Κυβέρνηση ... ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΦΑΓΗΣ

Του Γ. Δελαστίκ - "Επίκαιρα"

Ακραία μνημονιακή κυβέρνηση σφαγιασμού εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων και ταυτόχρονα κυβέρνηση   παραγκωνισμού των εσωκομματικών πολιτικών τους αντιπάλων είναι αυτή που συγκρότησαν το βράδυ της Δευτέρας ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Οι πρόεδροι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ «πούλησαν»επίσης αδίστακτα στενούς κομματικούς τους φίλους στους οποίους χρωστούν πάρα πολλά σε προσωπικό πολιτικό επίπεδο, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά ότι ποτέ κανένας ηγέτης δεν είναι πιστός φίλος.

Δύο είναι οι υπουργοί-σύμβολα της νέας κυβέρνησης και του εξτρεμιστικά αντιλαϊκού της χαρακτήρα: ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Άδωνις Γεωργιάδης!

Ο πρωθυπουργός τοποθέτησε τον πιο ακραίο νεοφιλελεύθερο, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης με μία και μόνη αποστολή: να κάνει εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων! 

Για να συγκρουστεί με τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό και τελικά να προκαλέσει καταστροφικό χάος στο δημόσιο σύστημα υγείας τοποθέτησε ο Αντώνης Σαμαράς και τον Άδωνι Γεωργιάδη στη θέση του υπουργού Υγείας.

Από κοινού με το σφαγέα των εργασιακών δικαιωμάτων, τον υπουργό Εργασίας, Γιάννη Βρούτση, που αφέθηκε στο πόστο του για να συνεχίσει το ολέθριο έργο του, αυτοί οι τρεις υπουργοί θα πρωταγωνιστήσουν στο κυβερνητικό έργο το επόμενο διάστημα. Καθώς, μάλιστα, πρόκειται για πολιτικά ασήμαντες προσωπικότητες που μπορούν άνετα να «θυσιαστούν» στο βωμό τηςκοινωνικής αγριότητας και κανείς να μην τους κλάψει όταν θα πεταχτούν στην πολιτική χωματερή των απορριμμάτων, πρέπει να περιμένει κανείς τα χειρότερα. Είναι βέβαιο ότι την πολιτική τους μηδαμινότητα θα προσπαθήσουν να την καλύψουν με την επίδειξη υπέρμετρου ζήλου στην εφαρμογή των εντολών της τρόικας των ξένων επικυρίαρχων της πατρίδας μας.

Αποδυνάμωση Σαμαρά

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η νέα κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ είναι πολύ πιο ασταθής και αδύναμη από την προηγούμενη τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη. Οι περί του αντιθέτου ισχυρισμοί των κυβερνητικών φερέφωνων είναι εντελώς αυθαίρετοι και απευθύνονται σεπολιτικά ηλίθιο ακροατήριο.

Ένα μόλις χρόνο μετά τη συγκρότηση της άθλιας συγκυβερνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ που ξεκίνησε με 179 βουλευτές συνολικά, η νέα κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου δεν έχει παρά μόνο 153 δικούς της βουλευτές - και μεταξύ αυτών πολλούς δυσαρεστημένους, που ενδεχομένως να καιροφυλακτούν για να προκαλέσουν ζημιά στους ηγέτες τους, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να επανεκλεγούν.

Το μόνο για το οποίο μπορεί να είναι απολύτως βέβαιος ο πρωθυπουργός είναι ότι όλοι οι βουλευτές που αρχικά εξελέγησαν με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ δεν θέλουν με τίποτα εκλογές. Από εκεί και πέρα όμως είναι άκρως αμφίβολο αν θα βρίσκονται κάθε φορά 151 από αυτούς για να ψηφίζουν κάθε νομοσχέδιο που θα προωθούν για επικύρωση στη Βουλή οι κατοχικές δυνάμεις και οι πολιτικά δωσίλογοι συνεργάτες τους - ιδίως αν υπάρχει κόσμος στους δρόμους και πλησιάζει η πολιτική γκιλοτίνα των εκλογών!

Ακόμη και ο πλέον αφελής αντιλαμβάνεται ότι ο Σαμαράς των 153 βουλευτών είναι πολύ πιο αποδυναμωμένος από τον Σαμαρά των 179 αρχικών βουλευτών που τον στήριζαν προ έτους, όταν σχηματίστηκε η άθλια συγκυβέρνηση.

Παρά τους κομπασμούς, η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου μοιάζει όλο και περισσότερο με την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου λίγους μήνες πριν ανατραπεί.

«Λιώνει η κυβέρνηση»

Αυτή, άλλωστε, την εικόνα μεταδίδουν στο εξωτερικό για την κυβέρνηση της Αθήνας τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα έντυπα. «Λιώνει ο υπό τον Σαμαρά ελληνικός κυβερνητικός συνασπισμός» έγραφε π.χ., το Σάββατο στους τίτλους της η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine «Ο (κυβερνητικός) συνασπισμός γίνεται κομμάτια στην Ελλάδα» έγραφαν στον τίτλο της δικής τους ανταπόκρισης οι αμερικανικοί Τhe New York Times.
Δεν είχε άλλη άποψη η γαλλική Le Monde.  «Στο χείλος της διάλυσης ο ελληνικός (κυβερνητικός) συνασπισμός» έγραφε και αυτή στους τίτλους της την ίδια ημέρα.

Παρόμοιο πνεύμα και στην απέναντι ακτή της Μάγχης. «Ο Σαμαράς υφίσταται πλήγμα στον κυβερνητικό συνασπισμό» τιτλοφορούσαν τη δική τους ανάλυση οι Financioal Times του Λονδίνου. «Η απροσδόκητη απόφαση του Σαμαρά να κλείσει την κρατική τηλεόραση της ΕΡΤ ανανέωσε την εσωτερική πολιτική αστάθεια που πολλοί στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα είχαν ελπίσει ότι διαζόταν», πρόσθετε η βρετανική εφημερίδα.

«Συνεχίζει παραπαίοντας η ελληνική κυβέρνηση» ήταν ο τίτλος του βρετανικού συντηρητικού The Economist. Το λονδρέζικο περιοδικό, το οποίο αποκαλεί «πολιτικά ανδρείκελα» τους παρουσιαστές των ειδήσεων της ΕΡΤ, τονίζει ότι «αν γίνονταν πρόωρες εκλογές, το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μην έπιανε το αναγκαίο για την είσοδο στο Κοινοβούλιο 3%, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, και ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ μπορεί να έχανε τη θέση του».

Πολιτική ανθρωποφαγία

Ό,τι και να λένε οι Έλληνες, οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος είναι πανευτυχείς. Ο πρώτος γιατί χάρη στο ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να είναι πρωθυπουργός• ο δεύτερος γιατί ελπίζει ότι με τη συμμετοχή του κόμματος του στην κυβέρνηση θα μπορέσει, μέσω ενός οργίου «εξυπηρετήσεων» και διορισμών ή μοιράσματος κονδυλίων, να ανακάμψει εκλογικά και να μηνδιαλυθεί το ΠΑΣΟΚ τη νύχτα των εκλογών εξαιτίας του κακού εκλογικού αποτελέσματος που αναμένεται να σημειώσει.

Παράλληλα, αξιοποίησαν και οι δύο την κυβερνητική συνεργασία τους για να εξουδετερώσουν τουςεσωκομματικούς τους αντιπάλους. Όλοι γνωρίζουν, π.χ., ότι ο Αντώνης Σαμαράς οφείλει την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ στον Δημήτρη Αβραμόπουλο. Επειδή όμως στη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας ακούστηκε ότι μπορεί να προωθείτο ο Αβραμόπουλος στη θέση του πρωθυπουργού, ο Σαμαράς κανόνισε με τον Βενιζέλο την τοποθέτηση του τελευταίου στο υπουργείο Εξωτερικών για ναυποβαθμίσει τον Αβραμόπουλο, πράγμα που τελικά έκανε!

Οι πάντες έχουν επίσης επίγνωση του γεγονότος ότι ο Πάρις Κουκουλόπουλος ήταν ο πιο πιστός -ίσως και ο μοναδικός!- πολιτικός φίλος του Βαγγέλη Βενιζέλου μέσα στο ΠΑΣΟΚ σε επίπεδο στελεχών κάποιου υποτυπώδους βάρους. Κι όμως ο Βενιζέλος δεν απαίτησε να γίνει ο Κουκουλόπουλος υπουργός Εσωτερικών, όπως ο τελευταίος διακαώς επιθυμούσε. Εκχώρησε το υπουργείο αυτό στη ΝΔ, με αποτέλεσμα ο Κουκουλόπουλος να μείνει εκτός κυβέρνησης!

Προσωπικά δεν τρέφουμε καμιά εκτίμηση στις πολιτικές ικανότητες ή την πολιτική προσωπικότητα του Αβραμόπουλου ή του Κουκουλόπουλου, αλλά αυτό είναι άσχετο και δεν έχει σημασία. Αναφέραμε τις περιπτώσεις τους για να δείξουμε την «πολιτική ανθρωποφαγία» και τον αδίστακτο, χωρίς ηθικούς φραγμούς, χαρακτήρα των Σαμαρά και Βενιζέλου, τον απίστευτο κυνισμό τους για οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί το στενό προσωπικό τους συμφέρον κάθε δεδομένη στιγμή.

Νέα φάση

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι αυτός ο ανασχηματισμός και η συγκρότηση της δικομματικής κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έχουν σημασία πολύ μεγαλύτερη από το ποια είναι τα έτσι κι αλλιώςασήμαντα πολιτικά πρόσωπα που την απαρτίζουν.

Η πρώτη κυβέρνηση Σαμαρά ήταν μια κυβέρνηση της ΝΔ, την οποία στήριζαν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, αλλά ουσιαστικά δεν συμμετείχαν στην καθημερινή χάραξη της πολιτικής που ασκούσε. Μόνο είχανδιορίσει κάποιους δικούς τους ανθρώπους και από καιρό σε καιρό αποφάσιζαν για κάποιο θέμα σε επίπεδο αρχηγών, εγκρίνοντας πάντα αυτό που έλεγαν ο Σαμαράς και η τρόικα.

Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Θα έχουμε μια «πλήρους πολιτικής ευθύνης» συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο κόμματα εξουσίας της μεταπολιτευτικής περιόδου θα λειτουργήσουν ως πολιτικοί συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής και θα υποστούν τις συνέπειες αυτής της θεμελιώδους επιλογής τους.

Το τέλος του ΠΑΣΟΚ

Η απόφαση του Βαγγέλη Βενιζέλου να μετατρέψει τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ σε «κυβερνητική τσόντα» της ΝΔ σηματοδοτεί το επερχόμενο τέλος του ως κόμματος.

Καθώς οι μνημονιακές επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου αρχικά και του Βαγγέλη Βενιζέλου στη συνέχεια καταβαράθρωσαν την εκλογική απήχηση του ΠΑΣΟΚ, έπαψε πλέον το κόμμα αυτό να είναιχρήσιμο για την οικονομική ελίτ της χώρας ως αυτοτελές κόμμα εξουσίας.

