Το άγριο πρόσωπο του ουκρανικού εθνικισμού

Διαδηλωτές διαλύουν σε κομμάτια τον λιθόστρωτο δρόμο
για να τα εκσφενδονίσουν κατά των αστυνομικών δυνάμεων.

Από την πρώτη στιγμή που άρχισαν οι διαδηλώσεις εναντίον του Γιανουκόβιτς, ένα καινούργιο πολιτικό ρεύμα εκτοξεύθηκε στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας: ο λεγόμενος «Δεξιός Τομέας» (PravySektor).

Ντυμένοι με στολές παραλλαγής, κρατώντας λοστούς και ρόπαλα, τα μέλη του πρωτοστάτησαν στην κατάληψη του δημαρχείου του Κιέβου, στις επιθέσεις με μολότοφ εναντίον αστυνομικών και στις εφόδους εναντίον κρατικών και κομματικών κτιρίων. Η γέννηση του εν λόγω ρεύματος, μόλις τον περασμένο Νοέμβριο, παραμένει ανεξιχνίαστο αίνιγμα. Οι φερόμενοι ως ηγέτες του ήταν μέχρι πρότινος παγκοσμίως άγνωστοι, όπως άγνωστοι παραμένουν οι χρηματοδότες του.

Σύμφωνα με τα ουκρανικά μέσα ενημέρωσης, οι «ακτιβιστές» του στρατολογήθηκαν κυρίως από λούμπεν στοιχεία και φανατικούς των γηπέδων, ενώ στις γραμμές του ενσωματώθηκαν προϋπάρχουσες ακροδεξιές ομάδες, όπως η «Τρίαινα» και οι «Ουκρανοί
Πατριώτες». Όπως προκύπτει από το επίσημο μανιφέστο του «Δεξιού Τομέα», στόχος του δεν είναι η ένταξη της Ουκρανίας στην Ε.Ε., την οποία χαρακτηρίζει «καταπιεστή των εθνών», αλλά «η καταστροφή του σκελετού του κράτους» και «η αυστηρή τιμωρία των προδοτών και όσων εμποδίζουν την επαναστατική ενέργεια των μαζών».

Ήδη, στις 7 Φεβρουαρίου, ο φερόμενος ως ηγέτης του «Δεξιού Τομέα», Ντιμίτρο Γιάρος, με συνέντευξή του στο αμερικανικό περιοδικό ΤΙΜΕ, δήλωσε ανοιχτά και ξάστερα ότι το κίνημά του προετοιμάζεται για ένοπλη εξέγερση και έχει ήδη συγκεντρώσει αρκετά αποθέματα όπλων για τον σκοπό αυτό.

Προχθές το πρωί, ήταν ο «Δεξιός Τομέας» που πρωτοστάτησε στις βίαιες επιθέσεις εναντίον αστυνομικών –10 από τους οποίους έχασαν τη ζωή τους– και καλούσε μέσω Διαδικτύου τους οπαδούς του να κατέβουν με τα όπλα στο κέντρο του Κιέβου.

Αν ο «Δεξιός Τομέας» είναι ο ένοπλος βραχίονας της Ακροδεξιάς, το κόμμα «Ελευθερία», του Ολέγκ Τιαγκνιμπόκ, είναι ο κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος. Κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Κίεβο, ο Αμερικανός γερουσιαστής Τζον Μακέιν «υιοθέτησε» πολιτικά τον Τιαγκνιμπόκ, όπως και τους άλλους δύο πολιτικούς από την ηγετική τρόικα της αντιπολίτευσης (Βιτάλι Κλίτσκο και Αρσένι Γιατσένιουκ), ως δημοκράτες που μάχονται για τις ευρωπαϊκές αξίες εναντίον ενός απολυταρχικού καθεστώτος. 

Παρέλειψε, ωστόσο, να σημειώσει ότι το κόμμα του Τιαγκνιμπόκ λεγόταν μέχρι πρόσφατα... Εθνικοσοσιαλιστικό, είχε σήμα μια παραλλαγή της σβάστικας και ανήμερα την Πρωτοχρονιά οργάνωσε λαμπαδηφορία ναζιστικής έμπνευσης προς τιμήν του Στέπαν Μπαντέρα: του διαβόητου ηγέτη του Εξεγερμένου Ουκρανικού Στρατού, που κήρυξε την ανεξαρτησία της δυτικής Ουκρανίας το 1941, κατά την επέλαση των ναζί εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης.

Στη μαύρη λίστα

Ας σημειωθεί ότι το διεθνές Κέντρο Βίζενταλ για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού κατέταξε το κόμμα «Ελευθερία» στην πέμπτη θέση της μαύρης λίστας των ανά τον κόσμο αντισημιτικών μορφωμάτων. Ο ίδιος ο Τιαγκνιμπόκ έχει δηλώσει ότι για την κακοδαιμονία της Ουκρανίας ο υπ’ αριθμόν ένα υπεύθυνος είναι η «ρωσοεβραϊκή μαφία». 

  Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου                                   
αριστερη αντεπιθεση

Πηγή:Καθημερινή

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Θριαμβευτικοί ήταν οι τόνοι του εξάστηλου τίτλου της δεύτερης σελίδας της γαλλικής εφημερίδας «Λε Μοντ» στο φύλλο της που κυκλοφόρησε το απόγευμα της Δευτέρας: « Η Γερμανία παίρνει στα χέρια της την ουκρανική κρίση»! « Η Ανγκελα Μέρκελ επρόκειτο να δεχτεί τους δύο κύριους αντιπάλους του Βίκτορ Γιανουκόβιτς» πληροφορούσε τους δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες της ο επίσης εξάστηλος υπότιτλος, καθώς η εφημερίδα είχε τυπωθεί δύο – τρείς ώρες πριν πραγματοποιηθεί η συνάντηση. Η ανταπόκριση της γερμανικής εφημερίδας από
το Βερολίνο άρχιζε διθυραμβικά: « Η θέληση της Γερμανίας να επιβεβαιωθεί στη διπλωματική σκηνή αρχίζει από την ανατολική γειτονιά της… Ο Βιτάλ Κλίτσκο και ο Αρσένι Γιατσενιούκ ( του κόμματος της φυλακισμένης αντιπάλου του Ουκρανού Προέδρου Γιανουκόβιτς, Γιούλια Τιμοσένκο) είχαν ήδη προσκληθεί την 1^η Φεβρουαρίου στη συνδιάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου. Είναι άξιο αναφοράς «ότι τότε είχαν συναντήσει τον Αμερικάνο Υπουργό Εξωτερικών Φράνκ-Βάλτερ Σταινμάγερ και τον γάλλο ομόλογό τους Λοράν Φαμπιούς» τόνιζε η γαλλική εφημερίδα. Σε περίοπτη θέση στην ίδια σελίδα η Μόντ είχε έναν ακόμη εντυπωσιακό τίτλο: « Η Γερμανία βρίσκεται σε διαδικασία απόκτησης ενός κύρους που θα την κάνει τον πιλότο της ευρωπαικής διπλωματίας;» Δώδεκα ώρες αργότερα, την Τρίτη το πρωί, ο πρωτοσέλιδος τίτλος των Ταιμς της Νέας Υόρκης που αναφερόταν στην Ουκρανία εμφάνιζε τη σύγκρουση εκεί ως διελκυστίνδα ανάμεσα στη γερμανική και στη ρωσική πολιτική: « Η Ρωσία χρησιμοποιεί τη βοήθεια για να αποκρούσει την κίνηση του Βερολίνου στην Ουκρανία», υπογράμμιζε.
Το ρεπορτάζ της κορυφαίας αμερικανικής εφημερίδας άρχιζε εξαίροντας τη γερμανική ανάμειξη στην Ουκρανία: « Καθώς η Γερμανία ξεδίπλωσε μια ασυνήθιστα υψηλού επιπέδου υποδοχή των δύο κύριων ηγετών της αντιπολίτευσης στην Ουκρανία τη Δευτέρα, η Ρωσία έκανε μια αντιπαραθετική κίνηση στην πολιτική διελκυστίνδα με μια χρηματική χειρονομία υποστήριξης της κυβέρνησης του προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Στο Βερολίνο η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ είχε στην καγκελαρία την πρώτη γνωστή συνομιλία της με τους δύο Ουκρανούς πολιτικούς, τον Αρσένι Γιατσενιούκ και τον Βιτάλι Κλίτσκο.. Η Μέρκελ συναντήθηκε για περισσότερη από μια ώρα με τους Ουκρανούς οι οποίοι εξέφρασαν και οι δύο ευγνωμοσύνη για την προσοχή της πιο σημαντικής εθνικής ηγέτιδος της Ευρώπης πριν κατευθυνθούν σε συνάντηση με τον Υπουργό Εξωτερικών Φράνκ- Βάλτερ Σταινμάγερ» ανέφερε το ρεπορτάζ των Ταιμς της Νέας Υόρκης.
Εντυπωσιάζει επίσης η σύμπτωση ότι τόσο η γαλλική Μόντ όσο και οι αμερικανικοί Νιου Γιορκ Τάιμς ανέφεραν το πασίγνωστο φυσικά σε εκατομμύρια Γερμανούς , αλλά παντελώς άγνωστο σε εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους γεγονός ότι από την αρχή της ουκρανικής κρίσης ο Βιτάλι Κλίτσκο έχει …καθημερινή στήλη στη Μπίλντ, τη μεγαλύτερης κυκλοφορίας εφημερίδα της Γερμανίας, αν και κατωτάτου όντως επιπέδου, χυδαίου πολιτικού χαρακτήρα. Αυτό όμως που χτυπάει στο μάτι είναι η παρείσφρηση της ασήμαντης λέξης γνωστής για τις συνομιλίες της Μέρκελ με τους Ουκρανούς Κλίτσκο και Γιατσενιούκ.
Για τον έμπειρο αναλυτή αυτό σημαίνει ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν ενημερώσεις τους Τάιμς της Ν. Υόρκης πως έχουν προηγηθεί και μυστικές συναντήσεις της Μέρκελ με τους Ουκρανούς ηγέτες της αντιπολίτευσης και η αμερικανική εφημερίδα καρφώνει τους Γερμανούς με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο!
Η υποψία ότι οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί είχαν ως πρώτιστο μέλημα όχι να προκαλέσουν θαυμασμό ή επιδοκιμασία για την αποφασιστικότητα ανάμειξης του Βερολίνου, αλλά να καρφώσουν (!) τους Γερμανούς, γίνεται αμέσως βεβαιότητα όταν παρατηρήσει κανείς δύο γεγονότα. Πρώτον, Δευτέρα έγινε η συνάντηση της Μέρκελ με τους δύο ηγέτες της ουκρανικής αντιπολίτευσης και την επόμενη ημέρα , την Τρίτη, έγινε κόλαση στο Κίεβο με 25 νεκρούς! Τρείς νεκροί υπήρχαν στην Ουκρανία μετά από δύο μήνες αναταραχής , είκοσι πέντε νεκροί σε μια και μόνη μέρα μετά τη συνάντηση με τη Μέρκελ! Δεύτερον, διαβάσαμε εκνευριστικά αναλυτικά τη συντηρητική γερμανική εφημερίδα « Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε» για να βρούμε κάποια αναφορά στη συνάντηση αυτή τόσο την ημέρα που έγινε όσο και την επομένη. Διαβάσαμε χιλιάδες λέξεις αναφερόμενες στην Ουκρανία, αλλά για τη συνάντηση.. τίποτα! Τίποτα εκτός από μια φράση στο τέλος ενός ασήμαντου κομματιού: « Ο ιδιαίτερος ρόλος της Γερμανίας έγινε επίσης διακριτός μέσω της ανακοίνωσης ότι ο Γιατσενιούκ και ο Κλίτσκο θα επισκεφτούν σήμερα την καγκελάριο Μέρτκελ στο Βερολίνο» Αυτό ήταν όλο!!
*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Έφυγε από τη ζωή ο Σάκης Μπουλάς

Την τελευταία του πνοή άφησε στο νοσοκομείο «Υγεία» ο σπουδαίος και αγαπημένος ηθοποιός και τραγουδοποιός Σάκης Μπουλάς, έπειτα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. «Ο χαρισματικός καλλιτέχνης καθ’ όλη τη διάρκεια της νοσηλείας του επέδειξε γενναιότητα και αξιοπρέπεια», γράφει τοιατρικό ανακοινωθέν του νοσοκομείου.

Ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους καλλιτέχνες στην Ελλάδα, με κύρια χαρακτηριστικά τη φευγάτη νοοτροπία, το χιούμορ, την αγάπη για τη δουλειά και τους φίλους του, πάλεψε μέχρι το τέλος.

