500 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΧΑΝΤΡΕΣ !!!

Το κλέβω από την @ecpoir του twitter «Για να καταλάβεις το αστείον του πράγματος: χάρισαν 240 εκ. ευρώ στο Μέγαρο Μουσικής και θα δώσουν λέει 20 εκ. για τους άστεγους». Σε μία φράση χώρεσε την…ξεφτίλα της «επιτυχίας» που πανηγύρισε ο Σαμαράς.

by…kartesios

Θα το συνεχίσω λέγοντας ότι χάρισαν 240 εκ. ευρώ στο Μέγαρο Μουσικής που αίφνης απέκτησε «φιλολαϊκό» προφίλ, χάρισαν αμέτρητα δισ. ευρώ στις τράπεζες, χαρίζουν το Ελληνικό στον Λάτση και τώρα, λέει, θα μοιράσουν 500 εκ. ευρώ σε 1 εκατομμύριο ανθρώπους.

Τις απολύσεις, λέει, των δημοσίων υπαλλήλων για το 2015, θα τις συζητήσουν τον Οκτώβριο. Ο Κυριάκος Μητσοτακομπακογιάννης προ λίγων ημερών ορκιζόταν ότι δε θα υπάρξουν απολύσεις το 2015 διότι ήδη υπάρχει πρόβλημα με τα κενά υπηρεσιών. Αυτό είναι ένα νέο μέτρο. Ατάραχος, όμως ο Σαμαράς, συνηθισμένος ή και εθισμένος πλέον να ψεύδεται, ανακοινώνει ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα από δω και πέρα.

Δηλώνει χαρούμενος ο Σαμαράς επειδή επετεύχθη η μείωση των εργοδοτικών εισφορών. Θα μπορούσε να βρει χίλια άλλα μέτρα για να τονώσει τους μικρομεσαίους που πεθαίνουν. Όμως δε θέλει αυτό. Θέλει να αυξήσει τα κέρδη των μεγαλοεργολάβων, των πολυεθνικών, των βιομηχάνων κι ας κλείσουν τα Ταμεία. Διότι τι άλλο από το να βάζει ταφόπλακα στα ήδη ετοιμοθάνατα Ταμεία είναι αυτή η απόφασή του;

Ομολογώ ότι μπορεί να χαρακτηριστώ υποκειμενικός. Μπορούν να με κατηγορήσουν για ανθέλληνα. Μπορούν να πουν ότι λυπάμαι με τις επιτυχίες της κυβέρνησης Σαμαρά. Γι’ αυτό δεν θα χρησιμοποιήσω δικά μου επιχειρήματα και αριθμούς. Θα καταθέσω τα στοιχεία που σήμερα παρουσίασε ο – κατά την κυβέρνηση- άγιος ΟΟΣΑ.

Σύμφωνα, λοιπόν, με την έκθεση του ΟΟΣΑ για τη φτώχεια στην Ελλάδα (Society at a Glance 2014), το 17,9% των Ελλήνων δεν έχει χρήματα ούτε για να αγοράσει τρόφιμα αφού η μέση απώλεια εισοδήματος ανά άτομο από το 2007 υπολογίζεται στις 4.400 ευρώ. Απώλεια 4 φορές μεγαλύτερη από τα μέσα επίπεδα  των άλλων χωρών της Ευρωζώνης!

Το κατά κεφαλήν εισόδημα της Ελλάδας είναι χαμηλότερο και από αυτά της Βραζιλίας και της Κίνας. Η εικόνα αυτή, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, οφείλεται στην «έκρηξη» των ποσοστών ανεργίας αλλά και στο στρεβλό σύστημα κοινωνικών παροχών που μπορεί να «απορροφούσε» το 30% των δημόσιων δαπανών, αλλά δεν είχε στόχευση σε εκείνους είχαν πραγματικά ανάγκη. Ενδεικτικό είναι ότι  μόνο η χώρα μας μαζί με την Ιταλία δεν είχε πρόβλεψη για Εθνικό Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.

Αντί να ντρέπεται αυτή η κυβέρνηση, συνεχίζει να μας ταπεινώνει και να μας γελοιοποιεί. Αντί να σοβαρευτεί και να φύγει πριν σκοτώσει κι άλλους ανθρώπους, τολμά 2 μήνες πριν τις εκλογές να ΥΠΟΣΧΕΤΑΙ ότι θα μοιράσει ψίχουλα ΕΦΑΠΑΞ και μάλιστα μετά τις εκλογές. Έτσι ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει νέες σιχαμερές ελπίδες για τα απλωμένα χέρια των πολιτών που ζητιανεύουν ένα πιάτο φαγητό στα συσσίτια. Κάποτε πίστευα ότι η απανθρωπιά έχει όρια. Μετά γνώρισα την κυβέρνηση Σαμαρά…

paganeli

We did it, you son of the bitch.

“Τα καταφέραμε” αναφώνησε ο πρωθυπουργός σε πανηγυρικό κλίμα από το υπουργείο Οικονομικών. “Τα καταφέραμε” αναφώνησε και ο υπουργός οικονομικών μέσα στο ίδιο…πανηγυρικό κλίμα . Ήταν μάλιστα τόση η χαρά του Γιάννη Στουρνάρα που έσπευσε να ευχαριστήσει ονομαστικά όλους όσοι συνεργάστηκαν ώστε να τα καταφέρουμε . Μέρκελ , Σόιμπλε και Ράιχενμπαχ είναι μερικά από τα ονόματα που παρέλασαν στον ευχαριστήριο λόγο του υπουργού .

Πλέον η κυβέρνηση κατάφερε να πετύχει και τον τελευταίο στόχο που είχε θέσει από την αρχή αυτής της περιπέτειας που όσοι γνωρίζουν από οικονομικά ονόμασαν οικονομική κρίση ενώ οι αριστεροί μπαχαλάκηδες ονόμασαν κρίση του καπιταλισμού.

Και για κάτι Συριζαίους που αμφισβητούν τα πάντα , να θυμίσω ότι ο Αντώνης Σαμαράς μας κράτησε στο ευρώ , ο Αντώνης Σαμαράς μας έβγαλε από την κρίση , ο Αντώνης Σαμαράς  πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα , ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα πάρει άλλα μέτρα . Ο Αντώνης Σαμαράς γαμάει και δέρνει .

Επίσης ο Αντώνης Σαμαράς ευχαρίστησε , εμμέσως πλην σαφώς , τους στενούς του συνεργάτες δηλαδή τον θεό και την παναγιά και εκμυστηρεύτηκε στους δημοσιογράφους ότι έβγαλε φτερά στους ώμους και πλέον είναι έτοιμος να αναληφθεί στους ουρανούς .

Εγώ πλέον δεν φοβάμαι τίποτα , εκτός από κάτι ροζ δεινόσαυρους που έχουν εγκατασταθεί τον τελευταίο καιρό στη κουζίνα μου και δεν λένε να φύγουν .

(Λες να παίρνω τα ίδια ναρκωτικά με τον Σαμαρά ; Καιρός να τα κόψω μου φαίνεται . Αλλιώς , πολύ φοβάμαι ότι θα καταντήσω σαν τον Σαμαρά.)

takoureliatragoudameakoma

Η ΚΛΩΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ

Μια είδηση, που αναπαρήχθη από τα μέσα «ενημέρωσης», κάνει λόγο για την κατασκευή τριών νομοθετικών διαταγμάτων της ευρωπαϊκής επιτροπής τροφίμων, το περιεχόμενο των οποίων απαγορεύει, από τούδε και στο εξής να διατίθενται στην αγορά κλωνοποιημένο κρέας, καθώς και τα παράγωγα του (γάλα, τυρί κ.λπ.).

Αναλυτικότερα, οι νομοθετικές πράξεις αφορούν στην κλωνοποίηση των ζώων και τα λεγόμενα «νέα τρόφιμα». Οι σχετικές διατάξεις, απαγορεύουν εντός της Ε.Ε. τη χρήση της τεχνικής της κλωνοποίησης στα εκτρεφόμενα ζώα, καθώς και τις εισαγωγές κλωνοποιημένων ζώων. Επίσης, θα απαγορεύεται η εμπορία τροφίμων που προέρχονται από τέτοιου είδους ζώα.

Σκοπός των προτάσεων αυτών είναι, όπως επισημαίνει η Επιτροπή, να αντιμετωπιστούν οι ανησυχίες που έχουν εκφραστεί σχετικά με την καλή μεταχείριση των ζώων και άλλες δεοντολογικές πτυχές της συγκεκριμένης τεχνικής.

Στο πρώτο σχέδιο της σχετικής οδηγίας, προβλέπεται να απαγορευθούν προσωρινά, τόσο η χρήση της κλωνοποίησης στα εκτρεφόμενα ζώα, όσο και η διάθεση ζωντανών κλωνοποιημένων ζώων και εμβρύων στην αγορά.

Το δεύτερο σχέδιο της νομοθετικής οδηγίας, μεριμνά ώστε τρόφιμα, όπως το κρέας ή το γάλα από τέτοιου είδους όντα να μην διατίθενται στην αγορά της Ευρώπης. Ωστόσο, η κλωνοποίηση δεν θα απαγορεύεται για σκοπούς όπως η έρευνα, η διατήρηση σπάνιων φυλών και ειδών που απειλούνται με εξαφάνιση, ή η χρήση ζώων για την παραγωγή φαρμάκων και ιατροτεχνολογικών συσκευών, σε περίπτωση που η χρήση της τεχνικής αυτής μπορεί να δικαιολογείται.

Το σχέδιο νομοθετικής πράξης, για τα «νέα τρόφιμα» αναθεωρεί τον ισχύοντα κανονισμό, με σκοπό να βελτιωθεί η πρόσβαση νέων και καινοτόμων τροφίμων στην αγορά της Ευρώπης.

Κατά κανόνα, ο όρος «νέα τρόφιμα» αναφέρεται σε τρόφιμα τα οποία δεν καταναλώνονταν ευρέως στην Ε.Ε. πριν από το Μάιο του 1997, δηλαδή πριν από την έναρξη ισχύος του τρέχοντος κανονισμού.

Ο Τόνιο Μποργκ, ο αρμόδιος για θέματα υγείας επίτροπος της Ε.Ε., δήλωσε: «Οι σημερινές πρωτοβουλίες σχετικά με την κλωνοποίηση των ζώων αντιμετωπίζουν, με ρεαλιστικά και εφικτά μέτρα, τις ανησυχίες για την καλή μεταχείριση των ζώων, καθώς και τις αντιλήψεις των καταναλωτών σχετικά με τα τρόφιμα που προέρχονται από κλωνοποιημένα ζώα. Οι αλλαγές σχετικά με τα νέα τρόφιμα θα διαμορφώσουν ένα αποδοτικότερο σύστημα. Το σύστημα αυτό θα προσφέρει στους καταναλωτές της Ε.Ε. τη δυνατότητα να επιλέγουν από ένα ευρύ φάσμα τροφίμων και θα παρέχει ευνοϊκό περιβάλλον για τον κλάδο παραγωγής τροφίμων της Ευρώπης».

Δηλαδή, ο κύριος Μποργκ, καθώς και αυτοί των οποίων τα συμφέροντα καταφανέστατα υπηρετεί, μαζί με τους μηχανισμούς προπαγάνδας και εξαπάτησης (διάβαζε: ΜΜΕ), μας δείχνουν το φιλοανθρωπιστικό, φιλοζωικό και φιλοπεριβαλλοντολογικό τους προσωπείο.

Είναι, όμως, έτσι;

Ας δούμε μερικά στοιχεία, που σκοπίμως(;) αποκρύπτονται και αναδεικνύουν την αλήθεια, για τον πραγματικό τρόπο, που εκτρέφονται, καθώς και τις πραγματικές περιβαλλοντολογικές συνθήκες, που ισχύουν για τα υπό σφαγή ζωντανά, από τα πολυεθνικά μαζικά σφαγεία.

Αυτή τη χρονιά, θα σφαγιαστούν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ζώα, όπως αγελάδες, μοσχάρια, γουρούνια, κοτόπουλα, γαλοπούλες, πάπιες, χήνες κ.ά. τα οποία ζουν σε άθλιες και αφύσικες συνθήκες, στοιβαγμένα σε βρώμικα υπόστεγα ή σε κλουβιά λίγο μεγαλύτερα από το μέγεθός τους, χωρίς ποτέ να νοιώσουν τον ήλιο ή τον αέρα, να μεγαλώσουν τους συνεχιστές του είδους τους, να χτίσουν τις φωλιές τους, να κάνουν ο,τιδήποτε εκπληρώνει το φυσικό τους κύκλο.

Με φάρμακα και ορμόνες η βιομηχανία κρέατος προσπαθεί να αυξήσει την παραγωγή, αλλά και να κρατήσει ζωντανά αυτά τα πλάσματα, καθώς θα ήταν αδύνατο να επιβιώσουν σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες στις οποίες τα εξαναγκάζουν να βρίσκονται. Με γενετικές παρεμβάσεις, προσπαθούν να τα παχαίνουν γρηγορότερα, ώστε να παράγουν περισσότερο γάλα, αυγά κ.λπ. με στόχο την αύξηση του κέρδους.

Όσα ζώα καταφέρουν να επιβιώνουν σε αυτές τις συνθήκες, τα περιμένει ένα εφιαλτικό πολύωρο, τις περισσότερες φορές, ταξίδι, εκτεθειμένα σε ακραίες καιρικές συνθήκες χωρίς τροφή ή νερό προς το σφαγείο, όπου εκεί θα εξοντωθούν έχοντας πολλές φορές τις αισθήσεις τους ακόμη και όταν γδέρνονται ή ρίχνονται σε ζεματιστό νερό, προκειμένου να τους αφαιρεθεί το τρίχωμα.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

Όσον αφορά τα πουλερικά. Βρίσκονται σε τεράστιες τσιμεντένιες εγκαταστάσεις, με αυτόματα συστήματα περιορισμένης πόσης και βρώσης, πλούσια όμως σε χορήγηση των κατάλληλων φαρμάκων, με σκοπό την ταχύτερη ανάπτυξη τους, επομένως και την σφαγή τους κατά το συντομότερο δυνατόν χρόνο.

Ας ρίξουμε μια ματιά εν τάχει, στην μέθοδο εκτροφής τους.

Πρώτος και αντικειμενικός σκοπός των εκτροφέων-δολοφόνων, είναι η ταχύτερη και μέγιστη ανάπτυξη των πτηνών με όσο το δυνατόν λιγότερη τροφή. Οι μύες και οι λιπώδεις ιστοί αυτών των νεομεταλλαγμένων πουλερικών, αναπτύσσονται πολύ πιο γρήγορα από τα οστά τους, προκαλώντας δυσμορφίες και ασθένειες. Ένα ποσοστό 1%-4% των πουλερικών θα πεθάνουν σφαδάζοντας, με σπασμούς, από το σύνδρομο του αιφνίδιου θανάτου, μια πάθηση ουσιαστικά άγνωστη εκτός εκτροφείων-σφαγείων. Τρία στα τέσσερα, θα έχουν κάποιας μορφής πρόβλημα στην κίνηση, ενώ μέχρι τη σφαγή τους, υποφέρουν από τις βασανιστικές μεθόδους «εκτροφής».

