Ουκρανία: Νοσταλγοί των «SS», Ολιγάρχες και λιτότητα αλά…ελληνικά

Μωυσής Λίτσης

Στον πλήρη εξανδραποδισμό οδηγείται η Ουκρανία με το ΔΝΤ-ΕΕ να ετοιμάζουν πακέτο λιτότητας αλά… ελληνικά. Την ίδια στιγμή Ολιγάρχες, πρώην κεντρικοί τραπεζίτες όπως ο  μεταβατικός πρωθυπουργός Αρτσένι Γιατσένουκ και νοσταλγοί των «Ες-Ες» καθορίζουν τη μοίρα μιας χώρας που καλείται ή να γίνει εφαλτήριο της ΕΕ προς την κεντρική Ασία ή της αναδυόμενης νέας ρωσικής ηγεμονίας υπό τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
 

 

 Το τι σημαίνει «πακέτο βοήθειας» από την ΕΕ-ΔΝΤ το γνωρίζουμε πολύ καλά στην Ελλάδα. Μόνο που η Ουκρανία έχοντας ήδη καταβάλλει υψηλό τίμημα  για τις μεταρρυθμίσεις που ακολούθησαν μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού»,  θα κληθεί να δώσει νέο φόρο αίματος με το λαό της χώρας να ελπίζει ότι η σύνδεση με την ΕΕ θα είναι διαβατήριο ευημερίας…
 

«Ο Γιατσένουκ λέει ότι αυτό που έκαναν οι Έλληνες στον εαυτό τους πρέπει να κάνουμε και εμείς στους εαυτούς μας», σχολιάζει σε σχετικό ρεπορτάζ του κάθε άλλου παρά γνωστού για κοινωνικές ευαισθησίες περιοδικού «Forbes», ο Βλαντιμίρ Σινιορέλι, πρόεδρος της επενδυτικής εταιρίας Bretton Woods Researchτου Νιού Τζέρσεϊ. «Θέλει να ακολουθήσει το ελληνικό οικονομικό μοντέλο. Ποιος στο διάολο θέλει να το ακολουθήσει;».
 

 Ο Γιατσένουκ, πρώην κεντρικός τραπεζίτης και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος «Πατρίδα» της Γιούλια Τιμοσένκο, το οποίο είχε πάρει λιγότερο από 7% στις προεδρικές εκλογές του 2010, έχει ήδη προϊδεάσει τους συμπατριώτες του, λέγοντας πως θα είναι «ο πιο αντιδημοφιλής πρωθυπουργός»  στην ιστορία της χώρας του.

 

Ξανάρχεται το ΔΝΤ

 

Σκληρή λιτότητα αλά…ελληνικά ευαγγελίζεται ο Γιατσένουκ

 

 Η σκληρή λιτότητα που ετοιμάζουν Κίεβο και ΔΝΤ προβληματίζει ακόμη και δυτικά ΜΜΕ, που φοβούνται την περαιτέρω εξαθλίωση της χώρας και την ισχυροποίηση των εθνικιστικών τάσεων με κίνδυνο «γιουγκοσλαβοποίησης».
 

 «Είδαμε τη δεκαετία του ’90 και το τι έκανε το ΔΝΤ στη Ρωσία με τον Γέλτσιν. Θα κάνουν το ίδιο στην Ουκρανία. Θυμάστε τον Μιλόσεβιτς στη Γιουγκοσλαβία;  Μόλις το ΔΝΤ τελείωσε με την Γιουγκοσλαβία ήταν θέμα χρόνου τα αποσχιστικά κινήματα να κερδίσουν έδαφος. Πιστεύω πως τα πράγματα στην Ουκρανία μπορεί να γίνουν πραγματικά πολύ άσχημα», συμπληρώνει ο προαναφερθείς οικονομολόγος.
 

 Ο Μίτσελ Ορενστάϊν, πολιτικός επιστήμων, συνεργάτης μεταξύ άλλων του Κέντρου Davis για τις Ρωσικές και Ευρωασιατικές Σπουδές στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, με πρόσφατο άρθρο του στον γνωστό ιστότοπο «Project Syndicate», κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την «πιθανή απώλεια της Ουκρανίας», εξαιτίας των σκληρών μέτρων λιτότητας που ετοιμάζουν Κίεβο και ΔΝΤ, πριν τις επερχόμενες εκλογές του Μαΐου.
 

 Μεταξύ των μέτρων περιλαμβάνονται η κατάργηση των επιδοτήσεων στην ενέργεια-ζήτημα που ήδη είχε σκαλώσει κατά την πρώτη «επίσκεψη» του ΔΝΤ στη χώρα μετά την κρίση του 2008- οι οποίες ανέρχονται σε 7,5% του ΑΕΠ. «Σε μια χώρα όπου το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού χρειάζεται επιδοτήσεις στη θέρμανση για να επιβιώσει και στην οποία απαιτούνται τεράστιες επενδύσεις για την αύξηση της ενεργειακής αποτελεσματικότητας, η ξαφνική κατάργηση της ενίσχυσης των νοικοκυριών είναι πολιτικά ανέφικτη», υπογραμμίζει ο Ορενστάϊν.
 

 Οι «πατριώτες» του Κιέβου λοιπόν δεν διστάζουν να ξεπαγιάσουν τον ουκρανικό λαό, προκειμένου να πάρουν τα λεφτά του ΔΝΤ, που όλοι ξέρουμε πλέον το που καταλήγουν: στους ποικιλώνυμους δανειστές, που δάνειζαν για να γεμίζουν οι τσέπες  Ουκρανών και Ρώσων κλεπτοκρατών, που ηγήθηκαν της μετάβασης της Ουκρανίας από το σταλινισμό του «υπαρκτού σοσιαλισμού»(τον οποίο πιστά υπηρέτησαν) στην εξαθλίωση του υπαρκτού καπιταλισμού.

 

 Οικονομική παρακμή και AIDS

 

 

Εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο χημικών

 Η κατάσταση της ουκρανικής οικονομίας είναι τραγική. Η βιομηχανική παραγωγή της χώρας μειώνεται επί 20 συνεχόμενους μήνες και η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο αύξησης κατά 37% του λογαριασμού για το ρωσικό φυσικό αέριο. Η οικονομία εκτιμάται ότι θα παρουσιάσει ύφεση 3% φέτος. Δυτικοί οικονομολόγοι μιλούν για χαμένη εικοσαετία, καθώς αλλεπάλληλες κυβερνήσεις πλούτιζαν από το 1991 σε βάρος του λαού. «Η “ανικανότητα” των κυβερνήσεων από το 1991-αν όχι η άμεση αρπαγή πλούτου προς όφελος της ίδιας της πολιτικής ηγεσίας-φαίνεται ότι κυριαρχούσε τις δύο τελευταίες δεκαετίες, αφήνοντας ελάχιστη ή και καθόλου ανάπτυξη για το λαό», γράφει το πρακτορείο «Bloomberg».
 

 Σήμερα το ΑΕΠ της Ουκρανίας βρίσκεται στα ίδια επίπεδα με αυτό δύο δεκαετίες πριν, όταν το ΑΕΠ της Ρουμανίας και της Πολωνίας αυξήθηκε κατά 60% και 130% αντίστοιχα. Η χώρα βρίσκεται στο 144 όσον αφορά τη διεθνή κατάταξη για τη διαφθορά, σε σύνολο 177 κρατών.
 

 Τα συναλλαγματικά αποθέματα μειώθηκαν σε 15,5 δισ. δολάρια το Φεβρουάριο, επίπεδο που είναι το χαμηλότερο εδώ και οκτώ χρόνια, ενώ το εθνικό νόμισμα, το γκρίβνα, έχει υποχωρήσει μέχρι στιγμής φέτος πάνω από 12%, παρουσιάζοντας τη τρίτη χειρότερη επίδοση στον κόσμο μετά το πέσο Αργεντινής και το νόμισμα του Καζακστάν.
 

 Πριν ακόμη το νέο γύρο επώδυνων μέτρων η Ουκρανία είχε υποστεί μία τεράστια κοινωνική καταστροφή μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Η Ουκρανία, παρά την ύπαρξη ισχυρής βιομηχανικής δομής από την εποχή της πρώην ΕΣΣΔ, κυρίως στο ρωσόφωνο ανατολικό τμήμα της, είναι η 80η πιο φτωχή χώρα στο κόσμο με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της μικρότερο από αυτό του Ιράκ ή της Βοσνίας-όλοι θυμόμαστε τη ροή γυναικών από την Ουκρανία προς τη χώρα μας τη δεκαετία του ’90, που απασχολούνταν σε εργασίες όπως η φροντίδα ηλικιωμένων κλπ, προκειμένου να συντηρήσουν την οικογένειά τους που είχε μείνει πίσω στην πατρίδα.
 

 Πάνω από το ένα τρίτο του πληθυσμού, 11 εκατομμύρια άνθρωποι, ζουν κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας το οποίο ορίζεται σε μόλις 1.176 γκρίβνα(78 ευρώ). Η επίσημη ανεργία ανέρχεται σε 7,5%, ωστόσο υπάρχει μεγάλος αριθμός υποαπασχολουμένων, ενώ χιλιάδες Ουκρανοί έχουν αναζητήσει δουλειά στο εξωτερικό. Το 15% των Ουκρανών έχει εγκαταλείψει τη χώρα, δημιουργώντας μία από τις μεγαλύτερες κοινότητες διασποράς στο κόσμο. Μεταξύ 1991, χρονιά διάλυσης της πρώην ΕΣΣΔ, και 2010, ο πληθυσμός της Ουκρανίας μειώθηκε από 51,7 εκατομμύρια σε 45,9 εκατομμύρια.

Θερίζει o ιός του AIDS

 Η χώρα διαθέτει επίσης ένα από τα υψηλότερα ποσοστά μητρικής θνησιμότητας στην Ευρώπη, κυρίως λόγω της εξάπλωσης του ιού HIV/AIDS  και της ελλιπούς φροντίδας υγείας. Το 2012 υπήρχαν 57 νέα κρούσματα την ημέρα.
 

 Η Ουκρανία, έγραφε ο «Εκόνομιστ» το 2011, έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά θυμάτων AIDS στην Ευρώπη στις ηλικίες άνω των 15 ετών.  Το 90% των κρουσμάτων AIDS  στην ανατολική Ευρώπη, προέρχεται από την Ουκρανία και τη Ρωσία μαζί.  Λιγότερο από 20% των ασθενών λαμβάνει θεραπεία, όταν στην Μποτσουάνα και τη Ρουάντα τα ποσοστά ανέρχονται σε άνω του 80%. «Η κυβέρνηση της Ουκρανίας δείχνει να μην ενδιαφέρεται για τα προγράμματα πρόληψης», τόνιζε στο σχετικό του ρεπορτάζ ο «Εκόνομιστ».
 

 Με τέτοιας έκτασης ανθρωπιστική και κοινωνική καταστροφή, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τα οδυνηρά αποτελέσματα που θα επιφέρουν οι πολιτικές σκληρής λιτότητας που ευαγγελίζεται η μεταβατική κυβέρνηση του Κιέβου, αν μάλιστα λάβει υπόψη την καταστροφή που συντελείται επί μια τριετία στην απείρως πλουσιότερη από πλευράς εισοδήματος Ελλάδα και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου.

 

 Ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα;

 

 Για το ποιόν των Ουκρανών «επαναστατών» έχουν ήδη γραφεί αρκετά σε πολλά δυτικά ΜΜΕ, του γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ» συμπεριλαμβανομένου, το οποίο σε πρόσφατο ρεπορτάζ του αναφερόταν στη στενή σχέση των Ουκρανών «εθνικιστών» του Σβόμποντα με τους νεοναζί της Γερμανίας αλλά και γενικότερα στην ταυτότητα των Ουκρανών ακροδεξιών, που έχουν ήδη καταλάβει καίρια πόστα στη νέα μεταβατική κυβέρνηση του Γιατσένουκ.
 

 Δεν πάει άλλωστε πολύς καιρός που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξέφραζε σε  έκθεση για την κατάσταση στην Ουκρανία, το Δεκέμβριο του 2012(άρθρο 8), «ανησυχία για την αύξηση του εθνικιστικού συναισθήματος στην Ουκρανία, το οποίο εκφράζεται με τη στήριξη στο κόμμα Σβόμποντα, το οποίο είναι ένα από τα δύο νέα κόμματα που πρόκειται να ενταχθούν στην Verkhovna Rada(Ουκρανική Βουλή)» και θύμιζε πως «αντισημιτικές και ξενοφοβικές απόψεις είναι αντίθετες με τις βασικές αξίες και αρχές της ΕΕ…».

 Ο ηγέτης των Ουκρανών νεοναζί Oleh Tyahnybok

 

 

 Το 2000 η ΕΕ δεν δίσταζε να επιβάλλει κυρώσεις κατά της Αυστρίας επειδή ο ακροδεξιός Χάϊντερ, γνωστός θαυμαστής του Χίτλερ και των πολιτικών του Γ΄ Ράϊχ, σχημάτιζε κυβέρνηση συνασπισμού με το Λαϊκό κόμμα. Αντιθέτως σήμερα η ΕΕ, στο όνομα του ανταγωνισμού απέναντι στον ανερχόμενο ρωσικό ηγεμονισμό, υπογράφει συμφωνία σύνδεσης με μία κυβέρνηση στην οποία μετέχουν «απόγονοι» των ουκρανικών «Ες-Ες», των οποίων η αγριότητα κατά Εβραίων και Ρώσων ξεπερνούσε σε αγριότητα ακόμη και αυτήν των αφεντικών τους.

