Επειδή πλήθυναν οι "ηλίθιοι" και οι ανιστόρητοι που μιλούν για ένα νέο "Σχέδιο Μάρσαλ"

Επειδή λοιπόν  πλήθυναν  οι  ηλίθιοι  και οι ανιστόρητοι  που  είτε νοσταλγούν την εποχή του  "Πιουριφόι" δηλαδή εκείνου  του  "καουμπόυ" Αμερικανού πρεσβευτή- αρμοστή, είτε  χρησιμοποιούν  την  προτελευταία επιχείρηση  της Νέας Τάξης  να  μετατρέψει ανεξάρτητες χώρες σε δουλοπαροικίες (λέμε  "προτελευταία μιας και σήμερα βιώνουμε  μια πιο εξελιγμένη και σαφώς  βιαιότερη  ομοειδή επιχείρηση), θεώρησα  χρήσιμο να  αναδημοσιεύσω  δύο  διαφορετικά- ως προς την  ανάλυση - κείμενα, για το περίφημο  "σχέδιο  Μάρσαλ".

Δείτε λοιπόν τι ήταν, ποιούς και τι εξυπηρετούσε  αυτό το "σχέδιο σωτηρίας" της Ευρώπης, και κρίνετε μόνοι σας  ποιός τελικά  είναι   "γενόσημο"  πατριωτισμού  και ποιός όχι:

1.Σχέδιο Μάρσαλ 

Γράφει ο Νίκος  Μπογιόπουλος

thesecretrealtruth.blogspot.com

Λέγεται ότι «την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές». Στην Ελλάδα, λόγω των συνθηκών που διαμόρφωσε η ταξική πάλη και οι αγώνες του επαναστατικού κινήματος, αυτό τους έχει πέσει κομματάκι δύσκολο.
Εντούτοις οι «νικητές» ποτέ δεν παραιτούνται από την προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας. Ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, που το σύστημά τους «μπάζει», επιδίδονται στη διαστροφή της αλήθειας με όρους ασύστολης προπαγάνδας.
Αν, μάλιστα, στην προπαγάνδα τους προστεθεί και η αγραμματοσύνη των «παπαγάλων» που βάζουν μπροστά για να επιτευχθεί η αποκολοκύθωνση της Ιστορίας, τότε εκείνο που προκύπτει είναι εκτρωματικά γελοίο.
*
Εσχάτως, λοιπόν, έχουν ανοίξει το κεφάλαιο «σχέδιο Μάρσαλ».
Οπου το σχέδιο Μάρσαλ ήταν κάτι το... καλόν, «έσωσε» τότε την Ελλάδα, και τώρα που η Ελλάδα είναι πάλι σε δύσκολη θέση «ευχής έργον» θα ήταν να είχαμε ξανά ένα «νέο σχέδιο Μάρσαλ»...
*
Για να μη μακρηγορούμε:

Το σχέδιο Μάρσαλ πράγματι ήταν «καλό». Οχι, όμως για την Ελλάδα του ελληνικού λαού. Ηταν «καλό» για τους απόντες από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τους συνεργάτες των Γερμανών, που καθόλου δεν είχαν στο μυαλό τους τη βελτίωση των συνθηκών ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων παρά μόνο την αποκατάστασή τους στην εξουσία.
Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν «καλό» ως αντεπαναστατικό σχέδιο του ιμπεριαλισμού για το στέριωμα του καπιταλισμού στη Δυτική Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Αυτός ήταν και ο λόγος, μιλώντας ειδικά για την Ελλάδα, που τα κεφάλαια του δόγματος Τρούμαν και του σχεδίου Μάρσαλ χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά εναντίον του λαϊκού κινήματος, για τη διατήρηση - και με στρατιωτικά μέσα - των πλουτοκρατών στην εξουσία και προς όφελος του προσωπικού θησαυρισμού των κεφαλαιοκρατών.
*
Τι ήταν, όμως, αυτή η περίφημη «αμερικανική βοήθεια» το μαρτυρά το γεγονός ότι εκατοντάδες προσωπικές και οικογενειακές επιχειρήσεις έγιναν εν μια νυχτί βιομηχανίες στην καθημαγμένη Ελλάδα με τα κεφάλαια του σχεδίου Μάρσαλ.
Μόνο δέκα βιομηχανίες, σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού Συντονισμού Γ. Καρτάλη, τον Απρίλη του 1952, είχαν «απορροφήσει το 60% των πιστώσεων» που εκταμιεύτηκαν σε εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ.
Αλλα 200 εκατομμύρια μοιράστηκαν σε 50 βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις. Από τα χρήματα αυτά, που διασπαθίστηκαν απροκάλυπτα και που όσοι τα έλαβαν δεν πλήρωσαν ποτέ μια δραχμή, αναδύθηκαν, πολλές φορές μέσα από τους μαυραγορίτες και τους δοσίλογους, τα νέα τζάκια των αμερικανοθρεμμένων μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλεμπόρων.
*
Οι ΗΠΑ, όπως ομολογούσε ο ίδιος ο Porter, ο απεσταλμένος του Τρούμαν στην Ελλάδα, έκαναν «μια τόσο μεγάλη επένδυση» στη χώρα και συνεργάστηκαν με μια ελληνική κυβέρνηση που «επικαλούμενη τον ίδιο της τον τεραστίων διαστάσεων αντικομμουνισμό ως επιχείρημα για την παροχή βοήθειας σε απεριόριστες ποσότητες (είχε) στόχο της... να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση μιας μικρής κλίκας από τραπεζίτες και εμπόρους, που αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα».
Περιγράφοντας δε την ελληνική άρχουσα τάξη, της οποίας τον κλάδο των εφοπλιστών αποκαλούσε «αργυρώνητους ηλίθιους», δε δίσταζε να προσθέτει ότι
«είναι αποφασισμένη, πάνω απ' όλα, να προστατεύσει τα οικονομικά της προνόμια, όποιο κι αν είναι το κόστος σε ό,τι αφορά την οικονομική υγεία της χώρας».1
*
Ακόμα και οι εκτιμήσεις της εποχής ότι μόλις 500 οικογένειες των Αθηνών ελέγχουν την Ελλάδα αποδείχτηκαν... επιεικείς.
«Λέγεται - ανέφερε ο Μαρκεζίνης - ότι 500 οικογένειες κυβερνούν την Ελλάδα, εγώ όμως πιστεύω ότι δεν φτάνουν καν τις πεντακόσιες, αλλά είναι μόνο 200».2
Οσο για τη χρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου συνεχιζόταν με σκανδαλώδη τρόπο. Το βεβαιώνει και πάλι ο Porter, ο οποίος σημειώνει:
«Οι βιομήχανοι δεν επένδυαν περιμένοντας "δανεικά κεφάλαια", αν και κατά διάφορες εκτιμήσεις είχαν χρυσές λίρες. Οι εμπορικές τράπεζες όχι μόνο δεν διέθεταν πιστώσεις, αλλά δανείζονταν από την Τράπεζα της Ελλάδος προκειμένου να πληρώσουν τους υπαλλήλους τους».
*
Αποτέλεσμα ήταν νέα μεγαλύτερα ελλείμματα και δημόσια χρέη που, ως συνήθως, επιχειρήθηκε να καλυφθούν είτε με άγριες φοροεπιδρομές στα πενιχρά εισοδήματα του λαού είτε με καινούργιους δανεισμούς.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, με τα μέλη της εγχώριας πλουτοκρατίας που αποτελούσαν «μέλη της κομψής διεθνούς κλίκας» από τον Οκτώβρη του '44 μέχρι τον Ιούνη του 1953 να έχουν ξεκοκαλίσει τα πάνω από 3,2 δισ. δολάρια της λεγόμενης «βοήθειας» (σ.σ.: με το σχέδιο Μάρσαλ να ανέρχεται περίπου στα 2 δισ. δολάρια, χωρίς εδώ να υπολογίζεται η άμεση στρατιωτική βοήθεια στο αστικό κράτος), με τους υπέρογκους εξοπλισμούς που άγγιζαν το 50% του προϋπολογισμού και με τη διατήρηση του υπέρογκου κρατικού καταπιεστικού μηχανισμού,
είναι φανερό γιατί η «βοήθεια» και η «σωτηρία» δεν είχαν σχέση με το λαό, αλλά με τη σωτηρία του καπιταλιστικού συστήματος.
*
Το τίμημα, αντίθετα, για το λαό ήταν βαρύ. Και πληρώθηκε σε πολλά επίπεδα.
Πληρώθηκε με τη φτώχεια, τη μετανάστευση εκατομμυρίων Ελλήνων, με τις ναπάλμ του Εμφυλίου, με τους «Νέους Παρθενώνες» και με μια δημοκρατία, που ο ίδιος ο Αμερικανός υπεύθυνος του σχεδίου στην Ελλάδα,
ο Τζέιμς Γουόρεν, την περιέγραφε σε συνέντευξή του ως εξής:
«(Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν)...μια πολύ αυστηρή συμφωνία, πολλές πτυχές της οποίας αποτελούσαν σαφή παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας. Μπορεί κάλλιστα να πει κανείς ότι επρόκειτο όχι για απλή παρέμβαση, αλλά για επέμβαση στην εθνική κυριαρχία της χώρας».
Και παρακάτω:
«Η επιτυχία (σ.σ.: των «πατριωτών» κυβερνώντων - όπως τους αποκαλεί ο Αμερικανός) ήταν ότι έφεραν τους Αμερικανούς, όχι απλά ως συμβούλους, αλλά ως ελεγκτές και υπεύθυνους των αποφάσεων. Για τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα έπρεπε να καταπιεί την περηφάνια της και να αποδεχτεί ευρείες παρεμβάσεις. Αυτό ήταν το πνεύμα της συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών».3
*
Προφανώς, όταν τα παραπάνω τα δηλώνουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί, εμείς δε χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα περισσότερο, ούτε για το «σχέδιο Μάρσαλ», ούτε για τους... νοσταλγούς του.    

ΠΗΓΗ: ΣΧΕΔΙΟ....ΜΑΡΣΑΛ !!! http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/03/blog-post_7387.html#ixzz1obVf8cv0

2.Τι ήταν το Σχέδιο Μάρσαλ και τι εξυπηρετούσε....

www.istorikathemata.com

(Σημ Φιλίστωρος: στα παρακάτω πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η Αμερική χάρις την περίφημη συνθήκη Bretton-Woods που καθόριζε την ισοτιμία όλων των νομισμάτων βάσει του δολλαρίου είχε την δυνατότητα να χρηματοδοτήσει την ανέγερση της Ευρώπης που θα αποτελούσε μια "ασπίδα" έναντι του εξ Ανατολών κομμουνιστικού κινδύνου)
Με τον όρο σχέδιο Μάρσαλ εννοείται η οικονομική ενίσχυση κρατών της ευρωπαϊκής ηπείρου, αποκύημα της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και της αντίληψης ότι η επικράτηση του κομμουνισμού θα αποτελούσε κίνδυνο για τα συμφέροντα και των Ηνωμένων Πολιτειών.
«...το κύριο χαρακτηριστικό της αμερικανικής πολιτικής απέναντι στην Σοβιετική Ένωση θα πρέπει να είναι μία υπομονετική αλλά σταθερή και άγρυπνη ανάσχεση (containment) των επεκτατικών τάσεων της ....»-George Kennan, Αμερικανός διπλωμάτης
Με τα λόγια αυτά δόθηκε το στίγμα της αμερικανικής πολιτικής που ακολουθήθηκε τα επόμενα χρόνια. 

