Ναζιστικά σύμβολα σε αμερικανικό video για την Ουκρανία

Ποιοι βρίσκονται πίσω από το video με τη νεαρή Ουκρανή που κάνει το γύρο του διαδικτύου;

Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο παρακολούθησαν τα τελευταία 24ωρα το προπαγανδιστικό video που ετοίμασε ο Αμερικανός σκηνοθέτης Ben Moses – γνωστός στο ευρύ κοινό για την ταινία του Καλημέρα Βιετνάμ.

Το video αποτελείται από μια μίνι συνέντευξη μιας νεαρής Ουκρανής που καλεί τη διεθνή κοινότητα να στηρίξει τους διαδηλωτές απέναντι στην «βάρβαρη», «δικτατορία» της ουκρανικής κυβέρνησης.

Το πρόβλημα στο συγκεκριμένο video είναι ότι στο 0:51 εμφανίζεται και ένας οπαδός του νεοφασιστικού κόμματος Svoboda με το πρώτο σήμα της οργάνωσής του – μια παραλλαγή του ναζιστικού συμβόλουwolfsangel

To 2003 το Svoboda αναγκάστηκε να αλλάξει το ναζιστικό έμβλημά του το οποίο συνέχισε να χρησιμοποιεί το στρατιωτικό του σκέλος με τίτλο “Πατριώτες της Ουκρανίας

Προφανώς αρκετές από τις κατηγορίες που εξαπολύει η νεαρή Ουκρανή για τον αυταρχισμό και τη διαφθορά της σημερινής κυβέρνησης είναι απόλυτα δικαιολογημένες και εξηγούν το μεγάλο αριθμό των διαδηλωτών στους δρόμους του Κιέβου.

Η παρουσία όμως νεοφασιστικών στοιχείων τα οποία μάλιστα συνεργάζονται ανοιχτά με την Ουάσινγκτον και το Βερολίνο δεν μπορεί να ενισχύεται από δήθεν αμερόληπτα video.

Την επόμενη φορά οι Αμερικανοί σκηνοθέτες θα πρέπει να είναι λίγο πιο προσεκτικοί με τα προπαγανδιστικά μηνύματά τους.

Ανανέωση: Μια πιο προσεκτική ματιά στους συνεργάτες του σκηνοθέτη Ben Moses φέρνει στο φως πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την χρηματοδότηση της παραγωγής. Ως εμπνευστής και παραγωγός λοιπόν παρουσιάζεται ο Larry Diamond, ο οποίος έχει εργαστεί για το Hoover Institution, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, την Παγκόσμια Τράπεζα  αλλά και το National Endowment for Democracy, το οποίο χρηματοδοτείται από το αμερικανικό Κογκρέσο.

infowar

Ουκρανία: το τέλειο πραξικόπημα της Υπερεθνικής Ελίτ

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (23 Φεβρουαρίου 2014)

Στην Ουκρανία, η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) που διαχειρίζεται την Νέα Διεθνή Τάξη, η οποία θεμελιώνεται, στο οικονομικό επίπεδο, στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και, στο πολιτικο, στις κατά τόπους Κοινοβουλευτικές Χούντες, οι οποίες αποτελούν μια παρωδία αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» (ενώ και η ίδια είναι παρωδία της πραγματικής άμεσης δημοκρατίας) επέτυχε, μέσα σε λίγους μήνες, το τέλειο πραξικόπημα. Δηλαδή, οπως φαίνεται τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, την προσεχή αλλαγή καθεστώτος με τη μέθοδο της ψευδο-«επανάστασης» που τελειοποίησε στην Αραβική «Άνοιξη». Έτσι, μέσα στις πρώτες δυο δεκαετίες απο τότε που δημιουργήθηκε η άτυπη αυτή Υ/Ε, μια σειρά καθεστώτων που αντιστέκονταν την ενσωμάτωση τους στη ΝΔΤ έχουν ήδη ανατραπεί (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη) ή είναι υπο ανατροπή (Ουκρανία, Συρία), ενώ παρόμοιες διαδικασίες έχουν ξεκινήσει στη Βενεζουέλα και αλλα πραγματικά αντιστεκόμενα καθεστώτα όπως η Βολιβία ―σε αντίθεση με τα καθεστώτα της εκφυλισμένης Αριστεράς (Βραζιλία, Αργεντινή κλπ) που είναι ήδη ενσωματωμένα στη ΝΔΤ, με κυβερνήσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα έγινε φανερό ότι δεν απαιτούνται πια τα παλιά στρατιωτικά πραξικοπήματα που αποκάλυπταν την πραγματική φύση των δυτικών καθεστώτων και δικαίωναν τις παλιές ριζοσπαστικές θεωρίες ότι η αστική «δημοκρατία» δεν είναι παρά ένα επικάλυμμα που, όταν το αστικό καθεστώς κινδυνεύει, δεν έχει κανένα πρόβλημα να το παραμερίσει για ένα χρονικό διάστημα μέχρι να συντρίψει το λαϊκό κίνημα για πολλές δεκαετίες (τελευταίο παράδειγμα αυτό της Χιλής). Για πρώτη φορά στην Ιστορία, οι ελίτ έχουν σφετεριστεί ακόμη και την ίδια την έννοια και την μέθοδο της επανάστασης για την επιτυχία των δικών τους σκοπών. Με δεδομένο τον καθολικό πια έλεγχο της πληροφόρησης από την Υ/Ε και τις ντόπιες ελίτ που παίζουν ρόλο νομάρχη της, αλλά και τον ρόλο της σημερινής «Αριστεράς», η οποία, ενώ στο παρελθόν έπαιζε ένα απομυθοποιητικό ρόλο των συστημικών ΜΜΕ, σήμερα κατά κανόνα είναι και αυτή ενσωματωμένη στην ΝΔΤ και απλώς παρουσιάζει ταυτόσημες αναλύσεις με αυτές των ελίτ, (χρωματισμένες με ροζ, κόκκινο, μαύρο κ.λπ., ανάλογα με την ιδεολογική κατεύθυνσή της), το αποτέλεσμα είναι μια γενικευμένη σύγχυση, όπως ακριβώς επιδιώκει και η Υ/Ε για να κάνει άνετα την «δουλειά» της.
Ας δούμε όμως συνοπτικά, όσο επιτρέπει ο χώρος, πώς στήθηκε το τέλειο πραξικόπημα της Υ/Ε στην Ουκρανία. Τον περασμένο Νοέμβρη, όπως μάθαμε από τα ΜΜΕ της Υ/Ε, ξεκίνησε μια υποτίθεται αυθόρμητη ειρηνική «επανάσταση», όταν ο νόμιμα εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας Γιανουκόβιτς, ένας διεφθαρμένος επαγγελματίας πολιτικός της μετά-σοβιετικής γενιάς που εξέφραζε όμως περισσότερο το Ρωσόφιλο ανατολικό τμήμα της χώρας, σε αντίθεση με τους Τιμοσένκο και Γιουσένκο που εξέφραζαν το παραδοσιακά δυτικόφιλο τμήμα της Ουκρανίας, αρνήθηκε να υπογράψει την συμφωνία σύνδεσης της χώρας με την ΕΕ. Και αυτό, όχι τόσο γιατί αγωνιούσε ότι σε παραμονές χρεοκοπίας της Ουκρανίας αυτό θα οδηγούσε τα λαϊκά στρώματα σε ανάλογη οικονομική καταστροφή με την Ελληνική, αλλά κυρίως γιατί ήξερε ότι αυτό θα ήταν ο πολιτικός του τάφος.
Όμως, η Υ/Ε ήταν απόλυτα προετοιμασμένη γι’ αυτό το ενδεχόμενο, ξέροντας την αντίδραση της Ρωσικής ελίτ, η οποία δεν είναι μεν αντικαπιταλιστική, αλλά και δεν αντιδρά απλώς σαν εναλλακτικός ιμπεριαλισμός, όπως υποστηρίζουν απηρχαιωμένες Μαρξιστικές» αναλύσεις. Η Ρωσική ελίτ υπό τον Πούτιν, εκφράζει συγχρόνως ένα πελώριο εθνικιστικό κίνημα που ενώνει από εθνικιστές και ορθόδοξους μέχρι πραγματικούς κομουνιστές και ελευθεριακούς, σε ένα άτυπο παλλαϊκό μέτωπο κατά της παγκοσμιοποίησης. Φυσικά η Ρωσική ελίτ δεν συμμερίζεται τους στόχους του μετώπου αυτού στον βαθμό που απαιτούν πλήρη ρήξη με τη ΝΔΤ, γιατί ο πραγματικός στόχος της είναι να κατακτήσει ισότιμη θέση μέσα στην Υ/Ε με τα άλλα μέλη της, ενώ βέβαια η Υ/Ε, από την εποχή του Γέλτσιν, είχε σχεδιάσει για τη Ρωσία το ρόλο ενός υποτελούς μέλους, σε σχέση εξάρτησης και όχι αλληλεξάρτησης.
Έτσι, μια οργανωμένη, και χρηματοδοτούμενη από την Υ/Ε, «πρωτοπορία» μερικών εκατοντάδων αρχικά ανθρώπων, στους οποίους πρωτοστατούσαν πραγματικοί νεοναζιστές, με πραγματικά τάγματα εφόδου και όπλα, κατέβηκε στους δρόμους, στην αρχή ειρηνικά, όπως ακριβώς συνέβη στη αρχή και στη Συρία, πλαισιώνοντας όμως σταδιακά όλο και περισσότερους, αστούς κυρίως, δυτικόφιλους Ουκρανούς. Όπως είναι άλλωστε γνωστό η Ουκρανία έγινε ενιαίο κράτος, για πρώτη φορά στην Ιστορία της, μόλις το 1939, με το δυτικό γεωγραφικά τμήμα της να έχει παραδοσιακές και πολιτιστικές σχέσεις με τη δύση, ενώ το ανατολικό με τη Ρωσία. Όταν κατόπιν η ρωσική ελίτ πρόσφερε ένα γενναιόδωρο πρόγραμμα βοήθειας που θα απομάκρυνε τον κίνδυνο Ελληνικής καταστροφής, χωρίς απώλεια της κυριαρχίας της χώρας, ο Γιανουκόβιτς φυσικά το δέχθηκε αμέσως. 
Μέχρι τη συνάντηση των ηγετών ΕΕ και Γιανουκόβιτς στο Βίλνιους στο τέλος Νοέμβρη, οπότε η Ευρω-ελίτ αποφάσισε γενική επίθεση βλέποντας ότι το καθεστώς Γιανουκόβιτς δεν συμμορφωνόταν, οι διαδηλώσεις ήταν ακόμη βασικά ειρηνικές. Τότε, όμως, η νεοναζιστική ένοπλη πρωτοπορία πλαισίωσε μεγάλο συλλαλητήριο, όπου η ίδια επιδόθηκε σε επιθέσεις με μπουλντόζες , μολότοφ και παρόμοια «ειρηνικά μέσα» κατά κυβερνητικών κτιρίων. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της ΕΕ (και τις ΗΠΑ φυσικά) η κατάληξη θα ήταν βέβαια σωροί νεκρών διαδηλωτών και πιθανότατα επιβολή κατάστασης ανάγκης. Ο Γιαννουκόβιτς όμως, μη θέλοντας να κόψει τις γέφυρες με την Υ/Ε, δεν έκανε τίποτα από αυτά. Η μεγάλη «καταστολή» επομένως που ισχυρίζεται η εκφυλισμένη «αριστερά» (βλ. άρθρο Κ.Σ., «Ε», 19/2/2014) είναι άλλος ένας μύθος μιας «αριστεράς» που υποστήριξε κάθε στημένη «εξέγερση» της Υ/Ε από τη Λιβυκή , μέχρι την Ουκρανική.
Η πολιτική αυτή συνεχών υποχωρήσεων του Γιανουκόβιτς συνεχίστηκε μέχρι χθες, όταν η οργανωμένη πρωτοπορία, πιθανώς με την συμμετοχή και ξένων πρακτόρων «ελεύθερων σκοπευτών» (ακριβώς όπως στη Συρία) προέβη σε αιματοκύλισμα για να δοθεί η αφορμή για τη σημερινή διαγραφόμενη παράδοση του καθεστώτος στην ΕΕ, που θα συντελεστεί με τις εκλογές σε λίγους μήνες, στο σημερινό κλίμα τρομοκρατίας, και την ...πανηγυρική επανεκλογή της Τιμοσένκο...

