Καστοριάδης – Υστερόγραφο στην ασημαντότητα…

Απ “όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου κόσμου – κρίσεις, αντιφάσεις, αντιθέσεις, τομές -, εκείνο που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η ασημαντότητα. Ας πάρουμε τη διαμάχη ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Στις ημέρες μας έχει χάσει το νόημα της.” Οχι επειδή δεν υπάρχει υλικό, για να τροφοδοτηθεί μια πολιτική διαμάχη, και μάλιστα μια πολύ σοβαρή διαμάχη. Αλλά επειδή τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά, λίγο έως πολύ, λένε τα ίδια πράγματα.

Στη Γαλλία το 1983 οι Σοσιαλιστές ακολούθησαν κάποια πολιτική. Μετά, ήρθε η Δεξιά με τον Μπαλλαντύρ και ακολούθησε την ίδια πολιτική. Μετά, ξανάρθαν οι Σοσιαλιστές με τον Μπερεγκοβουά και συνέχισαν την ίδια πολιτική. Μετά, ξανά η Δεξιά με τον Μπαλλαντύρ και ξανά η ίδια πολιτική. Μετά, ο Σιράκ κέρδισε τις εκλογές λέγοντας « εγώ θα κάνω κάτι άλλο » και, τελικά, έκανε κι αυτός τα ίδια.

Οι πολιτικοί είναι ανίσχυροι. Αυτό είναι βέβαιο. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να «πηγαίνουν με το ρεύμα», δηλαδή να εφαρμόζουν μια υπερ – φιλελεύθερη πολιτική, η οποία είναι της μόδας. Κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται για πολιτικούς αλλά για μικροπολιτικούς που επιδίδονται σε ψηφοθηρία με οποιοδήποτε μέσον, με το marketing, κλπ. Ουσιαστικά, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα πρόγραμμα. Στόχος τους είναι : είτε η παραμονή τους στην εξουσία, είτε η επιστροφή τους σ “ αυτήν. Και για να τον πετύχουν, είναι ικανοί για όλα. Ο Μπιλ Κλίντον, για παράδειγμα, στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία αποκλειστικά και μόνον στις μετρήσεις · το επιτελείο του, σε κάθε περίπτωση, θεωρούσε ότι η επικρατούσα γνώμη μιας μέτρησης ταυτίζεται με την κοινή γνώμη…

Οπωσδήποτε, υπάρχει ενδογενής σχέση ανάμεσα στη μηδαμινή πολιτική αυτού του είδους – ουσιαστικά, πρόκειται για το μη γίγνεσθαι της πολιτικής – και στην ασημαντότητα που χαρακτηρίζει τους άλλους τομείς “την ασημαντότητα στις τέχνες, στη φιλοσοφία, στη λογοτεχνία. Είναι το πνεύμα του καιρού μας. Όλα συνεργούν προς αυτήν την κατεύθυνση, προς τα ίδια αποτελέσματα. Όλα οδηγούν στην ασημαντότητα. Περίεργο επάγγελμα η πολιτική, ακόμη κι αυτή εδώ η μηδαμινή πολιτική. Γιατί ; Διότι προϋποθέτει δύο ικανότητες που δεν συνδυάζονται μεταξύ τους.

Η πρώτη ικανότητα είναι η κατάκτηση της εξουσίας (μπορεί να έχει κανείς τις καλύτερες ιδέες, αλλά αυτό δεν χρησιμεύει, εάν δεν έχει κατακτήσει την εξουσία ). Η δεύτερη είναι, μετά την κατάκτηση της εξουσίας, να την αξιοποιήσει κανείς, δηλαδή να κυβερνήσει. Τίποτα όμως δεν εγγυάται ότι κάποιος που είναι ικανός να κυβερνήσει, είναι επίσης ικανός να ανέβει στην εξουσία. Στο παρελθόν, στις απόλυτες μοναρχίες, η άνοδος στην εξουσία προϋπέθετε να κολακεύει κανείς τον βασιλιά ή να είναι ευνοούμενος της Μαντάμ Πομπαντούρ. Σήμερα, στις ψευδο – δημοκρατίες μας, η άνοδος στην εξουσία προϋποθέτει να κολακεύει κανείς την κοινή γνώμη ή να έχει τηλεοπτική φωτογένεια.

Χρησιμοποίησα τον όρο «ψευδο – δημοκρατία», διότι ανέκαθεν πίστευα και πιστεύω ότι η λεγόμενη « αντιπροσωπευτική δημοκρατία » δεν είναι αληθινή δημοκρατία. Οι αντιπρόσωποι της ελάχιστα αντιπροσωπεύουν τους εκλογείς. Κατά κύριο λόγο, αντιπροσωπεύουν τον εαυτό τους, ιδιαίτερα συμφέροντα, λόμπυ, κ. λπ. Όταν λέμε ότι κάποιος με αντιπροσωπεύει για τέσσερα χρόνια, χωρίς να έχω τη δυνατότητα ανάκλησης του, αυτό σημαίνει ότι απεκδύομαι της κυριαρχίας μου. ( Ο Ζαν – Ζακ Ρουσσώ το έχει πολύ καλά διατυπώσει : «οι Άγγλοι νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι, επειδή εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους κάθε πέντε χρόνια, πλην όμως είναι ελεύθεροι μόνον μία ημέρα κάθε πέντε χρόνια – την ημέρα των εκλογών».) Το πρόβλημα δεν είναι μήπως στις εκλογές γίνει νοθεία και αλλοιωθούν τα αποτελέσματα. Αλλού έγκειται το πρόβλημα. Οι εκλογές είναι υπονομευμένες, διότι οι επιλογές των ψηφοφόρων έχουν καθοριστεί εκ των προτέρων. Θα σας θυμήσω μια φράση του Αριστοτέλη : «Ποιος είναι πολίτης ; Πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί».

Στη Γαλλία, υπάρχουν τριάντα εκατομμύρια πολίτες. Γιατί δεν είναι ικανοί να κυβερνήσουν ; Διότι όλη η πολιτική ζωή στοχεύει ακριβώς στο να μη μαθαίνουν οι πολίτες πώς να κυβερνούν και, τελικά, να εμπιστεύονται στους ειδικούς το έργο της διακυβέρνησης. Υπάρχει δηλαδή μια αντι – πολιτική εκπαίδευση. Ενώ οι άνθρωποι έπρεπε να αναλαμβάνουν όλων των ειδών τις πολιτικές ευθύνες και να παίρνουν ανάλογες πρωτοβουλίες, τελικά, εθίζονται στο να ακολουθούν και να ψηφίζουν τις πολιτικές επιλογές που άλλοι τους παρουσιάζουν έτοιμες. Στις νεωτερικές κοινωνίες – ας πούμε από την εποχή της Αμερικανικής και της Γαλλικής Επανάστασης έως περίπου τον Β “ Παγκόσμιο Πόλεμο – υπήρχαν φλέγουσες κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Αυτούς τους δύο αιώνες τους σημάδεψαν σημαντικοί αγώνες. Τότε, οι άνθρωποι έκαναν διαδηλώσεις. Όμως δεν διαδήλωναν απλώς για μια σιδηροδρομική γραμμή (χωρίς αυτό να είναι περιφρονητέο), αλλά για μεγάλα πολιτικά ιδεώδη. Τότε, οι άνθρωποι έκαναν απεργίες. Όμως δεν απεργούσαν απλώς για τα μικρά συντεχνιακά συμφέροντα τους, αλλά για μεγάλα ζητήματα που αφορούσαν όλους τους μισθωτούς.

Σήμερα, παρατηρείται σαφής υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας. Όσο οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την πολιτική δραστηριότητα και αποσύρονται στην ιδιωτική τους σφαίρα, τόσο οι γραφειοκράτες και οι μικροπολιτικοί προελαύνουν. Και οι τελευταίοι έχουν για δικαιολογία ότι «ο κόσμος δεν κάνει τίποτα… γι “ αυτόν τον λόγο αναλαμβάνουμε εμείς πρωτοβουλίες…». Με τη σειρά του ο κόσμος λέει ότι «δεν αξίζει τον κόπο να ανακατευόμαστε… φθάνουν τόσοι που ασχολούνται, στο κάτω – κάτω τι μπορούμε να κάνουμε εμείς ;…». Και έτσι δημιουργείται φαύλος κύκλος. Η υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας συνδέεται και με την κατάρρευση των μεγάλων πολιτικών ιδεολογιών, είτε επαναστατικών είτε ρεφορμιστικών, οι οποίες ήθελαν πραγματικά να αλλάξουν την κοινωνία. Για χίλιους δυο λόγους, αυτές οι ιδεολογίες έχασαν το κύρος τους – έπαψαν να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, στις προσδοκίες των ανθρώπων, στην κατάσταση της κοινωνίας, στην ιστορική εμπειρία.

Η κατάρρευση του κομμουνισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης είναι ένα κεφαλαιώδες γεγονός. Κατονομάστε μου όμως έστω έναν πολιτικό – για να μην πω πολιτικάντη – της Αριστεράς, ο οποίος πράγματι να συλλογίστηκε τι συνέβη και γιατί. Ποιος πολιτικός της Αριστεράς αποκόμισε κάποια διδάγματα από τα γεγονότα αυτά; Κι όμως η πορεία του κομμουνισμού – η πορεία προς τη θηριωδία, τον ολοκληρωτισμό, τα Γκουλάγκ έως την κατάρρευση – απαιτεί οπωσδήποτε πολύ βαθύ στοχασμό και συναγωγή συμπερασμάτων. Στοχασμό, για το τι ένα κίνημα – που θέλει να αλλάξει την κοινωνία – μπορεί ή δεν μπορεί, πρέπει ή δεν πρέπει, οφείλει ή δεν οφείλει να κάνει. Στην προκειμένη περίπτωση οι κύριοι της Αριστεράς παίρνουν ένα ολοστρόγγυλο μηδέν.

Πώς δημιουργείται, λοιπόν, ο καλός πολίτης ; Ποιες ιδιότητες πρέπει να διαθέτει ; Πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις ; Και τελικά, ποιοι πολίτες πρέπει να κυβερνούν ; Αυτό το δίλημμα έχει τεθεί από τον Πλάτωνα. Ο Πλάτων έλεγε ότι οι φιλόσοφοι – αυτοί που έχουν γενική θεώρηση των πραγμάτων και είναι πάνω από τους ειδικούς – πρέπει να βασιλεύουν, δηλαδή να κυβερνούν. Η εναλλακτική λύση στις θέσεις του Πλάτωνος είναι η αθηναϊκή δημοκρατία.

Ας πάμε στην Αθήνα του 5 ου και 4 ου π. Χ. αιώνα. Για τους Αθηναίους εκείνης της εποχής κάθε πολίτης, ανεξαιρέτως κάθε πολίτης, είναι ικανός να κυβερνήσει ( θυμίζω ξανά τη διατύπωση του Αριστοτέλη : « πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί »). Και πώς γίνεται αυτό ; Με κλήρωση ! Ρίχνουν κλήρο ! Γιατί ; Διότι πιστεύουν έμπρακτα ότι η πολιτική δεν είναι υπόθεση των ειδικών. Διότι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πολιτική επιστήμη. Υπάρχει μόνον γνώμη -» δόξα » στα αρχαία ελληνικά – περί της πολιτικής. Και θέλω να υπογραμμίσω ότι η ιδέα πως η πολιτική δεν αποτελεί υπόθεση των ειδικών και πως όλες οι γνώμες έχουν ίσην αξία, είναι η μόνη λογική δικαιολόγηση της αρχής της πλειοψηφίας.

Στην αρχαία Αθήνα, λοιπόν, τις πολιτικές αποφάσεις τις παίρνει ο λαός και όχι οι ειδικοί. Υπάρχουν όμως και εξειδικευμένες δραστηριότητες. Οι Αθηναίοι ασφαλώς δεν ήταν τρελοί να νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα… Τι έκαναν, τότε, οι πολίτες της αρχαίας Αθήνας σε σχέση με αυτό το θέμα ; Πώς το αντιμετώπισαν ; Έκαναν κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Δημιούργησαν τις εκλογές. Σωστά ή λάθος, πάντως τις δημιούργησαν. Και αυτό είναι γεγονός ιστορικά τεκμηριωμένο.

Για τις εξειδικευμένες δραστηριότητες και μόνον γι “ αυτές – για την κατασκευή ναυπηγείων, για την ανέγερση ναών, για τη διεξαγωγή του. πολέμου – χρειάζονται οι ειδικοί ! Και αυτούς, τους ειδικούς, οι Αθηναίοι πολίτες τους εκλέγουν ! Να ποιο είναι το νόημα των εκλογών. Διότι εκλογές σημαίνει εκλογή των καλυτέρων. Αλλά πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Πώς επιτυγχάνεται η εκλογή των καλυτέρων ; Εδώ υπεισέρχεται ο όρος «εκπαίδευση του λαού». Ο λαός καλείται να επιλέξει, να εκλέξει. Οι Αθηναίοι, λοιπόν, εκλέγουν κάποιον για πρώτη φορά. Έστω ότι κάνουν λάθος. Έστω, ότι διαπιστώνουν, για παράδειγμα, πως ο Περικλής είναι ένας θλιβερός στρατηγός. Τι κάνουν σε μιαν τέτοια περίπτωση; Απλούστατα, δεν τον ξαναεκλέγουν ή τον ανακαλούν.

Όμως, προκειμένου να έχει ουσία η γνώμη – η « δόξα »- των πολιτών για τα κοινά, θα πρέπει να έχει καλλιεργηθεί. Αλλά με ποιον τρόπο καλλιεργούν τη « δόξα » τους τη σχετική με τη διακυβέρνηση οι Αθηναίοι πολίτες ; Μα βέβαια κυβερνώντας ! Ως εκ τούτου, η αθηναϊκή δημοκρατία – και αυτό είναι το σημαντικό αποτελεί μια υπόθεση εκπαίδευσης και αγωγής των πολιτών. ( Αυτή η καίριας σημασίας διάσταση, καθώς όλοι γνωρίζουμε, λείπει εντελώς σήμερα.) Πρόσφατα, ένα γαλλικό περιοδικό δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας έρευνας, σύμφωνα με την οποία το 60% των βουλευτών στη Γαλλία ομολογούν ότι δεν έχουν ιδέα από οικονομία ! Πρόκειται για τους βουλευτές, που αποφασίζουν να αυξηθούν ή να μειωθούν οι φόροι, που αποφασίζουν συνεχώς, ενώ δεν έχουν ιδέα από οικονομία… Τελικά, οι βουλευτές, όπως και οι υπουργοί, είναι υπόδουλοι των τεχνικών συμβούλων τους. Συμβουλεύονται τους δικούς τους ειδικούς, πλην όμως έχουν και οι ίδιοι προκαταλήψεις ή προτιμήσεις.

Εάν παρακολουθήσετε από κοντά τη λειτουργία μιας κυβέρνησης ή ενός μεγάλου γραφειοκρατικού μηχανισμού, θα διαπιστώσετε ότι οι κυβερνώντες και οι υπεύθυνοι εμπιστεύονται τους ειδικούς. Ωστόσο, επιλέγουν πάντα εκείνους τους ειδικούς που συμμερίζονται τις δικές τους απόψεις. Πάντα βρίσκεται ένας οικονομολόγος που θα πει « ναι, κύριε υπουργέ, όπως το λέτε πρέπει να γίνει ». Πάντα βρίσκεται ένας ειδικός για θέματα στρατιωτικά που θα πει « ναι, χρειάζεται πυρηνικός εξοπλισμός » ή « όχι, δεν χρειάζεται πυρηνικός εξοπλισμός » και ούτω καθεξής… Πρόκειται για ένα εντελώς ανόητο παιχνίδι, πλην όμως έτσι κυβερνόμαστε σήμερα.