Στις 12 Μαρτίου του 1947 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν, αγορεύοντας στο Κογκρέσο, δεσμεύθηκε ότι η χώρα του θα παρείχε γενναία οικονομική ενίσχυση στα κράτη που θα επιθυμούσαν και θα «αντιστέκονταν σε απόπειρες καθυπόταξης από οπλισμένες μειοψηφίες ή από ξένες πιέσεις».
Οι θέσεις, αυτές, της αμερικανικής εξουσίας εκδηλώθηκαν στην Ευρώπη δια μέσου του Σχεδίου Μάρσαλ. 
Επρόκειτο για οικονομική βοήθεια που χορηγήθηκε σε χώρες της Ευρώπης. Αποσκοπούσε αφενός στην τόνωση των οικονομιών τους, (που με σημαντικά δάνεια χρηματοδότησαν έτσι τις κατεστραμμένες από τον πόλεμο αγορές τους) και αφετέρου, εξυπηρετούσε άμεσα την αμερικανική εξωτερική πολιτική, που επιθυμούσε να αποφευχθεί ο κίνδυνος να περιέλθουν οι χώρες αυτές, εξαιτίας ανέχειας, στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Η χορηγία της βοήθειας αυτής δεν έγινε με διμερείς διαδικασίες αλλά, με όρους που τέθηκαν από την Ουάσιγκτον. Αυτοί περιλάμβαναν την καταστολή των κομουνιστικών απειλών και την έμμεση περιστολή της ανεξαρτησίας των δικαιούχων κρατών, μιας και με όπλο το μπλοκάρισμα των πιστώσεων η αμερικανική ηγεσία μπορούσε να πιέσει τις κυβερνήσεις σε περίπτωση που αρνούνταν να ανταποκριθούν στις επιθυμίες της. Τον Ιούλιο του 1947 ιδρύθηκε η «Επιτροπή για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Συνεργασία» (OEEC), που αποσκοπούσε στη διαχείριση του Σχεδίου Μάρσαλ, ενώ το 1949 ακολούθησε η ίδρυση από τους Σοβιετικούς του «Συμβουλίου Αμοιβαίας Οικονομικής Βοήθειας (COMECON).
Πρώτοι παραλήπτες της βοήθειας που παρείχε το σχέδιο Μάρσαλ, ήταν οι χώρες που κατά τη γνώμη της Αμερικανικής ηγεσίας κινδύνευαν άμεσα από την εξάπλωση του κομμουνισμού δηλαδή, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ήδη την ίδια περίοδο, δηλαδή αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, στην Ελλάδα, κομμουνιστές αντάρτες είχαν έρθει σε ένοπλη αντιπαράθεση ενάντια στην φιλομοναρχική κυβέρνηση η οποία υποστηριζόταν από τους Βρετανούς που διατηρούσαν σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις στην χώρα. Στις 21 Φεβρουαρίου του 1947, όμως, η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα διέκοπτε κάθε βοήθεια στην Ελλάδα, αδυνατώντας να επωμιστεί το βάρος. Η αμερικανική κυβέρνηση αντέδρασε άμεσα, θεωρώντας ότι αν η Ελλάδα έπεφτε στα χέρια των κομμουνιστών, τότε όλη η Μέση Ανατολή και ένα μέρος της Βόρειας Αφρικής θα υπαγόταν στον έλεγχο της Μόσχας. Oι Αμερικανοί αντικατέστησαν τους Βρετανούς και η παρέμβαση τους αυτή κατέληξε στην επικράτηση της μοναρχικής κυβέρνησης τον Αύγουστο του 1949.
Με τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο έχουμε την απαρχή ενός αμερικανικού παρεμβατισμού που με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο «πρόσφερε» την πλήρη συμπαράσταση, οικονομική και στρατιωτική σε οποιαδήποτε χώρα κινδύνευε να συμπεριληφθεί στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Ο παρεμβατισμός αυτός καθόρισε, την αμερικανική εξωτερική πολιτική για τα επόμενα είκοσι χρόνια, ενώ παράλληλα αποτέλεσε και τον ακρογωνιαίο λίθο του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (North Atlantic Treaty Organization ή NATO) που ιδρύθηκε στις 4 Απριλίου του 1949.
 
Ο όρος "Σχέδιο Μάρσαλ" εδραιώθηκε ως μεταφορική έννοια, οποιουδήποτε μεγάλης κλίμακας κρατικού προγράμματος, που έχει ως στόχο να λύσει ένα κοινωνικό πρόβλημα. Χρησιμοποιείται κυρίως από τους Αμερικανούς φιλελεύθερους όταν ζητούν ομοσπονδιακή οικονομική κάλυψη για να διορθωθεί κάποια "αποτυχία" στον ιδιωτικό τομέα.
Δαπάνες
Η οικονομική βοήθεια του σχεδίου Μάρσαλ διαιρέθηκε ανάμεσα στις συμμετέχουσες χώρες, βασισμένη στο "κατά κεφαλήν" εισόδημα. Περισσότερη ενίσχυση δόθηκε στις μεγάλες βιομηχανικές δυνάμεις, καθώς επικρατούσε η άποψη ότι η αποκατάστασή τους ήταν στοιχειώδης για την γενική αναβίωση της Ευρώπης. Ακόμη, περισσότερη "κατά κεφαλήν" βοήθεια δόθηκε στους Συμμάχους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ λιγότερη δόθηκε σε αυτούς που αποτελούσαν τις Δυνάμεις του Άξονα, ή σε αυτούς που απλώς παρέμειναν ουδέτεροι. Ο παρακάτω πίνακας δείχνει την ενίσχυση του σχεδίου Μάρσαλ ανά χώρα και έτος (σε εκατομμύρια δολλάρια) από Το Σχέδιο Μάρσαλ Πενήντα Χρόνια Μετά. Δεν υπάρχει ξεκάθαρη ομοφωνία όσον αφορά τα ακριβή ποσά, καθώς διάφοροι στοχαστές διαφωνούν στο ποια ακριβώς στοιχεία της Αμερικανικής βοήθειας εκείνη την περίοδο, ήταν μέρος του σχεδίου Μάρσαλ.
ΧώρεςΑυστρία 488.000.000$
Βέλγιο και Λουξεμβούργο 777.000.000$

Γαλλία 2.296.000.000$

Δυτική Γερμανία 1.448.000.000$

Δανία 385.000.000$Ελβετία 250.000.000$
Ελλάδα 366.000.000$
Ηνωμένο Βασίλειο 3.297.000.000$
Ιρλανδία 133.000.000$

Ισλανδία 43.000.000%
Ιταλία και Trieste 1.204.000.000$
Νορβηγία 372.000.000$
Ολλανδία 1.128.000.000$
Πορτογαλία 70.000.000$
Σουηδία 347.000.000$
Τουρκία 137.000.000$
 
Κριτική
Οι πρώτοι ιστορικοί του σχεδίου Μάρσαλ το είδαν ως μια ολοκληρωτική επιτυχία της γενναιοδωρίας των Αμερικανών. Η κριτική όμως του σχεδίου Μάρσαλ, έγινε δημοφιλής σε ιστορικούς της ρεβιζιονιστικής σχολής, όπως ο Walter LaFeber, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 60 και του 70. Υποστήριζαν πώς το σχέδιο ήταν δείγμα του Αμερικανικού οικονομικού ιμπεριαλισμού και πώς αποτελούσε απόπειρα απόκτησης του ελέγχου της Δυτικής Ευρώπης, όπως ακριβώς οι Σοβιετικοί ήλεγχαν την Ανατολική. Όντας κάθε άλλο από γενναιόδωρο, οι κριτικοί του σχεδίου Μάρσαλ, υποστήριξαν πώς ήταν αποτέλεσμα των γεωπολιτικών στόχων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο οικονομολόγος Tyler Cowen, παρατήρησε πώς τα κράτη που έλαβαν την μεγαλύτερη "κατά κεφαλήν" ενίσχυση (Ηνωμένο Βασίλειο, Σουηδία, Ελλάδα) είδαν τη μικρότερη ανάπτυξη ανάμεσα στα έτη 1947 και 1955, ενώ τα κράτη που έλαβαν τη μικρότερη ενίσχυση (Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία) αναπτύχθηκαν περισσότερο από τα υπόλοιπα. Πρέπει όμως να τονισθεί πως τα τελευταία ήταν και τα πιο κατεστραμμένα, άρα είχαν και τις μεγαλύτερες προοπτικές αποκατάστασης.
To 1942 η Επιτροπή Οικονομικής Ανάπτυξης ανέδειξε ένα επιστημονικό επιτελείο για το ομόλογο τμήμα του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων. Οι ιδρυτές ήταν διευθυντές των βιομηχανιών ατσαλιού και ηλεκτρισμού όπως και των αυτοκινητοβιομηχανιών της Αμερικής, οι οποίοι όφειλαν το κέρδος τους στην παραγωγή πολεμικού υλικού. Αντιμετωπίζοντας μια περίοδο ειρήνης, φοβήθηκαν πως θα ήταν υποχρεωμένοι να ανταγωνιστούν εταιρίες σε επίπεδο μιας ελεύθερης αγοράς. Τα οικονομικά συμφέροντα των εταιριών, συνέπεσαν με τα πολιτικά συμφέροντα του προέδρου Τρούμαν (τα οποία, ακόμα λαμβάνουν κριτικές ως τα υπαίτια ενός "μεγάλου κράτους") και έτσι δημιουργήθηκε μια συμμαχία μεταξύ κράτους και εταιριών.

Ο (α)κατάλληλος άνθρωπος την (α)κατάλληλη στιγμή στην (α)κατάλληλη θέση...

Ο κίνδυνος με τον Αδ. Γεωργιάδη είναι διπλός. Ο πρώτος είναι ο προφανής, τον έχουν αντιληφθεί ακόμα και τα μικρά παιδιά που έχουν αντικαταστήσει τον Καραγκιόζη τού Ευγένιου Σπαθάρη με την πιο σύγχρονη εκδοχή του: ο σημερινός υπουργός Υγείας δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από ένας επιτυχημένος τηλεπωλητής βιβλίων τής πλάκας, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε την ένδεια ικανών προσώπων στον πολιτικό στίβο και, κυρίως, καινοτόμων πολιτικών ιδεών κι αναρριχήθηκε εκεί όπου δεν θα αναρριχόταν ποτέ σε οποιαδήποτε χώρα δεν είναι μπανανία. Ο δεύτερος κίνδυνος, όμως, που προσωποποιεί ο Αδ. Γεωργιάδης είναι κι ο σοβαρότερος. Κι αυτό γιατί λειτουργεί υπόγεια. Η υπουργάρα, η οποία την ώρα που ο τομέας τής δημόσιας περίθαλψης βρίσκεται σε αναβρασμό εκείνος "τουιτάρει" για το πόσο μεγάλη τιμή αισθάνεται που ξάπλωσε τα οπίσθιά του εκεί που τα είχε ξαπλώσει κι ο JFK, έχει περάσει σε μερίδα τής κοινής γνώμης την αντίληψη πως ναι μεν είναι ένας διψασμένος για δημοσιότητα κομπλεξικός ψυχοπαθής, ωστόσο τον πολεμούν γιατί λέει αλήθειες και προχωρά σε μεταρρυθμίσεις στις οποίες οι προκάτοχοί του δεν τόλμησαν να προχωρήσουν...

Ο Αδ. Γεωργιάδης, όμως, είναι ίδιος κι απαράλλαχτος με αυτούς που υποτίθεται πως αγωνίζεται για να καταπνίξει. Το μαρτυρά η χρέωση του δημόσιου ταμείου για το ταξίδι αναψυχής του στις ΗΠΑ, το οποίο συνδύασε με δεκάρικους σε καφετέριες. Το αποδεικνύει και το τηλεφώνημά του σε ποδοσφαιροπαράγοντα για να συνδράμει ώστε να γίνει προπονητής ένας φίλος του που δεν είχε υποβάλει καν αίτηση κι ο οποίος μπορεί να μη γνωρίζει ακόμα και το πώς μοιάζει μια μπάλα. Αυτά που υποτίθεται πως θέλει να βελτιώσει στη δημόσια υγεία, όπως τις μίζες, τα ρουσφέτια, την αναξιοκρατία και τη σπατάλη, τα εφαρμόζει κι ο ίδιος ώστε να ικανοποιείται η προσωπική του ματαιοδοξία να τον αποκαλούν "κύριο κύριο υπουργό". Αυτό δεν είναι, όμως, και το πρόβλημα με όλους τους μέτριους; Δανείζονται την αξία των αξιωμάτων τους αντί να προσδίδουν οι ίδιοι αίγλη σε αυτά χάρη στην ικανότητά τους...