Η περαιτέρω αποτυχία του Βαγγέλη Βενιζέλου να συνενώσει το ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ, ώστε να δοκιμαστεί αν μπορεί να γεννηθεί ένας νέος «κεντροαριστερός» πόλος που να υπηρετεί το σύστημα,σφράγισε τη μοίρα του κόμματος. Δεν απέμενε άλλη επιλογή στους ηγεμονικούς επιχειρηματικούς κύκλους πέρα από τη μετατροπή του ΠΑΣΟΚ σε συνιστώσα της ΝΔ μέσω της συμμετοχής του στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου.

Διαδικαστικές είναι πλέον οι λεπτομέρειες εξαφάνισης και του ονόματος του ΠΑΣΟΚ. Αυτό θα κριθεί από το πολιτικό κλίμα που θα επικρατεί όταν θα γίνουν οι επόμενες εκλογές. 

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Dear Mr Poul Thomsen

Κώστας Σπυρόπουλοςς
Aπευθύνομαι σε σας διότι μας ενώνουν τέσσερα πάθη: Τα νούμερα, οι μεταρρυθμίσεις, μια τηλεόραση και μια γυναίκα. Μην τρομάζετε. Θα εξηγηθώ.

Είμαι βέβαιος ότι οι υπηρεσίες press clipping, τις οποίες χρησιμοποιείτε στην Αθήνα, θα σας έχουν στείλει και το ακόλουθο απόκομμα - αντιγράφω από το ΒΗΜΑ: «Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με πληροφορίες, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ. Χ. Σταϊκούρας απελευθέρωσε από τα αποθεματικά του προϋπολογισμού στην Τράπεζα της Ελλάδας 250 εκατ. ευρώ για τις αποζημιώσεις στην ΕΡΤ.».

Δεν είμαι καθόλου βέβαιος εάν ο κ. Στουρνάρας, ένας τεχνοκράτης για τον οποίο τρέφω μεγάλη εκτίμηση, πρόλαβε να σας έχει ενημερώσει για το τελικό συνολικό δημοσιονομικό κόστος της επιχείρησης «κλείνει η ΕΡΤ». Διότι αλλιώς τα είχε σχεδιάσει, και αλλού πάνε τα πράγματα. Επιτρέψτε μου να σας καθαρογράψω ένα απόκομμα από… χαρτοπετσέτα, την οποία ξέχασε στο Βυζαντινό, του Hilton, ένας γνωστός σας. Όχι ο Στουρνάρας. Όπως θα θυμάστε από τις αφηγήσεις της Christine Lagarde, οι Έλληνες πολιτικοί τα πιο σημαντικά προγράμματα τα γράφουν σε χαρτοπετσέτες. Συνήθως έχουν τυλίξει σπανακόπιτα ή μπουρεκάκια. Καθαρογράφω, λοιπόν, όσα διέσωσα από τη λαίμαργη απειλή της λίγδας στο πορώδες χαρτί.

250 εκ. οι αποζημιωσεις +50 εκ. διαφυγόντα από τέλος ΕΡΤ προς ΛΑΓΗΕ+70 εκ. άμεση επιβάρυνση ασφαλιστικού ταμείου για συντάξεις-εφάπαξ+20 εκ. μισθοδοσία 3μηνου για 2.000 υπαλλήλους στην ΕΡΤ+25 εκ. από ΦΠΑ εάν έκανε πρόγραμμα η ΕΡΤ για το 2013-14=415-420 εκ.

Επιτρέψτε μου να βοηθήσω τους μεταφραστές του press clipping μην τυχόν γίνει κάποια παρανόηση. ΛΑΓΗΕ είναι η νέα αγορά, που κάναμε στη Δανία του Νότου για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Αντίθετα με την πατρίδα σας, στο Βορρά, εδώ έγινε πλειοδοτικός διαγωνισμός μεταξύ των πολιτικών. Όποιος έφτιαχνε μεγαλύτερο έλλειμμα στις ανανεώσιμες κέρδιζε μια θέση στο ντοκιμαντέρ του Al Gore-Αn Inconvenient Truth. Κάθε χρόνο ο ΛΑΓΗΕ έχει άνοιγμα σκάρτα 900 εκ. (σε δολάρια, για να τα έχεις στρογγυλά: $ 1Β). Το 10% του ελλείμματος το έπαιρναν από την ΕΡΤ.

Μετά τις διευκρινίσεις επανέρχομαι στο πρώτο κοινό μας πάθος, στους αριθμούς. Αυτά τα 420 εκ τα είχατε προβλέψει; Αν ναι, να κοιμάμαι ήσυχος. Αν όχι, λέω να μην ξυπνήσω καλύτερα.

Το δεύτερο κοινό μας πάθος είναι οι μεταρρυθμίσεις. Αντιλαμβάνομαι ότι το λουκέτο στη ΕΡΤ ενώ δεν ωφελεί, αλλά αντιθέτως βλάφτει σοβαρά το έλλειμμα, περιμένετε ότι θα έχει, ως διαρθρωτική αλλαγή, ευεργετικές επιδράσεις στον ιδιωτικό τομέα - δηλαδή στην ιδιωτική τηλεόραση. Aν, δηλαδή, ο κρατικός τομέας αρπάζοντας προγράμματα και παρουσιαστές σπαταλά αδρά χρήματα -που δεν είναι δικά του- στριμώχνει τον ιδιωτικό τομέα, τότε στρεβλώνει τον ανταγωνισμό και κλείνει τα ιδιωτικά κανάλια – it destroys the industry. Όμως, αγαπητέ Poul, αυτό δε συμβαίνει στην Ελλάδα, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. 6 χρόνια τώρα η ΕΡΤ καθόταν. Πλήρωνε τους μισθούς των υπαλλήλων, αφού μείωσε το προσωπικό κατά 40% και τους μισθούς άλλο τόσο, έπαιρνε, για να τα λέμε όλα, το Champions league και πέραν τούτου ουδέν - ή σχεδόν ουδέν. Οπότε, αν σου είπαν ότι κόβοντας τη δημόσια Λερναία Ύδρα θα τονωθεί η αγορά, ξανά ρώτα τους, σε παρακαλώ. Ρώτα, επίσης, αν η απειλή για τα ιδιωτικά κανάλια ήταν τα 6 εκ. που έπαιρνε η ΕΡΤ από τη διαφημιστική πίτα. Αν το ψάξουν θα σου πουν ότι η μείωση μέσα σε έξι χρόνια της πίτας ήταν 80%: από τα 700 εκ. στα 140. Αυτού του αίματος η ΕΡΤ ήταν αθώα.

Έρχομαι στο τρίτο κοινό μας πάθος την DR - τη δημόσια τηλεόραση της πατρίδας σου. Αν η ΕΡΤ δούλευε με τους ανεξάρτητους ιδιώτες παραγωγούς και τεχνικούς, που δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως κάνουν στην DR, ξέρεις πόσο θα συνέβαλε -contributed για τους μεταφραστές σας (αγγλικά ξέρουν - για τα ελληνικά δεν είμαι σίγουρος)- ο προϋπολογισμός της ΕΡΤ στο GDP; One billion, my friend.

Απευθύνομαι σε σένα για να μην προσφύγω στο τέταρτο κοινό μας πάθος. Την Birgite Nyborg. Μήπως στο BORGEN θα τα έκαναν καλύτερα;

Sincerely yours
protagon

Άλλο Οθέλλος κι άλλο Βενιζέλος

Γράφει ο Θανάσης Καρτερός
 
Να φαντάζεται άραγε ο Βενιζέλος ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ θα ανακάμψει με την είσοδό του στην κρεβατοκάμαρα του Σαμαρά; Ότι, όπως γράφουν οι εφημερίδες της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης, που δεν τους κακοφαίνεται ο Άδωνης, ούτε τους κακοπέφτει ο Βορίδης, ότι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά τους θα ‘ναι; Ή λέτε να υπολογίζει το συμφέρον του έθνους και του λαού, όπως τόσο συχνά επαναλαμβάνει, και να θυσιάζει προσωρινώς γι’ αυτά τα ηθικά και τα μεγάλα το συμφέρον του κόμματός του, με την προσμονή της ανταμοιβής;
Ας το δούμε από πιο κοντά το ζήτημα: Τι είναι σήμερα το ΠΑΣΟΚ και ποιους εκφράζει; Έχει έστω και την ελάχιστη σχέση με το σοσιαλισμό, με τη δημοκρατία, με την Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες και με τους μη προνομιούχους που το στήριζαν κάποτε και το ανέδειξαν σε πανίσχυρο κόμμα; Ποιες ακριβώς είναι οι διαφορές του με την ακροδεξιάς πατέντας δεξιά του Σαμαρά –ή και με τον Μάνο και τον Τζήμερο ακόμα; Γιατί ένας άνεργος, ένας υπάλληλος, ένας εργάτης, ένας αγρότης να εμπιστευτεί έστω και κατ’ ελάχιστο τον Βενιζέλο και το κόμμα του; Που δεν μπορεί σήμερα να του προσφέρει όχι δημοκρατική διέξοδο, αλλά ούτε καν αυταπάτες;
Δεν είναι ηλίθιος, τα ξέρει όλα αυτά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Μπορεί να παίζει θέατρο πολύ συχνά, αλλά άλλο Οθέλος κι άλλο Βενιζέλος –ο δεύτερος δεν αυτοκτονεί για καμιά Δυσδαιμόνα. Πουλάει αυταπάτες που κανείς πια δεν αγοράζει, αλλά δεν έχει αυταπάτες ο ίδιος: Το ΠΑΣΟΚ τελείωσε, πέθανε, χρεοκόπησε –πάει καλλιά του. Και ο ίδιος ξέρει ότι δεν είναι παρά ο εκκαθαριστής του, που δεν δίνει λόγο στην Ιστορία, αλλά στον Σαμαρά, όπως δείχνει το «άδειασμα» της ΔΗΜΑΡ και των σχεδίων για κοινή στάση και κοινό κεντροαριστερό κόμμα με τον Κουβέλη. Και όπως πολύ περισσότερο δείχνει όχι απλώς η πλήρης και χωρίς ενδοιασμούς ταύτισή του με την πολιτική του Σαμαρά, αλλά και η προσωπική του στράτευση σ’ αυτή.
Με αυτά τα δεδομένα τα κίνητρά του δεν είναι ούτε εθνικά, ούτε δημοκρατικά, ούτε καν κομματικά –είναι ταπεινά όσο δεν παίρνει. Άλλη εξήγηση της στάσης του από την προσωπική ιδιοτέλεια, από τη σωτηρία του ίδιου και των κολλητών του, από την προσκόλληση στην εξουσία με κάθε μέσο, δεν χωράει. Ο εκκαθαριστής ξεπουλάει ότι απέμεινε από τα ασημικά του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα για ίδιον όφελος. Και από την άποψη αυτή η συμμετοχή του στη νέα κυβέρνηση Σαμαρά δεν είναι παρά οι τίτλοι τέλους ενός κόμματος που έπαιξε τεράστιο ρόλο επί δεκαετίες στη χώρα και στη ζωή των ανθρώπων.
Υπάρχει φυσικά πάντα η επιθυμία ισχυρών κύκλων για ανασυγκρότηση της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης με κάποιο άλλο όνομα –ρωτήστε και τον Ψυχάρη. Μιας παράταξης ανοιχτής στη διαπλοκή, πειθήνιας στους βαρόνους, που θα είναι σε θέση και τις παλιοδουλειές των προνομιούχων να διεκπεραιώνει και τους μη προνομιούχους να κρατάει στα σύννεφα της αυταπάτης. Και -κυρίως αυτό- να στριμώξει στο περιθώριο το ΣΥΡΙΖΑ. στερώντας του τη δεξαμενή των δημοκρατικών ψηφοφόρων. Αυτά όμως είναι όνειρα θερινής νυχτός και τώρα δυστυχώς για τους ιδιοτελείς ονειροπόλους ζούμε το χειμώνα των μνημονίων… 

