Η ελληνική επανάσταση 2013-2014

Στις αρχές του 21ου αιώνα ήταν σχετική η επιθυμία στην Ελλάδα για αλλαγή του σοβιετικού καθεστώτος. Αλλαγή πάνω σε τι όμως. Κανένας δεν μπορούσε να δώσει μια ακριβή απάντηση και οι μούντζες ακολουθούσαν η μια την άλλη προκαλώντας αερισμό στα αχαμνά των αρχόντων. Κάποιος σωτήρας ικανός να επαναφέρει την αναπόληση της εποχής που τα mall έσφυζαν από ζωή όλη την διάρκεια του χρόνου και όχι μόνο τις ημέρες των εορτών,μάλλον ήταν στο πνεύμα των περισσότερων.

Καινούρια κινητά τηλέφωνα στοίχειωναν τα όνειρα των εφήβων ,νέες τάσεις μόδας και εκθαμβωτικά μακιγιάζ δημιουργούσαν υδρατμούς πάθους στις τζαμαρίες των φαστφουντάδικων ,των καφέ και των κέντρων διασκέδασης-απομείωσης εγκεφαλικών κυττάρων. Παρ όλη όμως την  μεταβολή στο αμετάβλητο ακατοίκητο της μάζας , η οργάνωση της Ελλάδας εξακολουθούσε να παραμένει στην κλασική μεταπολεμική μορφή της.

Οι Έλληνες άρχισαν να αισθάνονται αφόρητη την κατάσταση της αδικίας. Νέα fun club σχηματίστηκαν και προκάλεσαν απολύτως τίποτε. Νέα κέντρα διασκέδασης ,νέα γήπεδα και νέοι ναοί υψώθηκαν προς τιμή των  ειδώλων. Στην  Ελλάδα κανένας δεν υποχρέωνε κανέναν στο προσκύνημα. Η αυτογελειοποίηση ,η αυτολοβοτομή και ο αυτοιδεατισμός ήταν μερικές μόνο από τις ψυχοπαθολογικές καταστάσεις ,στις οποίες η μάζα βυθίζονταν οικειοθελώς όσο προχωρούσε η επανάσταση.

Στην Ελλάδα πριν την επανάσταση επικρατούσε το κυβερνητικό σύστημα της απόλυτης κοινοβουλευτικής τρομοκρατίας. Λιμοί καταποντισμοί και πυρηνικός όλεθρος περίμενε ,όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει με την ψήφο του. Φυλακές βασανιστήρια στημένες κατηγορίες απολύσεις ,όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει με το κορμί του. Ο πρωθυπουργός με λίγους ανώτερους υπουργούς, που τους διάλεγε ο ίδιος, νομοθετούσε, όριζε τους φόρους και μοίραζε σε τσέπες όπως του άρεσε το δημόσιο χρήμα. Οι διαφωνούντες διαπομπεύονταν από τα φιλικά προσκείμενα ΜΜΕ και έπαιρναν τον πούλο για να ξαναεπιστρέψουν όποτε παρίστατο η ανάγκη. Στην Ελλάδα της επανάστασης,ο πρωθυπουργός με λίγους ανώτερους υπουργούς, που τους διάλεγε ο ίδιος, νομοθετούσε, όριζε τους φόρους και μοίραζε σε  τσέπες  όπως του άρεσε το δημόσιο χρήμα.

Οι κάτοικοι της Ελλάδας διακρίνονταν στους προνομιούχους άρχοντες ,τον κοινό λαό που έβγαζε ακόμα καλά λεφτά και τον κοινό λαό που έβγαζε “θησαυρούς” από τα σκουπίδια για να επιβιώσει. Οι προνομιούχοι μια ελάχιστη μειοψηφία , κατείχαν τη γη τους δρόμους τις τράπεζες τα καράβια τα αεροπλάνα τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα  τα εργοστάσια , ζούσαν μια τρομερά σπάταλη και πλούσια ζωή και κυβερνούσαν τον τόπο. Δεν ήταν μισητοί σχεδόν σε κανέναν. Όσοι έβγαζαν ακόμα καλά λεφτά τους συναντούσαν στα μπουζούκια και τα πολυκαταστήματα,τους φιλούσαν το χέρι,τους φύλαγαν σαν πιστά σκυλιά και τους έκαναν εικονίσματα για την επόμενη γενιά. Όσοι δεν έβγαζαν και τόσο καλά λεφτά ,τους κουβαλούσαν τα ψώνια με αντάλλαγμα λίγο έλεος. Σχεδόν κανένας, αν και όπως απεδείχθη οι άρχοντες συσσώρευαν κεφάλαια μέσω των ληστρικών φόρων που πλήρωναν όλοι οι υπόλοιποι, δεν έτρεφε αισθήματα μίσους γιατί το μίσος προς τους άρχοντες ήταν απαγορευμένο συναίσθημα.

Το φορολογικό σύστημα ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των αρχόντων. Από μια πλειάδα αιματηρών φόρων ήταν απαλλαγμένοι με νόμους, νόμιμα ,νοικοκυρεμένα και ηθικά.

Πριν την επανάσταση το χρέος του Ελληνικού κράτους αυξήθηκε σημαντικά, σε σημείο να κινδυνεύσει η Ελλάδα με χρεωκοπία. Η μνημονιακή υποστήριξη των Ευρωπαϊκών τεχνοκρατικών στρατευμάτων ήταν δώρο Θεού για την Ελληνική οικονομία,χωρίς να φέρει κανένα επιβαρυντικό αποτέλεσμα στους άρχοντες παρά μόνο την υπερδιόγκωση του χρέους ,που έτσι κι αλλιώς η αποπληρωμή του ήταν το μόνο απαράβατο προνόμιο της μάζας.

Επιπλέον, η τρομερά σπάταλη και πολυτελής ζωή στα αχανή ανάκτορα των ακριβών συνοικιών κατανάλωνε το άγνωστο% του ελληνικού προϋπολογισμού σε τόκους πανωτόκια και αχαλίνωτες σπατάλες. Τα ρεβεγιόν ,οι δεξιώσεις και τα πανάκριβα ρούχα ήταν εις βάρος της ελληνικής οικονομίας αλλά και της φτωχής μάζας που πέθαινε ή αυτοκτονούσε. Οι πλαστικοποιημένες μούμιες των αρχόντων, ξόδευαν πολλά κλεμμένα χιλιάρικα τον μήνα σε κοσμήματα, κομμώσεις ,lifestyle και προβολή στα κανάλια.

Ως ξεκίνημα της Επανάστασης ισχύει η κατάληψη του κέντρου όπου τραγουδούσε ο Λαϊκός βάρδος Ν. Σφακιανάκης στις 9/12/2013. Το ουσιαστικό ξεκίνημα της Επανάστασης έλαβε χώρα μερικές εβδομάδες πιο μπροστά, με το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές. Επειδή οι “όσοι έβγαζαν ακόμα καλά λεφτά” δεν είχαν ποτέ πριν την δυνατότητα να κατεβούν για ψώνια τις Κυριακές, κατενθουσιάστηκαν με το μέτρο αυτό .Το όνειρο να κυκλοφορούν κρατώντας επώνυμες σακούλες και τις Κυριακές ,τους προκάλεσε δάκρυα. Η επανάσταση βρίσκονταν προ των πυλών υποσχόμενη τελικά να διευκολύνει τα ψώνια των καταναλωτών. Η αλλαγή που επιζητούσαν οι περισσότεροι ,ήρθε και μάλιστα χωρίς να σπάσει ούτε ένα τζάμι.

Η Ελληνική Επανάσταση σηματοδοτεί την κοινωνική μετάλλαξη από την δημοκρατία των ψώνιων ,σε αυτή των ψωνισμένων ψώνιων . Το σοβιετικό ταμπού να επιθυμείς ένα ζευγάρι γόβες, ή ένα σετ καλλυντικών, ή έστω ένα ταμπλετ για να κάνεις την δουλειά σου σαν άνθρωπος την Κυριακή ώρα 1.45 μμ, κατέρρευσε και από τα ερείπια του χτίστηκε η 4η ελληνική δημοκρατία των πολιτών ΖΜΠΟΥΤΣΑΜ.

Με την πάροδο της Επανάστασης ο Μέγας Αυτοκράτορας Αντώνιος Σαμαράς ο ΣΤ μαζί με το κυβερνητικό του επιτελείο, καθαιρέθηκαν των αξιωμάτων τους. Για τιμωρία αυτοεξορίστηκαν σε Εκάλη και Ψυχικό. Κάποιοι την έκαναν για Ελβετία και κάποιοι κατέληξαν για ένα τρίμηνο στη Μύκονο. Μερικοί μπήκαν βγήκαν στη φυλακή. Άλλοι επέστρεψαν το 0,1% των κλεμμένων. Οι συνελεύσεις των γενικών τάξεων συνεχίστηκαν κανονικά στα γήπεδα, στις εκκλησίες και τα εμπορικά κέντρα.

Τα ελικόπτερα με τα οποία θα το έσκαγαν βράδυ  οι άρχοντες, σκούριασαν και εν τέλει πωλήθηκαν για ανταλλακτικά.

 noumero11888

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ “ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ” !!!

Η πρώτη σοκαριστική είδηση για το 2014 ήταν η μη επιστροφή του Χριστόδουλου Ξηρού στις φυλακές. Και τώρα τι γίνεται; Μήπως συναντήσει το Μαζιώτη και αρχίσαν να κάνουν μαζί κακές “τρομοκρατίες”; Και πως θα ολοκληρωθεί το εγχώριο…

success story με τέτοια φαινόμενα;

by…imf-fuck-off

Είναι λογικό για τα παντοδύναμα αφεντικά της Τρέμη και του Πρετεντέρη να νιώθουν άβολα με τέτοιες κινήσεις. Αυτο που είναι προκλητικά βλακώδες είναι να προσπαθούν οι καλοπληρωμένες δημοσιογραφικές πουτάνες και οι νταβατζήδες τους να κατασκευάσουν ένα αίσθημα τρόμου σε αυτό που αρέσκονται να αποκαλούν “κοινή γνώμη” με αφορμή τέτοιες χαρμόσυνες ειδήσεις. Και λέμε χαρμόσυνες γιατί δεν υπάρχει πιο ευχάριστο νέο από το να μαθαίνεις ότι ένας φυλακισμένος μετά από περίπου 12 χρόνια φυλακής είναι ελεύθερος. Σύμφωνα με τους νόμους, είναι παράνομο το να αποδράσεις από τη φυλακή. Σύμφωνα με τη στοιχειώδη ανθρώπινη νοημοσύνη, είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον πλανήτη να επιδιώκεις την ελευθερία σου με κάθε τρόπο. Αλλά ας αφήσουμε την απέραντη και χαώδη απόσταση που χωρίζει τους νόμους από τη λογική και μιλήσουμε για τρομοκρατία. Για την κανονική τρομοκρατία και την άλλη ¨τρομοκρατία”. Κάνουμε αυτό το διαχωρισμό γιατί (και) αυτή η λέξη έχει υπερ-χρησιμοποιηθεί τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα να χάσει το αληθινό νόημα της και να ξεχάσουμε τι σημαίνει.
Η λέξη τρομοκρατία είναι σύνθετη και προέρχεται από τις λέξεις “τρόμος” και “κρατώ”, δηλαδή εξουσιάζω. Τρομοκράτης είναι αυτός που εξουσιάζει διά του τρόμου. Η τρομοκρατία είναι η τακτική του να προκαλείς τρόμο (συνήθως μαζικά) για να επιβάλλεις τις απόψεις σου. Τρομοκρατία είναι οι βάρβαρες οικονομικές πολιτικές του κράτους που έχουν σαν αποτέλεσμα χιλιάδες αυτοκτονίες, φτωχούς, άνεργους, εξαθλιωμένους και φοβισμένους πολίτες. Τρομοκρατία είναι η εμφάνιση και η συμπεριφορά των λαομίσητων ΜΑΤ, που η δουλειά τους είναι να ασκούν βία και να ψεκάζουν με καρκινογόνα χημικά αέρια τον εσωτερικό εχθρό. Τρομοκρατία είναι οι απάνθρωποι νόμοι που προστατεύουν τα συμφέροντα των εφοπλιστών. Τρομοκρατία είναι οι ειδήσεις των 8 στα παράνομα τηλεοπτικά κανάλια.
Όλα αυτά τα παραπάνω είναι καθαρές μορφές τρομοκρατίας. Η έμπρακτη αντίδραση στην τρομοκρατία έχει βαπτιστεί σαν “τρομοκρατία”, λες και η συμβολική ενέργεια στο σπίτι του Γερμανού πρέσβη, ή ο ελεύθερος Ξηρός, ή μία σύγκρουση με την αστυνομία, ή μία δυναμική απεργία, μπορούν να προκαλέσουν τρόμο σε κάποιον εκτός από τους ολιγάρχες και τις μαριονέτες τους. Φίλε αναγνώστη και φίλη αναγνώστρια ας το φωνάξουμε καθαρά και χωρίς ίχνος φόβου:
Τρομοκράτες είναι οι πολιτικοί, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι δημοσιογράφοι. Τρομοκράτες είναι οι δικαστές και οι μπάτσοι. Τρομοκράτες είναι αυτοί που κυριαρχούν μέσω του τρόμου. Τρομοκράτες είναι αυτοί που δεν αντέχουν ούτε την αυτονόητη έννοια της ισονομίας και θέλουν να καταργήσουν, με διάφορα προσχήματα, τις ολιγοήμερες άδειες των φυλακισμένων (βλέπε περίπτωση Στρατούλη), να προφυλακίζουν ανθρώπους χωρίς δίκη για όσο γουστάρουν (βλέπε περίπτωση Σακκά) και να στοχοποιούν ανθρώπους για τις ιδέες τους (βλέπε περίπτωση Φαίη Μάγιερ).
Τρομοκράτες είναι αυτοί που έχουν αλλεργία ακόμα και στους νόμους που οι ίδιοι έχουν ψηφίσει. Τα υπόλοιπα που λέγονται εκφράζουν την αιώνια επιθυμία των από πάνω να ενισχύσουν την καταστολή και να προστατεύσουν τα λεφτά τους, δηλαδή πράγματα που δεν αφορούν κανένα και, φυσικά, δεν προκαλούν τρόμο σε κανένα…

Παρατρομομαλάκας…

Στο παραμάγαζο του Αλαφούζου, στο ΣΚΑΪ, παρατηρείται παρασυγκέντρωση παρανοϊκών (sic) δημοσιογράφων, που με τις απόψεις τους μας παραζαλίζουν. Την αρχή έκανε ο γνωστός “αστέρας” της δημοσιογραφίας, ο Άρης Πορτοσάλτε  που με τα…ελληνικά του και τις ακροδεξιές θέσεις του, συχνά μας προκαλούσε παραισθήσεις. Τη “δόξα” του Πορτοσάλτε ζήλεψε ο κύριος Μπάμπης.

by…swell-swell

Την πρώτη φορά μας είπε ότι “μια σοβαρότερη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ θα μπορούσε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση της ΝΔ. Πιθανότατα αυτό το είπε όχι μόνο γιατί στη ΝΔ υπήρχαν πάντοτε ακροδεξιά στοιχεία, αλλά πλέον ο ακροδεξιός Σα(χλα)μαράς τους έχει δώσει θέση και στην κυβέρνηση. Κατά τον κύριο Μπάμπη, δηλαδή, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του Γεωργιάδη, του Βορίδη και του Κασιδιάρη. Ας το δεχτώ. Πριν δύο μέρες όμως ο κύριος Μπάμπης ξεπέρασε τον εαυτό του. Μιμούμενος τον Πορτοσάλτε, δημιούργησε μια καινούργια λέξη, χαρακτηρίζοντας τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ “παρατρομοκρατική πολιτική οργάνωση”. “Μπορεί να είναι”, είπε, “το νόμιμο τμήμα μιας παρατρομοκρατικής οργάνωσης”. Θεωρώ ότι δικαίως κερδίζει τον τίτλο του “παρατρομομαλάκα”.
Έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι στον ΣΚΑΪ πίνουν λαθραίο πετρέλαιο και τους πειράζει τη σκέψη.

