ανάργυροι», η κυβέρνηση δίνει όσα ζητούν οι καναλάρχες. Με τη γνωστή μέθοδο «περνάω ό,τι θέλω Αύγουστο και νύχτα». Σε αυτή την τροπολογία, δίνει στους καναλάρχες τη δυνατότητα συγχωνεύσεων και απολύσεων ,το δικαίωμα να ανταλλάσουν προσωπικό ως αδελφές εταιρείες, το δικαίωμα να συγκεντρώνουν πολλά Μέσα Ενημέρωσης στα χέρια τους ή να αλλάζουν μορφή από ενημερωτικά σε μουσικά με μια απλή αίτηση.

Η κυβέρνηση τα δίνει όλα, κρατώντας, όπως συμβαίνει πάντα με τη μαφία, τη δυνατότητα στον εκβιασμό. Πρόκειται για τη διατήρηση του καθεστώτος των μη μόνιμων αδειών. Τα κανάλια θα συνεχίσουν να έχουν πρόσκαιρες άδειες οι οποίες μπορούν να ανακληθούν ανά πάσα στιγμή. Όταν δηλαδή ο μιντιάρχης κριθεί πως δεν είναι όσο πρέπει κυβερνητικός.Έτσι όπως αρμόζει στη μαφία, μέσα από τον πιο πρωτόγονο εκβιασμό, διαμορφώνεται το πλαίσιο λειτουργίας για το μέλλον: «Κάνεις ό,τι θέλω για να σου κάνω ό,τι θες».

Ο πρώτος χαμένος είναι η αλήθεια και ο δεύτερος οι δημοσιογράφοι. Το ήδη στεγανοποιημένο σύστημα ενημέρωσης, δεν θα έχει τίποτα από την υγρασία της αλήθειας, ούτε καν τα δάκρυα μιας χώρας που υποφέρει, αφού εκτός των άλλων ρυθμίζεται και το διαφημιστικό πακέτο το οποίο θα αφήνει έξω την ανεξάρτητη ενημέρωση και τα μικρά Μέσα Ενημέρωσης. Βλέπετε όταν υπάρχει θέμα συμφερόντων, ούτε νόμοι αγοράς υπάρχουν, ούτε αθέμιτος ανταγωνισμός.

Λειτουργεί ο κρατικός προστατευτισμός της διαπλοκής. Αντί να κλείσουν τα χρεωμένα και ξεφτιλισμένα παραμάγαζά της, ρυθμίζονται με καθαρή κρατική παρέμβαση.

Οι δημοσιογράφοι είναι το μεγάλο θέμα. Δημοσιογράφοι θα απολυθούν και οι περισσότεροι ίσως σιωπήσουν για να μην απολυθούν. Θα διαιωνιστεί έτσι η τακτική που έβγαλε το δημοσιογράφο από το πλαίσιο λειτουργίας του που είναι η έρευνα και η αλήθεια. Θα προσπαθεί να είναι αρεστός και σιωπηλός. Δούλος και κωπηλάτης στη γαλέρα. Και όταν στον ορίζοντα εμφανίζεται κάποια φωνή διαμαρτυρίας, κάποιος ξεροκέφαλος που επιμένει, αυτοί που ήταν αναγκαίο να μιλάνε αλλά δεν μιλούσαν όταν έπρεπε, θα σφίξουν τα κουπιά της γαλέρας και θα διευκρινίσουν προς τους άλλους αλλά κυρίως προς τον εαυτό τους «έλα μωρέ τον γραφικό. Ποιός ξέρει ποιός είναι από πίσω του και φωνάζει». Όταν δεν λες την αλήθεια την ώρα που πρέπει, πολύ γρήγορα θα αναγκαστείς να απολογείσαι στο ψέμα που κυριαρχεί και φαντάζει ως μοναδική αλήθεια. Μάλλον έφτασε αυτή η ώρα. Συνάδελφοι με τις υγείες μας.