Δεν χρειάζεται καν να επισημάνουμε το γεγονός, πως τα πουλερικά κάτω από αυτές τις συνθήκες, «ζουν» στοιβαγμένα, παραμορφωμένα, παραγεμισμένα με φάρμακα, υπερβολικά στρεσσαρισμένα μέσα σε ένα βρωμερό χώρο.

Η τύφλωση, οι βακτηριακές μολύνσεις των οστών, τα προβλήματα σε σπονδύλους και τένοντες, η παράλυση, η εσωτερική αιμορραγία, η αναιμία, οι αναπνευστικές ασθένειες και τα αποδυναμωμένα ανοσοποιητικά συστήματα αποτελούν, μεταξύ άλλων, την μόνιμη και αντικειμενική πραγματικότητα των εκτροφείων, όπως τα ονομάζουν ή αλλιώς και πιο αληθινά, τους χώρους βασανισμού και μαζικής σφαγής.

«Τα βοοειδή σημαδεύονται στο πρόσωπο ή αλλού με πυρωμένο σίδερο, τούς αφαιρούν τα κέρατα με κόφτες, πειθαρχούνται με ματσουκιές ή ηλεκτροσόκ, μεταφέρονται σε τόσο άθλιες συνθήκες που πολλά πεθαίνουν μέσα στα φορτηγά από ασφυξία, ασιτία, αφυδάτωση, κρύο, ζέστη, φόβο. Οι αγελάδες εξαναγκάζονται σε διαρκές άρμεγμα (τούς γίνεται συνεχόμενη γονιμοποίηση γιατί λέγεται πως κατεβάζουν περισσότερο γάλα), ενώ είναι πάντα αλυσοδεμένες. Εξαναγκάζονται να τρώνε τις γνωστές ζωοτροφές, οι οποίες είναι γεμάτες από χημικά και αντιβιοτικά, που προκαλούν σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια.

Μια αγελάδα στο φυσικό της περιβάλλον μπορεί να ζήσει ως και 20 χρόνια, ενώ όσες ζουν σε συνθήκες αιχμαλωσίας στα 4 με 5 χρόνια πεθαίνουν. Σφαγιάζονται με κάθε δυνατό τρόπο μέσα και έξω από κλωβούς, αλλά πολλές φορές διατηρούν τις αισθήσεις τους αργοπεθαίνοντας από την αιμορραγία. Τα μικρά απομακρύνονται από τις μητέρες μόλις τη δεύτερη μέρα από τη γέννησή τους και περιμένουν αλυσοδεμένα όρθια την ημερομηνία της σφαγής.

Τα χοιρινά δεν έχουν καλύτερη μοίρα. Τεχνητή γονιμοποίηση, παραμορφώσεις, κανιβαλισμός, κόψιμο ουράς, αυτιών, αφαίρεση δοντιών, γεννητικών οργάνων (όλα «χωρίς αναισθητικό»). Στο τέλος, αφού έχουν κατακρεουργηθεί και ενώ πολλά διατηρούν ακόμη τις αισθήσεις τους, βυθίζονται σε καυτό νερό για να αφαιρεθεί ευκολότερα το τρίχωμα τους»,(από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ φ.123).

Αγελάδες με αιμορραγούσες ανοιχτές πληγές, πρόπτωση μήτρας, μολύνσεις με πύο και πρησμένες αρθρώσεις, αφημένες να υποφέρουν. Πεσμένες αγελάδες, που είναι πολύ άρρωστες ή χτυπημένες για να σταθούν όρθιες, παρατημένες να υποφέρουν για βδομάδες μέχρι να πεθάνουν ή να σκοτωθούν. Εργάτες να χτυπούν, να κλωτσούν, να γρονθοκοπούν και να κάνουν ηλεκτροσόκ σε αγελάδες και μοσχαράκια. Μοσχαράκια που τους αφαιρούν τα κέρατα χωρίς αναισθητικό ή παυσίπονα, ενώ χώνουν τα δάχτυλά τους στα μάτια τους για να τα συγκρατήσουν. Επίσης, μοσχαράκια που τους κόβουν τις ουρές, αγελάδες που ζουν στριμωγμένες σε βουστάσια με τσιμεντένιο πάτωμα, καλυμμένο με τα περιττώματά τους, που τους χορηγούν αυξητικές ορμόνες για βοοειδή, προκειμένου να αυξηθεί η παραγωγή γάλακτος.

Τα προαναφερθέντα, αποτελούν τα στάδια και τις κτηνώδεις μεθόδους παραγωγής και εκτροφής των ζωντανών από τις βιομηχανίες κρέατος ανά τον κόσμο. Οι ίδιες, απέραντα εξουσιαστικές και βάρβαρες συνθήκες ισχύουν και για την απόσπαση των προϊόντων (γάλα, αυγά κ.λπ.) από τα διάφορα ζώα.

Προφανώς, η ευρωπαϊκή επιτροπή, κατασκευάζοντας τα νομοθετικά διατάγματα για την απαγόρευση των κλωνοποιημένων ζώων, επιχειρεί να διασφαλίσει και να νομιμοποιήσει τις υπάρχουσες συνθήκες μαζικής εκτροφής και παραγωγής. Άλλωστε, τα όσα λέγονται και υποστηρίζονται από τα διάφορα ανδρείκελα των εξουσιαστών για την υποτιθέμενη «διασφάλιση των όρων περιβαντολλογικής και ευρύτερα της διατήρησης, υψηλών όρων υγιεινής των ζώων», είναι καταφανέστατα ψεύδη και αποτελούν μέρος της ευρύτερης πολιτικής προπαγάνδας που χρησιμοποιείται απλά και μόνο για επικοινωνιακούς λόγους, ενώ πίσω από αυτά υπάρχει η αποτρόπαια πραγματικότητα.

Είναι φανερό ότι αυτοί οι νόμοι έρχονται ως αποτέλεσμα του γεγονότος –το οποίο προφανώς ελήφθη υπ’ όψιν– ότι οι διαδικασίες κλωνοποίησης ζώων, με σκοπό τη μαζική σφαγή τους και τη μετέπειτα διάθεση τους στην παγκόσμια καταναλωτική αγορά, δείχνουν μικρά ποσοστά επιβίωσης για τα μεταφερόμενα έμβρυα και τα κλωνοποιημένα ζώα, καθώς πολλοί από τους κλώνους πεθαίνουν σε πρώιμο στάδιο από καρδιαγγειακή, ανοσοποιητική ή ηπατική ανεπάρκεια, αναπνευστικά προβλήματα και νεφρικές ή μυοσκελετικές ανωμαλίες. Καθώς και ότι –ακόμη και με δικά τους στοιχεία– η θνησιμότητα και η νοσηρότητα των κλώνων, είναι μεγαλύτερες από εκείνη που παρατηρείται στα γεννώμενα με φυσικές μεθόδους. Εκτός αυτού, οι απώλειες και οι διαταραχές της όψιμης εγκυμοσύνης, είναι δυνατόν να επηρεάσουν την ευζωία των παρένθετων μητέρων.

Με λίγα και απλά λόγια, λοιπόν. Αφού για μια τουλάχιστον δεκαετία, χρησιμοποίησαν τους ανθρώπους ή το καταναλωτικό κοινό, όπως αρέσκονται να ονομάζουν τους εξουσιαζόμενους πληθυσμούς, ως πειραματόζωα. Αφού παρήγαγαν και εξόντωσαν με περισσή βαναυσότητα τα υπό πειραματισμό ζώα, αποδεικνύεται πλέον ότι, η κλωνοποίηση ως μέθοδος παραγωγής, κοστολογικά είναι δυσανάλογη (προς το παρόν) με το αναμενόμενο κέρδος. Οπότε καθίσταται ασύμφορη. Επίσης, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο κλωνοποίησης, τα επιστημονικά επιτελεία τους μελέτησαν και κατέγραψαν ό,τι στοιχείο προέκυπτε από τη διαδικασία και αφού προφανώς κατέληξαν στα συμπεράσματά τους, από τα εν λόγω πειράματα, φορούν τώρα τη μάσκα των προστατών της παγκόσμιας υγείας, του περιβάλλοντος και των ζώων και με νομοθετικές ρυθμίσεις προσποιούνται πως αποκαθιστούν την τάξη και την «ομαλότητα». Βεβαίως, δεν θα πρέπει να μας διαφύγουν δύο σημεία. Το πρώτο είναι η ξεδιάντροπη παραδοχή για τα πειράματα κλωνοποίησης με διατροφικούς σκοπούς και το δεύτερο ότι τα πειράματα επίσημα δεν επιτρέπονται στην Ε.Ε. Αυτό σημαίνει πως ανεπίσημα θα συνεχίζονται ή με διάφορα άλλα επίσημα προσχήματα (ερευνητικούς δήθεν σκοπούς, κ.λπ.). Ούτε λόγος ότι αυτά τα πειράματα θα συνεχίζονται εκτός Ε.Ε..

Αλλά, το σημαντικό είναι πως με τέτοιου είδους νομοθετήματα δίνουν συγχωροχάρτι στα εγκλήματα που πραγματοποιούνται καθημερινά εις βάρος των μη κλωνοποιημένων υπάρξεων του ζωικού βασιλείου.

Πιστεύουμε, πως είναι περιττό να επιχειρηματολογήσουμε, ότι με βάση τις αναρχικές απόψεις δεν τίθεται ζήτημα να επιζητούνται καλύτερες συνθήκες μαζικής ή περιορισμένης εξόντωσης των αιχμαλωτισμένων ζώων ή καλύτερων συνθηκών σκλαβιάς. Το θέμα της διατροφής των ανθρώπων που σε μεγάλο βαθμό συναρτάται με την εξόντωση τρισεκατομμυρίων ζώων κάθε χρόνο ξεπερνά την επιφάνεια που έχει επιβάλλει η εξουσιαστική νοοτροπία.

Ακόμα και αν σταματούσε ο βασανισμός και η μαζική χορήγηση φαρμάκων στα αιχμάλωτα και φυλακισμένα ζώα, ακόμα κι αν δεν διαλύονταν και δηλητηριάζονταν, τόσο τα ίδια όσο και τα παραγόμενα από αυτά προϊόντα που καθίστανται ανθυγιεινά ως διατροφικά προϊόντα, για τους ανθρώπους, πάλι η παράμετρος της ανθρώπινης υγείας είναι δευτερευούσης σημασίας για μας.

Πιστεύουμε πως η υγεία, η αδελφότητα, η αλληλεγγύη και η ευημερία του ανθρώπινου είδους δεν μπορεί κατ’ αρχήν, να πραγματωθεί στις σημερινές συνθήκες υποδούλωσης. Επίσης, όλα αυτά για να πάρουν τη φυσική τους υπόσταση, δεν μπορεί να είναι ξέχωρα απ’ τον υπόλοιπο φυσικό κόσμο, αλλά αντιθέτως σε πλήρη ενότητα και ισορροπία με αυτόν. Το ρίζωμα του ανθρωποκεντρισμού ως μέσο κατανόησης, ερμηνείας και πρακτικής εφαρμογής γίνεται πηγή εξουσίας. Όπως μεταξύ του ανθρώπινου είδους δεν υπάρχει κανενός είδους ανωτερότητα η οποία στηρίζεται στη φυλή, το χρώμα και το φύλο, έτσι δεν υπάρχει και κανενός είδους ανωτερότητα του ανθρώπου έναντι των υπόλοιπων όντων του πλανήτη που να βασίζεται στην ανθρώπινη ικανότητα του λόγου, της σύνθετης σκέψης και της νοημοσύνης.

Η εξουσιαστική πρακτική, με τη μαζική παραγωγή και εξόντωση, το βασανισμό και τις σφαγές των υπό κατανάλωση ζωντανών από τη μία και την παθητικότητα με την οποία δέχονται οι υπήκοοι της κυριαρχίας, τη λεηλασία της φύσης και κάθε ύπαρξης σε αυτήν από την άλλη, έχουν κοινό τόπο την ανθρωποκεντρική ιδεοληψία. Το ξερίζωμα, αυτής της εμμονής αποτελεί βασική προτεραιότητα, καθώς και το πεδίο σύγκρουσης με κάθε εξουσία, αλλά και διάχυσης των αναρχικών ιδεών, ως πανανθρώπινων προταγμάτων μεταξύ των αγωνιζόμενων και μη ανθρώπων.

Διότι, εξετάζοντας τα γεγονότα μέσα από την αναρχική θεώρηση, πιστεύουμε πως η μάχη απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία, δεν θα μπορούσε να έχει ως τελικό αποτέλεσμα την ευημερία των ανθρώπων και την κυριαρχία τους επάνω σε κάθε μορφή ζωής (φυτικής ή έμβιας) επάνω στον πλανήτη, αλλά να ζει σε αρμονία με κάθε μορφή ζωής, ως αναπόσπαστο και αδιαίρετο κομμάτι του φυσικού κόσμου συνολικά.

Φ.

Από τη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 135, Φεβρουάριος 2014

Μαύρα πανιά

by antonis

Οι πλούσιοι τα λένε στον ψυχαναλυτή, η μεσαία τάξη στον ψυχολόγο κι οι φτωχοί στον παπά. Το βασίλειο του δυτικού πολιτισμού έχει στο κέντρο του την εξομολόγηση. Όλες οι ηθικές προκαταλήψεις αντιλαλούν μια κραυγή μάχης. Οι τάσεις για εκμυστηρεύσεις αντιστοιχούν σε μιαν άκρως λεπτεπίλεπτη κλίμακα. Απ’ τις υποσημειώσεις στο περιθώριο ενός βιβλίου μέχρι το χαρτονόμισμα στην καλτσοδέτα της ιερόδουλης, ένας αναγνώστης της ζωής διασταυρώνει τα πυρά του με το χρόνο. Ο χρόνος μας σπρώχνει στην αμαρτία. Στο μη αποδεκτό. Στη λοξή δημόσια πράξη. Η παρόρμηση είναι κλάσμα του χρόνου. Στον παρορμητικό αποδίδεται μονίμως άδικο. Στοχοποιείται με τραύματα κι ανεκπλήρωτα απωθημένα απ’ την ακαδημαϊκή αναλυτική σαβούρα. Απ’ τους αμερόληπτους γονιμοποιούς του αποδεκτού που έφτιαξαν συνθήκες εγκλεισμού όχι για να περιορίσουν αλλά για να παραδειγματίσουν. Η αρρενωπότητα της εξομολόγησης έγκειται σε μια ψυχολογική επίθεση. Η μαζική κατασκευή ψυχολόγων έρχεται να καλουπώσει την έλλειψη έμπνευσης και κριτικής σκέψης. Έρχεται να εφεύρει νέους κατά φαντασίαν ασθενείς, αδύναμους που συνωστίζονται σε τζαμιά, εκκλησίες και πρωινές προσευχές, κανονικότητες ενός όχλου που προελαύνει σε ουρές και σε ταμεία, αγοράζοντας με δόσεις, επιθυμίες και ανάγκες, φυτευτές απ’ τη φλύαρη κατευθυνόμενη ηγεμονία του πλούτου. Ο πλούτος φθείρει πρώτα τον φτωχό κι όχι τον πλούσιο. Ξεζουμίζει αναπάντεχα κάθε δυναμική ικμάδα της εργατικής του δύναμης, αφού αυτή είναι προορισμένη να δημιουργεί όλο και μεγαλύτερο περίσσευμα όχι για την ίδια αλλά για τη διαμεσολαβημένη ισχύ τρίτων. Η εξομολόγηση προαπαιτεί την αμαρτία. Ο μοντερνισμός πήγε την εξομολόγηση στα γραφεία. Όταν οι κοινωνίες καταντούν από ανάγκη ή απληστία, να εκφυλίζονται τόσο που να μην μπορούν να δεχτούν τα δώρα της φύσης, παρά μόνο με αρπαχτικό τρόπο, για να τα πουλήσουν σε ευνοϊκή τιμή στην αγορά, οι άνθρωποι κομπάζουν και πουλιούνται ξεδιάντροπα στους κάθε λογής ψυχαναλυτές, ψυχολόγους ή παπάδες θρυμματίζοντας κάθε συμπαντική ακτινοβολία και κάθε ποιητική μονάδα της ζωής που ξεχειλίζει. Η ανθρώπινη εφυΐα βορά στους τσαρλατάνους και στους διεκπεραιωτές συμπεριφορών. Καυλωμένοι βιαίως εκδιωγμένοι απ’ το βύθισμα στον εαυτό τους. Μαύρα πανιά.