Το περίγραμμα της ευρωπαϊκής οικονομικής τραγωδίας

Του Πέτρου Σταύρου

Το 2014 θα είναι μια σημαντική χρονιά για την Ευρώπη και για ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Ειδικά για την Ευρώπη, οι καταστάσεις και η άσκηση συγκεκριμένων πολιτικών μέσα στα προηγούμενα δύο χρόνια έχουν δώσει συγκεκριμένη «τροχιά» στις πιθανές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν, κάτι που καθιστά πανευρωπαϊκό το μέλημα της αριστεράς να τροποποιήσει σημαντικά ή και να «εκτροχιάσει» τις εξελίξεις που μας οδηγούν σε ένα μέλλον πιο στυγνής εκμετάλλευσης και μεγαλύτερης βαρβαρότητας. Εδώ, στη συγκεκριμένη οικονομία αυτού του άρθρου, θα επιχειρήσουμε να δούμε τις σημαντικότερες εξελίξεις που προδιαγράφονται σε τέσσερα πεδία της ευρωπαϊκής και οικονομικής πολιτικής και που ευελπιστούμε ότι θα παρακολουθήσουμε πιο αποτελεσματικά το νέο έτος.
Ευρωπαϊκοί θεσμοί και Δημόσιο Χρέος: Η σημαντικότερη εξέλιξη, κατά τη γνώμη μας, τα προηγούμενα δύο χρόνια, είναι η αποσαφήνιση των διακριτών ρόλων του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) στο πλαίσιο της τρόικας. Το ΔΝΤ λειτούργησε καθαρά ως δανειστής που ενδιαφέρεται για την ασφαλή επιστροφή των χρημάτων του και η ΕΕ, από κοινού με την ΕΚΤ, λειτούργησαν ως οι εκφραστές του συνολικού ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Οι τελευταίοι δεν ενδιαφέρονται τόσο για την επιστροφή των χρημάτων τους, όσο για ευρύτερους οικονομικούς και πολιτικούς στόχους.
Είναι γεγονός πως ο νεοφιλελευθερισμός δεν εκφράζεται ενιαία σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Ο Αγγλοσαξονικός νεοφιλελευθερισμός εκφράζεται κυρίως μέσω των αγορών και της διακριτικής δημόσιας ρύθμισης, ενώ ο κεντροευρωπαϊκός νεοφιλελευθερισμός επιχειρεί μέσω της σημαντικής παρουσίας του κράτους και των δημόσιων θεσμών να προσεγγίσει τις θεωρητικές δυνατότητες των αγορών που από μόνες τους δεν μπορούν να φτάσουν. Όποιος έχει ασχοληθεί, έστω και λίγο, με τους κεντρικούς θεσμούς της ΕΕ, θα ξέρει ότι τόσο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή όσο και οι θεσμοί του κοινοτικού προϋπολογισμού και των διαρθρωτικών ταμείων λειτουργούν, λίγο ως πολύ, ως «κεντρικοί σχεδιαστές» με καθαρά νεοφιλελεύθερη στοχοθεσία. Με την ίδια λογική αντιμετωπίζεται και το δημόσιο χρέος των χωρών του νότου μέσω των «μνημονίων» που στην ουσία είναι ένας τέτοιος «κεντρικός σχεδιασμός». Η διαπίστωση αυτή, αν ευσταθεί σε σημαντικό βαθμό, σημαίνει πως η όποια διαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης δεν θα είναι απλά δύσκολη αλλά και καθοριστικής σημασίας για τα χαρακτηριστικά του ευρωπαϊκού αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού. Η δυσκολία της διαπραγμάτευσης έγκειται στο ότι οι «συνομιλητές» δεν θα μιλούν απλά ως δανειστές που ενδιαφέρονται για την ασφαλή επιστροφή των χρημάτων τους και τη μείωση του ρίσκου αλλά ως πολιτικό μπλοκ συγκεκριμένων συμφερόντων.
Τραπεζική Ένωση: Το επιχείρημα στο οποίο στηρίζεται η προσπάθεια για μια ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση είναι η «μέριμνα» για την ελάφρυνση και την προστασία του φορολογούμενου πολίτη. Πρέπει λοιπόν το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα να βρίσκει στο εσωτερικό του τους πόρους διάσωσης, εφόσον υπάρξουν τράπεζες που κινδυνεύουν, και να μην επιβαρύνει τους φορολογούμενους με την εξωτερική διάσωση από τα κράτη. Ο ορίζοντας της τραπεζικής ενοποίησης είναι δεκαετής και μέχρι να έχουμε ένα πλήρως ενοποιημένο σύστημα θα περάσουμε τη φάση του συντονισμού των σε εθνική βάση επιμέρους τραπεζικών συστημάτων. Μέσα σε αυτό το διάστημα, το επιμέρους τραπεζικό πρόβλημα θα αντιμετωπίζεται κάθε φορά πρώτα από τους μετόχους, μετά από τους ομολογιούχους, κατόπιν από τους μεγαλοκαταθέτες και, μόνο αν οι προηγούμενες γραμμές άμυνας δεν επαρκούν, θα παρεμβαίνει το κράτος με εθνικούς πόρους ή δανεισμό.
Μια λεπτομέρεια που συνήθως δεν πολυαναφέρεται στην καθημερινή αρθρογραφία επί του θέματος καθιστά το ζήτημα της τραπεζικής ενοποίησης εκρηκτικό. Η τραπεζική ενοποίηση ακολουθείται και από μια επιβεβλημένη διαδικασία τραπεζικής συγκεντροποίησης. Επιχειρείται δηλαδή η αντιμετώπιση της εγγενούς χρηματοπιστωτικής αστάθειας του καπιταλισμού όχι με εξωτερικούς θεσμούς τελευταίας καταφυγής (δημόσια εγγύηση, κρατικές ενισχύσεις, ΕΚΤ) αλλά με την εσωτερικοποίηση αυτών των θεσμών, μέσω του μεγέθους των χρηματοπιστωτικών μονάδων και του βαθμού συγκέντρωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα. Η λεπτομέρεια αυτή θα καταστεί καθοριστική και για τη χρηματοδότηση της συνολικής οικονομίας αλλά και για την ίδια την αστάθεια του καπιταλισμού. Οι πρώτες συνέπειες είναι ήδη ορατές και αντιφάσκουν με την αρχική πρόθεση. Το δημόσιο χρέος και η οικονομία αρκετών χωρών (άρα και όλων των φορολογούμενων πολιτών τους) δένεται με τη μοίρα των λίγων, μεγάλων και βέβαια ιδιωτικών τραπεζών τους.
Τα χαρακτηριστικά της θρυλούμενης ανάπτυξης: Στο παραπάνω πλαίσιο οι στόχοι της οικονομικής πολιτικής των χωρών σε επιτήρηση είναι η μείωση του χρέους με αυστηρή δημοσιονομική πολιτική πλεονασμάτων και η αύξηση των κεφαλαιακών ροών με πλεονάσματα του ισοζυγίου πληρωμών. Επιδιώκεται δηλαδή η δημιουργία «δίδυμων» πλεονασμάτων (δημοσιονομικό και εξαγωγών) εκεί που πριν υπήρχαν «δίδυμα» ελλείμματα. Πώς αυτή η «συνταγή» θα φέρει κάποιου είδους ανάπτυξη δεν έχει ακόμα ειπωθεί με ολοκληρωμένο τρόπο. Φαίνεται όμως πως στηρίζεται α) στις εξαγωγικές επιδόσεις μιας σειράς εγχώριων κλάδων με ανταγωνιστική προοπτική και β) στις άμεσες επενδύσεις από το εξωτερικό. Η «ανάπτυξη» της κυρίαρχης εγχώριας και ευρωπαϊκής αφήγησης στηρίζεται σε κάποια απροσδιόριστη «εξωτερική» ζήτηση η οποία, κατά περίεργο τρόπο, δεν επηρεάζεται από κανένα παράγοντα και μένει πάντα εκεί, σταθερή και διαθέσιμη να απορροφήσει το όποιο παραγωγικό αποτέλεσμα δημιουργήσουν οι δυναμικοί και εξωστρεφείς κλάδοι των εθνικών οικονομιών. Αυτή η «εξωτερική ζήτηση» θα δημιουργήσει πολλούς ανοδικούς επιχειρηματικούς κύκλους, συγκεκριμένων κλάδων διεθνών εμπορεύσιμων προϊόντων, που άμα προστεθούν μαζί θα δημιουργήσουν σημαντική αναπτυξιακή δυναμική και θα προσελκύσουν και ξένες επενδύσεις. Προφανώς, αυτή η κυρίαρχη αναπτυξιακή μυθοπλασία δεν είναι υλοποιήσιμη διότι πρόκειται ακριβώς για φανταστικά σενάρια, όμως καταφέρνει, παρόλα αυτά και μέσα από μια συγκεκριμένη υλικότητα, να αποσυνδέσει πλήρως την όποια ανάπτυξη από το όποιο αποτέλεσμα κοινωνικής ευημερίας.
Η ανεργία: Φτάνουμε έτσι στο σημαντικότερο πεδίο των ευρωπαϊκών και οικονομικών εξελίξεων και σε αυτό που έχει περισσότερο σχέση με την καθημερινότητα των εργαζομένων και με τον πυρήνα των καπιταλιστικών σχέσεων, που είναι η εκμετάλλευση. Η ανεργία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη δεν είναι απλώς μεγάλη αλλά από συνέπεια των πολιτικών εσωτερικής υποτίμησης: γίνεται προσδιοριστικός παράγοντας των αγορών εργασίας, των αναπτυξιακών θεσμών και των γενικών οικονομικών εξελίξεων. Ενδείξεις μας λένε ότι η αγορά εργασίας αρκετών ευρωπαϊκών χωρών βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο. Οι εργαζόμενοι αισθάνονται τον ανταγωνισμό των μερικώς απασχολούμενων, και όχι των μακροχρονίως ανέργων. Αυτό σημαίνει α) ότι η μερική απασχόληση γενικεύεται και κυριαρχεί επί της κανονικής απασχόλησης και ότι β) ακόμα και οι επιχειρήσεις δεν πολυενδιαφέρονται να αντικαταστήσουν «ακριβούς» εργαζόμενους με μακροχρονίως ανέργους, διότι θεωρούν ότι οι τελευταίοι έχουν χάσει πολλές ή όλες τις δεξιότητες τους, ίσως κι οριστικά. Όταν η αγορά εργασίας λειτουργεί με αυτό τον τρόπο, είναι πολύ δύσκολη η εκμετάλλευση ενδογενών παραγόντων (τεχνολογία, καινοτομία, εμπειρία, γνώσεις, χρηματοδότηση κλπ) για την οικονομική ανάκαμψη. Χρειάζεται η παρέμβαση εξωγενών παραγόντων (της πολιτικής, της πάλης των τάξεων, των κινημάτων, και όπως αλλιώς θέλουμε να τους πούμε) για να αντιστραφούν αυτές οι παραλυτικές και καταστροφικές συνθήκες.
Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης ρίσκαραν, στη χρήση του χρέους, για να καταφέρουν τη δραστική αλλαγή του οικονομικού τοπίου. Τους πέτυχαν τους στόχους, μαζί με μια προϊούσα κοινωνική καταστροφή. Αναγκαστικά, είναι η σειρά των ευρωπαϊκών κοινωνιών και των πολιτικών εκπροσωπήσεών τους να απαντήσουν, με αντίστοιχα ρίσκα και πολιτικές διακινδυνεύσεις.

http://www.rednotebook.gr

Memory of the Camps: Όταν ο Χίτσκοκ «συνάντησε» τον Χίτλερ

Δείτε τα τμήματα του ντοκιμαντέρ που προσπάθησαν να αποκρύψουν Αμερικανοί και Βρετανοί για τις ναζιστικές θηριωδίες

Στην κυκλοφορία θα δοθεί η ολοκληρωμένη έκδοση του ντοκιμαντέρ που ετοίμαζε ο Αλφρεντ Χίτσκοκ για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας.

Την κυκλοφορία της ταινίας είχαν μπλοκάρει οι Αμερικανικές και Βρετανικές συμμαχικές δυνάμεις που ήθελαν να μετατρέψουν τη Γερμανία σε προπύργιο απέναντι στη Σοβιετική Ένωση.
Υπενθυμίζεται ότι η αμερικανική διοίκηση στη Γερμανία έπαιξε καθοριστικό ρόλο ώστε να απελευθερωθούν όσο το δυνατόν συντομότερα από τη φυλακή ορισμένοι από τους επιχειρηματίες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην άνοδο του ναζισμού όπως ο Κρουπ.
Πέντε από τα έξη στο σύνολο μέρη της ταινίας δόθηκαν στο Βρετανικό Πολεμικό Μουσείο και το θέμα ξεχάστηκε σιωπηλά. Το 1980 όμως το υλικό ανακαλύφθηκε σε ένα σκουριασμένο κουτί από έναν Αμερικανό ερευνητή.
info-war

Εντυπωσιάζει η προεκλογική καμπάνια της Χρυσής Αυγής

Με την προφυλάκιση τριών ακόμα βουλευτών της Χρυσής Αυγής με την κατηγορία της διεύθυνσης και ένταξης σε εγκληματική οργάνωση, συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία η προεκλογική καμπάνια της Χρυσής Αυγής για τις ευρωεκλογές, τις δημοτικές εκλογές και τις πιθανές εθνικές εκλογές. 

Μέχρι στιγμής, η Χρυσή Αυγή δεν έχει τεθεί εκτός νόμου –δεν γνωρίζουμε αν η νομιμότητα μιας τέτοιας κίνησης μπορεί να δικαιολογηθεί επαρκώς από την υπάρχουσα νομοθεσία-, οπότε δεν έχει απαγορευτεί η συμμετοχή της στις ευρωεκλογές.

Οι δίκες του Μιχαλολιάκου και των βουλευτών της Χρυσής Αυγής θα γίνουν μάλλον ένα μήνα πριν από τις ευρωεκλογές. Οπότε, αν καταδικαστούν για κακούργημα, θα στερηθούν τα πολιτικά τους δικαιώματα, δεν θα έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε ευρωεκλογές, δημοτικές εκλογές και εθνικές εκλογές. Αυτοί δεν θα έχουν δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές, όχι όλα τα μέλη της Χρυσής Αυγής.

Η συμβολή της –ανύπαρκτης στο έγκλημα της χρεοκοπίας της χώρας- Δικαιοσύνης στο να παρουσιάζεται η Χρυσή Αυγή ως το μόνο αντισυστημικό κόμμα είναι ανεκτίμητη.

Επίσης, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας είχε πει πως η δίωξη των βουλευτών της Χρυσής Αυγής γίνεται με εντολή του Αντώνη Σαμαρά, αφού είναι γνωστό πως η Ελληνική Δικαιοσύνη θέλει και τις εντολές της, γιατί μόνη της δεν μπορεί να παίρνει πρωτοβουλίες.

Την προεκλογική καμπάνια της Χρυσής Αυγής έχουν αναλάβει η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, οι έλληνες δικαστές και τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Και τα πάνε υπέροχα.

Είναι πολύ κοντά στο να βγάλουν την Χρυσή Αυγή πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές, ενώ, αν απαγορεύσουν τη συμμετοχή της Χρυσής Αυγής στις ευρωεκλογές, θα προκαλέσουν μεγάλες ταραχές στη χώρα, ώστε να επωφεληθεί το υπάρχον καθεστώς.

Μπράβο.

(Κάποιοι πανηγυρίζουν για τις συλλήψεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Πολιτική σκέψη καλό-κακό και άσπρο-μαύρο. Κι όλα μαύρα.)

(Στις 19 Σεπτεμβρίου 2013, μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, έγραφα: «Μόνο οι πολίτες μπορούν να θέσουν εκτός νόμου την Χρυσή Αυγή».)

πιτσιρικος

Ποιοι στέλνουν ψήφους στην Χρυσή Αυγή;

Δεν έχω καμία διάθεση ή πρόθεση να υποστηρίξω τους συμπατριώτες μας που ψήφισαν Χρυσή Αυγή αλλά –αφού συνηθίζω να γράφω ό,τι σκέφτομαι- πρέπει να πω πως συμπεριφορές σαν αυτή του αριστερού Πέτρου Τατσόπουλου –που εκλέγεται με τον ΣΥΡΙΖΑ και μετά κάνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που υποστήριζε- με κάνουν να καταλάβω γιατί μπορεί κάποιος να ψήφισε Χρυσή Αυγή για «τιμωρία» του πολιτικού κατεστημένου.