 http://www.koutipandoras.gr

Η κυβέρνηση του νεο - κυνισμού. Του Στέλιου Κούλογλου

Η επιμιξία Σαμαρά-Βενιζέλου πέτυχε. Η νέα κυβέρνηση Σαμαζέλου περιέχει σε ισόποσες δόσεις τον κυνισμό του προέδρου του ΠΑΣΟΚ με την νεοφιλελεύθερη σκληρότητα του ομολόγου του, της ΝΔ. Αντίθετα με όλες τις υποσχέσεις για μικρό και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα ο αριθμός των υπουργών και των υφυπουργών αυξάνεται, παρά τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και το πνεύμα οικονομίας για το οποίο οι κυβερνώντες θα έπρεπε να έδιναν το καλό παράδειγμα. Το κυριότερο ίσως, σε αυτές τις νέες θέσεις που άνοιξαν δεν τοποθετείται ούτε ένας εξωκομματικός υπουργός, ώστε να δοθεί τουλάχιστον η εντύπωση ότι το νέο κυβερνητικό σχήμα δεν αποτελεί μια στυγνή επιστροφή στο δικομματικό παρελθόν που κατέστρεψε η χώρα. Δεν κρατούνται πλέον ούτε τα προσχήματα, και αυτή είναι η συμβολή Βενιζέλου στην νέα κυβέρνηση.

Η νεοφιλελεύθερη συμμετοχή Σαμαρά  έρχεται με τις τοποθετήσεις στελεχών της ΝΔ στα νευραλγικά υπουργεία, που σχετίζονται με τον δημόσιο τομέα και το κοινωνικό κράτος. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που έχει ταχθεί υπέρ των απολύσεων από το δημόσιο, καταλαμβάνει τη θέση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Όσο για την πλήρη απορύθμιση του συστήματος υγείας και την πλήρη διάλυση του όποιου κοινωνικού κράτους είχε απομείνει, αυτή την αναλαμβάνει ο Αδωνις Γεωργιάδης που προβιβάζεται σε υπουργό Υγείας, συνεπικουρούμενος από την Σ. Βούλτεψη. Οπως ευφυώς γράφτηκε στο διαδίκτυο: "Αν δεν πιάσει στο Υγείας το τρίο Άδωνις-Βούλτεψη-Μπέζας, ας προσπαθήσει και στο Δελφινάριο", πριν η κυρία Βούλτεψη δηλώσει ότι δεν αποδέχεται να είναι υφιστάμενη του Αδωνι: για πρώτη φορά στην ιστορία των ανασχηματισμών, υφυπουργός παραιτείται πριν ορκιστεί. Πρόκειται για τέλος εποχής. 

Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς την τοποθέτηση του Χαράλαμπου Αθανασίου,   σκληρού πολέμιου του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και κάθε έννοιας συμμόρφωσης της Ελλάδας με την ευρωπαϊκή κουλτούρα, στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, διαμορφώνεται η πλήρης εικόνα μιας κυβέρνησης αποφασισμένης να εφαρμόσει, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, την νεοφιλελεύθερη θεραπεία σοκ και τις επιταγές των δανειστών. Η δημοκρατική παράταξη, της οποίας την ανασυγκρότηση κήρυξε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το Σαββατοκύριακο, γίνεται με όρους στροφής προς την ακροδεξιά. Οσο για το νέο πόστο του κ. Βενιζέλου στο υπουργείο Εξωτερικών, αυτό με το κυπριακό θέμα που θα προκύψει το φθινόπωρο, ίσως αποδειχθεί λιγότερο ανώδυνο απ' ότι φαίνεται.
Οι υπόλοιπες υπουργοποιήσεις δεν αξίζουν καν σχολιασμού. Πρόκειται για ασκήσεις εσωκομματικών ισορροπιών ή για καραμπόλες, συχνά της τελευταίας στιγμής, με την εξαίρεση, βεβαίως, εμπνευσμένων διδύμων που δημιουργούνται και .. υπόσχονται πολλά, όπως πχ στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης όπου θα συνυπάρχουν ο υπουργός Δημήτρης Αβραμόπουλος με την αναπληρώτρια υπουργό Φώφη Γεννηματά.
Είναι τόσο συχνοί και άνοστοι οι ανασχηματισμοί στην Ελλάδα, ώστε ξεχνιούνται εύκολα. Ο περί ου ο λόγος είναι όμως αυτός που θα μείνει στην ιστορία όχι μόνο γιατί δεν δίνει καμία νέα πνοή στην κυβέρνηση, αλλά δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα. Είναι χαρακτηριστικός ο τίτλος του "Βήματος" του Σ. Ψυχάρη, που χθες Κυριακή έγραφε ύμνους για τους Σαμαρά-Βενιζέλο και την επερχόμενη κυβέρνηση(ελπίζοντας βέβαια ότι ένα υπουργείο θα πήγαινε στην οικογένεια: "Χωρίς μεταρρυθμιστικό στίγμα αποτέλεσμα παζαριών και εσωκομματικών ισορροπιών η νέα κυβέρνηση"!!
Το εκρηκτικό κοκτέιλ Σαμαρά-Βενιζέλου προμηνύει κοινωνική πόλωση και συγκρούσεις χωρίς προηγούμενο για την δημοκρατία, την κοινωνία και την αξιοπρέπεια. Υπόσχεται κι άλλα λουκέτα αλά ΕΡΤ και ακόμη περισσότερη λιτότητα στους πολίτες και ρίχνει το σύνθημα "ότι φάμε και ότι πιούμε" στους νέους υπουργούς και τα κόμματά τους.   Είναι ο νεοκυνισμός στην εξουσία.
tvxs

Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, η ακροδεξιά στην εξουσία

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ήταν πολύ ευγενική η χειρονομία του Ευάγγελου Βενιζέλου να επιτρέψει στον Αντώνη Σαμαρά, να είναι πρωθυπουργός στην κυβέρνησή του. Ο ίδιος ανέλαβε την Αντιπροεδρία και το Υπουργείο Εξωτερικών. Συνολικά λοιπόν, σε μια κυβέρνηση με 41 μέλη (την ώρα που απολύονται από το Δημόσιο χιλιάδες) το ένα τέταρτο καταλαμβάνεται από επιλογές του Βενιζέλου. Για να μην μιλήσουμε γι αυτούς από τη ΝΔ, που δεν έχουν τη θέση που θα ήθελαν εξαιτίας των απαιτήσεων του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ.....

Προφανώς και το μεγάλο θύμα είναι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε ως μπαμπούλας στην αρχή και στη συνέχεια ως σφαχτάρι σε αυτό τον επικείμενο ανασχηματισμό. Όταν Κουβέλης και Βενιζέλος είχαν συμφωνήσει από κοινού να πιέσουν τον Σαμαρά μετά τις εξελίξεις στην ΕΡΤ, διέρρευσαν το όνομα του Αβραμόπουλου, ως αυτού που θα πρότειναν για την πρωθυπουργία για να μην πάμε σε εκλογές. Έντρομος ο Σαμαράς είχε επικοινωνήσει με τον Αβραμόπουλο ο οποίος τον διαβεβαίωσε πως τιμά το συμβόλαιο τιμής μαζί του και δεν θα αποδεχθεί τέτοιο ρόλο αποστάτη.
Αλλά η τιμή του Βενιζέλου είναι κάτι διαφορετικό και έτσι όχι μόνο απαίτησε το ΥΠΕΞ, όχι μόνο ζήτησε να είναι μόνος Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και να μην είναι και ο Αβραμόπουλος,αλλά ανάγκασε και τον Σαμαρά να εννοεί πια άλλο πράγμα λέγοντας «συμβόλαιο τιμής».
Σκούπισαν λοιπόν βιαστικά στη Συγγρού τις κόκκινες γραμμές ενθύμιο Κουβέλη και κρέμασαν απ έξω το πράσινο φωτάκι για να σηματοδοτήσουν αυτή την εκπόρνευση που θέλει να λέει ο ένας ότι οδήγησε τον άλλο. Έτσι ο Σαμαράς λέει πως διασώθηκε κάνοντας το ΠΑΣΟΚ μια δεξιά συνιστώσα της ακροδεξιάς πολιτικής του και ο Βενιζέλος πως ανάγκασε τη ΝΔ να σκύψει και να προσκυνήσει το βουλιμικό πολιτικό, και μάλιστα κενό ψηφοφόρων, εγώ του.
Η αλήθεια είναι πως ο Βενιζέλος κατάφερε το μέγιστο των αξιώσεών του. Χωρίς να εκπροσωπεί τίποτα πολιτικά, έσυρε το Σαμαρά ενάντια στο κόμμα του,αφού τον πέρασε από μια πρωτοφανή διαδικασία παζαριών και εκβιασμών. Το αποτέλεσμα είναι, η κυβέρνηση που σχηματίστηκε και η οποία εκπροσωπεί την μνημονιακή πολιτική όπως θα την διατυπώσει το κυβερνητικό σχήμα στο οποίο στριμώχνονται Σαμαρικοί, Καραμανλικοί, Μητσοτακικοί και βέβαια Βενιζελικοί. Με αυτή την τρομερή εργονομία πολιτικής θα επιχειρηθεί να δημιουργηθούν ως τις επόμενες εκλογές οι νέοι δράκοι από τους οποίους θα κινδυνεύουμε.
Είναι βέβαιο πως αν ο Βενιζέλος χρησιμοιούσε τους πολιτικούς εκβιασμούς για να περάσει ας πούμε το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που λέει ότι απαιτούσε θα το είχε καταφέρει.Αλλά προφανώς ο σκοπός του ήταν η εξουσία. Σε αυτό το μόρφωμα λοιπόν που δημιουργήθηκε με κεφάλι Σαμαρά και σώμα Βενιζέλου, σε αυτό τον κέρβερο του πολιτικού αμοραλισμού,θα ριχτούν για εξολόθρευση όλες οι κοινωνικές ευαισθησίες.
Ο Βενιζέλος, αφού έκανε τη ΝΔ άνω κάτω, επέλεξε για τον εαυτό του το ρόλο του ΥΠΕΞ. Έτσι αφ ενός βγαίνει από το πλάνο ελέγχου της τρόικας και επιχειρεί μια διεθνή διάσωση. Το επόμενο διάστημα μέσω των εθνικών θεμάτων που θα προκύψουν θα χρειαστεί να κάνει χειρισμούς. Ας θυμηθούμε δύο χειρισμούς που έκανε ο Βενιζέλος σε θέματα που αφορούσαν τον «ξένο» παράγοντα. Το σκάνδαλο των υποβρυχίων και το σκάνδαλο της SIEMENS. Και στις δύο περιπτώσεις η Ελλάδα έπρεπε να αποζημιωθεί, αλλά τα θέματα έληξε υπέρ των Γερμανών ο Βενιζέλος. Αν κατά τον ίδιο τρόπο διευθετήσει τα εθνικά θέματα, τότε θα γίνει αρκετά αγαπητός σε ξένους κύκλους που φαντάζομαι πιστεύει πως θα τον διασώσουν.
Η λειτουργία των προσώπων σε αυτό το σχήμα προφανώς και δεν έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία. Απλώς η επιλογή τους σηματοδοτεί συμβολισμούς για την αξιοκρατία του «Κυβερνητικού Δημοσίου». Έτσι για παράδειγμα μπορεί να έφυγε ο γίγαντας του Πολιτισμού Κώστας Τζαβάρας από το Υπουργείο, αλλά την Υγεία (και τις φαρμακευτικές) ανέλαβε η Μοιραράκη της πολιτικής Άδωνις Γεωργιάδης. Μπορεί να εξαφανίστηκε ο καραμανλικός Στυλιανίδης αλλά στο λάκο των απολύσεων ρίχτηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Οι συμβολισμοί στη νέα κυβέρνηση θα ήταν πιο εξώφθαλμοι αν ο Σαμαράς επέλεγε να υπουργοποιήσει τον Κώστα Πρέκα και τον Κίμωνα Κουλούρη.
Ζούμε την εποχή που θα ακούς να παίζει «Καρμινα Μπουράνα» και δεν θα ξέρεις αν από τους καπνούς θα αναδυθεί ο Βενιζέλος ή ο Άδωνις!
Αυτό που πρόκειται να γίνει στη ΝΔ εξαιτίας του Βενιζέλου και αυτό που ο Σαμαράς αποδέχεται ως αναγκαίο κακό, το ξέρει. Ο Σαμαράς ζει με το σύνδρομο καταδίωξης ότι η σύγκρουση με τον Βενιζέλο όχι μόνο θα τον ρίξει απ την κυβέρνηση αλλά θα στρέψει και το επιχειρηματικό καταστημένο με το οποίο συνδέεται στενά,εναντίον του.Και δεν θέλει να περάσει ξανά τον καταθλιπτικό χειμώνα που ακολούθησε την βραχύβεια Πολιτική του Άνοιξη.
Αυτό που ξέρει ο Σαμαράς είναι αυτό που έχει πει στις 4 Μαίου του 2012 για το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ: «Δεν συμφέρει τον ελληνικό λαό να γίνει τέτοια συγκυβέρνηση, συμφέρει μόνο το ΠΑΣΟΚ, για να πέσει στα μαλακά, συμφέρει τη διαπλοκή και τα εξωθεσμικά κέντρα. Αν κάναμε κυβέρνηση μαζί με το ΠΑΣΟΚ, θα ήμασταν αιχμάλωτοι της δικής του πολιτικής». Έτσι ακριβώς.                         
  Το κουτί της Πανδώρας     
ostria