​​​​http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2014/2014_02_23.html
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
www.periektikidimokratia.org

Για την Ουκρανική εξέγερση και τα πραγματικά διλήμματα

Εδώ και τρεις μήνες πλέον οι πλατείες του Κιέβου γεμίζουν με διαδηλωτές διαφόρων πεποιθήσεων (κυρίως όμως φιλελεύθερους ευρωπαϊστές και φανατικούς ακροδεξιούς) οι οποίοι, με σκοπό να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους στην απόφαση της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς να παγώσει τις διαδικασίες για εμπορική σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και να μην υπογράψει την ιστορική συμφωνία στρέφοντας το βλέμμα της προς τη Ρωσία, ξεχύθηκαν στους δρόμους. Η κλιμάκωση των ταραχών και η γενίκευση των συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής είχε ως αποτέλεσμα ο αριθμός των νεκρών να ξεπεράσει τους 50. Όπως όμως όλα δείχνουν οι κινητοποιήσεις έχουν πλέον για τα καλά παραδοθεί στο έλεος παραστρατιωτικών φασιστικών ομάδων, κάτι που άλλωστε ήταν εμφανές και από την αρχή. Αντίθετα με την περίπτωση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης όπου μόλις πριν από μερικές ημέρες ένα ποτάμι οργής (εργαζόμενων, φοιτητών και διαφόρων άλλων κοινωνικών ομάδων) καταδίκασε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, φτάνοντας μέχρι και στο σημείο να πυρπολήσει κυβερνητικά κτήρια σε διάφορες πόλεις της χώρας – και ως απάντηση στον ξεσηκωμό η πολιτική ηγεσία της χώρας απειλεί με αιματοκύλισμα δηλώνοντας έτοιμη να ζητήσει στρατιωτικές ενισχύσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση με στόχο την καταστολή των εξεγέρσεων – αντίθετα και πάλι με τις μεγάλες διαδηλώσεις στην Ελλάδα (2011-2012) που αντιμετωπίστηκαν με χλευασμό, ειρωνικά, υποτιμητικά και ρατσιστικά σχόλια για ολόκληρο τον ελληνικό λαό από τις Ευρωπαϊκές δημοσιογραφικές ελίτ, στην περίπτωση της Ουκρανίας η στάση των Ευρωπαίων ηγετών είναι ήπια έως θετική. Κανείς πλέον δεν κάνει λόγο για «βάνδαλους που καταστρέφουν δημόσια κτίρια» ή για «τεμπέληδες που αντί να αναλάβουν την ευθύνη για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται και να επιστρέψουν στις δουλειές τους απεργούν και διαδηλώνουν». Τί και αν ομάδες νεοναζί έχουν φτάσει στο σημείο ενεργά να απειλούν με κατάληψη της εξουσίας, ο ΟΗΕ και οι δημόσιοι οργανισμοί ξαφνικά σιωπούν ενώ οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων – όπως για παράδειγμα η Διεθνής Αμνηστία – προσφεύγουν και πάλι το παιχνίδι της ακατάσχετης φλυαρίας καλώντας την κυβέρνηση της Ουκρανίας να επιδείξει σεβασμό στους διαδηλωτές, μην παίρνοντας ιδιαίτερα στα σοβαρά την ύπαρξη ένοπλων παραστρατιωτικών φασιστικών ομάδων επανδρωμένων με χούλιγκανς, λούμπεν στοιχεία και ποινικούς εγκληματίες (τον λεγόμενο «Δεξιό Τομέα») που πλέον ελέγχουν το μεγαλύτερο κομμάτι των διαδηλώσεων.

Το βασικό ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής: πώς η ακροδεξιά απέκτησε βήμα, καταφέρνοντας όχι μόνο να ηγηθεί (σχεδόν) των διαδηλώσεων αλλά και να καταστεί κυρίαρχη δύναμη στα γεγονότα; Κάποιοι/ες θα καταφύγουν στη γνωστή συνωμοσιολογία λέγοντας ότι οι διαδηλώσεις αυτές ήταν υποκινούμενες και σχεδιασμένες από την ΕΕ και τις ΗΠΑ ή ότι χρηματοδοτούνται από ιμπεριαλιστικά σκοτεινά κέντρα εξουσίας. Παρά του ότι κανείς/μια δεν μπορεί με βεβαιότητα να αποδείξει κάτι τέτοιο – ούτε φυσικά και το αντίθετο – η εμμονή στις αστυνομικού τύπου προσεγγίσεις της εν γένει πραγματικότητας επισκιάζουν μια πολύ σημαντική πτυχή στα γεγονότα, τους ιστορικο-πολιτικούς παράγοντες που διαμόρφωσαν το σύγχρονο πολιτικο-κοινωνικό γίγνεσθαι της χώρας, όπως η άνθηση ακραίων αντιδραστικών συμμοριών στην ευρύτερη περιοχή της Ουκρανίας κατά τη διάρκεια της προ-επαναστατικής περιόδου – στην ουσία επρόκειτο για λούμπεν στοιχεία που επάνδρωναν δολοφονικές ομάδες κρούσης – που κινητοποίησαν μαζικά πογκρόμ εναντίον του εγχώριου Εβραϊκού πληθυσμού, με αποκορύφωμα τα γνωστά Πογκρόμ της Οδησσού επί σειρά ετών, 1821, 1859, 1871, 1881, 1886, και 1905. Πρόκειται για ορόσημο στην ιστορία του Ευρωπαϊκού αντισημιτισμού, όπου και σημαντικό ρόλο έπαιξαν και Έλληνες Χριστιανοί φονταμενταλιστές της διασποράς. Εκατοντάδες Εβραίοι κυνηγήθηκαν, σφαγιάστηκαν από τον όχλο είτε εκτοπίστηκαν (Weinberg 1992: Cesarani 2002, σ.168: Ψαρράς 2013, 74-114). Αυτός ο ιδιαίτερα έντονος – και βαθιά ριζωμένος – αντισημιτισμός των Ουκρανών εξτρεμιστών είχε προ πολλού κινήσει και το ενδιαφέρον του Χίτλερ ο οποίος ήδη στο βιβλίο του «Ο αγώνας μου» θεωρούσε την Ουκρανία ως περιοχή «ζωτικής σημασίας» για τους Γερμανούς. Μια από τις ηγετικές φυσιογνωμίες του Ουκρανικού αντισημιτισμού υπήρξε και ο Στεπάν Μπαντέρα που κατά τη διάρκεια της εισβολής στην ΕΣΣΔ ασπάστηκε τον εθνικοσοσιαλισμό συμμαχώντας με τον στρατό του Χίτλερ. Οι ομάδες του Στεπάν είχε ειδικευτεί στην εξόντωση Εβραίων, Πολωνών και άλλων μειονοτήτων (τσιγγάνων, Τουρκο-ρώσσων και μουσουλμάνων). Λίγα χρόνια πριν την εισβολή όμως των Γερμανών η Ουκρανία βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν από τους χειρότερους λιμούς που γνώρισε ποτέ. Πρόκειται για τη γνωστή γενοκτονία του Holodomor που ούτε λίγο ούτε πολύ αποδίδεται στις οικονομικές πολιτικές του Στάλιν οι οποίες οδήγησαν στον θάνατο εκατομμύρια πολίτες, πράγμα που αναζωπύρωσε τον Ουκρανικό αντικομουνιστικό αντισημιτισμό με βάση τον οποίο οι πολιτικές της ηγεσίας του Στάλιν επιβεβαίωναν τις υποψίες περί συνωμοσίας μεταξύ Εβραίων και κομμουνιστών με στόχο τον αφανισμό των εθνών και την πλήρη υποταγή της ανθρωπότητας.

Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων (ακόμα και στις χώρες-δορυφόρους) η παραδοσιακή αντισημιτική και πρώην «καταπιεσμένη» (από τον κομμουνισμό) ακροδεξιά επιστρέψει δριμύτερη, επιθετικότερη και πάνω απ’ όλα θυματοποιημένη. Στην Ουκρανία όμως αποκτά ένα ακόμη χαρακτηριστικό: δεν είναι μονάχα ο αντικομουνισμός και ο κατάφωρος αντισημιτισμός των Ουκρανών φασιστών που καταφέρνουν να κινητοποιούν τον όχλο αλλά και ο έντονος αντί-Ρωσισμός τους, δεδομένου ότι συγχέουν την τραγωδία του Holodomor με την πολιτική ηγεμονία της Ρωσίας, ως κυρίαρχη δύναμη στο σύμπλεγμα της ΕΣΣΔ[1] και, ως εκ τούτου, υπεύθυνη για τους εκατομμύρια θανάτους [2]. Έτσι η Ουκρανική ακροδεξιά δεν θα έχανε την ευκαιρία να αντιδράσει στην απόφαση της διεφθαρμένης κυβέρνησης Γιανουκόβιτς να στραφεί προς την Ρωσία – την οποία θεωρεί πηγή κάθε κακού – μια αντίδραση που βρήκε σύμφωνους όμως και τους ευρωπαϊστές φιλελεύθερους που βλέπουν την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα ως μοναδική λύση για την απαγκίστρωσή της από τις συντηρητικές πολιτικές του Ρώσου προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν[3]. Παρά της δεδομένης ευρωσκεπτικιστικής τάσης των ακροδεξιών στην Ευρώπη (οι πιο ήπιοι, με μπροστάρη τον θλιβερό Βρετανό τσαρλατάνο Nigel Farage, θεωρούν την Ε.Ε. ως μια αναδυόμενη κομμουνιστική δεσποτική υπερδύναμη που οι λαοί πρέπει να αντιπαλέψουν ενώ οι πιο ακραίες εκφάνσεις της, όπως το Ουγγρικό Jobbik και η Χρυσή Αυγή, βλέπουν πίσω από τα Ευρωπαϊκά σύμβολα την υλοποίηση των υποτιθέμενων Εβραϊκών συνωμοσιών εναντίον ολόκληρης της ανθρωπότητας), η Ουκρανική ακροδεξιά βρέθηκε μπροστά σε μεγάλο δίλημμα: τί ήταν πιο σημαντικό για αυτήν; Ο αντιευρωπαϊκός λόγος (δηλαδή ο αντικομουνισμός και ο αντισημιτισμός) ή το μίσος της για τους Ρώσους (στους οποίους χρεώνουν όχι μόνο το Σταλινικό μαρτύριο αλλά και την χρόνια αρνητική και καταπιεστική τους στάση απέναντι στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των Ουκρανών); Παρομοίως η Ε.Ε. δυσκολεύεται να καταδικάσει τη βία των φασιστών, όχι μόνο γιατί φοβάται μην – στην προσπάθεια αυτήν – πάρει η μπάλα και τους ένθερμους διαδηλωτές που φωνάζουν υπέρ της, αλλά (και) πάνω απ’ όλα γιατί γνωρίζει πως η καταδίκη των νεοναζί εύκολα θα μπορούσε να μεταφραστεί ως χείρα βοηθείας προς τη Ρωσία, η οποία πάντοτε παρέμενε σιωπηλός εχθρός και ανταγωνιστής των Ευρωπαίων ηγετών.