Δεν τους δικαιολογώ –αν θέλεις να «τιμωρήσεις» το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο μην πας να ψηφίσεις- αλλά τους καταλαβαίνω.
Οι Τατσόπουλοι κάθε πολιτικού κόμματος είναι η καλύτερη διαφήμιση για την Χρυσή Αυγή.

pitsirikos

Απομυθοποίηση των αιτίων της κρίσης

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Όπως προσπάθησα να δείξω στα προηγούμενα άρθρα, είναι αδύνατη οποιαδήποτε ριζική αλλαγή πολιτικής για την έξοδο από τη σημερινή οικονομική (και όχι μόνο!) καταστροφή, χωρίς μονομερή έξοδο από την ΕΕ και διαγραφή του Χρέους, ακύρωση της μνημονιακής νομοθεσίας, και τις αναγκαίες γεωστρατηγικές μεταβολές που περιέγραψα στο προηγούμενο άρθρο. Μόνο έτσι θα μπορούσαμε να ανακτήσουμε το ελάχιστο της απαιτουμένης οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας για μια στρατηγική οικονομικής αυτοδυναμίας, που είναι αναγκαία για τη μόνιμη έξοδο από την κρίση μέσα από την οικοδόμηση μιας νέας παραγωγικής δομής για τη κάλυψη των αναγκών μας. Αυτό σημαίνει ότι είναι εντελώς αποπροσανατολιστικές οι απόψεις ότι θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε άλλη πολιτική ακόμη και μέσα στην Ευρωζώνη (ΣΥΡΙΖΑ), ή ότι θα αρκούσε η έξοδος από το Ευρώ (χωρίς την παράλληλη άμεση και μονομερή έξοδο από την ΕΕ) για την εφαρμογή μιας ριζικά διαφορετικής οικονομικής στρατηγικής (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σχέδιο Β, ΕΠΑΜ κ.λπ.). Και είναι αποπροσανατολιστικές οι απόψεις αυτές γιατί, όπως θα προσπαθήσω να δείξω σύντομα, η αιτία της οικονομικής καταστροφής δεν είναι ούτε οι πολιτικές λιτότητας της τρόικας, όπως υποστηρίζουν οι οπαδοί της πρώτης, ούτε ο κακός σχεδιασμός (και υλοποίηση) του Ευρώ που μας οδήγησαν στα ελλείμματα και το υπέρογκο Χρέος, όπως ισχυρίζονται οι (“πιο προοδευτικοί”) υποστηρικτές της δεύτερης.
Έτσι, οι μεν πρώτοι ακόμη πιπιλούν τη καραμέλα ενός παρωχημένου διεθνισμού ότι ο αγώνας του Ευρωπαϊκού προλεταριάτου μέσα στην ΕΕ θα ανατρέψει τις πολιτικές λιτότητας, παρά το γεγονός ότι, μετά πέντε σχεδόν χρόνια οικονομικής σύνθλιψης των λαϊκών στρωμάτων, δεν έχει γίνει ούτε μια (“επίσημη” ή ανεπίσημη) πανευρωπαϊκή απεργία κατά των πολιτικών αυτών! Οι δε δεύτεροι, λειτουργώντας σαν “Σχέδιο Β” της υπερεθνικής ελίτ για την περίπτωση που οι Ευρω-ελίτ θα αναγκαστούν να εκδιώξουν (προσωρινά ή μόνιμα) την Ελλάδα από την Ευρωζώνη, μιλούν για έξοδο από το Ευρώ, αλλά όχι και από την ΕΕ. Όμως και στις δύο περιπτώσεις η αποτυχία είναι δεδομένη, μολονότι οι συνέπειες της δεν θα είναι πανομοιότυπες γιατί, ενώ στην πρώτη περίπτωση (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ‘αντιμνημονιακών’) αυτό θα σήμαινε και το οριστικό τέλος της «Αριστεράς» στην Ελλάδα, (όπως ήδη έχει γίνει στην Ευρώπη), στην δεύτερη περίπτωση, η εικόνα θα ήταν πιο θολή, δεδομένου ότι η επανεισαγωγή και σχετική υποτίμηση της δραχμής θα είχε αρχικά κάποια θετικά αποτελέσματα. Αλλά, αυτά θα ήταν εντελώς προσωρινά αν δεν συνοδευόντουσαν από την αλλαγή της ίδιας της παραγωγικής δομής.
Ο κύριος είναι ότι δεν κατανοούν ότι η σημερινή καταστροφική κρίση οφείλεται σε διαρθρωτικούς λόγους που ελάχιστη έχουν σχέση με τις πολιτικές λιτότητας, ή το ίδιο το Χρέος και τον τρόπο αντιμετώπισής του.
Όσον αφορά στις πολιτικές λιτότητας πρώτα, είναι φανερό ότι αποτελούν συνέπεια και όχι αιτία της καταστροφικής κρίσης. Η  λύση, επομένως,  στο «πρόβλημα» δεν είναι απλά η ανισοκατανομή εισοδήματος σε βάρος των κερδών και υπέρ των μισθών, όπως (υποτίθεται «Μαρξιστικά»)  διατείνονται «Μαρξιστές της εξαπάτησης», εφόσον βέβαια η ανισοκατανομή αυτή είναι εγγενές χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού συστήματος. Η μοναδική  άλλωστε βελτίωσή της με αυτό τον τρόπο έγινε στην περίοδο της σοσιαλδημοκρατίας, μέσω της ανακατανομής του φορολογικού βάρους, σε βάρος των πλουσίων. Όμως, αυτή η ανακατανομή είναι πια εντελώς ανέφικτη στην περίοδο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αφού οι πολυεθνικές μπορούν πολύ εύκολα να μετακομίσουν σε φορολογικούς παραδείσους τύπου Ιρλανδίας, Ινδίας κ.λπ., αφήνοντας ανεργία και φτώχεια πίσω τους.
Ούτε, όμως, το πρόβλημα είναι τα ελλείμματα και τα συνακόλουθα χρέη που δημιούργησαν σπάταλες δημοσιονομικές πολιτικές ή, όπως ισχυρίζονται πιο εκλεπτυσμένες «αναλύσεις», το γεγονός ότι η Γερμανική ελίτ συμπίεσε τις αυξήσεις των Γερμανικών μισθών, την στιγμή που οι άλλες ελίτ στην Ευρωζώνη, και ιδιαίτερα οι περιφερειακές, έκαναν το ακριβώς αντίθετο, δημιουργώντας ένα τεχνητό πλεονέκτημα ανταγωνιστικότητας και συνακόλουθα πλεονάσματα στο Γερμανικό ισοζύγιο πληρωμών και, αντίστροφα, χαμηλή ανταγωνιστικότητα και αντίστοιχα ελλείμματα στον Ευρωπαϊκό Νότο. Πράγμα που οδήγησε σε υπέρμετρη αύξηση του (εύκολου, λόγω Ευρώ) δανεισμού των περιφερειακών χωρών, μέχρι να σκάσει η χρηματοπιστωτική «φούσκα», οπότε έκλεισε και αυτή η στρόφιγγα, με τις γνωστές συνέπειες στις υπερδανεισμένες χώρες. Γι' αυτό και οι Ευρω-ελιτ μόλις αποφάσισαν ακόμη μεγαλύτερο οικονομικό έλεγχο των Ευρω-μελών, μέσα από την Τραπεζική Ένωση.
Όμως, η ανταγωνιστικότητα δεν εξαρτάται μόνο από τις σχετικές τιμές (ντόπιων προϊόντων σε σχέση με αυτές των εισαγόμενων) οπότε πράγματι η διαμόρφωση των μισθών στον Ευρωπαϊκό Βορρά, , σε σχέση με τον Ευρωπαϊκό Νότο θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο. Η ανταγωνιστικότητα εξαρτάται, ακόμη περισσότερο, από την παραγωγικότητα που δημιουργούν οι αναπτυξιακές επενδύσεις, και αυτές στην έρευνα και την τεχνολογία, οι οποίες δημιουργούν «διαφορικά» ιστορικά επίπεδα στην παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα, τα οποία μόνο προσωρινά επηρεάζουν οι βραχυχρόνιες αλλαγές τιμών και μισθών. Η Ελληνική παραγωγικότητα εργασίας, για παράδειγμα, ήταν ιστορικά πολύ χαμηλότερη από αυτήν της Ευρωζώνης (το 2006 ήταν μόλις το 77% της μέσης κοινοτικής), πράγμα καθόλου περίεργο αφού η αναλογία παραγωγικών επενδύσεων στο ΑΕΠ είναι πολύ υψηλότερη στον Ευρωπαϊκό Βορρά.

Συμπερασματικά, οι ανομοιογενείς ανταγωνιστικότητες και παραγωγικότητες είναι αναπόφευκτες σε μια οικονομική ένωση χωρών με άνισα επίπεδα ανάπτυξης, όπως η ΕΕ, εξαιτίας του ανισομερούς χαρακτήρα του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης. Το γεγονός, επομένως, ότι το Ευρώ δεν επιτρέπει την αλλαγή της αξίας του νομίσματος μιας χώρας με χαμηλή ανταγωνιστικότητα, όπως η Ελλάδα,  δεν είναι η αιτία της κρίσης. Και αυτό, γιατί η χαμηλή ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα είναι αναπτυξιακό πρόβλημα, που βασικά οφείλεται στην ίδια την ένταξη μας στην ΕΕ, η οποία συνέβαλε τα μέγιστα στην καταστροφή της παραγωγικής μας δομής, και όχι απλά στην αδυναμία μας να υποτιμήσουμε το νόμισμα που, από μόνη της, μόνο προσωρινά ευεργετικά αποτελέσματα θα είχε.

 

 http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

 Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (12 Ιανουαρίου 2014)

Η μεγαλύτερη τρομοκρατική οργάνωση της Ελλάδας.

Ποια είναι η μεγαλύτερη τρομοκρατική οργάνωση; Η 17Ν; Μήπως ο Επαναστατικός Αγώνας; Ίσως η ΣΠΦ ή οι Επαναστατικοί Πυρηνές;

Και όμως όχι αγαπητοί σύντροφοι και αγαπητές συντρόφισσες. Δεν είναι καμία από τις παραπάνω οργανώσεις. Η μεγαλύτερη τρομοκρατική οργάνωση της χώρας είναι το ελληνικό κράτος και το ένοπλο σκέλος της, δηλαδή η μπΕΛ.ΑΣ και τα Ελληνικά Στρατά.
Δεν με πιστεύετε; Όχι;
Ε δείτε τους δολοφονημένους από το ελληνικό κράτος τα τελευτία 40 χρόνια, έναν προς έναν. Και ρωτήστε τους εαυτούς σας(σε εσάς αναφέρομαι φιλελέδες και αστικοδημοκράτες) ποιον φοβάστε περισσότερο; Τον Ξηρό που είναι φυγάς ή τον μπάτσο της γειτονιάς;
Η Λίστα περιλαμβάνει 136 “μεμονωμένα” περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας, που οδήγησαν πολίτες στο νεκροτομείο…μαζί με κάποιες “παρεξηγήσεις”. απ’τη δολοφονία του Αλέξανδρου κυκλοφόρησαν διάφορες λίστες με παρόμοια περιστατικά, συγκεντρώθηκαν όλες μαζί, διασταυρώθηκαν με αρχεία εφημερίδων, διορθώθηκαν, και εμπλουτίστηκαν. χρησιμοποιήθηκαν κυρίως οι σελίδες του ΑΠΕ/ΜΠΕ, enet & ΙΟΣ, και περιφερειακών εφημερίδων. Ασφαλώς και δεν είναι πλήρης. Αυτά απλά έχουν γίνει γνωστά, μας διαφεύγουν αρκετά, και κυρίως οι θάνατοι που έχουν γίνει στα σύνορα, στη θάλασσα και στις φυλακές. ας προσθέσει-παρατηρήσει κάποιος από κάτω για να διορθωθεί εκ νέου.
Ας αρχίσουμε:

Στις 30 Απριλίου 1976 ο Σιδερής Ισιδωρόπουλος, 16 ετών, μαθητής και μέλος της αριστερής οργάνωσης «Κ.Ο. Μαχητής», κόλλαγε αφίσες στην πλατεία Κοτζιά για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, όταν κατέφθασαν τα αστυνομικά όργανα για συλλήψεις. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, παρασύρθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο στην Πειραιώς. Η κηδεία του μετατράπηκε σε μαχητική διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα «Κάτω η Νέα Τρομοκρατία».

Στις 25 Μαΐου 1976 κατά τη διάρκεια πανεργατικού συλλαλητηρίου ενάντια στον «αντισυνδικαλιστικό νόμο 330» μια «αύρα» (θωρακισμένο αυτοκίνητο καταστολής διαδηλώσεων) της Αστυνομίας, ενώ καταδίωκε διαδηλωτές, σκότωσε μια μικροπωλήτρια, την 67χρονη Αναστασία Τσιβίκα.

Στις 20 Οκτωβρίου 1977 ο Χρήστος Κασσίμης σκοτώθηκε έξω από το εργοστάσιο της AEG, όπου σκόπευε να τοποθετήσει εμπρηστικές βόμβες. Οι αστυνομικοί ακινητοποίησαν τον Κασσίμη, που κατάφερε όμως να ξεφύγει όταν οι σύντροφοί του έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει. Στο κυνηγητό που ακολούθησε, ο Κασσίμης δέχτηκε πυροβολισμούς και έπεσε νεκρός. Στη δίκη που ακολούθησε οι αστυνομικοί Πλέσσας και Στεργίου που τον καταδίωκαν απαλλάχθηκαν.

Στις 11 Ιουλίου 1978 ο Βασίλης Τσιρώνης, γιατρός, βρήκε τον θάνατο κατά τη διάρκεια νυχτερινής εισβολής των, νεοσύστατων τότε, Μονάδων Εθνικής Ασφάλειας στο σπίτι του. Ο Τσιρώνης είχε νωρίτερα κηρύξει το διαμέρισμά του «ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος» και κάθε ημέρα έβγαινε στο μπαλκόνι του και διάβαζε με έναν φορητό τηλεβόα στο συγκεντρωμένο πλήθος τα «πολεμικά ανακοινωθέντα» του ενάντια στο «κράτος των μαύρων» (εννοώντας των φασιστών). Ο Τσιρώνης έπεσε νεκρός μέσα στο διαμέρισμά του, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Είχε προηγηθεί πολυήμερη καμπάνια της εφημερίδας «Το Βήμα» για την εξουδετέρωσή του και τον τερματισμό της «ατμόσφαιρας ανυπαρξίας του κράτους» που δημιουργούσε η θορυβώδης παρουσία του στη μέση του Π. Φαλήρου.

Στις 28 Οκτωβρίου 1980 ο Τάσος Μαγλαρίδης συμμετείχε σε συγκέντρωση αντιστασιακών στη Θεσσαλονίκη. Όταν οι διαδηλωτές επιχείρησαν να παρελάσουν στη Νεάπολη, δέχτηκαν επίθεση της αστυνομίας. Ο 76χρονος, χτυπημένος άσχημα, μεταφέρθηκε στο ΑΧΕΠΑ για να υποκύψει στα τραύματά του ένα μήνα μετά, στις 30/11.

Στις 16 Νοεμβρίου 1980 δολοφονούνται από αστυνομικούς των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια της πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου η 21χρονη εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο 26χρονος φοιτητής της Νομικής Ιάκωβος Κουμής. Απομονώνουν την πρώτη στη βιτρίνα στη γωνία Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου και την χτυπούν με κλομπ. Με κλομπ σύνθλιψαν το κρανίο του Κουμή. Η κυβέρνηση περιορίστηκε να εκφράσει την οργή της για τις «οργανωμένες ομάδες αναρχικών και εξτρεμιστικών στοιχείων» που «αμαύρωσαν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο και προκάλεσαν βάναυσα τα δημοκρατικά και ειρηνικά αισθήματα του συνόλου του ελληνικού λαού», διευκρινίζοντας απλώς ότι «για τις συνθήκες υπό τις οποίες σημειώθηκε ο θάνατος νεαρής εργάτριας διετάχθησαν διοικητικές ανακρίσεις». Εξίσου διακριτικός απέναντι στην αστυνομική βία υπήρξε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ενώ το σύνολο των ΜΜΕ έσπευσε να ρίξει την ευθύνη της σφαγής στους (μη κατονομαζόμενους) «2.000 προβοκάτορες».

Στις 15 Μαΐου 1985 σε τυχαίο αστυνομικό έλεγχο ο Χρήστος Τσουτσουβής δεν υπάκουσε, τράβηξε όπλο, σκότωσε τρεις αστυνομικούς αλλά σκοτώθηκε κι ο ίδιος! (ένα μεμονωμένο περιστατικό που οι αρχές προτίμησαν να διαρρεύσουν πως ο Τσουτσουβής δεν ήταν μόνος του και ο σύντροφός του τον αποτελείωσε όταν είδε πως είχε τραυματιστεί)/

Στις 15 Αυγούστου 1985 ο αστυνομικός Νίκος Σταθόπουλος πυροβολεί και σκοτώνει την Αμερικανίδα Κάθριν Τζον Μπουλ, 22 χρόνων, μετά την άρνηση της τελευταίας να γίνει έλεγχος στο αυτοκίνητό της.

Στις 17 Νοεμβρίου 1985 ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς λίγες ώρες μετά την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου πέφτει νεκρός στη Στουρνάρη από σφαίρα στο πίσω μέρος της κεφαλής του από τον αστυνομικό Αθ. Μελίστα. Ήταν το αποκορύφωμα ενός χρόνου βίαιων «επιχειρήσεων αρετής». Οι παραιτήσεις των προϊσταμένων του Υπουργείου Δημ. Τάξεως Τσούρα και Κουτσόγιωργα δεν έγιναν δεκτές, τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο Χημείο συλλαμβάνοντας 37 νέους και το κέντρο της Αθήνας έζησε άγριες ώρες – με χιλιάδες αγανακτισμένους διαδηλωτές, κατάληψη του ΕΜΠ και κοινό αγώνα «αγανακτισμένων πολιτών» της ΠΑΣΚΕ με φασιστικές ομάδες κατά της «αναρχίας». Καταδικασμένος πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση (με ανασταλτικό χαρακτήρα), ο Μελίστας θα αθωωθεί στις 25/1/1990 από το Εφετείο.