Επανέρχομαι στο δίλημμα : « ο πολίτης πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις ;». Η δική μου απάντηση : πρώτον, οι ειδικοί στην υπηρεσία των πολιτών και όχι στην υπηρεσία κάποιων πολιτικών δεύτερον, οι πολίτες κυβερνώντας μαθαίνουν να κυβερνούν… Αλλά, για να είναι σε θέση οι άνθρωποι να ασχοληθούν με τα κοινά, θα πρέπει να έχουν λάβει την ανάλογη παιδεία. Όμως, η σύγχρονη παιδεία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό το αίτημα. Στο σχολείο, ουσιαστικά, παίρνουμε εξειδικευμένες γνώσεις.

Το σχολείο θα έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως στραμμένο στα κοινά. Στο σχολείο θα έπρεπε να αναλύεται σε βάθος κάθε τι που αφορά τους οικονομικούς, τους κοινωνικούς και τους πολιτικούς μηχανισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν μαθήματα πραγματικής ανατομίας της σύγχρονης κοινωνίας. Αλλά τι λέω τώρα… Εδώ τα σχολεία είναι ανίκανα να διδάξουν ακόμη και Ιστορία. Τα παιδιά βαριούνται στο μάθημα της Ιστορίας, ένα μάθημα που θα έπρεπε να είναι συναρπαστικό. Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, εάν θέλουμε να μιλήσουμε για αληθινή εκπαιδευτική δραστηριότητα στο πολιτικό πεδίο. Κάτι τέτοιο, προϋποθέτει αλλαγή των θεσμών. Προϋποθέτει νέους θεσμούς που να επιτρέπουν – και όχι να αποτρέπουν, όπως οι σήμερον ισχύοντες – την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά.

ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ – ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑ,
ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΛΙΣ 2000
Μέσω: Social Policy

eagainst.com

Καταλαβαίνουν άραγε οι έλληνες τι κάνουν;

αναδημοσίευση από: 

https://sites.google.com/site/amesoslogos/anakoinoseis/katalabainounarageoiellenestikanoun

Η παρακμή και κατάρρευση του εγχώριου πολιτικού κατεστημένου, αλλά και η γενικότερη βαθιά δομική κρίση της κοινωνίας, των αξιών, του πολιτισμού και του οικονομικού συστήματος, οδήγησε πολύ κόσμο σε μια επιλογή στάσης ζωής: στην ακροδεξιά-φασιστική ιδεολογία. Οι άνθρωποι αυτοί είναι φοβισμένοι: φοβούνται τον διπλανό τους, τον μετανάστη, τον διαφορετικό εν γένει. Για αυτό αναζητούν την «καθαρότητα» (η οποία όμως δεν υπάρχει, είναι φρούδα ψευδαίσθηση) ως νησίδα ασφάλειας και σωτηρίας. Ακόμη, οι άνθρωποι αυτοί μισούν: μισούν αυτούς που τους προκαλούν φόβο αλλά και αυτούς που θεωρούν ότι τους πρόδωσαν, ότι αθέτησαν τις υποσχέσεις που έδωσαν για μια καλή και άνετη (δανεική) ζωή, για βόλεμα και σιγουριά στο δημόσιο, για κοινωνική ανέλιξη και πολυτέλεια. Όλοι αυτοί καταφεύγουν με αγωνία σε μια υποτιθέμενη σταθερά: στην «εθνική ταυτότητα», στην «καθαρότητα και ανωτερότητα της ελληνικής φυλής» και στην επιβολή απέναντι σε όλους τους «άλλους».

Τι μέλλον όμως έχει μια κοινωνία ή ένας πολιτισμός που στηρίζεται σε τόσο σαθρά θεμέλια; Το «έθνος» και η «φυλή» δεν είναι τίποτε άλλο παρά πολιτισμικές-ιδεολογικές κατασκευές. Δηλαδή είναι έννοιες και ως τέτοιες δεν έχουν μια αντικειμενική σημασία ή αξία. Η ίδια η «Ταυτότητα», ωστόσο, έχει μια οντολογική-κοσμολογική βάση, ως η αρχική μήτρα-«πληροφορία» που παραμένει μόνο ως αναλλοίωτο ίχνος για να πραγματώνονται οι αναγκαίοι μετασχηματισμοί στην εξέλιξη τους σύμπαντος. Κι εδώ, στη Γη, οι μετασχηματισμοί για την εξέλιξη των ειδών και του ανθρώπου. Όσον αφορά τον άνθρωπο, η αρχική «ταυτότητα» εκδηλώνεται ως ο ενιαίος και καθολικός-οικουμενικός άνθρωπος στην ενότητά του. Αλλιώς, χωρίς την καθολική έννοια «ΑΝΡΘΩΠΟΣ», δεν νοείται ούτε υπάρχει ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος. Ο πρώτος άνθρωπος ήταν αφρικανός και αυτό ήταν το πρώτο φαινομενολογικό σπάσιμο της αρχικής «ταυτότητας» («συμμετρίας»1 σύμφωνα με τους κοσμολόγους), για να εμφανιστεί ο άνθρωπος ως ύπαρξη. Για αυτό και στις πρώτες ανθρώπινες κοινότητες υπήρχε έντονος αυτός ο απόηχος της αρχικής «πληροφορίας» («ταυτότητας») ως συλλογικό πνεύμα της κοινότητας, όπου η αλληλεγγύη ήταν η κεντρική αρχή που συγκροτούσε τις ανθρώπινες σχέσεις.

Από εκεί και πέρα έχουμε εκδηλώσεις του συνεχούς σπασίματος της αρχικής ταυτότητας: διαφορετικές μορφές (φαινοτύπους) λόγω των ιδιαίτερων περιβαλλοντικών και κλιματικών συνθηκών και διαφορετικές πολιτισμικές μορφές (με την ιδεολογική ονομασία «φυλή» ή «έθνος»). Έτσι οι διαφορετικοί ανθρωπολογικοί τύποι που εμφανίστηκαν ιστορικά μέχρι σήμερα είναι οι διαφορετικές εκδηλώσεις (φαινομενικότητες) της ίδιας αρχικής ταυτότητας (συμμετρίας). Και αυτή η αρχική πληροφορία εκδηλώνεται σε όλους τους επιμέρους πολιτισμούς, διαχρονικά και γεωγραφικά: παρά τις επιμέρους διαφορές εμφανίζονται παράλληλα πολλές ομοιότητες. Το γεγονός αυτό έκανε τους ανθρωπολόγους να μιλήσουν για «καθολικά μοτίβα» και για μια «καθολική εσωτερική λογική» που χαρακτηρίζουν όλους τους ανθρώπινους πολιτισμούς.

Επομένως τα παραμύθια περί μοναδικότητας και ανωτερότητας ενός λαού δεν στέκουν στην λογική εξέταση και κριτική σκέψη. Εξάλλου είναι γνωστό ότι όποτε ένας πολιτισμός αναδείχθηκε και έπαιξε ιστορικό ρόλο, αφήνοντας σημαντική παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα, ήταν γιατί ακριβώς ενσωμάτωσε και ανέμιξε πολλά στοιχεία από άλλους πολιτισμούς και λαούς. Αντίθετα όταν μια κοινωνία κλείνεται απέναντι σε διαπολιτισμικές επιδράσεις και επαφές, τότε φτωχαίνει και παρακμάζει. Τέλος, ακόμη ένα στοιχείο: σε περιόδους κατακερματισμού της ανθρωπότητας (π.χ. ελληνιστικά κράτη) και παρακμής, η ιστορία προέκρινε τη «λύση» της αυτοκρατορίας για να συνενώσει σε μια ενότητα (παρόλα αυτά, αυταρχική-ολοκληρωτική) τους ανθρώπους.

Σήμερα, σε έναν κόσμο που αλλάζει, που ενοποιείται όλο και περισσότερο, που αντιμετωπίζει τεράστια πλανητικής κλίμακας προβλήματα, τι νόημα και χρησιμότητα έχει να πορεύονται οι άνθρωποι με τόσο ρηχά και κλειστά νοητικά σχήματα, όπως το έθνος και η πατρίδα; Η επανα-νοηματοδότηση και εδραίωση της αρχικής «ταυτότητας» του καθολικού-οικουμενικού ανθρώπου ως μέρους της πλανητικής (αλλά και συμπαντικής) ολότητας είναι αναγκαία, ιδιαίτερα σε αυτήν την κρίσιμη φάση που βρίσκεται η ανθρωπότητα και η ίδια η φύση μέσα στην οποία ζει. Τα προβλήματα και οι προκλήσεις είναι παγκόσμιες και καμία χώρα ή λαός («έθνος» ή «φυλή») δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει μόνη της (πόσο μάλλον να δώσει λύσεις). Μόνο με τον διεθνισμό, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη όλων των ανθρώπων μπορεί να γίνει αυτό.

Επομένως η μόνη ταυτότητα που είναι αναγκαία και που αναδύεται από την ίδια την ιστορική εξέλιξη είναι το «παγκόσμιο χωριό», όπου «πατρίδα μας είναι όλη η Γη» και όλοι είμαστε «πολίτες του κόσμου», αδέλφια μιας παγκόσμιας (και κοσμικής) κοινότητας.

Για όσους όμως δεν ξέρουν ή έχουν ξεχάσει την ιστορία (και είναι πολλοί αυτοί) ας μάθουν τι σημαίνει ναζισμός και φασισμός και ας πάρουν τις σωστές αποφάσεις. Τα φοβισμένα και θωρακισμένα ανθρωπάκια δεν θα απαλλαγούν ποτέ από τους φόβους τους αν δεν μάθουν να μη φοβούνται τη ζωή και τις προκλήσεις της. Ακόμα και αν εξαφανιστούν οι «πηγές» του φόβου και του μίσους τους, θα ανακαλύψουν νέες. Η ναζιστική ολοκληρωτική εξουσία αυτό έκανε στον παρελθόν και αυτό θα κάνει αν επικρατήσει στο μέλλον: θα εφευρίσκει συνεχώς νέους εχθρούς και αποδιοπομπαίους τράγους προς εξόντωση. Στο τέλος θα αρχίσει να τρώει τα ίδια τα παιδιά της. Καθένας θα είναι ύποπτος και δυνάμει επικίνδυνος εχθρός του καθεστώτος. Κρεματόρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους συνήθεις εχθρούς, στην αρχή, και μετά για οποιονδήποτε δεν γουστάρει η εξουσία. Υποψήφιοι είναι ακριβώς όλοι, κανένας δεν είναι ασφαλής. Τα «εγέρθητου», «σκάσε ρε», «θα εξαφενιστείτει» και άλλες πολλές βρισιές και απειλές, η επιθετική και μισαλλόδοξη συμπεριφορά απέναντι στους γνωστούς εχθρούς των ναζιστών (μεταναστών, κομμουνιστών, αναρχικών, «διαφορετικών») δεν αφορούν μόνο τους σημερινούς αποδέκτες τους, αλλά όλους όσοι δεν είναι αρεστοί, τώρα και στο μέλλον. Το ίδιο γινόταν στη ναζιστική Γερμανία. Το ίδιο και στη χούντα: μετά τους αριστερούς, τους δημοκράτες και λοιπούς αντιφρονούντες στις φυλακές και τις εξορίες οδηγούνταν και εκείνοι που δεν επιδείκνυαν με ζήλο και με πειστικό τρόπο την αφοσίωσή τους στο καθεστώς. Μια τέτοια ναζιστική, ολοκληρωτική, σκοτεινή και αδηφάγα εξουσία δεν σταματά πουθενά μέχρι να αυτοκαταστραφεί ή να νικηθεί από το αντίπαλο δέος: την κοινωνική-ταξική συνείδηση.  

Επίσης τέτοια καθεστώτα μόνο με πολέμους κατακτητικούς και καταστολή επιβιώνουν, για να αποσπούν έτσι τους υπηκόους τους και να εκπληρώνουν τα συμφέροντά τους. Πόλεμος πρώτα απ’ όλα με τους γείτονες: τους τούρκους, τους σλαβομακεδόνες, τους αλβανούς και πάει λέγοντας. Το μέλλον διαγράφεται προβλέψιμο και ζοφερό: αδιάκοπος πόλεμος και τεράστια καταστροφή για την κοινωνία και τη χώρα, αντίστοιχη της μικρασιατικής. Γιατί οι παλικαρισμοί και οι σωβινισμοί πάντα έτσι καταλήγουν, ιδιαίτερα από μια μικρή χώρα όπως η ελλάδα. Ας το σκεφτούν καλά λοιπόν αυτοί που υποστηρίζουν τα τσίγκινα αβγά: ας σκεφτούν πού οδηγούν τη χώρα. Ας σκεφτούν καλά επίσης ότι με το μίσος δεν λύνεται πραγματικά κανένα πρόβλημα – αντίθετα διαιωνίζεται και διογκώνεται.  

Αλληλεγγύη, αλληλεγγύη, ανθρωπιά, αδελφοσύνη, ισότητα, ελευθερία, δικαιοσύνη, ελευθερία – ελευθερία ίσον πίστη σε έναν νέο άνθρωπο και μια νέα κατάσταση πραγμάτων: στην ενότητα των πάντων και στην ισορροπία και αρμονία – ίσον επιστροφή στην αρχική συμμετρική ταυτότητα, την αρχή του κόσμου, την κυριαρχία του πνεύματος και του λόγου.  

Η ενότητα-αλληλεγγύη της Ανθρωπότητας θα νικήσει τις δυνάμεις του μίσους που θέλουν να την ξεσχίσουν και να την κατακερματίσουν.

1 
“Συμμετρία είναι η ιδιότητα ενός αντικειμένου ή συστήματος, να παραμένει αναλλοίωτη μετά από ένα σύνολο αλλαγών (μετασχηματισμών). Σύμφωνα τώρα με τον μαθηματικό Weyl ένα αντικείμενο είναι συμμετρικό, αν υπάρχει μια διαδικασία η οποία αφήνει αναλλοίωτη τη μορφή του.

Σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό συμμετρία στους νόμους της Φυσικής σημαίνει ότι μπορούμε να κάνουμε τέτοιες αλλαγές στα μεγέθη που υπεισέρχονται στους νόμους, οι οποίες να μην επιφέρουν καμιά τροποποίηση στους νόμους και τα αποτελέσματά τους.

Κατ’ αρχήν πρέπει να πούμε πως οι νόμοι της φύσης είναι παντού ίδιοι. Δεν παρατηρούμε καμία διαφορά στα αποτελέσματα ενός πειράματος όταν αυτό πραγματοποιείται σε διαφορετικά σημεία στο χώρο.

Ένα πολύ απλό παράδειγμα αυτού του είδους συμμετρίας είναι η μετατόπιση στο χώρο: Οι νόμοι της Φυσικής παραμένουν αναλλοίωτοι σε μετατοπίσεις στο χώρο. Επίσης, παραμένουν αναλλοίωτοι σε περιστροφές γύρω από οποιονδήποτε άξονα που περνάει από κάποιο σημείο. (Πηγή: για περισσότερα βλέπε: 

https://physics4u.wordpress.com/2009/11/24/%CE%AF-%CE%AE-2/9/6/2014

Δημήτρης Φασόλης

Κυβέρνηση του βουνού! Υπουργοί της ΕΠΕΝ στην υγεία, δικηγόροι και γυναικολόγοι στο Ανάπτυξης, γιατροί στη δημόσια τάξη, Άντζελα στο πολιτισμού, Τασούλας στο πολιτισμού και κυβερνητικός εκπρόσωπος που πιστεύει ακράδαντα ότι BBC, Reuters και Ντόϊτσε Βέλε είναι έμποροι όπλων, συνιστούν νομίζω ένα αμιγώς επαναστατικό σώμα...