 Εκτός όμως από τους απογόνους των «Ες-Ες» θέσεις κλειδιά έχουν πάρει και γνωστοί Ουκρανοί Ολιγάρχες. Ιδού ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα του ουκρανικού «επιχειρείν».

 Ο Ihor Kolomoyskyi, ο οποίος έχει τοποθετηθεί επικεφαλής της περιφερειακής κυβέρνησης τουDnipropetrovsk, είναι μεγιστάνας στο χώρο των μετάλλων, των τραπεζών και των ΜΜΕ και θεωρείται ο δεύτερος πλουσιότερος άνθρωπος στην Ουκρανία, με την καθαρή αξία της περιουσίας του να ανέρχεται σε 6,5 δισ. δολάρια.
 

 Είναι συνιδρυτής της PrivatBank, οι δραστηριότητες της οποίας επεκτείνονται στις αερομεταφορές, τα ΜΜΕ, το χρηματοπιστωτικό κλάδο, τα πετρέλαια και τα μέταλλα. Ο Kolomoyskyi έχει διπλή υπηκοότητα-είναι και Ισραηλινός πολίτης- η οποία όμως δεν αναγνωρίζεται από τις ουκρανικές αρχές. Η εβραϊκή του καταγωγή χρησιμοποιείται για να υποβαθμιστεί ο φασιστικός και αντισημιτικός χαρακτήρας πολλών από όσους μετέχουν στη νέα κυβέρνηση.
 

 Ο Slawomir Matuszak, αναφέρει σε μελέτη του Ουκρανικού Κέντρου Ανατολικών Σπουδών με τίτλο «Η Δημοκρατία των Ολιγαρχών: Η επιρροή των Επιχειρηματικών Ομίλων στην πολιτική της Ουκρανίας, 2012»-ο αναγνώστης μπορεί να βρει αναλυτικές πληροφορίες στην εν λόγω μελέτη για το who is who των Ουκρανών Ολιγαρχών, των ρωσόφωνων συμπεριλαμβανομένων- ότι σε καμιά άλλη ανατολικοευρωπαϊκή χώρα οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι «δεν έχουν τόση μεγάλη επιρροή στην πολιτική όσο στην Ουκρανία». «Θα τολμούσε κάποιος να πει ότι τα διαπλεκόμενα συμφέροντα των ολιγαρχών είναι ο πραγματικός μηχανισμός που καθορίζει τη διαμόρφωση της πολιτικής στην Ουκρανία», γράφει.
 

 Αντιπρόεδρος της περιφερειακής κυβέρνησης του Dnipropetrovsk είναι ο Boris Filatov, ένας από τους πλουσιότερους επιχειρηματίες στην περιοχή και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ουκρανών που εδρεύει στις Βρυξέλλες. Σύμφωνα με δημοσίευμα του ρωσικού δικτύου RT, οFilatov  φέρεται να είναι θαυμαστής του θεωρούμενου σήμερα εθνικού ήρωα της Ουκρανίας, συνεργάτη των ναζί Στέφαν Μπαντέρα. « Είμαι υπερήφανος για τον Μπαντέρα. Είναι ο ήρωας μου», φέρεται να έχει γράψει.

Akhmetov: Ο μαφιόζος που έγινε…επιχειρηματίας. 

 

 Οι Ουκρανοί Ολιγάρχες δεν διστάζουν μάλιστα να αλλάζουν στρατόπεδο όταν βλέπουν πως ο αγαπημένος τους πολιτικός έχει φάει τα ψωμιά του… Για παράδειγμα οRinat  Akhmetov, από βασικός χρηματοδότης μέχρι πρότινος του Κόμματος των Περιφερειών, του έκπτωτου φιλορώσου προέδρου Βίκτωρ Γιανουκόβιτς, έγινε μέσα σε μία νύχτα «πατριώτης» που υπόσχεται να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να αποτρέψει την επικείμενη ρωσική εισβολή. Διατέλεσε μάλιστα και βουλευτής του εν λόγω κόμματος(2006-2007, 2007-2012).

 Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα των μαφιόζων που ωφελήθηκαν άμεσα από την πτώση της πρώην ΕΣΣΔ.. ToWikipedia γράφει ότι ο Ουκρανός συγγραφέας SerhiyKuzin, στο βιβλίο του «Ανθολογία της Μαφίας τουDonetsk» αναφέρει ως «μέλος της μαφίας» τον Akhmetov. Το ίδιο το υπουργείο Εσωτερικών σε έκθεσή του το 1999 για τη «Δομή των Μεγαλύτερων Εγκληματικών Οργανώσεων της Ουκρανίας» χαρακτήριζε τον Akhmetov, αρχηγό του οργανωμένου εγκλήματος!

 

Πηγές:

http://www.forbes.com/sites/kenrapoza/2014/02/27/washingtons-man-yatsenyuk-setting-ukraine-up-for-ruin/
http://www.bloomberg.com/news/2014-03-13/ukraine-s-yatsenyuk-sees-commitment-to-change-helping-imf-loan.html
http://www.project-syndicate.org/commentary/mitchell-a–orenstein-says-that-the-west-should-not-demand-austerity-until-after-the-may-election
http://www.wsws.org/en/articles/2014/03/15/pers-m15.html
http://www.economist.com/blogs/easternapproaches/2011/12/aids-ukraine
http://www.spiegel.de/international/europe/indirect-berlin-support-for-ukrainian-right-wing-extremists-svoboda-a-959073.html
http://www.spiegel.de/fotostrecke/photo-gallery-the-right-wing-connection-fotostrecke-112278-6.html
http://iacknowledge.net/nazis-come-to-power-in-europe-for-first-time-since-world-war-ii-where-is-the-outrage/
http://www.globalresearch.ca/ukraines-neo-nazis-stepan-bandera-and-the-legacy-of-world-war-ii/5373773?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=ukraines-neo-nazis-stepan-bandera-and-the-legacy-of-world-war-ii
http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+TA+P7-TA-2012-0507+0+DOC+XML+V0//EN
http://www.wsws.org/en/articles/2014/03/12/olig-m12.html
http://www.osw.waw.pl/sites/default/files/prace_42_en.pdf
http://en.wikipedia.org/wiki/Rinat_Akhmetov
Η οικονομία με άλλο μάτι

Πηγή:

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/oykrania-nostalgoi-ton-%C2%ABss%C2%BB-oligarxes-kai-litotita-ala%E2%80%A6ellinika

Στοχοπροσύλωση…

Οι πιο πολλοί συμπατριώτες μας στέκονται άναυδοι μπροστά στην κατάσταση χωρίς να αντιδρούν, είτε ελπίζοντας σε κάτι που θα συμβεί, είτε φοβούμενοι δραστική αλλαγή του συστήματος θα επιφέρει…

χάος, είτε για οποιοδήποτε λόγο.

Αναρωτιέμαι αν ήξεραν που οδεύει το πράγμα, ή αν κάνους πως δεν βλέπουν που πάει το πράγμα τι θα έκαναν.

by…kopria

Πρώτο βήμα, και κυριότερο είναι να ξεκαθαρίσεις την πραγματικότητα και να αποδεχτείς που οδηγεί.

Η πραγματικότητα είναι ότι καταλύθηκε κάθε επίφαση Δημοκρατίας και εφαρμόζεται ένα σύστημα όπου κάθε είδος παραγόμενης υπεραξίας από οποιονδήποτε που εργάζεται, από τον ανειδίκευτο εργάτη μέχρι τον επιστήμονα θα καταλήγει στα χέρια πολύ λίγων ψηλά στην ιεραρχία.

Καταργείται επίσης η έννοια του δημόσιου χώρου και πλούτου.

Στην διεκδίκηση κάθε αιτήματος θα εφαρμόζεται στυγνή και βίαιη καταστολή.

Ο Δημόσιος χώρος παραδίδεται στην αγορά και ο πλούτος στην οικονομική ελίτ.

Η κυβέρνηση υπάρχει μόνο για επιβάλει με το κράτος και τη βία, ως άλλος Ζεύς στον Προμηθέα, την αναδιανομή των πραγμάτων.

Το μέλλον για όλους μας, πλην των ολιγαρχών, των υπαλληλίσκων κυβερνώντων και των σκυλιών που γαυγίζουν έξω από τη μάντρα της βουλής στον κόσμο θα είναι πρωτο βιομηχανική κατάσταση του εργάτη-δούλου όχι μόνο με υποτυπώση αμοιβή αλλά και χωρίς καμία κρατική/δημόσια προστασία  ή πρόνοια, οι οποίες παραχωρούνται και αυτές προς εκμετάλλευση στον ιδιώτη και θα έχουν πρόσβαση μόνο όσοι δύνανται.

Αυτό το κράτος που μετατρέπει το μέλλον μας και το μέλλον το παιδιών μας σε εφιάλτη ΔΕΝ έχει κανενός είδους νόημα ύπαρξης και όσο πιο γρήγορα καταργηθεί τόσο το καλλίτερο για όλους μας.

Η σημειολογία της ακαδημαϊκής μωρολογίας

Πόσες αμφισημίες χωράνε άραγε σε μια πρόταση; Η βαθιά κατανόηση του Είναι και τουΕγώ, απελευθερώνει; Είσαι ένας αγροίκος αν δεν καταλαβαίνεις γρι απ’ την Φαινομενολογία του Πνεύματος[1]; Μήπως τελικά αν διαβάσω την Κριτική της Κριτικής Δύναμης[2] για τέταρτη φορά να βγάλω μιαν άκρη; Μήπως όλες οι απαντήσεις για το σύμπαν, την αλήθεια και τα πάντα μου φωνάζουν μέσα απ’ τις σελίδες της και εγώ κωφεύω; Αν κατανοήσω τους χρησμούς της εγελιανής αριστεράς, κλείνω v.i.p. θέση για τον μαρξιστικό παράδεισο; Εκεί που το κράτος μαραίνεται, γίνεται ένας μικρό τόπι και μ’ αυτό αθλοπαιδειούν οι ψυχές των προλετάριων. Τα ερωτήματα έρχονται αμείλικτα να διαταράξουν και την ελαφρότερη των συνειδήσεων. Στριφογυρίζεις στα σεντόνια σου, αναζητώντας την έρμη την απάντηση, αλλά αυτή έχει βάλει πλώρη για αλλού.

 

Ησυχάστε. Κατ’ αρχάς, αν όλος αυτός ο κυκεώνας βερμπαλισμού ήταν απελευθερωτικός, αν έδινε ουσιαστικές απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα, πρώτα απ’ όλα θα οδηγούσε σε μια αξιοπρεπέστερη στάση ζωής αυτούς που τα έγραψαν. Επί παραδείγματι, η σχέση του Χέγκελ με το κράτος και την εξουσία είναι γνωστή∙ τόσο του Φίχτε, αλλά και άλλων «ευπρεπών» εκφραστών του γερμανικού Ιδεαλισμού[3]. Αν πάλι ρίξουμε μια ματιά στο σήμερα και στο καθ’ ημάς ακαδημαϊκό conclave της φιλοσοφίας, συνήθως ανακαλύπτουμε ανθρώπους που τόσο η σχέση τους με την ύλη, όσο και αυτές με την πολιτική και την εξουσία μόνο αξιοπρεπείς δεν θα τις ονομάτιζες. Δεν περιμέναμε βέβαια να ζούνε σε πιθάρια, όπως ο Διογένης, ούτε να σιτίζονται απ’ την αγαθοεργία των συνανθρώπων τους, όπως ο Σωκράτης. Απ’ τα πιθάρια, όμως, μέχρι τους ακαδημαϊκούς θώκους και τα ψηφοδέλτια επικρατείας, μεσολαβεί μια κάποια απόσταση. Φυσικά, υπάρχουν και εξαιρέσεις, οι οποίες ως γνωστόν επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Τι σημασία όμως έχει να απεραντολογείς για τούτο ή για τ’ άλλο, όταν στην ουσία δεν μιλάς για τίποτα, αλλά το μόνο που κάνεις είναι να φιλοτεχνείς μέσα απ’ τις λέξεις ένα κακόγουστο γλυπτό δίχως συναισθήματα; Η ελευθερία βρίσκεται στην απλότητα. Όχι στην απλοϊκότητα γιατί και αυτή είναι απότοκο της εκπαίδευσης∙ όχι της αυτομόρφωσης.[4] Από ένα χρονικό σημείο και έπειτα, η φιλοσοφία παύει να δίνει απαντήσεις και σχηματοποιεί μόνο ερωτήσεις που δεν αφορούν στην ουσία κανέναν. Μοιάζει με το μουρμούρισμα μιας προσευχής από στόματα ανθρώπων, που απλώς επαναλαμβάνουν τα λόγια, χωρίς να έχουν ιδέα από το περιεχόμενό τους. Αναζητά το «καθαρό πνεύμα». Δεν σκύβει πλέον στην αμόλυντη πηγή για δροσερό νερό. Δεν πλέκει άγρια στάχυα στα μαλλιά της μετά το θέρος. Δεν σβαρνίζουν τα πέλματα της το ξερό χώμα. Αντιθέτως, ως άλλος Νάρκισσος, προβάρει μοντέρνα υποδήματα μπρος στον παραμορφωτικό καθρέπτη του κράτους για να κολακευτεί.