Στις 9 Φεβρουαρίου 1986 ο 17χρονος Μανώλης Κανδανολέων που επέβαινε σε κλεμμένο αυτοκίνητο, πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τρεις αστυνομικούς. Τα ονόματα των δραστών δεν έγιναν ποτέ γνωστά και δεν επακολούθησε δίκη.

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1986 ο Αγγελος Μαυροειδής, 60 ετών, εργάτης της ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ, πραγματο-ποιούσε μαζί με 650 συναδέλφους του καθιστική διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο Βιομηχανίας, ύστερα από άρνηση της τότε υφυπουργού Βάσως Παπανδρέου να τους δεχτεί για το θέμα της μη καταβολής δεδουλευμένων τους. Αστυνομικοί τούς απώθησαν βίαια, με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό του. Πέθανε από μετατραυματική επιπλοκή στο ΚΑΤ λίγες μέρες μετά, στις 12/9.

Στις 4 Ιανουαρίου 1987 ο αστυνομικός της Ασφάλειας Παντελής Χατζής σκότωσε, ύστερα από λογομαχία, τον 19χρονο Λουκά Γράψα. Την 1η Οκτωβρίου 1987 ο κυνηγημένος Μιχάλης Πρέκας βγήκε ένοπλος και ακάλυπτος σε μπαλκόνι στην Καλογρέζα και πυροβόλησε στον αέρα. Το όπλο του ήταν στραμμένο προς τα πάνω συνεχώς. Δέχτηκε καταιγισμό πυρών και έπεσε αιμόφυρτος. Ο ένας από τους δύο μπάτσους των ΕΚΑΜ, που δολοφόνησαν τον Πρέκα, Νικόλαος Αργύρης, μετατέθηκε αργότερα στη φρουρά του Μητσοτάκη και συνελήφθη για εμπόριο όπλων. Σήμερα εικάζεται πως δουλεύει σαν σύμβουλος του δημάρχου Αγ. Βαρβάρας.

Στις 14 Ιουνίου 1988 ο αστυνομικός Θωμάς Μακρής δολοφονεί με το περίστροφό του τον Νίκο Παπαγγελάκη μέσα σε ουζερί, ύστερα από μεταξύ τους παρεξήγηση.

Στις 5 Νοεμβρίου του 1989, κοντά στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης, πυροβολήθηκαν από άγνωστο, ο αστυνομικός Βασίλης Τσαλταμπασίδης, 43 χρόνων και η γυναίκα του Μαρία, 36 χρόνων. Tο έγκλημα αποδόθηκε στο «δράκο της Θράκης» και η υπόθεση μπήκε στο αρχείο. Όμως αργότερα άνδρες της Αστυνομίας Καβάλας κατηγορήθηκαν πως έκλεψαν το κυνηγετικό όπλο και με αυτό σκότωσαν τον αστυνομικό και τη γυναίκα του στον Έβρο. Οι συγγενείς του θύματος είχαν εκφράσει υπόνοιες ότι τον δολοφόνησαν έμποροι ναρκωτικών και όχι ο «δράκος». Ο φερόμενος ως «δράκος» κατήγγειλε τον πρώην αστυνομικό διευθυντή Καβάλας, Νίκο Καραολάνη, που έχει πλέον αποταχθεί από το σώμα λόγω της εμπλοκής σε ροζ μπαλέτα.

Στις 8 Μαρτίου 1990 ο αστυφύλακας Γρηγόρης Σπυράκος πυροβόλησε και σκότωσε τον 15χρονο μαθητή Δημήτρη Κίκερη στην Πρέβεζα. Το θύμα ήταν παγιδευμένο στην τουαλέτα «βιντεάδικου», που λίγο πριν είχε επιχειρήσει να διαρρήξει.

Στις 10 Ιανουαρίου 1991 έγινε η μαζικότερη σφαγή πολιτών από τις δυνάμεις καταστολής. Την επαύριο της δολοφονίας του καθηγητή Τεμπονέρα, μικροεπεισόδια στις παρυφές διαδήλωσης 100.000 ατόμων στην Αθήνα κατέληξαν σε πολύωρες συγκρούσεις χιλιάδων νέων με τα ΜΑΤ. Ένα από τα 4.000 δακρυγόνα που επισήμως ρίχτηκαν κατά των διαδηλωτών προκάλεσε πυρκαγιά στο βιβλιοχαρτοπωλείο Λίβα και στο κτίριο του «Κ. Μαρούση». Νεκροί από ασφυξία ανασύρθηκαν ο 32χρονος επιχειρηματίας Περικλής Ρεπάκης, ο 57χρονος δικηγόρος Μανόλης Κοντόπουλος, ο 59χρονος χρυσοχόος Ιωάννης Νεμετζίδης κι ένα -αγνώστων στοιχείων- νεαρό άτομο. Παρά την ύπαρξη πλήθους επώνυμων μαρτύρων για τα αίτια της πυρκαγιάς, η υπηρεσιακή ΕΔΕ έκλεισε την υπόθεση κάνοντας λόγο για «εμπρησμό του κτιρίου από αναρχικούς». Αργότερα, σύμφωνα με το βούλευμα του συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών (3418/1997), η πυρκαγιά χαρακτηρίστηκε βομβιστική ενέργεια και αποδόθηκε είτε σε ρίψη βόμβας μολότοφ από τους αναρχικούς είτε σε ρίψη δακρυγόνων με ειδικά τουφέκια από τους αστυνομικούς.

Στις 21 Ιανουαρίου 1991 ο 25χρονος Τούρκος πρόσφυγας Σουλεϊμάν Ακιάρ συλλαμβάνεται στην Αθήνα με την κατηγορία της διακίνησης ναρκωτικών. Σακατεμένος από τα βασανιστήρια, μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ όπου ξεψύχησε στις 29 Ιανουαρίου. Τον άγριο βασανισμό του θύματος από τους αστυνομικούς της Δίωξης Ναρκωτικών επιβεβαίωσε ο ιατροδικαστής Μπεναρδής, ωστόσο η μήνυση που έγινε μπήκε στο αρχείο.

Στις 16 Μαΐου 1992 ο αστυφύλακας Σεραφείμ Σταθογιάννης πυροβόλησε και σκότωσε τον 41χρονο Νικόλαο Σιακαπέτη, ιδιοκτήτη μπαρ, ύστερα από συμπλοκή.

Στις 13 Απριλίου 1993 ο αρχιφύλακας Ηλίας Σταματόπουλος σκότωσε εν ψυχρώ τον 25άχρονο σερβιτόρο Γιάννη Τζίτζη σε μπαρ στον Πόρο και τραυμάτισε βαριά τον 40χρονο σερβιτόρο Τάσο Σωτηράκη.

Στις 12 Σεπτεμβρίου 1993 νεαρός Αλβανός στη Βέροια, ο οποίος σύμφωνα με καταγγελία προσπαθούσε να διαρρήξει δυο αυτοκίνητα, έπεσε νεκρός από σφαίρα του ανθυπαστυνόμου Αντώνη Δελλά. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Αστυνομίας, ο Δελλάς πυροβόλησε ενώ βρισκόταν σε άμυνα.

Στις 7 Οκτωβρίου 1993 στην Πύλο αστυνομικοί θεωρούν ότι δυο πολίτες κινούνται ύποπτα, τους κάνουν σήμα, εκείνοι δεν σταματούν και ο αστυφύλακας Γ. Καράμπελας ξαφνικά… παραπατά κι όπως υποστηρίζει, άθελά του, τραβά τη σκανδάλη. Η σφαίρα καταλήγει στο κρανίο του 33χρονου Αναστ. Κωσταράκη που μένει στον τόπο.

Στις 22 Νοεμβρίου 1993 ο 26χρονος Δημήτρης Ε. Γλυκογιάννης δέχτηκε μια σφαίρα στην κοιλιά από πυροβολισμό που του έριξε ο αστυφύλακας Λυκογιάννης στη Νέα Χαλκηδόνα. Ο νεαρός -κατάδικος για φόνο σε πολυετή κάθειρξη- είχε δραπετεύσει τον Ιανουάριο του ίδιου έτους και έκτοτε η Αστυνομία τον αναζητούσε. Εκείνο το βράδυ, αστυνομικοί του τμήματος Σεπολίων προσπάθησαν να τον παγιδεύσουν. Ο Γλυκογιάννης προσπάθησε να διαφύγει με αυτοκίνητο, κάνοντας ταυτόχρονα μια «ύποπτη κίνηση». Ο αστυφύλακας Λυκογιάννης εξέλαβε την κίνηση του διωκόμενου ως προσπάθεια να τραβήξει πιστόλι και πυροβόλησε, πετυχαίνοντας τον κατάδικο στην κοιλιά. Ο Γλυκογιάννης επέζησε. Αργότερα αποδείχτηκε ότι δεν οπλοφορούσε.

Στις 10 Ιανουαρίου 1994 ο αστυνομικός Ευάγγελος Λαγογιάννης σκοτώνει με 4 σφαίρες πισώπλατα τον 28χρονο μουσικό Θοδωρή Γιάκα, επειδή αρνήθηκε να σταματήσει σε εξακρίβωση στοιχείων και τράπηκε σε φυγή. Ο 28χρονος νέος έκανε τη νυχτερινή βόλτα του στην ερημιά του Μοσχάτου, όταν βρέθηκε ξαφνικά μπροστά σε εποχούμενους οπλοφόρους με πολιτικά που ζήτησαν τα στοιχεία του. Τρομοκρατημένος το έβαλε στα πόδια για να δεχτεί πισώπλατα τέσσερις σφαίρες από τον αρχιφύλακα Ευάγγελο Λαγογιάννη. Αντιμέτωπη με το γεγονός ότι ο αδικοσκοτωμένος δε βαρυνόταν με το παραμικρό αδίκημα, η ηγεσία της αστυνομίας φρόντισε να διαρρεύσει ότι το θύμα «είχε ψυχολογικά προβλήματα»…

Στις 20 Φεβρουαρίου 1994 στο χωριό Δαλαμανάρα Αργους, αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε Αλβανό λαθρομετανάστη στη διάρκεια συμπλοκής σε πορτοκαλεώνα. Πλήρωμα περιπολικού ερευνούσε για λαθρομετανάστες στην περιοχή, όταν είδε δύο από αυτούς να τρέχουν. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αστυνομίας, ο ένας από τους Αλβανούς γύρισε πίσω, έβγαλε ένα μαχαίρι και όρμησε πάνω τους. Ο αστυνομικός Αντώνης Μεζίνης τράβηξε το υπηρεσιακό του πιστόλι και πυροβόλησε μία φορά στο κεφάλι τον Αλβανό, που έπεσε νεκρός.

Στις 25 Φεβρουαρίου 1995 ομάδα αστυνομικών του αποσπάσματος Ψαράδων Φλώρινας είχε στήσει ενέδρα σε Αλβανούς λαθρομετανάστες. Κατά τη διάρκεια του ελέγχου σε 18 λαθρομετανάστες, ο 18χρονος Αλμπερτ Κούκα έβγαλε -σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας- μαχαίρι. Τότε ο Σωκράτης Παπαδόπουλος, μέλος του αποσπάσματος, προσπάθησε να τον αφοπλίσει. Το περίστροφο του αστυνομικού, όπως αναφέρουν οι καταθέσεις των συναδέλφων του, εκπυρσοκρότησε με αποτέλεσμα ο 18χρονος να τραυματιστεί θανάσιμα στο πρόσωπο.

Στις 14 Ιανουαρίου 1996 ο 40χρονος μουσουλμάνος Λουτφή Οσμαντζέ από την Ξάνθη συνελήφθη μεθυσμένος στο Βύρωνα και μεταφέρθηκε στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο το πρωί με εμετούς και πόνους στο στομάχι, δεν νοσηλεύτηκε, ο εισαγγελέας κατόπιν διατάσσει την κράτησή του και το επόμενο βράδυ τον ανακαλύπτουν νεκρό. Ο ιατροδικαστής Μ. Νόνας διαπίστωσε ότι ο θάνατός του προήλθε από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου κατά τη διάρκεια ξυλοδαρμού του και η έκθεση αυτοψίας πως έφερε ίχνη ξυλοδαρμού στο κεφάλι και το πρόσωπο.

Στις 20 Ιανουαρίου 1996 σε αστυνομική επιχείρηση-σκούπα κατά Αλβανών στη Σκάλα Ωρωπού, ο αστυνομικός Διονύσης Καρακαϊδός σκοτώνει έναν Αλβανό μετανάστη. Το όπλο του αστυνομικού «εκπυρσοκροτεί» κατά τη διάρκεια της καταδίωξης του υπόπτου. Τον Φεβρουάριο 1996, θάνατος άγνωστης μετανάστριας από σφαίρα αστυνομικού. Τον Φεβρουάριο 1996πάνοπλοι αστυνομικοί πραγματοποιούν έφοδο σε καταυλισμό Τσιγγάνων στον Ασπρόπυργο με δηλωμένο σκοπό την ανεύρεση πέντε ανδρών καταζητούμενων για ποινικά αδικήματα. Άνδρες των ειδικών δυνάμεων έσκισαν σκηνές, απείλησαν με πιστόλια, έβρισαν και χτύπησαν Τσιγγάνους που τους είχαν βάλει να πέσουν μπρούμυτα.

Στις 27 Μαρτίου 1996 ο 37χρονος αστυφύλακας Κ. Παπαδόπουλος πυροβόλησε την 30χρονη φίλη του και μετά αυτοκτόνησε. Είχε προηγηθεί ρεπορτάζ του 30φυλλόπουλου στον Σκάι (14/3/96), όπου παρουσιάστηκε η γυναίκα αυτή και κατηγόρησε τους υπεύθυνους του κέντρου «Μητέρα» ότι ήθελαν να της πάρουν τα παιδιά, ενώ κάποια στιγμή αναφέρθηκε και στον δεσμό της με τον αστυφύλακα.

Στις 3 Απριλίου 1996 δυο αστυνομικοί, εκτελώντας υπηρεσία, ενεπλάκησαν σε σοβαρό επεισόδιο, στη Μαγουλέζα – Αττικής, κατά τη διάρκεια του οποίου έγινε χρήση του όπλου από τον έναν, που είχε ως συνέπεια το θανάσιμο τραυματισμό ενός ιδιώτη.

Στις 6 Απριλίου 1996 ο 25χρονος Αποστόλης Κεραμιδάς δολοφονείται από τον αστυνόμο Σάββα Αγαπίου στη Νίκαια σε καταδίωξη από περιπολικό της Άμεσης Δράσης.

Στις 14 Ιουνίου 1996 ο αγροφύλακας Αθ. Μάτος σκοτώνει τον 20χρονο Φαντίλ Ναμπούζι με σφαίρα στο στήθος, στην προσπάθειά του να κλέψει δύο καρπούζια.

Στις 5 Ιουνίου 1996 ο αστυφύλακας Ηρακλής Νικολακόπουλος σκοτώνει τον Γιώργο Φραγκογιάννη και τραυμάτισε τον Θεμιστοκλή Καλαποθαράκο, 33 χρόνων, σε νυχτερινό κέντρο του Π. Φαλήρου.

Στις 23 Ιουνίου 1996 δολοφονείται ο 29χρονος αναρχικός Χριστόφορος Μαρίνος από τις ειδικές δυνάμεις στην καμπίνα 53 του πλοίου «Πήγασος».

Στις 26 Ιουνίου 1996 αστυφύλακας στα Γιάννενα σκότωσε τη γυναίκα του και αυτοκτόνησε.

Στις 21 Οκτωβρίου 1996 δολοφονείται από ασφαλίτες έξω από το νοσοκομείο «Υγεία» ο καταζητούμενος Παύλος Κερεμίδης. Τον Οκτώβριο 1996, στη Λιβαδειά, αστυνομικός πυροβολεί στο ψαχνό 20 αλβανούς τραυματίζοντας 7, από τους οποίους ο ένας θα υποκύψει αργότερα στα τραύματά του. Τον Οκτώβριο 1996δύο Ιρανοί πρόσφυγες που ζουν στη Γερμανία, ο Μοχάμεντ Φαρχάντ Αμίν και ένας φίλος του, καταγγέλλουν ότι κακοποιήθηκαν από εφτά αστυνομικούς σε άλσος στο Νέο Κόσμο και ότι ο ξυλοδαρμός τους συνεχίστηκε κατά τη σύλληψη και προσαγωγή τους στο Αστυνομικό Τμήμα Νέας Σμύρνης.