Λόγω της μάχης με τον καρκίνο διέκοψε μόλις πρόσφατα τις εμφανίσεις του στην Ακτή Πειραιώς, όπου συμμετείχε στην μουσική παράσταση «Γκαγκαντίν : Οι γενναίοι της νύχτας», πλάι στους Διονύση Σαββόπουλο, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και Γιάννη Ζουγανέλη.
Μιλώντας στον Ant1 ο Δημήτρης Σταρόβας ανέφερε ότι ο Σάκης Μπουλάς ήταν δυνατός και ότι ήταν παρήγορο πως δεν υπέφερε πολύ. «Έζησε σε μία ζωή όσα άλλοι ζουν σε πολλές» ανέφερε και στην ερώτηση για το ποια πράγματα θα του λείψουν περισσότερο μίλησε για τις πλάκες που έκαναν και τις διακοπές τους.
Μιλώντας στο Mega, o Πέτρος Φιλιππίδης είπε ότι πέθανε με τους φίλους του κοντά. «Ξέραμε ότι θα φύγει και θέλαμε να φύγει όσο πιο χαρούμενος κι ευτυχισμένος» σημείωσε.
«Σαν ψέμα μου φαίνεται. Είχα μιλήσει μαζί του. Δεν έβγαινε η φωνή του. Μέχρι το τέλος δούλευε σαν μυρμήγκι. Ζητούσε με μανία τους φίλους του» ανέφερε ο Λάκης Παπαδόπουλος.
Διαβάστε την τελευταία του συνέντευξη στα Νέα
Η ζωή του
Ο Σάκης Μπουλάς γεννήθηκε στο Κιλκίς, στις 11 Μαρτίου 1954, αλλά η καταγωγή του είναι από τον Πειραιά όπου και μεγάλωσε. Όταν ήταν μικρός, οι γονείς του τον παρότρυναν να γίνει δικηγόρος λόγω της άνεσης που παρουσίαζε στον λόγο, όμως αυτός επέλεξε το τραγούδι και την υποκριτική. Παλαιότερα, ήταν ιδιοκτήτης ενός καταστήματος με έπιπλα.
Μαζί με τους Γιάννη Ζουγανέλη, Νικόλα ‘Ασιμο, Θάνο Αδριανό και Περικλή Χαρβά, δημιούργησαν το πρώτο Μουσικό καφενείο στην Ελλάδα με το όνομα “Σούσουρο“, χρησιμοποιώντας τη φόρμα του γερμανικού πολιτικού καμπαρέ, όπου για πρώτη φορά συνδυάστηκε μουσική με θέατρο και διάφορα δρώμενα.
Παρόμοια δουλειά έγινε αργότερα στο “Αχ Μαρία“ στα Εξάρχεια, τη θρυλική σκηνή όπου για δέκα χρόνια λειτούργησε μια παρέα με ανατρεπτικότητα, χιούμορ και αγάπη στη μουσική.
Ο Σάκης Μπουλάς μαζί με τους Γιάννης Ζουγανέλη, Ισιδώρα Σιδέρη, Λάκη Παπαδόπουλο, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Σοφία Βόσσου αλλά και μια ευρύτερη παρέα δημιουργών που κατά καιρούς συμμετείχαν στα προγράμματα του εξαρχειώτικου στεκιού – έγραψαν τη δική τους σελίδα στον αθηναϊκό μουσικό χάρτη από το 1980 μέχρι το 1990.

Στην μικρή οθόνη, εμφανίστηκε σε πολλές εκπομπές ξεκινώντας από την ΕΡΤ και το Graffity μαζί με τονΓιάννη Ζουγανέλη. Παρουσίασε τηλεπαιχνίδια όπως το «Κάνε ότι κάνω» και αργότερα το 2000 πρωταγωνίστησε στην κωμική τηλεοπτική σειρά με τίτλο «Δέκα Λεπτά Κήρυγμα».
Άλλες γνωστές σειρές που πρωταγωνίστησε ή συμμετείχε είναι: “Κουφώματα” (1988) , Δέκα λεπτά κήρυγμα (2000-2003), Τα Τετράγωνα των Αστέρων (2003), Σαββατογεννημένες (2003-2004), Ας Πρόσεχες (2004-2005), Πενήντα-Πενήντα (2005-2007), 7 Θανάσιμες Πεθερές (2006-2007), Εντιμότατοι κερατάδες (2006-2007), Ο Τζίτζικας και ο Μέρμηγκας (2007-2008), Φίλα το βάτραχο σου (2007-2009), Μπελάς ΤV (2008-2009), Εργαζόμενη Γυναίκα (2009), Η Οικογένεια βλάπτει (2009-2010) και Πενήντα-Πενήντα (3ος κύκλος) (2010-2011).
Στον κινηματογράφο, η πρώτη του εμφάνιση ήταν το 1981. Οι ταινίες στις οποίες συμμετείχε ή είχε βασικούς ρόλους είναι: Ο Δράκουλας των Εξαρχείων (1981), Ντελίριο (1983), Η Πόλη ποτέ δεν κοιμάται (1984), Τηλεκανίβαλοι (1987), Πατρίς Ληστεία Οικογένεια (1987), Ας περιμένουν οι γυναίκες (1998), Η Αγάπη είναι ελέφαντας (2000), Λουκουμάδες με Μέλι (2004), Ηθικόν Ακμαιότατον (2005), Το φιλί της ζωής (2007), Μαφιόζοι στο Αιγαίο (2008), Πεθαίνω για σένα (2009), Μια φορά και ένα μωρό (2011).

Ο Σάκης Μπουλάς ως τραγουδιστής, είχε κυκλοφορήσει πέντε προσωπικούς δίσκους : Μπουλάς-Ελλάς (1986), Σάκης Μπουλάς (maxi single) “Ali Baba” (μουσική Μιχάλης Ρακιντζής) (1987), “Ας πρόσεχες” (album) (μουσική Μιχάλη Ρακιντζή) (1987), Ζαμανφού (1992), Έκθεση ιδεών” με τον Γιάννη Ζουγανέλη (2000). Ενώ συμμετείχε και σε πολλούς δίσκους άλλων ερμηνευτών όπως στους : Ανεπίδοτα Γράμματα του Μιχάλη Γρηγορίου με την Αφροδίτη Μάνου, Καντάτα για την Μακρόνησο του Θ. Μικρούτσικου, Λουκιανού διάλογοι του Μ. Πλέσσα, Αχαρνής του Δ. Σαββόπουλου κ.α .

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του τραγούδησε σε πολλές μουσικές σκηνές και συναυλίες και συνεργάστηκε για χρόνια με τους Θάνο Μικρούτσικο, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Ζουγανέλη, Βλάση Μπονάτσο, Διονύση Τσακνή, Μάνο Λοΐζο, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Δημήτρη Σταρόβα και με τον Διονύση Σαββόπουλο.
Ως στιχουργός συνεργάστηκε με πολλούς καλλιτέχνες. Έχει γράψει στίχους για τραγούδια για τον Γιάννη Ζουγανέλη τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα καθώς και πολλά που είχε ερμηνεύσει ο ίδιος.

Από τη Βοσνία στην Ουκρανία

Οι βίαιες συγκρούσεις στους δρόμους του Κιέβου θυμίζουν τη χαμένη αραβική άνοιξη, κατά την οποία η δίκαιη εξέγερση του πλήθους μεταλλάχθηκε σταδιακά σε λυσσώδη διαμάχη φατριών για την εξουσία και σε αναζωπύρωση του φονταμενταλισμού. Χωρίς δημοκρατία, με φουντωμένη την ανισότητα και την απελπισία.
Ο εν εξελίξει εμφύλιος στην Ουκρανία θυμίζει επίσης, όλο και εντονότερα, τις απαρχές του τρομερού γιουγκοσλαβικού εμφυλίου, που κορυφώθηκε με μαζικές σφαγές και τον κατακερματισμό της εύθραυστης πολυεθνικής ομοσπονδίας. Και στις δύο περιπτώσεις η σπουδή και η πίεση της Ευρώπης, μάλιστα της Γερμανίας, επέδρασαν καταλυτικά στις εξελίξεις. Στην Ουκρανία η σύνδεση με την Ε.Ε. τής ετέθη τελεσιγραφικά, με ταυτόχρονη πίεση προς την αδύναμη εκλεγμένη κυβέρνηση και προς την ανησυχούσα και απειλούσα Ρωσία. Στη Γιουγκοσλαβία ένα ανάλογο μείγμα σπουδής και ιδιοτέλειας υποδαύλισε υπαρκτές αντιθέσεις μεταξύ των εθνοτικών ομάδων και επέφερε τη βίαιη αναδιάταξη των συνόρων μέσω της σοβαρότερης πολεμικής σύρραξης σε ευρωπαϊκό έδαφος από τη λήξη του Β’ Πολέμου.
Στο γιουγκοσλαβικό μια πολυεθνική ομοσπονδία διαμελίστηκε, μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, και τα ασταθή κρατίδια προσαρτήθηκαν σε νέες ζώνες επιρροής ή έμειναν στο κενό· στο ουκρανικό παρακολουθούμε μια ακόμη πράξη αποσύνθεσης της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, με ανοιχτό ενδεχόμενο ακόμη και τον διαμελισμό της χώρας, προκειμένου να παγιωθούν νέες ζώνες επιρροής.
Η Ουκρανία τεντώνεται ανάμεσα στις δύο ηγεμονίες. Σπάει. Το κόστος το πληρώνει ο λαός της, καθώς στη λαχτάρα για ευημερία και ένταξη στο δυτικό όνειρο (όσο έχει απομείνει) προστίθενται ωμά συμφέροντα φατριών και ολιγαρχών, αφυπνισμένα φαντάσματα εθνοτικών και θρησκευτικών αντιθέσεων, φαντάσματα αντισημιτισμού, φαντάσματα ουκρανών αποσχιστών συμπαραταγμένων με τα ναζιστικά στρατεύματα που επεύλαυναν κατά της Ρωσίας.
Οι νεκροί στους δρόμους του Κιέβου, οι συγκρούσεις ενόπλων νεοναζιστών με τις κυβερνητικές δυνάμεις, ο καιροσκοπισμός των ντόπιων βαρόνων και ολιγαρχών, υπενθυμίζουν πικρά ότι η ιστορική κίνηση που άρχισε το 1989 δεν έχει ολοκληρωθεί. Το δείχνει η Βοσνία: οι έφοδοι απελπισμένων πεινασμένων εργατών σε κυβερνητικά κτίρια και κλειστά εργοστάσια αποκαλύπτει τη μη βιωσιμότητα ή και την υποκρισία των διεθνών ρυθμίσεων, από το Ντέιτον του 1995 και εφεξής. Μετά τόσο πόνο και θάνατο, οι Βόσνιοι δεν έχουν εργασία, δεν έχουν ψωμί, δεν έχουν μέλλον.
Οι ιστορικοί έχουν περιγράψει τους δύο μεγάλους πολέμους του 20ού αιώνα ως ευρωπαϊκούς εμφύλιους για την αποτροπή καθολικής επικράτησης της μιας ή της άλλης υπερδύναμης. Στο ασυνείδητο αλλά και στην τέχνη και στη φιλοσοφία έχουν εγγραφεί ως οι μεγάλες σφαγές της νεωτερικότητας· για μερικούς, ήταν η ίδια η νεωτερικότητα, εκφρασμένη ως γενικευμένος απανθρωπισμός και μακελειό. Οι εκατό χιλιάδες νεκροί και οι ένα εκατομμύριο εκτοπισμένοι της Γιουγκοσλαβίας, οι δεκάδες νεκροί και οι εκατομμύρια απελπισμένοι της Ουκρανίας, οι 3,8 εκατομμύρια πεινασμένοι της Βοσνίας δείχνουν ότι ο βίαιος ευρωπαϊκός 20ός αιώνας προεκτείνεται ακόμη μες στον 21ο αιώνα.
vlemma

Ιστορική ήττα της ΕΕ ένα «Tείχος του Κιέβου»

Tvxs Συνέντευξη

Ο δημοσιογράφος Π. Παπακωνσταντίνου αναλύει στο tvxs.gr τις εξελίξεις στην Ουκρανία 

Την εικόνα ενός εμφυλίου χαμηλής έντασης σε αργή κίνηση βλέπει ο δημοσιογράφος Πέτρος Παπακωνσταντίνου να διαμορφώνεται στην Ουκρανία τα τελευταία 24ωρα . Μιλώντας στο tvxs.gr σχολίασε ότι το ενδεχόμενο διχοτόμησης της χώρας, που βρίσκεται πλέον εκτός ελέγχου, δεν είναι απίθανο σενάριο, ενώ πρόσθεσε ότι «θα αποτελέσει ιστορική ήττα της ΕΕ εάν χτιστεί ένα τείχος στο Κίεβο 25 χρόνια μετά την πτώση εκείνου στο Βερολίνο». Ακόμη, σκιαγράφησε τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης και τις σχέσεις που έχουν με τους εξωτερικούς παράγοντες, που προσπαθούν να κινήσουν τα νήματα στην Ουκρανία προς συμφέρον τους, ενώ αναφέρθηκε και στον ρόλο της Ελλάδας. Του Νίκου Μίχου

Ποια μπορεί να είναι η έκβαση στην Ουκρανία;

Είναι δύσκολο να κάνει κανείς σαφείς προβλέψεις όταν η κατάσταση είναι σε εξέλιξη και κάθε μέρα χειροτερεύει όλο και περισσότερο. Τα γεγονότα, που είχαν ως αποτέλεσμα 55 νεκρούς από όλες τις πλευρές μέσα σε δυο μέρες, διαμορφώνουν την εικόνα ενός εμφυλίου πολέμου χαμηλής έντασης σε αργή κίνηση. Αυτό δεν είναι υπερβολή. Την στιγμή που μιλάμε, ενώ ο Πρόεδρος Γιανουκόβιτς συναντάται με την ευρωπαϊκή τρόικα – τους υπουργούς Εξωτερικών της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Πολωνίας – λαμβάνουν χώρα ένοπλες συγκρούσεις και από τις δυο πλευρές.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην δυτική Ουκρανία διαμορφώνεται μια επαναστατική κατάσταση. Μια παράλληλη εξουσία, για την ακρίβεια: Η αντιπολίτευση έχει εκδιώξει τις αρχές. Έχουν πυρποληθεί αστυνομικά τμήματα. Οι αστυνομικές δυνάμεις έχουν αναγκαστεί στην παράδοση οπλισμού και στολών στους διαδηλωτές. Στην ουσία εκεί η αντιπολίτευση είναι η κυβέρνηση.