 Κώστας Βαξεβάνης  koutipandoras.gr

Ηλίθιοι φιλελεύθεροι κι αριστεροί

Με αφορμή την επιβολή του ΕΝΦΙΑ παρακολουθώ την απόδοση ιδεολογικών χαρακτηριστικών στην ακολουθούμενη πολιτική και φρίττω. 

Δεν υπάρχουν ιδεολογικά χαρακτηριστικά στην επιβολή φόρων για να πληρωθούν κομμάτια του κράτους που ουδείς χρειάζεται, ενώ παράλληλα τρέχουν φοροαπαλλαγές και χαριστικές διατάξεις προς κάθε διαπλεκόμενο. Δεν είναι πολιτικό ζήτημα με τη στενή κομματική ή παραταξιακή έννοια, αλλά ένα θέμα δημοκρατίας. Ως τέτοιο ανοίγει ένα πεδίο συνεννόησης φιλελεύθερων και αριστερών, και όχι αντιπαράθεσης, αφού αυτή οδηγεί σε μία άνευ ουσίας διάσπαση δυνάμεων μπροστά στο μείζον, και τελικά υποβοηθά την απολίτικη αλητεία της κυβέρνησης.

Χρειάζεται πολιτικό θάρρος για να αναγνωριστεί το κοινό πεδίο και από τις δύο πλευρές, και μικροπολιτικό ξεβόλεμα από την κείμενη αφήγηση περί κρατιστών και μη, αντιμνημονιακών και μη, υπέρμαχων της ιδιοκτησίας και μη.

Ας με συγχωρέσουν οι πολιτικοί επιστήμονες και οι κάθε λογής ειδήμονες και επαγγελματίες της πολιτικής, αλλά εγώ δεν βλέπω ικανές ιδεολογικές διαφορές σε ό,τι αφορά το πλαίσιο λειτουργίας της πολιτείας μεταξύ αριστερών και φιλελευθέρων – οι διαφορές υπάρχουν σε πολύ κατώτερα ζητήματα άσκησης πολιτικής. Το πλαίσιο, όμως, είναι που βάλλεται σήμερα και αυτό είναι ο μεγάλος ασθενής. Δεν είναι πρόβλημα ούτε οι μισθοί, ούτε η ιδιοκατοίκηση, ούτε η επιχειρηματικότητα· να αρχίσουμε να διακρίνουμε τα συμπτώματα από τις αιτίες μετά από επτά χρόνια κρίσης.

Δεν διαφωνούν οι δύο χώροι στην αντίθεση τους στη δικαιοσύνη όπως την καταλαβαίνει το σημερινό ΣτΕ, και ο υπουργός δικαιοσύνης με τα σχεδόν καθημερινά εκτρώματα που καταθέτει στην κλειστή Βουλή επιχειρώντας να αλλοιώσει το θεσμικό πλαίσιο με μοναδικό αποτέλεσμα την εξυπηρέτηση ειδικών συμφερόντων. Δεν υπάρχει διαφωνία σε ό,τι αφορά το ρόλο του κράτους, αυτόν της προστασίας, αλλά στο «μέχρι που» φτάνει αυτός και με τι ιεράρχηση και κόστος. Δεν υπάρχει διαφωνία σε ό,τι αφορά την ιδιοκτησία, και οι δύο την αποδέχονται και την επιζητούν για τους πολίτες. Δεν υπάρχει διαφωνία στα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των πολιτών και των ευκαιριών που αυτοί πρέπει να έχουν μέσα στην κοινωνία μας. Αυτά αποτελούν μία ικανή βάση για καταρχήν συνεννόηση.

Σε άλλες εποχές η σοσιαλδημοκρατία αποτελούσε γέφυρα ανάμεσα στους δύο χώρους. Σήμερα αυτή εξοντώθηκε με επιτυχία από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ (και όσους του επέτρεψαν να γίνει πρόεδρος με τόση ευκολία, ή τον στήριξαν με την αφέλεια τους το προηγούμενο διάστημα, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης), οπότε θα πρέπει να συνεννοηθούν μόνοι τους. Όρος το να καταφέρουν να ωριμάσουν, αντί να τσακώνονται σαν ηλίθιοι με μοναδικό αποτέλεσμα την ανενόχλητη συνέχιση της εκτροπής.