Στις 3 Νοεμβρίου 1996 ο Στέφανος Σαπουνάς πυροβολήθηκε και υπέστη κρίσιμο τραυματισμό από τον Αθανάσιο Ζιώγα, αστυνομικό, όταν δεν σταμάτησε το αυτοκίνητό του σε αστυνομικό μπλόκο στα Άνω Λιόσια. Η σφαίρα πέρασε από το πίσω παράθυρο του αυτοκινήτου και έπληξε τον Στέφανο Σαπουνά στον αυχένα, αφήνοντάς τον ακαριαία παράλυτο. Ο Αθανάσιος Ζιώγας και ο συνάδελφός του εγκατέλειψαν τη σκηνή και δεν ανέφεραν το συμβάν. Ο Στέφανος Σαπουνάς μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί ενημέρωσαν τις αστυνομικές αρχές. Ο Αθανάσιος Ζιώγας εμφανίστηκε και ανέφερε το συμβάν μόνο αφού πέρασαν δύο ημέρες και αφού διατάχθηκε ΕΔΕ και ζητήθηκε από τους αστυνομικούς της ευρύτερης περιοχής να παραδώσουν τα όπλα τους για βαλλιστική εξέταση. Φαίνεται επίσης ότι, παρ’ όλο που οι αρχές γνώριζαν την ταυτότητα του Στέφανου Σαπουνά ήδη αργά τη νύχτα της 3ης Νοεμβρίου, δεν ειδοποίησαν αμέσως την οικογένειά του, η οποία έλαβε ένα τηλεφώνημα από το νοσοκομείο μετά από τρεις ημέρες, μόλις στις 6 Νοεμβρίου. Ο Στέφανος Σαπουνάς υπέκυψε στα τραύματά του περίπου πέντε μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 1997.

Στις 8 Νοεμβρίου 1996 σε μπλόκο των αστυνομικών στην εθνική οδό Θεσσαλονίκης-Αθηνών, στο ύψος του κόμβου Κατερίνης, έπεσε νεκρός ο 24χρονος Αλβανός Γιάννης Νόκα, από την Επισκοπή της Αλβανίας από «εκπυρσοκρότηση όπλου» του αστυνομικού Δημήτρη Συρόπουλου, 38 ετών.

Στις 20 Νοεμβρίου 1996 σε μπλόκο της Αστυνομίας έξω από τη Λιβαδειά, ο αστυνόμος της τροχαίας Δημήτρης Τρίμης πυροβόλησε σχεδόν εξ επαφής με αυτόματο Μ5 και σκότωσε τον 45χρονο Τσιγγάνο μικροπωλητή Τάσο Μουράτη που βρισκόταν ακινητοποιημένος στο έδαφος, μπροστά στα μάτια ενός από τα τρία παιδιά του. Ο Τρίμης, μολονότι του αποδίδεται κατηγορία για ανθρωποκτονία από πρόθεση, αφήνεται ελεύθερος καθότι «έχασε την ισορροπία του και τον έλεγχο του όπλου, με αποτέλεσμα αυτό να εκπυρσοκροτήσει».

Στις 8 Φεβρουαρίου 1997 ο 19χρονος Εριόν χάνει τη ζωή του όταν «εξοστρακίστηκε» η σφαίρα από το όπλο του Μιλτιάδη Ανδρεόπουλου, των μεταβατικών αποσπασμάτων της αστυνομίας. Ο θύτης κρίθηκε αθώος τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους από το μικτό ορκωτό δικαστήριο Κοζάνης.

Στις 15 Απριλίου 1997 ο αστυνόμος Στέργιος Ταγάρας δολοφονεί δύο Αλβανούς στην Καστοριά.

Στις 20 Μαΐου 1997 ο Δημ. Tζαβέλας, με υπηρεσία σε ΜΑΤ και ΕΚΑΜ, βρισκόταν στην αστυνομική φρουρά του ελληνικού προξενείου, στο Αργυρόκαστρο και έδειχνε ένα κόλπο στον υπαστυνόμο Νικ. Μαρκάκη, 33 χρόνων, με το αυτόματο MP-5. «Kάτι πήγε στραβά και έφυγε η σφαίρα». Στην απολογία του στον ανακριτή ισχυρίστηκε πως πίστευε ότι το όπλο που κρατούσε δεν είχε σφαίρες.

Στις 25 Μαΐου 1997 ο 28χρονος Φίλιππος Παπαδόπουλος, πρώην υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, «γαζώνεται» κυριολεκτικά από τις σφαίρες των λιμενοφυλάκων που τον καταδιώκουν γιατί πήρε για βόλτα ένα εγκαταλελειμμένο σκάφος.

Στις 23 Ιουλίου 1997 ο 33χρονος Γεώργιος Καννελόπουλος, ιδιοκτήτης καφετέριας στον Πύργο, πατέρας δύο παιδιών, αυτοκτόνησε. Στο ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε αναφέρει «Tα οργανωμένα κυκλώματα τοκογλυφίας, αλλά και οι αστυνομικοί που με εκβίαζαν απαιτώντας χρήματα για να μου παρέχουν προστασία, με οδήγησαν στον τάφο».

Στις 3 Αυγούστου 1997 στον Πειραιά ο ανθυπαστυνόμος Δημήτρης Τσαγκράκος πυροβόλησε στο κεφάλι και σκότωσε τον 26χρονο Ηλία Μέξη έξω από το τμήμα Μεταγωγών επειδή παραβίασε μονόδρομο. Εκ των υστέρων ο αστυνομικός κατέθεσε ότι το φορτηγάκι δεν σταμάτησε, ότι μπερδεύτηκε και πυροβόλησε γιατί φοβήθηκε για τη ζωή του. Αργότερα είπε ότι δεν πυροβόλησε, αλλά το όπλο του εκπυρσοκρότησε κατά λάθος.

Στις 10 Οκτωβρίου 1997 διερχόμενος αστυνομικός, Γιώργος Σπανούδης, πυροβόλησε με το ιδιωτικό του πιστόλι, ένα Kολτ 45άρι, και σκότωσε Αλβανό κρατούμενο – που επιχείρησε να αποδράσει – στη διάρκεια συμπλοκής ανάμεσα σε αστυνομικούς και μετανάστες χωρίς χαρτιά, που σημειώθηκε στο σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης. Ο ίδιος δήλωσε πως «πυροβόλησε μία φορά στον αέρα, για εκφοβισμό αλλά ο κρατούμενος δεν σταμάτησε, συνέχισε να τον κυνηγά και μόλις τον έφτασε, όρμησε πάνω του. Εκείνος προσπάθησε να διαφύγει σέρνοντας τον, γαντζώθηκε πάνω του, κρατώντας το όπλο του στο χέρι. Έχασε όμως την ισορροπία του και έπεσε στο έδαφος και συνεπλάκησαν, με αποτέλεσμα το όπλο να εκπυρσοκροτήσει». Ο αστυνομικός αφέθηκε ελεύθερος.

Στις 5 Φεβρουαρίου 1998 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του συνταξιούχου αστυνομικού Γρηγόριου Ρίζου, που δέχθηκε οκτώ σφαίρες έξω από το σπίτι του, στη Θεσσαλονίκη. Το θύμα κατήγγειλε ως δράστη τον επίσης συνταξιούχο αστυνομικό Ανέστη Κελεσίδη, που διατηρεί επιχείρηση στο Κιλκίς και από τον οποίο είχε δανειστεί το 1995 οκτώ εκατομμύρια δρχ.

Στις 26 Ιανουαρίου 1998, ο 17χρονος, Ι. Καραγιαννόπουλος συλλαμβάνεται στο σπίτι του στις Σέρρες μετά από «ντου» αστυνομικών για αναζήτηση ναρκωτικών. Λίγη ώρα μετά βρίσκεται με μια σφαίρα στο κεφάλι. Νοσηλεύεται επί μήνες και καταλήγει με μόνιμη ανικανότητα για εργασία. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι πυροβολήθηκε στο περιπολικό κατά τη διάρκεια… ανάκρισης. Η αστυνομία αντέτεινε ότι επιχείρησε να διαφύγει και απέσπασε το όπλο του αστυνομικού, το οποίο στη συμπλοκή… εκπυρσοκρότησε.

Στις 21 Μαρτίου 1998, ο 33χρονος Κώστας Βλαστός πέφτει νεκρός από σφαίρες αστυνομικών στην Καλλιθέα. Ο αρχιφύλακας Σπ. Κοψαύτης, ένας από τους δύο αστυνομικούς της Άμεσης Δράσης που σταμάτησαν τη βέσπα που οδηγούσε για τροχαία παράβαση περιγράφει «Τους είπαμε να βάλουν τα χέρια πάνω στο περιπολικό και το έκαναν. Χτύπησε ένα κινητό. Του είπα να μη βάλει το χέρι στην τσέπη. Εκείνος το έβαλε…».

Στις 18 Μαρτίου 1998 ο 29χρονος αγρότης Ιωάννης Κεχαϊτης δολοφονείται στην Καστοριά «κατά λάθος» από μεθοριακή περίπολο της ΕΛ.ΑΣ. Την 1η Απριλίου 1998 νεκρός από σφαίρες 3 τουλάχιστον αστυνομικών του Αστυν. Σταθμού Χαλκηδόνας – Θεσσαλονίκης ο 29χρονος τσιγγάνος Άγγελος Τζελάλ στην αγροτική περιοχή Παρθενίου Θεσσαλονίκης.

Στις 20 Μαΐου 1998 η 23χρονη Καλλιόπη Κόκκου βρίσκεται νεκρή με σφαίρα από το υπηρεσιακό περίστροφο του φίλου της.

Στις 27 Μαΐου 1998 ο 30χρονος Ευστράτιος Κυρέλης δολοφονείται στην Ξάνθη από αστυνομική περίπολο 3 αστυνομικών σε «ανταλλαγή πυρών».

Στις 28 Μαΐου 1998 ο Γιώργος Kωστίδης, από τη Θεσσαλονίκη, σκότωσε τονIωάννη Bλάχο, από την Πάτρα, στο ξενοδοχείο «Bάλια Bίλατζ» στη Ρόδο. Οι δύο άνδρες, συνομήλικοι 21 χρόνων και σπουδαστές της Σχολής της Ελληνικής Αστυνομίας στα Γρεβενά, πραγματοποιούσαν πρακτική εξάσκηση στο αστυνομικό τμήμα του αεροδρομίου της Ρόδου.

Στις 5 Ιουνίου 1998 ο 28χρονος Μπόκαρι Μπάχο πέφτει νεκρός από «τα εκφοβιστικά πυρά» μεθοριακής περιπόλου.

Στις 15 Ιουνίου 1998 δολοφονείται στα Μέγαρα από αστυνομικούς νεαρός άντρας από την Αλβανία.

Στις 19 Ιουνίου 1998 ο Αποστόλης Γκαγκόμοιρος, 37 ετών, δέχτηκε πυρά από μπάτσους στην πλατεία Κάνιγγος. «H σφαίρα παρέκαμψε μυστηριωδώς το συκώτι, τρύπησε το λεπτό έντερο και σταμάτησε πριν προκαλέσει ακατάσχετη αιμορραγία και πιθανώς θανατηφόρο τραύμα. Και, εφόσον οι χειρουργοί βρήκαν τη βολίδα στραπατσαρισμένη χωρίς να έχει χτυπήσει κάποιο οστό, είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε την εκδοχή του αποστρακισμού».

Στις 5 Αυγούστου 1998 ο αστυφύλακας Σπύρος Δημητρίου συνελήφθη για τη ληστεία στη χρηματαποστολή των EΛTA Τρίπολης (που διαπράχθηκε στις 3 Μαρτίου) και κατηγορείται ότι σκότωσε και στη συνέχεια έθαψε τον συνεργό του, Αριστείδη Φώτου, το πτώμα του οποίου βρέθηκε πριν από λίγες ημέρες έξω από την Aκράτα, για να μην του δώσει τα χρήματα που είχαν συμφωνήσει.

Στις 24 Σεπτεμβρίου 1998 γίνεται επίθεση της αστυνομίας σε διαμέρισμα για την «απελευθέρωση ομήρων» που κρατούσε ο Σορίν Ματέι, νεκρή η Αμαλία Γκινάκη.

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1998 νεκρός ο Σορίν Ματέι στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού. Τον Οκτώβριο 1998 πεθαίνει στα κρατητήρια του Μελιγαλά ο πολωνός Σμπόμπεκ Μιέσιτς, καθώς η αστυνομία παρά τη ρητή εντολή της γιατρού αρνήθηκε να τον μεταφέρει σε νοσοκομείο.

Στις 23 Οκτωβρίου 1998 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ο ανθυπαστυνόμος Κυριάκος Βαντούλης σκότωσε τον 17χρονο Γιουγκοσλάβο μαθητή Μάρκο Μπουλάτοβιτς, ο οποίος βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη σε εκδρομή με το σχολείο και θεωρήθηκε «ύποπτος για κλοπή». «Ανθρωποκτονία εκ προθέσεως», είπε η εισαγγελέας για το φονικό. Η δεδηλωμένη θέση της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. στη Θεσσαλονίκη ήταν ότι «επρόκειτο για ατύχημα». Ο Σέρβος πρόξενος συμφώνησε εν τέλει με αυτή την εκδοχή. Η Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης υποστήριξε ότι ο Μάρκο Μπουλάτοβιτς και οι συμμαθητές του είχαν «ασκήσει πίεση» στον αστυνομικό, με αποτέλεσμα να εκπυρσοκροτήσει τυχαία το πιστόλι του. Ήταν άοπλος και, όπως διαπιστώθηκε στη συνέχεια, δεν είχε διαπράξει την κλοπή.

Στις 27 Οκτωβρίου 1998 περίεργη συναδελφική αλληλεγγύη επέδειξαν οι αστυνομικοί που απέκρυψαν θανατηφόρο τροχαίο που συνέβη στη Βούλα, όταν περιπολικό με οδηγό τον αστυνομικό Βασίλη Χρυσόπουλο, χτύπησε και σκότωσε τον 18χρονο μοτοσυκλετιστή Γεώργιο Μαλλιαρό. Ο αστυνομικός συνελήφθη πέρασε από το Αυτόφωρο, ωστόσο το περιστατικό δεν δόθηκε στη δημοσιότητα όπως συμβαίνει με τα θανατηφόρα τροχαία.

Στις 8 Νοεμβρίου 1998 ο αστυνομικός Παναγιώτης Τσολερίδης κατά τη διάρκεια «ανταλλαγής πυροβολισμών με υπόπτους» σκότωσε με το ιδιωτικό του περίστροφο έναν 40χρονο Αλβανό. Η δικογραφία του Τσολερίδη δεν ήταν έτοιμη και αφέθηκε ελεύθερος με προφορική γνώμη του εισαγγελέα καθώς από τα στοιχεία που υπάρχουν φαίνεται ότι ο αστυνομικός ήταν σε άμυνα.

Στις 27 Ιανουαρίου 1999 ο αστυνόμος Κ. Ταολτσίδης δολοφονεί τον 23χρονο Γ. Μιγκίπη στη Θεσσαλονίκη.

Στις 7 Φεβρουαρίου 1999 ο Χάρης Τεμπερεκίδης και ο Αντώνης Φρατζής δολοφονούνται από αστυνομικούς στα βουνά της Κορινθίας.

Στις 13 Μαρτίου 1999 στην Κοζάνη ο αστυφύλακας Αθανάσιος Καναβάς σκοτώνει τον Αλβανό Αρμπέν Βεζί.

Στις 18 Μαρτίου 1999 μεταβατικά αποσπάσματα της αστυνομίας δολοφονούν τον 20χρονο αλβανό Λάντι Πέπα στην Καστοριά.

Στις 7 Απριλίου 1999 αλβανίδα δολοφονείται από μεθοριακή περίπολο της ΕΛ.ΑΣ. στα σύνορα με τη γιουγκοσλάβικη Μακεδονία.

Στις 22 Μαΐου 1999 η ενός μηνός λεχώναΑγγελική Ρουσόγλου βρίσκεται νεκρή με σφαίρα από το υπηρεσιακό όπλο του συζύγου της, 29χρονος αρχιφύλακας Μανώλης Κουκουράκης.

Στις 16 Ιουλίου 1999 ο Αλβανός Αρμπέν Σούφα δολοφονείται από την αστυνομία στη Φλώρινα.

Στις 10 Σεπτεμβρίου 1999 ο 48χρονος αρχιφύλακας Αχιλλέας Παπαδημητρίου δολοφονεί την επίσης αστυνομικό σύζυγό του Αναστασία Ζουμπουρλή, μητέρα τριών παιδιών, τη στιγμή που αυτή έμπαινε στο σπίτι με το αυτοκίνητό της, γιατί «του μίλησε άσχημα».

Στις 16 Ιανουαρίου 2000 ο 24χρονος τσιγγάνος Θ. Βασιλόπουλος δολοφονείται από αστυνομικό στον Ασπρόπυργο.

Στις 19 Ιανουαρίου 2000 ο 20χρονος Ρουμάνος Βασίλιε Ιόν δολοφονείται από αστυνομικούς στην πλατεία Βάθης.