Αυτά συνιστούν μια εικόνα διχοτόμησης της Ουκρανίας. Το σενάριο δηλαδή να «σπάσει» η χώρα είναι πολύ πραγματικό. Δεν είναι πλέον ένα καταστροφολογικό σενάριο και από αυτό θα βγουν χαμένοι όλοι. Και ο Γιανουκόβιτς με το κόμμα των Περιφερειών, και το φιλοδυτικό μπλοκ, καθώς θα έχουν μείνει ο καθένας με την μισή Ουκρανία ενώ θα την ήθελαν ολόκληρη. Χαμένοι θα είναι και οι ξένοι παράγοντες. Για την, δε, ΕΕ θα είναι μια ιστορική τραγωδία, αφού 25 χρόνια μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου, ένα νέο τείχος θα χτιστεί - αυτή την φορά στο Κίεβο. Δεν θα είναι το ίδιο. Μια στρατιωτική σύγκρουση θα είναι πιθανό ενδεχόμενο.

Ποιοι αποτελούν την αντιπολίτευση;

Η αντιπολίτευση αποτελείται από τρεις πλευρές:

Είναι ο Βιτάλι Κλίτσκο, ο πρώην πρωταθλητής πυγμαχίας, που έχει ζήσει περισσότερο στην Γερμανία παρά στην Ουκρανία. Έχει σπίτι στην Γερμανία και αμερικανική υπηκοότητα. Αυτός έχει γνωστές φιλίες με τον γερμανικό παράγοντα.

Είναι ο Αρσένι Γιατσένιουκ, που είναι από το κόμμα της κας Τιμοσένκο, που είναι στην φυλακή για σκάνδαλα διαφθοράς και όχι ως πασιονάρια της αντιπολίτευσης. Αυτός αποτελεί την προτίμηση των ΗΠΑ. Για αυτό άλλωστε και η Βικτώρια Νούλαντ, η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, σε εκείνο τον περιβόητο διάλογο είπε στον πρεσβευτή της στο Κίεβο, «fuck the EU, εμείς θέλουμε τον Γιατσένιουκ».

Ο τρίτος της παρέας, είναι το μαύρο πρόβατο, ο Όλεχ Τιανιεμποκ, που είχε γεύμα εργασίας με τον Αμερικανό γερουσιαστή και υποψήφιο Πρόεδρο, Τζον ΜακΚέιν. Αυτός είναι πρόεδρος του κόμματος Σβομποντα, (Ελευθερία), που μέχρι πρότινος λεγόταν εθνικοσοσιαλιστικό. Το έμβλημά του ήταν μέχρι πρόσφατα μια παραλλαγή της σβάστιγκας. Μάλιστα, την Πρωτοχρονιά την γιόρτασαν με μια λαμπαδηδρομία στα πρότυπα της Χρυσής Αυγής, της Κου Κλουξ Κλαν και των ναζί του Χίτλερ. Κατά την γνώμη του πηγή όλων των προβλημάτων της Ουκρανίας είναι η ρωσοεβραϊκή μαφία.

Αυτοί οι τελευταίοι δεν έχουν εκτεθεί τώρα στα επεισόδια και δεν πρέπει να συγχέονται με τον Δεξιό Τομέα , που εμφανίστηκε από το πουθενά τον προηγούμενο Νοέμβριο. Ο Δεξιός Τομέας είναι που πρωτοστατεί στις ταραχές με λοστούς και όπλα και έχει καλέσει ανοιχτά σε εξέγερση με συνέντευξη του αρχηγού του στις 7 Φεβρουαρίου στο περιοδικό TIME.

Ποιοι παίζουν το παιχνίδι πάνω στην Ουκρανία;

Η Ουκρανία είναι μια χώρα με πολύ ασθενή ταυτότητα. Δεν ήταν ποτέ ανεξάρτητο κράτος πριν την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Πρώτη φορά απέκτησε τότε την ανεξαρτησία της. Ένα κομμάτι – η παλιά Γαλικία – θεωρεί τον εαυτό της κομμάτι της δυτικής Ευρώπης και είναι καθολικοί. Ένα άλλο κομμάτι, είναι ορθόδοξοι, ελέγχουν την βιομηχανία και είναι δεμένο με την Ρωσία.

Ακόμη ένα στρατηγικό κομμάτι της Ουκρανίας είναι η χερσόνησος της Κριμαίας, όπου από την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης κατοικούσαν εκεί Ρώσοι. Επίσης, εκεί, στην Σεβαστούπολη είναι ο ρωσικός ναύσταθμος – το μοναδικό σημείο που της δίνει πρόσβαση σε νότιες θάλασσες. Η περιοχή έχει τεράστια γεωστρατηγική σημασία για την Ρωσία και με οποιονδήποτε Πρόεδρο – πόσω μάλλον με τον Πούτιν – δεν πρόκειται να την αφήσει να χαθεί. Ότι και να γίνει στην Ουκρανία η χερσόνησος της Κριμαίας και κάποιες ανατολικές περιοχές θα καταλήξουν στην Ρωσία.

Το πρόβλημα, όμως, τώρα δεν βρίσκεται στις συνδιαλλαγές μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Το παιχνίδι δεν παίζεται στο Κίεβο, αλλά μεταξύ ΗΠΑ, ΕΕ και Ρωσίας. Μόνο ένας ιστορικός συμβιβασμός σε αυτό το τριμερές επίπεδο μπορεί να απομακρύνει τα χειρότερα.

Ποια είναι τα συμφέροντα της ΕΕ στην Ουκρανία;

Αυτό είναι ένα καλό ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουν οι Βρυξέλλες, καθώς έχουν φερθεί σε αυτή την κρίση με πρωτοφανή καιροσκοπισμό. Για παράδειγμα, για να δελεάσουν την Ουκρανία να υπογράψει την τελωνειακή σύνδεση της προσέφεραν 600 εκατομμύρια δολάρια. Πασατέμπο. Ο Πούτιν της προσέφερε 15 δισεκατομμύρια, άτοκα δάνεια, και πολύ φτηνό φυσικό αέριο.

Για μια χώρα 46 εκατομμυρίων κατοίκων, και όταν η Ελλάδα έχει πάρει 200 και πλέον δισεκατομμύρια σε δάνεια, η προσφορά της ΕΕ ήταν εξωπραγματική. Η Γερμανία έχει υιοθετήσει την αντιπολίτευση, με το ίδρυμα Κονραντ Αντενάουερ, όπως οι ΗΠΑ είχαν κάνει κατά την «Πορτοκαλί Επανάσταση» το 2004 με το ίδρυμα Open Society του Τζωρτζ Σόρος. Επίσης, να μην ξεχνάμε ότι πριν ξεκινήσει το αιματοκύλισμα, το βράδυ της Δευτέρας, η κα Μέρκελ συναντήθηκε με τους επικεφαλής της αντιπολίτευσης. Ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν ήταν εκτονωτική η παρέμβασή της. Ούτε και του Πούτιν ήταν, όταν κάλεσε τον Γιανούκοβιτς στο Σότσι, που με τις προτροπές του δεν βοήθησε στην αποκλιμάκωση της κατάστασης. Σήμερα μάλιστα, ο κ. Μεντβέντεφ του είπε να προσέξει μην γίνει το χαλάκι που σκουπίζουμε τα πόδια μας.

Ποια έκβαση πραγμάτων εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα;

Από την μια πλευρά, η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ και υπό την ομηρία της Γερμανίας δεν έχει πολλά περιθώρια κινήσεων. Όμως θα υποστεί τις ευθύνες λόγω της προεδρίας της ΕΕ. Θα αναγκαστεί να πάρει θέση.

Από την άλλη πλευρά, έχει ιστορικές σχέσεις με την Ρωσία τόσο σε ενεργειακό όσο και σε γεωπολιτικό επίπεδο.

Εάν επικρατήσουν οι πιο λογικές σκέψεις, η Ελλάδα θα έχει την ευκαιρία να παίξει ένα διαμεσολαβητικό ρόλο – αν και δεν ξέρω κατά πόσο ο κ. Σαμαράς θα επιλέξει να το εκμεταλλευτεί αυτό.

Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα πρέπει να ακολουθήσει τον κανόνα του Ιπποκράτη: Όταν δεν μπορούμε να κάνουμε καλό, τουλάχιστον ας μην κάνουμε περισσότερο κακό. Να μην εφαρμόσουμε τακτικές δηλαδή που εφήρμοσαν σύμβουλοι του κ. Παπανδρέου, που είχαν διασυνδέσεις με τις ΗΠΑ και το ίδρυμα του Σόρος, στην Γεωργία και στην Ουκρανία. Αναφέρομαι στον κ. Αλεξ Ρόντος, του οποίου ο βίος και η πολιτεία είναι αρκετά γνωστή.

Η Ουκρανία πως θα βγει χαμένη;

Η Ουκρανία έχει χάσει ήδη. Η ασθενής της ταυτότητα έχει διαρραγεί. Η χώρα έχει γίνει υπηρέτης ενός γεωπολιτικού ανταγωνισμού στα πρότυπα όχι του Ψυχρού Πολέμου αλλά πολύ παλαιότερα, πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο με τις σφαίρες επιρροής στην Ευρώπη.

Είναι μια χώρα που θέλει πολύ η ΕΕ για την διεύρυνση προς ανατολάς, αλλά και μια χώρα που θέλει πολύ και η Ρωσία για λόγους οικονομικούς, στρατηγικούς και ιστορικούς. Το πρώτο κράτος της Ρωσίας τον 10^ο αιώνα είχε πρωτεύουσα το Κίεβο.

Αλλά εάν δρομολογηθεί το χειρότερο σενάριο, θα λέμε ότι η μαύρη Τρίτη, προχθές δηλαδή , θα έχει σηματοδοτήσει μια στροφή στην ευρωπαϊκή αλλά και παγκόσμια ιστορία πολύ μεγαλύτερη από ότι η 11^η Σεπτεμβρίου ή ο πόλεμος στο Ιράκ. Όσα ζούμε αυτές τις ώρες θα έχουν τεράστιες συνέπειες.
 tvxs

H HRW του Σόρος πίσω από τους φασίστες στην Βενεζουέλα! ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ.

Με πορτοκαλί ψέμματα οργάνωσαν την “εξέγερση”…

Με χυδαία ψέμματα και συκοφαντίες για την διακυβέρνηση Τσάβεζ, οι αχυράνθρωποι του Σόρος προετοίμασαν την “επανάσταση” στην Βενεζουέλα. Οι αριθμοί μπορεί να τους κατακεραυνώνουν, η αληθεια όμως δεν έχει καμμία σημασία εμπρός στην ληστεία μίας εθνικά κυρίαρχης χώρας, όπως η Βενεζουέλα.

H HRW είναι η προμετωπίδα του πλέον απάνθρωπου και ανήθικου καπιταλισμού που πρεσβεύει ο καταδικασμένος απατεώνας, Σόρος. Ο άνθρωπος που δεν δίστασε να διαλύσει χώρες, χρησιμοποιώντας ακόμα και τρομοκρατία ή μεθόδους γενοκτονιας για να σπάσει τις αντιστάσεις και να καρπωθεί τον δημόσιο πλούτο.

Το ότι η HRW έχει ταυτοποιηθεί ότι χρηματίζεται από χρηματοδότες της Αλ Κάιντα, δεν έχει ανακόψει την δράση της. Άλλωστε τα λόμπις ισλαμιστών και τούρκων είναι πλέον τόσο ισχυρά στην Ουάσιγκτον, που ο Μακκέιν ή η Κλίντον δεν έχουν κανένα πρόβλημα να φωτογραφίζονται δίπλα σε ναζί (Ουκρανία) ή ισλαμοφασιστες (Αίγυπτος – Συρία) προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους χορηγούς τους.