Σε καμία περίπτωση δεν προτείνω την απο-πολιτικοποίηση ή απο-ιδεολογικοποίηση· το αντίθετο. Προτείνω την εντατικότερη πολιτικοποίηση με κορμό της συζήτησης τη δημοκρατία, και τρία απτά αποτελέσματα: την αποδόμηση της κυβερνητικής πολιτικής, την συνεννόηση για το θεσμικό πλαίσιο ως κυρίαρχο εργαλείο για την έξοδο από την κρίση, και την επαναφορά της πολιτικής ως μόνη θεραπεία απέναντι στον αντικοινοβουλευτισμό, την ακροδεξιά και το φασισμό της «λαοκρατίας»** της Χρυσής Αυγής, του Παπαδόπουλου και του Μεταξά.

Δεν είναι όλοι οι φιλελεύθεροι «νεοφιλελεύθεροι» κρυπτοδεξιοί, και δεν είναι όλοι οι αριστεροί «νεοκομμουνιστές» μπαχαλάκηδες. Για να ακριβολογούμε αυτοί είναι οι ενοχλητικές παρανυχίδες, οι μειοψηφίες στο χώρο τους, που μεγεθύνονται εκτός πραγματικότητας με ένα και μόνο σκοπό: την επικράτηση των ηλίθιων (των παρανυχίδων) στην αντιπολίτευση, και των πιο διεφθαρμένων στην εκάστοτε κυβέρνηση.

Σήμερα ψηφίζεται ένα ακόμα έκτρωμα, σε κλειστή Βουλή, ως τροπολογία σε άσχετο νόμο (του υπουργείου Υγείας του κ. Βορίδη), που θα επιτρέψει τη συγχώνευση της διαπλοκής των Μέσων Ενημέρωσης και την απαλοιφή χρεών τους εις βάρος των υπερφορολογημένων πολιτών. Η αριστερά και οι φιλελεύθεροι θα μιλήσουν για την Θάτσερ και τον Μπρέζνιεφ; Αν  αυτό είναι το μόνο που έχουν να πουν, πάσο...

_________________________________________________

** Από το ημερολόγιο του Μεταξά για το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου:

«Η Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό. Κράτος με βάση αγροτική και εργατική, και κατά συνέπεια αντιπλουτοκρατικό. Δεν είχε βέβαια κόμμα ιδιαίτερο να κυβερνά. Αλλά κόμμα ήτανε όλος ο Λαός, εκτός από τους αδιόρθωτους κομμουνιστάς και τους αντιδραστικούς παλαιοκομματικούς.» Wikipedia

by Κωνσταντίνος Αλεξάκος

Ο ποιητής και ο εραστής στα χρόνια της χολέρας

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Θα μπορούσα να βάλω προμετωπίδα σε όλα τα αγαπημένα μου βιβλία, τη φράση του Αριστοτέλη, που λέει πως, δυο είναι οι υπέρτατες ηδονές, της ερωτικής πράξης και του στοχάζεσθαι. Και συμπληρώνω πως, Έρωτας χωρίς στοχασμό είναι δυστυχία καλλωπισμένη με χύσιμο και Στοχασμός χωρίς έρωτα είναι παντοδύναμος φασισμός. Βεβαίως όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους καταναλωτές της εμπορικής πορνογραφίας και της γραπτής σαβούρας.

Όπως ο ποιητής που ξεκολιάζετε να φιλοσοφεί σεμνά και να ερωτογραφεί σαν την κυρία Ντορεμί που κρυφοκαυλώνει με το Σήφη, έτσι κι ο εραστής βολεύεται στο κοινωνικό πλαίσιο του παπά και του μπακάλη. Και μια ολόκληρη κοινωνία έχει ως δυνάστες αυτούς τους δυο αφοπλισμένους επαναστάτες.