Γράφει ο  Απόστολος Διαμαντής*

 

Παρακολουθώ ανασχηματισμούς εδώ και μισόν αιώνα σχεδόν. Τέτοια πραγματικά επαναστατική κυβέρνηση, κυβέρνηση του βουνού που λέμε, δεν έχω ματαδεί. Υπουργοί της ΕΠΕΝ στην υγεία, δικηγόροι και γυναικολόγοι στο Ανάπτυξης, γιατροί στη δημόσια τάξη, Άντζελα στο πολιτισμού, Τασούλας στο πολιτισμού και κυβερνητικός εκπρόσωπος που πιστεύει ακράδαντα ότι BBC, Reuters και Ντόϊτσε Βέλε είναι έμποροι όπλων, συνιστούν νομίζω ένα αμιγώς επαναστατικό σώμα, έτοιμο για λαϊκή εξουσία. Τύφλα νάχει ο Μάρκος και οι Κορυσχάδες. Εδώ μιλάμε για...

πραγματικούς αποφασισμένους σαμποτέρ.

Αυτή η κυβέρνηση αποτελείται από 3 επαναστατικά σώματα. Το πρώτο σώμα στρατού με Γκίκα, Κυριάκο, Δένδια και Χρυσοχοϊδη έχει αναλάβει την υλοποίηση των εντολών του Γενικού Επιτελείου που εδρεύει στο Βερολίνο. Το δεύτερο σώμα στρατού, με επιτελείς Γιακουμάτο, Ντινόπουλο, Κικίλια θα προσπαθήσει να κάνει αντάρτικο πόλεων, κυρίως στη Β’ Αθηνών, όπου ο εχθρός έχει καταλάβει όλα τα πόστα. Και το τρίτο σώμα, με Λοβέρδο, Άντζελα και Πάρι θα προσπαθήσει να ανασυντάξει το διαλυμένο στράτευμα της σοσιαλιστικής επαρχίας. Όλοι αυτοί μαζί διευθύνονται επικοινωνιακώς από τη Σοφία Βούλτεψη! Μιλάμε για σίγουρη επιτυχία. Για βέβαιη κατανίκηση των εχθρών.

Εάν ήμουν ο Τσίπρας, θα έπαιρνα την Περιστέρα και τα παιδιά, θα έκλεινα αμέσως ένα τρίμηνο πακέτο για Ατλαντικό και επιστρέφοντας θα ρωτούσα: προκηρύχθηκαν εκλογές; Αν μου έλεγαν ναι, θα πήγαινα για το κοστούμι. Εάν μου έλεγαν όχι, θα έκλεινα άλλο ένα πεντάμηνο πακέτο για τον Ειρηνικό και θα άφηνα στο πόδι μου τον Ρούντι Ρινάλντι. Και θα του έδινα σαφείς οδηγίες: όταν προκηρυχθούν εκλογές μου στέλνεις ένα sms. Αλλιώς μη με κουβαλάς άδικα.

*Ο Απόστολος Διαμαντής είναι Πανεπιστημιακός και Συγγραφέας. 
"protagon"

Έκθεση κόλαφος του ΔΝΤ: Κόψτε και άλλο μισθούς και συντάξεις και απελευθερώστε τις απολύσεις!

Σκόπιμα φαίνεται πως καθυστέρησε την έκθεσή του το ΔΝΤ για το ελληνικό πρόγραμμα, χαρίζοντας πολύτιμο χρόνο έτσι στην κυβέρνηση για να περάσει το τεστ των ευρωεκλογών από την κρίση των πολιτών, με τα ευχολόγια των πλεονασμάτων και της δήθεν ανάπτυξης… Και τώρα η σκληρή πραγματικότητα, τουλάχιστον για όσους τυχόν είχαν πειστεί για τα …περί του αντιθέτου! Νέες κάθετες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις απαιτεί το ΔΝΤ από την ελληνική κυβέρνηση και υπόσχεται έτσι την …«τελική λύση» ακόμα και για το τελευταίο ψίχουλο ελπίδας για επιβίωση που τυχόν είχε μείνει στα δοκιμαζόμενα από τα μνημόνια ελληνικά νοικοκυριά.
Δόθηκε λοιπόν στη δημοσιότητα η έκθεση των ελεγκτών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου υπό την ομάδα του Πολ Τόμσεν η οποία «συνοδεύει» την απόφαση που ελήφθη την προηγούμενη Πέμπτη για εκταμίευση της δόσης των 3,41 δισ. ευρώ προς την Ελλάδα.
Πρακτικά η έκθεση του Ταμείου περιγράφει τουλάχιστον 4 τομείς στους οποίους η ελληνική πλευρά οφείλει να εστιάσει τις προσπάθειές της για να καλύψει και τους νέους στόχους της. Συνοπτικά οι ειδικοί του ΔΝΤ θεωρούν πως η «ελληνική προσπάθεια» πρέπει να επικεντρωθεί σε μια …περαιτέρω εσωτερική υποτίμηση για να προωθήσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και της αγοράς της.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Ταμείου η ελληνική οικονομία υπολείπεται ακόμα κατά τουλάχιστον 10% του βέλτιστου ορίου που καταγράφεται στην «καρδιά» ης Ευρωζώνης και προς την κατεύθυνση της ανάπτυξής της πρέπει να συνεχισθούν οι ενέργειες για μείωση του εργοδοτικού κόστους – κάτι που ήδη ξεκίνησε το 2013-14 με την μείωση των εργοδοτικών εισφορών και οφείλει να συνεχισθεί. Στην έκθεση τονίζεται πως η ελληνική πλευρά έχει συμφωνήσει να συζητήσει εκ νέου το θέμα στα μέσα του 2015.
Στην έκθεση του ΔΝΤ τονίζεται επίσης πως είναι βασική ανάγκη η μείωση του πληθωρισμού σε επίπεδο χαμηλότερο του μέσου όρου των υπολοίπων κρατών της Ευρωζώνης. Κάτι τέτοιο ουσιαστικά προϋποθέτει συγκράτηση των τιμών σε πρώτες ύλες και ενέργεια, δηλαδή η προτροπή του Ταμείου είναι το να μην υπάρξουν αυξήσεις στα τιμολόγια και στις υπηρεσίες, ένα «πάγωμα τιμών» που όμως θα ελέγχεται... καθ’ οδόν, αναλόγως της προόδου των δημοσιονομικών μεγεθών στη διετία 2015-16.
Στην ίδια κατεύθυνση της αύξησης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και της τιθάσευσης του πληθωρισμού εντάσσεται και η απαίτηση του ΔΝΤ προς την ελληνική πλευρά να μειώσει μισθούς και συντάξεις σε επίπεδα χαμηλότερα των ανταγωνιστριών χωρών-μελών της Ευρωζώνης.
Καίριας σημασίας θεωρείται και το θέμα των συντάξεων, οι οποίες σήμερα απορροφούν περί το 17% του ΑΕΠ. Για το ΔΝΤ, κρίνεται αναγκαία η περαιτέρω προσαρμογή των συντάξεων καθώς μακροπρόθεσμα το ισχύον σύστημα δεν είναι βιώσιμο, όπως υποστηρίζουν αλλά στην έκθεση τονίζεται πως η ελληνική πλευρά φέρεται να συμφώνησε να συζητήσει εκ νέου το ζήτημα των συντάξεων τους επόμενους μήνες.
«Πάρτε νέα μέτρα 3,3 δις.»
Τη διατήρηση των μέτρων ώστε να πετύχει η ελληνική κυβέρνηση τους δημοσιονομικούς στόχους που της είχαν τεθεί και να φτάσει ακόμα και στην επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος εισηγείται η έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που δόθηκε νωρίτερα στη δημοσιότητα.
Ουσιαστικά το ΔΝΤ εκτιμά πως θα χρειασθούν μέτρα για να καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό που οι ίδιοι υπολογίζουν στο 1% του ΑΕΠ για το 2015 (περίπου 1,8 δισ. σε σημερινές τιμές) και στα 3/4 της μονάδας για το 2016, (περίπου 1,5 δισ. ευρώ σε σημερινές τιμές) δηλαδή αθροιστικά περίπου 3,3 δισ.ευρώ.

Στην έκθεση τονίζεται, πως η ελληνική κυβέρνηση εκτιμά ως μικρότερα τα κενά κυρίως γιατί προσβλέπει σε μεγαλύτερα έσοδα από πλευράς φορολογικών ελέγχων, αλλά σε κάθε περίπτωση συμφώνησε να αναθεωρήσει, εφόσον χρειαστεί, στοιχεία και προβλέψεις την περίοδο που θα συντάσσεται ο προϋπολογισμός για το 2015.

Μετά το «καρότο» με τις «Νέες Ελλάδες» ήρθε και το «μαστίγιο»
«Μαστίγιο» για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και να ληφθούν και πρόσθετα μέτρα, αν χρειαστεί, για να επιτευχθούν συνεχή πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2016, θεωρείται η έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Στην έκθεση Τόμσεν περιγράφονται με κάθε λεπτομέρεια οι βασικές κατευθύνσεις που δίνουν οι δανειστές, προκειμένου να λάβει η χώρα τις επόμενες δόσεις αλλά και το πράσινο φως για την ελάφρυνση του χρέους.

«Με το καλησπέρα» λοιπόν ο Γκίκας Χαρδούβελης θα κληθεί να απαντήσει δημοσίως αν θα ληφθούν νέα μέτρα ή και νέο δάνειο, όπως διαφαίνεται από την έκθεση των ελεγκτών. Η έκθεση του ΔΝΤ κάνει λόγο για μεγάλη δημοσιονομική πρόοδο που έχει συντελεστεί ειδικά την τελευταία διετία, και υπογραμμίζει την επιστροφή των επενδυτών στη χώρα μας. Διαπιστώνει όμως άνοδο της φτώχειας (από 20% το 2009 σε 23% το 2012) αλλά και μεγάλη κόπωση για τις μεταρρυθμίσεις και πως να μην το διαπιστώνει όταν ο λαός είναι αυτός που έχει πληρώσει τα «σπασμένα» και που σαφώς θα πληρώσει από το φθινόπωρο εις διπλούν.
Το ΔΝΤ επισημαίνει ότι η πολιτική στήριξη στο πρόγραμμα είναι εύθραυστη, καθώς η κυβέρνηση συνασπισμού έχει μειωμένη πλειοψηφία μόλις δύο εδρών στο κοινοβούλιο των 300 μελών. «Αυτό καθιστά δύσκολο να προχωρήσουν με τόλμη και γρήγορα με τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις» τονίζει το κλιμάκιο των ελεγκτών, ομολογώντας μάλιστα ότι η συμφωνία έκλεισε περίπου «άρον-άρον», με σημαντικές καθυστερήσεις στην επίτευξη συμφωνιών για να «κλείσει» ένα ικανό πακέτο πολιτικής που θα δικαιολογούσε την ολοκλήρωση της αξιολόγησης αυτής.
Σαμαράς, Στουρνάρας και Προβόπουλος είχαν συνυπογράψει νέα μέτρα πριν την έκθεση
Για να καλυφθεί το «κενό», στην επιστολή τους που συνοδεύει την έκθεση, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και οι κύριοι Στουρνάρας και Προβόπουλος …συνυπογράφουν την δέσμευση της κυβέρνησης να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα, για την επίτευξη των στόχων, άρα γνώριζαν πολύ καλά τι θα περιέγραφε η έκθεση όταν έταζαν «λαγούς με πετραχήλια» πριν μερικές ημέρες στο φιλοθεάμον κοινό των ψηφοφόρων…
Στα βασικά της σημεία, η έκθεση δίνει κατεύθυνση στην κυβέρνηση για μέτρα και παρεμβάσεις όπως:
-Να καλυφθεί δημοσιονομικό «κενό» 2 δισ. ευρώ για το 2015. Η εκτίμηση αυτή θα επανεξεταστεί το Φθινόπωρο κατά την κατάρτιση του νέου προϋπολογισμού. Ως πρώτη λύση προβάλλει η επέκταση της έκτακτης εισφοράς έως το 2016, αλλιώς μέχρι τότε η «τρύπα» υπολογίζεται να φτάσει σε 3,7 δισ. ευρώ.
-Να καλυφθεί χρηματοδοτικό «κενό» 12,6 δισ. ευρώ, ενώ το χρέος θα φτάσει στο 127,7% του ΑΕΠ το 2020 και στο 117,2% του ΑΕΠ το 2022, καθιστώντας επιτακτική την ανάγκη για να λήψη μέτρων από τους Ευρωπαίους για ελάφρυνση του χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο.
-Να διασφαλιστούν τα πρωτογενή πλεονάσματα, με  νέες περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων στο δημόσιο. Ανησυχούν μάλιστα για τη διανομή επιδομάτων που σχεδιάζει η κυβέρνηση, όπως το κοινωνικό μέρισμα που ήδη έδωσε.
-Να προχωρήσουν  οι απολύσεις στο δημόσιο που «σκάλωσαν» και οδήγησαν μεν σε τυφλά «λουκέτα» όπως στην ΕΡΤ, αλλά δεν έχουν επαναλαμβανόμενο χαρακτήρα και διαρκή επίπτωση στο 2014 και μετά.
-Να αρθούν οι περιορισμοί στις ομαδικές απολύσεις και να εισαχθεί στην εθνική νομοθεσία ο θεσμός του lock out, δηλαδή το δικαίωμα των εργοδοτών στην ανταπεργία.
-Νέες παρεμβάσεις στους κατώτερους μισθούς
-Περικοπές όχι μόνο στις υψηλές συντάξεις αφού οι δαπάνες αυτές παραμένουν σε πολύ υψηλά επίπεδα (17% του ΑΕΠ).
-Πιο δραστικές παρεμβάσεις στον φοροεισπρακτικό μηχανισμό, χωρίς «πολιτικές παρεμβάσεις στη λειτουργία του».

http://www.koutipandoras.gr

Συν γυναιξί και τέκνοις…

Εικόνες άλλων εποχών, σε μια Ελλάδα πτωχευμένη…

Φρεσκοξυρισμένοι, καλοντυμένοι, με χαμόγελα, με τις κυρίες και τα παιδιά τους. Το είδατε αυτό το αποτρόπαιο θέαμα;

Που πάνε;

Αντί όλης αυτής της γκλαμουριάς και αμεριμνησίας, δεν θα ‘πρεπε να πηγάινουν σκεπτικοί να…
δουλέψουν;

Αναλαμβάνουν υπουργεία σε μια χώρα πτωχευμένη! Το ‘χουν καταλάβει;..

ώδινεν όρος και έτεκεν μυν

Ο ΣΑΡΩΤΙΚΟΣ ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ!!!!!!!!!!

 ώδινεν όρος και έτεκεν μυν

  ή σύμφωνα με το έργο του  William Shakespeare

much ado about nothing

Aφησε σημαντική κληρονομιά στην κόρη του, ο εισοδηματίας Βασίλειος Ζαρούλιας;

Του Γιώργου Αλεξάτου

Ελένη Ζαρούλια του Βασιλείου, βουλευτής της Χρυσής Αυγής, σύζυγος του Νίκου Μιχαλολιάκου, τον οποίο, όπως έχει πει η ίδια, γνώρισε σε "αγώνες εθνικιστικούς".
Εισοδηματίας, ιδιοκτήτρια ακινήτων, μεταξύ των οποίων είναι και το ξενοδοχείο ημιδιαμονής "Dream" στη Βάθης.

Ζαρούλιας Βασίλειος, διακεκριμένος κομμουνιστοφάγος εθνικιστής κατά την περίοδο της Κατοχής και αργότερα. Λίγες μέρες μετά την Απελευθέρωση, στις 23 Οκτωβρίου 1944, συνελήφθη ως δωσίλογος, συνεργάτης των SS, αλλά και ως κοινός απατεώνας. Μία από τις κατηγορίες ήταν και η υπόδειξη στα SS ευκατάστατων Αθηναίων, οι οποίοι συλλαμβάνονταν και απελευθερώνονταν, με παρέμβαση Ελλήνων συνεργατών των κατακτητών, μετά από καταβολή μεγάλου αριθμού χρυσών λιρών. 

