Μια ιστοριούλα ξε-σαλλ-ώματος !!!

Tον Στήβεν Γκρέυ δεν τον ξέρετε. Όπως άλλωστε δεν τον ήξερα κι εγώ, μέχρι που τον συνάντησα τυχαία. Για την ακρίβεια, συνάντησα ένα κείμενό του στο διαδίκτυο. Πρέπει να πω ότι ο Στήβεν Γκρέυ είναι δημοσιογράφος τού Ρώυτερς, ο οποίος έκανε μια έρευνα για…

τις ελληνικές τράπεζες.

by…teddygr

Μάλιστα, για χάρη αυτής της έρευνας χρειάστηκε να κάνει κάμποσα ταξιδάκια στην Ελλάδα. Αν δεν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά σας, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του, όπου σας διαβεβαιώνω ότι θα βρείτε μερικά εξαιρετικά ενδιαφέροντα κείμενα, που θα κάνουν αρκετές τριχούλες σας να σηκωθούν. Όμως, αν δεν τα πάτε καλά με την γλώσσα τού Σαίξπηρ ή αν απλώς βαριέστε τα ξενόγλωσσα, επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ εγώ μια από τις πιπεράτες ιστορίες τού κυρίου Γκρέυ. Η ιστορία αυτή, λοιπόν, δημοσιεύθηκε στο Ρώυτερς με τίτλο A Greek banker’s secret property deals(= οι μυστικές κτηματικές συμφωνίες ενός έλληνα τραπεζίτη). Κι επειδή οι δημοσιογράφοι που είναι όντως δημοσιογράφοι, δεν κρύβονται πίσω από μεσοβέζικες φράσεις όπως π.χ. γνωστός παράγοντας, πρώην βουλευτής, υψηλόβαθμο στέλεχος κλπ αλλά λένε τα πράγματα με το όνομά τους, ο τραπεζίτης στον οποίο αναφέρεται ο Γκρέυ έχει ονοματεπώνυμο: λέγεται Μιχάλης Σάλλας και είναι πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου (δηλαδή, αφεντικό) της Τράπεζας Πειραιώς.
Ο Σάλλας, λοιπόν, τοποθετήθηκε επί κεφαλής τής Τράπεζας Πειραιώς πριν από 21 χρόνια, από την κυβέρνηση του -επανακάμψαντος μετά την παρένθεση Μητσοτάκη- Ανδρέα Παπανδρέου, πριν η τράπεζα ιδιωτικοποιηθεί. Μέχρι τότε, ο Σάλλας εκτελούσε χρέη προσωπικού συμβούλου τού Ανδρέα. Σήμερα, “κατέχει περίπου 1,5% της τράπεζας, η χρηματιστηριακή αξία τής οποίας έχει χάσει 97% από την ιστορικά υψηλότερη τιμή της το 2007″.
Ο Γκρέυ παρατηρεί ότι ο Μιχάλης Σάλλας και η σύζυγός του Σοφία Στάικου αποτελούν ένα “ισχυρό ζευγάρι, σύμβολο της ταχείας ανάπτυξης κατά τα χρόνια μετά την είσοδο της χώρας στο ευρώ” αλλά σπεύδει να συμπληρώσει, δίχως να μασάει τα λόγια του: “η έρευνα των δημοσίων εγγράφων,συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών καταστάσεων και των συμβολαίων ακινήτων, δείχνει ότι το ζευγάρι μπορεί επίσης να είναι το σύμβολο της έλλειψης διαφάνειας και της αδύναμης εταιρικής διακυβέρνησης, οι οποίες έχουν τροφοδοτήσει τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας”.
Όπως αποκαλύπτει ο Γκρέυ, ο Σάλλας με την σύζυγό του Σοφία Στάικου και τα παιδιά τους Γιώργο και Μυρτώ (αλλά και με την βοήθεια πρώην στελεχών τής τράπεζας) έστησαν ένα δίκτυο ιδιωτικών κτηματικών εταιρειών, οι οποίες πραγματοποιούσαν συναλλαγές με την τράπεζα. Η έρευνα των δημόσιων εγγράφων και των συμβολαίων, στην οποία αναφέρεται ο Γκρέυ, πιστοποιεί ότι απ’ αυτές τις συναλλαγές η οικογένεια Σάλλα και οι συνεργάτες της έχουν αποκομίσει κέρδη εκατομμυρίων.
Στις εκθέσεις της, φυσικά, η τράπεζα δεν αναφέρεται αναλυτικά και με σαφήνεια σ’ αυτές τις συναλλαγές (όπως θα έπρεπε, λόγω τής σχέσης τού πρόέδρου της με τις συναλλασσόμενες εταιρείες). Πολύ περισσότερο, δεν αναφέρεται στην ιδιοκτησιακή δομή των εταιρειών συμφερόντων τής οικογένειας Σάλλα. Όμως, η έρευνα εντόπισε 11 τέτοιες εταιρείες! Ο Μιχάλης Σάλλας δεν ήταν διευθυντής σε καμμία αλλά στις εννέα ήταν διευθύντρια η Σοφία Στάικου, ενώ ο Γιώργος και η Μυρτώ συμμετείχαν σε επιτροπές ελέγχου τεσσάρων απ’ αυτές.
Το σχέδιο ήταν απλό. Οι εταιρείες έπαιρναν δάνεια από την Πειραιώς και αγόραζαν ακίνητα. Στην συνέχεια, κάποια απ’ αυτά τα νοίκιαζαν στην ίδια την τράπεζα (τουλάχιστον επτά υποκαταστήματα της Πειραιώς λειτουργούν σε τέτοια ακίνητα). Κάποια άλλα τα μεταπωλούσαν σε υψηλότερη τιμή, εξασφαλίζοντας στους αγοραστές την χωρίς πολλά-πολλά δανειοδότησή τους από την…Τράπεζα Πειραιώς (φυσικά!). Και κάποια άλλα τα πουλούσαν στην ίδια την τράπεζα, με κέρδος οπωσδήποτε. Δηλαδή, η Τράπεζα Πειραιώς δανειοδοτούσε κάποιες εταιρείες (συμφερόντων τής οικογένειας του προέδρου της, μη ξεχνιόμαστε) προκειμένου να αγοράσουν ακίνητα για να της τα νοικιάσουν ή να της τα πουλήσουν σε υψηλότερη τιμή.
Χαρακτηριστικά, ο Γκρέυ εντόπισε τρεις ξεχωριστά ενδιαφέρουσες συναλλαγές. Πρόκειται για έναν ισόγειο χώρο γραφείων και δυο μεζονέττες. Τα ακίνητα αυτά αγοράστηκαν τον Απρίλιο του 2006 από την Πειραιώς έναντι 9,4 εκατ. ευρώ συνολικά. Αρχικοί ιδιοκτήτες τους ήσαν οι εταιρείες Agallon, Erechtheas και MGS (σ.σ.: Michalis G Sallas, μήπως;). Εντελώς συμπτωματικά, η Σοφία Στάικου ήταν πρόεδρος της MGS και διευθύντρια των άλλων δυο εταιρειών. Αρχικά, αυτές οι εταιρείες πούλησαν τα τρία ακίνητα σε κάποιους τρίτους αντί τεσσάρων εκατομμυρίων. Αλλά πριν στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών σ’ αυτά τα συμβόλαια, προθυμοποιείται η Πειραιώς να τα αγοράσει πληρώνοντας 9,4 εκατομμύρια. Η όλη διαδικασία βάσταξε λιγώτερο από έναν μήνα και άφησε στην οικογένεια Σάλλα ένα κέρδος τουλάχιστον 5,4 εκατομμυρίων.
“Σύμφωνα με την κτηματαγορά και τους νομικούς εμπειρογνώμονες στην Αθήνα, ένα μοτίβο γρήγορων πωλήσεων χρησιμοποιείται συχνά σε πολύπλοκα συστήματα φοροαποφυγής. Τέτοιες συμφωνίες είναι νόμιμες αν έχουν πληρωθεί όλοι οι φόροι. Αλλά ένας επιχειρηματίας, ο οποίος αναφέρεται στα συμβόλαια (σ.σ.: προφανώς, ένας από τους ενδιάμεσους τρίτους) δήλωσε στο Ρώυτερς ότι το όνομά του είχε χρησιμοποιηθεί εν αγνοία του. Ποτέ δεν ήμουν κάτοχος ακινήτων στην Αθήνα στην ζωή μου, είπε”. Ο επιχειρηματίας αυτός ήταν ο λιβανικής καταγωγής Φίλιπ Μουφαρρίζ, ο οποίος φαίνεται ότι έπεσε από τα σύννεφα όταν έμαθε πως μέσα σε εννέα μέρες αγόρασε και πούλησε στην Πειραιώς ένα ακίνητο αντί 2,65 εκατομμυρίων…
Αυτή ήταν η ιστοριούλα μας για σήμερα, βασισμένη σε όσα επισήμως κατέγραψε ένας βρεττανός δημοσιογράφος. Μια ιστοριούλα αρκούντως διαφωτιστική για τον βίο και την πολιτεία κάποιων που ορέγονται το σπιτάκι τού κάθε φουκαρά και κλαίγονται επειδή ζημιώνονται από κακοπληρωτές. Λέτε κάποια στιγμή να την ακούσουμε και στα τηλεδελτία ειδήσεων, από τα χειλάκια τής Όλγας, της Μαρίας και της Σίας;
Μπα… Χλωμό μού φαίνεται. Βλέπετε, τα μαγαζάκια στα οποία δουλεύουν αυτές οι κυρίες, έχουν πάρει κάτι δανεικούλια από την Πειραιώς ενώ έχουν και κάμποση διαφημισούλα της. Χέρι που σε ταΐζει, πώς να το δαγκώσεις;
Άσε που… Αλλά γι’ αυτά θα μιλήσουμε αύριο.
Σημείωση: Τα εντός εισαγωγικών παραπάνω αποσπάσματα αποτελούν πιστή μετάφραση του κειμένου του Στήβεν Γκρέυ, το οποίο δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο τού 2012. Το μόνο που αναφέρθηκε σε ελληνικά αστικά κανάλια και εφημερίδες ήταν μια γενικόλογη διάψευση του δημοσιεύματος εκ μέρους της τράπεζας.

Ιωάννης Πρετεντέρης: Ένας άνθρωπος, μία λέξη

από antistachef 16:07, Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

 

((i)) Indymedia :: Athens :: Newswire ::

Ό,τι πει ο Γιάννης δεν είναι αλήθεια: γίνεται αλήθεια. Οφείλει να γίνει αλήθεια. Και ό,τι το αντιστρατεύεται είναι αυτομάτως ψέμα. Θα γίνει ψέμα. Ό,τι δεν είναι όπως θα ήθελε ο Γιάννης μας μπαίνει στην τηλεοπτική κλίνη του Προκρούστη και έρχεται στα κατάλληλα μέτρα. Μια δημοσκόπηση, ένα γεγονός που δεν βολεύει θα το κάνει απολύτως βολικό. Δεν θα το διαψεύσει: θα το μεταλλάξει, θα μας μάθει έναν άλλο τρόπο να το διαβάζουμε