Με αυτόν τον τρόπο, επομένως, έχει κατορθώσει ο εθνικός μας Μπουμπούκος να ξεγελάσει ακόμα και σοβαρούς ανθρώπους, οι οποίοι πιστεύουν ότι οι αδιαμφισβήτητες παθογένειες της δημόσιας υγείας θα ιαθούν από έναν κομάντο αυτοκτονίας που έχει στείλει η τρόικα για να προχωρά σε δολοφονίες χαρακτήρων γιατρών, νοσηλευτών και λοιπού προσωπικού προκειμένου να μετατραπεί και η μέριμνα για την υγεία των πολιτών σε απόλυτα ιδιωτικό αγαθό το οποίο θα απολαμβάνουν μόνο όσοι μπορούν να πληρώνουν το κόστος του. Προφανώς και οι επαγγελματίες τού χώρου έχουν τις δικές τους μεγάλες ευθύνες για την κατάντια τής δημόσιας υγείας. Δεν ήταν, άλλωστε, ο Αδ. Γεωργιάδης που ξεκίνησε τις υπερκοστολογησεις μηχανημάτων, φαρμάκων ή αναλώσιμων, εκείνος που έπαιρνε "φακελάκια" κι αυτός που δημιούργησε την πατέντα τής μεταφοράς των ασθενών από τα δημόσια στα ιδιωτικά ιατρεία. Γι' αυτό και οι γιατροί και οι νοσηλευτές δε βρίσκουν την κατανόηση από τον κόσμο στην οποία προσδοκούσαν...

Από την άλλη, όμως, ο υπουργός Υγείας χρησιμοποιεί μια μεγάλη αλήθεια, το ότι η δημόσια υγεία εξακολουθεί να αποτελεί μια χοάνη διαφθοράς, ώστε να επιτύχει την πλήρη διάλυσή της. Η λογική του δεν είναι καν "πονάει χέρι, κόβει χέρι" γιατί στόχος του δεν είναι η θεραπεία, έστω με λανθασμένα κριτήρια. Σκοπός είναι η απόλυτη εμπορευματοποίηση της υγείας, που θα αυξήσει το επίπεδο θνησιμότητας και θα δημιουργησει μια κοινωνία η ελίτ τής οποίας θα απολαμβάνει περίθαλψη πολυτελείας και η συντριπτική πλειονότητα θα προσεύχεται στην Παναγιά να μην αρρωστήσει και υποχρεωθεί να τη συναντήσει μια ώρα αρχύτερα. Υπό αυτήν την έννοια ο Αδ. Γεωργιάδης είναι ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη θέση. Περαστικά μας...

tripioevro

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος από "καλούς" χριστιανούς...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς έχει κάθε δικαίωμα να επισκέπτεται το Αγιο Ορος, να σταυροκοπιέται μέχρι να πάθει εξάρθρωση, να φιλά όποια εικόνα κυκλοφορεί γύρω του και να ψέλνει με τη φάλτσα φωνή του το "Πάτερ Ημών", το "Πιστεύω" κι οποιοδήποτε άλλο χριστιανικό άσμα έχει γίνει σε όλους μας πλύση εγκεφάλου να απομνημονεύσουμε από τα σχολικά μας χρόνια. Ο Αντ. Σαχλαμαράς διατηρεί το ίδιο δικαίωμα και με την ιδιότητα του πρωθυπουργού, αν έτσι ευφραίνεται η ψυχή του, καθώς και να διαφημίζει την πίστη του ζητώντας από τις κάμερες να τον ακολουθούν οπουδήποτε υπάρχει παπάς κι αγιαστούρα. Δεν αμφισβητώ, επίσης, πως ο Αντ. Σαχλαμαράς διακατέχεται από ένα βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα, μολονότι περιορίζει την εκδήλωσή του μόνο στους ομοίους του, είτε πρόκειται για την ταξική ή για την εθνική του κάστα. Κι αν ακόμα μερικές φορές ισχυρίζεται πως συνομιλεί με τον θεό, δε χάθηκε κι ο κόσμος. Κι εγώ πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να ονειροπολεί και να μπερδεύει την πραγματικότητα με τη φαντασία...

Ποιό είναι, επομένως, το πρόβλημά μου με το θρησκευτικό σόου που παρακολουθήσαμε το Σαββατοκύριακο; Το ότι ο Αντ. Σαχλαμαράς δεν πήγε στο Αγιο Ορος για τη σωτηρία τής ψυχής του, αλλά για να στείλει ένα μήνυμα στους "συνετούς" νοικοκυραίους. Με το λόγο του, στον οποίο σε κάθε δεύτερη πρόταση υπήρχε κι ένα "με τη βοήθεια του θεού", και με τις κινήσεις του, όπως τα χειροφιλήματα σε συνδαιτυμόνες τού Εφραίμ (αλήθεια, αυτόν δεν τον είδε;...) και τα ειδωλολατρικά προσκυνήματα στις εικόνες ήταν σα να έλεγε στο χριστεπώνυμο πλήθος: "Κοιτάξτε μην κάνετε καμιά μαλακία και ψηφίστε τον άθεο Τσίπρα και τη διαβολική αριστερή κομπανία του, η οποία θα απαγορεύσει τις εκκλησίες, θα κυνηγήσει την πίστη και, Θου Κύριε φυλακί τω στόματί μου, θα διαχωρίσει την κοσμική από την θρησκευτική εξουσία. Ε, όχι λοιπόν κουλ Αλέξη. Δεν θα μας εμποδίσεις εσύ και το σατανικό παρεάκι σου να ακολουθήσουμε τον πιο σύντομο δρόμο προς το Ιράν. Το πόπολο γουστάρει θεοκρατία, τώρα ειδικά που του έχω αρπάξει όλα τα υπόλοιπα για να ελπίζει σε αυτά, κι αυτό έχω σκοπό να του παραδώσω όταν θα έχω φάει τα ψωμιά μου. Πολύ σύντομα δηλαδή"...

Αυτό είναι, επομένως, το πρόβλημά μου: το ότι παρακολουθήσαμε ένα φαρισαϊκό πανηγύρι, σαν αυτά τα οποία στήνουν οι άπιστοι σύζυγοι για να κάνουν ανενόχλητοι τις ακολασίες τους, σκουπίζοντας με "σ' αγαπώ" τις βρομιές τους, ή οι απατεώνες τού κοινού ποινικού δικαίου για να ξεγελούν όσο το δυνατό περισσότερους. Φοβάμαι τους ανθρώπους που εκφράζουν την πίστη, την αγάπη ή την εντιμότητά τους μόνο με τα λόγια κι όχι με τις πράξεις τους. Δυσπιστώ απέναντι σε εκείνους που σταυροκοπιούνται κάθε που περνούν από εκκλησία, με βομβαρδίζουν με "πρώτα ο θεός" κάθε δίλεπτο και με αντιμετωπίζουν σαν το μεγαλύτερο εγκληματία όταν τρώω σουβλάκι τη Μεγάλη Εβδομάδα ή όταν κάνω σεξ πριν το γάμο. Στη δική τους ζωή τα πάθη είναι είτε κρυφά είτε ανύπαρκτα και ειλικρινώς δεν ξέρω να σας απαντήσω τί είναι χειρότερο...

Αν υπάρχει θεός, θα πάω στην κόλαση. Αυτό δεν θα συμβεί, όμως, γιατί κατά τη διάρκεια της ζωής μου έτρωγα χοιρινό τις Τετάρτες και τις Παρασκευές ή γιατί μπορεί να επιθύμησα τη γυναίκα τού πλησίον μου, αλλά για τα ελαττώματά μου που δε φρόντισα να εξαλείψω και τα προτερήματα που δεν ενδιαφέρθηκα να τελειοποιήσω. Δεν πιστεύω στον θεό, ωστόσο εκτιμώ πως αν υπήρχε θα είχε πολύ περισσότερο χιούμορ, αυτοσαρκαστική διάθεση και γενναιοδωρία ψυχής από όλους αυτούς τους σαλτιμπάγκους που παριστάνουν τους επί γης αντιπροσώπους του, λες και τους έχει παραχωρήσει κάποιο franchise κι εκείνοι ανοίγουν υποκαταστήματα ή καταδικάζουν ανθρώπους στο όνομά του...
tripioevro

«Κι οι ίδιες μας οι μάνες να ήταν, πάλι θα τις χτυπούσαμε» (Και μετά ενοχλούνται επειδή ο κόσμος τους λέει "Μπαλούρδους")

ΜΑΤωσαν ακόμη μια διαμαρτυρία

Η ειρηνική συγκέντρωση των κατοίκων της Χαλκιδικής που διαμαρτύρονταν για τη διάνοιξη δασικών δρόμων από την Ελντοράντο αντιμετωπίστηκε από την αστυνομία με ξύλο, ύβρεις και τρεις συλλήψεις

Η Μαρίνα Καραστέργιου χθες έσπασε το χέρι της. Ομως αυτό δεν ήταν το χειρότερο από όλα όσα έζησε: δίπλα της βρισκόταν ο καρδιοπαθής θείος της. Μάταια η Μαρίνα εκλιπαρούσε την αστυνομία να μην τον τραβολογάει. 

«Ο θείος μου είναι σε λίστα αναμονής για μεταμόσχευση. 

Ηταν σαν να τους έλεγα “χτυπάτε τον κι άλλο”. 

Μας έδειχναν τ’ α....α τους, μας έλεγαν “πουτανοσπέρματα”, μας χτυπούσαν και γελούσαν»...«Είμαι η αδερφή του καρδιοπαθούς. Η καρδιά του αδερφού μου δουλεύει με μπαταρία, αν βγουν τα καλώδια από τη θέση τους, θα πεθάνει. Το έλεγα στους αστυνομικούς κι ένας από αυτούς μου φώναξε “άι γ...σου”. Πήγα στον επικεφαλής τους να ζητήσω το όνομα αυτού που με προσέβαλε. Και σε απάντηση ακούω κάποιον να φωνάζει “Αρπάξτε την και βάλτε την μέσα!”. Μπήκα λοιπόν στο περιπολικό μόνη μου…»”

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου – Φωτογραφίες: Κώστας Νταντάμης
Aπό την Εφημερίδα των Συντακτών

 «Κι οι ίδιες μας οι μάνες να ήταν, πάλι θα τις χτυπούσαμε». 

Με αυτή την κυνική παραδοχή έκλεισε τη συζήτηση με πολίτες, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για την επίθεση που εξαπέλυσε χθες η ΕΛ.ΑΣ. στις γυναίκες της Χαλκιδικής, ο αστυνομικός που

συνόδευσε κάποιους από τους τραυματίες στο Κέντρο Υγείας Παλαιοχωρίου.

Περίπου 20 γυναίκες καθισμένες οκλαδόν εμπόδιζαν τα φορτηγά της Ελντοράντο να ανέβουν στο εργοτάξιο από νωρίς το μεσημέρι. Απέναντί τους είχαν αστυνομικούς, άνδρες των ΟΠΚΕ και ΜΑΤ.

Οι κάτοικοι είχαν συγκεντρωθεί στο Χονδρό Δένδρο για να διαμαρτυρηθούν για την παράνομη, όπως τη χαρακτηρίζουν, διάνοιξη δασικών δρόμων από την Ελντοράντο. Σύμφωνα με τη διαμαρτυρία που έχουν υποβάλει στον εισαγγελέα, οι δρόμοι στρώνονται με στερεά απόβλητα της εταιρείας, με αυξημένες ποσότητες αρσενικού και άλλων βαρέων μετάλλων.

Αγρια κατάληξη

Για τον ίδιο λόγο είχαν πραγματοποιήσει συγκέντρωση διαμαρτυρίας και την περασμένη Παρασκευή, οπότε και πάλι η αστυνομία προχώρησε σε συλλήψεις τριών ατόμων. 

 Ο αστυνομικός διευθυντής Χαλκιδικής, ταξίαρχος Χατζηβασιλειάδης, ζήτησε από τις σχετικές υπηρεσίες να συλλέξουν δείγματα προκειμένου να πιστοποιηθεί η εγκυρότητα των αναλύσεων τις οποίες επικαλούνται οι κάτοικοι.

 Η χθεσινή διαμαρτυρία κατέληξε σε άγριο ξυλοδαρμό των κατοίκων από την αστυνομία. Στα συνθήματα που φώναζαν οι γυναίκες, οι οποίες ως συνήθως στέκουν στην πρώτη γραμμή απέναντι από τους κρανοφόρους, η αστυνομία απάντησε με ξυλοδαρμούς και ύβρεις.