Πολλά τα λεφτά... Πώς να μην αφήσει σημαντική κληρονομιά στην κόρη του, ο εισοδηματίας Βασίλειος Ζαρούλιας;

http://tsak-giorgis.blogspot.gr

Πώς στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό

Αν μου ζητούσαν να επιλέξω μια φράση-κλειδί που ακουγόταν πολύ στην Ελλάδα τις προηγούμενες δυο δεκαετίες, δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες χείλη απλών πολιτών. Μπορεί να την είπες κι εσύ. «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε, ως απάντηση, από εκατοντάδες «καλλιτέχνες» και ηθοποιούς, όταν ερωτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα μας. Το πίστευαν; Το έλεγαν γιατί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και να μη χάσουν «πελάτες»; Πάντως, το έλεγαν.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν. Ήταν «βαρετό».
Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ.
Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.
Μιλώντας με νέους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως δεν έχουν διαβάσει σχεδόν τίποτα. Εντάξει, δεν ήμασταν ποτέ ένας λαός βιβλιολάγνων που δεν άφηναν το βιβλίο από το χέρι αλλά οι παλαιότερες γενιές όλο και κάτι είχαν διαβάσει. Έστω, τους κλασικούς συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν κορόιδευαν αυτούς που αγαπούσαν το διάβασμα.
Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα; Χωρίς γνώση; Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας- Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.
Η αδιαφορία για την πολιτική και η απόλυτη αντιπνευματικότητα οδήγησαν στην χρεοκοπία. Πρώτα στην κοινωνική, ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία και μετά στην οικονομική.
Ακόμα κι αν διαφωνεί κάποιος πως η αδιαφορία της πλειοψηφίας των πολιτών για την πολιτική και η αποστροφή τους για την γνώση οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία, δεν θα διαφωνήσει στο ότι οι πολίτες καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν την χρεοκοπία με τα πνευματικά εφόδια που απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, με τον Σφακιανάκη, τη Μενεγάκη, τα ζώδια, τους μάγειρες, τις συνταγές και ό,τι άλλο πρόβαλε η ιδιωτική τηλεόραση.
Κοίταξε τα cd που αγόρασες όλα αυτά τα χρόνια, τα βιβλία που διάβασες (αν διάβασες), θυμήσου τις ταινίες, τις θεατρικές παραστάσεις και τις συναυλίες που παρακολούθησες (αν παρακολούθησες), γιατί είναι αυτά τα όπλα με τα οποία θα αντιμετωπίσεις την χρεοκοπία. Αυτός είσαι.
Βέβαια, ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων αντιμετωπίζει την χρεοκοπία με μόνο εφόδιο την αποβλάκωση που του πρόσφερε η ελληνική τηλεόραση. Και συνεχίζει να αποβλακώνεται.
Χρειάζονται εφόδια για να σκεφτείς. Και αυτά τα εφόδια δεν θα τα βρεις στην τηλεόραση.
Η τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με την παιδεία, την γνώση και το πνεύμα. Είναι ένα μέσο που μπορεί κάποιες φορές –και υπό προϋποθέσεις- να είναι ενδιαφέρον και ψυχαγωγικό αλλά στην Ελλάδα δεν συνέβη ούτε αυτό. Η ελληνική τηλεόραση απευθύνεται στα χαμηλά ένστικτα και –με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι ένας σκουπιδοτενεκές, με ξεπουλημένα λαμόγια, χαζογκόμενες, βιζιτούδες και διάφορους άλλους φελλούς.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι οι Έλληνες που σέβονται τον εαυτό τους δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση. Ίσως, να δέχτηκαν να εμφανιστούν σε κάποια αξιοπρεπή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης αλλά μέχρι εκεί.
Το να μην εμφανίζεσαι στην τηλεόραση σημαίνει -μεταξύ άλλων- πως δεν πιστεύεις πως πάνω απ’ όλα είναι το κέρδος. Γιατί η τηλεόραση έχει να κάνει με πολλά χρήματα.
Όλα αυτά τα χρόνια, τα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης δεν ενδιαφέρονταν, βέβαια, για την πολιτική. Ήταν εθνικοί σταρ, οπότε ανήκαν σε όλους τους Έλληνες και δεν έπαιρναν ποτέ θέση για τίποτα. Επίσης, τα πρόσωπα της τηλεόρασης –τουλάχιστον αυτά που κυριάρχησαν- είναι βαριά αμόρφωτα.
Σε μια χώρα που μεγάλο μέρος των πολιτών δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική και την γνώση -και η «εκπαίδευσή» τους ήταν τηλεοπτική-, δεν θα πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή εκφράζει σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας.
Αν δεν σε ενδιέφερε ποτέ η πολιτική και, παράλληλα, έχεις την εντύπωση πως ο Καζαντζάκης είναι ποδοσφαιριστής, είναι απόλυτα λογικό –όταν χρειαστεί- να εκφραστείς πολιτικά με το απόλυτο σκοτάδι, τον φασισμό, τους ψευτοτσαμπουκάδες, τις μαγκιές, τις κλωτσιές, τα ουρλιαχτά και όλη αυτήν την κτηνωδία που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Το κτήνος το εκφράζουν τα κτήνη.
Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπάθεια των τηλεοπτικών προσώπων για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Μαζί τους αισθάνονται πολύ άνετα, αφού πνευματικά βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: σε αυτή του χιμπαντζή.
Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε τώρα. Ο νεοναζισμός δεν ήρθε τώρα. Ο φασισμός δεν ήρθε τώρα. Θα έπρεπε να τον είχες διακρίνει στον ναρκισσισμό της Ελένης, στην εγωπάθεια του Σάκη, στη ρηχότητα της Ρούλας και του Γρηγόρη, στον αδίστακτο κυνισμό του Θέμου και στην κτηνώδη βλακεία που κουβαλάνε όλα αυτά τα εγωκεντρικά ανθρωποειδή που θεοποίησαν το εύκολο κέρδος, προώθησαν την ιδιωτεία και πούλησαν τη ψυχή τους στον διάολο.
Κι αν αυτοί έβγαλαν πολλά χρήματα, αυτοί που τους παρακολουθούσαν μαγεμένοι –και τους παρακολουθούν ακόμα αφού είναι πια ανάπηροι πνευματικά- παίρνουν για τρόπαιο τη Χρυσή Αυγή.
Οι πολίτες έχουν χρέος να ασχολούνται με τα κοινά και να ενδιαφέρονται για την πολιτική.
Οι πολίτες έχουν χρέος να φροντίζουν την ψυχή τους και το μυαλό τους, να επιζητούν την γνώση και να αποφεύγουν τα σκουπίδια.
«Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί» λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά πολύ πριν, οι πολίτες είχαν προδώσει τους εαυτούς τους. Το πρώτο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε συμβεί το δεύτερο.
Ο φασισμός είναι εδώ. Μέσα μας.
(Στη φωτογραφία -με ελληνική φορεσιά- είναι ο Όσκαρ Ουάιλντ. Αν και τα βιβλία του Όσκαρ Ουάιλντ υπάρχουν πια παντού -και στο διαδίκτυο-, εκατομμύρια Έλληνες στη διάρκεια της ζωής τους δεν θα διαβάσουν ούτε μια φράση του επειδή το σύμπαν δεν θα συνωμοτήσει.)

pitsirikos

ΠΑΣΟΚ, Ελιά και Μπένι βασιλιά...

Βασίλης Μουλόπουλος

"Πίσω από τον κ. Βενιζέλο δεν μπορεί να δημιουργηθεί ή να αναστηθεί κανένα κόμμα μαζικό και δυναμικό γιατί απλούστατα ο λόγος του είναι κενός ιδεολογικού και πολιτικού περιεχομένου"...

Απ' ό,τι αντιλαμβάνομαι, αυτό το καλοκαίρι δεν θα πλήξουμε. Στο ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε η «επιχείρηση ανασυγκρότησης». Όπως δηλώνουν οι «άνθρωποι του προέδρου» και...
όπως υποστηρίζουν οι γνωστοί άγνωστοι αναλυτές των ΜΜΕ, το μήνυμα της κάλπης είναι ένα και μοναδικό: Κεντροαριστερά με Βαγγέλη αρχηγό. Ο οποίος είναι «μια χαρισματική προσωπικότητα, αποφασιστικός, σοβαρός, με σπάνια πολιτική οξυδέρκεια και ξεκάθαρες ιδέες», αλλά... τον πολεμούν τα συμφέροντα! Τα οποία συμφέροντα βγάζουν τους κομματικούς οχθρούς του προέδρου στα ΜΜΕ να τον διαβάλουν. Οι οποίοι οχθροί είναι «δέσμιοι του παρελθόντος» και- κατ' επέκτασιν- τροχοπέδη στη δημιουργία του νεου ΠΑΣΟΚ που θα λέγεται Ελιά και θα έχει τον Μπένι βασιλιά.

Είναι φανερό από τα πρώτα λεπτά ότι το ματς θα είναι σκληρό (και διασκεδαστικό για το κοινό), αλλά άνευ περιεχομένου: τα κόμματα δεν γεννιούνται από το κεφάλι κανενός κομματικού αρχηγού, όπως η Αθηνά από το κεφάλι του Δία. Δεν δημιουργούνται από τα σχέδια επί χάρτου που εκπονούν τα επιτελεία της οικονομικής και μιντιακής ολιγαρχίας.

Πίσω από τον κ. Βενιζέλο δεν μπορεί να δημιουργηθεί ή να αναστηθεί κανένα κόμμα μαζικό και δυναμικό γιατί απλούστατα ο λόγος του είναι κενός ιδεολογικού και πολιτικού περιεχομένου.

Ο λόγος του ΠΑΣΟΚ δεν πείθει πλέον τον λαό της Κεντροαριστεράς. Αυτό πολλά από τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ το αντιλαμβάνονται.

Ευφυείς και έμπειροι, μπορούν να αποκωδικοποιούν τα μηνύματα που στέλνουν τα εκλογικά αποτελέσματα: το εμπόρευμα δεν έχει πλέον ζήτηση, οι ψηφοφόροι δεν αγοράζουν πια.Αλλά σταματούν εκεί. Δεν αρθρώνουν δημοσίως, γιατί δεν μπορούν ή γιατί δεν τολμούν, πολιτικό λόγο. Δεν μας λένε ποιο είναι το μοντέλο της κοινωνίας που οραματίζονται, ποιες λύσεις προτείνουν για τις κρίσεις της πολιτικής, της οικονομίας, της δημοκρατίας, της κοινωνίας, που συνταράσσουν τη χώρα. Δεν έχουν τη δύναμη να κάνουν την υπέρβαση. Να προσπαθήσουν να αλλάξουν ριζικά (όπως λέγαμε κάποτε) και το κόμμα και τον εαυτό τους. Δεν έχουν το ψυχικό σθένος να παίξουν το παιχνίδι που θέλουν και ας χάσουν, γιατί φοβούνται την ήττα.Συμβαδίζοντας με το πνεύμα των καιρών, της lifestyle πολιτικής, αναζητούν λαμπερό αρχηγό που θα παρασύρει τα πλήθη και όχι ιδέες που θα συγκινήσουν τα πλήθη.

Είναι τόσο εξαρτημένα με την εξουσία ώστε και η παραμικρή πιθανότητα να τη στερηθούν, να επιστρέψουν σε μια ζωή κοινών θνητών, τους παραλύει. Τραγικές φιγούρες που κινούνται, δρουν, ζουν σε ένα τοπίο έρημο από αξίες, σε ένα θέατρο που οι θεατές έχουν εγκαταλείψει. Όλοι -ή σχεδόν όλοι- είναι πρόθυμοι να πουν τα πάντα, να συμμαχήσουν με τους πάντες. Το μόνο που μετράει γι' αυτούς είναι πώς θα παραμείνουν στο τραπέζι της εξουσίας. Με οποιοδήποτε τίμημα.

Ο χρόνος τους όμως τέλειωσε, όσες Ελιές και να φυτέψουν, σε όσα Ποτάμια και να βουτήξουν. Όσο το γρηγορότερο το καταλάβουν τόσο το καλύτερο και γι' αυτούς και για τη χώρα...

Η Βουλή δεν θα ανοίξει τον Σεπτέμβρη…

Γιατί η συγκυβέρνηση στενοχωρεί τον Σόιμπλε και την Λαγκάρντ βγάζοντας Θεοχάρη και Στουρνάρα από την κυβέρνηση; Γιατί καίνε τις εφεδρείες τους στον…

φιλελεύθερο χώρο;

Του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Ήδη με το κλείσιμο της Βουλής παραγράφονται σημαντικές υποθέσεις και τίθεται θέμα ηθικής και πολιτικής τάξης – τι θα κάνουν το επόμενο διάστημα με την κατακραυγή όλων των δημοκρατικών, χωρίς “εκσυγχρονιστές”, με καθαρούς κομματικούς υπαλλήλους στα κρίσιμα “μεταρρυθμιστικά” πόστα; Η μόνη εξήγηση είναι η προετοιμασία των εκλογών κάτω από στενή κομματική επιτήρηση – ταυτόχρονα με το “αβλαβές” πέρασμα των νέων μέτρων και το κλείσιμο ευαίσθητων υποθέσεων fast track…

Ο Στουρνάρας στην ΤτΕ θα πάει, παρά τις αντιρρήσεις της τρόικας για να εποπτεύει την επόμενη κυβέρνηση. Ο ή, η νέα επίτροπος στην ΕΕ επίσης θα είναι αποτέλεσμα απαραίτητων εσωτερικών ισορροπιών της συγκυβέρνησης. Φυσικά όλα αυτά διαψεύδονται, κι όσο περισσότερο διαψεύδονται και η συγκυβέρνηση σφυρίζει αδιάφορα, τόσο πιο φανεροί γίνονται οι σχεδιασμοί. Το πρόγραμμα “αποστασίας προθύμων” για την προεδρική εκλογή από αυτήν την Βουλή δεν περπατάει – συνεχίζει βέβαια γιατί κανείς δεν ξέρει τους αστάθμητους παράγοντες.

Η συγκυβέρνηση ποντάρει σε ένα τρίμηνο ηρεμίας λόγω του τουρισμού – και ορθώνει το αυταρχικό της πρόσωπο όσο χρειάζεται για να περάσουν οι δεσμεύσεις της στην τρόικα όπως όπως, μήπως και στο μεταξύ συμβεί κάποιο ατύχημα, κάτι αναπάντεχο και αλλάξουν οι προοπτικές – ποντάρει δηλαδή στον από μηχανής θεό των διεθνών πολιτικών ή και …κλιματικών ακόμη εξελίξεων αλλά προετοιμάζεται πυρετωδώς για τις αναπόφευκτες εκλογές του φθινοπώρου. Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει την πρώτη περιφέρεια της χώρας… πριν προλάβει να βγάλει τα άπλυτα στην φόρα. Πριν τις συζητήσεις με τους εταίρους για την βιωσιμότητα και την αναδιάρθρωση του χρέους… και την αποκάλυψη της αδιέξοδης πολιτικής που υπηρέτησαν.

Έχοντας κάψει τα πλοία της επανόδου (φιλελεύθερες εφεδρείες), μήπως και οι “στρατιώτες” της πεισθούν να “πολεμήσουν” έστω για ένα τρίμηνο… μην σκορπίσουν προς κάθε κατεύθυνση βλέποντας ότι το πλοίο βουλιάζει οριστικά.

Απέλπιδες προσπάθειες. Οι τελευταίοι υποστηρικτές της συγκυβέρνησης έχουν αρχίσει ήδη να τρέχουν προς κάθε κατεύθυνση. Η πραγματικότητα δεν κρύβεται: τα εκκαθαριστικά έρχονται, οι φόροι δεν μπορούν να πληρωθούν, οι κατασχέσεις οφειλετών δρομολογούνται, τα ασφαλιστικά ταμεία βουλιάζουν, τα έσοδα βουλιάζουν γενικώς ενώ χαρίζονται οι οφειλές των ημετέρων, η υπερφορολόγηση γενοκτονεί έναν ολόκληρο λαό, οι αιγιαλοί ξεπουλιούνται… ο Βενιζέλος αμφισβητείται στην συνιστώσα Πασοκ της συγκυβέρνησης, οι πολλαπλές σχέσεις των ναζιστών με το κόμμα Σαμαρά έχουν αποκαλυφθεί ευρέως πλέον, ακόμη και η καταδίκη της ΧΑ καίει και ψάχνουν τρόπο να μεταβιβαστεί σε επόμενο χρόνο με την νέα συγκυβέρνηση στην εξουσία.