Η ζωή, η κοινωνία και η πολιτική σπάνια μας κάνoυν την χάρη να μας προσφέρουν τις καθαρές φόρμες που μας βοηθάνε να παίρνουμε καθαρές θέσεις απέναντι σε καθαρά φαινόμενα. Συνήθως οι καταστάσεις και τα πρόσωπα είναι σύνθετα, αντιφατικά, πολυσήμαντα. Το καλό και το κακό συνυπάρχουν και διαπλέκονται, κι εκεί που νομίζουμε ότι έχουμε μια καθαρή άποψη, ένα δαιμόνιο την αμφισβητεί, την αποδυναμώνει. Υπάρχουν όμως που και που και στιγμές που όχι απλώς τα πράγματα και τα πρόσωπα χωράνε γάντι στις αναλύσεις και τις φόρμες αναφοράς μας, αλλά είναι και σύμβολά τους. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Γιάννης Πρετεντέρης. Μια καθαρή περίπτωση, ένας άνθρωπος σύμβολο, ένας άνθρωπος μία λέξη. Μια προπαγανδιστική μηχανή, ασταμάτητη, αδίστακτη, χωρίς προσχήματα, έτοιμη για τα πάντα. Στην δημόσια και στην ιδιωτική σφαίρα, στον τηλεοπτικό και τον φυσικό χρόνο, πάντα σταθερός, χωρίς περιστροφές χωρίς αστερίσκους. Ένας ακούραστος εργάτης και βασιλιάς του συστήματος. Ένας αταλάντευτος φορέας της ηθικής τους συστήματος, δηλαδή της απουσίας ηθικής, της κυριαρχίας του σκοπού. Δημοσιογραφικά, πολιτικά, ανθρώπινα, ο Γιάννης μας στέκεται με φυσικότητα μέσα στον βούρκο και ως το πιο φυσικό πράγμα χωρίς κανένα περιθώριο αμφιβολίας μας πείθει ότι στέκεται μέσα στο χρυσάφι. Ό,τι πει ο Γιάννης δεν είναι αλήθεια: γίνεται αλήθεια. Οφείλει να γίνει αλήθεια. Και ό,τι το αντιστρατεύεται είναι αυτομάτως ψέμα. Θα γίνει ψέμα. Ό,τι δεν είναι όπως θα ήθελε ο Γιάννης μας μπαίνει στην τηλεοπτική κλίνη του Προκρούστη και έρχεται στα κατάλληλα μέτρα. Μια δημοσκόπηση, ένα γεγονός που δεν βολεύει θα το κάνει απολύτως βολικό. Δεν θα το διαψεύσει: θα το μεταλλάξει, θα μας μάθει έναν άλλο τρόπο να το διαβάζουμε.
Ο Γιάννης-Βαπτιστής, όπως είναι το πλήρες όνομά του, είναι αυτός που προορίστηκε να βαπτίζει το ψέμα αλήθεια, όπως οι καλόγεροι το κρέας ψάρι, για να το φάμε χωρίς τύψεις. Ο σκοπός του δεν αγιάζει τα μέσα του, ο σκοπός του είναι τα μέσα του. Γι΄ αυτό μην κατηγορείτε τον Γιάννη. Είναι αυτός που επιβεβαιώνει ότι τα διαβάσματά μας, οι εμπειρίες μας, οι αναλύσεις μας, ακόμα και οι φορμαλισμοί μας, δεν είναι άδικοι και δεν ήταν χαμένος χρόνος. Όσα μάθαμε ότι χαρακτηρίζουν τα συστήματα εκμετάλλευσης, εδώ και κάποιες φορές μπορεί να εμφανίζονται μπροστά μας τόσο απλά και τόσο καθαρά. Όσο απλά και καθαρά τα φανταζόμασταν στα εφηβικά μας πολιτικά διαβάσματα, πριν συναντήσουμε την συνθετότητα της πραγματικής ζωής.
* Συμπτωματικά σήμερα, όπως διαβάζω, ο Γιάννης μας φιλοξενεί στην εκπομπή του μια δεύτερη από τις σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων-συμβόλων: τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Άλλο ένα πρόσωπο που την φωτογραφία του μπορεί κανείς αβασάνιστα να βάλει στο λεξικό δίπλα στο λήμμα Βοναπαρτισμός ή αριβίστας ή αλαζόνας. Απλή και καθαρή περίπτωση και αυτή. Πρόκειται για μια συζήτηση ανάμεσα σε δύο σύμβολα.
antistachef.wordpress.com

Μαζεύτηκαν οι παλιές σημιτικές π⓪υτ@ν€ς για να φτιάξουν το νέο σημιτικό μπ⓪υρƍ€λ⓪ τους

Γαζωτικές πρόβες!

Mαζεύτηκαν οι παλιές π⓪υτ@ν€ς για να φτιάξουν το νέο μπ⓪υρƍ€λ⓪ τους. Αυτό θα μπορούσε να ήταν η αρχή ενός καλού ανεκδότου, αλλά είναι η αρχή μιας στείρας πραγματικότητας.

Πρόσωπα όπως Σημίτης, Μπίστης, Ψαριανός και πολλά άλλα πολιτικά μπουμπούκια του χθες και του σήμερα, έχουν βάλει σκοπό να σώσουν τους Έλληνες. Κάθε “άρρωστος” και παρωχημένος πολιτικός, κάθε καφενόβιος κουλτουριάρης που βαρέθηκε να πίνει καφέ με τους ίδιους και ίδιους στο καφενείο, είπε να αλλάξει στέκι και σιγά-σιγά να πάει στης βουλής.

Έχεις και τον Μπένυ που καλοβλέπει την όλη κατάσταση και ως φιλόδοξος και «πατάω επί

πτωμάτων» κύριος, δε θέλει να χάσει την ευκαιρία αυτή γιατί αλλιώς χάθηκε πολιτικά. Θα προσπαθήσει λοιπόν να μαζέψει όλα τα πολιτικά πανιά (υφάσματα εννοώ) και να τα κάνει ένα μεγαλύτερο. Κάνει πρόβες εις τη γαζωτική και ελπίζει μελλοντικά να είναι το αφεντικό αν και υπάρχουν πολλοί -από τους 58- που δεν τον θέλουν. Εσύ Μπένυ το χαβά σου, γαζί-γαζί θα αλλάξεις την Ελλάδα!

Έχουμε να δούμε διασπάσεις, γάμους, βαπτίσεις, κηδείες και πολλά άλλα που μέσα στη μαυρίλα που υπάρχει, θα προσφέρουν άφθονο γέλιο. Το μόνο κακό είναι ότι αυτοί είναι στην εξουσία. Υπομονή…

Απορώ πάντως με το μυαλό του Έλληνα, νομίζει ακόμα ότι θα βρει άκρη με τους πολιτικούς που υπάρχουν. Μαζεύτηκαν  κοντά στις 3.000 κόσμος [ΣΧΟΛΙΟ Α.Α.: Πρόκειται για υπολογισμό της πλέον ακραίας και προκλητικής φυλλάδας της διαπλοκής, με άλλους πιο μετριοπαθείς να κάνουν λόγο για περίπου 2.000. Το ότι βέβαια συνωστίστηκαν μερικές...χιλιάδες πολιτικών ρεταλιών σε ένα θέατρο χωρητικότητας 700 ατόμων, μόνο ως miracolo θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Το χειρότερο, βέβαια, είναι ότι υπήρξε ακροατήριο (είτε μιλάμε για τον ρεαλιστικό αριθμό των 700 αποτυχημένων (εν ενεργεία και...wannabe) πολιτικάντηδων, είτε για την "επιστημονική" μ***ία της διαπλοκής περί 3.000) για μία τέτοιας υποστάθμης επαίσχυντη θεατρική επιθεώρηση όπως αυτή των "58" σοσιαλΗστικών περιττωμάτων - συμβόλων της πτωχευτικής, σημιτικής κατάντιας. Άλλη μία απόδειξη ότι αυτή η δύσμοιρη χώρα δεν πρόκειται να ανασάνει ποτέ.] σε αυτή τη μάζωξη ελπίζοντας πιθανόν, ότι οι ίδοι και οι ίδιοι θα αλλάξουν κάτι. Μωρέ καλά μας κάνουν!

Να πω και ταπεινά μία συμβουλή εις τους 58 της «Ελιά», όταν συμβολικά θα φυτέψετε και μία κανονική ελιά, φωνάξτε τον ΓΑΠ να το φυτέψει το δενδράκι, ξέρει αυτός…

Πάντως στο γνωστό ανέκδοτο με τις π⓪υτ@ν€ς, για να πάει καλά το “μαγαζί”  έπρεπε να αλλάξουν οι π⓪υτ@ν€ς, και όχι οι μοκέτες και η επίπλωση.

(ΠΗΓΗ: http://outelogos.wordpress.com/

ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ: http://greki-gr.blogspot.gr/)

Ο Γιάννης Πρετεντέρης στα δίχτυα της βλακείας

του Γιώργου Ανανδρανιστάκη   

Το μεγάλο πλεονέκτημα των μνημονιακών, έτσι ισχυρίζονται οι ίδιοι, είναι ότι βασίζουν τις απόψεις τους στον ορθό λόγο. Στην επιστήμη, στην στατιστική, στην ανάλυση, στην ψυχραιμία, μετράνε, ζυγίζουν, αποδεικνύουν και μετά μιλάνε. Όχι σαν τους αντιμνημονιακούς που είναι συλλήβδην βλάκες και ανορθολογικοί, παραδομένοι στο συναίσθημα, μοιρολογίστρες κλαίουσες πάνω από νεκρά κοριτσάκια.

Θαυμάστε λοιπόν ορθολογισμό. Το χθεσινό ΒΗΜΑ δημοσίευσε άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη με τίτλο «Κούτσουρα απελέκητα», το οποίο καταπιάνεται με το ότι από το 2009 μέχρι το 2012 οι έλληνες μαθητές έπεσαν από την 25η στην 42η θέση στη σχετική λίστα του ΟΟΣΑ. «Αποκλείεται να φταίει το μνημόνιο, η Μέρκελ ή ο νεοφιλελευθερισμός, όταν η δημόσια παιδεία στην Ελλάδα καταρρέει», βεβαιώνει ο συγγραφέας -ναι είναι και συγγραφέας ο Γιάννης, έχει γράψει τον «Ψυχρό Εμφύλιο», παρόλο που νοσταλγεί τον θερμό. Αποκλείεται εντελώς να φταίει το μνημόνιο, άλλωστε οι φταίχτες είναι γνωστοί: «Η παιδεία καταρρέει από τις δικές της ανεπάρκειες, τους δικούς της αναχρονισμούς. Καταρρέει επειδή δεν θέλει να αλλάξει, ούτε να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της εποχής. Φταίει ένα σχολείο που ειδικεύεται στο να παράγει πολλούς αγανακτισμένους».

Φοβερή ανάλυση, μεγαλειώδης! Για την κατάρρευση στα χρόνια του μνημονίου, από το 2009 έως το 2012, αποκλείεται να φταίει το μνημόνιο. Οι μισθοί των εκπαιδευτικών μειώθηκαν στο μισό, οι προσλήψεις πάγωσαν, οι αναπληρωτές εξαφανίστηκαν, τα λεφτά για την Παιδεία εξανεμίσθηκαν, χιλιάδες σχολεία έκλεισαν ή συγχωνεύτηκαν, οι καθηγητές βρίσκονται υπό επιστράτευση κι όμως τίποτα απ' όλα αυτά δεν φταίει. Φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίνε πάνω απ' όλα οι εκπαιδευτικοί, αυτοί που το 2009 είχαν τους μαθητές στην 25η θέση και το 2012 τους έριξαν στην 42η, έτσι για να αναστατώσουν τον Γιάννη τον Πρετεντέρη.

Τον Γιάννη τον Πρετεντέρη, που όταν έμαθε ότι η ανεργία των νέων έφτασε στο 60%, έγραψε το αμίμητο: «Εμ ποιος να προσλάβει αυτά τα παιδιά, με τέτοιους καθηγητές που έχουν στα πανεπιστήμια» και άρχισε να αραδιάζει αποσπάσματα από κείμενα αριστερών πανεπιστημιακών. Οι πανεπιστημιακοί φταίνε που η ανεργία των νέων πήγε από το 20% στο 60%, δεν φταίει η ύφεση του 25%, τα μαγαζιά που κλείνουν, οι επιχειρήσεις που μεταναστεύουν. Κι όταν αυτοί οι άχρηστοι φοιτητές βγαίνουν στο εξωτερικό, γιατί βρίσκουν αμέσως δουλειά; Προφανώς επειδή μόλις διαβούν τα σύνορα, η σατανική επιρροή των καθηγητών εξατμίζεται.

Ο Πρετεντέρης δεν είναι βλάξ, είναι άρα σε θέση να γνωρίζει ότι αυτά που γράφει είναι βλακείες. Οι αναγνώστες του ΒΗΜΑτος δεν είναι βλάκες, παρόλα αυτά ο Πρετεντέρης του βομβαρδίζει με βλακείες, ελπίζοντας ότι κάποιοι εξ αυτών θα πωρωθούν και θα τον ακολουθήσουν στον κατήφορο προς τον ολικό παραλογισμό. Ο Πρετεντέρης δεν ποντάρει στη σκέψη των αναγνωστών του, ποντάρει στο πάθος τους, στο μίσος τους για κάθε τι δημόσιο, για κάθε τι συλλογικό. Ω θεέ μου, παρασύρθηκε και ο Ιωάννης από τον χείμαρρο του συναισθήματος.

Το καθεστώς δεν έχει πλέον λογικά επιχειρήματα για να δικαιολογήσει την πολιτική του, γι΄ αυτό καταφεύγει στην ανοησία. Τούτο δεν το κάνει λιγότερο επικίνδυνο, αφού όπως λέει κι ο Ευάγγελος Λεμπέσης στο «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω», οι βλάκες είναι πανίσχυροι, ιδίως όταν συνασπίζονται. Η ανοησία δεν κάνει το καθεστώς ακίνδυνο, το  κάνει όμως ευάλωτο. Η ανοησία εμφανίζεται στην αρχή ως εσκεμμένη προπαγάνδα, μετά γίνεται στυλ και στο τέλος εγκαθίσταται ως μόνιμη κατάσταση του νου. Ή όπως λένε κι οι Γραφές «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι».

stokokkino.gr

Η τέχνη της χρεωκοπίας.

Δεν είναι λίγες οι φορές που το λόμπυ του euro, για να δικαιολογήσει τις βάρβαρες μεθόδους του, χρησιμοποιεί την φράση «είμαστε σε πόλεμο.»

Είμαστε σε πόλεμο.

Αλλά δυστυχώς δεν έχουμε επιλέξει το…

πεδίο μάχης, αλλά ούτε και τα όπλα.

by…toufekia-sto-skotadi

Δεν έχει περάσει και πολύς χρόνος που με μια ανακοίνωση της η ΕΕ γονάτισε την Κύπρο: «Θα σας κλείσουμε τις στρόφιγγες χρηματοδότησης».