Ποιό είναι το δίδαγμα λοιπόν αυτής της ιστορίας; Πού θα μπορούσε να εξελιχθεί ολόκληρη η κατάσταση αυτή αν όλες αυτές οι ένοπλες φασιστικές γκρούπες φτάσουν στο σημείο να καταλύσουν κάθε εξουσία; Δεν είναι υπερβολή να μιλάμε για άνοδο ενός νέου ολοκληρωτικού καθεστώτος στην αποσταθεροποιημένη Ουκρανία, ούτε βέβαια αν κάτι τέτοιο συμβεί θα πρόκειται για τυχαίο γεγονός (φυσικά με τεράστιες συνέπειες για την υπόλοιπη Ευρώπη, όπου ακροδεξιά αντιδραστικά κόμματα ποντάροντας στον δημαγωγικό λαϊκισμό και την συνωμοσιολογία κερδίζουν έδαφος κάθε μέρα όλο και περισσότερο). Τί θα μπορούσε να συνεπάγεται μια δικτατορική εκτροπή; Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από έναν πιθανό μαζικό σφαγιασμό πολιτικών αντιπάλων ή την εκδίωξη Εβραϊκών και μειονοτικών πληθυσμών. Συνεπώς, αν λοιπόν θα έπρεπε να προφυλαχθούν έστω και στο ελάχιστο τα ανθρώπινα δικαιώματα τότε ίσως το μοναδικό που απομένει είναι η συντριβή της εξέγερσης ακόμα και με τη βία των όπλων – πράγμα που δεν φαίνεται να επιθυμεί κανείς, πόσο μάλλον η Ε.Ε. Φυσικά, τίποτα δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι μια τόσο αφελής κίνηση θα λύτρωνε τη χώρα από τις δολοφονικές φασιστικές συμμορίες. Επιπλέον τέτοιου είδους ομάδες έχουν λαϊκό έρεισμα (όπως άλλωστε και φιλορώσος πρόεδρος Γιανουκόβιτς, ο οποίος δεν φαίνεται να εγκαταλείπει εύκολα το παιχνίδι), κάτι που επιβεβαιώνεται όχι μόνο από τα υψηλά ποσοστά της ακροδεξιάς ή το ιστορικό παρελθόν της Ουκρανίας, αλλά και (πάνω απ’ όλα) από το γεγονός ότι οι ίδιοι οι (μή ακροδεξιών πεποιθήσεων) διαδηλωτές δεν προέβησαν σε καμία ενέργεια απώθησης τέτοιων οργανώσεων από τους δρόμους και τα οδοφράγματα (και αν κάτι τέτοιο συνέβη ίσως πρόκειται περί μεμονωμένων περιστατικών). Συνεπώς, η βίαιη καταστολή των ταραχών όχι μόνο δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα αλλά απεναντίας δίνει έναυσμα για βιαιότερα ακροδεξιά μελλοντικά ξεσπάσματα όταν με την πρώτη ευκαιρία διαδηλωτές θα ξεχυθούν και πάλι στους δρόμους[4]. Στη συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν καμία κυβέρνηση και κανένας στρατός δεν θα μπορέσει να τερματίσει τον παροξυσμό των ναζιστικών ορδών, των οποίων οι πεποιθήσεις έχουν βαθιές γενεαλογικές ρίζες. Απεναντίας, στην περίπτωση αυτή μια εμφύλια σύρραξη θα φάνταζε αναπόφευκτη (με ότι αυτό συνεπάγεται).

Στην πραγματικότητα, ούτε η εκεχειρία μήτε οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης για συνταγματικές αλλαγές και εκλογές θα μπορούσαν να στήσουν αναχώματα στο τυφλό μίσος των ένοπλων φασιστικών ομάδων που αργά η γρήγορα θα πλημμυρίσει και πάλι τους δρόμους και τις πλατείες. Αν και δεν μπορεί κανείς/μια να γνωρίζει τί τέλος θα έχει όλη αυτή η ιστορία, ακόμα και αν εκλάβουμε το χειρότερο σενάριο, οι Ουκρανοί να οδηγηθούν σε εμφύλιο πόλεμο ή σε μια δικτατορική εκτροπή στο άμεσο μέλλον, πάλι καμία δύναμη δεν φαίνεται ικανή να αποτρέψει κάτι τέτοιο. Όπως και να’ χει όμως ο μόνος ζημιωμένος απ’ όλη αυτήν την ιστορία θα είναι ο ίδιος ο Ουκρανικός λαός, για του οποίου την ευημερία δεν θα ενδιαφερθεί κανείς, ούτε οι Ευρωπαίοι ηγέτες (όπως περίτρανα μας έδειξαν με την περίπτωση της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας και της Πορτογαλίας) ούτε οι Ρώσοι ολιγάρχες, πόσο μάλλον οι ακροδεξιοί δημαγωγοί και οι οπλισμένες φρουρές τους. Η λεγόμενη σλαβική αλληλεγγύη επίσης δεν είναι τίποτα περισσότερο από παραμύθι για μικρά παιδιά, πράγμα που έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν – κυρίως μέσα από την τραγωδία στα Βαλκάνια με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ή όπως άλλωστε φανερώνει και η αντί-Ρωσική στάση των Πολωνών εθνικιστών. Μόνο η πραγματικά δημοκρατική κινητοποίηση των πολιτών μπορεί να φρενάρει όλη αυτήν την κατρακύλα, μόνο η σαφή ρήξη – με άλλα λόγια – με τις αξίες του εθνικιστικού παραλογισμού και η αναγέννηση νέων επαναστατικών συλλογικών προταγμάτων που θα εμπεριέχουν μέσα τους σπέρματα αυτονομίας (και συνεπώς θα δώσουν έναυσμα για περαιτέρω δημοκρατικές διεκδικήσεις). Κάτι τέτοιο όμως, όπως όλα δείχνουν, για την ώρα φαντάζει αδιανόητο στις περισσότερες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Μέχρι όμως που επαναστατικά προτάγματα θα αναγεννηθούν από τις στάχτες των ηττημένων κοινωνικών αγώνων του προηγούμενου αιώνα οι λύσεις για όλα αυτά τα τερατώδη προβλήματα θα εξακολουθούν να είναι προσωρινές και παιδαριώδεις.

[1] Ο πρόεδρος του «Δεξιού Τομέα» σε συνάντησή του με τον Αμερικανό γερουσιαστή (και πρώην υποψήφιου για την προεδρία της ΗΠΑ) Τζον Μακέιν Ολέγκ δήλωσε ότι «για την κακοδαιμονία της Ουκρανίας ο υπ’ αριθμόν ένα υπεύθυνος είναι η «ρωσοεβραϊκή μαφία»».

[2] Πολλοί ισχυρίζονται ότι το Holodomor ήταν το κατεξοχήν αποτέλεσμα του αρνητικού κλίματος που καλλιεργούσε ο Ρωσικός εθνικισμός – ο οποίος αναβίωσε με την ανάληψη της ηγεσίας του ΚΚΣΕ από τον Στάλιν, προωθούμενος κάτω από τον μανδύα ενός πανσλαβισμού (Arendt 1976) -  αναφορικά με το Ουκρανικό Ζήτημα, προς το δικαίωμα δηλαδή των Ουκρανών να μην ταυτίζονται με το Ρωσικό στοιχείο. Δεν είναι παράλογο να ισχυριστεί κανείς/μια ότι ο Στάλιν έβλεπε την Ουκρανία ως εχθρό του, φοβούμενος κατά πάσα πιθανότητα α) την ύπαρξη αποσχιστικών κινημάτων που θα προκαλούσαν ντόμινο και σε άλλες περιοχές υπό την επήρεια της κυβέρνησής του, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο την ενότητα των Σοβιετικών χωρών (στην ουσία την Ρωσική ηγεμονία), και β) τις έντονες και ακραίες φιλοτσαρικές και αντικομμουνιστικές τάσεις που για χρόνια επιβίωναν και θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να προσφέρουν βοήθεια σε μια πιθανή αντισοβιετική φιλογερμανική ναζιστική έκρηξη εντός της Ουκρανίας. Έπειτα, οι Ουκρανοί αναρχικοί ήταν οι πρώτοι που με οργανωμένο τρόπο αντιστάθηκαν στην μπολσεβίκικη καταπίεση (όπως φυσικά και στην κτηνωδία των Τσαρικών δολοφόνων) κατά τη διάρκεια του Ρωσικού εμφυλίου. Όλα αυτά σίγουρα προκαλούσαν έντονη αμηχανία στην ηγεσία του ΚΚΣΕ η οποία με την πρώτη ευκαιρία δεν δίστασε να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα εναντίον του Ουκρανικού πληθυσμού που με σκοπό να τον καταστήσει ανίκανο να αντιδράσει τον βύθισε στην πείνα και την εξαθλίωση.

[3] Άλλωστε η Ουκρανία ζει και αυτή μέσα στις εσωτερικές της αντιφάσεις: από τη μια το ανατολικό της κομμάτι διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με τη Ρωσία, «ιδιαίτερα η Κριμαία και άλλες περιοχές που έχουν ταυτιστεί με τη ρωσική ιστορία στη διάρκεια πολλών αιώνων. Από την άλλη, η δυτική Ουκρανία είναι δυτικόστροφη και πολιτισμικά διαφοροποιημένη από την ανατολική. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια διχασμένη χώρα, με μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα…».

[4] Άλλωστε τα έκτροπα που ακολούθησαν έπειτα από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας αποτελούν ένα ακόμη ζωντανό παράδειγμα, ότι ο φασισμός, ο ακραίος εθνικισμός και οι εξτρεμιστικές τάσεις των δεξιών δημαγωγών δεν μπορούν να καταπολεμηθούν με καταστολή και βία. Κατά τη διάρκεια του καθεστώτος Τίτο ξεκίνησε ο πόλεμος ενάντια στον εθνικισμό, που οδήγησε σε εκκαθαρίσεις περίπου χιλίων εξακοσίων εθνοκομμουνιστών από τις έξι Γιουγκοσλαβικές χώρες που ζητούσαν την ανεξαρτησία τους από τη Γιουγκοσλαβία (MacDonald 2002, σ.99). Ο Τίτο στην προσπάθειά του να ενώσει όλες τις εθνοτικές ομάδες, με στόχο να οικοδομηθεί μια ενιαία και ισχυρή «σοσιαλιστική» πατρίδα, κατέπνιξε βίαια κάθε φωνή που έκανε λόγο για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, πράγμα που οδήγησε (όπως ακριβώς και στην ΕΣΣΔ) σε βίαιη καταστολή των όλων θρησκειών που θεωρούνταν κατάλοιπο της αντίδρασης (Coward & Smith 2004, σ.220). Η πτώση του καθεστώτος, όμως, και η φιλελευθεροποίηση υπήρξε αφορμή ώστε όλες αυτές οι καταπιεσμένες εθνικιστικές φωνές να οδηγήσουν στην διαμόρφωση βίαιων αποσχιστικών κινημάτων, οδηγώντας σε έναν αιματηρό και αδυσώπητο πόλεμο.