Στην Βενεζουέλα λοιπόν φαίνεται να έχουμε επανάληψη του τι συμβαίνει στην Ουκρανία με την προοπτική όμως να μετατραπεί η χώρα σε “Συρία” παρόλο που το ισλαμικό στοιχείο δεν υπάρχει στην περιοχή. Υπάρχουν όμως οι Κόνδορες που έδρασαν και δρουν στην Αργεντινή όπως και σε όποια άλλη χώρα αποφασίσει να συγκρουστεί με τους τοκογλύφους.

Το ζεύγος Άσσαντ και ο Τσάβεζ στην ελληνορθόδοξη μονή Αγίας Θέκλας το 2010

Σαν ετοιμα από καιρό, τα κοράκια του Σόρος αμέσως μετά τον θάνατο του Εθνικού ηγέτη της Βενεζουέλας, άνοιξαν τα φτερά τους. Σε μία έκθεση που συνέταξε η Human Rights Watch του Σόρος και των Σαουδαράβων πετρελαιάδων, η στόχευση ήταν ξεκάθαρη από τις πρώτες γραμμές:

“Hugo Chávez’s presidency (1999-2013) was characterized by … open disregard for basic human rights guarantees.”

“Η διακυβέρνηση Τσάβεζ (1999-2013) χαρακτηρίσθηκε από ανοιχτή έλλειψη σεβασμού σε βασικές εγγυήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων”!!!

Αυτό ισως και να είναι το πλέον γελοίο επιχείρημα για το εργο του Τσάβεζ που αποτυπώνεται ξεκάθαρα στα επίσημα στοιχεία. Στοιχεία που δεν μπορεί να καταρρίψει καμμία αερολογία έμμισθων καθαρμάτων:

Από το 1999, το επίπεδο φτώχειας τις Βενεζουέλας έχει μειωθεί κατά 37,6%, επίδοση που αποτελεί πρωτιά σε παγκόσμιο επίπεδο. Εάν μετρήσουμε τα στοιχεία από το 2004, όπου στην ουσία το κίνημα Τσάβεζ είχε την απόλυτη εξουσία, τότε μιλάμε για μία ιλιγγιώδη μείωση της τάξεως του 49,7%. Αυτή είναι η εγγύηση “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” και όχι οι αρλουμπολογίες των σφαγέων του Σόρος. Το αντίστοιχο ποσοστό “ακραίας φτώχειας” από το 2004, έπεσε κατά 70% κατά την διάρκεια διακυβέρνησης του Προέδρου Τσάβεζ.

Παράλληλα, μόλις από το 2011 σε ένα κολοσσιαίο πρόγραμμα κοινωνικής προστασίας, 350,000 σπίτια χτίστηκαν με τελικό στόχο τα 380,000 χιλιάδες για το τέλος του 2013 σε ένα σχέδιο στέγασης των 3,7 εκατομμυρίων ανθρώπων που χρειαζόντουσαν στέγη.

Υγεία; Μέσα σε 9 χρόνια, 1,5 εκ. πολίτες της Βενεζουέλας έκαναν δωρεάν, πανάκριβες εγχειρήσεις αποκατάστασης της όρασης, πλέον της δωρεάν υγείας για όλους τους πολιτες, αλλά και την απογείωση της εθνικής φαρμακοβιομηχανίας, για να μην υπάρχουν εκβιασμοί.

Παιδεία; Συντριβή του αναλφαβητισμού με θέσεις εκπαίδευσης για 1,75 εκατομμύρια αναλφάβητους.

…Αλλά ο Τσάβεζ δεν προστάτευε τα ανθρώπινα δικαιώματα, σύμφωνα με τον Σόρος.

Το σχέδιο Τσάβεζ δεν αποσκοπούσε απλώς στην διεύρυνση της κοινωνικής μέριμνας αλλά στον πλήρη μετασχηματισμό της κοινωνίας με πατριωτικό – κοινωνιοκεντρικό προσανατολισμό.

Για την ακρίβεια, η έκθεση της HRW, είναι σίγουρο ότι θα γίνει δεκτή με ενθουσιασμό γι’ αυτούς που θέλουν τον φυσικό πλούτο της Βενεζουέλας να μην πηγαίνει στον λαό, αλλά στα όρνεα που εκπροσωπεί ο Σόρος, όπως ακριβώς έγινε στην “Αραβική άνοιξη”, όπως ακριβώς γίνεται στην Συρία, όπως θέλουν να γίνει και στην Ουκρανία. Αυτά είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα του δολοφονικού ιμπεριαλισμού που με προμετωπίδα νοσταλγούς των ναζί και ισλαμοφασίστες ρημάζει την ανθρωπότητα εδώ και αιώνες.

Πάνω από το φέρετρο του Τσάβεζ, θρηνούσε ο λαός της Βενεζουέλας, λοιδωρούσαν όμως οι προπαγανδιστές τύπου Ψυχάρη που τον παρουσίαζαν ως δικτάτορα. Πιστοί στα κελεύσματα του απάνθρωπου καπιταλισμού. Άλλωστε η “εξασφάλιση ανθρωπίνων δικαιωμάτων” για τους καπηλευτές τους, είναι το δικαίωμα του μουλά να κυρήσσει το μίσος του κορανίου και όχι η στέγη για τον άστεγο, η υγεία για τον άπορο, η εξαφάνιση της φτώχιας με την κοινωνική διασπορά του εθνικού πλούτου. Ο μουλάς άλλωστε πουλά στους “χορηγούς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, το πετρέλαιο φθηνότερα. Εάν υπήρχε ένας εγγυητής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Βενεζουέλα, αυτός ήταν ο Τσάβεζ και όχι οι έμμισθοι του Σόρος.

Εκτός από τον Σόρος, τον Τσάβεζ αποδόμησε και ο …Ψυχάρης!

HRW: “Ο Τσάβεζ επιτέθηκε στην ανεξαρτησία της δικαιοσύνης”!

Άλλη μία άθλια συκοφαντία για να δικαιολογήσουν την “πορτοκαλί επανάσταση” στην Βενεζουέλα. Από την αρχή της προεδρίας του, ο Πρόεδρος Τσάβεζ είχε να αντιμετωπίσει το σαμποτάζ της “νεοφιλελεύθερης” αντιπολίτευσης σε κάθε του βήμα, που έκανε το παν να ανατρέψει την κοινωνική επανάσταση στην διαχείριση του δημόσιου πλούτου. Αυτό παρά το γεγονός ότι ο Τσάβεζ προσήλθε επανειλημμένα στις κάλπες για να επιβεβαιώσει την λαϊκή εντολή στο πρόσωπο του. Η HRW, κρύβει την απόπειρα πραξικοπήματος το 2002, οργανωμένο από τους μεγαλοτσιφλικάδες των ιδιωτικοποιήσεων, τα διεφθαρμένα ΜΜ”Ε” και επίορκους στρατιωτικούς που έπαιξαν το τελευταίο τους χαρτί για να σταματήσουν την πορεία των εθνικοποιήσεων υπέρ του λαού. Το πραξικόπημα συνετρίβη από την παλλαϊκή εξέγερση που ακολούθησε, όπως ακριβώς έγινε με το Tamarod στην Αίγυπτο που εξαφάνισε τον ισλαμοφασίστα Μόρσι. Αυτό αποδεικνύει πως αυτοί που δεν σεβάστηκαν θεσμούς δημοκρατία και δικαιοσύνη, δεν ήταν ο Τσάβεζ αλλά η “πορτοκαλί” αντιπολίτευση. Πριν από το πραξικόπημα, είχε προηγηθεί το οικονομικό σαμποτάζ από τους αχυρανθρώπους “νταβατζήδες” που οδήγησε ακόμα και σε κλείσιμο των πετρελαϊκών εταιρειών με ζημία 20 δις για την τότε κυβέρνηση. Αυτό όμως ήταν το λιγότερο.

Στο παρασκήνιο, η υστέρηση αυτή των εσόδων αποσκοπούσε στην δημιουργία επισιτιστικής κρίσης στην Βενεζουέλα με τεχνητή έλλειψη τροφίμων ώστε ο λαός να εξεγερθεί κατά του Τσάβεζ! Οι πολυεθνικές τροφίμων, σχεδόν για τρία χρόνια, κρατούσαν σκόπιμα χιλιάδες τόνους ειδών πρώτης ανάγκης (αλεύρι, γάλα, καφές, ζάχαρη κλπ) σε τεράστιες αποθήκες όπου τα διέθεταν στην μαύρη αγορά, εως τις 14 Απριλίου, ημέρα των προεδρικών εκλογών. Ο Τσάβεζ ακύρωσε το δόλιο σχέδιο ρίχνοντας όλο το βάρος στην αγροτική παραγωγή και την δημιουργία εθνικών σημείων εκπτωτικής πώλησης τροφίμων, διαλύοντας στην πράξη τις αλυσίδες.

Η επανεκλογή του Τσάβεζ ήταν από τις πλέον θριαμβευτικές και καθαρές στην σύγχρονη ιστορία της Δημοκρατίας.

Σε αυτή την διαδικασία, ο Τσάβεζ ενίσχυσε και διεύρυνε το ανώτατο δικαστήριο της Βενεζουέλας, γεγονός που η HRW θεώρησε ως “πλήγμα στην ανεξαρτησία της δικαιοσύνης”! Ήθελαν βλέπετε μία δράκα διεφθαρμένων και πλήρως ελεγχόμενων κρατικών λειτουργών που θα αντιστεκόντουσαν στις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Με αυτή την διαδικασία, οι “νταβατζήδες” έχασαν κάθε προστασία και ήλθαν ενώπιον των ποινικών τους ευθυνών για την καταστροφή που προκάλεσαν στην χώρα. Μήπως κάτι αντίστοιχο δεν επιδιώκουν για την Ελλάδα με την απαξίωση της δικαιοσύνης ώστε να εκβιαστεί για να αθωώνει αχυρανθρώπους όπως ο Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ; Ποιός θα ξεχάσει τους ηρωϊκούς Πεπόνη – Μουζακίτη που ξεσκέπασαν όλη την συμμορία του μνημονίου;

HRW: Καταπιεστής ο Τσάβεζ, φυλάκισε έναν δικαστή!

Όντως, η φυλάκιση της διεφθαρμένης δικαστού Maria Lourdes Afiuni, έγινε σημαία για τα καθάρματα του Σόρος. Η εν λόγω “λειτουργός” αποφυλάκισε με εγγύηση τον μεγαλοαπατεώνα τραπεζίτη Eligio Cedeño, πρόεδρο του ομίλου CEDEL, ο οποίος διέφυγε αμέσως μετά στις ΗΠΑ! Ο μεγαλοτραπεζίτης είχε θησαυρίζει ποντάροντας κατά της οικονομίας της Βενεζουέλας… όπως ακριβώς τα καθάρματα του εδώ μνημονίου, με τις εντολές και την καθοδήγηση του Σόρος. Η δικαστής έμεινε στην φυλακή για έναν χρόνο και έπειτα τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Αυτή ήταν η αιτία της “εξέγερσης” της HRW, των διεφθαρμένων ΜΜ”Ε” και των παγκόσμιων τοκογλύφων που μίλησαν για καταπίεση και πλήγμα στην ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Ποιοί; Αυτοί που σιώπησαν όταν ο τ. πρόεδρος – αχυράνθρωπος του ΔΝΤ Carlos Andres Perez, ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ το 1989 πάνω από 3000 ανθρώπους που διαδήλωναν κατά της πολιτικής του ΔΝΤ στην Βενεζουέλα! Ούτε κουβέντα για “ανθρώπινα δικαιώματα” και για ευαισθησία.

HRW: Ο Τσάβεζ φιμώνει την …ελευθερία του Τύπου!

Τι εννοούν ως “Τύπ0″; Μα φυσικά τον εκεί “βασικό μέτοχο”, ιδιοκτήτη της RCTV που αποδείχθηκε πράκτορας μυστικών υπηρεσιών και είχε αναλάβει το βρώμικο έργο εξυπηρέτησης του ΔΝΤ και των φρικτών εγκλημάτων την δεκαετία του 1980, οργανώνοντας παράλληλα το πραξικόπημα κατά του Τσάβεζ! Οι παραλληλισμοί με την Ελλάδα, καταλυτικοί. Και πάλι όμως τα στοιχεία είναι συντριπτικά και αποκαλύπτουν τα ψεύδη: Η κρατική τηλεόραση της Βενεζουέλας “που ελέγχεται από την κυβερνηση Τσάβεζ” έχει μόλις 5% τηλεθέαση αφού δεν λειτουργεί ανταγωνιστικά στις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ο πρόεδρος Τσάβεζ ανέχθηκε την κυκλοφορία των εφημερίδων από βαρώνους του τύπου οι οποίες είναι στο σύνολο τους αντιπολιτευτικές. Το ότι δεν μπορούσε -όπως εμείς στην Ελλάδα- να ανεχθεί ένα “Ελεύθερο Βήμα”, οπωσδήποτε δεν είναι μομφή για την δημοκρατικότητα του.

Ούγκο Τσάβεζ, ο ηγέτης πρότυπο.