Πηγή:

http://dromos.wordpress.com/2014/03/18/%CE%BC%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%AC-2/

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

 

 

του Φώτη Τερζάκη

Δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα και τα μαντρόσκυλα του φιλελευθερισμού (Ηλία Κανέλλης, Ηλίας Μαγκλίνης, Πάσχος Μανδραβέλης, Πέτρος Τατσόπουλος, ανώνυμοι καταδότες στις υπηρεσίες τού Διαδικτύου, ο αξιοθρήνητος Δένδιας, και άλλοι πολλοί ων ουκ έστι τέλος) δείχνουν πάλι τα δόντια τους· οι δολοφόνοι τού νοήματος διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το ότι ένας «δολοφόνος» διεκδικεί το δικαίωμα να δημοσιοποιεί απόψεις του μέσ’ από τον δίαυλο που είναι κατά συνθήκην υποχρεωτικός για όποιον επιθυμεί να εκφραστεί δημοσίως: την έκδοση ενός βιβλίου που κυκλοφορεί ως εμπόρευμα στην αγορά. Ποιον επιδιώκουν να τρομοκρατήσουν; Τους πολυάριθμους αναγνώστες και αγοραστές τού βιβλίου; Τον εκδοτικό οίκο που ανέλαβε την έκδοση; Τους νόμιμους δικαιούχους που είναι η οικογένεια του φυλακισμένου συγγραφέα; Ή ολόκληρη την Αριστερά στο πλαίσιο ενός βρόμικου πολιτικού παιχνιδιού κατασπίλωσης και συκοφάντησης ενόψει τού τρόμου που διακατέχει όλο το σαθρό πολιτικό σύστημα και τους προστάτες του απέναντι στο ενδεχόμενο μιας εκλογικής νίκης τού ΣΥΡΙΖΑ (ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό στην πράξη);

 

            Η αντίδραση αυτή ξεγυμνώνει ακόμα μία φορά, και πρωτίστως, την κατά συρροήν φιλελεύθερη υποκρισία που επί του προκειμένου δεν παύει να διακηρύσσει ότι «διώκονται οι πράξεις, όχι οι ιδέες». Οι πράξεις του Δημήτρη Κουφοντίνα διώχθηκαν, εξαντλώντας μάλιστα την αυστηρότητα του υπάρχοντος νομοθετικού πλαισίου – και, απ’ όσο ξέρω, ούτε ο ίδιος αρνήθηκε την ανάληψη της ευθύνης τους και τις απορρέουσες συνέπειες. Κανένας ωστόσο δεν μπορεί ν’ αρνηθεί ότι οι πράξεις αυτές είχαν ένα ολοκληρωμένο σκεπτικό πίσω τους και ότι ο ίδιος έδρασε, διακινδυνεύοντας προσωπικά, με απόλυτη ειλικρίνεια και συνέπεια προς τις ιδέες του· και αυτό τον καθιστά ηθική προσωπικότητα αυτοδικαίως: διότι μέτρο τής ηθικότητας κάποιου δεν μπορεί να είναι, βεβαίως, ούτε οι δικές μας ––διαφορετικές–– ηθικές επιλογές ούτε η συμμόρφωση προς το εκάστοτε ισχύον ––διαμορφούμενο κατ’ ανάγκη από συσχετισμούς ταξικής δύναμης–– θετικό δίκαιο. Από αυτή τη σκοπιά, ηθικώς ελλειμματικοί  βρίσκονται απεναντίας οι κατήγοροί του: εκείνοι που στο όνομα του «κοινού καλού» προωθούν τα πιο χαμερπή ιδιοτελή συμφέροντα, που στο όνομα της «μη βίας» εξοντώνουν με σύννομο τρόπο ολόκληρα τμήματα του πληθυσμού και της κοινωνίας, που στο όνομα του «σεβασμού στη ζωή» καταρρακώνουν τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπεια των αντιπάλων τους, που στο όνομα της «διαφάνειας» πλήττουν ανελέητα και με ύπουλο τρόπο οιονδήποτε απειλεί τα αθέμιτα προνόμιά τους. 

 

            Εν ολίγοις, είναι ανέντιμο και βλακώδες ταυτόχρονα να απαξιώνει κάποιος εκ των προτέρων τα όσα έχει να πει ο Δημήτρης Κουφοντίνας απλώς και μόνον αποκαλώντας τον «δολοφόνο»: πρώτον, διότι, δεν θα πω απλώς ότι και οι δολοφόνοι έχουν δικαίωμα στην έκφραση, αλλά ότι είναι εκείνοι που κατεξοχήν έχουν την ανάγκη και το δικαίωμα της αυτοέκφρασης. Οσοδήποτε ειδεχθής κι αν είναι η πράξη ενός ανθρώπου, η δυνατότητά του να την επεξεργαστεί έλλογα, να εξομολογηθεί τα κίνητρα, τους σκοπούς και τα αξιακό συμφραζόμενο της δράσης του είναι αυτό που της αφαιρεί την τυφλή «εγκληματική» χροιά και την ανοίγει στη διαλογική ανθρώπινη διάσταση – την κάνει πολιτική με την πλήρη έννοια του όρου, αν θέλετε. Αυτή είναι και η αυθεντική σημασία τού όρου μετά-νοια, άλλωστε, και όχι βεβαίως η δουλική αποκήρυξη κατά συμμόρφωσιν προς τις απαιτήσεις εκείνων που κρατούν τη ζωή του στα χέρια τους… Υποψιάζομαι μάλιστα ότι αυτή ακριβώς την ανάδειξη της ανθρώπινης και πολιτικής διάστασης είναι που τρέμουν περισσότερο από κάθε τι άλλο τη συγκεκριμένη στιγμή οι πολιτικοί αντίπαλοι του Κουφοντίνα. 

 

            Δεύτερον, να μιλάμε για «έγκλημα» και «εγκληματίες» υπό τις παρούσες συνθήκες σημαίνει να μιλάμε στο σπίτι τού κρεμασμένου για σκοινί. Στον καιρό των δολοφόνων ποιος μπορεί να αποσείσει τη δική του συμμετοχή στο έγκλημα – και ποιος θα διαβαθμίσει τη σοβαρότητα και το εύρος τής ενοχής; Είχαν άσπιλα χέρια τα θύματα ––ή τουλάχιστον πολλά από αυτά–– της «17 Νοέμβρη»; Είναι υπεράνω εγκληματικής υπόνοιας οι διωκτικές και δικαστικές αρχές που κατ’ εξακολούθησιν βασανίζουν, ενίοτε και δολοφονούν εν ψυχρώ, ή εξοντώνουν ανθρώπινες ζωές καθ’ υπηρεσιακήν υπόδειξιν η οποία συστηματικά υπερβαίνει τη δικαιοδοσία τής κρίσης τους; Είναι αμέτοχες εγκλήματος οι σημερινές κυβερνήσεις που στα τέσσερα χρόνια εφαρμογής τού Μνημονίου είχαν περισσότερα καταμετρημένα θύματα απ’ όσα η «17 Νοέμβρη» στα είκοσι τόσα χρόνια τής δράσης της;  Είναι ειδεχθέστερο έγκλημα να σκοτώνεις δημόσιους αξιωματούχους με ισχυρό πλέγμα προστασίας απ’ όσο φτωχούς και απροστάτευτους μετανάστες, ας πούμε, στο έσχατο όριο της ανθρώπινης εξουθένωσης και ανημπόριας;¹  

 

            Μπορούμε βεβαίως να συζητήσουμε ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα για τον ρόλο τής «17 Νοέμβρη», να κρίνουμε τις στρατηγικές της επιλογές ή να ποριστούμε διδάγματα από τα σφάλματα και τις αστοχίες της. Εκ των ουκ άνευ όρος, όμως, για να μπούμε σε οιαδήποτε συζήτηση είναι να ανακληθεί ο χαρακτηρισμός τρομοκρατία: όπως και στην περίπτωση της γερμανικής RAF, των ιταλικών Brigate Rosse και άλλων παρόμοιων οργανώσεων σε Ευρώπη, Βόρειο Αμερική και Ιαπωνία, μιλάμε για αριστερά ένοπλα αντάρτικα που η ανάδυσή τους ήταν ένα εξέχον ιστορικό γνώρισμα της περιόδου 1970-85, ανάδυση που δεν μπορεί να κατανοηθεί έξω από τη συγκυρία τής μετάλλαξης τού παγκόσμιου καπιταλισμού και της συντριβής των μαζικών κοινωνικών κινημάτων τής δεκαετίας τού ’60.¹ Ο όρος «τρομοκρατία» ορίζει μορφές μαζικής βίαςπου στοχεύουν σε ολόκληρους πληθυσμούς ή ομάδες πληθυσμών, πράγμα το οποίο ποτέ δεν έκαναν τα αριστερά ένοπλα· χαρακτηρίζει αντίθετα τους ιμπεριαλιστικούς στρατούς (με μακράν πρώτους εκείνους των ΗΠΑ και του Ισραήλ) όπως και τις στρατηγικές μαζικής καταστολής που εφαρμόζουν οι σύγχρονες θωρακισμένες «δημοκρατίες», αυτά τα μορφώματα κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, περιπτώσεις για τις οποίες οφείλει να επιφυλαχθεί αποκλειστικά ο όρος. Πρέπει πάνω απ’ όλα να πάρουμε απόφαση ότι η «17 Νοέμβρη» υπήρξε de facto μέρος τού μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα, όχι λιγότερο δικαιολογημένη (που δεν σημαίνει βεβαίως «δικαιωμένη») απ’ όσο το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία – και καλώ σοβαρά τον οιονδήποτε να μου πει ποιος έκανε μεγαλύτερη ζημιά στη χώρα… Στο αποκορύφωμα της δράσης της, αν μπορούσε να μετρηθεί η δημοτικότητά της θα ήταν, πιστεύω, μεγαλύτερη απ’ όσο τής Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ μαζί τούτη τη στιγμή! 

 

            Από τα σχετικά δημοσιεύματα των πρώτων ημερών τού Μαρτίου, εκείνο του Ηλία Κανέλλη στην Ελευθερία («Η σκιά του Κουφοντίνα πάνω απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ», 9 Μαρτίου 2014) υπερβαίνει μακράν όλα τα υπόλοιπα σε στρεψοδικία και δωσιλογισμό. Με μνησικακία κουκουλοφόρου καταδότη, δακτυλοδεικνύει τον Νίκο Γιαννόπουλο του Δικτύου για τα Κοινωνικά Δικαιώματα (ο οποίος προλογίζει το βιβλίο τού Κουφοντίνα) ως «θεωρητικό τής ελληνικής τρομοκρατίας» – πράξη που, αν υπήρχε δικαιοσύνη άξια του ονόματός της, θα άξιζε ποινική δίωξη και κολασμό… Το αισχρότερο όμως ––επιτομή τής αδίστακτης φιλελεύθερης τρομοκρατίας των ιδεών που εξαπολύεται ριπηδόν στις ημέρες μας–– είναι ο συνειρμός που έντεχνα πλέκει, ήδη από τον τίτλο του, μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, Κουφοντίνα και «αριστερού αυταρχισμού»: για φανταστείτε μιαν Αριστερά που θα έπρεπε να συμμορφώνεται στις εντολές των Κανέλληδων, Μανδραβέληδων, Πρετεντέρηδων, Ευαγγελάτων κοκ. να ξεκινάει κάθε πολιτική της εκτίμηση για ιστορικά γεγονότα με δηλώσεις μεταμέλειας και νομιμοφροσύνης, αποκηρύσσοντας εκείνο που δεν κήρυξε ποτέ! Εύχεται μόνο κάποιος να είχε ο ΣΥΡΙΖΑ την ικανότητα και την τόλμη να βγάλει αληθινούς τούς φόβους τού Ηλία Κανέλλη και των ομοίων του (για το οποίο, δυστυχώς, πολύ αμφιβάλλω…)! Το δίδαγμα πάντως αυτού τού πρόσφατου επεισοδίου τής ούτως ειπείν πνευματικής μας ζωής ––και όλως ανεξαρτήτως τού επίδικου βιβλίου–– είναι το πόσο ανελέητα διεξάγεται ο ιδεολογικός πόλεμος, χωρίς αναστολές δεοντολογίας και χωρίς καν μέλημα για αυτοσυνέπεια, από τους κρατούντες σε τούτη την εξουθενωμένη αποικία τής Ευρώπης που αγωνιά για την επιβίωση και την αξιοπρέπειά της.   

 

———————-

1. Ή εκείνο το ανεκδιήγητο επιχείρημα για τα «ματωμένα λεφτά» των εκδόσεων Λιβάνη; Από πότε δηλαδή απέκτησε για τους φιλελεύθερους οσμή και γεύση το χρήμα; Είναι «αναίμακτα» τα λεφτά των ελλήνων βιομηχάνων, των ελλήνων τραπεζιτών, του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού καρτέλ, ο τζίρος των πολυεθνικών όπλων, φαρμάκων, τροφίμων, οι προϋπολογισμοί των ισχυρότερων κυβερνήσεων του πλανήτη; 2. Η κοινοβουλευτική Αριστερά είχε παντού μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό, για τους ακριβώς αντίθετους όμως λόγους από εκείνους για τους οποίους τη μέμφονται οι κατήγοροί της: επειδή ακριβώς συμμάχησε με τις κεφαλαιοκρατικές τάξεις κατά την κρισιμότερη κορύφωση των κοινωνικών αναμετρήσεων (1967-70), οδηγώντας τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα των μαζικών κινημάτων στην απονενοημένη «φυγή προς τα εμπρός» που ήταν η ένοπλη δράση.