Στις 20 Φεβρουαρίου 2000 στη Λούτσα ο υπαστυνόμος Θοδωρής Χαλουλάκος πυροβολεί αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν τέσσερις νέοι, επειδή όπως είπε «τους θεώρησε ύποπτους για διακίνηση ναρκωτικών». Η σφαίρα καρφώθηκε στη σπονδυλική στήλη του 18χρονου μαθητή Σωτήρη Καρτσιώτη και τον άφησε παράλυτο.

Στις 22 Φεβρουαρίου 2000 ο Ρουμάνος Νικολάι Γκορέα δολοφονείται από αστυνομικό στην Πετρούπολη.

Στις 25 Μαρτίου 2000 στην Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης ο 17χρονος πρόσφυγας Νικόλαος Λεωνίδης έπεσε νεκρός από τα πυρά του αστυνομικού Γιώργου Ατματζίδη, γιατί δεν σταμάτησε σε σήμα για έλεγχο. Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Κατερίνης αθώωσε τον αστυνομικό διότι «ο αστυνομικός δέχθηκε αγκωνιά και λόγω του πόνου που αισθάνθηκε και του αιφνιδιασμού, εκπυρσοκρότησε το όπλο του που δεν είχε ασφάλεια, με αποτέλεσμα να καρφωθεί στο δεξί αυτί του νεαρού».

Στις 27 Απριλίου 2000 ένας ανήλικος αλβανός κρατούμενος δολοφονείται από αστυνομικό, με μια σφαίρα στον τράχηλο, κατά τη διάρκεια εξέγερσης στις Φυλακές Αυλώνας.

Στις 14 Μαΐου 2000 αστυνομικός δολοφονεί στις Σέρρες 37χρονο ψυχασθενή. Αστυνομικός της Άμεσης Δράσης είναι ο ουσιαστικός ιδιοκτήτης του ιδιωτικού γραφείου ερευνών, που εμπλέκεται στην παρακολούθηση του καθηγητή Bιολογίας Εμμ. Μπαλτατζή. Tα παρεπόμενα της παρακολούθησης ήταν η απόπειρα δολοφονίας άλλου αστυνομικού από άγνωστο, έξω από τη Βιολογική Σχολή στις 19 Μαΐου 2000.

Στις 25 Ιουλίου 2000 22χρονος μετανάστης δολοφονείται από αξιωματικό του στρατού στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα.

Στις 27 Ιουλίου 2000 λιμενικοί σκοτώνουν μετανάστη από την Τσεχία.

Στις 14 Ιουνίου 2000 συνοριοφύλακες πυροβολούν και σκοτώνουν τον 25χρονο πακιστανό Γιοβάλ στον οικισμό Μεγάλο Δέρειο Έβρου.

Στις 10 Αυγούστου 2000 20χρονος αλβανός δολοφονείται από συνοριοφύλακες στην Ιεροπηγή Καστοριάς. Την 1η Νοεμβρίου 2000 ο αλβανός BledarQoshqu, 23 ετών, σκοτώθηκε στο Μοσχοχώρι Κρυσταλλοπηγής «κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυρών», αλλά το όπλο που φερόταν να έχει μαζί του δεν βρέθηκε ποτέ.

Στις 8 Φεβρουαρίου 2001 η Αστυνομία του Αγίου Στεφάνου κάνει έφοδο στο εγκαταλειμμένο σπίτι όπου έμενε o 16χρονος Ρεφάτ Ταφίλι, από την Αλβανία, μαζί με συμπατριώτες του. Οι περισσότεροι πρόλαβαν να φύγουν. Χτύπησαν τον 16χρονο τόσο στο σπίτι, στην αυλή, στο τμήμα. Στα κρατητήρια λιποθύμησε. Τον πέταξαν έξω, μη τους μείνει και στα χέρια. Οι δικοί του τον πήγαν στο Γενικό Κρατικό, όπου μπήκε στην εντατική και στο χειρουργείο. «Με τη διάγνωση της οξείας χειρουργικής κοιλίας ο ασθενής οδηγήθηκε στο χειρουργείο όπου υποβλήθηκε σε μικρή τομή κατά το δεξιό πλάγιο της κοιλίας, αντιστοίχως προς τη σκωληκοειδή». Οι πόνοι του όμως δεν οφείλονταν σε αυτό. Διαπιστώθηκε αίμα στην κοιλιά και «ρήξη σπληνός σε δύο σημεία, έτσι ο ασθενής υποβλήθηκε σε σπληνεκτομή», αναφέρει το σχετικό ιατρικό σημείωμα. Ο ασθενής όμως δεν είχε άδεια παραμονής. Έτσι, στις 17 του μηνός παραδίδεται στην Αστυνομία Παπάγου, προς απέλαση διοικητική. Οδηγείται στα κρατητήρια της Αγίας Παρασκευής, στοιβαγμένος μαζί με 20 άτομα, μέσα σε άθλιες συνθήκες υγιεινής, μέσα σε φριχτούς πόνους κι ενώ η μετεγχειρητική του κατάσταση επέβαλλε ιδιαίτερη «προσοχή στις λοιμώξεις αφού χωρίς σπλήνα η άμυνα του οργανισμού σε συγκεκριμένα μικρόβια είναι ελαττωμένη». Παρέμεινε κρατούμενος υπό αυτές τις συνθήκες επί πέντε μέρες κι ενώ δεν μπορούσε να σταθεί ούτε στα πόδια του με αποτέλεσμα να υποστεί μετεγχειρητικές επιπλοκές. Με εντολή του υπουργού Δημόσιας Τάξης του χορηγείται στις 22/2 προθεσμία 15 ημερών προκειμένου να αναχωρήσει από τη χώρα. Αφήνεται ελεύθερος. Η κατάσταση της υγείας του όμως ήταν άσχημη και αμέσως εισήχθη στο Σισμανόγλειο με υψηλό πυρετό.

Στις 13 Φεβρουαρίου 2001 ο 47χρονος ρουμάνος Κονσταντίν Κατούρ πεθαίνει στα κρατητήρια αστυνομικού τμήματος, παρά το βαρύ τραυματισμό του δεν μεταφέρεται σε νοσοκομείο.

Στις 20 Φεβρουαρίου 2001 ο 23χρονος Μιχ. Κιβωτός πεθαίνει στις φυλακές Κορυδαλλού, έπασχε από καρδιά και μεσογειακή αναιμία αλλά οι εκκλήσεις του για μεταφορά σε νοσοκομείο αγνοήθηκαν.

Στις 29 Απριλίου 2001 «αυτοκτόνησε» στα κρατητήρια του αστυνομικού τμήματος της Κω ο 38χρονος πολωνός μετανάστης Μπουρντάκι Τ. Βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του ενώ είχε συλληφθεί γιατί μπήκε παράνομα στη χώρα και περίμενε -επί μήνες- την απέλασή του.

Στις 4 Ιουνίου 2001 ο 15χρονος αλβανός AfrimSala πυροβολήθηκε και έμεινε παράλυτος από τη μέση και κάτω, όταν το όπλο του συνοριοφύλακα του Τ.Σ.Φ. Κρυσταλλοπηγής «εκπυρσοκρότησε τυχαία όταν σκόνταψε».

Στις 14 Ιουλίου 2001, τα ξημερώματα, ο αστυνομικός Αστρινός Λυρώνης παραβίασε, με το περιπολικό που οδηγούσε, ερυθρό σηματοδότη στη λεωφόρο Βουλιαγμένης στο Άνω Καλαμάκι και σκότωσε τους Δημήτρη Παπαδημητρίου, 18 ετών, και ο Ευάγγελο Γκόρτσα, 21 ετών, που επέβαιναν σε μοτοσικλέτα. Την 1η Αυγούστου 2001 ο τούρκος Ο. Πάζιλ δολοφονείται από λιμενικούς στη θαλάσσια περιοχή της Κω. Τον Οκτώβριο του 2000 ο «Ζητάς» Γ. Τυλλιανάκης επιχείρησε να σταματήσει το αυτοκίνητο του 21χρόνου Μ. Χριστόπουλου στο Ζεφύρι. Ο νεαρός δεν σταμάτησε στο μπλόκο και έτσι ο Τυλλιανάκης, όπως υποστήριξε μάρτυρας, στάθηκε στη μέση του δρόμου με ανοιχτά τα πόδια και πυροβόλησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του νέου. Ο Τυλλιανάκης πάντως ανέφερε ότι… παραπάτησε και εκπυρσοκρότησε το όπλο.

Στις 24 Οκτωβρίου 2001 στο Ζεφύρι ο αστυφύλακας της Άμεσης Δράσης Γιώργος Τυλιανάκης πυροβόλησε στο κεφάλι τον αθίγγανο Μαρίνο Χριστόπουλο, 21 ετών, επειδή δεν σταμάτησε σε μπλόκο. «Αντιδρώντας ενστικτωδώς, ο αστυφύλακας πυροβόλησε μία φορά με το υπηρεσιακό του όπλο με αποτέλεσμα να τραυματίσει θανάσιμα τον οδηγό», σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αστυνομίας. Σύμφωνα με τον ίδιο «παραπάτησε και εκπυρσοκρότησε το όπλο». Σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα ο «ζητάς» στάθηκε στη μέση του δρόμου με ανοιχτά τα πόδια και πυροβόλησε. Η σφαίρα κατέληξε στην πίσω πλευρά του κεφαλιού του άτυχου νεαρού.

Στις 21 Νοεμβρίου 2001 στην πλατεία Αμερικής ο αστυφύλακας Γιάννης Ριζόπουλος πυροβόλησε στο κεφάλι τον 20χρονο Αλβανό Σεντγκάκ Σελνίκου μέσα σε καφετέρια, όταν απείλησε με μαχαίρι τον ίδιον και άλλους τέσσερις συναδέλφους του που είχαν ήδη προτεταμένα τα όπλα τους. Την 1η Δεκεμβρίου 2001 συνοριοφύλακες πυροβολούν εναντίον δύο νεαρών Αλβανών σε παραμεθόριο χωριό της Θεσπρωτίας, ο ένας πέφτει νεκρός.

Στις 2 Νοεμβρίου 2002 ένας αλβανός, 32 ετών, σκοτώνεται από συνοριοφύλακες στην Καστοριά.

Στις 24 Οκτωβρίου 2002ο αστυνομικός Θεόδωρος Κατσάςπυροβόλησε και σκότωσε τον 23χρονο Αναστάσιο Λυμουρά στην Γλυφάδα.

Στις 7 Μαΐου 2003 «μυστηριώδης» θάνατος του 25χρονου Αριστείδη Νεοφώτιστου στο αστυνομικό τμήμα της Νέας Φιλαδέλφειας. Το παιδί πήγε για εξακρίβωση και βγήκε σακατεμένο και νεκρό.

Στις 23 Σεπτεμβρίου 2003 ο 18χρονος Αλβανός Βούλνετ Μπίτιτσι τραυματίζεται θανάσιμα από Έλληνα συνοριοφύλακα όταν προσπάθησε να διασχίσει τα ελληνοαλβανικά σύνορα (Κρυσταλλοπηγή) στην Ιεραπηγή Καστοριάς.

Στις 9 Δεκεμβρίου 2003 ο 22χρονος Ηρακλής Μαραγκάκης πυροβολείται στο κεφάλι από άνδρες του Τμήματος Αστυνομικών Επιχειρήσεων Ρεθύμνου, γιατί το αυτοκίνητο που επέβαινε μαζί με δυο άλλους νεαρούς δεν σταμάτησε σε μπλόκο στην περιοχή Ανωγείων Ρεθύμνου.

Στις 13 Ιανουαρίου 2004 ο 42χρονος Μοχάμετ Χαμούτ πεθαίνει από «παθολογικά αίτια» ενώ κρατούνταν από την Αστυνομία Ρεθύμνου, με εμφανή τα σημάδια κακοποίησης και ξυλοδαρμού σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση.

Στις 21 Ιανουαρίου 2004 ο 28χρονος αρχιφύλακας Ευθύμιος Ευθυμίου στα Πατήσια δολοφονεί με το υπηρεσιακό του περίστροφο τη φίλη του Βασιλική Μουστάκα, 22 ετών, σπουδάστρια και μετά αυτοκτονεί. Στο σημείωμά του έγραψε ότι τη σκότωσε για «να μη την πάρει άλλος».

Στις 13 Μαρτίου 2004 πέθανε στα κρατητήρια του αστυνομικού τμήματος Βύρωνα όπου εκρατείτο για να απελαθεί o 36χρονος Πολωνός Γιαντέους Κότσεβα.

Στις 11 Αυγούστου 2004, τρεις μετανάστες από την Αλβανία, ο Λουάν Μπερντελίμα, ο Ι.Σ. και ο Β.Ντ., κάθονται σε ένα τραπέζι έξω από πιτσαρία στην περιοχή Αμπελοκήπων, πολύ κοντά στο κτίριο της ΓΑΔΑ στη λεωφόρο Αλεξάνδρας.Λίγο αργότερα ο Λουάν Μπερντελίμα, 36 ετών, θα μεταφερθεί με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο νοσοκομείο ΚΑΤ βαρύτατα τραυματισμένος, σχεδόν ετοιμοθάνατος. Θα χάσει τη μάχη με τη ζωή στις 25 Αυγούστου.Σύμφωνα με την αφήγηση του Β.Ντ. ένα νεαρό ζευγάρι βγήκε από την πολυκατοικία και πέρασε μπροστά τους. Ο άνδρας θεώρησε ότι η παρέα τον κοίταξε περίεργα, την κοπέλα και τον ίδιο, και τους ζήτησε το λόγο με υβριστικό τρόπο. Εκείνοι αντέκρουσαν τον ισχυρισμό του και ο νεαρός έφυγε απειλώντας τους ότι θα τους κάνει να μετανιώσουν που πάτησαν το πόδι τους στην Ελλάδα. Οι τρεις φίλοι θεώρησαν το επεισόδιο λήξαν και συνέχισαν την κουβέντα τους. Λίγο αργότερα, ο Λουάν πετάχτηκε στο περίπτερο για τσιγάρα. Την ώρα που επέστρεφε εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά του ο άνδρας που είχε διαπληκτιστεί με τους μετανάστες, καθώς και ένας άλλος άνδρας τεραστίων διαστάσεων που επέβαινε σε μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού. Ο δεύτερος αυτός άνδρας φορούσε αλεξίσφαιρο γιλέκο με γραμμένη τη λέξη Police και μπλε μπλούζα όμοια με εκείνη των αστυνομικών, στο μανίκι του δε, έφερε σήμα παρόμοιο με εκείνο της αστυνομίας. Οι δύο επιτέθηκαν στον Λουάν Μπερντελίμα και ο μοτοσικλετιστής τον χτύπησε από πίσω στο κεφάλι, ενώ ο άλλος τον έβριζε με χυδαίο τρόπο. Ο Μπερντελίμα έπεσε αναίσθητος στο οδόστρωμα που πλημμύρισε αίμα, ενώ οι δύο εξαφανίστηκαν προτού προλάβει κανείς να αντιδράσει.

Στις 23 Αυγούστου 2004 ένας δόκιμος αστυφύλακας σκότωσε κατά λάθος ένα μόνιμο οπλίτη του στρατού, στο Μετόχι της Πάρνηθας στις κατασκηνώσεις της Τράπεζας Ελλάδος, οι οποίες έχουν γίνει Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις και φιλοξενούνται συνοδοί και φροντιστές αποστολών. Ο αστυφύλακας και ο στρατιώτης περιεργάζονταν τα όπλα τους και κάποια στιγμή το 38άρι περίστροφο, που είχε ο δόκιμος αστυφύλακας εκπυρσοκρότησε με αποτέλεσμα η σφαίρα να βρει τον στρατιώτη στο κεφάλι.

Στις 31 Αυγούστου 2004 εξιχνιάστηκε η δολοφονία του 25χρονου Αναστασίου Τσεχελίδη, το πτώμα του οποίου βρέθηκε σε αγροτική περιοχή στην Αριδαία Πέλλας. Σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας, ως δράστης φέρεται 40χρονος αστυνομικός που υπηρετεί στην Αστυνομική Διεύθυνση Πέλλας, τα στοιχεία του οποίου δεν ανακοινώθηκαν.

Στις 21 Δεκεμβρίου 2004 ομάδα αστυνομικών και ειδικών φρουρών – περίπου 15 – του Αστυνομικού Τμήματος του Αγίου Παντελεήμονα υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια (ξεγύμνωμα, φάλαγγα, εικονικές εκτελέσεις και άγριο ξύλο) τουλάχιστον 40 Αφγανούς μετανάστες.

Στις 26 Φεβρουαρίου 2005 ο αστυνομικός Άγγελος Κράδαρης στον Αλμυρό Βόλου δολοφονεί με το υπηρεσιακό του περίστροφο τη σύζυγό του Ζωή Ντόντου και την πεθερά του μπροστά στο 7 μηνών αγοράκι που θα υιοθετούσαν.

Στις 11 Απριλίου 2005 Νιγηριανός μετανάστης βρέθηκε νεκρός μέσα στο αστυνομικό τμήμα στη Λαμία. Ο δολοφονημένος μετανάστης θάφτηκε χωρίς να γίνει ιατροδικαστική εξέταση.