Η ΕΡΤ θα γίνει παραμάγαζο του Μπόμπολα !!!

«Είναι αυτονόητη προϋπόθεση να μη γίνει η δημόσια ραδιοτηλεόραση παραμάγαζο της εκάστοτε κυβέρνησης» δήλωσε ο νέος υφυπουργός Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, Παντελής Καψής, μιλώντας τη Δευτέρα στην, πάντα, φιλόξενη τηλεοπτική συχνότητα του MEGA.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ο Παντελής είναι γιός του πατέρα του, του κανονικού Καψή, κολλητού του Ανδρέα Παπανδρέου, του κανονικού, ο οποίος επί μακρό διετέλεσε υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, του κανονικού…

Γράφει ο Πίκος Απίκος

Αρχικά, όπως και ο αδερφός του Μανώλης, κληρονόμησε από τον πατέρα του το «χάρισμα» της δημοσιογραφίας και έγινε «δημοσιογράφος – γράφω την αποψάρα μου». Όπως και ο πατέρας του σταδιοδρόμησε, βασικά, στο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη. Με το που τίναξε τα πέταλα ο Λαμπράκης και ανέλαβε το μαγαζί ο Ψυχάρης, πρώην διοικητής του Αγίου Όρους, ο Παντελής έγινε διευθυντής, παρόλο που στο ΔΟΛ όλοι ήξεραν πως το μοναδικό προσόν που είχε ήταν το επίθετο του πατέρα του. Ο Παντελής έκανε ότι μπορούσε ώστε να το επιβεβαιώσει, οπότε και εκτός ΔΟΛ όλη η δημοσιογραφική πιάτσα έμαθε πως το μοναδικό του προσόν είναι το επίθετο του πατέρα του. Αλλά θα με πεις, εδώ άλλοι και άλλοι έγιναν υπουργοί, πρωθυπουργοί, ακόμα και πρόεδροι των ΗΠΑ, εξαιτίας του επιθέτου του πατέρα τους, στον Παντελή θα κολλήσουμε; Εγώ λέω να κολλήσουμε, γιατί ο τύπος είναι μία απερίγραπτη γλίτσα. Πάμε παρακάτω; Πάμε…

Ο Παντελής που λες από τη θέση του διευθυντή στο ΔΟΛ τα έκανε σκατά από κάθε άποψη και σε κάθε θέμα. Αυτό δεν φαινόταν ιδιαίτερα προς τα έξω γιατί το μαγαζί έχει γερά θεμέλια και ο Παντελής ήταν πολύ λίγος για να τα σπάσει. Ο Παντελής, όπως και ο αδερφός του Μανώλης, ερωτεύτηκε το μνημόνιο με το που το είδε! Ερωτευόταν επίσης και όποιον άλλον ερωτευόταν το μνημόνιο, ακόμα κι αν δεν το έκανε με την πρώτη ματιά. Ο Παντελής τα έδωσε όλα για να στηρίξει τον ΓΑΠ, όταν ο γιός του Ανδρέα έκανε ότι μπορούσε για να στηθεί η ιστορία με το πρόγραμμα φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας. Όταν ο ΓΑΠ αποδείχτηκε μεγάλος λάκης, κάτι έσπασε μέσα στον Παντελή και άρχισε μέσα από τις στήλες του να στέλνει ερωτικά γράμματα στο «μεγαλύτερο Έλληνα» Λουκά Παπαδήμο. Όταν το παλτό ο Παπαδήμος ανέλαβε, από την Ελληνική Ένωση Τραπεζών, την πρωθυπουργία της χώρας το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βγάλει… γκόμενα τον Παντελή και να τον διορίσει τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου. Ο Παντελής για να φύγει από το ΔΟΛ και να πάει στο Μέγαρο Μαξίμου πήρε από τον Ψυχάρη αποζημίωση (έλα, δεν το πιστεύω…) που, σύμφωνα με πηγές από το λογιστήριο του ΔΟΛ, ξεπέρασε το μισό εκατομμύριο ευρώ. Έτσι, με το μισό εκ στην τσέπη, ο Παντελής έγινε κυβερνητικός εκπρόσωπος…

Έλα που όμως ο Σαμαράς είχε άλλη άποψη για τα πράγματα και τον Απρίλιο του 2012 αποφάσισε ότι έπρεπε αυτός να γίνει πρωθυπουργός. Με αυτά και με τα άλλα, ο Παντελής έμεινε άνεργος! Το δράμα του συγκίνησε βαθύτατα τον Μπόμπολα ο οποίος του έδωσε μεροκάματο, κάπου στα 10 χιλιάρικα το μήνα, στο «Έθνος». Ένα χρόνο τώρα ο Παντελής τα έδινε όλα σε δύο κατευθύνσεις: Από τη μία στήριζε τον Σαμαρά και από την άλλη τον Βενιζέλο. Σε κάποια διαλείμματα αυτής της τιτάνιας προσπάθειας μάλωνε τον κυρ Φώτη τον Κουβέλη, γιατί αφενός δεν ήταν ερωτευμένος με τον Σαμαρά και αφετέρου δεν αναγνώρισε το μεγαλείο της προσωπικότητας του Βενιζέλου. Έρχεται λοιπόν τώρα ο Παντελής, μετά απ’ όλα αυτά, να μας πει ότι προϋπόθεση για τη νέα δημόσια ραδιοτηλεόραση είναι να μην είναι παραμάγαζο καμίας κυβέρνησης…. Ποιος; Ο Παντελής, που αν ανοίξεις το λεξικό δίπλα το λήμμα «παραμάγαζο» έχει τη φωτογραφία του! Φιλάκια και πάω στου Άδωνη για λεξοτανίλ.

Δαιμόνια δικός σας, και βγάζοντας καπνούς…

paganeli

Ο ρόλος των ιδιωτικών καναλιών στο κλείσιμο της ΕΡΤ

Στις 11 Ιουνίου 2013 η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ, τη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση. Παρά την διεθνή κατακραυγή, αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η μανία των «μεγάλων» ιδιωτικών καναλιών της Ελλάδας να υποστηρίξουν με κάθε τρόπο την κυβερνητική απόφαση μέσα από τις ειδήσεις τους και τις ενημερωτικές εκπομπές. Δεν στάθηκαν όμως μόνον εκεί.  Προσέφεραν όλα τα τεχνικά τους μέσα για να σβήσουν τη φωνή και την εικόνα της ελεύθερης και ανοιχτής ΕΡΤ που δεν σταμάτησε ποτέ να λειτουργεί, χάρις στην απόφαση των εργαζομένων να μην την αφήσουν να σιγήσει. Τεχνικοί ιδιωτικών καναλιών συνόδευαν τις αστυνομικές δυνάμεις που έκαναν έφοδο στους πομπούς της ΕΡΤ και αφού αρχικά τους έκλεισαν στη συνέχεια βοήθησαν στην εκπομπή ψηφιακού σήματος με μπάρες που μεταδιδόταν με τη βοήθεια δύο ιδιωτικών φορέων, του ΟΤΕ και της Digea.

Ο κόσμος αναρωτιόταν τι σχέση μπορούν να έχουν αυτοί οι ιδιωτικοί φορείς με  το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Η αλήθεια είναι ότι όχι μόνον έχουν σχέση, αλλά συμμετείχαν ενεργά, ιδιαίτερα η Digea,  σε ένα σχέδιο της κυβέρνησης για ολοκληρωτικό έλεγχο του τηλεοπτικού χώρου, όπως αυτός θα διαμορφωθεί στη νέα ψηφιακή εποχή.