Αλήθεια, είμαστε σε πόλεμο! Αλλά ποιος είναι ο εχθρός;

Και πόσο κακό μπορεί να κάνει στην χώρα μια χρεωκοπία;

Ήδη το Νεώτερο Ελληνικό κράτος έχει κηρύξει μέχρι σήμερα τέσσερις φορές στάση πληρωμών έναντι των πιστωτών του.

Τέσσερις φορές!

Τέσσερις χρεοκοπίες! Όμως καμιά κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν υιοθέτησε μια οικονομική πολιτική αντίστοιχη με την αμυντική που να προστατεύει την ανεξαρτησία της χώρας.

Τέσσερις φορές χρεοκοπήσαμε στις πρώτες δύο μάλιστα συρθήκαμε σε πόλεμο, με Ηνωμένο Βασίλειο και Τουρκία,  μέχρι η χώρα να δεχθεί την οικονομική κατοχή.

Αρκετοί, αιρετικοί ίσως, ιστορικοί υποστηρίζουν πως η ναυμαχία του Ναυαρίνου, (ναυμαχία που επικύρωσε την ανεξαρτησία του Ελληνικού κράτους)  δεν έγινε γιατί ξαφνικά οι Μεγάλες Δυνάμεις της τότε εποχής, πόνεσαν για τον Έλληνα που πέθαινε.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις, που την ίδια στιγμή ήταν και δανειστές της Επανάστασης κατάλαβαν πως χωρίς επίσημη οντότητα κράτους  θα έχαναν τεράστια ποσά.

Γεννηθήκαμε λοιπόν, σύμφωνα με την μη επίσημη ιστορία, σύμφωνα με την αιρετική άποψη ως αποικία χρέους και συνεχίζουμε με τον ίδιο ρυθμό.

Ξοδεύουμε δισεκατομμύρια για υπερσύχρονα αεροπλάνα, τανκς ή υποβρύχια για να δεχθούμε τελικά τον κ. Hans Joackim Fuchtel να ελέγχει πόσες ώρες ανάβουμε το τζάκι μας.

Οι νίκες που πετύχαμε στο πεδίον της μάχης δεν έφτασαν να χαρίσουν στο Ελληνικό κράτος την ανεξαρτησία του.

Το Υπουργείο Οικονομικών που σύμφωνα με την κυρίαρχη στην χώρα άποψη, σκοπό έχει την αναδιανομή του πλούτου, αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά η Αχίλλειος πτέρνα της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η μάχη χάνεται στο πεδίον του χρήματος.

Σε εδάφη αχαρτογράφητα για τον μέσο Έλληνα, σε εδάφη που η επίσημη Ιστορία κρύβει επιμελώς.

Πιστέψαμε πως η ιδιότητά μας ως κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ θα απέτρεπε την Τουρκία π.χ. από το να εισβάλει στην Κύπρο.

Πιστέψαμε, και ακόμα πιστεύουμε, πως η συμμετοχή μας στην μεγάλη «οικογένεια» του euro, θα θωράκιζε οικονομικά την χώρα.

Αιθεροβάμονες και αφελείς.

Περιμένουμε τους άλλους να μας προστατέψουν,  να μας χρηματοδοτήσουν, να μας ελεήσουν.

Περιμένουμε.

Σαν πιστά σκυλιά.

paganeli

“Η πείνα έρχεται και φεύγει. Η αξιοπρέπεια όταν φεύγει δεν γυρίζει ποτέ” !!!

Ψυχή…Ματιά

Η μεγαλύτερη επιτυχία της εξουσίας τα τελευταία 5 χρόνια είναι ότι κατάφεραν να σε πείσουν ότι είσαι μαλάκας. Όσο σκληρό και να ακούγεται ως χαρακτηρισμός όπου βρεθείς κι όπου σταθείς βλέπεις ανθρώπους που έπιαναν την πέτρα και την έστυβαν ή να αυτοαποκαλούνται κατ’ αυτόν τον τρόπο ή να αποδέχονται βουβά τον χαρακτηρισμό που…

τους επέβαλλαν οι πολιτικές. 

by…lazarou-yiannis

Ξεπεράσαμε τον αιφνιδιασμό των πρώτων χαστουκιών που ένιωθες ηττημένος μη μπορώντας να κοιτάξεις στα μάτια την γυναίκα, τα παιδιά σου, τους τριγύρω σου διότι πλέον δεν ήσουν σε θέση να εργάζεσαι και περάσαμε στο επόμενο στάδιο που θεωρείς ότι, επειδή αποδέχεσαι τα πάντα αμαχητί, έγινες μαλάκας. Ηττημένος μπορεί να είσαι, άοπλος μπορεί να είσαι, απεγνωσμένος μπορεί να είσαι, μαλάκας όμως δεν είσαι. Ως ηττημένος, ως άοπλος και απεγνωσμένος μπορείς να ανασυντάξεις τις δυνάμεις σου και να ξαναριχτείς στη μάχη, ως μαλάκας ποτέ δεν θα το κάνεις. 

Στον βομβαρδισμό τρομοκρατίας που κάθε μέρα δημοσιογράφοι, αναλυτές, πολιτικοί όλων των αποχρώσεων συμμετέχουν με μοναδικό σκοπό να νιώθεις μυρμήγκι απέναντι στα αόρατα θηρία πρέπει να αρχίσεις να μην τσιμπάς. Καταρχάς δεν είσαι μαλάκας διότι ενώ αγωνίζεσαι ένα, δύο, τρία χρόνια να αντιμετωπίσεις αυτή την λαίλαπα δεν έτρεξες να φιλήσεις κομματικές κατουρημένες ποδιές για να βγάλεις ένα χειμώνα. Αξιοπρεπής και μαλάκας δεν γίνεται διότι η δική σου αξιοπρέπεια δεν σου επίτρεψε να βάλεις την συνείδηση στην κωλότσεπη για να επιβιώσεις. Εσύ θέλεις να ζήσεις, οι μαλάκες επιβιώνουν και πάντα επιβίωναν εις βάρος σου και εις βάρος αυτής της πατρίδας κάνοντας συνειδητά εσύ τον μαλάκα. Άλλο κάνω τον μαλάκα κι άλλο είμαι μαλάκας. Έκανες τον μαλάκα διότι ούτε και στις εποχές των παχιών αγελάδων μπορούσες να τους αντιμετωπίσεις, έτσι ακριβώς και σε τούτες τις εποχές κάνεις τον μαλάκα γιατί είσαι μόνος όπως πάντα. 

Γιατί λοιπόν νιώθεις μαλάκας; Γύρισες καμιά μέρα στο σπίτι σου μετά από άσκοπες ενέργειες αναζήτησης μεροκάματου φέρνοντας στα παιδιά σου ψωμί κερδισμένο από ρουφιανιά, μαυραγορητισμό, πολιτική αλητεία, ραγιαδισμό ή πατώντας στο πτώμα συνανθρώπου σου;

Κάποτε μερικοί πατεράδες γύρναγαν σπίτι με άδεια χέρια αποκλεισμένοι λόγω κοινωνικών φρονημάτων από την ευδαιμονία μιας παρελθούσης Ελλάδας που αναπτύσσονταν για τους γνωστούς μαλάκες. Η παρακαταθήκη τους ήταν η καθαρή ματιά τους και η αξιοπρέπεια. Αυτοί δεν έβρισκαν δουλειά λόγω κοινωνικών φρονημάτων, εσύ λόγω αξιοπρεπών φρονημάτων.  

Εφόσον ούτε σήμερα δεν πούλησες την αξιοπρέπεια για ένα κομμάτι ψωμί, είσαι ανδρείος. “Η πείνα έρχεται και φεύγει. Η αξιοπρέπεια όταν φεύγει δεν γυρίζει ποτέ”. 

Νιώσε λοιπόν, ότι ως ηττημένο δεν μπορούν να σε κερδίσουν, τους μαλάκες τους έχουν κερδισμένους χρόνια τώρα. Δεν είναι δυνατόν να χωρά το μπόι της καρδιάς σου σ΄ ένα νούμερο ανεξόφλητου λογαριασμού. Όσοι ζουν την πραγματική ζωή γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι όλα μαύρα. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Σκέψου όμως ότι τελικά δεν είναι τόσο μαύρα όσο νομίζεις. Διότι αν ήταν θα είχες εξαντλήσει την ευγένεια και όλα τα ανθρώπινα στοιχεία που σε ορίζουν και βάζουν φρένο για να μην αποκτηνωθείς. 

Εξάλλου μπορεί εσύ κι εγώ να ηττηθήκαμε όμως το καθάριο βλέμμα που βλέπουν τα παιδιά σου είναι η παρακαταθήκη σου για την ανατροπή. Όσο για το ηττημένος είναι σχήμα οξύμωρο διότι κανέναν πόλεμο δεν κήρυξες σε κανέναν. Είσαι απλά εγκλωβισμένος από την επίθεση ορδών ανθρωπαρίων, νόμων, χαρατσιών, απειλών μέσα στο έδαφός σου. Θα αντέξεις και θα δεις κι άλλα κι όπως κέρδισες την ζωή σου κάνοντας ελιγμούς στο ναρκοπέδιο των υπανθρώπων τόσα χρόνια, θα την κερδίσεις κι αύριο. 

Παρηγοριές αξίζουν μόνο στους μελλοθάνατους και στους μαλάκες. Εδώ παρηγοριά δεν παίζει. Δηλώνουμε σε όλους αυτούς που με κάθε τρόπο μας βάζουν στην διαδικασία να αποδεχτούμε ότι είμαστε μαλάκες να πάνε να παίξουν μπάλα σε άλλο γήπεδο. Δεν τους παίζουμε. Και να είμαστε σίγουροι ότι ακόμα δεν στριμωχτήκαμε αρκετά γιατί όταν μας στριμώξουν αρκετά οι ανίκανοι και αποδεδειγμένα μαλάκες, όταν νιώσουμε ότι πίσω μας υπάρχει μόνο τοίχος τότε θα καταλάβουν ότι οι παριστάνοντες τους μαλάκες “πέθαναν”.-

paganeli

Κρύβουν δικογραφίες για τον Κεφαλογιάννη μεθοδεύοντας παραγραφή

Απο το Κουτί της Πανδώρας

Δύο δικογραφίες που αφορούν ευθύνες του Μανώλη Κεφαλογιάννη ως υπουργού έχουν φτάσει στη Βουλή από το 2010,αλλά δεν κινείται καμιά διαδικασία για να ελεγχθεί ο πρώην Υπουργός. Δεν είναι καν γνωστό αν ανακοινώθηκαν από τον Πρόεδρο της Βουλής στο Σώμα,ώστε να υπάρξει πρωτοβουλία βουλευτών για να ελεγχθεί ο Μανώλης Κεφαλογιάννης.
Η πρώτη δικογραφία απεστάλη με αριθμό πρωτοκόλλου 3254 στις 9 Αυγούστου 2010 και άλλη με αριθμό 4265 στις 5 Νοεμβρίου του 2010.Προέκυψαν μετά από μήνυση του πλοίαρχου του Λιμενικού Σώματος Δημήτρη Σκάλκου και είναι σοβαρές,αφού αποδεικνύουν παραθεσμική λειτουργία ομάδας γύρω από τον Υπουργό. Η ομάδα αυτή η οποία σύμφωνα με τον Πλοίαρχο λειτουργούσε με ευθύνη του διευθυντή του Μανώλη Κεφαλογιάννη, Ηλία Φιλιππακόπουλου,έκανε μεταθέσεις παρακάμπτοντας κάθε κανόνα αξιοκρατίας. Ο Σκάλκος κατέφυγε στον εισαγγελέα,ο οποίος έδωσε εντολή να παραδοθούν από το υπουργείο,όλα τα στοιχεία που αποκαλύπτουν την μισθοδοσία του Φιλιππακόπουλου αλλά και τη χρήση υλικού του Υπουργείου παρανόμως. Ο Κεφαλογιάννης αρνήθηκε να παραδώσει στην Εισαγγελία τα στοιχεία και έτσι σχηματίστηκε δικογραφία για παράβαση καθήκοντος η οποία διαβιβάστηκε τελικώς στη Βουλή.
Ο Ηλίας Φιλιππακόπουλος,όπως έχει αποκαλύψει το HOT DOC,είναι γνωστός υμνητής της Χούντας ,ο οποίος έστελνε στον Δικτάτορα Παπαδόπουλο συγχαρητήριες επιστολές. Όταν μάλιστα  η Ευρώπη αποκήρυξε τη χούντα αποπέμπτοντας την Ελλάδα απ το Συμβούλιο της Ευρώπης,ο Φιλιππακόπουλος αποκαλούσε τον Παπαδόπουλο ήρωα και τους Ευρωπαίους βάρβαρους.
Ο Φιλιππακόπουλος μετά από χρόνια απέκτησε συνδικαλιστική δράση αλλά καταγγέλθηκε ακόμη και από τη συνδικαλιστική παράταξη της ΝΔ.
Υπηρέτησε τελικώς στο γραφείο του Κεφαλογιάννη όταν έγινε βουλευτής.Έτσι η Ελληνική Δημοκρατία,πλήρωνε αυτόν που την κατέλυσε.Όταν ο Κεφαλογιάννης  έγινε Γραμματέας της ΝΔ,ο χουντικός Φιλιππακόπουλος έγινε Διευθυντής του,με τα λεφτά βεβαίως και πάλι της Δημοκρατίας.
Για χάρη του Χουντικού Φιλιππακόπουλου σχηματίστηκαν δικογραφίες κατά του Κεφαλογιάννη.Σε ένα από τα πολλά ντοκουμέντα,ο Φιλιππακόπουλος δίνει συγχαρητήρια στον δικτάτορα όταν η Ελλάδα αποπέμπεται από το Συμβούλιο της Ευρώπης λόγω Χούντας
Η πολύ στενή σχέση Φιλιππακόπουλου-Κεφαλογιάννη,δημιουργεί διάφορα ερωτηματικά αλλά και ψιθύρους στην ίδια τη Ν.Δ.Οι ποινικές ευθύνες όμως του πρώην υπουργού δεν εξετάζονται ως σήμερα και για τις δύο δικογραφίες,υπάρχει μεθόδευση διαγραφής
Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που η επιμονή κάποιου πολίτη και μάλιστα αξιωματικού του Λιμενικού Σώματος,καταφέρνει να φέρει τη Δικαιοσύνη μπροστά σε ένα πιθανό σκάνδαλο υπουργού.
Σκοντάφτει όμως στις πολιτικές μεθοδεύσεις.