«Αμέσως μόλις τα λεωφορεία της εταιρείας εμφανίστηκαν γεμάτα εργαζόμενους που επέστρεφαν σπίτι τους, ήταν σαν να δόθηκε το σύνθημα για επίθεση», μας λέει η Λόλα Χρυσούλη, που τραυματίστηκε στο πόδι. «Τους λέγαμε πως υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι για να κατέβουν από το βουνό, επέμεναν όμως να περάσουν από εκεί. Οι αστυνομικοί άρχισαν να μας τραβάνε, να μας κλοτσάνε, να μας σέρνουν. Εμένα ένας άντρας σαν αρκούδα με ποδοπάτησε».

Η Μαρίνα Καραστέργιου χθες έσπασε το χέρι της. Ομως αυτό δεν ήταν το χειρότερο από όλα όσα έζησε: δίπλα της βρισκόταν ο καρδιοπαθής θείος της. Μάταια η Μαρίνα εκλιπαρούσε την αστυνομία να μην τον τραβολογάει. 

«Ο θείος μου είναι σε λίστα αναμονής για μεταμόσχευση. 

Ηταν σαν να τους έλεγα “χτυπάτε τον κι άλλο”. 

Μας έδειχναν τ’ αρχίδια τους, μας έλεγαν “πουτανοσπέρματα”, μας χτυπούσαν και γελούσαν».

Τελικά, ο κύριος Γιώργος Ανδράνης μεταφέρθηκε με περιπολικό στο κέντρο υγείας, όπου υποβλήθηκε σε εξετάσεις κι αργά χθες το απόγευμα επέστρεψε σπίτι του. Δυο γυναίκες κι ένας άντρας προσήχθησαν στην ασφάλεια Πολυγύρου και εντέλει συνελήφθησαν για «παράνομη βία» και «απείθεια».

Η Αργυρώ Ιωάννου είναι μία από τις δύο: 

 «Είμαι η αδερφή του καρδιοπαθούς. Η καρδιά του αδερφού μου δουλεύει με μπαταρία, αν βγουν τα καλώδια από τη θέση τους, θα πεθάνει. Το έλεγα στους αστυνομικούς κι ένας από αυτούς μου φώναξε “άι γαμήσου”. Πήγα στον επικεφαλής τους να ζητήσω το όνομα αυτού που με προσέβαλε. Και σε απάντηση ακούω κάποιον να φωνάζει “Αρπάξτε την και βάλτε την μέσα!”. Μπήκα λοιπόν στο περιπολικό μόνη μου…»”

«Ηταν μια απαράδεκτη κι απρόκλητη επίθεση εναντίον των πολιτών», δηλώνει στην «Εφ.Συν.» ο συνήγορός τους Γιώργος Κυρίτσης. 

«Για μια ακόμα φορά μια ειρηνική διαμαρτυρία βάφτηκε με αίμα και συλλήψεις. Δύο μόλις μέρες μετά τις δηλώσεις του υπουργού Δημόσιας Τάξης “για απόπειρα κατάλυσης του κράτους στις Σκουριές”, η ΕΛ.ΑΣ. -πιστή στις εντολές του υπουργείου- εφαρμόζει στην πράξη το δόγμα “επένδυση με κάθε κόστος”».

 Εμπρηστικές δηλώσεις Πάχτα

 Ολα αυτά συμβαίνουν την επαύριο της σοκαριστικής τοποθέτησης του Χρήστου Πάχτα στο δημοτικό συμβούλιο. 

«Αν κυριαρχήσει στις εκλογές η άποψη “όχι στη συνέχιση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων”, την επόμενη μέρα θα υπάρχουν 3.000 άτομα στις Σκουριές, θα έρθουν όλοι οι αναρχικοί, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ απ’ όλη την Ελλάδα με τους βουλευτές τους, ίσως και κάποιοι άλλοι», είπε ο δήμαρχος Αριστοτέλη και συνέχισε: «Θα γίνει καμιά επένδυση στις Σκουριές με 3.000 άτομα και με 50 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και ευρωβουλευτές; Σαφώς και όχι. Και η επόμενη κίνηση ξέρετε ποια είναι; Ισως οι εργαζόμενοι κάψουν κάποιο χωριό και θα έχουμε ανθρώπινα θύματα…».

«Ο κύριος Πάχτας εγκαινίασε την προεκλογική του εκστρατεία κατά τον προσφιλή του τρόπο: εκβιάζοντας τους εργαζόμενους που με το φόβητρο της ανεργίας κρατάει ομήρους η “Ελληνικός Χρυσός”. Και, συνεχίζοντας τον συνήθη εκβιασμό των Ελλήνων ψηφοφόρων, τους… απείλησε με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», δηλώνει στην «Εφ.Συν.» η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Χαλκιδικής, Κατερίνα Ιγγλέζη.

«Οι δηλώσεις του δημάρχου –μια μόλις μέρα μετά την τοποθέτηση του Νίκου Δένδια- δείχνουν πως οι μηχανισμοί υποστήριξης της εταιρείας δεν θα διστάσουν ακόμα και να προκαλέσουν εμφύλιο για να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους. Ο κύριος Πάχτας στην ουσία παροτρύνει τους εργαζόμενους σε βίαια επεισόδια εναντίον των συμπολιτών τους που αντιστέκονται στην καταστροφή του τόπου τους από την εξόρυξη. Για άλλη μια φορά η ΕΛ.ΑΣ. έπαιξε τον ρόλο του φύλακα-αγγέλου των χορηγών της».

Ο Γαργάλατας ζεί!…

Από την ταραγμένη πολιτικά εποχήπου προηγήθηκε της δικτατορίας το 1967, ένα όνομα έχει παραμείνει στην συλλογική μνήμη, ως ο γελοιοδέστατοςτων πολλών γελοίων:
 Ο Γαργάλατας!
Υπουργός Προεδρίας της…Ένωσης Κέντρου, αλλά και πρώτος πρωθυπουργός της λεγόμενης ”αποστασίας”, ο Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας έμεινε γνωστός από τον πρόχειρο ποιητικό του οίστρο με τα δίστιχα και τετράστιχα ποιηματάκια του:
“Κι ήταν τα στήθη σου 
άσπρα σαν τα γάλατα, 
μου τα ‘δειχνες και μου ‘λεγες 
γαργάλατα, γαργάλατα.”      Από την σημερινή ταραγμένη και δυσοίωνη για την χώρα εποχή, το όνομα που θα παραμείνει για τις επόμενες γενιές,
..ως μνήμη και μνημείο πολιτικής και ανθρώπινης γελοιότητας, μεταξύ των πολλών που θα διεκδικήσουν αυτόν τον τίτλο, είναι ένα:
Ο Μπουμπούκος!
Αν δεν ήταν, μέσα απ’ το διαταραγμένο του μυαλό, τόσο επικίνδυνος για την πατρίδα και τους πολίτες,
..θα ήταν ο τέλειος τζουτζές,
     ..ο απίθανος γελωτοποιός και κλόουν που θα μας ελάφρωνε από το άγος των ημερών. 
Όμως δεν είναι.
Είναι ένα επικίνδυνο ανθρωπάκι, ένα μορμολύκειο που απέκτησε εξουσία, ελέω μιάς άλλης διαταραγμένης προσωπικότητας και ”πρωθυπουργού” της χώρας,
..και που έχει ήδη καταστεί ένας από τους πρωτεργάτες της Εθνικής καταστροφής!
Δεν μπορούμε πιά να χασκογελάμε μαζί του και με τις ηλίθιες καθημερινές ατάκες του, καιπαρεμβάσεις του επί ”παντός επιστητού”,
..που βέβαια καταρρίπτονται και γελοιοποιούνται αν όχι την ίδια μέρα, τουλάχιστον την επόμενη!
Πρέπει να τον πάρουμε πολύ στα σοβαρά και να τον αντιμετωπίσουμε όχι με την επιείκεια που δείχνουμε σε κάποιον ψυχοπαθητικό,
..αλλά με την αυστηρότητα που αρμόζει σε έναν ενσυνείδητο Εφιάλτη, σε έναν ευσυνείδητο προδότη του λαού και της πατρίδας του!
Έτσι θα πρέπει να κριθεί κι αυτός μαζί με τους άλλους..
Και έτσι θα κριθεί!..
Υ.Γ.  Ένα μικρό απάνθισμα της ”δημιουργίας” του ορίτζιναλ Γαργάλατα, όπου και θα φανεί η συγγένεια της γελοιότητας! Κάποια απ’ τα πρόχειρα δίστιχα του Νόβα:
-σε επίσημο ταξίδι στο Λονδίνο: 
”Περάσαμε τον Τάμεση
με όλη μας την άνεση”
- σε ένα επίσημο γεύμα όπου είχε ομοτράπεζο τον βιομήχανο Τομ Πάππας:
”Πανηγυρίζει ο πληθυσμός άπας
διότι συντρώγει μεθ’ ημών ο Τομ Πάππας”
-σε πρόποση σε ρωσίδα μπαλαρίνα του Μπολσόι:
”Κι επειδή είναι κρύα τα νερά του Βόλγα
πίνω εις υγείαν σας κυρία Όλγα!”
-και τέλος, στα εγκαίνια του εργοστασίου αυτόματης εμφιάλωσης του Καραντάνη, στο Λουτράκι:
      ”Από την εποχή της Αλώσεως
δεν είδαμε τέτοιο εργοστάσιον εμφιαλώσεως”

 mandatoforos

Η Ν.Δ. προσχώρησε στην Νίκη Τζαβέλλα…

Σπουδαία κίνηση πραγματοποίησε ο πρωθυπουργός , Αντώνης Σαμαράς , ενόψει ευρωεκλογών . Συγκεκριμένα ένταξε στο δυναμικό του κόμματος την Νίκη Τζαβέλλα η οποία διατέλεσε ευρωβουλευτής με το ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη . Με αυτή την κίνηση ματ , τις οποίες συνηθίζει τον τελευταίο καιρό , ο πρωθυπουργός τείνει να…αλλάξει τον πολιτικό χάρτη της χώρας . Οραματίζεται να τον κάνει μπλε . Για την ώρα πάντως είναι μπε .

Έτσι μετά τον Βορίδη , τον Γεωργιάδη , τον Πλεύρη και τον Ανατολάκη , ο Αντώνης Σαμαράς προωθεί στην πρώτη ομάδα άλλη μία φέρελπις νέα με όραμα και αξίες . Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Αντώνης Σαμαράς αναμένεται να εντάξει στο κόμμα του και τη σύζυγο του Γιώργου Καρατζαφέρη. Ο Αιβαλιώτης να κλείσει την πόρτα .

Στο στενό της περιβάλλον η Νίκη Τζαβέλλα δεν κρύβει ότι οι φιλοδοξίες της δεν σταματάνε στη Ν.Δ. αλλά το όνειρο της είναι να παίξει σε μεγαλύτερο κόμμα . Για την ώρα όμως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συμπληρώσει το ρόστερ του οπότε μια τέτοια μεταγραφή ήταν πολύ δύσκολη την παρούσα στιγμή . Όπως πάντως  λέει και η ίδια , νέα είναι ακόμα και όλο το μέλλον της ανήκει .

Σύμφωνα με πληροφορίες η κυρία Τζαβέλλα από καιρό είχε εκφράσει την πρόθεση της να προσχωρήσει στη Ν.Δ. αφού στο ΛΑΟΣ το μέλλον της ήταν αβέβαιο .

Έτσι η Νίκη Τζαβέλλα είναι από τους πρώτους που ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις κάθε σύγχρονου φιλελέ που σέβεται τον εαυτό του . Την συσπείρωση της ακροδεξιάς για να μην τους κόψουν τον κώλο οι κομμουνιστές .

Η ευρωβουλευτής πρόκειται να συμπεριληφθεί στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ. οπότε οι φίλοι της Ν.Δ. γνωρίζουν πλέον ποιον να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές . Αλλά όχι μόνο οι φίλοι της Ν.Δ. αφού δεν είναι λίγοι αυτοί που θα ψηφίσουν Ν.Δ. για χάρη της Νίκης της Τζαβέλλα .

(Εγώ πάντως έχω αρχίσει να ακονίζω το κονσερβοκούτι μου .)

takoureliatragoudameakoma

Το πρόβλημα !!!

Αν πιστεύεις ότι το πρόβλημα είναι ο Σαμαράς, δεν καταλαβαίνεις το πρόβλημα.

Αν πίστεψες πως χρειαζόμασταν μια κυβέρνηση και ανάσανες με ανακούφιση όταν σου σέρβιραν τον τεχνοκράτη Παπαδήμο και πάλι δεν…κατάλαβες το πρόβλημα.