Τι είναι η Digea;

Η Digea είναι μία εταιρεία που προσφέρει υπηρεσίες ψηφιακής κωδικοποίησης και εκπομπής στην επίγεια ψηφιακή τηλεόραση (Πάροχος Δικτύου) και έχει λάβει σχετική άδεια από την ΕΕΤΤ (Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων) μόνον για την πρώτη φάση της μετάβασης στην ψηφιακή τηλεόραση που αφορά 23 σημεία εκπομπής ανά την Ελλάδα. Παρά το γεγονός ότι τόσο η ευρωπαϊκή νομοθεσία αλλά και η ελληνική (νόμος 3592/2007) απαγορεύει ένας πάροχος δικτύου να είναι και πάροχος περιεχομένου (δηλαδή τηλεοπτικός σταθμός), για να μην έχει δυνατότητα να κατακτήσει δεσπόζουσα θέση στην τηλεοπτική αγορά, η Digea αποτελεί μία κοινοπραξία 6 μεγάλων ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών που έχουν ίσα μερίδια ο καθένας. Ιδιοκτήτες των σταθμών αυτών είναι ισχυροί παράγοντες της ελληνικής οικονομίας που σχετίζονται με τη βιομηχανία των κατασκευών, το εφοπλιστικό κεφάλαιο και την ιδιοκτησία συγκροτημάτων των media. Έχουν κατηγορηθεί στο παρελθόν ακόμα και από πρωθυπουργούς της χώρας ότι χρησιμοποιούν τη δύναμη των συγκροτημάτων media που κατέχουν για να διαπλέκονται με την πολιτική εξουσία και να προσκομίζουν οφέλη στις άλλες δραστηριότητές τους. Όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, παρά τις αρχικές τους εξαγγελίες για αποδέσμευση από τον εναγκαλισμό των καναλαρχών, κατέληξαν να συμμαχήσουν μαζί τους με αντάλλαγμα τη σκανδαλώδη υποστήριξη της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής, από τα κανάλια τους.

Οι συνεταίροι της Digea είναι σήμερα  οι παρακάτω τηλεοπτικοί σταθμοί:

-          MEGA, ιδιοκτησίας των κ. Μπόμπολα και Ψυχάρη

-          ΑΝΤ1, ιδιοκτησίας του κ. Κυριακού

-          STAR, ιδιοκτησίας του κ. Βαρδινογιάννη

-          ΣΚΑΪ, ιδιοκτησίας του κ. Αλαφούζου

-          ALPHA, ιδιοκτησίας του κ. Κοντομηνά

-          ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ TV, ιδιοκτησίας του κ. Κυριακού

Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένας από τους σταθμούς αυτούς δεν διαθέτει σήμερα νόμιμη άδεια, αφού η συνέχιση του καθεστώτος των προσωρινών αδειών  που είχε εγκριθεί από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ), κρίθηκε παράνομη  με την απόφαση 3578/2010 της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Η Δημοπρασία για τη χορήγηση συχνοτήτων ψηφιακής τηλεόρασης

Το κλείσιμο της ΕΡΤ συνέπεσε  με τη διαβούλευση των προδιαγραφών της δημοπρασίας για τη χορήγηση των συχνοτήτων της ψηφιακής τηλεόρασης.  Η διαβούλευση τελείωσε στις 19 Ιουνίου 2013 και σύμφωνα με τον Γενικό Γραμματέα Τηλεπικοινωνιών του Υπουργείου Ανάπτυξης κ. Μεν. Δασκαλάκη, η δημοπρασία θα προκηρυχθεί το αργότερο έως τις 30 Ιουνίου 2013.

Σύμφωνα με τις προδιαγραφές της δημοπρασίας (που δόθηκαν σε διαβούλευση πριν κλείσει η ΕΡΤ) αποδίδονται 2 συχνότητες στην ΕΡΤ (από 3 που είχε μέχρι πρότινος), 4 συχνότητες για παρόχους δικτύου εθνικής εμβέλειας (από 2 που είχαν πριν) και 2 συχνότητες για παρόχους δικτύου περιφερειακής εμβέλειας.

Η ΕΡΤ ήταν εκ του νόμου πάροχος δικτύου και ως δημόσια υπηρεσία δεν πληρώνει για τη χρήση των δημόσιων συχνοτήτων.

Οι υπόλοιπες 6 συχνότητες (4 εθνικής και 2 περιφερειακής εμβέλειας) είναι εκείνες για τις οποίες θα γίνει η δημοπρασία από την οποία το κράτος υποτίθεται ότι επιδιώκει να προσκομίσει το μέγιστο δυνατό οικονομικό όφελος για την εκμίσθωσή τους σε ιδιωτικές εταιρείες για μια περίοδο 15 ετών, με διεθνή πλειοδοτικό διαγωνισμό.

Ως εδώ θα ήταν όλα καλά εκτός από τη μείωση των συχνοτήτων της ΕΡΤ από τρεις σε δύο.

Οι «υποβοηθητικές» αιφνίδιες αποφάσεις

Το γεγονός ότι η ΕΡΤ δεν επρόκειτο να πάρει μέρος στον διαγωνισμό δεν σημαίνει ότι δεν έπρεπε να πάρει μέρος στη διαβούλευση. Αντιθέτως, η ΕΡΤ ήταν ο απολύτως αρμόδιος φορέας που θα υποστήριζε το δημόσιο συμφέρον στην προκειμένη περίπτωση. Η αιφνίδια απόφαση να κλείσει, την εμπόδισε να διατυπώσει τις απόψεις της ακόμα και κατά της μείωσης του αριθμού των συχνοτήτων που της αποδίδονται υπέρ των ιδιωτικών παρόχων δικτύου. Το δε σχέδιο του διαδόχου σχήματος της ΕΡΤ, όπως έχει διατυπωθεί από την κυβέρνηση (ένα μόνον τηλεοπτικό κανάλι) προδιαθέτει για περαιτέρω μείωση των συχνοτήτων του δημόσιου φορέα σε μία και πάλι υπέρ των ιδιωτών. Ικανοποιεί δε απολύτως το διαρκές αίτημα των ιδιωτικών καναλιών για τεχνολογική οπισθοδρόμηση του δημόσιου φορέα εξαφανίζοντας από τον τηλεοπτικό χάρτη το κανάλι High Definition (ΕΡΤ HD) που τόσο μίσησαν και πολέμησαν αντίθετα με τους τηλεθεατές που το υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό.

Οι υποβοηθητικές «παραλείψεις»

Μία περίεργη «παράλειψη» στις προδιαγραφές  δημιουργεί  ένα  πρωθύστερο σχήμα και εξασφαλίζει ευθύς εξ αρχής τη βεβαιότητα στην Digea ότι θα είναι ο νικητής του διαγωνισμού. Πρόκειται για το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που προκηρύσσεται δημοπρασία για να αδειοδοτηθεί  ο πάροχος δικτύου (που θα προσφέρει τεχνικές υπηρεσίες εκπομπής), χωρίς να έχουν αδειοδοτηθεί προηγουμένως οι πελάτες του, δηλαδή οι πάροχοι περιεχομένου (οι τηλεοπτικοί σταθμοί). Οποιαδήποτε σοβαρή εταιρεία ήθελε να επενδύσει στη χώρα μας, θα έπρεπε να αγοράσει τις συχνότητες  από την πολιτεία με σκοπό να τις μεταπωλήσει σε τηλεοπτικούς σταθμούς. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν θα έβρισκε σήμερα ούτε έναν νόμιμο πελάτη. Και όχι μόνον αυτό. Θα έβρισκε απέναντί της έναν ανταγωνιστή, η εταιρεία του οποίου θα απαρτιζόταν από τους 6 μεγαλύτερους πελάτες της.

Έχουν ακούσει οι συντάκτες των προδιαγραφών ποτέ την έννοια του αθέμιτου ανταγωνισμού; Μάλλον όχι. Ελπίζουμε πάντως να μην αγνοήσουν την πλειονότητα των απαντήσεων στην διαβούλευση που εντοπίζουν την περίεργη παράλειψη και ζητούν να υπάρξει ασυμβίβαστο της διπλής ιδιότητας παρόχου δικτύου και παρόχου περιεχομένου.

Ας βεβαιωθούμε ότι δεν θα έχουμε ανταγωνιστή

Τα εμπόδια συμμετοχής άλλης εταιρείας όμως δεν σταματούν εδώ. Στις προδιαγραφές υπάρχει ένα χρονοδιάγραμμα εγκατάστασης πομπών σε 156 κέντρα εκπομπής (σελ. 45 – 49), όπου απαιτείται να εγκατασταθούν από τον πάροχο δικτύου 5 πομποί ανά κέντρο, δηλαδή συνολικά 780 πομποί. Το χρονοδιάγραμμα αυτό πρέπει να υλοποιηθεί με απώτατη ημερομηνία έναρξης την 30^η Σεπτεμβρίου 2013 και ημερομηνία λήξης την 30^η Σεπτεμβρίου 2014. Στον ίδιο χρόνο θα πρέπει να υπάρξει αδειοδότηση των κεραιοσυστημάτων στα 156 κέντρα εκπομπής, διαδικασία εξαιρετικά χρονοβόρα. Ειδικά για νέους παρόχους επιφυλλάσσει και πρόσθετα εμπόδια. Οφείλουν εντός 3 μηνών από τη χορήγηση της άδειας να έχουν αναπτύξει δίκτυο σε όλα τα κέντρα εκπομπής που έχει παρουσία η ΕΡΤ (σελ. 43).

Απόκλιση από το χρονοδιάγραμμα δεν επιτρέπεται.

Ας φανταστούμε λοιπόν μια υποθετική εταιρεία που θέλει να πάρει μέρος στον διαγωνισμό που προκηρύσσεται στις 30 Ιουνίου. Υπολογίζει ότι θα έχει ένα  θετικό αποτέλεσμα μετά την αξιολόγηση στην καλύτερη περίπτωση στα τέλη Αυγούστου.

Θα πρέπει μέσα σε έναν μήνα να έχει παραγγείλει και παραλάβει 780 πομπούς, να έχει αδειοδοτήσει 156 κεραιοσυστήματα, να έχει δημιουργήσει συνεργεία που θα στήσουν σε ένα έτος 780 πομπούς κ.λπ.

Δυστυχώς, οποιαδήποτε σοβαρή εταιρεία γνωρίζει ότι αυτά μπορούν να γίνουν μόνον από κάποιους που είναι βέβαιοι εκ των προτέρων ότι θα κερδίσουν τον διαγωνισμό και θα έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα  και έγκαιρα γι’ αυτό.

Το κλείσιμο της ΕΡΤ εξασφαλίζει την αδυναμία της να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο χρονοδιάγραμμα που απαιτεί προετοιμασία. Έτσι βγαίνει και η ΕΡΤ ή το διάδοχό της σχήμα από το παιχνίδι των συχνοτήτων και παραδίδονται και οι δικές της συχνότητες και το δίκτυό της στους ιδιώτες.