Η φιλοσοφία μιλούσε στις καρδιές των ανθρώπων όσο αυτή –αν και εγγενές στοιχείο του πολιτισμού– διατηρούσε εν ζωή τις αισθήσεις του ελεύθερου ανθρώπου. Βρισκόταν έξω∙ στους αγρούς, στις λίμνες, στο δάσος, στο μίσχο μιας τριανταφυλλιάς. Παρατηρούσε με αθώα λαιμαργία τα ίδια ουράνια σώματα που παρατηρούσε και ο απολίτιστος σαμάνος. Ζούσε στα σχήματα, στα χρώματα και στις διαστάσεις του ωραίου. Εμπνεόταν απ’ την απλότητα για να αποδώσει το νόημα της ζωής και κουβέντιαζε για την αφαίρεση και το κενό κάτω απ’ την σκιά του πλατάνου. Στοχαζόταν το ά-τομο, ενώ ξεκαρδιζόταν στα γέλια απ’ το αστείο ενός χωρικού. Ανέπνεε τον θαλασσινό αέρα και γεωμετρούσε με τους σχηματισμούς των γλάρων στον ουρανό. Η φιλοσοφία διατηρούσε, κυρίως εν αγνοία της, τις απολίτιστες ρίζες της ανθρώπινης φυλής, ακόμη και αν στο μεγαλύτερο βαθμό της προσπάθησε να υπερασπιστεί την πόλη.

Η οργανωμένη σκέψη που δεν ζητιανεύει τα συχαρίκια της εξουσίας, αλλά ξεδιψά το πνεύμα των ανθρώπων και τους βοηθά να απελευθερωθούν απ’ τα κρατικά δεσμά, γίνεται το κάλεσμα του σαμάνου στην Γη της ελευθερίας. Οι φιλόσοφοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν είχαν άμεση σχέση με τους κοινωνικούς αγώνες. Ωστόσο, πολλοί από αυτούς υπηρέτησαν την σκέψη με πάθος και ζήλο και ως γνήσιοι καλλιτέχνες της ζωής εξέφρασαν την πολυπλοκότητα της συμπαντικής διεργασίας με απλό και κατανοητό τρόπο. Η γνώση που δεν είναι ένας σωρός από λεκτικές φιοριτούρες, μπορεί να λειτουργήσει απελευθερωτικά.

Η φιλοσοφία, λοιπόν, μούχλιασε σε μπαρόκ αμφιθέατρα, έκοψε το νήμα που την συνδέει με την φύση, απαρνήθηκε την άρρηκτη σχέση της με την αληθινή ζωή. Γιατί άραγε συνέβησαν όλα αυτά; Μα διότι το προχώρημα της εξουσίας, ο εκσυγχρονισμός της τυραννίας και των αλυσίδων μας, προϋπέθεταν την περαιτέρω ενσωμάτωση της οργανωμένης σκέψης στην κρατική μηχανή. Έτσι απ’ τον Αρχύτα και τον Δημόκριτο, φθάσαμε στον Χέγκελ και τον Χάιντεγκερ. Απ’ την ελεύθερη παρατήρηση και τον φυσικό πειραματισμό, οδηγηθήκαμε στην ατελέσφορη ανατομία του υπερβατικού με γλώσσα ψυχρή και ακατανόητη. Οι υπήκοοι οφείλουν να μην καταλαβαίνουν και πολλά-πολλά. Η «γνώση» πρέπει να κατέχεται απ’ το κρατικό ιερατείο, να εξυπηρετεί την διαιώνιση της κυριαρχίας. Ουσιαστικά, ο πολιτισμός, αν και τεχνολογικά έχει ανέλθει στα ψηφιακά σύννεφα, επιστρέφει πνευματικά στο έρεβος των ταρτάρων. Το ιερατείο κρατά φυλαγμένη την «γνώση» και οι άνθρωποι νομίζουν είτε πως οι ιερείς είναι τόσο σπουδαίοι και τους σέβονται, είτε τόσο δυνατοί και τους φοβούνται. Με άλλα λόγια, οι λίγοι και εκλεκτοί ανταλλάσουν ακαδημαϊκά συγγράμματα για το Είναι και το Εγώ, ενώ η υπόλοιπη ανθρωπότητα οφείλει ν’ αποβλακώνεται στην τηλεόραση και το διαδίκτυο. Δεν μπορεί να προχωρήσει αλλιώς το σχέδιο της παγκόσμιας κυριαρχίας. Εξ άλλου, μπορούμε εύκολα να παρατηρήσουμε πως αφ’ ενός οι κρατιστές με την βοήθεια της τεχνολογίας εξελίσσουν συνεχώς το οπλοστάσιο της άμεσης καταστολής, αφ’ ετέρου δεν φείδονται διόλου προσπθειών και στο προχώρημα των δεσμών στο πνεύμα της ανθρωπότητας.

Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η χριστιανική ηθική, μετουσιώνοντας το αριστοτελικό πνεύμα, συνέλαβε μια μανιχαϊστική εικόνα του κόσμου. Δηλαδή, διχοτόμησε και απομάκρυνε το καλό από το κακό, το σώμα από το πνεύμα, το φως απ’ το σκοτάδι. Έμπλεξε την ιστορία του πνεύματος σε ένα ατέρμονο αδιέξοδο, αφού ήταν υποχρεωμένο να διαλέξει το ένα απ’ τα δυο αντίθετα, που με τόση σοφία ένωσε η φύση. Οι αρχαίες φιλοσοφίες το κατανόησαν βαθειά αυτό και στήριξαν τον τρόπο ζωής τους στην ενότητα, που δημιουργεί η αλληλοσυμπλήρωση των αντιθέτων. Ο ιδεαλισμός είναι τόσο περιοριστικός σα να έχεις σε όλη σου τη ζωή στραμμένο το βλέμμα μόνο στον ουρανό, αγνοώντας τη γη, που τον καθρεφτίζει, σα να θέλεις να ζεις μόνο στα σκοτεινά, ενώ ξέρεις ότι υπάρχει και η μέρα. Η λατρεία του πνεύματος σε βάρος του σώματος, όπως και η σημερινή υλιστική αντιστροφή του δίπολου (δηλαδή η λατρεία του σώματος, που αντί να διατηρείται σε μια ισορροπία, γίνεται υπερτροφικό –με τεχνητούς και αρρωστημένους, μάλιστα τρόπους, καθώς τα κάθε είδους αναβολικά κάνουν θραύση– σε βάρος του πνεύματος, που τις περισσότερες φορές ατροφεί ή νοσεί) θα συνεχίζουν να γεννούν σκλαβωμένους ανθρώπους, εγκλωβισμένους σε έναν θρυμματισμένο κόσμο.

Οι κρατιστές φοβούνται. Γι’ αυτό δεν χωρά αμφισβήτηση. Για να πετύχουν όμως την πλήρη υποδούλωση του ανθρώπινου γένους κάνουν παν το δυνατόν για να το απεκδύσουν απ’ την ανθρωπινότητά του. Δεν νοείται φιλοσοφία έξω απ’ τα αυστηρά όρια του ακαδημαϊσμού. Και εκεί μέσα δεν υπάρχει ελεύθερος συλλογισμός. Τα πάντα πρέπει να προοικονομούν, να εξυπηρετούν και να προωθούν τον τάδε ή τον δείνα εξουσιαστικό σχεδιασμό. Μόνον όσοι ρισκάρουν να χάσουν έδρες, δόξα και παχυλούς μισθούς, βρίσκουν το σθένος να μιλήσουν την γλώσσα της αλήθειας. Δυστυχώς, αυτοί είναι ελάχιστοι.

Το ανθρώπινο, όμως, δεν χωρά στην σκλαβιά∙ εξεγείρεται. Διότι, η ελευθερία, όπως έχουμε ξαναπεί, είναι σύμφυτη της ανθρώπινης ύπαρξης. Και ο άνθρωπος γεννήθηκε για να είναι αναπόσπαστο στοιχείο της Φύσης. Καμία υπέρτατη πνευματική ιδέα δεν είναι σε θέση να απελευθερώσει τον άνθρωπο, όταν αυτή γίνεται αιτία, για να τον αποσπάσει από τον φυσικό κόσμο, στο όνομα μιας τελειότητας. Η ολοκλήρωση, όταν μπορούμε να νοιώσουμε ελεύθεροι στη φύση, δεν οφείλεται στις ακαδημαϊκές περγαμηνές, αλλά στην διαρκή μας προσπάθεια να ζήσουμε ελεύθεροι μέσα στον κόσμο, ψυχή τε και σώματι.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

[1] Φιλοσοφικό έργο του Georg Wilhelm Friedrich Hegel.

[2] Φιλοσοφικό έργο του ImmanuelKant.

[3] ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 122, Δεκ ’12, «Ο Ιδεαλισμός που κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει!».

[4] Η λέξη αυτομόρφωση συχνά χρησιμοποιείται από διάφορα κινηματικά εγχειρήματα και έχει πάρει με τον καιρό μια τυποποιημένη σημασία, όπως συμβαίνει συχνά με λέξεις, που επαναλαμβάνονται από στόματα, που δεν κατανοούν (πλήρως) το νόημά της. Την θεωρούμε όμως πλήρη ουσίας και νοήματος. Μορφώνω σημαίνει δίνω μορφή. Μορφώνομαι, λοιπόν, σημαίνει παίρνω μορφή, μέσα από την γνώση. Και βέβαια το πρόθεμα αυτό- δίνει στη λέξη τη σημασία της αυτενέργειας, της προσωπικής πρωτοβουλίας που αναλαμβάνω, της επιλογής να μορφοποιήσω το πνεύμα μου. Γι’ αυτό και είναι διαφορετική απ’ την εκπαίδευση ή την παιδεία, που προϋποθέτει έναν που παιδεύει και κάποιον άλλον, που παιδεύεται. 

anhsyxia.wordpress

Ο λαός βαριέται, η νεολαία βαριέται, ο ακροδεξιός Σαμαράς δεν βαριέται…

Το editorial της γαλλικής εφημερίδας Μonde στις αρχές του 1968 ήταν “Η Γαλλία βαριέται, η νεολαία βαριέται, ο στρατηγός Ντε Γκολ βαριέται”. Λίγο καιρό μετά η φαινομενική βαρεμάρα της γαλλικής κοινωνίας ανατράπηκε βίαια από τα μαζικά πολιτικά γεγονότα του Μάη του 68 που πυροδότησαν σημαντικές κοινωνικές μεταβολές και πολιτικές εξελίξεις παγκοσμίως. Μια τέτοια φαινομενικότητα κυριαρχεί και στην Ελλάδα του 2014, ή μήπως όχι?

Ενόψει της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου την ερχόμενη Κυριακή 30-3-2014 που ρυθμίζει μια σειρά σημαντικών θεμάτων της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, η κοινωνία στην Ελλάδα φαίνεται παραδομένη στις ορέξεις μιας συμμορίας εξουσιαστών και διαπλεκόμενων οικονομικών ελίτ, εγχώριων και ξένων, που επιβάλλουν την κυριαρχία τους επί θεμάτων που είναι άσχετα με το δημοσιονομικό ζήτημα. Κορυφαία περίπτωση αυτή του γάλακτος και της συζήτησης που άνοιξε για να ευνοηθούν ξένες πολυεθνικές γάλακτος ώστε να μπούνε με καλύτερους όρους στην ελληνική αγορά.

Δεν είναι όμως μονάχα τα θέματα που κυριαρχούν στην ατζέντα που επιβάλλουν οι καναλάρχες φίλοι της σαμαρικής σέχτας εξουσιαστών, όπως το γάλα. Στο πολυνομοσχέδιο που έρχεται για ψήφιση με τη γνωστή μέθοδο των εκβιασμών και απειλών, στο πρώτο άρθρο περιλαμβάνονται οι διατάξεις για τη διανομή του κοινωνικού μερίσματος και την «εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ». Στο δεύτερο οι διατάξεις για τις τράπεζες και το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και στο τρίτο τα φορολογικά. Αναλυτικά οι αλλαγές στην οικονομική και κοινωνική ζωήπεριλαμβάνονται εδώ.

Αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς αναλυτικά σχετικά με την περίφημη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, τη μελέτη δηλαδή που παρήγγειλε η κυβέρνηση Σαμαρά στον ΟΟΣΑ και πώς αυτή συντάχθηκε από τον ΙΟΒΕ, που ήταν ο κύριος υπεργολάβος του ΟΟΣΑ καθώς και από κάποια δικηγορικά γραφεία-μεσάζοντες των συμφερόντων των κυρίαρχων οικονομικών ελίτ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η μελέτη που συνέταξαν οι εκπρόσωποι των αφεντικών, αποτυπώνει μια δέσμη προτάσεων μέτρων που τσακίζουν το μικρομεσαίο επαγγελματία και φέρνουν καθεστώς ευνοϊκής λειτουργίας της οικονομίας για το μεγάλο κεφάλαιο.

Κάτω όμως από τον καπνό των αντιδράσεων για το γάλα, η κυβέρνηση Σαμαρά περνά μέτρα που παρέχουν ασυλία έναντι διώξεων σε στελέχη του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας(ΤΧΣ) που υλοποιούν την πολιτική των μνημονίων στον τραπεζικό τομέα. Χαρακτηριστική περίπτωση, η πρόεδρος του (ΤΧΣ), Αναστασίας Σακελλαρίου,   η οποία βρέθηκε μπλεγμένη στο τεράστιο σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου.

Και η κοινωνία?