Η αποδόμηση του Τσάβεζ από τα βρωμερά κέντρα δεν είναι μόνο για την ληστεία της χώρας μεσω της πορτοκαλί επανάστασης. Ο Τσάβεζ πρέπει να αποδομηθεί στην ιστορία διότι αποτελεί το πρότυπο του Εθνικού ηγέτη που τρομάζει τους παγκόσμιους τοκογλύφους – φονιάδες των εθνών. Ο Πρόεδρος Τσάβεζ δεν ήταν κρατιστής, αλλά εθνάρχης. Δεν ήταν εξουσιομανής αλλά επαναστάτης. Δεν ακολουθούσε τις εξουσιαστικές δομές προάσπισης της υπερεθνικής ελίτ, αλλά δημιούργησε νέες, επαναστατικές που θα υπηρετούσαν τον λαό και την πατρίδα.

Αυτός είναι και ο λόγος που ακόμα και νεκρό των πολεμούν οι μισάνθρωποι της HRW.

Ένας πρόεδρος Τσάβεζ θα έκλεινε φυλακή τους Παπανδρέηδες, τους Προβόπουλους, τις “ανακρίτριες” της διαπλοκής και τους νταβατζήδες της δημοκρατίας.

Ο Πρόεδρος Τσάβεζ απέδειξε πως τα έθνη κρατούν τις τύχες τους στα χέρια τους. Αρκεί να περάσουν το συρματόπλεγμα του τρόμου, του ψεύδους, της αρνησιπατρίας και του εκβιασμού.

http://olympia.gr

Η αυτοκρατορία εν δράσει: από την Ελλάδα στην Ουκρανία - Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Εδώ βλέπουμε ένα τάγμα Ουκρανών εξοπλισμένων παραστρατιωτικών εν μέσω των διαδηλώσεων. Πηγή
 

«Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία παύει να είναι αυτοκρατορία, με την Ουκρανία υποταγμένη, η Ρωσία γίνεται αυτόματα αυτοκρατορία»

Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Το 1991, ήμουν ανταποκριτής στη Μόσχα όταν ο Pablo (Μιχάλης Ράπτης) μου ζήτησε να κάνω έναν απολογισμό της σοβιετικής κατάρρευσης, για το περιοδικό που έβγαζε η τάση του στο Παρίσι, το Sous le drapeau duSocialisme. Υποστήριξα στο άρθρο αυτό (αρ.122, αναδημοσιεύτηκε πρόσφατα από τη γαλλική επιθεώρηση UtopieCritique, αρ. 50), ότι «ο ψυχρός πόλεμος δεν τελείωσε, αλλά θα ξεκινήσει πάλι, αυτή τη φορά όχι από το Βερολίνο και την Καμπούλ, αλλά από το Κίεβο και την Τασκένδη».

Αυτό ακριβώς βλέπουμε τώρα να γίνεται στην Ουκρανία, στην καρδιά της πρώην Σοβιετικής ‘Ενωσης, ίσως μάλιστα να μην περιορισθούμε σε απολύτως «ψυχρές» μορφές σύγκρουσης, αλλά τότε, το 1991, δεν ήταν καθόλου αυτονόητο. ‘Ολος ο κόσμος μιλούσε για την οριστική νίκη της «οικονομίας της αγοράς», της «ειρήνης», της «δημοκρατίας», που σηματοδοτούσε το «τέλος της ιστορίας» (Φουκουγιάμα) και μια νεοκαντιανή «αιώνια ειρήνη» (Χάμπερμας). Ακόμα και πρώην μαρξιστές έμοιαζαν έτοιμοι να θεωρήσουν όλη σχεδόν την ανθρώπινη (προ)ιστορία των ατέλειωτων ταξικών και εθνικών συγκρούσεων, της απίστευτης βαρβαρότητας που ξεπηδάει από την επιδίωξη του πλούτου και της εξουσίας, ως είδος «παρένθεσης», προορισμένης να εξαφανισθεί γρήγορα ενώπιον του ανατέλλοντος «καλύτερου δυνατού κόσμου», όπως τον περιέγραφαν, περισσότερο από τους ίδιους τους καπιταλιστές, διάφοροι πρώην αριστεροί, «μανούλες» στην εφεύρεση εξωραϊστικών εκφράσεων, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν.

«Νέα παγκόσμια τάξη»: από τη δημοκρατία στον ολοκληρωτισμό

Ο λόγος που μπόρεσα να κάνω την ορθή όπως απεδείχθη και, φοβούμαι, θα αποδειχθεί περισσότερο, πρόβλεψη, είναι, πρώτον, γιατί δεν είχα καμμία εκτίμηση ούτε στις «δημοκρατικές αρετές» (υπαρκτές μόνο υπό απειλή) του ύστερου καπιταλισμού, ούτε στον σταθεροποιητικό του ρόλο, δεύτερον, γιατί διατήρησα πάντα μια πολύ κριτική στάση απέναντι στο σοβιετικό καθεστώς, γεγονός που επέτρεψε στο μυαλό και την όποια κριτική μου ικανότητα να παραμείνουν στη θέση τους παρά τον συγκλονισμό της σοβιετικής κατάρρευσης. Αντίθετα, διάφοροι λάτρεις του σταλινομπρεζνιεφισμού πέρασαν με εκπληκτική ταχύτητα στον νεοφιλελευθερισμό και αντικομμουνισμό.

Τα λέω αυτά και σήμερα σε φίλους της επίσημης ελληνικής αριστεράς που πιστεύουν, μετά την εκλογική εκτόξευση του 2012, ή εξαιτίας της, ότι ο κόσμος πάει προς το πολύ καλύτερο και αρνούνται να παραδεχτούν και να προετοιμαστούν κατάλληλα για την σκληρότατη πραγματικότητα ενός τρομερού οικονομικού-«ιδεολογικού» πολέμου που αποβλέπει στην καταστροφή και υποδούλωση Ελλάδας (και Κύπρου). Δυστυχώς, στην Ελλάδα, στη Μέση Ανατολή, στη Γιουγκοσλαβία, στη Φουκουσίμα και σε πολλά άλλα μέρη ζούμε όχι στον «καλύτερο», αλλά συχνά στον «χειρότερο δυνατό κόσμο». Η σοβιετική κατάρρευση οδήγησε στην αποχαλίνωση του δυτικού καπιταλισμού, την εμφάνιση σε καθαρότερη μορφή των ολοκληρωτικών του τάσεων, υπό τη μορφή μιας παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Χρήματος και των ‘Οπλων. Παραδόξως όμως, ο μαρξισμός, η πιο επαναστατική θεωρία της ιστορίας, τροφοδοτεί συχνά τον πιο απίθανο συντηρητισμό στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που του ορκίζονται πίστη.

  

Νέος ψυχρός (δυνητικά θερμός) πόλεμος

Υπάρχουν στην Ουκρανία, όπως και στην Αραβία τεράστιες εσωτερικές αντιθέσεις, χωρίς τις οποίες τα γεγονότα εκεί δεν εξηγούνται. Αλλά δεν μπορούν επίσης να γίνουν κατανοητά εκτός του διεθνούς πλαισίου: της προσπάθειας της «Αυτοκρατορίας» να αποτρέψει με κάθε μέσο την υλοποίηση του ρωσικού σχεδίου «Ευρασιατικής ‘Ενωσης», στη θέση της πρώην Σοβιετικής. ‘Ηδη πέρυσι η Κλίντον δήλωσε ότι η Ουάσιγκτων αναζητά αποτελεσματικούς τρόπους διακοπής ή επιβράδυνσης της δημιουργίας Ευρασιατικής ‘Ενωσης. (Δεν μπορούμε βέβαια να αποκλείσουμε τελείως ότι η «φράξια» Κλίντον, ελάχιστα ευτυχής με τις εξελίξεις σε Συρία και Ιράν, βρήκε στην Ουκρανία την ευκαιρία να «αντεπιτεθεί», ενεργοποιώντας όμως κάτι που αποτελεί συνολική δυτική στρατηγική επιδίωξη).

Για την «Αυτοκρατορία», ούτε αυτό θα ήταν αρκετό. Στο Drang nach Osten, που ξεκινά από το Λβιβ και το Κίεβο, τελικό επιδιωκόμενο «έπαθλο» είναι η ίδια η Μόσχα, η ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν. Η «παγκοσμιοποίηση», δικτατορία του Χρηματιστικού κεφαλαίου και των εθνών που κυριαρχούν σε αυτό, δεν θα συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο.

Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι μια σειρά δυτικών πολιτικών ταξίδεψαν μέχρι το Κίεβο να στηρίξουν τη αντιπολίτευση, περιλαμβανομένης και της σημαντικής ακροδεξιάς, καθαρά εθνικιστικής, ναζιστικής συνιστώσας της. ‘Όλα τα μέσα μοιάζουν κατάλληλα «για να σταματήσουμε και να απωθήσουμε» τη Ρωσία. Το είδος των δυνάμεων που υποστηρίζουν τώρα οι Δυτικοί στην Ουκρανία, είναι ένδειξη όχι τοπικής ή περιφερειακής, αλλά αληθινά παγκόσμιας σημασίας για το που πάει ο σύγχρονος καπιταλισμός, πόσο ασυμβίβαστος τείνει να αποδειχθεί με τη δημοκρατία. Αυτό αφορά ζωτικά και εμάς, αντιμέτωπους με πρωτοφανή επίθεση στο έθνος-κράτος μας και όποια τέλος πάντων δημοκρατία διαθέτουμε.

‘Ηδη, προ πενταετίας, μια πρώτη «γενική δοκιμή», αλλά και προειδοποίηση προς τη Μόσχα, για τηmanu militari, αν χρειασθεί, αποτροπή της σύστασης Ευρασιατικής ‘Ενωσης, σημειώθηκε στη Γεωργία με τον πόλεμο στον οποίο οι ξένοι σύμβουλοί του έσπρωξαν τον Σαακασβίλι. Σήμερα η «Αυτοκρατορία» επανέρχεται δριμύτερη ενθαρρύνοντας κάθε είδους δυνάμεις διατεθειμένες να σπρώξουν στο χάος τη δεύτερη σε μέγεθος και σημασία, μετά την ίδια τη Ρωσία, από τις πρώην Δημοκρατίες της Σοβιετικής ‘Ενωσης.

Ουκρανία: μητέρα όλων των αντιφάσεων

Η Ουκρανία είναι στρατηγικά τοποθετημένη μεταξύ Δυτικής Ευρώπης και Ρωσίας, φιλοξενώντας και την κύρια βάση του ρωσικού στόλου στη Μαύρη Θάλασσα. Η Ρωσία δεν μπορεί σχεδόν να συνυπάρξει ως κράτος με μια εχθρική Ουκρανία. Θα κάνει τα πάντα για να μην πέσει υπό τον έλεγχο εχθρικών, «αυτοκρατορικών» δυνάμεων. Δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να την κερδίσει, αλλά μπορεί να αποτρέψει την «κατάκτησή» της από τους δυτικούς.

Από τις μεγαλύτερες και φτωχότερες χώρες της Ευρώπης, η Ουκρανία παραμένει η «μητέρα» όλων των τεράστιων αντιθέσεων, ανάμεσα στη ρωσική, βιομηχανική ανατολή (Ντονιέτσκ, Χάρκοβο), την αντιρωσική, αγροτική δύση του Λβιβ, την ορθοδοξία και τον ουνιατισμό, τα ανδραγαθήματα της αντίστασης στους ναζί και τα εγκλήματα των φιλοναζιστών του Μπαντέρα, την εργατική τάξη και τους μικρο-μεσοαστούς. Βαθειά, εκ κατασκευής πολυεθνική όπως και η ίδια η Ρωσική Ομοσπονδία, η Ουκρανία θυμάται την καταπίεση τεσσάρων αιώνων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (που αφορούσε όμως όλους και όχι μόνο Ουκρανούς), την βαναυσότητα με την οποία ο Στάλιν αφάνισε αγρότες και διανοουμένους της. Αλλά θυμάται επίσης ότι υπήρξε τμήμα της σοβιετικής εποποιίας, με εκπληκτικά επιτεύγματα και εκπληκτικά εγκλήματα. Το να χωρίσεις την Ουκρανία από τη Ρωσία είναι σα να θέλεις να κόψεις στα δύο τον Γκόγκολ.

Οι δυσκολίες όμως του Πούτιν στην Ουκρανία αντανακλούν επίσης την μεγάλη εγγενή αντίφαση του ρωσικού καθεστώτος, που αποκατέστησε μεν το αίσθημα ασφάλειας, αξιοπρέπειας, εκτίμησης στην ίδια τους τη χώρα των Ρώσων πολιτών, σταματώντας την πορεία προς τη διάλυσή της και καθιστώντας εκ νέου τη Μόσχα σπουδαίο διεθνή παίκτη, δεν μπόρεσε όμως, ακόμα (;) να προσφέρει εναλλακτικό όραμα, διαφοροποιούμενο ουσιαστικά από τον μαφιόζικο-ολιγαρχικό μετασοβιετικό καπιταλισμό. Η Σοβιετική ‘Ενωση δεν ήταν μόνο γεωπολιτική-κρατική ισχύς, ήταν και ενσάρκωση, αυθεντική ή όχι, μιας ιδεολογίας και κοσμοαντίληψης. Η Ευρασιατική ‘Ενωση χρειάζεται περισσότερη πολιτική, ιδεολογία, κοινωνικό όραμα, κοινότητα εχθρού, για να αποκτήσει πιο στέρεη υπόσταση. 