 από Deadman Walking 

 

Πηγή:

http://poetrybar.blogspot.co.uk/2014/03/blog-post_18.html

 

Αναρτήθηκε από selana 

Αθήνα : Δράσεις σαμποτάζ σε “Χωριάτικο” και “Αττικούς Φούρνου” (βιτρίνα ξεπλύματος χρημάτων από την εξαναγκαστική πορνεία)

Σαμποτάρετε αυτές τις αλυσίδες κατστημάτων πώλησης ψωμιού και αρτοσκευασμάτων

“ΤΟ ΧΩΡΙΑΤΙΚΟ” ΚΑΙ ΟΙ “ΑΤΤΙΚΟΙ ΦΟΥΡΝΟΙ” ΒΡΩΜΑΝΕ ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ TRAFFICKING

Το Σάββατο 15/3 πραγματοποιήσαμε δράσεις σε 3 καταστήματα των αλυσίδων “ΤΟ ΧΩΡΙΑΤΙΚΟ” στην Ομόνοια & “ΑΤΤΙΚΟΙ ΦΟΥΡΝΟΙ” στον Ευαγγελισμό και στο Μοναστηράκι. Αφού προσεγγίσαμε τα καταστήματα, πετάξαμε στο εσωτερικό τους αμπούλες βρώμας με σκοπό να σαμποτάρουμε την παραγωγή, ενώ παράλληλα πετάχτηκαν τρικάκια τα οποία ενημέρωναν πελάτες και περαστικούς για το ποιόν των αφεντικών των συγκεκριμένων αλυσίδων και για το τι κρύβεται πίσω από τις επιχειρήσεις αυτές.
Ακολουθεί το κείμενο που αναγραφόταν στα τρικάκια:

Οι φούρνοι “ΤΟ ΧΩΡΙΑΤΙΚΟ”, των αδελφών ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΩΝ, είναι βιτρίνα για να ξεπλένονται χρήματα από την εξαναγκαστική πορνεία γυναικών, από τα στριπτιτζάδικα και από τα “ραντεβού για μασάζ”
ΟΙ ΦΟΥΡΝΟΙ “ΤΟ ΧΩΡΙΑΤΙΚΟ” ΚΑΙ ΟΙ “ΑΤΤΙΚΟΙ ΦΟΥΡΝΟΙ” ΒΡΩΜΑΝΕ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΠΟΡΝΕΙΑ
Ο Άγγελος και Αντώνης Γιαννακόπουλος, τα δύο αδέρφια/επιχειρηματίες και ιδιοκτήτες 20 και πλέον φούρνων”το Χωριάτικο” και των “Αττικών Φούρνων” έχουν συλληφθεί ή διαφύγει της σύλληψης τους 2 φορές στο παρελθόν, με την κατηγορία ότι διευθύνουν κύκλωμα εξαναγκαστικής πορνείας, εμπορίας γυναικών και trafficking, που ελέγχει το 80% των εκδιδόμενων γυναικών στην Ελλάδα. Το 2008 και το 2010 σε επιχείρηση της αστυνομίας (λευκός άρτος) και του ΣΔΟΕ στα κεντρικά γραφεία του “ΧΩΡΙΑΤΙΚΟΥ” (τότε ήταν στην Μιχαήλ Βόδα και Ιουλιανού, τώρα βρίσκονται στην Αγίου Μελετίου και Αχαρνών) και σε άλλους χώρους των Γιαννακόπουλων, μεταξύ των άλλων βρέθηκαν και τα εξής: έγγραφα και σφραγίδες από offshore εταιρεία – “Desena limited”- με έδρα την Κύπρο, που διαχειριζόταν 5 στριπτιτζάδικα στην Αθήνα, ανάμεσά τους το “Αλκατράζ” στην Λ.Συγγρού και το “star” στη Λ.Ηρακλείου. Οι επιχειρηματίες/νταβατζήδες διέθεταν και μία πολυκατοικία στη Λ. Ηρακλείου 29 όπου κρατούσαν φυλακισμένες τις γυναίκες που διάφοροι πελάτες βίαζαν επί πληρωμή.
Το ελληνικό παράρτημα εμπορίας σαρκός συνεργαζόταν με αντίστοιχα μαφιόζικα κυκλώματα της Ρωσίας. Μέσω ταξιδιωτικού γραφείου και εταιρείας ευρέσεως εργασίας, έρχονταν σε επαφή με γυναίκες από Ρωσία, Λιθουανία, Πολωνία, και με υποσχέσεις για δουλειά στην Ευρώπη τις έφερναν στην Ελλάδα. Έκτοτε ξεκίναγε ο εφιάλτης γι’αυτές τις γυναίκες: έμεναν φυλακισμένες και εξαναγκάζονταν να εκδίδονται ή να δουλεύουν σε στριπτιτζάδικα. Οι νταβατζήδες Γιαννακόπουλοι με τους συνεργάτες τους τις εκβίαζαν μέσω των χαρτιών τους, των οικογενειών τους ή ακόμα και με την απειλή των ζωών τους.
Στη μαφιόζικη επιχείρηση, πέρα από τους φύλακες των γυναικών, τους <<μεταφορείς>>, τους λογιστές που εργάζονταν για λογαριασμό τους, υπήρχε και ενας απόστρατος μπάτσος, ο Κωνσταντίνος Κύρος, ο οποίος είχε αποταχθεί λόγω κατάχρησης 70 εκατομμυρίων δραχμών από το ταμείο του Τμήματος Αλλοδαπών. Ο συγκεκριμένος μπάτσος είχε σημαντικό ρόλο μέσα στην οργάνωση των νταβατζήδων μιας και λόγω των επαφών του μπορούσε να εξασφαλίζει χαρτιά για τις φυλακισμένες γυναίκες. Τώρα ο Κύρος είναι υπεύθυνος προσωπικού στους φούρνους “ΤΟ ΧΩΡΙΑΤΙΚΟ”…
Παρά τις 31 συλλήψεις (μεταξύ αυτών και ο Αντώνης Γιαννακόπουλος που κάθησε ένα χρόνο προφυλακισμένος), τις εφόδους, τις προφυλακίσεις και τις διώξεις που ασκήθηκαν στην πρώτη επιχείρηση της αστυνομίας το 2008 (λευκός άρτος), τα μέλη του κυκλώματος αποφυλακίστηκαν και άμεσα συνέχισαν το εμπόριο και την εκπόρνευση των γυναικών. Μια γυναίκα που ξέφυγε από το κύκλωμα των νταβατζήδων, μια ανώνυμη επιστολή και ένα τηλεφώνημα στην πολωνική πρεσβεία, από μια φυλακισμένη γυναίκα, ήταν οι αφορμές ώστε η αστυνομία να διεξάγει την επιχείρηση Λευκός Άρτος Νο2, το 2010, και να προβεί πάλι σε 17 συλλήψεις. Καμία υπόθεση δεν έχει τελεσιδικήσει και οι νταβατζήδες /έμποροι σάρκας συνεχίζουν τα επιχειρηματικά τους σχέδια με τις ευλογίες του κράτους και των δικαστών..

Σύντροφοι,συντρόφισσες

Αναδημοσίευση από : athens.indymedia.org

Σταύρος Θεοδωράκης on the road

Περιοδεία στην Κρήτη κάνει ο Σταύρος Θεοδωράκης γιατί είναι η πατρίδα του αλλά οι Κρητικοί θέλουν πίσω το ΠΑΣΟΚ τους ή, έστω, τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Η ομιλία του Σταύρου Θεοδωράκη στα Χανιά δεν μάζεψε πολύ κόσμο γιατί οι συμπατριώτες του τον προτιμούν στην τηλεόραση που είναι πιο γκόμενος.



Βέβαια, είναι και κάπως δύσκολο να πιστέψεις πως ξαφνικά το 2014 –και δυο μήνες πριν τις ευρωεκλογές που αναμένεται συντριβή της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ- τον έπιασε ξαφνικά ο πόνος τον Σταύρο Θεοδωράκη να πάρει σβάρνα τις πλατείες της χώρας για να διαφωτίσει τους Έλληνες αλλά εδώ έχουμε έναν πρωθυπουργό που υποστηρίζει ότι μιλάει με τον Θεό, οπότε στον Σταύρο Θεοδωράκη θα κολλήσουμε τώρα;
Πάντως, δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση που οι πολίτες δεν πάνε στις ομιλίες του Σταύρου Θεοδωράκη, αφού το κοινό του είναι τηλεοπτικό και δεν ξεκολλάει εύκολα από τον καναπέ.
Θα μπορούσαν, όμως, να βάλουν καναπέδες στις πλατείες που μιλάει ο Σταύρος Θεοδωράκης και –ανάμεσα στα λόγια του- να παίζουν και διαφημίσεις, ώστε να μαζέψουν περισσότερο κόσμο.
Εν τω μεταξύ, το Ποτάμι πετάει στις δημοσκοπήσεις –μόνο εκεί πετάει-, αφού οι περισσότεροι μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί πως το Ποτάμι είναι κόμμα, οπότε απαντούν «Ποτάμι» γιατί νομίζουν πως τους ρωτούν πού θέλουν να πάνε διακοπές.
Δηλαδή, είναι κάτι σαν «βουνό ή θάλασσα». Αν στις δημοσκοπήσεις υπήρχε κόμμα που να λέγεται «Παραλία», θα έπιανε κάνα 80%.
Προβληματισμό έχει προκαλέσει στα στελέχη του Ποταμιού πως πολλοί πολίτες δεν ξέρουν το όνομα του Σταύρου Θεοδωράκη αλλά λένε «θα ψηφίσω αυτόν με το σακίδιο».
Οι σύμβουλοι του Σταύρου Θεοδωράκη τον παροτρύνουν να μιλάει στις πλατείες με το σακίδιο στον ώμο για να θυμίζει στον κόσμο τον τηλεοπτικό του εαυτό, ενώ Σαμαράς, Βενιζέλος και Τσίπρας ετοιμάζονται να κυκλοφορούν με σακίδιο, για να μπερδέψουν το εκλογικό σώμα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως οι Έλληνες έχουν προσέξει μόνο το σακίδιο του Σταύρου Θεοδωράκη γιατί σκέφτονται πως κάτι έχει μέσα στο σακίδιο και θα τους το δώσει.
Δηλαδή, οι Έλληνες βλέπουν τον Σταύρο Θεοδωράκη σαν τον Άι Βασίλη.
pitsirikos

ΤΟ "ΠΟΤΑΜΙ " ΕΙΝΑΙ ΜΟΛΥΣΜΕΝΟ

 Γράφει ο  Αλέξανδρος Καζναφέρης καθηγητής M.I.T για το Newsmessinia

Η ταινία έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό με την έγκριση του Σημίτη, της Ελληνικής διαπλοκής και της Γερμανικής Ελίτ με πρωταγωνιστές τον Θεοδωράκη και τον Τέλογλου.

Το ποτάμι της διαπλοκής ξεχείλισε.
Ρυάκι και χείμαροι έγιναν μολυσμένο ποτάμι.
Αλήθεια πόσο κουτό τον έχουν τον λαό.

Η καινούρια υπερπαραγωγική ταινία της διαπλοκής γυρίζει νέο έργο με καινούριο πρωταγωνιστή και με ωραίο όνομα τον Σταύρο Θεοδωράκη.

 

Βλέποντας πως δεν τους βγαίνει το ενχείρημα των 58, χάνοντας το τρένο στις νέες εξελίξεις, στήνουν ένα νέο κόμμα για να μπορούν να εκβιάζουν με αυτό τις νέες πλειοψηφίες.

Ο λαμπρός νέος Θεοδωράκης, αφού την πρώτη μέρα ανακοίνωσε το κόμμα του δήθεν αυθόρμητα και διαδικτυακά είπε ότι: << εγώ δεν είμαι ικανός να πάω στην ευρωβουλή και αν δεν πετύχω με αυτό το κόμμα, θα ξανά γυρίσω πίσω στην δουλειά μου>>.

Δίκιο έχει ο Θεοδωράκης γιατί σταματάει να είναι εργαζόμενος και γίνεται εργολάβος με έργο το στήσιμο της νέας διαπλοκής.

Τι ωραίο τύπο βρήκαν οι τύποι.

Όπως βλέπουμε σήμερα τα κινήματα των αγανακτισμένων στις πλατείες στην Ουκρανία και παλαιότερα στην Αίγυπτο στην Λιβύη, στην Συρία, με όλα όσα έγιναν στα κράτη αυτά απειλήθηκαν ακόμα και οι εδαφικές τους ακεραιότητες.

Στην Ελλάδα μετά από τόση ταλαιπωρία με τους αγανακτισμένους στις πλατείεςκαι το μιντιακό κατεστημένο της διαπλοκής, το οποίο διαμόρφωνε συνειδήσεις και μιλούσε για προδότες και για πατριώτες, ευτυχώς στην Ελλάδα επικράτησε η φιλοσοφία του Σολομώντος.

Τότε ο Παπανδρέου λειτούργησε όπως ο Σολομών.
Το παράδειγμα είναι απλό.

Όταν μία μητέρα προσπάθησε να πάρει το παιδί μιας άλλης μητέρας θέτοντας σε κίνδυνο το παιδί, τότε η πραγματική μάνα είπε δώστε της το παιδί για να το σώσει.

Έτσι και ο Παπανδρέου έδωσε το παιδί  "εξουσία"σε αυτούς που την διεκδικούσαν με κάθε τρόπο στον Σαμαρά και Βενιζέλο για να μην πάθει κακό η Ελλάδα.

 

Αυτός ο επιτυχημένος δημοσιογράφος μεταλαμπαδεύει στην νέα γενιά το μοντέλο που έχει φτιάξει η διαπλοκή, για να μπορεί με αυτό τον τρόπο να καθοδηγεί τα συναισθήματα των νέων με αποτέλεσμα να μην υπαρχει αγανάκτιση για την λεηλασία του αγροτικού πλούτου, των φυσικών πόρων, των τραπεζών αλλά και την λεηλασία του τραπεζικού πλούτου της Κύπρου, για το πραγματικό λαθρεμπόριου του πετρελαίου.

Για όλα αυτά ο Θεοδωράκης δεν έχει κάνει κανένα ρεπορτάζ, αλλά ως καλός πρωταγωνιστής έχει ξεπεράσει στα γυρίσματα του ακομα και τον μεγάλο ηθοποιό του κλάματος Ξανθόπουλο με τον οποίο η Ελλάδα στις παλιές ταινίες έβγαζε το δράμα της.