Νωχελικά και με ηττοπάθεια ατενίζει ένα βάρβαρο καπιταλιστικό μέλλον, γεμάτο ανεργία και φτώχεια. Γεμάτο ανασφάλεια και μισθούς πείνας για όσους καταφέρνουν να βρουν κάτι στην αγορά εργασίας. Με τα ασφαλιστικά ταμεία διαλυμένα από το διαχρονικό πλιάτσικο, της χρηματοδότησης των “έργων ανάπτυξης” από τη δεκαετία του 60 μέχρι και το Σημίτη, από τα δομημένα ομόλογα της κυβέρνησης Καραμανλή, από τη ληστεία των αποθεματικών μέσω του PSI του Παπανδρέου-Βενιζέλου-Σαμαρά-Παπαδήμου, από την ισοπέδωση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων και υπηρεσιών υγείας των Βρούτση-Γεωργιάδη, από τη διευκόλυνση του κεφαλαίου και πολυεθνικών να μην φορολογούνται και να μην αποδίδουν ασφαλιστικές εισφορές. Με ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας, ειδικά της μορφωμένης και υψηλά καταρτισμένης να έχει μεταναστεύσει στο εξωτερικό και το υπόλοιπο κομμάτι της να υποφέρει από ποσοστά ανεργίας στο επίπεδο άνω του 60%.

Δεν είναι ότι η κοινωνία, ο λαός, βαριούνται, είναι ότι συνήθισαν να βαριούνται, ότι η εξουσία του ακροδεξιού Σαμαρά έχει επιβάλλει μια γενικευμένη έκπτωση ακόμα και των αστικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, είναι που οι παράγοντες της εξουσίας αισθάνονται αρκετά βολικά για να δηλώνουν ότι δεν λογαριάζουν κανένα δικαίωμα (ανθρώπινο, εργασιακό,κτλ) και έχουν βάλει στο περιθώριο της πολιτικής τους όλους αυτούς που είναι τα θύματα των μνημονίων.

Μένει να φανεί αν όλα αυτά μπορούν να καλυφτούν κάτω από τη φλόγα της εξέγερσης που θα ζωντανέψει τις μορφές του λαού και θα ξεφορτωθεί μια για πάντα τους εξουσιαστές του…

 freenet2004

ALMA – the Film

Η κινητήρια δύναμη πίσω από την καταστροφή του τροπικού δάσους του Αμαζονίου είναι η επέκταση των βοσκοτόπων για τα βοοειδή. Η βόσκηση βοοειδών είναι υπεύθυνη για το 80% της αποψίλωσης των δασών του Αμαζονίου της Βραζιλίας!  Ενώ η γεωργία, τα ορυχεία και οι υποδομές είναι υπεύθυνοι για το υπόλοιπο 20%.  Η Βραζιλία υπήρξε ο μεγαλύτερος εξαγωγέας παγκοσμίως βοείου κρέατος από το 2003 και είναι επίσης ο μεγαλύτερος παγκοσμίος παραγωγός και εξαγωγέας στα δέρματα.
Το βοδινο κρέας και η κατανάλωση δερμάτιναvων προιόντων μετατρεπουν τον Αμαζόνιο σε ενα θανατηφόρο μέρος. Το δάσος και η ψυχή έχουν καταστραφεί για να αντικατασταθεί από την καθημερινή ταλαιπωρία και τη σφαγή.
ALMA, η ψυχή, είναι για το πνεύμα του Αμαζονίου, τον πόνο που υπομένει και τα δεινά όλων των θυμάτων. ALMA είναι μια κραυγή από την καρδιά, μια κλήση για να σταματήσει ξέφρενο καταναλωτισμό μας.

http://vimeo.com/37190723

Για τους νεοναζί ρε γαμώτο! – Όταν η Βούλα Πατουλίδου μίσησε το ΠΑΣΟΚ και αγάπησε τους ναζιστές !!!

Η Βούλα Πατουλίδου στις 5 Αυγούστου του 1992 κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στον Στίβο και στα 100μ. με εμπόδια στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Η Βούλα Πατουλίδου έγινε τιμής ένεκεν Υποπλοίαρχος του Πολεμικού Ναυτικού εξαιτίας των προνομίων και επιβραβεύσεων που προέβλεπε η…

νομοθεσία για όλους τους Ολυμπιονίκες, διορίζοντάς τους στον Ελληνικό Στρατό και στον βαθμό του αξιωματικού.

Από το projector-revolt

Φυσικά όπως ήταν λογικό κανείς τους δεν υπηρετούσε στη θέση που διορίστηκε και όλη η διαδικασία είχε ως στόχο να εξασφαλίσουν τον μισθό και την σύνταξη ενός αξιωματικού του στρατού. Το 2006 κατεβαίνει στις νομαρχιακές εκλογές με το ΠΑΣΟΚ στην Θεσσαλονίκη όπου και ηττάται από τον Παναγιώτη Ψωμιάδη.

Λέγεται ότι ο εθνικισμός-φασισμός είναι ο ντοπαρισμένος πατριωτισμός. Η Βούλα Πατουλίδου που έμεινε στην ιστορία από το πατριωτικό της ξέσπασμα και την φράση ”Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!”την οποία φώναξε αμέσως μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στην Βαρκελώνη, εμφανίστηκε τον Φεβρουάριο του 2014 σε γνωστό κανάλι πλυντήριο των νεοναζί και μας το επιβεβαίωσε με κάθε μεγαλοπρέπεια.

Κάποιες μόνο από τις στιγμές της αγιογραφίας της ναζιστικής οργάνωσης από τον Ηλία Κασιδιάρη, την Βούλα Πατουλίδου και τον Αλέξανδρο Βέλλιο, μιας 50λεπτης παρεϊστικης εκπομπής με αμοιβαίες φιλοφρονήσεις. Στα highlights της συζήτησης η συγκλονιστική προσπάθεια του διαταραγμένου ναζιστή Κασιδιάρη να εμφανιστεί ως το άγιο παιδί της διπλανής πόρτας με το φωτοστέφανο και το χέρι βοηθείας των άλλων δύο προς την πραγματοποίηση του στόχου του.

Πατουλίδου: “Βλέπετε ο καθένας προσπαθεί να την ρίξει αλλά τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής δεν φεύγουν. Και γιατί δεν φεύγουν; Γιατί δεν υπάρχει ούτε μια τόση δα μικρή αλήθεια για όσα λένε”.

Πατουλίδου: “Πότε έχουμε δημοκρατία; Τις μονές μέρες έχουμε δημοκρατία και τις ζυγές κάνουμε ότι θέλουμε;” (αναφερόμενη στην κατά την γνώμη της αντιδημοκρατική και αντισυνταγματική δίωξη κατά της ναζιστικής οργάνωσης).

Πατουλίδου: “Πολλοί έλεγαν δεν έχουμε καμία συνέχεια (οι Έλληνες ως φυλή) ούτε καν στη γλώσσα. Εγώ τότε γιατί στο τώρα 2014 μπορώ και διαβάζω όλα τα ψηφιδωτά και τα ανάγλυφα που ήταν του τότε; του προ Χριστόν;”

Κασιδιάρης: ”Επειδή μιλάμε για την συνέχεια του ελληνικού φύλου, ο ζεϊμπέκικος ρυθμός είναι αρχαίος ελληνικός και αποδεικνύει όχι μόνο ότι είμαστε συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και ότι ναι υπάρχει ελληνική φυλή και είμαστε πνευματικά καλύτεροι από Γερμανούς και λοιπούς που σήμερα μας καταδιώκουν. Είμαστε καλή ποιότητα οι Έλληνες.   Πατουλίδου: Αυτό δεν αντέχουνε!

Πατουλίδου: ”Όταν έχω εγώ άνθρωπο φίλο, ο οποίος είναι μέσα στη ΝΑΣΑ και χαλάει ένα μηχάνημα και είναι κάθε καρυδιάς καρύδι εκεί από όλους τους τόπους άνθρωποι και αυτός παίρνει ένα καλαμάκι και το φτιάχνει, δεν το έκανε κανένας άλλος, το δαιμονισμένο μυαλό ενός Έλληνα το έκανε”

Κασιδιάρης: “Τελευταίο διάστημα έχω καταλάβει ότι έχει ανέβει πάρα πολύ η δημοφιλία της Χρυσής Αυγής λόγω των διώξεων και πάρα πολλοί μετανάστες από την Αλβανία τους οποίους βλέπω στον δρόμο μου σφίγγουν το χέρι και μου λένε ότι αυτό που κάνετε για την χώρα σας είναι πάρα πολύ καλό. Πήγα να βάλω βενζίνη και αυτός που δούλευε ήταν αλλοδαπός. Αιγύπτιος. Μου λέει είσαι της Χρυσής Αυγής; Ναι του λέω. Αυτό που σας κάνουν είναι άδικο μου λέει. Δεν βλέπεις ειδήσεις ότι αν βγούμε θα σας κάψουμε και θα σας σκοτώσουμε του λέω; Ποιος πιστεύει μωρέ αυτά τα ψέμματα; μου λέει. Στο τέλος όταν έφυγα μου λέει και ο Θεός ο δικός σας μαζί σου.”

paganeli

Βία, το τελευταίο καταφύγιο της εξουσίας…

Του Νικόλα Μιτζάλη*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων…

Ηένταση της κρατικής βίας ως προς διαμαρτυρόμενες συλλογικότητες και ατομικότητες δεν προκαλεί μονάχα ανησυχητικούς συνειρμούς και πονηρούς συσχετισμούς με τις επικείμενες εκλογές και το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ,
αλλά εγείρει και έντονο προβληματισμό ως προς τη χρήση της, η οποία τη μετατρέπει σε μοναδικό και μόνο μέσο για τον «θρίαμβο των δικών της ιδεών» (βλ. Νορμπέρτο Μπόμπιο).
Η κυβέρνηση, έχοντας απολέσει την εξουσία «ex-contractu», δηλαδή την εξουσία που η κοινωνία παραχωρεί συναινετικά στα πλαίσια του κοινωνικού συμβολαίου που επικυρώνεται από τη δημοκρατική διαδικασία, προσπαθεί να επιβάλει την εξουσία τού «αιωνίου χθες», δηλαδή την έξη για υπακοή ως δεύτερη φύση στον πολίτη, σύμφωνα και με τον Μαξ Βέμπερ.
Η απώλεια οφείλεται στην αδυναμία ή αδιαφορία «ακοής» των φωνών της κοινωνίας που στενάζει, ενώ η τυφλή υπακοή που επιζητείται από τους πολίτες φαίνεται να επικυρώνει τη θεώρηση του Λουί Αλτουσέρ για το κράτος ως μια «μηχανή» καταπίεσης(1) που επιτρέπει στις κυρίαρχες τάξεις να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους επί των λοιπών, εργατικών και μη.

Η εξουσία του κράτους δεν μπορεί να διατηρηθεί διαφορετικά. Το ιδεολογικό επιχείρημα περί πολιτικού μονόδρομου εξαιτίας της δαμόκλειου σπάθης του χρέους καταρρέει ακόμα και στις συνειδήσεις των οπαδών της συγκυβέρνησης, που αντιλαμβάνονται την επιμήκυνση της κρίσης, και άρα η συστράτευση για την ακολουθία της μοναδικής και μόνης λύσης-επιλογής δεν μπορεί να επιτευχθεί. Τουλάχιστον όχι χωρίς την πειθώ της εξω-δύναμης επιβολής που το κράτος χρησιμοποιεί εναλλασσόμενης με την ιδεολογία: τη βία. Εκείνης που εκτείνεται από τις συνέπειες των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και τις απολύσεις μέχρι τη σωματική βία και τον εγκλεισμό.
Η μοναδική λύση ταυτίζεται από την εξουσία με το Δίκαιο που η ίδια καθορίζει, χρίζοντας την ίδια στιγμή ως δυνάμει παραβατικούς, όχι μονάχα όσους διαμαρτύρονται (από αυτούς που κάνουν καταλήψεις μέχρι εκείνους που κολλάνε αυτοκόλλητα ή σηκώνουν πανό), αλλά και όσους προτείνουν κάτι διαφορετικό (βλ. αξιωματική αντιπολίτευση).
Ούτε όμως και αυτή η τακτική κίνηση αποδίδει τα μέγιστα, καθώς ο επιχειρούμενος συσχετισμός του ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία ή με το «ακραίο περιθώριο» υπερβαίνει τη σφαίρα του εξωφρενικού, με αποτέλεσμα η βία να διοχετεύεται εξολοκλήρου σε αντιεξουσιαστές, αναρχικούς (δεκάδες εκ των οποίων τα σπίτια ερευνώνται με διάφορα προσχήματα) και λοιπούς διαμαρτυρόμενους και διαδηλωτές. Ακόμα και εάν αυτοί διαμαρτύρονται ειρηνικά και εντός των ορίων που η εξουσία θέτει.
Η βία, εφαρμοζόμενη κατ” αυτόν τον τρόπο, εξυπηρετεί τη συντήρηση της εξουσίας του κράτους και της συγκυβέρνησης δρώντας προληπτικά για τυχόν μελλοντικές μαζικότερες κοινωνικές αντεπιθέσεις-αντιστάσεις. Σε συνάφεια λοιπόν και η ενίσχυση των ΕΚΑΜ, η προστασία του μισθολογίου των ένστολων και η δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας.
Η κοινωνική ειρήνη όμως, που βασίζεται κυρίως στον φόβο και στο θεσμικό μονοπώλιο της κρατικής βίας, είναι πάντα επισφαλής. Είναι απαραίτητη και η σύμπραξη των λοιπών εξουσιών, όπως της επιχειρηματικής ή εκείνης των συστημικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, για την επίτευξη ενός πιο αποτελεσματικού ελέγχου-περιορισμού της κοινωνίας και της εμφύτευσης της άποψης ότι η τελευταία έχει συμφέρον από την παραμονή της συγκυβέρνησης στην εξουσία. Η διοχέτευση της ιδέας ότι η συνεχιζόμενη εκμετάλλευση είναι προς όφελος του εκμεταλλευόμενου, όσο επιτήδεια κι αν παρουσιάζεται, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή πια στην ελληνική πραγματικότητα.
Η αδέξια διαχείριση της επικείμενης ήττας της συγκυβέρνησης όχι μόνο καταφεύγει στη βία ως τελευταίο της στρατηγικό εργαλείο αλλά έχει και το θράσος να ζητήσει εκ νέου την ψήφο εμπιστοσύνης ποντάροντας στην πολιτική αδράνεια των καταπιεσμένων. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι τελευταίοι δεν έχουν επίγνωση πως είναι καταπιεζόμενοι, αλλά, όπως έγραφε ο Πάουλο Φρέιρε, η συναίσθησή τους έχει συζευχθεί με το βούλιαγμά τους στην πραγματικότητα της καταπίεσης(2).
Το βάρος της άρσης αυτής της αντίφασης καλείται να επωμισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ως Ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να λύσει αυτή την αντίφαση και να αναδείξει τον άνθρωπο που θα γεννηθεί μέσα από αυτήν, έναν άνθρωπο ελεύθερο.
……………