Από τον HeadWaiter στο toufekia sto skotadi

Αν δεν μπορείς να καταλάβεις την διαφορά ανάμεσα στον εικονικό κόσμο που σου σερβίρουν και στην πραγματικότητα που αργοπεθαίνει γύρω σου, τότε δεν καταλαβαίνεις το πρόβλημα.

Αν πίστεψες ή πιστεύεις ότι όλα όσα γίνονται είναι απλά ένας εφιάλτης και κάποια στιγμή θα ξυπνήσεις, τότε δεν καταλαβαίνεις το πρόβλημα.

Αν πιστεύεις στην μεγαλοψυχία των δυνατών και αποβλέπεις στην ελεημοσύνη τους για να ζήσεις, σίγουρα δεν έχεις καταλάβει το πρόβλημα.

Αν πίστεψες ή ακόμα πιστεύεις, ότι η Ε.Ε. ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Τσίπρας, είναι η λύση για το πρόβλημα, δυστυχώς  δεν έχεις καταλάβει το πρόβλημα.

Αν δέχεσαι να υποβιβάζουν με κάθε τρόπο την νοημοσύνη σου, εσύ είσαι το πρόβλημα.

Αν η αξιοπρέπειά σου είναι διαπραγματεύσιμη τότε εσύ είσαι το πρόβλημα.

Αν πιστεύεις ότι τίποτε δεν σου ανήκει και αφήνεσαι στην μεγαθυμία της τηλεόρασης τότε εσύ είσαι το πρόβλημα.

Αν ο καναπές σου είναι το τελευταίο σου οχυρό, και η αγωνία σου σταματά  στο χαμόγελο του Πρετεντέρη, τότε εσύ είσαι το πρόβλημα.

Αν συνεχίζεις να πιστεύεις στο παραμικρό τον ψεύτη, τους ψεύτες, που σε κυβερνούν, τότε εσύ είσαι το πρόβλημα.

Αν η απάθειά σου είναι ποιο σημαντική από το μέλλον του παιδιού σου, από την ζωή της γιαγιάς που αυτοπυρπολήθηκε για να μην είναι βάρος στα παιδιά της, από του γείτονα που ψάχνει στα σκουπίδια τότε έπαψες να είσαι άνθρωπος και εσύ είσαι το πρόβλημα.

Αν δεν έχεις καταλάβει ότι τα μηδενικά κάνουν τα εκατομμύρια, τότε εσύ είσαι το πρόβλημα.

Αν έστω για μια φορά σταματήσεις να είσαι ο μέσος πολίτης, αν αγνοήσεις όλους αυτούς, αν πεις όχι από μένα, αν σηκώσεις το κεφάλι όσο και αν δεν αντέχεις ψηλά,  τότε θα γίνεις η λύση του προβλήματος.

Οι αθάνατοι Μπαλούρδοι του υπουργείου Παιδείας…

Η ΓΑΔΑ και οι Μπαλούρδοι της όταν ζητούν «ανοιχτή γραμμή» με τους διευθυντές σχολείων (και σε κάποιες περιπτώσεις βρίσκουν πρόθυμους καταδότες), όταν σέρνουν εφήβους σε ανακρίσεις προσπαθώντας να τους τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί και όταν ζητούν να μάθουν τα…πολιτικά φρονήματα των γονέων, φυσικά και δεν ανακαλύπτουν την πυρίτιδα. Οι χωροφύλακες της Επταετίας, που χρησιμοποίησε κατά κόρον η Χούντα των Συνταγματαρχών, ήταν οι πρώτοι διδάξαντες –  και έως σήμερα μάλλον αξεπέραστοι σε φαντασία και μεθόδους, υπηρετώντας τον απόλυτο παραλογισμό των εργοδοτών τους, που είχαν ως στόχο την κατατρομοκράτηση των μαθητών.

Του Θωμά Σίδερη

Ο δάσκαλος – χωροφύλακας

Κάπνισμα, άσεμνες πράξεις και χειρονομίες, ζωγραφική στους τοίχους των αφοδευτηρίων, ακατάλληλα έργα στο σινεμά, είσοδος σε καφενεία και σφαιριστήρια, πονηρά πειράγματα σε διερχόμενες μαθήτριες, επισκέψεις σε οίκους ανοχής. Κάπως έτσι σκιαγραφεί το Απριλιανό καθεστώς την παραβατική συμπεριφορά ενός μαθητή της δεκαετίας του εξήντα, μέσα από εξωφρενικούς δεκαλόγους, τυπικά δείγματα της παράνοιας που διακατείχε τους θεωρητικούς της Χούντας και όσους την υπηρέτησαν.

Σύμφωνα με την υπ’ αριθμ. Ε.Π. 294 διαταγή της Νομαρχίας Αργολίδας που εκδόθηκε στις 2 Απριλίου 1968 και κοινοποιήθηκε σε όλα τα σχολεία της περιοχής, γνωστοποιείται ότι: «Διά την αποδοτικωτέραν άσκησιν της αμέσου αγωγής ή της καλουμένης σχολικής Κυβερνητικής εκτός της αιθούσης διδασκαλίας θα εποπτεύωνται οι μαθηταί μετά της προσηκούσης προσοχής κατά τα διαλείμματα υπό του εφημερεύοντος διδ/λου εις τα 2θεσια και πολυθέσια Σχολεία προς πρόληψιν παντός είδους παρεκτροπών και την τήρησιν της οφειλούμενης τάξεως και πειθαρχίας».

Εκείνη την εποχή καθιερώνεται ο ρόλος του δασκάλου-χωροφύλακα εκτός σχολείου και ωραρίου εργασίας: «Και επειδή το υπό του Σχολείου επιτελούμενον τοιούτον έργον εδραιούται μονιμότερον εις τας συνειδήσεις των μαθητών μόνο διά της εφαρμογής των αυτών κανόνων ηθικής συμπεριφοράς και εκτός του χώρου του Σχολείου, καθίσταται απαραίτητος η επιτήρησις αυτών υπό του ιδίου διδ/λου και μετά την λήξιν των μαθημάτων εις τα χωρία και τας κωμοπόλεις, πλην των εχόντων μεγάλην διασποράν των οικιών συνοικισμών».

Το ανήθικο και εγκληματικό θέαμα της μεγάλης οθόνης

Η Χούντα ανέπτυξε ένα ολοκληρωμένο θεωρητικό πλαίσιο για την επίδραση του κινηματογράφου στις εφηβικές ψυχές: «Απαγορεύομεν αυστηρώς την είσοδον των μαθητών εις κινηματογράφους, εφ’ όσον τα εν αυτοίς προβαλλόμενα έργα δεν κριθώσιν υφ’ υμών κατάλληλα. Διά ταύτα είναι απαραίτητος η συνεργασία σας μετά των ιδιοκτητών των κινηματογραφικών επιχειρήσεων και των κατά τόπους αστυνομικών αρχών. Την απαγόρευσιν θα κοινοποιήσετε εις τους μαθητάς διά σχετικής προφορικής ανακοινώσεως εις κοινήν συγκέντρωσιν, και δη εις τους γονείς των εις ειδικήν τοιαύτην. Εφιστώμεν την προσοχήν υμών επί του μεγίστης σημασίας προληπτικού αυτού μέτρου προς προστασίαν της μαθητιώσης νεολαίας της δικαιοδοσίας μας από την φθοροποιόν και κακοποιόν επίδρασιν του ανηθίκου και εγκληματικού θεάματος της οθόνης.

Δυο χρόνια νωρίτερα, το 1965, τα θεάματα της οθόνης δεν απορρίπτονταν συλλήβδην και εν πάση περιπτώσει δεν θεωρούνταν κατ’ ανάγκη καταστροφικά για την ορθή διαπαιδαγώγηση των ελληνοπαίδων. Η τότε πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας προτρέπει τους μαθητές να βλέπουν κινηματογραφικές ταινίες, με προκαθορισμένο όμως περιεχόμενο. Μαγεμένες τίγρεις, περιπέτειες με κροκοδείλους, κυνήγι λεόντων και αιχμαλωσία ουρακοτάγκων είναι μερικές από τις προτάσεις του συντάκτη της εγκυκλίου και με εμφανή προσανατολισμό στην άγρια φύση και σε πρωτόγονα ένστικτα.

«Το Σον Υπουργείον Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, δι’ εγκυκλίων διαταγών του, γνωρίζει ότι, τα κάτωθι θεατρικά και κινηματογραφικά έργα εχαρακτηρίσθησαν κατάλληλα διά τους μαθητάς και δύνανται ούτοι να παρακολουθήσωσι ταύτα: Ο θησαυρός του Σπανκν (κωμωδία), Η περιοδεία της Βασιλίσσης της Αγγλίας στις Ινδίες, Τα μαθητικά συσσίτια στην Ελλάδα, Μίκυ Μάους, Κερκ Ντάγκλας στην Ελλάδα και επιδείξεις υποβρυχίων και ελικοπτέρων, Το Προσκοπικόν Τζάμπορυ (Μαραθώνος), Πύραυλοι στη σελήνη, Διάφοροι κωμωδίαι (Σαρλώ, Χονδρός – Λιγνός, Άμποτ – Καστέλλο. (…) Τας παραστάσεις του θιάσου Δ. Χιώνη: Αδούλωτα Ελληνόπουλα, Μαθηταί για κλάματα, Ο μικρός αόμματος, Με το σταυρό και το τουφέκι. Ως και τας παραστάσεις των κάτωθι ταινιών: Μπάσκετ μπωλ, Ολυμπιακοί αγώνες, Περιπέτειαι με κροκοδείλους, Κυνήγι λεόντων, Αιχμαλωσία ουρακοτάγκων, Υποβρύχια σπορ, Επιδείξεις κολυμβήσεως, Μαγεμέναι τίγρεις, Ο άνθρωπος στο διάστημα, Η κηδεία του βασιλέως Παύλου, Άγιοι Τόποι, Οι γάμοι της Σοφίας και του Κάρλου, Η Ζωή στα χιόνια και στη θάλασσα, Οι Βατραχάνθρωποι».

Ρίξε μια ζαριά καλή

Παρότι το καφενείο ήταν το σήμα κατατεθέν της ελληνικής επαρχίας, αποτελεί ωστόσο άβατο για τη μαθητιώσα νεολαία. Στη 294/2-4-1968 διαταγή αναφέρονται χαρακτηριστικά τα εξής: «Απαγορεύομεν την διαμονήν των μαθητών εις τα καφενεία και εις οιανδήποτε ώραν, πλην των περιπτώσεων καθ’ ας συνοδεύονται υπό των γονέων των. Και περί της απαγορεύσεως αυτής θα συνεργασθήτε μετά των γονέων, των τοπικών και αστυνομικών αρχών. Διά του μέτρου αυτού, ως εικός προστατεύονται οι μαθηταί πολλαπλώς (από απόψεως υγείας σωματικής και από απόψεως ηθικής διαφθοράς) και παρέχεται, επί πλέον, η απαιτούμενη άνεσις χρόνου διά την κατ’ οίκον μελέτην και η ευχέρεια της επί μακρότερον χρόνον παραμονής των εις το οικογενειακόν περιβάλλον υπό την άμεσον επίβλεψιν των γονέων των. Εάν περιέλθη εις γνώσιν υμών, ότι μαθηταί τινες κρυφίως επιδίδονται εις χαρτοπαίγνιον ή κάμουν χρήσιν σιγαρέττων ή παρενοχλούν μαθητρίας, ή υβρίζουν ή δημιουργούν σκηνάς κατ’ οίκον εις βάρος της οικογενειακής γαλήνης ή ρυπαίνουν κατά σύστημα τα αφοδευτήρια με ασέμνους παραστάσεις, οφείλετε να λάβητε άνευ χρονοτριβής παν αναγκαίον παιδονομικόν μέτρον προς συμμόρφωσίν των, εν συνεργασία πάντοτε μετά των γονέων των.