Η Βουλή δεν θα ανοίξει τον Σεπτέμβρη… τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;

paganeli

Κοινό τοις πάσι…

Το σύστημα έχει ξεσκεπαστεί. Έπεσαν οι κουρτίνες των παρασκηνίων και βλέπουμε στο θέατρο του παραλόγου τους πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής μόνο με τα σώβρακά τους. Είναι όλοι ίδιοι, κρατώντας ο καθένας σε χαρτί το ρόλο που θα παίξει γραμμένο από τον ίδιο συγγραφέα. Χωρίς μακιγιάζ η αλήθεια φαντάζει τρομακτική αλλά από την άλλη είναι αλήθεια.

Έπαιξαν και το τελευταίο τους χαρτί με τις εκλογικές διαδικασίες οι  οποίες είχαν ποσοστά μοιρασμένα σε πάμπολλους συνδυασμούς αλλά από την άλλη είχαν το πραγματικό αποτέλεσμα όλων των πολιτικών θεατρίνων: Ολοκληρωτισμός.

Κατακερματίσαν την πολιτική σκηνή σε κόμματα (βγάζοντας στην σκηνή ακόμα και τους αθλιότερους κομπάρσους που τους τάιζαν χρόνια γι’ αυτήν την ώρα ανάγκης), τα έδωσαν όλα στην πράξη εκλογές και αυτό που ξαναπήραν είναι αυτό που δημιουργήθηκε τα τελευταία 40 χρόνια στην χώρα: Πολίτες που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει φιλελευθερισμός, ναζισμός, σοσιαλισμός, εθνικισμός, κομουνισμός και όποιον άλλο -ισμό νομίζουν ότι γνωρίζουν και πιστεύουν. Απλά στήριζαν το κόμμα-μαγαζί λόγω άγνοιας, εθελοτυφλίας, παράδοσης, λόγω χαζής αντίδρασης, λόγω επικίνδυνου ρομαντισμού  ή λόγω ιδιοτέλειας.

Δεν είμαστε όμως στις εποχές που η δεξιά καταπίεζε και ερχόταν ο σοσιαλισμός να σώσει τον λαό. Ούτε στις εποχές που ο ναζισμός έσφαζε και η δημοκρατία ήταν εκεί για να αντισταθεί. Ούτε στις εποχές που ο κομουνισμός θα σου έπαιρνε το σπίτι και στήριζες το φιλελεύθερο σύστημα. Όλοι οι -ισμοί έχουν μπει στο μπλέντερ και έχουν γίνει μια ομοιόμορφη μάζα όπως ακριβώς έχουν μπει στο μπλέντερ και οι ψηφοφόροι οι οποίοι δεν θέλουν να δουν ότι είναι στην ουσία ίδιοι όπως ίδια είναι και τα κόμματα που στηρίζουν με την ψήφο τους. Τα κόμματα και οι ιδεολογίες που έλεγαν ότι αντιπροσώπευαν πολτοποιήθηκαν με στόχο το Κοινό Κόμμα και ο λαός έγινε μάζα λόγω σύγχυσης και πανικού μην χάσει κι άλλα από αυτά που έχει ήδη χάσει. Κανείς όμως δεν έλαβε υπόψη την ανεξαρτησία που ήδη έχασε. Τι ρόλο παίζουν οι εκλογές όταν έχεις χάσει το δικαίωμα της ελευθερίας σου; 

Δεν υπάρχουν πλέον οι πολυτέλειες να σε σώσει το οποιοδήποτε κόμμα. Το Κόμμα είναι ένα που σε κυβερνά και το βλέπεις στην ολομέλεια της Βουλής και πολύ σύντομα θα το βλέπεις στην ολομέλεια της Ευρωβουλής. Αυτό το Κόμμα το μόνο που θέλει είναι να σώσει το αφεντικό του, που δεν είναι άλλο από την ΕΕ. Χρησιμοποιώντας το παλιό κόλπο “βάλε δημοκρατικά τους δήθεν αντιδραστικούς στο παιχνίδι” , οι λαοί θα νομίζουν ότι υπάρχει και αντίθετη άποψη από τον ολοκληρωτισμό. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο που τον ρόλο της υπεράσπισης της εθνικής ταυτότητας των κρατών στην Ευρωβουλή θα τον παίξουν δύο Αποικιοκρατικές Αυτοκρατορίες που μόνο έθνη δεν σεβόταν, ούτε σέβονται: Η Αγγλική και η Γαλλική.

Επίσης για τον φερετζέ του πραγματικού ναζισμού που εξαπλώνεται ραγδαία σε όλη την Ευρώπη βάζουν στο παιχνίδι και εκφραστές του “παλιού” ναζισμού για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των εθελοτυφλούντων. Ο κακός ναζισμός ενάντια στον καλό ναζισμό. Οι κακοί ρατσιστές εναντίον στους καλούς ναζιστές. Οι συνταγματικοί ενάντια στους αντισυνταγματικούς. Όμως όλοι ανήκουν στο Κόμμα και από το Κοινό Ταμείο τρέφονται με χρήμα κι έτσι μπορούν να χειραγωγούν τα απεγνωσμένα πλήθη.

Από την πλευρά του λαού, πλέον ο φασίστας και ο κομουνιστής πολίτης έχει την ίδια ακριβώς μοίρα. Το ίδιο και ο πρασινοφρουρός με τον παρακρατικό δεξιό. Όλοι έχουν το προσωπικό Γολγοθά που ανεβαίνουν κάθε μέρα, τα ίδια χαράτσια, τις ίδιες ικεσίες στο τραπεζίτη για το κόκκινο δάνειο, τους ίδιους αποχωρισμούς με τα παιδιά τους την ώρα που αυτά μπαίνουν στο αεροπλάνο για την ξενιτειά, την ίδια αναξιοπρέπεια στην ασθένεια και το ίδιο μαύρο μέλλον.

Αν ακόμα αντέχει μια μερίδα της μάζας είναι γιατί το Κόμμα τους χρειάζεται. Δίνοντάς τους ένα καλό μισθό τούς έχει όχι πλέον σε δημόσια ή επιδοτούμενη ιδιωτική εργασία, αλλά σε Κομματική εργασία διότι κοστίζουν λιγότερο από πριν. Έτσι, αποφεύγουν ξαφνικές κοινωνικές αντιδράσεις και είναι ο καλύτερος λόγος που η χώρα δανείζεται έτσι ώστε να υπάρχει χρέος, να παίρνει ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που είναι μεγαλύτερες από το δήθεν χρέος κι έτσι κυλάει το Κοινό ευρωπαϊκό τραπεζικό χρήμα. Πολύ σύντομα ο ολοκληρωτισμός δεν θα τους χρειάζεται πλέον και τότε κι αυτοί θα μπουν με την σειρά τους στο μπλέντερ της κάτω κοινωνίας.

Πάντα, βέβαια, θα υπάρχουν οι ανάλογοι γερμανοτσολιάδες που για 70 ευρώ άνετα θα κόβουν κεφάλια είτε ανήκουν σήμερα σε ψηφοφόρους της Χ.Α, είτε σε ψηφοφόρους του Σύριζα. Ο ναζισμός δεν έχει ιδεολόγους υποστηρικτές, μόνο μισθοφόρους.

Φθάνουμε στο τέλος. Σε πολύ λίγο δεν θα χρειάζεται καν ο φερετζές -Βουλή -να είναι σε λειτουργία παρά μόνο εκπρόσωποι του Κόμματος ανά κράτος που με μία υπογραφή θα ορίζουν όχι το μέλλον σου αλλά αν θα πρέπει να ζήσεις ή να πεθάνεις και σε ποια εργοστάσια παραγωγής που στηρίζουν το Κόμμα θα εργάζεσαι. Στρατόπεδα αναγκαστικής δουλείας με το πέπλο της εργατικής απασχόλησης θα είναι και τίποτε περισσότερο. Κοινό Σύνταγμα, Κοινό Δίκαιο, Κοινά Εργασιακά Δικαιώματα, Κοινή Άμυνα, Κοινή Μοίρα.

Μέχρι να φθάσει στο ζενίθ της η Αυτοκρατορία του Κόμματος δεν θα υπάρξει καμία σθεναρή αντίσταση από κανέναν λαό. Όλα θα γίνουν ομαλά και φιλήσυχα, όπως το πάνε μέχρι σήμερα  εισβάλλοντας χωρίς να βρουν αντίσταση από κανένα Ρούπελ, αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος που τους κόστισαν ακριβά σε χρήμα, σε στρατό και το σημαντικότερο σε διάρκεια ζωής. Από την άλλη όμως δεν θα υπάρχουν και τα Αναχώματα να ξεγελούν τον καταπιεσμένο προσφέροντάς του άνανδρα Ελπίδα. Ο ναζισμός χρειάζεται τα Αναχώματα μόνο μέχρι να φθάσει στην απόλυτη δύναμή του, μετά τα ισοπεδώνει.

Η Κοινή Πολιτική θα ρίξει τα σύνορα ειρηνικά αλλά από την άλλη θα δημιουργήσει έναν Κοινό Λαό που η κοινή του μοίρα ως δούλο θα γεννήσει έναν νέο -ισμό που θα τον απελευθερώσει. Χρονικά για πολύ λίγο, διότι ο Λαός υπάρχει από την στιγμή που γεννά από μόνος του την Εξουσία. 

 

αναδημοσίευση από:  http://simplemangreek.blogspot.ca/search/label/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C%20%CF%84%CE%BF%CE%B9%CF%82%20%CF%80%CE%AC%CF%83%CE%B9

Η επιστημονική μυθολογία της «ταξικής ψήφου»

Η επιστημονική μυθολογία της «ταξικής ψήφου» | Nomadic universality

Στις αναλύσεις που ακολούθησαν τις πρόσφατες εκλογές, (αλλά και παλαιότερες), ένα από τα βασικά ερμηνευτικά κλειδιά που χρησιμοποιούνται ιδίως από αναλυτές που αναφέρονται στο χώρο της αριστεράς είναι ο «ταξικός» χαρακτήρας της ψήφου –ή η έλλειψή του. Με τη βοήθεια ποσοστών, χαρτών, πινάκων και άλλων υποτίθεται «αντικειμενικών» εργαλείων αναζητάται εναγωνίως ποιες τάξεις ή/ και «στρώματα» προτιμούν το Α κόμμα και ποιες το Β. Συνήθως διαπιστώνεται με ικανοποίηση ότι π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ γενικά συγκέντρωσε τη στήριξη των «λαϊκών στρωμάτων», ή πάντως αυτό συνέβη σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι στο παρελθόν (βλ. π.χ. άρθρο του Γιώργου Ανανδρανιστάκη στην Αυγή της 31.05.2014 με τον απλό και εύγλωττο τίτλο«Ψήφος ταξική»). Άλλοτε πάλι διαπιστώνεται ότι αντιθέτως το κόμμα αυτό «παρουσιάζει μικρή αλλά σημαντική κάμψη στις λαϊκές γειτονιές, τους άνεργους και τους νέους, γεγονός που πιθανόν σχετίζεται με χαλάρωση της απεύθυνσης στα στρώματα αυτά που είναι τα κυρίως θιγόμενα και στρατηγικά δεμένα με την αριστερά» (Αλέξη Μπένου, «Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα» –μια αιτιολόγηση η οποία την ίδια στιγμή συνιστά και έμμεση υπόδειξη για μια νέα πολιτική, λιγότερο «χαλαρή»).

Η διερεύνηση αυτή υποτίθεται ότι ανταποκρίνεται στον εσώτερο πυρήνα, στην πεμπτουσία του μαρξισμού και της επαναστατικής θεωρίας, που είναι η ανάγνωση της ιστορίας με βάση την πάλη των τάξεων. Ωστόσο, ισχυρίζομαι ότι η μεθοδολογία τέτοιων αναλύσεων από πρακτική άποψη έχει μεγαλύτερη σχέση με την περιγραφική αστική κοινωνιολογία, για να μην πούμε δημο(σιο)γραφία, παρά με τον Μαρξ ή με οτιδήποτε το επαναστατικό. Και πάντως δεν μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τις εξελίξεις ή να χαράξουμε ορθότερη πολιτική.

Ας δούμε π.χ., με τη βοήθεια μερικών αποσπασμάτων, πώς χρησιμοποιείται ο όρος «τάξη» στο πρώτο εκ των δύο κειμένων που αναφέρθηκαν παραπάνω, το οποίο δίνει και πιο εκτενείς εξηγήσεις. Οι υπογραμμίσεις δικές μου. 

Δεν ψηφίσαμε μόνο με οικονομικά κριτήρια, ποτέ οι λαοί δεν ψηφίζουν μόνο με οικονομικά κριτήρια, όπως και να το κάνουμε όμως, η ψήφος της 25ης Μαΐου ήταν πρωτίστως ταξική.

Η ψήφος λοιπόν δεν καθορίζεται πάντοτε από οικονομικά κριτήρια. Ενίοτε όμως καθορίζεται, και όταν αυτό συμβαίνει είναι ταξική. Άρα ταξική = οικονομική.

Όχι όμως μόνο αυτό· όταν δεν λειτουργεί αυτός ο καθορισμός, τότε πρόκειται για κάποιου είδους παρέκκλιση, ανωμαλία.

Στις «υψηλές περιοχές», Βουλιαγμένη, Βούλα, Ψυχικό, Φιλοθέη, Εκάλη, η Ν.Δ. πήρε 47,9% και ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις 13,8%. Απολύτως φυσιολογικό αποτέλεσμα. Οι άνθρωποι ψήφισαν με βάση τα συμφέροντα και τους φόβους τους.

Οι «υψηλές – μεσαίες» περιοχές έγιναν μεσαίες στα χρόνια του Μνημονίου και αυτό αρχίζει να αποτυπώνεται σιγά – σιγά και στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Οι «μεσαίες» περιοχές, Ελληνικό, Ζωγράφου, Γαλάτσι, Βύρωνας, έγιναν εισοδηματικά μικρομεσαίες κι έτσι η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ με τη Ν.Δ. ξεπέρασε αισίως τις δέκα μονάδες.

Ένα αποτέλεσμα λοιπόν είναι φυσιολογικό όταν καθορίζεται από την εισοδηματική κατάσταση των ανθρώπων, τα συμφέροντα και τους φόβους που απορρέουν από αυτήν –τα οποία είναι σύστοιχα, αν όχι συνώνυμα, της ταξικής τους θέσης. Άρα είναι αφύσικο όταν δεν καθορίζεται από αυτά (αλλά από τι άραγε; υποθέτω από τα ΜΜΕ, την κυρίαρχη ιδεολογία, την πλύση εγκεφάλου ή άλλα συναφή στοιχεία που εκτρέπουν τους ανθρώπους από την ορθή κατανόηση της θέσης τους). Με άλλα λόγια: όπως δείχνει η χρήση του χαρακτηριστικού ρήματοςαποτυπώνεται, έχουμε εδώ μία λογική δύο επιπέδων, της συνείδησης και του βαθύτερου Είναι,του «πράγματος καθαυτού». Όταν παρεμβάλλονται άλλοι, εξωτερικοί παράγοντες «θορύβου», η αποτύπωση του Είναι στη συνείδηση παραμορφώνεται· όταν οι παράγοντες αυτοί εξαφανίζονται, π.χ. λόγω της κρίσης που μας κάνει να δούμε τα πράγματα πιο «ταξικά», χωρίς παρωπίδες, (ή/ και που κάνει τα ίδια τα πράγματα πιο «ταξικά» ως προς την ουσία τους), τότε η αποτύπωση είναι όσο το δυνατόν πιστή και γνήσια.