 

* Δρ Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ
1. L. Althusser, 1977, «Lenin and Philosophy» and Other Essays, New Left Books, σ. 137
2. Πάουλο Φρέιρε, 1977, Η αγωγή του καταπιεζόμενου, Ράππα, σ. 42

 

Πηγή:

http://miastigmistonanemo.blogspot.ca/2014/03/blog-post_28.html

Φτωχοί μπάτσοι δέρνουν φτωχές καθαρίστριες

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΝΔΡΑΝΙΣΤAΚΗΣ

• 

Έβλεπα τα όργανα της τάξεως να δέρνουν, να πατάνε, να σέρνουν τις καθαρίστριες που διαδήλωναν έξω από το υπουργείο Οικονομικών και η αγωνία μου είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Θα το πάρουν άραγε τα όργανα το κοινωνικό μέρισμα του πλεονάσματος, ανήκουν στους 70.000 ένστολους δικαιούχους ή θα χάσουν το πεντακοσάρικο επειδή είναι υψηλόμισθοι; Μπα, χαμηλόμισθα μπατσάκια των 700 ευρώ είναι οι σιδηρόφρακτοι, τρεις κι εξήντα παίρνουνε και τον κόσμο δέρνουνε. Τρεις κι εξήντα έπαιρναν προ Μνημονίου, μετά τους έριξαν στα δύο κι εξήντα, εκείνοι όμως συνέχισαν να δέρνουν με το ίδιο πάθος. Δεν δέρνουμε για τα λεφτά εμείς, αδερφέ, δέρνουμε για την πατρίδα. Το πεντακοσάρικο πάντως θα το πάρουμε, μη μας πούνε και κορόιδα.
Πρώτοι και καλύτεροι πρέπει να πάρουν το μέρισμα οι σιδηρόφρακτοι. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχες πρωτογενές πλεόνασμα, δεν θα υπήρχε καν η κυβέρνηση που μοιράζει το πρωτογενές πλεόνασμα. Αυτοί μας δείρανε όταν ήταν να ψηφιστεί το πρώτο Μνημόνιο, αυτοί μας έριξαν χημικά όταν ήταν να ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, αυτοί μας ποδοπάτησαν όταν κατεβήκαμε 250.000 λαός στην πλατεία Συντάγματος. Αυτοί ψέκασαν στο πρόσωπο τον Μίκη και τον Γλέζο, αυτοί πέρασαν με τις μηχανές τους πάνω από διαδηλώτριες, αυτοί μας συνέλαβαν προληπτικά, για να μην φτάσουμε ποτέ στη διαδήλωση. Εντολές παίρνανε θα μου πείτε, πότε από τον Παπουτσή, πότε από τον Χρυσοχοΐδη, πότε από τον Δένδια. Εντολές παίρνανε, αλλά τις εκτελούσαν με χαρά μεγάλη και ζήλο υπερβάλλοντα.
Ποιος Σαμαράς, ποιος Βενιζέλος, ποιος Στουρνάρας. Χωρίς τα σιδερόφρακτα μπατσάκια δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ στο success, δεν θα ήμασταν στο τσακ να βγούμε στις αγορές. Πρώτοι – πρώτοι να το πάρουν το επίδομα οι σιδερόφρακτοι κι εκείνοι που έδειραν τις καθαρίστριες, να πάρουν επίδομα διπλό και τρίδιπλο. Όταν δέρνεις απολυμένες γυναίκες, τα έξοδά σου αυξάνονται αλματωδώς. Χρειάζεσαι μαύρες κουρτίνες για να σκεπάσεις τους καθρέφτες και να μη βλέπεις τη φάτσα σου, χρειάζεσαι αντιεμετικά μην τυχόν γλιστρήσει η κουρτίνα και δεις ξαφνικά τη φάτσα σου, χρειάζεσαι δέκα μπουκάλια ουίσκι για να αντέξεις τον εαυτό σου, ένα φτωχό μπάτσο που δέρνει φτωχές γυναίκες.
Να πάρουν διπλό και τρίδιπλο επίδομα οι δάρτες των καθαριστριών. Είναι οι ήρωες των σκοτεινών ημερών, οι εξολοθρευτές του μεγάλου εχθρού. Τις έδιωξαν τις καθαρίστριες περιμένοντας ότι θα κάτσουν να κλαίνε στη γωνιά τους -«νόμισαν ότι θα κάτσουμε στο σπίτι να βλέπουμε τον Σουλεϊμάν», είπε χθες στο Κόκκινο η Δήμητρα Μανώλη- κι εκείνες έγιναν ο χειρότερος εφιάλτης τους. Βγήκαν στο δρόμο και παραμένουν εκεί έξι μήνες, όπου κι αν πάνε οι Στουρνάρες και οι Μητσοτάκηδες τις βρίσκουν μπροστά τους, να τους θυμίζουν ότι δεν είναι ανίκητοι. Γι’ αυτό τις δέρνουν ανηλεώς, μετά μουσικής και επιδόματος.
Πηγή: avgi.gr

Toolbox που σας χρειάζεται…

Επιχαίρει κείνος ο σάλιαγκας ο Χατζηδάκης – ο δεν πίπτει ούτε λόγος, ούτε ράβδο νιώθει – ότι εφαρμόσαμε κατά 85% την εργαλειοθήκη – toolbox ελληνιστί -που μας έδωκε ο ΟΟΣΑ. Βασικά κοίτα πως έχουν τα πράγματα. Κάποιοι μεγαλόσχημοι…

ολιγάρχες, καθίκια του κερατά, βρυκόλακες, μαζί με πολυεθνικές αποφάσισαν να τελειώνουν τα πράγματα εδώ στο Μπομπολιστάν. Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται… ή μάθαν πως γαμιόμαστε και πλάκωσαν και οι γύφτοι (σόρρυ από τους γύφτους κιόλας, αυτοί έχουν και έναν ηθικό κώδικα).

by…kopria

Πήγαν λοιπόν εκεί στα παλικάρια του ΟΟΣΑ και λένε “το και το, εμείς θέλουμε  τούτο και τ’άλλο”
Δηλαδή οι σουπερμαρκετάδες θέλαν τα φάρμακα, οι πολυεθνικές τα γάλατα και γαργάλατα, γαργάλατα βρήκαν τον πρόθυμο υπουργό – θα ήταν πολλοί αλλά θα πήγαν στον πιο μερακλή – και ζήτησαν τα ρέστα τους. Έστυψε κείνος το μυαλό του πως θα το περάσει, αφού στο μνημόνιο που είχαν φτιάξει δεν τα είχαν βάλει.
“Ποιος δεν μας πήδηξε ακόμη;” σκέφτηκε η γκλάβα του και γουργούρισε η κοιλιά του. “Ο ΟΟΣΑ”
Μια και δυό σηκώνει το τηλέφωνο και καλεί.
-ΟΟΣΑς εκεί;
-Ο ίδιος τι θα θέλατε;
-Καλώ από την Ελλάδα και θα θέλαμε κάποια μέτρα που ξεχάσανε να μας πούνε να περάσουμε στα μνημόνια και πρέπει να έχουμε μια δικαιολογία να τα πάρουμε για τους ιθαγενείς
-Μάλιστα. Έχετε 500.000 ευρώ;\
-Επειδή είμαστε κιμπάρηδες και πληρώνουν οι μαλάκες θα σας δώσουμε 1.000.000 ευρώ να βγει κάτι και για μας.
-Άριστα. Στείλτε μας τι θέλετα να σας τα στείλουμε σε συσκευασία εργαλειοθήκης.
-Εργαλειοθήκης;
-Πως το λετέ εκεί στο Ελλαδιστάn-Μπομπολιστάν; Toolbox
Και έφτακε το toolboxιον και ανοίχτηκε με χαρές και πανηγύρια.
“Αυτό μας έλειπε για να έχουμε το success story πλήρες είπαν τα καθάρματα και το άνοιξαν.
Ω!ρε τι πούτσα είχε να πέσει..
Τελικά ο μόνος λόγος ύπαρξης της κυβέρνησης είναι να νομοθετεί ώστε να μπορεί να επιβάλει με όλη την κρατική βία τη μεταφορά του πλούτου από το δημόσιο, όλους μας, σε κάποιους…
…στο τέλος και τη βαζελίνη θα πληρώσεις

paganeli

«Οικόπεδα με μια πεντάρα – στου Στουρνάρα»

Δεν μπορεί, κάποιος εκεί στην κυβέρνηση, όταν ήταν μικρός, θα άκουγε το περίφημο διαφημιστικό σλόγκαν «Οικόπεδα με μια πεντάρα – στου Κωνσταντάρα. Κανείς δεν ζημιώθηκε αγοράζοντας γη». Ένα ραδιοφωνικό σποτάκι που ακουγόταν την δεκαετία του ’60 από τους πωλητές οικοπέδων, τότε που πλούτισαν αμέτρητοι…

οικοπεδούχοι ή και οικοπεδοφάγοι και γέμισε η Ελλάδα με σπίτια εκτός σχεδίου πόλεως. «Οικόπεδα με μια πεντάρα – στου Στουρνάρα.

Από τον Πέτρο Κατσάκο

Κανείς δεν ζημιώθηκε αγοράζοντας γη και ειδικότερα αν λέγεται Λάτσης» θα μπορούσε να είναι το διαφημιστικό σλόγκαν των ημερών που ταιριάζει γάντι στην πώληση του Ελληνικού.

Σύμφωνα με τον συμφωνηθέντα σχεδιασμό του ξεπουλήματος, το 33% του τιμήματος (300 εκατ. ευρώ) θα καταβληθεί άμεσα με την ολοκλήρωση της συμφωνίας και τα υπόλοιπα 615 εκατ. ευρώ σε βάθος δεκαετίας (61,5 εκατ. ευρώ τον χρόνο). Χρήματα τα οποία και ο ελάχιστα υποψιασμένος κάτοικος αυτής της χώρας είναι πλέον πεπεισμένος ότι η Lamda Development θα τα εξασφαλίσει με δάνειο από κάποια τράπεζα. Η φάμπρικα που άνοιξε με την πώληση της «Πανγαία» έχει ανοίξει την όρεξη των οικοπεδοφάγων.

«Δεν θα αφήσουμε το Ελληνικό να γίνει κομματική χωματερή του Τσίπρα» φώναζε προ καιρού ο κομματικός κτηματομεσίτης Σίμος Κεδίκογλου, στρώνοντας το κόκκινο χαλί στον έναν και μοναδικό ενδιαφερόμενο «επενδυτή» που θα μας έσωζε από τα κομμουνιστικά σκουπίδια του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι παραπάνω είχε πάρει το αυτί του Σίμου στους διαδρόμους του Μαξίμου και της Συγγρού, αλλά μας το κρατούσε για έκπληξη. Έτοιμο τον είχαν τον πελάτη τόσο καιρό, αλλά μας τον κρατούσαν κρυφό μην και τους τον τρομάξει ο Τσίπρας με τις απειλές του και χάσουμε το κελεπούρι.

Έτσι γίνονται, κύριοι, οι δουλειές. Όχι σαν τους άλλους τους κακομοίρηδες, που μέχρι και τον Πάγκαλο πήγαν στους εμίρηδες και δεν κατάφεραν ούτε ένα “success story” της προκοπής να στήσουν. Τσάμπα και τα έξοδα για τις μακέτες των καθηγητών του Γιώργου. Ενώ τώρα, με ένα ραδιοφωνικό σποτάκι καθάρισαν. «Οικόπεδα με μια πεντάρα – στου Στουρνάρα» και όποιος τραπεζίτης κατάλαβε κατάλαβε.