Βιβλιοαναφορές
- Ψαρρά., Δ., 2013. Το μπεστ σέλερ του μίσους. Αθήνα: Πόλις.
- Arendt, H., 1976. The Origins of Totalitarianism. 6th ed. USA: A Harvest Book.
- Cesarani D., 2002. Port Jews: Jewish Communities in Cosmopolitan Maritime Trading Centres, 1550-1950. Great Britain: Frank Class Publishers.
- Coward H., & Smith G., 2004. Religion and peacebuilding. New York: State University.
- MacDonald D., B., 2002. Balkan holocausts?: Serbian and Croatian victim-centred propaganda and the war in Yugoslavia. Manchester: Manchester University Press.

eagainst.com

Ουκρανία: Το βάπτισμα του αίματος

Για τι έχυσε το αίμα του ο ουκρανικός λαός και στο όνομα τίνος ενδεχομένως να το χύσει στο μέλλον; Για τα συμφέροντα της εγκληματικής ολιγαρχίας; Για τη νεοναζιστική μειονότητα; Για τον ευρωπαϊκό ή για το ρωσικό ιδιοκτήτη; Πότε θα είμαστε έτοιμοι να χύσουμε το αίμα μας για τα δικά μας συμφέροντα; Για τα συμφέροντα των εργαζομένων; Για τους εαυτούς μας και όχι για τους πολιτικούς, την αντιπολίτευση, τη γραφειοκρατία, τα αυτοκρατορικά ή εθνικά συμφέροντα; Ναι, χρειαζόμαστε έναν αγώνα! Χρειάζεται να ανατρέψουμε την κυβέρνηση. Αλλά δεν χρειάζεται να βάλουμε στη θέση της μια νέα! Ναι, αυτο-οργάνωση, αλλά στο όνομα της αυτοδιεύθυνσης! Και όχι να παραδοθούμε σε νέους ολιγάρχες, ακόμη και αν μιλούν σωστά ουκρανικά. Δεν χρειαζόμαστε ένα δεξιό Μαϊντάν, ένα Μαϊντάν χειραγωγημένο από τους πολιτικούς και τις οργανώσεις, αλλά μια νέα Μαχνοβτσίνα. Ένα κοινωνικό επαναστατικό κίνημα των πλέον μειονεκτούντων τμημάτων του λαού, ενωμένων σε ένα κοινό σκοπό: τη γέννηση μιας κοινωνίας χωρίς δούλους και αφέντες!

Στις 19 Ιανουαρίου, είδαμε πώς η Ουκρανία βαφτίστηκε. Με αίμα, φωτιά και νερό. Ο δαίμονας βγήκε από το μπουκάλι, η πολιτική στρατηγική του Μαϊντάν (“πλατεία” στα ουκρανικά) απέτυχε. Μια πολιτική αντιπαράθεση σαν την “Πορτοκαλί Επανάσταση” του 2004 μετατράπηκε σε ταραχές από το πιο ριζοσπαστικό τμήμα της αντιπολίτευσης.

Ξεκίνησε όταν το Κοινοβούλιο, με ταχύτητα ήχου, θέσπισε ένα πρωτότυπο σύνολο νόμων. Βουλευτές του Κόμματος των Περιφερειών, πρότειναν τη γρήγορη μετατροπή της “ολιγαρχικής δημοκρατίας” σε “αστυνομική δικτατορία”. Όπως εξήγησαν αυτοί οι επίδοξοι μεταρρυθμιστές στους δημοσιογράφους: "κάναμε αυτή την πρόταση σε σχέση με την επιδείνωση της κοινωνικο-πολιτικής κατάστασης στην Ουκρανία." Δεν ήθελαν να επιδεινωθεί, και την επιδείνωσαν ακόμη περισσότερο. Αυτό το πέτυχαν άψογα. Το κυρίαρχο κόμμα μάλλον δεν θα μπορούσε να κάνει χειρότερο βήμα. Αλλά η εξουσία, δυστυχώς για αυτούς, έχασε χρόνο για ανάληψη αποφασιστικής δράσης. Οι άνθρωποι στο Μαϊντάν επιβεβαιώθηκαν. Είχαν ήδη αισθανθεί τη δύναμή τους. Και δεν είχαν καμία πρόθεση να παραιτηθούν από αυτή. Νόμοι κατά του εξτρεμισμού θεσπίστηκαν την Κυριακή, συμβολικά στην Εορτή της Βάπτισης.

Και τότε, τι καταπληκτική σύμπτωση, κάποιοι άγνωστοι θιασώτες της αντιπολίτευσης φώναξαν στο πλήθος: “Πάμε στην οδό Χρουσέβσκοχο! Να κάνουμε έφοδο στα κυβερνητικά κτίρια!”. Και πήγαν. Δεν έχει σημασία ότι από το βήμα φώναξαν ότι αυτό δεν είναι σύμφωνο με το σχέδιο και κανείς δεν πρέπει να πάει. Η διαμαρτυρία άρχισε να βγαίνει εκτός του ελέγχου των ηγετών. Το βράδυ, ενισχυμένα στρατεύματα των ειδικών δυνάμεων "Berkut" βγήκαν στους δρόμους και προσπάθησαν να θέσουν τους θεσπισμένους νόμους της κυβέρνησης σε ισχύ. Ένα αστυνομικό κανόνι νερού πήρε θέση ενώπιον των διαδηλωτών. Το βάπτισμα άρχισε! Κανείς δεν περίμενε να είναι έτσι. Αλλά οι υπογεγραμμένοι από τον Γιανουκόβιτς ηλίθιοι νόμοι προκάλεσαν εξέγερση, εμφύσησαν νέα δύναμη στους διαδηλωτές, ένωσαν πολλούς, οι οποίοι πριν κοίταζαν ήρεμα όλα όσα συνέβαιναν, με τους ενεργούς διαδηλωτές.

Τώρα, η πλειοψηφία του ουκρανικού πληθυσμού είναι εναντίον της κυβέρνησης. Οι ειρηνικές διαδηλώσεις μετατράπηκαν, στην πράξη, σε οδομαχίες, η διαμαρτυρία ξέφυγε από τον έλεγχο των ηγετών της αντιπολίτευσης. Οι Γιάτσενιουκ και Ταϊνίμποκ αποκηρύσσουν τη βία. Οι μαχητές αποκαλούνται προβοκάτορες. Ο Κλίτσκο προσπαθεί να σταθεί ανάμεσα στις ειδικές δυνάμεις και τους μαχητές του Μαϊντάν με την ελπίδα να σταματήσει την αιματοχυσία. Αλλά δεν τα κατάφερε. Οι μαχητές του Μαϊντάν αποτελούνται κυρίως από ακτιβιστές του λεγόμενου "Δεξιού Τομέα”. Αυτό λέει πολλά. Στο δρόμο κυριαρχούν ακραίοι εθνικιστές και νεοναζί. Έχουν μια μοναδική ευκαιρία να πάρουν το βάπτισμα του πυρός και σκλήρυναν στις μάχες με την αστυνομία. Δίνουν τον τόνο της “επαναστατικής Μαϊντάν”. Ακολουθούνται από κοινούς ανθρώπους. Οι ακροδεξιοί οργανώνονται, ενώνονται, ρίχνουν συνθήματα και έχουν στρατηγική. Και έχουν στήριξη από τους περισσότερους πολίτες που ήρθαν στο Μαϊντάν και οι οποίοι, στην αρχή, ήθελαν "μόνο" να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους για τη σημερινή κυβέρνηση. Στις 19 Ιανουαρίου το βράδυ, το Μαϊντάν χωρίζεται σε "νόμιμους" και "παράνομους". Οι Γιάτσενιουκ και Ταϊνίμποκ συναντιούνται με τους υποστηρικτές τους στην Πλατεία Ανεξαρτησίας (Μαϊντάν), και οι ριζοσπάστες ηγούνται στις οδομαχίες στην οδό Χρουσέβσκοχο.

Ενώ οι Ουκρανοί εθνικιστές γιορτάζουν την κορυφαία στιγμή τους με κυβόλιθους και ρόπαλα, ενώ απαγάγουν και χτυπούν μπάτσους, και φωνάζουν χαρμόσυνα "Yolka!" σε καμένα αστυνομικά λεωφορεία, οι ρώσοι σωβινιστές τρίβουν τα χέρια τους και γιορτάζουν τη νίκη τους. Ένας ρώσος ηγέτης του απαγορευμένου Εθνικού Μπολσεβίκικου Κόμματος, κομμουνιστής και εθνικιστής, ο Λίμονοφ, δήλωσε ότι η Ουκρανία διασπάται και σε κάθε περίπτωση είναι καλό για τη Ρωσία. Αφήστε το δυτικό τμήμα της Ουκρανίας να το πάρει η Ευρώπη, και το αριστερό τμήμα, με πρωτεύουσα το Χάρκοβο, θα γίνει φιλο-ρωσικό! Τέτοιες είναι οι προσδοκίες των Ρώσων ιμπεριαλιστών.

Οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ είναι, επίσης, σε θέση ετοιμότητας. Ο εκπρόσωπος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ στο Λευκό Οίκο, Κέιτλιν Χέιντεν, κατηγόρησε την κυβέρνηση της Ουκρανίας για την κλιμάκωση της κατάστασης. Ο Χέιντεν απαίτησε την απόσυρση των ειδικών δυνάμεων από το κέντρο του Κιέβου και την έναρξη διαλόγου με την αντιπολίτευση. Σε αντίθετη περίπτωση, είπε, οι ουκρανικές αρχές να περιμένουν επιβολή κυρώσεων. Σημείωσε ότι η κατάσταση έχει επιδεινωθεί λόγω του γεγονότος ότι η ουκρανική κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει τα δικαιολογημένα παράπονα του λαού. Είναι ενδιαφέρον, τι κυρώσεις περιμένει και η κυβέρνηση των ΗΠΑ, καθώς αγνοεί τις διαθέσεις διαμαρτυρίας του λαού της... Σιάτλ '99, Occupy Wall Street...

Το φάντασμα του εμφυλίου πολέμου που θα διαιρέσει τη χώρα μας σε δύο μέρη -το αριστερό και το δεξιό, με τα σύνορα κατά μήκος του ποταμού Δνείπερου- ίπταται ήδη. Σε Λβιβ και Ιβανό - Φράνκισκ ήδη χτίζουν οδοφράγματα. Θα χαιρόμασταν για όλα αυτά αν το Μαϊντάν ήταν αριστερό. Δυστυχώς, είναι άκρως δεξιό. Και παρά το γεγονός ότι η κύρια επωδός των διαδηλωτών ηχεί σαν “ο λαός ενάντια στην διεφθαρμένη αρχή”, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό αφορά εξίσου και την άλλη αρχή. Και την αρχή η οποία δεν είναι καλύτερη από εκείνη κατά της οποίας στρέφονται οι διαμαρτυρίες.

Τα γεγονότα είναι πολύ παρόμοια με τις “επαναστάσεις” των πρόσφατων χρόνων που πραγματοποιούν ένα ξένο σενάριο. Η Αραβική Άνοιξη είχε γίνει για μας μια αρνητική εμπειρία και ένα μάθημα για να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτοκρατορίες, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση, περιμένουν να διαιρέσουν την Ουκρανία και να την κάνουν αποικία τους. Το Μαϊντάν είναι αδιέξοδο. Και θα οδηγήσει μόνο σε απώλεια της ανεξαρτησίας, σε ένα αστυνομικό κράτος, δεν έχει σημασία με ποια παραλλαγή. Σε μια φιλοδυτική δημοκρατία, ένα εθνικιστικό καθεστώς, ή ένα ολιγαρχικό μονοπώλιο...

Σε όλο αυτό το βάπτισμα του αίματος, ένα σημαντικό νήμα χάθηκε. Για τι έχυσε το αίμα του ο ουκρανικός λαός και στο όνομα τίνος ενδεχομένως να το χύσει στο μέλλον; Για τα συμφέροντα της εγκληματικής ολιγαρχίας; Για τη νεοναζιστική μειονότητα; Για τον ευρωπαϊκό ή για το ρωσικό ιδιοκτήτη; Πότε θα είμαστε έτοιμοι να χύσουμε το αίμα μας για τα δικά μας συμφέροντα; Για τα συμφέροντα των εργαζομένων; Για τους εαυτούς μας και όχι για τους πολιτικούς, την αντιπολίτευση, τη γραφειοκρατία, τα αυτοκρατορικά ή εθνικά συμφέροντα;

Ναι, χρειαζόμαστε έναν αγώνα! Χρειάζεται να ανατρέψουμε την κυβέρνηση. Αλλά δεν χρειάζεται να βάλουμε στη θέση της μια νέα! Ναι, αυτο-οργάνωση, αλλά στο όνομα της αυτοδιεύθυνσης! Και όχι να παραδοθούμε σε νέους ολιγάρχες, ακόμη και αν μιλούν σωστά ουκρανικά.