Η «ταξικότητα» λοιπόν, με βάση το δυισμό αυτών των αναλύσεων, νοείται ως μια πλατωνική ιδέα που υλοποιείται ατελώς στην εμπειρική πραγματικότητα. Αλλά επιπλέον, η ιδέα αυτή είναι κανονιστική (για την αριστερά): στόχος της αριστερής πολιτικής πρέπει να είναι η όσο το δυνατόν πιστότερη αντιστοίχιση του επιφαινομένου με την βαθύτερη ουσία. Σωστή αριστερή πολιτική είναι εκείνη που συμβάλλει περισσότερο στην προσέγγιση της «ιδανικής επικοινωνίας», που απομακρύνει τους θορύβους και τα παράσιτα τα οποία θολώνουν την εικόνα· που επιτρέπει να ξαναβρούμε στο δεύτερο επίπεδο (το επίπεδο της εκπροσώπησης/ αναπαράστασης –η λατινικής προέλευσης λέξη representation σημαίνει και τα δύο) την όσο γίνεται πιστή απεικόνιση του πρώτου, χωρίς παραμορφώσεις.

Η (παρα)επιστημονική αυτή φιλολογία λοιπόν λειτουργεί με βάση ένα μοντέλο «εκφραστικής αιτιότητας» –η πολιτική συμπεριφορά ως αντανάκλαση μιας ουσιοκρατικά ορισμένης «δομής βάθους»- και, φυσικά, με μόνο αποδεικτικό εργαλείο τη στατιστική.

Statistica, όπως είναι γνωστό, σημαίνει «επιστήμη του κράτους». Η γενική «του κράτους» αρχικά νοούνταν εδώ ως αντικειμενική (=κάποιος άλλος μελετά το κράτος), αλλά δεν θα πέφταμε και πολύ έξω αν τη νοούσαμε και ως υποκειμενική (αυτός που μελετά είναι το ίδιο το κράτος –ή κάποιος που σκέφτεται σαν κράτος).

Για παράδειγμα: το άρθρο της «Αυγής» βασίζεται σε μία άλλη ανάλυση, του Χριστόφορου Βερναρδάκη, με τίτλο «Ευρωεκλογές 2014. Οι βασικές διαιρετικές τομές του εκλογικού σώματος» –από την οποία και αντλεί τα στοιχεία του.

Η διαπίστωση μιας «μεγάλης πολιτικής-ταξικής πόλωσης που διακρίνει τον κομματικό ανταγωνισμό» υπάρχει ήδη στο άρθρο του Βερναρδάκη. Όπως επίσης –και κυρίως- υπάρχουν πολλά αριθμητικά δεδομένα, οργανωμένα σε εκτενείς καταλόγους κοινωνικής και γεωγραφικής κατανομής του πληθυσμού σε ορθογώνιους παραλληλόγραμμους πίνακες, με το αντίστοιχο για κάθε κατηγορία νούμερο τακτοποιημένο στο κατάλληλο τετράγωνο κουτάκι.

Τόσο η ίδια η ανάλυση, όσο και η αισθητική της παρουσίασής της, δημιουργούν μία ασφυκτική επιστημονικοφανή ατμόσφαιρα η οποία ωθεί ολοταχώς τον αναγνώστη να φαντάζεται τον ταξικό ανταγωνισμό όχι ως μια σχέση που συγκροτεί τους δύο –ή περισσότερους- πόλους της, αλλά σαν έναν αγώνα ράγκμπυ, όπως έλεγε ο Αλτουσέρ[1]. Έναν αγώνα στον οποίο οι δύο ομάδες είναι ήδη γνωστές, συγκροτημένες, πριν τη συνάντησή τους, η κάθε μια συγκεντρωμένη με τα χρώματα και τα εμβλήματά της στο οικείο μέρος του γηπέδου που έχει διαγραμμισθεί κατάλληλα (από ποιον άραγε; από τον διαιτητή, τους επόπτες γραμμών – πάντως κάποιον τρίτο εκτός του ανταγωνισμού), και οι οποίες αντιπαρατίθενται μόλις ο τρίτος αυτός δώσει το σύνθημα, σε ορισμένο χώρο και για ορισμένο χρόνο. Μετά αποσύρονται πάλι στα στρατόπεδά τους. Κάποια έχει νικήσει, κάποια έχει ηττηθεί, αλλά καμία δεν έχει μετασχηματισθεί.

Όλα αυτά τα «αντικειμενικά» στοιχεία επιστρατεύονται για να τεθούν στην υπηρεσία μιας «δεσπόζουσας αφήγησης» [master narrative] η οποία είχε προταθεί από την αρχή της εμφάνισης της κρίσης: της αφήγησης περί πολέμου «τάξης εναντίον τάξης» ο οποίος υποτίθεται ότι θα αναφαίνεται όλο και περισσότερο όσο προχωρά και βαθαίνει η οικονομική κρίση[2]. Η μόνιμη επωδός της περιδιάβασης στα νούμερα είναι η επιθυμία να δοθεί σάρκα και οστά στην προφητεία αυτή, δηλαδή να εξαχθεί απ’ αυτά το συμπέρασμα ότι προοδευτικά σχηματίζονται δύο αντίπαλα στρατόπεδα, το αριστερό και το δεξιό, τα οποία εκφράζουν με όλο και μεγαλύτερη καθαρότητα τον «κόσμο της εργασίας» και τον «κόσμο του κεφαλαίου» αντίστοιχα.

Η προσπάθεια αυτή ήταν παρούσα ήδη στις σχετικές αναλύσεις των προηγούμενων εκλογών, μέσα από τη φιλολογία περί «ταξικά πολωμένης ψήφου»:

πρώτο συμπέρασμα, είναι μάλλον καταγεγραμμένο το γεγονός της κοινωνικής και ταξικής πόλωσης των εκλογικών αποτελεσμάτων. Πορεία που καταγράφηκε στις εκλογές της 6/5 και κορυφώθηκε στις εκλογές της 17/6 και η οποία «συνοψίζεται» στην ύπαρξη δυο κοινωνικών μπλοκ. Αυτό της συνολικής Δεξιάς/Κεντροδεξιάς με κύριο εκφραστή την ΝΔ και αυτό της Αριστεράς/Κεντροαριστεράς με βασικό εκφραστή τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι διαρροές των μικρών ή «μεσαίων» κεντροδεξιών/ ακροδεξιών αστικών κομμάτων προς την ΝΔ στις 17/6 καταγράφηκε με την συνολική άνοδο του κατεξοχήν αστικού/φιλελεύθερου κόμματος της ΝΔ και η οποία κέρδισε 10,8% σε 42 μέρες σκαρφαλώνοντας στο 29,7%. Ανάλογη πορεία είχε και ο ΣΥΡΙΖΑ  συνεχίζοντας την εκλογική του απογείωση και τελικά «σκαρφαλώνοντας» στο 27% της 17/6. Πορεία επικού χαρακτήρα και ταυτόχρονα δύσκολη αν λάβουμε υπόψη την κοινωνική συμπύκνωση της πολιτικής και ταξικής δυναμικής των κοινωνικών στρωμάτων που εκφράζουν (Ηλία Ν. Παπαναστασίου, «Ταξική πόλωση», protagon.gr, 23 Ιουνίου 2012).

Ωστόσο, τα νούμερα δεν βγαίνουν, και απαιτείται μεγάλη δόση χειραγώγησης και ταχυδακτυλουργιών για να εμφανιστεί η εικόνα αυτή ως επιβεβαίωση της προφητείας.

Αν «ταξική πόλωση» σημαίνει «ύπαρξη δυο κοινωνικών μπλοκ, της συνολικής Δεξιάς/Κεντροδεξιάς με κύριο εκφραστή την ΝΔ και της Αριστεράς/Κεντροαριστεράς με βασικό εκφραστή τον ΣΥΡΙΖΑ», τότε είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε ότι ποτέ στην ελληνική εκλογική ιστορία δεν υπήρχε μικρότερη ταξική πόλωση. Διότι, όπως είναι γνωστό, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, υπήρχαν ήδη δύο μπλοκ, και μάλιστα το καθένα από αυτά είχε όχι απλώς ως «κύριο» αλλά ως αποκλειστικό εκφραστή του ένα κόμμα. Οι τρεις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις εμφάνισαν τη μεγαλύτερη διασπορά και κατακερματισμό πολιτικών δυνάμεων που υπήρξε ποτέ. Αν η «επική πορεία» προς το 27% και το «σκαρφάλωμα» στο 29,7% –ποσοστά που ισχύουν για το 2012, ενώ το 14 ήταν ακόμη μικρότερα- συνιστούν «ταξική πόλωση», τότε τι θα πρέπει να πούμε για τα σαραντάρια και σαρανταπεντάρια που έπαιρναν επί δεκαετίες το πρώτο και το δεύτερο αντίστοιχα (ενιαίο) κόμμα;

Ισχυρίζομαι ότι τα στοιχεία που παρατίθενται επιλεκτικά δεν αρκούν για να πείσουν –παρά μόνο όσους είναι ήδη πεισμένοι- πως υπάρχει κάποιος (στατιστικά αξιολογήσιμος και εντονότερος απ’ ό,τι άλλοτε) αιτιώδης καθορισμός της κομματικής επιλογής των ψηφοφόρων από την ταξική τους τοποθέτηση, μεγαλύτερος απ’ ό,τι π.χ. από το χρώμα των μαλλιών τους.

Αυτές οι διαβεβαιώσεις λοιπόν περί «πολωμένης ψήφου» σε πείσμα των αριθμών είναι προβληματικές, για πολλούς λόγους.

Ο πρώτος αφορά την ίδια τη συγκρότηση και την εννοιολόγηση των στοιχείων. Η κατανομή του πληθυσμού στα τετραγωνάκια του πίνακα γίνεται με βάση όχι κοινωνικές τάξεις (πράγμα ούτως ή άλλως αδύνατο, αφού όπως ξέρουμε οι τάξεις δεν αποτελούνται από άτομα αλλά από θέσεις στον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας[3]), αλλά με βάση την (αυτο)τοποθέτηση σε ένα «μενού» επαγγελματικών δραστηριοτήτων. Το μενού αυτό είναι εκείνο που έχει καταρτίσει και χρησιμοποιεί η κρατική γραφειοκρατία, και γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, ακολουθεί και την παραδοσιακή φαλλογοκεντρική σύλληψη ότι ως «εργαζόμενος» νοείται μόνο ο άντρας, ο «αρχηγός οικογενείας». Έτσι, θυμίζοντας λίγο τον κατάλογο του Μπόρχες, η κατάταξη αυτή, εκτός από «μισθωτός», «αγρότης», «εργοδότης», έχει χωριστές κατηγορίες για τις «Νοικοκυρές» και για τους «Μαθητές / Σπουδαστές / Φοιτητές». Όπως είναι όμως προφανές, το αν κάποια είναι νοικοκυρά ή φοιτήτρια δεν εξαντλεί το ζήτημα της ταξικής της ένταξης με τη μαρξική έννοια.

Επίσης, στη λίστα εμφανίζονται αυτοτελώς οι «άνεργοι», ενώ οι «Επαγγελματίες-Βιοτέχνες- Μικροί έμποροι» καταλαμβάνουν όλοι μαζί ένα τετραγωνάκι, ενιαίο, και διακριτό από εκείνο των «Εργοδοτών-Επιχειρηματιών».

Αλλά ας δεχθούμε ότι μόνο αυτά τα στοιχεία είναι πρακτικώς διαθέσιμα και έστω κατά προσέγγιση πρέπει να βασιστούμε σε αυτά, ελλείψει άλλων. Ακόμα και με δεδομένες τις κατηγορίες, στα αριθμητικά στοιχεία που παρατίθενται υπάρχει ένα εύρημα που δεν χωράει με τίποτα στην δεσπόζουσα αφήγηση. Αυτό είναι φυσικά τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Τα οποία είναι μεν υψηλά στην κατηγορία «εργοδότες», είναι όμως επίσης υψηλά στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, όσο και στους ανέργους.

Το ίδιο ισχύει για τα ποσοστά που πήραν όλα τα υπόλοιπα κόμματα. Διότι, με βάση το σχήμα της «ταξικής πόλωσης δύο στρατοπέδων», πού θα έπρεπε να καταταγούν άραγε το Ποτάμι, η ΔΗΜΑΡ, οι Οικολόγοι, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες; στο στρατόπεδο του κεφαλαίου ή της εργασίας, και γιατί;

Για να καλυφθεί αυτό το ρήγμα, επιστρατεύονται διάφορα μπαλώματα[4]: η Χρυσή Αυγή «κατά βάθος» είναι αναμφίβολα κόμμα του κεφαλαίου, (άλλωστε αυτό το έδειξε και το γνωστό ντοκυμανταίρ[5]), αλλά τα «λαϊκά στρώματα» την ψηφίζουν επειδή και αυτός είναι ένας άλλος τρόπος να εκφράσουν την «πόλωσή» τους –απλώς με μία ψήφο που είναι αντισυστημική απ’ τα δεξιά. Δηλαδή μπορεί εμείς να ξέρουμε ότι δεν είναι πραγματικά αντισυστημική, είναι αντισυστημική εντός εισαγωγικών, αλλά αυτοί που την ψηφίζουν δεν το ξέρουν. Όσο για τα άλλα κόμματα, αυτά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκφράζουν τα «μεσαία στρώματα», αν δεν αποτελούν κιόλας τεχνητές επινοήσεις του «συστήματος» στην προσπάθειά του να ανακόψει την πορεία προς την αναπόφευκτη πόλωση και να θολώσει την εικόνα των δύο στρατοπέδων.

Έτσι, όμως, είναι σαν να μετακινούμε τα δοκάρια ώστε η μπάλα να μπαίνει πάντα στην εστία. Διότι προσφεύγουμε σε έναν παράγοντα «μη ταξικό» (με την έννοια που δίνεται στον όρο στις παραπάνω αναλύσεις, δηλ. μη οικονομικό-εισοδηματικό) για να εξηγήσουμε περίπου το 50% του αποτελέσματος. Ωστόσο, η αφήγηση περί «πολέμου τάξης εναντίον τάξης», καθώς εμφανιζόταν ως προέκταση και εφαρμογή της μαρξικής θεωρίας (κατά την οποία «η ιστορία όλων των μέχρι σήμερα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων»), ερχόταν με την αρχική υπόσχεση μιας καθολικής εξήγησης. Τώρα φαίνεται να δεχόμαστε ότι ο νόμος της «ταξικής ψήφου» δεν έχει γενική ισχύ· είναι ένας νόμος «με αστερίσκους». Διότι τι είναι αυτό το «σύστημα» και από πού ήρθε; Βρίσκεται άραγε μέσα ή έξω από τα δύο στρατόπεδα και την πάλη τους; Πώς μπορούμε, με τα ίδια τα όπλα της δεσπόζουσας αφήγησης, να σκεφτούμε πότε λειτουργεί η αιτιότητα αυτή και πότε αναστέλλεται η λειτουργία της;

Το «σύστημα» είναι ένα ον που έχει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει στον ανταγωνισμό των δύο στρατοπέδων και να τον αλλοιώνει, προς όφελος όμως πάντα του ενός εκ των δύο. Είναι κάτι σαν διαιτητής σε αυτόν τον αγώνα ράγκμπυ. Στημένος βέβαια διαιτητής, αλλά αυτό είναι σχεδόν ταυτολογία, διότι στην ουσία της ιδιότητας του διαιτητή ανήκει το να είναι στημένος.

Το ον αυτό λοιπόν βρίσκεται και μέσα και έξω από τον ανταγωνισμό.

Είναι δηλαδή ο κυρίαρχος, αυτός που μπορεί να κηρύσσει την αναστολή της ισχύος του νόμου και την κατάσταση εξαίρεσης. Μόνο που η ύπαρξη και η δράση αυτού του κυριάρχου δεν είναι δηλωμένη και αναγνωρισμένη, μολονότι είναι απαραίτητη για τη συνοχή και τη λειτουργία του σχήματος. Η δεσπόζουσα αφήγηση δεν την έχει αναλάβει και δεν την έχει συμπεριλάβει στα εργαλεία με τα οποία μας υποσχέθηκε να ερμηνεύσει πλήρως τις πολιτικές εξελίξεις.