Γ Δελαστίκ: Οι Έλληνες δεν ζούσαν με δανεικά

Ο δημοσιογράφος Γ.Δελαστίκ σε μια εξαιρετική συνέντευξη στο Ράδιο 9,84 της Κρήτης εξηγεί τη σπέκουλα των τραπεζών στην πρώτη κατοικία και μιλά για την έννοια του χρέους από το 1974 έως σήμερα. 

 http://www.youtube.com/watch?v=RLE5de4wXUs&feature=player_detailpage

Ο δημοσιογράφος Γ.Δελαστίκ σε μια εξαιρετική συνέντευξη στο Ράδιο 9,84 της Κρήτης εξηγεί τη σπέκουλα των τραπεζών στην πρώτη κατοικία και μιλά για την έννοια του χρέους από το 1974 έως σήμερα. - See more at: http://info-war.gr/2013/12/%ce%b3-%ce%b4%ce%b5%ce%bb%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%af%ce%ba-%ce%bf%ce%b9-%ce%ad%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b5%cf%82-%ce%b4%ce%b5-%ce%b6%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b1%ce%bd-%ce%bc%ce%b5-%ce%b4%ce%b1/#sthash.ESiaN2zE.dpuf

Ο δημοσιογράφος Γ.Δελαστίκ σε μια εξαιρετική συνέντευξη στο Ράδιο 9,84 της Κρήτης εξηγεί τη σπέκουλα των τραπεζών στην πρώτη κατοικία και μιλά για την έννοια του χρέους από το 1974 έως σήμερα. - See more at: http://info-war.gr/2013/12/%ce%b3-%ce%b4%ce%b5%ce%bb%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%af%ce%ba-%ce%bf%ce%b9-%ce%ad%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b5%cf%82-%ce%b4%ce%b5-%ce%b6%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b1%ce%bd-%ce%bc%ce%b5-%ce%b4%ce%b1/#sthash.ESiaN2zE.dpuf

Κροπότκιν: Ένας «αναρχικός πρίγκιπας»

Σαν σήμερα, στις 9 Δεκεμβρίου του 1842, γεννήθηκε ο Πιοτρ Κροπότκιν, από τους σημαντικότερους θεωρητικούς του αναρχικού κινήματος.

Πατέρας του ο πρίγκιπας Αλεξέι Πέτροβιτς Κροπότκιν, αξιωματικός του στρατού του Τσάρου, και μητέρα του η Αικατερίνα Νικολάεβνα Σουλίμα, κόρη στρατηγού με φιλελεύθερες ιδέες για την εποχή της, την οποία όμως ο Κροπότκιν θα χάσει σε νεαρή ηλικία. Ο θάνατός της θα τoν επηρεάσει καθώς ο πατέρας του θα ξαναπαντρευτεί μία αυταρχική γυναίκα και οι σχέσεις τους θα κλονιστούν. Ακολουθώντας την πορεία που ο πατέρας του χάραξε για κείνον, σε ηλικία 15 ετών θα βρεθεί στην επίλεκτη στρατιωτική σχολή, το Σώμα των Πριγκίπων.

Θα επιλέξει να μην υποταχτεί σε κάτι που δεν τον εκφράζει. Διαβάζει πολύ και επιδίδεται στην έκδοση μίας εφημερίδας. Αποφοιτώντας από τη σχολή θα ζητήσει να μετατεθεί σε σύνταγμα της Σιβηρίας. Τα πέντε χρόνια που θα παραμείνει εκεί αφιερώνεται σε γεωγραφικές έρευνες και μελέτες. Όταν θα του προταθεί η θέση του Γραμματέα της Γεωγραφικής Υπηρεσίας, θα αρνηθεί. Το ίδιο θα κάνει και αργότερα. Θα απαρνηθεί όσους τίτλους του προτάθηκαν θέλοντας να αφιερώσει τη ζωή του στον αγώνα για την κοινωνική δικαιοσύνη. Κι αυτό θα είναι η αρχή της αναρχικής πορείας του.

Προκειμένου να μελετήσει το εργατικό κίνημα θα ταξιδέψει στην Ευρώπη. Πρώτη του στάση η Ελβετία και η Πρώτη Διεθνής της οποίας θα γίνει μέλος. Επόμενο βήμα η μύηση στον σοσιαλισμό, μέσω βιβλίων απαγορευμένων στη Ρωσία και επαφών του με σοσιαλιστές ηγέτες. Μέσα από την αναζήτηση θα καταλήξει στη δική του επιλογή. Τον κόσμο του αναρχισμού. Θα οδηγηθεί πίσω στη Ρωσία όπου και θα γίνει ενεργό μέλος μίας επαναστατικής ομάδας, των Τσαϊκόφσκι (μεγαλοαστοί και αριστοκράτες νέοι που μάθαιναν ανάγνωση, γραφή και ιστορία στον αμόρφωτο πληθυσμό), αρχίζοντας παράλληλα να αναπτύσσει τις θεωρίες του. Το 1876 θα φυλακιστεί. Μετά από δύο χρόνια θα καταφέρει να αποδράσει και θα ζήσει στην Ευρώπη, ταξιδεύοντας μεταξύ Ελβετίας, Γαλλίας και Μ. Βρετανίας. Θα ζήσει 40 δημιουργικά χρόνια στα οποία θα γράψει τα σπουδαιότερα έργα του.

Ανάμεσα σε αυτά ο ύμνος του αναρχοκομμουνισμού «The Conquest of Bread» («Η κατάκτηση του ψωμιού»), «Mutual Aid» («Αλληλοβοήθεια»), «Memoirs of a Revolutionist» («Αναμνήσεις ενός επαναστάτη»), «Fields, Factories and Workshops» («Αγροί, εργοστάσια, εργαστήρια»). Στα έργα του είναι διάχυτος ο επηρεασμός του από την Παρισινή Κομούνα που αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο της αναρχοκομουνιστικής θεωρίας του.

Στο «The Conquest of Bread» και το τρίτο κεφάλαιο «Αναρχοκομμουνισμός» ο Κροπότκιν γράφει:
«Κάθε κοινωνία που έχει καταργήσει την ιδιωτική ιδιοκτησία θα αναγκαστεί, υποστηρίζουμε, να οργανωθεί στις γραμμές της Κομουνιστικής Αναρχίας. Η Αναρχία οδηγεί στον Κομουνισμό, και ο Κομουνισμός στην Αναρχία, που είναι και οι δυο τους εκφράσεις της κυρίαρχης τάσης στις σύγχρονες κοινωνίες, της αναζήτησης της ισότητας».

Ως αναρχοκομουνιστής δίνει μεγάλη έμφαση στη δύναμη της λαϊκής μάζας. «Οι κομουνιστικές οργανώσεις δεν μπορεί να αφεθούν να δημιουργηθούν από νομοθετικά σώματα που ονομάζονται κοινοβούλια, δημοτικά ή κοινοτικά συμβούλια. Πρέπει να είναι δουλειά όλων, μια φυσική ανάπτυξη, ένα παράγωγο της εποικοδομητικής μεγαλοφυΐας των μαζών». 

Βαθιά αντικαπιταλιστής, τοποθετούσε την απαρχή της κοινωνικής επανάστασης, στην ύπαρξη μίας ευημερούσας εργατικής τάξης που θα είχε θετικά αποτελέσματα στην παραγωγή χωρίς την παρεμβολή καμίας μορφής εξουσίας. Στη θεωρία του αντικαθιστά την ατομική ιδιοκτησία με την ελεύθερη διάθεση όλων των αγαθών και υπηρεσιών, θεωρώντας το σύστημα της καπιταλιστικής παραγωγής εμπόδιο για την πρόοδο και στέκεται απέναντι στο κράτος που την υπηρετεί, απορρίπτοντας τον μηχανισμό της αγοράς και το μισθολογικό σύστημα. Την ίδια ώρα, δεν αποδέχεται τα συστήματα του κολεκτιβισμού.

«Κατά τη γνώμη μας οι κολεκτιβιστές υποπίπτουν σε ένα διπλό σφάλμα στα σχέδιά τους για την αναδόμηση της κοινωνίας. Ενώ κάνουν λόγο για την κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος σκοπεύουν απ την άλλη να διατηρήσουν δύο θεσμούς που αποτελούν καθαυτή τη βάση του συστήματος αυτού και οι οποίοι είναι η Κυβέρνηση των Αντιπροσώπων και το Μισθολογικό Σύστημα» γράφει χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με τον Πιοτρ Κροπότκιν το οικονομικό σύστημα θα πρέπει να βασίζεται στην αρχή: «Από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» δηλαδή κάθε τι που παράγεται πρέπει να διανέμεται και να ανταλλάσσεται με βάση τις επιταγές της κοινωνίας και τις ανάγκες του καθενός.

Ο Κροπότκιν μετά τη σαραντάχρονη αναζήτηση του θα επιστρέψει στη Ρωσία τον Ιούνιο του 1917, στα 75 χρόνια. Θα γίνει δεκτός με ενθουσιασμό από 60.000 Ρώσους και την προσωρινή επαναστατική Κυβέρνηση του Αλεξάντερ Κερένσκι. Και πάλι δεν θα συμβιβαστεί. Όταν θα του προταθεί η θέση του Υπουργού Παιδείας θα αρνηθεί. Παρότι η στάση του απέναντι στου Μπολσεβίκους υπήρξε κριτική – κάτι που καταμαρτυρούν οι επιστολές του προς τον Λένιν – θα επικεντρώσει τη δράση του εναντίον της αντεπανάστασης και των ξένων στρατών που στάλθηκαν στη Ρωσία.

Δεν άντεξε όμως πολύ. Η χρόνια βρογχίτιδα από την οποία υπέφερε τον γονάτισε καθώς ένα κρυολόγημα θα εξελιχθεί σε πνευμονία. 8 Φεβρουαρίου 1921 πριν προλάβει να τελειώσει το τελευταίο του έργο «Ethics» ο θεωρητικός του αναρχοκομμουνισμού θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο Ντμίτροβ.

Η κηδεία του έγινε στο κοιμητήριο Νοβοντεβίτσι της Μόσχας παρουσία δεκάδων χιλιάδων αναρχικών και μετατράπηκε σε πορεία διαμαρτυρίας κατά των Μπολσεβίκων με την ανοχή του Λένιν που φοβήθηκε γενικευμένα επεισόδια σε περίπτωση απαγόρευσης ή επέμβασης. Η κηδεία του ήταν η τελευταία μαζική συγκέντρωση αναρχικών στη Ρωσία. 
tvxs

Ανάλυσέ το..

http://www.youtube.com/watch?v=53XpjkG05a4&feature=player_detailpage

Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης: Το βαθύ πέος της διαπλοκής !!!