Κατήχηση κι άγιος ο θεός

Κάπου εδώ η εγκύκλιος επανέρχεται στον κύριο στόχο της που δεν είναι άλλος από την εξύψωση του φρονήματος της μαθητιώσας νεολαίας και την αποδοχή του φρονηματισμού που επιβάλλεται σε μια ολόκληρη κοινωνία. Γιατί καλός και άγιος ο «σινεμάς», αλλά χωρίς κατήχηση πώς θα δέσει ο «γύψος»; Οι εθνικοί χοροί και τα εμβατήρια, ο προσκοπισμός, οι εθνικοπατριωτικές ομιλίες, το κατηχητικό και ο κλασικός αθλητισμός συνθέτουν τις προτεραιότητες της εθνικοπατριωτικής κυβέρνησης. Την ίδια στιγμή τα παιδικά γόνατα μάτωναν στις αλάνες και στους χωματόδρομους, ενώ οι εφηβικές ονειρώξεις μούσκευαν τα φρεσκοπλυμένα σεντόνια της μαμάς.

«Να διδάσκωνται οι εθνικοί χοροί και τα διάφορα πατριωτικά εμβατήρια, διότι η καλλιέργεια της εθνικής συνειδήσεως των μαθητών είναι ο κυριώτερος σκοπός της όλης σχολικής εργασίας. Να προγραμματισθούν αμέσως συγκεντρώσεις γονέων και να γίνωνται προς αυτούς ομιλίαι πατριωτικού περιεχομένου, με τα κάτωθι θέματα:
α. Αίτια και σκοποί της επαναστάσεως της 21-4-1967
β. Ο Κομμουνισμός και αι επιδιώξεις του εις την Ελλάδα από το 1920 και εντεύθεν
γ. Το Ελληνοχρισταινικόν ιδεώδες
δ. Το παιδομάζωμα και αι συνέπειαί του
ε. Ο Έλλην πολεμιστής ανά τους αιώνες
Τοιαύται ομιλίαι δέον να πραγματοποιηθούν μέχρι τέλους του διδακτικού έτους από όλους τους διδ/λους εκάστου Σχολείου, αντίγραφα δε τούτων, εις διπλούν, θα υποβληθώσιν ημίν, μερίμνη των Δ/ντών των Σχολείων, μέχρι 10ης Ιουνίου ε.ε. Οι μαθηταί θα επιδίδωνται τας ελευθέρας ώρας εις τον κλασσικόν αθλητισμόν και τας αθλοπαιδιάς, πάντοτε τη βοηθεία των διδ/λων των. Οι μαθηταί εις ουδεμίαν οργάνωσιν θα ανήκουν πλην του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων, του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Νεότητος και της φοιτήσεως εις τα Κατηχητικά Σχολεία. Επειδή διεπιστώσαμεν ότι, οι μαθηταί μας και δη των ανωτέρων τάξεων, δεν γνωρίζουν τα ονόματα των Βασιλέων Μας, του Διαδόχου, του Πρωθυπουργού, του Υπουργού Παιδείας, του Νομάρχου και αυτού ακόμη του διδασκάλου των, παρακαλούμεν όπως γίνη η σχετική διδασκαλία, καθ’ όσον υποχρέωσις και καθήκον ιερόν είναι διά κάθε Έλληνα να γνωρίζη, αν όχι τι άλλο, τουλάχιστον τους κυβερνώντας αυτόν».

σημείωση: Ολόκληρη η εγκύκλιος, όπως και άλλες εγκύκλιοι που εκδόθηκαν κατά τη διάρκεια της Επταετίας, βρίσκονται στο βιβλίο μου, “ΤΟ ΑΠΟΥΣΙΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ”, εκδόσεις Μ. Γκιούρδας.

Ουκρανία: Ο Σόρος, η Μέρκελ και ένας πυγμάχος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (Εξαιρετικό)

Εκπομπή του Άρη Χατζηστεφάνου στο infowar radio 17/12/2013, για την Ουκρανία.
Αντιγράφω:
Όπου σήμερα τραγουδάμε για έναν πόλεμο από το παρελθόν που αναβιώνει στη χειρότερη μορφή του.
Τραγουδάμε για το δεύτερο πόλεμο της Κριμαίας.

Παρακολουθούμε την Άγκελα Μέρκελ να επαναλαμβάνει τα βήματα του Τζορτζ Σόρος και αναρωτιόμαστε τι δουλειά έχει σε αυτή την ιστορία ένας πυγμάχος..

Υποπτευόμαστε πως ότι κατεβαίνει στο δρόμο δεν είναι υποχρεωτικά επαναστατικό και σκεφτόμαστε γιατί και οι νεοναζιστές του Κιέβου έχουν τέτοια λατρεία για την ευρωπαϊκή ένωση.

Συζητάμε εν ολίγοις για τις πρόσφατες εξελίξεις στην Ουκρανία και την αντιπαράθεση της Δύσης με τη Μόσχα.

Ακούστε την 'προφητική' 17/12/2013 εκπομπή  στο link:
http://info-war.gr/?powerpress_pinw=8563-podcast

Περί του κινδύνου απόδοσης συμπαγών εξεγερσιακών ταυτοτήτων: Η περίπτωση της Ουκρανίας και της Βοσνίας

του Πάνου Κομπατσιάρη

Τον τελευταίο καιρό συνέβησαν δύο «εξεγέρσεις» επί Ευρωπαϊκού εδάφους: η πρώτη είναι αυτή στην Ουκρανία και η δεύτερη αυτή στη Βοσνία. Όταν πρωτοξεκίνησαν αυτές οι  εξεγέρσεις, παρατηρήθηκε αρχικά μεταξύ εγχώριων και ευρωπαίων αριστερών και αναρχικών συνομιλητών ένας μάλλον ενθουσιασμός, πλαισιωμένος από έναν λόγο που θεωρεί κάθε «αντίσταση ενάντια στην εξουσία» καλή. Παρόλα αυτά, στη συνέχεια και καθώς διάφορες, συχνά αντικρουόμενες, πληροφορίες γίνονταν γνωστές για τις περιπτώσεις αυτές, φάνηκε να υπάρχει προβληματισμός ως προς το πώς θα ταυτοποιηθεί και θα καταταγεί πολιτικά η κάθε μία. Εν τέλει η απόφανση υπήρξε η πλέον λίγο-πολύ ακόλουθη γνωστή: η πρώτη είναι επανάσταση εθνικιστών-Ναζιστών και η δεύτερη της εργατικής τάξης. Αυτή η αφήγηση χτίστηκε κατά βάση μέσα από διάφορα σποραδικά αναγνώσματα και εικόνες στο διαδίκτυο που ερμηνεύτηκαν καταλλήλως ώστε να στριμωχτούν στο παραπάνω πλαίσιο ανάγνωσης. Εν συνεχεία, οι υποστηρικτές αυτής άποψης πατώντας στο παράδειγμα της Ουκρανίας προειδοποίησαν: «κάθε εξέγερση δεν είναι καλή» ή καλύτερα «κάποιες εξεγέρσεις δεν είναι προς το συμφέρον της εργατικής τάξης». Αφού, λοιπόν, πρώτα δόθηκαν αυτές οι συμπαγείς ταυτότητες σε αυτά τα κινήματα, εν ολίγοις το ένα ήταν ο «ήρωας» και το άλλο ο «κακός», ύστερα ήρθε και το δεύτερο πόρισμα: η Ευρωπαϊκή ένωση υποστηρίζει τους Ουκρανούς εθνικιστές επειδή είναι καπιταλιστική, ενώ απειλεί να στείλει στρατεύματα στη Βοσνία επειδή η εξέγερση έχει ταξικό πρόσημο. Η ετυμηγορία αυτή έρχεται δηλαδή σε δεύτερο πλάνο να επιβεβαιώσει τον ακόλουθο γενικά αποδεκτό κανόνα μεταξύ αυτών των συνομιλητών: η καπιταλιστική ΕΕ υποστηρίζει εθνικιστικά κινήματα γιατί δεν την απειλούν ενώ τσακίζει τα ταξικά γιατί την απειλούν.

Η παραπάνω δήλωση μπορεί φυσικά να έχει και μια ισχυρή δόση αλήθειας. Χωρίς να θέλω να την αμφισβητήσω ριζικά ή να αντιπαρατεθώ στη βάση του τι «πραγματικά είναι» αυτές οι εξεγέρσεις, σε αυτό το σημείωμα θα προσπαθήσω να μιλήσω για τον κίνδυνο αντιμετώπισης διαφόρων κοινωνικών κινημάτων ως «συγκροτημένων» ταυτοτήτων που μπορεί να είναι μόνο ή «αυτό» ή μόνο το «άλλο». Στο παραπάνω παράδειγμα απόδοσης συμπαγών ταυτοτήτων, όπως είδαμε και παραπάνω, υπάρχει καταρχήν η αποκήρυξη της συνήθους ταύτισης με καθετί το εξεγερσιακό και, μαζί της, η επιβεβαίωση της κριτικής μας ικανότητας, της ικανότητάς μας να ξεχωρίζουμε τι είναι «καλό» και τι «κακό».  Σε δεύτερο πλάνο, όμως, υπάρχει και η επιβεβαίωση μια άλλης συνήθους ταύτισης, που κατά τα φαινόμενα λειτουργεί ως εξισορροπητική της «παρεκκλίνουσας» πρώτης. Η ταύτιση με την άποψη πως η πολιτική εξουσία λειτουργεί με έναν και μοναδικό τρόπο, έχει μία λογική, σύμφωνα με την οποία πάντα θα προσπαθεί να καταστέλλει «εμάς» και να υποστηρίζει τον «εχθρό» μας.  Έτσι, με έναν φαινομενικά αυτό-αναφορικό τρόπο, διάφορες διαδικασίες και γεγονότα που βρίσκονται εν εξελίξει, τοποθετούνται σε ήδη παγιωμένα συστήματα ερμηνείας. Όταν μάλιστα αυτά τα συστήματα αντιλαμβάνονται την «πολιτική εξουσία» και τη σχέση της με τα κοινωνικά κινήματα ως κάτι προβλέψιμο, και για το οποίο ήδη μπορούμε να αποφανθούμε με σιγουριά σχετικά με τη λειτουργία του, υπάρχει ένας πολλαπλός κίνδυνος: πρώτον, ο εμφανής κίνδυνος «φετιχοποίησης» διαφόρων καταστάσεων και ακόμη δαιμονοποίησης «εθνοτικών ομάδων», όπως επανειλημμένα έγινε και στην περίπτωση της Ουκρανίας, με βάση του αν οι εξεγέρσεις «τους» πληρούν ορισμένα επαναστατικά κριτήρια.  Δεύτερον, σε συνάρτηση με το παραπάνω, η από-ιστορικοποίηση διαθέσεων, κλίσεων, ροπών, συμβολικών εκφράσεων και υποδηλώσεων. Τρίτον, η παράβλεψη της «κίνησης» του κινήματος, δηλαδή των πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών που λαμβάνουν χώρα καθώς αυτό συμβαίνει. Τέταρτον, η αδυναμία κατανόησης της περιπλοκότητας, των πολιτικών μεσολαβήσεων και διαβουλεύσεων, που λαμβάνουν χώρα εντός και γύρω της πολιτικής εξουσίας, βλ. εδώ «καπιταλιστική Ε.Ε.», καθώς και τη διασύνδεσή και αλληλεξάρτησης της με άλλα συστήματα εξουσίας  π.χ. της επίσης «καπιταλιστικής Ρωσίας».