Επισημαίνουμε, ότι οι μόνες εταιρείες που ζήτησαν να είναι εμπιστευτικές οι απαντήσεις στη διαβούλευση και δεν δημοσιεύτηκε το περιεχόμενό τους, ήταν η Digea και ο ΟΤΕ (Deutsche Telekom). Πρόκειται για τις δύο εταιρείες που βοηθούν αδιαφανώς την Κυβέρνηση να εκπέμπει μπάρες (μέχρι στιγμής) ως αντίπαλον δέος στην ανοιχτή ΕΡΤ. Ίσως να είναι ένας καλός αρραβώνας για κοινή κάθοδο στη δημοπρασία.

Ας σιγουρέψουμε το αποτέλεσμα με μια φωτογραφία μας

Στη σελ. 71 των προδιαγραφών τοποθετούνται τα κριτήρια προεπιλογής για τη συμμετοχή. Τα δύο πρώτα είναι σωστά (οικονομική και τεχνική επάρκεια). Το τρίτο όμως;

«Ικανότητα διαχείρισης της διαδικασίας μετάβασης και δυνατότητας ενημέρωσης του κοινού»

Θέτει δηλαδή ως κριτήριο βάσει του οποίου μπορεί να αποκλείσει έναν συμμετέχοντα (ιδίως από την Ελλάδα) το marketing στην ψηφιακή μετάβαση, δηλαδή το γνωστό διαφημιστικό της οικογένειας Κλικλίκου, αποκλειστικής κυριότητας της Digea. Όλες οι άλλες εταιρείες αποκλείονται, λες και δεν μπορούν να σχεδιάσουν μια άλλη επικοινωνιακή καμπάνια.

Τα θέλουμε όμως όλα…

Τώρα που ξέρουμε ότι είναι δικό μας το δίκτυο ας φροντίσουμε να πάρουμε όλες τις συχνότητες αντί να μοιραστούν σε περισσότερους.

Ο συντάκτης των προδιαγραφών φροντίζει για αυτό:

Στις σελίδες 60 – 64, αναπτύσσεται μια λογική που εν ολίγοις λέει τα εξής:

Αν το κόστος που θα απαιτηθεί για τον εξοπλισμό μιας συχνότητας είναι α και οι 4 συχνότητες αποδοθούν σε 4 διαφορετικούς παρόχους, τότε το συνολικό κόστος θα είναι 4α. Αν όμως αποδοθούν σε έναν πάροχο, λόγω μαζικών παραγγελιών, θα είναι πολύ μικρότερο (2,2α).

Σωστή σκέψη, που αποτελεί και το βασικότερο επιχείρημα των μονοπωλίων. Με τη διαφορά ότι το επιχείρημα αυτό μπορεί να προβάλλεται από την πλευρά του αγοραστή και όχι από την πλευρά του πωλητή (του δημοσίου δηλαδή) που θα έπρεπε να ενδιαφέρεται να προσκομίσει το μέγιστο δυνατό οικονομικό όφελος από την ανάπτυξη υγιούς ανταγωνισμού.

Η σκέψη αναπτύσσεται έτι περαιτέρω και προκρίνει τελικώς να δοθούν 5 συχνότητες στον ανάδοχο (4 εθνικής εμβέλειας και 1 περιφερειακής). Στην περίπτωση δε που στην υπολειπόμενη μία περιφερειακής εμβέλειας που θα προκηρυχθεί, καταλήξει ο διαγωνισμός να είναι άγονος, τότε αποδίδεται και η συχνότητα αυτή ως δώρο στον ανάδοχο των υπόλοιπων συχνοτήτων με την τιμή εκκίνησης (και όχι την τιμή προσφοράς του). Έχουμε λοιπόν το απόλυτο μονοπώλιο.

Ίσως γι’ αυτό η Ένωση Περφερειακών Καναλιών εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καταγγέλλει τον έμμεσο οικονομικό εξαναγκασμό ώστε να κλείσουν όλα τα περιφερειακά κανάλια και την παράδοση των συχνοτήτων στην Digea, μετά την κατάργηση της ΕΡΤ.  

Οι τελικές διευκολύνσεις

Τώρα που εξασφαλίστηκε  ο μονοπωλιακός έλεγχος των συχνοτήτων, θα πρέπει να μειωθούν και οι δαπάνες του γνωστού αναδόχου. Η εκτιμώμενη πληθυσμιακή κάλυψη από τα 156 κέντρα εκπομπής εκτιμάται στο 96,2 %. Τι γίνεται λοιπόν με το υπόλοιπο ποσοστό του πληθυσμού, όπου μπορεί να απαιτηθούν άλλα 300 σημεία εκπομπής με μικρούς αναμεταδότες; Ποιος θα πληρώσει αυτό το κόστος που θα έπρεπε να βαρύνει τον ανάδοχο;

Η συνταγή είναι γνωστή και έχει εφαρμοστεί  κατά κόρον τα τελευταία χρόνια: Μετακυλίουμε το κόστος που έπρεπε να πληρώσει ο ιδιώτης ανάδοχος (Digea) στον πολίτη. Στη σελίδα 43 των προδιαγραφών αναφέρεται ότι ο ανάδοχος οφείλει να συνεργάζεται με Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης οι οποίοι θα προτίθενται να αναλάβουν το κόστος των αναγκαίων αναμεταδοτών!

Σε άλλο δε σημείο, υποχρεώνει την ΕΡΤ να προσφέρει τους ιστούς των κεραιοσυστημάτων της για υποχρεωτική συνεγκατάσταση με τον ιδιώτη ανάδοχο!

Ρέκβιεμ…

Προς τι όλα αυτά θα αναρωτηθεί κανείς;

Είναι γνωστή η στήριξη που έχουν προσφέρει οι μέτοχοι της Digea σε όλες τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές τους, ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο των μνημονίων και της πολιτικής της λιτότητας. Τα ανταλλάγματα που πήραν για τις καλές τους υπηρεσίες είναι γνωστά και έχουν να κάνουν με τις παράλληλες δραστηριότητές τους. Αυτό άλλωστε το έχουν καταγγείλει οι περισσότεροι πρωθυπουργοί της χώρας, συνήθως στην αρχή της θητείας τους, για να το «ξεχάσουν» γρήγορα και να προσγειωθούν στην πραγματικότητα της αλληλοβοήθειας.   

Σήμερα, όμως, που ο κόσμος ψάχνει να ακούσει μια κριτική φωνή στην τηλεόραση, θα μπορούσαν να ξεπηδήσουν τηλεοπτικοί σταθμοί που θα ξέφευγαν από τον έλεγχο των 5 μεγάλων καναλαρχών.

Ο μονοπωλιακός έλεγχος του δικτύου εκπομπής δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση και στους μεγάλους καναλάρχες να εμποδίσουν τέτοια φαινόμενα, αποκλείοντας το ενοχλητικό περιεχόμενο να βγει στον τηλεοπτικό αέρα.

Κι όποιος νομίζει πως ο πάροχος δικτύου εκπομπής δεν έχει δικαίωμα να ελέγχει το περιεχόμενο, αρκεί να θυμηθεί τι πάθαινε αυτές τις μέρες της ανοιχτής ΕΡΤ όποιος σταθμός επεδίωκε να αναμεταδώσει το πρόγραμμά της. Εντός 20 δευτερολέπτων η   

Digea  (μετά από εντολή της κυβέρνησης όπως ομολόγησε η ίδια) τον τιμωρούσε αντικαθιστώντας το πρόγραμμά του με μπάρες.

Σκεφθείτε να εξασφαλίσει και μονοπωλιακή άδεια για 15 χρόνια και αντί της ΕΡΤ να υπάρχει ένα κακέκτυπο της ΥΕΝΕΔ.

Η δημοπρασία δεν πρέπει να γίνει με τους όρους αυτούς. 

Σε άλλη περίπτωση  η δημοκρατία θα δεχθεί ένα ακόμη ισχυρό πλήγμα.
 Tο κείμενο είναι του Νίκου Μιχαλίτση

απο την σελίδα :   Δημοσιογράφοι ΕΡΤ

Αναρτήθηκε από dakrygono

Αντιδιαδηλωτικό νομοσχέδιο !!!

Βρήκαμε καινούργιο κοσκινάκι να έχουμε να ασχολούμαστε. Το αντιδιαδηλωτικό νομοσχέδιο. Απαγορεύονται από τον Νίκο Δένδια οι διαδηλώσεις στους δρόμους κάτω των 200 ατόμων, γιατί κλείνουν τους δρόμους σε αυτούς που πηγαίνουν στις δουλειές. Ερώτημα: Μα πού βρέθηκαν τόσες δουλειές και ξεχύνονται όλοι στους δρόμους; Ή βόλτες κάνουν οι εποχούμενοι ή…κυκλοφορούν αλλόφρονες για να ξεχάσουν τα βάσανά τους. 

Του Λάκη Μπέλλου

Και πού είδε αυτοκίνητα στους δρόμους ο ΠΡΟ.ΠΟ.; Κυκλοφορεί καθόλου; Ή διαβάζει τουλάχιστον αυτά που λένε οι ίδιοι; Χθεσινά στοιχεία: «Στο Α” 4μηνο οι εισπράξεις από τα Τέλη Κυκλοφορίας σημείωσαν πτώση 52,1%». Είναι σαν να έχει απαγορεύσει στους δρόμους ο Δένδιας τις συγκεντρώσεις άνω των δύο αυτοκινήτων.

Και οι έμποροι να σταματήσουν αυτά που λένε στις κάμερες, ότι οι διαδηλώσεις είναι καταστροφή για το κέντρο. Αντίθετα, ζωή δίνουν έτσι ερημικό που είναι.

Στο κάτω κάτω ο διαδηλωτής μετά μπορεί να πάει να κάνει και ψώνια. Αλλά λίγο χλομό αυτό.

Και πού είδε επίσης ο κύριος Δένδιας τις διαδηλώσεις άνω των 200 ατόμων; Είναι ένα σοβαρό ερώτημα επίσης.

Τώρα το θέμα είναι ότι με την έμπνευση Δένδια βρίσκεται ένα νέο επάγγελμα και πέφτει η ανεργία. Το επάγγελμα του «καταμετρητή διαδηλωτών».

Αν και φαίνεται ότι προϋπήρχε το επάγγελμα και δεν το ξέραμε. Δόθηκαν ακριβέστατα στοιχεία κυκλοφορίας στους κεντρικούς εμπορικούς δρόμους. «Το 2012 έκλεισαν το κέντρο 796 διαδηλώσεις κάτω των 200 ατόμων» ανέφερε ο ίδιος ο υπουργός. Και στους «κάτω των 200 ατόμων» συμπεριλαμβάνονται και οι αστυνομικοί που τις φρουρούσαν. Συνήθως η αναλογία είναι 1/1.

Οι 201 διαδηλωτές σημαίνει «διαδήλωση στο οδόστρωμα». Αν είναι 199 «στο πεζοδρόμιο». Για τους διακόσιους ακριβώς σημαίνει «θα αποφασιστεί σε σύσκεψη αρχηγών».

Βέβαια, σωστό είναι από μια πλευρά. Δεν μπορούν 100 άτομα να κλείνουν ολόκληρους δρόμους. Γίνεται όμως μια εξαίρεση. Ο Βενιζέλος, αν διαδηλώσει μόνος του, υπολογίζεται για 201 άτομα και είναι έγκυρη η διαδήλωση.