«Ο πιο ασφαλής δρόμος προς τα μεγάλα κέρδη περνούσε μέσα από τον εκφυλισμό του πνευματικού επιπέδου…», γράφει στο «Εκδότες χωρίς εκδότες» (εκδ. Πόλις) ο Αντρέ Σίφριν, που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες μέρες, αναλύοντας με παραδείγματα και ονόματα την κατάσταση που διαμορφώθηκε στην…

Αμερική όταν οι μεγάλες επενδυτικές εταιρίες και οι «βαρόνοι» των ΜΜΕ, έβαλαν χέρι στο βιβλίο.

by…Στέλιος Ελληνιάδης

Επενδυτές σαν τον Murdoch και τον Newhouse, ιδιοκτήτες -ταυτόχρονα- εφημερίδων, περιοδικών, ραδιοφώνων, τηλεοράσεων, εταιριών παραγωγής βιντεοταινιών, κινηματογραφικών στούντιο, δισκογραφικών εταιριών, βιβλιοπωλείων και εκδοτικών οίκων, οι οποίοι, μέσα από τον έλεγχο της γνώσης, της ενημέρωσης, της ψυχαγωγίας και κάθε σχετικής συζήτησης στο δημόσιο χώρο, όχι μόνο στηρίζουν τις πιο αντιλαϊκές πολιτικές και τους πιο αντιδραστικούς πολιτικούς, από την Θάτσερ και τον Μπλερ ως τον Κλίντον και τον Γκίνγκριτς, αλλά διαμορφώνουν και την κουλτούρα των πολιτών προκειμένου να αποδέχονται ως «φυσικό» και «μοναδικό» το καθεστώς διαφθοράς και να εκλέγουν ως εκπροσώπους τους αυτούς που απεργάζονται την εκμετάλλευση και ισοπέδωση τους, την καταστροφή του πολιτισμού και του περιβάλλοντος, τη φτωχοποίηση της κοινωνίας και τη διεύρυνση του χάσματος των ανισοτήτων! Γύρω τους, ένας ολόκληρος κόσμος από δημοσιογράφους, συγγραφείς και πανεπιστημιακούς, φέρνει σε πέρας αυτή την «αποστολή», με προφανείς ιδιοτελείς σκοπούς. Στον αντίποδα, ο Σίφριν, εκδότης-μεταξύ άλλων- του Νόαμ Τσόμσκι, της Χάνα Αρεντ και του Χάουαρντ Ζιν, αναφέρει συγγραφείς που αρνήθηκαν να δώσουν τα βιβλία τους στους εκδοτικούς κολοσσούς, χάνοντας πολλά εκατομμύρια από προκαταβολές και δικαιώματα, και, επίσης, απέφυγαν να τα παρουσιάσουν στις μεγάλες αλυσίδες προτιμώντας τα μικρότερα ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία που συμπιέζονται αφόρητα από τα τραστ.
Στην Ελλάδα, η υπερσυγκέντρωση εκδηλώθηκε στα ΜΜΕ με τον πιο παράνομο, κραυγαλέο και χυδαίο τρόπο. Δέκα «οικογένειες» υφάρπαξαν χάρη στους διεφθαρμένους πολιτικούς με τους οποίους διαπλέκονται, τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες, οι οποίες ανήκουν εξ αδιαιρέτου στον ελληνικό λαό. Οι ίδιες «οικογένειες» ελέγχουν τις περισσότερες εφημερίδες και περιοδικά πανελλαδικής κυκλοφορίας. Στις ίδιες «οικογένειες» παρέχει τις υπηρεσίες του «ένας ολόκληρος κόσμος από δημοσιογράφους, συγγραφείς και πανεπιστημιακούς», με ανταλλάγματα πάσης φύσεως: αμοιβές συνεργασίας, προώθηση βιβλίων, κοινωνική αναγνώριση και επαγγελματική ανέλιξη, μερίδιο εξουσίας και άλλες δελεαστικές προσφορές.

Οι εφημερίδες τους εκβιάζουν τους πολιτικούς και τροφοδοτούν την τηλεόραση με την οποία από κοινού απειλούν και τρομοκρατούν τους πολίτες, τα περιοδικά τους επίσης τροφοδοτούν τα κανάλια και, από κοινού, διαμορφώνουν τη μαζική κουλτούρα και ούτω καθεξής, με στόχο τη χειραγώγηση της κοινωνίας και την ανεμπόδιστη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Καμία κοινωνία δεν θα ανεχόταν οποιαδήποτε ληστρική επιδρομή χωρίς να έχει προηγουμένως παραπλανηθεί και αποχαυνωθεί τεχνηέντως.
Πάνω από 550 εκατομμύρια χρωστούν οι δέκα «οικογένειες» στις τράπεζες για τα ΜΜΕ τους, με δάνεια που παίρνουν χωρίς εμπράγματες εγγυήσεις. Πάνω από 800 εκατ. είναι τα συνολικά τους χρέη σε ιδιώτες, στο δημόσιο, τους οργανισμούς κοινής ωφέλειας, τα ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ. 
Γιατί βγαίνει μια εφημερίδα σαν το Έθνος με καθημερινή κυκλοφορία 13 χιλιάδων φύλλων, λίγο πιο κάτω από τις πωλήσεις της Espresso; Γιατί και πώς συνεχίζει ο Πήγασος με τραπεζικά δάνεια 170 εκατ. και συνολικά χρέη 213 εκατ. ευρώ; Γιατί και πώς συνεχίζει να εκπέμπει ο Τηλέτυπος-Mega με χρέη στις τράπεζες 129 εκατ. και 194 εκατ. ευρώ προς κάθε κατεύθυνση; Γιατί και πώς επιβιώνει ο ΔΟΛ με 135 εκατ. ευρώ τραπεζικό δανεισμό και συνολικές υποχρεώσεις 193 εκατ.; 
Πώς ο όμιλος της Καθημερινής συνεχίζει με 92,8 εκατ. ευρώ χρέη σε τράπεζες και 144 εκατ. συνολικές υποχρεώσεις; 
Πώς και με ποίων εντολές οι τράπεζες δανείζουν σε επιχειρήσεις που δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να επιστρέψουν τα δανεικά; Γιατί, άραγε, οι δημοσιογράφοι τους ξεσκίζονται στην καθεστωτική προπαγάνδα; Και ποιοι είναι αυτοί οι πανεπιστημιακοί που τους αβαντάρουν και τους τροφοδοτούν με επιχειρήματα; Κι από πού προέκυψαν οι συγγραφείς που έχουν αναλάβει τον εξωραϊσμό τους; 
Τα ξέραμε αυτά, αλλά δεν το ψάξαμε αρκετά και δεν το ψάξαμε εγκαίρως. Δεν τους ξεμπροστιάσαμε, τόσα χρόνια, για να μην σπάσουμε αυγά ή γιατί υποτιμήσαμε τους εργολάβους που ελέγχουν τα ΜΜΕ και τα φερέφωνα τους που διορίστηκαν στα πανεπιστήμια και αλωνίζουν στις καθεστωτικές εφημερίδες και τηλεοράσεις.
Η απόπειρα να ελεγχθεί και το βιβλίο από τους ολιγάρχες των ΜΜΕ και των δημοσίων έργων και προμηθειών, έγινε και συνεχίζεται. Θύματα της απόπειρας, τα «Ελληνικά Γράμματα» και οι 90 εργαζόμενοι τους, μετά από ένα σύντομο, αλλά θανατηφόρο εναγκαλισμό τους από τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, θύματα, επίσης, όλοι οι ανεξάρτητοι εκδοτικοί οίκοι και τα βιβλιοπωλεία που πλήττονται από τα εκατομμύρια αντίτυπα των βιβλίων που διαθέτουν σε χαμηλότατες τιμές οι κυριακάτικες εφημερίδες για να διατηρήσουν υψηλές κυκλοφορίες.
Τώρα, όμως, το βιβλίο κινδυνεύει πάρα πολύ από την τεχνητή οικονομική κρίση διαρκείας που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα. Λιγόστεψε ο κόσμος που έμπαινε στα βιβλιοπωλεία, λιγόστεψαν οι πωλήσεις, λιγόστεψαν και οι εκδόσεις.
Ο Θέμος Αναστασιάδης που πιάστηκε να βγάζει κρυφά λεφτά στο εξωτερικό και ο Πέτρος Κωστόπουλος που φέσωσε τη «μισή Αθήνα», υιοθετήθηκαν και προστατεύθηκαν, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, σαν μετρ της γκλαμουριάς και της αποχαύνωσης, από τους βαρόνους.
Ο ρόλος τους ήταν πολύ σημαντικός στα χρόνια της μαζικής αποβλάκωσης, που η απαλλοτρίωση και αλλοίωση των συνειδήσεων ήταν βασική προϋπόθεση για να προετοιμαστεί το κατάλληλο έδαφος για την λεηλασία της Ελλάδας, τον εξανδραποδισμό της κοινωνίας, τη μαζική φτωχοποίηση, την υποβάθμιση της δημοκρατίας και την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας.
Τα «πέη», οι «κώλοι», τα «βυζιά», οι «βίζιτες», οι «μπράβοι», τα «γκάτζετ» και οι «ουσίες» δεν άφηναν χώρο για «πολιτική συμμετοχή», «αισθητική αναζήτηση», «κριτική σκέψη», «ποιοτικές απαιτήσεις» και «διανοητικό προβληματισμό» στους καταναλωτές του λάιφ στάιλ. Ο νέος τύπος πολίτη έπρεπε να αποκτήσει τα μειωμένα ανακλαστικά του πρόβατου που προορίζεται για σφαγή.
Το βλέπουμε στις συμπεριφορές των ανθρώπων που μεγάλωσαν με Κλικ, Νίτρο, Κοσμοπόλιταν, Max, Athens Voice κ.α., και με τις αντίστοιχες τηλεοπτικές εκπομπές, Πάνια, Λαμπίρη, Μελέτη, Μενεγάκη, Στεφανίδου κ.λπ..
Αυτοί, οι μικρομεσαίοι θιασώτες του λάιφ στάιλ, που διαμορφώθηκαν μ’ αυτές τις «προδιαγραφές», μαζί με τους φοβισμένους συνταξιούχους, αποτελούν ακόμα, παρ’ όλα τα πλήγματα που δέχονται από τις μνημονιακές εφαρμογές, υποστηρίγματα, παθητικά ή ενεργητικά, του διεφθαρμένου καθεστώτος. Μπορεί το λάιφ στάιλ να ξέφτισε και να χρεοκόπησε, αλλά οι παρενέργειες του δεν εξανεμίζονται το ίδιο εύκολα.

 ”Δρόμος της Αριστεράς”

Να σώσουμε τα κανάλια από τους .. πλειστηριασμούς...

...«ο Γιάννης Πρετεντέρης ανεβάζει στη σκηνή του δελτίου των 8:00 το δραματικό θρίλερ σκοτώστε τώρα τον Πελεγρίνη»…

Προκλητικά, πλέον, η κυβέρνηση κοροϊδεύει τους πολίτες χωρίς ίχνος τσίπας. Με τα μικρόφωνα των επίσης προκλητικών ντελάληδων της σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες τα μέλη της υποκρίνονται το...
ρόλο των κυβερνώντων με δηλώσεις εναντίον όσων έχουν στις τράπεζες χρήματα αλλά δεν πληρώνουν τους φόρους τους. Είναι οι ίδιοι δηλωσίες που το βράδυ θα συνφάγουν με όσους δεν πληρώνουν τους φόρους τους, οι οποίοι, όμως, τυχαίνει, για παράδειγμα, να διαθέτουν ένα Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης.
Είναι, δε, τόση η ξεφτίλα των προκλητικών δήμιων της κοινωνίας που μπορεί να συνφάγουν δημόσια ακόμη και με επιχειρηματίες-μιντιάρχες υπόλογους στη Δικαιοσύνη ή κατηγορούμενους για εισφοροδιαφυγή. Προφανώς μαζί γελάνε σε βάρος των κορόιδων που ακόμη πιστεύουν ότι το τέλος του μαρτυρίου τους είναι κοντά. Ότι διανύσαν, ας πούμε, τα τρία τέταρτα της κόλασης, όπως φωνασκούνκαθ' υπόδειξη των πολιτικών non paper Μαξίμου, οι ρεπόρτερ σε ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά ρεπορτάζ, και θα φανεί φως στις διαπραγματεύσεις μα την τρόικα. Και έτσι, αντί των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, θα συναποφασίσουν για τους πλειστηριασμούς των μισθών τους με επιμήκυνση δανείων έως και 70 χρόνια.