Όταν η νεότητα γίνεται ναρκωμένος φαλλός που πληκτρολογεί στα τυφλά, ερωτικά μηνύματα στο υπερπέραν, και ο ποιητής νάρκισσος βαψομαλλιάς, που η αγωνία του είναι τα λάικ, τότε κανέναν στρατιώτη και κανένα καθεστώς δεν μπορείς να εμποδίσεις να σφάζει παιδιά, γυναίκες, αμάχους.

Καμία αίσθηση για το φρικιαστικό νατουραλισμό της είδησης. Για την απροκάλυπτα ξεδιάντροπη αισχρότητα της εικόνας. Τα σπλάχνα ενός παιδιού χυμένα στο πεζοδρόμιο είναι συμπλήρωμα μιας γκολάρας ή μιας γαμάτης παράστασης στην Επίδαυρο. Η αναπηρία των θυμάτων πολέμου, η πείνα, η εξαθλίωση, οι αρρώστιες είναι το σημείο G αργόσχολων πλούσιων κυριών και φιλανθρωπικών οργανώσεων.

Όταν η ακαδημία και το εμπορικό κύκλωμα ελέγχουν τους ποιητές και τους εραστές κανένας λόγος δεν τρυπάει τα κορμάκια και κανένας στίχος δεν ανατρέπει καθεστώτα. Μονάχα ο νεωτερικός αχταρμάς του καπιταλιστή και η τρέντι κατανυκτική αμεριμνησία του καταναλωτή που βγαίνει να ψωνιστεί την Κυριακή με ένα ευρώ. Μονάχα οι ψυχίατροι, τα ψυχοφάρμακα, οι ψυχολόγοι, οι σύμβουλοι έχουν εξουσία πάνω στη σάρκα. Οι εκπομπές μαγειρικής και το γιουπόρν. Οι αμερικάνικες αστυνομικές σειρές με τις αστραφτερές αντεριές.

Το πέρασμα απ’ την αρχαία ελληνική ύπαιθρο του σκώμματος στην Ρωμαϊκή αρένα των αγορών. Εκεί που ο δυνατός μονομάχος Κύριος ημών καπιταλιστής θα σου κόψει τους όρχεις περήφανε νεολαίε, δαπίτη στο μυαλό και την καρδιά, που πιστεύεις πως θα τη σκαπουλάρεις με τα τριάντα αργύρια του μπαμπά.

 dithen2010.blogspot.gr

Για τους νεοφιλελέδες κάθε νεκρό παιδί στην Παλαιστίνη επιβεβαιώνει την ιδεοληψία τους...

Θυμάστε τον Σπύρο Παπαδόπουλο στους "Απαράδεκτους" να κοκαλώνει κάθε φορά που τον φώναζαν "μαλάκα"; Το ίδιο παθαίνουν και οι νεοφιλελέδες όταν ακούν τις λέξεις "επανάσταση", "εξέγερση", "αγώνας", "ανταρσία" και τα "παράγωγά" τους. Στο δικό τους λεξιλόγιο είναι απαγορευμένες, δεν θέλουν ούτε καν να γνωρίζουν την ύπαρξή τους γιατί καταλαβαίνουν πόσο επικίνδυνες μπορούν να γίνουν για τη δική τους επιβίωση κι αυτών που προστατεύουν από συμφέρον ή από αφέλεια. Γι' αυτό ακόμα και τώρα που το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ καταδικάζει τις δολοφονίες αμάχων από το Ισραήλ, εκείνοι επιμένουν να ταυτίζουν την αγανάκτηση απέναντι στη γενοκτονία των παλαιστίνιων με τον αντισημιτισμό. Στα πόσα νεκρά παιδιά άραγε θα αντιληφθούν τη δυσαναλογία των μέσων που χρησιμοποιεί ο ισραηλινός στρατός για να αποκρούσει αυτούς που αγωνίζονται με νεροπίστολα; Και πώς περιμένουν από τους γονείς και τους συγγενείς των ανήλικων που κατακρεουργήθηκαν από τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις να μη ζωστούν με εκρηκτικά και να προχωρήσουν στην πρώτη τυφλή επίθεση αυτοκτονίας που θα "βρουν" μπροστά τους;...