Ακαταδίωκτο για τα μέλη του ΤΧΣ

Πλήρη προστασία στις αποφάσεις και πράξεις της διευθύνουσας συμβούλου κ. Αναστασίας Σακελλαρίου και των μελών του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας παρέχει το νομοσχέδιο για την ανακεφαλαιοποίηση, που περιλαμβάνεται στο πολυνομοσχέδιο

Συγκεκριμένα προβλέπεται ότι «οι αποφάσεις του Γενικού Συμβουλίου και της Εκτελεστικής Επιτροπής, εφόσον λαμβάνονται σύμφωνα με τον παρόντα νόμο, θεωρούνται επωφελείς και συμφέρουσες για το Ταμείο και το Ελληνικό Δημόσιο και υπηρετούσες τη χρηστή διαχείριση της περιουσίας του Ταμείου, όσον αφορά την αστική ευθύνη των μελών του Γενικού Συμβουλίου, της Εκτελεστικής Επιτροπής καθώς και του προσωπικού του Ταμείου, έναντι τρίτων και έναντι του Ελληνικού Δημοσίου. Η διάταξη αυτή δεν απαλλάσσει τους ανωτέρω από τυχόν ευθύνη τους έναντι του Ταμείου».

thepressproject

Ο Γιάννης Παπαθανασίου, η Τάνια Ιακωβίδου και η Νέα Ελλάδα του Αντώνη Σαμαρά

Η παραίτηση του Άρη Σπηλιωτόπουλου από τη βουλευτική έδρα που κατείχε στη Β΄ Αθήνας, έφερε στην επιφάνεια άλλη μία παθογένεια του πολιτικού συστήματος, που εξακολουθεί να διατηρείται: αυτή του βολέματος στο κράτος των…

αποτυχημένων πολιτευτών των εκάστοτε κυβερνητικών κομμάτων

Της Βασιλικής Σιούτη

Η έδρα της Β’ Αθήνας μετά την παραίτηση του υποψηφίου δημάρχου της Ν.Δ κανονικά θα περνούσε στον πρώτο επιλαχόντα. Δηλαδή στον Γιάννη Παπαθανασίου, τον τελευταίο υπουργό Οικονομίας της κυβέρνησης Καραμανλή. Ένα από τα μοιραία πρόσωπα εκείνης της περιόδου που οι πολίτες, αποδοκίμασαν στις τελευταίες εκλογές, αφήνοντας τον έξω από τη Βουλή.

Ήρθαν όμως έτσι τα πράγματα, που η καλή του τύχη τον ξαναέφερε σύντομα στην είσοδο του ελληνικού κοινοβουλίου. Δεν τη χρειάστηκε ωστόσο, γιατί ο Γιάννης Παπαθανασίου, ο αποτυχημένος υπουργός μιας αποτυχημένης κυβέρνησης, είχε ήδη προλάβει να βολευτεί από τη Ν.Δ. Στο κράτος φυσικά, όπου απολαμβάνει μία δημόσια θέση και πληρώνεται με έναν μισθό μερικών χιλιάδων ευρώ, από αυτά που δίνουν οι φορολογούμενοι πολίτες που στύβονται καθημερινά.

Φυσικά και αρνήθηκε -όπως ήταν αναμενόμενο- ο Γιάννης Παπαθανασίου να καταλάβει την έδρα του Άρη Σπηλιωτόπουλου στη Βουλή. Δεν είναι κοροΐδο για να αφήσει μία περιζήτητη και καλοπληρωμένη θέση κύρους, όπως αυτή του προέδρου των ΕΛΠΕ (και αρκετά προστατευμένη από την αρνητική δημοσιότητα), για μια θέση βουλευτή, που δεν έχει καμία εξουσία, καθώς το μόνο που κάνουν οι κυβερνητικοί βουλευτές είναι να επικυρώνουν τις ντιρεκτίβες των δανειστών, προκαλώντας την οργή των πολιτών. Κάπως έτσι, η έδρα του Άρη Σπηλιωτόπουλου πέρασε στη δεύτερη επιλαχούσα,παρουσιάστρια ελαφρών προγραμμάτων και πολιτικό παιδί του Γ. Καρατζαφέρη, την κα Παναγιώτα-Τάνια Ιακωβίδου.
Και ω, τι έκπληξη! Και η κυρία αυτή είχε προλάβει να βολευτεί από την κυβέρνηση Σαμαρά, ως πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης, ενώ πριν είχε διοριστεί και ως σύμβουλος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του γ.γ του υπουργείου Δικαιοσύνης, .Γ.Σούρλα. Προφανώς κανένα άλλο προσόν, πλην εκείνου της ατυχήσασας πολιτευτού της Ν.Δ δεν χρειαζόταν για τις θέσεις αυτές, που μισθοδοτούνται από τον φορολογούμενο πολίτη.

Κατά τ’ άλλα, η «ευρωπαϊκή» κυβέρνηση Σαμαρά έβαλε μυαλό από τον κρίση, μεταρρυθμίζει το κράτος και περιορίζει τις σπατάλες. Και πάνω απ’ όλα στελεχώνει το ευέλικτο και μεταρρυθμισμένο κράτος με στελέχη που επέλεξε με διαφάνεια και αξιοκρατία. Αυτή είναι η Νέα Ελλάδα του κ.Σαμαρά.

Εδώ που τα λέμε, ο κ. Γιάννης Παπαθανασίου και η κα Τάνια Ιακωβίδου συμβολίζουν με τον καλύτερο τρόπο το μεταρρυθμιστικό έργο της κυβέρνησης Σαμαρά και τη νέα Ελλάδα που οραματίζεται.

paganeli

Υποχρεωτικό, δια νομοθετικού διατάγματος, το χτένισμα του Αντώνη Σαμαρά για τους νέους !!!

Στην καθιέρωση υποχρεωτικής κόμμωσης αντίστοιχης με εκείνης του Αντώνη Σαμαρά για τους Ελληνόπαιδες προχώρησε η συγκυβέρνηση, μέσω νομοθετικού διατάγματος που κατατέθηκε στη Βουλή. 

Όπως προβλέπει το νομοθετικό διάταγμα, το οποίο δημοσιεύτηκε στο Φ.Ε.Κ. Α 46 της 26/3/2014 (σελ. 1217), από την 1η Απριλίου οι άρρενες μαθητές και φοιτητές της πατρίδος μας δεν επιτρέπεται να…

κυκλοφορούν παρά με το “κούρεμα και το χτένισμα του αγαπημένου ηγέτη, του λαοπρόβλητου εθνικού κυβερνήτη που με τις προσωπικές του θυσίες πέτυχε το σαξές στόρυ, το πρωτογενές πλεόνασμα και την έξοδο της χώρας από την κρίση”.

Από το jungle-report

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες που διέρρευσαν από κυβερνητικές πηγές στους ακάματους δημοσιογράφους του Jungle-Report, το νομοθέτημα αυτό αποτελεί την ελληνορθόδοξη απάντηση στην αντίστοιχη απόφαση του Κιμ Γιονγκ Ουν και “σε όσους θέλουν να μας κάνουν Βόρεια Κορέα”. Έχει μάλιστα σκοπό να λανσάρει μια νέα στυλιστική επανάσταση στην κόμμωση των νέων, η οποία συνδυάζει την προσήλωση στις παραδοσιακές αξίες του πρωθυπουργού (αποτυπωμένες στην χωρίστρα που παραπέμπει σε δεξιό θρησκευόμενο γυμνασιάρχη της δεκαετίας του ’50) και το όραμα για το λαμπρό μέλλον που μας εγγυάται η εφαρμογή των μνημονίων.

Το κούρεμα-χτένισμα του Αντώνη Σαμαρά αναμένεται να προκαλέσει κύμα ενθουσιασμού στη νεολαία, η οποία ήδη από την πρώτη μέρα έσπευσε να αγκαλιάσει τη νέα ρετρό μόδα της εξ αριστερών χωρίστρας. “Είναι η ελάχιστη ανταπόδοση, ένα μικρό δείγμα της ευγνωμοσύνης μας για τον μεγάλο εθνικό μας ηγέτη που από το φθινόπωρο θα μας χαρίσει απλόχερα το wi-fi του. Όπως και να έχει, λίγοι ηγέτες έχουν αποδείξει ότι νοιάζονται τόσο πολύ τη νεολαία”, δήλωσε ο 15χρονος Μάρκος, που επισκέφτηκε το κομμωτήριο στο ισόγειο των γραφείων της Νέας Δημοκρατίας, στη λεωφόρο Συγγρού.

Όπως μας πληροφόρησαν οι ίδιες κυβερνητικές πηγές, δεν είναι καθόλου αναπάντεχη αυτή η ανταπόκριση της νεολαίας: “Αφενός η επιστροφή σε old-fashion αισθητικές κάνει θραύση στους νέους, αφετέρου η κόμμωση αλά (Αντώνη) Σαμαρά συμβολίζει τον επιτυχημένο πολιτικό άνδρα, ο οποίος από γραφικός και περιθωριακός εθνικιστής σε 11ετή απομόνωση, ταυτισμένος με την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και την προδοσία της παράταξής του, ανεδείχθη σε πρόεδρό της και σε πρωθυπουργό της χώρας, με τη βοήθεια, πάντα, του ελληνικού λαού”.

Η νέα μόδα που υποχρεούνται από 1ης Απριλίου να υιοθετήσουν οι Έλληνες άρρενες στην κεφαλή τους, προβλέπεται να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι, μια και όσοι δεν την ακολουθήσουν θα χαρακτηρίζονται ως “υπονομευτές της εθνικής προσπάθειας” και ως “κομμουνιστές”.

«Το κούρεμα του ηγέτη μας είναι, αν θέλουμε να το χαρακτηρίσουμε, αρκετά ιδιαίτερο», ανέφερε άλλη κυβερνητική πηγή στο Jungle-Report. «Δεν ”πηγαίνει” ακριβώς σε όλους, καθώς ο καθένας έχει άλλο σχήμα προσώπου και κεφαλής», συμπλήρωσε.

Το συγκεκριμένο κούρεμα μάλιστα θεωρείται μη δημοφιλές στην Ελλάδα, καθώς θυμίζει, σύμφωνα με πολλούς κατοίκους της χώρας, «τροτέζες Γερμανίδας τσατσάς», αναφέρουν κύκλοι προσκείμενοι στο Μέγαρο Μαξίμου. Για να προσθέσουν, ωστόσο, ότι «σε αντίθεση με τις πάλαι ποτέ αντιμνημονιακές απόψεις του κ. Σαμαρά, που μετετράπησαν θεαματικά και εν ριπή οφθαλμού σε φιλομνημονιακές, το χτένισμά του παραμένει σταθερό εδώ και δεκαετίες, από τα χρόνια της φοίτησής του στο πανεπιστήμιο Άμχερστ της Μασαχουσέτης».

Για την άμεση εφαρμογή του σαμαρικού χτενίσματος, το κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας “Δημοκρατία” θα μοιράσει στους αναγνώστες του, εντελώς δωρεάν, την πατροπαράδοτη καφετιά τσατσάρα, την οποία ο πρωθυπουργός μας φέρει πάντα στην τσέπη του πουκαμίσου του, για να τονίζει την χωρίστρα του πριν από κάθε συνάντησή του με την καγκελάριο Μέρκελ.

Δεν έχει γίνει, ωστόσο, ξεκάθαρο κατά πόσο το συγκεκριμένο κούρεμα θα επιβληθεί σε όλο τον ενήλικο ανδρικό πληθυσμό της χώρας.

paganeli

"Η κολαστική κοινωνία και ο νομαδισμός" του Μ. Φουκώ

Όταν μίλησα για παρανομία υπό τη μορφή της λεηλασίας, μίλησα για τον συσσωρευμένο πλούτο σαν να αποτελούνταν από αγαθά προς κατανάλωση, από στοιχεία πλούτου προς θέση σε κυκλοφορία τα οποία θα μπορούσε κανείς να τα ιδιοποιηθεί είτε για να τα χρησιμοποιήσει ο ίδιος, είτε για να τα διανείμει. Αλλά αυτό ήταν απλώς μια αφαίρεση. Ο πλούτος αυτός είναι πριν απ’ όλα ένας μηχανισμός παραγωγής, σε σχέση με τον οποίο το σώμα του εργάτη –τώρα άμεσα παρόν σε σχέση με αυτόν τον πλούτο ο οποίος δεν θα του ανήκει- δεν είναι πλέον απλή επιθυμία, αλλά εργατική δύναμη, η οποία πρέπει να γίνει παραγωγική δύναμη. Σε αυτό ακριβώς το σημείο του μετασχηματισμού της σωματικής δύναμης σε εργατική δύναμη και της ενσωμάτωσης αυτής της δύναμης σε ένα σύστημα παραγωγής που θα την κάνει παραγωγική δύναμη, συγκροτείται μία νέα τάση παρανομίας, η οποία, όπως και εκείνη της λεηλασίας, αφορά τη σχέση ανάμεσα στο σώμα του εργάτη και το σώμα του πλούτου, αλλά το σημείο εφαρμογής της δεν είναι πλέον το σώμα του πλούτου ως αντικείμενο πιθανής ιδιοποίησης, αλλά το σώμα του εργάτη ως δύναμη παραγωγής.