Ουκρανία, Ελλάδα, Ρωσία

Το τι θα γίνει πάντως στην Ουκρανία έχει τεράστια σημασία για μας, όπως και το τι θα γίνει στην Ελλάδα έχει τεράστια σημασία για τους Ρώσους. Παραδόξως ελάχιστοι άνθρωποι σε Ελλάδα και Ρωσία το καταλαβαίνουν αυτό βαθιά. Είτε γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε νέες μορφές πολέμων, όπως οι ευρωπαϊκοί πόλεμοι χρέους, των οποίων δεν κατανοούμε καλά τη σημασία. Είτε γιατί προτιμάμε να μην αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα των τόσο τρομερών, δύσκολων, επικίνδυνων προβλήματα που μπλέξαμε. Ελλάδα και Ουκρανία είναι δύο από τα σημαντικότερα «μέτωπα» για την επιβολή «νέας παγκόσμιας τάξης». Το τι θα συμβεί εκεί θα έχει τεράστιες, άμεσες και έμμεσες συνέπειες, σε Ελλάδα και Ρωσία, παρά την ασυμμετρία των μεγεθών. Ποτέ δεν χρειαζόμαστε τόσο πολύ αίσθηση, επίγνωση της διεθνούς πραγματικότητας, ιστορικότητα, ποτέ δεν είχαμε τόση λίγη.

Το διαβάσαμε στο blog "κεράσια και κρίνοι" 

Προσθέτουμε επίσης τις επισημάνσεις του σχολιαστή OMADEON

Μερικά καυτά λινκ για Ουκρανία...

1) στα αγγλικά (με σημαντικές εικόνες, κλπ.)

http://imgur.com/a/1ghhi/#bTxx3wJ

http://imgur.com/a/LSvOk  (=κηδεία νεο-ναζί παρακρατικού "διαδηλωτή" που σκοτώθηκε)

http://en.wikipedia.org/wiki/Organization_of_Ukrainian_Nationalists  (η νεο-ναζιστική οργάνωση όπου ανήκε ο θανών "διαδηλωτής" -με πλούσια ιστορία... από το 1929 και μετά)
http://nihilist.li/2013/12/26/ukrainian-euromaidan-solution-putin-fascist-political-coup/

http://www.indymedia.ie/article/104528

http://libcom.org/news/neo-nazis-far-right-protesters-ukraine-23012014

http://voiceofrussia.com/2014_02_19/Ukrainian-nationalists-are-ideological-successors-of-Nazi-cooperators-expert-8791/

http://larouchepac.com/node/29781

2) και στα ελληνικά

http://mao.gr/ukraine3/

Διαβάστε επίσης:

Στο Κίεβο η εκεχειρία υπογράφηκε με αίμα

 giatinkinonikiaristera

Διεθνή άρθρα για την Ουκρανία

Στην ευρύτερη γειτονιά μας γίνεται ο πρώτος "εμφύλιος Ευρωπαικής χώρας" μέσα στην καπιταλιστική κρίση. Οφείλουμε να προσπαθήσουμε να ενημερωθούμε και να βγάλουμε συμπεράσματα.

BBC

New York Times

Russia Today

Al Jazeera 

The Times

Counterpunch

Spiegel Online

CNN

Morning Star

Time

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Θριαμβευτικοί ήταν οι τόνοι του εξάστηλου τίτλου της δεύτερης σελίδας της γαλλικής εφημερίδας «Λε Μοντ» στο φύλλο της που κυκλοφόρησε το απόγευμα της Δευτέρας: « Η Γερμανία παίρνει στα χέρια της την ουκρανική κρίση»! « Η Ανγκελα Μέρκελ επρόκειτο να δεχτεί τους δύο κύριους αντιπάλους του Βίκτορ Γιανουκόβιτς» πληροφορούσε τους δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες της ο επίσης εξάστηλος υπότιτλος, καθώς η εφημερίδα είχε τυπωθεί δύο – τρείς ώρες πριν πραγματοποιηθεί η συνάντηση. Η ανταπόκριση της γερμανικής εφημερίδας από
το Βερολίνο άρχιζε διθυραμβικά: « Η θέληση της Γερμανίας να επιβεβαιωθεί στη διπλωματική σκηνή αρχίζει από την ανατολική γειτονιά της… Ο Βιτάλ Κλίτσκο και ο Αρσένι Γιατσενιούκ ( του κόμματος της φυλακισμένης αντιπάλου του Ουκρανού Προέδρου Γιανουκόβιτς, Γιούλια Τιμοσένκο) είχαν ήδη προσκληθεί την 1^η Φεβρουαρίου στη συνδιάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου. Είναι άξιο αναφοράς «ότι τότε είχαν συναντήσει τον Αμερικάνο Υπουργό Εξωτερικών Φράνκ-Βάλτερ Σταινμάγερ και τον γάλλο ομόλογό τους Λοράν Φαμπιούς» τόνιζε η γαλλική εφημερίδα. Σε περίοπτη θέση στην ίδια σελίδα η Μόντ είχε έναν ακόμη εντυπωσιακό τίτλο: « Η Γερμανία βρίσκεται σε διαδικασία απόκτησης ενός κύρους που θα την κάνει τον πιλότο της ευρωπαικής διπλωματίας;» Δώδεκα ώρες αργότερα, την Τρίτη το πρωί, ο πρωτοσέλιδος τίτλος των Ταιμς της Νέας Υόρκης που αναφερόταν στην Ουκρανία εμφάνιζε τη σύγκρουση εκεί ως διελκυστίνδα ανάμεσα στη γερμανική και στη ρωσική πολιτική: « Η Ρωσία χρησιμοποιεί τη βοήθεια για να αποκρούσει την κίνηση του Βερολίνου στην Ουκρανία», υπογράμμιζε.
Το ρεπορτάζ της κορυφαίας αμερικανικής εφημερίδας άρχιζε εξαίροντας τη γερμανική ανάμειξη στην Ουκρανία: « Καθώς η Γερμανία ξεδίπλωσε μια ασυνήθιστα υψηλού επιπέδου υποδοχή των δύο κύριων ηγετών της αντιπολίτευσης στην Ουκρανία τη Δευτέρα, η Ρωσία έκανε μια αντιπαραθετική κίνηση στην πολιτική διελκυστίνδα με μια χρηματική χειρονομία υποστήριξης της κυβέρνησης του προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Στο Βερολίνο η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ είχε στην καγκελαρία την πρώτη γνωστή συνομιλία της με τους δύο Ουκρανούς πολιτικούς, τον Αρσένι Γιατσενιούκ και τον Βιτάλι Κλίτσκο.. Η Μέρκελ συναντήθηκε για περισσότερη από μια ώρα με τους Ουκρανούς οι οποίοι εξέφρασαν και οι δύο ευγνωμοσύνη για την προσοχή της πιο σημαντικής εθνικής ηγέτιδος της Ευρώπης πριν κατευθυνθούν σε συνάντηση με τον Υπουργό Εξωτερικών Φράνκ- Βάλτερ Σταινμάγερ» ανέφερε το ρεπορτάζ των Ταιμς της Νέας Υόρκης.
Εντυπωσιάζει επίσης η σύμπτωση ότι τόσο η γαλλική Μόντ όσο και οι αμερικανικοί Νιου Γιορκ Τάιμς ανέφεραν το πασίγνωστο φυσικά σε εκατομμύρια Γερμανούς , αλλά παντελώς άγνωστο σε εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους γεγονός ότι από την αρχή της ουκρανικής κρίσης ο Βιτάλι Κλίτσκο έχει …καθημερινή στήλη στη Μπίλντ, τη μεγαλύτερης κυκλοφορίας εφημερίδα της Γερμανίας, αν και κατωτάτου όντως επιπέδου, χυδαίου πολιτικού χαρακτήρα. Αυτό όμως που χτυπάει στο μάτι είναι η παρείσφρηση της ασήμαντης λέξης γνωστής για τις συνομιλίες της Μέρκελ με τους Ουκρανούς Κλίτσκο και Γιατσενιούκ.
Για τον έμπειρο αναλυτή αυτό σημαίνει ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν ενημερώσεις τους Τάιμς της Ν. Υόρκης πως έχουν προηγηθεί και μυστικές συναντήσεις της Μέρκελ με τους Ουκρανούς ηγέτες της αντιπολίτευσης και η αμερικανική εφημερίδα καρφώνει τους Γερμανούς με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο!
Η υποψία ότι οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί είχαν ως πρώτιστο μέλημα όχι να προκαλέσουν θαυμασμό ή επιδοκιμασία για την αποφασιστικότητα ανάμειξης του Βερολίνου, αλλά να καρφώσουν (!) τους Γερμανούς, γίνεται αμέσως βεβαιότητα όταν παρατηρήσει κανείς δύο γεγονότα. Πρώτον, Δευτέρα έγινε η συνάντηση της Μέρκελ με τους δύο ηγέτες της ουκρανικής αντιπολίτευσης και την επόμενη ημέρα , την Τρίτη, έγινε κόλαση στο Κίεβο με 25 νεκρούς! Τρείς νεκροί υπήρχαν στην Ουκρανία μετά από δύο μήνες αναταραχής , είκοσι πέντε νεκροί σε μια και μόνη μέρα μετά τη συνάντηση με τη Μέρκελ! Δεύτερον, διαβάσαμε εκνευριστικά αναλυτικά τη συντηρητική γερμανική εφημερίδα « Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε» για να βρούμε κάποια αναφορά στη συνάντηση αυτή τόσο την ημέρα που έγινε όσο και την επομένη. Διαβάσαμε χιλιάδες λέξεις αναφερόμενες στην Ουκρανία, αλλά για τη συνάντηση.. τίποτα! Τίποτα εκτός από μια φράση στο τέλος ενός ασήμαντου κομματιού: « Ο ιδιαίτερος ρόλος της Γερμανίας έγινε επίσης διακριτός μέσω της ανακοίνωσης ότι ο Γιατσενιούκ και ο Κλίτσκο θα επισκεφτούν σήμερα την καγκελάριο Μέρτκελ στο Βερολίνο» Αυτό ήταν όλο!!
*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

«Τα λεφτά σας ή τα σπίτια σας» - Το σχέδιο για δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας μπαίνει στην τελική του φάση

Έτσι μας έκλεισαν το σπίτι 

 Φόρτωσαν με χρέη 3.000.000 ιδιοκτήτες 

«Τα λεφτά σας ή τα σπίτια σας» από 3 εκατομμύρια ιδιοκτήτες ακινήτων ζητά το κράτος –  

• Αύξηση κατά 748% σε φόρους και επιβαρύνσεις από το 2009 έως σήμερα
•  Περί τα 3,93 δισ. ευρώ προσδοκά να εισπράξει φέτος το Δημόσιο από τα σπίτια
•  Καταβαραθρώνονται οι τιμές, ο κόσμος παραχωρεί τις ιδιοκτησίες του για να γλιτώσει τον εφιάλτη της Εφορίας.

Η καταλήστευση της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων βρίσκεται σε εξέλιξη τα
τελευταία χρόνια και ολοκληρώνεται φέτος, καθώς το κράτος ζητά να εισπράξει συνολικά φόρους ακινήτων 3,5 δισ. ευρώ από τους ιδιοκτήτες. Με χιλιάδες διατάξεις και υπέρογκους φόρους διάσπαρτους σε παλιούς και νέους νόμους -ακόμα και πριν από το μνημόνιο- το κράτος όχι μόνο έραψε κουστούμι στους ιδιοκτήτες για να πληρώνουν φόρους για εισοδήματα που δεν έχουν, με πρόσχημα τη φοροδιαφυγή την οποία δεν μπορεί να καταπολεμήσει η φορολογική διοίκηση, αλλά ουσιαστικά δεσμεύει και υποθηκεύει την ακίνητη περιουσία των Ελλήνων.

Η νομοθεσία για τους φόρους περιουσίας και εισοδήματος έχει γίνει λάστιχο, οι νόμοι διαρκώς αλλάζουν, τα δικαστήρια δεν προλαβαίνουν να τους ακυρώσουν, οι ελεγκτές της Εφορίας δεν ξέρουν πώς να τους εφαρμόσουν και οι ιδιοκτήτες δεν ξέρουν από πού τους έρχονται φόροι και χαράτσια και πώς να τα πληρώσουν. Το πλέγμα των μέτρων είναι έτσι δομημένο ώστε ο ιδιοκτήτης ακινήτων να φορολογείται από χίλιες μεριές, να φορτώνεται χρέη στην Εφορία και να μην μπορεί να ξεφύγει από πουθενά.