Τώρα ο αριθμός «200» είναι αυθαίρετος. Γιατί 200 άτομα στην Αθήνα είναι λίγα. Ομως 200 άτομα στο Στείρι Βοιωτίας είναι μιλιούνια.

Πρακτικές συμβουλές αντάρτικου. Εχουμε ταυτόχρονα μια συγκέντρωση με 1.000 άτομα και άλλες τέσσερις με 100 άτομα. Στέλνουμε από τη μεγάλη συγκέντρωση σε καθεμία από τις τέσσερις μικρότερες 100 έως και 120 άτομα και οι πέντε διαδηλώσεις γίνονται κανονικά στο οδόστρωμα.

Εφημερίδα των Συντακτών

H τρομοκρατία των Διακοσίων…

Διακόσιοι άνθρωποι,οι επονομαζόμενοι διαδηλωτές- και όχι φυσικά πολίτες με δικαιώματα γιατί τα μόνα δικαιώματα που απέμειναν στους κατοίκους της χώρας είναι αυτά της απάθειας και της απραξίας,καταφέρνουν και παραλύουν σε καθημερινή βάση ολόκληρη την πρωτεύουσα από το Πέραμα ως τη Βάρη και από το Φάληρο ως τον Α. Στέφανο και ακόμα παραπέρα ως εκεί που φτάνει η φωνή της επιχειρηματικής ενημέρωσης, με τις ενοχλητικές διαμαρτυρίες τους .

Ούτε εκατόν ενενήντα εννιά,ούτε διακόσιοι ένας. Διακόσια κεφάλια  μέτρησε το καθεστώς του Δένδια, διακόσιοι ισχυρίζεται πως είναι ο «κεφαλάς»…Πρετεντέρης ,«οι διακόσιοι ,οι διακόσιοι!! » αναπαράγουν από τα ξημερώματα ως τα μαύρα μεσάνυχτα τα φερέφωνα στα διάφορα hot spot της επιχειρηματικής ενημέρωσης. Καμιά πρωτοτυπία όταν πρέπει η προπαγάνδα του καθεστώτος να φτάσει και στο πιο απομακρυσμένο σαλόνι.

Διακόσιοι απερίσκεπτοι διαδηλωτές (τρομοκράτες κουκουλοφόροι μη ανήκοντες σε οργανωμένα συνδικαλιστικά λόμπι,αθλητικά σωματεία ,κόμματα και γενικότερα οποιοσδήποτε δεν υπόκειται σε κρατικό έλεγχο)επειδή γράφουν στα παλιά τους υποδήματα την νομιμότητα, δηλαδή την εμπορική ζωή της πρωτεύουσας, δηλαδή τις επιχειρήσεις,το μόνο που καταφέρνουν είναι να καταπατούν με το έτσι θέλω την ζωή πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων(ούτε τέσσερα δεν είναι αλλά δε γαμείς).Κλείνουν με κάθε αθέμιτο μέσο κεντρικούς λεωφόρους παράδρομους και σοκάκια,τους σταθμούς του Μετρό του τραμ του ΗΣΑΠ του ΟΣΕ των πράσινων- κίτρινων- κόκκινων και μπλε λεωφορείων, το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος ,το λιμάνι του Πειραιά και της Ραφήνας ,τις πιάτσες των ταξί ,τα πάρκινγκ τις πλατείες και τους ακάλυπτους ,τις παραλίες και τους δρυμούς ,στερώντας  έτσι το πολύτιμο αγαθό της ελευθερίας σε πέντε εκατομμύρια πολίτες. Με άλλα λόγια ο ορισμός του φασισμού και η κατάλληλη αφορμή για την κατάλυση της δημοκρατίας από μια ελάσσονα μειοψηφία.

Ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί την μαύρη εκείνη ημέρα της διαδήλωσης των Διακοσίων,ώστε πέντε εκατομμύρια πλην των Διακοσίων τρομοκρατών, επομένως 4.999.800: ηλικιωμένοι , βρέφη ,νεογέννητα,αγέννητα ,νοικοκυρές,ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι,εργάτες , μαθητές,σπουδαστές,φοιτητές, νοσηλευόμενοι και πεθαμένοι,να αδυνατούν να κατέβουν στο κέντρο για τα απαραίτητα ψώνια της ημέρας,να πιουν ένα καφέ,να περιηγηθούν στα μνημεία,να θαυμάσουν το ναό της δημοκρατίας,να χαζέψουν τις γύρω βιτρίνες,να ταΐσουν τα περιστέρια,να εργαστούν στα καταστήματα και τις επιχειρήσεις,να μοιράσουν διαφημιστικά φυλλάδια,να βγάλουν τον σκύλο βόλτα στο πάρκο,να κάνουν το πρωινό τους τζόκινγκ,να κάτσουν στα παγκάκια και να διαβάσουν ένα βιβλίο,να κάνουν skateboard, να διαλογιστούν με τους διπλανούς πολίτες,να επικοινωνήσουν ,να προβληματιστούν, να τραγουδήσουν ,να χορέψουν ,να μεθύσουν με τις χαρές της ζωής,να αλλάξουν την πόλη τους,να αλλάξουν ολόκληρο τον κόσμο υπό τους ήχους του id like to change the world.

Ολοι οι αστοί ηγέτες την ίδια πολιτική εφαρμόζουν. - Λαϊκές εξεγέρσεις σε Τουρκία, Βραζιλία

 Του Σεϊτ Αλντογκάν

Αναμενόμενο ήταν να υπάρξει από τα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παραλληλισμός των λαϊκών κινητοποιήσεων που υπάρχουν στην Βραζιλία με αυτές που είναι σε εξέλιξη στην Τουρκία.
Και πραγματικά υπάρχουν πολλά κοινά.

Η λαϊκή έκρηξη και στις δυο χώρες πυροδοτήθηκε από αφορμές που επιφανειακά βλέποντας της κάποιος δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει τον δυναμισμό και την ένταση της. Στην Τουρκία αφορμή του λαϊκού ξεσπάσματος ήταν μια οικολογική καταστροφή στο πάρκο Γκεζί, ενώ στην Βραζιλία η κυβερνητική απόφαση να αυξήσει το εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς κατά 20%.

Αυτό όμως είναι το φαίνεσθαι. Η πραγματικότητα έχει βαθύτερα αίτια. Οι κοινωνικές ανισότητες παίρνουν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις και σ’ αυτές τις χώρες. Ο μισθός ενός μέσου εργαζόμενου στην Τουρκία είναι 350 ευρώ τον μήνα, ενώ στο φτωχότερο 20% των πολιτών της Τουρκίας αντιστοιχεί μόλις το 5,6% του παραγόμενου ΑΕΠ της χώρας την ίδια ώρα που το  πλουσιότερο 20% των πολιτών στην Τουρκία απολαμβάνει σχεδόν το 50% του παραγόμενου εισοδήματος.
Ποιο δραματική για τα φτωχά λαϊκά στρώματα η κατάσταση στην Βραζιλία. Περίπου 55 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα, με την ανεργία να έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και την παιδική θνησιμότητα να θερίζει.  (Στις φτωχές και υποβαθμισμένες ανατολικές περιοχές, 44,2 παιδιά στα 1000 πεθαίνουν πριν γίνουν ενός έτους). Αυτό όμως δεν εμποδίζει την κυβέρνηση της Βραζιλίας να σπαταλήσει 15 δισεκατομμύρια δολάρια για την οργάνωση της  Ολυμπιάδα 2016 και του παγκοσμίου κυπέλλου  2014 και την ληστεία του κρατικού χρήματος, από καπιταλιστές και το πολιτικό προσωπικό της χώρας να έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις.

Αυτά είναι τα πραγματικά αίτια που πυροδότησαν τις λαϊκές εξεγέρσεις σ’ αυτές τις χώρες. Και φυσικά οι όποιες προσχηματικές κινήσεις των κυβερνήσεων τους δεν πρόκειται να τις καταστείλουν οριστικά.

Μπορεί ο Ερντογκάν να υποχώρησε στους αρχικούς σχεδιασμούς του, μπορεί η πρόεδρος της Βραζιλίας να ανέστειλε τις αυξήσεις των εισιτηρίων στα ΜΜΕ και σε μια κίνηση τακτικής να δήλωσαν και οι δύο τους ότι «πήραν το μήνυμα» των λαϊκών αντιδράσεων, αυτό όμως δεν είναι παρά μια προσωρινή (;) υποχώρηση στον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται.

Οι αστικές κυβερνήσεις όποιο όνομα και να έχουν –«φιλελεύθερες», «σοσιαλδημοκρατικές» κλπ- είναι στην φύση τους να υπηρετούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Φυσικά το ίδιο και οι ηγέτες τους με όποιο προσωπείο και να παρουσιάζονται.
Ο Ερντογκάν ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα σαν «ριζοσπάστης», «αντιϊμπεριαλιστής», υπέρμαχος των λαϊκών δικαιωμάτων. Η πρόεδρος της Βενεζουέλας Ντίλμα Βάνα Ρούσεφ βρέθηκε σ’ αυτή την θέση στις προεδρικές εκλογές του 2010, επικεφαλής  στο Κόμμα των Εργατών (Partido dos Trabalhadores) και αφού προηγουμένως ήταν μέλος της παράνομης τότε μαρξιστικής οργάνωση Comando de Libertação Nacional — COLINA (Διοίκηση Εθνικής Απελευθέρωσης), ενώ είχε συλληφθεί και βασανιστή το 1970 από την τότε δικτατορική κυβέρνηση της χώρας της.  Το αποτέλεσμα ήταν να καταλήξουν και οι δυο λακέδες των αστικών τάξεων των χωρών τους, να ηγούνται στην εφαρμογή βάρβαρων αντιλαϊκών πολιτικών που εξαθλιώνουν τους λαούς Τουρκίας και Βραζιλίας.

Για τον κόσμο της εργασίας και για τα φτωχά λαϊκά στρώματα η αναγκαιότητα να κόψουν τον ομφάλιο ρόλο με την αστική πολιτική πρέπει να γίνει καθαρή. Οι αστικές κυβερνήσεις όποια μάσκα και να έχουν είναι υπηρέτες καπιταλιστών. Οι εξελίξεις σε Τουρκία και Βραζιλία είναι ελπιδοφόρες και για έναν ακόμα βασικό λόγο. Οι εξεγερμένοι πολίτες, αυτών των χωρών, αμφισβήτησαν έμπρακτα το μονοπώλιο της κρατικής βίας και αυτό είναι μια αφετηρία που μας δείχνει ότι οι μορφές πάλης των λαών μπορεί να αποκτήσουν δυναμικά χαρακτηριστικά, δημιουργώντας ουσιαστικά προβλήματα στα αστικά καθεστώτα, ανοίγοντας λεωφόρους ελπίδας και προοπτικής για τις λαϊκές τάξεις.

tsak-giorgis

Απ' την Αλίκη στην Τζούλια, απ' τον Γκουσγκούνη αστον Αδωνη και από τον Ελύτη στη Σώτη!