Γιατί δεν διαμαρτυρήθηκε για όλα αυτά ο σύγχρονος Ξανθόπουλος μαζί με την πασαρέλα των μίντια.

Ένας ακόμα Μπερλουσκόνι χωρίς τον Μπερλουσκόνι αυτή την φορά.

Η διαπλοκή τώρα θέλει την μεγάλη της λεηλασία.

Οι ινδιάνοι, όταν οι καουμπόιδες έκαναν τις ληστείες, έπρεπε να φύγουν από την γη την δική τους.
Οι ινδιάνοι όπως κυνηγήθηκαν από τους καουμπόιδες, που τους λεηλάτησαν τα αγροτικά τους πλούτη, τα άλογα τους και την ζωή τους, έτσι και σήμερα οι σύγχρονοι καουμπόιδες λεηλατούν τον απλό λαό,που τον θεωρούν ινδιάνο και τον βλέπουν σαν χλεμπάλια.

Έτσι και τώρα λεηλατούν τον πλούτο της αγροτικής τράπεζας  γι’ αυτό και στα Lifestyle περιοδικά οι καουμπόιδες παρουσιάζονται ως καλοί οικογενειάρχες, με πανέμορφες κυρίες στις οποίες ο οικογενειακός τους βίος είναι ανάλογος δείχνοντας τις ταξικές τους συμπεριφορές σε όλα τους τα σημεία.

Ο λαός με τις θυσίες του σώζει τις τράπεζες.
Οι σημερινοί καουμπόιδες θα πάρουν τα δάνεια του λαού, θα τα πουλήσουν και με το κέρδος θα ξανά αγοράσουν την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου και θα γίνουν πάλι τραπεζίτες.

Δεν τους ενδιαφέρει η καλή διαχείριση του χρέους των πολιτών απέναντι στις τράπεζες, αλλά τους ενδιαφέρει η διαχείριση των μετοχών των κακών τραπεζών.

Όλα αυτά για να τα πετύχει η διαπλοκή χρειάζεται να έχει δικό της ποσοστό σε μια νέα κυβέρνηση.
Γιατί λοιπόν ο Ξανθόπουλος της δημοσιογραφίας δεν έκανε ένα ρεπορτάζ γι’ αυτά τα γεγονότα.

Άραγε γιατί πληρώνουμε διόδια στους εθνικούς δρόμους, αφού γίνονται από προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Εθνικών πόρων.

Έτσι λεηλατούν τον πλούτο, γιατί τα προγράμματα του ΕΣΠΑ δεν φτάνουν ποτέ στον λαό για να υπάρξει ανάπτυξη, αφού τα διαχειρίζοντα 5 οικογένειες αποκλείοντας τους μικρομεσαίους από την συμμετοχή τους σε αυτά τα προγράμματα.

Όταν μια μικρομεσαία επιχείρηση θέλει να μπει σε ένα πρόγραμμα του ΕΣΠΑ 300 χιλιάδων ευρώ θα της ζητήσουν 100 χιλιάδες ως εγγύηση, καθώς και ότι δεν χρωστάει σε διάφορους φορείς του δημησίου (ικα, εφορία κλπ). 
Σε αυτή την εποχή καμιά μικρή επιχείρηση δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτούς τους όρους, μόνο οι 5 οικογένειες που διαχειρίζονται και τις τράπεζες.

Καλά μιλάνε για ανάπτυξη…  Υπάρχει ανάπτυξη στην λεηλασία του πλούτου, στις μίζες, στις κλεψιές και όχι στην κοινωνία και τον λαό.

Γιατί ο Θεοδωράκης δεν έκανε κανένα ρεπορτάζ σε ποιόν το υπουργείο οικονομικών χάρισε 640 εκατομμύρια χρέη από πρόστιμα στο πετρέλαιο και συγκεκριμένα σε άτομο που κατέχει διυλιστήρια και είναι προσωπικός και οικογενειακός φίλος του Σταύρου Θεοδωράκη.

Άραγε λεφτά υπάρχουν…

Ο κύριος Θεοδωράκης παρουσιάζει την σχέση του με τους  αθίγγανους, αλλά δεν έκανε ποτέ ένα ρεπορτάζ για το πως αυτοί έμειναν χωρίς δουλειά.

Αφού οι μεγαλοεργολάβοι και οι εκπρόσωποι του Θεοδωράκη μέσα από τα μίντια τους πουλούν ότι προιόντα πουλούσαν οι αθίγγανοι στις γειτονιές (χαλιά, κουβέρτες, σεντόνια, πετσέτες,καλσόν, φασόλια, πουκάμισα) αφήνοντας τους άνεργους.

Αφού πήραν την δουλειά των αθίγγανων τώρα τους παρουσιάζουν ότι ασχολούνται με τα ναρκωτικά.

Είναι τέτοια η αθλιότητα τους που το εργαλείο τους η τηλεόραση, στην οποία παρουσιάζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ πανάκριβα φαγητά λες και απευθύνονται στο κοινό του Beverly Hills, προκαλώντας τον λαό να βλέπει στην τηλεόραση πανάκριβα φαγητά, όταν υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν να φάνε ούτε ένα πιάτο φασολάδα.

Καμιά ευαισθησία δεν έχουν πάνω σε αυτό το κοινωνικό πρόβλημα.
Την στιγμή που κοινωνικοί φορείς κάνουν συσσίτια στις γειτονιές, αυτοί κάνουν συσσίτια στην τηλεόραση.

Έχουν μετατρέψει την τηλεόραση σε ένα καζίνο, όπου δείχνουνε βαλιτσάκια με λεφτά και περιμένουν τον τηλεθεατή στην απόγνωση του, μεσα απο ενα τηλέφωνο να πάρουν τα λεφτά του.
Με τους παρουσιαστές να γίνονται οι γκρουπιέριδες του καζίνου.

 

Και όλα αυτά η διαπλοκή τα κάνει γιατί ξεθωριάζει το τελευταιό της χαρτί ο Βενιζέλος, που μαζί με το δικό του κατεστημένο ( Λυτζέρη, Καϊλή, Αποστολάκη, Τόνια Αντωνίου, Ανδρουλάκη, Σαλαγιάννη, Γρηγοράκο, Ρήγα, Κωνσταντινόπουλο), αφού πήραν εντολή από την διαπλοκή σταμάτησαν τα δημοψηφίσματα, σκότωσαν την δημοκρατία ρίχνοντας τον εκλεγμένο πρωθυπουργό και όλα αυτά για να σώσουν τις τραπεζές τους, την στιγμή που ο Παπανδρέου μιλούσε για κρατικοποίηση των τραπεζών με ονομαστικές μετοχές με στόχο την διαχείριση των χρεών των πολιτών, όταν η διαπλοκή που έριξε τον Παπανδρέου ήθελε την κατάσχεση της περιουσίας των πολιτών.

Όλα αυτά η διαπλοκή τα κάνει γιατί θέλει να αντικαταστήσει τους κηφήνες, που βρίσκονται στο πολιτικό νεκροταφείο με τον Σταύρο Θεοδωράκη.

Για να μην ξεφτιλιστούν δεν κατέβαζαν τον Πρετεντέρη αλλά τον σύγχρονο Ξανθόπουλο.

Το Ποτάμι, τα μπάζα και ο ΣΥΡΙΖΑ

Μια ομοβροντία κειμένων τις τελευταίες ημέρες, με βαριές υπογραφές μάλιστα, χτυπάει καμπανάκι προειδοποίησης με κοινό παρονομαστή τη διαπίστωση ή τον φόβο διάλυσης του «αστικού» πολιτικού στρατοπέδου και κυρίως της…Κεντροαριστεράς.

by…Σταύρος Χριστακόπουλος 

Ας δούμε κάπως αναλυτικά μερικές τέτοιες παρεμβάσεις: «Χρειάστηκαν 10 χρόνια»
Την Τρίτη 11 Μαρτίου ο Άγγελος Στάγκος, σε άρθρο του στην ιστοσελίδαΡεπόρτερ, με τίτλο «Δυσοίωνο το μέλλον για την Κεντροαριστερά», σημειώνει, εκκινώντας από τον παραλληλισμό με τη δεκαετία του 1950:
«Αυτή η κεντροαριστερά θα βγάλει το λάδι όσων προσβλέπουν και ελπίζουν ότι θα αποκτήσει κάποιο σχήμα. Η εμπειρία από το παρελθόν, δηλαδή από τη δεκαετία του 1950, λέει ότι χρειάστηκαν 10 χρόνια για να καταφέρουν οι αρχηγοί και οι αρχηγίσκοι διαφόρων κομμάτων και κομματιδίων του κεντρώου και του κεντροαριστερού χώρου να συμφωνήσουν στη δημιουργία της βραχύβιας Ένωσης Κέντρου, ενώ το παρόν δεν δημιουργεί προσδοκίες ότι κάτι ανάλογο μπορεί να επιτευχθεί σε συντομότερο χρόνο».
«Όπως έχουν τα πράγματα, και με το “Ποτάμι” στο πολιτικό σκηνικό πλέον, οι οιωνοί για το ΠΑΣΟΚ, για την “Ελιά” και για τη ΔΗ.ΜΑΡ. δεν είναι καλοί, ειδικά με την αναταραχή που επικρατεί. Οι “58” σκορπίζουν, στο ΠΑΣΟΚ αλληλοτρώγονται, ο Βενιζέλος δεν τραβάει, η Κεντροαριστερά αντιμετωπίζει αντικειμενικά προβλήματα γιατί δεν μπορεί να υπερασπιστεί τις αρχές της μέσα στο οικονομικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί ιδιαίτερα στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη και βεβαίως δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από την κυβέρνηση, όποιος και να είναι ο αρχηγός, εφόσον είναι προσανατολισμένο – και σωστά – στην παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.
Είναι σχεδόν καταδικασμένο να στηρίζει κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, γεγονός που δεν του επιτρέπει διαφοροποίηση. Με λίγα λόγια, θα συνεχίσει να κουβαλάει τον σταυρό του, μέσα στο περιβάλλον του άκρατου λαϊκισμού και του παραλόγου που έχει εδραιωθεί στην Ελλάδα».
Η παρωδία
Την Κυριακή στην Καθημερινή ο Κώστας Ιορδανίδης, υπό τον τίτλο «Η Ιστορία ως παρωδία», επισημαίνει τον «θρυμματισμό του ελληνικού πολιτικού συστήματος», τον οποίο «αρχίζουν να καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις εν όψει των ευρωεκλογών του προσεχούς Μαΐου», με ιδιαίτερη αναφορά, και αυτός, στη δεκαετία του 1950, η οποία όλο και περισσότερο θυμίζει πολλά σε όλο και περισσότερους:
«Η σάρωση του οικονομικού συστήματος θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην αποσύνθεση και των κομμάτων, που διαχειρίστηκαν την εξουσία στη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως. Το αντίθετο θα ήταν παράδοξο και αφύσικο».
Ύστερα δε από μια αναφορά στις «εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950, όταν η κάλπη ανέδειξε έντεκα κόμματα στη Βουλή και τρεις ανεξαρτήτους» και τον αξιοσημείωτο παραλληλισμό εκείνης της περιόδου με τη σημερινή, σημειώνει:
«Δεν είναι λίγοι αυτοί που περιφέρονται εδώ και μήνες αναζητώντας πρόσωπο που θα μπορούσε να συσπειρώσει τους πολίτες, να δημιουργήσει “ρεύμα”. Κατεστημένο όμως δεν υπάρχει πλέον εν αντιθέσει με το παρελθόν. Προσωπικότητες, που να συνδέθηκαν με τις τύχες του έθνους έχουν εκλείψει από καιρό. Ως εκ τούτου αντί “νέου Παπάγου” και “Ελληνικού Συναγερμού” ανέκυψε ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης και το “Ποτάμι”. Για μία φορά ακόμη η ιστορία επαναλαμβάνεται ως παρωδία ή μάλλον ως θεατρική παράσταση, επαρχιωτικής εμπνεύσεως».
Και η κατακλείδα: «Σε σύγκριση με τα συμβαίνοντα τη σήμερον, το 1950 φαντάζει έτος πολιτικού επαγγελματισμού εντυπωσιακής ποιότητος».
Οι σημαίες ευκαιρίας
Την Κυριακή στο Βήμα ο διευθυντής της εφημερίδας Αντώνης Καρακούσης υπογράφει άρθρο με τίτλο «Μια αλλιώτικη συζήτηση», στο οποίο, κατά το αγαπημένο μοτίβο του αρθρογράφου, περιγράφεται μια συζήτηση μεταξύ φίλων, με το ερώτημα «αν η πολιτική κρίση, ως επακόλουθη της οικονομικής, είναι αναπόφευκτη και ικανή να αποδομήσει την όποια σταθεροποίηση της οικονομίας».
Αποτυπώνει δε με έμφαση την άποψη ενός εκ των συνομιλητών ως εξής:
«Μια χώρα πνιγμένη σε μακρά οικονομική κρίση και με ανεργία κοντά στο 30% δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίσει κάποια στιγμή μείζονα πολιτική κρίση. Νομοτελειακά θα έλθει η πολιτική κρίση αν δεν διαμορφωθούν τάχιστα συνθήκες εξόδου από την οικονομική. Αυτό διδάσκει η παγκόσμια πολιτική ιστορία.
Παντού στον κόσμο χώρες που αντιμετώπισαν οικονομικές κρίσεις τέτοιου βάθους οδηγήθηκαν σε πολιτικές καταρρεύσεις εξαιτίας της απαξίωσης των πολιτικών δυνάμεων που θεωρήθηκαν υπεύθυνες της οικονομικής καταστροφής. Το ίδιο, αργά ή γρήγορα, θα συμβεί και στην Ελλάδα. Η πολιτική κρίση είναι μπροστά και κατά πάσα βεβαιότητα θα οδηγήσει σε μεγάλες ανακατατάξεις, οι οποίες θα πλήξουν κυρίως τις ώς τώρα κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις.
“Και τι μας περιμένει;” τον διέκοψε κάποιος άλλος της παρέας διερωτώμενος: “Οι λίμνες, τα ποτάμια, η τηλεδημοκρατία, διάφορα προσωποπαγή σχήματα με σημαίες ευκαιρίας θα αντικαταστήσουν τα παραδοσιακά κόμματα, τα οποία ακόμη και σε τούτες τις συνθήκες μπορούν να εγγυηθούν τα βασικά αγαθά της χώρας, ενώ τα νεότευκτα σχήματα μοιάζουν με εκείνα τα παραδομένα σε ξένες δυνάμεις νέα κόμματα της “υπαίθρου”, της “νέας πατρίδας” κτλ. των άλλοτε  χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού που δεν μπορούν να εγγυηθούν ούτε την εθνική ενότητα ούτε πολύ περισσότερο την εδαφική ακεραιότητα”.
“Αν είναι αυτό το πολιτικό μας μέλλον”, προσέθεσε με έμφαση, “χίλιες φορές ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Τσίπρας, όποιος τέλος πάντων λογοδοτεί σε σχήματα οργανωμένα και ελέγχεται υποτυπωδώς παρά ο καθένας που “φούσκωσε” μέσα στις ιδιαίτερες σημερινές συνθήκες, διαμόρφωσε πλάνη μεγίστη ότι μπορεί να χειρισθεί μείζονα προβλήματα και ανεμίζει ξύλινο σπαθί σωτηρίας».
Συμπεράσματα
1. Οι αναφορές στη δεκαετία του 1950 είναι τουλάχιστον αξιοσημείωτες σε όσα αφορούν την κατάσταση της Κεντροαριστεράς και την προοπτική της ανασυγκρότησής της – ακόμη και οι ανησυχίες για το διάστημα που πιθανώς θα χρειαστεί γι’ αυτήν (Στάγκος).
2. Ο συσχετισμός της οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας με την προοπτική διάλυσης του πολιτικού συστήματος που οδήγησε σε αυτήν είναι πια κοινός τόπος, με όποιο πνεύμα και αν προσεγγίσει κάποιος το θέμα. Η εποχή που τέτοιες προσεγγίσεις, όταν τις καταγράφαμε στην αρχή της κρίσης, αντιμετωπίζονταν σαν… «προφητείες» έχει παρέλθει, αφού η ζωή τις δικαιώνει.
3. Το επόμενο συμπέρασμα αφορά τη – διάχυτη – διαπίστωση ότι το σύστημα εξουσίας της μεταπολίτευσης εκπνέει. Το ερώτημα είναι τι θα το διαδεχθεί. Αυτό σε έναν βαθμό – όχι απαραίτητα καθοριστικό – θα φανεί από το πόσο πολιτική θα είναι η ψήφος απόρριψης στις ευρωεκλογές και σε ποιον βαθμό θα αφορά τον καθένα από τους πρωταγωνιστές της μεταπολίτευσης.
4. Πέρα από τις συμπάθειες και αντιπάθειες του καθενός, μια παράμετρος που θα δώσει το στίγμα των διαθέσεων της ελληνικής κοινωνίας θα είναι η εκλογική επίδοση του Ποταμιού. Όχι απλώς επειδή πρόκειται για φαινόμενο «τηλεδημοκρατίας» (Καρακούσης) και απολίτικου λάιφ στάιλ ούτε μόνο διότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται ως παρωδία ή μάλλον ως θεατρική παράσταση επαρχιωτικής εμπνεύσεως» (Ιορδανίδης). Αλλά κυρίως επειδή το ποσοστό του, έστω και αν πρόκειται για ευρωεκλογές, θα καταδείξει τον βαθμό «εγκυρότητας» της πολιτικής στη χώρα μας.
Το ίδιο ισχύει και με την ψήφο προς τη Χρυσή Αυγή. Εν τέλει η υπέρμετρη υπερψήφιση ενός ναζιστικού και ενός απολίτικου – λάιφ στάιλ σχηματισμού παραπέμπουν σε φαινόμενα που επικράτησαν – και ακόμη ανθούν – σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης μετά την παταγώδη πτώση του ανατολικού μπλοκ και τη σχεδόν ολοκληρωτική κατάρρευση κάποιων εκ των χωρών που το συναποτελούσαν. Μια ματιά στη σημερινή Ουκρανία, την οποία παρασύρουν στην άβυσσο πολιτικοί «ηγέτες» καταδικασμένοι για σκάνδαλα, κλέφτες του δημοσίου χρήματος, πρώην πυγμάχοι και πατενταρισμένοι φασίστες, δείχνει του λόγου το αληθές.
5. Το πέμπτο συμπέρασμα αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ και τη δυνατότητά του να μετουσιώσει σε πολιτική διεξόδου την ψήφο απόρριψης του μεταπολιτευτικού συστήματος εξουσίας. Ο ίδιος ακόμη ψάχνει και ψάχνεται. Ωστόσο η φύση και η πολιτική απεχθάνονται το κενό. Ιδιαίτερα σε μια χώρα που βρίσκεται σε δεινή κρίση και με πολλαπλά προβλήματα, στην οποία κάθε κυβέρνηση οφείλει, εκτός από την οικονομία, να διαχειριστεί βαρύτατους συμβολισμούς, έννοιες και προβλήματα, όπως η εδαφική ακεραιότητα και η εθνική συνοχή.
● Στα «κατά» του ΣΥΡΙΖΑ, το ότι απαιτείται να «ωριμάσει» εξαιρετικά βίαια.
● Στα «υπέρ» του, το ότι δεν έχει κάψει καμιά από τις πολιτικές δυνατότητες που απαιτεί η εποχή.
● Στα «ζητούμενα», το ότι πρέπει να πείσει ευρύτατα κοινωνικά στρώματα και για τις προθέσεις και για τις δυνατότητές του.
Υπ’ αυτήν την έννοια οι επόμενες ευρωεκλογές δεν θα κρίνουν την επόμενη κυβέρνηση, αλλά θα αποτελέσουν ένα γερό «κρας τεστ» για πολλούς και πολλά…