Αυτή η τάση παρανομίας συνίσταται κατ’ ουσίαν στην άρνηση εφαρμογής αυτής της δύναμης στο μηχανισμό παραγωγής. Μπορεί να πάρει περισσότερες μορφές: 1) την απόφαση της οκνηρίας: την άρνηση του εργάτη να προσφέρει στην αγορά εργασίας αυτά τα μπράτσα αυτό το σώμα, αυτή τη δύναμη· την τάση να τα «κλέψει» από το νόμο του ελεύθερου ανταγωνισμού της εργασίας, από την αγορά· 2) την εργατική αταξία, το νομαδισμό: την άρνησή του να εφαρμόσει τη δύναμή του εκεί που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει· αυτό σημαίνει ότι διασπείρει αυτές τις δυνάμεις, αποφασίζει ο ίδιος για πόσο χρόνο θα τις εφαρμόσει· 3) η γιορτή: να μη διατηρείς αυτή τη δύναμη μέσα σε όλα όσα θα μπορούσαν να της επιτρέψουν να χρησιμοποιηθεί, να τη σπαταλάς μη φροντίζοντας το σώμα σου, πέφτοντας στην αταξία· 3) Η άρνηση της οικογένειας: να μη χρησιμοποιείς το σώμα σου για την αναπαραγωγή των εργασιακών του δυνάμεων στη μορφή μιας οικογένειας που αναθρέφει η ίδια τα τέκνα της και εγγυάται, με τις φροντίδες που τους παρέχει, την ανανέωση των εργασιακών δυνάμεων· εδώ έχουμε την άρνηση της οικογένειας μέσω της παλλακείας, της ασωτείας

Αυτό το σύνολο πρακτικών αναδεικνύεται και καταγγέλλεται από μια ολόκληρη σειρά συγγραφέων που εμφανίζουν τις αγορεύσεις τους ως ένα εγχείρημα ηθικοποίησης της εργατικής τάξης. Έτσι, στο έργο του Delamoralisation des classes laborieuses [Περί ηθικοποιήσεως των εργαζομένων τάξεων] (Παρίσι, Guillaumin 1851), ο Grün επισημαίνει τις κύριες μάστιγες της εργατικής τάξης: 1) την ακράτεια· 2) την απερισκεψία και τους πρώιμους γάμους: ο άνθρωπος πρέπει να παντρεύεται μόνο αν έχει τα μέσα να συντηρήσει οικογένεια· πρέπει να ενσταλάξουμε την καθαρότητα των ηθών αναθέτοντας την εκπαίδευση «στη θρησκευτική διδαχή, στην ευαισθητοποίηση των πατέρων και των μητέρων, στην επαγρύπνηση των εργοδοτών»· 3) ο στροβιλισμός, τα αναρχικά πάθη, η άρνηση υπαγωγής στους νόμους και εγκατάστασης· 4) η έλλειψη οικονομίας· 5) η άρνηση εκπαίδευσης και τελειοποίησης της δύναμης προς εργασία· 6) η έλλειψη υγιεινής· 7) η κακή χρήση της αναψυχής· πρέπει λοιπόν οι εργοδότες και η διοίκηση να καταπιαστούν να τους οργανώσουν. Όλα αυτά παρουσιάζονται ως μία συνηγορία για πράγματα που θα αποσπάσουν τις εργαζόμενες τάξεις από την αθλιότητα και θα τις κάνει πιο ευτυχείς. Αλλά αυτή η φιλολογία λέει επίσης ρητά ότι είναι προς το συμφέρον του αφεντικού να εφαρμοστεί πραγματικά αυτή η δύναμη εργασίας στο μηχανισμό παραγωγής.

Έτσι, εμφανίζεται μία τάση παρανομίας που συνδέεται όχι με τη λεηλασία, αλλά με τη διάχυση: το επίδικο εδώ δεν είναι πλέον μια σχέση επιθυμίας προς την υλικότητα του πλούτου, είναι μία σχέση πρόσδεσης στο μηχανισμό παραγωγής. Η τάση αυτή θα έχει τη μορφή της λούφας, των καθυστερήσεων, της τεμπελιάς, των γιορτών, της ασωτείας, του νομαδισμού, με δυο λόγια κάθε μορφή που ανήκει στην τάξη της μη κανονικότητας, της κινητικότητας στο χώρο. Σε ένα κείμενο του 1840, ο Μισέλ Σεβαλιέ γράφει: «από την ακανόνιστη ύπαρξη στη διαταραγμένη ζωή, είναι μόνο ένα βήμα». Αυτή τη στιγμή, ο βιομηχανικός στρατός έχει την ίδια μορφή ζωής, τις ίδιες πρακτικές «με τα βαρβαρικά, απείθαρχα, ρακένδυτα, αρπακτικά στίφη που αποτελούσαν τους στρατούς πριν από χίλια διακόσια χρόνια». Πρέπει κάποια μέρα ο βιομηχανικός στρατός να εγκαταλείψει αυτό το παλιό ρακένδυτο μοντέλο και να αρχίσει να μοιάζει με αυτό που είναι ο στρατός σήμερα, σε αυτά τα «τακτικά σώματα, που είναι καλά εξοπλισμένα και πειθαρχημένα (…). Εκεί, μία ακούραστη πρόνοια συνοδεύει τον καθένα απ’ τη στιγμή που κατατάσσεται μέχρι τη στιγμή της συνταξιοδότησής του, μέχρι τη στιγμή του θανάτου του· ανεκτίμητη ευεργεσία μετά την οποία ανασαίνουν σήμερα οι προλετάριοί μας, έτσι όπως συντρίβονται από το βάρος της απόλυτης ανεξαρτησίας τους!»[1].

Aσφαλώς, ο 19ος αιώνας δεν ανακάλυψε την οκνηρία, αλλά θα ήταν δυνατό να γίνει μια ολόκληρη ιστορία της τεμπελιάς, δηλαδή όχι της αναψυχής –που είναι ο τρόπος με τον οποίο η οκνηρία κωδικοποιήθηκε, θεσμοποιήθηκε, ένας ορισμένος τρόπος να κατανείμουμε τη μη-εργασία κατά μήκος των κύκλων της παραγωγής, να ενσωματώσουμε την οκνηρία στην οικονομία αναλαμβάνοντάς την και ελέγχοντάς την στο εσωτερικό ενός συστήματος της κατανάλωσης-, αλλά των τρόπων με τους οποίους οι άνθρωποι ξεφεύγουν από την υποχρέωση της εργασίας, υπεξαιρούν την εργατική δύναμη, δεν αφήνονται να συγκρατηθούν και να καθηλωθούν στο μηχανισμό παραγωγής. Αν λοιπόν μπορεί να υπάρξει μια ιστορία της τεμπελιάς, αυτό συμβαίνει επειδή δεν αποτελεί το διακύβευμα των ίδιων αγώνων σε σχέση με τις διαφορετικές παραγωγικές σχέσεις εντός των οποίων έρχεται να παίξει το ρόλο της ως δύναμη αναταραχής. Υπάρχει μια κλασική μορφή τεμπελιάς, το 17ο-18ο αιώνα, που ορίζεται ως οκνηρία. Αυτή εντοπίζεται και ελέγχεται σε δύο επίπεδα: υφίσταται μια πίεση τοπική, σχεδόν ατομική –την πίεση του αρχιτεχνίτη που βάζει τον μαθητευόμενό του να δουλεύει όσο το δυνατόν περισσότερο. Στο κρατικό επίπεδο, σε μια μορφή οικονομίας που επί καιρό κυριαρχείται από τα θέματα του μερκαντιλισμού, υπάρχει η υποχρέωση να βάλουμε όλο τον κόσμο να δουλέψει για να αυξήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο την παραγωγή –η αστυνομία, οι εργοδηγοί είναι τα όργανά της. Ανάμεσα στις δύο αυτές πιέσεις του χειροτεχνικού πυρήνα και της κρατικής αστυνομίας, η οκνηρία διαθέτει ευρύ περιθώριο για να εκδηλωθεί. Το 19οαιώνα, η οκνηρία θα έχει μια άλλη μορφή· πρώτον, επειδή θα υπάρχει ανάγκη για συγκυριακούς οκνηρούς: τους ανέργους. Εξ ου και βλέπουμε τον ψόγο περί οκνηρίας να παύει πολύ γρήγορα να απευθύνεται στην εργαζόμενη τάξη. Από την άλλη, τη στιγμή της γέννησης των βιομηχανικών κέντρων, των εργοστασίων, το αντικείμενο των ελέγχων και της πίεσης είναι όλες αυτές οι αρνήσεις προς εργασία οι οποίες παίρνουν μορφή λίγο-πολύ συλλογική και οργανωμένη, μέχρι τη μορφή των απεργιών.

Αυτή η τάση παρανομίας μέσω «διάχυσης» έχει λοιπόν μια ιδιαιτερότητα, που πρέπει τώρα να διευκρινίσουμε. Πρώτον, οι σχέσεις μεταξύ παρανομίας μέσω διάχυσης και μέσω λεηλασίας: θα είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ηθικολογίας, της αστυνομίας, όλων των εργαλείων ελέγχου του 19ου αιώνα, να διαχωρίσουν αυτές τις δύο τάσεις παρανομίας και να κάνουν τη λεηλασία κάτι που ανάγεται στη βαριά εγκληματικότητα, ως αδίκημα, αποσυνδέοντάς την από την ήπια, καθημερινή, διαρκή παρανομία της διάχυσης. Αλλά, ταυτόχρονα, ο ίδιος αυτός μηχανισμός που τείνει να αντιδιαστείλει τον κλέφτη από τον τεμπέλη, δείχνει πώς περνάμε από τον ένα στον άλλο. Πράγματι, πίσω από αυτή την προσπάθεια αποκοπής και διασύνδεσης, υπάρχει μία άλλη πραγματικότητα, πολύπλοκη. Από τη μία, μια αμοιβαία ενίσχυση των παρανομιών: όσο περισσότερο οι μάζες είναι διάχυτες, κινητές, όσο λιγότερο είναι καθηλωμένες σε συγκεκριμένα σημεία του μηχανισμού παραγωγής, τόσο περισσότερο τείνουν να περάσουν στη λεηλασία. Αντιστρόφως, όσο περισσότερο τείνουν προς τη λεηλασία, τόσο περισσότερο θα τείνουν να έχουν άτακτη ζωή, να πέφτουν στο νομαδισμό, για να αποφύγουν τις κυρώσεις. Από την άλλη, όμως, απ’ τη στιγμή που επιχειρεί κανείς να δαμάσει τη μία από αυτές τις τάσεις παρανομίας, οδηγείται να ενισχύσει την άλλη· πράγματι, όλοι οι βαρύτατοι έλεγχοι με τους οποίους δοκιμάζουμε να επιτηρήσουμε τους πληθυσμούς, να βάλουμε φρένο στη λεηλασία, επιφέρουν μία επιτάχυνση της διαδικασίας της κινητικότητας. Αφετέρου, τα μέσα που χρησιμοποιούνται για να ελέγξουν την παρανομία της διάχυσης οδηγούν στην ενίσχυση της λεηλασίας, και ιδίως το μέσο που χρησιμοποιεί το αφεντικό για να καθηλώσει τους εργάτες στον τόπο εργασίας τους, να τους κάνει να δουλεύουν όπου και όποτε θέλει –δηλαδή όσο το δυνατόν χαμηλότερο μισθό που να πληρώνεται με τη βδομάδα, ώστε ο εργάτης να έχει μπροστά του όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα. Καταδικάζοντάς τον στην ανέχεια, τον καθηλώνουμε στη δουλειά του, αλλά ταυτόχρονα του υποδεικνύουμε τη δυνατότητα της λεηλασίας ως έναν τρόπο για να ξεφύγει από αυτή τη μιζέρια.

Κατά δεύτερον, αυτό που καθιστά την παρανομία της διάχυσης πιο επικίνδυνη από την πρώτη, είναι ότι μπορεί πιο εύκολα από εκείνη να πάρει συλλογικές μορφές: πρώτον, διαδίδεται εύκολα. Ενώ η λεηλασία, για να πάρει κάποια έκταση, προϋποθέτει μια οργάνωση συγκάλυψης και κυκλώματα μεταπώλησης, η διάχυση δεν προϋποθέτει αυτό το κλειστό σύστημα. Δεν είναι καν οργάνωση, είναι ένας τρόπος ύπαρξης που μπορεί να παραπέμπει σε μια επιλογή, την άρνηση της βιομηχανικής εργασίας. Υπήρξαν μαζικές και ενίοτε συλλογικές αρνήσεις εργασίας τις Δευτέρες, κυκλώματα νομαδισμού οργανωμένα σε συνάρτηση με τις αγορές εργασίας, τα σωματεία της ταβέρνας [sociétés d’estaminet], αυθόρμητες μορφές οργάνωσης της εργατικής τάξης. Έτσι, ενώ η τάση της λεηλασίας ήταν παγιδευμένη σε μια μορφή «λαθρεμπορίου» που την εξανάγκαζε σε ένα κλειστό σύστημα και δεν έβρισκε διέξοδο παρά μόνο σε εκρήξεις, πλιατσικολογικού τύπου, η τάση της διάχυσης εκβάλλει σε δυνατότητες συντονισμένης δράσης που θα βαρύνουν στην αγορά, ενάντια στους εργοδότες[2]. Θα έχει, μακροπρόθεσμα, οικονομική και πολιτική επίπτωση· στη βάση αυτή θα αναπτυχθούν στρατηγικές πάλης κατά της εργοδοσίας που, αυτές, είναι τέλεια ρυθμισμένες.