Το σχέδιο για δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας μπαίνει στην τελική του φάση, μπλοκάροντας έτσι τις μεταβιβάσεις ακινήτων και ζητώντας υποθήκες για γονικές παροχές από 2,4 εκατομμύρια οφειλέτες του Ελληνικού Δημοσίου, με μαζικές κατασχέσεις ακινήτων αλλά και πλειστηριασμούς για χρέη σε Εφορία και τράπεζες, με στόχο να χάσουν οι καταχρεωμένοι πολίτες και την τελευταία «τρύπα» που τους έχει απομείνει για να ζουν.

 Ολα ξεκίνησαν από τη στιγμή που οι κυβερνήσεις κατέστησαν όλους τους Ελληνες «φόρου υποτελείς».
 Τα χτυπήματα κάτω από τη μέση ήταν πολλά, αλλά πλέον εκτυλίσσεται το τελευταίο επεισόδιο στο έργο που παίζεται επί τέσσερα χρόνια με σκηνικό τη χώρα μας.

Γερμανοί, ιδού ο στρατός σας !!!

Τα θέλει τελικά η τροφαντή γλουτιαία χώρα του σαρκίου μας. Αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα του ευρωβαρόμετρου με τα αποτελέσματα τα οποία ανακοίνωσε η Κομισιόν που μάς λένε ότι το 62% των Ελλήνων θέλει να μείνει η χώρα στην ευρωζώνη και στην δικτατορία του ευρώ. Μπορεί οι πατριώτες Ελληνάρες να μπέρδεψαν την ευρωζώνη με τις…ζώνες του καράτε που μπορούν να τις αγοράσουν σε ένα γυμναστήριο ή με την ζώνη αγνότητας που έχουν φορεμένη στο μυαλό τους άπαντες για να μην εισχωρήσει καμιά κακιά ιδέα εναντίον των αδελφών και συμμάχων τους Γερμανών. Όμως εδώ δεν πρόκειται για καλαμπουράκι μιας παρέας γνήσιων απογόνων του Σωκράτη πίνοντας ουζάκια, αλλά για την ύπαρξη και το μέλλον μιας χώρας και των ανθρώπων της.

Του Γιάννη Λαζάρου

Την ίδια μέρα που η Κομισιόν έχει στα χέρια της τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι δημοκρατικά οι Έλληνες θέλουν ευρώ και διαχείριση από την ευρωζώνη, η προπαγανδιστική εφημερίδα της Μέρκελ Die Wille προτείνει, ως καλός “λαγός”, την πλήρη κηδεμονία της Ελλάδας από την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Λέμε ηγεσία γιατί δεν παίζει ρόλο ποιοι είναι οι ευρωβουλευτές αλλά ποιοι είναι αυτοί που ηγούνται του άρματος, δηλαδή οι Γερμανοί.

Η Die Wille ως επιχείρημα για την πλήρη κηδεμονία της Ελλάδας από την ΕΕ έχει ότι η χώρα καταρχάς είναι χρεοκοπημένη και όχι υπό τον φόβο της χρεοκοπίας, αλλά και ότι τα χρήματα που δόθηκαν για την σωτηρία της από τους δανειστές δεν πήγαν πουθενά αλλού παρά μόνο για ρουσφέτια.

Το ρουσφέτι για τον Γερμανό δεν είναι μόνο η λαμογιά που γίνεται μεταξύ εξουσίας και αόρατων προσώπων. Το ρουσφέτι για τον Γερμανό είναι όταν το Κράτος έχει χρεοκοπήσει και αυτοί σου δανείζουν για να πληρώνεις τους υπαλλήλους αυτού του Κράτους. Μία επιχείρηση που δεν έχει λόγο ύπαρξης και που με δανεικά συνεχίζει να πληρώνει μισθούς φοροεισπρακτόρων για να έχει η γερμανική ομοσπονδιακή τράπεζα 2,5 δις ευρώ κέρδος ετησίως.

Ρουσφέτι για την ευρωπαϊκή μοντέρνα φιλοσοφία είναι όταν δίνεις λεφτά χωρίς να υπάρχει έργο παρά μόνο για να κρατάς το πόπολο σε ύπνωση. Γι’ αυτό η Γερμανία μέσω της Die Wille στο λέει ξεκάθαρα: Το μαγαζί πτώχευσε και τώρα εμείς πρέπει να κάνουμε κουμάντο ανοιχτά και όχι πίσω από την κουρτίνα που ήταν μέχρι σήμερα η διαχείριση και διακυβέρνηση.

Παρόλα αυτά όμως το 62% των Ελλήνων γουστάρει διακυβέρνηση γερμανική με τον φερετζέ της ΕΕ. Δέκα (10) μονάδες παραπάνω από τους ίδιους τους Ευρωπαίους που σε απόλυτα ποσοστά μόνο το 52% θέλουν ευρώ και ευρωζώνη. Αντίθετα το 38% των Ελλήνων ξέρει πολύ καλά τι του γίνεται όχι γιατί είναι το ευφυές κομμάτι του λαού αλλά γιατί έμαθε από την προσωπική του εμπειρία, ότι όταν μια επιχείρηση πτωχεύει, το πρώτο που κόβεται είναι οι πολυτέλειες και οι θέσεις εργασίας. Πράγμα που δεν συνέβη στην “επιχείρηση” κράτος- Ελλάδα.

Φθάσαμε εδώ γιατί όλες οι δημοκρατικά ψηφισμένες κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών ήταν υπάλληλοι αφεντικών που έβλεπαν την Ελλάδα όχι ως χώρα αλλά ως Κράτος- επιχείρηση. Οι πρωθυπουργοί δεν είχαν τον ρόλο του ηγέτη αλλά τον ρόλο αυτού που θα μανατζάρει το μαγαζάκι που έστησαν στο άκρο της Ευρώπης Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί και όλος ο συρφετός. Κανείς ποτέ δεν ήταν άξιος για τίποτε περισσότερο από το να εκτελεί εντολές “φιλελληνικές” και να γεμίζει το μαγαζάκι από νηστικούς που με ένα κομμάτι ψωμί θα έδιναν τις υπηρεσίες τους ως υπάλληλοι και όχι ως λειτουργοί.

Τα ψέμματα τελειώνουν, το μαγαζάκι Κράτος- Ελλάδα φθάνει στο τέλος του και ο διαχειριστής με την δήθεν ελληνική ταυτότητα (λέγε με Σαμαρά, Βενιζέλο, Παπανδρέου κλπ) θα καθίσει στον πάγκο για να πάρει την μπάλα αυτός που χρόνια καθόριζε πώς θα παιχτεί.

Για τον ίδιο λόγο ακόμα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης της χώρας για ένα πράγμα δεν μιλάνε: Την έξοδο από την ευρωζώνη. Δεν θα υπήρχαν ούτε ως ιδέα αντιπολίτευσης αν είχαν στο μυαλό τους ότι πρώτα σώζουμε την Ελλάδα και μετά τον γείτονα.

Βέβαια, τα αποτελέσματα έχουν και ένα αισιόδοξο μήνυμα. Το 99% των Ελλήνων που μέχρι πριν την “κρίση” έδινε δημοφιλίες σε υπηρέτες τύπου Στεφανόπουλου και Παπούλια,κατέβηκε στο 62% αποδεχόμενο την κατοχή της χώρας. Για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες ένα 38% των Ελλήνων ξέρει τι γίνεται, γιατί γίνεται και από ποιον γίνεται. Είναι το ποσοστό που συγκλίνει με τα ποσοστά που βγαίνουν ανά καιρούς σε δημοσκοπήσεις το οποίο χαλάει την σούπα τόσο των κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων, όσο και των “φιλελλήνων” Ευρωπαίων.

Στην περίοδο που διανύουμε το αποτέλεσμα αυτής της έρευνας της Κομισιόν μάς δείχνει ξεκάθαρα ότι το 62% των κατοίκων της Ελλάδας θέλουν μαγαζί που δανείζεται ενώ το 38% βιώνοντας την αλήθεια ζητά πίσω την Πατρίδα του. Γι’ αυτό οι δήθεν δημοκρατίες στηρίζονται στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα των πολιτών τους.-

Πως παγιδεύτηκε μια ολόκληρη χώρα από μια άψογα στημένη τηλε-οχλοκρατία !!!

 Ή…Κλειστό κύκλωμα λογικής

Υπάρχει μια χρονική στιγμή στην μεταπολιτευτική Ελλάδα που είναι ακαθόριστη ημερολογιακά, αλλά ταυτόχρονα σαφής εννοιολογικά, ως το κρίσιμο σημείο μετά από το οποίο όλα άλλαξαν, άπαξ δια παντός, στην κοινωνία και στις…αξίες αυτής της χώρας.

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Αυτή είναι η στιγμή που ως μοναδικός μηχανισμός παραγωγής αφήγησης και νοήματος απέμεινε η ιδιωτική τηλεόραση, εκτοπίζοντας οτιδήποτε άλλο μπορεί να δημιουργούσε ήθη, έθιμα ή να διαμόρφωνε κοινή γνώμη στην ελληνική κοινωνία.

Σε αυτή την συγκεκριμένη στιγμή η νοοτροπία των πολιτών έκανε μια ιστορική στροφή κατά την οποία εδραιώθηκε μια νέα μαζική ψυχολογική ταυτότητα, πεισματικά αποκομμένη από κάθε προοπτική διαφορετικής εξέλιξης εκτός από εκείνην που υπαγορεύονταν από την ιδιωτική τηλεόραση.

Αναλυτικότερα, η απουσία εναλλακτικών πιθανοτήτων εξασφαλίστηκε απόλυτα επειδή οποιαδήποτε πνευματική, ηθική και αισθητική προσλαμβάνουσα αυτής της νέας νοοτροπίας ήταν ελεγμένη και εγκεκριμένη από ένα βαθιά συντηρητικό και αντιδραστικό σύστημα αξιών, κατ’ εικόνα και ομοίωση των αμετανόητων φασιστών και κυνικών κεφαλαιοκρατών που διοικούν τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια.

Μέσω αυτού του ολοκληρωτικού μηχανισμού παγιώθηκε με κάθε λεπτομέρεια το τι συνιστά έναν αποδεκτό κοινωνικό χαρακτήρα, η διάπλαση του οποίου εν τέλει αποδείχθηκε μια πολύ εύκολη υπόθεση που εκτελέστηκε από δυο-τρεις εργολάβους και τους υπαλλήλους τους, όλοι τους άνθρωποι ορκισμένοι στο τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» – όπως εννοούν δηλαδή οι συγκεκριμένοι άνθρωποι αυτές τις έννοιες, δηλαδή εθνικισμός, θεοκρατία, πατριαρχία.

Επήλθε έτσι μια προϊούσα μέχρι νεκρικής ακαμψίας ακινησία της κριτικής σκέψης αφού οι πολιτικοκοινωνικές πεποιθήσεις των εργολάβων που υποδύονται τους καναλάρχες δεν επιδέχονται καμία αμφισβήτηση, αντίθετα είναι ταγμένες στην υπηρεσία της συντήρησης πολύ συγκεκριμένων συμφερόντων και στην διοίκηση μιας κοινωνίας αποτελούμενης από μια οικονομική ελίτ και την τηλεκατευθυνόμενη μάζα προς εκμετάλλευση.

Καθ’ υπαγόρευση λοιπόν της ιδιωτικής τηλεόρασης, ο μέσος έλληνας πολίτης έπαψε να αναζητάει κάτι καλύτερο από τα όσα ήδη έχουν χαρακτηριστεί ιερά και όσια στην συνείδηση του, αφού η ιδιωτική τηλεόραση ανακύκλωνε συνεχώς συντηρητικές αξίες και τρόπο σκέψης.

Ταυτόχρονα, σε σχέση με όσα τον ενοχλούν, η αντίδραση του τηλεθεατή περιορίστηκε στην ανώριμη και κυρίως αναποτελεσματική διαμαρτυρία μιας ανήλικης προσωπικότητας που δεν εννοεί να αναλάβει τις ευθύνες των επιλογών της αλλά προτιμάει να παραπονιέται στην εξουσία, από την οποία όμως δεν εννοεί να ανεξαρτητοποιηθεί, και ούτε τολμά να την αμφισβητήσει αποτελεσματικά.

Εκδηλώθηκε και νομιμοποιήθηκε λοιπόν στην Ελλάδα, από την καθολική πολιτισμική επιρροή της ιδιωτικής τηλεόρασης, σαν γενικευμένο πρότυπο πολίτη μια προσωπικότητα αυτάρεσκη, καθηλωμένη στα όσα πιστεύει ότι της αρμόζουν δικαιωματικά και αρνητική σε οποιαδήποτε αμφιβολία περί του συλλογικού της αλάθητου.

Όταν τελείωσε η τεχνητή ευμάρεια του δανεικού χρήματος που πλημμύριζε την Ελλάδα την δεκαετία του ’90, τότε που ανυποψίαστη η χώρα ζούσε τις τελευταίες μέρες της σύντομης αίγλης της ως ανεξάρτητο κράτος, τουλάχιστον γι’αυτό τον αιώνα, ακριβώς την ίδια εποχή η ιδιωτική τηλεόραση ρίζωνε ως πολιτισμικό καθεστώς στην χώρα, έχοντας ήδη ολοκληρώσει την εγκαθίδρυση της αγκυλωμένης αυτής προσωπικότητας ως πρότυπο.