Ειδικά όσον αφορά στο τελευταίο σκέλος της παρατήρησής μας, φαίνεται πως μια γρήγορη ταυτοποίηση  αποτυγχάνει να κατανοήσει κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό σχετικά με όποιες σύγχρονες πολιτικές αναλύσεις.  Γιατί δεν είναι ιδιαίτερα παραγωγικό να δει κανείς την πολιτική εξουσία σήμερα με όρους ψυχροπολεμικούς, όπου όλες οι αποφάσεις και διαδικασίες που συμβαίνουν οφείλουν να στριμωχτούν σε ένα ερμηνευτικό πλαίσιο σύμφωνα με το οποίο θα πρέπει σώνει και καλά να εξυπηρετούν μία εκ των δύο αντιμαχόμενων λογικών. Η πολιτική εξουσία σήμερα και ο τρόπος άσκησής της είναι αρκετά πιο ρευστός απ’ ότι στο παρελθόν και ο χαρακτήρας της είναι πάνω απ’ όλα διαχειριστικός . Αυτό που έχει  ονομαστεί ως «νεοφιλελεύθερη κυβερνολογική»,[i] δηλαδή οι κυρίαρχες διαδικασίες και λογικές πολιτικής διακυβέρνησης εντός του παρόντος οικονομικο-πολιτικού παραδείγματος, δε χαρακτηρίζεται τόσο πολύ από την προσκόλληση σε ιδεολογικές συνάφειες, αλλά περισσότερο από μία λογική διαχείρισης της εκάστοτε κατάστασης που θα προκύψει προς ίδιον όφελος. Με άλλα λόγια, η λογική της διαχείρισης έχει περισσότερο τακτικό αντί για  ιδεολογικό χαρακτήρα, έχει δηλαδή περισσότερο να κάνει με την επιθυμία έλεγχου διαδικασιών και της «μεταστροφής» γεγονότων προς ίδιον όφελος και λιγότερο με την επιβολή ενός συγκεκριμένου μοντέλου, το  οποίο είναι προαποφασισμένο και αναπτύσσεται στη βάση ενός «συγκροτημένου» ιδεολογικού πλαισίου. Με αυτό το σκεπτικό δε θα πρέπει να εκπλαγούμε αν η Ε.Ε. τακτικά στηρίξει, για τους δικούς της λόγους και για λόγους επιβίωσης, επαναστάσεις τις οποίες  αποκαλούμε σήμερα «ταξικές» ή αν, αντίθετα, συνηγορήσει στην καταστολή ναζιστικών κομμάτων και οργανώσεων-  πράγμα που άλλωστε έγινε και με την Χ.Α.

Η προσπάθεια αποφυγής του διαρκούς άγχους ταυτοποίησης ενός οποιουδήποτε συμβάντος σύμφωνα με τι μπορεί να είναι «καλό» και τι «κακό» για τα επαναστατικά κριτήρια που θέτουμε, είναι επομένως χρήσιμη ώστε να μη τσουβαλιάζονται οι εξαιρετικά περίπλοκες διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στην Ουκρανία ή στη Βοσνία ως «ναζιστική» ή «ταξική» επανάσταση αντίστοιχα. Αυτό το άγχος άλλωστε, όπως υποστηρίζεται και παραπάνω, μπορεί να οδηγεί από τη μία σε φαινόμενα «πολιτισμικού ρατσισμού» ή/ και φετιχοποίηση «εθνών» και από την άλλη σε ερμηνευτικά σχήματα αποπροσανατολιστικά σε σχέση με τις υπάρχουσες κατανομές εξουσίας.

---

[i] Βλ. για παράδειγμα Rose, Nikolas Powers of Freedom: Reframing Political Thought New York: Cambridge University Press, 1999

Πηγή Nomadic universality

«Σιδηρούν παραπέτασμα»...

αναδημοσίευση από:

http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/215761,%C2%ABSidhroyn_parapetasma%C2%BB__.html

enikos.gr - Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko: «Σιδηρούν παραπέτασμα»...

H Ουκρανία σπαράσσεται. Ορισμένες σκόρπιες σκέψεις (ίσως όχι και τόσο σκόρπιες...):

   1) Ο τίτλος του άρθρου ήταν: «`Η τώρα ή ποτέ για την Ουάσιγκτον». Ιδού μερικά αποσπάσματα:

«Ο αμερικανικός στόχος στην Ουκρανία και τις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες είναι να επιβάλουν τον έλεγχό τους στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους αυτών των χωρών (...). Η ελίτ της Ουάσιγκτον βλέπει όλον τον κόσμο όπως ο πρώην πρόεδρος Ρίγκαν έβλεπε τη Λατινική Αμερική (...). Οι μέθοδοι του ψυχρού πολέμου εξακολουθούν λίγο πολύ να χρησιμοποιούνται (...). Την ώρα που ξεκινούσε η "βελούδινη επανάσταση" του 1989 ήμουν ο ίδιος βαποράκι, που μετέφερα βαλίτσες σε διαφωνούντες στην Ανατολική Ευρώπη με περιεχόμενο δεκάδων χιλιάδων δολαρίων. Έχω λοιπόν μια καλή ιδέα για το πόσα πολλά χρήματα και πόση ξένη βοήθεια χρειάστηκαν ώστε να ξεκινήσουν οι "αυθόρμητες επαναστάσεις" που εγκαθιστούσαν την "εξουσία του λαού" (...). Εάν η Ουκρανία γλιστρήσει στην τροχιά του ΝΑΤΟ, τότε η Ρωσία θα χάσει την πρόσβαση στις ναυτικές της βάσεις στη Μαύρη Θάλασσα και οι διαδρομές των ρωσικών πετρελαιοαγωγών και αγωγών αερίου θα περνούν από εδάφη που οι ΗΠΑ θα ελέγχουν πλήρως (...). Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να εξασφαλίσει το μεγαλύτερο δυνατό αβαντάζ πριν οδηγηθούν στην ανάγκη όπως ο Κάιζερ πριν από 80 χρόνια να αναφωνήσουν: "`Η τώρα ή ποτέ"».

   Αυτά τα εξόχως αποκαλυπτικά - όχι μόνο για τα όσα γίνονται στην Ουκρανία, σήμερα, αλλά για τα όσα έγιναν το 1989 στην Ανατολική Ευρώπη - δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «New Statesman», εδώ και δέκα χρόνια, στις 6/12/2004. Συγγραφέας του άρθρου, ένας πολύ γνωστός Βρετανός ιστορικός, ο Μαρκ Ελμοντ. Ένα - καθ' ομολογία του - από τα «βαποράκια» των μυστικών υπηρεσιών, που έφεραν την «ελευθερία» στην Ανατολική Ευρώπη και χρηματοδότησαν τις«βελούδινες επαναστάσεις» με βαλίτσες γεμάτες δολάρια...

*

   2) Πάλι πριν από δέκα χρόνια, το αμερικανικό ινστιτούτο στρατηγικών προβλέψεων, το «Stratfor», περιέγραφε τις τότε εξελίξεις στη Γεωργία ως εξής:«Έχοντας υπό τον έλεγχό της τη Γεωργία, η Ουάσιγκτον κατέχει την αρτηρία από την οποία μπορούν να διέλθουν οι ενεργειακοί πόροι της Κασπίας προς τη Δύση, παρακάμπτοντας τη Ρωσία. Από στρατιωτικής άποψης, επίσης, ο αμερικανικός έλεγχος επί της Γεωργίας σημαίνει ότι, πρώτον, αμερικανικός στρατός θα βρίσκεται πολύ κοντά στο ρωσικό έδαφος και στα κοιτάσματα της Κασπίας, δεύτερον, σημαίνει προσφορά δυνατότητας απαγκίστρωσης από Ιράκ...»(«Ριζοσπάστης», 27/11/2003).

   Εκείνες οι διαπιστώσεις εξηγούσαν σε μεγάλο βαθμό τις τότε εξελίξεις στη Γεωργία. Με τον συνηθισμένο αμερικανικό κυνισμό, οι αναλυτές του «Stratfor» έλεγαν ξεκάθαρα πως η «ανάφλεξη» στη Γεωργία δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια μάχη μεταξύ της φιλορωσικής φατρίας του Σεβαρντνάντζε και της φιλοαμερικανικής κλίκας της αντιπολίτευσης και το ότι η σύγκρουση δεν εξελίχθηκε σε εμφύλιο στη Γεωργία οφειλόταν, πολύ απλά, στο γεγονός πως η Μόσχα υποχώρησε ένα βήμα από το «ζωτικό» της χώρο. Μια ματιά στο χάρτη της περιοχής εξηγεί γιατί η παραπάνω ιστορία επαναλαμβάνεται, τώρα πια στην Ουκρανία...

*

   3) Ήταν 16/4/2003 όταν επικυρώθηκε η ένταξη των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, στην ΕΕ. Ο Εσθονός πρωθυπουργός δήλωσε: «Έχουμε πίστη στην οικονομία της αγοράς, είναι ένα όφελος που το είχαμε στερηθεί στο παρελθόν». Η Λετονή πρόεδρος δήλωσε: «Μπαίνει τέρμα στις ιστορικές περιπέτειες της χώρας μου και στα χτυπήματα του πεπρωμένου». Ο Ούγγρος πρωθυπουργός δήλωσε: «Υποφέραμε πολύ επί 50 χρόνια. Σήμερα αισθανόμαστε μεγάλη ανακούφιση». Ο Λιθουανός πρόεδρος δήλωσε: «Η σημερινή μέρα θα μείνει στην ιστορία». Ο Σλοβάκος πρόεδρος δήλωσε: «Ζήσαμε πίσω από τοσιδηρούν παραπέτασμα και μας φαίνεται παράξενο που ξαναγυρίζουμε στην Ευρώπη». Όσο για τον τότε προεδρεύοντα της ΕΕ – ήταν ο κ.Σημίτης - σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε ανήμερα της φιέστας για την προς ανατολάς διεύρυνση της ΕΕ, υποστήριζε: «Σήμερα οι Ευρωπαίοι πολίτες απολαμβάνουν υψηλό βιοτικό επίπεδο, έχουν προηγμένη οικονομία, υψηλά επίπεδα κοινωνικής προστασίας και συνοχής, μια πιο δίκαιη κοινωνία»...

   Έχουν περάσει είκοσι πέντε σχεδόν χρόνια από την πτώση του σοσιαλισμού και δέκα χρόνια από την επίσημη συμμετοχή των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στην ΕΕ. Τώρα πια τα στοιχεία είναι «μετρήσιμα»: α) Η «δημοκρατία» που τους έταζαν ισοδυναμεί με την αναστύλωση μνημείων του ναζισμού σε μια σειρά από αυτές τις χώρες, με κυνήγι μαγισσών και διώξεις για πολιτικά φρονήματα, με εθνικές εκκαθαρίσεις και πογκρόμ για τεράστιες μάζες πληθυσμών,β) η «ελευθερία» που τους υπόσχονταν εκφράστηκε με την ανακήρυξη των χωρών αυτών στη «νέα Ευρώπη» των υποταγμένων στο άρμα των «προθύμων» του Μπους. Τα εδάφη τους έγιναν χώροι εγκατάστασης των ευρωπαϊκών «Γκουαντάναμο» των ΗΠΑ, γ) Η «οικονομική ευμάρεια» αντανακλάται στα εκατομμύρια των ανέργων και στα δεκάδες εκατομμύρια των φτωχών. Η λεηλασία είναι πλήρης: Το επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης των χωρών αυτών βρίσκεται κάτω από τα επίπεδα του 1989 (!) και οι μισές από αυτές τις χώρες έχουν πέσει στα νύχια του ΔΝΤ. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της «σωτηρίας» των χωρών αυτών από το «παραπέτασμα»...

*

   4) Ας επιστρέψουμε στην Ουκρανία. Θα χρειαστεί το ημερολόγιο να δείξει  73 χρόνια πίσω: Τον Ιούνιο του 1941 ο Χίτλερ επιτίθεται στην Σοβιετική Ένωση. Η«Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών» που έχει ιδρυθεί από το 1929, περνά ανοιχτά στην υπηρεσία των ναζί. Ένα χρόνο αργότερα, το 1942, η «Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών», υπό την καθοδήγηση των ναζί,  μετεξελίσσεται στον λεγόμενο «Ουκρανικό Στασιαστικό Στρατό». Διακηρυγμένος στόχος του είναι η εξόντωση των αντιφασιστών παρτιζάνων που δρούσαν στην Ουκρανία και η διενέργεια εκκαθαριστικών επιχειρήσεων κατά των σοβιετικών ανταρτών, κατά του Κόκκινου στρατού, κατά των κομμουνιστών, των Εβραίων, των Πολωνών. Ο εξοπλισμένος από τους ναζί «Ουκρανικός Στασιαστικός Στρατός» μετά τις αρνητικές για τους Γερμανούς εξελίξεις του πολέμου ισχυρίστηκε ότι «ανεξαρτητοποιήθηκε» από τους ναζί και ότι θα τους... πολεμούσε. Στην πραγματικότητα συνέχισε να διαπράττει κατά χιλιάδες τα μακάβρια εγκλήματα εναντίον του σοβιετικού λαού. Στην Ουκρανία υπάρχουν πάνω από 50 μνημεία για τα θύματα των μαζικών δολοφονιών που διέπραξε ο «Ουκρανικός Στασιαστικός Στρατός».