Πώς να μην κοροϊδεύουν, όταν δήμιοι στην πολιτική σκηνή και μιντιάρχες γνωρίζουν, εκ των προτέρων, πως τα δικά τους σπίτια, τα δικά τους κέρδη δεν κινδυνεύουν από τους πλείστηριασμούε που απαιτεί η τρόικα; Γιατί άλλο να χρωστάει ένας πολίτηε για το σπίτι του εκατό χιλιάδες ευρώ, κι άλλο να χρωστάει μια επιχείρηση Media όπως ο Όμιλος Μπόμπολα, για παράδειγμα, 180 εκατομμύρια ευρώ -μόνο στις τράπεζες χρωστάει τόσα, συνολικά οι υποχρεώσει του ξεπερνάνε τα 223 εκατομμύρια ευρώ. Ο Όμιλος Μπόμπολα, βέβαια, είναι ο βασικός μέτοχος του Mega στο οποίο ο Γιάννης Πρετεντέρης ανεβάζει στη σκηνή του δελτίου των 8:00 το δραματικό θρίλερ Σκοτώστε τώρα τον Πελεγρίνη. Η άριστη ερμηνεία του ρόλου, επί τηλεοπτικής σκηνής, μας κάνει να αναρωτιόμαστε για το πόσες ώρες υπερωρίες χρειάστηκαν σε «πρωινούς και απογευματινούς καφέδες», με τους σκηνοθέτες της προπαγανδιστικής ταινίας ενάντια στον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στο Mega, ο έτερος βασικός μέτοχος, ο Σταύρος Ψυχάρης του ΔΟΛ, αν δεν ήταν μιντιάρχης, πιθανόν να είχε ήδη κατεβάσει τα ρολά της επιχείρησης. Οι δόσεις αποπληρωμής των δανείων ύψους 135 εκατ. τρέχουν και θα εξοφληθούν με νέο δανεισμό, όπως λέγεται. Ο ΔΟΛ των Νέων και του βήματος χρωστάει, στο σύνολο, περισσότερα από 216 εκατ. ευρώ. Μαζί και οι δυο μέτοχοι του Mega πλησιάζουν το μισό δισεκατομμύριο ευρώ χρέη. Επιπλέον, μοιράζονται τα χρέη του κοινού τους με τον Όμιλο Βαρδινογιάννη κανάλι του Mega, που μετά και τις νέες ζημιές, οι υποχρεώσεις τους ξεπερνούν τα 190 εκατ. ευρώ. Τα δάνεια από τις τράπεζες καταγράφονται στο ποσό των 139,8 εκατ. ευρώ.

Με τα παραπάνω οικονομικά αποτελέσματα η κυβέρνηση της χώρας, ΔΝΤ και τρόικα θα έπρεπε να ζητήσει το κλείσιμο των Media. Όχι μόνο δεν το ζητάει αλλά όπως έχει ήδη δημοσιευτεί, αποδέχθηκε το αίτημα των τραπεζιτών και ιδιοκτητών Media να «κουρευτούν» τα χρέη τους. Το πώς αυτό θα συμβεί, θα το διαβάσουμε σε κάποια οικονομικά ρεπορτάζ που θα αφορούν... άλλους. Ο τρόπος έχει ήδη συζητηθεί. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια θα μπουν στον κουβά των «κακών κόκκινων δανείων» για να κουρευτούν. Και όπως είναι φανερό, πιο «κόκκινα» από τα δάνεια των Media που να ενδιαφέρουν την κυβέρνηση, τις τράπεζες και την τρόικα δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή...

Από τη στήλη media-λογώντας στο "Δρόμο της Αριστεράς"

Της Μ.Παπαχριστούδη

Φτώχεια και Εξέγερση !!!

Η φτώχεια είναι σαν την πανούκλα, μπαίνει από σπίτι σε σπίτι και απλώνεται σ’ όλη τη χώρα. Διαλύει σπλάχνα και νεφρούς, κόβει τα πόδια, θολώνει το μυαλό, ξηραίνει τις ψυχές.

Δεν πέφτει η φτώχεια εξ ουρανού, δεν τη στέλνει ο…

Θεός ίππον χλωρό, τιμωρό για τις αμαρτίες πιστών κι απίστων, είναι η φτώχεια ιός που κατασκευάζεται στο εργαστήριο κι εξαπολύεται απ’ τον άνθρωπο εναντίον του ανθρώπου.

Η φτώχεια είναι μαράζι.

by Στάθης 

Σαράκι.

Στίγμα.

Γίνεται ντροπή. Και έρεβος.

Γονατίζει τον άθρωπο. Ταπεινώνει τον λαό. Γίνεται βραχνάς στα σπίτια και πολιτική αδυναμία στις αγορές και τα βουλευτήρια. Η φτώχεια γίνεται ο τρόμος και η εξαθλίωση, απ’ την οποία αλιεύουν πελάτες για τους Δυνατούς οι πολιτικοί πορνοβοσκοί και κρέας για τα κανόνια οι μελανοχίτωνες. Είναι

η φτώχεια θηρίο ανήμερο, θηρευτής της αξιοπρέπειας, δήμιος της περηφάνιας, φθάνει τον άνθρωπο στο κρεματόριο.

Μέρα την ημέρα τού κλέβει ό,τι έχει, τις προσδοκίες, τα όνειρα, το συνανήκειν και σιγά-σιγά τον μετατρέπει σε παρία, σε συντρίμμι που αποδέχεται την ήττα του. Και κλείνεται στη μοναξιά του. Μεγάλη ήττα η μοναξιά.

Η φτώχεια γεμίζει τις πλατείες επαίτες και τις οθόνες υποκριτές. Που διαφημίζουν τον οίκτο τους. Πολιτικούς που ολολύζουν εκ του ασφαλούς για τους φόνους που έχουν διαπράξει και τους φόνους που έχουν προγραμματίσει. Η φτώχεια είναι οργανωμένο κατάφρακτο φουσάτο που αλέθει τον κοινωνικό ιστό, ξεφτιλίζοντας ακόμα και την αλληλεγγύη. Από κάτι προσωρινό και για ώρα ανάγκης τη μετατρέπει σε τρόπο ζωής (για να πεθαίνεις κάθε μέρα). Ακόμα και

την οικογενειακή αλληλεγγύη η φτώχεια την ατιμάζει, σε βάθος χρόνου την κάνει χαλκά και χολή απ’ τη μια μεριά, απόγνωση και καταισχύνη απ’ την άλλη. Ή παραίτηση και νέκρωση. Η φτώχεια είναι ο Ιούδας μέσα σου που σε προδίδει.

Ο πλησίον σου που αυτοκτόνησε, φτώχεια. Η παραίτηση απ’ τους αγίους, τους ήρωες και τους ποιητές, φτώχεια. Η κατάθλιψη. Η απώλεια της ίδιας σου της ιστορίας, φτώχεια. Η φτώχεια είναι η ζητιανιά μέσα σου. Ξέρουν τι κάνουν οι Δυνατοί

όταν υψώνουν στην αγορά τα αγάλματα του Μπαρόζο, του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Σόιμπλε, αγάλματα που φωνάζουν και σου λένε τι να κάνεις, τι είσαι, τι είναι πρέπον ή αναπόφευκτο, φτώχεια είναι οι θυσίες που σε καλούν να κάνεις για να μείνεις φτωχός, για να γίνουν φτωχοί κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι, δεν έχει τέλος η φτώχεια, χωράει

ολόκληρους πληθυσμούς στις ειδικές οικονομικές ζώνες, στα προτεκτοράτα, στους ζωτικούς χώρους, στα κυρίαρχα κράτη, παντού.

Η φτώχεια παράγει τον πλούτο των λίγων και γίνεται ταυτοχρόνως τοόπλο τους για να παραλύουν όλο και πιο πολλούς, να δουλεύουν όσοι δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Κι όσοι δεν δουλεύουν να ’ναι απειλή για τους σκλαβωμένους. Ωσπου όλοι να φθάνουν στον πάτο της σκλαβιάς. Η φτώχεια είναι φόβος. Οποιος μπαίνει στο βασίλειο της φτώχειας «ας εγκαταλείπει πίσω του κάθε ελπίδα». Διότι ήρθαν τούμπα οι καιροί. Παλαιότερα οι άνθρωποι πάλευαν να ξεφύγουν απ’ τη φτώχεια, να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Σήμερα, αν σε αρπάξει η φτώχεια, σε αρπάζει για τα καλά, σε στέλνει σε μακράν οδόν απανδόκευτον, σε βίον ανεόρταστον. Και είναι φρικτή η στιγμή, όταν οι σύντροφοί σου σου γυρίζουν την πλάτη – παχιές κουβέντες, ισχνές αγελάδες. Μέδουσα η μακροχρόνια φτώχεια, σου πετρώνει την ψυχή ταφόπλακα πάνω σου, ρομπότ

σε κάνει η φτώχεια, μηχανικές σκέψεις, μηχανικές κινήσεις, αμήχανη ψυχή. Ακαρπο δέντρο και, με τον καιρό, ξερό.

Η φτώχεια είναι όπλο -και μην αυταπατώμεθα- δεν έχει στόχο τους αγωνιστές, τους οργανωμένους, τους συνδικαλισμένους, τους πολιτικοποιημένους (όσους φάει κι απ’ αυτούς καλόν είναι για τους Δυνατούς), αλλά στόχο κυρίως έχει η φτώχεια τα αρνιά. Κι ας μη βιαστούν οι κατά φαντασία επαναστάτες να πουν ότι αντίδοτο στη φτώχεια είναι η οργάνωση κι ο αγώνας. Αν ήταν έτσι, η γη θα ήταν σοσιαλιστική εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Η φτώχεια σκοπό δεν έχει να λυγίσει τους εξεγερμένους ή όσα απ’ τα αρνιά πρόκειται να εξεγερθούν, αλλά να καθηλώσει σε ένα πέλαγος ανημπόριας την κρίσιμη πλειονότητα. Αυτήν που ξεσηκώνεται μόνον μετά από μεγάλους πολέμους ή μεγάλες σφαγές,

αυτήν που συνήθως παρακολουθεί εκ του μακρόθεν τη διαρκή εξέγερση των ηρώων, διστακτική, επιδοκιμάζοντας ενίοτε αλλά μετά του δέοντος φόβου και αποδοκιμάζοντας ως επί το πλείστον με υπαγορευμένη αποστροφή (ουκ επί ματαίω η προπαγάνδα) ως ταραξίες εκείνους που αγωνίζονται (και για τα αρνιά), Χριστούς, κομμουνιστές, αναρχικούς, πάσης φύσεως ζηλωτές κι άλλους αλλοπαρμένους.

Διότι η φτώχεια είναι όπλο ολοκληρωτικό, υψώνεται σαν πύργος πάνω απ’ το κεφάλί μας το Βερολίνο (ή το Πεκίνο), μας κατουράει

και γίνεται μέσα μας το αγίασμα αυτό των Δυνατών, οξύ. Που τρώει το σθένος μας, κισμέτ που του σκύβουμε το κεφάλι.

Η φτώχεια πρέπει να καταστραφεί όχι μόνον ως κατάσταση μέσα στην οποίαν ζουν οι άνθρωποι, αλλά και ως όπλο για να ζουν σ’ αυτήν την κατάσταση.

Ουδεμία σχέση έχει η φτώχεια με την ευγενική ολιγάρκεια, ούτε με την έντιμη πενία, αυτά είναι επιλογές, η φτώχεια είναι εξαναγκασμός. Εξαναγκασμός στο αρνί να μείνει αρνί, εξαναγκασμός στο αρνί να σκοτώσει την ψυχή του, εξαναγκασμός στο αρνί να το πηγαίνουν επί σφαγήν.

Το ξέρω, το λένε οι νόμοι και οι προφήτες, το γράφει η Ιστορία και το έκαναν ο Σπάρτακος και ο θείος μου ο Μιχάλης ο Αντάρτης, ο ΕΑΜίτης: το τέλος της φτώχειας είναι η εξέγερση. Μπορεί η φτώχεια να μην οδηγεί από μόνη της, ούτε απαραιτήτως, στην εξέγερση, αλά η εξέγερση οδηγεί στο τέλος της φτώχειας.

Σήμερα στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις της Νέας Τάξης βαθαίνουν τη φτώχεια. Η κυβερνώσα Υβρις, αυτή η τερατική σύνθεση νεοφιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας, αυτός ο ανόσιος γάμος, βυθίζουν την Ηπειρο σε έναν εργασιακό εξαμερικανισμό, μια ζούγκλα εκβαρβάρωσης και επαναλφαβητισμού. Με την επικουρία μιας αναδυόμενης Ακροδεξιάς (είτε ως σκιάχτρου είτε ως συμμάχου) οι ομογενοποιημένες κυβερνήσεις επιβάλλουν την ενιαία σκέψη στις κοινωνίες και αφαιρούν απ’ τις αστικές δημοκρατίες κάθε λαϊκό κεκτημένο, ώσπου οι τυραννίδες, τα ράιχ των Εταιρειών, να γίνουν και να είναι το μοναδικό πλαίσιο ζωής των ανθρώπων.

Οι κυβερνήσεις των Δυνατών εξαπλώνουν τη φτώχεια, κερδίζουν απ’ αυτήν και ταυτοχρόνως τη χρησιμοποιούν ως όπλο για να τη διευρύνουν περισσότερο. Για να κερδίζουν περισσότερο. Πρόκειται

για έναν φαύλο κύκλο. Των φαύλων. Που παγιδεύει μέσα του και τους ίδιους τους φαύλους, θα έλεγε κανείς, αν έδινε έστω μια δεκάρα, για δαύτους. Αλλωστε το ότι ο καπιταλισμός είναι αυτοκαταστροφικός, δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι καταστροφικός. Και τυφλός. Τραβάει, διότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, τη βία του ώς τα άκρα. Ρισκάρει έτσι την εξέγερση ή, (θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου) την επανάσταση. Και για αυτό παίρνει διαρκώς προληπτικά μέτρα εναντίον τους. Καταστολή, αποβλάκωση, αποπολιτικοποίηση βρίσκονται διαρκώς στην πρώτη γραμμή, μέσα (κι εναντίον) μιας κοινωνίας που ταυτοχρόνως ελέγχεται με μια πέμπτη φάλαγγα του τίποτα. Του τιποτένιου. Φενάκες η μια μετά την άλλη, λάιφ στάιλ, καταναλωτισμός, εξαγορασμένη τέχνη και γίνεται ο χρόνος (αν σου παίρνει μια γενιά για να καταλάβεις) χρήμα για τους Δυνατούς και στρούγκα για τ’ αρνιά.