Υπάρχει ένας τρίτος δρόμος. Ο δρόμος της επανάστασης του λαού. Όχι σχεδιασμένες πολιτικές στρατηγικές των κυρίαρχων ελίτ, αλλά μια επανάσταση, το θέμα της οποίας είναι ότι οι αυτοοργανωμένοι εργαζόμενοι κατανοούν με σαφήνεια τα συμφέροντά τους και γνωρίζουν με σαφήνεια όχι μόνο σε τι αντιπαρατίθενται, αλλά, το πιο σημαντικό, αυτό που επιδιώκουν! Δεν χρειαζόμαστε ένα δεξιό Μαϊντάν, ένα Μαϊντάν χειραγωγημένο από τους πολιτικούς και τις οργανώσεις, αλλά μια νέα Μαχνοβτσίνα. Ένα κοινωνικό επαναστατικό κίνημα των πλέον μειονεκτούντων τμημάτων του λαού, ενωμένων σε ένα κοινό σκοπό: τη γέννηση μιας κοινωνίας χωρίς δούλους και αφέντες!

Τι να κάνουμε τώρα; Συγκεντρώστε τα άτομα που είναι σε θέση να δεχθούν μια τέτοια λογική αγώνα. Συνενώστε τους. Εργαστείτε για τη δημιουργία ενός μαζικού κινήματος. Εγγενώς αναρχικό. Δημιουργείστε έναν ισχυρό πυρήνα της αναρχικής οργάνωσης.

Το Μαϊντάν θα τελειώσει. Και δεν έχει σημασία πώς θα τελειώσει, το αποτέλεσμά του δεν θα είναι προς όφελος του λαού. Δεν θα είναι υπέρ των σκληρά εργαζομένων, των φτωχών και μεσαίων στρωμάτων των φοιτητών, των ανθρακωρύχων, των χωρικών, των κατοίκων των παραγκουπόλεων των αστικών κέντρων. Δεν θα είναι προς όφελος της πλειοψηφίας των ατόμων που έχυσαν το αίμα τους στις 19 Ιανουαρίου στο Κίεβο. Και τότε το επόμενο βήμα μας είναι να αποτρέψουμε ένα επόμενο Μαϊντάν, και να καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια για να ξεκινήσει μια νέα ιδέα του Μάχνο. Μια νέα φάση του αγώνα έρχεται. Αυτός ο αγώνας θα διεξαχθεί νόμιμα ή υπόγεια, σε μια αποικιακή χώρα διχασμένη από τις αυτοκρατορίες, ή σε ένα ναζιστικό ενιαίο κράτος, αν οι εθνικές ολιγαρχίες κερδίσουν ή η μεταπρατική αστική τάξη. Είμαστε κάτω από το μαύρο πανό της εργασίας ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος!

Και όσοι συμφωνείτε μαζί μας - ενωθείτε!

samurai

 RKAS them. Makhno

 19 Ιαν 2014

Μετάφραση: εργατική εφημερίδα Δράση

 Πηγή: tahriricn

 Η RKAS - Επαναστατική Συνομοσπονδία Αναρχικών είναι μια διεθνής αναρχοσυνδικαλιστική συνομοσπονδία. Τμήματα και μεμονωμένα μέλη της RKAS υπάρχουν στην Ουκρανία, τη Ρωσία, τη Γεωργία, τη Βουλγαρία.

Η Σόφι Σολ και η νεανική αντίσταση στο φασισμό

"Δεν θα σωπάσουμε. Είμαστε η συνείδησή σας. 

Ποτέ δεν θα κάνουμε ειρήνη μαζί σας."

(Από το τέταρτο φυλλάδιο του Λευκού Ρόδου.)

Στις 22 Φεβρουαρίου του 1943 και κατόπιν μιας δίκης-παρωδίας (μια γεύση της μπορείτε να πάρετε εδώ) καταδικάστηκαν σε θάνατο δια αποκεφαλισμού η Σόφι Σολ (Sophie Scholl, 22 χρονών), ο αδερφός της Χανς (Hans Scholl, 25 χρονών) και ο Κρίστοφ Προμπστ (Christoph Probst, 24 χρονών), μέλη της γερμανικής νεολαιΐστικης αντιναζιστικής οργάνωσης "Λευκό Ρόδο".

Τέσσερις ημέρες πριν, η Σόφι και ο Χανς είχαν γίνει αντιληπτοί όταν έριξαν φυλλάδια αντιχιτλερικού περιεχομένου στους διαδρόμους του κτηρίου της σχολής τους. Συνελήφθησαν από την αστυνομία, ενώ στη συνέχεια ακολούθησαν οι συλλήψεις και άλλων μελών της οργάνωσης. 

Το Λευκό Ρόδο έδρασε στη ναζιστική Γερμανία από τον Ιούνιο του 1942 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1943 και είχε ως έδρα το Μόναχο. Τα μέλη του ήταν κυρίως φοιτητές και μαθητές. Στο διάστημα δράσης τους, οι νεολαίοι του Λευκού Ρόδου τύπωσαν και διένειμαν σε χιλιάδες αντίτυπα έξι φυλλάδια με τα οποία προσπάθησαν να αφυπνίσουν και να εξεγείρουν το γερμανικό λαό κατά του ναζιστικού καθεστώτος.

Τα βαθύτερα κίνητρα της οργάνωσης ήταν πνευματικά και ανθρωπιστικά, ενώ τα αδέρφια Σολ ήταν επηρεασμένα και από τις χριστιανικές λουθηρανικές καταβολές τους, καθώς θεωρούσαν ότι η ναζιστική βία στρέφεται πρωτίστως κατά των βασικών ευαγγελικών αξιών και της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης (κυρίως μετά τη διάδοση της είδησης για τη θανάτωση δεκάδων χιλιάδων ατόμων με νοητική υστέρηση, με τη χρήση δηλητηριωδών αερίων). 

Το πρώτο φυλλάδιο που τύπωσαν τα μέλη του Λευκού Ρόδου έγραφε μεταξύ άλλων:

"Ποιος από εμάς μπορεί να φανταστεί την ντροπή που θα πέσει επάνω μας και επάνω στα παιδιά μας όταν θα βγουν στο φως τα τρομερά εγκλήματα που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία;"

Στο δεύτερο έγραψαν:

"Μετά την κατάκτηση της Πολωνίας, 300.000 Εβραίοι δολοφονήθηκαν σ αυτή τη χώρα με τον πιο κτηνώδη τρόπο. Οι Γερμανοί κοιμούνται τον ηλίθιο ύπνο τους και ενθαρρύνουν τους φασίστες εγκληματίες."  

Η εκδίκηση για τις εκτελέσεις των νεαρών αντιστασιακών ήλθε από μέλη της οργάνωσης που είχαν γλυτώσει τις συλλήψεις. Οι δεύτεροι έβγαλαν λαθραία από τη Γερμανία το τελευταίο φυλλάδιο του Λευκού Ρόδου. Οι Σύμμαχοι το τύπωσαν σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα, που τα έριξαν αεροπορικώς σε πόλεις του Γ' Ράιχ με τον τίτλο "Το Μανιφέστο των φοιτητών του Μονάχου".

Η Σόφι Σολ και οι συναγωνιστές της του Λευκού Ρόδου αποτελούν μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις ενδογερμανικής αντίστασης στον Χίτλερ κατά τη ναζιστική περίοδο και ως εκ τούτου καταλαμβάνουν ιδιαίτερη θέση στη συλλογική μνήμη των σύγχρονων Γερμανών. Ίσως γιατί το παράδειγμά τους μειώνει τη ντροπή τους για τη γενιά των παππούδων τους οι οποίοι μερικές δεκαετίες πριν γοητεύτηκαν, φανατίστηκαν και μάτωσαν μέχρι τέλους για έναν παράφρονα κακοποιό και τη συμμορία του, αφού πρώτα μάτωσαν ανελέητα τους λαούς της υπόλοιπης Ευρώπης.


Επίκαιρο παραμένει μέχρι σήμερα το ερώτημα γιατί ένα κομμάτι της νεολαίας των σύγχρονων ευρωπαϊκών κοινωνιών είναι ευεπίφορο σε ρατσιστικές αντιλήψεις και προσελκύεται από ναζιστικά και φασιστικά κινήματα. Είναι το τεκμήριο της νεανικής ηλικίας η απόλυτη δικαιολογία για την ένταξη σε νεοναζιστικές δολοφονικές οργανώσεις;

Την απάντηση τη δίνει η Τράουντλ Γιούνγκε, η οποία διετέλεσε τελευταία γραμματέας του Χίτλερ μέχρι και τη μέρα της αυτοκτονίας του στο φύρερμπούνκερ του Βερολίνου. Όταν η Γιούνγκε προσλήφθηκε ως ιδιαιτέρα του Χίτλερ το 1942, ήταν μόλις 22 χρονών. Η δήλωσή της προέρχεται από την ταινία "Η Πτώση", που εν πολλοίς έχει βασιστεί στις μαρτυρίες της για τις τελευταίες μέρες στο χιτλερικό καταφύγιο της καγκελαρίας:

«Φυσικά, τα φριχτά πράγματα που άκουσα στη δίκη της Νυρεμβέργης… με συγκλόνισαν βαθύτατα. Αλλά δεν έβλεπα το συσχετισμό με το δικό μου παρελθόν. Ήμουν ικανοποιημένη που δεν έφταιγα προσωπικά και δεν γνώριζα όλα αυτά τα πράγματα… Μια μέρα όμως πέρασα μπροστά από το μνημείο που είχε στηθεί για τη Σόφι Σολ στη Φραντς-Γιόζεφ-Στράσε κι είδα ότι είχε γεννηθεί την ίδια ημερομηνία με μένα κι εκτελέστηκε τη χρονιά που άρχισα να δουλεύω για τον Χίτλερ. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα πραγματικά ότι δεν αποτελεί δικαιολογία το ότι ήμουν μικρή κι ότι θα μπορούσα να είχα καταλάβει.»

________________________________________


Οι τελευταίες μέρες της Σόφι Σολ έχουν αποτυπωθεί στην ομώνυμη βραβευμένη ταινία, με σκηνοθετική ακρίβεια και σεβασμό στα ιστορικά γεγονότα.

jungle-report

H HRW του Σόρος πίσω από τους φασίστες στην Βενεζουέλα!

Με πορτοκαλί ψέμματα οργάνωσαν την “εξέγερση”…

Με χυδαία ψέμματα και συκοφαντίες για την διακυβέρνηση Τσάβεζ, οι αχυράνθρωποι του Σόρος προετοίμασαν την “επανάσταση” στην....
Βενεζουέλα. Οι αριθμοί μπορεί να τους κατακεραυνώνουν, η αληθεια όμως δεν έχει καμμία σημασία εμπρός στην ληστεία μίας εθνικά κυρίαρχης χώρας, όπως η Βενεζουέλα.

H HRW είναι η προμετωπίδα του πλέον απάνθρωπου και ανήθικου καπιταλισμού που πρεσβεύει ο καταδικασμένος απατεώνας, Σόρος. Ο άνθρωπος που δεν δίστασε να διαλύσει χώρες, χρησιμοποιώντας ακόμα και τρομοκρατία ή μεθόδους γενοκτονιας για να σπάσει τις αντιστάσεις και να καρπωθεί τον δημόσιο πλούτο.

Το ότι η HRW έχει ταυτοποιηθεί ότι χρηματίζεται από χρηματοδότες της Αλ Κάιντα, δεν έχει ανακόψει την δράση της. Άλλωστε τα λόμπις ισλαμιστών και τούρκων είναι πλέον τόσο ισχυρά στην Ουάσιγκτον, που ο Μακκέιν ή η Κλίντον δεν έχουν κανένα πρόβλημα να φωτογραφίζονται δίπλα σε ναζί (Ουκρανία) ή ισλαμοφασιστες (Αίγυπτος – Συρία) προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους χορηγούς τους.