   Σήμερα, οι φασίστες, οι ναζί του «Ουκρανικού Στασιαστικού Στρατού» πρωταγωνιστούν στα γεγονότα στην Ουκρανία. Ποζάρουν σαν «πατριώτες» και οπαδοί της «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας». Αλλά όπως σημειώνει στον «Guardian» ο αρθρογράφος Σέουμας Μίλνε «...αυτοί που συρρέουν στους δρόμους της πρωτεύουσας, δεν ενδιαφέρονται και πολύ για την δημοκρατία και τους θεσμούς της, καθώς στον σκληρό πυρήνα των διαδηλωτών δρουν ακροδεξιοί εθνικιστές».  Δρουν – ακόμα και ένοπλα - ως χαϊδεμένα παιδιά των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον...

*

   5) Στην Ουκρανία πριν από δέκα χρόνια, από τη μια βρισκόταν - και τότε - ο εκλεκτός του Πούτιν. Από την άλλη, ήταν ο άνθρωπος της Ουάσιγκτον, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Στη μέση - και τότε - ο ουκρανικός λαός. Διχασμένος. Έτοιμος να ματώσει είτε για τον άνθρωπο του Μπους (τότε), είτε για τον εκλεκτό των Ρώσων. Όπως πριν από δέκα χρόνια, έτσι και σήμερα, η Ουκρανία θυμίζει τα προτεκτοράτα της πρώιμης αποικιοκρατικής περιόδου, όταν η πολιτική διαμάχη εξελισσόταν ανάμεσα σε «αγγλόφιλους», «ρωσόφιλους», «γαλλόφιλους». Τμήματα της άρχουσας τάξης της χώρας συγκρούονται μεταξύ τους προκαλώντας μακελειό. Το ένα τμήμα  βλέπει τα συμφέροντά του να ταυτίζονται με την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Το άλλο  ταυτίζεται με την καπιταλιστική Ρωσία. Η σύγκρουση ήδη έχει πάρει χαρακτηριστικά τραγωδίας με τους Ευρωπαίους, τους Αμερικάνους και τους Ρώσους να λύνουν τους ανταγωνισμούς τους για τον έλεγχο των αγορών, των πρώτων υλών και των δικτύων μεταφοράς της χώρας με όρους εμφυλίου πολέμου!

   Θα το επαναλάβουμε: Σε αυτή τη σύγκρουση, πλατιά λαϊκά στρώματα του ουκρανικού λαού αντιπαρατίθενται αιχμαλωτισμένα κάτω από ξένη σημαία:Ένα μέρος τους σηκώνει τη φιλορωσική σημαία, δηλαδή τη σημαία των Ρώσων ολιγαρχών και των Ουκρανών συνεταίρων τους. Το άλλο μέρος  σηκώνει τη φιλοευρωατλαντική σημαία, δηλαδή τη σημαία της Μέρκελ, του Ομπάμα και των δικών τους Ουκρανών συνεταίρων.

*

   Στα 25 χρόνια από την «απελευθέρωση», από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος» κι από το «Τέλος της Ιστορίας», η ιστορία της Ουκρανίας, του μεγαλύτερου ενεργειακού κόμβου προς την Ευρώπη, γράφεται – όπως συνέβη πριν με τη Γιουγκοσλαβία - με το αδικοχαμένο αίμα του λαού της. Ενός λαού παγιδευμένου στις συμπληγάδες της διαμάχης αν θα καταστεί «υπήκοος» είτε της καπιταλιστικής ένωσης με τη Ρωσία, είτε της καπιταλιστικής ένωσης με την ΕΕ.

  Στα 25 χρόνια από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος», που θα έφερνε τον «ελεύθερο κόσμο» και που οι πολίτες θα «απολάμβαναν τα αγαθά του τέλους του πεντηκονταετούς ψυχρού πολέμου», η ανθρωπότητα παρακολουθεί τη μια σφαγή μετά την άλλη. Νέοι πόλεμοι, νέες επεμβάσεις, νέοι χάρτες. Οι ίδιοι, πάντα, στόχοι: Επιβολή και διαιώνιση της κυριαρχίας με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο.

   Στα 25 χρόνια από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος», οι πολιτικές μαριονέτες των «απελευθερωτών» που έχουν κάτσει στο σβέρκο των λαών αυτών των χωρών, τα λαμόγια του «μετακομμουνιστικού παραδείσου» και οι ύαινες του ιμπεριαλισμού ρίχνουν όλα τους τα όπλα στη μάχη για την επικράτησης των αιματοβαμμένων τους συμφερόντων: Από τα υποβολεία της λαϊκής διχόνοιας μέχρι τα πολυβολεία της κρατικής καταστολής, των φασιστκών συμμοριών και των ελεύθερων σκοπευτών.   

*

   Σημείωση: Εκείνος που πρώτος στην Ιστορία χρησιμοποίησε τον άθλιο όρο «σιδηρούν παραπέτασμα» ήταν ο Γκαίμπελς! Ο Γκαίμπελς ήταν αυτός, που στο τελευταίο του ραδιοφωνικό μήνυμα, στις 12/2/1945, από το ραδιοφωνικό σταθμό του Βερολίνου, και ενώ ο Κόκκινος Στρατός τσάκιζε το φίδι του φασισμού, εκτόξευσε για πρώτη φορά μέσα στον επιθανάτιο ρόγχο του ναζισμού τη φράση «σιδηρούν παραπέτασμα». Έκτοτε, η «δημοκρατική Δύση» την υιοθέτησε και διά του Τσόρτσιλ την κατέστησε προμετωπίδα της αστικής προπαγάνδας. Αυτός είναι ο τροφοδότης του λεξιλογίου των μαφιόζων, των ολιγαρχών και των εκλεπτυσμένων Δυτικών. Ο Γκαίμπελς!

ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΥΡΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΠΟΥ ΑΝΕΜΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΚΙΕΒΟ…

Toυ ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

«Όποιος δεν θυμάται την ιστορία, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.» 

(George Santayana)

Αν προσέξει κάποιος τις φωτογραφίες από το Κίεβο, θα παρατηρήσει χιλιάδεςκοκκινόμαυρες σημαίες ανάμεσα στις μπλέ με κίτρινο σημαίες του «Свобода». Οι σημαίες αυτές δεν είναι σύμβολα αναρχοκομουνιστικών ομάδων βέβαια αλλά νοσταλγών- οπαδών του UPA (επαναστατικός στρατός της Ουκρανίας -Українська Повстанська Армія, УПА), και τουStepan Bandera (Степан Андрійович Бандера, 1909-1959) επικεφαλή της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN).

Το Νοέμβριο του  1939,και κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα,  περίπου800 Ουκρανοί εθνικιστές άρχισαν να εκπαιδεύονται από τους Ναζί στο στρατόπεδο Abwehr . Κατά τις πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου, ο Bandera έστειλε ομάδα  στο Lviv με  οδηγίες για την προετοιμασία  ένοπλης εξέγερσης κατά τη διάρκεια της γερμανικής εισβολής.  Την άνοιξη του 1940 η OUN έλαβαν 2,5 εκατομμύρια μάρκα για ανατρεπτικές δραστηριότητες στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ.

Στις 30 Ιουνίου 1941, με την άφιξη των ναζιστικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, ο Bandera και η OUN-B ανακηρύξαν ανεξάρτητο ουκρανικό κράτος το οποίο «θα

συνεργαστεί στενά με την Εθνική-Σοσιαλιστική Μεγάλη Γερμανία , υπό την ηγεσία του ηγέτη της Αδόλφου Χίτλερ που σχηματίζει μια νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη και τον κόσμο» (Όπως αναφέρεται στο κείμενο της « πράξης Διακήρυξης της Ουκρανικής Κρατικής Υπόστασης ".

(Χαρακτικό της ΟUN-B , κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο)

(Φωτογραφίες των ακροδεξιών διαδηλωτών στο Κίεβο)

«Εμείς θα δώσουμε τα κεφάλια σας στα πόδια του Χίτλερ» έγραφε ένα φυλλάδιο του ΟUN απευθυνόμενο στους Ουκρανούς-Εβραίους.
Οι σχέσεις μεταξύ της Ναζιστικής Γερμανίας και του OUN-Β κλονίστηκαν λόγω των φιλοδοξιών του  Bandera Τον Ιανουάριο του 1942,ο  Bandera μεταφέρθηκε σε φυλακή κράτησης κρατουμένων  «υψηλού προφίλ».

Στα τέλη Φεβρουαρίου του 1943 ξεκίνησε εθνοκάθαρση του πολωνικού στοιχείου από τον UPA και διήρκεσε μέχρι το τέλος του 1944. Τον Ιούνιο του 1943, ο Dmytro Klyachkivsky επικεφαλής διοικητής του UPA έδωσε διαταγή  να εξοντώσουν όλους τους άνδρες  που ζούσαν στην Volhynia. Στις 11 Ιούλη 1943 μονάδες UPA περικύκλωσαν και επιτέθηκαν σε 150 χωριά. Τα δεκάδες χιλιάδες θύματα, ανεξάρτητα από την ηλικία ή το φύλο  βασανίστηκαν μέχρι θανάτου.

Τον Απρίλιο του 1944 ο Bandera άρχισε συνομιλίες με τον γερμανικό στρατό για τη διενέργεια  σαμποτάζ εναντίον του σοβιετικού στρατού. Οι Γερμανοί παρείχαν στη OUN-B και UΡA εξοπλισμό και πράκτορες του εκπαιδεύτηκαν,  για τη διεξαγωγή  τρομοκρατικών δραστηριοτήτων στο σοβιετικό έδαφος. Στελέχη της OUN-Β, μεταφέρθηκαν  αεροπορικώς μέχρι τις αρχές του 1945 πίσω από τις σοβιετικές γραμμές.

Μετά τον πόλεμο ο Bandera έζησε στο Μόναχο. Οι Βρετανικές μυστικές τον χρησιμοποίησαν  για τη συγκέντρωση πληροφοριών και την οργάνωση ένοπλου αγώνα στο σοβιετικό έδαφος. Το 1953 συνδέθηκε με την Δυτικο-γερμανική Υπηρεσία Πληροφοριών (BND) με σκοπό την στρατολόγηση ουκρανών στο έδαφος της ΕΣΣΔ.  Στις 14 Οκτωβρίου 1959, ο Bandera είχε γεύμα με ανώτερους αξιωματούχους  της BND για να συζητήσουν την επέκταση των δραστηριοτήτων στην Ουκρανία. Την επόμενη μέρα η KGB δολοφόνησε τον Bandera στην πολυκατοικία του.

Ο UPA παρέμεινε ενεργός και πολέμησε  εναντίον της  Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας μέχρι το 1947, καθώς και κατά της Σοβιετικής Ένωσης μέχρι το 1949. Το 1948, οι σοβιετικές αρχές  είχαν σημαντικές νίκες εναντίον του UPA και γι αυτό στις 3 Σεπτέμβρη 1949 ο διοικητής του Shukhevych εξέδωσε διαταγή για τη διάλυση των μονάδων του UPA  και την ένταξη του προσωπικού της UPA στο OUN (Β). Αλλά οι σποραδικές του ενέργειες συνεχίστηκαν. Σύμφωνα με τις σοβιετικές αρχές  το 1952 ο UPA / OUN είχε 84 μονάδες μάχης και  αποτελούταν από 252 άτομα. Ο τελευταίος διοικητής του  UPA, ο Vasyl Kuk , συνελήφθη στις 24 Μαΐου 1954. Η τελική εκκαθάριση των ενόπλων μονάδων  επιτεύχθηκε το 1956.

Ο  UPA δολοφονούσε ακόμη και ιερείς όπως ο Mητροπολίτης  Oleksiy  της Ουκρανικής  Αυτόνομης Ορθόδοξης Εκκλησίας . 

Το 1951 η CIA εκτιμούσε ότι περίπου 35.000 μέλη και στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος  είχαν δολοφονηθεί από τον UPA κατά την περίοδο μετά το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.

Τα Επίσημα Σοβιετικά στοιχεία για τις απώλειες κατά την περίοδο 1944-1953 αναφέρουν 30.676 άτομα.  Ανάμεσά τους   241 στελέχη του  κόμματος, 205 στελέχη της Κομσομόλκαι 2.590 μέλη των μονάδων αυτοάμυνας. Οι υπόλοιπες απώλειες ήταν μεταξύ των αμάχων, συμπεριλαμβανομένων  15.355 αγροτών και κολχόζνικων.

www.iskra.gr Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014