Αυτό είναι η φτώχεια, σύντροφοι. Να σε φτωχαίνουν από πολιτισμό, από όνειρα, από ελπίδα, από ανθρωπιά και να γίνεσαι έρμαιο, ένας ακόμα ιδιώτης μέσα στη μάζα των δυσπραγούντων, ζωντανός νεκρός, φραγκομηχανή, είτε διά της εργασίας σου, είτε διά της ανεργίας σου. Δεν ξέρω τι λέει

για τη Φτώχεια στη Θεογονία ο Ησίοδος, αλλά στα ιστορικά χρόνια η Φτώχεια είναι κόρη του Πλούτου και της Βίας, αδελφή της Απανθρωπιάς και μητέρα του Φόβου και του Παράλογου…

paganeli

“Θυσίες” και “Ανάπτυξη”

“Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους…άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων”.-Θουκυδίδου Ιστορίαι, Βιβλίο 3, Κεφ. 82,4

Στο δημόσιο λόγο στις μέρες μας έχει δημιουργηθεί μια περίεργη κατάσταση: Από τη μεριά της εξουσίας, φανερής και υπόγειας, παρατηρείται μια διαστροφή των εννοιών που χρησιμοποιεί. Ας δούμε μια χαρακτηριστική περίπτωση:

Μιλάνε για “θυσίες του Ελληνικού λαού”. Όμως η θυσία είναι…

εξ ορισμού, σύμφωνα με όλα τα Λεξικά της Ελληνικής Γλώσσας, εκούσια. Κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι ρωτήθηκε ποτέ ο Ελληνικός Λαός, και ότι τουλάχιστο η πλειοψηφία του συναίνεσε σε αυτά που υφίσταται.

by…Χρήστος Σελιανίτης

Ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι τα κόμματα της Βουλής έχουν λάβει εν λευκώ εντολή, αυτά από τα κόμματα της βουλής που ψήφισαν τα μέτρα δεν συγκέντρωσαν ούτε κατά τις εκλογές την πλειοψηφία, για να μη μιλήσουμε για τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων. Τα μέτρα λοιπόν δεν μπορούν να ονομαστούν θυσίες κι ας τα ονομάζουν έτσι παραπλανητικά οι εγχώριοι και οι ξένοι πολιτικοί.

Από την αρχή της κρίσης όλες οι κυβερνήσεις μας μιλούν για “μέτρα άδικα αλλά αναγκαία”. Θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει ευθέως: Αντί για μέτρα άδικα γιατί δεν παίρνετε μέτρα δίκαια; Αν το συνδυάσουμε με το προηγούμενο, είναι φανερό ότι ονομάζουν τα μέτρα “θυσίες του ελληνικού λαού”, επειδή προσπαθούν να μας υποβάλουν την πεποίθηση ότι τα μέτρα αυτά, τα άδικα , τα υφιστάμεθα εκουσίως. Πρόκειται για την απόλυτη διαστροφή της έννοιας: Στην πραγματικότητα θυσίες έκαναν και κάνουν οι κυβερνήσεις και θυσιάζουν τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ο οποίος είναι απλώς το θύμα.

Αν προσέξουμε καλύτερα, η ιθύνουσα τάξη και οι κάθε είδους άνθρωποί της στην πραγματικότητα ομολογούν ότι το καταραμένο από τους λαούς της γης καπιταλιστικό σύστημα μόνο άδικα μέτρα μπορεί να πάρει και όσο περνά ο καιρός του και σαπίζει, όλο και πιο άδικα και βεβαίως, για το ίδιο αυτό το σύστημα, απόλυτα αναγκαία. Για ποιο λόγο όμως όλα αυτά; Για την “ανάπτυξη” που θα φέρει ΑΕΠ και θα μας κάνει ικανούς να πληρώνουμε τα χρέη που δημιουργήθηκαν από τον κύριο που ήδη δημόσια ομολόγησε και τους υπόλοιπους που, όπως επίσης δημόσια ομολόγησε, τα έφαγαν μαζί του. Έτσι, αυτοί που τα έφαγαν θα εξοφλήσουν τα χρέη τους, ενώ τα “άδικα” μέτρα τους θα συνθλίβουν τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, από τη μεριά της κάθε είδους αριστεράς, εκτός από την εκδήλωση μιας δυσκολίας άμεσου εντοπισμού και αναίρεσης των διεστραμμένων ή παραπλανητικών εννοιών, παρατηρείται συχνά μια ασχολίαστη χρήση τους στα πλαίσια μιας πολιτικής γενικολογίας.

Είναι γνωστό και εύστοχο το ερώτημα: Ανάπτυξη για ποιον; Ενώ η απάντηση που δίνεται είναι σε γενικές γραμμές σωστή, όταν είναι γενικόλογη είναι πολιτικά άχρηστη, γιατί είναι αναποτελεσματική. Με την καταστροφή που έχει συντελεσθεί είναι δεδομένο ότι η οποιουδήποτε προσανατολισμού ανασυγκρότηση της οικονομίας της χώρας θα απαιτήσει μερικά χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων η ζωή των ανθρώπων που έχουν πληγεί περισσότερο θα συνεχίζει να είναι πολύ άσχημη ή και θα επιδεινώνεται. Σε τόσο ειδικές συνθήκες σαν τις τωρινές, για να είναι πειστικό (αλλά και αποτελεσματικό) ένα κυβερνητικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης, πρέπει να εξηγεί άμεσα και πρακτικά και με την ακόλουθη περίπου ιεράρχηση πώς θα λύσει προβλήματα όπως τα παρακάτω:

1. Της υγιεινής διατροφής του πληθυσμού αμέσως και κυρίως από εγχώρια προϊόντα

2. Της επανεκκίνησης της γεωργικής παραγωγής με στόχο πρώτα και κύρια τη διατροφή του πληθυσμού από τα πρώτα δύο εξάμηνα (θερινό και χειμερινό) με κινητοποίηση των υπαρχόντων και εν δυνάμει αγροτών και του απαραίτητου επιστημονικοτεχνικού δυναμικού που σήμερα είναι σε αδράνεια

3. Της άμεσης οργανωμένης στέγασης των χιλιάδων πλέον αστέγων (ή κάτω από άθλιες συνθήκες στεγαζόμενων ανθρώπων) σε κενά κτίρια δημόσια ή ιδιωτικά και της κάλυψης των αναγκών τους σε βασικό ρουχισμό. Εννοείται ότι ούτε λόγος επιτρέπεται σήμερα να γίνεται για την αμφισβήτηση της απόλυτης προστασίας της πρώτης κατοικίας.

4. Της άμεσης ανασυγκρότησης ενός πραγματικά δημόσιου συστήματος υγείας δωρεάν για όλους.

5. Της δημόσιας και πραγματικά δωρεάν παιδείας για όλους

Τα εκατοντάδες υπόλοιπα ζητήματα που απασχολούν τη ζωή και τις σκέψεις των ανθρώπων χρειάζονται επίσης ιεράρχηση και σημαντικό χρόνο. Στο μεταξύ πρέπει να επιβιώσουμε και τα παιδιά να ζήσουν όσο γίνεται πιο φυσιολογικά.

Η απλή αύξηση του ΑΕΠ, δηλαδή η ψευδεπίγραφη “ανάπτυξη” ως αποτέλεσμα της διευκόλυνσης της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, το οποίο υποτίθεται ότι θα κάνει επενδύσεις, θα απορροφήσει την ανεργία και θα γεμίσει λεφτά τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες για να μας δώσουν δάνεια, είναι ακριβώς το έργο που ήδη είδαμε και μας οδήγησε ως εδώ. Αν το πιστέψουμε και τους επιτρέψουμε να το ξανακάνουν στην πλάτη των ανθρώπων που θέλουν να ζουν από τη δουλειά τους, τότε ίσως δεν θα έχουν άδικο να μιλάνε για θυσίες (λέγοντας ψιθυριστά πίσω από τις πλάτες μας: “θυσίες ηλιθίων”).

Και η όποια αριστερά, εκτός από ένα γενικό πολιτικό πρόγραμμα που είναι βεβαίως απαραίτητο και αποτελεί το βασικό κριτήριο για τον προσανατολισμό της, αν μείνει στις γενικότητες και δεν συγκεκριμενοποιήσει τις προτάσεις της σε σχέση με βασικά και δραματικής προτεραιότητας θέματα όπως αυτά που προαναφέρθηκαν, θα ψάχνει τους εξοργισμένους και απελπισμένους ανθρώπους στα συσσίτια της εκκλησίας, στις αίθουσες αναμονής των γραφείων των εφοπλιστών, και στις “φιλάνθρωπικές” δραστηριότητες της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, των σημερινών και μελλοντικών παραλλαγών της. Στα οργισμένα λόγια οι φασιστικές οργανώσεις θα μπορούν να είναι πάντα πιο “αντισυστημικές” από την οποιαδήποτε αοριστολόγα αριστερά.

paganeli

Φασισμός ή χρεοκοπία της Αριστεράς;

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Kυριακατικη Ελευθεροτυπία 8/12/2013