Στην Βενεζουέλα λοιπόν φαίνεται να έχουμε επανάληψη του τι συμβαίνει στην Ουκρανία με την προοπτική όμως να μετατραπεί η χώρα σε “Συρία” παρόλο που το ισλαμικό στοιχείο δεν υπάρχει στην περιοχή. Υπάρχουν όμως οι Κόνδορες που έδρασαν και δρουν στην Αργεντινή όπως και σε όποια άλλη χώρα αποφασίσει να συγκρουστεί με τους τοκογλύφους.

Σαν ετοιμα από καιρό, τα κοράκια του Σόρος αμέσως μετά τον θάνατο του Εθνικού ηγέτη της Βενεζουέλας, άνοιξαν τα φτερά τους. Σε μία έκθεση που συνέταξε η Human Rights Watch του Σόρος και των Σαουδαράβων πετρελαιάδων, η στόχευση ήταν ξεκάθαρη από τις πρώτες γραμμές:

“Hugo Chávez’s presidency (1999-2013) was characterized by … open disregard for basic human rights guarantees.”

“Η διακυβέρνηση Τσάβεζ (1999-2013) χαρακτηρίσθηκε από ανοιχτή έλλειψη σεβασμού σε βασικές εγγυήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων”!!!

Αυτό ισως και να είναι το πλέον γελοίο επιχείρημα για το εργο του Τσάβεζ που αποτυπώνεται ξεκάθαρα στα επίσημα στοιχεία. Στοιχεία που δεν μπορεί να καταρρίψει καμμία αερολογία έμμισθων καθαρμάτων:

Από το 1999, το επίπεδο φτώχειας τις Βενεζουέλας έχει μειωθεί κατά 37,6%, επίδοση που αποτελεί πρωτιά σε παγκόσμιο επίπεδο. Εάν μετρήσουμε τα στοιχεία από το 2004, όπου στην ουσία το κίνημα Τσάβεζ είχε την απόλυτη εξουσία, τότε μιλάμε για μία ιλιγγιώδη μείωση της τάξεως του 49,7%. Αυτή είναι η εγγύηση “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” και όχι οι αρλουμπολογίες των σφαγέων του Σόρος. Το αντίστοιχο ποσοστό “ακραίας φτώχειας” από το 2004, έπεσε κατά 70% κατά την διάρκεια διακυβέρνησης του Προέδρου Τσάβεζ.

Παράλληλα, μόλις από το 2011 σε ένα κολοσσιαίο πρόγραμμα κοινωνικής προστασίας, 350,000 σπίτια χτίστηκαν με τελικό στόχο τα 380,000 χιλιάδες για το τέλος του 2013 σε ένα σχέδιο στέγασης των 3,7 εκατομμυρίων ανθρώπων που χρειαζόντουσαν στέγη.

Υγεία; Μέσα σε 9 χρόνια, 1,5 εκ. πολίτες της Βενεζουέλας έκαναν δωρεάν, πανάκριβες εγχειρήσεις αποκατάστασης της όρασης, πλέον της δωρεάν υγείας για όλους τους πολιτες, αλλά και την απογείωση της εθνικής φαρμακοβιομηχανίας, για να μην υπάρχουν εκβιασμοί.

Παιδεία; Συντριβή του αναλφαβητισμού με θέσεις εκπαίδευσης για 1,75 εκατομμύρια αναλφάβητους.

…Αλλά ο Τσάβεζ δεν προστάτευε τα ανθρώπινα δικαιώματα, σύμφωνα με τον Σόρος.

Το σχέδιο Τσάβεζ δεν αποσκοπούσε απλώς στην διεύρυνση της κοινωνικής μέριμνας αλλά στον πλήρη μετασχηματισμό της κοινωνίας με πατριωτικό – κοινωνιοκεντρικό προσανατολισμό.

Για την ακρίβεια, η έκθεση της HRW, είναι σίγουρο ότι θα γίνει δεκτή με ενθουσιασμό γι’ αυτούς που θέλουν τον φυσικό πλούτο της Βενεζουέλας να μην πηγαίνει στον λαό, αλλά στα όρνεα που εκπροσωπεί ο Σόρος, όπως ακριβώς έγινε στην “Αραβική άνοιξη”, όπως ακριβώς γίνεται στην Συρία, όπως θέλουν να γίνει και στην Ουκρανία. Αυτά είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα του δολοφονικού ιμπεριαλισμού που με προμετωπίδα νοσταλγούς των ναζί και ισλαμοφασίστες ρημάζει την ανθρωπότητα εδώ και αιώνες.

Πάνω από το φέρετρο του Τσάβεζ, θρηνούσε ο λαός της Βενεζουέλας, λοιδωρούσαν όμως οι προπαγανδιστές τύπου Ψυχάρη που τον παρουσίαζαν ως δικτάτορα. Πιστοί στα κελεύσματα του απάνθρωπου καπιταλισμού. Άλλωστε η “εξασφάλιση ανθρωπίνων δικαιωμάτων” για τους καπηλευτές τους, είναι το δικαίωμα του μουλά να κυρήσσει το μίσος του κορανίου και όχι η στέγη για τον άστεγο, η υγεία για τον άπορο, η εξαφάνιση της φτώχιας με την κοινωνική διασπορά του εθνικού πλούτου. Ο μουλάς άλλωστε πουλά στους “χορηγούς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, το πετρέλαιο φθηνότερα. Εάν υπήρχε ένας εγγυητής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Βενεζουέλα, αυτός ήταν ο Τσάβεζ και όχι οι έμμισθοι του Σόρος.

 RAMNOUSIA

Άκου Αιλυνάκο...

Άκου Αιλυνάκο...

Πρώτα ήρθε για τις τηλεοπτικές συχνότητες που θα του εξασφάλιζαν επικοινωνιακή ασυλία, τον έλεγχο της προπαγάνδας και τη δυνατότητα να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις και να παίρνει δημόσια έργα. Δε μίλησες γιατί θα σου προσέφερε τη δυνατότητα να θαυμάζεις την Κορομηλά, τον Ανδρέα Μικρούτσικο, τον Χατζηνικολάου, τον Αρναούτογλου, τον Πρετεντέρη και τον Κωστόπουλο...

Μετά ήρθε για τα δημόσια έργα φλέβα χρυσού των Ολυμπιακών Αγώνων. Υπερκοστολογήσεις, καθυστερήσεις, δυσαναλογία κόστους-ποιότητας, αυτοκινητόδρομοι με εκατόμβες νεκρών και τραυματιών. Δεν μίλησες γιατί "Η Ελλαδάρα πήρε Ολυμπιάδα ρε φίλε!!!" και ανατρίχιαζες από εθνική υπερηφάνεια και συγκίνηση...

Μετά ήρθε για τις Σκουριές και την Χαλκιδική. Δεν μίλησες γιατί ο Πρετεντέρης σου είπε ότι αυτό ονομάζεται ανάπτυξη και γιατί εσύ συχνάζεις στην trendy Καλλιθέα και στα vip beach bar του Κανάκη στην Φούρκα...

Μετά ήρθε για να πάρει δάνειο 98.000.000 για το ήδη χρεωμένο Mega από τις πτωχευμένες τράπεζες που ΕΣΥ αναχρηματοδότησες μέσω μνημονίου, ενώ εδώ και 4 χρόνια το μαγαζί του είναι ζημιογόνο και είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορέσει να το αποπληρώσει. Δεν μίλησες γιατί αν δεν είχε να πληρώσει τον Κωστόπουλο, την Μπαλατσινού και την Τρέμη εσύ τι θα έβλεπες τα πρωινά και τα βράδια;

Μετά ήρθε για να κλείσει την ΕΡΤ γιατί η διαφημιστική πίτα δεν έφτανε πλέον για όλους και μόνο με Pretty Bra και Έξυπνες Σίτες δεν την βγάζανε. Δεν μίλησες γιατί δεν έβλεπες ΕΡΤ και είχες ακούσει από τον Πρετεντέρη και την Τρέμη ότι ήταν κηφήνες που τρώγανε κρατικά λεφτά...

Μετά ήρθε για να αυξήσει τα διόδια σε δρόμους σκοτώστρες που αυτός κατασκεύασε και παρότι το κόστος κατασκευής τους αποσβέστηκε, εσύ συνεχίζεις να πληρώνεις. Δεν μίλησες γιατί ο Πρετεντέρης σου είπε πως η επανεκκίνηση των έργων στους αυτοκινητοδρόμους θα φέρει νέες θέσεις εργασίας και ανάπτυξη και γιατί ο Σαμαράς σε είχε αναγκάσει να πουλήσεις το αυτοκίνητο οπότε δεν σε αφορούσε...

Όχι, δεν θα έρθει για σένα. Λάθος φαντάστηκες. Δεν χρειάζεται να έρθει για σένα. Σε αποτελείωσε χωρίς καν να σε πλησιάσει. Εκσυγχρονίστηκε και ο φασισμός και το τσιτάτο του Martin Niemöller!

Είναι ο Μπόμπολας, ηλίθιε!

"Για να μάθεις ποιος πραγματικά ασκεί εξουσία πάνω σου, απλά βρες ποιον δεν επιτρέπεται να κριτικάρεις" 

Βολταίρος

projector revolt

Επειδή πλήθυναν οι "ηλίθιοι" και οι ανιστόρητοι που μιλούν για ένα νέο "Σχέδιο Μάρσαλ"

Επειδή λοιπόν  πλήθυναν  οι  ηλίθιοι  και οι ανιστόρητοι  που  είτε νοσταλγούν την εποχή του  "Πιουριφόι" δηλαδή εκείνου  του  "καουμπόυ" Αμερικανού πρεσβευτή- αρμοστή, είτε  χρησιμοποιούν  την  προτελευταία επιχείρηση  της Νέας Τάξης  να  μετατρέψει ανεξάρτητες χώρες σε δουλοπαροικίες (λέμε  "προτελευταία μιας και σήμερα βιώνουμε  μια πιο εξελιγμένη και σαφώς  βιαιότερη  ομοειδή επιχείρηση), θεώρησα  χρήσιμο να  αναδημοσιεύσω  δύο  διαφορετικά- ως προς την  ανάλυση - κείμενα, για το περίφημο  "σχέδιο  Μάρσαλ".

Δείτε λοιπόν τι ήταν, ποιούς και τι εξυπηρετούσε  αυτό το "σχέδιο σωτηρίας" της Ευρώπης, και κρίνετε μόνοι σας  ποιός τελικά  είναι   "γενόσημο"  πατριωτισμού  και ποιός όχι:

1.Σχέδιο Μάρσαλ 

Γράφει ο Νίκος  Μπογιόπουλος

thesecretrealtruth.blogspot.com

Λέγεται ότι «την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές». Στην Ελλάδα, λόγω των συνθηκών που διαμόρφωσε η ταξική πάλη και οι αγώνες του επαναστατικού κινήματος, αυτό τους έχει πέσει κομματάκι δύσκολο.
Εντούτοις οι «νικητές» ποτέ δεν παραιτούνται από την προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας. Ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, που το σύστημά τους «μπάζει», επιδίδονται στη διαστροφή της αλήθειας με όρους ασύστολης προπαγάνδας.
Αν, μάλιστα, στην προπαγάνδα τους προστεθεί και η αγραμματοσύνη των «παπαγάλων» που βάζουν μπροστά για να επιτευχθεί η αποκολοκύθωνση της Ιστορίας, τότε εκείνο που προκύπτει είναι εκτρωματικά γελοίο.
*
Εσχάτως, λοιπόν, έχουν ανοίξει το κεφάλαιο «σχέδιο Μάρσαλ».
Οπου το σχέδιο Μάρσαλ ήταν κάτι το... καλόν, «έσωσε» τότε την Ελλάδα, και τώρα που η Ελλάδα είναι πάλι σε δύσκολη θέση «ευχής έργον» θα ήταν να είχαμε ξανά ένα «νέο σχέδιο Μάρσαλ»...
*
Για να μη μακρηγορούμε:

Το σχέδιο Μάρσαλ πράγματι ήταν «καλό». Οχι, όμως για την Ελλάδα του ελληνικού λαού. Ηταν «καλό» για τους απόντες από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τους συνεργάτες των Γερμανών, που καθόλου δεν είχαν στο μυαλό τους τη βελτίωση των συνθηκών ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων παρά μόνο την αποκατάστασή τους στην εξουσία.
Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν «καλό» ως αντεπαναστατικό σχέδιο του ιμπεριαλισμού για το στέριωμα του καπιταλισμού στη Δυτική Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Αυτός ήταν και ο λόγος, μιλώντας ειδικά για την Ελλάδα, που τα κεφάλαια του δόγματος Τρούμαν και του σχεδίου Μάρσαλ χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά εναντίον του λαϊκού κινήματος, για τη διατήρηση - και με στρατιωτικά μέσα - των πλουτοκρατών στην εξουσία και προς όφελος του προσωπικού θησαυρισμού των κεφαλαιοκρατών.
*
Τι ήταν, όμως, αυτή η περίφημη «αμερικανική βοήθεια» το μαρτυρά το γεγονός ότι εκατοντάδες προσωπικές και οικογενειακές επιχειρήσεις έγιναν εν μια νυχτί βιομηχανίες στην καθημαγμένη Ελλάδα με τα κεφάλαια του σχεδίου Μάρσαλ.
Μόνο δέκα βιομηχανίες, σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού Συντονισμού Γ. Καρτάλη, τον Απρίλη του 1952, είχαν «απορροφήσει το 60% των πιστώσεων» που εκταμιεύτηκαν σε εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ.
Αλλα 200 εκατομμύρια μοιράστηκαν σε 50 βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις. Από τα χρήματα αυτά, που διασπαθίστηκαν απροκάλυπτα και που όσοι τα έλαβαν δεν πλήρωσαν ποτέ μια δραχμή, αναδύθηκαν, πολλές φορές μέσα από τους μαυραγορίτες και τους δοσίλογους, τα νέα τζάκια των αμερικανοθρεμμένων μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλεμπόρων.
*
Οι ΗΠΑ, όπως ομολογούσε ο ίδιος ο Porter, ο απεσταλμένος του Τρούμαν στην Ελλάδα, έκαναν «μια τόσο μεγάλη επένδυση» στη χώρα και συνεργάστηκαν με μια ελληνική κυβέρνηση που «επικαλούμενη τον ίδιο της τον τεραστίων διαστάσεων αντικομμουνισμό ως επιχείρημα για την παροχή βοήθειας σε απεριόριστες ποσότητες (είχε) στόχο της... να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση μιας μικρής κλίκας από τραπεζίτες και εμπόρους, που αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα».
Περιγράφοντας δε την ελληνική άρχουσα τάξη, της οποίας τον κλάδο των εφοπλιστών αποκαλούσε «αργυρώνητους ηλίθιους», δε δίσταζε να προσθέτει ότι
«είναι αποφασισμένη, πάνω απ' όλα, να προστατεύσει τα οικονομικά της προνόμια, όποιο κι αν είναι το κόστος σε ό,τι αφορά την οικονομική υγεία της χώρας».1
*
Ακόμα και οι εκτιμήσεις της εποχής ότι μόλις 500 οικογένειες των Αθηνών ελέγχουν την Ελλάδα αποδείχτηκαν... επιεικείς.
«Λέγεται - ανέφερε ο Μαρκεζίνης - ότι 500 οικογένειες κυβερνούν την Ελλάδα, εγώ όμως πιστεύω ότι δεν φτάνουν καν τις πεντακόσιες, αλλά είναι μόνο 200».2
Οσο για τη χρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου συνεχιζόταν με σκανδαλώδη τρόπο. Το βεβαιώνει και πάλι ο Porter, ο οποίος σημειώνει:
«Οι βιομήχανοι δεν επένδυαν περιμένοντας "δανεικά κεφάλαια", αν και κατά διάφορες εκτιμήσεις είχαν χρυσές λίρες. Οι εμπορικές τράπεζες όχι μόνο δεν διέθεταν πιστώσεις, αλλά δανείζονταν από την Τράπεζα της Ελλάδος προκειμένου να πληρώσουν τους υπαλλήλους τους».
*
Αποτέλεσμα ήταν νέα μεγαλύτερα ελλείμματα και δημόσια χρέη που, ως συνήθως, επιχειρήθηκε να καλυφθούν είτε με άγριες φοροεπιδρομές στα πενιχρά εισοδήματα του λαού είτε με καινούργιους δανεισμούς.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, με τα μέλη της εγχώριας πλουτοκρατίας που αποτελούσαν «μέλη της κομψής διεθνούς κλίκας» από τον Οκτώβρη του '44 μέχρι τον Ιούνη του 1953 να έχουν ξεκοκαλίσει τα πάνω από 3,2 δισ. δολάρια της λεγόμενης «βοήθειας» (σ.σ.: με το σχέδιο Μάρσαλ να ανέρχεται περίπου στα 2 δισ. δολάρια, χωρίς εδώ να υπολογίζεται η άμεση στρατιωτική βοήθεια στο αστικό κράτος), με τους υπέρογκους εξοπλισμούς που άγγιζαν το 50% του προϋπολογισμού και με τη διατήρηση του υπέρογκου κρατικού καταπιεστικού μηχανισμού,
είναι φανερό γιατί η «βοήθεια» και η «σωτηρία» δεν είχαν σχέση με το λαό, αλλά με τη σωτηρία του καπιταλιστικού συστήματος.
*
Το τίμημα, αντίθετα, για το λαό ήταν βαρύ. Και πληρώθηκε σε πολλά επίπεδα.
Πληρώθηκε με τη φτώχεια, τη μετανάστευση εκατομμυρίων Ελλήνων, με τις ναπάλμ του Εμφυλίου, με τους «Νέους Παρθενώνες» και με μια δημοκρατία, που ο ίδιος ο Αμερικανός υπεύθυνος του σχεδίου στην Ελλάδα,
ο Τζέιμς Γουόρεν, την περιέγραφε σε συνέντευξή του ως εξής:
«(Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν)...μια πολύ αυστηρή συμφωνία, πολλές πτυχές της οποίας αποτελούσαν σαφή παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας. Μπορεί κάλλιστα να πει κανείς ότι επρόκειτο όχι για απλή παρέμβαση, αλλά για επέμβαση στην εθνική κυριαρχία της χώρας».
Και παρακάτω:
«Η επιτυχία (σ.σ.: των «πατριωτών» κυβερνώντων - όπως τους αποκαλεί ο Αμερικανός) ήταν ότι έφεραν τους Αμερικανούς, όχι απλά ως συμβούλους, αλλά ως ελεγκτές και υπεύθυνους των αποφάσεων. Για τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα έπρεπε να καταπιεί την περηφάνια της και να αποδεχτεί ευρείες παρεμβάσεις. Αυτό ήταν το πνεύμα της συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών».3
*
Προφανώς, όταν τα παραπάνω τα δηλώνουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί, εμείς δε χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα περισσότερο, ούτε για το «σχέδιο Μάρσαλ», ούτε για τους... νοσταλγούς του.    

ΠΗΓΗ: ΣΧΕΔΙΟ....ΜΑΡΣΑΛ !!! http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/03/blog-post_7387.html#ixzz1obVf8cv0

2.Τι ήταν το Σχέδιο Μάρσαλ και τι εξυπηρετούσε....

www.istorikathemata.com

(Σημ Φιλίστωρος: στα παρακάτω πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η Αμερική χάρις την περίφημη συνθήκη Bretton-Woods που καθόριζε την ισοτιμία όλων των νομισμάτων βάσει του δολλαρίου είχε την δυνατότητα να χρηματοδοτήσει την ανέγερση της Ευρώπης που θα αποτελούσε μια "ασπίδα" έναντι του εξ Ανατολών κομμουνιστικού κινδύνου)
Με τον όρο σχέδιο Μάρσαλ εννοείται η οικονομική ενίσχυση κρατών της ευρωπαϊκής ηπείρου, αποκύημα της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και της αντίληψης ότι η επικράτηση του κομμουνισμού θα αποτελούσε κίνδυνο για τα συμφέροντα και των Ηνωμένων Πολιτειών.
«...το κύριο χαρακτηριστικό της αμερικανικής πολιτικής απέναντι στην Σοβιετική Ένωση θα πρέπει να είναι μία υπομονετική αλλά σταθερή και άγρυπνη ανάσχεση (containment) των επεκτατικών τάσεων της ....»-George Kennan, Αμερικανός διπλωμάτης
Με τα λόγια αυτά δόθηκε το στίγμα της αμερικανικής πολιτικής που ακολουθήθηκε τα επόμενα χρόνια. 

Στις 12 Μαρτίου του 1947 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν, αγορεύοντας στο Κογκρέσο, δεσμεύθηκε ότι η χώρα του θα παρείχε γενναία οικονομική ενίσχυση στα κράτη που θα επιθυμούσαν και θα «αντιστέκονταν σε απόπειρες καθυπόταξης από οπλισμένες μειοψηφίες ή από ξένες πιέσεις».
Οι θέσεις, αυτές, της αμερικανικής εξουσίας εκδηλώθηκαν στην Ευρώπη δια μέσου του Σχεδίου Μάρσαλ. 
Επρόκειτο για οικονομική βοήθεια που χορηγήθηκε σε χώρες της Ευρώπης. Αποσκοπούσε αφενός στην τόνωση των οικονομιών τους, (που με σημαντικά δάνεια χρηματοδότησαν έτσι τις κατεστραμμένες από τον πόλεμο αγορές τους) και αφετέρου, εξυπηρετούσε άμεσα την αμερικανική εξωτερική πολιτική, που επιθυμούσε να αποφευχθεί ο κίνδυνος να περιέλθουν οι χώρες αυτές, εξαιτίας ανέχειας, στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Η χορηγία της βοήθειας αυτής δεν έγινε με διμερείς διαδικασίες αλλά, με όρους που τέθηκαν από την Ουάσιγκτον. Αυτοί περιλάμβαναν την καταστολή των κομουνιστικών απειλών και την έμμεση περιστολή της ανεξαρτησίας των δικαιούχων κρατών, μιας και με όπλο το μπλοκάρισμα των πιστώσεων η αμερικανική ηγεσία μπορούσε να πιέσει τις κυβερνήσεις σε περίπτωση που αρνούνταν να ανταποκριθούν στις επιθυμίες της. Τον Ιούλιο του 1947 ιδρύθηκε η «Επιτροπή για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Συνεργασία» (OEEC), που αποσκοπούσε στη διαχείριση του Σχεδίου Μάρσαλ, ενώ το 1949 ακολούθησε η ίδρυση από τους Σοβιετικούς του «Συμβουλίου Αμοιβαίας Οικονομικής Βοήθειας (COMECON).
Πρώτοι παραλήπτες της βοήθειας που παρείχε το σχέδιο Μάρσαλ, ήταν οι χώρες που κατά τη γνώμη της Αμερικανικής ηγεσίας κινδύνευαν άμεσα από την εξάπλωση του κομμουνισμού δηλαδή, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ήδη την ίδια περίοδο, δηλαδή αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, στην Ελλάδα, κομμουνιστές αντάρτες είχαν έρθει σε ένοπλη αντιπαράθεση ενάντια στην φιλομοναρχική κυβέρνηση η οποία υποστηριζόταν από τους Βρετανούς που διατηρούσαν σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις στην χώρα. Στις 21 Φεβρουαρίου του 1947, όμως, η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα διέκοπτε κάθε βοήθεια στην Ελλάδα, αδυνατώντας να επωμιστεί το βάρος. Η αμερικανική κυβέρνηση αντέδρασε άμεσα, θεωρώντας ότι αν η Ελλάδα έπεφτε στα χέρια των κομμουνιστών, τότε όλη η Μέση Ανατολή και ένα μέρος της Βόρειας Αφρικής θα υπαγόταν στον έλεγχο της Μόσχας. Oι Αμερικανοί αντικατέστησαν τους Βρετανούς και η παρέμβαση τους αυτή κατέληξε στην επικράτηση της μοναρχικής κυβέρνησης τον Αύγουστο του 1949.
Με τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο έχουμε την απαρχή ενός αμερικανικού παρεμβατισμού που με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο «πρόσφερε» την πλήρη συμπαράσταση, οικονομική και στρατιωτική σε οποιαδήποτε χώρα κινδύνευε να συμπεριληφθεί στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Ο παρεμβατισμός αυτός καθόρισε, την αμερικανική εξωτερική πολιτική για τα επόμενα είκοσι χρόνια, ενώ παράλληλα αποτέλεσε και τον ακρογωνιαίο λίθο του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (North Atlantic Treaty Organization ή NATO) που ιδρύθηκε στις 4 Απριλίου του 1949.
 