ΠΙΤΤΑΚΙΟΝ, matrix 24

Την τρίτη μέρα που ανακοινώθηκε πήρε 5,7%, την δέκατη 13%, στο μήνα πάνω θα 'ναι δεύτερο κόμμα με 20%, στο σαρανταήμερο πρώτο με 40% και την ημέρα της κάλπης θα φτάσει το 54% του εθνάρχη Καραμανλή και του Γέρου της Δημοκρατίας Παπανδρέου. Αυτό δεν είναι ποτάμι° ο Ρήνος, ο Δούναβης και ο Βόλγας μαζί είναι...

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ 26 ΧΡΟΝΙΑ, ''ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ'' Ο ''ΜΠΑΓΑΣΑΣ''...

Σαν σήμερα πριν από 26 χρόνια, ξημερώματα Πέμπτης 17 Μαρτίου 1988, ο πιο ταλαντούχος  υπέροχος «μπαγάσας» της ελληνικής μουσικής, ο αντισυμβατικός τραγουδοποιός, Νικόλας Ασιμος, μετά ...
από δυο αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας, κρεμάστηκε με ένα σεντόνι στο σπίτι και μαγαζί του, στο νούμερο 55 της οδού Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια, δίνοντας με αυτόν τον φριχτό τρόπο τέλος στη ζωή του.

Ο Νικόλας Ασημόπουλος, όπως ήταν το επίσημο όνομά του, γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου 1949 στη Θεσσαλονίκη. Ως έφηβος διακρίθηκε στο άλμα εις ύψος, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στους μαθητικούς αγώνες σχολείων της Μακεδονίας το 1965, καθώς και στο ποδόσφαιρο.



Τον Μάιο του 1973 κατέβηκε στην Αθήνα. Εμφανίστηκε σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα και συνεργάζεται με τραγουδιστές, ηθοποιούς και συνθέτες, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με μουσική, κείμενα, σκετς και ντοκουμέντα ιδιαίτερα καυστικά και αντισυμβατικά, κόντρα στο κατεστημένο.



Το 1975 κυκλοφόρησε τα πρώτα του τραγούδια. Παράλληλα άρχισε την έκδοση «παράνομων» κασετών, που ηχογραφούσε και διακινούσε μόνος του. Δημιούργησε την «Exarchia Square Band». Το 1977 προφυλακίστηκε για δύο μήνες, μαζί με άλλους πέντε εκδότες - συγγραφείς, με επίσημη κατηγορία: «εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό σύνολο». Η δίκη δεν έγινε ποτέ. Είκοσι χρόνια αργότερα, ο τότε ανακριτής της υπόθεσης είχε την εντιμότητα να παραδεχτεί το λάθος του.



Το 1981 έγραψε το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» και ένα χρόνο μετά κυκλοφόρησε τον πρώτο του μεγάλο δίσκο, με τίτλο «Ξαναπές το», σε τέσσερα τραγούδια του οποίου συμμετείχαν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χαρούλα Αλεξίου. Το 1983 άνοιξε ένα μικρό μαγαζί στα Εξάρχεια, στην οδό Καλλιδρομίου. Ήταν ο «Χώρος Προετοιμασίας» όπως το ονόμασε, αλλά και διαμονής, αφού αυτό ήταν και το σπίτι του. Εκεί έγραφε, συνέθετε τα τραγούδια του, πουλούσε βιβλία, παιχνίδια για παιδιά, πρόχειρα κοσμήματα κατασκευής γνωστών του, κασέτες δικές του κυρίως, φωτιστικά, πήλινα, κάρτες παλιές και πολλά άλλα.



Το 1987 οδηγήθηκε βιαίως στην ψυχοθεραπευτική κλινική και λίγο αργότερα στις φυλακές Κορυδαλλού, με την κατηγορία του βιασμού. Αποφυλακίστηκε με χρηματική εγγύηση, αλλά δεν κατάφερε να ξεπεράσει τη μεγάλη του πίκρα γι' αυτή την αβάσιμη κατηγορία, που δεν τεκμηριώθηκε ποτέ.



Τα ξημερώματα της Πέμπτης 17 Μαρτίου 1988 ο Νικόλας Ασιμος βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του στα Εξάρχεια. Η κηδεία του έγινε το απόγευμα της Παρασκευής 18 Μαρτίου 1988 στο νεκροταφείο της Καλλιθέας, παρουσία 200 περίπου ατόμων.

ΕΚΤΑΚΤΟ! Βρέθηκαν στη Μαλαισία…

Μπορεί να μην έχει βρεθεί ίχνος ακόμα σπό το Μαλαισιανό αεροπλάνο, όμως οι εντατικές έρευνες που γίνονται σε ευρύτερη περιοχή 4.000 μιλίων, ανακάλυψαν κάτι εκπληκτικό!…

Βρέθηκαν στη θάλασσα της Μαλαισίας τα συντρίμμια της Ελλάδας που διαλύθηκε πριν 4-5 χρόνια και πιστοποιούν με επίσημο πια τρόπο τη μεγάλη καταστροφή.

by…Πάμε Λουκέτο

Έκπληκτοι οι διασώστες σε ένα σημείο 700 μίλια έξω από την Κουάλα Λαμπούρ είδαν αρχαίους κίονες από την Ακρόπολη να έχουν πέσει σε ακατοίκητα νησάκια και ένα τεράστιο ογκώδες και τυμπανιαίο αντικείμενο να επιπλέει, που ήταν όμως άνθρωπος, ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Σε ακτίνα 200.000 μιλίων ήταν σκορπισμένα λεφτά, κάτι που επεβαβαιώνει ότι πράγματι ο κ. Παπανδρέου είχε δίκιο που έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν.

Βρέθηκαν γυαλιά που εικάζεται ότι ήταν του Λουκά Παπαδήμου και 3 μόνο από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.

Εντοπίσθηκε και το μαύρο κουτί της Ελλάδας. Οι τελευταίες λέξεις του κυβερνήτη ήταν “Αλλάζουμε η βουλιάζουμε”.

Επέπλεε ακόμα ένα τσεκούρι που πιθανολογείται ότι είναι του Μάκη Βορίδη, ενώ από αυτόν τον κατακλυσμό έχει διασωθεί μόνο μια Ελιά από τις 58.

Βρέθηκε επίσης καλά κρυμμένο στη ρίζα ενός ανανά η λίστα Λαγκάρντ άθικτη, το μεγαλύτερο όμως εύρημα ήταν ότι στα βάθη της θάλασσας Ινγκόγκ της Συγκαπούρης βρέθηκε βουλιαγμένος βέβαια ο Τιτανικός με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου να μην έχει προλάβει να το εγκαταλείψει.

Υπάρχουν και χιλιάδες διάσπαρτα σωσίβια που γράφουν ” σαξές στόρι” και ” πρωτογενές πλεόνασμα” που επιβεβαιώνουν όλα τα άλλα ευρήματα.

Υπάρχει μόνο ένας επιζών, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Τα γεγονότα τρέχουν. Θα είμαστε συνέχεια μαζί σας με τις νεότερες εξελίξεις.

Ο τρόμος της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Πώς επιχειρείται να γίνει η Ελλάδα μια περίπτωση για παραδειγματισμό

Του Robert Kurz

Σκίτσο του Γιόχαν Χάινριχ Φίσλι: Ήφαιστος, Βία και Κράτος αιχμαλωτίζουν τον Προμηθέα στο βουνό του Καυκάσου, 1810

 

Αναδημοσίευση από τις Εκδόσεις των Ξένων

Στον 21ο αιώνα, αντίθετα με τα όσα διαδίδονται, οι δυνάμεις του καπιταλισμού δεν ενδιαφέρονται πλέον για εδαφικές κατακτήσεις. Τι να τις κάνουν τις εκτάσεις καμμένης γης και τους περιττούς πληθυσμούς; Το γεγονός αυτό επ’ ουδενί δεν σημαίνει ότι ο ιμπεριαλισμός έχει εκλείψει. Όμως αυτό που διακυβεύεται δεν είναι πλέον οι εθνικές αυτοκρατορίες και οι ζώνες επιρροής, αλλά η διαχειρισιμότητα της παγκοσμιοποίησης ως κρίσης. Τα όρια της εκμετάλλευσης του κεφαλαίου επαναπροσδιορίζονται ως όρια βιωσιμότητας για τις μάζες των ηττημένων, και η κατάρρευση των εθνικών οικονομιών επαναπροσδιορίζεται στο πλαίσιο της ελεγχόμενης συνύπαρξης από τη μια δανειοδοτημένων boomtowns ταχείας ανάπτυξης και από την άλλη περιοχών εγκαταλελειμμένων στην εξαθλίωση.