Υπάρχει κατά τη γνώμη μου ένας ριζικός τρόπος να αποφύγουμε τα αδιέξοδα αυτά. Το χειρότερο –ή ίσως το καλύτερο, ανάλογα από την οπτική γωνία απ’ την οποία το βλέπει κανείς- με την ανάλυση αυτή, δεν είναι ότι σφάλλει εμπειρικά και πραγματολογικά. Είναι ότι τζάμπα προσφεύγει σε αυτή η χειραγώγηση, διότι δεν παίζεται τίποτε από το αν η θεωρία περί πόλωσης επιβεβαιωθεί ή διαψευσθεί.

Αυτό που πρώτα απ’ όλα πάσχει είναι η εντύπωση ότι το μόνο εύφορο έδαφος, η μόνη προϋπόθεση μιας ριζοσπαστικής πολιτικής είναι η πόλωση και η αναμέτρηση «τάξης εναντίον τάξης», και ότι άρα πάση θυσία πρέπει να πειστούμε, και να πείσουμε, πως αυτό ήδη συμβαίνει –ή απλώς εμποδίζεται προς το παρόν από διάφορα παράσιτα που όμως σύντομα θα εκλείψουν.

Ο πιο απλός τρόπος για να ξεφύγουμε από αυτές τις ταχυδακτυλουργίες και τις λήψεις του ζητουμένου είναι να εγκαταλείψουμε την ουσιοκρατία και την τελεολογία της τάξης. Να δούμε ότι αυτή αποτελεί απλώς μία υπερεγωτική δέσμευση των αριστερών κληρονομημένη από το παρελθόν, μία διαρκής επιτελεστική απολογία απέναντι στο ΚΚΕ –ή στις αμέτρητες πλέον ομάδες που θέλησαν κατά καιρούς, ή ακόμα θέλουν, να είναι «το σωστό» ΚΚΕ στη θέση του ΚΚΕ[6]. Το οποίο πάντοτε θεωρούνταν ως η προσωποποίηση της «ταξικότητας» και πάντοτε πιστωνόταν με μία αδιαφιλονίκητα προνομιακή σχέση με τον «κόσμο της εργασίας», ή με την «εργατιά» σύμφωνα με έναν όρο που ήταν εν χρήσει ιδίως παλιότερα. Απέναντι σε αυτή τη σχέση ένιωθε μονίμως ένα κόμπλεξ ο κόσμος που καταγόταν από το ρεύμα του ΚΚΕ εσ. και των σχημάτων που το διαδέχθηκαν. Ένα ρεύμα που ο Ανδρέας Παπανδρέου, την αρκετά μακρινή πλέον δεκαετία του 80, είχε αποκαλέσει «αριστερά των σαλονιών»[7].

Ωστόσο, αν ψάξουμε να δούμε τι είδους πλεονεκτήματα έχει επιτέλους αποφέρει στο ΚΚΕ αυτή η υποτιθέμενη σύνδεσή του με την εργατική τάξη, δεν θα βρούμε κάτι ιδιαίτερα αξιοζήλευτο. Το κόμμα αυτό όχι μόνο είναι καθηλωμένο στο ίδιο ουσιαστικά ποσοστό επί δεκαετίες, αλλά και από ποιοτική άποψη τον κόσμο αυτό που παίρνει μαζί του δεν δείχνει να μπορεί –ή να θέλει καν- να τον κάνει τίποτα, να τον πάει πουθενά (εάν υποθέσουμε ότι ο ίδιος αυτός ο κόσμος θέλει να πάει κάπου). Αν κοιτάξουμε δε τον ίδιο το λόγο του ΚΚΕ, θα βρούμε και εκεί να θεματοποιείται η «ταξικότητα» με βάση το ίδιο μείγμα εμπειρισμού και κανονιστικότητας. Ενδεικτικά:

ΦΙΛΙΩ ΣΑΡΑΝΤΙΔΟΥ: «Η ψήφος πρέπει να είναι ταξική», ήταν ο τίτλος προεκλογικού ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη της 31 Αυγούστου 2007 (αλλά θα μπορούσε να είχε δημοσιευτεί οποιαδήποτε άλλη ημερομηνία τα τελευταία 40 τουλάχιστον χρόνια). Σε αυτό αναφέρεται ότι

η Φιλιώ Σαραντίδου, υποψήφια βουλευτής του ΚΚΕ, κάλεσε [τους εργάτες, τις εργάτριες και τα παιδιά τους] να ψηφίσουν με κριτήριο τα συμφέροντα της τάξης τους. Να ρίξουν στην κάλπη ψήφο ταξική, ψήφο στο ΚΚΕ.

Η ψήφος λοιπόν των εργατών (και των «παιδιών τους») δεν είναι (πάντα/ απαραίτητα) ταξική, γι’ αυτό πρέπει να τους εγκαλέσουμε και να τους υποδείξουμε ότι πρέπει να είναι. Υπάρχει ένα αμοιβαίο χρέος: το κόμμα έχει καθήκον να εκφράζει την εργατική τάξη, αλλά και η εργατική τάξη έχει σύστοιχο καθήκον να ψηφίζει το κόμμα της, διότι έτσι μόνο είναι σίγουρη ότι η ψήφος της «μένει εκεί και δεν πάει αλλού» –καλύτερη έκφραση της ακινησίας και της αδράνειας δεν θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς.

Στον αντίποδα αυτής της πολιτικής βρίσκεται η λογική των ριζοσπαστικών κινημάτων του 21ου αιώνα. Μια λογική την οποία εισήγαγε πρόσφατα κατά παραδειγματικό τρόπο στο πολιτικό επίπεδο το νεοπαγές ισπανικό κόμμα-μη κόμμα Podemos.

Όπως εξηγούσε ο μπλόγκερ iohannesmaurus σε κείμενό του το οποίο πρόσφατα δημοσιεύσαμε μεταφρασμένο στα ελληνικά[8],

Η αριστερά, ειδικά της μαρξιστικής παράδοσης, τείνει να συλλαμβάνει την πολιτική δράση ως εφαρμογή μιας θεωρητικής αλήθειας, και πιστεύει ότι είναι δυνατό να δρα κανείς μόνο υπό τις μορφές εκπροσώπησης που έχουν αποκρυσταλλωθεί στο κόμμα ή στο κράτος ως γενική απεικόνιση [representación] της κοινωνίας.

Οι θέσεις αυτής της αριστεράς, συνέχιζε η ανάρτηση, «αρθρώνονται γύρω από τον ίδιο άξονα: τη σχέση αλήθειας-αντιπροσώπευσης».

Εν προκειμένω, στα εκλογολογικά τσαλαβουτήματα των αριστερών αρθρογράφων εγώ θα προσέθετα ότι ως αλήθεια εμφανίζεται η ίδια η αντιπροσώπευση –όταν είναι πράγματι ταξική, χωρίς παράσιτα.

Λέει π.χ. η Αυγή:

Στις περιοχές των «μισθωτών εργατών», Καματερό, Κερατσίνι, Νίκαια, Ρέντης, Περιστέρι, Αιγάλεω, η ΝΔ έλαβε ό,τι της άξιζε (Ανανδρανιστάκης, ό.π.)

Όμως, τι της άξιζε; Και με βάση ποιο μέτρο αξίας;

Αυτό δεν λέγεται ρητά. Η πολιτική πάντως εμφανίζεται εδώ ως ζήτημα αντιστοίχισης, προσαρμογής, ανταπόκρισης. Ως adequatio, όπως θα έλεγαν οι αριστοτελιστές του Μεσαίωνα – adequatio rei et intellectus ήταν γι’ αυτούς ο ορισμός της αλήθειας.

Ωστόσο, κάθε άξια του ονόματός της χειραφετητική πολιτική οφείλει να είναι πολιτική όχι της αντιστοίχισης, αλλά του μετασχηματισμού· όχι της πιστής και ευθείας έκφρασης μιας προϋπάρχουσας ταυτότητας, αλλά της διάρρηξης και της «αναταραχής ταυτοτήτων».

Το στοιχείο αυτό είναι πολύ επίμονα ορατό στο λόγο τού Ποδέμος. Το άρθρο που αναφέρθηκε επιμένει απερίφραστα στο γεγονός ότι το Ποδέμος εμφανίστηκε όχι για να εκφράσει και να αναπαραστήσει πιστά μία αλήθεια και μία ταυτότητα που προϋπήρχαν, αλλά για να αναδείξει μιααναντιστοιχία, να ανοίξει ένα κενό, ένα ρήγμα στο χώρο της αναπαράστασης. Να το ανοίξει καταλαμβάνοντάς το, ή να το καταλάβει ανοίγοντάς το –και αφήνοντας άλλες ροές να περάσουν από μέσα του.

Τα ίδια ακριβώς στοιχεία –για να περιοριστούμε σε υλικό που είναι διαθέσιμο στα ελληνικά- απαντούν και σε συνέντευξη του Χόρχε Μορούνο, που δημοσιεύθηκε στα Ενθέματα της Αυγήςμε τίτλο Podemos: να αλλάξουμε τον τρόπο της πολιτικής. Στους λόγους αυτούς όχι μόνο δεν υπάρχει η αναφορά στην εργατική –ή οποιαδήποτε άλλη- τάξη ως έσχατο κριτήριο αλήθειας και ορθότητας της δράσης της αριστεράς, αλλά σχεδόν δεν υπάρχει ούτε καν η αριστερά ως υπόσχεση προς τον ψηφοφόρο και ως εγγύηση συνέπειας. Όποιος λέει «ψηφίστε με επειδή είμαι συνεπής αριστερός», κερδίζει μόνο την επιδοκιμασία όσων είναι ήδη πεισμένοι ότι είναι καλό πράγμα να είσαι αριστερός –αλλά «πολώνει» και αποθαρρύνει όσους για τον Α ή τον Β λόγο είναι επιφυλακτικοί ή αδιάφοροι απέναντι σε αυτή την ταυτότητα, οδηγώντας τους να περιχαρακώνονται και να υψώνουν τείχη. Αντίθετα, όποιος λέει «ψηφίστε με για να ματαιώσουμε τις εξώσεις ενοικιαστών από τα σπίτια τους», πετυχαίνει μία συνεννόηση στην οποία δεν θέτει ως προαπαιτούμενο τη συμφωνία σε μια συνολική θεωρία ή ένα πρόταγμα, και είναι κάλλιστα δυνατό να πετυχαίνει εξίσου ή και ακόμη περισσότερο σημαντικά αποτελέσματα μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων με το αν την έθετε.

Νομίζω ότι αυτό μας δείχνει η πείρα όχι μόνο του Ποδέμος, αλλά όλων των σημαντικών κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων που αναπτύχθηκαν οπουδήποτε στον κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες. Κανένα από αυτά δεν βασίστηκε στην «αστυνομική» –με την έννοια του Ρανσιέρ- λειτουργία της πιστής έκφρασης ενός μέρους από μια δεδομένη κατανομή. Όλα αναφέρονταν στο μέρος «εκείνων που δεν έχουν μέρος», και έτσι συνίσταντο στη διακοπή των ήδη εδραιωμένων ταυτοτήτων, στο άνοιγμα γραμμών εξόδου, στην κατάληψη και τη μεταστροφή της χρήσης χώρων που πριν προορίζονταν για την «ομαλή κυκλοφορία» και επικοινωνία των ατόμων και των εμπορευμάτων. Με τη μεταφορική αλλά συχνά και με την κυριολεκτική, χωρική έννοια. Οι πρακτικές αυτές δεν εξέφραζαν γραμμικά ένα ή περισσότερα «κουτάκια» από την τακτοποιημένη εικόνα των «στρωμάτων» και των «πληθυσμιακών ομάδων»· ήταν γόνιμες στο βαθμό που κόμιζαν την αταξία και όχι την τάξη.

Όπως κάθε άλλη δραστηριότητα, έτσι και η ψήφος στις εκλογές μπορεί να βιωθεί ως μια σημαντική και ενδιαφέρουσα πολιτική πράξη στο βαθμό που εκφεύγει, που εκπλήσσει, που προδίδει, και όχι στο βαθμό που επιστρέφει εκεί που (θα έπρεπε να) ανήκει. Αν το ζητούμενο ήταν μια πρακτική η οποία να αποτυπώνει τέλεια την κατανομή του πληθυσμού σε «στρώματα» και «κατηγορίες», αυτή υπάρχει ήδη: είναι η απογραφή. Δεν προσθέτει τίποτε να γίνουν και εκλογές οι οποίες θα επαναλαμβάνουν τα δεδομένα της απογραφής, αναπαράγοντας το υπάρχον.

Μια ριζοσπαστική πολιτική λοιπόν δεν έχει ενδιαφέρον όταν απομακρύνει τα παράσιτα, αλλά αντίθετα όταν λειτουργεί η ίδια ως παράσιτο -όταν δεν αφήνει την κυκλοφορία και την επικοινωνία να κλείσει[9].

[1] Βλ. Απάντηση στον Τζον Λιούις, Θεμέλιο, Αθήνα 1997, σελ. 65.

[2] Βλ. παλαιότερο σημείωμά μου, από τότε, με τίτλο «Αταξία εναντίον τάξης», και τις εκεί αναφορές.

[3] Βλ. Ν.Α. Πουλαντζά, Οι Κοινωνικές τάξεις στον σύγχρονο καπιταλισμό, Θεμέλιο, 1981, σ. 16.

[4] Εκτός βέβαια των περιπτώσεων όπου τα στοιχεία αυτά απλώς αγνοούνται και δεν αναφέρονται καν, όπως συμβαίνει στο άρθρο της Αυγής.

[5] Βλ. και παλαιότερο σημείωμα με τίτλο Οικονομισμός ΑΕ.

[6]Για μία αξιοπρόσεκτη στην τόλμη της αναγνώριση του γεγονότος αυτού στο πλαίσιο ακριβώς μιας τέτοιας ομάδας, βλ. Νίκος Βγέθης, Γιατί δεν ανεβαίνουν τα ποσοστά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

[7] Ο όρος αυτός είχε βιωθεί τότε ως τρομερά προσβλητικός και τραυματικός, ανάλογος με τον κάπως μεταγενέστερο «αριστερά του καναπέ». Σύμφωνα με τα κλισέ του 19ου αιώνα στα οποία βασίζονται αυτές οι κατηγορίες, τα σπίτια των «πραγματικών» εργατών προφανώς δεν διαθέτουν ούτε σαλόνι, ούτε καναπέ.

[8] Occupyrepresentation. Το Podemos και η πολιτική της αλήθειας

[9] Βλ. Jeanette Samyn, «Αντι-αντι-παρασιτισμός»

αναδημοσίευση από:  http://nomadicuniversality.wordpress.com/2014/06/05/%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CE%AE/

Ο εφιάλτης του ιδιωτικού νερού

ΑΡΤΕΜΗΣ ΨΑΡΟΜΗΛΙΓΚΟΣ στον Ημεροδρόμο

Το νερό αποτελεί παγκοσμίως το νέο αντικείμενο του πόθου για τους διεθνείς τραπεζικούς και βιομηχανικούς κολοσσούς. Το θέμα της ιδιοκτησίας του νερού έχει αρκετή προϊστορία, αφού στα μέσα του 19ου αιώνα τα δίκτυα ύδρευσης των μεγαλουπόλεων ανήκαν σε ιδιώτες αλλά εγκαταλείφθηκαν λόγω της αδυναμίας τους να βάλουν τα απαραίτητα κεφάλαια, τα οποία ανέλαβαν τα κράτη και οι δήμοι.
Όμως η τάση αντιστράφηκε (με κριό τη Βρετανία της Θάτσερ και τη Χιλή) και η ιδιωτικοποίηση επιταχύνθηκε μετά το 2000, περίοδο που σηματοδοτεί την πλήρη αποχαλίνωση του κεφαλαίου το οποίο διεισδύει και στους πλέον ζωτικούς τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. (Σε Βουλγαρία, Τσεχία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Ισπανία, Μεξικό, Φιλιππίνες, Γκάνα, Σενεγάλη κ.λ.π.). Σύμφωνα με μετριοπαθείς υπολογισμούς το 2011 περίπου 909 εκατομμύρια άνθρωποι υδρεύονταν από «ιδιώτες παίκτες» έναντι 681 εκατομμυρίων το 2007.