Από την στιγμή που εδραιώθηκε, υπήρξε εξαιρετικά λεπτεπίλεπτη εκ μέρους της ιδιωτικής τηλεόρασης η καλλιέργεια της πνευματικής νωθρότητας που εξηγεί, επιτρέπει, αιτιολογεί, και εκλογικεύει την ύποπτη απάθεια, ή ακόμα και την μαζοχιστική συνέργεια, του Ελληνικού λαού προς την αποπλάνηση και τον βιασμό του από τους ηγέτες που επιλέγει για σωτήρες/δήμιους. Και είναι τόσο ενδελεχής αυτή η κατασκευή του ακαταλόγιστου ως άλλοθι ώστε να καθίσταται ύποπτος και προβληματικός ο καθαγιασμός της αφασίας του φερόμενου ως θύματος Ελληνικού λαού, αφού ταυτόχρονα εκτός από άβουλος και αποπλανηθείς, όποτε βολεύει, ο ίδιος λαός είναι και ψηφοφόρος, άρα δεν μπορεί να απαλλαγεί εύκολα από τις ευθύνες των επιλογών του, εφ’ όσον αυτές εγκαθιδρύουν τους τυράννους που υφιστάμεθα οι υπόλοιποι.

Αυτή η επίκτητη αλλά για κάποιο λόγο ιερή ηλιθιότητα του Ελληνικού λαού άλλες φορές παρουσιάζεται σαν παιδική αθωότητα, άλλες φορές ως έλλειψη παιδείας, άλλες φορές ως κάποιο σκοτεινό ψυχολογικό σύνδρομο αυτοθυματοποίησης.

Η κοινή συνισταμένη όλων αυτών των προσεγγίσεων είναι ότι υποστηρίζουν με διάφορα επιχειρήματα το πόσο ανυπεράσπιστος είναι ο Ελληνικός λαός, το πόσο άμοιρος ευθυνών είναι απέναντι σε παγκόσμιες και ντόπιες συνωμοσίες που εξυφαίνουν πανούργοι εγκληματίες και διαβολικά κυκλώματα, πόσο εν τέλει ανίκανος είναι να υποστηρίξει τον αφελή εαυτό του.

Σίγουρα όμως, ακόμα όμως και αν δεν είναι κακοπροαίρετη η γενική ομολογία πως το εκλογικό σώμα στην Ελλάδα είναι ανίκανο δικαιοπραξίας, δηλαδή αδυνατεί, για τους όποιους λόγους, να γνωρίζει, πόσο μάλλον να υποστηρίξει, το συμφέρον του, η διάγνωση αυτή δεν αναιρεί το γεγονός πως οι ανάπηροι πνευματικά τηλεθεατές-ψηφοφόροι είναι αυτοί που στελεχώνουν λίγο-πολύ από τους πελατειακούς-εκλογικούς κατάλογους των κυβερνητικών και κοινοβουλευτικών κομμάτων.

Επιγραμματικά, το ότι έχουν αποχαυνωθεί σε βαθμό λοβοτομής οι ψηφοφόροι που διαμορφώνουν συνείδηση μέσω ιδιωτικής τηλεόρασης δεν αναιρεί ότι είναι υπεύθυνοι της μοίρας των υπολοίπων.

Εν τέλει, όσοι έχουμε πλέον διαχωρίσει την θέση μας από το σύστημα αξιών που εκπροσωπεί η ιδιωτική τηλεόραση είμαστε όμηροι ενός άριστα στημένου παιχνιδιού: κάποιοι κεφαλαιοκράτες έχουν δημιουργήσει έναν όχλο που συντάσσεται και ελέγχεται ακριβώς όπως τα πειθήνια υποπόδια μιας παραθρησκευτικής αίρεσης.

Οι πιστοί αυτής της οργάνωσης, και εκτελεστές των σχεδίων της, αφ’ ενός εξαρτώνται επιβιωσιακά από τους κομματικούς διορισμούς που μοιράζουν οι ηγέτες τους, αφ’ ετέρου παραμένουν εγκλωβισμένοι εφ’ όρου ζωής στην εξάρτηση τους αυτή, αφού το μορφωτικό επίπεδο του υβριδίου ψηφοφόρου/πελάτη/δούλου/πιστού δεν επιτρέπεται να ξεπεράσει εκείνο ενός μέσου τηλεθεατή.

Νομοτελειακά, οι υπόλοιποι είμαστε αναγκασμένοι να υπομένουμε το καθεστώς που αυτός ο εγκεφαλικά πλυμένος όχλος επιβάλλει για λογαριασμό εκείνων που θεωρεί σωτήρες του.

Θα τολμήσω να πω πως με μαθηματική ακρίβεια έχουν υπολογιστεί οι επιθυμητές τηλεθεάσεις από τους ιθύνοντες ώστε αυτοί να ισούνται με τους ψήφους που είναι απαραίτητοι ώστε να εκλεγεί η οποιαδήποτε κυβέρνηση τυγχάνει να είναι αρεστή στους κεφαλαιοκράτες-καναλάρχες.

Εξ’ ου και δεν έχει καμία σημασία τι παίζει κάποιο από τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, αφού ό,τι πολιτική άποψη και να προβάλλουν αυτή παράγεται από ήδη ρυθμισμένες και ελεγχόμενες δεξαμενές προκατασκευασμένης σκέψης.

Ακόμα και η όποια αντιπολίτευση παρεισφρήσει, οφείλει να αναγνωρίσει το υπάρχον καθεστώς ως νόμιμο αν θέλει να εμφανιστεί, αλλιώς δεν έχει καμία θέση επί της μικρής οθόνης.

Το αποτέλεσμα είναι να ακυρώνεται ο όποιος αντιπολιτευτικός λόγος με στρεψόδικα επιχειρήματα εκ μέρους του φαύλου καθεστώτος, επιχειρήματα του τύπου «αφού μας ψηφίσαν», τα οποία εσκεμμένα, και ταιριαστά για την τηλεόραση, επικαλούνται όρους δημοτικότητας και όχι δικαιοσύνης.

Δηλαδή η πολιτική ηγεσία νομιμοποιείται επειδή επιβάλλεται συνειδησιακά από την ιδιωτική τηλεόραση με τόσο επιστημονικό τρόπο που είναι ικανός να συγκεντρώσει πλειοψηφικό  αριθμό τηλεθεατών-ψηφοφόρων των οποίων τα κριτήρια ούτως ή άλλως έχουν διαμορφωθεί από την ίδια αυτή τηλεόραση.

Το επιχείρημα της πλειοψηφικής υπεροχής στις εκλογές λοιπόν είναι πια μια προκλητική ειρωνεία, αφού όποιος το χρησιμοποιεί δεν επικαλείται πλέον το κύρος δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, εφ’ όσον δεν μπορεί να είναι έγκυρη μια κυβέρνηση που εκλέγεται από θύματα εξαπάτησης ή δήθεν αγαθιάρηδες όπως θέλουν να παρουσιάζεται ο τηλε-όχλος ψηφοφόρων-ζόμπι.

Όμως, δεν μπορεί να παραμένουν αλώβητοι και υπεράνω κριτικής οι ηλίθιοι οπαδοί και θιασώτες τούτων των αχρείων τυράννων. Εκούσια ή ακούσια είναι συνεργοί αυτής της άθλιας συνωμοσίας, είτε είναι προσποιητό είτε αντικειμενικά υπαρκτό το ακαταλόγιστο που επικαλούνται. Εν τέλει, οι τηλε-ψηφοφόροι αποδεδειγμένα επιμένουν να δηλώνουν θύματα των ίδιων κακοποιών εδώ και δεκαετίες, αλλά, στην χώρα του ανάποδου, αυτό αντί να εκλαμβάνεται ως κατ’ εξακολούθηση συνέργεια με το έγκλημα, χρησιμοποιείται ως επιχείρημα από «φιλολαϊκούς» σωτήρες που δηλώνουν με θράσος πως ο λαός αυτός, οι ψηφοφόροι του δηλαδή, στερούνται της ικανότητας να αμυνθούν ακόμα και απέναντι σε προφανείς κινδύνους, και εννοείται, χρειάζονται εκείνον ως προστάτη.

Όχι, ο Ελληνικός τηλε-όχλος δεν μπορεί να αθωώνεται διαρκώς σαν να είναι ένα καθυστερημένο παιδί ή κάποια αφελής νεανίσκη, ένα εύκολο θύμα στα χέρια ανώμαλων κακοποιών. Ακόμα, είναι στρεψοδικία το γεγονός πως όποιος τολμήσει και ζητήσει εξηγήσεις κατηγορείται ως ακόμα ένας θύτης που παρατείνει την κακοποίηση του τάχα μου αθώου αυτού λαού.

Εκτός από το νομικό δίκαιο, υπάρχει και το φυσικό. Αναπόφευκτα, όταν μια μερίδα της κοινωνίας συνωμοτεί, ή έστω άθελα της παρασύρεται, λόγω διανοητικής καθυστέρησης, και συνεργάζεται με εγκληματικές συμμορίες για να διαλύσει τους υπόλοιπους, επέρχονται αιματηρές συγκρούσεις.

Οι ψύχραιμοι και ορθολογικοί καθεστωτικοί δοκιμιογράφοι ας συγκρατήσουν τις πένες τους, πάντα πρόθυμες να καταδικάσουν την βία απ΄όπου και αν προέρχεται, λες και η βία είναι κάποιο φαινόμενο ανεξάρτητο κινήτρων ή αφύσικο, και ας σκεφτούν ότι:

Αυτή η αεροστεγώς ασφαλισμένη ατιμωρησία του όχλου αποτελούμενου από πολυχρηστικά υβρίδια τηλεθεατές/ψηφοφόρους/πελάτες, αυτή η προστασία από την πιθανότητα να επιρρίψει κανείς σε αυτόν τον πολύ συγκεκριμένο όχλο οποιαδήποτε ευθύνη, είναι ένα είδος συλλογικής αμνηστίας που πρόστυχα προσπαθεί να εξιλεώσει μια γενοκτονία εναντίον των υπόλοιπων.

Και είτε το θέλουμε, είτε όχι, η ανακύκλωση της εξουσίας μέσα από αυτό το σχήμα πρόκειται για μια περίπτωση φαύλου κύκλου που μόνο με βία μπορεί να σπάσει.

Αλλιώς, με βία θα συνεχίσει να επιβάλλεται.

paganeli

ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ !!!

Στην αρχή νομίζαμε ότι ήταν απλά μία πειραματική δοκιμή από το χαρούμενο στρατόπεδο των από πάνω για να δοκιμάσουν τις πνευματικές αντοχές του λαού και ταυτόχρονα να διαπιστώσουν πόσο επιλεκτική μνήμη έχει.

Έγινε μία φορά με…το θέμα του Τσοχατζόπουλου, γελάσαμε. Ξαναέγινε με τις μίζες των υπολοίπων στα εξοπλιστικά, ξαναγελάσαμε. Ξαναέγινε με τα δάνεια από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, είπαμε ότι μας θεωρούν μαλάκες. Ξαναέγινε όταν μάθαμε για τους πολιτικούς που έβγαλαν τα λεφτά τους σε ξένες τράπεζες, λέμε μας έχουν για εντελώς χαζούς. Τώρα ήρθε και η αποκάλυψη για το υποτιθέμενο “σκάνδαλο” με τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και πλέον καταλάβαμε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: Ο ελληνικός λάος έχει μνήμη χρυσόψαρου, τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία του. Οι ξαφνικές αποκαλύψεις περί οικονομικών σκανδάλων, κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος, προκλητικών υπερτιμολογήσεων και ατελείωτης διαπλοκής μεταξύ κρατικών αξιωματούχων και πασίγνωστων επιχειρηματιών, δημοσιογράφων και παρατρεχάμενων είναι η συνοπτική περιγραφή της ελληνικής καθημερινότητας μέχρι το 2010. Τόσο απλά. Επειδή όμως τότε οι πιο πολλοί δεν είχαν καμία ενασχόληση με την πολιτική, τους τα λένε τώρα για να τα παρουσιάσουν σαν απονομή δικαιοσύνης. Γελάνε και οι πέτρες.
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες, το επόμενο σκάνδαλο μεγατόνων που θα μάθει η, μονίμως σοκαρισμένη, ελληνική κοινή γνώμη, είναι ότι ο νόμος περί (μη) ευθύνης υπουργών πέρασε επί των ημερών του Βενιζέλου. Σε 2-3 χρόνια από τώρα θα μάθουμε ότι όλοι οι υπουργοί του Σημίτη είναι για 15 χρόνια φυλακή ο καθένας και περίπου το 2037 θα μάθουμε και τι πραγματικά έγινε με το μνημόνιο. Φίλοι αναγνώστες, δεν βρέχει έξω, απλά μας φτύνουν…

imf-fuck-off