Στη χώρα όπου βασιλιάς είναι ο πολιτικός ορθολογισμός και βασίλισσα η υποκρισία οφείλω να εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: δεν αθωώνω τον παλαιστίνιο κομάντο αυτοκτονίας που θα μπει σε ένα λεωφορείο στο Τελ Αβίβ και θα σκοτώσει άμαχο πληθυσμό. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα καταφέρει ποτέ να αποκτήσει την ελευθερία του, όπως δεν θα το πετύχουν και οι δικοί μας αντάρτες πόλης όσες βόμβες κι αν βάλουν έξω από τράπεζες. Αφήστε που δεν θα δικαιούται κανείς τους τέτοιου είδους ελευθερία χτισμένη πάνω στο αίμα αθώων. Αλίμονο, ωστόσο, αν εξισώνουμε τον αγώνα ενός λαού για την ανεξαρτησία του με την τρομοκρατική δράση. Αλλωστε τέτοιου είδους κατηγορίες προέρχονται από  ανθρώπους που παρευρέθηκαν στην κηδεία τού Νέλσον Μαντέλα για να του περιποιήσουν τιμή και ήταν οι ίδιοι που σε παρελθούσες δεκαετίες τον αποκαλούσαν τρομοκράτη. Οπως θα υποστήριζα, επομένως, τη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους πριν το 1948 κι όπως υποστηρίζω σήμερα το δικαίωμα ύπαρξής του, για τους ίδιους λόγους επιθυμώ να δω μια ημέρα τους παλαιστίνιους να κατοικούν στη δική τους χώρα, δίχως να είναι αναγκασμένοι να ζουν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης όπως αυτό της Λωρίδας της Γάζας, το οποίο μοιάζει τόσο μα τόσο πολύ με αυτά που επιφύλαξε ως μοίρα ο Χίτλερ στους προγόνους των σημερινών δολοφόνων γυναικόπαιδων...

Προφανώς το να έχεις σκοτώσει σχεδόν 2.000 ανθρώπους μέσα σε 20 ημέρες με βομβαρδισμούς κι άλλες πολεμικές μεθόδους δεν είναι ακριβώς το ίδιο με το να εξοντώνεις τους υπηκόους σου με φόρους και χαράτσια. Ωστόσο, είναι ίδια η λογική με την οποία οι νεοφιλελέδες υποστηρίζουν το Ισραήλ, την ελληνική κυβέρνηση, τους εγχώριους και διεθνείς νταβατζήδες της: "δίκιο είναι ο νόμος τού ισχυρού, ο οποίος έχει δικαίωμα να το επιβάλλει με κάθε μέσο και με όποιο κόστος". Στο δικό τους κόσμο δεν υπάρχει χώρος παρά μόνο για τους δυνατούς, για εκείνους που διαθέτουν την ισχύ και την ηθική αναισθησία ώστε να τη χρησιμοποιούν για δικό τους όφελος κι όποιος αντέξει. "Δεν φταίμε εμείς αν οι παλαιστίνιοι δεν έχουν τις δικές μας ρουκέτες ούτε αν το πόπολο στην Ελλάδα αφαιμάσσεται για να μην πληρώνουν ούτε ένα ευρώ οι εφοπλιστές και για να ανακεφαλαιώνονται συνεχώς οι τράπεζες. C'est la vie, που θα έλεγαν και οι γάλλοι, κι αν δεν σας αρέσει να πάτε αλλού". Δεν θα ακούσετε, βεβαίως, τους νεοφιλελέδες να σας το λένε τόσο απότομα, αλλά αυτό εννοούν όταν μιλούν για ευελιξία, ανταγωνιστικότητα, ανάπτυξη κι άλλα ηχηρά παρόμοια. Πώς, λοιπόν, να μην επιχαίρουν για κάθε παιδί που σκοτώνεται στην Παλαιστίνη και για κάθε χρεοκοπημένο που αυτοκτονεί στην Ψωροκώσταινα; Για τους ίδιους δεν είναι τίποτα άλλο από μια επιβεβαίωση της υπεροχής τής ιδεοληψίας τους...  
 tripioevro.blogspot.gr