  Υπό αυτές τις συνθήκες η παραγωγή ασφάλειας για τις υπόλοιπες συναλλαγές απαιτεί ιδεολογική νομιμοποίηση. Αποτελεί ευτύχημα ότι τα απολυμένα και απόκληρα παιδιά του κεφαλαίου δεν είναι κι οι καλύτεροι άνθρωποι, και έτσι, αντί να επιτεθούν στις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης τους, προτιμούν να επιτεθούν στους συνανθρώπους τους. Το συγκρουσιακό παράδειγμα ενός κόσμου κρατών σε αποσύνθεση δεν είναι σήμερα ο εξωτερικός, αλλά ο εσωτερικός πόλεμος μεταξύ εθνικά και θρησκευτικά διασπασμένων δυνάμεων… Οι επεμβάσεις της παγκόσμιας αστυνομίας από τη μεριά των δυνάμεων ασφαλείας του καπιταλιστικού κέντρου ενάντια στους βάρβαρους της περιφέρειας μπόρεσαν μάλιστα να νομιμοποιηθούν και να επενδυθούν με δημοκρατικό ιδεαλισμό. Η εικόνα αυτή αποτελεί φυσικά ένα στιγμιότυπο μόνον της σταδιακής διαδικασίας διάλυσης της παγκόσμιας δομής εξουσίας. Το αργότερο από το 2008 και μετά, η κρίση της παγκόσμιας οικονομίας άλλαξε την κατάσταση εκ βάθρων. Τώρα τα όρια της πιστοληπτικής ικανότητας εξαντλήθηκαν ακόμη και στα ίδια τα δυτικά κέντρα. Κρίσεις χρέους, όπως αυτές που καταγράφονται παντού στα δυτικά κέντρα, ως τώρα τις συναντούσαμε μόνο στις περιφερειακές ζώνες της παγκόσμιας οικονομίας. Έτσι εισάγεται στην ημερήσια διάταξη μια ποιοτικά διαφορετική διαχείριση κρίσεων στις μητροπόλεις, η οποία μετατοπίζει το βάρος από την εξωτερική στην εσωτερική κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Εκτός από τους απρόβλεπτους περιθωριακούς πληθυσμούς στις παραμελημένες εσωτερικές αυλές του παγκοσμίου κεφαλαίου, πρέπει τώρα να μπούνε στο στόχαστρο και τα μεσαία στρώματα. Ο κενός νοήματος δημοκρατικός φορμαλισμός, τον οποίο εδώ και καιρό έχουν αναγνωρίσει ως βασική αρχή της πλάνης τους οι θεοκρατικοί φασίστες διαφόρων αποχρώσεων, καθιστά την αναγκαστική υποτίμηση του κεφαλαίου, που είναι η «φυσική του βάση» (Μαρξ), ακόμη πιο πιεστική, καθώς ορθώνονται οι εσωτερικοί του περιορισμοί. Η στρόφιγγα του καπιταλιστικού χυμού της ζωής, του χρήματος, πρέπει να κλείσει, τώρα πια όχι μόνο για μια περιθωριοποιημένη νέα τάξη πτωχευμένων, αλλά για την πλειοψηφία της «λαϊκής κυριαρχίας» των μητροπόλεων. 

  Έτσι νομιμοποιείται φυσικά και η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Στη Λιβύη, το ΝΑΤΟ, επικαλούμενο τις δημοκρατικές αξίες, επέβαλε τη σαρία με βομβαρδισμούς. Στις δυτικές ζώνες-πυρήνες της παγκοσμιοποίησης, τον ρόλο των βομβαρδιστικών αεροπλάνων μπορεί να αναλάβει μόνο η περιοριστική συνθήκη του κλονισμένου οικονομικού συστήματος. Η υλοποίηση των οικονομικών προσταγών στο όνομα της δημοκρατίας, ενάντια στα στοιχειώδη ζωτικά συμφέροντα της πλειοψηφίας της τυπικής «κυριαρχίας», συντελείται αρχικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι εδώ το νομισματικό κατασκεύασμα του ευρώ έχει ωθήσει τις αντιθέσεις στα άκρα – και επιπλέον επειδή υπάρχει ήδη μια υπερεθνική ομάδα κρούσης.

  Η Ελλάδα, διά της εκ των πραγμάτων χρεωκοπίας της σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης, δημιούργησε ένα προηγούμενο. Μια μη ελεγχόμενη χρεωκοπία θα τίναζε στον αέρα όλο το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα και θα ξεπερνούσε τις επιπτώσεις της χρεωκοπίας της Lehman Brothers και όχι μόνο. Μια ελεγχόμενη χρεωκοπία μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον εφόσον το σύνολο του ελληνικού λαού ωθηθεί κάτω από το κατώτατο όριο επιβίωσης. Μαζική ανεργία, εξαθλίωση εις βάθος των μεσαίων τάξεων και κατάρρευση του συστήματος υγείας και των δημόσιων υποδομών γίνονται πραγματικότητα. Οι ελληνικές ελίτ δεν μπορούν να χωνέψουν εύκολα και να αναλάβουν μόνες τους τη νέα εισπρακτική λογική του κεφαλαίου. Απαιτείται μια εξωτερική ιμπεριαλιστική επέμβαση με τη μορφή κρίσης, η οποία διεκπεραιώνεται από μία τρόικα της Κομισιόν της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του ΔΝΤ – τώρα πλέον όχι ενάντια σε μια παράγκα του πρώην τρίτου κόσμου, αλλά για πρώτη φορά ενάντια σε μια χώρα της Δύσης.

   Η κυβέρνηση Μέρκελ πήρε την απόφαση να κρατήσει μια σκληροπυρηνική στάση και να εκφράσει ακριβώς αυτό που νιώθει η διαχειριστική, η πολιτική και μηντιακή κυρίαρχη τάξη καθώς και τα χαμηλά λαϊκά στρωμάτα της Γερμανίας. Με την υποστήριξη του βοηθού σερίφη Σαρκοζύ, απαρνείται την κρίση του συστήματος, ώστε κάνει την εμφάνισή της ως αυτόκλητος δικαστικός επιμελητής του «αυτόματου υποκειμένου» (Μαρξ). Οι καπιταλιστικά αναξιόπιστοι και εξευτελισμένοι Έλληνες δεν επιτρέπεται να προσχωρήσουν στη Ντίσνεϋλαντ του Βερολίνου, αλλά πρέπει να υποστούν οικονομικοπολιτικούς αποκλεισμούς μέχρι να φτύσουν αίμα. Έγινε λόγος ακόμη και για γερμανό κομισάριο αποταμίευσης, έστω και αν η πλειοψηφία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποκήρυξε την πρόταση, με όποια συναισθήματα ντροπής της έχουν απομείνει. Η ψευδής χειρονομία υπεροχής τροφοδοτείται από την προσωρινή θέση νικητή στην κρίση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, μια που οι κύκλοι εξαγωγών επωφελήθηκαν από τα παγκόσμια κρατικά προγράμματα, από την υποτίμηση του ευρώ, κυρίως λόγω της κρίσης χρέους, και από την επιβολή των χαμηλών μισθών μετά το Χαρτς IV. Αποσιωπάται τεχνηέντως το γεγονός ότι ο τευτονικός οικονομικός μύθος εκτός από τα ίδια χρέη προϋποθέτει και τα χρέη των άλλων, καθώς και το ότι η εξάτμιση της αγοραστικής δύναμης θα καταλήξει σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια ύφεση. Τουλάχιστον ας αντιληφθούμε ότι η Ελλάδα χρησιμοποιείται για παραδειγματισμό. Το ίδιο πρόγραμμα θα εφαρμόσουν και στη Γερμανία την ίδια αν χρειαστεί, ποντάροντας στον ιστορικό σοσιαλμαζοχισμό της γερμανικής «λαϊκής κυριαρχίας», η οποία ανέκαθεν δεν μπορούσε να κάνει βήμα από την πολλή πολιτική νομιμοφροσύνη… 

  Η Ελλάδα προσφέρεται ως πεδίο πειραμάτων της νέας δημοκρατικής διαχείρισης κρίσεων και για τον επιπλέον λόγο ότι σ’ αυτόν τον τόπο μία νεανική εξέγερση, απομονωμένη και χωρίς προοπτικές, μπορεί και χρησιμοποιείται ως σάκος του μποξ. Ταιριάζει απόλυτα στη συνολική εικόνα το γεγονός ότι ο κρατικός προϋπολογισμός τρέχει με τη νεκρή ταχύτητα στον τομέα των κοινωνικών παροχών, ενώ αντίθετα οι δαπάνες για τους εξοπλισμούς το 2012 σχεδόν διπλασιάστηκαν σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Τα σχετικά χρέη γίνονται αντιληπτά με ευνοϊκή προδιάθεση και από τους επίδοξους κομισάριους της λιτότητας, μια που οι παραγγελίες από την Αθήνα καλύπτουν το 15% του τζίρου των γερμανών κατασκευαστών όπλων. Έχει εξάλλου προαναγγελθεί ότι ο μηχανισμός της δημοκρατικής κατάστασης εκτάκτου ανάγκης θα επιδείξει τη δύναμη του και στρατιωτικά. Στον τομέα της καταστολής, η Ελλάδα επιδεικνύει υπευθυνότητα και τα καταφέρνει μια χαρά χωρίς εξωτερική βοήθεια (ενώ στο Αφγανιστάν υπάρχει ακόμη ανάγκη συμμόρφωσης στα ιδεώδη του δημοκρατικού στρατού εκτάκτου ανάγκης). Και αν το θερμόμετρο υπερθερμανθεί, ο τρόμος της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης υπό γερμανική καθοδήγηση θα δείξει τι είναι ικανός να κάνει. Και τότε, συγκριτικά, το καθεστώς Άσαντ θα μοιάζει πιθανότατα νερόβραστο, γιατί αυτό που θα διακυβεύεται θα είναι κάτι παραπάνω από κάποιο ισχνό αραβικό ακαθάριστο εθνικό προϊόν.

   Προς το παρόν η πολιτική τάξη της Ελλάδας πρέπει να κάνει κάποια παζάρια για τους όρους συνθηκολόγησης και να προσποιείται κάποια αντίσταση, ώστε να μην χάσει τελείως το αγνώριστο πλέον πρόσωπό της. Η βούληση των ψηφοφόρων δεν ξέρει έτσι κι αλλιώς τι κατεύθυνση να λάβει, και το σύνολο του συστήματος των κομμάτων καταρρέει παραδειγματικά από μόνο του. Στους μετα-εθνικούς διαχειριστές κρίσεων οι εθνικιστικές εξάρσεις είναι ιδιαίτερα αρεστές, αφού όσο προσπαθούν να διαπραγματευτούν τη χρεωκοπία με όρους τάχα λιγότερο επαχθείς, τόσο περισσότερο μπορούν να λειτουργήσουν ως βαλβίδα εκτόνωσης για τον πληθυσμό. Την απλά και μόνον αντιγερμανική οργή των Ελλήνων, οι Γερμανοί σωβινιστές των εξαγωγών τη γράφουν στ’ αρχίδια τους, μια που το αναγκαίο πογκρόμ κατευθύνεται στην πραγματικότητα ενάντια σε πρόσφυγες ή μετανάστες, όπως έχει αποδειχτεί στην πράξη μέχρι τώρα στην Ελλάδα – και όχι μόνον. Ακόμη και σχετικά με αυτό το θέμα, η Γερμανία με τους νεοναζί κατά συρροήν δολοφόνους, τους οποίους κανακεύει η δημοκρατική Στάζι,* έχει πράγματι να προσφέρει πολλά και να δείξει τον δρόμο σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή επικράτεια.

 

 

*  Από το 2000 έως το 2006 νεοναζί δολοφόνησαν έξι Τούρκους, δύο Γερμανούς τουρκικής καταγωγής και έναν Έλληνα σε έξι διαφορετικές πόλεις της Γερμανίας, από το Ρόστοκ μέχρι το Μόναχο, με την ανοχή της γερμανικής εθνικής υπηρεσίας πληροφοριών. 

 

Το βρήκα εδώ:

http://poetrymustbedonebyeachandeveryone.blogspot.ca/

 anhsyxia.wordpress

Τι κρίνεται στην Ουκρανία και η Αριστερά

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Όπως ανέφερα σε προηγούμενα άρθρα, η βασική αιτία για την σημερινή, κρίσιμη για όλους μας, σύγκρουση της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) με την Ρωσία ήταν το καίριο θέμα εάν η Ουκρανία θα ενταχθεί στην ΕΕ, όπως αγωνίζεται με κάθε μέσο να επιτύχει η Υ/Ε μέσα από το «πραξικόπημα από κάτω», ή αντίστροφα, στην Ευρασιατική Ένωση (Ευρασ. Έν.), όπως επιδιώκει η Ρωσία. Και αυτό,  γιατί τυχόν  προσχώρηση της Ουκρανίας στην ΕΕ θα σήμαινε την ουσιαστική καταστροφή του σχεδίου για την Ευρασ. Έν., δηλαδή μια οικονομική ένωση που δυνητικά θα περιλάμβανε χώρες του τ. σοβιετικού μπλοκ, αλλά και χώρες με κοινούς δεσμούς με αυτό  (ιστορικούς, πολιτικούς, πολιτιστικούς κ.λπ.), όπως η Ελλάδα.
Φυσικά, η προπαγάνδα της Υ/Ε, που υποστηρίζει και τμήμα της «αριστεράς», δεν μιλά για πραξικόπημα αλλά για ...επανάσταση (ΣΥΡΙΖΑ), ενώ άλλοι μιλούν για πραξικοπηματικού τύπου κυβερνητική αλλαγή μετά από μια "πολιτική σύγκρουση με εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες" (ΑΝΤΑΡΣΥΑ ―συνιστώσες της οποίας έφθασαν στην αθλιότητα να χαρακτηρίζουν όργανα του Πούτιν όποιον μιλά για πραξικόπημα!) Και, φυσικά, δεν λείπουν και οι «αναρχικοί» που παίρνουν παρόμοιες θέσεις, όπως η «αναρχοσυνδικαλιστική Διεθνής Ένωση Εργατών», η οποία (ακολουθώντας πιστά την Υ/Ε και το…ΝΑΤΟ) δηλώνει ότι «ο ρωσικός καπιταλισμός παραφυλάει για να χρησιμοποιήσει την αναδιανομή της εξουσίας στην Ουκρανία για να προωθήσει τα δικά του επεκτατικά σχέδια».
Αλλά και η θέση του ΚΚΕ (που δεν συγκρίνεται βέβαια με τις παραπάνω αθλιότητες) δεν παύει να είναι αποπροσανατολιστική, όταν χαρακτηρίζει την σύγκρουση ως «ενδοαστική αντίθεση ανάμεσα στους καπιταλιστές της Ουκρανίας (στην οποία) παρενέβησαν ΕΕ και ΗΠΑ σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία... για να μοιράσουν τις αγορές» ―καταλήγοντας σε μια απαράδεκτη στάση «ίσων αποστάσεων». Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι η  Ρωσία δεν είναι μια καπιταλιστική χώρα και ότι η υπό τον Πούτιν ηγεσία της δεν είναι μια αστική ελίτ. Όμως, αυτό που έχει θεμελιακή σημασία είναι ότι ο στόχος της ελίτ αυτής είναι η δημιουργία, μέσω της Ευρασ. Έν., ενός εναλλακτικού πόλου, γεγονός που θα τορπίλιζε τον στόχο της Υ/Ε για παγκόσμια διακυβέρνηση, για την οποία από χρόνια μιλούν οι ένθερμοι υποστηρικτές της, όπως ο Βρετανοσιωνιστής θεωρητικός της ΝΔΤ Gideon Rachman. Και η στάση αυτή της Ρωσικής ελίτ δεν εκπροσωπεί μόνο το τμήμα της που είναι ήδη ενσωματωμένο στην ΝΔΤ και επιδιώκει σχέση ισοτιμίας με την Υ/Ε (αντί για την σημερινή σχέση εξάρτησης στην οποία την τοποθέτησε η Υ/Ε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ). Εκπροσωπεί επίσης ένα πελώριο άτυπο λαϊκό Μέτωπο ενάντια στην παγκοσμιοποίηση στο οποίο μετέχουν από κομμουνιστές, μέχρι εθνικιστές και ορθόδοξοι. Κάποιοι βέβαια από αυτούς αντιτάσσονται κυρίως στην πολιτιστική ομογενοποίηση που φέρνει η παγκοσμιοποίηση των υπερεθνικών επιχειρήσεων, αλλά και πολλοί άλλοι αντιτάσσονται στην ίδια την οικονομική παγκοσμιοποίηση διότι αντιλαμβάνονται  ότι, με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές, η καταστροφή της παραγωγικής δομής της χώρας στην διάρκεια της «καταστρόικα», που την μετέτρεψε σε εξαγωγέα πρώτων υλών και ενέργειας, δεν αντιστρέφεται.
Με άλλα λόγια, το κίνημα αυτό στη Ρωσία, όπως και αντίστοιχα κινήματα στην Ουκρανία, αλλά και την Βενεζουέλα, την Συρία, το Ιράν κ.λπ., βλέπουν ότι μόνο η αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη, έξω από την ΝΔΤ, μπορεί να αποτρέψει την οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης παντού. Και η Ευρασ. Έν. θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία αυτή διότι δεν είναι απλά μια «άλλη ΕΕ», όπως απληροφόρητες (ή εκ του πονηρού) «εξηγήσεις» υποστηρίζουν. Αντίθετα με την ΕΕ που θεμελιώνεται στην σταδιακή εξαφάνιση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας των μελών, που είναι άνισα αναπτυγμένες χώρες με τεράστιες διαφορές στην ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα, η Ευρασ. Έν. ρητά προϋποθέτει την εθνική και οικονομική κυριαρχία κρατών-μελών που δεν θα χαρακτηρίζονται (για ιστορικούς λόγους) από παρόμοιες τεράστιες διαφορές στην ανταγωνιστικότητα.
Αυτό άλλωστε το έχουν ήδη δείξει τα μέλη της σημερινής Τελωνειακής Ένωσης που σχεδιάζεται να μετεξελιχθεί, το 2015, στην Ευρασ. Έν. Η Ρωσία έχει επιβάλει σειρά κοινωνικών ελέγχων για την προστασία της οικονομίας της από την παγκοσμιοποιημένη αγορά, ακόμη και σε κατάφωρη παραβίαση των σχετικών κανονισμών του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (βασικού οργάνου της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ) στον οποίο πρόσφατα προσχώρησε ―όπως απαιτούσε τμήμα της οικονομικής της ελίτ. Αντίθετα, η σταδιακή εξαφάνιση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας των μελών της ΕΕ επιβάλλεται από τις υπερεθνικές επιχειρήσεις που την κυβερνούν, οι οποίες αποκλείουν κάθε σημαντικό κοινωνικό έλεγχο των αγορών. Πράγμα που, σε μια ένωση χωρών με πελώριες διαφορές στα επίπεδα ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας, καταλήγει σε ένα αυτόματο μηχανισμό μεταφοράς οικονομικού πλεονάσματος από τον Νότο στον Βορρά, μέσα από τα τεράστια ελλείμματα στα Ισοζύγια Πληρωμών και τους Προϋπολογισμούς των ασθενέστερων οικονομικά χωρών, όπως η Ελλάδα. Η θεμελιακή, επομένως, διαφορά μεταξύ ΕΕ και Ευρασ. Έν. είναι ότι ενώ η πρώτη εσκεμμένα υπονομεύει με κάθε τρόπο την εθνική και οικονομική κυριαρχία, με τελικό στόχο την άτυπη παγκόσμια διακυβέρνηση, η Ευρασ. Έν. θα έκανε δυνατή την οικονομική ένωση πραγματικά κυρίαρχων κρατών. Γι' αυτό και η Χίλαρυ Κλίντον (πιθανότατα επόμενη Πρόεδρος) κήρυξε από καιρό τον πόλεμο εναντίον της!
Τέλος, είναι φανερό ότι η Ευρασ. Έν. είναι ο μόνος τρόπος που ανοίγει τον δρόμο για συστημική αλλαγή-κάτι που αποκλείεται χωρίς την εθνική και οικονομική κυριαρχία που αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να τεθεί καν παρόμοιο θέμα. Γι’ αυτό και τα κομμουνιστικά κόμματα Ρωσίας και Ουκρανίας, που έχουν καταλάβει την σημασία της παγκοσμιοποίησης, αγωνίζονται σθεναρά υπέρ της Ευρασ. Ένωσης.
Αυτή είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία των λαών να ανατρέψουν τα σχέδια της Υ/Ε για παγκόσμια κυριαρχία, και αν η αντισυστημική Αριστερά εμμείνει στην βολική για το σύστημα θέση των ίσων αποστάσεων θα έχει ιστορική ευθύνη, όχι μόνο για την τελική αυτό-καταστροφή της αλλά, το κυριότερο, για τον πρωτόγνωρο Μεσαίωνα με «δημοκρατικό» μανδύα που ανατέλλει...
  Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (16 Μαρτίου 2014)

Νυχθημερόν…πλανάται πάνω μας ο ζόφος, το έρεβος και η απελπισία !!!

Πρώτα διαβάζεις ότι η κυβέρνηση δεν θα κάνει πίσω με την Τρόικα. Μετά διαβάζεις ότι αμέσως μετά τη συνάντηση του οικονομικού επιτελείου με την Τρόικα κορυφαίος παράγοντας του…υπουργείου Οικονομικών δήλωσε: «Πάμε να τα βρούμε, παρά να τα σπάσουμε· στόχος είναι να κλείσουμε την Κυριακή. Θα δουλεύουμε νυχθημερόν». Στο τέλος διαβάζεις ότι η κυβέρνηση υπαναχωρεί.

by Sotos

Και όλη η φασαρία που μεσολάβησε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, μέχρι να θέσει όριο την Κυριακή το τελεσίγραφο της Τρόικας; Προς τι, λοιπόν; Προς τι οι λεονταρισμοί και τα καουμποηλίκια;

Μάλλον για να περνάει ο καιρός… Περνάει αυτός, μένει η κυβέρνηση στη θέση της.

Αλλά δεν είναι μόνον αυτός ο λόγος. Υπάρχει κι άλλος, απ’ ό,τι φαίνεται. Κι έχει να κάνει μ’ εκείνο το άτιμο το «νυχθημερόν». Το «νυχθημερόν» που σημαίνει υπερωρίες. Τι άλλο μένει για να εξηγήσουμε πώς γίνεται να είμαστε κάθε φορά στο σημείο του «νυχθημερόν»; Σύμβουλοι, παρασύμβουλοι, καμαρίλα… ούτε λόγος για ικανότητα. Αλλά όλοι τους πια τόση αυταπάρνηση; Αφού όλα ήταν έτσι κι αλλιώς γνωστά από καιρό, και τελικά σ’ εκείνα ακριβώς που από καιρό ήταν γνωστά καταλήγουμε, για ποιον άλλο λόγο να πρέπει να το φθάνουμε μέχρι το «νυχθημερόν»;

Δεν ξέρω πόσο διαπραγμάτευση μπορεί να ονομάσει κανείς αυτό το «νυχθημερόν». Δικαιοσύνη πάντως, όσο νάναι, δεν το λες. Διότι την ίδια ώρα κλείνουν φορείς νυχθημερόν, κόσμος χάνει τη δουλειά του και μένει άνεργος νυχθημερόν, κόσμος που εργάζεται μένει απλήρωτος νυχθημερόν, κόσμος έρχεται αντιμέτωπος με τα ΜΑΤ νυχθημερόν, κόσμος αφαιρεί τη ζωή του νυχθημερόν, και νυχθημερόν πλανάται πάνω μας στους υπόλοιπους ο ζόφος, το έρεβος και η απελπισία.

Με εντολή Σαμαρά θα δοθούν υπερωρίες και στους αστυνομικούς, μαθαίνω. Για να φροντίζουν αυτοί να μην συναντηθούν τα δύο διαφορετικά «νυχθημερόν» –τα «νυχθημερόν» των μεν με τα «νυχθημερόν» των δε. Νυχθημερόν κιόλας να το φροντίζουν, οσάκις χρειασθεί.

paganeli

Σταυράκης Καΐλας !!!

Πραγματικά συγκλονίστηκα μαθαίνοντας ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης εργάζεται από την τρυφερή ηλικία των 16 ετών. Μπράβο του. Είναι πραγματικά ένας Σταυράκης Καΐλας. Είναι όμως ο πρώτος πολιτικός αρχηγός που λέει ότι εργάζεται από τα 16 του; Για να…δούμε.

by…kartesios

 

Νομίζω πάντως ότι ο Καρατζαφέρης αδικεί τον εαυτό του, καθώς η Βικιπαίδεια αναφέρει ότι «Σε ηλικία 13 ετών (1960) έγινε ραδιοφωνικός παραγωγός». Ίσως όμως στα 13 του να μην κολλούσε ένσημα, οπότε δε μετράει. Επίσης δε θα πρέπει σε αυτόν τον διαγωνισμό να ξεχάσουμε και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας ο οποίος από τα 15 του έως σήμερα κολλάει ένσημα αντάρτη.

Δεν θα ήταν άξια σχολιασμού η δήλωση του κ. Θεοδωράκη σχετικά με τα χρόνια που εργάζεται αν ο ίδιος δεν τη χρησιμοποιούσε ως πολιτικό επιχείρημα. Συγκεκριμένα και όπως γράφουν τα ρεπορτάζ: «Στο ερώτημα ενός πολίτη των Χανίων, ο οποίος δεν έκρυψε την προτίμησή του προς τον ΣΥΡΙΖΑ, για το ποια συμφέροντα κρύβονται πίσω από «το Ποτάμι», ο Σταύρος Θεοδωράκης απάντησε: «Φέρε μου πρώτα τα ένσημα του αρχηγού σου (σ.σ. εννοώντας τον Τσίπρα) και μετά μιλάμε για συμφέροντα».

Συγγνώμη που κάθε λέξη του «Σταύρου» μου θυμίζει και κάποιον, αλλά τώρα μου θύμισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος προσφάτως είχε δηλώσει «Δεν με ενδιαφέρει αν ο Τσίπρας είναι άθεος, με ενδιαφέρει αν έχει κολλήσει κανένα ένσημο». Το αστείο είναι ότι στη συζήτηση περί ενσήμων του Τσίπρα είχε παρέμβει με άρθρο που έχει τίτλο «Δείξε τα ένσημά σου» ο Γιώργος Καρελιάς. Ένα άρθρο το οποίο αναρτήθηκε στο…. protagon.gr! Διαβάστε το, έχει ενδιαφέρον. Ίσως μάλιστα αν το είχε διαβάσει και ο ιδιοκτήτης του site να μην προχωρούσε στην ατάκα του περί ενσήμων. Όμως μάλλον ο Θεοδωράκης δεν προλαβαίνει να διαβάζει όσα δημοσιεύει.

Τέλος πάντων, το ζήτημα είναι στο ότι αν ο Θεοδωράκης έφτασε τόσο γρήγορα να χρησιμοποιεί τα απεγνωσμένα επιχειρήματα του Κυριάκου Μητσοτάκη κάτι δεν πάει καλά στην ανανεωτική ροή του Ποταμιού. Και φυσικά, αυτή δεν είναι η μόνη ένδειξη. Ειλικρινά θα χαιρόμουν αν παρουσιαζόταν στην πολιτική σκηνή κάτι πραγματικά νέο και ανατρεπτικό, όμως αυτό να εκφραζόταν με προτάσεις και λύσεις.

Περίμενα να μάθω τις προτάσεις του Ποταμιού στην πρώτη του ανακοίνωση. Διάβασα μόνο διαπιστώσεις σχετικά με τους 40 ανθρώπους που περιμένουν στη στάση του λεωφορείου. Ωραίο πλάνο μεν, άσχετο με την πολιτική δε. Ήλπιζα να ακούσω προτάσεις στη δεύτερη παρουσίαση του Ποταμιού. Άκουσα και πάλι διαπιστώσεις περί του πολιτικού κατεστημένου ίδιου ύφους και αξίας που γίνεται σε αντροπαρέες πριν ξεκινήσει η συζήτηση για γκόμενες.

Περίμενα να μάθω τις προτάσεις του Ποταμιού στην πρώτη προεκλογική συγκέντρωση του Σταύρου Θεοδωράκη στα Χανιά. Για τρίτη φορά άκουσα τις ίδιες κουραστικές και πολυφθαρμένες διαπιστώσεις. Αντιγράφω από το ρεπορτάζ του protagon.gr για να μην αμφισβητηθεί η αντικειμενικότητα. Είπε λοιπόν ο Σταύρος Θεοδωράκης για… :

«Την ΑΟΖ: Το πρόβλημα με την Ελλάδα δεν είναι μόνο ένα, είναι ένα κουβάρι με προβλήματα που έγινε μπάλα και μας κρατάει χαμηλά. Δεν θέλω να έρθω σε σύγκρουση με λαούς της Ευρώπης που θα ενοχληθούν με μια τέτοια πολιτική.

Τους δημοσίους υπαλλήλους και τη μονιμότητα: Στη ζωή μου δεν είμαι ούτε με το μαύρο, ούτε με το άσπρο. Το ελληνικό δημόσιο αναλογικά με τον πληθυσμό δεν είναι μεγάλο. Είναι αναποτελεσματικό και γραφειοκρατικό. Αυτό που χρειάζεται είναι αξιολόγηση και αξιοκρατία.

Το χρέος και τις διαπραγματεύσεις: Το χρέος της Ελλάδας είναι πολύ μεγάλο και δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Αυτό πρέπει να το θέσουμε στην Ευρώπη, γιατί το ποσό του χρέους έχει μεταφερθεί στα κράτη, στις κοινωνίες των εταίρων μας. Η Ευρώπη πρέπει να δει πως έχουμε μπει σε τροχιά ανάπτυξης κι όταν είμαστε στα πόδια μας τότε να κάνει μια τολμηρή προσπάθεια για να μας βοηθήσει».

Συγγνώμη δηλαδή, αλλά τι είπε; Τίποτα δεν είπε. Το κυριότερο, τι ακριβώς πρότεινε; Τίποτα δεν πρότεινε. Τελικά ίσως αυτό να είναι το μεγάλο ατού του Ποταμιού. Δε μπορεί να κριθεί, διότι δεν έχει άποψη για να την κρίνει κάποιος. Είναι ολόκληρο μία διαπίστωση και μάλιστα όσο πιο επιδερμική μπορεί να γίνει. Δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει πιο απολίτικες θέσεις πολιτικού κόμματος. Ακόμη και ο Δημοσθένης Βεργής κάτι έλεγε μέσα στο τρολάρισμά του. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δε λέει κάτι.

Κατόπιν αυτών είναι λογικό ο «Πρωταγωνιστής» να δίνει τόση σημασία στο γεγονός ότι δουλεύει από τα 16 του. Όμως είναι χρήσιμο κάποια στιγμή να καταλάβει ότι θα πρέπει να προχωρήσει και να γίνει τουλάχιστον 17.

paganeli