Στις 25 Ιουνίου 2005 αστυνομικοί της Ο.Π.Κ.Ε. Πτολεμαΐδας σταμάτησαν το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Γ.Α. με συνεπιβάτη τον Βασίλη Καραλευθέρη. Μετά από έλεγχο, οι αστυνομικοί βρήκαν σβησμένα τσιγάρα με χασίς στο τασάκι και λίγα γραμμάρια σε πλαστικό τσαντάκι μέσα στη θήκη του αυτοκινήτου. Οδηγήθηκαν και κρατήθηκαν στο Αστυνομικό Τμήμα Πτολεμαΐδας. Ο 36χρονος Βασίλης βρέθηκε καμένος στο κελί του με τα χέρια του δεμένα πισθάγκωνα με χειροπέδες. Πέντε μήνες αργότερα, στις 18/11/05, ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Κοζάνης Ιωάννης Κούτρας με μια 30σέλιδη διάταξη αποφαίνεται ότι την ευθύνη για το θάνατό του φέρει ο ίδιος ο 36χρονος κρατούμενος Βασίλης Καραλευθέρης και απαλλάσσονται από κάθε ευθύνη οι αστυνομικοί του τμήματος Πτολεμαΐδας.

Στις 3 Φεβρουαρίου 2006 ο συνταξιούχος 58χρονος αστυνομικός Αβραάμ Αγγελίδης δολοφονεί στη Βέροια με καραμπίνα τη 45χρονη σύζυγό του και μητέρα δύο ενήλικων παιδιών, τα οποία είπαν ότι πάντα ήταν βίαιος και κτυπούσε τη μητέρα τους.

Στις 5 Φεβρουαρίου 2006 βρέθηκε νεκρός, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, μετανάστης από το Ιράν στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας.

Στις 13 Φεβρουαρίου 2006 ένας 15χρονος Αφγανός πρόσφυγας σοβαρά κακοποιημένος από λιμενικό και ένας 21χρονος που συμμετέχει στο επεισόδιο στο λιμάνι της Πάτρας πέφτει νεκρός κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Τον Σεπτέμβριο 2006 οι ελληνικές Αρχές κατηγορούνται ότι έριξαν στη θάλασσα περίπου σαράντα μετανάστες χωρίς χαρτιά, από τους οποίους τούρκοι λιμενικοί περισυνέλεξαν στα ανοιχτά του Καράμπουρουν της Σμύρνης έξι πτώματα και 31 διασωθέντες.

Στις 17 Νοεμβρίου 2006 ο κύπριος φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου ξυλοκοπείται ανηλεώς από 8 αστυνομικούς με πολιτικά άνευ αιτίας. Η αστυνομία αναφέρει ότι «έπεσε και χτύπησε σε ζαρντινιέρα» μέχρι να βγει το βίντεο της ανελέητης κακοποίησης του από τους νταήδες μπάτσους.

Στις 20 Νοεμβρίου 2006 ένας μετανάστης από το Μαγκρέμπ προσάγεται στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας. Κρατείται μέχρι την επομένη 21/11. Επιστρέφει σπίτι του με εμφανή σημάδια κακοποίησης. Ο ίδιος λεει ότι τον χτύπησαν αστυνομικοί του τμήματος της Ομόνοιας. Πέφτει να κοιμηθεί. Το πρωί κείτεται νεκρός στο κρεβάτι του…

Στις 28 Μαρτίου 2007 ο 16χρονος πολωνός Ματιέα Ντ, κρατούμενος στις φυλακές Αυλώνας, αυτοκτονεί στο ψυχιατρείο του Κορυδαλλού.

Στις 15 Απριλίου 2007 βρέθηκε απαγχονισμένος στα κρατητήρια του ΑΤ Ιλίου ο 20χρονος Αλβανός μετανάστης Λεωνίδας Κ., όπου κρατούνταν.

Στις 7 Νοεμβρίου 2007 ο 29χρονος Συνοριοφύλακας πυροβόλησε και σκότωσε έναν από τους έντεκα Αλβανούς που είχαν περάσει παράνομα τα σύνορα, ο οποίος δε σταμάτησε σε έλεγχο και τράπηκε σε φυγή σε αγροτική περιοχή στο δημοτικό διαμέρισμα Λεβαίας του Δήμου Φιλώτα στη Φλώρινα.

Στις 18 Αυγούστου 2007 ο Τόνυ Ονούοχα, μετανάστης από τη Νιγηρία και μικροπωλητής CD, βρέθηκε νεκρός στην Καλαμαριά μετά από καταδίωξη δύο αντρών της ασφάλειας.

Στις 8 Νοεμβρίου 2007 ο Ίλμι, 45 χρονών και πατέρας 5 παιδιών, εντοπίζεται από μπλόκο συνοριοφυλακής λίγο έξω από το χωριό Λεβαία, πυροβολείται πισώπλατα σχεδόν εξ επαφής και πέφτει νεκρός.

Στις 22 Φεβρουαρίου 2008 δολοφονείται ο Σουδανός AbdulkarimYahiaIdris στην περιοχή της Ομόνοιας. Η επίσημη εκδοχή των αστυνομικών του Τμήματος Ακροπόλεως απορρίπτει κατηγορηματικά τις καταγγελίες φίλων του νεκρού μετανάστη, που ήταν μαζί του στη συμβολή των οδών Σοφοκλέους και Σωκράτους, όταν έφτασαν οι τρεις αστυνομικοί, ότι το θύμα ξυλοκοπήθηκε βάναυσα από τους αστυνομικούς της Άμεσης Δράσης που τον καταδίωξαν για να τον συλλάβουν. Αντίθετα οι αστυνομικοί ισχυρίζονται ότι «προσπάθησαν να τον βοηθήσουν όταν κατάλαβαν ότι πνιγόταν».

Στις 3 Μαΐου 2008 έγινε το αστυνομικό φιάσκο της Σίνδου, που κατέληξε στη δολοφονία του 59χρονου οδηγού αστικού λεωφορείου.

Στις 8 Μαΐου 2008 ακολούθησε ο θανάσιμος τραυματισμός του νεαρού που παρασύρθηκε από αυτοκίνητο δουλέμπορα το οποίο καταδίωκαν οι αστυνομικοί και το άφησαν να μπει σε κατοικημένη περιοχή της Αλεξανδρούπολης. Την 1η Ιουνίου 2008 πεθαίνει η Μαρία Κουλούρη τέσσερις μέρες μετά τον κρίσιμο τραυματισμό της στις οδομαχίες της Λευκίμμης, όταν 16χρονος οδηγός μηχανής που δέχτηκε χτυπήματα από άνδρα των ΜΑΤ έχασε τον έλεγχο και έπεσε επάνω της.

Στις 7 Οκτωβρίου 2008 σε μπλόκο των Ο.Π.Κ.Ε στον Αλμυρό Βόλου έγινε καταδίωξη αυτοκινήτου που δε σταμάτησε για έλεγχο. Οι μπάτσοι ακινητοποιούν το Ι.Χ. και πυροβολούν τους επιβαίνοντες που προσπαθούν να διαφύγουν. Σκοτώνουν έναν από τους επιβαίνοντες με σφαίρα στο κεφάλι με την πρόφαση πως οπλοφορούσαν ενώ στο σημείο βρέθηκαν κάλυκες μόνο από τα όπλα των Ο.Π.Κ.Ε.

Στις 26 Οκτωβρίου 2008 έπεσε νεκρός ο μετανάστης Μοντασέρ Μοχάμεντ Ασράφ μετά από βάρβαρη καταδίωξη αστυνομικών στην Υποδιεύθυνση Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη. Το πρωί της Κυριακής χιλιάδες μετανάστες στριμώχνονταν έξω από την Υποδιεύθυνση Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη, για να καταφέρουν να εξασφαλίσουν μια άδεια νόμιμης παραμονής στην Ελλάδα. Η Αστυνομία με πρόσχημα την «επιβολή της τάξης» επιτέθηκε χτυπώντας βάναυσα με γκλοπς το συγκεντρωμένο πλήθος. Μετά την επίθεση υπήρχαν επίσης πολλοί σοβαρά τραυματισμένοι.

Στις 28 Νοεμβρίου 2008 άλλα δύο σοβαρά περιστατικά τραυματισμών αιτούντων άσυλο, του Αχμέτ Ατζάζ από το Πακιστάν που έσπασε το χέρι του στην ουρά κατά τη διάρκεια ξυλοδαρμού από αστυνομικούς και του Πακιστανού Μαζίρ Ιγκμπάλ Μοχάμαντ Σαπφ που νοσηλεύεται σε κωματώδη κατάσταση στην Εντατική Μονάδα του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας, μετά από πτώση στο ίδιο «δολοφονικό ρέμα».

Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, 15 ετών, πέφτει νεκρός από σφαίρα του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα, στα Εξάρχεια. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες ο ειδικός φρουρός εκτέλεσε εν ψυχρώ τον νεαρό ύστερα από λεκτική λογομαχία. Η δολοφονία του υπήρξε η αφορμή για μια σειρά πρωτοφανών πολλαπλών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας εναντίον της αστυνομικής βίας σε πόλεις όλης της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό, όπου συνεχίζονται μέχρι σήμερα…

Στις 3 Ιανουαρίου 2009 σκοτώθηκε ο Χουσεΐν Ζαχιντούλ 24 χρονών από το Μπαγκλαντές κοντά στο τμήμα Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη. Την ίδια ώρα καταγγέλλεται ξυλοδαρμός και καταδίωξη εκατοντάδων προσφύγων από την αστυνομία έξω από το τμήμα. Ο Χουσεΐν, που είχε πάει στο τμήμα Αλλοδαπών όπως και χιλιάδες άλλοι για να πάρει το πολυπόθητο χαρτάκι προτεραιότητας για αίτηση ασύλου, έπεσε στο ίδιο ακριβώς χαντάκι όπου είχε χάσει τη ζωή του ο Πακιστανός Μοχάμεντ Ασράφ έπειτα από επίθεση της αστυνομίας και καταδίωξη των συγκεντρωμένων. Τον Οκτώβριο η αστυνομία είχε ανακοινώσει ότι πράγματι έγιναν «μικροεπεισόδια» αλλά ο Πακιστανός γλίστρησε κι έπεσε στο ρέμα όπου είχε πάει για να ικανοποιήσει φυσική του ανάγκη και ουδεμία σχέση με το θάνατο είχε η ΕΛ.ΑΣ. Τώρα ισχυρίζεται ότι το πτώμα του άτυχου Μπαγκλαντεσιανού βρέθηκε στο ρέμα στις 6.30 το πρωί του Σαββάτου και εκείνη την ώρα κανένας αστυνομικός δεν βρίσκονταν στο συγκεκριμένο σημείο, ενώ δεν κάνει λόγο για το παραμικρό επεισόδιο.

Η λίστα είναι από thread στο Athens Indymedia Org

Αναδημοσίευση από : oh-bondageupyours.blogspot.gr

Υπάρχουν και άχρηστοι ηλίθιοι

Πηγή: Της Αντας Ψαρρά - "Εφημερίδα των Συντακτών"

Χτύπησε για τρίτη φορά σε διπλό ταμπλό ο έγκυρος δημοσιογράφος των «Νέων» Γ.Π., κατά κόσμον Γιάννης Πρετεντέρης.

Σε χθεσινό του άρθρο εντοπίζει «πολλές συμπτώσεις» και καταφέρεται εναντίον της «Εφ.Συν.» για τη δημοσίευση μιας συνέντευξης του Δ. Κουφοντίνα και μιας επιστολής του Χ. Ξηρού, αλλά και της «Αυγής» για ανάλογες δημοσιεύσεις και, τέλος, κατά της Επιτροπής Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ για την υπεράσπιση του δικαιώματος του Σάββα Ξηρού να πάει στο νοσοκομείο, λόγω της κρίσιμης κατάστασης της υγείας του.

Συνδυάζοντας τα παραπάνω με την απόδραση σε άδεια του Ξηρού και την εξαφάνιση των Μαζιώτη – Ρούπα μετά την αποφυλάκισή τους και τέλος το «πάρτι» των κρατουμένων στον Κορυδαλλό, φτάνει στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά δεν είναι απλές συμπτώσεις και «ότι κάτι συμβαίνει στον χώρο της εγχώριας τρομοκρατίας» για το οποίο κάτι «δεν αρκούν μόνο οι αιματοβαμμένοι εγκληματίες αλλά χρειάζονται και πολλοί χρήσιμοι ηλίθιοι για να τους ανοίξουν το δρόμο».

Αφού λοιπόν αρέσουν στον Γ.Π. οι συμπτώσεις αλλά και οι χρήσιμοι ηλίθιοι, ας του θυμίσουμε μερικές «καραμπινάτες συμπτώσεις»:

- Ο ίδιος ο Γ.Π., στο βιβλίο του για τη 17Ν (εκδόθηκε αμέσως μετά τις συλλήψεις του 2002), γράφει ότι -άγνωστο με ποιο κριτήριο- επιλέχτηκε για ατομική και αναλυτική ενημέρωση στα της τρομοκρατίας από τον αρμόδιο υπουργό Μ. Χρυσοχοΐδη πριν σκάσει η βόμβα στα χέρια του Ξηρού.

- Σε εκπομπή του MEGA τον Νοέμβρη του 2002 επέμενε φορτικά στον ίδιο τον υπουργό που τον ενημέρωσε ότι η μισή κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ υπερασπίστηκε τον «Ξηρό του 1990», δηλαδή τον Μαζοκόπο. Φυσικά αυτό ήταν απολύτως ψευδές, μια και τόσο η Μελίνα όσο και οι υπόλοιποι είχαν υπερασπιστεί τους άλλους κατηγορούμενους που αθωώθηκαν πανηγυρικά και δεν είχαν παρά μόνο σχέση γνωριμίας με τον Μαζοκόπο.

- Στοχοποίησε έρευνα της VPRC την περίοδο της δίκης της 17Ν με ερωτήματα γύρω από την υπόθεση, λέγοντας ψευδώς ότι μόνο στην Ελλάδα γίνονται παρόμοιες έρευνες, ενώ ήταν γνωστό ότι σε όλες τις μεγάλες δίκες παντού διεξάγονται δημοσκοπήσεις γύρω από τις υποθέσεις.

Οι κυριότερες όμως συμπτώσεις περιστρέφονται γύρω από προσφιλή στον Γ.Π. πολιτικό χώρο. Δεν αναφερόμαστε στις συμπτώσεις που αφορούν την ανάδειξη από δικές του συνεντεύξεις των στελεχών του ΛΑΟΣ, μια και ήδη οι περισσότεροι έχουν καταφύγει στην αγκαλιά της Ν.Δ.

- Ομως ο Γ.Π. ήταν εκείνος που το 1995 σε εκπομπή του στον Antenna είχε καλεσμένο τον Κώστα Πλεύρη, τον Νίκο Μιχαλολιάκο και «τυχαία» στο ακροατήριο τον «Περίανδρο» Ανδρουτσόπουλο και τον Χρήστο Παππά σε ένα ρατσιστικό μισαλλόδοξο παραλήρημα, το οποίο υποχρέωσε σε αποχώρηση τον Θεόδωρο Πάγκαλο.

- Ο Γ.Π. ήταν εκείνος που πήρε μια μεγάλη συνέντευξη από τον διαβόητο αρνητή του Ολοκαυτώματος Ντ. Ιρβινγκ, ο οποίος μάλιστα είχε μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για τον δημοσιογράφο.

- Ο Γ.Π. ήταν αυτός που είχε πάρει επίσης συνέντευξη από τον Λεπέν το 2002, αναγκάζοντας μάλιστα την αρθρογράφο των «Νέων» καθηγήτρια Αννα Φραγκουδάκη να γράψει στην εφημερίδα: «Η πιο ανυπόφορη συνέντευξη του Λεπέν ήταν στις 6 Ιουνίου. Προέβαλε την πιο ωραία ρετουσαρισμένη φωτογραφία του Λεπέν, χάρη στα χαμόγελα του κυρίου Πρετεντέρη.
«Λένε ότι είστε φασίστας και ρατσιστής», του είπε χαριτωμένα ο Πρετεντέρης κι εκείνος απάντησε ότι όχι καλέ, αυτά τα λένε για να με συκοφαντήσουν. «Μάλιστα», είπε ο Πρετεντέρης και προχώρησε στην επόμενη ερώτηση. Προς ενημέρωσή του λοιπόν ο Λεπέν είναι εναντίον της ισότητας, υπέρ της Γαλλίας των αποικιών, υπέρ του απαρτχάιντ, εναντίον της Ε.Ε., υπέρ της αύξησης των εξοπλισμών, εναντίον των θεσμών του κοινοβουλίου [...]. Ο Λεπέν μιλάει ακριβώς όπως και ο Χίτλερ.