Του Στέλιου Ελληνιάδη - "Δρόμος της Αριστεράς"

Ποια είναι τα πιο αναγνωρίσιμα άτομα, οι «περσόνες», στην τηλεόραση; Αυτά που αποτελούν τη βιτρίνα του μιντιακού πολιτισμού; Τα «πρότυπα» στην πολιτική αρένα, τα μοντέλα στον τρόπο ζωής, οι πετυχημένοι και αντιπροσωπευτικοί τύποι των πολιτικών θώκων και των επαγγελματικών σταδιοδρομιών; Αυτοί που δεν θα τους ήξερε, ή δεν θα ήθελε να τους ξέρει, ούτε η μάνα τους, χωρίς την τηλεόραση;

Στη δεκαετία του '60, οι ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη, το «Ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο», «Χτυποκάρδια στο θρανίο», «Κλωτσοσκούφι», «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» κ.ά., έκοβαν εκατοντάδες χιλιάδες εισιτήρια. Η Αλίκη ήταν το πρότυπο της λαϊκής οικογένειας. Νέα, όμορφη, δραστήρια, πετυχημένη ηθοποιός και επιχειρηματίας, μητέρα, με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ σύζυγο και τον Αλέκο Σακελλάριο σκηνοθέτη, με συμπρωταγωνιστές τον Παπαγιαννόπουλο, τον Ηλιόπουλο ή τον Βέγγο, και με μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, του Σταύρου Ξαρχάκου ή του Γιώργου Ζαμπέτα. Μπορεί να μην ήταν η νέα Παξινού και να μην άρεσε η ελαφρότητα της στους διανοούμενους, αλλά οι ρόλοι της δεν είχαν ούτε χυδαιότητα, ούτε βία, ούτε σαπίλα. Και οι ταινίες της ήταν απολίτικες, αλλά είχαν συναίσθημα, αφέλεια και χιούμορ. Τα χρόνια πέρασαν, τα ήθη και τα πρότυπα άλλαξαν, πολλοί άνθρωποι, στα πάνω και τα κάτω στρώματα, μεταλλάχθηκαν. Η τηλεόραση αντικατέστησε, μάλλον επώδυνα, το λαϊκό σινεμά. Και στην πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας, οι ταινίες της Τζούλιας Αλεξανδράτου κυκλοφορούσαν σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα.

 Η Αλίκη είχε προ πολλού πεθάνει. Η Τζούλια φόρεσε το στέμμα των ΜΜΕ, σε prime time, ως πετυχημένο μοντέλο, αντιπροσωπευτικό της νέας εποχής. Βρόντηξαν και άστραψαν οι στάσεις της και οι καμπύλες της στο youtbe! Νέα, ωραία, λαϊκή, αλλά και αδίστακτη, αμόρφωτη, με μπράβους και μαφιόζους στο φυσικό της περιβάλλον. Ανάμεσα σε βίζιτες που πλημμύρισαν το λαϊκό φαντασιακό μέσα από την ιδιωτική τηλεόραση, τα περιοδικά και τις φυλλάδες του λάιφ στάιλ κουτσομπολιού παρέα με νεοπλούσιους γαμπρούς, τυχοδιώκτες επιχειρηματίες photosop τραγουδιστές και ακριβοπληρωμένους ποδοσφαιριστές! Οι μαμάδες παίρνουν απ' το χέρι τα κοριτσάκια τους και τα πηγαίνουν προσφορά στα καλλιστεία, ενώ οι μπαμπάδες απολαμβάνουν καναπεδάτοι τις τσόντες που νοικιάζουν από τα βιντεάδικα ή αγοράζουν στις καφετέριες και τα προποτζίδικα από πλανόδιους Αφρικανούς.

Πολιτισμικό κουβάρι

Όσο αυξανόταν η οικονομική απόσταση ανάμεσα στα κατώτερα στρώματα και την ολιγαρχία του πλούτου τόσο περισσότερο βομβάρδιζαν την «πλέμπα» με πνευματική σαβούρα και πολιτιστικά μπάζα. Όσο περισσότερο η μεσαία τάξη βελτίωνε τα οικονομικά της τόσο περισσότερο ελαστικοποιούσε τα κριτήρια της και έριχνε την αισθητική της. Σκότωσαν τον Χατζιδάκι μέσα τους και υιοθέτησαν τον Πέτρο Γαϊτάνο ή τον Νότη Σφακιανάκη. Ξεκίνησαν από την Ελένη Βλάχου και κατέληξαν στον Πάσχο Μάνδραβέλη. Ολιγάρχες, μεσαία τάξη και «λαϊκοί» γίνανε κουβάρι. Αυτό που υπήρχε ανέκαθεν, αλλά ήταν οριοθετημένο στις όχθες της Εθνικής Οδού, αναδείχτηκε από τα ιδιωτικά ΜΜΕ, νομιμοποιήθηκε και έγινε μέινστριμ, οικογενειακό. Η Αντζελα Δημητρίου, βασίλισσα στην πίστα, από τις μεταμεσονύχτιες ώρες βρέθηκε ξαφνικά στα πρωινάδικα, από τους ξενύχτηδες των σκυλάδικων στις κουζίνες και τα σαλόνια των νοικοκύρηδων.

Οι πόρνες πολυτελείας απέκτησαν πιστοποιητικό κοινωνικοφροσύνης στα δελτία ειδήσεων και τις εκπομπές μαγειρικής και κοινωνικού ξεκατινιάσματος. Από τις διαφημίσεις γιαουρτιών και απορρυπαντικών η γυναίκα καθιερώθηκε σαν σκεύος για κάθε χρήση και το εμπορευματοποιημένο άνευ συναισθήματος σεξ ανασύρθηκε από το περιθώριο και έγινε καθεστώς.

Η Τζούλια μπήκε σαν κυρία στα σαλόνια από την πόρτα, μετά τιμής και digital στις πανάκριβες οθόνες πλάσματος, ενώ ο Γκουσγκούνης, στην εποχή του, βολόδερνε στην Αλάσκα και στο Ροζικλαίρ, μέσα σε μυρωδιές από άπλυτες κάλτσες, χαλασμένα δόντια και ρέγκες από τον εξώστη. Τότε, οι θεατές έκρυβαν το πρόσωπο τους όταν έβγαιναν στην Πατησίων από το σινεμά, ενώ οι τηλεπαρουσιαστές χαμογελάνε πανευτυχείς και καμαρωτοί όταν προβάλλουν μέσα στα διαμερίσματα και τα παιδικά δωμάτια τις περιπέτειες της κάθε κυρίας Αλεξανδράτου. Η φτήνια και η τάχα μου άνεση πήγαν μια χαρά πακέτο με τον ατομισμό, τον εκμαυλισμό, το συντηρητισμό και το ρατσισμό.

Ο νέος τύπος πολίτη, λαϊκού, καταφερτζή και καταναλωτή, χαμηλού ήθους και αισθητικής, κατέλαβε απαιτητικά ένα μεγάλο μέρος από το δημόσιο χώρο. Αυτός ο τύπος πολίτη επανακαθόρισε την πολιτική και επέβαλε τους πολιτικούς του εκφραστές. Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου ξέπεσε στον Γιωργάκη Παπανδρέου, τον Γιώργο Καρατζαφέρη και τον Αντώνη Σαμαρά, με καντηλανάφτες τον Παπακωνσταντίνου και τον Στουρνάρα και τσόντες τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη, ταν Κεδίκογλου και τον Δένδια. Σ' αυτά τα ήθη, αυτοί οι πολιτικοί αντιστοιχούν. Και σ' αυτούς τους πολιτικούς, αυτά τα ήθη.

Άπληστοι και κομπλεξικοί

Η αισθητική και τα πολιτικά πιστεύω των κυβερνώντων είναι τόσο απελπιστικά ξεφτιλισμένα, που ενοχλούνταν ακόμα και από την υπό τον έλεγχο τους ΕΡΤ. Με διορισμένους από τους ίδιους διευθυντές, συμβούλους, δημοσιογράφους και παρουσιαστές, και με προσωπικό που σε μεγάλο βαθμό έχει επιλεγεί με κομματικά κριτήρια από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, η ΕΡΤ παρέμεινε ασύμβατη με τη φτωχή και θλιβερή κουλτούρα τους, γιατί από παράδοση κρατούσε ένα υψηλότερο επίπεδο πολιτικής και πολιτισμού. Με αποτυχημένη τη Γιουροβιζιονοποίησή της, χωρίς Τατιάνα, Πάνια, Τζούλια, Μενεγάκη, Τρέμη, Καψή, Προτοσάλτε και Σουλεϊμάν, η ΕΡΤ φαινόταν στον Σαμαρά και τον Γεωργιάδη άντρο της επανάστασης, αντίπαλος της πολιτικής τους, εχθρός της κουλτούρας τους.

Διαβάζοντας τις ατάκες του στενού συμβούλου του πρωθυπουργού Φαήλου Κρανιδιώτη, καταλαβαίνεις, από τη γλώσσα που χρησιμοποιεί, γιατί μισεί την ΕΡΤ, αλλά καταλαβαίνεις και τη μετάλλαξη που έχει υποστεί ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, που έχασε τα πολιτισμικά του ερείσματα στο διάβα μερικών δεκαετιών και ξέπεσε στο χαμηλότερο επίπεδο της μεταπολεμικής περιόδου. Καταλαβαίνεις και τους λόγους που έχουν απήχηση οι νεοναζιστές. Δεν είναι, βέβαια, οι μετανάστες που σήκωσαν τη Χρυσή Αυγή, γιατί οι μετανάστες εμφανίζονται ως πρόβλημα στην κοινωνία από το 1990, ενώ η Χρυσή Αυγή, επί μία εικοσαετία, μέχρι το 2009, είναι ανύπαρκτη. Η άνοδος της συμπίπτει με τη χρεοκοπία του παλιού κόσμου, τη χρεοκοπία των κομμάτων εξουσίας, τη γενικότερη ηθική κατάπτωση και την ανάδυση στην επιφάνεια ό,τι σάπιου έχει αναπτυχθεί μέσα στο κοινωνικό σώμα. Η καλλίγραμμη Τζούλια, ο ατσούμπαλος Άδωνις, ο πρετεντερικός τύπος δημοσιογράφου και ο -γυαλίζει το μάτι του- Κασιδιάρης είναι έκφραση και αντανάκλαση ενός νέου τύπου πολίτη, ανθρωποφάγου, μισογύνη, φτηνιάρη, κακόγουστου, κομπλεξικού και άπληστου. Κι αυτή η αξιοθρήνητη πραγματικότητα συμπληρώνεται, δυστυχώς, με τσόντες από τα αριστερά.

 ΥΓ. Η ανάκτηση του χαμένου εδάφους στον πολιτισμό, προϋπόθεση για την ανάσχεση του κοινωνικού εκτραχηλισμού και της φασιστικοποίησης, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου όχι μόνο για την Αριστερά, αλλά για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Εδώ και καιρό, τρίζουν όχι μόνο τα κόκαλα του Γιάννη Ρίτσου, αλλά και του Μάνου Χατζιδάκι.

tsak-giorgis