Ο όρος "Σχέδιο Μάρσαλ" εδραιώθηκε ως μεταφορική έννοια, οποιουδήποτε μεγάλης κλίμακας κρατικού προγράμματος, που έχει ως στόχο να λύσει ένα κοινωνικό πρόβλημα. Χρησιμοποιείται κυρίως από τους Αμερικανούς φιλελεύθερους όταν ζητούν ομοσπονδιακή οικονομική κάλυψη για να διορθωθεί κάποια "αποτυχία" στον ιδιωτικό τομέα.
Δαπάνες
Η οικονομική βοήθεια του σχεδίου Μάρσαλ διαιρέθηκε ανάμεσα στις συμμετέχουσες χώρες, βασισμένη στο "κατά κεφαλήν" εισόδημα. Περισσότερη ενίσχυση δόθηκε στις μεγάλες βιομηχανικές δυνάμεις, καθώς επικρατούσε η άποψη ότι η αποκατάστασή τους ήταν στοιχειώδης για την γενική αναβίωση της Ευρώπης. Ακόμη, περισσότερη "κατά κεφαλήν" βοήθεια δόθηκε στους Συμμάχους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ λιγότερη δόθηκε σε αυτούς που αποτελούσαν τις Δυνάμεις του Άξονα, ή σε αυτούς που απλώς παρέμειναν ουδέτεροι. Ο παρακάτω πίνακας δείχνει την ενίσχυση του σχεδίου Μάρσαλ ανά χώρα και έτος (σε εκατομμύρια δολλάρια) από Το Σχέδιο Μάρσαλ Πενήντα Χρόνια Μετά. Δεν υπάρχει ξεκάθαρη ομοφωνία όσον αφορά τα ακριβή ποσά, καθώς διάφοροι στοχαστές διαφωνούν στο ποια ακριβώς στοιχεία της Αμερικανικής βοήθειας εκείνη την περίοδο, ήταν μέρος του σχεδίου Μάρσαλ.
ΧώρεςΑυστρία 488.000.000$
Βέλγιο και Λουξεμβούργο 777.000.000$

Γαλλία 2.296.000.000$

Δυτική Γερμανία 1.448.000.000$

Δανία 385.000.000$Ελβετία 250.000.000$
Ελλάδα 366.000.000$
Ηνωμένο Βασίλειο 3.297.000.000$
Ιρλανδία 133.000.000$

Ισλανδία 43.000.000%
Ιταλία και Trieste 1.204.000.000$
Νορβηγία 372.000.000$
Ολλανδία 1.128.000.000$
Πορτογαλία 70.000.000$
Σουηδία 347.000.000$
Τουρκία 137.000.000$
 
Κριτική
Οι πρώτοι ιστορικοί του σχεδίου Μάρσαλ το είδαν ως μια ολοκληρωτική επιτυχία της γενναιοδωρίας των Αμερικανών. Η κριτική όμως του σχεδίου Μάρσαλ, έγινε δημοφιλής σε ιστορικούς της ρεβιζιονιστικής σχολής, όπως ο Walter LaFeber, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 60 και του 70. Υποστήριζαν πώς το σχέδιο ήταν δείγμα του Αμερικανικού οικονομικού ιμπεριαλισμού και πώς αποτελούσε απόπειρα απόκτησης του ελέγχου της Δυτικής Ευρώπης, όπως ακριβώς οι Σοβιετικοί ήλεγχαν την Ανατολική. Όντας κάθε άλλο από γενναιόδωρο, οι κριτικοί του σχεδίου Μάρσαλ, υποστήριξαν πώς ήταν αποτέλεσμα των γεωπολιτικών στόχων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο οικονομολόγος Tyler Cowen, παρατήρησε πώς τα κράτη που έλαβαν την μεγαλύτερη "κατά κεφαλήν" ενίσχυση (Ηνωμένο Βασίλειο, Σουηδία, Ελλάδα) είδαν τη μικρότερη ανάπτυξη ανάμεσα στα έτη 1947 και 1955, ενώ τα κράτη που έλαβαν τη μικρότερη ενίσχυση (Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία) αναπτύχθηκαν περισσότερο από τα υπόλοιπα. Πρέπει όμως να τονισθεί πως τα τελευταία ήταν και τα πιο κατεστραμμένα, άρα είχαν και τις μεγαλύτερες προοπτικές αποκατάστασης.
To 1942 η Επιτροπή Οικονομικής Ανάπτυξης ανέδειξε ένα επιστημονικό επιτελείο για το ομόλογο τμήμα του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων. Οι ιδρυτές ήταν διευθυντές των βιομηχανιών ατσαλιού και ηλεκτρισμού όπως και των αυτοκινητοβιομηχανιών της Αμερικής, οι οποίοι όφειλαν το κέρδος τους στην παραγωγή πολεμικού υλικού. Αντιμετωπίζοντας μια περίοδο ειρήνης, φοβήθηκαν πως θα ήταν υποχρεωμένοι να ανταγωνιστούν εταιρίες σε επίπεδο μιας ελεύθερης αγοράς. Τα οικονομικά συμφέροντα των εταιριών, συνέπεσαν με τα πολιτικά συμφέροντα του προέδρου Τρούμαν (τα οποία, ακόμα λαμβάνουν κριτικές ως τα υπαίτια ενός "μεγάλου κράτους") και έτσι δημιουργήθηκε μια συμμαχία μεταξύ κράτους και εταιριών.

Ο (α)κατάλληλος άνθρωπος την (α)κατάλληλη στιγμή στην (α)κατάλληλη θέση...

Ο κίνδυνος με τον Αδ. Γεωργιάδη είναι διπλός. Ο πρώτος είναι ο προφανής, τον έχουν αντιληφθεί ακόμα και τα μικρά παιδιά που έχουν αντικαταστήσει τον Καραγκιόζη τού Ευγένιου Σπαθάρη με την πιο σύγχρονη εκδοχή του: ο σημερινός υπουργός Υγείας δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από ένας επιτυχημένος τηλεπωλητής βιβλίων τής πλάκας, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε την ένδεια ικανών προσώπων στον πολιτικό στίβο και, κυρίως, καινοτόμων πολιτικών ιδεών κι αναρριχήθηκε εκεί όπου δεν θα αναρριχόταν ποτέ σε οποιαδήποτε χώρα δεν είναι μπανανία. Ο δεύτερος κίνδυνος, όμως, που προσωποποιεί ο Αδ. Γεωργιάδης είναι κι ο σοβαρότερος. Κι αυτό γιατί λειτουργεί υπόγεια. Η υπουργάρα, η οποία την ώρα που ο τομέας τής δημόσιας περίθαλψης βρίσκεται σε αναβρασμό εκείνος "τουιτάρει" για το πόσο μεγάλη τιμή αισθάνεται που ξάπλωσε τα οπίσθιά του εκεί που τα είχε ξαπλώσει κι ο JFK, έχει περάσει σε μερίδα τής κοινής γνώμης την αντίληψη πως ναι μεν είναι ένας διψασμένος για δημοσιότητα κομπλεξικός ψυχοπαθής, ωστόσο τον πολεμούν γιατί λέει αλήθειες και προχωρά σε μεταρρυθμίσεις στις οποίες οι προκάτοχοί του δεν τόλμησαν να προχωρήσουν...

Ο Αδ. Γεωργιάδης, όμως, είναι ίδιος κι απαράλλαχτος με αυτούς που υποτίθεται πως αγωνίζεται για να καταπνίξει. Το μαρτυρά η χρέωση του δημόσιου ταμείου για το ταξίδι αναψυχής του στις ΗΠΑ, το οποίο συνδύασε με δεκάρικους σε καφετέριες. Το αποδεικνύει και το τηλεφώνημά του σε ποδοσφαιροπαράγοντα για να συνδράμει ώστε να γίνει προπονητής ένας φίλος του που δεν είχε υποβάλει καν αίτηση κι ο οποίος μπορεί να μη γνωρίζει ακόμα και το πώς μοιάζει μια μπάλα. Αυτά που υποτίθεται πως θέλει να βελτιώσει στη δημόσια υγεία, όπως τις μίζες, τα ρουσφέτια, την αναξιοκρατία και τη σπατάλη, τα εφαρμόζει κι ο ίδιος ώστε να ικανοποιείται η προσωπική του ματαιοδοξία να τον αποκαλούν "κύριο κύριο υπουργό". Αυτό δεν είναι, όμως, και το πρόβλημα με όλους τους μέτριους; Δανείζονται την αξία των αξιωμάτων τους αντί να προσδίδουν οι ίδιοι αίγλη σε αυτά χάρη στην ικανότητά τους...

Με αυτόν τον τρόπο, επομένως, έχει κατορθώσει ο εθνικός μας Μπουμπούκος να ξεγελάσει ακόμα και σοβαρούς ανθρώπους, οι οποίοι πιστεύουν ότι οι αδιαμφισβήτητες παθογένειες της δημόσιας υγείας θα ιαθούν από έναν κομάντο αυτοκτονίας που έχει στείλει η τρόικα για να προχωρά σε δολοφονίες χαρακτήρων γιατρών, νοσηλευτών και λοιπού προσωπικού προκειμένου να μετατραπεί και η μέριμνα για την υγεία των πολιτών σε απόλυτα ιδιωτικό αγαθό το οποίο θα απολαμβάνουν μόνο όσοι μπορούν να πληρώνουν το κόστος του. Προφανώς και οι επαγγελματίες τού χώρου έχουν τις δικές τους μεγάλες ευθύνες για την κατάντια τής δημόσιας υγείας. Δεν ήταν, άλλωστε, ο Αδ. Γεωργιάδης που ξεκίνησε τις υπερκοστολογησεις μηχανημάτων, φαρμάκων ή αναλώσιμων, εκείνος που έπαιρνε "φακελάκια" κι αυτός που δημιούργησε την πατέντα τής μεταφοράς των ασθενών από τα δημόσια στα ιδιωτικά ιατρεία. Γι' αυτό και οι γιατροί και οι νοσηλευτές δε βρίσκουν την κατανόηση από τον κόσμο στην οποία προσδοκούσαν...

Από την άλλη, όμως, ο υπουργός Υγείας χρησιμοποιεί μια μεγάλη αλήθεια, το ότι η δημόσια υγεία εξακολουθεί να αποτελεί μια χοάνη διαφθοράς, ώστε να επιτύχει την πλήρη διάλυσή της. Η λογική του δεν είναι καν "πονάει χέρι, κόβει χέρι" γιατί στόχος του δεν είναι η θεραπεία, έστω με λανθασμένα κριτήρια. Σκοπός είναι η απόλυτη εμπορευματοποίηση της υγείας, που θα αυξήσει το επίπεδο θνησιμότητας και θα δημιουργησει μια κοινωνία η ελίτ τής οποίας θα απολαμβάνει περίθαλψη πολυτελείας και η συντριπτική πλειονότητα θα προσεύχεται στην Παναγιά να μην αρρωστήσει και υποχρεωθεί να τη συναντήσει μια ώρα αρχύτερα. Υπό αυτήν την έννοια ο Αδ. Γεωργιάδης είναι ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη θέση. Περαστικά μας...

tripioevro