Ούτε ξέρω ούτε μ' ενδιαφέρει αν ο κ. Πρετεντέρης είναι όσο αθώος και αφελής εμφανίστηκε στη συνέντευξη». Φυσικά τότε ο Γ.Π. ήταν ακόμα στο «Βήμα», μετά πήγε στα «Νέα»!

Και για να τελειώνουμε. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η εφημερίδα του κ. Γ.Π. είχε ζητήσει συνέντευξη από τον Δημήτρη Κουφοντίνα λίγες μέρες πριν από την «Εφ.Συν.». Τότε άραγε δεν ίσχυαν όσα γράφει σήμερα ο κ. Γ.Π.;

Και ποιοι ήταν τότε οι ηλίθιοι, χρήσιμοι ή άχρηστοι;

Έπιασαν τον Ξηρό στο εξοχικό του Βαρδινογιάννη.

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες τον Ξηρό τον πρόδωσε ένα τηλέφωνο που έκανε σε τοπική πιτσαρία.Η αντιτρομοκρατική ήξερε την αγάπη του Ξηρού για τις πίτσες και έτσι παρακολουθούσε όλα τα τηλέφωνα από τις πιτσαρίες.Ο Ξηρός αναγκάστηκε να παραγγείλει πίτσα γιατί στο ψυγείο του Βαρδινογιάννη είχε μόνο σούσι και χαβιάρι που τα αντιπαθεί και θα πέθαινε από πείνα.
Με μεγάλη έκπληξη διαπιστώθηκε ότι το τηλέφωνο ήταν από το εξοχικό του Βαρδινογιάννη και προς στιγμή φοβήθηκαν μήπως τον κρατάει όμηρο,γιαυτό ενέργησαν προσεκτικά για να μην έχουν αθώα θύματα.
Εδώ οφείλουμε να υμνήσουμε την παλικαριά και τον αλτρουισμό του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά που προσφέρθηκε,με κίνδυνο της ζωής του,να κάνει τον πιτσαδόρο που θα παρέδιδε την πίτσα(την συνταγή της οποίας ανέλαβε η ίδια η Μέρκελ).Φήμες λένε ότι μόλις ο Ξηρός αντίκρισε την αγέρωχη κορμοστασιά(που γέρνει) του Αντώνη χέστηκε από τον φόβο και παραδόθηκε με λυγμούς μετάνοιας.

Παράλληλα τα λαγωνικά του Δένδια θυμήθηκαν την επίσκεψη του δικηγόρου του Βαρδινογιάννη στις φύλακες για να δει τον Ξηρό.Σε χρόνο ρεκόρ κατάφεραν να ερμηνεύσουν την κρυπτογραφημένη συζήτηση τους και έμειναν άφωνοι από την αποκάλυψη του καταχθόνιου σχεδίου που ετοίμαζαν.

Ξηρός και Βαρδινογιάννης ετοίμαζαν πραξικόπημα.

Το σχέδιο αποκάλυψε ο ίδιος ο Ξηρός γιατί θύμωσε πολύ με το χαβιάρι και το σούσι καθώς και με την αθέτηση της υπόσχεσης που του είχε δώσει ο Βαρδινογιάννης ότι θα είχε στο εξοχικό του και την Κωνσταντία Σπυροπούλου.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Χριστόδουλου θα αναλάμβανε ο ίδιος να δολοφονήσει τον Σαμαρά.Η δολοφονία του κοσμαγάπητου Πρωθυπουργού θα ένωνε όλους τους Έλληνες και θα σχηματίζονταν κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα που θα καταδίκαζε την βία από που και αν προέρχεται.Όμως όπως είναι γνωστό σε όλους(ακόμη και σε έναν Πιτσιρίκο) πίσω από τον Αλέξη κρύβετε ο Βαρδινογιάννης,η Αμερική και οι Εβραίοι.

Έτσι με αχυράνθρωπο τον Τσίπρα θα έπεφτε η αριστερά που μας κυβερνά τόσα χρόνια και ήθελε να μας πάρει τα σπίτια και θα ελευθερώνονταν οι πολιτικοί κρατούμενοι της Χρυσής Αύγης σε ένδειξη της εθνικής ομοψυχίας.

Ευτυχώς όλα αυτά αποφεύχθηκαν με εντολή Σαμαρά.

Η Τρέμη και ο Πρετεντέρης μπορούν πλέον να κοιμηθούν ήσυχοι.

anemosantistasis

Ο υπόκοσμος ξαναχτυπά..

 Από τα πιό επίσημα χείλη εκτοξεύτηκε ο νέος εκβιασμός του πολιτικού υποκόσμου προς τον ελληνικό λαό.
Είπε λοιπόν ο ”πρωθυπουργεύων” στην χώρα και αρχηγός της κυβερνητικής Καμόρας:
     ”Το διακύβευμα των ευρωεκλογών θα είναι…

”ναι” ή ”όχι” στην Ευρώπη!”

by…mandatoforos

     Καινούργιος λοιπόν και ΕΝΤΕΛΩΣ ΨΕΥΤΙΚΟΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ..
     ..από έναν πρωτοφανή πολιτικό απατεώνα, μεσυμπεριφορά και ηθική νταβατζή,
..που επιχειρεί πάλι να εκφοβίσει με ψέματααυτούς που θεωρεί τις π@@@άνες του, δηλαδή έναν ολόκληρο λαό!

     Ο νέος εκβιασμός είναι εντελώς έωλος, αβάσιμος, ψεύτικος, παραπλανητικός.
ΟΙ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ, με την στενή έννοια του όρου. Στις ευρωεκλογές οι πολίτες διαλέγουν ποιοί κι από ποιά κόμματα θα είναι οι εκπρόσωποί του στηνΕυρωβουλή.

     ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΙ ΩΣ ΠΟΥ ΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΕΚΛΕΞΕΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ”ΟΧΙ” ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ;
     Ταυτίζει δηλαδή ο εκβιαστάκος το κόμμα του (πρώην ΝΔ και νυν Πολιτικός Χειμώνας), με την Ευρώπη;

     Αυτό που σίγουρα διακυβεύεται είναι η ύπαρξη της άθλιας κυβέρνησής του και του ίδιου στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Γιατί όταν ο λαός στις ευρωεκλογές στείλει το κόμμα του κάτω από το 20%, και συνολικά τοΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΤΟΞΟ κάτω απ’ το 25-28%..
..το θράσος και η αναίδειά του προς την χώρα δεν θα αρκεί για να συνεχίσει να κυβερνά! Ως τότε βέβαια θα του αρκεί για να κυκλοφορεί και να εκβιάζει τους πάντες και τα πάντα, σαν εκβιαστής, σαν νταβατζής, σαν μπράβος της νύχτας,
..σαν κοινός απατεώνας!..
paganeli

Από την πολλή μαγκιά θα πάει !!!

Ο Αντώνης Σαμαράς, με τον πλέον επίσημο τρόπο, έθεσε το διακύβευμα των ερχόμενων ευρωεκλογών: «Μέσα ή έξω από την ΕΕ». Ο Αντώνης Σαμαράς ως γνωστόν είναι βαρύς μάγκας και δεν…

κωλώνει. Ο λόγος του είναι συμβόλαιο, όλοι το ξέρουμε αυτό.

Από το kartesios

Όσοι αμφισβητούν την αξιοπιστία του Αντώνη Σαμαρά είναι βέβαιο ότι θα εκτεθούν το βράδυ των ευρωεκλογών. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας θα τους εκπλήξει με την πίστη του στη Δημοκρατία και την υπακοή του στην απόφαση του λαού.

Είπε ο Αντώνης Σαμαράς κατά την τελετή έναρξης της ελληνικής προεδρίας ότι στις ευρωεκλογές : «Οι ψηφοφόροι θα πρέπει να αποφασίσουν κατά πόσο θέλουν ή δε θέλουν την Ευρώπη», ξεκαθαρίζοντας στη συνέχεια ότι η Νέα Δημοκρατία είναι η «δύναμη που εγγυάται την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας» ενώ ο  ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί «ευρωσκεπτικιστική δύναμη».

Ξεκάθαρος, όπως πάντα, ο Αντώνης Σαμαράς μετέτρεψε τις ευρωεκλογές σε δημοψήφισμα. Ουσιαστικά, τις μετέτρεψε σε ένα στοίχημα κι επειδή ο Αντώνης Σαμαράς είναι κύριος με «Μ» κεφαλαίο, αν χάσει το στοίχημα θα το πληρώσει ολόκληρο.

Στην περίπτωση, λοιπόν, που στις ευρωεκλογές η Νέα Δημοκρατία –δηλαδή η Ευρωπαϊκή Δύναμη – έρθει δεύτερο ή τρίτο κόμμα και ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ –δηλαδή οι κύριες «ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις» – πιάσουν ποσοστό που θα ξεπερνά εκείνο της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, τότε ο Αντώνης Σαμαράς θα αποφασίσει το επόμενο κιόλας πρωί να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ ήδη μέχρι το μεσημέρι θα πρέπει να έχει δηλώσει ότι ακολουθώντας την εντολή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, βγάζει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη.

Αυτό θα συμβεί και τότε όλοι θα καταλάβουν ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι μία ρόμπα ξεκούμπωτη που βάζει στοιχήματα μόνο για να τα κερδίσει. Τότε όλοι θα καταλάβουν ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι τσιράκι της Μέρκελ. Τότε όλοι θα καταλάβουν ότι ο Αντώνης Σαμαράς σέβεται την εντολή του ελληνικού λαού περισσότερο από τις εντολές του κλητήρα του ΔΝΤ. Τότε όλοι θα καταλάβουν ότι ο πολιτικός λόγος του Αντώνη Σαμαρά δεν είναι μια πορδή στον άνεμο. Τότε όλοι θα καταλάβουν ότι ο Αντώνης Σαμαράς διαθέτει έστω και την ελάχιστη αξιοπρέπεια.

Στην περίπτωση βέβαια που δεν το κάνει, αλλά συνεχίσει τη μνημονιακή  πολιτική του «ευρώ πάση θυσία», τότε… Μπα, ούτε που θέλω να το σκέφτομαι. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι τόσο άθλιος ώστε να μας σέρνει σε δικής του έμπνευσης δημοψηφίσματα και στη συνέχεια να γράφει στ’ αρχίδια του το αποτέλεσμα. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι τόσο φασίστας. Ε; Δεν είναι, ε;

paganeli

Από το Μαγείρεμα στη Χρεοκοπία

Γιώργος Βάμβουκας
Καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ)

Τα κάλπικα στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού και οι λαθροχειρίες στο σκέλος των πιστωτικών εσόδων, εκπέμπουν σήματα SOS περί επερχόμενης χρεοκοπίας της Ελλάδος το καλοκαίρι του 2014. Σήμερα, 7 Δεκεμβρίου 2013, οι μνημονιακοί ταγοί του Κοινοβουλίου, πρόκειται να υπερψηφίσουν τον άθλιο και κίβδηλο κρατικό προϋπολογισμό του 2014. Ένας προϋπολογισμός, που όπως θα διαπιστωθεί στη συνέχεια, είναι προάγγελος της επερχόμενης πτώχευσης των δημοσίων οικονομικών. Γιατί όμως η χώρα μας οδεύει προς εξαναγκαστική χρεοκοπία; Από τη στήλη αυτή, σε αρκετές αναλύσεις μας, έχουμε καταγγείλει ότι ο κ. Στουρνάρας και το επιτελείο του, με γνώση βέβαια του πρωθυπουργού και του κ. Προβόπουλου, προβαίνουν σε συστηματική αλλοίωση και λογιστικοποίηση των επίσημων δημοσιονομικών μεγεθών. Τα πρωτογενή ελλείμματα, ως δια μαγείας μετατρέπονται σε πρωτογενή πλεονάσματα, μέσω της ταχυδακτυλουργικής επεξεργασίας των πιστωτικών εσόδων.
Το κουβάρι όμως της κυβερνητικής απάτης αρχίζει να ξεδιπλώνεται, με την αποκάλυψη ότι το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και ο λογαριασμός των πιστωτικών εσόδων είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Το παιχνίδι έχει στηθεί, με την αρμονική συνεργασία των συστημικών εμπορικών τραπεζών και του ΟΔΔΥΧ (Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους). Μέχρι πρότινος οι κύριοι Στουρνάρας και Προβόπουλος, έλεγαν ότι στο ΤΧΣ υπήρχε ένα πάπλωμα γύρω στα 9 δισ. ευρώ (€), το οποίο ήταν ανά πάσα στιγμή διαθέσιμο, για την ενδεχόμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Παραδόξως, το ποσό των 9 δισ. € λέγεται ότι εξαφανίστηκε και τούτο γιατί το ποσό αυτό έχει μεταπλαστεί σε πιστωτικά έσοδα. Πιο συγκεκριμένα, οι εμπορικές τράπεζες σιωπηρώς έλαβαν το ποσό των 9 δισ. €, με το οποίο σε συνεργασία με τον ΟΔΔΥΧ, μόχλευσαν από την πρωτογενή αγορά έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου. Εντούτοις, με την πρακτική αυτή, οι εμπορικές τράπεζες διευκολύνουν την κυβέρνηση να μαγειρεύει τα στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού.
Δηλαδή, οι χρεοκοπημένες εμπορικές τράπεζες, των οποίων τα χρέη προς το ευρωσύστημα ξεπερνούν τα 200 δισ. €, με την αγορά εντόκων γραμματίων, βοηθούν το ελληνικό δημόσιο να κλείνει τις τρύπες των διαχειριστικών του ελλειμμάτων. Η συγκεκριμένη πολιτική διευκολύνει την κυβέρνηση, να καλύπτει κρατικές δαπάνες με πιστωτικά έσοδα (έντοκα γραμμάτια), δαπάνες όμως που δεν υπολογίζονται στο κρατικό έλλειμμα και αθροίζονται κατευθείαν στο δημόσιο χρέος. Με αυτή την λογιστική μέθοδο, επιτυγχάνονται τα περίφημα πρωτογενή πλεονάσματα. Πλεονάσματα όμως που είναι στα χαρτιά. Κατ’ αυτό τον τρόπο, παρουσιάζεται το πρωτοφανές φαινόμενο, ο προϋπολογισμός να παρουσιάζει πρωτογενή πλεονάσματα και το δημόσιο χρέος να αυξάνει με ρυθμούς χιονοστιβάδας.
Αντί οι τράπεζες με τα δανειακά κεφάλαια, που αντλούν από το ευρωσύστημα, να χρηματοδοτούν τις ανάγκες νοικοκυριών και επιχειρήσεων, αγοράζουν έντοκα γραμμάτια, αποκομίζοντας βέβαια σημαντικά κέρδη από τόκους, λόγω των υψηλών επιτοκίων των εντόκων. Οι ανεγκέφαλοι του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου, δεν αντιλαμβάνονται ότι με την συγκεκριμένη πολιτική, εκτοξεύουν σε αστρονομικά επίπεδα το εξωτερικό χρέος της Ελλάδος, υποθηκεύοντας όχι μία, αλλά τουλάχιστον τρεις μελλοντικές γενιές ελλήνων; Δεν έχουν συναίσθηση των τεράστιων ευθυνών τους έναντι της πατρίδας, όταν κράτος και τράπεζες την περίοδο 2007-2013, εκτόξευσαν το εξωτερικό χρέος της Ελλάδος από 308 σε 440 δις ευρώ και από 138,1% έφτασε να αποτελεί το 240,4% του ΑΕΠ;
Το ζήτημα με τα πιστωτικά έσοδα έχει προσλάβει σχιζοειδής διαστάσεις. Την μνημονιακή περίοδο 2010-2013, ο δανεισμός του ελληνικού δημοσίου μέσω των πιστωτικών εσόδων, ανήλθε στο ιλιγγιώδες ποσό των 374 δισ. €, εκ των οποίων τα 173 δισ. € ήταν έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου και ειδικές εκδόσεις ομολόγων. Αυτό σημαίνει ότι πιστωτικός δανεισμός 173 δισ. €, έφυγε από τα ταμεία των εμπορικών τραπεζών και πήγε στον άπατο κρατικό κορβανά. Χρεοκοπημένες τράπεζες, με δανεικά από το ευρωσύστημα, δανείζουν το πτωχευμένο ελληνικό κράτος, και τα σπασμένα, δηλαδή τα τοκοχρεολύσια, καλούνται με το αίμα τους, να τα καταβάλλουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις.
Η συμμορία του δικομματικού κατεστημένου δεν έχει το θεό της. Τι κάνουν όμως τα λείψανα των προοδευτικών δυνάμεων; Τα 58 παλληκάρια, με τις βίλες στη Μύκονο, τα κότερα και τις μεγαλοκαταθέσεις στο εξωτερικό, τι οραματίζονται καθισμένα στις πολυθρόνες τους των βορείων προαστίων; Μήπως, την αναμενόμενη χρεοκοπία της χώρας, που θα την πληρώσουν οι ήδη κλινικά νεκροί, δηλαδή οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι τίμιοι μικρομεσαίοι;