Τρίτον, ενώ η πρώτη τάση οπισθοχωρεί κατά το 19ο αιώνα, η δεύτερη, που φαινόταν πιο ήπια, πιο καθημερινή, θα έχει μια πολιτική μετεξέλιξη και θα δημιουργήσει σοβαρότερους κινδύνους για τον αστικό πλούτο. Και η δυσκολία να ελεγχθεί αυτή η τάση θα είναι ακόμη μεγαλύτερη απ’ ό,τι στην πρώτη περίπτωση: όλες αυτές οι ατασθαλίες δεν είναι ποινικά αδικήματα και, καθώς η ελευθερία της αγοράς εργασίας ήταν απαραίτητη σε αυτή την αστική οικονομία, είναι αδύνατο να οργανωθεί το νομικό της σύστημα κατά τρόπο που όλα αυτά να συνιστούν αδικήματα· έτσι, η τάση αυτή επεκτείνεται σε ένα υπο-νομικό επίπεδο. Άλλωστε, η αστική τάξη βρίσκει κατά βάθος, μέχρι ένα σημείο, ένα συμφέρον σε αυτή την παρανομία: μια εργατική δύναμη κινητή, που δεν διαθέτει σωματικές αντιστάσεις, ούτε χρηματική προκαταβολή, και δεν έχει την πολυτέλεια να απεργήσει, όλα αυτά κατά μία έννοια εξυπηρετούν τα συμφέροντά της. Σε αυτή την τάση βρίσκει και ένα καταφύγιο για τη δική της παρανομία: σε μια εποχή που υπάρχουν τα εργατικά βιβλιάρια, όταν ένας εργάτης δεν είναι τακτοποιημένος σε σχέση με τον εργοδότη του, φεύγοντας δεν μπορεί να του ζητήσει να του επιστρέψει το βιβλιάριό του· έτσι, δεν μπορεί να το υποβάλει στον καινούριο εργοδότη του και, μη όντας εν τάξει, δεν μπορεί να αξιώσει τον ίδιο μισθό. Έτσι, η παραβίαση των διαταγμάτων περί βιβλιαρίων υπήρξε τρέχουσα εργοδοτική πρακτική το 19ο αιώνα.

Τέταρτον, η τάση αυτή κατά τα λοιπά αποτελούσε αντικείμενο όχι τόσο «φόβου» –εφόσον δεν έπληττε το ίδιο το σώμα του πλούτου αλλά εκπροσωπούσε απλώς ένα διαφυγόν κέρδος-, όσο επίπληξης. Έτσι, ο Villeneuve-Bargemont, στο έργο του Economie politique chrétienne, έλεγε σχετικά με τους εργάτες του Βορρά: «Αν το πλέον άπορο τμήμα του φλαμανδικού πληθυσμού έχει ελαττώματα που το βυθίζουν ακόμη περισσότερο και το διαιωνίζουν μέσα σε αυτή την αισχρή κατάσταση αποστροφής και αθλιότητας, η ηπιότητα ή, αν προτιμάτε, η έλλειψη ενεργητικότητας του χαρακτήρα των απόρων γενικώς τους αποτρέπει από ακρότητες επιβλαβείς για την κοινωνία. Ζουν στην πιο απόλυτη ένδεια, κι ωστόσο σπανίως καθίστανται ένοχοι σοβαρών προσβολών κατά των προσώπων και των περιουσιών· υποφέρουν χωρίς να εξεγείρονται και σχεδόν χωρίς καν να μουρμουρίζουν». Θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε τα αντικείμενα, τους μηχανισμούς αυτής της επίπληξης: θα αρκούσε, για παράδειγμα, να μελετήσουμε έναν όρο όπως η διάχυση·. Τον όρο αυτό τον βρίσκουμε κάθε φορά που γίνεται αναφορά στην εργατική ανηθικότητα. Από το 19ο αιώνα και μετά, ένοχος «διάχυσης» ήταν εκείνος που πλήττει όχι τοκεφάλαιο, την περιουσία, αλλά τη δική του εργατική δύναμη: πρόκειται για έναν λάθος τρόπο να διαχειρίζεται κανείς όχι το κεφάλαιό του αλλά τη ζωή, το χρόνο, το σώμα του.

Γι’ αυτό, στις αναλύσεις αυτές, η διάχυση παίρνει τρεις βασικές μορφές: την ασωτεία, ως σπατάλη του σώματος· την απρονοησία, ως διασπάθιση του χρόνου· και την αταξία, ως κινητικότητα του ατόμου σε σχέση με την οικογένεια, την απασχόληση. Οι τρεις μεγάλοι θεσμοί μέσα στους οποίους ενεργοποιείται η «διάχυση» είναι: η γιορτή, το λαχείο –που είναι ακριβώς αυτό μέσω του οποίου το άτομο προσπαθεί να κερδίσει τη ζωή του χωρίς να δουλεύει, και του οποίου οι σημειακοί και τυχαίοι χρόνοι αντιτίθενται στην απόκτηση χρήματος όπως γίνεται αντιληπτή σε ένα σύστημα ορθολογικής οικονομίας, δηλαδή ως διαρκή εργασία που αμείβεται με ένα ποσό εκ των προτέρων καθορισμένο-, η παλλακεία, ως τροπισμός σεξουαλικής ικανοποίησης εκτός της οικογενειακής καθήλωσης. Μέσα από αυτούς τους όρους, στοχοθετούνται όλα όσα θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε με τον όρο «ηθικός νομαδισμός». Την κλασική εποχή, υπήρχε ο φόβος κυρίως για τον σωματικό νομαδισμό που συνδεόταν με τη λεηλασία. Τώρα, εξακολουθεί να υπάρχει ο φόβος για αυτή την κυκλοφορία των ατόμων γύρω από τον πλούτο, αλλά ο πρώτος νομαδισμός προκαλεί εξίσου το φόβο: αν η βιομηχανική παραγωγή δεν έχει πολλή ανάγκη την τεχνική «ειδίκευση» του εργάτη, από την άλλη έχει ανάγκη μια ενεργητική, έντονη, διαρκή εργασία –με δυο λόγια, την ηθική ποιότητα του εργάτη.

Πέμπτον, το πρόβλημα είναι πώς θα γίνει δυνατή η κυριάρχηση επ’ αυτής της αταξίας. Ένας τέτοιος έλεγχος προϋποθέτει πρώτα την ηθικοποίηση της ποινικής καταστολής[3]· αλλά προϋποθέτει επίσης μία μηχανή που είναι πιο λεπτή και πηγαίνει πολύ πιο μακριά από την ποινική μηχανή με τη στενή έννοια: έναν μηχανισμό ποινικοποίησης της ύπαρξης. Η ύπαρξη θα πρέπει να πλαισιωθεί σε ένα είδος διάχυτης, καθημερινής ποινικότητας, στο ίδιο το κοινωνικό σώμα θα πρέπει να εισαχθούν παρα-ποινικές επεκτάσεις, ακόμη και εντεύθεν του δικαστικού συστήματος. Η ζωή των λαϊκών τάξεων επιχειρήθηκε να πλαισιωθεί σε ένα ολόκληρο παιχνίδι ανταμοιβών και κολασμών· για παράδειγμα, ένας εργάτης μεθυσμένος στο δρόμο διωχνόταν από το εργαστήρι του και δεν προσλαμβανόταν ξανά αν δεν ορκιζόταν ότι δεν θα ξαναμεθύσει. Επίσης, από το 1818 και μετά έχουμε τον έλεγχο μέσω της αποταμίευσης: το βιβλιάριο καταθέσεων λειτουργεί ως μια ηθική πλαισίωση, μια εναλλαγή διαρκών ανταμοιβών και κολασμών για την ύπαρξη των ατόμων. Ήδη από το 1803, οι εργάτες που δεν διέθεταν βιβλιάριο εργασίας όπου να σημειώνονται διαδοχικά τα ονόματα των εργοδοτών τους συλλαμβάνονταν για αλητεία· από το 1810, τώρα, ένας ντε φάκτο διακανονισμός με την αστυνομία είχε ως αποτέλεσμα ότι δεν συλλαμβανόταν για αλητεία όποιος εργάτης διέθετε βιβλιάριο ταμιευτηρίου. Αυτό το τελευταίο, εγγύηση ηθικότητας, επέτρεπε στον εργάτη να εκφεύγει των διαρκών αστυνομικών ελέγχων· ομοίως, η προτιμησιακή πρόσληψη εργατών που είχαν βιβλιάριο ταμιευτηρίουήταν τρέχουσα εργοδοτική πρακτική.

Αυτό το εξω-δικαστικό κολαστικό σύστημα δεν εμπίπτει στη βαριά ποινική μηχανή με το δυικό της σύστημα· διότι όλο αυτό το κολαστικό παιχνίδι δεν έχει ως αποτέλεσμα να καταδικάζεται πραγματικά ο ενδιαφερόμενος, να πέφτει από την άλλη πλευρά του νόμου, στην παραβατικότητα. Είναι ένα παιχνίδι το οποίο προειδοποιεί, απειλεί, ένα είδος μόνιμης πίεσης. Είναι ένα σύστημα διαβαθμισμένο, διαρκές, σωρευτικό: όλες αυτές οι προειδοποιήσεις, όλοι αυτοί οι μικροί κολασμοί, τελικώς προστίθενται και σημειώνονται, είτε στη μνήμη των εργοδοτών είτε στα βιβλιάρια, και έτσι, καθώς σωρεύονται, όλα αυτά τείνουν προς ένα κατώφλι· ασκούν πάνω στο άτομο όλο και μεγαλύτερη πίεση, μέχρι τη στιγμή που αυτό, βρίσκοντας όλο και πιο δύσκολα δουλειά, πέφτει στην παραβατικότητα. Η παραβατικότητα γίνεται αυτό το κατώφλι, που καθορίζεται εκ των προτέρων σαν φυσικό.

Αυτός ο εξω-δικαστικός κολαστικός μηχανισμός λειτουργεί έτσι στην περίπτωση του βιβλιαρίου: με βάση το εκτελεστικό διάταγμα του μήνα Βαντεμιαίρ του έτους ΧΙ, ένας εργάτης, φεύγοντας από τον εργοδότη του, πρέπει να έχει ένα βιβλιάριο όπου αυτός έχει σημειώσει τη δουλειά, το μισθό του και την ημερομηνία έναρξης και λήξης. Τα αφεντικά, τώρα, από πολύ νωρίς είχανε αποκτήσει τη συνήθεια να σημειώνουν στα βιβλιάρια και την αξιολόγησή τους για τον εργάτη. Το 1809, ο υπουργός εσωτερικών Μονταλιβέ, με εγκύκλιό του, υπενθυμίζει στους νομάρχες ότι οι εργοδότες δεν έχουν δικαίωμα να σημειώνουν αρνητικές βαθμολογήσεις, αλλά μόνο συνθήκες απασχόλησης, και προσθέτει: Αφού πάντοτε επιτρέπεται να βάζει κανείς επαινετικά σχόλια, όλος ο κόσμος θα καταλάβει ότι η απουσία επαινετικού σχολίου ισοδυναμεί με απαξιωτικό σχόλιο. Έτσι, οι προϋποθέσεις απασχόλησης συνδέονται με την ύπαρξη ή μη τέτοιων σχολίων· εξάλλου, η υπερχρέωση του εργάτη τον υποχρεώνει να ζητά προκαταβολή τη στιγμή της πρόσληψης, και αυτή σημειώνεται πάντοτε στο βιβλιάριο. Ο εργάτης δεν είχε δικαίωμα να εγκαταλείψει το αφεντικό του χωρίς να έχει εξοφλήσει την προκαταβολή, είτε σε χρήμα είτε σε εργασία· αν έφευγε νωρίτερα, δεν του επιστρέφανε το βιβλιάριο, και έτσι συλλαμβανόταν για αλητεία και παραπεμπόταν στη δικαιοσύνη. Βλέπουμε λοιπόν πώς αυτό το σύστημα μικρο-κολασμών καταλήγει να ρίχνει το άτομο στα δίχτυα του δικαστικού μηχανισμού.

Μετάφραση: Άκης Γαβριηλίδης

---

[1]Michel Chevalier, De l’industrie manufacturière en France, Paris, Jules Renouard et Cie 1841, σ. 38.

[2]Ο Φουκώ σημειώνει στο περιθώριο του χειρογράφου: «Weitling». Ο Βίλχελμ Βάιτλινγκ (1808-1871) θεωρείται ως πρόδρομος του Μαρξ, αν και ο τελευταίος τον ταξινομεί μεταξύ των «ουτοπικών σοσιαλιστών». Αυτοδίδακτος, με καταγωγή από τη λαϊκή τάξη, ο Βάιτλινγκ επαγγελόταν ένα είδος «πρωτόγονου ευαγγελικού κομμουνισμού» (πρβλ. L. Kolakowski,Histoire du marxisme, μτφρ. από τα γερμανικά Olivier Masson, Paris, Fayard 1987 [1976], Les Fondateurs. Marx, Engels et leurs prédécesseurs [Οι θεμελιωτές. Μαρξ, Ένγκελς και οι προκάτοχοί τους],σ. 304), καλώντας σε βίαιη και συλλογική εξέγερση των καταπιεσμένων ενάντια στους κατέχοντες. Συντάκτης προκηρύξεων με ευρεία κυκλοφορία στην Ευρώπη, ο Βάιτλινγκ πήρε μέρος σε πολλές παράνομες κομμουνιστικές οργανώσεις, μεταξύ των οποίων η «Ένωση των Δικαίων»· το 1846, βοήθησε σύντομα τον Μαρξ στην προσπάθειά του να εγκαθιδρύσει δεσμούς μεταξύ των διάφορων ευρωπαϊκών κομμουνιστικών συνδέσμων.

·Ο γαλλικός όρος dissipation, που χρησιμοποιείται εδώ, θα μπορούσε να αποδοθεί επίσης ως απείθεια, χαλαρότητα [σ.τ.μ.].

[3]Ο Φουκώ σημειώνει επί του χειρογράφου: «νόμος περί μέθης» (νόμος της 23ης Ιανουαρίου 1873 που τιμωρεί όποιον μεθά δημοσίως) και «πλημμεληματικός χαρακτήρας του νομαδισμού» (άρθρο 270 του Ποινικού Κώδικα του 1810).(communisation)

xodi