Τα γεγονότα στην Ουκρανία είναι διδακτικά, έστω και αν  η ψευδής εικονα που δίνουν τα ΜΜΕ της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) είναι μιας λαΐκής    «επανάστασης» κρετίνων για το δικαίωμα τους να γίνουν υπόδουλοί της μέσα στην ΕΕ, ώστε να λιμοκτονούν όπως ο Ελληνικός λαός! Δεν θα σταθώ όμως εδώ στη νέα στημένη πορτοκαλί «επανάσταση» στη χώρα αυτή από τους δυτικόφιλους αστούς και μικροαστούς του Κιέβου, καθώς και τους προβοκάτορες των υπηρεσιών της Υ/Ε που την οργάνωσαν, αλλά στα δύο βασικά διδάγματά της, τα οποία είναι ιδιαίτερα σημαντικά για όλους τους Ευρωπαϊκούς λαούς και  ιδιαίτερα τον Ελληνικό.  
Πρώτον, η Κοινωνική Πάλη στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης δεν μπορεί να είναι μόνο κοινωνικο-απελευθερωτικού χαρακτήρα, αλλά πρέπει να είναι και εθνικο-απελευθερωτική. Αυτό δείχνει το γεγονός ότι η ενσωμάτωση στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση χωρών που δεν ανήκουν στην Υ/Ε (βασικά, στην «Ομάδα των 7»), σημαίνει απώλεια κάθε ίχνους οικονομικής και συνακόλουθα εθνικής κυριαρχίας. Γι’ αυτό ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση, σήμερα, περνά μέσα από την εθνική. Τα κατοχικά στρατεύματα που καταστρέφουν και λεηλατούν την χώρα και τα λαϊκά στρώματα, (με την αγαστή σύμπνοια ενός μικρού τμήματος βολεμένων που ελέγχουν τα ΜΜΕ, τα κόμματα, την αριστερή  «ιντελιγκέντσια» κ.λπ.) δεν είναι ένας κανονικός στρατός με στολές και φονικά μέσα φυσικής βίας, αλλά ένας οικονομικός στρατός με κουστουμάκια, που διαθέτει εξίσου φονικά μέσα οικονομικής βίας και μέσα δικαιολόγησης της.
Δεύτερον, ο στόχος της Κοινωνικής Πάλης δεν μπορεί παρά να είναι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, την οποία διαχειρίζεται μια Υ/Ε που φροντίζει ώστε μόνο οι δικές της ψευτό-«επαναστάσεις» να πετυχαίνουν (πορτοκαλί «επαναστάσεις» στην Ανατολική Ευρώπη, ψευτό-εξεγέρσεις στην Λιβύη, Συρία κ.λπ.) ενώ ακόμη και οι απόπειρες εξεγέρσεων των λαών που είναι δεμένοι χεροπόδαρα από αυτήν, όπως του Ελληνικού, καταπνίγονται με τον πιο άγριο τρόπο μόλις εκδηλωθούν. Αντίστοιχα, οι λαοί που αντιστέκονται στην ενσωμάτωση καταδικάζονται σε ανηλεή σφαγή, όπως ο Λιβυκός και ο Συριακός. Παρόλα αυτά, ο θρασύτατος Μπαρόζο δεν δίστασε να μιλήσει για παραβίαση δικαιωμάτων στην Ουκρανία, όταν η αστυνομία τόλμησε να κτυπήσει «διαδηλωτές» που έκαναν επιθέσεις με μπουλντόζες σε κυβερνητικά κτίρια, «ξεχνώντας» ότι ανάλογη πράξη σε άλλη «δημοκρατική» χώρα της  ΕΕ θα είχε στείλει πολλούς στο νεκροτομείο!
Αντίθετα, δηλαδή,  με την αποπροσανατολιστική προπαγάνδα της εκφυλισμένης «Αριστεράς», η παγκοσμιοποίηση δεν είναι χίμαιρα κ.λπ., αλλά συστημικό φαινόμενο που εύκολα δείχνεται ότι μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Αντίστοιχα, ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι δόγμα (του «σοκ» και άλλα παραμύθια) ούτε κακή πολιτική κάποιων «κακών» νεοφιλελεύθερων πολιτικών και οικονομολόγων, αλλά απλώς η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι, δηλαδή, το αναγκαίο θεσμικό πλαίσιο που εξασφαλίζει το απαραίτητο άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών (κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας) για την αποτελεσματική λειτουργία των πολυεθνικών επιχειρήσεων που  σήμερα ελέγχουν την παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι σε ολόκληρη την Ευρώπη έχει φουντώσει σήμερα «από κάτω» ένα πρωτόγνωρο μαζικό κίνημα, το οποίο, άμεσα, στρέφεται κατά της ΕΕ αλλά, έμμεσα, ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Το κίνημα αυτό  στηρίζεται βασικά στα θύματα της παγκοσμιοποίησης που οδηγούνται στη μαζική ανεργία και φτώχεια, στους πλειστηριασμούς των σπιτιών τους ή στην αυτοκτονία. Τα λαϊκά αυτά στρώματα, αργά η γρήγορα συνειδητοποιούν την απάτη της εκφυλισμένης «Αριστεράς» που συνειδητά τα αποπροσανατολίζει ότι η σημερινή καταστροφή θα μπορούσε να ξεπεραστεί ακόμη και μέσα στην ΕΕ, παρά την απώλεια της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας. Τότε, αναπόφευκτα, στρέφονται σε εθνικιστικά κινήματα παντός τύπου που είναι τα μόνα που σηκώνουν την αντί-ΕΕ σημαία: από πατριωτικά μέχρι φασιστικά ―ανάλογα με τις τοπικές συνθήκες. Ο εθνικισμός όμως αυτός που καταδικάζει μετά βδελυγμίας η Υ/Ε καθώς και η Σιωνιστική ελίτ (τη στιγμή, μάλιστα, που το ισχυρότερο εθνικιστικό κράτος σήμερα είναι το Σιωνιστικό!) ελάχιστη έχει σχέση με τον προπολεμικό επιθετικό εθνικισμό που είχε οδηγήσει σε δύο παγκόσμιους πολέμους. Πρόκειται περί ενός νέου αμυντικού εθνικισμού που δεν έχει στόχο την κατάκτηση νέου «ζωτικού χώρου» κ.λπ. όπως ο παλαιός αλλά, κυρίως, την «προστασία» της εθνικής κυριαρχίας (εθνική κουλτούρα, εγχώρια εργασία κ.λπ.) που κινδυνεύει από το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση.
Η βασική αιτία που τα λαϊκά αυτά στρώματα στρέφονται στα εθνικιστικά κινήματα δεν είναι επομένως ότι έγιναν ξαφνικά φασιστικά, αλλά η χρεωκοπία της εκφυλισμένης «Αριστεράς» που αντί να σηκώσει την αντί-ΕΕ σημαία στη θέση των εθνικιστών, σε έναν αγώνα κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης, κάνει «αντιφασιστικούς» αγώνες μαζί με τους βολεμένους «αριστερούς». Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η «Αριστερά» αυτή σιωπηρά συναινεί στη ψήφιση αντιρατσιστικών ή «αντιφασιστικών» νόμων, όπως απαιτεί η Υ/Ε μαζί με την Σιωνιστική.  Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να ξεκινήσει αγώνα ενάντια στο «αντι-ρατσιστικό» νομοσχέδιο (όπως προς τιμή του έκανε μόνο το ΚΚΕ από την Αριστερά), με το οποίο η Υ/Ε, σε συνεργασία με την Σιωνιστική, επιβάλλει λογοκρισία, απείχε ψηφίζοντας «παρών»! Αυτό σημαίνει  ότι εάν π.χ. κάποιος στηρίξει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Συριακής Μπααθικής ηγεσίας κατά της Υ/Ε και των εγκληματιών που παριστάνουν τους επαναστάτες και έχουν καταστρέψει την χώρα, κινδυνεύει να πάει φυλακή ως υποστηρικτής εγκλημάτων πολέμου και κατά της ανθρωπότητας, όπως μόλις απεφάνθη το όργανο της Υ/Ε, η Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Φυσικά, ούτε η Επιτροπή αυτή, ούτε οι ομογάλακτοί τους στις ΜΚΟ για τα δικαιώματα (Διεθνής Αμνηστία, HRW κ.λπ.) διανοήθηκαν ποτέ να χαρακτηρίσουν ως εγκληματίες πολέμου τους αρχι-εγκληματίες Μπους, Μπλερ κ.ά. που είναι υπεύθυνοι για τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Παρόλα αυτά, οι άθλιοι πολιτικάντηδες που ψήφισαν αυτόν τον σαφέστατα φασιστικό νόμο τολμούν και μιλούν για δημοκρατία και αγώνα κατά του …φασισμού. Η χρεωκοπία όμως της «Αριστεράς» είναι άλλος ένας βασικός λόγος που επιβάλλει την ανάγκη παλλαϊκού Μετώπου για την οποία θα επανέλθω.

Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση !!!

«Ένα επαναλαμβανόμενο ψέμα, γίνεται αλήθεια.»

 «Η ελευθερία στις καπιταλιστικές κοινωνίες λίγο πολύ παραμένει αυτό που ήταν στις αρχαίες Ελληνικές δημοκρατίες: Ελευθερία για…

ιδιοκτήτες σκλάβων.»

Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοβ (Λένιν)

Συνεχίζεται με όλο και μεγαλύτερη ένταση το πλιάτσικο που ξεκίνησε εδώ και τέσσερα χρόνια στο εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων από τους ξένους αλλά και ντόπιους σύγχρονους λυκανθρώπους που τρέφονται με το χρήμα, προσκυνούν το χρήμα και έχουν για θεό τους μόνο το χρήμα.

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Λεηλατούν και φοβίζουν, γκρεμίζουν και εγκαταλείπουν,  όπως κάνουν όλοι οι κατακτητές όταν τα μαζεύουν και φεύγουν.

Αρπάζουν όσο μπορούν περισσότερα ικανοποιώντας έτσι την επιθυμία τους για μεγαλύτερο κέρδος και ταυτόχρονα λεηλατούν για να μην μπορούν εύκολα αυτοί που μένουν πίσω να τους κυνηγήσουν και να τους πάρουν τα κλεμμένα.

Όλα τα μέτρα που παίρνονται εδώ και τέσσερα χρόνια από την κυβέρνηση με την πλήρη στήριξη των γνωστών « υπεύθυνα αντιπολιτευόμενων» πολιτικών κομμάτων στοχεύουν , όχι στο να σωθεί η χώρα ( την οποία κυβερνούσαν οι ίδιοι τα τελευταία 40 χρόνια), αλλά στο να διευκολύνουν την κλοπή και τη λεηλασία των εισοδημάτων των πολιτών.

Όταν οι κατακτητές καίνε και καταστρέφουν, υπάρχουν πάντα εκείνοι που πιστεύουν πως η καταστροφή δεν θα τους αγγίξει και τηρούν στάση αναμονής, μέχρι να διαπιστώσουν γυρνώντας πίσω τους, πως ο κατακτητής μπήκε από την πίσω πόρτα και έκαψε και το δικό τους σπίτι, αφού πρώτα πήρε ότι πολύτιμο υπήρχε μέσα σ’ αυτό.

Ο Παντελής ήταν ένας από εκείνους.

Εδώ και 25 χρόνια δούλευε ως υπάλληλος γραφείου στην ίδια τεχνική εταιρία. Ήταν μία από αυτές που «ανακατευόταν» με δημόσια έργα.

Εντάξει, ο μισθός του δεν ήταν αυτός που έλεγε η σύμβαση, αλλά ο Παντελής δεν έδινε σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες. Τα ένσημά του ήταν κι αυτά λιγότερα, όμως ούτε αυτό τον ένοιαζε γιατί το αφεντικό του ήταν καλός άνθρωπος, τόσο που έγινε νονός του μοναχογιού του. Κάποιες φορές καθόταν στη δουλειά και μια δυο ώρες παραπάνω, αλλά ποτέ δεν καταδέχτηκε να ζητήσει παραπάνω χρήματα. Ούτε και το αφεντικό του και κουμπάρος του, βέβαια, προθυμοποιήθηκε ποτέ να του δώσει κάτι παραπάνω.

Άλλωστε ο Παντελής ήταν έντιμος άνθρωπος.

«Έντιμε άνθρωπε κυρ Παντελή…»

Πάντα πίστευε πως ο δημόσιος τομέας δεν λειτουργούσε σωστά. Δεν ήταν ο μόνος. Και το αφεντικό του και κουμπάρος του, το ίδιο πίστευε. Ειδικά κάθε φορά που έπρεπε να δώσει κάποιο μπαξίσι για να πάρει κάποιο έργο, όλο το δημόσιο, από τα κτίρια μέχρι τους ανθρώπους, το έβγαζε άχρηστο.

Έμενε στο σπίτι που του είχε αγοράσει ο πατέρας του, λίγο πριν πεθάνει, οπότε είχε γλυτώσει, τουλάχιστον, από το ενοίκιο και δεν είχε και θηλιά στο λαιμό του τις δόσεις κάποιου δανείου.

Έτσι κατάφερε να σπουδάσει το μοναχογιό του χωρίς πολύ μεγάλες δυσκολίες.

Όταν τελείωσε, τον πήρε από το χέρι και πήγαν μαζί στο γραφείο του υφυπουργού, με σκοπό να μπορέσει να βρεθεί στο δημόσιο, μια θέση και για το γιο του. Να μην περνάει κι ο γιος του αυτά που περνάει εκείνος τόσα χρόνια στη δική του τη δουλειά. Όμως εξακολουθούσε να πιστεύει πως ο δημόσιος τομέας δεν λειτουργούσε σωστά.

Δεν ήταν ο μόνος. Και ο υφυπουργός το ίδιο πίστευε.

Ξεκίνησε κι ο γιος του να δουλεύει, όλα κυλούσαν ήρεμα και ειρηνικά μέχρι που άρχισε να καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά.

Το αφεντικό του όλο και καθυστερούσε να τον πληρώσει, δεν έβγαινε, του έλεγε και του ζητούσε να δείξει κατανόηση και να κάνει υπομονή. Θερίζει η ανεργία του έλεγε.

Τι να κάνει κι ο Παντελής. Δέχτηκε και τη μείωση στο μισθό του και στα ένσημά του. Βλέπεις, ήταν και η δόση του αυτοκινήτου που έκανε δώρο στο γιο του. Καλύτερα λιγότερα, παρά καθόλου, σκέφτηκε και ένας περίεργος φόβος άρχισε να τον κυριεύει.

«… έντρομε, άβουλε, συ φασουλή…»

Μια μέρα έπεσε πάνω σε μια διαδήλωση κάποιων απολυμένων συμβασιούχων. Ο Παντελής ποτέ δεν συμμετείχε σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Είχε την άποψη πως αν είσαι καλός στη δουλειά σου δεν έχει να φοβηθείς τίποτα. Για το μόνο που μπορούσε να παινευτεί με σιγουριά ήταν το πόσο καλά έκανε τη δουλειά του.

Μια μέρα το αφεντικό τού ανακοίνωσε πως δεν θα τον χρειαζόταν για όλες τις μέρες της εβδομάδας και ότι θα έπρεπε να γίνει και ανάλογη μείωση στο μισθό. Αν δεν δεχόταν θα έπρεπε να απολυθεί και το αφεντικό είχε έτοιμο τον αντικαταστάτη του.

Η γη χάθηκε κάτω από τα πόδια του. Ήταν δυνατόν να βρισκόταν κάποιος που να έκανε τη δουλειά καλύτερα από τον ίδιο;

Επέστρεφε από τη δουλειά με τα πόδια. Καθώς βάδιζε, έτυχε πάλι να πέσει πάνω σε μία άλλη διαδήλωση. Άκουσε τα συνθήματα και κατάλαβε πως κάτι κακό είχε συμβεί στον τόπο.

Άρχισε για πρώτη φορά να καταλαβαίνει τη λέξη «δίκιο», ίσως επειδή για πρώτη φορά κατάλαβε τη λέξη «αδικία».

Άρπαξε, χωρίς πολύ σκέψη, μια κόκκινη σημαία και έγινε ένα με το πλήθος.

Για τον ίδιο είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση που σταματάει όταν έρθει η δικαίωση.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει ήδη και για όσους μας «κυβερνούν» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αντιλαμβάνονται ότι σύντομα θα ακουστεί το «μηδέν» της αντίστροφης αρίθμησης. Γι’ αυτό τρέχουν να προλάβουν να αρπάξουν όσα περισσότερα μπορέσουν.

paganeli