«το σχέδιο του αιώνα»

 Τραπεζικοί κολοσσοί, όπως οι Goldman Sachs, JP Morgan Chase, Citigroup, UBS, Deutsche Bank, Credit Suisse, Macquarie Bank, Barclays, Blackstone, Allianz και HSBC Bank, μεταξύ άλλων εδραιώνουν την κυριαρχία τους πάνω στον έλεγχο του νερού. Από κοντά και μεγιστάνες όπως η προεδρική οικογένεια Μπούς (300.000 εκτάρια στη Νότιο Αμερική), ο Warren Buffet με τη Nalco και οι Ασιάτες Li Ka-Shing και Manuel Pangilinan αγοράζουν χιλιάδες εκταρίων γης με υδροφορείς, λίμνες, ποταμούς, δικαιώματα νερού και μετοχές εταιρειών ύδρευσης σε όλον τον κόσμο.
Να μην παραλείψουμε και την Paulson & Co, το hedge fund του γνωστού μεγαλοκερδοσκόπου Τζον Πόλσον, που κατέχει πλέον το 10% των μετοχών της ΕΥΔΑΠ έναντι 86 εκατομμυρίων ευρώ, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, ανοίγοντας την πόρτα για την ολοκληρωτική άλωση και του υπόλοιπου 61,3% του Οργανισμού Ύδρευσης της Αθήνας (ανήκει στο ΤΑΙΠΕΔ), παράλληλα με την γαλλική Suez S.A. Η οποία, ας σημειωθεί πως το 2011 είχε 124 εκατομμύρια «πελάτες» σε όλον τον κόσμο.
Τη στιγμή που οι «γιέσμεν»της κυβέρνησης των Αθηνών ετοιμάζουν την παράδοση της ΕΥΑΘ και της ΕΥΔΑΠ στη βουλιμία του κεφαλαίου, το κύμα της αποβολής των κερδοσκόπων από το πιο στοιχειώδες δημόσιο αγαθό επεκτείνεται στην Ευρώπη. Μετά το πατατράκ των ιδιωτών σε Παρίσι και Βερολίνο, στις 14 Μαϊου 2014 ο δήμαρχος του Μονπελιέ, Ph. Saurel, με τις φράσεις «το νερό είναι δημόσιο αγαθό, γιατί είναι απαραίτητο για τη ζωή», ανακοίνωσε την επιστροφή του ελέγχου του νερού στο Δήμο. Ο κ. Saurel πρόσθεσε πως η πόλη θα τερματίσει το 25ετές συμβόλαιο με την Veolia και από 1ης Ιανουαρίου ο Δήμος θα μειώσει τα τιμολόγια κατά 10% και θα φροντίσει για την εξασφάλιση νερού στους φτωχούς.
Το νερό του Παρισιού ιδιωτικοποιήθηκε το 1985 από τον συντηρητικό δήμαρχο του (λέγε με Ζακ Σιράκ) ο οποίος προσέφερε με δύο συμβόλαια Lease στις εταιρείες Suez και Veolia ισομερώς ολόκληρη την παρισινή πρωτεύουσα. Από τα 0,75 ευρώ που χρεωνόταν το κυβικό μέτρο νερού το 1985 η τιμή είχε εκτοξευθεί στα 2,75 ευρώ το 2007.Ήταν τέτοια η συμπεριφορά των ιδιωτών που ο σοσιαλιστής δήμαρχος Μπερτράν Ντελανοέ αναγκάστηκε να «επαναδημοτικοποιήσει» το νεράκι το 2010.
Να υπενθυμίσουμε εδώ – μιας και η Αργεντινή είναι στο επίκεντρο των συζητήσεων – πως ο ολέθριος νεοφιλελεύθερος πρόεδρος Κάρλος Μένεμ είχε παραδώσει το 60% του πληθυσμού σε ιδιώτες παρόχους νερού από το 1993. Μετά την κρίση του 2001 ο πρόεδρος Νέστορ Κίρχνερ επανέφερε το νερό στην κρατική ιδιοκτησία το 2006 συμπεριλαμβανομένου του Μπουένος Άιρες.
«Ανθρώπινο δικαίωμα, αλλά όχι τσάμπα»
Στον αντίποδα, ο Peter Brabeck-Letmathe, πρόεδρος της Nestlé, της μεγαλύτερης εταιρείας παραγωγής τροφίμων στον κόσμο και πάτρωνας των μεταλλαγμένων, φρόντισε από το 2013 να δείξει τα δόντια του: «Υπάρχουν μερικές παρανοήσεις σχετικά με τις ιδέες μου για το νερό. Ας το κάνω ξεκάθαρο από την αρχή: Πάντα υποστήριζα το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό. Ο καθένας θα πρέπει να έχει αρκετό, καθαρό, ασφαλές νερό για τις καθημερινές του ανάγκες (50-100 λίτρα ημερησίως) αλλά όχι για να γεμίζει την πισίνα του* ή να πλένει το αυτοκίνητο του. Υπάρχει μια διαφορά. Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε για το νερό. Μέχρι το 2015 περίπου 1,8 δισεκατομμύρια άνθρωποι θα ζουν σε περιοχές χωρίς επάρκεια νερού. Η έλλειψη αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Πρέπει να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε το νερό σαν ένα πολύτιμο πόρο. Το νερό θα πρέπει να έχει καλύτερη διαχείριση και καλύτερη τιμολόγηση. Το να δώσουμε αξία στο νερό είναι προϋπόθεση για να επενδύσουμε στην έρευνα νερού».
Στη συνέχεια κατηγόρησε την (παραδοσιακή) γεωργία πως απορροφά (σε αντιθεση με την καλλιέργεια μεταλλαγμένων) το 95% του γλυκού νερού και …τιμολόγησε το στοιχειωδέστερο αγαθό: «Το νερό όπως κάθε άλλο διατροφικό αγαθό θα πρέπει να έχει αγοραστική αξία. Η ιδέα ότι το νερό αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα, προέρχεται από εξτρεμιστικές μη κυβερνητικές οργανώσεις», κατάληξε ο Brabeck, ανατρέποντας το προοίμιο των δηλώσεων του.
Το κεφάλαιο έχει την τάση να συγκεντρώνεται, να μεταναστεύει εκεί όπου υπάρχει υψηλότερο κέρδος. Με αυτήν την έννοια έχει την αξία της η απόφανση του Γενικού Διευθυντή της DOW Chemical. Ο ελληνικής καταγωγής Αυστραλός Andrew Liveris είχε πει από το 2008 πως «το νερό είναι το πετρέλαιο του 21ου αιώνα».
Ενθαρρυνόμενοι από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, η Γουόλ Στριτ, τα hedge funds και Ασφαλιστικές ετοιμάστηκαν για γενικευμένη επιδρομή στο νερό. Η Goldman Sachs συγκέντρωσε μεταξύ 2006 και 2012 περίπου 10 δισ. δολάρια για «επενδύσεις» στο νερό. Μόνο το 2008, όπως έγραψε η New York Times, οι Goldman Sachs, Morgan Stanley, Credit Suisse, Kohlberg Kravis Roberts, και Carlyle είχαν συγκεντρώσει 250 δισ. δολάρια για μια παγκόσμια σταυροφορία εξαγοράς υδάτινων πόρων.
Οι κερδοσκόποι αυτοί χαρακτηρίζουν σε εκθέσεις τους «το νερό πιο ζωτικό από το πετρέλαιο». Η Citi Group αποφαίνεται πως «η αγορά νερού σύντομα θα επισκιάσει αυτές του πετρελαίου, αγροτικών προϊόντων και πολυτίμων μετάλλων». Πανομοιότυπες εκθέσεις συνέταξαν και οι UBS και Credit Suisse. Οι αναλυτές της JPMorgan υπολογίζουν τις σχετικές υποδομές των αναδυόμενων αγορών στα 16 τρις ευρώ για την τρέχουσα δεκαετία. Το DowJones Financial News Online υπολόγιζε το 2007 τις ευρωπαϊκές υποδομές ύδρευσης μεταξύ 3 και 4,3 τρισ. ευρώ.
«Επενδυτές» χωρίς ρίσκο
Η Goldman Sachs σημείωνε πως «οι επενδυτές που ξέρουν πώς να παίξουν με το «μπουμ» των υποδομών θα ανταμειφθούν πλουσιοπάροχα. Το νερό αποτελεί στις ΗΠΑ μιαν αγορά 425 δισ. δολαρίων και μια επικίνδυνη ανεπάρκεια νερού θα ήταν πιο σοβαρή απειλή για την ανθρωπότητα τον 21ο αιώνα από την έλλειψη τροφής».
Το 2007 η Barclays Capital συνεταιρίστηκε με την Protected Distribution Limited (PDL) για την έκδοση ενός επενδυτικού Fund για το νερό με έδρα τα Νησιά Μαν και με αναμενόμενες αποδόσεις 9% – 11% ετησίως. Με σκοπό να επενδύσει στις ιδιωτικοποιήσεις νερού εγγυήθηκε προστασία του αρχικού κεφαλαίου των επενδυτών κατά 100% μέχρι την ωρίμαση του Fund τον Οκτώβριο του 2017. Σε μια άλλη περίπτωση η κυβέρνηση της Βολιβίας, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, είχε υπογράψει, υπό την πίεση της Παγκόσμιας Τράπεζας, το 1997 μυστική συμφωνία για ετήσιες αποδόσεις 15% στους «επενδυτές» στην πόλη Cochabamba. Με μυστικό άρθρο, εγγυημένες αποδόσεις υπήρχαν και στο συμβόλαιο για την ιδιωτικοποίηση του νερού του Βερολίνου το 1999.
Μία παράμετρος που προσελκύει τους διψασμένους κερδοσκόπους είναι και η προοπτική της αυξανόμενης βιομηχανοποίησης και αστικοποίησης Κίνας, Ινδίας και άλλων περιφερειακών δυνάμεων. Η Ινδία εξάλλου έχει υποστεί την εμπειρία της ιδιωτικοποίησης του νερού (Citi, Blackstone, IDFC) αν και χώρες όπως η Γαλλία (Veolia, Suez) και η Βρετανία (Deutsche Bank, Cheung Kong Infrastructure) είχαν προηγηθεί.
Οι εταιρείες συνδυάζουν τις εξαγορές αυτές συχνά τις με την απαγόρευση συλλογής ακόμη και βρόχινου νερού από ιδιώτες.
Όπως συνέβη στο Περού όπου το ΔΝΤ επέβαλε στη «συνεργάσιμη» κυβέρνηση Φουχιμόρι να απαγορεύσει στους ιθαγενείς να μαζεύουν νερό ακόμη και από τις στέγες των σπιτιών τους.
Όπως συνέβη και στον μεγαλοκτηματία Gary Harrington από το Όρεγκον που καταδικάστηκε σε φυλάκιση 30 ημερών επειδή άντλησε νερό το κτήμα του που έχει έκταση 170 εκταρίων. Μετά από καταγγελία του δισεκατομμυριούχου T. Boone Pickens ο οποίος κατέχει «δικαιώματα νερού» στον υδροφορέα Ogallala έκτασης 200.000 εκταρίων για άντληση και πώληση 246 δισεκατομμυρίων λίτρων νερού.
«Το νερό είναι φθηνό σήμερα»
Όμως ποια είναι η τιμολογιακή πολιτική που προδιαγράφουν οι «βαρώνοι του νερού»; Το συνηθισμένο μύθευμα του νεοφιλελευθερισμού («καλύτερες και φθηνότερες υπηρεσίες») είναι εξόφθαλμα ψευδές εκ προοιμίου για την περίπτωση του νερού. Δεν κάνουν τον κόπο καν να το επικαλεστούν. Είναι εξάλλου καταγεγραμμένο πως οι ιδιωτικοποιήσεις υποδομών νερού παντού έφεραν δραματικές αυξήσεις των τιμολογίων. Πάνω από 15% ετησίως στην περίπτωση του Βερολίνου.
Συνοδεύτηκε μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις με παταγώδεις αποτυχίες των «επενδυτών» να παρέχουν στοιχειώδεις υπηρεσίες. ΄Όπως στις περιπτώσεις του Βερολίνου, της Τζακάρτας, της Κοτσαμπάμπα και του Νταρ Ες-Σαλάμ. Στην Κοτσαμπάμπα, τρίτη σε μέγεθος πόλη της Βολιβίας, οι ιδιώτες μόλις πήραν στα χέρια τους το νερό επέβαλαν σε σύντομο χρόνο διαδοχικές αυξήσεις 38% συν 20% συν 25%.
Η Allianz SE που ίδρυσε την Allianz RCM Global Water Fund παρακινούσε τους υποψήφιους επενδυτές πως «το νερό προσφέρει μακροπρόθεσμες ελκυστικές επενδυτικές ευκαιρίες. Η άνοδος των τιμών του πετρελαίου συσκοτίζει μιαν ακόμη πιο σοβαρή έλλειψη: Του νερού. Ένα κεντρικό ζήτημα είναι πως η πραγματική αξία του νερού δεν αναγνωρίζεται… Το νερό τείνει να υποτιμολογείται σε όλον τον κόσμο. Ίσως αυτός είναι ένας λόγος που σε πολλά μέρη υπάρχει έλλειψη νερού εξαιτίας της απουσίας επενδύσεων».
Ευκρινέστερη και απειλητικότερη προειδοποίηση για μια εφιαλτική εκτίναξη των τιμών δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Πολύ περισσότερο όταν η Citigroup προέτρεπε τους ιδιοκτήτες «δικαιωμάτων νερού» να μην πωλούν απευθείας στους Αμερικανούς αγρότες στην τιμή των 50 δολαρίων ανά στρέμμα αλλά μέσω εταιρειών Άντλησης με 3.000 δολάρια. Δηλαδή συνιστά μια υπερτίμηση 6.000%.
Σε ένα «φυσικό μονοπώλιο» (όπου δηλαδή δεν μπορεί να κατασκευαστεί ένα δεύτερο, παράλληλο δίκτυο) όπως είναι το σύστημα Ύδρευσης, είναι εντελώς παράλογο να προσδοκά κάποιος πως θα υπάρξουν βελτιώσεις ή οφέλη για τους καταναλωτές. Ένα είναι το επιδιωκόμενο από τα κοράκια των αγορών: Η απόσπαση των μέγιστων κερδών από ένα αγαθό χωρίς το οποίο ο άνθρωπος δεν μπορεί να επιβιώσει περισσότερο από λίγα εικοσιτετράωρα.
Όμως το χειρότερο είναι πως τα κοράκια αυτά βρίσκουν μέσα στο ελληνικό πολιτικό σύστημα συνεργούς, τόσο πειθήνιους και υποταγμένους που είναι πρόθυμοι να παραδώσουν το νερό στους κερδοσκόπους σε τιμές μάλιστα που θα ορίσουν οι πρώτοι. Οι δεύτεροι, οι ασπόνδυλοι Έλληνες «Φουχιμόρι» – παρά την αντίθετη γνώμη του Συμβουλίου Επικρατείας – ετοιμάζονται να ολοκληρώσουν την καταστροφική κυβερνητική θητεία τους με το έγκλημα της πώλησης των ΕΥΔΑΠ η οποία έχει 4,3 εκατομμύρια πελάτες και ΕΥΑΘ (510.000), στους εκπροσώπους του πιο αρπακτικού κεφαλαίου. Αν προλάβουν…
* Από εδώ πρέπει να υπέκλεψε την ιδέα και ο Στουρνάρας, όταν αρνήθηκε να μειώσει το φόρο του πετρελαίου θέρμανσης «για να μην θερμαίνουν οι πλούσιοι της πισίνες τους».